De complexiteit van onze identiteit in de filosofie en het boeddhisme

De vraag naar wat onze persoonlijke identiteit bepaalt is geen makkelijke vraag om te beantwoorden.

Locke en Descartes over identiteit

Descartes zegt ziel verandert niet (locke zegt dat descartes dat moet bewijzen, bv schip van thesus) ,
lichaam wel (platonisch element) en daarom is het de ziel die de identiteit bepaalt

Obv aannames van descartes laat Locke zien dat bizarre situaties bij descartes mogelijk zijn en zo
geeft hij kiritiek op descartes idee van identiteit/the self en geeft hij een basis voor zijn eigen idee
van de contininued consciousness.

Castor en pollux

Locke beschrijft in dit gedachte-experiment 2 mensen die dezelfde ziel delen. Als Castor slaapt
gaatde ziel in het lichaam van Pollux en als Pollux slaapt gaat de ziel in het lichaam van Castor.
Dewakkere persoon is zich nooit ervan bewust dat de ziel in een ander lichaam zat tijdens het slapen
ende twee weten dus ook niet van elkaar wat ze meemaken. De twee personen delen dus een
zielzonder dit te weten. Dit lijkt wellicht absurd, maar het is compatibel met de aannames van
Descartes.Volgens Descartes is leven zonder ziel mogelijk, lichaam en ziel kunnen dus uit elkaar
wordengehaald. Zo kan de ziel van Castor tijdens het slapen dus in het lichaam van Pollux gaan
(enandersom). Ook is het volgens Descartes zo dat de ziel denkt tijdens het slapen en zich daar
bewustvan is, de lichaam-ziel eenheid is zich hier echter niet bewust van. Zo kan het dus dat de
wakkereCastor zich niet bewust is van het feit dat de ziel tijdens het slapen in het lichaam van Pollux
zat (enandersom).Op basis van deze aannames zouden we dus moeten concluderen dat het volgens
Descartes mogelijkis voor Castor en Pollux om samen een ziel te delen (zonder dat ze dit van elkaar
herinneren).Bovendien is het zo dat volgens Descartes de ziel persoonlijke identiteit bepaalt. Omdat
Pollux enCastor dezelfde ziel delen zouden zij dan volgens Descartes ook dezelfde persoon moeten
zijn. Ditterwijl ze niet van elkaar weten wat ze meemaken, aangezien de ziel van Castor tijdens het
slapen inhet lichaam van Pollux treed, maar de lichaam-ziel eenheid niet onthoudt wat de ziel denkt
tijdenshet slapen. Zodra Pollux dus wakker wordt heeft hij geen herinnering van wat Pollux
heeftmeegemaakt (en andersom). Volgens Locke kunnen de twee daarom ook niet dezelfde persoon
zijnomdat er geen sprake is van een continued consciousness. Er is wellicht een ziel maar ze zijn
tweeverschillende personen, want ze hebben ieder een eigen consciousness. Wat Locke hier dus
wilaantonen is dat niet de ziel de persoonlijke identiteit bepaalt maar de continued consciousness.

Nestor and thersites at the siege of troy

Volgensmij iets van reincarnatie is bij descartes mogelijk (want ziel onsterfelijk) ,maar dat zou
betekenen dat iemand die in een nieuw lichaam komt en bijv. de ziel van Nestor/thersites heeft ook
daadwerkelijk de persoon Nestor is maar thats weird asf want hij heeft daar helemaal geen
herinneringen van. Dus zelfde ziel betekent volgens Locke niet per definitie zelfde persoon

The prince and the cobbler

Cobbler herinnert zich het leven als prins dan is er sprake van dezelfde identiteit/self maar niet
dezelfde man (het lichaam en de ziel?). Het is dus niet de ziel die identiteit uitmaakt maar continued
consciousness
Eindstand locke zegt basically het is niet de ziel die identiteit uitmaakt, maar continued
consciousness. Dit houdt in dat je bv. Een herinnering hebt van toen je 10 was en toen je 10 was had
je een herinnering van toen je 7 was en toen je 7 was had je een herinnering van toen je 4 was etc.

Boeddhisme over identiteit

Boeddhisme kent 3 eigenschappen van de wereld, waaronder Anitya. Impermanentie, wereld bestaat
uit dhamma configruaties . het zijn de bouwstenen van de wereld. Onze zintugen identificeren zich
comtinu met de zintuigelijke impressies, wanneer een zintuig dat doet voltrekt zich een dhamma.de
Dhamma’s zijn echter continu en heel snel en zijn imprefet door dhukke. DIti snog een eigenschap
van de wereld, namelijk dat alles gepaard gaat met leed/imperfectie. Daarom is de dhamma die het
zintuig ervaart nooit wat het zintuig zoekt en zo gaat die telkens op zoek naar een nieuwe ad
infinitum, dit gebeurd heel snel en zo creeeren we een hele wereld. (van impressies i guess?) (dit lijkt
heeel erg op bundle of perceptions van Hume), Door de verkeerd gekozen impressies denk je dat de
wereld is zoals je die nu waarneemt. Alles kan je eigen illusie zijn

Dhammas hebben continu veranderende configuraties  de mens kan nooit tweemaal in dezelfde
rivier stappen. Maar ook een mens verandert per moment. Een wezen is niet stabiel, kan zichzelf
wellicht wel zo herinneren. Een herinnering van 2 weken terug voltrekt zich in het nu , dus je kan niet
met zekerheid zeggen dat die herinnering iets is dat in het verleden ook echt gebeurd is ( i guess ook
hume ish met zijn idee dat er alleen maar opeenvolgende impressies zijn dus geen verleden tijd denk
ik?) (wellicht slechts een impressie die tot stand komt door andere impressies die onze zintuigen
aansturen (dhamma impressies) . Boeddhisme bevestigt noch ontkent dit.

Van anitya (het idee van impermanentie, een mens verandert continu) is het een kleine stap naar
anatman, oftewel no self, geen persoonskern. De boeddha zei dat ook de atman ontstaat en vergaat
per moment net als andere dhamma ervaringen. (hume) dat je daar continuiteit (denk aan lockes
continuied consciousness) in ervaart komt door levensdorst (daardoor ad infinitum impressies
waardoor zo ook continuiteit denk ik?, maar dat is basically ooik wat hume zegt met altijd
opeenvolgende impressies)

Locke vs boeddhisme

Nou, Locke beweert dat onze identiteit bepaalt wordt door onze continued consciousness en niet
door onze ziel. Continued consciousness zou dan inhouden dat je doordat je herinneringen hebt van
vorige momenten van je bestaan zegmaar. Het boeddhisme zegt echter dat een herinnering van iets
dat 2 weken geleden heeft plaatsgevonden zich in het nu voltrekt en je er dus niet zeker van kan zijn
dat dit in het verleden echt heeft plaats gevonden(hoort als t goed is bij anitya). Dit brengt het
continued consciousness als drager van identiteit bij Locke in gevaar.

Ook is het van belang om op te merken dat anitya(het idee van impermanentie, een mens verandert
continu) in het boeddhisme juist leidt tot anatman: Het idee dat er geen vaste ziel of self of
persoonskern is. De atman ontstaat en vergaat per moment, net als iedere andere dhamma, en er is
dus ook geen vaste ziel die zorgt voor identiteit. Locke daarentegen ontkent niet zozeer het bestaan
van een vaste ziel maar zegt wel dat deze niet de drager van identiteit is, dat is de continued
consciousness.

Ookal is er in het boeddhisme geen vaste ziel die zorgt voor continuïteit je kunt wel continu:iteit
ervaren, maar dat komt door de levensdorst. Hierdoor hebben we continu impressies en kennen we
de dhukka (het leed) van keer op keer een impressie hebben die niet goed genoeg is voor de
zintuigen waardoor ze weer naar een nieuwe opzoek gaan
Wel is het dus een probleem dat je volgens het principe van anitya niet zeker kan weten of de
herinnering van een tijd terug daadwerkelijk heeft plaatsgevonden, als dat het geval is is de
continuiteit die we denken te ervaren niet echt en is het idee van identiteit van Locke eigenlijk nog
nergens op gebaseerd.

Hume

Uiteindelijk lijkt het idee van het boeddhisme over het zelf heel erg overeen te stemmen met de
filosofie van David hume, volgens hem is hetgene wat mensen het ‘zelf’ noemen slechts de eigenaar
van impressies. Het échte zelf kunnen we nooit waarnemen, we nemen alleen maar een
opeenvolging van impressies waar. Het idee van een zelf dat hetzelfde blijft bestaat niet, zo een
impressie bestaat namelijk niet. Er is geen impressie die voor altijd blijft hangen in je mind, er is altijd
een opeenvolging van impressions