Economic Development ng Singapore

by Ping Zhou

Ipinakita ng Singapore ang Dramatic Economic Growth sa Asia

Limampung taon na ang nakalilipas, ang estado ng lungsod ng Singapore ay isang undeveloped na bansa na may
GDP per capita na mas mababa sa US $ 320. Ngayon, ito ay isa sa pinakamabilis na lumalagong ekonomiya sa
mundo. Ang GDP per capita nito ay nakataas sa isang hindi kapani-paniwalang US $ 60,000, na ginagawa itong
ikaanim na pinakamataas sa mundo batay sa mga numero ng Central Intelligence Agency. Para sa isang bansa na
walang mga teritoryo at mga likas na yaman, ang pag-akyat sa ekonomiya ng Singapore ay walang kapansin-pansin.

Sa pamamagitan ng pagtanggap sa globalisasyon, kapitalismo ng malayang palengke, edukasyon, at mahigpit na

patakaran ng pragmatic, ang bansa ay nakapaglabanan ng kanilang mga pang-ekonomiyang disadvantages at naging
lider sa global commerce.

Independence ng Singapore

Sa loob ng mahigit isang daang taon, ang Singapore ay nasa ilalim ng kontrol ng Britanya. Ngunit nang hindi
nabigong protektahan ng Britanya ang kolonya mula sa Hapon noong Ikalawang Digmaang Pandaigdig, pinalakas
nito ang isang malakas na saligang anti-kolonyal at nasyunalista na humantong sa kanilang kalayaan.

Noong Agosto 31, 1963, ang Singapore ay lumabas mula sa British crown at ipinagsama sa Malaysia upang bumuo
ng Federation of Malaysia. Bagaman hindi na sa ilalim ng panuntunan ng Ingles, ang paggastos ng dalawang taon na
Singapore na ginugol bilang bahagi ng Malaysia ay napuno ng panlipunang alitan, habang ang dalawang panig ay
nakipagtulungan upang makilala ang isa't isa sa etnikong paraan. Ang mga pagra-riot sa kalye at karahasan ay
naging karaniwan. Ang mga Intsik sa Singapore ay mas marami sa mga Malay sa tatlong-sa-isa.

Ang mga pulitiko ng Malay sa Kuala Lumpur ay natakot sa kanilang pamana at pampulitikang mga ideolohiya ay
nanganganib sa lumalaking populasyon ng Intsik sa buong isla at peninsula. Samakatuwid, bilang isang paraan ng
pagtiyak ng isang mayorya ng Malay sa loob ng tamang bansa at upang maiwaksi ang mga sentimyento ng
komunista sa loob ng bansa, ang botohan ng Malaysian ay bumoto upang palayasin ang Singapore mula sa
Malaysia.

Nakakuha ang Singapore ng pormal na pagsasarili noong Agosto 9, 1965, kasama si Yusof bin Ishak na nagsisilbing
unang pangulo nito at ang mataas na impluwensyang Lee Kuan Yew bilang Punong Ministro nito.

Sa kalayaan, ang Singapore ay patuloy na nakakaranas ng mga problema. Karamihan sa tatlong milyong katao ng
estado ng estado ay walang trabaho. Mahigit sa dalawang-katlo ng populasyon nito ay naninirahan sa mga slums at
squatter settlements sa fringe ng lungsod. Ang teritoryo ay sandwiched sa pagitan ng dalawang malalaking at hindi
magiliw na estado sa Malaysia at Indonesia. Wala itong likas na yaman, kalinisan, wastong imprastraktura, at sapat
na supply ng tubig. Upang pasiglahin ang pag-unlad, hinangad ni Lee ang internasyonal na tulong, ngunit ang
kanyang mga pakiusap ay hindi sinagot, na nag-iiwan ng Singapore para sa sarili.

Globalisasyon sa Singapore

Sa panahon ng kolonyal, ang ekonomiya ng Singapore ay nakasentro sa negosyong pangkalakal. Ngunit ang pang-
ekonomiyang aktibidad na ito ay nag-aalok ng maliit na inaasam-asam para sa pagpapalawak ng trabaho sa post-
kolonyal na panahon. Ang pag-withdraw ng Britanya ay lalong nagpalala sa sitwasyon ng kawalan ng trabaho.

Ang pinaka-magagawa na solusyon sa pang-ekonomiya at kawalan ng trabaho sa Singapore ay ang pagsisimula sa

isang komprehensibong programa ng industriyalisasyon, na nakatutok sa mga industriya ng paggawa ng matatanda.
Sa kasamaang palad, ang Singapore ay walang tradisyon sa industriya.

Ang karamihan ng manggagawa nito ay nasa kalakalan at serbisyo. Samakatuwid, wala silang kadalubhasaan o
madaling madaling ibagay ang mga katangian sa lugar. Bukod pa rito, nang walang hinterland at mga kapitbahay na
makikipagtulungan dito, napilitan ang Singapore na maghanap ng mga oportunidad na lampas sa mga hangganan
nito upang manguna sa pagpapaunlad ng industriya nito.

Pinilit na makahanap ng trabaho para sa kanilang mga tao, ang mga pinuno ng Singapore ay nagsimulang mag-
eksperimento sa globalisasyon . Naimpluwensyahan ng kakayahan ng Israel na lumukso sa kanyang mga kapitbahay
sa Arabia na bumibihag sa kanila at nakipagkalakalan sa Europa at Amerika, alam ni Lee at ng kanyang mga
kasamahan na kailangan nilang kumonekta sa binuo mundo at kumbinsihin ang kanilang mga multinational na
korporasyon sa paggawa sa Singapore.

Upang maakit ang mga mamumuhunan, ang Singapore ay dapat lumikha ng isang kapaligiran na ligtas, walang
korapsyon, mababa sa pagbubuwis, at walang humpay sa mga unyon.

Upang gawin ito, ang mga mamamayan ng bansa ay kailangang suspindihin ang isang malaking sukatan ng kanilang
kalayaan bilang kapalit ng isang higit na awtokratikong gobyerno. Sinumang nahuli na nagsasagawa ng narkotikong
kalakalan o masinsinang katiwalian ay matutugunan ng parusang kamatayan. Pinagtanggol ng Tao ng Tao Action
Party (PAP) ang lahat ng mga independyenteng unyon ng paggawa at pinagsama ang natitira sa isang solong grupo
ng payong tinatawag na National Trade Union Congress (NTUC), na direkta itong kinokontrol. Ang mga indibidwal
na nagbanta sa pambansa, pampulitika, o korporasyon ng pagkakaisa ay mabilis na ibinilanggo nang walang labis na
proseso. Ang draconian ng bansa, ngunit ang mga batas sa patakaran sa negosyo ay naging sobrang apila sa mga
internasyunal na namumuhunan. Kabaligtaran sa kanilang mga kapitbahay, kung saan ang mga pampulitikang at
pang-ekonomiyang klima ay hindi mahuhulaan, ang Singapore sa kabilang banda, ay napaka-predictable at
matatag. Bukod pa rito, sa kapaki-pakinabang na lokasyon nito at itinatag ang port system, ang Singapore ay isang
perpektong lugar para sa paggawa mula sa.

Sa pamamagitan ng 1972, pitong taon lamang mula sa pagsasarili, isang-kapat ng mga kumpanya sa
pagmamanupaktura ng Singapore ang alinman sa mga dayuhang may-ari o mga joint venture, at parehong US at
Japan ang mga pangunahing mamumuhunan. Bilang resulta ng matatag na klima ng Singapore, ang mga
paborableng kondisyon sa pamumuhunan at ang mabilis na pagpapalawak ng ekonomyang pandaigdig mula 1965
hanggang 1972, nakaranas ng taunang double-digit na paglago ang Gross Domestic Product (GDP) ng bansa.

Tulad ng pagbubuhos ng dayuhang pamumuhunan, nagsimulang tumuon ang Singapore sa pagpapaunlad ng mga
human resources nito, bilang karagdagan sa imprastruktura nito. Nagtayo ang bansa ng maraming mga teknikal na
paaralan at nagbayad ng mga internasyunal na korporasyon upang sanayin ang kanilang mga walang kasanayan na
manggagawa sa teknolohiya ng impormasyon, mga petrochemical, at electronics.

Para sa mga hindi makakakuha ng mga pang-industriya na trabaho, ang gobyerno ay nag-enroll sa mga ito sa mga
matitinding trabaho na walang-tradable na mga serbisyo, tulad ng turismo at transportasyon. Ang diskarte ng
pagkakaroon ng maraming nasyonalidad na edukasyon ng kanilang mga manggagawa ay nagbabayad ng malaking
dividends para sa bansa. Noong dekada 1970, ang Singapore ay pangunahing nag-export ng mga tela, damit, at mga
pangunahing electronics. Noong dekada 1990, nakikibahagi sila sa kathang-isip na katha, logistik, pananaliksik sa
biotek, mga parmasyutiko, disenyo ng integrated circuit, at aerospace engineering.

Singapore Today

Ngayon, ang Singapore ay isang ultra industrialized society at entrepôt trade ay patuloy na naglalaro ng isang
sentral na papel sa ekonomiya nito. Ang Port ng Singapore ay ngayon ang pinaka-palibut na transshipment port sa
buong mundo , na higit sa Hong Kong at Rotterdam. Sa mga tuntunin ng kabuuang karga tonelada hawakan, ito ay
naging pangalawang pinaka-busi sa mundo, sa likod lamang ng Port ng Shanghai.

Ang industriya ng turismo ng Singapore ay lumalaki din, na umaakit sa mahigit 10 milyong bisita bawat taon. Ang
lungsod-estado ay mayroon na ngayong isang zoo, night safari, at reserba ng kalikasan. Binuksan ng bansa
kamakailan ang dalawa sa pinakamahal na pinagsamang casino resort sa mundo sa Marina Bay Sands at sa Resorts
World Sentosa. Ang industriya ng medikal na turismo at mga turismo sa pagluluto ng bansa ay naging medyo
mabibili, salamat sa mosaic nito ng kultural na pamana at isulong ang medikal na teknolohiya.

Ang pagbabangko ay lumago nang malaki sa mga nakaraang taon at maraming mga asset na dating gaganapin sa
Switzerland ay inilipat sa Singapore dahil sa mga bagong buwis na ipinataw ng Swiss. Ang industriya ng biotech ay
lumalaki, kasama ang mga gumagawa ng droga tulad ng GlaxoSmithKline, Pfizer, at Merck & Co.

lahat ng nagtatatag ng mga halaman dito, at ang pagdadalisay ng langis ay patuloy na naglalaro ng malaking papel
sa ekonomiya.

Sa kabila ng maliit na sukat nito, ang Singapore ngayon ay ikalabing limampung pinakamalaking kasosyo sa
kalakalan ng Estados Unidos. Ang bansa ay nagtatag ng malakas na kasunduan sa kalakalan sa maraming bansa sa
South America, Europe, at Asia. Sa kasalukuyan ay mahigit sa 3,000 korporasyon na maraming nasyonalidad na
nagpapatakbo sa bansa, na nagkakaloob ng higit sa dalawang-katlo ng kanyang output ng pagmamanupaktura at
direktang pag-export ng mga benta.
Sa kabuuang lupain ng 433 milya kuwadrado at isang maliit na pwersa ng paggawa ng 3 milyong katao, ang
Singapore ay nakagawa ng isang GDP na lumalampas sa $ 300 bilyon dolyar taun-taon, mas mataas sa tatlong-kapat
ng mundo. Ang pag-asa sa buhay ay nasa average na 83.75 na taon, na ginagawa itong ikatlong pinakamataas na
globally. Maliit ang katiwalian at ganito ang krimen. Ito ay itinuturing na isa sa pinakamahuhusay na lugar upang
mabuhay sa lupa kung hindi mo naisip ang mga mahigpit na alituntunin.

Ang pang-ekonomiyang modelo ng Singapore ng pagsasakripisyo ng kalayaan para sa negosyo ay lubhang

pinagtatalunan at mabigat na pinagtatalunan. Ngunit anuman ang pilosopiya, ang pagiging epektibo nito ay tiyak na
hindi maikakaila