ПРВОТО КОКИЧЕ
Зимата веќе не можеше да остане. Доаѓаше
сонцето и се закануваше дека ќе ја стопи. Затоа ги
прибра парталчињата од заостанатиот снег, го јавна
Северецот и замина во постудените предели.
Но, на една снегулка не и се одеше. Во текот
на зимата таа се спријатели со еден сув лист и со еден
желад, па не сакаше да се раздели. Освен тоа, тие
цела зима и зборуваа многу убави работи за сонцето и
затоа посака да го види тој принц на кого толку многу
му се радуваа и му се восхитуваа листот и желадот.
Кога зимата почна да го собира парталавиот снег, таа
се скри под сувиот лист.
– Излегувај оттука! – и викна зимата. – Ако не
ме послушаш, ќе му наредам на Северецот сосема да
те заледи! – продолжи да се заканува.
Но снегулката не сакаше да излезе. Штотуку
зимата се подготви непослушноста да ја казни со
северецот, сонцето ѕирна низ гранките и ја натера да
бега.
– Колку ли бои има тука? – воодушевено
воздивна снегулката ... – Не жалам што ќе се стопам
сега, кога ја видов оваа убавина...
– Не, нема да умреш! – и се јави сонцето,
благодарно и среќно од пофалбата. – Ти ми се
израдува и затоа ќе те наградам!
Зракот изговори неколку волшебни зборови,
ја допре снегулката и таа се претвори во нежно
цветно ѕвонче.
Оттогаш многу ситни бели цветови на крајот
од секоја зима први го пречекуваат и го позравуваат
сонцето.
Одговори на прашањата:
1. Што раскажува легендата за настанувањето на
кокичето?
2. Што најмногу ти се допадна во расказот?
ПРВОТО КОКИЧЕ
Зимата веќе не можеше да остане. Доаѓаше
сонцето и се закануваше дека ќе ја стопи. Затоа ги
прибра парталчињата од заостанатиот снег, го јавна
Северецот и замина во постудените предели.
Но, на една снегулка не и се одеше. Во текот
на зимата таа се спријатели со еден сув лист и со еден
желад, па не сакаше да се раздели. Освен тоа, тие
цела зима и зборуваа многу убави работи за сонцето и
затоа посака да го види тој принц на кого толку многу
му се радуваа и му се восхитуваа листот и желадот.
Кога зимата почна да го собира парталавиот снег, таа
се скри под сувиот лист.
– Излегувај оттука! – и викна зимата. – Ако не
ме послушаш, ќе му наредам на Северецот сосема да
те заледи! – продолжи да се заканува.
Но снегулката не сакаше да излезе. Штотуку
зимата се подготви непослушноста да ја казни со
северецот, сонцето ѕирна низ гранките и ја натера да
бега.
– Колку ли бои има тука? – воодушевено
воздивна снегулката ... – Не жалам што ќе се стопам
сега, кога ја видов оваа убавина...
– Не, нема да умреш! – и се јави сонцето,
благодарно и среќно од пофалбата. – Ти ми се
израдува и затоа ќе те наградам!
Зракот изговори неколку волшебни зборови,
ја допре снегулката и таа се претвори во нежно
цветно ѕвонче.
Оттогаш многу ситни бели цветови на крајот
од секоја зима први го пречекуваат и го позравуваат
сонцето.
Одговори на прашањата:
1. Што раскажува легендата за настанувањето на
кокичето?
2. Што најмногу ти се допадна во расказот?