ULASAN ARTIKEL 1

Artikel Orang Asli in Peninsular Malaysia: Population, Spatial Distribution and

Socio-Economic Condition ditulis oleh Tarmiji Masron, Fujimaki Masami dan

Norhasimah Ismail.

1. PENGENALAN:

Artikel ini membincangkan perihal kehidupan Orang Asli daripada sudut

populasi, pengagihan ruang dan keadaan sosio ekonomi mereka di Semenanjung

Malaysia. Penulis telah membincangkan perihal etnik-etnik besar serta sub-etnik

Orang Asli yang terdapat di Semenanjung Malaysia. Seterusnya, penulis telah

menyentuh tentang masalah dan cabaran yang dihadapi oleh Orang Asli dalam

aspek tanah, agama, kesihatan, pendidikan dan masalah kemiskinan. Selain itu,

penulis juga mengetengahkan populasi statistik yang berkaitan dengan taburan

masyarakat Orang Asli di dalam setiap negeri di Semenanjung Malaysia.

Pertumbuhan penduduk ini telah dikaitkan dengan pelbagai faktor.

Dalam bahagian pengenalan, penulis telah menceritakan tentang Orang Asli

dimana mereka mempunyai bahasa dan ilmu pengetahuan yang tersendiri serta

kepercayaan yang berkait rapat dalam usaha memanfaatkan sumber alam

semulajadi ini. Menurut penulis juga, Orang Asli juga merupakan pemilik sebenar

kepada tanah-tanah hutan yang terdapat di Semenanjung Malaysia kerana ianya

merupakan tempat tinggal asal mereka sejak berkurun lamanya. Tetapi dalam arus

pemodenan, masyarakat Orang Asli telah dikategorikan sebagai golongan minorti

dan kebanyakkan tanah-tanah pusaka mereka telah dieksploitasikan untuk tujuan

pembanguan negara. Hal ini adalah disebabkan oleh kekurangan penglibatan Orang

Asli dalam arena politik negara. Hal ini menyebabkan mereka tidak mempunyai

1
wakil-wakil yang akan bersuara demi kepentingan mereka di peringkat kebangsaan.

Penulis juga menggariskan suatu frasa dimana Orang Asli telah dipinggirkan dalam

arus pemodenan. Perkara ini secara tidak langsung telah menolak golongan Orang

Asli ke dalam masalah ekonomi, kemiskinan, penindasan dan kesukaran bagi

mendapatkan jawatan dalam perkhidmatan awam.

2. JENIS-JENIS ORANG ASLI:

Salah satu isi perbincangan dalam artikel ini ialah penulis telah

membincangkan tentang jenis-jenis Orang Asli. Menurut penulis, masyarakat Orang

Asli ini terdapat di seluruh dunia. Walaupun di Malaysia sendiri, Orang Asli terdapat

di bahagian Semenanjung dan Sabah serta Sarawak tetapi penulis hanya telah

menumpukan penulisan artikelnya kepada masyarakat Orang Asli yang terdapat di

Semenanjung Malaysia sahaja.

Secara amnya, penulis telah mengklasifikasikan golongan Orang Asli kepada

3 kumpulan etnik yang besar iaitu orang Semang (Negrito), Senoi, dan Melayu

Proto. Malah di bawah 3 kumpulan etnik yang besar ini terdapat kira-kira 19

kumpulan sub-etnik. Walaupun kesemua mereka digelar sebagai Orang Asli, tetapi

sebenarnya mereka ini berbeza dari segi bahasa pertuturan, kebudayaan, cara

hidup dan pekerjaan. Antara kumpulan sub-etnik yang terdapat di bawah kumpulan

etnik Senoi ialah kumpulan Temiar, Semai, Mah Meri, Che Wong, Joh Hut, Semak

Beri dan Temoq iaitu yang sebanyak 7 kumpulan. Manakala di bawah kumpulan

etnik Melayu Proto terdapat 6 kumpulan sub-etnik iaitu kumpulan Orang Selatar,

Jakun, Orang Laut/ Kuala, Orang Kanaq, Temuan dan Semelai. Akhirnya, di bawah

2
kumpulan etnik Semang terdapat 6 lagi kumpulan sub-etnik iaitu kumpulan Kintak,

Lanoh, Kensiu, Jahai, Mendriq dan Batek.

Penulis telah menerangkan tentang perbezaan dari segi aspek pertuturan

bahasa dan pekerjaan dengan menampilkan beberapa contoh. Dalam aspek

bahasa, terdapat perbezaan yang ketara dari segi penggunaan fonem dan fonetik

antara Orang Asli yang mendiami bahagian utara dengan bahagian selatan

Semenanjung Malaysia. Hal ini adalah kerana Orang Asli telah terpisah antara satu

sama lain kira-kira 200 hingga 300 generasi yang lalu. Manakala dalam bidang

pekerjaan yang diceburi oleh Orang Asli pada masa kini adalah kebanyakkannya

dalam sektor perikanan, pertanian, memburu, mengumpulkan hasil hutan dan hanya

sebilangan kecil sahaja yang menjadi pekerja yang dibayar gaji di kawasan bandar.

Kebanyakkan golongan Orang Asli yang terlibat dalam aktiviti perikanan adalah

kumpulan etnik yang tinggal di persisiran pantai. Terdapat sekurang-kurangnya 40%

Orang Asli yang masih tinggal di dalam kawasan hutan ataupun di pinggir hutan

seperti suku kaum Semai, Temiar, Che Wong, Jahut, Semelai dan Semoq Beri.

Mereka ini terlibat dalam penanaman padi huma, pemburuan dan pengumpulan

makanan daripada hutan. Mereka juga akan menjual hasil hutan yang dikumpul

seperti petai, durian, rotan, dan sebagainya untuk mendapatkan wang. Tetapi

terdapat juga sebilangan kecil daripada kaum Negrito yang bergantung hidup

kepada hasil hutan dan bekerja di kawasan bandar.

Dalam kalangan masyarakat Orang Asli terdapat 3 kelompok etnik yang

utama seperti etnik Melayu Proto sebanyak 42%, etnik Senoi sebanyak 55% dan

etnik Negrito sebanyak 3% yang mendiami di kawasan Semenanjung Malaysia.

Kumpulan etnik Senoi merupakan kumpulan Orang Asli yang terbesar di

Semenanjung Malaysia. Adalah dikatakan bahawa kumpulan Senoi merupakan

3
kumpulan Orang Asli yang terawal menghuni di Semenanjung Tanah Melayu iaitu

selepas gelombang migrasi kedua sekitar 8000 tahun dahulu daripada kawasan

pergunungan Kemboja dan Vietnam. Kumpulan etnik Senoi dapat ditemui di

kawasan Perak Tengah sehingga kepada persempadan negeri Selangor. Dua suku

etnik yang popular ataupun terbesar dalam kumpulan Senoi ialah suku Semai dan

Temiar. Suku etnik Semai merupakan yang terbesar di Perak Tengah serta terbahagi

kepada 2 kumpulan iaitu Semai Tanah Tinggi dan Semai Tanah Rendah. Semai

Tanah Tinggi biasanya akan terlibat dalam aktiviti yang berkaitan dengan perhutanan

seperti memburu, memancing dan penanaman padi huma. Manakala, Semai Tanah

Rendah akan menjadi tenaga buruh serta bekerja dalam sektor pengeluaran hasil

hutan secara kecil-kecilan dan pada masa kini mereka lebih banyak terlibat dalam

kegiatan ekonomi moden. Tetapi, kedua-dua suku etnik ini berperanan sebagai

pembekal hasil hutan kepada masyarakat luar. Orang Semai memainkan peranan

yang penting dalam kerajaan Melayu Awal. Hal ini dapat dilihat apabila raja, sultan

atau ketua pemerintah tempatan melantik ketua suku kaum Semai untuk mentadbir

kawasan pendalaman dalam kerajaan. Untuk mengesahkan kuasa yang

dikurniakan, maka pelbagai gelaran seperti Tok Maharaja, Tok Singa Merban dan

sebagainya telah diberikan kepada mereka. Ketua ini akan berperanan sebagai

penghubung antara masyarakat kawasan pendalaman dengan Raja, Sultan atau

ketua pemerintah tempatan. Orang Semai juga bekerja di istana sebagai orang gaji,

pemburu, tenaga tentera, pawing diraja dan penbekal hasil hutan kepada istana.

Manakala, suku kaum Temiar pula berada di bawah kekuasaan Siam. Dari segi

agama, suku kaum Semai dan Temiar mempunyai kepercayaan yang sama iaitu

percaya kepada kuasa semulajadi yang telah mencipta alam ini serta dengan segala

isinya seperti tumbuh-tumbuhan, lautan, pergunungan, haiwan dan segala ciptaan

4
yang lain. Tetapi setelah zaman British, agama Kristian, Islam dan Bahai telah

menyerap ke dalam masyarakat ini, tetapi masih terdapat masyarakat yang kekal

dengan kepercayaan nenek-moyang mereka.

Kumpulan etnik Melayu Proto merupakan kumpulan etnik Orang Asli yang

kedua terbesar di Semenanjung Malaysia. Kumpulan ini mempunyai 6 suku etnik

dan mempunyai terbahagi kepada 3 jenis golongan Melayu Proto. Pertamanya ialah

kumpulan Melayu Asli yang menggunakan Bahasa Melayu dan memakai pakaian

seperti Orang Melayu. Golongan yang kedua ialah kumpulan hasil campuran Melayu

Proto dengan Senoi dalam aspek linguistik dan kebudayaan. Manakala golongan

yang ketiga ialah kumpulan yang menetap di kawasan pantai dan majoritinya ialah

Muslim serta menggunakan dialek Sumatra. Kumpulan ini dikatakan telah berasal

daripada wilayah Yunnan dan telah datang melalui kawasan Indo-China. Kumpulan

Melayu Proto juga mempunyai ciri-ciri persamaan dengan kumpulan Melayu Deutero

dari segi kebudayaan dan bahasa selain persamaan morfologi. Kumpulan Melayu

Proto ini menghuni kawasan pertengahan dan selatan di Semenanjung Malaysia.

Kumpulan Negrito ataupun Semang merupakan kumpulan etnik Orang Asli

yang terawal sampai ke Semenanjung Malaysia sekitar 25000 tahun yang lalu.

Walau bagaimanapun, kumpulan etnik ini mempunyai bilangan populasi yang paling

kurang dan hidup secara terpencil dalam hutan dan bertaburan berbanding dengan

2 kumpulan etnik yang lain. Kumpulan etnik ini tertumpu di kawasan utara dan

tengah Semenanjung Malaysia. Fizikal kumpulan Negrito ini mempunyai persamaan

dengan orang-orang Afrika yang telah bermigrasi ke kawasan Asia pada zaman

awal. Kumpulan ini menggunakan bahasa Mon-Khmer iaitu bahasa terawal yang

digunakan di Vietnam. Secara tradisinya, kepercayaan kumpulan Negrito ini sangat

kompleks dan rumit dengan penyembahan kepada pelbagai jenis Tuhan.

5
Kebanyakkan mereka merupakan animisme iaitu percaya benda yang bukan

manusia mempunyai semangatnya. Semua ritual dalam kehidupan mereka

mempunyai simbol dan tafsirannya yang tersendiri. Mereka akan menguburkan

mayat dan meletakkan makanan serta minuman di kuburnya. Kumpulan ini sedang

mengalami kepupusan kerana bilangan yang sedikit dalam jumlah keseluruhan

populasi Orang Asli di Semenanjung Malaysia.

3. MASALAH DAN CABARAN YANG DIHADAPI:

a) Perampasan Tanah Mereka:

Salah satu perkara yang menjadi masalah utama kepada masyarakat Orang

Asli di Semenanjung Malaysia ialah berkenaan dengan isu perampasan tanah

mereka. Kebanyakkan kumpulan Orang Asli telah diusir daripada tanah adat mereka

yang telah diwarisi secara turun-temurun. Tanah merupakan sumber mata pencarian

mereka tetapi apabila tanah mereka dirampas maka perkara ini secara tidak

langsung menjatuhkan mereka ke dalam kancah kemiskinan. Sebenarnya, tanah

adat melambangkan identiti kebudayaan mereka, maka perampasan tanah daripada

mereka boleh diibaratkan sebagai menghapuskan kebudayaan mereka sehingga ke

pangkal pokok. Secara tradisinya, masyarakat Orang Asli percaya bahawa tanah

bukanlah sesuatu produk yang boleh di jual beli. Hal ini adalah kerana bagi mereka

tanah merupakan pinjaman daripada Tuhan dan mereka bertanggungjawab untuk

menjaganya. Oleh itu, dikatakan bahawa tanah mempunyai nilai-nilai kebudayaan

dan bersemangat. Sumber-sumber daripada tanah juga perlu diekspoitasi dengan

efisen untuk menjaga keseimbangan ekologinya. Oleh itu, Orang Asli tidak

mengambil hasil yang berlebihan daripada keperluan mereka daripada hutan dan

sungai.

6
 Masyarakat Orang Asli percaya kepada pengekalan tahap biodiversity hutan.

Hal ini kerana penebangan hutan secara pesat akan memusnahkan warisan yang

kaya dengan flora dan fauna. Oleh itu, pertubuhan-pertubuhan antarabangsa telah

memberi perhatian yang besar kepada isu penebangan hutan secara besar-besaran.

Hal ini bukan sahaja untuk mengekalkan sumber genetik yang kaya tetapi juga untuk

menggelakkan perubahan cuaca yang ketara akibat kekurangan bekalan udara yang

bersih dan segar. Kerap kali masyarakat Orang Asli dikatakan sebagai kumpulan anti

pembangunan kerana keengganan mereka untuk berkerjasama dengan pihak

kerajaan untuk pembinaan empangan, kawasan perindustrian, jalan raya,

pembanguanan bandar dan sebagainya. Terdapat persetujuan di peringkat

antarabangsa yang jelas mengatakan bahawa pembangunan perlu dirancang tanpa

membawa sebarang kemusnahan kepada alam semulajadi. Kehidupan tradisional

masyarakat Orang Asli hanyalah berkisar sekitar alam semulajadi sahaja.

Masyarakat moden perlu mempelajari etika ini daripada mereka. Bagi masyarakat

Orang Asli, pembangunan membawa kesan yang buruk kepada mereka kerana

mereka akan kehilangan segala aspek yang terdapat dalam kehidupan mereka.

Mereka akan kehilangan sumber mata pencarian daripada alam semulajadi dan

akan mula bergantung kepada kegiatan ekonomi di dalam kawasan bandar untuk

mendapatkan wang. Maka, dapat dinyatakan dengan jelas bahawa perampasan

tanah daripada masyarakat Orang Asli merupakan ancaman kepada identiti

kebudayaan mereka.

b) Keagamaan:

Perihal keagamaan dan kepecayaan yang dipegang oleh masyarakat Orang

Asli juga menjadi ancaman kepada mereka pada masa sekarang. Hal ini adalah

kerana masyarakat Orang Asli percaya kepada kewujudan semangat dalam setiap

7
objek iaitu animisme tetapi kepercayaan mereka dipandang rendah oleh masyarakat

luar. Contohnya, di negeri Sabah terdapat usaha oleh badan-badan keagamaan

Kristian dan Islam yang cuba untuk menukarkan agama masyarakat Orang Asli

daripada kepercayaan Pagan mereka. Walaupun telah dinyatakan bahawa tidak

boleh gunakan cara paksaan untuk menukarkan agama seseorang tetapi masih

terdapat kes yang menggunakan cara ugutan dan menyesatkan seseorang secara

sengaja supaya mereka dapat memeluk agama Islam ataupun Kristian. Pada masa

kini, banyak masyarakat Orang Asli yang telah memeluk agama Islam, Kristian dan

sebagai. Perkara ini seakan membawa perubahan yang besar kepada masyarakat

luar tetapi perkara yang sebenarnya berlaku ialah terdapat golongan yang telah

memeluk agama baru tetapi masih mengamalkan kepercayaan tradisi mereka

seperti mengadakan upacara ritual dan memuja semangat alam. Selalunya guru-

guru agama akan mengkritik setiap aktiviti golongan Orang Asli yang telah memeluk

agama baru jika terdapat sebarang tanda-tanda kewujudan pengamalan

kepercayaan animisme dalam kehidupan mereka.

Di Semenanjung Malaysia, kerajaan telah mewujudkan polisi integrasi pada

tahun 1960-an melalui JHEOA yang bermatlamatkan untuk mengasimilasikan

masyarakat Orang Asli ke dalam kelompok masyarakat orang Melayu. Hal ini

merupakan salah satu cara untuk menukar agama Orang Asli kepada agama Islam.

Setiap badan kerajaan ataupun bukan kerajaan mempunyai sebuah badan khas

dengan program dan objektifnya untuk menukarkan agama masyarakat Orang Asli.

Selain itu, telah disyorkan supaya definisi kepada orang Melayu dalam Enakmen

Rizab Melayu supaya dipinda agar Orang Asli yang memeluk beragama Islam,

berbahasa Melayu serta mengamalkan tradisi dan kebudayaan Melayu dapat

8
dikategorikan sebagai orang Melayu. Tetapi, hak Orang Asli terhadap tanah perlu

diiktiraf tanpa mengambil kira agama anutannya.

c) Kemiskinan:

Kemiskinan merupakan cabaran yang serius dan dihadapi oleh semua

masyarakat Orang Asli di seluruh dunia. Contohnya di negara Australia, jurang

perbezaan sosio-ekonomi antara masyarakat Orang Asli dengan masyarakat bukan

Orang Asli adalah amat ketara iaitu kira-kira sebanyak 40% masyarakat Orang Asli

hidup dibawah garis kemiskinan dan kadar penggangguran sebanyak 29% dengan

kadar populasi masyarakat Orang Asli di Australia adalah 3 kali ganda dengan

populasi masyarakat bukan Orang Asli. Perkara yang sama juga berlaku di

Semenanjung Malaysia apabila masyarakat Orang Asli dikategorikan sebagai

golongan yang paling miskin dengan tahap kemiskinan yang tinggi iaitu sebanyak

50.9% dan miskin tegar sebanyak 15.4% jika dibandingkan dengan purata angka

kebangsaan sebanyak 7.5% dan 1.4% masing-masing.

Jabatan Hal Ehwal Orang Asli (JHEOA) menyatakan terdapat hampir 80%

masyarakat Orang Asli sahaja yang hidup di bawah paras garis kemiskinan jika

dibandingkan dengan jumlah sebanyak 8.5% di peringkat kebangsaan dan hampir

50% daripda 80% masyarakat Orang Asli boleh dikategorikan sebagai golongan

yang sangat miskin. Salah satu usaha pihak kerajaan untuk menangani masalah ini

ialah dengan penyediaan kawasan perumahan kepada golongan masyarakat Orang

Asli yang miskin. Mengikut Yusof Alip iaitu Naib Presiden bagi Persatuan Orang Asli

Semenanjung Malaysia cawangan Selangor, hanya antara 10 hingga 15 buah rumah

sahaja akan diperuntukkan setiap tahun di setiap daerah dibawah Rancangan

9
Malaysia Ketujuh. Hal ini bermakna hanya kurang daripada 5% populasi Orang Asli

sahaja yang akan terima rumah pada setiap tahun.

d) Kesihatan:

Hasil kajian mendapati bahawa ruang untuk menghadapi penyakit kronik

adalah amat tinggi dalam kalangan masyarakat Orang Asli di seluruh dunia. Jika

dilihat dalam aspek kesihatan, masyarakat Orang Asli di Semenanjung Malaysia

mencatat rekod status kesihatan yang amat rendah daripada keseluruhan penduduk.

Misalnya, kadar median bagi kematian bayi antara tahun 1984-1987 ialah 51.7 bayi

meninggal dunia bagi setiap 1000 kelahiran oleh masyarakat Orang Asli dan perkara

ini berbeza dengan kadar median sebanyak 16.3 kematian bayi sahaja dalam jumlah

keseluruhan penduduk. Kadar kematian bayi Orang Asli yang tinggi merupakan

punca utama kenaikan kadar kematian Orang Asli secara keseluruhan. Hal ini dapat

dibuktikan melalui kajian terhadap kadar jangka hayat mereka. Kadar jangka hayat

Orang Asli untuk kaum wanita ialah 52 tahun manakala kadar untuk kaum lelaki ialah

54 tahun. Jangka umur mereka adalah rendah berbanding dengan kadar jangka

hayat populasi keseluruhan rakyat Malaysia iaitu 72 tahun untuk kaum wanita dan

68 tahun untuk kaum lelaki. Wanita Orang Asli mempunyai jangka hayat yang

rendah disebabkan oleh kadar kematian ibu mengandung yang agak tinggi. Hal ini

berkemungkinan berpunca daripada komplikasi yang dihadapi ketika bersalin

ataupun tahap kesihatan ibu yang rendah.

e) Pembangunan Pendidikan:

Pihak Kementerian Pendidikan telah mengambil sepenuhnya tanggungjawab

untuk memenuhi keperluan persekolahan bagi masyarakat Orang Asli daripada

10
JHEOA selepas tahun 1995 supaya kualiti pendidikan dan kemudahan yang

diberikan dapat dipertingkatkan. Hal ini adalah kerana hampir 66% masyarakat

Orang Asli merupakan buta huruf. Pendidikan merupakan agenda utama dalam

program pembangunan Orang Asli dan ianya juga merupakan usaha untuk memulih

tahap kualiti kehidupan mereka. Sebelum tahun 1995, semua program pendidikan

bagi masyarakat Orang Asli telah berada di bawah bidang kuasa JHEOA. JHEOA

telah memberikan pendidikan dalam 3 peringkat untuk memudahkan anak-anak

Orang Asli memasuki sistem pendidikan kebangsaan. Dalam 3 tahun terawal

penubuhan program tersebut, anak-anak Orang Asli akan dihantar ke sekolah

rendah pusat sehingga Darjah 6. Mereka yang telah lulus dalam peperiksaan Darjah

6 boleh menyambung pelajaran di sekolah menengah biasa di kawasan luar bandar

ataupun bandar.

Seterusnya, program pendidikan yang telah dilaksanakan di bawah kendalian

JHEOA telah menemui kegagalan untuk memenuhi objektif. Hal ini adalah kerana

staft JHEOA yang berperanan sebagai tenaga pengajar tidak mendapat latihan

pengajaran secara rasmi dan kebanyakkan mereka hanya mempunyai tahap

kelulusan yang rendah sahaja. Selain itu, kebanyakkan guru-guru Melayu yang

mengajar di sekolah rendah pusat tidak mempunyai pengetahuan tentang tradisi dan

kebudayaan Orang Asli. Kumpulan anak-anak Orang Asli telah dikategorikan

sebagai kumpulan yang berada di tahap yang risiko kerana akan ketinggalan dalam

arus pemodenan jika mereka tidak tahu untuk menghadapi masalah yang serius.

Tetapi, tindakan memberikan tanggungjawab untuk memberikan pendidikan

kepada anak-anak Orang Asli kepada JHEOA juga sedikit sebanyak telah

mempertingkatkan keadaan mereka. Kerajaan Malaysia telah melancarkan polisi

yang akan memperuntukkan bantuan khas kepada Orang Asli untuk memberikan

11
peluang yang sama seperti golongan masyarakat lain. Antara yang telah dilakukan

ialah menginteraksikan mereka dengan kalangan masyarakat yang telah maju tetapi

pada masa yang sama melindungi kepercayaan tradisi mereka. Usaha ini telah

dilaksanakan dengan penyusunan semula program pendidikan Orang Asli. Pada

1995, telah dibuat keputusan agar semua sekolah Orang Asli untuk ditadbir oleh

Kementerian Pendidikan sendiri. Sehingga ke hari ini, bidang pentadbiran semua

sekolah Orang Asli berada di bawah Kementerian Pendidikan mengikut

Memorandum of Understanding (MOU). Walau bagaimanapun, masih terdapat

beberapa tuntutan yang menyatakan bahawa kerajaan Malaysia telah mengabaikan

pembangunan Orang Asli.

4. KADAR PERTUMBUHAN PENDUDUK:

Berdasarkan kajian terhadap kadar pertumbuhan penduduk Orang Asli di

Semenanjung Malaysia adalah didapati bahawa terdapat peningkatan ataupun

penurunan dalam populasi Orang Asli mengikut negeri. Terdapat beberapa faktor

yang boleh dijadikan sebab berlakunya perubahan dalam populasi Orang Asli,

antaranya ialah faktor migrasi, Orang Asli tinggal bersama-sama di dalam kampung,

ataupun kawasan kejiranan bersebelahan dengan kampung atau negeri. Walaupun

faktor-faktor ini merupakan faktor-faktor yang tidak kukuh yang dikatakan telah

mempengaruhi perubahan populasi Orang Asli. Tetapi terdapat tanda-tanda bahawa

Orang Asli bermigrasi daripada kampung mereka ke kawasan bandar atas sebab

pekerjaan ataupun untuk melanjutkan pelajaran selain daripada bermigrasi kerana

perkahwinan antara etnik yang berlainan ataupun dengan orang bukan Orang Asli.

Selain itu, kedudukan sesebuah perkampungan Orang Asli yang berdekatan dengan

12
perkampungan bukan Orang Asli membolehkan migrasi berlaku antara 2

perkampungan tersebut. Perubahan dalam data populasi juga mungkin berubah

kerana tersilap pengiraan akan jumlah Orang Asli yang mungkin tersilap kira sebagai

orang Melayu apabila sesebuah perkampungan terletak di sempadan antara 2 buah

negeri.

Walaupun migrasi merupakan perkara biasa dalam masyarakat Orang Asli tetapi

masih terdapat Orang Asli yang sering berulang-alik antara kampung mereka

dengan bandar atas tuntutan pekerjaan. Hal ini bukan kerana kadar sara hidup yang

tinggi di bandar tetapi kerana mereka berpendapat bahawa komuniti masyarakat lain

tidak dapat menerima mereka. Terdapat juga luahan daripada segelintir Orang Asli

yang merasakan diri mereka terasing dalam kalangan masyarakat bandar kerana

ruang perbezaan yang luas dalam bidang pendidikan dan status sosio-ekonomi

serta kekangan bahasa untuk tinggal menetap dalam kalangan masyarakat urban.

5. KESIMPULAN:

Masyarakat Orang Asli telah terpinggir dalam aspek politik, sosio-ekonomi dan

kebudayaan. Tetapi, penduduk pribumi Sabah dan Sarawak bernasib baik

berbanding dengan Orang Asli di Semenanjung Malaysia. Orang Asli hanya

mahukan pihak kerajaan mengiktirafkan hak mereka ke atas tanah, hak untuk

pembangunan yang seimbang, hak untuk pendidikan khas Orang Asli dan hak sama

rata untuk menikmati kemudahan asas yang disediakan oleh pihak kerajaan. Pihak

Kerajaan perlu mempunyai rekod yang lengkap tentang Orang Asli di Semenanjung

Malaysia seperti kadar populasi yang terkini, kadar kelahiran terkini, nisbah jantina,

kawasan penempatan, dan masalah yang dihadapi supaya pihak kerajaan dapat

13
melaksanakan polisi-polisi yang berkesan untuk membangunkan komuniti Orang

Asli.

14