“The wedding poem”
Cirilo F. Bautista
Orihinal
Forgive me. I am not one for remembering.
Things fly in the dust clouds of my mind and stain
my memory. I stagger rather than walk,
my knees heavy and hardly flexible, there is
a dark spot in the corner of my eye.
And the storm came, felled the old tree which then
leaned
against my neighbor’s roof, its long branches like
arms
reaching for the sky. When they were chopping it
down
I thought of the poem I was supposed to write
as a wedding gift to you. That was two years ago,
wasn’t it, in a chapel in Vancouver.
In the picture you were smiling like your bride
whom you adored, I heard. A pretty couple
you were, with a log cabin in the mountains
and all the stars to play with. I can hardly play
in this messed up country but I try to occupy
myself–reading, scrapbooks, writing narrative poems
Salin sa Filipino
Patawarin mo ako. Hindi ako kaalaalala.
Maraming bagay ang lumilipad sa aking isipan at
minantsahan
aking memorya. Paika-ika sa halip na maglakad,
ang mga tuhod ko ay mabigat at halos ‘di mabaluktot,
mayroong
madilim na bahagi sa gilid ng aking mata.
At dumating ang bagyo, natumba ang matandang
puno na pagkatapos ay sumandal
sa bubong ng aking kapitbahay, ang mahahaba
nitong mga sanga ay tila bang mga brasong
inaabot ang langit. Noong pinuputol nila ito
naisip ko ang tula na isusulat ko dapat
para sa’yo bilang regalo sa kasal. Dalawang taon na
ang nakalipas,
hindi ba, sa isang kapilya sa Vancouver.
Sa larawa’y nakangiti ka gaya ng iyong
mapapangasawa
na siyang minahal mo nang labis, sa pagkakaalam ko.
Bagay na bagay
kayo, na mayroong kabin sa kabundukan
at mga bituin na maaaring kalaruin. Hindi ako halos
makapaglaro
sa magulong bansa na ito ngunit pinipilit kong libangin
ang aking sarili–pagbabasa, mga iskrapbuk,
pagsusulat ng mga tulang pasalaysay
the likes of which you have never seen. But the poem
for you, it simply slipped my mind. Besides, who am I
to write about love, hurt by its inconstancy?
I know how it feels walking through an empty room
searching for something lost, the smell of a kiss
or a hand full of flowers, asking, Are you there?
Are you there? She was never there. Sometimes I
hear
answers, night noises breaking the stillness.
I write to fill in the abyss love created,
Dump words and feelings over it till it be compact
and firm, then I’d cross over it to the other side.
I’d like to tell you love is like that, a transport
to the possible, a renewal unto hope,
but if love is expended in the doing,
if nothing removes the dark, the stepping across
is groundless. The eagerness to live is gone.
Perhaps chance and temperature call attention
to child games and say, That is not love. Nothing
too easy is love, and you keep paying past
mga uri na hindi mo pa nakikita. Ngunit ang tula
para sa iyo, ito ay pasimpleng pumasok sa aking
isipan. Saka, sino nga ba ako
para sumulat tungkol sa pagmamahal, nasaktan sa
pagiging pabago-bago nito?
Alam ko ang pakiramdam ng maglakad sa isang silid
na walang laman
hinahanap ang nawala, ang amoy ng halik
o kamay na puno ng mga bulaklak, nagtatanong,
nariyan ka ba?
Nariyan ka ba? Kailanman ay hindi siya napariyan.
Minsan naririnig ko
ang mga sagot, mga ingay ng gabi na sumisira ng
katahimikan.
Sumulat ako upang mapunan ang kawalan na nilikha
ng pag-ibig,
mga salita at mga damdamin ng pagkabigo hanggang
sa ito ay maging buo
at matatag, pagkatapos ay itinawid ko ito sa kabilang
panig.
Gusto kong sabihin sa iyo na ganiyan ang pag-ibig,
isang paglipat
sa posible, pagpapanibago ng pag-asa,
ngunit kung ang pag-ibig ay ginugol sa paggawa,
kung walang makapag-aalis sa kadiliman, ang
paghakbang
ay walang saysay. Ang kasabikang mabuhay ay wala
na.
Marahil ang pagkakataon at temperatura ang
nakatawag pansin
sa mga laro ng bata at sabihin, Iyan ay hindi pag-ibig.
Walang

the deadline. Not to say I have not thought of you
all these years. I know you keep ducks fattened
for village feasts when steeple bells are rung all
morning.
I know you have a daughter–your spitting image–
now learning to walk. I wanted to tell you, Hey,
be careful! That’s Chinese porcelain. And I almost
had a seizure when the brushfire got close
to your cabin last summer. Somebody settling
A score with the world, I thought, truth against nature,
no less intense than love against love. No problem
if you’re at home with it, with the planets
and galaxies and heartbreak wounds, you can repel
and compel and still get the picture a-right,
for the meaning roots in time and lunacy
where all things meet. Too bad she left you after
all the wedding candles and promises,
after you had thought the world held you in its favor.
napakadaling pag-ibig, at kung patuloy kang
magbabayad makalampas
ang palugit. Hindi ko masasabi na hindi kita naisip
sa mga taong nagdaan. Alam kong pinataba mo ang
mga pato
para sa kapistahan ng nayon kapag ang mga
kampana sa tore ng simbahan ay pinatunog buong
umaga.
Alam kong mayroon kang isang anak na babae–
kamukhang kamukha mo–
na natututo nang maglakad. Nais kong sabihin sayo,
Hoy,
mag-ingat ka! Iyon ay porselanang gawa sa Tsina. At
muntik na akong
mangisay nang lumapit ang apoy ng nasusunog na
damuhan
sa iyong kabin noong nakaraang tag-araw. May isang
taong nag-aayos
ng atraso sa mundo, sa palagay ko, katotohanan
laban sa kalikasan,
hindi gaanong masidhi kaysa pag-ibig laban sa pag-
ibig. Walang problema
kung ikaw ay komportable roon, kasama ang mga
planeta
at mga kalawakan at mga sugat sa pagkabigo ng
puso, maaari mong maitaboy
at mapilit at makuha pa rin ang larawan nang tama,
para sa kahulugan ng mga ugat sa oras at ng
kahibangan
kung saan nagtagpo ang lahat ng mga bagay.
Nakapanghihinayang iniwan ka niya matapos
ang lahat ng mga kandila at mga pangako sa kasal,
matapos mong akalain na pabor sa’yo ang mundo.
You’ll be the stronger for it. You’ll have wings. Mas magiging malakas ka para dito. Magkakaroon ka
ng mga pakpak.

Sanggunian ng tula:

“Four poems by Cirilo F. Bautista.” BusinessWorld. 5 Setyembre 2014. https://www.bworldonline.com/highlife-

four-poems-cirilo-bautista/