08.02.

2022

LEKCJA
Temat: Ekstatyczny charakter ody ,,Do Radości’’ Fryderyka
Schillera.

1. Adaptacja ody gatunku klasycystycznego do romantycznej poetyki, cechuje ją patetyczny styl ,

treść rozsadza formę, dominuje funkcja ekspresywna która służy funkcji impresywnej.

2. W utwo­rze po­ja­wia­ją się nawiązania mitologiczne. Ra­dość zo­sta­je na­zwa­na „iskrą bo­gów”, co
bu­dzi sko­ja­rze­nia z mitem o Prometeuszu. Ty­tan stwo­rzył czło­wie­ka z gli­ny i ogni­stej iskry,
skra­dzio­nej ze sło­necz­ne­go ry­dwa­nu He­lio­sa. Iskra była du­szą, któ­ra obu­dzi­ła mar­twe cia­ła i
dała lu­dziom siłę do dzia­ła­nia. Ogień po­zwo­lił im prze­trwać i wciąż się roz­wi­jać. Ra­dość to
du­sza, mo­ty­wu­ją­ca czło­wie­ka do wal­ki o lep­szą przy­szłość, od­róż­nia­ją­ca go od zwie­rząt.
Pod­miot li­rycz­ny na­zy­wa ra­dość rów­nież „kwia­tem Eli­zej­skich Pól”. Pola Elizejskie to w
mi­to­lo­gii grec­kiej część Ha­de­su, prze­zna­czo­na dla do­brych lu­dzi. Umie­jęt­ność czer­pa­nia
szczę­ścia z ży­cia jest ce­chą lu­dzi spra­wie­dli­wych, za­słu­gu­ją­cych na na­gro­dę po śmier­ci. Oso­ba
mó­wią­ca do­strze­ga wszech­obec­ność ra­do­ści w co­dzien­nej eg­zy­sten­cji. Wciąż znaj­du­je się
bli­sko, ale nie każ­dy po­tra­fi ją do­strzec. Ra­dość to wiel­ki dar, ma­ją­cy moc czy­nie­nia świa­ta i
lu­dzi lep­szy­mi.

Pod­miot li­rycz­ny wy­po­wia­da się w swo­im wła­snym imie­niu oraz jako część zbio­ro­wo­ści. Dzię­ki
ty­tu­ło­wej ra­do­ści, wszyscy ludzie będą braćmi, w koń­cu za­pa­nu­je rów­ność i zgo­da. Utwór
na­wo­łu­je do wspól­ne­go ra­do­wa­nia się i świę­to­wa­nia. Pod­miot li­rycz­ny prze­czu­wa na­dej­ście
lep­szej epo­ki, gdy nie­rów­no­ści spo­łecz­ne prze­sta­ną mieć zna­cze­nie. Ra­dość nie­ro­ze­rwal­nie
wią­że się z mi­ło­ścią, sta­no­wiąc dwie naj­więk­sze siły, na któ­rych oprze się nowy świat, po­zba­wio­ny
zła i uci­sku. Mimo, że pod­miot li­rycz­ny sła­wi po­stęp i roz­wój, w spo­sób ty­po­wy dla epo­ki
oświe­ce­nia, po­ja­wia­ją się ele­men­ty zwia­stu­ją­ce na­dej­ście ro­man­ty­zmu. Uczu­cia mia­ły naj­więk­sze
zna­cze­nie dla re­pre­zen­tan­tów tej epo­ki, od­rzu­ca­ją­cych ro­zu­mo­we poj­mo­wa­nie rze­czy­wi­sto­ści.
Ra­dość jest dla oso­by mó­wią­cej naj­wyż­szą war­to­ścią, za­słu­gu­je na mia­no świę­to­ści sacrum.

„Oda do ra­do­ści” ma uświa­do­mić lu­dziom peł­nię ich moż­li­wo­ści. Być może świat jest zły i pe­łen
nie­spra­wie­dli­wo­ści, ale to czło­wiek ma siłę go zmie­nić. Ludz­kość wej­dzie w na­stęp­ną epo­kę, gdy
zro­zu­mie, że musi się zjed­no­czyć w imię wyż­sze­go do­bra. Od­na­le­zie­nie ra­do­ści i mi­ło­ści nie jest
trud­ne, wy­peł­nia ona cały świat, na­wet naj­bar­dziej nie­po­zor­ne stwo­rze­nia są jej prze­ja­wem.
Lu­dzie czę­sto przez lata po­szu­ku­ją szczę­ścia i nie po­tra­fią go od­na­leźć. Pod­miot li­rycz­ny
stwier­dza, że się mylą, po­nie­waż mi­łość znaj­du­je się na ca­łym świe­cie. Każ­dy kto miesz­ka pod
gwiaz­da­mi, po­wi­nien czuć się ra­do­sny. Utwór sła­wi war­to­ści, zwią­za­ne z Re­wo­lu­cją Fran­cu­ską:
wolność, równość i braterstwo, na któ­rych po­eta chce oprzeć nową rze­czy­wi­stość. Roz­wój nie
wią­że się z żad­ny­mi kon­tro­wer­sja­mi, au­tor prze­ko­nu­je, że zmia­ny będą ko­rzyst­ne dla każ­de­go
czło­wie­ka. Oda jest peł­na en­tu­zja­zmu i prze­ko­na­nia o wręcz ma­gicz­nej mocy ra­do­ści i mi­ło­ści.