အေတြးပင္လယ္ျပာ စာၾကည့္တုိက္ ဒစ္ဂ်စ္တယ္ပံုႏွိပ္မွတ္တမ္း

ဝတၳဳအမည္ႏွင့္ စာေရးသူ
သမီးဆုိး (နန္းလံုးႀကဳိင္)

ပထမအႀကိမ္ ebook ထုတ္ေဝျခင္း

ဧၿပီလ၊ ၁၈၊ ၂၀၁၇

pdf ျပဳစုသူ
darkstone@atwaypinlel.com

အမ်ဳိးအစား
ဝတၳဳတုိ
သမီးဆိုး

နန္းလံုးႀကိဳင္


LABEL: Action, Adventure, Big Ass, Rape.

ေတာင္းဆိုး ပုလံုးဆိုးကိုသာ ပစ္ၾက႐ိုးထံုးစံ ရွိေပမယ့္ အလိုလိုက္ခံထားလို႔ အကဲပါေနတဲ့ ဆိုးသြမ္းေနတဲ့ ေကာင္ေလး။

သားဆိုး သမီးဆိုးေတြကိုေတာ့ မိဘေတြက မပစ္ရက္ မပစ္ႏိုင္ၾကဘူး
ဆိုတဲ့ စကား အတိုင္းပါပဲ။
ဦးဘေဖေသာ္သည္ သမီး အိမ့္ဇာေသာ္ ဘယ္ေလာက္
ဆိုးဆိုး လမ္းမွားကေန လမ္းမွန္ကို ျပန္ေရာက္ဖို႔ကို စိတ္ရွည္ရွည္နဲ႔
သည္းခံ ေစာင့္ဆိုင္းၿပီး ႀကိဳးစားေနတဲ့ အေဖ တစ္ေယာက္ပါ။
အပ်ိဳျဖစ္ခါစ ဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္ အရြယ္ထဲ အေဖ့စကားကို
နားမေထာင္ပဲ ထင္ရာစိုင္းခဲ့တဲ့ အိမ့္ဇာေသာ္သည္ အခု အသက္
ႏွစ္ဆယ္ တင္းတင္း ျပည့္တဲ့အထိ တည္ၿငိမ္ေအးခ်မ္းတဲ့ ဘဝကို
မရရွိႏိုင္ေသး။
အလုပ္သမားေလးေတြ ကားေဆးေနတာကို လွမ္းၾကည့္
ေနရင္း ဦးဘေဖေသာ္သည္ သမီးဆိုးေလး အခုအခ်ိန္မွာ ဘယ္ဆီမ်ား
ေရာက္ေနမလဲ လို႔ ေတြးေတာေနတယ္။
သမီး... ရယ္... ေဖေဖ အရမ္း စိတ္ပူတာပဲ... သမီး အသက္
မွ ရွင္ေေနေသးရဲ႕လား... ေဖေဖ့ဆီ ျပန္လာပါကြာ... လို႔ စိတ္ထဲမွာ
ေျပာေနမိတယ္။
ဗဟိုလမ္းမႀကီး ေပၚက “ေသာ္... ကားေရေဆးဆီထိုး”
လုပ္ငန္းႀကီးကို ပိုင္ဆိုင္ လုပ္ကိုင္ေနတဲ့ ဦးဘေဖေသာ္သည္ သမီးေလး
ငါးႏွစ္အရြယ္ ကတည္းက ဇနီးျဖစ္သူ ဆံုးပါးသြားခဲ့တယ္။ သမီးကို
ခ်စ္လြန္းလို႔ အလိုလိုက္ခဲ့ရာက သမီးသည္ အသက္ ဆယ့္သံုးႏွစ္
အရြယ္ေလာက္ ေရာက္လာတဲ့ အခ်ိန္ကစၿပီး သူ႔စကားကို နားမေထာင္
ေတာ့ပဲ လုပ္ခ်င္တာေတြကို လုပ္ေတာ့တာပဲ။
ဦးဘေဖေသာ္သည္ ေဒါသျပတတ္သူတစ္ေယာက္ မဟုတ္။
ေအာ္ဟစ္တတ္သူလည္း မဟုတ္။ သမီးကို အက်ိဳးနဲ႔အေၾကာင္းနဲ႔
ရွင္းေျပာျပ သင္ေပးခ်င္တဲ့ လူတစ္ေယာက္။ ဒါေပမယ့္ သူ႔သမီးက
ေအးေအးေဆးေဆး သင္ျပေျပာျပ ဆံုးမလို႔ မရ။ ျပန္မေျပာ နားလည္း
မေထာင္။ လုပ္ခ်င္ရာကို လုပ္တယ္။ ဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္တည္းက
ရည္းစား စထားသလို စီးကရက္လည္း စေသာက္တယ္။ အေဖ့
စကားကို နားမေထာင္႐ံုမက ေက်ာင္းက ဆရာ... ဆရာမ...
ေက်ာင္းအုပ္ဆရာမႀကီးတို႔ရဲ႕ စကားကိုလည္း နားမေထာင္ခဲ့။
ပထမဆံုး ထားတဲ့ ရည္းစားက ထင္ေက်ာ္ထိုက္ ဆိုတဲ့
စစ္တပ္က ဗိုလ္မွဴးတစ္ေယာက္ရဲ႕ သား။ သမီးလိုပဲ ဆိုးေပေတေနတဲ့
ေနာက္ပိုင္းက်ေတာ့ ထားလိုက္တဲ့ရည္းစားက မေရမတြက္
ႏိုင္ေတာ့။ သမီးဆိုးရဲ႕ နာမည္ကေတာ့ ဘာပ်က္သလဲ မေမးနဲ႔။ ဦးဘေဖ
ေသာ္လည္း မိတ္ေဆြ ေဆြမ်ိဳးေတြၾကားထဲ အေတာ့္ကို အေျပာအဆို
ခံရတယ္။ ကဲ့ရဲ႕ အျပစ္တင္တာလည္း ခံရတယ္။
ထင္ေက်ာ္ထိုက္နဲ႔တုန္းက သမီးက တအား ငယ္ေသးၿပီး
ကိုယ္ဝန္ေတြ ဘာေတြ ရွိသြားမွာ စိုးလို႔ ဦးဘေဖေသာ္ အရမ္း စိတ္ေတြ
ပူခဲ့တယ္။ သမီးကို တားခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ သမီးက နားမေထာင္ပါဘူး။
ေကာင္ေလးရဲ႕ကားေပၚမွာ တစ္ခ်ိန္လံုး ပါပါသြားတယ္။
မိတ္ေဆြေတြ ေဆြမ်ိဳးေတြက ဦးဘေဖေသာ္ကို ဖုန္းဆက္
ေျပာၾက လာလည္း ေျပာၾကတယ္။
ေခ်ာ့ေျပာလည္း မရ ေျခာက္ေျပာလည္း မရ... အိမ့္ဇာေသာ္
က လုပ္ခ်င္တာ လုပ္ေနတာပဲ။ ေကာင္ေလးက သူ႔အေဖကားကို
ေမာင္းတာ ဘာျမန္သလဲ မေမးနဲ႔။ ယဥ္ထိန္းရဲေတြ တားလည္း
ရပ္မေပးဘူး။ တစ္ခါမွာ အေနာက္က ေမာ္ေတာ္ဆုိင္ကယ္နဲ႔ လိုက္ၿပီး
ဖမ္းေတာ့လည္း သူ႔အေဖရဲ႕ နာမည္နဲ႔ဂုဏ္ပုဒ္ကို မေခ်မငံနဲ႔ မေလး
မစားနဲ႔ ေျပာလို႔ အေတာ္ေလး ေျဖရွင္းၾကရတယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာ
ကိုယ့္သမီး အိမ့္ဇာေသာ္က ေကာင္ေလးရဲ႕ ကားေပၚမွာ။
တစ္ေန႔မွာ ဒီေကာင္ေလးက တျခား လူႀကီးသားေတြနဲ႔
ကားၿပိဳင္ေမာင္းရင္း အက္ဆီးဒင့္ အႀကီးစားႀကီး ျဖစ္တယ္။ ကားေမွာက္
တယ္။ ေကာင္ေလးက ငယ္ငယ္က သူ႔အေဖ စစ္သံမွဴးတာဝန္နဲ႔
ႏိုင္ငံျခားတိုင္းျပည္ေတြ ေနရေတာ့သူ႔မွာ အေတြ႕အႀကံဳ အျမင္ေတြ
ရွိခဲ့ေတာ့ ကားေမာင္းရင္ ေမာင္းသူေရာ စီးသူေရာ ထိုင္ခံုခါးပတ္ကို
ပတ္ရမယ္ဆိုတာ သိတယ္။ ပတ္တယ္။ အိမ့္ဇာေသာ္နဲ႔ ကားေမာင္းရင္
သူေရာ အိမ့္ဇာေသာ္ေရာ ခါးပတ္ ပတ္ၾကတယ္။ အဲဒီအက်င့္ေၾကာင့္
ကားေမွာက္ေတာ့ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ အသက္မေသၾကဘူး။ ေနာက္
ခန္းမွာထိုင္တဲ့ တာတူးဆိုတဲ့ ေကာင္ေလးရဲ႕ ငယ္သူငယ္ခ်င္းကေတာ့
ခါးပတ္မပတ္လို႔ ကားေနာက္မွန္ကို ေဖါက္ၿပီး လြင့္ထြက္ၿပီး ပြဲခ်င္းၿပီး
သြားတယ္။ ေကာင္ေလးလည္း ဒါဏ္ရာ ရသြားတယ္။ ဒီအျဖစ္အပ်က္
ၿပီးတဲ့ေနာက္ ေကာင္ေလးရဲ႕ အေဖက ေကာင္ေလးကို ႏို္င္ငံျခားမွာ
စာသင္ဖို႔ ဆိုၿပီး လႊတ္လိုက္တယ္။
သမီးအိမ့္ဇာေသာ္လည္း အသည္းကြဲၿပီး က်န္ခဲ့တာေပါ့။
 4 အေတြးပင္လယ္ျပာ ဝတၳဳတုိ
အေဖ ဦးဘေဖေသာ္လည္း သမီး စိတ္သက္သာရာရေစဖို႔ အမ်ိဳးမ်ိဳး
ဖန္တီး လုပ္ကိုင္ေပးခဲ့ေပမယ့္ သမီးက သမီးဆိုး။ ေအးေအး မေနႏိုင္
ဘူး။ ရည္းစား ထပ္ရတယ္။
ဒီတစ္ခါ ရည္းစားက ဦးဘေဖေသာ္အတြက္ ရတက္မေအးရ
ျပန္တဲ့ တစ္ေယာက္။ အိမ့္ဇာေသာ္က လုပ္လိုက္ရင္ အရာရာနဲ႔
အေၾကာင္းေၾကာင္းပဲ။ ဒီတစ္ခါ ျဖစ္တဲ့ေကာင္က ခ်ာတိတ္ မဟုတ္ဘူး။
သူ႔ထက္ အသက္အမ်ားႀကီးႀကီးတဲ့ လူႀကီးတစ္ေယာက္နဲ႔ ျဖစ္တာ။
သည္လူက မိန္းမနဲ႔ ကြဲေနတဲ့ သေဘၤာသား။
ဦးဘေဖေသာ္လည္း တစ္ရွက္ကြဲၿပီး မၾကာခင္ ေနာက္တစ္
ရွက္ ထပ္ကြဲရျပန္တယ္။
မိတ္ေဆြေတြ ေဆြမ်ိဳးေတြက လာေျပာၾက သတိေပးၾက
အႀကံေတြ ေပးၾကျပန္တယ္။ သားသမီးကို ဘယ္လိုေမြးရမလဲ ဆိုတာ
သင္ေပးခ်င္ၾကတာ။ သင္သူေတြက သားသမီးေတာင္ မရွိၾကဘူး။
စာေတြ ဖတ္ၿပီး ၾကားဖူးဖတ္ဖူးတာေတြနဲ႔ ဆရာလာလုပ္ၾကတာေလ။
အိမ့္ဇာေသာ္ကေတာ့ အေဖေျပာလည္း မရ။ ေဒါသထြက္
လည္း ဂ႐ုမစိုက္။ သည္လူနဲ႔ တတြဲတြဲ။ တစ္ေန႔ ညဘက္ပါ အိမ္ျပန္မလာ
လို႔ ဦးဘေဖေသာ္လည္း ငါ့သမီးေလးေတာ့ အပ်ိဳမဟုတ္ေတာ့ပါဘူး
ဆိုၿပီး ယူႀကံဳးမရျဖစ္ စိတ္ထိခိုက္ခဲ့ရတယ္။ အိမ့္ဇာေသာ္က သေဘၤာ
သားႀကီးနဲ႔ သြား အိပ္လိုက္တာ။
ဒါနဲ႔တင္ ရပ္သြားသလား ဆိုေတာ့ မရပ္ဘူး။ သေဘၤာသား
ႀကီးလည္း သေဘၤာျပန္တက္သြားေရာ အိမ့္ဇာေသာ္လည္း တစ္
ေယာက္တည္းမ်ား ပ်င္းေနလို႔ မေနတတ္ဘူးလား မသိဘူး။ ေနာက္
အသစ္တစ္ေယာက္နဲ႔ တြဲျပန္ေရာ။ ဒီတစ္ခါက သူ႔ထက္ ႏွစ္ႏွစ္
ေလာက္ပဲ ႀကီးတဲ့ ေကာင္ေလး။ ဒါေပမယ့္ ဆင္းရဲသား ရပ္ကြက္ထဲ
ေရလွည္းတြန္းစားရတဲ့ အေျခအေနမဲ့ေလးနဲ႔ တြဲတာ။ ေကာင္ေလးက
ဆင္းရဲသားေလး ဆိုေပမယ့္ သနားကမားေလးေပါ့။ ေခတ္လူငယ္ပံုစံ
ဆံပင္ရွည္ရွည္ ပိန္ေညာင္ေညာင္ ခါးကိုင္းကိုင္းနဲ႔ ေဆးပဲပံု။
ဦးဘေဖေသာ္လည္း သမီး အိမ္ျပန္မလာလို႔ စိတ္ဆင္းရဲ
ေပမယ့္ အရင္ သေဘၤာသားႀကီးနဲ႔တုန္းကတည္းက ႀကံဳဖူးခဲ့ၿပီမို႔ အသစ္
အဆန္း မဟုတ္ေတာ့တာေၾကာင့္ နည္းနည္းေတာ့ အပူေလ်ာ့သြား
တယ္။ တစ္ရက္က ႏွစ္ရက္ ျပန္မလာေတာ့လို႔ သမီး ဘယ္ေရာက္ေန
သလဲ လိုက္စံုစမ္းေတာ့ လွည္းတန္း ရပ္ကြက္ထဲက လမ္းေလးတစ္လမ္း
ထဲမွာ ရွိေနတယ္လို႔ တူဝမ္းကြဲတစ္ေယာက္က ေျပာလို႔ လိုက္သြားၾကည့္
လိုက္တယ္။
ေကာင္ေလးနဲ႔ အတူတူေနေနၿပီ။ နံေစာ္ညစ္ပတ္ေနတဲ့
အခန္းက်ဥ္းေလးမွာ ဘာအိပ္ရာအခင္းအက်င္းမွ မရွိ။ ေစာင္ေတာင္
မရွိဘဲ ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္ေနတယ္။
ဦးဘေဖေသာ္လည္း သမီးေလး ဆင္းရဲဒုကၡေရာက္ေနတာ
ကို မၾကည့္ရက္လို႔ လိုတာေလးေတြ ဝယ္ေပးခဲ့တယ္။ ျပန္လာခ်င္ရင္
လည္း အခ်ိန္မေရြး ျပန္လာဖို႔ ေျပာခဲ့တယ္။ သမီးတစ္ေယာက္တည္းပဲ
လာလို႔ရမယ္ ဆိုတာမ်ိဳးလည္း မေျပာခဲ့ပါဘူး။
တကယ္ေတာ့ ျပည့္ျပည့္စံုစံု တစ္သက္လံုး ေနလာခဲ့တဲ့
အိမ့္ဇာေသာ္က အဲလို ၾကာရွည္ မေနႏိုင္ပါဘူး။ ေကာင္ေလးကို ထားခဲ့
ၿပီး အေဖ့အိမ္ကို ျပန္ေရာက္လာတယ္။
ေတာ္ေတာ္ေလး ေျခၿငိမ္သြားတယ္။ သင္တန္းေတြ
တက္ခ်င္တယ္ ဆိုလို႔ သူ႔စိတ္ႀကိဳက္ အကုန္ တက္ခိုင္းတယ္။
ဒါလည္း ခဏပါ။
မိန္းမရွိတဲ့ စာေရးဆရာလိုလို ဒါ႐ုိ္က္တာလိုလို လူတစ္
ေယာက္နဲ႔ ထပ္ၿငိျပန္တယ္။ ဦးဘေဖေသာ္လည္း သမီးကို ဘာမွ ဆံုးမ
လို႔လည္း မရတာေၾကာင့္ စိတ္ပ်က္မိတယ္။ ဘာမွ မေျပာလိုေတာ့ဘူး။
ဒါေပမယ့္ ဉာဏ္ေကာင္း ထက္ျမက္တာေလးေၾကာင့္
အိမ့္ဇာေသာ္ ဆယ္တန္းေတာ့ ေအာင္သြားၿပီး တကၠသိုလ္ကို ေရာက္
သြားတယ္။ အဲဒီမွာ ေနာက္ထပ္ ရည္းစားတစ္ေယာက္ ထပ္ရျပန္ေရာ။
ဒီတစ္ခါေတာ့ အိမ့္ဇာေသာ္က ဆင္းရဲသားနဲ႔ျဖစ္လို႔ ရတဲ့ ရလဒ္ကို
သိသြားေလသလား မသိဘူး။ ခ်မ္းသာတဲ့ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္နဲ႔
ျဖစ္ျပန္တယ္။ ဒီေကာင္ေလးရဲ႕ မိဘေတြက အဲဒီေခတ္ရဲ႕ ေမွာင္ခို
ကုန္ကူးသမား အႀကီးစားေတြ (စမတ္ဂလာ) ေတြ လို႔ ေျပာရမယ့္
လူလည္ေတြ။ ကားမ်ိဳးစံု ထည္လဲစီးႏိုင္တဲ့ ေတာ္႐ံု အစိုးရအရာရွိ
လူတန္းစားေတြကို ေငြနဲ႔ေပါက္ အိတ္ထဲထည့္ထားႏိုင္တဲ့ လူေတြေပါ့။
အိမ့္ဇာေသာ္ကို ဖူးဖူးမႈတ္ ထားႏိုင္တဲ့ေကာင္ဆိုေတာ့ အိမ့္ဇာေသာ္
သူနဲ႔ တတြဲတြဲ။
သည္ေကာင္ေလးရဲ႕ နာမည္က ေဂ်ာ္ဂ်ီဝင္းႏိုင္။
ဦးဘေဖေသာ္ရဲ႕ ေရေဆးဆီထိုး ကို အၿမဲ ကားေတြ
လာေဆးေနက်။ ဒီေကာင္ေလးက ကားအသစ္ေတြ အေကာင္းစားေတြ
ထည္လစ
ဲ ီးၿပီး လာေဆးေနက်မိ႔ု ဦးဘေဖေသာ္ မ်က္မန
ွ ္းတန္းမိေနတယ္။
ကားေဆးေနတဲ့ အခ်ိန္မွာထိုင္ေစာင့္ရင္း ဦးဘေဖေသာ္ ဖြင့္ထားတဲ့
လဖက္ရည္ဆိုင္ေလးမွာ သူငယ္ခ်င္းအေပါင္းအသင္းေတြနဲ႔ စားစရာ
ေတြ မွာစားတဲ့ေနရာမွာ ေငြကို ေပါေပါမ်ားမ်ား သံုးတာကိုလည္း သတိ
ထားမိခဲ့တယ္ေလ။
ေငြအရွိန္နဲ႔ ေမာက္မာ ႐ုိင္းစိုင္းတဲ့ အမူအရာေတြ...
လူတကာကို ေစာ္ကားေမာ္ကား လုပ္ခ်င္တဲ့ ပံုစံေတြကို ေတြ႕ရတယ္။
ကိုိယ့္သမီးက သည္အေကာင္နဲ႔မွ သြား ႀကိဳက္ရျပန္တယ္။
ဦးဘေဖေသာ္လည္း မႀကိဳက္ေပမယ့္ ဘာတတ္ႏိုင္မလဲ။
=====================
“အိမ့္... အိမ့္... ထ... ထေတာ့... ကိုးနာရီ ထိုးေတာ့မယ္...”
သဲပံု႔လာႏႈိးလို႔ အိမ့္ဇာေသာ္ မ်က္လံုးအစံုကို ႀကိဳးစားၿပီး
ဖြင့္လိုက္တယ္။
ညက အေလလိုက္တာ မ်ားသြားလို႔ အိပ္ေရးက မဝဘူး။
ထထိုင္ၿပီး အေၾကာဆန္႔လိုက္ရင္း အလွျပင္ေနတဲ့ သဲပံု႔ကို
“ငါ မလိုက္လို႔ မရဘူးလား... သဲပံု႔...” လို႔ ေမးလိုက္တယ္။ သဲပံု႔က
“အပ်င္းမႀကီးနဲ႔ အိမ့္... နည္းနည္းပါးပါးေတာ့ သဲပံု႔ကို လိုက္ကူဦးမွေပါ့...”
လို႔ မ်က္ေစာင္းေလး ထိုးၿပီး ေျပာလိုက္တယ္။
ဝါးခနဲသမ္းရင္း အိမ့္ဇာေသာ္ ခုတင္ေပၚက ထလိုက္တယ္။
သဲပံု႔ကို သူ မွီခိုစားေနတာ ၾကာၿပီ။ သဲပံု႔အိမ္မွာပဲ ကပ္ေနေန
တာ ေတာ္ေတာ္ၾကာၿပီ။ သူေျပာသလို သူ႔အလုပ္ေတြမွာ ဝိုင္းကူ
သင့္တာကေတာ့ အမွန္ေပါ့။ အိမ့္ဇာေသာ္ကို ေဂ်ာ္ဂ်ီဝင္းသိန္း က
လာေနလို႔ ေျပာေပမယ့္ အဲလိုႀကီး သူနဲ႔ မေနခ်င္ဘူး။ သဲပံု႔အိမ္မွာပဲ
ေနတယ္။
ေရခ်ိဳးခန္းထဲကို ဝင္ခဲ့ၿပီး အိမ့္ဇာေသာ္ ကိုယ္ေပၚက
တီရွပ္ေလးနဲ႔ ပင္တီႏြမ္းေလးကို ခြ်တ္ပစ္လိုက္တယ္။
သြားတိုက္ရင္း ေရပန္းကို ဖြင့္တယ္။
သဲပံု႔က လတ္တေလာ အိမ့္ဇာေသာ္ရဲ႕ ေက်းဇူးရွင္။
သဲပံု႔က မိဘေတြ မရွိၾကေတာ့ဘူး။ သူ႔ေမာင္ေလး မ်ိဳးႀကီးနဲ႔
ေနတယ္။ လြတ္လပ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ အိမ့္ဇာေသာ္ သူနဲ႔လာေနေနတာ။
တခုပဲ။ မ်ိဳးႀကီးကို နည္းနည္း သတိထားရတယ္။ သူက ႏွာဘူးေလး။
ဒီခ်ာတိတ္က အိမ့္ဇာေသာ္ကို ႐ူးသလိုေပါသလိုနဲ႔ ကိုင္ခ်င္ ပြတ္ခ်င္

တယ္။ ရရင္ တက္ျဖဳတ္မယ့္ ငတိေလး။
သဲပံု႔က မိဘေတြရဲ႕ လုပ္ေနတဲ့အလုပ္ကို ဆက္လုပ္ေန
တယ္။ ပန္းဆိုင္ အလုပ္။ ပန္းေအာ္ဒါေတြကို ကပ္စတန္မာေတြ ဆီ
အိမ္တိုင္ရာေရာက္ ပို႔ရတဲ့ အလုပ္။ ဆိုင္မွာက မကစ္တီ ဆိုတဲ့ သဲပံု႔
အစ္မဝမ္းကြဲက တာဝန္ယူေနတယ္။ သူ႔ကို “အေထြး” ဆိုတဲ့ အေျခာက္
မတစ္ေယာက္က ကူတယ္။
မကစ္တီက သဲပံု႔မိဘေတြ လက္ထက္ထဲက လုပ္ေနတာ။
အေထြး သို႔မဟုတ္ ကိုကိုေထြးကေတာ့ မကစ္တီတစ္ေယာက္တည္း
မႏိုင္လို႔ သိပ္မၾကာေသးခင္က ခန္႔ထားတာ။ အေထြးက အေျခာက္ပီပီ
ပန္းျပင္တာ ေတာ္တယ္။ လက္ရာေကာင္းတယ္။ အားကိုးရတယ္
ဆိုပါေတာ့။
ေရပန္းေအာက္မွာ ဆပ္ျပာနဲ႔ ကိုယ္အႏွံ႔ ပြတ္တိုက္ရင္း
အိမ့္ဇာေသာ္ အသက္ႏွစ္ဆယ္ တင္းတင္း ျပည့္ခ်ိန္ သူမရဲ႕ မေရမရာ
စမ္းတဝါးဝါး ေလလြင့္ေနတဲ့ ဘဝကို မမူးတဲ့အခ်ိန္ နည္းနည္း
ျပန္စဥ္းစားေနမိတာပါ။
ထြားတင္းေနတဲ့ ရင္သားႀကီးေတြကို ဆပ္ျပာနဲ႔ ပြတ္တိုက္တဲ့
အခ်ိန္ ဘာမွမျဖစ္ေပမယ့္ ေပါင္တံႏွစ္ဖက္ရဲ႕ ၾကားခလယ္က ေတာင္
ကမူေလးကို ေရာက္တဲ့ အခါမွာေတာ့ အကြဲေၾကာင္း ႏႈတ္ခမ္းသား
ႏုႏုေတြကို လက္ေခ်ာင္းေတြက ထိေတြ႕တဲ့အခါ အူး... ဟင္း... ဆိုတဲ့
အသံေလး အိမ့္ဇာေသာ္ရဲ႕ ႏုတ္ဖ်ားက တိုးတိုးေလး ထြက္လာၿပီး
ႏႈတ္ခမ္းလွလွေလးေတြ ဖတ္ကနဲ ပြင့္ဟ... မ်က္လံုးေတြ ပိတ္က်
သြားရတယ္။
ဟူး... ဒီေနရာကို ထိရင္ အိမ့္ဇာေသာ္ မရဘူး။ ထိၿပီးရင္း
ထပ္ထိခ်င္လာတယ္။ သည္ေနရာကို ေယာက်္ားတိုင္းလို တပ္မက္ၾက
တယ္ ဆိုေပမယ့္ ေဂ်ာ္ဂ်ီဝင္းႏိုင္က သူမ်ားထက္ ပိုေနမလား မသိဘူး။
သည္ေနရာကို သူ တအားကို ႀကိဳက္တာ။ တစ္ခ်ိန္လံုး နမ္း႐ႈပ္ခ်င္
တယ္ေလ။
လတ္တေလာ ေဂ်ာ္ဂ်ီဝင္းသိန္းနဲ႔ ၿငိေနတယ္ ဆိုေပမယ့္
အိမ့္ဇာေသာ္ သူ႔ကို တကယ္ႀကီး ရင္မခုန္ဘူး။ ဘဲေတြလည္း ေျပာင္း
ခဲ့တာ မ်ားၿပီ။ ပထမဆံုးပဲ ထင္ေက်ာ္ထိုက္ ေလာက္ေတာ့ ဘယ္ပဲကိုမွ
အိမ့္ဇာေသာ္ မခ်စ္ခဲ့ ရင္မခုန္ခဲ့ဘူး။
သည္အေတာအတြင္း ဗစ္တာညိဳဝင္းက အိမ့္ဇာေသာ္ကို
ေဂ်ာ္ဂ်ီဝင္းသိန္းနဲ႔ တြဲေနတာ သိရက္နဲ႔ လိုက္ဖန္ေနတယ္။ ဗစ္တာ
ညိဳဝင္းက ေဂ်ာ္ဂ်ီတို႔နဲ႔ စီးပြားၿပိဳင္ဖက္ေတြ ဆိုေတာ့ ေဂ်ာ္ဂ်ီရဲ႕ ေစာ္ကို
သူရေအာင္ ဖန္ႏိုင္ရင္ေဂ်ာ္ဂ်ီ႕ကို ေက်ာလိုက္ႏိုင္တယ္လို႔မ်ား ထင္ေန
လား မသိဘူး။
တစ္ေန႔ အိမ့္ဇာေသာ္ တာေမြအိုးရွင္းမွာ ေရွာ့ပင္လုပ္ေနတုန္း
ဗစ္တာညိဳဝင္းက လိုက္ဖန္တယ္။ သူက အေက်ာနဲ႔ ဝင္တာမ်ိဳး မဟုတ္
ဘူး။ သူ႔ကိုယ္သူ အရမ္း သိမ္ေမြ႕ၿပီး အဆင့္ျမင့္တဲ့ လူကံုထံသား
တစ္ေယာက္လို ပံုစံဖမ္းၿပီး ခ်ိဳသာေပ်ာ့ေပ်ာင္းျပတယ္။
တကယ္ေတာ့ ဗစ္တာညိဳဝင္းက ျမန္မာ မဟုတ္ဘူး။
အင္းေလ... ျမင္တာနဲ႔ လူတိုင္း သိပါတယ္။ သူတို႔က အိႏိၵယျပည္
ေတာင္ပိုင္းက အသားမည္းမည္း ကုလားေတြ အမ်ိဳးအႏြယ္။
ျမန္မာျပည္ေပါက္ေတြေပါ့။ ကုလားေပမယ့္ ဗစ္တာညိဳဝင္းက ပိုက္ဆံ
ခ်မ္းသာေတာ့ သူ႔ကိုယ္သူ သတယ္။ ေခြ်းေတြသံေတြနဲ႔ ဆံပင္ဆီရႊဲရႊဲနဲ႔
နံေစာ္ညစ္ပတ္တဲ့ ကုလားမည္းမ်ိဳး မဟုတ္ဘူး။ အသားမည္းေပမယ့္
သန္႔ျပန္႔တယ္။ ခ်မ္းသာတဲ့ကုလားေပါ့။ ခိခိ...။
ဗစ္တာညိဳဝင္းက သူ ဖြင့္ထားတဲ့ ဆိုင္သစ္တစ္ခုကို
လိုက္ၾကည့္ဖို႔ ေျပာတယ္။ လက္ေဆာင္ေတြလည္း ေပးခ်င္လို႔ေပါ့ေလ။
သမီးဆုိး (နန္းလံုးႀကဳိင္) 5
အိမ့္ဇာေသာ္လည္း သူ႔ကို ပက္ပက္စက္စက္ႀကီးလည္း ေျပာမလႊတ္
ခ်င္ဘူး။ သူ႔လို “အေကာင္” တစ္ေကာင္က လိုရင္ သံုးဖို႔ ႀကိဳးရွည္ရွည္နဲ႔
လွန္ထားႏိုင္ရင္ ေကာင္းတယ္မဟုတ္လား။
မ႐ုတ္မလြန္ဘဲ ၾကည့္ေကာင္းေအာင္ ညင္းလိုက္တယ္။
သူက ဇြဲမေလ်ာ့ဘူး။ ကားရပ္ထားတဲ့ ပါကင္အထိ လိုက္လာတယ္။
အိမ့္ဇာေသာ္လည္း သဲပံု႔ကားနဲ႔လာခဲ့တာေလ။
သဲပံု႔က ဗစ္တာညိဳဝင္းကို သေဘာက်တယ္။ ကုလား
ျဖစ္တာက လြဲလို႔ အကုန္ေကာင္းတယ္ လို႔ ဟာသ အေနနဲ႔ ေျပာဖူးတယ္။
“သဲပံု႔ႀကိဳက္ရင္ လုပ္လိုက္ပါလား” လို႔ အိမ့္ဇာေသာ္က ေျပာ
ဖူးတယ္။ သဲပံု႔က “သူက ယူ႔ကိုပဲ ႀကိဳက္တာ... သဲပံု႔ကို မႀကိဳက္ဘူး...”
လို႔ ရယ္ၿပီး ျပန္ေျပာတယ္။
သဲပံု႔ကား နားကို ေရာက္တဲ့အခ်ိန္ အရွိန္ျပင္းျပင္းနဲ႔ ေမာင္း
လာတဲ့ ဘီအမ္ဒဗ်ဴကားတစီး အိမ့္ဇာေသာ္နဲ႔ သဲပံု႔နားကို ထိုးဆိုက္
လာတယ္။ ေဒါသထြက္ေနတဲ့ မ်က္ႏွာနဲ႔ ေဂ်ာ္ဂ်ီဝင္းသိန္း ကို ေတြ႕လိုက္
ရတယ္။
ဗစ္တာညိဳဝင္းလည္း လန္႔သြားတယ္။
ေဂ်ာ္ဂ်ီဝင္းသိန္းက တစ္ေယာက္တည္း မဟုတ္ဘူး။ အေဖၚ
ေတြပါတယ္။ သံုးေယာက္ေတာင္။ ေဂ်ာ္ဂ်ီက “ေဟ့ေကာင္... ဗစ္တာ...
ဒါ ဘာသေဘာလဲ... အိမ့္က ငါ့ရည္းစား ဆိုတာ မင္းသိသားနဲ႔ကြာ...
ဘာလို႔ ေၾကာင္ေတာင္ ႏႈိက္ခ်င္တာလဲ... စည္းေဖါက္တာလား...” လို႔
အသံက်ယ္က်ယ္နဲ႔ ေဒါသျပတယ္။ ေဂ်ာ္ဂ်ီတို႔နဲ႔ ဖက္ မျဖစ္ခ်င္တဲ့
ဗစ္တာညိဳဝင္း က အေနာက္ကို ဆုတ္သြားၿပီး လက္ကာၿပီး “မဟုတ္
ဘူး... ဘရာသာ... ဒီလိုမထင္နဲ႔... ခင္မင္မႈ သက္သက္ပါ... ဘရာသာ
တို႔နဲ႔ အခင္မင္ မပ်က္ခ်င္ဘူး...” လို႔ ေျပာတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေဂ်ာ္ဂ်ီရဲ႕
လူသံုးေယာက္က ကားေပၚက ဆင္းသြားၿပီး ဗစ္တာညိဳဝင္း အနားကို
ကပ္သြားတယ္။ “ေခြးကုလား သတိထား... ေသသြားမယ္...” လို႔
ႀကိမ္းေမာင္းၾကတယ္။
သည္ အျဖစ္အပ်က္က ဗစ္တာညိဳဝင္းနဲ႔ ေဂ်ာ္ဂ်ီဝင္းသိန္း
တို႔ၾကားမွာ ပိုၿပီး တင္းမာမႈေတြ ျဖစ္ေစတယ္။ ဗစ္တာညိဳဝင္းက အမ်ား
နဲ႔ တစ္ေယာက္မို႔ ေနာက္ဆုတ္ထြက္သြားေပမယ့္ အခြင့္အခါေကာင္း
တိုင္း ေဂ်ာ္ဂ်ီ ကို လက္စားေျခ လက္တံု႔ျပန္ဖို႔ ႀကိဳးစားေတာ့တာပဲ။
အိမ့္ဇာေသာ္ကိုလည္း အၿမဲေခ်ာင္းေနၿပီး ေပၚတင္ပဲ ေဂ်ာ္ဂ်ီကို
ျဖတ္လိုက္ၿပီး သူနဲ႔ တြဲဖို႔ ကမ္းလွမ္းလာတယ္။ အိမ့္ဇာေသာ္ ရဲ႕ အခ်စ္
ကို ရရင္ အိမ့္ဇာေသာ္ကို ကမာၻတစ္ပတ္ အေပ်ာ္ခရီး ေခၚသြားမယ္...
လိုတာအားလံုးလည္း ဝယ္ေပးမယ္ လို႔ ေျပာတယ္။ ေဂ်ာ္ဂ်ီဝင္းသိန္း
လည္း အိမ့္ဇာေသာ္ ဗစ္တာညိဳဝင္း ေနာက္ကို ပါသြားမွာကို စိုးၿပီး
အိမ့္ဇာေသာ္ကို ပိုၿပီး ဂ႐ုတစိုက္ ရွိလာတယ္။
“အိမ့္... ျမန္ျမန္ခ်ိဳး... အခ်ိန္ ကပ္ေနၿပီ”
သဲပံု႔က ေရခ်ိဳးခန္း တံခါးကို တဘံုးဘံုးနဲ႔ ထုၿပီး ေအာ္လိုက္လို႔
အိမ့္ဇာေသာ္လည္း ေရခ်ိဳးတာကို အျမန္ အၿပီးသတ္လိုက္ရတယ္။
မ်က္ႏွာသုတ္ တဘက္နဲ႔ တစ္ကုိယ္လံုးကို ပြတ္တိုက္ရင္း သည္
မ်က္ႏွာသုတ္တဘက္နဲ႔ပဲ ကိုယ္မွာ ပတ္စည္းလိုက္ၿပီး ေရခ်ိဳးခန္းထဲက
ထြက္လိုက္တယ္။
သဲပံု႔က အဝတ္အစားးေတာင္ လဲၿပီးေနၿပီ။
အိမ့္ဇာေသာ္လည္း အလွမျပင္ႏိုင္ေတာ့။ ရွိတဲ့ အဝတ္
အျမန္ ေကာက္ဝတ္ၿပီး သဲပံု႔နဲ႔ ပန္းဆိုင္ကို ထြက္ခဲ့တယ္။
မမကစ္တီနဲ႔ အေထြးတို႔ ရယ္ဒီလုပ္ထားတဲ့ ပန္းျခင္းေတြ
ပန္းစည္းေတြကို ကားေပၚတင္ရတယ္။ သဲပံု႔နဲ႔ အိမ့္ဇာေသာ္တို႔ ပန္းပို႔တဲ့
အလုပ္ကို တစ္ေနကုန္ လုပ္ၾကရတယ္။
 6 အေတြးပင္လယ္ျပာ ဝတၳဳတုိ
သဲပံု႔က အိမ့္ဇာေသာ္ကို သေဘာက်တာက ပန္းျခင္း
ပန္းစည္းေတြ လိုက္ပို႔ၾကတဲ့ အခါ ေခ်ာေမာလွပၿပီး ဆက္ဆံေရး
ရည္မြန္တဲ့ အိမ့္ဇာေသာ္ကို ဆင္းပို႔ခိုင္းတဲ့အခါ ကပ္စတန္မာေတြက
အိမ့္ဇာေသာ္ေၾကာင့္ ပိုေက်နပ္ သေဘာက်ၾကတယ္ေလ။
အိမ့္ဇာေသာ္ရဲ႕ ဒီဇိုင္းက ႐ုပ္သန္႔တယ္ မဟုတ္လား။ ပညာ
တတ္ အဆင့္ရွိအဆင့္ျမင့္တဲ့ပံု ေပါက္ေနတယ္လို႔ သဲပံု႔က ထင္လို႔။
ရည္းစားထည္လဲတြဲၿပီး အေဖကို ကန္႔လန္႔တိုက္ အိမ္မွာ
မေနဘဲ လြင့္ခ်င္တိုင္း လြင့္တာက လြဲလို႔ အိမ့္ဇာေသာ္က ယဥ္ေက်း
သိမ္ေမြ႕တယ္။ ခ်ိဳသာတယ္။ ဆက္ဆံေရး ေကာင္းတယ္ေလ။
သည္ေန႔ တစ္ေနကုန္ ပန္းလိုက္ပို႔ၾကၿပီး ဗိုက္ဆာတယ္
ညည္းေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္း အိမ့္ဇာေသာ္ကို သဲပံု႔က ဆိုင္ေကာင္းေလး
တစ္ခုမွာ ေကြ်းရတယ္။ ဆာတယ္ ေအာ္ေနေပမယ့္ တကယ္တမ္း
စားၾကေတာ့လည္း အိမ့္ဇာေသာ္က တအားႀကီး မစားပါဘူး။ ဝမွာ
စိုးတာေၾကာင့္ ထိန္းၿပီးစားတယ္ဆိုတာ သဲပံု႔ ေတြ႕ရတယ္။
ညေနပိုင္းမွာ အိမ့္ဇာေသာ္က သူနဲ႔ တစ္ခ်ိန္က ျဖစ္ခဲ့တဲ့
ဒါ႐ုိက္တာ စာေရးဆရာ ဇင္မင္းဝင္းနဲ႔ ညစာ အတူတူစားဖို႔ ခ်ိန္းထား
တယ္... သူ႔ကို ေရႊတိဂံုဘုရားကို လိုက္ပို႔ေပးမလား လို႔ ေမးလာလို႔
သဲပံု႔လည္း အိမ့္ဇာေသာ္ကို လိုက္ပို႔လိုက္ရတယ္။ ဇင္မင္းဝင္းနဲ႔က
တစ္ခ်ိန္က အိမ့္ဇာေသာ္က ေတာ္ေတာ္ တြဲခဲ့ေသးတယ္ေလ။
ဇင္မင္းဝင္းက မိန္းမ ရွိတယ္။ တစ္ေယာက္ မကဘူး။
အခု ဘယ္မွာ ျပန္ေတြ႔ၿပီး ဘယ္လို ခ်ိတ္မိလာျပန္သလဲ
မသိဘူး။ သဲပံု႔ ေမးေတာ့လည္း အိမ့္က စပ္ၿဖဲၿဖဲနဲ႔ မလိမ့္တပတ္
လုပ္ေနတယ္။ မေျဖဘူး။ အမွန္ကို။
အိမဇ
့္ ာေသာ္ အနက္ေရာင္ ဝမ္းဆက္န႔ဲ အျပတ္မက
ို ္ေနတယ္။
သဲပံု႔က “အိမ္မွာပဲ ရွိမယ္... ယူ လိုအပ္ရင္ လာႀကိဳေစခ်င္ရင္ ဖုန္းေခၚ
လိုက္...” လို႔ ေျပာၿပီး ကားေမာင္းထြက္သြားတယ္။ အိမ့္ဇာေသာ္လည္း
ဇင္မင္းဝင္း ရွိေနမယ့္ ဝိုင္ေကေကအို ေၾကးအိုးဆိုင္ေလးထဲကို ဝင္ခဲ့
လိုက္တယ္။
ဇင္မင္းဝင္းနဲ႔ ခုလို ခ်ိန္းတာကို ေဂ်ာ္ဂ်ီဝင္းသိန္းသာ သိမယ္
ဆိုရင္ အႀကီးအက်ယ္ ကြိဳင္တက္မွာ ေသခ်ာတယ္။ အိမ့္ဇာေသာ္
အေနနဲ႔က ေဂ်ာ္ဂ်ီကို လိုတာ ျဖည့္ဆည္းေပး လို႔သာ တြဲလိုက္ေပမယ့္
တကယ္တမ္း စိတ္ထဲက ရင္ထဲက ႏွစ္ႏွစ္ ကာကာ မႀကိဳက္ဘူး။ ေဂ်ာ္ဂ်ီ
တို႔က ခ်မ္းသာေပမယ့္ အဆင့္မရွိဘူးလို႔ အိမ့္ဇာေသာ္ ထင္လာတယ္။
တရားမဝင္ ခိုးသြင္းခိုးထုတ္ လုပ္ေနတဲ့လူေတြမို႔ ခ်မ္းသာ
လာတာေလ။ သူတို႔က ပညာမတတ္တဲ့ အသိုင္းအဝိုင္းက။
ဇင္မင္းဝင္းက အၿပံဳးေလးနဲ႔ ဆီးႀကိဳေနတယ္။ အိမ့္ဇာေသာ္
ကို သူက ႐ုပ္ရွင္မင္းသမီး လုပ္ေစခ်င္တယ္။ အိမ့္ဇာေသာ္သာ ႐ုပ္ရွင္
ဗီဒီယို႐ုိက္ရင္ ထိပ္တန္းမင္းသမီးတစ္ေယာက္ ျဖစ္လာမယ္... နာမည္
ေက်ာ္မယ္ လို႔ သူက ေဟာကိန္းထုတ္ေနခဲ့တဲ့လူ။ လူကို ေျမႇာက္ပင့္ၿပီး
လိုတာ ဝါးတတ္တဲ့ လူစား။
ဇင္မင္းဝင္းရဲ႕ ဘာဂ်ာကုိ အိမ့္ဇာေသာ္ ေရလည္ ႀကိဳက္ခဲ့
တယ္။ သူက လူၾကည့္ေတာ့ အိေျႏၵတစ္ခြဲသားနဲ႔ တည္တည္ႀကီး။
ခုတင္ေပၚေရာက္ရင္ေတာ့ ဖင္ပူးေတာင္းေထာင္ၿပီး တအားမႈတ္တဲ့လူ။
ဒါေတြကို ျပန္သတိရၿပီး သူနဲ႔ လမ္းမွာတိုးေတာ့ သူက
အရမ္းေတြ႕ခ်င္တာပဲ ဆိုလို႔ အိမ့္ဇာေသာ္ကလည္း သူ႔ကို ျပန္ေတြ႕ခ်င္
ေနခဲ့တာေၾကာင့္ အခုလို ခ်ိန္းလိုက္တာ။
=====================
ဝိုင္ေကေကအိုေၾကးအိုးဆိုင္ ထဲမွာ လူသိပ္ မရွိလွဘူး။
ဇင္မင္းဝင္းက အခုေခတ္ နာမည္ေက်ာ္မင္းသား တစ္
ေယာက္ လိုပဲ အမိုက္စား ဝတ္စားထားတယ္။ အသားျဖဴၿပီး အရပ္ျမင့္တဲ့
ဇင္မင္းဝင္းက ဒါ႐ုိက္တာ ဆိုေပမယ့္ မင္းသားတစ္ေယာက္ရဲ႕ ပံုပန္းနဲ႔မို႔
လူေတြ တအား ၾကည့္ၾကတာကို ခံရတယ္။
“အိမ္႔... ဘာစားမလဲ... မွာ...”
ဇင္မင္းဝင္းက ႐ုပ္က ေနတိုး လို႐ုပ္မ်ိဳးေပမယ့္ ေျပာလိုက္တဲ့
အသံက မင္းသားႀကီး ေက်ာ္ဟိန္းလို ေလသံနဲ႔။
“ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ပါ... အဓိကက ကိုဇင္နဲ႔ ေတြ႕ခ်င္တာပါ...”
“ေၾကးအိုး စားမယ္ေနာ္...”
“အိုေခ...”
ဇင္မင္းဝင္းနဲ႔ ေၾကးအိုးစား... ႀကံရည္ေသာက္ရင္း စကား
ေျပာၾကေတာ့ ဇင္မင္းဝင္းက သူ အခု ဇာတ္ကားေတြ ေတာ္ေတာ္ ႐ုိက္
ေနရၿပီ... နာမည္ႀကီးေစမယ့္ ဇာတ္ညႊန္းေတြလည္း လက္ထဲမွာ
ရွိတယ္... အိမ့္ဇာေသာ္ ႐ုိက္ပါလား သူ ႐ုိက္ေပးခ်င္တယ္” လို႔ စကား
စလာတယ္။
တကယ္ေတာ့ အိမ့္ဇာေသာ္လည္း ဟိုေယာင္ဒီေယာင္နဲ႔
ေလလြင့္ခရီးသည္ ျဖစ္ေနတာ ဆိုေတာ့ သူေျပာသလို တစ္ကားေလာက္
စမ္း႐ုိက္ၾကည့္လိုက္ရင္ ေကာင္းမလား လို႔ ေတြးမိလိုက္တယ္။
အိမ့္ဇာေသာ္ စိတ္ဝင္စားတယ္ဆိုတာ သိရေတာ့ ဇင္မင္းဝင္း
အရမ္းေပ်ာ္သြားတယ္။ သူက အိမ့္ဇာေသာ္ကို ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီး မႈတ္ရင္း
အပ်င္းေျပ တစ္ကားေလာက္ ႐ုိက္ခ်င္ေနတဲ့လူ မဟုတ္လား။ သူ႐ုိက္
ခ်င္တာက ႐ံုတင္ျပမယ့္ ဇာတ္ကားႀကီး မဟုတ္ဘူး။ အဝတ္အစား
မပါပဲ ႐ုိက္ရတဲ့ “ဆင္းရဲသားကား” လို႔ ေခၚၾကတဲ့ အျပာဇာတ္ကား။
“ကိုယ္တို႔ ဒီကိစၥ သြားေဆြးေႏြးၾကမယ္... ဘယ္သူ႔မွ
မပါပါဘူး... ကိုယ္နဲ႔ အိမ့္နဲ႔ ႏွစ္ေယာက္တည္း...”
“အင္းေလ... ကိုဇင့္သေဘာ...”
ဇင္မင္းဝင္းရဲ႕ အၾကည့္ေတြက စူးရွေတာက္ေျပာင္လြန္းေန
တယ္။ အိမ့္ဇာေသာ္သာ ဖေယာင္း႐ုပ္ေလးဆိုရင္ သည္ေနရာမွာပဲ
အရည္ေပ်ာ္သြားေလာက္တယ္။ ပူျပင္းလြန္းလို႔။ ရမၼက္လွ်ံေနတဲ့
တပ္မက္တဲ့ အၾကည့္ေတြ...။
အိမ့္ဇာေသာ္ ကလည္း သည္လို အၾကည့္နဲ႔ ၾကည့္ခံရတာကို
သေဘာက်တယ္။ သူတို႔ရဲ႕ စိတ္ေတြထဲမွာ အိမ့္ဇာေသာ္ကို စိတ္ကူးနဲ႔
အဝတ္ခြ်တ္ၾကည့္ေနၾကတယ္ ဆိုတာကို သိတယ္။ အိမ့္ဇာေသာ္ရဲ႕
ရင္သားေတြကို စိတ္ကူးနဲ႔ ပံုေဖၚၾကည့္ေနၾကတယ္ ဆိုတာကို သိတယ္။
ေပါင္ၾကားက မိန္းမကိုယ္ကို မွန္းဆေနတယ္ ဆိုတာကို သိတယ္။
ဇင္ဝင္းမင္း က ဝိုင္ေကေကအိုေၾကးအိုးဆိုင္ ေရွ႕မွာ ရပ္ထား
တဲ့ သူ႔ရဲ႕ အျဖဴေရာင္ ကေရာင္းကားဆီကို အိမ့္ဇာေသာ္ကို ေခၚသြား
တယ္။ တံခါးကို ဖြင့္ေပးတယ္။ အမိုက္စား ဝတ္ထားတဲ့ ဇင္မင္းဝင္းနဲ႔
အိမ့္ဇာေသာ္တို႔ကို လူေတြက ဝိုင္းၾကည့္ၾကတာကို ခံရတယ္။
“သိပ္ မေဝးပါဘူး... ဒီ... ဗဟန္းထဲမွာပါပဲ... သြားမယ့္
ေနရာက...”
“ကိုဇင္ ေခၚတဲ့ေနရာ ဆိုရင္ အိမ့္က ဘယ္ျဖစ္ျဖစ္ လိုက္
မွာ... ဟင္းဟင္း...”
ဇင္မင္းဝင္းရဲ႕ အျဖဴေရာင္ ေဘာင္းဘီခြၾကားႀကီး ေဖါင္းေန
တယ္။ သူ႔ဟာႀကီး ႏိုးၾကား ထၾကြေနပံုရတယ္။
=====================

သူေခၚသြားတာက တစ္ထပ္တိုက္ပုေလး တစ္လံုးထဲကို။
တကယ့္ကိုပဲ သူနဲ႔ အိမ့္ဇာေသာ္နဲ႔ ႏွစ္ေယာက္တည္းပဲ။
ဇင္မင္းဝင္းက အိမ္ထဲေရာက္ေတာ့ အညိဳေရာင္ သားေရ
ဆိုဖါႀကီးမွာ ထိုင္ခိုင္းၿပီး အသင့္ရွိေနတဲ့ အနီေရာင္ ဝိုင္ကို ေဖါက္တိုက္
တယ္။ ဝိုင္ခြက္ရွည္ရွည္ေလးထဲက အရသာေကာင္းတဲ့ ဝိုင္ေတြကို
ေသာက္ေနတဲ့အခ်ိန္ ဇင္မင္းဝင္းက ေဘးနားကို ကပ္ၿပီး လာထိုင္တယ္။
“အိမ့္က ပိုပိုလွလာတယ္... တကယ္...”
ဇင္မင္းဝင္းက အိမ့္ဇာေသာ္ရဲ႕ လက္ေမာင္းရင္းသား
လံုးလံုးေဖြးေဖြးေလးကို နမ္း႐ႈပ္လိုက္ရင္ ေျပာလိုက္တယ္။
“ကိုဇင္က အိမ့္ကို မဆက္သြယ္ဘဲ အၾကာႀကီး ပစ္ထားၿပီး
မွ... လာေျမႇာက္မေနပါနဲ႔... ဟင္းဟင္း...”
“အိမ့္က ကိုယ့္ကို အဆက္ျဖတ္တာပါ... သူေဌးသားေတြနဲ႔
ေတြ႕ေနလို႔ ကိုယ့္ကို လံုးဝ ေမ့ထားလိုက္တာေလ...”
ဇင္မင္းဝင္းရဲ႕ လက္တစ္ဖက္က အိမ့္ဇာေသာ္ရဲ႕ ေပါင္တံ
တစ္ေလွ်ာက္ ပြတ္သပ္ေနတယ္။ အိမ့္ဇာေသာ္လည္း သူ႔အကိုင္အထိ
ေတြေၾကာင့္ စိတ္ေတြ ထလာတယ္။ ဇင္မင္းဝင္းက အိမ့္လည္တိုင္
ေဖြးေဖြးေလးကို နမ္း႐ႈပ္ေနျပန္ရင္း အိမ့္ရဲ႕ တင္ပါးဝိုင္းဝိုင္းႀကီး
တစ္ဖက္ကို ဆုပ္နယ္ေနတယ္။
“ကိုဇင္... အဝတ္ေတြ ေၾကကုန္မယ္ကြာ... အိမ့္ အဝတ္ေတြ
ခြ်တ္ေပးမယ္... ကိုဇင္လည္း ကိုဇင့္အဝတ္ေတြကို အကုန္ခြ်တ္လိုက္”
ဇင္မင္းဝင္း အိမ့္ဇာေသာ္ရဲ႕ စကားေၾကာင့္ အရမ္းေက်နပ္
သြားသလို စိတ္႐ုိင္းေတြကလည္း တအားထၾကြသြားတယ္။ အိမ့္က
အဝတ္ေတြကို သူ႔ဖါသာခြ်တ္မယ္ ဆိုလို႔။ ႏွစ္ေယာက္သား ၿပိဳင္တူ
ကိုယ္ေပၚက အဝတ္ေတြကို ခြ်တ္ပစ္လိုက္ၾကတယ္။ မိေမြးတိုင္း ဗလာ
ကိုယ္ေတြနဲ႔ ႏႈတ္ခမ္းခ်င္း ေတ့စုပ္လိုက္ရင္း တစ္ေယာက္ ကိုယ္ခႏၵာကို
တစ္ေယာက္ ကိုင္ပြတ္မိၾကရင္း ကာမပြဲကေလးကို စတင္ဖို႔ အိပ္ခန္း
ထဲကို ျမန္ဆန္တဲ့ ေျခလွမ္းေတြနဲ႔ ဝင္သြားမိလိုက္ၾကတယ္။
ဇင္မင္းဝင္းက အားကစားလိုက္စားတာမို႔ အၿမဲ ေလ့က်င့္
ထားတဲ့အတြက္ ၾကြက္သားေတြက အေျမာင္းလိုက္ ထေနတာ
ၾကည့္လို႔ ေကာင္းေနတယ္။ သူက ကာမပြဲၾကမ္းေတြကို မိန္းမေတြ
ေက်နပ္ေအာင္ ေပးတတ္သူမို႔ မိန္းမေတြက စြဲေနရတဲ့ လူတစ္ေယာက္
လို႔ နာမည္ႀကီးတယ္။ အိမ့္ကိုယ္တိုင္လည္း သူနဲ႔ ခဏခဏ အိပ္ဖူးခဲ့လို႔
သူ ဘယ္လို ေကာင္းတယ္ ဆိုတာ သိထားတယ္လ။ ဒါေၾကာင့္လည္း
သူနဲ႔ျပန္ေတြ႕ေတာ့ သူ႔ကို ခ်ိန္းလိုက္မိတာ။ သူက ဘာဂ်ာ တအား
ေကာင္းတယ္။ လိုးေဆာင့္အားလည္း ေကာင္းတယ္။ မိန္းကေလး
ၿပီးေအာင္ အရင္ လုပ္ေပးတတ္တယ္။
အိမ့္လည္း ကိုယ့္ကိုယ္ကို သူ႔လက္ထဲ ဝကြက္ အပ္လိုက္မိ
တယ္။ သူက အိမ့္ေကာင္းေအာင္ လုပ္ေပးမယ္ ဆိုတာ ယံုၾကည္ၿပီးသား
ေလ။ ခုတင္ႀကီးေပၚမွာ ပက္လက္ အိပ္ၿပီး ေပါင္တံႏွစ္ဖက္ကို ကားေပး
လိုက္ေတာ့ သူက အိမ့္ေစာက္ဖုတ္ကို အရင္ဆံုး နမ္း႐ႈပ္လိုက္တယ္။
သူ႔ႏွာေခါင္းခြ်န္ခြ်န္က အိမ့္ရဲ႕ ေစာက္စိကို ကလိေနတယ္။ ထိုးေနတယ္။
“ဟင့္... ယားတယ္ကြာ...”
သူ႔ႏွာေခါင္းက အိမ့္ရဲ႕ အကြဲေၾကာင္းထဲကို လိုင္းဆြဲသလို
ပြတ္တိုက္ေနတယ္။ သူ႔ႏွာေခါင္းက ထြက္သက္ေလက အိမ့္အကြဲ
ေၾကာင္းကို ထိေတြ႕ေနသလို သူ႔ႏႈတ္ခမ္းေတြက အဂၤါဇာတ္ ႏႈတ္ခမ္း
သားထူထူေတြကို ထိေတြ႕ေနတယ္။
“အိုး... ဟင့္ဟင့္... ကိုဇင္... အိမ့္ မခံႏိုင္ေတာ့ဘူး...”
သူက မရပ္တဲ့ အျပင္ လ်ာႀကီးနဲ႔ အကြဲေၾကာင္းကို စုန္ခ်ည္
ဆန္ခ်ည္ လ်က္ေနၿပီ။
သမီးဆုိး (နန္းလံုးႀကဳိင္) 7
“အား... အား... အားးးး... အား... “
=====================
ဇင္မင္းဝင္း က သဲပံု႔အိမ္ ေပါက္ဝကို လိုက္ပို႔သြားတယ္။
အိမ္ထဲကို ဝင္လာတဲ့ အိမ့္ ကြတတနဲ႔ လမ္းေလွ်ာက္လာ
တာကို သဲပံု႔က ေသေသခ်ာခ်ာ ၾကည့္ၿပီး “အိမ့္စုတ္... ၾကည့္စမ္း...
ေရေရလည္လည္ ကဲလာတယ္... ေျပာျပ... ေျပာျပ... အေသးစိတ္
ၾကားခ်င္တယ္...” လို႔ ေျပးလာဖက္ၿပီး ေျပာလိုက္တယ္ ...။ အိမ္႔က
သဲပံု႔ကို သူ႔ပဲေတြနဲ႔ လိင္ဆက္ဆံတာေတြ အားလံုးကို ေျပာျပေလ့ရွိတယ္
ေလ။ သဲပံု႔က အေသးစိတ္ ၾကားခ်င္တယ္။ ခေရေစ့တြင္းက် ေပါ့။
ဘယ္လို မႈတ္တယ္... ဘယ္လို စုပ္တယ္...။
သဲပံု႔ေျပာလိုက္တာနဲ႔ အိမ့္ဇာေသာ္ ကြတတ လမ္းေလွ်ာက္
ဝင္လာတာကို ဧည့္ခန္းမွာ ဖုန္းတစ္လံုးနဲ႔ ၿငိမ္ေနတဲ့ သဲပံု႔ရဲ႕ ေမာင္
မ်ိဳးႀကီးက ၾကားလိုက္တယ္။ မသိသလိုနဲ႔ သူတို႔ကို နားစြင့္ေနသလို
အိမ့္ရဲ႕ အရိပ္အေျခကိုလည္း မသိမသာ ခိုးၾကည့္ေနတယ္။ မ်ိဳးႀကီးက
အိမ့္ဇာေသာ္ကို ေခ်ာင္းေနတာ ၾကာၿပီေလ။ အိမ့္ဇာေသာ္ရဲ႕ ကိုယ္လံုး
ေတာင့္ေတာင့္လွလွေတြကို တပ္မက္ေနတာၾကာၿပီ။
အခုလည္း အိမ့္ဇာေသာ္က သူ႔အစ္မ သဲပံု႔ကို ဘဲနဲ႔ ျဖဳတ္လာ
တဲ့ အေၾကာင္းေတြကို ေျပာၿပေတာ့မယ္။ မ်ိဳးႀကီးလည္း နားစြင့္ေနတယ္။
ဒါေပမယ့္ အိမ့္နဲ႔သဲပံု႔တို႔က သူ႔နားမွာ မေျပာဘဲ သဲပံု႔နဲ႔ အိမ့္တို႔ရဲ႕
အိပ္ခန္းထဲကို ဝင္သြားၾကလို႔ မ်ိဳးႀကီး စိတ္ပ်က္သြားတယ္။
အိပ္ခန္းထဲက ခုတင္ေပၚမွာ လွဲအိပ္လိုက္ၾကရင္း သဲပံု႔က
အိမဇ
့္ ာေသာ္ ေျပာျပတဲ့ ဇင္မင္းဝင္းနဲ႔ ႏွစပ
္ ါးသြား ကာမဇာတ္ၾကမ္းေတြကို
နားေထာင္ရင္း သိခ်င္တာေတြကို အေသးစိတ္ ထပ္ေမးရင္း ကာမစိတ္
ေတြ ျပင္းထန္ ထၾကြလာတယ္။ အိမ့္ဇာေသာ္လည္း သူေျပာျပတဲ့
ပူျပင္းတဲ့ ဇာတ္လမ္းေတြကို နားေထာင္ရင္း သဲပံု႔ရဲ႕ လက္တစ္ဖက္က
မသိမသာနဲ႔ ေပါင္ၾကားကို ေရာက္သြားတာကို သတိထားမိလိုက္တယ္။
သူငယ္ခ်င္း သဲပံု႔တစ္ေယာက္ ဘဲမရွိပဲ တစ္ကိုယ္တည္း စီးပြားရွာေန
ေပမယ့္ သူအၿမဲ ေျပာျပတာေတြကို နားေထာင္ေတာ့ သဘာဝကာမ
စိတ္ေတြ ထၾကြရတယ္ဆိုတာ သိေနတာ ၾကာၿပီေလ။ သဲပံု႔ကို ဘဲရေစ
ခ်င္ေနတယ္။ သူနဲ႔ ခင္မင္တဲ့ ဘဲေတြထဲက သဲပံု႔နဲ႔ လိုက္ဖက္မယ့္ ဘဲ
တစ္ေကာင္နဲ႔ သဲပံု႔ကို မိတ္ဆက္ေပးခ်င္ေနတယ္။
“ယူတို႔ ဘယ္ႏွစ္ခါေတာင္ လုပ္ၾကတာလဲဟင္...”
“ႏွစ္ခါ...”
“အိ.ု .. ႏွစခ
္ ါ လုပတ
္ ာနဲ႔ ယူ လမ္းမေလွ်ာက္ႏင
ို ္ေလာက္ေအာင္
ကြတတ ျဖစ္သြားရသလား... မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး... အိမ့္ရယ္... မညာနဲ႔...
မွန္မွန္ေျပာ...”
“မညာပါဘူး သဲပံု႔ရယ္... ယူ႔ကို ညာစရာလား... တကယ္
ပါ... ကြတတ ျဖစ္တာက သူက အိမ့္ေနာက္ေပါက္ကိုပါ လုပ္လို႔...”
“ဟင္... ေနာက္ေပါက္... ဖင္ကို လုပ္တာလား... အို...”
“ဟုတ္တယ္... သူ အိမ့္ကို ဖင္လိုးတာ...”
“ဟယ္...”
“အိမ့္ အရင္ထဲက လုပ္ဖူးခဲ့တယ္ေလ...”
“ဟင္... ဟုတ္လား... ဘယ္... ဘယ္သူ... ဘယ္သူနဲ႔လဲ...”
“ကိုႀကီးစိုးနဲ႔...”
“ဟယ္...”
ကိုႀကီးစိုး ဆိုတာက အိမ့္နဲ႔ တစ္ခါက ျဖစ္ခဲ့တဲ့ သေဘၤာသား
ဘဲႀကီး။
 8 အေတြးပင္လယ္ျပာ ဝတၳဳတုိ
သဲပံု႔က ဖင္ခ်တဲ့အေၾကာင္းေတြကို ထပ္ေမးလို႔ အိမ့္လည္း
ေျပာျပရျပန္တယ္။ သဲပံု႔လည္း အိမ့္ ေျပာၿပတာေတြကို နားအရသာခံရင္း
လက္ကလည္း ေပါင္ၾကားထဲ ထည့္ၿပီး အဖုတ္ကို ဖိပြတ္ေနတာ
ေနာက္ဆံုး ဝတ္ထားတဲ့ စကပ္ အေနာက္ဘက္မွာ အရည္ေတြ
အကြက္ႀကီး စိုကြက္သြားရတဲ့ အထိပဲ။
မီးပိတ္ၿပီး အိပ္ၾကတဲ့အခ်ိန္ တစ္ဖက္ခုတင္က သဲပံု႔တစ္
ေယာက္ တအင္းအင္းနဲ႔ ဖီလင္ေတြ တက္ၿပီး သူ႔ဖါသာပြတ္ အာသာေျဖ
ေနတာ အိမ့္ၾကားေနရတယ္။
မနက္က်ေတာ့ သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္စလံုး ေစာေစာ မထ
ႏိုင္ၾကဘူး။
တံခါးကို တေဒါက္ေဒါက္ ေခါက္ၿပီး လာႏႈိးတာက မ်ိဳးႀကီး။
“အလုပ္မသြားၾကဘူးလား... ရွစ္နာရီ ေက်ာ္ေနၿပီ . . .”
အိမ့္က အရင္ဆံုး ထလိုက္တယ္။ ေရခ်ိဳးခန္းထဲ ေျပးဝင္
လိုက္တယ္။ မေန႔ညက ဇင္မင္းဝင္းနဲ႔ ၾကမ္းလာၿပီး ေရမခ်ိဳးရေသးလို႔
ေရခ်ိဳးခ်င္ေနတယ္။
ပန္းဆိုင္ကို ေရာက္ေတာ့ ဒီေန႔ပို႔ရမယ့္ ပန္းျခင္း ပန္းစည္း
ေတြက ေတာ္ေတာ္မ်ားတယ္။ ပန္းေတြ လိုက္ပို႔ေနတဲ့ အခ်ိန္ ေဂ်ာ္ဂ်ီ
ဝင္းႏိုင္ ဖုန္းေတြ ခဏခဏဆက္ၿပီး ေတြ႕ခ်င္တဲ့အေၾကာင္း ေျပာလို႔
“ေဂ်ာ္ဂ်ီရယ္... အလုပ္လုပ္ေနတာ... သဲပံု႔ မႀကိဳက္ဘဲ ေနလိမ့္မယ္...
အလုပ္ကို အလုပ္နဲ႔ တူေအာင္ လုပ္ရမယ္ကြာ... ဖုန္း သိပ္မေခၚနဲ႔” လို႔
အိမ့္က သူ႔ကို ေျပာလိုက္တယ္။
ေဂ်ာ္ဂ်ီက အိမ့္နဲ႔ ဒီညေန ေတြ႕ခ်င္ေနတယ္။ အစားထြက္
စား႐ံု မဟုတ္ဘူး... သူက လိုးခ်င္ေနတာ ...။
=====================
ညေန ငါးနာရီခြဲၿပီ။
သည္ေန႔အတြက္ ေနာက္ဆံုး ပို႔ရမွာ တစ္ခုပဲ က်န္ေတာ့
တယ္။ အနီရဲရဲ ႏွင္းဆီပန္းျခင္းေလး တစ္ျခင္း။
ပို႔ရမွာက တကၠသိုလ္ရိပ္သာလမ္းသစ္ တဲ့။
သဲပံု႔က “ဒါၿပီးရင္ ၿပီးၿပီ... ဆိုင္ကို မျပန္ေသးဘူး...
ဘယ္သြားၾကမလဲ အိမ့္...” လို႔ ေမးတယ္။ အိမ့္ဇာေသာ္လည္း ေဂ်ာ္ဂ်ီက
သည္ညေန ေတြ႕ၾကရေအာင္ ခ်ိန္းထားတာကို သတိရလိုက္ၿပီး...
“အိမ္ပဲ ျပန္တာေပါ့ သဲပံု႔... ေဂ်ာ္ဂ်ီနဲ႔ ခ်ိန္းထားတယ္...” လို႔ ေျပာ
လိုက္တယ္။ သဲပံု႔က “ညေတာ့ ျပန္လာမွာ မဟုတ္လား...” လို႔ ၿပံဳးစိစိနဲ႔
ေမးတယ္။ အိမ့္ဇာေသာ္က ရယ္ၿပီး... “ျပန္လာမွာေပါ့... မျပန္လို႔
ဘယ္သြား အိပ္ရမလဲ...” လို႔ ျပန္ေျပာတယ္။
“အိမ့္... ေရာက္ၿပီ... ပို႔ရမယ့္ အိမ္... အာပါး... တယ္သားနား
ပါလား... တကယ့္ ေဘာ္စာေတြ... ျဖစ္မယ္...”
သဲပံု႔ ရပ္လိုက္တဲ့ ၿခံကို အိမ့္ဇာေသာ္ ေတြ႕လိုက္ေတာ့ သဲပံု႔
ေျပာေနတာ မွန္တယ္ လို႔ စိတ္ထဲက ေထာက္ခံမိလိုက္တယ္။
အရမ္းကို သားနားလွပတဲ့ ၿခံဝင္းနဲ႔ တိုက္အိမ္ႀကီးပါ။
ေျမေနရာကလည္း အက်ယ္ႀကီး။ စိမ္းေနတဲ့ ျမက္ခင္းျပင္ႀကီးရဲ႕
အေနာက္ဘက္က နီညိဳေရာင္ တိုက္ႀကီးက သစ္လြင္ခန္႔ထည္လွတယ္။
ၿခံတံခါးဝမွာ အိမ့္ဇာေသာ္ ရပ္ၿပီး လူေခၚလွ်ပ္စစ္ေခါင္း
ေလာင္း ခလုပ္ေလးကို ႏွိပ္တယ္။ ႀကီးမားတဲ့ တံခါးႀကီးႏွစ္ခ်ပ္ရဲ႕
ေဘးက အုတ္ေဘာင္ အေပၚမွာ စီစီတီဗီ ကင္မရာေလးကို ေတြ႕ရတယ္။
ဟြန္း... တယ္လည္း ႀကီးက်ယ္ပါလား... အရမ္း ခ်မ္းသာၾကတယ္
ေပါ့ေလ...။ .
ဘယ္သူမွ ေပၚမလာလို႔ အိမ့္ဇာေသာ္ အျဖဴေရာင္ခလုတ္
ေလးကို ထပ္ႏွိပ္လိုက္တယ္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ လူတစ္ေယာက္ ေပၚလာ
တယ္။ ၿခံေစာင့္လို ပံုမ်ိဳးပဲ။ အျပာေရာင္ ဝတ္စံုနဲ႔။
“ဘာကိစၥရွိလဲ...”
“ကၽြန္မတို႔ ေအာ္ဒါမွာထားတဲ့ ပန္းျခင္း လာပို႔တာပါ ...
မွာတဲ့လူက... ေဒါက္တာမ်ိဳးစည္သူ...”
“အာ... ဟုတ္ကဲ့... ဟုတ္ပါတယ္...”
ၿခံတံခါး ပြင့္လာတယ္။ ပန္းျခင္းကို ကမ္းေပးလိုက္ရင္း “ဒီမွာ
လက္မွတ္ေလး ထိုးေပးပါ...” ဆိုၿပီး အိမ့္ဇာေသာ္ က ရရွိေၾကာင္း
လက္မွတ္ထိုးရတဲ့ စာအုပ္ေလးကို ထိုးေပးလိုက္တယ္။ ဒီလူက “အာ...
လက္မွတ္ေတာ့ မထိုးႏိုင္ဘူး... လက္ခံယူၿပီးၿပီပဲဗ်ာ... ေတာ္ေရာေပါ့...”
လို႔ မဲ့ရြဲ႕ၿပီး ေျပာလိုက္လို႔ အိ္မ့္ဇာေသာ္လည္း “ဒီလိုေတာ့ မျငင္းနဲ႔ေလ...
ရရွိေၾကာင္းေတာ့ အသိအမွတ္ျပဳတာေလး လိုတယ္...” လို႔ ခပ္မာမာ
ေျပာလိုက္တယ္။
ဒီလူက ၿခံတံခါးကို ျပန္ပိတ္ဖို႔ ႀကိဳးစားတယ္။ အိမ့္ဇာေသာ္က
တံခါးကို တြန္းထားတယ္။
အေျခအေနက တင္းမာသြားတယ္။ ၿခံေစာင့္က “ဖယ္ဗ်ာ...
က်ဳပ္ အိမ္ေနာက္မွာ အလုပ္ေတြ ရွိေနေသးတယ္...”
လို႔ ေျပာၿပီး တံခါးကို အတင္း ပိတ္ဖို႔ ႀကိဳးစားတယ္။
သည္ အခ်ိန္မွာ ကားတစီး ၿခံေပါက္ဝကို ထိုးဆိုက္လာတယ္။
သည္ကားကို ျမင္ေတာ့ ၿခံေစာင့္လည္း ျပာျပာသလဲ တံခါးကို ဖြင့္ေပး
လိုက္တယ္။ ကားက ၿခံထဲ မဝင္ေသးဘဲ ကားေမာင္းသူဘက္ျခမ္းက
မွနခ
္ ်ပ္ က်ပြငလ
့္ ာၿပီး ကားေမာင္းသူ လူရြယက
္ “ဘာျဖစ္ေနၾကတာလဲ...”
လို႔ ေမးလိုက္တယ္။
အိမ့္ဇာေသာ္က ပန္းျခင္း လာပို႔တာ လက္ခံရရွိတဲ့အေၾကာင္း
လက္မွတ္ထိုးခိုင္းတာကို ျငင္းပယ္ၿပီး ၿခံတံခါးကို အတင္းႀကီး ပိတ္ဖို႔
လုပ္ေနတယ္ လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။ ၿခံေစာင့္က ဝူးဝူးဝါးဝါးနဲ႔ ျငင္းဖို႔
ႀကိဳးစားေတာ့ ကားေမာင္းသူလူရြယ္က “ေဟ့... ခင္ေဇာ္ဝင္း... မင္း
ဘာမွ မေျပာနဲ႔... အသာေန...” လို႔ ဖမ္းေငါက္လိုက္တယ္။
“ကၽြန္ေတာ္က ေဒါက္တာမ်ိဳးစည္သူ ပါ ... ဒါ ကၽြန္ေတာ္မွာ
ထားတဲ့ ပန္းျခင္း... ေဆာရီး ညီမေရ... ဒီေကာင္က ႐ုိင္းတယ္...
ဆံုးမေနေပမယ့္ မရဘူး... အလုပ္ျဖဳတ္ပစ္ရမယ္နဲ႔တူတယ္... ကဲ
အိမ္ထဲ ဝင္ပါဦးလား... ေပးေပး... ကၽြန္ေတာ္ ရေၾကာင္း လက္မွတ္
ထ္ိုးေပးလိုက္မယ္...” လို႔ ၿပံဳးၿပံဳးေလးနဲ႔ ေျပာလိုက္တဲ့ ကိုလူေခ်ာကို
အိမ့္ဇာေသာ္နဲ႔ သဲပံု႔တို႔ ေငးေမာသြားၾကရတယ္။
“အိမ္ထဲေတာ့ မဝင္ေတာ့ပါဘူး... ပန္းလာပို႔တာ သက္သက္
ပါ... လက္မွတ္ထိုးေပးရင္ ေတာ္ပါၿပီ...”
ေဒါက္တာမ်ိဳးစည္သူ ဆိုတဲ့ ခပ္မိုက္မိုက္ ဒီဇိုင္းနဲ႔ လူရြယ္က
အိမ့္ဇာေသာ္ကို လက္မွတ္ထိုးေပးေပမယ့္ ဆက္ၿပီး စကားေျပာခ်င္ေန
ေသးတဲ့ပံု ရွိတယ္။ အိမ့္ဇာေသာ္ကို ေနာက္ထပ္ ဘယ္လို ဆက္သြယ္ရ
မလဲ လို႔ ေမးလာတယ္။
အိမ့္ဇာေသာ္လည္း ပန္းစည္း ပန္းျခင္း မွာခ်င္ရင္ မွာႏိုင္ပါ
တယ္... ကၽြန္မတို႔ လာပို႔ေပးပါမယ္... လို႔ ေျပာရင္း ကားေပၚျပန္တက္
တယ္။ ေဒါက္တာမ်ိဳးစည္သူ က ၿပံဳးၿပီး ေခါင္းညိတ္ျပရင္း က်န္ခဲ့တယ္။
အိမ္ျပန္ ေရမိုးခ်ိဳး အလွျပင္ၿပီးတဲ့အခ်ိန္ သဲပံု႔တို႔ အိမ္ေရွ႕ကို
ေဂ်ာ္ဂ်ီဝင္းသိန္းရဲ႕ ကားႀကီး ထိုးဆိုက္လာတယ္။ သူ႔မွာ ကားေတြ မ်ိုဳးစံု
ရွိတယ္။ အိမ့္ဇာေသာ္ ကားထဲ ဝင္ထိုင္ၿပီးတာနဲ႔ ေဂ်ာ္ဂ်ီဝင္းသိန္းက
ကားကို တစ္ရွိန္ထိုး ေမာင္းထြက္လိုက္ရင္း “အရမ္းလွတာပဲ
အိမ့္ရယ္...” လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။
 သမီးဆုိး (နန္းလံုးႀကဳိင္) 9

“ေဂ်ာ္ဂ်ီလည္း တယ္မိုက္ပါလား... ဒါေတြဝတ္တာ တစ္ခါမွ သူတို႔ ေရာက္ေနတဲ့ စားေသာက္ဆိုင္က သီးသန္႔အခန္း

မေတြ႕ဖူးေသးဘူး...” မရွိဘူး။ စားေသာက္ဆိုင္ရဲ႕ ခန္းမက်ယ္ႀကီးထဲမွာ စားပြဲဝိုင္းေတြနဲ႔
“ဟုတ္တယ္... ဒီအဝတ္အစားေတြက ယူအက္စ္က ကိုယ့္ ထိုင္စားေနၾကတဲ့ လူေတြထဲမွာ အိမ့္ဇာေသာ္ကို တအား လိုက္ဖန္ေနတဲ့
အန္တီ လာလို႔ ေပးတာေတြေလ... နာမည္ႀကီး ဒီဇိုင္းနာ အဝတ္ ဗစ္တာညိဳဝင္းရဲ႕ အနီးကပ္ေဘာ္ဒါတစ္ေယာက္ ရွိေနတယ္။
ေတြေပါ့...” ဒီေသာ္က ဆိုတဲ့ေကာင္က အိမ့္ဇာေသာ္နဲ႔ ေဂ်ာ္ဂ်ီတို႔
ေဂ်ာ္ဂ်ီရဲ႕ ကားထဲမွာ အေနာက္တိုင္း ဟဲဗီးမယ္တယ္ အတြဲကို သူ႔စားပြဲ႕ေန တိတ္တိတ္ေလး ဖုန္းနဲ႔ ဓါတ္ပံုေတြ ႐ုိက္လိုက္ၿပီး
သီခ်င္းေတြ အက်ယ္ႀကီး ဖြင့္ထားတာမို႔ ဆူညံလြန္းေနတယ္။ အိမ့္ဇာ သူ႔ေဘာ္ဒါ ဗစ္တာညိဳဝင္းဆီကို ပို႔ေပးလိုက္တယ္။ ဗစ္တာ
ေသာ္ကို ေနာက္ဆံုး ဖြငလ
့္ က
ို တ
္ ာ မၾကာေသးတဲ့ စားေသာက္ဆင
ို ႀ္ ကီးကို ညိဳဝင္းလည္း ၿပိဳင္ဖက္ ေဂ်ာ္ဂ်ီနဲ႔ အိမ့္ဇာေသာ္တို႔ ၾကည္ႏူးေနၾကတာ
ေခၚသြားတာ။ ေတြကို ျမင္ရေတာ့ တအား ခံျပင္းေနတယ္။ အိမ့္ဇာေသာ္ကို တစ္ေန႔မွာ
ရန္ကုန္ျမစ္ဆိပ္ တစ္ေနရာက စားေသာက္ဆိုင္ႀကီးက မရရေအာင္ လုပ္မယ္လို႔ ႀကံဳးဝါးေနတယ္။
ေစ်းႀကီးလြန္းလို႔ ေတာ္႐ံုလူေတြ မသြားႏိုင္ဘူး။ ေဂ်ာ္ဂ်ီ႕ကို ဆိုင္မန္ေန ေဂ်ာ္ဂ်ီနဲ႔ အိမ့္ဇာေသာ္တို႔ကေတာ့ စားေသာက္ၿပီးၾကလို႔
ဂ်ာ ကိုယ္တိုင္က ဆင္းလာႀကိဳတယ္။ မွန္က်ယ္ ျပတင္းေပါက္ႀကီးရဲ႕ ဆိုင္ထဲကေန အျပင္ကို ထြက္လိုက္ၾကၿပီး ျမစ္ကမ္းေဘးက ပန္းၿခံ
ေဘးက စားပြဲမွာ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ထိုင္လိုက္ၾကတဲ့အခ်ိန္ ဆိပ္ခံေဘာ ေလးထဲ လမ္းေလွ်ာက္ေနၾကတယ္။ ေဂ်ာ္ဂ်ီရဲ႕ စိတ္ထဲမွာ အိမ့္ဇာေသာ္
တံတားမွာ ကပ္ထားတဲ့ ပင္လယ္ကူး သေဘၤာႀကီးေတြကို လွမ္းေတြ႕ ကို သူပိုင္တိုက္ခန္းအသစ္ေတြ အမ်ားႀကီးထဲက သည္ေနရာနဲ႔ အနီးဆံုး
ေနရတယ္။ ေတာက္ပတဲ့ အနက္ေရာင္ အေနာက္တိုင္းဝတ္စံုနဲ႔ အနီ တိုက္ခန္းတစ္ခန္းကို ေခၚသြားခ်င္လွၿပီ။ အရမ္းကို လွေနတဲ့ အိမ့္ဇာ
ေရာင္ ဘိုးတိုင္လည္စည္းနဲ႔ စားပြဲထိုးေလးက “ဘာသံုးေဆာင္ပါမလဲ ေသာ္ကို အျပတ္ဖိုက္ခ်င္ေနၿပီ။ ဒါေပမယ့္ အိမ့္ဇာေသာ္ကို ဖိုက္ခ်င္႐ံု
ခင္ဗ်ာ...” လို႔ ႐ုိေသတဲ့ ပံုစံေလးနဲ႔ လာေမးတယ္။ ေဂ်ာ္ဂ်ီက အိမ့္ သက္သက္ လုပ္ေနတယ္လို႔ မေပၚလြင္ေစခ်င္လို႔ အရမ္းခ်စ္ေနတဲ့
ဘာစားခ်င္လဲ... ႀကိဳက္တာ မွာ လို႔ ေမးတယ္။ အိမ့္ဇာေသာ္က ပံုစံမ်ိဳး ျပေနတာ။
“ေဂ်ာ္ဂ်ီပဲ မွာပါ... အိမ့္က ဝိတ္တက္လြန္းလို႔ သိပ္ေတာင္ မစားခ်င္ “နည္းနည္း ခ်မ္းသလိုပဲေနာ္... ေဂ်ာ္ဂ်ီ...”
ပါဘူး...” လို႔ ျပန္ေျဖလိုက္တယ္။ “ဟုတ္တယ္... အိမ့္... ကိုယ္တို႔ ျပန္ၾကမယ္ေလ...”
တကယ္ေတာ့ ေဂ်ာ္ဂ်ီဝင္းသိန္းကလည္း အစား စားခ်င္တာ “ဘယ္ကို သြားဦးမလဲ... ေဂ်ာ္ဂ်ီ...”
ထက္ အိမ့္နဲ႔ ကဲခ်င္တာက ပိုေနတာပါ။ အေပ်ာ္သေဘာနဲ႔ ဆိုင္လာ “အိမ့္နဲ႔ တစ္ေနရာရာကို သြားၿပီး စကားေျပာၾကမယ္ေလ...”
ထိုင္တာ။ သူတို႔ ဝိုင္အေကာင္းစား တစ္ပုလင္းနဲ႔ အသားကင္ မ်ိဳးစံုကို အိမ့္ဇာေသာ္က ၿပံဳးစိစိနဲ႔ “စကားေျပာ႐ံုပဲလား...” လို႔
မွာလိုက္ၾကတယ္။ ေမးလိုက္တယ္။ ေဂ်ာ္ဂ်ီက “ဟုတ္တယ္... အိမ့္... အိမ့္ကို ကိုယ္
“အိမ့္... ဘာလို႔ သူငယ္ခ်င္း ပန္းဆိုင္မွာ သြားကူလုပ္ေန သိပ္ခ်စ္တဲ့အေၾကာင္းေတြ ေျပာျပခ်င္လို႔...” လို႔ ေျပာရင္း အိမ့္ဇာေသာ္
တာလဲ... အိမ့္ ပန္းဆိုင္ဖြင့္ခ်င္ရင္ ကိုယ္ ဖြင့္ေပးႏိုင္တာပဲ အိမ့္ရယ္... ရဲ႕ ခါးေလးကို ဖက္လိုက္တယ္။ အိမ့္ဇာေသာ္က ေဂ်ာ္ဂ်ီ႕ခါးကို ျပန္ဖက္
ကိုယ္ပိုင္ဆိုင္ဖြင့္တာက ပိုမေကာင္းဘူးလား...” လိုက္ၿပီး ကားဆီကို သူတုိ႕ ေလွ်ာက္ခဲ့ၾကတယ္။
“အိမ့္က ဦးတည္ခ်က္မဲ့ ေလွ်ာက္လုပ္ေနဆဲပဲ... ေဂ်ာ္ဂ်ီ... ရန္ကုန္ျမစ္ကမ္းနဲ႔ နီးတဲ့ဝါးတန္းလမ္းတစ္ေနရာက ေဂ်ာ္ဂ်ီ
အိမ့္ ဘာမွ မဆံုးျဖတ္ရေသးပါဘူး...” တို႔မိသားစု ေဆာက္ထားတဲ့ တိုက္သစ္ႀကီးဆီကို ေဂ်ာ္ဂ်ီက အိမ့္ဇာ
အသားကင္ေတြ ေရာက္လာတယ္။ ေမႊးပ်ံ႕တဲ့ အကင္အနံ႔ ေသာ္ကို ေခၚခဲ့တယ္။ ရွစ္ထပ္တိုက္သစ္ႀကီးရဲ႕တခ်ိဳ႕ အခန္းေတြကို
ေတြ ရေနတယ္ ေဂ်ာ္ဂ်ီဝင္းသိန္း အိမ့္လက္ကေလးကို ဆုပ္ကိုင္ထား ေဆာက္ခါစတည္းက ႀကိဳေရာင္းထားခဲ့ေပမယ့္ အေပၚဆံုးထပ္က
တယ္။ “အိမ့္သေဘာပဲ... ကိုယ္ကေတာ့ အိမ့္အတြက္ဆို ဘာပဲ အခန္းေတြကိုေတာ့ ေဂ်ာ္ဂ်ီတို႔ မိသားစုက သူတို႔အတြက္ ခ်န္ထားလို႔
လုပ္ေပးရ လုပ္ေပးရပဲ... သိတယ္ မဟုတ္လား... ဒါနဲ႔ ဟိုေကာင္ေရ ရွိေနေသးတယ္။ ဒီတိုက္ခန္းေတြထဲက က်က်နန ျပင္ဆင္ အေခ်ာ
အိမ့္ကို လာေႏွာက္ယွက္ေသးလား...” သပ္ၿပီးသား အခန္းကို ေခၚလာတာ။
“ဘယ္သူ႔ကို ေျပာတာလဲ ေဂ်ာ္ဂ်ီ...” “အရမ္းလွတာပဲေနာ္...”
“ဗစ္တာညိဳဝင္း...” အိမ့္ဇာေသာ္က ေတာက္ပခန္းနားတဲ့ အဆင္အျပင္ေတြကို
“အို... သူ႔ကို စကားထဲ ထည့္ေျပာမေနပါနဲ႔... သူ႔ကို ေလွ်ာက္ၾကည့္ရင္း ေျပာလိုက္တယ္။
အိမ့္ေခါင္းထဲမွာ မထားဘူး... မုန္းလြန္းလို႔...” ေဂ်ာ္ဂ်ီက “အရာရာဟာ အိမ့္ေလာက္ အိမ့္လို မလွပါဘူး...
ေဂ်ာ္ဂ်ီ ေပ်ာ္သြားတယ္။ အိမ့္ဇာေသာ္ လက္ကေလးကို အိမ့္က အလွဆံုး...” လို႔ ေျပာရင္း အိမ့္ဇာေသာ္ကို ဖက္ရင္း ႏႈတ္ခမ္း
ဖြဖြေလး ညႇစ္လိုက္တယ္။ ဖူးဖူးေလးေတြကို သူ႔ႏႈတ္ခမ္းေတြနဲ႔ ဖိကပ္ စုပ္ယူလိုက္တယ္။
“အိမ့္ေခါင္းထဲမွာ ဘယ္သူပဲ ရွိလဲဟင္...” လို႔ တိုးတိုးေလး အိမ့္ကလည္း ေဂ်ာ္ဂ်ီ ဒီကို ေခၚလာထဲက ေမွ်ာ္လင့္ထားၿပီး
ေမးလိုက္တယ္။ သားပါ။ အိမ့္အတြက္ ေယာက်္ားတစ္ေယာက္နဲ႔ ကာမစပ္ယွက္တာက
အိမ့္ဇာေသာ္က ၿပံဳးၿပီး စိုက္ၾကည့္ရင္း...” ေဂ်ာ္ဂ်ီ...” လို႔ ဆန္းမွ မဆန္းေတာ့ပဲ။ အိမ့္က တံု႔ျပန္ နမ္းစုပ္လိုက္လို႔ အနမ္းအစုပ္
ေလသံေလးနဲ႔ ေျပာလိုက္ေတာ့ ေဂ်ာ္ဂ်ီ ဟတ္ထိသြားတယ္။ ေတြက ေတာ္ေတာ္ၾကာသြားတယ္။ တိတ္ဆိတ္ေနတဲ့ တိုက္ခန္းထဲမွာ
စားေသာက္ဆိုင္ထဲမွာ ျဖစ္ေနလို႔။ လူေတြအေရွ႕မွာမို႔။ မို႔ ႏႈတ္ခမ္းခ်င္း စုပ္ေနတဲ့အခ်ိန္ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ ႁပြတ္ျပတ္ဆိုတဲ့
မဟုတ္ရင္ တအားလွေနတဲ့ အိမ့္ဇာေသာ္ကို ေဂ်ာ္ဂ်ီဝင္းႏိုင္ ဆြဲနမ္းပစ္ အသံေလးေတြ ထြက္ေနသလို အိမ့္ဇာေသာ္ရဲ႕ လက္ေကာက္ေတြဆီက
လိုက္ခ်င္တာ။ တခြ်င္ခြ်င္ အသံေလးေတြကို ၾကားရတယ္။
ေဂ်ာ္ဂ်ီဝင္းႏိုင္နဲ႔ အိမ့္ဇာေသာ္တို႔ရဲ႕ ၾကည္ႏူးဖြယ္ ညစာ ေဂ်ာ္ဂ်ီရဲ႕ ေဘာင္းဘီထဲက ေရွ႕ကို ေငါထြက္ေနတဲ့ မာမာ
စားပြဲေလးက အရမ္းကို သာယာလွပေနတယ္။ အတံႀကီးက အိမ့္ရဲ႕ ေပါင္တံတစ္ဖက္ကို လာေထာက္ကပ္ေနတာကို
 10 အေတြးပင္လယ္ျပာ ဝတၳဳတုိ

အိမ့္ သတိထားမိတယ္။ အိမလ

့္ ည္း ဒီအခ်ိနမ
္ ွာ အထိအေတြ႕ေတြေၾကာင့္ ေဂ်ာ္ဂ်ီက လိုက္ေခၚဖို႔ ႀကိဳးစားေသးတယ္။
စိတ္ေတြ ရြေနၿပီ။ အိမ့္ရဲ႕ ေပါင္ၾကားက မိန္းမကိုယ္မွာလည္း အရည္ အိမ့္ ေဂ်ာ္ဂ်ီ႕တိုက္ေအာက္ကိုေရာက္ေတာ့ ကားအနီရဲရဲ
ေတြနဲ႔ ဗလပြ ျဖစ္ေနၿပီ။ တအား ယားလြန္း ၾကြထလြန္းေနၿပီ။ တစ္စီး အိမ့္ေရွ႕ကို ထိုးဆိုက္လာတယ္။ ကားေမာင္းသူဘက္က မွန္ခ်ပ္
“ခ်စ္တယ္ အိမ့္ရယ္... ကိုယ္ အရမ္း ခ်စ္တယ္...” လို႔ ေအာက္ကို က်ပြင့္လာတယ္။
ေဂ်ာ္ဂ်ီက ေျပာရင္း အိမ့္လည္တိုင္ကို နမ္းစုပ္ရင္း သူ႔လက္ေတြနဲ႔ အိမ့္ “ဟင္... ကိုႀကီးစိုး...”
တင္ပါးအိအိေတြကို ဆုပ္နယ္လိုက္တယ္။ တစ္ခ်ိန္က အိမ့္နဲ႔ၿငိခဲ့တဲ့ အတူတူ လစ္ဗင္းတူဂဲသား ေနခဲ့တဲ့
အိမ့္လည္း စိတ္ေတြက တအား လာေနၿပီ။ သူက တင္ပါး သေဘၤာသားႀကီး...။
ေတြကို တအား နယ္ဖတ္ကိုင္တြယ္ေနရာက အိမ့္ကို အိပ္ခန္းထဲက “အိမ့္... ေနေကာင္းလား... ကိုႀကီး ဘယ္ကို လိုက္ပို႔ေပး
ခုတင္ႀကီးဆီကို ဆြဲေခၚသြားလိုက္တယ္။ ရမလဲ...”
ခုတင္ႀကီးေပၚမွာ အိမ့္ကို ကန္႔လန္႔ျဖတ္ လွဲအိပ္ခိုင္းၿပီး “ကိုႀကီးစိုး... ဘယ္လို အိမ့္ရွိတဲ့ေနရာကို ေရာက္လာ
အိမ့္ရဲ႕ စကပ္ကို အေပၚကို လွန္တင္လိုက္တယ္။ တာလဲ... အိမ့္ အေနာက္က ေနာက္ေယာင္ခံမ်ား လိုက္ေနလား...”
ဒီအခ်ိန္မွာ အခန္းတံခါးရဲ႕ လွ်ပ္စစ္ေခါင္းေလာင္းသံက “တိုက္ဆိုင္မႈ သက္သက္ပါ အိမ့္ရယ္... ကိုယ္ သက္သက္
တတီတီ ျမည္လာတယ္။ အိမ့္ရဲ႕ ပင္တီကို ဆြဲခြ်တ္ဖို႔ႀကိဳးစားေနတဲ့ လိုက္ေခ်ာင္းတာ မဟုတ္ရပါဘူး... လာ... ကားေပၚတက္... တက္...”
ေဂ်ာ္ဂ်ီကို အိမ့္က “ေဂ်ာ္ဂ်ီ... တစ္ေယာက္ေယာက္ လာေနတယ္...” အိမ့္လည္း ေဂ်ာ္ဂ်ီ လိုက္လာေနတာေၾကာင့္ ကိုႀကီးစိုးရဲ႕
လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။ ေဂ်ာ္ဂ်ီက “ဂ႐ုမစိုက္နဲ႔ အိမ့္... အလွဴခံေတြ ကားေပၚကို တက္လိုက္တယ္။
ျဖစ္လိမ့္မယ္...” လို႔ ေျပာၿပီး အိမ့္ရဲ႕ ပင္တီေလးကို ဆြဲခြ်တ္ခ်လိုက္ အရွိန္ျပင္းျပင္းနဲ႔ ကားေလး ေမာင္းထြက္သြားတယ္။
တယ္။ အိမ့္ေပါင္တံေဖြးေဖြး ႏွစ္ေခ်ာင္းနဲ႔ ေပါင္ၾကားဂြဆံုက ေဂ်ာ္ဂ်ီေရ... ဘိုင္းဘိုင္...။
မို႔ေဖါင္းေဖါင္း မိန္းမအဂၤါႀကီး ဘြားခနဲ ေပၚလာတာကို ေဂ်ာ္ဂ်ီက “ကိုႀကီးစိုး... ဘယ္တုန္းက ျပန္ေရာက္ေနတာလဲဟင္...”
မ်က္လံုးအျပဴးသားနဲ႔ စိုက္ၾကည့္ၿပီး အိမ့္ေပါင္ၾကားကို မ်က္ႏွာထိုးအပ္ဖို႔ “၂ရက္ပဲ ရွိေသးတယ္... အိမ့္...”
ျပင္လိုက္တဲ့အခ်ိန္ပဲလ္သံ တတီတီက ဆက္တိုက္ မရပ္တမ္း မနား “ဒီကားေလးက အမိုက္စားေလးပါလား... ဘယ္တုန္းက
တမ္း ျမည္ေနလို႔ အိမ့္က “ေဂ်ာ္ဂ်ီ... သြားၾကည့္ကြာ... ဘယ္သူမ်ား ဝယ္ထားတာလဲ... အခု သြင္းလာတာလား...”
လဲ...” လို႔ ထပ္ေျပာလိုက္မိတယ္။ ဒီဘဲလ္သံေၾကာင့္ ထၾကြေနတဲ့ “မဟုတ္ဘူး... အိမ့္ ဒီမွာပဲ ဝယ္ထားတာ... ၾကာၿပီ...”
အိမ့္ရဲ႕ ကာမစိတ္ေတြ ထိုဆင္းက်သြားရတယ္ေလ။ ေဂ်ာ္ဂ်ီက ဆဲေရး “ဟုတ္လား... ရည္းစား အတြက္လား...”
တိုင္းထြာလိုက္ၿပီး အဝင္ဝ တံခါးဆီကို ေလွ်ာက္သြားလိုက္တယ္။ “ေၾသာ္ အိမ့္ရယ္... ဘာရည္းစားမွ မရွိပါဘူး...”
သည္ အခ်ိန္မွာ အျပင္ကေန “ေဟ့... ေဂ်ာ္ဂ်ီ... နင္ ရွိေန “အယ္... တကယ္...”
တာ ငါသိတယ္... နင့္ကားကို ေအာက္မွာ ငါ ေတြ႕တယ္ နင္ ဘယ္ “ကိုႀကီးမွာ အိမ့္တစ္ေယာက္ပဲ ရွိခဲ့ပါတယ္”
ေကာင္မကို ေခၚလာလုပ္ေနလဲ... ဖြင့္... ဖြင့္စမ္း...” လို႔ အသံၿပဲၿပဲနဲ႔ “အမ္မာ... ယံုရမွာလား...”
ေအာ္လိုက္တဲ့ မိန္းမတစ္ေယာက္ရဲ႕အသံကို ၾကားလိုက္ရတယ္။ “တကယ္ပါ... ကဲ အိမ့္... တစ္ေနရာရာ ဝင္ထိုင္ၿပီး တစ္ခုခု
အိမ့္လည္း ခုတင္ေပၚကေန လူးလဲ ထလိုက္တယ္။ ေဂ်ာ္ဂ်ီ ေသာက္ၾကမလား...”
လည္း ေတာ္ေတာ္ တုန္လႈပ္ေနတယ္။ အျပင္က မိန္းမက တံခါးကို “ေကာင္းသားပဲ...”
တဒုန္းဒုန္းနဲ႔ ထုေနတယ္။ “အိမ့္ ဘာေသာက္ခ်င္လဲ... ဘယ္ဆိုင္ ႀကိဳက္လဲ...”
“ဖြင့္စမ္း... ႏွာဘူးေကာင္... လူယုတ္မာ... ငါ့ကို ညာလိုးတဲ့ “ကိုႀကီး သေဘာပါ...”
ေကာင္... နင့္ကို တိုင္မယ္... အမ်ိဳးသမီးေရးရာကို တိုင္မယ္...” ကိုႀကီးစိုးသည္ အရင္အတိုင္း မေျပာင္းလဲလို႔ အိမ့္ ထင္
“ဒုန္း... ဒုန္း... ဒုန္း...” သည္။ အိမ့္နဲ႔ သူနဲ႔ ကင္းကြာသြားခဲ့တာလည္း တကယ္ေတာ့ အိမ့္က
ေဂ်ာ္ဂ်ီ တံခါးကို ဖြင့္လိုက္တယ္။ တကယ္ သြားတိုင္မွာ သူ႔ကို ထားခဲ့လိုက္လို႔ပါ။ အိမ့္လည္း အိမ့္ထက္ အသက္အမ်ားႀကီး
စိုးလို႔။ ႀကီးတဲ့ ကိုႀကီးစိုးကို ပတ္ဝန္းက်င္ေၾကာင့္ ဆက္ၿပီး လက္မတြဲေတာ့ဘဲ
တံခါးဝမွာ သူ အရင္က ေခၚေခၚဖိုက္ထားတဲ့ နႏၵာပုလဲဆင့္ လမ္းခြဲခဲ့တာ။
ဆိုတဲ့ ေစာ္ ေဒါသတႀကီးနဲ႔ ေအာ္ဟစ္ေနတာကို ေတြ႕လိုက္ရတယ္။ ကိုႀကီးစိုးနဲ႔ ဆိုင္ေကာင္းေလးတစ္ဆိုင္မွာ ထိုင္လိုက္ၾက
“နႏၵာ... တိုးတိုးလုပ္ပါ... ေဘးလူေတြ ၾကားရင္ မေကာင္း သည္။
ပါဘူး...” ကိုႀကီးစိုးက အိမ့္ကို အရမ္း ဂ႐ုစိုက္သည္။ အစားေတြေရာ
“ေၾသာ္... ေဂ်ာ္ဂ်ီ ဘာခုမွ ေၾကာက္တတ္ေနတာလဲ... ငါ့ကို အေသာက္ေတြေရာ အမ်ားႀကီး မွာသည္။ ကိုႀကီးစိုးနဲ႔ ေပ်ာ္ခဲ့တာေတြကို
လက္ထပ္ပါမယ္ ဘာညာ ဘာညာနဲ႔ ဒိုင္ေၾကာင္ေတြ ထည့္ၿပီး အိမ့္ ျပန္ သတိရမိသည္။ အိမ့္လည္း မိန္းမ႐ႈပ္တဲ့ ေဂ်ာ္ဂ်ီ႕ကို အၿပီးအပိုင္
စိတ္ႀကိဳက္ ေခၚလိုးခဲ့တာ... အခုေတာ့ အသစ္ေတြ႕သြားလို႔ ငါ့ကို ျဖတ္လိုက္ေတာ့မယ္ လို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။
ေခါက္လိုက္တာေပါ့... ေတာ္ေတာ္လည္း မ်က္ႏွာေျပာင္တဲ့ေကာင္...” အိမ့္နဲ႔ ကိုႀကီးစိုး စကားေကာင္းေနၾကတံုး အိမ့္တို႔ စားပြဲ
သည္ေစာ္ကို ေဂ်ာ္ဂ်ီ ေျဖရွင္း ေခ်ာ့ေမာ့ေနတဲ့ အခ်ိန္ အနားက ျဖတ္သြားတဲ့ လူတစ္ေယာက္ကို အမွတ္တမဲ့ ၾကည့္လိုက္မိ
အိမ့္ဇာေသာ္ ခြာျမင့္ဖိနပ္သံ တေဒါက္ေဒါက္နဲ႔ ေကာ့ေကာ့ေလး သည္။ သည္လူက အိမ့္ကို ေသေသခ်ာခ်ာ စူးစိုက္ၾကည့္လို႔ အိမ့္က
ထြက္လို႔ သြားလိုက္ပါတယ္။ လည္း ျပန္ၾကည့္လိုက္တာ။
ဇာတ္လမ္းမ်ားတဲ့ ျပႆနာ႐ႈပ္တဲ့ ေဂ်ာ္ဂ်ီ႕ကို ထားခဲ့လိုက္ၿပီ။ ဟင္... ဒက္ဒီ...။
“ေဟး... အိမ့္... အိမ့္ ေနပါဦး...” ဟင္... သမီး... အိမ့္...။

အိမ့္ရဲ႕ ဒက္ဒီ ဦးဘေဖေသာ္...။
“သမီး... ေနေကာင္းတယ္ေနာ္...”
“ေကာင္းတယ္... ဒက္ဒီ... ဒက္ဒီေကာ ေနေကာင္းတယ္
မဟုတ္လား...”
ဦးဘေဖေသာ္သည္ သမီးကို ျပန္ေတြ႕ရလို႔ အရမ္းဝမ္းသာ
တဲ့ပံု။ သို႔ေပမယ့္ ေနေကာင္းတယ္ေနာ္လို႔ ေမးတာကလြဲလို႔ ဘာေမးခြန္း
မွ ထပ္မေမး။ အိမ့္ေဘးမွာ ရွိေနတဲ့ ကိုႀကီးစိုးနဲ႔ ဦးဘေဖေသာ္က
တစ္ခ်ိန္တံုးက သမီးကို ျဖတ္ဖို႔ ေျပာရင္း အေျခအတင္ေတြ ျဖစ္ခဲ့ဖူး
သည္။ ကိုႀကီးစိုးကေတာ့ ဦးဘေဖေသာ္ကို ႏႈတ္ဆက္သည္။
အိမ့္က “ဒက္ဒီ... အိမ့္တို႔နဲ႔ တစ္ခုခု စားပါလား...” လို႔ ေခၚ
သည္။ ဦးဘေဖေသာ္ က သူ သူငယ္ခ်င္းတခ်ိဳ႕နဲ႔ လာတာလို႔ ေျပာၿပီး
ထြက္သြားသည္။ အိမ့္က သူ႔စကားကို တစ္ခ်ိန္လံုး နားမေထာင္ခဲ့လို႔
သူ စိတ္ပ်က္သြားၿပီလို႔ ထင္မိသည္။
အိမ့္နဲ႔ ကိုႀကီးစိုးတို႔ စားစရာေတြကို တို႔ကနန္း ဆိပ္ကနန္းပဲ
စားၾကတယ္။ ေသာက္တာေတာ့ ႏွစ္ေယာက္လံုး ေသာက္ၾကတယ္။
ေသာက္တဲ့ဟာခ်င္းေတာ့ မတူဘူး။ အိမ့္က ျပင္သစ္ကလာတဲ့ ဝိုင္အနီ
ကို ေသာက္ၿပီး ကိုႀကီးစိုးက ဘီယာကို ေသာက္တယ္။ အေဖနဲ႔ ဆံုလိုက္
ရၿပီး အိမ့္အေပၚ အျမင္သိပ္မၾကည္လင္တဲ့ အေဖရဲ႕ပံုစံေၾကာင့္
စိတ္ကသိကေအာင့္ ျဖစ္တာက ခဏပါ။ ကိုႀကီးစိုးက အိမ့္က သူ႔ကို
ခ်န္ခဲ့တုန္းက ဘယ္လို ခံစားရတာေတြ ဘယ္လို လြမ္းတာေတြကို
ေျပာျပေနတာကို နားေထာင္ရင္း အေဖကို ေမ့သြားေရာ။
ကိုႀကီးစိုးက အိမ့္ကို သူ႔အိမ္ကို ေခၚသြားတယ္။ သူ အသစ္
ဝယ္ထားတဲ့ အေကာင္းစား ကြန္ဒိုတိုက္သစ္ကို။
အိပ္ခန္းသံုးခန္းပါတဲ့ သည္ကြန္ဒိုတိုက္သစ္ကို အိမ့္ အရမ္း
သေဘာက်မိသြားတယ္။ သန္႔ရွင္း သစ္လြင္ၿပီး ကိုႀကီးစိုးက ဟင္းခ်က္
မစားတဲ့လူမို႔ ဘာ အနံ႔အသက္မွ မရွိဘူး။
ကိုႀကီးစိုးက တိုက္ခန္းသစ္ကို လိုက္ျပၿပီးတာနဲ႔ အိမ့္ကို
ဆြဲဖက္ၿပီး အငမ္းမရ နမ္းေတာ့တာပဲ။ အိမ့္ကလည္း သူ႔ကို အလားတူ
ျပန္နမ္းပစ္လိုက္တယ္။ ဟိုးတုန္းက ျဖစ္ခဲ့တာေတြကို ျပန္ေျပာင္း
သတိရၿပီး ကိုႀကီးစိုး ခ်စ္ေပးခဲ့တာေတြကို ျပန္ ျမင္ေယာင္သတိရေတာ့
သူနဲ႔ အခုလို ျပန္ဆံုျပန္ခ်စ္ၾကရတဲ့ အခ်ိန္ စိတ္ေတြက အရမ္းကိုပဲ
ၾကြေနၿပီ။ ကိုႀကီးစိုးက တကယ္ ခ်စ္ေပးတတ္သူႀကီးပါ။
သူနဲ႔ အိမ့္တို႔ ကိုယ္ေပၚက အဝတ္ေတြကို အျမန္ခြာခြ်တ္
ပစ္ၾကရင္း ကိုယ္လံုးတီးကိုယ္ေတြနဲ႔ ခုတင္ေပၚကို တက္လိုက္ၾကတယ္။
မေတြ႕တာ ၾကာလို႔လား မသိဘူး...။ သူ႔ဒုတ္ႀကီးက အရင္တုန္းကထက္
ပိုတုတ္ ပိုႀကီးလာသလိုပဲမို႔ “ကိုႀကီးစိုး... ႀကီးေအာင္ တစ္ခုခု လုပ္ထား
လားဟင္...” လို႔ ေမးလိုက္မိတယ္။ ကိုႀကီးစိုးက ၿပံဳးတယ္။ “ဒီအတိုင္း
ပါပဲ အိမ့္... ကိုႀကီး ဘာမွ မလုပ္ပါဘူး...” လို႔ ေျဖတယ္။ ကိုႀကီးစိုးလည္း
တအား ထန္ေနၿပီ။
အိမ့္ႏို႔ေတြကို စို႔... ေစာက္ဖုတ္ကို ႏႈိက္... သဲသဲမဲမဲေတြ
ျဖစ္ေနတယ္။ အိမ့္လည္း သူ႔ေခါင္းကို ဆြဲၿပီး အိမ့္ေပါင္ၾကားထဲ
ဆြဲကပ္ေပးလိုက္တယ္။ သူမႈတ္တာကို ခံခ်င္ေနလို႔။ သူမႈတ္တာကို
မရတာ ၾကာၿပီေလ။
ကိုႀကီးစိုး ေရလည္ မႈတ္ေပးတာ အိမ့္လည္း အေသခိုက္
တယ္။ သူက လွ်ာနဲ႔ လိုးေပးေနတယ္။ အိမ့္လည္း သူ႔ဒုတ္ကို ေကာင္း
ေကာင္း စုပ္ေပးလိုက္တယ္။ အိမ့္တို႔ လိုးလိုက္ၾကတာ အပီအျပင္ပါပဲ။
ကိုႀကီးစိုးက သူ႔ အရြယ္နဲ႔ မလိုက္ေအာင္ လိုးႏိုင္တယ္။
ဘာဂ်ာကိုင္တာကလည္း တကယ့္ စူပါပဲ။ အဖုတ္ကိုတင္ မကဘူး...
ကပ္ရက္က စအိုေလးကိုပါ အပီကိုင္တာ။ လွ်ာနဲ႔ ကလိကစားေပးတာ
သမီးဆုိး (နန္းလံုးႀကဳိင္) 11
အိမ့္ အသည္းစြဲသြားရတယ္။ ဘာဂ်ာကိုင္ေနတဲ့အခ်ိန္ သူ အိမ့္ႏို႔သီး
ေတြကိုပါ လက္နဲ႔ ဆြဲေခ်ေပးေနတယ္။ ကိုႀကီးစိုးက သူ႔ကိုယ္သူ ဂ႐ု
တအားစိုက္ေတာ့ ဗိုက္က ခ်ပ္ေနတယ္။ ပိန္ပါးပါး ဗိုက္ခ်ပ္ခ်ပ္ ဘဲေတြ
ကို ကိုယ္လံုးတီး ျမင္ရတာက ဆက္ဆီျဖစ္ ဖီလင္ပိုလာတယ္လို႔ အိမ့္
ထင္တယ္။ အင္းေလ... တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ အႀကိဳက္ခ်င္း
ဘယ္တူႏိုင္မလဲေလ။
သူက အိမ့္ကို ဖင္လည္း ကုန္းခိုင္းတယ္။ ဖင္ကုန္းေပးရက္နဲ႔
တအား ေဆာင့္လိုးတာ ေတာ္ေတာ္ၾကာတယ္။
အိမ့္ဖင္တံုးႏွစ္တံုးကို သူ႔လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔ ဆြဲၿဖဲ... ဖင္ေပါက္
ထဲကို တံေတြး ေထြးထည့္... သူ႔လက္မနဲ႔ ဖင္ေပါက္ထဲကို ထိုးကလိ
တယ္။ အရင္ အေတြ႕အႀကံဳေတြအရ သူ အိမ့္ကို ေနာက္ေပါက္ဖြင့္
ေတာ့မယ္ ဆိုတာကို အိမ့္ သိလိုက္တယ္။ သူ႔ကို အိမ့္ ၾကည္ျဖဴတယ္။
သူနဲ႔ ျပန္ေတြ႕ခ်င္ေနတာ ၾကာၿပီ။ သူလိုးတာကို အိမ့္ ေတာင့္တေနတာ
ၾကာၿပီ။ ကိုႀကီးစိုးက တကယ့္အလိုးေကာင္းတဲ့ ဘဲႀကီး။ တကယ့္
ဖိုက္တာ။
ပထမအခ်ီက ျမန္တယ္။ ကိုႀကီးစိုးကလည္း မိန္းမ မလိုးတာ
ၾကာၿပီ တဲ့။ တအားထန္ထန္နဲ႔ အိမ့္ကို တအားလိုးတာ သိပ္ မၾကာလိုက္
ဘဲ ၿပီးသြားတယ္။ ဒါေပမယ့္ အိမ့္လည္း ၿပီးတယ္။ အိမ့္လည္း မလိုးတာ
ၾကာၿပီေလ။
ဒုတိယအခ်ီမွာက်ေတာ့ သူ ဆြဲလိုးတယ္။ ပံုစံအမ်ိဳးမ်ိဳး
ေျပာင္းၿပီး ဇိမ္ခံလိုးတယ္။ သူ႔လီးကိုလည္း သူ မေျပာခင္ အိမ့္
စုပ္ေပးတယ္။ သူ႔လီးကို ဘာလို႔မွန္းမသိဘူး။ အိမ့္ စုပ္ခ်င္တယ္။
လီးတိုင္းကို မစုပ္ခ်င္ဘူး။
သူက အိမ့္ကို အေပၚက တက္ခိုင္းတယ္။ အေပၚက
တက္ေပမယ့္ သူက ေအာက္ကေန ပင့္လိုးတာ ဒလစပ္ပဲ။ အရမ္း
ခါးအားသန္တဲ့ ကိုႀကီးစိုး။
သူက တတိယအခ်ီ ဆြဲခ်င္ေသးတယ္။ အိမ့္က ေနာက္ေန႔
မနက္ သဲပံု႔နဲ႔ ပန္းလိုက္ပို႔ဖို႔ အလုပ္ေတြ ရွိေနတာေၾကာင့္ သူ႔ကို
ေနာက္မွ လို႔ ေျပာၿပီး ျငင္းလိုက္တယ္။ သူကလည္း စိတ္ေဆာင္တာပါ။
ဟြန္း... ဘဲႀကီး ၂ခ်ီ ေကာင္း ဆြဲလိုက္ၿပီးေတာ့ ေတာ္ေတာ္ ဖလက္ျပ
သြားၿပီ။ အိမ့္ သိတာေပါ့။
အိမ္ ျပန္ေရာက္ၿပီး သဲပံု႔နဲ႔ ေတြ႕ေတာ့ သဲပံု႔က အံ့ၾသေန
တယ္။ သြားတံုးက ေဂ်ာ္ဂ်ီ ဝင္းႏိုင္နဲ႔။ လိုးျဖစ္သြားေတာ့ ကိုႀကီးစိုးနဲ႔မို႔။
သဲပံု႔လည္း အိမ့္ရဲ႕ အေတြ႕အႀကံဳေတြကို နား အရသာခံၿပီး နား
ေထာင္ရင္း ႏွာစိတ္ေတြၾကြေနတာကို ၾကည့္ၿပီး သဲပံု႔ကို ဘဲရွာေပးခ်င္
စိတ္ေတြ ေပါက္မိတယ္။ သဲပံု႔က စိတ္ကူးပဲ ယဥ္ေနတာ။ သူ႔ကို ဘယ္
သူနဲ႔ ခ်ိတ္ေပးရမလဲ... အိမ့္ စဥ္းစားေနတယ္။ ခုထိေတာ့ မေတြ႕
ေသးဘူး။
ေနာက္တစ္ေန႔ ဆိုင္ကိုေရာက္ေတာ့ အိမ့္နဲ႔ သဲပံု႔တို႔ ဒီေန႔
လိုက္ပို႔ရမယ့္ စာရင္းထဲမွာ ဟိုတေလာက ဆံုလိုက္တဲ့ ေဒါက္တာ
မ်ိဳးစည္သူ ဆိုတဲ့ နာမည္ကို ေတြ႕လိုက္ရလို႔ အိမ့္လည္း သဲပံု႔ကို တအံ့
တၾသ ေျပာလိုက္မိ တယ္။ သဲပံု႔က “အဲ့ဘဲက မဆိုးဘူး... ဒီဇိုင္းက
လန္းတယ္...” လို႔ ေျပာလို႔ သဲပံု႔ကို ဒီပဲနဲ႔ ျဖစ္သြားရင္ ေကာင္းမွာပဲ လို႔
အိမ့္ ေတြးလိုက္မိတယ္။
ပို႔စရာ စာရင္းကို ၾကည့္ၿပီး ေဒါက္တာမ်ိဳးစည္သူရဲ႕ ပန္းျခင္း
ကို ပထမဆံုး ဦးစားေပးၿပီး ပို႔ဖို႔ အိမ့္က သဲပံု႔ကို အႀကံေပးလိုက္တယ္။
သဲပံု႔ကလည္း သေဘာတူတယ္။ ဒီတစ္ခါ အိမ့္တို႔ သူ႔ၿခံကို ေရာက္သြား
ေတာ့ လက္မွတ္ထိုးမေပးႏိုင္ဘူးလို႔ ျငင္းတဲ့ ၿခံေစာင့္ကို အရိပ္အေရာင္
ေတာင္ မေတြ႕ရဘူး။
 12 အေတြးပင္လယ္ျပာ ဝတၳဳတုိ
ေဒါက္တာမ်ိဳးစည္သူ ကိုယ္တိုင္ထြက္လာၿပီး ပန္းျခင္းကို
လက္ခံယူတယ္။ အိမ့္က သဲပံု႔ကို ေရွ႕တန္းတင္ခ်င္ေပမယ့္ ေဒါက္တာ
မ်ိဳးစည္သူက သဲပံု႔ကိုထက္ အိမ့္ကိုပဲ အသားေပးၿပီး ဆက္ဆံေနတာကို
ေတြ႕ရတယ္။
အိမ့္လည္း သဲပံု႔ကို အားနာသြားတယ္။ အမွန္တကယ္က ဒီ
ေဒါက္တာနဲ႔ သဲပံု႔ကို ညိေစခ်င္တာ။ ဒါေပမယ့္ ေဒါက္တာမ်ိဳးစည္သူက
အိမ့္ကိုပဲ ထပ္ေတြ႕လို႔ရမလား ဆိုၿပီး ဖုန္းနံပါတ္ ေတာင္းတယ္။ အိမ့္
ကလည္း အိမ့္မွာ ခ်စ္သူ ရွိတယ္ လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။ တကယ္လည္း
အိမ့္က ခ်စ္သူ ဝိုင္းဝိုင္းလည္ ျဖစ္ေနတာ ေလ။ မညာခ်င္ပါဘူး။
သူက “ခ်စ္သူရွိလည္း မခင္ရေတာ့ဘူးလား... ခ်စ္သူရွိတာ
လက္ထပ္ထားတဲ့ ေယာက်္ား ရွိတာမွ မဟုတ္တာ”
လို႔ အိမ့္ကို စိုက္ၾကည့္ၿပီး ေျပာလိုက္တယ္။ သူ႔ပံုက တကယ္
သားနားတယ္။ သူ႔ဒီဇိုင္းက မင္းသားတစ္ေယာက္လို။ အိမ့္က ဖုန္း
နံပါတ္ မေပးေတာ့ “ကိစၥ မရွိပါဘူး... ဖုန္းနံပါတ္ မရလည္း အိမ့္နဲ႔
ေတြ႕ရေအာင္ လုပ္ရမယ့္ နည္းလမ္းေတြ ေတြ႕လာမွာပါ...” လို႔ သူက
ရယ္ၿပီး ေျပာတယ္။
သူ႔အိမ္က ျပန္အထြက္မွာ သဲပံု႔က “ကဲ မေျပာလား... အိမ့္
ကိုပဲ သူ ႀကိဳက္တာပါ... သဲပံု႔ဒီဇိုင္းကို ဘဲေတြ မႀကိဳက္ၾကပါဘူး လို႔
သဲပံု႔ ေျပာသားပဲ အိမ့္ရယ္...” လို႔ စိတ္ပ်က္စြာနဲ႔ ေျပာလိုက္လို႔
အိမ့္လည္း သဲပံု႔ကို သနားသြားတယ္။ သဲပံု႔ သူလိုခ်င္တဲ့ ဘဲရပါေစ လို႔
အိမ့္ တကယ္ပဲ ဆုေတာင္းေပးလိုက္မိပါတယ္။
ေဒါက္တာမ်ိဳးစည္သူက အိမ့္ေခါင္းထဲမွာ မရွိပါဘူး။
အိမ့္ တစ္ေနကုန္ သဲပံု႔နဲ႔ ပန္းပို႔တဲ့အလုပ္ လုပ္ၿပီးေတာ့
ကိုႀကီးစိုးကို ဖုန္းဆက္လိုက္တယ္။ သူက ဒီည ညေနစာ အတူတူ
ထြက္စားၾကရေအာင္လို႔ ေျပာထားလို႔။
ကိုႀကီးစိုးက အေရာင္းအဝယ္ကိစၥတစ္ခုနဲ႔ သန္လ်င္ကို
ေရာက္ေနတယ္။ သူက အိမ့္ကို အိမ့္နဲ႔ သူနဲ႔ စားေနက် ကန္ေတာ္ႀကီး
ေစာင္းက စားေသာက္ဆိုင္ကို လာခဲ့ဖို႔ ေျပာတယ္။ သူမေရာက္ေသးရင္
သူ႔ကို ေစာင့္ေနဖို႔ ေျပာတယ္။ တစ္ခုခု မွာ ေသာက္ႏွင့္ပါ... တဲ့။
ထံုးစံအတိုင္း သဲပံု႔ကိုပဲ အဲဒီဆိုင္ကို လိုက္ပို႔ခိုင္းရတယ္။
သဲပံု႔က တကယ္ ခ်စ္စရာေကာင္းပါတယ္။ ဘယ္ေတာ့မွ အိမ့္ကို
မတြက္ကပ္ဘူး။ သူ႔ကို အားကိုးရတယ္။ သဲပံု႔လည္း ဆိုင္မွာ ကိုႀကီးစိုး
မေရာက္ေသးတာနဲ႔ သီးသန္႔ခန္းေလးထဲ ေဗာ့ဂါနဲ႔ လိေမၼာ္ အေရာ
ေလးတစ္ခြက္ မွာေသာက္ၿပီး ေစာင့္ေနလိုက္တယ္။
ပထမ တစ္ခြက္တံုးက ခ်ိဳသလိုလို ခ်ဥ္သလိုလိုေလးနဲ႔
ေသာက္လို႔ တအားေကာင္းတယ္။ ကိုႀကီးစိုးကလည္း ေတာ္ေတာ္နဲ႔
ေရာက္မလာလို႔ ဆက္ေစာင့္ရင္း ဒုတိယတစ္ခြက္ကို မွာေသာက္လိုက္
တဲ့အခ်ိန္ ထိန္းကနဲ ကမာၻေျမႀကီးက ျခာျခာလည္သြားသလို မူးတက္
သြားတယ္။
အိုး... အား... ေတာ္ေတာ့္ကို မူးတာ...။
အိမ့္ လံုးဝ ေလာကႀကီးနဲ႔ အဆက္ျပတ္သြားတယ္။
=====================
ေအးစိမ့္တဲ့ ခံစားခ်က္ေၾကာင့္ အိမ့္ တုန္ခါသြားၿပီး သတိဝင္
လာတယ္။
ဟင္... ဘာျဖစ္သြားတာပါလိမ့္။ အိမ့္ ျပန္သတိရလိုက္တာက
ေဗာ႔ဒ္ဂါနဲ႔ လိေမၼာ္အေရာ ဒုတိယတစ္ခြက္ကို ေသာက္လိုက္ၿပီး အရမ္း
မူးသြားတယ္။ အိုး... အိပ္ေပ်ာ္သြားသလား...။
ဟင္...။
ငါ... ငါ... ငါ... ဆိုင္ခန္းထဲမွာလည္း မဟုတ္ပါလား . . .။ ငါ
ဘယ္ေရာက္ေနသလဲ...။
ခုတင္ေပၚက ေမြ႕ယာထူူထူ ေပၚမွာ ပက္လက္ေလး ေရာက္
ေနတယ္။ ကိုယ့္ဖါသာ ျပန္စမ္းမိလိုက္တယ္။
အိုး ေတာ္ပါေသးရဲ႕... အဝတ္အစားေတြေတာ့ ရွိေန
ေသးတယ္... ဒါေပမယ့္ စကပ္က လန္တက္ေနတယ္။ ပင္တီေလး
ဝတ္ထားေပမယ္႔ ေပါင္ၾကားက ေဖါင္းမို႔မို႔ႀကီးက ေပၚတင္ႀကီး။ စကပ္ကို
ျပန္ဖံုးလိုက္ရင္း ခုတင္ေပၚ ထိုင္လိုက္တယ္။ ေခါင္းထဲက မူရိပ္မူးရိပ္နဲ႔
ျဖစ္ေနတုန္းပဲ။
ဘယ္လို ဒီေနရာ ဒီအခန္း ဒီခုတင္ေပၚကို ေရာက္ေနပါလိမ့္...
ဘယ္သူ ငါ့ကို ဒီကို ေခၚလာသလဲ... ကိုႀကီးစိုး မ်ားလား...။
အခန္းကေတာ့ တိုက္ခန္းပဲ။ ေဆးအသစ္... ေပါလစ္ေရာင္
ေျပာင္ေနတဲ့ လွ်ာထိုး သစ္သားၾကမ္းခင္း အသစ္နဲ႔။
အိမ့္ အၾကာႀကီး အဲလိုပဲ ငုပ္တုပ္ ထိုင္ေနမိတယ္။
တိတ္ဆိတ္ ၿငိမ္သက္လြန္းေနတယ္။ အိမ့္ ခုတင္ေပၚက ဆင္းလိုက္ၿပီး
အခန္းတံခါးကို စစ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အျပင္ကေန ပိတ္ထားတာကို
ေတြ႕ရတယ္။ သူ႔ကို တစ္ေယာက္ေယာက္က ဒီေနရာကို ေခၚလာၿပီး
အျပင္ကေန တံခါးပိ္တ္ၿပီး ေလွာင္ထားတယ္ ဆိုတာကို သေဘာေပါက္
လိုက္တယ္။
=====================
ကိုႀကီးစိုးသည္ အိမ့္ကို ေစာင့္ခိုင္းထားတဲ့ ဆိုင္ကို ေရာက္
လာသည္။
အိမ့္ကို မေတြ႕လို႔ ဆိုင္က မန္ေနဂ်ာနဲ႔ အလုပ္သမားေတြကို
ေမးသည္။ သူတို႔က အိမ့္ ယမကာႏွစ္ခြက္ မွာေသာက္ၿပီး သီးသန္႔
ခန္းေလးထဲမွာ ထိုင္ေစာင့္ေနေၾကာင္း ေျပာျပသည္။ ကိုႀကီးစိုးက
“ဒါျဖင့္ သူ အခု ဘယ္ေရာက္သြားသလဲ... ျပန္သြားတာလား... သူ
ေသာက္တာေတြေရာ သူ ေငြရွင္းသြားလား”လို႔ ေမးေတာ့ ဝိတ္တာ
တစ္ေယာက္က “သူ... အမူးလြန္သြားတယ္... ဆရာ... သူ႔မိတ္ေဆြ
တခ်ိဳ႕ ေရာက္လာတယ္... သူတို႔ကပဲ ေငြရွင္းေပးသြားၾကတယ္...
သူတို႔ပဲ အဲ့အစ္မကို တြဲေခၚသြားၾကတယ္...” လို႔ ေျပာၿပေတာ့ ကိုႀကီးစိုး
အရမ္း စိတ္ပူသြားသည္။
အိမ့္ကို လူတစ္စုက ေခၚသြားၾကသည္ တဲ့။ ဘယ္သူေတြ
လဲ...။
ျမင္လိုက္တဲ့ အဲဒီ ဝိတ္တာေလးကို ေသေသခ်ာခ်ာ ေမး
သည္။ ေခၚသြားၾကသူေတြရဲ႕ ပံုပန္းကို ေမးသည္။
လူသံုးေယာက္အနက္ တစ္ေယာက္က က်န္တဲ့ႏွစ္ေယာက္
ကို အမိန္႔ေတြေပး ခိုင္းေနသည္ တဲ့။ သည္လူရဲ႕ပံုပန္းကို ဒီေကာင္ေလး
ေျပာျပတဲ့အခါ အိမ့္ကို တအား လိုက္ဖန္ေနတဲ့ “ဗစ္တာညိဳဝင္း”
ဆိုတဲ့ေကာင္ ျဖစ္ေနတယ္။
ေတာက္... အိမ့္ကို ဗစ္တာညိဳဝင္းနဲ႔ အေပါင္းအပါေတြ
ေခၚသြားၾကတာ ျဖစ္မယ္...။ ကိုႀကီးစိုးလည္း ခ်က္ခ်င္းပဲ ဗစ္ညိဳဝင္းရဲ႕
အိမ္ကို လိုက္သည္။ ဗစ္တာညိဳဝင္းသည္ ရန္ကုန္မွာ နာမည္ႀကီး
တစ္ေယာက္ ျဖစ္သည္။ ကိုႀကီးစိုးသည္ ဗစ္တာညိဳဝင္းနဲ႔ တိုက္႐ုိက္
မသိေပမယ့္ သူဘယ္မွာ ေနတယ္ ဆိုတာကို သိသည္။
ႀကီးမားတဲ့ သံတံခါးႀကီး ႏွစ္ခ်ပ္နဲ႔ ၿခံႀကီးရဲ႕ အေပါက္ဝမွာ
ကုိႀကီးစိုးရဲ႕ ကားသည္ ေရွ႕မီးႀကီးေတြ ဖြင့္ထိုးလ်က္ ေရာက္ေနသည္။

ဟြန္းကို တတီတီ တီးႏွိပ္လိုက္ေတာ့ တံခါးႀကီးေတြရဲ႕ အထဲဘက္မွာ
လူတစ္ေယာက္ ေပၚလာသည္။ ကာကီေရာင္ ယူနီေဖါင္းနဲ႔ လူ
တစ္ေယာက္။
“ဘာလို႔ ဟြန္းတီးတာလဲ... ဒါ ဆိတ္ၿငိမ္ရပ္ကြက္... ဟြန္း
မတီးနဲ႔...” လို႔ လွမ္း ေအာ္ေျပာသည္။
ကိုႀကီးစိုးက “ဗစ္တာညိဳဝင္း ရွိလား... သူနဲ႔ ေတြ႕ခ်င္တယ္...
အေရးႀကီးတယ္...” လို႔ ေအာ္ေျပာလိုက္သည္။ အထဲက ကာကီဝတ္
ငတိက “ဆရာ မရွိဘူး...” လို႔ ေအာ္ေျပာသည္။ ကိုႀကီးစိုးက “တံခါး
ဖြင့္ကြာ... ဘယ္သူရွိလဲ တစ္ေယာက္ေယာက္နဲ႔ စကားေျပာခ်င္တယ္...
ဗစ္တာညိဳဝင္း ဘယ္သြားေနလဲ...” လို႔ ထပ္ေမးေတာ့ အထဲက ကာကီ
ဝတ္ ငတိက မသိဘူး... လို႔ ေျဖၿပီး ျပန္ဝင္သြားသည္။ ကိုႀကီးစိုး
ဟြန္းထပ္တီးလည္း ျပန္ထြက္မလာေတာ့။
ကိုႀကီးစိုးလည္း ဗစ္တာညိဳဝင္း ကို ဘယ္မွာ ေတြ႕ႏိုင္မလဲ
ဆိုတာကို သူ႔အေပါင္းအသင္းေတြထဲက ဗစ္တာညိဳဝင္းနဲ႔ သိတဲ့
လူေတြဆီကို ဖုန္းဆက္ၿပီး ေမးလိုက္သည္။
သည္ အခ်ိန္မွာ ကိုႀကီးစိုးရဲ႕ ရပ္ထားတဲ့ ကားနားကို ပုဆိုး
တိုတို ဝတ္ထားၿပီး ကိုယ္အေပၚပိုင္းမွာ ဘာမွ ဝတ္မထားတဲ့ အသား
မဲမဲနဲ႔ လူသံုးေယာက္ ကပ္လာၾကသည္။ သံုးေယာက္အနက္ ႏွစ္
ေယာက္ရဲ႕ လက္ေတြထဲမွာ တုတ္ႀကီးေတြ ကိုယ္စီ ကိုင္ထားၾကၿပီး
က်န္တဲ့တစ္ေယာက္ရဲ႕ လက္ထဲမွာေတာ့ အုတ္နီခဲတစ္ခဲကို ကိုင္ဆုပ္
ထားသည္။ ကိုႀကီးစိုးလည္း သည္လူေတြကို ၾကည့္ရတာ သူ႔ကို
ရန္ျပဳေတာ့မယ့္သေဘာ ျပေနတာနဲ႔ ကားကို ေမာင္းထြက္လိုက္သည္။
သံုးေယာက္ထဲက တစ္ေယာက္က “ေဟ့... မင္း ေနာက္ကို
သည္နားကို မလာနဲ႔ေတာ့... မင္းနဲ႔ မင္းရဲ႕ကားအတြက္ မေကာင္းဘူး
ကြ...” လို႔ လွမ္း ေအာ္လိုက္တာကို ကိုႀကီးစိုး ၾကားလိုက္သည္။
ဗစ္တာညိဳဝင္းသည္ တပည့္တပန္းေတြေပါတဲ့ ငတိ
ဆိုတာကို ကိုႀကီးစိုး သိရက္နဲ႔ အိမ့္ကို ျပန္ကယ္ထုတ္ခ်င္တဲ့ စိတ္နဲ႔ သူ
ဒီကို ေရာက္လာတာပါ။
=====================
ဦးဘေဖေသာ္သည္ သူ႔မိတ္ေဆြ တစ္ေယာက္က လွမ္း
အေၾကာင္းၾကားလို႔ သမီး အိမ့္ဇာေသာ္ကို ဗစ္တာညိဳဝင္း ဆိုတဲ့
ေကာင္က ဖမ္းေခၚသြားတယ္ ဆိုတဲ့ သတင္းကို ၾကားလိုက္ရသည္။
သမီးအိမ့္ကို ဆိုင္တဆိုင္မွာ အရင္က တြဲခဲ့တဲ့ သေဘၤာ
သားႀကီး ကိုႀကီးစိုး ဆိုတဲ့ေကာင္နဲ႔ ဦးဘေဖေသာ္ ေတြ႕ခဲ့တာ မၾကာ
ေသး။ သည္ေကာင္ႀကီးနဲ႔ ဦးဘေဖေသာ္က တစ္ခ်ိန္တုန္းက တင္းထား
ခဲ့လို႔ အဲဒီေန႔က သမီးနဲ႔ေတာင္ သိပ္ စကားမေျပာျဖစ္ခဲ့ဘူး။
သမီး အပ်ိဳေပါက္အခ်ိန္ကတည္းက ဆိုးခဲ့လြန္းလို႔ ဦးဘေဖ
ေသာ္သည္ သမီးကို လိုက္ထိန္းသိမ္းခဲ့ရတဲ့အခါ သမီးေဇာနဲ႔ သမီးကို
ဖ်ားေယာင္းေသြးေဆာင္ၾကတယ္ လို႔ သူက ယူဆေနတဲ့ လူေတြကို
ကိုယ္ထိလက္ေရာက္ လက္ပါမိခဲ့တာေတြ ရွိခဲ့သည္။ သမီးကို ကားနဲ႔
ေခၚတင္သြားတဲ့ ရည္းစားေကာင္က မေခ်မငံ ျပန္လွန္ေျပာတဲ့အခါ
တြန္းလိုက္တာမိုး နရင္းအုပ္လိုက္တာမ်ိဳးေတြေပါ့။
ကံအားေလ်ာ္စြာ သည္လူေတြက ရဲစခန္းကို တိုင္ေတာ
တာေတြမ်ိဳး မလုပ္ခဲ့လို႔ သည္အခ်ိန္အထိ ဦးဘေဖေသာ္သည္ ဥပေဒနဲ႔
ၿငိစြန္းျခင္း မရွိေသး။ ဦးဘေဖေသာ္သည္ အခု ေနာက္ပိုင္းမွာ သမီး
လည္း ရည္းစားထား တြဲတာက ဆယ္ေရာက္မကေတာ့လို႔ အဆန္း
မဟုတ္ေတာ့။ သမီးအတြက္လည္း သည္ေလာက္ႀကီး မပူေတာ့ဘူး။
သမီးဆုိး (နန္းလံုးႀကဳိင္) 13
ကိုယ့္ဖါသာ ေအးေအးေဆးေဆး အလုပ္လုပ္ ေနခဲ့တာ။
အခု ၾကားလိုက္ရတဲ့ ကိစၥကေတာ့ အိမ့္က ရည္းစား တြဲတာ
လည္း မဟုတ္... လက္မထပ္ပဲ အတူတူေနတာလည္း မဟုတ္။ အလို
မတူပဲ ဖမ္းသြားတာ ခံလိုက္ရတယ္ တဲ့။ ဒါကေတာ့ ဦးဘေဖေသာ္က
လက္ပိုက္ၿပီး ၾကည့္မေနႏိုင္။ အလိုမတူဘဲ ဘယ္သူ႔ကို ဘယ္သူကမွ
အတင္း အဓမၼ ေခၚသြား ဖမ္းသြားလို႔ မရဘူး။ ကိုယ့္သမီး အရင္း
ေခါက္ေခါက္ ဆိုေတာ့ လက္ပိုက္ ၾကည့္ေနမယ္ မဟုတ္။
ဗစ္တာညိဳဝင္းကို သူ သိသည္။
နာမည္ႀကီး ေကာင္ပဲ။ ဘယ္ မသိပဘေနမလဲ။ ဒီေကာင္က
ေခတ္အဆက္ဆက္ မေကာင္းတာ လုပ္စားလာတဲ့ သူေဌးအေရၿခံဳ
ညိဳဝင္း ဆိုတဲ့ေကာင္ရဲ႕ သား။
အေဖတူသား... အေဖ ေသာက္က်င့္ေတြကို အေမြခံတဲ့
သား။ ေကာက္က်စ္ ယုတ္မာတဲ့ ညိဳဝင္းရဲ႕ ေသြး စစ္စစ္။
ဦးဘေဖေသာ္ ဟိုေနရာ ဒီေနရာကို ဖုန္းေခၚၿပီး ဗစ္တာ
ညိဳဝင္းအေၾကာင္းကို တီးေခါက္ ေလ့လာလိုက္သည္။ သည္ေကာင့္
တပည့္ေတြက ဘယ္သူေတြလဲ။ သူ ဘယ္ေနရာေတြမွာ ရွိတတ္လဲ။
သူက ကားေရေဆးဆီထိုး လုပ္ငန္းလုပ္ေနေတာ့ လူမ်ိဳးစံု
လူေပါင္းစံုနဲ႔ ခင္မင္ရင္းႏွီးသည္ ဆိုေတာ့ ဗစ္တာညိဳဝင္းကို နီးနီး
ကပ္ကပ္ သိၾကသူေတြကို ရွာဖို႔က သိပ္မခဲယဥ္းဘူး။
သည္အခ်ိန္မွာ ကိုႀကီးစိုးသည္ သူ႔ညီမဝမ္းကြဲ တစ္ေယာက္
ရဲ႕ ေယာက်္ား ရဲစခန္းမွဴးတစ္ေယာက္ကို ခ်ဥ္းကပ္ၿပီး အိမ့္ကို ဗစ္တာ
ညိဳဝင္းတို႔ ဖမ္းေခၚသြားၾကလို႔ ဘယ္လိုနည္းနဲ႔ ဗစ္တာညိဳဝင္းကို
စစ္ေဆး ေမးျမန္းလို႔ ရမလဲ ဆိုတာကို အႀကံဉာဏ္ ေတာင္းခံသည္။
ရဲစခန္းမွဴးက ဗစ္တာညိဳဝင္းရဲ႕ အေဖ ဦးညိဳဝင္း ဆိုတာက ျမန္မာျပည္ရဲ႕
စီးပြားေရး လုပ္ငန္းႀကီးေတြကို ႀကိဳးကိုင္ထားတဲ့ တကယ့္ အေကာင္
ႀကီးႀကီးတစ္ေယာက္ ျဖစ္လို႔ မေသခ်ဘဲနဲ႔ သြားစြပ္စြဲလို႔ မေကာင္းဘူး...
သူတို႔က အစိုးရပိုင္းကို အရမ္းေပါက္ေရာက္တယ္... လူႀကီးေတြနဲ႔
အဆက္အသြယ္ရွိတဲ့ လူေတြ ဆိုေတာ့ ပိုင္မွ လုပ္ရင္ ေကာင္းမယ္...
ဗစ္တာညိဳဝင္း ဖမ္းေခၚသြားတယ္ ဆိုတာ ေတြ႕လိုက္တဲ့ စားေသာက္
ဆိုင္က စားပြဲထိုး ေကာင္ေလးကေန ေသေသခ်ာခ်ာ ေျပာတာကို သူ
သိခ်င္ ၾကားခ်င္တယ္ လို႔ ကိုႀကီးစိုးကို ေျပာလိုက္လို႔ ကိုႀကီးစိုးလည္း
စားေသာက္ဆိုင္ကို တစ္ခါ ျပန္ေျပးသြားရျပန္သည္။
စားေသာက္ဆိုင္ကို ေရာက္ေတာ့ အိမ့္ကို အတင္း
ေခၚေဆာင္သြားတာကို သိလိုက္ ျမင္လိုက္တဲ့ စားပြဲထိုး ေကာင္ေလးကို
ေမးလိုက္တဲ့ အခါ သည္ေကာင္ေလးသည္ ဒီအလုပ္ကေန မေန႔
ကတည္းက ထြက္သြားၿပီ... လို႔ မန္ေနဂ်ာက သူ႔ကို လာေျပာလို႔
ကိုႀကီးစိုး အရမ္းကို စိတ္ညစ္သြားသည္။ တစ္ေယာက္တည္းေသာ
မ်က္ျမင္သက္ေသကို ဗစ္တာညိဳဝင္းတို႔ဘက္က ဖယ္ရွင္းပစ္လိုက္ေလ
သလား လို႔ သူ သံသယ ျဖစ္မိေနသည္။
သူ႔ဝမ္းကြဲညီမရဲ႕ ေယာက်္ား ရဲစခန္းမွဴးက ကိုႀကီးစိုးကို
ဗစ္တာညိဳဝင္းတို႔က သူတို႔ ရဲတပ္ဖြဲ႕က ႀကီးႀကီး ပုဂၢိဳလ္ေတြနဲ႔လည္း
ရင္းႏွီးတယ္... မပိုင္ဘဲနဲ႔ မေသခ်ာဘဲနဲ႔ သူတို႔ကို ေခၚေမးေပးမွာ
မဟုတ္ဘူး လို႔ ေျပာသည္။ ရဲေတြက ကူညီပါရေစ ဆိုတဲ့ ေဆာင္ပုဒ္
သံုးေနေပမယ့္ တကယ္တမ္း ရဲေတြရဲ႕ အကူအညီကို ရဖို႔က မလြယ္မွန္း
သူ သေဘာေပါက္သြားၿပီ။ ကိုႀကီးစိုးသည္ သေဘၤာပဲ လိုက္ေနၿပီး
ျမန္မာျပည္နဲ႔ ကင္းကြာေနတယ္ ထင္သည္ လို႔ သူ႔ေဘာ္ဒါ အရင္း
တစ္ေယာက္က ေဝဖန္သည္။
သည္ အခ်ိန္မွာ အိမ့္ဇာေသာ္သည္ သူ႔အခန္းတံခါးကို
အျပင္က ေသာ့ဖြင့္ေနတဲ့ အသံကို ၾကားလိုက္ရလို႔ ခုတင္ေပၚမွာ
 14 အေတြးပင္လယ္ျပာ ဝတၳဳတုိ
ထိုင္ေနရာက မတ္တပ္ ထရပ္လိုက္သည္။
လူသံုးေယာက္ အခန္းတံခါး ပြင့္တာနဲ႔ သူရွိေနတဲ့ အခန္း
ထဲကို ဝင္လာသည္။
ဗစ္တာညိဳဝင္း နဲ႔ သူ႔တပည့္ ႏွစ္ေယာက္ပါ။
“ဟင္... ဗစ္တာညိဳဝင္း... နင္... နင္လား... ငါ့ကို ဖမ္းေခၚ
လာတာ...” လို႔ အိမ့္ဇာေသာ္ တအံ့တၾသနဲ႔ ေမးလိုက္သည္။
ဗစ္တာညိဳဝင္းက ရယ္သည္။
“အိမ့္... ဖမ္းေခၚတယ္ ဆိုတဲ့ စကားလံုးႀကီးက မေကာင္း
ပါဘူး... ဗစ္တာက အိမ့္ကို ဘယ္ေလာက္ စြဲလမ္းေနလို႔ ဘယ္လို
အသည္းကြ်မ္းေနရတယ္ ဆိုတာ အိမ့္ သိရဲ႕လား...”
ဗစ္တာညိဳဝင္းရဲ႕ တပည့္တစ္ေယာက္က အိမ့္အေရွ႕မွာ
စားပြဲေလး တစ္လံုးကို ခ်ခင္းလိုက္သလို က်န္တဲ့ တပည့္က အသင့္
ယူလာတဲ့ စားေသာက္စရာ လင္ပန္းကို သည္စားပြဲေလးအေပၚမွာ
တင္ေပးလိုက္သည္။
“ကဲ... အိမ့္... အားရွိသြားေအာင္... စားလိုက္ပါဦး... အိမ့္ကို
သိပ္လိုခ်င္လြန္းလို႔ အခုလို လုပ္လိုက္ရတာကို ခြင့္လႊတ္ပါ အိမ့္ရယ္...”
အေငြ႕တေထာင္းေထာင္းနဲ႔ ဒန္ေပါက္ထမင္းက တစ္ပြဲ။
ဆိတ္သားတံုးက လက္သီးဆုပ္ေလာက္ႀကီး။ ပက္ပ္စီက တစ္ပုလင္း...
စုပ္ပိုက္တံေလး တပ္ရက္နဲ႔...။
အိမ့္လည္း ဗိုက္ထဲက တကြီကြီနဲ႔ အရမ္း ဆာေနလို႔ စိတ္
မထိန္းႏိုင္ဘဲ ခ်ေပးထားတဲ့ ပလပ္စတစ္ဇြန္းနဲ႔ ခပ္ယူ စားမိလိုက္သည္။
ပက္ပ္စီကိုလည္း စုပ္တံနံ႔ စုပ္ေသာက္လိုက္မိသည္။
ဗစ္တာညိဳဝင္းက အိမ့္ ၿမိန္ရွက္စြာနဲ႔ ဆိတ္သားဒန္ေပါက္
ထမင္း စားေနတာကို ေက်နပ္ေနသည္။
“စား... စား... ဗိုက္ျပည္႔မွ မင္း ငါ့လိုအပ္ခ်က္ေတြကို
ျပည့္ျပည့္ဝဝ ျဖည့္ဆည္းေပးႏိုင္မွာ... အိမ့္ဇာေသာ္...”
အိမ့္ေခါင္းေလး ဆတ္ခနဲ ေထာင္သြားသည္။
“ဘာ... ဘာေျပာတယ္...”
ဗစ္တာညိဳဝင္းက တဟင္းဟင္းနဲ႔ ရယ္လိုက္သည္။
“ဟုတ္တယ္ေလ... အိမ့္... မင္း ဖါသာမင္း မာန
ဘယ္ေလာက္ ေထာင္လႊားလႊား... အခု မင္းက ငါ့လက္ခုပ္ထဲက ေရ
ျဖစ္ေနၿပီ... ငါ ေသာက္လိုေသာက္ ေမွာက္လိုေမွာက္ လုပ္လို႔ ရေနၿပီ...
မင္းကို ငါက အလွၾကည့္ဖို႔ သက္သက္ ေခၚလာခဲ့တာလို႔ မွတ္ေန
လားကြ...”
“အံမယ္... ေစာက္ကုလားက ေလႀကီးမိုးႀကီးနဲ႔... တရား
ဥပေဒက ဘယ္မွာ သြားထားမလဲ... မင္းမဲ့တိုင္းျပည္ ထင္ေနလား...
ေငြရွိလို႔ တရားႏိုင္မယ္ လို႔ မွတ္ေနသလားဟဲ့...”
“ဒါေတြကို အျငင္းမပြားခ်င္ဘူး... အိမ့္... ငါ လုပ္ခ်င္တာကို
ငါ လုပ္ခဲ့တယ္... လုပ္ႏိုင္ခဲ့တယ္... မင္း လတ္တေလာ ငါ့ လက္ထဲမွာ
ရွိေနတဲ့ အခ်ိန္ ငါေကြ်းတာ စားရမယ္... ငါ ခိုင္းတာကို လုပ္ရမယ္...
မင္းဟာ ငါ့ရဲ႕ကြ်န္ ျဖစ္ေနၿပီ... ဟားဟားဟားဟား...”
“နင္ ႐ူးေနၿပီဟဲ့... ေစာက္ေကာင္ရဲ႕... ငါက နင္လုပ္တိုင္း
ခံမယ္ ထင္ေနသလား...”
“နင္ ခံရမယ္... အိမ့္... နင့္ မာနေတြကို ခ်ိဳးပစ္ဖို႔ နင့္ကို
ဖမ္းလာတာ... နင္ ငါ့အလိုအတိုင္း မလုပ္လို႔ကေတာ့ ခုနက နင္
မ်ဳိဆို႔လိုက္တဲ့ ဆိတ္သားဒန္ေပါက္ မေျပာနဲ႔ ျမက္ေတာင္ မေကြ်းဘူး...
သိလား... နင္ စမ္းၾကည့္လိုက္”
ဗစ္တာညိဳဝင္းက အိမ့္ကို ေဒါသမ်က္လံုးေတြနဲ႔ စိုက္ၾကည့္
လိုက္ၿပီး လက္ညႇိဳး တေထာင္ေထာင္နဲ႔... “တစ္ခု ေျပာလိုက္ဦးမယ္...
ငါ့ကို ကုလား... ကုလား နဲ႔ မေခၚနဲ႔... ငါက နင့္လိုပဲ သည္တိုင္းျပည္မွာ
ေမြးတဲ့ေကာင္... ငါ့အဖိုးက ဂ်ပန္ ေတာ္လွန္ေရးမွာ ပါခဲ့တဲ့လူ။ အေဖက
အၿမဲ လွဴတန္းေနတဲ့ မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ ရွိတဲ့လူ... ဒီတိုင္းျပည္ကို ထိရင္ နာတဲ့
လူေတြ... မေစာ္ကားနဲ႔... ငါက ဗမာ... ဗမာ... နားလည္လား...”
အိမ့္ အခန္းထဲက သူတို႔ ထြက္သြားလိုက္သည္။
ဗစ္တာညိဳဝင္းသည္ အိမ့္ဇာေသာ္ကို ေလွာင္ထားတဲ့ အခန္း
ကို စီစီတီဗီကင္မရာ ဆင္ထားၿပီး သူ အခ်ိန္ရတိုင္းၾကည့္တတ္သည္။
သူ သေဘာက်စြဲလန္းလို႔ ခ်ဥ္းကပ္ခဲ့တဲ့အခ်ိန္ သူ႔ကို ျငင္းပယ္ လက္မခံ
တဲ့ အိမ့္ဇာေသာ္ကို အခုလို ဖမ္းေလွာင္ၿပီး သူေမြးထားတဲ့ ငွက္ကေလး
တေကာင္လို ေဆာ့ကစားဖို႔ သူ ႀကံရြယ္ခဲ့တာ ၾကာလွၿပီ။ အခြင့္အခါ
သင့္တဲ့အခါ ဗစ္တာညိဳဝင္းသည္ သူလုပ္ခ်င္တာကို လုပ္ပစ္လိုက္
သည္။
အိမ့္ဇာေသာ္သည္ ေသြးနဲ႔သားနဲ႔ လူသား တစ္ေယာက္မို႔
အခ်ိန္တန္ရင္ ေသးေပါက္ခ်င္လာမည္... ခ်ီးပါခ်င္လာမည္ ဆိုေတာ့
အိမ့္ဇာေသာ္ ခ်ီးပါေသးေပါက္ လုပ္တာကို သူ ျမင္ႏိုင္ေသဖို႔... ေရခ်ိဳး
တဲ့အခါ ေတြ႕ရေစဖို႔ ဗစ္တာညိဳဝင္းသည္ အိမ့္ဇာေသာ္ အခန္းက
ေရခ်ိဳးခန္းနဲ႔ အိမ္သာကိုပါ လွိဳ႕ဝွက္ စီစီတီဗီ ကင္မရာေလးေတြ
တပ္ဆင္ထားခဲ့သည္။
အိမ့္ဇာေသာ္ကိုပဲ စိတ္ေရာက္ေနတဲ့ သူ႔ကို သူ႔အေဖက
ဖုန္းလွမ္းဆက္ၿပီး “ပါပါ မအားဘူးကြာ... ပါပါ မႏၲေလးမွာ ေျမေတြ
သြားဝယ္ဖို႔ ခ်ိန္းထားတယ္... ဒီေန႔... ရဲမွဴးႀကီးဦးသာယာနဲ႔ ေဂါက္႐ုိက္ဖို႔
လည္း ခ်ိန္းထားမိတယ္... မင္း ပါပါ့ကိုယ္စား သြားေပးပါလား... မင္းနဲ႔
႐ုိက္ရလည္း သူ ေက်နပ္မွာပါ...” လို႔ ေျပာလိုက္လို႔ သူ အေဖ ေက်နပ္
ေအာင္ “ဟုတ္ကဲ့ ပါပါ... သား သြား႐ုိက္လိုက္ပါမယ္...” လို႔ ေျပာၿပီး
ေဂါက္ကြင္းကို သြားဖို႔ ခ်က္ခ်င္း စီစဥ္ေလသည္။
သူ႔ ညာလက္႐ုန္း တပည့္ ရာဂ်ဴးကို လွမ္းေခၚၿပီး အိမ့္ဇာ
ေသာ္ကို ေသေသခ်ာခ်ာ ေစာင့္ၾကပ္ထားဖို႔ မွာလိုက္သည္။ ရာဂ်ဴးက
“စိတ္ခ်ပါ ေဘာ့စ္... စိတ္ခ်လက္ခ် သြားပါ... ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္
လူေတြ သည္ၿခံမွာ ရွိေနမွာပါ”
လို႔ ခါးေလးကိုင္းၿပီး ႐ုိ႐ုိေသေသ ေျပာလိုက္သည္။
မၾကာခင္မွာ ဗစ္တာညိဳဝင္းသည္ သူ႔ယာဥ္ေမာင္း ကာလူး
ေမာင္းေနတဲ့ အနက္ေရာင္ ေနာက္ဆံုးေပၚ ကက္ဒိလက္ကားသစ္ႀကီးရဲ႕
ေနာက္ခန္းမွာ ထိုင္ရင္း ေဂါက္ကြင္းဆီကို သြားေနသည္။ သူတို႔
လုပ္ငန္း အဝဝကို ဦးစီး စီမံခန္႔ခြဲေပးေနတဲ့ သူ႔အေဖရဲ႕ ညီဝမ္းကြဲ
ဦးအာမက္ ဆီကို ဖုန္းလွမ္းဆက္လိုက္သည္။
“ေဟး... ဗစ္တာ... ေျပာ... ဘာလုပ္ေပးရမလဲ... မင္း
ကလည္း အန္ကယ့္ဆီေတာင္ ဖုန္းမဆက္ဘူး... အန္ကယ္က မင္းကို
သတိရေနတာ...”
“အန္ကယ္... ေမာင္တိတ္ ရွိလား... အန္ကယ့္႐ံုးမွာ...”
“ရွိတယ္... ဘာခိုင္းခ်င္လဲ...”
“ကၽြန္ေတာ္ ရွာခိုင္းထားတဲ့ ကင္မရာ ရၿပီလား... ေမးေပး
ပါ... သူ႔ဖုန္းနံပါတ္လည္း ကၽြန္ေတာ္ လိုခ်င္တယ္...”
“အိုေက... ဗစ္တာ... ေျပာလိုက္မယ္... သူ႔ကို မင္းဆီကို
ဖုန္းေခၚခိုင္းလိုက္မယ္ေလ...”
“အိုေက... အန္ကယ္... ကၽြန္ေတာ္ ေဂါက္ကြင္းမွာ ရွိမယ္...”
“ေကာင္းၿပီ... ဗစ္တာ...”
သည္ အခ်ိန္မွာ ဦးဘေဖေသာ္သည္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ ကုန္သည္
လမ္းမႀကီးေပၚက ဆိုင္တစ္ဆိုင္ကို သူ႔ကားထဲကေနၿပီး တေစ့တေစာင္း
ေခ်ာင္းေျမာင္းေနသည္။

ျမန္မာ့အႏုပညာ ဆိုတဲ့ ဆိုင္...။
သစ္ထြင္းပန္းခ်ီေတြ ပန္းပု႐ုပ္ေတြ ယြန္းထည္ပစၥည္းေတြ
အမ်ိဳးမ်ိဳးကို ျပသေရာင္းေနတဲ့ ဆိုင္။ ႏိုင္ငံျခား တိုးရစ္ေတြနဲ႔ သံတမန္
ေတြက အမ်ားဆံုး လာေရာက္ အားေပးေနတဲ့ ဆိုင္။
သည္ဆိုင္ကို ပိုင္တာက ဗစ္တာညိဳဝင္း။ ဦးစီး လုပ္ေနတဲ့
မန္ေနဂ်ာက အာမက္။
အာမက္သည္ ဗစ္တာညိဳဝင္းရဲ႕ သူငယ္ခ်င္း အရင္းအျခာ။
တပည့္လို႔လည္း ဆိုႏိုင္သည္။ ဗစ္တာညိဳဝင္း ဘယ္မွာရွိသည္ ဆိုတာ
ကို အာမက္ သိမည္။ မုခ်သိမည္။ အာမက္ကို ဒီအတိုင္း ေမးလို႔ကေတာ့
အာမက္သည္ ေျဖလိမ့္မယ္ မဟုတ္ဘူး။ ဒါကို ဦးဘေဖေသာ္ သိသည္။
သူသည္ သမီးအတြက္ အၾကမ္းဖက္ရမည္ကို စိုးရိမ္ ေၾကာက္ရြံ႕မယ့္
လူ မဟုတ္ဘူး။ ကိုယ့္ကို လာထိရင္ ခ်က္ခ်င္း တုန္႔ျပန္တတ္တဲ့လူ။
ဒါေၾကာင့္ လိုအပ္ရင္ အၾကမ္းဖက္ဖို႔
ျပင္ထားသည္။
အျဖဴေရာင္ေတာက္ေတာက္ ေၾကြျပားနံရံေတြနဲ႔ ေရခ်ိဳးခန္း
ေလးထဲမွာ အိမ့္ေရခ်ိဳးေနသည္။ တဖြားဖြား က်ေနတဲ့ ေရပန္းေအာက္မွာ
ဆပ္ျပာရည္နဲ႔ တစ္ကုိယ္လံုးအႏွံ႔ ပြတ္သပ္ရင္း
အဝတ္မဲ့ မိေမြးတိုင္း ကိုယ္ခႏၶာသည္ စိုျပည္တင္းေျပာင္ၿပီး လွပတဲ့
အေကြ႕အေကာက္ အတိမ္အနက္ အမို႔အေမာက္ေတြနဲ႔ ေယာက်္ားသား
ေတြ အတြက္ အ႐ူးအမူး ျဖစ္စရာ ေကာင္းလြန္းေနသည္။
ဗစ္တာညိဳဝင္းသည္ စီစီတီဗီ ကင္မရာေလးေတြနဲ႔ ႐ုိက္ကူး
ထားတဲ့ အိမ့္ရဲ႕ပံုေတြကို စိမ္ေျပနေျပ ထိုင္ၾကည့္ေနသည္။ အိမ့္ရဲ႕
ဝတ္လစ္စလစ္ အလွအပေတြကို ေသေသခ်ာခ်ာ စူးစိုက္ၾကည့္ရင္း
သူ႔ေပါင္ၾကားက လိင္တံသည္ တစ္မုဟုတ္ခ်င္း ထြားရွည္ မာေတာင္
လာရသည္။
သူ႔ကို ျပင္းပယ္ၿပီး တျခားလူေတြရဲ႕
ပါပါသြားတဲ့ အိမ့္ကို စိတ္နာေနမိခဲ့တာ ၾကာၿပီ။
အခုေတာ့ မင္း ဘာတတ္ႏိုင္ေသးလဲ အိမ့္ရယ္ . . .။
မင္းက ငါ့ လက္ခုပ္ထဲက ေရ ျဖစ္ေနၿပီပဲ။ ငါ သြန္လိုသြန္
ေမွာက္လိုေမွာက္ လုပ္လို႔ရၿပီ။ မင္းကို ငါ စိတ္ေက်နပ္ေအာင္
ေဆာ့ကစားပစ္မယ္။
အိမ့္ရဲ႕ ဝတ္လစ္စလစ္ကိုယ္ခႏၶာကို အႀကိမ္ႀကိမ္ ၾကည့္မိ
ေနၿပီး သူ႔စိတ္ေတြ တအား ၾကြထလာသည္။
ဦးဘေဖေသာ္သည္ ဆိုင္ထဲက ထြက္လာတဲ့ အာမက္က
အသင့္ေစာင့္ေနတဲ့ ကားထဲကို ဝင္သြားတာကို ေစာင့္ၾကည့္ေနသည္။
စက္ႏႈိးထားတဲ့ကားကို ေမာင္း မထြက္ေသး။
သမီးကို ဖမ္းသြားခံရတဲ့အေၾကာင္းကို သူ႔ကို ဖုန္းဆက္
ေျပာျပတဲ့ သူ႔မိတ္ေဆြကို ဒီအေၾကာင္းကို ဘယ္ကသိသလဲ
အထပ္ထပ္ ေမးေတာ့ ဒီမိတ္ေဆြက သေဘၤာသားႀကီး ကိုႀကီးစိုး က
ေျပာခိုင္းတာပါ... ကိုႀကီးစိုးက ခင္ဗ်ားကို မေျပာရဲလို႔ပါ... ခင္ဗ်ားနဲ႔
တင္းမာထားတယ္ လို႔ သူက ေျပာျပတယ္ဗ်... လို႔ ေျပာၿပခဲ့သည္။
ဦးဘေဖေသာ္သည္ ယေန႔ထက္တိုင္ ဥပေဒေဘာင္ထဲမွာ
ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း ေနထိုင္ခဲ့သူ တစ္ေယာက္ပါ။ ဘယ္သူ႔ကိုမွလည္း
မေစာ္ကား... ၿငိမ္းခ်မ္းစြာနဲ႔ တရားဥပေဒေဘာင္ထဲက
လုပ္ကိုင္စားေနတဲ့ လူ။ အခုဟာက ကိုယ့္ေသြးကို ထိလာလို႔ မေနသာပဲ
ပါလာရတာ။
မိဘဆိုတာ သားသမီးကို ဆင္စီးၿပီး
ေတြ႕ခ်င္ၾကၿပီး ဆင္နင္းၿပီး ျမင္းကန္ခံရတာကို မၾကည့္မျမင္ခ်င္ၾကပါ။
ဦးဘေဖေသာ္သည္ သမီးအတြက္ ဆိုရင္ ဘာလုပ္ရ လုပ္ရ သည္
သမီးဆုိး (နန္းလံုးႀကဳိင္) 15
အ႐ႈပ္ထုပ္မွာ ဝင္ပါေတာ့မည္ လို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္ၿပီးၿပီ။
အာမက္ ဆိုတဲ့ေကာင္ကို အႏုနည္းနဲ႔ ေမးလို႔ ရမည္ မဟုတ္
ဆိုတာကို ေစာေစာတည္းက သူ နားလည္ သေဘာေပါက္ၿပီးသား။
ကူညီပါရေစ ဆိုတဲ့ ေဆာင္ပုဒ္ လက္ကိုင္ထားသူေတြက တကယ္ပဲ
ကူညီႏိုင္မွာလား။ မထင္ဘူး။ သူတို႔ ကူညီမလား ဆိုၿပီး ဆင္လီးကို ေခြး
ေမွ်ာ္ေနသလို ထိုင္ေစာင့္မေနႏိုင္ပါ။ ကိုယ့္ကိစၥ ကိုယ့္ဖါသာပဲ လိုက္ရွင္း
မည္။ ၿငိလို႔ ရွိရင္လည္း မတတ္ႏိုင္ဘူး။ ျဖစ္သမွ်ကို ရင္ဆိုင္႐ံုပဲ။ ေထာင္
က်မွာေၾကာက္ၿပီး သူမ်ား ေစာ္ကားတာေတြကို ေခါင္းငံု႔ခံမေနဘူး။
ေရွ႕က ဘီအမ္ဒဗ်ဴကားအနက္ႀကီးကို ခပ္ခြာခြာက ေနာက္
ေယာင္ခံလိုက္ေနရင္း ကားစတီရာယင္ကို ကိုင္ထားတဲ့လက္ေတြက
မသိမသာ တုန္ခါေနသည္။ သူ႔ေဒါသက အျမင့္ဆံုး အပိုင္းကို
ေရာက္ရွိေနသည္။
သူ အဆင္သင့္ ကိုႀကီးစိုးသည္ ဗစ္တာညိဳဝင္း ေဂါက္႐ုိက္ေနသည္ ဆိုတဲ့
သတင္းကို သူ႔ညီဝမ္းကြဲ ေဒါက္တာတင္ေမာင္ေသာ္ဆီက သတင္းရ
လိုက္တာနဲ႔ ေဂါက္ကြင္းကို အျမန္လိုက္သြားလိုက္သည္။
သူေတြ႕ခ်င္ေနတဲ့ ဗစ္တာညိဳဝင္းကို သူ ေတြ႕လိုက္ေပမယ့္
ေရခ်ိဳးေနသည္။ အနားကပ္လို႔ မရဘူး။ ဗစ္တာညိဳဝင္းရဲ႕ တပည့္ေတြက သူ႔ကို တားထား
သည္။ သူက သည္ေကာင္ေတြနဲ႔ တင္းတင္းမာမာ ကေတာက္ကဆ
ျဖစ္ေတာ့ ယူနီေဖါင္းဝတ္ ရဲတစ္ေယာက္ ေရာက္လာၿပီး... “ဗီအိုင္ပီေတြ
ရွိေနတယ္... ဆူဆူညံညံ မလုပ္ပါနဲ႔...” လို႔ ခပ္မာမာနဲ႔ လာေျပာသည္။
ေဂါက္ကြင္းက ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္က တီးတိုး ေျပာျပ
တာက ဗစ္တာညိဳဝင္းသည္ ရဲအရာရွိႀကီးႀကီးတစ္ေယာက္နဲ႔ ေဂါက္႐ုိက္
ေနတာ တဲ့။ ဗစ္တာညိဳဝင္းကို ေတြ႕လိုက္ရၿပီး အနားကပ္ခြင့္ မရလို႔ သူ
ေတာ္ေတာ္ ခံျပင္းေနသည္။
ေနာက္ကို အၿမဲ =====================
ဦးဘေဖေသာ္သည္ ေျမာက္ဒဂံု တစ္ေနရာမွာ ေရာက္ေန
သည္။
ဗစ္တာညိဳဝင္းရဲ႕ တပည့္ အာမက္ ဆိုတဲ့ေကာင္ရဲ႕ အ
ေနာက္က သူ လိုက္သြားခဲ့တာ အာမက္က တစ္ထပ္တိုက္ေလး
တစ္လံုးထဲကို ဝင္သြားလို႔ သူ အျပင္က ေစာင့္ၾကည့္ေနတာ။ သူစီးလာ
တဲ့ သူ႔ဘီအမ္ဒဗ်ဴကားနက္ႀကီးက သူ႔ကို သည္ အိမ္ေရွ႕မွာ ခ်ထားခဲ့ၿပီး
ျပန္ထြက္သြားခဲ့သည္။ အာမက္သည္ သည္အိမ္မွာ ၾကာမယ့္သေဘာ
ရွိေနသည္။
အာမက္ အိမ္ထဲကို ေရာက္သြားေတာ့ သူ႔ကီပင္ေလး
ေဝမီမီေက်ာ္က အၿပံဳးေလးနဲ႔ ဆီးႀကိဳေနသည္။
သူ အာမက္သည္ ေဝမီမီေက်ာ္ကို လက္ရွိေနေနတဲ့ တိုက္
ကေလးကို ဝယ္ေပးထား႐ံုမက သစ္လြင္တဲ့ တိုယိုတာ ကေရာင္းတစ္စီး
ကိုပါ ဝယ္ေပးထားသည္။ အာမက္သည္ မိန္းမ ေလးေယာက္က
ရွိေနလို႔ တရားဝင္ေတာ့ ထပ္မယူႏိုင္ ျဖစ္ေနသည္။ သူ႔မိန္းမထဲက
တစ္ေယာက္ကို ကြာရွင္း ျပတ္စဲလိုက္ရင္ေတာ့ ေဝမီမီေက်ာ္ကို တရား
ဝင္မယားအျဖစ္ ယူမယ္ လို႔ စိတ္ကူးထားသည္။
အလုပ္ကို ေဝမီမီေက်ာ္သည္ ႐ုပ္ရည္ေလး အသင့္အတင္႔ ရွိတာ
ေၾကာင့္ ခ်မ္းသာတဲ့ အာမက္က ဗီဒီယို မင္းသမီး ျဖစ္ဖို႔ လုပ္ေပးတဲ့
ေက်းဇူးရယ္... တိုက္ေလးနဲ႔ ကားေလး ဝယ္ေပးထားတဲ့ အျပင္
ျမင္းရံတာကိုပဲ လစဥ္လည္း လိုအပ္တာေတြ အားလံုးကို ျဖည့္ဆည္းေပးတာေၾကာင့္
ေဝမီမီေက်ာ္က အာမက္ လိုတာ အားလံုးကို အျပည့္အဝ ျဖည့္ဆည္း
ေပးခဲ့သည္။
 16 အေတြးပင္လယ္ျပာ ဝတၳဳတုိ
အခုတေလာ အလုပ္က မ်ားလို႔ အာမက္သည္ ေဝမီမီေက်ာ္
ဆီကို မေရာက္ျဖစ္ဘူး။
စိတ္ထဲမွာ ေဝမီမီေက်ာ္ရဲ႕ အျပဳအစုေလးေတြ... အယုအယ
ေလးေတြကို သတိရေနသည္။ ဗိုက္ပူပူ ဖင္ေကာက္ေကာက္ ပါးေဖါင္း
ေဖါင္းနဲ႔ မယားႀကီးရဲ႕ စူပုတ္ေနတဲ့ မ်က္ႏွာႀကီးနဲ႔ပဲ တစ္ေန႔တစ္ေန႔
ရင္ဆိုင္ေနရလို႔ အာမက္လည္း အခြင့္အေရး ရတာနဲ႔ ေဝမီမီေက်ာ္
ဆီကို ေျပးခဲ့တာပါ။
“အကိုႀကီး... ဘာစားၿပီးၿပီလဲ... အခုေလ... ေဝတို႔ လမ္းထိပ္
မွာ ဆီးဖုဘုရင္ ဆိုတဲ့ စားေသာက္ဆိုင္ လာဖြင့္လိုက္တယ္... အရမ္း
ေကာင္းတာပဲ အကိုႀကီးရယ္... ပင္လယ္စာ မ်ိဳးစံုရတယ္... အကိုႀကီး
စားမယ္ ဆိုရင္ မီ ဖုန္းဆက္ မွာလိုက္မယ္ေလ... ေဝနဲ႔ အတူ စားမယ္
မဟုတ္လား...”
တီတီတာတာ ေျပာေနတဲ့ ေဝမီမီေက်ာ္ရဲ႕ ပံုစံေလးကို
ၾကည့္ၿပီး အာမက္ ေၾကြေနသည္။
“စားမယ္... စားမယ္... ဟီး... ေဝေလး ေကြ်းတာဆို အကုန္
စားမယ္...”
ေဝမီမီေက်ာ္ရဲ႕ ေဖါင္းမို႔တဲ့ ေစာက္ဖုတ္ႀကီးကို သူ
ျမင္ေယာင္ေနၿပီး ေျပာလိုက္တာပါ။
သည္လို အမူအရာေလးေတြေၾကာင့္ အာမက္ ဒီေစာ္ေလးကို
ခိုက္ေနတာ။ ပါးစပ္က ေျပာလည္းေျပာ သူ႔ေပါင္ကိုလည္း လက္က
ပြတ္ေနသည္။
ေဝမီမီေက်ာ္က ဆိုင္ကို ဖုန္းဆက္ၿပီး စားစရာေတြ မွာသည္။
လာပို႔ေပးဖို႔လည္း ေျပာသည္။
“ကဲ အစ္ကိုႀကီး... အစ္ကုိႀကီး ကို ေဝက တအား လြမ္းေန
တာ သိလား... ကဲ... အစ္ကိုႀကီးကို ေဝက အနမ္း လက္ေဆာင္ေလးေတြ
စေပးမယ္... ပက္လက္ အိပ္လိုက္...” လို႔ ေျပာလိုက္ေတာ့
အာမက္လည္း ခုတင္ႀကီးေပၚမွာ လွဲအိပ္လိုက္သည္။ သူ ဝတ္ထားတဲ့
ပေလကပ္ လံုခ်ည္ကို ဆြဲခြ်တ္ ပစ္လိုက္ပါသည္။ အတြင္းခံ ေဘာင္းဘီ
ဝတ္ေလ့မရွိတဲ့ အာမက္ရဲ႕ ကိုယ္ေအာက္ပိုင္း တစ္ခုလံုး ဗလာက်င္း
သြားတာေၾကာင့္ ညိဳမဲတဲ့ လိင္တံရွည္ႀကီး ဘြားခနဲ ေပၚလာသည္။
ထိပ္ဖူး ဒစ္လံုးႀကီးက မွိဳပြင့္ႀကီး တစ္ပြင့္လိုပဲ ကားကား
ႀကီး...။ ဒီမွိဳပြင့္ႀကီးကို ေဝမီမီေက်ာ္က အနမ္းေတြ ေပးခဲ့ေပါင္း မ်ားၿပီ။
အခုလည္း အာမက္ စြဲေနရတဲ့ ပုေလြ အရသာေတြကို ေဝမီမီေက်ာ္ က
ပညာပါပါနဲ႔ စေပး ပါၿပီ။
“အိုး... အင္း... အင္း... အားပါး... အာ႐ုိ႐ုိ... ဟင္း...”
ေဝမီမီေက်ာ္ရဲ႕ လ်ာေလးက အရမ္းကို လႈပ္ရွား ေျပးလႊား
ကာ ေနသည္။ အာမက္ႀကီး ထိုးထိုးထြန္႔ထြန္႔နဲ႔ ေဝမီမီေက်ာ္ စုပ္ေပးသမွ်
ခံလို႔ ေကာင္းလြန္းေနသည္။ ႁပြတ္ျပက္ ႁပြတ္ျပက္... အသံေတြ ညံေန
သည္။ အူး... အဲ... အင္း... ဟင္း... နဲ႔ အာမက္ရဲ႕ ညည္းသံေတြက
တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ ေတာ္ေတာ့္ကို က်ယ္သည္။
ေဂြးစိႀကီး ႏွစ္လံုးကို လက္တစ္ဖက္နဲ႔ ပြတ္သပ္ၿပီး က်န္တဲ့
လက္တစ္ဖက္နဲ႔ လိင္တံရွည္ႀကီးရဲ႕ အရင္းပိုင္းကေန ကိုင္ဆုပ္ၿပီး
စုပ္ေပးေနတာ ...။
ႁပြတ္ ျပတ္ ႁပြတ္ ျပတ္... ပြက္... ႁပြတ္...
အီး... ေကာင္းတယ္... ေကာင္းတယ္... ဟိုး... ဟိုး...
ေတာ္လိုက္ေတာ့... အိုး... ရပ္... ရပ္... အား... ၿပီး... ၿပီးေတာ့မယ္...
အား... အိုး... ၿပီးသြားၿပီ... ဝူး... အူး... အူး...”
ေဝမီမီေက်ာ္က တအားနင္း ဆက္တိုက္ စုပ္ပစ္လုိက္ၿပီး
အာမက္က ရပ္ခိုင္းတာကို မရပ္လို႔ အာမက္ မထိန္းႏိုင္ေတာ့ဘဲ သုက္
ရည္ေတြ တထပ္ထပ္နဲ႔ ေဝမီမီေက်ာ္ရဲ႕ ပါးစပ္ထဲကို ပန္းထုတ္ပစ္လိုက္
မိၿပီ။ ေဝမီမီေက်ာ္လည္း အာမက္ရဲ႕ လရည္ေတြ အားလံုးကို တကြပ္
ကြပ္နဲ႔ မ်ဳိခ်ပစ္လိုက္သည္။
“ဟား... တအား ေကာင္းတယ္... အကိုႀကီးက
လိုးခ်င္ေသးတာ... အခုေတာ့ လီး ျပန္ေတာင္ေအာင္ ေစာင့္ရအံုးမယ္...”
“ဟြန္႔... မပူပါနဲ႔ ကိုႀကီးရယ္... ပင္လယ္စာေလး စားၾက
မယ္... ၿပီးရင္ ေဝက ကိုႀကီးဟာ ျပန္ထလာေအာင္ လုပ္ေပးမွာေပါ့...”
“အင္း... ေဝေလးရဲ႕ ေဟာဒီ ဖင္တံုးေတြကို ကိုႀကီး နမ္းပစ္
လိုက္ရင္ ကိုႀကီးရဲ႕ လီးက ျပန္မတ္လာမယ္ ဆိုတာ ေသခ်ာပါတယ္
ေလ...” လုိ႔ အာမက္က ေျပာရင္း ေဝမီမီေက်ာ္ရဲ႕ တင္ပါးအိအိႀကီးေတြကို
ဆုပ္ညႇစ္လိုက္ပါသည္။
သည္ အခ်ိန္မွာ အိမ္တံခါးက လွ်ပ္စစ္ ေခါင္းေလာင္းသံ
တတင္တင္ တတူတူ နဲ႔ ျမည္လာသည္။
“ေဟာ... ကိုႀကီး... စားစရာေတြ လာပို႔ၿပီ... သြား
ဖြင့္ေပးလိုက္ပါဦး...”
အာမက္လည္း ပုဆိုးကို ေကာက္ဝတ္ၿပီး အိမ္ေရွ႕တံခါး
ဆီကို ေျပးသြားလိုက္သည္။ အေပါက္ေလးက ေခ်ာင္းၾကည့္လိုက္ေတာ့
လွ်ာထိုးဦးထုပ္ေဆာင္းထားတဲ့ အသက္ႀကီးႀကီး လူႀကီး တစ္ေယာက္ကို
ေတြ႕လိုက္ရသည္။
“စားစရာ လာပို႔တာပါ...”
အာမက္ တံခါး ဖြင့္ေပးလိုက္သည္။ အထုပ္ေတြနဲ႔ လူႀကီးက
အိမ္ထဲကို ဝင္လာတဲ့အခ်ိန္ အာမက္က သူ႔သားေရပိုက္ဆံအိတ္ထဲက
ေငြစကၠဴေတြကို ထုတ္လုိက္ရင္း... “ဘယ္ေလာက္ က်သလဲ...” လို႔
ေမးလိုက္တဲ့အခါ လူႀကီးက အထုပ္ေတြကို ၾကမ္းျပင္ေပၚကို အသာ
ခ်ၿပီးတာနဲ႔ သူ႔ေဘာင္းဘီအိတ္ထဲက မည္းနက္တဲ့ ေသနတ္တစ္လက္ကို
ထုတ္ၿပီး အာမက္ကို ခ်ိန္လိုက္သည္။
“ေဟ့ေကာင္... မင္း ဒါဘာလဲ သိလား... ငါ ေမးတာကို
ေျဖ... ငါေျပာတဲ့အတိုင္း လုပ္... မဟုတ္ရင္ ေခါင္းပြင့္သြားမယ္...”
“ခင္... ခင္... ခင္ဗ်ား... ဘယ္သူလဲ... ဘာလဲ... ဓါးျပတိုက္
တာလား... လိုခ်င္တာ ယူသြားဗ်ာ... ဒီမွာ ပိုက္ဆံအိတ္... အကုန္
ယူသြား... ဒါပဲ မဟုတ္လား...”
သည္အခ်ိန္မွာ ေဝမီမီေက်ာ္သည္ ထဘီရင္ရွားနဲ႔ အိမ္ေရွ႕
ကို ထြက္လာသည္။ ေသနတ္နဲ႔ ခ်ိန္ထားတဲ့ လူႀကီးကို ႐ုတ္တရက္
ေတြ႕လိုက္ေတာ့ အတြင္းခန္းဘက္ကို ျပန္ေျပးဖို႔ လုပ္သည္။ သို႔ေပမယ့္
ေသနတ္ကိုင္ လူႀကီးက သူ႔ဆံပင္ကေန ေဆာင့္ဆြဲလိုက္လို႔ အား... လို႔
ေအာ္ရင္း လူႀကီးဆီကို ပါလာသည္။
လူႀကီးက အာမက္ကိုလည္း ၾကမ္းေပၚမွာ ဒူးေထာက္ခိုင္း
လိုက္သည္။
“ပစ္သတ္ပစ္မယ္ေနာ္... ဘာမွတ္လဲ... ေခြးသား... ေခါင္း
ငံု႔ထား...”
ေဝမီမီေက်ာ္ရဲ႕ ထဘီရင္ရွားသည္ ႐ုန္းကန္ေျပးလႊားလိက
ု လ
္ ႔ုိ
ခါးအထိ ေျပျပဳတ္က်ေနသည္။ ဖြံ႕ၿဖိဳးလံုးဝန္းတဲ့ ရင္သားစိုင္ႀကီး
ႏွစ္လံုးကို ေတြ႕ေနရသည္။
“မင္းဆရာ ဗစ္တာညိဳဝင္း... မိန္းမတစ္ေယာက္ကို ဖမ္းေခၚ
ထားတာ မင္း သိတယ္ မဟုတ္လား...” လို႔ လူႀကီးက ေမးလိုက္လို႔
အာမက္ ေခါင္းေမာ့ၾကည့္လိုက္သည္။ အံ့ၾသတဲ့ပံုနဲ႔...
“ခင္ဗ်ား... ဘယ္သူလဲ... အဲ့မိန္းမနဲ႔ ဘာပတ္သက္လဲ...”
လို႔ ေမးလိုက္သည္။
“ေခြးသား... ငါေမးတာပဲ ေျဖ... မင္းက ေမးစရာ မလိုဘူး...

ပစ္သတ္လိုက္ရမလား...” လို႔ ေငါက္ရင္း ေသနတ္ဒင္နဲ႔ အာမက္ရဲ႕
ေခါင္းကို ထုခ်လိုက္သည္။
ေထာင္းခနဲ အသံနဲ႔ အာမက္ရဲ႕ စူးစူးဝါးဝါး ေအာ္သံႀကီး
ထြက္လာသည္။
“ေျဖေလ... အဲ့မိန္းကေလး... ဘယ္မွာလဲ... မင္း သိကို
သိရမယ္... ေခြးသား... မိန္းမ အမ်ားႀကီး ယူထားရဲ႕သားနဲ႔ အားမရပဲ
အေညႇာင္မယား ထပ္ထားေသးတယ္... မင္း ေျပာရင္ ေျပာ... မေျပာ
ရင္... မင္း လီးကို အရင္းကေန ျဖတ္ပစ္မယ္...”
ေျဖာက္ခနဲ ခလုပ္ဓါးတစ္ေခ်ာင္းကို ဖြင့္လိုက္သည္။
အာမက္လည္း တကယ္လုပ္မယ္မွန္း သိလို႔ အသားအနာ
မခံပဲ... “ေျပာမယ္... အဲ့ မိန္းမကို သူ႔ဂ်မားလမ္းထဲက ၿခံမွာ ဖမ္းထား
တယ္...” လို႔ ခ်က္ခ်င္းပဲ ေျပာျပသည္။
“ေသခ်ာတယ္ေနာ္... ငါ သြားၾကည့္လို႔ မဟုတ္ဘူး ဆိုရင္
မင္းကိုေရာ ဒီဖါသည္မေလးကိုေရာ အျပတ္ရွင္းပစ္မွာ...”
အာမက္က ေသခ်ာတယ္... အမွန္ပါ... မလုပ္ပါနဲ႔ဗ်ာ...
ေတာင္းပန္ပါတယ္... ရွစ္ခိုးပါတယ္ လို႔ အထပ္ထပ္ ေျပာသည္။
“အဲ့ၿခံမွာ မင္းတို႔ လူ ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ ရွိေနသလဲ...”
“အတိအက်ေတာ့ မသိဘူး... သံုးေလးေယာက္ေတာ့
ရွိႏိုင္တယ္...”
လူႀကီးက အရင္ဆံုး အာမက္ကို ႀကိဳးနဲ႔ တုပ္သည္။ ပါးစပ္ကို
အဝတ္စုတ္နဲ႔ ဆို႔သည္။ ၿပီးေတာ့ ေဝမီမီေက်ာ္ကိုပါ အာမက္ကို တုပ္
သလို တုပ္လိုက္သည္။
“ငါသြားၾကည့္မယ္... မဟုတ္ရင္ တကယ္ ျပန္လာ
သတ္မွာ...”
လူႀကီး အိမ္ထဲက ျပန္ထြက္သြားသည္။
ဦးဘေဖေသာ္သည္ ဗစ္တာညိဳဝင္းရဲ႕ တပည့္ အာမက္ကို
ပံုစံေပးခဲ့ရတာကို ေက်နပ္မဆံုး ျဖစ္ေနသည္။
သူ အာမက္ ဝင္သြားတဲ့ အိမ္ေရွ႕မွာ ေစာင့္ဆိုင္းေနတဲ့
အခ်ိန္ စက္ဘီးေလးနဲ႔ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ စားစရာ အထုပ္ေတြနဲ႔
ေရာက္လာလို႔ “ေဟ့ ခ်ာတိတ္... ဒီအိမ္ အတြက္လား...” လို႔ ေမး
လိုက္သည္။
ခ်ာတိတ္က ဟုတ္တယ္ဗ်... လို႔ ေျဖတဲ့အခါ... “ငါ ဒီအိမ္
ကပဲ... ေပး... ေပး... ဘယ္ေလာက္က်လဲေျပာ...” လို႔ ေမးလိုက္သည္။
သူတို႔အိမ္အတြက္ စားစရာလာပို႔တဲ့ စားေသာက္ဆိုင္က
ခ်ာတိတ္ကို သူက ဒီအိမ္က ဆိုၿပီး က်သင့္ေငြ ရွင္းေပးလိုက္ၿပီး
အိမ္ထဲကို အထုပ္ေတြ ဆြဲကိုင္ၿပီး စားစရာ လာပို႔တဲ့ ဆိုင္အလုပ္သမား
ဟန္ေဆာင္ၿပီး ဝင္ခဲ့သည္။
တ႐ုတ္တန္း လမ္းေဘး ပလက္ေဖါင္းေပၚက ကစားစရာ
ဆိုင္က ဝယ္ခဲ့တဲ့ ေသနတ္အတုနဲ႔ ဒီေကာင့္ကို ေျခာက္စားၿပီး သမီးကို
ဖမ္းထားတဲ့ ေနရာကို သူ ေမးခဲ့သည္။
သူေျပာတဲ့ ဂ်မားလမ္းက ဗစ္တာညိဳဝင္းရဲ႕ တစ္ခုေသာ
ၿခံႀကီးဆီကို သူ ေရာက္သြားသည္။ ၿခံေရွ႕က ကားနဲ႔ ႏွစ္ခါေလာက္
ျဖတ္ေမာင္းလိုက္ၿပီး အေျခအေနကို ေလ့လာ အကဲခတ္လိုက္သည္။
ဟင္... ကားတစီး... အနီေရာင္... ေမွာင္ရိပ္မွာ ရပ္ထား
ပါလား... ဘယ္သူလဲ... ဘာေကာင္လဲ...။
လမ္းဓါတ္မီးတိုင္ကလည္း ေဝးေနလို႔ သည္ကား အနားမွာ
ေမွာင္ေနသည္။
သူ႔ကားကို ဒီကားရဲ႕ အေနာက္နား ခပ္ခြာခြာေနရာမွာ
ရပ္လိုက္ၿပီး ေစာင့္ၾကည့္လိုက္သည္။
သမီးဆုိး (နန္းလံုးႀကဳိင္) 17
ဆယ္မိနစ္... ဆယ့္ငါးမိနစ္... မိနစ္ သံုးဆယ္...။
ကားအနီရဲ႕ ညာဘက္ျခမ္း တံခါး ပြင့္လာသည္။ လူတစ္
ေယာက္ ဆင္းလာသည္။ ေမွာင္ေနလို႔ သူ႔မ်က္ႏွာကို သဲသဲကြဲကြဲ
မျမင္ရ။ သည္လူက ကားရဲ႕ အေနာက္ဘက္ အဖံုးကို ဖြင့္လိုက္ၿပီး
တစ္စံုတရာကို ရွာေဖြေနတဲ့ပံု ရွိသည္။ ကားေပၚကေနာက္ထပ္ လူ
တစ္ေယာက္ ထပ္ဆင္းလာသည္။ ေစာေစာကလူနဲ႔ စကားေျပာ
ေနသည္။ တစ္ခုခုကို တိုင္ပင္ေနၾကတဲ့ ပံု…။
ေသေသခ်ာခ်ာ စူးစိုက္ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ပထမ ဆင္းလာ
တဲ့လူကို သူ မွတ္မိသြားသည္။ သမီးနဲ႔ ႀကိဳက္ခဲ့တဲ့ေကာင္...။ သေဘၤာ
သား ဆိုတဲ့ေကာင္ ...။ ဟိုတစ္ေန႔က စားေသာက္ဆိုင္ထဲမွာ သမီးနဲ႔
စားေနတာ ျပန္ေတြ႕ရတဲ့ ငတိ။
ဟင္... ဒီေကာင္လည္း ငါ့လိုပဲ သမီးကို ဖမ္းေလွာင္ထားတဲ့
ေနရာမို႔ လာေခ်ာင္းတာ ျဖစ္မယ္...။
ဦးဘေဖေသာ္ ကားေပၚက ဆင္းလိုက္သည္။
=====================
အိမ့္ဇာေသာ္သည္ ေရခ်ိဳးလိုက္ရလို႔ အရမ္းကို လန္းဆန္း
သြားသည္။
ေရခ်ိဳးခန္းထဲက အထြက္မွာ ႐ုတ္တရက္ ဗစ္တာညိဳဝင္းကို
ေတြ႕လိုက္ရလို႔ အိမ့္ လန္႔သြားသည္။
“ဟင္... နင္... နင္... ဘာလာလုပ္တာလဲ...”
“ဟင္းဟင္း... ေလသံက မာလွခ်ည္လား... အိမ့္ရယ္...
မင္းဟာ ငါ့ရဲ႕ အက်ဥ္းသား ဆိုတာလည္း မေမ့နဲ႔ဦး...”
“ဘာ... အက်ဥ္းသား... ဟုတ္လား... ဒီလို လုပ္တာေတြ...
တစ္ေန႔ နင္ ေထာင္ထဲေရာက္လိမ့္မယ္ဟဲ့... နင္ မသိဘူးလား...”
“အိမ့္... ေဒါသကို ေလွ်ာ့... ငါလိုခ်င္တာေတြကို မင္း ေအး
ေဆး ေပး... မင္း အသားလည္း အနာမခံနဲ႔... ၾကားဖူးတယ္ မဟုတ္
လား... မုဒိန္းက်င့္တာ ခံရေတာ့မယ္ ဆိုရင္ အ႐ုိက္အႏွက္လည္း မခံရ
ေအာင္... စုပ္ၿပဲပြန္းပဲ့တာေတြလည္း မျဖစ္ရေအာင္ အသာတၾကည္
လိုတာကို ေပးလိုက္သင့္တယ္ တဲ့... ဘယ္သူ ေျပာတဲ့ အဆိုအမိန္႔လည္း
ေတာ့ ငါ မသိဘူး... ေကာင္းတဲ့ အႀကံဉာဏ္ပဲ အိမ့္... ဘာလို႔ အသား
အနာခံမလဲ... အင္း... အိမ့္က ပုေလြမႈတ္တာ တအားေတာ္တယ္...
ေကာင္းတယ္ လို႔ အျပင္ေလာကမွာ နာမည္ႀကီးတယ္... ငါကေတာ့
အမႈတ္မခံရဲဘူး... ေတာ္ၾကာ အိမ့္က ကိုက္ျဖတ္လိုက္မွ... ဟင္း
ဟင္း... တံုးတိေလးနဲ႔ ဘဝဆံုးသြားမယ္... ဟင္းဟင္း...”
“အံမာ... နင္ကမ်ား... စမ္းၾကည့္ေလ... အသက္ခ်င္း လဲပစ္
လိုက္မယ္. . . .”
ေျပာသာ ေျပာလိုက္ရတယ္...။
အိမ့္ ဘယ္လို ျဖစ္မွန္း မသိဘူး...။ ေခါင္းေတြ မူးတူးတူးနဲ႔
ဇက္လည္း ေလးလံလာသလို... အိပ္ခ်င္လာသလိုလို။
“အိမ့္... မင္း စိတ္သြားတိုင္း ကိုယ္ မပါေတာ့ပါဘူးကြာ...
မင္း လႈပ္ရွားမႈေတြ ေလးလံလာၿပီေလ... မင္း အတြက္ ငါ့တပည့္ေတြ
ထားေပးထားတဲ့ လက္ဖက္ရည္ကို ဓါတ္ဘူးထဲက မင္း ယူေသာက္လိုက္
တယ္ မဟုတ္လား။ အဲ့ထဲမွာ ငါ ေဆးခပ္ထားတယ္... မူးယစ္ေဆး
တစ္မ်ိဳးေပါ့ကြာ... မင္း အသိတရားေတာ့ ရွိေနေပမယ့္ ဘာမွ မေျပာႏိုင္
မလုပ္ႏိုင္ ျဖစ္လာလိမ့္မယ္... ဟားဟား... ငါ့စိတ္ႀကိဳက္ မင္းကို
ျဖဳတ္ဖို႔ေလ...”
အိမ့္လည္ အနားကပ္လာတဲ့ သူ႔ပါးျပင္ကို ႐ုိက္ပစ္လိုက္ဖို႔
 18 အေတြးပင္လယ္ျပာ ဝတၳဳတုိ

လက္ကို ေျမႇာက္လိုက္တယ္။ ဟင္... လက္က ေျမႇာက္လို႔ မရဘူး။ တယ္။ အိမ့္လည္း ေႏွးေကြးေနတယ္။ သူက စိတ္ မရွည္ေတာ့ဘဲ...
ေျခေထာက္နဲ႔ လွမ္း ကန္လိုက္တယ္။ ေျခေထာက္က မလို႔ မရဘူး။ “ဟဲ့ေကာင္မ... ဖင္ကုန္းဆို ကုန္းလိုက္ေလ... ဘာ ၾကာေနတာလဲ”
သူ... သူ... အိမ့္ကို ဆြဲေခၚသြားတယ္...။ လို႔ ေဒါသတႀကီး ေအာ္လိုက္ရင္း အိမ့္ဖင္တစ္လံုးကို ဖ်န္းခနဲ
ခုတင္ေပၚကို...။ ျမည္ေအာင္ လက္ဝါးႀကီးနဲ႔ ႐ုိက္ထည့္လိုက္တယ္။
အို . . .။ “အိုး...”
အိမ့္ ပတ္စည္းထားတဲ့ အေမြးပြ မ်က္ႏွာသုတ္ တဘက္ကို အိမ့္လည္း ေလးဖက္ေထာက္ ကုန္းေပးလိုက္တယ္။ သူက
သူ ဆြဲျဖဳတ္ပစ္လိုက္တယ္ ...။ အိမ့္ အေနာက္တည့္တည့္ကေန ဖင္ၾကားကို သူ႔လက္ေခ်ာင္းေတြနဲ႔
အယ္... အိမ့္... ဗလာက်င္းသြားၿပီ…။ စမ္းပြတ္လိုက္တယ္။ စအိုေပါက္ေလးကို လက္ေခ်ာင္းေတြနဲ႔ ပြတ္သပ္
သူက ၿပံဳးစိစိနဲ႔ အိမ့္ရဲ႕ မိေမြးတိုင္း ကိုယ္လံုးေတြကို ေစ့ေစ့ ေနတယ္။
စပ္စပ္ ၾကည့္ေနတယ္။ ပါးစပ္ကလည္း ယုတ္ယုတ္မာမာေတြ ေျပာေန “နင္... ဖင္လိုးခံဖူးတယ္ မဟုတ္လား...”
တယ္။ အိမ့္ ဘာမွ သူ႔ကို မလုပ္ႏိုင္ဘူး။ သူကေတာ့ အိမ့္ကို စလုပ္ၿပီ။ အိမ့္လည္း စအိုေပါက္ေလးကို သူ ပြတ္ေနတာကို ခံေနရတဲ့
အိမ့္ရဲ႕ ႏို႔ႀကီးေတြကို သူ စကိုင္တယ္။ ဆုပ္တယ္။ ညႇစ္တယ္။ အခ်ိန္ စိတ္က အဲဒီကို ေရာက္ေနလို႔ သူ ေမးလိုက္တာကို ခ်က္ခ်င္း
“ေကာင္းလိုက္တဲ့ ပစၥည္း...” လို႔ သူ ေျပာလိုက္ၿပီး အိမ့္ရဲ႕ ျပန္မေျဖျဖစ္မိဘူး။
ႏို႔ႏွစ္လံုးကို သူ စိတ္ႀကိဳက္ ကိုင္တယ္။ ညႇစ္တယ္။ ပါးစပ္နဲ႔ ႏို႔သီးေလး “ေစာက္ေကာင္မ... နင့္ကို ေမးေနတယ္ေလ... ဖင္လိုးခံဖူး
ေတြကို စို႔တယ္။ သူ႔လွ်ာႀကီးနဲ႔ ေမႊ႕တယ္။ လ်က္တယ္။ တယ္ မဟုတ္လား...” လို႔ သူ အသံမာမာနဲ႔ ထပ္ေမးတယ္။ အိမ့္
အိမ့္ သူလုပ္သမွ်ကို ခံေနရတယ္။ ႏို႔ေတြကို သူ စိတ္တိုင္းက် လည္း... “ခံဖူးတယ္...” လို႔ ေျဖလိုက္တယ္။
ရန္ရွာၿပီးတဲ့ အခ်ိိန္ သူ အိမ့္ရဲ႕ ကိုယ္ေအာက္ပိုင္းကို လုပ္ၿပီ။ အိမ့္ေပါင္ “ဖင္ကိုေရာ ေစာက္ပတ္ကိုေရာ တစ္ႀကိမ္ထဲမွာ လီးႏွစ္
ၾကားကို သူ႔လက္ဖဝါးႀကီးနဲ႔ စမ္းကိုင္ေနတယ္။ ပြတ္ေနတယ္။ အရသာ ေခ်ာင္းနဲ႔ေကာ အလိုးခံဖူးလား...”လို႔ အိမ့္ဖင္ေပါက္ဝကို သူ တံေတြး
ခံေနတယ္။ ေတြ ေထြးခ်ရင္း ... ထပ္ေမးတယ္။ “ဟင့္အင္း... မခံဖူးဘူး...” လို႔ အိမ့္
အိမ့္ ေစာက္ဖုတ္ကို အစုန္အဆန္ လိုင္းဆြဲေနတယ္။ ခ်က္ခ်င္းပဲ ျပန္ ေျဖလိုက္တယ္။
ႏႈတ္ခမ္းသား ထူထူ ႏွစ္ခ်ပ္ကို လက္ေခ်ာင္းေတြနဲ႔ ပြတ္ေနတယ္။ သူ႔လက္မက အိမ့္ စအိုေပါက္ထဲကို အသြင္းအထုတ္
သူ႔လက္ေခ်ာင္းေတြ ေစာက္ဖုတ္ေပါက္ထဲကို ထိုးသြင္းလာတယ္။ ေလးေတြ လုပ္ေနတယ္။ သူ႔တံေတြးေတြေၾကာင့္ အိမ့္ ခံႏိုင္တယ္။
“အိုး... ဟင္း...” သူ႔ေနာက္ လက္တစ္ဖက္က အိမ့္ ေစာက္ဖုတ္ထဲကို ႏႈိက္ကစား
သူက “အင္း... ဒီအခ်ိန္ဆိုရင္ေတာ့ မင္းကို ပုေလြကိုင္ခိုင္းလို႔ ေနတယ္။
ရေလာက္ၿပီ... မင္းမွာ ငါ့လီးကို ကိုက္ျဖတ္ႏိုင္တဲ့စြမ္းအင္ မရွိေလာက္ “နင္ ေယာက်္ားေတြနဲ႔ လိုးတဲ့ အေတြ႕အႀကံဳ ရွိၿပီးေပမယ့္
ေတာ့ဘူး...” လို႔ တီးတိုး ေရရြတ္လိုက္ၿပီး ပက္လက္ အိပ္ေနတဲ့ အိမ့္ရဲ႕ နင့္ေစာက္ဖုတ္က မပ်က္စီးေသးဘူး... အင္း... ငါ့လီးနဲ႔ ေတြ႕ရင္ေတာ့
ပါးစပ္ထဲကို သူ႔လိင္တံကို ထိုးသြင္းဖို႔ ႀကိဳးစားလိုက္တယ္။ နင့္ ေစာက္ဖုတ္ ၿပဲဖို႔သာ ျပင္ေပေတာ့...” လို႔ ေျပာလိုက္ရင္း အိမ့္ကိုယ္
“ဟ... ဟစမ္း... နင့္ပါစပ္...” ေပၚကို ခြလိုက္ၿပီး သူ႔လိင္တံ တုတ္တုတ္ႀကီးနဲ႔ ျပဴးထြက္ေနတဲ့ အိမ့္
အိမ့္ပါးေလးေတြကို တဆတ္ဆတ္ ႐ုိက္ရင္း ေျပာလိုက္ ေစာက္ဖုတ္ထဲကို ဖိသြင္းလိုက္ပါတယ္။
တယ္။ အိမ့္လည္း သူေျပာတဲ့အတိုင္း လုပ္မိရက္သား ျဖစ္ေနတယ္။ “အိုး . . .”
သူ႔အမိန္႔ေတြကို အလိုလို နာခံမိေနတယ္။ ပါးစပ္လည္း ဟေပးလိုက္
ေရာ ဒစ္ကားကားနဲ႔ သူ႔လိင္တံႀကီး အိမ့္ပါးစပ္ထဲကို ဝင္လာတယ္။ =====================
ပါးစပ္နဲ႔ အျပည့္ပဲ...။
“စုပ္... စုပ္လိုက္... အိမ့္... လီးကို စုပ္... စုပ္လိုက္... ဦးဘေဖေသာ္ကို ေတြ႕လိုက္ေတာ့ ကိုႀကီးစိုး “ဟင္...
စုပ္လိုက္...” အန္ကယ္... ဘာလာလုပ္လဲ... အိမ့္ကို လာရွာမလို႔လား...” လို႔
အိမ့္လည္း သူ႔လီးရွည္ တုတ္တုတ္ႀကီးကို စုပ္ေပးေနမိၿပီ။ ေမးလိုက္တယ္။
“အား... ေကာင္းတယ္... စုပ္... စုပ္... အိုး... စုပ္... စုပ္... “ေအးကြ... မင္းကေကာ... အိမ့္ကို လာကယ္ထုတ္မလို႔
အား... ရွီး... အား... ရွီး...” လား...” လို႔ ဦးဘေဖေသာ္က ျပန္ေမးလိုက္တယ္။ “ဟုတ္တယ္...
သူက အိမ့္ပါးစပ္ထဲကို ေကာ့ေကာ့ၿပီး ထိုးေညႇာင့္လာတယ္။ အန္ကယ္... အိမ့္ကို ဒီၿခံထဲမွာ ဖြက္ထားတယ္ လို႔ သိရလို႔ပါ...” လို႔
သူ႔လက္ေတြကေတာ့ အိမ့္ရဲ႕ ႏို႔ေတြကို ဆုပ္ညႇစ္ေနတယ္။ ညင္ညင္ ကိုႀကီးစိုးက ေျဖတယ္။
သာသာ ခပ္ဖြဖြ ဆုပ္ညႇစ္ေနတာမ်ိဳး မဟုတ္ဘဲ ရမၼက္ႀကီးႀကီးနဲ႔ “ဒါက ကိုတင္ေအာင္စိုး... အန္ကယ္... သူက အရင္က
ၾကမ္းၾကမ္းတမ္းတမ္း လုပ္ေနတာ။ အိမ့္လည္း ေဆးမိထားတာမို႔ သူ႔ ဖိုက္တာတစ္ေယာက္... ဂိုဏ္းစတားေဟာင္း တစ္ေယာက္ေပါ့...
လုပ္ရပ္ေတြကို သိသာသိ ျပန္ မတံု႔ျပန္ႏိုင္ပဲ ခံေနရတယ္။ ေတာ္ေတာ္ ေထာင္က ထြက္လာတာ မၾကာေသးဘူး... ကၽြန္ေတာ့္ကို ကူညီဖို႔
ၾကာေအာင္ အိမ့္ပါးစပ္ေပါက္ထဲကို သူ လိုးထည့္ေနၿပီး “အင္း... မင္းကို ေတာင္းပန္ၿပီး ေခၚလာတာ...” လို႔ သူနဲ႔ ပါလာတဲ့ လူကို ဦးဘေဖေသာ္နဲ႔
လိုးေတာ့မယ္... ေစာက္ဖုတ္ကိုေရာ ဖင္ေပါက္ကိုေရာ...” လို႔ ေျပာ မိတ္ဆက္ေပးတယ္။
လိုက္တယ္။ တင္ေအာင္စိုး ဆိုတဲ့လူက အရပ္ျမင့္ျမင့္ တုတ္တုတ္ခိုင္ခိုင္နဲ႔
အိမ့္ပါးစပ္ထဲက သူ႔လီးတံ တုတ္တုတ္ရွည္ရွည္ႀကီးကို သူ မ်က္ႏွာမွာ ကန္႔လန္႔ျဖတ္ အမာရြတ္ႀကီးနဲ႔...။
ဆြဲထုတ္လိုက္တယ္။ “အန္ကယ္ ကားနားပဲ ေစာင့္ေနပါလား... ကၽြန္ေတာ္နဲ႔
“အိမ့္ဇာေသာ္... ဖင္ကုန္းလိုက္...” လို႔လည္း ေျပာလိုက္ ကိုတင္ေအာင္စိုးတို႔ အထဲ ဝင္ၿပီး အိမ့္ကို ေခၚထုတ္လာမယ္...
 သမီးဆုိး (နန္းလံုးႀကဳိင္) 19

အႏၲရာယ္မ်ားလို႔ ေျပာတာပါ . . .” လို႔ ကိုႀကီးစိုးက ေျပာလိုက္တယ္။
“မေနဘူးကြ... ငါ့သမီးအတြက္ ငါလည္း ပါမွာေပါ့... ဘာ
ျဖစ္ျဖစ္ ေသာက္ဂ႐ုမစိုက္ပါဘူး...” လို႔ ဦးဘေဖေသာ္က ျပန္ေျပာလိုက္
တယ္။
ကိုႀကီးစိုးလည္း ဘာမွ ထပ္မေျပာေတာ့ဘူး။ ဒီဘဲႀကီးက
ဘူးဆို ဖ႐ံုမသီးတဲ့ ဘဲႀကီး ဆိုတာ သူ သိၿပီးသားေလ။
သံတုတ္ေတြ ဓါးရွည္ေတြ ကိုင္ၿပီး ကိုတင္ေအာင္စိုး ဆိုတဲ့
ေထာင္ထြက္ ဂိုဏ္းစတားေဟာင္းႀကီးက ေရွ႕က ဦးေဆာင္ၿပီး ၿခံႀကီး
နားကို ကပ္သြားၾကတယ္။ ကိုႀကီးစိုးနဲ႔ တင္ေအာင္စိုးသည္ ၿခံႀကီးကို
အႀကိမ္ႀကိမ္ ေလ့လာၿပီးေနၿပီမို႔ ဘယ္ေနရာကေန ၿခံစည္း႐ိုးကို
ေက်ာ္ဝင္လို႔ ရမလဲ ဆိုတာ သိေနၿပီး ျဖစ္တာေၾကာင့္ ၿခံထဲကို အဲဒီ
ေနရာကေန ဝင္ၾကဖို႔ ႀကိဳးစားၾကပါတယ္။ ဦးဘေဖေသာ္လည္း သူတို႔
အေနာက္က လိုက္တာမို႔ သိပ္ ခဲခဲယဥ္းယဥ္း မရွိဘဲ ၿခံထဲကို ေရာက္
သြားရပါတယ္။
ၿခံအလယ္ေခါင္မွာ ရွိေနတဲ့ တိုက္အိုႀကီး ပတ္ပတ္လည္မွာပဲ
မီးထြန္းထားၿပီး ၿခံထဲမွာ မီးမရွိဘူး။ သူတို႔သံုးေယာက္ တိုက္အိုႀကီး
အနားကို ေရာက္သြားတဲ့အခ်ိန္ သူတို႔ဆီကို လူႏွစ္ေယာက္ ေရာက္
လာတယ္။ လက္ထဲမွာ ကင္ဒိုဓါးေတြ ကိုင္ထားတယ္။
“ေဟ့... မင္းတို႔ ပိုင္နက္ က်ဴးလြန္ေနတယ္ကြ... ခု ခ်က္ခ်င္း
ဒီၿခံထဲက ျပန္ထြက္ၾက... တတ္ႏိုင္ရင္ ေသြးထြက္သံယိုေတြ မျဖစ္ခ်င္
ဘူးကြ...” လို႔ တစ္ေယာက္က ေျပာတယ္။ ကိုတင္ေအာင္စိုးက
ကိုႀကီးစိုးနဲ႔ ဦးဘေဖေသာ္တို႔ကို လက္နဲ႔သူ႔ အေနာက္မွာေနဖို႔ အခ်က္ျပ
ၿပီး သည္ လူႏွစ္ေယာက္နဲ႔ ရင္ဆိုင္လိုက္တယ္။
“ငါတို႔ မင္းတို႔ ဖမ္းထားတဲ့ မိန္းကေလးကို လာေခၚတာ...
အသာတၾကည္ ထုတ္ေပးၾကရင္ ေသြးထြက္သံယို မျဖစ္ဘူးေပါ့...
မင္းတို႔လည္း အသက္ရွင္ရက္နဲ႔ ဆက္ေနႏိုင္မွာေပါ့ကြာ...”
တင္ေအာင္စိုးက က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္ထားတဲ့ ငွက္ႀကီး
ေတာင္ကို ေဝ့ျပရင္း ေျပာလိုက္တာပါ။
ကင္ဒိုဓါးရွည္ကိုင္ လူႏွစ္ေယာက္ထဲက တစ္ေယာက္က
“မင္းပဲ မသာေပၚမလား... တို႔ပဲ မသာေပၚမလား... တစ္ခ်ီတစ္ေမာင္း
ေလာက္ စမ္းၾကည့္လိုက္ေလ...” လို႔ ေျပာရင္း “က်ား...” လို႔ ဟစ္ေၾကြး
လိုက္ရင္း ေျပးဝင္ ခုတ္လိုက္တယ္။
႐ုတ္တရက္ လွ်ပ္တစ္ျပက္ ျဖစ္ေပမယ့္ ေထာင္ထြက္ႀကီး
တင္ေအာင္စိုးက ျမန္ဆန္စြာနဲ႔ တံု႔ျပန္လိုက္ပါတယ္။ ေျခတစ္လွမ္း
ေနာက္ဆုတ္ လို႔ ေရွာင္လိုက္ရင္း သည္လူရဲ႕ ဓါးကို သူ႔ဓါးနဲ႔ ခတ္ထုတ္
ပစ္လိုက္တယ္။ သံမဏိဓါးခ်င္း ထိခတ္မႈ အသံ ခြ်မ္းခနဲ ျမည္သြားတယ္။
တင္ေအာင္စိုးက အတင္း ဝင္ခုတ္တယ္။ ျမန္မာဓါးနဲ႔ ဂ်ပန္ဓါးေတြ
ထိေတြ႕ကုန္ၿပီ။ က်န္တဲ့တစ္ေယာက္ကလည္း “ယား...” လို႔ ေအာ္
ဟစ္ၿပီး တစ္ေျဖာင့္ ဝင္ထိုးတယ္။ တင္ေအာင္စိုးက တကယ့္ ကြ်မ္းက်င္
တဲ့ ဓါးသမားတစ္ေယာက္ပဲ ...။
ႏွစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ ခုတ္ၾကတာ တခြ်င္ခြ်င္ တခြ်မ္း
ခြ်မ္းနဲ႔ ျမန္ဆန္လြန္းလို႔ ဦးဘေဖေသာ္နဲ႔ ကိုႀကီးစိုးတို႔ ဓါး မထိေအာင္
အေနာက္ကို ဆုတ္ေနၾကရတယ္။ တင္ေအာင္စိုးက ပုဆိုးတိုတို
ဝတ္ထားၿပီး ဖိနပ္မပါတဲ့ ေျခေထာက္ေတြနဲ႔ ကင္ဒိုဓါးသမား ႏွစ္ေယာက္
ကို လွမ္းကန္ ဓါးနဲ႔ခုတ္ ကြ်မ္းပစ္ၿပီး ျပန္ထြက္သြားတာေတြက သိုင္း
ကား တစ္ကားကို ၾကည့္ေနရသလိုပဲ။
မၾကာလိုက္ဘဲ တင္ေအာင္စိုးႀကီးရဲ႕ ဓါးဦးက တစ္ဖက္
ဓါးသမားရဲ႕လည္ၿမိဳကို ထိုးေဖါက္သြားၿပီး ေသြးေတြ ျဖာခနဲ ပန္းထြက္
သြားတာကို ဦးဘေဖေသာ္နဲ႔ ကိုႀကီးစိုးတို႔ ျမင္လိုက္ၾကရသည္။
သူ႔အေဖၚ လည္ၿမိဳကို ဓါးစိုက္သြားတာကို ျမင္လိုက္ရတဲ့ က်န္တဲ့
ဓါးသမားသည္ ႐ုတ္တရက္ ေၾကာင္ၿပီး မ်က္လံုးအျပဴးသား ျဖစ္ေနတဲ့
အခ်ိန္ တင္ေအာင္စိုးရဲ႕ ငွက္ႀကီးေတာင္က သူ႔ဝမ္းဖိုက္ကို ရႊပ္ခနဲ
ခြဲပစ္လိုက္တယ္။ အူေတြ အေထြးလိုက္ ထြက္က်လာတာကို ျမင္လိုက္
ၾကရတယ္။ ဓါးသမား ပါးစပ္ႀကီး ပြင့္ဟၿပီး သူ႔အူေတြ ကလီစာေတြကို
လက္နဲ႔ ေပြ႕ရင္း လဲက်သြားတာကို ေတြ႕လိုက္ရတယ္။
“ေတာက္... မလုပ္ခ်င္လို႔ ေျပာတာပဲ... မရဘူး...” လို႔
တင္ေအာင္စိုးက အေလာင္းေတြအေပၚကို တံေတြးနဲ႔ ေထြးလိုက္ရင္း
ေျပာလိုက္တယ္။
မ႐ႈမလွ ေသပြဲဝင္သြားတဲ့ ဓါးသမားေတြကို ထားခဲ့ၿပီး သူတို႔
သံုးေယာက္သည္ တိုက္အိုႀကီးထဲကို ျပတင္းေပါက္တစ္ေပါက္ကေန
ဝင္လိုက္ၾကပါတယ္။
“တိတ္ဆိတ္ေနတာ... ဘယ္သူမွ ရွိပံု မရဘူးကြ...” လို႔
ဦးဘေဖေသာ္က တီးတိုး ေျပာလိုက္တယ္။
တင္ေအာင္စိုးႀကီးက ဓါးႀကီး ဝင္ၿ့ ပီး တစ္ခန္းဝင္တစ္ခန္းထြက္
လိုက္ရွာေဖြေနတယ္။ ကိုႀကီးစိုးနဲ႔ ဦးဘေဖေသာ္တို႔လည္း သံတုတ္ေတြ
အသင့္ကိုင္ၿပီး သူ႔အေနာက္က လိုက္ၾကတယ္။ တိုက္အိုႀကီးအႏွံ႔
လိုက္ရွာၾကေပမယ့္ အိမ့္ဇာေသာ္ကို မေတြ႕ၾကဘူး။
“ေတာက္... ေခြးသား အာမက္... ငါ့ကို ညာတယ္...”
ကိုႀကီးစိုးက အခန္းတခန္းမွာ ေတြ႕လိုက္တဲ့ အိမ့္ဇာေသာ္ရဲ႕
ပင္တီေလးကို ေကာက္ယူ နမ္း႐ွဴလိုက္ၿပီး... “ဒါ အိမ့္ရဲ႕ ပင္တီ
အန္ကယ္... သူ႔အနံ႔ကို ကၽြန္ေတာ္ မွတ္မိတယ္...” လို႔ ေျပာလိုက္လို႔
ဦးဘေဖေသာ္လည္း မ်က္ႏွာႀကီး နီရဲတြတ္ၿပီး... “ေဟ့ေကာင္...
ဘာလုိ႔ ငါ့လာေျပာတာလဲ...” လို႔ ခပ္မာမာ ေျပာလိုက္တယ္။
“ေဆာရီး... အန္ကယ္” လို႔ ကိုႀကီးစိုးက ျပန္ေျပာတယ္။
တင္ေအာင္စိုးက “ေနရာ ေျပာင္းလိုက္တာပဲ ျဖစ္မယ္...” လို႔
မွတ္ခ်က္ခ်တယ္။
“ကဲ သမီးကို ဘယ္မွာထားမလဲ ဆိုတာ ဒို႔ ထပ္စံုစမ္းၾက
ရမယ္...” လို႔ ဦးဘေဖေသာ္က ေျပာလိုက္ပါတယ္။
=====================
အိမ့္ဇာေသာ္လည္း ေဆးတန္ခိုးေၾကာင့္ ဗစ္တာညိဳဝင္း
ခိုင္းသမွ်ကို လုပ္မိေနသည္။ သူ႔ေရွ႕မွာ ဖင္ကုန္းေပးရတဲ့အခါ သည္
ေကာင္က အိမ့္ဇာေသာ္ရဲ႕ ဖင္ေပါက္ညိဳညိဳေလးထဲကို တံေတြးေတြ
ပ်စ္ခနဲ ပ်စ္ခနဲ ေထြးထည့္လိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ သူ႔ညာလက္ခုပ္ထဲ
ကိုလည္း တံေတြးေတြ တဖြတ္ဖြတ္ ေထြးထည့္ၿပီး သူ႔လိင္တံထိပ္ေခါင္း
ပိုင္းကို သည္တံေတြးေတြနဲ႔ နယ္ဖတ္ လိမ္းက်ံလိုက္သည္။
သူ႔လီးတံႀကီး စအိုေပါက္ထဲကို ဗ်ိခနဲ ဝင္လာေတာ့
အိမ့္လည္း “အိုး...”လို႔ လန္႔ၿပီး ေအာ္မိလိုက္တယ္။ သူက တဟဲဟဲ
သေဘာက်ၿပီး သူ႔လီးႀကီးကို ဆက္ဖိသြင္းတယ္။
တထစ္ထစ္နဲ႔ လီးႀကီး အိမ့္ ဖင္ေပါက္ထဲကို တိုးတိုး
ဝင္ေနတယ္။
“ဘယ္လိုလဲ... အိမ့္ဇာေသာ္... ဖင္ခံရတာ ေကာင္းလား...”
အိမ့္က ဘာမွ ျပန္မေျဖဘဲ တအင္းအင္းနဲ႔ပဲ ညည္းေနေတာ့
အိမ့္ရဲ႕ ဖင္တံုးေတြကိုဖ်န္းခနဲ ဖ်န္းခနဲ ႐ုိက္ထည့္တယ္။
“အင္း... ေကာင္း... ေကာင္းတယ္...” လို႔ ေျဖလိုက္ရတယ္။
သူ အိမ့္ဖင္ထဲကို တစ္ခ်က္ခ်င္း လိုးထည့္ေနတယ္။ “နင္က
ခုအခ်ိန္က စၿပီး ငါ့ကို ဖင္လိုးခံရမယ့္ လီးစုပ္ေပးရမယ့္ ငါ့ လိင္ကြ်န္မ
 20 အေတြးပင္လယ္ျပာ ဝတၳဳတုိ

တစ္ေယာက္ ျဖစ္သြားၿပီ ... အိမ့္...” လို႔လည္း ေျပာလိုက္ၿပီး ဖင္ေပါက္ “ဂ်ယ္ရယ္လ္ . .”

ထဲက လီးကို ပြပ္ခနဲျမည္ေအာင္ ဆြဲထုတ္လိုက္ၿပီး အိမ့္ကို စုပ္ခိုင္းျပန္ “ဗ်ာ... အန္ကယ္ေလး . . .”
တယ္။ အိမ့္လည္း သူေက်နပ္ေအာင္ လီးထိပ္ပိုင္း ဒစ္လံုးႀကီးကို “မင္း... ေအေတာ့ အကိုက္မခံရေသးဘူး မဟုတ္လား...”
စုပ္ေပးရတယ္။ “ဟာ... အန္ကယ္ေလးကလည္း... မကိုက္ပါဘူး...”
“စိတ္ပါလက္ပါ ... စုပ္စမ္း... စုပ္... စုပ္... အရင္းအထိ “ဟား ဟား ဟား ဟား... မင္းက ေစာ္အလန္းေတြ ဝိုင္းဝိုင္း
ငံုလိုက္ၿပီး စုပ္... အိုး... ဟင္း... ဟင္း... အား... စုပ္... ေကာင္း... လည္ေနလို႔ပါ... ဟားဟားဟား...”
ေကာင္းတယ္... စုပ္... စုပ္...” ဂ်ယ္ရယ္လ္သည္ သူ႔အစ္မႀကီးက ေမြးတဲ့ သူ႔တူေလး
စုပ္ေနတဲ့ ၾကားက သူ႔လီးႀကီးကို အိမ့္ ပါးစပ္ထဲကို ျဖစ္သည္။
ထိုးေညႇာင့္ျပန္တယ္။ “ဂ်ယ္ရယ္လ္...”
“ဗ်ာ... အန္ကယ္ေလး . .”
===================== “ဒီတစ္ေယာက္ေကာ ဘယ္လိုလဲ...”
“ဗ်ာ...”
ပန္းကန္ျပားထဲမွာ ေနာက္ဆံုး က်န္ေနတဲ့ ငါးေပါင္း အဖတ္ သူက မလွမ္းမကမ္းမွာ သူ ဘာလိုမလဲ ေစာင့္ၾကည့္ေပးေနတဲ့
ေလးကို ခက္ရင္းနဲ႔ ပါးစပ္ထဲကို ထည့္လိုက္တဲ့ အခ်ိန္ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ စားပြဲထိုးမေလးကို ျပၿပီး ေမးလိုက္တာ။ ဂ်ယ္ရယ္လ္က ပထမ ေၾကာင္
ရပ္ေနတဲ့ စားပြဲထိုး ေကာင္မေလးက သူ႔အနားကို တိုးလာၿပီး “ဘာ ေနသည္။ သေဘာမေပါက္ဘူး။
ထပ္မွာမလဲ... သူေဌး...” လို႔ ေမးလိုက္သည္။ “ေအာ္... အာ... အန္ကယ္ေလး... ဘာလုပ္ခ်င္လို႔လဲ...
ဗစ္တာညိဳဝင္းက သူမ ေမးတာကို မေျဖဘူး။ သူ႔အေရွ႕ ျဖဳတ္ခ်င္လို႔လား . .”
စင္ေပၚမွာ ကိုယ္ေလးကို တလႈပ္လႈပ္ လုပ္ၿပီး သီခ်င္းဆိုေနတဲ့ ေကာင္မ “မင္းက ငါ က ဘာလုပ္ခ်င္တယ္ ထင္လို႔လဲ... ေစာင္မၾကည့္
ေလးကိုပဲ အာ႐ံုစိုက္ေနသည္။ သည္ အဆိုေတာ္မေလးကို သူ စိတ္ဝင္ ႐ႈခ်င္လို႔ေပါ့ကြ... ေစာင္ၿခံဳံထားတာေလးကို မ လွန္လိုက္ၿပီး အာပံုေလး
စားေနသည္။ အသစ္ကေလး။ ေတာ္ေတာ္ လန္းတဲ့ အလန္းေလး။ ကို ၾကည့္ခ်င္လို႔... ဟီးဟီး...”
ဒီဆိုင္ကို တာဝန္ယူဖို႔ သူ ခိုင္းလိုက္တဲ့ သူ႔တူ ဂ်ယ္ရယ္လ္ သူ ေသာက္တာ မ်ားေနၿပီမို႔ လွ်ာေလး အာေလး စျဖစ္လာၿပီ။
ရွာေတြ႕လာတာ။ အသံေကာင္းတယ္။ ဆိုတတ္တယ္။ သို႔ေပမယ့္ ဂ်ယ္ရယ္လ္က ၿပံဳးလိုက္သည္။
ခ်ိဳ႕တဲ့ေနတဲ့ ပတ္ဝန္းက်င္ မိသားစုကေန ေပါက္ဖြားလာတာ။ “ဟ... ေကာင္ေလး... မင္း ၿပံဳးလိုက္တဲ့ ပံုက ငါတို႔ ငယ္ငယ္
ေျမေတာင္ေျမႇာက္ေပးမယ့္လူ လိုအပ္ေနတယ္။ က ေက်ာ္ၾကားခဲ့တဲ့ ပေလးဘြိဳင္းသန္းႏိုင္ ၿပဳံးတဲ့ပံုမ်ိဳးကြ... အင္း ခုမွ
ေကာင္မေလး က ပစၥည္းေကာင္းေလး။ ေသေသခ်ာခ်ာ ၾကည့္မိတယ္... မင္းက ပေလးဘြိဳင္းသန္းႏိုင္နဲ႔ ေတာ္
ဒါမ်ိဳးဆို ဗစ္တာညိဳဝင္းတို႔က သိပ္ႀကိဳက္ေပါ့။ ေတာ္တူတာပဲ... သူငယ္ငယ္က ႐ုပ္ကို ေျပာတာပါ...”
တင္ေပးမယ္... နာမည္ေက်ာ္ရေစမယ္... ဝါးလည္း ဝါးမယ္။ “ဟာ... အန္ကယ္လ္ေလးက ေျမႇာက္ေနျပန္ၿပီ... ဘာစား
သူေရာက္ေနတာက သူ႔ရဲ႕ ေနာက္ဆံုး အသစ္ဖြင့္လိုက္တဲ့ မလဲ... ဟီး... ကဲ အန္ကယ္ေလးက သည္ ခ်ာတိတ္မကို စိတ္ဝင္စားေန
စားေသာက္ဆိုင္။ လို႔လား... ရတယ္ေလ... သူက ကၽြန္ေတာ္ ခန္႔ထားတာပဲ... နာမည္က
အိမ့္ကို စိတ္ႀကိဳက္ ဗ်င္းၿပီး ျဖဳတ္ၿပီး ေရခ်ိဳး အဝတ္လဲၿပီးတဲ့ သဒၵါလြန္း... တဲ့...”
အခ်ိန္ သူ႔လက္ေထာက္ မူဆာက “ေဘာ့စ္... (အရိပ္ျပာ) ကို သြားဖို႔ “ဟားဟား... သဒၵါလြန္း... ဟုတ္လား... ဟား ဟား ဟား...
မေမ့နဲ႔ဦးေနာ္ ... ေဘာ့စ္သြားၾကည့္ၿပီး မွတ္ခ်က္ေလး ေပးေစခ်င္တယ္ ႀကိဳက္သြားၿပီ... နာမည္ေလးကို... ဘာလဲကြ... ဒါေလးက မင္းနဲ႔ေကာ
တဲ့... ဂ်ယ္ရယ္လ္ က ေဘာ့စ္ကို သတိေပးေပးဖို႔ မွာထားပါတယ္...” လြတ္ရဲ႕လား... မင္းက လက္က သြက္သြက္နဲ႔... ဟားဟားဟား...”
လို႔ လာေျပာလို႔ သတိေပးလို႔ သူ လာခဲ့တာ။ “ဟီး... အန္ကယ္ေလးကလဲ... ဘမ်ိဳးဘိုးတူ... ေပါ့... ကဲ...
သူ႔လုပ္ရပ္ေတြက ရမ္းထား ၾကမ္းထားတာေတြ ရွိခဲ့လို႔ အန္ကယ္ေလး သူ႔ကို ေတြ႕ခ်င္ရင္ ... ကၽြန္ေတာ့္႐ံုးခန္းထဲကို သြား
ဘယ္သြားသြား ေဘာ္ဒီဂတ္ ေတြနဲ႔ သြားေနရသည္။ မူဆာ အပါအဝင္ လိုက္... ကၽြန္ေတာ္ စီစဥ္လိုက္မယ္...”
သူ႔လူ ငါးေယာက္က သူ႔ကို ၿခံရံၿပီး (အရိပ္ျပာ စားေသာက္ဆိုင္) ကို သူ “ဟ... တကယ္လား...”
ကား ႏွစ္စီးနဲ႔ သြားသည္။ “တကယ္ေပါ့... အန္ကယ္ေလးရဲ႕... ကဲ... လာလာ...
ဂ်ယ္ရယ္လ္က သူ႔ကို သည္အဆိုေတာ္မ အလန္းေလးကို ႐ံုးခန္းဆီ သြားရေအာင္”
ေတြ႕ေစခ်င္လို႔ သူစားေနတဲ့ အေရွ႕မွာ သီခ်င္းဆိုခိုင္းလိုက္ၿပီး ျပသည္။ မၾကာခင္ ဂ်ယ္ရယ္လ္ရဲ႕ ႐ံုးခန္းေလးထဲကို စားပြဲထိုး
“ဘယ္လိုလဲ... အန္ကယ္ေလး... ႀကိဳက္လား...” ေကာင္မေလး သဒၵါလြန္း ေရာက္လာသည္။
သူက ဂ်ယ္ရယ္လ္ကို ၿပံဳးစိစိနဲ႔ ၾကည့္လိုက္သည္။ ဂ်ယ္ရယ္လ္က ဗစ္တာညိဳဝင္းနဲ႔ သဒၵါလြန္းကို မိတ္ဆက္ေပး
“မင္းကလည္း... သိသားနဲ႔... ငါ့အေၾကာင္း . .” လို႔လည္း သည္။ သူ႔အန္ကယ္ ဆိုတာရယ္... ဒီဆိုင္ကို ပိုင္တဲ့ေဘာစိ ဆိုတာရယ္
ျပန္ေျပာလိုက္သည္။ ကိုလည္း သဒၵါလြန္းကို ေျပာျပလိုက္သည္။ သဒၵါလြန္းသည္ မီးလင္း
ဂ်ယ္ရယ္လ္က “အန္ကယ္ေလး သေဘာက်ခ်င္ က်မယ္ လင္းထဲမွာ ေတြ႕ရေတာ့ ေစာေစာကထက္ေတာင္ ပိုလွတယ္ ဆိုတာကို
ဆိုၿပီး သည္အလန္းေလးကို ဂ်ယ္ရယ္လ္က မထိဘဲ ရွယ္ ထားထား ဗစ္တာညိဳဝင္း သိလိုက္ရသည္။
တယ္... အန္ကယ္ေလးအတြက္ သန္႔သန္႔ေလး... ျဖစ္ေအာင္...” လို႔ သဒၵါလြန္းကို တအား ႀကိဳက္သြားသည္။ မခံခ်င္စိတ္နဲ႔ အိမ့္
ေျပာလိုက္သည္။ ကို ဖမ္းေခၚ ေလွွာင္ခ်ဳပ္ထားခဲ့ေပမယ့္ အိမ့္လို လွတဲ့ ေတာင့္တင္းတဲ့
ဗစ္တာညိဳဝင္း တဟားဟားနဲ႔ ေအာ္ရယ္လိုက္သည္။ မိန္းမေတြက ဒီပတ္ဝန္းက်င္မွာ တစ္ပံုႀကီးေလ။ သူ႔လို ေငြကို ေရလို

သံုးႏိုင္တဲ့ ေဘာ္စိတစ္ေယာက္ အေနနဲ႔က မိန္းမ မရွားဘူး။ ခုပဲ
ၾကည့္ေလ။ သြားရင္းလာရင္း စားရင္းေသာက္ရင္း အလွေလး တစ္
ေယာက္ကို ေတြ႕ေနၿပီ။
ဂ်ယ္ရယ္လ္က သူနဲ႔ သဒၵါလြန္းကို ႐ံုးခန္းထဲမွာ ထားခဲ့ၿပီး
ထြက္သြားသည္။
သဒၵါလြန္းကလည္း ဗစ္တာညိဳဝင္းကို ေဘာစိ အႀကီးစားႀကီး
မွန္း နဂိုတည္းက သိပါသည္။ အျပင္က စားေသာက္ခန္းမွာ သီခ်င္းဆို
ေနတာကို ထိုင္ၾကည့္ရင္း ညေနစာ စားေနကတည္းက တပည့္တပန္း
ေတြ ၿခံရံၿပီး လူတကာက ႐ုိေသျပေနၾကတာကို သဒၵါလြန္း ေတြ႕
ေနကတည္းက သည္ပဲက တကယ့္ ဟိုင္းေဘာ့စ္ တစ္ေယာက္ ဆိုတာ
ေပါက္ၿပီးသားပါ။ မူးေနတဲ့ ဗစ္တာညိဳဝင္းသည္ သဒၵါလြန္းကို သူ႔ေပါင္
ေပၚမွာ ထိုင္ခိုင္းၿပီး ဖက္ရင္း ပါးကေလးကို စၿပီး နမ္းသည္။
သဒၵါလြန္းကလည္း “အို... ေဘာ့စ္... သဒၵါ ရွက္တယ္ကြာ...”
ဆိုၿပီး ေရွာင္တိမ္းသည္။ ဗစ္တာညိဳဝင္းလည္း “မင္းေလးကို ကိုယ္က
ျမင္ျမင္ျခင္း ေၾကြသြားတာ... သိလား... မင္းကို တအား စြဲလန္းသြားၿပီ...”
လို႔ ေျပာရင္း သူမ ႏႈတ္ခမ္းထူထူေလးေတြကို စုပ္ဖို႔ ႀကိဳးစားသည္။
ဒီအခ်ိန္မွာ ႐ုတ္တရက္ အျပင္ဖက္ စားေသာက္ခန္းဘက္
ဆီက က်ယ္ေလာင္တဲ့ ဒိုင္းခနဲ ေသနတ္ပစ္သံတစ္ခ်က္ကို ၾကားလိုက္
ရလို႔ ဗစ္တာညိဳဝင္း လန္႔သြားၿပီး သဒၵါလြန္းကို ဖက္ထားရာက မတ္တပ္
ထရပ္လိုက္သည္။
“ဘာျဖစ္တာလဲ...”
ဆူညံေအာ္ဟစ္သံေတြ ၾကားလိုက္ရသည္။ ဝုန္းခနဲ တံခါး
ပြင့္လာသည္။ ဂ်ယ္ရယ္လ္ ဝင္လာသည္။ သူ႔ဗိုက္ကို လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔
အုပ္ရင္း မ်က္ႏွာႀကီး ရွံဳ႕မဲ့လို႔... “အန္ကယ္လ္ေလး... လူေတြ...
လူေတြ... အန္ကယ္ေလးကို သတ္ဖို႔ လာလို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လူေတြနဲ႔
ဖိုက္ကုန္ၿပီ... ကၽြန္ေတာ့္ကို ဓါးနဲ႔ အထိုးခံလိုက္ရတယ္...” လို႔ ေျပာၿပီး
႐ံုးခန္း တံခါးကို အထဲကေန ေသာ့ပိတ္ ဂ်က္ခ်သည္။
“ဟာ... ေသြးေတြ... ေသြးေတြ... မင္း... မင္း ေဆး႐ံုသြားမွ
ျဖစ္မယ္...”
“လတ္တေလာ... သူတို႔ဘက္က လူမ်ားတယ္... ဒီမွာ
ေတာင္ စိတ္မခ်ရဘူး... အေနာက္ေပါက္ကေန လစ္ရင္ ေကာင္းမယ္...”
ဗစ္တာညိဳဝင္းလည္း ဂ်ယ္ရယ္လ္နဲ႔ သဒၵါလြန္းနဲ႔ အတူ
စားေသာက္ဆိုင္ အေနာက္ဘက္မွာ ရပ္ထားတဲ့ ကားနဲ႔ ထြက္ေျပး
လြတ္ေျမာက္ခဲ့သည္။ အခုမွ စဖြင့္တဲ့ သူ႔ရဲ႕ အရိပ္ျပာ စားေသာက္ဆိုင္
သည္ အေတာ့္ကို ပ်က္စီးသြားသည္။ သူ အိမ့္ကို ဖမ္းထားတယ္ ဆိုတာ
ကို သိသြားတဲ့ ေဂ်ာ္ဂ်ီဝင္းႏိုင္က တပည့္လက္သားေတြနဲ႔ သူရွိႏိုင္တဲ့
ေနရာေတြကို လိုက္ရွာလို႔ သည္ဆိုင္ကို ေရာက္လာတဲ့ အခါ သူ႔တပည့္
ေတြနဲ႔ အေသအေၾက သတ္ပုတ္ၾကတာ။ ခုတ္ၾကထစ္ၾက ပစ္ၾကခတ္ၾက
ရင္း ႏွစ္ဖက္စလံုး ထိခိုက္ကုန္သလို ဆိုင္လည္း ပ်က္စီးသြားရသည္။
ဗစ္တာညိဳဝင္းလည္း အိမ့္ကို ျပန္လႊတ္လို႔လည္း မျဖစ္ဘူး။
ဘယ္လို လုပ္ရမလဲ မသိဘူး။ အိမ့္ရဲ႕ အေဖႀကီးကလည္း သူ႔တပည့္
အာမက္ရဲ႕ ကီပင္အိမ္ကို ဝင္ၾကမ္းသြားတယ္ လို႔ အာမက္က ဖုန္းဆက္
ေျပာေနတံုးမွာပဲ ဂ်မားလမ္း ၿခံထဲက တပည့္တစ္ေယာက္ကလည္း
အဲဒီကိုလည္း အိမ့္ရွိမလား လာရွာရင္း ခုတ္ၾကထစ္ၾကတာ သူ႔လူ
ႏွစ္ေယာက္ ေရွာသြားတယ္ ဆိုတာကို သတင္းပို႔သည္။ သည္အတိုင္း
ဆို ရန္သူေတြ ဝိုင္းဝိုင္းလည္ ျဖစ္ေနၿပီ။
အိမ့္ကို လိင္ကြ်န္အျဖစ္ သူ႔တပည့္ေတြ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔
လိုးခိုင္းၿပီး ဗီဒီယို႐ုိက္ အြန္လိုင္းတင္... စိတ္ႀကိဳက္ အသံုးခ်ၿပီးလို႔
႐ိုးအီသြားရင္ ထိုင္းဘက္က ဖါေခါင္းေတြဆီ ေရာင္းစားမည္ လို႔ စိတ္ကူး
သမီးဆုိး (နန္းလံုးႀကဳိင္) 21
ယဥ္ ေတြးထားတာေတြေတာင္ ရပ္တန္႔သြားသည္။
သည္ အခ်ိန္မွာ သူ႔အေဖ သူ႔ကို ဖုန္းဆက္ ဆဲသည္။
“ေဟ့ေကာင္... မင္း ဘာေတြ ေလွ်ာက္လုပ္ေနတာလဲ...”
ပါပါးရဲ႕ အသံက မိုးၿခိမ္းသံလို က်ယ္ေလာင္လွသည္။
=====================
သဲပံု႔ အိမ့္ဇာေသာ္ ေပ်ာက္သြားတာကို ရဲစခန္းမွာ လူေပ်ာက္
တိုင္သည္။
ရဲစခန္းက ရဲေတြက သိပ္ၿပီး အေလးအနက္ မထားၾက။
အဆက္မရွိဘဲ သည္အတိုင္း ရဲကို သြားတိုင္လို႔က အကူအညီရမွာ
မဟုတ္ဘူး ဆိုတာကို သဲပံု႔ အခုမွ သေဘာေပါက္ရသည္။
သဲပံု႔လည္း မေက်နပ္လို႔ အိမ့္ဇာေသာ္ရဲ႕ဘဲႀကီး ကိုႀကီးစိုးရဲ႕
ဖုန္းနံပါတ္ကို ရွာၿပီး ဖုန္းဆက္ေမးသည္။ ကိုႀကီးစိုးကလည္း ဦးဘေဖ
ေသာ္နဲ႔ အတူ အိမ့္ကို လိုက္ရွာေနတဲ့အေၾကာင္း ေျပာျပသည္။
=====================
ဗစ္တာညိဳဝင္းသည္ ဖင္မႏိုင္ပဲ ပဲႀကီးဟင္း စားမိၿပီ။
သူလုပ္သမွ် ျဖစ္ေနခဲ့လို႔ ဘဝင္ျမင့္ စိတ္ႀကီးဝင္ၿပီး ခ႐ုိနီသား
ပီသစြာနဲ႔ မိုက္႐ုိင္း ေထာင္လႊားၿပီး သူ႔ကို ပစ္ပစ္ခါခါ လုပ္လြန္းတဲ့
အိမ့္ဇာေသာ္ကို အဓမၼ ဖမ္းေခၚ ခ်ဳပ္ေလွာင္ထားခဲ့သည္။ အခုေတာ့
အေဖကလည္း ဆူဆဲ... အိမ့္ဇာေသာ္ကို လိုက္ရွာတဲ့လူေတြကလည္း
အျပင္းအထန္ တိုက္ခိုက္ၾကတာ လူေသတဲ့အထိ ျဖစ္ကုန္ၿပီ။ သူ ေခါင္း
ေျခာက္ေနခိုက္ အာမက္ ဖုန္းဆက္ျပန္သည္။
“ဘိုင္ေလး... ဂ်ယ္ရယ္လ္ ဆံုးသြားၿပီ...”
“ဘာ...”
ညက သူ႔အရိပ္ျပာ စားေသာက္ဆိုင္မွာ ေဂ်ာ္ဂ်ီဝင္းႏိုင္တို႔
အဖြဲ႕နဲ႔ သူ႔လူေတြ ဖိုက္ၾကတံုးက ဂ်ယ္ရယ္လ္ ဓါးထိုးခံခဲ့ရတာ ေဆး႐ံု
အခ်ိန္မွီ မေရာက္ႏိုင္ခဲ့ဘူး။ အခုေတာ့ ေသသြားၿပီတဲ့။
ေစာျမသႏၲာဘဲ... ဂ်ယ္ရယ္လ္ ေသတဲ့ အတြက္ တစ္မ်ိဳးလံုး
က သူ႔ကို အျပစ္တင္တာကို သူ ခံရေတာ့မယ္...။
“မူဆာ . .”
“ဗ်ာ... ဘိုင္ေလး...”
“ကား အဆင္သင့္ျပင္ကြာ... ငါ... ပါပါ့ဆီကို သြားမယ္...”
“ဟုတ္... ဘိုင္ေလး . .”
သူ တိုက္ထဲက ထြက္လိုက္ၿပီး ကားေပၚ တက္တဲ့အခ်ိန္
လူႏွစ္ေယာက္ သူ႔အနားကို ကပ္လာလို႔ သူ႔လူေတြက သည္လူေတြကို
တားလိုက္သည္။ သည္လူေတြက သူတို႔ အိတ္ထဲက စိစစ္ေရး
ကတ္ေတြကို အသီးသီး ထုတ္ျပလိုက္ၿပီး “ဒို႔က ရဲေတြကြ... တိုင္တမ္း
ခ်က္တစ္ခုအတြက္ ဗစ္တာညိဳဝင္းကို ေမးစရာ ရွိလို႔...” လို႔ ေျပာလိုက္
ေတာ့ ဗစ္တာညိဳဝင္းလည္း ႐ုတ္တရက္ တုန္လႈပ္သြားသည္။
သို႔ေပမယ့္ ခ်က္ခ်င္းပဲ စိတ္အားတင္းလိုက္ၿပီး ရာထူးႀကီး
အရာရွိႀကီးေတြနဲ႔ ခင္မင္ ရင္းႏွီးထားတာမို႔ သည္ပါမႊားေတြ ေလာက္ကို
ဂ႐ုစိုက္စရာ မလိုပါဘူး ဆိုတဲ့ မ်က္ႏွာေပးမ်ိဳး သူ လုပ္လိုက္သည္။
“အေရးတႀကီး သြားစရာ ရွိေနလို႔ဗ်ာ... အေဖ အသဲအသန္
ျဖစ္ေနလို႔... ေနာက္မွ ေတြ႕မယ္...”
သူ ကားေပၚ တက္လိုက္တာနဲ႔ ကားေမာင္းတဲ့ သူ႔တပည့္
နရားစမန္းက ကားကို ေမာင္းထြက္သြားလိုက္သည္။
 22 အေတြးပင္လယ္ျပာ ဝတၳဳတုိ

ေဘာ္ဒီဂတ္ တပည့္ေတြကလည္း ေနာက္ကားတစ္စီးေပၚကို မၾကာခင္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ရဲ႕ လူခ်မ္းသာေတြ ေနၾကတဲ့ သူေဌး

တက္လိုက္ၾကသည္။ မူဆာ ဆိုတဲ့ သူ႔တပည့္က ရဲဆိုတဲ့ လူႏွစ္ ရပ္ကြက္ႀကီးတစ္ခုက သူ႔ပါပါႀကီး အက္စ္မာမြတ္ (ေခၚ) ဦးခင္ေမာင္စိန္
ေယာက္ကို တီးတိုး စကားေျပာေနသည္။ သူ႔စကားထဲမွာ ရာထူးႀကီးတဲ့ ေဌး ရဲ႕ “စိန္ပတၱၿမား ရိပ္ၿမံဳ” ႀကီးကို သူ ေရာက္သြားၿပီ။
လူေတြရဲ႕ နာမည္ေတြ ပါေနသည္။ သူ႔ေဘာင္းဘီအိတ္ထဲက စကၠဴ မၾကာခင္ ႀကိမ္းေမာင္း ဆူပူတာေတြကို ခံရေတာ့မွာမို႔ စိတ္
အိတ္အညိဳေရာင္ေလးကို ထုတ္လိုက္ၿပီး သည္လူႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ ကို ျပင္ဆင္ေနတဲ့ ဗစ္တာညိဳဝင္း ( ေခၚ ) ဘိုင္ေလးသည္ ပါပါႀကီးရဲ႕
လက္ထဲကို ထည့္လိုက္သည္။ ၿခံေပါက္ေစာင့္ေတြက ဦးညႊတ္ အ႐ုိအေသေပးၾကတာကို လက္လွမ္း
ဗစ္တာညိဳဝင္း အဲကြန္းကားထဲမွာ ေခြ်းျပန္ေနသည္။ ျပလိုက္သည္။
ရဲေတြပါ လာေမးေနၿပီ။
အိမ့္ဇာေသာ္ကို ဘယ္လို လုပ္ရမလဲ။ အျပတ္ရွင္း... =====================
ႏႈတ္ပိတ္လိုက္တာပဲ ေကာင္းမယ္။ မဟုတ္ရင္ သူ႔အေဖနဲ႔ အေဖရဲ႕
အေပါင္းအသင္းေတြက ကယ္ႏိုင္ရင္ ေကာင္းတယ္... မကယ္ႏိုင္ရင္... အီစမန္သည္ ေဘာစိက အိမ့္ဇာေသာ္ကို မသတ္ပစ္ခင္
သူ အုတ္တံတိုင္း ေလးဖက္ထဲကို ေရာက္သြားလိမ့္မယ္။ ႀကိဳက္သလို လုပ္ဖို႔ ခြင့္ျပဳလိုက္လို႔ ပီတိေတြ ျဖာေနသည္။ တကယ့္
“ဘိုင္ေလး... ပါပါႀကီး အိမ္ကိုလား...” ျဖဴျဖဴေဖြးေဖြး တစ္တံုးတစ္ခဲႀကီး။ ဒီလို ပစၥည္းက အီစမန္တို႔ စိတ္ကူးနဲ႔ပဲ
နရားစမန္းက ေမးတာကို “ေအးေအး... မင္းကလည္း မွန္းဆၿပီး ကြင္းထုခဲ့ရတာ။
ဘယ္ႏွစ္ခါ ေျပာရမလဲ...” လို႔ ခပ္ေငါက္ေငါက္ ျပန္ေျပာလိုက္သည္။ ေဘာစိ ဗစ္တာညိဳဝင္း (ေခၚ) ဘိုင္ေလးနဲ႔ ဖုန္းေျပာအၿပီး
အိမ့္ဇာေသာ္ကို ဘယ္လို ရွင္းမလဲ...။ ဘယ္သူ႔ကို စားလက္စ ဆိတ္သားဒန္ေပါက္ေတြကို ဆက္မစားေတာ့။ ဗိုက္ေလးၿပီး
ရွင္းခိုင္းမလဲ...။ အိမ့္ဇာေသာ္ကို အပီအျပင္ မဆြဲႏိုင္မွာ စိုးလို႔။
သူ႔ေခါင္းထဲမွာ ပြဲၿပီးမီးေသ လုပ္ႏိုင္ကိုင္ႏိုင္တဲ့ တပည့္ သူ ေရာက္ေနတာက ကန္ေတာ္ကေလး ၁၂၃ လမ္းထိပ္က
လက္သား ဘယ္ေကာင္ရွိမလဲ အေျပးအလႊား စဥ္းစားလိုက္သည္။ ခါလာဇီ ဒန္ေပါက္ဆိုင္။
ေပၚသြားရင္ ဒါမွ မဟုတ္ မိသြားရင္လည္း သူ႔ကို လာမပတ္ ခ်ေပးထားတဲ့ ေရခဲေရခြက္ကို ေမာ့ေသာက္လိုက္ၿပီး ထိုင္ရာ
ဘဲ ေထာင္က်ခံသြားမယ့္ တပည့္မ်ိဳး။ က ထလိုက္သည္။ ေကာင္တာမွာ ဆိုင္ရွင္ ေဒၚခါတမာဇီ ရွိေနသည္။
အီစမန္...။ က်သင့္ေငြ သြားရွင္းလိုက္ေပမယ့္ ခါလာဇီက မယူဘူး။
အီစမန္ကို ခိုင္းမယ္။ ဒီေကာင္က လက္ယဥ္တယ္။ ေသြး အီစမန္ကို သိေနသည္။ အီစမန္ရဲ႕ အေၾကာင္းကို သိထား
ေအးတယ္။ ရဲကိုေတာင္ လည္လွီးတဲ့ေကာင္။ သည္။ အီစမန္ကို လန္႔သည္။
အီစမန္သည္ သူ႔ကို လာဖမ္းတဲ့ ရဲႏွစ္ေယာက္ကို သားလွီး ဆိုင္ေရွ႕ကေန တက္ဆီတစ္စီးကို တားလိုက္သည္။
ဓါးနဲ႔ လက္ျမန္ေျချမန္ လွီးထိုး သတ္ပစ္လိုက္ခဲ့သည္။ ၿပီးေတာ့ ဒီၿမိဳ႕ “ဘယ္သြားမလဲ... ဆရာ...”
ဒီနယ္ကေန ေပ်ာက္သြားသည္။ လက္သည္ မေပၚခဲ့။ အမႈကိစၥ “ေစာ္ဘြားႀကီးကုန္း...”
ေသြးေအးသြားၿပီးတဲ့ေနာက္ အီစမန္ ျပန္ေရာက္လာသည္။ သူ ဒန္ေပါက္ဆိုင္ထဲက ထြက္လာတာကို မလွမ္းမကမ္းမွာ
ဒါေတြ အားလံုးက သူ႔ပါပါႀကီး အက္စ္မာမြတ္ရဲ႕ တန္ခိုး ရပ္ထားတဲ့ ကားတစ္စီးေပၚက လူသံုးေယာက္က ေစာင့္ၾကည့္ေနတာ
အရွိန္အဝါေတြေၾကာင့္ ...။ ခ်မ္းသာၾကြယ္ဝမႈနဲ႔ အေပါင္းအသင္း ကိုေတာ့ အီစမန္ မသိ။
ေကာင္း... ဝင္ဆန္႔မႈေတြေၾကာင့္ပဲေလ။ ကိုႀကီးစိုး... ေထာင္ထြက္ လူမိုက္ တင္ေအာင္စိုးနဲ႔ အိမ့္ဇာ
အီစမန္က သူ႔ကို အကာအကြယ္ေပးတဲ့ ဗစ္တာညိဳဝင္း တို႔ ေသာ္ရဲ႕ အေဖ ဦးဘေဖေသာ္ တို႔ ျဖစ္သည္။
မိသားစု အတြက္ဆို ဘာပဲ လုပ္ေပးရ လုပ္ေပးရ လုပ္ေပးမယ့္လူ။ “ဒီ အီစမန္က ဗစ္တာညိဳဝင္းရဲ႕ တကယ့္ ညာလက္႐ံုး
ကမ္းကုန္ေအာင္ မိုက္တဲ့ လူမိုက္။ တစ္ေကာင္ေပါ့... အန္ကယ္... သူက တကယ့္ လက္မရြံ ေၾကးစား
ဟုတ္ၿပီ။ အီစမန္ကို ခိုင္းမယ္။ တစ္ေယာက္ေပါ့... ရဲႏွစ္ေယာက္ကိုေတာင္ တခါတည္း ပြဲခ်င္းၿပီး
ေရွ႕ခန္းက ဒ႐ုိင္ဘာ ရဲ႕ ေဘးမွာ ထိုင္လိုက္လာတဲ့ အစြီးကို သတ္ပစ္လိုက္ႏိုင္တဲ့ေကာင္... ေထာင္ထဲမွာတုန္းကလည္း သူက
“ေဟ့... အစြီး... အီစမန္ဆီကို ဖုန္းေခၚလိုက္စမ္း...” လို႔ လွမ္းခိုင္း ေထာင္မင္းသား တစ္ေယာက္ေပါ့... အျပင္က သူ႔ေဘာစိေတြကလည္း
လိုက္သည္။ ဘယ္အထိ ရွင္းရွင္းလင္းလင္း လုပ္သလဲ ဆိုရင္ အီစမန္ အထဲမွာ မင္းသားလို ေနလို႔ရေအာင္ “လိုက္” ေပးထားတယ္ေလ...”
ကို သူ႔ဖုန္းနဲ႔ေတာင္ သူ မေခၚဘူး။ အီစမန္ရဲ႕ ဖုန္းမွာ သူ႔ဖုန္းနံပါတ္ လို႔ ကိုတင္ေအာင္စိုးက ရွင္းျပေနသည္။ ကိုႀကီးစိုးက ကားကို
မေပၚခ်င္လို႔။ ရက္ေကာ့ မရွိခ်င္လို႔။ တက္ဆီကား အေနာက္ကို လိုက္ဖို႔ စတင္ ေမာင္းထြက္လိုက္သည္။
အစြီး ရဲ႕ ဖုန္းနဲ႔ အီစမန္ကို သူ ေျပာသည္။ အိမ္႔ဇာေသာ္ကို အီစမန္ ကို ေနာက္ေယာင္ခံလိုက္ၿပီး လူလစ္ အခြင့္သာရင္
အျပတ္ရွင္းလိုက္ဖို႔ ေဖ်ာက္ဖ်က္လိုက္ဖို႔ အမိန္႔ေပးလိုက္သည္။ အီစမန္ ဒီေကာင့္ကို ဖမ္းဆြဲၿပီး စစ္ေမးမယ္ ဆိုတဲ့ အႀကံနဲ႔ သူ႔အေနာက္ကေန
က “စိတ္ခ် ဘိုင္ေလး... အခုပဲ လုပ္လိုက္မယ္... ပစၥည္းေကာင္းေလး လိုက္ၾကတာပါပဲ။
ဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ မေရွာ့လိုက္ခင္ တစ္ပြဲေလာက္ ဆြဲလိုက္လို႔ ဦးအက္စ္မာမြတ္သည္ ဗစ္တာညိဳဝင္း ေရာက္သြားခ်ိန္မွာ
ရမလား ဘိုင္ေလး... ဟီး... စားၾကြင္းစားက်န္ေလး... ေတာင္းတာပါ... ထမင္းစား စားပြဲႀကီးမွာ ထိုင္ရင္း အခ်ိဳပြဲ တည္းေနသည္။ ဂူလားဂ်မန္း
ဘိုင္ေလး... မလုပ္နဲ႔ဆို အီစမန္ မလုပ္ပါဘူး...” လို႔ ေတာင္းလိုက္လို႔ လို႔ ေခၚတဲ့ မလိုင္လံုး အညိဳေရာင္ကို တစ္လံုးၿပီး တစ္လံုး စားေနတာ။
“မင္းသေဘာ... အီစမန္...” လို႔ သူ ေျပာလိုက္သည္။ နဂိုတည္းက “ပါပါး... ထမင္းစား ေကာင္းလား...”
အိမ့္ကို ခ်ိဳးတဲ့အေနနဲ႔ သူ႔တပည့္ေတြကို ဝိုင္းလိုးခိုင္းမလို႔ သူ စဥ္းစားခဲ့ “ေအး... ေကာင္းတယ္... မင္းအေဒၚ ခ်က္တဲ့ ဆိတ္ေျခ
တာပါ။ ထိုင္းဘက္က ဖါတန္းကိုေတာင္ ပို႔ပစ္ဖို႔ စဥ္းစားခဲ့တာပါ။ ေထာက္စြပ္က တအားေကာင္းပဲ... ဆိတ္ဦးေႏွာက္ဟင္းကလည္း

ေကာင္းမွေကာင္း... ၾကက္ကဘတ္ေရာ... မင္း စားမလား...”
“စားခဲ့ၿပီးၿပီ ပါပါး...”
“ေအး... မင္းကို ပါပါး... ဆဲတာ ဆူတာ မလုပ္ခ်င္ေတာ့ဘူး
ကြာ... မင္းလည္း မငယ္ေတာ့ဘူး... အခု မင္းတူေလး ဂ်ယ္ရယ္လ္လည္း
ဆံုးပါးသြားတယ္... ဆိုင္လည္း ပ်က္စီး... ငါတို႔ လူေတြလည္း ေသေၾက
အနာတရ ျဖစ္... မင္း သည္အခ်ိန္ကစၿပီး ဆင္ျခင္ေတာ့ ... ငါ့သား...
စိတ္ရွိတိုင္း ေလွ်ာက္လုပ္မေနနဲ႔ေတာ့...”
“ဟုတ္ကဲ့ ပါပါး...”
“မင္း ဘာေတြ လုပ္ေနတယ္ ဆိုတာလည္း ပါးပါး မသိခ်င္
ဘူး... မလုပ္သင့္တာေတြ လုပ္ေနတယ္ ဆိုရင္လည္း ေရွ႕ဆက္
မလုပ္နဲ႔ေတာ့ကြာ... ရပ္လိုက္ေတာ့... မင္း မေကာင္းတာေတြ ထပ္လုပ္
ေနတယ္ ဆိုရင္လည္း အခု ခ်က္ခ်င္း ရပ္ခိုင္းလိုက္ေတာ့ ငါ့သား...”
ဗစ္တာညိဳဝင္း မ်က္ႏွာ ကြက္ခနဲ ပ်က္သြားသည္။ ေစာေစာ
ကတင္ အီစမန္ကို အိမ့္ကို အေပ်ာက္ရွင္းခိုင္းလိုက္သည္ မဟုတ္လား။
ငါ မွားသြားၿပီလား...။ အိမ့္ကို ငါ ဘာလို႔ သတ္ခိုင္းလိုက္မိပါ
လိမ့္။ အိမ့္ တစ္ေန႔ ငါ့ကို ေထာင္ထဲပို႔မွာစိုးလို႔ ႏႈတ္ပိတ္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္
လိုက္တာ ...။
သူ ေတြေဝသြားတာ မ်က္စိမ်က္ႏွာ ပ်က္သြားတာကို သူ႔
အေဖႀကီးက သတိထားမိလိုက္သည္။
“သြား... သြား... ဟိုဘက္ခန္းထဲ သြားလိုက္... မင္း လုပ္
ထားတာေတြ ရပ္စရာရွိရင္ အခ်ိန္မွီရပ္လိုက္ကြာ... သြား... ငါ့သား...
သြား...”
ပါးပါး စကားေတြေၾကာင့္ သူ တစ္ဖက္ခန္းထဲကို အျမန္ဝင္
သြားလိုက္ၿပီး သူ႔ဟမ္းဖုန္းကိုထုတ္ခါ အီစမန္ဆီကို ဆက္လိုက္သည္။
ဖုန္းက ေခၚလို႔ မရဘူး။
အိမ့္ကို ခ်က္ခ်င္းေတာ့ သတ္လိမ့္ဦးမွာ မဟုတ္ဘူး။ အီစမန္
က အရင္ စိတ္ႀကိဳက္ မုဒိန္းက်င့္ဦးမွာ...။
ဖုန္း ဆက္တိုက္ေခၚေနေပမယ့္ အီစမန္ ဖုန္းမထူးဘူး။ သူ
ဘာျဖစ္ေနလဲ။ တမင္တကာ မထူးတာလား။
=====================
အိမ့္ဇာေသာ္သည္ ဗစ္တာညိဳဝင္းရဲ႕ တပည့္တစ္ေယာက္
လာခ်ထားေပးတဲ့ ထမင္းဟင္းနဲ႔ ေသာက္စရာ ပက္စီဘူးကို မတို႔ မထိ။
ဗိုက္ထဲက ဆာတာမွ တဂြီဂြီ ျမည္ေနသည္။ ေဆးခတ္ထားရင္ အရင္
တစ္ခါလို သူလုပ္တာေတြကို မတားႏိုင္ ခံမခ်ႏိုင္မွာ စိုးလို႔။
ဗစ္တာညိဳဝင္း အတင္း လုပ္သြားတာေတြေၾကာင့္ အိမ့္ရဲ႕
ကိုယ္ေတြ အခုတိုင္ နာက်င္ က်ိန္းစပ္ေနဆဲပါ။
ေဟာ...
အျပင္က ေျခသံ ၾကားရသည္။ သူ ျပန္လာၿပီ ထင္တာပဲ။
=====================
ေဂ်ာ္ဂ်ီဝင္းႏိုင္သည္ အရိပ္ျပာထဲမွာ ဗစ္တာညိဳဝင္း လူေတြနဲ႔
သူတို႔လူေတြ အႀကီးအက်ယ္ ဖိုက္ေတာ့ သူ႔လူေတြလည္း ကြဲၿပဲ
စုတ္ျပတ္သလို ဗစ္တာညိဳဝင္းရဲ႕ တူ ဂ်ယ္ရယ္လ္လည္း သူ႔လူတစ္
ေယာက္က ဓါးနဲ႔ ထိုးလိုက္လို႔ ဓါးဒါဏ္ရာနဲ႔ ေဆး႐ံုမွာ ေသသြားတာ
ေတြေၾကာင့္ ရဲတပ္ဖြဲ႕က ေမးခြန္းေတြ ေမးတာကို ေျဖေနရတယ္။
ေဂ်ာ္ဂ်ီဝင္းႏိုင္ က ကုိယ္တိုင္မပါလို႔ ရဲေတြက အခင္းျဖစ္ခ်ိန္
သမီးဆုိး (နန္းလံုးႀကဳိင္) 23
ဘယ္မွာ ရွိေနလဲ ေမးတဲ့အခါ သူ႔အေဖနဲ႔အတူ အစိုးရပိုင္းက အႀကီး
အကဲတစ္ေယာက္ရဲ႕ အိမ္က ေမြးေန႔ပြဲတစ္ခုမွာ ရွိေနတယ္ လို႔
ေျဖတယ္။ သည္အႀကီးအကဲ လူႀကီးရဲ႕ ပီေအ (ကိုယ္ေရး အရာရွိ) က
ရဲေတြဆီကို ဖုန္းဆက္ၿပီး ႀကိမ္းေမာင္းတယ္။ ေဂ်ာ္ဂ်ီဝင္းႏိုင္ က သူ႔လူ
ႀကီးသားရဲ႕ ေမြးေန႔မွာ ရွိေနတယ္... သူနဲ႔ ဖိုက္ပြဲနဲ႔ ဘာမွမဆိုင္ဘူး လို႔
ေျပာေပးတယ္။
ေဂ်ာ္ဂ်ီဝင္းႏိုင္ရဲ႕ တပည့္ေတြကလည္း ေဂ်ာ္ဂ်ီဝင္းႏိုင္နဲ႔
ဒီကိစၥ ဘာမွမဆိုင္ဘူးလို႔ ရဲေတြကို ထြက္ဆိုၾကတယ္။
ဘာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ဗစ္တာညိဳဝင္းကို မႏွိပ္လိုက္ရတာကို ေဂ်ာ္ဂ်ီ
ဝင္းႏိုင္က မေက်နပ္ဘူး။ အိမ့္ဇာေသာ္ကို ဘယ္မွာ ဖမ္းထားသလဲ
ဆိုတာလည္း မသိလိုက္ရလို႔ ဒီေကာင္ေတြနဲ႔ ဇာတ္လမ္းက မၿပီးျပတ္
ေသးဘူး ဆိုၿပီး ဗစ္တာညိဳဝင္းရဲ႕ တပည့္တစ္ေယာက္ေယာက္ကို
ဆြဲစိဖို႔ သူ ထပ္ႀကံစည္ျပန္တယ္။
=====================
အိမ့္ဇာေသာ္ရဲ႕အခန္းတံခါးကို ဖြင့္ၿပီး ဝင္လာတဲ့လူက
ဗစ္တာညိဳဝင္း မဟုတ္ဘဲ အိမ့္ဇာေသာ္ မသိတဲ့ လူတစ္ေယာက္
ျဖစ္ေနတယ္။ သည္လူ အခန္းထဲ ဝင္လာေတာ့ အိမ့္ဇာေသာ္လည္း
ခုတင္ေပၚ လွဲေနရာက မတ္တပ္ထရပ္လိုက္တယ္။
“နင္ ဘယ္သူလဲ... ဘာလာလုပ္တာလဲ... ငါ့အနား မလာ
နဲ႔...”
ဟန္ကိုယ့္ဖို႔ မာန္သူ႔ဖို႔ ဆိုသလို အိမ့္ဇာေသာ္က အရင္ဆံုး
ဦးေအာင္ စြာထားလိုက္တယ္။
ဝင္လာတဲ့ေကာင္က ဆံပင္ေကာက္ေကြးေကြး ေဆးဘဲပံု
ပိန္ေျခာက္ေျခာက္ သြားေခါေခါနဲ႔။ ဝတ္စား ထားတာေတြကလည္း
ဖ်ာပံုထည္ (ေလေဘး အေဟာင္းပံုက) လို ပံုစံေတြ။
“ငါ ဘယ္သူဆိုတာ နင္ သိစရာ မလိုဘူး... ဘာလာလုပ္
တာလဲ ဆိုတာေတာ့ ေျပာျပမယ္... နင့္ကို လာလိုးတာ... လိုးဖို႔လာ
တာ... ကဲ သိၿပီလား... ေစာက္ေကာင္မ...”
ဟား... ေလသံက အေပၚစီးက။ လူက လမ္းေဘးက ဝဲစား
ပံု။ အိမ့္ဇာေသာ္လည္း ေဆးမိလို႔သာ ခံလိုက္ရေပမယ့္ အခု လတ္တ
ေလာက အားရွိေနတယ္။ လုပ္ခ်င္တိုင္း ခံမတဲ့လား...။
“အံမာ... ေလသံက မာလွခ်ည္လား... ကုလားဒိန္ကမ်ား”
သူ႔ကို ကုလားဒိန္လို႔ အေခၚခံရလို႔ အီစမန္ အီးတင္းသြား
တယ္။
တစ္ဟုန္ထိုး ေျပးဝင္ၿပီး အိမ့္ကို လႊဲ႐ုိက္တယ္။ အိမ့္က
လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔ ကာဆီးသလို ေျခေထာက္နဲ႔ ကန္တယ္။ ပါးစပ္ကလည္း
ယုတ္ရင္းၾကမ္းတမ္းတဲ့ စကားလံုးေတြနဲ႔ ဆဲတယ္။ အီစမန္နဲ႔ အိမ့္
လံုးေထြး သတ္ပုတ္ၾကတာ အနားက ခုတင္ႀကီးေပၚကို လဲက်သြား
တယ္။ အိမ့္က ေအာက္က အီစမန္က အေပၚက။
“ျဖန္း... ျဖန္း...”
အီစမန္ရဲ႕ လက္ဝါးႀကီးေတြက အိမ့္ရဲ႕ မ်က္ႏွာ ပါးျပင္ေတြကို
ဆက္တိုက္ ျပင္းျပင္းထန္ထန္နဲ႔ ထိေတြ႕ေနတယ္။
“အား ….ေခြးေကာင္... ကုလားစုတ္...”
“ေခၚဦး... ေခၚဦး... ငါ့ကို အဲလိုနာမည္ ...”
အီစမန္က ႐ုိက္သလို အိမ့္က သူ႔ဘိုက္ကို အားကုန္သံုးၿပီး
ကန္ထည့္တယ္။ အိမ့္ရဲ႕ ထဘီလည္း ကြ်တ္ေနၿပီ။
အီစမန္က အိမ့္ ျပန္ဖိုက္တာေၾကာင့္ မုဒိန္း မက်င့္ေတာ့ဘဲ
 24 အေတြးပင္လယ္ျပာ ဝတၳဳတုိ
အျပတ္ပဲ သတ္ပစ္လိုက္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။
ဒါေပမယ့္ အိမ့္က ဆက္တိုက္ ျပန္ေဆာ္ေနလို႔ သူ႔ေဘာင္းဘီ
အိတ္ထဲက ဓါးကို ထုတ္ဖို႔ ခက္ေနတယ္။ အိတ္ထဲကို လက္ႏႈိက္ေနတုန္း
အိမ့္က လက္သဲေတြနဲ႔ ကုတ္ ေျခေထာက္နဲ႔ ကန္ ဒူးနဲ႔ ေျပးတိုက္လို႔
အီစမန္ ၾကမ္းျပင္ေပၚကို ပက္လက္ လန္က်သြားရတယ္။
“ေခြးမ... နင္သိမယ္... နင့္ကုိ သတ္မယ္... နင့္ကို သတ္မိန္႔
ေပးလိုက္ၿပီ... ေကာင္မရဲ႕...”
အီစမန္က ေဘာင္းဘီထဲက ဓါးကို ထုတ္လိုက္တယ္။
အိမ့္လည္း သတ္မိန္႔ေပးလိုက္ၿပီ ဆိုတဲ့စကားေၾကာင့္
ဆတ္ခနဲ ေမာ့ၾကည့္တယ္။
“နင့္ကို ဗစ္တာညိဳဝင္းက အျပတ္ရွင္းခိုင္းလိုက္ၿပီးၿပီ...
ေခြးေကာင္မ... ငါ့ကို စိတ္ႀကိဳက္ လိုးဖို႔လည္း ခြင့္ျပဳလိုက္တယ္...
နင့္ကို ဖင္တစ္ဝလိုးၿပီးမွ သတ္မလို႔ ႀကံထားတာ... အခုေတာ့ နင္က
ေတာ္ေတာ္ ေဇာင္းထက္တဲ့ေကာင္မဆိုတာ ေတြ႕ရလို႔ အရင္
သတ္မယ္... ၿပီးမွ လိုးမယ္... ဖါသည္မ...”
အီစမန္က ကုန္းထတယ္။ အိမ့္က မ်က္ခြက္ကို ေဆာင့္ကန္
လိုက္တယ္။ အီစမန္ ေရွာင္ေပမယ့္ နားထင္နားကို ကန္မိတယ္။
“အား...”
အီစမန္က အိမ့္ေျခေထာက္တစ္ဖက္ကို လွမ္းဆြဲတယ္။ အိမ့္
ပက္လက္ လန္က်တယ္။ အီစမန္က ခုန္အုပ္တယ္။ ဓါးနဲ႔ လည္ပင္းကို
လွီးဖို႔ ႀကံတယ္။ အိမ့္က ေအာက္ကေန ဒူးနဲ႔ သူ႔ေပါင္ၾကားကို ပင့္တိုက္
တယ္။
“အား... ဝူးဝါး...”
အိမ့္မွာ ထဘီ မရွိေတာ့ဘူး။ အိမ့္လည္း ပင္တီေလးနဲ႔
အီစမန္ကို ျပန္ဖိုက္ေနတာ။
ဓါးတဝင့္ဝင့္နဲ႔ အီစမန္ ေရွ႕တိုးလာတယ္။ အိမ့္ ႏွိပ္ထားလို႔
နာက်င္သြားတာေၾကာင့္ အိမ့္ကို အျပတ္ သတ္ပစ္ဖို႔ ေရွ႕ကို တိုးလာေန
တယ္။ တကယ္တမ္း ဓါးကိုင္ လူတစ္ေယာက္ကို အိမ့္ ျပန္ခ်ဖို႔ မတတ္
ပါ။ အီစမန္က ရဲသားေတြကိုေတာင္ လက္ျမန္ျမန္နဲ႔ ထိုးသတ္ႏိုင္ခဲ့တဲ့
လူမိုက္ေကာင္။ အိမ့္ကိုလည္း ဗိုက္ခြဲပစ္ၿပီး အူေတြဆြဲထုတ္ဖို႔ သူ
ဆံုးျဖတ္ၿပီး အိမ့္ဆီကို ကပ္သြားတယ္။
သည္ အခ်ိန္မွာ ပြင့္ေနတဲ့ တံခါးကေန လူတစ္ေယာက္
ခုန္ဝင္လာတယ္။
ကိုႀကီးစိုး ငွားထားတဲ့ ေထာင္ထြက္ တင္ေအာင္စိုး။
တင္ေအာင္စိုးရဲ႕ လက္ထဲမွာ အသြားထက္ထက္နဲ႔ ငွက္ႀကီး
ေတာင္ ဓါးရွည္တစ္ေခ်ာင္း ကိုင္ထားတယ္။
“ေဟ့ေကာင္ အီစမန္... မင္း ေနာက္ဆုတ္ကြာ... အဲ... ေသ
ခ်င္ရင္ေတာ့ တိုးခဲ့... မင္း ငါ့ကို သိတယ္ မဟုတ္လား”... လူသတ္လာ
တာ မ်ားၿပီ ... ခုေလးတင္ပဲ တိုက္အေပါက္ဝမွာ မင္းတို႔ေရာင္းရင္း
အဘူ ဆိုတဲ့ေကာင္ကို လည္လွီးပစ္လိုက္တယ္... ခြီး... အခု မင္း
အလွည့္...”
အီစမန္လည္း အားႏြဲ႕တဲ့ မိန္းမသားကို ဓါးႀကီးနဲ႔ အေသ
သတ္ဖို႔ ျပင္ေနေပမယ့္ သူ႔လိုပဲ မိုက္ကမ္းတဲ့ ေထာင္ထြက္ လူမိုက္
တစ္ေကာင္ ႐ုတ္တရက္ ေပၚလာလို႔ တုန္လႈပ္သြားတယ္။ သူ႔လက္
ထဲမွာကလည္း သူ႔ဓါးထက္ႀကီးၿပီး ရွည္နဲ႔ “ငွက္” နဲ႔။
“ေဟ့ေကာင္... မင္း ဘာဝင္႐ႈပ္တာလဲ... ေအးေဆးေန...
ေနာက္ဆုတ္... ငါ့အလုပ္ ငါ လုပ္ေနတာ...”
“ေဟ့ေကာင္... မင္း ငါ့ကို အရင္ရွင္းကြာ... ငါေသမွ သည္
ေကာင္မေလးကို မင္း လုပ္လို႔ရမယ္... လာ... လာခဲ့...”
တင္ေအာင္စိုးက ဓါးကို တဝွစ္ဝွစ္ လႊဲခုတ္ရင္း အီစမန္႔
အနားကို တိုးကပ္သြားတယ္။ အီစမန္က အေနာက္ကို ဆုတ္သြားတယ္။
အကြက္ေခ်ာင္းေနတယ္။
သည္ အခ်ိန္မွာ ကိုႀကီးစိုးနဲ႔ ဦးဘေဖေသာ္တို႔ အခန္းထဲကို
ဝင္လာတယ္။
“ဟင္... ကိုႀကီး... အို... ဒက္ဒီပါ ပါလာတယ္လား . .”
အိမ့္လည္း ၾကမ္းေပၚမွာ ပံုရက္သား က်ေနတဲ့ သူ႔ထဘီ
ေလးကို ေျပးေကာက္လိုက္တယ္။
ကိုႀကီးစိုးနဲ႔ ဦးဘေဖေသာ္တုိ႔က တုတ္ေတြနဲ႔ အီစမန္ကို
ဖိုက္ဖို႔ ဝိုင္းလိုက္ၾကတယ္။ အီစမန္လည္း သံုးေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္
ျဖစ္သြားလို႔ သူ႔အေျခအေန မလွေတာ့တာ သေဘာေပါက္ေနတယ္။
ကိုႀကီးစိုးက တုတ္နဲ႔ဝင္႐ုိက္သလို တင္ေအာင္စိုးက ဓါးရွည္နဲ႔ ဝင္ခုတ္
တယ္။ အီစမန္ ေျပးဖို႔ လမ္း မရွိလို႔ ျပန္ခံခ်တယ္။ ဒုတ္ခ်က္ေတြ မိသလို
တင္ေအာင္စိုးရဲ႕ ဓါးခ်က္ေတြ မိသြားတယ္။
“လူယုတ္မာတို႔ သြားရာလမ္းကို ျမန္းေပေတာ့... အီစမန္”
တင္ေအာင္စိုးက အီစမန္ရဲ႕ လက္ထဲက ဓါးကို သူ႔ဓါးနဲ႔
ခတ္ထုတ္ပစ္လိုက္တယ္။ “ေဟ့ ေနဦး... ေန...”
အီစမန္က လက္တစ္ဖက္နဲ႔ တားလိုက္ေပမယ့္ တင္ေအာင္
စိုးက ဓါးနဲ႔ ပိုင္းခ်လိုက္တယ္။ လက္ ျပတ္ထြက္သြားတယ္။
“အားးးးး...”
အီစမန္ရဲ႕ အသံနက္ႀကီးကို ၾကားလိုက္ၾကရတယ္။
တင္ေအာင္စိုးရဲ႕ ဓါးက အီစမန္ရ႕ဲ လည္မ်ဳိကို ထုတခ
္ ်င္းေပါက္သြားတယ္။
ဦးဘေဖေသာ္က အိမ့္ကို ဆြဲၿပီး အခန္းထဲက အရင္
ထြက္တယ္။ တင္ေအာင္စိုးက လဲက်ၿပီး တဆတ္ဆတ္တုန္ခါေနတဲ့
အီစမန္ရဲ႕ အက်ႌနဲ႔ သူ႔ဓါးက ေသြးေတြကို သုတ္ေနတယ္။ နီေစြးတဲ့
ေသြးေတြက အိစမန္ရဲ႕လည္ပင္းထဲက ပန္းထြက္ေနဆဲပဲ။
ကိုႀကီးစိုးက “ေက်းဇူးပဲ ကိုတင္ေအာင္စိုး...” လို႔ ေျပာလိုက္
တယ္။
“ရတယ္ ဆရာ... မတရားမႈေတြကို လက္ပိုက္ ၾကည့္မေနႏိုင္
ဘူး …... တရားဥပေဒဘက္က လူေတြက လုပ္စရာေတြကို မလုပ္တဲ့
အတြက္ ကၽြန္ေတာ္တို႔က ကိုယ့္တရားကို ကိုယ္ စီရင္ရတာေပါ့ဗ်ာ...”
လို႔ တင္ေအာင္စိုးက ေျပာလိုက္တယ္။
“ကဲ လစ္ၾကမယ္... ကိုတင္ေအာင္စိုး... ခင္ဗ်ားအတြက္
ဘာမွ မပူနဲ႔ လိုအပ္တာေတြ ကၽြန္ေတာ္ ျဖည့္ဆည္းေပးမယ္... ခင္ဗ်ား
ဒိုးခ်င္တဲ့ေနရာကို ဒိုးေပေတာ့...”
သူတို႔ သည္တိုက္အိုႀကီးထဲကေန အျမန္ဆံုး ထြက္သြားၾက
တယ္။
=====================
ဗစ္တာညိဳဝင္းလည္း အိမ့္ဇာေသာ္ကို အျပတ္ရွင္းခိုင္းလိုက္
တဲ့ အီစမန္ကို ဖုန္း အႀကိမ္ႀကိမ္ ေခၚေပမယ့္ ဖုန္းမကိုင္တာေၾကာင့္
စိတ္႐ႈပ္ေထြးလာၿပီး အနီးဆံုးမွာ ရွိေနတဲ့ ရာကြတ္ဘိုင္ ဆိုတဲ့ တပည့္ကို
အိမ့္ဇာေသာ္ကို ဖမ္းေလွာင္ထားတဲ့ ေစာ္ဘြားႀကီးကုန္းက တိုက္အို
ႀကီးဆီကို သြားၾကည့္ခိုင္းတယ္။
ရာကြတ္ဘိုင္က ခ်က္ခ်င္းပဲ ေစာ္ဘြားႀကီးကုန္းကို ေျပး
ၾကည့္တယ္။ တံခါးေတြ ပြင့္ေနတဲ့ တိုက္အိုႀကီးကို ဝင္ဝင္ခ်င္းမွာပဲ
သူတို႔ လူတစ္ေယာက္ျဖစ္တဲ့ အဘူ႔အေလာင္းကို စေတြ႕လိုက္တယ္။
အဘူ က အိမ့္ဇာေသာ္ရဲ႕ အခ်ဳပ္ခန္း အျပင္က ေစာင့္ၾကပ္ရတဲ့ေကာင္။

ဗစ္တာညိဳဝင္းဆီကို ခ်က္ခ်င္း ဖုန္းေကာက္ဆက္တယ္။
“ဘိုင္ေလး... ေရွာေနၿပီ... ေရွာေနၿပီ...”
တုန္ရင္တဲ့ အသံနဲ႔ ေျပာလိုက္တဲ့ ရာကြတ္ဘိုင္ေၾကာင့္
ဗစ္တာညိဳဝင္း လန္႔သြားတယ္။
“ဘာေရွာတာလဲကြ... အရင္းမရွိ အဖ်ားမရွိ... ရာကြတ္
ဘိုင္... မင္း ဘာျဖစ္ေနလဲကြ...”
“အဘူ ေသေနၿပီ... ဘိုင္ဆပ္... ဟာ... ဟာ... ဟာ... အီ
စမန္လည္း ေရွာေနၿပီ... ဟာကြာ... ေကာင္မေလးလည္း မရွိေတာ့ဘူး”
ဟိုက္...
ဗစ္တာညိဳဝင္း တအား တုန္လႈပ္သြားတယ္။ ေျခာက္ျခား
သြားတယ္။ အိမ့္ဇာေသာ္ လြတ္သြားၿပီ။ အဘူနဲ႔ အီစမန္ကို အျပတ္ရွင္း
ၿပီ ကယ္ထုတ္သြားတယ္ ဆိုေတာ့ ေဂ်ာ္ဂ်ီဝင္းႏိုင္ရဲ႕ လက္ခ်က္လား...
သူ႔အေဖႀကီး ဦးဘေဖေသာ္ရဲ႕ လက္ခ်က္လား... တစ္ခုခုပဲ။
ငါ့အတြက္ အႏၱရာယ္ လာၿပီ . . .ဘယ္လို လုပ္မလဲ... ...
ဘယ္လိုလုပ္မလဲ...။
ဗစ္တာညိဳဝင္းသည္ သည္အခ်ိန္မွာ သူတို႔ပိုင္ မုန္႔တိုက္
တစ္ခုမွာ ေရာက္ေနခိုက္အခ်ိန္။ သူ႔တပည့္ေတြကို ေခၚၿပီး ခ်က္ခ်င္းပဲ
ဆိုင္ထဲက ထြက္တယ္။ ကမာၻေအးေစတီလမ္းမႀကီးေပၚမွာ ကားေတြက
တေဝါေဝါနဲ႔ ေမာင္းေနတဲ့ အခ်ိန္။
မုန္႔တိုက္ထဲက ထြက္ၿပီး ကားေပၚကို အတက္ သူ႔တပည့္ေတြ
ၿခံရံထားတဲ့ ၾကားက ဆံပင္ရွည္ရွည္ ေဘာင္းဘီတိုပြပြ... တီရွပ္ႏြမ္းႏြမ္းနဲ႔
ညႇပ္ဖိနပ္နဲ႔ တ႐ုတ္ဘိန္းစားလို ပိန္နာနာ လူတစ္ေယာက္က ေျပးလာၿပီး
ဗစ္တာညိဳဝင္းကို ေျပာင္းတိုေသနတ္ေလးနဲ႔ အနီးကပ္ ပစ္ခတ္လိုက္
တယ္။
ဒိုင္း... ဒိုင္း... ဒိုင္း...
ေသနတ္သံ သံုးခ်က္ ….
ဗစ္တာညိဳဝင္းရဲ႕ ေခါင္းထဲကို ပြိဳင့္၃၈ က်ည္ေတြ အစုလိုက္
ဝင္သြားတယ္။ လမ္းမေပၚကို ဟတ္ထိုး ေမွာက္ရက္လဲက်သြားတယ္။
သူ႔တပည့္ေတြက ေၾကာင္ၾကည့္ေနတယ္။ မထင္ဘူးေလ။ ေန႔ခင္း
ေၾကာင္ေတာင္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ စည္ကားတဲ့ လမ္းမႀကီးေပၚမွာ လုပ္လိုက္
တာ။
သူတို႔ ပစ္တဲ့ေကာင္ကို တိုက္ခိုက္ဖို႔ ျပင္လိုက္ေတာ့ ပစ္တဲ့
ေကာင္က ထြက္ေျပးသြားတာ ေတာ္ေတာ္ ေဝးေဝးကို ေရာက္ေနၿပီ။
သည္ အခ်ိန္မွာ ေမာ္ေတာ္ဆိုင္ကယ္ တစ္စီး ေရာက္လာၿပီး ပစ္ခတ္တဲ့
ေကာင္ကို တင္ေခၚသြားတယ္။
ဒါေတြကို မလွမ္းမကမ္းက ကားတစ္စီးေပၚကေန ေဂ်ာ္ဂ်ီ
ဝင္းႏိုင္က စိုက္ၾကည့္ၿပီး ေက်နပ္ေနတယ္။ ၿပံဳးေနတယ္။
ဖုန္းကင္မရာနဲ႔ ဗီဒီယို ႐ုိက္ေနတဲ့ သူ႔တပည့္က “အားလံုး
႐ုိက္လိုက္တယ္ ေဘာ့စ္...” လို႔ လွည့္ေျပာတယ္။
ေဂ်ာ္ဂ်ီဝင္းႏိုင္က “ဒီေကာင္ကို ေရွာ့လိုက္တဲ့ပံုကို အြန္လိုင္း
ကို တင္လိုက္ကြာ... မင္းကို မလိုက္ႏိုင္ေအာင္လည္း ပိရိေအာင္
တင္...” လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။
=====================
ဗစ္တာညိဳဝင္းရဲ႕ အေဖႀကီး ဦးအက္စ္မာမြတ္သည္ သူ႔သား
ေလးရဲ႕ အျဖစ္ဆိုး သတင္းဆိုးကို ၾကားလိုက္ရတဲ့အခါ အႀကီးအက်ယ္
ငိုေၾကြးပါတယ္။
“ျဖစ္မွ ျဖစ္ရေလ... သားေလးရယ္... ငါ့သားေလးကို လုပ္
သမီးဆုိး (နန္းလံုးႀကဳိင္) 25
ရက္လိုက္ၾကတာ... ငါ့အသည္းႏွလံုးေတြ ကြဲေၾကရပါၿပီကြာ...”
အဖိုးႀကီးရဲ႕ အျဖစ္ကို တပည့္ေတြက မၾကည့္ရက္ၾကပါ။
“ဆရာႀကီး... ဘိုင္ေလးအတြက္ လက္စားေခ်ပါရေစ...
က်ဳပ္တို႔ သြားလုပ္လိုက္မယ္ . . .”
အက္စ္မာမြတ္သည္ နီရဲတြတ္ေနတဲ့ မ်က္ႏွာႀကီးနဲ႔ “ေကာင္း
ၿပီ... ငါ့သားေလးကို သတ္တဲ့ေကာင္ကို သားေလး ေသသလိုပဲ...
ေသေအာင္ သတ္ၾကစမ္း...” လို႔ ေအာ္ၿပီး ေျပာလိုက္ပါတယ္။
=====================
ကိုႀကီးစိုးက အိမ့္ကို သူ႔အိမ္ကို ေခၚသြားခ်င္ေပမယ့္
ဦးဘေဖေသာ္က လက္မခံဘူး။ အိမ့္က ဗစ္တာညိဳဝင္းရဲ႕ အဖမ္းကို
ခံခဲ့ရၿပီးတဲ့ေနာက္ စိတ္ေရာလူပါ ညႇင္းပန္း ႏွိပ္စက္တာကို ခံခဲ့ရတာမို႔
အေဖနဲ႔ အိမ္ကို ျပန္လိုက္ခဲ့ၿပီး ေဆးဝါးကုသ အနားယူဖို႔ လိုအပ္သည္
လို႔ ဆိုၿပီး သူ႔အိမ္ကိုပဲ ျပန္ေခၚသြားသည္။
ကိုႀကီးစိုးလည္း အိမ့္ကပါ ဦးဘေဖေသာ္နဲ႔ ျပန္လိုက္သြား
ခ်င္ေနလို႔ ဘာမွ မေျပာေတာ့ဘူး။ အိမ့္က “သြားဦးမယ္... ကိုႀကီးစိုး...”
လို႔ ႏႈတ္ဆက္သြားသည္။
ဦးဘေဖေသာ္ရဲ႕ အိမ္ကို အိမ့္ဇာေသာ္ ေရာက္တာနဲ႔ သဲပံု႔
ေျပးလာသည္။ ေရာက္လာသည္။
“စိတ္ပူလိုက္ရတာ အိမ့္ရယ္ . . .” သဲပံု႔က အိမ့္ကို ဖက္သည္။
ဦးဘေဖေသာ္က အိမ့္ ငယ္ငယ္ေလးထဲက ေနခဲ့တဲ့ အိမ့္ရဲ႕
အခန္းကို ဘာမွ မေျပာင္းလဲဘဲ ဒီအတိုင္း ထားထားတာကို အိမ့္ ေတြ႕ရ
သည္။ အိမ့္ရဲ႕ ငယ္ငယ္ေလးတည္းက ကစားခဲ့တဲ့ အ႐ုပ္ကေလးေတြက
အစ။
အိမ့္ကို အိမ္ေဖၚမေလးေတြကလည္း ဖူးဖူးမႈတ္ ျပာျပာသလဲ
ဂ႐ုစိုက္ လုပ္ကိုင္ေပးၾကသည္။
အိမ့္သည္ ဆပ္ျပာျမႇဳပ္ေမႊး ေရေႏြးကန္ထဲမွာ တစ္ကိုယ္လံုး
စိမ္ၿပီး ေရခ်ိဳးလိုက္သည္။ သဲပံု႔က အိမ့္အနားမွာ တစ္ခ်ိန္လံုး ေနေပး
သည္။ သဲပံု႔က ဗစ္တာညိဳဝင္းကို ရဲတိုင္ဖို႔ တရားစြဲဖို႔ အႀကံေပးသည္။
အိမ့္က မလုပ္ခ်င္။
ၿပီးတာေတြ ၿပီးပါေစေတာ့... အိမ့္ ေအးေအးေဆးေဆးပဲ
ေနလိုက္ခ်င္တယ္... လို႔ေျပာသည္။
ဦးဘေဖေသာ္သည္ အိမ့္ကို အိမ္ေရာက္တာနဲ႔ ခ်က္ခ်င္း
ဆရာဝန္ နဲ႔ စစ္ခ်င္သည္။ ဘာျဖစ္ေနလဲ... ဘာလိုအပ္လဲ စစ္ခိုင္းသည္။
ဆရာဝန္က အိမ့္ဇာေသာ္ သိတဲ့လူ ျဖစ္ေနသည္။ ပန္းသြားပို႔ဖူးတဲ့
ေဒါက္တာမ်ိဳးစည္သူ ပါ။
ေဒါက္တာမ်ိဳးစည္သူက အိမ့္ကို စမ္းသပ္ရင္း... “ကိုယ့္ကို
မွတ္မိတယ္ မဟုတ္လား...” လို႔ ၿပံဳးၿပီး ေမးသည္။
အိမ့္က “ဟုတ္... မွတ္မိပါတယ္... ေဒါက္တာ...” လို႔
ေျဖသည္။
ေဒါက္တာမ်ိဳးစည္သူက “ေဒါက္တာ လို႔ မေခၚပါနဲ႔ဗ်ာ...” လို႔
ေျပာလိုက္သည္။ အိမ့္က “ဒါျဖင့္ ဘယ္လိုေခၚရမွာလဲလို႔...” လို႔ ျပန္ေမး
လိုက္သည္။
“ကိုကို... လို႔ ေခၚ...” လို႔ သူက ၿပံဳးစိစိနဲ႔ ေျပာလိုက္လို႔
အိမ့္လည္း “အဲလိုႀကီးေတာ့ ေခၚခ်င္ပါဘူး...” လို႔ ျပန္ေျပာလိုက္သည္။
သူက အိမ့္ကို အၾကမ္းဖ်င္း စစ္ေဆးေပးတာ ျဖစ္ၿပီး လိုအပ္
တာေတြ တခ်ိဳ႕ကို ေဆး႐ံမ
ု ွာ စစ္ေပးမည္ လိ႔ု ေျပာသည္။ဦးဘေဖေသာ္က
သူနဲ႔ ေဒါက္တာမ်ိဳးစည္သူနဲ႔ အရမ္း ခင္မင္ရင္းႏွီးၾကသည္ ... သူတို႔
 26 အေတြးပင္လယ္ျပာ ဝတၳဳတုိ

ႏွစ္ေယာက္ဟာ ေဂါက္႐ုိက္ဖက္ ေဘာ္ဒါေတြ... လို႔ ေျပာျပသည္။ ဒီလူရဲ႕ မ်က္လံုးေတြက က်ီးကန္းေတာင္းေမွာက္ ဆိုသလို

အိမ့္ကို အဝအိပ္ၿပီး နားလိုက္ဖို႔ တိုက္တြန္းသည္။ အိမ့္လည္း တစ္ခန္းလံုးကို အကဲခတ္ေနသည္။
သူ႔အႀကံေပးခ်က္အတိုင္း အိပ္လိုက္သည္။ အိပ္ရာက ႏိုးေတာ့ “ဟုတ္ကဲ့ ရပါတယ္... ဘယ္လို လဲခ်င္တာလဲ... ေဒၚလာ
နည္းနည္း ပို အားရွိသြားသည္။ ကေန ျမန္မာက်ပ္ကို လဲခ်င္တာလား . .”
သည္အခ်ိန္မွာ သဲပံု႔က စားစရာ ေသာက္စရာေတြ လင္ပန္း “ဟုတ္တယ္... ဘယ္ေစ်းေပါက္လဲ...”
နဲ႔ ထည့္ၿပီး ယူလာေပးသည္။ မန္ေနဂ်ာ ဦးစုိးရာဇက ဒီကေန႔ေပါက္ေစ်းကို ေျပာျပသည္။
“အားရွိေအာင္ စားလုိက္ဦး... အိမ့္...” သည္လူက ေဘာင္းဘီအိတ္ထဲက အေမရိကန္ေဒၚလာ
“ေက်းဇူးတင္တယ္... သူငယ္ခ်င္းရယ္...” ေငြစကၠဴတစ္ထပ္ကို ဆြဲထုတ္လိုက္ၿပီး ေကာင္တာေပၚကို ခ်ေပးသည္။
သည္ အခ်ိန္မွာ သဲပံု႔ရဲ႕ဖုန္း ျမည္လာသည္။ “ေဒၚလာေလးရာ လဲခ်င္တယ္ . . .”
“ဟယ္...” “ဟုတ္ကဲ့ ရပါတယ္... ခဏေလး ေစာင့္ပါ ….”
လန္႔ေအာ္လိုက္တဲ့ သဲပံု႔ေၾကာင့္ အိမ့္လည္း “ဘာျဖစ္လဲ
ဟင္... ဘာျဖစ္လဲ...” လို႔ ေမးမိရတယ္။ =====================
သဲပံု႔က တုန္တုန္ရီရီနဲ႔... “ဗစ္တာညိဳဝင္း ေသသြားၿပီ...
ေသနတ္နဲ႔ ပစ္သတ္ခံရတာ...” လို႔ ေျပာျပသည္။ အာမက္သည္ ကားထဲမွာ ထိုင္ေနသည္။
“အို . . . ျဖစ္မွ ျဖစ္ရေလ . .ဘယ္... ဘယ္သူ... သတ္တာတဲ့ သုတ္သီးသုတ္ျပာနဲ႔ အကြီး ျပန္လာသည္။ ကားတံခါးကို
လဲဟင္...” လို႔ အိမ့္ ေမးသည္။ ဖြင့္ကာ ဝင္ထိုင္သည္။
သဲပံု႔က “မသိေသးဘူး... အိမ့္... သူ႔ကို ပစ္သတ္ၿပီး “အာစရိ... ရွိတယ္... ဟိုေကာင္ အထဲမွာ ရွိေနတယ္...”
ဆိုင္ကယ္နဲ႔ ထြက္ေျပးသြားတာ လို႔ ေျပာတာပဲ...” လို႔ ေျပာျပသည္။ “ေအး... အထဲမွာ လူဘယ္ႏွစ္ေယာက္ရွိလဲ... လံုၿခံဳေရး
ဗစ္တာညိဳဝင္းကို တစ္ခုခုလုပ္ဖို႔ စဥ္းစားေနတဲ့ ဦးဘေဖေသာ္လည္း ရွိတယ္ ထင္သလား...”
သည္ သတင္းကို ၾကားလိုက္ရေတာ့ အရမ္း တုန္လႈပ္ေျခာက္ျခား “ဝန္ထမ္း ေလးေယာက္ေလာက္ ရွိတယ္... လံုၿခံဳေရးေတာ့
သြားသည္။ မရွိဘူး ထင္တာပဲ...”
ေဂ်ာ္ဂ်ီဝင္းႏိုင္ရဲ႕ လက္ခ်က္မ်ားလား...။ ဦးဘေဖေသာ္ “အိုေက... ရွိေတာ့လည္း ေဆာ္ပစ္တာေပါ့ကြာ... ကဲ
လည္း ကိုႀကီးစိုးဆီကို ဖုန္းဆက္ၿပီး ဒီသတင္း ၾကားၿပီးၿပီလား ေမးၾကည့္ အကြီး... မင္းေရာ အထဲ ျပန္လိုက္ခဲ့မလား...”
လိုက္သည္။ ကိုႀကီးစိုးက တီဗီသတင္းမွာ ပါလာလို႔ သိၿပီးၿပီလို႔ “ဟား... လိုက္တာေပါ့... ဆရာဘိုင္ေလးအတြက္ က်ဳပ္က
ေျပာျပသည္။ လက္စားေခ်ခ်င္ေနတာ တစ္ပိုင္းကို ေသလို႔...”
“အိုေက... ေကာင္းၿပီ...” လို႔ အာမက္က ေျပာရင္း ဖုန္းကို
===================== ထုတ္ ဆက္လိုက္သည္။

ေဂ်ာ္ဂ်ီဝင္းႏိုင္သည္ သူ႔တပည့္ မိုးေသာင္းတင္နဲ႔ အတူ =====================

ျပည္လမ္းမႀကီးေပၚက သူတို႔ မိသားစုပိုင္ “ႏိုင္ မန္နီခ်ိန္ဂ်ာ” (ႏိုင္ငံျခား
ေငြ လဲလွယ္ေရး လုပ္ငန္း) ထဲမွာ ေရာက္ေနသည္။
ဗစ္တာညိဳဝင္း ပစ္သတ္ခံရတဲ့ သတင္းက
ၾကြက္ၾကြက္ ပြက္ေလာ႐ုိက္ေနသည္။ အြန္လိုင္းမွာ လူသတ္သမားက
အနီးကပ္ ပစ္သတ္သြားတဲ့ ပံု တင္လိုက္တာေၾကာင့္ တစ္ႏိုင္ငံလံုးက
လူေတြ ေတြ႕ၾကရၿပီး သတင္းႀကီးသြားသည္။
မန္နီခ်ိန္ဂ်ာ လုပ္ငန္းကို သူတို႔ရဲ႕ မန္ေနဂ်ာ ဦးစိုးရာဇ က
တာဝန္ယူၿပီး လုပ္ကိုင္ေနတာ ျဖစ္သည္။
ေဂ်ာ္ဂ်ီဝင္းႏိုင္က ရံဖန္ရံခါေလာက္ပဲ သည္လုပ္ငန္းကို လာ
ၾကည့္တတ္သည္။ ဦးစိုးရာဇကပဲ အစစအရာရာကို တာဝန္ယူ လုပ္ကိုင္
ေပးေနခဲ့သည္။
သူ႔လက္ခ်က္မွန္း မသိၾကတဲ့ သူတို႔ ဝန္ထမ္းေတြကလည္း
ဒီလူသတ္မႈ အေၾကာင္းကို ထင္ရာျမင္ရာေတြ အကုန္ေလွ်ာက္ေျပာေန
ၾကသည္။ သူက နားၿငီးလာလို႔ မန္ေနဂ်ာ ဦးစုိးရာဇကို ေခၚၿပီး ဝန္ထမ္း
ေတြကို စကားမမ်ားဘဲ ကိုယ့္အလုပ္ကို ဂ႐ုတစိုက္ လုပ္ၾကဖို႔ ေျပာခိုင္း
လိုက္သည္။
သည္ အခ်ိန္မွာ သူတို႔ တိုက္ခန္းထဲကို လူတစ္ေယာက္
ဝင္လာသည္။ မ်က္စိေမွးေမွး သြားေခါေခါနဲ႔ တ႐ုတ္လူမ်ိဳး လူငယ္
တစ္ေယာက္။ ပိန္ပိန္ကိုင္းကိုင္း နဲ႔။
“ေငြလဲခ်င္လို႔ ….”
ေဂ်ာ္ဂ်ီဝင္းႏိုင္သည္ ေဘးခန္းက ေကာ္ဖီဆိုင္က အထူး
အံုးအံုး စပါယ္ရွယ္ ကာေဖးလာေတး ေကာ္ဖီကို တပည့္ေလးတစ္ေယာက္
ယူလာေပးလို႔ အရသာခံၿပီး ေသာက္ေနရင္း မန္ေနဂ်ာ စိုးရာဇ ရွင္းျပေန
တဲ့ ေငြေၾကး လဲလွယ္မႈႏႈန္းထားေတြ အေၾကာင္းကို နားေထာင္ေနတယ္။
ဒါေပမယ့္ သူ ဒါေတြကို သိပ္ စိတ္ဝင္စားလွတာမွ မဟုတ္တာ။
သူ႔စိတ္ထဲမွာ အိမ့္ဇာေသာ္ကို ျပန္ ခ်ဥ္းကပ္ဖို႔... ဖန္ဖို႔ပဲ ရွိေနတယ္။
သူ ဗစ္တာညိဳဝင္းကို ဒီေလာကႀကီးထဲကေန အၿပီးအပိုင္
ေမာင္းထုတ္ ပစ္လိုက္ႏိုင္ခဲ့တာကို ေက်နပ္ ပီတိျဖစ္ေနတယ္။ သည္
ငနာကို သူ မုန္းတီးေနတာ ၾကာခဲ့ၿပီ။ သူလုပ္တဲ့ ကိစၥေတြ အေရွ႕မွာ
ဒီငနာက ကန္႔လန္႔ကန္႔လန္႔ ေရာက္ေရာက္ေနတာ ေတာ္ေတာ္ေလး
စိတ္ညစ္ခဲ့ရတယ္။
အိမ့္ဇာေသာ္ကို ဒီေကာင္ ဖမ္းေခၚသြားတာက သူ႔ကို
ေစာ္ကားေမာ္ကား လုပ္လိုက္တာ။ သူ႔ကို ပတ္ဝန္းက်င္မွာ ေက်ာျပ
လိုက္တာ မဟုတ္လား။ ဒီေကာင္က ဘာမို႔လဲ။ ေတးထားတာ ၾကာခဲ့ၿပီ။
ဘယ္ရမလဲ...။ ေဂ်ာ္ဂ်ီတို႔က ေက်ာလာရင္ လံုးဝ ခံတာ မဟုတ္ဘူး...။
ဒီငတိနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ သူ ျပည္ဖံုးကားခ်ထားတဲ့ ကိစၥကို
ဖ်တ္ခနဲ ျပန္ စဥ္းစားမိတယ္။ စဥ္းစားမိတိုင္း သူ ရင္နာတယ္။ ခံစားရ
တယ္။ လက္သီးဆုပ္လိုက္မိတယ္။
ဘယ္သူမွမသိတဲ့ ကိစၥတစ္ခု ရွိခဲ့တယ္။

ဗစ္တာညိဳဝင္းအေပၚ သူ အခဲမေက်ခဲ့တာ။ ဘယ္သူ႔ကိုမွ
သူ ထုတ္မေျပာခဲ့ဘူး။
ကမာရြတ္ ရပ္ကြက္ထဲမွာ သူ အရမ္းႀကိဳက္ခဲ့တဲ့ ေကာင္မ
ေလး တစ္ေယာက္ ရွိခဲ့တယ္။ ဆင္းရဲႏြမ္းပါးတဲ့ ဒီေကာင္မေလးက
တအား လွတယ္။ သည္ ေကာင္မေလး နာမည္က မိသင္း... တဲ့။
မိသင္းက မုန္႔ဟင္းခါးသည္ရဲ႕ သမီး။
သူ မိသင္းကို လိုက္ဖန္တာ မိသင္းက ဆင္းရဲေပမယ့္ မာန
က ႀကီးတယ္။ သူ႔ကို မယံုၾကည္သလို ျပန္လည္း မႀကိဳက္ဘူး။ မိသင္းကို
စြဲစြဲလန္းလန္းနဲ႔ သူ လိုက္တယ္။ ဖန္တယ္။
မိသင္းကို သူ တကယ္ ခ်စ္မိတယ္။ တစ္ေန႔ မိသင္း သူ႔ကို
ျပန္လက္ခံရင္ လက္ထပ္ယူမယ္လို႔ သူ မွန္းခဲ့တယ္။ လေပါင္းမ်ားစြာ
မိသင္းကို သူ လိုက္တယ္။ ငိုျပတယ္။ ၾကာေတာ့ မိသင္းက သူ႔ကို
သနားလာပံုရတယ္။
မိသင္းနဲ႔သူ ခ်စ္သူေတြ ျဖစ္သြားၾကတယ္။ မိသင္း အခ်စ္ကို
ရတာ သူ အရမ္း ဝမ္းသာတယ္။ မိသင္းကို သူအထင္မေသးဘူး။
မိသင္းကို ျဖဳတ္ဖို႔ ဖန္တာ မဟုတ္ဘူး။ တကယ္ ခ်စ္မိခဲ့တာ။
ဒါေပမယ့္ တစ္ေန႔မွာ မိသင္းဆီကို သူသြားေတာ့ မိသင္း
မရွိေတာ့ဘူး။ သူတို႔ ေျပာင္းသြားၾကၿပီ ။သူ႔ကမာၻႀကီး ပ်က္စီးၿပိဳကြဲသြားခဲ့
တယ္။ မိသင္းက သူ႔အတြက္ စာတစ္ေစာင္နဲ႔ ဗီဒီယိုတိတ္တစ္ေခြ
အိမ္နားနီးခ်င္း တစ္ေယာက္ဆီမွာ ခ်န္ထားခဲ့တယ္။
သူ႔ကို စိတ္နာဆဲဆိုထားတဲ့ စာ ပါ။ ဗီဒီယို အေခြက သူ
မိန္းကေလးေတြနဲ႔ ကဲေနတဲ့ ပံုေတြ။
ဒါ ဘယ္သူ႔လက္ခ်က္လည္း သူ စံုစမ္းေတာ့ ဗစ္တာညိဳဝင္း
ၾကားက ဝင္ေထာင္တာ ျဖစ္ေနတယ္။ သူ ေက်ာခဲ့တာေတြ ရွိလို႔ သူ႔ကို
ျပန္ လက္စားေခ်တာ။ အဲဒီတံုးက ဒီငနာကို သူ လိုက္ဖိုက္တယ္။
ကားနဲ႔ လိုက္တို္က္တယ္။ ဒီေကာင္စီးတဲ့ ကားကိုလည္း ဝိုင္းဖ်က္ဆီးခဲ့
တယ္။ ေတာ္ေတာ္ၾကာၾကာ သူ အညႇိဳးထား ၿပီး သူ႔ကို တိုက္ခိုက္ခဲ့တယ္။
အခု အိမ့္ကိစၥလည္း ေရာက္ေရာ သူ႔သည္းခံႏိုင္စြမ္းအားေတြ
ကုန္သြားခဲ့ၿပီ။ ဒီေကာင့္ကို လားပင္စင္ ေပးလိုက္ရၿပီ။ အခုေတာ့ ရဲေတြ
စီအိုင္ဒီေတြ ေျခ႐ႈပ္ အလုပ္မ်ားေနၾကၿပီ။
သည္ အခ်ိန္မွာ သူတို႔ဆိုင္ထဲကို လူေလးေယာက္ ဝင္လာ
တယ္။ မ်က္ႏွာဖံုးစြပ္ လူေလးေယာက္။ အေမရိကန္သမၼတ အိုဘားမား
မ်က္ႏွာဖံုးေတြ တပ္ထားတဲ့ လူေလးေယာက္။ လက္ေတြထဲမွာ
ေသနတ္ကိုယ္စီနဲ႔။
အေရွ႕ဆံုးက တစ္ေယာက္က မန္ေနဂ်ာ စိုးရာဇကို ေသနတ္
နဲ႔ ခ်ိန္ၿပီး “ေငြေတြကို အိတ္တစ္လံုးနဲ႔ အျမန္ထည့္” လို႔ အသံက်ယ္
က်ယ္နဲ႔ ေျပာလိုက္တယ္။ စိုးရာဇ က ေႏွးေကြးေနလို႔ ေသနတ္ဒင္နဲ႔
ပုခံုးကို ထုခ်လိုက္ၿပီး “ျမန္ျမန္လုပ္... ပစ္သတ္ပစ္လိုက္ရမလား...”
လို႔ ထပ္ေအာ္တယ္။ သူ႔အေနာက္က လူသံုးေယာက္က က်န္တဲ့ဝန္ထမ္း
ေတြကို ၾကမ္းေပၚကို ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္ၿပီး လက္ေတြကို ေခါင္းေပၚကို
တင္ခိုင္းတယ္။
စိုးရာဇက ျမန္မာက်ပ္ေတြေရာ ေဒၚလာေတြေရာ အိတ္ႀကီး
တစ္လံုးထဲကို ထည့္ေပးလိုက္တယ္။
“မင္းလည္း ဟိုေကာင္ေတြလိုပဲ ထိုင္... ေခါင္းေပၚ လက္တင္
ထား...”
ေငြအိတ္ႀကီးကို တစ္ေယာက္က ဆိုင္ခန္း အျပင္ကို ဆြဲယူ
ထုတ္သြားၿပီးတဲ့ေနာက္ ေခါင္းေဆာင္လုပ္တဲ့လူက သူတို႔ကို ခပ္တည္
တည္နဲ႔ ၾကည့္ေနတဲ့ ေဂ်ာ္ဂ်ီဝင္းႏိုင္ကို “မင္းက ဘာၾကည့္တာလဲကြ...”
လို႔ ေငါက္လိုက္ၿပီး ေသနတ္နဲ႔ တည့္တည့္ခ်ိန္လိုက္တယ္။ ေဂ်ာ္ဂ်ီ
သမီးဆုိး (နန္းလံုးႀကဳိင္) 27
ဝင္းႏိုင္က ဘာမွ ျပန္မေျပာေပမယ့္ ပုခံုးတြန္႔ၿပတယ္။
“႐ုပ္က ပမာမခန္႔နဲ႔... ေဟ့ေကာင္ေတြ... ေဆာ္ပစ္လိုက္စမ္း
ကြာ...” လို႔ ေျပာလိုက္တာနဲ႔ က်န္တဲ့ မ်က္ႏွာဖံုးစြပ္ ႏွစ္ေယာက္က
ေဂ်ာ္ဂ်ီဝင္းႏိုင္ကို အနီးကပ္ ပစ္ခတ္လိုက္ၾကတယ္။
ေသနတ္သံေတြ ဆူညံသြားတယ္။ ယမ္ခိုးေငြ႕ေတြ ဆိုင္ခန္း
ထဲ ေဝသြားတယ္။
မ်က္ႏွာဖံုးစြပ္ေတြ ဆိုင္ခန္းထဲက ေျပးထြက္သြားၾကတဲ့အခ်ိန္
စိုးရာဇ ဖုန္းကိုေကာက္ကိုင္ၿပီး ရဲတပ္ဖြဲ႕ကို ေခၚတယ္။ ေဂ်ာ္ဂ်ီဝင္းႏိုင္က
ေတာ့ ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ ေသြးအိုင္ထဲ အသက္ေပ်ာက္ေနၿပီ။
=====================
ရန္ၿငဳိးရန္စေတြေၾကာင့္ ၿပိဳင္ဖက္ႏွစ္ေယာက္ ပစ္ၾကသတ္ၾက
ေသၾကတဲ့ သတင္းဆိုးသည္ ေန႔ရက္လေတြ ၾကာလာေတာ့လည္း
လူေတြ ေမ့ေလ်ာ့ကုန္ၾကတာပါပဲ။
အိမ့္ဇာေသာ္လည္း အေဖ ျဖစ္သူ ဦးဘေဖေသာ္ရဲ႕ ကား
ေရေဆးဆီထိုး လုပ္ငန္းမွာ ဝင္ၿပီး ကူညီ လုပ္ကိုင္ေနၿပီ။ သဲပံု႔လည္း
အိမ့္ဆီကို အၿမဲလာတယ္။ အိမ့္က အေဖကိုယ္စား လုပ္ငန္းမွာ တာဝန္
ယူေပးလို႔ ဦးဘေဖေသာ္လည္း ခရီးထြက္ႏိုင္လာတယ္။
အိမ့္တို႔ရဲ႕ ေရေဆးဆီထိုး လုပ္ငန္းႀကီးလည္း အိမ့္ရဲ႕
ဦးစီးမႈနဲ႔ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္... စားေသာက္ဆိုင္ကိုပါ ေသေသသပ္သပ္
ထပ္တိုးခ်ဲ႕လိုက္တာေၾကာင့္ ပို ေအာင္ျမင္လာတယ္။ အေခ်ာစား
အိမ့္ဇာေသာ္ေၾကာင့္လည္း လူေတြ ပိုစည္ကားလာတယ္ လို႔ နီးစပ္သူ
ေတြက ေျပာၾကတယ္။
အိမ့္ဇာေသာ္လည္း ကိုႀကီးစိုးနဲ႔ အဆက္အသြယ္ ျပတ္သြား
တယ္။ ကိုႀကီးစိုးက အိမ့္အျပင္ မိန္းကေလးေတြ အမ်ားႀကီးနဲ႔ ဇာတ္
လမ္းေတြ လုပ္ထားတာေတြ ေပၚေပါက္သြားလို႔ အိမ့္က ျဖတ္ပစ္လိုက္
တာ။ သူက အႀကိမ္ႀကိမ္ ေတာင္းပန္ၿပီး ျပန္ခ်ဥ္းကပ္ဖို႔ ႀကိဳးစားေပမယ့္
အိမ့္က လက္မခံေတာ့ဘူး။
ဒက္ဒီ ခရီးသြားလို႔ သည္တစ္ပတ္လံုး အိမ့္ အလုပ္မွာ
တစ္ေနကုန္ ရွိေနတယ္။
႐ံုးခန္းေလးက ေကာင္တာမွာ ထိုင္ၿပီး ကားလာေဆးတဲ့
လူေတြ ဆီက ေငြရွင္းေပးတာေတြကို လက္ခံလိုက္... တစ္ခါတစ္ခါ
လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ အေျခအေနကို သြားၾကည့္လိုက္ လုပ္ရေပမယ့္
အလုပ္သမားေတြ ငွားထားတာေၾကာင့္ သူတို႔ လုပ္တာကိုင္တာကို
ႀကီးၾကပ္ေပးရတာမို႔ သိပ္ေတာ့ ပင္ပန္းတဲ့အလုပ္ မဟုတ္။
အိမ့္ရဲ႕ နာမည္ႀကီးလို႔ လာလာၾကည့္ၾကတဲ့ ဘဲေတြကလည္း
အမ်ားႀကီးပါ။ လဖက္ရည္ဆိုင္ကေနလည္း ေငြရွင္းေကာင္တာက
အိမ့္ကို ျမင္ႏိုင္တာေၾကာင့္ ဘဲေတြ ေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ားက လက္ဖက္
ရည္ဆိုင္ထဲကေန လွမ္းၿပီး ၾကည့္ေနတတ္ၾကတယ္။ အိမ့္ ေကာင္တာ
ထိုင္ခံုကေန ထၿပီဆိုရင္ မ်က္လံုးေတြက ဝိုင္းၿပံဳၿပီး အိမ့္ရဲ႕ ခါးေသးေသး
ေအာက္က စြင့္ကားတဲ့ အလွအပေတြကို “ေခၚေတာတစ္ေထာင္အား”
ပါဝါ မ်က္လံုးႀကီးေတြနဲ႔ ေငးေမာၾကၿပီ။
ဒီေန႔ အိမ့္ အလုပ္ပါးတယ္။ ဗုဒၶဟူးေန႔ရဲ႕ ေန႔လည္ခင္း။
လက္ဖက္ရည္ဆိုင္က တာဝန္ခံ မမေကသီက အိမ့္ကို
မုန္႔ဟင္းခါး လာပို႔ေပးတယ္။ အိမ့္က စားေနက်ေလ။
“အိမ့္ႀကိဳက္တတ္တဲ့ ငါးဖယ္ေၾကာ္နဲ႔ ဘူးသီးေၾကာ္ေလး
ညႇပ္ထည့္လာေပးတယ္...”
“သိုင္းက်ဴး မမေကသီ...”
 28 အေတြးပင္လယ္ျပာ ဝတၳဳတုိ
ေမႊးပ်ံ႕တဲ့ ဟင္းရနံ႔ေလးေၾကာင့္ အလုပ္ကို ေကာင္ေလး
တစ္ေယာက္ ေခၚ လုပ္ခိုင္းၿပီး ကားေရေဆးေနတာေတြကို လွမ္းၾကည့္
ရင္း မုန္႔ဟင္းခါးကို စားတယ္။ ေကာင္းလိုက္တာ...။
သည္အခ်ိန္မွာ “အိ္မ့္... ေနေကာင္းလား...” လို႔ အေနာက္
ကေန ေျပာလိုက္တဲ့ အသံ ၾကားလိုက္လို႔ လွည့္ၾကည့္လိုက္သည္။
“အိုး... ကိုဇင္မင္းဝင္း ….”
“အိမ့္နဲ႔ မေတြ႕တာ ၾကာၿပီ... အိမ့္ ဒီမွာ ဦးစီး လုပ္ေနတယ္
လို႔ေတာ့ ၾကားေနတာ... အခုမွပဲ လာျဖစ္တယ္...”
“ဟုတ္တယ္... ဒက္ဒီ့ကို လာကူေနတာ... ဘယ္လိုပဲ
ကိုဇင္မင္းဝင္း... ႐ုပ္ရွင္ကားေတြ ေတာ္ေတာ္ပဲ ႐ုိက္ျဖစ္ေနလား”
“ဟုတ္တယ္... အိမ့္... ႐ုိက္ျဖစ္ပါတယ္ ... အခုေနာက္ပိုင္း...
ရင္သိမ့္တုန္ ဇာတ္လမ္းေတြေပါ့... နည္းနည္း... ၾကမ္းတဲ့ဟာေလးေတြ
ေပါ့... ဟင္းဟင္း...”
“ယံုပါတယ္ရွင္... ကိုဇင္မင္းဝင္းက ဒီလိုဘက္မွာ တစ္ဖက္
ကမ္းခပ္ ကြ်မ္းတဲ့ လူတစ္ေယာက္ပဲ မဟုတ္လား...”
“ဟဲဟဲ... အိမ့္ကလည္း... အမွန္ေတြကို ေျပာေနျပန္ပါၿပီ
ေလ... ဟားဟား...”
ဇင္မင္းဝင္းနဲ႔ အိမ့္နဲ႔က တကယ့္ကို ပြင့္လင္းျမင္သာခဲ့ၾကတဲ့
သူေတြပါ။ ဇင္မင္းဝင္းရဲ႕ အကိုင္အတြယ္ အထိအေတြ႕ေတြက အိမ့္ကို
တအား စြဲလန္းေစခဲ့တာပါ။ အခုေတာ့ အိမ့္ စိတ္ေတြ တည္ၿငိမ္
ေအးေဆးေနသလိုပဲ။ သူ႔ကိုလည္း ပံုမွန္ မိတ္ေဆြ တစ္ေယာက္လိုပဲ
ဆက္ဆံခ်င္ေတာ့တယ္။
“ဟိုေလ... အိမ့္... အားတဲ့အခါ... ကိုယ္နဲ႔ ညစာေလး
ဘာေလး...”
“အိမ့္ အခ်ိန္မရွိပါဘူး... ကိုဇင္မင္းဝင္း... ေဆာရီးပဲေနာ္...
အိမ့္ ဘယ္သူနဲ႔မွ မထြက္ေတာ့ဘူး...”
“ေၾသာ္ . . အိမ့္ရယ္... အိမ့္... ႀကံဳခဲ့... ျဖတ္သန္းခဲ့ရတဲ့
အခက္အခဲေတြက မ်ားေတာ့ စိတ္ေတြ ပင္ပန္းေနမွာေပါ့... ကိုယ္
သေဘာေပါက္ပါတယ္... တစ္ေန႔ေန႔... တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္ေပါ့... ကိုယ္က
အိမ့္အတြက္ဆို အၿမဲ အဆင္သင့္ ရွိေနတာပါ... အိမ့္ အိမ္ထဲမွာပဲ
ပ်င္းၿပီး အျပင္ထြက္ ေလေကာင္းေလသန္႔႐ွဴခ်င္ရင္ ကိုယ့္ကို သတိရ
လိုက္ေပါ့...”
အိမ့္လည္း စိတ္ထဲမွာ ၿပံဳးလိုက္မိတယ္။
ဟြန္း... နင့္အႀကံ... ငါမသိရင္ ခက္မယ္... နင္ ငါ့ကို
ရွဴေစခ်င္တာက ေလေကာင္းေလသန္႔ မဟုတ္ပါဘူးဟာ... နင္႐ွဴေစ
ခ်င္တာက နင့္လေခ်ာင္းႀကီးပါ... လို႔ စိတ္ထဲမွာ ေျပာေနမိတယ္။
ဇင္မင္းဝင္း ႏႈတ္ဆက္ၿပီး ျပန္သြားတယ္။ မၾကာေသးတဲ့
အခ်ိန္ကာလတုန္းက ဇင္မင္းဝင္းနဲ႔ ကာမစပ္ယွက္ခဲ့တာေတြကို တစ္
ခ်က္ ျပန္ျမင္ေယာင္ သတိရလိုက္မိၿပီး စိတ္ထဲမွာ ကာမဆႏၵ လိုလား
ခ်င္သလိုလို ျဖစ္သြားလိုက္ေသးတယ္။ ေပါင္ၾကားမွာ စိုစိစိ ဖီလင္ေလး
ေတာင္ ရလိုက္တယ္။
အင္း... အိမ့္ သည္ကိစၥေတြကို မေတြးတာ ၾကာၿပီ။
ေအးေဆး တည္ၿငိမ္လာၿပီလို႔ ထင္ရတဲ့ အိမ့္ဇာေသာ္ရဲ႕
စိတ္ေတြဟာ ဇင္မင္းဝင္း ေရာက္လာတာနဲ႔ ဟိုတုန္းက ဇင္မင္းဝင္းနဲ႔
လုပ္ခဲ့တာေတြကို ျပန္ေျပာင္း သတိရမိခဲ့တာေၾကာင့္ ငုပ္လွ်ိဳးေနတဲ့
ကာမစိတ္ေတြက ေပၚေပါက္လာရျပန္ၿပီ။
အလုပ္ ပိတ္ဖို႔ အခ်ိန္ နီးကပ္လာၿပီ။
အိမ့္ အိမ္သာထဲ ဝင္ခဲ့တယ္။ ေသးေပါက္ခ်င္လို႔ မဟုတ္ဘူး။
ေပါင္ၾကားဂြဆံုက စိုစိစိ ျဖစ္ေနတာကို စူးစမ္းခ်င္တာ။ ဟုတ္တယ္။
အိမ့္ ဇင္ဝင္းဝင္းေၾကာင့္ အရင္ အေဟာင္းေတြ ျပန္ေျပာင္း သတိရၿပီး
ကာမဆႏၵ ေတာင့္တတဲ့စိတ္ေတြ ဝင္လာတာ။ အရည္ေတြ စိုရဲေန
တယ္။ မို႔ေဖါင္းတဲ့ အေမြးေရးေရးနဲ႔ သူ႔မုန္႔ေပါင္းကို တစ္ခ်က္ စမ္းလိုက္
မိတယ္။
ဖူး... အင္း... ေယာက်္ားနဲ႔ မေတြ႕တာ ၾကာလို႔ လိုလားေန
ျပန္ၿပီ။
လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေလးလည္း ဆိုင္ပိတ္ေတာ့မွာမို႔ စသိမ္း
ေနၿပီ။
ကားေရေဆးတဲ့ေနရာက တာဝန္ခံ ေကာင္ေလး ေက်ာ္
ေက်ာ္က “မမ... အသစ္ လက္မခံနဲ႔ေတာ့... လက္ရွိ ေဆးေနတာ
သံုးစီး ရွိေနေသးတယ္...” လို႔ လာ သတိေပးတယ္။ အဲလို သတိေပးဖို႔
ဒီေကာင္ေလးကို ႀကိဳေျပာထားခဲ့တာေလ။ မဟုတ္ရင္ ပိတ္ႏိုင္ေတာ့မွာ
မဟုတ္ဘူး။
“CLOSED” ဆိုတဲ့ ဆိုင္းဘုတ္ေလးကို ေက်ာ္ေက်ာ္ သြား
ခ်ိတ္ေနတာကို ေတြ႕လိုက္တယ္။
သည္ေကာင္ေလး ေတာ္ေတာ္ တက္ၾကြတယ္။ ႀကိဳးစား
ႏိုးၾကားတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒယ္ဒီက သူ႔ကို အရမ္း သေဘာက်တယ္။
တဖြဖြ ခ်ီးမြမ္းတတ္တယ္။ “ဒီကေလး... ေတာ္တယ္...” တဲ့။
ေက်ာ္ေက်ာ့္ကို ေသေသခ်ာခ်ာ ၾကည့္လိုက္မိေတာ့ အဆီပို
တစ္က်ပ္သားေတာင္ ရွိမွာ မဟုတ္တဲ့ က်စ္လစ္ေတာင့္တင္းၿပီး အခ်ိဳး
က်တဲ့ သူ႔ကိုယ္လံုး အေနအထားကို အိမ့္ သေဘာက်သြားတယ္။
အားေကာင္းသန္မာတဲ့ ေကာင္ေလးမို႔ မိန္းမတစ္ေယာက္ကို ေကာင္း
ေကာင္း ေထာင္းေပးႏိုင္မယ့္ ေယာက်္ားတစ္ေယာက္ပဲ လို႔ အိမ့္လည္း
လတ္တေလာ ျဖစ္ေနတဲ့ စိတ္႐ုိင္းေတြနဲ႔ ေတြးလိုက္တာ။
သည္အခ်ိန္မွာ ေငြသိမ္းေကာင္တာက အတြင္းဘက္
စားပြဲေလးေပၚက အိမ့္ရဲ႕ ဟမ္းဖုန္းေလး တတိတိနဲ႔ ျမည္လာတယ္။
ဘယ္သူ ေခၚတာလဲ ၾကည့္လိုက္တယ္။ ဒယ္ဒီမ်ား ေခၚတာ
လားလို႔ပါ။ အိုး... ေဒါက္တာမ်ိဳးစည္သူ...။
“ဟယ္လို... အိမ့္ဇာေသာ္ပါ...”
“ေဟး... အိမ့္... ဒို႔ပါ ... မ်ိဳးစည္သူ...”
“အစ္ကို... မေတြ႕တာ ၾကာၿပီ...”
“ဟုတ္တယ္... ဒို႔လည္း ခရီးသြားေနလို႔... မေန႔ကပဲ ျပန္
ေရာက္တာ...”
“ဘယ္သြားတာလဲ အစ္ကို... ဗေကးရွင္းလား...”
“မဟုတ္ဘူး... အိမ့္... အလုပ္ကိစၥနဲ႔... စကၤာပူ သြားတာ...
အိမ့္အတြက္ေလ... လက္ေဆာင္ေလးေတြ ပါလာတယ္... အိမ့္ကို လာ
ေပးလို႔ ရမလား... အန္ကယ္လ္ေကာ ရွိလား...”
“ဒယ္ဒီ မရွိဘူး... အစ္ကို... သူ႔မိတ္ေဆြေတြနဲ႔ ငပလီကို
သြားေနတယ္...”
“အိမ့္က အန္ကယ့္ေနရာမွာ တာဝန္ယူေပးေနတာေပါ့
ေလ...”
“ဟုတ္တယ္... အစ္ကို...”
“ေကာင္းလိုက္တာ အိမ့္ရယ္... အစ္ကို ဝမ္းသာတယ္...
အိမ့္ ဒီညေန အားလား... ဘာမွ ခ်ိန္းထားတာ မရွိရင္ အစ္ကိုနဲ႔ တစ္ခုခု
ထြက္စားမလား... ဝယ္လာတဲ့ ပစၥည္းေလးေတြလည္း ေပးရင္းနဲ႔ေလ...”
“အင္း... ဘာမွေတာ့ မရွိပါဘူး... ရတယ္ေလ... အစ္ကို
လာလို႔ ရပါတယ္...”
“အိုေက... အိမ့္... ဒါဆို အစ္ကို ခုနစ္နာရီေလာက္ လာခဲ့လို႔
ရမလား...”
 သမီးဆုိး (နန္းလံုးႀကဳိင္) 29

“ရတယ္ အစ္ကို... အိမ့္ အိမ္ကပဲ ေစာင့္ေနမယ္...”
“အိုေက ေကာင္းၿပီ... ေတြ႕မယ္ေနာ္... အိမ့္... ဆီးယူး...”
“ဆီးယူး အစ္ကို... ဘိုင္း...”
ဟင္း... ေစာေစာက ေက်ာ္ေက်ာ့္ကို မ႐ိုးမသား ေတြးမွန္း
လိုက္မိတာေတြ အိမ့္ေခါင္းထဲမွာ မရွိေတာ့ဘူး။ ေက်ာ္ေက်ာ့္ေနရာမွာ
အစားထိုး ေနရာဝင္ယူသြားတာက ေဒါက္တာမ်ိဳးစည္သူ...။
ဟင္း... ခ်စ္ရည္ရႊမ္းေနတဲ့ သူ႔မ်က္လံုးညိဳညိဳႀကီးေတြနဲ႔
အိမ့္ကို စိုက္စိုက္ၾကည့္တတ္တဲ့ ေဒါက္တာမ်ဳိးစည္သူရဲ႕ အၾကည့္ေတြ
ထဲမွာ အိမ့္ကို သူ ခ်စ္ေနတယ္ဆိုတာ အိမ့္ သိခဲ့တာ ၾကာပါၿပီ။
အားလံုး သိမ္းဆည္းၿပီးလို႔ ျပန္ခါနီး အိမ့္လည္း ေက်ာ္ေက်ာ့္
ကို “မမ မသိလို႔ ေမးရဦးမယ္... မင္းက အိမ္ေထာင္နဲ႔လား...” လို႔
ေမးလိုက္ပါတယ္။ ေက်ာ္ေက်ာ္က “ဟုတ္တယ္... မမ... ကၽြန္ေတာ့္မွာ
ကေလး၂ေယာက္ ရွိပါတယ္ မမ...” လို႔ ေျဖလိုက္တယ္။
အိမ့္ သူ႔ဘီအမ္ဒဗ်ဴကားျဖဴေလးေပၚကို တက္လိုက္ရင္း...
“အင္း... ငါ့စိတ္႐ုိင္းေတြကို အခ်ိန္မီ ထိန္းခ်ဳပ္လိုက္ႏိုင္လို႔ ေတာ္ပါေသး
တယ္...” လို႔ ေတြးလိုက္ပါတယ္။
ေဒါက္တာမ်ိဳးစည္သူနဲ႔ ထြက္ရမွာမို႔ အိမ္ကို ျပန္ ေရမိုးခ်ိဳး
အလွအပ ျပင္ဆင္ရဦးမယ္။
အကယ္လို႔မ်ား ေဒါက္တာမ်ိဳးစည္သူက အိမ့္ကို ခ်စ္စကား
ေျပာလာမယ္ ဆိုရင္ အိမ့္က ျငင္းပယ္လိမ့္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ သူ႔ကိုပဲ
ဘဝၾကင္ေဖၚအျဖစ္ ေရြးခ်ယ္လိုက္ဖို႔ အိမ့္ စိတ္ကူးၿပီးၿပီ။ အသက္ႀကီး
လာတဲ့ ဒက္ဒီ့ကို နားခိုင္းၿပီး အိမ့္ကပဲ ဆက္ အလုပ္ေတြ လုပ္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္
ထားခဲ့ၿပီးၿပီ။
ပ်က္အစဥ္ ျပင္ခဏ ဆိုတဲ့ စကားလိုပဲ သမီးဆိုးေလး
အိမ့္ဇာေသာ္ဟာ ဒီကေန႔မွာေတာ့ သမီးလိမၼာေလးတစ္ေယာက္ ျဖစ္
ေနပါၿပီ။
ၿပီးပါၿပီ
နန္းလံုးႀကိဳင္
၂ဝ၁၇ မတ္လ ၁၈ရက္ေန႔။

CREDIT : နန္းလံုးႀကိဳင္@www.atwaypinlel.com