FERNANDO AMORSOLO

Si Fernando Cueto Amorsolo (Mayo 30, 1892 - Abril 24, 1972) ay isa sa mga
pinakamahalagang artista ng sining sa Pilipinas.[1]Si Amorsolo ay isang pintor ng mga larawan ng
mga tao at tanawing pambaryo ng Pilipinas. Kilala siya sa kaniyang pagiging malikhain at
pagkadalubhasa sa paggamit ng liwanag sa aspeto ng sining. Ipinanganak sa Paco, Maynila,
nakatapos siya ng pag-aaral mula sa Paaralang Pansining ng Liseo ng Maynila noong 1909.
Bagaman nakapaglakbay sa ibang mga bansa, kung saan namulat ang mga mata ni Amorsolo sa
mga dayuhang pamamaraan ng pagguhit at pagpinta, naging adhikain niya ang makalikha ng
mga larawang makabayan at puno ng kasaysayan. Sa panahon man ng kapayapaan o
digmaan, nanatili ang diwang ito sa isipan ni Amorsolo, na nagbunga naman ng mga dibuhong
may pagpapahalaga sa paghubog, pag-unlad, at pagtatala ng tunay at natatanging katauhan, ngiti,
damdamin at kaluluwa ng mgamamamayang Pilipino. Dahil sa mga gawa at gawain ng kaniyang
malikhaing mga kamay, sa tulong ng pinsel at pintura, tinagurian si Amorsolo bilang
unang Pambansang Alagad ng Sining ng Pilipinas.

HERNANDO R. OCAMPO
Si Hernando R. Ocampo (28 Abril 1911 - 28 Disyembre 1978) ay isa sa mga naunang
modernong pintor sa Pilipinas. Kinilala siyang Pambansang Alagad ng Siningnoong 1991.
Tanyag siya sa kanyang mga gawang abstrak.
Bago siya pumasok sa sining biswal, naging manunulat muna si Ocampo. Noong 1931
nagtrabaho siya sa Philippine Education Company. Taong 1935 nang siya ay naging kalihimehekutibo ng National Paper Mills, Inc. Nagsulat din siya para sa Palaris Feler at Fernando Poe
Productions pagkatapos ng Ikalawang Digmaang Pandaigdig.
Tumulong siyang itipon ang grupo ng manunulat na tinawag na Veronicans. Ilan sa mga kilalang
miyembro nito ay sina Francisco Arcellana, Estrella Alfon, N.V.M. Gonzalez, Manuel
Viray at Angel G. de Jesus. Binigyan siya ng mga gantimpala para sa kanyang mga kwentong
"Bakya," at Rice and Bullets. Sa ilalim ng mga Hapon, sumulat siya ng mga dula at naging

pangunahing tagasulat ng dula at katuwang na direktor ng Associated Artists. Dahil sa natatnging

kahusayan at popularidad, siya'y itinalaga ng mga Hapon bilang censor ng mga dula at ng
pahayagang Taliba. Siya ay naging pangalawang tinyente din ng mga gerilya ni Straughn.
Naging editor siya ng Manila Sunday Chronicle Magazine, at prodyuser-direktor ng Filipino
Players Guild noong 1958-1968.

PIERRE F. PATRICIO
Si Pierre Farum Patricio (*Pebrero 20, 1960 sa Dumalag, Capiz, Pilipinas) ay
isang artista ng sining sa Pilipinas. Ang kanyang pagiging malikhain sa pagguhit, pagpinta at
eskultura ay nakapag-ani ng pagkilala sa kultura at sining ng Pilipinas sa ibang bansa.
Ang kadalasang tema ng kanyang mga likha ay nakasentro sa kultura ng Pilipinas at Kanlurang
Bisayas pati na rin ang pagprotekta sakalikasan at pagtaguyod ng kapayapaan sa Pilipinas. Kilala

siya bilang tagapangkatawan ng Pilipinas sa United Buddy Bears World Exhibition na

pinamumunuhan ng kompanyang Buddy Bear GmbH sa Berlin, Alemanya kasama ang
kooperasyon ng UNICEF para sa mga mapagkawang gawain sa mga nangangailangang bansa
sa Ikatlong Mundo. Ang kanyang malawak na karanasan sa pagexhibit saPilipinas at iba't-ibang
panig ng daigdig kagaya
ng Gresya, Alemanya, Italya, Belhika, Irlanda, Sweden, Latvia, Singapore, Timog Koreaatbp. ay
nagbigay daan sa kanyang paglago bilang isang moderno at kontemporaryong artista ng sining.

FERNANDO ZBEL DE AYALA Y MONTOJO

Si Fernando Zbel de Zangrniz Arrieta - Rxas de Ayala y Montojo de Torrntegui (27
Agosto 1924 2 Hunyo 1984), na nakikilala rin bilang Fernando M. Zbel de Ayala, ay
isang Mga Pilipino na mayroong ninunong mga Kastila na tagapagpinta ng mga larawang
abstrakto at alaga ng modernismo, na isa ring negosyante at patron ng sining.

Ipinanganak si Fernando Zbel sa Ermita, Maynila sa Pilipinas sa mag-anak ng mga Zobel, mga
imigranteng Hudyo mula sa Alemanya na nanatili na sa Pilipinas. Siya ang anak na lalaki ni
Enrique Zobel (18771943) at Fermina Montojo y Torrontegui, at isa siyang kasapi ng
nakikilalang mag-anak ng mga Ayala.
Nag-aral si Zobel ng araling pangmedisina sa Pamantasan ng Santo Tomas sa Maynila. Pagdaka,
nagkaroon ng kakulangang panggulugod si Zobel na pumuwersa sa kaniyang maging nakaratay
sa higaan noong taong iyon. Upang mapalipas ang oras, nagbanghay-banghay ng mga guhit si
Zobel ng anumang bagay na mahuhuli ng kaniyang paningin. Nagtapos siya ng pag-aaral mula sa
Santo Tomas at nagpunta sa Pamantasan ng Harvard noong 1946 upang makakuha ng degri
sa kasaysayan at panitikan.

VICENTE S. MANANSALA
Si Vicente S. Manansala (22 Enero 1910 - 1981) ay isang modernong Pilipinong pintor. Noong
1981, itinuring siyang isa sa mga Pambansang Alagad ng Sining(posthumous). Siya ang
itinuturing na nagsimula ng estilong cubism sa bansa. Isa si Manansala sa Thirteen Moderns na
pinangungunahan ni Victorio C. Edades at isa sa Big Three ng modernist movement, kasama
sina Cesar Legaspi at Hernando R. Ocampo. Dagdag pa rito, binuo niya ang grupo ng mga NeoRealists kasama sina Romeo Tabuena at Anita Magsaysay-Ho.
Ipinanganak si Manansala noong 1910 sa Macabebe, Pampanga, ikalawa sa walong anak. Isang
taon bago siya mag-kolehiyo, nagtrabaho siya bilang tagapinta ng mga paskil para sa mga
pelikula. Pinakasalan niya si Hermengilda Diaz noong 1937. Namatay siya noong 1981
sa Lungsod Makati.
Nag-aral si Manansala sa Unibersidad ng sto. thomas School of Fine Arts noong 1926-1930 at
nagtungo sa Canada upang muling mag-aral sa tulong ng UNESCO grant noong 1949. Nag-aral
din siya sa Unibersidad ng Paris sa tulong ng iskolarsip na handog ng Pamahalaang Pranses
noong 1950. Taong 1970.

CARLOS "BOTONG" FRANCISCO

Isinilang si Carlos "Botong" Francisco sa Angono, Rizal noong 4 Nobyembre 1912 at yumao
noong 1969. Nagsimulang magtrabaho bilang layout artist at ilustrador sa Philippine Herald at
Manila Tribune si Botong. Kabilang siya sa unang hanay ng mga guro sa bagong tatag noong
UST School of Architecture and Fine Arts. Si Botong ay isa sa mga modernistang pintor na
lumihis sa itinakdang kumbensiyon ng pagpipinta ni Amorsolo, at nagpasok ng sariwang imahen,
sagisag, at idyoma sa pagpipinta.
Kasama sina Victorio C. Edades at Galo B. Ocampo, nagpinta siya ng sari-saring mural, gaya sa
Bulwagan ng Lungsod Maynila; Capitol Theater; The Golden Gate Exposition, San Francisco;
State Theater; at sa mga tahanan ng mga sikat na tao, tulad nina Ernesto at Vicente Rufino at
Pang. Manuel L. Quezon. Makalipas ang Ikalawang Digmaang Pandaigdig, si Botong ang naging
pangunahing pintor ng mural sa Filipinas.
Noong 1952, nagwagi ng komisyon at humamig ng pambihirang paghanga sa iba't ibang bansa
ang kaniyang higanteng mural para sa First International Fair na ginanap sa Maynila, at may
paksang na pinamagatang 500 Taon sa Kasaysayan ng Pilipinas.

WORLD HERITAGE SITE IN THE PHILIPPINE

Paoay Church
Baroque Church of the Philippines
The Church of San Agustn at Paoay is the most outstanding example in the Philippines
of 'Earthquake Baroque'. Fourteen buttresses are ranged along the lines of a
giant volute supporting a smaller one and surmounted by pyramidal finials. A pair of
buttresses at the midpoint of each nave wall have stairways for access to the roof. The
lower part of the apse and most of the walls are constructed of coral stone blocks, the
upper levels being finished in brick, but this order is reversed on the facade. The
massive coral stone bell tower, which was added half a century after the church was
completed, stands at some distance from the church, again as a protection against
damage during earthquakes.

Tubbataha Reefs Natural Park

Tubbataha Reefs Natural Park lies in a unique position in the centre of the Sulu Sea,
and includes the Tubbataha and Jessie Beazley Reefs. It protects an area of almost
100,000 hectares (250,000 acres) of high quality marine habitats containing
three atolls and a large area of deep sea. The property is home to a great diversity of
marine life. Whales, dolphins, sharks, turtles and Napoleon wrasse are among the key
species found here. The reef ecosystems support over 350 species of coral and almost
500 species of fish. The reserve also protects one of the few remaining colonies of
breeding seabirds in the region.

Puerto Princesa Subterranean River National Park

The site of the Puerto-Princesa Subterranean River National Park is located in the Saint
Paul Mountain Range. It is north-west of Puerto Princesa, the capital
of Palawan Province. The topography varies from flat plains to rolling hinterlands and
hills to mountain peaks. Over 90% of the park comprises sharp, karst limestone ridges
around Mount Saint Paul, which is itself part of a series of rounded, limestone peaks
aligned on a north-south axis, along the western coast of Palawan. The focus of the
area is a spectacular karst landscape which features both surface karst features

(pinnacles, shafts, dolines and limestone cliffs), as well as an extensive underground

river system. The subterranean river is 8.2 kilometres (5.1 mi) long, one of the most
unusual of its type in the world and includes many speleotherms, several large
chambers exist, up to 120 metres (390 ft) wide and 60 metres (200 ft) high. A
distinguishing feature of the river is the fact that it emerges directly into the sea, and that
the lower portion of the river is brackish and subject to tidal influences. The
underground river (the Cabayugan River) arises approximately 2 kilometres (1.2 mi)
south-west of Mount Saint Paul at an altitude of 100 metres (330 ft), and flows
underground for almost its entire length to an outflow into Saint Paul's Bay. All rivers
and associated tributaries are within the park, which is important in relation to
catchments impacts on the water quality of the Cabayugan River. It has been declared
as one of the New7Wonders of Nature.

Rice Terraces of the Philippine Cordilleras

For 2,000 years, the high rice fields of the Ifugao have followed the contours of the
mountains. The fruit of knowledge handed down from one generation to the next, and
the expression of sacred traditions and a delicate social balance, they have helped to
create a landscape of great beauty that expresses the harmony between humankind
and the environment. The rice terraces of the Philippine Cordilleras are living cultural
landscapes devoted to the production of one of the world's most important staple crops,
rice. They preserve traditional techniques and forms dating back many centuries, still
viable today. At the same time they illustrate a remarkable degree of harmony between
humankind and the natural environment of great aesthetic appeal, as well as
demonstrating sustainable farming systems in mountainous terrain, based on a careful
use of natural resources. They are the only monuments in the Philippines that show no
evidence of having been influenced by colonial cultures. Owing to the difficult terrain,
the Cordillera tribes are among the few peoples of the Philippines who have
successfully resisted foreign domination and preserved their authentic tribal culture. The
history of the terraces is intertwined with that of its people, their culture, and their
traditional practices.