Σας αρέσω;

Η κυρία Γιώτα, ο Πέτρος, η Μαίρη, ο κύριος Σάκης και ο… και ο… και… είναι σκληροί.
Με θέλουν έτσι, µε θέλουν κάπως, µε θέλουν αλλιώς. Να στηθώ µε τον τάδε τρόπο και τότε θα
είµαι εντός της κοινωνίας. Όταν θα φοράω το µέικ απ, θα είµαι ευτυχισµένη, µου το είπε εκείνη η
χαρούµενη κοπέλα στη διαφήµιση. Χρειάζοµαι οδηγίες χρήσης για να χρησιµοποιήσω τον εαυτό
µου; Τι χρειάζοµαι για να είµαι εγώ;
Αγχώνοµαι για το πώς θα φανώ. Ο κόσµος µε κρίνει. Από την ώρα που γεννιέµαι, θα µε
κοιτάξει, θα µε παρατηρήσει να δει µε τι µοιάζω, αν του µοιάζω, αν είµαι όµορφη, αν έχω ταλέντο.
Ακούω τη µάνα µου να ανησυχεί για το πώς η ίδια δείχνει. Τη φίλη µου να αγχώνεται για τα κιλά
της, το αγόρι µου για τη µυρωδιά του. Βλέπω τη γειτόνισσα να παλεύει µε τα φύλλα στην αυλή της
για να µην την πουν βροµιάρα, εσένα να αγωνιάς για να έχεις τέλεια νύχια, την παρουσιάστρια για
να έχει λαµπερά µαλλιά, την Άννα για τον κώλο -ούπς- της, τον Αντώνη για το γούστο του στη
µουσική που ακούει, την Τόνια για τα βυζιά -ούπς- της. Την Κατερίνα για το αγορίστικο προφίλ
της, τον Γιώργο για το θηλυκό προφίλ του. Εµένα, για το πού να σταµατήσω κι αν προκαλώ. Δε
θέλω να προκαλώ.
Ακούω τη µανά µου να σχολιάζει την περαστική γυναίκα, τη φίλη µου να σχολιάζει µια
άλλη στο ίνσταγκραµ, τη θεία µου να σχολιάζει µια διαφορετική. Η µάνα µου µου λέει το πώς
πρέπει να είµαι, οι δάσκαλοί µου, οι φίλοι µου, οι γνωστοί µου, οι άγνωστοί µου. Για να µην µε
σχολιάζει ο κόσµος. Και σπίτι τους βλέπω όλους λυπηµένους. Και δεν ξέρουν γιατί είναι
λυπηµένοι. Γιατί να µην είµαι όπως θα µε ήθελαν; Γιατί να µην είναι όπως θα τους ήθελαν;
Ανοίγω την τηλεόραση και η τηλεόραση µου λέει, ότι κάνω τα πράγµατα λάθος. Στο
ίντερνετ ένα σωρό άρθρα και βίντεο, για να µου πουν ότι είµαι λάθος και να µου µάθουν πώς να
είµαι. Και ύστερα, να, κάνω τατουάζ το ‘‘i᾽m not perfect’’. Και λέω, ναι, δεν είµαι τέλεια.
Σκοτίζεται όµως κανένας, αλήθεια, για το εάν είµαι τέλεια; Σκοτίζεται για το πώς είµαι; Όχι δεν
σκοτίζεται. Σκοτίζεται για το πώς είναι αυτός. Σε εµένα βλέπει εκείνον, και ό,τι τον τροµάζει.
Βλέπει την κριτική µου να σκάει µύτη στη γωνία και να τον πλησιάζει. Και θίγεται. Και
πληγώνεται. Γιατί δεν είναι, όπως του λέω ότι πρέπει να είναι. Και προσπαθεί σκληρά να γίνει όπως
πρέπει, όπως ορίζεται κάθε φορά αυτό το πρέπει, ανάλογα µε τα χρόνια και τις κοινωνίες. Ηρεµώ,
γιατί για φέτος η ατέλεια ορίζεται ως κουλ. Και λέω, τι να κάνουµε, έτσι λειτουργεί η κοινωνία.
Μετά θυµάµαι, ότι η κοινωνία είµαι εγώ.

Έλενα Αυγουστάτου