Top 10 Starożytnych Rzeźb

Subiektywny ranking
Miejsce 10
Rumaki Lizypa – znajdująca się w Wenecji
grupa czterech wykonanych z brązu rzeźb
przedstawiających konie, zdobiąca dawniej
fasadę weneckiej bazyliki św. Marka
Pochodzące z niezachowanej kwadrygi
konie są jedynym tego typu zabytkiem
zachowanym z czasów starożytności. Data
ich powstania jest nieznana, rozciągana
między IV wiekiem p.n.e. a IV wiekiem n.e.
Brązowe, pozłacane z zewnątrz rumaki mają
2,35 m wysokości i 2,5 m długości. W
środku są puste. Niektórzy przypuszczają,
że jest to dzieło Lizypa lub jednego z jego
uczniów.
Miejsce 9
Diana z Wersalu znana też jako Diana à la
Biche, Diane Chasseresse ("Diana
Łowczyni"), Artemida na
polowaniu,marmurowa rzeźba, przedstawia
rzymską boginię łowów i przyrody Dianę z
jeleniem – odpowiedniczkę greckiej
Artemidy. Jest to rzymska kopia datowana
na I, lub II wiek n.e. zaginionego dzieła
przypisywanego greckiemu rzeźbiarzowi
Leocharesowi, wykonanego około 325 r.
p.n.e. Znajduje się w zbiorach paryskiego
Luwru.Figura została odkryta we Włoszech,
pochodzi prawdopodobnie z Nemi, gdzie
znajdowało się antyczne sanktuarium; albo z
willi Hadriana w Tivoli. Następnie znajdowała
się w zbiorach papieskich. Paweł IV
podarował dzieło królowi Henrykowi II
Walezemu. Dar ten miał być aluzją do
kochanki króla, Diany de Poitiers. W
późnych latach 50.
Miejsce 8
Herakles (posąg z Tivoli) starożytna rzeźba
rzymska, datowana na 125 rok naszej ery,
wykonana w marmurze, przedstawiająca Heraklesa
z maczugą i skórą lwa nemejskiego, znajdująca się
w zbiorach J. Paul Getty Museum w Los
Angeles.Rzeźba jest prawdopodobnie kopią
greckiego pierwowzoru, który mógł wyjść spod
dłuta Lizypa z Sykionu, aktywnego w latach 370–
320 przed naszą erą. Posąg, powstały około 125
roku naszej ery, odnaleziony został na terenie Willi
Hadriana w Tivoli w 1790. W 1792 Herakles z Tivoli
został zakupiony przez brytyjskiego polityka i
wojskowego Williama Petty’ego. W tym czasie
naprawiono uszkodzenia, łącząc rozbite elementy.
Po II wojnie światowej, w 1951 posąg odkupił
amerykański przedsiębiorca Jean Paul Getty. Od
1970 rzeźba stanowi część kolekcji J. Paul Getty
Museum
Miejsce 7
Marforio – datowana na I wiek marmurowa
rzeźba rzymska przedstawiająca bóstwo
rzeczne, ustawiona obecnie na dziedzińcu
Muzeów Kapitolińskich. Posąg przedstawia
brodatego boga spoczywającego w pozycji
półleżącej, z głową opartą na ramieniu. Jego
tors jest nagi, dolna część ciała okryta jest
natomiast szatą. Jest to jedna z nielicznych
rzeźb zachowanych w doskonałym stanie z
czasów starożytnych, w średniowieczu
pomnik wciąż stał na Forum Romanum, w
pobliżu Łuku Septymiusza Sewera
Miejsce 6
Popiersie z Tusculum – jeden z dwóch lub
trzech najczęściej występujących sposobów
przedstawienia rzeźbiarskiego Gajusza
Juliusza Cezara, obok tak zwanego Cezara
z Chiaramonti. Być może jest to jedyna
zachowana podobizna tego polityka
wykonana jeszcze za jego życia.Za typowe
przedstawienie portretu tuskulańskiego
uznaje się kamienną kopię oryginalnej
brązowej rzeźby, wykonanej około 50–40
roku p.n.e., znajdującą się w kolekcji Museo
di Antichità w Turynie. Rzeźba mierzy 33
centymetry wysokości i jest wykonana z
polerowanego marmuru.
Miejsce 5
Dyskobol rzeźba Myrona, wykonana w V w.
p.n.e., przedstawiająca atletę rzucającego
dyskiem.Rzeźbiarz stworzył ją
najprawdopodobniej we wczesnym okresie
swojej twórczości. Uwzględnił w niej grecki
kanon piękna. Postać jest wyidealizowana,
ciało przedstawione w pełnej syntezie. Autor
ukazał ruch i wewnętrzny dynamizm postaci
w sposób zrównoważony i opanowany.
Sportowiec jest ukazany tuż przed
wyrzuceniem dysku (stąd nazwa
„dyskobol”). Ramiona są ułożone w taki
sposób, że wydaje się jakby tworzyły część
okręgu. Głowa pochylona ku przodowi
akcentuje oś symetrii ciała przebiegającą
równolegle do lewej nogi zgiętej w kolanie,
dotykającej dużym palcem ziemi.
Miejsce 4
Blondynek-fragmentarycznie zachowana
marmurowa rzeźba grecka z okresu
archaicznego. Znajduje się w zbiorach
Muzeum Akropolu w Atenach. Rzeźba
wykonana została z marmuru paryjskiego.
Tradycyjnie datowana jest na około 490–480
p.n.e. i może pochodzić sprzed zniszczenia
Akropolu przez Persów, chociaż część
badaczy sugeruje datację młodszą o około
10 lat. Zachowały się jedynie głowa i biodra
posągu. Głowę odnaleziono w północnej
części ateńskiego Akropolu w 1887 roku, w
trakcie prac archeologicznych
prowadzonych przez Panajotisa Kawadiasa.
Dolny fragment rzeźby odkopano w 1896
roku.
Miejsce 3
Herakles Farnezyjski (Herakles Farnese) –
datowana na II lub III wiek marmurowa
rzeźba przedstawiająca Heraklesa, będąca
kopią niezachowanego brązowego oryginału
dłuta Lizypa z IV wieku p.n.e. Obecnie
znajduje się w zbiorach Narodowego
Muzeum Archeologicznego w Neapolu.
Mierząca 3,17 metra wysokości rzeźba
przedstawia odpoczywającego herosa,
wspartego o swoją maczugę. Potężna
muskulatura i realizm postaci były cenione,
szczególnie przez artystów doby baroku.
Inspirowali się nią między innymi Perino del
Vaga, Annibale Carracci i Peter Paul
Rubens, a sama rzeźba doczekała się
licznych kopii
Miejsce 2
Atlas Farnezyjski – rzymska marmurowa
kopia z II wieku rzeźby hellenistycznej
przedstawiającej postać Atlasa. Rzeźba
anonimowego artysty od 1800 jest
przechowywana w Narodowym Muzeum
Archeologicznym w Neapolu. Posąg ma 210
centymetrów wysokości oraz 65 cm
średnicy. Nazwa Farnezyjski nawiązuje do
przejęcia posągu przez kardynała
Alessandro Farnese na początku XVI wieku
oraz jego wystawę w Pałacu Farnese w
Capraroli. Rzeźba przedstawia Atlasa
uginającego się pod ciężarem sfery
niebieskiej, na co Atlas został skazany przez
Zeusa. Na wyrzeźbionej kuli przedstawiono
41 spośród 48 klasycznych konstelacji
opisanych przez Klaudiusza Ptolemeusza.
Jest to najstarsze przedstawienie
gwiazdozbiorów znanych starożytnym
Grekom.
Miejsce 1
Brutus Kapitoliński – datowana na IV/III
wiek p.n.e. rzeźba rzymska wykonana z
brązu, przedstawiająca głowę brodatego
mężczyżny. Obecnie znajduje się w
Muzeach Kapitolińskich w Rzymie.Rzeźba
ma 69 cm wysokości. Przedstawia
realistycznie oddaną głowę męską o
zindywidualizowanych rysach, umieszczoną
obecnie na wykonanym w okresie
renesansu popiersiu. Mężczyzna ma
wydatne łuki brwiowe i orli nos, na jego
twarzy widoczna jest powściągliwość
(gravitas), stereotypowa cecha rzymskiego
patrycjusza. Tradycyjnie uważa się głowę za
portret Lucjusza Juniusza Brutusa, twórcy
republiki rzymskiej, choć w rzeczywistości
nie ma żadnych przesłanek do takiej
identyfikacji.