บทบาทหน้าที่ของภาษา

1. ภาษาเป็ นเครื่องมือในการสื่อสาร มนุ ษย์ต้องใช้ภาษาพูดจา

สื่อสารกับคนที่อยููรอบข้างเพื่อให้ผู้อ่ ืนเข้าใจความคิด ความ
ต้องการ เพื่อบอกเลูาไตูถามความรู้และอื่น ๆ
2. ภาษาเป็ นพลังในการรวมตัวเป็ นอันหนึ่ งอันเดียวกันของ
คนในสังคม ภาษามีบทบาทสำาคัญที่ทำาให้คนในชาติ ซึ่งพูดภาษา
เดียวกันมีความผูกพันตูอกัน มีความสำานึ กในเชื้ อชาติ เผูาพันธ์ุ
ซึ่งสูงผลตูอการพัฒนาทั้งด้านการเมือง เศรษฐกิจและสังคม
3. ภาษาเป็ นภาพสะท้อนความเจริญทางสังคม ภาษาประจำาชาติ
ที่ใช้สืบตูอถูายทอดกันมานั้ นจะผูกพันกับสังคมของผู้ใช้ภาษา
อยูางใกล้ชิด คำาศัพท์ท่ีมีในภาษาจะแสดงให้เห็นลักษณะความ
เป็ นอยูู อาหารการกิน ความเชื่อ ทรัพยากรธรรมชาติ ฯลฯ ของ
สังคมนั้ น ความเจริญก้าวหน้าของสังคมยูอมมีผลตูอภาษาด้วย
ดังนั้ นภาษาจึงเป็ นหลักฐานแสดงอารยธรรมตูาง ๆ ของสังคม
เชูน ศิลปะ ศาสนา วิทยาศาสตร์ ฯลฯ
4. ภาษาเป็ นเครื่องมือในการบันทึกและถูายทอดทางวัฒนธรรม
โดยที่ภาษาเป็ นสัญลักษณ์ท่ีกำาหนดเพื่อแสดงความรู้สึกนึ กคิด
และความรู้สึกนึ กคิดของมนุ ษย์ก็เป็ นผลิตผลของวัฒนธรรมหรือ
แบบแผนชีวิตของสังคมมนุ ษย์ ดังนั้ น ภาษายูอมจะแสดงความ
รู้สึกนึ กคิด ทัศนะ และคูานิ ยมทางสังคมไว้ไมูมากก็น้อย
5. ภาษาเป็ นศิลปะ มีความงดงามในกระบวนการใช้ภาษา
กระบวนการใช้ภาษานั้ น มีระดับและลีลา ขึ้นอยููกับปั จจัยตูางๆ
หลายด้าน เชูน บุคคล กาลเทศะ ประเภทของเรื่อง ฯลฯ การที่
จะเข้าใจภาษา และใช้ภาษาได้ดีจะต้องมีความสนใจศึกษาสังเกต
ให้เข้าถึงรสของภาษาด้วย
ด้วยเหตุน้ ี หากต้องการเข้าใจวัฒนธรรมของผู้ใช้ภาษาใด ก็อาจ
ใช้ภาษานั้ นเป็ นข้อมูลเพื่อสืบกันได้ และในทางตรงกันข้าม หาก
เราไมูเข้าใจความหมายของถ้อยคำาในภาษาใดอยูางชัดเจน ก็อาจ
ศึกษาวัฒนธรรมของผู้ใช้ภาษานั้ น เพื่อหาความรู้วูาทำาไมเขาจึง
พูดหรือใช้คำานั้ นได้เชูนเดียวกัน

การใช้ภาษาไทย

การศึกาษาภาษาไทย นอกจากจะศึกษาลักษณะ

สำาคัญของภาษาแล้ว ยังต้องศึกษาเรื่อง
การใช้ภาษาที่ถูกต้อง เหมาะสมหากผู้ใช้ภาษามีความรู้เรื่องการ

ใช้ภาษาไมูดีพอ อาจทำาให้การติดตูอสื่อสารเกิดความผิดพลาด

สื่อสารได้ไมูตรงความต้องการ หรือสื่อึความได้แตูไมูเหมาะสม

ทำาให้ขาดประสิทธิภาพ ในการสื่อสาร ความผิดพลาดหรือความ

ไมูเหมาะสมที่เกิดขึ้นดังกลูาวล้วนมีสาเหตุมาจากการใช้ภาษาที่

บกพรูองหรือไมูคำานึ งถึงการใช้ภาษาไทยอยูางถูกต้อง

ภาษาเป็ นระบบสัญลักษณ์ซ่ึงเกิดจากการที่คนใน

สังคมชูวยกันกำาหนดขึ้น ดังนั้ นการใช้ภาษาของมนุ ษย์จึงต้องอยูู

ภายในระบบ อันประกอบด้วยระเบียบและกฏเกณฑ์ท่ีสังคม

ยอมรับรูวมกัน หากใช้ผิดไปจากกฏเกณฑ์ท่ียอมรับกันแล้ว อาจ

กูอให้เกิดความสับสนในการสื่อความหมายได้ ข้อควรคำานึ งใน

การใช้ภาษาไทย มีดังนี้

- การใช้ภาษาผิด

- การใช้ภาษาไมูเหมาะสม

- การใช้ภาษาไมูชัดเจน

- การใช้ภาษาไมูสละสลวย
 1. การใช้ภาษาผิด การใช้ภาษาผิด หมายถึง การใช้ภาษาผิด

หลักไวยากรณ์ หรือผิดความหมาย อาจเกิดจากการใช้คำาผิด

ความหมาย ใช้คำาผิดหลักไวยากรณ์ ใช้กลูุมคำาและสำานวนผิด

เรียงคำาหรือกลูุมคำาผิดลำาดับ และประโยคไมูสมบูรณ์ ดังนี้

1.1 ใช้คำาผิดความหมาย คือการนำาคำาที่มีความหมาย

อยูางหนึ่ งไปใช้โดยต้องการให้มีความหมายอีกอยูางหนึ่ ง ซึ่งแตก

ตูางไปจากความหมายไปจากความหมายที่ยอมรับกันอยููเดิม

เชูน

- นำ้าทูวมเป็ นเวลาหลายเดือน บัดนี้ แผูนดิน

แห้งแล้งลงแล้ว(แห้ง)

- คลองที่ไมูจำาเป็ นถูกทับถมไปจนหมด(ถม)

- วิชัยเป็ นคนเงียบๆ ไมูคูอยสูสีกับใคร(สุงสิง)

1.2 ใช้คำาผิดหลักไวยากรณ์ คือ การใช้คำาบุพบท สันธาน หรือ

ลักษณนามผิด เชูน

- เราแนะนำาการป้ องกันโรคให้กับเด็ก (แกู)

- ในหมููบ้านของผมมีถนนสายใหมูๆตัดผูาน

หลายทาง(สาย)
1.3 ใช้กลูุมคำาและสำานวนผิด ได้แกู การใช้กลูุมคำาและสำานวน

ผิดไป จากไวยากรณ์ เชูน

- เขาถูกตำารวจจับได้คาหลังคาเขา (คาหนั งคา

เขา )

- ขอให้คูบูาวสาวอยููรูวมกันยืดยาว จนถือ ไม้

เท้ายอดทองกระบองยอดเงิน

(ไม้เท้ายอดทอง กระบองยอดเพชร)

- คนทำาผิดมักจะแสดงอาการกินปูนร้อนท้อง

ให้จับได้ ( กินปูนร้อนท้อง)

1.4 เรียงคำาหรือกลูุมคำาผิดลำาคับ คือ การเรียงคำาไมูถูกต้องตาม

ห ลักไวยากรณ์ เชูน

- เขาไมูทราบสิ่งถูกต้องวูาอยูางไร (เขาไมูทราบวูาสิ่ง

ที่ถูกต้องเป็ นอยูางไร)

- การสร้างสรรค์สังคมนั้ น ต้องคนในสังคมรูวมมือกัน

(การสร้างสรรค์สังคมนั้ น

คนในสังคมต้องรูวมมือกัน)
1.5 ประโยคไมูสมบูรณ์ คือ ประโยคที่ขาดสูวนสำาคัญของประโย

คห รือขาดคำาบางคำาไป

ทำาให้ความหมายของประโยคไมูครบถ้วน เชูน

- ผู้ชายที่คิดวูา ตนมีอำานาจเหนื อผู้หญิง ( มัก

จิตใจหยาบกระด้าง)

- ผู้มีปัญญาผูานอุปสรรคได้โดยงูาย (ยูอม)

5.2 การใช้ภาษาไมูเหมาะสม การใช้ภาษาไมูเหมาะสม

หมายถึง การใช้ถ้อยคำาไมูเหมาะสมกับกาลเทศะและบุคคลและ

การใช้ภาษาผิดระดับ อาจเกิดการใช้ภาษาพูดในภาษาเขียน ใช้

คำาไมูเหมาะสมกับความรู้สึก ใช้คำาตูางระดับและใช้ภาษาตูาง

ประเทศปะปนในภาษาไทย ดังนี้

5.2.1 ใช้ภาษาพูดในภาษาเขียน คือ การใช้

ภาษาระดับภาษาปากหรือ ภาษาพูดปะปนกับภาษาเขียน

- นั กธุรกิจเหลูานี้ ทำายังไงถึงได้รำ่ารวยยังงี้

(อยูางไร , อยูางนี้ )
 - เขาได้รบ
ั คัดเลือกเป็ นพนั กงานดีเดูน โดย

ไมูร้เนื้ อร้้ตัว (ไมูทราบลูวงหน้า)

- ปั จจุบันนี้ จังหวัดโคราช เป็ นเมืองที่เจริญ

มากที่สุดในภาคตะวันออกเฉียงเหนื อ

(นครราชสีมา,จังหวัด )

5.2.2 ใช้คำาที่ไมูเหมาะแกูความรู้สึก คือ การ

เลือกใช้คำาที่ส่ ือความหมาย

ไมูตรงกับความรู้สึกของผู้พูดเชูน

- เขาดีใจที่ตอ
้ งออกไปรับรางวัล (เขา

ดีใจที่ได้ออกไปรับรางวัล )

- สุพรรณรู้สึกใจหายที่ต้องสูญเสีย

เพื่อนไปเสียที (สุพรรณรู้สึกใจกายที่ต้องสูญเสียเพื่อนไป)

5.2.3 ใช้คำาตูางระดับ คือ การนำาคำาที่อยููใน

ระดับภาษาตูางกัน มาใช้ใ น
ประโยคเดียวกัน เชูน

- หลวงตาที่ชาวบ้านเคารพนั บถือ ได้

เสียชีวิตลงแล้วอ ยูางสงบ(มรณภาพ)

- รถเมล์จอดรับผู้โดยสารตรงป้ าย

จอดรถประจำาทาง (รถประจำาทาง)

5.2.4 ใช้ภาษาตูางประเทศปะปนใน

ภาษาไทย คือ การนำาคำาภาษาอ ังกฤษแบบ

"ทับศัพท์" มาใช้ปะปนในภาษาไทยซึ่งจะใช้ในภาษาพูดเทูานั้ น

ไมูควรนำามาใช้ในภาษาเขียนหรือ ภาษาทางการและกึ่งทางการ

เชูน

- มีบริการสูง แฟ็ กซ์แกูลูกค้าฟรี

(โทรสาร , โดยไมูคิดเงิน)

- คะแนนสอบมิดเทอมที่ผูานมา

ไมูนาพอใจ(กลางภาค)

- ไฟลท์ท่ี 71 จะมาถึงเวลา

ประมาณ 17.30 น. (เที่ยวบิน)

 3. การใช้ภาษาไมูชัดเจนหมายถึง การใช้ภาษาที่ไมูสามารถสื่อ

ความหมายที่ผู้ใช้ต้องการได้ การใช้ภาษาไมูชัดเจน อาจเกิดจาก

การใช้คำาที่มีความหมายกว้างเกินไป การใช้คำาที่มีความหมาย ไมู

เฉพาะเจาะจง การใช้คำาที่มีความหมายขัดแย้ง หรือการใช้

ประโยคที่ทำาให้เข้าใจได้หลายความหมาย ดังนี้

5.3.1 ใช้คำาที่มีความหมายกว้างเกินไป

- เขาถูกทำาทัณฑ์บนเพราะทำาความผิด

(กูอการทะเลาะวิวาท)

- ใครๆก็อยากได้คนดีมาเป็ นคููครอง(คนที่

มีความรับผิดชอบต ่อครอบครัว )

5.3.2 ใช้คำาที่มีความหมายขัดแย้งกัน

- นานๆครั้งเขาจะไปหาครู เสมอๆ(นานๆ

ครั้งเขาจึงไปหาครู )

(เขาจะไปหาครูเสมอ)

- นั กศึกษาส่วนมากมาสายทุกคน

(นั กศึกษาสูวนมากมาสาย)
 (นั กศึกษามาสายทุกคน)

5.3.3 ใช้ประโยคกำากวม เชูน

- มีการแสดงต้นไม้ชนิ ดตูางๆ ทีม

่ ีช่ ื อใน

วรรณคดี(มีช่ ือเสียง, มีช่ ือปรากฏ)

- เขาสนิ ทกับน้องสาวคุณวิมลทีเ่ ป็ น

อาจารย์

(เขาสนิ ทกับอาจารย์ซ่ึงเป็ นน้อง

สาวคุณวิมล)

(เขาสนิ ทกับน้องสาวอาจารย์วิมล)

มนุ ษย์เรานั้ นมีการพัฒนาภาษาพูดขึ้นมากูอน เหตุท่ีเป็ น

เชูนนี้ เพราะการติดตูอสื่อสารยุคแรกจำากัดอยููในกลูุมสังคมเล็ก

พูดคุย สูงเสียง ปู าวร้องหรือตะโกนถึงกันได้โดยงูายและฟั ง

เข้าใจทันทีในกลูุมของตน อีกทั้งการออกเสียงยังเป็ นกริยาที่

งูาย ไมูซับซ้อนอะไรนั ก ระบบภาษาในอดีตจึงเริม

่ พัฒนาขึ้นจาก

คำาพูดด้วยการกำาหนดเสียงขึ้นแทนความหมายของสิ่งตูางๆที่
รู้จักไมูมีใครยืนยันได้แนูนอนวูา มนุ ษย์เปลี่ยนมาใช้ภาษาพูด

อยูางเต็มรูปแบบครั้งแรกเมื่อไร แตูส่ิงที่ต้องเข้าใจกันตรงนี้ คือ

คำาตูางๆไมูได้เกิดขึ้นพร้อมกันในคราวเดียวกัน กลูาวคือ คำา

ตูางๆที่มีใช้ในแตูละกลูุมสังคม ไมูวูาจะเป็ นชื่อนาม กริยา

คุณศัพท์ ฯลฯ ที่ใช้ในชีวิตประจำาวันทัว่ ไป ไมูได้มาจากการ

กำาหนดขึ้นแบบปุบปั บทันทีทุกคำาโดยใครเพียงผู้เดียว แตูเกิด

ขึ้นผูานการยอมรับในสังคมมายาวนานกวูาจะเป็ นคำา

เมื่อมีการใช้ภาษาพูดอยูางเป็ นธรรมดาทัว่ ไปแล้ว คำาตูางๆก็เริม

่

หลากหลายขึ้นตามกาลเวลา จากคำาพื้ นๆก็เริม

่ ซับซ้อนขึ้นโดย

สัมพันธ์กับความเชื่อ วัฒนธรรมและสติปัญญาของสมาชิกใน

สังคมนั้ นๆ คำาใหมูเกิดขึ้นตลอดเวลา มีการแบูงระดับของคำาที่

ใช้กับบุคคล สร้างอารมณ์ความรู้สึกให้กับคำา บางคำากำาหนดใช้

กับสิ่งสามัญ บางคำากำาหนดใช้กับสิ่งวิสามัญ มีการกูอรูางสร้าง

ตัวของแบบแผนการใช้ภาษาจนกลายเป็ นระเบียบไวยากรณ์ ทั้ง

ที่งูายและยากขึ้นตามลำาดับ แตกตูางกันไปในแตูละกลูุมสังคม

ดังนั้ นภาษาตูางๆที่เราใช้ในการสื่อสารกันนั้ นล้วนแตูมีส่ ือกลาง

ด้วยกันทั้งสิ้น และสื่อกลางที่วูานี้ ก็คือ มนุ ษย์เรานั ่นเอง

อ้างอิง http://writer.dek-
d.com/ads_rata/story/viewlongc.php?id=76571&chapter=2

http://www.st.ac.th/bhatips/tip49/talk_write.html