QuickTime and a decompressor are needed to see this picture.

Eva Mouton (1987, Sint-Niklaas) volgde een opleiding Vrije Grafiek (bachelor) en Illustratie (master) aan het Sint-Lucasinstituut van Gent. Zelf zegt ze liever dat ze schrijft, tekent en dingen maakt. Ze werkte in het verleden voor o.a. De Standaard, AmuseeVous, Villanella en De literair productiehuis Wintertuin. Tegenwoordig werkt ze vast voor Steps (illustraties), DSweekblad (wekelijkse rubriek Evas gedacht) en Kapitein Winokio (illustraties + cursiefjes) en verschijnt haar werk op onregelmatige basis in De Standaard. Daarnaast treedt Eva regelmatig op met tekst (en beeld) op literaire festivals en evenementen.

Hoe vond de zoektocht naar een bepaalde stijl plaats voor jou? Ik ben zelf iemand die zich nog vrij veel vragen stelt over hoe ik bezig ben en hoe ik teken. Mijn stijl is voor mij ook zodanig natuurlijk dat ik me soms afvraag "Moet ik niet wat meer "wroeten" en verschillende technieken exploreren?" Het gaat ook vrij traag bij mij. Het is vaak je medium dat je stijl bepaalt. Ik ben begonnen met kleurpotlood, maar ik wou niet die typische Klaas Verplancke stijl met de zachte kleurtjes. Daarom ben ik maar heel hard op mijn kleurpotlood beginnen duwen. Ik wou dat droge van dat kleurpotlood ook omzeilen, en sinds kort werk ik dus ook met stift. Maar dat duurt dan jren, alvoor ik kom tot: "Tof, stift!", terwijl dat dat zo voor de hand liggend is. Ik denk ook niet dat je dat echt kunt forceren. Natuurlijk moet je er tijdens het studeren van profiteren dat je keiveel technieken kunt uitproberen. Zelf heb ik vaak het gevoel dat ik geen "consistente" stijl heb en word ik daar een beetje zenuwachtig over, hoe ervaar jij dat? Ik denk dat dat juist goed is, omdat je zoveel kanten kan uitgaan. Dat is iets waar ik mij ook wel zorgen in maak. Je hebt zo mensen die graffiti-stijl-achtig tekenen, of mensen die gewoon altijd peetjes tekenen. Maar ik denk dat die mensen zich juist zorgen maken dat ze vastzitten in die stijl. Dat is helemaal niet flexibel. Als je stijl niet vaststaat kan je nog putten uit een aantal dingen. Hoe beslis jij, of hoe "weet" jij dat een beeld voor jou "af" is? Bij mij heeft dat vaak te maken met hoe het beeld evenwichtig is. Dat heeft ook vaak met stomme dingen te maken. (Eva maakt gebaren op de tafel) Als dit de tekening is, en het gewicht ligt in deze hoek, dan probeer ik die hoek daar wat tegenwicht te bieden. Het is heel technisch, hoe ik daarmee omga. Terwijl wil ik ook proberen voorkomen dat ik een tekening doodwerk. Bijvoorbeeld bij Eva's Gedacht in de Standaard vind ik het leuk dat dat allemaal gewoon grof ingekleurd is met de computer en dat maakt dan niet uit dat mijn lijntjes bijvoorbeeld niet helemaal toe zijn. En dan teken ik een gezichtje en dan denken we: "Dat ziet er grappig uit, okee, we zetten dat erin!" Ik probeer er voor te zorgen dat het beeld een bepaalde openheid heeft. Ook omdat ik een beetje bindingsangst heb op dat vlak. Als De Standaard dan belt voor een illustratie denk ik dan "Ow, ja! Deze keer ga ik in inkt werken!" En dan werk ik in inkt, en zit dat beeld volledig toe. Dan denk ik "Oh God, Eva, wa zijde gij nu aan't doen?!" en verander ik toch nog van medium. Het is ook niet erg om een beetje wispelturig te zijn, het is alleen erg belangrijk dat als je dan gekozen hebt voor iets, dat je er echt blijft achter staan. Jouw illustraties hebben altijd iets heel spontaans in zich. Wat voor voorbereiding gaat vooraf aan het maken van die beelden? Als ik voor een opdrachtgever werk, schets ik heel veel. Ik kan niet zomaar zitten denken aan een concept. Ik heb een blok met A3-vellen die ik echt vol kriebel. Dat kan uren duren. Het ziet er dus wel spontaan uit, maar er gaat een soort van denkpiste aan vooraf.

Bij mijn vrij werk doe ik het anders, dat staat er gewoon plots. Ik wil die openheid bewaren in mijn vrij werk. Dat is meer vrij, leuk. Als je iets negatiefs meemaakt, verwerk je die gevoelens dan ook in je (vrije) werken, of gebruik je die eerder om weg te vluchten? Ik denk dat je dat wel ziet aan mijn lijnvoering of de manier waarop ik een vlak invul, als ik kwaad ben. Maar over het algemeen is dat een heel veilige wereld waar ik dan in zit. Als je aan het tekenen bent is het bijna alsof je een coccon rond jezelf trekt. Ik denk dat ik mij dan altijd wel goed voel op een bepaald niveau, ookal voel ik mij slecht. Waar haal je je inspiratie voor de korte anecdotes in Eva's Gedacht? Die dingen gebeuren meestal wel, maar ik zoek niet naar herinneringen uit het verleden. Ik probeer iedere week om "iets mee te maken", of anders te kijken naar de dingen. Zijn er banale gebeurtenissen waar je veel inspiratie uitgehaald hebt? Daar draait het vaak om bij mij. Mijn werk zit zodanig verweven met wie ik ben dat ik alles kan aangrijpen om in iets te verwerken om over te schrijven. Ik ga niet graag zoals zoveel mensen in de vrije grafiek een verlaten fabrieksgebouw opzoeken om daar houtskool tekeningen over te maken. Hoe ga jij om met de druk die gepaard gaat met grotere projecten? Ik vind zelf dat het moeilijk is om dat project los te laten en even iets anders te doen. Ik vind dat ook heel moeilijk. Ik had deze zomer een heleboel opdrachten. Dan kan je agenda daar vol mee staan, en als je daar dan naar je agenda kijkt kan je zo denken: "Oh my fucking Gooood!" Toen heb ik een planning gemaakt, die week dit, de andere week dat. Dan kan ik dat beter loslaten. De truc is om een structuur te maken waarin je kan werken. Mij weekschema werkt op dezelfde manier. Als je dan een echt grote opdracht hebt, zoals ik heb gehad voor Kapitein Winokio, dan ben ik gewoon alleen daarmee bezig. En dan ben je zo blij als het gedaan is. Hoe kies jij de opdrachten die je aanneemt of waar je naar zoekt? Op dat vlak heb ik geluk gehad, iedereen is altijd naar mij toegekomen. Ik ben nu een paar jaar afgestudeerd en eigenlijk nam ik tot zes maand geleden echt alles aan. Je bent zelf opgegroeid in een creatief millieu, kan je daar wat meer over vertellen? Mijn vader is kunstenaar (beeldhouwer) en mijn moeder kwam ook uit dat millieu en had lang haar stoffenwinkel. En dat alles in n huis, dus we hadden ook alles tot onze beschikking. Ook als je bijvoorbeeld iets aan het bouwen was op de tafel, aten we maar op een ander stukje van die tafel, dat hoefde niet zoals bij andere mensen onmiddelijk opgeruimd te worden. Kan je je soms storen aan dingen die lelijk of niet mooi vormgegeven zijn? Dat niet echt. Maar ik ben bijvoorbeeld zeer bewust bezig met het millieu en er is een tijd geweest dat ik superkwaad was op iedere 4x4 die voorbij kwam gereden. Maar d

realiteit bestaat niet, je bouwt je eigen realiteit. Dus als ik hier (Le Jardin Bohmien in de Burgstraat, Gent) iedere dag een tas koffie kom drinken waar alles wel mooi is en ik mij wel op mijn gemak voel, heb ik daar geen last van. Ik woon ook echt in een mooie buurt, het Patershol. Langs de andere kant heeft lelijkheid ook iets moois. Neem nu DOK, dat in industrieel gebouw. In lelijkheid zo veel potentieel.

Met vriendelijke dank aan Eva Mouton