La doxografía atribuye el hen kai panta a Parménides a partir de Platón y Aristóteles

Ver Parm. 128A; Teeteto 180 E, 181 A, 183 E; Sofista 245 A

Voir l'argumentation du Sophiste contre l'equation hen=on [244ξ] Ξένος : ‘πότερον ὅπερ
ἕν, ἐπὶ τῷ αὐτῷ προσχρώμενοι δυοῖν ὀνόμασιν, ἢ πῶς;’... Ξένος: τό τε δύο ὀνόματα
ὁμολογεῖν εἶναι μηδὲν θέμενον πλὴν ἓν καταγέλαστόν που.
Meth 986b, 18 et 28-30, Phys 186 a,24-25 (voir Ross Ar. Ph. 473) este último texto habla sobre
el pollachos legetai.
De gen et corr. 325A14-15
Simpl Phys 28, 7-8
Ippolito Ref I, 11

Sin embargo, Untersteiner cree que en Parménides es una suposición necesaria casi banal de defender
dada su enraicimiento. En cambio, Untersteiner supone que el predicado que concentra y resume el
eleatismo parmenídeo es houlon o holon. Un testimonio que explicita esta posición se encuentra en
Eudemo Fr 43 Wehrli, fr 11 Spengel, DK 28 A 28, p. 222, 39 sss.

El uno es propiament introducido por Meliso

-Simpl. Phys, 109,19-110, 5 : [τῷ γὰρ ὄντι πᾶν ἐκεῖνό ἐστι. λέγει δὲ ταῦτα οὕτως
ὁ Μέλισσος “ὅτε τοίνυν οὐκ ἐγένετο, ἔστι δέ, ἀεὶ ἦν καὶ ἀεὶ ἔσται καὶ (20)
ἀρχὴν οὐκ ἔχει οὐδὲ τελευτήν, ἀλλ’ ἄπειρόν ἐστιν. εἰ μὲν γὰρ ἐγένετο,
ἀρχὴν ἂν εἶχεν (ἤρξατο γὰρ ἄν ποτε γινόμενον) καὶ τελευτήν (ἐτελεύτησε
γὰρ ἄν ποτε γινόμενον)· εἰ δὲ μήτε ἤρξατο μήτε ἐτελεύτησεν ἀεί τε ἦν καὶ
ἀεὶ ἔσται, οὐκ ἔχει ἀρχὴν οὐδὲ τελευτήν· οὐ γὰρ ἀεὶ εἶναι ἀνυστὸν ὅ τι
μὴ πᾶν ἐστι”. καὶ ὅτι μὲν τὸ “ποτὲ” χρονικόν ἐστι, δῆλον· ὅτι δὲ (25)
“γινόμενον” τὸ κατ’ οὐσίαν γενητὸν εἶπεν, ὃ ἕως ἂν ᾖ γινόμενόν ἐστι καὶ
οὐκ ὄν, δῆλον ἐκ τοῦ “ἐτελεύτησε γὰρ ἄν ποτε γινόμενον ὄν” καὶ ἐκ τοῦ
“οὐ γὰρ ἀεὶ εἶναι ἀνυστὸν ὅ τι μὴ πᾶν ἐστι”, ὡς τοῦ ἀεὶ ὄντος, ὃ καὶ
πᾶν ἐστιν, ἀντικειμένου τῷ γενητῷ. ὅτι δὲ ὥσπερ τὸ “ποτὲ γενόμενον”
πεπερασμένον τῇ οὐσίᾳ φησίν, οὕτω καὶ τὸ ἀεὶ ὂν ἄπειρον λέγει τῇ οὐσίᾳ, (30)
σαφὲς πεποίηκεν εἰπών “ἀλλ’ ὥσπερ ἔστιν ἀεί, οὕτω καὶ τὸ μέγεθος ἄπειρον
ἀεὶ χρὴ εἶναι”. μέγεθος δὲ οὐ τὸ διαστατόν φησιν· αὐτὸς γὰρ ἀδιαίρετον
τὸ ὂν δείκνυσιν· “εἰ γὰρ διῄρηται, φησί, τὸ ἐόν, κινεῖται. κινούμενον δὲ
οὐκ ἂν εἴη ἅμα.” μέγεθος τὸ δίαρμα αὐτὸ λέγει τῆς ὑποστάσεως. ὅτι γὰρ @1
(110.) ἀσώματον εἶναι βούλεται τὸ ὄν, ἐδήλωσεν εἰπών “εἰ μὲν ὂν εἴη, δεῖ αὐτὸ
ἓν εἶναι· ἓν δὲ ὂν δεῖ αὐτὸ σῶμα μὴ ἔχειν”. καὶ ἐφεξῆς δὲ τῷ ἀιδίῳ
τὸ ἄπειρον κατὰ τὴν οὐσίαν συνέταξεν εἰπών “ἀρχήν τε καὶ τέλος ἔχον
οὐδὲν οὔτε ἀίδιον οὔτε ἄπειρόν ἐστιν” ὥστε τὸ μὴ ἔχον ἄπειρόν ἐστιν.
ἀπὸ δὲ τοῦ ἀπείρου τὸ ἓν συνελογίσατο ἐκ τοῦ “εἰ μὴ ἓν εἴη, περανεῖ πρὸς (5)
ἄλλο”. τοῦτο δὲ αἰτιᾶται Εὔδημος ὡς ἀδιορίστως λεγόμενον γράφων οὕτως·
“εἰ δὲ δὴ συγχωρήσειέ τις ἄπειρον εἶναι τὸ ὄν, διὰ τί καὶ ἓν ἔσται; οὐ
γὰρ δὴ διότι πλείονα, περανεῖ πῃ πρὸς ἄλληλα. δοκεῖ γὰρ καὶ ὁ παρελη-
λυθὼς χρόνος ἄπειρος εἶναι περαίνων πρὸς τὸν παρόντα. πάντῃ μὲν οὖν
ἄπειρα τὰ πλείω τάχα οὐκ ἂν εἴη, ἐπὶ θάτερα δὲ φανεῖται ἐνδέχεσθαι. (10)
χρὴ οὖν διορίσαι, πῶς ἄπειρα οὐκ ἂν εἴη, εἰ πλείω.”1

1 Nótese cómo en Parménides tenemos pocos usos argumentativos de la forma εἰ, al menos es claro que existe en B2Dk, 1
y de forma más “melisiana” está el fragmento B8DK, 20. En este sentido, Meliso plantea argumentaciones que tienen
eco en el pensamiento de Gorgias: si x, entonces y. Sextus VII, 67 ss.: ἐν γὰρ τῶι ἐπιγραφομένωι Περὶ τοῦ μὴ ὄντος ἢ
Περὶ φύσεως τρία κατὰ τὸ ἑξῆς κεφάλαια κατασκευάζει, ἓν μὲν καὶ πρῶτον ὅτι οὐδὲν ἔστιν, δεύτερον (ὅτι εἰ καὶ ἔστιν,
ἀκατάληπτον ἀνθρώπωι, τρίτον ὅτι εἰ καὶ καταληπτόν, ἀλλὰ τοί γε ἀνέξοιστον καὶ ἀνερμήνευτον τῶι πέλας.. La versión
 -Simpl In De Caelo, 557, 16-18 : λέγει δὲ Μέλισσος μὲν “εἰ γὰρ εἴη, ἓν εἴη ἄν· εἰ γὰρ δύο εἴη,
οὐκ ἂν δύναιτο ἄπειρα εἶναι, ἀλλ’ ἔχοι ἂν πείρατα πρὸς ἄλληλα”, Παρμενίδης δὲ
οὖλον μουνογενές τε καὶ ἀτρεμὲς ἠδ’ ἀγένητον

Zenon negaba en cierto modo la multiplicidad, sin atacar directamente la unidad ni menos aceptarla.
Sobre esta opinión ver Seneca, Ep. 88, 45 = A 21, p. 252, 30-31: “si Parmenidi [sc. Credo], nihil est
praeter unum, si Zenoni ne unum quidem”.

Parm 128 C-D (Platón

Simpl Phys 134, 4-6; 139,6-7; 141, 1-2
Elias in Cat 109, 15-18

Calogero, p.119 “Per il greco, s'è detto, le forme di einai, significavano nei più varî modi la sussistenza
o la verità o la concomitanza di dati aspetti delle cose, ma non mai, per sè medesime, alcuno di tali
aspetti nella loro concreto determinazione, che si manifestava infatti solntanto nei loro 'nomi'”.

Journée, Article

Deux diffucltés: l'emploi des infinitifs avec l'article et la construction des phrases dites impersonnelles.

Si xre est impersonel il doit être lié à emmenai et si on substantivise legein et noein ceux-ci seront les
sujet du verbe emmenai “il est nécessaire que le penser et le dire soient...”
Alors, si xre est personnel il doit avoir un sujet en nomminatif, qui pourrait etre le to. Cependant, il n'y
a pas d'autres parrallèles qui renforcent cette lecture.

* * *

Magali Année

*Ideas del orthos*

-Presente en Melisso
-Brancacci, Aldo: Le vrai et le droit: la notion d'orthon chez Mélissos
-Brancaccci, Aldo: Antisthène. Le discours propre.
-Froidefond, Christian: Linéarité et verticalité, rectitude: remarques sur l'orthotès platonicienne
-Sophocle, Créuse 350-352:
ταῦτ’ ἐστὶν ἄλγιστ’, ἢν παρὸν θέσθαι καλῶς
αὐτός τις αὑτῷ τὴν βλάβην προσθῇ φέρων
(351.) ὅστις δὲ τόλμῃ πρὸς τὸ δεινὸν ἔρχεται,
ὀρθὴ μὲν ἡ γλῶσσ’ ἐστίν, ἀσφαλὴς δ’ ὁ νοῦς
(352.) καλὸν μὲν οὖν οὐκ ἔστι τὰ ψευδῆ λέγειν·

del pseudo-Aristóteles es más límpida en cuanto al vocabulario empleado, De MXG, 979a, 12-13: Οὐκ εἶναί φησιν
οὐδέν· εἰ δ’ ἔστιν, ἄγνωστον εἶναι· εἰ δὲ καὶ ἔστι καὶ γνωστόν, ἀλλ’ οὐ δηλωτὸν ἄλλοις. Por último, nótese cómo la
versión de Sextus (B3, 73ss.) del tratado del no-ser contiene elementos parmenídeos como la unidad y la continuidad:
καὶ ἄλλως, εἰ ἔστιν, ἤτοι ἕν ἐστιν ἢ πολλά· οὔτε δὲ ἕν ἐστιν οὔτε πολλά, ὡς παρασταθήσεται· οὐκ ἄρα ἔστι τὸ ὄν. εἰ γὰρ
ἕν ἐστιν, ἤτοι ποσόν ἐστιν ἢ συνεχές ἐστιν ἢ μέγεθός ἐστιν ἢ σῶμά ἐστιν. ὅ τι δὲ ἂν ἦι τούτων, οὐχ ἕν ἐστιν, ἀλλὰ ποσὸν
μὲν καθεστὼς διαιρεθήσεται, συνεχὲς δὲ ὂν τμηθήσεται.
 ὅτῳ δ’ ὄλεθρον δεινὸν ἁλήθει’ ἄγει,
συγγνωστὸν εἰπεῖν ἐστι καὶ τὸ μὴ καλόν

TESIS:

Repérage des fragments où quelques mots sont répétés dans l'Alètheia et la Doxa : épistémologie et
langage.
***
**
Sur la structure poétique : B6.3 Nehamas ouvre le discours général et le ferme dans B8.50 Au milieu on
a un anneau dans B8.27 qui recule à toute une unité dans B8.6-21. En tout cas, il semble que tel effet
pourrait servir à attirer l’attention du kouros sur le caractère distinctif de l’étant : tout ce qu’on fait,
même moi dit la déesse, est soumis à des binômes discursifs. Là où on trouve de la « croyance réelle »
(b8.28 en tension avec B1.30), les binômes discursifs disparaissent ; là où la « croyance réelle »
disparaît, les binômes apparaissent :
**
Q = pistils Alette
P= génération et destruction

So, if P, then -Q
And if Q, then -P

***
Sobre Parmenides b8 pefatismenon esti
“On peut rapprocher des relatives consécutives logiques les constructions par ἐφ’ ᾧ et ἐφ’ ᾧτε suivis de l’infinitif
(Hérodote et Thucydide les font du reste parfois suivre d’un indicatif futur 63) au sens de « à la condition que,
pourvu que ». Constructions qui s’apparentent elles-mêmes aux tours par ὥστε et l’infinitif (cf. Goodwin § 582-
610).”

*
Detienne maitres de vérité
sobre Gorgias, apate y la posible relacion con el dissoi logoi ver Detienne p. 161, n. 6 (Plut. De poet
aud. 15 D ; Schuhl _Platon et l'art de son temps 1952, p. 84_
Sur Apate et Dike voir Plato Resp 365B-C.
Sobre el caracter fluido de la doxa (ser y no ser ; verdad y mentira) ver Platon Resp 479a-480a ; 508d y
Theaet 194b [Menon 97b-c au sujet de l' « opinion juste »]

Dans le bouquin de Schuhl on a la référence que Platon subissait le charme de la poésie imitative par le
biais d'un charme presque magique (voir Resp X 607c) ; ver tambien la revindicacion de las artes en
general en el Politico 299 d y e (que es un antecedente a la frase de Nieztsche : sin la musica la vida
seria un error). Sur la skiagraphie voir Sophiste 234b ; Theaet 208e ; Parm 165cd ; Philebe 41e-42a ;
Lois 663c.

Hypernoyme
hyponume

Furth Eleatic ontology

p.122: “One is that of a meaning distinct from the denotation, one which, so to speak, is guaranteed to
belong to the expression if the expression has, in ordiray terms, any cognitive meaning at all. The other
is the further condition, that the criterion for two expressions' have the _same_ meaning in this over-
and-above sense of ''meaning'' is stricter than that for their denoting the same denotation.

***
Polarity and Analogy. Two types of Argumentation in Early Greek Thought (1966) ; G. E. R. Lloyd.