Journalism for Social Change in Asia

Reporting Human Rights 1st Edition

Scott Downman
Visit to download the full and correct content document:
https://textbookfull.com/product/journalism-for-social-change-in-asia-reporting-human-
rights-1st-edition-scott-downman/
More products digital (pdf, epub, mobi) instant
download maybe you interests ...

Advanced Reporting Essential Skills for 21st Century

Journalism 1st Edition Miles Maguire

https://textbookfull.com/product/advanced-reporting-essential-
skills-for-21st-century-journalism-1st-edition-miles-maguire/

Regionalizing Global Human Rights Norms in Southeast

Asia Dwi Ardhanariswari Sundrijo

https://textbookfull.com/product/regionalizing-global-human-
rights-norms-in-southeast-asia-dwi-ardhanariswari-sundrijo/

Contemporary Issues in Human Rights Law Europe and Asia

1st Edition Yumiko Nakanishi (Eds.)

https://textbookfull.com/product/contemporary-issues-in-human-
rights-law-europe-and-asia-1st-edition-yumiko-nakanishi-eds/

Confronting Capital Punishment in Asia Human Rights

Politics and Public Opinion 1st Edition Roger Hood

https://textbookfull.com/product/confronting-capital-punishment-
in-asia-human-rights-politics-and-public-opinion-1st-edition-
roger-hood/
Human Rights and Social Justice Joseph Wronka

https://textbookfull.com/product/human-rights-and-social-justice-
joseph-wronka/

Reporting Human Rights, Conflicts, and Peacebuilding:

Critical and Global Perspectives Ibrahim Seaga Shaw

https://textbookfull.com/product/reporting-human-rights-
conflicts-and-peacebuilding-critical-and-global-perspectives-
ibrahim-seaga-shaw/

Fluid Security in the Asia Pacific: Transnational

Lives, Human Rights and State Control 1st Edition
Claudia Tazreiter

https://textbookfull.com/product/fluid-security-in-the-asia-
pacific-transnational-lives-human-rights-and-state-control-1st-
edition-claudia-tazreiter/

The Paris Agreement: Climate Change, Solidarity, and

Human Rights 1st Edition Judith Blau

https://textbookfull.com/product/the-paris-agreement-climate-
change-solidarity-and-human-rights-1st-edition-judith-blau/

Technology, Social Change And Human Behavior: Influence

For Impact Cornelia C. Walther

https://textbookfull.com/product/technology-social-change-and-
human-behavior-influence-for-impact-cornelia-c-walther/
Journalism for Social
Change in Asia
Reporting Human Rights

Scott Downman
Kasun Ubayasiri

Palgrave Studies in Communication for Social Change

Palgrave Studies in Communication
for Social Change

Series Editors
Pradip Ninan Thomas
The University of Queensland
Australia

Elske van de Fliert

The University of Queensland
Australia
Communication for Social Change (CSC) is a defined field of academic
enquiry that is explicitly transdisciplinary and that has been shaped by
a variety of theoretical inputs from a variety of traditions, from sociol-
ogy and development to social movement studies. The leveraging of
communication, information and the media in social change is the
basis for a global industry that is supported by governments, develop-
ment aid agencies, foundations, and international and local NGOs. It
is also the basis for multiple interventions at grassroots levels, with par-
ticipatory communication processes and community media making a
difference through raising awareness, mobilising communities, strength-
ening empowerment and contributing to local change. This series on
Communication for Social Change intentionally provides the space
for critical writings in CSC theory, practice, policy, strategy and meth-
ods. It fills a gap in the field by exploring new thinking, institutional
­critiques and innovative methods. It offers the opportunity for scholars
and ­practitioners to engage with CSC as both an industry and as a local
practice, shaped by political economy as much as by local cultural needs.
The series explicitly intends to highlight, critique and explore the gaps
between ideological promise, institutional performance and realities of
practice.

More information about this series at

http://www.springer.com/series/14642
 Scott Downman · Kasun Ubayasiri

Journalism for Social

Change in Asia
Reporting Human Rights
Scott Downman Kasun Ubayasiri
School of Communication and Arts Griffith University
University of Queensland Nathan, QLD
St Lucia, QLD Australia
Australia

Palgrave Studies in Communication for Social Change

ISBN 978-1-349-95178-9 ISBN 978-1-349-95179-6 (eBook)
DOI 10.1057/978-1-349-95179-6

Library of Congress Control Number: 2017938300

© The Editor(s) (if applicable) and The Author(s) 2017

The author(s) has/have asserted their right(s) to be identified as the author(s) of this work
in accordance with the Copyright, Designs and Patents Act 1988.
This work is subject to copyright. All rights are solely and exclusively licensed by the
Publisher, whether the whole or part of the material is concerned, specifically the rights
of translation, reprinting, reuse of illustrations, recitation, broadcasting, reproduction
on microfilms or in any other physical way, and transmission or information storage and
retrieval, electronic adaptation, computer software, or by similar or dissimilar methodology
now known or hereafter developed.
The use of general descriptive names, registered names, trademarks, service marks, etc. in this
publication does not imply, even in the absence of a specific statement, that such names are
exempt from the relevant protective laws and regulations and therefore free for general use.
The publisher, the authors and the editors are safe to assume that the advice and
information in this book are believed to be true and accurate at the date of publication.
Neither the publisher nor the authors or the editors give a warranty, express or implied,
with respect to the material contained herein or for any errors or omissions that may have
been made. The publisher remains neutral with regard to jurisdictional claims in published
maps and institutional affiliations.

Cover image: curraheeshutter

Printed on acid-free paper

This Palgrave Macmillan imprint is published by Springer Nature

The registered company is Macmillan Publishers Ltd.
The registered company address is: The Campus, 4 Crinan Street, London, N1 9XW,
United Kingdom
 Preface

Journalism has long served as a catalyst to inspire change. Political

change, economic change, legislative change and social change have all
been sparked because of solid journalism. Yet, despite this pivotal role
journalism plays in society, very little has been written explicitly about
journalism for social change. This is surprising, given that when journal-
ists are asked what prompts them to carry out their duty as journalists,
they often reply, ‘to create change’, ‘to make a difference’, ‘to expose
injustice’ or ‘to reveal truth’. However, this altruism associated with
journalism has often produced romanticised notions of what the journal-
ist’s profession is like. The reality is that the journalist’s life is anything
but romantic. The challenges facing journalists are varied and complex.
Journalists work in an environment of competing pressures. Pressures to
tell the truth, to report accurately and fairly, to build trust, to respect
sources, to be independent and to negotiate with people who are often
trying to hide the truth. There are also pressures within the media indus-
try, with media organisations often using subtle, and not-so-subtle,
methods to ensure stories align with a prescribed news agenda. Effective
journalism for social change is not easy and requires careful reflection
on how news is collected, analysed, interpreted, defined and reported.
Some of the challenges of producing journalism for social change are
summarised by acclaimed photojournalist and war photographer James
Nachtwey (2007):

v
vi Preface

Society’s problems can’t be solved until they’re identified. On a higher

plane, the press is a service industry, and the service it provides is aware-
ness. Every story does not have to sell something. There’s also a time to
give. That was the tradition I wanted to follow. Seeing the [Vietnam] war
created such incredibly high stakes for everyone involved and that visual
journalism could actually become a factor in conflict resolution – I wanted
to be a photographer in order to be a war photographer.

Nachtwey’s testimony reveals many relevant points that need to be

considered if journalism is be viewed as an instigator of social change.
Firstly, change cannot be enacted unless problems or issues are iden-
tified. An important aspect of journalism for social change is that it
must identify something that needs to be changed. Whether that is
an issue, a problem, an injustice or an abuse, there is a clear need to
shine a light on something hidden or not clearly understood. Secondly,
journalism for social change is a service designed to alert, inform and
educate society. This idea of journalism as a service, rather than just
viewing it as a profession or career, gives journalism a clear sense of
purpose. Journalism for social change does not just view journalism as
reporting but a process through which the presentation of varied view-
points, ideas and opinions gives society the capacity to make informed
decisions about the future. Thirdly, rather than falling into the trap of
advertising, journalism for social change does not sell something, it
gives society something. This distinction is important, because rather
than serving as a platform for entertainment, journalism for social
change is often invested in giving society the information tools and
mechanisms necessary for making change. Lastly, journalism for social
change is about either finding, or at least proposing solutions. For
Nachtwey, there is a clear sense that his career as a war photojournal-
ist is not about voyeurism or intrusion into the lives of people at their
most vulnerable, but his vocation is part of a complex professional
relationship between himself and his subjects, as well as between him
and the publishers of his compelling work. This book examines that
responsibility by looking at the way human rights abuses such as human
trafficking and people smuggling are represented in the media and
reported in South and Southeast Asia.
 Preface vii

Reimagining Journalism with a Social Conscience

Since the start of the twenty-first century, journalism has faced one of
the most profound and complex upheavals in its history. This upheaval,
referred to by many as the digital disruption, has forced editors, media
bosses and journalism academics to explain, review and predict the future
of journalism at a time when traditional publications and business mod-
els are collapsing, platforms are rapidly changing because of social media,
and new technology is emerging that is changing the way journalists
report news, as well as influencing the way audiences consume it. It is a
period of immense excitement. It is also a period of immense concern. It
is for this reason that journalism needs to reimagined. Zelizer says:

When a phenomenon is as widespread and as well-known as journalism

tends to be, it can seem counterintuitive to look for new ways of thinking
about it. And yet finding new ways of thinking about journalism is point-
center to ensuring journalism’s future. (2007, p. 111)

Zelizer is right. This book seeks to reimagine journalism by position-

ing it as a crucial source of social change. Placing journalism in this con-
text is important. Since the 1950s, the idea of communication for social
change or communication for development has emerged as an important
strategy in combatting poverty, injustice, inequality and indifference in a
modernising and globalising world. However, in the research that ensued
in this area, only fleeting references have been made to the role of jour-
nalism in this process. But, as Zelizer points out:

Journalism means too much because it has become a stand-in term for
thinking about various modes of mediated communication in the public
sphere, regardless of how much they have to do with journalism per se…
Journalism means too little because it has never generated the kind of aca-
demic interest that attends to all that it is, and, more importantly, all that it
could be. (2007, p. 111)

This book seeks to reimagine journalism at a time when global journal-

ism is in a state of turmoil. It will argue that by rethinking how jour-
nalism is done, using human rights and social change as a platform, the
viii Preface

practice and purpose of journalism can be reclaimed in a period where

its Fourth Estate role as a watchdog and vestige of civic accountability, is
constantly under threat. Journalism matters.

Book Overview
This book explores the role and purpose of journalism by reviewing the
elements that define newsworthiness. This will be done using human
rights as a basis for discussing journalism for social change. Chapter
1 introduces the notion of journalism for social change by looking at
journalism as a calling. This notion is explored through the testimony
of some of the world’s great human rights journalists. It introduces the
notion of pragmatic objectivity as a theoretical framework for the practice
of journalism in a contemporary context. It also looks at other models of
journalism including precision journalism, advocacy journalism and peace
journalism. Chapter 2 proposes a reimagining of traditional journalistic
news values that are used to define and shape newsworthiness, by sug-
gesting the inclusion of human rights as a news value. This inclusion of
human rights as a news value is part of complete review of news v­ alues
that also proposes a new taxonomy of six human-focussed news values.
Chapter 3 provides a comprehensive analysis of the communication for
social change paradigm by examining a variety of different ‘­journalisms’,
including alternative journalism. The chapter explores some specific
examples of emerging mainstream models of human rights reporting
such as The Guardian’s open journalism initiative. It also explores Friere’s
idea of conscientização and how this has influenced alternative forms
of media, that are relevant to journalism for social change. Chapter 4
applies these theoretical frameworks in the context of reporting human
trafficking and people smuggling. The chapter defines key terms and
seeks to propose best practice models of reporting these kinds of human
rights abuses. It also looks at the complexity involved in the way the
media interprets these accepted definitions and the challenges of report-
ing human rights. Chapter 5 provides a case study of people smuggling
by investigating the migration of ethnic Rohingya from Myanmar, as part
of ethnic and religious conflict. The chapter examines how the Rohingya
have been framed in the media and looks at the challenge of reporting
people smuggling and human trafficking, particularly given the fact the
Rohingya have been subjected to both types of abuses. Chapter 6 inves-
tigates coverage of armed conflict, human rights violations and claims for
 Preface ix

refuge, by highlighting examples from Sri Lanka and Afghanistan. It will

look at issues such as persecution and racial discrimination in post-conflict
contexts. Chapter 7 provides a human trafficking reporting case study by
exploring the way human trafficking has been reported in Southeast Asia.
It will look at examples from both mainstream and proxy media organi-
sations and align reports against industry-accepted reporting guidelines.
Chapter 8 examines this further, by reviewing the impact public relations
campaigns have on the way human trafficking is reported. The chapter
explores the complex relationship between non-governmental organisa-
tions (NGOs), established to combat human trafficking, and journalists.
The chapter argues that often misreporting by journalists is a direct con-
sequence of misinformation from the public relations professionals work-
ing for these organisations. Chapter 9 highlights the emergence of human
trafficking as a major mainstream reporting issue. It will look at the back-
ground to human trafficking coverage and how it has escalated since
the beginning of the twenty-first century. It examines the role corporate
social responsibility has played in media organisations and their cover-
age of human trafficking. The conclusion will restate the case for human
rights to be considered a news value, based on the evidence presented in
the book on reporting people smuggling and human t­ rafficking.
Journalism for social change matters.

References
Nachtwey, J. (2007). James Nachtwey: My wish: Let my photographs
   bear witness. TED Talk. https://www.ted.com/talks/james_
  nachtwey_s_searing_pictures_of_war/transcript?language=en.
   Accessed 1 Sep 2016.
Zelizer, B. (2007). Introduction: On finding new ways of thinking about
  journalism. Political Communication, 24(2), 111–114.
 Acknowledgements

I would like to thank everyone who has helped shape my thoughts and
views about the importance of human rights journalism. I would like
to thank all of those I have worked with in the anti-human traffick-
ing movement in Southeast Asia, as well as the survivors of trafficking,
who have trusted me with their stories for more than a decade. I am
grateful for all I have learnt as a journalist and community develop-
ment worker by reporting these stories, and how this has provided the
inspiration and focus for this book. Being a journalist is both a calling
and a privilege. Thank you to Chrissy and Sariah who have been so
patient during the writing of this book. Thank you for your love and
support. Lastly, I would like to thank my Saviour, Jesus Christ, who
gives me life.

Scott Downman

I would like to thank my friends, family and sparring partners, past

and present, who have helped shape my thinking on human rights. I’d
like to thank my late Sri Lankan journalist colleagues Dharmeratnam
Sivaram and Lasantha Wickrematunge, and my mentor Keith Noyahr,
who all taught me the value of journalism, despite the risks. I also
acknowledge all those refugees I have broken bread with, particularly
Sujauddin and the Queensland Rohingya community, who so gener-
ously shared their stories of persecution, torture and survival, instilling

xi
xii Acknowledgements

in me the non-negotiable nature of human rights. Thanks must also go

to my parents for bringing me up in a household where no one in need
of help was turned away, and to Malli and Pinchi for enduring my rants.
And finally, thanks to my partner Linda, without whom none of this
would be possible, and to my refugee puppy Tonka, who keeps me sane.

Kasun Ubayasiri
 Contents

1 Introduction to Journalism for Social Change   1

2 Human Rights as a News Value   25
3 Human Rights Journalism and the New Journalism
Ecosystem   55
4 Human Trafficking, People Smuggling, Refugee
Migration and the News Media   75
5 Smuggled or Trafficked: The Story of the Rohingya   97
6 Human Rights Reporting, War Crimes and Refugee
Migration   119
7 Reporting Human Trafficking   143
8 Best Practice Models for Reporting Human Rights   165
9 Media, Human Rights and Corporate Social
Responsibility   189
10 Conclusion  207

Index  
213

xiii
 Abbreviations

AAAS American Association for the Advancement of Science

ABC Australian Broadcasting Corporation
ACFID Australian Council for International Development
ACWC ASEAN Commission on the Promotion and the Protection of the
Rights of Women and Children
AICHR ASEAN Intergovernmental Commission on Human Rights
ASEAN Association of Southeast Asian Nations
BBC British Broadcasting Corporation
CCA Computer Crimes Act (Thailand)
CCR Canadian Council for Refugees
CNN Cable News Network
CSC Citizen scrutiny cards
CSR Corporate social responsibility
DVB Democratic Voice of Burma
ECPAT End Child Prostitution and Trafficking
ERN European Resettlement Network
FES Friedrich-Ebert-Stiftung
GAATW Global Alliance Against Trafficking Women
HRW Human Rights Watch
IDP Internally displaced people
IFJ International Federation of Journalists
IJM International Justice Mission
ILO International Labour Organization
IOM International Organization for Migration
IOS International Observatory on Statelessness
JVP Janatha Vimukmi Peramuna

xv
xvi Abbreviations

LTTE Liberation Tigers of Tamil Eelam

MDG Millennium Development Goal
MTV Music Television
NGO Non-governmental organisation
RSF Reporters Sans Frontières
RV Rohingya Vision
SAARC South Asian Association for Regional Cooperation
SEAPA Southeast Asian Press Alliance
SIREN Strategic Information Response Network
TIP Trafficking in persons
TRC Temporary registration cards
UDHR Universal Declaration of Human Rights
UN United Nations
UNDHR United Nations Declaration of Human Rights
UNHCR United Nations High Commissioner for Refugees
UNIAP United Nations Inter-Agency on Human Trafficking
UNICEF United Nations Children’s Fund
UNODC United Nations Office on Drugs and Crime
UNP United National Party (Sri Lanka)
WHO World Health Organization
 List of Figures and Tables

Fig. 2.1 Human-focussed news values   40

Table 2.1 Three news values taxonomies that are widely
used by journalists and journalism educators   30
Table 8.1 Ten guiding principles of reporting human trafficking   171

xvii
 CHAPTER 1

Introduction to Journalism for Social

Change

1.1  Introduction
Since the start of the twenty-first century journalism has been in a state
of flux. Traditional media has grappled with the digital ecology that now
defines and shapes the global journalism industry. Some major media
outlets have collapsed, while others have seen dramatic audience losses.
The digital environment has caused media executives to rationalise news-
rooms, experiment with new forms of reporting and wrestle with the
problem of making money in a social media-driven market. But beyond
these structural issues, it has also caused some to reflect on how to define
journalism. Is journalism a fluid profession that has evolved over time or
is it a profession with a set of static, timeless core values and principles?
This chapter explores this question by defining journalism through the
lens of human rights. In doing so, it seeks to position journalism as a
profession of important principles and values, while exploring the notion
of journalism as ‘a calling’. This almost ‘evangelical’ notion of journalism
is commonly identified by journalists as the reason for pursuing a media
career. Although evangelism is usually associated with religion, this
chapter argues that, when an epistemological approach is applied to the
Greek word euaggelizesthai, the verb from which the word evangelism
originates, it relates directly to those who are heralds and deliver news.
Therefore, it is not surprising that men and women with a commitment
and passion to report the truth, feel this sense of calling.

© The Author(s) 2017

S. Downman and K. Ubayasiri, Journalism for Social Change 1
in Asia, Palgrave Studies in Communication for Social Change,
DOI 10.1057/978-1-349-95179-6_1
2 S. DOWNMAN AND K. UBAYASIRI

Pulitzer Prize-winning journalist for the New York Times Nicholas

Kristof, who has built his career writing about social justice issues and
human rights, is one journalist who has described his journey into jour-
nalism as a calling:

Well, I think…that I always had some interest in individuals, some drive

to try to make a difference, and I think that was one of the things that
attracted me to journalism. And really what changed me onto the trajec-
tory that I ended up is that I went out and was assigned abroad, lived a
good chunk of my life abroad, and just encountered poverty. And that
was just, you know, life transforming. That once these issues become
real and you see these things, you know, you can’t forget the people you
meet and you to try to make a difference in some way. (in Blank-Libra
2016, p. 52)

The notion of journalism as a calling is intrinsically linked to values,

ethics and objectivity. It is bound to the idea that journalists must
uphold and perform certain duties and responsibilities. As Kristof says,
it’s about the desire to ‘make a difference’. Journalism is a complex
endeavour that involves a combination of advocacy and objectivity. To
advocate is to care and to be objective is to be ethical and fact-driven
in caring. Simply put, the two concepts are not mutually exclusive.
Despite this altruism, journalism is often lampooned and lambasted
for not honouring these ideals. The list of misdemeanours against this
pivotal profession is immense. Phone hacking, shonky ethics, the pro-
liferation of clickbait, celebrity-driven, shallow news, fake news and a
lack of objectivity have become synonymous with modern reporting.
However, in this chapter, human rights journalism is used to provide
an impetus to review the purpose of journalism and to reflect on the
value and values of this endeavour, which Kristof describes as ‘more
than a profession’. Interestingly, many human rights journalists don’t
view journalism as a 9–5 practice but a commitment to doing whatever
is required to reveal the truth. It will be argued that this is the founda-
tion of journalism that for generations has made it an invaluable and
formidable part of the global community. In the same way as shonky
lawyers and corrupt doctors don’t define professional practice in law
and medicine, journalism should not be measured by its worst exam-
ples, but by its best, as aspirational role models.
 1 INTRODUCTION TO JOURNALISM FOR SOCIAL CHANGE 3

1.2   Journalism as a Calling

In April, 2016 former New York Times executive editor Jill Abramson
delivered the keynote address at the prestigious Harvard Divinity
School’s Dean’s Leadership Forum. In her speech, focussed on the
future of journalism, Abramson sought to tackle the challenging task
of defining journalism. Her response was simple: ‘Journalism is a
public service, a calling’ (Telushkin 2016). For Abramson, a former
investigative journalist, the essence of journalism lies in informing
the public for the betterment of society. She argues that when jour-
nalists view their vocation as ‘a calling’ it becomes an endeavour of
great impact. Abramson is not alone. Her sentiment is shared by the
world’s most eminent and prominent human rights journalists. The
great war correspondent and human rights journalist James Nachtwey
not only describes journalism as a calling, but a fight. Nachtwey
(2015) says:

We’re the point people, the first link with reality in a collaborative, jour-
nalistic chain. Each of us is a single mind, a single sensibility – one pair
of eyes and one pair of ears – one heart – moving through the real world
in real time, to tell the stories of what happens to people one-by-one, at
the sharp end of history. We navigate dangers, endure hardships and get
our hearts broken by what we witness, over and over again, because we
believe that peoples’ opinions matter – that our society cannot function
properly without the information we provide and without the stories we
tell.

Nachtwey’s reflections on his calling are a poignant reminder of the

importance of journalism in society, but more importantly, the role
of journalism as an impetus for social change. Photojournalist Lisa
Kristine, who has spent 25 years reporting indigenous people across
the globe and more recently has sought to visually document modern-
day slavery, argues that the linkage created by the journalist to the
audience is pivotal in creating understanding and dispelling ignorance.
Kristine, who prefers to use the term ‘witness to humanity’ rather than
journalist, says the relationship between the sense of ‘calling’, passion
and respect is critical if meaningful journalism that creates change is to
occur:
4 S. DOWNMAN AND K. UBAYASIRI

Photography has the power to change the world. Through its visual
nature, the images transcend language all together. A viewer from any
place or walk of life can be in direct relationship with the image and there-
fore the subject within it – and be emotionally and viscerally moved to rise
up and make a change. (Harlan 2013)

Kristine describes her approach to visual journalism as ‘the one weapon I

have to fight injustice’. For Stephanie Sinclair, who has committed years
of her life to reporting child marriage, journalism for social change starts
with a calling to fight injustice by first presenting a problem:

We can’t just present a solution before we’ve presented the problem, or

they’ll feel like it’s already taken care of and it’s not urgent. We want these
issues to feel urgent, because for the girls being forced into marriage it is
urgent…[But] I think if you make the images too hard to look at, and not
beautiful, you turn people away instead of inviting them in. We need to
make images that engage people, not repel them. (One 2014)

For Sinclair, creating journalism for social change is a paradox. It is about

addressing the complexity of human rights abuses but presenting them
in a meaningful way that connects and engages the audience so that an
information transfer occurs that has the capacity to spark a desire for
change. It is this that inspired South African journalist Angela Quintal
to move into journalism after working as a lawyer. She said her career
change was prompted by ‘a calling’ to journalism and the role it plays in
society. Quintal says:

I opted to become a journalist and not a lawyer, because it was the early
1990s and I wanted to be at the coalface of our transition to democracy.
Being a journalist during this period meant that I was able to witness and
report on it first-hand. (Masuku 2015)

For Quintal, and for other human rights journalists, the link between
journalism and social change is intrinsic and obvious. Harwood (2007)
takes this further, arguing that if journalism is to be viewed as ‘a calling’
it needs to be understood in terms of three components: a moral dimen-
sion, professional skills and professional aims. These three dimensions are
important if journalism is to be used as a mechanism for exploring, inves-
tigating and reporting on human rights. Harwood (2007) says:
 1 INTRODUCTION TO JOURNALISM FOR SOCIAL CHANGE 5

Yet journalism as a calling asks for more than professional aims and pro-
fessional skills. A calling goes beyond these to ask for moral commitment
to work for more than pay, recognition, seeking public good, and avoid-
ing unprofessional acts. A calling to journalism requires commitment as an
educator and trainer, and as watcher for danger and institutional defect.
The aims are pursued for their own sakes and not for pay or professional
recognition. Pay and recognition might follow or might not.

This framework provides an excellent basis to examine the relationship

between journalism and human rights. It also provides a foundation for
examining the role of journalism in society. Although Harwood recog-
nises three elements that are critical in making the calling manifest, he
stipulates that the moral dimension is central to the calling. Pivotal to
this is the notion of truth. The relationship between journalism and
truth is paramount to its effectiveness. Evidence for this can be found in
codes of ethics that guide and direct journalists in their newsgathering
and reporting. Although there are hundreds of codes of ethics providing
moral guidelines for journalists across the world, the central pillar within
these codes is truth. For example, the first guideline of the International
Federation of Journalists Principles on the Conduct of Journalists (1986)
says: ‘Respect for truth and for the right of the public to truth is the first
duty of the journalist.’ O’Neill (2002) argues that truth is valuable social
capital and, when the trust relationship between, for example, journalists
and their audiences, is broken, it becomes difficult to repair. The digitisa-
tion of journalism has created the perfect storm for levels of mistrust to
mount. Given that everyone now has the potential and power to pub-
lish and produce ‘news’ through the transformation of media platforms,
there is growing concern that this flood of information is producing
audience malaise and indifference. News organisations, with fewer staff,
are now relying on this content, and repurposing it, as news, often with-
out verifying details. Gandour (2016) suggests this practice is producing
a ‘general information impoverishment’ and ‘a degradation of the entire
information ecosystem’. He argues:

Adding to the worry, people are exposed to news mixed with gossip, opin-
ion, hot takes, and branded content, from a variety of sources but often
through a single platform – mainly social networks, which tend towards a
clustering of like-minded individuals. (2016)
6 S. DOWNMAN AND K. UBAYASIRI

This is ultimately causing audiences to mistrust media outlets and to

constantly question the validity and truth of news reports. Paradoxically,
the flood of information is also challenging democracy and people’s
human rights. Boczkowski and Mitchelstein argue:

The conceptual and political import of a diminution in the power of the

media to set the agenda is particularly critical during periods when the citi-
zenry could benefit most from the information about public affairs – peri-
ods marked by major political or economic events or crises. (2013, p. 48)

This erosion of purpose or ‘calling’ from individual journalists and media

organisations is disturbing. However, it has provided a hunger for mean-
ingful stories among audiences and has led to the emergence of human
rights reporting as an important platform for rebuilding trust. O’Neill
says: ‘Deception is not a minor or a marginal moral failure. Deceivers
do not treat others as moral equals; they exempt themselves from obli-
gations that they rely on others to live up to’ (2002). Unfortunately,
this describes the fragmented relationship between many of the world’s
media organisations and their audiences. Societies suffer if people of dif-
ferent opinions can’t agree on a basic set of facts and a consensus on the
role in daily life of institutions, from government to the media (Gandour
2016). When trust dissipates, in the context of journalism, it can be
destructive to the credibility of the journalist and the news organisation
that employs them. One strategy that news organisations have embraced
as a way of rebuilding this credibility is to report morally guided stories
of truth. Human rights issues have provided the perfect platform to do
this. The product of this can be clearly seen since 2000 with a prolif-
eration of stories about a range of human rights issues from poverty to
inequality, human trafficking and people smuggling. This proliferation
cannot be attributed to changes in the media industry alone. The pro-
motion and development of Millennium Development Goals (MDGs)
has no doubt contributed to this increase in coverage, but in an increas-
ingly globalised world it is clear people are seeking truthful and meaning-
ful reports that explain the world in which they live.
O’Neill (2002) argues that the notion of truth relates directly to
adherence to a set of prescribed ‘duties’ that in turn impact rights. In
journalism, these duties align with the application of Harwood’s three
aspects of journalistic ‘calling’. Using O’Neill’s approach, journalists
who see their vocation as ‘a calling’ are active citizens who take seriously
 1 INTRODUCTION TO JOURNALISM FOR SOCIAL CHANGE 7

their duties and in the process become advocates of human rights. This
approach stems from Kantian thought that sees duty as the basis of rights
and justice. It also can be seen by applying an epistemological approach
to the ancient Greek words for heralds or deliverers of news. In ancient
Greek, when the cognate verbs euaggelzein and euaggelizesthai appeared
with the nouns besora (message) and the verb basser ‘to bring news’, the
term applied to those who bring forth news to others. By the late first
century BCE the noun euggelion had acquired a strong political connota-
tion in the context of Roman imperial propaganda. The ‘good news’ in
this case was the announcement of the benefits to humanity conferred
by divine providence through a savior, the Emperor Augustus (Coogan
2011). Therefore, it is not surprising that when the term ‘calling’ is
used to describe a journalist’s commitment to the profession, evangelical
notions are espoused. Excellent journalism, and journalism that inspires
social change, is brought forth by those who seek to bring truth and
news to others. Hargreaves says:

Journalists are part of the societies in which they work. They acquire,
within those societies, a sense of right and wrong; they have, thank good-
ness, a moral compass learnt outside journalism. It is up to every individual
to preserve that compass, to be true to their own and their community’s
values. (2003, p. 227)

But the difficulty in explaining the journalist’s role lies in the fact that
journalism frequently struggles to disassociate itself from other forms
of mass communication. Journalism is often intrinsically and irrevoca-
bly tangled with terms such as communication and media. Hargreaves
explains this, saying:

The ascent in journalism’s influence is easily explained. Its underlying

cause is the growth in the cultural, political, and economic value of infor-
mation, facilitated by the emergence of new, cheap electronic technologies
to distribute and display news. (2003, p. 2)

Kinsey says writing journalism is not a product but a process (in Franklin
et al. 2005, 124). It is a process of information selection that best repre-
sents a practical or ‘functional’ truth (Kovach and Rosenstiel 2007, p. 42)
when mediating reality through a series of professional norms that demand
a pragmatic objectivity. For Kovach and Rosenstiel (2007) this process
8 S. DOWNMAN AND K. UBAYASIRI

comes with core attributes including a primary obligation to truth, a loyalty

to citizens, a discipline of verification, and a sense of independence. These
attributes can be summed up through what journalism ethicist Stephen
Ward (2008) calls pragmatic objectivity, which will be discussed later in
this chapter. What is clear is that the notions of journalism espoused by
Hargreaves, Kovach and Rosenstiel and Abramson are only relevant if jour-
nalism is viewed in terms of a calling, rather than as a ‘business model’ or a
content conduit, as has been the case since the emergence of the so-called
digital disruption at the start of the twenty-first century.

1.3  Theorising the Calling

Journalism’s place needs to be explored in the context of how we live,
rather than as a distinct, external influence in our lives. It is when jour-
nalism is viewed as an integrated part of our human existence that its role
as a driving factor for social change can be truly understood. As Deuze
argues:

Our media is not just a series of individual activities or a set of distinct

practices, but rather a social phenomenon particular of media life:
immersed in media we wield all kinds of tools interchangeably to commu-
nicate with ourselves and the world around us to make the world we live in
fit and feel comfortable (or, at the very least, to make reality something we
can handle). (2015, p. 122)

The influence of journalism can evoke a deeply emotional response from

those who engage with it. Deuze (2015) says that media turns us from
people who listen to and watch stories about people’s lives to people
who witness other people live. Central to Deuze’s analysis is his refer-
ence to people. The key ingredient in the production of journalism is
humans. Authentic narratives, about the lives of others, ultimately seek
to inform, but more importantly create understanding about others. In
any kind of journalism this is important, but in human rights journalism,
with a focus on creating social change, it’s critical. Kovach and Rosenstiel
(2007) argue that the primary purpose of journalism is to provide citi-
zens with the information they need to be free and self-governing. This
information is provided using sources that depict various contexts of
human existence, presented in a targeted manner to engage audiences.
However, this foray into reporting the truth of human experience has
 1 INTRODUCTION TO JOURNALISM FOR SOCIAL CHANGE 9

historically been adversarial in nature. Beckett (2014) summarises this

simply by arguing that journalism ‘must tell people things we don’t
always want to hear’. Schultz says this edginess has been a critical com-
ponent of journalism for 200 years:

The press was the bastard estate of the eighteenth century. At a time of
limited suffrage, but growing literacy the press became a crucial political
institution, intimately connected to the concern and preoccupations of its
readers. (1998, p. 1)

She argues that from this foundation of accountability and through a

process of hype, self-promotion, definitional flexibility and by being a
good idea, the Fourth Estate became the most ‘pervasive global indus-
try’ at the end of the twentieth century (1998, p. 1). However, in her
book Reviving the Fourth Estate, Schultz laments that in recent times
journalism has lurched towards low-grade sensationalism and ‘gotcha’
reporting. She argues:

If the ideal is to retain contemporary relevance, the locus of the struggle

must become a contest within news organisations over editorial independ-
ence, commercial priorities, political relevance and the public interest.
(Schultz 1998, p. 233)

In this fragmented and contested media landscape, where citizen jour-

nalism, social media activists and advocacy journalists are vying for space
once dominated by legacy media, it is important that the role, func-
tion and purpose of journalism, including its role as a Fourth Estate, is
not lost or forgotten. In this state of flux, it is an opportune moment
to rethink what constitutes journalism, and the values that define it.
The circumstances under which journalism now operates no longer
reflect much of the traditional scholarship on news and news produc-
tion (Zelizer 2007, p. 112). This rethinking of the journalism mandate
also calls for rejecting the unconditional acceptance of content produced
by newsrooms as the only journalism, and must also challenge the news
values that have long dictated what constitutes newsworthiness. McNair
(2005) argues journalism can be defined as a ‘mediated reality’ and a
real account of what lies beyond the immediate experience or the news
media consuming audience. News production is about informing peo-
ple and taking them beyond the boundaries of their own lives. McNair
10 S. DOWNMAN AND K. UBAYASIRI

recognises that news is ‘a sampled version of reality’ that is often sifted

and selected through the application of journalistic news values. This is
important because it highlights that news values are a crucial lens and
framework for the construction of journalism. However, despite the
changes that have taken place in the journalism industry since the 1990s,
there has been little change to the news values that largely form the
building blocks of news. This is problematic. It is problematic for con-
temporary journalism, how it’s constructed and understanding its pur-
pose. Beckett and Deuze argue:

People’s everyday lives are correspondingly lived in, rather than with
media. The challenge for the news industry is neither finding working
business models nor figuring out what to do online – it is becoming a
meaningful, insightful and trustworthy part of an emerging and affective
media ecosystem. (2016, p. 1)

The essence of their argument is that any understanding of society and

the role and purpose of journalism must start with an understanding
and appreciation of what Beckett and Deuze call the ‘mediatisation’ of
everyday life that has stemmed from the digital disruption. The digi-
tal disruption has had profound impacts on the ways people engage
with news. For example, people now engage with media using mobile
platforms, therefore making their media consumption profoundly per-
sonalised. The news consumer’s physical relationship to news is chang-
ing because of this mobile platform interaction. In addition, because
news is connected to our social networks, the kind of news we receive
and the way we share our news experiences has changed dramatically
(Beckett and Deuze 2016). But the very same devices that digitally dis-
rupt also create new opportunities for journalism, from reporting war
crimes on mobile phones to providing eyewitness accounts of refugees
seeking asylum.
Understanding these changes affecting the audience experience is crit-
ical if journalism is to be considered as an instigator of social change.
Bourdieu’s (1998) field theory argues that every social action is under-
standable only in terms of the field where it is located, but recognises
that there is a complex pattern of interconnectedness between these
fields and that this interconnectedness shapes action. His approach is
useful in explaining the symbolic power of media in constructing reality
 1 INTRODUCTION TO JOURNALISM FOR SOCIAL CHANGE 11

(Hess and Waller 2014, p. 130). It is also useful in explaining how media
can be a pivotal force in influencing social change.
Many (Ward 2010; Sillesen et al. 2015; Hermida 2015; Beckett and
Deuze 2016) argue that in this time of changing media consumption
and interconnectedness, emotional journalism and the power of using
emotions in journalistic production is a critical thread in engaging audi-
ences. Hermida (2015) argues that the mobile platform has provided the
impetus for emotional narratives in journalism:

As news has become an ambient experience, never more than a screen

away, it is easy for stories and issues to just become part of the background
noise. Feel-good stories, tales of redemption, or revelations that spark
anger have been a tried and tested means to try to make people pay atten-
tion and sell newspapers. Social media has propelled the shift towards emo-
tional journalism: People’s interactions on social media lend themselves
to stories that strike a chord, as emotions are powerful drivers of sharing.
Social media provides channels for audiences to share joy with others, join
in a chorus of outrage or mourn together following events such as the Paris
attacks [by terrorists in November 2015]. With the rise of social discovery
and recommendations, journalists increasingly are working in a space where
people are not so much sharing information but rather sharing a feeling.

Hermida’s approach is supported by Beckett and Deuze (2016) who

argue that fundamental to the reimagining of journalism is understand-
ing the link between emotions and journalism. However, this role and
place of emotion in journalism is not new. In the late 1880s journalist
and photographer Jacob Riis sought to document the struggles of the
poor living in New York City. In an era when the poor were marginal-
ised, ostracised and mocked, Riis sought to humanise them, by telling the
story of a family in a slum tenement. The response was overwhelming:

Like few before him, Riis elicited empathy and understanding for people
who are often disregarded, ignored or misunderstood by society. While he
may be best remembered for his photography, Riis’ work as both a photo
and print journalist had impact. His stories effected real social change and
helped bolster a budding movement to end poverty. (Sillesen et al. 2015)

What Riis’ practice demonstrates is that journalism for social change is

not new. However, new platforms and ways of telling stories have pro-
vided an opportunity to become more nuanced and effective in the way
12 S. DOWNMAN AND K. UBAYASIRI

tools such as emotions are used. Finding the balance between emotional
journalism, rather than emotive journalism, is important through this
process. One way of negotiating this is through an understanding of
journalistic objectivity.

1.4  Objectivity and the Calling

The reporting of truth is crucial if journalism is to remain an effective
and respected institution within society. However, pivotal to truth is the
contentious issue of objectivity. The notion of objectivity and news pro-
duction has been challenged as a direct consequence of the digital dis-
ruption. Beckett and Deuze argue:

As journalism reinvents itself, it must ask how best an aspiration to objec-

tivity might be fostered in this environment. It isn’t by insisting that the
authorities know best – let along the journalistic authorities. It will be
about linking news to emotion: connecting with communities, creating
constructive journalism that deploys positive psychology, and linking up
with the culture of sharing on social networks. (2016, p. 4)

The idea of objectivity, seeking ‘a truth’ or ‘a reality’, is often dismissed

as a utopian model, or cynically, as a professional pitch to sell news. This
contention about journalistic objectivity is best summarised by Mindich
in his review of US-based journalism:

If American journalism were a religion, as it has been called from time to

time, then its supreme deity would be ‘objectivity’. The high priests of jour-
nalism worship ‘objectivity’…(while) the iconoclasts – purveying advocacy
journalism, ‘new’ journalism, and the new, new journalism of the Internet
and other media outlets – see ‘objectivity’ as the golden calf. (1998, p. 1)

Mindich’s assessment of objectivity raises questions as to whether jour-

nalism is grounded on a core set of principles or whether it is a malleable
endeavour that is subject to change. This book argues that for journal-
ism, particularly human rights journalism, to be successful it must be
grounded on core principles such as truth and objectivity. As O’Neill
(2002) argues, truth is related to the duties and the way journalists con-
duct themselves. The application of objectivity is an expression of the
way journalists conduct their duty. When objectivity is viewed in these
 1 INTRODUCTION TO JOURNALISM FOR SOCIAL CHANGE 13

terms, objectivity becomes not only a necessity in the ‘truth process’ but
a barometer for measuring quality journalism.
However, how objectivity plays out is contentious. For example,
Tuchman (1972) argues that objectivity is often used defensively in
the journalism fraternity as a strategic ritual with little relevance in the
processes of producing journalism. Tuchman’s questioning of tradi-
tional notions of journalistic objectivity stems from journalists’ reliance
on facts, usually obtained from authoritative sources. She argues that
journalists weave one fact over another to produce self-validating texts
structured around the news elements. Tuchman’s critique is not with-
out some validity. For example, in the corporatised world of mainstream
media there are often competing interests in the news production pro-
cess. Hargreaves summarises this, arguing that the ‘free-spirited’ percep-
tion of journalists has its limitations:

Journalists regard themselves, and are regarded by others, as free-spirited

individuals; mavericks not easily bound by corporate rule and regulation
or, in certain situations, even by the law of the land. Yet almost all modern
journalism takes place within a corporate setting, which limits and influ-
ences what journalists do. (2003, p. 140)

Hargreaves’ point is important. He emphasises that notions of ‘pure

objectivity’ are nonsensical but presents a case for reconceptualising the
notion of objectivity. In this search for a practical approach to journalistic
objectivity three general schools of thought have emerged. The first is
pragmatic objectivity, which reinforces the position that modern journal-
ism has been built around the core principles of truth and objectivity.
The second includes so-called advocacy or public journalism, which is
designed to include the news subjects as active participants in the story-
telling process. This is supported by Rosen who argues:

As long as journalists assume that democracy is what we have, they’ll con-

tinue to rely on objectivity, and suffer from its weaknesses. But if they can
find a way of seeing democracy as something we do, or better yet, some-
thing we must create, reinvent, reimagine, then they’ll be on their way to
a new approach. I call it ‘public journalism’, a theory and a practice that
recognises the overriding importance of improving public life…it will be
critical for people in journalism to declare an end to their neutrality on cer-
tain questions. (1993, p. 53)
Another random document with
no related content on Scribd:
uurwerk, dat, naar buiten, de uuren wijst, op een wijzerplaat in het
frontespies geplaatst—vóór het gebouw staan twee fraaje lantaarns,
op steene pijlaaren.

Toen het oude rechthuis nog aanwezig was, stond de strafplaats aan
de zyde, maar nu is dezelve van vooren.

Onder de wereldlijke gebouwen kan ook betrokken worden het

tolhek voornoemd, op de Outewaaler brug geplaatst; hetzelve staat
tusschen twee fraaje hardsteenen pijlaaren; boven aan, aan de voor-
en achter zijde, zijn in dezelven geplaatst marmere steenen,
[10]waarop het wapen van Holland, dat van Amsteldam, dat van de
Meir, en op het vierde leest men, anno 1792, in welk jaar dit tolhuis
aldus fraai vernieuwd is.

REGEERING.

Bij ’t verleenen van octrooi ter bedijkinge en droogmaakinge van

deeze Meir, werd, ten aanzien van het Heemrecht vergund, dat de
landen in de Meir geregeerd zoude worden, door Hoofdingelanden
en eenen Dijkgraaf, (te kiezen uit een door hen gemaakte nominatie,
bij de Staten of de Rekenkamer der Graaflijkheids domeinen,)
midsgaders door Heemraaden, Penningmeester, en andere
bedienden, die door de Hoofd-ingelanden zouden verkozen worden;
naderhand, in den jaare 1629, verkregen hoofd-ingelanden, dat alle
overdragten en gerechtlijke verbindenissen van vaste goederen in
de Diemermeir zouden geschieden, ten overstaan, van Dijkgraaf en
Heemraaden: middelerwijl bleef de Hooge en Civile Jurisdictie aan
den Gerechte van Amstelveen, Diemen, en Ouderkerk, onder
welken de landen van de Meir van ouds gelegen waren; doch daar
de eigenlijke grondscheidingen, voor ieder, gevolglijk ook iederer
Jurisdictie, niet gemaklijk konde worden bepaald, ontstond er niet
zelden verschil over de rechtspleegingen, dat aanleiding tot veele
ongeregeldheden gaf, alwaarom in den jaare 1640, bij de
rekenkamer der Graaflijkheid van Holland werd besloten, aan
Heemraaden te vergunnen de Crimineele en Civile Jurisdictie te
oefenen met den Bailluw van Amstelland, en dat de Dijkgraaf, na het
overlijden, van den toen in leven zijnde Bailluw, te gelijk Bailluw van
de Diemermeir zoude weezen; het welk Burgemeesteren van
Amsteldam, als Ambachtsheeren van Amstelveen, ook toestonden,
ten aanzien van de civile en dagelijksche Jurisdictie, voor zo verre
aanging de gronden onder hun rechtsgebied van Amsteldam in de
Meir gelegen, behoudende de crimineele rechtsoefening aan zig:
„Van dien tijd af,” vinden wij aangetekend, „zijn de Heemraaden ook
Schepenen geweest”.

Volgends deeze vergunning, bestaat de regeering over de

[11]Diemermeir in twee Hoofdingelanden, verbeeldende
Burgemeesteren der Stad Amsteldam; den Dijkgraaf, vijf Schepenen
of Heemraaden, in opzichte van hun onderscheiden bewind, van
Heemraadschap, of crimineel en civiel rechtsgebied, benevens een
Secretaris en een’ Penningmeester.

De Dijkgraaf is volgends de bovengemelde schikking van de

Graaflijksheid rekenkamer, ook Schout van de Meir; doch hij heeft
een Substitut, die te gelijk Bode is, en in de Meir zijne woonplaats
heeft: deeze heeft een’ justitie-dienaar onder zig.

Burgemeesteren van Amsteldam benoemen bij het openvallen van

het Amt van Dijkgraaf, drie van de voornaamsten der Ingelanden, uit
welken één door de Staaten van Holland en Westfriesland tot
Dijkgraaf wordt gekozen; Burgemeesteren stellen ook den Secretaris
aan, en verkiezen jaarlijks, het ééne jaar twee, en het andere jaar
drie Heemraaden, uit de nominatie van een dubbeld getal, hun door
Dijkgraaf en Heemraaden overgeleverd.
De verdere bedieningen staan allen ter begeevinge van het Collegie
van Dijkgraaf en Heemraaden, in hunne verscheidene betrekkingen,
van de hoogste tot de laagste toe.

Dit Collegie houdt zijne gewoone rechtdagen, op den eersten

maandag in iedere maand: sedert de bedijking schijnt hetzelve in de
Meir vergaderd te hebben; doch met den jaare 1645, werd het
verplaatst naar Amsteldam, in de Corps de guarde van de
Regulierspoort, welke plaats het Collegie op den 11 December des
jaars 1645 daartoe vergund was: voor ruim honderd jaaren, (1693,)
verkreeg het Collegie eene betere rechtkamer naamlijk onder in het
stadhuis te Amsteldam, welke kamer het behield tot in den jaare
1716, toen dat vertrek tot een ander gebruik geschikt, en Dijkgraaf
en Heemraaden van de Meir vergund werd te vergaderen, in het
Stadhuis voornoemd, boven de kamer van Commissarissen van
Zeezaaken, alwaar zij tegenwoordig ook nog hunne rechtdagen en
vergaderingen houden.

Onder de mindere Amtenaaren boven bedoeld, behoort de gaarder

van ’s Lands imposten, welk amt niet door de Regeering, maar door
gecommitteerde Raaden begeeven wordt; het [12]wordt thans
bekleed door den Substitut Schout, de Heer Matthys Elsman.

VOORRECHTEN

Zie wegens het markten in Amsteldam, onder het artijkel

Bezigheden: het voorrecht dat de bewooners van deeze Meir van
de Staaten van Holland en Westfriesland hebben bekomen, van
naamlijk een tolhek op de Outewaaler brug te mogen plaatsen, blijkt
uit het voorgaande, alwaar wij van dat tolhek spreeken—Een ander
voorrecht van de Diemermeir, mag genoemd worden, dat over den
middenweg, die, gelijk wij boven reeds gezegd hebben, van de
Outewaaler brug, tot aan de Hartsvelder- of Diemer brug, loopt,
geene Hessenkarren gevoerd, of varkens gedreven mogen worden.

Nog kan men het een voorrecht noemen, dat de bestuurders der
Meir niet behoeven te gedogen dat des avonds na beslotene stads
poorten, eenig vreemdling zig in dezelve op de openbaare wegen
vertoonen; gelijk men in dat geval dan ook door de nachtwachts
aangehouden wordt, en rekenschap van zijn daarzijn moet geeven;
bij de minste twijfeling aan de waarheid des voorgeevens, of bij
ondervinding van de onwaarheid deszelven, wordt men in
bewaaringe gesteld.

De Meir heeft ook het voorrecht, dat op haaren bodem geene

nachtegaalen gevangen mogen worden.

BEZIGHEDEN

De welgelegenheid, en vruchtbaarheid der landen, in de Diemermeir,

heeft dezelven meest tot moesland doen worden, dat een gedeelte
van de inwooneren alhier een genoegzaam bestaan verschaft; zij
brengen hunne voorraad meest te Amsteldam ter markt; waartoe
hen, benevens die van de Bijlmermeir, eene bijzondere markt op de
Prinsegragt ter dier stede is vergund: behalven dat, hebben zij verlof
ontvangen van driemaal ter week op het Oudekerksplein, en
éénmaal op de joode Groenmarkt aldaar te mogen markten. [13]

GESCHIEDENISSEN

Wat de Historie deezer aangenaame Meir betreft, na dat dezelve

drooggemaakt was, (zie hier voor Art. aanleg en grootte,) kreeg
de bedijking, in den voornacht tusschen 5 en 6 Maart des jaars 1651
het ongeluk van een doorbraak, welke door een andere aan den
Diemer zeedijk, boven Outewaal, niet verre van Jaap hannes,
veroorzaakt werd: het water liep omtrent de molen aan het Nieuwe
diep, over den ringdijk van de Meir, en veroorzaakte daardoor een
doorbraak, met een gat, ter lengte van omtrent 25 roeden, en eene
diepte van 27 tot 30 voeten, beneden het winterwater; 16 voeten
hoog stond het water in de Meir, en meest alles werd door de
overstrooming vernield: evenwel was deeze ramp, hoe gewigtig, niet
gewigtig genoeg om de ingelanden te doen wanhoopen aan het
herstellen van hunnen vernielden arbeid, welke herstelling echter
niet gemaklijk ten wege gebragt konde worden, dan door de Meir,
die nu geheel onder water stond, weder te laaten uitmaalen, de
gebouwen en beplantingen weder op te rechten en in stand te
brengen, ten welken einde het octrooi van hunnen vrijdom voor den
tijd van tien jaaren werd verlengd: onvermoeide arbeid kwam weder
alles te boven; dan alleenlijk voor een zeer korten tijd: want in 1672,
toen Nederland door het zwaard des oorlogs, die vervloekte geessel
der verschrikkinge, geteisterd werd, moest de Meir niet weinig in dat
akelig lot deelen; Naarden, de hoofdstad van het vermaaklijk
Gooiland, werd door de Franschen veroverd, waarom men met
reden voor Amsteldam begon te duchten, het welk ten gevolge had,
dat de dijk doorgestoken en geheel de Meir onder water gezet werd;
doch dit was echter maar voor korten tijd, en niettegenstaande de
veroorzaakte aanmerkelijke verwoesting, werd, zo dra de vijand was
afgetrokken, alles in zijn ouden luister hersteld: te recht daarom zingt
de dichter Van Bor van deeze Meir: [14]

Meir wordt land en landen beeken,

Wat Natuur al wondren teelt,
Is niet mooglijk uittespreeken,
Zo verwart zij in de weeld’!
Nu pronkt zij haar kruin met Eiken,
Dan met waternimfs sieraad,
Nu weêr plant en bloem verrijken
Ceres aangenaam gewaad;
 Plant en bloem en duizend vruchten,
Schenkt er gunst te levren aan,
Die haar oog en haar genuchten
Kiezen in die weeldelaan, enz.

In den jaare 1702, brak de Diemer of Muider Zeedijk weder door, het
geen andermaal niet weinig bekommernis voor eene overstrooming
van de Meir veroorzaakte; doch de ijver waarmede men de handen
aan ’t werk sloeg, om overal waar men het noodig oordeelde den
ringdijk van de Meir te versterken, werd met een gelukkigen uitslag
bekroond; de Meir naamlijk leed geheel geene schade.

In onze jongstledene onlusten, hebben de inwooners van de

Diemermeir zig zeer onderscheiden in ijver voor de zaak der
Vaderlandschgezinden; zij hebben zig met een ongemeenen ijver in
de wapenhandel geoefend; het corps van den Rhijngraaf van Salm,
heeft aan het rechthuis een geruimen tijd in bezetting gelegen: bij
het aannaderen der Pruissen, was men er in geene geringe
bekommering, niettegenstaande de gewapende ingezetenen moeds
genoeg hadden om de vijand onder de oogen te gaan zien: de laage
landen langs den Outewaalerweg, deelden in de gedaane inundatie,
en de Pruissen hebben er vervolgends niet zeer verpligtend geleefd,
trouwens aldaar nog beter dan elders; van tijd tot tijd ondernaamen
voords eenige van de tegenpartij, voornaamlijk uit Amsteldam,
baldaadigheden in de Meir te pleegen, doch de loflijke activiteit van
den Substitut Schout, den Heere Matthys Elsman, reeds gemeld,
heeft hen gedwongen dat opzet te laaten vaaren. [15]

BIJZONDERHEDEN,

Onder deezen zoude in de daad geheel de Meir betrokken kunnen

worden; met uitzondering verdienen de ongemeen prachtige
lusthoven die er in gevonden worden den aandacht van den
wandelaar; die op den hoek van den Kruisweg, aan den Weesper
weg, pronkt met een zeer fraaje Turksche tent, staande op het
wachthuis dat aan dien ingang geplaatst is.—Het tegenwoordige
rechthuis, en het tolhek, is mede der bezichtiginge dubbeld waardig.

Weleer was ten einde van de Schagerlaan, ook een fraaje

Maliebaan, ter uitspanninge van de geenen die zig aldaar kwamen
verlustigen; deeze laan had eene lengte van 173 roeden, in haare
behoorelijke beschotten ingesloten; aan beide zijde van dezelve
stond een rei hoogopgaande en aan de binnenzijde plat geschorene
boomen, die eene zeer aangenaame vertooning maakten, en welke
aangenaamheid niet weinig vergroot werd, door de lusthoven ter
wederzijde langs de rijwegen gelegen: de herberg aan het begin der
baane, en die nog aanwezig is, had de huur deezer laane, gelijk zij
ook nog het Maliehuis heet—Behalven met het maliespel, plagt men
zig in deeze baan ook niet zelden te vermaaken met het zogenaamd
blindloopen, bestaande in eene weddingschap om geblinddoekt de
baan overlangs doorteloopen, zonder tegen de zijschotten
aantestooten; doch niettegenstaande de menigte gasten welken
door deeze vermaaken, zo wel als door de aangenaamheid van den
oord derwaards gelokt werden, is de baan van tijd tot tijd zo verre
vervallen, dat zij tot eene harddraavers baan gebruikt werd, en
eindelijk geheel verdweenen is, gelijk men er thans niet meer van
ziet dan de grazige vlakte alwaar dezelve gelegen geweest is. [16]

HERBERGEN,

Rozendaal.
De Schulp.
Het Rechthuis.
De Maliebaan.
Voords nog vier in de Schaagerlaan, die echter sedert eenigen tijd
geene andere tap-actens bekomen dan van bier, coffij en thee.

REISGELEGENHEDEN,

Om zodanig eens te noemen de gelegenheden die in deeze Meir

gevonden worden, om in dezelve, en van daar naar elders te komen:
die gelegenheden zijn de toegangen reeds gemeld; behalven
deezen, ligt digt bij het tolhek op den Outewaaler weg nog een pad
dat op den hoogendijk nabij Zeeburg uitkomt; op gemelden weg is
ook nog een pad, waarmede men op den Weesperweg komt: met de
gewoone Muider- en Weesper-schuiten kan men ook van
Amsteldam naar de Schulpbrug, of van daar derwaards vaaren: aan
gemelde brug, in de ringsloot, vindt men des zomers zondags en
maandags, gemeenlijk ook nog een zogenaamd Ossemarkts jagtjen,
waarmede men voor één stuiver de persoon, naar de stad vaart; de
Utrechtsche weg opgewandeld zijnde, tot over den ringdijk, wordt
men voor vier duiten de persoon, ook over de Amstel gevaaren.

Aan het tolhek vaart ook een geregelde veerschuit naar Amsteldam,
des zomers maandag, woensdag en vrijdag, ’s morgens vroeg, en
van daar te rug, op dezelfde dagen, ’s middags ten 12 uure: des
winters vaart deeze schuit alleenlijk maandags en vrijdags.

Toen de Maliebaan nog in stand en bloei was, reed des zondags en

maandags, van even buiten den Muiderpoort, eene soort van Post-
of zogenaamde Bolder-wagen, naar gezegde baan, en terug; dit was
een veer, doch zonder bepaalde uuren; de vracht voor ieder persoon
was 2½ stuiver: sedert het vervallen der Maliebaan is dit veer ook te
niet geraakt. [1]
[Inhoud]
Het dorp Waverveen
 Het dorpjen WAVERVEEN, dus door de Kunst gemaald,
Werd om gehoorzaamheid van ’t oorlog aangegrepen,
Thans dreigt ’t gebaggerd meir het in zijn balg te sleepen,
Des wordt weêr zijnen vlijt met bange vrees betaald.
 DE
AMBACHTSHEERELIJKHEID
WAV E R V E E N .

Geen onvermaaklijk gedeelte van het bevallig Amstelland, maakt deeze

Ambachtsheerelijkheid uit: haare

LIGGING

Is gelijk gezegd is, in Amstelland, drie uuren gaans ten zuiden van
Ouderkerk; hebbende ten westen en zuiden de Provincie Utrecht, ten
oosten de vrije Heerlijkheid Waveren Botsholl, en ten noorden de
rivieren de Amstel en de Waveren—Verder kan die ligging nader
opgemaakt worden, uit de scheipaalen die men op den gemeenen weg
of zogenaamden Veendijk, als op de Rondeveensche Kade vindt,
welken voor zo veel de Jurisdictien betreffen de scheidingen van deeze
met die der Heerelijkheid Waveren, Botsholl en Ruigewilnisse
aanduiden; edog daar hetzelve voor meer dan ⅞ deelen is uitgeveend,
kan men de strekking in de uitgeveende plassen bezwaarlijk
onderscheiden, schoon de ingezetenen zulks door strooken lands en
rietakkers weeten te bepaalen. [2]

Tot Waverveen behoort nog het district Strooknes aan den Amstel, met
een groote schutsluis ten einde van de vaart, het Bijleveld genaamd,
gelegen.

Het bestaat wijders in drie Polders—naamlijk: de Gemeene of Beoosten

Bijleveldsche Polders, gemeen met Waveren Botsholl, en een gedeelte
van Ruigewilnisse—de Hoflandsche Polder, gemeen met Mijdrecht
onder de Provincie van Utrecht voor 1⁄13​, en benoorde de Zuwe, gemeen
met Mijdrecht, voor circa ⅔ part, welke laatstgemelde polder, thans door
Hun Ed. Mog. de Heeren Staaten ’s Lands van Utrecht, door de
bewerking van een Stoom- of Vuur-machine (der moeite waardig te
bezichtigen,) wordt uitgepompt en drooggemaakt, waarin het aandeel
der droogtemakene gronden voor Waverveen circa 240 morgen beloopt.

Over het algemeen is de grond van deeze Heerlijkheid zeer veenig,

waarvan ook niet weinig gebruik is gemaakt, echter ligt het dorp zelf
groen en aangenaam.

Van de

NAAMSOORSPRONG

Hebben wij niets kunnen ontdekken, in zo verre het eerste lid des naams
betreft, dat is Waveren, zekerlijk aan het dorp van dien naam gegeven,
naar het water, de Waver geheten, ’t welk het gezegde dorp, (waar van
straks nader,) van Ouderkerk afscheidt; dat er het woord veen
bijgevoegd is geworden, is om dat het bijna geheel uit veenen bestaat,
en den oord derhalven met recht den naam van Veenen van Waveren,
of Waverveen (ook Waverenveen,) mag draagen.

STICHTING en GROOTTE.

Wat het eerste gedeelte van dit artijkel, de stichting naamlijk, betreft,
daaromtrent is wederom niets met volkomen zekerheid te zeggen,
waarschijnelijk zoude het kunnen genoemd worden, zo men stelde dat
de gunstige gelegenheid tot de turfmaakerij hier eenige lieden heen
getrokken, en het wèl slaagen van hunne onderneeming weldra
navolgers verschaft zal hebben. [3]

Wat aangaat de grootte van Waverveen, daarvan leezen wij in den

tegenwoordigen staat van Holland het volgende: „In de oude quohieren
stond het begroot op 268 morgen, 100 roeden lands, en in de nieuwe
vinden wij de landen verminderd op 114 morgen, 450 roeden: maar het
getal der huizen is, in de lijst van den jaare 1732 niet afgenomen, waarin
93 nommers werden aangetekend; honderd jaaren te vooren werd het
op 85 huizen, doch, thans op 58, begroot:” zij zijn niet onvermaaklijk op
hunne erven gelegen, en op sommige plaatsen, nog al aangenaam in
het geboomte; ook vertoonen zij zig allen als vrij wèl onderhouden: zij
liggen ter wederzijde van een’ eenigzins smallen weg, (den Veendijk,)
langs iedere zijde van welken een sloot loopt, die aan de eene zijde
smal, doch aan de Kerk-zijde, (de Veenwatering genaamd,) zo breed is
dat dezelve met turfeikers bevaaren kan worden, alwaarom ook voor
iedere werf een gewoone draaibrug ligt: vóór de werf waarop de Kerk
staat is een net wipbrugjen, over ’t welk men naar de Kerk gaat, en dat
wijd genoeg is, om er met de voornoemde schepen onderdoor te kunnen
vaaren: men vindt te Waverveen hier en daar nog al een buitenverblijf,
die echter den naam van hoven niet kunnen draagen.

Het gezegde getal huizen wordt bewoond door 240 menschen, (de
kinderen daaronder begrepen:) van deeze bewooneren zijn bijna 110
van den Gereformeerden Godsdienst, de overigen zijn meest allen
Roomsch.

Het

WAPEN

Van Waverveen, is een rood schild, waarover een eenigzins gebogen

zwarte balk loopt, en op den zelven twee witte kruisen.

KERKLIJKE en GODSDIENSTIGE GEBOUWEN.

De Gereformeerde Kerk welke hier wederom in de eerste plaats in

aanmerking komt, is de derde die Waverveen geheugt: de eerste Kerk
na de reformatie stond op deeze zelfde plaats, [4]dewelke in den jaare
1592 door Petrus Edessen, Predikant van Amstelveen en Ouderkerk,
met eene openbaare Leerrede ingezegend is; in het zelfde jaar (1592)
werd de Proponent Cornelius Paludanus tot gewoon Leeraar deezer
gemeente (schoon het getal der ledemaaten maar slechts vijftien was,)
beroepen; de voorn. Kerk werd tot in het jaar 1697 tot den openbaaren
Godsdienst gebruikt, wanneer dezelve door verzakking reeds bouwvallig
was geworden, en men gelegenheid had of bekwam, om naar
gedachten met minder kosten, dan de Oude kerk te herstellen, een groot
gebouw, hetwelk op een andere plaats schuin tegenover, naast het
buitenplaatsjen thans Veenlust genaamd, reeds stond, te maaken en te
bereiden tot een Kerkgebouw; dit huis was aangelegd en gebouwd
geweest tot een groot en aanzienlijk woonhuis, maar de bouwer en
eigenaar van hetzelve overleden zijnde, was er gelegenheid om het te
kunnen bekomen; en men vond goed, de Oude kerk te verlaten en het
voorn. gebouw tot een Kerk te vervaardigen en verder optetimmeren,
met dien spoed dat er den 3 Maart 1697 de eerste Godsdienstoefening
in werd verricht, en door den Wel-Eerw. Abraham Oosterlandt, ten
dien tijde Predikant aldaar, werd ingewijd; de fundamenten van dit
gebouw waren niet wèl gelegd of verzorgd, zo dat het verzakte en
scheurde in zo verre dat er geene mogelijkheid was om het eenigzins te
herstellen, en het des met eene jammerlijke instorting dreigde, waarom
dan de Predikant en Gemeente hetzelve verlieten, en hunnen toevlugt
tot het Schoolhuis namen, alwaar zij op een zeer ongemaklijke en
bekrompene wijze, twee jaaren lang de openbaare Godsdienstoefening
verrichtten; tot dat de derde of tegenwoordige Kerk in den jaare 1755
volbouwd was, en 3 Augustus door den Wel-Eerwaardigen Do. Jan van
Staveren met een Leerrede over Esra 1. vs. 5–6 is ingewijd: deeze
Kerk is in alle deelen een net en kunstig gebouw, zijnde van buiten een
Kruis-kerk, en van binnen met witte muuren, coupelswijs opgemetzeld:
zij is wel niet groot, maar groot genoeg voor de gemeente, die er in
vergadert; ze is met een pannen dak gedekt, en draagt een vierkant
open torentjen met uur- en slagwerk, dat met een agtkant rond gedekt is,
zijnde ook van een agtkant spits voorzien: rondsom de kerk ligt, gelijk op
de meeste [5]Hollandsche dorpen plaats heeft, een vrij ruim algemeen
kerkhof met een gezand pad omgeeven, en aan de buitenkant met een
Ipen haag voorzien: de toegang tot het Kerkhof en Kerk is met een
modieus hek van de kerklaan afgesloten.

Boven den ingang leest men in eenen steen uitgehouwen:

 ezaia xxvi. vs. 8.
De eerste steen is gelegd door,
Jan David Brouwer, van Stavoren,
op den 15 July CIↃIↃCCLIV,
Aangelegd en volbouwd, onder het beleid van
Coenraad Hoeneker, Mr. Metselaar te Amsteldam.

Van Staveren’s leeraars zoon, lag mij den eersten steen,

o God! vergroot den glans, die mij reeds mild bescheen;
Verschijn zo heerlijk, en wil hier in vrede geeven,
Dat veelen ingaan door uw woord en geest ten leven.

Hendrik Lussing Matthysz.

eccl. iv. vs. 17.

Tot voor omtrent tien of elf jaaren was het ruim der Kerk alleenlijk door
een groote midden, en aan wederzijde van dezelve twee kleine deuren
in den muur van den buitenweg afgesloten, het geen, dat te begrijpen is,
zijne onaangenaame gevolgen had; doch ten gemelden tijde is die
ingang door een vrij ruim portaal, met twee groote deuren van de
genoemde buitendeuren afgescheiden.

Van binnen is het kerkjen in alle deelen zeer net ingericht; tegen over
den ingang is eene vergaderkamer, voor die geene welken met de
zaaken der kerk belast zijn; boven dezelve is een kleine gaanderij; eene
dergelijke heeft men, om het regelmaatige in de bouwing te bevorderen,
ook boven het nieuwe portaal voornoemd gemaakt.

De zoldering van het ruim is geheel en zeer net gestukadoord; in het

midden van dezelve is eene ronde opening, waarin de stang van een
kaarskroon, door welke, onder den avond godsdienst de kerk verlicht
wordt, is vastgemaakt aan de eene en [6]andere zijde van gezegde
opening, leest men, op het stukadoorsel, met fraaje groote gouden
letters:

de god des hemels.

Er is geen orgel in deze kerk, doch voor het overige ontbreekt er niets,
van het geen men gewoonlijk in een wèl aangelegd kerkruim begeert te
vinden; de predikstoel is zeer net, als mede het doophek; vóór den
predikstoel staande ziet men ter linkerzijde een zeer aanzienlijk
gestoelte van den Ambachtsheer, of de Ambachtsvrouwe; boven
hetzelve staat een breed bord, beschilderd met de wapens van de
tegenwoordige Ambachtsvrouwe en van haar Eds. echtgenoot; beneden
deezen op het zelfde veld, zijn in quartieren als een algemeen wapen,
die van de Ambachten van Waverveen, Waveren Botsholl, en voorts met
ornamenten geschilderd: tegen over dit gestoelte, ter andere zijde van
den predikstoel, is de Schepensbank, die mede zeer ruim is, en recht
tegen over den predikstoel, aan het andere einde der kerk staat het, niet
minder ruim gestoelte van oude Regenten en Armmeesteren; boven dit
gestoelte hangt een wapenbord van den Heere Gouwenaar, Capitein
ter zee, overleden den 17 Mai 1714 op deszelfs buiten Zee Rust, aan de
Nessersluis, thans aan den Heere Jacob Vlasvat behoorende: ten
teken zijns diensts hangt er een degen boven: het heeft de vorige kerk
reeds vercierd.

De Gemeente word thans bediend door de predikanten uit den Ring;

zijnde het beroep vacant geweest door het vertrek van den Wel-
Eerwaarden Heere Joh. Leon. Wolterbeek, die naar Loenen beroepen
is: doch thans is in deszelfs plaats den Wel-Eerwaarden Heere J. C.
Guinoseau Proponent in ’s Haage, alhier beroepen; dewelke in de
maand Februarij aanstaande één aanvang zijner bediening staat te
neemen: zijnde zijn Wel-Eerw. alsdan de 21 predikant sedert de
Reformatie ter deezer plaatse.

De kerk is gemeenschaplijk voor Waverveen en Waveren.

Het Schoolhuis dat mede gemeenschaplijk voor Waverveen en Waveren

dient, staat nabij de kerk, en is een vrij goed gebouw, dat in alle deelen
aan het oogmerk beantwoordt: de [7]Roomschgezinden van beide de
meergemelde Ambachten, zijn ook verpligt hier hunne kinderen ter
schoole te laaten gaan om dat zij geen school voor hun afzonderlijk in
dezelven hebben: het getal der gezamenlijke kinderen, welken in dit
school komen, bedraagt, de jaaren door elkander gerekend, bijna 50 ’s
jaars.

Vier a vijf minuten gaans van de Kerk staat de Pastorij, dat een zeer
goed ruim en welgelegen gebouw en in den laatstledenen jaare
merkelijk verbeterd is.

Een Weeshuis, Armenhuis, of dergelijk gesticht is hier niet: zie verder

het art. wereldlijke regeering.

Een tolbrug, die te Waverveen gevonden wordt, en den naam draagt van
Bijleveldsche brug, wordt ten voordeele van de kerk verpacht, door
Schout en Kerkmeesters, ten overstaan van Schepenen van Waverveen
en Waveren: nog heeft de Kerk een ander inkomen voor derzelver
onderhoud, naamlijk één duit van iedere roede lands dat onder
Waverveen, Waveren, enz. zal uitgeveend worden; ook moeten de
veenders, boven dien, voor iederen ploeg volks, welken zij te werk
stellen ƒ 1:10 stuivers betaalen, dit echter niet ten voordeele van de
Kerk maar van de algemeene armen, zo wel die van de Roomschen als
van de Gereformeerden, die het gelijklijk deelen: beide gezegde
belastingen op het veenen, beloopen jaarlijks, (de jaaren weder door
elkander gerekend,) eene somme van ƒ 600.

WERELDLIJKE GEBOUWEN.

Onder dit art. hebben wij niet anders te betrekken, dan het Schouts huis,
dat vrij aanzienlijk is, met een vierkant plein met opgaande Linden
boomen beplant, waar achter een redelijk uitgestrekt boschjen, met
diverse wandelwegen doorsneeden, staande hetzelve achter het
Rechthuis, dat een gewoon boeren huis en herberg zonder eenig
aanzien is; men vind er echter een Rechtkamer in, waarvoor in groote
letters geschreven staat: Vivat Justitia, zijnde deeze huizen langs de
vaart het Bijleveld, waardoor de meeste schepen en vaartuigen naar en
van Amsteldam uit de Ronde veenen moeten passeeren gelegen, en
beiden aan het Ambacht van Waverveen behorende. [8]

KERKELIJKE REGEERING.

Deezen bestaat uit den Predikant in den tijd, een Ouderling en Diacon
uit Waverveen, en een Ouderling en Diacon uit Waveren Botsholl en
Ruigewilnisse, waarvan jaarlijks, (indien niet in hunnen diensten werden
gecontinueerd) een Ouderling en Diacon afgaan, en door anderen uit het
Ambacht daar de afgaande onder gehooren, vervangen worden:
staande de verkiezing derzelven, alsmede van den Gaardermeester die
voor beiden de Ambachten fungeert, aan den Kerkenraad.

WERELDLIJKE REGEERING.

In 1731 werd de waardigheid van Ambachtsheer bekleed door den Heer

Wilhelmus Hogerwaard, Heere van Valkenstein, die het Ambacht toen
uit de Graaflijkheids Domeinen voor een somma van ƒ 6600:-: kocht: in
1766 kwam zij aan den Heere Mr. Paulus Abraham Gilles, ten dien
tijde Secretaris van den Raad van Staaten der Vereenigde Nederlanden,
den welke in den jaare 1792 overleed, en is de Heerlijkheid op de Wel-
Edele Geb. Vrouwe Mevrouwe Brigitta Susanna Jacoba Lups,
geboren van Dam, gedevolveerd.

Ter eerster aanleg worden de civile zaaken afgedaan door den Schout,
zijnde thans de Heer Jan van Wickevoort Crommelin, die er ook het
amt van Secretaris bekleedt, en vijf Schepenen; het eene jaar gaan
gewoonlijk twee en het andere jaar drie van dezelve af; doch sustineert
de Ambachtsheer of Vrouwe Schepens te continueren of minder getal af
te laaten gaan, zo staat zulks aan hun goedvinden, en worden de
aankomende door den Ambachtsheer of Vrouwe, uit een nominatie van
een dubbel getal door Schepenen te maaken, ten overstaan van den
Schout, geëligeerd; hetgeen mede plaats grijpt ten aanzien van de
Kerkmeesteren, waarvan altoos één van Waverveen en één van
Waveren Botsholl fungeert, als ook van de Gereformeerde en Roomsche
Buiten armmeesteren, alle welke bedieningen in een dubbeld getal
genomineerd, en op voorgemelde wijze geëligeerd of gecontinueerd
worden: de Ambachtsheeren of Vrouwen [9]hebben daarenboven de
aanstellinge van Schout, Secretaris, een Hoogheemraad van
Amstelland, alsmede van de Ronde veensche bepoldering; de Bode,
Koster, Voorleezer, Schoolmeester, Doodgraaver, Eiker, de Veerschipper
op Amsteldam, en de Nachtwacht.

Bij vacature van den Predikant worden, na voorgaande bekomene

handopening van den Ambachtsheere of Vrouwe, door den Kerkenraad
vier persoonen genomineerd, en de beroeping daaruit gedaan bij de
mans-ledematen, waarvan de approbatie of improbatie door den
Ambachtsheere of Vrouwe wordt gedaan.

In het crimineele moeten de ingezeetenen van Waverveen te recht staan

voor Schepenen van Ouderkerk.

De zaaken der onderscheidene Polders van Waverveen, Waveren

Botsholl en Ruigewilnisse, werden bevoorens door een algemeen
bestuur beheerd: in 1643, naamlijk, werd tusschen de Poldermeesteren
en Ingelanden met de bijzondere Gerechten overeengekomen, dat de
Regeering van de gemeene Polders, toen begroot op 1600 morgen,
zouden gesteld en gelaten worden onder het beleid van vijf Hoofd-
ingelanden, waarop goedkeuring bij willige condemnatie van den Hove
van Holland verzocht werd; echter is eenigen tijd daarna, door
omstandigheden die plaats hadden, deeze conventie niet meer in
gebruik gebleeven, en wel bijzonder sedert 1674, wanneer niet alleen
door de polders van Waverveen, Waveren enz. maar ook door de
stichtsche polders een request aan de Heeren Staaten van Holland en
Westfriesland werd gepresenteerd, waarbij te kennen werd gegeven, dat
door de invasie van de Franschen in 1672, en om te beletten dat
dezelve niet verder in deeze Landen zouden avanceren, alle de
bovengemelde polders doorgestoken en onderwater gezet waren, en
alzo geen raad wisten dezelve polders wederom droog te krijgen, dan