Kuwatro Siyentos”

Isang hapon, papauwi ako galing sa konstraksiyon na pinagtatrabahuhan ko tuwing wala akong pasok sa
eskuwela. Bagong sahod. Limandaan na tig-iisandaan na malutong at amoy bangko pa. Naisipan kong
dumaan sa isang restwaran para bilhan ng pansit ang nanay.

Nang biglang may sumitsit sa’kin.

“Boy. Baka gusto mo, yung babaeng naka-asul. Maganda ‘di ba? Kaka-debut lang nyan.” Sabi sa’kin ng
isang babae na sa tantsa ko’y mga kwarenta y singko hanggang singkuwenta anyos na ang edad.

“Ay hindi po. Estudyante lang po ako.”

“Kuwatro siyentos lang hijo, ikaw na ang bahala kahit iuwi mo pa ‘yan. Perstaym lang yan ni Baby
kailangang kailangan lang daw talaga sabi sa’kin ng nanay nya.”

Hindi ko alam kung anong isasagot ko. Si Baby. Lumapit siya sa akin at binulungan niya ‘ko, hinding hindi
ko makakalimutan ang tagpong iyon ng aking buhay.

“Sasama ako sa’yo kahit saan mo gusto. Parang awa mo na, ser.”

Agad kong dinukot ang aking pitaka at kinuha ang pera. Ibinigay ko iyon sa babaeng bugaw at niyaya ko
na si Baby na umalis sa lugar na iyon.

Walang araw na hindi ko naaalala ang parteng iyon ng buhay ko. Si Baby, inosente, biktima ng sistema.

Sa ngayon, hindi ang malaki kong bahay, magagarang sasakyan at milyun-milyong pera ang itinuturing
kong kayamanan. Si Baby, na simula nang ako’y nangangarap pa lang, ay kasama ko na.

Si Baby. Ang ilaw ng tahanan. Ang reyna ng aking pamilya.

WAKAS

“PROPOSAL FAIL”

“You’re proposing without a ring?” nakatingin ang mga kaibigan kay Toti at sa nobya nitong si Marie.
Nakaabang ang lahat sa mga susunod na mangyayari.

Nagtatakang niyuko ni Toti ang singsing sa kanyang palad habang nakaluhod. At muli niyang tiningala ang
nobya.

“Alam ko singsing yan. Pero bakit walang bato?”

Katahimikan.

“Hindi naman sa ano, pero lagi ka kasing nagmamadali Toti. Magsi-six years pa lang tayo. Ang buong
akala ko naman e nag-iipon ka kaya sobrang tipid mo.”

“Pasensya ka na, Marie.”

“Then I’m sorry too. It’s a no.”

***

Makalipas ang tatlong araw.

“Kuneng, kamusta na ang kaibigan mo? Malungkot ba?” si Marie.

“Hindi naman ayos lang siya. Bakit?”

“E kasi nga napahiya siya nung Sabado ‘di ba? Para namang wala ka ron.”

“A. Ayos lang si Toti. Mamaya pupunta ko ron tutulungan ko siyang mag-ayos.”

“Mag-ayos?”

“Oo. Tapos na kasi yung pinagawa niyang bahay.”

“Bumili siya ng bahay namin?”

“Bahay niya lang. Feelingerang ‘to.”

WAKAS

“UNKSINKABLE”

“Tol. May problema.” Mensahe ni Kuneng kay Toti sa Messenger.

“Bakit ano yon?” si Toti.

“Ayaw lumubog ng jerbacks ko tol. May naghihintay ba sa labas ng C.R?”

“Oo meron. Tarages ka ang laki ng problema mo. Lumabas ka na lang na parang walang nangyari bilisan
mo malayo pa biyahe natin.”

Lumipas pa ang sampung minuto at hindi pa rin lumalabas si Kuneng mula sa banyo.

“Kuneng ano na? Anak ng boogie humahaba na pila sa banyo andaming naghihintay. Lumabas ka na
dyan.”

“Madami na ba? T*ngina ‘pag minamalas talaga oo. Kala ko ba isa lang?”

“Kanina ‘yon gago ka kase sabi ko sa’yo kanina lumabas ka na dyan ang arte mo!”

Labinlimang minuto pa ang lumipas at tinawag na ng isang customer ang Manager ng restawran.

“Kuneng. Yung kumakatok nang malakas, yung manedyer yan hayop ka buksan mo na yang pinto baka
tadyakan pa nila ‘yan.”
“Teka teka p*tangina naman kase. E pano ko lalabas nakakahiya. T*anginang tae ‘to!”

“May bintana ba dyan?”

“Wala. Exhaust fan lang. Tibagin ko na kaya yung exhaust tapos dun ako dumaan?”

“Ano ka tuta? Ulo mo lang ang magkakasya dyan gago. Lumabas ka na dyan kingina mo. Nakaabang na
lahat ng tao dyan sa pinto.” Hindi na mapakali si Toti dahil pati sa kanya ay sumusulyap sulyap na rin ang
mga tao bilang alam nila na sya ang kasama ng taong huling pumasok sa banyo.

“Sir? Sir may problema po ba? Sir?” Kumakatok pa rin ang manedyer ng restawran.

“Kuneng! Ano na? Bahala ka dyan lalabas na ‘ko hihintayin na lang kita sa parking area.”

Nasa mismong pintuan na si Toti nang makita nyang tumayo si Jay Santos. Isang kilalang newscaster sa
isang panggabing programa.

“Ano po ba problema dyan sir?” Tanong ni Jay sa manedyer.

“Kuneng. P*tangina may reporter sa labas ng banyo. Lumabas ka na dyan. Ito na lang ang huling paraan
na naiisip ko, dakutin mo na ‘yan at ibato mo sa labas dun mo padaanin sa exhaust fan. Dali!”

“T*angina Toti. Makulong na ‘ko pero hindi ko gagawin ‘yon.”

“T*angina mo wala pa ‘kong narinig na nakulong dahil hindi lumubog ang tae nya sa inidoro. Lumabas ka
na dyan!”
“Rick. Kunin mo yung camera may situation tayo rito. Sir kailangan na po nating sirain ‘tong pinto.” Si Jay.

Ganun na lang ang gulat ni Toti nang marinig si Jay. Pag nagkataon ay baka mapanood pa sa telebisyon
ang kaibigang si Kuneng. Kahihiyan ang aabutin ng kaibigan kung hindi nya ito tutulungan.

“Sir Jay. Ayun ho, kasama yan nung nasa loob.”

Sabay sabay na bumaling ang tingin ng lahat kay Toti. Isang buntunghininga ang pinakawalan ni Toti at
dahan dahan na syang naglakad patungo sa mga tao na naghihintay sa paglabas ni Kuneng.

“Ah. Mga ser/mam. E palabas na ho yung kaibigan ko kung maaari lang po, i-clear natin yung area muna
nagkaproblema lang ho.”

“I-clear ang area? Prinsipe ba yan? Ihing-ihi na ‘ko rito kakahintay a. Bakit kanino bang anak ‘yan?!”
Pabalagbag na sagot ng isang mama na malaki ang katawan.

Matapos magsalita ng mama ay sabay sabay nang umangal ang mga tao.

“A sir, Rick kuhanan mo nga kami rito. A sir, may problema ho ba? Kasi ayon sa mga kasamahan natin dito
e kanina pa raw ho nasa loob yung kaibigan nyo at hindi raw ho sumasagot. May pinagdaraanan ho ba
ang kaibigan nyo?” si Jay.

“Oo.” Matipid na sagot ni Toti.

“Kuneng! Lumabas ka na nga dyan?” Buwisit na buwisit na si Toti habang kinakalabog ang pinto.

Jay Santos: Live po tayo ngayon dito sa **** at kasalukuyan pong may konting kaguluhan dito at
mayroon pong nagkulong sa loob ng banyo. Mag-iisang oras na po at nangangamba na kami na may
nangyari na sa loob at…
“Tama na!”

Tinginan ang mga tao kay Toti.

“Anong sitwasyon ang sinasabi mo, may nagpakamatay?! Walang problema ‘tong tarantadong nasa loob
ng banyo. Ayaw lang lumubog ng tae nya okey?. Ayaw lumubog ng p*tanginang tae!”

Dahan-dahang umatras papalayo ang mga tao. Ngunit bukod sa camera ni Rick ay nakatutok rin sa pinto
ang mga cellphone ng mga nakaantabay na kustomer.

“Kuneng? Kuneng. Wala nang tao. Pwede ka nang lumabas.”

Wala pang isang oras matapos ang insidente ay sikat na si Kuneng sa Social Media.

WAKAS

“HACIENDA”

“Miguel Anak, tingnan mo ang buong paligid.” ang nakangiting paanyaya ni Ruben sa anak na lalaki.

“Napakaganda po.” Tumingala si Miguel sa amang si Ruben habang nakatayo ang mag-ama sa tuktok ng
burol.

“Tama ka. At tingnan mo nang maigi ang buong lupain anak. Ito ang tatandaan mo, magmula ngayon,
ang buong lupain na ito, hanggang sa kung saan ang marating ng mga mata mo – “

Sabik na muling tumingin si Miguel sa ama.

“Diyan ka magtatrabaho.”

At iniabot ni Ruben ang kanyang regalo para sa ika-sampung taong kaarawan ng anak. Ang kanyang
bagong salakot at itak.

*****JB*****

“PLANO”

“Toti anak, magbe-bertdey ka nanaman bukas, matanong nga kita, ano ba talaga ang mga plano mo sa
buhay?”

“E ‘Nay, simple lang naman mga ambisyon ko sa buhay e, magkaron ng magandang trabaho, makapag
asawa, magkaron ng milyones sa bangko at makabili ng magarang kotse. Kapag natupad ko nang lahat ng
‘yon ‘Nay, makakapag relaks na tayo habambuhay.”

Napaiyak na lamang si Aling Mena sa tinuran ng anak.

“Nay?”

“Anak ka ng ama mong magulang, treinta y siete anyos ka na bukas, tatlumpu’t pitong taong ka na ring
nagre-relaks dito sa bahay! Animal na ito…”

*****JB*****

“TAWAD”
“Nay magkano ho yung talong?”

“Beinte limang piraso iho. Kakapitas lamang ng mga iyan.”

“Pwede ho bang sampu na lang?”

“O sige iho.”

Paalis na sana si Toti nang muling magsalita ang matanda.

“Iho ang gamit mo!”

Muntik na maiwan ni Toti yung bagong bili niyang Jordan 11 na sapatos.

*****JB*****

“WITH WINGS”

“Tiya Andeng!Pabili nga po ng dalawang Napkin. Yung pinakamanipis po. Saka iyong ano daw ho, a…
With Wings!”

Sisipul-sipol pa si Toti habang hinihintay ang kanyang binibili nang marinig nya ang hagikhikan ng isang
grupo ng mga lalaki’t babae sa silyang mahaba.

“Bakit? Palibhasa hindi kayo mautusan bumili ng Napkin ng mga nanay at ate nyo. Mga gunggong na ‘to.”
Singhal nya sa mga tinedyer.
“Pasensya na po kuya Toti. Hindi naman po. Sa totoo lang e humahanga nga kami sa inyo dahil hindi kayo
nahihiya.” Sambit ni Lily.

“Aba’y bakit ako mahihiya? Unang-una, gunggong lang ang mag-iisip na para sa’kin ang mga Napkin na
‘to dahil lalake ako. Pangalawa, masama pakiramdam ng ate ko dahil may dalaw nga raw sya. Siya,
maiwan ko na kayo dyan. Magsiuwi na nga kayo at nang mapakinabangan naman kayo ng mga magulang
nyo.”

Nang makauwi si Toti ay diretso sya sa kuwarto upang magbihis. Matapos maisuot ang kanyang
kamiseta’y isinuksok na nya sa kanyang magkabilang kili kili ang dalawang Napkin na binili.

“Punyetang mga deodorant kay mahal mahal mga walang silbi.”

At lumakad na si Toting Baskil para umakyat ng ligaw.

*****JB*****

“Kuyog”

‘Magnanakaw magnanakaw! Habulin nyo yung

magnanakaw!” Halos mapatid ang litid ng

tindera sa pagtili habang itinuturo ang

taong nananakbo nang matulin.

Nahablot ng mga tambay sa palengke ang

magnanakaw at agaran itong kinuyog ng mga

tao hanggang sa ito’y mawalan na lamang ng

malay sanhi ng tinamong suntok, tadyak at

hampas mula sa taumbayan.

Paglapit ko para umusyoso, dahan-dahang

gumulong sa paanan ko ang dalawang botelya

ng mga gamot na itinakbo ng batang si Teryo

mula sa botika.At nasaksihan ko ang pagkalagot

ng kanyang hininga, may dalawang minuto bago

dumating ang ambulansya.

*****JB*****

“Buwena Mano”

“Barbekyu, murang mura, bili na kayo.” Sisipul-sipol pa si Jok Jok habang inaayos ang kanyang mga
paninda.

Makalipas ang limang oras, nagtungo si Jok Jok sa tindahan upang hikayating bumili ang nag-iinumang
kapitbahay ng kanyang Barbekyu. “Kuya Ron, mukhang napapasarap na ang inuman a. Bumili muna kayo
ng pulutan. Buwena mano lang pampabuwenas.” Sabi ni Jok Jok dahil mag aalas-otso na’y wala pa ring
bumibili ng kanyang mga paninda. Magalang namang tumanggi ang mga tambay.

Sa sobrang sama ng loob ng batang si Jok Jok ay iniligpit na nya ang kanyang mga paninda at mangiyak-
ngiyak na pumasok na sa loob ng kanilang bahay. At tuluyang na syang napaiyak habang ibinabalik sa
pridyider ang mga ihawin. Walang bumili kahit isa sa mga paninda ng batang awang-awa sa sarili. Noo’y
naabutan sya ng kanyang ama.

“O. Anong iniiyak mo dyan?”

“Wala pong bumili ng barbekyu.” Hihikbi-hikbing sambit ng anak.

“Sabi ko naman sa’yo kahapon ‘di ba? Nyemas kang bata ka sayang ang pera. Hindi bale’t tatlong araw
natin uulamin yan magsawa ka sa lamanloob. Sya. Matapos makapag hapunan ay samahan mo ‘ko
ngayong gabi. Madami tayong trabaho.”

At matapos ngang makakain ay gumayak na ang mag-amang embalsamador.

*****JB*****

“Nene”

– dad! Sabi ko naman sa’yo e di ba? IPhone 6! Cherry Mobile gosh! I’d rather be seen lying dead by my
friends than seeing me holding that crap. I told you months ago before my Birthday di ba?

– hindi ko naman kasi alam anak. Ang sabi ng nagtitinda yan daw ang maganda. Pasensya ka na Princess,
anak.

At padabog na lumabas ng bahay si Princess.

Iyon ang kahuli-hulihang pagkakataon na nagkausap ang mag-ama. Kinabukasan ng hapon ay nabalitaan
na lamang nya mula sa isang kapitbahay na-hit ‘n run si Mang Fred. Ang kanyang “Street Sweeper” na
ama…
*****JB*****

“Ay-Bol”

– “Ano tol musta ‘Ay-Bol’ nyo?”

-“Nagtago ako tol di ako nagpakita.” Sagot ni Rico.

-“Bakit?”

-“Ampangit tol. Nag-aksaya lang ako ng pamasahe’t pabango. Tangina talaga nagagawa ng teknolohiya
ngayon e ‘no. Nakaka-gago.Amputi at ang kinis sa piktyur, pagkakita mo sa personal

puta nakakadismaya.”

Makalipas ang dalawang Linggo.

-“Ano tol musta yung bagong ‘ka-ay-bol’ mo?”

-“Di ako nagpakita tol. Nagtago ako.” Sagot ni Rico.

-“Nanaman? Ang malas mo tol. Pangit ba?”

-“Hindi. Puta ampangit ko! Parang artista sa personal.”

Dali dali si Rico sa computer shop upang mag-Peysbuk.

“Dilit dis shit. Bagong Propayl, bagong pag-asa. Ayos!”

*****JB*****

“Tatawagan na lang kita”

“Ano ba problema? Bakit lagi kang ganyan? Hindi ka nag-rereply sa mga text messages ko, sa Facebook
message ako nang message hindi ka nag-rereply e ‘seen’ naman.” Ang tanong ni Abel sa kanyang
nobyang si Dani.

“Tatawagan na lang kita.” Ang matipid na sagot ng babae.

“Tangina talagang buhay ‘to! Iyon lang ba ang papel ko sa punyetang mundong mapanghusga? Mga
putangina nyong lahat ayoko na!”

***

Hindi makapaniwala si Dani na nagawa iyon ng nobyong si Abel. Mahal nya ito. Subalit sumama ang
kanyang loob nang makalimutan nito ang kanilang unang anibersaryo. Wala siyang natanggap na kahit
anong regalo.

“Diyos ko Abel. Bakit mo ginawa ‘to?” Sambit ng nagluluksang si Dani.

***

“Tangina. Anibersaryo na namin ni Dani bukas. Hanggang ngayon wala pa din akong trabaho. Si-sisenta
na lang ang pera ko puta. Huling pag-asa ko na’to.” Bulong ni Abel sa sarili habang naghihintay na muling
tawagin ng sektretarya ang kanyang pangalan.

“Mr. Abel Rodriguez? Tatawagan na lang po namin kayo.”

Walang lingon-likod na umalis si Abel. Alam na nya ang ibig sabihin noon, hindi sya napili bilang
empleyado ng kumpanya.
“Mga putanginang kapitalistang tarantado! Mas mabuti pang sabihin na lang nilang hindi ako tanggap,
ayaw nila sakin, hindi nila trip yung suot kong polo, madumi sapatos ko. Pero putangina. Tatawagan na
lang? limang beses na ‘tatawagan na lang’ sa loob ng isang linggo. Putangina nyong lahat bagsakan sana
ng eroplano mga building nyo.”

***

“Tatawagan na lang kita.” Ang matipid na sagot ni Dani.

Hindi inaasahan ni Abel ang sagot na iyon ng nobya. Namanhid ang buo nyang katawan.

“Humarap ka sa salamin at sabihin mong wala kang kuwentang tao.” Bulong ni Abel sa sarili at
lelempang-lempang na tumayo mula sa higaan.

“Walang kang kwentang tao. Tangina mo!”

At kasunod nang pagputok ng kanyang baril ay ang agarang paglagapak ni Abel sa sahig.

*****JB*****

“Kometa”

“Anong nangyayari?” Bulong ni Niño habang nakatingala sa kalangitan.

“Oras na siguro upang wakasan ng Lumikha ang kanyang obra maestra. Ang tao.” Sambit ng estranghero.

“At bakit naman? Tayong mga tao ang tagapag-pangalaga ng mundong ito hindi po ba?”
Tama. Ipinagkaloob Nya sa atin ang pinakamataas na uri ng karunungang higit sa lahat ng nilalang na
nabubuhay sa mundong ibabaw. At hindi naglaon, nagawa nating lumipad na parang mga ibon,
lumangoy na kasing husay ng mga isda, umandar nang matulin na higit pa sa bilis ng mga kabayo at
marami pang iba. Subalit wala tayong kakuntentuhan sa buhay Niño. Naging mas mabagsik tayo higit pa
sa mga leon at buwitre. Sinasakmal na natin ang isa’t isa. Dinadakma na natin ang dangal ng iba para sa
ating makasariling mga hangarin. Tayong mga tao ang mga pinakawalang konsensyang nilalang sa balat
ng lupa.

“H’wag kang matakot Niño. Humawak ka lamang sa aking kamay.”

At sabay na muling tumingala ang batang palaboy na si Niño at ang estrangherong iyon sa kalangitan
upang harapin nang buong tapang, ang rumaragasang kometa na tatapos sa sangkatauhan…

*****JB*****

“Belyas”

“Basta ito ang tatandaan mo, yung mga mukha nila Kristine Hermosa at Anne Curtis? Tindera lang ng
mga prutas yun dito…”

Hinding hindi makakalimutan ni Toto ang tinuran na iyon ng kanyang ‘Seaman’ na pinsan. Kaya naman
magmula nuon ay nangarap na siyang makasampa ng barko. Bukod sa kung saan-saang bansa na
nakarating ang kanyang pinsang si Henry ay iba’t-ibang naggagandahang babae na din ang nai-kama nito.

“Hindi mo naman kailangang maging guwapo, sa bawat pagdaong ng aming barko ay nag-aabang na ang
mga ‘belyas’ para sa kaunting dolyares na iaabot mo. Minsan pa nga’y kahit tuwalya’t sabon lang ay
pumapayag na sila.” Pagbibida pa nito.

Subalit isang araw ay nagimbal ang kanilang buong angkan sa kanilang nabalitaan. Patay na si Henry.
Tumalon daw ito mula sa barko. Mula unang gabi ng lamay hanggang sa libing ni Henry ay palaisipan sa
lahat ang dahilan ng pagpapatiwakal nito. Hanggang sa kausapin si Toto ng nanahimik sa isang sulok na si
Katherine, ang asawa ng kanyang pinsan.

Tiningala ni Katherine si Toto at sinabi, “sana hindi ko na lang siya pinadalhan ng mensahe na positibo sa
HIV ang kapatid ko. Ang mga putanginang ‘yon. Pwede ko naman siyang hintayin na lang makabalik at
sabay na lamang silang katayin sa kanilang pagtulog…”

*****JB*****

“Bingot”

“Bingot!” Sigaw ni Rolly. “Bertdey mamaya ni boss. Lahat daw imbitado.”

Kilala ng lahat si Bingot bilang tagatimpla ng kape ni Mr. Luis. Ang may ari ng kumpanyang pinapasukan
nila Rolly. Isa ito sa mga pinakamayamang negosyante sa Maynila. Mabuting tao si Mr. Luis, biyudo, kilala
ding matulungin at aktibo sa mga kawanggawa. Kaya naman hindi na nagtataka ang mga empleyado
doon kung paano napasok si Bingot para magtrabaho. Kahit ngo-ngo ang binatilyo sanhi ng kanal sa
kanyang labi. Kahit kadalasa’y pakalat-kalat lang ito sa gusali at wala naman halos ginagawa maliban sa
pagbibigay ng kape kay Mr. Luis tuwing umaga at hapon. At kahit mag-iisang buwan pa lamang si Bingot
sa kumpanya ay nakasisiguro sila Rolly na wala namang kaso kung dadalo ang binata sa kaarawan ng
CEO.

\m/

Nang gabi ding iyon ay may isang oras nang nakatitig si Debbie sa salamin ng kanyang kuwarto. Maganda
si Debbie, at desperado. Handa siyang gamitin ang kanyang ganda at alindog upang maabot ang kanyang
mga nagtatayugang ambisyon sa buhay.

“Kapag hindi mo pa ko mapansin mamaya. Ibig sabihin bakla ka.” bulong niya sa sarili. Nagwisik siya ng
pabango at lumabas na ng kuwarto matapos marinig ang sunud-sunod na busina ng kanyang sundo sa
labas.
\m/

Ang lahat ay kasalakuyang nagkakainan at naghuhuntahan sa isang mahabang lamesa sa hardin ng

mansyon ni Mr. Luis, at hindi inaasahan ng lahat ang sumunod na eksena.

“Nges Hu!” sambit ni Bingot habang tinakpan nito ng magkabila niyang palad ang mga mata ni Mr. Luis
mula sa likuran.

“Sir. Guess who daw!” matapos magsalita ni Rolly ay sabay-sabay na nagtawanan ang mga bisita. “Sir
kapag nahulaan niyo kung sino yan may kiss ka sakin.” si Debbie. At umalingawngaw ang kantiyawan sa
paligid.

“Si Noel. Ang kaisa-isa kong anak. Inampon ko siya magdadalawang buwan na.” si Mr. Luis.

Nagyukuan sila Rolly. Ang iba’y hindi malaman kung ano ang gagawin. Ang iba nama’y tila ba gusto na
lamang biglang maglaho sa kanilang kinauupuan. Pero hindi si Debbie. At muling humirit ang magandang
dalaga. “Hi Noel! Ikaw ha, anak ka pala ni sir hindi mo sinasabi sa amin.”

“Mga mutang ina niyo ang mamangit niyo! Makyu!”

*****JB*****

“Temats”

Alas-siyete ng gabi. Ngayon pa lang ako babangon sa aking higaan para harapin ang araw na ito, at
katulad ng mga nagdaang araw, wala nanamang pakinabang sakin ang mundo. Lalabas ako ng bahay,
maglalakad lakad at maghahanap ng maha-hassle sa kalye. Nanginginig na naman ako, hindi dahil sa
gutom. Putsa! Kailangan ko ng ‘temats’. Yung ‘yellowish’. Yung panalo ang pagkakatarya. Kaya lang, may
utang pa ako kay Estong, hindi ako bibigyan ng gagong tulak na ‘yon. Baka nga patayin pa ko kapag nakita
ako ‘non.

Nagsisindi ako ng yosi nang may lumapit sa aking lalaki. “Tol. Tara batak tayo”. Sabi sakin ni tarantado e
ngayon ko lang nakita sa lugar namin ‘to. Lamang lang ng konting linis at kaputian ang lalaki sa isang
taong grasa. Mahaba ang buhok at malago ang balbas na namumuo na at tila hindi nabasa ng tubig sa
loob ng ilang buwan, o isang taon. Madumi, mabaho, at mukhang mamamatay na bukas. “Teka. Sino ka
ba?”

Nakatitig lang sakin si baho. Nakangisi. Nang bigla kong napansin yung magkabila niyang tattoo sa mga
braso. “Amelia” sa kaliwa, at disenyong “Taurus” sa kanan. “Bakit pareho tayo? huwag mong sabihin
Taurus ka din at Amelia pangalan ng nanay mo.”

– Tangina tol. Ambilis mo namang makalimot. Hindi mo ba kilala ang ngiting ‘to? Sabagay, ang adik droga
agad ang naaalala sa tuwing gigising sila. Pero sa loob lamang ng ilang buwan o isang taon,
nakakalimutan na nila ang lahat-lahat. Ultimo mga sarili nila.

Biglang balikwas ko sa higaan. Panaginip lang pala. Ngayon ang huling araw ko dito sa rehab. At
ipinapangako ko sa sarili ko, paglabas ko ng pagamutang ito, mapapakinabangan na ‘ko ng mundo…

*****JB*****

“Walang Hugutan”

Isang gabi naglalakad ako sa isang napakadilim na eskinita. Sisipul-sipol pa ko habang bitbit ang pancit na
pasalubong para sa mag-iina ko, nang bigla na lang akong undayan ng saksak ni Berto. Kilalang adik at
tulak sa lugar namin. Tangka na niyang huhugutin ang ‘ice pick’ mula sa pagkakabaon nito sa bandang
ilalim ng aking tiyan nang hablutin ko ang kanyang kamay.

– “Pare. Parang awa mo na huwag mong huhugutin.” Sabi ko.

– At bakit hindi?
– Kapag hinugot mo ‘tong ice pick, maiuuwi ko pa itong pancit sa bahay, pero hindi na ‘ko aabot ng
ospital.

– At kapag hindi ko hinugot?

– Aabot pa ko sa ospital. At ‘pag dinalaw ako ng mag-iina ko, may pagsasaluhan pa silang pancit.

– Sinasabi mo ba sakin na kapag namatay ka hindi na makakakain ng pancit kahit kailan ang pamilya mo?

– Oo pare.

Agad akong itinakbo ni Berto sa ospital. At magmula nuon hanggang ngayon, magkaibigan pa rin kami…