Ina ng aming mga puso

Permit me to start sharing this afternoon by reading the first paragraph of the book written by Fr. Gorospe and
Javellana about Ina. Ang title: Virgin of Penafrancia, Mother of Bicol.
Ina. They call her Ina. There is no word more intimate, more cherished or more meaningful to the Bicolano devotee
than Ina, mother. Not the regal term Seora, the theologically significant Virgen but Ina. Before a mother from the
barrio lights a candle or waves a handkerchief for the child she cradles in one arm, while pointing to the image of the
Peafrancia riding high over the murky waters of the Bicol River, she whispers, Oya na, Nonoy, si Ina. (Tahan na,
Nonoy. Si Ina). Or on the eve of the fiesta, set on the Saturday nearest the feast of the Holy Name of Mary, a little girl
led by the hand to kiss the manto of the image in the Cathedral hears thus explanation, Mahadok kita ki Ina.
(Humalik tayo kay Ina).
If it is only with a term of endearment that the Bicolano can refer to the Virgin Mary under her title Nuestra Seora de
Peafrancia, the reasons we might divine in these stories.
And the book continues sa pag kwento ng ilang testimonies ng mga devotees about the blessings they received from
Ina.
I believe na each of us here ay may sariling kwento about sa experience with Ina and sa kanyang kafiestahan. And
these experiences ang nagbbind satin bilang mga anak ni Ina, na (tayo) tinatawag papunta sakanyang Anak (Christ).
Ang mga stories na to ang nagdadala sating lahat dito ngayon upang muling icelebrate ang kafiestahan ni Ina.
Halos sampung taon na akong hindi nakakaattend ng fiesta sa Naga, started noong pumasok ako sa prenovitiate ng
mga Jesuits hanggang ngayon. Kaya pag dumarating ang buwan na ito, I am filled with pagkamisss and (paghidaw)
ang aking puso, kasama ang pagkainggit sa mga pwedeng makauwi sa fiesta. Because iba pa rin ang fiesta sa
Naga: siyempre makakanood ka ng parade, makakabigay ka ng suporta sa mga kadete ng Ateneo, makakanood ka
ng Traslacion and Fluvial, makaka-bahay bahay ka sa Lerma, Misericordia, Dayangdang and Francia (mga lugar to)
para makifiesta and makiparticipate sa ibat ibang mga magagandang activities na nagpapasaya sa pagcelebrate ng
fiesta ni Ina.
But even if di ako nakakauwi kapag fiesta, kahit mukhang malayo ako kay Ina na nagccelbrate ng kanyang
kafiestahan, narararmdaman ko pa rin na siya ay laging malapit sa akin, na lagi ko siyang kasama, na lagi siyang
nasa akin, dito sa aking puso, kahit saan man ako pumunta: sa Manila o sa Nueva Ecija, sa Baguio o Mindoro, Ifugao
o Davao, si Ina ay parati kong kasama. Siya ang aking tinatawag sa panahon ng kasiyahan at kalungkutan, kasakitan
at pag-alaman.
I believe na each of us makakasabi ng ganito, na ang lahat na Bikolano, saan man siyang lugar sa mundo pumunta,
sa Asia o Europa, sa Canada o California, anuman ang kanyang estado sa buhay ang kanyang abutin: CEO o OFW,
driver o manager, masasabi niyang parati niyang dala dala sa kanyang puso si Ina, ang kanyang pag-ampon, ang
kanyang pag-alaga, ang kanyang pagmamahal.
And with this, ang awit na Inang Minamahal, puno ng katotoohan: Inang minamahal, ikaw ang buhay. Ako ay alisin
mo sa kalungkutan. Ako ay dalawin mo sa kasakitan. Ina sa tabi mo ay giginhawa.

Kaya nga kung pwede lang makauwi kapag fiesta ay uuwi. August pa lang ay fully booked na ang mga bus and
airplaines. But if hindi pwede, saan man na parte ng Pilipinas, o world, ay magtitipon ang mga Bikolano, tulad ng
ginagawa natin ngayon, upang bigyan ng paghonor si Maria, hindi bilang Reyna o Senora, Mediadora or Katulong sa
Redentora, but bilang Ina ng kanyang mga anak.
Sa katapusan ng kanilang libro, sinasabi ni Fr. Gorospe asin Javellana, The 275 year old image was stolen on 18
August 1981. For more than a year, no news was heard. In spite of this, the devotion continued with greater fervor.
Evidence that the religious commitment of the Bicolanos is not to the dark wooden image in the Basilica of Our Lady
of Peafrancia. Rather, it is to Mary, who as Mother of Bicol, calls her children to their spiritual home, assuring them
of her universal and timeless message which echoes the words of Isaiah: Can a mother forget the child of her
womb? Even should she forget, I will never forget you. (Is. 45:15) The response of her Bicolano children to such a
message has always been enthusiastic, exuberant and unequivocal: Viva la Virgen! Viva Nuestra Seora de
Peafrancia!
Kaya mga kapatid, sa pagcontinue ng ating Holy Mass, magpasalamat tayo sa Diyos Ama, sapagkat ay ibinigay niya
satin si Maria upang maging ating Ina, bilang ating kasama at katulong. Hilingin nating mabigyan tayo ng tunay na
paghonor sa Ina, sa paraan ng pag-tulad sa kanyang halimbawa magfulfill sa pag-believe sa (not sure if kabotan as
in kabaitan or as in intention) ng Diyos, and that narinig natin sa Gospel ngayong araw: Mafulfill sa akin according
sa iyong sinabi
Sa katahimikan ng ating puso, tayoy magdasal Ina, salamat sa saiyong pagkampi (medyo ganun yung term), sa
saiyong pagmamahal samin. Amang nasa langit, salamat sa pagbigay mo samin kay Maria upang maging kasama at
katulong naming. Kami man din, sa kanya, maging ANDAM (we dont know hahaha) sa pagfulfill ng aming intention
sa aming buhay ngayon at magpakailan pa man. Amen.
Norlan H. Julia, SJ
Homiliya sa Kafiestahan ni Nuestra Seora de Peafrancia
9 Septiembre 2001
Ateneo de Manila College Chapel