Alamat ng Ulan

Noong unang panahon sa malayong nayon ay may

naninirahang batang babaeng nagngangalang Luna. Masaya siyang
naninirahan kasama ang kanyang pamilya sa kanilang tanahan. Sila ay
may mabuting kalooban. Si Luna ay nag-iisang anak ng mag-asawang
Ula at An kaya naman napalaki nila ito ng may takot sa Diyos at may
mabutin kalooban.
Isang araw ay nagkaroon ng hindi inaasahang pangyayari sa
magkapamilya. Habang naglalakbay ang ama ni Luna na si Ula na
umuwi sa kanilang bahay ay aksidenteng nabangga ang sinasakyan sa
isang malaking puno, hanggang sa namatay ito. Buhat ng pangyayaring
iyon ay nagulat at nalungkot ang lahat ng taga-baryo. Halos araw-araw
ay bumalot ang katahimikan sa naturang baryo. Nang tumatagal hindi na
nakayanan ni Ann ang kanyang nararamdamang depresyon. Makalipas
ang ilang buwan ay tuluyan na siyang nagkaroon ng sakit. Masaya
naming pinaglilingkuran ni Luna ang kanyang ina habang
pinagpapatuloy ang pagtulong sa mga taong mahihirap. Nang dahil sa
murang edad hindi alam ni Luna kung ano ba ang dapat niyang gawin.
Di nagtagal ay nawalan siya ng pag-asa at tiwala sa Diyos. Araw-araw
na siyang umiiyak at nagwawala sa kanyang silid. Nakalimutan niya
nang tumulong, pati na rin ang sariling ina ay napabayaan na hanggang
sa dumating sa araw na namatay ito dahil nga sa kanyang pagpapabaya.
buhat ng pagkamatay ng kanyang ina ay nakalimutan na niyang alagaan
ang kanyang sarili kaya’t siya’y nagkasakit at unti-unting namatay.
Madalas na bumubuhos ang tubig mula sa kalangitan simula
noong araw na iyon kaya hindi na kailanman nagkaroon ng tagtuyo sa
kanilang nayon. Mula noon hanggang ngayon ay tinawag nang mga tao
ang tubig na nagmumula sa kalangitan na “ULAN” na nanggaling sa
pinaghalong pangalan ng mag-asawang Ula at An.

Pia Mae E. Baldevieso