ay ang kaisa-isang anak nina Don Santiago de los Santos at Doña Pia Alba. Ang pangalang Maria Clara ay bilang pagbibigay unlak sa Birhen de Salambaw at kay Santa Clara. Pinaniniwalaang nabuo si Maria Clara dahil sa pagsayaw ni Doña Pia sa fiesta ng Obando ngunit lingid sa kaalaman ng lahat, ang kanyang totoong ama ay si Padre Damaso. Mukhang europeo si Maria Clara ngunit ipinagpalagay ng lahat na dahil lamang ito sa paglilihi ng kanyang ina. Simula noong siya'y may edad na 14, nanirahan siya sa loob ng pitong taon sa beaterio upang tumanggap ng mga turong banal. Siya ang kasintahan ng bidang si Crisostomo Ibarra. Sapagkat tutol ang kanyang amang Padre Damaso kay Ibarra, siya ay ipinagkasunduang magpakasal sa isang Kastilang si Linares. Lubhang nalungkot si Maria Clara sa desisyong ito kung kaya't pinili niyang pumasok sa kumbento at magmongha. Sa huling kabanata ng nobela, inilarawan ang isang mongha na nakita ng dalawang guardia sibil sa taas ng bubong habang kumikidlat sa langit at malakas ang ulan. Siya ay kumakatawan sa isang isteryotipikal na dalagang Pilipina noong panahong iyon: Mayumi, relihiyosa, at magalang. [1]
Maria Clara’s Ancestors
María Clara de los Santos y Alba, commonly referred to as María Clara, is Ibarra's fiancée. She was raised by Capitán Tiago, San Diego's cabeza de barangay and is the most beautiful and widely celebrated girl in San Diego.[8] In the later parts of the novel, María Clara's identity was revealed as an illegitimate daughter of Father Dámaso, former parish curate of the town, and Doña Pía Alba, wife of Capitán Tiago.[9] In the end she entered local covenant for nuns Beaterio de Santa Clara. In the epilogue dealing with the fate of the characters, Rizal stated that it is unknown if M aría Clara is still living within the walls of the covenant or she is already dead.[10] The character of María Clara was patterned after Leonor Rivera, Rizal's first cousin and childhood sweetheart.[11] Crisostomo Ibarra Si Crisostomo Ibarra o Juan Crisostomo Ibarra y Magsalin ay ang pagunahing tauhan sa nobela ni Jose Rizal na Noli Me Tangere. Siya ay isang binatang nakapag-aral sa Europa at nang bumalik ng Pilipinas ay nangarap na makapagpatayo ng paaralan sa bayan ng San Diego. Personalidad Noli Me Tangere Sa nobelang Noli Me Tangere, si Ibarra ay nagmula sa isang mayamang pamilya sa bayan ng San Diego. Siya ay bumalik sa Pilipinas nang kanyang mabalitaan ang pagkamatay ng kaniyang ama na si Don Rafael Ibarra, na tiniwalag mula sa simbahang Katoliko dahil sa pagiging diumano'y pilibustero. Sa kaniyang pagbalik sa San Diego, muli niyang nakadaupang-palad ang kasintahang si Maria Clara. Nang nakita ni Ibarra na mabagal ang pag-unlad ng kanilang bayan, napagisipan niyang magtayo ng paaralan at maging guro. Sinimulan ni Ibarra ang plano niya sa tulong ng magsasakang si Elias na kalauna'y naging kaibigan niya. Gayunpaman, nabanggit ni Pilosopo Tasyo na marami nang naudlot na proyekto ukol sa pagpapatayo ng paaralan sapagkat tinututulan ito ng mga prayle, lalong lalo na si Padre Salvi, sapagkat sila ay nangangamba na ang paaralang ito ay maging banta sa kanilang kapangyarihan sa San Diego. Nang kalauna'y hindi natiis ni Ibarra ang pangungutya sa kaniya ng mga prayle at sa isang piging, kaniyang nilusob si Padre Damaso, na siyang nagpataw ng ekskomunikasyon sa kaniyang ama. Ito ang naging mitya ng ekskomunikasyon at pagkakakulong ni Ibarra. Nang kalauna'y tumakas si Ibarra at siya'y tinulungan ni Elias habang siya'y tinutugis ng mga Kastila. Kaugnayan kay Rizal Noong isinulat ni Rizal ang Noli Me Tangere, inilahad niya rito ang mga kalapastanganang ginagawa ng mga prayle sa mga Pilipino noong panahon ng kanilang pananakop. At gaya ni Ibarra, inilarawan ni Rizal ang 'di makatarungang lipunan na kinabibilangan ng pangunahing tauhan ng nobela. Si Ibarra, kahalintulad ni Rizal, ay nagkaroon ng karanasang makapag-aral sa Europa at mamulat sa iba't-ibang suliranin ng mga bansa roon. Karagdagan pa, maituturing na isang magandang kaugnayan kina Ibarra at Rizal ang masidhing pagpapahalaga nila sa edukasyon. Sa kalaunan, si Ibarra ay magbabalik sa katuhan ni Simoun sa nobelang El Filibusterismo.
Crisostomo Ibarra’s Ancestors
Don Juan Crisostomo Ibarra is the son of Don
Rafael Ibarra - a landlord in the town of San Diego, member of colonial Philippines' high society and a Creole (Insulares). His father - Don Saturnino Ibarra, was also a Creole and was the one to purchase the Ibarra estate in San Diego. Natives say that the estate's forest is enchanted. Don Saturnino's father is Don Pedro Eibarramendia (Eibarramendia shortened to Ibarra) who was a Peninsulares and towards the end of the novel turned out to be the root of Elias' misfortunes. Elias had saved Crisostomo from the arresting authorities.
Don Juan Crisostomo Ibarra studied in Europe.
He returned to the colony of Las Islas Filipinas to set up a school. The novel tells us that Filipinos were already aware of the colony's economic stagnation and that education was the key to an economic miracle for Las Islas Filipinas. He also was set to marry Maria Clara de los Santos. Don Crisostomo found out that Padre Damaso - a powerful friar, had desecrated his father's grave and ordered the remains moved to the Chinese cemetery. The gravediggers had thrown the carcass into the river instead. Despite this, Crisostomo set aside the sins of the friar and pursued his dream to set up the school. At one time, he lost his patience and almost butchered the frayle, who as guest continued to bad mouth Crisostomo's father at his own table. Because of this, Crisostomo was excommunicated. However, it was soon repealed thanks to Crisostomo's connections with high ranking government officials particularly the Captain-General.
In the meanwhile, an armed revolution broke out
which was organized by former members of the aristocracy but met misfortune due to the abuse of the frayles and peninsulares. Among the organizers were Don Pedro (husband of Sisa) and Elias who plays important roles in the novel. Don Crisostomo Ibarra is implicated in the revolution together with other members of the Filipino aristocracy including Maria Clara's father, Don Santiago de los Santos (Capitan Tiago). In the end, Crisostomo loses his home, fiance and everything. The novel narrates that the misfortune is due to the superstitious and medieval thinking of Philippine society which Jose Rizal blames on the friarocracy.
The strength of character of Don Crisostomo
Ibarra seems to dwell on his social status, lineage from iberian ancestors, wealth, education and connections with powerful persons from the Gobernadorcillos to the Captain-General of Las Islas Filipinas. His soulmate amongst the lower class (Elias) still was educated and a former member of the aristocrat family brought down by the religious fanaticism and superstition of Philippine society.