Professional Documents
Culture Documents
Samuel
Samuel
Nawawala ang prinsesa gabi-gabi ngunit walang makapagsabi kung saan siya
pumupunta. Nagpabalita na ang hari na ang sinumang makapagtuturo kung saan tumitigil ang
anak tuwing hating-gabi ay bibigyan ng kalahati ng kaharian at, kung binata, ay ipakakasal sa
prinsesa. Ngunit, kapag nabigo ang nagprisintang magbabantay, pupugutan siya ng ulo. Marami
ang nagtangkang makipagsapalaran hindi lamang dahil sa kayamanang matatamo kundi dahil sa
napakaganda raw ng prinsesa. Ang lahat ng mga ito ay nabigo. Wala pa ring makapagsabi kung
bakit nawawala ang prinsesa sa hating-gabi. Sa kalagitnaan ng gubat na malapit sa palasyo, may
isang dampang tinitirhan ng isang matandang mangkukulam. Isang araw ay dinalaw ang
matanda ng binatang napamahal sa kanya dahil madalas siyang tulungan nito. Ngayon naman,
ang binata ang humihingi sa kanya ng tulong. “Maganda po talaga ang prinsesa kaya tulungan
po ninyong magtagumpay ako sa kanya.” Binigyan siya ng matanda ng isang balabal na kapag
kanyang isinampay sa mga balikat niya ay hindi siya makikita ninuman. Binindisyunan siya ng
matanda at pinagbilinang magpakaingat bago siya nagpaalam. Nang gabi ring iyon, nasa labas
na nga siya ng silid ng prinsesa at handang magbantay. Biglang nabuksan ang pinto at
tumambad sa kanyang paningin ang napakagandang binibini. May iniabot sa kanyang isang
basong inumin na noong makatalikod ang prinsesa ay kanyang itinapon sa isang masitera ng
halaman. Naluoy agad ang mga dahon ng halaman. Nagkunwaring natutulog, ang binata sanhi
ng tinunggang inumin. Nang maramdaman niyang lumabas sa silid ang prinsesa, isinoot niya
ang mahikang balabal at sinundan niya ito. May dinaraanan palang tagong pintuan ito na
palabas sa palasyo. Sumakay sa isang naghihintay na karwahe ang prinsesa. ‘Di nito alam ay
kasama ang binata dahil hindi niya nakikita ito. Nagtuloy sa isang malayong gubat ang karwahe.
Sa gitna ng mga kahuyan huminto ito at bumaba ang prinsesa. Nakipag-sayaw siya sa mga
gitanong nagkakaipon doon at nagsasaya. Sa likod ng isang puno, tinanggal ng binata ang
kanyang balabal at naglagay ng maskara. Nilapitan niya ang prinsesa at sila’y nagsayaw.
Nagsayaw sila nang nagsayaw hanggang mapagod ang dalaga at halos mabutas ang mga
suwelas ng sapatos. Muling isinoot ng binata ang balabal nang paalis na ang karwahe at sila’y
bumalik sa palasyo. “Masasabi mo ba kung bakit nawawala ang prinsesa sa hating-gabi?”
tanong ng hari nang humarap sa kanya ang binata kinaumagahan. “Opo, Mahal na Hari!
Nakikipagsayaw po siya sa mga gitano sa gubat gabi-gabi. Ito po ang katunayan. Itong halos
warak nang sapatos na kinuha ko sa kanyang pinagtapunan matapos na makasayaw siya.”
Ipinatawag ng hari ang prinsesa at hindi naman ito makatanggi sa amang nagpakita ng
katunayan. Balak pa sana ng prinsesa na umayaw na maging asawa ang binata, ngunit nang
ilagay nito ang maskara, nakilala niya ang kasayaw na kinagiliwan nang nagdaang gabi.
Tumugtog ang banda at masuyong niyaya ng binata na magsayaw sila ng prinsesa na masaya
namang yumakap sa kanya.
Nahulog sa dagat ang gintong singsing ni Prinsesa Taalita kaya't nag-utos ang
amang si Datu Balindo sa mga kawal na hanapin ito. Isang linggong nilangoy ng mga
matipuno at matapat na alagad ng barangay ang lawa ng Bunbon nguni't wala sa isa
man sa kanilang makakita sa singsing. Hindi pa rin nagtugot ang datu dahil ang singsing
daw ay napakahalaga hindi lamang dahil ginto ito kundi dahil makasaysayan ito sa buhay
niya. "Iyang singsing na iyan ay nagpasalin-salin sa kamay ng aking mga ninuno na
pawang mga raha at lakan. Iyan pati ang piping saksi nang pagbuklurin ang puso naming
mag-asawa." "Patawarin ninyo ako, mahal kong ama," luhaang sabi ni Taalita. "Alam ko
po ang kahalagahan niyan. Minamahal ko ang singsing nang higit sa buhay tulad ng
pagmamahal ko sa nasira kong ina, subalit..." "Huwag kang lumuha, anak," sabi ng ama.
"Hayaan mo't makikita pa rin iyan." Sa mga naghahanap ng singsing, isang binata ang di-
naglulubay sa pagsisikap na makita ito. Hiningi niya ang tulong ng langit at di nga
nagtagal ay nakita ang hinahanap. Nalunok pala ito ng isang malaking isda. Ibinalik niya
ito sa prinsesa at sa laki ng utang-na-loob ng mag-ama naging malapit sa kanila ang
binata. Hindi naglaon at naging magkasintahan si Taalita at Mulawin. Pumayag naman
ang ama sa pag-iisang-dibdib nila dahil alam niyang mabait, matapat at mapag-
kakatiwalaan ang lalaki. Masaya ang buhay ng mag-asawa, at nang matanda na ang
raha, si Mulawin na ang namahala sa barangay. Madalas na ang ginagawa nilang
pasyalan ay ang lawa. Namamangka ang mag-asawa at natutuwang minamasdan ang
mga isda at ibang nabubuhay sa dagat. Isang araw, sa pamamangka nila, natanawan ni
Taalita ang isang di-karaniwang bulaklak na nakalutang sa tubig. "Kay ganda ng bulaklak
na iyon. Kukunin ko," at bago napigilan ng asawa ay nakatalon agad sa tubig. Hinintay ni
Mulawin na lumitaw ang asawa nguni't hindi ito pumapaibabaw. Daling tumalon din ang
lalaki para saklolohan ang asawa, ngunit pati siya ay nawalang parang bula. Laking
pagluluksa ng buong barangay sa nangyari sa kanilang mahal na Raha Mulawin at
Prinsesa Taalita. Hindi naglaon, may lumitaw sa, gitna ng lawa, sa kinalinuran ng
magsing-irog, na isang pulo. Iyan ang Bulkan ng Taal, ngalang ibinigay ng amang datu
para laging ipagunita ang nawalang mga anak. Ayon sa mga mangingisda, madalas daw
nilang marinig kapag napapalapit sila sa Bulkan ang masayang awit ng mag-asawang
Mulawin at Taalita, na kahit sa kabilang-buhay ay masaya at nagmamahalan.
Narinig mo na ba ang pangalang Gat Francisco Dagohoy? Marahil ay hindi pa. Si Gat
Francisco Dagohoy ay isa sa mga bayaning hindi lubhang pamilyar sa mga bata. Ang kanyang
kagitingan ay kinikilala lalong-lalo na ng mga taga-Bohol. Si Dagohoy ay tubong Boholano.
Ang pinakamahabang pang-aaklas laban sa mga Kastila ay naganap sa Bohol sa ilalim ng
pamunuan ni Gat Francisco Dagohoy. Ang dahilan ng paglaban ni Francisco Dagohoy sa
kapangyarihan ng mga kastila ay ang kanyang kapatid. Ang kanyang kapatid ay isang
konstable ng pamahalaan ng Kastila. Ang konstable ay tumutupad ng mga tungkulin ng
pulis. Ang konstableng ito ay nakipaghamok sa isang lalaki. Sa kasawiang-palad siya ay
namatay. Tumutol ang pari na basbasan ang bangkay ng kapatid ni Francisco Dagohoy. Di
umano ang konstable ay namatay sa duwelo at hindi pinapayagan ng batas ng simbahan na
basbasan ang bangkay ng sinumang taong namatay sa duwelo. Dahil dito namuno sa isang
pag-aaklas si Francisco Dagohoy. Maraming tao ang sumama sa pag-aaklas na ito. Si
Dagohoy at ang kanyang mga kasama ay nanirahan sa mga bundok at inabangan si Talibon
sa Bohol. Ang mga taong ito ay namatay nang malaya at malayo sa mga kamay ng mga
Kastila. Ang mga tauhan ni Dagohoy ay naging matagumpay sa paglaban sa mga Kastila.
Ipinahayag ni Francisco Dagohoy na malaya ang lalawigan ng Bohol. Ang lalawigan ng Bohol
ay hindi nagbabayad ng buwis sa mga Kastila. Ang katayuang ito ay nagpatuloy sa loob ng
85 taon. Ang pamahalaang Kastila ay nagpumilit na makuha ang lalawigan ng Bohol. Ngunit
matatag at matigas ang mga Boholano sa pagtatanggol ng kanilang kalayaan. Lubhang
nababahala ang mga Kastila sa katapangan at katatagan ng mga Boholano. Kaya't nagpadala
sila ng malaki at malakas na hukbo na magpapasuko sa mga Boholano. Malakas at malaki
ang mga kanyong ginamit ng mga Kastila laban sa mga Boholano. Walang patumanggang
pagsalakay ang ginawa ng mga Kastila. Napilitang tumakas ang mga manghihimagsik sa
bundok. Hindi tumugot ang mga Kastila hanggang hindi nalalansag ang hukbo ni Francisco
Dagohoy. Wala silang laban sa mga armas at mga sandata ng mga dayuhan. Noong ika-31
ng Agosto 1829, napasuko ng mga Kastila ang hukbo ni Francisco Dagohoy. Maraming
manghihimagsik ang namatay sa paglaban sa mga Kastila. Alam nilang nagapi sila ng mga
Kastila ngunit ibinigay nila ang kanilang buong lakas at buhay upang makalaya sa
pagmamalabis ng mga Kastila. Dahil dito si Francisco Dagohoy at ang kanyang mga tauhan
ay kinilala bilang mga bayani ng bansa. Ang buong bansa ay nagpupugay sa mga taong ito
na hindi nangiming magbuwis ng buhay alang-alang sa kalayaan ng bayan.
May isang sapatero na ubod ng hirap at may materyales lang para sa isang
pares na sapatos. Isang gabi ginupit na niya at inihanda ang mga materyales para
gawin sa umaga ang sapatos. Anong laking gulat niya nang magisnan niya
kinaumagahan na yari na ang mga sapatos at kay husay pa ng pagkakagawa!
Madaling naipagbili niya ang sapatos at nakabili siya ng materyales para sa dalawang
pares. Inihanda na uli ang mga gagamitin para sa kinabukasan. Paggising niya sa
umaga nakita uli na yari na ang dalawang pares na sapatos. Naipagbili niyang madali
ang mga sapatos at bumili naman siya uli ng mga gamit para sa apat na pares.
Inihanda niya uli ito sa mesa para magawa sa umaga. Ganoon na naman ang
nangyari, na tila may tumutulong sa kanya sa paggawa ng mga sapatos. Kinalaunan,
sa tulong ng mahiwagang mga sapaterong panggabi, gumaling ang buhay ng
sapatero. "Sino kaya ang mabait na tumutulong sa akin," tanong niya sa asawa. "Sino
nga kaya? Gusto mo, huwag tayong matulog mamaya at tingnan natin kung sino nga
siya?" alok ng babae. Ganoon nga ang ginawa ng mag-asawa kinagabihan. Nagkubli
sila sa likod ng makapal na kurtina para makita kung ano nga ang nangyayari sa gabi.
Nang tumugtog ang alas dose, biglang pumasok sa bintana ang dalawang kalbong
dwende. Tuloy-tuloy ito sa mesa at sinimulan agad ang pagtatrabaho. Pakanta-kanta
pa at pasayaw-sayaw pa na parang tuwang-tuwa sila sa paggawa. Madali nilang
natapos ang mga sapatos at mabilis din silang tumalon sa bintana. "Mga dwende
pala!" sabi ng babae. "Kay babait nila, ano?" "Oo nga. Paano kaya natin sila
pasasalamatan? Ayaw yata nilang magpakita sa tao." "Hayaan mo. Itatahi ko sila ng
mga pantalon at baro at iiwan na lang natin sa mesa sa gabi." Dalawang pares na
maliliit na pantalon at dalawang pang-itaas ang tinahi ng babae para sa mga
matutulunging dwende. Ipinatong nila ito sa mesa kinagabihan at nangubli uli sila sa
likod ng kurtina. Tuwang-tuwa ang maliliit na sapatero nang makita ang mga damit
dahil nahulaan nilang para sa kanila iyon. Isinuot nila ang mga ito at sumayaw-sayaw
sa galak. Pagkatapos nilang magawa ang mga sapatos na handang gawin, mabilis
silang tumalon sa bintana na suot ang mga bagong damit. Buhat noon hindi na
bumalik ang dalawang dwende ngunit nagpatuloy naman ang swerte sa buhay ng
mag-asawa na marunong gumanti sa utang na loob.
9. Ano ang naging reaksyon ng mga maliliit na sapatero nang makita ang mga
damit?
10. Pagkatapos magawa ng mga sapatero ang mga sapataos ano ang kanilang
ginawa?
A.Mabilis silang tumalon sa bintana suot ang damit
D. Wala sa nabanggit