Uri ng mga Tulang Namayani Noong Panahon ng Hapon

1. KARANIWAN o MALAYA

Walang Awa

ni: Jerome Apilla

Wala kang awa,

Nakalupasay na,

Sinasapak mo pa,

Nakahandusay na,

Tinatapakan pa,

Binabayo ng walang habas

Sinisipa palabas!

2. HAIKU

Dalawang Haiku

ni Gonzalo K. Flores

a. Tutubi

Hila mo’y tabak…

Ang bulaklak: nanginig!

Sa paglapit mo.

b. Anyaya

Ulilang damo

Sa tahimik na ilog

Halika, sinta.
3. TANAGA

a. Palay

Palay siyang matino

Nang humingi’y yumuko,

Ngunit muling tumayo;

Nagkabunga ng ginto.

b. Kabibi

Kabibi, ano ka ba?

May perlas, maganda ka;

Kung idiit sa tainga

Nagbubuntunghininga
Mga Tula noong Panahon ng mga Amerikano

Kabayanihan

ni Lope K. Santos

Ang kahulugan mo’y isang paglilingkod

na walang paupa sa hirap at pagod;

minsang sa anyaya, minsang kusang-loob,

pag-ibig sa kapwa ang lagi mong diyos.

Natatalastas mong sa iyong pananim

iba ang aani’t iba ang kakain;

datapwa’t sa iyo’y ligaya na’t aliw

ang magpakasakit nang sa iba dahil.

Pawis, yaman, dunong, lakas, dugo, buhay…

pinupuhunan mo at iniaalay,

kapagka ibig mong sa kaalipinan

ay makatubos ka ng aliping bayan.

Sa tulong mo’y naging maalwan ang dukha,

sa turo mo’y naging mulat ang mulala,

tapang mo’y sa duwag naging halimbawa’t

ang kamatayan mo ay buhay ng madla.

Tikis na nga lamang na ang mga tao’y

mapagwalang-turing sa mga tulong mo;

ang kadalasan pang iganti sa iyo

ay ang pagkalimot, kung di paglililo

 Buhay

ni Amado V. Hernandez

Ang mundo ay lipos

ng kababalaghan,

ang buhay ay ilog na galing kung saan,

malayo ang puno kaysa katapusan.

Ang buhay ay tila

isang paru-paro

na ang hinahanap ay sariwang bango,

sa kabanguhan din laging nalalango.

Munting alitaptap

ang nakakahambing,

ilaw na malamlam ang baon sa dilim,

at tinatanglawan ang sariling libing.

Wari’y saranggolang

pagkatayug-tayog,

ngunit sa bahagyang tantang ay sumubsob

at sa pusalian tuluyang nahulog.

Kawangis ng ulap,

pumantay sa langit,

subalit ang hangin nang biglang umihip,

ulang bumabagsak sa bundok at batis.

Isang bulalakaw
 na tila tala rin,

sa kinalagpaka’y nang aking hanapin,

ay pangit na batong sing-itim ng uling.

Habang nagsisikap

at nag-aadhika,

dahil sa pangarap na ligaya’t tuwa,

lalong sinisiil ng pagdaralita.

Ang bawat maganda’y

dagling nagwawakas,

kaya mamaghapon lamang ang bulaklak,

kaya ang bitui’y iisang magdamag.

Ang buhay ay sadyang

malalim na bugtong,

kung saan ka mula’y ipinagtatanong

at di mo rin alam kung saan paparon.

Dakila ang buhay

na parang bulaklak,

bangong sa maghapo’y nasamyo ng lahat,

at pinaligaya bawat nakalanghap.

 Like The Molave

ni Rafael Zulueta De Costa

Not yet, rizal, not yet. Sleep not in peace:

There are a thousand waters to be spanned;

There are a thousand mountains to be crossed;

There are a thousand crosses to be borne.

Our shoulders are not strong; our sinews are

Grown flaccid with dependence, smug with ease

Under another’s wing. Rest not in peace;

Not yet, Rizal, not yet. The land has need

Of young blood-and, what younger than your own,

Forever spilled in the great name of freedom,

Forever oblate on the altar of

The free? Not you alone, Rizal. O souls

And spirits of the martyred brave, arise!

Arise and scour the land! Shed once again

Your willing blood! Infuse the vibrant red

Into our thin anaemic veins; until

We pick up your Promethean tools and, strong,

Out of the depthless matrix of your of your faith

In us, and on the silent cliffs of freedom,

We carve for all time your marmoreal dream!

Until our people, seeing, are become

 Like the molave, firm, resilent, staunch,

Rising on the hillside, unafraid,

Strong in its own fibre, yes, like the molave!