Professional Documents
Culture Documents
Corazon de Jesus
March 26, 2017
PAGSUSURI NG TULA
I. TALAMBUHAY NG AKDA
Si Jose Corazon de Jesus ay isinilang sa Sta. Cruz , Manila noong Nobyembre 22, 1896 na anak
nina Vicente de Jesus, ang unang direktor ng kagawaran ng kalusugan ng pamahalaang
Amerikano sa Pilipinas, at Susana Cruz ng Pampanga. Bininyagan siyang Jose Cecilio de Jesus
ngunit pinalitan niya ang Cecilio ng Corazon (puso sa Español) dahil iyon daw ang tumutugma
sa kanyang katauhan.
Lumaki si De Jesus sa bayan ng kanyang ama, sa Santa Maria, Bulacan. Nag-aral siya sa
nasirang Liceo de Manila kung saan siya nagtapos noong 1915. Ang una niyang tula na
nailimbag ay ang Pangungulila na lumabas noong 1913 sa nasirang Ang Mithi noong siya ay 17
taong gulang.
Noong 1918, nakuha niya ang kanyang batsilyer ng batas mula sa nasirang Academia de Vera
ngunit hindi niya pinagpatuloy ang kanyang pagiging abogado dahil abala na siya sa pagsulat ng
isang kolum ng mga tula sa pahayagang Tagalog na Taliba. Ang kolum ay tinawag na Buhay
Cavite na isinulat niya sa pangalang-pluma na Huseng Batute. Sa pamamagitan ng kanyang
kolum, pinuna ni De Jesus ang lipunan sa ilalim ng mga mananakop na Amerikano at
pinalaganap niya ang mithiin ng kasarinlan ng Pilipinas na noo'y isang commonwealth sa ilalim
ng pamahalaang Estados Unidos.
May mga 4,000 tula siyang naisulat sa kanyang kolum na Buhay Cavite. Sumulat din siya ng
mga 800 kolum na pinamagatang Ang Lagot na Bagting. Paborito niyang pangalang-pluma ang
Huseng Batute ngunit sumulat din siya sa ilalim ng mga pangalang Pusong Hapis, Paruparu,
Pepito Matimtiman, Mahirap Dahong Kusa, Paruparong Alitaptap, Amado Viterbi, Elyas,
Anastacio Salagubang at Tubig Lily'
Ang tulang Isang Punongkahoy ni Jose Corazon de Jesus ay naghahalintulad sa kanya sa
isang punong kahoy. Ang unang saknong ay naglalarawan sa may akda na nag-iisip. “Kung
tatanawin mo sa malayong pook”. Ito’y nangangahulugang ang may akda ay nagsimulang
nagguni-guni. Sa kanyang guni-guni ay inilalarawan niya ang kanyang sarili na sumasamba sa
Panginoong Diyos.
Sa pangalawang saknong, inilalarawan niya ang posibling mangyayari kung nasa lamay
na siya. Sa una at ikalawang taludtud, ay nangangahulugan na naririnig sa kanyang lamayan ang
mga musikang tinutugtug din sa simbahan. Samantalang, sa ikatlo at ikaapat na taludtud ay
naglalarawan sa kanyang lamay na ang mga kandila ay inihalintulad sa mga tanod na nag-aabang
sa kanyang lamay.
Sa ikatlong saknong, ang salitang batis ay nangangahulugang luha. “Sa aking paanan ay
may isang batis”. Dito ipinapahiwatig na may umiiyak sa kanyang paanan, malamang
nalulungkot sa kanyang pagkamatay kaya doon ay may patuloy na umiiyak at umaagos ang luha,
at sabi pa na hanggang maghapon at magdamag na walang tigil sa pag-iyak, ang kahulugan. Sa
ikatlo at ikaapat na taludtud ay inilalarawan ng may akda ang kanyang kabaong na
inihahalintulad sa sanga. Sa kanyang kabaong ay may nakasabit na pangalan ng kanyang pamilya
na nagmamahal sa kanya.
Sa ikaapat na saknong ay nangangahulugan na ang pag-iyak ng mga nagmamahal sa
kanya ay totoo. Nalaman niya na may tunay o totoong nagmamahal at nagmamalasakit sa kanya.
Kaya nang nalaman niya ito, ay naging masaya siya at tanggap na niya.
Sa ikalimang saknong ay nangngahulugan na ang kampana ng simbaha ay tumunog bago
ialis ang kabaong. Ito’y nagpapatunay na malapit na syang ihatid sa kanyang huling hantungan.
At ang mga taong nagmamahal sa kanya ay isa-isang naghahagis ng bulaklak sa kanyang
kabaong. At may tao pa rin na patuloy na umiiyak at humagulgol sa paanan ng kanyang kabaong.
Ibig sabihin sa ikaanim na saknong yaong naihatid na siya sa kanyang huling hantungan
at nang matabunan ng lupa ay nawala lahat ang kanyang kaligayahan, nararamdaman ang
kalungkutan at nag-iisa sa dilim. Sa puntod na yaon ay wala nang nagbabantay sa kanya.
Sa ikapitong saknong, ay naalimpungatan na siya sa kanyang pagguni-guni nang
napagtanto niya na ang kanyang mga guni-guni ay hindi nakakatuwa.
Sa huling saknong naman, ay nagmuni-muni siya sa panahon ng kanyang kabataan,
inaasahan niya at kanyang inilaan na ang kanyang mga gawa ay maging inspirasyon sa kapwa.
III. TUNGKOL SA AKDA
IV. ESTILO
Maka-kalikasan
V. TUGMA
Sa tula ng Isang Punong Kahoy, mapapansin nang mga mambabasa na sa bawat taludtod, at
saknong ay may angking kagalingan ang makata sa pagtugma – tugma ng mga salita na napaka
sining. Mahusay siya sa pag-iisip upang maiparating niya ang kanyang tula na magandang tugma
at maganda basahin sa mga mambabasa.
VI. SUKAT
Ang Isang Punong Kahoy ay may sukat na tig labing dalawahin ang bawat taludtod at may
walong saknong.
VII. IMAHEN
Maraming imaheng tinatago ang tulang ito. Katulad nalang nang mga sumusunod:
Ang mga salitang ito ay nagsisilbing orihinalidad na siya’y nagpapalawak s apag-iisip ng mga
mambabasa. Ang mga imahen na ginagamit niya sa pagpapayaman ng kanyang tula upang mas
makatutulong sa mga mambabasa na mabilis mauunawaan at madama ang inilalarawan ng
makata. Ayon sa pagdanas niya sa kanyang mga pighati. Ang imahen ng kanyang mga tula ay
kanyang ipinapakita na hindi ito nakakalayo sa biograpikal na aspekto ng kanyng buhay. Kung
saan ang kanyang damdamin sa pagbuo nito ay ang kanyang karanasan na ginamit niya bilang
inspirasyon.
Nagpapahayag ang tulang ito ng damdaming pansarili ng kumatha o kaya ay ng ibang tao.
Maaari rin itong likha ng mapangarapin imahinasyon ng makata batay sa isang karanasan.
Karaniwan itong maikli at madaling maunawaan. Ang makata ay direktang sinasabi sa
mambabasa, ang kanyang sariling damdamin, iniisip, at persepsyon. Kalikasan at buhay ang
pinaghanguan ng paksa ng makata at sa pamamagitan ng mga larawang diwa ay pinupukaw niya
ang ating damdamin. Ang tula ay isang Elehiya na tulang may kinalaman sa guniguni tungkol sa
kamatayan.
KAISIPANG PANGKASAYSAYAN:
Sa tulang ito’y ni Jose Corazon de Jesus sinasambit niya ang mga salita sa taudtod na;
Kung tatanawin mo sa malayong pook
Ako’y tila isang nakadipang kurus;
Ang dalawang taludtod sa itaas ay madalas na nauugnay sa mga pighati na kanyang nadarama
bilang isang tao. Ngunit kung ating susuriin, ang bawat salita ay tila Malabo ang kahulugan nang
unang taludtod kaysa pangalawa.. Nangangahulugan ng isang lugar kung saan siya naroroon.
Samantala pagdurusa naman ang mensahe ng kanyang ikalawang taludtod. Ginamit niya ang
kanyang mga karanasan at paniniwala na pinaniniwalaan na siyang nagbibigay lakas sa kanyang
pagiging makata. Hinahain niya ang mga kaisipan na mula sa kanyang sarili na pinagyaman ng
kanyang isipang namulaklak ng karunungan