MARCEL ON FREEDOM

 THE AUTHOR STATed that marcel’s conception of freedom is the most philosophically
enduring of all of his theme.
 Ayon sa author na walang pagpapahalaga ang ideya ni marcel tungkol sa Freedom kung
walang pag unawa sa kanyang mga pananaw ukol sa katotohanan or reality at sa
kanyang mga philosophy ukol sa freedom.

 marcel decidedly a sunsystematic thinker. Marcel importantv phuilosopical contribution

were in the theme of participation, creative fidelity exigence at presence.

Pinapahayag ditto na si Marcel ay isang unsystematic thinker dahil sa kanyang mga

philosophy. Ang mga mahalagamg kontribusyon sa philosophy ni marcel ay nasa tema
ng pakikilahok, pagiging matapat sa kanayang pananw at kasipagan at mga katotohanan.
 Ang kanyang pag iisip ukol ditto ay nagsisimula at patulo na tumutukoy base sa kanyang
experience o karanasan.
 Ayon kay marcel ang konsepto ay isang pagtatangka or encounter sa katotohanan.
 Ayon sa author na ang mga konsepto ni marcel ay maaaring kumuha ng lakas mula sa
pannaw o insight at madala na hindi sapat na pagpahayag ng pananaw ukl sa katotohan.
 Ito daw and dahilan kung bait ang mga kongkretong halimbawa ay hindi lamang
demonstrative o hindi sinasadya.
 Ang EXPRESSION daw ay bahagi ng insight ng tao o pananaw ng tao. And insight daw ay
maaring rin dulot ng pagbabago ng expression ng isang tao. Halimbawa; kung may
nalaman ka ng isang bagay or naunawaan mo nag isang bagay parang nagbabago rin ang
iyong mga damdamin o feelings , thought mo o expression mo sa bagay nay un.
 Marcel introduced another of his famous distinctions, that between mystery and
problem, Ayon kay Marcel na pagkakaiba ng Problem at Mystery ay maaring matingnan
sa sentro ng pananaw ng tao.
 He also elaborate the notion of being and having. He tended to divide reality into the
world of mystery and the world of problems (the world of being and the world of
having).
 Ayon kay marcel ang PROblem ay maaring masolusyonan ng bawat tao. Problems of this
sort are objective and universal and can be solved in principle by anyone;

 Kung suriin daw natin ang kahulugan ng “ to have” o “ magkaroron”. Malalaman natin
na maari lamang tayong magkaroon ng mga bagay na nasa labas ng ating sarili o
depende sa kagustuhan natin.
 Ang independyenteng ito mula sa akin ay ipinapasa sa isang tiyak na hindi maiiwasang
kalidad ng bagay na mayroon ako. Hindi ito nakikipag-usap sa akin; ang pagkatao nito ay
hindi may kakayahang pakikilahok o subjectivity. Ito ay autonomous.

Naaalala ni Marcel na naglaro sa Quija board. Magsasagawa siya ng mga katanungan

dito at maghintay para sa isang hindi mahulaan na tugon mula sa board. Sa gitna ng laro
ay sumulpot lamang sa kanya na kahit na ang quija board ay palaging gumawa ng isang
sagot, hindi ito sa proseso. Ito ay hindi intersubjective komunyon. Ito ay Opaque, isang
saradong sistema.

 Ang maaari kong magkaroon ay maaari ring maihahambing, tulad ng kung

isinasaalang-alang ng isang tao ang kanyang buhay na pag-aari. Ang "Aking
Buhay" ay hinuhulaan bilang isang halaga ng pera na dahan-dahang ginugol
ngunit walang pag-aalinlangan. Ang finitude o pagkapagod ay isa sa mga
pangunahing katangian ng mga maaaring magkaroon.

Kami lamang ang nagsasalita kung ano ang maaari nating taglay, ngunit kailan
tayo sasabihin na magkaroon sila?
Nakita namin na mayroon lamang tayong mga bagay na maaari nating
hawakan, gamitin o itapon; lamang ang mga bagay na may kaugnayan sa amin.
At ito ay sa pamamagitan ng ating Katawan.

Ang katawan ay isang limitasyong kaso ng pagkakaroon. Una sa lahat, ang

aking katawan ay hindi maaaring maging tama na maipanganak bilang
natatangi sa akin, sapagkat ako ay isang nilalang na espiritu. Ang kundisyon
para sa pagkakaroon ng di-katawan na aspeto sa akin ay ang aking katawan. Sa
katunayan ang aking punto sa pakikipag-ugnay sa iba pang pagkakaroon ay sa
pamamagitan ng aking katawan. At may mga oras na tulad ng sakit, kapag ako
ang aking katawan. Matapos ang paglalakad ng paglalakad masasabi kong
mabuti na "Ako ay masakit na daliri!" Hindi nag-aalangan si Marcel na sabihin
na "Ako ang aking katawan".

 Sa pagsabing" Ako ang aking katawan "ang isa ay talagang gumagawa ng

negatibong paghatol. Hindi totoo o makabuluhan ang igiit na iba ako sa aking
katawan; higit na tiyak, 'walang kabuluhan na igiit na ako ay isang tiyak na
bagay na nakagapos sa ilang paraan sa isang tiyak na bagay na kung saan o o
 magiging aking katawan; Hindi namin maaaring igiit ang anumang mga
katotohanan tungkol sa ugnayan R sa pagitan ng isang hindi kilalang X at aking
katawan, na nangangahulugang hindi maiisip ang kaugnayan. (Creative
Fidelity, p. 19)

Muli, hindi ito makatwirang magsalita sa ating katawan bilang isang

instrumento at samakatuwid ay pag-aari. Ang pagtanggi na ilagay ang aking
katawan sa kategorya ng pagkakaroon ay tiyak na pagtanggi ng isang
nakatulong relasyon, isang layunin na relasyon sa pagitan ng aking kaluluwa at
ng aking katawan.
Ngayon kung ang aking katawan ay simpleng instrumento, kung kanino ito
itinatapon? Sa pamamagitan ng isang bagay sa katawan. At mayroon kaming
isang walang hanggan regresyon. Ang aking katawan pagkatapos ay isang
limitasyong kaso ng pagkakaroon.

 Gayunpaman, may isang sukat ng katotohanan kung saan hindi natin masasabi
ang pagkakaroon ngunit lamang sa pagiging. Ito ang tunay na pakikilahok,
pagkamatagusin, pagiging bukas sa iba, hindi awtonomiya, pagkamalikhain,
karanasan na may kasangkaran.

Ito ang kategorya ng hindi mapag-konsepto, sapagkat narito ang kakanyahan

ng isang bagay na maging higit na diwa, dahil ang katotohanan ay
matatagpuan lamang sa pakikilahok sa isa pang katotohanan.

Halimbawa, ang isang tao ay hindi maiugnay sa kanyang kalayaan at ang

pagiging dalawahan ay hindi maikakaila sa anumang kaugnay na layunin,
upang kapag sinisiyasat natin ang kanyang kalayaan, hindi siya tumatakbo sa
isang konsepto ngunit isang misteryo kung saan maaari lamang niyang mas
malalim ang kanyang kalayaan at magsikap na mabuhay ito nang mas matindi.

(Ang tao ay) isang pagkatao kung saan ang kakaibang kapangyarihan ay ipinagkaloob
na igiit o tanggihan ang kanyang sarili. Ipinagpapalagay niya ang kanyang sarili sa
ngayon hangga't iginiit niya ang pagiging at buksan ang kanyang sarili dito: o itinanggi
niya ang kanyang sarili sa pamamagitan ng pagtanggi. Ang pagiging at sa gayon ay
isinasara ang sarili sa ito sa dilema na ito ay namamalagi ang pinakadulo ng kanyang
kalayaan. (Pagiging at pagkakaroon, pp.120-121)
Ang tao ay mahalagang isang pagkatao sa isang sitwasyon, na ang kongkreto na
pagkakaroon ay dapat na sa lahat ng paraan na kasangkot sa iba pang mga nilalang.
Sinabi ni Marcel na "kung susuriin natin nang mabuti ang pagiging nasa isang
sitwasyon, hindi natin dapat hahanapin ang isang synthesis bilang isang juncture ng
externality at internality." Ang pakikilahok ay bumubuo sa pagiging tao.

Ang sensasyon ay isang antas ng pakikilahok. Si Marcel ay gumagawa ng isang

mahusay na pagsusuri ng pang-amoy, tinatanggihan ang paliwanag na ang sensasyon
ay isang mensahe na binibigyang kahulugan ng isang tatanggap. i.e.ang pang-unawa,
ngunit ang paghahanap ng pandamdam na ito ay nilikha pareho ng pre-sensible na
kaganapan at ang pakiramdam ng faculty ng tao. Ito ay hindi isang layunin na
kaugnayan sa pagitan ng kaganapan at ang faculty na gumagawa ng pandamdam.

 (Ang tao ay) isang pagkatao kung saan ang kakaibang kapangyarihan ay
ipinagkaloob na igiit o tanggihan ang kanyang sarili. Ipinagpapalagay
niya ang kanyang sarili sa ngayon hangga't iginiit niya ang pagiging at
buksan ang kanyang sarili dito: o itinanggi niya ang kanyang sarili sa
pamamagitan ng pagtanggi. Ang pagiging at sa gayon ay isinasara ang
sarili sa ito sa dilema na ito ay namamalagi ang pinakadulo ng kanyang
kalayaan. (Pagiging at pagkakaroon, pp.120-121)
Ang tao ay mahalagang isang pagkatao sa isang sitwasyon, na ang
kongkreto na pagkakaroon ay dapat na sa lahat ng paraan na kasangkot
sa iba pang mga nilalang.
Sinabi ni Marcel na "kung susuriin natin nang mabuti ang pagiging nasa
isang sitwasyon, hindi natin dapat hahanapin ang isang synthesis bilang
isang juncture ng externality at internality." Ang pakikilahok ay
bumubuo sa pagiging tao.

Ang sensasyon ay isang antas ng pakikilahok. Si Marcel ay gumagawa ng

isang mahusay na pagsusuri ng pang-amoy, tinatanggihan ang
paliwanag na ang sensasyon ay isang mensahe na binibigyang
kahulugan ng isang tatanggap. i.e.ang pang-unawa, ngunit ang
paghahanap ng pandamdam na ito ay nilikha pareho ng pre-sensible na
kaganapan at ang pakiramdam ng faculty ng tao. Ito ay hindi isang
 layunin na kaugnayan sa pagitan ng kaganapan at ang faculty na
gumagawa ng pandamdam.

 Ang pagiging, bilang ganap na ikaw. Ito ay muli sa pagiging bukas, isang
pakikilahok na may isang tiyak na pagkawasak. Ito ay ang karanasan ng
pagiging, na kung ano ang mayroon tayo, kapag hinahangaan natin ang
isang magandang mukha, paglubog ng araw, o isang gawa ng sining;
kapag nagdarasal tayo, kapag nakakaranas tayo ng pagiging bago sa
katotohanan, isang pakiramdam ng paglikha, isang kamalayan ng isang
bagay na pangmatagalan, hindi malulutas, isang tiyak na kalungkutan.

Hindi tinukoy ni Marcel ang pagiging. Inuugnay niya ito sa ating

pangangailangan para dito. Mayroong kakulangan sa panloob na tao na
tinawag niya ang isang kakayahang maging. Nais ng mapanghihinang
tao na mayroong anumang bagay sa labas doon sa katotohanan upang
masiyahan ang kanyang panloob na pananabik.
Ang kakulangan sa tao ay maaaring bigyang kahulugan bilang isang
apela sa transcendence at bilang sagot sa apela na ito ay tinutupad o
ipinagtawad ng tao ang kanyang kalayaan.
Ang pagiging bukas sa transcendence ay isang katotohanan ng isang
pakikilahok. Ngunit ang kalidad ng pagiging malikhain Mahusay na
nadama sa karanasan ng pagiging.

 Ito ay isang tiyak na pagiging bago, isang kasiya-siya, isang pakiramdam

na mabuhay tulad ng kapag ang isang artista ay binigyan ng inspirasyon,
o kapag nakatagpo tayo ng isang tunay na mapagbigay na tao, o kapag
nagbasa tayo bilang isang imple ngunit nagbibigay inspirasyon mula sa
aming kaibigan.
Ang malikhaing damdamin na ito ay talagang ang touchstone ng
pakikipag-isa sa pagiging. At kapag ang kalayaan ay pumayag na
makipag-usap sa pagiging, nagiging malikhaing pakikilahok.

Kapag sinuri natin ang iba't ibang mga aspeto ng pagiging tao kung saan
siya ay mahalagang kalahok, ang buong layunin ay upang ipakita ang
pagkamatagusin ng tao, ang pagtanggi ng anumang awtonomikong pag-
iral para sa kanya. Siya ay isang tao lamang kapag siya ay bukas sa iba.

Sinabi ni Marcel na kapag siya ay karamihan sa kanyang sarili, siya ay

hindi bababa sa awtonomiya. Ang buong kahulugan ng kalayaan ng tao
ay upang kumpirmahin, makisali sa pakikipag-ugnay sa ibang tao, sa
pagiging. Ang kalayaan ng tao na tiningnan sa ganitong paraan ay
nagiging tunay na malikhain ng sarili.