ΚΥΡΙΑΚΗ 12 ΜΑΙΟΥ 2024 ΕΤΟΣ 24Ο ΑΡΙΘΜ.

ΦΥΛΛΟΥ 1213

Διακονία
ΚΥΡΙΑΚΗ - ΤΟΥ ΘΩΜΑ
Επιφανίου Κύπρου, Γερμανού ΚΠόλεως, Θεοδώρου οσ. εν Κυθήροις
(Απ. Αν: Πράξ. ε΄ 12 - 20 – Ιωαν. κ΄ 19 - 31 )

ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΙΕΡΟΥ ΝΑΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΟΝΟΣ ΑΜΠΕΡΙΑΣ ΧΑΝΙΩΝ

Η Κυριακή του Θωμά.
Σήμερα τιμᾶμε τὸν
Ἀπόστολο Θωμᾶ.
Πολλοὶ συχνὰ τὸν
θυμόμαστε μοναχὰ σὰν
τὸν ἄπιστο Θωμᾶ· στὴν
πραγματικότητα εἶναι
ἐκεῖνος ποὺ ἀμφέβαλλε
γιὰ τὰ νέα ποὺ τοῦ
μετέφεραν οἱ ὑπόλοιποι Ἀπόστολοι ὅταν τοῦ εἶπαν: Ὁ
Χριστὸς ἀναστήθηκε! Τὸν εἴδαμε ζωντανό!
Ἀλλὰ δὲν εἶναι ἐκεῖνος ποὺ ἀμφέβαλλε σ’ ὅλη τὴ ζωή του
ἢ ποὺ παρέμεινε ἄπιστος στὸ μυστήριο τῆς Θεϊκῆς
ἀποκάλυψης τοῦ Κυρίου. Πρέπει νὰ θυμηθοῦμε ὅτι ὅταν
οἱ Ἀπόστολοι καὶ ὁ Κύριος ἔμαθαν ὅτι ἀρρώστησε ὁ
Λάζαρος, ὁ Κύριος τοὺς εἶπε: Ἂς ἐπιστρέψουμε στὰ
Ἱεροσόλυμα. Στὰ λόγια τοῦ Κυρίου οἱ ἄλλοι Ἀπόστολοι
ἀπάντησαν: Ἀλλὰ οἱ Ἰουδαῖοι θέλουν νὰ σὲ σκοτώσουν
ἐκεῖ, γιατί θὰ πρέπει νὰ ἐπιστρέψουμε; Μονάχα ὁ
Ἀπόστολος Θωμᾶς ἀπάντησε:
Ἂς Τὸν ἀκολουθήσουμε καὶ ἂς πεθάνουμε μαζὶ μ’
Ἐκεῖνον. Ἦταν προετοιμασμένος ὄχι μόνο νὰ εἶναι στὰ
λόγια μαθητής Του, ὄχι μόνο νὰ Τὸν ἀκολουθήσει ὅπως
ἕνας μαθητὴς ἀκολουθεῖ τὸν δάσκαλό του, ἀλλὰ νὰ
πεθάνει μαζί Του, ὅπως ἕνας ἄνθρωπος ποὺ ἀποφασίζει
νὰ πεθάνει μὲ τὸν φίλο του καὶ ἐὰν χρειαστεῖ χάριν τοῦ
φίλου του.
Ἂς θυμηθοῦμε λοιπὸν τὸ μεγαλεῖο τῆς ψυχῆς του, τὴν
πίστη καὶ τὴν ἀκεραιότητα τοῦ χαρακτήρα του.
Τί συνέβη ὅμως ὅταν μετὰ τὴν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ οἱ
Ἀπόστολοι ἀνήγγειλαν σ’ αὐτὸν ποὺ μονάχα αὐτὸς δὲν
εἶχε δεῖ τὸν Κύριο, ὅτι ἀντίκρισαν πραγματικὰ τὸν
ἀναστάντα Χριστό;
Γιατί δὲν πίστεψε τὰ λόγια τους;
Γιατί ἀμφέβαλλε;
Γιατί εἶπε ὅτι χρειαζόταν ἀποδείξεις, ἁπτὲς ἀποδείξεις;
Ἐπειδὴ ὅταν τοὺς ἀντίκρισε τοὺς εἶδε χαρούμενους μὲ ὅ,τι
εἶδαν, ἦταν χαρούμενοι ποὺ ὁ Χριστὸς δὲν ἦταν πιὰ
νεκρός, ποὺ ἦταν ζωντανός, χαρούμενοι γιὰ τὴν νίκη ποὺ
εἶχε κερδηθεῖ.
ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΣΕΛΙΔΑ 1 από 4
Καὶ ὅμως παρατηρώντας τους δὲν εἶδε σὲ αὐτοὺς καμία
ἀλλαγή. Ἦταν οἱ ἴδιοι, μόνο ποὺ ἦταν γεμάτοι ἀπὸ χαρὰ
ἀντὶ γιὰ φόβο. Καὶ ὁ Θωμᾶς τοὺς εἶπε: Μόνο ἐὰν Τὸν δῶ,
μόνο ἐὰν γίνω μάρτυρας τῆς Ἀναστάσεως θὰ μπορέσω
νὰ πιστέψω.
Δὲν εἶναι τὸ ἴδιο ποὺ μπορεῖ νὰ μᾶς πεῖ κάποιος ποὺ μᾶς
συναντᾶ;
Πρὶν λίγες ἡμέρες ὁμολογήσαμε μὲ πάθος, μὲ εἰλικρίνεια
καὶ μὲ πίστη τὴν Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου καὶ τὸ πιστεύουμε
μὲ ὅλο μας τὸ εἶναι· καὶ ὅμως, ὅταν μᾶς συναντοῦν οἱ
ἄνθρωποι στὸ σπίτι, στὸν δρόμο, στὸν χῶρο τῆς ἐργασίας
μας, μᾶς βλέπουν καὶ ἀναρωτιοῦνται: Ποιοὶ εἶναι αὐτοὶ οἱ
ἄνθρωποι, τί τοὺς συνέβη;
Οἱ Ἀπόστολοι εἶχαν δεῖ τὸν ἀναστάντα Κύριο, ἀλλὰ ἡ
Ἀνάσταση δὲν ἤτανε γι’ αὐτοὺς βίωμα, δὲν σήμαινε γι’
αὐτοὺς τὸ πέρασμα ἀπὸ τὸν θάνατο στὴν αἰώνια ζωή. Τὸ
ἴδιο συμβαίνει καὶ σέ μᾶς· ἐὰν ἑξαιρέσουμε τοὺς ἁγίους,
ποὺ ὅταν τοὺς συναντάει κάποιος ἀντιλαμβάνεται ὅτι τὸ
μήνυμα ποὺ φέρουν εἶναι ἀληθινό.
Τί ὑπάρχει στὸ δικό μας μήνυμα ποὺ δὲν ἀκούγεται;
Ἐπειδὴ μιλᾶμε ἀλλὰ δὲν εἴμαστε αὐτὸ ποὺ πρέπει νὰ
εἴμαστε. Θὰ ἔπρεπε νὰ διαφέρουμε τόσο ἀπὸ τοὺς
ἀνθρώπους ποὺ δὲν ἔχουν νοιώσει τὴν ἐμπειρία τοῦ
ζωντανοῦ, ἀναστημένου Χριστοῦ, ποὺ μοιράστηκε μὲ μᾶς
τὴ ζωή Του, ποὺ μᾶς ἔστειλε τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, ὅπως,
σύμφωνα μὲ τὰ λόγια τοῦ C. S. Lewis, διαφέρει ἕνα
ἄγαλμα ἀπὸ ἕναν ἄνθρωπο. Ἕνα ἄγαλμα μπορεῖ νὰ
εἶναι μεγαλοπρεπές, λαμπρό, ἀλλὰ εἶναι πέτρα.
Ἕνας ἄνθρωπος μπορεῖ νὰ μᾶς συγκινεῖ λιγότερο
ἐξωτερικά, εἶναι ὅμως ζωντανός, εἶναι μία μαρτυρία
ζωῆς.
Ἂς ἐξετάσουμε τοὺς ἑαυτούς μας καὶ ἂς ἀναρωτηθοῦμε
σὲ ποιὰ κατάσταση βρισκόμαστε, γιατί οἱ ἄνθρωποι ποὺ
συναντᾶμε δὲν καταλαβαίνουν ὅτι ἀποτελοῦμε μέλη τοῦ
σώματος τοῦ ἀναστημένου Κυρίου καὶ ναοὶ τοῦ Ἁγίου
Πνεύματος; Γιατί;
Ὁ καθένας μας ἔχει νὰ δώσει τὴ δική του ἀπάντηση σ’
αὐτὴν τὴν ἐρώτηση. Ὁ καθένας ἀπὸ ἐμᾶς ἂς ἐξετάσει τὸν
ἑαυτό του καὶ ἂς ἑτοιμαστεῖ νὰ ἀπαντήσει μὲ βαθειὰ
συνείδηση, ἂς κάνουμε ὅ,τι εἶναι ἀναγκαῖο γιὰ ν’
ἀλλάξουμε τὴ ζωή μας, ἔτσι ποὺ οἱ ἄνθρωποι ποὺ μᾶς
Ι. Ν. ΑΓΙΟΥ ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΟΝΟΣ
 ΚΥΡΙΑΚΗ 12 ΜΑΙΟΥ 2024 ΕΤΟΣ 24Ο
συναντοῦν, ὅταν θὰ μᾶς βλέπουν, θὰ λένε: Δὲν ἔχουμε
ξανασυναντήσει τέτοιους ἀνθρώπους, ἔχουν κάτι ποὺ δὲν
τὸ ἔχουμε δεῖ σὲ κανέναν ἄλλον. Τί εἶναι αὐτό; Καὶ θὰ
μπορέσουμε νὰ τοὺς ἀπαντήσουμε ὅτι εἴμαστε φορεῖς τῆς
ζωῆς τοῦ Χριστοῦ. Εἴμαστε μέλη τοῦ σώματός Του. Μέσα
ἀπὸ ἐμᾶς ἐνεργεῖ ἡ ζωὴ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Εἴμαστε
ναός Του. Ἀμήν.
† Μητροπολίτης Σουρόζ Αντώνιος Bloom
Λέγοντας «Χαίρετε», γνώριζε ὅτι λέγεις «Χριστός
ἀνέστη» μέ ἕνα ἄλλο τρόπο.
Το “Χριστός Ανέστη” είναι ο
αναστάσιμος χαιρετισμός που
ανταλλάσσεται μεταξύ των
πιστών για σαράντα ημέρες
μετά την Ανάσταση του
Κυρίου και περιέχει πολύ
βαθύτερα νοήματα από το επιφανειακό και εφήμερο
“Χρόνια Πολλά”…
Λέγοντας “Χαίρετε” οποιαδήποτε στιγμή, είναι σαν να
λέμε “Χριστός Ανέστη” ολόκληρο το χρόνο!
Ὁ ἀναστάσιμος χαιρετισμός, πού διαμορφώθηκε στήν
Ἑλληνική γλῶσσα καί μεταδόθηκε σ’ ὅλους τούς
Ὀρθοδόξους καί στόν ὑπόλοιπο χριστιανικό κόσμο, εἶναι
τό «ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ»!
Δέν εἶναι λόγος εὐχῆς, ἀλλά χαιρετισμός καί διακήρυξη
τῆς πίστεως στό γεγονός τῆς Ἀνάστασης τοῦ Χριστοῦ, μέ
ὅ,τι αὐτό συνεπάγεται γιά τόν πιστό στόν Χριστό
ἄνθρωπο.
Πόσοι ὅμως γνωρίζουμε ὅτι ὁ ἀναστάσιμος χαιρετισμός
τοῦ Χριστοῦ, ἀμέσως μετά τήν Ἀνάστασή Του, εἶναι ὁ (καί
πάλι) Ἑλληνικός λόγος «Χαίρετε»!
Μέ αὐτό τόν χαιρετισμό ἀπευθύνεται ὁ ἀναστάς Χριστός
στίς Μυροφόρες, μόλις βγῆκαν ἀπό τό «κενό μνημεῖο»
(Ματθ. 28, 8-9). Ἡ συνήθης αὐτή ἑλληνική προσφώνηση,
ἀπό τήν ἐποχή τῶν Ὁμηρικῶν ἐπῶν, ἀποκτᾶ μιάν
ἰδιαίτερη πνευματική καί χριστιανική σημασία.
Ἡ λέξη ἀνανοηματοδοτεῖται, ἐντασσόμενη σέ ἕνα
καθαρά ἁγιοπνευματικό πλαίσιο, καί γίνεται τό πρῶτο
«ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ» τῆς χριστιανικῆς ἱστορίας.
Οἱ Μυροφόρες βγαίνουν ἀπό τό μνημεῖο, στό ὁποῖο
πῆγαν, γιά νά τελέσουν τά συνήθη νεκρικά ἔθιμα στόν
νεκρό Χριστό, μέ ἀνάμικτα συναισθήματα «φόβου καί
χαρᾶς» (Ματθ, 28, 8 ), κάτι τό φυσιολογικό στή
συνταρακτική πνευματική ἐμπειρία, πού ἔζησαν,
ἀκούοντας ἀπό τόν Ἄγγελο, ὅτι ὁ Κύριός τους «ἠγέρθη
ἀπό τῶν νεκρῶν» (στ.7).
Ὁ λόγος, λοιπόν, τοῦ Χριστοῦ πρός αὐτές «Χαίρετε»,
ἀποκτᾶ εἰδική σημασία, πού μπορεῖ νά προσδιορισθεῖ μέ
τά ἀκόλουθα λόγια: «Μή φοβεῖσθε (Ματθ. 28, 5), ἀλλά
χαίρετε!
Νά αἰσθάνεσθε χαρά, διότι ἡ Ἀνάσταση, ὡς ἔκφραση τῆς
ἀγάπης τοῦ Θεοῦ, νικᾶ τόν φόβο (Α’ Ἰω. 1,18), ἀλλά καί
τόν θάνατο, κάθε εἶδος θανάτου, διότι εἶναι πηγή ζωῆς,
ζωῆς αἰωνίου. Ἐκ τοῦ τάφου ἀνέτειλε ζωή καί ἐλπίδα».
Ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ εἶναι, ἔτσι, πηγή χαρᾶς καί δέν
μπορεῖ νά ἐκφρασθεῖ ἀποδοτικότερα παρά μέ τόν
ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΣΕΛΙΔΑ 2 από 4
ΑΡΙΘΜ. ΦΥΛΛΟΥ 1213
(Ἑλληνικό) χαιρετισμό «Χαίρετε»! Ἡ λέξη δέχεται
χριστιανικά μιάν ὑπέροχη ὑπέρβαση.
Δέν μένει στήν ἐνδοϊστορική πραγματικότητα,
σχετιζόμενη μέ πρόσκαιρα ἀγαθά («χαίρε, ὑγίαινε», καί
σήμερα «γειά-χαρά»), ἀλλά συνδεόμενη μέ ὑπερφυσικές
ἐμπειρίες, ὅπως ἡ μετοχή στήν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ
καί ἡ βεβαιότητα γιά τήν νίκη πάνω στό θάνατο καί τήν
ἐξουσία του στόν φθαρτό τοῦτο κόσμο.
Ὁ πιστός στόν Χριστό Ἕλληνας ἔχει σαφῆ γνώση, ὅτι μέ
τήν προσφώνηση «Χαίρετε», πού ἐπαναλαμβάνει πολλές
φορές τήν ἡμέρα, προσφωνεῖ τούς ἄλλους μέ τόν
Ἀναστάσιμο λόγο τοῦ Χριστοῦ καλώντας τους στή
μετοχή στό γεγονός τῆς Ἀνάστασης. Λέγοντας «Χαίρετε»,
γνώριζε ὅτι λέγεις «Χριστός ἀνέστη» μέ ἕνα ἄλλο τρόπο.
† Πρωτ. Γεώργιος Μεταλληνός
«Ανέτειλε το έαρ. Η ευωδία της Αναστάσεως»
«Ω! Χωρίς την ευωδία που
βγαίνει από το μυστικό κήπο
του Χριστού, ναι, δεν μπορεί
να νιώσει ο Έλληνας
Χριστιανός την ευωδία της
άνοιξης!»
~ Έχω την ιδέα πως κι ένας που είναι τυφλός και κουφός,
θα νιώσει την άνοιξη που ήρθε,δίχως να βλέπει και δίχως
να ακούει τίποτα απ’ όσα τη μαρτυρούν. Γιατί ο κάθε
άνθρωπος αισθάνεται από μέσα του τον ερχομό της.
Σε μένα, όπως και σε κάθε Έλληνα που αγαπά τη
θρησκεία μας, όλα τα φυσικά φαινόμενα είναι δεμένα με
το μυστήριο της Εκκλησίας και πιο πολύ η άνοιξη, που
γίνεται πνευματική με την Ανάσταση του Χριστού.
Άν μπορούσε κανένας να βγάλει από μέσα μου το γλυκό
σκίρτημα της θρησκείας, ξέρω πως δε θα’ νιωθα τη
φυσική ομορφιά όπως τη νιώθω τώρα,δίχως τον κρυφό
ενθουσιασμό, δίχως την αγιασμένη αγαλλίαση που
αισθάνομαι τώρα που τα νιώθω όλα συνταιριασμένα με
την ευωδία της θρησκείας.’
Θα αισθανόμουν τη φύση όπως την αισθάνονται οι
λεγόμενοι «φυσιολάτρες», ποιητικά, εξωτερικά, κι όχι με
τη μυστική μακαριότητα και με την αγιασμένη ειρήνη
που αισθάνεται ο χριστιανός.
Ευφραίνεται η διάνοιά του με τα έργα της υμνωδίας και
της αγιογραφίας σε κάθε στιγμή, κι από μέσα απ’ αυτά
βλέπει και ακούει και μυρίζει τα ωραία και τα τερπνά της
δημιουργίας.
Ακούγει τη βαθύτερη φωνή της φύσης. Τώρα το Πάσχα,
το μοσκοβόλημα που βγάζουνε τα άνθια και τα βότανα,
το κελάηδισμα των πουλιών, το λεπτό τ’ αγέρι που
σαλεύει τα χλωρά κλαριά, τ’ αλαφρό κύμα που
γλυκομουρμουρίζει στην ακρογιαλιά, στους κάβους, στα
νησιά, τα βουνά και τα λαγκάδια, όλα τα νιώθεις να
πανηγυρίζουνε μαζί με τα μακάρια πνεύματα, για την
Ανάσταση του Χριστού.
Η ευωδία που γεμίζει τον αέρα από τα λουλούδια
ανακατεύεται με τα μύρα που κρατούσαν οι Μυροφόρες,
πηγαίνοντας στον τάφο του Χριστού. Τα ερημοκλήσια
των βουνών πανηγυρίζουνε.
Ι. Ν. ΑΓΙΟΥ ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΟΝΟΣ
 ΚΥΡΙΑΚΗ 12 ΜΑΙΟΥ 2024 ΕΤΟΣ 24Ο
Ψαλμωδίες ακούγονται παντού, στις πολιτείες, στα
χωριά, στα ταπεινά εκκλησάκια που βρίσκονται μέσα στα
περιβόλια, στ’ αμπέλια κι απάνω στους ξερούς βράχους,
στις ακροθαλασσιές και στα νησιά.
Αλλά, όπου και να βρεθώ, σε στεριά και σε θάλασσα,
ακούω μέσα μου και σιγοψέλνω τα χαρμόσυνα τροπάρια
της Αναστάσεως, που κάνουνε να ευωδιάζουνε όλα γύρω
μου.
Τ’ άγρια κλαδιά στάζουνε μια δροσιά αγιασμένη. Το
χώμα και το κάθε ταπεινό βότανο μοσκοβολά σαν
μοσκολίβανο. Ναός Θεού είναι όλη η πλάση. Τα βουνά
σηκώνουνε με αγαλλίαση τις κεφαλές τους μέσα στο
χρυσό φως. Τα άσπρα συννεφάκια ανεμίζουνται σαν
σημαίες μέσα στο γαλανό ουρανό.
Η θάλασσα αστράφτει στον ήλιο, ανάμεσα στα δέντρα,
στολισμένη με κάβους και με νησάκια. Ως κι οι ξέρες του
πελάγου, κι εκείνες γιορτάζουν. Το χώμα είναι
μοσκολίβανο. Οι πέτρες θαρρείς πως είναι κι εκείνες
ζωντανές και χαρούμενες.
Τίποτα δεν είναι νεκρό και άψυχο, σήμερα που
αναστήθηκε ο Χριστός και χάρισε σε όλα τα πλάσματα
και τα κτίσματα ζωή κι αθανασία.
Ο Βασιλέας της ζωής βασιλεύει σήμερα απάνω στο
ζωντανό βασίλειό του. Πουθενά δεν υπάρχει πια
θάνατος, πουθενά δεν απόμεινε σκοτάδι: «Νυν πάντα
πεπλήρωται φωτός, ουρανός τε και γη και τα
καταχθόνια.»
Για τούτο, όλη η κτίση δοξολογά ευχαριστώντας τον
ευεργέτη της, από τα σύννεφα που αρμενίζουνε ψηλά,
από τα ακατάλυτα βουνά, ως το χορταράκι που κρύβεται
ταπεινά κάτω από την πέτρα.
Ακούγω τα δέντρα να ψέλνουνε σαν ψαλτάδες, σαν
παπάδες και σαν δεσποτάδες: ο δρυς είναι ο δεξιός
ψάλτης και ψέλνει «αργώς και μετά μέλους» τούτο το
αθάνατο τροπάρι: «Αναστάσεως ημέρα, λαμπρυνθώμεν
λαοί, Πάσχα Κυρίου, Πάσχα. Εκ γαρ θανάτου προς ζωήν,
και εκ γης προς ουρανόν, Χριστός ο Θεός ημάς διεβίβασεν
επινίκιον άδοντας».
Κι η βαλανιδιά, που είναι ο αριστερός ψάλτης, ψέλνει:
«Δεύτε πόμα πίωμεν καινόν, ουκ εκ πέτρας αγώνου
τερατουργούμενον, αλλ’ αυθαρσίας πηγήν, εκ τάφου ον
βρήσαντος Χριστού, εν ω στερεούμεθα» και πάλι, άλλος
δεξιός ψάλτης, η ελιά, ψέλνει κατανυκτικά την ε ωδή:
«Ορθρίσωμεν όρθρου βαθέος, και αντί μύρου τον ύμνον
προσοίσωμεν, το δεσπότη και Χριστόν οψόμεθα,
δικαιοσύνης ήλιον, πάσι ζωήν ανατέλλοντα».
Από τ’ αριστερό αναλόγι ο έταιρος αριστερός ψάλτης, ο
πρίνος, ψέλνει με την τραχιά φωνή του, και λέγει: «Αύτη
η κλητή και αγία ημέρα, η μία των Σαββάτων, η βασιλίς
και κυρία, εορτών εορτή, και πανήγυρίς εστι
πανηγύρεων, εν η ευλογούμεν Χριστόν εις τους αιώνας».
Ύστερα ακούγεται η φωνή του κυπαρισσιού, που είναι ο
διάκος, λιγερόκορμος και αρχιμούστακος, και λέγει την
εκφώνηση: «Την θεοτόκον και μητέρα του φωτός εν
ύμνοις τιμώντες μεγαλύνωμεν» και ο πρωτοψάλτης ο
δρυς ψέλνει με μεγαλοπρέπεια: «Ο Άγγελος εβόα τη
Κεχαριτωμένη, Αγνή Παρθένε χαίρε, και πάλιν ερώ,
ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΣΕΛΙΔΑ 3 από 4
ΑΡΙΘΜ. ΦΥΛΛΟΥ 1213
χαίρε! Ο σος Υιός ανέστη τριήμερος εκ τάφου. Φωτίζου,
φωτίζου, η νέα Ιερουσαλήμ. Η γαρ δόξα Κυρίου επί σε
ανέτειλε. Χόρευε νυν και αγάλλου Σιών. Συ δε, Αγνή,
τέρπου, Θεοτόκε, εν τη εγέρση του τόκου σου».
Έτσι προχωρεί η λειτουργία πριν να βγει ο ήλιος, αυτή η
μυστική λειτουργία, που την ακούνε μονάχα τα
πνευματικά αυτιά και που οι υμνωδίες της αντιλαλούνε
μέσα στη μεγάλη εκκλησία της πλάσης, που έχει για
κουμπέδες τα ψηλά βουνά, για σταυροθόλια τα δροσερά
λαγκάδια, για εικονοστάσι τους κατακάθαρους βράχους
που είναι στολισμένοι με αγριοβότανα, για αγίασμα το
γαλανό πέλαγο, για εξαφτέρουγα και για λάβαρα τα
σύννεφα, για πολυέλαιο τον ήλιο, για καντήλια τα
άστρα. «Υψούτε Κύριον τον Θεόν ημών, και προσκυνείτε
το υποποδίω των ποδών αυτού, ότι Άγίος εστιν!
Την ώρα που ο ήλιος χτυπά αστραφτερός στις κορφές των
βουνών, αρχίζουνε να ψέλνουνε το «Πάσα πνοή
αινεσάτω τον Κύριον. Αινείτε τον Κύριον εκ των
ουρανών, αινείτε αυτών εν τοις υψιστοίς!»
Κι ύστερα ψέλνουνε τα στιχηρά του Πάσχα: » Αναστήτω
ο Θεός και διασκορπισθήτωσαν οι εχθροί αυτού, και
φυγέτωσαν από προσώπου αυτού οι μισούντες αυτόν.
Πάσχα ιερόν ημίν σήμερον αναδέδεικται…». Και στο
τέλος ο πρωτοψάλτης ο, δρυς, με τη βροντερή φωνή του
ψέλνει με σεμνή μεγαλοπρέπεια το δοξαστικό της
Αναστάσεως που αντιλαλεί ως τα πέρατα της
οικουμένης: «Αναστάσεως ημέρα και λαμπρυνθώμεν τη
πανηγύρει και αλλήλους περιπτυξώμεθα. Είπωμεν,
αδελφοί, και τοις μισούσιν ημάς συγχωρήσωμεν πάντα
τη Αναστάσει. Και ούτω βοήσωμεν: Χριστός Ανέστη εκ
νεκρών, θανάτω θάνατον πατήσας και τοις εν τοις
μνήμασι ζωήν χαρισάμενος».Ναι.
Αυτή τη μυστική λειτουργία την ακούνε σ’ όποιον τόπο
πάνε, όσοι ήπιανε από την άφθαρτη πηγή της
Ορθοδοξίας. Γύρω τους όλα ψέλνουνε και μέσα τους πάλι
άλλοι ψαλτάδες μυστηριώδεις και ιερείς και διάκοι και
κανονάρχοι ψέλνουνε δοξολογώντας την Ανάσταση του
Χριστού.
Παπάδες είναι ο παπα-Πεύκος κι ο παπα-Κέδρος.
Αρχιμανδρίτης είναι ο παπα-Έλατος. Δεσπότης είναι ο
πλάτανος. Διάκοι είναι το κυπαρίσσι και η λεύκα.
Πρωτοψάλτης είναι ο δρυς. Ψαλτάδες είναι οι βαλανιδιά,
ο πρίνος, ο σκίνος κι η ελιά η καλογριά. Κανονάρχοι είναι
η μυρσίνα, ο ασπάλαθος, το σφεντάμι, ο αβαγιανός, το
φλισκούνι, τ’ αρπεδούκλι, η ρίγανη, το θυμάρι.
Και μαζί με τους ψαλτάδες σιγομουρμουρίζουνε η
αστοιβιά, η ανθισμένη κουνούκλα, ο δυόσμος, ο
βασιλικός, η μαντζουράνα, ο απήγανος, οι ανεμώνες, τ’
αγκάθια, τα ψύλληθρα, τ’ απεραθάκια και τα άλλα
ταπεινά και αθώα βότανα.
Ο Χριστός βρίσκεται μέσα σε όλα. Όλα, τα πάντα Τον
ευχαριστούνε γιατί τους έδωσε τη ζωή με την Ανάστασή
Του. Χωρίς το Χριστό όλα είναι νεκρά και βουβά. (….)
Ω! Χωρίς την ευωδία που βγαίνει από το μυστικό κήπο
του Χριστού, ναι, δεν μπορεί να νιώσει ο Έλληνας
Χριστιανός την ευωδία της άνοιξης. Μέσα στην ψυχή του,
η φυσική άνοιξη γίνεται ένα με το πνευματικό έαρ κι έτσι
Ι. Ν. ΑΓΙΟΥ ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΟΝΟΣ
 ΚΥΡΙΑΚΗ 12 ΜΑΙΟΥ 2024 ΕΤΟΣ 24Ο
αισθάνεται τη χαροποιό πνοή της αιώνιας ζωής,
ψέλνοντας με ανεκλάλητη χαρά και αγαλλίαση:
«Θανάτου εορτάζομεν νέκρωσιν, Άδου την καθαίρεσιν,
άλλης βιωτής, της αιωνίου, απαρχήν και σκιρτώντες
υμνούμεν τον αίτιον, τον μόνον ευλογητόν των Πατέρων
Θεόν και υπερένδοξον.»
«Γιορτάζουμε τη νέκρωση του θανάτου και την
κατάργηση του Άδη. Γιορτάζουμε, γιατί αρχίζει για μας
μια άλλη ζωή, αιώνια, και για τούτο, με σκιρτήματα
χαράς, υμνούμε Εκείνον που μας χάρισε αυτήν την
αθάνατη ζωή, που είναι ο μόνος ευλογητός των Πατέρων
Θεός και υπερένδοξος.»
του Φώτη Κόντογλου, από το βιβλίο: Μυστικά Άνθη
Ο αναστάς Ιησούς η ελπίδα μας.
Την αγία και λαμπρά νύκτα της
Αναστάσεως, στον Όρθρο και στη
Θεία Λειτουργία όλα αστράπτουν και
λάμπουν στο φως του Αναστάντος
Κυρίου μας. Το φως αυτό φωτίζει και
χαροποιεί τους Χριστιανούς και όλη την κτίση, ορατή και
αόρατο, «ουρανόν τε και γην και τα καταχθόνια».
Ο Αναστάς Κύριος έρχεται εν μέσω του λαού Του και
εκπληρώνει την υπόσχεση Του: «η λύπη ημών εις χαράν
γενήσεται… και την χαράν υμών ουδείς αίρει αφ’ υμών»
(Ιω. 16:20, 22).Η χαρά της Αναστάσεως είναι αναφαίρετος.
Είναι η μόνη αληθινή χαρά.
Ο μεγάλος θεολόγος της Εκκλησίας μας άγιος Γρηγόριος
ο Παλαμάς μας εξηγεί ότι ο Κύριος έγινε άνθρωπος «ίνα
γένηται της αναστάσεως και της αιωνίου ζωής αρχηγός
και πίστωσις, λύσας την απόγνωσιν· ίνα υιός ανθρώπου
γενόμενος και της θνητότητος μεταλαβών υιούς Θεού
τους ανθρώπους απεργάσηται, κοινωνούς ποιήσας της
θείας αθανασίας».
Ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός είναι λοιπόν ο αρχηγός
και η βεβαίωσις της αναστάσεως και της αιωνιότητός
μας. Έγινε άνθρωπος και συμμερίστηκε την θνητότητά
μας, ώστε να μας κάνη υιούς Θεού κοινωνούς της θείας
αθανασίας. Έτσι έλυσε την απόγνωση.
Πράγματι, ό,τι και να κάνη ο αλύτρωτος από τον θάνατο
άνθρωπος, στο τέλος τον περιμένει η απόγνωσις γιατί
όλα «θάνατος διαδέχεται». Όλα εκμηδενίζονται και
αφανίζονται.
Ο ενωμένος όμως με τον Αναστάντα Ιησού άνθρωπος
όσα βάσανα, δοκιμασίες, αρρώστιες, κατατρεγμούς,
θανάτους και εάν περάσει, στο βάθος έχει χαρά, γιατί
γνωρίζει ότι συμμετέχων στον Σταυρό του Κυρίου του
συμμετέχει στην Ανάσταση και την αιώνιο ζωή Του.
Τώρα εμείς οι χριστιανοί μπορούμε να αγωνιζόμαστε, να
χαιρόμαστε, να εορτάζουμε, να ελπίζουμε. Ο Κύριος μας
έλυσε την απόγνωση.
Χωρίς τον Αναστάντα Ιησού, οι εορτές των ανθρώπων
είναι πένθιμες και γι’ αυτό κατ’ ουσίαν δεν είναι εορτές.
Είναι προσπάθειες φυγής από την μονοτονία, την πλήξι,
την μοναξιά. Είναι θορυβώδεις εκδηλώσεις για να μη
ακούεται ο τρομακτικός απόηχος του μηδενός.
ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΣΕΛΙΔΑ 4 από 4
ΑΡΙΘΜ. ΦΥΛΛΟΥ 1213
Ο Ιησούς Χριστός, που λύει την απόγνωση, είναι η Εορτή
μας, γιατί είναι το Πάσχα μας, η διάβασις από το θάνατο
στην ζωή.
Για τον πιστό χριστιανό όλη η ζωή είναι Πάσχα και
Εορτή, γιατί όλη η ζωή του φωτίζεται, χαριτώνεται και
αγιάζεται από την Χάρι του Αναστάντος. Οι
εκκλησιαστικές Εορτές είναι αφετηρίες για να γίνεται
όλη η ζωή εορτή.
Πολύ αδικούν τον λαό μας όσοι θέλουν να τον
απομακρύνουν από τις Εορτές του Χριστού, της Παναγίας
και των Αγίων με άθεες εορτές, αθλητικές, πολιτιστικές,
ιστορικές, οικογενειακές. Τον ξαναφέρουν στην
απελπισία και στην απόγνωση. Στα νέα αναγνωστικά
του Δημοτικού Σχολείου πρέπει να επανέλθει ο Χριστός,
η Αιωνιότης, οι Εορτές της Ορθοδοξίας και του λαού μας.
Αλλιώς ετοιμάζουμε τα παιδιά δίχως την ελπίδα της εκ
νεκρών αναστάσεως.
Στην ελληνορθόδοξο παιδεία μας τα παιδιά μορφώνονται
σε «υιούς της Αναστάσεως». Στην άθεο παιδεία σε «υιούς
του θανάτου».
Ο ελληνορθόδοξος χριστιανικός λαός μας, παρά τις
αδυναμίες του, έχει την ευλογία να είναι λαός της
Αναστάσεως. Η κατ’ εξοχήν εορτή των Ελλήνων είναι το
Πάσχα. Γι’ αυτό και ο λαός μας έχει πάντα ελπίδα.
Συμμαρτυρεί προς τούτο το πλήθος των αγίων
Νεομαρτύρων της Τουρκοκρατίας και ο πιστός μάρτυς
της ελληνορθοδόξου Παραδόσεώς μας Μακρυγιάννης.
Όσοι μάχεσθε για τον αθεϊσμό, μη προσπαθείτε να τον
επιβάλετε στον λαό μας. Σεβασθείτε την παράδοση και
την ελευθερία του.
Πιστεύω ότι η αθεΐα δεν εκφράζει ούτε τον ιδικό σας
βαθύτερο εαυτό, αφού και σεις είστε βαπτισμένοι και
προέρχεσθε από τα σπλάχνα του ορθοδόξου λαού μας.
Αφήστε τον λαό μας να είναι αναστάσιμος, ορθόδοξος,
να ελπίζη και η ζωή του να είναι Εορτή.
Μη σκοτώνετε την ελπίδα από τους ανθρώπους. Αδελφοί
μου, «δεύτε λάβωμεν Φως εκ του Ανεσπέρου Φωτός και
δοξάσωμεν Χριστόν τον Αναστάντα εκ νεκρών».Χριστός
Ανέστη! Αληθώς Ανέστη!
† Αρχ. Γεώργιος Καψάνης, Προηγούμενος Ι. Μ. Γρηγορίου
Αγίου Όρους
Ἐπισκεφθεῖτε τὴν ἱστοσελίδα τῆς Ἐνορίας μας:
http://saintpanteleimochania.wordpress.com
Εφημερίδα ΔΙΑΚΟΝΙΑ
ΙΕΡΟΥ ΝΑΟΥ
ΑΓΙΟΥ ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΟΝΟΣ
ΑΜΠΕΡΙΑΣ ΧΑΝΙΩΝ
ΥΠΕΥΘΥΝΟΙ ΥΛΗΣ:
Πρωτ π. ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ
ΚΑΤΑΠΙΔΗΣ
Πρωτ. π. ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ
ΚΟΥΔΟΥΜΝΑΚΗΣ
ΤΗΛ. ΙΕΡΟΥ ΝΑΟΥ:
28210-43053
Ι. Ν. ΑΓΙΟΥ ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΟΝΟΣ