Ky ishte një qytet i cuditshëm,që dukej sikur kishte dale në luginë papritur një natë dimri

si një qënie parahistorike dhe,duke u kacavjerrë me mundime të mëdha,i ishte qepur faqes së
malit.Gjithcka në këtë qytet ishte e vjetër dhe e gurtë,duke nisur nga rrugët dhe krojet e gjer
te pullazet e shtëpive të tij të mëdha,shekullore,që ishin të mbuluara me pllaka guri ngjyrë
hiri,të ngjashme me ca luspa gjigante.Ishte e vështirë të besoje se nën ato koraca të forta
gjellonte dhe përtërihej mishi i butë i jetës.

Çdo udhëtari që e shikonte për herë të parë, qyteti i zgjonte dëshirën për të bërë një
krahasim, por aty për aty, pasi udhëtari binte në grackë, qyteti e flakte krahasimin, sepse ky
ishte një qytet që nuk ngjasonte me asgjë. Ai nuk i mbante gjatë krahasimet, ashtu siç nuk
mbante gjatë shirat, breshrin, ylberet dhe flamurët e shumëngjyrshëm të huaj, që iknin siç
vinin mbi çatitë e tij,mbi pirgjet e tij, aq të përkohshëm e të mosqenë sa ç’ishte i përjetshëm e
i rrokshëm ai.

This was a strange city,that seemed to have been cast up in the valley unexpectedly one
winter’s night like some sort of prehistoric creture and,crawling in with great suffering,was
sewn to the mountainside. Everything in this city was old and made of stone, from the streets
and springs to the roofs of his large century-old houses covered with grey stone layers that
looked like gigantic scales. It was hard to believe that under those strong shields the soft flesh
of life survived and reproduced.

The city tempted every traveller seeing it for the first time to compare it to something, but
soon they all found that impossible, for the city rejected all comparisons. In fact, it didn’t
look like anything at all. He would no longer hold comparison than it would allow rain, hail,
rainbows, or multicoloured foreign flags to remain for long on its rooftops, for they were as
temporary and unreal as the city was eternal and anchored in a solid matter.