CHRISTIAN N.

ALAIR Grade 10-Xenon

Talambuhay ni Manuel L. Quezon

Si Manuel Luis Quezon ay kilala bilang “Ama ng Wikang Filipino.” Tinagurian ding “Ama
ng Republika ng Pilipinas”, siya ang naging unang Pangulo ng Commonwealth ng
Pilipinas sa ilalim ng pamahalaang Amerikano noong simula ng ika-20 siglo. Bagamat
hindi kinilala ng ibang bansa ang naunang Republica Filipina na siyang pamahalaang
rebolusyunaryo ni Emilio Aguinaldo, si Quezon ay itinuturing ng mga Filipino bilang
ikalawang Pangulo lamang ng bansa, sumunod kay Aguinaldo. Si Quezon ay tinatawag
ding “Ama ng Republika ng Pilipinas” at “Ama ng Kasarinlang Pilipino” dahil sa kanyang
mga ginawa upang isulong ang kasarinlan ng Pilipinas mula sa pamahalaang
Amerikano.

Ang mestiso Espanyol na si Manuel Luis Quezon ay ipinanganak noong ika-19 ng

Agosto, 1877 (bagamat ang kanyang opisyal na kaarawan ay ang ika-19 ng Agosto,
1878) sa Baler, Tayabas (ngayon ay nasa lalawigan na ng Aurora), kina Lucio Quezon,
isang guro mula sa Paco, Manila, na isa ring retiradong sarhento sa sandatahang
kolonyal ng Espanya, at Maria Dolores Molina, isa ring guro sa kanilang bayan.

Tinuruan siya ng isang pribadong guro mula 1883 hanggang 1887; pagkatapos ay
pumasok siya sa San Juan de Letran kung saan siya nagtapos sa sekondarya noong
1889. Namatay ang kanyang ina sa sakit na tuberkulosis noong 1893, bago siya
nagtapos ng summa cum laude sa kursong Bachelor of Arts sa Unibersidad ng Sto.
Tomas (UST) noong 1894. Noong 1898, ang kanyang amang si Lucio at kapatid na si
Pedro ay tinambangan at pinatay ng mga armadong kalalakihan noong pauwi sila ng
Baler galing ng Nueva Ecija, dahil sa kanilang katapatan sa pamahalaang Espanyol.
Nag-aral si Quezon ng abogasya sa UST, ngunit pansamantalang natigil ito nang
sumiklab ang Digmaang Pilipino-Amerikano. Sumanib si Quezon sa kilusang
rebolusyonaryo at nagsilbi bilang aide-de-camp ni Emilio Aguinaldo mula 1899
hanggang sa nabihag si Aguinaldo ng mga Amerikano noong 1901. Pagkatapos ng
digmaan, tinapos niya ang kursong abogasya sa UST at nakakuha siya ng pang-apat
na puwesto sa Bar Exams noong 1903. Nagtrabaho muna siya bilang isang clerk at
surveyor bago naglingkod sa gobyerno bilang fiscal ng Mindoro noong ika-19 ng
Setyembre, 1903, at di kalaunan ay naging fiscal siya ng Tayabas noong Marso 1904.
Sa maikling panahong fiscal siya ng Tayabas, naghain siya ng 25 na kasong estafa
laban kay Frank J. Berry, isang impluwensiyal na abogado at manlilimbag na
Amerikano, bago siya nagbitiw sa tungkulin noong Nobyembre 1904 at pumasok sa
private practice mula 1904 hanggang 1906.
Noong ika-13 ng Hulyo 1906, ibinaba ng Korte Suprema ang hatol sa kasong U.S. vs.
Querijero (G.R. No. L-2626), na nagsasabing noong pinatay ang ama at kapatid ni
Quezon, ang mga salarin ay mga sundalong rebolusyunaryong lumalaban sa Espanya
at ang pagpaslang ay alinsunod sa utos ng nakatataas na opisyal at ginawa para sa
mga layunin ng himagsikan.
Pulitika

Noong 1906, si Quezon ay inihalal bilang konsehal at kalaunan ay bilang Gobernador

ng Tayabas. Noong ika-25 ng Hulyo 1907, nagbitiw siya bilang Gobernador at tumakbo
para sa Philippine Assembly. Mula 1907 hanggang 1909, siya ay naging miyembro ng
Philippine Assembly, at Majority Floor Leader at Chairman ng Appropriations
Committee. Noong 1909, siya ay inihalal ng Lehislatura ng Pilipinas bilang resident
commissioner sa Kongreso ng Estados Unidos.
Bilang resident commissioner, maaaring magsalita at sumali si Quezon sa talakayan,
ngunit wala siyang karapatang bumoto. Gayunpaman, masigasig si Quezon sa
pagsusulong ng kagustuhang lumaya ang Pilipinas. Pagkatapos ng isang talumpati sa
Tammany Hall para sa Fourth of July noong 1911, sinabi ni Quezon sa New York Times
na “Kami ay nagpapasalamat kay Ginoong Taft at sa mga Amerikano para sa kanilang
mga ginawa para sa amin, ngunit ayaw naming maging isang kolonya. Gusto namin ng
kalayaan.”
Bilang sagot sa inilathala ng New York Times na “Philippines the Key to our Success in
the Far East”, sinabi ni Quezon (nailathala sa NY Times noong ika-15 ng Setyembre
1912), “Panahon na para sa mga tumitingin sa Pilipinas bilang isang negosyo, na
lumantad at sabihin ito kapag kanilang sinusulong ang pananatili ng mga isla bilang
sakop ng Amerika, sa halip na tabunan ang kanilang totoong hangarin ng mga dahilang
nakakainsulto sa pambansang dangal ng mga Pilipino. Huwag nilang sabihin na ang
Estados Unidos ay nananatili sa Pilipinas hindi dahil sa gusto nitong magpalawak ng
teritoryo, hindi dahil sa naghahangad itong kumita, kundi upang bigyan ang mga isla ng
isang mabuti at matalinong Pamahalaan, na hindi kayang itatag at panatilihin ng mga
Pilipino ng kusa.”

Noong 1916, iniuwi ni Quezon sa Pilipinas ang Batas Jones, na nangangakong

kikilalanin ang kasarinlan ng mga Pilipino.
Senado

Si Manuel L. Quezon ay inihalal bilang Senador ng Ikalimang Distrito noong 1916 at

naging Pangulo ng Senado hanggang 1935. Umabot ng labinsiyam na taon ang kanyang
pagiging Pangulo ng Senado.

Noong ika-9 ng Disyembre, 1918, naglayag si Quezon patungong Amerika bilang pinuno
ng unang Independence mission sa Kongreso ng Estados Unidos. Dumaan muna siya
ng Hongkong, kung saan pinakasalan niya ang kanyang pinsang-buo na si Aurora
Aragon y Molina noong ika-17 ng Disyembre. Sila ay biniyayaan ng apat na supling, si
Maria Aurora (“Baby”) (1919-1949); Maria Zeneida (“Nini”) (1921-); Luisa Corazon Paz
(“Nenita”) (1923-1923); at Manuel L., Jr. (“Nonong”) (1926-1998).

Ika-10 ng Mayo, 1920, nang unang magtalumpati si Quezon sa harap ng Kongreso ng

Estados Unidos. Kasama sa talumpati niya ang mga katagang “Sa kabila ng lahat, nais
pa rin namin ng kasarinlan”, at “Kung ang nakatakdang kapalaran ng aking bansa ay
ang maging sakop ngunit mayaman, o ang maging malaya ngunit mahirap, walang pag-
aalinlangang pipiliin ko ang huli.”

Noong 1922, kinuwestiyon ni Quezon ang aniya’y “unipersonal leadership” ni

Tagapagsalitang Sergio Osmena, kung ihahambing sa tinatawag na “collective
leadership” na kanya namang itinataguyod. Noong ika-24 ng Pebrero 1922, umalis si
Quezon sa Partido Nacionalista, kung saan kasapi din si Osmena, at ang kanyang sabi:
“Ang partido ay hindi kailanman naging at hindi kailanman magiging ang bayan. Ang
aking katapatan sa aking partido ay natatapos kung saan ang aking katapatan sa aking
bayan nagsisimula.” Nanatili si Quezon bilang Pangulo ng Senado, at si Osmena naman
ay naging Pangulo ng Senado Pro Tempore.

Matapos naihalal si Warren Harding bilang Pangulo ng Estados Unidos noong 1920, si
Francis Burton Harrison ay pinalitan ni Leonard Wood bilang Gobernador-Heneral ng
Pilipinas. Si Gobernador-Heneral Wood ay nagpairal ng mga patakarang sa paningin ng
mga Pilipino ay masyadong marahas. Noong 1923, panahon ng pangangampanya para
sa espesyal na halalan para sa ikaapat na senatorial district (sakop ang Manila at mga
karatig-lalawigan), si Jose P. Laurel, na noo’y Kalihim ng Kagawarang Panloob, ay
nagbitiw sa tungkulin bilang protesta sa aniya’y pangingialam ni Wood sa kanyang
kagawaran. Ang Partido Democrata, na siyang nasa oposisyon, ay nangako namang
makikipagtulungan kay Wood. Tinawag ni Quezon na Americanistas ang Partido
Democrata. Ayon sa kanya, ang isang boto para sa kandidato ng partidong iyon ay isang
botong laban sa kasarinlan ng Pilipinas, at ika pa niya’y: “Mas gugustuhin ko pa ang
isang bayang pinamahalaang parang impiyerno ng mga Pilipino, kaysa sa isang bayang
pinamahalaang parang langit ng mga Amerikano, sapagkat gaano man kasama ang
isang pamahalaang Pilipino ay magagawa nating baguhin.”

Noong 1931, ang Misyong OsRox na pinamunuan nina Sergio Osmena at Manuel Roxas
ay tumungo ng Estados Unidos upang isulong ang hangaring kasarinlan. Iniuwi nila ang
Batas Hare-Hawes-Cutting, na mariin namang tinutulan ni Quezon sa dahilang
naglalaman ito ng kondisyong mananatili pa rin sa Pilipinas ang mga base militar ng
Amerika matapos maipahayag ang kasarinlan. Bagamat ang Batas Hare-Hawes-Cutting
ay naaprubahan na ng Kongreso ng Estados Unidos, ito ay ibinasura naman ng
Lehislatura ng Pilipinas noong Oktubre 1933. Pagdating ng Nobyembre 1933, tumulak
na si Quezon patungong Washington. Iniuwi niya noong 1934 ang Batas Tydings-
McDuffie, na hindi na naglalaman ng kondisyon ukol sa mga base militar ng mga
Amerikano, at ito ay inaprubahan ng Lehislatura ng Pilipinas.

Noong ika-30 ng Hulyo, 1934, pormal na sinimulan ang Constitutional Convention, at

noong ika-14 ng Mayo 1935, pinagtibay na ang Saligang Batas ng 1935.

Pagka-Pangulo

Si Quezon ay tumakbo sa unang halalan sa pagka-Pangulo ng Pilipinas noong

Nobyembre 1935 at nanalo siya laban kay Emilio Aguinaldo (dating Pangulo ng
Rebolusyunaryong Republica Filipina, na dati ay pinagsilbihan niya bilang aide-de-
camp), at Gregorio Aglipay.

Sa kanyang unang termino bilang Pangulo, si Quezon ay nakipagtulungan kay High

Commissioner Paul V. McNutt ng Estados Unidos upang mapadali ang pagpasok sa
Pilipinas ng mga Hudyong tumatakas sa mga rehimeng pasista sa Europa. Isinulong din
ni Quezon ang isang proyekto upang makapanirahan sa Mindanao ang mga takas na
Hudyo.

Mula 1901 hanggang 1935, bagamat isang Pilipino ang palaging nahihirang bilang
Punong Mahistrado, mga Amerikano ang karamihan sa mga miyembro ng Mataas na
Hukuman (Supreme Court). Ang ganap na Pilipinisasyon ng Hukuman ay nakamtan
lamang nang itatag ang Commonwealth ng Pilipinas noong 1935, nang si Quezon,
bilang Presidente, ay mabigyan ng kapangyarihan upang maghirang ng kauna-unahang
Mataas na Hukuman na ang lahat ng miyembro ay Pilipino. Kabilang sa mga unang
itinalaga ni Quezon upang pumalit sa mga Amerikanong mahistrado ay sina Claro M.
Recto at Jose P. Laurel. Ang bilang ng miyembro ng Hukuman ay dinagdagan at
ginawang labing-isa: isang Punong Mahistrado at sampung Katulong na Mahistrado, na
umupo ng en banc o di kaya sa dalawang Sangay na may tiglilimang miyembro.

Noong 1935, ang dating Chief of Staff ng Estados Unidos na si Heneral Douglas
MacArthur, na matagal nang kakilala ni Quezon, ay bumalik sa Pilipinas bilang tagapayo
ng Commonwealth tungkol sa sandatahan. Naatasan si MacArthur upang bumalangkas
ng isang national defense plan at upang itatag at sanayin ang Hukbong Sandatahan ng
Pilipinas. Nang magretiro si MacArthur sa Sandatahan ng Estados Unidos noong 1937,
kaagad na inalok siya ni Quezon ng isang posisyon bilang Field Marshal.

Noong 1936, inilabas ni Quezon ang E.O. No. 23, na naglalaman ng technical
description at detalyadong espisipikasyon ng watawat ng Pilipinas.

Pagdating ng Enero 1937, itinayo ni Quezon ang Surian ng Wikang Pambansa, na

naglalayong lumikha ng isang pangkalahatang pambansang wika para sa mga Pilipino.
Noong Nobyembre 1937, inirekomenda ng Surian na gawing pambansang wika ang
Tagalog, kung kaya noong ika-30 ng Disyembre 1939 ay idineklara ni Quezon na
Tagalog ang magiging pambansang wika ng Pilipinas. Noong Hunyo 1940 naman,
iniutos niyang ituro ang pambansang wika bilang isa sa mga asignatura sa mga
paaralan.

Masigasig na isinusulong ni Quezon ang panlipunang katarungan o social justice, kung

kaya minsan ay kanyang winika: “Ang panlipunang katarungan ay higit na mas
makatutulong kapag ang ginamit na batayan ay ang damdamin at pang-unawa at hindi
ang batas.” Noong 1937, nilagdaan ni Quezon ang kauna-unahang batas para sa
minimum wage sa Pilipinas. Noong taon ding iyon, unang bumoto ang kababaihang
Pilipino sa isang plebisito tungkol sa karapatan ng mga babaeng bumoto o ang tinatawag
na women’s suffrage.

Noong ika-12 ng Oktubre, 1939 naman, nilagdaan ni Quezon ang Batas Commonwealth
502, na lumikha ng isang lungsod sa Diliman, na nasa dakong labas ng Manila. Ang
lungsod na kanyang itinatag at pinagyaman upang maging kabisera ng bansa, kalaunan
ay ipinangalan sa kanya – ang Lungsod ng Quezon.

Ang orihinal na termino ni Quezon na anim na taon bilang Pangulo ay pinahaba sa

pamamagitan ng pag-amiyenda ng Saligang Batas, kung kaya’t nagsilbi pa siya ng
karagdagang dalawang taon bago siya nahalal muli bilang Pangulo noong Nobyembre
1941.

Ikalawang Digmaang Pandaigdig at ang Pamahalaang Desterado

Noong ika-8 ng Disyembre, 1941, bago pa lamang naihalal si Quezon sa kanyang

ikalawang termino bilang Pangulo nang inatake ng bansang Hapon ang Pearl Harbor sa
Hawaii. Kasunod ay ang pag-atake sa iba’t ibang mga base militar ng Estados Unidos
sa Pilipinas. Nang salakayin ng mga Hapones ang Pilipinas, lumikas si Quezon sa
Corregidor, kung saan siya muling nanumpa bilang Pangulo noong ika-30 ng Disyembre,
1941, sa harap ng Malinta Tunnel. Nang sumunod na buwan, napilitan si Quezon na
lumikas ng Corregidor papuntang Visayas lulan ng isang submarino, at mula doon ay sa
papuntang Mindanao. Alinsunod sa imbitasyon ng gobyerno ng Estados Unidos, siya ay
inilikas papuntang Australia at kalaunan sa Estados Unidos, kung saan niya itinayo ang
pamahalaang desterado (government in exile) ng Commonwealth ng Pilipinas, na ang
punong-tanggapan ay nasa Washington, D.C. Doon ay nagsilbi siya bilang miyembro ng
Pacific War Council at isinulat niya ang sariling talambuhay, ang “The Good Fight” o
“Ang Mabuting Pakikipaglaban”, na inilathala noong 1946.

Ika-14 ng Hunyo 1942, sa White House sa Washington D.C., nang lagdaan ni Quezon
ang United Nations Declaration sa ngalan ng Pilipinas. Ito ang kauna-unahang
pagkakataon na ang watawat ng Pilipinas ay itinaas kasama ang watawat ng ibang mga
bansa, at bagamat isa lamang Commonwealth ay kinilala na ng ibang bansa sa pag-
asang makakamtan din nito ang ganap na kasarinlan.
Namatay si Quezon sa sakit na tuberculosis noong ika-1 ng Agosto 1944 sa Saranac
Lake, New York. Una siyang inilibing sa Maine Memorial sa Arlington National Cemetery
sa Washington D.C., pagkatapos ay hinukay muli ang kanyang mga labi at isinakay sa
USS Princeton, at muling inilibing sa Manila North Cemetery noong ika-1 ng Agosto
1946. Kalaunan, ito ay inilipat sa Manuel Quezon Memorial Shrine, sa loob ng bantayog
sa Quezon Memorial Circle sa Lungsod Quezon, noong ika-19 ng Agosto 1979, araw na
sana’y kanyang naging ika-102 kaarawan.

Nakaukit sa kanyang huling himlayan ang mga katagang:

"Statesman and Patriot, | Lover of Freedom, | Advocate of Social Justice, | Beloved of

his People." (Mahusay na tagapamahala at bayani,| Mapagmahal sa kalayaan,|
Tagataguyod ng panlipunang katarungan,| Minamahal ng kanyang bayan.)

Noong ika-23 ng Setyembre 1955, idineklara ni Pangulong Ramon Magsaysay ang ika-
13 hanggang ika-19 ng Agosto kada taon bilang Linggo ng Wika. Ang selebrasyon nito
ay palaging nagtatapos sa kaarawan ni Quezon, ang taong unang nagsulong ng
paglikha ng isang pambansang wika.

Noong ika-15 ng Enero 1997, idineklara naman ni Pangulong Fidel V. Ramos ang buong
buwan ng Agosto bilang Buwan ng Wika.

Ika-28 ng Abril 2005 nang iniutos ni Pangulong Gloria Macapagal-Arroyo na ang mga
labi ng dating Unang Ginang Aurora Aragon Quezon, na tinambangan at pinatay sa daan
patungong Bongabon sa Nueva Ecija noong ika-28 ng Abril 1949, ay hukayin sa dati
nitong pinaglibingan at ilibing muli sa Quezon Memorial katabi ng mga labi ng kanyang
asawang si Pangulong Manuel L. Quezon.