BROŃ PALNA

Marcin Klimaszewski
I Ogólne Informacje:
1) Historia broni palnej:
Nie wiadomo tak naprawdę dokładnie kiedy, gdzie i jak rozpoczął się rozwój
tego specyficznego rodzaju broni.Wiemy za to, że pierwsze rodzaje broni palnej
były bardzo prymitywne. Składała się na nie bowiem tylko metalowa rurka
(lufa)-z jednej strony zamknięta. W jej tylnej części w pobliżu wspomnianego
zamknięcia wykonany był otwór zapałowy. Do rury wsypywano przez otwór
wlotowy proch- ładunek, który następnie ubijano. Potem umieszczano w lufie
pocisk(początkowo kamienny potem żelazny, a w końcu ołowiany). Pierwsze
pociski miały kształt specyficzny(sferyczny), stąd do dziś określenie "kula". Po
osadzeniu w lufie pocisku broń była gotowa do strzału. Czynność przygotowania
takiej broni do strzału wymagała ubijania poszczególnych komponentów w lufie,
tak by szczelnie wypełniały jej wnętrze, toteż nazywano ją "nabijaniem" broni.
W dzisiejszych czasach proces ten nie jest już potrzebny gdyż stworzono rodzaj
broni odtylcowej(ładowanej od tyłu), co powoduje, iż strzelec nie musi już
niczego „ubijać”.Czynność ta była jednak niezwykle popularna w XVI i XVII
gdyż w tamtych czasach broń palna była niezwykle prymitywna, miała za swój
główny cel zabicie przeciwnika, a że czyniła to w sposób zbyt skomplikowany i
wyglądała mało interesująco (były to muszkiety cechujące się „niezwykłą
szybkostrzelnością”-1 strzał na godzinę),
potem powstały arkebuzy, które były znacznie szybsze i celniejsze. Potrzeba jednak jak
wiemy jest matką wynalazków, i tak za sprawa kolejnych wielkich wojen modele broni
palnej zaczęto udoskonalać i w ten sposób powstała naprawdę potężna maszyna, która w
rękach osoby umiejącej się nią posługiwać może spowodować nie małe spustoszenie w
szeregach oponentów.Duże uznanie w budowaniu historii broni palnej należy przypisać
pewnemu generałowi, którym był Mikhail Kalashnikov(ur. w 1919r.) Stworzył on genialny
karabinek AK- 47, który od jego nazwiska po dziś dzień nazywany jest po prostu
kałasznikowem. Niestety jak lubi sobie drwić historia z wielkich odkrywców-samo dzieło
przerosło mistrza, gdyż konstruktor chciał jedynie zasilić szeregi armii radzieckiej a nie
przypuszczał, że broń ta będzie idealnym narzędziem mordu w rękach szaleńców.
A oto mistrz i jego dzieło:

Mikhail Kalashnikov

AK-47-
kalashnikow
2)Definicja broni palnej-”ustawa o broni i amunicji”
Art. 7. ust.1: W rozumieniu ustawy bronią palną jest niebezpieczne dla życia lub zdrowia
urządzenie, które w wyniku działania sprężonych gazów, powstających na skutek
spalania materiału miotającego, jest zdolne do wystrzelenia pocisku lub substancji z
lufy albo z elementu zastępującego lufę, a przez to do rażenia celów na odległość, z
zastrzeżeniem ust. 2.(broń palna sygnałowa-przyp.aut.)
W związku z powyższym za broń palną nie można uważać broni pneumatycznej za to
bronią taką może być broń gazowa gdyż wyrzuca z lufy zamiast pocisków ładunki
gazowe.
A/1/a-MAG
3)Typologia broni palnej:
95
A.Wg rodzaju lufy:
1)broń o lufie gwintowanej:
a)krótka(pistolety,rewolwery)
b)krótko-średnia(pistolety maszynowe typu Uzi, p-63)
c)średnia(pistolety maszynowe) A/1/b-Uzi
A/1/c-
d)długa(karabiny,sztucery myśliwskie)
Mini-Beryl
2)broń o lufie gładkiej: wz 96
a)długa(dubeltówka myśliwska)
b)krótka(rakietnica) A/1/d-Sztucer
myśliwski-Radom-
3)broń o lufach kombinowanych: hunter
a)gładkich i gwintowanej(dryling myśliwski)
B.Wg przeznaczenia:
1)wojskowa broń strzelecka
2)broń myśliwska A/2/a-
Dubeltówka
3)broń sportowa Bajkał IZH-
C. Wg producenta: 43EM

1)broń typowa(produkowana fabrycznie, seryjnie)

2)broń nietypowa:
a)przerabiana z typowej(np.z uciętą domowym sposobem lufą tzw. „urzyn”, broń
przerobiona z gazowej)
b)broń samodziałowa(wyprodukowana domowym sposobem)
D.Wg rodzaju substancji wyrzucanej z lufy:
1)broń ostra(wyrzucająca pociski) A/2/b-
rakietnica wz
2)broń gazowa(wyrzucająca ładunki gazowe)
44

D/1-broń ostra
B/1-Thompson HK416.
M1928

A/3/a-Dryling myśliwski Sauer

S303

B/2-broń
myśliwska Iż
43
B/3- broń sportowa
Anschutz 8002 D/2-pistolet gazowy
Compressed Air Walther P22.
II Budowa:
1)Budowa broni palnej na podstawie pistoletu VIS i rewolweru Webley MK4:
a)pojęcie pistoletu- jest to krótka, ręczna broń palna służąca do walki (zarówno ataku jak i
obrony) na bliską odległość (do 50 m), do wymuszania posłuszeństwa na polu walki.
Charakteryzuje się: krótką lufą, małymi gabarytami i chwytem (czyli rękojeścią)
przystosowanym do strzelania z jednej ręki. Podstawową grupę stanowią tu pistolety
wojskowe. Można wyróżnić także pistolety: policyjne, kieszonkowe, sportowe, sygnałowe i
inne. Masa pistoletu wojskowego nie przekracza na ogół 1 kg, długość lufy - 125 mm,
długość całkowita - 220 mm, szybkostrzelność praktyczna - 25-40 strz/min. Kaliber broni
waha się w granicach 7,62 mm - 11,43 mm. Najczęściej stosowany jest kaliber 9 mm.
Współczesne pistolety są najczęściej bronią samopowtarzalną, która działa na zasadzie
odrzutu swobodnego zamka lub krótkiego odrzutu lufy. W celu skrócenia czasu
przygotowania do szybkiego, niespodziewanego strzału, są one wyposażone w mechanizm
samonapinania-napina on kurek w pierwszej fazie ruchu języka spustowego w tylne
położenie. Aby ułatwić ukrycie i szybkie użycie pistoletu, nadaje się im płaskie i
zaokrąglone kształty. Produkowane są także jednostrzałowe pistolety używane jako broń
sportowa i myśliwska. Po strzale łuska naboju wyrzucana jest przez okienko.

Pistolet
Pistolet Beretta 92F
Glock 17
b)pojęcie rewolweru-jest to pierwsza w historii wielostrzałowa broń palna, powtarzalna-
ale nie automatyczna; w której funkcję magazynka niewymiennego spełnia-obrotowy
bęben z kilkoma komorami nabojowymi (zwykle sześcioma). Najnowsze konstrukcje
rewolweru wykorzystują mechanizmy, które pozwalają na jednoczesny obrót bębna oraz
napięcie kurka w wyniku ściągania języka spustowego. W najwcześniejszych rewolwerach
obrót bębna był dokonywany ręcznie. Pierwsza udana konstrukcja rewolweru autorstwa
Colta umożliwiała obrót i ustalenie bębna we właściwej pozycji poprzez obniżenie kurka. W
wyniku obrotu bębna wokół osi równoległej do osi lufy, poszczególne komory nabojowe (z
nabojami) ustawiają się kolejno na przedłużeniu osi lufy. Po odpaleniu spłonki naboju za
pomocą kurka, pocisk opuszcza komorę nabojową w bębnie, przedostając się do lufy i
następnie wylatując z niej. Chociaż broń ta była znana już od XVII wieku,to ich rozwój
rozpoczął w zasadzie wynalazek Samuela Colta, który w 1831 r. skonstruował pierwszy
rewolwer kapiszonowy. Do najbardziej znanych rewolwerów należą: Colt, Smith & Wesson,
Nagant.

Rewolwer Smith Rewolwer Colt Reb

&Wesson 629 Confederate
c)podstawowe różnice między pistoletem a rewolwerem a także ich wady i zalety:
Jak wygląda pistolet, a jak rewolwer to widać już na pierwszy rzut oka. Jednak to nie
wszystko bo jak stanowi powiedzenie: diabeł tkwi w szczegółach. Przede wszystkim
podstawowe różnice wynikają tu z odmiennej konstrukcji, a co za tym idzie z zasad
działania tych typów broni. Jak wspomniałem na początku pistolet jest bronią
automatyczną. Automatyka w tym wypadku polega na wykorzystaniu odrzutu lufy czy też
odrzutu zamka swobodnego w skutek działania energii gazów prochowych, wytworzonej w
momencie oddania strzału. W wyniku tego następuje wiele czynności automatycznych
takich jak m.in.: przeładowanie ponowne broni, wyrzucenie łuski po wystrzale,
wprowadzenie następnego naboju do komory nabojowej i odciągnięcie kurka.Tylko
przeładowanie broni czyli odciągnięcie kurka i wprowadzenie pierwszy raz naboju do
komory nabojowej wymaga czynności manualnych, reszta po oddaniu strzału jest już czysto
automatyczna. Istotną cechą pistoletu jest to, że posiada on wymienne magazynki
ulokowane w uchwycie, a konstrukcja magazynka jest tak, iż pozwala na samoczynne
podawanie kolejnych nabojów. Konstrukcja rewolweru jest krańcowo z kolei odmienna.
Przede wszystkim nie jest to broń automatyczna lecz powtarzalna. Funkcję magazynka
przejął tu-obrotowy bębenek, przeważnie z sześcioma komorami nabojowymi. Wszystkie
czynności począwszy od załadowania broni aż po oddanie kolejnych strzałów i do usunięcia
łusek odbywa się manualnie. Aby przeładować broń wystarczy odciągnąć kurek nie
potrzeba tu przesuwać zamka. Sama budowa rewolweru jest o wiele prostsza. Do istotnych
części, o których mówią przepisy o broni należy szkielet i lufa. Magazynek jest w formie
bębna połączony ze szkieletem i ma od 5 do 8 komór nabojowych.
Zalety rewolweru:
Niezawodność - rzadko się bowiem zdarza, aby rewolwer się zaciął-nawet najbardziej
skomplikowany pod względem budowy i tak będzie miał przewagę nad najmniej
skomplikowanym w budowie pistoletem. Podczas niewypału w rewolwerze wystarczy
ponownie nacisnąć język spustowy, aby ponownie padł strzał. W pistolecie natomiast jest to
niemożliwe - trzeba pomóc sobie drugą ręką i przeładować ponownie broń. Przy zacięciu
typu mechanicznego trzeba najpierw odłączyć magazynek, rozebrać broń, przeczyścić i
ponownie złożyć jednak jeżeli mamy broń typu Glock, Beretta, itp. to takie zacięcia są
raczej mało prawdopodobne, mimo to lepiej mieć ze sobą rewolwer by nie być niemile
zaskoczonym,
Szybkość –chodzi tu przede wszystkim o szybkość oddania pierwszego strzału- i tu
zdecydowanie szybszy jest rewolwer gdyż po prostu-nie wymaga odbezpieczenia i
przeładowania,
Kontrola amunicji - w rewolwerze mamy taką możliwość bo widać ją w bębenku. W
pistolecie takich możliwości nie ma(zwłaszcza przy magazynkach o większej pojemności ),
Obsługa - rewolwer wymaga jedynie załadowania amunicji do bębenka i naciśnięcia na
język spustowy. Pistolet natomiast wymaga dość długiego treningu aby wszystkie czynności
wykonywać płynnie – czyli automatycznie (odbezpieczenie, przeładowanie, wymiana
magazynka)a w tym czasie osoba z rewolwerem zdąży już nas „zabić kilkakrotnie”,
Bezpieczeństwo - rewolwer jest bardziej bezpieczny - zagrożenie przypadkowym oddaniem
strzału jest dużo mniejsze niż przy pistolecie. Niedoświadczony strzelec nie zawsze bowiem
trzyma skierowaną broń tam gdzie powinien i palec trzyma gdzie trzeba zwłaszcza jeżeli
mechanizm spustowy jest bardzo delikatny (miękki) w ten sposób przy niezachowaniu
środków ostrożności można się zwyczajnie w świecie samemu postrzelić.
Zaletą rewolwerów jest również to, że istnieje duży wybór amunicji do nich. Rewolwer nie
jest też podatny na uszkodzenia przy niewypałach. Można dodać, że w rewolwerach może
być dowolny kształt kolby (uchwytu), co jest istotne dla lepszego dostosowania do ręki
strzelca gdyż może ona być niemal idelnie wyprofilowana.
Wady rewolweru(niestety broń ta nie jest pozbawiona wad, które dla innych będą istotne a
dla niektórych nie aż tak. Wszystko zależy od samopoczucia w posługiwaniu się tymi
rodzajami broni palnej):
- mniejsza prędkość wylotowa pocisku z uwagi na straty ciśnienia na odcinku(chodzi tu o
przejścia pocisku z bębenka do lufy),
- zdecydowanie mniejsza pojemność bębenka,
- wolniejsze ładowanie,
- mała szybkostrzelność (bez zbędnych dywagacji nie ma porównania z szybkim i
automatycznym pistoletem),
- mniejsza poręczność broni –tzn. trudniej ją ukryć, czy też przenosić,
- o wiele gorsza kontrola broni podczas strzelania szybkiego(dość duży za to potężny
odrzut)
d)budowa obu rodzajów broni palnej:
-Pistolet ViS:
A: załadowany pistolet:1–
muszka,2 - lufa, 3 – bruzda gwintu
lufy, 4 – zamek (osłona lufy), 5 –
występ ryglowy lufy, 6 – nabój, 7 -
występ odryglowujacy lufy, 8 –
zamek, 9 – sprężyna iglicy, 10 –
iglica, 11 – celownik, 12 – opora
iglicy, 13 – kurek, 14 – przerywacz,
15 – oś kurka, 16 – oś zaczepu
kurkowego, 17 – oś bezpiecznika
samoczynnego, 18 – zaczep
kurkowy, 19 – sprężyna, 20 –
bezpiecznik samoczynny, 21 – żerdź
kurka, 22 – opora sprężyny
uderzeniowej, 23 – sprężyna
uderzeniowa, 24 – gniazdo sprężyny
uderzeniowej, 25 – kołek gniazda
sprężyny odpalającej, 26 – uchwyt
paska, 27 – pierścień oporowy
sprężyny powrotnej, 28 – żerdź
sprężyny powrotnej, 29 – sprężyna
powrotna, 30 – łoże, 31 – zatrzask
zamka, 32 – kabłąk spustu, 33 –
spust z szyną spustową, 34 –
zatrzask magazynka, 35 – szkielet
pistoletu, 36 – magazynek, 37 –
stopka magazynka.
B– bezpośrednio po odpaleniu
naboju .
Budowa pistolet ViS rozłożonego:
a.) zamek
b.) lufa
c.) urządzenie powrotne
d.) magazynek
e.) zatrzask zamkowy
f.) chwyt
Budowa pistoletu ViS całkowicie
rozłożonego:
1 - muszka,
2 - zamek,
3 - szczerbina,
4 - wyciąg,
5 - lufa,
6 - magazynek,
7 - sprężyna powrotna,
8 - żerdź sprężyny powrotnej,
9 - bezpiecznik zwalniacz,
10 - tylna opora iglicy,
11 - sprężyna iglicy,
12 - iglica,
13 - szkielet pistoletu,
14 - przerywacz,
15 - zaczep kurkowy,
16 - kurek z żerdzią,
17 - zatrzask zamkowy,
18 - zaczep do rozładowania,
19 - oś zaczepu kurkowego,
20 - samoczynny bezpiecznik
21 - wkręty okładek,
22 - oś kurka,
23 - okładka,
24 - kołek sprężyny odpalającej,
25 - sprężyna płaska,
26 - osada sprężyny odpalającej.
- Rewolweru (na przykładzieWebley Mk 4:
2)słowniczek:
a)Kaliber-jest to najmniejsza średnica przewodu lufy broni palnej. Pod uwagę nie bierze
się zakończenia lufy(które, np. w garłaczu mogło rozszerzać się lejkowato). W przypadku
luf gwintowanych kaliber broni oznacza średnicę lufy mierzoną na polach gwintu.
Jednostki:
-wagomiar-(do XIX w., aktualnie tylko dla broni gładko lufowej) – oznacza liczbę pocisków
kulistych, które można odlać z 1 funta ołowiu (np. kaliber 12),
-milimetr - najpowszechniejszy sposób podawania kalibru np.: 7,62 mm, 9 mm, 37 mm, 125
mm,
-cal angielski i linia (1 linia = 1/10 cala),
Taki sposób pomiaru kalibru zastosowali Brytyjczycy już pod koniec XIX i na początku XX
w, a od nich przejęli go-Rosjanie. Początkowo zatem, gdy kaliber lufy był=całkowitej
liczbie cali to podawano go w calach np.: 2, 3,10,15 cali. Natomiast gdy kaliber lufy był
różny od całkowitej liczby cali- to podawano go w liniach np.: karabin 3-liniowy (7,62 mm),
armata 42-liniowa (106,68 mm), haubica 48-liniowa (121,92 mm).W okresie
międzywojennym konstruktorzy, którzy posługiwali się calami zrezygnowali z linii,
zastępując je po prostu setnymi lub tysięcznymi częściami cala np.: kaliber 30 = 0,30 cala =
7,62 mm, kal. 50 = 12,7 mm. Oczywiście śr. pocisku może być inna niż kaliber lufy. Pocisk
nadkalibrowy ma większą średnicę od średnicy: przewodu lufy i wystaje z lufy. Pocisk
podkalibrowy ma średnicę mniejszą od kalibru lufy (rdzeń) i jest utrzymywany w osi.
Jako ciekawostkę można podać, że największy kaliber (914 mm) posiadał amerykański
doświadczalny moździerz „Little David”. Prawdopodobnie największy kaliber użyty bojowo
posiadały średniowieczne moździerze (aż 880 mm) czy też niemiecka armata kolejowa Dora
(800 mm) z okresu II wojny światowej. Można tu jeszcze zaznaczyć, iż w 1586
najsłynniejszy ludwisarz państwa moskiewskiego Andriej Czochow odlał jedno z
największych dział – Car Puszkę (króla armat), kalibru 890 mm! (masa: 40 t!, całkowita
długość działa: 5,5 m!).

Sposób oznaczenia
kalibru
 Milimetry Cale Wagomiar Przykłady
5,5-5,6 mm 22/223 22 Long Rifle, 5,56 mm NATO
6,35mm 25 25 ACP (6,35 Browning)
7,62mm 30 7,62 mm NATO, .308 Winchester Magnu

7,65mm 32 32 ACP (7,65 Browning)

9mm 38/357 9 mm Parabellum, .38 Special, .357 Magnum

10mm 40 10 mm Auto, .40 S&W

11mm 44 44 Magnum, .44-40 WCF
11,43mm 45 45 ACP, .45 Colt
12,7mm 50 50 BMG, .50 AE
15,6mm kaliber 20
16,8mm kaliber 16
18,5mm kaliber 12
19,7mm kaliber 10
Przykładowy przelicznik.
b)lufa-zasadnicza część broni palnej, która umożliwia nadanie pociskowi jednocześnie
ruchu postępowego i obrotowego w odpowiednim kierunku,

Lufa działka
radzieckiego
B34U.

Lufa pistoletu ViS.

c) łuska(gilza) – jest to część naboju, służąca do umieszczenia w niej ładunku miotającego i

spłonki.Zabezpiecza i uszczelnia komorę nabojową podczas strzału,
d) Łuska odrzucana z karabinka M4 Łuska 9mm
bezpośrednio po wystrzeleniu. Parabellum

d) spłonka – to mały ładunek wybuchowy, który inicjuje wybuch właściwego materiału

wybuchowego,
Spłonki
e) iglica - jest to część mechanizmu uderzeniowego broni, która uderzając w spłonkę
inicjuje wybuch ładunku miotającego. Iglica uderza w spłonkę pod wpływem energii
(sprężyny uderzeniowej), albo w wyniku uderzenia w nią kurka lub bijnika. Przednia część,
bezpośrednio uderzająca w spłonkę nosi nazwę grota iglicy.
f) ładunek miotający – jest to ściśle określona ilość wybuchowego materiału miotającego
(np.:prochu), wykorzystana do tego aby oddać strzał z broni palnej. Podczas spalania
ładunku miotającego w przewodzie lufy powstają: gazy prochowe, których ciśnienie
powoduje ruch pocisku wzdłuż osi lufy. Ładunek miotający umieszczony jest w łusce
naboju, lub też bezpośrednio w komorze nabojowej w woreczkach z tkaniny lub w postaci
wyprasek.
g) magazynek – to część składowa broni palnej służąca za wewnętrzny zapas naboi. Mogą
być stałe (wewnętrzne) i wymienne. Stałe są stosowane w starszych wzorach pistoletów,
karabinów powtarzalnych, karabinów samopowtarzalnych, ręcznych karabinów
maszynowych oraz we współczesnych strzelbach powtarzalnych i półautomatycznych.
Magazynki wymienne stosuje się praktycznie we wszystkich współczesnych rodzajach broni
palnej. Pojemność magazynka waha się od 3 (magazynek stały w karabinie wyborowym
Mauser SP66) do 100 naboi w magazynkach bębnowych.
h) bęben rewolwerowy - to z kolei część broni palnej, która ma kształt walca z otworami
równoległymi do jego osi, pełniąca funkcję magazynka. Najczęściej spotyka się bębny
rewolwerowe o pojemności 6 nabojów, rzadziej spotykane są bębny o pojemności 5,7,8 i 10
naboi.
 Bęben
Magazynek
rewolwerowy.
pistoletu.

i)nabój-jednostka amunicji broni palnej niezbędna do oddania jednego strzału ,

Naboje.

Budowa.

j)kurek – to element mechanizmu,który uderzając ruchem obrotowym w iglicę powoduje

odpalenie naboju.
k) spust (rzadziej cyngiel) – to element mechanizmu spustowego służący do zwalniania
tego mechanizmu przez strzelca w celu oddania strzału. Najczęściej spust ma formę języka
(język spustowy),
Spust.
l) bijnik - to element mechanizmu, który uderzając ruchem prostoliniowym w iglicę
powoduje odpalenie naboju,
ł) zamek- to część broni palnej. W zależności od konstrukcji, pełni funkcje: odpalenia
naboju, ryglowania lufy, wyciągnięcia łuski, przeładowania broni. Zwykle posiada
następujące mechanizmy: bezpiecznik i iglicę. Na zamkach zewnętrznych montuje się
przyrządy celownicze.
m) celownik – urządzenie, które służy do wyznaczania elementom broni odpowiadającym
za początkowy kierunek lotu pocisku takiego położenia, aby tor pocisku przechodził przez
cel,
n) komora nabojowa - jest to tylna część przewodu lufy, lub też otwór w bębnie
rewolwerowym, w której umieszcza się nabój,
Komora nabojowa pistoletu Vis:
A.Pusta, przed załadowaniem naboju.

B. Załadowana nabojem.
ń) kolba – to część broni strzeleckiej, która służy do oparcia broni o ramię strzelca. Kolba
może być stała, składana lub przyłączana, wykonana z metalu, drewna lub tworzyw
sztucznych. Może też w skrajnych syt. służyć do walki wręcz,

Kolba.
o) muszka - to element celownika strzeleckiego, który ma postać występu umieszczonego w
przedniej części broni. Zależnie od kształtu rozróżniamy muszki trójkątne, trapezowe,
kulkowe, prostokątne,
ó) pazur-jest to element broni palnej, który usuwa łuskę z komory nabojowej.
p) szkielet pistoletu - część pistoletu,która służy do połączenia pozostałych mechanizmów i
zespołów broni. Tylna, dolna część szkieletu tworzy-chwyt pistoletowy. Szkielet pistoletu
może być wykonany ze stali,stopów aluminium lub z tworzywa sztucznego,

Szkielet pistoletu
Mauser HSC.

r) wyciąg – to element lub mechanizm, który odpowiada za wyciągnięcie łuski z komory

nabojowej lufy po strzale.

III Amunicja:
1)pojęcie amunicji-krótko mówiąc jest to ogół: rakiet, nabojów artyleryjskich, min, bomb
lotniczych, torped, bomb głębinowych, granatów ręcznych oraz naboje do broni strzeleckiej.
2) Rodzaje amunicji:
•amunicja artyleryjska
•amunicja biologiczna
•amunicja bojowa
•amunicja ćwiczebna
•amunicja jądrowa
•amunicja lotnicza
•amunicja morska
•amunicja myśliwska
•amunicja rakietowa
•amunicja saperska
•amunicja sportowa
•amunicja strzelecka
•amunicja szkolna
•amunicja pistoletowa-(odmiana zespolonej. Służy do broni strzeleckiej, przeznaczona do
strzelania z pistoletów i pistoletów maszynowych)
•amunicja rewolwerowa- (odmiana amunicji zespolonej, która przeznaczona jest do
strzelania z rewolwerów),ma łuski bez szyjki.
3)Przykłady najbardziej znanych amunicji:
a) Parabellum (9 x 19 mm, Luger, w skrócie Para, 9 x 19 mm NATO) niezwykle popularny
nabój pistoletowy- kaliber 9 mm. Jest to obecnie najpowszechniej używany na świecie nabój
pistoletowy, zwłaszcza w większości typów pistoletów: wojskowych,policyjnych,
maszynowych. Został opracowany przez Georga Lugera w 1902,

Naboje parabellum.

b) NATO-(5,56 x 45 mm , 7,62 x 51 mm ), jest to amunicja stworzona na potrzeby

organizacji NATO i powszechnie dziś akceptowana i używana przez jej wojska,
 Amunicja NATO 5,56x
45 mm.

Amunicja NATO
7,62x51 mm.

c)Dum-Dum-jest to amunicja, która wykorzystuje pociski o czubku pozbawionym płaszcza,

ściętym płasko, rozciętym wzdłuż lub też wydrążonym. Wnikając w ciało znacznie
deformuje się tworząc rozległe rany. Jest używana jako broń mająca na celu jak najszybsze
zatrzymanie sprawcy, gdyż każdy ruch powoduje ruch tego naboju i wdrażanie się go
jeszcze głębiej.
Pocisk Dum-
Dum.
IV Tor lotu pocisku(trajektoria):
1)problematyka:
Oddanie pojedynczego strzału z broni palnej to wbrew wszystkiemu niezwykle
skomplikowane zagadnienie. Gdy nastąpi zwolnienie spustu, iglica uderza w spłonkę
naboju, która następnie eksploduje i rozpoczyna inicjacje ładunku prochowego. Spalany
proch zamienia się następnie w sposób niezwykle gwałtowny w gaz, który szuka miejsca do
wyrównania ciśnienia w zderzeniu z ciśnieniem atmosferycznym. W naboju najsłabszym
punktem jest: połączenie łuski z pociskiem. Pod wpływem rozprężających się gazów
prochowych pocisk zaczyna więc przyśpieszać w kierunku wylotu z lufy. Podczas
przesuwania się przez tą lufę, bruzdy nadają mu ruch obrotowy wokół własnej osi.

W momencie opuszczeniu lufy pocisk osiąga maksymalną prędkość która od tego momentu
stopniowo maleje. W tej chwili na pocisk zaczynają oddziaływać dwie siły:
Grawitacja – przyśpieszenie 9,78ms- prostopadle do trajektorii pocisku w dół,
Opór powietrza – na skutek kolizji z cząsteczkami powietrza pocisk zaczyna „hamować”
(zaczyna zwalniać).W zależności od wysokości n.p.m. i kierunku wiatru pocisk zostaje
odpowiednio zniesiony z osi lufy. Więc niezawsze trafia precyzyjnie w cel. W tym
momencie możemy powiedzieć o torze pocisku od momentu opuszczenia lufy do momentu
zatrzymania lotu czyli trajektorii. Trajektoria ma kształt paraboli. Im większa jest
prędkość początkowa pocisku tym jego trajektoria jest bardziej płaska.

Zadaniem strzelca jest takie zgranie przyrządów celowniczych z celem i

naciśnięcie spustu by pozycja broni nie uległa zmianie. Jeżeli strzał zostanie
oddany z broni umieszczonej idealnie poziomo, pocisk nigdy nie wzniesie się
ponad oś lufy. Oś celownicza jest natomiast ustawiona w taki sposób, że
przecina w dwóch punktach trajektorię lotu pocisku pocisku. Najpierw pocisk
przecina oś celowniczą od dołu, a potem opada i przecina ją następnie od góry.
Dlatego przyrządy celownicze pokazują idealnie punkt trafienia tylko na dwóch
dystansach.
Idąc dalej należy powiedzieć również, że zgranie przyrządów celowniczych(proces ten
nazywany jest przystrzelaniem broni) polega na takim ich ustawieniu żeby wskazywały
punkt trafienia na danym dystansie bez dodatkowych korekt ze strony osoby strzelca. W
tym wszystkim pojawia się rozrzut broni czyli średnia odległość pomiędzy punktami
trafienia w cel pocisków wystrzelonych z tej samej pozycji. Naturalny rozrzut broni jest
mierzony poprzez: zamontowanie broni w stabilnym uchwycie mechanicznym i oddaniu
serii strzałów. Im mniejszy jest rozrzut tym lepsza jest oczywiście jakość broni.

Przyrząd linia służący do wyznaczania

toru lotu pocisku.
2) Podstawy celnego strzelania:
-broń musi być skierowana w naturalny sposób w stronę celu,
-oddech strzelca ma być kontrolowany,
-spust powinien być ściągany prawidłowo, Prawidłowe położenie
ręki na spuście.
-strzelec powinien poprawnie zgrywać cel i przyrządy celownicze,
-po oddaniu strzału strzelec nie może zmienić przez chwilę pozycji.
Podczas treningu strzeleckiego najważniejsza jest: konsekwencja. Strzelec musi dążyć do
tego aby powtarzać wszystkie poniższe czynności:
1. Cel jest oddalony o stały dystans od strzelca.
2. Strzelec oddaje wszystkie strzały z tej samej pozycji.
3. Broń jest trzymana w ten sam sposób.
4. Cel jest tego samego typu (taka sama tarcza).
5. Stopy nie zmieniają pozycji podczas całej serii (przeładowanie etc.-odbywa się bez
odrywania stóp od podłoża).
6. Punkt celowania pozostaje ten sam.
7. Amunicja jest tego samego typu podczas całego treningu.
8. Strzelec utrzymuje równomierne tępo pomiędzy poszczególnymi strzałami.
Pojawia się tu poważny problem, jakim jest oddychanie. Można je jednak kontrolować.
Istnieją dwie metody. Pierwsza:polega na usztywnieniu broni w taki sposób, że wszelki ruch
jest ograniczony do minimum. Spust jest następnie ściągany po uzyskaniu zgrania
przyrządów celowniczych w celu. Druga:polega na wprowadzeniu broni w lekki
przewidywalny i kontrolowany ruch góra-dół po celu. W momencie przesuwania się
przyrządów celowniczych przez cel, spust jest dopiero ściągany.
Nie można jednak przesadzić gdyż powstanie rozproszenie – jeżeli na dystansie 10m pocisk
trafia 10cm w prawo od celu, to na dystansie 100m minie cel o 100cm! Rozproszenie jest
zatem kwadratem dystansu(błąd 10cm na 50m równa się błędowi 20cm na dystansie 100m).
3)Błędy w strzelaniu:
Celownik-prawidłowe strzelanie.
4)Zamach na: JFK
Dokonany w Dallas 22 XI 1963r. Do dziś stanowi niezwykłej grubości murowaną ścianę
wypełnianą mrokiem tajemnic nie do przebicia dla nowoczesnej kryminalistyki.
Wiele osób nie kwestionując udziału Oswalda w zamachu, uważa że był on tylko i
wyłącznie kozłem ofiarnym wykorzystanym w celu odwrócenia uwagi tak naprawdę od
faktycznych zabójców na arenie politycznej. Jako komunista doskonale bowiem pasował do
wizerunku samotnego zamachowca, fanatyka, człowieka, który ma dość klanu Kennedych.
Oswald był ponadto dość kiepskim strzelcem (miał słabe wyniki na strzelnicy-co pozwolił
ustalić fakt iż służył w US Marines, stąd wątpliwe-czy zdołałby trafić trzykrotnie prezydenta
z dość trudnej pozycji (na 6 piętrze składnicy książek, gdzie Oswald pracował), w dodatku
mało prawdopodobne jest to by zdołał oddać te trzy strzały w krótkim czasie zaledwie 5,6
sekundy (żaden ze snajperów w czasie eksperymentów śledczych nie zdołał bowiem tego
uczynić, więc czy Oswald miał paranormalne zdolności?-odp. jest prosta:na pewno nie).
Ponadto na korzyść zabójcy przemawia fakt, że karabin Manllicher Carcano Model 91/38
należący do Oswalda był dość zawodną bronią, z wadliwie ustawionym celownikiem
optycznym. Wszystkie te wątpliwości powiększa dodatkowo fakt śmierci Oswalda w trzy
dni po zamachu, z ręki Jacka Ruby'ego(osoby powiązanej z mafią). Rzekomo(jak sam
twierdzi) chciał on oszczędzić wdowie po prezydencie bólu w czasie procesu.Nie zostało
jednak wyjaśnione w jaki sposób Rube'mu udało się przedostać w pobliże Oswalda
pilnowanego przez licznych policjantów.Pomimo wszystkich tych znaków zapytania,
Oswald oficjalnie do dziś jest uznawany za zabójcę prezydenta choć tak naprawdę wyraźnie
widać, że komuś zależało na tym by go wrobić.
Zacznijmy jednak tą historię od samego początku:
Prezydencki Air Force One wylądował w Dallas. W tylnych drzwiach samolotu jako
pierwsza pojawia się Jacqueline Kennedy. Prezydent Jest jej niezwykle wdzięczny, że po raz
pierwszy zgodziła się towarzyszyć mu w podróży politycznej po Stanach Zjednoczonych.
Należy zauważyć iż w trudnej podróży - w konserwatywnym Teksasie Kennedy miał
stosunkowo niewielu zwolenników, za to wielu zdecydowanie zdeklarowanych wrogów. Po
uściśnięciu kilku dłoni wystających z tłumu gapiów John odrywa się od tłumu zwolenników
i idzie do swego ciemnoniebieskiego kabrioletu marki Lincoln. W środku czekają już
gospodarze wizyty czyli:gubernator Teksasu John Conally i jego żona Nellie. Siedzą na
rozkładanych fotelach w środkowej części samochodu. Z tyłu siada para prezydencka:John
po prawej stronie, Jacqueline, w bladoróżowym kostiumie, po lewej. Na siedzeniu między
sobą kładą bukiet czerwonych róż. Niebo zapowiadało wtedy piękną pogodę a nikomu nie
śniło się,że zostanie przysłonięte tym wydarzeniem. Plastikowy dach kabrioletu jest
złożony. John nie zgodził się bowiem, by agenci ochrony stali na stopniach w zderzakach.
Agenci prezydenta i agenci ochrony pani Kennedy zajmują więc miejsca wewnątrz i na
stopniach drugiego kabrioletu - cadillaca. Za nim ustawia się kolejny kabriolet, w którym
siedzą wiceprezydent Lyndon Johnson i jego żona. Prezydenckiego lincolna otaczają
miejscowi policjanci na motocyklach i o 11.55 kawalkada rusza spokojnie w stronę miasta.
Za niecałą godzinę Kennedy ma wygłosić bowiem przemówienie podczas lunchu w Trade
Mart. Teksańczycy stoją przy drodze z lotniska do miasta, wiwatują. W centrum jest
niesamowity tłok. Na Main Street tłum wszedł na jezdnię. Nie ma miejsca dla policyjnych
motocykli. Te od strony Jacqueline zwalniają i jadą za prezydenckim lincolnem. Agenci
zeskakują z cadillaca i biegną wokół samochodu za prezydentem.
Kawalkada skręca następnie miarowym ruchem w prawo-w Houston Street. Pani Conally
odwraca się do Kennedy'ego i zauważa jak podają przekazy: „Panie prezydencie, chyba nie
może pan powiedzieć, że Dallas pana nie kocha”. Samochody jadą z prędkością 17,5
km/godz. w stronę tunelu drogowego. I nagle ten spokój niczym dźwięk pękniętej szyby
błogości powietrza przerywa stłumiony huk. Agenci ochrony nerwowo rozglądają się, nie są
pewni, czy ktoś przypadkiem nie rzucił petardy.To jednak nie była petarda... Pocisk
karabinowy trafia prezydenta w plecy-na prawo od kręgosłupa a poniżej podstawy szyi, i
wylatuje z przodu szyi, tuż pod jabłkiem Adama. Kennedy unosi obie ręce, dłońmi chwyta
się kurczowo za szyję. Następnie inny zamachowiec strzela z karabinu dużego kalibru z
nasypu nad wjazdem do tunelu. Jednak pomimo bliskiej odległości chybia. Wystrzelony
przez niego pocisk wybija sporą dziurę bowiem w tablicy drogowej. Trzeci pocisk –
karabinowy ale zdecydowanie małego kalibru zostaje wystrzelony z budynku znajdującego
się za kawalkadą samochodową i trafia gubernatora Conally'ego w prawy bark, wychodzi po
prawej stronie klatki piersiowej przebija nadgarstek i kciuk prawej ręki i w końcu wbija się
w lewe udo(do dziś istnieją teorie różnego rodzaju jak wyjaśnić taką trajektorie lotu,
aczkolwiek jest ona możliwa). Panuje nostalgia. „Boże, pozabijają nas wszystkich" - jęczy
Conally. Jego żona przytomnie obejmuje go i ściąga na podłogę. Tam jak się okazało był
bezpieczny(gubernator). Jacqueline Kennedy w białych rękawiczkach szamoce się z rannym
Johnem. Nie mijają jednak te chwile zbyt wolno i oto w trzy sekundy pocisk karabinowy
dużego kalibru, wystrzelony przez zamachowca na nasypie, trafia prezydenta w głowę. Siła
uderzenia jest ogromna-ciało Kennedy'ego odskakuje bowiem niemal metr do tyłu. Krew i
strzępy mózgu bryzgają na wszystkie strony niczym fontanna goryczy i trwogi. Kawałek
czaszki leci na tył samochodu, na bagażnik.
Agent Hill chwyta panią Kennedy, ściąga na tylne siedzenie, potem kładzie się na
bagażniku, w poprzek samochodu jako żywa tarcza,ale jest już za późno. Jacqueline trzyma
głowę Johna na kolanach. Z tyłu jego czaszki zieje ogromna mroczna dziura. Jacqueline
zatyka ją dłonią, starając się by strzępy mózgu nie wypływały. Obok pęku róż leży kawałek
czaszki z kępką włosów. Wszystko wokół zbryzgane jest krwią.Samochody walczą jednak z
czasem by wyrwać prezydenta ze szpon śmierci,pędzą na sygnale do Memorial Hospital.
Jacqueline powtarza ciągle: „Jack, Jack co oni ci zrobili?”. Cały czas mówi do męża,
dopytuje się, czy ją słyszy, powtarza, że go kocha. Zegar jej miłości swym szybkim biciem
stara się oderwać Kennediego od ramion innej wielkiej siły-śmierci. Po sześciu minutach
lincoln hamuje przed szpitalem. Kilkunastu agentów ochrony otacza grupą samochód.
Niektórzy płaczą, inni proszą panią Kennedy, by wysiadła. Ta zszokowana jednak nie
reaguje. Agenci wynoszą rannego gubernatora i jego żonę. Agent Roberts prosi Jacqueline,
by pozwoliła mu zabrać prezydenta. Zszokowana wciąż Jacqueline nie wypuszcza głowy
Johna z dłoni. Agenci miotają się na podjeździe. Część ochrony otacza wiceprezydenta
Johnsona. Wreszcie agent Hill bierze Jacqueline pod ramię i wyprowadza z lincolna. Potem
zdejmuje swoją marynarkę i kładzie na głowie prezydenta. Któryś z dziennikarzy pyta jak
by nigdy nic:
- „Mocno dostał?”
-„Nie żyje” – odpowiada na to druzgocąco Hill.
Tymczasem w szpitalu trwa walka. Dr Charles Carrico wyczuwa słabe uderzenia serca, ale
nie potrafi znaleźć tętna. Młody lekarz nie zważa bynajmniej na dziurę w czaszce
Kennedy'ego, na brak dużej części mózgu i podaje tlen.
Pani Kennedy uspokaja się. Wie, że mąż nie żyje. Agenci ochrony wyprowadzają ją na więc
na korytarz, tutejszy policjant przynosi składane krzesełko. Jacqueline prosi o wezwanie
księdza. Ale w tym momencie rzecz niespodziewana-wybiega pielęgniarka i prosi o podanie
grupy krwi prezydenta. Po chwili wybiega z sali następna i mówi, że Kennedy wciąż
oddycha. W Jacqueline wstępuje wiec nowa nadzieja. Wraca do sali reanimacyjnej. Pod
wózkiem, na którym leży półnagi prezydent, jest tyle krwi, że pielęgniarki rozkładają na
podłodze prześcieradła. Któryś z lekarzy prosi panią Kennedy, by ta wyszła, ale osobisty
lekarz prezydencki admirał Burkley mówi spokojnie: „Ma do tego prawo”. Pani Kennedy
klęka na zakrwawionym prześcieradle i zaczyna się modlić. Nad nią stoi z rewolwerem w
dłoni gotowy agent Clint Hill, który można powiedzieć czeka aby odeprzeć zbliżająca się
śmierć.Na sali pojawia się następnie chirurg dr Perry. Decyduje się zrobić tracheotomię.
Rozcina ranę postrzałową szyi i wprowadza rurę do tchawicy. Lekarze kontynuują akcję
reanimacyjną. Przy masażu serca po każdym ucisku klatki piersiowej z czaszki Kennedy'ego
wylewa się fala krwi jak tsunami. Wreszcie neurolog dr Charles Baxter mówi głośno to, co
w skrytości wiedzą tu wszyscy - ranny z takimi ubytkami mózgu nie może żyć. Lekarze
jeszcze kilka minut prowadzą masaż serca, ale w końcu opuszczają ręce w geście
bezradnym. Pani Kennedy całuje Johna w wystający spod prześcieradła palec stopy i w
usta.Ojciec Oskar Huber przystępuje do ostatniego namaszczenia zmarłego. Jacqueline
trzyma Johna wciąż za rękę.Potem pani Kennedy wydaje polecenie, by trumnę ze zwłokami
męża natychmiast wyekspediować do Waszyngtonu. To złamanie prawa, zwłoki powinny
pozostać bowiem do dyspozycji lokalnego koronera, ale nikt nie śmie się przeciwstawić jej
żądaniu. Tuż przed zamknięciem trumny i przewiezieniem jej na lotnisko Jacqueline wraca
na salę reanimacyjną. John Kennedy leży nagi, obok niego zaś w dwóch papierowych
torbach na zakupy jego pokrwawiona odzież. Jacqueline postanawia założyć mu na palec
swoją ślubną obrączkę. Ale nasiąknięta krwią rękawiczka nie chce się bynajmniej zsunąć.
Pani Kennedy prosi o pomoc stojącego na korytarzu miejscowego policjanta. Udaje się-
zakłada Johnowi obrączkę i wychodzi na korytarz.
5) Komisja Warrena:
29 listopada nowy prezydent Lyndon B. Johnson (zaprzysiężony 22 XI o godz. 14:38 na
pokładzie Air Force One przez sędzię Sarah Huges. ) powołał specjalną komisje pod
przewodnictwem Earla Warren`a w celu zbadania okoliczności zabójstwa prezydenta Johna
Fitzgeralda Kennedy`ego. W skład komisji weszli: Gerard Ford - późniejszy prezydent
U.S.A,Allen Dulles – były dyrektor C.I.A oraz bankier John Mcloy.Po dziesięciu miesiącach
komisja zakończyła swoje prace, stwierdziła m.in., że: do prezydenta strzelał jeden
zamachowiec-był nim Lee Harvay Oswald;Strzelał on z okna szóstego pietra składnicy
książek z karabinu Mannlicher-Carcano kal. 6,5 mm.; Oddał w ciągu 5,6 sekundy trzy
szczały, następnie zbiegł na dół wyszedł na ulice zabił policjanta J.D. Tippita poczym
schował się do kina; - Strzały padły następująco: Pierwszy trafia prezydenta w plecy i
wychodzi przez szyję, potem zastyga w powietrzu na 1,6 sekundy, skręca w prawo, lewo,
prawo, znów w lewo i trafia gub. Connaly`ego w prawą rękę. Kieruje się w dół, miażdży
żebro i wychodzi po prawej stronie klatki piersiowej. Skręca w prawo trafiając prawy
nadgarstek Connaly`ego miażdżąc go. Wychodzi przegubem, robi ostry skręt i trafia w lewe
udo gubernatora. Prezydent John Fitzgerald Kennedy spoczął 25 listopada 1963r. na
cmentarzu Arlington , pod Waszyngtonem . Na polecenie Jacquelin Kennedy na grobie
prezydenta pali się Eternal Flame - wieczny płomień. Miał 46 lat.
 Lee Harvey Oswald.
Karabin Mannlicher
Carcano 6,5mm.

V Ślady pozostawione po korzystaniu z broni palnej:

1)badanie broni na podstawie wystrzelonego pocisku:
Najpopularniejsze metody badania śladów powystrzałowych to:
A.Barwne reakcje chemiczne pozwalające na:
- identyfikacji produktów rozkładu prochu,
- identyfikacji śladów metali.
B.Spektrometria w podczerwieni daje możliwość:
- identyfikacji ziaren prochu.
C.Analiza pierwiastkowa - cząstek metalicznych:
- metody niespecyficzne (AAS, NAA, XRF),
- elektronowa mikroskopia skaningowa ze spektrometrią RTG (SEM-EDX).
Badanie obrażeń wywołanych postrzałem przynosi czasami zaskakujące rezultaty, ponieważ
kula w ciele potrafi zachowywać się naprawdę dziwnie. Próby i analizy pozwalają na
uzyskanie odpowiedzi na takie pytania:jak odległość z której strzelano oraz kierunek
wystrzelonego pocisku. Uznaje się, że jeśli znaleziono na przestrzelinie ślady sadzy i nie
spalonego prochu (stwierdzono zatem występowanie tzw. strefy osmalenia) to strzał oddano
z bliskiej odległości tzn. można tu mówić o: 25 cm dla broni krótkiej; 30 cm dla broni
długiej o gwintowanej lufie; 100 cm dla gładko lufowej broni myśliwskiej. Jeśli
stwierdzamy natomiast obecność jedynie ziaren niespalonego prochu to uznaje się że
strzelano z odległości około:
40-50 cm dla broni krótkiej, 60-80 cm dla broni długiej.

Ślad po strzale z odpowiednio:

przyłożenia, 1 cm i 40 cm

Są to podstawowe informacje podczas ustalania czy:ofiara mogła postrzelić się sama, czy
też było to niemożliwe bez ingerencji osób trzecich. Jednak w praktyce bywa czasem różnie.
Jak pisze Janusz Markiewicz „...odległość strzału to nieco zbyt proste hasło - określenie tej
odległości nie zawsze jest możliwe, a jeśli jest, to często trzeba brać pod uwagę wiele
czynników:wiatr, temperatura powietrza,wilgotność powietrza.
2)identyfikacja broni na podstawie łuski i śladów na niej:
Pojawia się tu nie mały problem: gdyż czasami przestępcy strzelają z broni palnej
umieszczonej np. w reklamówkach. Nie zostają na miejscu zdarzenia więc łuski a ślady
umożliwiające potencjalnie określenie odległości oddania strzału tu zwykle nie wystąpią;czy
strzał został oddany w sposób typowy (dotyczy to np. sytuacji gdy osoby miały bezpośredni
kontakt z sobą i ofiara broniąc się złapała za bron: przyblokowanie swobodnego ruchu
zamka spowoduje powstanie charakterystycznych śladów na łusce naboju w tym momencie
odstrzeliwanego. Podobnie charakterystyczne ślady powstania np. w pistolecie TT/PW-
33 gdy strzał padnie w wyniku upadku broni, czy pistoletach maszynowych
strzelających z otwartego zamka gdy dopchniemy np.: zamek znajdujący się w
przednim położeniu a w komorze nabojowej będzie niedopalony nabój).
Należy powiedzieć w tym miejsu, że badając łuskę, odstrzeloną z pistoletu(lub innej broni
samoczynnej) można ustalić:
A. W zakresie indentyfikacji grupowej:
a)ustalenie rodzaju naboju, którego częścia jest łuska
b)kaliber broni
c)system broni
d)typ broni
B. W zakresie indentyfikacji indywidualnej:
Można stwierdzić z całą pewnością czy nabój był na pewno wystrzelony z broni palnej i z
jakiego rodzaju.
Jest to o tyle ważne, że jak wiemy na łusce(a dokładniej na grocie odstrzelonej iglicy)
pozostają następujące ślady:ślady grotu iglicy i ślady wyrzutnika.
3)identyfikacja ze względu na ślady pozostawione na ciele strzelca:
Eksperci bardzo dokładnie przyglądają się przede wszystkim: przy działaniu gazów – strefie
osmalenia i oparzenia; cząsteczkom prochu wbitym w skórę; śladom metali i smarów. Na
skórze rąk poszukuje się też śladów: metali od kolby broni. Niezwykle pożyteczny jest też
efekt tzw. „podmuchu wstecznego”, który sprawia, że do lufy wciągane są cząsteczki
substancji z otoczenia (np. włókna z materiału rękawiczek sprawcy).Jeżeli chodzi o ślady na
dłoni, to szczególnie ważne są w okolicach między kciukiem a palcem wskazującym.
Osadzają się tam bowiem cząsteczki gazów wyrzucanych podczas strzału. Jeśli podejrzany
trzymał broń w dłoni to osadzają się na niej również cząsteczki metalu (można je znaleźć
metoda elektrograficzną).

Rozkład śladów po strzale - Rozkład śladów po

część wewnętrzna dłoni. strzale - część
zewnętrzna dłoni.

4) identyfikacja ze względu na ślady pozostawione na broni:

Tak więc aby ustalić kto strzelał bada się przede wszystkim ślady na broni:
- linii papilarnych;
- drobnych cząstek materii (włókien z odzieży, itp.);
- czasem można na broni stwierdzić także ślady biologiczne.
VI Rany postrzałowe:
• Nie tylko broń może jak wiemy dostarczyć nam istotnych dowodów w sprawie. Równie
dokładnie bada się też: rany postrzałowe, ślady prochu na skórze czy też fragmenty
materiałów jakie zabrała podczas lotu pędząca kula. Jeśli znajdziemy takie
przestrzeliny, możemy określić kierunek z którego strzelano, oraz kąt pod jakim padł
strzał. Trochę trudniej jest określić te dane natomiast w ciele ofiary - musimy ustalić w
jakiej pozycji była bowiem, gdy padł strzał.
• Rana postrzałowa- to rana, która powstaje na skutek działania pocisków z broni
palnej lub odłamków pocisków-min, granatów, bomb itp.
Wyróżnić można trzy rodzaje ran postrzałowych:
a) styczna - powstała wskutek uszkodzenia zewnętrznej powierzchni ciała przez pocisk
lub odłamek; wyglądem przypomina ranę szarpaną,
b) ślepa - powstała wskutek działania pocisku lub odłamka, który naruszył skórę i tkanki
wewnętrzne tworząc ranę wlotową i kanał a następnie utkwił wewnątrz ciała,
c) przelotowa - powstała wskutek działania pocisku lub odłamka, który naruszył skórę i
tkanki wewnętrzne tworząc ranę wlotową (mniejszą) i kanał a następnie opuścił ciało
tworząc dodatkowo ranę wylotową (większą).

Cechy rany wlotowej: A - tzw. rąbek

zabrudzenia, B - rąbek otarcia naskórka, C -
ślady osmalenia, D - nie spalony proch.

Rana postrzałowa.
VII Krótki opis najbardziej popularnych broni palnych:
1)Karabin M16-dość dokładna broń, niezawodna, szybkostrzelność-800 strzałów na
minutę.W służbie od lat sześciedziatych, używany w wojnie w Wietnamie.

2)Steyr AUG-szybkostrzelność-650 strzałów na minutę;również niezawodny i w miarę

dokładny. Jest na służbie już od grubo 15 lat.
3)M1 garand-pierwszy karabin ładowany automatycznie;szybkość-tylko
półautomat;magazynek 8 naboi-możliwość zmiany dopiero po wystrzelaniu wszystkich.
4)SWD Dragunow-bardzo dobry,celny karabinek snajperski używany przez płatnych
zabójców. Został opracowany w latach 60 i pomimo innych karabinów snajperskich wciąż
jest w użyciu.

5)Heckler& Koch MP5-precyzyjny, szybki(800strzałów na minutę)pistolet maszynowy.

Użyty poraz pierwszy w 1981r gdy SAS szturmował ambasadę irańską w Londynie.

6)Thompson-pistolet maszynowy; szybki(700 strzałów na minutę);zabójczy na krótki

dystans gdyż ma zbyt duży rozrzut. Niezwykle popularny w latach 30 w Chicago przez
mafie w swym złotym wieku. Nie odłączny symbol prohibicji obok alkoholu.
7)Colt 1911- piekielnie precyzyjny-1 celny strzał w głowę przy dużej odległości wystarczy
by zabić przeciwnika, a przy większej wystarczą dwa dobrze wycelowane.Wzorcowa bron
osobista, również używana na szeroką skalę przez mafię.

8)Beretta 92F-tej broni nikomu chyba nie trzeba przedstawiać; nieodzowny rekwizyt w
filmach Johna Woo. Niestety ma dość duzy rozrzut i na dużych odległościach bardziej zrobi
hałas niż zada obrażenia.
9)Browning DA-również popularny jak Beretta( jednak dużo bardziej dokładny i bardziej
niezawodny).

10)Glock 17- dość popularny w szeregach policji;dość spory magazynek-17

naboi;niezawodny w każdej akcji.

11)Webley MK 4- rewolwer bojowy częsty w użyciu ze względu na swoją popularność

spowodowaną też dużą liczbą wyprodukowanych egzemplarzy.
12)Smith&Wesson Model 629-w połączeniu z nabojami magnum stanowi niebezpieczną
broń, niezwykle śmiertelną ale też o dużym odrzucie wiec na krótki dystans zabójczą.