1 My Husband's Kisses

My Husband's Kisses
by SiMarcoJoseAko
Past is a good place to visit but certainly not a good place to stay. #BSS1
=================
Bachelor Stories Series 1: My Husband Kisses
MONTEMAYOR SERIES Copyright © Marco Jose (SiMarcoJoseAko) #BSS1
This is a work of fiction. Names, characters, businesses, places, events and

incidents are either the products of the author's imagination or used in a
fictitious manner. Any resemblance to actual persons, living or dead, or actual
events is purely coincidental.
Do not distribute, publish, transmit, modify, display or create derivative works

from or exploit the contents of this in any way. Please obtain permission from the
author.
This story is inspired of lostmushroom (Alchi Levy), she was the first person to
comment in this story, but this story has its own plot, characters, names and
scenes.
Also note that this story is not for publishing.
Started: Feb 2014-May 2014 (COMPLETED)
Prologue
"So, we meet again? How are you? Did you fuck a lot of men?" He said coldly to me
while wearing a smirk. I try to hold my emotion. Ayokong maging mahina sa harap
niya, ayokong maging isang talunan. Ako ang nang iwan, ako dapat ang maging
matapang. Ginusto ko 'to, ginusto ko.
"W-What are you talking about?" Tanong ko. Hindi siya nagpatinag, he just play with
the ballpen he's holding. Pinaikot-ikot niya iyon gamit ang mga daliri niya. I
looked at him, bagay na bagay sa kanya ang three-piece suit na suot niya. I miss
him, his touch, his kisses, his hugs, at lahat ng pwedeng ma-miss na sa kanya ay
miss na miss ko na. Naiiyak ako pero para saan pa? Ako naman ang dahilan kung bakit
nangyayari ang lahat ng ito at hindi siya.
"Feisty?" He smirked again. I can't see emotions, wala na ang masiyahin niyang
mukha. Hindi ko na rin maramdaman ang pagmamahal na bumabalot sa buo niyang
pagkatao. Isa lang ang nararamdaman ko at nakikita ko, Galit.
"M-Mr. Montemayor, I'm here for my work." Hindi ako mapakali. Dati-rati'y kapag
nag-uusap kami lagi siyang nakayakap mula sa likod ko at laging hinahalikan ang
leeg ko pero ano ngayon? Galit siya, galit na galit.
"Yes sweetheart, being a professional. I'm not including personal issues to my

work." He said calmly.
"Mr. Montemayor, I need to go. I have alot of things to do." Sabi ko para matapos
na ang pag-uusap naming ito.
"Scared?"
"N-no. I just need to finish those things." Please, matapos na sana 'to. Ayoko na
siyang makaharap.
"See you soon Freen." He smiled again. This is bullshit. Sana hindi ko na lang
tinanggap ang trabahong 'to. Hindi sana kami ngayon maghaharap at hindi ko na sana
muling mararamdaman ang sakit na naramdaman ko noon.
"Thank you sir." Lumabas agad ako sa office niya dahil hindi ko kayang makita
siyang ulit. Ayoko na, tama na ang isang beses na masaktan kami pareho, at hindi ko
na kakayanin na makasama siya ulit. Tomorrow, I'll submit my resignation letter.
***
This story is not for publishing.
=================
Chapter One
ONE
"Deal with it, sweetheart." Why he needs to do this? Tapos na kami hindi ba? Pero
bakit kailangan pa niyang balikan ang nakaraan?
"Levinn, what do you want? Ito na ang resignation letter ko pero ayaw mong
tanggapin? Ano pa bang gusto mo?"
"You. I want you, hindi pa ba malinaw sa'yo? I want your fvcking body." Don't cry
Freen. You're brave. He's just provocking you. I mumbled to myself.
"We're over." Ayoko nang makipagtalo sa kanya. Matagal na kaming tapos, matagal ko
nang tinapos ang lahat sa aming dalawa.
"We're not yet over sweetheart, remember? I'm your husband." He smirked.
"My husband is not a beast."
"But you're the one who made me beast." Mabilis niyang sagot. Gusto ko nang sumuko.
Bakit ngayon pa? Bakit sa dami ng pwede kong makuhang trabaho sa Montemayor Empire
pa? Bakit? Ipinikit ko ang mga mata ko at pilit kong pinakalma ang sarili ko.
"I'm lusting on you, a slut like you. Hindi ko ugaling mag higanti sa mga tulad
mong manloloko, pero gusto kong paglaruan ang mga walang kwentang babae na tulad
mo." Slut. Hindi niya ba alam na nasasaktan din ako? Masakit na sabihan kang
manloloko at walang kwenta at mas masakit na sabihan kang pokpok sa taong mahal at
importante sa'yo. He even don't know my reason why I needed to break our marriage.
May rason pero hindi ko pwedeng sabihin sa kanya, at pagkatapos ng ilang taon na
pananahimik ko ito pa pala ang mapapala ko.
Pinipigilan kong umiyak sa harap niya pero hindi ko kinaya, unti-unting tumulo ang
luha ko. Nasasaktan ako, hindi ko alam na mas masakit pala kapag yung taong mahal
mo ay itinuturing kang isang basura at walang kwenta.
"Why are you crying?" He asked na para bang sinasabi niyang hindi ka dapat umiiyak,
na ginusto mo 'to at panindigan mo ang mga consequence na kahaharapin mo.
"I'm not crying." I agressively wiped my tears.
"Wala kang karapatang umiyak sa harap ko, you're the one who left me, right?" Gusto
ko nang umalis sa opisina niya pero hindi ko magawa. Gusto ko nang lamunin ng lupa
ngayon para hindi na marinig ang mga sinasabi niya. Gusto ko na ring mamatay. Hindi
ko pinagsisihan ang ginawa kong pang-iiwan sa kanya dahil para sa ikabubuti niya
iyon.
"Please...stop." I'm begging him to stop.
"Stop? Ikaw ba? Tumigil ka ba noong hinabol kita? Did you even look at me when I'm
calling your name? Hindi diba?" I remembered the time when I'm leaving him.
Nagmamakaawa siya na h'wag ko siyang iwan, pero hindi ko siya pinakinggan. Hinabol
niya ako hanggang sa labas. Hinabol niya rin ang sasakyang sinasakyan ko. Pero wala
akong nagawa kung hindi ang umiyak lang. Gusto ko siyang balikan, pero mababaliwala
ang lahat. Gusto kong tumigil ang sasakyan at bumaba at sabihing hindi ko na siya
iiwan dahil mahal na mahal ko siya.
"We're not yet done, hindi ako titigil hanggat hindi ko nasisira ang buhay
mo, Freen." Magagawa ba talaga niya iyon? Magagawa ba talaga niyang sirain ang sira
ko nang buhay?
"Mag reresign ako." Matigas kong sabi. Ayaw tumigil ng mga luha ko sa pagtakas mula
sa mga mata ko at para bang wala siyang pakealam kung umiyak ako sa harap niya.
"You signed a contract, kakasuhan kita at makukulong ka." Banta niya. I clenched my
fist. He is Levinn Vincent Montemayor, and what he wants, he gets.
Nakita kong ngumisi siya. Nakaupo parin siya sa swivel chair niya at pinaiikot ikot
ang ballpen na hawak niya sa kamay niya.
"Bakit natahimik ka? Natatakot ka? You should be afraid of me. I know you know who
I am." He smirked again. A smirk like a demon has.
"I-I'll work with you, haharapin ko ang gusto mo. Wala na akong pakealam kung buhay
ko ang nakasalalay dito. Wala na akong pakealam kung sino ka pa, sirain mo na ang
buhay. Wala na akong pakealam doon dahil matagal nang sira ang buhay ko." Tinignan
ko siya ng diretso sa mata. Alam kong hindi ko na siya matatakasan pa, alam kong
wala na akong magagawa kung tatakbuhan ko siya. At isa lang ang naiisip kong
paraan, ang harapin siya.
"That's my ex-wife." Yes. I am her ex-wife and he's definitely my ex-husband. We

were annulled three years ago.
"I-I'll go ahead." I said at dali-daling lumabas ng office niya. Pagkalabas ko

nakita ko si Sindy na tumingin sa akin. She's the executive secretary of the CEO
and President of Montemayor Empire.
"Freen, are you okay? Bakit namumula ang mata mo?" Tanong niya. I just smiled.
Ayokong ipahalatang umiyak ako.
"Wala 'to, may sakit lang ako. Sige una na ako, may pinapagawa pa kasi sa akin si
sir." Pagdadahilan ko. Dumiretso ako sa cr para mag-ayos, ayokong makita nila akong
kawawa. Wala silang alam sa nangyayari, pero ayoko paring makita nila akong ganito.
I make sure na walang bakas ng iyak o kahit ano pa man sa mukha ko bago lumabas ng
cr. Dumiretso ako sa pwesto ko at pinagpatuloy ang ginagawa ko.
Isa akong licenced Civil Engineer, nakapasa ako sa board at nakapag-masteral din
ako. My boss assigned me here, dahil may kontrata ang company ko pati ang
Montemayor Empire. May itatayong bagong building which is kailangan ng engineer na
titingin. But it was a wrong decision sa pagpayag kong ako ang maging assigned
engineer sa itatayong building. Maling mali dahil makakasama ko na naman siya.
"Freen, hindi ka pa mag lulunch?" It's Lori. Isa sa mga nakilala ko agad dito kahit
one week palang ako dito.
"Mamaya na, tatapusin ko lang i-check ang isang 'to." I'm currently checking one of
the design of the building na itatayo. Pinasa na sa akin ng architecture department
ng kompanya ang mga designs at ichecheck ko na lang kung pwede iyon o hindi.
"Sige mauna na kami." I just smiled. Pinagpatuloy ko ang ginagawa ko. Kailangan
kong ituon sa iba ang atensyon ko, ayokong alalahanin ang nangyari kanina. Mahigit
kalahating oras akong nag-check ng designs ay tinamaan ako ng gutom. Tapos na ang
lunch pero mag lulunch parin ako, dahil ipinadala lang ako dito ay pwede naman
akong mag lunch kung kailan ko gusto. Hindi naman kasi ako empleyado ng Montemayor
Empire. Pumunta ako mag-isa sa canteen, halos dadalawa na lang ang naroroon at
kumakain dahil office hours na.
Bumili lang ako ng kakainin ko at naghanap na ng pwesto. Sa may dulo ako naupo
dahil gusto ko ring mapag-isa. Kumakain ako ng biglang nag-ring ang phone ko.
Unknown number, hindi ko ugaling sumagot ng unknown number pero sinagot ko pa rin
and I was shocked who was it.
"Umakyat ka dito sa taas, now." Sabi ng maawtoridad na boses sa kabilang linya. It

was him. It's Levinn.
"K-kumakain pa kasi ako." I said.
"Kanina pa ang lunch at wala akong pakealam kung kumakain ka, basta umakyat ka
rito." Then he hang up. I sighed. How did he get my number? Of course he will know
it! Marami siyang connection. Iniwan ko na lang ang pagkain ko kahit na hindi ko pa
masyadong nagagalaw iyon, uminom na lang din ako ng tubig para maibsan ang gutom
ko.
"Sindy?" I asked.
"Pumasok ka na, kanina ka pa hinahanap ni sir." She smiled at me.
"Sige salamat." Pumasok na ako sa loob. I saw him talking to someone.
"Yes, I love you too dear." I heard him said sabay baba ng phone niya. It must be
his girlfriend.
Hindi ako nagsalita. Hinintay ko siyang magsalita. He looked at me from head to

fooit na para bang kinikilatis ang kanyang kaaway. Kaaway? Sabi ng isang bahagi ng
utak ko. Kaaway ang tingin niya sa akin.
"I want you to join me with my lunch." He said. What? Mali ba ako ng pagkakarinig?
Samahan ko raw siya mag lunch?
"S-sir?" I said to confirm it.

"Don't assumed na niyayaya kitang mag-lunch, it's a lunch meeting with the
Architecture Department." Tumango lang ako. Tumayo na siya at naunang lumabas ng
pinto at tsaka ako sumunod sa kanya.
"Sindy, hold all my phone calls and meetings." He said at nag tuloy-tuloy sa
paglalakad. Pumasok siya sa elevator, and I don't know kung susunod ba ako o hindi.
Tinignan niya lang ako nang malamig.
"What? Tatanga ka na lang diyan?" He said kaya napapasok ako bigla sa elevator.
Nasa kabilang dulo siya at ako naman nasa kabilang dulo rin. Bumukas ang elevator
sa ground floor.
"The meeting will be held in the Shrintie Hotel, don't be late." Sabi niya at
sumakay sa kotse niya. So hindi niya ako isasabay sa kanya? Buti na lang dala ko
ang bag ko at may ipambabayad ako sa taxi. I sighed, alam kong galit na galit siya
sa akin. Pinaandar na niya ang kotse niya at tinanaw ko na lang 'yon.
"Miss, sabay ka na sa akin. Papunta rin ako 'don." Bigla akong napalingon sa
nagsalita sa may likuran ko. He is very familiar. Lumapit siya sa akin while
wearing a big smile.
"I'm Carlos. President of Architect Department." He smiled at me. Kaya pala parang
familiar siya. Siya pala ang President ng Architect Department. Nakita ko na siya
nung pumunta ako sa Architect Dep.
"I can't believe Levinn can do that to a beautiful lady like you." He said.
"It was nothing, salamat sa offer pero mag tataxi na lang ako." I said and smiled
at him.
"I insist, tsaka hindi ako kasing sama ng isang 'yon para iwan ka. Pareho lang tayo
ng pupuntahan kaya tara na." Inakay niya ako papunta sa sasakyan niya. Pinagbuksan
niya rin ako kaya sumakay na ako. I feel so relieved na may mga lalaki pa ring
gentleman sa Pilipinas. Kilala ko rin naman siya kaya sumakay na ako. I saw him na
umikot at sumakay narin. He started the engine at nag-drive papunta sa hotel.
"By the way, he's my long lost cousin. I'm Carlos Montemayor." I was stunned.
He's a Montemayor too.
***

=================
Chapter Two
TWO
"Thank you for the ride." I said then smiled at him. I guess he's really a great
man. Marami-rami akong nalaman sa kanya habang nakasakay ako sa sasakyan niya.
Siya ang tinalaga ng lola niya bilang president ng Architecture Department dahil
'yon ang propesyon niya. He's twenty four yrs. Old at single. Natawa nga ako nang
sinabi niyang maraming nanliligaw sa kanya pero hindi niya sinasagot. Nandito kami
ngayon sa labas ng restaurant at hindi muna kami agad pumasok.
"It's okay. Hindi ko naman kayang iwanan ang isang babaeng tulad mo na iwan na lang
doon." He softly chuckled which makes him more handsome.
"If you don't mind, may I ask what is your relationship to that jerk?" He said.
Napayuko ako. Iniiwasan ko ang ganoong tanong pero hindi ata ngayon. I can't say na
dati ko siyang asawa na iniwan ko siya kaya siya nagkaganoon. At kung hindi ako
nagkakamali hindi nito alam na ikinasal na pala ang pinsan niya.
"I see, don't mind it. Wala kasi akong balita sa kanya ever since. I spent my
entire life in America to study." He said.
I deeply sighed. "He's my ex-husband." I finally said it. Siguro naman

mapagkakatiwalaan ko naman siya diba? Marami na rin akong nalaman sa kanya at
siguro mas maganda kung alam na rin niya kahit ang bagay lang na iyon.
"Oh. Kaya pala, so tara na? Pasok na tayo. Mukhang naiinip na yung dati mong asawa
oh." Sabay tingin niya sa loob ng restaurant. Hindi ko naman mapigilan ang sarili
kong lingunin ang tinitignan ni Carlos. Alam ko na naman ang iniisip niya eh,
malandi ako at isa akong kaladkaring babae. Pinipigilan kong umiyak. Ito na naman
ako.
"Let's go." I said. Pumasok na kami sa loob at nakita namin silang lahat na tila
para bang naiinip.
"Good afternoon. I'm sorry for being late. We just need to talk at some important
matters." Pagdadahilan niya sa kanila. I just smiled at them, at hindi ko
sinasadyang mapatingin sa kanya. He's looking at me or should I say glaring at me.
Disgust was written all over his face.
They just smiled back ang nodded. We were seven in the table at halos lahat sila ay
nagsisiguwapuhan. Yes, you heard it right. Ako lang ang babae sa table. I don't
know why pero panay ang puri nila sa akin, and some of them were asking me if I
have a boyfriend. I just smiled and didn't answer their question.
Carlos always accompany me in the discussion, he keeps asking me what is my idea

about the building we will constract. I shared my idea and tackled what is my
opinion. They agreed for what I say at dinagdagan nila. Carlos and his team ang
gagawa ng design and I'll be the one who will check it. I'll work with them.
Nakilala ko rin ang mga nasa table, which is mga magpipinsan lang din at iba ay
miyembro ng board. Nakilala ko si Lucas, Miguel, Alvinn, and Luire. Lahat sila ay
nagtatrabaho sa Montemayor Empire at lahat pala sila ay mga big boss ko. Ang iba
pala sa kanila kagaya ni Sir Lucas and Alvinn ay naki-join lang sa lunch meeting
which is dapat kami lang ni Levinn, Sir Chace, Sir Miguel and Carlos.
When Levinn finally adjourned the meeting they stood up at nakipagshake-hand sa

akin. They were saying a lot of compliments and I just gave them a sweet smile.
"Hey, sasabay ka sa akin?" Carlos asked. I was about to answer his question when
Levinn suddenly talked to me.
"Freen, we're going to talk with some important matters too." He said empasizing
the word important.
"Oh. I see, so see you tomorrow Freen. Bye." Carlos said, sumunod na siya sa apat
niya pang pinsan.
Kami na lang ang naiwan dito sa restaurant at iilan na lang din ang kumakain. I'm
so nervous when I met his deadly glared.
"Hey slut." I was shocked at what he said. I can't really believe he keeps calling
me by that endearment. That's not endearment, he's insulting you! Sabi ng ibang
bahagi ng isip ko.
"L-Levinn." I said stammering. Pinipigilan ko ang emosyon ko dahil masakit ang

sinasabi niya at mas lalong nakapagpasakit dito na sa mismong bibig pa niya galing
iyon. Sa taong mahal mo pa.
"Did you enjoy their accompany?" He said with full of sarcasm.
"I-I don't know what you are talking about." Bakit siya naging ganito? Nasaan na
ang dating Levinn Vincent na malambing? Na minamahal ko? Ito ba ang epekto ng
ginawa kong desisyon? Ito ba?
"You really don't know? How stupid you are sweetheart. So you and Carlos, tell me.
Did he already fvck you? Sino mas magaling sa amin? Tell me sweetheart." He said
while smirking. Napatayo na ako ngayon dahil sa sinabi niya, I can't endure the
pain. I tried to hold my emotions para hindi ako umiyak sa harap niya. Wala rin
siyang karapatan na sabihan o tanungin ako ng ganoon. He's my first. I gave all
what I have to him, dahil mahal na mahal ko siya. Siya lang ang bukod tanging
lalaking dumaan sa buhay ko, wala ng iba pa.
"Kung wala ka nang magandang sasabihin aalis na ako." Matapang kong sabi sa kanya.
"Try me. Subukan mong lumabas sa pinto. I swear you won't like what I'm going to do
to you." I froze. His authoritive voice. His voice na dating malambing, kalmado,
masaya at parang musika sa mga tainga ko. Nawala na ang lahat ng iyon. Nawala na
dahil sa kagagawan ko.
"L-Levinn stop.." I failed. I cry again.
"Tell me sweetheart, do you want me to fuck you? I can fvck you in my car, I can
fvck you while my driver's watching us. I can fvck you anytime, anywhere I want."
He whispered in my ear.
"Stop...please." I said. Ramdam na ramdam ko ang mainit na likido na umaagos sa mga

pisngi ko.
"Tell me sweetheart. I'll buy your fvcking flesh right now if you want. I can give
you a memorable fvck today. Babayaran kita kahit triple ng sinasahod mo every month
sa kompanya ko." He said. I clenched my fist. He don't have the rights para sabihin
'yon sa akin. He don't have. I agressively wiped my tears flowing in my cheeks.
Lumaban ka, Freen! Lumaban ka at h'wag mo siyang hayaang tapakan ka lang nang
tapakan!
"Una sa lahat, hindi ako isang bayarang babae. Hindi ako basta-basta pumapatol sa
mga walang kwentang lalaking kagaya mo. At sa ipinapakita mo, tama lang na iniwan
kita noon. Na hiniwalayan ko ang isang lalaking wala namang halaga sa buhay ko noon
pa man. Ngayon pa lang, hindi na ako nagsisisi na iniwan kita dahil alam kong tama
lang ang ginawa ko at nararapat lang sa'yo na iwan ka." I saw him clenched his jaw.
Nagbago rin ang anyo ng mukha niya at nagulat ako sa sunod niyang ginawa. Bigla
niya akong sinampal nang malakas. Umagos ang mga luha mula sa mga mata ko dahil sa
ginawa niya.
"Too confident Ms. Freen Laurel? You're a whore right? C'mon! Give me a hard sex!
H'wag kang umaktong matapang ka dahil alam kong mahina ka. Hindi mo pinagsisisihan
na iniwan ako? Fvck you, and you're right. I don't deserve someone like you." Hindi
ako makapaniwalang nagawa niya akong saktan. He even call me whore. Naramdaman ko
na naman ang mga luha ko. Tama na, hindi ko na kaya ang sakit. Ayoko na. Mas
gugustuhin ko pang mamatay na lang kesa ang taong nasa harap ko na mahal ko ay
sinasabihan ako ng ganito. Kailan man, hindi niya ako nagawang saktan dahil alam
kong mahal niya ako at ipinangako niya iyon sa akin. Pero ano? Sinampal niya lang
ako at para bang wala siyang pakealam kung nasaktan niya ako o hindi.
"You don't have the rights para tawaging akong whore and I don't want to waste my
time with you. Hindi mo kayang tustusan ang pangangailangan ko." Pilit kong
nagpakatapang sa harap niya, kahit naiiyak ako. Dignidad na lang ang mayroon ako
pagdating sa kanya. Tumalikod na ako at akmang aalis na ako ng bigla niyang hatakin
ang braso ko.
"So sino ang may kayang magtustos sa pangangailangan mo? Si Carlos? Mga pinsan ko?
O yung mga mayayamang matatanda na binili na yang katawan mo?! Nakakadiri ka Freen,
nakakadiri ka. I can't believe na nagpakasal ako sa isang tulad mong malandi at
pera lang ang hanap--" I slapped him, hard. Dignidad ko ang tinatapakan niya at
wala siyang karapatan doon. Tuloy tuloy ang pag-agos ng luha ko. Nasasaktan ako
hindi dahil sa paghawak niya nang mahigpit sa braso ko. Kung hindi dahil sa mga
pinagsasabi niya sa akin.
"Wala kang kwenta Freen, wala kang kwenta. You're just one of those girls na
pinagparausan ng katawan ko. Pinagsisisihan ko na pinakasalan at minahal ko ang
isang tulad mo. Buong buhay ko Freen, pinagsisihan at pagsisihan ko na nakilala ko
ang isang tulad mo." Ang sakit. Sobrang sakit na sa bibig niya mismo iyon
nanggagaling. Ang sakit dahil siya ang unang lalaking minahal ko. He's my first, I
gave him my virginity, my life and everything I have. At handa rin akong magkaroon
ng pamilya kasama siya. But it was all ruined because of me. Dahil sa akin.
Binawi ko ang braso ko at tumalikod sa kanya. Umiiyak ako habang papalabas ng

restaurant. Ang sakit ng mga pinagsasabi niya sa akin. Hindi man totoo pero ang
sakit parin. I loved him and I'm still loving him.
Nag-abang ako ng taxi. Uuwi na ako, ayoko na munang pumasok sa opisina dahil baka
makita ko siya.
"Freen." I heard his voice. Hindi ako lumingon, tama na.
Nang may dumaang taxi ay agad akong nagpara at sumakay. Doon sa taxi pinagpatuloy
ko ang pag-iyak ko, tinanong pa ako ng taxi driver kung ayos lang ako. Tumango
lamang ako. Pagkarating ko sa apartment na tinutuluyan ko ay agad akong pumasok sa
kwarto ko at nagpahinga.
He is not worth of my tears.
***
=================
Chapter Three
TWO
"Sige subukan mong lumapit! Sasapakin na talaga kita!" Banta ko sa kanya dahil
bigla na naman siyang sumulpot sa harap ko at lapit nang lapit sa akin. Kung hindi
ko lang talaga kilala ang gagong 'to, pinagkamalan ko na 'tong manyakis at gusto
akong pagsamantalahan!
"Ayaw mo na ba akong makita? Hindi mo ba namiss ang boyfriend mo?" Nakangiti niyang
sabi. Umirap naman ako sa ere dahil sa sinabi niya.
"Mr. Montemayor, how many times did I warned you na hindi kita boyfriend at lalong
hindi mo ako girlfriend? Gusto mo bang sipain ko yang a-ano mo, y-yan." Sabay nguso
sa pagkalalaki niya. Tinignan niya naman ito at parang batang amuse na amuse sa
sinabi ko. I was shocked when he sudddenly grabbed his crotch na nagpalaki ng mga
mata ko. Tinignan niya ako habang hawak iyon.
"This? Paano tayo makakagawa ng baby kung sasaktan mo si Jr.? Balak ko pa naman na
magkaanak tayo ng mga walo." He said. Ako magkaanak sa kanya? Maisip ko pa nga lang
ang ideyang maging boyfriend siya nanlulumo na ako eh at buti binitiwan na niya
iyon dahil sisipain ko na talaga siya!
"Manyak ka 'no?! Lumayas ka nga sa harap ko!"
"Ang pakipot mo naman Freen, ako na nga ang lapit nang lapit sa'yo at baka hindi mo
alam na alam ko na pinagnanasaan mo rin naman ako. Tipong may malaki akong hubad na
larawan sa kwarto mo." He said. Ang kapal, ang kapal kapal! Binilisan ko pa ang
paglalakad ko pero may apat atang paa ang lalaking ito at nasasabayan pa rin ako.
Bigla siyang umakbay sa akin, yung tipong nakaakbay talaga nang sobra to the point
na magdikit na ang mga katawan namin.
"Alam mo kasi Freen, bakit hindi mo pa aminin na gusto mo rin ako? Ako nga halos
ipagkalandakan ko sa buong campus na tayo na eh, tapos ikaw todo tanggi pa.
Nakakasakit kaya iyon ng feelings." Sabi niya sabay lagay ng kamay niya sa may
dibdib niya, tipong effects ng pag-iinarte niya.
"Bakit mo ba kasi ako nagustuhan? Ang dami-daming babae diyan na bagay sa'yo eh!"
Singhal ko sa kanya. Ang daming babae ang nagkakandarapa sa kanya tapos siya itong
baliw na baliw sa akin. Ang ganda ko ha!
"No choice ako eh-OUCH!" Bigla ko siyang siniko sa tiyan niya. Itong lalaking 'to
mapapatay ko na!
"Ewan, basta gusto na lang kita makasama. Gusto ko sa'yo lang ako magkakaanak,
bubuo tayo ng one big happy family!" Abot ang tenga na sabi niya sa akin.
"At talagang big? Saan naman nanggaling yung big na yun aber?!" Pinagtitinginan na
kami ng ibang mga estudyante. Sino ba naman hindi titingin sa amin kung ang isang
Montemayor ay nakaakbay sa'yo?
"Oo nga, I imagined my self with you and with our children."
"Children? Plural? Adik ka?"
"Sa'yo ako adik. So ano? Mag-approve ka na ba sa plano ko, para masimulan na natin
ang paggawa ng bata?" He winked. Kaya siniko ko ulit siya pero parang wala namang
talab dahil ang tigas tigas ng katawan niya. Madalas din kasi ang gagong 'to sa gym
at minsan na rin niya akong sinama. Gusto raw niyang ipagmalaki na girlfriend niya
ako.
"Paano mo itutuloy yung plano mo kung wala ka namang ginagawa para matupad 'yon? Eh
halos kaliwa't kanan nga ang pambababae mo." Inismiran ko siya. Akala niya naman
hindi ko alam ang mga babae niya! Naku talaga, kukurutin ko talaga ang lalaking 'to
gamit ang nail cutter!
"Selos ka naman? Pinagseselos nga kasi kita." Nagulat ako ng bigla kaming lumiko.
"Hoy doon ang klase ko!"
"Tuesday ngayon at wala kang klase sa Philosophy. May break ka ng one hour and
thirty minutes." Sabi niya. Tumaas naman ang kilay ko sa sinabi niya.
"Kabisado mo schedule ko?"
"Naman! Loyal boyfriend ata 'to!" He said. Napangiti ako. Siraulo talaga ang pagka-
obssesed ng lalaking 'to sa akin.
"Alam mo Freen, kung hindi ka lang pakipot matagal nang tayo."
"Hindi nga kasi ako pakipot! Ayaw ko lang sa'yo." Sagot ko sa kanya.
"So pwede ba kitang ligawan?" He asked.
"Matagal ka nang nanliligaw diba? Two years na?" Sabay tawa ko. Tinatapakan ko yung
ego ng lalaking 'to. Sa dalawang taon namang panliligaw niya sa akin, para na ring
mayroong namamagitan sa amin dahil kung itrato ako ng lalaking 'to, para bang asawa
niya ako.
"Ang sama mo! Alam mo naman palang matagal na akong nanliligaw pero pinapaasa mo
lang ako." Ngumuso siya. Montemayor, why you need to be this cute?
"Oh? Panliligaw pala ang ginagawa mo? Akala ko kasi nang-aasar ka lang eh." Alam
kong ang pangit tignan sa lalaki ang nakanguso pero sa kanya kasi bagay. Ang gwapo
nga ng mokong eh!
"Lagi na lang ako ang kawawa sa relasyong 'to! Mag-devorce na nga tayo--OUCH! Ano
ba! Kanina ka pa ah. Hahalikan na kita diyan!" Bigla ko siyang binatukan. Dumiretso
kami or should I say kinaladkad niya ako sa likod ng school. May mga puno at may
combination ng bermuda at carabao grass. Dinala niya ako sa ilalim ng puno ng
Balete. Pero dahil sa kurot ko nalipat kami sa ilalim ng puno ng manga. Sino ba
naman kasi siraulong lalaki ang dadalhin ka sa ilalim ng puno ng balete diba? Siya
lang.
"Freen, bakit ayaw mo akong ipakilala sa parents mo?" Tanong niya. Natigilan ako
bigla pero hindi ko iyong ipinahalata sa kanya.
"Manahimik ka nga diyan! Mag-aaral ako." Sabi ko, pero kinuha niya lang ang libro
na hawak ko at bigla akong hinalikan. Ginawa niyang pantakip ang libro sa mga mukha
namin.
He's really naughty.
I sighed. Huminga muna ako nang malalim bago pumasok sa Montemayor Empire. Apat na
araw na akong absent dahil ayaw ko pa siyang makita. Hindi ko kayang maging
masokista para tanggapin ang mga pinagsasabi niya. He's very different sa dating
Levinn na minahal ko. Napakalayo at hindi ko pa alam kung babalik pa siya sa dating
Levinn. Yung makulit, malambing, at mahal na mahal ako.
"Good morning Ms. Laurel." Bati sa akin nung receptionist. I just smiled at her.
Tumuloy na ako sa elevator. I looked at my wrist watch. I'm one hour early. Sinadya
ko yun para maiwasan siya. Halos gabi-gabi ako umiiyak dahil sa mga pinagsasabi
niya sa akin. Walang babae ang hindi masasaktan sa mga pinagsasabi niya. I pressed
the 32th button. Magsasara na sana yung elevator ng may mga kamay na humarang doon.
I looked at him. Yes, it's him again. Pumasok siya and pressed the top floor.
Tahimik lang at walang nagsasalita sa aming dalawa. Nakaramdam ako ng takot, galit
at kaba.
Ipinikit ko ang mga mata ko at pinakalma ang sarili ko. Nagiging nerbyosa na ako
nitong mga nakaraang araw. I can smell his manly perfume. I know that smell, iyon
ang pabangong ibinigay ko sa kanya when we were in college. Regalo ko sa kanya iyon
nung birthday niya dahil sabi niya regaluhan ko siya.
Tumunog na ang elevator kaya hinanda ko na ang sarili ko. I calm my self, when the
elevator opened agad akong lumabas, pero hindi ko pinahalata na nagmamadali ako.
Ayaw ko siyang makita, o marinig man lang ang boses niya. Nagkaroon na ng takot sa
sarili ko, sa puso ko sa tuwing lalapit ako sa kanya. Ibang-iba na ang presensya
nya sa akin.
Lumipas ang mga oras. Ang daming trabahong nakatambak sa site ko ngayon. Kaya
kailangan kong mag-overtime mamaya. Kailangan kong i-check at pag-aralang mabuti
ang mga ipinapasa sa akin ng Architecture Department. Para kapag nasa site na
talaga kami ay wala nang masyadong aberya.
"Ms. Laurel, phone."
"Pa-transfer na lang." I said. Sinagot ko ang phone nang tumunog na ang line ko.
"Hello?"
"Ms. Laurel, please proceed to the Architecture Dept. The main architect wants to
talk with you."
"Sure." Then I hang up. Kinuha ko ang mga tapos ko nang tignan at dumiretso na sa
Architecture Department. I was shocked when I saw them. Mt. Olympus ba ang
Architecture Department at ang daming mga gwapo at magaganda?
"Wow. May napadalaw atang magandang dilag dito?" Biglang may sumulpot sa harap kong
chinito. Cute siya, at bagay na bagay sa kanya ang singkit niyang mga mata.
"Hi. I'm Steven Yeu. Singkit, cute, maputi, chinito. Pwede ka bang ligawan?—OUCH!"
He said while smilling. Napangiti naman ako doon pati narin sa babaeng nambatok sa
kanya.
"Ikaw! Napakalandi mong lalaki ka!"
"Aray ko naman babes, I just welcomed her in our Department nagselos ka naman
agad!" Namula yung babae kaya napangiti ako. Mahahalata mong may namamagitan sa
kanila base narin sa inakto ng babae.
"Hi. Huwag mo na lang siya pansinin okay? Abnormal yan eh. I'm Leira." She smiled.
Ang ganda niya.
"Hi. I'm Freen." Nakipagkamay ako. Nagsilapitan na rin yung ibang empleyado at
nakipagkilala.
"Freen!" Napalingon ako sa may pinto nang marinig ko ang boses ni Carlos. I smiled
at him.
"Long time no see." He said.
"Absent ako eh, nagpahinga." I said.
"Ah. So nakilala mo na sila?"
"Yes." I smiled.
"I was just joking. H'wag ka nang magalit oh." Napalingon naman ako sa nagsalita.
It's Steven at kinukulit si Leira.
"Oh? Nagbibiro ka lang? Ako rin eh, nagbibiro lang ako nung sinabi kong tayo na."
"Ganyan talaga yang dalawang yan, laging nag-aaway pero sweet." Napalingon naman
ako sa kanya.
Biglang kumalabog ang pinto ng Archi Departmen. Lahat biglang tumahimik, lahat
biglang napatigil sa kanilang ginagawa.
Hindi ko alam kung bakit ganoon ang reaksyon nila sa kanya. Sino ba siya? Maraming
tanong ang pumasok sa isip ko. Lalo na nang dumaan siya sa harap ko. Para bang ang
lamig.
"Alright, back to reality." Biglang nagsalita si Steven kaya umingay na naman. May
kanya-kanya na namang mundo ang mga tao sa loob ng Department. May nag-uusap, may-
nagaaway, may-nag tatrabaho. Pero siya? Umupo lang siya sa pwesto niya at inilabas
ang mga gamit niya. Seryoso siya na nakapagpadagdag sa lamig na nararamdaman ko
ngayon. Magkasalubong din ang mga kilay niya at seryosong-seryoso siya sa ginagawa
niya.
"Sino siya?" I asked Carlos, still looking at him. Nakita ko sa peripheral vision
ko na napatingin din si Carlos sa tinitignan ko.
"He's Justin Dan Smith. He's half filipino." It sounds so sexy, Justin Dan Smith.
Bigla siyang napatingin sa pwesto ko, and I met his cold gaze. His eyes are so
perfect. It's color gray, I could very see it. Inalis niya ang tingin niya sa akin
at muling itinuon iyon sa ginagawa niya.
"Wala siyang kinakausap dito, mailap, at trabaho lang ang iniisip." Carlos said to
me.
"I see. Anyway, sino iyong main architect na kakausapin ko?" Bigla naman siyang
napatingin kay Justin.
"Siya." At napatingin nadin ako kay Justin.
"Good luck, I need to go. May inuutos pa sa akin ang President. See you around.
Bye." He waved. Tinignan ko ulit siya. Dahan dahan akong lumapit sa kanya.
"Mr. Smith." I said. Hindi siya nag-angat ng tingin sa akin.
"I'm the Engineer in—"

"I know." His voice. Napaka-authoritive 'non, napaka-manly, at ang lakas ng dating.
"So, pwede ba nating pag-usapan—" He cutted me again. This time nakatingin na siya
sa akin.
"Do you think I'm going to waste my fvcking time? I'm here for work. So talk if you
want. I'll just listen." Umupo ako sa harap niya. Alam ko ang mga lalaking katulad
niya. I know how to deal with someone like him.
"So about the project—" Napatigil ako nang tumahimik na naman ang loob ng
Architecture Department. Nakaramdam ako ng mas malamig na presensya sa likod ko at
the same time sa harapan ko.
"Freen, to my office now."
***
=================
Chapter Four
FOUR
Warning: SPG 18+
Agad akong napatayo nang marinig ko ang boses niya. Hindi pa ako nakakapagsalita
nang bigla niya akong hatakin palabas ng Architecture Department. Kitang-kita ko
ang pagtataka sa mga mata nila. Wala akong magawa kung hindi ang magpahatak,
nasasaktan man ako pero wala pa rin akong magawa. Wala akong kahit anong ideya pero
para bang galit na galit siya at hindi ko alam kung anong dahilan.
Hinatak niya ako papasok sa executive elevator na tanging mga opisyal lamang ang
gumagamit. Agad niyang sinara iyon pagkapasok na pagkapasok naming dalawa. Ramdam
na ramdam ko ang galit niya at para bang may nakabalot na apoy sa paligid niya.
Alam kong galit siya, pero hindi ko alam kung ano ang dahilan. Ako ba? Ginagawa ko
lang naman ang trabaho ko pero bakit ganito? Tumunog ang elevator, agad siyang
lumabas at hinatak ako. Nagulat pa si Sindy na makita niya akong hatak ni Sir
Levinn.
"Hold on my phone calls, I don't want any to disturb us." At hinatak na niya ako
papasok sa loob. Binitiwan niya ako at humarap sa akin.
"Give me a valid reason." Mariing niyang sabi.
"W-What reason?" I said. I'm nervous. Kakaiba ang tingin niya, pinaghalo-halo ito.
Pero galit pa rin ang nangingibabaw.
"For fvcking Pete's Sake Freen! Don't fool me around!" Ramdam ko ang bilis ng tibok
ng puso ko sa sigaw niya.
"I—" Walang nalabas sa bibig ko. Nakatingin lang ako sa galit niyang mukha. Sa
galit na si Levinn. Natatandaan ko noong bibihira siyang magalit at kung magagalit
man siya, hindi iyon lumilipas ng oras dahil gusto kong pinag-uusapan namin agad
iyon.
"Why you did not report in my office for four days? What? You fvcked some of your
fvck buddies?" Nanlaki ang mata ko sa tanong niya. Agad na nangilid ang luha sa
gilid ng mga mata ko sa sinabi niya.
"No." Matigas kong sagot sa kanya.
"Then let me fuck you." Then he suddenly cupped my face and tried to kiss me.
Nagpumiglas ako pero mas malakas siya sa akin.
"L-Levinn." Pinulit ko siyang tinulak habang tuluyang ng bumagsak ang mga luha mula
sa mga mata ko.
He's kissing me. I can't feel anything, manhid na ata ang buong katawan ko. He bit
my lower lip kaya napanganga ako, he put his tongue inside my mouth. Wala akong
magawa kung hindi ang magpumiglas pero masyadong malakas at mahigpit ang
pagkakahawak niya sa mga kamay ko. Nagulat ako ng bigla niyang punitin ang suot ko.
"L--Levinn, please..." Umiiyak at halos nagmamakaawa ko nang sabi sa kanya. Hindi

ko kinaya ang ginagawa niya, nakasabunot ang isa niyang kamay sa buhok ko habang
hinahalikan ako. Ang isa naman niyang kamay ay nasa dibdib ko at malayang
pinaglalaruan iyon.
"L-Levinn please stop—" He kissed me again, bit my lips and invade my mouth. And I
was like a whore. I'm not kissing him back. Dahil kapag ginawa ko 'yon, parang
pinatunayan kong tama ang mga sinasabi niya sa akin. Nagulat na lang ako ng biglang
lumaglag ang paldang suot ko. Wala akong magawa kung hindi ang umiyak lamang nang
umiyak. Oo, siya lang ang bukod tanging lalaking dumaan sa buhay ko pero dapat ko
bang maranasan ang ganitong bagay?
"L-Levinn stop this." Gusto kong sumigaw, pero walang kahit anong boses na
lumabalas mula sa bibig ko.
"I'll fuck you as long as I want." At bigla niya akong binuhat papasok sa isang
pinto. Binuksan niya iyon gamit ang isa niyang kamay. Mabilis niyang sinara ang
pinto pagkapasok namin. Inihagis niya ako na parang isang bagay lang sa kama doon.
Yes, you heard it right. Bed.
He kissed me again, but this time it's more hard. I think my lips were now sore sa
sorang halik na ginagawa niya sa akin. Natanggal na niya ang pang-itaas niya, at
natanggal na niya ang mga butones ng uniform ko. Kung ito ang kapalit dahil sa
pang-iiwan ko sa kanya, magpapaubaya ako. Kahit na labag sa loob ko, gagawin ko.
"Kiss me back." He sounds like a king. He kiss me and I kiss him back. Ramdam ko
ang init na unti-unting nagliliyab sa loob ng katawan ko, siya ang una ko at huli
kong nakatalik. I put my arms around his neck. His one hand is massaging my breast
while the other one doing something in my womanhood. Bumaba ang halik niya sa leeg
ko, and leave a mark on it. Napatigil siya ng tumapat ang mukha niya sa dibdib ko.
"I miss these two fucking boobs." Then he bit my nipple. I cried in pleasure.
"L-Levinn." I moaned his name. He's now playing with my breast. He play with them
na parang isang sanggol at ang kamay niya ay may milagro nang ginagawa sa ibaba ko.
Wala na akong saplot ngayon at hindi ko alam kung paano niya 'yon nagawa kanina.
His lips are going down. Bumaba iyon sa tiyan ko papunta sa baba ko. He kissed the
side of it, he is teasing me. Hindi ako nagkamali sa akala ko, he licked my core,
he kissed it, play with it.
"Levinn..." I moaned his name
"Say my name again sweetheart." He said, then licked my core again. I'm breathless!
Hinahabol ko ang hininga ko sa ginagawa niya.
"L-Levinn." I said huskily his name. He thrust his tongue na mas lalong nagpawala
ng hininga ko. After so many years, ngayon ko na lang ulit ito naranasan.
"Please." I said. He licked it again. His mouth was so warm. Ayaw ng isip ko pero
gusto ng katawan at puso ko ang ginagawa niya. Naramdaman kong malapit na ako.
"L-Levinn." I shouted his name as sign of it. He didn't response and he just
continued what he was doing. Tumayo siya bigla.
"We're not yet done." Then he pulled off his pants pati boxer shorts niya at
undergarment niya. He's big. Nakita ko na siya dati, pero parang mas lumaki pa
iyon.
"I know I'm big." At pumunta ulit siya sa itaas ko. He kiss me again and tastes my
mouth, this time I response. Bigla siyang humiwalay sa akin at sumandal sa
headboard ng kama.
"Give me a head, sweetheart." Nanlaki ang mata ko. Hindi ako kumilos, tinignan ko
lang siya. Hindi ko pa nagagawa iyon sa kanya kahit kailan. Ayaw niya, pero this
time siya na mismo ang may sabi, ang may gusto. I was shocked ng bigla niyang
sabunutan ang buhok ko gamit ang dalawa niyang kamay.
"You're fvcking hot." Sabi niya. Itinapat niya ang bibig ko sa pagkalalaki niya.
"Now, give me a fuck." Itinutok niya ang pagkalalaki niya sa bibig ko. I tasted his
precum dahil sa ginawa niya. Wala akong nagawa. I open my mouth at ipinasok niya
ang pagkalalaki niya sa bibig ko.
"Move." He commanded.
I move, slowly but deep.
"Fvck Freen..." He moaned. I glanced at him and his eyes were close while he sexily
biting his lips.
Hinawakan niya ang buhok ko nang mahigpit and he fuck my mouth. Nasusuka ako pero
hindi ko masabi dahil may nakasalampak sa bibig ko.
"Ahhhh..it's so damn good." He moaned. Mas lalong bumilis ang paggalaw niya.
Nasusuka na ako, nahihirapan na akong huminga. Ilang minuto pa at mas lalo pang
bumilis ang paggalaw niya until I felt the liquid came from him.
"Ahhh." He moaned. Halos malunok ko ang inilabas niya. He removed his manhood in my
mouth.
"Swallow it." Tinakpan niya ang bibig ko kaya wala akong nagawa kung hindi lunukin
iyon. Masama man ang lasa pero ginawa ko iyon. I was shocked when he bent me over.
"Now. This is the best part." Pumuwesto siya sa likod ko and rub his manhood to my
core.
"Levinn." Nakaramdam ako ng takot.
"Beg slut, beg." Nakasabunot ang isa niyang kamay sa buhok ko. He is teasing me.
Hindi ko kaya ang ginagawa niya.
"Please," I said in a very low voice.
"I will." Then he entered me.

"Ahhh...why you are so damn tight?" He said. Naramdaman ko ang mainit na likidong
nagmula sa mata ko. I'm crying. When we were doing it in the past, he is so gentle.
Ipinararamdam niya sa akin na mahal na mahal niya ako. Madalas man naming gawin
pero hindi parin mawawala ang pagmamahal niya sa akin. Hindi niya ako hinahayaang
masaktan, o umiyak man lang. But now? He change. At hindi ko na alam kung babalik
pa ba siya sa dating Levinn Vincent Montemayor na minahal ko.
"Ahhh, fuck!" He moaned. Bumibilis ang paggalaw niya. Tanging hikbi lang ang
naisagot ko. Hindi ako makaramdam ng sarap dahil manhid na ang buo kong katawan.
"You're fvcking good Angela..." Libo libong patalim ang tumusok sa dibdib ko sa
narinig ko. He called another name, not my name. I think I deserve this.
"Slut, malapit na ako..." Nahihirapan niyang sabi sa akin. Nararamdaman ko rin na

malapit na ako.
"Ahhhh.." And then he cum inside of me, we both reached our climax. Mabilis siyang
humiwalay sa akin.
"That's great. Ang sarap mong babuyin." Matalim niyang sabi at tsaka niya pinulot
ang mga gamit niya at lumabas ng pinto. I just cried. Napakahina kong babae,
napakahina ko. Sobra. I closed my eyes and everything went black.
"Huwag ka na kasing magtampo." Sabi ko sa kanya. Hindi niya parin ako pinapansin.
Napaka matampuhin naman kasi ng lalaking 'to.
"Uyy." Tinusok tusok ko yung tagiliran niya, pero walang epekto.
"Montemayor..." I said. Kahit kami na mahilig ko parin siyang tawagin sa apilyido

niya.
"Sige ka, 'pag hindi mo ako pinansin maghahanap ako ng ibang lalaki."
"Don't you dare!" Napangiti naman ako dahil pinansin na niya ako. I clung my arms
in his neck. Hindi talaga ako matitiis ng poging 'to.
"H'wag ka na kasi magtampo. Hindi ko naman kasi sinasadyang makalimutan na

susunduin mo pala ako. Sorry na." Ngumiti ako sa kanya.
"Ganyan ka naman eh, kinakalimutan mo na ako." Pagtatampo niya, pero hinapit niya
ako sa bewang at para bang ayaw niya akong mawalay sa kanya. Kunwari pang
nagtatampo, gusto lang naman umiskor!
"Oo na, nagmamadali kasi kami ng ka-grupo ko. Sorry na talaga, Montemayor ko."
"Ayokong ningingitian mo ako!"
"Aba bakit?" Tanong ko. Siya na nga itong ningingitian, siya pa itong may ayaw!
"Nawawala galit ko." Bigla siyang namula at pakiramdam ko pati ako namula rin sa
sinabi niya.
"Nakakainis ka Montemayor!" Kinikilig kong sabi at pilit kong itinatago ang ngiti
ko. Niyakap naman niya ako nang mahigpit.
"Bati na tayo?"
"Oo na, oo na. Hindi naman kita matitiis." Sabi niya sa akin at tsaka humilig sa
balikat ko.
"Inaantok ka na ba?"
"Uwi kana?" Malumanay kong tanong sa kanya. Umiling naman siya at mas lalo pang
humigpit ang pagkakayakap niya sa akin.
"Uwi ka na, pagod ka na oh. Kakagaling mo lang sa practice tapos dito ka agad
dumiretso. Hahanapin ka na ng mommy mo."
"Dito na lang ako matutulog, alam naman ni mommy na nandito ako sa'yo."
"Ayoko nga, baka ano pa isipin ng mommy mo. Namimihasa ka na ring maglagi rito ha,
nakakahalata na sako sa'yo Montemayor!" Sabi ko.
"So parang sinasabi mong green minded si mommy? Wala namang masama kung nandito ako
ah? Bakit, boyfriend mo naman ako ah." Bigla ko siyang hinampas sa likod niya.
Siraulo ka talaga!
"Hindi sa 'ganon, baka isipin niya na hindi ka na umuuwi sa tamang oras." Sabi ko.
Bigla siyang humiwalay sa pagkakayakap sa akin at kinuha ang cellphone niya sa

bulsa.
"Hello mom, I'm here right now at her place. Mommy, pwede ba akong dito na lang
muna matulog? Inaantok na ako tapos ayaw niya akong dito matulog kasi raw magagalit
ka. Hindi naman diba, mom?" Mabilis na sabi ni Levinn. Pinanlakihan ko naman siya
ng mga mata.
"Oh gusto ka daw makausap ni mom," Inabot niya sa akin ang cellphone niya.
"Hello po." I said politely.
"Oh hija, siraulo talaga yang boyfriend mo 'no? Kinukulit ka na naman ba?" Tanong
ni Tita. I know she's smilling.
"Opo, gusto niya daw matulog sa apartment ko." I said. Tumingin ako sa kanya, at
nag-please sign siya. Na parang sinasabing, pilitin ko ang mommy niya.
"Oo nga eh, may tiwala naman ako sa inyong dalawa kaya pinapayagan ko kayo. Uuwi
naman din daw kasi siya, aalis din kasi ako mamaya at baka hindi ko siya
maasikaso." His mom said.
"Opo tita, maaasahan nyo po ako. I can handle him." I said.
"Sumbong mo sa akin kapag may ginawang kalokohan ha? Sige Bye."
"Bye tita," Then she hang up.
"Oh ano?" Tanong niya.
"Oo daw! Ang kulit mo."
"Yes!" Tapos abot tenga ang ngiti niya. Sumakay na kami sa kotse niya at pumunta sa
apartment ko.
"Ano ba gagawin mo rito?" Tanong ko sa kanya nung makapasok kami sa apartment ko.
"Matutulog,"
"Levinn naman eh!"
"Oo nga matutulog lang ako, pero kung gusto mo sex tayo." He said. Nanlaki ang mata
ko sa sinabi niya.
"Biro lang. Nirerespeto kaya kita." He said sabay yakap sa likod ko.
"Sasapakin kita kapag tinototoo mo. Hindi pa nga tayo kasal pero nag-fefeeling ka
dyan!" Siniko ko siya sa tiyan.
"Oo na, mahal kita eh. Yaan mo mag i-insist agad ako kay mommy na ipakasal tayo
para masimulan na natin ang paggawa ng—aray!"
"Lumayo layo ka nga sa akin! Magbibihis muna ako, hubarin mo na rin yang uniform mo
at mag t-shirt ka na lang." I said.
"Aye aye boss!" Pumasok na ako sa kwarto ko at iniwan siya sa sala. Nagpalit ako ng
pambahay at inilagay sa marumihan yung hinubad kong uniform. Pagkalabas ko ng
kwarto ko, nakita ko siyang nakahiga sa sofa at nakapikit na.
"Napagod talaga siya." Nakangiti kong bulong. Pumasok ulit ako sa kwarto ko at
lumabas dala ang unan at kumot ko. Iniangat ko ang ulo niya para malagay ang unan
at kinumutan ko siya.
"Sleep well," I kissed his forehead.
***
=================
Chapter Five
FIVE
"Hmmm.." I gently poked his cheeks. Ayaw pa rin kasing gumising ni Levinn at kanina
pa siya mahimbing na natutulog. Halos sampung oras na siyang tulog dahil pagod na
pagod ata siya kahapon dahil paspasan na nag pagpapractice nila para sa tournament
na gaganapin sa school. Hindi na kasi siya umuwi at dumiretso na siya sa apartment
ko dahil sa sobrang pagod.
"Gising na." Marahan kong sinundot-sundot ang pisngi niya. Napansin ko rin ang
pagtubo ng bigote at balbas niya at bigla ay napangiti ako dahil ako lagi ang
nagaahit ng mga buhok niya sa mukha. Bagay naman sa kanya ang magkabalbas dahil
mestizo siya. Kumunot ang noo niya, kahit nakapikit siya bagay na bagay iyon sa
kanya. Ang guwapo guwapo niya kapag seryoso pero guwapo rin naman siya kapag
nagkukulit.
"Mamaya na." Sabi niya na parang bata at tsaka ibinaon ang mukha sa unan.
"H'wag kang makulit, Montemayor. Kakain na tayo kaya bumangon ka na diyan. Hindi ka
ba nagugutom at ang tagal mo ng tulog." Sabi ko.
"I don't want." Sagot naman niya.
"Okay, mag-isa na lang akong kakain." Patampo kong sabi sa kanya. Bigla naman
siyang bumangon at tumitig sa akin.
"Gising na! Binibiro ka lang naman, masyado kang matampuhin." Sabi niya sabay
hikab. Magsasalita pa sana ako nang bigla naman niya akong halikan at mabilis na
tumakbo papalayo sa akin.
"Levinn!" Narinig ko ang tawa niya, kaya napangiti ako. Ang kulit talaga. Lumabas
na ako sa kwarto at nakita ko siyang nakaupo na at nakangiti nang nakakaloko.
"Magbihis ka nga!" Sigaw ko sa kanya. Nasasanay kasi siyang walang saplot sa

katawan at kahit papaano ay naiilang ako dahil aminado akong may maipagmamalaki
siya lalo na't maganda ang katawan niya dala ng pagiging active niya sa sports.
"Bakit ba? Wala namang problema sa katawan ko ah?" Sabi niya at tsaka nag-flex sa
harapan ko. Umirap naman ako sa hangin.
"Naaalibadbaran ako sa nakikita ko, magbihis ka sa kwarto bilis!" Utos ko sa kanya.

Wala naman siyang nagawa kung hindi ang tumayo at sundin ang sinabi ko.
"Hindi naman maakit ang babaeng 'to." Narinig ko pang bulong niya sa sarili niya.
Ilang minuto lang ang lumipas ay bumalik din siya na may suot ng sando.
"Sabi ni Mommy, dalawin mo raw siya this coming weekend." Aniya at tsaka
nagsimulang kumain.
"Talaga? Sige, magluluto ako para sa mom mo. I miss Tita." Sagot ko.
"Ako, hindi mo man lang ba namiss?" Ngumisi siya.
"Manahimik ka diyan at kumain ka na. Nagsasawa na nga ako sa pagmumukha mo tapos

itatanong mo pa kung na-mimiss kita." Ngumuso siya sa sinabi ko.
"H'wag kang ngumuso diyan at hindi bagay sa'yo, feeling mo naman ang gwapo-gwapo mo
kapag nakasimangot ka."
"Talaga naman, tapos nga madaya ka pa."
"Bakit naman, aber?" Tanong ko.
"Chansing ka kanina, hinahawakan mo yung tiyan ko ramdam ko." Namula naman ako.
Actually, naakit lang ako hawakan kasi ang tigas tigas ng tiyan niya. May ilang
modelling offers nga siya na tinanggihan niya dahil hindi naman daw bagay sa kanya
ang ganoon. Kung alam niya lang, sisikat siya at magkakaroon siya ng oppurtunity na
makita sa T.V pero sadya atang ipinanganak ng arte ang lalaking 'to.
"Ano naman ngayon?" Tinaasan ko siya ng kilay.
"Ang sakit kaya sa puson!"
"Oh? Lakad doon kasa banyo!" Sabay tawa ko. Ang sarap talaga asarin ng lalaking
'to! Ang cute!
"May araw ka rin sa akin, yayariin kita." Ngumisi siya.
"Ikaw ang yayariin ko! Kurutin kita d'yan sa singit nang malaman mo ang hinahanap
mo."
"Kukurutin daw sa singit, sus, baka naman may gusto ka lang makita!" Tumawa siya
nang malakas.
"Ang kapal ha, feeling mo naman ang laki niyan."
"Sinusubukan mo ba ako?" Tumaas ang kilay niya.
"Kumain ka na nga, kahit kailan ka talaga Montemayor." Umiiling kong sabi.
"I love you." Bigla niyang sabi. Nakagat ko naman ang ibabang labi ko dahil
kinikilig ako sa kanya.
"Aylabyutu." Halos pabulong kong sagot. Nakita ko namang namula bigla ang buo
niyang mukha.
Montemayor, Montemayor, why you're so cute?
Nagising ako na masakit ang buo kong katawan. Tumingin ako sa buong paligid at alam
kong nandito pa rin ako sa kwarto niya sa loob ng office niya. Nakita ko ang isang
bagong pares ng corporate attire sa gilid ng kama kaya agad kong kinuha iyon at
sinuot. Punit kasi ang pang-itaas ko at hindi ko na magagawang suotin pa iyon.
Inayos ko ang sarili ko. I make sure na walang bakas ng kawawang Freen ang natira
sa katawan ko. Kailangan kong maging matatag, pipilitin kong maging matatag.
"Finally, the sleeping slut are now awake!" Bungad niya sa akin pagkalabas ko.
Kinagat ko ang ibabang labi ko dahil ayokong makipagtalo sa kanya.
"Kailangan ko na pong umalis." Tumungo ako, pilit na tinatago ang mga nagbabadyang
luhang bumaksak mula sa mga mata ko.
"It's too early to leave. Hindi ka ba nag-enjoy sa ginawa natin? I could still fvck
you countless of time." He smirked.
"May trabaho pa po akong naiwan, Mr. Montemayor." Mahina kong sabi.
"C'mon, whore. Alam kong mauulit pa 'to, I knew that." He said then he suddenly
throw me an white long envelope. Hindi ko iyon nasalo kaya bumagsak iyon sa harap
ko.
"Piulutin mo." Mariin niyang sabi sa akin at dahil na ayaw kong magsalita pa,
sinunod ko na lamang ang sinabi niya.
"Bayad ko sa'yo iyan, alam ko namang pera lang ang habol mo sa akin." It hurts so
much. Wala na, wala na ang dating Levinn ko. Wala na, naiiyak ako hindi dahil sa
mga sinasabi niya. Kung hindi dahil sa nagawa ko, sa pang-iiwan ko sa kanya.
Nagbago siya, hindi na siya ang dating mahal ko at minamahal ko. Ano itong nagawa
ko at naging ganito siya? Nasaan na iyong dating Levinn na masiyahin? Iyong makulit
at mahal ako? Nasaan na?
Pinigilan ko ang sarili kong emosyon. Lumapit ako sa kanya at inilapag sa lamesa
niya ang pera na inihagis niya sa akin. Tinignan ko siya ng diretso sa mukha,
kasama ang pandidiri at pagkamuhi sa kanya.
"I have plenty of that." Matapang kong sabi at tsaka ako tumalikod. Naglakad ako
papunta sa pinto nang may biglang tumamang bagay sa likuran ko. Nasaktan ako sa
pagtama ng bagay na iyon sa likod ko pero hindi ko iyon ipinahalata.
"Mayabang ka na ngayon? Dahil ba may pera ka na? Baka nakakalimutan mo na

binabayaran ka lang ng kompanyang 'to?" Tanong niya. Humarap ako sa kanya. Tinignan
ko ang bagay na ibinato niya sa akin, envelope. Pinulot ko iyon at kinuha ang
laman. Mga isang libong bill iyon. Ipinasok ko ulit sa envelope ang perang laman
noon.
"Thanks for this." Walang emosyon kong sabi at tsaka ako mabilis na lumabas ng
opisina niya.
"Freen!" Tawag sa akin ni Sindy nang malagpasan ko siya. Lumingon ako sa kanya.
"Ayos ka lang?" Tanong niya sa akin.
"Oo, salamat." I said.
Dumiretso ako sa Architecture Department dahil may naiwan pa akong trabaho. I saw
him, kaya lumapit ako sa kanya.
"Sorry Mr. Smith, kinausap ko lang si sir." I said pagkaupo ko sa harap ng table
niya.
"Continue." He said. I tackled about the suggestions at porma ng itatayong

building. We both shared our ideas at nakagaanan ko naman siya ng loob. Pero
nararamdaman ko ang cold niyang aura. Kung si Levinn may apoy sa paligid, siya
punong puno ng yelo. I told him some mistakes pero ako pala ang mali. He's a great
Architect.
"We need to see the site." I said.
"Indeed." Sagot niya. Hindi siya nakatingin sa akin pero nakatingin siya sa dibdib
ko.
"Hey where are you looking at?" I suddenly felt uneasy.
"That necklace." He said while looking at my necklace. Hinawakan ko naman iyon,

bigay iyon ng bestfriend ko sa ibang bansa. Unfortunately, she died because of
cancer.
"It was a gift from my bestfriend years ago. But the sad part, she died." I told
him.
"It's mine." He said in a low and cold voice. I was suddenlty stunned because of
him.
"She was my girlfriend who left me years ago. I'm planning to propose but she was
suddenly gone." He said in pain. I smiled, so he's the lucky guy who was my
bestfriend talking about? She used to tell me stories about him years ago. It's
really a small world. Tinanggal ko ang necklace sa may leeg ko at ibinigay iyon sa
kanya.
"This is yours." Sabay abot ko sa kanya ng necklace. I stood up.
"Thanks, I will just see you around." He smiled and I do the same.
Bumalik ako sa cubicle ko at ganoon na lamang ang pagkagulat ko nang makita kong
wala roon lahat ng mga gamit ko.
"Louise, bakit wala ang mga gamit ko rito?" Kunot noong tanong ko sa katabi ko.
"Sabi ni Sir Gerry binigyan ka raw ng board ng sariling office." Kaswal niyang
sagot.
"Saan daw?"
"Second to the last floor." She said. I just nod at dali-daling pumunta sa floor.
Nawala lang ako ng anim na oras pati gamit ko nawala na rin? Pagkabukas na
pagkabukas, nagtanong agad ako sa receptionist ng floor kung saan ang bago kong
office. Tinuro niya ang isang pinto. I murmured my thanks at dumiretso doon. I was
surprised when I open the door. The room is okay, relaxing. May mahabang sofa, at
may sarili kong table. Naroroon na rin lahat ng gamit ko. I was checking the whole
room nang biglang tumunog ang telephone na nasa may table. I answered it.
"Hey slut, that's your new office. Ayokong may nakakasalamuha kang iba, what is
mine is mine. Don't assumed na may pakealam ako sa'yo, gusto lang kitang masolo
kapag bababuyin kita." Then he hang up.
I sighed, this is his game and I'm his victim.
***
=================
Chapter Six
SIX
"Is there any problem?" I looked at him. He look pale, at parang may sakit. Gulo-
gulo rin ang kanyang buhok tanda na galing siya sa pagtulog. Dito kasi siya
nagpalipas ng gabi at bigla na lamang siyang bumangon kaya kahit ako ay nagising
din.
He just shook his head. He seems uneasy and I know there's something wrong with
him.
"You are not okay. Tell me, what's bothering you?" He didn't answer my question
instead he just hugged me. He rest his head in my shoulder.
"I have a nightmare." Mahina niyang sabi. Niyakap ko naman siya at pilit na
pinakalma. Ayokong nakikita siyang ganito dahil kahit ako ay nahihirapan para sa
kanya.
"Tell me, what is it?" Tanong ko sa kanya.

"You left me." Mahina at halos pabulong na niyang sabi sa akin. Natigilan ako sa
sinabi niyang iyon.
"Ikaw talaga kung anu-ano na lang ang pinag-iisip. Hindi naman kita iiwan, ano ka
ba. Love na love kaya kita kahit na makulit at manyak ka. Pakiss nga sa baby boy
ko." Sabi ko sa kanya habang nakangiti.
"Sabi mo iyan ha." Sagot niya at tsaka mas lalong humigpit ang pagkakayakap niya sa
akin.
"Naglalambing na naman ang baby ko, iyong totoo?" Ngumiti ako sa kanya. Hating gabi
na lahat-lahat, naglalambing pa rin.
"Ala-una na ng madaling araw, pero naglalambing ka pa? Matulog ka na ulit, hindi

ako aalis at babantayan kita." Bulong ko sa kanya.
"Sa tabi ko lang ikaw ha, dito ka lang." Paulit-ulit niyang sabi hanggang sa
makatulugan na niya iyon.
I smiled and pinched his cheek. "Opo, matulog ka na." Bulong ko sa kanya. Mahigpit
ko siyang niyakap dahil mas lalo ko lamang narealize na napakaswerte ko para
mahalin ako ng isang tulad niya. Maswerte ako dahil mahal niya ko at mahal na mahal
ko siya.
I'm so blessed to have a Montemayor in my life. Napakaswerte ko dahil mahal na

mahal niya ako. I felt his warm breathe and it feels so good. Paano pa kaya kung
mag-kaanak kami? Madadagdagan na naman ng isang Montemayor ang buhay ko at mas lalo
akong magiging masaya.
Kinabukasan, nauna akong nagising sa kanya. Wala kaming pasok ngayon. Pareho kasi
kami ng schedule dahil napaka-possesive ng Montemayor ko, kahit na business ang
course niya at ako naman ay Engineering, marami pa rin kaming time sa isa't isa.
I cooked our breakfast. Gusto niya kasi ako ang nagluluto ng kakainin niya kahit na
prito lang 'yon. Narinig kong bumukas ang kwarto ko. I looked at him, gulo-gulo ang
buhok at parang batang nagkukusot pa ng mata.
"Good morning Montemayor!" Ngumiti ako nang bongga sa kanya. Hindi naman siya
sumagot at nakangusong lumapit lamang sa akin.
"I thought you left." Lumapit siya sa akin at mahigpit na naman akong niyakap sa
likod.
Humarap naman ako sa kanya na mayroong ngiti pa rin sa mga labi. "Mga paandar mo,
Montemayor. Paamoy nga kung mabango." Sabi ko sa kanya at tsaka ko itinaas ang
braso niya at inamoy ang kili-kili niya.
"Sweetheart..." Nakanguso niyang sabi.
"Ito naman, inamoy lang ang sungit agad." Pinagpatuloy ko ang pagluluto ko habang
siya ay nakayakap pa rin sa akin. Naramdaman ko ang hininga niya sa may leeg ko at
nakaramdam ako ng kiliti.
"Levinn ha, tigilan mo iyan at mawawalan tayo ng kakain ngayong umaga." Suway ko sa
kanya. Tumigil naman siya sa ginagawa niya at nakuntento na lang sa panonood sa
akin na magluto.
"Pagluluto mo rin ba kami ng mga magiging anak natin, sweetheart?" Bigla niyang
tanong.
"Aba, talaga mga ha?" Tumawa ako.
"Oo, nakalimutan mo na ba yung nasa ilalim tayo ng puno ng manga sa school? Hindi
ba sabi ko dapat marami tayong anak?"
"Ah, yung dinala mo ako sa ilalim ng balete?" Mahina ko siyang kinurot sa tagiliran
"Basta, iyon."
"Bakit ganyan ka muna ngayon? Ang sweet-sweet mo? May kasalanan ka, ano? Naku,
Montemayor. Sinasabi ko sa'yo, may gawin ka lang kalokohan, magagalit talaga ako
sa'yo."
"Wala naman! Loyal ako sa'yo. Hindi ko gagawin ang mga walang kwentang bagay na
'yon kung yun ang magiging dahilan ng pagkawala mo sa akin." How noble he is. Kung
ganyan siya araw araw, lagi ko siyang bibigyan ng premyo.
"Kinikilig ako, Montemayor!"
"Ano sagot mo?"
"Oo naman kahit anong gusto ng mag-ama ko basta mapapasaya ko kayo." Sagot ko.
Ngumiti naman siya sa akin.
"Paano kapag nagka-baby na tayo? Mawawalan ka na ba ng oras sa akin?" Tanong niya.
"Siyempre hindi. Kapag nagka-baby na tayo mas lalo akong sasaya. Kasi dalawa na ang
baby ko! Ikaw ang una kong baby, ang baby damulag ko!" Pinatay ko na yung stove,
binitiwan na niya ako sa yakap niya. Hinanda ko na yung plato at sinalin sa isa
pang plato yung fried rice. Sunny side up, hotdogs, at bacon yung niluto ko for our
breakfast. Pinagtimpla ko rin siya ng kape dahil gusto niya 'yon. Mahilig kasi
siyang mag-kape at nakakatulong iyon sa kanya kapag hindi siya makatulog. Baliktad
nga ang epekto sa kanya ng kape.
"Umupo ka na." Sabi ko nang mapansing kong nakatayo pa rin siya. Pero hindi parin
siya umupo, tumitig lang siya ulit sa akin.
"Montemayor, alam kong maganda ako kaya 'hwag mo akong titigan ng ganyan, maupo ka
na" He just shook his head while smilling.
"I know." At umupo na siya sa harap ko. Pero napansin kong wala parin pala siyang
damit.
"Levinn, mag-bihis ka muna at baka lamigin ka."
"Hindi yan malakas resistensya ko."
"Ang yabang yabang mo talaga, magbihis ka na. Malamig.."
"Hindi yan basta yakapin mo lang ako."
"Bahala ka nga." Itinuon ko yung sarili ko sa pagkain. Naramdaman ko namang tumayo

siya at pumunta sa kwarto ko, wala pang ilang minuto ay lumabas na ulit siya pero
ngayon ay nakasuot na siya ng pang-itaas. Hindi ko maiwasan ang mapatitig sa
kanya.
"Ayokong mainis ka sa akin o magalit, hindi ko kakayaning hindi mo ako tignan o

kausapin man lang dahil sa hindi ko pagsuot ng damit. Sorry Freen, mahal na mahal
kita." Tumayo ako at lumapit sa kanya. Wala na talaga akong hihilingan pa kung
hindi ang lalaking nasa harap ko ngayon.
I smiled when I faced him. "Concern lang ako sa'yo dahil mahal din kita." I looked
at his eyes once again, and this time I saw joy, happiness, and especially love.
"Let's continue eating?" I said. I hold his hand and he just nodded.
I really love this man.
Naglalakad ako ngayon sa isang mall. May mga kailangan kasi akong bilhin ngayon na
mga gamit at kailangan ko na rin mag-grocery dahil wala na akong stocks sa
apartment ko. Nagpapasalamat ako at may dalawa akong araw na pahinga. Everything
has been changed, sa loob ng tatlong taon na wala ako sa Pilipinas ay masasabi kong
marami na ang nagbago.
Bumili lang ako ng mga kailangan ko sa apartment ko at ilang damit para sa trabaho.
Nakatira parin ako sa apartment ko dahil binili namin ni Levinn or should I say
niya, yung apartment dahil marami kaming alaala roon. Ipinangalan niya sa akin ang
bahay dahil regalo niya yun sa akin noong first month ng kasal naming dalawa.
Hindi na ako kumain sa mall para makatipid. Ayoko kasing gumastos nang gumastos,
may pinag-iipunan akong napakaimportanteng bagay. Umuwi agad ako, but to my
surprise. He's there.
"L-Levinn..." Gulat kong sabi. Hindi maganda ang huli naming pagkikita at ilang
araw na rin iyon dahil pilit ko siyang iniiwasan. Pero siguro dapat ko nang itatak
sa isip ko na sa tuwing magkikita kami ay may hindi magandang nangyayari. Humarap
lang siya sa akin at malamig na tumitig.
Lumapit ako sa pinto para buksan iyon, gusto ko nang makapasok. Pero bago ko pa
masara 'yon ay pumasok din siya. Pinagmasdan niya ang loob ng apartment, walang
nagbago, walang tinanggal. Lahat ganoon pa rin ang ayos.
"Ano'ng kailangan mo?" Mariin kong tanong. Nakasuot siya ng long sleeves na
nakatupi hanggang siko niya at slocks na itim na tinernuhan ng black shoes. Mukhang
kakagaling lang niya sa opisina. Sunday? Office? Sabi ng isang bahagi ng isip ko.
Siguro nga lahat ng oras niya ay sa opisina na lang niya inuubos.
"Still the same." Mahina niyang sabi.
"L-Levinn, ano bang ginagawa mo rito?" Kumalma ka lang Freen.
He looked at his wrist watch. "It's past six o'clock. I want to eat here." He said.
Lumapit ako sa kanya, amoy alak siya. Namumula ang buo niyang mukha at alam kong
lasing siya.
"Umuwi ka na." Mariin kong sabi sa kanya. Ngumisi siya sa akin.
"Why? This is my place. I own this place!" He said.
"You don't own this place, I'm the one who owns this place." I said, kahit na sa
kanya nga ito pero sa akin lang nakapangalan.
"I can buy it from you, three times of its original price." He looked at me. Galit
at pagkamuhi ang nakikita ko.
"Levinn lasing ka lang, umuwi ka na sa inyo."
"Where? Sa bahay natin na ako lang ang tao? Are you fvcking kidding me, Freen? Uuwi
ako sa tanginang bahay na wala namang tao dahil iyong asawa ko, iniwan ako!
Tangina, hindi ba? Ang galing, iniwan ako, iniwan ako sa hindi ko malamang
dahilan!" Naramdaman ko ang lungkot sa boses niya.
"Umuwi ka na." Mariin kong sabi, kinagat ko ang ibabang labi ko at pinipigilan ko
ang mga luha ko na bumagsak.
"Bakit? May lalaki ka ba ngayong gabi?" Pakiramdam ko ay ilang ulit na pinalaso ang
dibdib ko sa sinabi niya.
Hindi ako nakakibo dahil kaunti na lamang ay babagsak na ang mga luhang kanina ko
pa pinipigilan.
"Darating na ba yung customer mo? Tell me Freen, babayaran ko ng doble, o mas

maganda triple, ang bayad niya sa'yo. Ako muna ang bababoy sa katawan mo." Matalim
niyang sabi. Lasing lang siya Freen, lasing lang siya. Alam mong nawawala siya sa
sarili niya kapag lasing siya, alam mo iyon Freen, alam mo.
"Levinn.."
Sarkastiko siyang tumawa. "Bakit ko nga ba aaksayahin ang pera't oras ko para sa
isang tulad mo? Nandito ako dahil babawiin ko na kung ano ba ang akin, this is my
place, I own this place." Natigilan ako sa sinabi niya. Tuluyan ng bumagsak ang mga
luha ko at halos mawasak ang puso ko sa sinabi niya. Ito na lamang ang bukod
tanging mayroon ako na nakakapagpaalala sa mga masasayang oras na kasama ko siya.
"Levinn, please, h'wag naman ito..." Umiiyak kong sabi.
"Maghakot ka na ng gamit mo, o gusto mo sa bahay ikaw natin tumira? It's a good
idea para madali na lang kitang hahagilapin kapag gusto kong magparaos. Babayaran
naman kita kaya hindi mo kailangang mag-alala."
"Levinn, kahit ito na lang..." Nagmamakaawa kong sabi sa kanya.
"Kahit ito na lang? Akin ito, binili ko ito gamit ang sarili kong pera kaya ako ang
nagmamay-ari nito. Kaya kong bawiin sa'yo 'to kahit kailan ko gusto dahil akin
ito."
"Please..."
He smirked and looked at me. "Fvck you Freen, fvck you. Gustong-gusto kong nakikita
kang nahihirapan, umiiyak at nagmamakaawa sa harap ko."
"Levinn..." Nasasaktan ako, sobrang nasasaktan na ako. Gusto kong idagdag.
"Sayang Freen, sayang ang mga taong kasama kita. Ngayon ko lang naisip na hindi
pala karapatdapat ang babaeng tulad mo sa akin. I'm rich, smart at lahat ng bagay
ay nasa akin na. Pero ikaw? Ano bang ipagmamalaki mo? Being a scholar of our
University? Ang diploma mo na graduate ng Civil Engineering? Ano pa? Iyang
kalandian mo? O yang putang inang katawan mo? Fvck you! You are a whore, a bitch!"
Galit na galit siyang nakatingin sa akin at wala akong magawa kung hindi ang umiyak
sa harapan niya. Pakiramdam ko, ilang ulit akong tinapakan at lahat ng bagay na
pwede niyang ipamukha sa akin ay nagawa niyang ipamukha. Ang liit-liit ko kung
ikukumpara ako sa kanya, walang-wala ako at isa na lamang akong basura para sa
kanya.
"You want this place? Fine. Now strip in front of me and I will fvck your fvcking
body."
***
=================
Chapter Seven
SEVEN
Sunod-sunod na nag-unahan ang mga luha mula sa mga mata ko.
"Ano?! Tatanga ka na lang ba d'yan?!" Sigaw niya sa akin. Hindi ako makagalaw at
pakiramdam ko ay namamanhid ang buo kong katawan.
"Putang ina! Sabihin mo lang kung ayaw mo, hindi yung inaaksaya mo ang oras ko!" I
bit my lower lip and closed my eyes to relax myself.
Hinawakan ko ang laylayan ng damit ko at dahan-dahan kong hinubad iyon habang ang
mga luha ko ay patuloy nag-uunahan. Nakita ko siyang ngumisi at ang mga mata niya
ay punong-puno ng isang emosyon, lust.
"Now your shorts." He said. Kahit masakit gagawin ko, kahit labag sa loob ko
gagawin ko. Bakit? Sabihin mo nang tanga ako. Pero itong apartment na 'to ang
siyang natatanging dahilan ko para ipagpatuloy ko ang buhay ko. Dahil dito sa
apartment na 'to, nakasama ko ang taong mahal ko at minamahal ko. Dito kami gumawa
ng masasayang bagay, dito namin unang naranasan mag-away at dito din kami
nagkabati. Dito din kami nagpapalipas ng oras na magkayakap lang. Ito ang saksi sa
lahat ng pagmamahalan namin. Hindi ko kayang basta na lamang itong isuko dahil
saksi ang lugar na 'to kung gaano ko siya minahal nang sobra.
Dahan-dahan kong hinubad ang suot kong shorts at tila ba para akong isang puta na
handang magpababoy para lang sa kanya.
"Now..take it off." He said. I unhook my bra at lumaglag sa paanan ko ang bra ko,
kitang kita ko sa mata niya ang pagnanasa. Tumulo na naman ang mga luha ko ng
hinubad ko na natitira kong saplot. Now, I'm naked in front of him.
"That's good, you still have the body I wanted to fvck. Can you please unbuckle my
pants and give me a hard blowjob?" He said sarcastically while smirking like a
demon. Hindi ako gumalaw, wala akong narinig. Oo tama! Wala akong narinig, pero
sakit ang naramdaman ko ng binato niya ako ng plastic bottle na hawak niya at
tumama iyon sa mukha ko.
"Bilisan mo! Tatanga-tanga ka pa d'yan, gusto mo pang nasasaktan ka! Tang ina!
Nagawa mo na 'to dati diba? Ngayon ka pa ba aarte?!" Kinapa ko ang ilong ko,
mayroong dugo. I aggressively wiped it at lumapit sa kanya. Lumuhod ako sa harap
niya and try to unbuckle his pants. But to my surprise bigla niyang hinawi ang mga
kamay ko. He suddenly fist my hair at itinapat sa mukha niya ang mukha ko. Ang
sakit ng pagkakasabunot niya sa akin at pakiramdam ko ay matatanggal ang buhok ko
sa sakit na nararamdaman ko ngayon.
"L-Levinn nasasaktan ako..." Sobra akong nasasaktan, Levinn, sobra. Gusto kong
idugtong pero nawalan na ako ng lakas.
"Dapat lang, dapat lang na masaktan ang mga kagaya mo. Umpisa pa lang naman ang mga
ito Freen, hindi pa ako tapos sa pagsira sa buhay mo hindi pa." Galit na galit
niyang sabi.
"L-Levinn..."
"Hindi ko hahayaang hindi masira ang buhay---" I cutted him.
"Please, patayin mo na lang ako.." At pagkasabi ko noon ay nag-uunahang tumulo na

naman ang mga luha ko. Hindi siya nakasagot, nakatingin lang siya sa akin.
"Patayin mo na lang ako, Levinn? Huwag mo na lang ako pahirapan. Patayin mo na lang
ako kesa gawin mo ang mga bagay na 'to." Tama na, ayoko na. Gusto ko nang sumuko.
Gusto ko nang matapos ang lahat ng 'to at ito lang ang nakikita kong paraan.
"Mas gugustuhin ko pang magpakamatay kesa makita kang ganyan..." Lumuwag ang
pagkakasabunot niya sa akin. Mas maganda pa siguro iyon. Magpakamatay.
"Sinabi kong sisirain ko ang buhay mo pero hindi ko sinabing papatayin kita."
Mahina at mahinahon niyang sabi, napayuko ako sa sahig sa sakit na nararamdaman ko.
"Please Levinn, patayin mo na ako.." Hindi ko na kaya Levinn. Hindi ko na kaya.
Umiyak ako ng umiyak habang nakatungo, hindi siya nagsasalita at tanging mga iyak
ko lamang ang bumabasag sa katahimikan.
"Fvck this life! Wala akong kwenta!" At narinig ko ang pagkabasag ng mga vase at
pagsipa at pagsuntok niya sa pader habang nagmumura. Sinuntok lang niya nang
sinuntok ang pader na parang doon ibinubuhos ang galit niya sa akin. Tumayo ako at
sinubukan siyang pigilan.
"Lumayo ka sa akin at oo tama ka! Mas gugustuhin pa kitang mamatay na lang! Mas
gugustuhin ko pang mawala ka na lang sa mundong ito! Mas gugustuhin ko pang mamatay
ka na lang sa harap ko! Minahal kita, Freen! Mahal na mahal kita at kaya kong isuko
ang lahat para lang sa'yo pero ano'ng ginawa mo? Sinira mo ako, winasak mo ako sa
pang-iiwan mo sa akin at sana, pinatay mo na lang ako kesa iwan ako nang walang
kahit ano mang dahilan..." Nabitiwan ko ang mga kamay niya sa sinabi niya.
Kinamumuhian niya ako, kinasusuklaman niya ako. At gusto niya na akong mawala sa
mundong ito. Humakbang ako patalikod at pinulot ang mga damit ko. Nakita kong
tumutulo ang mga dugo galing sa kamao niya.
"Levinn..." Tumalikod na ako sa kanya at pumasok sa kwarto ko. Doon ko ibinuhos ang
lahat ng sakit na nararamdaman ko. Sakit na ako rin ang may kagagawan. Narinig ko
ang malakas na pagbagsak ng pinto at alam kong umalis na siya.
Ang tanga mo, Freen. Ang tanga-tanga mo dahil iniwan mo siya! Ang tanga mo dahil
alam mong mahal na mahal ka niya pero ano, iniwan mo lang siya. Ang tanga mo,
sobrang tanga mo Freen!
Nakatulugan ko na ang pag-iyak kaya namamaga ang mga mata ko paggising ko. It's
monday at may pasok ako, at ang tanong papasok pa ba ako? Hindi ba sa kanya na
mismo nanggaling na mamatay na ako? Na mawala na ako? Hindi pa ba 'yon sign para
umalis ako sa trabaho ko?
Kahit na hinang hina ako ay pinilit ko paring pumasok, pinilit kong ngumiti sa
bawat taong nakakasalubong ko. Pinilit kong maging matatag. Ginawa ko ang trabaho
ko nang maayos. I focused myself in my work, I worked with Architect Dept.
Hanggang sa natapos ko ang pagfifinal ngayong araw.
"Are you okay?" Napatingin ako sa kanya. I just nodded. Kasama ko si Justin ngayon
at may pinag-uusapan kaming importante.
"You looked pale." He said. I just smiled.
"I'm okay." Tinignan ko siya ulit, pero bigla na lamang nanlabo ang mga mata ko at
tsaka nagdilim ang paligid.
Nagising ako na puting kisame ang tumambad sa akin. Inilibot ko ang mga mata ko sa
paligid at doon ko lang nakumpira na nasa clinic ako.
"Freen, ayos ka na?" Tanong sa akin ni Joy, company nurse.
"Yes, I'm okay." Sagot ko at doon ko lang naalala na nahimatay ako kanina. Siguro
dala ng hindi ko pagkain kagabi, kaninang umaga at ngayong tanghali.
"Kumakain ka ba? Bakit parang namamayat ka? Noong unang kita ko naman sa'yo hindi
ka ganyan kapayat." I just smiled.
"Stress lang siguro," Pagdadahilan ko.
"O siya sige, umuwi ka na. Ayos lang kahit half day ka, kailangan mo nang pahinga."
"Salamat." I looked at my wrist watch. It's exact 2:15 PM. Lumabas na ako ng clinic
at dumiretso sa office ko. Kinuha ko lang ang gamit ko at agad ding lumabas. I was
about to open my car when I heard a familiar voice behind my back.
"I thought you're going to die, bakit ang tagal naman ata?"
"Salamat." I said at binuksan ko na ang kotse ko pero bago ako makasakay ay muli
siyang nagsalita.
"Please inform me kapag mamamatay ka na ha? Para maihanda ko na ang mga bulaklak
mo."
"Hindi ko alam na ganyan pala kababaw ang isang tulad mo." Napasinghap ako ng may
biglang magsalita sa likod ko at lalo na ng makilala ko kung sino 'yon. It's
Justin.
"Ngayon ko rin lang pala nalaman na pakealamero ka rin pala."
"Are you gay? Pati babae pinapatulan mo? Kung gusto mo siyang mamatay bakit hindi
mo ipapatay? You're a billionaire, you can do it with one just click."
"Hindi ako nag-aaksaya ng pera sa mga bagay na wala namang kwenta."
"Justin." Hinawakan ko siya sa kamay. Napatingin siya sa paghawak ko sa kamay niya

kaya agad kong binawi iyon.
"I can handle this." I said. He just looked at me without any emotions .
I saw him smirked. "Nakakaawa kayo pareho." Pilit akong ngumiti sa kanya at tumitig
sa mga mata niya.
"Yes, nakaawa nga kaming pareho dahil siguro unang-una nag tatrabaho lang kami
sa'yo at pangalawa kaya mo kaming ipapatay sa isang sabi mo lang pero hindi mo na
naman kailangang gawin, aalis din naman na ako." Sabi ko bago ako sumakay sa
sasakyan ko at mabilis na umalis doon.
****
=================
Chapter Eight
EIGHT
SPG 18+
Nagising ako sa katok na nanggagaling mula sa pinto ng apartment ko. Kahit nasa
kwarto ako rinig na rinig ko pa rin iyon. Bumaling ako ng tingin sa orasan na
nakasabit sa may dingding at nakita kong ala-una y medya na ng madaling araw. Sino
naman ang kakatok nang ganitong kaaga?
Muli kong narinig ang katok at aaminin ko, kinabahan ako. Kahit na nag-aalangan ay
tumayo ako at lumabas ng kwarto para tignan iyon. Dahan-dahan kong pinihit ang
seradura ng pinto at nagulat ako nang makita ko kung sino iyon.
"Freen..." I saw tears streamed down his face. Napanganga ako sa gulat at hindi ako
nakaimik lalo na ng bigla niya akong yakapin.
"Freen..." Humihikbi niyang sabi habang yakap yakap ako nang mahigpit. Batid kong
lasing siya dahil naamoy ko ang alak sa katawan niya.
"Levinn..."
"Kahit ganito lang, kahit kagaya lang ng dati, Freen. Gusto ko yakapin mo lang ako,
kahit ito lang, please." Umiiyak niyang sabi. Napapikit ako at hindi ko napigilan
ang pagtulo ng mga luha ko.
"Freen naman, h'wag na sabing umiyak." Mahinahon niyang sabi sa akin pero inirapan
ko lang siya. Walang hiyang lalaking 'to, pagkatapos ako paiyakin iyon lang ang
sasabihin niya? Kung tanggalan ko kaya siya ng buhok sa katawan?! Siraulong 'to!
"Lumayas ka rito! Hindi kita iiyakan!" Sigaw ko sa kanya pero mas lalo pa siyang
lumapit sa akin. Kaya nagtago ako sa ilalim ng kumot habang yakap yakap ang unan
ko.
"I was just kidding, nagbibiro lang ako."
"Hindi ako bobo! Tinagalog mo lang!" Sigaw ko ulit sa kanya, naramdaman ko ang
pagyakap niya mula sa likuran ko.
"Sweetheart naman, patawarin mo na kasi ako. Sige na hindi na kita aasarin na

matakaw, maingay, makulit, asar talo at mataba." Mahina siyang tumawa kaya mas lalo
akong nainis. Hindi niya ba alam na ayaw ng mga babaeng sinasabihan silang mataba?
Kainis!
"Bahala ka sa buhay mo! Bwisit kang lalaki ka!"
"Ito naman, hindi na mabiro. Paamoy nga sa baby ko." Sabi niya at tsaka ibinaon ang
mukha niya sa may leeg ko.
"H'wag mo akong amuyin! Mabaho rin ako!"
"Hindi naman ah, amoy baby ka nga eh. Ang sarap amuyin." Sabi naman niya.
"Ewan ko sa'yo, Montemayor! Hindi mo ako madadaan sa mga panlalambing mong iyan.
Nabubwisit lang ako sa pagmumukha mo!" Sabi ko sa kanya.
"Pambihira, bakit ako noong sinabihan mo ng pangit, siraulo, gago, manyakis at kung
anu-ano pa hindi naman ako nagalit? Bakit ikaw sabi ko mataba ka, halos ipagtabuyan
mo na ako. Dyahe naman!" Reklamo niya. Humarap naman ako sa kanya at tinignan siya
nang masama.
"Bakit, nagrereklamo ka? Sino ba ang babae sa ating dalawa, hindi ba't ako? Kung
putulan ko kaya iyang pagkalalaki mo ng makita mo kung ano ba ang hinahanap mo!"
Inis na inis kong sabi sa kanya.
"Ano pa bang magagawa ko? Wala naman akong palag sa'yo." Nakasimangot niyang sabi.
"Buti naman alam mo." Masungit kong sabi sa kanya. Hinayaan ko siyang yakapin ako
mula sa likuran dahil nakasanayan na namin ang ganito. Malandi kasi ang lalaking
ito at kakaiba ang paglalandi nito sa akin. Matagal kaming nasa ganoong posisyon at
pinaglalaruan niya lamang ang tiyan ko at dahil sa manyak ang lalaking ito, hindi
lang tiyan ko ang pinaglalaruan niya.
"Pwede bang umisa?" Bigla niyang bulong sa akin.

"Levinn ha." Suway ko sa kanya. Hindi niya tinigilan ang katawan ko at para bang
inaakit niya ako.
"Tayo lang naman nandito, sweetheart. Sige na, isa lang. Ang tagal na noong huli
akong umiskor." Bulong pa rin niya.
"Kahit kahapon lang? Sumusobra ka na, Montemayor." Inirapan ko siya.
"Parang isa lang, ang damot naman." Kahit na hindi ko siya nakikita, alam kong
nakanguso siya.
"Manahimik ka, matulog ka diyan. Pagod ako at tinatapos ko ang thesis namin."
Ipinikit ko ang mga mata ko pero siya, ayaw pa rin talagang tumigil sa kakalikot ng
kamay niya.
"Sige na, isa lang. Umuwi nga ako nang maaga at hindi na ako sumama sa teammates ko
para makipaglandian sa'yo. Alam mo naman kung gaano kita kamahal, Freen. Handa
akong tawirin ang buong mundo para lang sa'yo basta--"
"Makaiskor lang? Sus, Montemayor. Akala mo naman madadala mo ako sa mabulaklak mong
bibig. Sa araw-araw na magkasama tayo, hindi mo na ako tinigilan sa kakapuri mo.
Akala mo naman kinagwapo mo iyan." Mabilis kong sabi sa kanya.
"Freen naman, bakit ba ang tigas mo?"
"Ikaw, bakit ang tigas mo na agad, wala pa tayong ginagawa?" Tinawanan ko siya.
"Langhiya naman, kahit ba talaga saglit lang bawal?"
"Sige, sa isang kondisyon!"
"Iyon oh! Ano ba?" Bigla siyang bumangon mula sa pagkakahiga.
"Sing." Bigla namang nanlaki ang mga mata niya at nawala ang ngiti sa mga labi
niya. Ako naman ay pinipigilan ang pagtawa dahil baka maasar siya. Sintunado kasi
siya at kapag wala akong magawa, pinapakanta ko siya.
"Freen naman..." He groaned in protest.
"Ano? Kakanta ka o ako?" Hindi ko na napigilan ang tumawa.
"Pambihira naman, kahit ano na lang h'wag lang kumanta!" Sabi niya at tsaka niya
ginulo ang buhok niya.
"Bahala ka, wala ka namang kiss mamaya sa akin!"
"H'wag mo naman akong pahirapan ng ganito. Alam mo namang may pangangailangan din
ako at alam mong ikaw lang ang nag-iisang babaeng kayang punan ang pangangailangan
ko. Freen naman, sige na kasi."
"Aba, ang simple na nga lang ng pinapagawa ko sa'yo ang arte mo pa. Bahala ka
diyan, magtiis ka!"
"Pambihirang buhay naman 'to!" Sabi niya at tsaka siya umalis sa kama at lumabas ng
kwarto. Napuno naman ng tawa ko ang loob ng kwarto ko.
Hay Montemayor, wala na talagang tatalo sa'yo sa pagiging cute.
Tumingin ako sa orasan ko para tignan kung anong oras na. Wala kaming pasok ngayong
araw at pupunta kami sa bahay nila. Halos dito na kasi siya tumutuloy pero nauwi pa
rin siya sa bahay nila dahil hindi ko siya hinahayahang masanay na rito lagi
maglagi. Legal din kami sa parents niya dahil natutuwa sila sa akin at tumino si
Levinn. Nag-iisa lamang kasi siyang anak at nagkaroon ng sakit si Tita Selene
dahilan para hindi na siya muling magkaanak pa.
"Matagal ka pa ba d'yan?" Tanong ko sa kanya. Mukha kasing naligo na siya at hindi

na lumabas ng banyo.
"H'wag mo akong kausapin, madamot ka!" Sagot naman niya.
"Sige na, hindi na ako madamot. Ano ba kasing ginawa mo d'yan?" Sabi ko naman.
Bumukas naman ang pinto at lumabas siya. He's shaving.
"Kailangan talagang nakahubad kapag mag-aahit?"
"Tinitignan ko lang kung macho pa ang katawan ko. Mamaya makakita ka lang ng mas
macho sa akin bigla ka na lang mawala." Sabi niya.
"Wow ha, lakas." Sabi ko. Pinanood ko naman siyang mag-shave at para bang gusto
kong ako ang mag-ahit ng balbas niya.
"Bakit ba ang bilis humaba ng buhok mo sa mukha?" Tanong ko sa kanya.
"Aba, malay ko ba. Tanong mo sa balbas ko." Sagot niya.
"Sipain kita d'yan!"

"Biro lang, kailangan kong mag-ahit dahil ayaw mo ng may buhok ako sa mukha kasi
sabi mo unggoy ako. Tsaka ayaw mong magpahalik kapag may balbas ako."
"Oo, pero kasi naman ang bilis humaba!"
"Doon ka na nga, istorbo ka masyado."
"Pwede ako mag-shave sa'yo?" Hindi ko na napigilang sabihin.
"Okay." Lumapit ako sa kanya at inahit ang balbas niya na may cream na ewan. He is
just looking at me while I am shaving his stubbles, nakahawak din ang mga kamay
niya sa bewang ko at marahang pinipisil iyon. Hindi ko maiwasang hindi tumingin sa
labi niya. It's so thin and pinkish. Ilang beses ko na bang natikman yan? Bigla
akong napalunok dahil para bang nanunuyo ang lalamunan ko plus the smell of him,
parang mentol na nang-aakit. Tumingin ako sa kanya at matamang nakatitig lamang din
siya sa akin.
"Bakit?"
"I can see your cleavage." Pinalo ko lang siya, nakasando nga lang pala ako at
matangkad ang isang 'to kaya kitang kita niya ang magandang tanawin.
"Tinayuan ka na n'yan agad?"
"I guess so." Sinabi niya iyon nang hindi inaalis ang tingin sa boobs ko.
"You're so naughty." I said.
"I am not." Mariin niyang sabi. Hindi raw pero nakatingin pa rin doon?
"Well, I think your face is now okay. I shave it." I smiled.
"Wash my face." He said.
"Okay." Sabi ko at tsaka ko siya biglang itinulak sa ilalim ng shower.
"Freen!" Sigaw niya. Agad akong tumakbo palabas kaso naabutan niya ako kaya ito
kami ngayon basang basa sa ilalim ng shower.
"I'll remove it." Sabay hawak niya sa sandong suot ko.
"Sure." He removed it at nakita ko naman ang pagniningning ng mga mata niya.

"Can I remove this too?" He asked, pointing my bra.
"Sure." At tumalikod ako sa kanya. He unhook it at basta na lang inihagis ang bra
ko sa kung saan.
"Why are you wearing that?" I asked, sabay nguso sa boxer brief niya na halatang
may nag f-flag ceremony.
"Can you remove it?" He asked.
"Affirmative." I said. At ibinaba ang suot niyang boxer. My eyes widen when his
baby came out. Namula ata ako.
"This? Can I?" He asked. Sabay turo sa boxer shorts niya. Oo boxer shorts niya ang
suot ko kasi ang sarap sa pakiramdam maluwag ang suot. I nodded at dali dali niyang
hinubad ang natitira kong suot.
"You are mine." And with one click he claimed my mouth. I can feel his baby poking
mine. He's really naughty.
"Montemayor!" Sigaw ko ng bigla niya akong binuhat palabas ng banyo.
"We are going to rock our bed!" Then I laughed.
I really love this man.
I looked at him. He is now sleeping like a baby. Mas nagkaroon ako ngayon ng
pagkakataon na titigan siya, nagmature ang mukha niya dahil sa mga stubbles niya sa
mukha. Siguro kung kami pa, lagi iyang mag-aahit kasi pinapagalitan ko iyan kapag
mahaba ang balbas niya. Kanina, wala siya sa sarili niya dahil nakainom siya, amoy
alak kasi siya kanina. Ganito iyan kapag nalalasing, wala sa sarili. I laughed when
I remember na bigla siyang naghubad at walang itinira noong lasing siyang umuwi sa
apartment ko. He keeps saying sorry dahil hindi daw siya nagpaalam na iinom siya
kasama ang mga barkada niya. Then the day after that night, pinagluto niya ako.
Nagtataka nga ako kasi hindi naman ako galit sa kanya. Pero ang isinagot niya lang,
"Ayoko kasing magalit ka sa mga simpleng bagay dahil baka hindi ko kayanin."
He is really sweet, malambing, maalaga, makulit, laging asar talo kapag nag-aasaran
kami, mainit din ang ulo niya sa mga bagay bagay na hindi naman daw kailangan.
Tapos lagi siyang nakafocus sa isang bagay na mahalaga sa kanya at ako 'yon. Hinawi
ko ang ilang buhok na nakaharang sa mukha niya. Halatang pagod na pagod na siya,
sino kaya ang nag cocomfort sa kanya tuwing pagod siya? Kung hindi kaya ako umalis
ako pa rin 'yon? Kung hindi ko kaya siya iniwan kami pa rin ba? Humigpit ang yakap
niya sa bewang ko. Kahit ngayon lang sana ganito kami, kahit alam kong bukas hindi
na ulit ganito. Bigla siyang nagmulat ng mata and look at me. I can't see an
intimidating man right now, but I can see my Levinn. Ang lalaking minahal at mahal
ko pa rin ngayon.
"You're real." He smiled. He cupped my face like he wants to be sure that I'm real.
He smiled again.
"You are real, my Freen." And with that he claimed my lips. His kiss is now slowly,
passionate, caring. Hindi siya nagmamadali hindi katulad ng huli naming pag-iisa.
Humiwalay ulit siya.
"Freen, make love to me." He said and he kissed me again. He is now on top of me.
He kissed and caressed my body with passion and love. Until I get his rhythm. I
kissed him back. I can feel that he is my Levinn. He pulled off and take off his
shirt and kiss me again. He deepened the kiss by his tongue. He is invading my
mouth, my lips. I feel so loved right now.
"Freen.." He moaned my name and it sounds so sexy. Bumaba ang halik niya sa leeg
ko. Naramdaman ko ang kamay niya sa laylayan ng sando ko and with one glance
natanggal niya iyon. He kissed my collar bone down to my brest. He looked at me and
I looked at his eyes. I saw two things, lust and love.
"I love you." I heard him whispered but I think I'm hallucinating.
He unhook my bra and once again his lips were in my neck savoring it and leaving a
love mark there. He stop and stared at my breast before kissing it. I can feel the
erection of my nipples. I really feel so loved. He nibbled my nipple while his
other hand is massaging my breast.
"Levinn.." I moaned his name.
"Freen.." He moaned my name too. Bumaba ang halik niya sa tiyan ko pero ang isa
parin niyang kamay ay hindi tumitigil sa pagmamasahe ng ng dibdib ko. He is looking
at me while he slowly planting small kisses in my tummy. He unzipped my denim
short. Unti-unti niyang ibinaba ang shorts ko leaving my undergarment. He kissed me
there though I'm still wearing my panty.
"Levinn." I cried his name. He is teasing me, unti unti niyang ibinaba ang panty ko
and I'm naked infront of him. I tried to cover mine.
"Don't please, it's beautiful." He said then he plant small kisses in my thighs up
to my core.
"I miss you Freen." He said then licked me down there.
"Levinn." I can't try to hold my moans. This is so good. He licked my folds and he
thrust his tongue there.
"Levinn...please." I said. I can't take it. I want him inside me. But he never
stops. He continued what he is doing, his tongue is now thrusting faster and he
licked my folds, tasted me and make me feel love until I came. He tasted my juices.
"I miss yours." He said. Umangat ulit siya ang kiss me again. I can feel that he is
hard. He is poking my tummy at nararamdaman kong mainit sa gawing iyon. I unbuckled
his jeans while he is kissing me. I unzip his pants at sinubukan kong ibaba. Bigla
siyang tumayo.
"Don't." I said. He just smirked but not a demon one.
"I'm just going to take it off." Kasabay noon ang pagbaba niya ng jeans niya and
his hard manhood sprang free. He is really huge and I miss him. Ngayon ko na lang
ulit siya natitigan ng ganito. He is now in my top again but this time he is
kissing me while his hand is massaging my breast and pinning my nipples. I hold his
manhood and try to pleasure him too. Itinaas baba ko ang kanya.
"Ahhhh...Freen you're hand is so warm." He said while pleasuring him. Kinuha niya
ang kamay ko doon at inilagay sa matigas niyang dibdib. He spread my legs showing
my core to him. He positioned his manhood and rub it to my folds.
"Levinn!" I shouted because of the pleasure. Hindi siya tumigil sa kakaganoon.
"Please Levinn."
"Say it again."
"Levinn..." I moaned his name with a erotic tone. He slowly thrust himself to mine.
"Ahhhh.." We both said. His thrusts became faster. He buried his head in my neck
while thrusting.
"Levinn.." I said.
"Just say my name Freen, just say my name...ahhh." He moaned. Kakaiba ang
nararamdaman ko ngayon, mas matindi, mas mainit. Humiwalay siya sa akin and with
one glance he bent me over.
"This is better." He said then he inserted himself again to mine. He hold me in my

waist then he thrust again. This time mas kakaiba na lalo ang nararamdaman ko, his
thrust became deeper this time. Mas bumilis ang pag pump niya kaya napahawak ako sa
headboard ng kama.
"Ahhh..." He said.
"Levinn.." I moaned again. His thrusts became faster again, deep and fast. Until I
felt something building up.
"I'm near, sweetheart, I'm near." He moaned. I closed my eyes because I know I'm
near too, very near.
"Ahhhh..." We both said when we reached our climax. We are both panting. Hindi pa
rin niya tinatanggal ang kanya sa likod ko. Pinaharap niya ako ulit and kiss me
again as a sign of another round.
****
=================
Chapter Nine
NINE
"Ang cute naman ng batang iyon." Sabi ko kay Levinn habang nakatingin sa isang
freshman na chinito.
"Sus." Iyan lang yung sinagot niya. Kanina pa nga magkasalubong yung kilay niya eh.
Ang dami kasing freshman na gwapo ngayon.
"Bakit na naman ba? Sinabihan lang ng cute ang isang lalaki, nagagalit na."
"Pakealam ko 'don? Ikabubuhay ko ba 'yon?" Masungit niyang sabi sa akin. Nakaakbay

siya sa akin at ako naman kumakain. Nakatingin lang siya sa kung saan habang
magkasalubong ang mga kilay. Kanina pa ata siya naiinis sa akin.
"Montemayor, halos gawin mo na akong asawa, nagseselos ka pa rin? Grabe ha."
"Ewan ko sa'yo." Masungit niyang sabi. Graduating na kami next three months at
running for Summa Cum Laude ang mokong. Ako naman, hindi ko alam kung gagraduate
ako ng may latin honor pero nilalakad ko pa iyon. Kukuha muna ako ng board exam at
siya naman ay didiretso sa Montemayor Empire.
"Ano ba kasi talaga ang problema?" Tanong ko sa kanya.
"Bakit pa kasi kailangan mong mag-aral ulit, pwede namang magpakasal na lang tayo
at may pera na naman ako!" Bigla niyang sabi.
"Levinn naman, napag-usapan na natin ito hindi ba?"
"Magpakasal na lang kasi tayo, kaya naman kitang buhayin na!" Sabi pa niya.
"Teka nga Montemayor, kanina pa nabibingi ang tenga ko sa kakasigaw mo!"
"Ikaw kasi eh, kailangan pang mag-aral ulit kung pwede namang magpakasal na lang
tayo at bubuntisin kita para aalagaan mo na lang yung magiging baby natin."
"Montemayor, nag-aral po ako ng Civil Engineering hindi para magpabuntis agad

sa'yo, kung hindi para magkaroon ng pangalan ang Freen Laurel maganda sa
industriyang ito!" Sabi ko sa kanya sabay kurot sa tungki ng ilong niya. Tanghaling
tapat hina-highblood ang boyfriend ko.
"Kasi naman.." He said. This time nakatingin na siya sa akin na parang nagsusumamo.
"Montemayor, hindi naman ako mawawala sa tabi mo. I'm still here for you, for your
work. Susuportahan kita sa lahat ng desisyon mo, and I can marry you kahit na nag-
aaral pa ako. Alam mong mahal na mahal kita at handa akong samahan ka hanggang sa
huli." I smiled at him and pinched his rosy cheeks.
"Pwede kang magbuntis?" Tanong niya.
"Siyempre pwede, pero masyado pa akong bata para magbuntis. Tsaka bakit ba iyan
agad ang iniisip mo." I said.
"Sige na, pero may sexy moments pa rin tayo?" Namula naman ako sa tanong niya kaya
hinampas ko siya. Siraulo talaga!
"Ikaw nga tumigil tigil ka diyan." Sabi ko sa kanya.
"Kasi naman.."
"It's okay. Nasa apartment lang ako tuwing kailangan mo ako. You can go there kahit
kaylan."
"Pwede parin akong matulog sa kama mo?" Tanong niya.
"Montemayor, bakit ang dami mong tanong?"
"Basta, pero pwede parin akong matulog sa tabi mo?" Tanong niya.
"Pwede, basta matutulog lang?" I laughed when his face turned to into poker face.
"Tsaka hindi mo ba itutuloy ang course mo? Ayaw mo magmasteral?" Tanong ko.
"Ayoko, natatamad na nga akong mag-aral tapos gusto mong mag-aral pa rin ako."
"Yabang ha, parang hindi ka running for Summa Cum Laude ha."
"Ikaw naman ang dahilan kung nasaan ako ngayon. Ikaw nagturo sa akin na dapat akong
mag-aral, magsipag, at laging isipin ang future kasama ka. Kung hindi naman dahil
sa'yo, wala ako ngayon dito. Ikaw ang inspirasyon ko sa lahat ng bagay, I'm doing
this for you, Freen." Seryoso niyang sabi sa akin. Nakagat ko naman ang ibabang
labi ko dahil pinipigilan ko ang kiligin.
"Nakakainis ka kamo, Montemayor!" Kinikilig kong sabi sa kanya sabay kurot sa

tagiliran niya.
"I love you, Freen." Sabi niya sa akin at tsaka niya ako hinalikan sa pisngi.
"Oo na, I love you too na rin! Hmpf, kulit mo!" Sabi ko sa kanya.
"Kunwari pa, miss mo rin naman na ako." Ngumisi siya nang nakakaloko sa akin.
"Pupunta ka na naman ba sa apartment ko mamaya?" I asked him. He just nodded.
"Oo, ayoko masira ang regular sex life ko." Sagot niya sa akin na siyang naging
dahilan para sapakin ko siya nang pagkalakas-lakas.
"Saan mo ba tinatago ang bakal diyan sa kamay mo? Napakabigat!" Maktol niya.
Inirapan ko lang siya.
"Isa pang loko mo, sasapakin kita ulit."
"Aww. Bro under ka?!" Bigla namang nagsisulputan ang mga pinsan niya na pare-
parehong magkakasama.
"Fvck you bro, shut up!" Sigaw ni Levinn kay Paul.
"Hi Freen!" Bati sa akin ni Paul na katabi si Arthur and Gian.
"Hi boys!" I said. They just smiled for an answer.

"Anong meron?" Tanong ni Gian.
"Wala, masyado lang isip bata itong guwapo niyong pinsan." Naramdaman kong
magkasalubong na naman ang mga kilay ng katabi ko. Madamot kasi siya at ayaw akong
i-share sa pinsan niya o kanino man.
"Sus, masyadong kasing spoiled 'yan sa'yo!" Sabi ni Paul at tumabi sa akin. Umupo
naman si Arthur and Gian sa gilid ni Levinn. Still nakaakbay parin siya sa akin.
"Hindi naman, mahal ko lang talaga." I said.
"Oh diba? Tignan mo kinikilig na yan!" Pang-aasar ni Paul kay Levinn pero tahimik
parin si Levinn.
"Huwag mo ngang bwisitin ang boyfriend ko!" Sigaw ko kay Paul.
"Sus, bagay nga kayong mag-syota! Anyway, may sabit kayo sa graduation ah? At
kailan ang kasal n'yo? Para naman hindi na kami naiilang kung maglampungan kayo sa
harap namin." Tanong ni Paul.
"Bakit hindi ka na lang tumahimik?!" This time si Levinn na ang nagsalita.
"Chill bro, nakikihang-out lang sa inyo and damot nito."
"I think we need to go, kanina pa tumatawag si Lolo." This time si Arthur na ang
nagsalita.
"Mauna na kayo." Levinn said.
"Okay. Kita-kita na lang tayo 'don huh? Freen 'wag kang mawawala! Malalagot iyang
boyfriend mo kapag wala ka roon, lagot iyan kay Lolo Gabriel!"
"Oo na! Sige na umalis na kayo." I said. Umalis naman din agad sila.
"Tara wala kang afternoon class diba? Tara sa apartment mo. We will do something."
He said at hinatak na ako papasok sa loob ng kotse niya. Hindi na ako nakapagtanong
ng buksan niya ang kotse niya at pinapasok ako. Mabilis niyang pinaandar ang
sasakyan hanggang sa makarating kami sa apartment. Lumabas agad siya sa sasakyan at
hinatak ako palabas hanggang sa loob. Problema niya?
"Montemayor?" Tanong ko sa kanya ng hinatak niya ako papasok sa loob ng kwarto.

Pagkasarang-pagkasara ng pinto ay agad niya akong binitiwan at hinalikan.
Siraulo talaga 'tong lalaking 'to.
Agad kong minulat ang mata ko sa pag-aakalang panaginip lang ang lahat. Tumingin
ako sa gilid ko pero wala akong nakitang bakas niya. But I know what happened last
night was real. I don't have any clothes to cover my naked body. Tumayo na ako at
dumiretso sa banyo. Alam ko namang lasing lang siya kagabi at kapag nalalasing siya
nawawala siya sa pag-iisip. Tumingala ako sa shower and feel the coldness of water
flowing all over my body. I want to be fresh, to be new again. It's a new day to
start and a new day to live. Matagal akong nagbabad sa ilalim ng shower, pilit kong
kinakalimutan ang nangyari kagabi. Ang kanyang mukha, halik, at ang init ng katawan
niya. I brushed away the thought.
Nag-ayos na ako dahil papasok pa ako sa opisina. Ayoko namang may idahilan sila o
siya para masumbatan ako ng kung anu-ano. Agad kong pinaandar ang sasakyan ko. I
remembered when my parents gave me this car. It was they gift when I turned
thirteen, sa una may driver ako pero when I turned eighteen, naging independent
ako. Nalayo ang loob ko sa kanila for some reasons, hanggang sa gusto kong mapag-
isa.
"Good morning ma'am!" Bati sa akin ng guard pagkapasok ko. I just smiled as an
answer. I'm exact one hour and fifteen minutes early. Kaya wala pang masyadong
empleyado akong nakikita.
Sumakay ako sa elevator but it was a wrong move. Nakita ko siyang papasok sa
elevator with another girl. Agad kong pinindot ang close button pero it's too late.
Naiharang niya ang kamay niya kaya nakapasok sila. They were holding each other
hand and they look really great. Bagay na bagay sila at hindi ko maikakaila iyon.
Nagbaba ako ng tingin at iniwasan kong mapatingin sa kanya.
"I think it's too early." The girl said to him. He just smiled. Nasaktan ako dahil
sa maraming beses na naming nagkita, hindi man lang siya ngumiti sa akin kahit isa.
"It's okay." He said. Just calm Freen.
"What's with the smile?" I can see that they are really happy with each other and
thinking about that, it hurts a lot. Masakit, pero kailangan kong tanggapin na wala
ng ako at siya. I need to move on, kailangan kong magpakalayo para makalimutan siya
ulit dahil hanggat nandito pa ako, walang mangyayari at masasaktan at masasaktan
lang din ako. Mahirap man tanggapin pero wala na ni isang bagay o dahilan pa para
magkalapit kami. Wala na.
I pressed the open button when the elevator reached the 6th floor. Hindi na ako
martir para tanggapin ang mga sakit sa puso ko na idinudulot niya. I saw the
elevator closed and I saw them kissing hanggang sa magsara ang elevator. The pain
hit my heart, and I know that this is the punishment for what I did.
Wala pang tao kahit isa sa 24th floor dahil isang oras pa bago mag office hour,
kung mayroon mang maaga pumasok sa ibang floor sila naroroon. I open my office but
I think I'm hallucinating because infront of me is Levinn.
"What are you doing here?" I asked him.
"I'm here for this." Sabay abot niya ng isang kapirasong papel. Tinignan ko iyon
saglit at kinuha sa kanya.
It's a one hundred thousand check. Alam ko na kung ano ang ibig sabihin noon, bayad
niya iyon sa akin dahil ang tingin niya sa akin ay isa ng bayarang babae.
"Bayad ko sa'yo last night." He said. Kahit na alam ko ay parang ilang ulit pa rin
na pinalaho ang dibdib ko sa sakit na nararamdaman ko.
"Thanks for this." I simply answered.
"Nakapag-isip na rin ako kagabi, ibabalik ko na sa'yo ang apartment dahil sa'yo
naman talaga iyon. Maghahanap na lang ako ng matutuluyan ko mamaya at tsaka ko rin
kukuhanin ang mga gamit na naiwan ko roon." Sabi ko nang hindi pa rin siya
magsalita.
"Bakit bigla atang nagbago ang isip mo?" Mariin niyang sabi sa akin habang
diretsong nakatitig sa akin.
"Gusto mong maging miserable ang buhay ko, hindi ba? Ako na mismo ang gagawa para
sa'yo para naman hindi ka na mahirapan."
Hindi siya nakapagsalita sa sinabi ko at nakatitig lamang siya sa akin.
"Maybe it's my punishment for what I did to you and I think I deserve this." I said
but what he did next is unpredictable. He grab my nape and kiss me, hard. Sinubukan
kong pumiglas pero naiyakap niya ang mga malalaki niyang braso sa katawan ko at mas
idiniin pa niya ang halik. He move his lips and he invade my mouth when he bit my
lower lip and grab the chance to enter mine. I try not to response to his kisses
but I failed. I kiss him too, and response to his lips. It lasted for almost twenty
minutes just kissing.
"If you're planning leaving me again, I won't let you. Hindi pa ako tapos at
nagsisimula pa lang ako."
****
=================
Chapter Ten
TEN
"Congratulations to us, sweetheart." Levinn smiled at me then he hugged me really

tight.
"Nakaka proud namang maging girlfriend mo, graduate ang mokong ng Summa Cum Laude!"
Nakangiti ko rin sabi sa kanya. Pinisil ko ang ilong niya at hindi pa rin mawala
ang ngiti sa mga labi ko.
"Ikaw din naman, Cum Laude ka." Sabi niya sa akin.
"Sayang nga, hindi ako umabot sa Magna. Masyado kasing mahirap ang engineering at
hindi ko na keri ang mga numbers."
"Ano bang regalo mo sa akin?" Sabi ko pa sa kanya. Bigla naman siyang may kinuha sa
bulsa niya at nabigla ako ng isuot niya iyon sa may leeg ko. It's a necklace with
my initials.
"Regalo ko din ah." I felt his warm breath in my neck. He is hugging me behind,
nandito kasi kami ngayon sa terrace ng kwarto niya.
"Ano ba gusto mo?" I asked. Mas lalong humigpit ang yakap niya.
"Ikaw—OUCH!" Bigla ko siyang siniko sa tiyan dahil umiiral na naman ang pagiging
manyak niya.
"Umayos ka Montemayor, hindi porket Summa Cum Laude ka ha!" Sabi ko sa kanya.
"Biro lang naman." Sabi pa niya.
"Ano ba kasing klaseng sagot 'yan ha!" I felt his lips kissing my neck. He gave me
little kisses and it feels so good.
"Montemayor.." I said, hindi ko kaya ang ginagawa niya.
"Hmmm, Levinn." Napapikit ako sa sensasyong dulot ng ginagawa niya.
"Stop, baka may pumasok." Sabi ko sa kanya. But he just continue what he was
doing. Umakyat ang halik niya sa pisngi ko. Halatang iniiwasan niya ang labi ko at
nakakafrustate iyon. I want his lips. Ako na mismo ang humalik sa kanya, oo inaamin
ko effective ang pang-aakit ng lalaking 'to. Naramdaman kong pumasok kami ulit sa
kwarto niya at doon pinagpatuloy ang pagkain niya sa lips ko.
"Levinn..baka may pumasok." Sabi ko sa kanya nang bumaba ang halik niya sa leeg
ko.
"Hindi iyan." Umangat ulit ang lips niya sa lips ko and kissed me again. Naramdaman
ko din ang pagpasok ng kamay niya sa t-shirt ko. He was about to kiss my neck when
someone suddenly knocked in the door.
"Levinn?" It's his mom. Agad akong lumayo kay Levinn at pakiramdam ko ay namumula
ang buo kong mukha.
"Ma!" Naiinis na sigaw ni Levinn. Kinurot ko naman siya sa tagiliran niya dahil
ayokong sinisigawan niya ang Mommy niya.
"Lumabas na kayo, hinahanap na kayo ni Lolo Gabriel." Ani Mommy niya.
"Susunod na kami, Ma!" Sigaw ni Levinn. Natawa naman ako sa ekspresyon niya.
Napaupo tuloy ako sa gilid ng kama niya.
"Pinagtatawanan mo ako?" Nakasimangot niyang sabi sa akin.
"Hindi." Pinipigilan ko ang tawa ko, pero hindi ko kinaya eh. Natawa talaga ako!
"Pambihirang buhay 'to oh!" Maktol na naman niya. Tumayo na ako at inayos ang
sarili ko.
"Ikaw kasi eh, masyado kang excited." Sabi ko sa kanya.
"Tsk." Nakasimangot pa rin siya hanggang ngayon.
"Tara na, h'wag ka nang magmaktol d'yan." Sabi ko sa kanya at hinawakan ko siya sa
kamay. Sumimangot lang siya at magkasalubong na naman ang mga kilay niya. Hinahatak
ko siya pero ayaw niyang umalis, kaya lumapit na ako sa kanya at seryoso siyang
tinitigan.
"H'wag ka nang malungkot, marami pa naman tayong time at lagi mo naman akong
masosolo. Right now, we should celebrate our graduation day. I love you okay?" I
smiled and cupped his face.
"I love you too." Ngumiti rin siya sa akin.

"Tara na?" Ngumiti ako sa kanya at sabay kaming lumabas ng kwarto niya.
Nadatnan naman namin sila Lolo Gabriel, Tita Selene, Tito Albert, Tito Roberto at
Tita Teresa na nasa may sala. Sigurado akong kasama nila ang anak nilang si Gian.
"O hijo, hija. Nasa labas sila at nag-sasaya." Ani Tita Selene.
"Susunod po kami sa kanila." Sabi ko habang hawak ko pa rin ang kamay ni Levinn.
"O, magkasalubong na naman yang mga kilay mo hijo." Sabi ni Lolo Gabriel kay
Levinn. Hindi ko naman napigilan ang mapatawa.
"Miss lang po ako n'yan." Natatawa kong sabi.
"By the way, darating dito ang Tito Travor at Tita Mildred mo kasama sina Lilet and
Travis." Tita Selene said. Levinn just nodded. Nakilala ko na sila when we went to
their Ranch. They are twins, pero parang hindi. Cold kasi si Travis at maingay at
kalog naman ang kakambal niyang si Lilet. Nagpaalam muna kaming pupunta sa may pool
area kung saan naroroon ang ibang pinsan ni Levinn.
"Gusto mo mag-swimming?" Tanong ko sa kanya at tumango naman siya.
"Saan tayo magpapalit?" Muli kong tanong.
"Sa kwarto ko na lang." Umakyat kami ulit sa kwarto niya para magpalit. May extra
t-shirt daw siya at iyon ang gusto niyang isuot ko. Gusto niya raw kasi nakikita
akong suot suot ang damit niya.
"Ikaw? Hindi ka kaya lamigin sa sando lang at shorts?" I asked.
"I can handle." He said. Bumaba na ulit kami at dumiretso sa pool. Nakita naman
namin yung tatlo na nag-uusap lang nang masinsinan.
"Bro, congrats sa inyo." Sabi ni Paul. I just smiled.
"Ano plano nyo?" Tanong ni Gian.
"I'll aceppt what Lolo Gabriel offered to me in the company. He wants me to be the
general manager of Montemayor Empire." Umupo kami ni Levinn sa gilid ng pool at
inilublob ang mga paa namin sa tubig.
"Ikaw Freen?" Gian said.

"Mag rereview center ako for the board exam." I said.
"Oh? Kayang kaya mo na 'yon eh!" Paul said.
"I need to be sure." I smiled.
"After board?"
"Wala pa akong balak." Tumingin ako kay Levinn na mahigpit na nakaakbay sa akin.
"Nilalamig ka?" I asked.
"No. Gusto ko lang malapit ka sa akin." He said.
"May problema ba?" Tanong ko.
"Wala, gusto ko kasi malapit lang ako sa'yo."
"Sweet mo ngayon Montemayor ah?"
"Pakasal na kasi tayo." He said. He hugged me and rest his head in my shoulder.
Pinanonood lang namin ang tatlo niyang pinsan na mag-laro sa tubig.
"Gustong gusto mo na magpakasal na tayo 'no?" Tanong ko.
"Oo." Diretso niyang sagot.
"Makapaghihintay naman ang kasal." Sabi ko.
"Pero gusto ko nang bumuo ng pamilya."
"Siraulo ka? Bata bata pa natin!"
"We're both twenty one, ano bang masama roon?"
"We're not yet ready. Wala pa tayong napapatunayan na pwede nating ipagmalaki sa
magiging mga anak natin."
"But—"
"No buts, there's a right time. I love you okay?" He smiled. But the next thing
happened to us ay biglaan. Nasa tubig na kami.
"Paul!" Levinn yelled and I laughed.
"Levinn?" Tinulak ko siya ng buong pwersa nang marinig kong may tumawag sa kanya.
Inayos niya ang sarili niya at binuksan ang pinto ng office ko.
"Levinn! I'm looking for you, dito lang pala kita makikita." The girl hugged him.
He just smiled.
"I just need to talk with one of my employee." He said. Gusto kong tumalikod sa
kanila para hindi makita ang ginagawa nila pero para bang hindi ako makagalaw.
"Ganun ba? Did I disturb you?" The girl said and pout.
"No honey," He kissed her, nakaramdam ako ng sobrang sakit. I still love him.
"Sabay ba tayong mag lulunch mamaya?" The girl asked her. Tumalikod ka na Freen!
Sambit ng ibang bahagi ng isip ko. Lumakad ako papunta sa kanila, hindi para
kausapin sila kung hindi para isara ang pinto. Pero pagkasarang pagkasara ko ng
pinto roon ko mas naramdaman ang sakit. I heard Levinn said, "I love you."
Unti unting nag-unahan ang mga luha ko sa pagbagsak. Ang sakit, pero sino ba naman
akong tanga na ng iwan na hindi mararamdaman 'to? Sino ba namang tanga ang mag-
eexpect na sa huli ay kayo pa rin? For all this time, Freen! Wala nang Levinn at
Freen, wala nang kayo. Wala na. Ikaw ang nang-iwan, ikaw ang magdudusa. Masakit na
isipin na ang dati nyong perpektong relasyon ay nasira ng dahil sa'yo. Masakit
isipin na ang taong mahal mo ay may mahal nang iba ngayon. At mas masakit isipin na
ang taong dating mahal na mahal ka at ayaw kang masaktan ay siya na ngayong
gumagawa ng sakit sa puso mo. I aggressively wiped away my tears. I need to be
strong. I need to be Freen Laurel again, without him. I need to face all the
consequences without him. I locked the door but there's someone who suddenly
knocked. I don't want to open it, dahil alam kong siya na naman iyon.
"Ms. Laurel?" I heard someone voice at alam kong hindi si Levinn 'yon. Inayos ko
ang sarili ko pati narin ang mukha ko then I open the door. It's Justin.
"Mr. Smith, come in." I smiled, I open the door wider for him. Agad kong sinarado
ang pinto pagkapasok niya. Umupo ako sa upuan ko at umupo naman siya sa harap ko.
"Why? Is there something wrong?" I asked.
"No, no. I actually here for the project. The construction of building will start
next week. So, we need to fix about the matters and approval of board." He said. I
just nod.
"I can manage about the problems. Hindi na rin kasi ako magtatagal dito. I'll
resign and I doubt na papalitan agad ako ng company nyo." Sabi ko.
"Why so sudden?" He asked.
"I just need to fix some matters. May problema rin kasi ako sa buhay." Pagbibiro ko
sa kanya. He just narrowed his eyes on me.
"Is Levinn part of it?" He asked. I just smiled.
"No, personal matter."
"I doubt Levinn will accept your resignation letter." He said.
"Why not? Hindi naman ako nakapirma sa company niya. I signed the contract with my
company." I said.
"I don't fvcking care about him. Well, have you eaten? Let's eat. I'm hungry." He
said.
"Bumait ka ata? Para kang tigre dati eh. Parang mananakmal at tsaka mag-tagalog ka
nga!"
"Am I that bad? I used to be cold when she left me, but now? I don't have any
reason anymore to be cold. I know the reason why she left me, though I'm a little
bit mad because she left. We can fight together but she chose to be alone." He
said.
"Isa pa Smith, sasapakin na kita. Dinudugo ako sa'yo eh! Magtagalog ka na." I
chuckled to ease the bad atmosphere.
"That's nice, this is the first time I saw you laughing and I think it's because of
me? Should I be flattered?" He asked narrowing his eyes which makes him more
handsome.
"Your eyes are beautiful." I smiled.
"Well, I'm really hungry let's go?" I just smiled for an answer. Hindi pa rin pala
ako kumakain.
"Let's go." I said. Tumayo na ako at dinala ang wallet ko. Masaya rin pala kasama
ang isang 'to. He remind me of someone, Levinn.
Pagkabukas na pagkabukas namin ng elevator, mukha nila ang tumambad sa amin. Levinn
and his girl. They were holding each other hand. He stared at me, he clenched his
jaw.
"Hi." The girl said. I didn't response.
"Sa susunod na lang kami sa—" Hindi ko na naituloy ang sasabihin ko when Justin
suddenly grabbed my hand at hinatak ako papasok sa elevator. I can feel the
intensity.
"So our lunch date is canceled?" I heard the girl said.
"Yes." Mariing sagot ni Levinn.
"Why?"
"I will meet my wife later." Bigla akong kinabahan sa narinig ko. Wife? May asawa
siya?
"Your wife?" The girl said. Don't tell me na kabit niya ang isang 'to? Hindi naman
siya malapit sa babae ah? In fact ayaw niyang may kinakausap siyang mga babae
maliban sa akin.
"That's good. Can I meet her too to explain our relationship? Is she going to sign
the annulment papers?" She asked.
"No." Matigas niyang sabi.
"Why?"
"I am breaking up with you." At kasabay noon ang pagbubukas ng elevator. Bago siya
lumabas ay tumingin siya sa akin at nagsalita.
"I'll meet you later." He walked away. The girl just followed him while asking,
What?
Bigla kong naalala ang sinabi niya.
"I'll meet my wife later...I'll meet you later."
****

=================
Chapter Eleven
ELEVEN
Kanina pa ako hindi mapalagay sa opisina ko. Hindi ako mapakali dahil pakiramdam ko
ay mayroong mangyayari. Hindi ko siya maintindihan, gusto niya akong mawala, gusto
niyang maghirap ako pero ito siyang lapit nang lapit sa akin. Nakatatlong kape na
ata ako dahil sa sobrang pagkabalisa ko. When I was in Canada, coffee is my stress
reliever. I looked at my wrist watch. Eksaktong alasyete y medya na ng gabi. Inayos
ko na ang mga gamit ko, hindi na siguro siya makikipag-usap sa akin. Siguro alibi
niya lang iyon para makatakas sa babaeng humahabol sa kanya ngayon. Isa pa 'yon sa
pinagtataka ko sa kanya. Mailap siya sa ibang babae, dahil ayaw niya ng maingay.
Kapag nga lumalapit ang iba kong kaibigan sa kanya tutungo lang siya o bubulungan
ako ng umalis na kami o paalisin mo sila.
He changes a lot.
Pagkaayos ko ng mga gamit ko ay lumabas na ako ng opisina. Para na namang

sementeryo ang floor ko dahil halos wala ng tao roon. Agad akong pumunta sa
elevator dahil takot ako na maging mag-isa. Agad akong pumasok pagkabukas na
pagkabukas ng elevator. Gustong gusto ko nang makaalis sa building na 'to. Ewan ko
ba kung bakit pero may kakaiba talaga akong nararamdaman simula pa kanina, simula
ng sinabi niyang my wife. Na-miss ko tuloy siya, lagi kasi niya akong pinapakilala
bilang asawa niya noong college kami, at pati narin sa buong main building ng
Montemayor Empire, iIpinapakilala niya ako bilang asawa niya kahit hindi pa talaga.
Kaya walang nalapit sa kanya, masyado kasi siyang maarte at gusto ako lang. Kaya
nga isang beses dinala ko siya sa mall, yung talagang maraming tao. Tapos maraming
nagpapapicture sa kanya at ang masama pa, ako pa ang ginawang nilang photographer.
Pero sa kabila ng lahat ng iyon, pinasaya niya pa rin ako sa araw na iyon. Kahit na
ako dapat ang magpasaya sa kanya kasi ako ang nagyaya.
Kumain kami ng dirty ice cream sa sea bay ng MOA. Kumain kami sa tipikal na kainan
lang. Kumain din kami ng kwek-kwek, fishball, kikiam, siopao at marami pang iba na
hindi namin nakakain. He is very protective, very caring. Kaya lalo siyang pumopogi
sa mga mata. Lagi akong inaakit, lagi akong pinapasaya hanggang sa isang beses, may
ginawa siyang kalokohan na hinding-hindi ko makakalimutan.
I checked my phone kung may nag-text na o nag miss-call na, pero wala akong
nakitang pangalan niya sa mga nag-text. Usually kasi lagi yang nagtetext at
nagtatanong kung nasaan na ako, kung kumain na ako, ano ginagawa ko, kumusta ako, o
kung may problema ba. Pero wala pa rin akong natatanggap na text o tawag simula
kaninang umaga. Maayos naman ang huli naming pagkikita, pero bakit hindi pa rin
siya nagtetext? Sumakay na ako, at sa buong biyahe nakatingin lang ako sa phone ko.
Hinihintay ang tawag o text niya. Galit ba siya?
Levinn?
I sent it to him. Pero lumipas ang isa, dalawa, at sampung minuto ay wala siyang
reply. I tried to call him pero laging nirereject. Pwede naman niyang sabihin sa
akin na busy siya, pero h'wag naman iyong ganito na hindi siya magpaparamdam.
Marahan kong pinahid ang mga luhang bumagsak mula sa mga mata ko. Oo, naiiyak ako
dahil hindi siya nagparamdam. Masisisi nyo ba ako kung talagang mahal na mahal ko
iyong tao? I even gave him everything I have.
Nang nasa tapat na ako ng apartment ko, walang buhay kong kinuha ang susi sa bag ko
at binuksan iyon, and I was shocked when I saw him when I turn on the lights.
"Levinn?" I asked. Napanganga ako nang makita ko ang nasa harapan ko. May table,
may candle, may boquet of flowers at may mga pagkain sa lamesa.
"Happy fourth year anniversary, sweetheart!" He yelled while smiling really wide.
Walang lakas kong ibinaba ang bag ko at tumakbo papalapit sa kanya.
"Walang hiya ka! Hindi ka nagparamdam para lang dito! Mapapatay talaga kita
Montemayor, sinasabi ko sa'yo!" Naiiyak kong sabi sabay yakap sa kanya nang
mahigpit.
"Sorry, sweetheart. Kung alam mo lang kung gaano ako nagpigil na h'wag lang marinig
ang boses mo para maiyak ka sa surprise ko."
"Surprise mo mukha mo! Ikaw lang ayos na, hindi na kailangan ng ganito. Nakakainis
ka talagang manyak ka, may nalalaman ka pang ganito! Kainis, bwisit!" Sabi ko
habang nakayakap pa rin sa kanya.
Hindi naman siya sumagot, tumawa lang siya at humiwalay sa akin. Laking gulat ko
nang bigla na lamang siyang lumuhod sa harap ko at may kinuha sa suit niyang suot.
Nanlaki ang mga mata ko at hindi ko alam kung ano ba ang dapat kong maramdaman.
"Freen Laurel, will you be my wife and the mother of my children?" He asked,
smiling really wide. Hindi ko alam ang isasagot ko, hindi ko alam ang pwede kong
isagot. Walang lumalabas sa bibig ko. Wala akong masabi, masyado pang maaga. Hindi
pa ngayon ang tamang oras. Nakita ko ang pagkawala ng ngiti sa labi niya nang hindi
ako sumagot at tumitig lang sa kanya.
"L--Levinn."
"I see Freen, hindi ka pa handa, I see." Dissapointment was written all over his
face. Ipinasok niya ulit ang box sa suit niya. He smiled, pero hindi ito ang ngiti
niya kanina.
"Happy anniversary again, sweetheart. Uuwi na ako, masyado akong napagod ngayong
araw at alam kong ikaw din." He said weakly before leaving me.
Ilang araw ko siyang hindi nakausap o mas magandang sabihin kong mag-iisang buwan
ko na siyang hindi nakakausap, sinusubukan ko siyang tawagan pero laging out of
coverage, kapag tinetext ko naman sasabihin niya lang, busy ako o tatawagan na lang
kita mamaya. Pero hindi naman siya tumatawag, gabi gabi na rin akong umiiyak dahil
sa hindi siya nagpaparamdam sa akin. Sa tuwing kakausapin ko siya, lagi siyang
hindi pwede at minsan ay alam kong iniiwasan na niya ako at halos madalang na rin
kaming magkita. Hindi ko alam kung bakit bigla na lamang siyang nagbago simula
noong huli naming pagkikita. Hindi ko siya matiis at halos sa araw-araw na lumipas,
hindi siya mawala sa isip ko. Hindi na ako sumasama pa sa gimik ng mga kaklase ko
dahil gusto kong umuwi nang maaga, nagluluto ng pagkain at umaasang darating siya
pero wala, hindi siya nagpapakita sa akin.
Hanggang sa hindi na ako nakatiis at pinuntahan ko na siya sa Montemayor Empire

para lang makita siya. Kilala na ako ng guard doon, pati na rin ng mga empleyado.
Pero hindi pa ako nakakapasok ng tuluyan sa loob ay nakita ko siyang may kasamang
babae at hindi ko kinaya ang sunod kong nakita. He kissed her at kasabay noon ang
pagtulo ng mga luha ko, kasabay ng pagkawasak ng puso ko.
Ganoon na lang ba iyon? Wala na ba sa kanya ang apat na taong pinagsamahan namin?
"M-Ma'am!" Tawag sa akin ng guard nang bigla akong tumakbo habang umiiyak. Ang
sakit pala. Nag-iiyak lang ako, at wala akong pakealam sa paligid ko. May mga
lumapit at tinatanong ako kung ayos lang ako pero hindi ko sila pinansin. Hindi ko
nga alam kung paano ako nakarating sa apartment ko. Doon ako nag-iiyak.
Nagtatanong, nagtataka at nasasaktan. Bakit ganoon na lang ang naging desisyon
niya? Pwede naman niyang sabihin na ayaw niya na sa akin, o kaya hindi na niya ako
mahal. Hindi iyong pinagmumukha pa niya akong tanga. Iyong ipinamukha pa niya sa
akin na isa akong tanga. Hindi ako nakatiis at kinuha ko ang cellphone ko para
tawagan ang isang lalaking alam kong hindi ako sasaktan.
"Dad..." I said, crying.
"Freen? Oh God! How are you, Freen? I've been contacting you for months! How's my
daugther?" Dad said hurridly.
"Where's your condo unit in Makati?"
"You're in Makati? Tell me your exact place! Pupuntahan kita diyan. I missed you so
much, Freen. Walang araw na hindi ko inisip kung ano na ba ang lagay mo ngayon.
Alam kong ayaw mo na akong makita pero Freen, Dad is always here for you." My dad
said. Mas lalo akong naiyak sa narinig ko mula sa kanya. Pagkatapos kong maglayas?
Pagkatapos kong iwan sila sa gitna ng pagsubok? Ito pa ang matatanggap ko?
"I'm sorry, Dad. I'm sorry."
"Don't be sorry, Freen. I'm going to send you the exact address and my bodyguards
will be there until I arrive, okay? I love you so much, Freen." Dad said.
"I love you too dad." I answered then I hang up. I packed all my things. Lahat
dinala ko, I'm glad dahil naitago ko pa ang mga maleta ko. Pagkatapos kong mag-
impake ay lumabas din agad ako. This is the last time na makikita ko ang apartment
ko. Iniwan ko sa landloard ang susi ko at nagpaalam na. Gusto kong makalimot.
Tumawag lang ako ng taxi at nagpahatid sa place ni Daddy. Napaiyak ako lalo nang
makita ko siya, tumanda siya at mas dumami pa ang puti niyang buhok. Niyakap ko
siya nang sobrang higpit. I miss him so much! I miss my Dad. Ang tanging lalaki na
hindi magpapaiyak sa akin, sila lang ni God ang hindi magpapaiyak sa akin.
"Freen." My dad said. Naipasok na niya ang mga maleta ko sa loob ng unit niya.
"Dad, I want to rest. Bukas na lang po natin pag-usapan ang problema ko." I said.
He just smiled.
"I don't want you to sleep, ipagluluto pa kita. Hindi mo ba na-miss ang luto ng
Daddy mo?" He smiled and I smiled too. I missed Dad so much.
"Thank you Dad." I hugged him again.
"Manood ka muna habang nagluluto ako okay? Miss na miss na kita at marami akong
itatanong sa'yo." He said.
I'm so lucky to have a so sweet and so caring daddy. Ipinagluto niya ako ng
paborito kong sinigang. Mabuti na lang at may market sa baba at nakabili siya ng
ingredients. We ate together and talked a lot of things except of him. I miss my
mom too, I miss them both.
"I admit Freen, nalungkot ako dahil hindi ako ang umakyat sa graduation mo.
Nalungkot ako Freen." My dad said.
"I'm sorry Dad."
"It's okay, Freen. As long as you're happy, I will be always here for you." He said
then he hugged me tight.
Dumaan ang dalawang linggo. Hindi ko sinasagot ang mga tawag niya at text niya.
Hindi ko rin iyon binabasa, tinago ko lang ang phone ko. Siya ang nang-iwan at
hindi ko. Pero nawalan ako ng kalahati ng pagkatao ko. Nagpasa ako ng leave of
absence sa school ko at tinanggap naman nila iyon. My dad isn't here, may
aasikasuhin muna daw siya sa kompanya namin. Maya-maya siguro ay nandiyan na siya.
Pinipilit niya akong umuwi na sa amin pero sinabi kong hindi ko pa kaya.
Sa loob ng dalawang linggo ay nagmukmok lang ako sa kwarto, natulog, kumain at

nanood ng T.V. Wala akong ibang ginawa kung hindi ang libangin ang sarili ko para
makalimutan siya. Para mawala siya sa buhay ko. I suddenly heard the doorbell's
ring. Napatayo ako sa pagkakahiga at tinungo ang pinto, maybe it's my Dad. I opened
the door but to my surprise, in front of me is Levinn. He looks very different, he
has stubbles na parang isang taong hindi nag-ahit. His hair is also messy and he's
wearing a long sleeves na nakatupi hanggang siko niya. I looked at him, malalim ang
mga mata niya na parang hindi natutulog at namayat din siya. I saw tears flowing in
his cheeks. He's crying, he's really crying.
"Freen.." Mas lalo pa siyang umiyak. Walang sabi-sabi niya akong niyakap nang
mahigpit at kasabay noon ay ang pagtulo rin ng mga luha ko. I missed this man.
"Sorry, sorry...Freen." Patuloy lang siya sa pag-iyak. God! God knows how much I
missed him. Sinarado ko ang pinto at dinala siya sa sala. Doon siya mas lalong
umiyak sa harap ko. Mahal na mahal niya talaga ako.
"Freen, h'wag naman ganito. H'wag mo naman akong iwan." He said. I asked him about
what I saw. Nagpaliwanag naman siya at nakinig ako. He said, he kissed the girl in
the cheek because of joy. He was so happy dahil tapos na ang bahay na pinapagawa
niya. Surpresa niya raw sa akin iyon. I asked him kung bakit hindi siya sumasagot
sa mga tawag at text ko. Pero ang sabi niya lang niya, nagpapamiss lang siya dahil
nagtatampo siya sa akin.
"Siraulo ka pala eh! Wala pa nga akong sagot tapos pinangunahan mo na ako." Sabi ko
sa kanya. He remains silent, he just hugged me. Hindi niya raw kinaya ang nalaman
niyang umalis akong umiiyak noon. Nakita niya ako noong araw na iyon pero pinili
niyang hindi ako lapitan, dahil nagtatampo siya at nagpapamiss. Hinintay niya ako
sa opisina niya pero hindi ako dumating kaya siya na ang bumaba, tinanong niya sa
guard kung nasaan ako at ang sagot ng guard at tumakbo akong umiiyak. Pinuntahan
niya agad ako sa apartment ko pero wala na raw siyang nadatnan, nanlumo siya at
nagalit sa sarili niya. He contacted me, pinahanap niya rin ako pero hindi niya ako
makita. He was so desperate to find me. Ilang araw siyang hindi natutulog mahanap
lang ako at hindi narin siya nakakakain sa sobrang desperado na mahanap ako, mahal
na mahal niya ako kaya napaiyak ako sa harap niya.
"Shhhh, h'wag ka nang umiyak." He hugged me.
"Gago ka kasi eh!"
"Oo na, gago na ako dahil pinaiyak kita. Pero h'wag mo na ulit akong iiwan ah?
Hindi ko kaya Freen, hindi ko kakayanin at hinding hindi ko kaya." Seryoso niyang
sabi habang nakatitig sa akin.
Nilakasan ko ang loob ko at buong pagkatao kong ibinuhos ang lakas ng loob ko para
sabihin sa kanya at itanong sa kanya ang bagay na gusto kong itanong sa kanya.
"Levinn Vincent Montemayor, will you be my husband and the father of my children?"
Halos maiyak kong sabi.
Nakita ko ang pagrehistro ng ngiti sa mukha niya. "Hindi ba dapat ako ang magtanong
niyan sa'yo?" Nakangiti niyang saad.
"Oo o Oo lang! Sagot na!" Napatawa siya.
"Yes is my answer. But I want to ask you that question again, Freen Laurel will you
marry me and be my wife and the mother of my children?" He said. I didn't answer
him, instead I kiss him.
"Walang keme, oo ang sagot ko." Nakangiti kong sabi sa kanya.
Tumunog na ang elevator. Agad akong lumabas at dali-daling nagtungo sa main

entrance ng Montemayor Empire para mag-log out na.
"Good evening, Ma'am." Bati ni Manong Guard. I just smiled for an answer.
"Good evening po, Sir Levinn." I froze. Napatigil ako sa pagsusulat. Nakaramdam ako
ng panlalamig lalo na nang magsalita siya.
"Let's go." Malalim at malamig nyiang sabi kasabay ng paghila niya sa kamay ko.
Binawi ko agad ang kamay ko kaya napatigil kami.
"May paguusapan tayo." Mariin niyang sabi.
"P-Pwede naman na dito na lang."
"Hindi pwede." At kasabay noon ang paghatak niya ulit sa kamay ko papasok sa
Limousine niya.
"L-Levinn." I said.
Hindi siya sumagot kaya tumahimik na ako, nag-drive na ang driver sa kung saan.
Hindi ko alam kung saan kami mag-uusap, pero sana naman makapag-usap kami nang
matino. Umusog ako sa kabilang dulo, dahil nasa may kabilang dulo siya. Hawak niya
ang laptop niya at parang may chinecheck na kung ano. Ano ba ang paguusapan namin?
"Nasa bahay na natin ang mga gamit mo." Nagulat ako nang magsalita na naman siya.
"H-huh?" Napanganga ako sa gulat.
"Pinadala ko na sa mga tauhan ko ang mga gamit mo sa bahay natin, Freen." He said
in a low voice yet very authoritive.
"B-Bakit? Hindi ba sinabi ko na sa'yo na mag-reresign na ako? Ano na naman ba ito,

Levinn?" Ito na naman siya, pinapairal na naman niya ang pagiging isip bata niya.
Hindi ko talaga mabasa ang lalaking ito at hindi ko alam kung ano ba ang tumatakbo
sa isipan niya.
"Wala akong pakealam." Mariin niyang sabi.
"Levinn we're over!" Hindi ko napigilan ang mapasigaw. Bigla niyang ibinaba ang
laptop niya at lumingon sa pwesto ko.
"We're not, Freen, we're not yet over."
"Ano pa bang kailangan mo, Levinn?! Huwag kang umaktong parang bata! Matanda na
tayong dalawa at gawin mo namang seryoso ang bagay na 'to!"
"Ikaw ang kailangan ko, Freen. Ikaw, are you happy?"
****
=================
Chapter Twelve
TWELVE
"Ano'ng ginagawa mo rito, Montemayor?" Tinaasan ko siya ng kilay. Naka business

suit pa ang mokong at halatang dito dumiretso sa apartment ko.
"Gusto ko lang makita ang misis ko, pwede ba?" Ngumisi siya at ako naman ay
nagpipigil lang ng tawa.
"Ano bang pangalan niyang misis mo?" Natataw akong tanong.
"Freen, Freen Montemayor." Nakangisi pa rin niyang sabi.
"Wala siya, may kinitang ibang lalaki. Kabit niya ata." Bigla namang nagbago ang
timpla ng mukha niya.
"Hindi ako natutuwa, Freen." Napahagalpak naman ako ng tawa. Malapit na kaming
ikasal ni Levinn, magiging Mrs. Levinn Vincent Montemayor na rin ako sa wakas!
Inaayos lang namin ang ilan pang kailangang ayusin at ilang lingo na lang, ikakasal
na kami. Pinapasok ko agad siya, natatakot kasi akong lamunin ng lalaking ito.
Pagkasarang pagkasara ng pinto ay bigla naman niya akong siniil ng halik. Isinandal
niya ako sa pinto at mariin akong hinalikan.
"Damn, I missed you so much." Bulong niya sa gitna ng mga halik niya.
"Levinn, magpalit ka muna..." Halos nanghihina ko nang sabi habang bumaba ang mga
halik niya sa may leeg ko.
"Pwede namang h'wag nang magsuot ng damit." Bulong niya sa akin at tsaka ako muling
siniil ng halik.
"L--Levinn, kumain muna tayo." Suway ko sa kanya.
"Tapos na ako." Bigla naman akong namula sa sinabi niya kaya kinurot ko siya.
"Minsan napaka-sadista mo talaga!" Maktol niya. Tumayo na siya at parang model na

inirampa sa harap ko ang hubad niyang katawan na hindi ko alam kung paano niya
nagawa.
"Magbihis ka nga!" Sigaw ko sa kanya.
"Sus, kunwari ka pa. Gusto mo rin naman ang nakikita mo!" Nakangisi niyang sabi.
"Isa!"
"Oo na, kakain na tayo!" Sabi niya sabay tawa.
Hindi ako nakakibo sa sinabi niya. Magkasalubong na ang mga kilay niya ngayon,
senyales na nagagalit siya na dati ay bibihira niyang gawin dahil hindi siya
madaling magalit pagdating sa akin.
"For what, Levinn? Para saan at kailangan ko pang tumira sa'yo? Dahil ano, para
pahirapan ako? Para ipamukha sa akin na iniwan kita at saktan ako?" Pinigilan ko
ang umiyak.
"For what? You're actually asking me that question?" He smirked.
"L--Levinn tama na, please. Itigil mo na 'to at wala namang mangyayari."
"Stop this? Why? Are you afraid of me?"
"Hindi ka ba nagsasawa, Levinn? Paulit-ulit na lang tayo, paulit-ulit lang natin

sinasaktan ang sarili nating dalawa. Tama na please, tama na..." Hindi ko na
napigilan ang sarili ko at naiyak na ako.
"Hindi pa Freen, dahil mas sobra pa ang ginawa mo sa akin noong iniwan mo akong
mag-isa sa ere. Iniwan mo akong sira, until now Freen. Hindi ko na alam kung paano
bubuuin ang sarili ko simula ng umalis ka. Simula nang-iwan mo ako sa ere." Sunod-
sunod ang pagbagsak ng mga luha mula sa mga mata ko. Tama ba ang naging desisyon ko
sa pag-alis? Tama bang iniwan ko na lang siya basta basta? Tama ba na sa gitna ng
pagsubok ay iniwan ko siya?
"S-Sorry." Napayuko ako, nahihiya ako sa kanya. Minahal niya ako ng sobra sobra
pero ganoon ang isinukli ko sa kanya.
"Sorry? Is that enough? Mababalik ba noon ang dati kong buhay? Do you think your
fvcking sorry will be enough to complete my life again? Tell me, Freen! Is that
enough?!" Tumaas na ang boses niya. Mas lalo akong napaiyak. Napakasama kong tao,
napakasama.
"Ikaw pa ang may ganang umiyak? Ikaw pa?! Tangina, ang galing mo rin pala. Ang
galing mong umarte na akala mo ikaw ang mas nasaktan sa ating dalawa! Buong buhay
ko Freen, buong buhay ko inialay ko sa'yo. Umikot ang mundo ko sa'yo, minahal kita
ng sobra. I gave everything I have to you, kasi nga mahal na mahal kita. Pero bakit
Freen? Bakit isang araw nagising na lang ako ng wala ka sa tabi ko? Bakit isang
araw, bigla ka na lang aalis at iiwan ako nang walang kahit anong dahilan, bakit
Freen?" Nabasag ang boses niya. He's crying, he's really crying.
"Levinn.." I looked at him.
"Freen, hindi mo alam kung ano ang pinagdaanan ko nang mawala ka. Wala kang ideya
kung gaano ako naging kamiserable nang umalis ka. I kept asking myself, how my life
will be if I don't have you. If you already left me, if my life was gone. I kept
asking myself, Freen pero kahit anong sagot ay wala akong makuha. Wala akong kahit
anong ideya kung ano ba talaga iyang dahilan mo kung bakit mo ako iniwan na lang!"
"Levinn, I have my reasons—"
"Then tell me your fvcking reasons why you left me! Tell me!" He yelled at me. Ito
ba? Ito ba ang bunga ng ginawa ko?
"Levinn.." Iyon na lang ang nasabi ko. Umiyak lang ako nang umiyak hanggang sa
naramdaman ko na lang na tumigil na ang sasakyan. Bumaba siya at dumiretso papasok
sa loob ng bahay namin. Pinagbuksan naman ako ng driver niya. Pinahid ko ang luha
ko bago tuluyang lumabas. Tinignan ko ang labas ng bahay namin, it is still the
same. Napangiti ako sa aktong iyon, wala siyang binago. Ako mismo ang nagplano ng
bahay namin dahil mayroong lalaki noong nagtanong sa akin kung ano ba ang dream
house ko na ginawa ko naman, hindi ko alam na siya pala ang may pakana noon at
ipapagawa niya para sa akin, para sa aming dalawa. Actually it's really a big
house. Pumasok na ako sa loob at mas lalo akong napangiti, sa loob ng tatlong taon
it is still the same. Organize pa rin ang bahay at halatang pinangangalagaan. Kahit
papaano ay gumaan ang pakiramdam ko.
"Freen?" Napalingon ako sa nagsalita. Agad na nanlaki ang mata ko nang makilala ko
kung sino iyon.
"Mamita!" Niyakap ko siya agad. I missed her so much!
"Diyos ko, Freen! Ikaw nga, anak nagbalik ka!" Naluluha niyang sabi at tsaka ako
niyakap nang mahigpit.
"Mamita! Miss na miss na po kita!" Sabi ko. Humiwalay ako sa pagkakayakap kay
Mamita. Siya ang nag-alaga kay Levinn simula pagkabata, at siya ang nagluluto ng
pagkain namin simula college. Sa kanya rin ako nagsusumbong kapag inaaway ako ni
Levinn, kasi takot siya kay Mamita at kay Lolo Gabriel.
"Freen, nagbalik ka." Naluluhang sabi ni Mamita, ngumiti ako sa kanya.
"Mamita naman.." Napapaiyak na rin ako.
"Magkaayos na ba kayo ng asawa mo?" Tanong niya. Yumuko lang ako.
"O siya h'wag muna iyon ang pag-usapan natin. Ipagluluto ko kayong dalawa ng
paborito niyong sinigang!" Masayang sabi niya.
"Sige po Mamita, mamaya po magkwentuhan tayo. Magpupuyat po tayong dalawa ulit

mamaya, just like the old times."
"Ikaw talagang bata ka, mahilig ka pa rin bang magpuyat? Na-miss ko tuloy ang
pangungulit mo sa akin." Napangiti lang ako sa sinabi ni Mamita.
"Sige po aakyat po muna ako at magpapalit ng damit." I said.
"O siya sige, tatawagin ko na lang kayo kapag kakain na. Ginanahan tuloy akong
magluto."
Dahan dahan akong umakyat sa hagdan, reminiscing our memories here. I miss this
house so much. It's been three years since my last visit here. Ang dami kong
nasayang na oras, sobrang dami. I just sighed.
Nang makarating na ako sa harap ng pinto ng kwaro namin hindi muna ako pumasok.
Nakatayo lang ako sa labas at tinititigan ang pinto. Huminga muna ako nang malalim
bago tuluyang pumasok. May nakita akong dress sa kama namin. Nagulat ako ng bigla
siyang lumabas sa banyo at basa pa ang buhok. I looked at him. Tumutulo pa ang
tubig sa katawan niya na halatang bagong ligo. His body, his chisled chest.
"If you're going to stand there for fvcking hours, you better get out of my room."
He said with a very intimidating voice.
"S-sorry." Sabi ko na lang at tumalikod na. Pero hindi pa ako nakakahakbang ng

bigla naman siyang magsalita.
"Aalis tayo, I'll give you twenty minutes to prepare." He said. Tumingin ako sa
kanya, pero tanging likod na lang niya ang nakita ko na papasok sa walk-in closet
niya. I sighed.
Kinuha ko ang dress na nakalagay sa kama niya at pumunta sa guest room para doon
maligo at mag-ayos. Wala pang twenty minutess ay natapos na ako dahil ayokong
paghintayin siya.
Lumabas na ako ng guest room wearing this very elegant dress. Bumaba na ako ng
hagdan at nadatnan ko siyang nakaupo sa sofa, waiting for me.
Nang makita niya ako ay saglit niya akong tinitigan, at tumalikod din agad.
Sinundan ko lang siya hanggang sa makarating kami sa isang sasakyan.
"Get in." Pinagbuksan niya ako ng pinto ng sasakyan. Wala naman akong nagawa kung
hindi pumasok. Umikot siya at pumasok na rin sa loob. It is his Gallardo Nera, his
favorite car.
Buong biyahe ay walang umiimik sa amin. Hindi ko rin alam kung saan talaga kami
pupunta pero sa tingin ko ay party ang pupuntahan namin dahil may invitation card
sa sasakyan niya.
Tumigil ang sasakyan sa isang magarang hotel, may mga nagpapasukan na bisita. Hindi
ako nagkamali, party nga iyon.
"Let's go." He said nang makababa kami. Hindi siya sumabay sa akin, nauna siyang
maglakad kaya wala akong magawa kung hindi ang sumunod sa kanya.
Maraming bumabati sa kanya at marami rin ang bisita. Kung titignan mo silang maigi,
lahat sila ay mayayaman at may mga pangalan na dinadala. May ilang akong mga
nakilala, karamihan ay may mga pangalan sa business world.
I saw him talking with someone else and I'm pretty sure it's about business.
Nakatayo lang ako at hinihintay siya. I looked around, and the place was very
elegant and beautiful.
"Hi." May lumapit sa akin na isang lalaki.
"You're alone?" Hindi ko siya sinagot. Iniwas ko lang ang tingin ko.
"Miss, I'm Victor—"
"Stay away from her." Nagulat ako sa pagsulpot ni Levinn sa tabi ko. Hinila niya
ako mula sa lalaking lumapit sa akin kanina.
"Kung makikipaglandian ka, h'wag sa harap ko. Mamili ka ng lugar at ng lalandiin

mo." Mariin niyang sabi sa akin. Kinagat ko naman ang ibabang labi ko para pigilan
ang pag-iyak ko. Ang hina mo, Freen, ang hina mo.
"Levinn?" Napalingon kami sa tumawag sa kanya. Iyon ang nakita kong babae na kasama
niya kanina.
"Levinn, ikaw nga! I thought you're not coming?! I'm glad you're here! C'mon let's
enjoy the party." Ani ng babae at lumapit sa kanya at hinalikan siya sa labi.
Napaiwas naman ako ng tingin dahil pakiramdam ko ay tinutusok ang puso ko sa sakit
na nararamdaman ko.
"I'm sorry, I didn't tell you." I heard him say.
"It's okay, darling. So, let's go? Your my accompany tonight." His girl said then
they left me.
Pinili ko na lamang na umupo sa isang bakanteng lamesa na naroroon at nagmasid sa

paligid. Wala rin naman kasi akong kilala roon kaya mas pinili ko na lamang ang
magmukmok sa isang gilid. Ano pa bang dahilan niya bakit kailangan niya akong isama
rito? Para ano? Para ipamukha sa akin na may iba na siya?
Lumipas ang isang oras, at hindi pa rin sila tapos mag-usap at ang akala ko kanina
ay hindi na sila.
I looked at my wrist watch, 9:30 PM na ng gabi. Tinignan ko si Levinn. Tumayo siya

pati na rin ang kasama niyang babae. Sinundan ko sila ng tingin at nakita kong
lumabas sila sa exit. Hinayaan ko na lang sila, kumain lang ako nang kumain. Walang
lumalapit sa akin at the same time kumakausap sa akin. Lumipas ang isa pang oras at
wala pa rin si Levinn. Napagdesisyunan kong tumayo na at sundan sila. Napunta ako
sa isang hagdan na papunta sa taas. Umakyat ako sa hagdan, hanggang sa mapunta ako
sa isang pinto. Kakatok na sana ako ng makarinig ako ng mga halinghingan.
"Damn it, Levinn! You're so hot tonight!" Nanlamig ako sa narinig ko.
Oo, alam kong wala na akong karapatan na magselos pa pero ano? Ano pang magagawa
ko? Tapos na kami, wala na kami. Wala na akong kahit anong karapatan pa para
magselos o magalit dahil hindi ko na siya asawa.
Hindi na niya ako asawa.

****
=================
Chapter Thirteen
THIRTEEN
SPG 18+
"Levinn, tignan mo kasi! Sabing ang cute noong bata oh! Ang singkit tapos ang puti
pa! Jusko, ang gwapo naman!"
"Tsk, pakealam ko?" Sagot niya. Wala talagang sense kausap ang lalaking ito!
Nakakapang-init lang ng ulo.
"Ang ano mo naman sumagot eh! Habaan mo iyong sagot mo, naiinis ako!" Sabi ko sa
kanya.
"Ano'ng gusto mong isagot ko sa'yo? Wala naman akong pakealam sa mga batang iyan!"
Asar niyang sabi.
"Pwede ko bang itanong ang pangalan noong bata? Sige na, saglit lang." Sabi ko kay
Levinn.
"Bahala ka, gawin mo gusto mo." Masungit naman niyang sabi. Napatalon naman ako sa
tuwa at agad na tumayo at lumapit doon sa bata.
"Hi! May I know your know? Ang cute mo kasi!" Nakangiti kong sabi sa bata. Walang
emosyon naman itong tumingin sa akin.
"I don't give my name to those strangers and stalkers." Sagot niya, sabay talikod
sa akin. Napatigil ako, aba't ang sungit!
Tinignan ko si Levinn, nakangisi siya sa akin at alam ko ang iniisip niya. Ganyang-
ganyan iyang lalaking 'yan! Masungit sa lahat. Kinaladkad ko na ulit siya paalis
doon sa masungit na gwapong teenager.
"Ang sungit! Akala mo naman gwapo!"
"You said it a while ago." Tumawa pa siya.
"Bakit ba kasi nagyaya ka mag-mall!" Singhal ko sa kanya.
"Hindi ba sabi mo mag-mall tayo?" Sabi niya sa akin.
"Naman eh!" Tumawa ulit siya. Naka-akbay siya sa akin at yung isa naman niyang
kamay ay hawak hawak ang mga pinamili ko.
Sunday ngayon at day off niya. Nagyaya kasi siya mag mall na sabi niya na ako raw
ang nagyaya. Kapag kasi sunday ay quality time naming dalawa.
"Gusto mo kumain?" Tanong niya.
"Oo, gusto ko ng ice cream."
"Tara kain tayo, libre mo ako ah." Sabi niya. Napaka kuripot talaga ng lalaking
ito!
"Ikaw itong may trabaho ako pa itong manlilibre sa'yo?"
"Ganoon talaga pag-gwapo ang kasama mo." Sabi niya sa akin.
"Saan ang gwapo?"
"Sus, indenial ka pa. Baka gusto mong ipaalala ko sa'yo na lagi mo akong
sinasabihang gwapo ako."
"May amnesia ata ako, paalala mo nga." Sabi ko. I was shocked when he suddenly
kissed me. It's just a peck, but for Pete's sake we were in public! Narinig ko pang
may nag-'OMG ang sweet!'
"Naalala mo na?" Tanong niya. Inismiran ko lang siya sabay ngiti.
Malapit na kaming ikasal and I'm really excited.
"Stay with me." Napatigil ako sa paglalakad nang marinig ko ang boses niya. Hindi
ako makaharap sa kanya, nanghihina ako, nanlalambot ako. Sana pala tumakbo na lang
ako para makaalis na sa lugar na 'to.
"Freen, stay with me...please." I heard him said. Dahan dahan akong humarap sa
kanya kahit na patuloy na umaagos ang luha ko.
"Please, don't run away again Freen. I need you....in my life." His voice is now
different. His eyes are now teary. Nakatingin lang ako sa kanya ng diretso habang
naiyak.
"Para saan pa Levinn? Para saktan ako ng paulit-ulit?" I managed to said. Lumapit
siya sa akin. I aggressively wiped away the tears flowing in my cheeks.
"Don't leave me again please? Don't." And he hugged me very tight. Wala akong
nagawa kung hindi ang umiyak sa dibdib niya. Kung hindi ilabas lahat ng sama ng
loob ko. Wala akong nagawa kung hindi ang yakapin din siya pabalik. Ang maramdamang
ligtas ako sa mga yakap niya. Wala na akong pakielam kung ano pang mangyari sa
akin, wala na akong pakielam kung sirain man niya ang buhay ko at patuloy akong
saktan. Basta mayakap ko lang siya ng ganito at ang magkalapit kami ng ganito.
Saglit niyang pinutol ang yakap. He cupped my face and look directly to my eyes. He
lowered down his face to mine and claimed my lips. He kiss me with passion and with
love. His lips were so gentle. I respond to his kisses, I want to stay with him. I
want to be with him again. I want him to be mine again. Now, I admit when his lips
touch mine, I knew I still love him.
He ended the kiss with a smack and looked again at my face.
"We're going home." He said.
Kanina pa ako walang kibo, hindi ko alam ang irereact ko sa mga ikinikilos niya.
Kanina, hinawakan niya ang kamay ko at sabay kaming umalis sa lugar na 'yon.
Nagpalit ako ng damit sa kwarto namin, at lumabas din agad. Dahil baka ayaw niyang
naroon ako. Kanina ko pa gustong matulog pero hindi ko alam kung saan ako
matutulog, sa tingin ko sa guest room ako matutulog. Inamin niya sa akin kanina sa
sasakyan na walang nangyari sa kanila. When he saw me leaving, agad niya akong
hinabol. At iyon ang hindi ko maintindihan sa kanya. Bakit niya pa ako hahabulin?
Bakit niya pa ako pag-aaksayahan ng oras? Bigla akong nakarinig ng yapak mula sa
hagdan. It's him, looking hot with his sando and white board short.
"I want to sleep." I frowned. He wants to sleep, pero bakit ayaw niyang matulog?
Hindi ako nakaimik sa kinauupuan ko. Nasa sofa ako ngayon at kanina pa nanonood ng
TV, pero pinatay ko rin iyon ng sumakit na ang mga mata ko.
"Let's go." He said at umakyat ulit. Nang hindi pa ako gumalaw ay tumigil ulit siya
at lumingon sa akin.
"I said, let's go." Napatayo agad ako. Napalunok ako ng matitigan ko maigi ang
likod niya, his back is so sexy.
Umakyat narin ako at sinundan siya. Pumasok siya sa kwarto namin, hindi niya sinara
iyon at parang hinihintay niya ako pumasok kaya pumasok narin ako. I closed the
door when I entered our room.
"Lock it." He said. Kinabahan ako bigla sa sinabi niya. Pero mas kinabahan ako sa
pag-iisip na ngayon ko na lang ulit siya makakatabi matulog, ngayon na lang ulit
kami magkakatabi at magkakasama sa iisang kwarto. I never thought about this back
then.
"Come here." He said. Para akong batang sumunod sa sinabi niya at lumapit sa kama.
Humiga siya sa kama kaya humiga narin ako sa tabi niya. Nakatingin lang ako sa
kisame. I can feel his breath, nakatingin din siya sa kisame at pareho kaming
walang kibo. Pero nagulat ako ng bigla niya akong yakapin. He buried his face to my
neck and he smells me.
"L-Levinn."
"Please, I want to stay like this. I want to be with you again Freen, I miss you."
His hug became tighter. Hindi ako nakasagot sa sinabi niya. All I can feel is our
heart beats at ang paghinga niya.
"Freen.." He said. I looked at him, he is looking at me too. Once again, I saw his
gray eyes. His beautiful eyes. He suddenly smiled na nagpabilis lalo sa pagtibok ng
puso ko. He smiled.
Sa aktong iyon ay napaisip ako bigla. Babalik pa ba kaya ang dating Levinn? Ang
Levinn na mahal ko?
Bigla siyang pumaibabaw sa akin, looking at me with desire, lust, and love. Hindi
alintana ang bigat niya na dumadagan sa akin, basta ang alam ko na lang ay
magkalapit ang mga katawan namin.
"I want to be with you again, Freen." He said then he suddenly claimed my lips.
Napapikit ako sa ginawa niya, his kisses are full of lust but behind that thing is
love. I can feel it, I really can feel it. Mabagal ang paghalik niya sa akin na
parang sinusulit ang pagkakataon, na parang nag-iingat. I can feel his tongue
knocking in my teeth. Nagpaubaya ako, and he invade my mouth. I can taste the
flavor of his mouthwash, nawawalan na ako ng hininga pero ayaw kong tumigil. Ayaw
kong tumigil siya, napahawak ako sa balikat niya for support. Naramdaman ko ang isa
niyang kamay na pumapasok sa sando kong suot.
"Freen.." He moaned my name. Bumaba ang halik niya sa leeg ko. He caressed my tummy
upto my breast. He manage to unhook my bra kahit pa na may sando akong suot.
Humiwalay siya bigla at tinanggal ang suot niyang sando. He kiss me again, my lips,
my cheeks and my neck. Nararamdaman kong tinatanggal niya ang suot kong sando, he
succeed. Now, we are both topless. Hinawakan ko ang matipuno niyang dibdib pababa
sa matitigas niyang muscles sa tiyan. Napaungol siya sa ginawa ko.
"Levinn.." Nahihirapan kong sabi ng bigla niyang halikan ang dibdib ko, para siyang
batang pinaglalaruan ang dibdib ko gamit ang dila niya at maninipis niyang labi. He
looks very handsome while doing it. Wala akong nagawa kung hindi ang isigaw ang
pangalan niya, wala akong magawa dahil gusto ko ang ginagawa niya. His other hand
caressed one of my breast while the other hand was doing something in my short.
Naramdaman ko na lang na ibinababa na niya ang short ko, at nagtagumpay na naman
siya doon. Bumaba ang halik niya sa tiyan ko pero hindi nawala ang mga kamay niya
sa dibdib ko. Napasabunot ako sa buhok niya ng maramdaman ko ang mainit niyang
hininga sa pagkababae ko.
Wala na akong saplot ni isa sa katawan. All I can feel is the heat because of him.
Napasabunot ako sa buhok niya ng dumampi ang labi niya sa pagkababae ko. He is so
great, I love this feeling...the feeling to be with him again. He licked my fold
and thrust his tongue in my core, the feeling wasn't foreign but I feel like dying
because of it. He licked, sucked, thrust, and make me scream his name. I felt
something building up, kaya mas lalong napahigpit ang pagkakasabunot ko sa kanya.
"Levinn!" I came yelling his name. Umangat ulit siya and kissed me again, I can
taste my juices in his mouth. He kissed me passionately. He gave me a devastating
kiss. Humawak ako sa board short niya at pilit na ibinababa iyon. Nang maramdaman
niyang nahihirapan ako ay siya na mismo ang naghubad sa sarili niya. Kasama ang
boxer shorts at brief niya. We're now naked and I can feel his manhood poking my
tummy.
"I want you Freen, I want you." Nahihirapan niyang sabi sa akin bago ako muling
halikan sa labi. Natatakot man ako pero hinawakan ko siya doon. He's hard!
"Ahhh..shit." Napalunok ako ng maramdamang mas lumaki pa iyon. Katulad ng dati

naming ginagawa, itinaas baba ko siya. Napaungol siya sa ginagawa ko. Ang init at
ang laki niya. Oo matagal ko nang nakita at nahawakan siya pero sa loob ng tatlong
taon hindi ko lubos akalain na may ilalaki pa pala iyon.
"Don't...just slowly." He said. He buried his face in my breast and sucked my

nipple while his thumb is playing with my other nipple.
Bigla niyang kinuha ang kamay ko at iniyakap sa leeg niya. Tumingin siya sa akin,
he's panting na parang tumakbo ng milya milya.
"I want to feel you again, I want you to be mine again Freen. You're mine okay?
You're mine." Mariin niyang sabi. Wala sa wisyo akong napa-oo sa kanya and he
smiled.
"Now, hold me." He said. I hold his manhood and take it to my core, I rub his
manhood in my folds which makes him moaned very loud.
"Freen..." He slowly entered his manhood at mas napahigpit ang pagyakap ko sa leeg
niya. Mabagal sa una pero agad ding bumilis, he buried again his face in my neck
and thrust very fast. His other hand is caressing my breast while thrusting.
"Ahhh...Freen." He said. Napayakap na lang ako sa kanya. Hindi ko maipaliwanag ang
nararamdaman ko. The feeling was so ecstatic. Naramdaman kong mas bumilis ang
paglabas pasok niya, until I felt something building up again in my wall.
"Freen!" He shouted my name as we both reached our climax. Bumagsak ang katawan
niya sa katawan ko at hindi ko ininda ang bigat niya.
Umikot siya papunta sa gilid ko at niyakap ako ng mahigpit. Nakahawak ang kamay
niya sa dibdib ko at nilalaro laro iyon.
"Don't leave me again please? Don't.." He said. Humigpit ang yakap niya, I hugged
him too and buried my face in his chest.
"I love you Freen, I love you." I was shocked at what he said. Hindi ko akalaing
sasabihin niya iyon, at hindi ko rin akalaing mahal pa niya ako. Naramdaman kong
nag-init ang mga mata ko. Naiiyak ako na malamang mahal parin niya ako. Naiiyak ako
na kahit na iniwan ko siya ay mahal parin niya ako. Mas lalong humigpit ang yakap
niya sa akin.
"Freen, talk to me." Mahinahon niyang sabi. Hindi ako sumagot sa sinabi niya, basta
niyakap ko na lang siya ng napakahigpit.
"Freen, hindi mo ba ako kakausapin? Freen," He said again, humiwalay siya ng konti
sa akin.
"Don't cry please, talk to me. I want to say sorry for what I did to you. I was
filled with anger and hate. Sorry Freen, I love you, please don't cry." He said.
Sinuntok ko siya sa dibdib niya at niyakap ulit siya. Ayaw kong magsalita, gusto ko
lang siya yakapin ng yakapin.
"Gustong gusto mo talagang saktan ako? Be ready, Freen, be ready." He said and
hugged me again, very tight. This night will be the night that I will fall for him
over again.
****
=================
Chapter Fourteen
FOURTEEN
Nagising ako na wala na siya sa tabi ko at tanging amoy na lang ng katawan niya ang
naiwan sa loob ng kwarto. I admit, I'm disappointed for not seeing him this
morning. I want to talk to him what happened last night, sa mga sinasabi niya at
kung ano nga ba ang tunay na rason niya kung bakit niya ako gustong tumira ulit
dito. Last night, we made love again. He kept saying he loves me, as if there's no
tomorrow for us. I always had a great feeling when his lips touche mine. Aaminin
ko, malaki na ang epekto niya sa akin noon pa man, pero parang mas naging kakaiba
ngayon. His touch, his stare, his voice and his kisses. Pakiramdam ko ay mas lalo
lamang akong nahuhulog sa kanya na kahit anong pigil ko ay hindi ko magawa.
Pinulot ko ang mga damit kong nagkalat kagabi at kumuha ng panibagong damit at
tsaka pumasok sa banyo, I opened the shower and feel the water flowing all over my
body. Ngayon na lang ulit ako nakaramdam ng ganito, kaba at takot. Kinakabahan ako
sa bawat galaw niya, at natatakot ako sa magiging epekto sa akin ng mga ginagawa
niya. I sighed, deeply. I need to be strong and ready, I can't read him now.
Kakaiba at maingat ang mga kilos niya na parang pinag-aaralang mabuti ang bawat
gagawin niya. Kaya kailangan ko rin na maging maingat sa mga galaw ko, ayoko nang
masaktan pa. Ayoko na. I am Freen Laurel, I'm strong and I know I'm smart, but not
with dealing with him.
"Freen, gising ka na pala. Tara na dito at kumain ka muna." Sumalubong sa akin si

Mamita pagkababang pagkababa ko sa hagdan. I smiled when I saw her preparing foods.
The last time I saw her doing it was years ago. Gustong gusto niyang pinagluluto
kaming dalawa ni Levinn ng pagkain dahil nauubos daw namin. Masarap naman kasi
talaga ang luto ni Mamita kaya minsan pinag-aawayan namin ni Levinn ang luto niya
kasi nauubos namin. Pero lagi akong nanalo kasi sabi ni Mamita malaki na raw ang
katawan ni Levinn at ako raw ay hindi pa.
"Good morning, Mamita." Bati ko sa kanya at tsaka umupo sa isang upuan.
"Uhh, si Levinn po?" Nag-aalangan kong tanong kay Mamita.
"Si Levinn? Maagang umalis kanina, may dala siyang ilang gamit at nagmamadali. May
business trip daw siya pero hindi sinabi kung saan." I sighed.
Tinapos ko lang ang pagkain ko at nagpalit na ng damit pamasok. Wala rin naman kasi
akong gagawin dito kaya papasok na lang ako. Nagpaalam lang ako kay Mamita at
umalis na. Dinala ko rin ang kotse ko dito dahil ayokong sumabay sa kanya, ayokong
magkaroon ng rason para magkasama kami. Hanggang ngayon kasi hindi ko parin
makalimutan kung paano niya ako itrato na para bang isa akong bayarang babae, kung
paano niya ginamit ang katawan ko, at kung paano niya sabihin ang mga salitang
hindi ko inakalang sa bibig pa niya manggagaling. Huminga ako nang malalim dahil
hindi ko naman siya masisisi kung magagawa niya iyon, I left him.
Thirty minutes akong late kaya wala nang masyadong nag-iikot na tao. Dumiretso ako
sa office ko. Itinuon ko ang lahat ng pansin ko sa project na ginagawa ko. Malapit
lapit na kasi akong matapos at kailangan ko lang ang tulong ng ibang engineer at
pati na rin ng mga architect.
I was suddenly back to reality when I heard knocks in the door.
"Come in." I said. Nagulat ako nang pumasok si Sindy sa office ko. Ano'ng ginagawa
niya rito?
"Freen! Hay salamat at nahanap din kita. Kanina pa kasi ako kinikilabutan sa taas."
Sabi niya.
"Bakit naman?" Ngayon ko lang napansin na maganda pala 'tong si Sindy at wala pang
arte sa sarili.
"Nakakaimbyerna lang naman ang halinghing ng babae ni Sir Levinn!" Inis niyang sabi
sa akin. Bigla naman akong natigilan sa ginawa ko. Levinn? I thought he was in a
business trip?
"Le—I mean si Sir Levinn?"
"Oo, nandoon na naman kasi iyong babaeng dinaig pa sawa kung makalingkis kay Sir.
Tapos ang ingay ingay pa niya, akala naman niya hindi ko rinig ang mga ginagawa
nila sa taas." Nakaramdam ako bigla ng paninikip ng dibdib. Ano na naman ba ito?
Kinagat ko ang ibabang labi ko at pinigilan ang emosyon ko.
"T--Talaga? Ano ba'ng ginagawa nila?"
"She's moaning as if no one's outside. Nakakairita, kaya rito muna ako ha? Tatambay
muna ako rito tutal aalis naman din sila mamaya." Bigla akong nanghina sa narinig
ko. Siguro nga, siguro nga wala na talaga. It's been three years so ano ang i-
eexpect ko? Na kami parin? Na ako parin ang mahal niya? Masakit man pero kaylangan
kong tanggapin at ngayon alam ko na kung bakit niya ako gustong tumira sa bahay
niya. Para saktan, para pahirapan and to take his revenge. Pinilit kong hindi
umiyak sa harap ni Sindy.
"Freen, matanong nga kita. Bakit dati nakita kitang umiiyak noong lumabas ka sa
office ni Sir Levinn dati?" She asked. Hindi ako agad nakasagot.
"W-Wala, akala ko kasi tatanggalin na niya ako sa trabaho. Kailangan ko pa naman ng

pambayad ng upa sa bahay." Sabi ko na lang.
"Eh iyong isang beses? Narinig ko kayong nag-aaway ah. Nagulat nga ako at
nagsisigawan kayo."
"Nag-aaway? Baka iba lang ang narinig mo. Sino ba naman ako? Empleyado niya lang
ako at siya ang boss."
"Sabagay, pero alam mo ba. Una kong trabaho sa kanya, halos wala siyang ginawa kung
hindi magtrabaho. Naaawa nga ako sa kanya dati eh, kasi wala siyang pamilya at
halos sa trabaho lang talaga niya ginugugol ang oras niya." Hindi ako nakasagot sa
sinabi niya pero bigla akong nakaramdam ng awa.
"Hindi pa Freen, dahil mas sobra pa ang ginawa mo sa akin noong iniwan mo akong
mag-isa sa ere. Iniwan mo akong sira, until now Freen. Hindi ko na alam kung paano
bubuuin ang sarili ko simula ng umalis ka. Simula nang mang-iwan ka."
Ang sinabi niyang iyon, nasaktan ako nang sobra. Alam kong hindi niya kakayanin
kapag iniwan ko siya dahil isang beses ko nang nakita iyon. Isang beses ko na
siyang nakitang miserable.
"Alam mo ba one time nakita ko si Sir na umiiyak? That time, awang awa ako sa
kanya. May hawak siyang litrato at umiiyak siya, hindi ko nga alam na may
pinagdadaanan pala siya that time. Kaya pala lagi siyang masungit at galit kasi nga
may pinagdadaanan siya, kaya natuto akong mag-adjust sa kanya." Then the reality
hit me. Hindi ko maisip kung ano ang nangyari sa kanya sa nakalipas na mga taon.
Tumagal ng ilang oras ang pag-uusap namin hanggang sa mag break time. Niyaya niya
akong mag break kaya sumama naman ako sa kanya. Kinuwento sa akin ni Sindy ang mga
nangyayari kay Levinn dati, at naaawa ako sa kanya. Naging miserable siya, pero
kahit na ganoon naging matalino pa rin siya sa pagpapatakbo ng kompanya. Until his
dad resigned, naikwento din sa akin ni Sindy iyon. Naging CEO siya and everyone was
so happy dahil deserve niya iyon. Pero naglasing lang si Levinn ng araw na iyon at
hindi nagpakita sa party na para sa kanya.
I looked at him, mahina siyang humihilik habang naakawang ang mga labi niya. He's
so innocent while he's sleeping, parang batang pagod na pagod sa paglalaro.
Nakayakap siya sa akin at mahimbing nang natutulog. Kakauwi niya lang galing sa
opisina at dito agad dumiretso. Next month na ang kasal namin and everyone was so
excited including us. Naiinis siya kanina kasi bakit hindi pa daw ako nabubuntis,
sabi ko naman matuto siyang mag hintay, pero mainipin talaga at sinabing hanggat
maaga dapat makarami na kami. Naiinis siya dahil gustong gusto na niya magkaroon ng
matatawag na pamilya, yung tipong uuwian daw niya pagkatapos niyang magtrabaho at
inspirasyon sa lahat ng ginagawa niya. Niyakap ko na lang siya para mawala ang inis
niya, at effective naman kasi nawala ang inis niya. Sabi pa niya kanina ako lang
daw ang gamot niya sa lahat ng bagay, kaya ayun nakanakaw na naman ng halik sa
akin. Naramdaman kong mas yumakap pa siya ng mas mahigpit at isiniksik ang mukha sa
dibdib ko. Niyakap ko pa siya ng mas mahigpit din. I kissed his cheek and closed my
eyes. I know, I can live with him until the last.
Nagising ako ng may mabigat na bagay sa tiyan ko. Tulog parin siya hanggang ngayon.
Pero agad ding nagmulat ng dahan dahan.
"Good morning, Mr. Montemayor." He smiled and kissed me.
"I love this, I love giving you a morning kiss." He said.

"So kiss me again." I said. Hinalikan naman niya ako, buti na lang at wala akong
bad breath pati siya, sangkatutak kasi ang mouth wash namin dito sa apartment.
"Sarap! Isa pa nga." Sabi niya pero iniwas ko ang mukha ko kaya sa pisngi ko tumama
ang labi niya.
"Tama na, magluluto pa ako ng breakfast natin."
"H'wag na, ikaw na lang ang kakainin ko. Tapos kainin mo rin ako para pareho tayong
busog!" Bigla ko siyang binatukan sa suggestion niya.
"Namimihasa ka masyado Montemayor. Kung magkakaanak tayo siguradong spoiled iyon

sa'yo." Sabi ko sa kanya.
"Hindi naman, siyempre susunod pa rin kami ng magiging anak natin sa'yo. Halimaw ka
kaya kung magalit." Sinamaan ko siya ng tingin.
"Biro lang, pakiss na lang ulit." Tapos hinalikan niya ako ulit.
"Tama na." Awat ko sa kanya ng medyo tumatagal na kami. Mahirap pa naman pigilan
ang urges ng mga lalaki. I heard him groaned.
"Freen—"
"H'wag makulit Montemayor." Tumayo na ako pero hinatak niya ako bigla at nilunod sa
mga halik niya.
Kakatapos ko lang magluto at nakabihis na rin siya ng long sleeves niya. Umupo na
siya sa harapan ko. Tinitigan ko ang ayos niya, hindi pa niya nabubutones ang first
four buttons ng sleeves niya at nakikita ko pa ang matipuno niyang dibdib. Nakikita
ko rin ang nipples niyang nakakaakit at abs niyang matitigas. Bigla akong
nakaramdam ng init.
"L-Levinn, ayusin mo muna yang sleeves mo." Sabi ko sa kanya pero parang wala
siyang narinig.
"L-Levinn."
"Ayos lang yan, tayo lang naman dalawa dito." Yung way ng pagsasabi niya nun,
parang nang-aakit.
Nagulat ako ng bigla siyang lumapit sa akin at biglang halikan ang leeg ko.
"L-Levinn..may trabaho ka." Sabi niya sa akin. Pero parang wala parin talaga siyang
narinig at pinagpatuloy ang ginagawa niya. Biglang nagring ang phone ko, tumatawag
ang classmate ko. Itinulak ko siya nang malakas at nakita ko ang pagsimangot niya.
Pinanlakihan ko siya ng mga mata at sinenyasan na tumahimik siya. Nang matapos kong
kausapin ang kaklase ko ay muli ko siyang hinarap.
"Bakit ka ba nagmamadali Montemayor?" Tanong ko sa kanya.
"Hindi ako nagmamadali, pwede akong pumasok kahit anong oras. Ako rin ang magiging
CEO ng kompanya kapag nagretire na si Daddy." Sagot naman niya.
"Aba, talaga? Magiging CEO ka? Eh baka nga hanggang President ka lang eh." Sabi ko
sa kanya.
"Oo nga! Kapag naging CEO ako, buong araw tayong bed time patay ka sa akin." Sabi
niya.
"Kung maging CEO ka."
"I'm doing my best sweetheart. I hope na kapag dumating ang araw na ako na ang CEO
gusto ko ikaw ang unang babati sa akin ng congratualtions."
"I will do it with kiss!" I said.
"Talking about kiss, where's my kiss. I'm leaving." He said.
"Hindi pa ba sapat yung kanina?" He suddenly turned red.
"Hindi pa."
Tumayo ako at lumapit sa kanya, buti na lang at nakabihis na rin ako. Inayos ko
yung neck tie niya at kitang kita ko na tinititigan niya ang mga labi ko. I also
saw the movements of his adams apple. Dahan dahan akong lumapit sa kanya and gave
him my trademark kiss.
"Bye Montemayor. Ingat ka okay?" I said. He just nodded and waved at me.
I really love that naughty man.
Bumukas ang elevator and I was shocked when they were inside. Nakapasok na si
Sindy pero bumati muna siya bago pumasok. Ako naman hindi pa, nag-aalangan akong
pumasok lalo na ng magsalubong ang mga tingin namin. Nakapulupot sa braso niya ang
babaeng nakita ko na kasama niya kagabi.
"Kung hindi ka sasakay, better tell us." Sabi ni Levinn. Nasaktan ako kasi parang
sinabi niya sa aking bakit ka sasabay? Pumasok ako sa loob, dahil nakita kong
sumenyas si Sindy na pumasok na ako. Hindi ako martyr, handa lang ako sa mga
ganitong bagay pero bakit ganito? Masakit parin.
"I'm so excited for our trip in New York!" The girl said. Nagulat ako ng marinig ko
ang sinabi 'nong babae. Napatingin naman ako kay Levinn na tumingin naman sa babae.
"I'll extend our trip in to two weeks to enjoy New York." He said. I bit my lower
lip to hold my emotions. Umasa ako kagabi, umasa pero ano?
"What? You'll extend our trip?! Thank you!" I saw them kissed and that scene makes
my heart melt.
Biglang napatingin sa akin yung babae at parang nagulat pa.
"Wait, ikaw yung babaeng kasama ni Levinn sa party right? Iyong iniwan niya? I
remembered what he said, wala lang daw siyang maisama sa party kaya kung kanino na
lang daw siya nagpasama. I'm sorry last night because he left you behind." She
smiled at me.
Napatingin sa akin si Levinn. I met his cold gaze and his face with no reactions.
Iniwas ko ang tingin ko. Nasasaktan ako kahit papaano, hindi ko alam kung ano bang
nasa isip niya at ang gulo niya. Pero kung ito naman ang gusto niya, ibibigay ko sa
kanya.
I'll leave as soon as possible.
****

=================
Chapter Fifteen
FIFTEEN
I was on my way in my apartment when my phone suddenly rang. I looked at screen and
smiled when I saw his name registered on my phone.
"Ano na naman ba, Montemayor? Kakatawag mo lang ah." Nakangiti kong sabi sa kanya
kahit na alam kong hindi niya ako nakikita.
"I miss you." Paos niyang sagot sa akin.
"Which part of my body did you miss?" I asked. Sigurado akong magkasalubong na
naman ang makakapal niyang mga kilay.
"Basta, lahat sa'yo miss ko na."
"Umuwi ka nang maaga para makita mo agad ako." Sabi ko.
"Kung pwede lang iwan ko na 'tong mga trabaho ko at umuwi para landiin ka, ginawa
ko na. Nagrereklamo na nga rin si Mommy dahil sawang-sawa na raw siya sa pagmumukha
ni Daddy at hindi na niya ako nakikita."
"Kung maaga kang uuwi, sunduin mo ako at dumaan tayo sa bahay niyo para kumain
together with your family." I said.
"You sure?" Nahihimigan ko na ayaw niya. Kasi kapag nagkataon wala baka roon na
kami matulog sa kanila at hindi niya ako malandi dahil bantay sarado siya.
"I am pretty sure, Montemayor." I said.
"How about our new house? Ayaw mo bang doon muna tayo?"
"Kapag kasal na tayo, Montemayor tsaka tayo titira roon. Nagmamadali ka masyado,
ilang araw na lang naman!" Natatawa kong sabi.
"Hindi na ako makapaghintay."
"Matuto kang maghintay at wala ka bang trabaho ngayon? Tawag ka nang tawag mamaya
hindi ka pa tapos sa mga paper works mo. You won't be the CEO anymore if you failed
your Dad and Lolo Gabriel, you know." I teased him.
"Sus, chicken lang naman 'to. Wala ka bang bilib sa asawa mo?"
"Oo na, ikaw na magaling. So what's with the call? Maliban sa miss mo na ako?"
"I just want to say I love you that's all." Natawa naman ako sa dahilan niya,
napakababaw.
"Sus, Montemayor. Gusto mo lang talaga akong masolo mamaya! Ikaw ha!"
"Oo na, oo na!"
"Sinasabi ko na nga ba eh, basta ha, behave lang diyan? I love you pangit!"
"I love you too, ingat ka ha?"
"Oo na, Montemayor. Miss na tuloy kitang yakapin!"
"Gusto ko na tuloy umuwi, naiinis lang naman ako dito at ang daming gagawin."
"Magtigil ka, tapusin mo iyan at para makauwi ka na."
"Mamaya, yari ka sa akin."
"Ewan ko sa'yo, babye na! I love you!" I said then I hang up.
Dumiretso ako sa apartment ko dahil kakatapos lang ng klase ko. About naman sa
kasal, ayos na lahat. Nag-hire kasi ang ang parents ni Levinn ng wedding planner
kaya mabilis lang napatakbo ang lahat. Sa food tasting naman parents na rin niya,
at sa wedding gown tapos na rin. Date na lang ang hinihintay, at masyadong excited
lang talaga si Levinn at tinatawag na akong Misis. Biglang nag-ring ang phone ko
kaya sinagot ko agad. Si Levinn lang naman kasi ang tumatawag sa akin ng ganito.
"Monte—"
"Freen," It's my dad.

"Dad."
"How are you? Miss na miss na kita." He said.
"I miss you too dad, everything is alright and I'm really excited about the
wedding. Do you want to meet me?" I asked. Okay na kami ni dad, pero hindi alam ni
Levinn o nino man na nagkikita kami ng daddy ko. Dinahilan ko na lang sa kanya
noong pumunta siya sa condo ni daddy ay nag-stay in lang ako. Pero nagkakilala na
silang dalawa. I introduced him as my boyfriend.
"Yes, but..."
"But?"
"Do you want to meet your mom too?" My dad said. I sighed.
"Not now dad, not now." Again, I don't want to see her. I really don't want.
"Okay Freen, meet me tomorrow okay? Isama mo siya." Napangiti naman ako. Tiyak na
patay si Levinn bukas.
Nagising ako nang may maramdaman akong humahalik sa pisngi ko, nakatulog pala ako
kanina sa kakahintay sa kanya. Dahan dahan kong minulat ang mga mata ko at nakita
ko ang isang gwapong lalaki na hinahalik-halikan ang pisngi ko.
"Pati ba naman tulog minamanyak mo?" I asked him lazily dahil nga kakagising ko pa
lang. I smiled at him, ang gwapo talaga niya.
"I can't resist you."
"Bakit hindi mo ako ginising?" Tanong ko sa kanya.
"Wala, gusto lang kitang pagmasdan matulog."
"At manyakin?" Dagdag ko pa.
"Freen."
"Where's my kiss?" I asked, he smiled and leaned down to my face to kiss me. It was
just a smack but it was full of love.
"I'm so excited to have a family." He said. Napangiti ako sa sinabi niya, gusto ko
na rin kasing magkapamilya kasama siya.
"Ako rin naman. Pero bago ang pamilya, dad wants to see us tomorrow. He wants to
talk to you. Lagot." He suddenly turned pale.
"Y-Your dad?" He asked.
"Yeah. Be ready nangangagat yun."
"Don't scare me! I'll eat you." Banta niya. I just smirked.
"Go on Montemayor."
Nanghina ako ng makita ko silang papalabas ng elevator. Kitang kita ko pa kung

paano hawakan ni Levinn ang kamay nang babaeng kasama niya. Bakit ko ba nararanasan
ang ganitong sakit? Bakit? Kung malaman ba niya ang dahilan ko kung bakit ko siya
iniwan, maiintindihan ba niya ako?
"Freen, ano yung—"
"Ah, Sindy pwede ikaw na lang mag break? I suddenly got a message and it's
important. I need to go home." I said. She just smiled at me and nodded. Dali dali
akong bumalik sa office ko at doon ko iniyak ang sakit na nararamdaman ko. Mahal ko
siya eh, mahal na mahal. At alam kong nasaktan ko siya ng sobra, naging miserable
rin siya dahil sa akin. Pero ano pa ba ang ginagawa ko dito? Nasasaktan lang ako.
I dialed Mr. Rou's number, my manager in San Adolfo's Engineering Corporation.

After a few minutes he answered my call.
"Good day. This is Mr. Rou's secretary."
"Hello, this is Freen Laurel. Member of his team, may I talk to him?" I said
politely.
"Okay Ma'am, I'll transfer the call to him, just wait for a second." Naghintay lang
ako ng ilang segundo at tinaransfer na ng secretary niya ang tawag ko.
"Freen? What's with the call?" He asked.
"Mr. Rou, I'm sorry but I cannot do my job here. I want to resign." I heard him
sighed.
"Freen, we don't want to lose you in our company. You're a great Civil Engineer and
you're one of the golds of the company. Do you want your team to come with you?
I'll send them there, just don't resign in your job." He begged.
"I—I have some matters to deal with, and don't get me wrong. Montemayor Empire is
good enough. I just have some matter to deal here in the Philippines, I don't want
my problems affect my work." I said.
"Please Freen, don't quit." There's a sadness in his tone.
"Mr. Rou, I hope you understand me. Please." I begged him. This is the right way,
at ito lang ang nakikita kong paraan para hindi na masaktan. And to move on.
I heard him sighed very deep. "Freen, my company is always here for you okay? If
you want to go back, just call me okay? Thank you for working in my company Freen.
Just send me your resignation later and I'll talk to Montemayor Empire to replace
somone to your position there. Take care okay? Bye."
"Bye." I hang up.
"So that's what you want?" Bigla akong napatigil ng marinig ko ang malamig niyang
boses. Parang tumigil lahat ng bagay na nasa paligid ko sa narinig ko. His voice.
"You are running again, you're fvcking leaving again." This time dahan dahan akong
humarap sa kanya, and I met his gaze. His intimidating gaze.
"Bakit? Dahil sa nakita mo? Aalis ka? Are you fucking kidding me? Ikaw nasasaktan?
Ikaw diba ang nang-iwan?" Hindi ako makapagsalita. Walang nalabas sa bibig ko.
Bigla niyang sinipa yung upuan sa gilid ko. Natatakot ako, natatakot ako sa
nakikita ko. Galit na galit siya.
"Fvck this!" Sinuntok niya ang pader ng ilang beses.
"Fvck this life!" Gusto ko siyang awatin sa pagsuntok niya sa pader, pero hindi ako
makaalis sa pwesto ko. Nanigas ako sa nakikita ko.
"Mali na naman ako! Maling mali!" Gusto ko siyang yakapin, gusto kong magsalita.
Gusto kong magpaliwanag sa kanya. Gusto kong ilabas din ang nararamdaman ko, pero
napako ang tingin ko sa kanya. Kung gaano siya ngayon kagalit sa mundo. Humarap
siya sa akin habang umiiyak.
"Pumunta ako dito para kausapin ka, dahil gusto kong linawin ang nakita mo. Gusto
kong magpaliwanag sa'yo. Oo inaamin ko sinusubukan ko ulit na tanggalin ka sa isip
ko, dahil baka masaktan na naman ako. I'm afraid of losing you again! I'm afraid
that one day, I'll wake up again na wala ka na. Sinusubukan kong tanggalin ka ulit
sa isip ko. But when I saw your face a while ago, nawala lahat ng takot ko. Nawala
dahil nakita kong nasasaktan ka. Itong puso ko, tatlong taon nagdusa, tatlong taon
akong miserable Freen, at lahat ng iyon dahil sa'yo. Tatlong taon akong walang
buhay. Ang perkpektong relasyon na akala ko ay nawala. When you left, I kept
telling myself na babalik ka, na nagbakasyon ka lang, na nagbibiro ka lang sa mga
sinabi mo, na mahal mo ako at hindi mo ako kayang iwan. Pero kada umaga na gigising
ako, wala ka sa tabi ko. Wala ka." I saw tears fell down to his cheeks again,
namumula na ang mga mata niya. At wala akong nagawa kung hindi ang umiyak na lang
din.
"I don't want to see you again...crying because of me. I want to make you happy
again, I want us to be together again. When I first saw you, nasabi ko na sa sarili
ko na ikaw na ang mamahalin ko at papakasalan ko, na ikaw na ang magiging ina ng
mga magiging anak ko, na ikaw na ang kasama ko sa pagtanda." Naramdaman ko ang
walang tigil na pag-agos ng luha ko sa pisngi ko.
"Pero nang makita ulit kita, hindi lang galit ang nanalaytay sa puso ko, pati
pagmamahal. Gusto kitang yakapin ng mahigpit, halikan, at sabihing mahal parin kita
hanggang ngayon. Pero galit Freen, galit ang nanalaytay sa puso ko. Galit dahil
iniwan mo ako. Nang-iwan ka ng wala man lang iniwang dahilan sa akin, nang..iwan
ka." At doon na siya tuluyang bumigay. Napaluhod siya sa harap ko habang umiiyak.
Napakasama kong tao, napakasama ko. Hindi ko man lang siya nagawang ipaglaban,
hindi ko man lang siya inisip sa ginawa kong desisyon. Hindi ko man lang naisip na
mahal na mahal niya ako.
Walang umiimik sa aming dalawa, tanging hikbi ko lang ang naririnig ko na

nanggagaling sa akin. Bigla siyang tumayo at tumingin sa akin ng diretso.
"Mahal kita Freen, mahal na mahal." And he walked away.
****
=================
Chapter Sixteen
SIXTEEN
Hindi ko alam kung paano ako nakarating sa bahay namin nang ligtas. Basta ang alam
ko lang nasaktan ko na naman siya. Buong biyahe ako umiiyak, na kahit na nanlalabo
ang paningin ko, pinilit ko pa rin ang makarating sa bahay nang maayos.
"Freen." Sumalubong sa akin si Mamita pagkapasok ko sa bahay. Pinilit kong mag

mukhang maayos kahit na halatang kakagaling ko lang sa pag-iyak. Bakas sa mukha ni
Mamita ang kalungkutan at pag-aalala.
"Nasa taas siya, mag-usap kayo." Hindi na ako nagulat nang sabihin niya iyon.
"Lakad na Freen, mag-usap kayo. Alam kong may problema na naman sa inyo. Dumating
siya rito kanina at hindi maganda ang timpla ni Levinn." Ngumiti lang ako ng pilit
kay Mamita at umakyat na sa taas.
Huminga muna ako nang malalim bago ako pumasok sa kwarto niya. Dahan dahan kong
binuksan ang pinto at wala akong marinig na kahit anong ingay. Nadatnan ko ang mga
basag na bote sa gilid, at mga basyo ng alak. I looked at him who is now sleeping
peacefully. Wala na siyang pang-itaas pero may pantalon pa siyang suot. I don't
know what happened to his room pero isa lang ang masasabi ko, he's miserable. Basag
ang mga vase, nagkalat ang mga basyo ng alak, at mga picture frames, lahat magulo.
Dahan dahan akong lumapit sa kanya at umupo sa gilid ng kama. Hinawi ko ang ilang
hibla ng buhok na humaharang sa mukha niya. I touch his face, ang maamo niyang
mukha. I stared at him for a moment. Hindi muna ako umuwi agad kanina, nagpalipas
muna ako ng ilang oras bago umuwi. Gusto ko siyang makausap pero alam kong galit
siya sa akin. I want to clear everything. Alam kong mayroon siyang karapatan para
malaman ang lahat.
Lumabas ulit ako ng kwarto niya at pumunta sa guest room para magpalit ng damit.
Kumuha na rin ako ng panlinis para malinis ang kwarto niya, ayokong magising siya
na ganoon pa rin iyon. Mahimbing pa rin ang tulog niya pagpasok ko sa kwarto niya,
marahil ay dala ng alak na mga ininom niya. Inayos ko ang mga picture frames na
nagbagsakan. Hindi ko alam ang irereact ko nang makita ko ang mga picture na
nagkalat sa sahig. It's our wedding picture, nandoon din ang mga picture namin nung
college at mga certain events. Hindi niya tinanggal iyon. Inilagay ko sa bagong
frame ang mga pictures at dinisplay ng maayos sa lamesa. Nilinis ko ang buong
kwarto niya na dating kwarto namin. Binuksan ko rin ang aircon na hindi na niya
nabuksan. When I finished cleaning his room. Lumapit ako sa kanya para kumutan
siya. Pinakatitigan ko siya nang matagal at para bang kinakabisado ko ang mukha
niya. Mapait akong napangiti at tsaka tumalikod para lumabas na ng kwarto niya,
pero bigla akong napatigil nang marinig ko ang boses niya sa may likuran.
"What are you doing here?" Nakaramdam ako ng kaba nang marinig ko ang boses niya.
Hindi ko magawang humarap sa kanya dahil sa kabang nararamdaman ko at sa mga sinabi
niya kanina sa akin. Dahan dahan akong humarap kahit na kinakabahan pa ako.
"N-Nilinis ko lang iyong kwarto mo." Sabi ko sa kanya. Hindi siya sumagot sa sinabi
ko at pinakatitigan niya lamang ako.
"A-Ano, s-sorry kung naistorbo ko ang tulog mo." Yumuko ako, dahil hindi ko kayang
salubungin ang mga tingin niya.
"L-Lalabas na ako, pagpatuloy mo na ang pagtulog mo, sige." Tumalikod na ulit ako
sa kanya at lumabas ng kwarto niya. Dumiretso agad ako sa kwarto ko at napasandal
ako pagkasarang pagkasara ko ng pinto. Nararamdaman ko ang bilis ng pagtibok ng
puso ko at ang bilis ng paghinga ko. Nang makarecover na ako, huminga ulit ako ng
malalim bago lumabas. Nabigla ako nang pagbukas ko ng pinto ay siya ang tumambad sa
harap ko.
"L-Levinn." I managed to say his name but I stammered.
He suddenly grab my wrist and take me to his room. He closed the door and lock it.
Binitiwan niya ako at biglang humarap sa akin.
"I thought you left." He said while looking at my eyes. Napayuko na lang ako at
hindi nakasagot sa sinabi niya.
Ilang minuto akong tahimik at nagulat na lamang ako nang bigla niya akong hapitin
papalait sa kanya.
"L-Levinn." I stammered while looking at him. Amoy na amoy ko ang alak sa katawan
niya at pakiramdam ko ay nilalason ako noon.
"Why?" He asked huskily.
"W-Why?" I asked.
"Why are you still here? Why?" He asked.
"I-I.." I don't know what I am going to say. Kinakabahan ako at natatakot sa baka
kung ano ang sabihin ko at masaktan na naman siya at ako.
"Answer me." He said calmly. Nauubusan na ako ng hininga dahil sa kaba at bilis ng
pintig ng puso ko.
"I-I cancel my resignation letter." Iyon lang at napayuko ako. Dahan-dahang lumuwag
ang pagkakahawak niya sa braso ko.
Hindi siya nagsalita kaya napatingin ako sa kanya. He just looked at me too at
tumalikod na sa akin. Dumiretso siya sa banyo at isinara iyon. I sighed.
Lumabas ako sa kwarto niya at dumiretso sa baba. Naabutan ko si Mamita na

nagluluto. Hapon na pala, at nakalimutan kong kumain. Kaya bigla akong nakaramdam
ng gutom ng maamoy ko ang adobong manok na niluluto niya.
"O Freen, kumain ka na dito." Ngumiti lang ako ng tipid kay Mamita at umupo na sa
tapat ng lamesa. Kanin at adobong manok ang inihanda niya sa harap ko. Agad akong
kumain dahil kanina pa ako nakakaramdam ng gutom. Nalarinig ako ng mga yabag kaya
napatingin ako sa taong may ari noon. It was Levinn.
"O hijo, sabayan mo na si Freen at kumain ka na rin." Sabi ni Mamita at naghanda pa

ng isang plato. Iniwas ko ang tingin ko ng mapatingin ako sa kanya, dahil nakatitig
siya sa akin. Umupo siya sa harap ko. Itinuon ko ang pansin ko sa pagkain pero
nararamdaman ko paring nakatitig siya sa akin.
"M-Mamita tapos na po ako." Sabi ko kay Mamita at tumayo na ako.
"Kakaupo mo lang ah?"
"Busog na po ako. Salamat po sa pagkain." Nagdala lang ako ng isang basong tubig at
dumiretso sa labas. Nakita ko ang malaking swimming pool kaya doon ako dumiretso.
Medyo madilim na sa labas dahil mag-gagabi na. Kung hindi pa ako siguro aalis doon
ay baka hindi ko kayanin na titigan niya lang ako ng ganoon. I looked around, this
place. The swimming pool which I designed, wala pa kasing pool dito nang lumipat
kami kaya naisipan kong palagyan. Marami kaming memories dito at marami kaming
kababalaghang ginawa dito. Umupo ako sa gilid ng pool at inilublob ang mga paa ko.
The water is cold at masarap iyon sa pakiramdam. I remembered again when I saw him
crying. The last time I saw him crying was because of me too. The night I left.
"Are you avoiding me?" Napalingon ako bigla sa nagsalita. Bigla na naman akong
kinabahan.
"I just want to give you space." I said. Bigla siyang tumabi sa akin at inilublob
din ang mga paa sa pool. I can smell the soap he used.
"What space?"
"To think."
"Think of what?"
"W-What you've said a while ago." Bigla siyang napatahimik. Hindi siya kumibo pero
agad din naman siyang nagsalita.
"It was true." Bigla akong napatingin sa kanya.
"What I've said are true." I looked at him and he stared back, those eyes, those
beautiful eyes he has. I wasn't shocked when he suddenly kissed me and I answered
without any hesitations.
****
=================
Chapter Seventeen
SEVENTEEN
Marahan ko siyang itinulak nang maramdaman ko ang init ng katawan niya. Hindi ko
alam at wala akong ideya sa takbo ng isip niya ngayon at hindi ko rin alam kung
bakit ganito na lamang ang nararamdaman ko sa tuwing malapit siya.
"Am I a bad kisser?" Mahina niyang tanong. Pakiramdam ko naman ay namula ang buong
mukha ko sa sinabi niya.
"H--Hindi, nabigla lang ako." Halos pabulong ko ng sagot. Hindi naman siya
nagsalita at tumitig lamang siya sa kawalan at ganoon din ako. Ilang minutong
walang nagsalita sa pagitan naming dalawa hanggang sa hindi na niya natiis at
binasag niya ang nakabibinging katahimikan.
"I was miserable the moment you left." He said in a low voice. Nakagat ko naman ang
ibabang labi ko dahil naramdaman ko na naman ang pamilyar na sakit na naramdaman ko
na noon.
"I don't know what I am going to do with my life, how I will continue my life
without you. Hindi ako kumakain at alak lang ang laman ng tiyan ko. I was even sent
to hospital because of ulcer and fatigue and I almost died in pain. You know what?
Hiniling ko na sana mamatay na lang ako o kunin na lang niya ako dahil wala ka na
sa buhay ko. Nang lumabas ako sa hospital, puro alak pa rin ang kasama ko. Laman
ako ng bar, and I even cheated on you. I asked myself kung nagtaksil nga ba ako
sa'yo kung ikaw naman ang nang iwan. Every night, I shared my bed with different
women. Iba-ibang babae, pero mukha mo ang nakikita ko sa kanila. Hinintay kitang
bumalik sa akin, hinintay kitang sabihin mong nagbibiro ka lang sa mga sinabi mo
noon. Hinintay kita Freen, at ako naman 'tong naghintay sa wala. Until one time I
tried to suicide, I am that stupid because of you. Naisugod agad ako nina Mommy,
kaya nakaligtas ako. But when I woke up, ikaw agad ang hinanap ko.
Nagbabakasakaling babalikan mo ako." Hindi ko napigilang hindi maiyak.
Pakiramdam ko, unti-unti akong winawasak sa mga sinasabi niya. Pinigilan ko ang
sarili ko noon na tumakbo sa kanya dahil alam kong masasaktan ko na namang siya.
Pinigilan ko ang sarili ko kahit na gustong-gusto kong makita siya.
"Noong arwa na iyon, nagising din ako na wala ka na talaga. I woke up that I needed
to live without you, I needed to continue my life without you, I needed to be
strong kahit na ikaw ang lakas ko, na kailangan kong panindigan ang pagiging
Montemayor ko. I focused myself in the company, na halos hindi na ako umuuwi dahil
sa pagtatrabaho. I wanted you to know na kaya kong mabuhay ng wala ka. But you know
what is the worst part of my story?" I saw tears fell down in his cheeks.
"When I saw you, nawala lahat ng pinaghirapan ko. Nawala yung inipon kong lakas
dahil nakita ulit kita. I failed, I didn't make it. I still love you." Seryoso
niyang sabi sa akin. Hindi ako nakasagot at nakagalaw sa sinabi niya at ramdam na
ramdam ko ang panghihina ng katawan ko.
Bigla siyang tumayo at tumalikod na sa akin pero bago siya umalis ay muli siyang
nagsalita. "Pack some of your things, we will leave tomorrow."
Ganoon na ba ako kasama? Na hindi ko man lang inisip ang mararamdaman niya kapag
iniwan siya?
Hindi ko napigilan ang tumawa habang nakatingin sa kanya. Sambaktol na naman kasi
ang mukha niya at kanina pa siya asar na asar sa akin.
"Tumigil ka nga sa pagtawa!" Naaasar niyang sigaw sa akin.
Napatitig naman ako sa kanya at tanging boxer shorts lamang ang suot niya at
malaya kong nakikita ang katawan niyang nakakalaway naman talaga.
"Ano ba!" Inis niyang sigaw nang makita niya akong nakatingin sa kanya habang
nagpipigil ng tawa.
"Bakit ka ba nagagalit? Ang sexy mo kaya oh! Tignan mo iyang abs mo tapos yung butt
mo rito sa picture ang kinis! Dinaig pa ang mukha ko!" Nakangiti kong sabi.
"Ewan ko sa'yo! Bahala ka!" Galit niyang sabi.
"Aba, namimihasa ka sa kakasigaw sa akin ha! Kukurutin kita sa singit,

Montemayor!"
"Naiinis na ako, hindi na ako natutuwa." Sagot naman niya.
"Pwede naman natin itong ibenta sa mga bading at sa internet, kikita tayo nang
malaki kapag nakita nila 'to! Ang sexy mo, kainis!"
"Subukan mong ibenta iyan, ipapatikim ko sa'yo ang hinahanap mo." Banta naman niya.
"Bakit ba ayaw mo? Magkakapera naman tayo sa ganito!"
"Wala akong pake sa pera. Kung gusto mo ng pera, bibigyan kita, hindi mo na
kailangang ibenta iyan." Masungit niyang sabi sa akin. Bigla ko namang kinurot
iyong nipples niya.
"Ang cute talaga ng nipples mo." Sabi ko sa kanya.

"Mas cute iyang sa'yo." Nanlaki naman ang mata ko sa sinabi niya at hindi ko
napigilang paluin ang bibig niya.
"Ang bastos mo ha."
"Sino kaya sa ating dalawa?" Ngumisi siya. Nakapabipolar talaga ng lalaking ito!
Kanina, nakasimangot ngayon naman nakangiti! Kainis!
"Ang tigas ng dibdib mo, gaano ka ba madalas mag gym?" Tanong ko sa kanya sabay
hawak sa dibdib niya.
"Tatlong beses, ayaw mo naman kasing sumama." Sagot naman niya. Hindi ko naman
tinigilan ang dibdib niya dahil ang sarap talagang hawakan.
"Ang macho mo, nakakainis." Sabi ko. Nagulat naman ako ng bigla niyang kunin ang
kamay ko at ilagay iyon sa pagkalalaki niya.
"This is your effect on me, sweetheart." Sabi niya sabay ngisi sa akin. Napatili
naman ako at agad na binawi ang kamay ko.
"Levinn! Sasapakin kita!" Sabi ko pero tinawanan niya lang ako.
"Tapos ngayon aayaw ka? Parang hindi mo pa 'to nakikita at nahahawakan ah? Sa
pagkakaalam ko, maraming beses mo na siyang nahawakan at nakita." Sabi niya.
Sinuntok ko naman siya sa dibdib niya pero parang hindi naman siya nasaktan.
"Bakit? Totoo naman ah? Minsan nga natutulog ako, tapos mararamdaman ko yung kamay
mo sa boxer ko eh. Minsan nararamdaman ko na hinahawakan mo tapos--"
"Ano ba! Tumigil ka na nga!" Sigaw ko sa kanya at pakiramdam ko ay pulang-pula na

ang mukha ko sa kahihiyan.
"Inaasar mo ako tapos ngayong pinatulan kita, asar na asar ka."
"Ibebenta ko talaga 'to!"
"Ibenta mo, pero sa tingin mo ano ang iisipin nila? Kita ka sa video at babae ka
ako lalaki, tapos ganyan lang suot ko at isipin nila na may nangyari sa atin diyan.
Kaya hindi ko lang 'yan kahihiyan, pati rin ikaw." Tumawa siya kaya sinamaan ko
siya ng tingin. Bakit ba kasi ang talino ng lalaking 'to eh! Nakakainis. Ako na
dapat ang panalo!
"Bahala ka nga diyan!" Tumayo na ako pero bigla niya akong hinatak kaya napaupo ako
sa kandungan niya. He hugged me very tight behind.
"Hindi na maloko." Sabi niya sabay halik sa akin.
"Tumigil ka na ha! Ayokong lumakad sa simbahan na lobo ang tiyan."
"Sus, hindi 'yan."
"Anong hindi iyan! Halos hindi mo na nga ako patulugin kagabi tapos 'yan ang
isasagot mo?!" Hindi siya sumagot. Pinagpatuloy lang niya ang paghalik sa leeg ko.
"Levinn, isa." Tumigil naman siya sa suway ko.
"Maliligo na ako, nanlalagkit ako sa halik mo." Sabi ko sa kanya at tumayo na.
"Don't lock the door! Sasabay ako."
"Bahala ka sa buhay mo!" Sigaw ko sa kanya.
"Freen matulog ka na." Sabi sa akin ni Mamita.
"Mauna na po kayo, gusto ko po kasing manood ngayon ng movie."
"Hilig mo pa rin pala talaga ang manood ng movie hanggang hating gabi, ano? Kaya ka
napapagalitan ng asawa mo eh." Nakatawang sabi ni Mamita sa akin.
"Sige na Mamita matulog ka na, malay mo eighteen years old ka na ulit pag gising
mo."
"Heh! Kayo talagang dalawa! Parehong pareho kayong mambobola. Sige na, matutulog na
ako. Pagkatapos mo manood matulog ka na rin, alam kong may lakad kayo bukas ni
Levinn."
"Opo. Good night, Mamita!"
"Good night din."
Isinalang ko na ang balang nakita ko kanina. Lucky One ang title. Mukha kasing
maganda, it was based from the book of Nicholas Sparks at sigurado akong maganda
'to. I looked at my wrist watch, it's exact 10:10 in the evening. Wala kasi akong
magawa kaya gusto kong manood ng movie. Nakagawian ko na rin kasing manood ng
movie, old habbits are hard to forget sabi nga nila.
Kumuha lang ako ng dried mango at hot chocolate at tsaka sinumulan ang palabas. Nag
uumpisa palang ang palabas nang may marinig akong pababa ng hagdan. Si Levinn.
Napatitig ako sa kanya dahil miski pagbaba lang niya ng hagdan ay para na siyang
model sa suot niyang boxer shorts at sando. Kitang kita ko ang matipuno niyang
dibdib at ang matigas niyang mga braso. Kahit saan mang angulo, lalaking lalaki
siya tignan.
"Bakit hindi ka pa natutulog?" Tanong niya sa akin.
"N-Nanonood pa kasi ako ng movie." Sagot ko naman sa kanya.
"Maaga tayong aalis bukas, matulog ka na."
"Tatapusin ko muna 'to." Sagot ko sa kanya.
"Matigas pa rin ang ulo mo." Tinalikuran na niya ako at dumiretso sa kusina. Hindi
ko na lang siya pinansin. Dati kasi hindi niya rin ako mapilit na matulog kapag
nanonood ako ng movie, kaya hinahayaan na lang niya ako. Pero kapag late na talaga,
siya na ang panalo.
Nagulat ako ng bigla siyang tumabi sa akin, habang may hawak siya ng mug ng kape.
Tumingin lang siya sa screen at pinanood ang pinapanood ko. Hindi ko na lang din
siya pinansin, kanina kasi hindi pa kami nakakapagusap. Ang huli naming pag-uusap
ay yung nasa pool kami at hindi pa maganda ang pinag-usapan naming dalawa.
Nabigla ako ng magkumot din siya ng gamit kong kumot. Hindi siya tumingin sa akin,
naka-focus p rin siya sa screen. Hindi ko na lang pinansin, pero habang tumatagal
nararamdaman ko ang pagdikit ng mga hita namin. Nakukuryente ako kapag nagdidikit
ang mga balat namin. Hindi ko naman alam kung sinasadya niya pero habang tumatagal
nagdidikit ang mga balat namin hanggang sa magdikit na talaga. Tinignan ko siya
pero wala parin siyang pinapakitang emosyon.
Natapos ang pinapanood namin kaya tumayo na ako. Iniligpit ko ang basong ginamit ko
at pati narin ang kinakain ko.
"Ako na." Sabi ko sa kanya at kinuha ang basong pinaginuman niya ng kape. Hinugasan
ko lang ang pinaggamitan namin at ibinalik sa fridge ang natirang dried mango. I
looked at my wrist watch and it's exact 11:55 na ng hating gabi. Lumabas na ako sa
kusina and to my surprise he was still there.
"Hindi ka pa matutulog?" Tanong ko sa kanya.
"May kinuha lang ako." Sabi niya.
"Ahh, sige." Iyon lang ang isinagot ko.

Umakyat na ako sa hagdan at alam ko na nasa likod ko lang siya. Hanggang sa
makarating ako sa tapat ng kwarto ko na katapat lang ng kwarto niya.
"Good night." I smiled at him. Papasok na sana ako nang bigla siyang magsalita.
"Freen, a--ano pwede bang."
"Ha?" Naguguluhan kong sabi. Napakamot naman siya sa likod ng ulo niya at para bang
nahihiya sa gusto niyang sabihin.
"Can I sleep with y-you?" Hindi ako nagulat sa tanong niya pero nagtataka ako. I
sighed before answering him.
"Sige."
"But Freen, i-in our room." Napatango na lang ako. Still the same Montemayor
before. Nahihiya pang sabihin.
"Sige."
Pumasok na kami sa kwarto niya na dating kwarto namin. Naglagay siya ng extra
pillow for me. Humiga na ako at pinatay na muna niya ang ilaw bago siya humiga.
"Good night."
Tumalikod ako sa kanya at niyakap ang unan. Pero ilang sandali lang ay naramdaman
ko ang mga matitigas niyang braso na pumulupot sa bewang ko. Mahigpit niya akong
niyakap sa may likuran at pakiramdam ko ay makakatulog ako ngayon nang mahimbing.
****
=================
Chapter Eighteen
EIGHTEEN
Naramdaman ko ang mabigat na bagay na nakadagan sa tiyan ko. Nakayakap siya sa akin
nang mahigpit habang ang mukha naman niya ay nakasiksik sa may leeg ko.
Nararamdaman ko ang paghinga niya at naririnig ko ang mahihina niyang paghilik.
Dahan dahan akong lumingon sa kanya at hindi ko mapigilan ang mapangiti. Napakaamo
ng mukha niya at hindi ko mapigilan na mamiss ang bawat umaga na gigising ako na
siya agad ang makikita ko.
He suddenly open his eyes at hindi ko naialis ang tingin ko sa mukha niya. We
stared at each other for a seconds bago ako nag-iwas ng tingin. Bumitiw na siya sa
pagkakayakap sa akin kaya tumayo na ako.
"Where are you going?" He asked.
"M-Maliligo na ako, hindi ba sabi mo may lakad tayo?" Sabi ko sa kanya. Hindi naman
siya sumagot at tumitig lamang siya sa akin. Bigla akong nakaramdam ng hiya sa
pagtitig niyang iyon.
"Sige, lalabas na ako." Sabi ko sa kanya at lumabas na ng kwarto niya. Dumiretso

ako sa kwarto ko at doon naligo. After one hour, nakapag-ayos na ako. Simpleng
jeans at fitted t-shirt lang ang isinuot ko at flats. Lumabas na ako dala ang bag
na naglalaman ng konting gamit ko.
Bumaba na ako at naabutan ko si Mamita na naghahanda ng breakfast.
"Good morning Mamita!" Bati ko sa kanya at ngumiti ng maluwag. Tinignan niya lang
ako ng parang sinusuri ako.
"Mamita?" I said. Umupo ako sa tapat ng lamesa.
"Ikaw na bata ka, nakita kitang lumabas sa kwarto ni Levinn. Ano'ng ginawa n'y
roon? Gagawa na ba kayo ng apo ko?"
"Mamita!" Suway ko sa kanya. Baka kasi biglang bumaba si Levinn at marinig ang
sinasabi ni Mamita.
"Aba, bakit? Masama na ba magtanong? Sa tingin mo ba, ano ang iisipin ko kung
makita kitang lumabas sa kwarto ng asawa mo?" Napahagikgik si Mamita sa sinabi
niya.
"Wala kaming ginagawa Mamita. He just asked me last night if I could sleep with
him. Iyon lang 'yon Mamita."
"Asus, 'yang asawa mo pakipot! Kunwari pang masungit, bibigay rin naman pala."
Ngumiti lang ako sa kanya.
"Matanong nga kita Freen, kailan niyo ba ako balak bigyan ng apo? Miski si Selene
at Alberto gustong gusto ng magkaapo." Inilapag ni Mamita ang ham, egg, at hotdog
sa lamesa.
Kailan nga ba? Kailan ko nga ba mararanasan ang magkaroon ng pamilya? Kung hindi ba
ako umalis may anak na kami? Na nakikita ko siya ngayon na tumatakbo at hinahabol
ng Daddy niya? Na nagmamaktol dahil hindi ko binilhan ng laruan? Na maglalambing
kapag may kailangan? I sighed. I want to have a happy family.
"O hijo, kumain ka na rin. Sabayan mo na si Freen. Malayo pa ang pupuntahan nyo."
Napalingon naman ako sa likod ko. I saw Levinn standing and looking at me. Hindi ko
maialis ang tingin ko sa kanya, dahil kahit simpleng fitted white v-neck shirt at
maong na pants ay bagay na bagay sa kanya. I looked at him, nakaayos ang buhok niya
na parang aattend ng JS Prom, at amoy na amoy ko ang pabango niya. May instinct
kasi ako na parang nagpapagwapo siya? O sadyang gwapo na talaga siya?
Mas lumapit siya sa akin and to my surprise umupo siya sa tabi ko. Hindi niya ako
pinansin, kumuha lang siya ng ham, hotdog and bread. Nagkibit balikat na lang ako
at pinagpatuloy ang pagkain ko. Walang nagsasalita sa amin at pinakikiramdaman ko
lang siya.
"Pupunta tayo sa rancho." Napalingon ako sa kanya. Bigla akong kinabahan sa sinabi
niya. Sa rancho nila kami pupunta at kinakabahan ako dahil ngayon ko na lang ulit
sila makikita. Sina Lolo Gabriel, Tita Selene at Tito Albert at mga siraulo niyang
pinsan.
Tinapos lang namin ang pagkain namin at naghanda na para umalis. Ipinasok na ni
Levinn ang mga gamit namin sa likod ng sasakyan. Gagamitin niya ngayon ang SUV
niya. Usually kasi company car ang gamit niya.
"Levinn, alagaan mo 'tong si Freen ah? Galingan niyo rin sa pagawa ng apo ko."
Nanlaki ang mata ko sa sinabi ni Mamita.
"I will." Sagot ni Levinn kaya napatingin ako sa kanya. Siraulo ba siya?
"Iyon naman pala eh! Gusto ko babae naman ah? Simula pagkabata mo ikaw na inalagaan
ko!"
"Mamita." Suway ko sa kanya para tumigil na siya.
"Ano ka ba Freen, dapat magkaanak na kayo para mas mabigyang buhay naman 'tong
bahay niyo. Tsaka gusto ko na ng bata dito sa bahay."
"Aalis na kami Mamita." Sabi ni Levinn.
"O siya sige, patnubayan kayo nawa ng panginoon. Mag-iingat kayo. Ikamusta nyo na
lang ako sa matandang hukluban na 'yon." Nagpaalam na kami ni Levinn kay Mamita at
umalis na.
Wala na naman kaming kibuan, nababalot ng lamig at katahimikan ang buong sasakyan.
Hindi rin naman ako makapagsalita dahil wala akong gustong sabihin sa kanya. Mahaba
haba pa ang biyahe kaya hindi ko alam kung ano ang gagawin ko. Hindi naman ako
inaantok, kaya tumingin na lang ako ng diretso sa dinadaanan ng sasakyan.
Time passed by at hindi ko alam na nakatulog pala ako. Nagising na lang ako ng
marinig kong tinatawag niya ako.
"Nandito na tayo." He said. Napatingin naman ako sa labas. There I saw the great
mansion of Montemayor. Walang kupas at mas lalong gumanda. Napangiti ako sa aktong
iyon. Nang makababa ako ng sasakyan, mas nakita kong mabuti ang ganda at laki ng
mansyon.
Nagulat ako ng biglang hawakan ni Levinn ang isa kong kamay. Napatingin ako sa
kanya, pero wala siyang reaksyon.
"Let's go." Pumasok kami ng mansyon na magkahawak kamay.
Hindi ako makaimik ng makita ko si Lolo Gabriel na nakangiting hinihintay ang mga
yakap ko. Walang sabi akong tumakbo at yumakap ng mahigpit kay Lolo Gabriel. Alam
kong nasaktan ko rin siya sa pag-iwan sa apo niya, alam kong lahat sila nasaktan ko
para sa apo nila. Para kay Levinn, pero ano ngayon? Buong puso akong tinanggap
ngayon ni Lolo Gabriel. Wala akong nakikitang galit sa kanya, sa mga mata niya.
Wala.
"Lolo.." I cried. I miss Lolo Gabriel so much. Yung kabaliwan niya at mga itinuturo
niya kay Levinn, yung mga jokes niya.
"Tama na hija, at baka hindi ako makahinga sa yakap mo." Sabi ni Lolo Gab kaya
bumitiw ako sa pagkakayakap. Pinunasan ni Lolo Gab ang pisngi ko.
"Lalo kang gumanda hija, bagay na bagay talaga kayo ng apo ko." Sabi ni Lolo Gab.
Mas lalo akong napangiti sa sinabi ni Lolo Gab. Isa si Lolo sa mga tumanggap agad
sa akin sa pamilya Montemayor. Halos lahat sila tanggap ako at mahal na mahal ako.
Pero ako lang talaga itong nang-iwan.
"Lolo naman."
"Huwag nyo nga akong matawag tawag na Lolo, ke-bata bata ko pa tinatawag 'nyo na
akong Lolo." Napangiti naman ako sa sinabi ni Lolo.
"Ikaw hijo, lumapit ka nga dito at dalhin mo na 'tong asawa mo sa taas. Gumawa na
kayo ng magiging apo ko pa. Yung mga pinsan mo papunta na rin dito, baka mamayang
gabi o bukas nandito na yung mga 'yon." Napalingon naman ako kay Levinn. Seryoso
lang ang mukha niya.
"Magpahinga muna kayo at mamaya papatawag ko na lang kayo kapag kakain na. For now,
pwede nyo nang simulan ang paggawa ng panibagong Montemayor, ikaw Levinn natutunan
mo naman siguro ang mga sinabi ko sa'yo para makadali ka diba?"
"Lo." Suway ni Levinn sa kay Lolo Gabriel.
"Bakit? Hindi ka parin natuto? Sabi ko naman sa'yo sundin mo yung mga position na
sinasabi ko sa'yo." Natawa naman ako sa sinabi ni Lolo Gabriel, si Levinn naman
namumula na ang mukha.
"Magpapahinga pa kami Lo." Sabi ni Levinn at umakyat na sa taas.
"Kailan pa nahiya yang batang 'yan? Sa pagkakaalam ko dati nagtatanong pa 'yan kung
paano ka yayayain mag date ah?" Tumawa lang si Lolo Gabriel. Nagkwentuhan lang kami
ni Lolo Gabriel at nagpaalam na akong magpapahinga. Kahit kasi natulog lang ako sa
biyahe, napagod parin ako.
Habang umaakyat ako sa hagdan, bumabalik ang mga alaalang magkasama kami dito. Ang
kulitan, asaran at away namin dito.
Hindi ko alam kung papasok ba ako sa kwarto, wala naman kasi sinabi si Lolo Gabriel
na sa isa akong kwarto magpahinga. Basta sinabi niya na akyatin ko na si Levinn sa
taas.
Huminga ako ng malalim bago pumasok sa kwarto. Pero bubuksan ko pa lang ang pinto
ng bigla naman itong bumukas. Nagulat pa nga ako dahil, naka topless lang siya at
simpleng brown board short ang suot niya. Nakaharang siya sa pinto at tinitigan
ako. Alam kong dati pa siyang exhibitionist pero bakit ang laki parin ng epekto
niya sa akin?
"S-Sa ibang kwarto na lang ako magpapahinga." Sabi ko sa kanya. Hindi siya sumagot,
hinila na lang niya ako bigla papasok sa kwarto.
He looked at my face down to my lips and to my breast. I saw the movements of his
adams apple and I find it sexy.
"F-Freen." He said in a husky voice na nagpatayo ng balahibo ko. His hands slowly
went to my shoulders. He licked his lower lip at nararamdaman kong biglang uminit
ang loob ng kwarto.
"Make love to me Freen, make love to me." And his lips claimed mine.
****

=================
Chapter Nineteen
NINETEEN
SPG 18+
Para kaming apoy at gasolina, konting dikit lang mag liliyab na. His kisses were so
passionate and desirable, hindi nagmamadali at parang ninanamnam ang bawat sandali.
Naramdaman ko ang lambot ng kama nang inihiga niya ako. I can also feel something
hard poking my legs which only added the desire I'm feeling right now.
"L-Levinn." I felt him stiffened.
"It feels so much different when you're saying my name." He whispered in my ear.
"Damn." His lips met mine again. Hindi ko mapigilan na mapaungol sa init na dala ng
mga dila niya. Ayaw mag-paawat. Bumaba ang mga labi niya sa mga leeg ko at hindi ko
alam kung saan ko ibabaling ang mukha ko sa sensyasong nararamdaman ko.
"F-Freen," He moaned when he suck my neck and leave a mark there The thought of
being caught makes me more excited of what we were doing. Umakyat ulit ang mga
halik niya papuntang labi ko at sinagot ko naman ang nais niya. I grabbed his hair
to deepen the kiss and feel him more. The thing down there is pulsing and hard, I
can also feel the heat in his body and it really turns me on.
Naramdaman ko ang mga kamay niya papunta sa dibdib ko at halos mabaliw ako nang
hawakan niya ang mga iyon. Nagawa niyang tanggalin ang suot kong bra at pati na rin
ang suot kong damit at pareho na kami ngayong walang saplot sa katawan. Ang init na
dala ng katawan niya ay mas lalong nagpainit sa akin. I don't know why he has a
great effect on me, basta nandyan lang siya sa malapit ay parang magliliyab na ako.
His thumb is now playing with my nipple while his other hand is busy removing my
pants. Nang maramdaman kong nahihirapan siya. I helped him to remove my pants.
He didn't waste any seconds and he kissed me again to my lips down to my neck and
to my colar bone. His eyes were closed while kissing my bare skin, and I find it
sexy when I look at him. Hindi ko akalain na magagawa pa niyang maging guwapo sa
ginagawa niya. Naramdaman ko ang labi niya na hinahalikan ang dibdib ko. Moans
escaped my mouth, lalo na ng laruain na ng dila niya ang dibdib ko.
We suddenly heard knocks kaya napamulat ako ng mata. Hindi pa rin siya tumitigil sa
ginagawa niya at patuloy na gumagawa ng milagro ang mga labi niya.
"Freen, Levinn. Ano'ng ginagawa niyo?" It's Lolo Gabriel.
"L-Lo." Nahihirapan kong sabi. Pinilit kong maging normal ang boses ko para hindi
siya makahalata. Para kaming mga bata na ayaw tumigil sa paglalaro ng video games
kahit na paparating na ang mga magulang namin.
"Levinn, apo. Lumabas muna kayo diyan. At may sasabihin ako sa inyo." Rinig kong
sabi ni Lolo.
"Ahhh..Levinn s-stop." Hindi ko napigilang lumabas sa bibig ko. Hininaan ko ang

boses ko dahil ayaw kong makahalata si Lolo Gabriel. Instead na tumigil,
pinagpatuloy parin niya ang ginagawa niya. But this time, nakababa na ang underwear
ko at mas naging marahas na siya.
"Do you want me to stop?" He asked, then he gave me little kisses to my tummy down
to my core.
"N-No." Nahihirapan kong sabi.
"Bumaba na kayo diyan, hihintayin ko kayo sa baba. Sige." I didn't answer what Lolo
Gabriel said. I just go with him and everything happened.
"Misis." He said as he kissed my cheek.
"Don't look at me like that! Tsaka yung boses mo nga, ayusin mo!" Maktol ko sa
kanya.
We're at my apartment. Napagpasyahan naming dito muna matulog kahit sa konting

sandali. Dahil ikakasal na kami sa susunod na araw at baka sa bagong bahay na namin
kami tumira. I'll miss this, maraming memories na hindi kami makakalimutan dito.
Kung gugustuhin ko nga, bibilhin ko 'tong apartment at ipapaayos ko para kung
sakaling mag-away kami ni Levinn dito ako pupunta para magpalamig.
"I want to look at you like this for a lifetime." He said.
"Tinging manyak?" Tanong ko.
"Tinging manyak." He said while nodding. I laughed.
"Higpitan mo naman ang yakap mo." I demand and he smiled.
"Sure."Naramdaman ko ang paghigpit ng yakap niya sa bewang ko. Ibinaon niya ang
mukha niya sa may leeg ko at hindi ko mapigilan ang makiliti.
"You know what? I feel so weak when you are crying. I feel so strong when I see
smile in your face. I feel so important when you care for me and I feel so
meaningful in this world because of you. Ang lakas ng gayuma mo!" Napangiti naman
ako sa sinabi niya. I can't believe that he can be that noble. Ang sweet
walanghiya! I looked at him, at mas lalo kong napagtanto na ang gwapo naman pala
talaga ng lalaking 'to.
"Ang sweet mo Montemayor, nakakainis ka! Kinikikilig tuloy ako." Sabi ko kaya mas
lalo siyang napangiti. Kinurot ko nga siya sa pisngi.
"Ouch." He said, then he slightly pouted.
"Pa cute ka pa diyan! Sipain kita eh."
"Cute? Sabi mo guwapo ako." Jusko Montemayor! Huiwag kang gumanyan at baka
sunggaban ko yang labi mo.
"Oo na guwapo ka na."
"Hindi ako naniniwala, kiss mo nga ako kung totoo.
"Ay ganun? Kailangang may kiss para mapatunayan na totoo yung sinabi ko sa'yo?"
Tanong ko sa kanya.
"Ang dami mo pang satsat!" At bigla niya akong hinalikan.
"Napaka ano mo!"
"Ano? Guwapo?"
"Hindi manyak."
"Bakit ba ang tagal mong mabuntis?" Tanong niya.
"Nagmamadali ka? Galingan mo kasing para maka-shoot ka!" Sabi ko sa kanya at

tinawanan siya.
"Oo nga naman, practice makes perfect diba? Tara!" Bigla ko siyang kinurot sa
dibdib niya. Ang tigas ng dibdib!
"Nakakarami ka na Mister."
"Nag susuggest lang naman. Ito naman."
"Ang ganda mo mag-suggest."
"Fertile ka diba?" He said. Oo, tanda niya talaga kung kaylan ako meron. Ayaw niya
kasing mabibitin siya. One time kasi, sa sobrang sabik niya, nakalimutan kong
sabihin na meron pala ako. Kaya ayun nagalit. Kumuha nga siya ng kalendaryo at
minamarkahan ang buwanan ko. Ganyan kasi siya kamanyak.
"Oo, bakit?"
"Tara na, practice na!"
"Pagod ako, ang dami kong tinapos para maka-adjust sa school. I finished those
things na pupwedeng makasagabal sa kasal at nag take din ako ng advance exam para
sa graduation na lang ang hihintayin ko." Sabi ko sa kanya.
"Sige na nga, hindi na." Sabi niya at mas lalo lang humigpit ang yakap niya sa
akin.
"May pasok kapa bukas hindi ba?"
"Magpahinga muna daw ako sabi ni Dad, para hindi ma-pressure sa kasal."
"Ma-pressure, eh panay relax ka nga!"
"Hehe."
"Matulog na tayo, inaantok na ako. Good night Montemayor." I said.
"Good night." He said then he gave me a peck.
I'm so excited.
"Bakit ang tagal ninyo?" Tanong ni Lolo Gabriel ng bumaba kami sa hagdan.
Naramdaman kong umakyat ang lahat ng dugo sa mukha ko dahil sa tanong ni Lolo Gab.
"May ginawa kayo ano?" Lolo Gab said.
"Wala kaming ginawa Lolo." Ani Levinn. Bigla siyang umakbay sa akin kaya naramdaman
ko ang init ng katawan niya. Tanging sando at board short lang ang suot niya.
"Wala ba talaga?" Lolo Gabriel narrowed his eyes on us. As if trying to tell him na
may ginawa talaga kami.
"Wala kaming ginawang masama. We just do what a husband and wife do when they are
alone." Naramdaman kong lumaki ang dalawa kong mata sa sinabi ni Levinn. Agad ko
siyang tinignan at kampante lang siya at parang walang pakielam sa sinabi niya.
"Kaya pala inabot kayo ng mahigit dalawang oras. That's my boy." Lolo Gabriel said.
At may kasama pang kindat kay Levinn. Ako naman ay pinipilit na magtago sa malaking
katawan ni Levinn. Nahihiya ako sa sinasabi ng isang 'to.
"Ang dami nyong nagrerequest na magkaanak na kami ng asawa ko. So we are already
planning on it." We were annulled! Ano bang sinasabi niya?! Nakita ko naman ang
ngiti sa labi ng dalawang lalaking nasa harap ko. Na parang nag-uusap sa
pamamagitan ng mga ngiti at mata. Men's way.
"O siya sige, sumunod na kayo sa hapagkainan nang makakain na kayo. Parating na ang
mga pinsan mo at tita mo." Sabi ni Lolo Gabriel at tsaka umalis. I grabbed the
chance to talk to him once again.
"What did you say? We were planning to have a baby?" I asked.
"Yes." Simple at kaswal niyang sagot.
"Levinn, hindi natin 'to plano."
"So ano'ng tawag mo sa ginagawa natin? One night stand?" Napalunok ako sa sinabi
niya. Ano nga ba?
"Pero...wala 'yon sa pinag-usapan natin, ang magkaanak. We're already annulled

Levinn!" Hindi ko napigilan ang pagtaas ng boses ko.
Hindi siya sumagot pero halatang naiinis siya dahil biglang nagsalubong ang mga
kilay niya.
"Levinn please, things are complicated right now. Hindi pa natin naayos kung ano
ang meron tayo. Hindi pa malinaw kung ano ngayon tayo."
"We're husband and wife and soon to be parents, I guess." He said. Pinilit kong
kinalma ang sarili ko.
"Levinn, umayos ka. Hindi ako nakikipagbiruan sa'yo."

"I am not fooling around too. I'm serious. Kapag sinabi kong magkakaanak tayo,
magkakaanak tayo."
"They even don't know kung ano tayo ngayon!"
"We're simply husband and wife. I marry you years ago."
"And we were annulled three years ago!" Sigaw ko sa kanya. Biglang tumahimik ang
paligid. He is now mad. Magkasalubong na ang mga kilay niya at matalim siyang
nakatingin sa akin ang mga mata niya.
"I am not stupid to sign those paper. I'll never sign it. I'll never let you go."
He said then he walked away.
"What?"
****
=================
Chapter Twenty
TWENTY
Parang walang nangyari kanina at normal pa rin ang inaasta ni Levinn. Gusto ko
siyang sapakin, tadyakan at pagsusuntukin. Sa loob ng tatlong taon, naniwala akong
wala na kami. Naniwala akong tapos na kami sa tatlong taong nakalipas, na ang
namamagitan sa aming dalawa ay wala na. Naniwala ako na binitiwan na lang niya ako
dahil nasaktan ko siya ng sobra. But what now? Malalaman ko na kasal parin kami at
hindi niya pinirmahan ang annulment papers? Nagawa niya akong linlangin sa loob ng
mahabang panahon!
"Freen, nangigigil ka ata diyan sa kutsara't tinidor na hawak mo?" Doon lang
bumalik ang atensyon ko sa kanila nang magsalita si Lolo Gabriel.
"Ano ba ang naiimagine mo at gigil na gigil ka diyan sa tinidor na hawak mo?"

Tanong ni Lolo Gabriel.
"Wala po Lo."
"Sus, wala nga ba? Baka ano na yan Freen ha! Kayo talagang mga bata kayo, madalas
n'yo atang ginagawa ang pagtatalik at sabik na sabik ka. Pati yang hawak mong
tinidor ay iyong napagdiskitahan." Nanlaki naman ang mga mata ko sa sinabi ni Lolo
Gabriel. Kung kanina inis ang nararamdaman ko, ngayon ay hiya na. Tinignan ko si
Levinn at kampante lang siyang kumakain.
Mamaya kami magtutuos ng siraulong iyan. Mamaya ko ilalabas ang lahat ng galit ko
sa Montemayor na iyan.
"Lo." Saway ni Levinn kay Lolo Gabriel nang maramdamang tinitignan ko na siya ng
masama. Alam kong alam niya kung ano ang ibig kong sabihin sa mga tingin ko.
"Aba bakit kayo mahihiya? Kaya ninyo nagagawa iyan dahil mahal ninyo ang isa't isa
at kung nasasabik ang asawa mo pagbigyan mo. Para magkaapo na ako ulit. Tandang
tanda ko pa ang Lola ninyo kung paano ko suyuin." At tumingin pa si Lolo Gabriel sa
hangin na para bang binabalikan pa ang nakaraan.
"Lo, stop it."
"Manang mana ka talaga sa tatay mo. Napakatigas ng ulo, at ikaw naman doon na kayo
sa kwarto at simulan nyo na ang seremonya."
"Lo!" This time napasigaw na si Levinn.
"Bakit? Nahihiya ka? Aba, kasama mo nga ako nang nagpatuli ka at ako pa ang
nagpapaligo sa'yo dati ah. Kasabay mo pa nga ang mga pinsan mo maligo sa swimming
pool at ngayon mahihiya ka?" Pinipigilan kong tumawa o ngumiti dahil baka akalain
niyang wala na ang galit ko. Mamaya pa kami mag tutuos.
"What I mean Lo, nasa harap tayo ng pagkain and it's a private thing between us.
Kami lang ang nakakaalam at nakakakita ng mga ginagawa naming 'yon."
"Kaya dumarami ang teenage pregnancy sa Pilipinas eh! Hindi pinag-uusapan ang
ganyang bagay. At anong mali sa mga sinasabi ko? Totoo naman lahat ng iyon at ikaw
Freen, kapag lasing yang si Levinn sunggaban mo na! O kaya akitin mo." Matagal ko
nang alam na ganito si Lolo Gabriel, pero hindi ko akalain na hanggang ngayon ay
ganito parin siya. Baliw parin.
"O siya sige, tapos na ako kumain. Kung may kailangan kayo nasa library lang ako at
ang mga pinsan mo Levinn ay paparating na, malapit na raw sila." Tumayo na si Lolo
Gabriel at iniwan kami. Dalawa nalang kaming nasa harap ng lamesa at tahimik na
kumakain. Pinapakalma ko muna ang sarili dahil ayokong sirain ang araw ko sa
Montemayor na 'to. Itinuon ko na lang ang sarili ko sa pagkain ko, pero naramdaman
kong tumayo siya. Nagulat na lang ako ng umupo siya bigla sa tabi ko. Nasa tapat ko
kasi siya kanina at ngayon nasa tabi ko na.
"Bakit?" Masungit kong tanong sa kanya.

"Usap tayo." Sabi niya sa akin ng diretso.
"Ayoko." Inirapan ko siya at itinuon ang sarili ko sa pagkain.
"Mag-uusap tayo." Sabi niya.
"Hindi pa ako tapos kumain." Dahilan ko sa kanya. Pero parang wala siyang narinig.
"Tara sa kwarto tayo mag-usap." Sabi niya.
"Ayoko sa kwarto mo."
"Kwato natin 'yon hindi akin." He said. Napalingon ako sa kanya at seryoso parin
ang mukha niya. Ahitin ko yang balbas niya eh!
Uminom lang ako ng isang basong tubig at tumayo na.
"Sa pool ko gusto tayong mag-usap." Sabi ko sa kanya at inunahan siyang maglakad.
Nang makarating ako sa pool ay tinignan ko lang ang liwanag na nangagaling sa
fountain na tumatama sa tubig ng pool. Napakaganda at nakakarelax tignan. Mag
gagabi na kasi kaya siguro binuksan na ang ilaw sa fountain na malapit sa pool.
Naramdaman ko ang presensya niya sa likod ko kaya nanatili akong nakatayo. Pero
laking gulat ko nang bigla na lang pumulupot ang mga braso niya sa bewang ko at
mahigpit akong niyakap. Mabilis na nag react ang katawan ko dahil ramdam na ramdam
ko ang mga balat niya. Bakit wala na siyang suot na sando?
"Montemayor, mag-suot ka ng pang-itaas, malamig dito sa labas." Sabi ko sa kanya ng

mahinahon. Ayokong pairalin ang galit ko at baka walang magandang kahantungan iyon.
"I just want to feel you right now." He said.
Binalot ng katahimikan ang paligid namin. Tanging tunog ng tubig sa fountain ang
naririnig namin at nararamdaman ko ang mainit niyang hininga sa leeg ko. I
surrender my weight to him. I felt his toned chest, at ang matigas niyang tiyan,
lalo na't wala siyang suot na pangitaas at manipis lang ang suot kong sando ngayon
kaya mas ramdam ko ang init ng katawan niya. Mas humigpit ang yakap ng matitigas
niyang braso sa bewang ko kaya mas napalapit ako sa kanya.
"Ano ba tayo ngayon?" I suddenly asked. I heard him sighed, deep.
"You are my wife and I am your husband." He said. Tama siya, mag-asawa parin kaming
dalawa. And I need to be responsible on it.
"Bakit hindi mo pinirmahan ang annulment papers?" I asked. I felt him tighten his
hug, but I could still breathe.
"Because If I sign those trash, I know that I won't be happy anymore." Parang nag
papalpitate ang puso ko sa sinabi niya.
"So don't you dare to file again for another annulment because I will kill your
attorney." He said.
"I swear, I won't let you go no matter what happen, so don't you dare to run
again." Hindi ulit ako kumibo. Basta gusto ko lang na malapit siya na nandito siya
sa tabi ko, kayakap at kasama ko.
"I'm still confused why did you left. And I'm still confused what we are right
now." He said. Nakayakap siya sa bewang ko at direktang nakatingin sa mga mata ko.
"For now, let us take it easy. I want you to bear my child." Doon na ako napaharap
sa kanya. Take it easy daw tapos anak?
"What?"
"You heard it right sweetheart. Gusto ko nang magkaanak."
"P-Pero sabi mo hindi ka pa sure sa nararamdaman mo ngayon."
"Yes, I am not still sure about this. But I trust you, I trust this confusion. For
now, I want to have a baby with you. A family. I can feel that you love me too.
Hindi mo ibibigay ang sarili mo sa akin kung hindi mo ako mahal. I know you."
"Are you sure that I still love you?" I asked. He frowned.
"I am pretty sure. If you are not sure, I'll make you scream here. Do you want?"
Still a perverted Montemayor.
"Paano kung hindi na kita mahal?" Tinitigan ko siya sa mata. In some point of view,
we looked like a couple having a problem. But the point is, mag-asawa kami.
"Hinahamon mo ba ako?" Magkasalubong na ang mga kilay niya ngayon. Mas inilapit pa
niya ang sarili niya sa akin.
"Paano nga ba?"
"Prove it to me." He said. Hindi ako nakasagot sa sinabi niya. Ang tanging nagawa
ko lang ay titigan siya sa mata pababa sa dibdib niya. Hindi ko maiwasang tignan
ang macho niyang katawan lalo na ang nipples niya na lagi kong kinukurot. He
suddenly smirked.
"Do you want me to prove that you still love me?" Tanong niya, at wala ako sa
wisyong napa-oo dahil sa nipples niya. He suddenly kissed me. Wala akong nagawa
kung hindi sagutin ang mga halik niya. He invade again my mouth but suddenly we
fell in the water.
"What the fvck?!" Sigaw ni Levinn nang makaahon kami. There, we saw a smilling
devils looking at us.
"Masyado kayong SPG, nakita tuloy kayo ng anak ko." It is Paul with his son. The
boy is a blonde with a green eyes na tiyak kong sa ina nito nakuha. Nasa tabi niya
rin si Arthur and Gian na nakangiting nakatingin sa akin. I miss them!
"Hi beaufiful." Gian said, then he winked at me.
"Tara na nga!" Bigla akong napatingin kay Levinn na umaahon na sa gilid ng pool.
Lumapit ako sa kanya at tinulungan naman niya akong makahaon.
"We want to hug you right now, but you are literally wet." They laughed.
Sinimangutan ko lang sila. I want to hug them too. Tinignan ko silang tatlo. Mas
naging mature sila ngayon. Lalo na si Paul. I smiled with the thought of him,
carrying his son.
"Daddy who is she?" The little man asked. Buhat buhat ni Paul ang cute na bata at
kamukhang kamukha niya ito kahit na blonde hair pa ito.
"She's your Auntie Freen. I know she really wants to hug you, but you know tinulak
ko siya kanina." Humagalpak naman ng tawa si Paul. Pero may kakaiba akong
nararamdaman ngayon sa kanya. He is not the usual Paul I know. May lungkot sa tawa
niya at halatang pilit.
"Freen, let's go upstairs for a while." Nakita ko namang tumalikod si Levinn at

mabilis na pumasok sa loob ng bahay.
"Tangina, mas naging macho pa ang loko. Batak ata araw araw 'yon sa gym." Sabi ni
Gian habang tinitignan si Levinn na naglalakad.
"Magpalaki ka na rin kasi ng katawan ng hindi ka nagmumukhang payatot." Pang-aasar

ni Paul kay Gian.
"Lul, alagaan mo na lang ang baby Greg namin." Sabi ni Gian.
"Baby ko 'to, hindi ako nag shashare. Diba?" Tumingin naman si Paul sa anak which
is now smilling. How cute he is! I want to pinched his cheeks!
"Freen, magpatuyo ka muna. Baka magkasakit ka. Malamig na sa labas." Sabi ni
Arthur. Ningitian ko silang tatlo at nagpaalam na magpapalit muna ng damit.
Sinalubong ako ng isang kasambahay ng tuwalya kaya nakapagpunas ako. Umakyat na ako
sa taas at doon nadatnan ko si Levinn na nagpupunas ng buhok. Nakapagpalit na siya
ng shorts pero wala parin siyang suot pang-itaas. I gulped. I never thought that he
will be that sexy.
"Huwag ka nang tumunganga diyan, magpalit ka na." Iniabot niya sa akin ang isang
PJs at t-shirt na medyo malaki. Seriously? Balak niya ba akong magmukhang manang sa
susuotin ko?
"Bakit ito?"
"Iyan ang isuot mo, I don't want to see them what is mine." Sagot niya sa akin.
Wala akong nagawa kung hindi pumasok sa banyo at magpalit. Si Levinn ang bumungad
sa akin pagkalabas ko ng banyo. Parang hinihintay niya ako lumabas.
"Mag-suot ka nga ng pang itaas. Magkakasakit ka niyan eh." Sabi ko sa kanya. Hindi
niya ako pinansin at umupo lang siya sa dulo ng kama at pinapanood ang ginagawa ko.
"Lalabas na ako." Sabi ko sa kanya. Pero nang dumaan ako sa kanya ay bigla niya
akong hinatak kaya napaupo ako sa harap niya.
"Wag kana lumabas. Dito na lang tayo, ituloy natin ang ginagawa natin kanina."
Nanayo naman ang balahibo ko sa sinabi niya.
"L-Levinn, naghihintay sila." Pero hindi niya pinansin ang sinabi ko at hinalikan
lang ako sa leeg. Inihiga niya ako sa kama and trapped me.
"Ayokong nasa iba ang atensyon mo alam mo 'yan." He said then he kissed me.
"Montemayor! Umayos ka." Banta ko sa kanya.
"I won't, I love to kiss my wife."
****
=================
Chapter Twenty One

TWENTY FOUR
"Do you want to sleep?" Paul asked his son. Nasa kandungan niya ngayon ang anak
niya habang nakaupo sa sofa. Kanina pa kami nagkukuwentuhan ng kung anu-ano at
inantok na ata ang anak niya sa pagkukwentuhan namin. Napangiti naman ako sa pag-
uusap ng mag-ama. Mahigpit na yumakap kay Paul ang kanyang anak, at isinubsob ang
mukha sa dibdib niya. I never thought Paul will be like this, a father, a great
father to his son.
"Inaantok na ang anak ko." Sabi ni Paul kaya napangiti ako.
"Patulugin mo na kaya?" Sabi ko naman.
"Mamaya pa 'to matutulog, makulit 'to eh. Kakausapin pa ako nito at ako ang
pinapatulog ng baby ko." Sabi ni Paul habang nakangiti. Tinignan ko ulit sila,
masasabi kong mahal na mahal niya ang anak niya base sa pinapakita niya. Protektado
niya ito at ipinaparamdam niya na kahit mag-isa lang siya, mahal na mahal naman
niya ito. Bigla tuloy akong nakaramdam nang kakabiba.
Does Levinn will do the same if we have a son?
He told me the story about his son. He had a relationship with someone in Italy who
left him after her pregnancy. Iniwan lang sa kanya ang anak niya at iniwan na sila.
Hindi niya alam ang gagawin niya, ayaw niyang umuwi ng Pilipinas dahil natatakot
siya. Pinalaki niya ang anak niya ng mag-isa hanggang sa mapagdesisyunan niyang
umuwi sa Pilipinas kasama ang anak niya. Gusto niyang maiparamdam sa anak ang buo
niyang pagmamahal, gusto niyang mapalaki ito ng matalino at marangal. Ayaw niyang
lumaki ang anak niya na kagaya niya, pabaya at hindi nag-iisip ng tama. Ang anak
niya lang ang pinakamahalagang bagay ngayon para sa kanya.
"Baby, gusto mo na mag-sleep?" Paul asked his son again. His son shook his head.
Ayaw pa talaga nitong matulog. Mahigpit ang yakap nito sa ama na para bang ayaw ng
bumitiw pa.
"Sabi ko sa inyo eh. Naglalambing na naman ang baby ko." Napangiti ako sa sinabi ni
Paul. Si Gian naman at Arthur ay pinanonood lang si Paul habang nakangiti. Ayaw pa
ring bumaba ni Levinn dahil napagod daw siya at gusto niya na raw matulog.
"Pwede ko ba siyang kandungin?" Tanong ko kay Paul.
"Baby." Sabi ni Paul sa anak niya pero ayaw talaga nitong bumitiw sa ama.
"Medyo ilang kasi ito sa ibang tao, nag-aadjust pa."

"Buti naman at hindi mo kamukha ang anak mo 'no?" Biro ko kay Paul, kahit na
kamukhang kamukha niya ang anak niya at kulay ng buhok at mata lang nito ang naiba.
"Hindi ba?" Tanong ni Paul.
"Kamukha mo, niloloko lang kita. Mukha lang talagang foreigner ang anak mo, malakas
ang genes ng Mommy niya."
"Kapag nagkaanak naman din kayo ni Vinn, magiging maganda rin ang kalalabasan.
Maganda ka at may itsura naman si Levinn kahit papaano." Sabi ni Paul sabay tawa.
Ngumiti lang ako sa kanya. Kung nagkataon, sinapak na ni Levinn 'tong si Paul kapag
narinig siya.
"Ikaw Gian? Kailan mo ipakikilala kay Lolo Gab ang girflfriend mo?" Biglang sabi ni
Paul. Nanlaki naman ang mata ni Gian sa sinabi ni Paul.
"Huwag kang maingay! Marinig ka ni Lolo at pilitin akong ipakilala si L.A, alam mo
naman 'yong babaeng iyon baliw."
"Oo na, o sige matutulog na rin ako at tumba na ang anak ko." Sabi ni Paul sabay
buhat sa anak niya.
"Good night sa inyo, bukas tayo magkukuwentuhan nang matagal." Sabi ni Paul at
tsaka umakyat sa taas.
"Matulog ka na rin Freen, at baka iniintay kana ng masungit mong asawa sa taas.
Alam mo naman 'yun ayaw ng nag-iintay." Sabi ni Gian sabay kindat.
"Baliw kayo 'no? Sige, matutulog na rin ako. Magsitulog na rin kayong tatlo, alam
kong mag-iinuman pa kayo eh."
"Ang lakas talaga ng radar mo ano? Kasama rin naman ang asawa mo mamaya. Bababa
yun." Sabi ni Gian.
"Oo na, h'wag lang kayong magpapakalasing at bukas ay pupunta tayo sa bukid." Sabi
ko. Tinignan ko naman si Arthur na kanina pa tahimik. Ngiti at simpleng tango lang
ang isinasagot niya kanina 'nong naguusap kami.
"Sige, aakyat na ako. H'wag kayong pakalasing masyado okay?" I said to them. They
just smiled and signed their okays. Umakyat na ako sa taas para matulog, pero bago
pa ako makarating sa kwarto namin. Nadaanan ko ang kwarto ni Paul at ng anak niya,
nakabukas ng kaunti ang pinto kaya sumilip ako. I smiled when I saw them, kinumutan
ni Paul ang anak niya tsaka ito hinalikan sa noo. I never thought that he would be
a great father someday. Dumiretso na ako sa kwarto namin pagkatapos kong sumilip sa
kwarto nina Paul.
Nadatnan ko naman si Levinn na nakasandal sa headboard ng kama at ang dalawang
kamay ay ginawa niyang unan. Kitang kita ko ang mabuhok niyang kili-kili dahil wala
siyang suot na damit. Bigla ko tuloy naalala na madalas kong amuyin ang kili-kili
niya kahit na galing pa siya sa pagbabasketball.
"Hindi ka pa matutulog?" Tanong ko sa kanya. Alam ko na hindi pa kami gaano maayos

dahil sa mga nangyari, pero may tiwala ako na maibabalik ko pa ang dating
Montemayor ko.
"Tabihan mo ako." Sabi niya. I turned off the lights at tanging ilaw lang sa gilid
ng kama ang ilaw namin.
"Magbihis ka muna. Nawiwili ka na lang laging nakabalandra ang katawan." Sabi ko sa

kanya. Umupo ako sa tabi niya at sumandal din sa headboard ng kama.
"Bakit? May suot naman ako sa baba ah." Sabi niya.
"May suot ka nga, kakapiraso naman. Mag sando ka para hindi ka lamigin."
"Hindi naman ako nilalamig." Amused na sabi niya sa akin. Alam kong matatanggal ko
ang yelong bumabalot sa kanya, alam ko iyon.
"Kahit na, mag sando ka pa rin."
"Hindi na naman kailangan, huhubarin din naman mamaya." Nanlaki naman ang mata ko
sa sinabi niya kaya napatingin ako sa kanya. Tumagilid lang siya paharap sa akin at
ipinulupot ang mga braso sa bewang ko, his face was in my chest. Ramdam na ramdam
ko ang init ng katawan niya kahit pa nakabukas ang aircon ng kwarto.
"Alam kong mahirap ibalik ang mga bagay na naumpisan natin dati, kaya gusto kong
magsimula ulit tayo. Ikaw at ako, tayo." He said. Hinawi ko ang buhok niya at
niyakap din siya.
"I know you want to know my reason, I'll tell you my reason pero hindi ngayon. May
tamang panahon at hindi lang ako ang magsasabi sa'yo ng pag-alis ko. I want to
clear everything."
"Kahit na hindi mo na sabihin, basta dito ka lang sa tabi ko at h'wag mo na ulit

akong iiwan. Baka hindi ko na kayanin Freen, baka hindi na." Mas lalo pang humigpit
ang yakap niya sa akin.
"I won't leave you again. I won't." Niyakap ko rin siya pabalik.
"We will start our new relationship as husband and wife."

"At pwede pa ba akong mag-sorry sa mga ginawa ko sa'yo? Alam ko na napakalaki ng
ginawa ko sa'yong kasalanan. I didn't treat you as a lady, as my wife back then.
I'll never let that happen again. I'm sorry for treating you in that way, I was
hurt but now I am now completed. Kung gusto mo akong parusahan, ayos lang sa
akin."
"Love can forgive, pero pwede favor?"
"Anything for you love." He said.
"Magbihis ka na ng sando at boxer shorts. Hindi mo man lang isinuot ang boxer mo
kanina." Sabi ko sa kanya. Tumawa naman siya at ibaon ang mukha niya sa leeg ko.
"H'wag na, huhubarin ko rin ito. I wanna sleep naked with you, feeling each other's
body."
"Levinn naman, umayos ka nga!"
"Tama naman ako diba? Huhubarin mo rin natin ito mamaya."
"Isa." Instead na matakot siya ay pumatong lang siya sa akin at ihinarang ang
malalaki niyang braso sa magkabila kong gilid.
"I know you can't resist me. Three years Freen, three years ang hahabulin natin."
He said then claimed my lips again. He surrender his weight to mine but I didn't
mind it. Naka focus lang ang lahat ng atensyon ko sa mga labi niya na kanina ko pa
gustong halikan.
"Sabing 'hwag mong hawakan iyan eh!" Sinigawan ko siya ng dumapo na naman ang mga
kamay niya sa dibdib ko.
"Misis naman." Sabi niya. Suot suot parin niya ang suit na suot niya kanina sa
kasal namin at hindi man lang naghubad muna at magpalit o kaya maligo.
"Bakit ba napakakulit ng kamay mong iyan at ayaw tumigil sa paghawak sa dibdib

ko?!"
"Kanina pa kita gustong solohin!" Reklamo niya.
"Lagi mo na lang ako sinosolo, kakaalis lang ng mga bisita at wala ka namang
patawad." Sabi ko sa kanya. Kunwari pa akong humikbi at nagtatampo tampuhan.
"Misis naman, h'wag ka namang umiyak oh. Ano naman eh, m-matitiis ko naman."
Nahihirapan niyang sabi.
"Matitiis mo ba talaga?" Tanong ko sa kanya sabay singhot at may effect pa akong
pasinga-singa.
"O-Oo, basta h'wag ka lang umiyak. Tara na rito, yayakapin na lang kita." Lumapit
naman ako sa kanya. Ang tanga talaga ng Montemayor na 'to at nagpauto na naman.
Huwag sanang mamana ng magiging anak namin ang kaengotan ng asawa ko.
"Kahit ba hawak lang bawal?"Tanong niya. Gumapang ang kamay niya paakyat sa dibdib
ko.
"Pwede naman." Sabi ko. Nag-stay lang ang kamay niya sa dibdib ko at narinig ko ang
sunod sunod niyang paghinga. Nahihirapan na iyan.
"Kahit na ikamamatay ko 'to, mayakap ka lang." Sabi niya.
"Ayaw mo ba talaga?" Tanong niya. Hindi ako sumagot, gusto ko pa kasing namnamin
ang isinabi niyang, "I do." kanina. Muntik na nga kami mag-make out nung sinabi ng
pari na 'you may now kiss the bride' ayaw kasi paawat.
Humarap ako sa kanya at tinitigan siya sa mata. Lasing na nga ang loko dahil
nakipag-inuman pa bago kami magsolo.
"Pwede naman." I said then I kissed him. Wala siyang pinalagpas at hinalikan din
niya ako. Mas niyakap niya ako para maidiin ang katawan niya sa katawan ko.
"Misis...I love you."
Ang sarap sa tenga na tawagin niya akong Misis, na isa na akong Mrs. Levinn Vincent
Montemayor. Sa wakas nakuha ko na rin ang kanyang apelyido. Montemayor na rin ako!
"S-Saglit—hmpf." Hinalikan na naman niya ako at ayaw akong pagsalitain.
"Montemayor—saglit—hmpff—wait."Iniharang ko ang palad ko sa mukha niya at nakita ko

naman ang frusatation ng pigilan ko siya.
"Misis naman oh!" Reklamo niya.
"Maliligo muna pala ako. Nanlalagkit ako sa make up ko." Sabi ko at tumayo na.
"Misis!" Sigaw niya, pero hindi ko pinansin.
"Pambihira naman!" Narinig ko pang sabi niya at napahagikgik lang ako.

****
=================
Chapter Twenty Two
TWENTY TWO
Dalawang lingo na simula nang pumunta kami ng rancho at masasabi kong mas lalong
naging proktektado sa akin si Levinn, sinasabayan niya ako mag lunch at unti unti
na siyang bumabalik sa dating Levinn na nakilala ko. Natutuwa rin ako sa mga
inaasal niya na parang bata, at unti unti naring bumabalik ang dati naming
relasyon. Hindi ko lubos maisip na maaari pang maibalik ang dati naming relasyon,
na mas lalo pang naging malapit sa isa't isa. We made love, because we loved and we
will love each other.
I looked at him which is now sleeping beside me, nakayakap siya sa akin habang
mahimbing na natutulog. Nakaawang pa ng kaunti ang kanyang mga labi at mahinang
humihilik. Hinawi ko ang buhok niya at hinawakan ang mukha niya na puro balbas. He
looked so matured and intimidating yet so handsome with his stubbles. Back then, he
was a cute man who always makes me smile, makes me feel that I'm so perfect. A man
who made my life completed.
I touched his eyes down to his nose and to his lips. I brushed his lips using my
thumb, how many times did I kiss him? Did I feel his lips on mine? I can't count. I
am happy that he still accepts me despite that I ran away. I want to ease tha pain
I made, the pain in his heart. I want to make him feel perfect again, I want him to
feel love again. I was staring at him when he suddenly opened his eyes.
"Bakit hindi ka pa natutulog?" He asked. Humigpit ang yakap niya sa akin at mas
inilapit ang mukha sa mukha ko. Hindi ako makahinga dahil sobrang lapit ng mukha
niya sa mukha ko at kaunti na lang ay mahahalikan na niya ang labi ko. I am also
distracted by his lips which is so thin and pinkish.
"Wala lang." Sagot ko sa kanya. Hinalikan niya ako saglit bago yumakap sa akin nang
mahigpit.
"Matulog ka na, maaga ka pa bukas hindi ba? Do you want to have a leave? Marami pa
namang engineer ang company."
"No, no. Gusto lang kitang tignang matulog ulit. Matulog ka na, ikaw ang marami
pang gagawin bukas."
"Yakapin mo ako." Sabi niya. I hugged him very tight, siya ang nakayakap sa akin
kaya niyakap ko rin siya. His head was in the side of my chest, habang ang isa
niyang braso ay nakayakap sa bewang ko.
"Just stay with me and hugged me." He said.
"I will."
Binalot ng katahimikan at lamig ang paligid namin. Yakap yakap ko lang siya at
pinararamdaman ang paghinga niya. Even na ang paghinga niya senyales na nakatulog
na siya, sa dami kasi ng ginagawa niya sa office ay pagod siya at mabilis na
nakakatulog. Gusto ko lang alagaan siya tuwing pagod siya at makasama siya hanggang
sa huli.
Maaga akong nagising kinabukasan at tumulong ako kay Mamita na maghanda ng

breakfast. May dalawa pang katulog at isang driver dito sa bahay, hindi na rin kasi
kaya ni Mamita na gawin ang lahat ng gawaing bahay kaya mayroon pang dalawang
katulong para gumawa ng mga iyon. Pagkatapos naming maghanda ng agahan ay umakyat
na ako sa taas para gisingin siya.
"Levinn, gising na." Tinapik ko siya ng mahina sa pisngi. Unti unti siyang nagmulat
ng mata at tumingin sa akin.
"It's nice to see you in the morning here in our room." He said. Umupo siya sa kama
and gave me a peck on the lips.
"Good morning, Montemayor." Ngumiti ako sa kanya, instead of answering me. He just
kissed me again.
"Tara na sa baba at nakahanda na ang almusal." I said. Nagsuot lang siya ng sando
at bumaba na kaming dalawa.
Pagkatapos namin kumain ng breakfast ay nag ayos na kami papasok sa opisina, he

just remind me na sabay kaming mag lulunch pagkapasok namin. I remembered that
everyone was so shocked when they knew that I am his wife. Yes, ipinakilala niya
ako sa buong kompanya bilang asawa niya. May mga naging malapit na sa akin at iba
ay binabati ako at tinatawag akong Ma'am.
Inasikaso ko lang ang mga materyales na kakailanganin sa construction ng new branch

ng Montemayor Empire. Nang mag-lunch na ay umakyat na ako sa taas para sabay kaming
mag-tanghalian. Sindy was not there kaya dumiretso na ako sa office niya, pero
hindi ko pa nabubuksan ang pinto ng opisina niya ng makarinig ako ng boses ng
dalawang tao.
"You need to be responsible! Be a man Levinn!" It was a voice of a girl.

"Wala akong responsibilidad sa'yo and please get out of my life! I am happy with my
wife!" Napakunot ako ng noo sa narinig ko. Sino ang kausap niya?
"So, it's all because of your gold digger wife? You told me that she is a gold
digger and a flirt right? Ano ngayon? Hahayaan mo na lang siyang kunin ang pera mo
at takbuhan ka ulit? I'm here Levinn, I can give what she can't give to you.
Nandito na ako!"
"That is not mine Chelsea. Umalis ka na!"
"So itinatanggi mo ang bata rito sa sinapupunan ko? Itinatangi mo ito, Levinn?!"
Napatakip ako ng kamay sa bibig. Hindi ako makagalaw, makapagsalita, o makapag
react sa narinig ko. Sana hindi totoo ang narinig ko, sana hindi.
"Look Chelsea, hindi akin ang batang iyan. I know myself!" It was Levinn's voice.
Nanginginig ako, gusto ko nang umalis at hindi marinig ang pinag-uusapan nila. Pero
hindi, ayaw umalis ng mga paa ko. Gusto ko malaman ang lahat at kung sino ang
babaeng nagmamay-ari ng boses sa loob.
"Are you really sure na hindi sa'yo 'to? We made love many times!"
"We did not!"
"Don't deny the fact that we made love and this is child is the result of it! We're
both in love with each other, Levinn!"
"I am not inlove with you! Ikaw ang unang lumapit sa akin! It was just a one night
stand!"
"Then be responsible for what you did! You fvcked me, then what? Wala na? Panagutan
mo ako! Iwanan mo 'yang asawa mo!"
"How dare you to say that?! I love my wife and I'll never leave her because of
you!" I cried when I heard it. Bakit? Bakit kung kailan ayos na ang lahat? Bakit
kung kailan ayos na kami at unti unti nang bumabalik ang dating siya, ang dati
naming relasyon doon pa naging komplikado?
"Well, it's up to you. Ako, kaya kitang bigyan ng anak samantalang siya hindi. Pag-
isipan mong mabuti ang magiging desisyon mo Levinn." Biglang bumukas ang pintuan at
nagulat ako kung sino ang babaeng kasama ni Levinn. No..no, not her. She closed the
door at inilayo ako sa office ni Levinn. Hindi niya ako nakita.
She raised her eyebrow on me and a smirk formed in her face.

"You heard it very clear right? I am pregnant with your husband."
"W-Why?"
"Why? Tanga ka ba? O sadyang nagtatanga-tangahan ka? Tatlong taon kang wala Freen,
tatlo. Tapos tatanungin mo ako ng bakit?" Tumawa siya ng pagak.
"Iniwan mo siya Freen, iniwan mo. At ako lahat nag puna ng pangangailangan niya.
Ako Freen, we made love for many times! We kiss each other, we had sex more than
his age!" Gusto kong sampalin siya, sabunutan, sa mga sinasabi niya sa akin. Pero
hindi ko magawa. Tama siya, tatlong taon akong nawala, ano ang ieexpect ko?
"Tapos bigla ka na lang darating dito? Kung kailan buntis na ako?" Napayuko ako.
"I'll do whatever I can do just to have him. I can give what you can't give. A
child."
"Please, I love him." That's all I can say.
"I love him too, and we have a child! May magagawa ka pa ba roon? It's either he'll
choose you or he will lost his child. Gustong gusto pa naman niya magkaanak at
naibigay ko 'yon. Ikaw? Hindi mo kaya. You can't give him a child!" Tama siya,
hindi ko mabigyan ng anak si Levinn samantalang siya mayroon na. Pero bakit sa
lahat ng pwedeng babae siya pa? Bakit siya pa?
"Be ready Freen, hindi ko gustong masaktan ka. Ayaw ko lang lumaki ang magiging
anak namin ni Levinn na walang kinikilalang ama." At tumalikod na siya.
Nanghina ako bigla. Nanghihina ako kung bakit naging magulo na naman ang lahat,
nanghina ako kung bakit laging may aberya. Bakit hindi na lang kami maging masaya?
Bakit ngayon pa kung kaylan handa na akong iwan ang lahat para sa kanya? Bakit
ngayon pa kung kailan mas pinili ko siya kesa sa pamilya ko? Bakit? Gusto kong
masagot lahat ng tanong ko, gusto ko ng kasagutan, at alam ko na si Levinn lang ang
makakapagbigay sa akin ng sagot na hinahanap ko. Siya lang.
Iisa lang naman ang gusto ko eh, ang maging masaya siya at ako. Gusto ko lang naman
maging masaya pero bakit nasasaktan ako? Bakit ba hindi ako nag-isip sa ginawa kong
pag-iwan sa kanya? Hindi ko man lang ikinonsidera ang mga bagay na maaring mangyari
kung sakaling iwan ko siya at basta na lang ako bumalik. Hindi ko man lang inisip
na masasaktan din pala ako ng sobra sa gagawin kong desisyon. Bakit napakadaya ng
mundong ito? Bakit napaka unfair niya sa lahat? Masakit pa rin palang umasa.
Umasang may babalikan ka pang kumpleto at totoo. Kakayanin ko ba kung sakaling
piliin niya ang babaeng kayang makapagbigay sa kanya ng anak? Ang babaeng kayang
bumuo ng mundo niya kasama ang magiging anak nila? Kakayanin ko ba?
Bakit sa lahat ng babae ang ate ko pa ang nakarelasyon niya at nakapagbigay sa

kanya ng hinihiling niyang anak? Bakit?
I cried.
****
=================
Chapter Twenty Three
TWENTY THREE
Ayaw pa rin gumising ng loko at sarap na sarap pa rin sa pagtulog. Napagod ata
kagabi dahil nag-inuman pa sila. Akala naman niya kasi kaya niyang uminom nang
marami eh hanggang dalawang bote nga lang siya at tumba na.
Hindi ko muna siya ginising at hinayaan ko munang matulog. Alam kong napagod din
siya sa todo todong pakiusap na solohin ako kagabi, pero ayaw ko. Ano siya
sinuswerte? Lagi na lang akong napapagod sa kanya at hindi ko alam kung saan s'ya
kumukuha ng ganoong lakas para para pagurin ako nang sobra.
Tinignan ko ulit siya at ang sarap lang halikan ng medyo nakaawang niyang labi. Ang
pula kasi tapos ang nipis at nakakaakit. Naramdaman kong mas humigpit pa ang yakap
ng matitigas niyang braso sa bewang ko at nagawa pang ipatong ang hita niya sa hita
ko. Pati ba naman sa pagtulog manyak?
I checked if he's really asleep. Malay mo nagtutulog tulugan lang ang loko at
minamanyak lang ako. Uso kaya ang ganyan ngayon, iyong magtutulug tulugan tapos
kapag minanyak ka magagalit ka pero ang dahilan ng boyfriend mo ay hindi niya alam
ang ginagawa niya kasi nga tulog siya. But the point is, hindi ko na siya
boyfriend. Asawa ko na siya ngayon at hawak ko na ang apelyido niya. Nagtataka nga
ako kung bakit hindi siya nangangalay at kanina pa ako nakahiga sa braso niya.
Tinignan ko ang dibdib niya na katapat ng mukha ko. Ang lapag ng dibdib niya at ang
sarap higaan. Madalas pa rin kasi siyang mag work-out at may sarili kaming gym sa
bahay dahil ayaw niyang pumangit ang katawan niya dahil baka raw maghanap ako ng
iba.
"Montemayor." I poked his chiseled chest.
"Hmmm." He moaned.
"Hindi ka pa ba gising?" Tanong ko sa kanya, but he just buried his face in my

hair.
"I just want to hug my wife, just stay Misis." Pakiramdam ko naman namula ng bongga
ang mukha ko sa sinabi niya. Ang sarap pala talagang tawaging Misis ng totoo.
"Nagugutom na ako eh." Maktol ko sa kanya.
"Kainin mo na lang ako." Nanlaki ang mata ko sa sinabi niya. Napatingin ako sa
kanya at nakapikit lang siya habang nakangiti ng nakakaloko.
"Montemayor naman eh! Gutom na nga ako! Kagabi kasi hindi mo man lang ako pinatapos
kumain at hinatak mo na lang ako dito!"
"Sabi mo gutom ka. I'm just allowing you to eat me fully and—ARAY!" Bigla ko kasi
siyang kinurot sa dibdib niya.
"Isa pa at tatanggalin ko iyang pagkalalaki mo."
"Sus, tatanggalin daw. Baka kainin mo." Sabay tawa niya ng nakakaloko. Itinulak ko
siya at tumayo na. Pero hinatak niya lang ulit ako kaya yakap yakap na naman niya
ako. But this time, mas mahigpit at hindi talaga ako makakatakas dahil pati hita
niya ipinulupot niya na rin sa hita ko.
"Sinabi ko bang umalis ka sa tabi ko?"
"Ikaw kasi eh! Kung anu-ano ang mga pinagsasabi mo."
"Bakit ba? Kasal na naman tayo ah. Kahit naman hindi pa tayo kasal nag sesex na
tayo eh. Sumasabay pa nga ako sa'yo minsan maligo ah!"
"Tignan mo 'to! Sabing h'wag kang magsasalita ng ganyan eh! Naiilang nga ako."
"Ano ba kinaiilang mo? Nakita mo na naman lahat ng meron ako.Gusto mo ipakita ko pa

—" Tinakpan ko na ang bibig niya bago pa lumabas ang kung anu-anong kababuyan sa
bibig niya.
"Napaka prudent naman nito. Halika nga gawa tayo baby." Tapos niyakap niya ulit
ako.
"Montemayor naman!"
"Nagbibiro lang naman ako. Gusto lang kitang yakapin because finally, I am your
husband and you are my lovely wife." Napangiti naman ako.
"Tsaka kahit ano'ng gawin mo, hinding hindi kita pakakawalan dahil kinuha mo ang
virginity ko." Napataas naman ang kilay ko sa sinabi niya.
"So ikaw pa ang nawalan ng virginity?" Tanong ko sa kanya. Tinanggal na niya ang
pagkakapatong ng hita niya sa hita ko, baka nangalay.
"Oo, ang mga guwapo nawawalan din ng virginity. Tsaka dapat panindigan mo ang
pagkuha mo sa virginity ko."
"Aba! Mas nawalan nga ako ng virginity eh! Ako dapat ang panindigan mo."
"Sus, 'yun lang pala eh." Sabi niya sabay halik sa pisngi ko.
"Bakit ba napunta sa virginity ang usapan natin?"
"Ewan. Gutom na rin ako eh, at mukhang nasa harapan ko ang gusto kong kainin." Sabi
niya sabay tingin ng malagkit sa akin. Inirapan ko lang siya.
"Sabi ko diba mag-aahit ka? Ayaw kong magpapahaba ka ng balbas." Singhal ko sa

kanya. Bakit ba kasi ang bilis tubuan ng balbas ng siraulong 'to.
"Tara ahitan mo ako. Kung gusto mo pati sa baba ahitan mo na rin." Sabay kindat
niya sa akin.
"Tumigil ka Montemayor at baka lahat ng buhok mo sa buong katawan ahitin ko ng wala

sa oras."
"Hindi na mabiro, tara ikaw mag-ahit ng balbas at bigote ko. Diba gustong gusto
mong ahitan ako?"
"Pwede ulit?"
"You can. Kung gusto mo nga isama mo na rin pati baba. Sulitin mo na ang pag-aahit
sa akin."
"Wala talaga akong mapapala sa 'yong matino. Puro kababuyan ang nalabas diyan sa
bibig mo."
Tumayo na ako at pumasok sa banyo. Naramdaman ko naman na sumunod siya sa akin sa

loob.
"Ang hilig mong hindi mag-suot ng damit." Sabi ko sa kanya habang nag totooth
brush.
"Tayo lang naman kasi ang nandito." Sagot niya sa akin at tumabi sa aking mag tooth
brush. Nakatingin lang ako sa repleksyon namin sa salamin at para kaming sira na
nagtitinginan sa salamin. Kikiligin na ba ako?
Una siyang natapos mag tooth brush at walang pakundangang ibinaba ang boxer brief
niyang suot at umihi. Napikit tuloy ako bigla.
"Magsabi ka naman kung iihi ka!"
"Oo na, ang prude nito."
"Nasaan na ba ang pang-ahit mo at cream?"
"Andyan lang sa lagayan ko ng shampoo." Sabi niya. Kinuha ko ang pang-ahit at cream
niya. Lumapit naman siya sa akin.
"Wash your face." Sabi ko sa kanya. Sinunod naman niya ako at naghilamos ng mukha.
Nang matapos siya, nilagyan ko na siya ng cream sa mukha at dahil maloko ang isang
'to nilagyan niya rin ako ng cream sa mukha pero pabigote ang ginawa niya.
"You look cute." Hinawakan niya ako sa magkabilang bewang ko.
"Huwag kang malikot, at baka masugatan ka sa pag-ahit ko sa'yo."Suway ko sa kanya.
Pero ayaw magpaawat ng loko at bigla na lang akong hinalikan kaya nagkaroon tuloy
ng cream ang mukha ko.
"Ang kulit naman kasi eh!"
"You're so beautiful, what I'm going to do?"
Nagising ako sa katok na nanggagaling sa labas ng apartment. I looked at my wrist

watch and it's already nine o'clock in the evening. Nakatulugan ko na pala ang pag-
iyak kanina at hindi ko na namalayan na gabi na pala. Tumayo ako at dumiretso sa
labas upang tignan kung sino ang kumakatok. Hindi na ako nagulat ng si Levinn ang
makita ko, his face is looked so worried at humihingal din siya. Nang makita niya
ako ay mabilis niya akong niyakap. His hug was so tight, na tipong ayaw akong
pakawalan o ayaw niya akong mawala.
"F-Freen, I'm so scared that you left again. Don't do that again. Halos halughugin
ko na ang buong lugar just to find you. Tinakot mo ako." He said while hugging me.
His hand cupped my face at pinagdikit niya ang mga noo namin.
"You scared me Freen, you scared me. I love you Freen, don't do that again." He
kissed me.
Unti unting tumulo ang luha ko at hindi ko alam kung sasabihin ko ba sa kanya na
narinig ko lahat ng pinag-usapan nila ni Chelsea o mananahimik na lang. She is not
my real sister literally, ampon siya nina mom and dad. Akala kasi nila noon ay
hindi na sila magkaanak kaya nag-ampon na lang sila, but fortunately I came. It
seems that I took everything on her, nasa akin ang atensyon, nasa akin ang luho,
nasa akin lahat ng nasa kanya dati. I asked myself kung mayroon ba talaga akong
kinuha sa kanya, dahil lahat ng sa kanya ay akin naman talaga. Wala akong
kaylangang kunin o bawiin sa kanya because everything was mine. Pero hindi siya
nagpatalo, gumawa siya ng paraan para mabawi ang pinipilit niyang sa kanya and she
succeed. Kinampihan siya ng mom ko, kahit na hindi niya nakikita ang mga ginagawa
ni Chelsea. Nagkaroon ng galit sa puso ko, at ako na mismo ang lumayo kahit na
tutol si Dad. Until something happened, my mom needs me.
I aggressively wiped my tears at hindi ipinahalata sa kanya na umiiyak ako. Ayokong

makita niya akong umiiyak.
"Uuwi na tayo okay?" He said. I just nodded. Tahimik lang ako hanggang sa sasakyan.
Walang umiimik. Ayokong magsalita, ayokong maging mahina, ayokong marinig mismo ang
lahat sa kanya, at ayokong umiyak sa harap niya.
"Are you okay?" He asked me. I just nod.
"May problema ba Freen?" He asked.
"Wala." Kaswal kong sagot.
Hindi na siya nagsalita hanggang sa makauwi kami sa bahay. Wala akong gana kumain
kaya dumiretso agad ako sa kwarto namin at nagpalit ng damit. Sumunod naman siya sa
akin, I could see confusion written all over his face.
"Hindi ka ba kakain?" Tanong niya.
"Hindi ako nagugutom." Diretso kong sabi at humiga na sa kama. Siya naman ay
nanatiling nakatayo at tinitignan lang ako.
"Freen." Umupo siya sa kama.
"Tell me if there's something wrong."
"I'm just tired Levinn, I want to sleep." I said as a sign of giving up. Ayoko lang
talaga siyang makausap ngayon. Dahil sa tuwing titignan ko siya nasasaktan ako,
kahit na alam kong ako ang may kasalanan kung bakit nangyari 'yon. Kahit na alam
kong wala akong karapatan na isumbat 'yon sa kanya.
"Alright, let's talk tomorrow. Good night." At tsaka niya ako hinalikan sa noo ko
bago lumabas.
My tears suddenly fell as he closed the door. Nasasaktan ako ng sobra, bakit
kaylangang mangyari ito? Bakit kaylangan ko pang masaktan? Hindi ba pwedeng kapag
nagmahal ako, magiging masaya lang ako? Yung tipong hindi ako makakaramdam ng
sakit, basta magiging masaya lang ako kasama ang taong mahal ko? Hindi ba pwedeng
ganoon na lang?
I just hugged the pillow beside me and cried silently. I don't want him to hear my
cries, my agony, my pain. I wanted to have a courage to ask him all the things I
wanted to know, kung bakit kaylangang mangyari ang lahat ng ganitong bagay.
I cried until I fell asleep.
Nagising ako na kumakalam ang tiyan ko. Kahapon pa ng umaga ang huli kong kain kaya
siguro kumakalam ang tiyan ko ngayon. Wala rin si Levinn sa tabi ko at ramdam kong
tahimik ang buong bahay. Bumaba ako ng kama at nagtungo sa banyo para mag-ayos.
Bumaba rin ako pagkatapos, at nagtungo sa kusina pero hindi pa ako nakakapasok ng
makita ko sila.
"Hmmm." She moaned as he kissed my husband. Napatakip ako ng bibig sa nakita ko.
They were kissing as if they are the only person in this house. As if, I am not
here. As if, this is not my house. As if, I am invincible. I saw her looked at me
habang si Levinn ay nakapikit. Kitang kita ko sa mata niya ang tuwa, galit at
pagkapanalo.
Kitang kita ko kung paano halikan ng kapatid ko si Levinn, at kung paano rin niya
sagutin ang mga halik ni Chelsea. Tumalikod ako at sumandal sa pader, I can hear
their moans at hindi iyon kinaya ng puso ko. Napaiyak ako, ang sakit pala. Ang
sakit na makita na ang asawa mo ay may kahalikan na babae, and the worst part the
girl was pregnant by your own husband. Hindi ko kinaya ang mga sunod kong narinig.
Hindi ko kinaya dahil unti unti nilang dinudurog ang puso ko. Ang buong pagkatao
ko, pakiramdam ko isa akong laruan na sinisipa sipa na lang at basta na lang
itinapon sa basurahan.
I feel so weak, I feel so stupid, I feel so numb, I feel so empty, and I feel so
worthless.
****
=================
Chapter Twenty Four
TWENTY FOUR
Hindi ko alam kung ano na ang nangyayari sa kanila sa baba, umakyat lang ako sa
kwarto namin para doon umiyak. Para itago ang kahinaan ko, para sarilihin ang sakit
na nararamdaman ko. Hindi ko alam kung paano ipagpapatuloy ang buhay namin kung
wala siya. I need to be strong, but how? Kung siya ang lakas ko, paano ako magiging
matatag?
Inipon ko lahat ng lakas ko at itinago ang sakit na nararamdaman ko bago bumaba.

Inayos ko ang sarili ko para walang bakas ng sakit ang mukha ko, inayos ko ang
sarili ko para hindi nila mahalata na isa akong talunan, na wala na akong pwesto sa
pamamahay na ito.
Nadatnan ko silang nag-uusap at parang walang nangyari kanina. My sister's eyes

landed on me, kaya napatingin din sa akin si Levinn. Tumayo naman silang dalawa.
"Good morning, Freen, this is Chelsea my client. Napadaan lang siya kanina kaya
pinatuloy ko na. She'll join our breakfast—"
"Cut it Levinn. Stop pretending! Hindi ko gusto ang nagpapanggap hindi ba Freen?"
Nanlaki ang mata ni Levinn sa narinig niya. Ramdam ko naman ang kabog ng dibdib ko.
Nararamdaman ko ang tensyon sa paligid. I could hear the sound of my heartbeat.
"Hi Freen, I missed you." Sabay lapit niya sa akin at halik sa pisngi ko. Nanatili
lang akong nakatayo habang si Levinn naman ay nakatingin lang sa amin. Shocked was
written all over his face. This is the right time Freen, be ready.
"So as what I've said, I don't like prentending. Alam mo na naman siguro ang lahat
'di ba?" Chelsea said. Ano'ng karapatan niyang kausapin ako ng ganito sa loob ng
pamamahay namin? Minsan ko na siyang nilabanan at alam kong kayang kaya ko kuhanin
lahat ng mayroon siya ngayon. Lahat ng timatamasa niya ay akin, kaya sa isang iglap
lang ay kaya kong maging akin ang kanya, but not Levinn. I need to fight for him,
para sa amin. Alam kong mahal na mahal niya ako at iyon ang panghahawakan ko. Ang
pagmamahal niya, martir na kung martir pero mahal ko rin siya at para sa amin ito.
"I am pregnant with him, with your husband Freen. And he is planning for a real
annulment this time my dear sister."
"Chelsea!" Awat ni Levinn sa kanya.
"Bakit? Totoo naman 'di ba? We even had sex a while ago, and she saw all of it
Levinn! So stop being a honorable husband. Hindi ka niya kayang bigyan ng anak! Ako
kaya ko!"
"Stop Chelsea! You can go now! At walang nangyari sa atin kanina!"

"Ako aalis? Bakit? May karapatan na ako sa bahay na 'to. Dahil magiging asawa mo na
rin ako soon. You'll file for annulment am I right?"
"I won't leave my wife Chelsea! Siya ang mahal ko at hindi ikaw."
"Siya ang mahal mo at hindi ako pero ako ang naanakan mo at hindi siya. How awful
is that. Nakaawa ka naman Freen. Magiging useless lahat ng pinaghirapan ni Levinn
kung wala rin naman kayong magiging anak. So sa tingin mo ano ang mangyayari?
Hahayaan na lang ni Levinn na mawala lahat ng pinaghirapan ng angkan nila?" She
laughed and look at me awfully.
"Poor Freen, poor Freen." She said.
"Freen let me explain. H-Hindi ko alam na k-kapatid mo siya."
"You don't need to explain all of it Levinn. I am not that stupid para hindi
maintindihan ang lahat. And she's not my real sister. She was just an orphan ever
since." Kahit mahina ako, kailangan kong ipakita sa kanila na malakas ako.
"Please Freen, try to understand—"
"Alam ko namang nasaktan kita ng sobra, pero bakit naman ganito kasakit Levinn.
Nasasaktan ako at hindi ko na alam kung ano pang mangyayari." Hindi ko napigilang
mapaluha ulit.
"Freen, I didn't know. Hindi ko alam, I was so devastated that time and the only
person beside me is her. Hindi niya ako iniwan, but I never loved her. Ikaw lang."
"Ahh—" Biglang napatingin si Levinn kay Chelsea na nakahawak na sa tiyan niya.
"Levinn the baby—Help me." Nataranta naman si Levinn sa biglang pagsakit ng tiyan
ni Chelsea and the way how he react, it hurts. Hindi ko kinaya kung paano siya mag
react sa nangyayari kay Chelsea, at kung ano ang maaaring mangyari sa magiging anak
niya. Hindi ko kinaya ang nakikita ko. Kung ako ba ang naroroon sa pwesto ni
Chelsea, ganoon din ba ang magiging reaskyon niya? Kung malaman ba niyang buntis
ako ngayon ay magiging masaya siya? At kung may mangyari ba sa akin, mag-aalala
siya?
"Levinn—ang bata Levinn, help me." Binuhat ni Levinn si Chelsea papalabas ng bahay,
bumalik siya para kuhanin ang susi ng sasakyan. Papalabas na siya ng bigla ko
siyang hinawakan sa braso niya. This is the right time to know kung sino ang
pipiliin niya.
"Levinn.." He just looked at me, I saw how worried he is. Kung paano siya mag-alala
sa magiging anak niya at kung paano siya mag-alala sa ina ng magiging anak niya.
"I-I'm sorry Freen, I'm sorry." Then he ran away and my heart broke into pieces.
Wala akong nagawa sa pag-alis niya. Alam ko naman eh, alam ko naman na gustong
gusto na niya magkaroon ng anak. Matagal na niyang hinihiling 'yon, pero hindi ko
maibigay. Hindi ko kayang maibigay ang gusto niya. Ang hiling niya, pero sana naman
naghintay siya. Hindi sana siya nagpadalos dalos, sana naman hinintay niya ako.
Sana naghintay pa siya ng konting panahon para sa hinihiling niya. I couldn't
imagine that everything was ended by saying sorry. That everything was ended with a
simple look, with a simple sorry, with a simple goodbye. Sa isang iglap nauwi sa
wala ang lahat.
I looked around, ang bahay namin. We made memories here, we made love here, we
completed this house by our love, by saying I love you. Sa bahay na 'to, naging
masaya ako sa mahabang panahon. I smiled painfully, I know this is the time to say
goodbye here. Masakit pero kakayanin ko, 'yun naman lagi ang dapat diba? Na kahit
babae kaya rin maging matatag, malakas at mas matalino.
I packed all my things. Dati aalis ako dahil may rason ako. Iniwan ko siya at
naging miserable siya. Iniwan ko siya dahil nagpakatanga ako, pero ano ngayon?
Iiwan ko siya dahil nasasaktan na ako ng sobra dahil sa kanya. Nasasaktan ako at
hindi ko kayang tanggapin ang lahat ng iyon dahil mahina ako. Dati umalis akong
nasasaktan, ngayon aalis ulit ako na mas nasasaktan.
Lumabas ako ng bahay na dala lahat ng gamit ko. Ibiniba ko muna ang mga gamit ko at
tumingin sa kabuuan ng bahay. I want to say my goodbye, and atleast I found good in
saying goodbye. Humawak ako sa tiyan ko.
"Kaya natin 'to baby, kahit wala ang daddy mo." I smiled painfully and walked away.
****
"Mommy! That was not my fault! It was his fault!" I looked at them. Napakatitigas
talaga ng ulo at nagawa pang makipag-away.
"Axcel is right mom, that was his fault. Kung hindi niya kami binangga hindi namin
siya aawayin. Alam mo naman, Mommy na ako ang batas." Matapang pang sabi ng anak
ko.
"Lumabas din ang totoo, dalawa kayong nakipag-away at ano ang sinasabi mong ikaw
ang batas? Ako ang batas at ang dapat masunod."
"You're so fool Aivan! Wala na buking na tayo!" They sighed as a sign of their
defeat. Their principal called me a while ago dahil nakipag-away sila sa school.
They were just in 3rd grade for Pete's sake! At ano? Mga basagulero na sila? This
is the first time na nakipag-away sila at hindi ko na hahayaang maulit pa 'yon. Mga
bata palang sila!
"You two, no computer, no xbox, no basketball, no swimming, grounded kayo for one
month at school at bahay lang ang maari n'yong puntahan. That's final." I said with
authority.
"Mom!" They groaned their protest.
"Now, both of you. Go to your room and change your clothes. Once na makita ko
kayong sinusuway ang utos ko, I swear hindi n'yo magugustuhan kung pati TV
tanggalin ko na rin."
"Yes mom." They said in chorused. Umakyat na silang dalawa sa taas at ako naman ay
nagtungo sa kusina para uminom ng tubig. Napagod ako dahil nagkaroon ng problema sa
kompanya at kaylangan kong masolusyunan agad iyon para hindi mawala ang isa sa
pinakamalaking investor ng LCM. Being the president of the company is really hard.
I took all my responsibilities in the company, binawi ko kung ano ang akin at
nagpakalayo layo kasama ang mga anak ko. When I found out na kambal sila ay tuwang
tuwa ako. Words can't explain how happy I am. I named them, Axcel Vinn and Aivan
Vinn. They are eight years old and it's been nine years since I last saw him. Wala
na akong balita pa sa kanya, basta ang alam ko na lang ay masaya siya sa feeling ng
kapatid ko. Masaya na siya sa pamilya niya, I sent him the annulment papers at
sigurado akong annulled na kami. Madali lang patakbuhin ang lahat ng pera, at alam
kong kaya niya akong hanapin sa pamamagitan ng pera. He didn't know na mayroon din
ako kung ano ang mayroon siya, I used my money to protect my kids. I won't let him
to touch my kids, I won't.
Dumiretso ako sa sala at doon naupo para makapag relax, isinandal ko ang likod ko
sa malambot na sofa at ipinikit ang mata. These past few days ay masyado akong
napapagod sa kompanya dahil sa malaking aksidente sa isa sa mga branch ng Laurel
Company Malls. Sinabayan pa ng dalawa kong makukulit na anak na walang ibang ginawa
kung hindi bigyan ako ng problema. Alam ko naman kung kanino sila nagmana, pero
kahit na makukulit sila, they ranked in their schools. They both good in Math and
Science, panlaban sila ng school nila at iyon ang kinaiinisan nila. Mas gusto raw
nilang maglaro na lang ng basketball at mag swimming kesa sumali sa mga boring na
Quiz Bee.
"Mommy." Napamulat ako ng mata nang marinig ko ang boses ng anak ko. I can
determined kung sino si Axcel o Aivan kahit sa boses nila. Pero may palatandaan ang
mga tao sa kanila. Axcel has a mole in the side of his lips and at the age of eight
para na silang mga teenager kung mag-isip.
"Mom, sorry for disappointing you and lying to you." Sincere na sabi ni Aivan sa
akin. Habang si Axcel naman ay yumuko lang. Napangiti naman ako sa dalawa kong
anak, they are very sweet for all the times.
"Lumapit nga kayo sa akin." Sabi ko sa kanila.
I hugged them both at yumakap naman sila sa akin. They are my treasure and my life.
Hindi ko alam ang gagawin kung sakaling mawala sila sa akin. Hindi ko kakayaning
mabuhay pa kung sakaling pati sila kunin sa akin.
"Ayoko lang naman na magsisinungaling kayo sa akin. Gusto ko kayong maging totoo sa
lahat ng bagay, and don't ever hurt anyone kung wala namang ginagawa sa inyong
masama. Especially girls, don't ever hurt any girl you met. Respect them, love
them, and be good to them okay? Ayokong may mababalitaan akong nanakit kayo ng
babae, literally and emotionally. Okay?"
"Yes mom," They said in chorused.
"Have you guys already eaten?" Tanong ko.
"Not yet mom." Aivan said.
"Alright, let us eat." I said.
Wala na akong ikasasaya pa basta't nandito ang dalawa kong anak.
****
=================
Chapter Twenty Five
TWENTY FIVE
"Don't go there Aivan! There's a sniper behind that block!" Napatigil ako sa
ginagawa ko nang marinig ko ang boses ni Axcel. Naglalaro na naman siguro sila ng
paborito nilang laro.
"I know, I know, just look at the sniper in the rooftop. I can handle the sniper
behind that block." Boses naman ni Aivan ang narinig ko. Tinapos ko lang ang
ginagawa kong pag peprefare ng tanghalian namin sa lamesa at pumunta na sa sofa
kung saan sila naglalaro.
I looked at them which are now playing a game named Call of Duty. That's their
favorite game, to the point na hindi na nila nagagawang kumain sa tamang oras para
lang makalaro niyan. Kaya nagkaroon kami ng masinsinang pag-uusap. I talked to them
like a strict and terror mother, ayaw ko kasi na napapabayaan na nila ang pagkain
para sa mga bagay na hindi naman nila ikaasenso. Hindi ko rin alam kung paano nila
ako napapayag kanina na paglaruin sila niyan kahit banned ang video games sa
kanila. Basta sabay lang nila akong hinalikan ng ilang ulit sa pisngi ko at
napapayag na nila akong palaruin sila. I can't resist them lalo na't nag please pa
sila at ilang ulit akong nilambing.
"Could you please assist me behind? You're so selfish bro!" I raised my eyebrow and
crossed my arms to my chest while watching them. Hindi nila alam na nasa likod lang
ako at tahimik silang pinapanood, habang sila naman ay prenteng nakaupo sa carpet
at nakasandal sa sofa. Magkasalubong na rin ang mga kilay nila at halatang
seryosong seryoso na naglalaro.
"I'm sorry, I just checked the house near the camp." Axcel said.
"There's a enemy in the bush boys." I said.
"Mom's right, hold on Kuya!" Napataas ulit ang kilay ko. Aba't hindi napansin ang
boses ko?
"Ehem." Bigla naman silang napalingon sa akin.
"Kakain na tayo kaya tumayo na kayo diyan." Diretso kong sabi sa kanila at
tumalikod na.
"Mom is so unpredictable." I heard Aivan said.
Marami silang nakuhang mannerism at feautures ni Levinn, lalo na sa ugali. Halos

kuhang kuha nila ang ugali ni Levinn, makulit, pilyo, malambing, matalino,
masunurin, at mapagmahal. Its been nine years, at kung tatanungin kung napatawad ko
na si Levinn, matagal ko na siyang pinatawad. Handa na rin akong ipakilala sa kanya
ang kambal kahit na may pamilya siya. Alam kong maiintindihan nina Axcel at Aivan
kung sakaling malaman nilang may ibang pamilya ang Daddy nila. I raised them very
well, lumaki silang matalino, palaban at may paninindigan. Pinaglalaban nila kung
alam nilang tama sila dahil iyon ang itinuro ko sa kanila. Iyon ang itinatak ko sa
isipan nila na kung sila ang nasa tama, ipaglaban nila ang nararapat. For now, wala
pa akong balita kay Levinn. Sa Quezon City nakabase ang main office ng LCM habang
sila naman ay nasa Makati. Iniiwasan kong magkasalubong ang mga kompanya namin kaya
ako na ang umiiwas.
I saw their eyes widen, I cooked their favorite adobo and sinigang. Kahit
paboritong pagkain namana rin nila kay Levinn. Kahit na saglit na pagtitig mo sa
dalawa ay malalaman mo nang isa silang Montemayor.
My phone suddenly rang kaya agad kong sinagot iyon.
"Hello?"
"Hija!" It's dad.
"Hello Dad, how are you?" I asked. Nilagyan ko ng kanin ang plato nilang dalawa at
alam ko na gustong gusto na nilang kumain dahil paborito nilang ulam ang nasa
harapan nila.
"I'm fine hija, so how's the boys?" Tinignan ko ulit sila na nagsisimula nang
kumain. Pareho nilang paborito ang dalawang pagkain pero mas gusto ni Axcel ang
adobo habang kay Aivan naman ay sinigang.
"They are grounded for one month dad, at alam mo naman siguro ang dahilan kung
bakit sila grounded." I said.
"It's a men nature hija, likas na sa mga lalaki ang makipag-away."
"But Dad, napakabata naman nila para makipag-away! I don't want them to engaged
about fighting, gusto ko pa rin silang maging normal na tao lang."
"Hija, alam mo naman na hindi na maaring mangyari ang sinasabi mo. Anak sila ng
nag-iisang may-ari ng LCM at isa rin silang Montemayor—" I cut my dad.
"Kahit na daddy, hindi pa rin tama na makipag-away silang dalawa."
"Oo na, suko na ako sa'yo!" I sighed.
"Masama pa ba ang pakiramdam mo?" Pag-iiba ko sa usapan.
"Hindi na, kaya dalhin mo na dito sa mansion ang kambal. Bakit pa kasi kailangang
umalis dito, eh ang laki laki nitong bahay na 'to."
"Dad, hindi naman sa habang buhay diyan na lang kami. Para saan pa at nagtatrabaho
ako kung wala naman akong napapatunayan." Pagdadahilan ko. I looked at Aivan,
napangiti naman ako ng may sarsa siya ng adobo sa gilid ng labi. Tumayo ako para
kumuha ng napkin sa kusina.
"You're really matured enough hija, by the way. Kailan mo sila balak dalhin dito? I
missed my boys!" Natutuwang sabi ni dad. Kinuha ko lang saglit ang napkin at
bumalik ulit sa hapagkainan.
"Masyado kang makalat kumain Aivan." I said, habang pinupunasan ko ang gilid ng
labi niya.
"It's my favorite!" Masiglang sabi ni Aivan.
"O siya sige hija, mukhang nagkakatuwaan kayo diyan ng mga anak mo. Mamaya na lang
ulit ako tatawag okay? Pasabi sa kambal mo, miss ko na sila okay? Bye."
"Bye dad, take care." Then I hang up.
Tinignan ko ulit ang kambal ko na busy sa pagkain. Para talaga silang may mga
sariling mundo kapag kumakain.
"Pupunta tayo ngayon sa office ko. Sabado naman at walang pasok." Natigilan naman
sila. So akala nila makakalusot sila sa akin?
"Mom, pwede naman sigurong dito na lang kami ni Aivan." Siniko siko pa ni Axcel si
Aivan na busy naman sa pagkain.
"Hah?" Aivan said na walang kaalam alam sa sinasabi ko.
"No, sasama kayo sa akin. Doon kayo sa office ko."
"Ang boring kaya sa office mo mommy." Maktol ni Aivan.
"Dati na naman kayong sumasama sa office ko ah? Ano'ng boring 'don?"
"Dito na lang kami mommy."
"Saglit lang tayo doon. Besides, didiretso tayo sa Main Mall ng LCM, ayaw n'yo?"
"Mommy si Kuya lang naman ang ayaw. Kung gusto mo mommy hindi na ako maliligo,
diretso na tayo doon at iwan na natin si Kuya." Sumimangot naman si Axcel. Ngumiti
lang ako sa kanilang dalawa at nagpatuloy sa pagkain.
"Good afternoon po." Bati sa akin ng mga empleyado ng Main Mall ng LCM sa Makati.
Ningitian ko lang sila. Hindi ako nandito para sa trabaho, gusto ko lang libangin
ang kambal ko. Pagkatapos kasi ng apat na oras sa opisina at pakikipagusap sa mga
tauhan ko, dumiretso kami dito ng mga anak ko.
"Mommy, ibibili mo ba kami ng bagong bola ng basketball?" Axcel asked. Hawak hawak
ko silang dalawa ngayon sa magkabila kong kamay. Baka kasi kung saan na naman
sumuot ang dalawang 'to at kaylangan ko pang ipablock ulit ang lahat ng exit ng
mall para lang hindi sila makalabas. Iyon kasi ang nangyari last time na nag mall
kami at sa Tom's world ko lang pala sila makikita at naglalaro ng basketball.
"Bakit nila tayo pinagtitinginan mommy?" Inosenteng tanong ni Aivan. Napangiti

naman ako.
"Ang gwapo niyo kasing dalawa kaya pinagtitinginan kayo. Tapos ang ganda pa ng
mommy n'yo." Sumimangot lang si Axcel habang si Aivan naman ay abot tenga ang
ngiti.
"Gusto n'yo bang mag McDo? Alam kong gutom na kayo." Hindi na sila sumagot, at
basta na lang nila akong hinatak sa McDo. Paborito kasi nila ang Mc Donalds unlike
ng mga ibang bata.
"Ano'ng gusto n'yo?" Tanong ko sa kanila. Tinuro lang nila ng tinuro ang gusto nila
at umupo na kami.
"Ang cute nung kambal 'no?" Narinig kong sabi ng isang babae sa kasama niya.
Malapit lang sa amin yung table kaya napatingin ako. I just smiled at them.
"Ang kakalat ninyo talagang kumain." Pinunasan ko ang ketchup sa gilid ng labi
nila.
Masaya na akong maalagaan sila, makasama sila, makita silang lumalaki, at mahalin
sila. Hindi ako magsasawa na alagaan sila habang buhay.
"Ms. Freen, we need to settle it down." Napahawak ako sa lamesa na malapit sa akin.
Muntik na akong matumba sa narinig ko. Hindi ko lubos akalain na mawawala ang isa
sa main investor ng LCM. Lubog na pala ito sa utang at pati ang kompanya ko ay
madadamay kung sakali.
"Hindi n'yo ba nacheck ng maigi ang background ng company ni Mr. Rodrigo?"

Nanginginig kong tanong. Hindi maari na hindi iyon nacheck ng mga tauhan ko.
"Ma'am, we still have—"
"Isang malaking problema ito Lier. Si Mr. Rodrigo ang isa sa pinakamalaki nating
investor! At kapag nawala siya, siguradong maapektuhan ang buong LCM."
"Ma'am, chineck naman po maigi ng inatasan n'yong tauhan ang company ni Mr.
Rodrigo, hindi talaga nila nabusisi ng ayos ang tungkol sa mga debts nito, at ang
utang nito sa bangko dahil private po iyon." Napaupo ako sa upuan ko habang dahan
dahang hinihilot ang ulo ko. It's really a big deal. Hindi ko dapat tayo
binabaliwala dahil isang maling hakbang ko lang damay ang LCM.
"Nakausap mo na ba si Mr. Rodrigo?"
"Ma'am hindi po siya ma-contact."
Napamura ako sa isipan. Talagang napakalaking problema siya sa company ko, hindi ko
lubos akalain na isa siya sa poproblemahin ko.
"I don't know what to do." Nasabi ko na lang. Ang laking problema nito.
"Pero Ma'am, may gusto pong makipagmeet sa inyo." Natigilan ako sa sinabi ni Lier.
All of a sudden ay may gustong makipagmeet sa akin?
"What?"
"Gusto pong magpaset ng meeting ng CEO ng Montemayor Empire sa mismong President ng

LCM." Hindi ako nakapagsalita sa sinabi ni Lier.
I just froze.
****
=================
Chapter Twenty Six
TWENTY SIX
Mula sa terasa sa labas, tinignan ko ang mga anak ko na naglalaro ng basketball sa

court na ipinagawa ko sa tabi ng pool. Halata sa mga mukha nila na nageenjoy silang
maglaro ng basketball. Tinanggal ko na ang parusa ko sa kanila dahil first time
palang naman nila itong ginawa at nauto na naman nila ako. Sinadya ko rin na
magpagawa ng maliit na court sa tabi ng pool para mayroon silang mapaglaruan.
Sarili ko ring disenyo ito at ako rin ang naging engineer sa pagtatayo ng bahay
namin. Gusto ko kasing makasigurado na magiging maganda ang bahay namin para
magkaroon ng saysay lahat ng pinaghirapan ko sa kompanya.
Naalarma ako ng biglang madapa si Aivan habang tumatakbo, lalo na nang hindi ito
makatayo at mukhang nabalian pa. Nakita ko si Axcel na mabilis na lumapit sa
kapatid niya at ininspeksyon ang paa ni Aivan.
Unti unting sumilay ang ngiti sa mukha ko ng ipasan ni Axcel ang kapatid niya at
dalhin ito sa kinaroroonan ko.
"Mom, it hurts." Reklamo ni Aivan nang maibaba siya ni Axcel sa harap ko.
"Sabi ko sa inyo na mag-iingat kayo di ba?" Ipinatong ko sa hita ko ang paa ni

Aivan na nabalian at ininspeksyon iyon.
"Mag suot muna kayo ng damit, tirik na tirik ang araw at gustong gusto n'yong
maglalaro ng basketball." Sabi ko sa kanila. Hindi rin kasi sila maawat at gustong
gusto maglaro, dahil weekends lang sila nakakapaglaro.
"Axcel, get some ice and ice compress inside." Utos ko sa anak ko. Sumunod naman
ito at pumasok sa loob para sundin ang utos ko.
"Mommy, makakalakad pa ba ako? Makakapaglaro pa ba ako ng basketball? Makakapag

swimming pa ba ako? I'm scared, mom." Sunod sunod na tanong ni Aivan.
"Kung mag-aaral ka na, at magpapakabait sa school, gagaling ka." Sabi ko sa kanya

habang dahan dahan na hinihilot ang paa niya. Hindi naman malala ang nangyari sa
kanya, yelo lang at ayos na.
"Talaga mommy? Kapag ba nagpakabait na ako gagaling ako? Kapag natulog ba kami ng
maaga ni kuya gagaling agad ako?" Inosenteng tanong ni Aivan sa akin.
"Oo naman, at malay mo bigyan ka pa ni Papa Jesus ng gift. Kaya magpakabait ka."
Bigla namang dumating si Axcel dala ang ice compress at yelo. Nilagay ko agad ang
yelo sa ice compress at ipinatong sa paa ni Axcel para hindi mamaga.
"Gusto n'yo bang magmeryenda?" Tanong ko sa kanila. Sabay silang tumango kaya
nilagyan ko ng chocolate cake ang dalawang platito na kanina ko pa inihanda kung
sakaling magutom sila.
"Wala ba kayong balak suotin ang mga damit n'yo?" Iniabot ko kay Axcel ang isang
platito at nilagyan ng juice ang baso niya.
"Mommy, pagpapawisan lang kami. Kaya huhubarin na lang namin." Sabi ni Aivan.
Sinusubuan ko si Aivan ng cake habang nakapatong naman ang paa niya sa hita ko. I
need to take care of him, at baka hindi ako mapakali mamaya kung sakaling hindi pa
ayos ang anak ko.
"Mommy, hindi na siya masakit pero malamig."
"Malamang, pinatungan ng yelo kaya malamig." Masungit na sabi ni Axcel. Sumimangot

lang si Aivan sa sinabi ng kuya niya samantalang ako ay napangiti. Close talaga
silang dalawa, nahihiya lang ipakita. Magkayakap nga sila matulog minsan, tapos
laging sabay maligo 'yang dalawa. Nahihiya lang talaga sila, kasi nga lalaki sila.
Natutuwa rin ako kapag nag-aaway sila kasi hindi sila nag susumbong sa akin,
nagbabati na lang sila ng kusa.
"Mommy, pwede mo ba akong uwian ng McDo mamaya?" Sabi ni Axcel nang maubos ang
kinakain niya.
"Sure, ikaw Aivan? McDo rin ba ang gusto mo?"

"Dunkin donuts sa akin mommy." Sabi ni Aivan.
"Baka naman tumaba kayo n'yan? Ayaw n'yo nang maging macho? Akala ko ba sabi n'yo
macho kayo?" Natatawa kong sabi sa kanila.
"Macho pa rin naman kami mommy at pogi, at maglalaro naman ulit kami ng basketball
ni kuya para lumaki ang katawan namin at tumangkad pa." Sabi ni Aivan.
"Mas pogi kaya ako sa'yo." Sabi ni Axcel.
"Ako kaya mas pogi sa'yo."
"Ang yayabang ng mga 'to! Manang mana kayo sa daddy—" Bigla akong napatigil sa
pagsasalita, pati ang dalawa kong anak ay napatigil sa sinabi ko. What did I say?
Did I tell something about their that?
"Mommy..."
"Sige, magpahinga muna kayo. May kakausapin lang ako sa phone." Ipinatong ko ang
paa ni Aivan sa upuan at tsaka tumayo. I dialed Lier's number at naghintay ng ilang
segundo.
"Hello, Ma'am?"
"Lier, anong oras ang meeting ko sa CEO ng Montemayor Empire?" Diretso kong tanong
sa sekretarya ko.
"Ma'am, 11:30 po ang meeting n'yo sa CEO ng Montemayor Emp. sa isang restaurant.
It's a lunch meeting ma'am at balita ko ma'am guwapo at macho raw ang CEO ng
Montemayor Empire! Ma'am chance n'yo na magkaroon lovelife." Kinikilig na sabi ni
Lier. I sighed.
Handa na ba talaga ako? Handa na ba akong makita ulit siya? Sa loob ng nine years
ay makikita ko na ulit siya. Hindi biro ang siyam na taon at lalong hindi biro na
may anak na kami at kambal pa.
"Ma'am gusto n'yo ba sumama ako sa meeting n'yo? Alam n'yo na Ma'am, basta guwapo
at macho, keribels ko na."
"I can handle it Lier, at hayaan mo sa susunod lalaki na ang ireregalo ko sa'yo.
Wala ka rin namang bukang bibig kung hindi lalaki."
"Ay sayang naman Ma'am! Pero sabi n'yo 'yan ah! Aabangan ko 'yang regalo na 'yan."
"Salamat Lier, bye." Then I hang up. Lumapit ulit ako sa kambal ko na mukhang may
pinaguusapan.
"Mommy, are you going somewhere?" Aivan asked.
"Yes Aivan, aalis ako mamaya. Hindi ko kayo masasabayan mamayang lunch and I'm
really sorry. I know that today is Saturday and it's my time for you boys, but this
is really important matter." Paliwanag ko sa mga anak ko. I know that they could
understand me.
Hinawi ko ang bagsak na buhok ni Axcel na humahaba na. Pinantayan ko ang height
niya, si Aivan naman ay nakaupo parin at umiinom ng juice.
"Are you okay? Tell me if you're not."
"I am okay mommy. You just promised me that today is our day." Malungkot na sabi ni
Axcel. Kanina kasing umaga nang sinabi ko sa kanilang aalis ako ay nadismaya sila.
Expect kasi nilang pupunta kaming mall or dadalaw kami sa mansion ng daddy pero
hindi natuloy.
"I'm sorry, promise babawi si mommy." I hugged him. Ipinulupot niya rin ang
maliliit niyang braso sa leeg ko at isinubsob ang mukha sa leeg ko. Si Axcel ang
pinakamalambing sa kambal at siya rin ang pinakamature mag-isip. Binuhat ko siya
habang yakap yakap niya ako.
Kapag ganitong bagay, alam kong namimiss ako ni Axcel. These past few days kasi ay
naging busy ako sa trabaho at halos bahay at opisina na lang ang naging destinasyon
ko. Ibinaba ko si Axcel at pinantayan ulit siya.
"Alagaan mo ang kapatid mo habang wala ako, okay?" He just nodded.
"Aivan, susunod ka sa sasabihin ng kuya mo at huwag ka munang masyadong maglikot at

baka lumala 'yang bali mo."
"Opo, mommy."
"Nakapagluto na ako ng lunch n'yo, just tell your yaya kung kakain na kayo at
maligo na rin kayo. Amoy araw na kayong dalawa." They nodded again.
"Are you feeling okay, Aivan?" I asked. I need to make sure everyting is okay
before I leave.
"Yes mommy, kaya ko na rin maglakad."

"Alright." I looked at my wrist watch. 11:15 AM at makakarating ako ng saktong
11:30 sa meeting place namin. I am strong, hindi na ako ang dating Freen. I grown
up and I know I can handle everything, for my kids.
I kissed Aivan and Axcel before I leave. This is the right time to face him,
mahabang panahon na ang ginugol ko para mapaghandaan ang pagkikita naming dalawa.
Nakarating ako sa meeting place namin exact 11:30, itinuro rin ng waiter ang lamesa
kung saan kami magmemeting. I felt so nervous, I felt so numb, I felt nothing.
Hindi ko alam ang nararapat kong maramdaman, magkikita na ulit kami pagkatapos ng
mahabang panahon, makikita ko na ulit siya. Dahan dahan akong lumakad patungo sa
lamesa namin. Nakita ko siyang nakaupo at hinihintay ako, nakatalikod siya sa akin
kaya hindi niya ako makita. Kinakabahan ako pero alam kong handa na ako, sapat na
ang siyam na taon para makita ko ulit siya.
"Mr. Montemayor." Dahan dahan siyang tumayo at lumingon sa akin, na parang tumigil
ang lahat at siya lang ang nakikita ko. My eyes widen when I saw him, I couldn't
believe who is the person in front of me. I didn't know what to react. I din't
know.
"Freen," Unti unting sumilay ang pantay at mapuputi niyang ngipin ng ngumiti siya.
Still the same, the same built, the same face, the same voice.
"Arthur." I offered my hand to him and smiled.
"Oh god! How I missed you." Then he hugged me, very tight. I hugged him too.
"How are you? You look...very beautiful." He said while checking me. Hinampas ko
siya ng mahina.
"You look good, mas gumuwapo ka." Sabi ko sa kanya.
"Let's take our seat." Inurong niya ang upuan ko at umupo naman ako.
"I really missed you Freen, ang tagal na. More than eight years? Oh god." Sabi niya
pagkaupo niya.
"It's been a long time, and I didn't know you were the President." I said.
"It's a long story and I know you don't want to talk about it." He said.
"How are you? Are you married?" He asked.
"I am not, wala paring nagkakamali. How about you?" Pagbibiro ko.
"I'm married, I have a son."
"It's good for you, how old is he?"
"He's six years old at napakakulit niya." Masayang kuwento ni Arthur, I'm glad that
he found his someone.
"And who is the lucky girl?" I asked.
"It's Sindy." Nanlaki naman ang mata ko sa sinabi niya. Just wow, Sindy? I missed
her too. I hope I have a lot of time to have a talk with them.
"Sindy? Wow."
"Yeah, it's a long story. After kong maging CEO siya pa rin ang naging secretary ko
and I fell in love." Napangiti naman ako sa sinabi niya. Si Sindy pala ang gigising
sa yelo nitong puso.
"How about Paul? Gian?"
"Paul? I bet you're not going to believe what happened to him." Nakangiting sabi ni
Arthur.
"And what is it?"
"He's married too!"
"That's good for him, his son, Greg? How old is he?"
"He's fourteen years old right now, at habulin na ng chicks. Paano siraulo ang
daddy niya at tinuturuan ang anak." Napatawa naman ako sa sinabi ni Arthur.
"And Gian?"
"He's also married and also have a daugther." I smiled. Lahat sila naging maganda
ang buhay, lahat sila naging masaya. And I know Levinn deserves it too, alam kong
masaya na rin ito sa feeling ni Ate Chelsea. He's happy with his child and with Ate
Chelsea, he chose her over me and I hope he's happy. Sana sa pagpili niya sa
kapatid ko ay maging masaya siya at hindi niya 'yon pagsisihan. Pwede pa rin naman
siyang kilalanin ng mga anak ko bilang ama kahit na may pamilya pa siya. Pero hindi
niya pwedeng kunin sa akin ang mga anak ko, ipaglalaban ko sila.
"Freen, I hope masaya ka rin ngayon." He suddenly said.
"I am very happy Arthur, I am doing good with my company."
"About that, I didn't know that you were the CEO. How come? You didn't tell me that
you were that rich!"
"It's my dad, not mine."
"Kahit na, mayaman ka pa rin!" Ngumiti lang ako sa kanya.
"Kamusta na ang Lolo Gabriel?"
"He misses you so much." Napayuko ako.
"And Mamita?"
"She's good too. Nasa rancho na siya ngayon." Napayuko ulit ako. I missed them so
much at wala man lang akong ginawa para makakalap kahit kaunting balita sa kanila.
Natapos ang meeting namin ni Arthur sa pagkukuwentuhan tungkol sa kahit anong bagay
at sa business proporsal niya. I'll sign the papers after I checked about it.
Kinuha niya rin ang number ko dahil makikipagkita pa siya sa akin at isasama na
niya ang anak niya and si Sindy. I missed her too.
"I hope I see you soon Freen."
"Siyempre, alangan namang takbuhan mo ako!" Napatawa siya. Bigla siyang may
kinuhang papel sa bulsa niya at inilagay iyon sa kamay ko.
"He's there, see for yourself." And then he said his goodbye to me.
****
=================
Chapter Twenty Seven
TWENTY SEVEN
Dumaan ang ilang lingo. The project between Montemayor Empire and to my company was
successful. Naging madali ang lahat dahil CEO mismo ang nakausap ko at kilala ko pa
'yon. Nasolusyunan agad ang naging problema ko sa LCM, I couldn't believe na
Montemayor Empire pa ang makakasagot ng problema ko.
I looked at my phone and scanned the messages in my inbox. Tinignan ko ulit ang
address na tinext sa akin ni Arthur, papunta ako ngayon sa kanila. Pinakiusapan ko
rin si Arthur na huwag munang sabihin sa kanila na mayroon na akong koneksyon sa
kanya. Paghahandaan ko ang lahat at hindi na ako magpapadalos dalos sa mga desisyon
ko. Hindi ko muna ipinaalam sa kanila ang kambal, there's a right time for it.
Nakarating ako nang maayos sa exclusive village kung saan nakatira sina Arthur.
Nag-promise ako sa kanya na dadalaw ako sa kanila pagkatapos ng deal between our
companies. The guard asked me kung sino ang sadya ko roon, nang sabihin kong si
Arthur ang sadya ko ay agad siyang may tinawagan. Nang ma-notify niya ang kanyang
tinawagan ay pinapasok na niya ako. Mahigpit ang seguridad at halatang mayayaman
ang nakatira sa exclusive village na iyon, batay na rin sa naglalakihang bagay na
nadadaanan ko.
Tumambad sa akin ang isang napakaganda at napakalaking bahay pagkaparada ko sa

harap ng mataas na gate. I texted Arthur para sabihing narito na ako. Wala pang
ilang minuto ay bumukas ang gate kaya ipinasok ko ang sasakyang dala ko. Mas lalo
akong napamangha nang makita ko ang kabuuan ng bahay. It's really beautiful and
there's a renaissance style there.
"Freen!" Sumalubong sa akin si Arthur. I smiled to him and hugged him. Napatingin
naman ako sa kanya, tanging board short lang ang suot niya at wala siyang suot na
pang-itaas.
"Aba, bakit wala kang suot na damit pang-itaas?" Tanong ko sa kanya.
"Mainit tsaka naglalaro kami ng anak ko." Paliwanag niya sa akin. Napangiti naman
ako sa sinabi niya.
"Daddy!" Bigla namang may sumulpot na gwapong bata sa likod niya at nagtatatakbo
papalapit sa amin. Binuhat niya ito.
"This is my baby boy. He's Alexander." Ngumiti naman ako sa gwapong bata na nasa
harap ko.
"Hi, how are you?" I said.
"Dad, you should hide now. You brought a very beautiful lady here!" Napakunot naman
ang noo ko.
"It's okay, mommy won't mind her. She's a friend of mine."

"No. Mommy will be jealous about it!" Nakuha ko naman ang gustong sabihin ng anak
ni Xander. So selosa na pala ngayon si Sindy?
"Come on! Let's get insinde." Tumango naman ako. Natutuwa ako kapag nakikita ko si
Arthur at ang anak niya nag nag-uusap. Para lang silang magkaibigan at parang
matanda kung makipag-usap si Xander sa daddy niya. Ganoon din kaya si Levinn kung
sakaling kausap niya ang mga anak niya? I sighed. I didn't even gave him a chance.
Mas lalo akong namangha ng makapasok ako sa loob. Doon ko mas nakita ang
renaissance style ng bahay. The paintings, the vase and everything.
"Daddy, I don't want to see mommy again. She always pinched my cheeks." His son
said.
"Hayaan mo lang ang mommy mo, ganoon talaga kapag—" Naputol ang sasabihin ni Arthur
nang may magsalita sa likod ko.
"Kaya pala wala kayo sa taas? Nandito kayo at nagtatago? Pinagtataguan n'yo na ako
ngayon?" Narinig ko ang pamilyar na boses sa likod ko. I could see their face
turned to pale nang marinig ang boses ni Sindy. Hindi muna ako humarap, I want to
surprise her.
"At sino siya? Huwag mong sabihing kliyente mo siya? At siya pa ang pumunta dito.
Baka gusto mong tadyakan kita palabas ng bahay Arthur! Magsabi ka ng totoo kung
hindi sasakalin kita!" Sunod sunod na sabi ni Sindy kay Arthur.
"Dad, I'm scared." Xander mumbled to his dad.
"Don't worry son, I can handle it." Natuwa naman ako sa sinabi ni Arthur. Dati
tahimik siya pero ngayon, mukhang masaya siya sa pamilya niya.
"Beb naman, don't be so rude to her. Yes, she's my client and you know—"
"Wala akong pakealam! Hindi ba off mo ngayon? Bakit may kliyente ka pang—"
"Hi." I saw her eyes widen when she saw me. Napatakip siya ng kamay sa bibig ng
makita niya ako. I looked at her and I saw her bulging tummy.
"F-Freen?" Gulat na gulat niyang sabi. I missed her! Mas gumanda siya ngayon and
I'm sure na mas maganda pa siya kung hindi lang siya buntis.
"You didn't tell me that she's pregnant." Tumingin ako kay Arthur and narrowed my
eyes on him. Lumapit naman siya sa asawa niya at inalalayan itong makababa ng
hagdan.
"Freen!" Lumapit siya sa akin at niyakap ako.
"I missed you! Gaga ka! Bigla ka na lang nawala at iniwan mo ako! Kamusta ka na?
Nahihiya tuloy ako kasi ang ganda ganda mo ngayon."
"Ayos lang ako. Ikaw ang dapat may ikwento sa akin." Namula naman ang mukha niya.
"Mommy, hindi ka na magwawala?" Biglang tanong ng anak nila. Napatawa naman ako sa
tanong ng anak niya.
"Hehe, sorry. Mahirap talaga mag-buntis. Siraulo kasi 'yang asawa ko, binuntis ulit
ako."
"Gusto mo naman."
"Manahimik ka nga!" Napangiti ulit ako.
"Kamusta ka na? Saan ka nagpunta? It's been what, eight years or nine years? Freen!
And how come na nakapunta ka rito?"
"She's my client beb, she's the President of LCM." Biglang napatigil si Sindy.
Tumingin siya sa akin na gulat na gulat.
"President?"
"Yes." I nod.
"Bakit hindi mo sinabing mayaman ka?! Sana pala nagpalibre ako sa'yo dati pa!"
"I could treat you whenever you want. Asawa mo ako." Sabi naman ni Arthur. I saw
Sindy's face turned to crimson red. How cute she is. Kung si Levinn ba nasa tabi ko
ganito rin siya ka-sweet sa akin?
"Hindi ka ba titigil?!" Sindy tried to hide her face. Pero hindi nakaligtas sa mga
mata ni Arthur ang pamumula ng mukha ng asawa niya. Lumapit siya rito at niyakap
ito.
"Ngayon kapa nahiya kung kaylan mag-asawa na tayo." Sabi naman ni Arthur.
"Mommy?" Napatingin naman sila sa anak nila na ngayon ay lumapit sa kanila.
"Yes?"
"Ikandong mo ako mommy." Their son made a puppy face.
"Dito ka na lang sa akin, buntis si mommy mo kaya hindi ka niya pwedeng ikandong.
Kay daddy pogi ka na lang." Binuhat ni Arthur ang anak niya habang si Sindy naman
ay inutusan ang katulong na ihanda na ang tanghalian.
"Ang ganda mo talaga ngayon. May asawa ka na ba?" I froze.
"W-Wala." Tipid kong sagot. Ayoko muna nilang malaman ngayon ang tungkol sa kambal,
not now. Kaylangang unti-untiin ang lahat.
"So how's the company? Kamusta naman ang pagiging president mo?" Pag-iiba ni Arthur
sa topic. Thanks to him.
"It's really tiring, pero maayos naman. I do love my work." I said.
"Ikaw? Kamusta kayo? Tell me! Paano naging kayo?" Nakangiti kong tanong sa kanila.
"Feeling masungit kasi ang isa diyan. Bibigay din naman pala sa akin. Alam mo ba
Freen, lagi akong sinusungitan nito pero nung aalis na ako sa kompanya dahil hindi
ko kinaya ang kasungitan niya pinigilan niya ako. May gusto pala sa akin." Tinignan
ko si Arthur, nakasimangot siya. Siguro ay nahihiya sa sinasabi ng asawa niya.
"Ikaw lang pala ang makakagising sa yelong 'yan. Dati ang sungit sungit niyan,
tignan mo ngayon, ibang iba na." I said.
"Kilala mo na siya dati pa?" Nagtatakang tanong ni Sindy.
"Levinn was my husband." Sabi ko ng diretso. I even smiled, mas lalong nanlaki ang
mata ni Sindy at napatakip ang kanyang kamay sa bibig niya.
"Y-You mean, i-ikaw yung—"
"Yes, and let's not talk about the past." I said. Hindi pa rin mawala sa mukha ni
Sindy ang pagkagulat.
"Huwag ka nang magtanong kay Freen, nandito siya para dumalaw sa atin." Sabi ni
Arthur sabay akbay sa asawa niya. Si Xander naman ay busy sa paglalaro sa PSP niya
habang nakakandong sa daddy niya.
"Nagulat lang ako. I didn't know, wala akong alam."

"Marami pa naman tayong araw para makapagkwentuhan." Sabi ko..
"Oo nga naman beb, marami pa kayong araw para makapagkwentuhan. Hindi ka pa ba
nagugutom? Oras oras kumakain ka ah?" Bigla namang hinampas ni Sindy si Arthur.
"Tumahimik ka diyan kung ayaw mong sipain kita palabas ng kwarto natin mamaya!"
"Sus, hindi mo naman mareresist ang halik ko."
"Tumigil ka na nga!"
"Mommy ano yung halik?" Biglang tanong ni Xander.
"Baby, it's a game na si daddy lang at si mommy ang may alam." Kumindat pa si
Arthur sa anak niya.
"Tignan mo 'to! Kung anu-ano na tinuturo sa anak ko." Isang hampas ulit ang
natanggap ni Arthur mula sa asawa. Kitang kita ang pamumula ng likod niya dahil sa
maputi siya at wala itong suot na pang-itaas.
Nagkwentuhan pa kami ng nagkwentuhan hanggang sa nagtanghalian kami. I texted my

maid if my boys are home and if they are already have their lunch. I received a
yes, binilinan ko ang katulong na patulugin sila pagkatapos nilang magpahinga.
"It's really nice to see you again Freen." Sindy said. It's already two in the
afternoon and I need to go home. I want to see my boys. I'm pretty sure they will
be happy if they know they have a cousin.
"It's nice to see you happy with him. Balitaan mo ako kapag manganganak ka na ah?"
"Sure! He's six months already, naka-lalaki na naman siya." Tumingin ako kay
Arthur.
"Lalaki na naman pala ang anak n'yo."
"Oo, paano sabi niya lalaki raw ulit. Pag pangatlo na raw babae." Napatawa naman
ako sa pagsusungit ni Sindy kay Arthur.
"Malakas ang sperm ko. Sabi ko naman kasi sa'yo lalaki, ayaw mo pang maniwala."
"Tumahimik ka na nga lang!"
"Take care of them Arthur. Lalo na si Sindy at buntis pa siya. Huwag mong pasakitin
ang ulo." Sabi ko sa kanya.
"I always will." I kissed Xander in his cheeks at nagbeso rin ako kay Sindy at
nagpaalam. Pero pasakay pa lang ako sa sasakyan ko nang bigla akong hawakan ni
Arthur sa braso.
"Freen, please. I'm begging you, puntahan mo siya." Napatigil ako hanggang sa hindi
ko na namalayan na nakaalis na pala si Arthur sa harap ko.
Hanggang sa makauwi ako ay tahimik lang ako at nag-iisip. It's been nine years and
it's really enough to see him. I'll accept what I am going to see, kahit na makita
ko siyang masaya sa kapatid ko. Tatanggapin ko at wala na akong pakealam kung ano
pa man ang mangyari.
This is the right time to see him.
****
=================
Chapter Twenty Eight
TWENTY EIGHT
I sighed before I talked to my boys. It's really hard to say that I am going to
leave for a week. I must admit that I don't have much time to play with them or to
have a date with my twins. These past few weeks, I'm really busy with my paper
works and a lot of projects in the LCM. Meetings, and conference plus the
evaluation made me busy.
I sighed again for the one last time.
"Pupunta ba tayo kay Lolo bukas, mommy?" Aivan asked me. I saw how a smile painted
in his face. He's expecting for something and I don't want to disappoint them but I
really need to.
"I have something to tell you boys." Alam kong marami na akong utang sa kanila pag
dating sa bonding namin, pero ipinapangako ko na huli na ito. Huminga ulit ako ng
malalim bago simulan ang pagpapaliwanag ko sa kanila tungkol sa pag-alis ko.
"Mommy is going to leave." They froze. I saw how Aivan's face turned to
disappointment.
"Matutulog na po ako." Tumayo bigla si Axcel at dali daling umakyat sa taas. I
called his name pero hindi siya lumingon. Gusto ko silang isama pero ayaw ko silang
biglain! Malayo ang pupuntahan ko at may pasok pa sila kaya hindi ko sila maaaring
isama.
"Mommy, you promised na date time natin bukas." Malungkot niyang sabi.
"Pag balik ko mayroon akong surpresa sa inyo. I'm sure about that, h'wag ka nang
magtampo kay mommy." Lumapit ako kay Aivan at kinandong siya.
"Mommy, isama mo na lang kami ni kuya sa pupuntahan mo. Matagal ang one week,
mommy." This is the first time na mahihiwalay ako sa kanila nang matagal! Mahirap
man, pero kakayanin ko. Ito na ang pagkakataon ko para makilala nila ang kanilang
ama, kahit na may pamilya na itong iba. Alam kong maiintindihan nila ang lahat,
matalino sila at mas maganda na hanggat bata pa lang sila, alam na nila ang totoo.
"Aivan, hindi pwede. Malayo ang pupuntahan ko at may school pa kayo. Hindi kayo
pwedeng umabsent ng kuya mo. Promise, pag balik ko may ipapakilala ako sa inyo." I
smiled to him and hug him more.
"Promise mommy? Babalik ka agad mommy ah. Huwag kang magtatagal doon, iiyak ako
kapag hindi ka agad bumalik." Niyakap ko naman siya ng mahigpit. Ito ang isa sa
namana niya sa akin, ang pagiging maintindihin.
"Promise. Magpapakabait ka sa kuya mo ah? Huwag kayong mag-aaway, dahil ako naman
ang iiyak kapag nag-away kayo ng kuya mo."
"Hindi naman kami mag-aaway mommy, bati kami lagi ni kuya."
"Good. Ayokong mababalitaan ko sa katulong na nag-away kayo ng kuya mo ah. Susundin

n'yo ang lahat ng utos ko at h'wag kayong magiging pasaway at makikipag-away sa
school, maliwanag?"
"Opo, mommy. Basta babalik ka agad ah?" I kissed him in his cheeks.
"Dito ka muna okay? Kakausapin ko lang ang kuya mo sa taas." Sabi ko sa anak ko at
tumango naman siya kaya umakyat na ako sa taas. Magkasalungat si Axcel at si Aivan
'pag dating sa ganito. Namana niya sa ama niya ang katigasan ng ulo at pagiging
possessive nito, kung ano ang kanya ay iyon lang ang sa kanya.
I slowly opened the door of their room. Nakita ko siyang nakahiga at nakataklob ng
kumot kaya lumapit ako sa kama niya at umupo.
"Baby, babalik naman ako agad."

"I don't want to talk to you mommy. Iwan mo na lang kami ni Aivan." Humarap siya sa
kabilang side at nagtalukbong ng kumot. Ayaw niya talaga akong kausap. Nagtatampo
talaga siya.
"Babalik din agad ako. Isang lingo lang naman ang itatagal at uuwi rin ako, at
pagbalik ko may ipapakilala na ako sa inyo."
"Lagi naman mommy, lagi mo na lang akong iniiwan." I heard his sobs. Tinatanggal ko
na ang kumot niya.
"Ang baby ko, umiiyak." Lumapit ako sa kanya at niyakap siya. He just buried his
face in my neck at doon umiyak. Niyakap ko naman siya ng mahigpit.
"Mommy, sama mo na lang kami ni Aivan." He said between his sobs.
"Kung pwede ko lang kayo isama, isasama ko kayo. Pero hindi talaga pwede." Mas lalo
pa niyang ipinulupot ang maliliit niyang braso sa leeg ko at niyakap pa ako ng
mahigpit. Binuhat ko siya at inilapag sa mga hita ko.
"Huwag ka na umiyak. Babalik naman si mommy."
"Isama mo na lang ako mommy." I brushed away tears in his cheeks.
"Sa susunod, isasama ko na kayo ni Aivan. Pero pwede ka bang mag promise kay
mommy?" Tumango siya habang pinupunasan ang luha niya.
"Magpapakabait kayo ni Aivan ah? Susunod kayo sa lahat ng utos ko. Bantayan mo ang
kapatid mo at alagaan n'yo ang sarili n'yo, okay?" He nod again.
"Babalik ka naman agad mommy di ba?"
"Oo naman, babalik si mommy. Mamimiss ko ata ang dalawa kong makukulit na anak." I
smiled.
"Basta mommy, promise mo na uuwi ka agad ah? Kapag hindi ka bumalik, hahanapin
kita."
"Talaga? Hahanapin mo si mommy?"
"Hm-mn." He nod. Biglang bumukas ang pinto at pumasok si Aivan.
"Lumapit ka nga dito, Aivan." Sabi ko sa kanya, lumapit naman siya at tumabi sa
akin.
"Mommy, bakit naiyak si kuya?" Tanong niya sa akin. Napatawa naman ako kasi
sumimangot si Axcel.
"Hindi ako naiyak!" Pagtatanggol niya sa sarili niya. Ibinaba ko si Axcel sa tabi
ni Aivan at humarap sa kanilang dalawa. Lumuhod ako sa harap nila para mapantayan
ang height nila.
"Magpapakabait kayo habang wala ako, at promise n'yo kay mommy na hindi kayo
magiging pasaway sa school at sa bahay, okay ba?"
"Opo, mommy."
"Basta tumawag lang kayo kapag may problema dito. Tatawag ako every hour to check
you guys, okay?" They nodded.
"Yakapin n'yo nga si mommy." Bumaba naman sila sa kama at bigla akong dinamba ng
yakap.
"Ang mga baby ko, mga big boy na talaga." Masaya ako dahil napalaki ko ang mga anak
ko nang matiwasay at maayos kahit wala silang kinikilalang ama, masaya ako dahil
masasaya ang mga anak ko kahit na walang tumatayong ama at wala silang nakagisnang
daddy sa walong taon nila. Pero sa tingin ko, ito na ang tamang panahon para
sabihin kay Levinn ang tungkol sa kambal. Handa ako sa magiging reaksyon niya, pero
hindi ko hahayaang kunin niya sa akin ang mga anak ko. Sila lang ang natatanging
dahilan kung bakit pa ako nabubuhay ngayon, sila lang ang bukod tanging meron ako
na hindi maaaring kunin ng iba. Ipaglalaban ko sila hanggang sa kamatayan ko.
Kinabukasan ay maaaga akong bumiyahe para hindi ako maabutan ng traffic. Halos
siyam na oras ang biyahe patungo sa Bicol kasama na ang traffic. Nagbaon ako ng
sapat na damit at pagkain kung sakaling magutom ako, nagdala rin ako ng cash dahil
medyo malayo sa sibilisasyon ang pupuntahan ko. Nagbilin muna ako sa mga katulong
na bantayang mabuti ang kambal at pakain ng tama. I also called my dad na sa bahay
muna maglagi para may kasama ang kambal. Hindi na ako nakapagpaalam sa kanila dahil
sa mahimbing ang tulog nila at ayoko na silang istorbohin pa. Nag-iwan lang ako ng
note para sa kanila.
Hindi biro ang siyam na taon, at alam kong sapat na ang panahon na 'yon para
harapin sila. I am strong enough to defend myself, ang mga anak ko ang nagsisilbing
lakas ko at buhay ko. Alam kong hindi na ako masasaktan kapag nakita ko siyang
masaya, sa feeling ng kapatid ko. I moved on.
Madilim na ang kalangitan ng makarating ako sa isang lumang bahay. Binagtas ko ang
napakahabang lubak na kalsada ng Bicol para lamang makarating dito. Nagtanong
tanong din ako sa mga taong nadadaanan ko upang hindi ako maligaw. Isang
napakalawak at napakahabang taniman ng palay ang nadaanan ko at puro malalaking
puno ng niyog ang tumambad sa akin. Nahirapan din akong magtanong tanong dahil wala
akong makitang sasakyan o tao sa kalsada, napakatahimik at napakalayo sa Manila.
Bumaba na ako ng sasakyan ko at lumingon muna sa paligid at nagmasid masid. Ngunit
wala akong nakitang tao na maaari kong mapagtanungan. Nagtataka rin ako kung bakit
dito napili ni Levinn at ni Ate Chelsea na manirahan. Napakatahimik dito at halos
walang tao akong nakikita. Dahan dahan akong pumasok sa kahoy na bakod ng bahay.
Malaki at kulay puti ang bahay na 'yon, tahimik at madilim ang bahay.
Kumatok ako ng ilang ulit pero walang sumasagot. Napagdesisyunan kong pumunta sa
likod ng bahay pero wala ring tao doon. Bumalik ulit ako at kumatok, pero walang
nalabas at tahimik lamang ang buong bahay. Pinihit ko ang doorknob kaya at nagtaka
ako kung bakit bukas iyon. Napagdesisyunan kong pumasok sa loob ng bahay, tahimik
at magulo ang buong bahay. Nagkalat ang mga basyo ng alak at napakagulo ng buong
bahay. Naglakad pa ako papasok ng bahay para makita ang loob nito at napansin ko
ang mga nagkalat na damit at mga basag na bote sa paligid. Napatakip ako ng kamay
sa bibig, parang nilooban ang buong bahay at hinalungkat ang lahat ng gamit. I was
shocked when I suddenly heard the door opened. Napako ako sa kinatatayuan ko, my
heart is beating really fast. Hindi ako makalingon at hindi ako makapagsalita lalo
na nang marinig ko ang boses niya.
"Sino ka?"
****
=================
Chapter Twenty Nine
TWENTY NINE
"Sino ka?"
Mas lalo akong napako sa kinatatayuan ko nang marinig ko ang napakapamilyar na

boses na matagal ko nang hindi naririnig. His voice sends shiver up and down to my
spine. It has still a great effect on me until now. It's very cold and very
authoritive.
"S-Sino ka? B-Bakit ka nakapasok dito sa bahay ko?" I could feel the hardness of my
breathings. Kinakabahan ako, hindi ko alam kung paano ko siya kakausapin. It's been
nine years, and it's not a joke. Matagal ang panahon na 'yon, matagal ko siyang
hindi nakita at matagal ko siyang hindi nakausap. Wala akong balita sa kanya sa
loob ng siyam na taon. Dahan dahan akong humarap sa kanya and everything stop as I
laid my eyes on him. Everything seems new, na para bang nasa harap ako ngayon ng
taong gusto ko at hindi ko maamin ang nararamdaman ko para sa kanya. His face, his
body, his voice, sa loob ng siyam na taon ay nakita ko na ulit siya. Nararamdaman
ko na nag papalpitate ang puso ko sa taong nasa harapan ko ngayon.
"B-Bakit kamukha mo yung a-asawa ko?" Hindi ako nakagalaw ng lumapit siya sa akin,
hanggang sa ilang pulgada na lang pagitan namin sa isa't isa. I could feel the heat
of his breath in my face. Amoy alak iyon at napakainit ng hininga niya na nagpainit
sa pakiramdam ko. He suddenly touch my face at parang may kuryente akong naramdaman
ng hawakan niya ang mukha ko. Wala akong ibang magawa kung hindi ang titigan siya
sa mata. Napakalapit namin sa isa't isa at nararamdaman ko na napakabilis ng tibok
ng puso ko. Ngayon at sa kanya ko na lang ulit ito naramdaman ang ganito sa loob ng
napakahabang taon. Ang pagbilis ng tibok ng puso ko sa tuwing malapit siya, ang
pagwawala ng isip ko kapag nariyan siya. Ang kaba sa dibdib ko tuwing magsasalita
siya. Lahat bumalik, lahat ng iyon ay parang nagising sa katauhan ko ng lumapit
siya at hawakan ako.
"Y-You really look like my wife." When he said those words, I felt my heart
stopped. He slowly caressed my face and he smiled. I froze, mas lalong bumilis ang
tibok ng puso ko. I was stunned when he suddenly hugged me. I could feel the
heatness of his naked body, I could feel the beatings of his heart and I could feel
him again, hugging me. Mas humigpit ang pagkakayakap niya sa akin, na para bang
ayaw akong pakawalan, ayaw akong mawala at ayaw akong kunin ng iba. Na parang gusto
akong protektahan sa lahat ng taong maaaring manakit sa akin, sa mga taon gustong
sumira sa akin. I feel so safe, I feel so loved.
"I hope, I'm not dreaming...I wish I am hugging mya wife for real." Naramdaman ko
ang pagbasa ng balikat ko. He is crying in my shoulder because of one thing, pain.
"Can you hug me too? Para maramdaman ko yung asawa ko. Yung mahal kong asawa."
Hindi ako makagalaw, hindi ako makapagsalita. Bakit ganito ang nadatnan ko? At
bakit ganito ang nararamdaman ko? Akala ko masaya na siya sa pamilya niya? Bakit
nasasaktan siya ngayon? Bakit pati ako nasasaktan sa nakikita ko? Nasaan ang
pamilya niya? Ang anak niya? Si Ate Chelsea? All of those thoughts, lahat ng iyon
ay mali ba? Kabaligtaran ba ng akala ko ang lahat?
Hindi ko alam pero dahang dahan kong niyakap siya, I don't have any idea kung bakit
ako nasasaktan sa lagay niya ngayon. Nagpakalayo layo siya para saan? Para ba
takasan ang pamilya niya? Para ba takasan ang lahat? O dahil ba nasasaktan siya ng
sobra kaya lumayo siya? Marami akong tanong na gustong masagot. Marami akong tanong
na walang ibang makakasagot kung hindi siya.
I put my arms around his neck ang hug him too. Kahit sana sa ganitong paraan lang,
maibsan ko ang sakit na nararamdaman niya. Mali na naman ba ako ng desisyon at may
tao na naman akong nasaktan? Hindi ko alam, wala akong alam sa nangyayari sa kanya.
Wala akong naging balita, nagpakalayo layo ako, nagtago ako. Ginawa ko lahat para
hindi niya ako mahanap, dahil ayoko ng masaktan pa. Ayoko na ulit masaktan, pero
hindi ko naisip na hindi lang pala ako ang pwedeng masaktan. Siya rin pala, mas
nasasaktan pala siya sa ginawa ko. Mas malala pa ata ang ginawa ko dahil
pinagkaitan ko siyang maging ama ng mga anak ko. Pero para saan pa? May pamilya na
siya. May anak na siya at kasama na niya si Ate Chelsea. Pero nasaan sila? Nasaan
ang anak niya?
His sobs makes me weak. Nanghihina ako na marinig siyang umiyak, na makitang siyang
nasasaktan at makita siyang ganito. Sira at miserable.
"Ikaw ba yung asawa ko? B-bakit ka naiyak?" Hindi ko napigilan ang pagtulo ng luha
ko. Hindi ito ang dapat mangyari. Hindi dapat ako naiyak ngayon, pero bakit ganito?
"L-Levinn.." I stammered. Hindi ko kayang maibigkas ang pangalan niya ng tuloy

tuloy dahil nanghihina ako, natatakot ako.
"I-Iniwan niya ako dahil sa kagaguhan ko. N-Nasaktan ko na naman kasi siya. Gago
kasi ako." Mas lalong humigpit ang pagkakayakap ko sa kanya. Bakit ganito ang
nararamdaman ko? Bakit parang bumalik lahat ng pagmamahal ko sa kanya, bakit?
"S-Sirang sira na ako. W-Wala na kasi yung buhay ko. Yung kumukumpleto sa pagkatao
ko, iniwan na naman niya ako. Ulit." Hinayaan ko lang ang sarili kong umiyak. Hindi
ko alam na hahantong ang lahat sa ganito. Akala ko magiging masaya siya, kasama ang
kapatid ko.
"B-Bakit naiyak ka rin? Don't cry. Y-Yayakapin na lang kita para hindi ka umiyak.
Gustong gusto ni Freen ang yakap ko." Mas lalo pang humigpit ang yakap niya sa
akin. Mas lalo kong naramdaman ang katawan niya sa katawan ko. Mas lalo ko siyang
naramdaman, parang naging buo ulitako.
"M-Mahal na mahal ko 'yun, kaya kong ibigay lahat sa kanya pero lagi ko naman s-
siyang nasasaktan." He cry.
Tumahimik ang paligid, walang nagsasalita sa amin. Biglang bumigat ang katawan niya
na tanda ng pagkatulog niya. Inalalayan ko siyang maglakad hanggang sa isang
kwarto, dala siguro ng kalasingan niya kaya agad siyang nakatulog. Wala siya sa
sarili, pero alam kong totoo lahat ng sinabi niya. Magulo ang loob ng kwarto,
nagkalat na damit at mga basyo pa rin ng bote ang nakikita ko. Inihiga ko siya sa
kama.
"T-Teka, p-patulugin mo na ba ako? G-Gusto pa kitang kayakap." Hinawakan niya ako

sa braso pero dahil sa kalasingan ay nabitawan niya rin iyon.
"H-Huwag mo a-akong iwan, dito ka lang. Y-Yakapin m-mo ako."
"Lasing ka, basang basa ang katawan mo ng pawis. Magpahinga ka muna."
"H-Hindi ako lasing! K-kasi kapag lasing ako, h-hindi ka totoo. M-Masasaktan lang
ulit ako. K-Kasi wala ka, h-hindi ka totoo." I closed my eyes dahil sa nagbabadyang
pagpatak ng luha ko. Pinipigilan kong hindi maiyak, dahil siyam na taon na ang
nakararaan ng ipangako ko sa sarili ko na hindi na ako ulit iiyak pa dahil sa sakit
na dulot niya.
Lalabas na sana ako nang hawakan niya ang kamay ko.
"H-Huwag mo akong iwan. N-Natatakot ako, please. Y-Yakapin mo lang ako." Napatigil
ako. Lumapit ulit ako sa kanya. This time, I caressed his face.
"Babalik ako, hindi kita iiwan." Doon niya lang binitiwan ang kamay ko. Lumabas na
ako at kumuha ng tubig at palangana, naghanap din ako ng malinis na towel at
nakakita naman ako. Bumalik ako sa kwarto kung saan ko siya inihiga, nakapikit na
siya at mahinang humihilik. Binasa ko ang towel na nakuha ko at ipinunas sa katawan
niya, he still have the greek body he has. Maikli ang gupit ng buhok niya but he
still have his trademark. His stubbles. Nakakita ako ng upuan kaya kinuha ko iyon
at umupo malapit sa kanya.
Hinawi ko ang ilang hibla ng buhok na humaharang sa mukha niya, wala siyang
pinagbago. Ganoon pa rin ang itsura niya pero kahit saan man tignan ay lalaking
lalaki pa rin siyang tignan. Hindi ko na nagawang palitan ang suot niyang kupas na
pantalon. Kinumutan ko na lang siya upang hindi siya lamigin, mataas ang lagnat
niya at lasing pa siya. Siguradong kapag nagising siya kinabukasan ay masakit ang
ulo niya. I looked at him, my Levinn. Bakit ganito ba ang tadhana? Mapaglaro? Hindi
ba pwedeng maging masaya na lang kaming lahat? Yung walang sakit na mararamdaman at
mararanasan. Hinawakan ko ang kamay niya at tinitigan siya. I smile painfully,
kamusta na ba siya? Sa loob ba ng siyam na taon ay naging masaya siya? Ano kaya ang
magiging reaksyon niya kung sakaling ipakilala ko na siya sa mga anak niya? I'm
sure magiging masaya ang kambal kapag nakilala na nila ang daddy nila. I could
imagine their shocked face if they saw their father standing in front of them. I
could hear their voice calling Levinn, "Daddy!" I could see their excited look.
Sana hindi niya ako kamuhian sa pagtatago ko sa mga anak niya, sana tanggapin niya
at kilalanin niya at mahalin niya sina Axcel at Aivan. Sana kapag dumating sa point
na nakilala na niya ang mga anak niya ay kayanin niya ang tantrums ni Axcel at ni
Aivan, ang kakulitan ni Aivan at ang kasungitan ng panganay niya. Sana maging
masaya siya at ang mga anak ko. Iyon na lang ang natatangi kong hiling, ang makita
silang tatlo na masaya. Siguro iyon na ang pinakamaganda at pinakamasayang tagpo ng
buhay ko. Ang makita silang tatlo, magkakasama, masaya at mahal na mahal ang isa't
isa.
"I'm sorry for not giving you an opportunity to be the father of my children."
I kissed his forehead and hold his hand until everything went black.
****
=================
Chapter Thirty
THIRTY

Nagising ako na tulog pa rin siya, it's already six in the morning at bumaba na rin
ang lagnat niya. Kailangan lang talaga niya ng pahinga para gumaling siya, marahil
ay binababad niya ang sarili niya sa pag-inom ng alak o kaya naman sa mabibigat na
gawain. Maliwanag na ang paligid ng ako ay lumabas at ang sinag ng araw ay
tumatagos sa dahon ng mga naglalakihang puno sa paligid. Dumiretso ako sa sasakyan
ko para kumuha ng pagkain na dinala ko. Nagdala ako ng mga pagkain na madaling
bitbitin at hindi madaling masira. Maghahanap ako ng hotel sa bayan mamaya kapag
nagising na si Levinn at nakapag-usap na kami. May kalayuan ang Bicol sa Manila at
ibang iba ito sa syudad. Sana ay makahanap ako ng matutuluyan kahit na imposible
iyon. Mahabang biyahe ang ginawa ko para lang makarating dito at sana ay magkaroon
iyon ng saysay.
Pagkatapos kong kuhanin ang kailangan ko ay agad akong pumasok sa loob. Tahimik pa
rin ang loob ng bahay at halatang hindi pa siya nagigising. Pumasok ako sa banyo at
laking pasasalamat ko na maayos naman iyon, baka kasi mayroon na lang biglang
sumulpot na hayop at kagatin ako. Simpleng denim short at fitted na shirt ang
isinuot ko. Mas komportable kasi akong gumalaw kapag ganoon ang suot ko kesa sa
dress. Nilinis ko ang mga kalat na makita ko, inayos ko ang mga gamit na naroroon
at isinalansan ng ayos ang mga basyo ng alak sa kusina. Inayos ko rin ang mga
kaunting gamit na naroroon at iniligpit ko rin ang mga plato at basong pinaggamitan
niya. I looked around and I'm really satisfied for what I did, he should have his
own maid to do his household chores. He really doesn't know the word cleaning, I
remembered years ago that he doesn't want to clean our apartment and I'm getting
irritated because of it. It's very simple to clean our apartment but he doesn't
have any idea how to do it! I shouted at him and jailed myself in my room. Hindi
ako lumabas hanggat hindi niya ginagawa ang mga pinapagawa ko sa kanya. It takes
two hours bago niya nagawa ang lahat ng pinapagawa ko sa kanya. Hindi ko pa rin
siya pinansin pero sadyang malakas ang appeal niya at nagawa niya akong utuin at
halikan. Those days with him. Bigla akong nakarinig ng pagbukas ng pinto at
napatigil ako.
"Who the hell are you?!" I suddenly froze when I heard his voice at my back. I
swallowed the lump in my throat. Kinakabahan ko at the same time natatakot.
"Sino ka?! Bakit ka nasa loob ng pamamahay ko?!" He said. I closed my eyes and sigh
very deep. I slowly turned myself to him and I saw how his face reacted on what he
see. Nakabibinging katahimikan ang bumalot sa paligid namin, walang nagsasalita.
Nakita ko ang pag-awang ng labi niya. I knew that he is shocked, that he is
confused. But I couldn't see anything on his face. Hindi ko malaman kung galit ba
siya.
"I-I am not dreaming last night. You're real." He said. Hindi ako kumibo, nanatili
akong tahimik at nakatingin lamang sa kanya. Walang nalabas sa bibig ko na kahit
anong salita, para bang nalunok ko ang dila ko nang makita ko siya.
"F-Freen.." Unti-unti siyang humakbang papalapit sa akin. Hindi niya inaalis ang
pagkatitig sa mukha ko habang lumalapit siya sa akin.
Hinawakan niya ang mukha ko at sa pagdampi ng mga kamay niya sa mukha ko ay

naramdaman ko na naman ang kuryenteng laging dumadaloy sa tuwing magkakadikit ang
mga balat namin.
"Why are you here? Bakit ngayon ka pa nagpakita?" His voice suddenly broke. I saw
tears fell down from his eyes.
"Ang tagal Freen, bakit ngayon mo lang ako nagawang puntahan? Hanapin? Bakit?"
Naramdaman ko ang pagbaba ng mga kamay niya sa balikat ako. His eyes were full of
emotion, full of sadness and full of love.
"Naghintay ako Freen. Hinintay kita na bumalik sa bahay natin pero lumipas ang
isang araw, dalawa, hanggang sa ilang buwan. Walang bumalik na ikaw, naghintay ako
sa...wala." Napayuko siya sa sakit na nararamdaman at dinadala niya. Namanhid ang
buong katawan ko sa mga sinasabi niya, at naramdaman ko na lang ang pagtulo ng luha
ko. Hinintay pala niya akong bumalik, para saan? Para saktan lang ako ulit? Bakit
pa ako babalik kung alam ko namang masasaktan lang ako. Unti unting bumaba ang mga
kamay niya sa kamay ko.
"Naghintay ako nang napakatagal." I heard his sobs na nagpahina sa akin.
"Naghintay ako na bumalik ka, na pakasalan ulit ako, na magkapamilya sa akin."

Binitiwan niya ang mga kamay ko. Tumingin ulit siya sa akin at kitang kita ko ang
sakit na nararamdaman niya sa mukha niya. Kung paano ako iyakan ng taong mahal ko,
kung paano siya magmakaawa noon na huwag ko siyang iwan. Na mahal na mahal niya ako
at ikamamatay niya kapag iniwan ko siya. I could hear and see his agony.
"Mahal kita Freen, mahal na mahal kita. Kaya ko namang itama ang lahat noon, kaya
ko namang pasayahin ka at hindi ka na ulit saktan, pero iniwan mo lang ulit ako sa
ere na sira." He aggressively wiped his tears and turned his back to me.
"Umalis ka na, iwan mo na lang ulit ako." At naglakad na siya palayo.
Hinintay niya ako na bumalik dahil mahal niya ako, pero umalis ako. Nagtago,
nagpakalayo layo dahil sa sakit na nararamdaman ko. Pero ito na naman, nasasaktan
na naman kaming pareho sa pagkikita namin. Nagagalit ako, dahil sa tuwing magkikita
kami lagi na lang kaming nasasaktan, lagi na lang akong umiiyak.
"When you left me for her, I was so devastated, broken and feel so worthless.
Nasaktan ako ng sobra ng mas pinili mo siya kesa sa akin, dahil mas nasasaktan ako
pero siya pa ang pinili mo. Hindi ko kinaya ang nakita ko, at mas hindi ko
kakayaning makita ang taong mahal na mahal ko sa piling ng ibang babae na may
pamilya at...masaya." I cry. Nararamdaman ko na naman ang sakit na naramdam ko
noong nakaraang siyam na taon, ang sakit na naging dahilan ng pag-alis ko at pag-
iwan ko sa kanya. Ang sakit na siyang naging dahilan kung bakit hanggang ngayon ay
nasasaktan pa rin kami. Natigilan siya sa mga sinabi ko sa kanya, at nakatalikod pa
rin siya sa akin.
"Alam kong gustong gusto mo ng magkaroon ng anak. Para may matawag ka ng pamilya,
alam ko yun. Because everytime na lalabas tayo noon, natingin ka sa mga bata at
alam ko na gustong gusto mo ng magkaroon tayo ng anak. Alam kong magiging masaya ka
kung magkakaroon ka na ng anak kaya I let you go, isinuko kita sa kanya—"
"But I never let you go and I never surrendered you to anyone, dahil mahal kita
Freen." Humarap na ulit siya sa akin. We stared to each other once again.
"But I know that you'll be happy to her—"
"No, hindi ako magiging masaya kung hindi ikaw ang magiging ina ng mga magiging
anak ko." Napatigil ako sa sinabi niya. Bigla akong nakaramdamn ng kakaiba. Bumilis
ang tibok ng puso ko at parang lahat ng nararamdaman ko sa kanya noon ay bumalik.
"Mahal kita siraulo ka!" Sigaw ko sa kanya sabay ngiti. He also smiled and kiss me.
"Mas mahal kita." At wala akong ibang naramdaman kung hindi ang pagmamahal niya.
Ang mga araw na nagmamahalan kami, parang lahat ng iyon ay bumalik ng dahil sa
sinabi niya. Napatitig ako sa mga mata niya, napaawang ang mga labi ko at parang
hindi ako makahinga. Humakbang siya papalapit sa akin and he suddenly cupped my
face and kiss my parted lips.
His soft lips touched mine, matagal na panahon na simula ng maramdaman ko ang labi
niya sa labi ko and the feeling is so ecstatic. He moved his lips and I answered
his kisses, I could feel the butterfly in my stomach. He wrapped his arms around my
waist and I put my arms around his neck to deepen the kiss. I admit that I dreamt
about this, he and I, kissing. His tongue invade my mouth and I let him in, I let
him invade myself again, I let him do what he wants to do. We tasted each other,
his hands are caressing my body and I could feel the heat came from his naked body.
I could feel him and I could hear my heart beating so fast his name.
We gasped for the air and it only took second because he kissed me again. He
carried me but our lips are still connected. He sat on the sofa and he let me sit
to his lap and we invade each other lips. I heard him moaned which makes me crazy.
Hearing his sexy moan makes me insane. He is driving me crazy, his lips are now on
my neck and I felt his lips leaving a marks there. The feeling is so ecstatic, and
I feel so good. It's been also nine years since I got laid and it was always him.
Who could make me crazy, make shout and make me come. He suddenly stopped.
"F-Freen.." He said while gasping for air. We are now breathless, parehas na
hinahabol ang hininga. Tumayo ako at inayos ang sarili ko, shit and damnation it
shouldn't be happened! Nawala na naman ako sa sarili ko ng dahil sa kanya. I could
feel my heartbeat beating very fast.
I was shocked when he suddenly stand up and hugged me very tight. Parang natigil
ang lahat ng nasa paligid ko. Wala akong marinig at the same time wala akong
makita.
"Matagal ko nang pinangarap 'to. Ang makayakap ka, ang mahalikan ka, at maangkin
kang muli. I won't let myself to let you run again." Mas humigpit ang yakap niya sa
akin. He even buried his face in my neck and smelled me.
"Wala rin akong pakielam kahit napakahabang panahon na ang lumipas, wala akong
pakielam kahit hindi na tayo magkaanak, wala akong pakielam sa lahat basta makasama
lang kita, mabubuhay na ako." I lost words, hindi ko alam ang isasagot ko sa mga
sinasabi niya. Pero ramdam ko pa rin ang bilis ng tibok ng puso ko, at alam ko na
siya ang dahilan noon.
"L-Levinn, k-kumain ka muna, mamaya na tayo mag-usap." Iyon na lang ang natangi
kong nasabi. Hindi pa rin siya bumitiw sa pagkakayakap niya sa akin.
"Ang tagal na panahon, ang tagal kong hinintay 'to."
"Levinn please, kumain ka muna. I cooked something that will ease the pain in your
head." Doon lang siya bumitiw sa pagkakayakap sa akin at tinitigan ulit ako sa
mata. Iniwas ko ang tingin ko sa kanya dahil mas lalo lang bumibilis ang tibok ng
puso ko sa mga titig niya.
"Freen, look at me." Kinuha niya ang kamay ko at inilagay iyon dibdib niya, sa
tapat ng puso niya.
"Wala na akong pakielam ngayon sa mundo, wala na akong pakielam kung wala akong
pera, o wala akong materyal na bagay. Iniwan ko ang lahat ng mayroon ako dahil sa
nasasaktan ako, I want to ease the pain you left in my heart. Pero kaylan man hindi
ko nagawang kalimutan ka, dahil ikaw lang ang una at huling babaeng mamahalin ko."
We stared to each other.
Hindi ko masabi sa sarili ko kung ano ba talaga ang nararamdaman ko para sa kanya.
Napakatagal na panahon ang siyam na taon, at hindi ko na masabi sa sarili ko kung
ano pa ba siya sa buhay ko. Oo, ama siya ng mga anak ko. I filed for annulment pero
duda ako na pinirmahan niya iyon, dahil ngayon pa lang ay alam ko na ang sagot sa
tanong ko. Alam kong hindi niya ito pipirmahan, alam kong hindi niya ako
pakakawalan. Pero bakit? Marami akong tanong na dapat masagot at marami akong
gustong malaman tungkol sa kanya. But now, nararamdaman ko kung ano ang
nararamdaman niya.
"I am still inlove with you. I still love you. Please Freen, come back to me." Then
I met his lips again at napatunayan kong mahal ko pa rin siya kahit na matagal na
panahon na ang lumipas.
****
=================
Chapter Thirty One

THIRTY ONE
"Mommy si kuya naman talaga ang nanguna!" Sagot sa akin ni Aivan pagkatapos ko
siyang kausapin. Nagsumbong kasi sa akin ang maid nila na may ginawa na naman
silang kalokohan sa bahay.
"Aivan." Mariin kong sabi. Alam niyang hindi na ako natutuwa kapag ganoon na ang
tono ng boses ko.
"Mommy, I'm telling the truth! It's Kuya's idea, not mine!" Kumpiyansa niyang
sagot. Talagang may mga pinagmanahan ang mga anak ko. Akala naman nila hindi ko
sila kayang hulihin at alam ko ang hilatsa ng mga bituka nila.
"Sigurado ka? Sino ang nagpasimuno sa inyong dalawa na lagyan ng ducks ang pool?
Nagmistulang ilog ang pool natin alam n'yo ba iyon?" Ito ang kinaiinis ko sa
kanila. Ang pagiging pilyo sa lahat ng bagay. Akala kasi nila madali lang ang
lahat, akala nila kaya nila. Just like him, Levinn.
"Mommy, sabi kasi ni kuya hindi sila nalulunod and I told him to prove it. We asked
the maid to buy some little ducks and that's it!"
"So, you both did it again." I sighed.
"Y-Yes..mom." He surrendered.
"Aivan, kung may gusto ka namang malaman pwede mo naman akong tanungin. Hindi yung
gagawa pa kayo ng kalokohan ng kuya mo. Kaya hindi ko kaya maiwan iwan dahil
kinakabahan ako sa mga ginagawa n'yo, parang sa mga ginagawa n'yo ng kuya mo
aatakihin na ako sa puso." Sabi ko sa kanya. Buti na lang iyon lang ang ginawa nila
at hindi sila napahamak. Akala ko kasi kung ano na ang nangyari sa kanila nang
tumawag ang personal maid nila. Hindi ko ata makakaya na may mangyaring masama sa
kambal ko.
"Mommy, dapat sinama mo na lang kami ni kuya. Miss na miss ka na namin ni kuya,
narinig ko nga siyang nanaginip last night at hinahanap ka eh. He just cried, I
tried to comfort him at sabi niya tabi na lang daw kami matulog kasi wala ka."
Nararamdaman ko ang lungkot sa boses ni Aivan. Isa pa iyon sa pinoproblema ko,
kapag nananaginip si Axcel. Umiiyak siya kapag nagigising at hahanapin ako, ilang
beses na kasing nangyari sa kanya ang ganoon. Ganoon naman kasi siguro talaga ang
mga bata, kapag nagising, ina agad nila ang hinahanap. Hindi ko naman aakalain na
pwede rin palang si Aivan na lang ang mag-comfort sa kuya niya kapag wala ako.
Hindi ko tuloy mapigilan ang hindi mapangiti.
"Aivan, three more days at nandyan na ulit ako. Miss na miss ko na rin kayo ng kuya
mo, malapit na akong bumalik at h'wag n'yo naman akong pag-aalahanin dito. Baka
hindi ko kayo matiis at umuwi ako diyan." When the maid told me what they did, I
was alarmed. Tinanong ko kung may nangyari sa kanila o wala and thank God wala
namang nangyari sa kanila. O.A na kung sasabihin, pero mahal na mahal ko ang kambal
ko dahil sila na lang ang mayroon ako ngayon.
"Mommy, ang tagal pa ng three days. Puro na lang si kuya ang kasama ko rito."
Maktol ni Aivan.
"Bakit? What's the matter? Kapatid mo naman siya ah. Hindi ba kayo naglalaro ng
basketball? I thought magaling ka na?" Napakunot ako ng noo.
"Mommy, sabi niya kasi hindi raw kami magkamukha. Mas gwapo raw siya sa akin. Lagi
niyang sinasabi iyon, pero I don't believe him. He told me to look at the mirror
and I did, magkamukha naman kami mommy pero sabi niya mas guwapo talaga siya sa
akin." Napatawa naman ako sa sinabi ng anak ko. Nag-aasaran na naman siguro sila.
Hindi pikon si Aivan pero gustong gusto ng kuya niya na asarin ito. Kung tatanungin
kung sino ang mas asar talo sa kanilang dalawa, si Axcel pa.
"Oh, ano'ng sabi mo sa kuya mo?"
"Sabi ko sa kanya kambal kami, kung gwapo siya gwapo rin ako. Pero sabi niya mommy
pangit daw ako, is that true? Hindi naman diba? Sabi mo nga pogi kaming dalawa eh
tapos macho pa!" Paliwanag ni Aivan. God! I really miss my babies! Gustong gusto ko
na sila halikan sa pisngi at matulog katabi sila. Sisiguraduhin ko na pagkauwing
pagkauwi ko ay papaulanan ko sila ng halik sa magkabila nilang pisngi.
"Hindi ka pangit, and I guess niloloko ka lang ng kuya mo. Kung guwapo si kuya,
guwapo ka rin. Okay? Where is Axcel by the way?" Hindi ko pa kasi nakakausap si
Axcel, at gusto ko na siyang makausap.
"He was sleeping a while ago mom, but I don't know where—(Kuya ano ba?!)" Biglang
naputol ang sasabihin ni Aivan. Narinig ko pa ang boses ni Aivan pero mahina ito.
"Mommy!" Boses iyon ni Axcel. Napangiti ako bigla.
"Kamusta ang baby boy ko?" I asked while smilling very wide although he couldn't
see me.
"I—I miss you mom." Nahihiya niyang sabi. Napangiti naman ako, dahil sadyang
mahiyain siya at masungit sa mga hindi niya kilala. Pero pag dating sa akin, open
siya. Nasasabi niya ang gusto niya, ang ayaw niya, mga kinaiinisan niya, at ang
crush niya sa school na secret lang namin kay Aivan.
"I miss you too baby." I smiled.
"Uwi ka na ha?"
"Miss mo na ba ako?" Nakangiti kong sabi. Bigla ay gusto ko ng umuwi dahil gusto ko
na silang makita ay mayakap nang mahigpit.
"Miss na miss na miss na miss na kita, Mommy. Kailan ka uuwi?"
"Miss na miss ko na rin kayo ng kapatid mo. Inaalagaan mo ba siya?" Tanong ko.
"O—Opo. Malapit ka na bang bumalik dito mommy?" I sighed. Three more days, and I'm
very nervous. Tatlong araw na lang at makikita na nila ang daddy nila and I don't
know what to do. Hindi ko alam kung paano ko ipapaliwanag sa kanila na umalis ang
daddy nila at hindi na bumalik. Hindi ko alam kung paano ko sasabihin kay Levinn na
mayroon na kaming anak at kambal pa.
"Malapit na. Alagaan mo ang kapatid mo ah?"
"M—Mommy, bumalik ka na agad. Walang nagpapatulog sa akin at yumayakap kapag nag

babad dream ako. Mommy.."
"Just think of me hugging you, wala man si mommy diyan sa tabi n'yo ng kapatid mo.
Lagi mong iisipin na nandyan lagi ang pagmamahal ko sa inyo at pinoprotektahan
kayo. Okay?"
"Pero mommy mas gusto ko na nasa tabi kita."
"Ako rin, mas gusto kong nasa tabi mo at kayakap ka, habang kinikiss iyang pisngi
mo. I love you—"
"Sino ang kausap mo?" I suddenly froze when I heard his voice at my back. Tila
nawalan ako ng hininga nang marinig ko ang baritong boses niya habang naririnig ko
naman ang boses ng anak ko sa kabilang linya. They have almost the same voice na
nagpapakaba at nagpapabilis ng tibok ng puso ko. Dahan dahan akong humarap sa kanya
habang naririnig ko pa rin ang boses ni Axcel sa kabilang linya.
Pain. That's all I could see in his face, but why?
"L—Levinn." I stammered. Pinatay ko ang cellphone ko dahil baka sakaling marinig

niya ang boses ni Axcel. Tiyak na magtatampo 'yon.
"S—Siya ba?" What? Narinig niya ba lahat ng pinag-usapan naming ng anak ko? Anak
niya. Sabi ng kabilang bahagi ng isip ko.
"L—Levinn, a—ano." Nahihirapan ko pa ring sabi dahil sa nakikita kong sakit na

nararamdaman niya. Alam na ba niya na may anak kami? Hindi pa, hindi pa ngayon.
Pero paano? Narinig ba niya lahat?
"H—Huli na pala ako, hindi ko pala naisip na matagal ang walo o marahil siyam na
taon. Hindi lang pala ako ang lalaki sa mundong ito na kaya kang pasayahin at
mahalin." Wait, did he misunderstood everything? Ano ba sa akala niya ang kausap ko
sa telepono?
"Tanga talaga ako, I'm such a stupid jerk who always hurt you. Hindi ko pala naisip
'yon, I—I thought I—I'm still the Levinn...you love. But I guess it should be
loved." I saw tears fell down to his cheeks. Nanigas lang ako sa kinatatayuan ko,
nanghihina at nagtataka. Dahil sa loob ng siyam na taon, nagawa pa rin niya akong
mahalin at hindi kalimutan. Na sa loob ng siyam na taon, nagdusa at namuhay siyang
mag-isa. Na dapat ay kasama niya ako at ang mga anak niya.
"Bakit ka pa pumunta dito kung masaya ka na pala? Para ba ipamukha sa akin na may
nahanap ka nang mas ayos sa akin? Mas gwapo sa akin? Mas mayaman o mas...mahal mo
kesa sa akin? Para saan Freen? Para ba sabihing may anak ka na ngayon sa bago mong
asawa? Na hindi ko nagawang ibigay sa'yo? Ganoon ba Freen? Ganoo ba?" Nakita at
naramdaman ko ulit ang sakit ng gumihit sa mukha niya at pati na rin sa dibdib ko.
Wala akong ibang lalaking minahal kung hindi siya. Oo, marahil ay wala na akong
pagtingin sa kanya dahil napakatagal na panahon ang lumipas. Siyam na taon, at
nasaktan ako bago kami magkahiwalay. Pero bakit ganito? Bakit nararamdaman ko na
naman ang nararamdaman ko noong unang beses kaming magkita? Bakit?! Ang unfair ng
mundo, sobrang unfair.
"D—Dapat mas sinabi mo sa akin ng maaga, umasa kasi ako. Umasa ako na kala ko
sasaya na ako ulit, sa piling mo. Pero sadyang tanga lang ata talaga ako."
Naramdaman ko rin ang pagtulo ng luha ko. Mahirap aminin, pero ito ang nararamdaman
ko. Oo, mahal ko pa rin siya. Mahal ko pa rin siya sa loob ng napakahabang panahon
na hindi ko siya nakita, nakasama, nayakap, nahalikan, nahawakan at naramdaman. Na
kahit anong gawin kong pagtanggi ay mahal ko pa rin siya. Na wala akong ibang
minahal kung hindi siya lang.
"Ngayon, alam ko na na pwede na talaga akong mamatay. Dahil wala namang silbi ang
buhay ko, pwede na akong kunin ng diyos dahil wala na sa akin ang babaeng minahal
ko at mamahalin ko sa pang habang buhay. Sana pala, matagal ko nang itinuloy ang
pagpapakamatay kung ganito lang din naman kasakit ang mararanasan ko. At sana hindi
ka na pumunta dito dahil nasaktan lang naman ulit ako." Ramdam ko ang sakit na
nararamdaman niya. Ramdam ko ang pighati niya at pangungulila sa akin pero ito lang
pala ang akala niyang kahahantungan ng lahat.
"N—No, don't do that!" Hindi ko na napigilan ang pag-iyak. Hindi pa siya nakikilala
ng mga anak ko at nakikita. Dapat na muna niyang makilala ang mga anak niya, ang
mga anak namin. Ang kambal, ang bunga ng pagmamahalan namin. Hindi siya pwedeng
mamatay. Dahil baka mas lalo lang akong masaktan kapag humantong ang lahat sa
ganoon. Hindi ko kayang hindi makilala at makita ng mga anak ko ang ama nila, hindi
ko kaya na mawala pa siya sa buhay naming ngayong alam ko na ang lahat.
"Umalis ka na, iwan mo na ako. Puntahan mo na ang pamilya mo dahil hinihintay ka

nila. Wala rin namang saysay pa ang buhay ko dahil malapit na akong mamatay." Then
he slowly turn his back to me.
No.
****
=================
Chapter Thirty Two
THIRTY TWO
Pasimple akong tumingin sa kanya na kanina pa tahimik at hindi umiimik. Hindi ko

rin siya makausap dahil wala naman akong sasabihin sa kanya. Ilang oras lang ay
nasa Manila na kami, hindi ko alam kung ano ang magiging reaksyon niya kapag nakita
na niya ang kambal at hindi ko rin alam ang magiging reaksyon ng kambal ko kapag
nakita na nila ang daddy nila. Biglaan ang uwi namin ngayon dahil nakapagdesisyon
na akong ipaalam sa kanya ang lahat.
"Matulog ka muna at mahaba pa ang biyahe natin, dalawang oras pa." Sabi ko para
mabasag ang nakabibinging katahimikan.
Hindi niya ako pinansin, hindi siya nagsalita bagkus ay tumingin lang siya sa
salamin at parang inaalala ang lahat. Pinagpatuloy ko na lang ang pagmamaneho ko ng
sasakyan.
"Levinn." Hinawakan ko siya sa braso bago pa siya makapasok sa kwarto niya. Tumigil
naman siya pero hindi siya humarap sa akin.
"I—Isasama kita bukas, we're going back in Manila." Nanghihina kong sabi. Unti unti
siyang humarap sa akin kaya nabitawan ko ang braso niya.
"Para saan pa Freen? Kung masasaktan lang naman din ako sa pag-uwi ko sa Manila,
hindi na siguro. Nabuhay ako ng mag-isa sa loob ng walong taon Freen at kakayanin
ko pang mabuhay ng maraming taon, pero sa pagkakataong ito. Wala na yung pag-asa
kong makasama kang muli. Wala na yung hiniling ko sa panginoon na ibigay ka niya
ulit sa akin. Para na lang akong bangkay na nabubuhay sa mundong 'to." Pinipigilan
ko ulit ang pagpatak ng luha ko.
"Levinn please, sumama ka na sa akin sa Manila."
"Para saan pa nga Freen?! Sumagot ka?! Para ba ipamukha sa akin na wala na akong
papel sa buhay mo? Para ba—"
"Oo! Siguro wala ka nang papel sa buhay ko, dahil matagal na kitang kinalimutan.
Matagal ko ng itinatak sa isip ko na hindi na ulit ako masasaktan nang dahil sa'yo!
Nasaktan ako ng pinili mo siya kesa sa akin. Sobrang sakit na tanging 'sorry' lang
ang natanggap ko bago mo ako iwan nang dahil sa kanya. Ang sakit, pero tinanggap
ko. Dahil wala na naman akong magagawa kung siya ang piliin mo, dahil sa kanya ka
nagkaanak at hindi ko kayang ibigay sa'yo ang ganoon. Ang sakit Levinn, sobrang
sakit na sana ay pinatay mo na lang ako para hindi ko na maranasan at maramdaman
ang sakit na dulot mo. At gusto kong malaman mo na mayroong naghihintay sa'yo sa
Manila at matagal ka nang gustong makita at matagal ka nilang gustong makilala.
Kahit iyon lang sana Levinn mapagbigyan mo ako, kahit 'yon lang." Hindi ko
napigilan ang mapaiyak at lalong hindi ko mapiglan ang hinagpis ko.
"Akala mo ba ikaw lang ang nasaktan at nasasaktan? Hindi Levinn, hindi lang ikaw
ang nasaktan dahil mas nasaktan ako sa ginawa mo! Sa ginawa mong pag-iwan sa akin.
Masakit dahil akala ko ako yung mahal mo. Oo! Tawagin mo na akong immature, pero
naniwala ako at sinabi ko sa sarili ko na ako ang pipiliin mo. Pero mali pala ang
akala ko, kahit hindi pa nalabas ang bata sa sinapupunan niya, siya na ang pinili
mo. Paano pa kaya kung makita mo na ang bata? Ano na lang ako? Uwian mo? Past time
mo? Ano? Kaya mas pinili ko na lang umalis kahit masakit, dahil baka mas masakit
lang ang matanggap ko kung sakaling hindi ako umalis. Hindi madali ang desisyon
kong iyon dahil mahal kita....mahal na mahal." Doon na bumuhos ng tuluyan ang luha
ko. Gusto kong sumigaw at ipamukha sa kanya na hindi lang 'yon ang naranasan ko.
Gusto kong isigaw at isampal sa pagmumukha niya na mas nasaktan ako kesa sa kanya.
"If that's what you want. Sasama ako pabalik sa'yo ng Manila." At tumalikod na siya
at ibinagsak ng malakas ang pinto. Nakarinig ako ng ilang pagkabasag at lagabog sa
loob. Napaupo lang ako at niyakap ang sarili ko. Tama na, huli na 'to. Huling beses
na akong iiyak ng dahil sa sakit na dulot niya.
Hindi mawala ang kaba sa dibdib ko. Malapit na kami sa exclusive village kung saan
kami nakatira. Tahimik lang siya at wala pa ring kibo. Hindi ko alam kung paano ko
ipapaliwanag sa kambal na siya ang daddy nila at hindi ko rin alam kung paano ko
sasabihin kay Levinn na may anak na siya at hindi lang isa kung hindi dalawa pa.
"G—Gusto mo ba kumain? Nagugutom ka ba?" Tanong ko sa kanya kahit na alam ko naman

na dededmahin niya lang ang sinabi ko.
"No. I am not hungry." Tipid niyang sagot sa akin.
Pinagpatuloy ko na lang ang pagmamaneho ko hanggang sa makarating kami sa Executive

Village kung saan kami nakatira. Pinakita ko lang sa guard ang I.D ko at tumuloy na
ako. Pumitpit lang ako ng ilang ulit nang nasa harap na kami ng bahay ko at
pinagbuksan naman ako ng guwardya ng gate.
Nauna akong bumaba bago siya. Kitang kita ko na inililibot niya ang mga mata niya
na parang sinusuri ang kabuuan ng bahay nang bumaba na siya.
"It's great." Komento niya, ngumiti lang ako ng tipid. Kita ko ang pagtataka sa
mukha ng mga maids ng pumasok ako kasama ang isang lalaki. Alam nilang hindi ako
nagdadala ng lalaki sa bahay, pero duda ako na iyon ang rason kung bakit mayroon
pagtataka at pagkagulat sa mga mukha nila. Marahil ay nahahalata nilang kamukha ng
kambal ang lalaking kasama ko ngayon at iniisip nilang siya ang ama ng mga anak ko.
Alas diyes y media na ng umaga at wala pa sa bahay ang kambal dahil mamayang alas
dose pa ng tanghali ang uwian nila galing sa school. Bumiyahe kami ng madaling araw
para maaga kaming makauwi sa bahay.
Inilibot ni Levinn ang mga mata niya sa loob ng bahay na parang mayroong hinahanap.
"Where is your kid?" He suddenly asked. I swallowed the lump in my throat.
"They are in the school right now, mamaya pang alas dose ang uwi nila at susunduin
ko sila." Sagot ko. He suddenly frowned.
"They?" Tinignan ko siya sa mukha. Mayroong pagtataka at the same time hinanakit
akong nakikita sa mukha niya.
"T—They are two. Two boys." Pinilit kong ngumiti kahit na magmukha pa akong tanga
sa harapan niya, kahit na nakikita ko siyang nasasaktan. Ayoko munang sabihin sa
kanya ang totoo dahil gusto kong makita na muna niya ang mga anak niya bago ko
sabihin ang lahat. Bago ko ipaliwanag sa kanya at sabihin na mayroon na kaming anak
at kambal pa.
"And your husband?" Tanong niya.
"W—Wala akong asawa." Kitang kita ko ang gulat sa mukha niya. Hindi niya marahil
maisip na bakit may anak ako kung wala naman akong asawa.
"W—What do you mean?" Nagtataka niyang tanong sa akin. Nagbilang ako ng sampu para
kumalma, ngayon ko na lang ulit ito ginawa kapag kinakabahan ako.
"I'll explain everything later. Magpahinga ka muna sa guest room sa taas.

Ipinaakyat ko na ang gamit mo at pwede ka na munang magpahinga roon." Ngumiti ako
at tumalikod na pero nakakailang hakbang palang ako ng bigla niyang hawakan ang
braso ko.
"Sino ang ama ng mga anak mo?" Nanigas ako sa tanong niya. Gusto kong sabihin na
siya ang ama ng mga anak ko. Na siya ang lalaking tinutukoy ko na ama ng kambal ko.
Pinilit kong maging normal kahit na nararamdaman ko ang bilis ng tibok ng puso ko.
Humarap ako sa kanya at tinitigan siya sa mukha.
"There is a right time to know who is their father. It's been nine years Levinn, at
alam ko na ito na ang tamang panahon para makilala mo ang ama ng mga anak ko."
Ngumiti lang ulit ako sa kanya at tumalikod na sa kanya. Baka kasi kung hindi pa
ako aalis doon ay atakihin na ako ng kaba sa dibdib ko. Gusto ko mang sabihin sa
kanya na siya ang ama, mas maganda na siya na ang makatuklas noon. Gusto kong
makita kung mararamdaman ba niya na anak niya sina Axcel at Aivan kung sakaling
makita niya ito. Gusto kong makita kung matutuwa siya o hindi. Kung magiging masaya
siya na mayroon siyang anak o kung itatakwil niya ba ang mga ito. Gusto ko rin na
makita ang reaksyon ng mga anak ko na sa wakas ay mayroon na silang kikilalaning
ama, na hindi na sila mabubuhay sa mga kwento na kung saan ko lang pinulot. I know
they will be happy, and I want them to be happy. Gusto kong makitang silang tatlo
na masaya. Ang tatlong pinakaimportanteng lalaki sa buhay ko.
"Ayos na ba ang ipinaluto kong adobo at sinigang?" Tanong ko sa katulong. Dito ako
sa kusina dumiretso pagkatapos ko siyang harapin. Sinabi ko sa isang katulong na
ituro ang guest room sa kanya at pagpahingahin muna siya roon.
"Iluluto na lang po Ma'am." Sagot sa akin ng katulong. Ngumiti lang ako sa kanila.
Kung luto lang sana ni Mamita ang matitikman nila ngayon, tiyak na mas magiging
masaya sila. Aminin ko man o hindi, mayroong excitement sa dibdib ko. Na ano ang
mangyayari kapag nagkita kita na silang tatlo.
"Alright, make sure na handa na ang lahat kapag dumating na ang mga bata, okay?"
"Opo Ma'am." Ningitian ko lang ulit sila. I looked at my wrist watch and it's
already 11:00 AM. Umakyat muna ako sa taas para makapagpalit ng damit. Susunduin ko
ang mga bata and I know they will be surprise kapag ako ang nagsundo sa kanila.
Alam kasi nila ay three days pa bago ako umuwi, but things are really complicated.
Hindi natin alam ang maaaring mangyari sa lahat ng bagay.
Lumabas na ako ng kwarto ko. Bababa na sana ako ng mapadaan ako sa guest room kung
saan ko muna pinatuloy si Levinn. Sana maging masaya na siya this time, I know he
deserve this. Sa haba ng panahon ay dapat siyang maging masaya naman.
Huminga ako nang malalim bago buksan ang pintuan. I slowly opened the door and I
saw him sleeping. Nakayakap siya sa unan niya at nakataklob siya ng kumot hanggang
bewang niya. Wala rin siyang suot na pang-itaas na nakasanayan na niya kapag
matutulog siya. Old habits are hard to forget. Lumapit ako sa kanya at inayos ang
kumot niya.
"Sana maging masaya ka kapag nakita mo sila. I know you'll be happy, I know." Then
I kiss his forehead.
****
=================
Chapter Thirty Three

THIRTY THREE
I looked at my wrist watch. Ilang minuto na lang at maglalabasan na, it's already
11:50 at eksaktong alas dose ng tanghali ang labasan nina Axcel at Aivan. Isang
private school ang pinapasukan nilang dalawa. My dad suggested that school because
they really have the credibility to teach their students very well. Nakita ko ang
ilang estudyante na nagsisimula nang lumabas. May mga magulang din na sumundo sa
iba yung iba naman ay wala, marahil ay may service ito o may school bus. Hindi ko
gusto na mag school bus sila dahil natatakot ako, gusto ko ako mismo ang maghahatid
sa mga bata at magsusundo. Pero pag nagkakataong busy ako sa trabaho, ipinapasundo
ko sa driver ni dad ang mga bata. At least, sa ganoong paraan kumpiyansa ako at
alam kong ligtas ang mga anak ko na walang mangyayari sa kanilang masama.
Napangiti ako nang matanaw ko na si Aivan na papalabas ng gate, pero parang may
kakaiba sa mukha niya. Parang hindi maipaliwanag at parang mayroong nangyari, bigla
akong kinabahan. Simpleng denim shorts at sleeveless ang suot ko kaya kumpiyansa
akong lumabas. Ganito kasi ang usual attire ko kapag nasa bahay lang, minsan kapag
hindi ako nalabas talaga ng bahay, sando lang at shorts ang suot ko.
"Mommy?" Gulat na napatingin sa akin si Aivan na napalitan naman ng ngiti. Tumakbo

siya sa akin at agad ko naman siyang sinalubong ng yakap. I miss my son!
"M—Mommy, you're here!" Hinalikan ko si Aivan ng ilang ulit sa buong mukha niya.
Miss na miss ko na ang anak ko.
"Nagpakabait ka ba sa school? Sinunod mo ba ang mga utos ko?" Tanong ko sa kanya.
"Hm—mn!" Tumango siya habang nakangiti. Ginulo ko ang buhok niya at niyakap siya
ulit.
"Where's your brother?" I asked him. Biglang nagbago ang mukha niya, hindi siya
sumagot kaya mas lalo akong kinabahan.
"Aivan?"
"M—Mommy, he doesn't want to go home. He's in the play ground. Kanina ko pa nga po
siya niyayayang umuwi pero sabi niya ayaw niya po. Iwanan ko na lang daw po siya
doon, hindi raw po siya uuwi hanggat hindi ikaw ang sumusundo sa kanya, mommy."
Kinabahan ako.
"Aivan, pumasok ka na sa sasakyan. Huwag kang lalabas hanngat hindi ako nabalik,
okay?" I caressed his face.
"Opo mommy." Marahan siyang tumango. Ngumiti ako before I kiss his forehead.
"Hintayin mo lang ako dito, okay?" Binigyan ko ng isang sulyap si Aivan bago
pumasok sa school. Pinapasok naman ako agad ng guwardya nang makilala ko siya.
Binilinan ko rin kasi siya na huwag palalabasin ang mga anak ko hanggat wala ang
sundo nila. Naglakad ako papuntang play ground ng school. Agad na nahagilap ng mga
mata ko si Axcel na nakaupo habang yakap yakap ang mga tuhod niya. Nakatungo siya
at sa tingin ko ay umiiyak siya. Agad akong lumapit sa kanya, tinabihan ko siya sa
bermuda grass na inuupuan niya.
"Sabi ko di ba umalis ka na? Ang kulit mo naman! Hindi ako aalis dito hanggat hindi
si mommy ang sumusundo sa akin!" Sabi niya habang nakatungo. Marahil ay nagtatampo
siya kahapon dahil binabaan ko siya. Wala pa kasing ilang minuto kaming nag-uusap
ng dumating si Levinn.
"Ano? Hindi ka pa aalis? Ayaw mo bang makinig sa akin, huh?" Bigla siyang nag-angat
ng ulo at nakita kong bigla siyang nagulat nang makita ako.
"Do you miss me?" Nakangiti kong tanong sa kanya. Walang pag-aatubiling tumayo siya
at ipinulupot ang maliliit niyang braso sa leeg ko. He buried his face in my neck
and he cried.
"M—Mommy." He said while crying. Mas humigpit ang yakap niya sa akin at niyakap ko
siya pabalik. Sa susunod na aalis ako, I'll assure na kasama ko na sila no matter
what. Hindi ko kinaya ang tatlong araw na hindi sila nakikita o nahahawakan man
lang. Hindi ako kuntento na marinig lang ang boses nila. They are my treasure, my
life and my kids.
"Miss na miss na kita." I said. I kissed him like what I did to Aivan. Pinaulanan
ko rin siya ng kiss sa iba't ibang parte ng mukha niya hanggang sa leeg niya.
"Mom! They are looking at us." Mahiyain din pala ang isang 'to, halatang may
pinagmanahan.
"Don't mind about them, hindi mo ba ako na-miss?" Ngumit ako ulit sa kanya. He
smiled and I saw Levinn's face. Bigla akong natigilan. Their daddy, doon lang ako
nakaramdama ng kaba. Ilang minuto na lang ay makikilala na nila ang ama nila.
"Mommy, huwag ka na ulit aalis ah? Magtatampo ako kapag umalis ka." Ginulo ko lang
ang buhok niya at tsaka ngumiti.
"Kung aalis man ako, isasama ko na kayo ni Aivan. Para hindi na kayo magtampo,
okay? Gusto mo ba isama ko na lang kayo kapag aalis ako?" Marahan siyang tumango.
Kahit medyo may kabigatan na siya ay binuhat ko siya. Hindi pa naman siya ganoong
malaki para hindi buhatin. Eight years old palang naman ang mga anak ko at kayang
kaya ko pa silang buhatin. He just put his arms around my neck. Miss na talaga ako
ng makulit na batang 'to. Naglakad na ako palabas ng school hanggang sa parking lot
nila. Ibinaba ko muna si Axcel bago buksan ang sasakyan.
"Pumasok ka na, tabihan mo na ang kambal mo." Ginulo ko ulit ang buhok niya.
Pumasok naman siya sa loob at tinabihan si Aivan na naglalaro sa iPad na dala ko.
Pumasok na rin ako sa loob at pinaandar na ang sasakyan. I looked at the rearview
mirror, nagbubulungan sila na ayaw nilang iparinig sa akin.
"Would you guys mind to tell me what is it?" I asked.
"Mommy it's for the boys only!" Sagot sa akin ni Aivan.
"So, may secret na pala kayong dalawa? What is it? C'mon boys, tell me." Nakangiti
kong tanong sa kanila habang nagmamaneho.
"Mom, it's a private thing. It's for big boys only." Napatawa naman ako. Nag
fefeeling big boys na naman silang dalawa.
"Why? Big boys na ba kayo? Hindi pa di ba?" Sumimangot naman silang dalawa. I could
see it thru the rearview mirror. Abot tenga ang ngiti ko, ngayon ko na lang ulit
kasi nakausap ng ganito ang mga anak ko. Miss na miss ko na sila.
I sighed, sana maging masaya silang tatlo. Iyon na lang ang natatanging hiling ko.
Ang maging masaya ang tatlong pinakaimportanteng lalaki sa buhay ko. Kahit kunin na
nila ang lahat sa akin, maging masaya lang sila. Kaya kong ibigay ang lahat ng
mayroon ako, pati ang buhay ko basta maging masaya lang sila.
"Mommy, may nagkakagusto kay kuya." Biglang sabi ni Aivan.
"So who's the lucky girl?" I asked.
"Girl?" Sabay nilang banggit.
"Yes."
"Mommy he is not she! I don't think so that he is a girl, lalaki siya mommy pero
babae raw siya." Napatawa naman ako bigla. So it means may nagkaka crush na
confused kay Axcel? Napangiti ako bigla reminiscing something.
"Tatawanan mo na lang ako? They're harassing me!" Maktol niya sa akin. Kanina pa
ako tawa nang tawa habang kinukwento niya na hinaharass daw siya ng mga bading sa
department nila. Pasimpleng hipo raw at malagkit na tingin ang lagi niyang
natatanggap sa department nila.
"What should I do? Eh nakakatawa iyang kinukwento mo! Kasalanan mo 'yan, masyado ka
kasing pogi kaya ka hinaharass! Sa College of Engineering nga, puro lalaki naroroon
kaya ang dyosa ko tignan!" Sabay tawa ko ulit. Umupo siya sa tabi ko at parang
tangang hindi mapakali.
"Damn, I really need to shift. But my grandfather will be disappointed if I change

my course." Sabi niya sa sarili niya. Napataas lang ako ng kilay.
"Mag fashion designer ka na lang!" Sabay hagalpak ko ulit ng tawa.
"Ano'ng palagay mo sa akin? Bading?! As long as I remember halos lagpas na sa edad

ko ang nangyari sa ating dalawa. We always do it everyday, right? Tapos pag-iisipan
mo akong bading ako?" Ayan na nagalit na. Pero ang cute pa rin niya, kasi naman
masyado siyang pogi kaya habulin ng mga babae at nagfefeeling babae.
"Ito naman hindi mabiro." Inakbayan ko siya.
"Freen, ayoko yung mga tingin nila, nanlalagkit ako. Naaasiwa ako sa mga tingin
nila. Nandidiri kumbaga."Sabi niya.
"Iwasan mo na lang, h'wag mo na lang pansinin. Kapag may ginawa na sa'yong

kababalaghan 'don ka na gumawa ng askyon. Mag-trust ka!" Hindi ko napigilang matawa
ulit. Nakakatuwa kasing makita ang boyfriend ko na ganito. Mukha siyang baliw at
parang sira.
"Freen, don't fool me around. Magtino ka nga!" Pumulupot na naman ang mga braso
niya sa bewang ko at mas hinapit pa ako papalapit sa kanya. Naramdaman ko naman na
namula ang mukha sa pagkakalapit ng mga katawan namin. Nandito kasi kami sa
bakanteng room sa likod ng school at wala talagang napunta dito kung hindi kami
lang.
"Paano kaya kung buntisin na lang kita para malaman nila na nakatali na ako?" He
smirked.
I shook my head. Bumabalik na naman ang mga ala-ala naming dalawa. Ayoko nang
alalahanin ang mga ala-alang iyon. Dahil parang ipinamumukha ng mga 'yon sa akin na
hindi talaga kami para sa isa't isa.
I sighed again for the one last time. Nandito na kami sa tapat ng bahay namin. Nag-
unahang magsibabaan ang mga anak ko dala dala ang mga bag nila.
"Ang bagal mo!" Narinig kong sabi ni Axcel sa kapatid niya. I calm myself. This is
it Freen, ito na 'to. Wala nang urungan. They need to know each other, karapatan
nila 'yon.
Pumasok na ako sa loob ng bahay at hindi ko pa nakikita si Levinn. Marahil ay tulog

pa ito dahil sa haba ng biyahe namin. Wala akong maramdamang pagod dahil puro kaba
ang bumabalot sa dibdib ko.
"Mommy, nagugutom na ako!" Sabi ni Aivan.
"Magpalit muna kayong dalawa sa taas ng pambahay bago tayo kumain." Sabi ko. Nag-
unahan naman silang umakyat sa taas.
"Be careful boys!" Sigaw ko.
Dumiretso na ako sa kusina at ipinahanda ang mga pinaluto ko sa lamesa. This is the
right time para makilala na niya ang mga anak niya at ito na ang tamang panahon
para maranasan naman ng mga anak ko ang magkaroon ng ama. Yung tipong tuturuan sila
ng tama, pagagalitan sila kapag may ginawang kalokohan, didisiplinahin at
pasasayahin sila. Iba pa rin kapag kumpleto ang pamilya, ayokong maranasan nila ang
naranasan ko noon. Gusto kong makaranas sila ng buo at masayang pamilya kahit na
imposible nang mangyari iyon.
Narinig ko nang may bumababa sa hagdan at marahil ay mga anak ko na iyon. Handa na
rin ang mga pagkain sa lamesa at alam kong gutom na sila.
"Mommy!"
"Kumain—" Natigilan ako ng makita ko sila. Halos tumigil ang paligid ko na makita
siya na kasama ang anak niya. Wala akong marinig, wala akong maramdaman kung hindi
ang bilis at lakas ng tibok ng puso ko.
"L—Levinn." He looked at me. Hindi ko mabasa ang nasa isip niya. May mga tanong na
pumapasok sa isip niya na gusto niyang itanong sa akin. Nararamdaman ko iyon.
"Mommy, bakit ngayon ka lang nagdala ng big boy dito? I saw him sleeping and I wake
him up." Aivan said. Doon ko lang nagawang alisin ang tingin ko kay Levinn.
"B—Bakit mo naman siya ginising? He's sleeping, baka naistorbo mo siya." I said.
"No mommy, it's okay. At least I know that he is a Montemayor too. Di ba,
Montemayor yung surname namin ni kuya sa I.D namin, Mommy?" Napatingin ako kay
Levinn. Doon ko nabasa ang nasa isip niya, alam na niya ang totoo. Alam na niya na
mayroon kaming anak. Hindi pwedeng hindi niya malaman 'yon, matalino siya at sa
simpleng sulyap mo lang kay Aivan, ay alam na niyang anak niya ito. Bigla akong
nanghina, napahawak ako sa upuan malapit sa akin upang hindi matumba.
"Mom." Napunta ang atensyon ko sa pumasok, si Axcel. Nakita ko ang pagkagulat sa

mukha ni Levinn dahil sa unti unting bumuka ang bibig niya at nanlaki ang mata niya
habang nakatingin kay Axcel. He felt it, lukso ng dugo. Naramdaman niya 'yon.
"T—They are twins. M—My children..." Shocked was written all over his face. He
suddenly hugged my boys at doon ko naramdaman ang pagtulo ng luha ko.
I'm very happy, I am.
****
=================
Chapter Thirty Four
THIRTY FOUR
Marahan kong pinahid ang mga luhang dala ng saya ng nakikita ko ngayon. Napakatagal
na panahon na simula ng makita ko ang saya sa mukha ni Levinn. Hindi ko
maipaliwanag ang nararamdaman ko, at hindi ko alam kung bakit ko nagawang itago at
ipagkait sa kanya ang maging ama sa mga anak ko, sa kambal ko.
"Who are you?" Nagtatakang tanong ni Axcel sa kanyang ama. Ngumiti nang maluwag si
Levinn kay Axcel habang sinusuri nito ang buong mukha ng anak. Marahan niyang
hinaplos ang mukha ng kambal at tinignan ang mga anak ng may ngiti sa mga mata.
"M—My name is Levinn." Pilit na ngumiti siya kahit na alam kong may kakaiba siyang
nararamdaman, kahit na nakikita ko sa mukha niya na nasasaktan siya kung bakit ko
nagawang itago sa kanya ang mga anak niya. Napatingin sa akin si Axcel na may
halong pagtataka.
"Levinn?" Tanong ni Axcel. Tumango naman si Levinn at hindi napigilang yakapin ulit
ang anak.
"He's Axcel, and that one is Aivan." Tumingin naman sa akin si Levinn pati na rin
ang kambal.
"Mommy, who is he?" Tanong ni Axcel. I gulped the lump form in my throat and smiled
widely.
"Boys, di ba sabi ko sa inyo one time darating yung papa n'yo kasi miss na miss na
niya kayo?" Sabi ko sa kanila. Sabay namang tumango ang magkapatid.
"Yes mommy, hindi ba sabi mo busy lang siya? Pero pupuntahan niya tayo kasi miss na
miss na niya tayo mommy?" Aivan said. Marahan akong tumango habang naiiyak.
Nilakasan ko ang loob ko at buong lakas akong tumitig sa kanilang tatlo.
"Siya ang papa n'yo." I finally said. Sabay na napatingin si Aivan at Axcel sa
kanya.
"Papa?" Aivan stares at his father's face na para bang hindi makapaniwala na nasa
harap na niya ang ama.
"I am your father." I could see tears flowing in his cheeks. Walang pag-aatubiling
niyakap ni Aivan at ni Axcel ang ama. Mahigpit na pumulupot ang maliliit nilang mga
braso kay Levinn at para bang ayaw na itong pakawalan pa. Na para bang ayaw na
nilang umalis pa ito.
"Papa! Papa!"
Mas lalo akong napaiyak na makita ang mga anak ko na kayakap ng ama nila. Na makita
ang tatlong pinakaimportanteng lalaki sa buhay ko na magkakasama at masaya. Hindi
maipaliwanag ang nararamdaman ko ngayon, ang kasiyahan na umaapaw sa puso ko. Na sa
wakas ay nagkakilala na rin ang mag-aama ko.
"Ikaw ba yung Papa namin? Bakit ngayon mo lang kami na-miss? Bakit mo ngayon lang
kami pinuntahan?" Tanong ni Aivan kay Levinn.
"I am so sorry for not coming back early, pero promise sa inyo ni Papa. Hindi na
ulit ako aalis. Dito lang ako sa tabi niyo." Niyakap niyang muli ang mga anak ko
bago ito binuhat.
"Mommy, kaya kaming buhatin ni Papa ng sabay oh. Ikaw hindi mo kami kayang buhatin,
wala ka kasing muscles katulad ni Papa!" Masayang sabi ni Aivan. Ngayon ko lang
sila nakita na ganitong masaya.
"Are you playing basketball?" Axcel asked his dad na para bang ngayon lang
makikipaglaro sa big boy. Gusto kasi nilang makalaro ang big boy na tulad 'daw'
nila.
"Yes, gusto mo ba maglaro tayong tatlo?" Nagliwanag naman ang mukha ni Axcel sa
sinabi ng kanyang ama.
"Yes! Yes! Aivan, may kakampi ka na! Hindi ka na laging talo." Napangiti naman ako
sa asaran ng dalawa. Miski si Levinn ay napangiti rin sa sinabi ng anak namin.
Samantalang si Aivan ay sumimangot sa sinabi ng kapatid.
"Papa, hindi ka na aalis?" Tanong ni Aivan kay Levinn.
"Gusto n'yo ba hindi na ako umalis?"
"Yes." Magkasabay na sagot ng kambal sa kanila. Bigla akong napangiti.
"Hindi pa ba kayo nagugutom? Kumain muna kayo." Sabi ko sa kanila. Tumingin naman
silang tatlo sa akin.
"Levinn, ibaba mo muna sila. Kumain muna kayo." Kahit naiilang ako kausapin siya.
Pinilit kong maging normal sa harap ng mga anak ko.
Ibinibaba naman niya ang kambal at sabay siyang hinatak sa lamesa para kumain.
Napangiti na lang ako sa tagpong iyon, ngayon alam kong masaya na ang tatlong
lalaki sa buhay ko. It's time to face them all, lahat ng nasa nakaraan ko ay dapat
kong harapin. I'll talk to him about Axcel and Aivan. I'll introduce them to his
family, to the Montemayor Clan. Handa na akong sagutin ang mga tanong nila at handa
na rin akong malaman ang sagot sa lahat ng katanungan ko.
I am ready.
Dahan dahan kong binuksan ang seradura ng pinto ng kwarto nila. Sumilip ako at
nakita ko sila na mahimbing nang natutulog. Nakayakap ang mga anak ko kay Levinn
habang mahimbing silang natutulog at para bang walang makapaghihiwalay sa kanila.
Gusto ko rin sanang sawayin si Levinn kung bakit wala siyang suot na pang-itaas
pero sadyang nakasanayan na niya iyon kapag matutulog.
Kanina, wala silang ginawa kung hindi ang maglaro, mag-usap, mag-kwentuhan at
manood ng TV. Kitang kita ko sa mukha ni Levinn ang saya na makita na mayroon
siyang anak at dalawa pa. Kitang kita ko sa mukha ni Levinn ang pagmamahal at ang
saya na malaman na mayroong bunga ang pagmamahalan naming dalawa. Masaya na ako na
mapanood silang nag-uusap, naglalaro, nagkukwentuhan at nag-aasaran. Kitang kita ko
rin ang saya sa mukha ng kambal, lalong lalo na kay Axcel. Hindi ko lubos akalain
na magiging madalas ang pagngiti at pagtawa niya dahil sa kanyang ama. Si Levinn
din ang nagpaligo sa dalawang makukulit kong anak. Natawa pa nga ako ng basain din
ng kambal si Levinn kaya wala itong nagawa kung hindi ang maligo na rin. Masayang
masaya ako na sa wakas ay nagkaroon na rin ng ama ang mga anak ko. Masayang masaya
ako para sa mga anak ko at para kay Levinn. He deserve to be happy and to father my
child.
Lumabas na rin ako pagkatapos kong silipin ang mga anak ko at si Levinn. Bumaba
muna ako para magkape. Alas diyes y media na ng gabi at hindi pa rin ako dalawin ng
antok. There's something on my mind na hindi maalis alis. Na para bang mayroong
bumabagabag sa dibdib ko na hindi ko alam.
Nagtimpla ako ng kape na nakasanayan ko na tuwing hindi ako makakatulog. Coffee is

my medicine for everything. Kahit na hindi ako makatulog ay umiinom pa rin ako ng
kape. I watched the sky as I drink my coffee. Masaya na ako na makitang masaya ang
tatlong lalaki sa buhay ko. Alam kong magiging iba na ang takbo ng buhay ko at
lalong lalo na ang buhay ng kambal dahil mayroon na silang kinikilalang ama at
mayroon na silang matatawag na papa na maipagmamalaki nila sa lahat. I sighed, I
don't know what will happen next. Kung ano ba ang mangyayari sa mg susunod na araw.
Kung magiging normal pa ba ang lahat o kung mas magiging komplikado pa.
"Freen." I suddenly heard a very familiar voice. Hindi agad ako nakalingon ng
marinig ko ang boses niya.
"L—Levinn." I finally said. I gulped as I saw him walk to my place. He is only

wearing nothing but a board short.
"It's late, why are you still awake?" He asked. Tumingin rin siya sa kalangitan.
Namayagpag ang katahimikan sa paligid namin na para bang nagsisilbing background
music namin ang tunog ng mga kuliglig sa paligid at ang malakas na simoy ng hangin.
"I—can't sleep." I said.
"Why?"
"Insomnia." I simply answered.
"Ang kukulit pala ng mga anak ko." He suddenly said. Tinignan ko rin ang tinitignan
niya, mga bituwing kumikislap sa kadiliman ng kalangitan.
"They are." I said.
"Hindi ako makapaniwala na may anak na pala ako at kambal pa." I sighed. Hindi ko
alam kung mayroong hinanakit sa tono ng boses niya. Hindi ko alam kung sinisisi
niya ba ako at hindi niya agad nakilala ang mga anak niya.
"It's been nine years at wala akong alam. Wala akong kamalay malay na may dalawa na
pala akong makukulit na anak. I never thought na magkakaroon din pala ako ng
kambal." Ngumiti siya ng pilit.
"S—Sorry." Iyon na lang ang nasabi ko at napayuko na lang ako.
"No, it's not your fault. It's mine. Kung hindi lang ako naging gago hindi sana
hahantong ang lahat sa ganito. Marami akong tanong na gustong masagot na alam kong
ikaw lang ang makakapagsabi sa akin ng totoo. I wanted to ask all the things I want
to know about my kids, but I think this is not the right time."
"You can ask me if you want, I'll answer everything. I know you deserve an answer."
I said.
"Tell me, masyado bang pasaway ang mga anak natin?" Nagulat ako sa pag-iiba niya ng
pag-uusap namin.
"No, I can handle them. Alam nila ang limits nila at alam nila ang tama at mali.
They are smart just like you." Humarap siya sa akin at tinitigan ako sa mata kaya
napatingin na rin ako sa kanya.
"You raised them very well, I wonder how you manage to raise them. Kung paano mo na
hahandle ang kakulitan nila. Halos hindi ko nga kayanin ang energy ng mga anak
natin samantalang lalaki pa ako." Tumawa siya ng mahina.
"Mababait naman silang dalawa. Minsan lang talaga at may pagkapilyo ang mga iyon.
Mana ata sa'yo." Tumawa rin ako ng mahina at ngumiti ng maluwag.
"Makulit ba ako noon? I thought, I am not?"
"Oo kaya! Lagi mo kaya akong kinukulit noon, para ka ngang bata eh."
"I am not. Nasanay lang talaga ako sa'yo dahil iniispoiled mo ako." Tinaasan ko
siya ng kilay.
"Paano, iba ka magtampo kapag hindi mo nakukuha ang gusto mo. You are very much the
same just like Axcel. Masungit, matampuhin, iyakin at laging gustong makuha kung
ano ang gusto niya, pero mayroong bagay na hindi mawawala sa inyong dalawa. Parehas
kayong gustong gusto ang yakap ko tuwing nananaginip kapag gabi." I suddenly felt
something. Regret.
"Alam ko na parehas lang naming gustong mayakap ang babaeng nagpapasaya sa aming
dalawa. His mother and my love of my life." Lumapit sa akin si Levinn and he both
cupped my face.
"I know that Axcel is just like me. But I assure one thing na maaaring makuha nila
sa akin." Napalunok ako ng maramdaman ko ang init na nanggagaling sa katawan niya.
"W—What is it?" I asked while stammering.
"Kissing the girl I loved the most." At doon ko naramdaman ang pagdampi ng labi
niya sa mga labi ko.
****
=================
Chapter Thirty Five
THIRTY FIVE
"Mommy?" Bigla kong naitulak si Levinn nang marinig ko ang boses ng anak ko. It's
Axcel. Sana ay hindi niya nakita ang ginagawa namin ni Levinn. We are both
engrossed to each others lips at hindi na namin napansin kung may iba pang tao sa
paligid namin. Sana lang talaga ay hindi niya kami nakita dahil tiyak na
magtatanong siya bukas kung bakit kami naghahalikan ng ama niya.
Agad akong lumapit sa kanya at lumuhod sa harap niya para mapantayan ang height
niya. He looks so scared, pawisan kasi ang mukha niya. Marahan kong hinawi ang
bagsak niyang buhok na humaharang sa mukha niya.
"Mommy, I had a bad dream." He said. He slowly put his arms around my neck. He even
buried his face in my shoulder na para bang takot na takot na iwan ko siya.
"It is just a bad dream baby, bad dream only. It wasn't true, it's just a dream.
I'm here, I'm going to protect you." I said as I caressed his back.
"Mommy, you won't leave me right? You won't?" He asked. He tighthen his hug so I
did. I carry him and let him rest in my arms.
Bigla akong napaharap kay Levinn. Nakatingin siya sa amin na parang may tuwa sa mga
mata niya. Na para bang tuwang tuwa sa nasaksihan niya. He smiled not showing his
teeth.
"I could really see myself to him." He smiled. Lumapit ako sa kinaroroonan niya
habang buhat buhat si Axcel. Ramdam ko na nakatulog na ang anak ko kaya marahan
kong hinahagod ang likod niya para maging komportable siya.
"You are his father right?" I smiled.
"I am." Simple niyang sagot. Bigla akong nagulat ng tumayo siya at niyakap kami ng
anak niya mula sa likod.
"L—Levinn."
"Let me hug you. Gusto kong maranasan ang mayakap ang mag-ina ko. Gusto kong
maramdaman nila na nandito na ako, bilang asawa at ama sa kanila. I want them to
feel what I feel. Mahabang panahon akong nawala at gusto kong bawiin ang lahat ng
iyon. Gusto kong ialay sa inyo ang natitira ko pang panahon sa mundong ito. I want
to father them, raised them and love them like you did. Gusto ko ako ang magtuturo
sa kanila ng mga bagay na hindi pa nila alam. They are my kids, and I'm proud of
it." Hindi ako nakapagsalita sa mga sinasabi niya. Naaalarma ako dahil nararamdaman
ko ang init na dala ng katawan niya. Manipis lang ang suot ko kaya damang dama ko
ang katigasan ng katawan niya, ang init na dulot nito at ang pakiramdam na
nakayakap sa'yo ang isa sa mga taong importante sa'yo.
"They are my kids, they are. Sila ang bunga ng pagmamahal ko sa'yo Freen. Gusto
kong malaman ng lahat na anak ko sila, na may pamilya na ako. Na may anak na ako at
dalawa pa, gusto kong malaman nila na ikaw ang ina ng mga anak ko, na ikaw ang
nagpalaki sa kanila sa mga panahong wala ako dahil sa pagiging gago ako. I'm a jerk
before, and I won't let that happen again. Because right now, I feel so complete,
because of you and because of my kids." Nararamdam ko ang pagbagsak ng luha ko.
Masaya ako dahil kahit na ipinagkait ko sa kanya ang mga anak ko. Natanggap niya
ako, hindi siya nagalit, hindi niya ako nagawang sisihin na hindi niya agad
nakilala ang mga anak niya.
"You know what? Akala ko wala na akong babalikan dito, akala ko uuwi lang ako dito
para sa wala. And I never expect this. When I saw Aivan, my world suddenly stopped.
Hindi ko maipaliwanag ang nararamdaman ko pero isa lang ang sigurado ako. I felt so
complete. Dahil ramdam ko na galing siya sa akin, na akin siya, na anak ko siya.
When I touch him, I feel so full. I feel so complete, pero hindi pa pala. Dahil
nang makita ko si Axcel. Doon ako mas naliwanagan, doon ako mas naging buo. Masaya
ako, masayang masaya dahil mayroon na akong anak at sa babaeng mahal ko pa. I
admit, kahit hindi na ako magkaanak basta makasama ka lang ayos na. Mabubuhay na
ako, but when I saw them. I said to myself that no matter what happen, mabubuhay
ako." Hindi ko napigilan ang sarili ko na umiyak. Hindi ko napigilan ang sarili ko
na umagos ang mga luha ko na kanina pa nagbabadyang bumagsak.
"Freen, salamat. Because you gave my name to them. You let them use my name and I
am very happy. I am proud of them because they are my little Montemayor." He said.
"L—Levinn."
"Shh, gusto ko ako lang ang pakinggan mo, itatama ko ang lahat Freen." Then he
hugged me and my son very tight. He even buried his face in my neck. Hinayaan ko
lang ang lahat. Tanging tunog ng mga kuliglig sa paligid ang naririnig ko at ang
buwan at nagkikislapang bituwin ang saksi sa aming tatlo.
"Mommy!" Agad akong napalingon ng marinig ko ang boses ng anak ko. Napangiti ako
nang makita ko silang pababa ng hagdan at halatang mga bagong paligo pa batay na
rin sa mga basa pa nilang buhok. Pare-parehas silang mga naka sando at mga naka-
boxer shorts lang. Gusto ko sana silang sitahin kung bakit ayaw nilang mag-shorts
pero hindi ko na itinuloy dahil wala rin naman akong laban dahil tatlong Montemayor
na ang mga kaharap ko.
"Mommy, sabay namin si Papa maligo kanina! Pinaliguan niya kami ni Kuya." Sabi ni
Aivan. I could really see happiness in their face. Hindi mawala ang ngiti sa mukha
nilang tatlo, kaya pati ako ay napapangiti na rin.
"Really? Akala ko ba ayaw mong may magpapaligo sa inyo?" I asked him.
"Mommy, big boy naman din siya eh! Kaya pwede 'yun, ikaw kasi girl ka. Nahihiya ako
kapag ikaw mommy nagpapaligo sa akin." I narrowed my eyes on him.
"Bakit naman? Mommy mo naman ako ah, ako naman nagpapaligo sa inyo ng kuya mo dati
ah?" Ngumuso siya kaya mas lalo akong napangiti.
"Sabi kasi ni kuya big boy na raw kami. Tsaka mommy kapag nalaman nung crush ko na
pinapaliguan mo pa ako, baka maturn-off siya. Hindi na niya rin ako magiging
crush." Nanlaki ang mata kong tumingin sa kanila.
"May crush ka na?!" Nakita ko naman silang nagulat. Ang bata pa kasi nila para
magka crush! Nagpantig ang tenga ko ng marinig ko ang mahinang tawa ni Levinn.
"It's a normal thing sweetheart. Don't worry about them, they are my boys." Sabi
niya sabay kindat sa mga anak ko. May pinagmanahan talaga.
"Sige na sige na, kumain muna kayo." I woke up very early dahil gusto kong ipagluto
silang tatlo. Ito ang unang umaga na magkakasama kami and I'm very happy.
Nilagyan ko ng hotdog and egg ang plato nilang dalawa, I also prefer milk for my
boys and coffee for Levinn. Napangiti ako ng makita silang tatlo na nag-uusap.
Engrossed na engrossed si Levinn sa kambal dahil talaga namang matatalino ito at
hindi niya alam kung saan humuhugot ang mga ito ng energy at parang walang
kapaguran.
"Mommy, ano yung halik?" Muntik ko nang maibuga ang kape ko sa tanong ni Aivan.
Nanlalaking tumingin ako sa anak ko. Hindi ko alam kung saang lupalop ng bahay na
ito nakuha niya iyon.
"Baby, saan mo naman nakuha 'yan?" I asked.
"Kay Papa." Tinignan ko si Levinn na nag-iwas naman ng tingin sa akin. May ngiting
sumilay sa mukha niya.
"Baby, ang halik ay ginagawa kapag love mo ang isang tao. Di ba lagi ko kayong
kinikiss ng kuya mo? Kasi love ko kayo." Sagot ko kay Aivan. Marahan siyang tumango
at tumingin sa ama niya.
"So mommy love mo si Papa?" Nanlaki ulit ang mata ko sa sinabi ni Aivan.
"H—Hah?"
"Kasi sabi ni Papa lagi mo raw siyang hinahalikan kapag tulog siya at kapag uuwi
siya galing sa trabaho. So love mo si Papa." Ibinaling ko ulit ang tingin ko kay
Levinn. Pero this time nakatingin na siya sa akin at tila hinihintay ang sagot ko.
"A—Ano." Hindi ko maituloy ang sasabihin ko. Pero sadyang hinihintay nila ang sagot
ko.
"O—Oo naman, love ko ang Papa n'yo." Hindi ko alam kung paano ko ibabaling ang
tingin ko kay Levinn dahil sa sagot ko.
"Mommy, nakita ko kayo ni Papa na nagkikiss kagabi." Hindi ko na alam ang irereact
ko sa sinabi ni Axcel. He saw us! At ano na lang ang sasabihin ko? Na na-miss ko
na ang Papa nila kaya kami naghahalikan? Na hindi ko napigilan ang sarili ko na
hindi halikan si Levinn dahil sadyang mahirap i-resist ang labi ng Papa nila? Damn.
"Axcel, it's a private thing between me and your mom. Kapag nagkikiss kami, it
means mahal namin ang isa't isa. Kaya nga kayo nabuo dahil sa love na 'yon." Saad
ni Levinn.
"Hah? Nabuo? Paano?" Doon na ako naalarma. Hindi kasi nagpapadalos dalos sa
sinasabi eh! Ayan tuloy may follow up question na naman ang kambal ko. Tumingin
ulit ako kay Levinn para manghingi ng tulong.
"A—Ano, di ba maglalaro pa tayo ng basketball later? So I think you guys should

finish eating your food para makapaglaro na tayo." Levinn said. Para namang magic
ang sinabi ni Levinn at nagpatuloy ang mga anak ko na kumain.
Pagkatapos ng sangkatutak na tanong ng mga anak ko ng dahil kay Levinn ay

nagpahinga muna ako. Nagdala ako ng isang basong tubig at nagtungo sa terasa sa
taas para magpahangin. Kitang kita ko ang dalawa kong anak kasama ang Papa nila na
masayang naglalaro ng basketball. Mga wala silang suot na pang-itaas at panay mga
hubad ang katawan nila. Gusto ko sana silang suwayin at mag-suot ng pang-itaas
dahil baka akalain ng iba na wala na akong pera pambili ng mga damit nila o kaya
namumulubi na kami sa damit. Tsk. Tsk.
"Mommy!" Kumaway sa akin si Aivan pati na rin si Axcel. I gulped as I saw Levinn's
wet body. Hindi ko maiwasan na hindi siya tignan mula sa malayo dahil kapag
natatamaan ng araw ang basa niyang katawan, nagliliwanag ito.
After his outburst last night, I let him carry Axcel to his bed. Natuwa pa nga ako
dahil nagising si Axcel sa pagbuhat ng ama niya sa kanya pero nakatulog din agad
ito sa mga kamay ng Papa niya. I just said my goodnight to him at dahil doon, hindi
agad ako nakatulog kakaisip sa mga sinabi niya. Hindi ko maintindihan kung ano ang
ibig niyang sabihin na itatama na niya ang lahat.
"Freen." Nagulat ako ng biglang sumulpot sa likod ko si Levinn wearing nothing but
a boxer shorts. Medyo basa pa ng pawis ang katawan niya dala ng pagbabasketball.
Wala sa sarili akong lumapit sa kanya at kinuha ang towel na nasa lamesa at
pinunasan siya. Hindi ako sanay na nagpapatuyo ang kambal ng pawis dahil ayoko
silang magkasakit.
"Hindi ka dapat nagpapatuyo ng pawis. Baka ubuhin ka o kaya magkasakit ka."

Pinunasan ko ang buo niyang katawan na puno ng pawis, pati na rin ang likod niya.
Nang mapunasan ko na ang buo niyang katawan, doon lang ako naalarma. I am touching
his body.
"P—Pasensya na, nasanay lang ako sa mga anak ko. H—hindi ko kasi sila hinahayaan
matuyuan ng pawis." Nahihiya kong sabi sa kanya, napatungo ako ng wala sa oras
dahil sa hiya.
"Na-miss kong alagaan mo ako." He said kaya napatingin ako sa mukha niya. He
smiled.
"Matagal nang walang gumagawa sa akin noon, yung mayroong nag-aalaga. Pero masasabi
ko na masarap at masaya palang mayroong nag-aalaga sa'yo." Ngumiti ulit siya.
"B—Bakit ka ba nandito? Di ba nakikipaglaro ka sa mga bata? Nasaan sila?" Iniba ko

na lang ang usapan dahil hindi ako makapagsalita sa mga sinasabi niya. Para kasing
gusto niyang sabihin na, alagan ko na lang din siya katulad ng ginagawa ko sa mga
anak ko.
"Iniwan ko muna sila, para makapag-usap tayo." He said.
"B—Balikan mo muna ang mga bata, baka matapilok o mag-away yun. O baka madapa si
Aivan, o magka—"
"Freen, pakasalan mo ulit ako. Pakasalan mo ako."
Tila tumigil ang lahat ng bagay sa paligid ko sa sinabi niya, na para bang wala
akong ibang narinig kung hindi ang mga sinabi niya.
"Freen, please marry me."
****
=================
Chapter Thirty Six
THIRTY SIX
"L—Levinn." Hindi agad ako nakasagot sa proporsal niya. Walang nalabas sa bibig ko
at wala akong nagawa kung hindi ang titigan lang siya sa mga mata na ngayon ay
naghihintay ng sagot.
"I don't know, hindi ko alam Levinn. H—Hindi pa ako handa." Kitang kita ko kung
paano gumihit ang sakit sa mukha ni Levinn. How his face turned in to
disappointment. Na para bang nawalan siya ng kalahati ng buhay niya sa sinabi ko.
Hindi ako dapat magpadalos dalos sa mga desisyon hindi ko alam kung mag wowork pa
ba ang relasyon namin o ginagawa niya lang ito dahil sa mga anak ko. Dahil sa
mayroon na siyang anak sa akin at iyon lang ang ginagawa niyang rason para
pakasalan ako.
"I see. Hindi na muna kita pipilitin. Marami pa namang oras para diyan." Ngumiti
siya pero alam kong sa likod ng ngiting iyon ay lungkot.
"L—Levinn, I am not—"
"I know that you are not yet ready. Hindi naman kita pinipilit, ang mahalaga kasama
ko ngayon ang mga anak ko." Doon ako naliwanagan. Iyon lang ang mahalaga sa kanya,
ang makasama ang mga anak niya. Wala siyang binanggit na ikaw o pangalan ko,
tanging mga anak lang talaga niya ang dahilan ng lahat. Bigla akong nakaramdam ng
panghihina at sakit. Inaamin ko na mayroon pa siyang puwang dito sa puso ko at
hindi ko pa rin siya nakalimutan hanggang ngayon.
"Papa!" Sumulpot sa likod niya sina Axcel at Aivan na pawisan na rin. Biglang
lumapit sa akin si Levinn.
"Ako naman ang magpupunas sa kanila." Sabi niya sabay kuha sa akin ng bimpo at
lumapit sa mga anak ko. Alam kong hindi kami magiging masaya kung sakaling
pakasalan ko siya dahil hindi ako sigurado kung mahal pa niya ako o kung mahal ko
pa siya. Mayroong takot na humaharang sa akin para pakasalan siya. Takot na baka
masaktan lang ulit ako.
"Sabi ni mommy, huwag kayong magpapatuyo ng pawis. Kaya dapat lagi kayong may
dalang bimpo." Saad ni Levinn. Tumango naman ang mga anak ko habang tuwang tuwa na
pinupunasan sila ng papa nila. Nagkukulitan sila na parang sabik na sabik sa isa't
isa.
"Papa, manonood ba tayo ng Slam Dunk? Kilala mo ba si Sakuragi, Papa?" Tanong ni

Aivan sa ama niya habang siya naman ang pinupunasan nito.
"Kilala ko 'yun, is he the guy with a red hair?" Levinn said.
"I don't think so Papa, it looks like orange!" Masayang sagot niya sa ama.
"He's genius." Axcel said. Paborito nila iyong palabas, dahil basketball iyon.
"Alright, magbibihis muna tayo sa room n'yo okay? So we could watch Slam Dunk
earlier." Binuhat ni Levin ang dalawang bata ng magkasabay. Tuwang tuwa naman sila
dahil kinikiliti sila ng Papa nila sa pamamagitan ng paghalik sa kanila ng paulit
ulit. Biglang humarap sa akin si Levinn pati na rin ang mga bata.
"Bibihisan ko lang sila. Alam kong ayaw mong nakikita kaming walang damit." Ngumiti
siya sa akin at tsaka naglakad papasok sa kwarto ng mga bata.
I sighed.
Hindi ko na alam ang gagawin ko. I don't want to be selfish, gusto kong ibigay sa
mga bata ang kaligayahan nila at alam kong si Levinn iyon. Natatakot ako na
masaktang muli. Natatakot ako na baka ang mga anak ko lang ang dahilan kung bakit
niya ako pakakasalan, na baka pati mga anak ko ay masaktan niya rin.
Natatakot ako na baka hindi na niya ako mahal.
"Daddy bakit hindi alam ni Sakuragi yung free throw?" Narinig kong tanong ni Aivan
sa Papa niya. Kakatapos ko lang magluto ngayon ng tanghalian at sinilip ko muna
sila. Maaga pa naman bago mananghalian pero wala akong magawa kaya nagluto agad
ako.
"He is rookie. Matututunan niya rin 'yon." Sagot ni Levinn kay Aivan tsaka ginulo
ang buhok nito. Kandong niya ngayon si Aivan habang si Axcel naman ay nakaupo lang
at tahimik na nanonood. Lumapit ako at umupo sa tabi ni Axcel kaya naman nagulat
sila.
Kahit hindi ko alam ang pinapanood nila ay naaaliw na rin ako sa palabas. Ginawang
unan ni Axcel ang lap ko kaya napagmasdan kong maigi ang mukha niya. Bagay na bagay
sa kanya ang nunal sa gilid ng labi niya. Itim na itim iyon at halatang halata
kahit na medyo maliit iyon. Mas lalo siyang nagmumukhang masungit sa nunal niya.
"Are you hungry?" Tanong ko sa kanya. Umiling lang siya at itinuon ulit ang mata sa
pinapanood.
"Mommy, ako gutom na." Napatingin ako kay Aivan na buhat ngayon ni Levinn na
nakatingin din sa akin. Napaiwas ako ng tingin, dahil biglang bumilis ang tibok ng
puso ko na parang kinakabahan.
"I—Ikaw ba? Gutom na?" Nag-aalangan kong tanong kay Levinn. Ngumiti lang siya.
"Yes. I'm hungry." He said while staring at me.
Pinatay ko muna ang TV at kumain kami ng tahimik. Puro si Aivan at Axcel lang ang
gumagawa ng ingay at nagpapasalamat ako sa kanila. They keep asking their dad kung
may lolo ba raw sila katulad ni Daddy at kung anu-anong bagay na sila lang ang
nagkakaintindihan. Si Levinn din ang nagpaligo sa mga bata at nagpatulog sa kanila
sa tanghali. Tabi silang natulog sa sala. Una ay tutol ako kung bakit sila sa sala
matutulog pero wala akong nagawa ng maglatag na sila at mahiga. Hindi na rin ako
makatutol dahil hindi ko kayang manalo kay Levinn noon at ngayon na dinagdagan pa
ng dalawang makukulit na Montemayor. I took a photo of them sleeping together.
Ipapa-develop ko iyon at ididisplay ko para naman mayroon na silang picture kasama
ang Papa nila.
Lumipas ang mga oras hanggang sa balutin na ng dilim ang kalangitan. Ramdam na
ramdam ko ang malamig na simoy ng hangin na dumadampi sa mukha ko habang nakatanaw
sa mga bituwing kumikislap sa kalangitan. Nasa terasa ako sa taas kung saan madalas
akong mamalagi kapag may iniisip o may problema. Ito ang pinakapaborito kong lugar
sa bahay na ito dahil dito ko nailalabas lahat ng nararamdaman ko sa pamamagitan ng
pagtingin sa mga bituwing walang sawang kumikinang sa gitna ng dilim sa kalangitan.
Nakarinig ako ng mga yabag na papunta sa pwesto ko. Hindi maaaring mga katulong
iyon o ang kambal dahil alam nilang lugar ko iyon at walang pwedeng pumunta roon
maliban sa mga anak ko kapag naroroon ako at nag-iisip ng malalim. Hindi ako
nagkamali sa hinala kong si Levinn iyon. Tumabi siya sa akin at katulad ko ay
pinagmasdan niya rin ang mga bituwin sa langit.
Binalot ng nakabibinging katahimikan ang paligid namin. Walang nagsasalita at

pinakikiramdaman lang namin ang isa't isa.
"Ayaw mo bang magpakasal sa akin?" Nagulat ako ng bigla siyang magsalita.

Nakatingin pa rin siya sa langit at tinitignan ang liwanag na nagmumula sa buwan.
Hindi agad ako nakapagsalita.
"Naalala ko yung dati ni-reject mo ako." Tumawa siya ng mahina. Unti unting bumalik
ang mga alaalang iyon kasama siya.
"History repeats itself." Ngumiti siya ng mapaiit. Hindi ako nakaimik sa sinabi
niya dahil totoo iyon.
"Alam kong hindi madali ang lahat. Maraming taon ang lumipas at maraming taon ang
nasayang dahil sa pagiging gago ko. Wala akong ibang sinisisi kung hindi ang sarili
ko. Dahil kagagawan ko naman ang lahat ng ito kung bakit humantong sa ganito ang
lahat. Kung hindi ko agad nakasama ang mga anak ko at ikaw. When I leave you there,
you were crying. Pero iyon na ang chance ko para malaman kung buntis nga ba si
Chelsea o hindi. And when I got there, it's confirmed that she was pregnant. Wala
akong nagawa kung hindi ang tanggapin iyon kahit hindi ko sigurado na sa akin ang
bata na dinadala niya. Wala akong magawa just to accept the fact that I got her
pregnant. Nang umuwi ako, wala ka. Hinanap kita sa buong bahay pero wala ka,
tinanong ko kay Mamita kung nasaan ka pero sabi niya nagpunta siya sa palengke at
hindi niya alam kung nasaan ka." Tinitigan ko siya at lahat ng nakaraan ay unti
unting bumabalik sa isipan ko. Lahat ng sakit ay nararamdaman ko ulit. Parang bago
lang lahat ng nangyari kahit na matagal na panahon na iyon.
"Para malaman ang hinala ko. Tinignan ko ang damitan mo at wala ni isang gamit ang
naroroon. Nanghina ako that time, dahil umalis ka na naman at nasaktan na naman ako
pero this time ako na ang may dahilan kung bakit ka umalis. Umalis ka dahil alam
kong nasaktan kita ng sobra." Tumingin siya sa akin at ngumiti ng mapait.
"Ginawa ko ang lahat para mahanap ka, pero lumipas ang isang araw, lingo, buwan.
Wala pa rin. Lumipas ang anim na buwan at nanganak sa Chelsea. It's a girl and I
named her Reen, sounds like your name. Pina DNA test ko siya and it's confirmed na
anak ko siya. Kahit papaano sa kanya ako humuhugot ng lakas para hanapin ka.
Kinakausap ko siya kapag nalulungkot ako dahil wala ka. Until one day, nabalitaan
kong isinugod sa mental hospital si Chelsea. Matagal na pala siyang may sakit at
ang mas hindi ko kinaya ay malaman kong may sakit din ang anak ko dahil sa
kagagawan niya noong pinagbubuntis niya si Reen. Ginawa ko ang lahat para mabuhay
siya pero parusa ata sa akin ng panginoon na pati ang nag-iisang anak ko ay kunin
niya sa akin. She died at the age of five month old baby." Napatakip ako ng kamay
sa bibig. Hindi ko kinaya ang narinig ko. Hindi ko kinamumuhian ang anak ni Levinn
pero hindi ko kinayang malaman na namatay ito. Alam ko na mahirap sa isang magulang
na mamatayan ng anak dahil kung sakaling mangyari sa akin iyon, I might die. Mas
gugustuhin ko na lang na mamatay pa. Unti unting bumagsak ang luha mula sa mga mata
ko.
"I felt so empty, worthless and useless. Wala akong nagawa sa pagkamatay ng anak
ko. Nawalan na ako ng asawa at nawalan din ako ng anak. Tinangka kong magpakamatay
pero napigilan ako ni Lolo, pinalayo niya ako sa syudad at kapag handa na raw ako.
Bumalik ako, pero hindi ko na pinili na bumalik pa dahil mas gugustuhin ko na lang
na mamatay pa kung wala naman na akong babalikan, dahil wala na yung babaeng mahal
na mahal ko hanggang ngayon." I froze.
"L—Levinn." Naluluha kong binanggit ang pangalan niya.
"Mahal pa rin kita hanggang ngayon Freen, mahal na mahal." Dahan dahan siyang
lumapit sa akin at hinawakan ang magkabila kong pisngi.
"Pakasalan mo sana ulit ako Freen, pakasalan mo ako. Nagmamakaawa ako sa'yo." And
with that our lips met.
He kissed me as if there's no tomorrow. Parang awtomatikong napakapit ako sa

magkabila niyang balikat upang kumuha ng suporta at sinagot ang mga halik niya. He
put his arms around my waist and pressed himself to mine to feel him more. When his
lips met mine, doon nawala ang takot ko. Takot na muling masaktan ulit ng dahil sa
kanya. Ngayon alam ko na ang sagot sa lahat ng tanong ko. Mahal ko pa rin siya
hanggang ngayon. Kahit na nawawalan na kami ng hininga ay hindi pa rin kami
bumibitiw sa isa't isa. Mas lumalim ang paghahalikan namin at parang hinahabol ang
mga nakalipas na taon na hindi kami magkasama. Hindi ko alam kung paano rin kami
nakarating sa kwarto ko, basta ang alam ko na lang ay ang pagdampi ng likod ko sa
malambot kong kama. Sandali siyang lumayo at tinitigan ako sa mata.
"I love you Freen, I love you." Then our lips met again.
****
=================
Chapter Thirty Seven
THIRTY SEVEN

SPG 18+
I closed my eyes as his lips invade my mouth again. He kiss me as if there's no

tomorrow and that last thing he will do in his life is kissing me torridly. I fist
his hair to deepen the kiss and to feel him more. I was shocked when I felt his
hand slowly touching my tummy up to my breast. His lips trailed down to my neck and
he left kiss marks there. His lips are kissing mine again. His kiss was very
passionate yet so aggressive na para bang walang makakapigil sa ginagawa niya at
nais niya. Bumaba ulit ang mga labi niya sa leeg ko at pinagsawaan iyon. He manage
to unhook my bra and memories came back again of how he sexily unhook my bra again
and again. He suck my neck and I swear it will leave mark there before he is
kissing and sucking that all over again.
Naramdaman ko ang pagdikit ng katawan ko sa hubad niyang katawan at doon ko mas

lalong naramdaman ang init na dala ng kanina pa niyang nagliliyab na pagnanasa sa
akin. Moans escaped my mouth when he suck one of my nipple. Hindi ko alam kung saan
ibabaling ang ulo ko sa sensasyon na dala ng ginagawa niya. Unti unting nagbalik
ang nakaraan. Kung paano niya ako alagaan, mahalin at iparamdam sa akin ang kanyang
nararamdaman sa tuwing kasama niya ako. At kung paano niya ako paligayahin sa bawat
oras na kami ay magkasama. When his lips touch mine. I knew that my answer is yes.
Alam ko na sa oras na magkamasama kaming muli ay babalik ang lahat ng pagmamahal na
nabuo namin noon. I know that I'll be happy and my kids too. Alam kong kapag
nariyan siya sa tabi ng mga anak namin ay ligtas kami sa kahit anong kapahamakan
dahil alam kong gagawin niya ang lahat para lang hindi kami masaktan ng mga anak
niya. Walang sino man ang maaaring makapanakit sa amin dahil protektado kami ng
pagmamahal niya.
He suddenly ended the kiss and look at my eyes. I saw one thing and that is love. I
know that forever was in his eyes.
"I love you Freen, I love you. You don't know how much I need you, I want you.
Please Freen, marry me and I'll assure that I'll make you happy until the last air
of my breath." Then he closed his eyes and claimed my lips again. I answered his
kisses without doubts, without any hesitations because I know that I love him too.
The room filled with our moans. Lalo na ng maramdaman ko ang kamay niya sa denim
short na suot ko. He's trying to take it off and he succeed. Walang pag-aatubiling
ibinaba niya iyon at itinapon na lang kung saan. Mas lalong uminit ang paligid ko
ng maramdaman ko ang labi niya na unti unting binibigyan ng malilit na halik ang
iba't ibang parte ng katawan ko.
I saw how his lips touch my bare skin. He's looking at me while his lips kissing my
tummy down to my core. I saw lust in his eyes as he saw my core. I'm always shaved
and I feel so proud when I saw satisfaction at the same time lust through his eyes.
Hindi ko na mapigilang mapaungol ng dumampi na ang labi niya sa pagkababae ko. I
fist his hair with my two hands because it feels so good what he is doing down
there. He licked and suck my fold and he even thrust his tongue na nagpawala na ng
wisyo ko. Hindi ako sigurado kung sound proof ang kwarto ko pero wala na akong
pakealam kung marinig nila ang lakas ng boses ko dahil sa ginagawa niya.
"L—Levinn!" I cried his name. Hindi ko kinaya ang sarap na ngayon ko na lang ulit
naranasan sa loob ng mahabang panahon. He is really expert doing that thing! Hindi
siya tumigil sa ginagawa niya at mas pinag-igihan pa niya. Hindi ko na alam kung
saan ko ikakapit ang kamay ko dahil sa sarap na nararamdaman ko. The feeling was so
ecstatic and he let me feel that I am a woman who badly needs him. Naramdaman ko
ang pamumuo ng isang bagay na ngayon ko na lang ulit naramdaman sa loob ng
napakahabang panahon.
"L—Levinn!" I cried his name as I reached my climax. Hindi pa rin siya tumigil sa
ginagawa niya at parang mas ginanahan pa siya na ipagpatuloy iyon. Mababaliw na ata
ako sa sarap na dulot niyon. He kiss my lips again and I taste my juices which
really turn me on. Bumaba ulit ang mga labi niya sa leeg ko hanggang sa dibdib ko
at pinagsawaan ang magkabila kong hinaharap. Nanumbalik ulit ang kanina kong
nararamdaman, nag-iinit na naman ang katawan ko at isa lang ang alam kong
makapagpapawala noon. Him, I want him inside me.
"L—Levinn, oh—please! Take me now." Nahihirapan kong sabi. Bigla siyang tumayo at
pinagmasdan ang buo kong katawan. Nakaramdam ako ng hiya kaya tinakpan ko ng braso
ko ang dibdib ko pero hinawi niya lang iyon.
"Let me look what is mine sweetheart. Let me kiss every part of your body again."
He slowly take off his board short at napako ang mga mata ko sa ginagawa niya. He
is taking off his short while his eyes was on me. He also take off his boxers and
his brief and I swallowed hard as his member sprang free. He is so big and hard.
Sumampa ulit siya sa kama at hinalikan ulit ako. Ramdam na ramdam ko ang bagay na
bumabangga sa pagkababae ko at lalo akong nag-init dahil doon.
"F—Freen, I can't take it anymore." He suddenly positioned himself in my core and

slowly thrust it inside me. Moans escaped again my mouth because of the pleasure he
is giving me. I feel so complete, I feel so special, and I feel so woman. He slowly
thrust himself in and out and we are filling the room with our moans. Wala
makapagpigil sa ginagawa namin dahil parehas naming kaylangan ang isa't isa. He
buried his face in my neck and his thrusts are now faster. Bumilis ang paggalaw
niya dahilan para mawala ulit ako sa sariling pag-iisip. I put my arms around his
head and fist his hair. He moves so sexy and the thought that we are one right now.
Makes me special. I know that I love him too. At alam kong siya lang ang makakapag
kumpleto sa buhay ko maliban sa mga anak ko.
He is now moving so fast and I could hear the screehing of the bed. Naramdaman ko
ulit ang naramdaman ko kanina. I know that I am cumming again.
"L—Levinn, I—am near!" I manage to say between my moans. He move so fast again at
mas lalo akong nabaliw sa sensasyon na dala niya.
"Freen—I'm cumming." Nahihirapan niyang sabi. I couldn't believe na may ibibilis pa

siya sa ginagawa niya. Rinig na rinig ko ang banggaan ng mga katawan namin at
basang basa na rin kami ng pawis ang buo naming katawan.
"Freen, I—am cumming! Freen!" And with one last thrust, he filled my core with his
seeds, with his juices and with his love. We both reached the climax and he
collapsed on top of me. Parehas namin ngayong hinahabol ang mga hininga namin dala
ng ginawa namin. Nakayakap pa rin ako sa kanya at ang mukha naman niya ay nasa leeg
ko pa rin. Hindi alintana ang bigat niya na dumagan sa akin dahil mas importante na
nasa iisa kami ngayong kama at magkadikit ang katawan namin at yakap yakap ang
isa't isa.
"Freen, I love you." Paulit ulit na sinabi sa akin ni Levinn. Umalis siya sa
pagkakadagan sa akin at niyakap ako ng mahigpit sa bewang. He placed my head in his
chest and hug me so tight, I hugged him too. Naramdaman ko ang pagbagsak ng luha ko
sa pisngi ko at alam kong naramdaman niya iyon.
"Sweetheart, don't cry. I'm sorry, I'm sorry." Humigpit pa lalo ang yakap niya kaya
mas lalo akong napaiyak.
"Shh, pananagutan ko naman yung ginawa ko sa'yo eh. Hindi naman ako tatakbo. Don't
worry sweetheart. I won't run and I will never run." He gave me kiss in my head.
Wala akong nagawa kung hindi yakapin din niya. Wala na akong pakielam kung wala man
kaming saplot. Ang mahalaga nandito siya sa tabi ko.
"Huwag ka na umiyak, kasi pakiramdam ko pinagsisisihan mo yung nangyari kanina." He

said.
"I won't regret what happened a while ago." I said.
"Are you hurt? Did I hurt you? Sorry sweetheart, I couldn't control myself a while
ago to be that aggressive." He said at marahang niyang hinaplos ang buhok ko.
"No, no. I am happy. Masayang masaya ako kaya ako umiiyak." I look at him which is
now looking at me. Matagal kaming nagtitigan sa isa't isa at alam kong mayroong
pagtataka sa mukha niya.
"I'll marry you again Levinn. I will." I said. Hindi na ako nagulat ng bigla niya
akong halikan ulit. Tumagal iyon ngunit nagbitiw din kami agad.
"Hindi mo alam kung paano mo ako pinasaya Freen! Words can't explain how much I
love you sweetheart. I love you!" He said then he kissed my head so many times. I
smiled because I know that this time I won't regret accepting his proporsal to
marry me again.
"I love you too." And with that, he claimed my lips as a sign for another round.
****
=================
Chapter Thirty Eight
THIRTY EIGHT
"Mommy?" Nagising ako sa magkakasunod na katok sa labas ng pintuan at sa boses ni

Aivan na kanina pa tumatawag sa akin. Tumingin ako sa katabi ko na mahimbing pa rin
na natutulog habang mahigpit na nakayakap sa akin. Naalarma ako sa pagkakadikit ng
mga katawan namin. We were both naked underneath. Walang gustong magpaawat sa
aming dalawa kagabi kaya halos madaling araw na kami nakatulog ni Levinn.
"Mommy?" Narinig ko ulit ang boses ni Aivan. Alam kong hindi siya aalis hanggat
hindi ako nalabas.
"Levinn." Mahina kong tinapik ang pisngi ni Levinn na ngayon ay nakayakap sa akin.
"Hmmm." He groaned. Akala ko ay gigising na siya pero hinigpitan niya lang ang
pagkakayakap sa akin. He even buried his face in my neck which makes me blush.
"Levinn, wake up." Tinapik ko ulit siya sa pinsgi, pero wala pa rin.
"Mommy, I am hungry." Rinig kong sabi ni Aivan sa labas. Tumingin ako sa orasan sa
gilid ng kama and it's already eight in the morning. Damn.
Ayaw kasi naming mag-paawat kagabi kaya alas kwatro na kami ng madaling araw
nakatulog. Wala siyang pinalgapas na parte ng katawan ko. His lips were travelling
all over my body. His hands were free touching every part of mine he wants to
touch. I let him feel myself, he let me feel himself by those thrust and those
moans. I came a lot of times because of him. I feel so special last night. Ramdam
ko na iisa kami at wala ng makakapaghiwalay pa sa amin. I admit that I missed him
so much. After all, he's my first love, my first kiss, my first boyfriend, my
husband and the father of my children.
"Baby, lalabas na ako, okay? Hintayin n'yo na lang ako sa baba dahil nagbibihis pa
ako." I said.
"Mommy, nagugutom na kami ni Kuya." Sabi ni Aivan.
"Basta hintayin n'yo na lang ako sa baba. Lakad na samahan mo ang kuya mo at bababa
na ako." I said.
"Opo, mommy." Huminga ako ng malalim ng masiguro kong wala na si Aivan sa labas.
Lumingon ulit ako sa katabi ko. I blushed. Hindi ko lubos isipin na mangyayari ulit
ito. Siya at ako, iisa.
Hindi na namin nagawa pang magbihis kagabi dahil sa pagod. We ended up cuddling
each other under the blanket, naked. It feels so good hugging him. Gustong gusto
niya iyon. Siya ang lagi kong niyayakap dahil masarap daw na maramdaman niya ang
init ko sa katawan niya. Bintukan ko siya noon, pero I find it very sweet. Sabi pa
niya na kapag yakap yakap ko siya. Ramdam niya na mahal na mahal ko siya at ramdam
na ramdam niya na hindi ko siya iiwan. I smiled bitterly.
"Levinn, wake up." Tinapik tapik ko ulit siya ng marahan sa pisngi para gisingin.
"Hmmmmn." He groaned very sexy.
"Levinn naman, 'wag kang makulit. Nagugutom na ang mga bata." Unti unti siyang
nagmulat ng mga mata. He smiled.
"Good morning sweetheart." He said then he kissed me. I felt my cheeks burned
again. Hindi ko nagawang iiwas ang mga mata ko sa kanya. He's so handsome kahit na
bagong gising lang siya.
"It's nice to see you in this kind of morning, naked." Tumawa siya ng mahina at
naramdaman ko naman ang pamumula ng pisngi ko.
"You are so naughty." I said then I smiled. It's good to know that we are really
okay. Wala akong maramdamang pagsisisi ng tanggapin ko ang alok niyang pakasalan
ulit ako. Masaya ako dahil alam kong mahal pa rin niya ako, at masaya ako para sa
mga anak namin dahil mararanasan nila ang kumpletong pamilya. Mararanasan nila ang
magkaroon ng isang ama.
"I am." He said. Nanlaki ang mata ko ng bigla siyang pumatong sa akin at maramdaman
ang matigas na bagay na bumabangga sa tiyan ko.
"Levinn!"
"That's your effect on me sweetheart. Hindi ako mapapagod na iparamdam sa'yo kung
gaano kita kamahal. Hindi ako mapapagod na alagaan kayo, mahalin at protektahan. At
hindi ako mapapagod na makipag-sex sa'yo." Ngumiti siya ng nakakaloko. Still the
same Montemayor.
"Why so early? Hindi ka pa ba nagsawa kagabi?" I said. Instead of answering me. He

suddenly throw away the blanket that covering our naked bodies. Now, I could see
his naked body, fully.
"Hinding hindi ako magsasawa sa'yo. I won't." He kissed my neck again down to my
breast. Not now, Levinn. Not now.
"Levinn—" He shut me by his kiss. Hindi ko magawang hindi tangihan ang halik niya.
I put my arms around his neck to deepen the kiss. Bigla na namang uminit ang
paligid ko dahil sa kanya.
"L—Levinn." Moans escaped my mouth. He trailed kiss to my jaw line down to my neck
and to my breast. The room filled with our moans again.
Natigil ako ng maalalang hindi pa pala kumakain ang mga anak ko sa ibaba at kanina
pa naghihintay doon.
"Levinn." Itinulak ko siya ng malakas. He groaned.
"Please Freen, let's make it quick." He beg.
"Hindi pa kumakain ang mga bata Levinn. It's already eight fifteen in the morning!"
Doon siya natigilan. Kahit na kitang kita ko sa mukha niya ang pagsusumamo,
nagpaawat pa rin siya.
"Promise sweetheart, I will make you scream again once I got a chance to be with
you." He said with a finality in his voice.
Tumayo na ako kahit na wala ako ni isang saplot sa katawan. Agad akong kumuha ng
damit at pumasok sa banyo.
"Mommy, bakit kasama mo si Papa? Tabi ba kayo natulog kagabi?" Napatingin ako kay
Levinn dahil sa tanong ni Aivan. Hindi ko alam kung sasagutin ko ba ang tanong niya
o hindi. Nakabihis na rin kasi si Levinn pagkalabas ko ng banyo kanina at sabay
kaming lumabas sa kwarto pero nasa labas silang dalawa kaya nakita nila kaming
magkasama.
"Y—Yes baby, m—magkatabi kami natulog ng Papa n'yo." I said. Nagliwanag naman ang
mga mukha nila sa sinabi ko.
"Really? Ano po ginawa n'yo, mommy?" Tanong ni Aivan. Nasamid ako ng wala sa oras
sa tanong niya. Hanggang ngayon kasi hindi pa rin maalis sa isip ko ang ginawa
namin kagabi at kaninang umaga. We almost did it, at sigurado akong may mangyayari
na naman kung sakaling hindi ako nakapagpigil.
"W—We." Pinutol niya bigla ang sasabihin ko.
"Natulog kami ng mommy n'yo na magkatabi. Miss na miss ko na ang mommy n'yo kaya
doon muna natulog si Papa para masolo si mommy." He winked to my kids. Kaya nanlaki
ang mata ko.
"It means, you miss us too Papa?" Tanong ni Axcel sa ama niya.
"Oo nga Papa, na-miss mo rin kami kasi natulog ka katabi namin ni Kuya!" Sabi ni
Aivan.
"Of course, miss ko rin ang mga gwapo kong anak." Napangiti ako ng wala sa oras.
Masaya na ako na makita ang tatlong importanteng lalaki sa buhay ko na magkakasama

at masaya. Hindi ko inakala na maaari pa itong mangyari. Hindi ko inakala na maaari
pa pala kaming maging masaya sa dami ng pinag-daanan namin. I am so happy right
now.
"Okay boys, tapusin n'yo na ang pagkain n'yo at aalis tayo." Nagliwanag ulit ang
mukha ng mga anak ko sa sinabi ko habang si Levinn naman ay nakakunot ang noo.
"Papaliguan ko kayo okay? Para mamaya gwapo kayo." Sabi ko sa kanila. Ipinaligpit
ko na lang sa mga maid ang pinagkainan namin kanina at dumiretso na rito para
paliguan sila.
"Mommy, sabi mo pogi pa rin kami kahit bad smell na kami." Aivan said.
"Sa akin lang naman sinabi ni mommy 'yun." Axcel said.
"Alam ko namang pogi kayong dalawa. Pero ayaw n'yo bang mas maging pogi sa Papa
n'yo?" Ngumiti sila.
"No, mommy. Sabi ni Papa, siya ang pinakapogi para sa'yo kaya mo siya love!"
Napailing na lang ako sa sinabi ni Aivan. Malaki talaga ang epekto ng kanilang ama
sa kanila.
Dumiretso agad ako sa kwarto ko ng mabihisan ko na sila at iwanan sa ibaba.

Sinabihan ko sila na manood muna ng T.V habang hinihintay kami ng Papa nila. Hindi
ko nakita si Levinn sa loob ng kwarto kaya dumiretso na lang ako sa banyo para
makaligo na.
Ramdam na ramdam ko ang malamig na agos ng tubig mula sa shower na dumadampi sa

hubad kong katawan. It feels so good to have a cold shower while reminiscing what
we did last night. It was so erotic and so ecstatic. I felt that I am a woman, a
lady who badly needs a man like him. Who will make me fall inlove everytime he
smile. I feel so inlove.
"I love you Freen, I love you. You don't know how much I need you, I want you.
Please Freen, marry me and I'll assure that I will make you happy until the last
air of my breath."
When he said those words. Alam ko sa sarili ko na magiging masaya ulit ako kasama
ang mga anak ko. Na makukumpleto ulit ang kalahi ng pagkatao ko. The memories last
night are suddenly fade away when I heard the door opened. Huli na para maitago ko
ang hubad kong katawan sa mga mata ni Levinn. Sinubukan kong takpan ang sarili ko
gamit ang kurtina ngunit hinawi niya lang iyon at tinignan ang kabuuan ko.
"Don't, you're so beautiful. Don't be ashamed of what you have and what is mine."
He said. He put his arms around my waist and rest his head in my shoulder. He is
giving me a back hug.
"Sweetheart, I love you." He said then he gave me little kisses in the bare skin of
my shoulder.
"Levinn." I can't help myself but to moan.
"You don't know how beautiful you are Freen, you are perfect." He kiss my neck. He
even bit it. I could feel his naked body hugging mine. The thought of us, naked
under the shower is really sexy.
I turned around to see him. I am amazed to see his greek body. It's so perfect, so
manly and so arousing. I clung my arms to his neck and look at him.
"I am yours." I said. I wasn't shocked when I felt his lips kissing mine again and
again. We are kissing under the shower.
He turn off the shower and kiss me erotically. Naramdaman ko ang paglapat ng likod
ko sa pader ng isandal niya ako. He pressed himself to mine to feel him more.
Nararamdaman ko ang matigas na bagay sa ibaba ko kaya mas lalo akong nag-init. He
sat on the toilet bowl and I sat on him. Mas naging mapusok kami sa isa't isa at
ninanamnam ang bawat sandali. Tanging mga ungol at mga nagbabanggaan naming katawan
ang bumabalot sa paligid.
"I love you Freen." He said when we reached our climax.
"I love you too."
****
=================
Chapter Thirty Nine
THIRTY NINE
"F—Freen." Hindi makapaniwala si Levinn sa nakikita niya ngayon. Maraming taon na

ang nakalipas at sigurado akong nabigla siya na naririto kami.
"Mommy it's big!" Masiglang sabi ni Aivan ng matanaw ang tinatahak namin.
Tinignan ko si Levinn na nakatulala ngayon. Tinatahak namin ngayon ang mahabang

lupain ng Ranco De Montemayor. Maraming taon na ang nakalipas pero kahanga hanga pa
rin ang ganda ng Rancho. Hindi ko ipinaalam kay Arthur na kasama ko si Levinn at
ang mga anak ko. Hindi niya pa rin alam at wala silang kaalam alam. Gusto kong
sabay sabay nilang malaman ang lahat. Alam kong kumpleto ang angkan ngayon ng
Montemayor dahil nalaman din nila na ako ang President ng LCM na isa sa mga ka-
business partner ng Montemayor Empire. I also want to make it clear, I want
everything to be real. Ito na ang tamang panahon para malaman nila ang lahat, ang
tungkol sa mga anak ko. They are Montemayor and they will be still a Montemayor.
"Mommy! It's big, sa atin ba 'to o kay Daddy?" They are referring to my dad.
Sumilip ako sa rearview mirror at ningitian sila. Tinignan ko si Levinn. Inililibot
nito ang mata sa paligid na tila binabalikan ang nakaraan. Natatanaw ko na ang
mansyon ng mga Montemayor at ang ganda nito.
After nine years Freen, you are here again. I smiled bitterly.
"Mommy, it's big! Ang laki mommy, parang house sa TV!" Aivan exclaimed ng halos
ilang kilometro na lang ang layo namin sa mansyon. Tinignan ko ulit si Levinn, pero
passive lang ang emosyon niya.
"You are so innocent Aivan." Axcel said. Passive lang din ang emosyon nito na
kawangis ng sa ama niya. Parehong pareho sila ng ugali.
"Freen!" Una akong bumaba at agad na sumalubong sa akin si Arthur, Gian at Paul.
Lahat sila ay nagsisigwapuhan pa rin. Halatang masayang masaya sila.
"Hindi ako makahinga!" Sigaw ko ng sabay sabay nila akong yakapin ng mga
naglalakihan nilang katawan.
"God Freen! If I am not married, I'll court no matter what!" Histerikal na sabi ni
Gian. Napangiti ako ng wala sa oras. Lumingon ako sa sasakyan at hindi pa rin
nalabas si Levinn.
"Shut up Gian, you really never change." I smiled.
"You are...gorgeous Freen. You got the shape!" Paul said.
"You are still pervert Paul! Where's your son?" I asked.

"He's in Manila, nambababae." Tumawa siya ng pagak.
"Freen?" Napalingon ako sa nagsalita. Nanlaki ang mata ko ng makita ko si Lolo Gab
na hinihintay ang mga yakap ko. Walang pag-aatubiling tumakbo ako sa kanya at
niyakap siya ng mahigpit. It's the same scene when I came back nine years ago.
Mahigpit akong niyakap ni Lolo Gab.
"Lolo Gab." Hindi ko napigilan ang hindi mapaiyak. Lalo na ng makita ko ang
kalagayan niya. Hindi na siya tulad ng dati na malakas pa. He looks really old. I
was shocked when I heard Tito Albert and Tita Selene's voice. They hugged me too as
if there's no tomorrow. Sila ang tumayong magulang ko when I was in college. Hindi
ko na rin nagawang makipagkita sa kanila nine years ago dahil nasa ibang bansa
sila. I am such a coward.
"You grown up hija. Look at you now, you are a lady. You are so beautiful." Tita
Selene said. Ngumiti siya ng mapait. Maybe she was thinking of Levinn. How our
perfect relationship was ruined because of me. How everything ended in a crap.
"Hija, I am so proud of you." Tito Albert hugged me too.
"Oh my God Freen! It's you, hindi ba ako namamalikmata? Ikaw nga!" Nagulat ako ng
bigla akong dambahin ni Lilet ng yakap niya. Sa likod niya ay si Travis na may
buhat na batang lalaki na kamukha niya. His son, I guess.
"Ang ganda mo girl! Nakakainis ka! Wala na, akala ko pa naman ako ang pinakamaganda
dito ngayon sa Rancho!" Maktol ni Lilet.
"Shut up little monkey. Hi Freen, long time no see." Ngumiti ako kay Travis at pati
na rin sa batang buhat niya.
"Daddy, who is she?" Sabi ng batang lalaking buhat niya. He's cute.
"She's your auntie." Travis said. Halos lahat sila ay nakangiti sa akin. Unti
unting bumalik sa akin ang nakaraan. Ganito kainit ang pagtanggap nila sa akin.
Itinuring nila akong kapamilya nila.
Naroon ang lahat ng Montemayor. Ang mga iba pa niyang pinsan at kamag-anak ay
naroroon din. Nakilala ko sila sa party kapag isinasama ako ni Levinn.
Natigilan kaming lahat ng biglang may tumikhim. I saw how their eyes widen when
they saw Levinn, with our kids. Rinig na rinig ko ang kanilang pagsinghap at
kitang kita ko ang kanilang pagkagulat sa mukha.
"Oh my God!" Hindi makapaniwalang sambit ni Tita Selene at napatakip pa ang kamay
niya sa bibig nito. Parang halos lahat ay naging yelo ng makita nila si Levinn na
buhat si Aivan habang si Axcel naman ay nakahawak sa kamay niya. Natigilan ako. I
could feel the stares they are giving to me and to them. Hindi ako makaimik. Hindi
ako magalaw at lalong hindi ako makatingin sa kanila ng diretso.
Nakatingin silang lahat kay Levinn na ngayon ay kasama ang kambal ko. Hindi ako
nakagalaw ng lumapit sila Levinn sa akin at ibinaba si Aivan sa harap ko. Tumingin
sa akin si Levinn direkta sa mga mata, my heartbeat suddenly change. Lalo na ng
bigla niyang hawakan ang kamay ko.
"I'm back." He said. Doon lang bumalik ang lahat sa realidad. Agad na lumapit si
Tita Selene kay Levinn at niyakap ito ng mahigpit. Hindi ko napigilan ang mapaiyak
lalo na ng biglang humagulgol si Tita Selene. Niyakap niya ang ina pati na rin ang
kanyang ama. Lolo Gab also cried. Halos lahat masaya.
"Bro, ang pangit mo na!" Niyakap nilang tatlo si Levinn at pinagsusuntok ito.
Napangiti ako sa kulitan nila.
"Mommy? Bakit nila inaaway si Papa?" Napatigil ang lahat ng magsalita si Aivan.
Napapaluha pa si Tita Selene na tinignan si Aivan at si Axcel.
"Mommy, I'm scared." Saad ni Axcel ng makita niyang nakatingin sa kanya ang lahat
pati na rin sa kakambal niya. Biglang lumapit si Lolo Gab sa kambal at pinantayan
ang height ng mga ito. Bigla silang pumunta sa likuran ko at nagtago.
"What are your names little boys? Hindi ako nangangagat." Lolo Gabriel said.
Napangiti ako. Lumabas silang dalawa sa likuran ko at hinarap si Lolo Gab.
"We are not little boys anymore, hindi ba mommy? Hindi na kami little ni kuya?"
Inosenteng tanong ni Aivan sa akin. Marahan akong tumango habang nakangiti. Napuno
naman ng tawanan ang paligid.
"Really? So big boys na kayo? I am your Lolo Gabriel." Ngumiti si Lolo Gab sa mga
bata.
"Lolo? Mommy is he like Daddy?" Tanong ni Aivan sa akin.
"Yes, but Lolo Gab is your Papa's Lolo. Daddy Albert is your Daddy." Paliwanag ko
sa mga bata. Lahat ng mata ay nasa kanilang dalawa. They were all smilling because
of them.
"I am Aivan and he is my Kuya!" Aivan said. Ngumiti si Lolo Gabriel at ginulo ang
buhok ni Aivan. Bumaling naman ang atensyon niya kay Axcel na ngayon ay nakakapit
sa palda ko ng mahigpit.
"I—I am Axcel." Nahihiyang sabi ni Axcel. Ngumiti ng maluwag si Lolo Gab sa inasal
ni Axcel.
"You really remind me of your shy type dad. Kung paano siya mahiya kapag may ibang
tao siyang kaharap." Lolo Gab said. Marahang ginulo ni Lolo Gab ang buhok ni Axcel.
Lahat tuwang tuwa. Binuhat ni Levinn si Axcel habang hawak ko naman ang kamay ni
Aivan. Lahat kami ay pumasok sa mansyon para sa selebrasyon naming lahat.
"Freen, salamat." Palihim akong hinatak ni Mommy Selene sa may terasa ng mansyon sa
itaas upang kausapin. Lahat sila ay nagsasaya at halos lahat ng atensyon ay nasa
mag-aama ko. Hindi nila lubos akalain na mayroon na palang anak si Levinn sa akin
at naintindihan naman nilang lahat kung bakit nagawa kong itago ang kambal, lalo na
si Lolo Gab.
"B—Bakit po kayo nagpapasalamat? Dapat po ay magalit kayo sa akin sa nangyari sa

anak n'yo at sa nagawa kong pagtago sa anak namin." I said.
"No, no. I know how jerk is my son. Alam ko ang galaw ng siraulong 'yun simula
pagkabata. He's a badboy when he was in high school na tipong lagi akong nasa
school nila para sunduin siya sa guidance office. Hindi ko siya makausap ng matino
dahil sa sobrang tigas ng ulo niya at baka masakal ko lang siya ng wala sa oras
noon. But everything change when he met you. Naaalala ko na isang araw biglang
lumapit sa akin si Levinn at nagtanong kung ano ang gusto ng isang babae. I was
shocked, marahil ay hindi ko ito naikwento sa iyo noon. Pero that was true. Naging
close kami dahil doon, lagi kaming nag-uusap at nagtatanong tungkol sa babae. Na
ano ba raw gagawin niya kapag sinigawan siya ng babae na ayaw siya nito at paano
ito paiibigin. Nagbago siya dahil sa'yo Freen, and I'm glad na dumating ka sa buhay
niya. Marahil ay napakatagal na panahon na ang lumipas, pero nandito ka pa rin.
Masaya ako dahil ikaw pa rin ang makapagdadala kay Levinn dito. Masaya ako na sa
wakas ay pamilya na rin kayo." Hindi ko mapigilan ang hindi mapaiyak. Niyakap niya
ako na parang yakap ng isang tunay na ina.
"What is it?" Napalingon kami sa nagsalita. It's Daddy Albert.
"Hindi ko kinaya ang kakulitan ng mga apo ko, Freen. Feeling ko magkakarayuma ako
kay Aivan at parang ang tanda tanda ko na kapag kausap ko si Axcel. Manang mana
talaga sa anak ko." Nagtawanan kami. Nag-usap lang kami ng ilang saglit at bumaba
na para makisaya sa kanila.
Ang saya ko na makita si Axcel at Aivan na nakikipaglaro sa mga pinsan nila.

Nakilala ko rin ang mga asawa ni na Gian at Paul. Sindy was also there kasama si
Xander at kabuwanan na niya sa susunod na buwan. Paul second son is really cute,
kamukha ito ng ina niya. Travor's wife is also there at pati na rin ang pamilya ni
Lilet. She has a two cute children, isang babae at isang lalaki. Lahat masaya,
lahat nagkakatuwaan.
"Ayos ka lang ba?" Tanong ko kay Levinn. Tumango siya ng marahan. Bahagya kong
hinaplos ang mukha niya pati na rin ang buhok niya.
"I am happy right now, Freen. Thank you." He said.
"It's because of you." Nakangiti kong sagot. He put his arms around my waist.
"I love you." He said.
"Ang sweet mo ata?" I said.
"Answer my question." Naiinis niyang sabi.
"Oo na, I love you too." Then he smiled. He suddenly kissed me.
"Mahal na mahal kita Freen." He said.
"Mahal na mahal din—Levinn!" Napasigaw ako nang bigla na lamang siyang mawalan ng
malay.
God, not now please.
****
=================
Chapter Forty
FINAL CHAPTER
"Cardiomyopathy." Naramdaman ko ang pagtigil ng paligid ko ng sabihin sa akin ng

doctor kung ano ang kalagayan ni Levinn. Natatatakot ako kung ano ang pwedeng
mangyari sa kanya. Natatakot ako na baka bigla na lang siyang kunin sa amin. I'm
scared to lose him. Natatakot ako na baka hindi na maranasan ng mga anak ko ang
magkaroon ng ama.
"It's literally heart muscle disease. It is the measurable deterioration of the

function of the myocardium for any reason. It is usually leading to heart failure
that might cause sudden cardiac death of the patient." His doctor said.
Naramdaman ko ang unti-unting pagbagsak ng pamilyar na bagay mula sa mga mata ko.
Tama na, ayoko na. Gusto ko naman maging masaya kami. Pero bakit ganito? Bakit sa
lahat ng tao siya pa? Hindi ba pwedeng ako na lang? Ako yung maraming ginawang
kasalanan sa kanya pero siya itong pinaparusahan. Ako na lang sana. Sa akin na lang
sana iparanas ng Panginoon yung mga pinaparanas niya kay Levinn. Sa akin niya na
lang sana ibinigay para maranasan naman ng mga anak ko ang magkaroon ng ama na
tulad niya. At para maranasan na niya ang matagal na niyang hinihintay, ang
magkaroon ng anak.
"May paraan naman doc, hindi ba? Mabubuhay pa siya doc." Sawa na ako sa sakit. Sawa
na akong masaktan ng paulit-ulit at sawa na ako na makita siyang nahihirapan. This
time, I'll do everything just to make him happy. I'll do everything na pati buhay
ko ibibigay ko. Para sa kanya, at para sa mga anak ko.
"There's a lot of treatment Mrs. Montemayor, but..." Natigilan kaming pareho. Bakit
ba kapag ayos na ang lahat ng bagay ay mayroon kasunod na pero? Hindi ba pwedeng
magmahal ng hindi nasasaktan?
"He might die in any second." I just cry silently. I don't want them to hear my
agony, my own pain. I love him so much. I love him that I would give everything I
have to him. I love him for many reasons.
"Misis, maiwan ko na po kayo. For now, pwede n'yo na pong puntahan ang pasyente."
Then the doctor turned his back to me and walked away. I just stand here, and cry.
"Levinn! Nakakaasar na." He gave me a back hug.
"Sorry na nga kasi. Mahal lang naman kita." I turned myself to him and put around
my arms in his neck.
"Talaga? Sabi mo 'yan ah!" I smiled.
"Oo nga. Mahal na mahal kita."
Ako na lang. Ako na lang ang pahirapan n'yo 'wag na siya. Sa akin n'yo na lang
iparanas ang lahat ng nararanasan niya ngayon at walang pag-aalinlangan kong
tatanggapin 'yon. Basta, ipangako ninyo na mabubuhay siya kasama ang mga anak ko.
Gagawin ko ang lahat. I'll do everything. I will.
I slowly walked to his room where all of them were crying. I could hear their pain,
their agony. Tinignan ko siya mula sa bintana sa labas. Maraming kung anu-anong mga
bagay ang nakakabit sa kanya. Marahang tumulo ang mga luha ko mula sa mata ko.
Ayokong makita siyang ganito, nahihirapan.
I looked at his parents. They were both crying because their son is lying in the
bed of death. Alam kong matagal nilang hindi nakita ang anak nila, at alam kong
ayaw nilang makita ang anak nila sa ganitong sitwasyon. Masakit para sa isang ina
na makita ang anak niyang nakahiga sa kama ng kamatayan, na walang malay at
naghihirap. Masakit na makita ang taong mahal mo na nasasaktan, pero mas masakit
ang malaman mo na kahit sa anong oras ay maaari na siyang mawala.
"Freen." I heard someone's voice at my back. Lumingon ako at walang pag-aalinlangan

ko siyang niyakap. It's Arthur.
"Shh, don't cry. He's strong. He will not surrender to this kind of shit. He will
fight." He gently caressed my back. I just cry all over again. Wala akong magawa
kung hindi iiyak ang lahat ng sakit na nararamdaman ko.
"I love him so much." I buried my face to his chest and cry his name.
"Shh, tatayo pa 'yun at sasapakin ako kasi yakap yakap kita. He will live because
of his two sons, because of you Freen. He will fight and he needs you to fight it.
He needs you." He said.
If ever he's in my arms again. This time, I'll love him more than anything in this
world. We had a chance in a lifetime, and I know that this is the last chance.
"Puntahan mo na siya Freen. Kaylangan ka niya ngayon. Kami na ang bahala sa kambal
n'yo." Bumitiw na siya sa pagkakayakap sa akin. Ngumiti lang ako sa kanya at
nagpasalamat.
His mom was there when I entered the cold room. She looks so worried and pain was
written all over her face like mine.
"Freen, anak." She said. She hugged me.
"Maiwan ko muna kayo. Ikaw ang kaylangan n'ya ngayon." She said. She hugged me for
one last time and left the room.
I sat beside him. Tanging tunog ng aparato ang bumabasag sa katahimikan sa paligid.
Marahang tumulo ang mga luha ko na makita siyang ganito. I caressed his face.
"Levinn, nandito ako. Hindi kita iiwan." Mas lalo akong napaiyak. Mas lalo akong
nasaktan at mas lalo akong nahihirapan.
"Nangako ka di ba?" Hinawakan ko ang kamay niya at hinalikan iyon.
"Nangako kang hindi ka mang-iiwan di ba? Tapos sabi mo kung iiwan mo ako, isasama
mo ako. Ang gulo mo nga 'nun pero alam kong kung aalis ka, isasama mo ako. Hindi mo
ako iiwan." Alam ko Levinn. Nararamdaman ko na kahit kaylan ay hindi mo ako kayang
iwanan.
"Marami akong nagawang kasalanan sa'yo. Iniwan kita noon na sirang sira, iniwan
kita dahil naging selfish ako. Naging makasarili ako at hindi ko man lang inisip
ang mararamdaman mo kung sakaling iwan kita. Hinayaan lang kitang masaktan ng
sobra. Hinayaan lang kita." Hindi ko alam kung bakit patuloy pa rin ang pag-agos ng
luha ko. Pagod na pagod na ako sa kakaiyak pero heto ako ngayon. Umiiyak.
"I was filled with many emotions that time when my dad said that my mom is near to
her death. She had a kidney cancer. Her both kidneys were affected of cancer and
the only thing to save her life is to have a kidney transplant." I caressed his
hand.
"I started to use pills. Hindi ko sinabi sa'yo iyon dahil alam kong magagalit ka at
alam kong gusto mo na akong mabuntis. Sa araw-araw, nahihirapan ako kung ano ang
gagawin ko, nahihirapan ako kung sino ang pipiliin ko. Until I saw my dad, he was
devastated. He was crying because of my mom. He loves her so much. Kitang kita ko
ang sakit na nararamdaman ng daddy ko because of my mom. Kung paano siya magmakaawa
sa Diyos na huwag kunin sa kanya si mommy dahil baka ikamatay niya iyon. Baka pati
siya hindi kayanin kung sakaling mawala si mommy. I made my decision that time, I
told her doctor that I will give my kidneys to her kahit na imposible, pero kaya
kong gawin ang lahat para sa pamilya ko. But he told me something, I might die."
"On the day of the operation, iniwan kita. Kahit na nagmamakaawa ka pa noon na
huwag kitang iwan. Ginawa ko pa rin. Dahil mas gugustuhin kong ako na lang ang
maging misirable kesa ang pamilya ko. Hindi ko inisip na pati ikaw pala magiging
misirable. Hindi kita pinansin ng sumakay na ako sa sasakyan at panoorin na lang
kitang habulin ako. Hindi ako huminto, dahil kapag huminto ako. Alam kong ikaw ang
pipiliin ko."
"Dumiretso ako noon sa ospital kahit na sobrang sakit ng dinadala ko. Kahit na
gusto kitang balikan at yakapin. Kahit na gusto kitang makasama. Iniwan kita dahil
natatakot ako na baka ikamatay ko ang operasyon at maiwan lang kita. Mas masakit
iyon kaya ginawa ko kung ano ang mas alam kong tama. Iniwan kita."
"Pero mas hindi ko kinaya ang nadatnan ko. My mom died. Agad akong umalis sa
ospital para puntahan ka. Para balikan ka. Mabilis ang pagmamaneho ko noon kahit na
sobrang lakas ng ulan. Hindi ko na napansin ang daanan at bumangga ako. Six months
akong comatose at pagising ko. Ikaw agad ang hinanap ko. Pero wala ka, at nalaman
ko na lang sa daddy ko na umalis ka papuntang America at walang iniwan na kahit
anong impormasyon para makausap ka. Napag-alaman ko rin na pinirmahan mo ang
annulment papers na iniwan ko sa'yo. Masakit, kasi akala ko ipaglalaban mo ako.
Pero kasalan ko rin naman. Kasalanan ko kung bakit pareho tayong nasasaktan."
"Kasalanan ko ang lahat." Doon ko hindi napigilan ang emosyon ko. Ang sakit na
nararamdaman ko.
"Pero di ba nangako ka sa akin? Nangako ka? Na kahit iwan kita hindi mo ako
pakakawalan at lalong hindi mo ako iiwan. Nangako ka Levinn."
"Freen! May nagawa ba ako? Sabihin mo. Meron ba? Wala naman di ba? Freen." I
pretend that I didn't hear what he said. I pretend that he is not here. I pretend
that he's not with me.
"Sumagot ka Freen, bakit ka aalis? Bakit mo ibinigay sa akin yung mga papel na
'yon? Sumagot ka naman Freen. Kausapin mo naman ako." Pinagpatuloy ko lang ang pag-
iimpake sa gamit ko. Hindi ko siya pinansin pero patuloy ang pag-bagsak ng luha ko.
"Freen, h'wag naman ganito. Kung may problema naman sabihin mo. Hindi yung mukha
akong tanga Freen. Sumagot ka naman. Nagmamakaawa ako sa'yo. Sumagot ka naman."
Pilit niyang pinapaharap ang sarili ko sa kanya pero nagpupumiglas ako. Buo na ang
desisyon ko. Mas kaylangan ako ng pamilya ko. Alam kong masasaktan siya pero mas
maganda na ang ganito. Kesa bigla na lang ako mawala at iwan siya ng tuluyan.
"Nagmamakaawa ako Freen. Huwag mo naman akong iwan, hindi ko kaya. Hindi ko kaya na
mawala ka Freen." Pilit niya akong pinipigilan pero nagpumiglas lang ako. Iniwas ko
ang tingin ko ng makita ko siyang umiiyak. Ayoko ng ganito. Baka magbago ang
desisyon ko. Ayoko.
"Huwag naman ganito Freen. Pag-usapan natin kung may mali akong ginawa. Huwag mo
naman akong iwan agad." Nagulat ako ng bigla siyang lumuhod at yakapin ang mga
binti ko.
"Levinn, ano ba?! Hindi pa ba malinaw na ayoko na?! T—Tumigil ka na please. Ayoko
na, tama na." I lied. Hindi totoo lahat ng iyon. May rason pero alam kong hindi
siya papayag kung sakali. Alam kong pipigilan niya ako.
"May nagawa ba akong mali? Kasi alam ko sa sarili ko na ginawa ko lahat para maging
perpektong asawa sa'yo. Ibinuhos kong—"
"Yan ang dahilan Levinn! Sawa na ako sa'yo. Sawa na ako na ikaw lagi ang kasama ko.
Sawa na akong mahalin ka. Wala na akong maramdaman sa'yo. M—May nahanap na akong
iba." I lied again. Hindi ko napigilan ang emosyon ko at umiyak ako sa harap niya.
Pero pinanindigan ko ang sinabi ko. Binuhat ko ang mga gamit ko at dali daling
lumabas ng kwarto namin. Hinabol niya ako at pinigilan. Pero nagmatigas ako.
"Freen, 'wag mo ako iwan! Maawa ka naman sa akin. Paano ako? Gagawin ko lahat
Freen. Maawa ka." Sumakay ako sa kotse ko. Biglang bumuhos ang napakalas na ulan.
"Freen, buksan mo 'to. Pag-usapan natin 'to. Nagmamakaawa ako sa'yo Freen.
Nagmamakaawa ako. Huwag mo akong iwan." Kahit basang basa na siya ng ulan, alam
kong umiiyak siya. Alam kong masakit na makita siyang nagmamakaawa at nasasaktan.
"Freen, nagmamakaawa ako sa'yo..." Hindi ko siya pinansin. I started the engine of
the car, and I hit the gas.
"Freen!" Kitang kita ko ang paghabol niya sa akin. Pilit niya akong hinahabol at
alam kong umaasa siya na tumigil ako. Pero alam ko na kapag tumigil ako,
pagsisisihan ko ang lahat.Na mawawalan ng saysay ang lahat. I looked at the side
mirror, patuloy pa rin niya akong hinahabol pero bigla na lang siyang tumigil.
"Freen!"
Sana sa pag-alis ko, hindi ko pagsisihan ang iwan ko siya.

"Alam kong hindi mo kami iiwan Levinn. Alam kong lalaban ka dahil gusto mo pang
makasama ang mga anak mo. Alam kong gusto mo pang maranasan ang maging ama Levinn.
Alam ko." I kissed his forehead and hold his hand.
"F—Freen."
"Levinn?"
"D—Don't cry. I—I love you." Tumulo ulit ang luha ko.
"Mahal din kita." He smiled.
"D—Don't cry okay? I—I'm just always here. I love you so much." Then he slowly
closed his eyes.
Marahan ko siyang hinalikan sa labi pero isang hindi pamilyar na tunog ang bigla
kong narinig.
I looked at the machine and there, I saw a straight line.
****
=================
Epilogue
EPILOGUE
Eight years later.
"This is the last time boys. This is the last time." Pinipigilan ko ang galit ko.
Ayokong magwala sa harap nila, ayokong sigawan sila. Ayokong uminit ang ulo ko at
lalong ayokong makapagbitiw ng salita na hindi nila magugustuhan. Pinipilit kong
pakalmahin ang sarili ko pero dahil galit ang nangingibabaw sa dibdib ko.
"Hindi n'yo alam kung paano n'yo ako pinag-aalala. Six hours! Six hours akong nag-
aalala sa inyo. Six hours akong hanap nang hanap sa inyo at hindi ko man lang alam
kung saang lupalop kayo hahanapin! Hindi n'yo ba naisip na mag-aalala ako? Hindi
n'yo ba naisip na pwede kong ikamatay kung may nangyaring masama sa inyo? At hindi
n'yo ba naisip kung ano ang mararamdaman ko kung sakaling mawala kayo sa akin?
Ginagawa ko ang lahat para sa inyo pero kayo 'tong bulakbol ng bulakbol. Mahal na
mahal ko kayo at sana naman naisip n'yo ang mararamdaman ko sa ginawa n'yo!"
Napahawak ako sa sentido ko at marahang pinisil iyon. Aatakihin talaga ako ng high
blood sa kakulitan ng mga 'to. Tinignan ko ulit sila at tahimik lang silang mga
nakatungo.
"Mom, ang wrinkles nalabas." Aivan said.
"Shut up Aivan! Hindi ko sinabing magsalita ka. Huwag n'yo akong subukan at
malilintikan talaga kayo sa akin!" I said, angrily. Dumapo naman ang mga mata ko sa
kanya at nag-iwas siya ng tingin ng maramdaman niyang tinitignan ko siya ng masama.
"Mom, nagkataon lang naman na empty bat na yung phone ko. Naiwan naman ni Kuya yung
sa kanya kaya hindi mo siya ma-contact." Paliwanag ni Aivan.
"I don't care about your explanations! Kung gusto may paraan, pero wala eh.
Nagbulakbol kayo habang ako alalang-alala sa inyo at sinama niyo pa ang makulit na
batang 'to!" I looked at my son, Francisco. He is seven years old.
"Mommy, we are big boys na kaya! Kuya Axcel told me that I am a big na. He said we
were going to find chika babes mommy! I am very excited na mommy magkaroon ng chika
babes!" Nanlaki ang mata ko sa sinabi ng anak ko. Agad akong napatingin sa kambal
ko at nag-iwas sila ng tingin lalo na si Axcel.
"Axcel." It's my warning tone.
"Mom, we are just having fun. I'm just joking when I told him that." Paliwanag
niya.
"Masisiraan na talaga ako ng bait sa inyo! Hindi ko na alam ang gagawin kong
pagpapatino sa inyo!" Bakit ba kasi hindi man lang ako biniyayaan ng babaeng anak
at tatlong barako ang ibinigay sa akin at makukulit pa!
"Mommy, sorry na. Promise, mag iisleep agad ako." Niyakap naman ako ng bunso ko sa
binti at tumingala sa akin. He gave me a sweet smile. Binuhat ko naman siya.
"Mag study na ako mommy ng mabuti. Huwag ka na magalit." Sabi niya pa sabay kiss sa
akin. Ito ang kahinaan ko, alam nila 'yon. Kapag sabay sabay nila akong pinauulanan
ng halik sa iba't ibang parte ng mukha ko.
"Ang galing talaga ni bunso, well trained." Hindi nakaligtas sa pandinig ko ang
sinabi ni Aivan.
"Anong well trained?" Tanong ko.

"Ah—hehe. Wala mommy." I just narrowed my eyes at him.
"Hindi pa ako tapos. May isa pala akong nakalimutan." Sabi ko. Ibinaba ko ang anak
ko at umupo katabi ng mga kuya niya.
"Sino ang pasimuno ng lahat ng ito." Simple kong tanong. I crossed my arms in my
chest.
Awtomatikong napatingin sila sa iisang lalaki. Their dad.
"Kaya naman pala. Ikaw na naman ang may pasimuno ng lahat 'to." I raised my eyebrow
and I gave him my deadliest glare. Kahit kaylan talaga Montemayor!
"Misis naman—"
"Huwag mo akong matawag tawag na Misis. Hindi uubra sa akin ang mga paandar mo
ngayon Montemayor." Para naman siyang bata na napayuko dahil pinapagalitan ng
mommy niya dahil may ginawang kasalanan.
"Mommy, mag huhunt pa kami ni Papa ng chika babes! Huwag mo siyang pagalitan."
Sumilay naman ang ngiti sa labi ni Levinn sa sinabi ng anak niya.
"At kaylan ka pa naging savior ng mga kuya mo at tatay mo?" Sigurado akong may
kinalaman ang kambal ko at ang magaling nilang ama tungkol dito.
"They taught me to be their savior so they could—" Biglang tinakpan ni Aivan ang
bibig ng kapatid niya kaya hindi nito naituloy ang sasabihin.
"Mommy, it's nothing. Sige na, pagalitan mo na si Papa." Aivan said.
"Hindi ako natutuwa sa inyong apat. Seryoso ako." Sumeryoso naman ang paligid ng
magsalita ulit ako. Hindi naman ako mahigpit sa kanila sa mga bagay bagay. Pero
inaabuso nila ang pagiging maluwag ko na kunukunsinti pa ng ama nila. Hindi ko alam
kung bakit nagkakasundo sila sa lahat ng bagay at pinagkakaisahan nila ako. Ang
hirap, dahil apat na lalaki ang lagi kong kasama at lahat makukulit at hindi
mapagsabihan. Pero nakikinig sila sa akin kapag alam na nilang hindi na ako
natutuwa o galit na ako.
Walong taon na ang nakalipas ng dumating ang pinakamalaking pagsubok sa buhay ko.
Hindi ko alam ang gagawin ko kung sakaling mawala si Levinn sa amin. Akala ko
katapusan na niya, akala ko huli na ang lahat. But God has a plan and that plan is
to save him. He save Levinn, he save him for us. I was really happy that time, I
felt my whole world stopped as the doctor announced that the operation was
successful. I am so happy, because God gave us another chance again. Because I know
that there's always a rainbow after the rain.
And that rainbow is my son. After a months of his operation, I found out that I am
pregnant with our third child. I didn't expect it because I'm already thirty plus
that time. But it was a miracle, I was so happy and he was. Matagal din niyang
pinagtyagaan ang pagbubuntis ko. Nasusungitan ko kasi siya at minsan hindi ko na
siya pinapansin sa sobrang inis ko sa mukha niya. Pero kahit na tinataboy ko siya
noong mga panahon na 'yon, hindi pa rin niya ako iniwan. Siya ang laging nandyan
kapag may morning sickness ako at kapag may kaylangan ako. Hindi niya ako iniwan at
hinding hindi niya kami iiwan.
Maraming nangyari sa nakalipas na taon. Nalaman niya ring CEO ako ng kompanya
namin. Of course nagulat siya, pero inintindi niya ako. Sorry siya ng sorry dahil
sa mga panghuhusga niya noon sa akin. I forgave him because I love him. After a
months of his recovery, naging CEO ulit siya at si Arthur naman ang naging
President ng Montemayor Empire. I am so lucky to have them and to be with them.
"Mommy, sorry na po." Francis said.
"Mom, sorry hindi na mauulit." Aivan said.
"Sorry mom." Axcel said.
"Sorry na misis. Hindi ko na uulitin." And finally, it's Levinn.
"I warned you Levinn, ayoko ng mauulit pa 'to. Dahil baka ako na ang pumatay sa'yo
this time. Naiintindihan n'yo ba ako, boys?" I said.
"Yes." They said in chorused.
"Good. Kayong tatlo, umakyat na kayo sa taas at magpalit ng damit, kakain na tayo
maya maya. At ikaw naman na pasimuno ng lahat ng 'to, maiwan ka." Binuhat ni Axcel
ang kapatid niya at tsaka umakyat silang tatlo. Iisa lang ang kwarto nila dahil mga
lalaki naman sila.
"Sorry na." Malambing na sabi ni Levinn sabay yakap mula sa likuran ko. He placed
his chin to my shoulder.
"Hindi na nga mauulit. Pansinin mo na ako." He tighten his hug.
"Hindi mo ba naisip na mag-aalala ako? Bakit hindi ka man lang tumawag o nag-text
na may gala kayong apat?" Masungit kong sabi sa kanya. Nagtatampo kasi ako.
"Sorry na nga misis, promise sasabihin ko na sa'yo next time."
"Mapapatay talaga kita Montemayor kapag naulit pa 'to. Nakaligtas ka nga sa sakit
mo pero sa akin hinding hindi ka makakaligtas." Banta ko sa kanya.
"Paano mo ako papatayin? Sa sarap ba?" He chuckled.
"Isa. Hindi ako natutuwa."
"Ito naman, ang sungit sungit. Naglalambing lang naman ako." He kiss my shoulder.
"Alam mo bang halos tanungin ko na ang lahat para lang mahanap kung nasaan kayo?
Walang sumasagot sa phone mo, kay Aivan naman nakapatay kay Axcel wala rin. Sino
bang ina ang hindi mag-aalala kapag ganoon?" Seryoso kong sabi sa kanya.
"Hindi na nga mauulit. Huwag ka ng masungit tsaka ako naman kasama nila."
"That's my point! Isa ka rin kasing makulit. Lahat sila ikaw ang pinagmanahan! Kaya
pala sobrang konsumisyon ang dinala mo sa Mommy Selene noon. Hindi ka niya kinaya,
and take note Levinn. Isa ka lang, eh ngayon? Apat kayo Levinn, apat!" I said.
"Kaya 'yan, under mo nga kami eh. Tsaka kasalanan ko ba kung lalaki ang nadali ko?
Gusto ko rin naman ng babae pero lalaki talaga ang ibinigay." Tumawa ulit siya.
"Sana lang talaga, magtino 'yang tatlo na 'yan. Kung hindi, ipapatapon ko kayo sa
rancho." Banta ko sa kanya.
"Misis naman, hindi na namin uulitin. Huwag mo lang kami patapon sa rancho. Promise
magtitino na ako. Hindi na kita lagi kukulitin kapag sexy time natin." He said.
"Promise ka diyan!" I turned myself at him. He puts his arms around my waist and
pressed himself to mine.
"Oo nga. Ito patunay oh." Then he suddenly kissed me. I put my arms around his neck
to deepen the kiss.
"I love you Misis."
"Hindi pa ako tapos sa'yo. Akala mo makakalusot ka sa kasalanan mo?"
"Aww. Papatayin mo pa rin ba ako? Kung sa sarap 'yan, why not? Tara na!" Bigla ko
naman siyang binatukan.
"Misis naman, masakit kaya." Sabi niya sabay himas sa likod ng ulo niya.
"Hindi lang 'yan ang matatanggap mo kung sakaling umulit pa kayo ng mga anak mo!
Ang hirap hirap n'yo na ngang alagaan, ang kukulit n'yo pa. Ikaw pa nga lang na
sobrang kulit hindi ko na kaya, tatlo pa?" He smiled.
"I am always here, I am. Hinding hindi ko kayo iiwan ng mga anak ko. Never."
Naramdaman ko ang pagtutubig ng mga mata ko dahil sa sinabi niya.
"I am always around you and I'll make you see how beautiful life is for you and me,
with our kids. I love you so much Freen. I love you." And tears fell down in my
cheeks.
"I love you too, Montemayor." He kissed me again for one last time.
My Husband Kisses.
THE END
=================
Author's Note
Maraming marami pong salamat sa pagbabasa ng My Husband Kisses. Salamat po sa lahat

ng walang sawang suporta na ibinigay n'yo. Salamat po sa mga messages at votes and
comments na natanggap ko mula sa inyo. Kahit na wala pa akong masyadong kaalaman,
but still tinanggap n'yo ako ako ng buong buo pati na rin ang story ko. Maraming
maraming maraming salamat sa inyo! Especially sa pinsan ko na sa una pa lang
suportado na ako sa pagsusulat. Patawarin niyo rin po sana ako nawa sa mga grammar,
punctuations, errors at kung anu-ano pa na pwede kong ihingi ng tawad sa inyo.
Salamat dahil una sa lahat, binasa niyo at napagtyagaan niyo ang storyang ito.
Maraming-maraming salamat, po! Suportahan n'yo rin po sana ang mga susunod pang
storya ng mga Montemayor. Hanggang sa muli po! Salamat :)
Are you ready to fight your own feelings even though you know you can't? BSS#2 His
Possessive Ways.

1 My Husband's Kisses

Uploaded by

Document Information

Original Title

Copyright

Available Formats

Share this document

Share or Embed Document

Sharing Options

Did you find this document useful?

Is this content inappropriate?

Copyright:

Available Formats

1 My Husband's Kisses

Uploaded by

Copyright:

Available Formats

My Husband's Kisses

Bachelor Stories Series 1: My Husband Kisses

MONTEMAYOR SERIES Copyright © Marco Jose (SiMarcoJoseAko) #BSS1

This is a work of fiction. Names, characters, businesses, places, events and

Do not distribute, publish, transmit, modify, display or create derivative works

Also note that this story is not for publishing.

Started: Feb 2014-May 2014 (COMPLETED)

"Yes sweetheart, being a professional. I'm not including personal issues to my

This story is not for publishing.

This story is not for publishing.

"My husband is not a beast."

"I'm not crying." I agressively wiped my tears.

"Please...stop." I'm begging him to stop.

"That's my ex-wife." Yes. I am her ex-wife and he's definitely my ex-husband. We

"I-I'll go ahead." I said at dali-daling lumabas ng office niya. Pagkalabas ko

"Umakyat ka dito sa taas, now." Sabi ng maawtoridad na boses sa kabilang linya. It

"K-kumakain pa kasi ako." I said.

"Pumasok ka na, kanina ka pa hinahanap ni sir." She smiled at me.

"Sige salamat." Pumasok na ako sa loob. I saw him talking to someone.

Hindi ako nagsalita. Hinintay ko siyang magsalita. He looked at me from head to

"S-sir?" I said to confirm it.

He's a Montemayor too.

This story is not for publishing.

This story is not for publishing.

I deeply sighed. "He's my ex-husband." I finally said it. Siguro naman

Carlos always accompany me in the discussion, he keeps asking me what is my idea

When Levinn finally adjourned the meeting they stood up at nakipagshake-hand sa

"L-Levinn." I said stammering. Pinipigilan ko ang emosyon ko dahil masakit ang

"Did you enjoy their accompany?" He said with full of sarcasm.

"L-Levinn stop.." I failed. I cry again.

"Stop...please." I said. Ramdam na ramdam ko ang mainit na likido na umaagos sa mga

Binawi ko ang braso ko at tumalikod sa kanya. Umiiyak ako habang papalabas ng

"Freen." I heard his voice. Hindi ako lumingon, tama na.

He is not worth of my tears.

This story is not for publishing.

This story is not for publishing.

"Manyak ka 'no?! Lumayas ka nga sa harap ko!"

"Children? Plural? Adik ka?"

"Hoy doon ang klase ko!"

"Kabisado mo schedule ko?"

"Alam mo Freen, kung hindi ka lang pakipot matagal nang tayo."

"So pwede ba kitang ligawan?" He asked.

He's really naughty.

"Ikaw! Napakalandi mong lalaki ka!"

"Long time no see." He said.

"Absent ako eh, nagpahinga." I said.

"Ah. So nakilala mo na sila?"

"Siya." At napatingin nadin ako kay Justin.

"Mr. Smith." I said. Hindi siya nag-angat ng tingin sa akin.

"I'm the Engineer in—"

"Freen, to my office now."

This story is not for publishing.

This story is not for publishing.

Warning: SPG 18+

"Give me a valid reason." Mariing niyang sabi.

"No." Matigas kong sagot sa kanya.

"L--Levinn, please..." Umiiyak at halos nagmamakaawa ko nang sabi sa kanya. Hindi

"Levinn..." I moaned his name

I move, slowly but deep.

"Levinn." Nakaramdam ako ng takot.

"Please," I said in a very low voice.

"I will." Then he entered me.

"Slut, malapit na ako..." Nahihirapan niyang sabi sa akin. Nararamdaman ko rin na