ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ

Ο Μπέρτολτ Μπρεχτ ήταν Γερμανός θεατρικός συγγραφέας, σκηνοθέτης και ποιητής του 20ού αιώνα.
Η σκέψη του και το γράψιμό του είχαν επηρεαστεί από το κοινωνικοπολιτικό γίγνεσθαι της εποχής. Ήταν
στραμμένος επικριτικά απέναντι στην αστική τάξη, τον καπιταλισμό και την κεφαλαιοκρατία.
Στα 16 του έζησε τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο και στα 25 του -με την άνοδο του ναζισμού- αυτοεξορίστηκε
από τη Γερμανία στη Δανία, Φινλανδία και Αμερική. Ζεί επίσης την παγκόσμια οικονομική κρίση του 1929,
και στα 41 του τον Β' Παγκόσμιο.

Έχοντας βιώσει τα παραπάνω, οραματίστηκε έναν καλύτερο κόσμο, και προσπάθησε να βάλει το λιθαράκι
του με την τέχνη του για να πραγματοποιηθεί.

Τα έργα του χαρακτηρίζονταν αρχικά από πνεύμα καταδίκης του πολέμου και του μιλιταρισμού, ενώ στη
συνέχεια εμπνεύστηκε από τη μαρξιστική φιλοσοφία.

Από τα πιο γνωστά είναι: το “Μπάαλ'',”Στη ζούγκλα των πόλεων”, “Η όπερα της πεντάρας”, “Η αγία
Ιωάννα των σφαγείων”, “Η ζωή του Γαλιλαίου”, “Ο καλός άνθρωπος του Σετσουάν” και “ο καυκασιανός
κύκλος με την κιμωλία''.

ΕΠΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ

Ο τρόπος που ο Μπρεχτ έγραφε και σκηνοθετούσε ήταν τόσο ιδιαίτερος, που έγινε ξεχωριστό θεατρικό
ρεύμα: το επικό θέατρο. Σε αντίθεση με το Αριστοτελικό θέατρο, που έβαζε το θεατή να ταυτιστεί με τον
ήρωα, να περάσει δια πυρός και σιδήρου και στο τέλος να επέλθει η κάθαρση και ο θεατής να πάει πια
ανακουφισμένος σπιτι του, ο Μπρεχτ κάνει κάτι άλλο: βάζει το θεατή να παρατηρεί, να κρίνει και να φύγει
από το θέατρο φορτισμένος και προβληματισμένος.
Στο αριστοτελικό θέατρο (το κλασικο, δηλαδη, θεατρο) ο θεατής χαίρεται όταν ο πρωταγωνιστής
χαίρεται, λυπάται όταν ο πρωταγωνιστής λυπάται, αγωνιά όταν ο πρωταγωνιστής βρίσκεται σε κίνδυνο.
Στο επικό θέατρο του Μπρεχτ, ο θεατής αναγκάζεται να κοιτάξει τα τεκταινόμενα από απόσταση, να τα
κρίνει, να θυμώσει, να πάρει αποφάσεις, και τέλος, να δράσει.
Αυτή η τεχνική που χρησιμοποιούσε ο Μπρεχτ λέγεται αποστασιοποίηση.

Μια άλλη τεχνική που χρησιμοποιήσε, είναι ''το σπάσιμο του 4ου τοίχου”. Λέγοντας 4ος τοίχος, εννοούμε
ότι υπάρχει ένας αόρατος τοίχος ανάμεσα στους ηθοποιούς και στο κοινό: οι ηθοποιοί προσποιούνται ότι
δεν ξέρουν οτι παρακολουθούνται και ''βιώνουν” την πραγματικότητα του έργου. Ο Μπρεχτ έσπασε αυτόν
τον τοίχο. Ήθελε να δείξει ότι το έργο παιζόταν για κάποιο σκοπό: επειδή ήταν σχετικό με την
πραγματικότητα του κοινού που παρακολουθούσε. Επίσης δεν προσπάθησε να κρύψει καθόλου τους
μηχανισμούς της σκηνής, τους υπεύθυνους για το φωτισμό, την αλλαγή σκηνικών, και γενικά ήθελε να
καταστήσει σαφές στο κοινό ότι αυτό που έβλεπε δεν ήταν μια παραίσθηση της πραγματικότητας, ήταν
ένα σκηνικό καθ'όλα φτιαχτό.

ΠΟΣΟ ΕΠΙΚΑΙΡΟΣ ΕΙΝΑΙ

Ο Μπρεχτ είναι και σήμερα επίκαιρος, κυρίως γιατί είναι μια θεατρική ιδιοφυία. Εκμεταλλέυεται ό,τι
δυνατότητα του προσφέρει το θέατρο και η σκηνή για να κάνει το θεατή να σκεφτεί το πώς λειτουργεί ο
κόσμος και το πώς θα μπορούσε να δράσει για να αλλάξει. Τον προτρέπει να αμφισβητεί τα δεδομένα, να
αναρωτιέται γιατί συμβαίνει το ένα και το άλλο. Τα ερωτήματα που θέτει μέσα από τα έργα του είναι
εξίσου επίκαιρα: κατά πόσο η κοινωνία είναι δίκαιη, κατά πόσο οι κοινωνικές τάξεις είναι ισότιμες,
ερωτήματα για τις τράπεζες, τις επιχειρήσεις, την πολιτική.