Na dnie pewnego jeziora znajdowały się ruiny zatopionego miasta.
Podczas badań prowadzonych nad dziwnymi zjawiskami dziejącymi się w okolicach jeziora, z wody wyciągnięto córkę Tuhana, dawnego władcy Świtezi, która opowiedziała im historię: “Litwie groziły wojska carskie. Tuhan wraz ze wszystkimi mężczyznami w sile wieku opuścił miasto Świteź, aby pomóc Mendogowi, władcy państwa. Oddziały rosyjskie napadły na Świteź, w której pozostały tylko kobiety i dzieci. Matki modliły się do Boga, który wysłuchał ich modlitw i zatopił miasto, zamieniając mieszkańców w piękne kwiaty. Żołnierze zrywali kwiatki i przyczepiali je do swych szyszaków. Każdy z żołnierzy zachorował na nieznaną chorobę, która zawsze kończyła się śmiercią. Z tego powodu nie można było zrywać kwiatów o nazwie “cary”, ani zakłócać spokoju mieszkańców.” Kobieta zakończyła swoją opowieść i zniknęła w głębinach.
“Nie ma zbrodni bez kary”
Bohaterowie
narrator - opowiada dzieje Jeziora Świteź, wprowadza czytelników w
realia
kobieta z jeziora - córka Tuhana, która przeżyła oblężenie Świtezi i snuje
opowieść o miejscowości, ciekawość według niej jest wadą i zasługuje na karę
tłum - wyprawa zorganizowana w celu poznania prawdy o jeziorze
mieszkańcy Świtezi - nie przyjmują oni praw natury oraz fantastycznych
wydarzeń takimi jakie są, lecz pragną dociec przyczyn
Analiza
Ballada wyjaśnia tajemnicze wydarzenia rozgrywające się nad jeziorem
Świteź
przyroda - przedstawiona w utworze pełni ważną rolę, podporządkowana
fantastycznym wydarzeniom, jest ich uczestnikiem, wydaje się być groźna i nieodgadniona dla osoby ją obserwującej
● Opowieść o ciekawości ludzkiej, która według kobiety stanowi
wadę i zasługuje na karę ● Siła i znaczenie duchowości ● Liryka zwrotu do adresata Cechy ballady w Świtezi
● współistnienie świata realistycznego z fantastycznym ->
realistyczni bohaterowie + córka Tuhana - postać fantastyczna
● ludowość -> przywołanie wierzeń i przekonań miejscowej ludności
● nastrój grozy i tajemniczości -> opis jeziora jako tajemniczego