Alexander Saenen

3e Bachelor fotografie

Dirk Braeckman 06.10.11 < > 08.01.12 Museum M te Leuven

In het kader van de oefening voor initiatie werkveld bezocht ik de tentoonstelling van Belgisch fotograaf Dirk Breackman. De Tentoonstelling die nog tot 8 december loopt in het het Museum M is een selectief overzicht van Braeckmans oeuvre van de afgelopen 25 jaar, en brengt volgens het museum zijn oudere werk in dialoog met een aantal van zijn nieuwe, digitale fotowerken. Het werk van Braeckman is alles behalve een rechtstreekse weergave van de werkelijkheid. Zijn beelden zijn vaak gekend voor hun abstractie die zich in op veel verschillende manieren uit maar het meest gekende aan zijn werk is wel de donkere grijze afdrukken die hij maakt. Hierdoor lijkt het alsof hij een sluier legt over de werkelijkheid. Waneer je binnenkomt in de tentoonstellingsruimte merk je al snel dat de werken zeer gespreid hangen. De meeste van zijn werken die in deze eerste kamer hangen zijn van een behoorlijk monumentaal formaat. Hierdoor komt de vervreemding en de 'bijna dreiging' in zijn beelden nog extra naar voor. Als je echter door loopt naar de tweede kamer merk je al snel kleinere beelden op. Voor Braeckman is het onderwerp van het beeld doorslaggevend voor het formaat. De onderwerpen die het vaakst terug komen in het oeuvre van Braeckman ,en dus ook op de tentoonsteling, zijn interieurs, portretten, naakten en beelden waarin hij een zeker motief of textuur gefotografeerd heeft. Braeckman vindt deze onderwerpen steeds in zijn eigen omgeving en leefwereld. Wat ook meteen opvalt is dat het licht in de ruimte behoorlijk gedempt is. Het licht van buitenaf wordt gedeeltelijk afgeschermd en de spots die de werken verlichten staan zeer zacht. De sfeer die we terug vinden in zijn werk lijkt hierdoor ook een beetje in de ruimte zelf te hangen. Waneer we in de zaal boven komen, komen we in aanraking met nieuwer werk van Braeckman. Van zijn digitale beelden heeft hij enkele enorme prints gemaakt. Het zijn natuuropnames, wat een redelijk nieuw onderwerp is voor hem. Hoewel het beeld, onder andere door zijn grootte, nog steeds een soort vervreemding met zich mee draagt lijkt het veel realistischer dan zijn ander werk. Er is dus een duidelijk verschil te zien in zijn digitale werk en zijn oude, analoge werk. Het werk van Dirk Braeckman heeft mij in het verleden toch altijd wat afgeschrikt. Zeker als beginnende fotograaf vond ik zijn abstracte beeldtaal maar niets om eerlijk te zijn. Toch ben ik er naar blijven kijken en moet ik bekennen dat het ik langzaam maar zeker van zijn werk kon beginnen genieten. Waar ik vroeger een veel te donkere ruimte zag zie ik nu meer dan dat, ik kan het mooie zien in de vervreemding en de dreiging die ik in zijn werk telkens terug zie komen. Het hoogte punt van het 'leren appreciren' van Breackman's werk was toen ik deze tentoonstelling zag. Ik had namelijk nog nooit beelden van Braeckman gezien die niet in een boek of op een website stonden en de ervaring van oog in oog te staan met de grote afdrukken aan de muur heeft mij over de streep getrokken. Braeckman's werk heeft een zeker diepere dimensie vind ik. Ondanks zijn soms banale onderwerpen zet hij door zijn techieken een bepaalde sfeer neer die je bijna niet koud kan laten. Toch zijn er dingen aan zijn werk waar ik mij toch af en toe vragen bij stel. De beelden van Braeckman zijn iets uniek als ook de manier waarop ze tot stand komen. Hierdoor vraag ik me soms af of deze manier waarop de beelden tot stand komen niet te zwaar het onderwerp van de foto overschaduwt en of deze abstractie, die zich vaak uit in donkere en grijzige beelden, niet een soort trucje is geworden. Ondanks dat dit een vraag is die soms bij mij opkomt tijdens het zien van het werk van Braeckman moet ik zeggen dat zijn beelden me blijven intrigeren en daarom blijf ik fan van zijn werk.