Gëzuar Ditën Ndërkombëtare të Tokës me esenë fituese të ZVA

Sarandë në kuadër të projektit “Mendimi im, Forca Ime”, krijuar

nga nxënësja Viola Papa, shkolla “Hasan Tahsini”, Sarandë.

Eci çdo ditë mbi tokën pa moshë dhe hapat kërcasin mbi brinjët e
saj të shkelura nga sa e sa breza. Ia dëgjoj klithmën e shpirtit që
është jehona e gjithë klithmave të natyrës. Duket si lutje e
përvajshme për ndihmë: “Të lutem, më ndihmo, ti bija e Qiellit
dhe e Tokës! Ti bija e Diellit dhe e Hënës, ti bija e erërave dhe e
sythave, ti bija e ujërave, nimfë burimesh, lumenjsh, detesh,
oqeanesh, ngjizur nga ekzistenca ime, që në dejet e tu ke ADN-në
time “Natyrë”, të lutem më ndihmo!!!”

Ky zë gati hyjnor që më drejtohet, më bën të ndal hapat, të kthej

kokën pas në shekujt e brezave të paraardhësve të mi dhe si në një
film me xhiro të përshpejtuara, të gjitha peripecitë e të gjitha
qënieve mbi tokë. Dhe në mendje më vijnë fjalët e Jacques-Yves
Cousteau: Për pjesën më të madhe të historisë, njeriut i është
dashur të luftojë natyrën për të mbijetuar; në këtë shekull ai ka
filluar të kuptojë se, për të mbijetuar, ai duhet ta mbrojë atë.

Natyra plotëson nevojat tona themelore të ekzistencës sonë duke

siguruar ujë, tokë, ajër, diell, lule, pemë e gjithçka për të jetuar e
vijuar trashëgiminë tonë njerëzore. Këto burime mund të përdoren
për të krijuar komoditetin e një jetese të mirë. Fatkeqësisht, duke
përdorur këto burime, njerëzit janë zhytur aq shumë te përdorimi
për zbulime dhe inovacione të reja, saqë pothuajse kanë harruar
rëndësinë e ruajtjes së tyre.

Si rezultat, shumë nga këto burime po shterojnë e po dëmtohen

me shpejtësi. Me këtë ritëm të çmendur, ekzistenca e qenieve të
tjera të gjalla në tokë dhe e vetë Natyrës me gjithçka të saj në
bashkëjetesë normale me njerëzit, po bëhet e vështirë. Ashtu si
dhe hakmarrja e saj përmes përmbytjeve, tërmeteve dhe ngrohjes
globale, lëngimi dhe klithma për ndihmë që më shoqëron në çdo
frymëmarrje, është alarmi për mbrojtjen e saj.
Po çfarë e shpëton Nënën Natyrë dhe ne bijtë e saj për të
parandaluar fatkeqësitë e mëtejshme e akoma më të mëdha?
Dashuria për këtë Nënë – më thotë zëri im i brendshëm. Qëllimi i
jetës sonë duhet të jetë të bashkëjetojmë në harmoni me natyrën.
E pas kësaj, vijnë të gjitha me radhë. Mbrojtja e Nënës Natyrë
duket si një mision i vështirë për shumë njerëz, duke marrë
parasysh ky shqetësim global. Megjithatë, nuk është e pamundur
dhe ajo që përbën ndryshimin është iniciativa, sado e vogël që të
jetë ajo. Nëse duam të bëjmë ndryshime të mëdha, atëherë duhet
të nisim me veprime të vogla.

I rëndësishëm dhe themelor është reduktimi, ripërdorimi dhe

riciklimi, që do të thotë më pak mbeturina që shkojnë në natyrë
dhe ruajtja e energjisë, burimeve natyrore dhe parandalimi i
ndotjes. Po ashtu, duke reduktuar ndotjen e ajrit, ujit dhe duke
kursyer energji, përfiton edhe mjedisi sepse zvogëlohen emetimet
e gazeve serrë, të tilla si: dioksidi i karbonit, metani, oksidi i
azotit etj., që kontribuojnë në ndryshimet klimatike globale.

Një aspekt i cili merr pak vëmendje për sa i përket kujdesit ndaj
natyrës, janë blerjet. Çdokush duhet të zgjedhë me kujdes çfarë
blen dhe të përpiqet të shmangë sa më shumë produktet plastike.
Për më tepër, çdo konsumator duhet të marrë me vete qese
shumëpërdorimshe. Kjo duket si një masë pa shumë peshë, por që
mund të jetë ndihmë e madhe për uljen e ndotjes në natyrë. A e
dimë se sa shekuj, sa energji e sa shpirt i duhen Nënës Natyrë për
ta tretur me mund atë copëz qese plastike pa peshë, por
përbindësh shkatërrues?! Ndërsa për ne, mjafton pakëz vullnet
dhe dëshirë e mirë.

Një tjetër ndihmë për Nënën Natyrë nga çdokush prej nesh, është
puna vullnetare me shumë dashuri. Pastrimi i mjedisit në lagjen
ose plazhin e qytetit ku jetojmë, mbjellja e një luleje apo peme në
çdo kohë, mund të duket si një iniciativë e vogël, por me një
kontribut të madh nëse ndërmerret nga të gjithë. Edhe hapat më të
vegjël, por të bërë me dashuri të madhe, përbëjnë një ndryshim të
jashtëzakonshëm në jetën e secilit në ndihmë të mbrojtjes së
Natyrës. Pak investim nga koha jonë e lirë, është një e ardhme më
e sigurt nesër.

Si përfundim, pas këtyre kontributeve të vogla të secilit, por të

bëra me shpirt, kemi për të parë shpërblimin e Nënës Natyrë.
Parajsa do të jetë nën këmbët dhe mbi kokat tona. Mos harroni se
toka kënaqet kur ndjen këmbët tuaja zbathur dhe erërat dëshirojnë
të luajnë me flokët tuaj – thotë Khalil Gibran. Klithma përvajëse e
Natyrës do të shndërrohet në melodinë më të bukur të saj duke i
shtrirë duart drej meje, bijës së saj. Dhe ashtu butë, ëmbël,
dashurisht, ndjej se më mbështjell me krahët e saj në përqafim,
për të më dhënë frymë e flatra, për të vijuar bukur të ardhmen,
bashkë me të Unë-Bija me Nënën Natyrë.