A WIFE'S CRY

PROLOGUE
"AND WHO GAVE YOU THE PERMISSION TO LEAVE THIS GOD DAMN HOUSE, HUH?! SINO?! ANSW
ER ME VANESSA!"

Halos mabingi ako sa lakas ng sigaw sa'kin ng asawa ko. Nangingilid na rin ang l
uha sa mga mata ko dahil sa higpit ng pagkakahila niya sa buhok ko. And I can't
even do anything to stop him!

"Allen...t-tama na. N-sasasaktan ako." pagmamakaawa ko sa kanya habang pilit na

tinatanggal ang pagkakasabunot niya sakin.
Pero parang wala naman siyang naririnig. Galit na galit na naman ang itsura niya
na halos hindi ko na siya makilala.

"YOU DIDN'T ANSWER ME YOU BITCH! I SAID, SINONG NAGSABING PWEDE KANG UMALIS?! SA
GOT!"

Hindi ko na napigilan ang pagbuhos ng mga luha ko. I bursted into tears.
Wala akong pakialam kung ilang beses niya akong saktan o sigawan. But I can't st
and him calling me a bitch. Masakit. Sobrang sakit. Because I am not one. God kn
ows I'm not!

"ANO, HINDI KA TALAGA SASAGOT?! GUSTO MO PANG NASASAKTAN KA?!" inipit niya ang p
isngi ko kaya naman kumawala ang malakas na hikbi na kanina ko pa pinipigilan.
Pakiramdam ko masusugatan ako dahil sa talim ng mga kuko niya na bumabaon sa mag
kabilang pisngi ko.

"I...I'm s-sorry. Nakipagkita lang naman ako kay Leila." sinabi ko ang totoo per
o parang hindi naman ito naniwala.

Pumikit siya nang madiin at pinatikim ako ng isang malakas na sampal. "SINUNGALI
NG!"

Sumubsob ako sa sahig. Tila nabingi ako sa lakas ng sampal niya at tanging iyak
at paghikbi ko na lamang ang naririnig ko.
Namanhid ang kanang pisngi ko sa sakit, pero mas masakit pa rin ang katotohanang
asawa niya ako pero nagagawa niya sa'kin 'to.

Muli niyang hinila ang buhok ko at pilit akong tinayo. Napasigaw ako sa sakit. P
arang matatanggal na ang mga buhok ko mula sa anit ko.
Hinawakan ko ang braso niya dahil pakiramdam ko babagsak ulit ako. My knees are
getting weak. Parang hindi ko na ata kayang tanggapin ang mga susunod na pananak
it niya.

"ANG SABIHIN MO NAKIPAGKITA KA NANAMAN SA LALAKE MO!" he shouted in front of my

face.

Pinikit ko nang madiin ang mga mata ko dahilan para mas lalong tumulo ang mga lu
ha ko. Basang-basa ng ang mukha ko. Kelan ba siya titigil?

"HINDI KA PA BA KUNTENTO SA'KIN HA?! WHY DO YOU KEEP FVCKING OTHER GUYS? AM I NO
T ENOUGH?! dagdag pa nito.

Pinilit kong sumagot kahit na ang sakit sakit na, "Ilang beses ko bang sasabihin
sa'yo na wala akong ibang lalake?" I shouted back in between my sobs.
Pero sana hindi ko nalang ginawa. Mas lalo ko kasi siyang nagalit. Natakot ako,
namumula na ang mukha niya para na niya akong susuntukin!
"SUMASAGOT KA NA?! KAYA MO NA 'KONG LABANAN NGAYON HA VANESSA? I DON'T FVCKIN CA
RE KUNG ILANG BESES MONG SABIHIN. BECAUSE NO AND NEVER IN MY HELL FVCKIN ENTIRE
LIFE WILL I BELIEVE IN YOUR LIES...AGAIN!!!" gigil na gigil sa sabi niya.

Pakiramdam ko sinaksak ako nang paulit-ulit. Bakit ba hindi niya makalimutan ang
pangyayaring 'yon? Kelan niya ba ako mapapatawad? Ano pa bang dapat kong gawin
para lang bumalik kame sa dati.

Nagulat ako nang bigla niya akong buhatin at ibato sa kama.

I hurriedly grabbed the sheet at tinakpan ang sarili ko dahil alam ko na kung an
ong gagawin niya sa'kin.

"Ano'ng ginawa niyo kanina ng lalaki mo ha? Did he fvck you? Is he better than m
e?!" he asked through gritted teeth habang inu-unbuckle ang belt ng slacks niya.

Hinigpitan ko ang pagkaka-kapit ko sa kumot. Gusto kong sabihin sa kanyang 'not

now please...not now'.
Nanghihina na ang katawan ko at ramdam ko pa rin ang kirot ng pagkababae ko dahi
l hindi niya ako tinigilan kagabi at kaninang umaga.

I panicked nang hilain niya ang paa ko at pilit na tinanggal ang kumot na nakaba
lot sa'kin.

"Please Allen, 'wag!" pagmamakaawa ko habang patuloy sa pagbuhos ang mga luha ko
. 'Yun lang naman ang kaya kong gawin e. Magmakaawa. Pero wala nanaman siyang na
rinig. Sabagay, kelan nga ba niya ako pinakinggan.
Mas lalong lumakas ang pag-iyak ko nang pwersado niya akong pinatuwad sa paanan
ng kama.
Tinaas niya ang palda ko at hinubad ang suot kong underwear. Nagpumiglas ako per
o inipit niya lang ang mga kamay ko sa likuran ko at ginawa ang gusto niya sa ka
tawan ko.

Wala na akong ibang nagawa kundi umiyak nalang. Umiyak hanggang sa magsawa siya
sa ginagawa niya sa pagkababae ko.
Asawa niya ako, pero kung tratuhin niya ako para niya akong parausan. Bed warmer
. Sex slave. Slut. BITCH, ika nga niya. Sobrang sakit! Sana hiniwalayan niya na
lang ako.

Everything has changed since THAT day. My husband despises me even more now than
he did before. He hates me so much. He only wants my body...and wild, filthy se
x.

And that breaks my heart.

"Ahh...shit! Almost...aah...there"

"Hmmm...uhh...oh god, Allen...hurry..."

"Aah y-yea...say my name baby..."

"F-faster Allen...uhh..."

I covered my ears as tightly as I can, habang unti unti akong bumabagsak sa mala
mig na sahig. I mourned silently. At 'yon ang pinakamahirap sa lahat, 'yung ang
dami dami kong luhang gustong ibuhos pero pilit kong pinipigilan.
Ayokong maramdaman ng asawa kong nandito ako sa labas ng kwarto at rinig na rini
g ang mga kababuyang ginagawa nila ng isa sa mga babae niya. Pakiramdam ko pinip
iga ang puso ko hanggang sa tumigil ito sa pagtibok. Ganon kasakit! Parang unti
unti akong pinapatay. And I can feel it! I feel like dying minute by minute.

My husband is having sex with another girl, inside our house pero eto ako ngayon
, tahimik na umiiyak. Walang magawa. Naghihintay lang kung kelan sila matatapos.
Ganon nalang ba ako? Kahit saang sulok ako ng bahay magpunta, I can clearly hea
r their every moans. Their groans, their pleasurable screams. How they say each
others' names with lust. Sarap na sarap sila. Samantalang ako, hirap na hirap na
.

Gusto kong sumigaw! Gusto kong magwala! Gusto ko siyang sampalin at saktan! But
I knew to myself I can't! Tangina ang sakit sakit na! Sinapo ko ang leeg ko paba
ba sa dibdib ko, hirap na hirap na akong huminga at nanlalabo na rin ang mata ko
sa kapal ng mga luha ko.
Gustong ko ng kumuha ng kutsilyo para saksakin ang sarili ko para matapos na ang
paghihirap ko. I want to die. NOW! I want to end everything! Ayoko nang makaram
dam ng sakit. Ayoko ng magdusa sa paghihiganting ginagawa niya.

Tumahimik sa loob ng silid. I guess they've already reached their climax. At tum
ama ang hula ko nang marinig kong bumukas ang pinto.
Tumayo ako at tinungkod ang isang kamay ko sa pader. My knees are weak. I can't
even make a step backward.

Unang lumabas 'yung babae ni Allen at bakas ang pagkagulat sa mukha niya nang ma
kita ako sa labas mismo ng kwarto. She stared at me, from head to toe. Gusto ko
siyang sampalin sa inasal niya! Ako dapat ang gumagawa non sa kanya dahil nasa p
amamahay ko siya. At nakikipag-siping siya sa asawa ng may asawa. Nakakadiri siy
a. She's the real slut! Not me!

"Oh Allen darling, you didn't tell me you hired a new maid." Wika nito sa kalala
bas lang na si Allen, na siyang kinabigla ko.

Nalipat ang tingin ko sa asawa ko na kasalukuyang zini-zipper ang pantalon niya.

He just gave me a bored look. Umikot ang mga mata nito na para bang naiinis pa
siya na makita ako. Hindi man lang ba siya natakot na nahuli ko sila ng babae ni
ya. Sa bagay, kelan nga ba siya natakot sa'kin?

Yumuko ako dahilan para muling tumulo ang mga luha ko. Pilit kong pinipigilan an
g mga hikbi ko. Pano niya 'to nagagawa sa'kin. I'm his wife! And new maid? Tinin
gnan ko ang suot kong dilaw na bistida. Ganon na ba ang itsura ko? Oo pansin kon
g nangayayat ako simula nong magkalabuan kame ni Allen. Pero hindi pa naman ako
mukhang katulong.

"Don't mind her...she's just my wife."

Mula sa pagkakayuko ay napatingin ako sa nagsalitang si Allen.

I felt my heart crushing little by little. I'm JUST his wife? Sa tagalog, asawa
niya lang ako? At pag asawa niya lang, that means pwede siyang makipag-siping sa
iba at mangbabae kahit kelan niya gusto? Ganon ba yon? Namanhid ang mga kamay k
o. Sa sobrang sakit ng sinabi niya, wala na akong maramdaman. Maliban sa pagtulo
ng luha sa pisngi ko.

Dahan-dahan akong humakbang paatras at nang mabawi ko na ang lakas ko ay tumakbo

 na ako papunta sa kwarto.

Hindi ko na kaya pang pigilan ang mga hikbi ko. I have to let them out. I want t
o scream without them hearing me. Without Allen seeing me hurting, dahil alam ko
ng tatawanan niya lang ako. 'Yun ang gusto niya e. Yung nasasaktan ako. Pero ala
m niyo kung ano yung mas masakit? 'Yung hindi man lang ako sinundan ng asawa ko.
He chose to stay with his girl. THAT KILLS ME!

NAGISING ako sa sunod sunod na pagkalabog ng pinto. Hirap akong idilat ang mga m
ata ko dahil magang-maga na ang mga ito. Nakatulog na pala ako sa kaka-iyak. Kah
it papaano ay naibsan ang sakit na nararamdaman ko. Hindi nawala pero kahit papa
ano nabawasan. Sinilip ko ang oras, ala-una na ng madaling araw. Muling kumalabo
g ang pinto.
"DAMN IT VANESSA! OPEN THIS DOOR!"

Taranta akong napatayo ng kama.

Oh no! Ayaw nga pala ni Allen na naglolock ako ng pinto. Dali dali kong tinungo
ang pintuan para buksan ito kahit na nanghihina pa ang katawan ko at pumipintig
ang ulo ko sa sobrang sakit. Nilagnat na ata ako sa kakaiyak.

"VANESSA! TANGINA ANO BA! I SAID OPEN THIS FUCKIN DOOR! NOW!"

Nanginginig pa ang kamay ko nang buksan ko ang pinto.

Bumulaga sa akin ang isang nag-aapoy sa galit na Allen. Napaatras ako sa talim n
g mga titig niya sa'kin. Mukhang lasing nanaman ito. Ang lakas ng amoy ng pinagh
along alak at sigarilyo na kumapit sa long-sleeved polo niya.

Sumugod ito sa akin at dinaklot ang magkabilang balikat ko.

"A-allen, aray, nasasaktan ako..." reklamo ko kahit na alam kong hindi niya nama
n ako papakinggan.

"ANONG SINABI KO SA'YO HA?!" he shouted.

Napapikit ako. I know magagalit nanaman ito sa'kin. Lagi naman. May kasalanan ng
a siya sa'kin kanina pero siya pa rin ang may ganang magalit ngayon.

"DI BA SABI KO DON'T YOU DARE LOCK THE DOOR?!" patuloy niya.

"I...I'm sorry. Nakatulog ako. Nakalimutan kong buksan."

"FVCK DON'T TALK BACK! Bakit ka ba kase nagsasarado ha?! Umiiwas ka?! Ayaw mo 'k
ong makita?! Galit ka sa'kin dahil nakikipag-sex ako sa iba?! Ganon ba ha?!"

Pumikit ako nang mariin at hinanda ang sarili ko para sagutin siya. For once I w
ant to defend myself, "Y-yes Allen. Ayaw kitang makita! How could you do that to
me?! I'm your wife! And yet you're having sex with another girl inside our hous
e!" I shouted in between my sobs.

Pilit akong kumawala sa pagkaka-kapit niya at hinang-hinang napaupo sa paanan ng

kama.
Tinakpan ko ang bibig ko para sana pigilan ang pag-iyak ko. Pero wala e, hindi k
o rin napigilan at bumuhos muli ang mga luha ko. The pain is coming back again.

Bigla niya naman akong hinigit patayo. "AT IKAW PA ANG MAY GANANG MAGSABI SA'KIN
NG GANYAN NGAYON HA?! ANG BILIS MO NAMAN ATANG NAKALIMUTAN ANG GINAWA MO SA'KEN
?!" gigil na gigil na saad niya.

"FINE!" Tinulak niya ako sa sahig. Napa-aray ako sa sakit dahil natungkod ko ang
tuhod ko. "...Let's talk about having sex with someone else, Vanessa. Sige, pal
inisan tayo! Kung umasta ka ngayon parang wala kang kasalanan ah! Sino bang unan
g nagloko ha? Ako ba ha? AKO BA?!"

"WAG KANG MAGMALINIS DAHIL HINDI BAGAY SA'YO! KUNG NAKIKIPAG SEX AKO SA IBA, WAL
A KANG PAKIALAM! PASALAMAT KA PA NGA AT DITO NAMEN GINAGAWA, PARA MAKITA MO! PAR
A ALAM MO! HINDI KATULAD MO, ANG TIBAY NG SIKMURA MONG ITAGO SA'KIN ANG KALANDIA
N MO. DI BA MAS MASAKIT 'YON?!"

Muli niya akong hinila patayo. Para na akong asong hihilain at itutulak niya kun
g kelan niya gusto. Umiwas ako ng tingin dahil alam kong hindi naman ako makakal
aban sa kanya. For him, I'm always a loser.

"Ilang beses ko bang kailangang humingi ng tawad sa'yo?" daing ko. Pero ewan ko
kung naintindihan niya dahil hindi na ako makapagsalita nang maayos gawa ng bara
do na ang ilong ko.

"I DON'T FVCKIN CARE! BECAUSE I WILL NEVER EVER FORGIVE YOU VANESSA!"

That breaks me! Like he stabbed me a hundred times. Umalingawngaw ang mga hikbi
ko sa loob ng silid. Why Allen? All I want is for him to forgive me.
Tao lang ako. Nagkakamali. Gagawin ko lahat para lang patawarin niya ako. Tatang
gapin ko lahat ng pananakit niya kung yun lang ang paraan para magkaayos kame.

Binitawan niya ako kaya naman muli akong napaupo sa paanan ng kama. Inis siyang
tumalikod mula sa akin at walang pasabing sinuntok ang nakasarang pinto. He even
cursed.
Napatakip ako sa tenga ko sa sobrang takot. Galit na galit ito. Gusto kong tumak
bo dahil baka ako naman ang isunod niya.

"You have no idea how much you've hurt me Vanessa..." kalmado ang pagkakasabi ni
ya pero ramdam ko pa din ang galit at diin sa mga salita niya.

"I tried my best to love you...

...I tried to make things work for us. All I was asking was for you to wait hang
gang sa matutuhan kitang mahalin. PERO ANONG GINAWA MO?! You cheated kung kelan
nahulog na 'ko sa'yo. You didn't know how painful it was when I saw you with tha
t fuckin asshole! SHIT I want to kill you! THE BOTH OF YOU!" muling tumaas ang b
oses niya.

Napatakip ako sa mukha ko, patuloy pa rin sa pag-iyak. Hindi na ata hihinto ang
mga luha ko.
Alam kong nagkamali ako. Inaamin ko naman 'yon. That happened a year ago pero ha
nggang ngayon I'm still suffering the consequences. Eto ba ang tinatawag nilang
karma? Minsan pinagdarasal kong sana iwan niya nalang ako. Pero alam ko sa saril
i kong hindi ko siya kayang mawala sa'kin.

I love Allen. I love him so much! Ang tanga ko lang talaga non. Nasaktan ko siya
. At ngayon, alam kong hindi na niya talaga ako magagawang mahalin pa. Nandidiri
 na siya sa'kin. Nadudumihan. He said I'm a bitch. But that's not true. Wala ako
ng ibang minahal kungdi siya lang.

I tried to calm myself at nagsalita, "p-please...just give me another chance All

en. I promise I--"

"HELL NO!"

Natulala ako at natigilan sa sigaw niya. No? I won't take that as an answer. Lum
apit ito sa'kin at hinila ang buhok ko patayo.

"Aray Allen...tama na..." I begged, pero as usual hindi siya nakinig.

Napansin ko ang panginginig ng kaliwang kamao niya.

Natatakot ako baka sapakin nanaman niya ako tulad noong araw na nahuli niya 'ko.
At lalo na ngayong lasing siya, marami siyang pwedeng gawin na hindi ko inaasah
an.

"GIVE YOU ANOTHER CHANCE, HUH?!" He yelled and spitted on my face. "Hindi ka kar
apat dapat bigyan ng isa pang pagkakataon. YOU'RE A DISGUSTING WOMAN! Ibabalik k
o ang tanong mo sa'yo... how could you do that to me?! I'M YOUR HUSBAND!!!"

"...KUNG ALAM KO LANG NA LALANDI KA AT HINDI KA MAGIGING TAPAT SA'KIN, SANA HIND
I NALANG AKO PUMAYAG NA MAGPAKASAL SA'YO! I SHOULD'VE DROPPED THAT FUCKING ARRAN
GED MARRIAGE THING! SANA ITINANAN KO NALANG TALAGA SI LAUREN, AT SIYA NALANG ANG
PINAKASALAN KO, HINDI IKAW!"

"...YOU'RE WORTHLESS VANESSA!!! YOU HEARD ME?! WORTHLESS!"

Pakiramdam ko tumigil sa pag-ikot ang mundo ko.

Wala akong ibang marinig kungdi ang tibok ng puso ko na parang lalabas na mula s
a dibdib ko. Sa sobrang sakit ng mga sinabi niya, kulang nalang dukutin niya ang
puso ko at durugin ito sa harap ko. I cried louder, kahit na alam kong rinding
rindi na siya sa'kin.

Bakit kailangan kong masaktan ng ganito? Hanggang kelan ko kayang magtiis?

Isang pagkakamali lang pero parang habang buhay na niya akong gustong gantihan.
At ngayon naman nagsisisi siyang pumayag siyang magpakasal sa'kin? Ngayon ko lan
g ito narinig mula sa kanya. Lagi niya akong sinisigawan at sinasaktan, but this
is the only time na sinangkot niya ang arranged marriage namen at ang ex niyang
si Lauren. I hate it when he compares me to that girl.

Allen never loved me. Umpisa pa lang ayaw na niya sa'kin. We didn't get married
because we love each other. We got married because our parents said so.
Yes, FIXED MARRIAGE. But I was happy then. Dahil gusto ko si Allen. Gustong gust
o ko siya, at nakikita ko ang kinabukasan ko kasama siya. Kahit na hindi niya ak
o mahal dahil umaasa pa rin siyang magkakabalikan sila ng ex niya at napilitan l
ang talaga siyang magpakasal sa'kin, tinanggap ko 'yon at hinintay na mahalin ni
ya rin ako tulad ng pagmamahal ko sa kanya.

But months had passed at wala akong naramdamang pagmamahal galing sa kanya. Para
ng hindi niya ako nakikita. He was cold. Hanggang sa nagsawa nalang ako sa set u
p namen.
Babae lang ako, and I want to be loved. So I gave up on him. But I realized that
 was a wrong, childish move. Dapat hinintay ko nalang siya. It's too late now th
ough. Hindi ko na alam ang gagawin ko para magka-ayos pa kame. But I won't give
up this time. I will wait until he's ready to forgive me. Ganon ko siya kamahal.

Sinubukan kong haplusin ang pisngi niya para sana pakalmahin siya kahit ang sama
sama na ng loob ko, pero tinaboy niya lang ang kamay ko. Mabilis ang bawat pagh
inga niya na para bang konti nalang sasabog nanaman siya. Ganon siya kagalit sa'
kin.

"Allen...I'm sorry...please. Ano bang gusto mong gawin ko para lang patawarin mo
ako?" I asked, still weeping. Diniinan ko ang mga salita ko para maramdaman niy
ang seryoso ako.

Tinulak niya ako nang bahagya mula sa kanya at tinapunan ako ng isang matalim at
nakakatakot na tingin.

"Be my slave...

...And now Vanessa...STRIP!"

I reached over and shut the ringing alarm clock off.
Kanina pa talaga ako gising pero hindi ko kayang bumangon ng kama. I feel weak.
Nangangalay ang buo kong katawan at makirot din ang pagitan ng mga hita ko.
Hindi na naman kasi ako pinatulog ni Allen kagabi. When he said he wanted me to
be his slave, he actually meant sex slave.

Nasasanay na nga ako. We do it almost every night. Every morning. O kung kelan s
iya maabutan. Minsan napapagod na talaga ang katawan ko. I don't have the same s
trength as he does, that's a fact. Kayang-kaya niya akong ibato sa kama, patuwar
in, at buhatin papatong sa kanya nang walang kahirap-hirap.
Pakiramdam ko tuloy nangayayat na ako at ang gaan gaan ko na. Matagal na naming
ginagawa ang bagay na 'yon, pero I don't know, nasasaktan pa rin ako. I'm not su
re if I'm still tight or he's just too big.

I can't really say he's forcing me to do it, because somehow, I meant sometimes.
..I like it too. God knows how much I love this man lying beside me. At kung eto
lang ang tanging paraan para maramdaman ko siya, kakayanin ko.

Allen is a monster in bed.

Hindi naman siya ganito dati. When we got married, he didn't touch me for about
a month. Pakiramdam ko tuloy noon hindi talaga siya interisado o naaakit sa'kin.
At noong gabing ginawa na namin 'yon, he was very gentle. Like he's really resp
ecting me and body.
But now...he's different. He has changed A LOT. I have never imagined he could b
e this...wild in bed. Ewan ko kung saan niya natutunan 'yon. Man's nature, maybe
? O pwede rin namang nagpa-practice siya sa ibang babae. That's possible though,
because reality check, he despises me. And I know he will do everything just to
see me hurting.

SINILIP ko siya sa tabi ko. Tulog na tulog ito. Halatang napagod rin. Nagkumot a
ko at binuhat ang sarili ko pataas para mas makita ko siya. His thin, pinkish li
ps are slightly opened.
Gwapo ang asawa ko lalo na kapag tulog ito. 'Yon lang kasi ang tanging oras na h
indi ito galit. 'Pag galit siya o kaya'y lasing sa alak, nakakatakot ang itsura
niya. I miss the old him. 'Yong maaliwalas niyang mukha. 'Yong walang reaksyon p
ero at least hindi nagagalit.
Natigilan ako nang bahagyang dumilat ang mga mata niya. He looked at me for a se
cond bago siya umiwas ng tingin.

"What are you lookin' at?" He asked in an annoyed tone.

Binaba ko nalang ang tingin ko at bumalik na sa pagkakahiga. Nairita nanaman siy

a.

Nang nawala na ang pangungunot ng noo niya at mukhang nakatulog na ulit siya, um
ikot ako patagilid at niyakap siya.
I rested my head on his firm chest and listened to his heart beat. Pinapakiramda
man ko nga kung itutulak niya ako palayo tulad ng parati niyang ginagawa kapag n
iyakakap ko siya, pero hindi naman. He stayed still. Siguro pagod talaga siya at
walang lakas manulak. So I decided to use this chance to hug him longer. Hindi
ko 'to nagagawa kapag gising siya eh.

Nanatili lang akong nakayakap sa kanya hanggang sa ma-realize kong kailangan ko

nang bumangon dahil ipagha-handa ko pa siya ng almusal.
Dahan dahan akong bumangon ng kama para hindi ko siya magising. I sat on the sid
e of the bed for a while. My legs are aching but I have to move. Pinulot ko ang
mga damit namen na nagkalat sa sahig at dumireto na sa banyo para maligo.

+++

"VANNIE, help me on this."

Hininto ko ang paghuhugas ng mga pinggan, at lumapit sa kanya para ayusin ang ne
ck tie niya.
Mukhang nasa good mood siya ngayon dahil tinawag niya ako sa palayaw ko. Maganda
siguro ang gising.

"Ano'ng gusto mong ulam mamaya? I'll cook." sabi ko habang tinatali ang kurbata
niya.

Pansin ko naman na binaba niya ang tingin niya sa'kin at matagal tagal rin bago
siya sumagot.

"Hindi ako dito kakain." tipid na sagot niya.

Nalungkot ako bigla. Lagi niya nalang akong hindi sinasabayan sa pag kain. Kapag
almusal lang...depende pa 'yon kung nasa mood siya.
Minsan kasi hindi na nito pinapansin ang hinahanda ko. Bigla bigla nalang siyang
aalis ng bahay nang walang pasabi. Mag-isa lang tuloy ako palaging kumakain. Ma
lapit na 'kong mabaliw dito.
"Bakit?" tanong ko sa kanya.

Umikot naman pataas ang mga mata niya, "May dinner meeting ako."

"Ah," I sighed. "Anong oras ka uuwi?"

"Tsk. I don't know. Pwede ba, 'wag ka ngang tanong nang tanong."

Natahimik nalang ako. Nagsisimula na naman siyang mairita. Ayaw niya kasi ng gan
on, 'yung tanong ng tanong. Nakukulitan siya.

I finished fixing his tie, at pinlantsa ko gamit ang mga kamay ko ang kaunting g
usot sa long-sleeved polo niya.
Ramdam kong nakatitig siya sa'kin habang humahaplos ang mga palad ko sa damit ni
ya. Kilalang-kilala ko ang asawa ko. Alam ko ang ibig sabihin ng lahat ng mga ti
ngin niya. Alam kong may binabalak na naman siyang gawin sa'kin.

And I was right.

He pulled my hair, kaya naman napatingala ako. Siniksik niya ang mukha niya sa l
eeg ko at sinimulang halikan at sipsipin ang parteng iyon.
Bago ko pa siya maitulak palayo ay nabuhat na niya ako paupo sa dresser. Mabilis
niyang nahila pababa ang suot kong kamison. He grasped my right breast with one
hand.

"A-allen...ma-lalate ka." paalala ko sa kanya para sana ihinto niya ang ginagawa
niya.

"Just shut up! You're my slave remember?!"

Napapikit nalang ako nang madiin at hinayaan siyang gawin ang gusto niya. Wala r
in naman akong magagawa. If I refused, mas masasaktan lang ako.

INAYOS ko ang kamison ko habang si Allen naman ay nagmamadaling bino-butones ang

polo niya.
Nilapitan ko siya para sana tulungan siyang isara ang mga butones dahil late na
siya sa trabaho, pero tinaboy niya lang ang mga kamay ko at umiwas.

"Ako na. Just bring my laptop to the car." utos niya na sinunod ko naman.

Kinuha ko ang laptop bag na nakapatong sa work desk niya at dumiretso sa sasakya
n. Maya maya lang ay lumabas na rin ito ng bahay. Hinintay ko nalang siya sa tab
i ng kotse. I want to make sure he's all set to leave.

Napansin kong natataranta na siya sa pag-aayos ng neck tie niya, habang naglalak
ad palapit. Napailing-iling nalang ako. Kalalaking tao hindi marunong magtali ng
kurbata nang maayos.

"Let me do it." alok ko nang makalapit siya.

Hinayaan niya naman ako at bigla siyang tumingala. I'm not sure kung ginawa niya
'yon para mas matali ko nang maayos ang neck tie niya, o dahil iniiwasan niyang
tumingin sa mukha ko.

"Tsk, make it fast. I'm late."

Nangunot ang noo niya.

Tumango naman ako at binilisan na ang ginagawa ko. Umiral nanaman ang pagiging m
ainipin niya. Parang ako pa ang sinisisi niya kung bakit siya na-late ah. Eh kas
alanan niya naman. Ilang beses kong sinabing malalate na siya sa trabaho pero ti
nuloy niya pa rin ang gusto niya. Hindi niya talaga ako pinapakinggan.

"Ingat ka sa pagda-drive ha," paalala ko sa kanya habang inaayos ang damit niya.
Nagusot nanaman kasi. Parang bara bara niya na lang sinuot ang polo niya, hindi
niya tuloy napansin ang mga gusot sa bandang manggas noon.

Iritable niyang nilayo ang mga kamay ko, "Of course I will."
Binuksan na niya ang pintuan ng sasakyan. "Don't you dare leave the house. At 'w
ag kang magpapasok ng iba." utos niya pa bago tuluyang pumasok sa loob.

Napayuko nalang ako. Kada-umaga nalang 'yan ang sinasabi niya sa'kin. Kabisadong
-kabisado ko na nga pati ang striktong tono ng boses niya. Wala na bang bago? Ke
lan niya kaya ako hahalikan sa noo at sasabihan ng I love you bago siya pumasok
sa trabaho?

Pinanood ko siyang makalayo, kumaway pa nga ako sa kanya pero hindi ko alam kung
nakita niya pa. O marahil nakita niya, at sadyang hindi niya lang talaga pinans
in. Nang lumiko na ang sasakyan niya sa kanto ay pumasok na rin ako sa loob ng g
ate.

"Vanessa..."

I was stunned for a few seconds.

Imposibleng si Allen ang tumawag sa'kin dahil naka-alis na ito.

Lumingon ako sa likuran. Napako ang tingin ko sa lalaking nakatayo sa labas ng b
ahay namen. Gusto kong sabihin sa sarili ko na I was just hallucinating things,
pero hindi.
It's really HIM.
Kilalang-kilala ko siya, kahit pa nag-mature nang kaunti ang itsura niya at may
balbas na sa gilid ng mukha niya. His shoulders also got broader, but his aura r
emained the same. Pinaghalong gulat at kaba ang naramdaman ko. WHAT IS HE DOING
HERE?!

Isasara ko na sana ang gate para hindi siya makapasok, pero malakas siya at natu
lak niya ito pabukas. I stepped backwards pero hinigit niya ang bewang ko palapi
t sa kanya at niyakap ako nang mahigpit. Literal na nanigas ang buo kong katawan
. I felt goosebumps!
Pasimple akong sumilip sa labas para masigurong wala na talaga si Allen sa palig
id.

I used all my energy to push him away but he didn't let go of me.

"ZIAN! W-what do you think you're doing! B-bakit ka nandito?" Natatarantang tano
ng ko.

Bigla niya naman akong nilayo sa kanya, pero hawak hawak pa rin ang magkabilang
balikat ko. Binigyan niya ako ng isang nagtatakang tingin. "Hindi 'yan ang reaks
yong inaasahan ko mula sa'yo. Aren't you happy to see me?"

Napanganga ako sa tanong niya. Hindi ako nakasagot. Kumunot lang ang noo ko. Hap
py? Papaano ako magiging masaya kung nasa harapan ko ngayon ang lalaking naging
dahilan kung bakit galit na galit sa'kin ngayon ang asawa ko?

"Anong ginagawa mo rito? At pano mo nalaman kung san ako nakatira?" pag-iba ko s
a usapan.
I guess hindi ko naman kailangang sagutin ang tanong niya. I just wanna know kun
g anong ginagawa niya rito, at pano niya nalaman ang bahay namen.

"That's not important. Sumama ka sa'kin. Ilalayo na kita rito."

"W-WHAT?!" My eyes widened in great shock. "N-nababaliw ka na ba?!"

No way! Ano 'to?!

After THAT happening, hindi na kame nagkita at nagka-usap ulit ni Zian. Nawalan
na kame ng koneksyon sa isa't isa. I already forgot about him. At ang alam ko lu
mipad na ito papuntang Amerika matapos siyang makalaya mula sa dalawang linggong
pagkaka-kulong. Then now, all of a sudden, bigla siyang lilitaw dito sa tapat n
g bahay namen at sasabihing sumama ako sa kanya? Isang taon ang lumipas at ngayo
n lang niya nagawang magpakita?

Naiinis ako. Mas lalo lang niyang papahirapan ang sitwayson ko. I'm working my w
ay to gain my husband's trust and love back. Pero ngayong nagpakita siya, mas la
lo nanaman kameng magkakagulo.

"I know your situation with Allen. Alam kong sinasaktan ka niya. So come with me
now, Vannie!"

What he said wasn't an offer. It was a demand. Why does he sound so sure na sasa
ma ako sa kanya?

Tinanggal ko naman ang pagkaka-kapit niya sa'kin. "W-what are you talking about?
! Hindi ako sinasaktan ni Allen! We're living happily together!" pagsisinungalin
g ko pero mukhang hindi ko siya napaniwala.

"Come on, you don't need to make stories, Vannie. Sinabi na sa'kin ni Leila ang
lahat."

I tsked in dismay.
Bakit ba naman kasi sinabi ko pa sa pinsan ko. Alam ko namang madulas ang dila '
non! Baka nga siya rin ang nagsabi kay Zian kung saan na kame nakatira. How coul
d she! Sa dinami-rami ng pagsasabihan niya, bakit si Zian pa! Para namang hindi
niya alam ang nangyari.

Nagulat ako nang bigla akong hilain ni Zian palabas ng gate, "Let's go..."

I gripped my free hand on the bars para hindi niya ako tuluyang mahila. "NO! Ano
ba Zian, hindi ako sasama sa'yo! Hindi ko alam kung anong pinagsasabi sa'yo ni
Leila, but no, I won't come with you! Kaya please..." tinulak tulak ko siya pala
yo. "...umalis ka na rito, baka makita ka pa ng asawa ko!"

"I won't leave without you Vanessa. Matagal kong tiniis 'to! Pinilit kong manahi
mik at 'wag makialam. But I can no longer take the fact of him, hurting you! Tha
t asshole! You don't deserve that kind of man!"
"ANO KA BA!" tumaas na ang boses ko. "Sinabi na ngang hindi niya ako sinasaktan!
Umalis ka na, parang awa mo na!"

"Then how can you explain this?" tinuro niya ang gilid ng labi ko. Shit! Napansi
n niya siguro 'yung maliit kong pasa roon.

Alam kong huling-huli na ako pero pinilit ko pa rin magsinungaling. Tinaboy ko a

ng daliri niya. "That's nothing!"

"Vanessa naman!" ginulo niya naman ang buhok niya pahiwatig na naiinis na siya.
"Kung alam ko lang na ganito ang gagawin niya sa'yo, sana hindi nalang kita hina
yaang bumalik sa kanya! I'm a better lover!"

Napahakbang ako paatras nang idikit niya ang katawan niya sa'kin. "And didn't yo
u miss me? Kasi ako, miss na miss kita!"

Bago pa ako makasagot ay nahila na niya ang mukha ko at siniil ang labi ko. Isan
g tao agad ang unang pumasok sa utak ko.
Si Allen.
Mapapatay niya 'ko 'pag nalaman niya 'to! I wanted to push Zian away! I swear I
wanted to! But my body was stunned, lalo na nang gumalaw na ang bibig niya. Mula
sa panglalaki ng mga mata ko ay napapikit ako ng madiin. God, why is he doing t
his!
Nag-panic ako nang makarinig ako ng tunog nang papalapit na sasakyan.
NO NO, this can't be happening! Nangilid ang luha sa mata ko sa sobrang takot at
kabang nararamdaman ko. I can feel my heart beating so fast! Alam ko kung sino
'yung paparating. Kame lang naman ang tanging nakatira sa street na 'to. Natatak
ot ako. Natatakot ako sa pwedeng gawin ng asawa ko kay Zian...at sa akin.

Ang bilis ng pangyayari! Nagulat nalang ako nang mawala na si Zian sa tapat ko,
at nakita ko nalang itong naka-handusay sa kalsada. Duguan ang labi.

"A-ALLEN, NO! STOP!" Tumakbo ako papunta kay Allen at inawat ito bago niya pa mu
ling masapak sa mukha si Zian. Pero binawi niya lang ang braso niya at tinulak a
ko palayo.

"ANO? IPAGTATANGGOL MO 'TONG LALAKING 'TO?!" sigaw niya sa'kin. I was taken abac
k dahil nanglilisik sa galit ang mga mata niya. Nakakatakot siya!

Humarap ulit siya kay Zian at tinadyakan ito sa sikmura. Napatakip ako sa bibig
ko. It's like everything flashed back. Gantong-ganto rin ang ginawa niya rito no
ong nahuli niya kame ni Zian.

Kinwelyuhan niya ito at hinila patayo, "TANGINA ANG KAPAL NG MUKHA MONG MAGPAKIT
A RITO! HINDI MO BA TALAGA TITIGILAN ANG ASAWA KO HA?!"

Zian spitted blood sabay tingin nang masama kay Allen. "NO, I WON'T! AND I SWEAR
I'LL TAKE HER FROM YOU!" Maanghang na tugon nito.

Napamura si Allen at muling pinatikim ng sapak si Zian. I clenched my hair at na

paupo sa semento. Zian naman! Bakit ba kasi kailangan mo pang sumagot!

"GAGO KA! I'LL KILL YOU!" sigaw ni Allen habang nasa ibabaw ni Zian at sunod sun
od itong sinasapak. Tumakbo na ako palapit sa kanya at hinila na siya palayo bag
o niya pa mapatay si Zian.

"ZIAN! UMALIS KA NA, PLEASE!" I begged. Hindi dahil sa kinakampihan ko siya o an

o. Natatakot lang ako sa pwedeng gawin sa kanya ng asawa ko.
Galit na galit si Allen. I can feel his entire body trembling at namumula na ang
mga mata niya.

Buti naman at sinunod ako ni Zian. Halos gumapang na siya pabalik sa nakaparadan
g sasakyan niya. I am so worried!
Gusto ko sana siyang makitang makalayo man lang just to make sure he could still
drive properly, pero bigla nang hinawakan ni Allen ang buhok ko at hinila ako p
apasok sa loob ng bahay.

He shut the door at nangyari na nga ang inaasahan ko. Lumipad ang palad niya sa
pisngi ko. Napasubsob ako sa katabing couch. Sa sobrang lakas ng sampal niya, ku
sang tumigil sa pagtulo ang mga luha ko. Natulala nalang ako.

Pinagbabato niya ang mga throw pillows at buong pwersang sinipa ang center table
. Nabasag ang salamin pati na ang malaking vase at ilang figurines na nakapatong
roon. Napatakip ako sa tenga ko dahil sa lakas ng nagawa noong ingay. Nanikip b
igla ang dibdib ko. I started panicking and I breathed through my mouth dahil pa
kiramdam ko nauubusan na ako ng hangin.
Allen yelled in anger at hinang-hinang siyang napaupo sa upuan.
He grasped his hair. Kitang kita ko ang panginginig ng mga braso niya. Like he i
s going to explode soon. Rinig ko rin ang paghahabol niya ng hininga.

"BULLSHIT! HINDI KO NA ALAM ANG GAGAWIN KO SA'YO VANESSA! BAKIT BA AYAW MONG SUM
UNOD SA'KEN?!" gigil na gigil na tanong niya.
Nagipon ako ng lakas and I ran to him at lumuhod sa harapan niya. Gusto kong ipa
liwanag sa kanya ang nangyari. At alam kong maiintindihan niya 'ko sa oras na ma
laman niya ang totoo.

I held his hands, "A-Allen, I swear...hindi ko talaga alam kung pano niya nalama
n kung saan tayo nakatira."

Alam ko naman kasing 'yon ang malaking katanungan sa utak niya. Papano nakaratin
g dito si Zian. We immediately moved to another city matapos ang pangyayaring 'y
on. Walang ibang nakakaalam sa tinitirhan namen bukod sa mga pamilya namen. And
I know si Leila ang nagsabi kay Zian kung saan kame nakatira.

I waited for his response pero nakatitig lang ito sa ibang direksyon. Kitang kit
a ko pa rin ang sobrang galit sa mukha niya. "Please...believe me this time." da
gdag ko pa.

Bigla namang nalipat ang tingin niya sa'kin. His eyes were filled with anger and
hatred. Hinila niya ako sa braso patayo. "HOW COULD I BELIEVE YOU KUNG ANG ALAM
MO LANG GAWIN AY LOKOHIN AKO?!"

Napayuko ako kaya naman tumulo muli ang luha ko. I thought...I thought he'd unde
rstand.

"NOW TELL ME THE TRUTH, VANESSA..." humigpit ang pagkaka-pisil niya sa braso ko.
Napa-aray ako at nagpumiglas dahil sa sakit, parang magkakapasa na naman ako. "
...PALAGI BANG NAGPUPUNTA 'YUNG GAGONG 'YUN DITO 'PAG WALA AKO?! AT ANONG GINAGA
WA NIYO HA?!"

"W-what? N-no! Nagulat na lang din ako nang makita siy--A-ARAY!" he grasped my a
rm even tighter. "Allen, please stop, you're hurting me!"

"TALAGANG SASAKTAN KITA! YOU'RE REALLY A BITCH! PARA KANG MAUUBUSAN NG LALAKE! S
A KALSADA PA KAYO NAGHAHALIKAN! BAKET, HINDI NIYO NA KAYANG PIGILAN MGA SARILI N
IYO?! SABIK NA SABIK KAYO SA ISA'T ISA GANON BA HA?!"

Bumuhos ang mga luha ko sa sobrang sakit ng sinabi niya. Hindi ako makapaniwalan
g nanggaling ang mga salitang 'yon sa bibig mismo ng asawa ko. Tumingala ako par
a pigilan ang mga luha ko at makahinga nang mas maayos.

"BUTI NALANG MAY NAIWAN AKO AT NAPABALIK, KUNG HINDI BAKA KUNG ANO NANAMANG MAAB
UTAN KO! ANO BA DAPAT GAGAWIN NIYO NG LALAKE MO KUNG SAKALING HINDI AKO DUMATING
HA?!"

Pumikit ako nang madiin. "N-nothing! Bitiwan mo na nga ako. Wala naman akong gin
agawa eh." depensa ko sa gitna ng mga hikbi ko.
Totoo naman, wala naman talaga akong kasalanan. Bigla nalang sumulpot 'yung Zian
na 'yon dito.

"ANONG WALA?! FVCK VANESSA! I SAW YOU KISSING! KITANG-KITA KO! TAPOS SASABIHIN M
ONG WALA KANG GINAGAWA?! YOU THINK I'M STUPID?!"

"He was the one who kissed me!" pabalang na sagot ko.

"EH TANGINA BA'T KA PUMAYAG?!"

Bumuntong hininga ako sa sobrang inis.

God, why can't I just die! Hindi ko na alam kung anong sasabihin ko para lang ma
intindihan niya 'ko. Napapagod na akong magpaliwanag at depensahan nang paulit u
lit ang sarili ko. He's my husband. At kung merong isang tao na dapat nakaka-int
indi sa'kin at magiging kakampi ko, siya dapat 'yon.

Bakit ayaw niya 'kong paniwalaan? Porke't ba nagkamali ako ng isang beses at nil
oko ko siya, hindi na niya ako kayang pagkatiwalaan ulit? Hirap na siyang magtiw
ala ulit ganun ba?

Napasigaw ako nang muli niyang hilain ang buhok ko. He whispered in my ear in gr
itted teeth. "I SWEAR TO YOU I WILL KILL THAT MAN! IBABALIK KO SIYA SA KULUNGAN
KUNG SAAN SIYA NABABAGAY!"

"A-Allen, ano ba! Kalimutan mo na!"

"NO! AT ANONG IBIG SABIHIN NIYANG HE'LL TAKE YOU AWAY FROM ME?! MAY BINABALAK KA
YO ANO?! AND YOU'LL LEAVE ME FOR THAT FUC**** ASSH***?!"
Sasagot pa lang sana ako pero bigla na siyang sumigaw ulit. "AND YOU THINK PAPAY
AG AKONG MANGYARI 'YON?! HELL NO, I WON'T LET YOU! TRY ME VANESSA! TRY ME!"

Bigla niya akong kinaladkad papasok sa C.R. Hinang-hina na ako at hindi ko na ka

yang pumalag pa.

Binuksan niya ang shower at nagising ako nang umagos ang malamig na tubig sa kat
awan ko. Mabilis na nabasa ang kamison ko dahil manipis lang ito. He removed his
clothes one by one, at pagkatapos ay damit ko naman ang tinanggal niya. His eye
s were filled with lust habang pinagmamasdan niya ang hubad kong katawan.

Binuhat niya ako paharap sa kanya, with my legs spreaded apart, at sinandal ako
sa malamig na dingding. I groaned in pain when he forcibly went inside me.
I found myself shedding tears in his every thrust between my thighs.

"S-stop Allen! Masakit!" I begged but he didn't listen. He pumped deeper...and

faster!

"AKIN KA LANG VANESSA! YOU UNDERSTAND?! AKIN KA LANG!"

"Sa may itim na gate lang," sabi ko sa taxi driver.

Hindi ako bumaba agad, sinilip ko muna ang bahay namin mula sa bintana ng taxi.
Nakasara pa ang mga draperies sa full glass window. Nakahinga ako nang maluwag.
It only means na hindi pa nakakauwi si Allen galing sa trabaho. Mabuti't naunaha
n ko siya. Kapag nalaman niyang umalis ako ng bahay, sampal nanaman ang aabutin
ko.

Tuluyan na akong bumaba at dumiretso sa loob ng bahay para mag-ayos. Binuksan ko

ang mga nakasarang kurtina, at hinugasan ang mga pinggang naiwanan ko kanina ba
go ako umalis, tapos dumiretso na ako sa C.R para maligo. Ayaw ko nga sana dahil
nilalamig ako. But I have to. Baka maamoy ni Allen na naka-pabango ako, malaman
niya pang umalis ako.

I've been sick for three days. Pabalik balik ang lagnat ko, at inuubo rin ako. A
yoko namang magpunta sa ospital para magpa-check up. Natatakot ako baka kung ano
pang malaman ko. Minsan maayos ang pakiramdam ko, minsan hindi. Pero iba ngayon
. Siguro dahil naambunan rin ako kanina. My eyes are heavy, and burning. Tamad n
a tamad akong kumilos. Lagi rin akong walang ganang kumain. Minsan kahit nakakad
alawang subo pa lang ako, pakiramdam ko masusuka na 'ko. Alam kong iba 'to. And
I really need to consult a physician. Hindi na rin kasi tumatalab ang mga parace
tamol sa'kin. Kaso natatakot talaga ako. Ospital ang isa sa mga lugar na ayaw na
ayaw kong puntahan. I can't bear to see people in pain, people struggling for l
ife. Ayoko namang magpasama kay Allen. Sasabihin nanaman 'non nag-iinarte ako.
My husband acts more colder now. Hindi niya ako kinikibo simula noong nakita niy
a kame ni Zian sa kalsada. Kahit dumaan daan na ako sa harapan niya, wala pa rin
. Nakikita niya lang ako kapag may kailangan siya, o kapag nag-iinit ang katawan
niya. 'Yon nga ata ang dahilan kung bakit hindi na bumaba ang lagnat ko. Lagi n
alang kasing pagod ang katawan ko. He can't get enough of me.

I also tried a hundred times to explain to him na wala naman talaga akong kinala
man sa biglaang pagsulpot ni Zian noong nakaraang linggo. Pero ayaw niyang maniw
ala. Mas pinaniniwalaan niya 'yong akala niyang nakikipag halikan ako sa kalsada
. Ewan ko, hindi niya na ata talaga ako kayang pagkatiwalaan. I already broke hi
s trust, alam ko 'yun. Pero ginagawa ko naman ang lahat para maayos kung anong n
asira ko eh. Hindi pa ba sapat lahat ng pinag-dadaanan ko ngayon? Kulang pa ba?

Pinatay ko ang aircon sa kwarto bago ako humilata sa kama. Nagtalukbong ako ng c
omforter. Nanginginig ang buo kong katawan dahil sa lamig. Parang bale wala nga
lang ang pagsusuot ko ng PJs, at long sleeved top. Tumatagos pa rin ang lamig. S
umasabay pa ang lakas ng hangin mula sa labas dahil umuulan.

Hindi pa sana ako magigising kung hindi pa padabog na sinara ni Allen ang pintua
n ng kwarto. Pilit kong idinilat ang isang mata ko at sinilip ang wall clock. Al
as siyete na. Ang tagal ko rin palang nakatulog. But it didn't help. Parang mas
bumigat pa nga ata ang pakiramdam ko. Nalipat ang tingin ko sa asawa ko na kasal
ukuyang naglalakad papunta sa'kin. Nakakunot ang noo nito, halatang mainit nanam
an ang ulo. Patay nanaman ako nito. Humagod ang lamig sa buo kong katawan nang b
igla niyang hilaan ang kumot na nakabalot sa'kin. Hindi na 'ko pumalag pa, niyak
ap ko nalang ang sarili ko para kahit papano hindi ako lamigin.

"WHAT'S THIS VANESSA?! I'm fvc**n' tired from work, tapos pag-uwi ko wala pang p
agkain?! You should have told me para kumain nalang ako sa labas!"

Kakakita pa lang namen pero sermon na agad ang natanggap ko. Hindi na lang ako u
mimik. Tinalikuran ko siya at sinubsob ang mukha ko sa kama. Not now, Allen plea
se. Wala talaga akong lakas para magpaliwanag. Alam kong magagalit siya 'pag nak
ita niyang walang nakahaing hapunan sa mesa. Pero anong magagawa ko? Hindi kaya
ng katawan ko. At isa pa, hindi ko naman alam na dito siya mag-hahapunan ngayon.
Ilang araw na kasi siyang umuuwi ng madaling araw.

Naramdaman ko ang pag-upo niya sa gilid ng kama, at bigla niya akong inikot paha
rap sa kanya. Mahina lang naman ang pagkakahila niya sa balikat ko, pero pakiram
dam ko nabugbog ako. Ang sakit ng katawan ko.

"YOU LOOK AT ME WHEN I'M TALKING TO YOU!" sigaw nanaman niya. Pinilit kong idila
t nang maayos ang mga mata ko para makita ko siya, pero hindi ko talaga kaya. Ku
sa silang nagsasara, kaya pumikit nalang ulit ako.
"Sorry hindi ako nakapagluto, masama kasi ang pakiramdam ko," paliwanag ko sabay
hila sa comforter at binalot ito sa katawan ko. Bakit ganon, patay na nga ang a
ircon pero nagch-chill pa rin ako.

Narinig ko naman ang sarkastik niyang tawa. "Ano nanamang drama mo ngayon ha Van
essa?"

Nakaramdam ako ng kirot sa dibdib ko dahil sa sinabi niya. Halos inaapoy na nga
ako ng lagnat ganyan pa rin siya umasta. Bakit ba kasi hindi pa ako masanay-sana
y. Eh ganyan naman talaga siya. 'Pag may sakit ako, lagi niyang iniisip na nag-d
adrama lang ako. Minsan tuloy iniisip ko, baka kahit nag-aagaw buhay na ako sa h
arapan niya papalakpakan niya lang ako at sasabihan ng 'best actress'. He never
believes me. And that hurts. 'Yong kahit totoo na 'yong sinasabi ko ayaw niya pa
ring maniwala. Nakakabaliw 'yong ganon.

Hindi na 'ko nagbalak pang sumagot. Hinigpitan ko nalang ang pagkakapit sa comfo
rter na nakabalot sa'kin at hinila ito pataas sa leeg ko. Kulang nalang yakapin
ko ang mga tuhod ko para lang maibsan ang lamig. Wala na rin naman akong narinig
mula kay Allen. Nagulat na lang ako nang bigla niyang ilapat ang likuran ng kam
ay niya sa noo ko, tapos sa leeg ko. Sinisigurado niya ata kung nilalagnat talag
a ako.

Tumayo siya ng kama at lumabas ng kwarto. Sinundan ko siya ng tingin. San naman
kaya 'yon pupunta? Himala hindi niya ako pinilit na ipaghanda siya ng pagkain.

'Pag balik niya, may dala dala na siyang maliit na palanggana. Pinatong niya ito
sa side table at muli siyang umupo sa tabi ko. Pinagmasdan ko siya habang nilul
ublob niya ang puting bimpo sa tubig at piniga ito. Inalalayan niya ako para hum
iga nang maayos, tapos nilagay niya ang basang bimpo sa noo ko.

Hindi ko alam kung anong dapat kong ireact sa ginawa niya. I looked straight to
his eyes kahit na nanglalabo ang paningin ko. His face is serious, but I can sen
se care. Napangiti ako sa sarili ko. Concerned pa rin pala siya sa'kin kahit pap
ano.

"Don't look at me like that..." sabi niya habang inaayos ang bimpo sa noo ko. Na
pansin niya sigurong nakangiti ako habang nakatitig sa kanya. "...This is nothin
g. I'm only doing this because I need my slave back."

Nakakalungkot 'yong sinabi niya pero binalewala ko nalang. Para kasing iba 'yong
salita niya sa kinikilos niya. Bumait siya bigla. Kailangan ko pa palang magkas
akit para lang maging mabait siya sa'kin. I gently closed my eyes. Ninamnam ko a
ng paghaplos niya sa pisngi ko at paghawi ng ilang hibla ng bangs ko mula sa noo
ko. Kung magiging ganto lang siya sa'kin buong magdamag, sigurado akong bukas m
agaling na 'ko.

"I'll be back Vannie. Just stay still."

Dinilat ko ang mga mata ko nang magpaalam siya sa'kin. Pinagmasdan ko lang siya
hanggang sa makalabas siya ng kwarto. Ano nanaman kayang gagawin niya ngayon. I'
m starting to get curious kung bakit ang bait niya. Dahil ba may sakit ako? If t
hat's it, sana palagi nalang akong may sakit. Para palagi siyang mabait sa'kin.
Pati 'yung way ng pagpapaalam niya sa'kin kanina, ang lambing. Kulang na nga lan
g halikan niya ako sa noo. Nakakapanibago. Hindi ako sanay na ganito siya.

Pinikit ko ng madiin ang mga mata ko. Naguilty tuloy ako bigla. May nagawa akong
malaking kasalanan. At 'pag nalaman niya 'yon, tiyak akong magwawala nanaman si
ya sa galit.

Nakipag-kita ako kay Zian kanina.

"Bakit hindi ka sumunod sa'kin sa New York? I've waited for you Vanessa."

Ramdam kong nagtatampo siya sa tono pa lang ng pananalita niya. Yumuko ako at gi
namit ko ang pagkakataong hindi ko nakikita ang mga titig niya para buohin ang s
agot ko sa utak ko.

"I didn't have the chance. Bantay sarado sa'kin si Allen."

What I said was a lie. Ang totoo, wala talaga akong balak sumunod sa kanya sa Ne
w York noon. Sinabi ko lang 'yon para tigilan niya na 'ko. Dati nagkasundo na ka
me ni Zian na lilipad kame sa Amerika sa oras na malaman ni Allen ang tungkol sa
lihim naming relasyon. Pero hindi ako tumupad. I chose to stay with my husband.
Hindi lang dahil na-realize kong siya talaga ang mahal ko, kungdi dahil 'yon an
g tama. Siya ang pinakasalan ko, kaya dapat lang na siya ang piliin ko and not Z
ian.
"At hindi mo man lang ako nagawang tawagan para sabihing hindi ka makakasunod?"

"Hindi ko alam ang contact number mo."

"That's impossible. I remember I told Leila to give it to you." mabilis na tugon

niya na para bang nabasa na niya kung anong idadahilan ko.

Inabot ko ang tinidor at pinaglaruan ko ang cake na nasa platito ko. "How could
I call you? Alam mo naman pala kung anong lagay ko sa asawa ko. Halos patayin na
niya ako noong mahuli niya tayo. Sa tingin mo ba magagawa pa kitang tawagan?" s
abi ko sa kanya. Binubugbog na nga ako ni Allen, siya pa ba ang iisipin ko? Isa
pa, ang buong akala ko may sarili na siyang buhay. 'Yon kasi ang huling balita s
a'kin ni Leila tungkol sa kanya. May iba na raw siyang kinakasama sa America.

"Yeah. Leila told me everything. G*go talaga 'yang Allen na 'yan. He'll pay for
what he did to you, and to me." gigil na banta niya. Bigla niya namang itinabi a
ng plato niya, at pinisil niya ang magkabilang kamay ko. "Alam mo ba ang ginawa
sa'kin ng asawa mo? Binaliktad niya 'ko. Pinakulong niya 'ko sa kasalanang di ko
naman ginawa. He's an as***le! Iba talaga ang nagagawa ng pera ano?"

I can see anger in his eyes. Pero hindi ko siya masisisi kung ganon nalang kalak
i ang galit niya sa asawa ko. Nabalitaan ko nga na pinakulong siya ni Allen. Per
o hindi ko alam ang buong kwento. Pinaghigpitan ako ni Allen noon kaya hindi ko
nagawang puntahan ang mga hearing ni Zian. Nalaman ko nalang na nasa kulungan na
ito. Though I can't also blame my husband. Sobrang laki rin naman kasi talaga n
g kasalanan namin sa kanya. Pasalamat na nga si Zian at pinakulong lang siya nit
o. Kilala ko ang asawa ko. Kaya niyang gumawa ng mas higit pa don kung gugustuhi
n niya.

Taranta akong napatingin sa pintuan ng restaurant na kinakainan namen nang marin

ig kong bumukas ito.

"Relax Vanessa. Sinabi ko naman sa'yong hindi tayo makikita dito ng asawa mo."
paalala ni Zian. Naaalibadbaran na siguro siya dahil panay ang tingin ko sa pint
uan sa tuwing bubukas ito.

Sumandal ako sa upuan at bumuntong hininga, "Hindi talaga ako mapakali. Baka mal
aman 'to ni Allen eh." sagot ko. Sampal nanaman ang abot ko 'pag nalaman niyang
nakipag kita ako kay Zian. Ayoko rin naman talagang makipag-kita. But Zian left
me with no choice! He blackmailed me. Pupuntahan niya daw ako sa bahay kapag hin
di ako nakipag kita sa kanya. And I don't want that to happen. Mapapatay na tala
ga ako ng asawa ko pag nahuli niya nanaman si Zian na pinupuntahan ako. Mas mabu
ti nang sa labas nlang kame magkita. Mas madali akong makakalusot.

"Takot ka na sa kanya ngayon ah." sabi ni Zian na parang natatawa pa. Hindi ko n
agustuhan ang tabas ng dila niya. Does he meant na mahina na ako ngayon? Dahil d
ati nagagawa ko pang lokohin ang asawa ko?

Umiwas ako ng tingin. "Oo takot na 'ko....And it's your fault."

Napansin ko ang biglaang pagbabago sa itsura niya. Nagsalubong ang mga kilay niy
a. "Why are you blaming me Vanessa? May kasalanan ka din ah." sagot niya.
I sighed. "I know. At pinagsisihan ko 'yon."

Padabog niyang binato ang hawak niyang tinidor sa mesa. "Nagsisi ka kasi nahuli
tayo ng asawa mo. E kung hindi niya tayo nakita, ano na tayo? Tayo pa rin ba han
ggang ngayon?"
Matagal bago ako nakapagsalita. Buo na ang sagot sa utak ko, pero hindi ko masab
i nang diretso.

"I...I don't think so."

I can sense na malapit na siyang mainis. Pero sinabi ko lang naman ang totoo. Ma
ling mali na pumatol ako sa kanya dati, gayong kasal na ako. It was a wrong move
. Nag-aasam ako ng pagmamahal galing kay Allen, pero hindi nito maibigay sa'kin
'yon. And then Zian came. Hindi ko naman talaga siya minahal. But I liked him be
cause he made me feel loved.

"You liar." he said while staring straight to my eyes. "Alam kong sa'kin ka pa r
in hanggang ngayon kung hindi lang tayo nahuli ng asawa mo."

Napapikit ako ng madiin. He really can't get it. Bakit ba hindi niya nalang tang
gapin na we're already over. Tapos na ang lahat sa'min, pero ang dating sa'kin,
parang ipinipilit niya pa rin kame. It has been a year. Nawala na siya sa buhay
ko, pati sa utak ko. Pinaikot ko na ang mundo ko kay Allen. Kay Allen lang. Sa p
agbabalik niya, ginulo niya lang ulit ako eh.

"Vanessa!"

Bumalik ako sa realidad nang marinig ko ang inip na boses ng asawa ko. Sa pagbab
alik tanaw ko sa pinag-usapan namen kanina ni Zian, hindi ko na namalayang nakat
ayo na pala sa gilid ko si Allen.

"Uhh, ka-kanina ka pa diyan?" nahihiyang tanong ko sa kanya. Inirapan niya naman

ako, which means his answer is yes.

"Ano bang iniisip mo? Nangangalay na 'ko rito." iritableng tanong niya.

Bumaba naman ang tingin ko sa hawak niyang silver tray. May nakapatong roong man
gkok, isang baso ng tubig, at ilang mga paracetamol. Gusto kong kusutin ang mga
mata ko para lang masiguradong tama ang nakikita ko.

Is this true? My husband brought me food? Hindi ko alam, pero biglang gumuhit an
g ngiti sa labi ko. Sana araw araw na lang may sakit ako. Ang sarap naman palang
mag-alaga ng asawa ko. Bakit ngayon ko lang naramdaman 'to. Bumalik ang tingin
ko sa mukha niya. He's just giving me a bored look. Nilapag niya ang tray sa sid
e table. Umupo siya sa tabi ko at inabot sa'kin ang mangkok na puno ng mainit na
sopas.

"Eat." utos niya.

Binuhat ko ang sarili ko at sumandal sa headboard ng kama. "I-ikaw ba ang naglut

o nito?" tanong ko sa kanya habang kinukuha ang mangkok mula sa kamay niya.

"Malamang. May iba pa bang tao dito?" sarkastik na sagot niya. Dumali nanaman an
g pagiging masungit niya. Kahit normal na usapan tinatabla niya 'ko. Pero binale
wala ko nalang. Ayokong masira ang sandaling ito. Minsan lang ako alagaan ng asa
wa ko.

Sumubo ako nang kaunti para tikman muna sana kung masarap ang luto niya. Pero ma
syado ata akong nagmadali sa pagsubo, at napaso ang dila ko sa init. Nabitawan k
o tuloy ang hawak kong kutsara na siyang kinabigla niya. Agad niyang binawi ang
mangkong mula sa mga kamay ko.

"Ano ka ba! Hindi ka nag-iingat! Hipan mo muna!"

Nanlaki ang mga mata ko. Di ko alam kung matatawa ako o ano sa pinakita niyang r
eaksyon. Napaso na nga ang dila ko, pinagalitan niya pa 'ko. Hindi ba talaga siy
a marunong maglambing? Pinanood ko siya nang magsalok siya ng kaunting sopas gam
it ang kutsara, at hinipan ito. Tapos tinapat niya ito sa bibig ko. Napaatras na
man ako at tumingin sa mukha niya na may bahid ng pagtataka. Umiwas siya ng ting
in, pero hindi niya pa rin binababa ang kutsara sa harapan ko. Kanina pa siya hi
ndi makatingin ng diretso sa mga mata ko. Mukhang hindi rin siya sanay na inaala
gaan ako. Pakiramdam ko nga naa-awkwardan siya sa mga pinag-gagawa niya.

"Ano, kakainin mo ba o hinde?"

Kinabahan ako bigla sa matapang na tono ng boses niya kaya naman sinubo ko na an
g laman ng kutsara. Bakit ganon, may kumukurot sa isang bahagi ng puso ko sa sim
pleng pag-aalaga lang niya. Parang sa isang iglap lang, nakalimutan ko na lahat
ang mga sampal at pananabunot niya sa'kin. Ang bilis kong bumigay. Ganon ko ba t
alaga siya kamahal?
Pinagmasdan ko lang siya habang sinusubuan niya ako. Tahimik lang kame. Ang tang
ing naririnig ko lang ay ang pagtama ng kutsara sa babasagin na mangkong 'pag na
gsasalok siya ng sabaw. Hindi pa rin siya makatingin sa mga mata ko. Gusto kong
malaman kung anong iniisip niya. Hindi na ba siya galit sa'ken?

Tumanggi na ako nang muli niyang itapat ang kutsara sa bibig ko.

"Busog na 'ko Allen."

Napansin kong bumaba ang tingin niya sa hawak niyang pagkain. Marahil nagtataka
siya kung papano ako nabusog, gayong hindi ko pa nga nakakalahati ang laman ng m
angkok. Eh anong magagawa ko, hindi na talaga kayang tanggapin ng sikmura ko. 'P
ag pinilit ko baka maduwal na ako. Wala pa rin talaga akong ganang kumain. Mabut
i nga't kahit papano naparami ako ng subo.

"Last one, Vannie."

Tipid akong napangiti. Bakit ang sarap sa pakiramdam na pinipilit niya akong kum
ain. Bigla ko naman naalala ang sinabi niya kanina. Na walang ibang ibig sabihin
'to, he just want his slave back. Nakakalungkot na ganon nga lang ang gusto niy
ang mangyari. Pero sige. Okay lang sa'kin, basta ba alagaan niya 'ko. Nanamnamin
ko ang pagiging prinsesa ko ngayon kahit panandalian lang. 'Pag gumaling na 'ko
, I'm back to being a slave.

"Hindi ko na talaga kaya." sagot ko at muli na akong bumalik sa pagkakahiga. Nap

ansin kong umiling-iling nalang siya at binalik ang mangkok ng sopas sa tray.

"Fine."

Hinila niya ang comforter pataas sa leeg ko, at sinigurado niyang walang lamig n
a makakapasok. Gulat akong napatitig sa kanya dahil sa ginawa niya. Pero umiwas
lang ulit siya ng tingin. Inabot na niya ang tray at binitbit ito palabas ng kwa
rto. Pinagmasdan ko lang ang likuran niya habang naglalakad siya palayo.

Something's wrong with my husband today. Ang bait ng mga kinikilos niya. Lalo tu
loy akong nagu-guilty. Natatakot ako sa maaari niyang gawin sa'kin 'pag nalaman
niyang nakipagkita ako kay Zian. Baka buhusan niya ako ng kumukulong sopas.
Umikot ako patagilid, at hinigpitan ko ang pagkakapit sa comforter. Gusto ko san
ang matuwa sa pinapakita sa'kin ng asawa ko. Pero sa tuwing pumapasok sa isip ko
ang pagbabalik ni Zian, naiiyak ako sa inis. Why does his comeback made things
more complicated?

"Bakit ka pa kasi bumalik dito?"

May halong panunumbat sa salita ko. Hindi ko alam kung saan ako humugot ng lakas
para itanong 'yon sa kanya. Do I already sound na siya talaga ang sinisisi ko s
a lahat? At mukhang 'oo' ang sagot sa tanong ko nang mapansin ko ang pagbabago s
a reaksyon niya. His lips opened like he was surprised.

"Wow. And now I'm the antagonist in you and Allen's love story dahil bumalik ako
?" maanghang na tanong niya.

"It's not that, Zian. What I meant was, okay na 'ko. Konti nalang at alam kong m
agiging maayos na kame ni Allen." paliwanag ko, pero parang hindi ata maganda an
g dating ng sinabi ko sa kanya. Nagsalubong ang mga kilay niya. Alam kong konti
nalang mauubos na ang pasensiya niya.

"You're already okay? Well... I'm not Vanessa...

...Ganon nalang ba 'yon? I expected na pwede tayo, tapos 'nung nagka-hulihan na

bigla mo na 'kong nakalimutan? You didn't even fight for me! I don't want to ove
rthink things, pero bakit pakiramdam ko ginawa mo lang akong panakip butas?"

Kumirot ang puso ko. Bakit parang tinamaan ako sa sinabi niya? Dahil ba totoo? T
hat I just used him? Huminga ako nang malalim at hinanda ang sarili ko sa maaari
ng maging reaksyon niya sa sasabihin ko.

"Tama ka. I didn't love you in the first place, Zian."

Wala na akong narinig na sagot mula sa kanya. Kaya naman mula sa pagkakayuko, ay
inangat ko ang mukha ko para tingnan siya. Tama ang pakiramdam ko, nakatingin n
ga siya nang masama sa'kin. Bumalik ako sa pagkakayuko. I felt guilt. Parang mas
yado atang masakit ang sinabi ko.
"You're really are a liar." he said in gritted teeth. "Hindi mo 'ko minahal?

...Then why did you do it with me?"

Humagod ang kuryente mula sa mga kamay ko pataas sa mukha ko. Talagang ang diin
pa ng pagkakasabi niya. I knew it. I knew this would come. Darating ang araw na
isusumbat niya sa'kin ang nangyari sa'min.

"That was just a one night stand, Zian."

Kung nagulat siya, mas nagulat ako sa lumabas sa bibig ko. Hindi ako nag-isip na
ng maayos. Mali atang sinabi ko 'yun. Nagulat ako nang bigla niyang hampasin ang
mesa. Nakuha tuloy noon ang atensiyon ng ibang customers sa loob ng restaurant.
Nakatingin silang lahat sa table namen.

Pinandilatan ko siya ng mata, "ano ka ba, 'wag ka ngang gumawa ng eksena dito."
suway ko.

Bigla niya namang inabot ang kamay ko at nilapit niya ang mukha niya sa bandang
tenga ko. Tumayo ang mga balahibo ko nang maramdaman ko ang hininga niya sa gili
d ng mukha ko.

"Common Vanessa, we both know that wasn't just a one night stand." he whispered
huskily in my ears.

"...Admit it, you liked it too. Don't you remember? It was you who said you want
ed to do it...with me."

Napamulat ako nang maramdaman ko ang pagtabi ni Allen sa'kin sa kama, at ang pag
yakap niya mula sa likuran ko. Mabuti nalang at bumalik na siya. Kung hindi, maa
alala ko nanaman ang karugtong ng mga sinabi ni Zian kanina. Ayoko ng maalala an
g bagay na 'yon. 'Yon ang dahilan kung bakit nagkanda-letse letse ang buhay nami
ng mag-asawa.

"Vannie?"

Biglang tumayo ang mga balahibo ko. Ramdam ko ang init ng hininga ni Allen nang
bumulong ito mismo sa tapat ng batok ko. Bagong ligo siya. I can perfeclty smell
the scent of his mouth wash, and his favorite shower gel. Alam ko rin na wala i
tong suot na pang-itaas as I can feel the warmth of his body kahit pa nakabalot
ako ng kumot.

"Gising ka ba?" tanong niya.

Tumango naman ako. Tinatamad akong magsalita.

"Magaling ka na?"

Hindi ako agad nakasagot. Pinakiramdaman ko muna ang sarili ko. Medyo gumanda na
nga ang pakiramdam ko kahit papano. Mukhang umepekto ang pag-aalaga niya.

"Uhh, medyo."

"Good." tipid na sagot nito. At biglang dumampi ang malambot na labi niya sa bat
ok ko. Napasinghap ako. Mukhang may binabalak nanaman siya. Wala talaga siyang p
inipiling oras. At tumama ang hula ko nang magsimulang gumalaw ang bibig niya pa
punta sa gilid ng leeg ko.

Dahan dahan niyang hinila pababa ang kumot na nakabalot sa'kin, at kasabay rin n
on ay ang pagbaba ng mga malalagkit niyang halik sa balikat ko. I moaned softly
as I whispered his name. Bakit ganon, akala ko gumanda na ang pakiramdam ko, per
o bakit nagsisimula muling uminit ang katawan ko. Ipinasok niya ang isa niyang k
amay sa loob ng pang-itaas ko at hinaplos ang dibdib ko na parang batang nanggig
igil. And that's when I realized...

...I also feel like doing it.

Umikot ako paharap sa kanya. And I see his eyes filled with desire. Hindi na niy
a pinatagal pa at hinila na niya ang mukha ko at inangkin ang mga labi ko. Humag
od ang kuryente sa buo kong katawan nang maglaro ang dila niya sa loob ng bibig
ko. I grasped his hair and pulled him closer to me. We do this every day, pero b
akit parang sabik na sabik pa rin siya sa'kin?

Hinigit niya ako sa bewang at pinaibabaw sa kanya. Tumigil ako sa paghalik at um

upo ako sa tiyan niya. Nangunot ang noo niya, nabitin marahil siya dahil pinutol
ko ang pag-iisa ng mga labi namen. I stared at his half naked body. Hindi ko ma
iwasang hindi mamangha sa katawan ng asawa ko. His six pack abs look very sexy,
and his chest is so firm. Bihira naman itong mag-gym kaya nagtataka ako kung pap
aano na napapanatili ang ganda ng katawan niya. Binalik ko ang tingin ko sa mukh
a niya. Nakaangat ang ulo niya at nakatitig sa'kin na para bang may hinihintay s
iya na gawin ko.
"What...do you want me... to do?" utal utal na tanong ko.

Hiniga niya ang ulo niya sa unan at pumikit.

"Satisfy me Vanessa."

And without second thoughts, I followed my master.

I started kissing his neck...down to his chest...then I lick down his abs. Sinil
ip ko siya. His lips are slighlty opened. My husband looks hot, kaya naman mas l
alo akong ginanahan sa ginagawa ko. I was already biting the hem of his boxers n
ang biglang mag-ring ang cellphone ko.

Nanigas ako sa pwesto ko. Nagkatitigan kame bago naming sabay na nilipat ang mg
a tingin namen sa tumutunog na cellphone na nakapatong lang sa kalapit na dresse
r. Nabuhay ang kaba at takot sa dibdib ko. Iilan lang ang mga taong alam ko na p
wedeng tumawag sa'kin ng ganitong oras. Hindi naman si Allen dahil kasama ko siy
a ngayon. Imposible ring si Leila dahil alam kong may raket siya 'pag ganitong o
ras. Bago ko pa maisip ang susunod na tao ay itinulak na 'ko ni Allen at mabilis
niyang nakuha ang cellphone ko.

Umupo ako sa gilid ng kama at pigil hiningang inabangan kung sasabihin niya ba s
a'kin kung sino 'yong tumatawag. Pero wala akong ibang narinig sa kanya kundi an
g impit niyang pagmumura. Ang kaninang maamo niyang itsura ay napalitan ng galit
. Namumuti na rin ang kamay niya dahil sa higpit na pagkakakapit niya sa telepon
o. I cursed to myself sabay pikit nang madiin. Alam ko na kung sino 'yong tumata
wag. Patay na 'ko. Nabuko na ang kasalanan ko. Inangat ko ang mukha ko dahil pak
iramdam ko tutulo na ang luha ko sa sobrang takot na nararamdaman ko ngayon.

Nagulat ako nang pindutin niya ang cellphone at itinapat ito sa tenga niya. Baki
t kailangan niya pang sagutin? Hindi ko alam kung anong eksatong sinabi ng tao s
a kabilang linya na naging dahilan para tingnan ako ng masama ni Allen. Pero hin
di 'yon ang kinatakutan ko. Mas natakot ako nang makita ko ang kamao niya na nan
ginginig sa galit. Parang manununtok na siya.

Napatili ako nang ibato niya sa mukha ko ang hawak niyang telepono. At kasabay n
on ay ang paghila niya sa taas ng buhok ko. Napatayo ako sa sakit. Pilit kong ti
natanggal ang kamay niya, pero kulang ang lakas ko.

"Aray ko Allen!"

"YOU B*TCH! NAGKITA NANAMAN KAYO?"

"HOW MANY TIMES DO I HAVE TO TELL YOU NOT TO LEAVE THIS FVC**N HOUSE! ANG LAKAS
TALAGA NG LOOB MONG SUWAYIN AKO! ANONG AKALA MO, HINDI KO MALALAMAN?!"

Bigla niya akong tinulak sa pader. Sa lakas ng pwersa niya, tumama ang balikat k
o. Hindi ko na 'to nagawang haplusin pa kahit na pakiramdam ko nabalian ako ng b
uto dahil nataranta na ako nang makitang papalapit nanaman sa'kin si Allen. Nawa
la ang pagiging meztizo niya dahil namumula na ang mukha niya sa sobrang galit.

Nagmadali akong tumakbo papunta sa pintuan ng kwarto habang humahagulgol. Natata

kot ako, hindi niya ako pwedeng maabutan! He'll kill me! Pero sa sobrang pagpapa
nic ko, at panglalabo ng mga mata ko dahil sa luha, hindi ko na alam kung papano
ko pipihitin ang knob ng pinto. Sh*t, bakit ayaw bumukas? Huli na nang mapansin
 kong nakasara pala ang door chain sa bandang itaas. Nahila na ni Allen ang buho
k ko at tinapon niya ako sa kama.

Nilibot ko ng tingin ang buong kwarto. I have nowhere to run! Kaya inabot ko nal
ang ang malaking unan at ginawa itong panangga. But it didn't help. Hinila niya
ang paa ko pababa kaya naman nahulog ako sa sahig. I screamed in excrusiating pa
in! Nabagsakan ko kasi ang balikat ko na tumama sa pader kanina. Nabalian na ata
talaga ako. Gumapang ako palayo kay Allen pero nahigit niya ang buhok ko. Lumuh
od siya sa tabi ko at pinanood niya akong humagulgol.

"SAWA NA 'KONG MARINIG ANG IYAK MO VANESSA! YOU FORCED ME TO DO THIS TO YOU!"

"S-sorry Allen! Hindi ko ginustong makipagkita--A-ARAY!" napasigaw ako nang humi

gpit ang kapit niya sa buhok ko.
"TUMAKAS KA PARA LANG MAKIPAG-KITA SA GAG**NG 'YON?" gigil na gigil na sabi niya
. "WHY VANESSA?! BAKET? BAKET HINDI MO KAYANG MAKUNTENTO SA'KIN? BAKET BA HABOL
KA PA RIN NG HABOL SA KANYA?!"

"No, Allen! It's not that! Nag-usap lang naman kame."

"AT ANONG PINAG-USAPAN NIYO HA? INALALA NIYO BA ANG NAKARAAN NIYO? AND WHAT DID
THE BOTH OF YOU DO AFTER REMINISCING?"

"Nothing!" depensa ko.

Nilapit niya ang mukha niya sa tenga ko. "SINUNGALING! WHAT, DID YOU HAVE SE--"

"NO!" pinutol ko ang sasabihin niya sa pamamagitan ng pagsigaw. "Wala kaming iba
ng ginawa Allen. Nagusap lang talaga kame, that's all!" I explained in between m
y sobs.

"EH TANG**A AKALA KO BA MAY SAKIT KA?!" natahimik ako at hindi ko nagawang sumag
ot sa tanong niya. Alam kong mapapansin niya rin 'yon. Lumakas ang pag-iyak ko s
a sobrang takot ko sa kanya. Hindi na nga niya siguro nakikilala ang mukha ko da
hil basa na 'ko ng luha.

"AKALA KO PA NAMAN HINDI MO KAYANG BUMANGON NG KAMA! HINDI MO NA NGA AKO NAASIKA
SO. AKO PANG NAG-ASIKASO SA'YO! 'YUN PALA KAYA MO NAMANG KUMILOS! SA AKIN HINANG
-HINA KA, TAPOS PAGDATING SA KANYA MAY LAKAS KA?! GINAGAWA MO 'KONG TANGA VANESS
A!"

"No, that's not true, Allen! I'm really sick! Pinilit lang ako ni Zian na makipa
gkita sa kanya."

"EH BAKIT BA KASI PAYAG KA NG PAYAG?!" gigil na sigaw niya sa tapat mismo ng ten
ga ko. Halos mabingi na nga ako. "LAGI NALANG 'YAN ANG DAHILAN MO! WALA KA NA BA
NG IBANG MAISIP HA VANESSA? LAST TIME, YOU SAID HE WAS THE ONE WHO KISSED YOU. A
ND NOW YOU'RE TELLING ME NA PINILIT KA LANG NIYANG MAKIPAG-KITA. TANG*NA NAMAN,
HINDI KA BA MARUNONG MAG-ISIP? SUNOD KA RIN KASI NG SUNOD! MALI NA NGA, GINAGAWA
MO PA!" Binitawan niya ang buhok ko at lumakad siya palayo.

Napatakip ako sa tenga ko nang suntukin niya ang full body mirror. Gumawa nang m
alakas na ingay ang mga piraso ng salamin na bumagsak sa sahig. Natakot ako, but
at the same time nag-alala rin ako. Hindi nanaman niya mapigilan ang sarili niy
a.

Pinilit kong kumilos kahit sobrang kirot na ng balikat ko. Lumapit ako sa kanya.
Nakaupo ito sa sahig at naghahabol ng hininga. Nahagip ng mga mata ko ang kamao
niya na nagdudugo. I tried to touch it pero galit niya lang itong iniwas. Hindi
 ko magawang magsalita. I don't know the right words to say. Kaya dinaan ko nala
ng sa iyak.

"Nasasaktan ako Vanessa."

Mula sa pagkakayuko ay napatingin ako sa kanya. He has calmed down but I can cle
arly see him hurting, just like what he said.

"Napaka-importante ba ng pag-uusapan niyo at nagawa mo nanaman akong pag-lihiman

?"

Bumigat ang puso ko sa sinabi niya. He sounded so serious, na para bang mas mara
mi siyang hinanakit kumpara sa akin. Na para bang ang bigat bigat ng mga dinadal
a niya.

"I wonder kung anong binibigay niya sa'yo na hindi ko kayang ibigay." patuloy ni
ya. "Is it Love? If that's it...I can give it to you. Pero unti unti Vanessa. Hi
ndi mo alam kung gaano ako nasaktan 'nong mahuli ko kayo dati. I'm already in th
e state of forgiveness. Pero hindi ako makarating 'don dahil patuloy mo 'kong ni
loloko."

Bigla siyang tumitig sa'kin. Pero umiwas ako ng tingin. I can't bear to see him.
......with teary eyes. Naguguilty ako. Sobrang kumikirot ang puso ko sa sakit. A
t bumalik nanaman ang taas ng lagnat ko. Sana talaga hindi nalang ako nakipag ki
ta kay Zian. Bakit ba lagi niya nalang ako nilalagay sa kapahamakan.

Tumayo si Allen at hinang-hina niyang tinungo ang pinto. Tumigil siya saglit at
bahagyang lumingon sa'kin.

"You know what Vanessa... I just realized...

...YOU CAN NEVER SATISFY ME."

Impit akong napaiyak. Pakiramdam ko bumagsak ang langit sa'kin. Nabingi ako sa h
apdi ng binitawan niyang salita. Ang tanging nariring ko nalang ay ang lakas ng
tibok ng puso ko na parang lalabas na mula sa dibdib ko. Hinaplos ko ang balikat
ko at pinisil ito ng kaunti. At doon ko lang naramdaman na namamaga na ito. Hin
di ko na alam kung anong mas masakit. Kung 'yung balikat ko ba, 'yung nararamdam
an ko ngayon, o 'yung sinabi niya.
Nag-panic ako nang biglang umikot ang paningin ko.

Then everything turned black.

Idinilat ko ang isa kong mata nang maramdaman kong parang may kumakalabit sa mga
hita ko. Tumambad sa'kin ang puting kisame at mga dingding, at ang kung anu-ano
ng mga nakatusok sa mga kamay ko.

I tsked and cursed to myself.

I'm here...

...in the place I hate the most. Hindi ko alam kung papaano ako nakarating sa os
pital na 'to, o kung sinong nagdala sa'kin dito. Wala akong ibang maalala bukod
sa biglaang pagdilim ng paligid ko. Binaba ko ang tingin ko. I saw a familiar la
dy in an olive green dress, fixing the white sheet covering half of my body. I s
hut my eyes tight for a while then opened them again just to make sure if it's r
eally her. Lumingon ito sa'kin at nakita ko ang maamo nitong mukha. And I was ri
ght.

"Leila..."

Halos pabulong na tawag ko pero sapat lang para makuha ang atensiyon niya. Gusto
ko siyang yakapin! Miss na miss ko na siya. We barely see each other simula noo
ng pumutok ang usapin tungkol sa arranged marriage sa pamilya namen. Pero hindin
g hindi siya nawala sa mga oras na kailangan ko siya. Tulad ngayon.

She smiled at lumapit sa'kin sabay haplos sa mukha ko. "O, ano nang nararamdaman
mo? Buhay ka pa?"

Ngumiti rin ako pabalik sa kanya. Wala pa rin siyang pagbabago. She still talks
like a boss. Na sa tono niya pa lang, para bang obiligado akong sagutin ang tano
ng niya. Pero hindi ko nagawang magsalita agad. Pinakiramdaman ko muna ang saril
i ko. My head is aching, pero mas nangingibabaw ang sakit ng kaliwang balikat at
braso ko. Kahit na may nakabalot ritong makapal na benda ay alam kong namamaga
ito. I can feel the pain from within.

"Okay na. Pero ang sakit pa rin ng balikat ko." pagsisinungaling ko. Dahil ang t
otoo, I'm not yet okay. Ang bigat pa rin ng pakiramdam ko.

Mukha namang kombinsido siya sa sinabi ko dahil hindi na siya nagtanong pa. Muli
ng nilibot ng mga mata ko ang kabuuan ng kwarto. Walang ibang tao dito kungdi an
g pinsan ko lang at ako.

"Nasan si Allen?" tanong ko sa kanya. Hindi ko maiwasang hindi malungkot. I want

to see him right now, as I am in great pain both physically and emotionally. Pe
ro bakit wala siya sa tabi ko? Bakit si Leila ang nandito at hindi siya?

Leila's eyes rolled upwards at namaywang, na para bang sinasabi niyang 'tinanong
ko pa'. "Gusto mo ba talagang sagutin ko 'yang tanong mo?" umiling-iling ito. "
I'm sure nambababae na naman 'yon. That's what he always does right?" maanghang
na saad nito sabay alis sa tabi ko.

Tinungo niya ang mesa sa may di kalayuan at sinimulan niyang ilagay roon ang mga
prutas at ibang mga pagkain na galing sa brown paper bag.

Sanay na ako na ganyan ang tabas ng dila niya pagdating kay Allen. Malayo ang lo
ob niya sa asawa ko. Umpisa pa lang hindi na siya boto rito. At mas lalong tumin
di 'yon noong malaman niya ang mga ginagawang pananakit sa'kin ni Allen. Ilang b
eses na nga niyang binalak na sugurin si Allen pero hindi niya naman magawa. Nag
tatago kasi ang pinsan ko, at takot siya na baka may makahuli sa kanya.

"Biro lang Vannie," biglang bawi niya naman. "Actually, hindi ko alam kung nasan
siya. Pagbalik ko wala na siya. Sira ulo talaga 'yun! Sinabi ko ng may bibilhin
lang ako eh. Umalis rin ang gag*! Ginawa pa 'kong tagabantay mo! Tama ba 'yun h
a Vannie?! Ewan ko ba diyan sa asawa mo kung anong trip niyan sa buhay." angal n
iya.

Umiwas lang ako ng tingin. Wala akong magagawa, ganon talaga ang asawa ko. Lalo
na ngayong tumindi nanaman ang galit niya, siguradong wala siyang balak na alaga
an ako.

"Siya ba ang nagdala sa'kin dito?" tanong ko, nag-aasam na sana oo ang sagot niy
a. Gusto kong malaman na hindi pa rin ako pinabayaan ng asawa ko sa kabila ng gi
nawa ko sa kanya.
Hinila niya naman ang isang upuan papunta sa tabi ng kama ko at umupo doon. "Oo,
" sagot nito. Napangiti ako sa sarili ko. I knew it, alam kong hindi niya talaga
ako kayang tiisin kahit na ano pang mangyari.

"Kaninang madaling araw tinawagan niya 'ko," patuloy niya. "Tarantang taranta pa
rang tanga! Ba-babaan ko na nga sana ng telepono e. Kaso nabanggit niyang nandit
o ka nga raw. Syempre pwede ba naman kitang balewalain."
"E ano na naman ba kasing ginawa sa'yo niyang asawa mo ha?" bigla nang nag-iba a
ng tono ng pananalita niya. Kung kanina'y kalmado at parang nang-aasar pa ito, n
gayon ay dumali nanaman ang pagiging matapang niya.

"Kanina ko pa tinatanong 'yang lalaking 'yan pero hindi naman ako sinasagot," da
gdag pa nito. "Nakaka-ilang walk out na nga 'yan ngayong araw e. I'm sure kasala
nan niya kung bakit ganyan ang itsura mo ngayon ano?" dinuro niya ang balikat ko
na nakabenda. "Nako talaga Vanessa ha! The nerve of that man to hurt my cousin!
Para siyang hindi lalake! Ikaw naman kasi ang kulit mo rin eh, sinabi nang hiwa
layan mo na 'yan! Hindi ka mananalo ng award sa pagiging martyr mo Vannie!"

Napa-buntong hininga na lang ako. Sa totoo lang, pasok sa isang tenga labas sa k
abila na lang ang mga sinasabi niya sa'kin. Sawang-sawa na 'ko. Lagi nalang 'yan
ang sinasabi niya kapag magkasama kame. Pakiramdam ko tuloy hindi siya nakakatu
long sa'kin. Hindi niya kasi sinasabi ang mga bagay na gusto kong marinig.

"You know I can't do that," sagot ko. "Hindi naman ako kasing tapang mo."

"Hindi mo kaya kasi mahal mo?"

Tumango naman ako.

"Mahal mo nga, eh hindi naman kayo masaya. Sayang lang di ba? Nako, ewan ko ba s
a'yo Vanessa!" ginulo gulo nito ang buhok niya na parang nauubusan na ng pasensi
ya.

"Bakit kailangan niyong pahirapan ang mga sarili niyo ng ganyan. Maghiwalay nala
ng kasi kayo! If you really want it, kayang-kaya niyo namang ipawalang bisa ang
kasal niyo in just a snap! Para saan pa ang pera niyo. Don't tell me pati sa pak
ikipag-hiwalay ayaw pumayag niyang asawa mo ah? Parang hindi naman ata ako manin
iwala 'don. Ano, seloso na possessive pa?"

Hindi ko na masyadong pinansin ang mga pinagsasabi niya. Dahil bukod sa narinig
ko na ang mga 'yon dati mula sa kanya, ay hindi naman 'yon makakatulong. I don't
think annulment is the right solution to have our lives fixed. I knew to myself
darating ang araw at magiging maayos rin kame. Babalik kame sa dati. And one da
y, he will learn to forgive me, and love me.

"Galit sa'kin si Allen."

Ewan ko ba kung ba't bigla nalang lumabas 'yon sa bibig ko. Siguro dahil hindi m
awala wala sa utak ko. Para akong batang nagsusumbong sa pinsan ko, pero binigya
n niya lang ako ng isang blankong tingin. Well what do I expect? Marahil sawang
sawa na rin siyang marinig 'yon mula sa'kin.

"Allen? Allen pa rin? Halos mamatay ka na nga, Allen ka pa rin ng Allen! Ihagis
ko sa ilog pasig 'yang asawa mo eh!" sermon nito, pero binalewala ko nalang.

"I broke Allen's trust once again. Hindi ko alam kung makakaya niya pang patawar
in ako. Galit na galit siya Leila. I can see it in his eyes last night. If only
he has the heart to listen. Kayang kaya ko namang magpaliwanag sa kanya eh. I kn
ow mali ang ginawa ko, hindi dapat ulit ako naglihim. Pero kaya kong ipaintindi
sa kanya ang pagkikita namen ni Zian. Naipit lang naman talaga ako. I had no cho
ice."

"Ang kitid kasi ng pag-uutak niyang asawa mo!" mapait na wika nito. "Ayaw makini
g! Nakaka-irita! Oo nga, nandon na tayo, it was your fault because you had an af
fair with Zian. And what's worse, may nangyari pa sa inyo. Pero my god Vannie! T
hat was almost a year ago! Ang dami ko ng raket na napasukan, kayo nandiyan pa r
in sa issue na 'yan? Why can't he just move on and continue life! Ano ba naman '
yung kalimutan niya na lang. Kung magtanim siya ng galit akala mo perpekto siya.
He makes mistakes too, right! If I were you, sumunod nalang talaga ako kay Zian
sa New York noon eh."

Bumuntong hininga ako. Pakiramdam ko pasan ko lahat ng hinanakit sa mundo. "You

know the whole thing, Lei." sabi ko. "And that's not easy to forget. At least fo
r his part. Kung nakita mo lang sana ang reaksyon niya noon. Akala ko papatayin
na niya kame eh."
Umiling iling ito na para bang hindi niya na alam kung ano pang dapat niyang sab
ihin. "I don't know Van. I don't think I could ever understand your husband. Hin
di ko alam kung ano'ng tumatakbo sa utak niyang asawa mo eh. Umpisa pa lang alam
ko na talagang may attitude problem 'yan. He's a sick man! God! Buti na lang ta
laga hindi ako pumayag na magpakasal sa kanya."

I closed my eyes and gave my mind a rest. The way she said the last few lines, i
t made me realize how complicated my life is.

Si Leila talaga ang dapat ipapakasal kay Allen at hindi ako. One of us had to ma
rry the heir of Fajardo's businesses para lang mabuhay ang mga hotels na pagmama
y-ari ng pamilya namen. At dahil siya ang pinaka-matanda sa aming magpi-pinsan,
she was chosen to do it. But Leila's tough in nature. Nag-rebelde ito at tumakas
papuntang Paris para hindi siya tuluyang maipakasal kay Allen.

Maliban sa ayaw niya kay Allen, ay ayaw niyang magpatali. Leila is an eager lady
. Marami itong gustong gawin at maabot sa buhay. At pakiramdam niya, ang pagpapa
kasal ang maglalayo sa kanya sa mga bagay na gusto niya. Kaya pinaubaya na niya
sa'kin ang lahat. Nakiusap siya na ako nalang ang magpakasal dahil alam niya nam
ang gustong-gusto ko na si Allen simula pa noon.

Hindi ko pinagsisihan ang pagpapakasal ko. I really like Allen. Halos magpasalam
at pa nga ako kay Leila noon dahil lumayas siya, at ako ang sumalo sa responsibi
lidad na dapat sana ay kanya. Nagdadalawang isip pa sila Mama noon kung itutuloy
nila ang fixed marriage. They thought I was too young back then to enter a marr
ied life. I was just 22 when I married Allen. Kaka-graduate ko pa lang sa colleg
e. But they had no choice. Kailangan nila akong ibenta for the sake of our busin
ess. Ganyan sa mundo namen eh.

"Nagugutom ka ba?" biglang tanong sa'kin ni Leila. Tumingin ako sa kanya. Nakata
yo na pala ito mula sa pagkaka-upo sa tabi ko at seryoso nang naghihiwa ng mansa
nas.

Umiling lang ako bilang sagot sa tanong niya.

Minsan hindi ko maiwasang hindi mainggit sa pinsan ko. She's free to do anything
she wants, while me...I'm here...stuck in a broken marriage na hindi ko alam ku
ng maa-ayos pa. Kung kasing tapang niya lang sana ako, aalis rin ako and I'll le
ave Allen for good. Pero hindi e. I can't bear to lose Allen. Ni hindi ko nga ka
yang makita siya na may kasamang ibang babae.

Matagal bago ako muling nakapagsalita. Gusto ko na nga sanang tumahimik nalang a
t umidlip ulit kaso naramdaman kong kumirot nanaman ang balikat ko.

"Leila, a-ano palang sabi ng doktor? Ano raw sakit ko?"

Kanina pa kame magkausap pero ewan ko kung bakit ngayon ko lang nagawang itanong
'to. Siguro dahil mas ramdam ko ang sakit ng puso ko kaysa sa kirot ng balikat
ko.

"Katangahan." pabirong sagot ni Leila sabay tawa. Eto pa ang isa sa mga kina-iin
ggitan ko sa kanya. She doesn't take things seriously. 'Yon siguro ang dahilan k
ung bakit ang dali dali niyang nalalagpasan ang mga problema niya. She just laug
hs at them.

"Biro lang Van," bawi naman agad niya. "Over fatigue raw. Alam mo, parang gusto
ko ngang sampalin 'yung doktora nung sinabi niya 'yon eh! Over fatigue?! Nasa ba
hay ka lang naman papaano ka na-over fatigue?! Masyado ka talagang pinapagod niy
ang asawa mo, ano." Umiling iling pa ito na para bang dismayadong disymado talag
a siya sa diagnosis ng doktor.

Bumaba naman ang tingin ko sa tiyan ko at hinimas himas ito. "Akala ko buntis ak
o."

That's what I really thought. Pakiramdam ko lumabas ang mga signs ng pregnancy s
a'kin. Kaya takot akong magpa-check up kasi hindi ko alam ang magiging reaksyon
ko kung sakaling tumama ang hinala ko. Hindi ko rin alam kung papano 'yon tatang
gapin ni Allen. Pero syempre mas magiging masaya ako kung magkaka-anak kame. Gus
to ko nang magka-baby kame ni Allen. Kaso hindi pa pala. False alarm.

Narinig ko ang impit na hagikgik ni Leila, kaya't napatingin ako sa kanya.

"Bakit mo 'ko tinatawanan?" kunot noong tanong ko sa kanya.

"Gaga! Pano ka naman mabubuntis? E di ba sabi mo may sakit ka?"

Napairap ako, "magaling na 'ko." mabilis na sagot ko.

Ang alam ko talaga magaling na 'ko. I had hormonal problems before kaya irregula
r din ang period ko. 'Yun siguro ang dahilan kung bakit hindi ako nabubuntis noo
ng mga unang buwan namen ni Allen. But I took pills for 6 months, as advised by
my OB. Regular na ang menstruation ko ngayon kaya alam kong magaling na 'ko at p
osible na akong mabuntis.

"Baket? Feeling mo kapag nabuntis ka magiging mabait na sa'yo 'yang asawa mo?"

Matagal bago ako nakasagot. Inisip ko rin kasing maigi ang sinabi niya. "At baki
t naman hindi?" balik ko ng tanong sa kanya.

She tsk-ed. "Ano 'yon, kailangan mo pang mabuntis para lang maging mabait siya?
Sorry for the word ha, but that's bullsh*t! He's your husband. Di ba obligasyon
niyang maging mabait sa'yo?"

Sasagot pa sana ako pero hindi ko na nagawa dahil biglang bumukas ang pintuan ng
silid. Sabay kaming napalingon ni Leila nang iluwa noon ang asawa ko. Umikot pa
taas ang mga mata ng pinsan ko, samantalang ako naman ay tumingin rin sa ibang d
ireksyon. Bakit imbis na matuwa ako dahil nandito na siya, bakit parang nabuhay
pa ang kaba at tensyon sa puso ko. Alam kong galit pa rin siya sa'kin kahit na s
iya ang nagsugod sa'kin dito sa ospital.

"Oh, nandito na pala ang magaling mong asawa. Tapos na sigurong mangbabae."
Nanlaki ang mga mata ko sa inasal ni Leila. Kung magsalita siya parang wala si A
llen dito ah. Ako ang natatakot para sa kanya eh. Ang lakas talaga ng loob niya.
How could she say that with my husband around?

"Ayan, mag-usap nga kayong dalawa." utos nito sa amin.

"'Yung matinong pag-uusap Allen ha!" at dinuro duro niya pa ang asawa ko. "Ikaw,
ikaw! Naku, 'pag sinaktan mo nanaman si Vannie ako na talaga ang bubugbog sa'yo
!"

Halata ko namang nairita si Allen dahil inis nitong tinabig ang kamay ni Leila.
"Watch your actions lady. Who the hell are you to talk to me like that?!" maangh
ang na banat nito.

At kilalang kilala ko ang pinsan ko, alam kong hindi niya uurungan si Allen. She
crossed her arms and raised her eyebrow, "Who am I? Ako lang naman ang tinawaga
n mo para bantayan ang asawa mong na-ospital nang dahil sa'yo!"

"Leila!" sumabat na 'ko dahil alam kong wala sa kanila ang magpapatalo. Baka umi
nit nanaman ang ulo ng asawa ko at kung ano pang magawa niya. "Sige na, labas ka
na muna. We'll talk," paki usap ko.

Hindi na naman ito nagsalita pa at lumabas na ng silid bitbit ang bag niya. Umis
mid pa nga ito kay Allen bago tuluyang umalis. Napailing iling nalang ako. Ang t
apang talaga.

Pinagmasdan ko naman si Allen habang sinusundan niya ng tingin si Leila. Ayaw ni

ya sa personality ng pinsan ko. Kaya nga hindi siya pumapayag kapag gusto kong m
akipag-kita dito. Baka raw mahawa ako sa ugali at kadaldalan nito. Hindi naman t
alaga madaldal si Leila eh. Palaban lang ito lalo na kung alam niyang nasa tama
siya.

Pigil hininga ako nang magsimulang lumakad si Allen palapit sa'kin. I locked my
eyes on him, pero hindi siya tumitingin sa'kin. Kunot ang noo nito at nakatitig
lang sa gilid. Napansin ko ang isang kamao niya na nakabalot ng benda. Marahil m
alalim ang natamo niyang sugat nang suntukin niya ang salamin namen.

His eyes rolled heavenwards. "Buti naman nagising ka na. I'm gettin' bored here.
Gusto ko ng umuwi." malamig na sabi nito nang makalapit siya sa tabi ng kama.

Ewan ko, pero nakaramdam ako ng lungkot sa sinabi niya. Nakaratay na nga ako dit
o sa ospital, ganyan pa rin siya magsalita. Hindi niya man lang ako inisip. Gust
o na niyang umuwi e kitang kita niya naman na hindi pa ako maayos. By the way he
talks, alam kong masama pa rin ang loob niya dahil sa ginawa ko. Pero hindi ko
siya masisisi.
I tried to reach for his hand pero hindi ko nagawa dahil may nakasuksok na swero
sa kamay ko. Masakit kung pipilitin kong idiretso ang braso ko.

"Allen...I...I'm sorry." umpisa ko.

I heard his deep breath na para bang sawa na siyang marinig ang sorry ko. Pero k
asi, 'yun ang alam kong tamang sabihin.

Bigla siyang tumingin sa relos niya, "I'm giving you five minutes to explain..."
pahayag nito, at umupo siya sa upuan na nasa tabi ng kama ko. Itinungkod niya a
ng magkabilang siko niya sa mga tuhod niya, at ipinatong niya ang baba niya sa l
ikuran ng magkahawak na mga kamay niya. Nakatitig lang siya ng diretso, hindi sa
akin kungdi sa dingding na nasa harapan ng kinauupuan niya.
Bumwelo muna ako. Hindi ko alam kung papaano ako magsasalita. Bahala na kung tan
ggapin niya o hindi, basta magpapaliwanag ako.

"Allen...pinilit lang ako ni Zian na makipag-kita sa kanya. I didn't know what t

o do. Sabi niya 'pag hindi ako nakipag-kita, siya ang pupunta sa'kin sa bahay. H
indi ko alam kung papano niya nalaman ang number ko, at kung saan na tayo nakati
ra. I didn't even know he's already back here in the country. Hindi ko ginustong
makipag-kita Allen, believe me."

"Why didn't you just tell it to me? Bakit kailangan mo pang ilihim?" mapait na t
anong nito nang hindi lumilingon.

"A-alam ko kasing...hindi ka papayag." sagot ko naman.

Tumawa ito na parang nang-aasar. "And how would you know? E kahit kelan hindi mo
pa naman sinubukang magpaalam sa'ken. You always do what you want."

Natahimik ako sa sinabi niya. Hindi naman sa ayaw kong magpaalam, pero kasi, ala
m ko naman talagang hindi siya papayag. And besides, noon, wala naman talaga siy
ang pakelam sa mga gusto kong gawin. Nasanay na akong hindi nagpapa-alam sa kany
a kasi I know he doesn't care kung anong mga gagawin ko o pupuntahan ko.

"Anong ginawa niyo?" tanong niya. Kalmado pa rin ang pananalita nito gaya kanina
. Kaya naman kailangan kong maging maingat sa mga isasagot ko para hindi ko mapa
init ang ulo niya.

"We just talked." tipid na sagot ko. Tipid nga ba or I'm just playing safe? I do
n't know.

"Ano'ng pinag-usapan niyo?"

Hindi ako agad nakasagot. Alam kong itatanong niya 'yon, pero hindi ako nakapag
handa. Hindi ko alam kung papano ko sasabihin na pinag-usapan namen ang mga nang
yari sa'min noon. I don't think na magiging maganda 'yon sa pandinig niya.

"Allen...I...I tried to...naki-usap ako sa kanya na tigilan na 'ko dahil tapos n

a ang lahat sa'min...but..."

Naputol ang dapat sana'y sasabihin ko nang bigla siyang lumingon sa'kin, kunot a
ng noo nito, "but what?"

Umiwas ako ng tingin, "he said...he doesn't want to. He said he'll take me."

Narinig ko siyang nagmura nang paulit ulit. Napapikit ako nang madiin. Alam kong
ganito ang magiging reaksyon niya. He'll get mad. But I want to tell him the tr
uth this time.

"I'm sorry Allen..." muli akong tumingin sa kanya at inabot ko ang mukha niya pa
ra sana haplusin ito, pero tinabig niya ang kamay ko at tumayo siya.

Tinungo niya ang pinto. I thought aalis siya, pero hindi pala. Tinungkod niya an
g magkabilang kamay niya sa nakasaradong pinto, and I can see him breathing heav
ily...fast...na para bang nagpipigil ito ng galit. I don't know what to do. Gust
o ko siyang lapitan, pakalmahin, at sabihing everything will be alright, pero an
g layo niya sa'kin. At hindi ako makakabangon ng kama.
"TANGINA ANO PA BANG GUSTO NIYA SA'YO!"

" WHY CAN'T HE JUST GET OUT OF OUR LIVES! HE ALREADY RUINED EVERYTHING!" nagsimu
la nang tumaas ang boses niya, na siyang ikinatakot ko. I can see his fists trem
bling. Siguro hindi na niya kayang pigilan ang sama ng loob niya. Pero hindi ko
siya masisisi. Alam kong magagalit siya ng husto sa sinabi sa'kin ni Zian. Pinil
it ko naman talaga siya na tigilan na 'ko e. Pero ang kulit niya talaga. Ayaw ni
yang tanggapin na ayaw ko na sa kanya.
"Allen...that was a year ago. Can we just...forget it? Let's...let's move on...a
nd...continue life." sinabi ko sa kanya ang sinabi sa'kin ni Leila kanina. Pero
imbis na kumalma, mas lalo ko pa atang napainit ang ulo niya. Lumingon siya sa'k
in at sinamaan ako ng tingin.

"FORGET IT HUH VANESSA?!"

Lumakad siya pabalik sa akin, with his mad eyes locked to mine. Nagsimula akong
kabahan. Sasaktan niya ba 'ko? Sasaktan niya pa rin ba ako kahit na nakikita niy
a ang itsura ko ngayon?

"I TRIED! I SWEAR TO YOU I TRIED TO! BUT DAMN...I JUST CAN'T!" gigil na gigil na
sabi nito.

"...IT'S HAUNTING ME! EVERY DAY. EVERY NIGHT. MALAPIT NA 'KONG MABALIW! EVERY TI
ME I LOOK AT YOU, HINDI KO NAKIKITA ANG BABAENG IPINAKASAL SA'KIN... INSTEAD...
I SEE YOUR UNFAITHFULNESS TO ME!"

Nang sabihin niya 'yon, kusang tumulo ang luha ko. Napaka-sakit na malaman na hi
ndi niya na ako nakikita, kungdi ang pagkakamali nalang na nagawa ko sa kanya no
on. Hanggang ngayon may galit pa rin sa puso niya. Hindi pa ba sapat ang isang t
aon? Minsan naiisip ko, he's being unfair. Hindi lang naman siya ang nasasaktan
ah.

Muli itong umupo sa upuan at hinilamos niya ang mukha niya sa magkabilang palad
niya. Inangat niya ang ulo niya at tumitig sa mga mata ko. Sa buong pag-uusap na
men, ngayong lang niya nagawang tumingin ng diretso sa'kin. Napaka-seryoso ng it
sura niya.

"Hindi mo alam kung gaano mo 'ko nasaktan Vanessa..."

His voice is trembling. At kitang kita ko rin ang panginginig ng mga kilay niya.
I want to hug him. Sabihing tama na, dahil na nandito na 'ko oh. Hindi ko na si
ya iiwan. Lalayuan ko na si Zian. Pero sa tuwing magtatangka ako, pakiramdam ko
umiiwas siya. He continued talking, at hinayaan ko lang siya.

"When I caught you and him...

...naked...

...in his bed...

...having s*x...

....IT KILLED ME VANESSA!!!"

Halos pumiyok na siya nang sabihan niya 'yon. Gigil na gigil ito na para bang gu
sto na niyang magwala at sipain lahat ng mga bagay na nakikita niya. Napapikit a
ko nang madiin, dahilan para mas lalong bumuhos ang mga luha ko. Pakiramdam ko i
niipit ang dibdib ko sa sakit. I feel for him. I can feel my husband's heartache
. And it was all my fault! Hindi niya mararamdaman ang lahat ng 'to kungdi dahil
sa'kin.

Hindi ko alam na ganito na pala kabigat ang nararamdaman niya. We didn't have th
e chance to talk about it before. Palagay ko umiiwas siya noon. Ayaw niya marahi
l maalala. Kaya binubuhos niya lahat ng sama ng loob niya sa pamamagitan ng pana
nakit sa'kin. Siguro yun ang dahilan kung bakit hanggang ngayon ganito pa rin ka
me. Because we didn't give each other the chance to talk. To disclose our feelin
gs.

"I was hurt Vanessa..." patuloy nito. "and until now...I'm still hurting..."

"I never imagined I could feel this kind of pain, at nang dahil pa sa asawa ko!
SOBRANG SAKIT NA! DITO OH!" dinuro-duro niya ang dibdib niya.

Mas lalo akong naiyak. My tears are running agressively down my face. I bit my l
ower lip para sana pigilan ang paghikbi ko, pero hindi 'yon nakatulong. Kumawala
pa rin ang malalakas na hikbi ko. Gusto kong sabihin sa kanyang, 'I'm hurting t
oo, Allen!' Pero pakiramdam ko wala akong karapatang masaktan dahil ako ang may
kasalanan. Sirang sira na kame. I don't know if time can still heal us.

He then grasped his hair out of frustration and anger. Kulang nalang iuntog niya
ang ulo niya sa pader.

"I still can't believe it happened. How...how could you do that to me Vanessa?!
Zian is my friend!"

"...I FEEL BETRAYED! ALAM MO BA 'YON?!"

And he cursed again. I saw his hands balled into fists, and they're trembling. K
ung hindi nga lang ako nakaratay rito, baka kanina niya pa ako nasaktan. Tumayo
siya at hinampas niya ang katabing mesa. Wala na akong ibang nagawa kungdi umiya
k nalang. Hindi na ako makapagsalita. I don't know what to say. With all the thi
ngs that he's saying, alam kong wala akong laban. Bakit ngayon niya lang sinasab
i ang lahat ng 'to sa'kin? Bakit kung kelan sobrang bigat na. Kung kelan malabo
nang maayos pa.

"And now that ass**le is back again! And he'll take you away from me!" lumingon
ito sa'kin na may pinaghalong galit at takot sa mga mata. "Pano ako makaka-sigur
ong hindi ka sasama sa kanya Vanessa?"

Hindi ako agad nakasagot. I was finalizing the answers in my mind, pero bago ko
pa masabi 'yon ay nakarinig ako ng sigawan na nanggagaling mula sa labas ng sili
d. Sabay kameng napatingin ni Allen sa pinto nang bumukas ito. Iniluwa noon ang
pinsan kong si Leila na hinihila paatras ang isang lalaking ayaw ko sanang makit
a sa pagkakataong ito.

"ZIAN!"
"WHAT THE HELL ARE YOU DOING HERE?!"

Gigil na tanong ng asawa ko, sabay sugod kay Zian at akmang susuntukin ito. Pata
yo na sana ako para pigilan siya, pero naunahan ako ni Leila. Pumagitna ito sa d
alawa at hinarangan si Allen.

"Hep hep!" awat niya at idinipensa ang magkabilang kamay niya.

Natigilan naman si Allen. Pero ramdam na ramdam ko pa rin ang tensyon sa pagitan
nilang dalawa. I can hear my heart beating so fast now! Eto na ata ang pangalaw
ang beses na kinabahan at natakot ako nang ganito. First was when Allen caught m
e in Zian's bed. And now, this! Kaming tatlo nanaman. Bakit kasi kailangan pang
sumulpot ni Zian sa mga ganitong pagkakataon? Ano nanamang gusto niya?

Nagpapalipat lipat ang tingin ko sa kanila. I'm so worried sa maaari nilang gawi
n sa isa't isa, lalo na ni Allen. Alam kong napaka-lalim pa rin ng galit nito ka
y Zian. I want to run into him para pakalmahin siya dahil alam kong pinipigilan
niya nalang ang sarili niya. Halata naman kase sa mga matatalim na titig niya ka
y Zian, samahan pa ng panginginig ng mga kamao niya. Kaso natatakot ako eh, baka
kasi ako ang masaktan niya.

Si Zian naman, I can't look straight to his face. Pero bakas ko ang pag-aalala s
a kanya nang tingnan niya ang itsura ko mula ulo hanggang paa. Hindi naman ako b
aldado o ano, pero kung tingnan niya 'ko parang awang-awa siya. Na para bang mal
ubha ang kalagayan ko. Parang balewala nga lang sa kanya ang ginawang pagsugod s
a kanya ng asawa ko.

"Get this asshole out of here! Now!" Madiin na utos ng asawa ko kay Leila. Naka
pikit ng madiin ang mga mata niya na para bang hindi niya maatim na makita ang d
ating kaibigan.

"Are you referring to yourself, Allen?"

Nanglaki ang mga mata ko nang sagutin rin siya pabalik ni Zian. He's even smirki
ng na para bang nang-aasar. God, kailangan niya ba talagang sabihin 'yon? I look
ed back at my husband. Mas dumiin ang pagkaka-bilog ng mga kamao nito. I really
thought na tutuluyan na niyang sapakin si Zian this time, pero hindi, kinwelyuha
n niya ito at hinigit.

"TANGINA ANONG SINABI MO?!"

"Allen, stop!" biglang sabat naman ni Leila at hinila palayo ang asawa ko. "Pwed
e ba, kung mag-sasapakan kayo, dun kayo sa labas! Dun sa parking lot! Wag dito!
Mahiya naman kayo kay Vanessa oh!" sabay turo niya sa'kin. "Na-ospital na nga ga
nyan pa mga asal niyo! Dito pa kayo maglalabas ng mga galit niyo kung san kayo m
akikita ni Vannie. Aba't konting hiya at respeto lang pwede?"

Pero tulad ng inaasahan ko, hindi nakinig ang asawa ko. Kung sa'kin nga hindi si
ya nakikinig, sa pinsan ko pa kaya? Tinanggal lang nito ang pagkakahawak ni Leil
a sa kanya at kasunod noon ay tinulak niya sa dibdib si Zian. Napaatras si Zian
ng bahagya pero bumawi rin ito at tinulak rin ang asawa ko.

"Woah...easy guys!" Muling pumagitna si Leila sa dalawa. Gusto ko nang bumangon

dahil alam kong wala na silang atrasan at gulo na ang abot nito. Pero sa kalagay
an kong 'to, wala akong magawa. Buti nalang talaga nandito ang pinsan ko.

"FUCK, 'WAG KA NGANG MAKIALAM!" bulyaw ni Allen kay Leila. Alam kong nagulat si
Leila dahil hindi ito agad nakapag-salita. Napanganga nga ito na parang hindi ma
kapaniwalang sinigawan siya ng asawa ko.

"YOU!" tinuro ni Allen si Zian. "GET OUT! Bago pa magdilim ang paningin ko at ku
ng ano pang magawa ko sa'yo." banta nito.

Pero parang hindi naman na-alarma si Zian. Ngumisi pa nga ito at umiling iling.
Tapos bigla siyang tumingin nang diretso sa'kin, kasabay non ay ang pagduro niya
sa asawa ko. "Eto ba ang lalaking pinili mo, Vanessa?
...Look at you. You're here in this place because of this man!"

Of course lalong uminit ang ulo ng asawa ko. Lalo na nang magsimulang lumakad si
Zian palapit sa kinaroroonan ko. I was stunned for a moment nang magtama ang mg
a mata namen. Umiwas ako at nilipat ang tingin ko kay Allen. His eyes were fille
d with sadness. Bigla niyang pinikit nang madiin ang mga 'yon. Napansin ko ang p
anginginig ng mga kilay niya.
"One more step and I'll kill you." banta nito na siyang nagpatigil kay Zian.

Sinenyasan ko si Leila para pakalmahin ang asawa ko, na ginawa naman niya. Hinil
a niya ito sa braso paatras, "tama na Allen." pag-awat nito.

"No Leila. Let him." maangas na sabat naman ni Zian habang nakalingon kay Allen.
"Besides, kahit naman patayin niya 'ko, that won't change the fact that his wif
e once left him for me."

Lahat kame nanglaki ang mga mata dahil sa sinabi niya. Kung magaling lang ang ka
liwang balikat ko, ako mismo ang sasampal sa kanya. How could he say that? He's
so insensitive! I then looked at my husband's reaction. He's breathing heavily a
t nakatitig nang masama kay Zian. Namumula na rin ang mukha nito sa sobrang gali
t. I know he was hurt. Para ngang gusto niya na talagang tuluyan si Zian eh. Kah
it ako mismo nasaktan sa tabas ng dila niya. He has changed. He has never been t
his aggressive and war freak before. Kaya hindi na ako nagtaka nang muli siyang
higitin ng asawa ko sa kwelyo.

"YOU'RE REALLY AN ASSHOLE! YOU'RE FULL OF TALK SHITS! LUMABAN KA NG PATAS! LALA
KE SA LALAKE!"

Inalis naman ni Zian ang pagkaka-higit ng asawa ko sa kwelyo niya, at tinulak it

o sa balikat. "FINE! TARA, SA PARKING LOT. ANO?!" hamon rin niya.

"SIGE! ANO, AKALA MO UURUNGAN KITA?!" maanghang na tugon ng asawa ko sabay tula
k kay Zian sa dibdib.

"Oo, tama!" nabigla ako nang sumabat nanaman ang pinsan ko. "Dun kayo sa labas!
Ang tatapang niyo ah? Sige, hala't mag-patayan kayo hangga't gusto niyo! Pero 'w
ag dito! Nakakahiya kayo! May mga pasyente sa kabilang kwarto. Sigawan kayo nang
sigawan! Lumabas kayo, LABAS!"

Napahilot nalang ako sa sentido ko. Sumasakit ang ulo ko sa mga pinag-gagawa nil
a. Is this really happening? Kung ganito lang pala ang mangyayari sana hindi na
muna ako nagising. They're doing all these in front of me. Parang hindi ako maka
paniwala. Parang hindi totoo.

Si Zian ang unang umatras. Inayos nito ang suot niyang plain black polo shirt at
tsaka dinuro ang asawa ko, "Aantayin kita sa labas."

Sinundan ko lamang siya ng tingin habang naglalakad ito palabas ng silid. Ang ta
pang niya para hamunin ang asawa ko ng ganon. I've witnessed them duel many time
s before, at kahit kelan hindi siya nanalo kay Allen. My husband is stronger and
tougher than him. Ano'ng nagpapalakas ng loob niya ngayon?

Nalipat ang tingin ko sa asawa ko. Nagitla ako nang makitang ang sama ng titig n
ito sa'kin. Like he's thinking of hurting me and yelling at me again. Pero buti'
t hinarangan siya ni Leila. Mukhang parehas kame ng naiisip.

"O, anong tingin 'yan ha? Walang kasalanan ang asawa mo pwede ba? Hindi siya ang
kaaway mo! Andun oh!" tinuro niya ang direksyon ng pinto, na ibig sabihin ay na
sa labas na si Zian.

Mukha namang natauhan ang asawa ko. Pumikit ito nang madiin bago muling tumingin
nang diretso sa'kin. Tinuro niya pa nga ako. "YOU. STAY. HERE!" ma-otoridad na
utos niya.

Napatango nalang ako kahit na ang totoo, labag 'yon sa loob ko. Me? Stay here? N
o way! Gusto ko sana siyang pigilan, sabihin na 'wag niya nalang sundan si Zian
dahil ayokong may mapahamak sa kanilang dalawa. Kaso baka isipin nanaman niya k
inakampihan ko si Zian. Mas lalo pa siyang magalit sa'kin. Kaya pinabayaan ko na
siya at pinagmasdan nalang siya habang nililisan niya ang silid.

Sumalampak ako sa kama pagkalabas na pagkalabas ni Allen. I tried to calm myself

by inhaling and exhaling slowly pero hindi talaga ako mapakali. Ayaw tumahimik
ng utak ko. Nakalimutan ko na ngang nasa ospital ako at nagpapagaling, at bugbog
pa ang kaliwang braso ko. Mas inaalala ko pa kasi ang magiging lagay ng asawa k
o pagkatapos nito. Kailangan ba 'tong mangyari? Paulit ulit kong tinatanong 'yan
sa sarili ko.
Hindi ko na lang namalayan na napaiyak nanaman ako. Halo halo na kasi ang narara
mdaman ko. Patong patong na. Ang totoo, hindi naman talaga si Zian ang sumira sa
buhay namen ni Allen eh, kungdi ako. Mali naman talaga ako. Dahil lang sa kasal
anan ko kailangang umabot pa sila sa ganito. Humikbi ako, at tsaka ko naramdaman
g lumapit si Leila sa'kin at hinaplos niya ang noo ko na parang pinapatahan ako.

"Relax lang Vannie. Everything will be okay." pahayag nito na para bang sigurado
ng sigurado siya sa sinabi niya. Gusto ko na lang matawa. Hindi niya kilala ang
asawa ko. Hindi niya alam kung ano'ng kaya nitong gawin.

"Ikaw naman, baket mo naman sila hinayaan? Ikaw pa 'tong naging promotor eh!" in
is na paninisi ko sa kanya.

I don't want to put the blame on her, pero kasi kung ako siya, hindi ganon ang g
agawin ko. Kung may lakas lang ako, hindi ko sila papayagang magsuntukan. They c
ould just talk, that would help. Ayokong masaktan pa lalo si Allen. He is still
my husband kahit na ano'ng mangyari.

Halata namang nabigla siya sa paninisi ko sa kanya dahil napanganga ito, pero na
kabawi rin agad. "Tss. Hayaan mo nga sila," umismid siya. "Ano bang ineexpect mo
? Na mag-sisigawan lang sila hanggang sa may mag-walk out? Syempre hinde! Mga la
laki 'yung mga 'yun! Magsusuntukan lang 'yon tapos okay na."

Napa-iling iling nalang ako. "You really don't know my husband, Lei. You don't h
ave any idea on what he can do! Baka mapatay niya si Zian eh! Alam mo naman kung
gaano kagalit 'yun sa kaibigan niya!" medyo tumataas na rin ang boses ko. Hindi
kasi talaga ako mapakali. Kung anu-anong pumapasok sa isip ko sa mga posibleng
mangyari.
"Relax ka nga lang Vannie. Kanino ka ba talaga concerned ha, kay Zian o sa asawa
mo?"

Nabigla ako sa tanong niya. Tiningnan ko siya nang may kunot sa noo, "What kind
of question was that?! Syempre sa asawa ko!" pataray na pahayag ko.

"Fine, okay okay!" sagot niya naman at itinaas pa ang magkabilang kamay na para
bang umaarteng suko na siya.

Pumikit na lang ako nang madiin at muling hinilot ang sentido ko. Imbis na gumal
ing ako, parang lumala pa ata ang bigat ng pakiramdam ko. I took a deep breath,
"Papano ba kasi nalaman ni Zian na nandito ako? Sinabi mo nanaman ba?" may pagdu
dudang tanong ko sa kanya. "Ikaw din ba nagbigay ng number ko sa kanya at ng bag
o naming address?"

Wala akong narinig na sagot kaya't binalik ko ang tingin ko sa kanya "Ikaw nga a
no?" ulit ko.

Umikot ang mga mata nito, sabay bumuntong hininga, "E ano'ng magagawa ko, ang ku
lit kulit niyang Zian na 'yan. Ilang beses ko ring tinanggihan 'yan 'nong hinihi
ngi niya ang address niyo at number mo eh, kaso ayaw talagang papigil. Did you k
now that he even threatened me? Ipapasara niya raw lahat ng kompanyang pinagkuku
hanan ko ng raket. Ganon ba talaga siya ka-obsessed sa'yo, Vannie? GOD HA!"

Medyo nabingi ata ako don.

Threatened?

I can't believe Zian did that. Pero imposible rin namang magsinungaling sa'kin a
ng pinsan ko. Kahit ako kasi nagawang i-blackmail ni Zian. Na siyang pinagtataka
ko. He's not like that. Well before. I don't know what happened to him now. Gan
on rin ba siya nasaktan sa mga nangyari sa'min noon? Sa pangbabaliktad sa kanya
ng asawa ko? Naka-kaya niya na ngayong gumawa ng mga bagay na hindi maatim na ga
win noon.

Mas lalo tuloy akong nag-alala at kinabahan. Kung ganon na pala ka-lalim at kati
ndi ang mga galit nila sa isa't isa, mas lalo ko silang dapat pigilan. Tutal, na
papa-paranoid na rin naman ako. Ayokong pumirmis lang dito habang sila nagbabasa
gan na ng mukha sa labas. I have to do something to stop them.

"MY GOD VANNIE!" 'Yan ang reaksyon ni Leila nang hilain ko ang swerong nakatusok
sa kamay ko.
"What do you think you're doing!" sabi niya pa habang pinipigilan ako sa pagban
gon mula sa pagkakahiga.

"I can't just lay here! Pupuntahan ko sila!" sagot ko naman.

"Wait, what?! N-nababaliw ka na ba! Di ba sabi ng asawa mo, you stay here!"

"Hindi ako pwedeng manatili lang dito Leila!" pasigaw na sagot ko sa kanya.

Tuluyan na akong bumangon ng kama at inayos ang suot kong puting hospital gown.
Nakaka-ilang hakbang pa lang ako nang harangin niya 'ko, "WOAH! Don't you dare!
Hindi ka nila kailangan dun, okay?! Tsaka baka madamay ka pa! At tingnan mo nga
'yung suot mo? Lalabas ka ng naka-ganyan? Baka habulin ka ng mga nurse, isipin p
a baliw ka! Dito ka na lang!"

"Akala ko ba kakampi kita?" may halong panunumbat na tanong ko sa kanya. "Bakit

mo 'ko pinipigilan? Eh kung samahan mo na lang kaya ako!"

Halata kong nagulat siya sa inasal ko, dahil natigilan ito at hindi agad nakapag
-react. Maya maya lang ay umalis na rin ito sa dadaanan ko, "Fine!" pagsuko niya
.

Wala na akong iba pang sinabi at agad na akong lumabas ng kwarto, nakasunod lang
sa'kin si Leila. Patakbo kong tinungo ang parking lot, habang hawak hawak ang b
alikat ko. Kumikirot kasi ito 'pag gumagalaw ako. Pero kaya ko namang tiisin ang
sakit.

Wala na akong pakialam sa itsura ko at sa suot ko kung nakikitaan na ako dahil d

i-tali lang naman ang likuran ng hospital gown na suot ko. May mangilan-ngilang
ding nurses na napatingin sa'kin, pero siguro sa pagkabigla nila hindi nila ako
agad nasundan. I don't care kung sinong makabangga ko, o sa mga nakatingin sa am
in. Basta kailangan ko nang puntahan ang asawa ko. I'm really freaking out baka
mapatay niya si Zian.

Hindi ko inaasahan ang naabutan ko sa parking lot.

Parang nanigas ang mga tuhod ko. Hindi ako makagalaw! Nakatulala lang ako at wal
a akong ibang naririnig kungdi ang mga pagmumura at tama ng mga suntok ni Zian s
a mukha at sikmura ng asawa ko.

"GOD ZIAN! TAMA NA!"

Nahimasmasan lang ako nang marinig ko ang sigaw ni Leila. Nakatakbo na pala ito
kay Zian at hila hila na niya ito paatras. Agad na rin akong tumakbo papunta sa
asawa ko. Sumalampak ako sa sementong sahig at hinagkan ang mukha niya paharap s
a'kin.

"A-allen...hey, hey..."

Para akong binuhusan ng malamig na tubig nang makita ko ang itsura niya. Saglit
akong napapikit nang madiin. Hindi ko ata siya kayang tingnan sa ganitong ayos.
Putok ang labi niya at nagdudugo ang mga galos sa mala-adonis niyang mukha. Nata
ranta ako. I don't what to do! Takot ako sa dugo! Ni hindi ko nga alam kung saan
ko ipepwesto ang mga kamay ko. Hindi ko alam kung anong una kong hahaplusin. Ku
ng yung mukha niya ba na puno ng sugat, o 'yung sikmura niya na yakap yakap niya
dahil namimilipit na siya sa sakit.

Hindi ko na kinaya, I bursted into tears. Damn, gusto ko siyang sigawan! Gusto k
ong itanong kung bakit hindi siya lumaban! This is not what I expected. Bakit hi
nayaan lang niyang bugbugin siya ni Zian ng ganito!

Nilingon ko si Zian sa likod ko na may luha sa mga mata ko, "ANO'NG GINAWA MO! L
OOK AT HIM!"

Nangunot naman ang noo nito, na parang nagulat siya sa inasal ko, na bakit todo
kampi ako kay Allen.

"He deserves that!" pasigaw na sagot niya sa'kin. "Kulang pa nga 'yan! Para sa l
ahat ng mga pananakit niya sa'yo!"

"YOU DON'T HAVE TO DO THIS TO HIM! HE'S STILL MY HUSBAND! TIGILAN MO NALANG KASI
KAME, PWEDE BA?!"

"HUSBAND?" natawa ito at umiling iling. "But he never treated you as his wife!"

Natahimik ako. Marahil tinamaan ako sa sinabi niya, pero mali pa rin na ginawa n
iya 'to sa asawa ko. Naramdaman ko nalang na parang tatayo si Allen, kaya't inal
alayan ko siya. Tinutulak niya 'ko palayo sa kanya pero hindi ako bumibitiw. Bak
a kasi bumagsak nanaman siya sa sahig kapag hindi ako umalalay.
"Alam mo ba kung bakit ka pinagpalit ng asawa mo?" akala ko titigil na si Zian p
ero hindi pa pala. Dinuro duro pa niya si Allen. Pinipigilan na nga siya ni Leil
a pero parang wala siyang naririnig.

"It's because you're boring......and worthless! You can't give her what she want
s! Alam mo ba kung gaano naging miserable ang buhay niya nang ipakasal siya sa'y
o?

...Simple lang naman ang gusto niya, pero hindi mo naibigay. You didn't love her
.....and I did! Wala ka naman talagang ibang alam gawin kungdi saktan siya....

...And now you're telling me you love her?! Fvck man, you don't destroy the pers
on you love!"

"ZIAN, TAMA NA! ANO BA!' sigaw ko sa kanya para tumahimik na siya. Naaawa na 'ko
sa asawa ko. Martir na kung martir pero my husband doesn't deserve this kind of
pain.

Allen's entire body is trembling. I can feel it. Halos yakapin ko na nga siya pa
ra kumalma siya "Sshh...tama na." bulong ko sa kanya habang hinahaplos ang balik
at niya.
"Nagsi-sisi nga siyang pinakasalan ka niya," dagdag pa ni Zian. "Know what, she
even told me, na sana ako nalang ang pinakasalan niya at hindi ikaw!"

I heard my husband cursed. Pati ako, gusto kong magmura. Hindi ko sinabi sa kany
a ang mga bagay na 'yon para gamitin niya laban sa asawa ko ngayon. How could he
do this to Allen? To me? Sa ginagawa niya, pati ako sinasaktan niya. Lumipat an
g tingin ko kay Allen nang mapansin kong nakatitig ito sa'kin. Bakas ko ang lung
kot at galit sa mga niya. Na para bang ang bigat bigat ng loob niya.

"Is that true?" Tanong niya na siyang kinabigla ko. Tumingin muna ako kay Zian a
t muling binalik ang tingin ko sa kanya. I know he's waiting for my answer, pero
hindi ko alam kung papano sisimulan.

"I...I was...Allen I...I didn't mean it that--"

Hindi na niya ako pinatapos sa pagsasalita. Parang nahulaan na niya na "oo" ang
isasagot ko. Umiwas siya ng tingin at dahan dahan niyang tinanggal ang mga kamay
ko na nakakapit sa kanya. Ang bigat sa pakiramdam na unti unting dumudulas ang
mga kamay ko palayo sa kanya.

"Allen naman..." Halos pumiyok na ako nang sabihin ko 'yon. Kumapit ulit ako sa
kanya pero inilayo niya lang ulit ang mga kamay ko.

"Pagod na 'ko Vanessa...

...If you want to go with him......then go."

And after saying those heart-breaking words...he walked away.

Naiwan akong nakatulala. Matagal bago tuluyang nag sink-in sa utak ko ang sinabi
niya.

And why does it feels like he stabbed me several times! Ngayon ko lang siya naki
ta na ganito kalungkot. Ewan ko, pero parang umaasa ako na sana bawiin niya ang
sinabi niya. But he didn't. He left me. Gusto kong maiyak, gusto ko siyang habul
in at yakapin. I tried to call him pero walang lumabas na boses sa bibig ko. Wal
a na 'kong ibang magawa kundi ang tumitig nalang sa likod niya habang siya naman
ay hinang-hinang naglalakad palayo sa'kin.

Naramdaman kong humaplos si Leila sa likuran ko. She's telling me something, per
o hindi ko na maintindihan. Parang wala na akong naririnig.

Bakit ganto? Bakit pakiramdam ko pinapamigay na 'ko ng asawa ko?

"You know Vannie, pwede ko naman talagang i-cancel ang lakad ko mamaya. Sasamaha
n nalang kita dito."

"Kaya ko Leila." walang ganang sagot ko.

Kanina niya pa 'ko kinukulit na samahan dito sa bahay pero isa lang din naman an
g sinasagot ko sa kanya. Na kaya ko. I'm not fine right now, but I will be. Soon
I will be.

Isa pa, ayoko nang kunin nanaman ang oras niya. Siya na nga nagbantay sa'kin mul
a nung ma-ospital ako hanggang sa makauwi ako ngayon. That's already enough. Mer
on din naman siyang mga personal matters na dapat asikasuhin. And besides, hindi
siya ang kailangan ko sa mga oras na 'to. I need Allen! I need my husband back!

Ni-lock na ni Leila ang sasakyan, at pumasok na kame sa loob ng bahay. Dumiretso

siya sa mahabang sopa para ilapag ang mga gamit at maupo. Samantalang ako naman
ay nagmadaling umakyat papunta sa kwarto namen ni Allen. Ni hindi ko na nga ina
lala ang pagod ko dala ng matinding trafik. I even heard Leila calling me para s
iguro pag-pahingahin muna ako, pero hindi ko na siya nagawang lingunin pa. Hindi
ako matatahimik eh. I can't just relax, knowing the fact that my husband left m
e and decided to give me away.

Ilang minuto na rin akong nakatayo sa labas ng kwarto namen ni Allen. Para na ak
ong tangang nakatitig sa reflection ko sa door knob. My right knee is shaking. P
inipigilan ko naman pero ayaw pa ring tumigil sa panginginig. Marahil dahil sa s
obrang laki ng takot sa dibdib ko. Ramdam ko pa ang kuryenteng nakabalot sa mga
palad ko.

Kanina ko pa gustong pasukin 'tong kwartong 'to. Pero natatakot ako. Natatakot a
ko sa pwede kong makita. I know Allen's not in the house. Nasiguro ko 'yon nang
mapansing nakasara ang mga draperies sa mga bintana ng bahay. Pero kung dumaan n
a ba siya dito kanina, that I'm not sure. I am close to getting paranoid. Pano k
apag wala na ang mga gamit niya? Pano kung kinuha na niya lahat ang mga damit ni
ya at umalis na talaga siya?

Shit, hindi ko kakayanin! I swear to God hindi ko talaga kaya! I can't lose Alle
n just like this! Ang tagal kong nagtiis! Ang tagal kong naghintay na mabalik an
g tiwala niya at makuha ang pagmamahal niya. Tapos ganto? Pagkatapos ng lahat la
hat, sa huli ako pa rin pala ang iiwan? Damn, that hurts! Ang bigat bigat sa dib
dib!

Nang ma-realize kong mag ki-kinse minutos na pala akong nakatayo rito, ay pinihi
t ko na ang hawakan ng pinto. Agad nilibot ng mga mata ko ang kabuuan ng silid.
Wala namang kakaiba, it's still the same gloomy bedroom, bukod sa mga pira-piras
o ng nabasag na salamin na nagkalat sa sahig. Hindi pa rin pala nalilinis 'tong
binasag ni Allen. He's always like that. Kung hindi sa akin, sa mga gamit namen
niya nilalabas ang init ng ulo niya.

Winalis ko na muna ang mga bubog bago ako dumiretso sa sariling shower room ng k
warto. I need to check a few things. I opened the small cabinet mounted on the t
iled wall. At parang nabunutan ako ng tinik sa dibdib nang makitang nandoon pa r
in ang shaving cream at paboritong shower gel ng asawa ko.

Sunod kong tinungo ang closet niya. At tulad kanina, matagal rin akong napatitig
sa tapat non. Nagdadalawang-isip ako, bubuksan ko ba o hindi. Kinakabahan ako t
hat I could even hear my own heart beats. Kailangan kong ihanda ang sarili ko sa
pwede kong makita. 'Pag wala ng laman 'to, kill me.

Nanginginig pa ang mga kamay at tuhod ko nang hilain ko pabukas ang mga pinto ng
aparador. Nakahinga ako nang maluwag, at gumuhit ang mapait na ngiti sa mga lab
i ko. My husband's clothes are still here. Ginapang ko ang mga daliri ko sa mga
nakasampay niyang tux at long-sleeved polos just to make sure na totoo ang nakik
ita ko at hindi ako namamalik-mata. Yes, his things are still here. Pero bakit p
arang hindi pa rin ako kuntento? Ayaw pa ring matahimik nitong utak ko.
Naramdaman ko ang pagpasok ni Leila sa kwarto. Lumapit ito at hinagod ang likura
n ko. Akala niya siguro umiiyak nanaman ako. Hindi ko nalang siya pinansin. Wala
akong ganang makipag-usap sa kahit na sino, bukod siguro sa asawa ko. Umupo nal
ang ako sa gilid ng kama. Bakit ba pakiramdam ko kinaka-awaan ako ng pinsan ko.
I hate this kind of feeling. Lalo akong nalulugmok kapag may naaawa sa'kin.

"Vannie..." mahina ang pagtawag niya pero sapat lang para makuha ang atensyon ko
. "Hindi na 'ko magsasalita. Isa lang ang sasabihin ko sa'yo. Si Allen...just gi
ve that man some time. To think, maybe, I don't know. Basta alam ko, babalik 'yu
n."
Napa-iling iling ako at hinilamos ang magkabilang palad ko sa mukha ko.

"Time? Really, Leila? But I needed time too 'nong mga panahong bugbog ang isip a
t katawan ko dahil sa kanya, pero umalis ba 'ko? Pina-ubaya ko ba siya sa iba? K
ahit kelan hindi ako lumayo sa tabi niya. Pinatunayan kong kaya ko lahat ng gant
i niya para lang maayos kame. Pero siya?" He left, just like that.

Huminga ito nang malalim bago sumagot. "Hindi ka naman siguro talaga niya pina-u
baya, Van. Siguro nasaktan lang talaga 'yon, kaya ganon. Pabugso bugso mag-desis
yon. Parang hindi mo naman kilala mga lalake. Sometimes, they make decisions wit
hout thinking. Naunahan ng galit, ganon."

"What if...hindi ganon? Pano kung...matagal na talaga niyang naiisip na iwan ako
? Lei...kasi...hindi ko kaya. You know how much I wanted Allen."

Pumikit siya saglit, na para bang hindi na niya alam kung papano sasagutin ang s
inabi ko.

"Uh, hindi naman siguro." matipid na tugon niya. Tama nga ako. Hindi na niya ala
m kung anong sasabihin. Kung sabagay, hindi naman kasi siya sanay sa mga ganiton
g problema. She has her own way of handling problems.

Naramdaman ko na lang ang muling paghagod niya sa likuran ko. And the feeling of
self-pity engulfs me again. God, kanina ko pa gustong umiyak para kahit papano
mailabas ko ang lahat ng sama ng loob ko. Kaso ayaw tumulo ng mga luha ko. Buhat
nang umalis si Allen nakatulala nalang ako. Para akong wala sa sarili. Hindi ak
o makaiyak. Mas matindi kasi yung takot na nararamdaman ko dito sa puso ko.

Kahit na anong pang isipin ko, bumabalik at bumabalik pa rin ako sa tanong na, p
ano kung hindi na bumalik si Allen? Pano kung pinamigay na niya talaga ako kay Z
ian. This is really heart-breaking! Gusto kong magalit sa kanya, pero hindi ko n
aman magawa. Alam ko kasing nasasaktan rin siya.

"Alam mo Vannie..." natigilan ako nang magsalita ulit si Leila. "...pansin ko la

ng ah. Kung may balak talaga si Allen na iwanan ka, sana ginawa niya na dati pa.
'Yung sinabi niya kanina...siguro... kalimutan mo na lang 'yun. Baka nadala lan
g 'yon sa away nila ni Zian."

Bumuntong hininga ako, "pano ko makakalimutan? Eh nasaktan ako. At hanggang ngay

on nasasaktan ako." pag-amin ko. Mas masakit pa sa mga sampal niya sa'kin.

Hinarap ko siya and I looked straight to her face. "Bakit siya ganon Leila? Hind
i niya ba talaga 'ko mahal? Bakit parang ang dali dali lang sa kanya na iwanan a
ko. Na ipamigay at ipa-ubaya ako sa iba. Parang wala lang sa kanya kung mawala a
ko ah. Like he doesn't care, and he wouldn't bother. Samantalang ako, hindi ko k
akayanin 'pag nawala siya sa'ken. Hindi ko siya kayang ipamigay kasi hindi ko ka
yang makita siya na may kasamang iba."

God, I hate myself for feeling this way! This is so unfair! Parang ako lang ang
masasaktan kung sakaling magka-hiwalay kame. Ayokong maramdaman 'yon. Ayokong um
iyak nang umiyak para sa wala, samantalang siya abala sa paghahanap ng ipapalit
sa akin. Napahilot ako sa sentido ko. Iniisip ko palang, nahihirapan na 'ko. I c
an't accept the fact na nasa akin na siya, nawala pa.

"Your husband is a mysterious man, Van. Hindi ko alam kung anong tumatakbo sa is
ip nun. So I'm not sure kung ganyan nga ang iniisip niya. Though I can sense na
hindi rin naman madali para sa kanya. Alam mo 'yon? Of course he cares. Well fee
ling ko lang naman he cares. Kasi kung hindi, hindi naman siya makikipag-bugbuga
n sa ex mo. Di ba?

...Tsaka hindi niya 'ko tatawagan ng hating gabi para lang puntahan ka sa ospita
l, na para bang nasa bingit ka na ng kamatayan. Over fatigue lang naman pala, an
g OA masyado ng asawa mo. Kaya feeling ko, oo, he cares. Kaya 'wag mong sabihin
'yang mga 'yan."

"I...I don't know Lei. Hindi kasi ganyan ang nararamdaman ko eh. Kahit kelan hin
di ko naramdamang...he cared." Well once, nung inalagaan niya ako nung may sakit
ako. Pero nabalewala rin naman 'yon. Dahil kay Zian.
Hinaplos niya ang buhok ko. At sa mga paghinga-hinga niya nang malalalim, alam k
ong nabo-bore na siya sa drama ko. "You know what, Van. I think you need a rest.
Masyado na kasing maraming tumatakbo diyan sa utak mo. Ako ang napapagod para s
a'yo eh. Give yourself a break. Babalik 'yang asawa mo, okay? Kahit na sa totoo
lang, ayoko na sana siyang bumalik. Dahil gusto ko nang matapos ang pananakit ni
ya sa'yo. Kaso alam kong eto gusto mo e. Kaya sige, suportahan kita."

Nilingon ko siya sa gilid ko. Ngumiti ito nang mapait sa akin. Paano niya nagaga
wang magsalita ng kalmado at kaswal, samantalang ako hirap na hirap nang maglaba
s ng mga sama ng loob ko?
But taking a break? That hits me. I guess that's what I really need. I feel so t
ired. Walang alinlangan ko siyang niyakap. Aside from being my cousin, Leila als
o stands as my sister and my best friend. She understands me. Alam niya kung kel
an ko kailangang ng kausap, at kung kelan ko ayaw ng may kausap.

Tinapik niya ako sa likuran kaya't bumitiw na ako sa pagkakayakap. Tumayo ito at
lumabas ng kwarto. Pagbalik niya, bitbit na niya ang paper bag na inuwi naman g
aling ospital. Nilabas niya mula doon ang ilang mga kahon ng gamot ko, at inilap
ag ang mga iyon sa side table.

"I'm leaving, so you could spend some time with yourself. Don't forget to take y
our medicines. Lalo na 'to," tinuro niya ang kulay asul na kahon. If I'm not mis
taken, pain killers ang laman noon. "'Pag sumakit 'yang balikat mo, uminom ka."
bilin niya. Tumango nalang ako. Sana lang maalala kong inumin 'yun.

Muli siyang lumapit sa'kin at hinaplos ang buhok ko. "I'll go ahead, okay? If yo
u need anything, you have my number. And please, please 'wag kang gagawa ng baga
y na hindi ko magugustuhan." Napangiti muna ako sa sarili ko bago ako tumango. N
gayon umaasta na rin siyang nanay ko. Tinapik niya muna ako sa balikat bago siya
tuluyang lumabas ng kwarto. Hindi ko na siya hinatid. Tutal alam na naman niya
ang gagawin dahil madalas siya dito.

Inabot ko ang mga kahon ng gamot na nakapatong sa side table. Balak ko sanang um
inom bago ako magpahinga. Pero napansin ko ang wedding ring ng asawa ko na nasa
tabi ng litrato namin. Gumuhit ang kirot sa dibdib ko habang pinagmamasdan ko an
g singsing sa palad ko.

Hindi na niya sinusuot ang wedding ring namen? Kelan pa?

Bumagsak ako sa kama, and a tear fell from my eye. Parang ngayon lang lumabas la
hat ng sakit na kinimkim ko simula pa noong nag-usap kame sa ospital. Binabale-w
ala niya nalang 'to? Ganon ba? This ring, this is not just some kind of a jewelr
y. This is a proof that we're married. Na may asawa na siya. Pero bale wala sa k
anya. Kayang-kaya niyang ipa-isang tabi. Parang ako.

And now I realized, na kayang kaya niya pala talaga akong iwan. Dahil hindi niya
nga pinapa-halagahan ang kasal namen eh. Etong singsing na nga lang, hindi niya
pa maisuot. I curled up and hugged my knees. I weeped. And weeped. Saksi ang kw
artong 'to sa lahat ng mga hinanakit ko. Sa lahat ng pag-aasam ko na maayos ang
relasyon naming mag-asawa. And I kept on weeping. Hanggang sa hindi ko na kinaya
at naramdaman ko na lang ang pagbigat ng mga mata ko.

Naalimpungatan ako. Sinilip ko ang orasan sa kabilang side table. It's already 1
2 midnight. Pinilit kong bumangon kahit na hinihila pa ako ng kama. Bumaba ako a
t dumiretso sa malawak na sala ng bahay with the hopes of seeing him, but unfort
unately, there are no signs of Allen.

Sumalampak ako sa mahabang sopa. At nagsimula nanamang mangilid ang luha sa mga
mata ko. Allen, asan ka ba? Ano'ng oras na, bakit ba wala ka pa? Matagal tagal r
in akong nakahiga sa sopa. Lahat na ng posisyon nagawa ko na. Lahat na ng sulok
ng bahay natitigan ko na, pero wala pa rin akong naririnig na pagbukas ng gate.

Tumayo na ako nang makaramdam ako ng gutom. Kinain ko 'yung sandwich na binili s
a'kin ni Leila kanina. Uminom na rin ako ng gamot dahil biglang kumirot ang bali
kat ko. Muli akong bumalik sa pagkakahiga sa sopa. Tumitig ako sa wall clock. Pa
ra na akong baliw na pinapanood ang bawat pag-galaw ng mga kamay. Inaantok na ng
a ako sa tunog na gawa ng orasan kaya bumangon nalang ulit ako. Binuksan ko nala
ng ang TV at nanood hanggang sa magsawa ako.
I glanced at the wall clock for the nth time. It's 2:00 AM. Pero wala pa rin ang
asawa ko. Umaatake na ang pagiging paranoid ko. Hindi naman bago sa'kin ang pag
-uwi niya ng madaling araw. Pero kasi, iba ngayon e. There's a possibility na hi
ndi na talaga siya uuwi sa'kin. Tumayo ako mula sa pagkaka-upo at lumabas ng bah
ay. Sinilip ko ang kahabaan ng kalye pero wala akong naaninag na paparating na s
asakyan. Wala nga akong makitang kahit na ano. Madalim dahil patay na ang ilaw s
a mga poste. Allen, umuwi ka na, please.

Naisipan ko na lang na umupo sa porch swing sa hardin namen. Ipinahinga ko ang m

ga mata ko habang nilalasap ang paghampas ng malamig na hangin sa mukha ko. Naka
ramdam nanaman ako ng antok kaya humiga na muna ako sa duyan. Nagising nalang ak
o nang marinig ang tunog ng makina ng sasakyan mula sa labas ng bahay.

Napabalikwas ako ng tayo. Allen? He's home? Please tell me I'm not dreaming.
Umikot ang paningin ko pagkatayong-pagkatayo ko kaya't napahawak ako sa gilid n
g swing. Nabigla ata ako sa agarang pagbangon ko mula sa pagkakahiga.

Dali dali kong tinungo ang gate para buksan 'yon. Pumarada sa harapan ng bahay n
amen ang isang itim na pick-up. Hindi iyon ang sasakyan ng asawa ko. Unang beses
ko ring makita ang sasakyan na 'to sa lugar namen.

Lumabas mula sa driver's area ang isang lalaki, sinundan ko siya ng tingin haban
g nagmamadali itong umikot papunta sa passenger's seat. Namumukhaan ko siya, tho
ugh I don't know his name. He is Allen's friend. Siya ang madalas na naghahatid
kay Allen dito sa bahay kapag lasing ito. Nilakihan ko ang pagkakabukas sa gate
nang makita kong akay-akay na nito ang asawa ko.

Gusto kong maiyak sa tuwa dahil umuwi si Allen. Pero ang matamis na ngiti sa lab
i ko ay napalitan ng lungkot at awa. Halos hindi ko na kasi siya makilala. Bagsa
k na bagsak ito sa sobrang kalasingan, dagdagan pa ng mga galos niya sa mukha.

"Ang kulit e. Ayaw makinig. Sinabi ko na ngang umuwi na para magamot mga sugat n
iya, ayaw talaga." kwento sa'kin nung lalaki habang inaabot niya sa'kin si Allen
. Umalalay naman ako agad gamit ang isa kong braso, dahil ang kabila hindi ko pa
masyado maigalaw nang maayos.

"Kaya mo ba? Ikaw nang bahala Vanessa ah. Kukunin ko pa kasi 'yung sasakyan niya
." habilin nito. Tumango nalang ako, kahit na medyo nagulat ako dahil alam niya
ang pangalan ko. Siguro'y nababanggit ako ni Allen sa kanya. Marahil alam rin ni
ya kung ano'ng meron sa amin ng asawa ko, pansin kong may alam siya, pero hindi
nalang siya nagsasalita.

"S-salamat..." sabi ko sa kanya. Ngumiti naman ito ng tipid at umalis na.

Dumiretso na kame sa loob, akay akay ko ang asawa ko. Halos kalahati ng bigat ni
ya na sa'kin kaya't pa-gewang gewang kaming naglalakad. Inakyat ko siya sa taas,
sa kwarto namen.

Nabigla ako nang itulak niya ako palayo sa kanya. Muntik pa nga akong matumba, b
uti't napakapit ako agad sa pader. Dumiretso siya sa shower room. And I heard hi
m vomiting. Nanghina ang mga tuhod ko sa narinig ko, pero kailangan kong tatagan
ang sikmura ko, kailangan ko siyang alagaan. I followed him, at mas lalong bum
igay ang mga tuhod ko nang makitang halos yakapin niya na ang bowl. Tuloy tuloy
ang pagsusuka niya na para bang hindi na siya matatapos. Nakaramdam ako ng kaunt
ing kirot sa puso ko. Ako ang nahihirapan para sa kanya eh. 'Yung tipong wala na
siyang nailalabas pero duwal pa rin siya ng duwal. I can't imagine he did this
to himself!

Agad akong lumuhod sa tabi niya at hinagod hagod ko ang likuran niya.

"A-allen...hey. Bakit ba kasi nagpaka-lasing ka pa, e hindi mo naman kaya."

Bigla niyang tinaboy ang mga kamay ko.

"Bakit nandito ka pa?" tanong niya sa'kin nang hindi lumilingon. Natahimik ako.
Hindi ko alam kung sasagutin ko ba siya o ano. Syempre nandito pa rin ako. Ano b
ang inaakala niya, na sasama talaga ako kay Zian?

Muli siyang yumakap sa bowl at nagsuka. Hinimas ko ulit ang likod niya, "Halika,
pupunasan kita." alok ko, pero imbis na sumunod sa'kin ay tinulak niya lang ako
palayo.

"Tsk 'wag mo 'kong hawakan! Just...just leave me alone!" angil niya sa'kin tapos
bigla siyang tumayo. Kamuntik nanaman nga siyang bumagsak kaya inalalayan ko si
ya agad. Pero tinanggal niya lang ulit ang pagkaka-kapit ko sa kanya. Ewan ko ba
kit parang iritang-irita siya na hinahawakan ko siya. Nag-aalala lang naman ako
sa kalagayan niya.

Lumabas siya ng shower area at tinungkod niya ang magkabilang kamay niya sa pade
r malapit sa closet niya. And he's breathing heavily. Na para bang hirap na hira
p siyang huminga. Kahit na nakatagilid siya mula sa'kin, kitang-kita ko ang mga
pasa at sugat sa mukha niya. Hindi ko mapigilang hindi murahin sa utak ko si Zia
n. This is all his fault! How dare he para bugbugin ang asawa ko nang ganito.

"Why Allen? Bakit hindi ka lumaban kay Zian? Bakit hinayaan mo lang siyang--" na
tigilan ako nang bigla siyang lumingon sa'kin. Tinapunan niya ako nang isang mat
alim na titig na siyang kinatakot ko. I stepped my foot backward nang lapitan ni
ya ako at higitin ang isa kong braso.
"With all the things he said to me, you think I could still fight back! YOU THIN
K?!" he yelled in front of my face.

By the way he deliver those words, para ko na ring naramdaman kung gaano siya na
sasaktan. Hindi ko alam kung ano'ng buong pinag-usapan nila sa parking lot, o ku
ng ano pang pinagsasabi sa kanya ni Zian para magawa niyang hindi lumaban at hay
aan lang ang sarili niyang mabugbog.

"YOU EVEN SAID YOU'LL MARRY THAT FCKIN MAN! WHY VANESSA?!" dagdag niya pa. Napay
uko nalang ako. 'Yon talaga ang tumatak sa utak niya.

"I...I didn't mean to say that to him Allen..." sagot ko sa kanya.

Oo, totoong sinabi ko 'yun kay Zian dati. Na if given a chance, I'd marry him in
stead of Allen. Pero god, we're just joking around back then! Hindi ako seryoso
non! At alam niya 'yun! Alam niyang nagbibiruan lang kame nong pinag-uusapan nam
in ang bagay na 'yun. Kaya't hindi ko maintindihan kung bakit sinabi niya 'yun n
gayon sa asawa ko na para bang totoo 'yon.

"AT ANONG IBIG SABIHIN MO 'DUN? TELL ME 'COZ I CAN'T UNDERSTAND!" mas lalong lum
akas ang sigaw niya, at mas lalo ring humigpit ang pagkaka-kapit niya sa braso k
o. Nasasaktan na talaga ako pero binalewala ko nalang.

"I...I was just joking, Allen. At alam ni Zian 'yon."

"JOKING?" halos matawa pa siya. "GINAGAWA MONG BIRO ANG BAGAY NA 'YON? AND WHAT
ELSE HUH? ANO PANG PINAG-UUSAPAN NIYO NG GAG**G 'YON! MAY PROBLEMA KA PALA SA'KI
N, BA'T KAILANGANG SA KANYA MO PA ILABAS? HINDI MO NALANG SA'KIN SABIHIN!"

"AT GUSTO MO PALANG MAGPAKASAL SA KANYA HA? EDI SA KANYA KA NA! LET'S STOP THIS
SHIT VANESSA! I'M FCKIN TIRED! I'M CALLING MY LAWYER!"

Taranta kong pinigilan ang kamay niya nang ilabas niya ang cellphone mula sa bul
sa niya, "No, Allen! 'Wag! Please! Maniwala ka naman sa'kin oh. I really didn't
mean to say that to him. Sinampal ko nga si Zian kanina pag-alis mo eh. I don't
know why he said that. Please naman Allen!"

Binawi niya naman ang kamay niya at galit niyang inihagis ang hawak na cellphone
sa kabilang dako ng silid. "OKAY, FINE! I BELIEVE YOU! BUT IT STILL HURTS VANES
SA! YOU BUILT HAPPY MOMENTS TOGETHER BEHIND MY BACK! WITHOUT ME KNOWING IT! SH*T
!"

Tinulak niya ako paatras at napatili ako nang suntukin niya ang pader na sinasan
dalan ko. Sa sobrang takot ko napaupo ako sa sahig, I covered my face dahil bumu
hos na ang mga luha ko. Ang akala ko sa mukha ko tatama ang kamao niya. I really
knew he'd punch me pero buti't napigilan niya ang sarili niya at sa pader niya
'yon pinatama. Nanginginig ako sa takot and I can no longer control my sobs.

Mukhang natauhan rin siya sa ginawa niya. Hinang-hina siyang napaupo sa gilid ng
kama at naghabol ng hininga. I can see his shoulders shaking in anger.

"Umalis ka na lang parang awa mo na..."

Natigilan ako sa narinig ko. Mula sa pagkakayuko ay tumingin ako sa kanya. Namum
ula ang mga mata niya. Hindi ko alam kung dahil sa galit, o dahil sa kalasingan.
Halos pabulong niyang sinabi 'yon pero malinaw na malinaw ang pagkaka-dinig ko.
His voice is trembling. At damang dama ko ang pait ng sinabi niya. He is beggin
g for me.....to leave?

"A-allen naman." Tama na. Masakit na.

"I SAID UMALIS KA NA LANG! I DON'T NEED YOU! I DON'T WANT TO SEE YOUR FACE! JUST
...JUST GO WITH HIM!"

Matagal bago ako tinamaan sa sinabi niya. Ano ba, nahihirapan rin naman ako ah.
Physically and mentally. Pero kinakaya ko para sa kanya. Para sa'min. To save ou
r marriage. To save what we have started. Ayokong balang araw magsisi ako dahil
bumitiw ako, dahil sumuko ako. But I find this so unfair! Ako ginagawa ko lahat,
pero siya? Alam kong nahihirapan din siya at nasasaktan gaya ko, pero tangina w
ala namang sukuan! Bakit ang bilis bilis niya akong i-give up!

Galit kong pinahid ang mga luha ko at tumayo. Hindi lang naman siya ang napapago
d. Ako rin, pagod na pagod na ako!
"ANO PA BANG GUSTO MO ALLEN?" singhal ko sa kanya. "ANDITO NA NGA AKO OH! IKAW N
A NGA PINILI KO! BAKIT MO BA 'KO PINAPAMIGAY SA KANYA, EH IKAW NGA ANG GUSTO KO!
YOU'RE GIVING ME AWAY! AND THAT MEANS YOU REALLY DON'T LOVE ME! YOU DON'T CARE!
AKO NAGTITIIS AKO! PINILIT KONG INTINDIHIN KA KAHIT ANG SAKIT SAKIT NA! I HAVE
SO MANY REASONS TO LEAVE, BUT I DIDN'T! I DIDN'T, ALLEN! BUT YOU...WHY ARE YOU G
IVING UP ON ME?"

Inangat niya ang mukha niya, at nakipag-tagisan siya ng matatalim na titig sa'ki
n. "YOU PUSHED ME TO DO THIS, VAN! WHO THE FUCKING SAYS I WANNA GIVE UP?! SHT, I
DON'T WANT TO! BUT I'M TIRED VANESSA! I'M FVCKIN TIRED LIVING LIKE THIS! EVERY
DAY! DAPAT UMPISA PA LANG INIWANAN NA KITA EH. AFTER WHAT YOU HAVE DONE TO ME! N
OW TELL ME, IKAW LANG BA ANG NAGTITIIS? HA?!"

Sinabunutan niya ang sarili niya, patunay nanggagalaiti na ito sa galit. "You al
so gave me a reason to leave Vanessa, pero nasan ba 'ko ngayon? Iniwan ba kita?
I can't understand you. Is it that hard to stay faithful to me? Maybe I wasn't a
ble to give you what you want, but I said I'm trying! Hindi ka ba makapag-hintay
?!

"Hintay?" parang gusto kong matawa sa sinabi niya. "Please don't talk to me abou
t waiting, Allen. Dahil hindi mo alam kung gaano katagal akong nag-hintay sa'yo.
I wanted you since I was little! Masisisi mo ba ako kung mag-hangad ako ng happ
y, perfect marriage? Yes, I'm weak. Dahil napagod ako sa pag-aantay sa pagmamaha
l mo na wala namang kasiguraduhan kung mabibigay mo."

"SHIT, ANO BANG SINABI KO?! I SAID I'M TRYING!"

"Trying?" ulit ko sa sinabi niya. "I don't want you to try Allen. I want you to
do it! I want you to love me! Kung niloko kita, was it my fault alone? Kung naka
ramdam lang ako ng pag-mamahal, o kahit pag-aalaga man lang galing sa'yo, you th
ink I would cheat? I can't understand you too! All I want is a second chance, Al
len! But you're also weak to give that to me! You're sick! You're such a sick ma
n!"

Sumugod ito sa akin at akmang sasampalin ako. "SIGE! SLAP ME!!! 'PAG TINULOY MO
'YAN SASAMA NA TALAGA AKO KAY ZIAN!"

Natigilan ito at kitang-kita ko ang pagbabago ng reaksyon sa mukha niya. Napatul

ala siya sa'kin, nanginginig ang kamay niya, siguro nagulat siya at hindi siya m
akapaniwalang nasabi ko 'yon.

Ito ang unang beses na sinagot ko siya. Hindi ko alam kung saan ako nakakuha ng
lakas ng loob para sabihin lahat ng 'yon. Ayaw ko naman talagang gawin 'to eh. I
knew to myself I can't leave my husband. And never will I go with Zian. Pero sa
sobrang bigat na, hindi ko na na-kontrol ang mga lumabas sa bibig ko. Nabigla r
in ako. Hindi ko na hinintay pa ang isasagot niya sa'kin. Alam ko naman kasing s
asaktan nanaman niya ako.

Patakbo kong tinungo ang pinto ng kwarto habang patuloy sa pagpunas sa mga luha
sa pisngi ko. Pero bago ko pa mapihit ang hawakan ng pinto ay nahigit na ako ni
Allen sa braso at iniharap niya ako sa kanya.

Nanlaki ang mga mata ko sa gulat nang hilain niya ang mukha ko at siniil niya an
g mga labi ko. He kissed me aggresively. Parang mabubura na nga ang bibig ko sa
diin ng halik niya. I tried to pull away pero matindi ang pagkakahawak niya sa'k
in. Natitikman ko ang lasa ng alak at nararamdam ko ang sugat sa gilid ng labi n
iya.

Tinulak ko siya ng marahan sa dibdib nang magsimulang gumalaw ang bibig niya. Pe
ro tinanggal niya lang ang mga kamay ko at nilipat sa leeg niya. His kisses deep
ened then he pushed me against the wall. Ininda ko ang sakit nang tumama ang kal
iwang balikat ko sa malamig na pader. He's losing control again!

Tumigil ito sa paghalik para hubarin ang suot niyang polo shirt. Then he unbuckl
ed his belt. Pagkatapos non, damit ko naman ang sinunod niya. Pwersado niyang hi
nubad ang suot kong puting button-down dress. Tumalsik ang mga natanggal na buto
nes sa sahig. Hinigit niya ako sa bewang at sinimulan niyang sipsipin ang leeg k
o. Then he trailed kisses down my cleavage. Napapikit nalang ako at umiyak haban
g hinahayaan siyang gawin ang gusto niya. Maya maya lang ay mukhang nagsawa na i
to at tinigilan na niya ang dibdib ko. He pulled away and he stared at me in my
underwear.
Nagtaka ako kung bakit bigla siyang umiwas ng tingin at pumikit.

"I...I can't believe he saw this too...

...I can't believe he touched you."

Hinang-hina itong napaupo sa paanan ng kama. He grasped his hair with so much fr
ustration. "I respected you and your body Vanessa. Tangina kung alam ko lang..."

Halos umusok ang mga pisngi ko sa sobrang kahihiyan. Tinakpan ko ang buo kong ka
tawan gamit ang mga kamay ko. I'm dirty. 'Yan ang naramdaman ko sa sinabi niya.
Madumi ako dahil dalawa na silang nakatikim sa katawan ko. Hindi ko napigilan, n
apaiyak ako. Sagad eh. Akala ko tapos ko nang maramdaman ang pagsisisi na nakipa
g make out ako sa iba. Pero heto't bumalik nanaman. And it's more painful now.

Pinulot ko ang damit ko na nasa sahig at sinuot yon, pagkatapos tuluyan na akong
lumabas ng kwarto. Tumakbo ako papunta sa shower room sa ibaba at doon ko binuh
os lahat ng iyak at lahat ng sama ng loob ko. Ang sakit! Tagos sa buto ang sinab
i niya sa'kin.

Ganon na pala talaga ang tingin niya sa'kin ngayon. A slut. Kaya kung galawin ni
ya ako parang hindi niya ako asawa. Gusto kong magmura nang paulit ulit! Ayoko n
a! Pinagbabato ko lahat ng mga gamit namen sa loob ng shower room hanggang sa ma
pagod na ako at sumalampak sa malamig na sahig. And I cried...and cried like the
re's no tomorrow.

+++

Hindi ko na namalayan na nakaidlip na pala ako. Medyo kumalma na ang pakiramdam

ko. Ngayon nga lang nag-sink in sa utak ko lahat ng mga pinagsasabi ko kay Allen
kanina. Shit, speaking of Allen. Gaano na ba ako katagal dito sa banyo? Baka in
iwan na niya 'ko! Baka umalis na siya! No, please no! Nabigla lang naman ako kan
ina, hindi ko dapat sinabi sa kanyang sasama ako kay Zian.

Lumabas ako ng shower room at dali dali akong umakyat sa kwarto namen. Tumambad
sa akin ang asawa ko na nakahiga sa kama. Nakahinga ako nang maluwag. Akala ko u
malis na siya. Natutulog lang pala. Marahil sa sobrang kalasingan at pagod. Luma
pit ako sa kanya at umupo sa gilid ng kama. I stared at his face. Hindi ko maiwa
sang hindi maawa sa itsura niya. He looks so fragile. Ngayon ko lang nakita na s
obrang dami pala talaga ng cuts at bruises niya sa mukha, at malaki laki rin ang
sugat sa gilid ng labi niya.

Bukod sa mga 'yon, napansin ko rin na basa ang gilid ng mga mata niya. Napapikit
ako nang madiin at bumuntong hininga. How could I leave this man kung magkasama
pa nga lang kame, ganito na ang nangyayari sa kanya. Sino nalang mag-aalaga sa
kanya 'pag umalis ako? He doesn't know how to take care of himself. Iinom siya k
ung kelan niya gusto, at pag lasing na siya wala na siyang pakialam kung ano'ng
mangyayari sa kanya. He looks like a man, but he acts like a boy. Tsk, napailing
iling nalang ako.

Lumabas ako ng kwarto para kumuha ng bimpo at maligamgam na tubig. Pagkabalik ko

, ganon pa rin ang ayos niya. Hindi ito gumalaw kahit konti. I can even hear his
light snore. Nilapag ko ang palanggana ng tubig sa side table. Palabas na sana
ulit ako ng kwarto dahil nakalimutan kong dalhin ang first aid kit namen.

"Van.........sa..."

Natigilan ako at nilingon ko si Allen. Akala ko nagising na siya dahil nagsalita

siya, kaya bumalik ako para silipin ang mukha niya, pero tulog na tulog pa rin
naman siya. Pansin ko ang sunod sunod na pagkunot ng noo niya. Nananaginip sigur
o kaya niya tinawag ang pangalan ko. I wonder kung ano ang napapanaginipan niya.
He murmured my name again kaya umupo na ako sa kama, sa tabi niya.

"Sshhh...I'm here Allen..." bulong ko sabay haplos sa buhok niya. Mas lalo nama
ng kumunot ang noo niya. Napangiti ako nang mapait. Naririnig niya kaya ako?

"Van..........."

"Hmm?" sagot ko rin naman, kahit na alam kong nag-ssleep talking lang naman siya
. At hindi niya naman talaga ako kinakausap.

"Van.....please.......don't go."
Hindi ko napigilan, napangiti ako sa sarili ko.
Ang sarap sa tenga. Kahit na sinabi niya lang 'yun unconsciously, napaka-sarap p
a rin sa pakiramdam. It's like all the pain and sadness had vanished. How I wish
na sabihin niya ulit sa'kin 'yun nang gising siya at may malay. Hinalikan ko si
ya sa noo tapos humiga ako sa tabi niya. Niyakap ko siya at kasabay non ang pagp
atong ng ulo ko sa hubad niyang dibdib.

No. I won't go, Allen. Dito lang ako...kasama mo.

Chapter is written in third person point of view.
============================================================

ALLEN woke up as he felt someone's weight on his chest. Idinilat niya ang mga ma
ta niya at saglit na minasahe ang gilid ng kanyang noo, bago nagbaba ng tingin s
a babaeng nakahiga sa dibdib niya.

Bahagya siyang bumangon at hinawi ang buhok na nakaharang sa pisngi ng dilag par
a silipin kung ang asawa niya nga iyon. Muli siyang bumalik sa pagkakahiga nang
tumama ang hula niya. Gumuhit ang tipid na ngiti sa kanyang labi habang hinahapl
os ang buhok ni Vanessa. He unconsciously kissed the top of her head. Her hair s
melled like strawberries - sweet and tempting.

Thank you...for staying.

Kinulong niya ang asawa niya sa loob ng isa niyang braso. Mukhang mahimbing ang
tulog nito kaya pwede niyang gawin ang kahit na anong naisin niya. Hindi kasi si
ya makapag-pakita ng paglalambing sa asawa kapag gising ito. Hindi siya sanay. N
aiilang siya. At saka, madalas, kapag nakikita niya ito, pinangungunahan siya ng
galit. Imbis tuloy na lambingin ay nasisigawan niya lamang ito. Kaya nga minsan
, mas pinipili niya nalang na iwasan at hindi pansinin ang asawa.

Ang malambot na buhok ni Vanessa ang pinag-diskitahan niya. Pinaglaruan niya ito
. Itinataas niya ang ilang hibla ng buhok nito, at pina-ikot ikot sa hintuturo n
iya. Para siyang tangang naa-aliw habang pinapanood na dumudulas ang buhok ng as
awa niya sa pagitan ng mga daliri niya.

Ang buong akala niya talaga ay iniwan na siya ni Vanessa at sumama na ito kay Zi
an. 'Yon kasi ang laman ng panaginip niya kanina. Na nag-alsa balutan na raw ito
at tuluyan nang nakipag hiwalay sa kanya. Parang totoo lahat.

"Van.....please.....don't go."

'Yan ang paulit ulit niyang ipina-pakiusap sa asawa niya sa loob ng panaginip ni
ya, pero hindi siya pinakinggan nito. Lumuhod na nga siya't lahat lahat pero hin
di niya pa rin napigilan si Vanessa. She left and his life became miserable. Kay
a naman kahit papaano ay nakahinga siya nang maluwag nang makita ang asawa niya
ngayon na nasa bisig niya.

He didn't mean to give Vanessa away. To give up on her. Nasabi niya lamang 'yon
dahil galit siya. Hindi niya naman talaga sinasadya. He knew to himself he can't
live without his wife. He can't lose her despite of what happened. Hindi niya a
lam kung saan siya pupulutin kapag nangyari 'yon. Kaya nga noong sinigawan siya
ni Vanessa at sinabi nitong sasama na ito kay Zian ay talaga namang nanghina ang
mga tuhod niya. Para siyang nabuhusan ng malamig na tubig. Namuo ang takot sa p
uso niya na paano nga kung totohanin iyon ng asawa niya. Kakayanin niya ba?

Natigilan siya nang maramdamang kumilos si Vanessa. Ipinatong nito ang isang hit
a nito sa crotch area niya. Napakunot siya ng noo. Ginawa siyang tandayan ng asa
wa niya.

"Vannie...gising ka na ba?" tanong niya. Pero wala siyang narinig na kahit na an

ong sagot mula rito. Kung sabagay, ang himbing ng tulog ng asawa niya. Ewan niya
ba kung bakit nagtanong pa siya e hindi naman siya magagawang sagutin nito.

"Tsk...Van ang bigat mo. Di na 'ko makahinga." reklamo niya habang tinutulak tul
ak palayo si Vanessa. Ang totoo, hindi naman talaga siya nabibigatan. He's just
starting to find their positions a bit awkward. Hindi talaga siya sanay eh. Naii
lang siya kapag may sweetness sa pagitan nila. Parang hindi bagay.

Nabigla siya nang kumilos si Vannie. She pulled away, and rolled to her side. Ng
ayon ay nakatalikod na sa kanya ang asawa niya. Mas naging malaya siyang pagmasd
an ito, gayong hindi siya nito nakikita. Napako ang tingin niya sa balikat ni Va
nessa na naka-benda. Hahaplusin niya sana iyon pero nagbago ang isip niya. Baka
kasi masaktan ito kapag hinawakan niya.

Napapikit nalang siya nang madiin. Hindi niya maiwasang hindi maawa. It's his da
mn fault kung bakit nagka-ganon ang asawa niya. Kung bakit ito nahimatay at na-o
spital. Hindi niya naman talaga sinasadya e. Sa sobrang tindi ng selos at galit
niya noong gabing iyon, napalakas ang pagkakatulak niya kay Vanessa.

Hindi niya naman ginugustong saktan ang asawa niya. Talagang nauunahan lang siya
ng matinding galit. Parang nagdidilim ang paniningin niya at hindi siya nakakap
ag-isip nang tama. Matatauhan nalang siya kapag humahagulgol na si Vanessa. That
's his weakness. His soft side. Syempre naaawa rin siya rito. Lalo na kapag umii
yak na ito. Kaya naman kapag sobrang galit na siya, ay ibinabaling na niya ang s
ama ng loob niya sa ibang bagay - sa pader, sa mesa, sa salamin. Bahala na kung
anong masuntok at matadyakan niya.
Kasalanan rin naman kasi ni Vanessa. Bakit ba kasi pilit pa rin itong nakikipag-
kita kay Zian. Nilalayo niya na nga, pero parang hindi naman nakikinig sa kanya
ang asawa niya. Kaya mas lalo siyang nagagalit. Ayaw niya kasi 'pag hindi siya s
inusunod ni Vannie. Para sa kanya, simple lang naman ang hinihiling niya. Ang pu
mirmis ito sa loob ng bahay nila at lumayo sa iba, lalong lalo na sa gagong Zian
na 'yon. Pinipilit niya namang maging maayos silang mag-asawa. Kaso habang tuma
tagal, parang mas lalo silang nasisirang dalawa.

Sa totoo lang, pagod na pagod na siya. Kung kaya niya lang talagang iwan si Vane
ssa matagal na niyang ginawa. But there's something about her that makes him wan
t to stay. Pero hindi niya pa alam kung ano.

MAKALIPAS ang ilang minutong pag-iisip ay napagtanto niyang kailangan na niyang

bumangon. Baka kasi mahalata na ni Vanessa na kanina pa siya gising at ayaw lang
tumayo, at isa pa, naiihi na rin siya.

Dahan dahan siyang bumangon. Saglit siyang naupo sa gilid ng kama. Ngayon lang n
iya naramdaman ang pagkirot ng mga sugat sa mukha niya, at ang sakit ng buong ka
tawan niya lalo na sa bandang sikmura niya. Hindi niya naiwasang hindi murahin s
a utak niya si Zian. That asshole! Nag-ipon na siya ng lakas at pilit binuhat an
g sarili patayo. Hinang hina niyang tinungo ang shower room sa silid.

Ang tumingin sa salamin ang una niyang ginawa pagka-pasok na pagka-pasok niya. N
apamura siya nang makita ang dami ng pasa sa mukha niya, pati na ang sugat sa gi
lid ng labi niya. Ngayon niya lang nakita nang malapitan ang mga sugat na kagaga
wan ng dati niyang kaibigan. Para tuloy nagsisisi na siya kung bakit hindi siya
lumaban. Sana pala tinuluyan niya nalang si Zian para tapos na ang problema niya
. Tsk.

Binuksan niya ang gripo at nagsimula siyang maghilamos. Pero napatigil rin siya
at itinungkod ang magkabilang kamay sa lababo nang makaramdam siya ng kirot na d
ulot ng pag-agos ng malamig na tubig sa mga sugat niya. Ang hapdi. Gisingin niya
nalang kaya si Vanessa para ito nalang ang gumamot sa mga sugat niya? Gusto niy
a sana kaso nauunahan nanaman siya ng ego niya. Kaya niya naman eh, hindi na niy
a kailangan si Vanessa.

Tinuloy niya nalang ang paghihilamos at ininda ang kirot ng mga sugat niya. Kung
sabagay, walang wala naman ang mga iyon kumpara sa bigat ng nararamdaman niya n
gayon. Hinubad niya ang pantalon at boxers niya na tanging suot niya, at tumuloy
sa pagligo. Nanglalagkit ang buong katawan niya. Marahil dala ng sobrang kalasi
ngan niya kagabi.
PAGKALABAS niya ng shower room, tumambad sa kanya ang kagigising lang na si Vane
ssa. Nakaupo ito sa gilid ng kama at nakaharap sa direksyon niya. Umiwas siya ng
tingin. Nakangiti kasi sa kanya ang asawa niya, ewan niya kung bakit. Ang pagka
katanda niya, matindi ang pag-aaway nila kagabi. Kamuntik na nga silang maghiwal
ay. Pero bakit nakangiti sa kanya ang asawa niya ngayon. Na para bang walang nan
gyari.

"Ba't ka nakangiti? Problema mo?" iritableng puna niya. Napansin niya naman ang
pagbabago sa reaksyon ni Vanessa. Nawala ang ngiti sa labi nito kasabay ng pagba
gsak ng mga balikat nito.

Tumayo si Vanessa at patungo na sana sa shower room, pero hinigit niya ito pabal
ik. "Tsk! Shit I'm talking to you! 'Wag mo nga 'kong tinatalikuran!" Ang aga aga
tumataas nanaman ang boses niya. Wala eh, ayaw na ayaw niya kapag hindi siya pi
napansin ng asawa niya.

Napayuko si Vannie at narinig niyang nagpakawala ito ng isang buntong hininga. "
Wala. Hindi mo naman naa-alala. Siguro nga nananaginip ka lang." Malungkot na sa
got nito.

"The hell! Pinagsasabi mo?!" singhal niya.

"Wala..." tipid na tugon ng asawa niya sabay bawi sa braso nito at tuluyan nang
dumiretso sa shower room. Naiwan siyang nakakunot ang noo. Hindi niya naintindih
an ang pinagsasabi ng asawa niya. Ano'ng hindi naa-alala? Tsk, napailing iling n
alang siya. Kahit kailan talaga, ang drama ng asawa niya.
Pababa na sana siya papuntang kusina nang bigla niyang marinig ang pagtunog ng c
ellphone ni Vannie. Awtomatik na kumulo ang dugo niya. Fuck! 'Wag niyang sabihin
g hindi pa rin tumitigil ang Zian na 'yon sa kakatawag sa asawa niya? Tangina ta
laga. Mabilis pa sa alas kwatro niyang hinalungkat ang bag ni Vanessa at inilaba
s mula doon ang nagri-ring na cellphone. Hindi niya na sinilip pa kung sino yung
tumatawag, basta sinagot niya nalang.

"Hello? Vannie?"

Boses ng babae. Inilayo niya ang telepono mula sa tenga niya at tiningnan kung s
ino ba yung tumatawag. Akala niya si Zian. Si Leila lang pala. Nakahinga siya na
ng maluwag.

"Vannie? Hello!" ulit uli ni Leila sa kabilang linya. Gusto nalang sana niyang i
baba 'yung telepono kaso baka may importanteng sasabihin ang pinsan ng asawa niy
a. Kaya sinagot niya nalang kahit na ayaw niya itong makausap.

"O?" walang ganang sagot niya.

"Oy Vannie, ikaw ba 'yan?"

Umikot pataas ang mga mata niya, halatang nababagot. "Wala siya."

"S-sino 'to? Allen?"

"Oo. Ano ba kasing kailangan mo?!" singhal niya.

"Aba himala! Buti naman at umuwi kang gago ka!" nagulat siya nang murahin siya n
i Leila sa telepono. Tangina nitong babaeng 'to ah. Ang lakas ng loob na pagsali
taan siya ng ganon. Mumurahin niya rin sana pabalik e, kaso tinatamad siyang mak
ipag talo.
"Nasan si Vannie?" tanong ni Leila.

Nilipat naman niya ang tingin sa nakasarang pintuan ng shower room. Rinig niya a
ng ingay ng rumaragasang tubig mula sa loob. "Wala. Naliligo. Baket ba?"

"HELLO?!" inip na sigaw niya nang wala siyang narinig na pagtugon galing kay Lei
la.

"Oo, nandito pa 'ko, 'wag kang sumigaw!" pabalang na sagot naman ni Leila. "Kamu
sta si Van?"

Muling umikot ang mga mata niya. Seriously, magke-kwentuhan talaga sila? "She's
fine." tipid na sagot nalang niya kahit na hindi siya sigurado kung maayos na ng
a talaga ang pakiramdam ng asawa niya.

"Good to hear that. Painumin mo siya ng gamot niya ah!"

Nangunot ang noo niya. Aba't ang kapal ng mukha ni Leila para utusan siya. "And
why should I take orders from you?" ma-awtoridad na tugon niya.

"Fucker! Para naman sa asawa mo 'yan! Ayaw mo ba siyang gumaling?"

Ewan niya, pero parang biglang lumambot ang puso niya. Of course I want. Huminga
siya nang malalim bago sumagot, "Anong gamot?"

"Andiyan sa side table. 'Yung kulay blue na box. 'Pag kumirot 'yung balikat niya
painumin mo siya."

Agad naman siyang lumapit sa side table at inabot ang kahon ng gamot na sinasabi
ni Leila. Binasa niya ang mga nakasulat sa labas ng kahon pero wala naman siyan
g naintindihan. "Tsk, fine," he sighed. "'O, ano pa?" tanong niya.

"'Yun lang! Hoy Allen! Tangina mo 'wag kang aalis ng bahay niyo ngayon ah? 'Wag
mong iiwan pinsan ko gago ka yari ka talaga sa'kin. Ako bubugbog sa'yo taragis k
a--"

Hindi na niya pinatapos ang panenermon ni Leila. Binabaan na niya ito ng telepon
o. Naririndi siya! Pinaka-ayaw niya yung mga babaeng mabunganga. Ang sakit sa te
nga! Parang hindi anak mayaman eh. Puro mura ang lumalabas sa bibig. Laking pasa
lamat niya hindi ganon ang asawa niya.

Saktong paglapag niya ng cellphone sa side table ay ang pagbukas naman ng pintua
n ng shower room. Niluwa noon ang asawa niya na nakatapis lang ng tuwalya. Nanla
ki ang mga mata niya kasabay ang pag-init ng mukha niya. Bukod kasi sa iyak ni V
anessa, isa pa sa mga kahinaan niya ay ang katawan ng asawa niya.
"M-may tumawag ba? Sino?" tanong ni Vanessa sa kanya.

Natauhan siya at napalunok. Binaling niya ang tingin sa ibang direksyon. Kailang
an niyang gawin 'yon, dahil kung hindi, baka hindi nanaman niya mapigilan ang sa
rili at kung ano pang magawa niya sa bagong ligong si Vanessa.

"Pinsan mo." tipid na tugon niya.

"Si Leila? A-anong sabi?"

Binalik niya ang tingin niya sa asawa niya. Halatang nag-hihintay ito ng sagot.
Tinitigan niya ito, at ang kaninang pag-iinit ng katawan na nararamdaman niya ay
 muling napalitan ng init ng ulo.

Inabot niya ang kahon ng gamot at binato iyon sa tapat ni Vanessa. "'Yan! Inumin
mo raw!" singhal niya niya sabay kuha ng sigarilyo at lighter mula sa isang dra
wer at lumabas sa balcony ng silid.
UMUPO si Allen sa isang pahabang silya na gawa sa kahoy, at inis na sinuklay ang
mga kamay niya sa buhok niya.

Tsk, naiinis siya sa sarili niya. Bakit ba kasi hindi niya magawang maging malam
bing sa asawa niya. Simpleng pagpapa-inom lang ng gamot hirap pa siya. Hinagis n
iya pa yung gamot e pwede niya namang iabot nang maayos. Nahihirapan siya. Sa to
too lang, hindi na niya alam kung anong gagawin niya.

Minsan gusto niyang alagaan si Vanessa, pero hindi niya alam kung pano ipapakita
. Sa tuwing titingnan niya kasi ito, wala siyang ibang nakikita kungdi ang kasal
anan ng asawa niya. Kaya nga hindi siya makatingin ng diretso kay Vannie eh. Hin
di lang dahil sa naiilang siya, kungdi dahil baka hindi nanaman siya makapag tim
pi at masaktan nanaman niya ito. Pinipigilan niya naman, kaso sa tuwing nakakaga
wa ng kasalanan si Vannie, kusang nagdidilim ang paningin niya, bumabalik sa kan
ya ang nakaraan kaya't napag-bubuhatan niya ng kamay ang asawa.

Maybe it was already a year ago. Pero para kay Allen, parang kahapon lang nangya
ri ang lahat. He can't move on. Dahil sa bawat araw na nakikita niya ang asawa n
iya, bumabalik sa utak niya ang lahat. Paulit ulit siyang hinahabol ng nakaraan.
Hanggang sa panaginip niya, 'yon ang laman. Para na siyang mababaliw! Buti nga'
t hindi nagigising si Vanessa 'pag na-aalimpungatan siya sa madaling araw. It ha
unts him! And it kills him!

Gusto niyang maawa sa asawa niya, pero hindi niya magawa dahil pakiramdam niya,
mas nakaka-awa yung sinapit niya. He was betrayed. Okay lang yung pinagtaksilan
siya ni Zian - ang kaibigan niya ng halos limang taon. Kaya niya pang kalimutan
'yon eh. Pero ang pagtaksilan siya ng sarili niyang asawa? That's a different st
ory. Natapakan ang pagkalalaki niya! Pakiramdam niya wala siyang kwentang tao da
hil naghanap ng iba ang asawa niya.

Naiiintindihan naman niya si Vanessa. She wanted to be loved. Pinag-aaralan nama

n niyang mahalin si Vannie kahit na hindi pa siya totally nakaka-get over kay La
uren. All he's asking was for Vanessa to wait. Mahirap bang gawin 'yon? Kung tut
uusin, hindi naman mahirap mahalin si Vanessa. Mabait ito at maalaga. Pero gusto
ni Allen na maging sigurado muna siya sa nararamdaman niya bago magpakita ng pa
gmamahal kay Vannie. Gusto niyang kalimutan muna ang lahat sa kanila ng dati niy
ang kasintahan dahil ayaw niyang masaktan at umasa si Vanessa. He fell in love,
pero pakiramdam niya huli na.

Isang gabi noon ng Disyembre, hinihintay niyang umuwi si Vanessa. Hindi niya ala
m kung nasaan ito dahil hindi naman ito nagpapaalam sa kanya. Hindi rin naman ni
ya tinatanong ang asawa kung saan ang lakad nito, dahil para sa kanya, may perso
nal rin itong buhay at labas na siya doon. At isa pa, malaki ang tiwala niya sa
asawa niya. Noon.

Tandang-tanda niya pa, madaling araw na noon pero wala pa rin si Vanessa. Nakaka
-ilang tawag na siya kay Leila pero hindi rin nito alam kung nasaan si Vannie. H
e decided to go to Zian's place that time para sana makipag-inuman dahil mukhang
hindi naman uuwi si Vanessa noong gabing iyon. Pero tangina. Maling-mali ang de
sisyon niya. He saw it in his own eyes! Nakita niya ang asawa niya na nasa kama
ng kaibigan niya. They were both naked. Ang masakit pa, Vanessa was the one on t
op.
Halos madurog si Allen sa naabutan niya. Hindi niya sukat akalain na makakaramda
m siya ng ganoong klase ng sakit. Sagad! Nagdilim ang paningin niya. Lumabas ang
pagiging demonyo sa kanya. Sinugod niya si Zian at walang tigil itong pinagsasa
pak. Shit he wanted to kill him! Break his bones into pieces! Basagin ang mukha
nito hanggang sa wala nang makakilala rito.

Hindi niya tinigilan ang kaibigan. Kahit ang mga sigaw ni Vanessa ay hindi niya
na naririnig. Tuluyan na siyang nawala sa sarili noong mga oras na 'yon. He woul
d not stop until Zian's not dead. Tangina hindi niya matanggap ang ginawa sa kan
ya. Pinagka-isahan siya! Pinag mukha siyang tanga. Wala siyang kaalam alam! He t
rusted his wife. He trusted his friend! Dahil lang hindi niya nagawang mahalin s
i Vanessa agad agad ay ganoon na ang iginanti nito sa kanya? Hindi naman ata pat
as 'yon. Basag na basag ang ego ni Allen. Hanggang ngayon. Ang babaeng nirespeto
niya, natikman rin ng iba.

Hindi niya alam kung paano sila nakauwing mag-asawa noong gabing iyon. 'Yon ang
unang beses na sinaktan niya ang asawa niya. He slapped her in the face, and the
n screwed her all night. Hindi na niya alam ang ginagawa niya nong gabing 'yon.
Umapaw ang galit sa puso niya. Hindi niya na alam kung saan niya pa isisingit an
g awa at pagmamahal. Gusto niyang ipakita kay Vanessa na mas magaling siya. Mas
magaling siya kaysa kay Zian. Na kung sex lang pala ang gusto ng asawa niya, fuc
k he could do better! Bumaba ang tingin niya kay Vanessa. Nawala ang respeto niy
a rito. Hindi niya lubos maisip na ang isang napaka-inosenteng babae na galing s
a magandang pamilya ay kayang gumawa ng ganoon. She's nothing but a slut. A bitc
h. A bed warmer.

Ilang beses na siyang nagtangkang umalis pero hindi naman niya matuloy tuloy. Ka
sal kasi sila. Ayaw niyang masira lang 'yon nang ganon ganon nalang. And besides
, hindi man niya pinapahalata, espesyal na si Vanessa para sa kanya. Naging part
e na ito ng sistema niya. Pag nawala ito sa kanya, pakiramdam niya hindi na siya
buo. May kulang.

"A-allen..."

Nabalik siya sa realidad nang maramdaman ang presensiya ni Vanessa sa likuran ni

ya. Nilingon niya ito. Nakabihis na ito at nakasuot ng kulay rosas na kamison. B
umagay rito ang kulay ng damit niya. Mas lalo itong pumiti. Bumaba ang tingin ni
ya sa bitbit nitong medicine kit.

"'Lika, gamutin natin 'yang sugat mo." pahayag ni Vanessa.

Hindi naman siya sumagot. Binalik niya lang ang tingin sa harapan sabay kuha ng
isang stick ng sigarilyo at sinindihan ito. He puffed smoke na parang wala si Va
nesssa sa paligid niya.

Napansin niya ang pagtabi sa kanya ng asawa niya pero nagkibit balikat lang siya
.

"Patingin ako..." inabot ni Vanessa ang mukha niya pero tinaboy niya lang ang ka
may nito. "Tsk! Ano ba! Can't you see I'm smoking!" Inangat niya pa ang hawak ni
yang sigarilyo.

"Pano ko gagamutin kung ayaw mong ipakita sa'kin?" katwiran naman ng asawa niya.
Tinapunan niya ito ng masamang tingin bago sumagot, "Sinabi ko bang gamutin mo?
Just leave! I don't want you here!" singhal niya. Uminit nanaman ang ulo niya.

Narinig niyang nagpakawala ng malalim na hininga ang asawa niya. At nagulat nala
ng siya nang tumayo ito at akmang aalis nga. Pinigilan niya naman ito sa pamamag
itan ng paghawak sa kamay nito.

"Van...." he took a deep breath. "Fine! Gamutin mo." Pagsuko niya, at kasabay n
oon ay ang pagtapon niya ng sigarilyo niya sa labas ng balcony. Nasayangan pa ng
a siya. Hindi pa kasi nangangalahati yon.

Pinanood niya ang asawa niya habang nilalagyan nito ng gamot ang maliit na piras
o ng bulak. Hindi niya maiwasang hindi mapatingin sa mala-anghel na mukha nito.
Maganda ang asawa niya. Kahit sinong lalaki magkakagusto rito. Napaka-inosente n
g mukha nito na para bang hindi ito marunong magalit.

Nag-angat ng mukha si Vanessa at nagtama ang mga mata nila. Agad siyang umiwas n
g tingin. "Tsk, make it fast, will you!" Dinaan niya nalang sa singhal ang pagka
ilang na naramdaman niya.

"A-aray!" inilag niya ang mukha niya nang dumikit ang bulak na may gamot sa isa
sa mga sugat niya. "Tangina naman, dahan dahan!" reklamo niya.

Agad naman hinipan ni Vanessa ang sugat niya, "s-sorry...'wag kang magmura." At
dinahan dahan na nito ang pagdadampi ng bulak sa mga galos niya. Magaan ang kama
y ng asawa niya kaya naman hindi na siya masyado nasaktan.

Mga ilang minuto na silang nasa ganoong akto, nagsimula na siyang mainip. Naiila
ng na rin siya dahil sobrang lapit ng mga mukha nila sa isa't isa. Hindi siya ma
kapag-pigil. Naaakit siya sa mapupulang labi ng asawa niya. Kanina niya pa nga i
yon tinitingnan. Baka nahahalata na siya ni Vanessa. There's a part in his mind
telling him to kiss her.

"Tsk, matagal pa ba?" 'Yan ang depensa niya nang mahuli siya ni Vanessa na naka
tingin sa kanya.
"Malapit na. Ang dami mo kasing galos." mabilis na sagot naman nito.

"Sisihin mo 'yung lalake mo!" sabay ikot ng mga mata niya.

Pasimple niyang sinilip si Vanessa pero parang hindi man lang ito nag react sa s
inabi niya. Nanahimik nalang siya. Umatake nanaman ang selos niya. Dati hindi na
man siya nagseselos nang ganito 'pag may umaaligid sa asawa niya. Pero ewan niya
kung bakit ngayon, marinig lang niya na tumunog ang cellphone ni Vannie, kumuku
lo na dugo niya.

"Bakit ba kasi hindi ka lumaban?" kaswal na tanong ni Vanessa.

Hindi siya nakasagot. Muliing bumalik sa utak niya ang mga pinagsasabi ni Zian s
a kanya sa parking lot. Inilabas nito sa kanya ang nakaraan nila ni Vanessa. Kun
g gaano kasarap magmahal si Vannie. Kung gaano ito kalambing at kagaling mag-ala
ga.
Imbis na manglaban, ay parang yelong natunaw si Allen noong mga oras na 'yon. Ni
lamon siya ng selos at inggit. Inggit na dapat ay siya ang nakakaramdam ng mga b
agay na 'yon at hindi si Zian. Pagod na pagod na siya sa sobrang bigat ng narara
mdaman niya. Na kahit na patayin niya si Zian ay hindi pa rin magiging sapat. Da
gdagan pa ng sinabi nitong papakasalan siya ni Vanessa kung bibigyan ito nang pa
ngalawang pagkakataon. Tangina! Durog na durog siya non! Hindi niya alam kung ka
nino niya ibubuhos ang sama ng loob niya - kung kay Zian o sa asawa niya.

"Tapos na."

Napatingin siya sa nagsalitang si Vanessa. Huminga siya nang malalim, "buti nama
n."
Inilayo na niya ang mukha niya at muli siyang nagsindi ng sigarilyo. Akala niya
aalis na si Vanessa, pero hindi. Nanatili itong nakaupo sa tabi niya. Naiilang s
iya, parang gusto niyang paalisin ang asawa niya.

"Allen..." makalipas ang ilang segundong katahimikan ay tinawag siya ng asawa ni

ya.

Bumuga muna siya ng usok bago sumagot. "What?"

"U-uhm...about yester--"

"Stop." hindi niya pinatapos ang asawa niya. Alam na kasi niya kung anong sasabi
hin nito. "Not now, Vanessa. I don't want to talk about it. Nakakapagod na. Pagp
ahingahin mo naman ako." pahayag niya.

Wala naman na siyang narinig na kahit na ano mula kay Vannie, bukod sa sunod sun
od na paghinga nito nang malalim.

"A-Allen..." maya maya lang ay nagsalita ito ulit.

"Tsk, I SAID I DON'T WANT TO TALK ABOUT IT VANESSA!"

"No, h-hindi 'yon." malungkot na tugon nito.

Nag-angat siya ng ulo para makahinga nang maayos. "Then what?"

"Allen...

...aalis ako."

Tila nanigas siya sa kinauupuan. Napahinto siya sa paninigarilyo at gulat na nap

atingin kay Vanessa. Tama ba ang pagkakarinig niya? Aalis ang asawa niya?

"A-ano?!" nauutal na tanong niya.

Pinanood niya ang asawa niyang sumandal sa upuan at bumuntong hininga, na parang
bang hirap na hirap ito sa sasabihin niya.

"Uhm...uuwi muna ako sa'min. Doon na 'ko magce-celebrate ng birthday ko. Iimbita
hin ko ang mga dati kong kaibigan. Namimiss ko na kasi sila. Tsaka, ano, gusto k
o sanang makita sila Mama."

Napayuko si Allen. Parang biglang bumigat ang pakiramdam niya. Hindi niya na nga
namalayang nahulog na pala sa sahig ang hawak niyang sigarilyo. Ewan niya, pero
nakaramdam siya ng matinding lungkot. Nasaktan siya. Bakit ganon, bakit ang dat
ing sa kanya parang hindi naman nagpapa-alam ang asawa niya. Parang buong buo na
ang plano nito, at hindi nito hinihingi ang pahintulot niya.

Isa pang nagpabigat ng loob niya, bakit gusto ni Vanessa na sa bahay nalang ng m
ga Perez mag-diwang ng kaarawan. Ayaw ba nitong makasama siya sa birthday niya?
Ang sabi nito, iimbitahin nito ang mga dati nitong kaibigan. Does that mean na m
as gusto nitong makasama ang mga 'yon kaysa sa kanya?
Inis siyang tumayo mula sa pagkaka-upo. "Fine! Bahala ka! 'Yan naman talaga ang
gusto mo di ba?" sabi niya sa pinaka-matapang na tono ng boses niya.

Pumasok na siya sa loob at iniwan ang asawa niyang nakaupo sa balcony. Sumalampa
k siya ng higa sa kama. Naiinis siya! Pakiramdam niya hindi siya naaalala ng asa
wa niya. Hindi man lang nito naisip na baka may plano siya para sa nalalapit nit
ong kaarawan. Mas gusto nitong makasama ang mga kaibigan nito kaysa sa kanya. Ts
k! Dumali nanaman ang pagiging seloso niya. Something's weird. Ewan niya ba, gus
to niya sa kanya lang si Vanessa. Gusto niya lahat ng oras nito para sa kanya la
ng.

Napansin niya ang pagdaan ni Vanessa. Pasimple niya itong sinilip habang tinutun
go nito ang pintuan palabas ng kwarto. Tangina mas lalo siyang nainis! Hindi man
lang siya pinansin ng asawa niya. Dire-diretso lang ito palabas. Hindi man lang
siya pinilit, o tinanong man lang kung payag ba siyang magdiwang ito sa mansion
ng mga Perez.

Bumangon siya at umupo sa gilid ng kama. Inis niyang ginulo ang buhok niya. Anon
g problema ng asawa niya! Parang hindi na ito natatakot sa kanya. The last time
he checked, Vanessa was still his slave!

Natuon ang tingin niya sa kahon ng gamot na naka-kalat sa sahig. Biglang may kun
g anong pumasok sa isip niya. Hindi niya nagugustuhan, pero gusto niyang subukan
. Tumayo siya at pinulot ang kahon ng gamot, tapos ay bumaba siya at tinungo ang
kusina.

Nakita niya si Vanessa na naghihiwa ng sibuyas. Marahil magluluto ito. Nagkibit

balikat siya at dumiretso sa fridge para kumuha ng tubig. Pagkatapos ay lumapit
siya sa asawa niya.

"T-take this." utos niya sabay lahad ng palad niyang may nakapatong na gamot. Su
nod niyang iniabot ang isang baso ng tubig.

Napaiwas siya ng tingin nang mapansin niyang tumitig sa kanya ang asawa niya. Si
guro'y nagulat ito sa inasal niya. Hindi naman ito nagsalita at inabot lang ang
gamot at tubig mula sa kanya, at ininom iyon.

Hindi na siya nag-dalawang isip pa at niyakap niya si Vanessa mula sa likuran ni

to - tulad ng pinlano niya. Ramdam niyang napaiwas ang asawa niya, marahil sa pa
gkabigla pero hindi niya nalang pinansin. Siniksik niya ang mukha niya sa leeg n
i Vannie. He could perfectly smell her sweet scent. Amoy baby. Mas lalo niyang s
iniksik ang mukha niya.

"Van...

...I want you to spend your birthday with me." Only with me.
Several days have passed, pero hanggang ngayon ramdam na ramdam ko pa rin ang hi
gpit ng yakap sa akin ni Allen.

I shut my eyes tight and reminsced all the details of what I called 'the happies
t moment in my married life'. Up to now I could still feel the shiver, the warmt
h of my husband's embrace. We've been married for almost two years, pero ngayon
niya lang ako niyakap ng ganoon.

Naaalala ko, literal akong nanigas noong mga oras na 'yon. Ang akala ko pa nga n
ananaginip lang ako, but the electricity I felt when Allen's lips brushed my nec
k told me I'm not. Napapakagat ako ng labi sa tuwing naaalala ko yung init ng hi
ninga niya sa leeg ko, at yung lagkit ng kamay niya habang kinukurot ang kurba n
g bewang ko. Ah shit! I was supposed to act cold starting that day, pero nabulil
yaso ang plano ko.

Hindi ko maipaliwanag 'yong sayang naramdaman ko 'non! Para akong teenager na ki

nikilig dahil sa wakas napansin na rin ako ng crush ko. Kung pwede nga lang, ayo
ko nang matapos ang oras na 'yon. Gusto ko ganoon nalang kame. 'Yong nakayakap l
ang siya sa'kin na parang maamong bata.

"Vanessa, let's go."

Bigla akong napamulat nang tawagin ako ni Allen.

I glanced at my wrist watch. It's already 10:30 am. Mahuhuli na kame. Bumangon n
a ako mula sa pagkakahiga sa sofa, at inabot ang hand bag ko na nakapatong sa ce
nter table.
Dumiretso ako sa sasakyan namen na nakaparada sa labas ng bahay. Papasok na sana
ako sa loob ng itim na Jaguar sports car, pero napatigil ako at napatingin sa g
inagawa ng asawa ko.

"Ilang araw ba talaga tayo doon?"

Inaamin ko, may halong sarcasm sa tanong ko. Nilalagay kasi niya ang isang malak
ing luggage sa loob ng compartment ng sasakyan. Nagtataka lang ako, ang sinabi n
iya sa'kin tatlong araw lang kameng mawawala, pero bakit 'yong bitbit niyang mal
eta parang pang isang linggo?

Yes, I granted his wish to spend my birthday with him. At bakit naman ako hihind
i. Eh 'yon lang naman talaga ang hinihintay ko. Ang ayain niya ako. At isa pa, p
agkatapos ng ginawa niya sa'kin noong araw na 'yon, matapos niya akong yakapin n
ang ganon, makaka-hindi pa ba ako?

Hindi niya naman ako sinagot. Ewan ko kung hindi niya ba ako narinig, o wala nan
aman siya sa wisyo para makipag-usap.
Nagkibit balikat nalang ako at pumasok na sa loob ng sasakyan. Binuksan ko ang b
intana at sinilip ko siya sa side mirror. Abalang-abala ito sa pag-aayos ng mga
gamit sa compartment. Medyo nawe-weirdohan na nga ako. Parang ang sipag sipag ni
ya ngayong araw. Kalimitan, ako ang inuutusan niya 'pag dating sa pag-aayos ng m
ga gamit. Pero kanina, inalok ko siya ng tulong pero tinanggihan niya 'ko.

Para siyang natataranta sa mga ginagawa niya. Ewan ko ba kung ano nanamang tumat
akbo sa isip niya. Panay rin nga ang pakikipag-usap niya sa cellphone niya. Hind
i ko alam kung sinong kausap niya, o kung tungkol saan ang pinag-uusapan nila. P
ero marahil tungkol sa trabaho. Ganon naman palagi eh.

Napabuntong hininga nalang ako sa pagka-dismaya. Pati ba naman sa araw na 'to tr

abaho pa rin ang inaatupag niya. Ni hindi niya pa nga ako nagagawang batiin eh.
Kanina pa ako nag-aantay, kaso wala.
Dina-daan daanan niya nga lang ako. Minsan may itatanong lang siya, tapos tatahi
mik na ulit. Imposible namang nakalimutan niya na birthday ko ngayon, eh siya an
g nag-plano ng lahat ng 'to.

"Put your seatbelt on," utos niya sa'kin nang makapasok siya sa loob ng sasakyan
.

"Makakarating ba si Ellie?" pag-iba ko nang tanong sa kanya habang kinakabit ang

seatbelt ko.

"I don't know. That girl has a tight schedule." mabilis na tugon naman niya, at
pinaandar na niya ang sasakyan.

I'm talking about his younger sister, Ellie. Gusto ko sana itong makita mamaya.
Sana makarating siya. I've scheduled an intimate lunch together with my family a
nd Allen's sa bahay namen. 'Yon ang napag-kasunduan namen ni Allen.
I will only go out with him for a 3-day vacation to celebrate my birthday kung p
apayagan niya akong ilaan ang kalahati ng araw ko kasama ang pamilya ko. Laking
gulat ko nga 'nong pumayag siya. Hindi ko inaasahan 'yon. Pero masaya ako. Kahit
'yon na ang regalo niya sa'kin, okay na.
Maluwag ang daloy ng trapiko sa EDSA dahil Sabado ngayon. Siguro wala pang isang
oras ay makakarating na kame sa Fort Bonifacio.
Paminsan-minsan ay napapasulyap ako kay Allen. As usual, hindi niya ako kinakaus
ap sa byahe. Seryoso lang siyang nagmamaneho - nagpapa-lipat lipat ng tingin sa
mga side mirrors at mahigpit ang pagkakahawak sa manibela.

"What are you staring at?" tanong niya sa'kin nang hindi lumilingon.

Napapansin niya palang nakatingin ako sa kanya. Umiwas nalang ako at tinuon ang
mga mata ko sa labas ng bintana ng kotse.
Umiral nanaman ang katarayan ng asawa ko. Birthday na birthday ko sinusupladahan
niya ako. Napabuntong hininga nalang ako.

Nagulat ako nang ipatong niya ang isang kamay niya sa hita ko. Medyo nakaramdam
ako ng kiliti dahil maikli ang dress na suot ko, kaya naman damang dama ko ang i
nit ng palad niya. Lumipat ang tingin ko sa kanya. Diretso pa rin ang tingin nit
o sa kalsada.

"Vannie..." tawag niya. Hindi ako sumagot, pero hindi ko inalis ang tingin ko sa
kanya. Agad niya namang dinugtungan ang sinabi niya, "have you seen my wedding
ring?"

Matagal bago ako nakasagot. Para kasing may pumasok na kung ano sa isip ko.

"N-no. Why, you lost it?" panghuhuli ko sa kanya.

Napansin ko naman ang pagkunot ng noo niya. "I...I'm not sure. Nilapag ko lang '
yon sa...tsk..." bigla siyang bumuntong hininga. "Nevermind. I'll just look for
it." bawi niya sabay tanggal ng kamay niya sa hita ko.

Binalik ko ang tingin ko sa labas ng bintana. Ang buong akala ko hindi na niya m
apapansin na wala sa kanya ang singsing niya.
Ang totoo, nasa akin ang wedding ring niya. Ang tagal ng nakatago sa'kin 'non pe
ro ewan ko ba ba't ngayon niya lang nagawang hanapin. Siguro naisip niya baka ma
pansin nila Mama na hindi niya iyon suot-suot at ma-kwestyon pa siya.

Makalipas ang trenta minutos ay nakarating na kame sa tapat ng bahay namin - ng

mga Perez. Hindi agad ako bumaba ng sasakyan. Kinuha ko mula sa hand bag ko ang
compact mirror at tiningnan ko ang itsura ko kung maayos ba.

Ngayon ko nalang ulit makikita ang mga magulang ko simula noong ikasal kame ni A
llen. Kailangan maging maayos ang itsura ko. Ayaw kong mapansin ni Mama na nanga
yayat ako at stressed, dahil tiyak akong mag-aalala 'yon. Baka nga pagalitan niy
a pa ako. Naglagay ako ng kaunting liquid foundation sa mukha at pinahiran ko ri
n ng lip gloss ang labi ko.

Natigilan ako nang mapansing pinapanood pala ako ni Allen. Tumingin ako sa kanya
."Baket?"

Umiling iling naman siya. "Bilisan mo diyan. They're waiting." anito.

Binilisan ko naman na ang pag-aayos, at binalik ang mga make-up ko sa loob ng ba

g ko. Palabas na sana kame ng sasakyan nang may bigla akong maalala.

"Allen, sandali." pigil ko sa kanya.

Napabalik naman siya at halata kong nairita siya, "what?!" Inilabas ko mula sa b
ag ko ang wedding ring niya at iniabot iyon sa kanya, "please wear this."

Napansin ko ang pagka-bigla sa reaksyon ng mukha niya. Maya maya lang ay kinuha
na niya ang singsing mula sa palad ko at sinuot iyon, "Akala ko ba hindi mo alam
? Na sa'yo naman pala. 'Di mo sinasabi." sermon niya pa bago tuluyang bumaba ng
sasakyan. Ilang segundo lang ay sumunod na rin ako sa kanya.

NILIBOT ng mga mata ko ang lugar kung saan ako nakatira dati. God, how I missed
this place! Ang sarap sa pakiramdam na muling makatungtong sa bahay kung saan ak
o lumaki at nagkaisip.

Ang dami nang nagbago. Mas lalong gumanda ang garden ni Mama. Marahil ay naalaga
an ng husto. Dumami na ang mga nakatanim na bulaklak. Nawala na rin ang porch sw
ing na pinalagay ko noon sa tabi ng medium-sized pool. Siguro inilipat na nila n
g pwesto simula noong umalis ako, dahil wala namang ibang gumagamit 'non maliban
sa'kin.

"Mom, they're here!"

Hindi pa kame gaanong nakakalapit sa main door, ay rinig na rinig ko na ang bose
s ni Ellie. Masaya ako't nakarating siya, kahit na alam kong busy ito sa pag-aar
al.
Lumabas ito mula sa loob ng bahay, bitbit ang isang paper bag at excited na exci
ted na tumakbo papunta sa'kin. Medyo natawa ako dahil nilagpasan niya lang ang k
uya niya, na parang hindi niya ito nakita.

Sinalubong niya ako ng isang mainit na yakap at inabot sa'kin 'yong hawak niyang
paper bag. "Happy Birthday, Ate Vannie!" masayang bati niya sa akin.

"Salamat!" sagot ko naman sa kanya, at tinanggap ko ang regalo niya.

Malapit kame ni Ellie sa isa't isa. Kasama ko ito sa Business School noon, pero
isang taon lang dahil nag-desisyon itong mag-iba ng kurso. Gusto niya kasing itu
loy ang pagpasok sa Med School. One year lang naman ang tanda ko sa kanya, pero
ewan ko kung bakit ina-ate niya pa rin ako.
Mabait si Ellie. Masayahin ito at hindi nauubusan ng maikkwento. Taliwas na tali
was sa ugali ng kuya niya.

"Buti't nakarating ka. Wala kang pasok?" tanong ko sa kanya.

"Meron. Pero umabsent ako para lang maka-attend sa lunch party mo."

"H-ha?" Bigla akong nakaramdam ng pagkahiya. "A-ano ka ba Ellie, ba't umabsent k

a pa. S-sayang naman."

Hinampas niya ako nang marahan sa may braso, "Joke lang ate! Hindi ako umabsent"
bigla naman siyang lumapit sa bandang tenga ko at bumulong, "Ang totoo, kinulit
ako ni Kuya na pumunta ngayon."

Natigilan ako sa sinabi niya. Tumingin ako sa kaninang kinatatayuan ni Allen, pe

ro wala na ito. Marahil ay nauna na sa loob.
Akala ko ba hindi niya alam kung makakapunta ang kapatid niya ngayon. Tapos 'yun
pala kinulit niya ito para maka-attend. Ewan ko tuloy kung maniniwala ako sa si
nabi ni Ellie. Parang imposible. Baka niloloko lang ako nito dahil alam niyang m
atutuwa akong marinig 'yon.

"Vannie! My darling!"
Nalipat ang tingin ko kay Mama na kasalukuyang palapit sa akin. Kasunod niya si
Papa, at ang mga magulang nila Allen at Ellie.

Sinalubong ko siya at niyakap nang mahigpit. Hinaplos haplos nito ang likuran ko
, "Happy Birthday my child. It's so good to see you again." At mas lalong humigp
it ang yakap niya sa'kin.

"Thank you, Ma. God, I missed you so much!" halos maiyak ako nang sabihin ko 'yo
n. Miss na miss ko na talaga siya.

Magdadalawang taon ko na silang hindi nakikita. Busy rin kasi sila sa negosyo, k
aya naman madalas, si Allen lang ang nakakasama nila. Nag-merge ang Hotel & Casi
no business namen, at ang Airlines nila Allen mula noong ikasal kame - as planne
d. Ni hindi ko nga nagawang hawakan ang negosyo namen. They had Allen do my part
.

Bumitiw na ako sa pagkakayakap at nilapitan ko naman si Papa at hinalikan ito sa

pisngi. "Hi, Pa." bati ko. Ngumiti naman ito nang matamis sa akin. "Happy Birth
day, Vanessa."

"Thanks." tipid na sagot ko.

Nakipag-beso na rin ako sa parents ni Allen.

Hindi ako gaanong malapit sa kanila, pero mabait naman sila sa'kin. Lalo na si M
rs. Fajardo. Paminsan minsan ay pinapadalhan niya ako ng mga pabango galing Fran
ce dahil alam niyang hilig ko ang mga 'yon.

Kinamusta lang nila ako saglit, tapos ay nag-aya na ring pumasok sa loob si Mama
. Lalamig na raw kasi ang pagkain na pinahanda niya.
Dumiretso kame sa pahabang mesa na mayroong higit sa sampung silya. Umupo na kam
eng lahat at nagsimulang kumain. Katapat ko si Allen. Ewan ko kung bakit hindi s
iya tumabi sa'kin.

Masarap ang mga pinalutong pagkain ni Mama. Buti't hindi niya nakalimutang ihand
a ang paborito kong Kare-Kare. Namiss ko 'yon. Mas lalong sumarap ang kainan dah
il tuloy tuloy rin ang kwentuhan.
Medyo tahimik lang ako dahil wala naman akong baong kwento. Kaya madalas si Elli
e lang ang nagsasalita. Hindi talaga siya nauubusan ng kwento.

Dati rati, si Leila ang maingay 'pag may ganitong mga gathering sa pamilya. Nami
ss ko tuloy bigla ang babaeng 'yon. Hindi ko na siya inimbita ngayon dahil alam
kong hindi naman ito pupunta. Hanggang ngayon kasi hindi pa rin siya nagpapakita
sa pamilya niya. Nagtatago pa rin.
Tinawagan niya lang ako kanina para batiin. Gusto nga sanang makipag-kita, pero
sinabi kong may lakad kameng mag-asawa. Inasar pa nga ako ng bruha. Ang bilis ko
raw bumigay.

"By the way, how are you Vanessa? Kamusta kayo ni Allen?" Napatigil ako nang big
la akong tanungin ni Papa.
Nilunok ko muna ang pagkain na nasa bibig ko, at uminom ng tubig bago sumagot. "
O-okay naman po."

"Good. Hindi ka naman siguro sinasaktan o pinapaiyak ni Allen, ano?"

I was stunned for a moment. Napatingin ako kay Allen. At saktong nakatingin rin
siya sa'kin. Pero agad rin siyang nagbaba ng tingin. I cleared my throat and clo
sed my eyes for a while, "Uhm...h-hindi po."
Binalik ko ang tingin ko sa asawa ko. Salubong ang mga kilay nito. At hindi ako
sigurado, pero parang batid ko ang lungkot sa mga mata niya. Bumaba ang tingin k
o sa plato niya. Pinaglalaruan niya lang ng tinidor ang salad niya. Hindi siya k
umakain.

Walang kaalam alam ang mga pamilya namen sa problema naming mag-asawa.

Kahit papano ay malaki ang utang na loob ko kay Allen. Hindi niya ako sinira sa
pamilya ko at sa pamilya niya. He kept silent at hindi niya nilabas ang ginawa k
ong pagtataksil at pakikipag relasyon sa iba.
'Pag nalaman nila Mama 'yon, hindi ko alam kung ano'ng mangyayari sa'kin. Kaya't
laking pasasalamat ko noon kay Allen dahil inisip niya pa rin ang kalagayan ko
kahit na nasaktan ko siya ng sobra sobra. I know deep inside him, he's a good ma
n. Kaya ko nga siya mahal.

ILANG oras lang kameng lumagi sa bahay, at nagpaalam na rin kame para umalis.
Ayaw pa ngang pumayag nila Mama dahil gusto pa raw nila kameng maka-kwentuhan, p
ero nagsalita na si Allen na kailangan na naming umalis dahil may pupuntahan pa
kame. Eh wala na rin naman silang magagawa dahil nasabi ko ngang after lunch ay
hawak na ng asawa ko ang oras ko.

"Saan ba talaga tayo pupunta?" tanong ko kay Allen habang pinapanood ko ang maga
gandang mga tanawin na nadadaanan namen.
Hanggang ngayon kasi hindi ko pa rin alam kung saan kame mag-babakasyon.

"Basta. 'Wag ka ngang tanong ng tanong." At umatake nanaman ang pagiging iritabl
e niya. Ang ikli talaga ng pasensya. Agad niya naman dinugtungan ang sinabi niya
. "Matulog ka muna. Malayo pa tayo."

Sinandal ko ang ulo ko sa bintana ng sasakyan. Parang nakakaramdam na nga rin ak

o ng antok. Ang dami ko kasing nakain kanina. Busog na busog ako.

"Allen, nakita mo ba 'yong regalo sa'kin ni Ellie? Pwede ko bang suotin 'yon?" t
anong ko. Hindi ko alam kung nilingon niya ba ako. Hindi ko nakita dahil nakapik
it ako.

Maya maya lang ay sumagot siya, "Ikaw bahala."

"Kasya kaya 'yon sa'kin? Pumayat na kasi ako eh. Baka hindi na alam ni Ellie ang
sukat ko."

"I don't know. Just try it when we get there." seryoso ang boses niya.

"Allen..." pagtawag ko ulit sa kanya.

"Tsk! Ano ba?!"

"Thank you nga pala." Bulong ko, pero sapat lang para marinig niya.
Bahagya kong idinilat ang mga mata ko, at sinilip ko siya. Nakatingin siya sa'ki
n na parang takang-taka. Buti nalang medyo trafik at nakatigil ang sasakyan, kun
g hindi baka naka-bangga na kame.

Pinikit ko na ulit ang mga mata ko. "Thank you kasi hindi mo sinabi sa kanila an
g ginawa ko. Baka mapatay ako ni Papa 'pag nalaman niya."

Matagal tagal bago ito nakasagot. "You don't have to say thanks. Of course hindi
kita ila-laglag. You're my wife." Napangiti ako sa sarili ko. He really cares.
"Vanessa, we're here."

Nagising ako nang maramdaman kong may tumatapik sa balikat ko. Hindi ko namalaya
ng nakatulog na pala ako sa byahe. Pilit kong idinilat ang inaantok ko pang mga
mata, "Nasan tayo?"

"Subic. Sa rest house." mabilis na sagot naman niya.

Napaayos ako nang pagkakaupo, at sumilip sa labas ng bintana ng kotse.

Tanaw na tanaw ko ang asul na dagat sa may di kalayuan. Sa sobrang galak ko, dal
i dali akong lumabas ng sasakyan at halos patakbo kong tinungo ang dalampasigan.

Dito ba kame mag-babakasyon ni Allen? What a lovely place - more like a paradise
.
Tahimik dahil walang katao-tao. Mas lalo pang gumanda ang tanawin dahil sa sunse
t. Unti-unting nagiging kulay kahel ang buong kalangitan. Gusto ko pa sanang hin
tayin ang tuluyang paglubog ng araw kaso tinawag na ako ni Allen.

Pinagmasdan ko muna ulit saglit ang dagat, pagkatapos ay sumunod na rin ako sa k
anya. Tinanggal ko pa nga ang suot kong sandals dahil nahihirapan akong maglakad
sa puti, at pinong pino na buhangin.

Pumasok kame sa loob ng isang two-storey house na may pagka-modern ang pagkaka-
disenyo. Halos gawa sa glass ang buong bahay kaya naman kitang kita ang mga nag-
gagandahang furnitures sa loob.

Sinalubong kame ng dalawang babae. Isang nasa mga late 40s siguro, at isang dala
ga - na sa tingin ko'y mga caretakers nitong bahay.
Ngumiti ako sa kanila nang batiin nila kame, tapos ay dumiretso na ako sa loob p
ara pagmasdan ang buong bahay. Pati sa loob, ay maganda ang pagkakagawa. May dal
awang kwarto sa itaas at isa sa ibaba. Alam kong maraming beach houses ang pamil
ya ni Allen. Pero kahit kailan ay hindi pa ako nakapunta sa mga 'yon. Eto ang un
ang beach house nila na napuntahan ko.

Napatigil ako at natulala nang marating ko ang dining area. Gusto ko sanang kusu
tin ang mga mata ko para makasigurong totoo nga ang nakikita ko.

Ang daming nakahandang pagkain sa mesa! May bote pa nga ng white wine. Pero mas
napansin ko ang hugis puso na cake na nasa gitna.

Lumapit ako para mabasa ko nang maayos 'yung nakasulat sa cake.

'Happy Birthday'.

Napatakip ako sa bibig ko.

Tiningnan ko nang maigi ang cake na nakahain sa mesa. And I know I wasn't dreami
ng. Parang gusto kong tumalon sa sobrang tuwa! Nag-abala pa siya para lang ipagh
anda ako ng ganito.
Okay na nga sa akin na pinayagan niya akong dumalaw kila Mama, pero 'yung mag-ef
fort pa siya para dalhin ako dito sa beach house nila at ipahanda niya ang ganit
o karaming pagkain na akala mo'y isang buong pamilya ang kakain - God, this is t
oo much!

Nilingon ko si Allen sa may likuran ko.

Abalang-abala pa rin ito sa pakikipag-usap doon sa dalawang babae. Siguro'y may
iniuutos siya. Binalik ko na lang ulit ang tingin ko sa cake. Mukhang masarap ka
ya pinahid ko ang daliri ko sa icing at tinikman. Sakto lang ang tamis. Alam ni
Allen na hindi ako mahilig sa matamis.
Natigilan ako nang biglang may yumakap sa'kin mula sa likuran ko. Mukhang nawiwi
li na siyang yakapin ako nang ganito. Bigla tuloy nag-init ang mga pisngi ko.

"P-para sa'kin ba lahat ng 'to?" tanong ko sa kanya, kahit na nahihirapan akong

magsalita dahil pinipigilan ko ang pag ngiti ko.
I heard him cleared his throat tapos mas lalong humigpit ang yakap niya sa'kin.
Ramdam ko nanaman ang paghinga niya sa leeg ko.

"Y-yes. Nagustuhan mo ba?"

Tumango nalang ako dahil hindi ko na talaga kayang magsalita, ayaw papigil ng ng
iti ko. Baka mapatili ako ng wala sa oras. Para nanaman akong teenager na kiniki
lig.

"I want to hear your answer." saad naman nito.

Kaya sumagot ako ng "Yes" at hinaplos ko ang mga braso niya na nakapulupot sa be
wang ko.
Sino ba naman ang hindi magugustuhan ang ginawa niya? Hindi ko inakalang gagawin
niya 'to. Sa tipo ni Allen, ang inaasahan kong regalo ay sigaw at sermon. But t
his...oh god...this is just really surprising!

"Good." anito. "Now, come here."

Bumitiw siya sa pagkakayakap at inalalayan niya ako papunta sa tapat ng malaking
vanity mirror. Mula sa reflection ng salamin, ay nakita ko siya na may dinukot
galing sa bulsa ng pantalon niya.

Napatigil ako sa paghinga nang ilabas niya mula sa kahon ang isang kwintas at is
inuot niya iyon sa leeg ko. Kitang-kita ko sa repleksyon sa salamin ang panlalak
i ng mga mata ko sa ginawa niya. Binaba ko ang tingin ko sa nakasabit na pendant
sa kwintas.
Isang parisukat na bato na kulay asul, which I think is Sapphire - my birthstone
.

Muli niya akong niyakap mula sa likuran ko, at nakaramdam ako ng kiliti nang dum
ikit ang bibig niya sa tenga ko.

"Happy Birthday, Vanessa." he whispered in a husky voice.

Napapikit ako nang madiin. Ang lakas ng tibok ng puso ko, parang naririnig ko na
nga. Shit, paano niya nagawang pasayahin ako nang ganito. Hindi ko na napigilan
.
Humarap ako sa kanya, at niyakap ko siya nang pagka-higpit higpit. Gusto kong ma
iyak sa sobrang tuwa! Parang bigla kong nakalimutan ang mga pinag-daanan naming
dalawa. Ang mga pananakit at bulyaw niya sa'kin. Okay lang pala na hindi niya ak
o nagawang batiin kanina. Bawing-bawi naman siya. This is my happiest birthday e
ver.

Hinigpitan ko ang yakap ko sa kanya, "Thank you, Allen! Thank you!" At hindi ko
namalayang may tumulo na palang luha mula sa kanang mata ko. Tears of joy.

Niyakap niya rin ako pabalik, kaya naman mas naramdaman ko ang init ng dibdib ni
ya. Malapad ang katawan ng asawa ko, pakiramdam ko tuloy ang liit liit ko. Marah
an niyang hinaplos ang buhok ko, at naramdaman ko ang pagdampi ng labi niya sa u
lo ko.
Simpleng halik lang 'yon, pero nagdala 'yon ng kakaibang init sa mukha ko.

"A-are you happy?" tanong niya.

Alam kong nakadikit pa rin ang labi niya sa ulonan ko dahil nararamdaman ko pa r
in ang init ng hininga niya. "Yes. Very happy." sagot ko habang nakaguhit ang ma
lapad na ngiti sa mga labi ko.

"Uhm, may isa pa. Let's go upstairs." seryosong saad niya.

Bumitiw ako sa pagkakayakap sa kanya.

Tiningnan ko siya sa mukha, pero umiwas siya ng tingin sa'kin. Ano raw, may isa
pa? Hindi pa nga ako masyado nakaka-move on sa ginawa niya, tapos meron pang isa
?

SABAY kaming umakyat sa itaas. Pinauna niya akong pumasok sa isa sa mga kwarto,
na sa tingin ko ay ang master bedroom.

Agad na nilibot ng mga mata ko ang kabuuan ng silid. Hinahanap ko 'yong isa niya
pang regalo, pero wala naman akong nakita. Ano ba 'yong sinasabi niyang 'may is
a pa'?

Dumiretso na ako sa loob at umupo sa gilid ng kama.

Maya maya lang pumasok na rin si Allen. Sinundan ko siya ng tingin habang papunt
a siya sa mga full glass window at hinila niya pasara ang mga puting draperies.
Madilim naman na sa labas, pero ewan ko kung bakit kailangan niya pang isara ang
mga kurtina. Mas gusto ko sanang nakabukas ang mga 'yon, dahil kahit papano'y t
anaw ko ang dalampasigan.

Nilipat ko ang tingin ko sa suot kong kwintas. Hinawakan ko 'yung pendant. It's
gorgeous. Ito ang unang beses na binigyan ako ni Allen ng regalo. Hindi ako mahi
lig sa alahas. But Allen's gift is an exception. Palagi ko itong susuotin, at hi
ndi ako magsasawa.

"Do you like it?"

"Yes. So much." sagot ko kay Allen na kasalukuyan ng nakaupo sa tabi ko.

Sinilip ko siya, at saka ko lang napansin na wala na pala siyang suot na pang-it
aas.
Umakyat ang kuryente sa mga pisngi ko. Kitang kita ko ang magandang katawan ng a
sawa ko. His body is close to perfection. Hindi ko nga maiwasang hindi mapatingi
n sa dibdib at sa abs niya. Shit, hindi ko nagugustuhan ang pumapasok sa isip ko
.

"Uhm, a-are you hungry? Ihahanda ko na ang mga plato sa baba." pag-iba ko sa usa
pan. Tumayo na ako mula sa pagkakaupo sa kama para sana makaiwas sa posibleng ma
ngyari. Pero nakaka-ilang hakbang palang ako palayo ay bigla niyang hinila ang k
amay ko.

Impit akong napatili dahil napaupo ako sa kandungan niya. Pinulupot niya ang mga
braso niya sa bewang ko, at nilapit niya ako sa kanya para siguro hindi ako mak
atayo. Then I felt something hard sa ilalim ng pang-upo ko.
Shit, Allen! Ngayon talaga? Birthday na birthday ko. Pinagdadasal ko na sana nag
kakamali lang ako ng iniisip, pero hindi eh. Pinahiwatig niyang tama ako.
Hinawi niya ang buhok ko, at naramdaman ko na ang pagdikit ng labi niya sa batok
ko. Napasinghap ako. Lalo na nang magsimulang gumalaw ang bibig niya papunta sa
gilid ng leeg ko. Pinaliguan niya ako ng halik sa palibot ng leeg ko. Paminsan-
minsan ay kinakagat niya pa ako.

"Oh God, A-allen!"

Inabot ng isang kamay ko ang buhok niya, at hindi ko na namalayang sinasabunutan

 ko na pala siya. Gustong gusto ko yung pakiramdam ng ginagawa niya sa'kin. It f
eels so good! Para akong nakikiliti na ewan.
Binaba niya ang isang strap ng dress ko, at kasabay noon ay ang pagbaba rin ng m
ga halik niya sa balikat ko. Ang isa niya namang kamay ay naglakbay sa dibdib ko
. He caressed my breast, na parang batang nanggi-gigil.

I bit my lower lip to somehow stop myself from groaning. Parati naman naming 'to
ng ginagawa, pero bakit parang first time pa rin ang pakiramdam.

Hindi ko na kaya! Hinarap ko ang mukha ko sa kanya at nagtagpo ang mga labi name
n. Pinulupot ko ang mga braso ko sa leeg niya. He deepened my kisses. Parang mab
ubura na ang bibig ko sa diin ng pagkakahalik niya. Parang ngayon lang kame nagk
ita. Sabik na sabik siya.

Mukhang hindi niya na rin kayang pigilan ang sarili niya. Tuluyan na niyang hini
la pababa ang suot kong bistida. Then he expertly unhooked my brassiere. He cupp
ed my breasts once more, before he kissed them.
Napahigpit ang kapit ko sa buhok niya. Why is he so good at this! Nagpapalit-pal
it ang bibig niya at ang kamay niya sa dibdib ko. Nagulat ako nang bigla siyang
tumigil. Shit, bakit siya nangbibitin!

Inalalayan niya ako paupo sa gilid ng kama. Tapos tumayo siya sa harapan ko. Tar
antang taranta niyang inu-unbuckle ang sinturon ng pantalon niya. Kaya't hinawak
an ko ang mga kamay niya para pakalmahin siya. "Sshh, hey hey, easy."

" Shit! I...I can't take it anymore. Please, Vanessa."

Ewan ko kung matatawa ba ako dahil nagmama-kaawa siya. Inangat ko ang mukha ko p
ara silipin siya.
Namumula na siya, lalo na ang tenga niya! Parang ngayon ko lang ata siya nakitan
g ganito kasabik. Napangiti ako sa sarili ako.

As you wish, my master.

I continued unbuckling his belt, then I pulled down his pants a bit.
I heard his soft moans when my hand finally reached his manhood. I started strok
ing up and down the length of his shaft. Slowly at first, then I went faster as
his groans get louder.
He grabbed the back of my head and he pulled me closer to his.

"Fck I can't wait, Van. I want you!"

I know what he wanted me to do. I wanna do it too! Naunahan niya lang ako.
So I held his waist, then I started kissing his love muscle. My husband is big.
Kahit na anong gawin ko, hindi talaga magkasya sa'kin. Magkabilang kamay na niya
ang nakahawak sa ulo ko. He's guiding my head as he goes in and out of my mouth
.
Allen is literally hot. His soft groans before became wilder now. And my god tha
t turns me on, so I went faster.......and faster.....and FASTER!

"Aah! God damn it, Vanessa!" Humigpit ang pagkakasabunot niya sa buhok ko.

When I felt he's already near his climax, ay biglang may kumatok sa pintuan ng k
warto. SHIT NAMAN!

"Sir Allen?"

Sa sobrang gulat ay naitulak ako ng asawa ko palayo.

Tumalikod ito mula sa'kin at hindi na siya magkanda-ugaga sa pagsasara sa zipper
 ng pantalon niya. I could even hear him cussing. Sorry naman, hindi ko naman ka
salanan na mabitin siya.

Na-realize kong nakababa nga rin pala ang damit ko. Kaya dali dali rin akong nag
tungo sa loob ng banyo para magtago.
Sumandal ako sa malamig na pader, at sinapo ang dibdib ko. Parang nakikipag-kare
rahan ang tibok ng puso ko. Ang bilis! Kinabahan kasi ako. Akala ko may makaka-k
ita sa'min. Mabuti nalang mabilis kumilos ang asawa ko. Nakapag-bihis agad siya.
Hindi ko maiwasang hindi matawa sa nangyari sa'min.
Lumapit ako sa salamin at muli kong tinitigan 'yong kwintas na binigay sa'kin ni
Allen. Ang ganda pala talaga.
Ngayon ko lang nakita nang malapitan. Kailan niya kaya binili 'to? Parang wala n
aman akong napansin na may inuwi siyang ganito. Ang galing niya palang magtago,
at manorpresa. Parang ayaw ko na atang matapos ang araw na 'to. Ang saya saya ko
.

Napatili ako nang biglang bumukas ang pintuan ng banyo. Niluwa noon ang asawa ko
. Ang sama ng tingin niya sa'kin.

Napaatras ako at napasandal sa sink. Galit nanaman siya? Bakit? Ano nanamang gin
awa ko? Bigla kong naalala 'yong cellphone ko. Kanina ko pa naririnig na tumutun
og 'yon eh. Baka mamaya nakita ni Allen na may ibang tumatawag sa'kin. God, pata
y nanaman ako nito.

Lumapit ito sa'kin, magkasalubong ang mga kilay. Nagsimula akong makaramdam ng t
akot. Lalo na nang higitin niya ang braso ko.
"A-aray, Allen! Nasasaktan ako! B-bakit ba?" tanong ko sa kanya.

Nilapit niya naman ang mukha niya sa bandang tenga ko, at gigil siyang bumulong.
"BINITIN MO 'KO!"

Ewan ko kung matatawa ako o ano. Ako talaga ang nangbitin? Bakit hindi niya sisi
hin 'yong care taker nitong bahay. Eh yun naman talaga ang naging sagabal sa'min
.
Binawi ko ang braso ko, at palabas na sana ako ng banyo pero hinigit niya ako sa
bewang at niyakap niya nanaman ako mula sa likuran.

"Where do you think you're going?" tanong niya habang nakasiksik ang mukha niya
sa leeg ko.

"Uhm, sa baba. Kain na tayo. Nagugutom na ako." kaswal na sagot ko naman.

"Ano, tatakasan mo 'ko?" bigla niya akong inikot paharap sa kanya. Nakita ko nan
aman tuloy ang magkasalubong na mga kilay niya. "I won't let you, Vanessa! Binit
in mo 'ko. Ituloy naten!" Hinawakan niya ang magkabilang pisngi ko at inangkin n
iya ang mga labi ko.

Knowing my husband, makakahindi ba ako?

Hindi ko alam kung gaano katagal ko nang tinitingnan ang sarili ko sa salamin sa
loob ng shower room.
I'm still wearing the necklace my husband gave me. Pagka-gising ko nga kanina, i
to agad ang una kong kinapa. I wanted to make sure I wasn't dreaming. Na totoo l
ahat ng mga nangyari kahapon.

Ang buong akala ko nga hindi ako makakatulog kagabi dahil buhay na buhay pa rin
sa utak ko ang mga nangyari. Pero nagkamali ako, nakatulog ako nang hindi ko nam
amalayan. Paano naman kasi, pinagod ako ni Allen kaya bumagsak ang katawan ko.
That man is a beast in bed. Naka-ilang beses nga ba kame kagabi. Hindi ko na maa
lala. Ayaw niya 'kong bitiwan. I kept on telling him I'm tired and I wanna go to
rest, at masakit na talaga, but he just can't get enough of me. At ewan ko ba't
parang tinraydor din ako ng katawan ko. Binigay ko rin naman ang sarili ko. I d
ont know, pero kapag sinimulan na niya parang hirap na rin akong tumigil.

Hinubad ko na ang kamison ko at binuksan ang shower. Nakaramdam ako ng kaunting

kirot nang daluyan ng malamig na tubig ang pagitan ng mga hita ko. Parang sinusu
nog, ang sakit! Hindi ko alam kung nasugatan na ba ako, but I feel sore down the
re.
Si Allen naman kasi, halos ihampas na niya ang sarili niya sa'kin kagabi. Kulang
nalang masira 'yong kama. Ang sakit rin tuloy ng balakang ko at nanghihina ang
mga hita ko. Ewan ko kung kakayanin ko pang makatabi siya ulit mamayang gabi. Eh
hindi ko naman pwedeng sabihin na sa ibang kwarto nalang ako matutulog, dahil s
igurado ako magwawala nanaman 'yon.

Though hindi na siya masyadong ganoon ngayon. Hindi na siya madalas sumisigaw at
nagagalit, at naco-control niya na rin ang init ng ulo niya. Nagtataka nga ako.
Nakakapanibago - I guess that's the right term. He's different now. As in reall
y different. Pati nga 'yong mga ginawa niya kahapon, hanggang ngayon hindi ko pa
rin mapaniwalaan.
Parang malayo sa katotohanan. Hanggang kaninang umaga iniisip ko kung panaginip
lang ba. Baka kasi sa sobrang pagnanais ko na maging maayos ang relasyon naming
mag-asawa, eh napapag-palit ko na ang realidad at ang panaginip.

Kinapa ko ulit ang kwintas ko. Yesterday was the best birthday I ever had. Hindi
ko maitatangging napasaya talaga ako ng asawa ko. At hinding-hindi ko makakalim
utan lahat ng mga ginawa niya. Akala ko hindi na darating ang pagkakataong 'to.
Ang maramdaman ang mga yakap niya nang paulit-ulit, ang marinig ang 'please' niy
a while we're doing THAT thing, at ang ngumiti ng abot tenga dahil lang sa mga s
alitang "Happy Birthday, Vanessa".

Inangat ko ang ulo ko at hinayaang umagos ang tubig sa mukha ko, pababa sa kataw
an ko. God, ang sarap talaga sa pakiramdam sa tuwing naaalala ko lahat ng nangya
ri. Posible pala ito - ang mas lalong mahulog sa isang tao kahit paulit-ulit niy
a pa 'kong nasaktan.

Napatili ako nang biglang bumukas ang pintuan ng shower room. Kasabay 'non ay an
g pagpasok ni Allen sa loob. Shit! Ang tanga ko! Bakit ba kasi nakalimutan kong
i-lock 'yong pinto, eh alam ko namang may ugali ang asawa ko na basta basta nala
ng pumapasok at sumasabay sa pagligo ko.

"M-matatapos na 'ko. Hintayin mo nalang ako sa labas." Pag-sisinungaling ko, dah

il ang totoo hindi pa ako nagsisimula.
Ni hindi pa nga ako nakakapag-shampoo. Pero parang hindi niya naman ako narinig.

Hinubad niya ang boxers niya - na siyang tanging suot niya - at lumapit siya sa
direksyon ko na parang isang modelong rumarampa.
Napaatras pa ako nang banggain niya 'ko para agawan sa shower. Sumimple ako ng i
rap. Ako nauna dito, ako pa naagawan. Napabuntong hininga nalang ako. Ewan ko ba
kung bakit kailangan dito pa siya maliligo, eh alam ko may bakanteng shower roo
m naman sa ibaba.

Hindi naman sa ayaw ko siyang makasabay maligo, sanay naman ako dahil naka-ugali
an niya na 'yon. Kaso baka kasi kung ano nanamang gawin niya sa'kin. Hindi pa ng
a ako nakakapag-pahinga nang maayos. Ako na lang ang lilipat ng shower room. Par
a naman makaligo ako nang matino.
Inabot ko ang towel ko na nakasabit sa gilid at palabas na sana, pero biglang hu
marang si Allen sa pinto. Nabitawan ko tuloy 'yong tuwalya sa pagka-gulat ko!

"San ka pupunta?" matapang ang pagkaka-tanong niya.

"Uhm...ano...t-tapos na 'ko." And I lied again.
Eh kasi naman, 'pag sinabi kong lilipat ako ng banyo, baka makatikim nanaman ako
.

"No you're not, Vanessa" Nagsalubong ang mga kilay ko sa sinabi niya. Agad niya
namang dinugtungan 'yon, "maliligo ka ulit."
W-What?! Hindi ko na nagawang magsalita pa dahil bigla na niya akong hinila papu
nta sa shower. Hirap akong magtaas ng tingin para makita siya dahil pinapasukan
ng tubig ang mga mata ko.

Ang akala ko nga maliligo lang kame, pero mukhang mali ata ako. Hinigit niya ang
katawan ko palapit sa kanya. Hinarang ko nga ang mga kamay ko sa dibdib niya pa
ra hindi kame tuluyang magka-dikit, pero tinanggal niya lang ang mga 'yon at ini
lipat sa leeg niya.
Then he pulled my waist more closer to him. Shit! Now I feel his throbbing manho
od on my core! Napasinghap ako. God ano 'to, bakit pakiramdam ko tatraydorin nan
aman ako ng katawan ko. Really, Vanessa? Ganito kaaga?

He clenched my jaw with his left hand, while the other pulled my wet hair up.
Napakagat ako ng labi nang halikan niya ang ibaba ng tenga ko, down to my neck..
.then to my collarbone.

"Oh god, Allen.. no stop please..." Damn, paano ko nagawang sabihing tumigil siy
a, eh alam ko naman sa sarili kong gusto ko rin 'to.

Inangat niya ang mukha niya at ang labi ko naman ang tinarget niya.
Sinubukan kong iiwas ang mukha ko. Patuloy pa rin kasi ang pag-agos ng tubig mul
a sa shower, at hindi na ako makahinga. Pero hinawakan niya lang ang magkabilang
pisngi ko, which means wala na akong kawala.

His kisses became wilder...and hotter. Pakiramdam ko nga anytime bibigay na ang
mga tuhod ko. Mukhang napansin niya naman 'yon, dahil marahan niya akong tinulak
paatras hanggang sa maramdaman ko na ang malamig na pader sa likuran ko.
Nagkaron na 'ko ng pagkakataong tingnan siya. His eyes are filled with so much d
esire! Jusko ano bang nangyayari sa kanya? Hindi ba siya napapagod? Kagabi pa si
ya ah.

Nilakbay ng kamay niya ang buo kong katawan, until he reached my soft spot. I le
t out a soft groan when he expertly slid a finger inside me.
Napasabunot ako sa buhok niya. Damn it, wala man lang pasabi? Hindi ko alam kung
anong mararamdaman ko. Naguguluhan ako! Nasasaktan ako as I'm still sore, pero
hindi ko naman siya magawang patigilin.

Hinawi niya ang basang buhok ko na nakadikit sa pisngi ko, at inipit 'yon sa lik
od ng tenga ko, tapos naramdaman ko na lang ang mainit na hininga niya sa gilid
ng mukha ko.

"Do you want me inside you, Vanessa?" he whispered using his husky voice, dahila
n para tumindig ang mga balahibo ko.
Shit naman, kailangan ko ba talagang sagutin 'yon!

"A-allen..." I murmured.

"Yes or no?" inip na tanong niya.

Isa sa mga ayaw niya ay 'yong pinag-hihintay siya. Yumuko nalang ako, at wala sa
 sariling tumango-tango. Shit, at pumapayag talaga ako?

"I wanna hear it Vanessa. Say it!" Napapikit ako nang madiin.

God Allen! Bakit mo 'ko pinapahirapan ng ganito! Nahihiya akong um-oo, hindi niy
a ba mahalata 'yon.

He then slid another finger. Napaliyad ako sa kakaibang naramdaman ko! Shit, I c
an't take this anymore! "Y-yes Allen! P-please! I...I want you!" Pagsuko ko. Pak
iramdam ko namumula na ang mga pisngi ko sa sobrang pagka-hiya.

"Say it again."

"I want you...inside me...please!"

Then I saw his lips form a grin.

NAGISING ako nang makaramdam ako ng gutom.

Naalala ko hindi pa nga pala ako nag-aalmusal, at kaunti lang din ang nakain ko
kagabi. Patayo na sana ako ng kama, pero napabalik rin ulit ako sa pagkakahiga.
Hindi ko kaya.
Tumagilid ako at niyakap ko ang mga tuhod ko. Halos maiyak na ako sa sobrang sak
it ng pagitan ng mga hita ko. I'm sure this time nasugatan na talaga ako.

Narinig kong bumukas ang pinto ng kwarto. Marahil ay si Allen 'yong pumasok. Imp
osible namang isa sa mga caretakers dahil pina-alis muna sila ni Allen kagabi.
Gumalaw ang kama at naramdaman ko nalang ang kamay ng asawa ko na humaplos sa br
aso ko. "Vannie...ano'ng masakit?"

Mula sa pagkaka-pikit ay nanlaki ang mga mata ko.

A'no'ng masakit?

Tinatanong niya kung ano'ng masakit sa'kin? Sa halos dalawang taon namen bilang
mag-asawa, ngayon lang ata siya nagtanong kung may masakit ba sa'kin. Muli akong
pumikit at napangiti sa sarili ko. Umiling-iling ako bilang sagot sa tanong niy
a.

Tinanggal niya ang pagkaka-hawak niya at naramdaman kong humiga siya sa tabi ko.
Wala na akong narinig na salita galing sa kanya, at hindi ko na rin siya narara
mdamang kumikilos.
Kaya naman bahagya akong lumingon sa likuran ko para silipin siya. Nakatulala it
o sa kisame. Parang ang lalim lalim ng iniisip niya.

Inayos ko ang kumot na naka-balot sa'kin, tapos umikot ako paharap sa kanya at n
iyakap ko siya. Ipinatong ko pa ang isang kong hita sa bewang niya, tulad ng par
ati kong ginagawa kapag natutulog siya at walang kamalay-malay.

Hindi niya naman tinanggal ang braso ko, kaya mas lalo kong hinigpitan ang pagka
kayakap ko sa kanya. Pagkakataon ko na 'to. Mukhang hindi naman siya tatanggi. S
iniksik ko ang mukha ko sa hubad niyang dibdib. I breathed in the musky scent of
his favorite shower gel.
My fingertips then played on his upper body. I traced the curve of his firm ches
t, sliding down over the mounds of his smooth abs.

"Vanessa..."
Napahinto ako sa ginagawa ko.
Inangat ko ang mukha ko para makita siya. Nakatitig pa rin ito sa kisame. "Hmm?"

Nagbaba ito ng tingin sa akin, pero umiwas rin kaagad. Matagal tagal rin bago ni
ya nasundan ang sinabi niya. "Natatakot ka ba sa'kin?"

Medyo nagitla ako sa tanong niya. Kalmado naman ang pagkakasabi niya, pero bakit
pakiramdam ko ang dami daming tumatakbo sa isip niya.
Hindi ko nagawang sumagot. Hindi ko kasi alam kung ano'ng gagamiting salita - 'y
ong hindi niya ikaka-galit. Yumuko nalang ulit ako at bumalik sa pagkakahiga sa
dibdib niya.

"Tsk Van, sagutin mo 'ko." At dumali nanaman ang pagiging mainipin niya.

Pumikit ako nang madiin bago tumango tango. "Sino ba namang hindi? Nakakatakot k
a kapag lasing ka. Lalo na kapag sumisigaw ka, at kapag...sinasaktan mo 'ko." am
in ko, halos pumiyok pa nga ako 'nong sabihin ko 'yong mga huling salita.
Rinig na rinig ko naman ang pag buntong hininga niya dahil nakapatong ang ulo ko
sa dibdib niya.

Then I felt his fingertips combing my hair. Ang sarap sa pakiramdam ng ginagawa
niya. Feeling ko safe ako, at hindi niya ako sasaktan.

Mas lalo akong lumingkis sa kanya. Pero ilang saglit lang ay niluwagan rin niya
ang pagkakayakap ko. "Tsk not too tight Van, I can't breathe." reklamo pa nito.

Ang taray! Bumitiw ako at umikot patalikod sa kanya.

Maya maya lang ay naramdaman ko nanaman ang pagyakap niya mula sa likod ko. Gust
o ko kapag niyayakap niya ako ng ganito. I feel loved. Though medyo naninibago a
ko. Hindi naman kasi talaga ako sanay na nilalambing niya 'ko. But that doesn't
mean I don't like it. Syempre gusto ko. Ang tagal ko kayang hinintay 'to.
I just want to clear things up. Baka kasi ako lang pala ang nag-iisip ng ganito.

Hinaplos ko muna ang braso niya na nakayakap sa bewang, bago ako umikot paharap
sa kanya. Magkatapat na kame, kaya naman nagkaron na 'ko ng pagkakataon na tingn
an siya ng diretso sa mga mata.
Akala ko nga makikipag-titigan rin siya sa'kin, pero hindi. As usual, umiwas siy
a ng tingin. Hindi ko alam kung bakit hindi siya makatingin ng diretso sa'kin. L
agi siyang ganyan.

I cleared my throat, "Allen...are we already...okay?"

Hindi direkta ang tanong ko. Pero sa tingin ko naintindihan niya naman kung ano'
ng ibig kong sabihin. Bumitiw ito sa pagkakayakap sa'kin, at muli siyang tumihay
a at nakipag-titigan sa kisame.
Ako naman, inayos ko ang pagkakabalot ng kumot sa katawan ko, at bahagya akong b
umangon para makita siya.
Nagdadalawang-isip pa 'ko kung hahaplusin ko ba ang buhok niya. Pero bandang hul
i, ginawa ko na rin. I want to calm him. Ako ang nagsimula, at alam kong hindi m
alabong uminit nanaman ang ulo niya dahil pinaalala ko ang nakaraan namen.

"Why did you do that?"

Natigilan ako sa tanong niya. I looked at him - his eyes are still locked on the
ceiling.
Alam ko kung ano'ng ibig niyang sabihin sa tanong niya. Pero hindi ko magawang m
akasagot agad. I have to pick the right words. Dahil 'pag nagkamali ako ng sagot
, I'm sure masisira ko na naman ang araw niya.

Nagulat ako nang tumingin siya sa'kin. Ang tapang pa ng tingin niya. That's a wa
rning - it means I have to answer him quick.
Bumalik ako sa pagkakahiga, at muli akong lumingkis sa kanya. I could hear his h
eart beats - ang bilis! Para siyang kinakabahan.

"Nawalan na kasi ako ng pag-asa sa relasyon naten. Noon. Ayokong maging malungko
t buong buhay ko. You...you have to understand me, Allen." pumikit ako nang madi
in. "I just want you - your time, your attention...your love. Pakiramdam ko kasi
hindi mo na maibibigay sa'ken lahat ng 'yon."

"Kaya ka naghanap ng iba?"

I tsk-ed to myself. "N-no! H-hindi naman ako naghanap. He...he just came in...an
d gave me what I wanted."

Narinig kong napamura siya. Mahina lang naman pero tagos pa rin sa'kin.
Hinimas-himas ko ang dibdib niya to calm him. Ayokong uminit ang ulo niya. We ne
ed to talk. We need to understand each other.

"Tell me Vanessa, did I bore you that much?"

Umiling-iling ako. "No Allen. Hindi. Pakiramdam ko lang kasi talaga...wala na ak

ong pag-asa sa'yo. Na hindi mo naman talaga akong kayang mahalin. Ang tagal ko n
a kasing naghihintay sa'yo. You know that. I've been stalking you since I was in
High School. At hindi mo alam kung gaano ako kasaya noong ako na ang ipapakasal
sa'yo. Kahit na alam kong ayaw mo. Umasa ako."
Mas siniksik ko ang mukha ko sa gilid ng dibdib niya. "But I got tired Allen. Yo
u were so...so cold. Ewan ko pero parang nawalan ako ng gana. Gusto ko rin naman
g maramdamang may nag-mamahal sa'kin."

Naramdaman kong gumalaw ang ulo niya. Kahit na hindi ko nakikita, alam kong buma
ba ang tingin niya sa'kin. "And why Zian? What's with that asshole?"

Lumunok ako bago sumagot. "H-he cared. Naiintindihan niya ang nararamdaman ko. I
nalagaan niya 'ko. And somehow...I feel loved."

Napansin ko ang biglang panginginig ng kamao niya. Hinawakan ko 'yon hanggang sa

kumalma siya.

"How many times did he do you?"

Sa gulat ko sa tanong niya, napatingala ako sa kanya. His eyes were shut tight.
Na para bang nagtitimpi ito. Yumuko ako, "please Allen...d-don't ask. I don't wa
nt to hurt you again."

Hinila niya pababa ang buhok ko, dahilan para muli akong mapatingin sa kanya.
Natakot ako nang makitang ang sama nanaman ng tingin niya sa'kin. "I want to kno
w, Vanessa. Answer me!" gigil na sabi niya.

Pumikit ako nang madiin para hindi ko makita ang magiging reaksyon niya sa isasa
got ko.

"Twice."

"Shit!" galit niyang tinanggal ang pagkakayakap ko sa kanya.

Bumangon siya at umupo sa gilid ng kama. Rinig ko ang sunod sunod na pagmumura n
iya habang sumasabunot ang magkabilang kamay niya sa buhok niya.

"A-allen..." bumangon rin ako at hahaplusin ko sana ang likod niya, pero bigla s
iyang tumayo.

Kinuha niya ang kahon ng sigarilyo at lighter na nakapatong sa dresser, at padab

og niyang tinungo ang balcony.
Napasapo ako sa noo ko. Napainit ko nanaman ang ulo niya. Bakit kasi sumagot pa
ako sa tanong niya. Dapat nanahimik nalang ako.
Pinilit kong bumangon mula sa kama, kahit na ang sakit pa rin talaga ng pagkabab
ae ko. Sinuot ko ang silk robe ko na nakasabit sa labas ng closet, at sinundan k
o siya sa balcony.

Tinabihan ko siya habang naninigarilyo siya at pinapanood ang mga naglalakihang

alon sa dagat. Makulimlim sa labas. Parang uulan.

"Sorry..." umpisa ko.

Sinilip ko siya dahil hindi niya ako sinagot. Ni hindi niya nga ako magawang tin
gnan. Abala siya sa paninigarilyo niya. Nagsalita ako ulit, "h-hindi mo ba talag
a ako kayang patawarin?"

And that caught his attention. Lumingon siya sa'kin. His face is so serious. Hin
agis niya ang hawak niyang stick ng sigarilyo sa labas, at nagulat nalang ako na
ng yakapin niya ako gamit ang isa niyang braso.
Napasubsob ako sa dibdib niya.

"Tingin mo ba talaga hindi ko kaya?" seryosong tanong niya.

Nakaramdam ako ng pag-asa sa sinabi niya.

"You don't know the amount of ego I had to swallow just to forgive you," dagdag
niya. "It wasn't easy for me Vanessa. Mahirap. But I tried. Because I realized..
.

...I can't bear to see you with another man."

Inipit niya ang ilang hibla ng buhok ko sa likod ng tenga ko, at naramdaman ko n
a lang ang pagtama ng labi niya sa earlobe ko.
"Nobody can have you. I want you only for me, Vanessa. You understand?" He whisp
ered huskily.

Sinuklay ko ang buhok niya gamit ang mga daliri ko, at tiningnan ko siya ng dire
tso. At ewan ko kung bakit nagawa ko pa siyang ngitian ng todo, eh napaka-selfis
h at childish naman ng mga sinabi niya. Ang sarap lang kasi sa pakiramdam na ina
angkin niya 'ko.
After all, this is want I want. This is what I've been longing for - to be under
his "possession".

Napansin kong nakatitig siya sa labi ko. At alam kong may pumapasok nanamang kun
g ano sa utak niya. Kabisado ko na siya. Alam ko lahat ng ibig sabihin ng mga ki
los niya.
Pinikit ko ang mga mata ko, at nagpaubaya. I suddenly felt his warm, soft lips p
ressed on mine. Nag-uumpisa nanamang bumigay ang mga tuhod ko.

Hinigit niya ang leeg ko gamit ang isa niyang kamay, samantalang ang isa naman a
y kinukurot ang pang-upo ko.
He pushed me, and pinned me againt the full glass sliding door. Nauntog pa nga a
ko, ang sakit! He then trailed kisses down my neck - aggressive kisses. Halos bu
maon na nga ang mga kuko ko sa likuran niya.

Mas dumiin ang mga halik niya, he even planted love bites, at mas lalo niya akon
g inipit sa pinto. Dahan dahan naman Allen! Nakalimutan mo na bang gawa sa salam
in 'tong sinasandalan ko. Baka mabasag!

"Wait, Allen..." tinulak ko siya nang marahan sa dibdib niya.

He inched away, at tinapunan niya 'ko ng masamang tingin. Na para bang binitin k
o nanaman siya. "What?" iritableng tanong niya.

Yumuko ako at kinagat ang lower lip ko. "Does this mean we're okay? A-are you gi
ving me another chance?"

Inangat ko ang ulo ko dahil hindi ko siya narinig na sumagot. Nakatingin lang si
ya pababa sa'kin. Hinaplos ko ang pisngi niya at ngumiti ako nang mapait. "Pleas
e Allen...magsimula tayo ulit. Give me back your trust."

At sa unang pagkakataon, tumingin siya nang diretso sa mga mata ko. "Only if you
promise me you'll stay away from that fuck*** moron. Layuan mo siya, pwede? Ayo
kong nagkakaroon kayo ng ugnayan sa isa't isa."

Hindi man direkta ang pagkakasagot niya sa mga sinabi ko, ang saya pa rin sa pak
iramdam.
Ngumiti ako nang matamis sa kanya at tumango tango, "yes, Allen. I promise."

Bigla niya akong niyakap nang mahigpit. I hugged him back. He is so warm, so I h
ugged him tighter. Thank you, Allen. Pakiramdam ko sa tinagal-tagal kong tumatay
a sa lotto, sa wakas nanalo na rin ako.

Ito ang pinaka-magandang regalo na natanggap ko sa kaarawan ko - the gift of for

giveness. And I'll treasure it. Alam kong napaka-hirap para sa kanya na patawari
n ako sa kabila ng ginawa ko sa kanya. But still, nagawa niya pa rin akong pataw
arin. Nagbunga lahat ng pagtitiis ko. I'm glad na hindi ako sumuko sa kanya.
Hinaplos haplos niya ang buhok ko, tapos naramdaman ko na lang ang paghinga niya
sa bandang tenga ko. Nakiliti ako nang kagatin niya ang earlobe ko, then he whi
spered using his 'bossy' voice...

"To the bed. Now!"

Shit. Not again!

I twirled my hair up into a messy bun dahil basang basa ito. Pagkatapos ay humig
a na ako sa sinasakyan kong duyan na gawa sa abaka.

Tumitindig ang mga balahibo ko sa lamig ng tubig ng dagat, sabayan pa ng sunod s

unod na paghampas ng hangin. Sabi ko na nga ba't dapat binitbit ko ang malong ko
. Ngayon tuloy nangangatog ako sa lamig. Ang lakas pa ng loob ko na lumabas ng b
each house na ang tanging suot lang ay ang skimpy, bloody red swim suit na nireg
alo sa akin ni Ellie.

Mabuti na lang private ang lugar na ito, kaya walang ibang makakakita sa akin. L
agot nanaman kasi ako kay Allen kapag nalaman niyang lumabas ako nang ganito lan
g ang suot. Sasabihin nanaman 'non binabalandra ko ang katawan ko.

I closed my eyes to give them a rest. Napagod kasi ako sa kakalangoy, kahit na k
ung tutuusin, wala pa naman akong kalahating oras na nag-bababad sa tubig. Ewan
ko ba bakit parang ang bilis kong napagod. Siguro dahil hindi pa tuluyang nakaka
bawi ang katawan ko sa pinag-gagawa sa'kin ng asawa ko kagabi, kahapon, at noong
 isang araw. Naisipan ko nalang ding umahon dahil wala naman akong kasamang mag-
swimming. Para lang akong tanga 'don na pinapanood ang mga maliliit na isdang lu
malangoy paikot sa mga paa ko.

Ang asawa ko kasi, ayon, daig pa ang lasing sa himbing ng tulog. Sa wakas naman
at dinalaw rin siya ng pagod. Ibang klase ang stamina ni Allen - hindi ko masaba
yan. Ako hapding-hapdi na, samantalang siya parang nag-uumpisa pa lang. Hay. Nap
apa-iling nalang tuloy ako.
Sa ilang araw naming pamamalagi dito sa Subic, wala ata kaming ibang ginawa kung
'di ang mag--. Mabuti nga't naisipan niyang tumigil. Akala ko tuluyan na niyang
nakalimutan ang mga salitang "pagod" at "pahinga". Hihirit pa nga sana ng isa k
aninang madaling araw, tinulugan ko nga. Buti hindi nagwala.

Sinubukan ko siyang gisingin kanina. Para sana may kasama naman akong mag-swimmi
ng at mag-lakad lakad. Pero wala - ayaw talaga. Pagod na pagod! Eh sino ba naman
kasing hindi? Ilang beses kong sinuklay ang buhok niya gamit ang mga daliri ko,
at pinisil pisil pa ang ilong niya, kaso hindi pa rin nagising. Nagkukunot lang
ng noo. O kaya'y mag-iiba ng posisyon ng pagkakahiga, tapos tulog ulit.
Hinayaan ko na nga lang. Tutal, kailangan naman talaga nito ng matinong pahinga
dahil magmamaneho pa ito mamaya pauwi ng Manila.

Tsk oo nga pala, huling araw na ng bakasyon naming mag-asawa. Nakaka-lungkot kun
g iisipin. Parang ang bilis bilis lang natapos. Kung ako nga ang papipiliin, aya
w ko pa sanang umuwi. Gusto kong dito na lang kame, para mas magkaroon kame ng o
ras at atensiyon sa isa't-isa. Pero tulad ng sabi nila, lahat may katapusan.
Okay na rin dahil hindi naman nauwi sa wala ang pinlano niyang bakasyon. Ang dam
ing masasayang nangyari sa amin dito. Ayaw ko na munang alalahanin ulit dahil ba
ka maiyak nanaman ako sa tuwa. Ang importante, uuwi akong may matamis na ngiti s
a labi ko.

One more thing, kahit na ayaw ko, we really need to go back home dahil alam kong
may mga naiwang trabaho ang asawa ko. Hindi siya pwedeng mawala nang matagal la
lo na kung hindi naman business related ang pupuntahan niya. Ngayon pa nga lang
na ilang araw pa lang itong wala ay panay na ang pagtawag sa kanya ng mga tao ni
ya. Kaya naman paminsan minsan ay may kausap ito sa telepono. Sekretarya niya si
guro.

Ewan ko ba, parang hindi nila kayang magtrabaho nang maayos kapag wala ang asawa
ko. May isang beses nga, nasa gitna kame ng pagsisiping tapos biglang tumawag s
a telepono 'yong isang empleyado niya. Syempre uminit nanaman ang ulo ng mahal n
a hari! Bakit daw ba lagi nalang siyang nabibitin. Natatawa nalang ako kapag naa
alala ko.

Humampas nanaman ang malamig na hangin. Nakaka-antok tuloy. Parang bumibigat na

ang mga mata ko.

"Gusto mo ba talagang magkasakit ha?"

Idinilat ko ang isa kong mata only to see my husband standing beside me with his
arms crossed. May sinabi ito sa'kin pero hindi ko masyadong narinig dahil naka-
idlip pala ako.
Kinusot ko ang mga mata ko para makita siya nang maayos.

Bukod sa wala siyang suot na pang-itaas, isa pa sa mga napansin ko ay ang pagtin
gin niya sa akin mula ulo hanggang paa. Oo nga pala, naka-two piece swimsuit lan
g ako.
"Uhm, regalo ni Ellie." inunahan ko na siya, dahil alam kong magtatanong siya tu
ngkol sa suot ko.
"Yeah, I know." anito sabay ikot ng mga mata na parang sinasabing 'pinakita mo n
a sa'kin 'yan, 'di ba?'.
Napansin kong nakatitig ito sa bandang dibdib ko at lumunok pa siya, kaya pasimp
le kong tinakpan ang parteng iyon gamit ang kamay ko.

Tube style kasi ang disensyo nang bikini top ko, kaya naman kahit na anong higit
pataas ang gawin ko, ay lumilitaw pa rin talaga ang cleavage ko. Di-tali nga la
ng ito sa likuran. 'Yong tipong kaunting hila lang tiyak na litaw na agad ang ka
tawan ko. Ewan ko ba kung anong pumasok sa utak ni Ellie at ito ang pinili niya.

"It looks good on you." biglang sabi ng asawa ko.

At parang nanigas naman ata ako sa narinig ko.

Inangat ko ang tingin ko sa kanya, at nakita kong nakatuon pa rin ang mga mata n
iya sa dibdib ko. It looked good on me daw? Hindi ko nalang pinahalata, pero nap
angiti ako. Pakiramdam ko tuloy namumula ang mga pisngi ko.
Mukhang unti unti na talagang bumabait ang asawa ko. Pinupuri niya na kasi ako -
isang bagay na hindi niya naman ginagawa dati.

"Tumayo ka diyan." Bigla namang utos niya.

Ewan ko kung bakit na niya ako pinapatayo, siguro dahil babalik na kame sa bahay
para kumain. Parehas kasi kaming hindi pa nag-aagahan.
Binuhat ko na ang katawan ko at tumayo mula sa pagkakahiga. Ang akala ko papasok
na kame sa beach house, pero napakunot ang noo ko nang bigla siyang humilata sa
duyan kung saan ako nakahiga kanina.

Wow. Ano 'yon, pinaalis niya lang ako para siya naman ang humiga? Napayuko nalan
g ako at umiling-iling. My husband is really unpredicatable.

Tinanggal ko mula sa pagkaka-pusod ang buhok ko. Para kasing nagsisimula nang su
makit ang ulo ko. At dahil halos natuyo na ang buhok ko habang nakatali, ay kumu
lot ito na parang natural, big curls.
Napansin kong bumuka ang mga labi ni Allen nang guluhin ko ang itaas ng buhok ko
para makahinga ito mula sa pagkakatali.

"Maghahanda na ako ng agahan." sabi ko sa kanya bilang pagpapa-alam na mauuna na

akong pumasok sa loob.

Pero hindi pa man ako nakaka-isang hakbang, ay hinila na niya ako sa kamay.
Nasigaw ko ang pangalan niya dahil bigla niya akong binuhat papatong sa kanya. B
abangon sana ako pero ang bilis niya akong naikulong sa loob ng braso niya. Halo
s isiksik niya pa nga ang mukha ko sa dibdib niya. Tapos bigla niyang kinurot an
g pang-upo ko na parang nanggigigil. Tumayo tuloy mga balahibo sa likod ko!

"Allen, teka...baka may biglang dumating. Makita tayo." pagda-dahilan ko habang

pasimpleng tinatanggal ang kamay niya na naka-kapit sa pang-upo ko.

"Tsk Vanessa, ISA!"

Napapirmis ako na parang batang napagalitan.

Ayan nanaman siya sa pagbibilang niya. Ganyan talaga siya kapag tinatanggihan ko
ang mga gusto niyang gawin. Bibilangan niya ako. 'Pag umabot na siya ng tatlo,
yari na ako. Nagpakawala nalang ako ng buntong hininga at hinayaan siya.

Inilapat ko ang mga kamay ko sa hubad niyang dibdib at ipinatong patagilid ang u
lo ko roon. Mula sa posisyon ko ay kitang kita ko ang mga hampas ng alon sa dala
mpasigan.
Maya maya lang ay inangat ko rin ang ulo ko para silipin siya. His eyes are shut
tight. Nakatulog nanaman ba siya? Ang bilis naman. Pagod na pagod talaga siguro
. Well, that's his fault, not mine. Naka-ilan ba naman siya eh.

Binalik ko na ulit ang pagkakapatong ng ulo ko sa dibdib niya at pumikit na rin

ako.
Ang init ng katawan niya. Kaya tuloy kahit na naka-two piece ako ay hindi ako ma
syadong nakakaramdam ng lamig. Lalo't nakayakap pa siya sa'kin na para bang ayaw
niya 'kong pakawalan.

Nakakaramdam na ako ng antok nang biglang hawiin ni Allen ang buhok na nakaharan
g sa leeg ko.

Tiningnan ko siya, and I saw him staring down at my neck. "Bakit?" tanong ko sa
kanya.

"Where's the necklace?" balik niya ng tanong sa'kin.

Agad naman akong napakapa sa leeg ko. Tsaka ko lang naalala na hinubad ko nga pa
la iyon kanina.
"Uhm, nasa bag ko. Hinubad ko--"

"FCK WHAT?!" bulalas nito, sabay tulak pa sa mga balikat ko palayo sa kanya. Hin
di man lang ako pinatapos. "Gusto kong nakikitang suot-suot mo 'yon Vanessa. Whe
re is it?! WEAR IT!" dagdag niya pa.

Kinagat ko muna ang ibabang labi ko bago ako sumagot, "hinubad ko nga muna kasi
nag-swimming ako. Eh baka kasi mapigtal 'yon. Mawala pa." malumanay na paliwanag
ko naman.
Totoo naman, ilang hikaw na nga ba ang nawala ko sa tuwing nag-swiswimming ako.
Inaalagaan ko lang naman ang regalo niya sa'kin.

Lumambot naman ang ekspresyon ng mukha niya sa dinahilan ko. Muli niya akong hin
ila pahiga sa kanya. Sumubsob tuloy mukha ko sa dibdib niya. No, actually, dumik
it ang labi ko sa dibdib niya.
Bigla namang pumulupot ang isang braso niya sa leeg ko. At alam kong may ibubulo
ng ito sa akin dahil naramdaman ko ang paghinga niya sa bandang tenga ko.

"But I'm serious, Vanessa. I want you to always wear that necklace."

Tumango naman ako. At iginilid ko na ang mukha ko dahil hindi na ako makahinga.

"Allen, ano'ng oras tayo uuwi?" pag-iba ko ng usapan.

Matagal naman bago nito nagawang sumagot, siguro'y nag-isip pa. "Around 3PM mayb
e. Ayokong ma-stuck sa traffic. Bakit, ano'ng oras mo ba gusto?"

"Hmm....pwede bang bukas nalang tayo umuwi? Gusto ko pa dito."

Hindi ko man nakikita ang reaksyon niya, sigurado akong magkasalubong nanaman an
g mga kilay niya. Eh tinanong niya na rin lang ako, e di isasagot ko na kung ano
talagang gusto ko. I want to stay here longer. With him.
Kasi naman, 'pag balik namin sa Manila, malamang hindi na kame ganito. Mawawalan
nanaman siya ng oras sa'kin. At hindi ko rin sigurado kung 'pag alis ba namin d
ito, ganito pa rin siya makitungo..

"That's not possible, Vannie. I have to work."

Sagot niya naman, dahilan para bumagsak ang mga balikat ko. "O-okay," tumango ta
ngo ako, "pero pwede bang mga 7PM nalang tayo umalis? After dinner? Besides, I w
ant to watch the sunset, too." paki-usap ko.

Huminga naman ito nang pagka-lalim lalim, "Tsk, fine."

My lips curved into a smile.

Tatlong araw lang kame dito, pero ramdam na ramdam ko na ang pagbabago sa ugali
ng asawa ko. Ngayon, pinapakinggan niya na ang gusto ko. At pinag-bibigyan niya
pa 'yon. Iba talaga ang epekto 'pag nawala na ang galit sa puso. Nagagawa na niy
a ang mga bagay na hindi niya kayang gawin noon. Hindi ko talaga sasayangin ang
pangalawang pagkakataon na binigay niya sa'kin.

Bigla akong kinilabutan nang maramdaman ko ang daliri niya na naglalaro sa likod
ko. He's tracing the curve of my back. Parang meron din siyang sinusulat sa lik
od ko pero hindi ko naman maisip kung ano.
Nakikiliti tuloy ako! Especially when his forefinger begins to travel down the s
ide of my hips, at paakyat ulit na para bang nanunukso siya. Teka, hindi nga ba?

Napahawak ako nang mahigpit sa braso niya.

Bakit parang nagsisimula na atang mag-iba ang pakiramdam ko? Pinaglalaruan niya
na rin ang buhok ko - sinusuklay niya, ipinapaikot-ikot niya sa daliri niya, at
hinahawi ang ilang hibla ng buhok na nakaharang sa likod ko. Parang may hinahana
p siya na ewan.

At saka ko lang na-realize kung ano 'yon 'nong pumatong na ang kamay niya sa nak
a-buhol na tali sa likuran ng suot kong bikini top.
Nanlaki ang mga mata ko! Hindi niya naman siguro....

"GOD! ALLEN!"

Napabalikwas ako, at saktong napaupo sa may crotch area niya, sabay takip ng mag
kabilang kamay ko sa hubad kong dibdib.
SHIT! Hinila niya ang tali ng bikini ko! This man's unbelievable! Bigla pa itong
ngumisi nang pilyo. And I know what that grin means, kaya agad na akong bumaba
sa duyan bago niya pa maituloy ang binabalak niya. Kamuntik pa nga akong ma-out
of balance dahil nakatakip pa rin ang mga kamay ko sa dibdib ko.
"Tsk, come back here!" iritang utos nito, sabay higit sa bewang ko pabalik.
Napatili nanaman ako dahil binuhat niya ako papatong sa kanya. Pero ewan ko, sa
sobrang pagpupumiglas ko, nawalan rin siya ng balanse. Bumaliktad ang duyan at s
abay kaming nahulog sa buhanginan.

"Aray! Tangina naman o!" reklamo niya dahil nadaganan ko siya.

Parang nasaktan nga ata talaga siya dahil halos maubo ito nang mabagsakan ko ang
sikmura niya.

"S-sorry! Ikaw kasi, ang harot mo..." sabi ko, pero parang gusto ko nalang ding
bawiin 'yon dahil bigla niya akong sinamaan ng tingin.

"What did you say?!" gigil na anito.

Napailing iling nalang ako. Ang bilis talaga uminit ng ulo ng asawa ko.

"Tsk ang kulit mo Vanessa, kaya tayo nahulog!" sermon pa nito sa'kin.
Ako naman, napanganga. Ako pa may kasalanan? E siya na nga 'tong nanghila ng bik
ini top ko at pilit pa 'kong kinarga. I shook my head in disbelief.

Akmang tatayo na sana ako, pero bigla niyang pinag-palit ang pwesto namen at siy
a naman ang pumaibabaw sa'kin.
"A-allen..." I called his name as I bit my lower lip. I saw desire in his eyes.
'Yon ang mga titig na hindi ko alam kung dapat ko bang ikatuwa.

Bumaba ang tingin niya sa dibdib ko. Pilit niyang tinanggal ang isang braso ko n
a nakatakip doon, pero hindi ko siya pinagbigyan.
Binalik niya ang tingin niya sa'kin at tinapunan niya pa ako ng isang matapang n
a tingin na parang sinasabing, 'tatanggalin mo ba o makakatikim ka sa'kin?'.

Pero hindi ako nagpatinag. At ewan ko kung saan ako humugot ng lakas para itulak
ang asawa ko palayo.

Tinakasan ko siya, at tumakbo ako papasok sa loob ng beach house habang takip ta
kip ang dibdib ko. Narinig ko pa nga siyang nagmura at tinawag ako, pero kunwari
nalang wala akong narinig. Ayaw ko kasing mag-end up kame sa buhanginan. Baka b
iglang bumalik 'yong mga caretakers makita pa kame. Nakakahiya.

Agad akong umakyat sa kwarto, at dumiretso sa shower room. Ni-lock ko pa ang pin
tuan para masiguradong hindi ako mapapasok ng asawa ko.
I then leaned my back on the tiled wall. Nakahinga rin ako nang maluwag sa wakas
. Katiting lang naman 'yong tinakbo ko pero parang pagod na pagod ata ako. Dinik
it ko ang tenga ko sa nakasarang pinto. Pinapakinggan ko lang kung nasa loob na
rin ba ng kwarto si Allen. Pero mukhang wala pa naman. Kung sabagay, hindi naman
'yon makikipag habulan sa'kin. Malamang tinamad 'yon.

Binuksan ko nalang ang shower para magbanlaw saglit. Buti nalang meron akong nak
asampay dito na roba. Ayoko kasing lumabas ng shower room na walang saplot. Mahi
rap na. Patay nanaman ako sa asawa ko. Hindi pa nga ako masyado nakaka-recover s
a mga pinag-gagawa niya sa'kin nitong mga nakaraan gabi, tapos ngayon heto nanam
an siya.

Matapos kong magbanlaw ay lumabas na rin agad ako sa shower room. Aba himala at
wala pa rin si Allen.

Napansin kong umilaw ang screen ng cellphone ko na nakapatong sa may bedside tab
le. Inabot ko 'yon, at parang gusto ko atang magmura nang mabasa ko ang isang te
xt message at makita kung kanino ito galing.
Belated Happy Birthday, Van. Could we meet? I want to talk to you pls.
Zian

Napahilot ako sa sentido ko habang paulit ulit na nagmumura sa sarili ko.

Shit! Ano na naman ba kasing kailangan ng lalaking 'to ngayon at gusto niyang ma
kipag-kita! 'Pag nalaman 'to ni Allen tiyak ako'ng magwawala nanaman 'yon e!

Tsk, akala ko pa naman titigilan na niya 'ko matapos 'nong naging insidente sa p
arking lot. Hindi na kasi niya ako tinext o tinawagan simula noon. Pero hindi pa
rin pala. Mayayari nanaman ako sa asawa ko nito.

Halos mapatalon ako sa kinatatayuan ko nang makaramdam ako ng presensya sa may l

ikuran ko. Pasimple ko na sanang itatago 'yong hawak kong cellphone, pero ang bi
lis 'yong naagaw ni Allen mula sa kamay ko! Shit, shit, shit! Nanlaki ang mga ma
ta ko sa pinaghalong gulat at kaba! Sinubukan ko ngang kunin 'yon mula sa kanya,
pero inilayo niya lang ito at tinaboy ang mga kamay ko.

"Sino 'to? Bakit namumutla ka?" matapang na tanong niya.

Nagsimula akong lamunin ng takot dahil sa matapang na pagsasalita niya. Kinakaba
han ako that I could even hear my own heart beats!

Napalunok ako, "Uhm, Allen. W-wala. A-akin na..." nauutal na sabi ko habang naka
lahad ang isang kamay ko sa kanya para sana hingin 'yong cellphone ko.
Pero hindi niya naman inabot. Sinamaan niya lang ako ng tingin na siyang lalong
bumuhay ng takot at kaba sa dibdib ko.

Napamura nalang ako sa sarili ko nang sinimulan na niyang basahin ang laman ng t
ext ni Zian.
Kitang-kita ko kung paano napalitan ng galit ang kaninang maamong mukha niya. Ha
los mapipi na nga 'yong telepono dahil sa higpit ng pagkaka-kapit niya.

Nilipat niya ang matatalim niyang titig sa'kin at napaatras ako dahil namumula n
anaman ang mga mata niya sa gigil.

"WALA?! HA VANESSA?! SHIT!" He cussed, at ibinato niya ang cellphone ko sa sahig

.
Napapikit ako nang madiin dahil gumawa ng ingay ang nagsi-kalasang parte ng tele
pono.

Magsasalita pa lang sana ako para sabihin sa kanyang wala akong kinalaman dito,
pero bigla itong lumayo at gigil na sinuntok ang nakasarang pinto.
Inis akong napasuklay sa buhok ko! Tsk! Kaka-bati lang namen, pero heto nanaman!
Nakakaiyak!

Lumapit ako sa kanya kahit na kinakabahan ako kasi baka sampalin niya nanaman ak
o. Hinaplos ko 'yong nanginginig niyang mga balikat, pero tinaboy niya lang ang
mga kamay ko.
Lumayo nanaman siya sa'kin at namaywang, sabay tinangala sa kisame na para bang
nagpipigil ito ng sarili.

"TANGINA, HINDI BA TALAGA TITIGIL 'YAN?!" bulyaw niya nang hindi lumilingon.
Gigil na gigil siya na kahit hindi ko nakikita ang mukha niya ay alam kong kagat
kagat nanaman niya ang mga labi niya. "ANG LAKAS TALAGA NG LOOB NG GAGONG 'YAN,
ANO!" dagdag niya pa.

Napaatras na lang ako nang bigla siyang humarap sa'kin at nilapitan ako. Huli na
nang maisip kong umiwas.
Nahigit na niya ako sa braso. Impit akong napa-aray dahil halos bumaon na ang mg
a kuko niya sa balat ko. "SUBUKAN MO LANG MAKIPAG-KITA SA KANYA, VANESSA. MAKAKA
TIKIM KA TALAGA SA'KIN. HINDI LANG ITO ANG AABUTIN MO!" gigil na banta nito at m
as lalo niyang hinigpitan ang pagkakapisil sa braso ko.

Gamit ang libre kong kamay ay hinaplos ko ang pisngi niya, at kahit na nangingil
id na ang luha sa mga mata ko ay pinilit ko pa ring ngumiti. "H-hey, 'wag kang m
ag-alala. Hindi naman ako makikipag-kita sa kanya."

Madiin itong pumikit at saka ako binitawan. Hinang-hina siyang napaupo sa paanan
ng kama. He grasped his hair with both hands then he stared at the wall facing
him.
Tinabihan ko siya. Inabot ko ang isang kamay niya at hinaplos iyon sa pisngi ko,
pero binawi niya lang ito at nag-tsk pa siya, pahiwatig na naiirita siya. Pero
hindi ako sumuko. I embraced him, at dinikit ko ang ilong ko sa gilid ng mukha n
iya.

"Allen...trust me. Siguro nga tinext niya ako ngayon para makipag-kita sa kanya,
but that doesn't mean na papayag ako. Hindi na ako makikipag-kita sa kanya. I p
romised you that, remember?" paalala ko.
I inched my face away dahil bigla itong tumingala at nagpakawala ng buntong hini
nga.

"I trust you now Vanessa...but I don't trust that man." pahayag nito sa gitna ng
 mabibilis na paghinga. "I order you to stay away from him. Kung kailangan kitan
g bigyan ng bagong SIM para lang tumigil na 'yang hayop na 'yan sa kaka-text sa'
yo, hell I will!" bigla siyang tumingin sa'kin.
Kahit papaano'y naibsan na ang pamumula ng mga mata niya na dulot ng galit.

"Sundin mo 'ko. That's all I'm asking." patuloy niya. "'Pag nahuli kitang nakipa
g-kita sa lalaking 'yon...hindi ko na alam kung ano'ng magagawa ko sa'yo."

Pagkatapos niyang sabihin ang mga 'yon ay walang pasabi na itong lumabas ng kwar
to.
Inis kong hinilamos ang magkabilang palad ko sa mukha ko. Naiinis ako kay Zian!
Sinira niya ang bakasyon namen ni Allen! Huling araw na nga namin ngayon, ganito
pa!

Why does he seemed so desperate! Siguro nga pinaasa ko siya, iniwan sa ere - kun
g 'yon ang iniisip niya. But he needs to understand na iba ang sitwasyon namen.
Hindi naman kame single teenagers na pwedeng magkabalikan kahit kailan namin gus
tohin.
Our affair was a forbidden one. At wala na akong planong ayusin kung ano'ng nagi
ng meron kame noon. Lalo na ngayong okay na kame ni Allen. Masaya na kame eh.

Alam kong mainit pa rin ang ulo ng asawa ko ngayon kahit na nagpaliwanag na ako
sa kanya. Pero hindi ko naman siya masisisi. Hindi ako magtataka kung magagalit
pa rin siya at magseselos sa mga ganitong bagay. Kasi ugali niya na talaga 'yon.
Hindi naman ako natatakot sa kanya, kasi alam kong wala naman talaga akong kasal
anan this time. Pero natatakot ako na dahil lang sa letseng text ni Zian ay masi
sira ang araw niya. Nakakainis lang, ang hirap hirap pa naman niyang suyuin.

MAKALIPAS ang ilang minuto ay bumaba na rin ako para sundan siya.
Ayaw kong umuwi ng Manila na ganito kame. Gusto kong umuwi ng masaya. Sayang nam
an ang mga ala-ala na binuo namin dito kung ganito rin lang magtatapos ang bakas
yon namen.

Nakita ko siya sa may kusina. Kumukuha siya ng tubig sa dispenser sabay lapit sa
may tapat ng lababo.
Nakaka-ilang lagok pa lang ata siya tapos tinapon na niya 'yong laman ng baso sa
may sink. Itunungkod niya ang magkabilang kamay niya roon, kaya naman nagkaroon
ako ng pagkakataong yakapin siya mula sa likuran - tulad ng ginagawa niya sa'ki
n 'pag naglalambing siya.

Pansin kong nagitla siya, pero hindi niya naman tinanggal ang pagkaka-pulupot ng
mga braso ko sa bewang niya.
Sa totoo lang, kahit hindi pa kame ganoon katagal na mag-asawa ni Allen, kahit p
apano ay alam ko na ang mga kahinaan niya. Alam ko kung saan siya bumibigay, kun
g saan siya tumitiklop. At tulad nga ng sinabi ko kanina, hindi kame uuwi ng Man
ila na may sama ng loob ang asawa ko.

Idinikit ko ang katawan ko sa may likod niya. Tanging ang silk robe lamang ang s
uot ko, at wala akong undergarments. Kaya naman alam kong nararamdaman niya ang
pagtama ng dibdib ko sa likuran niya. And shit, I can't believe I'm doing this!
Nahawa na ata ako sa asawa ko.
Ipinasok ko ang isa kong kamay sa loob ng puting t-shirt niya, at sinimulan kong
haplusin ang dibdib niya pababa sa tiyan niya.

"Are you teasing me, Vanessa?"

Napangiti ako sa tanong niya. Hindi dahil totoo, pero dahil parang nag-hahabol s
iya ng hininga noong itanong niya 'yon. Like he is controlling something.
Ibinaba ko na ang mga kamay ko sa hem ng gray PJs niya. Tatanggalin ko na sana a
ng pagkakabuhol ng tali 'non pero pinigilan niya ako, at bigla siyang umikot pah
arap sa akin.

Napapikit ako nang hagkan niya ang bewang ko at idikit sa kanya. Shit! Ginusto m
o 'to Vanessa eh. Bahala ka diyan!
I could feel him almost inside me dahil wala nga akong suot na underwear. Hindi
na ako nagtaka 'nong hinakawan niya ang panga ko at hinalikan ako.

He kissed me wildy like there's no tomorrow. He played his toungue inside my mou
th. Marahan niyang inangat ang mukha ko, at ang ibaba ng tenga ko naman ang pina
g-diskitahan ng mga labi niya. Sinungaling ako kung sasabihin kong hindi ko nagu
gustuhan ang ginagawa niya sa'kin.
Tapos ay naramdaman ko na ang isa niyang kamay sa pang-upo ko. Pinisil pisil niy
a iyon na parang batang nanggi-gigil. At mukhang hindi pa siya nakuntento, ipina
sok niya pa ang kamay niya sa ilalim ng roba ko para mas mapisil ang pang-upo ko
.
I unconsciously moaned his name. At sa isang iglap lang ay nabuhat na niya ako a
t pinaupo sa ibabaw ng sink. Naramdaman kong nabasa ang suot ko dahil sa tubig n
a tinapon niya roon kanina. And without any warning, he untied my silk robe and
that revealed me in my nakedness. Parang biglang nag-ningning ang mga mata ng as
awa ko sa nakikita niya.

He then spreads my legs apart...at tuluyan na akong nawala sa sarili.

"Vanessa? Make that fast. I'm hungry." inip na pahayag ni Allen matapos ang suno
d sunod niyang pagkakok sa pintuan ng banyo.

Napa-iling iling nalang ako at binilisan ko na ang pagligo dahil mukhang malapit
nanamang maubos ang pasensya ng mahal kong asawa. At saka isa pa, nagugutom na
rin ako. Hindi pa kame nag-aagahan, eh ano'ng oras na.

Pinili kong isuot ang faded maong shorts ko at puting t-shirt na may kaluwangan.
Ayoko na munang magsuot ng kamison. Baka kasi humirit nanaman ang asawa ko, mah
irap na. Mag mamaneho pa 'yon mamaya, baka mapagod. Sinuot ko na rin ang kwintas
na bigay niya, bago ako tuluyang bumaba sa hapag kainan.

Naabutan ko si Allen na naka-upo at magka-krus ang mga braso.

Tipid ko siyang nginitian, pero inikutan niya lang ako ng mata. Ganyan talaga 'y
an 'pag naiinip sa paghihintay sa'kin. Eh kasalanan ko bang napasarap ang paglig
o ko.

Paupo pa lang ako sa silyang katapat ng kinauupuan niya nang biglang mag-ring an
g cellphone niya. Mukha ngang wala pa siyang balak sagutin 'yon kung 'di ko pa s
inabing baka importante. Inabot niya ang phone at doon niya sinagot ang tawag sa
labas ng bahay.

Sinandukan ko nalang muna siya ng pagkain sa plato habang hinihintay siyang buma
lik. Pero parang ang tagal naman ata niyang makipag-usap. Nacu-curious tuloy ako
kung sino 'yong kausap niya at kung ano'ng pinag-uusapan nila. Nakaka-inip na r
in.

"S-sino 'yong tumawag? Importante ba?" 'Yan agad ang mga tanong ko sa kanya pagk
abalik na pagkabalik niya.

Napansin kong parang hindi maipinta ang hitsura niya. Nakasimangot ito, ewan ko
kung bakit. Hindi niya rin naman sinagot ang mga tanong ko, kaya hindi na 'ko na
ngulit pa. Baka mairita pa e. Siguro nagka-problema sila sa opisina or what. Hin
di ko alam.

Ang tahimik lang tuloy namin habang kumakain.

Pasimple akong sumulyap sa kanya. Magkasalubong ang mga kilay niya habang seryos
ong hinihiwa ang steak sa plato. Parang ang lalim lalim ng iniisip niya. Hindi k
o tuloy maiwasan na hindi kabahan. Bakit kaya.

"Vanessa..."

Napatigil ako sa pag-nguya nang tawagin niya 'ko. Tiningnan ko siya pero hindi a
ko nagsalita dahil may laman pa ang bibig ko.

"I'm flying to Barcelona." anito.

Ewan ko pero parang nanigas ako sa kinauupuan ko. Matagal bago nag-sink in sa ut
ak ko ang sinabi niya.
Aalis siya? Uminom ako ng kaunting tubig para mabilis kong malunok ang pagkain s
a loob ng bibig ko. "K-kelan?" nag-aalalang tanong ko.

"Tomorrow morning."

Bukas na agad?! Ba't ang bilis naman! 'Yon ba 'yong dahilan kung bakit ang tagal
niyang nakipag-usap sa telepono kanina, at kung bakit parang pang-biyernes sant
o ang hitsura niya ngayon?
Ipinatong ko ang hawak kong tinidor sa plato. Parang bigla ata akong nawalan ng
ganang kumain. Kaka-ayos lang namin tapos aalis naman siya.

"G-gaano ka katagal 'don?" walang gana kong tanong sa kanya.

Hindi siya tumitingin sa'kin, pero pansin kong nangunot ang noo niya.

"One week."

Bumagsak ang balikat ko. Parang gusto ko atang mag-tantrums dahil sa narinig ko.
One week? Ang tagal 'non para sa'kin!
Oo nga, sanay nga akong malimit siyang lumalabas ng bansa, minsan nga dalawa o t
atlong linggo pa siyang nawawala. Pero kasi, iba naman ngayon. Nagka-ayos na kam
e, at syempre gusto ko sana siyang makasama ng mas madalas. Kung pwede nga lang,
ayaw ko na siyang papasukin sa trabaho e.

"A-ano bang gagawin mo 'don?" tanong ko nanaman.

I'm sure maya maya lang makukulitan na 'to sa'kin dahil sa kakatanong ko. Pero w
ala akong pakialam. I want to know the full details. And I want them to come str
aight from him.

Bumuntong hininga ito at umayos ng pagkaka-upo. "I have to meet some possible pa
rtners. Your father is thinking of opening a hotel branch there."

"P-pwede bang sumama nalang ako sa'yo?"

Tumingin siya sa ibang direksyon, pero nagawa ko pa ring mahuli ang pagpikit niy
a nang madiin, na parang nahihirapan siyang tugonin ang paki-usap ko.
Nagsisimula na siguro siyang mairita. "Tsk. 'Wag ka ng sumama. Wala ka namang ga
gawin 'don. Just stay in Manila...and wait for me there."

Mas lalo akong nalungkot. Siguro nga nahahalata na niyang kanina pa ako nakasima
ngot. Ewan ko pero nawala talaga ako sa mood.
Tumayo na ako. Binitbit ko ang plato ko at tinungo ang kusina. I'm sure magwawal
a na naman 'yon ngayon dahil nag-walk out ako sa gitna ng tanghalian, at hindi k
o man lang siya hinintay na matapos. Eh anong magagawa ko, nalungkot ako. At sak
a nawalan na rin ako ng gana kumain. Hindi ko na nga naubos 'yung pagkain ko.
Tsk, kasi naman. Gusto kong sumama sa kanya. Ayaw kong maiwan mag-isa sa bahay.
I want to be with him. Pero parang ayaw niya naman akong makasama.

Ngayon na nga lang kame makakabawi sa isa't isa dahil ang tagal naming nagkalabu
an, tapos ganito pa. Aalis pa siya. Ayaw niya pa 'kong isama. Eh ano naman kayan
g gagawin ko sa bahay? Wala rin naman! Nakakainis! 'Nong siya 'yong nakiusap na
i-celebrate ko 'yong birthday ko kasama siya, pumayag agad ako. Tapos kapag ako
na hihiling, bawal na. Tsk!

Nagitla ako nang bigla siyang humawak sa bewang ko. At inikot niya ako paharap s
a kanya. Inayos niya ang buhok na nakaharang sa pisngi ko, at inipit 'yon sa lik
od ng tenga ko.
Yumuko ako. Tapos ngayon babanatan niya ako ng paglalambing niya na 'once in a b
lue moon' lang kung lumabas?

"Vanessa..." inangat niya ang baba ko at hinabol ang mga mata ko. "Hindi kita pw
edeng isama. Intindihin mo 'yon."

"Bakit hindi?"

He tsk-ed. "Ang kulit mo na naman." At nakita ko ulit ang pagkunot ng noo niya.
Napayuko nalang ulit ako at huminga nang malalim. Sabi ko na nga ba maiirita na
siya e.
Bigla niya naman akong niyakap gamit ang isang braso niya. Tapos hinalikan niya
ako sa noo na siyang kinabigla ko.

"Magta-trabaho ako 'don. I'll be busy for that entire week, that's for sure. Hin
di kita maa-asikaso. So I just want you stay in our house. Babalik naman ako aga
d. Do you understand?"

Hindi ako agad sumagot. Ayoko kasi talagang maiwan lang mag-isa sa bahay. Okay l
ang naman kung hindi niya ako maa-asikaso e. Ang importante nakikita ko siya. At
magkasama kame.

"Van?" pagkuha nito sa atensyon ko, siguro dahil hindi ko pa rin siya sinasagot.
Bumuntong hininga ako at tumango tango nalang, kahit na ang totoo, labag sa loob
ko.

"Good. Now, get a new plate at sabayan mo ulit akong kumain." ma-awtoridad na ut
os nito sa'kin.
Syempre hindi ko siya kayang suwayin. Kumuha rin naman ako ng bagong plato at si
nundan ko siya sa dining area.

Kahit na nagpaliwanag na siya sa'kin, at binigyan ako ng assurance na babalik ri

n naman siya kaagad, hindi pa rin mawala ang lungkot sa dibdib ko. Hindi ko maga
wang ngumiti. Nakakainis!
Why am I having this strange feeling? Hindi ko nagugustuhan ang mga pumapasok sa
isip ko.
Halos ibato ko na 'tong cellphone ko!
This is my 5th attempt this morning, pero bigo pa rin ako. Para saan pang binilh
an niya ako ng bagong cellphone at SIM card kung hindi niya rin pala sasagutin a
ng mga tawag ko? Kaunti nalang at mababaliw na talaga ako rito.

Pinunasan ko ang magkabilang pisngi ko na basa ng luha at sinubukan kong kumalma

. Tsk, I don't want to do this but I have no choice. Siya lang ang makakasagot s
a mga tanong ko. I searched for his number in my address book and immediately di
aled it. Bahala na.

Medyo awkward 'tong gagawin ko, because reality check, I'm not really in good te
rms with him. Hindi sa malayo ang loob ko sa kanya o ano. Sadyang hindi lang tal
aga kami malapit sa isa't isa. I don't know how to approach him. Sa pang-apat na
ring ay sumagot na ito. Huminga muna ako nang malalim bago nagsalita. Hindi niy
a pwedeng mahalatang galing ako sa iyak.

"Hello...

...Pa?"

Walang nagsalita. Marahil magulo ang linya at hindi niya ako naririnig nang maay
os, kaya nag-'hello' ako ulit.

"V-vanessa? Is that you?" sa wakas ay sumagot na rin ito.

Hindi na nakakagulat kung hindi niya agad nakilala ang tumawag sa kanya. I chang
ed my number. At hindi ko pa sila nasasabihan ni Mama.

"Y-yes." tipid na tugon ko.

"Hi! How are you? Whose number are you using?"

"Mine. Pa, where are you? Are you still in Barcelona?" pag-iba ko sa usapan.
Hindi ako sanay na nakikipag-kwentuhan sa kanya. At isa pa, hindi naman 'yon ang
dahilan kung bakit ako tumawag.

"Ah, yes. Why? May ipapabili ka ba?" sagot naman nito.

Napahilot ako sa gilid ng noo ko. Wala akong ipapabili. Pero gustong mag-pahanap
ng nawawalang asawa.

"I-is Allen with you?" walang paliguy-ligoy pang tanong ko.

Ilang segundo ang lumipas bago ito nakasagot. Ewan ko kung bakit natagalan. E an
g simple lang naman ng tinatanong ko. I just want to know if my husband is with
him. Alam kong sabay silang lumipad papuntang Barcelona at magkasama silang nagt
atrabaho roon. 'Yon kasi ang sinabi sa'kin ni Allen bago ito umalis.

"Allen?" I could sense wondering in my father's voice. "I thought he already lef
t for Manila? Wala pa ba siya diyan?"

Tumindig bigla ang mga balahibo ko.

Nakaramdam ako ng kakaibang takot. Hindi ko inaasahan na ganoon ang sagot na muk
ukuha ko. Parang gusto ko atang magwala! Imposible. Napaka-imposible!

"Vannie?"

"Pa. I'm still here." Akala niya siguro naputol na ang linya dahil hindi na ako
nakasagot.
Ang totoo, tinatago ko ang paghikbi ko kaya hindi ako makapagsalita. Ayaw kong m
arinig niya. Pinahid ko ang mga luha ko. Sinasabi ko na nga ba. Alam kong maiiya
k nanaman ako kapag hindi ko nakuha ang sagot na gusto ko.

"Are you okay, Vannie? Wait...a-are you crying? You want me to call your mo--"
"NO!" putol ko sa kanya. Kahit sa cellphone lang kame magka-usap ay alam kong na
bigla si Papa dahil biglang tumaas ang boses ko. "N-no need Pa. I...I'm fine..."
pagsisinungaling ko.

"I...I thought one week lang kayo diyan?" pinilit ko pa ring kumuha ng iba pang
detalye kahit na naninikip na ang dibdib ko dahil sa nalaman ko.

"Ah, yes. That was the initial plan. But I had to stay here for few more meeting
s. Your husband, he's done with his stuff. 'Yon ang alam ko. A-are you sure you'
re okay?"

No, I'm not.

"Yes, I am. Don't...don't worry." nag-paalam na ako at hinang-hina kong ibinaba

ang telepono.
Bastos na kung bastos, pero ayaw kong malaman niyang namomroblema ako sa asawa k
o. Baka makarating pa ito kay Mama.

Halos padabog kong nilapag ang cellphone ko sa dining table at muli kong sinubso
b ang mukha ko sa mesa. Hindi ko na alam kung ano'ng gagawin ko! Nalulungkot na
talaga ako!
Sabi ni Allen isang linggo lang siyang mawawala. Pero magda-dalawang linggo na h
indi pa rin siya umuuwi!

Hindi ako naniniwalang bumalik na ito ng Pilipinas. Ewan ko, pero malakas ang ku
tob kong nasa Barcelona pa rin ito.
I don't know why am I having this kind of feeling. Pag nagpapadala ako ng messag
es sa personal email niya, nag-a-auto reply lang at sinasabing he is out of the
country. Kaya alam kong wala pa rin siya rito.

Hindi ko na alam kung ano'ng nangyari sa kanya! Wala na talaga akong balita. Sab
i niya tatawagan niya ako kapag may libreng oras siya. Pero ni 'ha' ni 'ho', wal
a na akong narinig mula sa kanya.

I kept on calling him, sending him emails and text messages. Pero hindi siya sum
asagot. Ano ba naman 'yung tawagan niya ako at kausapin, kahit dalawang minuto l
ang. O sige, kahit isang minuto na lang. Hindi naman siguro malaking kawalan 'yo
n sa oras niya.

I just want to know if he's fine. Gusto kong malaman kung anong ginagawa niya, a
t kung bakit hindi siya umuwi sa araw na ipinangako niya sa'kin. Ang huling tawa
g niya ay noon pang pagtapak niya sa Barcelona. Pagkatapos 'non, wala na. Ganoon
ba siya ka-busy at nakalimutan na niyang tawagan ang sarili niyang asawa? Bakit
si Papa, nagawang sagutin ang tawag ko.

Ni hindi ko na alam kung kamusta na ang "business matters" na ipinunta niya roon
. Kung na-close ba nila ni Papa ang deal. Kung anong nangyari bakit hindi niya s
inasagot ang mga tawag ko. Kung bakit hindi niya ako binalitaan at sinabihan na
hindi siya makakauwi after a week. I don't know! Wala akong alam!

Sabi niya one week! One week lang! Sabi niya babalik siya agad. Pero hanggang ng
ayon wala pa siya! Halos pumuti na ang mga mata ko rito kakahintay. Where are yo
u, Allen? Nasan ka na ba!
Inangat ko ang ulo ko at inis na hinilamos ang magkabilang palad ko sa mukha ko.
Hindi ko na talaga alam ang gagawin ko. Nauubusan na ko ng pasensiya! Bakit hin
di siya umuwi! Napaparanoid na 'ko! Ang daming pumapasok sa utak ko na mga posib
ilidad pero pilit kong binabale-wala dahil ayaw kong lalong saktan ang sarili ko
.
Gusto ko na siyang sundan sa Spain. Noong isang araw ko pa hinanap ang passport
ko. Pero nagdadalawang isip ako kung tutuloy ako. Paano nalang kasi kung magka-s
alisi kame? Paano kapag naabutan niyang wala ako rito sa bahay. Magwawala 'yon!
Kabilin-bilinan niya pa naman sa'kin na huwag na huwag akong aalis ng bahay.

Pero kasi, anong gagawin ko? Hindi ko na alam kung anong mararamdaman ko. Kung m
agagalit ba ako sa kanya, o mag-aalala ako. Baka kasi kung ano nang nangyari sa
kanya. Baka naaksidente siya kaya hindi siya sumasagot.
SHIT! I'm trying to figure out everything, pero bakit hindi ko mapag-dugtong dug
tong ang mga bagay.

Sabi ko na nga ba, dapat talaga nagpumilit na lang ako na sumama sa kanya. Para
hindi ako napaparanoid nang ganito. Noong madaling araw bago siya umalis, tinano
ng ko pa ulit siya kung pwede bang isama niya na lang ako. Pero nainis siya. 'Wa
g na raw. Mahihirapan daw siyang mag-trabaho kapag nandoon ako. Baka raw kasi hi
ndi na siya makalabas ng hotel room at doon nalang kame sa loob buong linggo. Na
intindihan ko naman siya sa bagay na 'yon.

Kilala ko siya, hindi niya napipigilan ang sarili niya 'pag nagsimula na kame. B
aka nga naman imbis na trabaho ang ipinunta niya roon, ay maging honeymoon. I un
derstand that. Kaya nga pagkatapos non hindi na ulit ako nangulit. Sabi niya rin
kasi sa'kin uuwi naman siya matapos ang isang linggo.

I even asked him if I could just stay in our house, or their house, para naman k
ahit papaano ay may makasama ako, at may makausap kahit na mga maids lang. Pero
wag na raw, dahil hindi naman daw siya ganoon katagal mawawala.
E asan na siya ngayon? Hindi ba matagal ang two weeks para sa kanya? Natitiis ni
ya akong hindi uwian. O kahit makausap man lang! I miss him so bad! Hinahanap ha
nap ko 'yong mga paglalambing na ginawa niya noong nasa Subic kame.

KAMUNTIK na akong malaglag sa kinauupuan ko nang biglang tumunog ang cellphone.

Pinagdadasal ko na sana number ni Allen ang lumitaw sa screen ng cellphone ko, p
ero sadyang malas ata talaga ako dahil hindi.

It's Leila's number. Ayaw ko sanang sagutin dahil wala talaga ako sa mood, pero
baka may nakuha na itong balita tungkol sa asawa ko kaya mas pinili ko nalang na
sagutin ang tawag niya.
"Leila..." walang ganang sabi ko.

"Vannie, open the gate."

Nangunot ang noo ko. Binaba ko ang tawag at muling nilapag ang phone ko sa mesa.
Dali-dali kong pinahid ang basa kong mga pisngi at inayos ang hitsura ko.

Tinungo ko ang sala at dumungaw sa may bintana. Nakita ko ang sasakyan ng pinsan
ko na nakaparada sa labas ng bahay namin.
Lumabas ako para pagbuksan siya ng gate. Makulimlim sa labas. Kaya kahit na alas
-nueve na ng umaga ay parang ala-singko pa rin.

Napansin ko ang bitbit nitong dalawang malalaking brown paper bags. Tinapunan ko
siya ng isang nagtatanong na tingin. Mukha namang alam na niya ang ibig sabihin
ng tingin ko dahil hindi na niya ako pinagsalita. Inunahan na niya ako.

"Ipinag-grocery na kita dahil alam kong wala ka ng makain dito." sabi niya pagka
tapos ay dumiretso na siya sa loob na para bang siya ang may-ari nitong bahay at
hindi ako.
Sumunod nalang din ako sa kanya.
Pumunta kami sa kusina.
Inilapag niya sa marmol na mesa ang mga pinamili niya, tapos ay isa isa niyang i
nilabas ang mga laman ng mga brown paper bags at ipinasok ang mga iyon sa loob n
g ref. Pinanood ko lamang siya. Sa ikinikilos niya, parang sanay na sanay na siy
a rito sa bahay namin.

"May balita ka na ba kay Allen?"

Tumingin lang siya sa'kin. Tapos narinig ko siyang nagpakawala ng buntong hining
a sabay sara sa ref at sumandal doon.

"Wala nga e. Tinawagan ko na lahat ng kaibigan kong naka-base sa Spain. Pero hin
di raw nila nakikita roon si Allen. May kalakihan ang Barcelona, Vannie. Ang hir
ap maghanap 'don." sagot niya sa'kin na parang nawawalan na siya ng pag-asa.

"Are you sure nagka-ayos na kayo ng asawa mo? Hindi ba talaga kayo nag-away bago
siya umalis?"

Hindi ako sumagot. Sa totoo lang, ilang beses ko na siyang sinagot sa tanong niy
ang 'yan. Nagbago na si Allen. Malambing na siya sa'kin. Okay na kame. Kaya't la
king pagtataka ko kung bakit hindi pa rin siya umuuwi sa akin hanggang ngayon. A
t hindi man lang siya nagsabi.

He promised me he will only be gone for one week. He said he'll come back. Hindi
naman kame nagkaproblema bago siya umalis. Medyo nainis lang siya sa'kin 'non k
asi hindi ko siya pinagbigyan ng isa pang round. Pero para sa kanya naman 'yon.
Ayaw ko kasing malate siya sa flight niya. 'Yon lang naman, but we're fine.

Pumunta ako sa bar, di kalayuan sa kusina. Hinila ko ang isang high stool para m
aupo. Inis kong sinuklay ang buhok ko gamit ang mga daliri ko.
Naiiyak nanaman ako. Nakakalungkot kasi. Ano pa bang gagawin ko? Gustong-gusto k
o nang sumunod sa Barcelona para ako na mismo ang maghanap sa asawa ko. Pero ano
, makikipag sapalaran ako doon? I can't ask for help from my parents. Ni hindi n
ga nila alam na hanggang ngayon hindi pa kame magkasama ni Allen e.

"Vannie, tumigil ka na sa kakaiyak. Wala namang magagawa 'yan. Hindi naman narir
inig ng asawa mo 'yang iyak iyak mo." iritableng utos ng pinsan ko na kaka-upo l
ang sa katabing high stool.

Inangat ko ang ulo ko at pinunasan ang gilid ng mga mata ko. "Paano ako hindi ii
yak? Hindi pa umuuwi asawa ko! Tinawagan ko si Papa kanina. Nasa Barcelona pa si
ya, pero wala si Allen 'don. Ang akala niya raw bumalik na dito. Paano kapag may
nangyari na palang masama sa asawa ko?" para na 'kong batang nagsusumbong kay L
eila. Tsk.

Bigla naman niyang hinawakan ang balikat ko at hinarap ako sa kanya, "WHAT?! Sht
! Sinasabi ko na nga ba Vannie e. Nang-ba-babae na naman 'yang asawa mo! Tapos n
a pala meeting nila 'don, e nasan na 'yang hinayupak na Allen na 'yan?! Pinapag-
init nanaman niya dugo ko ha! Sabi mo nag-kabati na kayo. E parang hindi naman!
Akin na phone mo, ako tatawag!"

Hindi ko siya sinunod. Tinabig ko ang kamay niya na nakahawak sa balikat ko at t

umayo na ako mula sa pagkakaupo. Bumalik ako sa sala at sumalampak ng higa sa ma
habang sopa.
"You're not helping me, Lei." sabi ko nang mapansin kong sinundan niya ako.
Hindi ko siya narinig na sumagot kaya sinilip ko siya. Prente siyang nakatayo sa
tapat ng sopa at magka-krus ang mga braso.

"What?" kunot noo kong tanong sa kanya dahil ang talas ng tingin niya sa'kin.
"I'm just stating the possibilites, Vannie." maanghang na sagot niya sa'kin. "Wa
la kasi akong ibang makitang dahilan kung bakit hanggang ngayon hindi pa rin umu
uwi ang asawa mo."

Tinamaan ako 'don.

Mas lalo tuloy bumigat ang pakiramdam ko.

Napapikit ako nang madiin, at dumapa sa sopa. Sa totoo lang, naisip ko na rin 'y
on. Pero ayaw kong pagdudahan si Allen. Hindi 'yon makakabuti sa akin. Sa aming
dalawa. Nalulungkot lang ako sa tuwing naiisip ko kung paano nga kung may iba si
yang babae sa Spain.

Naniniwala akong hindi ako lolokohin ng asawa ko, ngayon pang nagka-ayos na kame
? Hindi niya naman siguro hahayaang masira ulit kame. Ang tagal ata naming nagti
is para lang maisalba ang relasyon namin.

"Halika, tumayo ka diyan! Mag-mall na lang tayo. Let's shop! I'm sure mamaya, na
ndito na 'yon si Allen." alok sa'kin ni Leila.
Inuto pa talaga ako. Napansin niya atang nasaktan ako sa sinabi niya kaya biglan
g umamo.

"Ayoko. Hindi ako pwedeng umalis ng bahay." sagot ko nang hindi lumilingon.

"E hindi pa naman umuuwi 'yang asawa mo e. Tara na. At saka nakalimutan ko ring
bumili ng gamot mo. Di ba sabi mo nangangasim tiyan mo?"

Napakapa naman ako sa tiyan. Oo nga, ilang araw nang nangangasim 'tong tiyan ko.
Siguro dahil parati akong nalilipasan ng gutom. Wala kasi ako laging gana na ku
main. Paano naman kasi ako gaganahan, wala akong kasabay.

Nakakatamad naman din magluto dahil ako lang naman ang kakain. Nag-pa-padeliver
na nga lang ako. Kaya puros fast food na 'tong laman ng tiyan ko.
'Pag nalaman 'to ni Allen, papagalitan nanaman ako 'non. Ayaw niya kasi ng mga p
agkain sa mga fast food chains. Hindi raw healthy. Tsk! Namiss ko na nanaman tul
oy siya! Hindi ako sanay na wala siya rito. Hindi ako sanay na walang inaasikaso
.

"Ano Vannie? Hindi mo naman ako sinagot." Pagkuha ni Leila sa atensyon ko.
Bumuntong hininga nalang ako sabay angat ng ulo ko para makita siya.

"Ikaw nalang bumili ng gamot ko please. Hindi ako pwedeng umalis. Kabilin-bilina
n 'yon sa'kin ni Allen. Baka mamaya, bigla siyang umuwi tapos wala ako rito. Lag
ot ako. Dito na lang ako Lei. Hihintayin ko asawa ko." paliwanag ko.
At mukha namang nakuha ko ang loob niya dahil nakita ko na ang pag-ikot ng mga m
ata niya, which means suko na siya.

Pumunta siya sa kusina. Siguro para kunin ang bag niya na nilapag niya sa mesa r
oon. Maya maya lang ay bumalik na rin ito.

"I'll be back, Van. Bumili ako ng fresh cut fruits. Nilagay ko sa loob ng fridge
. Kumain ka, parang awa mo na. Mamamatay ka talaga sa ginagawa mo. Baka pagbalik
ng asawa mo, hindi ka na makilala dahil dinaig mo pa 'yong skeleton model sa an
atomy class ng kapatid niya."

"Yon lang tapos umalis na siya ng bahay.

Minsan, hindi ko alam kung concerned ba talaga sa'kin ang pinsan ko o hindi. Pro
blemado na nga ako, siya parang kalmado pa rin. Hindi naman siya nagpapatawa. Sa
dyang natural lang talaga sa kanya na ganoon magsalita. Pero minsan nakakainis n
a. 'Yung tipong masama na nga loob mo, gaganunin ka pa. Tsk.

Saglit akong naupo sa sopa bago ako tuluyang tumayo.

Kinuha ko ang cellphone ko na naiwan kong nakapatong sa may dining table. Chinec
k ko agad dahil baka tumawag na pala si Allen at hindi ko narinig. Pero bigo na
naman. Walang missed calls, maliban sa isang text message na galing kay Papa.

I opened his message, at halos bumigay ang mga tuhod ko nang mabasa ko ang text
niya.

"Vannie. Marco says your husband is in Madrid."

"Well according to his secretary, wala. Hindi ba siya nagsabi sa'yo?"

Pagbasa ko muli sa reply ni Papa sa tinext ko sa kanya kanina.

I asked him kung ano'ng meron sa Madrid, kung may client meeting ba si Allen doo
n. Pero hindi ko na naman nagustuhan ang sagot na natanggap ko. Kaya nga matapos
kong mabasa ang reply niya, hindi na ako nag-text back.
Masyado akong nilamon ng lungkot na kahit na mag-thank you man lang kay Papa hin
di ko na nagawa.

I don't know what to feel. Kung matutuwa ba ako o magagalit.

Matutuwa dahil kahit papano'y nakasiguro akong walang masamang nangyari kay Alle
n. O magagalit dahil hindi niya man lang ako nagawang sabihan na nagpunta pala s
iya ng Madrid at hindi kaagad makakauwi.

Maiintidihan ko naman kung may kailangan siyang asikasuhin kaya siya pumunta doo
n. Pero sana man lang sinabihan niya ako para naman hindi ako mukhang tanga na n
aghihintay dito. All he need to do is tell me. I'll do my best to understand. Ku
ng urgent matter ang ipinunta niya 'don, sige, okay lang. Pero bakit kasi kailan
gan niya pang itago. Bakit di niya na lang sabihin sa'kin?
Hindi naman siguro ganoon kahirap magpa-alam na pupunta siyang Madrid. Nakalimut
an niya na atang may asawa siyang naghihintay sa kanya.

Hindi ko tuloy maiwasang hindi magduda. Na baka nga totoong may babae siya roon
kaya hanggang ngayon hindi pa siya umuuwi. Eto kasing si Leila, panay din ang ga
tong. Mas lalo tuloy akong nahihirapan.
Hindi ko alam kung ano'ng mararamdaman ko, at kung ano'ng mangyayari sa'kin kung
sakaling tama nga ang mga pinagsasabi ng pinsan ko. But I trust Allen. I trust
him so much na kahit na posible ngang namba-babae siya, ay naniniwala pa rin ako
ng hindi niya 'yon gagawin sa'kin. Not now na maayos na kame. Para saan pa't nag
bigay siya ng effort na sorpresahin ako noong birthday ko and all that kung sa g
anito pa rin pala kame babagsak.

Nakakapagod nang mag-isip isip ng kung anu-ano. Nakaka-paranoid 'yong iniisip ko

kung ano bang ginagawa niya sa Madrid, bakit siya nandoon, sinong kasama niya.
Nakakabaliw, sa totoo lang. Nakatulog na nga lang ako kanina sa pagod ko sa kaka
iyak.
Pero tama si Leila, wala namang mangyayari sa pag iyak iyak ko. Ako lang din nam
an ang mahihirapan.

"Good evening Ma'am. Here's your order."

Tipid kong nginitian 'yong waiter habang nilalapag nito ang mga orders kong Caes
ar salad at apple juice sa pabilog na mesa.

"Enjoy your meal." sabi pa nito bago umalis.

Alam kong mahaba-habang sermon ang matatanggap ko oras na malaman ni Allen na um

alis ako ng bahay.
Pero kaya ko namang ipaliwanag ang sarili ko sa kanya. Ang tagal niyang umuwi. N
aiinip na ako sa bahay. Pakiramdam ko 'pag nagtagal pa ako ng isang oras 'don, t
uluyan na 'kong mababaliw. Wala akong makausap, wala akong nakikitang ibang tao.
Mamamatay na lang ako 'don sa kaka-iyak.

Kaya kahit na labag sa loob ko, mas pinili ko na lang na sa labas mag-hapunan. I
'm here in one of the best restaurants in Ayala.
Dito kame malimit na kumakain ni Mama noong hindi pa ako nag-aasawa. Although ma
lungkot pa rin dahil mag-isa pa rin naman ako na kumakain ngayon. Hindi kasi pwe
de si Leila. May importante raw siyang aasikasuhin. Ewan ko kung ano.

Hindi rin naman ako magtatagal dito. Pagkatapos kong kumain, maglalakad lakad la
ng ako saglit tapos uuwi na rin ako. 'Pag pinagalitan ako ni Allen. Ibabalik ko
na lang siguro sa kanya. May kasalanan din naman siya e. Mas malaki pa nga. Naka
limutan niyang naghihintay ako rito. Hanggang ngayon nga hindi pa rin siya nagpa
paramdam. Walang tawag, ni text. Nakakalungkot na talaga.

I was about to take another fork full of salad nang makarinig ako ng isang pamil
yar na boses.

Pasimple kong sinilip ang tatlong lalaki na kaka-upo pa lamang sa katabi kong fo
ur-seater. And I almost cussed nang makilala ko kung sino 'yong isa sa kanila.

Bigla akong nilamig kahit na makapal naman ang suot kong cardigan. Hindi niya na
man siguro ako nakita at sinundan dito, ano. Sa dinami-raming restaurants, bakit
ba kasi dito pa nila naisipang kumain. God, naalala ko bigla ang asawa ko. Lago
t ako! Lagot talaga ako! Masasaktan ako 'non. Ilang ulit pa naman niyang binilin
sa'kin na huwag na huwag makikipag-kita kay Zian. Pero hindi naman ako nakipag-
kita, di ba. Aksidente lang talaga 'to. And I could explain that to him kung sak
aling malaman niya 'to.
Dahan dahan kong nilapag ang hawak kong tinidor sa plato para hindi ito gumawa n
g kahit na anong ingay. Ayokong makuha ang atensiyon niya. Hindi niya ako pweden
g makita! Dahil sigurado ako na pipilitin niya akong makipag-usap sa kanya.

Bahagya akong yumuko para kahit papano'y matakpan ng buhok ko ang gilid ng mukha
ko. Mabuti nalang pala at hindi ako nagtali ng buhok.
Avoiding to make any sound, I slowly grabbed my purse. I pulled out some bills a
t nilapag sa mesa, pagkatapos ay dahan dahan na akong tumayo mula sa pagkakaupo
para tumakas.

"V-vannie?"

SH*T! Bumilis ang pagtibok ng puso ko. Please tell me this is not really happeni
ng! Nagkamali ako dahil isang tao lang ang pinagtaguan ko.
Napapikit ako nang madiin. Hindi ko napansing kakilala rin pala ako ng kasama ni
ya. And it's just now that I noticed that Zian is with his friend na kakilala ko
rin.

Hindi ko sila nilingon kahit na huling-huli na niya ako. Dali dali na akong luma
bas sa restaurant kahit na narinig ko pa ang kaibigan niya na tinawag ulit ako.
I am literally shaking habang binabaybay ang Ayala Triangle - kung matatawag pa
bang paglalakad 'tong ginagawa ko. Malas pa dahil medyo may kalayuan ang area ku
ng saan naka-park ang sasakyan ko. Ang sakit na tuloy ng mga paa ko dahil ang hi
rap maglakad nang mabilis kapag naka-high heels.
Natataranta ako! Pakiramdam ko nga pinagpapawisan na ako nang malamig. I used my
hanky para punasan ang gilid ng noo ko, at ang leeg ko. It's cold outside dahil
panay ang pag-ulan kanina, pero ewan ko kung bakit pinagpapawisan pa rin ako.

"VANESSA!"

I cussed to myself at lumingon sa likuran.

Marami-rami ang mga tao, pero nagawa ko pa ring makita si Zian na halos tumakbo
na palapit sa akin. Sh*t! Mas lalo kong binilisan ang paglalakad ko.
Bahala na kung may mabunggo ako, o pagtinginan ako ng mga tao dahil mukha akong
tangang nagmamadali rito. Naiinis ako. Hindi naman 'to mangyayari sa'kin kung um
uwi lang si Allen sa araw na ipinangako niya.

Finally, I reached the parking lot. Ewan ko kung dahil ba sa pagod o matinding k
aba, pero nanginginig ang mga kamay at mga tuhod ko. Para rin akong mauubusan ng
hininga. Hinanap ko agad ang susi ng sasakyan sa loob ng purse ko, pero damn wa
la! No way! Don't tell me naiwan ko pa sa restaurant?
Taranta kong kinapa ang magkabilang bulsa ng cardigan ko, and I'm still lucky da
hil nandoon lang pala.

I was about to unlock my car door, pero may biglang humigit sa braso ko. Kamunti
k pa akong mapatalon sa kinatatayuan ko dahil sa gulat.

"Why are you running away from me?" inis na tanong nito habang nakatitig nang di
retso sa mga mata ko.

"L-let me go, Zian! Don't talk to me." angil ko habang pilit na binabawi ang bra
so ko, pero hindi niya talaga ako binitawan.
Mas lalo tuloy tumindi ang takot sa dibdib ko. Allen, I'm so sorry!

"Bakit ganyan ka? Vanessa naman. I just want to talk to you. I won't kidnap you
for Christ's sake!"

"N-no. I can't. Hinihintay ako ni Allen." Palusot ko para paalisin na niya ako.
Pero imbis na bitiwan ang braso ko, ay tumingin tingin lamang ito sa paligid na
parang may hinahanap.

"Why, where is he? You're alone?"

Sinadya kong tumingin sa ibang direksyon. Ayokong mabasa niya ang mga mata ko. P
inikit ko ang mga ito nang madiin. Ano'ng isasagot ko! Ayaw kong sabihin na nasa
Madrid si Allen at wala rito.

"Oh, yeah, I remember. He's in Spain, right?"

Nanlaki ang mga mata ko at binalik ko ang tingin ko sa kanya. "W-what? No! N-nan
dito siya. That's why I have to go now. He's waiting." nauutal utal na sabi ko.
Sana lang hindi niya nahalatang nagsisinungaling ako. Sumasakit ang ulo ko! Hind
i ko alam kung paano niya nalaman na wala rito ang asawa ko.

I heard him tsk-ed. "Come on, Van. His friends are still my friends. Alam kong n
andoon siya for business."
Napailing iling ako. Hindi ako makapaniwalang kahit ang bagay na 'yon alam niya
pa rin. Ano pa bang alam niya? Baka alam niya rin kung ano'ng ginagawa ng asawa
ko sa Madrid.

"I called you several times. What happened to your number?"

"I changed it. Nabasa ni Allen ang text mo. Nagalit na naman siya sa'kin, alam m
o ba 'yon? I told you to quit calling and texting me." Nakakainis! Hindi ko maiw
asang hindi magtaray.

"I just want to talk to you. Please, let's talk." pakiusap nanaman nito.
I looked at his face. Kalmado ito, pero halata mo pa rin na seryoso siya sa sina
sabi niya.

"Hindi nga pwede Zian. Ayoko!"

Akala ko titigil na siya, pero laking gulat ko nang agawin niya ang susi ng sasa
kyan sa kamay ko. He unlocked my car's door. At nag-panic na ako dahil pilit niy
a akong itinulak papasok sa back seat. Sumunod siya sa loob.
Lalabas sana ako sa kabilang pinto pero nahuli niya ang mga kamay ko at hinarap
niya ako sa kanya. God! Napamura ako sa loob loob ko. Pano 'pag nalaman 'to ni A
llen!

"Just give me five minutes. Five minutes lang, Van!" pamimilit nito habang hawak
hawak ang magkabilang balikat ko.

"Ang kulit mo! Ayoko nga sabi! Get out of my car!"

"Huli na 'to. Please. After this...hindi mo na ako makikita ulit."

Sinamaan ko siya ng tingin. Bakit ngayon mo lang naisip gawin 'yan. Matagal ka n
a sanang hindi nagpakita. "I don't care, Zian. Magagalit sa'kin si Allen kapag n
alaman niyang nagkita nanaman tayo e. Can't you understand? I don't want you!"

Hindi ko nakikita ang reaksyon ng mukha niya dahil madilim sa loob ng sasakyan g
awa nang tinted ang mga bintana. Pero pansin kong nanghina siya sa sinabi ko dah
il lumuwag ang pagkaka-kapit niya sa mga balikat ko.

"I know. You don't want me anymore..." malungkot na saad nito.

Tuluyan na niyang tinanggal ang mga kamay niya sa balikat ko, at sumandal siya s
a upuan.

"Yes. Kaya 'wag mo na kaming guluhin ni Allen, please."

"Know what, you're selfish Vanessa." maanghang na sabi niya na siyang kinabigla
ko.

Tiningnan ko nang diretso ang mukha niya dahil hindi ako makapaniwalang he just
called me 'selfish'.

Ako?

Selfish?

E binibigay ko na nga lahat ng kaya kong ibigay. Halos wala nang matira sa'kin.
Selfish pa ba 'yon?
"Gusto mo lahat nakapabor sa'yo..." patuloy nito.

Umikot pataas ang mga mata ko. Ewan ko kung dapat ba akong matawa sa sinabi niya
o hindi. Hindi ko siya maintindihan.

"Noong mga panahong malamig sa'yo si Allen, tinanggap mo 'ko at halos iwanan mo
na siya. Because you said you feel alone. Tapos 'nong binawi ka niya, sumama ka
ulit at ako naman ang iniwan mo."

Naaninag kong tumingin siya sa'kin. "Pansinin mo Van...pareho mo kaming iniwan s

a ere. Pero kame, nasa iyo kame. Hindi ka naman talaga nawalan."

Hindi ko napigilan, bumagsak ang luha ko. Bakit ang bigat bigat sa pakiramdam? P
ara niya na rin akong binaon sa semento dahil sa mga sinabi niya. I looked up an
d bit my lower lip para sana pigilan ang pag-iyak ko, pero bigo ako.

Problemado na nga ako dahil hanggang ngayon wala pa rin si Allen. Tapos dadagdag
an niya pa. Wala na ba akong pahinga? Parang pinapamukha niya sa'kin na masama a
ko, at ako ang may kasalanan kung bakit nasaktan silang magka-ibigan.
Sht! Sinubukan kong pigilan ang mga hikbi ko. This is too much! Hindi ba pwedeng
isa isa lang? Kailangan ba talagang sabay nila akong papalungkutin?

"W-why Zian? Why are you saying all these to me?" malungkot kong tanong sabay pu
nas sa basa kong mga pisngi.

Hinawakan niya ang mga kamay ko, pero agad kong binawi ang mga 'yon.

"Because I want you to know what I feel, Van." seryosong sagot nito. "I am broke
n. Kaya hindi mo ako masisisi kung kinukuha kita sa kanya, because I had you onc
e."

"Please wag kang magalit sa'kin. It kills me. Dahil ako hindi ako nagalit sa'yo
kahit na pakiramdam ko ginamit mo ako," patuloy niya.

Tumingin ako sa kanya, kahit na hindi ko gaanong makita ang hitsura niya dahil n
anglalabo ang paningin ko gawa ng luha. "Hindi ako galit sa'yo. Galit ako sa gin
agawa mo. Patahimikin mo na kame ni Allen. We're okay now."

Yumuko ito. "Hindi mo ako masisisi," tipid na sabi niya pagkatapos ay huminga si
ya nang malalim na para bang nahihirapan siyang magsalita. "But yeah, I'm giving
up...

...I realized I really can't have you all for myself. Lalo na't si Allen ang may
hawak sa'yo. Tss, that as***le."

Lumapit siya sa'kin at akmang hahawakan ulit ang mga kamay ko. Pero iniwas ko na
agad. Dismayado siyang bumalik sa pagkakasandal.

"I'm going back to New York..." anunsyo nito, dahilan para mapatahimik ako sa pa
g-iyak. "I will stay there for good," dagdag niya pa.

Kumunot ang noo ko. "Are you saying goodbye? You don't have to do t--"

"No," matawa tawang putol nito sa'kin.

At sa tulong ng mga ilaw ng kaka-parada pa lamang na kotse sa tabi ng sa akin, a

y naaninag ko ang mapait na ngiti sa labi ni Zian. "Hindi ako nagpa-paalam sa'yo
," malungkot na sabi niya. "I just want to let you know para maging maayos na. A
yokong may maiiiwan ako dito sa Pilipinas. If you...understand what I mean."

Naintindihan ko ang ibig niya, pero hindi na ako sumagot pa. Nakakabingi ang kat
ahimikan sa loob ng sasakyan. Hindi na rin kasi siya nagsalita ulit. Ewan ko kun
g anong tumatakbo sa isip niya.
Pero isa lang ang alam ko, kailangan na niyang umalis dahil lumalaki ang atraso
ko kay Allen. Baka may makakita pa sa amin at malaman na naman ng asawa ko.

Magsasalita pa lang sana ako, pero naunahan niya ako.

"Take care of yourself, Vannie." Paalam niya nang hindi lumilingon. Tapos inabot
na niya ang susi ng sasakyan sa kamay ko, at lumabas na siya ng kotse.

HINDI ko alam kung paano ako nakauwi nang maayos sa bahay.

Buong byahe kasing lumilipad ang utak ko. Wala ako sa sarili. Naapektuhan ako sa
mga sinabi ni Zian laban sa'kin. Gusto kong magalit sa kanya, pero 'pag iniisip
ko, may kasalanan din naman talaga ako sa kanya. Bigla ko siyang kinalimutan no
ong nagkahulihan na.

Ni hindi ko man lang siya nagawang dalawin noong pinakulong siya ni Allen. Hindi
ko rin siya nasabihan na hindi na ako makakasunod sa kanya dahil dumoble ang pa
ghihigpit sa'kin ng asawa ko At saka isa pa, ayaw ko na rin kasing iwan si Allen
noon. Mali ko lang talaga dahil napa-asa ko siya.

Sa kagustuhan kong maibalik ang tiwala ni Allen sa'kin. Nakalimutan ko ng may ib

a pa nga pala akong taong nasaktan. Hindi talaga naging maayos ang paghihiwalay
namin ni Zian noon. Hindi ko nasabing tapos na kame, at si Allen na ang pinipili
ko. I believe na magiging okay naman sana kame noon, kaso sadyang wrong timing
lang ang pagbabalik niya ngayon.

Hindi ko man pinahalata sa kanya, pero hanga ako dahil nakaya niyang kalimutan a
ng mga nangyari sa amin dati. And I think he's already set for a new life. Alam
kong hindi pa siya buo totally, but sooner or later he will be.

I'm not sure too kung sasabihin ko ba kay Allen na nagka-usap kame ni Zian. Para
ng gusto ko lang kasing malaman niya na okay na kame, at nagsabi na si Zian na h
indi na ulit manggulo.
Pero natatakot naman ako baka hindi niya ikatuwa ang aksidenteng pagkikita namen
at ang pag-alis ko ng bahay. Baka pag-awayan na naman namin. Kaya siguro itatag
o ko nalang muna. But I will tell it to him kapag naka-move on na siya totally,
at kaya na niyang umintindi nang hindi napipikon. Gusto ko kasing maging tapat s
a kanya. Ayaw kong may tinatago ako. Mabigat sa pakiramdam 'yon.

Pinarada ko na ang sasakyan ko sa garahe, katabi ng naiwang kotse ni Allen.

Hindi pa ako agad bumaba. Sinilip ko muna ang full-glass window ng bahay namin.
Nakasara pa rin ang mga kurtina. I took a deep breath at sinandal ang likod ng u
lo ko sa upuan ng kotse. Wala pa rin siya. Ano ba kasing ginagawa niya sa Madrid
. Hindi na 'to biro, ang tagal tagal na talaga niya. Ang dami ng nangyari sa'kin
dito, pero siya wala pa rin.

Kinuha ko ang phone ko mula sa loob ng purse para tingnan kung tumawag na ba siy
a, pero wala pa rin. Nakakadismaya.

Allen, umuwi ka na. Please!

"Mag-kape ka muna, baka antukin ka sa byahe. Ipagtitimpla kita, sandali."
"'Wag na. Mahuhuli na 'ko," pagtanggi nito sa alok ko nang hindi man lamang lumi
lingon sa akin. Abalang-abala kasi siya sa paglalagay ng mga polos at tux niya s
a loob ng itim niyang maleta.
Napabuntong hininga na lang ako dahil alam kong wala naman akong magagawa para m
apapayag siya.
Ganyan siya. Pag sinabi niyang ayaw niya, ayaw niya. E nag-aalala lang naman ako
baka manghina siya sa byahe. Ilang oras din 'yon. Sanay pa naman siyang nagkaka
pe bago pumasok sa trabaho. Lumapit nalang ako sa kanya para tulungan siyang tik
lupin ang mga damit na dadalhin niya sa Barcelona.
Maya maya lang ay pumasok ito sa loob ng shower room, marahil para kuhanin ang m
ga gamit pangligo niya roon. Naiwan akong tinatanggal ang iba niya pang polo shi
rts mula sa pagkakasampay sa hanger.
Habang abala ako sa pag-e-empake ay hindi ko maiwasang hindi matawa sa hitsura n
g laman ng maleta niya. Ang gulo! Parang initsa niya lang lahat ang mga damit ni
ya. 'Yung iba nakatupi nga, pero hindi naman maayos. Hindi talaga siya marunong
magtupi ng polo.
Tsk, ang kulit kasi e. Sinabi ko na nga kaninang ako na mag-aayos ng mga damit n
iya dahil alam kong isasalampak niya lang naman ang mga 'yon sa loob, e ayaw nam
an niyang pumayag. Siya na raw. O ngayon, sa akin pa rin naman ang bagsak ng mga
'to.
Sinimulan ko nang ayusin ang pagkakatupi ng mga damit niya sa loob ng maleta dah
il maya maya lang ay alam kong darating na ang cab na pinatawag niya. Magta-taxi
na lang daw siya papuntang airport. Tinatamad daw siyang mag-dala ng sasakyan.

Napatili ako sa gulat nang bigla niya akong yakapin mula sa likuran. Sakto pa na
mang nakatuwad ako dahil inaabot ko ang leather shoes niya na nasa sahig. Umikot
ako paharap sa kanya, only to see him without his polo shirt on.
Tsk...tingnan mo 'tong lalakeng 'to, nakabihis na nga, naghubad pa! Male-late 't
o sa pinag-gagawa nito e. Iiwas na sana ako dahil parang nahuhulaan ko na kung a
no'ng gusto niya, pero bago pa ako makahakbang paatras ay naipasok na niya ang k
amay niya sa loob ng pang-itaas ko.
Kinurot niya ako nang marahan sa bewang na nagdulot sa'kin ng kakaibang kiliti.
Bigla tuloy nabuhay dugo ko!
"S-stop, Allen. Male-late ka sa flight mo," paalala ko dahil unti-unti nang nagl
alakbay pataas ang kamay niya, at tuluyan na rin niyang dinikit ang dibdib niya
sa'kin. Wala pa naman akong suot na pang-loob!

Pero imbis na tumigil ay bigla niya pa akong itinulak nang bahagya kaya naman na
pasandal ako sa nakasarang aparador.
"T-teka, baka biglang dumating 'yung taxi," dahilan ko.
"Tsk, isa lang!" inip na banat naman nito.
Napangisi ako sa loob loob ko. Isa lang daw? Imposible. E hindi tumitigil ang is
ang 'to hangga't hindi napapagod e.
Sinimulan na niyang buksan ang first two buttons ng pang-itaas ko at akmang haha
likan na ako sa leeg, pero tinulak ko siya palayo sabay hawak pasara sa damit ko
.

"N-not now. Male-late ka. Baka magalit pa si Papa 'pag hindi ka dumating sa airp
ort on time. T-tsaka na lang, pag-uwi mo. I promise."
Umatras ito, at alam kong nainis siya sa ginawa kong pag-tanggi dahil nagsalubon
g na naman ang mga kilay niya.
Ayaw niya kapag tumatanggi ako, pero para sa kanya naman 'yon. Male-late siya sa
flight niya at ayokong mangyari 'yon, ngayon pa't nalaman ko na magkasabay pala
sila ni Papa papuntang Barcelona. Pangit tingnan kung mahuhuli siya ng dating.
Hindi na siya nagsalita pa. Padabog niyang inabot ang polo shirt niya na nakapat
ong sa kama at sinuot iyon, tapos tinungo na niya ang pinto ng kwarto.
Napailing-iling na lang ako. Badtrip na naman 'yon, kaya sinundan ko na agad bag
o pa siya makababa ng hagdan.
"Allen..." pagtawag ko, sabay hawak sa kamay niya para pigilan siya.
Binaba niya ang tingin niya sa'kin. Napayuko na lang ako kasi parang ang sama ng
tingin niya.
"Uhm...s-sorry na. E kasi, baka malate ka." patuloy ko.
Inangat ko ang mukha ko para makita kung ano'ng reaksyon niya. Saglit kaming nag
ka-titigan bago siya bumuntong hininga at umirap.
"Tsk, fine. 'Wag ka kasing po-po-sisyon ng ganon. Tapos hindi mo naman itutuloy.
Binibitin mo na naman ako, Vanessa." paninisi nito sa'kin, at tuluyan nang buma
ba ng hagdan, papunta sa sala.
Napanganga ako.
'Wag po-po-sisyon ng ganon? Dahil ba sa nakatuwad ako? Bigla tuloy nag-init ang
mga pisngi ko. E hindi ko naman sinasadya, at wala akong balak na akitin siya o
ano. Inaabot ko lang naman 'yung sapatos niya, siya 'tong bigla bigla na lang na
ngyayakap.
Sinundan ko na lang din siya sa baba. Gusto ko sana siyang lambingin dahil ayaw
ko naman na umalis siyang may tampo sakin, kaso kapag kasi nilambing ko siya, al
am na alam ko na kung saan ang punta noon. Kaya magtiis na lang muna siya.
"Vannie, I need your help."
Agad akong lumapit sa kanya at tinulungan siyang ayusin ang mga folders niya na
nagkalat sa center table.
Naaawa ako sa kanya. Wala pa kasi siyang matinong pahinga e. Pagkauwi namin kaga
bi galing Subic, umidlip lang siya saglit tapos tumapat na sa laptop niya. Pinap
atulog ko na nga. Ayaw naman, ang tigas talaga ng ulo. Sa'kin pa nga nagalit, 'w
ag ko raw siyang kulitin. May tatapusin pa raw siya, kakailanganin niya raw sa m
eeting sa Barcelona. Hindi rin tuloy ako masyadong nakatulog kasi inaantay ko si
yang umakyat. Sigurado ako aantukin talaga 'to mamaya e.
"Van..."
Napatingin ako sa kanya nang tawagin niya ako. Kasalukuyan niyang ipinapasok ang
laptop niya sa loob ng bag.
"Bakit?"
"'Yung pangako mo, 'wag mong kalimutan."
Hindi ako nakasagot kaagad. Ano'ng pangako?
Ah...siguro yung sinabi ko sa kanya sa Subic na lalayuan ko na si Zian. Hmm... A
kala ko pa naman tapos na siya sa kaka-paalala nun sa'kin sa byahe kagabi. Hindi
pa rin pala.
Palihim akong napangiti habang tuloy pa rin sa pag aayos sa mga work folders niy
a.
"Oo nga...lalayo ako kay Zian. You don't have to wo--"
"WHAT?!"
Natigilan ako nang biglang tumaas ang boses niya. "B-bakit?" Kunot noong tanong
ko.
"That's not what I'm talking about!"
"Uhm, then what?" Hindi ko alam kung saan ako titingin. Ang likot ng mga mata ko
.
Namaywang siya at inikutan ako ng mata. Inis na 'yan, kasi hindi ko siya maintin
dihan.

Lumapit siya sa'kin at hinila ako sa siko ko. "'Yung sinabi mo...'yung tsaka na
lang, pag-uwi ko."
Hindi ako nakapag-react kaagad sa sinabi niya. Ewan ko kung matatawa ako o ano e
. Akala ko pa naman kung ano na, 'yun lang pala!
'Tong si Allen, hindi pa nga nakaka-alis, pag-uwi na agad ang iniisip. Tumango n
a lang ako bilang sagot sa sinabi niya.
Bumalik na naman tuloy ang lungkot sa dibdib ko. I will miss this man, that's fo
r sure. Parang maiksi lang ang isang linggo, pero para sa'kin ang haba na non. H
indi ako sanay. Wala akong katabi matulog. Wala akong kasabay kumain.
E kung hayaan ko na lang kaya na ma-late siya sa flight niya? Para hindi na siya
matuloy sa Barcelona, at dito na lang siya kasama ko?
"What are you thinking?"
Nabura lahat ng masasamang pinaplano ko sa utak nang iangat niya ang baba ko.
Umiling lang ako para umiwas sa tanong niya. But he stared at me like he really
wants to know what's running in my mind.
Hinawakan ko ang magkabilang kamay niya. "Allen, hindi ba talaga pwedeng sumama
na lang ako sa'yo?" lakas loob na tanong ko.
Nag-iwas siya ng tingin, pero hindi nakaligtas sa akin ang pagsasalubong ng mga
kilay niya. "I thought we've already talked about this Vanessa? Uulit na naman b
a tayo?" iritableng sagot niya.
Yumuko ako, "I know...but...I want to come with you..."
"You can't come. Hindi nga ako makakapag-trabaho nang maayos kapag nandon ka. Ho
w many times do I have to tell you that? Baka malate lang ako palagi sa mga meet
ings ko. Do you know what I mean?"
"Promise, hindi kita guguluhin. Hindi kita papagurin."
"Tsk, ang kulit mo na naman Vanessa! Paulit ulit tayo! You stay here. I said I'l
l be back after a week. Just wait."
Para akong batang napagalitan. Narinig ko na naman 'yong naiinis na tono ng bose
s niya - ang ikli talaga ng pasensya niya pagdating sa'kin.

Kinagat ko ang ibabang labi ko, at umupo sa kalapit na sofa. "Okay," halos pabul
ong na sagot ko. "Pero pwede bang umuwi na lang muna ako sa amin? O sa inyo? Doo
n na lang ako maghihintay. Wala naman kasi akong kasama rito, e."
Lumapit naman siya sa'kin. Hinaplos niya ang buhok ko, and to my surprise, he ge
ntly grabbed my arms and put them around his waist.
Naramdaman ko ang matigas niyang six pack sa ilalim ng kulay abo niyang polo shi
rt.

Hindi ko napigilang hindi mapangiti. Para tuloy mas lalo ko siyang ayaw na paali
sin. I pulled him closer to me. Hahanap-hanapin ko ang mga ganitong paglalambing
niya.
Nakakainis naman kasi, bumabawi pa nga lang kame sa isa't isa, tapos bigla naman
siyang kinailangan ni Papa. Wrong timing.
"'Dito ka na lang maghintay. Hindi naman ako mawawala nang matagal. I'll be back
as soon as possible. Sundin mo 'ko. Gusto kong nandito ka sa bahay pag-uwi ko."
Kalmado naman ang pagkaka-paliwanag niya, pero hindi pa rin nawawala ang pagigi
ng ma-otoridad ng pananalita niya.
Tumango tango na lang ako. E ano pa nga bang magagawa ko? Ayaw niya akong isama.
Kaya no choice, I will wait here until he comes back.
Hinigpitan ko ang pagkaka-pulupot ng mga braso ko sa bewang niya, at pumikit nan
g madiin habang siya naman ay abala sa paglalaro sa dulo ng buhok ko. Ewan ko ba
kung ano'ng meron sa buhok ko, at 'yon ang palagi niyang pinag-iintirisan.
Ganito ang ayos namin hanggang sa marinig na lang namin ang busina ng taxi mula
sa labas. Sabay kaming napabitiw sa isa't isa. Nagmadali siyang umakyat sa itaas
, samantalang ako naman ay kinuha na ang mga folders na inaayos ko kanina.
Nauna na akong lumabas ng bahay. Binitbit ko ang laptop niya at mga folders. Ila
ng sandali lang ay sumunod na rin siya sa labas, hila hila ang itim niyang malet
a. Pinanood ko lang siya habang inilalagay niya ang mga gamit niya sa compartmen
t ng taxi. Nalungkot na naman ako. He's really leaving.
Sinara na niya ang compartment at mabilis siyang lumapit sa tapat ko. Medyo madi
lim pa dahil hindi pa sumisikat ang araw kaya't hindi ko gaanong makita ang mukh
a niya.
"I'm leaving," paalam niya sa'kin.
Napangiti ako nang mapait. Parang naiiyak ako. "Mag-iingat ka 'don. Don't forget
to call me when you get there."
"Okay..." tipid na sagot niya.
Akala ko nga papasok na siya sa loob ng taxi, pero nagulat ako nang bigla niyang
hilain ang mukha ko at hinalikan niya ako sa noo.
Pakiramdam ko bumalik ako sa pagiging teenager. Nag-init ang mga pisngi ko. Ang
sarap sa pakiramdam! Ang tagal kong hinintay na gawin niya 'to. Ang tagal kong i
nasam na maramdaman ang halik niya sa noo ko bago siya umalis.
Inatras niya ang mukha niya, pero hindi niya pa rin binibitiwan ang mga pisngi k
o. "Stay here, Vanessa." Bilin niya habang nakatitig sa'kin. "Don't you dare lea
ve our house. Magagalit ako."
I nodded like a child.
"At 'wag na 'wag kang makikipag-kita sa gag*ng 'yon. 'Pag pinuntahan ka niya, 'w
ag mong papapasukin. Don't entertain strangers, Van. Or else..."
"I know what to do, Allen. Don't worry," paniguro ko sa kanya at ngumiti.
Huminga siya nang malalim. "Good." Bumitiw na siya, at tiningnan niya ang kabuua
n ko na parang may hinahanap siya sa'kin. "Where's your phone?" tanong niya.
Agad ko namang kinapa ang bulsa ng PJs ko para i-check kung dala ko ba ang bagon
g cellphone na binili niya sa'kin kagabi. "Here..."
"Okay. Contact me if you need anything."
Tumango ako at tipid na ngumiti. "Tawagan mo rin ako, para hindi ako mag-aalala.
"
"Tatawag ako 'pag wala akong ginagawa."
"MA'AM Vannie? Mam, kumukulo na ho."
Natauhan ako nang biglang kumatok si Ate Edith sa kwarto ko.
Nilipat ko ang tingin ko sa nakasarang pinto.

"Oo, Ate. Bababa na ho ako." sigaw ko para marinig niya ako nang malinaw mula sa
loob ko.
Inubos ko na ang buko juice ko na nakapatong sa pabilog na coffee table, at sini
lip ang relos ko. Ang tagal ko rin pala dito sa loob ng kwarto ko.
Sabi ko magbabasa lang ako ng magazines saglit, pero lumipad na naman ang isip k
o. Bigla kong naalala 'yong mga pinag-usapan namin ni Allen bago siya umalis pat
ungong Barcelona.
Ang ayos ayos ng usapan namin 'non. Nangako siya sa'kin. At umasa ako. Syempre a
sawa niya ako. Magtitiwala ako sa lahat ng sasabihin niya kahit mabigat sa loob
ko. Kung alam ko lang talaga na ganito ang mangyayari, hindi ko na sana siya tin
anggihan noong mga oras na 'yon.

I should've made love to him. Sana pumayag na lang ako. At pipilitin kong sabaya
n ang tibay ng stamina niya para makarami kame, at mapagod siya, at malate siya
sa flight niya, at tuluyan na siyang hindi matuloy sa Barcelona - para hindi ako
nalulungkot nang ganito.
Nagpakawala ako ng dalawang buntong hininga. Tinapik ko ang magkabilang pisngi k
o para maalis ang mga bagay bagay sa loob ng utak ko. Ayoko nang mag-isip. Napap
agod na ako.

Binitbit ko na ang baso ng juice ko, at bumaba na ako papunta sa kusina.

"Kumulo na ba, ate?" magiliw na tanong ko kay Ate Edith, na siyang katuwang ko s
a pagluluto, habang isinusuot ang apron ko.
"Oho, mam. Kanina pa nga kumukulo. Baka nadurog na 'yong baboy," biro nito.
Napangiti naman ako. "O sige na ate. Paki-abot na lang ho 'yong sibuyas at kamat
is." utos ko.
I'm here at my parents' place. Umuwi na muna ako. Malapit na kasi akong mabaliw
sa kahihintay at sa kai-iyak.
It has been 2 weeks and 4 days, pero kahit anino ng asawa ko, wala pa rin. Sa to
too lang, nawawalan na ako ng pag-asa. Parang napapagod na ako sa kahihintay sa
taong hindi ko naman alam kung may balak pa bang umuwi.
Nakakalungkot isipin na hindi niya man lang talaga ako nagawang tawagan. I regul
arly checked my email dahil baka doon niya pala ako kinokontak, pero wala talaga
. Hindi ko na mabilang kung naka-ilang tawag na ako, at padala ng text messages
sa kanya. Kahit isa, wala man lang akong natanggap na reply.
Hindi ko na alam kung ano'ng nangyari sa kanya. Kung buhay pa ba siya o ano. Isa
ng gabi, hindi ko na lang namalayan na nag-eempake na pala ako ng mga gamit ko.
I just texted him, at nag-iwan din ako ng note sa fridge at sa kwarto namin para
ipaalam na nandito lang ako sa bahay nila Mama. Sigurado akong magagalit siya d
ahil umalis ako ng bahay. Pero kasalanan niya naman 'yon. Ayoko na doon. Nakakas
ira ng bait.
Wala rin naman akong masyadong kasama rito sa bahay ng mga Perez. Ang mga maids
lang. Si Papa kasi nasa Barcelona pa. Sumunod naman sa kanya si Mama a couple of
days ago dahil mukhang ma-co-close na ata nila ang deal with their potential pa
rtners.
Gusto ko sanang maging masaya para sa kanila, pero mas nangingibabaw ang lungkot
ko. Pakiramdam ko kasi wala nang balak bumalik sa'kin si Allen. Siguro iniwan n
a niya ako. Siguro na-realize niya na hindi niya talaga ako kayang patawarin sa
kasalanan na nagawa ko noon. Ang sakit lang isipin. Kasi naghintay ako, at umasa
ako. Sana sinabi niya na lang nang diretso sa mukha ko na ayaw na niya, para ta
pos na paghihirap ko.
"Mam, naa-amoy ko na ang asim ng Sinigang! Mukhang masarap ha? Naku, tiyak na ma
ligaya na naman ang mga tiyan namin nito." masayang biro sa akin ni ate Edith ha
bang tinitikman ko ang mainit na sabaw gamit ang sandok.
Hindi ko alam kung talaga bang masarap ang amoy ng niluluto ko, o pinapasaya niy
a lang ako dahil alam niyang problemado ako. Ilang beses niya na rin kasi akong
nahuhuli na umiiyak. Lahat na nga ng pagpa-palusot nagawa ko na.
"Ikaw talaga ate, binobola mo na naman ako." natatawang sagot ko.
"Hindi ako nambobola. Amoy pa lang, masarap na talaga," anito sabay kindat. Napa
ngiti naman ako. "Akin na nga't matikman para magka-alaman na," patuloy nito at
kinuha ang sandok mula sa kamay ko. Pinanood ko lamang siya habang nakapikit na
hinihipan at tinikman ang sabaw ng Sinigang.
"Naku mam Vannie! Walang duda! Mas masarap ka na sa aking magluto ngayon!" magil
iw na saad nito.
Natawa na lang ako. "Talaga ate? Sige, ilagay na natin 'yong mga gulay para mata
pos na tayo. Nagugutom na rin kasi ako e."

Malapit ang loob ko kay Ate Edith. Siguro dahil halos siya na ang nag-alaga sa'k
in simula pagkabata. May katandaan na ito, pero kung kumilos, parang batang-bata
pa rin. Napaka-bibbo.
Ihahalo ko na sana ang mga gulay sa niluluto ko, pero napatigil ako dahil parang
may tumatawag sa akin. Lumingon ako sa likuran at nakita si Rica, ang pamangkin
ni Ate Edith na kasambahay rin nila Mama, na kararating lang at mukhang hindi m
apakali.
"Bakit Rica? May tao ba sa labas?" kunot noong tanong ko. Para kasing nakaka-rin
ig ako ng tunog ng makina ng sasakyan.
"Meron ho...
...Nandito po ang asawa niyo."
Kamuntik ko nang mabitawan ang hawak kong sandok at plato.
Nanlaki ang mga mata ko, at halos hindi ako makagalaw sa kinatatayuan ko. Bigla
ring nanginig ang mga kamay ko.
Nang makabawi ako ay nilapag ko na muna sa mesa ang mga hawak ko at kumuha ako n
g tubig sa ref at nagsalin sa baso. Parang nanuyo ata ang lalamunan ko.
Sa wakas...mabuti't naisipan na rin niyang umuwi.
Pero bakit sa halip na magalit ako dahil sa ginawa niyang hindi pag-uwi nang mah
igit dalawang linggo, e parang nakakaramdam pa ako ng tuwa at excitement ngayong
dumating na siya.
Saglit kong inayos ang hitsura ko. Sinuklay ko ang buhok ko gamit ang mga daliri
ko, at hinubad ang suot kong apron.
"Ate, ikaw na munang bahala. Pakilagay na 'yong mga gulay." pakisuyo ko kay Ate
Edith, na agad naman nitong sinunod.
Humugot ako ng hininga at lumabas na ng bahay para salubungin ang asawa ko.

This man has a lot of explaining to do.

Naabutan ko siyang pinaparada ang isang kulay maroon na sasakyan sa garahe ng ba
hay namin.
Ewan ko kung kanino o saan galing 'yung minamaneho niya. Siguro pinahatid niya l
ang galing sa kanila. Ayaw marahil mag-taxi.
Bahagyang nakabukas ang bintana sa driver's area, kaya napansin ko kung paano ni
ya mabilis na pinatay ang makina ng sasakyan nang makita niyang palapit na ako s
a kinaroroonan niya.
To be honest, gusto ko siyang ngitian at salubungin ng halik at yakap. Gusto kon
g umiyak sa bisig niya, mag-sorry dahil umalis ako ng bahay kahit na alam kong m
agagalit siya, at tanggapin nang buong-buo ang kung ano mang dahilan na sasabihi
n niya.
Pero hindi ko gagawin ang mga 'yon. Not this time. Susundin ko kung ano'ng sinas
abi ng utak ko - masama ang loob ko.
"What happened? Bakit ngayon ka lang?" Magkasunod na tanong ko nang makababa na
siya ng sasakyan.
Pinilit kong maging diretso ang pananalita ko, kahit na ang totoo ay parang nauu
busan ako ng laway dahil naiiyak na naman ako. Naiiyak ako dahil gustong-gusto k
ong marinig ang paliwanag niya. Naiiyak ako kasi ang sama ng loob ko sa ginawa n
iya.
Hindi niya naman ako sinagot. Parang wala nga siyang narinig. Sinasalubong niya
ako pero nakapako naman ang tingin niya sa ibang direksyon. Ano, hindi siya maka
tingin nang diretso sa'kin? Dahil ba guilty siya?
Dudugtungan ko pa lang sana ang mga tanong ko, pero hindi ko na nagawa dahil big
la niya akong hinila at sinubsob ang mukha ko sa dibdib niya.
Napapigil ako sa paghinga. Ang init niya. Sh*t Vannie, don't tell me lalambot na
kaagad ang puso mo? Nakayakap siya sa'kin nang mahigpit na para bang hindi lama
ng mahigit dalawang linggo, kundi tatlong taon kaming hindi nagkita. Sunod kong
naramdaman ang pagdampi ng labi niya sa itaas ng ulo ko, bago niya binaba ang bi
big niya sa bandang tenga ko.
"I'm sorry...may inasikaso lang ako." bulong nito.
Napamura ako sa loob loob ko. Hindi ko yata kayang tanggapin ang dahilan niya.
Marahan kong itinulak ang dibdib niya para makawala mula sa pagkakayakap niya, a
t hindi ko napigilang hindi mapairap. Kung kanina naiiyak ako, ngayon naiinis na
ako.
May inasikaso?
'Yun lang?

I am expecting for a more definite, longer answer. Hindi sapat ang 'may inasikas
o lang' para sa halos tatlong linggong paghihintay ko.

Tumingin ako sa ibang direksiyon at ikinrus ang mga braso ko. Wala na akong paki
alam kung sitahin niya ako dahil nag-mamaldita ako ngayon. Siya naman ang nagtul
ak sa'kin na umasal nang ganito. Akala ko magiging katanggap-tanggap ang dahilan
niya, pero mukhang mali ata ako.

"Come on, let's go home." hihilain na sana niya ako sa braso, pero umiwas ako.

Binalik ko ang tingin ko sa kanya. Inaamin ko, ang talas ng tingin ko ngayon. Go
home? Bakit niya iniba ang usapan? Hindi niya ba talaga ako bibigyan ng maganda
-gandang eksplanasyon? Gusto niyang umuwi na kame e hindi pa nga kami nakakapag-
usap nang maayos.

"Bakit hindi mo ako tinawagan?" diretsong tanong ko sa kanya.

Inaasahan ko na masasagot niya ang tanong ko, 'yung matinong sagot, dahil napaka
dali lang naman 'non, pero wala. Umiwas lang ito ng tingin, at nagkunot ng noo.
.
"You...you were gone for almost three weeks, Allen. Hindi naman 'yon ang sinabi
mo sa'kin. Sabi mo isang linggo lang." dugtong ko.
Hindi ako titigil sa kakatanong sa kanya, hangga't hindi niya ako sinasagot nang
matino.
"Pinag-alala mo ako nang sobra, alam mo ba 'yon? Muntik na kitang sundan sa Spai
n."
"Allen?" pagkuha ko sa atensiyon niya dahil parang hindi naman siya nakikinig sa
'kin.
Naiinis na talaga ako dahil sunod sunod na ang tanong ko, pero ang tanging sinas
agot niya lang sa'kin ay ang paghinga-hinga niya nang malalalim. May mga pagkaka
taong namamaywang ito at titingala na para bang naa-alibadbaran siya sa mga pina
gsasabi ko. Para siyang wala sa sarili! Hindi siya mapakali. Parang may iniisip
siyang malalim. Hindi ko tuloy maiwasang hindi magduda.
"Allen?" pagtawag ko ulit sa kanya. "Are you listening to me?"
Binaba niya naman ang tingin niya sa'kin. Ang lalim ng titig niya pero hindi ako
nagpatinag.

"I said I'm sorry. May inasikaso nga lang ako." Iritableng sagot nito sa'kin.
Naginit ang sulok ng mga mata ko. Pakiramdam ko kahit na anong oras tutulo na an
g mga luha ko.
Bakit parang siya pa yata ang galit at mainit ang ulo? Hindi ba dapat ako, dahil
ako ang pinaghintay niya rito? Ni ayaw man lang niyang sagutin nang maayos ang
mga tanong ko. Ano'ng gusto niya, hulaan ko na lang kung ano talagang nangyari s
a kanya?
Tumingala ako saglit at humugot ng lakas ng loob.
"What was it? Ano'ng inasikaso mo?"
Nangunot ang noo niya, "I just finished some stuff, Van."
Tiningnan ko muna siya bago ako nagsalita. Kumirot ang dibdib ko sa sinabi niya.
Gaano ba ka-importante 'yong bagay na inasikaso niya para makalimutan niyang ta
wagan ako. Bakit kung magsalita siya parang napaka-gaan ng kasalanan niya. Paran
g wala lang ah.

"Bakit hindi mo sinabi sa'kin? You should've called me, Allen. I was worried!" P
inipilit kong babaan ang boses ko, pero hindi ko na kaya. Napapasigaw na talaga
ako sa inis!

"Bakit hindi ka man lang nag-text? Hindi mo man lang ako sinabihan na hindi ka p
ala kaagad makakauwi. Naghihintay ako. Halos mabaliw na ako dahil wala na akong
balita sa'yo. I kept on calling and texting you. Natatanggap mo ba? Bakit hindi
ka nag-re-reply? And what's in Mad--"
"ENOUGH VANESSA! SH*T, I'M TIRED! PAGOD AKO SA BYAHE! CAN WE JUST TALK ABOUT THI
S SOME OTHER TIME?!"

Para akong binuhusan ng malamig na tubig. Sumugat sa'kin ang inasta niya.
Biglang nawala lahat ng emosyon sa mukha ko. Walang kurap ko lang siyang tinitig
an. He did not look away. Nakipag-tagisan siya ng matatalim na titig sa'kin. Per
o siya rin ang unang nag-iwas.
Okay...maybe I was nagging too much, siguro nga mainit ang ulo ko, at sunod suno
d ang pagtatanong ko sa kanya. Pero para sigawan niya ako at patahimikin gayong
siya naman ang may kasalanan dito, that is depressing.
Sinasaktan niya 'ko. Siya pa ang may ganang magalit. Siya pa ang may ganang umin
it ang ulo. Ewan ko kung ano'ng nangyayari sa kanya. O kung ano'ng nangyari sa S
pain. Hindi naman na siya ganito makitungo sa akin noong bago siya umalis. Akala
ko okay na kame. What happened now?
Walang gana ko siyang tinalikuran.

Hindi ko na namalayan na tuluyan na palang tumulo ang mga luha ko. Inis kong pin
unasan ang mga 'yon. Ako na nga naargabyado, ako pa napagalitan. Nakakasama ng l
oob. Ayaw niyang sagutin nang maayos ang mga tanong ko. Masyadong pa-play safe a
ng mga dahilan niya. Ayaw niya akong diretsuhin. Bahala siya. Napapagod na 'ko.

PALAYO na sana ako mula sa kanya, pero bigla niya akong hinigit sa bewang at niy
akap ako mula sa likuran. Ramdam na ramdam ko ang init ng paghinga niya sa gilid
ng leeg ko.
Hinihintay ko siyang magsalita, pero nanatili lang siyang nakayakap sa'kin at na
kasiksik ang mukha sa leeg ko.
Tsk, heto na naman siya. Sa mga ganitong paglalambing niya, tumitiklop agad ako
e. Nakakainis! Nagagalit talaga ako sa kanya. Lalo na sa inasal niya sa'kin kani
na. Pero mukhang kabisado niya ang kahinaan ko. Konting yakap lang, bumibigay na
ako!
Sunod-sunod akong huminga nang malalim hanggang sa pakiramdam ko kumakalma na ak
o, at kahit papano'y nawawala na ang init ng ulo ko.
"Please...I want to know everything. Bakit ngayon ka lang umuwi?" Halos pumiyok
ako nang muli akong magtanong sa kanya.
That was a single question. Pero sakop na 'non lahat ng gusto kong malaman mula
sa kanya. I want the full details. At hindi ako matatahimik hangga't hindi ko na
lalaman lahat. Hindi biro ang ginawa niya, at ang pinagdaanan ko. Tinakot niya a
ko nang sobra!
Isang buntong hininga ang pinakawalan nito. Parang hirap na hirap siyang sagutin
ang tanong ko.
"I will explain everything, pero 'wag ngayon..."
Napasimangot na naman ako, "bakit hindi pa ngayon?"
"I'm tired, Van. Gusto ko na munang magpahinga. Let's go home. I want to sleep w
ith you."
"Mam Vannie, luto na--AY N-NAKU..S-SORRY HO!"
Agad na napabitiw si Allen nang biglang dumungaw sa pintuan ng bahay si Ate Edit
h - na taranta rin namang napatago sa loob. Nahiya siguro dahil nakita niyang na
kayakap sa'kin ang asawa ko.
"Luto na ba, Ate Edith?" tanging tanong ko na lang.
"O-oho Mam. Ipaghahain ko na ho kayo ni Sir." tugon naman nito mula sa loob ng b
ahay.
"What's that?"
Nilingon ko si Allen sa likuran ko.
"Nagluto ako ng Sinigang. Dito na tayo kumain. Mamaya na tayo umuwi."
Tumango lang ito. Nauna na akong pumasok sa loob ng bahay. Tahimik lang siyang n
akasunod sa akin.
+++
"Kaka-kain mo lang. Magpatunaw ka muna." sita ko sa kanya.
Paano naman kasi, pagka-pasok na pagka-pasok pa lang namin dito sa kwarto ko ay
agad na niyang hinubad ang polo niya, at sumalampak ng dapa sa kama. Hindi man l
ang ako kinibo. Parang walang narinig.
Napa-iling iling na lang ako. Nilapitan ko siya at sinilip ang mukha niya na nak
aharap sa kabilang gilid. His eyes are closed...his lips, slightly opened.
Nilapat ko ang likod ng kamay ko sa noo niya, pagkatapos sa leeg niya. Sinisinat
kasi. Hindi man lang nagsasabi. Kaya pala mainit ang ulo at wala sa sarili kani
na. May iniinda pala.

Hindi ko pa nga malalaman na masama ang pakiramdam niya kung hindi pa naikwento
sa'kin ni Ate Edith na inutusan siya ni Allen na kumuha ng paracetamol. Eto kasi
ng asawa ko, hindi nagsasalita sa'kin. Masama na pala ang katawan. Ewan ko bakit
hindi na lang siya sa'kin nanghingi ng gamot.
Nakakainis lang kasi may kasalanan siya sa'kin, pero heto't ako pa rin ang nag-a
asikaso sa kanya. Inunahan niya ako ng mga daing niya, ng sama ng pakiramdam niy
a. Tell me, paano ko siya magagawang awayin at hingan ng paliwanag ngayon? Eh hi
nang-hina siya.
'Pag nalaman 'to ni Leila sesermonan na naman ako 'non, sabihin hindi ko na nama
n inisip ang sarili ko - puro si Allen na lang kahit siya naman may kasalanan.
Umupo ako sa paanan ng kama. Hinubad ko ang sapatos niya para makapag pahinga si
ya nang maayos. Mukhang napagod talaga siya dahil sa byahe niya kaya nagkasinat.
Kung sabagay, ang layo nga naman kasi ng binyahe niya. Tapos galing pa siya sa
bahay namin, bago siya pumunta rito. Siya pa ang nag-drive.
Kanina habang kumakain, inalok ko siyang dito na lang muna magpalipas ng araw. M
amayang gabi na lang kame umuwi, o kaya'y bukas ng umaga. Tutal wala naman ang m
ga parents ko rito.
'Nong una ayaw niyang pumayag. Ayaw niya raw dito. Gusto niya sa bahay namin. E
sinabi ko ngang magpahinga na muna siya. Masama na nga pakiramdam gusto pang mag
-drive agad pauwi. Hindi pa nga siya papayag kung hindi ko pa sinabing nahihilo
ako at wala ako sa wisyong bumyahe.
Matapos kong hubarin ang sapatos niya, ay tumayo na ako at pinulot ko naman 'yon
g polo niya na initsa niya lang sa sahig. Sinampay ko 'yon sa hanger para hindi
magusot. Baka kasi suotin niya pa mamaya pag-uwi.
Sinilip ko siya. Hindi man lang ito nag-iba ng pwesto. Mukhang mahimbing na ang
tulog. Ang bilis naman.

Kinuha ko na lang mula sa coffee table 'yung magazine na binabasa ko kanina, at

umupo sa couch na malapit sa pintuan ng kwarto.
Sa palagay ko kasi hindi rin naman kami makakapag-usap nang maayos ni Allen dahi
l bagsak ito sa kama. Nakakalungkot kasi gusto ko na talaga siyang makausap. I w
ant to hear his explanations. Pero wala naman siyang lakas na magsalita. Kahit k
anina habang kumakain kame, tipid ang mga sinasabi niya. Kung sabagay, hindi nam
an talaga siya mahilig magsalita. Hindi siya makwento.
Pagpapahingahin ko na lang siguro muna siya. Hihintayin kong gumanda na ang paki
ramdam niya, at siya na mismo ang kumausap sa'kin. Kahit na ang bigat bigat ng l
oob ko dahil gustong-gusto kong malaman kung ano'ng nangyari sa kanya at kung an
o'ng ginagawa niya sa Madrid. Malaking pala-isipan talaga sa akin 'yon.
Pero sige, I will let him rest for now dahil may sakit siya. Ang importante nama
n sa'kin, umuwi na siya. At magkasama na ulit kame.
Napahinto ako sa pagbabasa ng magazine nang mapansin kong kumilos si Allen. Nagi
sing ata. Nakatingin ito sa direksyon ko. Hindi ko nga alam kung gising na talag
a siya o ano. Bahagya lang kasing nakadilat ang mga mata niya.
Nakasiguro lang ako na gising na talaga siya nang bumangon ito mula sa pagkakahi
ga, at lulugo-lugong naglakad palapit sa 'kin. Bitbit bitbit niya pa 'yong pahab
ang unan ko.
Tumabi siya sa'kin sa couch. Nilapag ko naman ang hawak kong magazine sa katabin
g mesa dahil bigla niyang hiniga ang ulonan niya sa kandungan ko. Hindi pa siya
nakuntento at inabot niya pa ang kanang kamay ko at ipinatong sa hubad niyang di
bdib.
Sus.
Naglalambing...palibhasa may kasalanan.
Itinuloy ko na lang ulit ang pagbabasa. Gamit ang libre kong kamay, nilipat ko s
a susunod na pahina ang magazine na kasalukuyang nakabuklat sa ibabaw ng katabin
g mesa.
"Vanessa..."
Natigilan ako, pero hindi ako nagsalita. Sinilip ko lang siya. Nakabaling sa muk
ha ko ang mapungay niyang mga mata na halatang galing sa tulog.
"I bought you something...it's in the car." pahayag nito.
Tipid lang akong tumango at binalik ang atensyon ko sa binabasa kong article sa
magazine.
Inis niya namang tinaboy ang kanang kamay ko na nakapatong sa dibdib niya, at pa
dabog na tumagilid ng posisyon - nakatalikod na siya sa'kin.
Narinig ko pa ngang bumuntong hininga siya. Hindi na nakakagulat kung nainis siy
a sa inasal ko. Ang dating kasi e dinedma ko siya, at wala akong interes sa bini
li niya para sa'kin - which is true. Wala naman talaga akong interes.
Honestly, wala naman talaga akong pakialam kung mayroon siyang pasalubong sa'kin
o wala. Hindi naman 'yon ang gusto kong matanggap mula sa kanya.
Tsk. Pero martir nga ata talaga ako dahil hindi ko siya matiis. Ewan ko, hindi k
o talaga kayang umiinit ang ulo niya sa'kin.

Tuluyan ko nang sinara ang binabasa kong magazine at sinimulan kong haplusin ang
buhok niya. Humaba na ito kumpara noong bago siya umalis. Lumagpas na nang kaun
ti sa tenga niya. Pero bumagay naman sa kanya. Mas lalong naging maamo ang hitsu
ra niya.
Patuloy lang ako sa paghaplos sa buhok niya hanggang sa maramdaman kong bumibiga
t na ang ulonan niya. Nakatulog na siguro ulit.
I felt the muscles in his shoulders moved. Hinaplos ko ang mga iyon para hindi s
iya tuluyang magising. He needs to rest para gumanda na ang pakiramdam niya.
Tsk...kahit na pinasama niya ang loob ko dahil sa ginawa niya, hindi ko maitatan
gging namiss ko talaga siya. Gusto ko siyang yakapin nang matagal. Gusto ko siya
ng gisingin para bigyan ako ng atensyon dahil nangulila talaga ako sa kanya, kas
o sigurado akong magagalit siya sa'kin 'pag ginawa ko 'yon. Ayaw niyang iniistro
bo siya sa pagtulog. Ngayon pang may sakit siya. Nakakainis. Gusto ko siyang mag
pahinga, pero parang ayaw ko naman kasi ngayon na nga lang siya umuwi, tapos gan
ito pa siya.

I was about to kiss him on his head nang maramdaman kong nag-vibrate ang cellpho
ne niya sa back pocket niya.
Napatingin ako sa parteng iyon, at muling binalik ang tingin ko sa kanya.
No. Hindi ko nagugustuhan ang pumapasok sa isip ko. Tiyak na magagalit siya kapa
g pinakialaman ko ang cellphone niya. Pero ewan ko, parang bigla akong kinutuban
nang masama. Hindi naman ako dating ganito. May bahagi sa utak ko na nagsasabin
g kunin ko ang phone niya at alamin kung bakit ito nagvi-vibrate.
Pinutol ko na ang pagdadalawang-isip ko at dahan-dahan ko nang hinugot ang cellp
hone niya mula sa bulsa niya. Naririnig ko ang kabog ng dibdib ko. Kinakabahan a
ko sa ginagawa ko, pero bahala na.
Naka-ilaw ang screen ng phone kaya naman mas madali kong nakita ang naka-pop up
na notification mula sa personal email account niya.
Muli kong binalik ang tingin ko sa asawa ko.
Mahimbing pa rin ang tulog nito, at mukhang hindi niya naman namalayan na kinuha
ko ang phone niya. I know this is wrong. At hindi ko dapat binabasa ang mga ema
ils niya, pero parang ang bigat lang talaga ng pakiramdam ko.
The next thing I knew, nabuksan ko na ang email at nakahain na sa harap ng mga m
ata ko ang laman ng mensahe.
| Hey Travis, you forgot your watch in my bathroom. |
"Are you hungry?"
Umiling lang ako.

Hindi ko siya nilingon kaya hindi ko alam kung nakatingin ba siya sa'kin nang ma
gtanong siya. Nakapako lang ang tingin ko sa bintana ng sasakyan.
"Tsk, ikaw naman ba ang may sakit ngayon ha, Vanessa? Kahapon ka pa ganyan. Ano,
hindi mo ba talaga ako kikibuin?"
Nilingon ko na siya dahil narinig ko na 'yong inis na tono ng boses niya. Saglit
siyang tumingin sa'kin, pero umiwas din kaagad at muling ibinaling ang atensiyo
n sa pagmamaneho.

Bumuntong hininga ako at muling tumingin sa bintana. "Wala akong sakit. Okay lan
g ako," pagsisinungaling ko. Dahil ang totoo. Hindi naman talaga ako okay.
Ang daming tumatakbo sa isip ko. Parang nagpatong-patong na lahat. Isang hamak n
a housewife lang naman ako, pero bakit parang mas marami pa ata akong pinoproble
ma kumpara sa mga babaeng nagtatrabaho sa labas. Hindi ko alam ang eksaktong nar
aramdaman ko, basta ang alam ko, hindi ako masaya.
Una, hindi pa rin nagpapaliwanag nang matino sa'kin ang asawa ko kahit na gumand
a na ang pakiramdam niya. Pangalawa, hindi mawala sa isip ko 'yung email message
na nabasa ko sa cellphone niya kahapon. Nawala talaga ako sa sarili kakaisip 'd
on.
Kahit kagabi habang nagsisiping kami, 'yon ang laman ng isip ko. Hindi ko tuloy
masyadong naramdaman ang init ni Allen. Kahit na sobrang namiss ko siya, parang
wala akong gana habang ginagawa namin 'yon. Hindi rin ako nakatulog nang maayos
kahit na napagod ang katawan ko. Ngayon nga inaantok ako sa byahe, pero kahit um
idlip man lang hindi ko magawa. Ayaw tumahimik ng utak ko.
Pakiramdam ko sa dami kong iniisip, hindi ko na alam kung saan ko pa isisingit a
ng pag-iyak. Ang sakit sakit tuloy ng dibdib ko dahil hindi ko mailabas lahat. I
sang araw siguro, sasabog na lang ako.
The sender of the email called him 'Travis'.
Naisip ko, that person must be personally close to my husband para tawagin niya
ito sa second name nito. Wala akong kakilalang tumatawag sa asawa ko ng 'Travis'
. As far as I know, ayaw niya ngang tinatawag siya sa pangalan na 'yon. Hindi ko
alam kung bakit.
Ang mga business partners niya 'Allen' ang tawag sa kanya. Kahit si Zian na mata
gal niyang naging kaibigan, 'Allen' din ang tawag sa kanya . Even his younger si
ster, Ellie, and his parents. Kaya nagtataka talaga ako kung sino 'yong nag-emai
l sa kanya at tinawag siyang ganon.
Hindi ko naman nakita kung sino 'yong sender. Kaya hindi ko alam kung galing ba
sa babae 'yon o hindi. 'Wag naman sanang galing sa babae. Dahil hindi ko na alam
kung saan ako pupulutin kung sakali. Kahit ngayon lang, gusto kong patunayan ka
y Leila na mali ang mga paratang niya sa asawa ko.
Bukod sa walang signature sa email message, hindi ko nalaman kung sino 'yong sen
der dahil nahuli ako ni Allen. Nagising bigla. Nakatikim tuloy ako ng sermon. 'W
ag ko raw basahin ang mga messages niya. Personal daw 'yon.
Oo nga, alam kong mali naman talaga na pinakialaman ko ang cellphone niya. Pero
bakit siya? Binabasa niya nga ang mga texts sa phone ko e. Nagagalit pa siya sa'
kin 'pag may nabasa siyang hindi maganda. Lalo na 'pag galing kay Zian. Hindi pa
tas. Binalewala ko na nga lang. Hindi na ako nagsalita. Ayaw ko kasing malaman n
iyang may nabasa at nalaman ako.
Pinilit ko ngang kalimutan na lang 'yung email. Baka kasi mamaya wala lang 'yon.
Baka masyado lang akong napa-paranoid kaya kung anu-ano ang pumapasok sa isip k
o. Ayaw kong mag-conclude agad. Pero ewan ko, hindi talaga maalis sa utak ko. Hi
ndi ako matahimik. Ang dami kong tanong.
Ayaw ko siyang pagdudahan, pero hindi ko maiwasan e. Those facts na hindi niya p
aguwi agad, 'yong hindi niya pagtawag, 'yong biglaan niyang pagpunta sa Madrid,
'yong mga pa-play safe niyang mga sagot sa'kin, at 'yong email na nabasa ko - na
kakapag-duda lahat.
I'm weighing things out, pero may mali talaga. Hindi naman ako ganoon katanga pa
ra hindi mahalatang may tinatago sa'kin ang asawa ko. At 'yun ang nagpapalungkot
sa'kin ngayon. I could feel he's lying to me. Masakit sa'kin 'yon.
"Vanessa..."
Natauhan ako't napatingin kay Allen. Diretso itong nakatitig sa mga mata ko - pa
rang mainit na naman ang ulo. Nagkunot ako ng noo. "Bakit?"
"Ayaw mong bumaba?"
Mas lalo namang kumunot ang noo ko. Hindi ko alam kung namimilosopo siya o ano e
. Bakit naman ako bababa? Tumingin ako sa paligid.
Sh*t. Pasimple akong napasapo sa noo ko.
Nandito na pala kame sa tapat ng bahay namin. Hindi ko napansin. Sa kakaisip ko,
hindi ko na namalayang nakauwi na pala kame. Parang ang bilis naman ng byahe na
men. Tinanggal ko na ang seatbelt ko. Akmang bababa na ako ng sasakyan pero muli
akong tinawag ng asawa ko. Tiningnan ko siya, pero hindi ako nagsalita.
"Buong byahe mo 'kong hindi kinausap." anito habang tinatanggal ang seatbelt niy
a.

Seryoso ang tono ng pananalita niya - 'yong tipong isang pabalang na sagot ko la
ng, tiyak magta-tatalak na naman siya.
"Galit ka sa'kin?" Dagdag nito, at tumingin nang diretso sa'kin. Napasandal na l
ang ulit ako sa upuan at tumingin sa harapan ko. Hindi ko siya tinitingnan.
"Di ba nag-sorry na 'ko?" patuloy pa niya. "Sabi ko nga may inasikaso lang ako.
And about your question last night...yes, oo, I went to Madrid. Emergency. May k
inailangan akong tapusin...
...I'm sorry kung hindi kita nagawang sabihan. Uuwi naman kasi talaga ako pagkat
apos 'non...
...O, ano pang gusto mong malaman? 'Yong relo ko? Call me stupid pero hindi ko t
alaga alam kung nasaan. Baka naiwan ko sa hotel na pinagstayan ko. I...I don't k
now."
Sinadya kong hindi magsalita. Bumuntong hininga lang ako. At alam kong narinig n
iya 'yon.
"Tsk...Vanessa! Pinapainit mo ulo ko. Talk to me! Sh*t!" Hinampas niya ang manib
ela.

Pumikit ako nang madiin para itago ang pagkabigla ko. Ayan, nagsisimula na 'yang
mapikon. Tumataas na ang boses kasi hindi ko siya kinikibo.
Wala lang kasi talaga ako sa mood magsalita at makipag-usap. Ang dami kong iniis
ip. Tsaka hindi pa rin talaga ako kumbinsido sa mga dahilan niya. Parang may hin
ahanap akong sagot, ewan ko.
Isang buntong hininga ulit ang pinakawalan ko. "Okay na 'ko. Let's go." Paganyay
a ko.
Hindi naman na siya nagsalita. Pero naririnig kong bumubulong bulong siya. Tapos
padabog niyang sinara 'yong pinto pagka-baba niya. Badtrip na naman 'yon.

+++
"VANESSA? WHAT'S TAKING YOU SO LONG?! BUKSAN MO NGA 'TO!"
Agad akong lumingon sa kumakalabog na pinto habang ikinakabit ang kapares ng hik
aw ko sa kabilang tenga ko. "Sandali lang. Patapos na ako." pasigaw din na sagot
ko.
Ayaw na ayaw niya talaga kapag nagka-kandado ako ng pinto. What's the point daw,
e kaming dalawa lang naman dito. E kasi naman hindi pa ako tapos mag-ayos. Para
ng hindi ako kumportable rito sa suot ko.

I'm wearing a peach-colored lace dress na four inches above the knees ang ikli.
Hapit na hapit pa kaya bulag lang ang hindi makakakita sa kurba ng katawan ko.
Ito 'yong pasalubong sa'kin ni Allen galing Madrid. Maganda, bumagay sa kutis ko
ang kulay. Napaka-sophisticated din 'nong bead works sa may bandang balikat. At
walang dudang mamahalin ang telang ginamit. Hindi makati sa balat tulad ng iban
g mga lace dresses.

Ang kaso, masyadong seksi! Agaw pansin ang dibdib, bewang at pang-upo ko. Kontin
g tuwad ko lang ata makikitaan na ako. Ewan ko kung ano'ng pumasok sa utak ng as
awa ko at ito ang napili niya.
The last time I checked, ayaw nitong nagsusuot ako ng mga damit na halos makita
na ang kaluluwa ko. Pero inaamin ko, nagustuhan ko ang bigay niya. May taste siy
a.
Ito ang unang beses na binigyan niya ako ng damit. Dati kasi, kapag may out of t
he country trips siya, wala siyang binibili para sa'kin. Kahit nga keychain na m
ay pangalan 'nong bansang pinuntahan niya. Wala.
Humarap lang ulit ako sa salamin. Inayos ko ang pagka-kasuot ko ng kwintas na re
galo niya sa'kin, at tuluyan na akong lumabas ng kwarto bitbit ang bag ko. Sigur
ado kasi akong naiinip na ang asawa ko kahihintay sa akin sa ibaba.
Yes, we're going out.
Inalok niya ako kanina na sa labas na lamang kumain. At saka gusto niya raw bumi
li ng bagong relo. Ako raw ang pumili. Ayaw ko nga sanang sumama. Tinatamad kasi
akong umalis ng bahay. E kakagaling nga lang namen sa byahe kanina. Tapos ngayo
n, aalis na naman.
Pero sa bandang huli, tumiklop din naman ako. 'Pag asawa ko ang kausap ko, wala
akong ibang pwedeng isagot kungdi 'yes'. Pag tumanggi ako, alam ko na kung ano'n
g mangyayari sa'kin. Tsaka pinili ko na ring pumayag na lang. Baka mamaya makapa
g-paliwanag na siya nang maayos sa'kin.

Naabutan ko siyang nanonood ng TV sa may sala. Halatang naiinip na ito dahil nak
asahod na ang baba niya sa isang kamay niya, at nangunguyakoy na ang binti niya.

Sinadya kong lakasan ang mga yabag ko pababa sa hagdan para makuha ko ang atensi
yon niya. Agad niya namang pinatay ang TV nang mapansin niyang nakababa na ako.
Tumayo ito at bahagyang lumapit sa'kin. Huling huli ko ang half smirk niya haban
g nakatitig siya sa dibdib ko. Hapit nga kasi 'tong suot ko. Pilyo talaga.
"Don't you think this is too revealing?" Nahihiya pang tanong ko nang tumigil ak
o sa harapan niya.
Hindi naman siya agad kumibo. Tiningnan niya ang kabuuan ko - mula ulo hanggang
paa. Nahiya tuloy ako bigla.

"No. I think it looks perfect on you. Bakit? Hindi mo ba nagustuhan?" Nagsalubon

g ang mga kilay niya.
"Nagustuhan." Ang tanging nasagot ko.
"Good. Now, let's go. Gagabihin na tayo. Ang tagal tagal mong mag-ayos."
Sus. May kasama pang sita. Napairap na lang ako. Buti na lang hindi niya nakita
kasi nakatalikod na siya.
SA BONIFACIO High Street namin napag-pasyahan na pumunta. Sa Ayala Triangle nga
dapat para raw malapit-lapit, kaso umayaw ako.

Ayaw ko 'don. May hindi magandang ala-ala ako doon - 'don kame huling nagkausap
ni Zian. Ayokong maalala. Kaya sa High Street na lang, kahit na parang nag-sayan
g lang kame ng gasolina dahil sa Taguig na kami nanggaling kanina, tapos dito ri
n pala ang bagsak namin ngayon. Si Allen kasi, sana kanina niya pang umaga naisi
p na kumain sa labas para dumiretso na lang kame rito. Hindi na kame umuwi. Napa
pagod ako sa byahe nang byahe.
Papasok na sana kami sa isang sikat na Italian restaurant nang biglang napatigil
si Allen sa paglalakad. Napatigil din tuloy ako dahil hawak hawak niya ang kama
y ko.
Tiningnan ko siya. Nanlalaki ang mga mata nito na para bang nakakita ito ng mult
o.

Nagtaka naman ako kaya tiningnan ko rin kung saan siya nakatingin.

Nahagip ng mga mata ko ang dalawang matatangkad na babae na palabas na sa restau

rant na dapat ay papasukan namin.
The one is wearing a loose pink top and a bandage skirt, while the other one is
wearing a simple white dress na tinernohan ng thin, gold belt. Laking pagtataka
ko nang mapatigil din ang mga ito nang makita kame.

"Oh...my...god..." The girl in white dress exclaimed in surprise. "Travis?"

Travis.

Nakaramdam ako ng kuryente sa dibdib ko.

Siningkit ko ang mga mata ko para mas makita nang maayos ang hitsura 'nong babae
. Hindi ko siya pinaligtas sa mapanuring tingin ko. Marami ba silang tumatawag n
g 'Travis' sa asawa ko? Is that the name my husband is using now? Hindi ko yata
alam. Huli na yata ako sa balita. Parang nakaka-amoy ako nang hindi maganda.

"WOW!"

Kasalukuyan kong pinagmamasdan ang postura ng babae nang bigla ulit itong mag-re
act. Binalik ko ang tingin ko sa mukha niya.

"I didn't expect we would see each other again this soon! So how was your flight
?" Dagdag nito habang humahakbang papalapit sa kinatatayuan namin.
Napaka-friendly ng boses niya. Halatang sanay ito sa pakikipag-usap.
Muli kong tiningnan si Allen. Pinapakiramdaman ko kung sasagot siya o ano. Sinil
ip niya ako, pero umiwas rin nang makita niyang nakatitig ako sa kanya. He then
cleared his throat. "Uhm, fine. So...you're here."
"Yes! Fresh from Madrid!" mabilis na sagot naman noong babae, at mahinhin na tum
awa.

Madrid. My hand turned into a fist. Gusto ko atang matawa sa bagay na biglang pu
masok sa utak ko. Come on, Allen. 'Wag mong sabihing...

"And what brought you here?" Kaswal na tanong ulit ng asawa ko.

Tinanggal ko na ang tingin ko sa kanya. Nilipat ko ulit sa babaeng kausap niya.

Para lang akong sira na nagpapalipat lipat ng tingin sa kanilang dalawa. Ni hind
i man lang ako nagawang ipakilala ng asawa ko.
"Hmm...to visit you?" pabirong sagot ng babae.

Gigil kong ipinikit ang mga mata ko. Pinipigilan kong huminga nang mabibigat, pe
ro hindi ko mapigilan! Pakiramdam ko umakyat lahat ng dugo ko sa utak ko. To vis
it him?

Wow ha. Alam ba niya na may asawa na ang kaharap niya?

"Joke lang, Travis." agad na bawi naman nito.

I could already feel my palms sweating. Ganito ako kapag tensyonado. Naiirita ak
o. Sino ba kasi 'to! She keeps calling my husband 'Travis'! Ako nga 'Allen' lang
ang tawag ko e. What's with them?! The way she talks to my husband, they seemed
so close to each other!

"Well, may kailangan lang akong puntahan na set design studio na naka-base sa QC
," patuloy pa nito. "At saka para mag-bakasyon na rin. And oh wait, have you re
ceived my email?"

Gulat akong napamulat mula sa pagkakapikit. Kinunutan ko siya ng noo, pero hindi
niya naman napansin, dahil obviously, tutok siya sa presensiya ng asawa ko.
"Email? What email?" nagtatakang tanong naman ni Allen.

'Yan. Tama. Gusto ko ring malaman kung ano'ng email ang pinagsasabi niya. Sa ora
s na tumama ang kutob ko, ewan ko. Baka makasampal ako.
"I knew it! Hindi ko pala talaga na-send," dismayadong pahayag nito. "Well anywa
y...I said naiwan mo 'yong relo mo sa bathroom ng unit ko. I'll just return it t
o you some other time. Hindi ko kasi dala ngayon, iniwan ko sa hotel."

Nanginig ang kanang kamay ko. Ang balak kong manampal, sh*t parang hindi ko na m
agawa! Unti-unti akong nilalamon ng inis. Gusto kong magmura! Ang sakit ng dibdi
b ko ngayon, parang nahihirapan akong huminga.

Nilingon ko si Allen, sinamaan ko siya ng tingin. Pero hindi niya magawang lumin
gon pabalik sa'kin.
Hindi pala alam kung saan naiwan ha. O ngayon, alam niya na! Naiwan niya sa unit
ng babaeng 'to. Tan*ina! Hindi sa marumi ang isip ko, pero sh*t! Ano'ng ginagaw
a ng asawa ko sa bahay niya!

"Oh...wait...siya ba?"
Napalunok ako nang biglang tumingin sa'kin 'yung babae. Kahit na naiiyak na ako
sa sama ng loob, ay pinilit ko pa ring pakitaan siya ng isang maaliwalas na hits
ura.

Pansin ko ang pagka-mangha sa mukha nito nang harapin niya ako. Parang tuwang tu
wa siyang makita ako ngayon, samantalang kanina parang hindi ako nag-e-exist sa
kanilang dalawa ng asawa ko.
"Is she your wife?" muling tanong nito kay Allen nang hindi tinatanggal ang ting
in sa'kin.
"Y-yes. She's Vanessa."
"Wow! So it's true! You really are beautiful!" Puri nito sa'kin. "E kaya naman p
ala baliw na baliw itong si Travis e. Right, Travis?" At kumindat pa ito sa asaw
a ko. Naningkit ang mga mata ko.
Bigla niya namang inabot sa akin ang kaliwang kamay niya. Nakipag-shake hands na
lang din ako at tipid na ngumiti, para naman hindi niya masabing bastos ako. "I
t's nice to finally meet you, Vanessa..."

"...by the way, I'm Lauren."

That shoots straight to my heart.

Baon na baon. Gusto kong umiyak at magwala right at this moment, pero kailangan
kong pigilan. Ayokong magmukhang mahina at kahiya-hiya sa paningin nila.
Lauren.
Hindi ko mapigilang hindi mapamura sa loob loob ko. Who would forget that name?
She is my husband ex, for christ's sake!

Kaya pala pamilyar ang mukha niya sa'kin. Kanina ko pa inaalala kung saan ko nga
ba siya nakita, pero hindi ko maisip. Ngayon ko lang naalalang nakita ko na pal
a siya sa litrato noong hindi pa ako kasal kay Allen - habang nag-aaral pa lang
ako. I remember I asked help from Leila to stalk her, to give me details about h
er and my now husband. Marami-rami rin ang nalaman ko tungkol sa kanya noon, per
o hindi ko nagawang makita siya nang personal.

Inaamin ko, she's more beautiful in person.

Hindi ko tuloy maiwasan na hindi ikumpara ang sarili ko sa kanya. She's an inch
taller than me kahit na naka-heels na ako at naka-flats lang siya. Her legs are
long and fair; her waist, quite thinner than mine. And she has this captivating
smile - halatang palangiti ito. Hindi katulad ko.

Binawi ko na ang kamay ko na kapit niya, dahil ayaw kong maramdaman niya na nang
inginig ako sa galit.

"Oh and look, Travis! She is wearing the dress we bought in Madrid!" bulalas nit
o.

Gumuhit ang kirot sa dibdib ko. Sasabog na talaga ako. Binalik niya ang galak na
galak niyang tingin sa'kin.

"Bagay na bagay sa'yo Vanessa, I swear! Ako ang pumili niyan. Eto kasing si Trav
is, walang taste. Hindi makapili." dagdag pa niya.

I gritted my teeth at binaling ko ang tingin ko sa ibang direksiyon. Hindi ko na

siya kayang tingnan! Baka hindi ko mapigilan at hubarin ko na 'tong damit na su
ot ko at isubsob sa mukha niya. Mabait ako kung sa mabait, pero 'wag niya akong
gaguhin!
Tuwang tuwa pa siya na siya ang pumili ng damit na ipinasalubong sa'kin ni Allen
? Seriously? Hindi ba siya marunong makaramdam?

"Uhm, Lauren...s-sorry but we have to go now. My wife is hungry." Bigla namang s

abad ng asawa ko.
Hindi ko siya nilingon nang magsalita siya. Ayoko.
"Oh, o-okay. No problem." mabilis na sagot ng ex niya. "We have to go na rin nam
an. We're actually going to meet someone...

...So yeah...bye you two! Enjoy your dinner," magiliw na paalam pa nito sa'min a
t lumakad na paalis kasama 'nong isang babaeng hindi niya man lang nagawang ipak
ilala. At sa gitna pa talaga namin ni Allen sila dumaan.
Nang sa tingin ko ay nakalayo nasa amin si Lauren, tiningnan ko ang asawa ko na
kasalukuyan pa ring nasa tabi ko. Sinamaan ko siya ng tingin. Pero mukhang bale
wala lang sa kanya.
"Let's go inside. Dumarami na ang tao sa loob." Kaswal na alok nito sa'kin, na p
ara bang walang nangyari.

Lalong kumulo ang dugo ko.

Hahawakan niya pa nga sana ang kamay ko para siguro alalayan ako papasok sa rest
aurant, pero mabilis akong umiwas. "Ayoko na. Uuwi na 'ko!" gigil na sabi ko.
Inirapan ko pa siya at nagsimulang maglakad nang mabilis palayo sa kanya. Gag* s
iya! Ginagawa niya talaga akong bobo!
"TSK! VANESSA! COME BACK HERE!" Narinig kong pagtawag niya pero hindi ko siya ni
lingon.

Ano'ng inaakala niya? Na okay lang sa'kin ang nangyari, na hindi ako magagalit?
Na tutuloy pa rin akong kumain kasama siya? Bakit, ano'ng tingin niya sa'kin, wa
lang pakiramdam?!

Ilang beses niya 'kong tinatawag habang nakasunod siya sa'kin. Alam kong maaabut
an niya ako kung maglalakad lang ako kaya tumakbo na ako habang pinupunasan ko a
ng mga luha kong walang tigil sa pagtulo. Hindi ko na kayang pigilan e. Kanina k
o pa talaga gustong umiyak at magwala. At ngayon nga bumuhos na. Tang*na! Tagos
'yong ginawa niya!

How stupid could I be?

Bakit nga ba hindi ko naisip na posibleng pumasok sa eksena ang ex niya? That La
uren! Akala ko okay na kaming mag-asawa. But he lied to me! Kung hindi pa namin
nakita ang babaeng 'yon, hindi ko pa malalaman lahat ng sagot sa tanong ko.
Hindi ko na mapigilan ang mga hikbi ko. Nakakahiya dahil pinagtitinginan ako ng
mga nakakasalubong ko. Pero wala na akong pakialam. Halos marating ko na ang dul
o ng High Street.
Hinang-hina akong umupo malapit sa isang water fountain. Hindi ko na kayang tuma
kbo pa. Baka mag-collapse na ako. Nanglalabo na kasi ang mga mata ko at hindi na
rin ako makahinga nang maayos.
Kinuha ko ang panyo ko mula sa bag ko para punasan ang mga pisngi kong basang-ba
sa ng luha. Gusto kong humagulgol pero pinipigilan ko dahil nasa pampublikong lu
gar ako.

"Vanessa..."
Naramdaman ko ang kamay niya na pumatong sa balikat ko. Agad akong umurong ng up
o.

"Siya ba ang inasikaso mo sa Madrid?" gigil kong tanong habang pinupunasan ang k
aka-tulo ko lang na luha. "Magkasama kayo 'don?!"
"Tsk! Halika na. Umuwi na lang tayo kung mag-gaga-ganyan ka rin lang dito." Hini
git niya ako sa braso patayo.
Pero hindi ako nagpaubaya at padabog kong binawi ang braso ko.
"NO! I DON'T WANT TO GO HOME! ANSWER ME NOW, ALLEN! MAGKASAMA BA KAYO SA MADRID?
! SIYA BA ANG DAHILAN KAYA KA NAGPUNTA ROON?!" Bulyaw ko.
Wala na akong pakialam kung nakuha ko ang atensiyon ng mga namamasyal at nakatam
bay dito.
Muli niya akong hinigit sa braso ko. Nasaktan ako dahil ang higpit ng pagkaka-ka
pit niya. Parang babaon sa balat ko ang mga kuko niya.

"Pwede ba Vanessa, don't make a scene here! Mahiya ka nga! Ang dami-daming tao o
h!" Mahina pero gigil na gigil na sita niya.

"Let's go! 'Don ka magsisigaw sa bahay. 'Wag dito! Para kang bata!"
Napahikbi ako nang malakas. At ngayon ako pa ang pinahiya niya? Inis akong bumit
iw at muli siyang iniwan.
Walang lakas kong tinungo ang parking area. Pakiramdam ko kaunting lakad pa, hih
imatayin na ako. Ayaw pa rin kasing tumigil sa pagtulo ang mga luha ko. Ang saki
t sakit na ng dibdib ko.
NAUNA akong sumakay sa kotse. Kinabit ko ang seatbelt ko.

Maya maya lang, sumakay na rin siya. Tinanggal niya ang pagkaka-kabit ng seatbel
t ko at marahas akong hinarap sa kanya.
I looked away. Magang-maga na mata ko. Kahit na titigan ko siya, wala rin akong
makikitang maayos dahil puno ng luha ang mga mata ko.
"FOR CHRIST'S SAKE, VANESSA! WILL YOU STOP CRYING! 'WAG MO NGANG IYAKAN 'YON!"
Inipon ko ang tapang ko at nilingon siya. "PAPAANO AKO HINDI IIYAK?! SABIHIN MO
NGA?!" sigaw ko.

"WHY THE HELL ARE YOU YELLING AT ME?! SINO'NG NAGTURO SA'YONG SAGUTIN AKO NANG G
ANYAN, HA?!"

"'WAG MO 'KONG PAGALITAN NA PARANG AKO ANG MAY MALI RITO, ALLEN! ALAM MO BA KUNG
ANO'NG KASALANAN MO SA'KIN?! ALAM KO NA! NAHULI KO NA! HULING-HULI KO! BUT STIL
L, GUSTO KONG MARINIG GALING MISMO DIYAN SA BIBIG MO! sa unang pagkakataon, dinu
ro ko siya, pero tinabig niya lang ang daliri ko.

"SIYA BA TALAGA ANG PINUNTAHAN MO SA MADRID? SI LAUREN BA?!"

Tinitigan ko siya nang diretso sa mga mata niya. Nakatingin lang din siya sa'kin
pero naiinis ako dahil hindi niya ako sinasagot!

"ANSWER ME, ALLEN!" I nagged.

Gamit ang kaunting liwanag na dulot ng mga ilaw sa poste sa parking lot ay napan
sin kong pumikit nang madiin ang mga mata niya. Nagpakawala ito ng buntong hinin
ga, sabay sandal ng likod niya sa upuan.

"Put your seatbelt back on...

...Hindi tayo nagpunta rito para magka-ganyan ka. I want to spend time with you,
Vanessa. Stop being so paranoid. Kung anu-ano'ng iniisip mo tungkol sa'kin."
SH*T!!! Pinadyak ko ang isang paa ko sa sobrang inis ko! Gusto kong magwala, bas
agin lahat ng bintana dito sa kotse! Hindi niya na naman sinagot ang tanong ko!
Palagi niyang iniiba ang usapan!
BUONG byahe ko siyang hindi kinibo.
Impit lang akong nag-iiiyak dahil ang sama sama talaga ng loob ko sa kanya. Hind
i lang basta masama ang loob, nagagalit ako sa kanya! Ilang beses niya akong pin
atahimik sa kakaiyak ko dahil naaalibadbaran na siya pero hindi ko siya sinunod.

Pakiramdam ko nasayang lahat e. Nasayang lahat ng pagtitiis ko, namin. Nasayang

'yong mga ala-alang nabuo namin sa Subic, 'yong pagkaka-bati naming dalawa, 'yon
g pag-aakala kong magiging masaya na kame. Nasayang lahat dahil sa katarantaduha
ng ginawa niya! Hindi niya man lang naisip lahat ng mga pinagdaanan namin para l
ang maging maayos kame!
Letse! Unti unti na akong nawawalan ng gana sa kanya! Nawawalan na ako ng pag-as
a na magiging masaya pa kaming dalawa.

PAGKARATING na pagkarating namin sa bahay, nagmadali akong bumaba ng sasakyan.

Dumiretso ako sa kwarto. Initsa ko ang bag ko sa sahig at sumalampak ng dapa sa
kama. Ang bigat bigat ng katawan ko. Sinubsob ko ang mukha ko sa mahabang unan d
ahil bumalik na naman lahat ng sakit nararamdaman ko.
I then heard Allen entering the room, pero binalewala ko. Nagagalit ako sa kanya
!
"Tumahan ka. Mapapagod ka lang sa ginagawa mo. 'Wag mong pag-aksayahan ng oras '
yon." ma-awtoridad na utos nito sa'kin.

Sinilip ko siya.

Nakatayo ito sa tabi ng kama at nakapamaywang sa akin. Kinukuha niya na naman ak

o sa mga matatalim na titig niya. Inirapan ko siya, at hinarap ko ang mukha ko s
a kabilang gilid. Hindi ko siya gustong makita.

"At kailan ka pa naging concerned sa nararamdaman ko?" maanghang na sabi ko.

Umikot ang paningin ko nang bigla niya akong higitin sa magkabilang balikat pata
yo.

"I don't like the way you talk to me! Bakit ba ang tapang tapang mo?! Will you s
top it?!" bulyaw niya sa'kin nang maiharap na niya ako sa kanya.
"Titigil lang ako kapag sinagot mo na ang mga tanong ko!"

Mahina siyang napamura, pero narinig ko pa rin. "Come on! Palalakihin mo ba tala
ga 'to?!"

"Hindi ko pinapalaki! I just wanna know the truth straight from you, Allen! Siya
ba ang pinuntahan mo sa Madrid? Tell me!"

Hindi ko inalis ang malalim na tingin ko sa kanya. Hanggang siya na lang mismo a
ng sumuko at unang nag-iwas ng tingin.

Pinikit niya nang madiin ang mga mata niya. I heared him breathing heavily, na p
ara bang hindi niya alam kung saan siya maghahagilap ng isasagot.

Muli niyang binalik ang tingin sa'kin. "Yes."

Sinubsob ko ang mukha ko sa mga kamay ko. Humagulgol ako ng iyak. Umalingawngaw
ang mga hikbi ko sa loob ng kuwarto.

YES?

Yes, yes, yes, yes, yes! Ang ex niya nga talaga ang pinuntahan niya! Hindi niya
pa rin ba nakakalimutan ang babaeng 'yon?! Bakit ba kailangan niya pang puntahan
'yon doon, e may asawa na siya - ako!

Ang ex niya ang dahilan kung bakit hindi siya umuwi kaagad sa akin, kung bakit h
indi siya nakatawag, kung bakit hindi siya nakapag-text, kung bakit hindi siya n
akapag-send ng kahit na isang blank email, kung bakit kami nagkaka-ganito! Dahil
lahat sa ex niya! Ganoon na lang ba siya kaimportante?! Para kahit ako na asawa
niya, e makalimutan niya?!

Ano, hindi niya ba kayang makuntento sa'kin? O sadyang gusto niya lang talaga ak
ong saktan para maramdaman ko ang mga naramdaman niya noon. Ano 'to, gantihan? S
iya naman ang nambabae. At ex niya pa? Ano'ng laban 'ko 'don? E alam ko kung gaa
no nila kamahal ang isa't-isa noon...baka nga hanggang ngayon e!

This is so unfair! Bakit kailangan kong maramdaman lahat ng 'to. Nagtiwala ako.
Akala ko hindi na ako masasaktan at iiyak ulit dahil maayos na kame. Akala ko wa
la ng problema.

Tinanggal ko ang pagkakatakip ko sa mukha ko. Tumingala ako dahil hindi na ako m
akahinga at kailangan ko na ng hangin. Inis kong pinagpa-pahid ang mga luha ko.
Parang hindi na sila hihinto sa kakatulo.

I tried my best to stop myself from sobbing dahil kung hindi, malalagutan na ako
ng hininga. Ang sikip sikip ng dibdib ko. Pati ang lalamunan ko, parang nanunuy
o na.
Kinalma ko ang sarili ko, kahit na hirap na hirap na akong pigilin ang mga malal
akas na hikbi ko.

"You...you left your watch in her bathroom. W-what does that mean?" utal utal na
tanong ko sa pagitan ng impit na pag-iyak ko.

Ewan ko kung saan ako nakahanap ng lakas ng loob para itanong 'yon sa kanya. E a
lam ko namang lalo lang akong masasaktan 'pag hindi ko nagustuhan ang sagot niya
.

"Nothing..."

Nothing? Lalo akong nawala sa katinuan. "YOU STAYED IN HER PLACE! BAKIT BA KASI
HINDI MO NA LANG SABIHIN SA'KIN NANG DIRETSO?!"

Nung mabasa ko pa lang ang letseng email na 'yon, kinutuban na talaga ako. Pero
nagsalita ba ako? Hindi! That's because I trust him so much, at alam kong mali l
ahat ng pumapasok sa utak ko, at sa utak ng pinsan ko. Pero hindi e! Leila's rig
ht! My instinct was right!

Kinalma ko ang sarili ko at humugot ng tapang. "Tama nga si Leila. Nambabae ka s

a Madrid. I was left here all alone, Allen! Kaya pala hindi ka makatawag sa'kin.
You're too busy shopping with your ex!"

Inis itong tumayo mula sa pagkakaupo sa kama, at pinandilatan ako ng mata. Dinur
o niya pa nga ako. "THAT F*CKI*G GIRL AGAIN! 'Di ba sinabi kong 'wag kang makiki
nig diyan sa pinsan mong 'yan! Kaya ka nagkaka-ganyan e!"

Binalewala ko lang ang paninita niya. "AT NGAYONG NAGKITA NA ULIT KAYO NI LAUREN
, WHAT'S NEXT?! LAUREN AND TRAVIS AGAIN, HUH? I HATE IT WHEN SHE CALLS YOU TRAVI
S!"

"TUMIGIL KA NA! NAPUPUNO NA 'KO VANESSA!"

"AND THIS DRESS! AKALA KO IKAW ANG PUMILI NITO! BUT NO! IT WAS HER! BAKIT KAILAN
GANG SIYA PA? MAGKASAMA KAYONG BUMILI NG DAMIT NA IBIBIGAY MO SA'KIN?"

"PUTA! THAT'S JUST A F*CKIN DRESS! PATI BA NAMAN 'YAN PINOPROBELAMA MO?!"

"NO, ALLEN! THIS IS NOT JUST A DRESS! HINDI MO ALAM KUNG GAANO KO INA-APPRECIATE
LAHAT NG MGA BAGAY NA BINIBIGAY MO SA'KIN!"

"ALAM MO, ANG BABAW MO!" Gigil na gigil na sabi niya.

"NO, I'M NOT!"

"YES, YOU ARE VANESSA! PARANG DAMIT LANG?!"

"FINE! SIGE! MABABAW NA KUNG MABABAW! PERO ANO'NG GINAWA MO SA KANILA AT NAKALIM
UTAN MO PA ANG RELO MO?"
"ISA! VANESSA! YOU'RE NAGGING TOO MUCH! SHUT UP!"

"YOU SLEPT WITH HER, DIDN'T YOU?!"

Inis itong tumalikod mula sa akin at minasahe ang noo niya.

"BAKIT HINDI MO 'KO MASAGOT? BECAUSE IT'S TRUE, RIGHT?! YOU SLEPT WITH YOUR EX,
KAYA NASA BANYO NIYA ANG RELO MO...

...HALOS MABALIW NA AKO RITO KAIISIP AT KAHIHINTAY SA'YO, ALLEN! TAPOS 'YON PALA
...'YON PALA...YOU WERE JUST SPENDING YOUR TIME WITH HER! NI HINDI MO MAN LANG I
NISIP NA BAKA HINAHANAP KITA? NA BAKA NAGHIHINTAY AKO SA'YO? O, BAKA NAMAN MAY I
BANG BAGAY KA PANG NAIWANAN SA--"

"TANG*NA NAMAN, VANESSA!" Tinadyakan niya ang bedside table. Iyon ang nagpatahi
mik sa akin. Nalaglag ang lamp shade sa sahig. Basag!

Naghabol siya ng hininga pagkatapos 'non, tumingala, at inipit ang pagitan ng ma

gkabilang mata niya, na para bang may pinipigilan siyang tumulo galing sa mga 'y
on.

Sumalakay ang takot sa dibdib ko nang mapansin kong nanginginig sa gigil ang mga
binti niya. Parang maninipa na naman siya. Hindi pa talaga siya tumigil at ibin
ato niya pa sa sementong pader ang maliit na alarm clock - na siyang tanging nai
wan na nakapatong sa bedside table.

"GANYAN KA NA PALA KARUMI MAG-ISIP NGAYON!" He yelled in gritted teeth.

Bigla siyang tumingin pababa sa kinauupuan ko.

Napalunok ako dahil ang talas ng titig niya. Halos kainin ako 'non nang buong bu
o. Akala ko nga sasampalin na niya ako e. Simula noong magka-ayos kame, hindi ko
na ulit siya nakitang tumingin sa akin nang ganito. Ngayon na lang ulit.
He tightened his jaw, at mas tinalasan niya ang tingin sa'kin. "Nakita ko siya s
a airport, at nalaman ko na sa Madrid na siya nakatira. Sinundan ko siya 'don. I
s that what you want to hear?"
Yumuko ako, at impit na napa-iyak.
"Sinadya kong hindi sabihin sa'yo. I have my own reason. Kung sakaling tinawagan
kita at sinabing kasama ko siya, ano'ng mararamdaman mo? I didn't tell you dahi
l baka kung ano pang isipin mo at gawin mo sa sarili mo, and I won't be here...b
y your side... to rush you again to the hospital...
...'Wag mo 'kong pag-isipan ng kung anu-ano, Vanessa! Wala akong ginagawa! I'm t
rying to have our marriage fixed totally. At hindi ako nangbabae, tulad ng sinas
abi sa'yo niyang pinsan mo! Because if I did, hindi na sana ako umuwi rito. I wo
uld've f*ck*ng stayed in Madrid. And never come back here again!"
Narinig kong nagpakawala siya ng malalim na hininga, at umiling-iling - parang i
sang senyales ng pagsuko. "You don't trust me? FINE! Bahala ka."

'Yon lang at bigla na itong lumabas ng kwarto. Binagsakan niya pa ako ng pinto.

Naiwan akong nakatulala sa pintong nakasara. Ni hindi ko man lang nagawang makas
agot ulit sa kanya. Binalot ako ng kuryente. Para na rin niya akong nilamon sa a
nghang ng mga sinabi niya. Tagos sa buto ko ang hapdi! Hindi ko na lang namalaya
n na tumulo na naman pala ang mga luha ko.

Kinagat ko ang ibabang labi ko para pigilan ang hikbing gusto na namang kumawala
. Hindi na yata talaga kame magiging masaya.
This chapter is written in Narrator's POV.
===============================================

"Gago ka kasi, kaya masama loob."

"G*go ka rin!" Paninisi rin ni Allen pabalik sa kaibigan habang nagsasalin ng br
andy sa basong may lamang yelo. "Sinabi ko na sa'yong 'wag mong ipaalam para hin
di mag-alala."
"Ayos, ah. Ako pa sinisi mo? E sa tinanong ako ni Sir Perez kung nasaan ka. Mala
mang sasagot ako! Malay ko bang ang asawa mo pala ang nagpapatanong." Depensa na
man ng kaibigan.
Napailing na lang si Allen sa dami ng iniisip. Ang bigat bigat ng pakiramdam niy
a. Diretso niyang ininom ang alak sa baso. Napakunot pa siya ng noo nang maramda
man ang mainit na hagod ng alak sa lalamunan niya.
"Ano, inaway ka?"
Sinamaan niya ng tingin ang kainuman. Aba't parang inaasar pa siya nito e!
Binaling niya na lang ang atensiyon sa baso ng alak. Ipinaikot ikot niya ang yel
o sa loob noon. Kaya niya nga tinawagan ang kaibigan na pumunta sa bahay nila ng
ayon at uminom ay para kahit papano'y makalimutan niya ang pagtatalo nila ng asa
wa kanina. Pero heto't dito pa rin ang bagsak niya. Ang magaling niyang kaibigan
at bagong business partner na si Marco, mukhang 'yon pa yata ang gustong pag-us
apan.
"Ano na? Inaway ka nga? Galit, ano?" Pangungulit pa nito.
Bumuntong hininga na lang ulit siya at tumango, sabay inom ng alak. Straight uli
t!
"Tsk, tsk, tsk!" Iiling-iling na reaksyon ng kaibigan. "Hayaan mo na. Ganyan tal
aga mga babae, paranoid 'yang mga 'yan...

...Palamigin mo muna ulo. Namiss ka lang siguro kaya ganyan. Nalulungkot. Patiki
min mo ng matinding sex! Tingnan mo, makakalimutan din niya 'yang problema niyo.
"
Gustong niyang matawa sa payo ng kaibigan. Nakakaasar na sa kahit ganitong pagka
kataon, lugmok na nga siya, sex pa rin ang laman ng bibig ni Marco.
Hindi naman ganoon kadali 'yon. Sex lang, tapos okay na? Hindi ganoon ang asawa
niya. Hindi ito nakukuha sa ganon. E parang wala ngang gana si Vanessa noong hul
ing beses nilang ginawa 'yon e. Paano pa kaya ngayon? Baka nga hindi siya tabiha
n ng asawa niya sa pagtulog.

Tumayo siya mula sa pagkakaupo sa high stool ng kanilang mini bar, at kumuha ng
isa pang bote ng alak galing sa wine rack.
"Problemado talaga tayo ah? Pang-ilan mo na 'yan! Mukhang ayaw mo yata akong pau
wiin ng buhay nito," natatawa-tawang pahayag ng kaibigan nang makabalik na siya
sa pagkakaupo sa tabi nito.
Hindi naman na siya umimik pa. Naglagay na lang siya ng yelo sa baso, binuksan a
ng bagong kuhang alak, at nagsalin.

Oo, problemado siya. Problemadong problemado!

Naiinis siya dahil sa ikinikilos ng asawa niya. Pinag-dududahan siya nito e wala
naman siyang ginagawang masama! Kung anu-anong iniisip tungkol sa kanya. At sin
isigawan pa siya?! Kung umasta ito, parang wala itong nagawang kasalanan noon!
Hindi niya inakalang hahantong ang lahat sa ganito. Ang buong akala niya magigin
g mas maayos na silang mag-asawa ngayon dahil natapos na niya ang isyu sa dating
nobya. Akala niya pagbalik niya ng Manila, makakapag-umpisa na silang muli.
Pero hindi pala.

Parang mas lalo pa nga yatang nakasira ang ginawa niya. Sinasaktan siya ng ulo s
a kakaisip! Hindi niya inakalang magagalit nang ganito sa kanya ang asawa niya.
Gumalaw na nga siya, mali pa rin pala!
Oo, alam niyang may kasalanan siya kahit papaano. Pero hindi siguro kasing laki
ng iniisip ni Vanessa tungkol sa kanya. Ang mali niya lang siguro ay hindi niya
sinabi. Hindi niya sinabing sinundan niya si Lauren sa Madrid para kausapin ito.
He was excited to go home that day. Hindi biro ang mawalay sa asawa ng isang lin
ggo. Hindi siya sanay na walang Vanessa na naghahanda ng kakainin niya, na nag-a
asikaso sa kanya at sa isusuot niya, na nakakatabi niya sa pagtulog. Gustong-gus
to na niyang umuwi!
Pero hindi niya inaasahan na makikita ang dating nobya habang nakapila siya sa l
oob ng airport.
Oo, nagulat siya dahil muli niya itong nakita matapos ang ilang taon. Pero kung
na-apektohan ba siya? Hindi. He knew to himself na wala na siyang ibang nararamd
aman para rito. Alam na kasi niya kung sino na talaga ang babaeng gusto niyang m
akasama ngayon.
Nagdalawang isip pa siya kung lalapitan niya ba ang dating kasintahan o hindi. P
ero pumasok sa isip niya, kailangan na niyang ayusin ang sira sa kanya habang ma
aga pa. Ayaw na niya ng may sagabal. He wants to finish everything.
Gusto niyang maging maayos na ang pagsasama nilang mag-asawa. Gusto na niyang ib
igay ang sarili niya nang buong-buo rito. Pero alam niyang hindi niya magagawa n
ang perpekto ang mga 'yon kung may isang bagay pa siyang hindi naaayos sa sarili
niya. At binigyan siya ng pagkakataon ngayon, aayaw pa ba siya? Kaya sinundan n
a niya ito para kausapin. Para ayusin at tapusin nang maayos ang lahat. Huli na
naman iyon. Pagkatapos 'non, maayos na.

Ilang araw matapos pumutok ang balita tungkol sa fixed marriage setup niya sa ib
ang babae, Lauren broke up with him. Hirap na hirap siyang makalimutan ang mga p
angyayari noong araw na 'yon. Tanda niya pa rin kung paano siya nagmaka-awa sa b
abae na huwag siyang iwan. Halos lumuhod na siya rito! Masakit 'yon. Masakit ang
iwanan ng babaeng tanging minahal niya dahil lang kailangan niyang magpakasal s
a iba.
But he had no choice! Kung pwede lang niyang itanan si Lauren para hindi sila ma
gkahiwalay, gagawin niya. Pero hindi pwede. Kailangan niyang pakasalan ang ibang
babaeng nilaan para sa kanya.
Alam niyang nasaktan din si Lauren sa nangyari. Hindi na sila muling nagkita at
nagkausap pa pagkatapos 'non. Walang pasabing umalis ng bansa ang dalaga. Pero u
masa pa rin siya na babalikan siya nito. Kahit na nga sa mismong araw ng kasal n
iya kay Vanessa ay umaasa pa rin siyang babalik ang babae, at magkakatuluyan pa
sila. But there were no signs of Lauren.
At noong nagkita sila sa airport? At the back of his mind alam niyang kailangan
niya itong kausapin. Gusto niyang masigurong maayos na ang lahat sa pagitan nila
ng dalawa. Formally. Nang sa gayon, he could totally move on. They could start a
ll over again - him and his wife.
Iyon ang inasikaso niya sa Madrid. Hindi pangba-babae tulad ng ibinibintang sa k
anya ng asawa niya. Inayos niya ang 'unfinished business' - kung 'yon nga ang ma
itatawag niya 'don - nila ng babaeng dati niyang minahal. Dahil gusto na niyang
ibigay lahat sa asawa niya.
Lauren and him are good friends now. Masaya na ito. At siya rin, masaya na. At i
sa iyon sa mga senyales na okay na sila, at pareho na silang nakaalis sa nakaraa
n. Kumbaga, handa na siya. Kaya na niyang ibigay ang atensiyon niya kay Vanessa
- buong buo.

"Tulala ka na. Lasing ka na yata." Biglang sabad ng kainuman niya.

'Yon ang nagbalik sa kanya sa huwisyo.
Napakunot na lang siya ng noo sabay inom ng alak. Halos tumabang na ang lasa ng
iniinom niya dahil natunaw na ang yelo sa loob ng baso. Ganoon na pala katagal l
umipad ang isip niya.
"Bakit di ka na lang nag-yaya mag bar? Dito mo pa naisipang uminom. Nakakatamad!
Wala akong ibang makausap. Wala akong ibang makita." tila tamad na tamad na pah
ayag ni Marco.
Napailing na lang siya. Ganoon na ba siya katahimik at nababagot na ang kaibigan
niya na kasama siya? E sa namomroblema lang talaga siya e.
"Basta ayoko lang lumabas. Baka malasing ako nang sobra, umagahin pa ako nang uw
i," palusot na lang niya.
"Sus!" Hindi kumbinsidong reaksiyon ng kaibigan. "Parang may bago. E ako naman a
ng palaging naghahatid sa'yo rito 'pag lulugo lugo ka na. Sanay na nga 'yang asa
wa mo sa mukha ko e. Buti ako hindi niya pinagdududahan?" asar nito.
Napamura na lang si Allen, sabay hilot sa gilid ng noo niya. Ewan niya kung tina
tamaan na ba siya ng espiritu ng alak, o sadyang ang sakit lang talaga ng ulo ni
ya kakaisip sa problema nilang mag-asawa.
"Ano? Tara na! Labas na lang tayo. Kaya ko pa namang magmaneho."
Sinamaan niya lang ng tingin ang kaibigan. Alam na nga nito ang sitwasyon nilang
mag-asawa, ang lakas pang mag-ayang lumabas.
"Ayoko," tanggi niya. "Baka biglang lumayas si Vannie. Kailangan kong bantayan."
"'Yon!!! E di lumabas din! Takot ka!" Halos matawa tawang banat ni Marco.
Napalunok na lang siya sa nasabi niya. Nadulas sa dila niya e. Inikotan niya ng
mga mata ang kaibigan. Napagtanto niyang hinuhili lang pala siya nito. Hindi niy
a na lang binawi. Tutal, 'yon naman talaga ang nararamdaman niya.
Iba ang galit ng asawa niya kanina. Ngayon niya lang ito nakita na ganoon. Tapos
sinabayan niya pa. Nasigawan niya rin ito at nakabasag na naman siya ng gamit.
Nakakainis kasi e! Pinagdududahan siya! Ang dumi mag-isip. E wala naman siyang g
inagawa! Inaayos niya na nga ang relasyon nila, ganito pa natanggap niya. Alam n
iyang galit na galit sa kanya si Vanessa. Sa ipinakita nito kanina, sa pagwawala
nito, alam niyang posible itong umalis.
"Suyuin mo na lang," seryosong payo ni Marco. "Magiging maayos din 'yan. Simple
lang naman 'yan kumpara sa nangyari sa inyo dati. Sabihin mo na lang kinausap mo
lang si Lauren. Kwento mo na lang."
"Tsk, she doesn't have to know." Sagot niya naman nang hindi lumilingon. Ayaw ni
ya naman talagang sabihin. Hindi naman kasi siya guilty. Wala naman siyang ginaw
a. Okay na 'yong inayos na niya ang isyu sa kanila ni Lauren.
"Bahala ka. Hindi matatahimik 'yan. E si Lauren pala, kumusta?"
"S-she's fine. She's happy." Mabilis na sagot niya.
"Ah. Tell her to meet us. Nandito naman pala siya sa Pilipinas e."
"Tss. Bat 'di ikaw magsabi?" Iritableng aniya.
"E bakit hindi rin ikaw? Kala ko ba okay na kayo? Don't tell me apektado ka pa r
in 'pag nakikita mo siya?"
Napangisi siya. "G*go ka talaga! Hindi ako apektado. We're fine now."
"Aah, alam ko na..." Kumunot ang noo niya nang mapansing hinihimas ng kaibigan a
ng baba nito na para bang may naisip na naman na kung ano. "Si Vanessa na naman
ang dahilan?" Hula ni Marco. "Okay, sige na. 'Wag mo nang kausapin si Lauren. Ba
ka malaman pa ni Vannie. Tiklop ka kasi diyan sa asawa mo e."
Napamura siya nang mahina. "Ang daldal mo! Lasing ka na ba?"
"P*ta, paano ako malalasing? E halos ikaw 'tong umuubos ng alak!"
Agad siyang napatingin sa bote ng alak, tapos sa mga baso nila.
Oo nga, ngayon niya lang napansin na parang siya nga lang ang umiinom nang maram
i. Iniisahan yata siya ng kaibigan niya.
"Nakakatawa ka. Dati aayaw ayaw ka pa sa kanya ah. Ngayon ayaw mo nang bitiwan.
At himala natitinag ka na niya...

...You're scared, aren't you? Nilalabanan ka na e. Yari ka diyan. 'Pag di mo sin

uyo 'yan iiwan ka niyan. Sasama ulit yan kay Zian." Dire-diretsong pahayag ni Ma
rco na parang hindi alintana ang bigat ng mga sinabi niya. Natatawa tawa pa nga
e.
"Tsk! Isa pa!" banta naman ni Allen sa kainuman.
Bakit kasi kailangan pa nitong ipasok sa usapan ang hinayupak nilang kaibigan -
dati niya palang kaibigan. Nag-aapoy ang ulo niya 'pag naririnig niya ang pangal
an non e! At anong sinasabi ni Marco na iiwan ulit siya ng asawa niya at sasama
sa Zian na 'yon? Hindi 'yon gagawin sa kanya ni Vanessa.
"Seryoso ako! Iiwan ka niyan. Nagawa na niya dati di ba? Kaya niyang ulitin 'yan
."
Dumiin ang pagkakakapit niya sa babasaging baso. Halos madurog na nga 'yon. "I w
on't let that happen." Pinangako niya sa sarili habang nakatingin sa malayo.
"E sabi mo, masama nga loob sa'yo. Pinatulan mo pa kasi. Mainit na nga ulo, sina
bayan mo pa."
He bowed his head. Nalugmok na naman siya. "I...I don't know. She's not like tha
t before." Nagtatakang pahayag niya.
Totoo naman, palagi niya namang nasasaktan at napagbubuhatan ng kamay noon ang a
sawa. Pero kahit isang beses hindi ito nanglaban nang katulad ng ginawa nito kan
ina. Dinuro duro pa siya! Natapakan tuloy ang pagkalalaki niya.
"Malamang, takot pa siya sa'yo dati e."
Nilipat niya ang atensiyon sa katabi at tinalasan ito ng tingin. "What do you me
an?"
"Wala naman. Tagal mong nawala, di ba? Malamang kung anu-ano na pumasok sa isip
'non. Marami nang narealize yon. Baka nawalan na ng gana. Baka napuno na sa'yo."
Seryoso ba ang pinagsasabi ng kaibigan niya o nang-aasar na naman? "O baka mero
n lang kaya mainit ulo. O baka buntis?!" Bulalas nito.

Sabay silang natigilan nang may marinig silang mga yabag ng paa.
Biglang dumating ang asawa niya.
Para ngang nagitla ito nang makita silang nag-iinuman sa mini bar. Alam niyang h
indi ito sanay na nagdadala siya ng bisita sa bahay nila. At naglalasing pa sila
.
Saglit lang sila nitong tiningnan at dumiretso na ito papunta sa kusina. Napayuk
o na lang siya, parang bigla siyang nahiya.
Si Marco naman, napaupo ng tuwid sa bar stool. He cleared his throat. "Uhm, g-go
od evening!" Bati nito kay Vanessa.
Sinilip niya ang asawa kung mag-rereact ito. Ngumiti lamang ito nang kimi kay Ma
rco. Natuwa naman siya kahit papaano. Kahit na halatang problemado at malungkot
ang asawa niya - namumugto pa nga ang mga mata - hindi nito binastos ang kaibiga
n. He married an angel.
Pinagmasdan niya lang si Vanessa habang nagsasalin ito ng tubig galing sa pitsel
, hanggang sa umalis na ito at muling umakyat sa kwarto bitbit ang basong may la
mang tubig. Suot pa rin nito ang damit na binigay niya. Marahil nakatulog bigla
at hindi na nakapag-palit.
Napansin niyang bigla namang humaba ang leeg ng katabi niya, at nakahabol ng tin
gin sa asawa niya.
"Hindi ka pinansin?" parang nang-aasar pa na anito. "Pero grabe, Vanessa's getti
ng hotter! Hiyang ba 'yon?"
Gusto niyang sapakin ang kaibigan dahil sa sinabi nito. "You lay one finger on h
er and I'll break your face!"
Hindi siya nagbabanta. Nagsasabi siya ng totoo.
Napangisi naman si Marco sabay lagok sa kaunting alak na natira sa baso niya. "E
asy, man. Tingin mo sa'ken? Zian the second?" Natawa ito sa sariling pahayag. "S
iya nga pala, speaking of your 'old friend'..." gumawa pa ito ng quotation marks
sa hangin. "...nabalitaan mo na ba 'yong tungkol kay Zian?"
Umikot ang mga mata ni Allen at bumuntong hininga, parang sinasabing 'binanggit
mo na naman ang hudas na 'yon.'
"Should I give a damn?" Sabi niya na lang.
"Baka lang naman hindi mo pa alam."
"What? Is he dead?" Sarkastikong pahayag niya.
Natawa na lang si Marco. "Hindi pa naman. But he's definitely out of your lives.
Bumalik na siya sa New York...for good."
Isang ngiti ng tagumpay ang gumuhit sa mga labi ni Allen.
"E kumusta naman 'yong engagement party? Saan nga ba ginanap? Sa bahay ni Lauren
?"
Pero bigla rin namang nawala ang ngiting 'yon dahil sa tanong ng kainuman. Inis
siyang napasuklay sa buhok niya.
That party! Kung puwede lang, ayaw niyang maalala 'yon. 'Yon ang ipinuputok ng b
utsi ng asawa niya e. The fvckin' watch that he left in Lauren's bathroom! E sa
nawala talaga sa isip niya 'yong relo matapos niya itong hubarin para maghugas n
g kamay. Kung anu-ano pa tuloy pumasok sa isip ng asawa niya.
Ewan niya ba kung paano nalaman ni Vanessa 'yong tungkol sa relo. Nagtaka na lan
g siya bigla na lang hinanap ng asawa niya ang relo niya. Malay niya bang sa bah
ay pala nila Lauren naiwan.
Naiinis tuloy siya. Kaya nataasan niya rin ng boses ang asawa e. Akalain niyang
nakapag-isip pa nang ganoon ang asawa niya? That he slept with his ex? Oh, come
on! His wife didn't know how much he's longing for her body. Almost three weeks,
and no making out? Tigang na nga siya!
"Oy!" Bigla siyang siniko ni Marco. "Nagtatanong ako!"
Nagpakawala na lang siya nang isang malalim na hininga. "Oo, sa bahay nila ginan
ap. The party went fine."
Bigla naman niyang napansin ang pagdukot ng kainuman niya sa cellphone nito. Pig
il siyang napangisi. "Ano, hinahanap ka na?" Tanong niya at muling nagsalin ng b
randy sa baso.
Mabilis namang tumayo si Marco mula sa pagkakaupo sa bar stool. Ini-straight nit
o ang natitirang alak sa baso na halatang nagmamadali. "Una na 'ko. Tinatawagan
na 'ko ni Mariel." Tanging sabi nito at tinungo na ang pinto ng bahay.
Hindi man lang nagawang magpasalamat para sa alak na ininum niya.
Pinanood lang ni Allen ang kaibigan hanggang sa tuluyan na itong makaalis. Tingn
an mo ang isang 'yon, ang lakas makaasar sa kanya na tumitiklop siya kay Vanessa
, eh siya naman itong under! Isang tawag lang, uwi agad?

Napahilot na lang siya sa noo niya. Wala na siyang kainuman. Iniwan na siya. Gre
at.
Ayaw naman niyang maglasing mag-isa, kaya napagpasyahan na lang niyang tumigil n
a. Inubos na niya ang laman ng baso, at tumayo na para ilagay ang mga pinag-gami
tang baso sa lalabo. Pero ang tindi yata ng tama ng alak at parang hilong-hilo s
iya. Buti na lang napakapit agad siya sa mini bar nang mawalan siya ng balanse.
Mukhang kailangan niya na yatang magpahinga. Masyadong nakakapagod ang mga nangy
ari ngayong gabi. Hindi naman naging sagot ang alak para mawala ang mga iniisip
niya.
PAGKAPASOK NI ALLEN sa kanilang kuwarto, tumambad sa kanya ang asawa na tulog na
tulog.
Nakadapa ito at yakap ang isang unan. Nakapag-palit na rin ito ng damit, at ang
suot na nito ngayon ay asul na PJs at maluwag na puting pang-itaas. Balot na bal
ot! Nasaan na ang Vanessa na palaging nakasuot ng manipis na kamison sa tuwing m
atutulog sila?
Tumindi ang lungkot sa dibdib niya. Wala na namang gana ang asawa niya. Kung sab
agay, galit ito sa kanya. Ano ba'ng inaasahan niya?
Nilinis niya na lang ang basag na lamp shade na nakakalat sa sahig, at dumiretso
na sa banyo para maligo. Alam niya kasing ayaw ng asawa niya na tumatabi siya s
a pagtulog na amoy alak.

Pagkalabas niya ng banyo, ganoon pa rin ang ayos ni Vanessa. Hindi man lang guma
law. Napailing iling na lang siya, at humiga na rin sa kama. Tinamaan na siya ng
espiritu ng alak pero parang hindi pa rin siya nakakaramdam ng antok. Sinilip n
iya ang tulog na tulog na asawa na nasa kaliwa niya.
Ilang beses din niyang pinag-isipan, bago siya tuluyang umikot patagilid para ha
plosin ang buhok nito.
"Vannie..." Pabulong na tawag niya.
Wala naman siyang natanggap na kahit na anong pagtugon. Tulog na tulog nga yata
talaga ito. Lumapit na lang siya ng higa, at marahang niyakap ang asawa.
Ipinatong niya ang isa niyang braso sa likod nito. "Van...wake up...
...talk to me." Bulong niya sa ulonan nito.
Pero hindi niya nagustuhan ang tugon na binigay ng asawa. Inis nitong tinanggal
ang braso niyang nakayakap, sabay urong ng higa sa pinaka-gilid ng kama.
Nainis siya! Gusto niyang magdabog at hilain ito pabalik. Pero kinalma niya ang
sarili niya. Hindi niya masisisi ang babae kung ganito ito umasta. Galit ito. In
iiwasan na talaga siya. Lumayo na lang ulit siya ng higa at tumalikod kay Vaness
a.

Hindi yata siya makakatulog. Buhay na buhay pa ang isip niya sa laki ng problema
niya.

Akala niya kasi talaga magiging maayos na ang lahat - totally. Magaan pa naman a
ng pakiramdam niya noong umuwi siya sa bansa dahil natanggalan na siya ng tinik
sa lalamunan. Pero inaamin niyang may kaba sa dibdib niya 'non dahil alam niyang
nag-aalala sa kanya si Vanessa.
Oo nga naman kasi, isang linggo lang ang paalam niya. But shit, it took him almo
st what? Three weeks! Hindi naman kasi ganoon kadaling makipag usap sa ex. Kaila
ngan niya ng buwelo at lakas ng loob.
Tatawagan na sana niya si Vanessa 'non para sabihin na lang na na-extend ang bus
iness meeting nila sa Barcelona kaya hindi siya makakauwi agad. Pero bulilyaso n
a agad ang plano niya bago niya pa man ito masimulan.
Halos bumigay ang cellphone niya sa dami ng tawag at text ng asawa. Nalaman na n
itong nagpunta siya ng Madrid. Hindi niya alam kung paano nito nalaman. Mas lalo
tuloy siyang nahirapang magsabi kay Vanessa.
Alam niyang magiisip isip ito nang kung anu-ano, at baka kung ano pang gawin nit
o sa sarili. Baka lumayas ito, and god he doesn't want that to happen! Kaya sina
dya niyang hindi na lang magsabi. Oo, alam niyang mali 'yon. Wala naman talaga s
iyang balak sabihin sa asawa ang lahat. Tinapos na niya. Okay na 'yon. Sasabihin
niya na lang kay Vanessa na may inasikaso siya - na totoo naman. Alam niyang ma
iintindihan siya nito.
Pero sh*t, ibang-iba ang nangyari ngayon. Lahat ng excitement na naramdaman niya
, 'yong pag-aasam na muling makita ang asawa niya, nawala lahat. Pagkalapag na p
agkalapag niya sa Pinas, at saka niya lang nabasa ang text ng asawa na umalis na
ito at nagpunta sa bahay ng mga magulang nito.
Bumalik sa isip niya kung paano halos manghina ang mga tuhod niya. Doon pa lang
alam na niyang masama talaga ang loob ng asawa niya. Mataas ang tiwala niyang hi
ndi aalis ang misis niya, pero nagkamali siya. Bumigat ang pakiramdam niya.
Pinili niya pa rin na umuwi. Nagbaka-sakali siyang nagbago ang isip ni Vanessa a
t hindi ito tumuloy sa pag-alis. Nangako ito sa kanyang hindi aalis e. Pero pagk
arating niya sa bahay, wala talaga siyang asawa na naabutan. Gusto niyang magali
t, dahil ang inaasahan niya, maaubutan niya si Vanessa sa bahay. Pero inintindi
niya. Nainip ito. 'Yon ang nakasulat sa papel na iniwan nito sa labas ng ref, at
sa kwarto nila.
Kahit na pagod siya 'non sa byahe at pakiramdam niya magkakasakit siya, sinundan
niya pa rin ang asawa sa bahay ng mga magulang nito sa Fort Bonifacio. Iuuwi na
niya ito.
Pero pagkakitang-pagkakita niya pa lang sa asawa ay nanlumo na siya. Bakas na ba
kas ang galit at tampo sa mga mata nito noong mga oras na 'yon. Gusto niyang lam
bingin ang asawa, pero inaaway at sinisigawan siya nito. Hindi niya inasahan na
aasta sa kanya si Vanessa nang ganoon. Inunahan na siya ng mga sermon ng asawa n
iya. Sabayan pa ng pagsama ng pakiramdam niya. Parang nawalan siya bigla ng laka
s. Hinang hina siya - dala na rin siguro ng pagod sa byahe at sa kakaisip.

NAALIMPUNGATAN siya nang makarinig ng pinto na bumukas. Nakatulog na pala siya s

a kaka-isip sa mga nangyari. Hindi niya namalayan.
Kahit na hindi pa maimulat nang maayos ang mga mata, nilingon niya agad si Vanes
sa sa likuran niya. Biglang nawala ang antok niya nang makitang wala na ang asaw
a sa kama. Taranta siyang napatayo.
It took him seconds to realize her wife is just at their room's balcony. Nagpapa
hangin lang pala ito. Akala niya umalis na.

"Vannie...y-you can't sleep?" Maamong tanong niya sa asawa.

Ang tanga lang. Bakit niya nga ba tinatanong. Sino nga naman ba ang makakatulog
nang matino matapos ng mga nangyari.
"Van..." Pagtawag niya muli nang tuluyan na siyang nakalapit sa asawa.
Pero hindi pa rin siya pinapansin nito. Nakatingin lang ito sa malayo.
Tinungkod niya ang magkabilang kamay sa ibabaw ng balustrade. Ninamnam niya ang
paghampas ng malamig na hangin sa mukha niya. Ilang pag-ihip pa ng hangin ang du
maan bago niya naisipang magsalita na. Kailangan niyang ayusin ang problema nila
ng mag-asawa.

"Sorry..." Tipid na sabi niya nang hindi lumilingon kay Vanessa na halos isang d
angkal lang ang lapit sa kanya.
Pero tulad ng inaasahan niya, hindi na naman siya kinibo ng asawa. Tinalikuran l
ang siya nito na para bang walang narinig.
Napapikit siya nang madiin. He gripped his hair dahil nag-uumpisa na naman siyan
g mainis.

Sinundan niya si Vanessa at hinigit ito sa braso. Napatigil naman ito pero hindi
pa rin siya tiningnan. Parang ayaw siya nitong makita.
"I said I'm sorry..." Pinipigilan niyang hindi pumiyok. "Okay, look, I just foll
owed her in Madrid because I wanted to talk to her. 'Yon lang. So please...stop
thinking too much. I'm not cheating on you, Vanessa."

Hindi pa rin kumibo ang asawa. Naubusan na naman siya ng pasensiya kaya hinigit
na niya ito sa magkabilang balikat at pilit na iniharap sa kanya.
Umiwas naman ito ng tingin sa kanya. Para ngang wala naman itong pakialam sa mga
sinasabi niya.
"Are you listening? I'm sorry. Pansinin mo na kasi ako. About the watch...don't
think that I slept with her. Because I didn't. She just invited me to a party at
her house." Paliwanag niya, pero wala pa rin talagang imik si Vanessa.
Niyugyog niya ang magkabilang balikat ng asawa, dahilan para sa wakas ay tingnan
na siya nito.

"Sorry na..." he said again with a worried face.

God knows how sincere he is right now. Ano pa bang kailangan niyang gawin? Lumuh
od?
Tinitigan naman siya ni Vanessa nang diretso sa mga mata.
"Okay..." kaswal at tipid na pahayag nito.

Inalis na nito ang mga kamay niya, at tuluyan nang pumasok sa loob ng kuwarto. I
niwan siya nito sa veranda. He was left aching. Ang sikip ng dibdib niya.

Parang gusto na naman niyang magwala! Gusto niyang basagin 'yong salamin na pint
o! Bakit ganoon, his wife already said 'okay', but he is not convinced! 'Okay'?
'Yon lang? It was like Vanessa didn't really mean it. Pakiramdam niya napilitan
lamang itong sumagot dahil nakukulitan na ito sa kanya. Parang lang matapos na,
ganon. Parang wala na nga itong pakialam sa kung ano mang ipapaliwanag niya. Aya
w na ba nitong marinig ang mga sasabihin niya?
The way she delivered that word - ang lamig. Walang buhay.

Inis niyang hinilamos ang magkabilang palad sa mukha. Pagkatapos ay muling tumun
gkod sa ibabaw ng balustrade.
He gripped his hair. Isa sa mga bagay na hindi niya kayang gawin nang maayos nga
yon bukod sa magpaliwanag? 'Yon ay ang manuyo ng asawang galit.

Naiinis siya! Balik na naman ba sila sa dati? Pakiramdam niya walang ibinunga 'y
ong ginawa niya. Masamang masama ang loob sa kanya ng asawa niya. And that cuts
him like a serrated knife!
"Nakikinig ka ba?!" singhal ko kay Leila at tinakpan ang screen ng cellphone na
kasalukuyan niyang dinudutdot.
"Oo, ano ba, nakikinig ako!" Pabalang na sagot naman niya sa'kin sabay bawi rin
sa phone niya at ipinasok na sa loob ng bag niya.
Napasandal na lang ulit ako sa upuan ko at sumubo ng kapirasong apple pie. "Sino
ba kasi 'yang ka-text mo, at parang wala naman ang atensiyon mo sa'kin?"
"Wala! Ang init init kasi ng ulo mo!" Sita niya. "Kahapon ang init ng ulo mo. Ng
ayon ang init pa rin ng ulo mo. Kung hindi mo ho napapansin mahal kong pinsan, i
lang linggo ka nang ganyan. Kahit sa telepono, galit ka. Hindi ko alam sa'yo kun
g first day mo ba, o buntis ka, o nasa menopausal stage ka na, at parang ayaw pa
awat niyang mood swings mo."
Inirapan ko na lang siya at uminom ng frappucino.

Tingnan mo 'tong isang 'to. May gana pa ring mang-asar. Nalulugmok na nga ako ga
nyan pa rin umasta.
"You know what, Vannie," bigla namang sumeryoso ang tono ng boses niya. "It's ok
ay to be jealous. Naiintindihan naman kita e. Ex niya 'yon e, normal lang na mag
selos ka. At kung hindi mo siya kayang patawarin nang ganon ganon lang, I also u
nderstand. Pero sana naman babae, ma-realize mo na palagi na lang at sobra sobra
ka nang namomroblema diyan sa asawa mo. Jusko naman! Kailan ba kayo mawawalan n
g away?"

Tumingin ako sa mukha niya na sobrang seryoso, bago ko muling ipinatong ang frap
ko sa pabilog na mesa. Bumuntong hininga ako. "I've already realized that, Lei.
Napapagod na rin naman ako sa paulit-ulit na ganito."
"Ako rin, napapagod na sa inyo." sabat niya. "Hindi mo ba napapansin na sa tuwin
g mag-uusap o magkikita tayo, e parati ka na lang lungmok at problemado diyan ka
y Allen? Palagi na lang problema niyo ang topic natin. Kung hindi nga lang masar
ap 'tong kinakain ko, baka kanina pa ako nasuka e. Give yourself a break, Vannie
! Tingnan mo nga 'yang hitsura mo! Matatabunan na ng eye bags mo 'yang mga mata
mo e!"
Napapikit na lang ako nang madiin sabay hinga nang malalim. Ilang segundo rin an
g lumipas bagi ko nagawang makapagsalita ulit.

"I'm so close to giving up, Lei. Nawawalan na ako ng gana," sumbong ko sa kanya.
Narinig ko naman na nagnakaw siya ng buntong hininga. Kinapitan niya ang kaliwan
g kamay ko na nakapatong sa mesa. I bowed my head.

"Vannie, eto ha, I am suggesting you two things." Simula niya. "It's either you
fight until you can't fight no more, own him and make sure na hindi na ulit siya
makikipag-kita sa ex niya kung 'yon ang pinoproblema mo, or...
...leave him."
Agad kong inangat ang mukha ko at sinamaan siya ng tingin.
"No, seriously. Leave him." Ulit niya pa. Napayuko na lang ulit ako. Pero niyugy
og niya ang kamay ko kaya napatingin ulit ako sa kanya.
"Alam mo ba kung bakit ka ginaganyan ng asawa mo? Kasi alam niyang hindi mo siya
kayang iwan." Napakagat ako sa ibabang labi ko. I admit, tinamaan ako 'don.
"Leave him, Vanessa." She ordered in a serious tone. "Make him realize kung ano
talaga ang halaga mo. And for you to have a break, too. Because look at you, you
're damaged inside. Simula 'nong nagpakasal kayo, nawalan ka na ng oras at pagma
mahal sa sarili mo. Puro siya na lang nasa isip mo. Nakalimutan mo nang kailanga
n mo ring alagaan ang sarili mo." She paused for a while. "Maghiwalay muna kayo.
Ibalik mo na muna 'yong respeto mo sa sarili mo...

...I will help you if you want. May kakilala akong magaling na lawyer. Ano?"

NABALIK ako sa huwisyo nang maramdaman ko na nagvi-vibrate ang phone ko.

It's Allen again. Napabuntong hininga na lang ako at umiling-iling. Kaninang ala
s-kuwatro niya pa ako tinatawagan. Nakaka-ilang text na rin siya sa'kin. Nasaan
daw ako.
Kinancel ko na lang ang tawag niya at initsa ang phone sa loob ng bag ko. Wala a
kong ganang sagutin ang mga tawag o mga texts niya. Alam ko na naman kasi kung a
no'ng mga sasabihin niya e. Kabisadong-kabisado ko na. Pati nga yata tono ng bos
es niya kaya kong gayahin. Pagagalitan niya na naman ako dahil umalis ako ng bah
ay. Nakakasawa na. Paulit ulit na lang na ganito. Wala namang bago.
Nakakapagtaka lang bakit ang aga niyang umuwi ng bahay. Kanina pa siyang alas ku
watro tumatawag. E madalas mga alas-siyete ng gabi pa siya nakaka-uwi.
Sumilip ako sa bintana ng taxi. Malas pa dahil mabagal ang usad ng mga sasakyan.
Mukhang matagal tagal pa ang byahe ko. Sinandal ko na lang ulit ang likod ko sa
upuan at pumikit.

Hanggang ngayon hindi ko pa rin kinikibo si Allen. Mga tatlong araw na kaming ga
nito. Gigising lang ako sa umaga para ipagluto siya ng almusal, tapos matutulog
na ulit ako. Pati sa gabi ganoon lang din ang ginagawa ko. Magluluto ako ng hapu
nan, maghuhugas ng mga pinggan, tapos matutulog.
Nakakatamad na nga. Sa totoo lang, I'm starting to get bored. Ganito rin naman a
ng buhay ko sa kanya dati pa, pero ewan ko kung bakit ngayon parang bigla akong
nawalan ng gana.
Umiiwas ako 'pag pakiramdam ko kakausapin niya na naman ako. Tumatanggi ako kapa
g gusto niyang makipag-siping sa gabi. I just don't feel like doing it. At buti
nga't hindi siya nagwawala.
Pansin kong humahaba na ang pasensiya niya ngayon. Dati rati, isang beses ko lan
g siyang talikuran at hindi pansinin, sermon ang abot ko. Pero ngayon, hindi. Ka
pag hindi ako sumasagot kapag nagtatanong siya, natahimik na lang siya. Siguro n
araramdaman niyang ayaw ko talaga siyang kausapin at kailangan ko ng pahinga sa
mga nangyayari.
He already explained to me everything. Detalyado na. Ilang beses din siyang humi
ngi ng tawad sa'kin. I appreciate his effort to say sorry, pero kasi, I've been
hurt too much na kahit na nagpaliwanag na siya, hindi ko pa rin siya magawang pa
tawarin. Pakiramdam ko kasi huli na. Aanhin ko pa ang sorry, e nasaktan na ako.

Hindi na 'non mabubura lahat ng naramdaman ko at pinagdaanan ko 'nong nawala siy

a ng halos tatlong linggo, 'yong iniyak ko, 'yong paghihinala ko, 'yong pagkikit
a-kita namin ng ex niya. Lahat ng nalaman ko.
His sorry alone can't fix everything. Sobra talaga akong nasaktan. Sa sobrang sa
kit na naramdaman ko, unti unti na akong nawawalan ng gana. At malungkot man isi
pin, pero pakiramdam ko nababawasan na 'yong pagmamahal ko para sa kanya.
Ganoon yata talaga kapag paulit ulit na nasasaktan. The magic that's pushing me
to fight and love and stay is vanishing little by little.
Siguro tinatanggap ko 'yong sorry niya, pero hindi ko makakalimutan lahat. Lahat
lahat. Hindi niya kasi naiintindihan kung ano'ng pinagdaanan ko. Halos mabaliw
ako kakaisip noon kung nasaan siya at kung bakit hindi pa siya umuuwi. Alalang-a
lala ako.
I gave him several chances to explain and tell me everything, pero wala. Ang mas
akit pa, kung hindi pa namin nakita si Lauren at hindi ko pa siya inaway, hindi
niya pa sasabihin sa'kin lahat. Nakakalungkot lang na kailangan pa naming mag-aw
ay, kailangan pang umabot sa ganito para lang magsabi siya ng totoo.
Pilit ko ring inintindi 'yong paliwanag niya. 'Yong sinasabi niyang 'own reason'
. Pero parang wala ng halaga sa'kin 'yon. Parang wala na akong pakialam sa dahil
an niya at eksplanasyon niya. Ewan ko kung ako lang, o sadyang kahit saang anggu
lo ko tingnan, hindi magandang naglihim siya sa'kin.
Kahit na ba para 'yon sa ikagaganda ng relasyon namin. Siguro dahil nauna na ako
ng nasaktan bago ko pa nalaman 'yong totoong dahilan - ganoon ba? Kaya ganito ak
o ngayon, wala ng epekto sa'kin 'yong paliwanag niya.

And I realized too, na kahit na rin pala magpaalam siya sa'kin umpisa pa lang at
sabihing susundan niya ang ex niya sa Madrid para ayusin ang ano mang meron sa
kanila, ay masasaktan pa rin ako.
Baka nga mas lalo akong naparanoid 'non, at baka hindi na ako nagdalawang isip p
a at sinundan ko na talaga siya sa Spain. Baka kung pinaalam niya pa sa'kin, may
nagawa na akong hindi maganda.
Nakakabaliw 'yon! Yung tatawag siya at sasabihing he'll just talk to his ex? Dam
n! Ewan ko nga kung ano na'ng mas okay e. Yung sinabi niya yung totoo, o nilihim
niya. Because either of the two, masasaktan pa rin ako at hindi ko pa rin makak
ayang tanggapin.
My reaction and feelings would be the same. The fact na nagkasama sila ng ex niy
a, whatever the reason was, nakakasira na ng bait.
Yes, I trust him na gusto niya lang tapusin ang unfinished business nila. Pero t
hey had been together for two weeks! Ano'ng gusto niyang maramdaman ko? Matuwa?
May tiwala ako sa kanya, pero kay Lauren at sa mga taong nakapaligid sa kanila,
wala.
It's not that I hate Lauren as a person. Hindi ko lang talaga gusto kung sino si
ya sa buhay naming mag-asawa. She was the reason kung bakit hindi ako nagawang m
ahalin ni Allen kaagad. Kung bakit ang lamig lamig niya sa'kin dati. Kung bakit
pumatol ako kay Zian.
Kung wala ang Lauren na 'yon sa buhay ng asawa ko, malamang masaya ako ngayon. D
ahil alam kong kayang kaya akong mahalin ni Allen nang buong buo. Pero dahil nga
may Lauren noon sa buhay niya, balewala lang ako sa kanya. Siya ang problema ko
noon. At ngayon, siya na naman.
Ewan ko, but I don't see myself befriending her or whatever. Kahit na paulit uli
t na sinabi sa'kin ni Allen na hindi ganoon si Lauren, na mabait siya at hindi k
atulad ng iniisip ko, ayoko pa rin sa kanya. Hindi ko siya gustong maging kaibig
an. Because first of all, hindi ako plastik.
Hindi ako katulad niya na kayang makipag-usap ng kaswal sa asawa ng dating nobyo
niya. I just find it awkward. Kung umasta siya noong nagkasalubong kame, akala
mo magkakaibigan lang kame na matagal na hindi nagkita.
She's so insensitive. Insensitive na ultimo damit ko, kailangan niya pang ipagla
ndakan na siya ang pumili.

"Ma'am? Diretso lang ho o kaliwa?" Biglang tanong ng taxi driver dahilan para ma
balik ako sa huwisyo.
"Uhh, kaliwa ho. Tapos sa may itim na gate," sagot ko.
Inayos ko na ang gamit ko, pati na rin ang paper bag na bitbit ko. Saktong pagsa
ra ko sa zipper ng bag ko, ay ang paghinto naman ng taxi sa harap ng bahay namin
.
Patay ang ilaw sa labas ng bahay, pero napuna kong nakabukas na ang mga kurtina
sa full-glass window. Nakauwi na nga talaga si Allen. Ala-sais pa lang pero nasa
bahay na siya.
Nagbayad na ako sa taxi driver, at nagtuloy tuloy nang pumasok sa loob ng gate.

"San ka galing?"

Napatigil ako. Kinabahan ako bigla. Pero hindi na katulad ng kaba na nararamdama
n ko dati kapag nahuhuli niya ako.

Sinilip ko siya na kasalukuyang nakaupo sa porch swing. Magka-krus ang mga kamay
at tila inip na inip na naghihintay. Kahit na walang ilaw ay kitang kita ko pa
rin ang talas ng mga tingin niya sa'kin. Tumatagos.
As usual, galit na naman siya. Nagkibit-balikat na lang ako at dumiretso na papa
sok sa loob ng bahay. Pero napatigil din ako dahil ang bilis niyang nakasunod at
hinigit niya pa ako sa siko.

"I'm asking you, Vanessa. Saan ka galing? Kanina pa ako tawag nang tawag sa'yo.
Didn't I tell you to stay here?"
Kalmado naman ang pagkakasabi niya, pero nandoon pa rin ang awtoridad sa tono ng
pananalita niya.
Ang talas pa rin ng tingin niya sa'kin. Pero hindi ako nagpatinag. Nakipag-tagis
an din ako ng titig sa kanya.
"Bakit ikaw umaalis ka at pinupuntahan ang gusto mong puntahan? Bakit ako bawal?
" diin ko sabay bawi sa braso ko.
Tinalikuran ko na siya. Ayoko na kasing makipag-away. Nakakapagod. Araw araw na
lang.

Initsa ko ang bag ko sa sopa, nilapag ang bitbit kong paper bag sa mesa, at dumi
retso sa kusina. Nakakatuyo ng lalamunan 'yong salubong niya sa'kin.
Nagsasalin ako ng tubig sa baso nang maramdaman kong nasa likuran ko siya. Hindi
na ako kumibo at tumuloy lang sa paginom.
"Could you at least tell me kung saan ka nagpunta?" malambot na pahayag niya.
Aba himala, biglang bumait ang boses niya.
Hindi naman ako sumagot kaagad. Tinapon ko ang natitirang laman ng baso sa labab
o, at tinungkod ang magkabilang kamay ko roon.
"Nagkita lang kame ni Leila," tipid na sagot ko.
"Bakit hindi mo na lang siya pinapunta rito?"
Tiningnan ko siya sa gilid ko. And gave him a bored look. "Dito na naman?" sarka
stikong saad ko. "Gusto ko ring lumabas, Allen. Gusto kong pumasyal. Ayoko na ri
to. Ilang linggo akong mag-isa rito sa loob ng bahay. Daig ko pa nga ang preso.
Wala akong ibang nakikita, wala akong nakakausap. Kasi nga 'di ba, hindi ka umuw
i?"

Pilosopo na kung pilosopo, pero wala na akong pakialam.

Tatalikuran ko na sana ulit siya pero nahuli na naman niya ang isa kong siko. Na
patingin na lang ako sa kamay niya na nakahawak sa'kin.
"Vannie...s-stop acting like this. Kausapin mo naman ako nang maayos. Hindi ko n
a kaya. I already explained everything to you. Nag-sorry na ako. Tama na, pwede
ba?"
Pasok sa isang tenga, labas sa kabila. Hindi ko na naintindihan kung ano'ng sina
bi niya. Nakatitig lang kasi ako sa relo na nakasuot sa pulso niya. Namanhid big
la ang buo kong katawan. Lalo na ang mga kamay ko.
"Nagkita kayo?" usisa ko nang hindi tinatanggal ang pagkakatitig sa relo niya.
Ewan ko ba sa sarili ko kung bakit tinanong ko pa, e obvious naman. Suot niya na
nga 'yong relo 'di ba?
Agad naman siyang napatingin sa pulso niya. Nang napagtanto niya kung ano'ng tin
utukoy ko ay mabilis siyang bumitiw mula sa pagkakapit sa braso ko.
Hinubad niya ang relo at ipinasok sa bulsa ng cotton pants niya.

It took him seconds to answer back.

"D-dumaan siya sa opisina kanina. She just returned my watch. Umalis din naman s
iya kaagad," kunot noong paliwanag niya.

Ewan ko, pero parang bigla akong nawalan ng lakas.

Nanginginig ang kalamnan ko. Ano ba kasing meron sa relo na 'yon at kailangan pa
ng ibalik? God! Kayang-kayang bumili ng asawa ko ng kahit na ilang relo kung gug
ustuhin niya! Hindi ba 'yon alam ng babaeng 'yon?
Okay fine, mabait nga kasi siya kaya niya gustong ibalik ang gamit na naiwan sa
bahay niya. But the hell! May asawa na nga 'yong tao e! Hindi ba talaga siya mar
unong makiramdam? Hindi niya ba alam 'yong salitang 'respeto'?
Pakiramdam ko kasi gumagawa lang siya ng dahilan para makita si Allen e!
Tiningnan ko lang ang asawa ko nang diretso sa mga mata, tapos tuluyan ko na siy
ang tinalikuran. Hinawakan niya pa nga ulit ako sa braso, pero inis na akong tum
anggi.
Ayoko nang makipag-talo. Ayoko nang pag-usapan na naman 'yang lintek na relo na
'yan at 'yang ex niya. Sawang sawa na ako.
Kumuha na lang ako ng malilinis na pinggan at kubyertos, at dinala sa hapag kain
an. Nawawala na naman ako sa sarili. Parang sumama bigla ang pakiramdam ko.
Pagkakuha ko ng mga baso, naramdaman kong nakabuntot na naman siya sa'kin. Hindi
ko na lang pinansin. Patuloy lang ako sa paglabas mula sa paper bag ng mga pagk
ain na binili ko sa restaurant na kinainan namin ni Leila kanina. Nag-take out n
a lang kasi ako dahil tinatamad akong magluto.
"Vanessa..." bigla niyang hinawakan ang mga kamay ko, dahilan para matigil ako s
a ginagawa ko.
Nag-paubaya na lang ako pero hindi ko siya nililingon. Nakatulala lang ako.
"...binalik niya lang naman talaga 'yong relo ko. That's all. Hindi kami nag-usa
p nang matagal o ano, kung 'yon ang iniisip mo. I just said thank you then--"
"Wala naman akong sinasabi ah?" maanghang na pagputol ko nang iangat ko ang ting
in ko sa kanya. "Hindi na nga ako nagsalita, 'di ba?"
Kitang-kita ko ang pagbabago sa reaksyon ng mukha niya. Tumapang ito. Umiwas na
lang ako ng tingin dahil alam kong nauubusan na siya ng pasensiya sa'kin. Baka m
amaya masigawan na naman ako.
Bumuntong hininga ako at binawi ang mga kamay ko na kapit niya. "Umupo ka na. Ma
ghahanda na ako," sabi ko na lang.
Umalis ako para kumuha ng pitsel ng tubig.
Pagkabalik ko, nakaupo na siya at panay ang paghilot sa gilid ng noo niya.
Nilakasan ko ang pagkakalapag ko ng babasaging pitsel sa mesa. Sinandya ko 'yon
para makuha ang atensiyon niya. Halata ko naman nagitla siya sa inasal ko, pero
hindi naman na siya nagsalita pa.
Sinalukan ko siya ng pagkain sa plato, bago ako umupo sa silya katapat ng kinauu
puan niya. Hindi ako tumabi sa kanya katulad ng nakasanayan namin.
I just watched him while he's seriously eating his dinner. Tahimik lang siya at
dire-diretso sa pagsubo. Blanko ang ekspresyon ng mukha. Para ngang ang lalim la
lim nang iniisip niya dahil hindi niya pa napapansing hindi ako kumakain.
Hindi ko alam kung bakit ganito ang nararamdaman ko. Ang init ng ulo ko! Naiinis
ako sa kanya. Hindi na nga siya nagsasalita at nakikipag-taasan ng boses sa'kin
, pero naiinis pa rin ako! Ganoon ba talaga kapag paulit ulit na nasasaktan? Mas
umaangat ang pagkainis kaysa sa pagmamahal? 'Yon kasi ang nararamdaman ko ngayo
n.
Nasasaktan ako.
Nagseselos ako.
Nahihirapan na ako.
Basta hindi na ako masaya. Tapos.
"Allen..."
Sumilip siya sa'kin pero hindi siya tumigil sa pagkain.
I looked straight to his face. Humugot ako ng lakas ng loob.
"...maybe it's time for us to separate."
Napatigil siya sa pagsubo. Para siyang binuhusan ng yelo.

Walang gana niyang nilapag ang hawak niyang kutsara't tinidor sa ibabaw ng plato
. Mabilis niyang pinunasan ng table napkin ang bibig niya, at walang habas iyong
initsa sa mesa.
Tumayo siya at umalis nang walang sinasabing kahit na isang salita. Napapikit na
nga lang ako nang madiin nang daanan niya ako.
Hindi ako nagsisisi sa sinabi ko. At wala rin akong balak na bawiin 'yon. 'Yon k
asi talaga ang gusto kong mangyari. I want a separation. Ayoko na. Pagod na tala
ga ako. Marriage is not for us. It's not working. We, especially me, have tried
really hard to keep this relationship alive. Pero hindi na talaga kaya. Lagi kam
ing nauuwi sa ganito.
Bilang na bilang sa mga daliri ko kung ilang beses lang akong ngumiti simula 'no
ng ikasal kame. I'm tired of all the hurt. Sa tinagal tagal kong nagtiis, naghin
tay, umasa - ngayon ko lang naramdaman na dapat na akong sumuko.
Sinuklay ko ang mga daliri ko sa buhok ko, at tumayo na rin mula sa pagkakaupo.

SINUNDAN ko siya sa labas ng bahay.

Nakaupo na naman siya sa porch swing. Ang layo ng tingin niya. Nakatungkod ang m
agkabilang siko niya sa mga tuhod, at ipinapaikot-ikot ang walang sinding stick
ng sigarilyo sa mga daliri.
Tinabihan ko siya. Ilang dangkal lang ang pagitan naming dalawa kaya rinig na ri
nig ko ang malalalim na paghinga niya. Hindi na niya kailangang magsalita pa. Ra
mdam ko naman na na-apektohan siya sa sinabi ko.
Ilang minuto rin kaming nanatili na ganito. Nakaupo. Tahimik. Walang imik. Para
kaming nagpapakiramdaman kung sino'ng unang magsasalita.
Gamit ang peripheral vision ko, napupuna ko na nakatingin na siya sa'kin, kaya t
iningnan ko rin siya pabalik. Pero agad din akong umiwas. Tsk, hindi ko kayang m
akita ang hitsura niya.

I saw his worried face again. Ang lungkot ng mga kilay niya. It's my first time
to see such pain and sadness in his eyes. Walang bahid ng galit. Purong lungkot.

"Is it that hard to forgive me, Van?"

I shut my eyes tight. Pati boses niya ang lungkot din. Ang bigat. Ibang-iba sa A
llen na nakasanayan ko na laging galit at nakasigaw.
"Hindi mo pa rin ba tinatanggap ang paliwanag ko? Did I miss anything? Tell me."
Hindi ko pa rin siya nililingon. Ramdam ko kasing nakapako pa rin ang tingin niy
a sa'kin. I inhaled, "hindi lang naman kasi dahil 'don e. Marami pa. Patong pato
ng na," diin ko. "Lagi na lang tayong may problema. Hindi na tayo naging masaya
nang dire-diretso. Kahit ano'ng pilit natin parang laging may humahadlang. Napap
agod na ako sa paulit ulit na ganito, sa paulit ulit na sakit. I'm sure nararamd
aman mo rin naman 'yon. Our marriage is rotting from the inside out, Allen. 'Wag
na nating lokohin ang mga sarili natin. Umpisa pa lang, sira na tayo. 'Wag na n
ating ipagpilitan. Patuloy lang tayong masasaktan at mahihirapan e." Dinahan-dah
an ko ang pagsasalita para maintindihan niya.
"Ikaw lang ang nag-iisip niyan." giit niya naman sa pinaka-malungkot na tono ng
boses niya.

Napayuko na lang ako. Tsk, ang hirap na nga, lalo pang nagiging mahirap.

"Akala mo ba ikaw lang ang nahihirapan?" dagdag niya, sabay tapon sa hawak niyan
g stick ng sigarilyo. "Ako rin. Nahihirapan ako sa inaasta mo sa'kin. I don't kn
ow what's happening to you. Bakit bigla kang nagkaka-ganyan. You're hurting me.
At hindi ako sanay sa ganitong klase ng sakit. I'm fighting for this relationsh
ip, Van. Can't you fight with me?"
"I no longer have the strength to do that. Pagod na 'ko." diretsong sagot ko.
Napasuklay siya sa buhok niya. Tapos narinig ko siyang bumuntong hininga. "Do yo
u really have to do this? Ganoon ba talaga kabigat ang ginawa ko?"

Tumingin ulit siya sa'kin. "Hindi ba ako puwedeng magkamali? I told you I just d
id that for the sake of our marriage. Nag-sorry na ako. Nagpaliwanag na ako. Ano
pa kulang?"
Tumingala ako sa langit, at lumasap ng hangin. Hindi niya talaga ako naiintindih
an. Nawala na ata sa isip niya lahat ng hirap ko simula dati pa.
Sa totoo lang, natatangahan na nga ako sa sarili ko. Kung bakit nga ba ngayon ko
lang naisipan na iwanan siya. Dapat noong unang beses pa lang na pinagbuhatan n
iya ako ng kamay, umalis na ako. Kaya 'wag niyang sabihing hindi ako lumaban.
"Tumingin ka sa'kin..." Nagulat ako nang bigla niya akong iharap sa kanya. Tinit
igan niya ako nang diretso sa mata, pero umiwas ako.
"I said look at me..." Marahan niyang hinigit ang baba ko kaya napatingin ulit a
ko sa kanya.
"Ayaw mo na ba sa'kin?" may bahid ng pag-aalala sa mga mata niya.
"Wala akong sinasabing ganyan."
"Then why are you asking for a separation? Dahil lang sa nagawa ko? Ang babaw 'n
on!"
"I need it. We need it..." Lumayo ako sa pagkakapit niya.
Hindi ko siya kayang tingnan sa mga ganitong pagkakataon. Nakaka-awa ang hitsura
niya. Umuurong lang ang dila ko e.
Huminga ako nang malalim. "...let us give ourselves a break, Allen," patuloy ko.
"Give me some time to repair myself. Unti-unti na kasing nababawasan ang pagmam
ahal ko sa'yo. At natatakot ako na baka isang araw magising na lang ako na hindi
na kita mahal. At wala ng ibang laman 'tong puso ko kung 'di sakit. And I don't
want that to happen, Allen. So please, hayaan mo 'kong isalba 'yong natitirang
pagmamahal ko para sa'yo. Let me find myself again. At ikaw din...ayusin mo na r
in kung ano'ng dapat mong ayusin."

Umiling-iling lang siya at minasahe ang ulo niya na para bang hindi niya kayang
lunukin ang mga sinabi ko. "I can't understand you, Van. Akala ko okay na tayo t
apos--tsk..."

"Magpahinga muna tayo." tanging sabi ko.

"You think that would help?"

Tumango ako. "Hanapin muna ulit natin ang mga sarili natin. We need space to thi
nk and look into things, Allen. Kailangan natin 'to. Hindi ko na kasi alam kung
paano pa tatakbo ang relasyon natin. We're both torn inside. At wala akong nakik
itang ibang paraan para maayos tayo kung hindi ang maghiwalay na muna. Yes, it w
ill either make us or break us. Pero wala eh. Kaysa naman patuloy tayong magsama
tapos ganito lang din ang eksena araw araw. Lalalim lang ang sama ng loob natin
sa isa't-isa."
Bumuntong hininga siya. "And then what?"
Nag-isip muna ako bago sumagot. "And then...kung maayos na natin ang mga sarili
natin, then we will give our marriage another shot."
"Paano kung hindi natin maayos?" Mabilis na tanong niya.
Nilingon ko siya sa gilid ko. I smiled bitterly. "Then we will find a lawyer for
annulment."

Without mentioning any word, bigla siyang tumayo mula sa pagkakaupo sa swing.
Tinungo niya ang maliit naming hardin, at namaywang. Tumingala pa siya sa langit
na para bang nauubusan na siya ng gagawin at sasabihin. Ramdam kong nahihirapan
siya. Hindi naman kasi mahirap basahin ang asawa ko. Alam ko 'pag galit siya, o
'pag problemado siya.
Tumayo na lang din ako at sinundan siya.
"Ganyan ka pala talaga," mapait na sabi niya nang makalapit na ako sa kanya.
"'Pag pagod ka na at ayaw mo na, sumusuko ka at iniiwan mo 'ko," dagdag niya. Na
payuko na lang ako.
"Parang dati lang, 'di ba? You said I was cold and heartless, so you somehow lef
t me and had a secret affair with my friend. At ngayon, eto. Pagod ka na naman.
Sawa ka na naman. Kaya mang-iiwan ka na naman."
Naramdaman kong lumingon siya sa'kin. Pero hindi ko pa rin inaangat ang mukha ko
. Naiinis ako na nalulungkot na naiiyak. Bakit kahit na ako na nga ang nasasakta
n, parang ako pa rin ang may kasalanan?
O, ano pang isusumbat niya sa'kin? Na ako nagawa niyang patawarin sa kasalanan k
o noon, pero bakit siya hindi ko magawang patawarin?
"Sorry kung hindi ko nabibigay ang gusto mo," may hinanakit sa tono ng boses niy
a. Ito ang unang beses na narinig ko siya na ganito. "Sorry kung hindi ko napapa
ntayan ang mga expectations mo sa'kin bilang asawa mo. Sorry din kung napapagod
ka na, kung sinasaktan kita, at kahit kailan hindi kita napasaya. But don't give
up. Because I'm doing my best, Vanessa. Hindi mo siguro nararamdaman, but I'm d
oing everything I can to keep our relationship breathing..."
Bumuntong hininga na naman siya, at sinuklay ang buhok niya gamit ang mga daliri
niya. Ganyan siya kapag hindi na niya alam ang gagawin niya.
"...I could give you the space you're asking for," he continued. "Gaano ba katag
al ang gusto mo? Two weeks? Three? S-sorry, pero 'yon lang ang kaya kong ibigay.
I can't give you the separation you want. Humiling ka na ng kahit na ano Vaness
a, 'wag lang 'yon...
...because to be honest," inangat niya ang baba ko at tinitigan ako nang diretso
sa mga mata. "...I cannot afford to lose my wife."
Pagkatapos 'non, iniwan na niya ako at bumalik na siya sa loob ng bahay.
Hindi ko na nagawang makapagsalita pa. Nanuot sa'kin ang bawat salitang binitiwa
n niya. Nadurog ako, inaamin ko. Nag-uumapaw ang emosyon sa mga salita niya. Per
o hindi 'non nabago ang desisyon ko. Hindi lang naman kasi 'to para sa akin lang
. Para 'to sa aming dalawa.

Ang totoo, hindi nakakapagod magmahal; ang nakakapagod, 'yung paulit-ulit na sak
it.
Pinatay ko na ang gripo at pinahid ang basa kong mga kamay sa nakasabit na hand
towel.
Dinungaw ko ulit ang kuwarto namin sa itaas. Kanina pa ako parang tanga na silip
nang silip. Ano'ng oras na kasi pero hindi pa rin siya lumalabas. Gusto pa yata
ng malate sa trabaho.
Hinubad ko na ang apron ko at inakyat ko na siya. Ang alam ko may meeting siya t
uwing martes. Ito 'yung araw na mas maaga siyang umaalis ng bahay. Ayaw na ayaw
niya kasi na nalalate, lalo na't ang Papa ko ang ka-meeting niya. Hindi niya nam
an siguro nakalimutan na Tuesday ngayon. Nakapag-luto, nakapag-hugas na ako at l
ahat lahat, hindi pa rin siya bumabangon.
PAGKABUKAS ko ng pinto ng kuwarto, naroon siya't nakadapa sa kama. Nakatanday pa
ang isang braso niya sa pahabang unan. Aba! Tulog pa rin siya hanggang ngayon?

Lumapit ako at tumayo sa gilid ng kama.

He is playing with his wedding ring. Ipinapaikot-ikot niya iyon sa ibabaw ng una
n gamit ang mga daliri niya. Kusang tumaas ang isang kilay ko. Tingnan mo 'to. G
ising naman na pala, hindi pa bumabangon.
"Papasok ka ba? Malalate ka na sa meeting mo." sabi ko na lang.
Pero hindi siya kumibo. Parang hindi niya nga ako narinig e. Nagbibingi-bingihan
na naman siya. Hindi rin siya tumitingin sa'kin. Nakatulala lang siya sa singsi
ng niya.
Ilang sandali ko pa siyang tiningnan at naghintay na sagutin niya ako, pero wala
. Para siyang wala sa sarili. Nagkibit-balikat na lang ako at tinungo na ulit an
g pinto palabas.
"Nakahain na 'yong almusal sa baba. Pwede ka nang kumain kung gusto mo," paalala
ko pa bago ako tuluyang lumabas ng kuwarto.
KUMUHA na lang ako ng lumang magazine mula sa rack, at sumalampak ng upo sa paha
bang sopa. Sinandal ko ang likod ko sa gilid at tinuwid ng higa ang mga binti ko
.
Pagkatapos nang nangyari kagabi, ganoon na siya. Wala sa sarili. Hindi na siya n
agsasalita.

Pagka-akyat ko sa kuwarto namin, nakahiga na siya sa kama. Yakap yakap niya lang
'yong unan. Naawa nga ako kasi alam kong hindi talaga siya nakatulog nang maayo
s kagabi. Nararamdaman ko kasing panay ang pagkilos niya habang nakahiga. Hindi
ko na rin nabilang kung ilang beses siyang bumangon at lumabas ng kuwarto. Nagpu
punta rin siya madalas sa C.R.
May isang beses nga na sobrang nagtagal siya sa loob. Kakatokin ko na nga dapat
siya, kasi kinabahan na ako 'non baka kung ano nang nangyari sa kanya. E hindi n
a kasi siya nagsasalita. Baka kung ano nang ginawa niya sa sarili niya.

Kaso 'nong babangon pa lang ako, sakto namang lumabas na siya. Kaya natulog na l
ang ulit ako. Siya hindi talaga nakatulog. Kanina nga 'nong bumangon ako para ma
gluto, naramdaman kong kumilos siya. So it's either gising na siya, o hindi pa s
iya nakakatulog. Kaya ngayon nangangalumata siya e.
Hindi ko naman siya masisisi. Masyado kaming naging emosyonal kagabi. Sa tingin
ko walang mali sa desisyon ko. Para sa amin naman 'yon. Minsan sa buhay ng tao,
darating at darating 'yong araw na aayaw ka na. 'Yong tipong, noong una kinakaya
mo pa. Lumalaban ka pa. Pero dumadagdag yung bigat sa loob mo e, hanggang sa su
mabog ka na lang. Sa tingin ko ganoon 'yung nangyari sa'kin. Hindi ko na kinaya.
Noong ilang linggo na wala siya sa tabi ko, bawat pagpasok ng araw pakiramdam ko
bumibigay ako. Gumigising ako na nag-eexpect na uuwi na siya. Pero sa pagtulog
ko, wala pa ring Allen na dumarating. Sa bawat araw na 'yon, unti unti akong naw
awalan ng gana. Hanggang sa eto na.
"Let's have breakfast."
Hindi ko namalayan na nakatayo na pala siya sa harapan ng sopa. Hindi ko na lang
pinahalata, pero nagulat ako.
"Mauna ka na. Hindi pa ako gutom."
Totoo naman. Wala talaga ako sa mood kumain. Kanina pa akong umaga naduduwal. Ku
lang na yata ako sa pahinga dahil sa kakaisip ko.
Hindi naman na siya umapila pa. Bigla na lang siyang umalis. Pumunta siya ng kus
ina. Wala na 'kong kibo at binalik ko na lang ang atensiyon ko sa binabasa kong
magazine.
Ilang minuto ang lumipas nang bumalik ulit siya.
Nagkunot ako ng noo nang makita ang bitbit niyang tray ng pagkain. Nilapag niya
iyon sa salamin na center table at saka niya inisod ang mga binti kong relax na
relax na nakahiga sa sopa para makaupo siya kaharap ko.
"You don't have to do that. Mag-ayos ka na. You're late already." sabi ko nang h
indi lumilingon.
"I won't leave for work with you like this."
I looked straight to him only to see his face so serious. Puno ng pag-aalala ang
mga mata niya.
"Now, Vannie... I want you to eat."
Nagsalok siya ng kanin at ulam, at tinapat ang kutsara sa harap ng bibig ko. Tin
ingnan ko lang 'yung sinusubo niya sa'kin, sabay sabing "Busog ako, Allen."
"You don't have to finish all, Van. Kahit konti lang." pilit niya.
Napairap ako nang hindi sinasadya. Nakukulitan kasi ako. Ewan ko ba ba't parang
ang dali dali kong mairita ngayon. Hindi naman siya nagpatinag. Binalik niya ang
kutsarang may lamang kanin at kaunting ulam sa plato, at 'yong mushroom soup na
man ang ipinilit niya sa'kin.
Nakulitan na talaga ako. "Tsk, I said I'm not hungry!" Singhal ko at tinabig ko
pa 'yung kutsarang nakatapat sa bibig ko. Kaso napalakas yata, hindi ko naman si
nasadya. Natapon ko 'yong sabaw.
"PUT**GINA NAMAN, VANESSA!"

Napatuwid ako ng upo dahil tinaob niya 'yung tray dahilan para matapon lahat ng
laman 'non sa sahig. Pati 'yung bagong labas naming baso, basag!
Bigla niya akong hinigit sa magkabilang balikat ko. Ang sakit! Nag-aapoy na nama
n sa galit ang mga mata niya.
"ANO PA BA'NG GUSTO MO, HA?! AKO SAGAD NA SAGAD NA 'KO AH! ANG SAKIT SAKIT NA! I
'M LOSING MY PATIENCE WITH YOU! BAKIT BA KASI ANG TIGAS MO?!"
Uminit ang sulok ng mga mata ko. "Sinigawan mo ako? SINIGAWAN MO NA NAMAN AKO!"
Bumaon ang mga kuko niya sa balikat ko. Galit na galit na siya! "PINO-PROVOKE MO
KASI AKO! FVCK! CAN'T YOU SEE, VANESSA? I'M DOING EVERYTHING TO PLEASE YOU! ANO
PA BA HA?! ANO PA?!"
Sa sobrang takot ko dahil sa lakas ng sigaw niya, tinakpan ko ang mukha ko at na
pahagulgol na ako ng iyak. Hindi ko na kaya.

"I...I'M STARTING TO HATE YOU, ALLEN!" hinanakit ko.

Biglang lumambot ang pagkaka-kapit niya sa mga balikat ko. Matagal bago siya nak
apagsalita ulit.

"N-no. T-that's not true. You're lying, right?" giit niya.

"No, I'm not!" at mas lalong lumakas ang iyak ko.
Gusto ko siyang tingnan, pero natatakot ako. I don't want to see his face. Alam
kong galit siya sa sinabi ko. Baka sampalin na nga niya ako. And I swear that wi
ll hurt me more! Gusto ko nang umalis, tumakbo palayo, umakyat sa taas...kahit s
aan na malayo sa kanya! Pero hindi ko magawa. Nanghihina ang mga tuhod ko.
I bit my lower lip to try to stop my sobs, pero hindi naman nakatulong.
"M-maghiwalay na lang kasi tayo," diin ko sa pagitan ng bawat iyak ko.
Hindi ko naman inaasahan ang susunod niyang ginawa. I was expecting he would sho
ut at me, or push me away, or grip my hair, pero hindi. Hinigit niya ako palapit
sa kanya at niyakap niya ako. Sobrang higpit.
Tinutulak ko siya palayo dahil parang mababali na ang mga buto ko sa higpit ng y
akap niya, pero ayaw niyang bumitiw!
Siniksik niya pa ang mukha niya sa leeg ko. Mas lalo akong naiyak sa ginawa niya
.
I tried to push him once again. "Allen, h-hindi ako makahinga. Let go."
Umiling lang siya sa leeg ko, at mas lalo niya pang hinigpitan ang yakap niya sa
'kin na para bang wala siyang pakialam kung malagutan ako ng hininga.
Inangat ko na lang ang mukha ko para makakuha ng hangin. Mas lalo tuloy tumulo a
ng mga luha ko. "A-allen, we're not w-working," utal utal na sabi ko. "Parang aw
a mo na, pabayaan muna natin ang isa't-isa. I...I don't want us to end up hurtin
g each other."
Hindi pa rin siya sumagot. Hinila niya ang bewang ko padikit sa kanya, he embrac
ed me tighter. Mas mahigpit kaysa sa kanina. Siniksik niya nang maigi ang mukha
niya sa leeg ko, at umiling na naman siya.
"P-please...Allen?"
Naiinis ako kasi hindi siya nagsasalita. Hindi ako sanay na hindi siya lumalaban
. Ang tahimik niya. Nakayakap lang siya sa'kin, na para bang anytime mawawala na
ako sa kanya. Ramdam na ramdam ko rin ang sunod sunod na paghinga niya sa leeg
ko. Like he can't breath too dahil sa diin ng pagkakadikit ng mga dibdib namin.
I could hear his heartbeats. Ang bilis! Para siyang kinakabahan.
Naiyak na lang ulit ako. Nahihirapan na ako sa sitwasyon namin. Pareho na kaming
nasasaktan. Ayokong dumating ang isang araw na parehas na lang kaming susuko da
hil hindi na namin kinaya ang sakit.
Bigla ko na lang naramdaman ang paghaplos niya sa likod ko. Pinapatahan niya yat
a ako dahil lumakas na naman ang mga hikbi ko.
"I'm so sorry, Van." He whispered against my neck. "D-don't hate me. Bawiin mo '
yung sinabi mo...

...I don't want to hear those words from you. It breaks my heart!"
Hindi na ako nakapagsalita. Hindi ko na alam ang sasabihin ko. Umiyak na lang ak
o. Kahit na pagod na pagod na ako sa kakaiyak.
Hinagkan niya naman ang likuran ng ulo ko at inilalayan ako na magpahinga sa lee
g niya. I was able to smell his manly scent na dulot ng paborito niyang shower g
el. Kahit papano'y kumalma ako. Lalo na nang patuloy niyang hinahaplos ang likur
an ko.
We stayed like this, in each others arms, for God knows how long. Hindi siya bum
ibitiw sa pagkakayakap sa'kin. Hindi niya rin tinatanggal ang pagkakasiksik ng m
ukha niya sa leeg ko. Pakiramdam ko nga naubos na ang bango ko dahil sa kaka-amo
y niya. Hindi rin siya tumigil sa paghaplos sa ulo ko at sa likod ko, at sa pagp
apatahan sa'kin. He kept on saying, 'stop crying now.'
And I don't know how it happened, pero pakiramdam ko unti unting nawawala ang mg
a sakit na nararamdaman ko. Gumagaan ang pakiramdam ko. Kumakalma ako, hanggang
sa ngayon na tumahan na ako at nagpapahinga na lang ako sa mga bisig niya.

There's love in his arms. At 'yon ang nag-alis ng lahat ng dinadala kong hirap.
Naalala ko bigla kung gaano ko kamahal ang lalaking nakayakap sa'kin ngayon. Kun
g ano'ng pagtitiis at problema ang kinaya ko para lang maging maayos kame. 'Yong
lahat ng ginawa niya para sa'kin. How I love this man. At kahit na ano pang-sab
ihin ko, alam ko sa sarili ko na hindi ko naman talaga siya kayang mawala sa buh
ay ko. My husband is my blood. My life. Without him, I'm incomplete.
Niyakap ko na siya pabalik. "I...I'm sorry, Allen," pagsuko ko. "Kalimutan mo na
lang lahat ng sinabi ko. Hindi kasi ako nag-iisip. Sorry. S-siguro, nalungkot l
ang talaga ako 'nong nawala ka kaya ako nagkaka-ganito. I didn't--"
Hindi ko natuloy ang mga sasabihin ko dahil bigla siyang kumalas sa pagkakayakap
 namin. He cupped my face and stared deep into my eyes.

"It's okay." 'Yon lang sinabi niya tapos bigla niyang siniil ang mga labi ko.

Napanatag ang loob ko.

We don't need words. A kiss is enough. Because right now, we know exactly what w
e feel. We can't bear to lose each other. Hindi namin kakayanin. Bakit nga ba ka
si pinapahirapan pa namin ang mga sarili namin? I love him so much. At kahit hin
di niya sabihin, at hindi niya gaanong pinaparamdam sa'kin, I know he feels the
same way. Hindi nga lang siguro kasing lalim nang nararamdaman ko para sa kanya.
Gaya nga ng sabi niya, he's doing everything he can to keep our relationship br
eathing. And I think that's not just caring. That's love.

I won't give up on him. I will fight. I will fight for us until I can't fight no
more. 'Yon ang gagawin ko.
He deepened his kiss. Pumungay ang mga mata ko. I wanted to close them totally d
ahil gusto kong damdamin nang maigi ang halik niya. Pero mas pinili kong manatil
ing nakasilip dahil mas gusto kong nakikita ang reaksyon ng mukha niya habang na
kahalik siya sa'kin.
His eyes were shut tight. Nakakunot din ang mga noo niya. He looked so fragile,
very delicate. And I don't know if I like him this way.
Pinulupot ko ang mga braso ko sa leeg niya, at mas diniinan ko ang halik namin.
And I think that's the sign he's been waiting for. His lips started moving - lic
king, biting my lower lip hanggang sa marahan na akong napanganga dahilan para m
alaya niyang malaro ang dila niya sa loob ko.
I gripped a fistful of his hair, kasabay 'non ay ang pag-galaw ng mga labi niya
papunta sa tainga ko. He licked my earlobe, at doon na yata nagsimulang uminit a
ng pakiramdam ko. God, how I missed this! To feel this kind of warmth again. Ang
init na tanging siya lang ang nakakapag-bigay sa'kin.
Bumaba ang mga kamay niya sa kurba ng bewang ko. Pinisil niya 'yon. I like it wh
en he does that. Mas lalo ko tuloy siyang hinila palapit sa akin.
He then trailed kisses down to my neck. Tumingala ako para mas mabigyan siya ng
daan. I could feel his warm, heavy breathing; his teeth nibbling my neck and lea
ving loves bites, his soft lips sucking my bare skin. This shit is killing me!
"A-allen..." I groaned, while leading his head down.

I want to feel him more. As in more! At alam kong hindi niya ako tatanggihan. Ka
ilan nga ba siya tumanggi sa mga ganitong bagay? He's always the one who initiat
es. And him hearing me moan? I know he can no longer stop himself. He likes it w
hen I let out screams, wild noises of pleasure. Sinasabi niya 'yon palagi kapag
nakikipag-niig siya sa'kin. He said no other moans can turn him on except mine.
Hindi nga ako nagkamali. Maya maya lang ay inalalayan na niya ako sa paghiga sa
sopa, at pumaibabaw siya sa'kin.
Medyo nabigla ako. Akala ko kasi iaakyat niya ako sa kuwarto at sa kama namin 't
o gagawin, pero hindi pala. Sa sopa talaga? Oh well, hindi na naman masyadong ba
go 'to. Dati, we ended up in the bathroom, minsan nga sa sink, o kaya sa kusina.

Hinigit niya pababa ang leegan ng puting t-shirt ko, showing off my bare shoulde
r. Sumunggab siya nang maiinit, mabibilis na halik sa parteng iyon. Kinagat ko a
ng ibabang labi ko dahil parang lumalakas yata ang mga pag-iyak ko sa pangalan n
iya.
I then felt his right hand unbuttoning my shorts. Tagumpay niya namang nabuksan
'yon, and the next thing I felt? His fingers inside my lacy panties.
Bibigay na sana ako sa ginagawa niya, kaso biglang may nag-vibrate sa bulsa ng c
otton pants niya.
Maya maya lang ay nakarinig na ako ng cellphone na nagri-ring.
'Nong una hinayaan ko lang. Si Allen din kasi hindi naman din pinapansin. Abalan
g-abala siya sa ginagawa niya sa katawan ko. Kaso ayaw tumigil sa pag-ring. Nawa
wala tuloy ako sa concentration ko.

"A-allen," marahan ko siyang tinulak palayo. "Sshh, s-stop. Someone's calling yo

u." anunsyo ko pero hindi siya tumigil sa ginagawa niya.

Binalik niya lang ang halik niya sa mga labi ko, para siguro hindi na ako makapa
gsalita ulit. I really wanted to continue what we've started, pero sadyang hindi
ako mapakali. Ang ingay 'nong cellphone, tapos nag-vi-vibrate pa. Hindi na tala
ga ako makapag-concentrate!
Inilag ko na ang mukha ko at naghabol ng hininga, "w-wait, answer it first. Baka
importante e."
Alam kong nabitin siya dahil nag-"tsk" siya. Pero ano'ng magagawa ko? E ang kuli
t 'nong tumatawag sa kanya. Tsaka ko lang naalala na may trabaho nga pala siya n
gayon, at hindi lang siya nakapasok. May meeting pa naman siya.
Sinamaan niya lang ako ng tingin saglit tapos dinukot na niya ang cellphone mula
sa bulsa niya. Sinagot niya ang tawag nang hindi umaalis sa ibabaw ko. And that
's something unusual. Dati rati kasi lumalabas pa siya ng bahay o lumalayo sa'ki
n 'pag may kausap siya sa cellphone.
"Hello? Yes, Sir?" Bati niya sa kabilang linya.
Napatingin ako sa mukha niya. Sir? Si Papa?
Umiwas na ako at tumingin sa ibang direksyon. Lagot. Hinahanap na yata siya. Hin
di ko na masyadong pinakinggan 'yong pag-uusap nila. Halata naman kasi sa reaksy
on ni Allen na hindi maganda 'yong topic nila. Buong usapan kasing nakakunot ang
noo niya at hindi na siya makatingin sa'kin.

Maya maya lang ay binaba na niya ang tawag. Nilapag niya 'yong cellphone sa ibab
aw ng center table. Then he took a deep breath.
"Si Papa?" paniguro ko.
Tumango siya. Tapos hinaplos niya ang pisngi ko. "I'm sorry. I have to leave for
work. They badly need me in the meeting. They postponed it to 10AM today para l
ang makahabol ako." nakasimangot na paalam niya.
Napangiti na lang ako. "Hey, it's fine. We could...we could do this some other t
ime." sabi ko na nagpaningning sa mga mata niya. Hindi na talaga siya nagbago. S
abik pa rin.
He then gave me a quick kiss on the lips.
"Sige na," tulak ko sa kanya. "Go fix youself. Ihahanda ko na ang almusal mo."
"No. You will take a shower with me, instead." bigla siyang tumayo at hinila niy
a ako.

Ni hindi man lang niya ako pinasagot o pinag-isip man lang. Napaka-bossy talaga.
'Yon yata ang isang bagay na hindi na magbabago sa kanya. What he wants, he get
s.
Nauna akong lumabas ng shower room.
Well, actually, tumakas ako.
Si Allen kasi, gusto na namang humirit ng isa. Ayoko nga. Hinihintay na nga siya
ng mga ka-meeting niya sa opisina, kung ano-ano pa'ng gustong gawin at unahin.
Okay lang sana kung nasa-satisfy siya sa isang beses lang. E hindi naman. Hindi
siya tumitigil hangga't hindi siya nakakaramdam ng pagod, o hangga't hindi ako u
maayaw.
Sumimple lang ako ng labas kanina. Hinintay ko munang magsabon siya ng mukha par
a hindi niya ako makita, at saka ako umalis. Sa kakamadali ko nga at saka sa tar
anta na rin, tuwalya 'yong nahablot ko imbis na 'yong silk robe ko. Ang hirap tu
loy kumilos ngayon dahil nakatapis lang ako. Konting angat lang ng kamay ko, tiy
ak na mahuhubaran ako nang wala sa oras.
HINAIN ko na muna 'yong almusal niya sa mesa, bago ako bumalik sa sala para lini
sin 'yong nabasag niyang baso kanina at natapon na mga pagkain.
Tsk, akala ko pa naman 'yong lampshade na 'yong huling bagay na mababasag niya.
Hindi pa rin pala. Heto't nabawasan na naman kami ng isang baso. Kung hindi niya
maaayos ang ugali niyang 'yon, hindi na ako magtataka kung isang araw, sopa na
lang ang natirang gamit sa bahay namin, dahil nasira na niyang lahat.
Halos patapos na ako sa pagliligpit nang namalayan kong umilaw ang cellphone ni
Allen na nakapatong sa center table.
Sinilip ko ang kuwarto namin sa itaas, bago ko muling ibinalik ang tingin ko sa
cellphone. Nagsimula na naman ako'ng kabahan. Ewan ko ba, pero simula kasi noong
nangyari sa email, palagi na akong napaparanoid 'pag naririnig kong tumutunog '
yong phone niya. Parang natatakot kasi ako. Ngayon alam ko na kung ano'ng narara
mdaman niya kapag may nagtetext sa'kin, tapos malalaman niyang si Zian pa. Nakak
asira nga naman talaga ng bait.
Ipinatong ko na muna 'yong tray na may lamang mga bubog sa ibabaw ng center tabl
e, at saka ko inabot 'yong phone niya para basahin kung sino 'yong nagtext sa ka
nya.
The message was from Rex.
Kung hindi ako nagkakamali, he's one of my husband's college friends.
Medyo nakahinga na ako nang maluwag. Mabuti't galing sa lalaki. Akala ko kay Lau
ren na naman e. Hindi ko na alam ang gagawin ko sa babaeng 'yon 'pag hindi pa si
ya tumigil sa kaka-contact sa asawa ko.
I was about to return the phone sa kaninang kinalalagyan nito, pero bigla akong
nagdalawang isip. Wala naman na akong dapat ipagduda dahil hindi galing sa babae
'yong text, kaso ewan ko. Umaatake na naman ang woman's instinct ko. The next t
hing I knew, nabuksan ko na 'yong message.
| Allen. Lauren will be flying back to Madrid in few days. Reunion daw muna! 4PM
mamaya sa Spiral. Ano? |
Namanhid bigla ang mga kamay ko.

Matagal ko pang tinitigan 'yung text bago ako tuluyang natauhan. Punyeta! Magkik
ita na naman sila!
Halos pabato kong ibinalik 'yong cellphone sa ibabaw ng center table, bago ko ti
nungo ang kusina para uminom ng tubig.

SINANDAL ko ang likuran ko sa pridyider. I then shut my eyes tight. Pinipigilan

kong uminit ang ulo ko, pero letse talaga e! Ano bang gusto ng Lauren na 'yon? K
ung aalis siya, e di umalis siya! Bakit kailangan pang may reunion? Hindi pa ba
sapat na nakasama niya ang asawa ko ng dalawang linggo? At dinaanan pa niya sa o
pisina para lang magbalik ng relo?!
Okay fine, naiintindihan ko na they're both from the same set of friends, at mag
kaibigan naman talaga sila bago sila naging mag-nobyo. Pero seriously? Kailangan
pa bang isama si Allen sa mga reunion-reunion na 'yan? Akala ko si Lauren lang
ang insensitive e. Hindi pala! Pati mga kaibigan nila! Hindi marunong lumugar! A
lam na ngang may asawa 'yong tao! Tapos iimbitahin pa sa despedida ng ex niya. T
ama ba naman 'yon! Nakaka-kulo ng dugo!

Bigla ko nalang narinig ang mga yabag ng paa ni Allen pababa ng hagdan.

Sinilip ko siya habang paupo siya sa sopa para siguro magsuot ng sapatos. He's a
lready wearing his office attire - slacks and long-sleeves.
Tsk! Napahilot na ako sa gilid ng noo ko.
And now what? He's leaving for work? Trabaho lang ang pupuntahan niya, Vanessa.
Trabaho lang. Pero sh*t! I can't help myself but to get paranoid! Mamayang alas-
kuwatro ang reunion nila kasama si Lauren. Papaano kung nabasa niya 'yong text a
t pumunta nga siya 'don? Magkikita na naman sila! Damn! Bakit nga ba kasi hindi
pumasok sa isip ko na buharin 'yong text. E di sana hindi ako namomroblema ngayo
n.
Nilipat ko ang tingin ko sa orasan na nakasabit.. It's already 8:15. His meeting
is at 10AM! Nagsabi na siya kay Papa na hahabol siya sa meeting. He can't back
out now. Pero ano'ng gagawin ko, e sa natatakot ako. O napaparanoid, I think tha
t's the right term.
I do trust Allen. Pero pano 'pag mali pala ako? What if they forced my husband t
o come to Spiral? Hindi ko alam kung ano na namang mararamdaman ko 'pag nangyari
'yon. Hindi ko siya kayang makita na may kasamang ibang babae. Especially his e
x.
And I think that's the reason why I can't let go of him. Kasi alam kong masasakt
an pa rin ako kapag nalaman ko'ng nakuha siya ng iba. Hindi ko ma-imagine na may
ibang nagmamahal sa kanya, na may ibang nag-aalaga sa kanya, na may-ibang nakik
ipag-siping sa kanya. Gusto ko ako lang! Allen is only for me! He's under my pro
perty. Selfish na kung selfish. Pero ganon naman talaga.
Humugot ako ng lakas ng loob at pinuntahan ko siya sa sala. Bahala na. Magalit n
a siya sa'kin, o si Papa, o 'yong mga ka-meeting niya, wala na akong pakialam. B
asta hindi ako papayag na umalis siya ng bahay ngayon. Dito lang siya! I need to
make sure na hindi sila magkikita ng babaeng 'yon!
"Allen..." pagtawag ko nang makaharap na ako sa sopa na kinauupuan niya.
Tumigil naman siya sa pagsusuot ng sapatos, at inangat ang mukha niya para makit
a ako. "Yes?"
"Pwede bang 'wag ka nang pumasok? Dito ka na lang." diretsong sabi ko.
Pansin kong nabigla siya sa pakiusap ko.
Tsk, sino nga naman ba kasing hindi mabibigla. Kanina ako itong nagsabing mag-ay
os na siya at pumasok, tapos ngayon biglang ayaw ko na. Pero alam ko namang papa
yag siya sa hiling ko e. Gusto niyang bumawi sa'kin di ba? Gustong niyang mag-ba
ti na kami nang tuluyan, 'di ba? Puwes, dapat pumayag siya.
He just made a half smirk, at muling yumuko para ayusin 'yong sapatos niya. "I c
an't, Vannie. Your dad is waiting for me in the office."
Bumagsak ang mga balikat ko.

Tinanggihan niya ako!

"Could you just tell them to reschedule your meeting tomorrow? O sa susunod na a
raw? O sa isang linggo?" pagpilit ko.
Inangat niya ulit ang mukha niya at tiningnan ako. Magkasalubong na ang mga kila
y niya. Nakukulitan na 'to sa'kin, sigurado ako.

"Why? Is there a problem, Vanessa?" seryosong tanong niya.

I looked to my left. "W-wala naman. I...I just want you to stay here."
Bumuntong hininga siya. "Hindi nga puwede. Uuwi na lang ako nang maaga mamaya ku
ng gusto mo."

"G-gaano kaaga?"

Matagal bago siya nakasagot. Nag-isip pa marahil. "I'll try to be here at 6PM."

"6? Hindi ba puwedeng mas maaga? Like 3PM?" pag-de-demand ko, pero sinamaan niya
lang ako ng tingin, sabay umiling-iling.

"That's not possible, Van."

Naiinis ako, tsk! Kulang na lang ipadyak ko ang paa ko rito na parang batang nag
mumukmok e. Ayoko nga siyang umalis! Bakit ba hindi niya na lang maintindihan 'y
on?

Akmang tatayo na siya, at letse, wala na akong ibang naiisip na paraan kung hind
i ito. Ayaw niyang makuha sa paki-usap ha? Puwes, sa gagawin ko, alam kong hindi
siya makakahindi.
"Stay here, Allen."
"Vanessa, isa! Ang kulit mo--"

Hindi ko siya pinatapos. Mabilis kong hinila ang tuwalyang nakatapis sa katawan
ko at hinayaan iyong bumagsak sa sahig, revealing me in my FULL NAKEDNESS.
Nanglaki ang mga mata niya.
Halatang nagulat siya dahil ito ang unang beses na ako mismo ang nag-alay ng kat
awan sa kanya. Desperada na kung desperada, pero kung ito lang ang tanging paraa
n para hindi siya umalis ng bahay at mapigilan ko ang pagkikita nila ng ex niya,
I'll do it.
"Take me all day, Allen."
Bigla itong ngumiti nang pilyo. "All day?"
Napalunok ako.

Wait. All day? Did I just say that? Sh*t, wrong choice of words! Pero sige, okay
lang. As long as he says yes to me. Tumango na lang ako bilang sagot sa tanong
niya.
Sinandal niya naman bigla ang likuran niya sa sopa, at kinrus pa ang mga braso n
iya na para bang relaxed na relaxed siya.
"Okay. Show me what you've got." pilyong utos niya.
Napasubo yata ako. But there's no turning back now. Nakahubad na ako e. Hindi na
man puwedeng magbihis pa ako at mag-back out. Ginusto ko 'to, paninindigan ko.
Kumandong ako paharap sa kanya with my legs spreaded apart.

Bahagya akong yumuko at sinimulang halikan ang gilid ng labi niya. Naramdaman ko
ng napatuwid siya ng upo.
Hinaplos niya ang magkabilang-gilid ng bewang ko, at pinisil iyon. Pakiramdam ko
tuloy nabuhay na lahat ng dugo sa katawan ko.
My lips then journeyed down to his neck.
"Sh*t...Van..." he moaned my name. That means I'm doing it right.
So I dug my teeth on his soft neck. He smelled clean dahil galing siya sa paligo
. I sucked him on that part while slowly unbuttoning his long-sleeved polo. I ac
tually wanted to tease him first. Pero mukhang hindi niya yata kayang tiisin ang
kabagalan ko.

Tinulungan na niya ako sa pagtanggal sa mga butones, at sa isang iglap lang ay n

ahubad na niya ang polo niya.
He quickly cupped my face, and kissed me - wild, hot kisses! Parang gusto na nga
niyang burahin ang buong bibig ko sa diin, at bilis ng mga halik niya. Hindi ko
masabayan kaya umiwas ako para sana maghabol ng hininga. Pero ang bilis niyang
nahabol ang bibig ko!
Hinigpitan niya ang pagkaka-kapit sa mukha ko. Hindi na nga ako makahinga! Nawaw
alan na rin ako ng balanse dahil nanghihina na ang kalamnan ko. May balak yata s
iyang patayin ako e.
Sa wakas at nagsawa na rin siya sa labi ko. His kisses then made their way down
to my collarbone. I felt his right hand gripping my breast, while his other hand
is squeezing my waist. Maya maya lang ay pumalit na ang bibig niya sa kanang ka
may niya.

Nakagat ko ang ibabang labi ko para pigilan sana ang mga daing ko. But he suckle
d it so hard na hindi ko na mapigilan ang sarili ko at napalakas na ang mga ungo
l ko. Para na akong mauubusan ng hininga!
Napayakap na lang ako sa ulo niya. Sh*t! Siya dapat ang bibigay sa gagawin ko, p
ero bakit kabaligtaran yata ang nangyayari ngayon? Balot na balot na ng init at
kuryente ang buong katawan ko. And there's no way to stop myself.
Tuluyan na akong nawala sa sarili. Hindi ko na namalayan ang bilis ng mga pangya
yari! Basta ang alam ko parehas na kaming nakahiga ngayon sa sopa. Wala na rin s
iyang suot na damit. I could perfectly feel the heat of his body dahil nagsisiks
ikan kami rito sa pahabang sopa. Nakatagilid ako, katapat ng sandalan, at siya n
aman ay nakayakap mula sa likuran ko. Maling galaw lang namin, tiyak na laglag s
iya sa sahig.

He keeps on sucking, licking, kissing my neck. Kanina pa siya ganyan. Hindi na n

iya tinigilan ang leeg ko.
Ang isang kamay niya ay nakapulupot sa'kin, samantalang ang isa naman ay naglala
kbay sa iba't ibang parte ng katawan ko.
Bumaba ang kamay niya sa pang-upo ko. Pinisil niya iyon at marahang pinalo na pa
rang nanggigigil.
He then raised my left leg, and in one swift motion, he took me from behind. GOD
! Naungol ko nang malakas ang pangalan niya.
"Y-yes, that's it Van. Moan louder!" he ordered in a husky voice and started sla
mming himself so hard on me.
Nataranta na ako! Hindi ko na alam kung saan ako kakapit - kung sa sopa ba, o sa
kamay niya, o sa dibdib ko. Then I ended up reaching for the back of his head.
I gripped his hair while he keeps on ramming into me. "Oh god, Allen...aah!"
Nasiraan na yata ako ng bait dahil sa ginagawa niyang pagpapala sa'kin. He thrus
ted harder, deeper...and faster. As in so fast, that even our sofa is rocking wi
ld with us. Jusko, hindi nga siya nakabasag ng gamit, nakawasak naman siya ng so
pa! Wala na talagang matitirang gamit sa'min nito.
Muli niyang pinalo ang pang-upo ko at mas lalo niya pang binilisan ang ginagawa
niya. Humigpit ang pagkakasabunot ko sa kanya.
"S-slow down, A-allen..." Pakiusap ko dahil napapagod na ako. At nasasaktan na a
ko.
May kakaibang nangyayari sa dibdib ko. Parang nahihirapan akong huminga na ewan.
But as usual, my great husband didn't listen. He pounded more faster, and deeper
, almost reaching my barriers. Umalingawngaw ang mga daing at ungol namin sa buo
ng bahay. Actually, 'yon na lang ang naririnig ko bukod sa malalalim na paghinga
namin. We're exchanging wild noises of sex!
His hand reached for one heap of my breasts. He squeezed it dahilan para mapatin
gala ako kaya mas naisiksik niya nang maigi ang mukha niya sa pawis kong leeg.
"Y-your breasts seemed bigger now," hinihingal na aniya habang hinihimas ang hin
aharap ko. "...a-are you taking some drug or something?"
Umiling ako. "N-no, I'm not..."
"T-then why is this so? Dati sakto lang sa kamay ko."
"I...I don't k-know..." Napakagat ako sa labi ko.

Seriously, Allen? Tinatanong mo ako nang ganito sa gitna ng ginagawa natin? How
could I answer well if you keep on slamming yourself on me!

"Fvck! I'm so near, Vanessa..." He groaned against my neck. "This is your fault!
"
Napapikit na lang ako nang madiin as his pumps get really wilder, and faster...a
nd FASTER!

"Van!"

And here he is crying my name as we reached the heavens.

Hingal na hingal kami parehas. It was a nerve-wrecking climax! He had my entire

body trembled. God, how I missed this! The feeling of satisfaction.
He withdraws and burried his face on my nape. Dinikit niya ang katawan niya sa'k
in at niyakap ang bewang ko. Hingal na hingal siya, at pawis na pawis. Kung saba
gay, ako nga na naka-steady lang hiningal, siya pa kaya? He was the one who did
all the work!
"That was so great, Van..." puri niya.
Napangiti na lang ako sa loob loob ko. Gusto ko sanang sumagot kaso bigla akong
inantok. Bumibigat na ang mga talukap ko.
"Tsk Van...'wag mo 'kong tulugan."
Pinilit kong imulat ang isa kong mata.
Parang sa saglit na minutong hindi kami nagsalita naka-idlip na ako. "H-hindi ak
o tulog," pagsisinungaling ko na lang.
Hinigpitan niya ang pagkakayakap niya mula sa likuran ko. Pansin ko lang, kanina
niya pa ako ayaw bitiwan. Lagi siyang nakalingkis. Nakakapagtaka. He has never
been this showy before.
Lumipat ang isang kamay niya sa tiyan ko. Hinaplos niya ang parteng 'yon.
"Vannie? Bakit ang tagal magka-laman nito?"
Pumungay ang mga mata ko. "M-magka...ano?"

Inaantok na talaga ako, hindi ko na naiintindihan 'yong mga sinasabi niya. Basta
nararamdaman ko lang, nakahaplos siya sa tiyan ko.
"I want to have a baby, Van..." at siniksik niya ang mukha niya sa leeg ko. Ang
init ng hininga niya.
"...a little you. Or a little me...Or both." he whispered huskily.
Napangiti ako nang malapad.
Who would have thought this tough guy knows how to be sweet? Malaki na talaga an
g ipinagbago niya. Hindi ko tuloy maiwasang hindi kiligin. Para na naman akong t
eenager.
Hindi ko lang kasi talaga inaasahang lalabas ang mga 'yon sa bibig niya. Sa halo
s dalawang taon namin bilang mag-asawa, ngayon ko lang yata narinig na gusto niy
ang magka-anak kame. A baby. Of course. Siyempre gusto ko rin. I want to be the
mother of his children. Pangarap ko 'yon. Gusto kong bumuo ng pamilya. Malaking
pamilya. Siguro 'pag dumating ang araw na 'yon, tuluyan na kaming magiging masay
a. I can't wait.

Hinaplos ko ang kamay niya na nakapatong pa rin sa tiyan ko. Hindi ko na nagawan
g sumagot. Inaantok na kasi talaga ako. Pinipilit ko na nga lang makinig at mags
alita kahit papaano. Baka kasi magalit siya sa'kin 'pag dinedma ko siya.
Ewan ko ba kung bakit parang ang bilis ko mapagod ngayong mga linggong 'to. Mahi
na na yata ang resistensiya ko. Baka kailangan ko nang uminom ng vitamins.
Inabot ko ang likuran ng ulo niya at mas sinubsob ko ang mukha niya sa leeg ko.
He sucked my sensitive skin, leaving me kiss marks.
Napahikab ako, hindi ko napigilan. "I'm sleepy, Allen. C-could we rest for a whi
le?" paalam ko dahil hindi ko na talaga kaya. Baka makatulog na ako nang tuluyan
. Mainis lang siya.
"No," tanggi niya. "You said 'all day', remember? I want another one, Van. And t
hen we'll rest."

Gusto kong matawa sa kanya. Grabe, hindi niya talaga nakalimutan 'yung sinabi ko
. Oo nga, sabi ko 'all day', pero wala akong sinabing 'sunod-sunod'.

Saglit kaming natahimik. Pero maya maya lang ay nagsalita na naman siya. "Inaant
ok ka ba talaga?"

Tumango na lang ako.

He then took a deep breath. "Fine...I will let you rest."

Kimi akong napangiti. Mabuti naman at pumayag.

"I love you, Allen." I murmured.

Humigpit ang yakap niya at hinalikan niya ako sa leeg. Sumagot pa yata siya pero
hindi ko na naintindihan kung ano'ng sinabi niya. Tuluyan nang bumagsak ang mga
mata ko.

NAGISING ako nang marinig kong may nagdo-doorbell sa labas. Mabilis kong iminula
t ang mga mata ko at sinilip ang orasan na nakasabit malapit sa bintana

Ala-una na! Ang tagal naming nakatulog! Ni hindi na kame nakakain ng tanghalian
ah. Pero okay lang. Atleast hindi bulilyaso ang plano ko. Napigilan ko ang asawa
ko na umalis ng bahay.
Dahan dahan na akong umikot sa kabilang gilid ko. Ang sakit ng buo kong katawan.
Nangangalay ang mga kamay ko. Naipit marahil dahil hindi kami nag-iba ng puwest
o ni Allen. Kung ano'ng puwesto namin bago ako nakatulog, ganito pa rin ngayon.
Muling tumunog ang doorbell.
Tsk, istorbo 'yon! Marahan kong inalis ang braso ni Allen na nakayakap sa bewang
ko, at hinay hinay akong bumangon mula sa sopa para hindi siya magising. Ang sa
rap kasi ng tulog niya e. Parang bata, ang inosente ng mukha. Halatang pagod na
pagod.
Sinuot ko na lang 'yong polo niya at saka ako lumabas ng bahay.
I saw a silver car, and a lady in dress behind our gate. Biglang bumilis ang tib
ok ng puso ko. Kinabahan ako. I know it's not Leila. Dahil kung ang pinsan ko 'y
on, hindi na 'yon magdo-doorbell. Didiretso na lang 'yon ng pasok sa loob ng bah
ay.
Binuksan ko na ang gate, at halos kumulo ang dugo ko nang makita kung sino 'yong
nakatayo roon.
P*nyeta talaga! Pinigilan ko na nga ang asawa ko na makapunta sa reunion niyo, h
eto ka nama't pumunta pa talaga mismo rito!
Seriously, what do you want, Lauren?
"A-ANO?! T-teka, teka...parang nabingi yata ako sa sinabi mo. INIMBITAHAN NIYA K
AYO SA KASAL NIYA?!"

"Ano ka ba Leila! Ang lakas ng boses mo." sita ko na may kasama pang paniniko.
"S-sorry!" bigla naman niyang hininaan ang boses niya. "Pero seryoso? Inimbitaha
n niya kayo?"
"Oo nga. Kakasabi ko lang, e."
Hindi naman na siya sumagot pa. Bigla na lang siyang tumawa. Ang lakas pa, paran
g nang-aasar.
"Fvck! Ang awkward 'non!" bulalas niya, natatawa pa rin. "O tapos, after ibigay
'yong inivitation? Ano nang nangyari?"
"E 'di umalis na siya." tipid na sagot ko.
"Umalis na agad? H-hindi niyo man lang pinapasok sa bahay niyo? Hindi mo inalok
ng juice? O coffee? Ganon?"
Parang baliw 'tong si Leila. Sinamaan ko nga ng tingin. "Siyempre hindi na! Ano
ka ba naman! Bakit ko naman siya papapasukin sa bahay namin? Ano naman ang gagaw
in namin 'don? Magki-kwentuhan? At saka... ano...isa pa..." napayuko ako. "...an
g kalat kaya sa sala namin. N-nakakahiya."
Natawa na naman siya. Mukhang na-gets niya kung anong ibig kong sabihin. E kasi
totoo naman. Nakakalat kaya 'yong mga pinaghubaran namin ni Allen sa sahig. Para
ng ang ang pangit naman tingnan 'pag nakita pa ni Lauren.

"Gaga ka talaga! Mas okay nga 'yon! Ipamukha mo sa kanya na kakatapos niyo lang
mag-sex," at natawa na naman siya.
Inirapan ko nga. 'Tong babeng 'to, kung makabigkas ng sex akala mo ang dami dami
ng experience. E hindi nga ako sigurado kung nagka-boyfriend na 'to e.
"Eh ano'ng mismong sinabi niya 'nong inabot niya 'yong invitation?" pahabol na t
anong niya.
Hindi talaga 'to titigil hangga't hindi niya nakukuha ang buong detalye e.
"Parang kaswal nga lang siya e," sagot ko naman. "Kung makaimbita akala mo ka-ba
rkada niya lang ako."
"Grabe, ano? Imagine, pumunta pa talaga sa bahay niyo? Walang messenger? Dukha?"
Natatawang biro niya. "Nako Vannie, I'm pretty sure nagbaka-sakali lang 'yon na
baka maabutan niyang mag-isa si Allen sa bahay niyo. Pero malas niya, nandoon k
a."
Napangiti naman ako sa loob loob ko. Oo nga, buti na lang.

Yes, we're talking about Lauren's visit yesteday. Ayaw ko na nga sanang maalala,
pero eto kasing si Leila mapilit. Magkwento raw ako. Nagkwento nga rin naman ak
o.
Lauren dropped by at our house just to hand out the invitation to her wedding.

"I just passed by to personally give you this." panimula niya sabay abot sa akin
ng isang kulay plum na envelope.
I'm trying to act as normal as I could kahit na kumukulo ang dugo ko. Tinanggap
ko ang inaabot niya at agad sinilip kung ano ang laman.

It's an invitation. A wedding invitation.

"I know it's impossible, but I still hope you and Travis could come," patuloy ni
ya.
Gusto kong matawa sa eksena namin, pero pinipigilan ko.
Is she serious? Gusto niya kaming imbitahin ni Allen sa kasal niya? Wow. Just wo
w. Siguro para sa kanya wala lang 'to. Baka nga naka-move on na talaga siya nang
tuluyan. Pero sana naman nilagay niya muna ang sarili niya sa posisyon ko. Para
ng hindi naman yata magandang iniimbitahan niya kame, gayong kulang na lang e lu
mabas sa dyaryo na ex niya ang asawa ko, at obviously, ako ang dahilan kung baki
t hindi sila nagkatuluyan.

'Yong totoo? Bakit niya ba 'to ginagawa?

"I'm sorry if this seems surprising to you..." At mukhang nabasa niya ang iniisi
p ko. "...But I just thought of inviting you, guys. You see, Travis had been my
friend and I would like to--"
"I'll just tell my husband about this." pagputol ko sa kanya.
Halata ngang nagulat siya sa inasal ko dahil marahan siyang napanganga. Alam kon
g bastos 'yong ginawa ko. Pero kasi, ayoko nang marinig pa kung ano'ng meron sa
kanila ng asawa ko. Kung ano'ng naging nakaraan nila.
She doesn't have to tell me those things. Alam na alam ko na 'yon. And aside fro
m that, p*nyeta, I don't want to hear him calling my Allen, 'Travis'.
"Mabuti't hindi ka naligaw papunta rito?" pag-iba ko na lang sa usapan habang is
inisilid 'yong invitation pabalik sa envelope.
Ang totoo, gusto kong itanong kung paano niya nalaman ang bahay naming mag-asawa
. Pero iniba ko na lang ang pagkakatanong para naman hindi masyadong halatang ay
aw ko siyang makita.
"Uhm, I asked your home address from Allen's secretary. Good thing nga she gave
me clear directions kaya naman hindi ako nahirapang pumunta rito." nakangiting p
aliwanag niya.
Nakakairita siya. Paano niya nagagawang ngumiti at makipag-usap ng kaswal sa'kin
. Bakit parang confident na confident siya, at parang wala siyang nararamdamang
awkwardness sa pagitan naming dalawa.
Ako lang ba ang nakakaramdam 'non?
"Sabi kasi ng secretary niya, he didn't report to work today?" dagdag niya pa.
"Ah, oo..." bigla namang may pumasok na kademonyohan sa utak ko. "...Ayaw pumaso
k sa trabaho e. He said he wanted to stay here with me. Pinipilit ko nga kasi al
am kong may meeting siya ngayon, kaso ayaw talaga."
Okay. Mukhang kailangan ko nang mangumpisal. Puro pagsisinungaling na ako ngayon
g araw.
Hindi naman na siya nag-salita. Ngumiti lang ito at nag-"aah".
"D-do you want to talk to him? Gisingin ko siya, gusto mo?" alok ko kunwari sa k
anya. Para kasing wala pa siyang balak umalis e.
May iba pa yata siyang pakay dito. Akala ko ba iaabot niya lang 'tong invitation
. O, nasa akin na. Pwede na siyang umalis.
"No, no, no." kinumpas niya ang mga kamay niya bilang pagtanggi. "I really just
came to here to give you that," tinuro niya 'yung hawak kong invitation.
"Ah, oo," tugon ko. "At saka hindi ko rin pala siya puwedeng gisingin. Ayaw kasi
non 'pag ginigising siya e. Ang sarap pa naman ng tulog 'nun ngayon. Napagod ka
si."
Huling huli kong napangiwi siya, at sumimple ulit ng tingin sa suot ko.
Ayan na naman siya. Kanina ko pa napapansin na hini-head to foot niya ako. Hindi
na nga lang ako nagsasalita. Pero siyempre kahit papaano nakakaramdam ako ng hi
ya. Tumatagos yung mga tingin niya e.
Polo lang ni Allen ang suot ko. Manipis pa ito at light ang kulay nito kaya sigu
rado akong halatang halata niyang wala akong suot na underwear.
Wala namang mali, 'di ba? Asawa ko naman si Allen. Unless may ibang tumatakbo sa
isipan niya.
"Uhm...Vanessa..." may sasabihin pa yata siya sa'kin pero bigla siyang natigilan
.
Nabigla na lang din ako dahil mas lumaki ang pagkakabukas ng gate. Naramdaman ko
ng may tao na sa likuran ko.
I looked to my side and saw my husband.
Gulo gulo ang buhok nito, halatang bagong gising, and he's wearing nothing but h
is bluish grey, striped boxers.
Tsk! Naman! Gusto ko siyang itulak papasok sa loob ng bahay e! Tama ba namang lu
mabas nang naka-boxers lang? Kung sabagay, eh ano nga palang isusuot niya, e gam
it ko ang polo niya.
Eto namang si Lauren, hindi man lang marunong magtago ng reaksyon. Bwiset, hulin
g huli ko siyang natulala sa asawa ko e! Napataas tuloy ako ng isang kilay. What
? Don't tell me she's still affected seeing my husband half-naked? Oh, please!
Alam kong gwapo talaga ang asawa ko, lalo na kapag bagong gising ito. 'Yong tipo
ng ang gulo gulo ng buhok nito at mapungay ang mga mata. It's the hottest shit e
ver! Pero wala siyang karapatang tumitig nang ganyan. Ako lang ang pwedeng makak
ita kay Allen in his sexiest state.
"Yes?" biglang tanong naman ng asawa ko kay Lauren.
Ang kaswal lang ng pagkakasabi niya. Parang hindi nga siya naa-alarma na nasa ta
pat ng bahay namin ang ex niya e. No signs of surprise.
Pasagot na sana ni Lauren pero inunahan ko na. Inabot ko 'yung invitation sa asa
wa ko. "She wants us to come to her wedding." kwento ko.
Kinuha naman ni Allen ang envelope mula sa kamay ko. Tiningnan niya muna iyon ba
go nagsalita. "I...I thought next year pa?"
Naningkit ang mga mata ko. Ako lang ba, o sadyang parang updated pa rin sila sa
isa't isa? Aba't mukhang ang dami yata nilang napagkwentuhan noong nasa Madrid s
ila.
"Ah, yea. That was the initial plan," nakangiting pahayag namin ni Lauren. "But
we moved it much earlier. I don't wanna wear my wedding gown nang malaki na ang
tiyan ko," bigla niya namang hinaplos ang tiyan niya.
Oh. So, she's pregnant.

I didn't know that. May kulang yata sa kinwento sa'kin ni Allen. O baka hindi ni
ya rin alam? Nakakainggit. Hindi ko maiwasang hindi mainggit. She'll be having a
baby soon. Bigla ko tuloy naalala 'yong sinabi sa'kin ni Allen kanina na gusto
niyang magka-anak na kame. Gusto ko na ring mabuntis at magka-baby.
"I hope you two could attend," dagdag niya. "Alam kong napaka-imposible but I'm
still hoping. I could help you book your flights if you want. J-just tell me."
"Hoy, tulala ka na naman! Okay ka lang?" bigla akong siniko ni Leila. Doon ako n
atauhan.
"Oo. Okay lang." sagot ko na lang kahit na medyo nagulat ako sa paniniko niya.
"O, mamaya mo na lang ulit ituloy 'yang kwento mo. Malapit na tayo e."
Ngumiti na lang ako. Mabuti naman at malapit na. Napapagod na ako kakalakad.

Today is Leila's birthday.

She booked a dinner for two sa isang eat-all-you-can restaurant dito sa Bonifaci
o Global City. Sinabi ko ngang sana hindi na lang eat-all-you-can dahil alam niy
a namang hindi ako big eater. Sayang lang dahil hindi ko naman masyadong mae-enj
oy.
At saka isa pa, wala rin sa mood ang tiyan ko nitong mga nakaraang linggo. Palag
ing nangangasim. Ewan ko nga kung bakit, e palagi naman akong kumakain kahit na
paunti-unti lang.
Pero siyempre, katulad ni Allen, mapilit din itong pinsan ko. Minsan lang naman
daw. Matagal na rin daw siyang hindi nakakakain sa buffet. Pagbigyan ko na raw s
iya, total birthday niya naman. E ano pa nga bang magagawa ko? Siyempre hindi na
ako makakahindi sa kanya.
Masaya naman ako dahil pinili niyang mag-celebrate ng birthday kasama ako. Ako l
ang. Walang iba. Knowing Leila, she really has a huge set of friends. Marami siy
ang connections. Pero mas ginusto niyang ako lang ang makasama niya sa espesyal
na araw niya. Siyempre natuwa ako. Kahit na medyo naninibago pa rin ako dahil ma
s sanay akong kasama ang mga pamilya namin kapag birthday niya.
Before, her parents would even host a big party just for her. Nakakamiss 'yon. P
ero mukhang malabo nang mangyari ulit.
Hanggang ngayon kasi hindi pa rin sila nagka-kaayos ng magulang niya. Simula nan
g lumayas siya dahil ayaw niyang magpakasal kay Allen, nawala na 'yong mga masas
ayang reunions sa pamilya. Ilang beses ko siyang sinabihan na magpakita na at ma
kipag ayos, pero ayaw niya talaga. Matigas siya. Lalo tuloy lumalalim ang tampuh
an nila sa isa't isa. Minsan ako na yung naiipit e.
"Oo nga pala," pagbasag ni Leila sa katahimikan. "Tinext ako kanina ng magaling
mong asawa."
"T-talaga?" Nakaramdam naman daw ako ng kaunting excitement. Knowing my husband,
hindi niya hobby ang magtext. Lalo na sa pinsan ko na ayaw na ayaw niya. "Anong
sabi?"
"'Wag daw kita hahayaang umuwi na mag-isa. Ihatid daw kita. Tss! Kung makautos a
kala mo amo ko siya e!"

Napangiti ako. Pero binawi ko rin agad dahil bigla akong sinamaan ng tingin ng p
insan ko.
"O, ano yan? Ngiting-ngiti? Kung kiligin ka para kang virgin ah! Sus! E ano na n
amang trip niyang asawa mo at nagiging sweet sa'yo? May pa-text text pang nalala
man. Kaya niya naman palang maging maalaga, hindi pa ginawa dati. Daig pa ang ba
bae kung magpa-hard to get e!" Iritableng reklamo na naman niya.
Tumahimik na lang ako. Ayoko na siyang patulan dahil masaya naman ako sa estado
namin ni Allen ngayon. Unti unti na talaga siyang nagbabago.
And speaking of that man...baka naman nagtext din siya sa'kin.

Sinilip ko 'yung phone ko mula sa bulsa ng mini skirt ko. Pero wala naman. Kahit
missed call, wala.

Abala siguro sa trabaho. Mag-o-overtime raw siya ngayon dahil hindi siya nakapas
ok kahapon. Ako pa nga ang sinisi. Hindi ko raw kasi siya pinapasok. E sa ayaw k
o lang naman siyang matuloy dun sa reunion e.
Kaninang umaga nga, nalate rin siya. Paano kasi, ayaw magising. Pagod na pagod.
Sineryoso ba naman kasi 'yung "all day".
Pagka-alis na pagka-alis ni Lauren sa bahay, umarangkada na siya. Ni hindi man l
ang ako binigyan ng oras para magsalita tungkol sa pagdalaw ng ex niya at sa pag
imbita sa amin sa kasal. Bigla na lang akong binuhat papuntang banyo! Nabinyagan
tuloy nang wala sa oras 'yung bagong linis namin na bath tub. Si Allen kung saa
n saan na lang!

Pati nga kaninang madaling araw, humirit pa ng isang round. Hindi naman ako naka
palag kasi inipit niya ang mga kamay ko sa headboard ng kama. Kulang na lang ika
dena niya ako e! He's really a beast in bed! Kaya ayon, bagsak kaninang umaga. N
alate ang magaling kong asawa.
Nasungitan na naman tuloy ako. Bakit daw kasi hindi ko siya ginising. Tumahimik
na nga lang ako, para wala ng away. Ako na naman ang may kasalanan. Minsan talag
a hindi ko maintindihan ang timpla ng asawa ko. Minsan sweet, minsan bitter. Per
o mas madalas...hot.
Oh, and yes. Alam niyang may lakad ako ngayon. Nag-paalam ako kanina na magce-ce
lebrate ng birthday ni Leila. Natuwa naman ako dahil pumayag siya, basta 'wag la
ng daw ako magpapagabi. At 'wag na 'wag daw akong uuwi na mag-isa.
Ang saya nga. Pinapayagan na niya ako. Hindi ko na kailangang tumakas at magsinu
ngaling. Eto nga yata ang unang lakad ko na wala akong iniisip e. 'Yun bang maka
kapag-liwaliw ako nang hindi kinakabahan? Legal na legal ako.

Pero teka, parang kanina pa yata kami naglalakad na mag-pinsan. Napapagod na ako
. Kung ganito pala kalayo, e 'di sana nag-park na lang kame sa mas malapit.

I was about to ask Leila, pero paglingon ko sa gilid ko, hindi ko na pala siya k
asabay na naglalakad.
Napahinto na ako at hinanap siya sa likuran ko.
Nakita ko siyang nakatayo sa tapat ng isang restaurant na parang may pinagmamasd
an.
Aba tingnan mo yon! Hindi man lang nagsabi! Buti na lang pala hindi ako nagsasal
ita dahil magmu-mukha lang akong baliw na nakikipag usap sa hangin. Napa-iling i
ling na lang ako at binalikan ko siya.

"Lei, ano ka ba." Marahan ko siyang hinampas sa braso. "Bigla bigla ka na lang n
awawala."
Hindi naman niya ako pinansin. Nakatulala lang siya, kaya kinalabit ko na siya.
"May problema ba?"
Matagal bago siya nakasagot. "V-vannie, akala ko ba nag-usap na kayo ni Allen na
hindi na siya makikipag-kita kay Lauren?" pahayag niya nang hindi lumilingon sa
'kin.
Napakunot ako ng noo. "Oo nga. 'Yon ang siniguro niya sa'kin kagabi at kaninang
umaga e. B-bakit?" Ewan ko, pero parang bigla akong sinalakay ng kaba. Hindi ko
gusto ang nararamdaman ko.

Bigla naman siyang tumuro. Binaling ko agad ang tingin ko sa direksiyon na tinut
uro niya.

I then felt a pain in my chest. Matagal bago tuluyang nanuot sa utak ko kung ano
'ng eksena ang nakikita ko. Para akong nabuhusan ng malamig na tubig.
I'm watching my husband...

...happily eating dinner with his ex.

Nagsimula nang mamanhid ang buo kong katawan. I can no longer feel anything, asi
de from the tension and electricity running through my palms.

"V-vannie, come on." Hinila na ako ni Leila sa braso. "Mag-usap na lang kayo mam
ayang mag-asawa pagkauwi." payo niya.

But I didn't listen. I don't want to listen. Sa totoo lang, parang wala na nga a
kong naririnig. Nabingi na yata ako. Parang ang tanging naririnig ko na lang ay
ang masasayang boses ng asawa ko at ng babae niya. Sila na lang din ang nakikita
ko.
He lied. Sabi niya sa'kin hindi na sila magkikita. Sabi niya sa'kin siya mismo a
ng lalayo. Ang buong akala ko rin nag-o-overtime siya sa trabaho ngayon. Then wh
at is this?

I thought we're already okay. Bakit ba kahit na anong paghihigpit at pangbabakod

ko sa kanya, gumagawa't gumawa pa rin sila ng paraan para makita ang isa't isa?
Wala ba talaga siyang pakialam kung masasaktan ako?
"V-vannie, halika na. 'Wag dito," pabulong na pakiusap sa'kin ng pinsan ko.

Doon ko lang namalayan na nakapasok na pala ako sa loob ng restaurant at nakalap

it na ako sa table nila Allen.
I finally caught their attention.

Mabilis na tumayo ang asawa ko. Kitang kita ko ang pagkagulat sa mga mata niya.
Halos hindi siya makagalaw.
"V-vanessa..." Akmang hahawakan niya ang kamay ko pero umilag ako, at sinampal k
o siya nang malakas.
Natigilan lahat ng tao sa loob ng restaurant, including his bitch ex.
Gago siya! Ang gago gago niya!

"How could you!" I almost yelled in gritted teeth. "Wala ka talagang ibang alam
gawin kung 'di ang saktan ako, ano?!"
Hindi ko na napigilan. A tear fell from my eye.
Inis ko iyong pinahid, at saka ko ulit siya tinitigan nang masama. Pinilit kong
magsalita kahit na nanghihina na ang mga kamay ko, at nangangatog na ang mga tuh
od ko. Pakiramdam ko anytime magco-collapse na ako dito. Sobrang sikip ng dibdib
ko.

"Sana pala talaga hiniwalayan na kita...

...You're such a disappointment, Allen." diin ko sa pinaka-matapang na tono ng b

oses ko, at nilisan ko ang lugar nang mag-isa.
This chapter is written in 3rd person POV.
==================================
Nanginginig pa ang mga tuhod ni Vanessa nang makarating siya sa isang kilalang b
ar sa The Fort.

Hindi na niya alintana ang dami ng tao sa loob, pati na ang pinaghalong amoy ng
alak at sigarilyo. Gusto lang talaga niyang maglabas ng sama ng loob at makalayo
sa anino ng walang kwenta niyang asawa. Siya, sawang sawa na siyang umintindi k
ay Allen, sa kakabigay ng pagkakataon dito. Mukha namang hindi niya kayang mawal
a ang ex niya. E di punyeta, magsama silang dalawa! Ginagawa niya kung ano'ng gu
sto niyang gawin? Puwes, gagawin ko rin ang gusto ko.
Hinubad na niya ang suot niyang cardigan, revealing her in her mini skirt and sp
aghetti strapped-top. Nakakaramdam na kasi siya ng init. Halos siksikan sa loob.
Ang daming sumasayaw. Hindi na nga yata siya sanay na nagpupunta sa mga bars da
hil nahihilo na rin siya sa galaw ng mga ilaw. Patay sindi.
She wiped the dried tears on her cheeks and took a sigh.

She was about to go straight to the wine bar counter nang biglang may humawak na
lalaki sa kanya. Babawiin na nga sana niya ang braso niya dahil ang inakala niy
a ay babastusin lamang siya, pero hindi niya nagawa.
"V-vanessa?" Ani ng lalaki.
Natigilan siya. How come he knows her?

Siningkit niya ang kanyang mga mata at pilit na kinilala ang lalaking nasa harap
an niya. Pamilyar ang aura nito ngunit hindi niya ito gaanong mamukhaan dahil ma
y kadiliman sa loob ng lugar.
"W-what are you doing here? Are you with Allen?" Patuloy pa ng lalaki.
"I-I'm sorry? Hindi kita marinig..." Kunot noong tanong naman ni Vanessa dahil h
indi niya ito marinig nang maayos. Bigla kasing nagpalit ng tunog sa bar.
Nagsimulang tumugtog ang club remix ng Starships. Sakto pa namang malapit sila s
a isang speaker. "Who are you?" Pahabol na tanong niya.
Nilapit ng lalaki ang mukha nito sa bandang tenga niya na siyang kinabigla niya.
Napaatras pa siya sa pag-aakalang may gagawing masama ang binata. Bubulong lang
pala. "It's me...Marco. Where's Allen? Alam niya bang nandito ka?"
Shit!
Mabilis niyang binawi ang kanyang braso nang makilala na niya kung sino ang lala
ki. So...it's her husband's loyal drinking buddy.
"Don't you dare tell him I'm here!" Dinuro niya ito at saka tinalikuran.

Tinawag pa siya ni Marco pero hindi na siya lumingon. Pumagitna siya sa mga taon
g nagsasayawan at nagkukwentuhan para makapagtago.
Napakamalas nga naman talaga! Nandoon pa yung Marco na 'yon! She's so sure tataw
agan nito ang magaling niyang asawa para mag-sumbong.
Umiling iling na lang siya, at dumiretso na sa wine bar counter. She sat on the
high stool and ordered the strongest drink they could offer. Wala siyang pakiala
m kung gumapang na siya pauwi. Well actually, ayaw na nga niyang umuwi. Ayaw na
niyang makita pa ang kanyang asawa.

"Gago siya! Sinabi niya sa'king hindi niya 'ko kayang mawala sa kanya? Puwes, sa
ginawa niya sa'kin ngayon talagang mawawala ako sa kanya!" sigaw niya sa loob l
oob niya, sabay straight ng inom sa brandy na nasa kanyang baso.

She gripped a fistful of her hair at tinungkod ang magkabilang siko niya sa mesa
. Hindi niya na naman naiwasang hindi maiyak sa ginawa sa kanya. Sa totoo lang,
hindi na nga yata siya tumigil sa pag-iyak. Sa taxi pa lang kanina ay panay na a
ng pagtulo ng luha niya. Ang bigat bigat ng pakiramdam niya. Para siyang napag-k
aisahan.

She really thought her husband has changed already. Akala niya okay na ang lahat
dahil halata niyang bumabait at may takot na sa kanya si Allen. But she was wro
ng! Bakit nga ba kasi naniwala pa siya sa pangako nito sa kanya.
Ngayon niya nga lang naisip kung ano ang mga dapat na sinabi at ginawa niya kani
na. Sana pala hindi lang si Allen ang sinampal niya. Dapat pati yung babae nito
pinatikim niya. Sana sinabunutan niya, kinaladkad palabas ng restaurant. Pero sh
it! Wala siyang lakas kanina. Ni hindi nga siya nakapag-react nang maayos dahil
naninikip na talaga ang dibdib niya.
Damn you, Allen! Damn you! Yung sampal ko sa 'yo, kulang pa yon! Kung matapang l
ang talaga ako, sinipa pa kita. Sinigawan. Sinabi lahat ng hinanakit ko. Pero wa
la e, hindi ako nakapagsalita nang matino. Ni hindi ko man lang naipagtanggol an
g sarili ko sa panggagago niyo. Ako pa ang tumakbo palayo! Shit talaga!
Gusto niyang isipin na namamalikmata lang siya kanina at hindi totoo ang nakikit
a niya, pero hindi e. Totoong totoo! Kilalang kilala niya ang suot na polo ni Al
len. Siya ang nag-handa 'non kaninang umaga e.
She saw it in her own eyes. They were laughing together. He was laughing. He see
med so happy, and that kills her. Wala talaga itong pakialam sa kanya. Bakit ba
kasi ang tanga niya at umaasa pa siyang magiging masaya sila. E wala ngang pakia
lam ang asawa niya!
His aura was different. The way he laughed, ibang iba. Doon niya lamang ito naki
ta na ganoon kasaya. Sa mga panahong magkasama sila bilang mag-asawa, hindi pa n
iya ito nakikita na tumawa nang ganoon. And what does that mean? Na mas masaya i
tong kasama si Lauren? Ganon ba yon?
Muling tumulo ang luha niya. Hindi lang siya basta nagseselos sa nahuli niya. Na
gagalit siya. Nagagalit siya sa sariling asawa!
Inis niyang pinahid ang mga luha niya at muling nagsalin ng alak sa baso at umin
om.
Nakakailang baso pa lang siya pero parang umiikot na ang paningin niya. Hindi na
man kasi talaga siya sanay na umiinom. Gusto niya lang makalimot kahit na papaan
o.
Napaayos siya bigla ng upo nang maramdaman ang pag-upo ng isang hindi kilalang l
alaki sa katabi niyang bakanteng high stool.

Malakas ang dating ng binata, marahil na rin siguro sa suot nitong fitted plain
black shirt. Litaw na litaw ang katigasan ng dibdib at umbok ng mga biceps nito.
No doubt, he's a total head turner.
Hindi na nga dapat papansinin ni Vanessa pero naiilang siya dahil kanina pa naka
titig ang binata sa kanya. Sino nga naman ba kasing hindi mapapatingin sa suot n
iya? Halos magpakita na siya ng kaluluwa. Pasimple niyang pinahid ang tumulo niy
a na luha at inubos ang natitirang alak sa baso.
Nagulat na lang siya nang iurong ng lalaki ang upuan nito at mas lumapit sa tabi
niya. Naglapag ito ng panyo malapit sa basong iniinuman niya na siyang kinagula
t niya.
The guy then whispered near her ear. "You know what, I hate to see such a beauti
ful lady crying."
Napasinghap siya at napalingon sa lalaki. Pero agad din siyang napaatras nang ma
kitang sobrang lapit pala ng mukha nito sa kanya. She could even smell his breat
h. Amoy alak. Patunay na lasing na ito. Namumula na rin kasi ang mga pisngi nito
.
"I know a great way for you to forget your problem." dugtong ng binata.
"P-pardon?" Kunot noong tanong naman niya.
Hindi niya masyadong narinig ang sinabi nito dahil saktong may nagsalitang DJ, p
ero sigurado siyang nangbabastos ang lalaki. Halata kasi dahil nakangisi ito. Hi
ndi niya gusto ang kapilyuhan sa mukha nito. He's really drunk.
Patayo na sana siya para lumipat na lang sa ibang puwesto pero nagitla siya nang
haplusin ng lalaki ang binti niya. Ang lagkit ng hawak nito! Halos tumindig lah
at ng balahibo niya.
Napabalikwas siya ng tayo mula sa pagkakaupo at marahang tinulak palayo ang lala
ki. "D-don't touch me!"
Pero imbis na mailayo ang binata, siya pa itong napaatras. Tila naubusan na siya
ng lakas na kahit isang dangkal man lang ay hindi niya ito napagalaw.
Bumilis na ang pagtibok ng puso niya at nataranta na siya nang bigla siya nitong
higitin sa siko. Idinikit nito ang katawan nito sa kanya at bumulong sa gilid n
g kanyang mukha. "Come on, slut! No more acting. There's a vacant room upstairs.
Let's f*ck each other hard. You want that, don't you?"
Nanlaki ang mga mata ni Vanessa sa gulat! Halos mabitawan niya ang kawak na purs
e at cardigan. Gusto niyang sampalin ang lalaki sa pagsasalita nito nang bastos,
pero naunahan siya ng takot. Bigla kasi siya nitong hinigit sa bewang. Hindi na
siya makapalag! Ewan niya ba kung dahil ba lasing siya, pero para siyang naging
estatwa.
"P*TANGINA!"
Napatili si Vanessa sa sumunod na nangyari. Nawala bigla 'yong lalaki sa harapan
niya.
Nakita niya na lang na nakahandusay na ito sa sahig at pinapaliguan ng sapak ng
kanyang asawa na animo'y leon na nakawala sa hawla.
"G*GO KA! 'WAG NA 'WAG MONG HAHAWAKAN ANG ASAWA KO!" Galit na galit na sigaw ni
Allen sabay bigay ng magkasunod na sapak sa mukha ng lalaking nangbastos kay Van
essa.
Nakuha nila ang atensiyon ng mga tao. Tumigil ang tugtog at nag-steady ang mga i
law.
"Allen! Tumigil ka na!" Pagpigil ni Vanessa at akmang papasok na sa eksena pero
biglang humarang si Marco sa harapan niya.

Tila umakyat lahat ng dugo niya sa ulo niya. Pinanlisikan niya ito ng tingin. "Y
ou! Ikaw ang nagsabi sa kanya, ano?! Bakit ka ba nangingialam sa'min?!" Sigaw ni
ya.
Napayuko na lamang si Marco.
Sinasabi niya na nga ba e! Si Marco ang magsusumbong kay Allen kung nasaan siya!
Peste talaga!
Hindi pa rin tumitigil si Allen sa kakamura at kakasapak sa lalaki. Pinagtitingi
nan na nga sila, nakakahiya! Kung hindi pa sumugod 'yung mga bouncers para awati
n sila hindi pa nito lulubayan 'yong lalaki.
Ang daming pumipigil kay Allen pero inis lamang sila nitong tinaboy. Agad itong
lumapit sa kinatatayuan niya at bigla siyang hinila sa braso.
"We're going home. NOW!" Galit na utos nito at sinimulan na siyang kaladkarin pa
labas ng bar.
Iritable niyang tinatanggal ang kamay niya sa mahigpit na pagkakahawak ng asawa
pero hindi siya makawala. Punyeta talaga! "Allen, ano ba! Nasasaktan na ako! Wal
a ka talagang pakelam sa'kin! Masakit na!"
"TUMIGIL KA, VANESSA! HINDI AKO NATUWA SA GINAWA MO!" singhal nito sa kanya.
Napanganga siya.
Hindi siya makapaniwalang ito pa ang may ganang magalit! Kasalanan niya agad ang
 nakita nito, pero yung nangyari sa restaurant kanina, ano? Kalimutan na? Gago p
ala talaga siya e! Hindi rin ako natuwa sa ginawa niya!
Tagumpay siya nitong nahila palabas. Nakita pa nga niya sina Leila at ang walang
hiyang ex ng asawa niya na nag-aabang sa labas.
"Hoy Allen! Huwag mo ngang kaladkarin si Vannie! Marunong naman 'yang maglakad e
!" Bulyaw ng pinsan niya pagkadaan nila sa kinatatayuan ng mga ito.
Pero tulad ng dati, walang narinig si Allen.
Halos ihagis na siya ng sariling asawa papasok sa loob ng sasakyan. Binantaan si
ya nito na 'wag na 'wag lalabas, bago ito nagmadaling umikot papunta sa driver's
seat.
Pagkaupo ni Allen ay inis itong nagsuklay ng buhok gamit ang sariling mga daliri
at saka binuhay ang makina ng sasakyan. Naririnig pa ni Vanessa ang mga pagbulo
ng bulong at pagmumura nito pero wala siyang pakialam. Magmura siya hangga't gus
to niya. Letse siya!
Buong byahe niya itong hindi kinibo. Hindi rin naman kasi nagsasalita si Allen.
Nakatutok lang ang atensiyon nito sa kalsada - kunot ang noo at nanggigigil sa i
nis ang mga kamao.
+++
"WHAT DID I TELL YOU VANESSA! 'DI BA SINABI KONG 'WAG NA 'WAG KANG PUPUNTA SA MG
A GANONG LUGAR?!"
'Yan ang unang sermon sa kanya ni Allen pagkarating na pagkarating nila sa bahay
.
Hindi niya na ito pinansin. Sawang sawa na siyang marinig ang mga paratang nito.
Agad siyang umakyat papunta sa kuwarto without saying any word. Nakasunod naman
si Allen.
"VANESSA, SH*T COME BACK HERE! I'M TALKING TO YOU!" Pasigaw na pagtawag nito.

"HINDI KA BA NAG-IISIP? BAKIT KA PUMUNTA 'DON HA?! TANGINA NAMAN! KUNG HINDI AKO
DUMATING BAKA KUNG ANO NA'NG GINAWA SA'YO NG HAYOP NA 'YON! I TOLD YOU NOT TO G
O TO DIRTY PLACES LIKE THAT! AT SAKA TINGNAN MO NGA 'YANG ITSURA MO! BAKIT GANYA
N ANG SUOT MO! WHAT ARE YOU, A WHORE?!"

"ANO BANG PAKIALAM MO?!" Pabalang na sagot naman ni Vanessa. "Wala ka namang pak
ialam sakin 'di ba? Kung gusto kong magpakalasing, at magpabastos sa iba, wala k
a na don!"
Akmang pagsisiraduhan na niya ng pinto ng kuwarto ang asawa pero nanlaban ito at
pinigilan ang pagsara ng pinto.
"Fvck! May pakialam ako! I'm your husband!" Tugon rin ni Allen habang pilit na t
inutulak pabukas ang pinto.
Nawalan na ng lakas lumaban si Vanessa kaya't hinayaan na lang niyang makapasok
nang tuluyan ang asawa.
Initsa niya ang kapit kapit na purse at cardigan sa kama, at agad na tinungo ang
luma nilang aparador. Mabilis niyang inilabas ang isang malaking maleta mula ro
on.
"This marriage is going nowhere," sigaw ng isip niya. "Kung hindi niya ako kayan
g mahalin at alagaan, puwes wala siyang karapatang manatili sa buhay ko."

"W-what are you doing?" Halos pumiyok si Allen nang itanong niya iyon.
Nakatayo lamang ito na para bang nabuhusan ng nagyeyelong tubig, at nakatulala s
a misis habang abalang-abala ito sa pag-eempake.
Hindi na nagsalita si Vanessa. Obvious naman kasi na aalis na siya. Does she nee
d to explain why? Hindi pa ba sapat lahat ng dinanas niya?
"Vanessa, w-what's this?" Tarantang hinawakan ni Allen ang mga kamay niya para s
iguro pigilan siya, pero inis niya lang na binawi ang mga 'yon.
Sinamaan niya ng tingin ang asawa. "Ano ba sa tingin mo, Allen? Hindi pa ba hala
tang iiwan na kita?" Diin niya at muling ibinalik ang atensiyon sa ginagawa.
Nagmamadali niyang inilabas lahat ng damit niya galing sa dresser at initsa sa l
oob ng maleta. Hindi na siya mapipigilan sa pagkakataong ito. She's really ready
to leave him. Tama na. Sobra na. Sagad na sagad na siya.
Tinalikuran na niya ang asawa at papasok na sana sa CR para kuhanin ang mga gami
t niya roon pero bigla siya nitong pinigilan at inikot paharap.
"Y-you can't leave me, Van." sabi nito sa kanya.

Nginisian niya ito. "Yes I can! And I'm doing it now!"

Gamit ang natitirang lakas sa katawan at tinulak niya ito sa dibdib palayo. Akma
ng tatalikod na ulit siya pero nagulat siya nang sipain ni Allen yong maleta.
"SH*T! TANGINA NAMAN VANESSA! ANG HIRAP MO NAMANG MAHALIN!"
Natigilan siya at muling hinarap ang asawa. Aminado siyang nakaramdam siya ng ta
kot nang makita ang nanglilisik sa galit na mga mata nito, pero hindi siya nagpa
halata. Tinapangan niya ang sarili. She has to defend herself. Kahit ngayon lang
. Kahit ngayon lang matuto siyang lumaban para sa sarili niya.
"Why don't you give me time to explain?" May bahid ng paninisi at pagtatampo sa
boses ni Allen. "...Bigla bigla ka na lang aalis! Paano naman ako?"
Napapikit nang madiin si Vanessa. Eto na naman sila sa sisihan.
"I'M TIRED OF YOU AND YOUR EXPLANATIONS, ALLEN!" Gigil na pahayag niya nang maka
mulat na siya. "PAULIT ULIT LANG TAYO E. MAG AAWAY, MAGBABATI, TAPOS MAGAAWAY UL
IT. KUNG HINDI KA NAGSASAWA SA TAKBO NG RELASYON NATEN, PWES AKO SAWANG SAWA NA!
WALA NA AKONG PAKIALAM SA MGA PALIWANAG MO! VALID MAN 'YAN O HINDI, YOU STILL L
IED! SABI MO HINDI KA NA MAKIKIPAGKITA! NALINGAT LANG AKO, MAGKASAMA NA NAMAN KA
YO! OVERTIME PALA HA?! IF YOU'RE STILL IN LOVE WITH HER, E 'DI SA KANYA KA NA! I
'M DONE HERE! TIGILAN NA NATIN 'TO, ALLEN. MAAWA KA NAMAN SA'KIN!"

"I DIDN'T WANT TO BE WITH HER!" Laban ni Allen. "'WAG KA NGANG NAG-CO-CONCLUDE A
GAD! YOU DON'T EVEN KNOW WHAT HAPPENED! PAUWI NA AKO 'NON. PINILIT KONG TAPUSIN
NANG MAAGA ANG TRABAHO KO. I JUST BUMPED INTO HER WHILE BUYING SOMETHING FOR YOU
! SHE INVITED ME TO DINNER SINCE SHE'S LEAVING TOMORROW. 'YUN LANG! DID I MISS S
OMETHING, VANESSA?! TELL ME!"

"YOU TOLD ME YOU'LL STOP SEEING HER!"

"I HAD NO CHOICE! NAKI-USAP SIYA. AND BESIDES, IT WAS JUST A DINNER, VAN. JUST A
SIMPLE DINNER! AND ONLY BECAUSE OF THAT, ETO ANG GAGAWIN MO?! PUMUNTA KA PA SA
PUNYETANG LUGAR NA 'YON! PARA ANO? ANO'NG IPINAGMAMALAKI MO? NA KAYA MO ANG SARI
LI MO? E P*TA KUNG HINDI AKO DUMATING BAKA KUNG NAPANO KA NA E!"
"'WAG MO NGANG IPUNTA SA'KIN ANG PROBLEMA!" inis na inis na pahayag ni Vanessa.
"AND IT'S NOT ONLY BECAUSE OF THAT, ALLEN! TSK. HINDI MO TALAGA MAINTINDIHAN, AN
O?!" Napahilot siya sa sentido niya.
Hindi na niya alam kung anong paliwanag pa ang gagawin niya para lang maliwanaga
n ang asawa niya sa kasalanang nagawa nito sa kanya. Akala ba nito na ang kinaka
galit lang niya e 'yung simpleng pakikipagkita nito kay Lauren? Hell no! Hindi l
ang 'yon. Maraming pa. Maraming marami.
Huminga siya nang malalim. At pilit na iniba ang tono ng kanyang pananalita. "Pa
sensiya ka na ha? Naniwala lang naman kasi ako sa pinangako mo sa'kin. Akala ko
kasi tutuparin mo. Sorry ah? 'Wag kang mag-alala, hindi na mauulit."
Asar naman siyang hinigit ni Allen sa siko. "STOP IT!"

"I'm sorry. Hindi ko kasi talaga naisip na hindi mo tutuparin ang--"

"ENOUGH WITH YOUR SARCASM, VANESSA!"

Mas bumigat ang pakiramdam niya. Tinitigan niya ito nang masama bago nagsalita.
"You know what, Allen? Imbis na talakan mo ako at sermonan. Why don't you just s
ay sorry? Hindi mo ba naisip na baka 'yon lang ang hinihintay ko na sabihin mo?"
Malamig na pagkakasabi niya sabay bawi sa siko niya.
"...At pwede ba, 'wag na 'wag mong sasabihin na mahirap akong mahalin! Tingnan m
o muna 'yang sarili mo! Ikaw ang mahirap mahalin!"

Humugot siya muli nang malalim na hangin. Naninikip na naman ang dibdib niya. Na
hihirapan na siyang huminga dahil sa sobrang emosyon sa katawan niya. Ni hindi s
iya makaiyak! Mas nangingibabaw ang galit sa puso niya.
Hinigit niya ang suot suot na kwintas na niregalo sa kanya ng asawa, at inis iyo
ng inihagis sa dibdib ng kabiyak.

"Get out of my life, Allen."

Tuluyan na sana siyang papasok sa loob ng banyo, pero sh*t, hinila na naman siya
nito sa braso.
"BAKIT BA ANG TAPANG TAPANG MO HA?! ANG LAKAS NG LOOB MONG MANG-IWAN AH! KAYA MO
NA AKO, HA VANESSA?! MATAPANG KA NA?!" Dumiin ang pagkakapit nito. Napa-aray si
ya.
"A-allen! Masakit!"
"GUSTO MONG UMALIS?!" Singhal nito sa mukha niya "FINE! UMALIS KA NA!"
Hinila siya nito, pati na rin ang maleta niya. Halos kaladkarin na siya palabas
ng kuwarto at pababa sa hagdan.
Hindi na niya napigilan. Bumuhos na ang mga luha na kanina pa nangingilid sa sul
ok ng mga mata niya.

"A-ALLEN, ANO BA! BITIWAN MO AKO! N-NASASAKTAN NA AKO! HINDI MO NA AKO KAILANGAN
G HILAIN!" She shouted between her sobs.
Nasasaktan na siya sa higpit ng pagkaka-kapit ni Allen sa braso niya. Ilang bese
s din siyang nawalan ng balanse at natapilok habang kinakaladkad siya pababa sa
hagdan.
"TANGINA UMALIS KA NA! ETO NAMAN TALAGA ANG GUSTO MONG GAWIN DATI PA 'DI BA. SIG
E! LUMAYAS KA! IWAN MO 'KO!"
Tinulak siya nito sa sahig ng sala.
Halos sumubsob ang mukha niya sa semento. Mabuti't natungkod niya ang mga siko n
iya kung hindi, tiyak na puputok ang labi niya.
Hindi makapaniwala sa ginawang panunulak sa kanya ng asawa, madiin niyang ipinik
it ang mga mata niya at muling umiyak. She cried silently as her tears fall down
on the tiled floor.

Hindi pa nakuntento si Allen. Lumapit pa ito sa kanya at hinila paangat ang buho
k niya. Napasigaw siya dahil halos mabunot na ang lahat ng hibla ng buhok niya.

"YOU DON'T TRUST ME! ALAM KO KUNG ANO?NG GINAGAWA KO, VANESSA! IKAW ?TONG KUNG A
NO-ANO ANG INIISIP!" Sigaw nito sabay bitiw sa ulo niya.

Umikot ang paningin niya.

Hindi na niya kaya pang pigilan, lumakas na ang pag iyak niya. Her tears aggress
ively rolled down her cheeks. Halos hindi na siya makilala dahil basang basa na
ang mukha niya, at dumikit na ang ilang hibla ng buhok niya sa pisngi niya.
Allen doesn't really care! Siya ang dehado dito pero ito pa rin ang may ganang m
anakit at magalit.

Napatahan siya bigla sa pag-iyak.

Nagpanic siya nang biglang kumirot ang puson niya.
Agad siyang napahawak sa tiyan niya. Kumapit din siya sa kalapit na sopa para sa
na itayo ang sarili. Pero god! hindi niya kaya. She ended up lying on the floor
and curling to her side. Impit siyang napasigaw. Sobrang sakit ng puson niya. It
was like extreme dysmenorrhea, or the first phase of dying. Namilipit siya sa s
akit. It's a different kind of pain. Unbearable.
She then felt something coming out from her, rushing down her legs. She looked d
own.
Halos mahimatay siya nang makita ang dugo sa mga binti niya.
Literal na nanginig ang buo niyang katawan. She wiped it and was stunned when sh
e confirmed it was real! Nanginginig niyang inangat ang kamay niya na may bahid
ng dugo at halos hindi siya makapagsalita sa nakikita ng mga mata niya.
Muli siyang napahawak sa tiyan niya. Sumakit ulit, pero mas masakit kaysa kanina
. Para siyang sinasaksak nang paulit ulit! Hindi siya ganoon ka-inosente. Alam n
a alam niya kung ano'ng nangyayari sa kanya ngayon.
Napasigaw siya sa sobrang sakit ng sinapit niya! She can't think straight. Right
now, all she wants is for the intense pain to stop. Ayaw tumigil sa pagagos ng
dugo sa mga hita niya. At parang iniipit ang tiyan niya. Hindi na niya kaya!

Nanginginig niyang inabot ang mga kamay ni Allen na kasalukuyang nakatayo sa tab
i niya - nakatulala sa kanya at putlang putla ang mukha.
"Allen...t-tulungan mo 'ko. P-please! Tulungan mo ko!" Pagmamakaawa niya habang
humahagulgol.
She can no longer bear the pain! Ang sakit sakit na! Unti unti na siyang nanghih
ina, dinagdagan pa ng matinding takot sa dibdib niya.

The next thing she knew, buhat buhat na siya ni Allen.

"I...I'm sorry Van. Sorry! Hindi ko ginusto. I'm really sorry. Please..." Panay
ang paghingi nito ng tawad sa kanya, pero hindi 'yon ang kailangan niya ngayon.

Mabilis siya nitong naipasok sa loob ng sasakyan. Hiniga siya sa passenger's are
a sa likod at nagmadali itong tumungo sa driver's seat.
Napatagilid ng higa si Vanessa sa upuan. Inipit niya nang madiin ang kanyang pus
on. Sobrang sakit! Ngayon lamang siya nakaranas ng ganito. Para na siyang mauubu
san ng dugo.
" H-hold on, Vanessa. I promise to drive fast. Please, don't close your eyes. Do
n't sleep...
...stay with me." Utal utal na pakiusap ng asawa niya habang natataranta sa pagb
uhay sa makina ng sasakyan.
Lalong bumuhos ang mga luha niya. Napakapit siya sa pagkababae niya para sana pi
gilan ang pagtulo ng dugo.
Stay with me?
Why, Allen? Bakit kailangan niyang maramdaman lahat ng ito? Nagmamahal lang nama
n siya. At gusto niyang mahalin ng taong mahal niya. Buong-buo. Mahirap bang ibi
gay yon? Does she need to feel all these hardships just to get what she wants?
She just needs her husband's full love and attention. Why can't he give it to he
r? Bakit kailangan pa niyang maranasan lahat ng ito? Ano pa ha? Ano pang sakit a
ng ipaparanas sa kanya ng asawa niya?
She's pregnant, and she didn't even know? How come she didn't know!
'Pag may nangyaring masama sa dinadala ko, hinding hindi kita mapapatawad, Allen
. Tandaan mo 'yan! Hindi kita mapapatawad!
Bumukas ang pinto ng private room kung saan ako naka-admit. Niluwa noon si Allen
na parang balisang-balisa ang hitsura. Nagising bigla ang dugo ko.
Pinilit kong iangat ang sarili ko kahit na hinang hina pa ang katawan ko at may
kaunting kirot pa rin sa puson ko. Nagmadali naman siyang lumapit papunta sa'kin
para pigilan ako sa balak ko. "No, Vanessa. Hindi mo pa kaya."
Pero hindi ako nagpapigil. Kaya ko naman. Kumapit agad ako sa manggas ng t-shirt
niya. "W-what happened?"
Ewan ko kung saan ako nakakuha ng tapang para itanong yun. Natatakot ako, hindi
ko alam kung kakayanin ko kung sakaling hindi ko magustuhan ang sagot niya.
Niyugyog ko ang braso niya. Bakit hindi niya ako sinasagot? He can't even look s
traight to my eyes!

"Allen? Ano'ng nangyari? The baby? What happened to our baby? Halos pumiyok pa a
ko sa mga tanong ko.
Inabot niya ang magkabilang kamay ko at madiin na hinalikan ang mga 'yon. Natako
t ako bigla. The way he kissed my hands. Bakit nanginginig ang labi at mga kamay
niya? Wala namang nangyaring masama sa baby namin, 'di ba?
"Allen?" Nagsimula nang uminit ang sulok ng mga mata ko. Bakit kasi hindi siya n
agsasalita?
Nilapat niya ang isang kamay ko sa pinsgi niya. He looked at me straightly. I sa
w an intense sadness in his eyes.
"I'm so sorry, Van. B-believe me, hindi ko ginusto. I...I didn't know you were p
regnant..."

Hindi ko na nagawang tumingin sa kanya. "W-why are you saying that? Nagsisinunga
ling ka na naman ba? Why do you always lie to me? Stop it! Allen! You're hurting
me again!"
Namanhid na ang buo kong katawan. Bakit niya ba ako niloloko? This is not the ri
ght time to crack jokes!
Diniinan niya ang hawak sa kamay ko. He closed his eyes tight. I saw that worrie
d face again. Kinakabahan ako kapag ganyan ang hitsura niya e.

"I...I'm really sorry. Hindi ko sinasadya. It's...

...it's gone, Van. The baby is gone."
Matagal akong tumitig sa kanya. Hinihintay ko na bawiin niya ang sinabi niya. P
ero hindi.
Kasabay ng pagkirot ng dibdib ko ay ang pagtulo ng luha galing sa mga mata ko.
Napayuko na lang ako, pero inangat niya agad ang mukha ko. "Sshh...please, don't
cry. Don't cry. Ako na, ako may kasalanan. I admit it. Please stop crying. If o
nly I could do something to have it back--"
"Are you happy now?" Tiningnan ko siya habang patuloy na tumutulo ang mga luha k
o. "You've successfully destroyed me, and our child. Masaya ka na?" I faked a la
ugh. Para akong baliw na tumatawa, pero lumuluha.

"...So we're even now huh, Allen. Siguro naman bayad na ako sa naging kasalanan
ko sa'yo."
Hinang hina kong binawi ang mga kamay ko mula sa kanya. Parang bigla akong nawal
an ng lakas. Nawalan ako ng gana. Bakit ba kasi nagising pa ako.
Bumalik ako sa pagkakahiga sa kama at tumagilid. Sinubsob ko ang mukha ko sa dul
o ng unan at doon ako impit na umiyak. I mourn silently.

"Vanessa..."
Hinaplos niya ako sa braso pero umilag ako. "'Wag mo 'kong hawakan."
"Please Van, talk to me. Hindi ako nakikipag-gantihan sa'yo. Matagal na kitang p
inatawad. Maniwala ka sa'kin. I didn't want this to happen. Y-you don't know how
sorry I am. B-bakit hindi mo sinabi sa'kin na buntis ka?"
Mas lalo akong naiyak. Hindi ko na siya sinagot. Ayoko na. Ayoko nang magsalita.
Dahil kahit na ano pang sabihin ko, hindi na mababalik ang nawala sa'kin. Pinah
id ko ang mga luha sa pisngi ko. Bakit hindi sila tumitigil sa pagtulo?!
"Just...leave me alone," pakiusap ko.
Niyakap ko ang sarili ko at bahagyang lumayo - natatakot ako baka saktan niya na
naman ako.
"Hindi ako aalis dito..." Hinaplos niya ulit ako sa braso.

"I said don't touch me!" Umangat na ako at siniksik ang sarili ko sa headboard n
g kama.
Wala na akong pakialam kung mahugot na 'yong kung anu-anong nakatusok sa kamay k
o.
Pilit niya akong hinahawakan pero inis kong tinataboy ang mga kamay niya. Ayokon
g madikitan ng balat niya! Natatakot ako! Natatakot na ako sa kanya. Baka saktan
niya na naman ako! Baka sampalin na naman niya ako! O baka sabunutan niya ako!
"Vanessa, h-hey hey, calm down please. Makakasama 'to sa'yo. Hindi mo pa kaya. B
aka lalo kang manghina."
Pilit niya akong hinarap sa kanya at kinulong sa mga bisig niya.
"N-no, no! Umalis ka! Umalis ka! Leave me alone!" humagulgol ako at tinulak tula
k siya palayo. "'Wag mo kong hawakan! 'Wag mo sabi akong hawakan!"
"Van, it's okay, it's okay..." hinaplos niya ang mukha ko. Napasigaw ako sa tako
t! He will slap me! I know he will slap me!
Pinaghahampas ko siya bago pa niya ako masaktan ulit. Hindi ko na alam kung saan
tumatama ang mga hampas ko. Basta ayoko siyang makadikit sa'kin. "Umalis ka! Le
ave me alone!" I cried harder.

"Hindi ako aalis hangga't hindi ka kumakalma. I will call your doc--"
"I DON'T NEED A DOCTOR! UMALIS KA SABI DITO! I HATE YOU, ALLEN! I HATE YOU! I HA
TE YOU SO MUCH! BAKIT BA KASI PINAKASALAN PA KITA! BAKIT BA MINAHAL PA KITA! DEM
ONYO KA! SANA IKAW NA LANG ANG NAWALA, HINDI ANG BABY KO!" Binuhos ko lahat ng l
akas ko.
Napatakip ako sa bibig ko para sana pigilan ang mga hikbi ko, pero masyado silan
g malakas. Hinawakan ko ang dibdib ko. Nahihirapan akong huminga!

Muli akong sumiksik sa ulonan ng kama. Niyakap ko ang mga tuhod ko. Umiyak ako n
ang umiyak. Ang sakit! Ang sakit sakit!

"Vanessa...d-don't do this to me please. I don't want to see you like this..."

"I hate you..."
"Don't. Don't say that. I'm really sor--"
"Ano pang pagkukulang ko Allen?" I murmured in between my sobs. "Ginawa ko lahat
para makabawi sa nagawa ko sa'yo dati. Tiniis ko lahat ng pananakit mo sa'kin.
Bayad na 'ko sa kasalanan ko. Sobra sobra pa. Bakit kailangan mo 'kong gantihan
nang ganito?"
"V-vannie, no. H-hindi kita ginagantihan. Akala mo ba masaya ako sa nangyari? Ak
o rin nawalan, Van. Isipin mo rin naman ako. Hindi lang ikaw ang nasasaktan dito
."
Tinakpan ko nang maigi ang mga tenga ko. Ayoko na siyang marinig! "Get out."
"Vannie...'wag ka namang ganyan."
"I said get out!"
"Va--."
"PUTANGINA ALLEN, UMALIS KA NA! I DON'T NEED YOU HERE! LEAVE ME ALONE!" Binato k
o 'yong unan sa kanya. Muli akong humagulgol sa mga tuhod ko.
I won't forgive you! I would never ever forgive you! Nagsisisi ako kung bakit mi
nahal pa kita! Kung alam mo lang lahat ng tiniis ko para sa'yo. Lahat ng sinakri
pisyo ko para lang maging maayos tayo. Tapos eto pa igaganti mo sa'kin? How dare
you Allen! How dare you!
Simple lang naman ang hiling ko. 'Wag kang makipagkita sa kanya. Dahil nagseselo
s ako. Nagseselos ako! Kung nagkamali man ako at nag-assume, I still don't think
I deserve this kind of pain.

Narinig kong bumukas ang pinto at maya maya lang ay may humawak na naman sa bras
o ko. Nataranta ako. Hinarangan ko ang ulo ko. Gagantihan na niya 'ko. Sasabunut
an niya 'ko! "D-don't touch me! Umalis ka na sabi! Umalis ka na!"
"V-vannie, hey hey. It's me..."
Natigilan ako. Sinilip ko 'yong humahawak sa'kin.

"Leila!" Agad ko siyang niyakap. I breakdown in her arms.

"Sshh..." hinagod niya ang likod ko. "M-mabibinat ka. Dapat nagpapahinga ka. Kai
langan mong magpalakas."
Bumitiw ako sa pagkakayakap at hinawakan ko ang mga pisngi niya. "Leila, n-nakun
an ako! Nakunan ako! It's his fault!" Tinuro ko si allen na hindi pa rin pala lu
malabas ng kuwarto. "My baby is gone! He killed our baby! It's his fault!"
Tiningnan niya lang si Allen.

Why? Bakit wala siyang ginagawa? Why doesn't she slap him for me?
"Tama na, Van," kinalma niya ako. "Hindi 'to makakabuti sa'yo e. It would be bet
ter if you calm down. I...I already talked to him. Hindi niya ginusto ang nangya
--"

Uminit ang ulo ko. "NO! GINUSTO NIYA 'YON! SINADYA NIYA! GUSTO NIYA AKONG GANTIH
AN! TINULAK NIYA 'KO, LEILA! TINULAK NIYA 'KO SA SAHIG. TAPOS MAY DUGO! MAY DUGO
! DITO SA HITA KO, TAPOS SA KAMAY KO!"
Bigla niya akong niyakap nang mahigpit. Mas lalo akong naiyak. Ayoko na! Nasisir
aan na ako ng bait! Mababaliw na ako!
"Leila...I don't want to see him. Paalisin mo siya! Parang awa mo na, paalisin m
o siya. Ayoko sa kanya!"
At ewan ko kung anong senyas ang ginawa niya para tuluyang mapaalis ang lalaking
'yon sa loob ng kuwarto.
Nang mapansin kong wala na talaga siya, I pulled away and hurriedly grabbed her
arms. "Lei, hindi ko na kaya. Sirang sira na ako. I... I can't face this alone.
Kailangan ko si Mama. P-please tawagan mo si Mama. Papuntahin mo siya rito."
Kumalas siya sa pagkakahawak ko. May kunot sa noo niya. "V-vannie, alam mo naman
g--"
"P-please? I...I need my mom." Pagmamakaawa ko sa kanya.
Bumuntong hininga siya. "O-okay. Just for now...
...But promise me you'll take a rest. Mag-palakas ka. Wag ka munang umiyak. Lalo
kang manghihina niyan e. Alalang-alala si Allen sa'yo kagabi. Halos magmakaawa
na siya sa'kin para lang kausapin ka na huwag magalit."

Yumuko ako.

"Please...

...I don't want to hear that name."

Natigilan naman siya. Hinaplos niya ako sa balikat. "Okay. I...I'm sorry. Tatawa
gan ko na si Tita. Take a rest now."

NAGISING ako nang maramdaman ko'ng may humahaplos sa ulonan ko.

Napabalikwas ako ng upo sa kama. Is that man back again? Sasaktan niya na naman
ba ulit ako?
"Honey, honey...hey. It's alright, it's just me."

Kumalma na ako. Si Mama pala.

Bumalik ako sa pagkakahiga. Hindi ko namalayan na nakatulog pala ako dahil sa ka

ka-iyak. Marahan kong ipinikit ang mga mata ko. Parang bigla kasi akong nahilo s
a mabilisang pagbangon ko. Nanghihina pa talaga ako, lalo na ang mga tuhod ko.
Hinaplos ulit ni Mama ang buhok ko. "H-how are you, Vannie? Ano'ng masakit, ha?"
Dahan dahan ko namang minulat ang mga mata ko.

Tumingin ako sa paligid. Nakita ko si Papa na nakatayo malapit sa paanan ng kama

, katabi si Allen. Hindi ko siya pinansin. Binalik ko ang tingin ko kay Mama. "N
-nasaan si Leila?" tanong ko sa kanya.
"She went somewhere. P-pero babalik din daw siya agad. She called me and told me
what happened. Tulog na tulog ka nang dumating kami e. How are you feeling?" Hi
naplos niya naman ang pisngi ko.
"I...I'm not fine, Ma," amin ko.
Nagkatinginan silang tatlo.
"Ma...could we talk?"
"S-sure honey. What is it?"
"No, I mean...just the two of us."
Kimi na napangiti si Mama. Sinenyasan niya sila Papa, at maya maya lang ay umali
s na rin sila. Hindi ko na sila tiningnan habang papalabas sila ng kuwarto.

Ilang sandali pa bago ako nakapagsalita ulit.

"Mama...I'm sorry."
Pansin kong nagulat siya sa sinabi ko.
"W-why 'sorry', honey?"
Nangilid na ulit ang luha sa mga mata ko.
"Because my marriage is a failure," tipid kong sabi.
Napabuntong hininga siya. "Don't you say that Vanessa. Ma-aayos niyo ang problem
a niyo. All you need to do is to talk, and understand each other."
"I hate him, Ma." Kamuntik pa akong pumiyok. "Dahil sa kanya nawala ang baby ko.
Ni hindi ko man lang nga nalaman na buntis pala ako." I bit my lower lip dahil
tumulo na naman ang luha ko. Inabot ko 'yong kumot para punasan 'yon. Nakakahiya
. Umiiyak ako sa harapan ng isang matapang na babae.
Tinulungan niya naman akong pahidin ang luha ko. "Vannie, 'wag kang magtanim ng
sama ng loob sa asawa mo. He is still your husband. Oo, alam ko, masakit ang nan
gyari. Pero subukan mo siyang intindihin. Hindi niya rin naman gusto ang nangyar
i sa'yo. Nasasaktan din si Allen."
Tiningnan ko siya nang diretso. How come she is capable of saying these things?
Hindi ko siya maintindihan. "Ma, I lost a child. Dahil sa kanya. Hindi ko siya k
ayang intindihin."
She took a deep breath. "Van, I know this hurts. Pero wala na tayong magagawa. A
ll of us should move on. Makakasama sa'yo kung mag-ki-kimkim ka ng galit diyan s
a dibdib mo. Kung nakita mo lang kung gaano ka-seryoso si Allen nang manghingi s
iya ng tawad sa amin ng Papa mo kanina, you would know that he really didn't int
end this to happen to you. Nahihirapan siya. Sinisisi niya ang sarili niya sa na
ngyari."
Umiwas ako ng tingin. Inis ko ulit na pinahid ang luha ko na tumulo. Bakit pakir
amdam ko wala akong kakampi? Wala bang nakakaintindi sa pinagdadaanan ko?
"I don't care kung nahihirapan siya," sagot ko. "He deserves that. Ang dami kong
tiniis sa kanya, Ma. Pinagbubuhatan niya ako ng kamay. Sinisigawan niya ako. Pe
ro hindi ako nagsasalita. Hindi ko sinasabi sa inyo. Tiniis ko'ng lahat! Hindi p
a rin siya nakuntento, pati--" hindi ko na natuloy ang sasabihin ko. Naiyak na n
aman ako. Ang sakit sakit maalala.
Hinaplos niya ang ulonan ko. Pinilit ko ang sarili kong kumalma. Napapagod na ka
si ako. Halos hindi na nga ako makamulat kasi magang maga na ang mga mata ko.
Muli kong tiningnan si Mama. Sa hitsura niya, alam kong nag-aalala siya sa'kin.
"Ma?"
Ngumiti siya nang mapait.
"May ka-kilalang lawyer si Leila. Let's set an appointment wi--"
"Vanessa! W-what are you talking about?"
Naluha ako. "I...I'm sorry Ma. Sorry kung ako ang magiging dahilan ng pagka-sira
ng partnership niyo sa pamilya nila Allen. But please, hindi ko na kaya. I want
an annulment as soon as possible. Ayoko na, Mama."
Tinakpan ko ang mukha ko dahil tuluyan nang bumuhos ang mga luha ko.
Naramdaman ko ang paglapit ni Mama sa'kin. Niyakap niya ako. Mas lalo tuloy akon
g naiyak.

Hindi na siya nagsalita pa. Pero alam ko, ramdam kong tutulungan niya ako sa hil
ing ko. Besides, I am her daughter. I know she doesn't want to see me hurting.

+++
PANGATLONG araw ko na ngayon dito sa ospital. Ayoko na dito.

Sinabihan ko na sina Leila at Mama na iuwi na lang ako dahil pakiramdam ko mas l
alo lang ako manghihina dito. Kaso hindi pa raw pwede. Ewan ko kung bakit. E kay
a ko na naman. Medyo umaayos na ang pakiramdam ng katawan ko.
Binuhat ko ang sarili ko paupo sa kama.

Agad na tumayo si Allen para siguro alalayan ako, pero inisnab ko lang siya. Hin
di ko alam kung ano pang ginagawa niya rito. E kahapon ko pa hinabilin kila Leil
a na paalisin na siya. Na-aalibadbaran ako 'pag nakikita ko siya. Mamaya saktan
niya na naman ako 'pag kaming dalawa na lang e.
"Leila, nagugutom ako." sabi ko sa pinsan ko na nakaupo sa kalapit na sofa, at m
ay hawak hawak na tablet.
Siya ang kinakausap ko, pero hetong lalaki sa tabi ko ang kumuha ng pagkain para
sa'kin. Inabot niya 'yong plato ng pagkain galing sa tray na nakapatong table,
at akmang susubuan ako. "Here..."
Hindi ko siya pinansin. Napaurong ako palayo. Natakot kasi ako baka higitin niya
ako bigla sa braso.
"Leila, sabi ko nagugutom ako." ulit ko. Agad namang napatayo si Leila at lumapi
t sa'kin.

Bumulong siya kay Allen at inabot niya 'yong plato mula rito.

Nagsalok siya ng kanin na may ulam. Tinapat niya 'yong kutsara sa bibig ko. Pero
ewan ko kung bakit parang bigla akong nawalan ng gana.
"Wala bang iba? Nasusuka na ako sa mga pagkain dito. Walang lasa. Ang tabang. Ma
mamatay lang ako sa ginagawa niyo e."

"W-what do you want, Van? I'll request the kitchen to prepare it."

Tiningnan ko si Allen. Bakit ba siya sumasabat? Hindi ko naman siya kinakausap.

Umiwas na ako ng tingin.
"Prutas na lang Leila. Gusto ko ng mansanas." Pakisuyo ko sa pinsan ko.
Pero imbis na si Leila ang gumawa, si Allen ang nag-abot sa'kin 'nong prutas.
Tsk. Wala na. Mas lalo akong nawalan ng gana.

Bumalik na lang ulit ako sa pagkakahiga, at nagbalot ng kumot. "Ayoko nang kumai
n. Nagbago na isip ko," malamig na sabi ko.
Saglit na natahimik ang buong kuwarto. Naiirita ako. Gusto ko nang umuwi. Nakaka
baliw dito sa ospital. Alam naman nilang ayaw na ayaw ko sa lugar na 'to, pero h
etot' ayaw pa rin nila akong iuwi!
"Lei...pwede bang paalisin mo siya?"
I'm referring to that guy. At alam kong naintindihihan 'yon ni Leila.
Maya maya lang ay nakarinig na ako nang mabilis na pagbukas at pagsara ng pinto.
Agad kong inalis ang pagkakatalukbong ng kumot nang masiguro kong nakalabas na
nga talaga si Allen.
Nakatingin lang sa'kin ang pinsan ko habang hawak hawak 'yong mansanas at kutsil
yo. Umupo ako sa kama at nagnakaw ng buntong hininga.

"You're being too hard, Van," puna niya. Hindi ko na pinansin.

"Bakit ba kasi nandito pa 'yon? 'Di na lang siya umalis?" Walang ganang tanong k
o.

Inabutan niya ako ng isang hiwa ng mansanas. "Paano siya maka-kaalis? E ganyan k
a?"

I looked at her in disbelief. "Kampi ka ba sa kanya?"

"Hinde."

"E bakit ka ganyan? Di mo na lang siya paalisin. Siya na nga dahilan kung bakit
ako nandito. Noong huling beses na sinugod ako dito, dahil din sa kanya. Tapos p
arang okay lang sayo." Tampo ko at kumagat sa mansanas.

"Hindi okay sa'kin. Nasampal ko 'yon 'nong gabing sinugod ka rito. Namura ko pa.
Mga sampung beses. Gago siya, oo...

...pero Van, nakakaawa siya. Hindi pa natutulog 'yon dahil sa kababantay sayo. B
aka raw kasi bigla kang magising at maghanap ng pagkain."
Gusto ko siyang tawanan. "Hindi lang nakatulog nakakaawa na? E ako, nakunan?"
Kinuha niya 'yong kaunting buto ng mansanas mula sa palad ko, at hinarap niya 'k
o sa kanya. "Van, wag ka ngang ganyan. Parehas lang naman kayong nasasaktan. Naw
alan din siya ng anak, baka nakakalimutan mo. 'Wag mo siya masyadong sisihin. Ki
nakausap niya nga ako e. Obvious na nahihirapan siya. Halos magwala na 'yun 'non
g nalaman niyang nawala ang anak niyo, kung alam mo lang. Nasuntok niya pa 'yong
pader ng E.R."
Umiwas ako ng tingin.

"Madaling sabihin 'yan para sa'yo kasi hindi mo naman naranasan yung naranasan k
o. Lahat ng sakit na naramdaman ko." Tsk, naiiyak na naman ako. "Hindi mo alam k
ung gaano kasakit. 'Yung kirot ng tiyan ko, sige, kakayanin kong tiisin. Pero 'y
ung mawalan ng anak, 'yun yong mahirap tanggapin, Leila. Ni hindi ko man lang na
laman na buntis ako. Tapos nawala na."
"Van, ano ka ba. Siyempre naiintindihan kita. We're more than just cousins, reme
mber? Naisip ko lang kasi, nahihi--"
"No. You would never understand. Kasi lahat ng problema mo, dinadaan mo lang sa
biro. Hindi mo maiiintindihan kasi hindi ka naman nagmahal at nawalan."
"Vanessa, hindi ako ang kalaban mo rito ha. 'Wag mo 'kong awayin. Naiintindihan
kita. Will you stop acting like this? Siguro nagugutom ka lang. O, eto pa."
Inabutan niya ulit ako ng isa pang hiwa ng mansanas pero tinanggihan ko.

Humiga na lang ulit ako. "Umalis ka na lang din, Leila. Iwan mo 'ko mag-isa."
"Hindi pwede. Pakiusap ng asawa mo na 'wag kang iiwan na mag-isa."
Napakuyom ako ng kamao.

Bumangon ako ulit. "Pwede ba, 'wag na 'wag mo siyang matawag-tawag na asawa ko.
I despise him! I will get rid of him and our marriage as soon as I get out of th
is shit.

...And you being my cousin, will help me do that."

Kumunot ang noo niya, "w-what do you mean?"
"I'm taking your offer."
"What offer?"
"Yung alok mo sa'kin dati na tutulungan mo ako. 'Di ba sabi mo may kakilala kang
lawyer? I already talked to mom. She's okay to set an appointment. Now, I want
you to call that lawyer and--"
"Woah woah! Easy, Van!"
Ako naman ang nangunot ang noo.

Nagtataka na talaga ako. Hindi ganito ang mga reaksyon na naiisip kong matatangg
ap ko mula sa kanya. "B-bakit?" tanong ko. "Bakit parang ayaw mo? 'D-di ba dati
ikaw pa 'tong gustong gusto na makipaghiwalay na ako sa kanya? And now I'm doing
it. Bakit ngayon parang ayaw mo na?"
Saglit siyang napahilot sa sentido niya. "Van, just sleep. If you don't want to
eat, then sleep. Magpalakas ka muna. At saka mo na isipin 'yang pinaplano mo."
Napanganga ako. "W-why? You won't help me?"

"I wanted to," mabilis na sagot niya. "I just think that that is not the right t
hing to do now. Give him time. Allen is hurt too and--"
"Do you love him, Leila?"
"A-ANO?! A-anong pinagsasabi mo?" Bulalalas niya. Halos mabitawan niya pa nga yu
ng hawak niyang prutas.
"You seemed so concerned about him that you already forgot what happened to me..
.
...fine," humiga ako at nagtalukbong ulit ng kumot. "If you don't want to help m
e, it's fine. I'll just work on that annulment myself. I don't need you anyway.
Umalis ka na rin. Samahan mo na lang siya. Total, na-aawa ka naman sa kanya e."

Hindi siya agad sumagot. Narinig ko na lang siya na nagpa-kawala ng buntong hini
nga.

"Okay. I will let this attitude of yours pass just this time dahil may pinagdada
anan ka...

...I want you to rest now, and think. Very carefully." Naramdaman ko ang pagdamp
i ng labi niya sa ulonan ko. "I love you, you know that, Van. Dito lang ako."
Hindi na ako nagsalita. Tumulo na naman kasi ang luha ko. Inayos ko ang pagkakab
alot ng kumot sa'kin para hindi niya mapansing umiiyak na naman ako. Ayoko na si
yang pakinggan. Kung ano man ang sasabihin niya, wala na akong pakialam. I don't
know kung bakit biglang nag-iba ang ihip ng hangin at pakiramdam ko ayaw na niy
a akong tulungan sa pakikipag-hiwalay ko.

Masakit lang na parang wala akong kakampi. Na para bang mas kailangan pa ng lala
king 'yon ng tulong samantalang ako, nawala na lahat lahat sa'kin. Wasak na wasa
k na ako. My heart is filled with coldness and hatred. Hindi ko na nga alam kung
papano ako babangon ulit pagkatapos nito.

But one thing's for sure. Sa oras na makalabas ako rito sa mala-impyernong lugar
na 'to, tatapusin ko na ang isang bagay na sana hindi ko na lang hiniling na ma
simulan.
"O, ba't nandiyan ka? 'Di ka pumasok sa loob?"
Nagitla si Allen nang biglang dumating at magsalita si Leila. Nag-angat siya ng
tingin pero hindi niya ito nagawang sagutin. Mula sa pagkakasandal sa pader mala
pit sa nakauwang na pinto ng silid ng asawa ay naupo na lamang siya sa isang kal
apit na bench.
Inis niyang sinuklay ang buhok niya, at tinungkod ang magkabilang siko sa sarili
ng mga tuhod. Sa hitsura niya ngayon, kung hindi siya nakasuot ng branded na pol
o shirt ay malamang mapagka-kamalan siyang pasyente. His face is as pale as ice,
and his knees, shaking. Para siyang hindi mapakali.
Napatuwid lamang siya ng upo nang maramdaman ang pagtabi sa kanya ni Leila.
"Okay ka lang? Namumutla ka. O, kape, para naman magising ka," alok nito sa kany
a habang inaabot ang cup ng Starbucks coffee.
Tinanggap niya naman ito, pero hindi agad na ininom. Binalot niya ng mga palad a
ng paligid ng baso para maramdaman ang init 'non. Kaninang umaga pa kasi masama
ang pakiramdam niya. Ewan niya ba kung dahil sa lamig ng aircon sa ospital o dah
il sadyang wala pa siyang matinong pahinga.
"May nangyari ba sa loob? Ba't ganyan hitsura mo?" Tanong ulit ni Leila.
Umiling lamang siya.
"Sus! Pwede bang wala? E para kang nasalanta ng bagyo diyan? Inaway ka na naman
niya ano, kaya ka nandito sa labas?" Giit pa nito.
Humigop nang kaunting kape si Allen bago sumagot. "Pinalabas niya kami. She want
ed to talk to her mom."
"Ahh," tumango tango si Leila, kasabay ng paghigop ng kape. "E, si Tito?"
"Sa kotse. May kukunin daw."
"So...bakit nga ganyan hitsura mo? May narinig ka sa loob, ano?"
Nagtaka siya sa pahayag ni Leila. He glanced at her with a frown on his face. "W
hat are you talking about?" maang-maangan niya.
Natawa naman ang dalaga. "Hay nako, Allen. 'Wag na nga tayong maglokohan dito. K
itang-kita ko na! Pasimple ka pa e halata namang nakikinig ka sa pinag-uusapan n
ila sa loob. What was it then? Ano'ng narinig mo?"
Hinilot niya ang pagitan ng magkabilang mata niya. Hindi na siya makakapag-dahil
an pa. Huling huli na pala siya ni Leila.
Yes, he heard everything. Rinig na rinig ng dalawang tenga niya lahat lahat ng p
inag-usapan nina Vanessa at ng mama nito. Rinig na rinig niya kung gaano siya ki
namumuhian ng sariling asawa.
Gusto na nga niyang magwala dahil sa sobrang sakit ng mga lumabas sa mismong bib
ig ni Van. Gusto niyang manapak ulit ng pader, pero parang nawawalan na rin siya
ng lakas. Dagdagan pa ng sugat sa kamao niya dulot ng pagsuntok niya sa dingdin
g ng emergency room. He feels really sorry for what happened. Pero hindi 'yon na
raramdaman ng asawa niya.
Kahit kailan hindi sumagi sa isip niya na mangyayari ito sa kanila. Na aabot sil
a sa ganito. Vanessa has nothing to do with this. Wala siyang ibang sinisisi sa
nangyari kung 'di ang sarili niya. Kung hindi sana siya pumayag na sumama kay La
uren, kung hindi uminit ang ulo niya at naitulak si Vanessa, hindi siya mawawala
n ng anak. This is all his fault. Kung may magagawa lang sana siya para maibalik
ang nawala, gagawin niya. Pero wala, e. God knows how many times he wished for
the baby to survive. Kaso mukhang mahina yata siya sa itaas.
"Ano ngang narinig mo?" Ulit uli ni Leila.
Nagpakawala na lang siya ng isang buntong hininga.
Sa totoo lang, ayaw niya sanang maglabas ng hinanakit kay Leila. He knew to hims
elf that they're not in good terms. Kailan nga ba sila nagkasundo?
But he had no choice. He needs Leila this time. Alam niyang ito lang ang makakat
ulong para maisalba ang relasyon nilang mag-asawa.
"She...hates me." Tipid na sagot niya sa pangungulit ni Leila.
"Tss. Alam ko na 'yan," hindi kumbinsidong pahayag naman ng babae. "What else?"
Muli niyang hinilot ang pagitan ng magkabilang mata niya. Sinandal niya ang liko
d ng ulo niya sa pader at madiing pumikit. Doon nagsimulang uminit ang sulok ng
mga mata niya.
"She's asking for annulment."
Gumuhit ang kirot sa dibdib niya nang sabihin niya 'yon. Hindi niya talaga matan
ggap. Sa buong oras na nakikinig siya sa pag-uusap nina Van at ng mama nito, 'yo
n lamang ang nag-iisang bagay na tumatak sa isip niya. And he doesn't know if he
would be able to forget that. Noong una, space lang ang gusto ng asawa niya. Pe
ro ngayon, annulment na. Sht! Halos lamunin siya ng lungkot. Nag-si-sisi tuloy s
iya kung bakit nakinig pa siya. Nasaktan lang tuloy siya.
Pareho silang natahimik. Kahit si Leila na biniyayaan ng kadaldalan ay tila naub
usan din ng sasabihin. Kapansin pansin ang panghihina sa hitsura nito.
Maya maya lang ay nilapag ni Allen ang hawak niyang kape sa upuan at bahagyang h
inarap si Leila. "Leila...i-if Vannie comes to you and asks for help on the annu
lment, please, don't say yes."
Kumunot ang noo ng kausap niya. "Oh, teka, teka. B-bakit ako nadamay?"
"She said you know a good lawyer. Pinakiusapan niya si Mama na mag-set ng appoin
tment. Leila, alam kong hihingi siya ng tulong sa'yo. She always does that. But
please this time, don't help her." Pamimilit niya na para bang mauubusan na siya
ng oras. Kulang na lang lumuhod siya e.
Saglit naman na natigilan si Leila, bago ito ngumisi at umiling iling. Humigop i
to ng kape na para bang wala itong pakialam sa pakiusap niya. "And why would I t
ake orders from you?" Maanghang na sabi pa nito sa kanya.
Napayuko na lamang si Allen.
He knows that line. Alam niyang sinabi niya ito rito noong inutusan siya nitong
painumin ng gamot si Vanessa. So karma strikes? Siya naman ba ngayon? Kung sabag
ay, bakit nga ba siya nanghihingi ng tulong, e alam niya namang hindi susunod sa
kanya ang pinsan ng asawa niya.
"Akala ko ba last na 'yong kagabi? Bakit humihiling ka na naman sa'kin ngayon?"
Biglang sabi ni Leila.
Inis siyang napasuklay ng buhok. Bigla niyang na-alala 'yong usapan nila kagabi.
Kahit na naka-ilang sampal sa mukha niya si Leila at tinadtad pa siya nito ng m
alulutong na mura, nagawa pa rin niyang pilitin ito na kausapin si Vanessa na hu
wag magalit. Ganoon siya kadesperado, na kahit na alam niyang kampi si Leila sa
pinsan nito, e naglakas loob pa rin siyang makiusap. Sa nangyaring ito kasi, hin
di na siya magtataka kung hindi siya magawang patawrin ng asawa.
"Ano ba kasing gusto mong gawin ko?" Tila pagsuko ni Leila. Siguro naawa na ito
sa kalagayaan niya kaya tumitiklop na ang kilala niyang mala-tigreng dalaga.
Nagtaas siya ng tingin sa kausap. "Kombinsihin mo siyang 'wag ituloy ang annulme
nt. She listens to you." sagot niya.
"Tss. Hindi na ngayon. Sarado na isip niya. Kahit nga sabihin ko lang na magpahi
nga na siya ayaw niyang gawin e. "Yan pa kaya?"
"Just...just try it." Pangungulit niya. Sinamaan tuloy siya ng tingin ni Leila.
"Ganyan ka ba talaga kakulit sa totoong buhay?" Pabirong sabi pa nito sa kanya.
Napasimangot na lang siya at muling sumandal sa upuan. Sumasakit na ang ulo niya
sa kakaisip. "I have nowhere to run to, Leila. Ikaw lang ang alam kong makakatu
long sa'kin." Malungkot na sabi niya.
"You're impossible, Allen." Natatawang sabi naman ng kausap niya. "Ayan ka na na
man e. Nagmama-kaawa ka na naman. Bakit hindi mo na lang kay Vannie sabihin laha
t ng 'yan?"
"Tsk. She no longer cares about me. Galit na galit siya sa'kin."
"Ang gago mo kasi."
"I know." Hinilamos niya ang mga palad niya sa mukha niya. Sapol na naman siya.
"But I'm willing to change. Actually, I'm already doing it. Sh*t! Nabigla lang n
aman talaga ako kagabi. I didn't mean to push her, and to kill our...tsk! Di ko
sinasadya. Nag-empake na kasi siya. She was really ready to leave me. Tangina na
tapakan ako 'don. Bakit siya kaya niya 'kong iwan? Bakit ako hindi ko kaya?" Nap
atingala siya sa kisame na para bang may pinipigilan siya.
"Mahal mo naman pala ang pinsan ko e."
Taka siyang napatingin kay Leila. "Hindi niya ba talaga nararamdaman?"
"Hinde," mabilis na tugon naman ni Leila sabay higop ng kape. "Away kasi kayo na
ng away e. Nagtataka nga ako ba't di na lang kayo maghiwalay. Ako napapagod sa i
nyo. Tapos ngayon ikaw naman pala 'tong kapit na kapit. Hindi ka naman kayang iw
an ng pinsan ko kahit ganyan ka ka-tarantado e. Kaya hindi mo siya kailangan pag
higpitan at pagbuhatan ng kamay. Pero... dati 'yon. Ewan ko lang ngayon." Iinom
na sana ulit ito ng kape pero napatigil ito. "Uy, no offense 'yon ah?" Dagdag ni
to.
Napailing iling si Allen sa sobrang pagkadismaya. Nahilamos niya na lang ulit an
g magkabilang palad sa kanyang mukha. "Your cousin can't leave me like this. Ayo
ko siyang mawala. I'll do everything to make her stay. Kung kailangan ko siyang
dalhin sa ibang bansa, fvck, I'll do it!"
Narinig niya ang impit na pagtawa ni Leila.
"Hindi niya magugustuhan 'yang iniisip mo. Mas lalo lang siyang magagalit sa'yo
'pag pinilit mo siya at inilayo."
"Wala na akong ibang maisip na paraan, Leila. Galit na galit siya sa'kin. Ayaw n
iya ngang mahawakan ko siya. She's...she's scared." Napasabunot siya sa buhok ni
ya at napamura. Naalala niya naman kasi ang takot sa mga mata ni Vanessa. Ang sa
kit 'non, 'yong nilalayuan siya ng sariling asawa as if he is a monster.
"Kausapin mo siya. Lambingin mo." Payo ni Leila.
Umiling iling lamang siya at pumeke ng tawa. "No. She won't listen. Namura niya
na nga ako kanina. Kahit kelan hindi niya ako minura nang ganon. Shit! Hindi ko
naman ginustong mawalan ng anak! And now I will lose her too. Tangina talaga!"
"O, relax ka lang! Tensyonado ka na naman e." paalala ni Leila. "Inumin mo muna
'yang kape mo at umiinit na naman 'yang ulo mo. Marinig ka ni Vannie, nasa kwart
o lang 'yon, sige ka."
Napakalma naman siya. Inabot niya ang kapeng nakapatong lang sa tabi niya at umi
nom. "Di ko na alam gagawin ko." Pag-amin niya kasunod ang isang buntong hininga
.
Matagal naman bago nakasagot si Leila. Huminga rin ito nang malalim. "Kung umpis
a pa lang kasi pinakita mo na sa kanya 'yang nararamdaman mo, e 'di sana, wala t
ayo ngayon dito."
"I'm trying. It's just that...she expects too much from me. Pinipilit ko naman n
a pantayan siya. Kaso...tsk," napahilot siya sa gilid ng noo niya "...palaging m
ay nangyayari. Imbis na intindihan niya 'yung sitwasyon, sumusuko siya. 'Di niya
naiisip na nahihirapan din naman ako."
"Well, you can't blame her. If you only showed her how much you care, hindi nama
n siya mag-iisip ng kung anu-ano. Siyempre babae 'yon. May hinahanap 'yon sa'yo.
"
"I know." 'Yon na lang ang nasabi niya.
"Alam mo Allen, ang gara mo."
Sinamaan niya ng tingin ang kausap. "Ano?"
Napailing na lang si Leila. "Wala. Di ko lang kasi alam na ganyan ka." Humigop u
lit ito ng mainit na kape at nagnakaw ng buntong hininga. "Okay fine. I'll help
you on this. Nakakarami ka na ah. Tandaan mo, may kasalanan ka rin sa'kin. Nasir
a birthday celebration ko dahil diyan sa katarantaduhan mo...
...Pero sige, pagbibigyan kita ngayon, hindi dahil sa naaawa ako sa hitsura mo,
kung 'di dahil naniniwala akong maaayos niyo pa 'to. I will try my best, but I c
an't promise. Mahirap 'tong pinapagawa mo, lalo na ngayong wala siyang pinapakin
ggan."
IYON ang bagay na siniguro sa kanya ni Leila noong nasa ospital pa sila, pero mu
khang hindi nagtagumpay ang dalaga.
Heto siya ngayon at nakaupo sa sopa - nakatulala sa mga maleta at ibang gamit ni
Vanessa na nakabalandra sa kanilang sala. Kung itatanong nga sa kanya kung ano
ang pakiramdam nang pinagsakluban ng langit at lupa, tiyak na may maisasagot siy
a.
Natauhan siya nang marinig ang pagbaba ni Vanessa sa hagdan. Agad siyang napatay
o mula sa pagkakaupo. Malayo man, ay kitang kita niya pa rin ang gulat sa mga ma
ta ng asawa nang makita siya nito.
Pupuntahan na sana niya ito para kausapin, pero umiwas si Vanessa at nagmadaling
tinungo ang kusina. Sumunod siya. Nakita niya itong naglabas ng cellphone at ta
rantang pumindot ng numero.
"H-hello, Leila? N-nasaan ka?" Pabulong ang pagkakasabi nito sa kausap, pero rin
ig na rinig pa rin niya.
"A-ano?! Bakit mo 'ko iniwan dito? 'Di ba sabi ko maghintay ka sa labas?"
Napansin niya ang pagbuntong hininga ng asawa na para bang naiirita ito.
"...bumalik ka na dito, okay? Nandito siya. Sasaktan niya na naman ako. Hindi ni
ya 'ko papa-alisin!"
Malungkot na napayuko si Allen. Bakit kailangan niya pang marinig ang bagay na '
yon? Sobra na siyang nasasaktan. Isang malakas na suntok sa kanya ang katotohana
ng, natatakot sa kanya ang sarili niyang asawa.
Pero wala na siyang ibang magagawa. He's running out of time. Pasalamat nga siya
't nagawa siyang tawagan ni Leila, dahil kung hindi, hindi niya malalaman na nag
-aalsa balutan na pala si Vanessa.
Sumunod na siya sa kinatatayuan ng asawa niya. Akmang yayakapin niya ito mula sa
likuran, pero tarantang napaiwas ang babae. Nasanggi pa nito 'yong basong nakap
atong sa lababo. Basag! Paatras itong naglakad, at nang makalayo na ito nang bah
agya sa kanya, ay nagmadali na itong tumungo sa sala.
Hindi na siya nag-dalawang isip. Agad na niyang sinundan ang asawa bago pa nito
tuluyang mahila ang maleta palabas ng bahay.
"Vannie...d-don't do this. Don't leave." Pakiusap niya. Hinawakan niya ang kamay
ng asawa para pigilan ito sa paglalakad, pero mabilis itong umiwas.
"Tigilan mo na nga ako, Allen! I don't want you touching me." May kaba sa tono n
g boses nito.
Mas lalong nalungkot si Allen. Ayaw magpahawak ng asawa niya. Ayaw nitong makipa
g usap sa kanya. Ano pang gagawin niya?
"What do I need to do for you to stay?"
"Nothing! And stop talking to me!" Taas ng boses ni Vanessa. Sinimulan na nitong
hilain ang malaking maleta. Doon mas lalong nabuhay ang takot sa dibdib ni Alle
n.
Hindi niya naman sinasadya, nahigit niya pabalik 'yong maleta. Pati si Vanessa n
apa-atras.
Agad niyang niyakap ang asawa niya. Nasaktan siya nang sumigaw ito at humingi ng
tulong kay Leila. Her body is shaking. He could even hear her heartbeats. Ang b
ilis! Pinaghahampas siya nito pero 'di siya bumitiw.
"S-stop, Van. I won't hurt you. I promise hindi kita sasaktan. Calm down, please
!"
"NO! GO AWAY! GO AWAY! LUMAYO KA SA'KIN, YOU FREAK!" Nagumpisa na itong umiyak.
Kinabahan si Allen kaya siya napaatras.

Namaywang siya at pinili na lamang na tumingala sa kisame dahil hindi niya kayan
g makita ang hitsura ni Vanessa. Umiiyak na naman ito at nanginginig pa ang mga
kamay.
"I'm sorry," malungkot na sabi niya."Hindi ko ginusto na matakot ka. Wala akong
gagawin sa'yo. Hindi kita itutulak o sasampalin tulad nang iniisip mo. I just wa
nted to talk, Van. Pagbigyan mo naman ako."
Umiling iling si Vanessa. "I don't want to talk to you. Just let me leave."
"No. Pasensiya ka na, pero hindi ko magagawa 'yan. Call me selfish, asshole, stu
pid, son of a b*tch, but never will I let you leave our house."
Nagawa na niya uling tingnan si Vanessa. Basang basa ng luha ang mukha nito.
"Bakit ka ba ganto?" Ani ni Van. "Bakit hindi mo maintindihan na ayoko na? Ano b
a sa tingin mo ha? Na gugustohin pa rin kita sa kabila ng mga ginawa mo sa'kin?"
"Sabi ko naman sa'yo hindi ko sinasadya," depensa ni Allen. "Hindi ko naman ginu
sto 'yung nangyari. Sino bang gustong mawalan ng anak? Wala naman, 'di ba?"
"STOP EXPLAINING, ALLEN! WALA NANG MAGAGAWA 'YANG MGA PINAGSASABI MO. NASAKTAN M
O NA AKO! PABAYAAN MO NA LANG AKONG UMALIS PARA OKAY NA."
"No."
"ANO BA! I DON'T WANT TO BE HERE WITH YOU ANYMORE! ANO BANG MAHIRAP INTINDIHIN '
DON? BEING YOUR WIFE IS LIKE LIVING IN HELL, ALLEN!"
Hindi na siya nakasagot. Para siyang natuyuan ng lalamunan. Shit, ganoon ba tala
ga siya kasama? Ganoon ba talaga ang pagkamuhi sa kanya ng asawa niya? Para nama
n silang walang pinagsamahan.
Muling inabot ni Vanessa ang maleta nito. Doon lang ulit nahimasmasan si Allen.
Pinigilan niya ulit ito sa pamamagitan ng paghila sa maleta pabalik. "No, Vaness
a..."
Hinawakan niya si Vaness sa magkabilang balikat. Ramdam niya na nagulat ang baba
e sa ginawa niya. Her shoulders panicked.
"Minsan lang ako hihiling sa'yo, Vannie." Pahayag niya habang nakatitig sa puno
ng galit na mga mata ni Vanessa. "Pakinggan mo naman ako. 'Wag kang umalis. Gaga
win ko lahat ng gusto mo. Gagawin ko lahat para sa'yo."
Hindi niya pinagsalita si Vanessa. Hinawakan niya ang ulo nito at dinikit niya a
ng mukha niya sa pisngi ng asawa. Pumalag ito pero hindi siya bumitiw. Kailangan
niyang gawin 'to. Handa siyang tapakan ang pride niya alang-alang sa asawa niya
. Wala na siyang pakialam kung magmukha siyang tanga o ano. Wala na siyang ibang
naiisip na paraan e. Kailangan niyang kumbinsihin ang asawa niya.
"Papayagan na kitang gawin lahat ng gusto mo. Hindi na kita pagbabawalan. I won'
t hurt you anymore. Anything you want, Van. Just stay here...with me."
Umiling iling si Vanessa at pilit siyang itinulak palayo. "It's too late, Allen.
Too late. Sana dati pa lang ginawa mo na 'yang mga sinasabi mo. Bakit ngayon la
ng kung kelan sirang sira na ako? At wala ng natitirang pagmamahal dito sa puso
ko...
...Simple lang naman ang gusto ko e. A happy marriage and a loving husband. 'Yon
lang, Allen, masaya na ako. Pero kahit isa hindi mo naibigay sa'kin."
Mas lalong nasaktan si Allen. Nakaramdam na siya ng kuryente sa mga kamao niya.
Hindi na niya alam kung ano pang sasabihin para lang makumbinsi ang asawa.
Tinitigan niya ito sa mga mata at hinawakan sa magkabilang pisngi. "What do you
want, Van? Tell me. Gusto mong umalis tayo dito? Come, let's go. Pumunta tayo sa
ibang bansa. Let's live there...and be happy. Wala nang mang-gugulo sa'tin. It'
s that what you want?

...Or...or...a baby? That's what you want, right? I could give you dozens, Vanes
sa. Kahit ilang gusto mo. Bubuo tayo ng malaking pamilya. Or do you want me to g
et rid of Lauren? Matagal ko nang ginawa 'yon. I don't like her anymore. Believe
me! It's you that I want now. No, no..." Umiling ito. "Forget that. I don't wan
t you. I love you."
Inabot niya ang magkabilang kamay ni Vanessa at madiin na hinalikan. "Siguro hin
di ko naiparamdam, hindi ko agad naamin sa sarili ko, pero mahal kita, Vanessa.
So much that losing you would break me."
"Mahal?" Natigilan siya nang marinig niyang tila natawa si Van.
"...oh come on! You don't have the capability to love, Allen...
...Ang alam mo lang, saktan at paiyakin ako. Kahit kelan,
hindi ko naramdaman na mahal mo 'ko. All you need from me is sex. 'Yon lang."
Napailing iling siya. Sagad sa buto 'yong lumabas sa bibig ni Vanessa, pero sige
, tatanggapin niya. Lahat tatanggapin niya. "No. That's not true," giit niya.
"YES, IT IS!" Singhal ni Vanessa at pilit na binawi ang mga kamay nito mula sa p
agkakahawak niya. "Kasi kung mahal mo talaga ako, hindi tayo aabot sa ganito. Ts
k, pwede ba, stop this drama of yours, Allen. It was you who pushed me to do thi
s! My decision is final. I'm leaving...
...pero 'wag kang mag-alala, babalik naman ako e."
"Y-you will?" Tila nabuhayan siya ng loob sa sinabi ng asawa.
"Yes. Dahil aasikasuhin ko ang annulment natin kapag nakapag-pahinga na ako," di
in nito.
Tuluyan nang hindi nakakibo si Allen. Hinang hina na lamang siyang napasalampak
ng upo sa kalapit na sopa. Napasabunot siya sa buhok niya.
Hindi na niya magawang makapag-isip nang diretso. All he wants right now is for
his wife to stay. Pero nawawalan na siya ng pag-asa. He's not into this. Alam ni
ya sa sarili niyang hindi siya magaling sa mga ganitong panunuyo. At mas masakit
'yon dahil pakiramdam niya hindi sapat ang ginagawa niya.
Tinungkod niya ang magkabilang siko sa mga tuhod niya, at yumuko. "Van...gawin m
o na lahat ng gusto mo sa'kin. Sampalin mo ulit ako, murahin mo 'ko...'Wag lang
'to."
Gamit ang mga palad niya ay madiin niyang tinakipan ang mukha niya. He doesn't w
ant his Vanessa to see him like this. Kahit siya mismo naaawa sa sarili niya.
Tinanggal niya lang ang pagkakatakip sa mukha niya nang maramdaman si Vannie na
nakatayo sa harapan niya.
Inabot nito ang isang kamay niya, at nilapag ang wedding ring nito sa kanyang pa
lad. "Let's stop hurting each other, Allen. Marriage is not for us. We tried...I
could see that. But it just didn't work out."
Humigpit ang pagkaka-kapit ni Allen sa singsing. "It will work, Van. J-just don'
t give up," halos maluha na siya nang sabihin niya 'yon.
"...I know I've been an asshole. Inaamin ko naman lahat ng ginawa ko sa'yo. When
you asked me for a second chance, oo natagalan, but still, I gave it to you. No
w it is me asking you for the same thing. Hindi mo ba kayang ibigay sa'kin?
...I will wait, Van. Maghihintay ako hanggang sa mapatawad mo 'ko. Pero sana sa
mga panahong 'yon, nandito ka lang sa tabi ko. Wag ka namang mang-iwan. Ang hira
p na nga ng sitwasyon natin, aalis ka pa. Let's...let's fix this together. Hindi
ko kayang mawala ka sa'kin. Kasi kung kaya ko, umpisa pa lang binitawan na kita
." Napatingala siya sa kisame dahil pakiramdam niya, may tutulo ng luha mula sa
mga mata niya.
Eto yata ang unang pagkakataon na lumabas ang mga ganitong salita sa bibig niya.
Gusto niya na lang sanang manuntok, magwala, at maglasing para matanggal na lan
g lahat ng sakit. But he can't do that. Ayaw niyang mas lalong matakot sa kanya
si Vanessa. Wala siyang ibang maisip na paraan. It's now or never. Kapag hindi n
iya nilabas lahat ng nararamdaman niya, alam niyang tuluyan nang mawawala ang as
awa niya sa kanya.
"I understand you, Allen. Pero sana intindihin mo rin ako. I've been hurt since
day one. Gusto ko namang maging masaya. Just let me leave. It's the best thing y
ou could do for me right now. That would make me happy."
Napailing iling siya at mabilis na hinawakan ang kamay ng asawa niya. "Please Va
nnie, don't do this to me. I'm begging."
"You gave me no choice, Allen."
Para na rin siyang sinaksak nang paulit ulit habang unti unting kumakalas si Van
essa sa pagkakahawak niya.
Hindi na siya humabol. Hindi na niya ito pinigilan. He just watched her as she w
alks out of the door, pulling her luggage.
Napatakip siya sa mukha niya nang tuluyan nang makaalis si Vanessa. Hindi niya n
a nakayanan ang sakit, bumigay na ang mga luha na kanina pa nangingilid sa mga m
ata niya.
Pinahid niya ang mga 'yon. Madiin niyang tinakpan ang mga mata niya para sana pi
gilan ang pagluha niya, pero wala pa rin. Mas lalo lang siyang naiyak. Tama nga
ang kaibigan niyang si Marco. 'Pag mahal mo ang isang tao, iiyakan mo.
How he wishes na sana nakikita siya ni Vanessa ngayon; baka sakaling maawa pa it
o sa kanya at hindi na umalis. But no, his wife is gone now. She already left hi
m. At hindi niya alam kung babalik pa ito sa kanya.
This is the most painful thing he has ever did in his life -- letting go of his
only love because he knows it's for the best.
Nagmamadaling pumasok si Vanessa sa Rioscents, ang perfume shop na pagmamay-ari
niya. In 30 minutes na lang kasi ay mag-uumpisa na ang appointment niya sa kanya
ng fragrance chemist.
Dali-dali siyang dumiretso sa maliit na opisina niya sa itaas, initsa ang bag sa
desk, at mabilis na hinubad ang suot na cardigan.
Tinodo niya ang lamig ng aircon at tumapat doon. Nanglalagkit ang buong katawan
niya. Paano ba naman kasi, nasiraan siya ng sasakyan sa gitna ng C5 road. Malas
pa dahil ang init ng simoy ng hangin sa labas kahit na alas-nueve pa lamang ng u
maga. Pasalamat na nga lang siya't mabilis ang towing service sa lugar, dahil ku
ng hindi, nalate na siya ng dating sa shop. On time pa naman dumarating ang chem
ist niya.
Kinuha niya ang ipit sa bulsa ng suot niyang skinny maong jeans para ipusod ang
shoulder-length niyang buhok.
Nang mahimasmasan ay tinungo na niya ang kanyang desk. Inayos niya ang mga paper
s na kakailanganin para sa meeting, pati na rin ang ibang mga sample perfumes na
nakapatong doon.
It's been 4 years since she left Allen.
Hindi niya na nga namalayang lumipad nang ganoon kabilis ang panahon. Masyado ka
si siyang naging abala sa Rioscents.
Kakauwi niya nga lang ng Pilipinas noong nakaraang buwan. Mahigit tatlong taon d
in siyang nanatili sa London. Doon ay nagliwaliw siya, nakipag-kita sa mga datin
g kaibigan, namasyal, ginawa lahat ng mga bagay na hindi niya nagagawa noong nas
a puder pa siya ng asawa niya.
And she felt great. Pakiramdam niya nga, ngayon pa lang nag-uumpisa ang pagkadal
aga niya. 'Yung bang, nagagawa niya lahat ng naisin niya at napupuntahan niya la
hat ng gustuhin niya nang walang nagbabawal sa kanya? She's free.
Sa London din niya naisip na magtayo ng sariling negosyo. She took a short cours
e in making and selling perfumes. 'Yon naman kasi talaga sana ang plano niyang g
awin pagka-graduate niya. Hindi niya lang nagawa dahil nag-asawa siya nang maaga
.
Hindi naman tumutol ang mga magulang niya sa plano niyang iyon. Although medyo n
alungkot ang mga ito dahil mas gusto na lang sana nilang doon siya magtrabaho sa
kompanya nila. Pero hindi siya pumayag. Ayaw na kasi niyang magkaroon pa ng kah
it na ano'ng kaugnayan sa asawa niya. Ayaw niyang makatrabaho ito.
"Good morning!"
Napatigil siya sa ginagawa nang biglang pumasok si Claire, ang assistant niya.
Ngumiti siya nang matamis. "Good morning din! Grabe! Not my day! Alam mo bang na
siraan ako ng sasakyan? Ang hassle! Ang init init pa naman sa labas." reklamo ni
ya, sabay hawi sa ilang hibla ng buhok niya na nahulog mula sa pagkakapusod.
"Oh, mabuti't hindi ka nahirapan makasakay ng cab? Nasaan na ang sasakyan mo?"
"Ayon, tinawagan ko nga kanina yung nag-tow. Sana lang maayos kaagad dahil ayoko
nang mag-cab pauwi mamaya," tugon niya.
"Ako na lang ang mag-fofollow up mamaya para hindi ka na ma-stress," alok naman
ni Claire. "Oo nga pala, may 150 orders tayo ng Angel's Love. Sa susunod na ling
go kukunin," balita nito.
Umaliwalas naman ang mukha ni Vanessa. "150 orders? S-sinong customer?"
"Mr. James Alarcon."
"Lalake?" Tila hindi makapaniwala na pahayag niya.
Tumango naman si Claire. Eto kasi ang unang pagkakataon na may lalaking umorder
ng pabango sa kanya. At 150 orders pa!
Hindi niya tuloy napigilang isipin kung saan noon gagamitin ang ganoong kadaming
pabango. Marahil ay ipang-reregalo. Big time naman! Hindi naman kasi ganoon ka-
cheap ang mga produkto niya. 'Yong iba talaga'y medyo expensive dahil galing pa
sa ibang bansa. 'Yong iba naman, sila mismo ng chemist niya ang gumawa.
"Bibili lang ako ng coffee. Gusto mo ba?" Tanong ni Claire.
"No, hindi na. Nagkape na ako sa condo. Bilisan mo na lang. At pakitawagan na ri
n 'yong dalawa. We're opening in 30 minutes pero wala pa sila." pakisuyo niya.
Nang makalabas na ang assistant niya sa opisina, ay muli na niyang ibinalik ang
atensiyon sa pag-aayos sa mga gamit niya. She was piling up some documents nang
biglang may nilipad na parang papel mula roon at nahulog sa tiled floor. Akala n
iya nga resibo lang, 'yon pala, litrato nilang dalawa ni Allen noong ikinasal si
la. Marahil ay napasama sa mga papeles na iniuwi niya galing London.
She picked it up. Napangiti siya nang mapait habang nakatingin sa litrato.
When it comes to space and time, sobra sobra na ang nakuha niya. Apat na taon na
rin ang nakalipas. Marami na ang nagbago, including her.
Inaamin niya, noong mga unang buwan matapos niyang iwan si Allen, hirap siya. Il
ang gabi rin siyang umiyak at nagmukmok sa loob ng kuwarto; sa ilalim ng kumot.
Hindi niya pa rin matanggap ang lahat ng nangyari sa kanya - ang mga pinagdaanan
niya sa piling ni Allen, ang pagkawala ng baby niya, her broken marriage, ang p
aglayo niya sa mga taong mahal niya na nasa Pilipinas.
Nahirapan siyang mag-move on lalo na't mag-isa lang siya, pero pinilit niyang ga
win. It's for her own good anyway. So, she decided to divert her attention to ot
her things.
Doon pumasok sa isip niya ang pagtatayo ng Rioscents. Masyado siyang naging busy
. Kahit nga si Leila hindi na niya madalas na nakikita at nakakausap. Pati 'yong
annulment na dapat ay aasikasuhin niya sa oras na maging okay na siya, naisanta
bi niya na rin.
Hindi naman din kasi siya masyadong nagmamadali na ma-annulled. Sa ngayon, masay
a siya sa buhay niya. She's contented. Lalo na't maganda ang estado ng Rioscents
kahit na kabubukas pa lamang nito a few weeks ago.
Hindi rin naman siya ginugulo o sinusundan ng asawa niya. Na siyang pinagtataka
niya. Sa kapangyarihan ng pamilya nito at dami ng pera, imposibleng hindi ito ma
gha-hire ng tao para ipahanap siya.
Naisip niya, marahil may sarili na ring buhay si Allen kaya hindi na siya ginulo
at ipinahanap pa. Nakalimutan na siguro siya. Baka nga may kinakasama na itong
iba e. Knowing her husband, hindi iyon malabong mangyari.
Wala na rin siyang masyadong naririnig na balita tungkol dito. Minsan na lang 'p
ag nadudulas ng kwento si Leila. Pero binabalewala niya nalang. Kasi honestly, w
ala na sa kanya. Wala na siyang pakialam. She has moved on totally. She's happy
now. She just hopes Allen is happy too.
HALOS mapatalon siya sa kinatatayuan nang biglang mag-ring ang cellphone niya. D
ali dali niyang isinuksok ang hawak hawak na litrato sa loob ng wallet niya, bag
o hinugot ang phone mula sa back pocket ng pantalon niya. Baka si Gavin na ang t
umatawag, ang fragrance chemist niya.
At hindi nga siya nagkamali. She cleared her throat before answering the call.
"Hey!" Umpisa niya.
"Good morning, sweetie!"
Napangisi siya sabay iling. "Wrong number ka yata, mister?" biro niya sa kausap.
"Bakit? Ayaw mo ba ng sweetie? Honey na lang? Or babe?"
"Bababaan kita ng telepono!" banta niya kay Gavin. Narinig niya namang natawa it
o.
"Easy, woman. Ang aga aga, ang init ng ulo na'tin. I'm just joking."
Napabuntong hininga na lamang siya. "Why did you call? E magkikita naman na tayo
in few minutes?" takang tanong niya, habang panay sa pagipit ng ilang hibla ng
buhok niya sa likuran ng tenga niya.
"Nothing. I just wanna hear your voice. Masama ba 'yon?"
Napaikot siya ng mga mata. Mukhang inaalaska na naman siya ni Gavin. Araw araw n
a lang. "Seriously, Gavin, what do you want?" tanong niya. Narinig na naman niya
ng natawa ang kausap niya sa kabilang linya.
"Eto naman. Masyadong seryoso. Well, Ms. Vanessa, I would just like to inform yo
u that I'm postponing our meeting."
Kusang tumaas ang isang kilay niya. Damn! Kung alam lang ni Gavin ang pinagdaana
n niya para lang makarating sa Rioscents on time, tapos biglang postponed? At et
o pa ang may ganang mag cancel ng meeting ha?

"And why is that so, Mr. Trinidad? This has been scheduled two weeks ago. Why ca
ncel it just now?" maanghang na tanong niya.
"I'm so sorry, Vanessa. Emergency, eh. I have to drive my son to the hospital. K
agabi pa kasi mataas ang lagnat."
Bigla namang nawala ang inis niya dahil sa balitang narinig. Umupo siya sa swive
l chair at sumandal. "Oh. Sorry to hear that. S-sige, sige, just contact me when
you're okay for the meeting. Pwede naman ako kahit kailan. Just give me a heads
up."
"Okay, then. Will call you again. Bye, honey?"
"Tse!" pagsusuplada niya. Narinig niya pang natawa si Gavin bago tuluyang binaba
ang telepono.
Napailing-iling siya habang ipinapatong ang cellphone sa ibabaw ng mesa. Hindi n
aman siya manhid para hindi maramdamang may pagtingin sa kanya ang fragance chem
ist niya. Matagal na rin itong ganoon makitungo sa kanya, kahit noong nasa Londo
n pa sila, pero patay malisya na lamang siya. Hindi siya nagpapakita ng motibo.
Wala na kasi siyang interes sa mga ganoong bagay. Masyado na siyang maraming ini
isip para patulan pa ang mga pangungulit ni Gavin.
Hindi naman sa ayaw niya rito dahil may anak na ito pero hindi kasal. Kung tutuu
sin, gwapo ito - lalaking lalaki ang dating. Isang gentleman at mayaman din ang
pamilyang kinalakihan. Pero sadyang ayaw niya lang talagang pumasok ulit sa isan
g relasyon. Wala na siyang balak. Masyado siyang na-trauma sa nangyari sa kanila
ni Allen. Ayaw na niya uling masaktan at mahirapan nang ganoon. Nakakabaliw.
And besides, why would she dive into a new romantic relationship? Legally speaki
ng, she's still married.
"VANNIE!!!"
Halos mahulog lahat ng mga frames na nakasabit sa dingding nang buong pwersang b
uksan ni Leila ang pintuan ng opisina niya.
Pinanlakihan si Vanessa ng mga mata sa sobrang pagkagulat. Kulang na lang e mala
glag siya mula sa kinauupuan e! Papaano naman kaya nito nalaman na nakauwi na si
ya ng Pinas?
"Walanghiya kang babae ka!" Sermon nito habang papalapit sa kanya. "Since when h
ave you returned, ha? Bakit naman hindi mo sinabi para naman ako mismo sumundo s
a'yo sa airport."
Napakamot na lamang siya sa batok bago tumayo para salubungin si Leila. Niyakap
niya ito nang mahigpit.
"Shet! Ang ganda mo!" Puri nito. "Parang mas lalo ka yatang sumeksi ngayon kaysa
noong huli tayong nagkita?"
Tipid siyang napangiti. Sexy? At saka niya lang naalala na hinubad niya nga pala
ang cardigan niya. Fitted floral tank top at skinny maong jeans lang ang suot n
iya. Bakat na bakat tuloy ang hubog ng katawan niya, especially her breasts. Lit
aw ang cleavage niya dahil mababa ang neck line ng pang-itaas niya.
Tapos nakasuot pa siya ng make-up. Mas naging maamo tuloy ang mukha niya.
"Thanks!" sagot niya. "It's good to see you again, cousin. You know what, I was
really planning to surprise you." Na totoo naman. Ang balak niya sana'y puntahan
ito sa condo nito kapag nagka-oras siya.
"Surprise?!" bulalas ni Leila sabay kalas sa pagkakayakap. "Ay successful ka, Va
n! Na-surprise talaga ako. Grabe! Kung hindi ko pa nakausap si Tita, hindi ko ma
lalaman na nandito ka na!"
Natawa na lamang si Vanessa at bumalik sa pagkakaupo sa swivel chair. "I'm reall
y sorry, Lei. Wala naman talaga akong balak itago sa'yo."
Nagkibit balikat na lamang ang pinsan niya, at umupo rin sa upuan sa tapat ng de
sk niya. Tinungkod nito ang mga siko sa mesa at ngumiti nang malapad. "So, how w
as your flight? Where are you staying now? Kelan pa nagbukas 'tong Rioscents mo?
Grabe, ang dami kong tanong sa'yo! Magkwento ka namang bruha ka!"
Napatawa siya nang malalas. Grabe! Sobrang namiss niya ang kadaldalan ng pinsan
niya. Ang dami nang nagbago sa kanya, pero si Leila, ganoon pa rin. Walang pinag
bago, bukod siguro sa buhok nito na kulay burgundy na ngayon at sa katawan nito
na pumayat na kumpara dati.
"I'm staying in a condo. Isasama kita roon minsan. The place is perfect! Tahimik
. Walang nanggugulo. Uhm, itong Rioscents, it opened a few weeks ago." kwento ni
ya. "And you, lady? How are you? It's been four, five months ba nung huli tayong
nagkita? Hindi mo na ulit ako dinalaw sa London," patuloy niya sabay bukas sa l
aptop niya na nasa mesa.
"I'm fine. I'm always fine," sagot naman ni Leila habang isa-isang inaamoy 'yong
mga pabango na nakapatong sa mesa. "T-teka, teka nga!" Mabilis nitong ibinalik
'yong isang bote ng pabango sa kinalalagyan noon. "Bakit ba ako tinatanong mo? I
kaw dapat ang nagki-kwento! How are you?" Diin nito. "Blooming ka talaga ngayon
ah? Ganyan ba talaga ang epekto 'pag nahihiwalay sa asawa?"
Natigilan si Vanessa. Naningkit ang mga mata niya.
"JOKE!" biglang bawi naman ni Leila. "Joke lang! Eto naman, seryoso masyado."
Napangiti na lamang siya. Hindi na talaga nagbago ang pinsan niya. It's the same
old Leila. "Kumusta pala sila Mama?" pag-iba niya na lang sa usapan. "Dumadalaw
ka pa rin ba sa bahay?"
Hindi naman agad nakasagot si Leila. Tumayo ito mula sa pagkakaupo, at sinimulan
g libutin ang maliit niyang opisina. "Uhh, they're fine. Busy sila ngayon e, ala
m mo ba 'yon? I heard the business is doing good. Malapit na raw matapos 'yong c
asino na pinapatayo sa Entertainment City. By next year, magbubukas na 'yon," kw
ento nito.
"Well, good to hear that." Tipid na sabi naman niya at mas lalong tumutok sa bag
ong email na natanggap niya.
Perez and Fajardo's partnership still continues kahit na magkahiwalay na silang
mag-asawa. Hindi niya nga alam kung bakit nagka-ganoon. Ewan niya kung may sinab
i ba o ginawa si Allen para hindi mabuwag ang partnership, o sadyang napagdesisy
unan na lamang ng dalawang pamilya na ituloy ang nasimulan.
Total, ilang taon na rin namang merged ang hotel and casino business nila, at an
g airlines nila Allen.
Kahit busy siya sa London at sa pagpa-plano sa Rioscents, hindi naman siya nakal
imot na maki-balita sa mga magulang niya. Alam niyang nag-expand na ang mga busi
nesses nila.
Ang balita niya pa nga, most of the credits were given to Allen. Ito raw ang nag
-pursige at kumilos. Masaya naman siya kahit papaano. Umpisa pa lang naman talag
a alam na niyang may ibubuga si Allen. Kaya nga siya ipinakasal dito eh.
"Sino'ng architect mo? Ang ganda ng design ng Rioscents ha. Loft-style," biglang
puri ni Leila. Nag-angat siya ng mukha at nakitang nakadungaw ito sa nakabukas
na pintuan - tinitingnan ang hitsura ng shop sa ibaba.
Hindi naman na siya nakasagot. Palihim siyang napangiti.
Alam ni Leila kung ilang balde ng dugo't pawis ang inilabas niya para lang maita
yo ang Rioscents. Halos lahat ng oras at atensiyon niya binigay niya sa negosyo.
Walang mintis ang palitan nila ng tawag at emails noon para makibalita sa isa't
isa. Natigil lamang iyon noong nakaraang taon dahil naging busy na talaga siya s
a pagpa-plano sa shop, at mukhang may iba na rin namang pinagkaka-abalahan ang p
insan niya noong mga panahong na 'yon. Pero hindi naman nila nakalimutang makipa
gkita sa isa't isa 'pag may libreng oras sila.
"So, wala ka bang ibang kukumustahin bukod sa akin at sa Mama mo?" Nakangising t
anong ni Leila, at muling umupo sa kaninang puwesto nito.
Saglit namang napatigil si Vanessa sa ginagawa niya. Heto na naman ang pinsan ni
ya. Nag-uumpisa na naman. Alam na alam na niya kung saan pupunta ang usapan nila
eh.
"Sino pa ba'ng dapat kong kumustahin?" patay malisyang aniya nang hindi lumiling
on.
"Oh, come on, Vannie! Quit acting! Ano, gusto mo ba'ng ako pa mismo ang magsabi
kung sino siya?" hamon ng pinsan niya.
Nagpakawala na lang siya ng buntong hininga. Alam niya na madalas magkita at mag
ka-usap ang pinsan niya at ang asawa niya. Ang hindi niya lang maintindihan, eh
kung paano naging close ang dalawa, eh ang natatandaan niya, halos ipakulam na n
i Leila si Allen noon.
"Ano? Ako na magsasabi?" pangungulit ni Leila.
"Okay, okay! How is he then?"
"Sino'ng he?" maang-maangan naman nito. Ang kulit talaga!
"Oo na, sige na," pagsuko niya na lang. "How's Allen?"
"Allen? Your husband?" Aba't nang-aasar pa talaga ang loka!
Napaikot na lamang ng mga mata si Vanessa. "Fine! My husband."
"'Yan! Ayaw pang banggitin e!" kantiyaw nito. "...Oh well, the last time I heard
from him...he's dating this girl he met somewhere."
Nag-angat siya ng tingin kay Leila. Mukhang seryoso naman ito at hindi nagbibiro
. Binalik niya na ulit ang atensiyon sa trabaho. "Well, good for him. I'm glad h
e has moved on already. Just like me. Mukhang hindi na pala ako mahihirapan sa a
nnulment namin," confident na confident na pahayag niya.
Tumingin ulit siya kay Leila dahil napansin niyang ang lalim ng titig nito sa ka
nya. "Baket?" tanong niya pa.
"You've really changed, huh? The last time we've seen each other, hindi ka pa na
man masyadong ganyan," puna nito.
Napangiti naman si Vanessa. Tumigil siya sa pagta-type sa laptop at sumandal sa
upuan. She took a deep breath. "No. Hindi ako nagbago, Leila. This is still me.
Siguro...naging mas matalino lang ako ngayon. And tougher. At novels at romantic
movies na lang ang iniiyakan ko." natawa siya sa sinabi niya.
"So, itutuloy mo pa rin nga talaga 'yong annulment?" seryoso pa rin si Leila. Pa
rang hindi nga ito natawa sa huling biro niya.
Ngumiti naman siya at saka bumalik sa pagta-type sa kanyang laptop. "At bakit na
man hindi?" aniya nang hindi lumilingon. "I have my own life now. Kita mo naman,
'di ba? At based sa sinabi mo sa'kin, mukhang meron na rin naman siyang sarilin
g buhay. So yeah, as planned, I will still push the annulment. Para naman makala
ya na kame pareho. I'll find a lawyer. Pero hindi pa muna siguro ngayon. Busy pa
ako. I have to monitor Rioscents. Risky ang first few months. Ayokong masayang
lahat ng pinaghirapan ko."
"H-hindi pa ba kayo nagkikita? Hindi mo pa siya pinupuntahan?" tanong ulit ng pi
nsan niya. Seryoso pa rin.
"Hindi pa."
"Then what if magkita kayo? Nagkasalubong, ganon? I bet he doesn't know yet na n
akabalik ka na."
"He doesn't have to know," mabilis na sagot naman niya. "Kung magkita kame, e 'd
i nagkita. It's that simple. Let's not make that a big deal, Lei." Bigla naman s
iyang napatigil sa pagta-type na para bang may naalala siya. Nagtataka siyang tu
mingin kay Leila. "W-wait a minute! Bakit ba siya ang pinag-uusapan natin dito,
ha? We should be talking about great things! Ngayon na nga lang ulit tayo nagkit
a, ano ba! Why so serious?"
Umaliwalas din naman ang hitsura ni Leila. Natawa ito. "Aba, malay ko sa'yo. Ika
w 'tong nag-umpisa e." bintang pa nito.
Napanganga si Vanessa. "Wow, ha? Leila ha! Ako talaga? Eh ikaw 'tong nagtanong k
ung may iba pa ba akong gustong kumustahin. Hinalungkat mo pa ang married life k
o na matagal nang nabulok sa baul."
"E kasi naman, gaga. Curious lang ako sa iba mo pang mga nararamdaman. Kung hind
i mo pa ho kasi alam mahal kong pinsan, apat na taon mo nang bukang bibig 'tong
Rioscents. Tanong ko lang, may social life ka pa ba?"
Natawa na lang siya sa pang-aasar ng pinsan niya. "Siyempre naman meron! Gusto m
o mag-bar hopping pa tayo mamaya e. Ano ha?" hamon niya sabay ngiti na abot hang
gang tenga.
Tila nabuhayan naman ng dugo si Leila. "Alam mo, 'yan ang pinaka-magandang bagay
na sinabi mo ngayon. Game ako!" hinampas pa nito 'yong mesa. "Pero teka teka, p
wede ba kahit ngayong umaga lang e 'wag ka muna masyadong magpaka-busy? We still
have a lot of catching up to do! Tara, let's have breakfast! My treat!" masayan
g alok nito na may kasama pang pag-taas baba ng mga kilay.
"Bored ka na ba?"
Napatigil si Allen sa pag-inom ng red wine at lumingon sa babaeng nagsalita. Tip
id niya itong nginitian. "No, I'm fine."
"Buti naman," sagot naman ng babae. "Hindi pa yata kita nakikitang kumain. Sabi
sa'kin ni Marco nag-undertime ka pa raw sa trabaho just to get here? I bet you'r
e hungry. There's a lot of food inside. Halika?" alok nito sa kanya.
Umiling siya. "No. Uhm, I'm good. Thanks." aniya sabay baba ng tingin sa naka-um
bok na tiyan ng babae.

Palihim siyang napangiti. "C-can I?" paalam niya.

"Sure." Inabot naman ng babae ang kamay niya at ipinatong sa tiyan nito.
Nailang siya sa umpisa, pero inalalayan naman ng babae ang kamay niya sa paghapl
os doon kaya't naging kumportable na siya.
"D-does it hurt?" curious na tanong niya.
"Uhm, minsan. 'Pag sumisipa. Pero kaya ko naman. Kinakausap ko lang siya na 'wag
malikot kasi nasasaktan si mommy, tapos ayon, okay na ulit."
Hindi napigilan ni Allen, napangiti siya. "He hears you?" Parang di pa siya maka
paniwala.
"She," pagtama ng babae. "Somehow, yes. Hindi ko nga alam kung paano nangyayari
'yon eh. Basta pakiramdam ko naririnig niya ako. Kasi sumusunod siya sa'kin. We
have this mother and daughter connection na kame lang ang nakakaintindi." Kwento
nito sabay tawa.
"Mariel..."
Tinanggal ni Allen ang kanyang kamay sa tiyan ng babae nang biglang dumating ang
kaibigan niyang si Marco.

Lumapit ito sa kinatatayuan nila, at niyakap ang babae mula sa likuran nito. "Ge
t inside. Nagdidilim na. Baka lamigin ka."
"Okay," tugon naman ni Mariel. "Allen, 'pag nagutom ka may pagkain sa loob ha? H
on," balik nito ng tingin kay Marco. "Pakainin mo siya. Malayo yata ang binyahe
niyan."
Napangiti naman nang nakakaloko si Marco sabay tingin kay Allen. "Oh, narinig mo
misis ko. Kumain ka raw. 'Wag puro alak."
Nagtawanan silang tatlo.
Maya maya ay pumasok na rin sa loob si Mariel. Naiwan silang magkaibigan na naka
tayo sa maliit na gazebo, at pinapanood ang ibang mga bisita na nagtatampisaw sa
pool.
Narito siya sa baby shower nina Marco and Mariel na ginanap sa sariling bahay ng
mag-asawa sa Ayala Alabang.
"Upo tayo. Nangangalay ako sa'yo." Alok ni Marco.
Dumiretso sila sa magkatabing pool lounge chair at doon naupo.
"Teka, kuha akong beer. 'Di ka malalasing diyan sa iniinom mo." natatawang paala
m naman agad ni Marco sabay tayo.
"G*go. Hindi ako maglalasing. Magda-drive pa ako pauwi." ganting sagot ni Allen
pero hindi siya nilingon ng kaibigan. Hinayaan niya na lang.

Pinagmasdan niya si Marco habang naglalakad ito papunta sa bahay. Sinalubong ito
ni Mariel ng yakap sa baywang at sabay silang pumasok sa loob.
Sumibol ang isang kimi na ngiti sa labi niya.
Pag-ibig nga naman. Sino'ng mag-aakala na magiging ganito kasaya ang dalawa? The
two got married three years ago. Pero ngayon lamang nabuntis si Mariel. She was
diagnosed with a hormonal disorder months after their wedding. Kamuntik pa ngan
g maghiwalay ang dalawa noon dahil sa problemang iyon. But good thing both of th
em fought to have their so-called happily ever after.
Nag-iwas na siya ng tingin. Hindi niya kasi maiwasang hindi mainggit.
Kung nag-work out lang sana ang marriage niya, at walang sumuko sa kanila, malam
ang masaya rin siya ngayon. At bakit naman hindi? He's married to the most beaut
iful, most loving woman in the world. Sadyang g*go lang talaga siya noon kaya na
wala ang babaeng mahal niya sa kanya.
NAGITLA siya nang maramdaman ang pag-vibrate ng cellphone niya.
Agad niya iyong hinugot mula sa bulsa ng suot niyang slacks. Ang akala niya nga
ang sekretarya niya ang nagtext, baka nagkaproblema sa opisina. But he was wrong
. It's Leila.
Nangunot ang noo niya. Hindi niya alam kung babasahin niya ba o 'wag na lang. Al
am niya naman kasing walang kwenta na naman ang sasabihin ng babaeng iyon eh.
Nangako itong tutulungan siya kay Vanessa, pero nitong mga nakaraang buwan, wala
na siyang narinig na matinong balita mula rito. Ewan niya ba kung ano'ng pinagk
aka-abalahan ng babaeng 'yon.
Sa bandang huli naman, binuksan niya pa rin 'yong text. Baka kasi this time, imp
ortante na ang laman nito.
Pero hindi niya pa nababasa nang buo ang mensahe ay isinara na niya at agad na i
binalik ang cellphone sa bulsa niya. Tinanong lamang ni Leila kung nasaan siya.
Oo, 'yon lang. Napa-iling iling na lang siya. Yeah, right. So, what does he expe
ct? Na may sasabihing magandang balita si Leila tungkol kay Vanessa? Hindi na ya
ta siya umaasa.
Yes, he never lost track of his wife.
Alam niya kung ano'ng mga pinagkaka-abalahan nito. Kung saang mga bansa ang pinu
puntahan nito. Lahat. Para saan pa't may pera siya at connections?
He hired a man before to help him monitor his wife in London without her knowing
it. Ayaw niya kasing mabigla ito at matakot, baka mas lalo lamang itong umiwas.
At 'yon din kasi ang payo ni Leila sa kanya noon. Na hayaan na muna si Vanessa.
Give her a break hanggang sa makalimutan nito ang mga nangyari.
Ilang beses nga ba siyang lumipad ng London para siya mismo ang sumubaybay sa as
awa.
There's this one time he followed her in a fancy restaurant in the downtown of L
ondon. About 3 years ago 'yon. Nag-lalaptop ito habang kumakain. Halatang abalan
g-abala ito sa ginagawa kaya siguro hindi siya nito napansin.
Hindi niya nga alam kung matutuwa siya o hindi noong araw na 'yon. Matutuwa dahi
l nakikita niyang mukhang maayos naman si Vanessa, o malulungkot dahil hindi man
lang talaga siya nito naalala. Hindi na ito umuwi ng Pilipinas. Walang tawag o
email.
Ganoon ba talaga kalaki ang galit nito sa kanya kaya't wala na itong pakialam? O
sadyang busy lamang ito? He hopes it's the latter. Mas katanggap tanggap 'yon.
Hindi naman niya ito nilapitan noong araw na iyon kahit na pilit na siyang hinih
ila ng katawan niya. Hindi niya pa kasi kayang harapin ang asawa noong mga panah
ong iyon.
He had to fix himself first. Ayaw niyang makita siya ni Vanessa na ganoon pa rin
siya - an asshole, cold and selfish husband na walang ibang alam gawin kung 'di
ang sumigaw at manakit.
Nahinto lamang ang pagta-track niya sa asawa noong nasubsob na siya sa trabaho.
Mas naging workaholic siya. Wala siyang ibang pinagka-abalahan kung 'di meetings
, pagsagot sa mga emails, at pag-gawa ng mga presentations.
Minsan nga'y nauuwi na niya ang laptop niya sa condo para doon ituloy ang pagta-
trabaho. And he guessed those were his ways to move on little by little. Siya pa
ang napiling mamuno sa pagpapatayo ng bagong casino nila sa Entertainment City.

Paminsan minsan na lamang siya nakikibalita tungkol kay Vanessa. Ang huling nala
man niya nga, ay ang plano nitong magbukas ng sariling negosyo, pero hindi niya
alam kung saan. Si Leila pa ang nagkwento noon sa kanya.

"O, ilang pangarap na nabuo mo?"

Nabalik ang diwa niya sa biro ni Marco.
Nagangat siya ng tingin at tinanggap ang bote ng alak na inaabot nito sa kanya.
"Fcking dreams," iiling-iling na sabi na lang niya. "Ba't ang tagal mo?"
Napangisi naman si Marco. "Siya sisihin mo."
Tumingin si Allen sa direksyon na tinuturo ng kaibigan. Agad siyang napamura sa
isipan niya nang makita kung sino 'yong babaeng papalapit sa pwesto nila.
Sinamaan niya ng tingin si Marco. "The hell! You invited her?" singhal niya.
He's talking about Cindy. Ang babaeng nakilala nila sa isang bar kamakailan lang
, na daig pa ang linta kung makadikit sa kanya.
Huli na naman para makapag-dahilan pa si Marco. Tuluyan na kasing nakalapit si C
indy sa kanila.
Agad pa itong tumabi sa pool lounge chair kung saan siya nakaupo.
"Hey! I didn't know you'll be here too!" Kunwari pa itong nabigla, pero halatang
halata naman ni Allen na umaarte lamang ito. Girls. What does he expect?
Napapikit nalang siya nang madiin.
Hanggang sa baby shower ba naman nakabuntot pa rin ito sa kanya? Damn! At kunwar
i pa itong hindi alam na nandito siya. Yeah, right! E may lahing detective yata
ang babaeng iyon dahil alam na alam palagi kung nasaan siya eh!
Hindi na siya nagdalawang isip, agad siyang tumayo. "C.R lang ako," palusot niya
kay Marco para lang makaiwas.
Sumunod din naman ng tayo si Cindy. "Hey! Hindi ka man lang nag-hi sa'kin?" Tila
nagtatampo pa ang boses nito.
Sinilip niya ito. Magha-hi na sana siya pabalik para naman hindi siya magmukhang
bastos, pero biglang nagbago ang isip niya.
Naalibadbaran kasi siya sa hitsura nito. Maganda kung sa maganda ang babae. Pero
ang suot nito? A black halter top, at red leather shorts na sobrang ikli, and a
pair of red wedges. Hindi kaya ito pulmonyahin? Naka makapal na make-up pa ito.
Pulang-pula ang mga labi!
Sa isip isip ni Allen, sinong matinong babae ang magsusuot ng ganoon sa baby sho
wer? Ano ba'ng tingin nito sa bahay nila Marco at Mariel, bar? His Vanessa would
never dress like that.
Hindi na lang siya nagsalita. Tuluyan na niyang iniwan si Cindy at ang kaibigan
niya.
Pero hindi pa siya gaanong nakakalayo ay naramdaman na niyang nakasunod sa kanya
si Marco.
"Bakit ba 'pag nakikita mo si Cindy, umiinit ulo mo? Chicks naman 'yon ah? Sexy
pa. Malaki boobs." Kantiyaw ng kaibigan niya sa kanya habang patungo sila sa loo
b ng bahay.
Kunot-noo niya itong tiningnan. Ang pinaka-ayaw niya e 'yong inaasar siya nito s
a babaeng iyon. Kulang na nga lang ay itulak niya 'yon para lang lumayo sa kanya
eh.

"That girl? Dikit nang dikit! Ang kulit!" Iritableng sagot niya sabay tungga sa
bote ng alak na bitbit bitbit niya. "Ilang beses ko nang sinabing may asawa ako.
Ayaw pa ring tumigil."
Natawa na lang si Marco. "You're separated anyway."
"I'm still married in papers. At isa pa, I would never ever entertain a woman li
ke that. She's nothing compared to Vanessa. Walang wala," paniguro niya at mulin
g tumungga ng alak.
"Vanessa pa rin? Tss. Okay. Gusto mo 'yan e."
'Yon na lang ang narinig niyang sagot galing kay Marco dahil tuluyan na siyang p
umasok sa loob ng banyo.
Vanessa pa rin?
Hell, of course! It's always been her. And it will always be her.

PINATONG niya ang bote ng alak sa maliit na table, at tinungkod ang magkabilang
kamay sa sink. Damn! Naalala niya na naman tuloy si Vanessa. Titigil ang Cindy n
a 'yon sa kakadikit sa kanya kung may asawa lang sana siyang ipapakilala eh.
Sh*t how he misses his wife! Matagal na panahon na ang apat na taon kung tutuusi
n. Pero hindi niya masasabing naka-move on na siya totally.
Hanggang ngayon nalulungkot pa rin siya. Wala nga yatang araw na hindi sumagi sa
isip niya ang asawa niya. He felt alone. Sobrang hinahanap-hanap na niya si Van
essa. Ang pag-aasikaso nito sa kanya, ang mga masasarap na luto nito, lalong lal
o na 'yong paborito niyang Mechado; ang mga maiinit na yakap nito sa kanya kapag
gabi, ang maamo nitong mukha, even the way she looks at him...lahat.
Ilang buwan matapos siyang iwanan ni Vanessa, ni hindi niya alam kung paano siya
babangon ulit. Kung papaano maguumpisa ulit. Pakiramdam niya, may isang malakin
g parte sa katawan niya na nawala kaya't hindi siya makagalaw.
Tinamad na siyang magtrabaho noon. Malimit siyang mag-undertime at mag-leave. Sa
isip niya, para saan pa't nagtatrabaho siya, e wala na naman na siyang binubuha
y.

Nawalan din siya ng social life. Hindi na siya lumalabas at nakikipag-inuman. Pa

ti sa mga babae, nawalan siya ng interes. Ilang beses siyang sinabihan ng mga ka
ibigan niya na makipag-date sa iba para naman kahit papano'y maibsan ang pagkata
mad niya. Pero sadyang wala siyang gana. Si Vanessa lang ang gusto niya, at para
kay Vanessa lang siya.
Naghintay siya, at umasa na babalik agad ang asawa. Pero lumipas ang linggo, buw
an, wala pa rin. Hindi niya masasabing sumuko siya. He just realized that life s
till goes on and he has to move on.
Kaya nga makalipas ang ilang buwan, siya naman ang nag-alsa balutan. Umalis siya
sa dating bahay nila ni Vanessa at lumipat sa isang condo unit sa Makati. Hindi
na kasi niya kinaya. Mas lalo siyang nahihirapan kapag nakikita ang bahay nila.
Naaalala niya lang ang asawa niya. Kung paano nito binigyan ng buhay ang tahana
ng iyon.
Isa pa, kung sakaling babalik man si Vanessa, ayaw niyang makita siya nito sa ga
noong estado - broken and hopeless. Kailangan niyang maging katanggap tanggap. K
ailangan niyang ayusin ang sarili niya para balikan siya nito.
MULING nag-vibrate ang cellphone niya. 'Yon ang nagpabalik sa kanya sa huwisyo.
Hinugot niya iyon mula sa bulsa niya.
It's Leila again. What is it this time?
"What do you want?" Agad na tanong niya pagkasagot na pagkasagot sa tawag.

"HOY LALAKE!"
Sh*t! Inis niyang nailayo yong telepono mula sa tenga niya. Tama ba naman kasing
sumigaw?
"Tsk. Ang lakas ng boses mo." Sita niya sa kausap.
"Ay sorry naman! Na-excite lang ako. Nasaan ka ngayon? Hindi ka nagrereply sa'ki
n!"
Hindi siya agad sumagot. Lumabas na muna siya sa CR. Mainit sa loob. Naka long-s
leeved polo pa naman siya. Sira yata ang exhaust fan. O hindi niya lang nabuksan
?
Sinilip niya muna ang kaibigan niya na nasa living room at umiinom ng alak. Kasa
ma na nito ang asawang si Mariel at ilang mga bisita.
"I'm in Marco and Mariel's baby shower. Bakit ba?" sagot niya kay Leila.

"Ihanda mo na ang cheke ko."

Napangisi naman siya. "And why?" Pagsakay niya sa biro nito.

"May balita ako sa'yo."

Napasuklay siya sa buhok niya. "Come on, Leila. Just make sure that's worth my t
ime."
"Of course! Kelan pa ba nawalan ng worth sa'yo ang pinsan ko?"
Tila nabuhay ang dugo ni Allen. Agad siyang naupo sa kalapit na high stool. Baha
gya niyang tinakpan ang bibig niya para hindi siya marinig ng mga bisita na bigl
ang dumaan sa pwesto niya.
"W-what about her? H-how is she?" Magkasunod na tanong niya na para bang hindi n
a siya makapag-hintay sa mga isasagot ni Leila.
"Leila?" Pagtawag niya dahil parang naputol ang linya.
"Oo, nandito pa ako! Teka, nagluluto kasi ako!"
"Tsk! Ano na nga?"
"Well, Allen...your wife is back."
HALOS takbuhin na niya ang daan papunta sa pinag-pa-parkan ng kotse niya. Ni hin
di na nga siya nakapag-paalam nang maayos kina Marco at Mariel. Nagmamadali na k
asi siya.
Nanginginig pa ang mga kamay niya habang binubuhay ang makina ng sasakyan. Hindi
niya alam kung ano'ng mararamdaman niya, kung matutuwa ba siya o kakabahan. She
's here. She's back. Does that mean na aayusin na nito ang annulment nila? Damn!
'Wag naman sana. Sana hindi iyon ang dahilan ng pagbabalik ng asawa niya.

Mabuti na lang at maluwag ang trafik sa kalsada. Mabilis siyang nakarating sa is

ang seafood restaurant sa Greenbelt. Doon raw magpupunta si Vanessa ngayong gabi
, ayon sa kwento ni Leila.
Nang makarating, ay agad siyang pumasok sa loob ng resaurant. Hindi niya na nga
pinansin 'yung waitress na bumati sa kanya. Nilibot ng mga mata niya ang kabuuan
ng kainan pero wala siyang Vanessa na nakita. Bigla tuloy siyang nagduda. Hindi
kaya ginu-goodtime lamang siya ni Leila?
Naupo na lang muna siya sa isang two seater table. Sinadya niyang pumwesto malap
it sa pinto para mabilis niyang makikita ang asawa 'pag dumating na ito.
ALMOST half an hour has passed, pero wala pa rin si Vanessa.
Hindi na siya mapakali. Ramdam niya ang tensyon sa mga palad niya. He then decid
ed to go to the men's room.
Doon ay naabutan niya ang isang batang lalaki, nasa apat na taong gulang siguro.
Parang hirap na hirap ito sa pagbubukas sa suot nitong pantalon.
Napangisi siya. He found the little boy cute dahil parang natataranta na ito. Hi
ndi na nga siya nakatiis at tinulungan niya na ang bata.
"Here, let me help you." Alok niya.
Sa una'y nahiya pa ang bata, pero pumayag na rin itong magpatulong sa pagbukas.
Na-stuck pala ang zipper ng pantalon nito kaya hindi mahila pababa.
"Where's your dad? He should be the one helping you now." aniya.
"Uhm...outside? He's talking to...uhm...I don't know who he's talking to."
Natawa siya sa sagot ng bata. Bibbo ito. Mukhang masarap kausap.
"Where's your mom then? She could accompany you to the ladies room instead."
"No to ladies room! I'm a big boy! I can pee myself!" mayabang na sabi ng bata b
ago nagsimulang umihi.
Natawa si Allen sa loob loob niya. Big boy daw? E kayang kaya niya nga yata iton
g buhatin pataas sa ere ng isang kamay lang e!
Damn, how he wanted a little boy! Kung hindi lang sana nakunan si Vanessa, malam
ang ay ganito rin kagiliw ang magiging anak nila. He's sure magmamana ito sa kal
ambingan ng asawa niya.
"Finish!" bulalas ng bata nang matapos na itong umihi. Tinaas pa nito ang magkab
ilang kamay sa ere.
"Good. You still need my help?" tanong niya dahil baka hindi pa rin nito kayang
isara ang zipper ng pantalon.
"No!" maligalig na sagot naman ng bata sabay karipas ng takbo palabas ng banyo.
Aba't hindi man lang talaga ito nag-thank you? Napailing-iling na lamang si Alle
n.

Ilang segundo lang ay lumabas na rin siya.

Narinig niya ang bata na parang may kausap sa labas. He pulled the door of the m
en's room. Naabutan niya ito na nakatalikod mula sa kinatatayuan niya, kausap an
g isang babae na nakaluhod sa harapan nito. Maybe she's his mom.
"Why did you run? Di ba sabi ko hintayin mo ako?" tanong nung babae.
"It's okay! A mister helped me!"
"Mister? Who?"
Nangunot ang noo ni Allen. Sisilipin na sana niya kung sino 'yong babaeng kausap
ng bata dahil pamilyar sa kanya ang boses nito. Pero biglang humarap ang bata s
a kanya at tinuro siya.
"Oh! Him! Mister!" bulalas nito.
Nanglaki ang mga mata niya nang tuluyan na niyang makita kung sino 'yong babae.
Biglang naging kaka-iba ang pagtibok ng puso niya.
God! He deeply stared at her, like he's memorizing all the features of her face.
Parang hindi pa siya makapaniwala sa nakikita ng sariling mga mata.
Nagulat man ay bakas pa rin sa mukha niya ang tuwa. Para siyang nabunutan ng tin
ik sa dibdib. After four years. Ang akala niya nga'y hindi niya pa ito makikita
ngayong gabi eh.
"Vanessa..." he murmured with so much joy in his eyes.
Pero bigla siyang nagtaka dahil parang hindi man lang nagpakita ng kahit na anon
g reaksyon si Vanessa. Tumayo ito at inayos ang suot na asul na peplum skirt.
"Oh, it's you. Small world talaga, ano?" Kaswal na anito. "I'm sorry we have to
go." Kinarga nito ang bata. "Come on, Sage. Your daddy is waiting," sabi nito sa
bata at saka nagsimulang lumakad palayo.
Para namang nabuhusan ng malamig na tubig si Allen. Nawala ang kaninang saya na
nararamdaman niya. Napatulala lang siya.
Sh*t! Oo, inaasahan na niyang magiging malamig ang pakikitungo ni Vanessa sa kan
ya pagkatapos ng mga nangyari. But what was that? That child! The 'daddy' she ju
st mentioned. Don't tell him...damn!
Halos makalayo na si Vanessa nang napagtanto niyang kailangan niyang kumilos.
Kulang na lang ay tumakbo siya para lang maabutan ang asawa. Hindi naman niya it
o matawag nang malakas dahil ayaw niyang makuha ang atensyon ng mga kumakain doo
n.
Nakalabas na ito ng restaurant nang maabutan niya. Agad siyang humarang sa harap
an nito.
"V-van...I...uhh...c-could we talk? Please." utal utal na pakiusap niya.
Fvck! Ang buong akala niya'y handa na siya at alam na niya ang mga sasabihin sa
oras na magkita na ulit sila. Pero bakit ngayon ay tila umurong ang dila niya?
"I can't," mabilis na sagot naman ni Vanessa. Parang hindi man lang nga ito nag-
isip. "Can't you see?" Pinakita pa nito ang buhat buhat na bata.

"Oh! There's daddy!" excited na sigaw bigla ng bata.

Nangunot ang noo ni Allen habang pinapanood ang bata na nagpumilit na bumaba mul
a sa pagkaka-karga ni Vanessa, at sabay tumakbo papunta sa isang lalaking nakasu
ot ng business suit.
Ito naman ang masayang bumuhat sa bata. Tapos ay lumapit sa ngayo'y kinatatayuan
nila.
"Hey sweetie, why did you go out?" nagtatakang tanong nito kay Vanessa.
Kumuyom ang isang kamao ni Allen. Nasaktan siya sa narinig niya. Sweetie? Hell,
ano 'yon? Who's this sh*t at ang lakas naman ng apog para tawagin si Vanessa na
'sweetie'. Gusto niya itong sapakin o itulak palayo, pero pinigilan niya ang sar
ili niya. He just stood there, gritting his teeth.
Nilipat niya ang tingin sa asawa. Wala pa rin itong reaksyon.
"Yes?" biglang tanong ng lalaki sa kanya.
Marahil ay napansin nitong sobrang lapit niya sa kanila. Pero hindi niya ito sin
ilip o ano. Nanatiling nakapako ang tingin niya kay Vanessa.
"You know him, Vanessa?" tanong naman nito sa asawa niya.
Tiningnan siya ni Vanessa. Looking at her eyes, parang ibang tao na ang nasa har
apan niya. He can no longer see those eyes filled with innocence and love. Ang l
amig na ng titig nito ngayon. Sinalakay tuloy siya ng lungkot.
Huminga si Vanessa nang malalim. "Yes, I know him." anito sa kasamang lalaki. "G
avin, this is Allen Fajardo. Allen, si Gavin." pagpapa-kilala nito sa kanya.
Kaswal namang nag-abot ng kanang kamay sa kanya ang lalaki. Parang hindi nga nit
o pinansin ang pangalang 'Allen Fajardo'. Does that mean na hindi man lang siya
naiiki-kwento ni Vanessa?
"Gavin, could we just eat somewhere else?" biglang pahayag naman ni Vanessa mata
pos ang nangyaring kamayan.
"Uhh, why? Don't you like the menu? I thought you're craving for seafood?" balik
na tanong ni Gavin.
"Lipat na lang tayo sa iba. I just don't feel like staying here."
"Oh, o-okay. Sige, hintayin niyo na lang ako sa kotse. I'll just get the perfume
sample left on the table."
"Wag na," pigil naman ni Vanessa. "Hayaan mo na. Marami pa ako sa shop. Let's go
." maotoridad na anito at nagsimula nang lumakad palayo.
Parang naging sunod-sunuran naman si Gavin. Bumuntot lang ito kay Vanessa, buhat
buhat ang bata. Nilagpasan nga lamang si Allen ng mga ito na para bang hindi si
ya nage-exist. Hindi man lang nagpa-alam sa kanya.

Allen didn't see this coming. Bumigat ang pakiramdam niya. Parang bumalik na nam
an sa kanya lahat ng mga naramdaman niya noong iniwan siya ni Vanessa.
HINAMPAS niya ang manibela ng sasakyan at bumusina ng dalawang beses. Tama ba na
man kasing unahan siya ng isa pang kotse palabas ng parking lot? At talagang ang
tagal tagal pa nitong magbayad ng parking fee ha?
Ngayon pa siya minalas kung kailan nagmamadali siya para sundan kung saan pupunt
a ang asawa niya at ang lalaking kasama nito. Buhay nga naman!
Muli niyang dinial ang numero ni Leila. Kanina pa niya ito sinusubukang kontakin
pero hindi talaga ito sumasagot. In his 5th attempt, wala pa ring sagot si Leil
a. Sa inis niya, binato niya ang cellphone sa katabing upuan.
Sh*t! Napasuklay siya sa buhok niya. Sana mali ang nakita niya. Sana hindi totoo
ang naiisip niyang may kinakasama ng iba ang asawa. At ang bata...ewan niya. Hi
ndi niya yata kakayanin. Makita pa lang niya ito na may kasamang iba, nasasaktan
na siya. After 4 years of agony, eto pa ang matatanggap niya?
Sinubukan niyang kalmahin ang sarili sa pamamagitan ng paghilot sa pagitan ng ma
gkabilang mata niya.
Imposible. Alam niyang hindi naman iyon magagawa ng asawa niya. He trusts her. S
igurado siyang hindi nito kayang makipag-relasyon sa iba dahil kasal pa rin sila
. Baka nagkakamali lang siya ng pagkakaintindi sa nangyari. He will just ask Van
essa kapag nagkausap na sila.
Maya maya lang ay nag-ring ang telepono niya.
It's a call back from Leila. Hindi na niya pinatagal pa at sinagot na niya iyon.
In-on niya ang speakerphone at sinabit ang telepono sa car phone holder.
"Leila."
"Oh? Hindi ko nasagot tawag mo. 'Di ko narinig. Ano, nagkita na kayo?"
"Sh*t! Yeah. She's with someone else! Hindi mo 'yon sinabi sa'kin. Who's that gu
y? And the kid? Why were they together?" Sunod sunod na tanong niya sa kausap ha
bang nakikipag-gitgitan sa ibang mga sasakyan sa kalsada.
"Sino'ng lalaki? Hindi ko alam. Ano'ng pangalan?"
"Alvin."
"Alvin?" takang ulit ni Leila sa kabilang linya. Matagal bago ulit ito nakapag-r
eact. "Baka Gavin?"
Saglit na napapikit nang madiin si Allen. "Y-yeah, Gavin. You know that guy? Sin
o 'yon? Hindi mo siya nababanggit sa'kin."
Hinigpitan niya ang pagkaka-kapit sa manibela. Kung buhay nga lang ito baka kani
na pa ito nalagutan ng hininga dahil sa gigil niya e.
Bakit nga ba kasi hindi niya man lang nalaman ang tungkol sa lalaking 'yon, at s
a bata. Ganoon na ba siya ka-busy sa trabaho?
"Hay nako, Allen. Fragrance chemist 'yon ng asawa mo. Alam ko nga nangliligaw 'y
on, pero hindi yata feel ni Vannie dahil may anak na raw." kwento ni Leila.

"S-so the little boy's not hers?" Tila bigla siyang nagkaroon ng pag-asa.

"Of course not! Relax ka lang! Nagseselos ka na naman eh. So, ano pa nangyari? P
inansin ka ba niya? Ano sinabi? Ay oo nga pala, may nakalimutan akong sabihin sa
'yo."
"What?" mabilis na aniya.
"Uhh, sinabi ko kay Vannie na may dine-date ka ng iba," pag-amin ni Leila sabay
halakhak na parang nang-aasar pa.
"FCK, WHAT?!" tumaas ang boses niya. "Leila! You're not helping! Sinong dine-dat
e? Alam mong hindi totoo 'yan! It's only her that I want!" Hinampas niya ulit an
g manibela sa sobrang inis.
Mainit na ang ulo niya, pero ang kausap niya, aba't nagagawa pang tumawa!
"Sorry naman! Oo, alam ko! Ang pinsan ko lang ang gusto mo. Eh tiningnan ko lang
naman kung ano'ng magiging reaksyon niya. Para sa'yo rin naman 'yon, tanga!"
"Damn it! You're really impossible." tanging sabi niya sabay baba sa tawag. Naha
mpas na naman niya ang manibela. Si Leila talaga! Wala nang nagawang matino!
Sa wakas ay lumuwag na rin ang trafik. Pinaharurot niya ang kotse, at kahit na m
alayo siya ay hindi niya inalis ang sinasakyan ni Vanessa sa paningin niya.
Hindi niya hahayaang masayang lahat ng pagtitiis niya. Hindi siya papayag na mau
uwi lang lahat sa ganito. Tama na ang apat na taon na pangungulila kay Vanessa.
He'll make a move now. He will fight for her this time. Kung kailangan niyang ma
kipag-patayan sa chemist na 'yon, gagawin niya. He will do anything just to have
his wife back.
[VANESSA'S POV]
"Sir...s-sorry ho pero hindi ho talaga kayo pwedeng pumasok nang basta basta."
Nahinto ako sa pagta-type sa laptop ko nang marinig ko na parang may nagbabangay
an sa labas.
Bago pa ako makatayo para sana tingnan kung ano'ng nangyayari ay bigla nang bumu
kas ang pinto nang opisina ko.
Niluwa noon ang aking assistant na si Claire na pilit pinipigilan si Allen sa pa
gpasok.
"M-miss Vanessa, nagpupumilit po siyang pumasok e." sumbong pa nito sa'kin.
"Hindi ako manggugulo. I just want to talk to my wife!" singhal naman ni Allen n
a siyang nagpatigil kay Claire.
Gulat itong napatingin sa'kin. Parang sinisigurado niya kung totoo nga ang sinas
abi ni Allen.

Napahaplos na lang ako sa batok ko. Tsk! I knew this would happen. Inaasahan ko
na talagang pupuntahan niya ako matapos ang pagkikita namin kagabi.
Bumuntong hininga ako. "It's okay, Claire. Let him in."
Agad namang bumitiw si Claire sa pagkaka-kapit sa braso ni Allen at nahihiyang u
malis. "O-okay. I'm sorry." sabi pa nito.
RAMDAM ko ang mga titig ni Allen na nakapako sa'kin habang papalapit ito sa mesa
ko. Pero hindi ko pinansin. Nagpatuloy lang ako sa pagta-type.
"How are you, Allen? Hindi ka na ba makapag-hintay na maayos ang annulment natin
kaya ikaw na mismo ang pumunta rito?" maangas na sabi ko nang hindi lumilingon.
"Don't worry, naghahanap na ako ng lawyer. Babalitaan na lang kita sa progress.
" Dagdag ko pa.
Hindi naman siya agad sumagot. Mabilis siyang nakalapit. Tinungkod niya ang magk
abilang kamay niya sa mesa ko. Pansin kong malalim pa rin ang tingin niya sa'kin
, pero hindi ako nagpa-apekto.
"I didn't come here for that, Vanessa." aniya.

"Then what for? 'Wag mo sabihing gusto mo lang akong makita?"

"And what if I say yes?"
Napatigil ako sa ginagawa ko at nag-angat ng tingin sa kanya. "Stop wasting my t
ime, Allen. What do you want? Tell it to me straight."
"I want to talk to you." mabilis na sagot naman niya.
Napangiwi ako. "Talk about what? Kung hindi 'yan tungkol sa annulment, the door
is open. Leave."

Bumalik na ako sa ginagawa ko. Narinig ko namang nagnakaw siya ng isang buntong
hininga.
"I don't want to go in circles here. I want to talk about us, Van. I want to kno
w what happened. It's been a long time."
"Sa tingin ko naman wala na tayong dapat pag-usapan, Allen." Maanghang na pahaya
g ko. "I thought nasabi ko na lahat sa'yo noon? And yeah, you're right. It's bee
n a long time. May kanya kanya na tayong buhay. Kaya nga hindi ko maintindihan k
ung bakit nandito ka."
Hindi ko siya nililingon. Marami akong ginagawa para makipag-titigan pa sa kanya
.
Pasagot na yata siya pero biglang bumukas ang pinto ng opisina ko. Sabay kaming
napatingin nang pumasok si Gavin. And as always, may bitbit na naman itong box n
g cake.
Ilang hakbang pa lang ay natigilan na ito. Malamang nabigla siya na makakita ng
ibang lalaki sa loob ng opisina ko.
"Oh, I'm sorry. Hindi ko alam na may bisita ka pala." sabi pa nito habang nakati
ngin kay Allen.
Napaayos ako bigla nang upo. "It's okay, Gavin. Come on--"
"Could you get out? I'm trying to talk to my wife." Biglang sabat ni Allen. Nabi
gla ako 'don! Damn!
Agad akong tumayo mula sa swivel chair at marahan siyang hinampas sa braso. "Ano
ka ba?" sita ko sa kanya, pero kinunutan niya lang ako ng noo. Bastos pa rin si
ya hanggang ngayon. Tsk.

"Your...wife?" Pagulit naman ni Gavin.

Halatang hindi siya makapaniwala. Siyempre naman magugulat siya. Hindi ko naman
kasi naiki-kwento sa kanya ang tungkol kay Allen.
"Yes. My wife. What, didn't she tell you she's married?" Ganting sagot pa nitong
si Allen. Ang tapang talaga!
"Hey hey, easy." pag-awat ko na lang. Etong si Gavin kasi, isa rin 'tong hindi n
agpapatalo e.
Nilapitan ko na siya, at inabot ang box ng cake na hawak niya. "I'm sorry, Gav.
I'll just call you."
Napangisi ito. Parang hindi siya makapaniwalang pinapaalis ko siya. "I thought w
e'll be talking about the new collection?" paalala niya naman sa'kin.
"She said she'll just call you." Sabat na naman ni Allen. Sinamaan ko nga ng tin
gin!
Mabuti't hindi na pinatulan ni Gavin.

"Who's that guy?" seryosong tanong na lang nito sa'kin.

"I'm Vanessa's husband."
At bakit ba siya ang sumasagot para sa'kin? Tiningnan ko ulit siya. Magka-krus n
a ang mga braso niya at masama ang tingin kay Gavin.
"You mean soon-to-be-ex husband?" Pagtabla ko. Nakataas pa ang isang kilay ko.
Napansin ko namang nag-iba ang hitsura ng mukha niya. Para siyang nanghina.

"Oh, I...I see." biglang sabad ni Gavin. Mukhang na-gets na nito ang sitwasyon n
amin. Matalino talaga.
"Okay, then. Just call me when you need me." Dagdag pa nito.
Nginitian niya ako nang matamis bago nilisan ang silid. Hindi na ako nagsalita p
a. Ngumiti na lang rin ako.
PAGKAALIS na pagka-alis niya, tiningnan ko ulit si Allen. Nakatingin din siya sa
'kin. Inirapan ko na lang siya at lumakad na pabalik sa desk ko. Nilapag ko ang
box ng cake roon.

"Are you and him together, Vanessa?" Biglang tanong niya.

I looked at him. Napaka-seryoso ng mukha niya. 'Yong tipong hindi siya titigil h
angga't hindi ko sinasagot ang tanong niya.
Huminga ako nang malalim at bumalik na sa pagkaka-upo sa swivel chair. "If I say
yes, wala namang masama roon, di ba? I'm separated. At hindi ko naman na patata
galin ang pag-aasikaso sa annulment natin."
Muli siyang tumungkod sa mesa ko. "So, ganoon na lang 'yon, Van?" may halong pan
unumbat sa tono ng pananalita niya.
Inangat ko ang mukha ko at tiningnan siya. "What do you mean by that? Ano ba'ng
ineexpect mo? Na ikaw pa rin?"
Napayuko siya. Narinig ko pa siyang bumuntong hininga. "So you're dating him? 'Y
un ba? And he's calling you sweetie, huh? And the kid I saw last night, who's th
at?"
"Sa tingin ko hindi ko naman kailangang magpaliwanag sa'yo." Sagot ko. "Pinaka-a
yoko na ngayon eh 'yung nagpapaliwanag."
"I'm not asking you to explain everything. I...I just want to know."
Tinalasan ko ang tingin ko sa kanya. Ma-awtoridad pa rin pala siya hanggang ngay
on.
Ako naman ang bumuntong hininga this time. "I'm not dating anybody. Masyado na a
kong busy para sa mga ganoon. The kid. He's Gavin's only son. Oh, ano pa'ng gust
o mong marinig?
"...And besides, if ever I'm really dating another guy, patas lang naman tayo. Y
ou've been dating other girls too, hindi ba?" Pahayag ko. Naalala ko lang kasi '
yong binalita sa'kin ni Leila.
"That's not true." Kunot noong sagot naman niya. "Don't believe Leila. She's lyi
ng. Wala akong ibang dinate. I've been faithful to you."
Nginisian ko siya. "I didn't tell you to be faithful, honey. So...alam mo pala a
ng tungkol sa sinabi ng pinsan ko. Are you two making fun of me?"
"N-no." Mabilis na sagot niya.
Binalik ko na lang ulit ang atensiyon ko sa trabaho ko. "You can leave now, Alle
n. You're wasting my time." malamig na sabi ko.
"I won't leave hangga't hindi ka nakikipag-usap nang maayos sa'kin."
"Maayos naman ang pakikipag-usap ko sa'yo ah. Ano'ng klaseng pakikipag-usap ba a
ng gusto mo?"
"'Yong katulad ng dati."
Natawa ako. Muli ko siyang tiningnan. "Oh, Allen. Things would never be the same
again. There's this thing called 'change', honey. Have you heard about it?" Sar
kastikong pahayag ko.
"Hindi pa rin ako aalis. Let's have dinner... now."
"Dinner?" Tiningnan ko ang oras sa suot kong relo. "Alam mo ba kung ano'ng oras
pa lang Mr. Fajardo? Alas-singko pa lang."
"Okay then. I will wait for you until dinner time." giit nito.
Napapikit na lang ako nang madiin. Ang kulit!
"Hindi ako makakapag-out nang maaga. Can't you see? I'm busy. Marami akong dapat
tapusin. Hindi ko na nga magawa nang maayos dahil ginugulo mo ako. Umalis ka na
. Istorbo ka sa trabaho ko eh." Pagtataray ko, pero parang hindi man lang siya n
atinag.
"I said I will wait." Pagpilit pa rin niya.
Bumuntong hininga ako. "Baka alas-otso pa ako matapos. Maiinip ka lang. Umuwi ka
na."
Nagtaka ako nang bigla siyang umalis mula sa pagkakatungkod sa mesa ko, at umupo
sa two-seater sofa na malapit sa cabinet ko ng mga pabango. Sumandal pa siya na
para bang relaxed na relaxed siya.
"Nakapag-hintay ako ng apat na taon, Vanessa. Ano ba naman 'yong ilang oras lang
?" Aniya.
Nasingkit ko ang mga mata ko. Sinusumbatan niya ba 'ko? Tsk. Tinuon ko na lang u
lit ang atensiyon ko sa laptop ko. "Bahala ka." Tanging sabi ko na lang.
Tingnan natin kung hanggang saan ang itatagal mo. Knowing him, ayaw na ayaw niya
ng pinaghihintay siya. Baka ilang minuto nga lang ay magreklamo na 'yan na naiin
ip siya eh.

INAAMIN ko, hindi ako komportable na nandito siya ngayon. Bakit ba kasi hindi na
lang siya umaalis? Naiirita ako. Ayoko siyang makita! Etong si Leila, makakatik
im 'yon sa'kin e. I'm sure siya ang nagbalita kay Allen na nakabalik na ako at k
ung saan nakapwesto ang Rioscents. Malamang siya rin ang nagsabi rito kung nasaa
n ako kagabi. Ang hilig niyang mangialam! E alam na nga niyang ayoko na.
Hindi ko rin maintindihan kung bakit gusto pang makipag-usap nitong lalaking 'to
. I mean, ano pa bang dapat pag-usapan. Natatandaan ko, wala naman akong nakalim
utan sabihin noong araw na umalis ako. Akala ko'y malinaw na sa amin na tapos na
kame. Na annulment na ang bagsak namin. Ano bang sinasabi niyang he wants us to
talk about 'us'.
Kung may gusto akong pag-usapan kasama siya, 'yon ay tungkol lang sa annulment.
Wala akong planong makipag balikan. Hell, none!
Masaya na ako sa buhay ko ngayon. Matagal ko ng limot ang mga nangyari sa amin n
oon. Matagal ko nang tinanggap. Hindi ko na siya kailangan. Dapat nga noon pa la
ng, na-realize ko na na hindi ko naman talaga siya kailangan para maging masaya.
Pakiramdam ko kasi masyado pa akong bata noon. Pinaikot ko ang oras at buhay ko
sa kanya. Sa kanya lang.
Ngayon masasabi kong matured na akong mag-isip. Kung may natutunan man ako sa na
ngyari sa akin noon, 'yon ay ang 'wag ibigay ang lahat. Kailangan mong magtira p
ara sa sarili mo. So if everything fails, meron ka pa ring paghuhugutan para maa
yos ang sarili mo.
Noong nasa London ako, ni hindi ko alam kung saan ako huhugot ng lakas para mag-
move on. Pakiramdam ko sirang-sira ako, na wala na akong pag-asang mabuo. Buti n
a lang tinapangan ko ang loob ko. Naging kakampi ko ang sarili ko. Dahil kung hi
ndi, baka hanggang ngayon iyakin pa rin ako.
PASIMPLE kong sinilip si Allen. Hawak hawak nito ang cellphone niya. May ka-text
marahil. Nagkaroon tuloy ako ng pagkakataon na matingnan siya nang maayos.
Marami ring nagbago sa hitsura niya. He looks more mature now. Medyo lumapad ang
katawan niya, mas umumbok ang mga muscles niya sa braso na bakat dahil fitted a
ng naka-rolled up na long-sleeved polo niya. Hindi siya nakasuot ng neck tie. Na
kabukas ang first button ng suot niyang maroon na polo. Napangisi tuloy ako. Don
't tell me hindi pa rin siya marunong magtali ng kurbata nang maayos?
Mas naging matapang ang facial features niya ngayon. Sa tagal ba naman ng panaho
n na lumipas. Humaba na rin ang buhok niya. Halos matakpan na nga ang mga mata n
iya. Mukhang hindi na niya hilig ang clean cut ngayon.
All in all, lalaking lalaki pa rin ang dating niya. Gwapo? Oo. Kung bata pa rin
ang edad ko, malamang sasabihin kong mas gumwapo siya ngayon at mas lumakas ang
sex appeal. Pero hindi na ako bata. Tapos na ako sa mga pag-iinit ng mga pisngi
at kilig kilig na 'yan.
BIGLA siyang tumingin sa direksyon ko. Agad akong nagbaba ng tingin sa laptop at
napahaplos sa batok ko.
"May gusto ka bang sabihin?" Tanong niya. Siguro dahil nahuli niya akong nakatin
gin sa kanya.
Nagpatay malisya na lang ako. I cleared my throat. "Wala naman. Hindi ka pa ba a
alis? Baka naiinip ka na."
"I'm fine. Take your time." sabi nito sabay tayo mula sa sofa.

Sinimulan nitong libutin ang maliit kong opisina.

Inuna niyang tingnan ang mga frames na nakasabit sa dingding. Nagtatanong siya n
g kung anu-ano sa akin. Mga tungkol sa Rioscents. Kung ano'ng sinabi nila Mama t
ungkol sa pag-nenegosyo ko nang mag-isa, kung kumusta ang sales and marketing. S
inasagot ko naman. Pero tipid lang.
Sinunod niya namang tingnan 'yong mga perfume samples ko na naka-display sa cabi
net na katabi ng sofa. Daig niya pa ang inspector e. Inaamoy niya isa-isa 'yong
mga pabango.
"This smells good." puri niya doon sa isang bote ng pabango.
Ayaw niya pa ngang tigilan. Ilang ulit niyang dinikit sa ilong niya.
"Really? That's made by Gavin." sabi ko. Na totoo naman.
Bigla naman siyang natigilan. Walang gana niyang ibinalik 'yong bote ng pabango
sa kinalalagyan noon.
"Hindi pala mabango." Bulong niya pero narinig ko pa rin. Napangisi na lang ako.
Bumalik siya sa pagkaka-upo sa sofa. Kumuha siya ng mababasa mula sa magazine ra
ck sa tabi. Palihim akong natawa. Now he seems bored. Wala na siyang magawa, kay
a ang mga magazines na ang napag-intirisan niya.
Hindi naman siya mahilig magbasa ng mga ganoon. Dati nga'y pinagagalitan niya ak
o kapag nagpapabili ako ng bagong magazine. Kalat lang daw 'yon.
Damn! Pinilig ko ang ulo ko. Bakit nga ba inaala ko pa ang nakaraan. Bago na ang
buhay ko ngayon.

Binalik ko na lang ulit ang atensiyon ko sa ginagawa ko. I have to focus.

"Kelan pa nagbukas 'to?" Biglang tanong niya.
Sinilip ko siya. Abala siya sa pagbabasa ng magazine.
"A few weeks ago."
"Matagal ka na palang nakabalik. Bakit hindi mo ako pinuntahan?" Nakatingin na s
iya sa'kin. Umiwas ako.
"Bakit? Kailangan ba kitang puntahan?" Maanghang na tanong ko at muling binaba a
ng tingin ko sa laptop.
"I just thought..."
Hindi niya natuloy ang sasabihin niya. I heard him took a deep sigh. "...I've wa
ited for you, Vanessa."
Umikot pataas ang mga mata ko. Heto na naman kame. Drama and other shit.
"Should I say sorry to you? Wala yata akong naaala na sinabi kong maghintay ka."
"Hindi mo naman kailangang sabihin. I know what to do." Ganting sagot niya sa'ki
n sabay tayo.
Lumapit siya sa table ko. Hinawakan niya bigla ang kamay ko na kasalukuyang naka
patong sa mouse. Agad akong umiwas, at sumandal sa swivel chair. Uminit bigla an
g ulo ko!
Tiningnan ko siya nang diretso. "'Wag na nga tayo magpaligoy-ligoy pa rito, Alle
n. What do you really want? Diretsuhin mo 'ko."
"I want you back." Mabilis na sagot niya.
Natawa ako. As in natawa talaga ako. "Narinig mo ba kung ano'ng sinabi mo, Allen
? You want me back? Hindi mo ba nakikita kung ano na ako ngayon? Kung ano nang m
eron ako? I'm happy now. Bakit pa ako babalik sa'yo?"
Napasimangot ito. I saw him grit his teeth bago niya nagawang sumagot ulit. "Sto
p pretending, Van. I know you still want me."
Tinaasan ko siya ng kilay. Hindi pa rin pala siya nagbabago. Mayabang pa rin siy
a. "Really? At paano ka naman nakakasigurado?"
"I could feel it." seryosong sagot niya. "Nagtatapang-tapangan ka lang. You're t
rying to act tough. That's your defense mechanism."
Tumuwid ako nang upo. Hindi ko kailangang magpa-apekto sa mga sinasabi niya dahi
l alam kong hindi naman 'yon totoo.
"Kung wala ka ng ibang sasabihin, pwede ka nang umalis."
"I'm not leaving." Laban nito.
Nakipag-tagisan ako ng tingin sa kanya. "Leave, Allen. O gusto mong pagbuksan pa
kita ng pinto?" akmang tatayo na sana ako para ituloy ang sinabi ko pero bigla
niya akong hinawakan sa kamay.
"Okay, okay, I'm sorry. I won't open up that topic again." Saglit niyang ipiniki
t nang madiin ang mga mata niya. Na para bang hindi niya sinasadya ang mga lumab
as sa bibig niya.
"...But remember this Vanessa," patuloy niya. "...Soon, you will be mine again.
I swear I will win you back."
Binawi ko ang kamay ko at maangas ko siyang nginisian. "Try me, Allen. Try me."
Pagtanggap ko sa hamon niya.
UMAYOS na ako nang pagkakaupo sa swivel chair.
Ang buong akala ko nga ay aalis na siya, pero mukhang matibay ang isang 'to at n
anatili pa rin dito. Hinila pa nito ang isang swivel chair na nasa tapat ng desk
ko, at dinala mismo sa tabi ko. Doon siya naupo.
"W-what are doing?" Kunot noong tanong ko.
"I wanna watch you work. I want to know how you run your business."
Nag-iwas ako ng tingin. Inayos ko 'yong mga documents ko na nakapatong sa gilid
ng desk. "Hindi ko kailangan ng audience. 'Don ka na lang sa sofa. O kaya umalis
ka na. Masyado kang malapit sa'kin. Hindi ako makakapag-concentrate."
Napansin ko namang napangiti siya. "Why, Vanessa? Still affected by your husband
's presence?" Hambog na pahayag nito.
Napatigil ako sa ginagawa ko at hinarap ko siya. "Hindi ka pa rin pala nagbabago
, ano? You're still the same Allen I left. Assuming. Ano'ng palagay mo? Na kinik
ilig pa rin ako sa'yo? Oh, come on!"
Nag-iwas lang siya ng tingin at saka sumandal sa swivel chair. O, 'di ba, natahi
mik siya. Napakayabang niya. Nakikipag-asaran siya sa'kin? Hindi ko siya uurunga
n.
Bumalik na lang ulit ako sa ginagawa ko. Maya maya lang ay mas dinikit na niya a
ng upuan niya sa tabi ko. Naamoy ko tuloy siya. Hindi pa rin pala siya nagbabago
 ng brand ng pabango.
Tinungkod niya ang magkabilang braso niya sa desk ko. Napansin niya 'yong box ng
cake na nakapatong sa harapan niya. 'Yong binigay ni Gavin. Sinilip niya pa 'yo
n. Parang inaalam niya kung anong flavor.
"Palagi ka ba niyang binibigyan nito?"
Sinilip ko siya. "Oo. Kapag nagpupunta siya rito."
"How often does he visit you?"
"Depende sa schedule."
"D-do you like him, Van?"
Natigilan ako. Matagal bago ako nakasagot. Inisip ko pa rin kasi kung ano'ng sas
abihin ko. "Hindi naman siya mahirap magustuhan. He's kind. And a gentleman. Mat
aas ang respeto niya sa mga babae." Kwento ko.
"So...gusto mo nga siya?"
Napangiti ako. "Ayokong magsalita nang tapos. And why are you asking anyway?"
"Nothing. I just want to know. Masama ba?" napansin kong nakatingin na siya sa'k
in.
Nilipat ko rin ang tingin ko sa kanya. Pero hindi ko siya sinagot. Inikutan ko l
ang siya ng mga mata. Masama? Oo. Kasi wala na siyang karapatang magtanong sa pe
rsonal kong buhay. Kaya nga ako nakikipag-hiwalay para hindi ko na kailangang ip
aliwanag lahat ng ginagawa ko sa kahit na kanino.
Hindi naman niya ako kinulit pa. Buti't nahalata niyang wala akong balak na sagu
tin siya.
NANGALUMBABA siya sa mesa ko. Parang napakalalim ng iniisip niya. Ilang sandali
lang ay sinubsob na niya ang mukha niya sa ibabaw ng mga braso niya. Inantok na
yata kakahintay.
Umiling-iling na lang ako. At talagang diyan lang siya ha? Pwede naman kasing do
on na lang siya sa sofa. Papaano kaya ako makakapagtrabaho nang maayos e sinakop
na niya ang mesa ko.

"I'm tired Van. Tinambakan nila ako ng trabaho." Parang nagsusumbong ito.
Nagbaba naman ako ng tingin sa kanya. Bakit niya sinasabi sakin 'yon na para ban
g nanghihingi siya ng lambing? Like I care, right?"
"Pagod ka na pala. Bakit di ka pa umuwi?"
Umiling-iling siya. "I will wait. Kahit tagalan mo, it's fine."
Nangunot ang noo ko. Bakit ang kulit niya? 'Di niya na lang kasi maramdaman na a
yaw ko siyang nandito.
Nalipat ang tingin ko sa kamay niya. Nagulat ako. He's still wearing our wedding
ring. Well I didn't expect that. Bakit hindi niya hinubad? Ang inaasahan ko, sa
samantalahin niya ang paghihiwalay namin para makapang-babae siya at magawa niya
lahat ng gusto niya.
"Why are you still wearing your wedding ring?" Tinanong ko na. Hindi ko na natii
s.
Nag-angat naman siya ng mukha at sinilip ang daliri niya. "And why not? I'm marr
ied." Tipid na sagot niya.
Umiwas na ako ng tingin at bumalik sa pag-bo-browse sa internet.
"Sanayin mo na ang sarili mong hindi suot 'yan."
Narinig ko siyang bumuntong hininga at nag-tsk. "Gustong-gusto mo na talaga akon
g hiwalayan, ano?" Umayos na siya ng pagkaka-upo.
Sinilip ko siya. Nakatingin na siya sa ibang direksyon at marahang kinukurot ang
labi niya. Naiinis na yata 'tong isang 'to.
"Yes." Sagot ko sa tanong niya. "That was our real plan, right?"
"Plano mo lang 'yon. Not mine." Binalik niya ang tingin niya sa'kin. "When did I
say I want to separate? Wala yata akong naaalala." seryoso ang mukha niya. Para
ng hindi na nga siya natutuwa sa mga sinasabi ko. Konti na lang parang magwawala
na siya.
Nagiwas na ako ng tingin. "Ako na ang kikilos para sa annulment kung gusto mo. O
kay lang naman sa'kin, para rin hindi ka na ma-hassle."
Hindi naman na siya sumagot.
Pansin kong nakatingin lang siya sa'kin. Naiilang tuloy ako, sht. Kanina pa ako
nakaharap sa isang article sa internet, pero ang totoo, hindi ko naman naiiintin
dihan ang laman 'non. Hindi ako makapag-concentrate sa pagbabasa.
"You cut your hair?" bigla niyang iniba ang usapan.
Ineexpect ko naman 'yon. Halata naman kasing ayaw niyang pag-usapan ang paghihiw
alay.
Inipit ko ang ilang hibla ng buhok ko sa likod ng tenga ko.
Hindi na ako long hair katulad ng nakasanayan niya. Weeks after flying to London
, I had my hair cut. Hindi na ako nagpahaba ng buhok simula noon. For a change l
ang. Noong unang beses nga na nakita ako ni Leila na ganito, sabi niya bagay daw
sa'kin. Nag-mature raw ako. 'Yon din ang sinabi ni Mama noong dinalaw niya ako
dati sa London.
"It looked good on you." Puri ng nasa tabi ko. "Bakit mo naisipan na magpagupit?
" Dagdag niya pa.
"I just wanted to get rid of everything that reminds me of you." Sinabi ko ang t
otoo. Walang paligoy-ligoy.
Hindi ko nga siya nililingon. Pero sa peripherals ko, napansin kong napasimangot
siya sa sinabi ko.

Ilang sandali lang ay bigla na siyang tumayo. Pasimple ko siyang sinundan ng tin
gin. Humarap siya sa full glass window sa likuran. Ang lakas ng pagbuntong hinin
ga niya, rinig na rinig ko. Parang nauubos na pasensiya niya sa'kin. Which I exp
ected. Hindi naman yata siya nagbago. Mainitin pa rin ulo niya.
Nagkaroon naman ako nang pagkakataon na makahinga nang maluwag. Sumandal ako sa
swivel chair and I rested my eyes.
Nase-stress ako. Hindi na ako sanay na nakikita at nakakasama siya. Okay na sana
ako. May sarili na akong buhay. Pero heto nanaman siya. Kung hindi lang talaga
mura ang property dito sa Pilipinas, hindi ko dito itatayo ang Rioscents. Inaasa
han ko naman na magkikita't magkikita talaga kame. Ang hindi ko inaasahan ay 'yo
ng magiging ganito siya. I thought we're already over. Dahil sa buong apat na ta
on ko sa London, ni hindi niya man lang nagawang sundan. So, ano 'to? Parang ang
gusto niyang mangyari, bumalik ako sa kanya ng ganon ganon na lang. Nakalimutan
niya na yata ang mga ginawa niya sa'kin.
Nagpakawala ako ng buntong hininga. Bakit ko nga ba siya pinoproblema. Soon, maa
-annulled na kame nang tuluyan. Then I will completely be free.
NAISIPAN ko nang patayin ang laptop ko. Total, mukhang hindi rin naman ako makak
apagtrabaho nang maayos kung nasa palagid ko siya. Gusto ko na lang matapos 'ton
g araw na 'to.
Aanyayahan ko na sana siyang umalis na nang biglang na namang bumukas ang pinto
ng opisina ko. It's Leila this time.
"Surprise!!!" Galak na galak pa ito.
Pero agad din siyang natigilan nang makita niyang nandito rin si Allen. Halos ma
panganga pa nga siya sa kinatatayuan niya.
"Ay! S-sorry. Wrong timing yata ako."
'Yon lang sinabi niya tapos dali dali na siyang lumabas ng opisina.
Napatingin ako kay Allen na nasa likuran ko. Saktong napatingin din siya sa'kin.
He then make a half smirk. Ewan ko kung natawa siya sa pagsulpot ni Leila o ano
e. Hindi ko na lang siya pinansin.
Ilang sandali lang ay nakatanggap ako ng text. Inabot ko ang phone ko na nakapat
ong sa desk. It's from my great cousin.
| Good luck! ;) |
Napailing-iling na lang ako sabay pasok ng phone ko sa loob ng bag ko. Good luck
? What does she mean by that? Makakatikim talaga sa'kin 'yong babaeng 'yon eh!
Tumayo na ako mula sa swivel chair at sinimulan ko nang ayusin ang mga gamit ko.

"A-are we leaving already?" tanong sa'kin ni Allen.

Hindi ko siya nilingon. Bumuntong hininga ako. "Yes. Hindi na rin naman ako maka
kapagtrabaho nang maayos e. At saka para matapos na."
"I...I'm sorry, Van. I didn't mean to disturb you. I just want to talk to you. I
told you I could wait."
Natigilan naman ako sa pag-aayos sa gamit ko. Ilang beses na siyang nag-sosorry.
Hindi ako sanay na ganyan siya. 'Yong konting mali, sorry.
"Okay lang," sabi ko na lang. "Let's go." Anyaya ko at binitbit ko na ang bag ko
pati na ang box ng cake na nasa table ko.
"You're bringing that?" Ang cake ang tinutukoy niya.
Nilingon ko siya. "Of course. Lalanggamin 'to rito 'pag iniwan ko."
Hindi naman na siya nag-react. Inunahan na niya ako papunta sa pintuan at pinagb
uksan ako.
Nagkibit balikat na lang ako at lumabas na. So...since when had he become a gent
leman?
+++
DUMIRETSO kami sa isang restaurant na malapit lapit lang sa Rioscents. Sinabi ko
sa kanyang ayaw ko nang lumayo pa. Hindi naman siya umangal. Para siyang biglan
g naging genie, my wish is his command.
Pagpasok namin ay napansin ko agad ang isang babae na nakatingin sa gawi namin.
Titig na titig siya. Minukhaan ko nga, baka kasi kakilala ko, pero hindi naman.
Inangat ko ang tingin ko kay Allen na kasalukuyang naghahanap ng waitress na map
agtatanungan ng vacant seats.

"She's looking at you. You know her?" Pagkuha ko sa atensyon niya.

Agad naman siyang napatingin sa babaeng tinutukoy ko. At mukhang magkakilala nga
sila dahil biglang umaliwalas 'yong mukha noong babae nung tumingin sa kanya si
Allen. Tumayo pa ito para yata lumapit sa amin.
Ewan ko kung ano'ng meron at bigla akong hinigit ni Allen sa bewang.
Napasinghap ako dahil marahan pa akong napasubsob sa gilid ng dibdib niya. Naamo
y ko na naman tuloy siya. His very manly scent. Sht!
Tatanggalin ko na sana ang kamay niyang nakakapit sa bewang ko para umiwas, pero
hindi siya bumitiw. Bumulong pa siya sa tenga ko. "Kahit ngayon lang."
Damn! Tumindig yata lahat ng balahibo ko. Ano raw?
"Hey, Allen!" Bati nung babae nong nakalapit na ito sa'min.
So magkakilala nga sila.
"What happened to you? Bigla mo na lang akong iniwan kila Marco kagabi." dagdag
pa nito.
Naningkit mga mata ko. Babae niya ba 'to?
Bago pa ako mag-angat ng tingin kay Allen ay sumagot na ito.
"Emergency. I had to attend to something. By the way Cindy, I'd like you to meet
Vanessa. My wife."
Nanglalaki ang mga mata nung Cindy nang tumingin ito sa'kin. Kahit ako kamuntik
nang manlaki ang mata, pero di ko pinahalata. Tipid akong ngumiti.
Bakit ba pinapaglandakan pa ng lalaking0' to na asawa niya ako? We're separating
soon for Pete's sake!
"Y-your wife?" Tila gulat na pahayag nung Cindy.
Nagbalik ito ng tingin kay Allen. "S-so she's back galing sa trabaho niya sa Lon
don?"
Nagkatinginan kami ni Allen, bago niya sinagot 'yong tanong ng babae.
"Yes, she is. And she's staying here with me for good."
Parang gusto ko yata siyang itulak palayo dahil sa sinabi niya. Staying with him
for good? Hell, hindi mangyayari yon! Tsaka ano'ng trabaho sa London? Why is he
saying all these, anyway?! Nagsisinungaling pa siya! Ang kapal ng mukha!
Napairap ako nang hindi ko sinasadya. Buti nalang hindi nakita nitong si Cindy.
"Oh, I...I see. Uhm, sige. See you around. I'm with some friends." paalam nito s
a amin, at bumalik na sa table nila.
Agad ko namang tinanggal ang braso ni Allen na nakapulupot sa bewang ko pagka-al
is na pagka-alis ni Cindy. Hindi ako kumportable. Kinikilabutan ako!
"And what was that, Allen? Ano'ng pinagsasabi mo?" Mahinang singhal ko. Inunahan
ko na siyang pumunta sa table namin sa bandang likod.
"I'm sorry. Gusto ko lang malaman niyang may asawa talaga ako. Ayaw niya 'kong t
igilan." kwento niya habang pasimpleng humahabol sa'kin.
"So, was that a sort of a show or something?" pagtataray ko at umupo na sa upuan
.
May pa-higit higit pa siya sa bewang at bulong bulong na nalalaman.
"Sorry na." sabi niya na lang at umupo na rin sa tapat ng kinauupuan ko.
Hindi na ako nagsalita.
Maya maya lang ay may lumapit na sa aming waiter. Inabutan kame nito ng tig-isan
g menu book.
I was turning the pages nang mapansin ko si Cindy na nakalingon kay Allen. Naka-
focus yata siya masyado kaya hindi niya napapansing nakatingin ako sa kanya. Bum
untong hininga na lang ako at binalik ang atensiyon ko sa pag-hahanap ng ma-o-or
der.
"She's pretty. Ayaw mo ba sa kanya?" Tanong ko kay Allen.
Pasimple ko siyang sinilip para makita ang reaksyon niya.
Mukhang naintindihan niya naman ang sinabi ko. Agad siyang napatingin sa pwesto
nila Cindy. Tapos nagbalik ng tingin sa'kin. Nakakunot na ang noo niya.
"Ayaw mo na ba talaga sa'kin kaya pinapamigay mo na 'ko?"
Ewan ko kung nagbibiro siya. Seryoso kasi ang tono ng pananalita niya. Parang na
gpipigil na lang siya.
Nilipat ko ang pahina ng menu book. "Gusto ko lang na magkaroon ka ng ibang buha
y. 'Wag mo sanang masamain. Kasi ako, okay na ako."
"Who says I want a new life? Sanay ako na may asawa."
Napangisi ako at muli siyang sinilip. "Don't lie. Hiwalay na tayo. Matagal na. P
aanong sanay ka?"
Nag-iwas lang siya ng tingin. "Basta ayoko sa kanya. Tapos." He's now referring
to Cindy. Iniiba talaga niya ang topic kapag ayaw niyang pag-usapan.
"I like her. She looks nice. Hindi ba?"
"Stop it, Van."
"Why?"
Hindi niya ako sinagot. Tiningnan niya lang ako. Tapos huminga siya nang malalim
. "Pumili ka na ng gusto mo, so we could start eating. Then I'll drive you home.
" seryosong aniya.
"I can go home alone. May sasakyan ako. Nakapark malapit sa Rioscents."
"Ihahatid pa rin kita. I want to make sure you're safe."
Natawa ako sa loob loob ko. "Really? Kelan ka pa naging concerned?"
Nilaliman niya ang tingin niya sa'kin. What, Allen? Nasasagad na ba kita?
"Dati pa. Hindi mo lang napapansin." Seryoso pa rin siya.
Binaba ko na ulit ang tingin ko sa menu. "Maybe you meant, hindi ko naramdaman?"
ganti ko sa kanya.
Sinilip ko siya. Nakasimangot na talaga siya.
"'Wag mo na akong ihatid. Kaya ko." pahabol ko na lang at tumawag na ako ng wait
er.
Hindi naman na siya umapila pa. Pero napansin kong napailing siya. Ayoko lang ka
si talagang magpahatid. Sanay na akong gumagalaw nang mag-isa. At mas gusto ko '
yon. Ayoko ng maging attached sa kahit na kanino.
TAHIMIK lang kaming kumain. Paminsan minsan ay tinatanong niya ako ng kung anu-a
no. Tipid naman ako na sumasagot. Sa totoo lang, hindi ako nakakaramdaman ng awk
wardness habang kumakain kami kahit na alam kong malalim at masakit ang mga pina
gdaanan namin noon. Especially sa part ko. Pero hindi ko rin masasabing kumporta
ble ako. Sakto lang.
Mabuti na rin 'yung ganto. Ayoko naman na maghiwalay kaming may ilangan sa isa't
isa. Dahil sigurado ako, magkikita't magkikita pa rin kame. Knowing na hawak pa
rin niya ang business namin at may communication sila ng pinsan ko.
I just want us to be civil. Pero not to the point na kailangan niya akong puntah
an sa shop, ayain kumain, at ihatid. Ayoko na ng ganon. Mas gusto ko ang buhay s
ingle. I could do whatever I want. No pressure.
HINDI na rin kame nagtagal sa restaurant. Pagkatapos naming kumain, nagpahinga l
ang kame saglit, pagkatapos ay umuwi na rin. Ayoko na kasing gumugol pa ng mas m
araming oras kasama siya.
Kinulit niya pa nga ulit ako. Gusto niya raw talaga akong ihatid. Pero hindi ako
pumayag. Dinahilan ko na ayaw kong maiwan ang kotse ko dahil wala akong gagamit
in bukas. Bigla niya namang sinabing susunduin niya na lang rin ako bukas nang u
maga para ihatid sa Rioscents. Eh mas lalong ayaw ko non! Malalaman niya pa kung
saan ako nakatira. Hindi ko talaga siya pinagbigyan. Siya na lang ang sumuko. H
anggang sa shop niya lang ako hinatid ngayon.
Ayoko nang ganito. Ayokong magkaroon pa ng kahit na anong kaugnayan sa kanya. Hu
li na 'to. Hindi na ulit ako papayag na sumama sa kanya. Ayoko na kasing bumalik
sa dati. I like my new life now. 'Yong wala siya. Tsk. So, mukhang kailangan ko
na talagang kumilos.
I need to end this. Bukas na bukas din aasikasuhin ko na ang annulment namin. At
hindi niya 'ko mapipigilan.
Inis kong initsa ang phone ko pabalik sa loob ng bag ko at saka binuhay ang maki
na ng sasakyan.

Tsk. Damn this! Leila's being unreliable these past few days. Ano ba kasing pina
gkaka-abalahan ng babaeng 'yon? Ang simple simple lang naman ng hinihingi ko sa
kanya. I just want to know kung saan nakatira si Allen. Pero hindi niya ako masa
got nang diretso. Basta raw sa Makati. Eh ang daming condominiums sa Makati! Gus
to niya pa yatang isa-isahin ko lahat 'yon! Tsk! Ite-text niya na lang raw ang c
omplete address 'pag wala na siyang ginagawa. Ang labo talaga. Kausap ko na nga
siya hindi pa ibinigay. Paghihintayin pa talaga ako.

Dumaan ako sa opisina ni Allen. Pero wala siya roon. Naka-leave raw sabi ng sekr
etarya niya. Hindi ko na matiis. Kating-kati na akong maasikaso ang annulment na
min ngayon. Kaya heto't ako na mismo ang pupunta sa condo unit niya para i-discu
ss 'yon. Hindi ko naman kailangan o hinihingi ang pagsang-ayon niya rito, ang gu
sto ko lang, malaman niyang kumikilos na ako.

Nakapag-consult na kasi ako sa isang abogado kanina. At sht! Hindi ko inakalang

ganoon kahirap ang pakikipag-annul. Mas mahirap pa nga yata kaysa sa mag-asikaso
ng kasal! Nawindang ako sa haba ng proseso! Ang akala ko basta makakuha ako ng
magaling na abogado at makapag-file ng petition for annulment, 'yon na 'yon. Eh
'yong pag-gawa pa nga lang ng petition, matrabaho na. Tapos diyos ko, kailangan
pa pala ng psychological evaluation at umatend ng ilang court trials.

Ni hindi ko na nga maintindihan masyado 'yong ibang sinasabi sa'kin ng abogado k

anina. Parang biglang umikot ang mundo ko. Tsk. Ang mahirap pa, wala naman akong
makukuhang matinong witnesses na ihaharap ko sa sinasabi nitong trials. Isa lan
g naman kasi ang taong nakaka-alam ng history naming mag-asawa: ang pinsan ko. A
ng kaso, alam kong hindi niya ako tutulungan sa bagay na 'to. Etong simpleng pag
bibigay nga lang ng address ni Allen hindi niya maibigay bigay nang maayos e. Pa
libhasa nalaman niyang kaya ako pupunta roon ay para i-discuss ang tungkol sa an
nulment. Ang dami na niyang dinadahilan pagkatapos. Na busy raw siya at may impo
rtanteng ginagawa. Pero obvious namang ayaw niya lang akong makipag-hiwalay. 'Di
ko talaga siya maiintindihan. These past few years, pansin kong wala na ang loy
alty niya sa'kin. I wonder kung ano'ng pinakain ni Allen para makuha nito ang si
mpatya ng pinsan ko. Tsk!

INABOT ko ang cellphone ko nang bigla iyong mag-ring. Akala ko nga si Leila na a
ng tumatawag. Pero hindi. It's Claire. Sinagot ko naman agad ito at in-on ang sp
eakerphone. Nagda-drive kasi ako. Ayokong mahuli.

"Yes, Claire?" umpisa ko.

"Uhm, Miss Vanessa, may cake ho ulit kayo rito. Kakadeliver lang." sagot naman n
ito sa kabilang linya.

Napabuntong hininga ako sabay ikot ng mga mata. "Kanino na naman galing 'yan? Ka
y Gavin ba?"
"H-hindi ho. Sa asawa niyo ho. 'Yon ang nakasulat sa card e."

Saglit akong napahilot sa sentido ko. Tsk! 'Di ba talaga siya titigil? Ano ba ka
sing pinapatunayan niya? Sinasaktan ako ng ulo sa kanya eh! "S-sige. Babalik nam
an ako diyan mamaya. Ikaw na munang bahala diyan ha? Call me if there's a proble
m." sabi ko na lang kay Claire.

"Sige ho, Miss Vanessa." 'Yon na lamang ang sinagot nito at binaba na ang tawag.

Muli kong initsa ang phone ko sa loob ng bag ko. Grabe na talaga ang Allen na 'y
an. Nakukulitan na ako sa totoo lang. Sa ginagawa niyang, lalo niya lang akong t
inutulak na asikasuhin nang maigi 'tong annulment eh.

It's been a week. Hindi na nasundan ang dinner namin noon, pero hindi niya pa ri
n talaga ako tinigilan. He's been constantly giving cakes to me. Minsan pinapa-d
eliver niya sa Rioscents. Minsan naman, siya mismo ang nagpupunta roon. Hindi na
man siya nagtatagal, dinadaan niya lang talaga 'yon. And I don't know what's pus
hing him to do that. Basta ang napansin ko, simula noong nabanggit ko na madalas
akong dinadalhan ni Gavin ng cake, pati siya nagbibigay na rin. Ewan ko kung na
kikipag-kompitensiya siya o ano. Naiirita na nga ako. 'Di ko naman kasi sinabing
gawin niya 'yon. I told him to stop, pero ang tigas talaga niya. Ano bang tingi
n niya, na makukuha niya ako sa cake? Hell no! May balak pa yata siyang patabain
ako eh! Tsk.
Akala ko nga na nagsawa na siya. Hindi na kasi ako nakatanggap kahapon at noong
isang araw. I thought tapos na. Pero ngayon...tsk! Meron na naman! I don't know
what's into him.
Inabot ko ang phone ko dahil tumunog na naman. It's Leila this time. Sa wakas ay
tinext niya na rin ang address ni Allen. Namuti na yata ang mata ko sa kahihint
ay!

BINILISAN ko na ang pagda-drive. Buti nalang walang trafik palabas ng Global dah
il patay oras ngayon. I just wish na naroon siya sa unit niya. Ayoko na kasing i
pag-pabukas pa 'to. Gusto ko na siyang makausap ngayon tungkol dito.
Wala pa yatang kalahating oras nakarating na ako ng Makati. Hindi naman ako nahi
rapan na matunton ang condominium na tinitirhan ni Allen. Agad na akong umakyat
sa unit niya. Hindi na ako nagdalawang isip pa at pinindot na ang nag-doorbell.
Ngayon pa ba ako aayaw, eh nandito na ako? Sayang naman ang pakikipag-tarayan ko
kay Leila sa telepono kung panghihinaan din pala ako ng loob.

Nag-doorbell ulit ako kasi ang tagal niya akong pagbuksan. Tsk. Ano bang ginagaw
a niya sa loob? Kakatok na lang sana ako, pero hindi ko na natuloy dahil bigla n
ang bumukas ang pinto.

Pansin na pansin ko ang pagkagulat sa hitsura niya nang makita ako. Hindi niya y
ata talaga inaasahan na pupuntahan ko siya rito.

"V-vanessa..." Utal utal pa siya.

Nag-iwas naman ako ng tingin at hinigpitan ang pagkaka-kapit sa bitbit kong brow
n envelope. "I'm sorry, naistorbo ba kita?" medyo nahihiya na tanong ko. Parang
nagising ko kasi yata siya. Gulo gulo kasi ang buhok niya, at boxers at puting t
-shirt lamang ang suot niya.

"N-no, it's okay. Pasok ka," alok niya at nilakihan ang pagkakabukas ng pinto.

Pumasok naman ako. Narinig ko siyang umubo nang mahina at suminghot pagka-daan k
o. Napatingin tuloy ako sa kanya. "You're sick?" Tanong ko pa kahit na parang ob
vious naman. Ngayon ko lang kasi napansin na namumula rin pala siya.
"Yeah. Sinat lang 'to. Pero okay na 'ko ngayon," deklara niya. "Have a seat. Y-y
ou want anything? Coffee, tea, juice? S-sorry wala akong softdrinks."

Napangisi ako sa loob loob ko. O, bakit parang natataranta siya? At hanggang nga
yon pala hindi pa rin siya pala-softdrinks. "'Wag ka nang mag-abala. Hindi rin n
aman ako magtatagal." pag-awat ko na lang at umupo na sa kalapit na couch. Ipina
tong ko ang envelope sa kandungan ko. Maikli at hapit na hapit kasi ang long-sle
eved dress ko. Makikitaan ako.

Si Allen naman, hindi nagpaawat. Sinabi ko na ngang 'wag mag-abala pero hayun at
tumuloy pa rin sa kusina para magtimpla ng maiinom. Napailing-iling na nga lang
ako. Bahala siya.

Habang wala pa siya, nagawa munang libutin ng mga mata ko ang kabuuan ng unit ni
ya. Katulad pa rin pala siya ng dati. Organized at malinis pa rin sa mga gamit.
Ayaw na ayaw niya talaga 'yong makalat.

Ilang sandali lang ay dumating na siya at naglapag ng isang baso ng Orange juice
sa center table. Umupo siya sa couch na katapat ng akin.

"Thanks," sabi ko, pero hindi ko ginalaw ang juice. Tiningnan ko lang. Hindi nam
an kasi ako nauuhaw.

Tipid naman siyang ngumiti. "Have you received the cake? I'm sorry, I would real
ly like to give it personally, but I'm on sick leave."

"Oo, natanggap ko. Itinawag sa akin ni Claire. I already told you you don't have
to do that."

"You're welcome. And you're here for?" Pag-iba naman niya sa usapan.

Hinayaan ko na nga lang at nagpakawala na lang ako nang malalim na hininga. Okay
...fine. Hindi na ako magpapaligoy-ligoy pa. Nilapag ko na sa center table ang b
itbit kong envelope.

Pansin ko agad ang pagbabago sa reaksiyon ng mukha niya. "What's that?" tanong n
iya pa.

"Tingnan mo." tipid na sagot ko.

Saglit siyang pumikit nang madiin bago tuluyang inabot ang envelope na nasa mesa
. Parang may ideya na siya. Sinimulan niyang basahin ang mga laman 'non.
"I already consulted an attorney this morning. Gumawa rin ako ng research tungko
l sa kanya just to make sure she's really reliable. Nandiyan na lahat. Pati samp
le ng petition for annulment. Ako na ang gagawa at magfa-file. Kailangan ko lang
ng ibang supporting documents." Detalye ko habang pinapanood siya sa pag-usisa
sa mga papel.

Hinihintay kong sumagot siya, pero ang tagal. Hindi niya yata naintindihan ang m
ga sinabi ko. I did try my best to explain it na hindi siya maguguluhan.

Maya maya lang ay walang gana na niyang nilapag ang mga papel pabalik sa mesa. N
i hindi niya nga yata binasa 'yong ibang documents eh. Hinilot niya bigla ang gi
lid ng noo niya. Mukha hindi lang pala ako ang sinaktan ng ulo sa proseso.

"The process is quite complicated. I know--"

"Pumunta ka pa talaga rito para lang diyan?" Biglang putol niya sa'kin.
Napaiwas naman ako ng tingin dahil bigla niya akong tinitigan nang masama. "Yes,
" walang alinlangang sagot ko. "Gusto ko lang malaman mo na inaasikaso ko na ang
annulment. Ayoko naman kasing magulat ka na lang na nakapag-file na pala ako ng
petition sa regional trial court. You should even thank me for this. Dahil inii
sip pa rin kita."

"Why are you doing this to me, Vanessa?" seryoso ang pagkakatanong niya kaya bin
alik ko ang tingin ko sa kanya. Nakipag-tagisan ako ng titig.

"You know the reasons, Allen. 'Wag mo nang hayaang ikwento ko pa sa'yo mula umpi
sa dahil ayaw ko nang maalala. I just want to end this. Be free."

Napayuko naman siya at umiling-iling. Hindi naman siya ganoon kalayo mula sa'kin
kaya naman rinig ko ang paghinga-hinga niya nang malalalim. He even sniffed.

"Hindi ko alam kung bakit ka pa pumunta rito, alam mo namang kahit kailan hindi
kita sasang-ayunan sa bagay na 'yan." matapang na sagot niya nang di lumilingon
sa'kin.

I rolled my eyes "I don't need your approval. I just want you to know. Dahil sum
ang-ayon ka man o hindi, itutuloy ko pa rin 'to. I'll file a petition first thin
g in the morning tomorrow." sabi ko kahit na hindi naman ako sigurado kung matat
apos ko nga agad agad ang pag-gawa ng petition.

Narinig ko ulit siyang bumuntong hininga. Tinungkod niya ang mga siko niya sa ma
gkabilang tuhod niya at nag-angat ng tingin sa'kin. Ang lalim ng tingin niya. "B
akit ba gustong-gusto mong ma-annul ang kasal natin? Alam mo ba kung ano'ng gust
o mong mangyari ha, Vanessa? You want our marriage to be erased! Sa tingin mo ba
papayag akong mangyari 'yon?"

"Of course I know what I'm doing." laban ko. "Ayoko nang maging asawa mo. All I'
m asking is for us to go in separate ways."

Inis siyang napasuklay sa buhok niya. Tsk. Ramdam kong naiirita na siya at nagug
uluhan. Pero ito ang gusto kong mangyari. I want a separation.

"Ginagawa mo ba 'to para lang magawa mo na ang mga bagay na gusto mo? If that's
the reason, Van...papayagan naman na kita sa lahat ng gusto mo. Hindi na kita pa
gbabawalan. You could do anything you want. You don't have to do this."

Ako naman ang napabuntong hininga. "Hindi mo talaga naiintindihan ang sitwasyon
natin, ano? Kailangan ko pa bang isa-isahin lahat ng nangyari sa'tin para lang m
aintindihan mo kung bakit ako nakikipaghiwalay? Gusto ko lang na matapos 'to. Ay
oko na ng kahit na anong kaugnayan sa'yo. Pwede ba Allen, hayaan na natin ang is
a't isa?"

Sinamaan niya ako ng tingin.

"Walang annulment na mangyayari, Vanessa. 'Wag mo 'kong subukan. You may leave n
ow." ma-awtoridad na pahayag niya at padabog na tumayo mula sa couch.

Napataas ako ng isang kilay. Hinabol ko siya ng isang nanlilisik na tingin. Fine
! Ayoko nang namimilit ng ayaw.

Sinimulan ko nang ibalik ang mga papeles sa loob ng envelope. Binitbit ko na ang
shoulder bag ko at tumayo na rin.

"You know what, Allen, tama ka. Bakit nga ba kasi pumunta punta pa ako rito. Ala
m ko namang wala akong mapapala sa'yo. Fine! I don't need your support anyway. I
can do this alone. I don't need you." mataray na sabi ko. Inirapan ko pa siya.
Ang tigas tigas ng mukha niya. Pasalamat nga siya sinabi ko pa sa kanya 'tong mg
a plano ko. Mas masasaktan siya kung makikita niya na lang bigla sa mga dyaryo a
ng petition ko.
AKMANG lalabas na sana ako ng pinto nang mapansin ko siya sa may likuran ko. Big
lang nag-iba ang pakiramdam ko.

Mabilis niya akong niyakap nang mahigpit mula sa likuran. Napapikit ako nang mad
iin. Sht! Tumindig pa yata lahat ng balahibo ko lalo na nang halikan niya ang bu
hok ko.

"Bitiwan mo 'ko." Maayos ang paki-usap ko pero hindi niya ako nagawang pakinggan
.

Ako na ang gumawa ng hakbang. Sinubukan kong tanggalin ang mga braso niyang nagk
ukulong sa akin, pero hindi niya ako hinayaan. Siniksik niya pa ang mukha niya s
a leeg ko. Naramdaman ko tuloy ang init ng hininga niya. Napamura ako sa loob lo
ob ko. Binitawan ko na nga 'yong hawak kong envelope para malibre ang mga kamay
ko. "Ano ba! I said let me go! You told me to leave, right?!" Singhal ko na at t
uluyan ng nagpumiglas. Hindi ako natutuwa sa ginagawa niya! Kinikilabutan ako!

"I'm sorry. I changed my mind. Don't leave." Malumanay na sabi niya at mas hinig
pitan niya ang yakap sa'kin. Parang mababali na mga buto ko!

Nainis na talaga ako. Ginamit ko ang buong lakas ko at tinanggal ang mga braso n
iyang nakapulupot sa'kin. Umikot ako paharap sa kanya at sinampal siya. G*go siy
a!

He slightly licked the side of his lips sabay sapo sa pisngi niya.

"And what was that, huh?" I asked in gritted teeth. "Niyayakap mo ako, para ano?
Ha? Na baka sakaling mapag-bago mo ang isip ko? Ganon ba ha?" I faked a laugh.
"Pasensiya ka na, hindi na ako katulad ng dati. Hindi mo na ako makukuha sa mga
paganyan-ganyan mo..."

"...Ang gusto ko lang sana, makipag-usap nang maayos sa'yo. Pero pinainit mo ang
ulo ko."

Pinulot ko na ang envelope na nahulog sa sahig. Tatalikuran ko na sana siya para

buksan ang pinto, pero bigla niya akong hinawakan nang mahigpit sa magkabilang
balikat.

"Tell me, Van. Ano'ng gusto mong gawin ko para lang hindi mo ituloy 'to?" he ask
ed while looking straight to my eyes.

Pumikit ako. "Wala. Hindi mo 'ko mapipigilan. Desedido na ako. Akala ko tanggap
mo na 'yon simula noong iniwan kita."

Niyugyog niya ang magkabilang balikat ko. "Look at me..."

Nagmulat naman ako ng mga mata. I saw his eyes full of sincerity.

"...I don't want us to separate," patuloy niya. "Alam mong ayaw ko. Hindi ako pa
payag na hiwalayan mo 'ko. Please Van, tigilan mo na 'to."

Nginisian ko siya. Parang nagmamakaawa na siya sa'kin. "Kaya mo ba ako niyayakap

? Bakit, wala ka na bang ibang maisip na paraan para mapigilan ako?" hamon ko sa
 kanya.

Tumapang naman ang tingin niya sa'kin. Mukhang napipikon na siya.

"Actually, marami pa. But I choose to do the easiest." Maangas na sabi niya at b
igla niyang hinila ang mukha ko palapit sa kanya.

Alam kong hahalikan niya ako kaya pilit kong iniwas ang mukha ko. "Don't you da-
-" Pero damn, mas malakas siya sa'kin! Tagumpay niyang nasiil ang mga labi ko. G
od! Napapikit na lang ako nang madiin. Nabitawan ko na rin ang mga bitbit ko. Pa
kiramdam ko umakyat lahat ng dugo ko sa mukha ko!

Nagpumiglas ako. Marahan ko siyang pinaghahampas sa dibdib niya, pero mabilis ni

yang nahablot ang mga kamay ko. Sht, hindi pwede 'to! Hindi ako magpapadala sa k
anya! Hindi niya pwedeng gawin sa'kin 'to! Nag-ipon ulit ako ng lakas at kumawal
a mula sa paghalik niya sa'kin. Gusto ko siyang sampalin ulit pero parang nawala
n na ako ng lakas. Tumalikod na lang ako at tatakbo na sana palabas, pero niyaka
p niya ako sa bewang!
"Where do you think you're going, my wife?" mapang-akit ang tono ng boses niya.
Lalo tuloy akong kinilabutan!

"Damn you, Allen! Let me go! Bastos ka talaga!" sigaw ko. Napapatuwad na nga ako
dahil nahihirapan na akong tanggalin ang mga braso niya!

"You can't get away from me again."

"Y-yes I can!" laban ko habang nagpupumiglas pero hindi niya talaga ako binitawa
n. Hinigpitan niya pa ang pagkakayakap sa'kin. Damn it! Napapagod na ako! I'm lo
sing energy!

"Don't fight me on this, Van. Please, let me."

"Ayoko! You're just forcing me to hate you more! Let me go!"

Pilit na naman niya akong inikot paharap sa kanya. Sasampalin ko na sana ulit si
ya this time pero napigilan niya ang kamay ko. "Let's stop hurting each other,"
seryosong pahayag niya at hinalikan na naman niya ako! Napasinghap ako at napapi
kit ulit. Mas madiin ang halik niya ngayon kaysa kanina.

Nilipat niya ng hawak ang isang kamay niya sa batok ko. Ang isa naman ay ginamit
niya para higitin ako palapit sa kanya. "A-allen!" Sinadya niya talagang idikit
ako sa crotch area niya. NO! No way! I could feel him! Hard! Hindi ako pwedeng
bumigay! Hinarang ko ang mga kamay ko sa dibdib niya para hindi kame patuloy na
magkadikit.

He slid his tongue inside my mouth. Doon na ako tuluyang nawalan ng kontrol. Ni
hindi ko na rin siya magawang itulak dahil napagod na ako sa kakapumiglas kanina
. Madali niya tuloy akong naisandal sa nakasarang pinto. Inipit niya ako roon. H
e rubbed his body against mine.

"S-stop..." Sumamo ko. I tried to escape from his wet, wild kisses pero ayaw niy
a akong pakawalan! Ni hindi ko nga siya ginagantihan ng halik!

The next thing he did, binuhat niya ako paharap sa kanya. "Don't..." He had my l
egs circled around his waist. Umangat tuloy ang ibabang parte ng dress ko pataas
sa bewang ko dahil fitted 'yon. Lantad na ang panties ko! Shit! Natanggal na ri
n ang suot kong sapatos. What is he doing? Trying to rape me?! Sinubukan kong pu
malag ulit kahit na ang totoo, wala na talaga akong lakas. Hinang-hina na ako. P
ero mas diniinan niya lang ang mga halik sa'kin. Rinig na rinig kong hinihingal
na rin siya. Para niya akong kinakain nang buo!

Sinalakay na ako nang sobrang kaba nang ihiga na niya ako sa carpeted na sahig.

"Shit Allen, n-no! You can't do this to me!" Reklamo ko at nagpumiglas pero hind
i siya natinag.

Bahagya kong inangat ang sarili ko. Nasa pagitan siya ng mga hita ko nang mabili
s niyang hinila pataas ang suot niyang t-shirt. I could see desire in his eyes.
Nakakatakot. Shit! Please, no!

Then I notice a tattoo malapit sa collarbone niya. I was about to touch it pero
pinigilan niya ang kamay ko at inipit iyon sa sahig. Tapos hinigit niya ang bala
kang ko palapit sa kanya. "God, Allen!"

Pumatong na siya sa'kin, then he started kissing me again! Tumingin ako sa ibang
direksyon as he sucks and bites my lips. Parang masusugatan yata ang labi ko! A
ng isang kamay niya nakahawak sa bewang ko. Pinipisil pisil niya iyon na parang
nang-gigigil! I could hear his hard, deep breathing na para bang naa-adik siya s
a ginagawa niya sa'kin. Na para bang hindi na niya kayang tumigil.

I'm not kissing him back. Hell hindi ko gagawin 'yon! Hindi ako nagpapakita ng k
ahit na anong pagtugon. Hinayaan ko lang siya sa ginagawa niya. Nakahiga lang ak
o at nakatingin sa malayo habang siya ay abalang-abala. Hihintayin ko na lang si
yang magsawa sa ginagawa niya.

Kasabay ng paglipat ng isang kamay niya sa likod ko, ay ang pagbaba naman ng mga
halik niya sa leeg ko. Kinagat niya at sinipsip ang parte na 'yon. Tapos bahagy
a niyang inangat ang likuran ko. Napasinghap na lang ako nang ibaba na niya ang
zipper sa likod ng dress ko. Humagod ang lamig sa likuran ko. Kinakabahan na tal
aga ako. My heart's beating so fast now, at imposibleng hindi niya naririnig 'yo
n. Alam kong sa isang iglap lang, kayang kaya niya akong hubaran dito mismo sa s
ahig. Papaano kapag hindi siya tumigil? Paano kung hindi siya magsawa?
Sinubukan kong lumayo pero hinigit niya ulit ako pabalik. Sobrang init niya. Hin
di ko alam kung dahil ba may sakit siya, o dahil sa ginagawa niya sa'kin. He the
n ground against me! Like we're having sex with clothes on! Ramdam na ramdam ko
siya dahil manipis lang naman ang undies ko at naka-boxers lang siya. And he's s
o damn hard! Parang gustong-gusto nang kumawala. Ayokong pumikit! Ayoko siyang m
aramdaman! Pero shit, konti nalang alam kong tatraydurin na ako ng katawan ko.

I controlled my body. Pinilit kong kalmahin ang paghinga ko. Gustong-gusto ko na

ng iyakap ang mga binti ko sa bewang niya, pero pinipigilan ko. No! He's just se
ducing me para hindi ko ituloy ang annulment. This is just his trap! I can't jus
t fall for this one!

Malagkit niyang hinimas himas ang isang hita ko. He rammed his half-naked body a
gainst mine while sucking the other side of my neck. Inis kong pinilig ang mukha
ko sa ibang direksyon. Tigang na tigang siya. I hate him! He's such a disgustin
g sex machine!

Siguro naramdaman na niyang ayoko at wala siyang mapapala sa'kin.

Tumigil na siya sa ginagawa niya at bahagyang bumangon mula sa pagkakapatong sa'

kin. Hinabol ko muna ang hininga ko bago ko binalik ang tingin ko sa kanya. I ga
ve him a bored look. Samantalang siya'y nagtatakang nakatitig sa'kin.

"Ano, tapos ka na?" Malamig na tanong ko.

Pinilig niya ang ulo niya sa ibang direksyon. Pagkatapos ay tuluyan na siyang um
alis sa pagkakaibabaw sa'kin, at umupo sa tabi ko.

Marahan siyang napasabunot sa buhok niya. "I...I'm sorry. Hindi ko sinasadya." h

inihingal at halos pabulong ang pagkakasabi niya.

Umupo na rin ako sa sahig. Binaba ko ang ibabang parte ng dress ko para matakpan
ang mga hita ko. Tsk. Ano na bang hitsura ko? Sinubukan kong isara ang zipper s
a likod ng damit ko, pero hindi ko gaanong maabot. Nagitla ako nang tulungan niy
a akong isara 'yon. Umiwas agad ako. Tsk! "Kaya ko!" reklamo ko at tinuloy na an
g pagsasara sa zipper.

"You seemed so sex-starved, Allen. Naging mas masahol ka pa yata ngayon kumpara
dati. Mas lalo mo lang pinalaki ang sama ng loob ko sa'yo." I said in gritted te
eth at akmang tatayo na sana, pero pinigilan niya ako sa pamamagitan ng paghawak
sa siko ko.

Bumuntong hininga siya. "I'm really sorry, Van. This won't happen again. I promi
se. Please. I just missed you so much. Miss na miss na kita. Hindi ko na alam an
g gagawin ko." Halos pumiyok na siya nang sabihin niya 'yon.

Lumingon ako sa kanya. Nakataas ang isang kilay ko. "Kaya pinilit mo 'kong gawin
'to ngayon? Bakit, akala mo makukuha mo ako sa ganito? Akala mo bibigay ako? We
ll surprise Allen, you're wrong. Hindi ka pa rin pala nagbabago. Ito pa rin ang
alam mong paraan para makuha ang gusto mo."

"No, t-that's not true."

Mula sa pagkakayuko ay nag-angat siya ng tingin sa'kin. "Van...I want to be hone

st to you." Tinitigan niya ako nang diretso sa mga mata. Hindi ako umiwas. Gusto
niyang makipag-titigan? Fine!

"...Gusto kong malaman mo na nahihirapan ako sa ginagawa mo sa'kin ngayon..." Pa

tuloy niya. "Ayoko ng paraan ng pakikitungo mo sa'kin. I'm trying my best yet yo
u still act cold. I don't want you being like this. Sinasaktan mo 'ko."

"You pushed me to be like this, Allen."

Napayuko na naman siya. "I'm sorry. Ano pa bang gusto mong gawin ko? I already g
ave you the space you need. Hindi kita ginulo. Hindi pa ba sapat 'yon para mapat
awad mo 'ko?"

Binalik niya ang tingin niya sa'kin. Umiwas naman ako at tumingin sa ibang direk
syon.

"Give me another chance. That's all I'm asking." Dagdag niya. "I know it's hard
for your part, but I swear hindi ko sasayangin. I will be the husband you wanted
me to be."

Hinawakan niya ang pisngi ko at hinarap ang mukha ko sa kanya. "'Yong sinabi kon
g mahal kita noong araw na umalis ka, that's true. And I could say it to you aga
in now if you want. Araw araw kong sasabihin hanggang sa magsawa ka at patahimik
in mo 'ko."
Inabot niya ang kamay ko at inihaplos sa pisngi niya. Tsk. Naglalambing na naman
.

"I'm really sorry for what I did a while ago. Sorry kung napilit kita, o kung na
takot man kita. You know the reason why I did it. 'Wag mong ituloy ang annulment
. Give me a chance to prove myself. I...I can't say I'm a better man now. Dahil
ikaw lang ang makakapag-sabi noon. Pero maniwala ka man o hindi, I tried to chan
ge myself. Just for you. So you could accept me again. Hindi na ako ang gagong l
alaking ipinakasal sa'yo noon."

Napairap ako at bumuntong hininga. Bakit niya ba ginagawang komplikado to? Tsk.
Pinapahirap niya lang lalo ang sitwasyon eh! Ayoko na nga! Sa paanong paraan ko
ba sasabihin para lang maintindihan niya. Wala namang kwenta 'tong mga sinasabi
niya eh.

Binawi ko na ang kamay ko mula sa pagkakahawak niya. Tuluyan na akong tumayo.

Sumunod din naman siya sa pagtayo at hinawakan ulit ang kamay ko. "Van...please.
Gusto mo bang lumuhod pa ako sa harapan mo? I'll do it. Anything you want, Van.
Just...just be mine again."

Nilingon ko siya. He looks so hopeless.

Umiling iling ako. "You don't have to." Huminga ako nang malalim. "I'm sorry, Al
len. But it's gone. Wala na. I already fell out of love from the moment I left y
ou..."

"...Kahit pigain mo pa ako ngayon, wala na akong pagmamahal na maibibigay sa'yo.

Ubos na. Naibigay ko na lahat noon. Pero hindi mo pinahalagahan, 'di ba? Just s
et me free, Allen. Malulungkot lang ako kapag nanatili akong hawak hawak ang ape
lyido mo. Buo na ang desisyon ko. I'm doing this."

Babawiin ko na sana ang kamay ko, pero hinigpitan niya ang pagkaka-kapit doon. R
amdam na ramdam ko ang panginginig ng katawan niya, like he will breakdown soon.
At ewan ko kung ako lang ba, pero parang mas uminit siya ngayon.

"Hindi ako susuko sa'yo." Giit niya naman habang madiing nakapikit.

Saglit din akong napapikit nang madiin. Nauubos na pasensiya ko.

"Bakit ba ang kulit mo?"

Tumingin siya nang diretso sa'kin. "Gusto ko lang maibalik kung ano ang akin."

"Allen naman! Itigil na natin 'to, pwede ba? I'm tired of the same old shits. Hi
ndi na tayo natapos tapos!"

"Hindi ako titigil," maotoridad na sabi niya. "Ibabalik ko lahat ng nawala sa'yo
, Van. I will make you whole again. Then you'll be able to love me again." Yumuk
o siya, hawak hawak pa rin ang kamay ko. "Tsk. Sorry, wala na akong pakialam kun
g magalit ka lalo sa'kin. Kung mainis ka. Kung sigawan mo ko, o sampalin ulit. I
don't care. I really don't care. I won't let you slip away from me again, Vanes
sa. Mark my word."

Inis kong binawi ang kamay ko mula sa pagkakahawak niya. Naiirita na talaga ako.
"Bahala ka na nga! Ang kulit kulit kulit mo!" singhal ko. "Gawin mo kung ano'ng
gusto mong gawin. Total, ikaw din naman ang mapapagod at mahihirapan eh. Inuuna
han na kita, Allen. Hinding hindi na ako babalik sa'yo. I'll file my petition to
morrow morning...

...sa korte na ang susunod nating pagkikita." deklara ko at tinalikuran na siya.

Inayos ko ang sarili ko. Kasalukuyan kong isinusuot ang sapatos ko nang bigla na
namang magsalita si Allen.

"C-could you at least stay here until Lunch?"

Natigilan ako at nilingon siya. This man's really unbelievable! 'Yong hitsura ni
ya para nang nalugi. Nakakaawa na. Parang desperado na siya na hindi maintindiha
n. I took a deep breath. Kinalma ko ang sarili ko. "At ano namang gagawin ko rit
o? Mag-aaway na naman tayo?"

"Ikaw lang naman 'tong nakikipag-away. Inaaway mo 'ko."

Tinaasan ko siya ng isang kilay. "Ako pa? Kung hindi mo pinainit ang ulo ko, hin
di naman ako makikipag-bangayan. Sino ba namang may ayaw na makipag-usap nang ma
ayos?" Bumuntong hininga ulit ako. "O, so ano ngang gagawin ko rito?"

"H-help me cook lunch. I'm hungry. And I'm sick."

Aba, ginawa pa akong katulong! If I know, may masama na naman siyang balak sa'ki
n. Baka ikadena na nga niya ako this time para hindi na ako makahindi sa gusto n
iya. Inipit ko ang ilang hibla ng buhok ko sa likod ng tenga ko. "Hindi pwede. K
ailangan ko nang bumalik sa Rioscents. Kaninang umaga pa ako wala roon."

Lumapit siya sa'kin. Bahagya naman akong napaatras.

"Sige na, Van. Kahit ngayon lang. Spend some quality time with me. Kahit bago ma
n lang tayo maghiwalay."

Nanlaki ang mga mata ko. Nagulat ako sa sinabi niya. "S-so...pumapayag ka na?" B
ulalas ko.

Hindi ako makapaniwala! Sumasang-ayon na siya sa annulment namin. Mabubunutan na

rin ako ng tinik sa dibdib sa wakas! Hinintay ko siyang sagutin ang tanong ko,
pero tumingin lang siya sa ibang direksyon. Parang biglang lumalim ang iniisip n
iya. Teka, 'wag niyang sabihing babawiin na niya agad ang sinabi niya?

Nagkaroon naman ako ng pagkakataon na tingnan nang mas maayos ang tattoo sa may
bandang collarbone niya. Kailan pa kaya siya nahilig sa tattoo? Hinaplos ko iyon
. Napatingin naman siya sa parteng 'yon. It's my name. Vanessa. He had my name t
attoed on his body.

"Why did you do this?" tanong ko, hindi pa rin tumitigil sa paghaplos.

"Bakit nagtataka ka pa? You're a part of me, Van. Kayang-kaya kong punoin ang ka
tawan ko ng pangalan mo. Kung gusto mo, kaya kong ipaguhit ang mukha mo sa dibdi
b ko. I'm addicted."

Napairap ako nang hindi sinasadya. "Oh come on! Quit acting so sweet, Honey. Hin
di bagay sa'yo." laban ko.

Pero ewan ko kung bakit bigla siyang napangisi. Nagtaray na nga ako. "What?" tan
ong ko dahil parang mas lumapad yata ang pagngisi niya.

"You unconsciously just called me 'sweet'."

I gave him a bored look. Tapos saglit akong pumikit nang madiin. "Bahala ka sa g
usto mong isipin. Wala akong pakialam," pahayag ko at pinulot ko na ang bag ko a
t ang brown envelope na nahulog ko kanina sa sahig.

Tinalikuran ko na siya at akmang pipihitin na ang door knob nang magsalita na na

man siya. Hinawakan niya pa ang siko ko. Tsk! Ano bang problema ng lalaking 'to?
Pigil nang pigil! Hindi na ba ako makakaalis nang tuluyan?

"How about lunch? Gutom na ako."

Nilingon ko ulit siya. Nilaliman ko ang tingin ko. "I said I can't."

Yumuko siya. Inabot niya ang isang kamay ko at nilapat sa leeg niya. Tsk. Litera
l na ang init niya. "Just for this time, Van." pakiusap niya pa.

Napaiwas ako ng tingin. At ngayon parang nagmamaka-awa na naman siya sa'kin. Gin
agamit niya pa ang sakit niya para lang makuha ang loob ko, ganon? Pairap kong b
inalik ang tingin ko sa kanya. Tapos bumuntong hininga ako. "Fine, oo na. Pero a
alis din ako agad pagkatapos mananghalian. Hindi ako pwedeng magtagal."

Napansin ko ang biglang pag-aliwalas ng mukha niya. Tipid siyang napangiti sa'ki
n.

"O? Bakit parang biglang nawala ang sakit mo?" Puna ko.
Bumalik naman sa pagkakalugmok ang hitsura niya. Tss. Napangisi ako. Umaarte lan
g yata 'tong isang to eh. Napailing iling nalang ako. Lumayo na ako at nilapag a
ng mga gamit ko sa couch niya. Siya naman ay dumiretso sa kusina.

"WHAT will you cook?" tanong niya.

"Ano ba'ng gusto mo?"

"Gusto ko may sabaw. Nilalamig ako."

Palihim akong natawa. Tingnan mo 'tong lalaking 'to. Paano naman kaya siya hindi
lalamigin eh wala siyang suot na pang-itaas? Dinampot ko na lang ang puting t-s
hirt niya na nakakalat sa sahig at initsa sa kanya. "Oh! Suotin mo kasi."

Agad niya namang iyong sinuot. Tapos lumapit siya sa fridge at binuksan 'yon. "H
indi pa ulit ako nakaka-pamili. I hope what I have here are fine."

Lumapit ako sa kinatatayuan niya. "Sige na, ako na rito. Magpahinga ka na."

"No. I'll help you. Let's prepare lunch together."

Tiningnan ko siya. Hindi ko na maintindihan kung ano ba talagang gusto niya. Sab
i niya masama pakiramdam niya. Kaya niya naman palang magluto e, pinag-stay niya
pa ako. Napailing-iling na lang ako. "Bahala ka na nga. Ang gulo gulo mo! Hindi
ka gagaling sa ginagawa mo eh." Halos pabulong ko na binanggit yung mga huling
salita. Baka kasi sabihin niya inaaway ko na naman siya.
NAGSIMULA na kaming mag-handa ng iluluto. Napili kong magluto ng Nilaga. Gusto n
iya raw may sabaw. Eh 'di bigyan ng sabaw.

Kasalukuyan kong pinapalambot ang baboy, habang siya naman ay binabalatan ang mg
a patatas sa may counter.

Pasimple ko siyang pinanood sa ginagawa niya. Napangisi ako sa sarili ko. Mabuti
naman at kaya na niyang magluto ngayon. Marunong na siyang magbalat ng patatas
nang maayos. Dati kasi naalala ko, nagpatulong akong magluto sa kanya dahil masa
ma ang pakiramdam ko. Inutusan ko siyang magbalat ng patatas, kasi madali lang n
aman 'yon. Hindi siya mahihirapan knowing that he doesn't cook. Kaso kahit simpl
eng pagbabalat, di niya kaya. Halos wala nang natira sa patatas dahil sa kapal n
g pagbabalat niya!

Pinagsabihan ko nga siya non. Sabi ko hindi ganon ang tamang pagbabalat. Kaso ay
on, nagalit. 'Wag ko raw siyang turuan. Padabog niya pang binato 'yong patatas s
a sahig sabay walk-out. Nakakatawa siya. Ngayon, nag-improve na siya. Natutuwa a
ko kahit na papaano.

"Why are you looking? Mali pa rin ba pagbabalat ko?" biglang tanong niya. 'Yon a
ng nagpabalik sakin sa huwisyo. Nahuli na niya pala akong pinapanood siya.

Napangiti ako at umiling-iling. "Hindi. Ang galing mo na nga eh. Sino'ng nagturo
sa'yo?" tanong ko at binalik ko na ang atensiyon ko sa ginagawa ko.

"Wala. Ako lang. I need to learn or else I'll die in hunger."

"Buti naman. O, bilisan mo na diyan, kasi malambot na ito." Ang baboy ang tinut
ukoy ko.

"I'm done actually." sagot niya naman sabay umubo.

Agad ko siyang nilapitan at inagaw 'yong mangkok ng mga hilaw na patatas na nasa
harapan niya. "'Wag mong ubuhan 'yong gulay! Mahahawa ako sa'yo eh." sita ko. P
ero hindi naman ako masyadong seryoso roon. "Just take your rest. Doon ka na sa
kama mo. I'll just call you when it's ready. Mabilis lang 'to." Dagdag ko pa.

Inirapan niya ako. Aba, bastos 'to ah! "Para naman akong may malubhang sakit sa
ginagawa mo sa'kin. I'm fine. I said I wanna help you cook." Giit niya pa.

"You're not fine, Allen. Kanina ka pa ubo nang ubo at singhot nang singhot diyan
. Humiga ka na 'don. Tatawagin na lang kita." pagtataray ko.

Inirapan niya lang ulit ako at tinungo na niya ang kwarto niya. Natawa nalang ak
o sa loob loob ko. Susunod din naman pala, mang-iirap pa.

WALA pang kalahating oras luto na rin ang Nilagang Baboy. Hinanda ko na muna ang
two-seater table niya. Naghain na ako ng kanin at Lemon Iced Tea para wala na s
iyang problema, kakain na lang siya. I then glanced at my wrist watch. Kailangan
ala-una wala na ako rito. Hindi na ako pwedeng magtagal. Madami pa akong gagawi
n sa Rioscents.
Pinuntahan ko na siya sa kwarto. Bahagya ko siyang niyugyog para magising siya.
"Allen?" Pagtawag ko pa. Pero ang hirap niyang magising. Nilapat ko ang likod ng
kamay ko sa noo niya. Parang tumataas yata ang lagnat niya ah. Hindi naman siya
ganito kainit nong nahawakan ko siya kanina.

Umayos ako ng tayo at namaywang. Huminga ako nang malalim. Now, what will I do w
ith this man? Ano ba kasing pinag-gagawa nito sa buhay at nagkasakit. Binigyan n
iya pa ako ng dagdag na gawain. Tsk.

Maya maya lang ay napansin kong pumungay na ang mga mata niya. Gising na yata.

"Hey, lunch is ready." Deklara ko.

Napangiti naman siya. "Okay." Tapos biglang pumikit ulit.

Napanganga ako. Aba! Ano, matutulog ulit siya? Marahan ko ulit siyang niyugyog.
"Allen, come on. Gumising ka na. Kailangan mong kumain."

"Yes. Babangon na ako." sagot niya. Tsk. Babangon na raw. Eh nakapikit pa!

Napailing iling na lang ako at lumakad na palabas ng kwarto. "Bahala ka diyan. L

alamig na 'yong sabaw mo."

Ilang sandali lang ay narinig ko na siyang bumangon ng kama. Inunahan niya pa ng

a ako sa pag-upo sa bangko. Bigla niyang hinilot ang gilid ng noo niya.
"Oh, masakit ulo mo?" tanong ko at umupo na rin sa upuan katapat ng kanya.

Tumango naman siya. Nagpakawala ako ng buntong hininga. "Uminom ka ng gamot pagk
atapos mo kumain. Tapos matulog ka na nang diretso. I will leave after lunch."

Napatingin siya sa'kin. "Can't you stay longer?"

Umaabuso 'to ah! "I already stayed until lunch, Allen. May iba rin akong ginagaw
a, baka nakakalimutan mo."

Saglit siyang napayuko. Tapos nagsandok na ng pagkain. Plato ko ang unang nilagy
an niya. "I still need you here, Van. Walang mag-aalaga sa'kin." malungkot na sa
bi niya.

Ewan ko kung matatawa ako. Ano'ng tingin niya sa'kin? Yaya? And the last time I
checked, hindi ko na obligasyon na alagaan siya. "Malaki ka na. Hindi mo na kail
angan ng mag-aalaga sa'yo." Sabi ko na lang at nag-umpisa nang kumain.

"So you'll leave me like this?" Parang nangongonsensya pa siya. Tsk.

"Kaya mo naman ang sarili mo."

"Please stay a little longer here, Van. Hanggang sa makapag-pahinga lang ako. Th
en I'll be the one to drive you to Rioscents."

Napatigil ako sa pagkain at sumandal sa upuan. Ang gulo talaga ng taong 'to! "Ka
nina sabi mo hanggang lunch lang? Ngayon hanggang sa makapag-pahinga ka na. May
balak ka pa bang pauwiin ako?" sarkatikong pahayag ko.

Kimi naman siyang napangisi sabay higop ng sabaw. Napairap ako. Sa ngiti niyang
'yon parang sinasabi niya na ring tama ako eh. Tsk.

"So, are you staying?" Tanong niya pa.

Napailing-iling ako bago bumalik sa pagkain. "No. Bakit hindi na lang si-- what'
s the name of that girl again? 'Yong nakita natin nong nag-dinner tayo? Siya na
lang ang papuntahin mo. I'm sure she's willing to take care of you."

Bigla namang pumait ang hitsura niya. Siya naman ang napatigil sa pagkain. Tapos
tinungkod niya ang mga siko niya sa ibabaw ng mesa.

"What?" tanong ko. Ang lalim kasi ng titig niya sa'kin.

"Are you talking about Cindy?"

"Oo. Siya nga."

"I don't like her. Okay? 'Wag mo 'kong asarin sa kanya."

Natawa ako. "Hindi ako nang-aasar. It was just a suggestion."

"You're jealous of her? Hinuhuli mo ba ako, Vanessa?" mahanging pahayag niya.

Tinaasan ko siya ng isang kilay. Nagpapatawa yata siya. "And why would I be jeal
ous? Wala akong pakialam kung magsama kayong dalawa. I would even be happy for y
ou."

"Right."
Parang hindi siya naniniwala sa'kin.

"Oo nga! Tulungan ko pa kayo." giit ko naman.

Ngumisi siya. "Ok then. I'll start dating her tomorrow."

Nagulat ako sa sinabi niya. Siningkit ko ang mga mata ko. Mukhang seryoso naman
siya. Baka nga seryoso siya. Kung sabagay, tanggap niya na nga na maghihiwalay n
a kame eh. Sinabi niya kanina. Nagkibit balikat nalang ako, at kumuha ng dagdag
na sabaw mula sa mangkok.

"Van?" biglang pagtawag niya.

"Hmm?" Hindi ko siya nililingon. Abala lang ako sa pagsubo.

"I was just joking. Don't worry, I won't date other women."

Inangat ko ang tingin ko sa kanya. "Okay lang naman kahit totohanin mo eh. I don
't care. Really."

Kumunot ang noo niya. Tapos non, matagal na ulit bago siya nagsalita. Panay sing
hot at mahinang pag-ubo na lamang ang naririnig ko mula sa kanya.

"By the way..." basag niya sa katahimikan. "It's my parents anniversary next wee
k. They will hold a big party. Imbitado lahat ng ka-sosyo sa negosyo at mga kaib
igan. I hope you could come. Inaasahan ka nila. They already heard you're back."

Tinapos ko na muna ang pag-inom ko ng juice bago ko siya sinagot. "Bakit? Hindi
rin ba nila narinig na hiwalay na tayo?"

"Alam nila. But we're still legally married. Please come. Your parents will be t
here. Even Leila."

Bumuntong hininga ako. "I'm not sure. Iche-check ko pa muna ang schedule ko."

"I want you to be there, Van. Gusto kitang ipakilala sa kanilang lahat."

"As what?"

"As my wife, of course. Ano pa ba?"

Natawa ako. "Come on, Allen. Lolokohin lang natin ang mga tao 'don. You know we'
re not living as husband and wife. We never did, actually."

Napasimangot siya. Matagal bago siya nakabawi. "I still hope you could come. I w
ould be very happy. At matutuwa rin si Ellie. She's been constantly asking me ab
out you."

"Ayokong mangako. Pero susubukan ko."

"Call me then. Para ako na ang susundo sa'yo."

"Hindi na. Pupunta naman kamo si Leila. Sa kanya na lang ako sasabay kung sakali
. Hindi pa rin naman ako sigurado."

"O-okay. Whatever you want. Basta makapunta ka." tipid na sagot niya at inubos n
a ang laman ng baso niya.
PAGKATAPOS naming mananghalian, nagpahinga lang kame saglit. Nagkwentuhan. Nagpa
-kwento siya sa'kin kung ano'ng mga ginawa at pinagkaabalahan ko noong nasa iban
g bansa ako. Kung paano ako nag-celebrate ng birthday, pasko, at bagong taon. Na
kakatawa kasi tinanong niya rin kung maraming nangliligaw sa akin doon. Sinagot
ko, 'oo marami'. Pero hindi naman 'yon totoo. Sinabi ko lang kasi gusto kong mal
aman kung anong magiging reaksyon niya. Kung sisigawan niya ba ako tulad ng dati
. Pero hindi naman. Tahimik lang siya. Pero pansin kong naging pang-biyernes san
to ang mukha niya.

Pagkatapos ko, siya naman ang nag-kwento. Parang bigla ngang nawala ang sakit ni
ya. Ang dami dami niyang sinasabi. Pansin kong masaya siya habang nagki-kwento d
ahil maaliwalas ang mukha niya. Pati 'yong tattoo niya napag-usapan namin. Kakil
ala raw ni Leila ang nag-tattoo sa kanya. Inasar ko nga siya eh. Sabi ko himala
at nagkakasundo sila. Samantalang dati kulang nalang gumawa siya ng kontrata na
bawal ako makipagkita kay Leila. Natawa naman siya. Hindi niya rin daw inaasahan
g magkakasundo sila. Kahit na sa tuwing nagkakausap daw sila, imposibleng hindi
siya makakatanggap ng mura. Nababawasan na nga raw pagkalalaki niya eh. Natawa r
in tuloy ako.
Marami pa siyang kinwento. Mga ginawa niya sa loob ng apat na taon na nagkahiwal
ay kame. Wala naman pala siyang ibang pinag-kaabalahan. Puro trabaho lang.

Honestly, iba ang pakiramdam ko ngayon. It's like...we've just met each other. N
a para bang kahapon lang kame nagkita. At nasa getting-to-know-each-other stage
kame ngayon. Inaalam ang kung anu-ano sa isa't isa. Magaan sa pakiramdam. Sa tin
gin ko, ito ang kulang sa amin noon. Hindi kame nakakapag-usap ng katulad ng gan
ito. Hindi naman kasi niya ako pinapansin noong bagong kasal kame. Parang hangin
lang ako para sa kanya. Ako na nga lang ang gumagawa ng paraan noon para mas ma
kilala ko siya. Siya naman, ewan ko kung kinikilala niya rin ako. Tsaka parati k
asi siyang nakasinghal dati. Ngayon, kalmado na siya. Ang amo amo na nga niya.

Nahinto ako sa pag-iisip nang umubo na naman siya.

"Magpahinga ka na. Ako na magliligpit nito." pag-ako ko. Tumayo na ako at sinimu
lang ayusin ang pinagkainan namin.

"No need, Van. Just leave it there. Mapapagod ka na. Kanina mo pa ako inaasikaso
." pigil niya sakin.

Hindi naman ako huminto sa ginagawa ko. Binitbit ko pa 'yong mga plato sa lababo
. "It's okay. Pagkatapos ko naman maghugas, aalis na rin ako."

"Dito ka muna." pakiusap niya.

Sinilip ko siya saglit. "Hindi nga pwede. Nagtext pa sa'kin si Claire kani-kanin
a lang. May oorder daw ng isang set ng perfumes. Dadaan sa Rioscents ngayon. So
I need to go back."

Naramdaman ko siya bigla sa may likuran ko. Pinatong niya pa ang magkabilang kam
ay niya sa balikat ko. Napatigil tuloy ako sa paghuhugas.

Bumuntong hininga ako at pumikit nang madiin. Alam ko ng pakikiusapan niya ako e
, kaya uunahan ko na siya. "I can't stay, Allen. Pinagbigyan na nga kita sa hili
ng mo kanina eh. Kailangan ako sa shop ko."

"Please?"

"Sorry. I really can't."

"Kahit isang oras lang."

Napa-tsk ako. "Ang kulit kulit mo, Allen!"

Siya naman ang bumuntong hininga. "Ok. Ang hirap naman maglambing sa'yo." 'Yon l
ang sinabi niya tapos tinanggal na niya ang pagkakahawak sa mga balikat ko at um
alis na.

Hinabol ko siya ng tingin. Naubos ko na yata ang pasensiya niya. Binilisan ko na

lang ang paghuhugas ko ng mga pinggan, dahil ano'ng oras na. Hindi na nga yata
matuturing na half-day kung sakaling bumalik pa ako sa Rioscents eh.

Pagkatapos ko, inayos ko na ang sarili ko at ang mga gamit ko. Bitbit ko na ang
bag ko at ang brown envelope nang pumasok ako sa kwarto ni Allen.

Nakadapa ito sa kama. Napailing-iling na lang ako habang papalapit ako sa kanya.
"Magpatunaw ka muna bago ka matulog." sabi ko. Pero hindi niya ako pinansin. Pi
nilig niya pa nga ang ulo niya paharap sa kabilang side para yata hindi ako maki
ta.

Napaikot na lang ako ng mga mata. "Aalis na ako. Iiwan ko 'tong envelope rito pa
ra kung sakaling gusto mong aralin..."

"...at saka may natira pa pa lang pagkain. Initin mo na lang mamaya 'pag nagutom
ka." dagdag ko pa.

Gusto ko sanang sumagot man lang siya ng 'okay' bago ako umalis, pero wala. Hind
i niya talaga ako sinasagot. Hinayaan ko na nga lang.

Akmang lalakad na sana ako palayo pero hinawakan niya ang kamay ko. Bigla niya a
kong hinila! "A-Allen!" Impit akong napatili kasi nawalan ako ng balanse dahil
sa suot kong heels. Napaupo tuloy ako sa bandang ulonan ng kama! Nabitawan ko pa
bag ko at 'yong envelope!

Tatayo na rin sana agad ako, pero laking gulat ko nang humiga siya sa kandungan
ko. Niyakap niya pa ang isang braso niya sa bewang ko! Napatingala na lang ako s
a kisame at nagpakawala ng malalim na hininga. Diyos ko naman! Hindi niya ba tal
aga ako papaalisin?
Sinubukan ko ngang tanggalin ang kamay niya, pero ayaw niya. Siniksik niya pa na
ng maigi ang mukha niya sa bandang puson ko na para bang ayaw niya akong makatay
o. Tsk.

"Allen naman. I need to go. Tatawagan na lang kita kung gusto mo. Kailangan ko n
ang bumalik sa shop. Mata-trafik na ako oh. Ano'ng oras pa ako makakarating don.
" sabi ko pero parang wala siyang narinig.

"Tsk. I'll call you. O babalikan na lang kita bukas. O sa susunod na araw. Basta
kung kelan ako libre. Kailangan ko nang umalis."
Lahat na yata ng pangako sinabi ko para lang paalisin niya ako, pero wala talaga
. Para lang akong nakikipag-usap sa hangin. Wala na akong pag-asa nito.

Hinawi ko ang buhok na nakaharang sa mga mata niya para masilip siya. Tulog na y
ata. I could hear his soft breathing. Tsk. Kaya pala hindi na sumasagot eh. Han
ggang ngayon pala ang bilis niya pa ring makatulog. Konting higa, tulog.

Sumandal na lang ako sa headboard ng kama. Pinatong ko ang isang kamay ko sa bal
ikat niya. Wala na. Hindi na talaga ako makakaalis. Na-corner ako. Shit! Hindi k
o pa naman maabot 'yong bag ko na nalaglag sa lapag. Andun pa naman phone ko. I
need to call Claire para sabihing hindi na ako makakabalik sa shop.
Maya maya lang ay naramdaman kong kumilos na 'tong lalaking 'to. Nangangalay na
siguro siya sa posisyon niya. Nakadapa kasi siya sa mga hita ko. Bahagya siyang
nag-angat ng mukha at tumingin sa'kin. Tipid niya lang akong nginitian, tapos bu
malik na ulit sa pagkakahiga sa mga hita ko.

Aba't talagang wala pa siyang balak na patayuin ako ah?

"I'm happy you're here, Van." Biglang bulong niya.

Hindi ko inalis ang tingin ko sa kanya. Pero hindi ako sumagot. Hindi ko kasi al
am ang isasagot ko. I can't say that I'm happy too. Ang totoo, hindi ko nga alam
kung ano'ng nararamdaman ko ngayon. Ewan ko, parang iba. O baka naa-awa lang ak
o sa kanya kasi may sakit siya.

Sinuklay ko na lang nang maraming beses ang buhok niya para makatulog na ulit si
ya. Ganon ang ginagawa ko hanggang sa maramdaman kong relaxed na ulit ang katawa
n niya. Malamang nakatulog na ulit siya nang mahimbing. Sinilip ko ang mukha niy
a. He looked so innocent and so fragile when asleep. Mukha siyang anghel - hindi
kayang manakit. Habang pinapanood ko nga siyang matulog, ni hindi ko maimagine
na ang lalaking 'to ang dahilan ng mga paghihirap ko noon. Na nagawa niya akong
pagbuhatan ng kamay, at paiyakin gabi gabi. Na siya ang dailan kung bakit ganito
ako ngayon.
I shook my head and cleared my mind. Ano ba 'tong mga pinag-iisip ko? Tsk. Sinan
dal ko na lang ang ulonan ko sa headboard ng kama at pumikit. Parang nakakaramda
m na rin ako ng antok.

NAGISING ako nang marinig kong tumutunog ang cellphone ko. Nang tumigil ito, at
saka ko lang naisipan na magdilat ng mga mata. Tinatamad akong sagutin dahil med
yo inaantok pa ako. Mukhang napasarap ang tulog ko.

Sinilip ko naman agad si Allen na ngayon ay katabi ko na sa kama. Ang himbing pa

rin ng tulog niya. Ang sarap pa nga ng pagkakahiga niya sa ibabaw ng dibdib ko.
Nakayakap pa siya sa bewang ko na para bang kahit anong oras mawawala ako. Hina
plos ko ang noo niya para ma-check kung may lagnat pa siya. Medyo mainit pa rin
siya, pero hindi na katulad ng kanina.

Kumilos ako nang kaunti para ayusin ang ibaba ng dress ko na halos umangat na. N
akikita na kasi yata ang underwear ko. Maya maya lang tumunog na naman ang phone
ko. Napaisip tuloy ako kung kanina pa ba iyon nag-riring. Mabuti't hindi nagigi
sing 'tong isa rito.

Hindi ko na nga sana kukunin yong phone kasi hindi rin naman ako makabangon. Kas
o ayaw tumigil sa pagtunog eh. Baka importante. Dahan dahan ko na lang inangat a
ng sarili ko para hindi ko magising si Allen. Hinila ko 'yong bag ko sa strap no
on papalapit sa akin. Kaso kulang yata ang pwersa ko, kaya inangat ko pa nang ka
unti ang katawan ko.

Bigla namang gumalaw si Allen. Hala, nagising ko yata. Hinigpitan niya ang pagka
kayakap niya sa bewang ko at mas sumiksik sa dibdib ko. Akala niya yata aalis ak
o.
"T-teka sandali," sabi ko habang tina-tap ang likod niya. "May tumatawag kasi sa
'kin."

Medyo niluwagan niya naman ang yakap niya. Kaya tuluyan ko nang nakuha ang phone
ko na nakasilid sa likurang bulsa ng bag ko. Tiningnan ko muna kung sino 'yong
tumatawag.
Tsk. Si Leila pala. Akala ko pa naman si Claire. Bumalik na muna ako sa pagkakah
iga bago ko sinagot ang tawag.

"Hello?" Mahinang bati ko. Tinakpan ko pa ng kamay ko ang mouthpiece para hindi
masyadong marinig ni Allen. Baka magising.

"Vannie!!! Sorry ang labo ko kausap kanina. Eh kasi may ginagawa ako. May pupunt
ahan akong art exhibit mamayang gabi. Kaya 'yon. Ano, natuloy ka ba kay Allen?"

"Ah, okay lang. Oo natuloy ako." tipid na sagot ko. Hindi ako pwedeng magsalita
nang marami eh.

"Hoy! Galit ka ba? Nag-sorry na nga ako! Bawi ako! Dinner tayo mamaya, ano?"

Napapikit ako nang madiin. "Hindi ako galit, ano ba. Uhm, hindi ako pwede mamaya
. May gagawin ako." Totoo naman. Aayusin ko pa kasi 'yong petition.

"A-ano? Hindi kita masyadong maintindihan! T-teka nga! Nasaan ka ba ha? Bakit an
g hina hina ng boses mo?" Singhal nito.

Saglit kong sinilip si Allen bago ako sumagot. "Natutulog kasi si Allen. Baka ma
gising." Sagot ko.

"AHA!!!" Bulalas niya. Bahagya ko tuloy nailayo ang phone mula sa tenga ko. Tsk!
"Malandi ka! Sinasabi ko na nga ba eh! Bumigay ka, ano?! May pa-moved on moved
on ka pang nalalaman diyan!" kantiyaw pa nito sabay tawa nang malakas.

"Tsk. Tumigil ka." sita ko sa kanya.

Hindi naman siya huminto sa kakatawa. Rinig na rinig ko eh. Ang saya saya niya m
asyado. "Ano ha, nagkabalikan na ba ulit kayo? Akala ko ba idi-discuss mo lang a
ng annulment kaya ka pumunta diyan? Eh parang may iba pa yata kayong ginawa ah."
At tumawa na naman ito.

Natawa rin ako sa loob loob ko. Ang dumi mag-isip nitong babaeng 'to. "Stop it,
Lei. 'Wag mo 'kong simulan. Walang nangyari, okay?" sabi ko na lang.

"Sus! Maniwala ako sa inyo!"

"Wala nga sabi! Tumigil ka nga!" impit na singhal ko.

"Okay, okay fine! Galit agad? Halatang defensive," tumawa na naman siya. "Hoy pe
ro seryoso ako sa sinabi ko ha? Let's have dinner later. Tapos samahan mo ako, d
iretso tayo dun sa exhibit. I accept no excuses, dear."

Napailing-iling ako. Bossy talaga. "Hindi nga ako pwede. Madami akong gagawin ma
maya."

"Eh ano bang gagawin mo? Mas importante ba 'yan kaysa sa sarili mong pinsan? 'Di
ba pwedeng ipagpabukas mo na lang yan?" Pagtataray niya.

Napahinga ako nang malalim. Tsk. Ipagpapabukas ko na naman. Masyado na akong nad
edelay sa pag-aasikaso ng annulment eh.

"Ano na? Sunduin kita sa condo mo."

Huminga na lang ulit ako nang malalim. "Oo na. Sige na! Ang kulit mo!" Para kang
 si Allen!

"Okay! Great! O sige na, babye na!"

"Okay, bye."

Ibaba ko na sana ang phone, pero humabol pa ulit siya. "Vannie!"

"Oh?"

"Naka-ilang round kayo?" asar nito sabay halakhak.

"Tse!" pagsuplada ko at tuluyan nang binaba ang tawag.

Bastos talaga 'yong babaeng yon! Saan niya naman kaya natutunan 'yon? Tsk. Sigur
o may lalaki na 'yon ngayon, hindi lang nagki-kwento. Malahim yung babaeng 'yon
eh. Napailing na lang ako at pinatong na ang phone ko sa katabing maliit na mesa
.

"Who's that?" biglang tanong ni Allen. Nagitla nga ako. Gising na pala siya.
"Wala. Si Leila lang. Nag-aaya mag-dinner mamaya. Babangon ka na ba?"

"Mamaya na konti." sagot niya naman ang hinigpitan ang yakap sa bewang ko.

Nabibigatan na talaga ako sa kanya. Di ko lang sinasabi. "Kumusta pakiramdam mo?

" tanong ko ulit.

"Better." tipid na sagot niya. Napansin kong napangiti siya nang sabihin niya 'y
on.

"Good. Bangon ka na. Kailangan ko nang umalis. Siguro naman papayagan mo na ako.
Sobra sobra na ka na."

"Hahatid kita." Maotoridad na aniya nang hindi lumilingon. 'Yong tono niya, 'yon
g tipong bawal humindi eh.

"Wag na. Kaya ko naman umuwi mag-isa. Magpahinga ka na lang."

"I want to drive you home."

My eyes rolled heavenwards. Eto na naman ho kame. "Wag ka ngang makulit, Allen!
Mabibinat ka lang eh! Dito ka na lang!"

Nag-angat siya ng mukha. Kinunutan niya pa ako ng noo. "Bakit mo 'ko sinisigawan
?"

"Hindi kita sinisigawan. Ang kulit mo kasi. Magpahinga ka na lang."

Inirapan niya lang ako. Maya maya lang ay umalis na siya sa pagkakahiga sa ibaba
w ng dibdib ko, at umupo na sa kama. Nakahinga naman ako nang maluwag. Ang bigat
niya. Nahirapan tuloy ako huminga.

Tumayo na ako mula sa kama. Pasimple akong nag-inat. Nangalay katawan ko don. In
ayos ko na ang mga gamit ko at ang sarili ko. Nagsuklay ako ng buhok at nagsuot
na ng sapatos. Napansin ko siyang pinapanood lang ako.

"Kelan ulit tayo magkikita?" biglang tanong niya.

"I don't know. Babalitaan na lang kita. Makikipag-harap pa ulit ako sa abogado e
h."

"Hindi tungkol doon ang sinasabi ko."

Sinilip ko siya. Malungkot na naman ang mukha niya. Napabuntong hininga na lang
ako. "Akala ko ba okay na sa'yo na maghiwalay tayo? Hindi ko nakalimutan ang sin
abi mo sa'kin kanina ha."

"Pupuntahan kita sa Rioscents bukas. Then we'll have dinner together. Then I'll
drive you home." pag-iba niya sa usapan.

Di ko na lang pinansin. Binitbit ko na ang shoulder bag ko. Tumayo ako nang tuwi
d sa harapan niya. "You don't have to do those things, Allen. Ayoko nang na-oobl
iga kang gawin ang mga bagay na 'yon. Let's just live the way we lived noong mag
kahiwalay tayo. Hindi natin kailangang umaktong ganito. You understand? I want n
o commitments. No obligations."

"Paano kung gusto kong gawin? Babawi ako sa'yo."

"Hindi na kailangan." tipid kong sagot.

Kumunot ang noo niya. "I can't understand you, Van. Akala ko okay na tayo. Bakit
tinutulak mo pa rin ako palayo?"

"I'm just doing what is right. At saka isa pa, nakiusap ka lang sa'kin na bantay
an ka at ipagluto ng tanghalian dahil may sakit ka. I just did you a favor, Alle
n. 'Wag mong bigyan ng ibang meaning 'yon." Malumanay na sagot ko.

"Ginusto mo rin naman 'yon. Ayaw mo lang aminin. And Van, I can't see anything w
rong kung magsasama ulit tayo. Like real husband and wife."

Sinamaan ko siya ng tingin. Napaka-assuming niya naman. Nagmagandang loob na nga

ako sa kanya. Damn! Pinapainit na naman niya ulo ko. Lumamig na nga eh.

"Sa'yo siguro wala," sagot ko sa huling sinabi niya. "I wanted to live alone, Al
len. 'Yong walang ibang iniisip. 'Yong walang ibang taong pinoproblema. Let's ge
t this over and done. We could be friends if you want." At ewan ko kung bakit ko
nasabi 'yon.

Natawa siya sa narinig niya. Umiling-iling pa siya. "Friends? Hindi ko nakikita

ang sarili ko na maging kaibigan mo lang, Vanessa. Kahit yata sa panaginip hindi
ako papayag na mangyari 'yon."
Inayos ko ang pagkakabitbit ko sa shoulder bag ko bago ko siya matapang na sinag
ot. "Oh, well. Hindi ko na problema 'yan."

Tumalikod na ako at tinungo na ang pinto ng kwarto. Naramdaman ko naman siyang n

akasunod agad sa akin.

"Ihahatid kita. Kahit hanggang sa parking lot lang."

Hindi ko siya nilingon. Dire-diretso lang ako. "Bahala ka."

At hindi nga siya nagpaawat. Talagang tumuloy pa rin siya. Hinatid niya ako sa p
inag-paparadahan ng sasakyan ko. Wala siyang pakialam kung pinagtitinginan kame
ng ilang mga dalagita sa elevator. Paano naman kasi, naka-boxers at t-shirt lang
siya. Hindi man lang nagpalit. Siyempre alam ko kung anong iniisip ng mga kasab
ay namin.

Hindi ko siya kinakausap hanggang sa makarating ako sa sasakyan ko.

"Ingat ka." Siya ang unang nagsalita.

Nginitian ko naman siya nang tipid. "Okay." Tapos umiwas na ako ng tingin. "'Yon
g gamot mo, inumin mo."

Napansin kong napangiti rin siya, pagtapos non, walang pasabi niya akong hinalik
an sa labi. It was a chaste kiss. At naramdaman ko 'yon. Bumulong pa siya sa ten
ga ko pagkatapos...

"Thanks for taking care of me. I'll see you soon, my wife."
"Akala ko i-indianin mo na talaga ako nang bonggang bongga eh." pangbungad ni Le
ila bago nakipag-beso sa akin.

"I'm sorry. Eto na nga, pumunta pa rin naman ako ah." dahilan ko sa kanya. Halat
a ko kasi sa kanyang nagtatampo siya. Kilala ko siya eh.
Kasalanan ko naman kasi. Tsk. Nakatulog ako kanina pagka-uwi ko sa condo ko. Gab
i na ako nagising kaya hindi na kame nakapag-dinner. Pumayag na lang ako na sama
han siya ngayon sa art exhibit para naman mawala ang inis niya sa'kin kahit na p
apaano. Sa sobrang pagmamadali ko pa nga kanina, ni hindi na ako nakapag-suot na
ng maganda ganda. Right now I'm just wearing skinny jeans and a white long-sleev
ed top.

"Tsk tsk tsk," umiling iling naman si Leila. "At pasalamat pa pala ako? Naku! Sa
pakin ko 'yang Allen na 'yan eh! I'm sure pinagod ka niya kaya bagsak ka pag-uwi
mo."

Napanganga ako. Marahan ko tuloy siyang nahampas sa braso at napanlakihan ng mga

mata. "Ano ka ba! Wala ngang nangyari sa'min!" Pabulong ko lang sininghal sa ka
nya kasi maraming tao sa loob ng tent kung saan ginaganap ang exhibit. Baka mama
ya may makarinig pa sa akin.

Inikutan niya lang naman ako ng mga mata. Tapos nagsimula na siyang maglibot lib
ot. Sumunod naman ako.

"Sus, Vannie! Lokohin mo lelang mo! Wala raw! Hindi nagsisinungaling ang katawan
." pahayag niya habang hinahanda ang digital SLR niya.

Nangunot naman ang noo ko. "A-ano'ng katawan?"

Napatigil siya saglit sa paglalakad at tumuro sa leeg ko. "Oh, eh ano 'yan? Kaga
t ng lamok? Ang laking lamok naman niyan! Alam ko pangalan ng lamok na 'yan. All
en ba, ha?" Tumawa pa siya. 'Yong tawa na nakakainis.

Dali dali ko namang kinuha ang salamin ko mula sa hand bag ko at tiningnan ang l
eeg ko. Shit! Saglit akong napapikit nang madiin. I've got a love bite! Damn! Ba
kit hindi ko 'to napansin kanina noong naliligo ako? Ang malas pa dahil pinusod
ko ang buhok ko. Kitang-kita tuloy. Nakakahiya!

"Wala raw..." Narinig kong bulong pa ni Leila, tapos nag-umpisa na siyang kumuha
ng mga litrato.

Binalik ko na ang salamin ko sa bag ko. Tapos tinabihan ko siya. "Hoy! Wag ka ng
ang mag-isip ng kung anu-ano. Wala ngang nangyari."

Tumawa siya. "Kaya pala bagsak ka ha. Napagod kayo?" Kantiyaw niya pa.

Siniko ko siya. "Tumigil ka na. Baka may makarinig sa'yo, ang daming tao!"
Kumuha siya ng isa pang litrato bago nilipat ang tingin sakin. "Ang daya mo. Bak
it ba ayaw mong aminin sa'kin? Ano bang tingin mo sa'kin, teenager? Wala naman a
kong pakialam kung mag-yugyugan kayo diyan sa condo niya buong araw eh. Pero ano
ba, nagkabalikan na ba kayo ulit? Ha? Ha? Pinatawad mo na ba siya?" Siniko siko
niya pa ako na parang dalagitang nantutukso.

Aba't sinamaan ko nga ng tingin. "Wala akong balak makipag-balikan sa kanya. Tig
ilan mo nga ako."
"Wala? Eh ano'ng plano mo? Sex sex lang ganon? Painit lang ng katawan? Gaga ka!
Mabuntis ka diyan, laking tuwa ko."

Mabilis ko siyang hinampas sa braso. Ang lakas kasi ng pagkakasabi niya. "Ano ba
! Tumahimik ka nga, ang lakas ng boses mo!" Sita ko sa kanya. Nakakahiya 'tong b
abaeng 'to. Napalingon tuloy ako sa palagid ko. Napansin kong may isang couple n
a natawa sa amin. Tsk!

Binalik ko na ang tingin ko sa pinsan ko. "Walang nangyari, okay? Muntik lang. B
uti napigilan ko sarili ko." diin ko sa kanya.

"Okay." Sagot niya na lang pero alam kong hindi siya kumbinsido sa sinabi ko.
Hinayaan ko na lang siya. Hindi ko naman siya kailangang pilitin kung ayaw niyan
g maniwala. Inenjoy ko na lang ang pagtingin-tingin sa mga naka-display na paint
ings.
Ang totoo, hindi ako mahilig magpunta sa mga ganitong klase ng events. Hindi rin
naman kasi ako pinapayagan ni Allen dati. Bilang na bilang ko nga kung ilang be
ses lang ako nakapunta sa mga art exhibits. Si Leila lang ang nagsasama sa akin.
Siya ang mahilig sa mga ganito.

Leila works as a freelance photographer - isang bagay na hindi sinasang-ayunan n

oon ng pamilya niya. Kaya nga rin siya bumukod. Gusto niyang gawin ang gusto niy
a eh. Ako nakasuporta lang naman. Kahit na medyo nanghihinayang ako, dahil matal
ino naman siya at sayang nga naman talaga ang pinag-aralan niya. Kaso wala eh. A
yaw niya raw ng office work, tulad ng ginagawa ng mga magulang niya at kapatid n
iya. She finds it boring. Hindi niya raw nakikita ang sarili niyang naka-upo lan
g at nakatutok sa tapat ng computer. Eto 'yong gusto niya. 'Yong nagpupunta sa i
ba't ibang lugar.
Mabuti nga't nagka-ayos na sila ngayon ng pamilya niya. Legal na niyang nagagawa
ang mga gusto niya. Hindi naman niya na-ikwento sa akin nang buo kung paano sil
a nagka-bati na pamilya, basta okay na raw sila. Hindi naman kasi siya mahilig m
ag-kwento ng mga ganoong bagay eh.

NAPATIGIL kame ni Leila sa isang naka-display na oil painting. Maraming tumiting

in at kumuha ng litrato dito, including my cousin, kaya nakitingin na rin ako. I
mahe ng isang nakahubad na babaeng mataba ang nasa painting. Humanga ako sa tali
no nang pagkakagawa kaya hinanap ko 'yong pangalan ng artist sa ibabang parte ng
frame. Carla Sy-Robles.

Napangiti ako sa loob loob ko. Marami akong kakilalang Robles, pero isa lang ang
taong tumatatak sa isip ko. Si Zian. Bigla ko tuloy siyang naalala. Hindi ko na
siya nakita pagkatapos noong araw na nag-paalam siya sa'kin. Wala na rin akong
balita sa kanya. Kumusta na kaya siya?

Nabigla naman ako nang higitin ako ni Leila sa braso paatras.

Pinakita niya sa'kin 'yong kuha niya sa painting. "Hey look, ang ganda nito oh.
Gusto kong makilala 'yong artist. Baka pwede kong kuhaan lahat ng gawa niya."

"Maybe she's here. Bakit 'di mo itanong kung nasaan siya." suhestiyon ko sa kany
a.

Tumango tango naman siya. "Ay oo nga. Dakila ka talaga. Sige, magtatanong lang a
ko sa organizer. Maglibot libot ka muna." Aniya at iniwan na ako bigla bigla.

Tingnan mo 'yung babaeng yon. Hindi nalang ako isinama. Iniwan pa talaga ako mag
-isa. Alam niya namang hindi ito ang lugar ko. Tsk. Napailing iling na lang ako.
Lumayo na lang din ako para magtingin tingin sa iba. Hindi naman kalakihan iton
g tent. Halos nakita ko na nga yata lahat ng mga paintings na naka-display eh.

Hinanap ko si Leila sa paligid pero hindi ko na siya nakita. Hindi naman siguro
magtatagal 'yong babaeng 'yon. Naisipan ko na lang muna na maupo sa mga nakahand
ang upuan. Makikita naman ako ni Leila kung sakaling bumalik na siya. Nilabas ko
na lang ang phone ko. Naalala ko kasing hindi ko pa pala natatawagan si Claire.
Makikibalita ako dahil hindi na nga ako nakabalik sa shop kanina.

Magda-dial na sana ako sa phone ko nang biglang may umupong lalaki malapit sa ki
nauupuan ko. May kausap ito sa telepono. Sinundan ko ito ng tingin dahil parang
pamilyar ang presensiya niya. Siningkit ko pa nga ang mga mata ko. Mas lumapad l
ang ang katawan niya ngayon, pero malakas ang pakiramdam ko na siya 'to eh.

Siguro napansin niyang nakatingin ako kaya napatingin din siya sa'kin. Doon ko s
iya tuluyang nakilala. Pakiramdam ko saglit na huminto sa pagtibok ang puso ko.
Siya nga! Kimi na lang akong napangiti, samantalang siya'y nanglalaki ang mga ma
ta sa pagka-sorpresa. Pagkakataon nga naman. Kanina lang iniisip ko kung kumusta
na siya. And now he's here.

Nilaparan ko na ang ngiti ko. Hindi ko naman siya pwedeng hindi pansinin, eh mag
kaharap na kame.

"Zian..." umpisa ko.

Nawala naman na ang panglalaki ng mga mata niya at tipid siyang ngumiti sa'kin.
Nagpaalam siya sa kausap niya sa telepono at ipinasok ang phone niya sa bulsa ng
pantalon niya.
Lumipat siya ng upo sa silyang katabi ng sa akin. "Hello, Vanessa. Long time no
see. How are you?"

Hindi ako agad nakasagot. Medyo nalungkot kasi ako sa tono ng boses niya. Hindi
na ito katulad ng dati. Wala na 'yong galak kapag nagha-hi siya sa akin. Para la
ng kaming magka-schoolmate na matagal na hindi nagkita. Oh well, what do I expec
t?

Ngumiti na lang ako. "Oo nga eh. Ang tagal na. I'm doing good. Ikaw, kumusta ka
na? Kelan ka pa naka-balik ng Pilipinas?" Tanong ko.

Sana lang hindi niya mapansing pinapakaswal ko lang ang tono ng boses ko. Naiila
ng kasi ako. Basta parang naiilang ako sa kanya. Parang iba na kasi siya. 'Yong
dating niya, 'yong tingin niya. Pakiramdam ko may malaking harang sa pagitan nam
in at hindi ako maka-akto nang natural. Hindi ko rin naman inaasahan na magkikit
a ulit kame kaya hindi ako nakapag-handa ng mga sasabihin.

"Two days ago lang," sagot niya. "Hindi naman ako magtatagal dito. I'm just her
e to support my wife. Babalik din kami sa New York pagkatapos nitong exhibit."

Nangunot ang noo ko. "Y-your wife?"

Tipid siyang ngumiti at pinakita ang suot niyang singsing. "Yes. I'm married."
Bahagya akong napanganga pero binawi ko rin. Tumango na lang ako at ngumiti rin.
Hindi ko alam kung ano'ng isasagot ko. I find this moment so awkward. "Uhm, goo
d to hear that. I'm happy for you." Sabi ko na lang. Pero totoo naman 'yon. Masa
ya ako para sa kanya dahil nakatagpo na siya ng babaeng magmamahal sa kanya nang
buong-buo. 'Yong walang kahati.

"Thanks," sagot niya naman. "Kayo? Kumusta kayo ni Allen?"

Doon ako napaiwas ng tingin. Sumandal ako sa upuan. So...hindi niya pala nabalit
aan ang nangyari sa'min? Huminga muna ako nang malalim bago sumagot. "Uhm. Wala
na. Matagal na kaming hiwalay."

Pasimple ko siyang sinilip saglit. Bakas kong nabigla siya sa sinabi ko. Parang
hindi nga siya makapaniwala eh. Nangunot ang noo niya. "W-what? Why?"

Pinilit kong mapatawa. "Naku, mahabang storya. Baka antukin ka lang." Biro ko na
lang pero ang totoo, ayaw ko lang talagang ikwento. Ayaw kong malaman niya kung
ano'ng mga nangyari sa'kin. Nahihiya ako. Baka pagtawanan niya ako at sabihang
'karma mo 'yan kasi hindi ako ang pinili mo'.

Narinig ko naman siyang bumuntong hininga. "Maghihiwalay pala kayo. Ano'ng nangy
ari sa pinaglalaban mo dati? Sumuko ka? O siya ang sumuko?"

Hindi ako makatingin sa kanya. Parang bigla akong nakaramdam ng hiya. Nahihiya a
ko dahil sa ganito lang nauwi ang lahat. Samantalang siya, mukhang masaya siya s
a buhay niya ngayon.

"You're separated, as in legally?" tanong niya ulit.

Umiling ako. "Hindi pa. Inaasikaso ko pa ang annulment namin."

Sinilip ko ulit siya. Nakapatong na ang magkabilang siko niya sa mga tuhod niya.
Parang hindi talaga siya makapaniwala sa narinig niya.
"All this time... I...I thought you're happy, Vannie."

"B-bakit, hindi ba ako mukhang masaya ngayon?" pabirong sabi ko. I'm just trying
to lighten up the mood. Para kasing masyado kaming seryoso gayong ngayon na nga
lang ulit kami nagkita. "Masaya naman ako ngayon ah," diin ko pa. "You know, I'
m running my own perfume shop now. Marami na akong pinagkaka-abalahan. Kaya masa
ya ako." Hinarap ko na siya. "Oh hey, why don't you visit my shop while you're h
ere? Isama mo ang--"

Hindi ko na natuloy ang dapat na sasabihin ko dahil may babaeng biglang lumapit
kay Zian.
Mabilis naman na tumayo si Zian at hinalikan ang babae sa pisngi. Ito marahil an
g asawa niya. "Hey, why are you here? You should be entertaining your fans." sab
i niya rito. Maganda ang babae. Makinis ang kutis. Halatang laki sa yaman.

"I've been looking for you." Sagot naman ng babae sabay lipat ng tingin sa'kin.
Napatayo din naman ako. Ngumiti ako sa kanya at nag-hi.

"Uhm, baby, this is Vanessa." Pagpapakilala sa akin ni Zian.

I offered my right hand. Medyo matagal bago niya tinanggap ang kamay ko. Nakatin
gin lang siya. Parang pinag-isipan niya pa yata kung makikipag-kilala siya o hin
di. Nahiya tuloy ako lalo. "Hi. I'm Carla. I'm Zian's wife," malamig na pagpapak
ilala niya sa sarili. "So...you're Vanessa. It's good to finally meet you."

Nagulat ako sa sinabi niya. Bukod sa pangalan niya, nabigla ako na parang kilala
ng kilala niya ako. 'Finally meet you' daw eh.
Napaiwas tuloy ako ng tingin at binawi ko na ang kamay ko. Hindi ko gusto ang da
ting niya. Nakangiti siya pero parang hindi siya masaya. Parang may galit siya s
a'kin sa way pa lang ng tingin niya at pagsasalita niya. Marahil alam niya ang k
wento namin ni Zian. Hindi ko naman siya masisisi kung ganoon nga ang nararamdam
niya.

"Baby, I'm hungry. Could I take a break?" malambing na sabi nito kay Zian.

Napatingin sa'kin si Zian. Parang magpapaalam na siya kaya inunahan ko na. "Oh,
sure. It's okay. Good to see you again. I...I need to go as well." sabi ko at ak
o na ang unang tumalikod. Nahihiya kasi ako. Napapaikit ako nang madiin pagkatal
ikod na pagkatalikod ko. Sht! Hindi ko inaasahan na mangyayari 'to.

Tsk! Ilang saglit lang nakita ko na ulit si Leila.Nagmamadali siyang lumapit sa'
kin.
"Hoy saan ka ba nagsusu-suot? Hinahanap kita! Nakilala ko na 'yong painter!" bal
ita niya.

Napalingon naman ako sa direksyon nila Zian. Pero wala na sila roon. "Nakilala k
o na rin." Tipid na sabi ko na lang kay Leila nang hindi lumilingon.

"Vanessa, hey..."

Natauhan ako nang kalabitin ako ni Gavin. "H-ha? B-bakit?" nauutal na mga tanong
ko sa kanya. May sinasabi kasi yata siya, pero hindi ko narinig.

Napatawa naman siya sabay iling. "Ano na naman ba'ng iniisip mo?"

Napaiwas ako ng tingin. "W-wala. May naalala lang ako," sabi ko.
Tsk. Ano nga ba kasing nabanggit nito ni Gavin at biglang bumalik sa isip ko 'yo
ng nangyari sa art exhibit? Nakalimutan ko na nga 'yon eh. Hindi ko rin ikinwent
o kay Leila na nakita ko si Zian. Baka kasi kulit-kulitin niya pa ako at pagta-t
anungin.

Ilang sandali lang ay tumunog na naman ang cellphone ko na kasalukuyang nakapato

ng sa center table. Pinagmasdan ko lamang ito.

"Ano, wala ka ba talagang balak sagutin 'yan? Ako na lang kaya sumagot?" panglol
oko ni Gavin.

Nilingon ko siya. Siguro naa-alibadbaran na siya dahil kanina pa 'yon tunog nang
tunog at hindi ko sinasagot. Napabuntong hininga nalang ako at umiling iling. N
gayon si Mama na ang tumatawag. Sino na kaya ang tatawag sa akin mamaya? "Hayaa
n mo sila. Magsasawa rin 'yang mga 'yan." sabi ko na lang. Binalik ko na ang ate
nsiyon ko sa ginagawa ko.

Narinig ko naman siyang nag-pigil ng tawa. "Talagang paghihintayin mo siya ha."

pangongonsensiya pa niya.

Tsk. Inirapan ko na nga lang. "Hindi naman kasi ako nagsabing pupunta ako. Wala
akong ipinangako." pagpapa-alala ko sa kanya. Ilang saglit lang ay tumigil na ri
n sa pagtunog ang phone ko.

Nagulat naman ako nang simulan nang iligpit ni Gavin ang laptop niya at ibang mg
a files. Nag-angat ako ng tingin sa kanya. "Wait, w-what? We're done?" Nagtataka
ng tanong ko.
Tumayo na siya mula sa pagkakaupo sa couch ko at nag-inat. "You know what Vaness
a, at saka na lang natin ituloy 'to. It seems like you have a more important thi
ng to do." anito.

Napanganga ako. "A-are you serious? I told you I'm not going anywhere."

Natawa ito at ipinasok na ang laptop niya sa bag. "Ang sarili mo maloloko mo, pe
ro ako hindi." kantiyaw pa niya.

Napasandal na lang ako sa kinauupuan ko. "Ayaw ko naman talagang pumunta doon. B
akit ba ayaw mong maniwala?" Kinrus ko pa ang mga braso ko.

"Gusto mo. Magaling akong mangbasa ng tao, baka nakakalimutan mo." at natawa na
naman ito. Binitbit na niya ang laptop bag niya. Handang handa na talaga siyang
umalis. "Come on Vanessa, go fix yourself. Your husband is waiting. Alam mo nama
n sa sarili mong hindi mo siya matitiis. Dahil kung kaya mo siyang tiisin, e 'di
sana tinuloy mo na 'yong pagpa-file ng petition. Umuwi ka pa nga nang maaga nga
yon, kasi alam mong gusto mo rin naman talagang pumunta doon."

Tiningnan ko siya nang masama. Tsk, tingnan mo 'to. Hindi ko naman 'yon kinwento
sa kanya para gamitin niya sa'kin ngayon. Nilipat ko na lang ang tingin ko sa i
bang direksiyon. "Alam mo rin, kung pupunta man ako doon, 'yon ay dahil annivers
ary ng parents niya. Hindi dahil sa kanya."

Nahuli ko naman siyang ngumisi nang nakakaloko. Parang hindi siya naniniwala sa'
kin. "Ok, sabi mo eh. Pero aminin mong gusto mo rin siyang makita. Kanina ka pa
hindi mapakali. Wala nga atensiyon mo sa ginagawa na'tin. Kung saan saan lumilip
ad 'yang utak mo. Wala rin naman tayong matatapos ngayon, kaya sige na, mag-ayos
ka na at pumunta ka na 'don. He's waiting."

Binalik ko ang tingin sa kanya. Halatang nang-aasar lang siya eh. "Sinabi na nga
ng hindi ako pupunta 'don? Bakit ba ang kulit mo?" Inirapan ko siya.

Tumawa naman siya. "'Di ako makulit. Ikaw kaya makulit. You better go there, Van
essa. Baka sa huli, pagsisihan mo pa na hindi ka pumunta." pilit na naman nito a
t may kasama pang kindat.

"Tse!"

"Gusto nga sana kitang ihatid doon, kaso alam kong masama timpla sa'kin ng asawa
mo. Baka sapakin pa ako non, masira pa gwapo kong mukha."

Napangisi ako. Aba, at nagyabang pa talaga. Magsasalita pa sana ulit ako pero tu
munog na naman ang telepono ko.

"O, ayan na naman. Hala ka! 'Di ka titigilan niyan. Pumunta ka na." pangloloko p
a niya. Sinamaan ko nga ng tingin. Tumawa lang naman siya at nilabas na ang susi
ng sasakyan niya mula sa bulsa niya.

"Ano? Kailangan mo pa ng driver? Hahatid kita."

Tsk. Medyo makulit din ang isang 'to. Napailing iling na lang ako at inabot 'yon
g phone ko para icancel 'yong tawag. Binalik ko ang tingin ko kay Gavin. "Sige n
a, umalis ka na. Mag-aayos na ako."

"Yan! That's my girl! Ano, hatid pa kita?"

Napangiti ako. "Wag na. Baka magkagulo pa doon 'pag nakita ni Allen."

"Okay, mabuti naman. Ayaw ko ring pumunta doon dahil baka pagkaguluhan pa ako ng
mga babae."
Napataas ako ng isang kilay. "Ang hangin, Gavin." Asar ko pa sabay tayo. "Sige n
a, alis na! Ang dami dami mo pang sinasabi eh." pagtataboy ko.

"Okay. See you tomorrow. Bye, sweetie?"

"Ewan ko sa'yo!"

Tumawa na naman siya. "Wala naman dito ang asawa mo, kaya pwede kitang tawaging
'sweetie'." pahabol pa niya sabay kindat. Alam ko namang nagbibiro lang siya kay
a hindi na ako sumagot. Hinayaan ko na lang.

Ayaw kong maging bastos sa paningin niya, kaya kahit na sanay naman siyang nagpu
punta rito sa condo unit ko ay hinatid ko pa rin siya hanggang sa labas ng pinto
. Hinalikan niya pa ako sa kamay bago tuluyang umalis. Napaka-gentleman niya tal
aga. Kaunti na lang yata ang lalaki ngayon na humahalik pa rin sa kamay ng babae
. Napakaswerte ng taong mamahalin ulit niya.
BUMALIK na ako sa loob ng unit ko. Niligpit ko na ang mga baso at platito na gin
amit namin kanina noong nag-miryenda kame at dinala sa lababo. Maghuhugas na mun
a ako bago maligo.

Hindi naman kasal si Gavin. I don't know his whole love story, pero nabanggit ni
ya sa akin noon na iniwan siya ng babaeng mahal na mahal niya. Iniwan sila ng an
ak niya. Hindi niya naman nasabi sa akin kung bakit. Kaya nga noong ikinwento ko
na sa kanya ang lahat tungkol sa amin ni Allen, kung ano'ng kalagayan namin nga
yon, siya na 'tong todo paliwanag kung gaano nakaka-baliw ang mahiwalay sa taong
minsang minahal mo. Parang bigla ngang nawala 'yong kaunting tampo niya sa'kin
na nag-umpisa dahil hindi ko na-ikwentong kasal pala ako. Naging interisado siya
sa mga inilabas ko. Ilang beses niyang ipinasok sa utak ko na kung kayang ayusi
n, ayusin.

Okay lang daw sana kung may divorce sa Pilipinas. Pirmahan lang, okay na. But we
're talking about annulment here. Hindi basta basta ang pakikipag-annul. Mas ma-
trabaho 'yon. Mas mahaba ang proseso. Hahalughugin lahat ng baho naming mag-asaw
a. At mas magastos. Kaya isipin ko raw munang mabuti.

Ewan ko ba. Bigla na akong naguguluhan sa mga nangyayari. Alam ko naman talaga k
ung ano'ng gusto ko. Mula noong iniwan ko si Allen, hanggang sa makabalik ako ul
it ng bansa, isa lang naman ang gusto kong mangyari - ang ma-annul ang kasal nam
in. Pero nitong mga nakaraang mga araw. Parang biglang gumulo ang mga desisyon k
o sa buhay.
Nakikita ko kasing nag-e-exert ng effort si Allen. Hindi ko siya naramdaman na g
anito dati. Noong gumaling na siya, palagi na niya ulit akong dinadalaw sa shop.
Dinadalhan niya ako ng kung anu-ano. Daig niya pa nga ang binatang nangliligaw.
Like going back to basics.

Minsan nagugulat na lang ako bigla bigla na lang siyang pumapasok sa opisina ko.
Isang beses, may bitbit pa siyang white long-stemmed roses. Ewan ko kung nabang
git ko ba sa kanya dati na paborito ko 'yon. Minsan naman tinatawag na lang ako
ni Claire. May bisita raw ako sa labas. Pagbaba ko naman, nakikita ko siyang nag
-hihintay sa labas ng kotse niya. May dala siyang pagkain. Tapos kakain kame sa
loob ng sasakyan niya habang nagki-kwento siya sa'kin ng kung anu-ano. Kalimitan
, tungkol sa trabaho niya.

Kakaibang experience nga. We've never done those things before. Para tuloy kamin
g mga teenagers.
Medyo nag-aalala nga ako sa kanya, kasi inaaraw-araw na talaga niya ako. Naisip
ko 'yong trabaho niya. Baka napapabayaan na niya kasi inuuna niya ako. May isang
 beses pa, hinatid niya ako sa condo ko dahil nasiraan na naman ako ng sasakyan.
Nalaman na niya tuloy kung saan ako nakatira. Ayoko nga sanang pumayag non, sab
i ko magta-taxi na lang ako, kaso ang kulit niya. Hindi niya ako tinantanan. Kay
a sa huli, pumayag na lang din ako. Pinaghanda ko siya ng hapunan non kasi namis
s niya raw ang luto ko. Sakto naman kasi kaka-grocery ko lang kaya ginanahan din
akong magluto.

Sa unit ko siya nagpalipas ng gabi non. Pero walang nangyari sa amin. Natulog la
ng kami. Hindi nga ako gaanong naka-tulog noon dahil kinakabahan ako baka galawi
n niya ako. Pero hindi naman. Siguro natauhan na siya doon sa nangyari sa amin s
a condo niya. Natakot yata baka magalit na naman ako.

'Yon ang mga dahilan kung bakit naisantabi ko na naman 'yong pagfa-file ng petit
ion for annulment. Bigla akong naguluhan. Nahihirapan ako. Natatakot. Basta ang
daming tanong sa isip ko. I could see changes in him. Iba na talaga siya. Malimi
t ko na rin siyang nahuhuling nakangiti at nakatitig sa'kin. Nilalambing niya pa
rin ako kahit na madalas tinatarayan ko siya.

Pero paano pala kapag sa umpisa lang ganito? Natatakot ako baka bumigay ako. Bak
a mahulog na naman ako. Ayoko na ulit masaktan. Gusto ko sana 'yong ganito lang
kame eh. 'Yong walang pressure. 'Yong walang obligasyon sa isa't isa. Pero alam
kong ayaw niya. Hindi siya papayag nang ganito lang. He said he wants me back. G
usto niyang magkabalikan kame.

Tsk. Iniling iling ko na lang ang ulo ko. Tinapos ko na ang paghuhugas at pinata
y na ang gripo.
Bago pa ako makapasok sa loob ng banyo para sana maligo ay nag-ring na naman ang
cellphone ko. Nagkibit-balikat na lang ako. 'Di ko sinagot. Tumuloy na ako sa p
agligo. Alam ko naman na kasi kung sino 'yon eh. Eto na nga, mag-aayos na nga ak
o! Ang kulit kulit kasi nila.

Kaninang umaga pa ako tinatawagan nitong si Leila. Kinukulit ako. Today is Allen
's parents' anniversary. Umatend daw ako. Gusto raw ni Allen nandoon ako. Tsk. A
ng pagkakatanda ko, wala naman akong sinabi sa kanyang pupunta ako. Ang sabi ko,
iche-check ko ang schedule ko. Pero heto, kung kulitin nila ako akala mo naman
nakapangako ako. Hindi naman kasi porke't gusto niyang pumunta ako, e pupunta na
ako.

Kung ako ang tatanungin, ayoko talagang pumunta doon sa party. Pakiramdam ko pag
titinginan lang ako ng mga tao. At saka hindi ko alam kung papaano ako haharap s
a mga magulang niya. Paano ako babati ng "happy anniversary po", eh nabalitaan n
a lang yata nila na iniwan ko na ang anak nila. Tsk. Sabi naman ni Allen, iniimb
itahan ako ng parents niya. Pero kahit na! I still find it awkward.

Binilisan ko na lang ang pagsho-shower ko dahil ano'ng oras na. Nung chineck ko
ang oras kanina, alas-siyete na. At ang umpisa ng party ay alas-siyete rin! Diyo
s ko po! Magmumukha tuloy akong VIP nito dahil late ako darating.

PAGKALABAS ko ng shower, naabutan ko na namang nagri-ring ang cellphone ko. Napa

buntong hininga na lang ako. Ang kulit talaga! Sinagot ko na nga para matapos na
. Tinataranta lang nila ako eh!

"FINALLY! SUMAGOT KA NA RIN!"

'Yan agad ang bulyaw sa'kin ng pinsan ko pagkasagot na pagkasagot ko ng tawag ni

ya.

"Nag-aayos na ako." balita ko na agad sa kanya para tumahimik na siya. Alam kong
 tatalakan ako nito eh.
"Mabuti naman! Walanghiya ka! Pupunta ka naman pala hindi ka nagsasabi! Mababasa
g na screen ng phone ko kakatawag sayo. Suplada ka ayaw mong sumagot!"

Napapikit ako nang madiin at huminga nang malalim. "Sige na, sige na. Mag-aayos
na nga ako. Istorbo ka. Teka, nag-umpisa na ba?" tanong ko. Maingay na kasi sa l
inya na. Baka nag-umpisa na 'yong program.

"Malapit na," sagot niya naman. "Bilisan mo! Paliparin mo sasakyan mo kung kina-
kailangan. Dahil 'yong lalake mo rito, hindi na maipinta ang mukha. Kanina pa na
gta-tantrums. Nasaan ka na raw ba. Kung sumagot ka na raw ba. Fvcking sht talaga
'yon! Kung makatanong akala mo hanapan ako ng nawawalang Vanessa eh. Sus! Magpa
pakamatay ata 'yon pag di ka nakita ngayong gabi! Ang landi lande! Kaya pwede ba
, Vannie, pakibilisan? Hinaharas ako ng asawa mo!"

Natawa ako at napahilot na lang sa ulo ko. "Paki-sabi na lang sa kanya pupunta n
a ako. Sige na, magbibihis na ako. Nilalamig na ako, kakatapos ko lang maligo."
sabi ko na lang. Ang lakas talaga mang-alaska nitong babaeng 'to.

"Okay, sige. Buti naman pupunta ka. Sabihan mo ako 'pag malapit ka na ha? Aabang
an kita sa gate para naman 'di ka masyado pagtinginan ng mga tao. Late ka kasi,
gaga ka talaga."

Tsk. Na-gaga pa tuloy ako. Bakit ba kasi napaka-big deal kung pupunta man ako o
hindi. Napailing iling na lang ako. Nag-babye na rin ako sa kanya at pinatay na
ang tawag. Initsa ko ang phone ko sa ibabaw ng kama at nagsimula nang magbihis.

SIMPLE lang ang suot ko. A plain black dress na asymmetrical ang neckline at may
silver zipper sa likuran. Tinernohan ko ng pearl accessories at black wedge sho
es. Sa garden daw kasi ng bahay ng mga magulang ni Allen gaganapin ang party. Ba
baon ako sa lupa 'pag nagsuot ako ng stilettos. Ayaw kong mag-bihis nang masyado
ng bongga, pero gusto ko pa rin namang magmukhang disente at classy. Naglagay di
n ako ng make-up. Medyo kinapalan ko kasi gabi.

I then grabbed my silver purse at mabilis na kinuha ang car keys na nakasabit sa
pintuan ng closet ko. Nagmamadali kong tinungo ang parking lot ng condominium.
Sana lang hindi ako maipit sa trafik para naman hindi ako malate nang sobra. Nak
akahiya.
LAGPAS alas nueve na nang makarating ako sa bahay ng parents ni Allen, kung saan
ginaganap ang party.

Hindi ko nga alam kung tutuloy pa ako o 'wag na lang. Ano'ng oras na kasi. Hindi
natupad ang hiling ko kanina. Na-stuck ako sa trafik. Bakit nga ba kasi nawala
sa isip ko na Friday ngayon, at payday pa ng karamihan. Pero nandito na rin nama
n ako. I have no choice. Dumiretso na lang ako sa loob.

Sinalubong ako ng malakas na musika at makukukay na mga ilaw. Well, hindi naman
na ako nagulat sa laki ng party at sa dami ng mga tao na nag-sidalo.
Hindi ito ang unang beses na nakapunta ako sa anniversary party ng parents ni Al
len. Dinadala niya ako rito dati noong magkasama pa kami. Pero hindi naman niya
ako pinapakilala sa mga business partners nila o ano. Nakaupo lang kame. Ako lan
g pala. Kasi siya nakikipag-usap sa kung sino-sino.

Ngayon, masasabi kong mas malaki ang party na ito kumpara sa mga napuntahan ko n
oon. Siguro dahil nag-expand na talaga ang negosyo at mas marami na silang nagin
g mga business partners at mga kaibigan.

Maraming tao, lahat naka-formal attire, pero hindi naman nag-mukhang masikip ang
lugar. Saglit lang akong naglakad-lakad at nakita ko na rin ang table kung nasa
an si Leila. Kasama nito sina Mama. Gumaan naman ang pakiramdam ko. Nakaka-excit
e na makita sila.

Napansin agad ako ni Leila na palapit sa pwesto nila. Tumayo siya at nakangiti a
kong sinalubong. "O? Sabi ko tawagan mo ako 'di ba, para susunduin kita sa gate.
" umpisa niya at nakipag-beso beso sa'kin.

"Okay lang. Wala naman yatang nakapansin na gate crasher ako." biro ko.

"Gate crasher ka diyan! Kurutin kita sa singit eh! Hoy, ang tagal mo grabe ha. A
kala ko 'di ka na talaga matutuloy."

Inipit ko ang buhok ko sa likod ng tenga ko. "Sorry. Ang traffic eh. Pero nakapu
nta pa rin naman ako 'di ba. Sobrang late nga lang."

"Oo nga. Sobra! Tapos na kaya 'yong program kanina pa! Sayang, hindi mo naabutan
. Kumanta si Allen!"

Hindi ko napigilan, natawa ako. Nawala nga yata ako sa poise eh. "S-seryoso?" Hi
ndi ko yata lubos na maisip.

Natawa rin naman siya. Marahan niya pa akong hinampas sa braso. "Eto naman! Joke
lang! 'Yong lalaking 'yon? Kakanta? Naku, Vannie! Magpapa-gang rape ako 'pag na
ngyari 'yon." loko niya pa. Mas lalo tuloy akong natawa.

Napansin ko namang bigla niya akong tiningnan mula ulo hanggang paa. Hinarap niy
a pa ako nang maagi sa kanya. "Shit! Ang ganda mo! Tinalo mo ako ha. Sigurado ka
ba talagang wala ka dapat balak na pumunta? Eh bakit parang prepared na prepare
d ka?"

Nagpigil ako ng ngiti. "Thank you. Pero mas maganda ka." puri ko.

Totoo naman kasi. Bagay na bagay sa kanya ang suot niyang tube dress na kulay ro
yal blue yata. Pumuti siya lalo. At saka, minsan ko lang kasi siyang nakikitang
nagsusuot ng dress. Kaya palagi akong naninibago 'pag nakikita ko siyang naka-ga
nito.

"Oo alam ko, maganda talaga ako," pagbubuhat niya ng bangko. "Halika, punta muna
tayo kila Tita bago mo hanapin 'yang Allen mo." alok niya pagkatapos.

Napailing-iling na lang ako tapos sumunod na rin sa kanya papunta sa table. Tuma
yo si Mama at Papa para batiin ako at halikan sa pisngi.

"Hello, honey. We're so glad you made it." sabi pa sa'kin ni Mama at niyakap ako
.

Tipid akong ngumiti. "I was invited. Nakakahiya naman kung hindi ako pupunta."

Kumalas ito mula sa pagkakayakap sa'kin. Kinilatis niya ang suot ko. "You're rea
lly getting prettier, anak. Mukhang hiyang ka talaga sa pagtatrabaho ha."

I rolled my eyes heavenwards. Si Mama talaga. Siyempre sasabihin niya 'yon dahil
anak niya ako. Nakita ko sila last week, dumalaw sila sa Rioscents. At 'yon na
'yon din ang sinabi niya sa'kin. Na gumaganda raw ako.

"Thank you, Ma." sagot ko na lang.

Nakipag-beso rin ako sa mga magulang ni Leila na nandito rin pala at kasama nila
sa table. Oo nga pala, tumutulong din nga pala ang Papa niya sa pagpapatakbo ng
 negosyo. Pati ang nakakatandang kapatid ni Leila na si Jerome nandito rin!
Nagulat nga ako. Hindi naman 'to madalas na nagpapakita sa mga ganitong events d
ahil sa Amerika ito nakatira. At saka, tamad ito sa mga ganitong bagay. Halos ma
kalimutan ko na ngang may kapatid nga pala si Leila eh. 'Di ko naman agad siya n
amukhaan kanina. Akala ko ibang tao lang. Si Jerome na pala. Mamang mama na. Pal
ibhasa malaki na ang pamilya.

"Long time no see. How are you?" Tanong pa nito sabay tayo at halik sa pisngi ko
.

"Long time no see talaga! I'm okay. I'm running my own business now. And you?" B
alik ko ng tanong sa kanya.

"Good. I'm good." Tipid na sagot niya naman at umupo na ulit.

Grabe, matagal kong hindi nakita 'tong lalaking to eh. Noong kasal ko pa yata an
g huli naming pagkikita. Hindi naman kami ganoon ka-close. 'Di katulad namin ng
kapatid niya. Pero hindi rin naman kame ganoon ka-layo sa isa't isa. Sakto lang.

"So, nagkita na ba kayo ni Allen?" biglang sabad naman ni Papa.

"Uhm, hindi pa." Hindi ko magawang tumingin nang diretso sa kanya.

"He's been waiting for you. Hindi 'yon mapakali kanina pa." Dagdag niya pa.

"Sasamahan ko na lang siya, Tito." Pagprisinta naman ni Leila.

Alam kasi ni Leila ang estado namin ni Papa. Hindi ito masyadong sang-ayon sa pa
ng-iiwan ko kay Allen, at sa pakikipag hiwalay ko. Kasal daw kame. Sana raw ay p
inag-usapan na muna namin nang masinsinan. Pero kahit naman anong gawin at sabih
in niya, alam niyang wala naman siyang magagawa. Kaya hinayaan niya na lang ako.
Pero ramdam kong labag talaga sa loob niya.

Nag-paalam na muna ako kina Mama. Nag-excuse me na rin ako sa ibang kasama nila
sa table, particularly sa parents ni Leila.

"ALAM MO sa totoo lang, hindi ko na alam kung saan na nagsuot 'yong si Allen eh.
Kanina pakalat kalat lang 'yon dito, tapos biglang nawala." Kwento ni Leila hab
ang nag-lalakad kame. Ewan ko kung saan kame pupunta. Eh hindi niya naman pala a
lam kung nasaan si Allen. "Tsk. Mainit kasi ulo 'non eh. Hindi kaya umuwi na sa
condo niya?" Dagdag niya pa.

Napatigil naman ako sa paglalakad. Nagkunot ako ng noo. "W-wait. W-what do you m
ean? Hindi mo ba sinabi sa kanya na papunta na ako?"

Hindi naman niya sinagot ang tanong ko. Bigla na lang siyang tumingin sa ibang d
ireksyon. "Ay! Ayun sina Marco. Baka nakita nila si Allen."

Sus! Lumusot pa! Halatang umiwas siya sa tanong ko eh. 'Tong babaeng to. Hindi n
ga yata talaga sinabi kay Allen na pupunta ako.

Dumiretso na kami sa isang table. Dalawang tao lang ang naroon. Si Marco 'yong i
sa. Naa-alala ko siya, siyempre. Kahit na balbas sarado na siya ngayon. May kasa
ma siyang babae. Maganda ito. Morena.

Agad na tumayo si Marco pagkalapit na pagkalapit namin sa pwesto nila. "Hi, Vane
ssa." bati nito at nakipag-kamay pa.
Ngumiti naman ako at tinanggap ang pakikipag-kamay niya. "Hello. Kumusta?"

"I'm fine. Buti naman nakapunta ka. Akala namin hindi ka na tutuloy eh."

Mahinhin akong natawa. "Natraffic kasi ako."

Napangiti siya. "By the way, this is Mariel, my wife..." pinatong niya ang mga k
amay niya sa magkabilang balikat nong babaeng nakaupo. "...Honey, this is Vaness
a..." Pagpapakilala niya sa'kin tapos bigla niya itong binulungan sa tenga.

Ewan ko kung ano'ng binulong ni Marco at biglang umaliwalas ang tingin sakin nun
g Mariel. Binuhat nito ang sarili patayo para makipag-beso beso sa akin. Doon ko
lang napansing buntis pala siya. Ang ganda niyang buntis.

"Hi, Vanessa. Nice to meet you. Uhm, dito ka na ba mags-stay? Hindi ka na babali
k sa London?"

"O-oh, y-yes. I...I have my own business here." Sagot ko naman kahit na nagtatak
a ako.
Bakit niya alam na galing akong London? Pinag-uusapan ba nila ako? At mukhang al
am ko na kung ano'ng binulong sa kanya ni Marco.

"Oo nga pala, hinahanap niya si Allen." Sabay silang napatingin kay Leila nang s
umabat ito.

"Si Allen? Nandito lang 'yon kanina ah." pahayag ni Marco habang palinga linga s
a paligid. "Pasukin mo na lang sa loob ng bahay, Vanessa." suhestiyon niya. "Bak
a nagmu-mukmok lang 'yon sa kwarto. Kanina pa mainit ulo non. Eto kasing pinsan
mo hindi sinabi kay Allen na pupunta ka na."

Agad kong nilipat ang tingin ko kay Leila. Gusto ko siyang kurutin sa braso eh.
Tsk! Salbahe! "Bakit 'di mo sinabi?"

Hindi naman siya makatingin sakin. Pero nahuli ko siyang nakangiti. "Eh, para ma
y thrill." sabi niya pa.

Natawa naman sina Marco at Mariel. Ako, napailing-iling na lang. Malala na itong
si Leila. Ang hilig hilig niya sa mga ganitong pakulo. Ginagawa niyang biro lah
at ng bagay. May pa-thrill thrill pa siyang nalalaman. Para siyang 13-years old
kung umasta. Tsk.

"Puntahan mo na lang siya, Vanessa."

Nalipat naman ang tingin ko sa nagsalitang si Mariel. Ang lumanay ng boses niya.
Hindi na nakakapag-taka kung bakit siya nagustuhan ni Marco. Ilang minuto pa la
ng kaming magkakilala, pero batid kong mabait siya. She looks innocent.

"Uhm, s-sige. Susunduin ko na lang siya. Thank you." paalam ko at akmang lalakad
na sana palayo kaso tinawag ako ni Leila.

"Hoy! Bumalik kayo agad ha? Baka kung anu-ano pang gawin niyo."
Natawa na lang ako at tumuloy na. Hindi niya pa rin talaga makalimutan 'yong pag
tulog ko sa unit ni Allen. Ayaw maniwalang walang nangyari eh.

NANGLALAMIG ang mga kamay ko habang naglalakad sa isang pasilyo ng bahay ng pami
lya ni Allen. Kinakabahan ako baka may makakita sa akin at sabihing nag-gagala a
ko rito sa loob.

Sa totoo lang, hindi ko alam kung saan ko makikita si Allen. Nakapasok na ako ri
to dati pero kahit isang beses, hindi niya ako nagawang dalhin sa kwarto niya. W
ala rin naman akong mapagtanungan na mukhang may alam dahil halos lahat ng mga t
ao ay nasa labas at ine-enjoy ang party.
Bakit nga ba kasi hindi ko naisip na magpasama kay Leila? Nagmamagaling ako masy
ado.

Pababa na sana ako ng hagdan para balikan na lang ang pinsan ko nang mapansin ko
ang pintuan ng isang kwarto na bahagyang nakabukas. Hindi naman sa nagmamagalin
g na naman ako, pero parang kinutuban kasi ako na 'yon ang kwarto ni Allen. Hind
i na ako tumuloy sa pagbaba at tinungo na lang ang sinasabi kong kwarto.

Sumilip na muna ako sa munting siwang ng pinto para makasiguro. At tama naman ng
a ang hula ko.
This is his room. Naaninag ko siya na nakadapa sa kama. Patay ang ilaw sa loob.
Lampshade lang ang nakabukas, pero pansin ko na walang siyang suot na pang-itaas
. Natutulog siguro. Pumasok na ako sa loob ng kwarto at nilapitan siya.

Grabe, tulog na tulog siya!

Napa-iling iling na lang ako. He's unbelievable. 'Yong mga tao nag-eenjoy sa par
ty sa ibaba, tapos siya na mismong anak ng mga nag-cecelebrate ay narito't mahim
bing ang tulog. Ibang klase. Ano na naman bang nangyari't mukhang pagod na pagod
na naman 'tong lalaking 'to? Tsk.

Umupo ako sa kama niya at dahan-dahang sinuklay ang buhok niya. Mukha talaga siy
ang mabait kapag natutulog. Maya maya lang ay bahagya nang dumilat ang mata niya
. Nagising na yata.

"Hey..." bati ko na may kasamang tipid na ngiti.

Bigla namang bumilog ang kaninang mapupungay niyang mga mata. Napabalikwas siya
ng upo sa kama.
Hinawakan ko naman siya agad, kasi naman kamuntik na siyang mawalan ng balanse.
Tsk! Bigla bigla kasing bumabangon eh! Oh, ayan! Tapos ngayon kakapit-kapit siya
sa ulo niya. Malamang sumakit.

"Oh, okay ka lang?" tanong ko pa.

Tumingin naman siya sa'kin. Matagal siyang nakatitig. Pinipigilan ko ngang mapan
giti. 'Yong tingin niya kasi, parang sinisigurado niya talaga kung ako nga 'yong
nasa harapan niya. Ang inosente ng mukha niya. Inaantok pa yata 'to eh.
"Sorry, late ako. Traffic kasi." Sabi ko na lang.

Bigla naman siyang ngumiti nang matamis, tapos nagulat na lang ako nang higitin
niya ako palapit sa kanya para yakapin.
Napasubsob pa nga ako sa dibdib niya. Nakaka-ilang kasi wala nga siyang suot na
pang-itaas. Ramdam ko tuloy 'yong maninipis na balahibo niya sa dibdib. Amoy ala
k pa siya. Lasing na naman siguro 'to.

"Akala ko hindi ka na pupunta. I'm really happy you're here." Bulong niya sa gil
id ng mukha ko tapos mas hinigpitan niya pa ang pagkakayakap sa'kin. Para naman
akong mawawala sa higpit ng yakap niya. Hinayaan ko lang siya pero hindi ko siya
niyayakap pabalik.

Pero ilang saglit lang din ay nilayo ko na ang sarili ko mula sa kanya. Hindi ak
o kumportable dahil nararamdaman ko na ang init ng katawan niya. "Pupunta naman
ako. Si Leila kasi hindi pala sinabi sa'yo," dahilan ko.
Nangunot naman ang noo niya sa narinig. Pero ngumiti rin siya pagkatapos. Iba na
talaga siya ngumiti ngayon. Parang ang saya saya niya. "Baliw talaga." bansag n
iya pa kay Leila. Natawa na lang ako.

"Kanina ka pa ba dumating?" Pag-iba niya sa usapan.

Umiling ako. "No. Kararating ko lang. Hindi alam nila Marco kung nasaan ka eh. S
abi nila hanapin na lang daw kita rito. Hinulaan ko nga lang kung ito nga ang kw
arto mo."

"I'm sorry. Nakatulog ako." sagot niya naman sabay ipit ng ilang hibla ng buhok
ko sa likuran ng tenga ko. Hinaplos niya pa ang isang pisngi ko pagkatapos. Nail
ang ako kaya napatingin na lang ako sa ibang direksyon.

"You're beautiful." he said in a sexy voice.

Hindi pa nga siya nakuntento at hinaplos niya pa talaga pababa ang bare shoulder
ko. Asymmetrical nga kasi ang neckline ng damit ko kaya litaw na litaw ang isa
kong balikat. Tumaas naman ang mga balahibo ko dahil sa lagkit ng haplos niya, p
ati nga ata 'yong tingin niya sa'kin malagkit din.

Marahan ko na lang siyang hinampas sa dibdib. Baka kung ano pang sunod niyang ga
win eh. Kaming dalawa lang dito sa loob ng kwarto. Mahirap na. "Halika na," pag-
aya ko. "Sabi ni Leila bumalik daw tayo agad. Magbihis ka na."

Tumayo na ako mula sa pagkakaupo sa gilid kama. Sumunod din naman siya sa'kin.

"Hintayin mo 'ko." Pakiusap niya tapos pumasok siya sa sariling C.R ng kwarto.

Uupo na lang sana ako sa kalapit na couch para hintayin siya, pero wala pa yata
siyang ilang segundo sa loob ng banyo ay lumabas na agad siya. Teka, tapos na ba
agad siya?
Laking gulat ko na lang nang lapitan niya ako at hilain sa braso para isama sa l
oob. Hala! Ang bilis ng pangyayari na hindi ko na nagawang makapalag pa!

Hinampas ko agad siya sa braso pagka-lock na pagka-lock niya ng pinto ng C.R. "A
-ano ka ba! What do you think you're doing!"

Ano ba kasing problema ng lalaking to at isinama pa ako sa loob?

"Baka kasi bigla kang umalis. Dito ka kung saan nakikita kita." sagot niya sa'ki
n.

Ako naman ay halos mapanganga sa sinabi niya. What did he just said? Sinama niya
pa talaga ako dito sa loob para lang masiguradong hindi ako aalis? Jesus! Napai
ling iling na lang ako. Ano na bang nangyayari sa lalaking 'to?

"Wala naman akong balak umalis ah." depensa ko.

Eh sa wala naman talaga. Uupo pa nga ako para hintayin siya eh!

Hindi niya naman na ako sinagot. Nanglaki na lang ang mga mata ko nang i-unbuckl
e niya ang belt niya pagkatapos ay binaba ang zipper ng suot niyang slacks para
umihi.

Damn! Napatalikod ako agad! Napaka-walanghiya ng lalaking 'to! Kailangan ba tala

ga niyang ipakita sa'kin? Ngayon naririnig ko na siya na umiihi. Sht!

"Bakit ka nakatalikod?" Nagtanong pa talaga siya. Tsk.

"At bakit naman hindi ako tatalikod? What, you want me to watch you while doing
that?" laban ko. Hindi ko pa rin siya hinaharap.
"What's wrong, Vanessa? As if you haven't seen me doing this before."

Napairap ako, buti hindi niya nakikita. Bastos talaga. Lalabas na nga lang sana
ako ng C.R kaso ang bilis niya't nahawakan niya agad ako sa siko. "Dito ka lang.
Nagbibiro lang ako." pigil niya.

Hindi ko naman siya pinansin. Hindi ko nga siya matingnan nang diretso. Paano ba
naman kasi, kasalukuyan niya pang sinasara 'yong zipper ng slacks niya. Binawi
ko na ang siko ko. Siya naman ay nag-umpisa nang maghugas ng kamay pagkatapos ay
naghilamos ng mukha.

"Bakit kasi kailangan kasama mo pa ako rito sa loob? Gusto mo lang naman pala na
panoorin kita eh."

Inabot niya ang nakasampay na puting tuwalya. Nagpunas muna siya ng mukha bago t
umingin sa'kin at sumagot.
"I just want to make sure you won't leave me, Van. Ang hirap hirap mo kasing taw
agan. Hindi ka sumasagot."

Napatingin ako sa ibang direksyon. Sinasabi ko na nga ba't ipang-tatapat niya sa

kin 'yong hindi ko pagsagot sagot sa mga tawag eh. "Sorry. Busy kasi ako kanina
kaya hindi ko kayo masagot."

"Busy? Saan? Sa Rioscents? My source said you left your shop early today."

Tipid akong natawa. Source talaga ha? "At sino namang source mo, ha?"

Hindi siya agad sumagot. Parang nag-isip pa siya. "That's a secret." pa-play saf
e na sagot niya tapos inalalayan na niya ako palabas ng C.R.

Natawa na lang ako sa loob loob ko. Aba, at may pa-secret secret pa siyang nalal
aman ngayon. Sus. Malamang naman si Leila lang 'yong sinasabi niyang source eh.
Wala namang iba.

Binuksan na niya ang ilaw ng kwarto. Buti naman dahil nadidiliman ako kahit na m
aliwanag naman ang ilaw na galing sa lampshade.

"So, what made you busy today?" Tanong niya ulit.

'Di na naman siya titigil hangga't wala siyang nakukuhang sagot galing sa'kin.

"Si Gavin kasi--"

Hindi ko natuloy ang dapat sasabihin ko kasi naman, pagkarinig na pagkarinig pa

lang niya ng pangalan ni Gavin, nakita kong umikot na pataas ang mga mata niya.
Nakakatawa. Halatang kumukulo ang dugo niya kay Gavin eh.

"And what about that chemist?" usisa niya pa. Ngayon naman ay binuksan niya na a
ng closet niya at nagtingin-tingin ng mga damit sa loob noon.

"Nasa condo ko siya kanina," sagot ko sa tanong niya. "May inayos lang kame. We'
re scheduled to go to Singapore tomorrow afternoon."

Napatigil agad siya sa ginagawa niya at tumingin sa'kin. Magkasalubong ang mga k
ilay niya. "Magba-bakasyon kayo?"

Napangisi ako. Naupo na muna ako sa gilid ng kama niya bago sumagot. "Ah, hindi.
 May pupuntahan kaming training."

"What training?"

"About handling businesses." Tipid na sagot ko.

"How long will you stay there?"

"2 weeks."

"2 weeks? T-that's long. Kayong dalawa lang?"

Tinitigan ko na siya nang malalim. Bakit sunod sunod na yata ang mga tanong niya
? Nawiwili siya ha. Pakiramdam ko tuloy nasa hot seat ako.
Napabuntong hininga ako. "Oo, kaming dalawa lang. What's with the hundred questi
ons, anyway? Bilisan mo na lang diyan at baka hinihintay na tayo nina Leila."

Hindi naman na siya sumagot pa. Inirapan niya lang ako tapos nag-suot na siya ng
bagong long-sleeved polo. Nilipat ko naman ang tingin ko sa isa pang polo na na
kabalandra sa kalapit na couch Iyon siguro ang suot niya kanina. Aba't nag-chang
e outfit pa talaga siya ha.

Umayos ako ng upo nang mapansin kong palapit siya sa pwesto ko. Tumingala ako sa
kanya. Tumapat siya sa'kin at tinuro ang mga butones ng suot niya na polo.

"Help me on these, please?"

Tinaasan ko siya ng isang kilay. Magsa-sarado lang ng butones kailangan ako pa?
Tsk.
Ayaw ko na nang mahabang usapan, kaya tumayo na lang din ako para gawin ang pina
pagawa niya. Sinimulan ko na ang pagsasara sa mga butones ng kulay abo niyang po
lo. Sinimulan ko sa pinaka-ibaba, pataas.

"This fits you perfectly. Pinasadya mo ba 'to?"

Ang damit niya ang tinutukoy ko. Ang ganda kasi ng fit sa katawan niya. Lalo na
sa bandang braso at dibdib. Litaw na litaw ang muscles niya.

"No. It's a gift from Ellie"

"Ah. How's Ellie, by the way?" tanong ko.

"She's fine. She volunteers in medical missions. Gusto niya raw mag-ipon ng expe
rience. I told her I could just help her enter into one of the top hospitals. Or
maybe support her to run her own clinic. Pero ayaw niya."

Ngumiti ako. "Hayaan mo na siya. 'Yon ang gusto niyang gawin eh. Suportahan mo n
a lang. Hayaan mo siyang matuto nang sarili niya. Experience is the best teacher
, 'di ba?"

Pinlantsa ko na ng mga palad ko ang polo niya pagkatapos kong isara ang mga buto
nes. May kaunting mga gusot kasi. Nag-angat ako bigla ng tingin sa kanya kasi pa
rang kanina ko pa nararamdamang nakatitig siya sa'kin. Pati 'yong paghinga niya,
ramdam ko sa bandang ulonan ko. Mainit. Ganoon na ba kame kalapit sa isa't isa?

Akala ko nga iiwas siya ng tingin nung magtama ang mga mata namin, katulad ng gi
nagawa niya dati, umiiwas siya, pero hindi naman. Mas nilaliman niya pa nga ting
in niya sa'kin. Nakakailang tuloy. Para niya kasi akong hinuhubaran. "Bakit?" Ti
nanong ko na.

"What time is your flight tomorrow? Ihahatid kita."

nayos ko na muna ang kwelyo ng polo niya bago ako sumagot. "'Wag na. Hindi mo re
sponsibilidad 'yon. At saka isa pa, susunduin na ako ni Gavin sa condo ko."

Narinig ko siyang bumuntong hininga. Parang ang lalim lalim pa nga ng pinaghugut
an niya eh.
"Kailangan ba talagang kasama mo 'yong lalaking 'yon? Iba na lang ang isama mo.
Your assistant." giit niya.
Inangat ko ulit ang tingin ko sa kanya. "Hindi ko pwedeng isama si Claire. Walan
g magbabantay sa shop. At gusto rin namang umatend ni Gavin sa training."
Nabigla ako nang abutin niya ang mga kamay ko at pinatong iyon paikot sa leeg ni
ya. Tapos ay kumapit siya sa bewang ko. "I want to attend, too," diretsong sabi
niya.
Mahinhin akong napatawa sabay tingin sa ibang direksiyon. Hindi ko kayang makipa
g-face to face sa kanya. Ang lalim ng tingin niya eh. Ang lapit lapit niya pa. "
Hindi mo na kailangang umatend don. Magaling ka na. Baka nga alam mo na kung ano
'ng mga ituturo doon eh. At isa pa, may trabaho ka rito. Ano, iiwanan mo?"

"Yes."
"Wag na, Allen."
"I want to come with you."
Saglit ko siyang tiningnan bago ko inalis ang mga kamay ko sa leeg niya. Inayos
ko naman ang magulo niyang buhok. Masyado ng talagang mahaba ang bangs niya. Hal
os matakpan na ang mga mata niya.

"'Wag na nga sabi," tipid na sagot ko.

Narinig ko siyang nag-tsk, tapos sumimangot na 'yong hitsura niya. Bumitiw na si
ya sa pagkakahawak sa bewang ko. "'Wag mo na kasing isama 'yong Gavin na 'yon."
Diin niya na may kasama pang irap.

"'Wag mo ngang ipilit ang gusto mo, Allen. Sasama nga siya." Medyo naiinis na ak
o kasi kung makautos siya, akala niya naman kami pa rin. Ayaw na ayaw ko na ngan
g pinagbabawalan ako. Gusto niya na naman siya 'yong masusunod.
"And you will be staying in the same hotel?" Tanong niya pa ulit.
Nagpakawala ako ng malalim na hininga tapos tumigil na ako sa pag-aayos sa buhok
niya. "Yes. May problema ba don?"
"Same room?" parang nabigla pa siya nung nagtanong siya.
Napangisi ako. "Siyempre hindi. Teka, bakit ba ganyan ang mga tanong mo sa'kin?
Daig mo pa ang asawa ko kung makapag-tanong ka." sabi ko sabay irap sa kanya. Um
atras din ako nang kaunti.
Nangunot naman ang noo niya. "Asawa mo nga ako."

Tinaasan ko siya ng isang kilay. "Baka may nakakalimutan ka, Allen." Paalala ko
sa kanya.

Tumingin siya sa ibang direksiyon. "Hindi ko nakakalimutan." mahinang sagot niya

.

"Good."

"So..." he paused for a while. Para bang hindi niya kayang banggitin ang mga sus
unod niyang sasabihin. "How's the annulment thing going?"

Napatitig ako sa kanya. Ah, kaya pala mukhang nahihirapan siyang itanong. Tungko
l pala sa annulment. Bumuntong hininga na muna ako. "Hindi pa ako nakakapag-file
ng petition. Marami kasi akong ginagawa. Baka pagbalik ko na lang galing Singap
ore. Bakit, hindi ka na ba makapag-hintay? Gusto mo ba madaliin ko na?"

Napaiwas ako. Bigla niya kasi akong tiningnan nang masama. Parang nainis siya sa
sinabi ko. Eh wala naman akong balak na inisin siya o ano. Nagtanong siya, eh d
i sinagot ko. Mali ba ako?
Hindi na siya nagsalita pagkatapos noon. Kaya inayos ko na lang ang manggas ng d
amit niya.

"Bakit parang ang layo layo mo pa rin sa'kin, Van?"

"Ha?" Sinilip ko ang mukha niya na nakapilig na ulit sa ibang direksyon. May bin
ulong kasi siya pero hindi ko narinig nang maayos.
Hindi naman na niya inulit ang sinabi niya. Umiling lang siya. Basta pansin kong
malungkot na ang hitsura niya.

"Where's your coat and tie?" Tanong ko na lang. Medyo naging tahimik na kasi.
Tinuro niya ang paanan ng kama niya. Nakabalandra lang doon 'yong coat niya kata
bi ang neck tie. Pinuntahan ko naman at kinuha ang mga 'yon.

Pinagmamasdan niya ako habang naglalakad ako pabalik sa kanya. "Do I still have
to wear those?" tanong niya.
Nangunot ang noo ko. "Bakit, ayaw mo ba?"
"Mainit."
Natawa ako sa sinagot niya. 'Yong hitsura niya pa kasi parang nanglalagkit na si
ya kahit hindi niya pa naman sinusuot. Hindi naman mainit ah. Nilalamig nga ako.
O siguro dahil lang sa suot ko.
"Sige na, isuot mo na. Nakakahiya sa parents mo." payo ko.
Eh kasi 'yong mga bisita sa baba naka-coat and tie. Tapos siya na naturingang an
ak, naka-smart casual lang.
"Have they seen you already?" tanong niya naman habang tinatali ko ang kurbata s
a leegan ng polo niya.
"Hindi pa. Hindi ko sila nakita kanina eh."
Inipit na naman niya ang buhok ko sa likod ng tenga ko. Bakit ba? Iniisip ko tul
oy kung magulo na ba ang buhok ko. Kinulot ko kasi ang bandang ibaba kanina. Bak
a bumuhaghag na.

"I'll accompany you. Batiin mo sila." he said.

Tinapos ko na muna ang pagtatali sa kurbata niya bago ako tumingin sa ibang dire
ksyon. "N-nahihiya ako."
Totoo naman. Nakakahiya talaga. Hiwalay kami ng anak nila tapos ang kapal ng muk
ha ko at nandito ako. Hindi ko pa nga sila ulit nakikita pagkatapos ng mga nangy
ari.

"Don't be. It's okay. Matutuwa sila 'pag nakita ka. They've been expecting you t
o come, actually." pahayag niya.
Hindi pa rin talaga siya tumitigil sa pag-ayos sa buhok ko. Ewan ko kung bakit p
arang hanggang ngayon trip na trip niya pa rin ang buhok ko. Pinaiklian ko na ng
a.

"Magulo na ba?" Tinanong ko na.

Napangiti naman siya. "No. Natutuwa lang ako. Ang iksi."

Maiksi? Shoulder length lang naman. "Pangit ba?"

Umiling siya. "Maganda."

Tipid lang akong ngumiti. Tapos tinuro ko ang laylayan ng polo niya. "O, i-tuck-
in mo na 'yan. 'Don't tell me pati 'yan ako pa rin ang gagawa?"

Hindi naman sa nagtataray ako. Sinasabi ko lang. Napangisi naman siya. Ewan ko p
ero napilyuhan ako sa ginawa niya. Parang may bigla siyang naisip na iba eh.
"Okay lang sa'kin kung gusto mong ikaw na rin ang gumawa." sagot niya sa mapang-
akit na tono ng boses niya.
Aba't inirapan ko nga! Sinasabi ko na nga ba't may ibang kahulugan 'yong ngisi n
iya eh! Sineswerte yata siya. Mamaya kung ano pang mahawakan ko. "Lasing ka ba?"
Pabirong tanong ko na lang sa kanya.
"Hindi pa." Sagot niya naman.

"Akala ko kasi lasing ka na. Kung anu-ano nang sinasabi mo eh."

"Why, Vanessa? Ikaw naman ang gumagawa nito sa'kin dati, 'di ba?"

"That was before, Allen. Baka nakakalimutan mong hindi na ako katulad ng dati. T
umigil ka na diyan. Hindi ako natutuwa." pagsusuplada ko.

Natahimik naman siya. Inirapan pa nga ako bago niya sinimulang i-tuck in ang pan
g-itaas niya. Tingnan mo, gagawin niya rin pala. Gusto niya pang natatarayan eh.
Pagkatapos niya, tinulungan ko na siyang isuot ang coat niya. Tsk. Masyado na ka
ming nagtatagal dito sa kwarto niya. Malamang hinahanap na kami nina Leila. Baka
kung ano na namang iniisip non.

"Kumain ka na ba?" Biglang tanong ni Allen.

"Uhh, hindi pa. Pero okay lang, hindi pa naman ako masyadong nagugutom." Sagot k
o. Sinarado ko na ang butones sa harapan ng coat niya.
Tumalikod naman na siya at tinungo na ang pinto. Oh, tingnan mo 'yon. Bigla bigl
ang tatalikod. Hindi ko pa nga tapos isara 'yong coat niya.
Binuksan niya nang maluwag ang pinto. "Come on, let's eat. Hindi pa rin ako kuma
kain."

Inabot ko na ang bag ko na nakapatong sa kama. Lumabas na muna ako ng kwarto niy
a bago ako sumagot. "At bakit hindi pa?"

"Hinihintay kita." sagot niya.

Napalingon ako sa kanya habang bumababa kami sa hagdan. "Hinihintay mo ako? Eh p

aano kung hindi ako dumating? Eh 'di namatay ka na sa gutom."

Hindi naman siya sumagot. Iniisip niya siguro inaaway ko na naman siya. Eh mali
kasi. Ayaw kong dumedepende siya sa'kin. Dapat gumagawa pa rin siya ng mga bagay
bagay kahit na wala ako. "So ano'ng laman ng tiyan mo? Alak?" pabirong sabi ko
sa kanya pero ang loko, inirapan na naman ako.

"Hinintay na nga kita." Bulong na naman niya. Pero this time, narinig ko na.

"Hindi ko naman kasi sinabing hintayin mo ako. 'Di ba sabi ko nung huli tayong n
ag-usap, hindi ako sure kung makakapunta ako?" paalala ko sa kanya, pero hindi n
a ulit siya nagsalita. Hinihintay ko nga baka bumulong bulong na naman siya, per
o wala naman.

TAHIMIK lang kami hanggang sa makalabas na kami ng bahay. Marami pa ring bisita
sa labas. Parang hindi nga yata nabawasan. Nagulat ako nang biglang hilain ni Al
len ang kamay ko. Papunta kami sa isang table. Huli na nang marealize ko na mesa
pala kung saan naroon ang parents niya ang nilalapitan namin.

Sht! Kinabahan ako bigla. Aagawin ko sana ang kamay ko, pero hindi niya binitawa
n. Hinigit niya pa ako sa bewang tapos bumulong siya sa bandang tenga ko. "Relax
, Van. It's okay."
Sinunod ko naman siya. Saglit akong pumikit nang madiin sabay hinga nang malalim
. Napansin kong tumayo na ang Mama niya, sumunod ang Papa niya. Nakangiti sila s
a akin.

Bumeso ako sa kanila nang makalapit na kami. "H-happy anniversary ho," bati ko.
Hinawakan naman ng Mama niya ang magkabilang balikat ko. "It's good to see you a
gain, hija. We're glad you've accepted our invitation." Nakangiting sabi nito sa
'kin.
Napangiti na lang rin ako. "I...I'm sorry, I'm late. Hindi ako nakaabot sa progr
am."
"It's okay. Ang importante nakarating ka. And oh, nagkita na ba kayo ni Ellie? S
he's been waiting for you."

Tumingin ako kay Allen.

"Not yet." Siya na ang sumagot para sa'kin.

Mabuti't nahalata niyang nahihiya na akong sumagot. 'Yong ibang kasama kasi nila
sa table, napansin kong nakatingin sa'kin. Parang nagtataka sila kung sino ako
at kung bakit kasama ako ni Allen.

"We will just look for her later. Excuse us for now, hindi pa kumakain si Vaness
a." Dagdag pa ni Allen.
Kitang kita ko naman ang pagkagulat sa mga mukha ng Mama niya. Napayuko na lang
ako. Si Allen! Kailangan pa talagang sabihin?
"Oh! Go, go ahead." Utos naman ng Mama niya. "Naku, baka nagugutom na 'tong si V
anessa. Sige na, pakainin mo na siya, Allen." Concerned na corcerned ito. Nahihi
ya tuloy ako lalo. Parang hindi nagbago ang pakikitungo nila sa akin sa kabila n
g mga nangyari.
Bumeso nalang ulit ako sa kanila at bumati, tapos nagpaalam na ako. Sinabihan pa
nga ako ng Papa niya na mag-enjoy sa party. Akala ko hindi ako nito kakausapin.
Hindi kasi nagsasalita eh, nakangiti lang nang tipid sa'kin.

Naglakad na ulit kame. Sinabihan niya ang isang waiter na nakasalubong namin na
kumuha ng pagkain.
"T-teka, puntahan muna natin sina Leila." sabi ko pagka-alis na pagka-alis nung
waiter.

Lumingon naman siya sa'kin. "Ayaw mo pang kumain?"

"Uhh, mamaya na. Hanapin muna natin sila. O nagugutom ka na?"

Umiling siya at ngumiti. "Kaya ko pa naman. Ikaw ang iniisip ko."

Napaiwas ako ng tingin. Tumalikod na ako at hinigit siya sa siko. "Halika na."

Hindi naman na siya nagsalita. Alam ko na kung saan naka-pwesto sina Leila kaya
hindi na kami nahirapan na hanapin sila. Kitang kita ko pa nga ang lapad ng ngit
i ng pinsan ko habang papalapit na kami sa kanila eh. Nakita ko ring bumulong na
naman si Marco sa asawa niya.

"Oh ano, masaya ka na?" Pang-aasar ni Leila kay Allen pagkalapit na pagkalapit n
amin.
Tumawa naman 'yong mag-asawa. Sinilip ko nga si Allen kung ano'ng iaasta niya, p
ero pinilig niya lang ang ulo niya sa ibang direksyon. 'Di ko tuloy nakita.

"Kanina pang-biyernes santo 'yang mukha mo, tapos ngayon ngiti ngiti ka diyan!"
Si Leila. Ayaw talagang tantanan. Natatawa na rin tuloy ako. Buti hindi siya pin
apatulan ni Allen kahit ganyan siya umasta.

"Kayong dalawa ba eh kumain na, ha?" pahabol na tanong niya pa.

"Hindi pa. Kakain pa lang. Pinuntahan muna namin kayo." sagot ko naman.

"Oh, kumain na kayo. Kasi 'yang katabi mo, kanina pa niyan ayaw kumain. Puro ala
k lang 'yan. Hintayin ka raw niya. Magpapasubo yata sa'yo."

Hindi ko napigilan. Nakitawa na ako kila Marco. Pero tumigil rin ako agad, eto k
asing si Allen napansin kong sumama ang tingin sa'kin.

Bigla na niya akong hinawakan sa balikat ko. "Excuse us. Kakain na kami." Tipid
na deklara niya kila Leila.

"Sige." Si Marco na ang sumagot.

Pagkatapos non, inalalayan na niya ako para lumayo na. Ni hindi niya na nga hini
ntay kung sasabat na naman si Leila. Nabadtrip na siguro. Ang lakas din kasing m
ang-alaska ng pinsan ko eh. Parang hindi babae.

NAUPO na kami sa isang bakanteng mesa.

Maya maya lang ay dumating na rin ang pagkain na ipinakuha ni Allen. Nagpalitan
lang kami ng mga kwento habang kumakain. As usual, nagkwento na naman siya tungk
ol sa trabaho niya. Panay nga ang reklamo. Pagod na raw siya. Parang naglambing
na naman nga, wala raw kasing nag-aalaga sa kanya. Tahimik na lang ako. Siyempre
hindi naman ako tanga para hindi maintindihan ang ibig niyang sabihin.
Pagkatapos namin kumain, ipinakilala na niya ako sa mga business partners nila a
t ilang mga kaibigan. Medyo nakaramdam nga ako ng pagka-ilang kasi ipinakilala n
iya ako bilang asawa niya. Hindi na nga lang ako nagsasalita. Hinayaan ko na lan
g siya.
Ayaw ko naman kasi siyang ipahiya. Nag-pasalamat na lang ako sa kanya pagkatapos
kasi sa wakas, nagawa niya akong ipakilala. 'Di niya kasi 'yon ginagawa dati.

MAG-AALAS DOSE na noong napag-pasyahan ko na umuwi na.

Ayaw pa nga akong payagan nina Leila dahil napapasarap na ang kwentuhan namin. T
inamaan na kasi ng alak 'yong babaeng 'yon kaya ayun! Mas lalong dumaldal. Sinab
ayan pa ng kapatid ni Allen na nakasama na rin namin sa table. Isa pa 'yong mara
ming baon na kwento eh.
Kaso kinailangan ko na talagang umuwi. Ano'ng oras na kasi, at may kailangan pa
akong asikasuhin pagka-uwi ko. Mag-aayos pa nga ako ng mga damit na dadalhin ko
sa Singapore.
Inalok ako ni Allen na sa bahay na lang nila matulog, dahil total, nandoon na ri
n naman daw ako. Ihahatid na lang daw niya ako bukas ng umaga sa condo ko. Pero
hindi ako pumayag. Ayoko, nahihiya ako. Ayaw ko nga rin sanang payagan siya na i
hatid ako pauwi dahil marami rami rin ang nainom niya, delikado. Kaso ang kulit
eh.

Nagdahilan na nga ako. Sabi ko dadaan pa ako sa Rioscents dahil kukunin ko 'yong
laptop ko. Totoo naman. Ang dami ko kasing iniisip kanina kaya nakalimutan ko n
a kailangan ko nga palang iuwi 'yong work laptop ko dahil 'yon ang dadalhin ko s
a training.

Pero ayaw niya talagang paawat. Kahit marami pa raw akong daanan, okay lang. Iha
hatid niya pa rin daw ako. 'I want to make sure your safe', 'yan ang sabi niya s
a'kin.

Kaya heto, we're now on our way to Rioscents.

Kotse ko ang gamit namin. Mag-ca-cab na lang daw siya pauwi. Pero baka hindi rin
ako pumayag na gawin niya 'yon. Baka kung mapano pa siya. Ano'ng oras na kasi.
Ang dami ko pa namang nababalitaan tungkol sa mga taxi drivers na nangbibiktima
ng pasahero. Siguro patutulugin ko na lang ulit siya sa condo ko. Total, Sabado
naman bukas. Wala siyang pasok.
MABILIS kaming nakarating sa Rioscents. Maluwag na kasi ang trafik sa kalsada da
hil late na.
Tinulungan niya akong buksan ang shop. Sinabihan ko nga siya na maghintay na lan
g sa kotse dahil saglit lang naman ako, pero nagulat ako dahil nakasunod pa rin
pala siya sa'kin hanggang sa makapasok ako sa opisina ko. Hinayaan ko na nga lan
g. Ang kulit niya eh.
Binuksan ko ang ilaw. Pero hindi ko nilahat. 'Yong doon lang malapit sa desk ko.
Hindi naman kasi ako magtatagal. Sayang lang sa kuryente.

Nilapag ko ang bag ko sa desk at binuhay ang laptop ko. Ang alam ko kasi hindi k
o ito na-shutdown nang maayos kahapon noong umuwi ako. Naka-sleep lang. Habang n
aglo-load, napasilip ako kay Allen na kakapasok lang sa opisina ko. Tinanggal ni
ya ang necktie niya pagkatapos ay binuksan ang first two buttons ng polo niya.

"Naiinitan ka ba? Gusto mong buksan ko 'yong aircon?" Tanong ko sa kanya at bina
lik na ang atensiyon ko sa laptop.
"Hindi na. Saglit ka lang naman 'di ba?"
Tumango ako. "Oo. Saglit lang. Maupo ka muna." Sabi ko na ginawa niya naman. Umu
po siya sa one-seater ko na sofa.

Binilisan ko na ang pagpa-patay sa laptop ko. Tinanggal ko na rin ito sa pagkaka

-lock sa desk ko at ipinasok na sa bag na nakatago sa pedestal.

"Okay na ako. Tara?" Pagkuha ko sa atensiyon niya.

Nakatitig kasi siya sa mga pabango ko na naka-display sa cabinet. Naisip ko tulo
y kung ano'ng tinitingnan niya doon. Napatingin din tuloy ako.
At saka ko lang naalala na nailagay ko nga pala doon 'yong isang pabango na nabi
li ko dati. Namumukod-tangi ito kasi ito lang ang nakalagay pa sa box. Bagong-ba
go. 'Yong iba kasi, hindi na naka-box at kalahati na lang ang laman dahil mga te
sters lang naman ang mga 'yon.

Pumunta ako sa cabinet para kunin 'yong pabango. Tapos lumapit ako sa kanya. Umu
po ako sa hawakan ng sofa na kinauupuan niya.

"Here, take this." Inabot ko sa kanya 'yong box ng pabango.

Kinuha niya naman tapos kumunot ang noo niya. Napangiti ako sa naging reaksyon n
iya. "Nabili ko 'yan noong nagbakasyon ako sa Paris. Nabanguhan ako kaya kinuha
ko na kahit na alam kong hindi ko naman magagamit. Panglalaki kasi." Kwento ko.

Napangiti siya nang matamis. It's that different smile again. Binuksan niya 'yon
g kahon tapos nag-spray siya nang kaunting pabango sa pulso niya.

"Mabango ba? Nagustuhan mo?" Masayang tanong ko.

Tumango naman siya. "Yes, of course. It's from you. Thanks." malumanay na sabi n
iya.
Natuwa naman ako kasi bakas na bakas talaga sa mukha niya na nasiyahan siya.

Tumayo na ako. "So...let's go?" Tanong ko at akmang tatalikod na sana pero bigla
niya akong hinigit sa siko. Napakandong tuloy ako sa kanya. Shit! Buti nasalo n
iya ako nang maayos.
Sinubukan ko ngang tumayo pero 'di niya ako hinayaan. "Dito ka lang." Sabi niya
pa.
Nilapag niya 'yong hawak niyang pabango sa carpeted na sahig. Tapos niyakap niya
ako sa bewang. Sinandal niya pa ang noo niya sa kanang balikat ko. Napapikit ak
o saglit. Ano na namang ginagawa niya? Naglalambing na naman ba siya?

"Hey..." tawag ko.

Hindi siya sumagot. Tanging paghinga niya lang ang naririnig ko kaya hinaplos ko
 siya sa buhok niya. "A-are you okay? Nahihilo ka na ba? Ang dami mo kasing nain
om eh. Ako na lang ang magda-drive pauwi." Sabi ko.

Humigpit naman ang yakap niya sa bewang ko. Nagpakawala siya ng dalawang malalal
im na hininga. "Van... okay na ba tayo? A-are you coming back to me now?"
Napatigil ako sa paghaplos sa buhok niya at napayuko. Tsk. Ito ang kinakatakutan
ko eh. Ang mag-open up na naman siya tungkol dito. I sighed. "Allen, please. 'W
ag muna nating pag-usapan. Masaya ako na ganito lang tayo. 'Yong relaxed lang. N
agkikita pa rin naman tayo, 'di ba? At nag-uusap."

"I want to know." Pansin kong nag-angat na siya ng mukha sa akin. Inabot niya pa
ang isa kong kamay at hinalikan. "Gusto kong malaman kung ano na ako sa'yo. Kun
g ano nang nararamdaman mo. G-galit ka pa rin ba sa'kin?"

Hindi ako makatingin sa kanya. Nakayuko lang ako. "Ewan ko. Hindi ko rin alam. B
asta gusto ko ganito lang tayo."

Hinawakan niya ako sa baba ko at hinarap ako sa kanya. Hindi na yata niya matiis
na nakayuko lang ako. "I want you back, Van. Completely." Kitang kita ko ang si
nseridad sa mga mata niya. "Alam mong hindi ako papayag na ganito lang tayo. Gus
to ko buo kang sa akin. L-let's start all over again."

Umiwas ako ng tingin. "I don't know, Allen. 'Wag mo muna akong madaliin. 'Wag mo
'kong kulitin."

Ewan ko ba, naguguluhan ako. Hindi ko alam mga isasagot ko sa kanya. Halata ko n
aman na seryoso talaga siya sa mga sinasabi niya. At ramdam ko rin. I appreciate
all his efforts. I could feel his love.

Pero kasi, parang natatakot ako sa mga pwedeng mangyari. Paano kung masyado lang
akong nabibilog ng mga ginagawa niya? Ayokong magpa-dalos dalos. Hindi sa nagpa
pakipot ako o ano, I just want to be sure and safe. Hindi pa kasi talaga ako han
dang masaktan ulit. Ayoko nang masaktan, sa totoo lang. Kaya hangga't maaari, gu
sto ko sanang umiwas sa mga bagay na alam kong magdadala lang ng sakit at proble
ma sa'kin.

"So...itutuloy mo pa rin talaga 'yong annulment?"

Tiningnan ko ulit siya nang itanong niya 'yon. Pansin kong wala na 'yong saya na
kaninang nasa mga mata niya. Wala na rin 'yong matamis na ngiti sa labi niya.
Napayuko ulit ako. "Siguro. H-hindi ko alam. Hayaan mo na muna ako, Allen. Nagug
uluhan pa talaga ako. Natatakot kasi ako."
"I can't blame you for feeling this way. Kasalanan ko. Pero sana bigyan mo ako n
g pagkakataong patunayan na kaya na kitang pasayahin ngayon, Van."

Hindi na ako nakasagot. Wala kasi akong maisip na sasabihin. Tiningnan ko na lan
g siya.
Ngumiti nalang din naman siya nang mapait sa'kin. Siguro na-realize niyang hindi
na ako makasagot. Pagkatapos non, sumandal na lang siya sa upuan. Sinama niya p
a ako kaya halos napahiga ako sa dibdib niya.

"Okay lang kung ayaw mo akong sagutin. But let me tell this to you, Van... I wil
l wait. I will still wait. Hanggang sa maging handa ka nang ibigay ulit sa'kin l
ahat." 'Yon na lang ang sinabi niya tapos madiin niya akong hinalikan sa noo ko.

Napapikit ako. Simpleng halik lang naman 'yon na nagtagal lang ng ilang segundo,
pero bakit parang iba ang dating sa akin?

Maya maya lang ay hinawi na niya ang buhok ko na nakaharang sa pisngi ko at sa p

arteng iyon naman dumampi ang labi niya. Ang init ng halik niya. Pati ng hininga
 niya. Dala na siguro ng tama ng alak.
Umakyat ang isang kamay niya sa batok ko. Napasinghap ako nang hawakan na niya a
ng isang pisngi ko para halikan ako sa bibig. God! Umiwas ako agad pagka-dikit n
a pagka-dikit ng labi niya sa'kin.
Pinilit kong tumayo mula sa kandungan niya na para bang walang nangyari. Kaswal
lang. Inayos ko pa nga ang laylayan ng damit ko. Kailangan kong gawin 'to para m
akaiwas ako. Mahirap na. Natatakot akong baka sa pagkakataong ito, hindi na ako
makahindi. Baka hindi ko na mapigilan ang sarili ko.

Pansin ko naman na nagulat siya sa ginawa ko. 'Yong hitsura niya kasi, parang ma
y malaking question mark sa harapan niya.
"U-uhm, halika na. Ihatid mo na ako." Patay malisya na lang ako tapos tumalikod
na ako papunta sa desk ko para kunin na ang bag ko at ang laptop.
Naramdaman ko namang nakasunod na siya agad sa akin. Aabutin ko na nga sana ang
bag ko pero pinigilan niya ang kamay ko.

"Mamaya na, Van. Dito muna tayo."

Inipit niya ako sa gilid ng mesa. Hindi ako makagalaw. Napapikit ako nang madiin
at napakagat ng labi. Shit naman! I could feel his sex from my rear! Alam kong
sinadya niya talagang iparamdam sa'kin 'yon eh.

"A-allen...umuwi na tayo."
Parang hindi niya naman narinig ang sinabi ko. Tinaas niya pa ang buhok ko na na
gtatakip sa batok ko. "I missed you so much, Vanessa. So much..." bulong niya ba
go siya nagdampi ng isang mainit na halik sa parteng 'yon.

Napahawak ako nang mahigpit sa bag ko na nakapatong sa mesa.

Oh, God! That feeling! That very familiar feeling na siya lang ang may kayang ma
gbigay sa'kin! Tumayo yata lahat ng balahibo ko. Kinakabahan na ako. Nilipat niy
a ang paghalik niya sa gilid ng leeg ko. Kinagat niya ang balat ko bago sinipsip
. Damn this! Allen naman!

Mukhang hindi pa talaga siya titigil. Lasing eh. Mas dinikit niya pa ang harapan
niya sa pang-upo ko.
Ang isang kamay niya ay nakapulupot na sa tiyan ko - senyales na hindi na ako ma
kakatakas mula sa kanya. Ang isa naman ay mabilis na naglalakbay sa buo kong kat
awan. He gripped and squeezed my waist, bago malagkit na humaplos pababa sa kana
ng hita ko. Napasinghap na ako! Lalo na nang bumaba na ang mabibilis niyang mga
halik sa hubad kong balikat. Amoy ko ang amoy ng alak na naiiwan sa balat ko.

Mas dumiin ang pagkakapikit ko sa bag ko nang pumasok na ang kamay niya sa ilali
m ng damit ko. "Allen..." Napa-pikit ako nang mas madiin. Pakiramdam ko, ito ang
unang beses na ginawa niya 'to sa'kin.

Hinimas himas niya ang itaas na parte ng hita ko, kulang na nga lang ay ipasok n
a niya nang tuluyan ang kamay niya sa loob ng underwear ko eh!

"V-van...I want you..." he murmured in between his aggressive kisses. Tapos mas
hinigit niya pa ako palapit sa kanya.

Hindi ko alam kung ano nang nangyayari at parang nakikipag-karera na ang tibok n
g puso ko. Dahil ba sa tono ng pagkakasabi niya na gusto niya ako? O dahil bumal
ik na ang mga halik niya sa leeg ko? And now he's already kissing the back of my
ear!
Ramdam na ramdam ko ang pagtama ng mga ngipin niya habang nginangatngat niya ang
parte kong iyon. Pakiramdam ko tuloy malapit na akong mawala sa katinuan. Pakir
amdam ko, kahit ano'ng oras bibigay na ako. Namamanhid na kasi ang mga pisngi ko
.
Shit! Ipinasok na niya ang dulo ng mga daliri niya sa gilid ng underwear ko. Nah
awakan na niya ako!
Wala na, nataranta na ako. Doon na tuluyang bumigay ang mga tuhod ko. I reached
for the back of his head para kumuha ng suporta. Napatingala ako at napasabunot
sa buhok niya. Akala ko hindi na niya itutuloy, pero mali ako! His warm fingers
already reached my wet spot. He started rubbing it!

"G-god...Allen!" Hinihingal pa ako.

Bigla naman siyang tumigil sa ginagawa niya. I could feel his heavy, ragged brea
thing against my neck.

"Sabihin mo lang sa'kin kung ayaw mo, titigil ako."

"Are you sure ayaw mong ihatid kita paakyat sa unit mo?"

"It's okay, I'm fine. I can take it from here," nakangiting sagot ko kay Gavin n
a kasalukuyang binababa ang maleta ko mula sa trunk ng sasakyan niya.

Ngumiti rin siya sa'kin sabay sara sa trunk. "Will you still go to Rioscents tod
ay?" Sumunod na tanong niya.

"Uhm, baka hindi na," tugon ko. "I'll take a leave today to have some rest. Napa
god ako sa byahe natin eh. Nandoon naman si Claire. I'm sure she could handle ev
erything."

"Right decision," pagsang-ayon niya naman sa'kin. "Okay, you go ahead now para m
akapag-pahinga ka na. Susunduin ko pa si Sage sa Lola niya. Nakapangako akong ma
mamasyal kami pagka-balik natin eh. Baka magtampo na naman 'yon 'pag nalate ako.
" Napahaplos pa siya sa batok niya.

Palihim akong natawa. 'Yan kasi ang palaging problema niya eh. 'Pag nagtatampo a
ng anak niya sa tuwing nale-late siya sa gala nilang mag-ama. Tumango na nga lan
g ako at hinawakan na ang handle ng maleta ko.

"Sige. Mag-enjoy kayo ni Sage ha. I'm sure namiss mo siya. 'Wag mo pa lang kalim
utang ibigay 'yong pasalubong ka para sa kanya," paalala ko pa.

"H-ha? Ano'ng pasalubong?"

Nangunot pa talaga ang noo niya na para bang hindi niya talaga na-aalala 'yong b
inili naming isang set ng action figures sa Singapore para kay Sage. Marahan ko
nga siyang hinampas sa braso para matigil na siya sa pag-arte arte niya. "'Yong
pasalubong ko! Ikaw talaga!"

Natawa naman siya habang sinasapo ang braso niya. "Oo na. I won't forget. Magugu
stuhan niya 'yon, I'm sure. Oh, sige na, pumasok ka na."

"Okay. Ingat ka sa pagda-drive." paalam ko na may kasama pang ngiti.

"Bye. See you again, Vanessa," paalam din niya. Humalik pa siya sa pisngi ko bag
o pumasok sa loob ng sasakyan.

Aba't parang nawiwili siya sa paghalik-halik sa pisngi ko ha? Hinayaan ko na nga

lang. Tipid na lang akong ngumiti. Hinintay ko na muna siya na makaalis sa tapa
t ng condominium na tinitirhan ko bago ko hinila ang maleta ko papasok.

WE JUST came straight from the airport. Tapos na ang 2-week training namin ni Ga
vin sa Singapore. Nag-enjoy naman ako kahit na sobrang nakakapagod.
Pagkapasok ko sa unit, saglit muna akong nagpahinga bago naligo, at pagkatapos a
y sumalampak na ng higa sa kama. Inabot ko ang cellphone ko na nakapatong sa kat
abing maliit na mesa. As usual, may missed call at text na naman si Leila. Tinat
anong kung nakabalik na ba ako ng bansa. 'Yong babae talaga na 'yon, daig pa ang
amo ko kung makapag-tanong kung nasaan ako eh. Tsk. Mamaya ko na lang siguro si
ya re-replyan. Or I'll just call her later. Tinatamad pa kasi akong kausapin siy
a ngayon.

Napagpasyahan ko na lang na magbukas ng personal email ko sa phone.

Bukod sa mangilan-ngilang newsletters at seminar invitations, wala na akong iban
g bagong emails. At the back of my mind, I am hoping na sana may message na ulit
sa'kin si Allen. Pero wala. Kaya binasa ko na lang ulit 'yong pinaka-huling ema
il niya sa'kin.
Pinadala niya 'to three days after we arrived in Singapore. Ang sabi niya, susun
od daw siya sa'kin. Alam niya raw kung saang hotel kami naka-check in. Hindi ko
naman nagawang makapag-reply sa kanya noon. Hindi ko tuloy alam kung tumuloy ba
siya. Kung talagang sumunod siya sa'kin sa Singapore. Wala na kasi akong natangg
ap na emails o tawag galing sa kanya pagkatapos non.

Tinawagan ko nga si Leila that time para itanong kung umalis nga ba talaga ng ba
nsa si Allen, pero sabi niya, hindi niya raw alam. Hindi pa raw kasi sila nag-uu
sap nang matino ni Allen. Basta ang alam niya lang, hinahanap daw ako ni Allen.
I also called my assistant, Claire. Base kasi sa email ni Allen, nabanggit niyan
g alam niya kung saang hotel kami naka-check in ni Gavin. Eh ang pagkakatanda ko
, kay Claire ko lang naman sinabi lahat ng tungkol sa pag-alis namin. Pati 'yong
venue kung saan gaganapin 'yong training, alam niya. Sigurado akong siya ang na
gsabi kay Allen.
Naisip ko nga na baka si Claire rin ang sinasabi ni Allen na 'source' niya eh.

Noong nabasa ko 'yong huling email niya, kahit kaunti ay umasa ako na makikita k
o siya roon sa Singapore. Na susunod talaga siya sa'kin. Pero wala naman siya. K
ahit nga yata anino niya hindi ko naaninag eh.

I was worried.
Hanggang ngayon, actually, nag-aalala ako. Kahit na hindi naman dapat ako nag-aa
lala, dahil first of all, wala na dapat akong pakialam sa kanya. Pero ewan ko. I
'm really worried. Alam ko kasing nagtatampo siya sa'kin. Mula sa pinaka-unang e
mail niya, hanggang sa pinaka-huli, ramdam kong malungkot siya. Panay kasi ang p
agtatanong niya kung nasaan daw ba ako; kung bakit ko raw siya iniwan; hindi man
lang raw ako nagpa-alam.

Kahit na isang beses, hindi ko man lang siya nagawang replyan.

I knew during those times na naiinis na siya. Na-imagine ko na nga 'yong mukha n
iya, nakakunot na ang noo. Baka nga nagdadabog na rin 'yon eh. 'Yon nga kasi 'yo
ng reklamo niya sa'kin, 'yong ang hirap kong hagilapin. Ilang beses din siyang t
umawag, pero hindi ko sinagot. Tsk. Ang gulo na kasi ng utak ko noon.

Ngayon, hindi ko pa rin alam kung ano nang nangyari sa kanya. Kung sumunod nga b
a talaga siya. Kung oo, nakabalik na kaya siya rito sa Pilipinas? Hindi na niya
ako tinawagan at pinadalhan ulit ng email. Mga ilang araw nang ganito.
Tsk! D*mn it! It was all my fault anyway! Iniwan ko kasi siya nang hindi man lan
g nagpapa-alam.

After what happened to us in Rioscents, inuwi niya ako noong madaling araw na 'y
on sa dati naming bahay.
Ang akala ko nga sa condo ko niya ako iuuwi, but I was wrong. We had our second
round of nerve wrecking sex on our old bed, inside our old room. Medyo wala na a
ko sa katinuan noon dahil sa ginagawa namin. I reached the heaven several times.
 May mga sinasabi siya sa'kin habang nasa kalagitnaan kami ng pagsi-siping, pero
hindi ko na matandaan lahat.
Dalawa lamang ang tumatak sa utak ko. Una, 'yong paulit ulit niyang pagsasabi ng
'I love you' at 'Come back to me, please'. Pangalawa, 'yong ayaw niya akong tum
uloy sa Singapore nang hindi siya kasama.

Natakot ako non na baka hindi niya nga talaga ako paalisin. Pakiramdam ko kasi m
ay balak siyang pagurin ako buong madaling araw para lang hindi ako matuloy sa p
ag-alis eh.
Ayoko ng ganoon. Hindi ko gusto 'yong pinagbabawalan niya ako. Kaya nga ayaw ko
na ulit bumalik sa kanya, 'di ba? Ayoko nung hindi ko magagawa ang mga bagay na
gusto ko dahil lang ayaw niya.

Hindi naman talaga sa pinagbabawalan niya akong tumuloy sa Singapore.

He actually gave me two options. It's either hindi ko isama si Gavin, or payagan
ko siyang sumama sa amin. 'Yong dalawang options niya, parehong naka-pabor sa k
anya eh. And I don't like that idea. Kaya pinilit kong bumangon nang sobrang aga
non kahit na nang-lalagkit ang katawan ko at makirot pa ang pagitan ng mga hita
ko. I was so sore that morning. Sinadya ko talaga siyang hindi gisingin para hi
ndi niya ako mapigilan. Iniwan ko siyang tulog na tulog.

Alam ko sa sarili ko na mali ang ginawa ko. Sana man lang nagpaalam ako, 'di ba?
Tapos dinala ko pa 'yong sasakyan. Tsk! Malamang todo hanap siya sa'kin sa buon
g bahay non.
Pero, ang gulo kasi talaga ng utak ko nung araw na 'yon. Basta magulo. May takot
na rin kasi sa dibdib ko eh. May nararamdaman na akong hindi ko dapat maramdama
n. Gusto ko lang naman na umiwas.

I really wanted to send him an email those times. Gusto ko siyang tawagan. Pero
hindi ko nagawa. Bukod kasi sa tutok kami ni Gavin sa training, ayaw kong magmuk
hang naghahabol na naman sa kanya. At saka isa pa, kailangan ko pa bang tumawag?
Responsibilidad ko ba 'yon?

PINIKIT ko na muna ang mga mata ko.

Masyado na yata akong maraming iniisip, kaya hindi ako makatulog kahit na sinasa
bi kong pagod ako at inaantok eh. Kahit noong nasa Singapore nga kami, hindi rin
ako nakatulog nang matino. Madalas ko pang pinapapunta si Gavin sa hotel room k
o para may kakwentuhan ako hanggang sa makatulog ako. Ang dami daming tumatakbo
sa isip ko. At kasama roon si Allen.
Bigla ko namang naalala 'yong suot suot kong kwintas. Kinapa ko ito. Hindi ko pa
la nahubad kanina nong naligo ako.
Yes, I'm wearing his birthday gift to me again. The necklace with the sapphire s
tone pendant na binigay niya noong nag-Subic kami. Sinuot niya 'to sa'kin noong
madaling araw na 'yon eh. Hindi ko nga inaasahan na nasa kanya pa pala. Nakalimu
tan ko na kasi ang tungkol dito. Hindi ko naman na nahubad nong umagang 'yon dah
il nga nagmamadali na akong umalis.

I gripped the pendant at napapikit nang madiin.

It's already been two weeks, pero tandang tanda ko pa rin ang pagsuko na ginawa
ko sa kanya sa Rioscents. Palagay ko nga, kayang kaya kong ikwento ang nangyari
sa'min nang paulit ulit na walang nakakalimutan na kahit na isang detalye.

Up to now, I could still remember the chills, the goosebumps, the feeling of hav
ing him inside me again. Ewan ko ba, ginagawa naman namin 'yon dati pa, pero 'yo
ng nangyari sa Rioscents? It's different. May naramdaman akong kakaiba sa kanya
na hindi ko pa naramdaman dati tuwing nagsisiping kami. It was like our first ti
me.
Noong sinabi niya sa'kin na sabihin ko lang daw kung ayaw ko, at titigil siya?
Hindi ako nakasagot.

Tsk. I swear to myself gusto ko talagang humindi. Dahil hindi ako dapat bumigay
sa kanya nang ganon ganon na lang. Pero sh*t naman kasi! Paano ko magagawang hum
indi eh sinimulan na niya ako? I already got that sexually aroused kind of feeli
ng, tapos itatanong niya kung gusto ko bang ituloy o hindi? Oh, Lord! Anong sago
t ba ang inaasahan niyang matanggap?
Nong napansin niya sigurong ang tagal kong sumagot at naghahabol na lang ako ng
hininga, ayon na! Inassume na niya na pumapayag ako. He already transformed into
a beast. A hot beast!

Mabilis niya akong inikot paharap sa kanya.

Kinulong niya ang mukha ko ng mga kamay niya, at siniil niya ang mga labi ko. Na
paiwas pa nga ako nang kaunti non kasi tumama ang ngipin niya sa labi ko. Buti n
ga hindi ako nasugatan eh. He sucked my soft lips so hard na para bang nginunguy
a niya iyon. Damn that tingly excited feeling!

Inaamin ko, kinakabahan talaga ako non. Kasi naman, sa shop talaga?
Gusto ko sana siyang sabihan na umuwi na lang muna kami sa condo, kaso wala na e
h. Kahit ako, hindi ko na rin alam kung papaano pa ako makakaalis sa ganoong est
ado. Nakasuko na ako sa kanya. I'm sure hindi na siya papayag na maudlot pa 'yon
. Baka makatanggap lang ako ng malutong na mura.

That time, wala na akong takas sa kanya. Ang higpit kasi ng pagkakahawak niya sa
mukha ko. 'Yong tipong kahit lumayo man lang kahit na kaunti para huminga, bawa
l. Akala ko nga babawian na ako ng buhay non! Siya kasi. Hirap na hirap na nga a
kong huminga, ayaw pang pakawalan bibig ko.
Hanggang sa hinigit na niya ako sa bewang.
Hinila niya ako papunta sa one-seater sofa without breaking our wet, torrid kiss
es. Umupo siya roon, kinandong niya ako. We're still kissing hastily na para ban
g wala ng bukas para sa amin. Namanhid na nga bibig ko. Ni hindi ko na rin alam
kung saan ko ipipilig ang ulo ko non, kung sa kanan ba o sa kaliwa.

I slightly opened my eyes that moment to watch him while he's torridly kissing m
e. His eyes were shut tight, tanda ko pa. Parang ninanamnam niya talaga ako noon
g mga oras na 'yon. Pagkatapos non...

NAPAPIKIT na ulit ako nang maramdaman ko na ang dila niya na pumasok at naglaro
sa loob ng bibig ko.
Napasabunot ako sa buhok niya dahil sa tindi ng sensasyon na dulot ng ginagawa n
iya sa'kin. Ang bilis ng mga halik niya! He's really a great kisser. Parang mas
gumaling pa nga yata siya ngayon. Tahimik pa sa loob ng opisina kaya naman rinig
na rinig ko ang bawat malalalim namin na paghinga. Lalo na siya. Sabik na sabik
siya, nararamdaman ko.

Pasimple kong sinilip ang pinto ng opisina ko. Bukas na bukas ito. Wala naman si
gurong papasok? Kinandado naman namin ang pinto sa ibaba eh.

Nabalik ulit ang atensiyon ko sa kanya nang maglakbay na ang isang kamay niya pa
baba sa isang umbok ng dibdib ko. Napatigil ako sa paghalik nang simulan niya iy
ong pisilin. Sh*t! Tapos bumaba na ang mga halik niya sa gitna ng leeg ko. Tumin
gala ako para mas mabigyan siya ng daan. He wildly licked my neck down to my col
larbone, and then to the upper part of my breasts. Napakagat ako sa labi ko. Mas
nadiinan ko ang pagkakasabunot ko sa kanya. H*ly!
"A-allen..."
'Di ko na napigilan. Napaungol na ako. I just missed this feeling. Na-eexcite ak
o sa mga susunod niyang gagawin sa'kin.

Mula sa pagkakapit sa mukha ko, binaba niya ang kabilang kamay sa binti ko. Hini
mas himas niya ang parte na iyon while his other hand caressing one heap of my b
reast. Hindi pa siya nakuntento at inangat niya pa talaga ang hawak niya malapit
sa pang-upo ko. Pinanggigilan niya iyon. Napasinghap ako.!

Binaba ko ang mukha ko sa kanya at inangkin muli ang mga labi niya. Bumalik nama
n ang mga kamay niya sa pagkakahawak sa mukha ko. Sumandal siya sa sofa, at ako
nama'y halos pumaibabaw na sa kanya.

Mabilis kong inalis ang pagkaka-tuck ng long-sleeved polo niya. Pinasok ko ang m
ga kamay ko sa loob non at hinaplos ang tiyan at dibdib niya. Ang init niya, sh*
t! Pawis na siya. Dapat pala binuksan ko muna 'yong aircon.

Hinawakan niya naman ako sa batok, habang ang isang kamay niya ay pumasok na sa
pang-itaas ko para abutin ang dibdib ko. Pinanggigilan din niya iyon, and that t
urned me on! Kaya tumigil ako sa paghalik para simulan nang isa-isahin ang pagbu
bukas sa butones ng polo niya.
Natataranta nga ako sa pagbubukas na para bang anytime, may makakahuli sa amin.
Kahit na wala naman.
Hindi na rin yata siya nakatiis at tinulungan na niya akong buksan ang mga natit
irang butones. Lumantad na sa'kin ang katawan niya. His hard abs. Sh*t! Ang pawi
san niyang dibdib. Jesus! Palihim pa akong napangiti nang makita ko na naman ang
pangalan ko na naka-tattoo sa bandang collarbone niya.

"Y-you're smiling. Do you like what you're seeing?" tanong niya.

Nahuli niya pala ako! Di na lang ako nagsalita.

Ninakawan ko siya ng isang halik sa labi bago ako nagpaligo ng mga halik sa leeg
niya. Binalik ko sa kanya ang mga ginagawa niya sa'kin. I bit his skin and suck
ed it hard.

"Sh*t...Van..." He groaned as he gripped my waist.

Tinuloy ko lang ang ginagawa ko.

This time, I trailed kisses down his chest. Hinalikan ko 'yong tattoo niya tapos
sinilip ko siya para makita kung ano'ng magiging reaksyon niya. Matamis siyang
ngumiti sa'kin tapos ay pumikit at tumingala. At ang ibig sabihin non ay kailang
an ko nang magpatuloy.

Tinuloy ko ang mabibilis kong paghalik hanggang sa makarating ako sa tiyan niya.
I licked his abs down to the side of his V line. I heard him moan my name again
. Gustong gusto ko 'yon!

Umangat na ulit ako.

Hinila niya ako sa batok at madiin na naman niya akong hinalikan. Halos nakapato
ng na naman ako sa kanya. He then slid his tongue again. Sht! Bakit ba nanghihin
a ako sa tuwing ginagawa niya 'to sakin?

Ewan ko kung bakit, pero nakaramdam ako ng excitement nang marinig kong ina-unbu
ckle na niya ang belt niya. Lalo na nang buksan na niya ang zipper ng slacks niy
a. Bumilis yata pagtibok ng puso ko! Saglit siyang tumigil sa paghalik para abut
in ang isang kamay ko. He seductively sucked two of my fingers bago niya ginabay
an ang kamay ko pababa.

"T-touch me, Van." He ordered in a low, sexy voice.

Sinunod ko naman siya. I kissed him again then I slid my hand inside his boxer s
horts and carefully pulled his love muscle out. Naramdaman kong napadiin ang pag
kakapit niya sa bewang ko nang mahawakan ko na siya.
I stroke him up and down. Slowly at first. Sinasabay ko sa paghalik namin. Then
I went faster...faster...and faster.

He quickly pulled away from our deep kisses just to let out a moan. "Aahh, Vanes
sa!" Grabe! That was hot!
Sinandal niya ang ulo niya sa sofa. Hingal na hingal siya! Pinagbutihan ko lalo
ang ginagawa ko. I love seeing him like this - his eyes shut and his lips slight
ly opened. Wala nga akong ibang naririnig kungdi ang paghinga niya nang malalali
m. Paminsan minsan ay naririnig ko rin siyang inuungol ang pangalan ko.

Mas binilisan ko pa ang trabaho ko.

"D-d*mn it, fck...Van... S-slow down. I don't want this to end so fast. Please..
." Hinihingal na pakiusap niya. Nakita ko pang may tumulong pawis sa gilid ng no
o niya.

Nagtaka naman ako nang bigla niyang hugutin ang kamay ko mula sa boxers niya. Na
ngunot ang noo ko. Ayaw niya na ba?
Inalalayan niya ako sa pagtayo. Pinwesto niya ako sa pagitan ng mga hita niya. N
aghahabol pa rin kami ng hininga.
Nagulat na lang ako sa sumunod niyang ginawa. Ipinasok niya ang mga kamay niya s
a ilalim ng damit ko then he slowly pulled my panties down while staring seducti
vely up at me. Napakagat ako sa labi ko habang pinapanood ko siya. Why does he l
ook so hot while doing it?

Tagumpay niyang nahubad ang underwear ko. Bumalik siya sa pagkakasandal sa sofa
at sinenyasan ako na kumandong paharap sa kanya. Agad ko namang sinunod. Impit p
a akong napaungol nang maramdaman ko na siya sa ilalim ko. Goodness he's so hard
!

"V-van..." tawag niya sa'kin pero hindi ko pinansin.

I want him inside me right now. Not later, as in right now! So I did the move. A
kala ko madali lang, pero, "Oh, G-god!" Napahalinhing ako nang mahina.
Ang sakit! Pumikit ako at sinandal ang noo ko sa noo niya. Naghabol ako ng hinin
ga. Bakit ganon, para ulit akong pinupunit? Dahil ba matagal na akong walang gan
ito? Hindi na ba ako sanay? O sadyang he just got bigger?

Sinubukan ko ulit. I pushed a little bit deeper pero napatigil ulit ako. Napayak
ap na ako sa leeg niya at naghabol ng hininga sa gilid ng mukha niya. Niyakap ni
ya naman ako sa bewang ko sabay halik sa'kin sa pisngi.

"D-don't force yourself. I don't want you to get hurt." He whispered huskily.

Pero hindi ako pumayag. "K-kaya ko..." Sabi ko pa.

"O-ok. I'll help you." Bulong niya at kinapitan niya ang balakang ko para alalay
an ako. I could feel him pushing himself hard into me.

Napakagat ako sa labi ko at napakalmot sa leeg niya. God! Ang hapdi! "A-allen!"

"Now...move slowly, Van..."

Sumunod naman ako kahit na nakakaramdam ako ng kirot. Parang hindi ko na yata ka
yang ituloy, pero hindi ko na rin naman kayang tumigil. Sht! I start thrusting s
lowly, enjoying every inch of him. I let out sounds of pleasure as I smoothly go
in and out. At ganoon din siya. Nagpapalitan kami ng ungol, ng ingay ng pag-iis
a.

Humigpit ang kapit niya sa balakang ko. Parang nanggigil na siya sa'kin. "P-pump
f-faster now...M-make me come..."

Sumunod ulit ako sa utos niya. He guided my hips as I pump higher, and faster. H
indi ko na alam kung ano'ng nangyayari sa katawan ko. Nararamdaman ko na naman a
ng sarap na siya lang ang may kayang makapag-bigay sa akin.

Napatingala na ako sa kisame. Inayos niya naman ang buhok ko na nagulo na. Pawis
na pawis na ako! Pati rin siya! "Y-you're hot..." Nagawa niya pa akong purihin
kahit na hinihingal na siya.

I pumped higher...and faster.

"Ah, sh*t! Y-you're killing me, Vanessa!"

Oh, Allen, you're killing me too! Grabe, nawawala na yata ako sa katinuan! Paran
g natutuyuan na rin ako ng lalamunan. I rolled my hips and pumped even higher.

"Y-yeah, that's it... Don't stop." Parang nag-eenjoy siya sa ginagawa ko.
Dinikit ko ang dibdib ko sa kanya. Nilipat niya naman ang isang kamay niya sa li
kod ng ulo ko at hinila ako para halikan. Pero hindi siya mapakali. He eventuall
y pulled away from our kisses and groaned. Hindi na yata niya alam kung hahalika
n niya ba ako o hahalinhing na lang siya.

Dumiin ulit ang pagkakapit niya sa balakang ko.

Pinalo niya ang pang-upo ko at nagsimula na rin siyang sumabay sa'kin. I meet hi
s every deep thrust. Napadiin ang kapit ko sa balikat niya. Bumabaon na nga yata
ang mga kuko ko eh! "Oh, Allen..." D*mn it! Mamamatay na yata talaga ako.

Sinubsob niya ang mukha niya sa dibdib ko. Pagkatapos binaba na niya ang zipper
sa likod ng damit ko. Hinila niya pababa ang itaas na bahagi ng suot ko. He expe
rtly unhooked my strapless bra and quickly sucked one heap of my breast. He care
ssed the other one, while the other part of his body is busy somewhere.

Napatigil siya. "G-god d*mn it, Van! I'm near...I can't hold it anymore." deklar
a niya at nagulat na lang ako nang patayuin na niya ako mula sa ibabaw niya. Wal
a man lang pasabi!

Mabilis din siyang tumayo. Hinila niya pababa ang slacks niya kasama ang boxers
niya. Inikot niya ako patalikod sa kanya at pinatungkod sa sofa. He pulled my li
ttle waist closer to him. Tinaas niya ang damit ko. He aimed for my center, and
just like that, he took me from behind.

NAPABALIKWAS ako ng upo sa kama nang mag-ring ang phone ko na nakapatong malapit
sa tenga ko. Diyos ko! Kamuntik pa yata akong atakihin ah! Napapahid pa ako sa
noo ko. Pinagpawisan ako sa mga naalala ko.

Inis kong inabot 'yong nagri-ring na telepono para tingnan kung sino 'yong tumat
awag nang bigla bigla. Tsk. Si Leila lang pala. Sinagot ko na. Hindi talaga 'to
titigil hangga't di ako sumasagot eh. Naistorbo pa tuloy ako.

"Hello?" Iritableng bati ko.

"Vannie! Walanghiya ka talaga! Wala ka ba talagang balak sabihin sa'kin na nandi
to ka na, ha?"

Napapikit ako nang madiin. Kailan kaya siya makikipag usap nang hindi sumisingha
l?

"Sasabihan naman kita. Matutulog sana muna kasi ako kasi ho pagod ako sa byahe."
sagot ko na lang.

"Sus! Talaga lang ha? Sa byahe ka ba talaga napagod? O kay Allen?"

Natawa ako. "Sa byahe nga. Hindi pa nga ulit kami nagkikita ni Allen." Ayan na n
aman siya eh. Palibhasa, nabanggit ko sa kanya non na sa dating bahay namin kami
natulog ni Allen. Ayon, nabuhay na naman ang dugo ng loka.

"Ay t-teka, oo nga pala, alam mo na ba kung nasaan siya?" Buti na lang naalala k
ong itanong.

"Ah, akala ko nagkita na kayo. Hindi ka ba niya sinundo sa airport? Nako, 'yong
lalaki talagang 'yon! Nasa office 'yon ngayon. Tinawagan ko 'yong hinayupak na '
yon kanina eh."

Para naman akong nabunutan ng tinik sa dibdib dahil sa narinig. Napa-ayos ako ng
upo sa kama. "Really? You mean nandito lang siya sa Pilipinas? Hindi ba talaga
siya sumunod sa'kin?"

"Ay, 'yan ang hindi ko nalaman. Tinanong ko siya tungkol diyan eh. 'Di naman ako
sinagot. Badtrip siguro. Gaga ka kasi. Iniwan mo na naman!"

Napahilot ako sa noo ko. "Oo na, alam ko. Eh kasi, alam mo naman kung bakit. Ang
gulo kasi Lei. Oh siya, baka sadyain ko na lang siya sa opisina niya. Total hin
di naman ako papasok sa shop ngayon eh."

"'Yan! Tama 'yan. Puntahan mo 'yong gunggong na 'yon para lumamig lamig naman an
g ulo. Panay ang hanap sa'yo eh. 'Yong totoo nga Vannie? Ano ka ba talaga ni All
en? Asawa o nanay?" Pang-aasar nito sabay tawa nang malakas.

Natawa na lang din tuloy ako. "Ikaw talaga. Oh sige na, mag-aayos na muna ako. T
eka, sigurado ka talagang nasa office siya?" paninigurado ko.
"Oo, 'yon sabi niya eh. Workaholic siya kunwari. Eh marami raw siyang gagawin ka
ya mag-oovertime."

Tumango tango ako "Ah, sige. Oh sige na, I'll just call you again."

"Oy teka, Van!" Pigil niya naman. Mabuti na lang hindi ko pa nabababa 'yong tawa
g. "Wala ka bang iki-kwento sa'kin?" tanong niya.

Ngumisi ako. "Ano'ng kwento na naman?"

"Eh 'yong nangyari sa inyo sa bahay? Ano ha? Naka-ilang round kayo? Kwento ka da
li! Nae-excite ako!"

Napahilot na naman ako sa ulo ko. Sus, si Leila talaga. Para na namang dalagitan
g kinikilig. Para namang may alam siya sa mga ganon.

"Walang nangyari. Tumigil ka diyan." Pagsisinungaling ko.

"Sus! Di mo na ako maloloko, ano! Nadulas na sa'kin 'yang asawa mo. Akala mo ha!
"
Halos mapanganga ako sa pagkabigla. "S-seriously? I-inamin niya sa'yo na may nan
gyari sa'min?"

"AHA! HULI KA!" at tumawa ito nang pagkalakas lakas. "So may nangyari na nga! Oh
my God, Vannie! Bumigay ka! I'm so proud of you--"

Hindi ko na narinig ang mga sumunod na sinabi niya. Nilayo ko na kasi ang phone
mula sa tenga ko. Tinitigan ko na lang habang tumatakbo ang minuto ng tawag.

Napaka-walang hiya talaga nitong pinsan ko. Hinuhuli lang pala ako. Tsk! Bakit b
a kasi hindi ko naisip agad na imposibleng ikwento 'yon ni Allen sa kanya. Sh*t
talaga!

Maya maya lang ay binaba ko na rin ang tawag. Initsa ko ang phone sa kama at sum
alampak ulit ako ng higa. Pumikit ako sabay hilot sa pagitan ng mga mata ako. Ma
sisiraan ako ng bait kay Leila eh. Kung anu-anong pinag-gagawa sa buhay. Siya 'y
ong isang tao na hinding hindi mo mapaglilihiman. Gagawa't gagawa siya ng paraan
para malaman ang sikreto mo.

Tsk. Naka-ilang round daw? Napailing iling ako. Gusto ko na lang matawa 'pag naa
alala ko eh.

Sa pagkakatanda ko naman, dalawa lang. Isa sa Rioscents, isa sa bahay nong pagka
rating namin. Pero muntik na 'yon maging tatlo. Si Allen kasi, ayaw akong tantan
an sa shop. Palabas na kami ng opisina ko non panay pa rin ang pagkurot kurot ni
ya sa bewang ko at paghalik halik sa leeg ko.

Nong makarating na nga kami sa pinto ng shop, imbis na lalabas na lang kami, ini
pit niya pa ako sa pinto. Hinalikan na naman niya ako sa leeg at balikat.
Ang likot likot niya! Nasanggi tuloy namin 'yong isang naka-display na vase. Bas
ag! Kung hindi pa nga yata kami nakabasag hindi niya pa ako tatantanan eh! Nataw
a na lang kami sa nagawa namin, pero inaamin kong napaisip din ako non kung paan
o ko ipapaliwanag kila Claire kung bakit nabasag 'yong vase. Tsk. Binigyan niya
pa ako ng problema.

What he did to me in our old house was ecstatic. Pero mas hindi ko makakalimutan
'yong ginawa namin sa shop. That was our first time. 'Yong sa office namin 'yon
ginawa and we ended up on the floor. Tandang tanda ko pa rin nga kung paano kam
i nagtapos.

HINAWAKAN niya ako sa balakang. Then he started pounding me.

Napakapit ako nang madiin sa sofa. Parang mapupunit ko na nga yata eh. Wala na a
kong magawa kungdi umungol na lang. Hindi ko na maintindihan kung ano'ng nararam
daman ko! Basta para akong lumulutang.

Pinalo niya ang pang-upo ko at mas lalo siyang bumilis. I could feel him reachin
g my walls. Napakapit ako sa isang kamay niya na nasa balakang ko. Hinawakan niy
a rin naman ako. Nanghihina na mga tuhod ko. Lalo na nang mas ihampas niya pa an
g sarili sa'kin. Nasigaw ko na naman ang pangalan niya.

Mas bumilis pa siya. The sofa is rocking with us too! Halos sumubsob na nga ako
sa sandalan. Hindi ko na rin alam kung saan ako hahawak.
Napatingala na lang ako para makalasap ako ng hangin. Pawis na pawis na ako. Nar
aramdaman kong tumutulo na ang pawis ko sa noo at sa dibdib ko.

"Ah fvck sht malapit na 'ko. M-moan for me, Vanessa. I...I wanna hear you." nagh
ahabol hiningang utos niya while ramming himself deeper into me.
"I...I'm near too! H-hurry, Allen, please!" I cried out in ecstacy. Napahigpit a
ko ng hawak sa kamay niya. Hindi ko na kaya!

Sinunod niya naman ako. Mas lalo siyang bumilis. Halos sumubsob na nga ako sa so
fa na tinutungkuran ko. Napapaluhod na rin ako. Paano niya nagagawang iparamdam
sa akin ang ganito? Humigpit ang hawak niya sa balakang ko. Napasigaw na naman a
ko nang maramdamang lumalalim at mas bumibilis siya.

He gave me one more deep thrust, then he screamed my name. And that's my sign th
at he has already reached his happy ending.
I bit my lower lip to suppress my moans as his hot liquid bursts into me, fillin
g me. Nanginginig ang buo kong katawan, grabe! Lalo na ang mga tuhod ko. That wa
s a nerve wrecking orgasm!

Napayakap siya sa bewang ko. Nagpahinga siya saglit. After a minute or two, he f
inally withdraws. Hinang hina siyang napahiga sa carpeted na sahig, hinila niya
pa ako. At dahil nanghihina na ang katawan ko, madali niya akong naisubsob sa hu
bad niyang dibdib. Hinalikan niya ang pawis kong noo. Hingal na hingal siya. At
ako rin! Naririnig ko nga ang lakas ng tibok ng mga puso namin.
Pumikit ako. Napagod ako sa ginawa namin. Parang inaantok tuloy ako. Napamulat n
a lang ulit ako nang higitin niya ako sa bewang. Dinikit niya ako sa kanya at mu
li akong hinalikan sa noo.

"I love you so much, Vanessa...

...Let's go home now. I want to make love to you again. I want to own you again.
"

TINOTOO niya nga naman talaga yong "make love to you again" niya. And it was lit
erally 'make love' as well. Not sex, but love making.

Hindi niya ako pinwersa o ano. Ibang iba na siya. Kung dati hindi niya ako tinit
igilan basta gusto niya pa at hindi pa siya nagsasawa, that dawn, it was differe
nt.
Noong narinig niya na akong umaaray at bahagya ko na rin siyang tinutulak tulak
paalis sa ibabaw ko, tumigil na agad siya. Parang natakot pa nga siya non, halat
a kasi sa itsura niya. Siya na mismo ang umalis mula sa ibabaw ko. Hinalikan niy
a pa nga ako sa noo ko, tapos nag-sorry siya. 'Di na raw mauulit. He said he'd s
top.

Nagsisinungaling ako kung sasabihin kong hindi ako natuwa sa ginawa niyang 'yon.

I feel loved. Respected. Hindi na ulit siya nangtangka pagkatapos non. He just r
olled to my side, hugged me by the waist, and sincerely said "you don't have any
idea how happy I am right now", and then we fell asleep.

Doon na mas lumaki ang takot ko. Pakiramdam ko, pinapaasa ko lang siya sa wala.
At nilalagay ko lang din sa panganib ang sarili ko. That time, naguluhan na tala
ga ako. Basta isa lang alam ko non eh, ayaw ko ng masaktan ulit.

NAG-RING na naman ang cellphone ko.

Tsk. Ang kulit talaga nitong si Leila. Ayaw ring tumigil eh. Pinatay ko na nga l
ang ang telepono ko para hindi na niya ako maistorbo ulit.

Pumikit lang ako saglit tapos bumangon na ako ng kama. Mag-aayos na ako. Gusto k
ong puntahan si Allen sa opisina niya. I want to make sure he's fine. Hindi yata
ako matatahimik gayong alam kong may nagawa akong hindi maganda sa kanya. I jus
t hope he's fine.
Dumiretso si Vanessa sa concierge area pagkarating na pagkarating sa building na
pagmamay-ari ng pamilya nila at pamilya ni Allen.

"Hi, excuse me, where's Allen Fajardo's office?" Tanong niya sa isang babae na n
aroon.

Mula naman sa pagkakatapat sa flat screen monitor, ay nag-angat ng tingin ang ba

bae sa kanya at ngumiti nang matamis.

"Good afternoon, ma'am. May I ask if you have a scheduled appointment with him?"

Naningkit ang mga mata ni Vanessa. Kailangan pa ba niyang mag-set ng appointment

? She's both a Perez and a Fajardo. Kung sabagay, hindi naman siya kilala ng mga
empleyado dahil kahit isang beses ay hindi siya nagpakita sa mga conferences at
gatherings.

"Uhm, I don't have. Hindi naman ako magtatagal. I just need to see him." sagot n
iya na lang.

"I'm sorry, ma'am. But Mr. Fajardo doesn't accept visitors without scheduled app
ointments."

Napangiwi si Vanessa.
Ang gusto niya sana ay huwag nang magpakilala at manatiling low ang profile, per
o nagbago na ang isip niya. Dumukot siya ng isang valid ID mula sa kanyang pitak
a at inabot iyon sa babae, para tapos na ang usapan. Nakakapagod lang magpaliwan
ag.

"Could you just tell me where his office is?" Pataray na tanong pa niya nang tan
ggapin na ng kausap ang kanyang ID.

Parang namutla naman ang hitsura ng babae sa nakita. And who wouldn't? Eh apelyi
do ng 'Mr. Fajardo' nito ang gamit niya. Ngumiti ito nang matamis sa kanya, sigu
ro para makabawi. Parang napahiya niya yata eh, hindi niya naman sinasadya.

"I...I'm sorry ma'am. I didn't know," anito kasabay ng pagbalik sa ID niya. "Mr.
Fajardo's office is at the 10th floor."

Tinanggap naman niya 'yong ID at pinasok na ulit sa kanyang pitaka. "Thank you,"
sagot niya pagkatapos.

"You want me to have someone to accompany you, Ma'am?"

Vanessa waved her hand to the lady as a sign of no. "Hindi na. I could manage."

"Oh, okay. I'm sorry again, Ma'am. Go to the 10th floor. His office is at the th
ird door on the right." Turo pa ulit nito sa kanya.

Hindi na siya nagsalita pa. Ngumiti na lamang siya nang tipid, pagkatapos ay tin
ungo na ang elevator at sumakay.

VANESSA is feeling uncomfortable.

Namamawis ang mga kamay niya habang nakasakay sa elevator. The last time she che
cked, hindi naman siya pasmado. Ewan niya ba kung bakit, basta parang kinakabaha
n siya. Hindi siya sigurado kung dahil ba sa may nagawa siyang kasalanan kay All
en, o dahil ngayon niya na lang ulit ito pinuntahan sa opisina na sigurado siyan
g narito na talaga ito.

Noon kasing pinuntahan niya ito dati para ianunsyo 'yong tungkol sa annulment, h
indi niya ito nakita dahil naka-leave pala ito. At isa pa, hindi ganito ang paki
ramdam niya nung araw na 'yon. Ang tapang pa nga ng loob niya non eh.
This time, parang nakakaramdam siya ng kakaiba sa tiyan niya.
Lumuluwag tuloy ang hawak niya sa dala dalang paper bag. Pasalubong niya para ka
y Allen ang laman noon. Nakakita siya ng magandang long-sleeved polo sa Singapor
e. Sa tingin niya babagay kay Allen kaya hindi na siya nagdalawang isip na bilhi
n.

Medyo natagalan siyang makarating sa floor kung saan naroon ang opisina ni Allen
. Kasi naman, ang dami pang hinintuan ibang floors nong elevator. Hindi naman si
ya nahirapang makita 'yong opisina dahil may label na nakalagay sa pinto nito.

HUMINGA na muna siya nang malalim nang makatapatan ang pinto.

Kumatok siya ng tatlong beses. Naghintay siya ng sagot, pero wala. Kaya napagpas
yahan niya na pumasok na lang nang diretso sa loob. Akmang pipihitin na sana niy
a ang door knob, pero natigilan siya nang bigla na itong bumukas. Napahakbang pa
nga siya paatras dahil si Allen mismo ang niluwa ng bumukas na pinto. May bitbi
t itong laptop.

Hindi niya na lang pinahalata, pero totoong nagulat siya. Nginitian niya ito nan
g matamis at binati. "H-hi!"

Pero laking pagtataka niya na imbis na ngumiti at mag-hi rin ito pabalik sa kany
a, ay inip lamang siya nitong tiningnan. Seryosong seryoso pa ang hitsura.

"What are you doing here?" malamig na tanong nito. Ni hindi man nga lang nagbago
ang ekspresyon nito sa mukha.

Nangunot ang noo ni Vanessa sa klase at paraan ng pagkakatanong ni Allen. Pakira

mdam niya pa nga, napahinto sa pagtibok ang puso niya.
Ano raw ang ginagawa niya rito? Hindi ba halatang dinadalaw niya ito para huming
i ng paumanhin sa nagawa niya? Kung makapagtanong ito sa kanya parang ayaw siya
nitong makita ah. Para bang hindi siya nito kakilala.

Hindi kasi 'yon ang inaasahan niyang magiging reaksyon ni Allen. Ang iniisip niy
a, magugulat ito dahil sa biglaang pagdalawa niya, na yayakapin siya nito, at ta
tawagin sa palayaw niya. Pero nagkamali siya.

Binuka niya ang bibig para subukang magsalita ulit, pero walang boses na lumabas
mula sa kanya. Parang bigla niya yatang nalunok ang sariling dila.

"Allen, hintayin mo 'ko. " Sabi ng boses na nanggaling mula sa loob ng opisina.

Halos humaba naman ang leeg ni Vanessa masilip lang kung sino ang nagmamay-ari n
g boses na tila pamilyar sa kanyang pangdinig.
Nanglaki na lang ang mga mata niya nang makita na kung sino ito. It's Cindy. Pum
ulupot pa ito ng hawak sa braso ni Allen, pero agad ding bumitiw nang makita na
siya.

And what was that? Ang akala niya ba hindi tumatanggap si Allen ng mga bisitang
walang scheduled appointments? Then what is this woman doing here? Don't tell he
r may appointment ang Cindy na 'to kay Allen?
Binalik niya ang tingin kay Allen. Alam niyang wala siyang karapatang magtanong,
pero kahit papaano gusto niyang malaman. Ano'ng meron at bakit sila magkasama?

Susubukan na sana ulit niyang magsalita, pero naunahan naman siya ni Allen.

"I have a meeting. May kailangan ka ba? Kung wala, makakaalis ka na. I don't wan
t to see you," maanghang na pahayag nito.

Parang binuhusan ng nag-yeyelong tubig si Vanessa dahil sa narinig. Nanghina big

la ang mga tuhod niya.
Napahiya siya don. Gusto na sana niyang mag-walk out na lang. Eh hindi naman pal
a siya gustong makita ng taong pinuntahan niya eh. Ang kaso, nanigas na siya sa
kinatatayuan at hindi na magawang makahakbang pa.

Tinitigan niya nang malalim sa mga mata si Allen, kahit na nahihiya siya. Hinint
ay niyang magsalita ulit ito, baka sakaling bawiin nito ang mga masasakit na sin
abi, pero hindi eh, nakatingin lamang din ito nang walang gana sa kanya. Inip na
inip ang hitsura nito.

Yumuko na lang siya at pumikit nang madiin. May kung anong kumurot sa kanyang di
bdib, hindi niya maintindihan. Halos lumuwag na ang pagkakapit niya sa bitbit na
paperbag, at dumudulas na rin ang bag niya na nakasabit sa kanyang balikat.

Napamulat na lang ulit siya nang marinig na nagsara na ang pinto, at maramdamang
dumaan na sina Allen at Cindy sa gilid niya nang wala man lang sinasabing kahit
na ano. Para lang siyang tutang dinaanan lang.

Sinundan niya ng tingin ang dalawa. Napanood niya pa kung paano lumingkis si Cin
dy sa braso ni Allen. Nabalot bigla ng kuryente ang mga palad niya, umakyat hang
gang sa mga braso niya.

"Ihahatid mo ba ulit ako sa sakayan ng bus?" Rinig niya pang tanong ni Cindy.

Tumingin dito si Allen at sumagot din. "Gusto mo ba?" Sabay higit nito at kurot
sa bewang ng tumangong si Cindy.

"Okay. Anything you want," sagot ni Allen.

Doon na tuluyang namanhid ang buong katawan ni Vanessa.

Natulala siya at walang ganang napakapit sa nakasarang pinto. Kahit na anong ora
s yata ay mapapaupo siya sa sahig eh.

Sinapo niya pa ang kaliwang parte ng dibdib gamit ang isang palad, tulala pa rin
. Kinabahan siya nang may gumuhit na kirot sa parteng iyon. Hindi niya alam kung
anong nangyayari, pero pakiramdam niya bumalik ang isang pamilyar na sakit. Isa
ng sakit na ayaw na sana niyang maramdaman muli. Parang nag-flashback lahat sa u
tak niya eh.
Bigla niyang naalala ang dahilan kung bakit siya sumuko, kung bakit siya lumayo,
kung bakit siya nang-iwan.

Wala siyang ibang nakikitang dahilan sa inasal ni Allen ngayon kung 'di ang hind
i niya pagpapa-alam dito noong umagang 'yon. Siguro nga masama ang loob nito sa
kanya dahil sa pag-alis niya at pang-iiwan nang walang pasabi. Pero 'yong ginawa
nito sa kanya kani-kanina lang? Napahiya siya don. Pahiyang pahiya siya. Daig n
iya pa ang nadulas sa harap ng maraming tao.
Sinadya pa naman talaga niya ito sa opisina, 'yon pala, ayaw siya nitong makita.
Kung sabagay, may iba na itong babaeng kasama. Ano nga bang inaasahan niya? So,
are they together now? Cindy at Allen na ba ngayon? Hindi niya maiwasang hindi
isipin.

Kinalma niya na lang ang sarili. Mas mabuti pang umalis na lamang siya, total,
halata namang galit sa kanya si Allen eh. Pinilit niyang pahintuin ang pangingin
ig ng mga tuhod niya, kahit na natagalan.
After all those years, she can't believe na may epekto pa rin pala sa kanya ang
mga ganito, na may epekto pa rin sa kanya ang asawa.

She took a deep breath. Pahakbang na sana siya, pero napatigil din at nagulat pa
dahil may taong biglang humawak sa braso niya.

Hinila siya nito papasok sa loob ng opisina. Nanlalabo yata ang mga mata niya ka
ya huli na nang ma-realize niyang si Allen pala ang humila sa kanya.

Nilapag nito ang bitbit na laptop sa kalapit na desk, at mabilis siyang niyakap
nang mahigpit. Naramdaman na niyang uminit ang sulok ng kanyang mga mata. Hindi
niya maintindihan. Ano bang nangyayari? Kanina lang ay halos ipagtabuyan siya ni
to paalis, tapos ngayon naman, ang higpit nito kung makayakap.

"I'm sorry, Vannie..." Sabi nito sa kanya at hinalikan pa siya sa buhok, tapos n
iyakap pa siya nang mas mahigpit kaysa kanina.

"Kalimutan mo 'yong ginawa ko kanina. Wala 'yon. I...I didn't mean to say those
things. Hindi totoong ayaw kitang makita. Sorry." Dagdag pa nito.

Hindi niya alam kung paano magre-react sa nangyayari. Sa pag-suyong ginagawa ni

Allen sa kanya. Ang totoo, wala na siyang maramdaman. Nakatulala lang siya, manh
id at walang emosyon. She's not even hugging him back. Para lang siyang tuod.

Tumagal pa ng ilang segundo ang yakapan nila, but still, she's not talking.

"Vanessa, come on, say something." tila desperadong sabi ni Allen habang nakasub
sob sa gilid ng mukha niya.

Pumikit si Vanessa nang madiin - pilit na pinipigilan ang panginginig ng kanyang

katawan para hindi iyon maramdaman ni Allen. Nagnakaw siya ng isang buntong hin
inga. At ilang sandali lamang ay pumalag na siya para kumawala sa mahigpit na ya
kap ng lalaki.

Nakayuko niyang inabot sa dibdib ni Allen ang bitbit na paper bag na dapat sana'
y pasalubong niya para rito.

"It's okay. Hindi mo kailangang humingi ng tawad." Walang emosyong sabi pa niya.

Hindi na niya hinintay pang sumagot si Allen. Hinang hina na niyang tinungo ang
pintuan ng opisina at lumabas.

Narinig niya pang tinawag siya nito. Alam niyang susunod ito kaya nilakihan na n
iya ang mga hakbang, hanggang sa hindi na niya namamalayang tumatakbo na pala si
ya patungo sa elevator.

"Vanessa, wait. Please!" Tawag pa ulit ni Allen pero hindi siya lumingon.
Swerte naman dahil pagka-pindot niya sa button ng elevator, may bumukas na kaaga
d. Sumakay na siya. Nakahabol pa si Allen at sinubukang harangin ang pasarang pi
nto pero hindi ito nagtagumpay. Hindi nito nagawang makasakay.

Kahit na nanginginig ang buong katawan, hindi niya tinantanan ang pagkaka-pindot
sa close button sa loob para wala ng hintuan na iba pang floors. Napasapo siya
sa kanyang dibdib na muli na namang kumirot. Sinasabi niya na nga ba. Eto na nam
an ba siya? Babalik na naman ba siya sa dating siya?

Alam niyang hindi dapat, pero nasasaktan siya.

Alam niya ring wala siyang karapatan, pero gustong gusto niyang malaman kung bak
it sila magkasama.
At mas lalong alam niyang hindi niya dapat itanong, pero ano'ng ginawa nila at b
akit parang napansin niyang inaayos ni Cindy ang strap ng damit niya habang papa
lapit kanina kay Allen?

NANG bumukas ang elevator, nasa parking level na siya. Nagmadali na siyang lumab
as para puntahan ang naka-paradang sasakyan sa may di kalayuan. Pero saglit siya
ng natigilan nang bumukas din ang pinto ng katabing elevator. Niluwa noon si All
en na tila naghahanap.

Sinubukan niyang makalayo kaagad, pero mas mabilis maglakad si Allen kaya hindi
siya nakawala. Naabutan siya nito. Hinila pa talaga siya sa braso.

"Van, c-come on, let's talk."

Hindi sumagot si Vanessa. Malungkot niya lamang itong tiningnan sa mga mata. Nag
taka na lamang siya nang biglang pumikit si Allen at hinain pa ang kaliwang pisn
gi nito sa kanya.

"Sige, sampalin mo na lang ako para makaganti ka." Prisinta nito.

Hindi pa rin siya sumagot. Pero hindi niya ipagka-kailang kumirot na naman ang d
ibdib niya sa sinabi ni Allen.

Kung kaya niya lang, gusto niya itong sundin. Gusto niya itong sampalin, pero pa
ano? Ni hindi niya na nga maigalaw ang kamay niya. At isa pa, ano'ng karapatan n
iya? Maling mali na nga na nasasaktan siya ngayon. Ang dating, parang kinain niy
a lang ang mga pinaglalaban niya noon.
Na totoo naman. Kinain niya nga naman talaga. Bakit nga ba kasi kailangan niya p
ang makaramdam ulit ng ganitong klase ng sakit para lang mapagtanto niya sa sari
li niyang mahal niya pa rin si Allen? Na kahit na anong pagkakaila ang gawin niy
a, may lugar pa rin ito sa puso niya.

Madiin na lamang siyang pumikit at humugot ng lakas ng loob para talikuran si Al

len.

Nagmadali siyang sumakay sa kotse niya. Initsa niya ang bitbit na bag sa lapag a
t agad na ni-lock ang mga pinto dahil alam na alam na niyang susundan siya ng as
awa.
Hindi naman siya tumakbo nang sobrang bilis, pero bakit parang hinang-hina siya.
Sumandal siya sa upuan at pumikit para makapagpahinga kahit saglit lang.

Naiiyak siya sa sobrang lungkot, pero wala namang lumalabas na luha sa mga mata
niya. Pakiramdam niya magba-blackout na lang siya bigla sa sobrang sikip ng dibd
ib niya eh. Ito na ba ang tinatawag nilang karma? Dahil ba ayaw niyang pagbigyan
si Allen sa hiling nitong pakipag-balikan, kaya ngayon siya ang nasasaktan?

Ilang saglit lang ay naisip na niyang kuhain ang susi ng sasakyan mula sa should
er bag niya. Nanginginig pa ang mga kamay niya habang sinusubukang ipasok ang su
si. Hindi niya tuloy maipasok-pasok nang tama! Damn it!
Sa sobrang pagkadismaya, inis niya na lamang na binato 'yong susi sabay hampas s
a manibela. Sumubsob siya roon at naghabol ng hininga.

Narinig niyang kinakatok na siya ni Allen sa bintana. Hindi niya masyadong naiin
tindihan ang sinisigaw nito pero alam niyang paulit ulit nitong tinatawag ang pa
ngalan niya para buksan ang mga pinto. Hindi naman niya ito pinapansin.

Inangat na niya ang mukha at sinandal ang likod ng ulo sa headrest. Wala na siya
ng ibang naririnig kung di ang sunod sunod na pagkatok ni Allen, at ang mabilis
na tibok ng puso niya na parang nakikipag-karera.

She glanced at him. Hindi siya nito nakikita dahil heavy tinted ang mga bintana
ng sasakyan niya. Pero si Allen, kitang kita niya. Ang mukha nito. Ang buka ng b
ibig nito. Parang nababasa niya na nga ang mga sinasabi nito. Para na itong nagm
a-makaawa na pagbuksan.

Napapikit na lang ulit siya nang madiin.

Bakit, Allen? Nasasaktan siya. Nasasaktan siya kahit na alam niyang hindi na dap
at dahil matagal ka na niyang kinalimutan. Akala niya okay na siya. Akala niya k
aya na niya. Pero heto na naman siya eh, nasasaktan na naman.
She expected this. She knew this would happen. Buti na lang talaga hindi pa siya
bumibigay nang tuluyan. Dahil kung sakali, hindi na niya talaga alam kung saan
siya pupulutin.

Huminga na muna siya nang malalim bago napag-pasyahang buksan na ang mga pinto.
Alam niyang kahit na papaano, kahit na wala siyang gana, kailangan nilang mag-us
ap na dalawa. Kailangan na niya talagang itigil 'to, para wala ng masasaktan. Sh
e closed her eyes once more, at ang sumunod na lamang niyang narinig ay ang pagp
asok ni Allen sa kabilang pinto.
Napamulat na siya ng mga mata nang yakapin na naman siya nito nang mahigpit. Sob
rang higpit na hindi na siya makahinga.

"Van. I'm really sorry for acting that way. Hindi ko dapat ginawa 'yon sa'yo. Ma
li ako. 'Wag ka ng magalit." Halos pagma-makaawa na ni Allen habang nakasiksik s
a leeg niya.

Gusto na niyang maiyak. Gusto na niya itong yakapin pabalik. Pero hangga't kaya
niya, pipigilan niya. This is it, she's done here. Tama na kasi, Allen.

She tried to push him away kahit na wala siyang lakas. Pero hindi ito pumayag.

"'Wag mo 'kong palayuin. Kalimutan mo 'yong kanina. Sumama lang talaga loob ko k
aya ko nagawa 'yon. I...I'm sorry."

Hindi pa rin siya sumagot.

Pinilit niya pa ring kumawala mula sa yakap ni Allen, at nagtagumpay naman siya.
Sumandal na ulit siya pagkatapos, tahimik pa rin. Wala siyang ganang makipag-u
sap, o kahit sumagot man lang nang tipid.

"Van? Talk to me." Desperado na ito.

Humarap na siya rito. Pumeke siya ng ngiti. "I said it's okay. 'Wag kang magpali
wanag sa'kin. Hindi mo trabaho 'yon.

"The look on your face tells me otherwise. It's not okay. Galit ka." sagot nama
n ni Allen habang nakatingin nang diretso sa mga mata niya.

Binaling na ulit niya ang mukha sa ibang direksyon. Hindi na yata niya kayang ma
kipag-tinginan. Para siyang nilalamon ng seryosong titig ni Allen.

"Bakit naman ako magagalit? That's your life. Do whatever you want. Be with whoe
ver you want. Say whatever you like. Hindi mo kailangang ipaliwanag sa'kin lahat
." aniya sa boses na halatang pinakaswal lang.

Damn! Paano niya nagawang sabihin ang mga 'yon? Para siyang sinaksak sa bawat ka
sinungalingang lumabas sa bibig niya.

Napansin niyang napayuko si Allen. Hindi naman siya nakaharap dito, pero tagos n
a tagos pa rin sa balat niya ang lungkot sa presensiya nito. Nanginginig pa ang
mga kamay nito na para bang may gusto itong gawin, pero pilit na nagpipigil.

"Bakit, Vanessa? You're obvious. Bakit ba ayaw mo pa ring aminin sa'kin?"

"Aminin na ano?" Tanong niya rin pabalik kahit na alam niya naman kung ano'ng ib
ig nitong sabihin.

"That you're jealous. Na nasasaktan ka." Mabilis na sagot nito.

Gusto niyang matawa sa narinig. Tiningnan niya ulit ito nang maayos. Nag-angat d
in naman ng tingin sa kanya si Allen.

"Wala akong dapat aminin. Hindi ako nasasaktan," walang gana niyang sabi.

"Sinungaling ka."

"No, I'm not. By the way, may libreng oras na ako. Maaasikaso ko na ang annulmen
t natin." Sinadya niya talagang dalhin doon ang usapan.

Napabuntong hininga naman si Allen. Parang nainis ito dahil pinaalala na naman n
iya ang tungkol sa bagay na 'yon.

"You won't push that anymore. Pagkatapos ng nangyari sa'tin, hindi mo na 'yon ka
ya," sabi nito na para bang siguradong sigurado ito.

Tinitigan niya itong nang matagal bago sumagot. "Paano kung kaya ko?"

"I'm not assuming. But your actions show you still love me, Vanessa."

Hindi siya nagpakita ng kakaibang reaksyon. Pinilit niyang magmukhang kaswal kah
it na ang totoo, tinamaan siya. Dahil alam niya sa sarili niyang totoo ang sinab
i ni Allen. That she still loves him. Pero hanggang doon na lamang 'yon.

"Kung ang basehan mo ay ang nangyari sa'tin sa Rioscents two weeks ago. Wala 'yo
n. Kalimutan mo na. Nag-enjoy naman ako sa ginawa natin. Sige na, bumaba ka na."
"Nag-enjoy? Wow!" Sarkastikong tumawa si Allen. Napailing-iling pa ito, halatang
hindi nagustuhan ang lumabas sa bibig niya.

"Ano'ng tingin mo sa nangyari sa'tin, ha? One night stand? For Pete's sake, Vane
ssa, we didn't do that just to have fun!" Tumaas na ang boses nito. "I wanted yo
u to feel me, my love for you. Pero mukha namang nabigo ako, dahil iniwan mo pa
rin ako nong umagang 'yon. Bakit, Vanessa? Napakahirap ba para sayo na gisingin
ako para magpa-alam man lang?"

May bahid ng pagtatampo sa tono ng pananalita nito. Sa wakas, lumabas na rin ang
ikinasasama ng loob nito. Pero 'yon nga lang ba talaga ang dahilan?

Lumingon ito sa ibang direksyon marahil sa sobrang inis. His hand even balled in
to a fist. Parang gusto na nga nitong mag-hagis ng gamit sa loob ng sasakyan.

"I kept on calling you, sending you emails. But you never answered back," patulo
y pa nito. "Naghahanap ako sa'yo. Hindi mo man lang ako naisip."

Tumingin din si Vanessa sa ibang direksyon. "Kailangan ba?" Malamig na sabi pa n

iya.

Napansin niya namang binalik na ni Allen ang tingin nito sa kanya. Sinilip niya
ito. Ang seryoso ng mukha nito. Nakakatakot.

"Oo nga pala, hindi mo nga pala responsibilidad na sagutin ang mga tawag at emai
ls ko," tampo nito. "Pero gusto kong malaman mong hinanap kita, Vanessa. Halos b
aliktarin ko na ang bahay makita ka lang. Ilang beses ko ring tinawagan ang pins
an mo at ang assistant mo. Sht, I even followed you in Singapore...na sana hindi
ko na lang ginawa."

"What did you say?" Kunot noong tanong ni Vanessa dahil hindi niya gaanong narin
ig ang huling sinabi ni Allen. Pabulong kasi.

"Ginagamit mo ba laban sa'kin ang ginawa ko?" Dagdag niya pa. "Sa tingin ko hind
i ko naman kailangang magpa-alam sa'yo. You're not my mother. You're just my soo
n-to-be-ex-husband, remember?"

"Hindi ako nanunumbat, Van." Nagawa namang sumagot kaagad ni Allen, kahit na bak
as sa mukha nito ang pagkalugmok dahil sa narinig.

Saglit nitong hinilot ang gilid ng noo bago tumuloy sa pagsasalita. "Fine. Sige
na, hindi na kita ki-kwestyunin tungkol sa bagay na 'yon. Kakalimutan ko na lang
."

"You said you followed me in Singapore? Wala akong naa-alalang sinabi kong sumun
od ka." Pahabol na sabi naman ni Vanessa.

"I don't need orders. Ikaw na nga ang nagsabi, pwede kong gawin kahit na anong g
usto kong gawin." Pananabla naman nito sa kanya.

"Well, I didn't see you there. Hindi mo naman ako pinuntahan sa hotel."

Napayuko si Allen. Natagalan bago ito nakasagot.

"Vanessa..." Bulong nito, tapos huminga nang malalim bago nagsalita ulit. "I...I
did follow you. Pero umuwi rin ako kaagad. I can't bear to see you and that fvc
king chemist together..."

Tiningnan na ulit siya nito. Mata sa mata. "...Nagseselos ako. Selos na selos ak
o, Vanessa! Ni hindi mo man lang namalayang naka-check in ako sa tapat mismo ng
kwarto mo. Kitang kita ko pa kung paano mo pinapa-pasok ang Gavin na 'yon sa uni
t mo. Bakit? Ano bang ginagawa niyong dalawa ng alas-onse ng gabi?"
Napanganga si Vanessa, tila hindi makapaniwala sa isiniwalat sa kanya.

"W-what? P-pinagisipan mo nang masama 'yon?" utal utal na tanong pa niya.

Napapikit naman nang madiin si Allen. Para bang kinakalma nito ang sarili para h
indi makapag-salita nang masakit.

"Ano bang gusto mong isipin ko? He likes you. At sinabi mo sa'kin dati na hindi
rin siya mahirap magustuhan."

Walang ganang napabalik si Vanessa sa pagkakasandal sa upuan. Hinilot hilot niya

ang kanyang noo.
She can't believe na nag-isip si Allen nang masama tungkol sa pagpapasok niya ka
y Gavin. Eh nagki-kwentuhan lang naman sila. At hindi niya naman talaga napansin
na katapat niya lang pala ng hotel room si Allen.

She cleared her mind at nagpakawala ng buntong hininga.

"Wala kaming ginawang iba. Gusto ko lang ng ka-kwentuhan dahil hindi ako makatul
og kaya pinapapasok ko siya," mahinahon na paliwanag niya.

Natigilan naman si Allen. Napaisip ito, at maya maya lang ay bahagya na itong lu
mapit sa kanya at inipit ang ilang hibla ng buhok niya sa likod ng tenga niya.

"I...I'm sorry. I just got paranoid. Alam ko namang hindi mo na magagawa 'yon ng
ayon. Ayoko lang kasing may iba kang naka-kasama sa isang kwarto." kalmadong ani
to.

Iniwas naman ni Vanessa ang mukha niya. "I'm not under your property, Allen. Bum
aba ka na. Lubayan mo na ako. Just...just go with that Cindy. Mas nararapat siya
para sa'yo."

Napailing-iling si Allen. He even tsked. "'Wag mo kasi akong ipamigay. I don't w

ant her. Ginamit ko lang naman talaga siya. I will get rid of her if that's what
you want."

"Hindi na kailangan," walang ganang sagot ni Vanessa.

"Vanessa naman...'wag ka namang ganyan. I'm saying sorry now. Nagselos lang kasi
talaga ako kaya--"

"Okay," putol niya sa dapat sanay sasabihin ni Allen. "Hindi mo naman ako kailan
gang piliting maniwala. Naniniwala ako sa'yo. Sumama lang loob mo? Okay. Nagselo
s ka? Okay. Ayaw mo kay Cindy? Fine. Naiintindihan ko naman eh."

Napayuko ulit si Allen. Ilang sandali lang ay inabot na nito ang kamay niya at m
adiin iyong hinalikan.

Uminit na naman ang sulok ng mga mata niya dahil sa ginawa ng asawa. Hindi na ya
ta niya kayang pigilan pa. Acting like she doesn't care hurts so much!

"Stop it, Van," pabulong na wika ni Allen. "You're acting cold again. And it hur
ts me. I want to explain because I want to be honest. I want to tell you everyth
ing. 'Wag mo akong kausapin nang ganito."

Binawi niya ang kamay niya. "Okay. I get you. You may leave now, Allen. May pupu
ntahan pa kasi ako."

Pero hindi talaga nagpatinag si Allen. Inabot ulit nito ang kamay niya. And this
 time, hinaplos na iyon sa pisngi nito na parang batang naglalambing.

Saglit namang napapikit nang madiin si Vanessa.

"Van...I know you're hurt. It shows. I'm sorry." panghingi ulit ng tawad ni Alle
n sa kanya. Kailan kaya ito titigil sa kaka-sorry?

Yumuko siya. "Hindi nga ako galit. Wala akong pakialam sa kung ano'ng gusto mong
gawin. Bumaba ka na parang awa mo na." Malungkot na utos niya.

"Hindi ako bababa hangga't hindi tayo maayos."

"We won't be okay anymore. Let's face it, Allen."

"Of course, we will be. Don't say that," anito. "Alam kong mahal mo pa rin ako.
I felt it when we were making love that night. Aminin mo lang sa'kin, Vanessa, a
t aangkinin kita ulit."

Binawi na ulit niya ang kamay at muling sumandal sa upuan.

Sumasakit na ang ulo niya. Pati ang dibdib niya, hindi pa rin nawawala ang kirot
. She took a series of deep breath. Natagalan bago siya nakapagsalita ulit. Inis
ip niya pa kasing mabuti ang mga sasabihin niya. She wants to be honest. Gusto n
iyang ipaintindi kay Allen kung ano talagang gusto niya.

"Allen...I'm sorry. But you have to stop this right now. Tama na, tigilan mo na.
Wala kang mapapala sa'kin. Kahit anong gawin natin, hindi na maaalis ang takot
dito," kinapa niya ang dibdib niya "...at dito," turo niya sa isip niya.

Naluluha niyang tiningnan si Allen. "Hindi ko na talaga kayang masaktan ulit. M

ahirap kasi, Allen, eh. Hindi mo 'yon maiintindihan dahil hindi mo nakita ang mg
a pinagdaanan ko. Hindi mo alam kung ano'ng mga ginawa ko sa London para lang ma
kalimutan ka at ang lahat ng mga nangyari sa'tin. Sorry, pero hindi ko na kayang
magmahal ulit nang buong buo."
Para namang nabagsakan ng langit si Allen. Bakas na bakas na ang pagkatamlay sa
mukha nito.

"Van, hindi ko naman maipa-pangako sa'yo na hindi ka na masasaktan ulit," malung

kot na anito. "Being h
kong walang magagawa ang sorry ko. Pero sana tanggapin mo."
Napansin na niya ang pagtaas baba ng mga balikat ni Vanessa. Wala na, umiiyak na
naman ito. He caressed her hair para patahanin ito, pero parang mas lalo niya p
a yata itong napaiyak. Rinig na niya ang mahihina nitong pag-hikbi.
Jesus! Pakiramdam niya pati siya nasapak sa mukha. Gusto niya itong yakapin. Gus
to niya itong patahanin sa mga bisig niya. He wants to make her feel protected.
Pero sobrang layo na ng loob nito sa kanya.
"Stop crying, please. I don't want to see you like this," pakiusap niya, patuloy
pa rin sa paghagod sa likuran ni Vanessa.
Napatigil na lang siya nang gumalaw na ito. Umangat ito at muling sumandal sa sw
ivel chair - nakapikit ang mga mata.
Tumambad sa kanya ang basang basa nitong mga pisngi. Lumapit siya para pahidin a
ng mga iyon, pero umilag si Vanessa. Pinilig nito ang mukha sa ibang direksyon.
Halatang ayaw siya nitong tingnan. Napayuko na lamang siya. Ano pa bang pwede ni
yang gawin?
"Vanessa? Magsalita ka naman. Talk to me."
Hinihintay niya itong sumagot. Pero wala talaga siyang ibang narinig kungdi ang
sunod sunod lamang nitong paghikbi nang tahimik. Nakatingin ito sa malayo na par
a bang lumilipad na ang isip nito.
He grabbed her hand. He intertwined his fingers with hers. Hinigpitan niya nang
kaunti ang pagkakahawak para masigurong hindi nito babawiin ang kamay.
"I...I know this is not the right time to talk about this but..." Napatigil siya
. Huminga muna siya nang malalim bago nagpatuloy. Bahala na kung magmukhang tang
a. "...about the annulment. Nakikiusap na 'ko sa'yo. Iurong mo ang petition. H-H
indi ko kayang makipaghiwalay sa'yo, Van. Alam mo 'yan."
Nanginginig pa ang kamay niya habang sinasabi 'yon. Kinakabahan siya. Paano kung
hindi ito pumayag? Ngayon pa na may nagawa na naman siyang kasalanan at napaiya
k na naman niya ito.
Hindi pa rin nagsasalita si Vanessa. Diniinan niya na ang pagkakahawak sa kamay
nito para makuha ang atensiyon nito. Sa wakas naman ay tumingin na rin ang asawa
sa kanya. Pero parang bigla siyang nagsisi na pinilit niya pang paharapin ito s
a kanya. Nakita niya lang tuloy ang magang maga nitong mga mata. Damn.
Umiwas siya ng tingin. Awang awa na talaga siya. Parang hindi na nga ito makamul
at nang maayos.
"Hindi ka ba talaga titigil?" walang ganang tanong nito sa kanya. Napansin niya
pang may tumulo na namang luha mula sa mata nito.
He bowed his head. Napakahirap naman sagutin ang tanong na 'yon, dahil ang totoo
, wala siyang balak tumigil. Hangga't kaya niya pa, hindi siya titigil hanggang
sa bumalik sa kanya si Vanessa. He's dying for her.
Binawi na nito ang kamay nito mula sa pagkakahawak niya. Hinayaan niya na lang.
Total, nanghihina na rin kasi siya. At ayaw niyang maramdaman nito ang pangingin
ig ng mga kamay niya. Baka mas lalo lamang itong matakot.
Pasimple niya itong sinilip. Malungkot lamang itong nakatingin sa kanya, patuloy
pa rin sa pag-luha nang walang tunog.
"Ano pa ba, Allen? Anong klaseng sakit pa ba ang kaya mong ibigay sa'kin? Wala k
a talagang awa. Pati pinsan ko at sila Gavin nadamay na. Tama na. Sobra sobra na
. Pakawalan mo na lang ako."
Bumigat ang dibdib niya. Parang may malaking batong nakadagan doon. Ang sakit la
ng na parang nagma-makaawa na si Vanessa na bumitiw na siya. Kung kaya niya lang
naman talaga matagal na niyang ginawa.
Sinubukan niya itong yakapin dahil napaiyak na naman ito, pero umiwas ito. Sumub
sob ito sa mesa at doon binuhos ang pag-iyak.
Nataranta na siya.
Sumandal siya sa upuan at hinilamos ang mga palad sa kanyang mukha, pagkatapos a
y inis na sinuklay ang buhok. Balot na balot na ng kuryente ang mga kamay niya.
Hindi siya sanay sa ganitong klase ng sakit. Paano kung tuluyan na rin siyang bu
migay? Sino nang lalaban para sa kanila?
Kinalma niya ang sarili. Ilang beses siyang nagpakawala ng malalalim na hininga
para maging maayos ang pag-iisip niya. Nang maramdamang kaya na niya, at bahagya
na ring humihina ang pag-iyak ni Vanessa, ay lumapit siya rito.
Hinawakan niya ang braso nito, at ipinatong ang baba sa balikat nito. Pumikit si
ya.
"Van--"
Pero hindi niya natuloy ang dapat na sasabihin dahil bigla na itong bumangon mul
a sa pagkakasubsob sa mesa.
Napatuwid na rin siya ng pagkaka-upo.
"Tama na sabi. Tantanan mo na ako, pwede ba?" anito.
Hindi siya sumagot kaagad. Umiling iling lang siya.
Magsasalita na sana ulit siya nang biglang mag-ring ang cellphone ni Vanessa na
kasalukuyang nakapatong sa mesa. Inabot iyon ni Vannie, tiningnan kung sino ang
tumatawag, at mabilis na sinagot. Sa isip niya, sino naman kaya ang tumatawag at
tarantang taranta ito na sagutin iyon.
"H-hello, Gavin?"
Nagkuyom siya ng kamao. Si Gavin pa rin pala?
"N-nasaan ka?" dagdag pa ni Vanessa. "Si Sage, kumusta? P-pupuntahan kita."
Nabigla siya nang tumayo na ito mula sa swivel chair. So ano, aalis na lang ito
nang ganon ganon na lang? Pupuntahan naman nito si Gavin. And how about him? Tum
ayo na rin siya at sinundan ito.
Hinawakan niya ito sa siko para pigilan. "Van, 'wag mo siyang puntahan. Nandito
ako, o."
Hinarap naman siya nito, namumugto pa rin ang mga mata. "Kailangan nila ako doon
."
"Pero kailangan din kita dito."
Napayuko na lamang ito. "C-come on, Allen. Kailangan ko pa bang lumuhod? Just le
t me go. Ano pa bang gusto mo? Tumigil ka na. Na-file ko na ang petition. Wala k
a ng magagawa."
Matagal bago siya nakasagot. Nanuot sa kanya ang mga binitawang salita ni Vaness
a.
Kung pwede lang ay ayaw na sana niyang ipaalam dito ang tungkol sa isa niya pang
pinoproblema dahil kaya niya namang gawan iyon ng paraan. Pero wala na siyang c
hoice. He's losing hope and time. Kailangan na niya itong sabihin. Umaasa siyang
baka mapagbago noon ang isip ni Vanessa at hindi na nito ituloy ang annulment.
Humugot siya ng lakas ng loob.
"Vanessa. Baka hindi mo na ulit ako makita," umpisa niya.
Tumingin ito sa kanya.
"I...I might be gone. For a year or two, I...I don't know," patuloy niya. "Babal
ik ako sa Barcelona. Your father wants me to lead the new project. I might be ba
sed in Spain soon, Van. Matagal tayong hindi magkikita."
Pinilig niya ang ulo sa ibang direksiyon para patagong pahirin ang pagitan ng ka
nyang mga mata.
Ayaw niyang malayo sa asawa. And now he feels like he will breakdown soon. Pero
ang mas masakit doon ay hindi man lang talaga nagsalita si Vanessa. Parang bale
wala lang dito kung aalis siya.
"Van, p-pwedeng pwede ko namang hindian 'yon. Sabihin mo lang. Kung gusto mong d
ito lang ako, dito lang ako," sabi niya.
Desperado na kung desperado. Ibibigay na niya lahat. Lahat lahat. Tatanggapin ni
ya lahat ng sakit, kahit na nilalamon na noon ang buong sistema niya.
Binalik na niya ang tingin kay Vanessa. He saw her looking at him with so much g
loomness in her eyes.
"'Wag mong hindian. Take it. Para makalayo ka na sa'kin. Para makalimutan mo na
ako."
Tiningnan niya ito nang diretso sa mga mata. 'Yon ba talaga ang gusto nitong man
gyari? Hindi man lang talaga siya nito pinigilan.
Sa buong buhay niya, kahit kailan hindi siya nagmakaawa nang sobra para lang mak
uha ang gusto niya. Kahit kailan hindi siya humingi ng tulong sa iba. Hindi siya
magaling sa panunuyo. Hindi siya marunong magtiis. Pero para kay Vanessa, hell
he will do everything! Kahit na magmukha na siyang tanga. Kahit na sinasabi na n
g utak niyang tama na, awat na. He won't let go of her. Never.
Without saying a word, he swallowed all his pride at lumuhod sa harapan ni Vanes
sa.
"N-no, Allen. Stop it. Don't do this to yourself." Pigil naman nito at sinubukan
siyang patayuin.
Pero hindi siya nakinig. Nakatulala lamang siya sa sahig. "Van, huli na 'to. I'm
begging you. Please, withdraw the petition."
Halos tawagin na niya lahat ng santong kakilala niya makuha lamang ang sagot na
gusto niya. Hindi siya kumukurap, hindi na nga rin yata siya humihinga. Kabadong
kabado siya sa maaaring isagot ni Vanessa. All he needs is that one answer from
her. 'Yon lang, at itutuloy niya ang laban para sa kanila. Hihindian niya ang p
roject sa Barcelona makasama lang si Vanessa.
Kumakapit siya sa kaunting pag-asang mayroon siya ngayon. Pero nang humakbang si
Vanessa paatras, parang 'yong katiting na pag-asang 'yon ay nawala na rin.
He looked up at her. Basa na ang sulok ng mga mata niya. Hindi na rin niya alam
kung ano ng hitsura ng mukha niya. Malungkot niyang tinitigan ang asawa.
Please, say yes.
Please, say yes.
Please.
"No, Allen. I...I'm really sorry, but I won't withdraw the petition."
Para na rin siyang naparalisa sa narinig. Namanhid ang katawan niya - nag-umpisa
mula sa mga tuhod, paangat sa mukha niya. He could even hear his heart break ev
ery minute.
Tinalikuran na siya ni Vanessa at tuluyan ng lumabas sa opisina.
And he was left alone - devastated and deeply wounded, like he was shot straight
in the heart.
"M-miss Vanessa? O-okay ka pa ba diyan?"
Pang-ilang tawag na iyon ni Claire habang sunod sunod na kinakatok ang pinto ng
CR sa opisina, pero binalewala lamang ulit 'yon ni Vanessa.
Nawalan na yata siya ng pangdinig. Hinang-hina na lamang siyang napatungkod sa l
ababo, yumuko, at madiing pumikit hanggang sa maramdaman niyang may tumulo na la
ng na luha mula sa mga mata niya. Sht! Bakit ba ngayon pa ito nangyari?

For the third time, muli niyang tiningnan ang home pregnancy test na hawak hawak
niya. Gusto niyang ipasok sa isip niya na nama-malikmata lamang siya, pero hind
i, malinaw na malinaw ang resulta, e. She's pregnant. At walang duda kung sino a
ng ama.
Tumingala siya sa kisame para subukang pigilan ang pagtulo ng mga luha niya, sub
alit hindi 'yon nakatulong. Naiiyak pa rin siya. Bakit kailangan pang mangyari '
to? Sinusubok ba talaga ng panahon kung hanggang saan ang kakayanin niya?
Inis niyang pinahid ang basa niyang mga pisngi.. Hindi 'to pwedeng mangyari. Why
now? Hindi siya pwedeng mabuntis! Ngayon pa na nakahain na ang petisyon niya pa
ra sa annulment. Ngayon pa na malapit na ang pre-trial nila sa korte. Damn! Magh
ihiwalay na nga lang sila, hinahabol pa rin siya ng problema!

Napaupo siya sa naka-saradong toilet bowl. She covered her face with her hands.
Malakas na talaga ang kutob niyang buntis siya. Ayaw niya lang aminin. Napansin
niya kasing ang tagal na niyang hindi dinadatnan. Ang akala niya nga delayed lan
g siya dahil stressed siya sa tabaho at sa kakaiisip sa annulment. Inabangan niy
a ang dalaw niya, naghintay siya ng ilan pang mga linggo, pero wala pa rin.
Nag-umpisa na siyang ma-paranoid. Lalo na nong mapansin niyang parang nagiging e
motional siya, at napapadalas ang pagkahilo niya. Isang beses pa ay nagsuka siya
. Pero hindi niya sigurado kung dahil ba iyon sa pagdadalang tao niya, o dahil k
umain siya ng maasim noong araw na iyon.
Ngayon lamang nga siya nagkaroon ng lakas ng loob na bumili ng pregnancy test ki
t para makasigurado.
At eto na nga. Hindi nga siya nagkamali. She's now bearing the child of Allen -
ang lalaking pilit niyang inaalis sa buhay niya. Dala dala niya ang laman at dug
o nito. Damn, nagulo na naman ang mundo niya! Inis niyang sinuklay ang buhok niy
a at muling pinahid ang kakatulo lang na luha galing sa mata niya. Pinapahirapan
talaga siya. Bakit ba ayaw siyang lubayan ng problema?
Tiningnan niya pa ulit 'yong pregancy test. Wala. Positive talaga.

NAPATAHAN na lamang siya nang tuluyan nang kumatok na ulit si Claire sa pinto.
"M-miss Vanessa? K-kumusta ka na diyan? Buksan mo nga 'to."
Mabilis niyang pinahid ang mga luha.
Tumayo na siya at saka pinagbuksan ng pinto ang assistant. Nakayuko niya itong h
inarap. Hindi siya pwedeng magpakita ng kahinaan. Oo nga't malapit sila sa isa't
isa, pero siya pa rin ang boss nito.
"M-may kailangan ka pa ba? Tubig?" Sumunod na tanong ni Claire.
Hindi siya humaharap. Pero malamang naman kahit na itago niya ang mukha niya, na
pansin pa rin nito na galing siya sa iyak. Umiling iling na lamang siya at lumab
as na ng banyo, hawak pa rin ang pregnancy test kit.
Walang gana siyang umupo sa sofa.
Humila naman ng swivel chair si Claire at umupo katapat niya.

"Anong resulta?" nag-aalalang tanong nito.

Huminga siya nang malalim, at saka inabot kay Claire ang pregnancy test.
Alam nito ang tungkol sa nararamdaman niya nitong mga nakaraang linggo - 'yong m
adalas niyang pagkahilo at pagsusuka. Si Claire nga ang kasama niya sa pagbili n
g kit sa botika kanina. Hindi siya nag-dalawang isip na sabihin dito dahil babae
rin naman ito. At isa pa, maaga itong nabuntis kaya alam niyang maiintindihan n
ito ang kalagayan niya.
Tinanggap ni Claire ang kit at saglit na tiningnan ang resulta.
"W-what will I do now?" humihikbing tanong niya.
Magulong-magulo na ang utak niya. Desidido na kasi siya sa mga dapat gawin, e. T
apos dumating 'to. Ano nang gagawin niya ngayon? Ipapalaglag niya ang bata? Hell
no! Alam niya ang pakiramdam ng mawalan ng anak. She experienced it the hard wa
y!
Bubuhayin niya? Paano? Mag-isa lang siya. Kahit kailan hindi niya nakita ang sar
ili niyang maging single parent. She always dreamed of having a complete family
of her own.
Hinaplos ni Claire ang buhok niya, at saka ibinalik ang pregnancy test. Inilapag
niya iyon sa kandungan niya.
"'Wag kang umiyak," payo nito. "Hindi maganda ang maidudulot niyan sa bata. Mag
-relax ka muna."
Tinamaan naman siya sa sinabi nito. Agad niyang pinahid ang mga luha niya at pin
atahan ang sarili. Hindi niya idadamay ang dinadala niya sa problema nilang mag-
asawa. Tama na ang nawalan siya noon dahil sa kapabayaan nila.
Sumandal siya sa sofa at sa ganoong posisyon niya kinalma ang sarili.

"Sasabihin mo ba sa kanya?"

Tiningnan niya si Claire nang magtanong ulit ito.

"H-hindi ko alam. Naguguluhan ako." sagot niya.

"Well, I think you have to tell him. After all, he's the father. May karapatan s
iya."
Napaiwas siya ng tingin.
Alam niya naman 'yon eh. Alam niyang karapatan ni Allen malaman ang tungkol sa d
inadala niya. Pero paano ang annulment? Nakapagsampa na siya ng petisyon. Ilang
buwan pa at malapit na silang maghiwalay. Kaso dahil buntis siya, hindi na niya
alam kung tama pa bang ituloy niya ang kaso.
Ilang linggo nang hindi nagpa-paramdam si Allen. Wala na siyang balita rito. Hin
di pa rin kasi sila nagkaka-ayos ni Leila kaya wala siyang mapagtanungan. Si Cla
ire naman, wala ring alam dahil hindi na rin daw nag-tetext si Allen sa kanya. H
indi naman na nakakagulat kung mawawalang parang bula na lamang si Allen. After
what happened in Rioscents, ano pa bang inaasahan niya?

"Gusto mo bang tawagan ko siya?"

Nakuha ang atensiyon niya ng tanong ni Claire. Napaayos siya bigla ng upo. "N-no
! 'Wag mong gagawin 'yan."
Tumango tango naman si Claire. "O-okay. I'm sorry. Hindi ko naman gustong makial
am. I'm just trying to help."
Muli siyang sumandal sa sofa. Hinilot niya ang gilid ng noo niya. Parang nahihil
o na naman siya.

"So hindi mo nga sasabihin sa kanya? Itatago mo 'yan?" Tanong ulit ni Claire.

Matagal bago siya nakasagot. Napaisip rin kasi siya.

"Hindi ko naman matatago 'to habang buhay," sagot niya sabay lingon sa kausap. "
Pero...kasi...natatakot ako...sa mga pwedeng mangyari. At saka, paano 'yong annu
lment?"
Napayuko si Claire. Bumuntong hininga ito bago nagsalita.

"Hindi ko kasi alam ang history ninyong mag-asawa. At wala naman akong karapatan
g itanong kung ano'ng nangyari at nakikipag-hiwalay ka. Sa tingin ko lang, e, ma
y malaking kasalanan sa iyo si Sir Allen kaya ganito. Pero kung dahil nga doon,
uhm, 'wag ka sanang magagalit sa'kin, but I guess somehow, he deserves your forg
iveness. Hindi ako sigurado kung gaano kabigat ang kasalanan niya, pero pansin k
o namang nage-effort talaga siya para makuha ka ulit, e. I'm sure nahihirapan di
n siya at nasasaktan."

Tumingin siya sa ibang direksyon. Parang tumatagos sa balat niya ang mga sinasab
i ni Claire. Tinatamaan siya.
"H-hindi ko naman talaga gustong makasakit," depensa niya. "Ginawa ko naman laha
t ng makakaya ko para ipaliwanag at ipaintindi sa kanya na tama na. Na ayaw ko n
a. Pero ang tatag niya talaga, e."

"Siguro dahil ayaw ka talaga niyang mawala?"

Natahimik siya.
Ang totoo, na-appreciate niya naman talaga lahat ng mga pinapakita at ginagawa n
i Allen. Pero sadyang natatakot siya, e. Duwag na kung duwag pero hindi na talag
a niya kaya pang magmahal at masaktan ulit. Kung alam niya lang na aabot sa gani
to, sana pala dati pa lang ay inasikaso na niya ang annulment.
Ang mali niya pa ay inentertain niya rin kasi si Allen.
Binigyan niya pa ito ng kaunting pag-asa. Para sa kanya, hindi naman talaga niya
ito pinaasa nang ganon lang, e. Somehow, sa sarili niya, nagkaroon din siya ng
pag-asang baka nga maayos pa. Kaso noong nasaktan ulit siya dahil sa inasal ni A
llen. Bumalik lahat ng takot niya. Naalala niyang, hindi niya pala talaga kaya,
kaya nga siya nakikipag-hiwalay.
Naalala niya tuloy noong lumuhod si Allen sa harapan niya. She swears hindi niya
ito kayang tingnan nong mga oras na 'yon. Bakit pa nito kailangang lumuhod? Nak
iusap naman siya rito na tumigil na, e. Ano bang hindi nito maintindihan? Nasakt
an din siya dahil kailangan pang gawin 'yon ni Allen. Pinapatayo niya naman ito,
pero ayaw. She doesn't want to get his hopes up again.
Tanggap na niyang hindi naman talaga sila para sa isa't isa.
Umpisa pa lang, sirang sira na ang relasyon nila. She wanted to fight, pero hind
i niya alam kung saan siya huhugot ng tapang gayong puro takot at pangamba ang l
aman ng puso niya. Siguro nga matagal na panahon na ang lumipas. Pero para sa ka
nya, hindi sapat ang apat na taon para tuluyan niyang makalimutan lahat ng sakit
.
"Vanessa," pagkuha ulit ni Claire sa atensiyon niya.

Tiningnan niya naman ito.

"Alam mo ba? Binigay niya pa talaga ang number niya sa'kin para raw may magbabal
ita sa kanya kung ano nang ginagawa mo," patuloy nito. "Madalas siyang tumatawag
, tinatanong kung nasa shop ka na raw ba, kung kumain ka na, kung nakauwi ka na,
o kung marami kang ginagawa. Minsan nga tinatanong niya pa kung dinadalaw ka ba
ni Sir Gavin dito. Basta lahat tungkol sa'yo. Sorry ha, kung nilihim ko sa'yo a
ng tungkol dito, sabi niya kasi sa'kin 'wag ko raw sasabihin kasi baka magalit k
a. Vanessa, hindi ako ikaw. Pero sa tingin ko, he's doing everything he can. Ako
, hindi ako nakaranas ng sobrang pagmamahal dahil iniwan ako ng tatay ng anak ko
. Kaya 'yong efforts ni Sir Allen. Ramdam ko 'yon, kahit na hindi 'yon para sa'k
in. Wala naman akong kinakampihan sa inyo. Ang gusto ko lang, maging maayos kayo
. Para naman kayong walang pinagsamahan..."

"...Vanessa, 'yong totoo. Ano ba talagang nararamdaman mo? Mahal mo pa siya?"

Napayuko siya.
Naramdaman niya na lang na may tumulo na namang luha sa mga mata niya. Nakaka-ga
go isipin, pero 'yon ang totoo.
Kinalma niya ang sarili bago tumango tango. "M-mahal ko naman siya eh. Kaso...an
g hirap kasi."
"Wala namang madali eh. Lahat kailangan mong paghirapan. Ano, natatakot ka?"
Tumango ulit siya, pagkatapos ay napatakip siya sa mukha dahil hindi na niya tal
aga napigilan pa ang pag-hikbi. Hinaplos haplos naman siya ni Claire sa balikat
para patahanin siya.

No one could ever understand what she experienced in the hands of her husband. N
ag-iwan 'yon ng matinding takot sa puso niya.
Tiniis niyang lahat noon para lang mapatawad siya ni Allen sa kasalanang nagawa
niya. Halos maging alipin siya nito. Hindi na nga niya naramdaman ang pagiging a
sawa. It was too much. Noong nabigay na nito ang pagpa-patawad na hinihingi niya
, akala niya magiging masaya na sila. But the past just kept coming back. Hindi
sila tinigilan.
Paminsan minsan ay bumabalik sa kanya ang mga sampal at murang natanggap niya ga
ling sa sariling asawa. Pilit niya naman kinakalimutan, e, pero kusang bumabalik
. Kaya kung hindi niya magawang patawarin si Allen, kung takot siya at duwag, wa
s it her fault? Babae lang siya. At hindi lahat ng babae ay kayang magbigay ng i
sa pang pagkakataon. Minsan, sadyang nakakapagod na talaga.

Sunod sunod niyang pinahid ang mga luha niya. Nakakahiya, she's breaking down in
front of his assistant.

Patuloy pa rin naman si Claire sa pagpapatahan sa kanya.

"Alam mo, hangga't natatakot ka, hindi ka magiging masaya," sabi pa nito. "Sa ti
ngin ko naman, kung ano man yung kasalanan niya, hindi na niya ulit uulitin 'yon
. Hindi ka naman siguro niya susuyuin kung hindi ka niya kayang pasayahin, 'di b
a? Mahal mo pa rin naman pala siya eh. Mahal ka rin niya. Bakit niyo pinapahirap
an mga sarili niyo?"
Suminghot siya sabay punas sa ilong niya. Oo nga naman, bakit nga ba niya pinapa
hirapan ang mga sarili nila? She's making things complicated, kahit na kung tutu
usin, kayang kaya naman nila iyong ayusin.
"Vanessa, I suggest you take the risks," dagdag ni Claire. "Maging matapang ka.
'Yong pagsuko kasi, madali lang 'yan. Lahat ng tao, pag 'di na kaya, diyan na bu
mabagsak, e - sa pagsuko. Pero 'di ba mas masarap sa pakiramdam 'yong halos laha
t na ng tao inaasahan na susuko ka na, pero ikaw lumaban pa rin?"
Natahimik siya.

"...Kung hindi kayo nagwork out, then rest. Move on. Tapos laban ulit. Hangga't
kaya mo pa," payo pa nito. "Hindi ko sinasabi ang mga 'to para guluhin ang isip
mo ha? Ikaw pa rin naman kasi talaga ang masusunod dito. Ayoko lang kasi na sa b
andang huli, pagsisihan mo ang desisyon mo. Wala namang ibang humadlang sa inyo
eh. Hindi katulad ng iba diyan, ang dami daming conflicts. E, sa inyo, kayo lang
ang gumagawa ng harang sa pagitan niyo. Minsan kasi, Vanessa, hindi maganda 'yu
ng palaging matapang."
May idurugtong pa sana si Claire pero natigilan sila nang may kumatok sa pinto n
g opisina.
Bumukas ito at dumungaw ang isa pang staff niya sa Rioscents.

"Miss Vanessa. May bisita po kayo," bungad nito.

Mabilis naman niyang pinunasan ang basa niyang mga pisngi at inayos ang kanyang
sarili.
"W-who?" Tanong niya.
Nanglaki na lamang ang mga mata niya nang biglang pumasok si Cindy sa loob ng op
isina niya.
Agad siyang nag-iwas ng tingin. Now what does she want?
Tinapik siya ni Claire sa tuhod. Tiningnan niya ito at nakitang nakangiti ito sa
kanya. "Malalagpasan mo rin 'yan," pabulong na anito at saka tumayo.
Hinabol niya ito ng tingin hanggang sa makalabas ito ng opisina, kasama ang isa
niya pang staff. Si Cindy na ang umalalay sa pagsara ng pinto.

"What do you want?" Matigas na tanong niya rito nang silang dalawa na lamang ang
 nasa loob.
Maglalakad na sana siya papunta sa mesa niya para doon ito kausapin. Pero sakton
g pagkatayo niya, ay nahulog naman sa sahig ang pregnancy test kit na nakapatong
nga pala sa kandungan niya.
Taranta niya iyong dinampot at palihim na itinago sa bulsa ng cardigan niya. Hin
di siya tumitingin kay Cindy, pero sigurado siyang nakita nito kung ano 'yong na
hulog. Tuluyan na lang siyang pumunta sa mesa niya na para bang walang nangyari.
Umupo siya sa swivel chair. Nakita niya si Cindy na nakatitig sa lugar kung saan
nahulong 'yong pregnancy test kit. Kinabahan siya, pero hindi niya pinahalata.
Nakita kaya talaga nito?
Patago niyang pinahid ang mga mata niya dahil baka basa pa, pagkatapos ay kinlar
o niya ang lalamunan niya.
"Ano'ng kailangan mo?" tanong niya ulit kay Cindy.
Sa wakas naman ay nabaling na sa kanya ang atensiyon nito. Lumapit ito sa kanya
at tumayo sa tapat ng kanyang mesa.
"'Yong nahulog, pregnancy test ba 'yon? Buntis ka ba?" tanong rin nito sa kanya.
Napayuko siya. Maya maya lamang ay binuksan niya ang laptop niya para magkunwari
ng may ginagawa.
"Bakit hindi mo 'ko sinasagot?"
"I don't know you that much to answer your question," laban niya nang hindi lumi
lingon.
She heard her clear her throat. "Hindi naman ito ang unang pagkikita natin. Kaya
sigurado akong kahit papaano kilala mo na ako. Pero kung hindi, sige, magpapaki
lala ako. I'm Cindy Diaz. And you're Vanessa, Allen's wife. O, pwede mo na bang
sagutin ang tanong ko ngayon?"
Tiningnan niya ito.
Kinilatis niya ang mukha at katawan. Bukod sa taklesa ito kung magsalita, ay ang
kapal rin ng make-up nito. At ang suot? Tss, kinulang yata sa tela. Hindi niya
alam kung saang lugar ito nanggaling. Halatang bata pa, pero nagmumukhang matand
a dahil sa ayos nito.
Binalik niya na ulit ang atensiyon sa laptop. "Pumunta ka ba dito para maki-tsis
mis?" tanong niya.
"Hinde. Nagtatanong lang naman ako dahil alam ko kung ano'ng nakita ko."
"Nakita mo naman pala. Bakit hindi ka na lang manahimik?"
Natigilan ito. Pero matapang ang personalidad nito kaya ilang sandali lamang ay
nakabawi rin. Narinig niya itong bumuntong hininga.
"So, buntis ka nga. Nakabuo pala kayo ni Allen? Alam mo, wala naman talaga akong
balak makipag-away, kung 'yon ang iniisip mo. Gusto lang sana kitang makausap t
ungkol kay Allen."
Siya naman ang natigilan.
"And what about him?" tanong niya.
"Balikan mo siya."
Napatingin ulit siya rito. Nagkunot siya ng noo. Hindi yata 'yon ang inaasahan n
iyang marinig.
"Inutusan ka ba niyang gawin 'to?" Tanong niya ulit.
"Hinde. Wala siyang kaalam-alam dito."
"Then why are doing this?"
"Dahil nahihirapan na siya? Hindi mo alam kung ano'ng pinagdaanan niya noong wal
a ka."
Hindi niya napigilan, napangisi siya. "At ikaw, alam mo?"
"Kahit papaano, alam ko. Madalas ko silang nakikita ni Marco dati sa bar na pina
gta-trabahoan ko. At sa mga araw na 'yon, kahit kailan hindi ko siya nakitang ng
umiti. Alam kong may pinagdadaanan siya. At nalaman ko ang buong kwento nang nak
akasama ko na sila."
"Hindi ko alam kung ano'ng pinaglalaban mo rito," sabat niya habang umiiling ili
ng.
Hindi niya lang kasi maintindihan kung bakit sinasabi ni Cindy ang mga 'yon. Ano
bang gusto nitong mangyari?
Tumuwid naman ng tayo si Cindy. Inayos nito ang pagkakabitbit sa dalang shoulder
 bag. Mas tumapang ang mukha nito.
"Prangka akong tao, Vanessa. Hindi na ako magpa-paligoy ligoy pa. I like Allen.
A lot. Hindi mo siya babalikan? Sige. Akin na siya."
Nanggigil siya. Parang nangati yata ang kamay niya at bigla niyang gustong manam
pal. What a bitch!
"Kung ikaw, kaya mong makitang nahihirapan siya, ako hindi," dagdag pa nito. "Mi
nsan lang kami nagkakasama. 'Yon ay kapag wala ka at kailangan niya ako. Pero ma
saya ako sa mga katiting na oras na binibigay niya sa'kin. Marunong kasi akong m
akuntento. Samantalang ikaw, lahat ng oras at panahon niya handa niyang ibigay s
a'yo. Ibabalik ko ang tanong mo sa'yo, ano ba'ng pinaglalaban mo?"
Napatayo na siya. Hindi niya na kaya pang tumanggap nang masasakit na salita. Sh
e already had enough. Gigil niyang dinuro ang pinto. "Get out."
"Bakit, hindi mo kayang marinig? Masakit, ano? Tapos buntis ka pa."
"I SAID GET OUT! You don't know the real story. Kung nagpunta ka rito para lang
mang-away na para bang kabit ka ng asawa ko, umalis ka na."
"Asawa mo? O, akala ko nagsampa ka na ng annulment? At saka hindi ako nang-aaway
. Gusto ko lang malaman mo kung ano'ng ginagawa mo. Kung ano'ng pwedeng mawala s
a'yo. Ayaw mo na sa kanya? Okay. Wala akong balak mamilit. Mas pabor pa nga 'yon
sa'kin eh. Hindi na ako mahihirapang makuha siya. Sige, bye."
Dire-diretso na itong lumabas ng pinto. Inirapan pa siya!
Hinang hina naman siyang napabalik sa pagkakaupo. Punyeta naman, o. Paano ba nal
aman ng Cindy na 'yon ang tungkol sa kanila ni Allen? Sa annulment?
Tinungkod niya ang mga siko sa mesa at tinakpan ang kanyang mukha. Wala na. Napa
iyak na naman siya. Grabe na. Bakit ba hindi na lang siya tigilan ng mga tao sa
paligid niya? Bakit ba ang dami dami nang nakiki-alam?
Tumatak sa utak niya ang huling sinabi ni Cindy. Na 'pag hindi siya bumalik, mad
ali na nitong makukuha si Allen. Pag nangyari 'yon, paano na ang dinadala niya?
Bago niya pa masagot ang sariling tanong, ay napagtanto na niya kung ano'ng dapa
t gawin.
Tumuwid siya ng upo at inayos na ang sarili. Inabot niya ang bag niya para ilaba
s ang make-up kit niya. Pinunasan niya ang kanyang mukha at nagpahid ng liquid f
oundation. Naglagay siya ng concealer sa ilalim ng mga mata para matago ang pamu
mugto ng mga iyon. Naglagay din siya nang kaunting lip gloss. Pagkatapos non ay
inayos na niya ang gamit niya.
Tumayo siya. Binitbit ang bag niya at tuloy tuloy na lumabas.
"V-Vanessa," pagtawag ni Claire nang makitang paalis siya ng Rioscents.
Nilingon niya naman ito.
Lumapit ito sa kanya. "A-ano'ng nangyari sa itaas? Okay ka lang ba?
Umiling siya. "Hindi."
Nag-alala ang mukha ni Claire. Tinapik siya nito sa balikat. "Kaya mo 'yan. Pupu
ntahan mo ba siya?"
Tinitigan niya ito bago tumango tango. "B-bahala na...kung ano'ng mangyari."
Ngumiti naman ito. "That's good. Be brave."
Gumanti siya ng isang mapait na ngiti.
"Magta-taxi na lang ako, hindi ko yata kayang mag-drive."
"Ah, sige. Itatawag kita ng taxi," sabi ni Claire at inunahan na siyang lumabas
ng Rioscents para pumara ng cab.
Ang totoo, hindi na niya alam kung ano'ng ginagawa niya, kung saan siya pupunta.
Basta parang may biglang bumulong sa kanya kung ano'ng tama. Na-apektohan yata
siya nang sobra sobra sa mga pinayo ng assistant niyang si Claire, at sa mga par
atang ni Cindy. Hindi niya matanggap.
Ngayon, isa lamang ang alam niya - kailangan niyang puntahan ang ama ng dinadala
niya.

HINANDA na agad ni Vanessa ang ID niya pagkapasok na pagkapasok sa building kung

saan naroon si Allen.
Inabot niya iyon sa parehong babae sa concierge area na nakausap niya noon. Pero
hindi na nito tinanggap pa ang ID. Marahil ay nakilala na siya. Ngumiti na lama
ng ito nang matamis.
"Okay na, Ma'am. 10th floor ho," sabi nito.
Ngumiti na lang din siya at binalik na ang ID sa bag niya, at saka tinungo ang e
levator.
Tulad ng huling punta niya roon, kinakabahan na naman siya. Sigurado naman ng wa
la na siyang ma-aabutang ibang babae sa opisina ni Allen, dahil kagagaling lang
ni Cindy sa kanya, pero iba pa rin ang pakiramdam niya. She's still expecting th
e unexpected.
Matagal ng hindi nagpapakita si Allen, at hindi na niya alam kung ano na ang tum
atakbo sa isip nito ngayon. Siguradong galit ito, o tuluyan ng sumuko. May posib
ilidad ding hindi siya nito pansinin. Pero bahala na. Sa totoo lang, hindi na ng
a niya gaanong iniisip ang mga posibleng mangyari. Nagsara na ang isip niya sa m
ga bagay na 'yon. Basta gagawin niya na lang 'to. Hindi lang para sa kanya, kung
di para sa dinadala niya.
Tama si Claire, baka pagsisihan niya lamang ang naging desisyon niya sa huli.

Nanginginig ang mga kamay niya nang makatapatan na niya ang pinto ng opisina ni
Allen. Mag-iilang minuto na siyang nakatayo roon. Nagdadalawang isip kasi siya k
ung pipihitin niya na ba ang door knob o hindi.
"O, bakit hindi ka pumasok?"
Gulat siyang napalingon sa kanan niya. Nakita niya si Marco na papalapit sa kina
tatayuan niya.
"Nandiyan sa loob si Allen. Alam niya bang pupunta ka?" tanong nito.
Umiling naman siya at yumuko. Bahagya pa siyang napaatras nang nanguna na si Mar
co sa pagbukas ng pinto.
"Ah. Surprise ba?" tanong ulit nito bago kumatok ng dalawang beses sa pinto at s
aka iyon binuksan.
Sinenyasan siya nito na sumunod sa kanya.
Huminga na muna siya nang malalim at sinilip kung naroon nga si Allen sa loob. N
akita niya itong pumipirma ng mga papeles, may kasama itong babae sa loob. Sekre
tarya nito marahil.
"Allen, may bisita ka." Bungad ni Marco pagkapasok nila.
Napalunok naman siya nang mag-angat ng tingin si Allen para makita kung sino 'yo
ng tinutukoy na bisita ni Marco. Nagtama ang mga mata nila, pero agad ding umiwa
s si Allen at nagpatuloy sa ginagawa nito.
Doon pa lang ay naramdaman na niyang hindi siya welcome sa opisina. At mukhang m
ahihirapan yata talaga siyang makipag-usap.
Nakasunod lamang siya sa likuran ni Marco.
Nilapag nito ang bitbit na folder sa mesa ni Allen. "Paki-review. We need your a
pproval by end of day."
Hindi naman nagsalita si Allen. Tiningnan lamang nito ang folder, at bumalik mul
i sa pagpipirma. Maya maya lang ay tumalikod na rin si Marco. Mukhang 'yon lang
yata ang pakay nito doon.
"Maupo ka, Vanessa. Antayin mo, busy lang 'yang asawa mo," sabi nito sa kanya.
Tipid niya naman itong nginitian at tumango. Ngumiti rin si Marco, at umalis na.
Sinundan niya pa ito ng tingin habang naglalakad ito palabas ng opisina.
Nang magsara ang pinto, nalipat naman ang tingin niya sa sekretaryang nakatayo s
a tapat ng mesa. Hinihintay yata nitong matapos ang mga pinipirmahan ni Allen. I
lang sandali lang naman ay natapos na rin si Allen at inabot na ang mga papeles
sa babae.
"Thank you, Sir," anito. "By the way, remind ko lang po kayo, you have an update
meeting at 3 PM."
"Yes. I know," masungit na sagot naman ni Allen, nakakunot pa ang noo.
Napayuko na lang ang sekretarya at saka tumalikod at lumabas na ng opisina.
Naiwan na silang dalawa ni Allen sa loob. Nagsimula na naman tuloy siyang atakih
in ng kaba.

Tahimik sa loob ng opisina ni Allen.

Parang nagpa-pakiramdaman ang dalawa kung sino'ng unang magsasalita. Mas lalo tu
loy tumindi ang kabang nararamdaman ni Vanessa. Hindi na nga nawala ang pangingi
nig ng mga kamay niya simula pa kanina.

She looked at Allen. Iba ang hitsura nito ngayon. Halatang stressed na stressed
at kulang sa tulog. Humaba na nga ang facial hair nito, e. Sinadya kaya nitong m
agpahaba o tinamad lamang itong mag-ahit? Ang alam niya kasi, ayaw na ayaw niton
g nagpa-pahaba ng balbas. What happened now? Humaba na rin nang kaunti ang buhok
nito ngayon, ang gulo gulo pa.
At ang suot nito? A plain black, fitted, v-neck shirt. Malayong malayo sa long-s
leeved polo at neck tie na sinusuot nito sa tuwing papasok sa opisina. Tsk, para
ng nagpabaya ito sa sarili.

Hindi pa rin nagsasalita si Allen. Tutok na tutok ito sa pagta-type sa laptop, m

agkasalubong pa rin ang mga kilay. Halatang wala ito sa mood.
Napayuko na lang siya. Ang tahimik talaga. Wala nga siyang ibang naririnig kungd
i 'yong tunog lamang ng keyboard habang nagta-type si Allen, e. Mas lalo tuloy s
iyang sinalakay ng kaba. Para ng nakikipag-habulan sa bilis ang tibok ng puso ni
ya.
Gusto niya sanang maunang magsalita para basagin na ang katahimikan. Pero sa tuw
ing ibubuka niya ang bibig niya, wala namang lumalabas na boses. Hindi siya maka
pagsalita. Nag-angat na lang ulit siya ng tingin at muling tinitigan si Allen. H
indi pa rin 'to tumitingin sa kanya. Para tuloy wala siya roon. Parang hangin la
ng siya.
"'Wag mo 'kong tingnan na para bang awang awa ka sa'kin," biglang sabi ni Allen
nang hindi lumilingon.
Padabog nitong sinara ang laptop. Tumayo ito at humarap sa full glass window sa
may likuran. Ipinasok pa nito ang magkabilang kamay sa bulsa ng suot na maong pa
nts.
"Ano'ng kailangan mo?" tanong nito.
Sa tono pa lamang ng pananalita nito, halatang halata na galit ito at may sama n
g loob. Pero hindi niya naman ito masisisi. She pushed him to act like this.
Inaamin niya, pinanghihinaan na naman siya ng loob ngayon. Pero wala namang mang
yayari 'pag nagpalamon na naman siya sa takot. Nilakasan niya na lang ang loob a
t tumayo na rin. Tumabi siya kay Allen Pasimple niya itong sinilip. Nakakunot an
g noo nito habang pinapanood ang mga nangyayari sa labas.
Napayuko ulit siya at bumuntong hininga.
"Tinatanong kita, ano'ng kailangan mo?" Ulit ni Allen, hindi pa rin lumilingon.
"May nakalimutan ka bang sabihin kaya ka nandito? Kung tungkol pa rin sa annulme
nt, 'wag mo nang ituloy. Umalis ka na lang. Sagad na sagad na 'ko, Vanessa. Hind
i ko na alam kung papaano ko pa lulunukin 'yang mga sasabihin mo."
'Yon ang mga binitawan nitong salita at saka tumalikod.
Hinabol niya ito ng tingin habang papasok sa sariling banyo sa loob ng opisina.
Napakagat siya ng labi, pilit na nagpipigil ng mga luhang malapit na namang tumu
lo mula sa mga mata niya. Hindi siya pwedeng panghinaan ng loob. No, not now. Al
am niyang walang mangyayari kung tatayo lamang siya, kaya napag-asyahan na niyan
g sundan ito.
Maswerte siya at hindi kinandado ni Allen ang pinto. Dumiretso siya ng pasok sa
loob ng banyo. Naabutan niya ito na nakatungkod ang mga kamay sa lababo at nakay
uko.
"A-Allen..." mahinang pagtawag niya.
Sinilip naman siya nito sa repleksyon sa katapat na salamin. Pero agad ring nagb
awi ng tingin. Parang hindi ito makaharap nang diretso sa kanya, e.
Napayuko na lamang ulit siya. Hinanda niya na lang ang sarili sa pamamagitan ng
pagbuntong-hininga nang ilang beses. Naluluha ang mga mata niyang tiningnan si A
llen sa salamin.
"Allen, I...I'm sorry. A-alam kong galit ka sa'kin. Alam kong kinamumuhian mo ak
o. Alam ko ring ayaw mo akong makita ngayon. P-pero, hindi ko planong makipag-aw
ay o ano. Wala akong balak na makipag-sagutan sa'yo. H-hindi tungkol sa annulmen
t ang ipinunta ko rito...
...Allen, buntis ako."
Agad nag-angat ng tingin si Allen. Hinarap siya nito at tiningnan na para bang a
ng dami dami nitong tanong sa utak.
Napayuko na lang siya. Ito kasing si Allen, parang biglang napipi. Hindi man lan
g nagsalita. Nanigas yata sa kinatatayuan.
Nabigla na lamang siya nang higitin siya nito sa siko at inalalayan palabas ng b
anyo. Pinaupo siya sa swivel chair kung saan siya nakaupo kanina, pagkatapos ay
hinila nito ang isa pang upuan papunta sa tapat niya at doon naman naupo.
He leaned forward to her. Sa sobrang lapit at lalim ng titig nito, parang gusto
na niyang umiwas ng tingin. Hinawi pa nito ang ilang hibla ng buhok niya na naka
harang sa pisngi niya.

"Y-you're what?"
Saglit niya itong sinilip. Pinaulit pa talaga sa kanya. Para namang hindi nito n
arinig kung ano'ng inanunsiyo niya kanina. Huminga siya nang malalim. "Buntis ak
o, Allen. Y-you've got me pregnant," sabi ulit niya.
Napansin niyang napalitan na ng saya ang kaninang galit na mukha ni Allen. Bakas
sa hitsura nito ang pinag-halong pagkagulat at pagkamangha.
"H-have you already visited a doctor?" tanong pa nito.
Umiling siya. "Hindi pa. Nag-pregnancy test ako kanina. Positive."
Hinawakan na siya nito sa kamay para anyayahan siyang tumayo. "Come on, you have
to visit a doctor. Sasamahan kita," anito.

Pinigilan niya naman ito nang mapansing lalabas na sila ng opisina, "A-Allen, t-
teka..."
Natigilan si Allen. Agad siya nitong nilingon.
She bowed her head. "'Y-yong tungkol sa nangyari sa Rioscents--"
Hindi niya natuloy ang dapat na sasabihin dahil tumapat sa kanya si Allen. Inang
at nito ang baba niya dahilan para magka-tinginan sila. "'Wag mo nang isipin 'yo
n, pwede ba? Mas importante 'to." Hinawakan nito ang tiyan niya.
Muli siyang napayuko. Tutulo na yata nang tuluyan ang mga luha niya. She bit her
lower lip para sana pigilan ang paghikbi niya pero hindi 'yon nakatulong. Kumaw
ala pa rin ang mahihinang mga hikbi na kanina niya pa kinikimkim. Tinakpan niya
agad ng mga kamay ang kanyang mukha nang mapaiyak na siya. Nakakahiya. She's bre
aking down again.
Inalis naman ni Allen ang pagkakatakip niya sa mukha, at inilipat ang mga braso
niya paikot sa bewang nito. Niyakap siya nito nang mahigpit, hinalikan sa ulo, s
abay haplos sa buhok niya.
Shit, mas lalo tuloy siyang napaiyak.
"A-Allen... I'm sorry. Sorry, sorry, sorry," pahayag niya, umiiyak pa rin. "Ayaw
kong saktan ka. Natatakot lang kasi ako. Natatakot ako na baka maulit sa'kin an
g mga nangyari noon. Pero hindi na naman, 'di ba? Sorry kung naging manhid ako,
kung hindi kita pinagbigyan, at kung sinara ko ang utak at puso ko...

...S-sorry kung nasagad kita at kinailangan mo pang lumuhod sa harapan ko. B-bel
ieve me, Allen, hindi ko ginustong umabot ka sa ganoon. Oh God, I'm really sorry
. Allen, t-tinatanggap na kita ulit. 'Wag ka nang magalit sa'kin, please?

...Na-realize ko...hindi rin pala talaga kita kayang mawala nang tuluyan sa buha
y ko. I...I still love you, Allen. Walang nagbago. God! I missed you so much!" p
ag-amin niya sa pagitan ng bawat pag-hikbi niya.
Inangat naman ni Allen ang mukha niya. Pinahid nito ang basang basa niyang mga p
isngi. "Tahan na. Hindi naman ako galit."
She then felt guilty. Hindi ito galit? Hindi man lang ito nagalit? Pagkatapos ng
ginawa niya rito, nagawa pa rin nitong intindihin siya. Doon lamang niya napatu
nayang sobra pala talaga ang pagmamahal ni Allen para sa kanya. Handa itong magp
atawad at lumaban.
Suminghot siya at ngumiti nang mapait. "T-thank you, Allen. Natakot ako, baka hi
ndi mo na ako tanggapin ulit matapos ng mga ginawa ko sa'yo. A-akala ko hindi na
kita makikita pa." Naiyak na naman siya, hindi niya talaga mapigilan ang sobran
g emosyon sa dibdib niya.

Muli siyang niyakap ni Allen. Mas mahigpit kaysa kanina.

"Hindi ako mawawala sa'yo, Vanessa. Naiintindihan mo ba 'yon? Ang sinabi ko lang
, malapit na akong sumuko, pero hindi ko sinabing itutuloy ko. I'm just here, wa
iting for my wife to come back to me."
Lalo pa yata siyang naiyak sa sinabi nito. Tumango tango na lamang siya. "P-pero
Allen, 'y-yong annulment..." pahabol niya pa.
Kumalas naman si Allen sa pagkakayakap nila at hinawakan siya sa magkabilang pis
ngi. Nagtaka siya. Bakit ito nakangiti, tapos siya umiiyak?
"At saka mo na isipin 'yong annulment. Wala naman akong pakialam don. Let's go t
o the doctor first, okay?"
Tumango tango ulit siya at binigyan din si Allen ng matamis na ngiti. Pinahid ul
it nito ang luha sa ilalim ng mga mata niya, hinalikan siya nito nang matagal sa
noo, bago siya muling inalalayan palabas ng opisina.

HAWAK HAWAK ni Allen ang isang kamay niya habang nakasakay sa elevator.
Hindi tuloy sila nakaligtas sa mga mata ng ibang mga empleyado na kasabay nila r
oon. 'Yong iba nga ay nagbubulungan pa. Eh naririnig niya naman. Hindi yata alam
ng mga ito na may asawa na ang kanilang "Mr. Fajardo". Ang nakakahiya lang, gal
ing siya sa iyak. Sigurado siyang napansin ng mga ito ang namumugto niyang mga m
ata.
"Paano ang trabaho mo?" Tanong niya na lang kay Allen nang silipin niya ito. "Ma
y meeting ka raw sabi ng secretary mo."

Bumukas na ang elevator. Lumabas na muna sila bago siya nito nagawang sagutin.
"I'll take care of it, don't worry. Ayaw kong isip ka nang isip diyan."
Napayuko na lamang siya, samantalang si Allen naman ay hinugot ang phone sa buls
a ng maong na pantalon at nag-dial ng numero. The next thing she noticed, nakiki
pag-usap na ito. Perhaps he's talking to his secretary. Narinig niya kasi na nab
anggit nito 'yong tungkol sa meeting.
Palapit na sila sa sasakyan ni Allen nang matapos ito sa pakikipag-usap.
"Where did you park your car?" Tanong nito sa kanya habang sinusuksok ang cellph
one pabalik sa bulsa.
"Wala akong dalang sasakyan," tugon niya. "Nag-taxi ako. Nahihilo kasi ako kanin
a, hindi ko kayang mag-drive."
Pinag-buksan siya nito ng pinto nang marating na nila ang nakaparadang kotse.

"Palagi ka bang nahihilo?"

Hindi naman siya nakasagot sa tanong dahil isinara na nito ang pinto ng kotse. N
agnakaw na lamang siya ng isang buntong hininga habang pinapanood si Allen na na
gmamadaling maglakad papunta sa driver's seat.
Pagkasakay na pagkasakay, agad itong humilig palapit sa kanya. Iniharap nito ang
mukha niya at inayos ang nagulong bangs niya. "Tinatanong ko kung palagi ka ban
g nahihilo."
Tipid naman siyang ngumiti bago tumango. "Madalas. Lalo na 'pag umaga."
"Don't worry now, Vanessa. I'm here," anito. "Ako ang mag-aalaga sa'yo."
Napaiwas siya ng tingin.
Para siyang nakaramdam ng pag-iinit sa mga pisngi, e. Buntis na siya't lahat lah
at, kinikilig pa rin siya. Hindi niya pa kasi iyon nararanasan nang buong buo no
on. Hindi niya alam kung ano'ng pakiramdam. Paano nga ba mag-alaga ang isang All
en Fajardo?
Ito na ang nagkabit ng seatbelt niya para sa kanya. Saglit pa nitong hinaplos an
g tiyan niya at sinabing, "Hold on baby," bago binuhay ang makina ng sasakyan.
Palihim naman siyang napangiti. Baby daw? Ni hindi niya pa nga sigurado, baka du
go pa lang ang nasa sinapupunan niya.

ANG tagal ng biyahe nila papuntang ospital.

Hindi naman mabigat ang trafik. Pero eto kasing si Allen, binagalan ang pagmaman
eho. Ingat na ingat! Baka raw kasi kung ano'ng mangyari sa kanya.
Panay nga ang tanong nito kung kumusta ba siya, kung nahihilo ba ulit siya, o ku
ng may masakit sa kanya. Ilang beses na man siyang sumagot na okay lang siya, pe
ro parang ayaw maniwala ni Allen. Dinahan-dahan pa rin talaga nito ang pagmamane
ho. Binubusinahan na nga sila ng ibang sasakyan na nasa likuran nila, pero wala
itong paki. Masyadong napaparanoid.
Swerte nila't pagkarating sa ospital ay wala pa gaanong pasyente ang OB Gyne. Si
ya na agad ang tinawag.
Gusto pa nga sanang sumama ni Allen sa loob. Hindi niya na lang pinayagan. Wala
naman kasi itong gagawin doon. Baka mainip lang ito dahil hindi naman nito maiin
tindihan ang mga pag-uusapan nila ng doktor.
Wala pa yatang sampung minuto ay lumabas na siya sa silid ng doktor. Nagulat pa
nga si Allen na naghihintay sa labas dahil parang ang bilis niya.
"T-that's it?" Tanong nito. Nakakunot pa talaga ang noo. "W-what did the doctor
say?"
Pinakita niya ang hawak na maliit na papel. "I need to undergo a test. Hintayin
mo na lang ako dito."
Tumango naman ito.
Umalis na siya at tinungo ang laboratory station. Kailangan niyang mag-blood tes
t para masigurong buntis nga talaga siya. Madalas daw kasi ay hindi accurate ang
home pregnancy tests. Pero ramdam naman niya sa sarili niyang buntis talaga siy
a, e.
Bumalik na agad siya kay Allen pagkatapos niyang makuhaan ng dugo. Napatayo nga
agad ito pagkakitang pagkakita sa kanya.

"So, how was it?" Agad na tanong nito.

Nagpigil siya ng ngiti.
Nakakatawa dahil parang tarantang taranta ito palagi kapag nagtatanong. Parang m
ay masamang mangyayari sa kanya, e, nagpa-blood test lang naman siya. Kung sabag
ay, hindi niya naman ito masisisi. Nawalan na sila ng anak noon. Kaya't normal l
ang na maging sobrang ingat nito ngayon.
"Isang oras pa raw makukuha ang resulta. Balikan na lang natin," sagot niya rito
.
Parang nakahinga naman nang maluwag si Allen. Kinapitan siya nito sa kamay. "Oka
y then. Let's eat first. Are you hungry?"
Tumango siya. "Gusto ko ng mainit."
"W-why, are you sick?" Nilapat agad nito ang likuran ng palad sa leeg niya.
"I...I'm fine, Allen." Hindi niya alam kung matatawa siya o ano e. Ginagawa siya
ng bata ni Allen. Seriously, she's fine. She's fine now because he's with her.
Napangiti na lang si Allen. "Okay. Nag-aalala lang naman ako sa asawa ko."
Inalalayan na siya nito pasakay sa elevator ng ospital. Nasa second floor lang n
aman ang clinic ng OB niya, pero si Allen kasi ayaw na gumamit sila ng hagdan. M
ahirap na raw.

DUMIRETSO sila sa isang restaurant na hindi kalayuan sa ospital. Ginabayan sila

ng isang waitress papunta sa bakanteng two-seater table.
"Pumili ka na ng gusto mo. I'll just go to the men's room," paalam sa kanya ni A
llen.
Tumango naman siya at kinuha ang isang menu book.
Habang naghahanap ng masarap na noodles ay biglang pumasok sa isip niya 'yung bi
tbit na pregnancy test. Bakit nga ba hindi niya nagawang ipakita 'yon kay Allen?
Kinapa niya muna ang bulsa ng cardigan bago inilabas mula roon ang home pregnan
cy test para tingnan.
Bigla namang nalipat ang atensiyon niya sa isang foreigner na batang lalaki na k
umaripas ng takbo papunta sa bakanteng mesa 'di kalayuan mula sa kanila. Kamunti
k pa itong madapa, ang likot kasi! Mabuti't nakakapit agad ito sa isang silya ro
on. Ibinalik niya na muna kit sa bulsa bago hinanap kung sino ang magulang ng ba
ta.
Napansin niya ang isang papalapit na babae. Nakapusod ang buhok nito, nakasuot n
g bistidang mahaba, at may karga-kargang bata. Sinuway nito ang batang lalaki ba
go umupo sa silyang halos katapat ng pwesto nila.
She squints her eyes. Pamilyar ang mukha ng babae. Tumaba lang ito nang kaunti,
pero parang kilala niya kung sino ito. Marahil ay napansin na siya ng babae na n
akakatitig kaya't naglipat ito bigla ng tingin sa kanya. Noong magtama ang kanil
ang mga mata, nakasiguro na siya.
It's Lauren.
Nandito pala ito sa Pilipinas?
Ngumiti ito nang matamis sa kanya nang makilala na rin siya nito. Ngingiti na ri
n nga sana siya pabalik, pero napa-angat na siya ng tingin nang bigla ng dumatin
g si Allen.
"Nakapili ka na ba ng gusto mo?" Tanong nito, na hindi niya naman agad nasagot.
Pasimple niya kasi ulit sinilip si Lauren. Nakita niya itong nagpapa-lipat lipat
ng tingin sa kanila ni Allen.
Siguro naman ay pare-pareho na nilang nakalimutan ang nangyari noon. At mukhang
masaya na rin si Lauren sa buhay nito ngayon.
Hinawakan niya ang kamay ni Allen bago ito umupo. Natigilan naman ito.
"S-si Lauren," anunsiyo niya.
Napatingin din naman si Allen sa direksyon na tinuro ng mga mata niya.
Inabangan niya nga kung ano'ng magiging reaksyon nito. Ngumiti lang naman ito na
ng tipid kay Lauren, pagkatapos ay tuluyan ng umupo sa silyang katapat ng kanya.

Hinawakan agad nito ang kamay niya. "You want to eat somewhere else?"
Nagtaka siya. Akala siguro nito hindi siya kumportable dahil kasama nila sa iisa
ng restaurant si Lauren. Pero wala na naman iyon sa kanya. Ngumiti na lang siya
at umiling. "It's okay. I'm fine."
Ngumiti rin pabalik si Allen, at ibinaling na ang atensiyon sa menu book.

Siya naman, muling napalingon sa pwesto nila Lauren. Nakita niya itong sinalubon
g ng halik sa labi ang isang foreigner na lalaki na kakarating lamang sa mesa. '
Yon marahil ang asawa nito. Gwapo ito kung sa gwapo. At malapad ang katawan. Kin
arga nito ang buhat buhat na bata ni Lauren, saglit na nilaro, at saka inupo sa
high chair.
Napangiti siya sa loob loob niya. Nakaka-inggit. Gusto niya ring magkaroon ng sa
riling pamilya. 'Yong malaki, at masaya.
Nagitla naman siya ng biglang hinila ni Allen ang upuan nito at tumabi sa kanya.
Sinadya talaga nitong harangin ang pagkakatanaw niya sa pwesto nila Lauren, e.

Ipinatong pa nito ang kamay sa ibabaw ng isang hita niya. "Kung saan saan ka nam
an tumitingin, Vanessa. Tell me if you're not okay," anito habang nakatitig nang
malalim sa kanya.
Binalik niya na lang ang atensiyon sa menu book. "Okay lang ako," sagot niya.
"Then why are you looking at them? Sa'kin mo lang ibigay lahat ng atensiyon mo,
pwede ba?"
Palihim siyang napangiti. Bumabalik yata ang pagiging demanding ng asawa niya. "
Nakakatuwa lang. May pamilya na siya," sabi niya na lang.

Mas lumapit naman ito sa kanya. Naki-tingin pa sa menu book na tinitingnan niya.
"'Wag kang mag-alala. Magkakaroon din tayo ng ganoon. Mas malaki pa. Here, thi
s looks delicious." Bigla nitong tinuro ang picture ng isang klase ng noodles. "
You want to try?"
Binasa niya muna kung ano'ng mga nakahalo roon. Humindi naman agad siya nang mak
ita ang salitang "spicy".
"Oh, this." Sunod naman nitong tinuro ang noodles na seafood ang flavor. "Alam k
ong gusto mo 'to," anito.
Ngumiti siya at tumango. "Sige. 'Yan na lang."
Tumawag na agad si Allen ng waitress para umorder.

"Masarap ba?"
'Yon agad ang tanong ni Allen nang magsimula na silang kumain.
Pinunasan ni Vanessa ang bibig gamit ang table napkin bago sumagot, "oo, masarap
. Gusto mo bang tikman?"
Ngumiti naman si Allen at sumenyas ng oo.
Nagsalok siya ng sabaw sa kutsara. Saglit niya iyong hinipan bago sinubuan si Al
len. Pinanood niya ito habang ninanamnam ang pagkain.
"Ano, masarap 'di ba?"
Nakangiti itong tumango. Kung pagmamasdan, para silang dalagita't binatilyo na m
agkasintahan, at ito ang una nilang date. Pero hindi, sila'y mag-asawa na galing
sa isang mapait na karanasan.

Ipinatong ni Vanessa ang kutsara sa platong pinagpapatungan ng mangkong, pagkata

pos ay sinuklay suklay ang gulo gulong buhok ni Allen. Hinaplos niya rin ang pis
ngi nito at baba.
"Bakit ka naman nagpa-haba nang ganito?" She's referring to his facial hair.
Nangunot ang noo ni Allen. "Hindi ko 'yan sinadya. Nawalan lang ako ng oras mag-
ahit. Ayaw mo ba?"
Hindi naman siya nakasagot. Pinagmasdan niya lang ito.
Sa totoo lang, bagay naman kay Allen, e. Ngayon niya lang napansin, pero mas nag
ing mature ang features nito dahil sa balbas. Mas naging lalaking lalaki. Mas na
ging hot sa paningin niya. Attracted din pala siya sa mga lalaking balbas sarado
.
Bigla namang iniwas ni Allen ang kanyang mukha. Umirap pa ito. "Fine. I'll have
this shaved later."
Napanganga siya. Dumali na naman ang pag irap irap nito. Akala siguro hindi niya
nagustuhan dahil hindi siya sumagot. Ngumiti na lang siya at muling sinuklay an
g buhok nito. "Ano ka ba, gusto ko. Bagay nga, e. Nagmukha ka ng tatay," biro ni
ya.
He made a half-smirked. "Tatay naman na talaga ako." Hinaplos nito ang tiyan niy
a bago tumuloy sa sinasabi. "Bilisan na na'tin. Gusto ko nang marinig ang result
s ng test mo."
Tumango na lang siya at bumalik na sa pagkain.
"Van, pwede na ba akong sumama sa loob ng clinic mamaya?" tanong ni Allen sa kan
ya matapos niyang humigop ng sabaw.
"'Wag na," mabilis naman na sagot niya. "Wala ka ngang gagawin 'don. At saka, n-
nahihiya ako."
Nagsalubong ang mga kilay nito. "Bakit ka mahihiya? I'm your husband, and the fa
ther of your child anyway."
"Iki-kwento ko na lang sa'yo kung ano'ng sasabihin ng OB."
"But I want to hear them myself, Vanessa," giit nito.
Tiningnan niya ito. Parang wala itong balak magpatalo e, kaya sige, pagbibigyan
niya na lang. Ayaw na niyang pakipag-debate pa. Whatever her husband wants, she'
ll give it.
"Okay. Kung 'yon ang gusto mo," nakangiting aniya.

HINDI na sila nagtagal pa sa restaurant. Matapos kumain ay agad na silang umalis

para bumalik sa ospital.
Tinupad ni Vanessa ang ipinangako kay Allen na isasama ito sa loob ng silid ng O
B. Hindi nga maipaliwanag ang saya sa mukha nito nang icongratulate sila ng dokt
ora. It was confirmed, she's pregnant.
Hindi naman na siya nagulat doon dahil expected naman na niya talaga. Itong si A
llen ang halatang tuwang tuwa. Abot tenga ang ngiti, e. Imbis nga na siya ang ma
gtanong sa doktora tungkol sa kung anu ang bawal at pwede sa kanya, ay inunahan
na siya ni Allen. Parang ito ang buntis! Napapangiti na nga lang siya. Hindi nga
rin halatang excited ito dahil tinanong na agad nito sa doktora kung kailan nil
a malalaman kung babae o lalaki ang anak nila. Napapailing-iling na lang siya ha
bang natatawa eh. God, Allen. Nawala yata ang pagiging seryosong lalaki nito.
Pagkatapos ng appointment, umuwi na sila sa condo unit niya. Doon na raw muna ma
gpapalipas ng gabi si Allen para mabantayan siya nito. Pumayag naman kaagad siya
. Gusto niya rin kasing makasama ang asawa. Gusto niya itong mayakap nang mataga
l, at makatabi sa pagtulog.

"I'll fix my schedule. Para masamahan kita sa mga check-ups mo," sabi ni Allen h
abang papasok sila sa unit niya.
Nakangiti siyang tumango tango. Kita mo na, pati 'yong bilin ng doktora na dapat
ay may regular check-up siya, tumatak din sa isip nito. Malamang pati 'yong mga
dapat niyang kainin eh natatandaan din nito.
Nilapag niya ang bitbit na bag sa couch at dahan-dahang umupo roon. Hindi man sa
bihin ni Allen, ay alam niyang kailangan niya ring mag-doble ingat. Ayaw na niya
ng mawalan ulit sila.
"Gusto mo nang kumain?" Tanong ni Allen.
Nilipat niya ang tingin dito. Kasalukuyan itong nasa kusina at inaayos sa counte
rtop ang pagkaing binili nila kanina bago umuwi.
"Prutas na lang," sagot niya.
Ngumiti si Allen. Kumuha ito ng isang pirasong mansanas mula sa brown paper bag,
at kutsilyo, bago lumapit at tumabi sa kanya.
Hiniwa nito sa apat ang mansanas, tinanggal pa ang mga buto. Kinuha nito ang isa
ng hiwa, at ang tatlo'y inabot sa kanya. "Ubusin mo lahat 'yan," utos pa nito.
Tumango naman siya. Kumagat siya sa isang hiwa bago sumandal sa couch para ipahi
nga ang likod niya. Sumandal din si Allen, at ipinatong pa nga ang ulo sa balika
t niya. Sus. Naglalambing na naman.
She finished eating the apple slices, then glanced at him.
His eyes are closed. Napagod marahil. Baka marami na namang trabaho sa opisina k
anina, tapos sinamahan pa siya nito sa ospital. Kinuha niya na lang 'yong hawak
nitong hiwa ng mansanas at ipinatong sa katabing maliit na mesa. Baka kasi makat
ulog ito bigla at mahulog pa sa sahig 'yong prutas. Knowing his husband, ang bil
is bilis pa naman nitong makatulog.
Tiningnan niya ulit ito. Kahit papaano naman ay umaliwalas na ang hitsura nito n
gayon, hindi katulad nang maabutan niya ito sa opisina kanina, parang pasan na n
ito ang buong daigdig, e. Pinagmasdan niya lamang ito - ang nakasarang mga mata
nito, ang ilong, ang manipis na labi.
'Yon ang ginagawa niya nang maisipan niyang magbukas ng bagong mapag-uusapan.
"Allen? Gising ka?"
Bahagya itong nagmulat ng isang mata para silipin siya. "Yes. Why?"

"Nagkausap na ba kayo ni Leila? Galit ba siya sa'kin?" diretsong tanong niya.

Hanggang ngayon kasi hindi pa rin nagpaparamdam ang pinsan niya. Madalas naman s
ilang nagkaka-tampuhan noon, pero kaagad din silang nagkaka-bati. Pero ngayon, i
ba e. Hindi man lang siya nakatanggap ng kahit blank message mula rito. May ilan
g gabi tuloy na hindi siya makatulog nang maayos kakaisip kay Leila.

Bumuntong hininga naman si Allen bago sumagot. "Oo, nagka-usap na kami. 'Wag kan
g mag-alala. Hindi niya kayang magalit sa'yo. She's just busy. May bago yatang p
inagkaka-abalahan."

Napanatag naman ang loob niya kahit na papaano. Siya na lang siguro ang tatawag
dito kapag nagkaroon siya ng libreng oras.
Hindi na siya ulit nagtanong ng tungkol doon. Saglit siyang natahimik bago mulin
g nagsalita.
"Allen?"

"Hmm?"
"I...I'll go to my lawyer tomorrow. Iuurong ko na ang petition."
Napabangon kaagad si Allen. Tiningnan siya nito na may matamis na ngiti sa mga l
abi. Pagkatapos ay hinaplos ang isa niyang pisngi.
She smiled.
"O-okay. Ihahatid kita," sabi ni Allen.
Umiling siya. "Uhh, 'wag na. 'Di ba may trabaho ka? Narinig ko kanina pinalipat
mo ang meeting mo bukas."
"It's fine, Vanessa. My meeting's scheduled at 2PM. I'll drive you to your lawye
r's office tomorrow morning. Gusto mo ba 'yon?"
Tumango siya, "s-sige Pero 'wag kang magpapakita sa abogado ko, ha? Baka kasi is
ipin non tinakot mo 'ko kaya ko inurong ang kaso." Pabirong aniya.
Napangisi naman si Allen. "Tinakot ba kita? Ako nga ang tinakot mo." Naging sery
oso bigla ang awra nito. "I thought I would lose you forever, Vanessa."
Yumuko siya. She then bit her lower lip. "S-sorry. I'm really sorry for being to
o hard."
Hindi niya narinig na nagsalita si Allen. Nabigla na lamang siya ng higitin siya
nito padikit sa dibdib para yakapin. Madiin siya nitong hinalikan sa noo, bago
siniksik ang mukha sa may bandang tenga niya.
"Sshh...tama na. Okay na. Ayoko ng maalala," bulong nito. "Enough with saying so
rry. It's over now, right?"
Tumango siya.
"We're okay now?"
Tumango ulit siya.
Mas humigpit ang yakap nito. Inamoy pa nga ang pisngi niya.
"Thank you, Vanessa. For giving your heart to me again. Ilang beses kong sinabi
sa sariling kong susuko na ako, na bibitawan na kita. Pero 'di ko talaga magawa.
'Di ko kayang kalimutan ka tulad ng gusto mo. 'Di ko kayang malayo sa'yo. Lagi
kitang naiisip. I...I even said no to the project in Barcelona."
Nang marinig ang huling sinabi nito, doon siya kumalas sa pagkakayakap. Nanglala
ki ang mga mata niya itong tiningnan. "Y-you said no?"
Tumango ito. "Yes. Ngayon pa, magiging tatlo na tayo. Mas lalo mo akong binigyan
ng dahilan para hindi umalis."
Palihim siyang napangiti.
Masaya siya dahil hindi ito tutuloy sa pag-alis. Kanina niya pa sana iyon guston
g itanong pero hindi niya alam kung paano sisimulan. Natatakot kasi siya baka hi
ndi niya magustuhan ang isasagot nito. Baka hindi niya kayanin. She's happy that
he's staying.
Oo, noong una mas gusto niyang tanggapin nito ang project. 'Yon kasi ang naisip
niyang paraan para makapag move on na ito sa kanya. But now, her heart has chang
ed. Siya naman ang handang lumuhod ngayon kung kinakailangan 'wag lamang umalis
si Allen. She needs him. Their child needs him.
"What are you thinking? Bakit ka nakangiti?" Biglang tanong ni Allen at inayos n
a naman ang nakalugay niyang buhok.
Umiling siya. "Wala. Masaya lang ako. I...I feel contented. With you. And with h
im." Hinaplos niya ang kanyang tiyan.
Impit na lamang siyang napatili nang bigla siyang yakapin ni Allen at sinabay si
ya sa paghiga sa couch. Napasubsob tuloy siya sa dibdib nito.
Marahan niya itong hinampas sa balikat. "A-allen! T-teka, baka mahulog tayo."
Eh kasi naman, masikip sa couch! Tapos eto pang si Allen talagang nakipag-palita
n pa ng pwesto. Pumatong ito sa ibabaw niya at pinatikim siya ng matamis na hali
k sa labi. Nag-init tuloy ang mga pisngi niya. Parang 'yon ang unang beses na hi
nalikan siya nito.

She could now feel his full weight on her. Tinulak niya ito nang bahagya sa dibd
ib. "A-ang bigat mo. 'Yung tiyan ko naiipit," reklamo niya.
Umatras naman nang kaunti si Allen. At saka lang siya nakahinga nang maluwag. Bu
maba ito at sumiksik sa ibabaw ng dibdib niya. Ang isa nitong kamay ay pumalibot
sa leeg niya, samantalang ang isa naman ay pumatong sa may tiyan niya. Ramdam n
iya ang init ng paghinga nito. Parang inaamoy nga siya.
Sa sobrang lapit nila sa isa't isa, ngayon lamang niya napansin ang gamit nitong
pabango.
"Parang kilala ko kung sino'ng nagbigay ng pabangong 'to," aniya.
"Yeah. My wife," sagot naman ni Allen nang hindi lumilingon.
"Palagi mo bang ginagamit?"
Tumango ito, nakasiksik pa rin sa ibabaw ng dibdib niya. "Always. Bakit, ngayon
mo lang napansin?"
Tumango rin siya.
Natahimik na sila pagkatapos noon. Nag-uumpisa na ngang bumagsak ang katawan niy
a. Pumikit na lamang siya. Ngayon lang yata siya nakaramdam ng pagod. Ilang gabi
na rin kasi siyang puyat, tapos nagii-iyak pa siya kanina.
Ipinalibot niya ang braso niya sa leeg ni Allen, at hinalikan ang buhok nito. Th
ey stayed like that for God knows how long. Hanggang sa naalala niya 'yong nangy
ari sa Rioscents kanina.
Sinilip niya ang mukha ni Allen. Nakapikit ito, pero malakas ang kutob niyang hi
ndi pa ito tulog. Tinapik niya ito sa balikat.. "Allen?"
Pumungay naman ang mga mata nito. "Hmm?"
Hindi naman siya nakasagot kaagad. Pinag-isipan niya kasi muna kung ioopen up ni
ya ba 'yon, o 'wag na lang. Pero sa bandang huli, napagpasyahan niyang sabihin n
a lang. Gusto niyang maging open na ang communication nila simula ngayon.
"Uhm, may ipapakiusap ako sa'yo. Pwede ba?" Aniya.
Napangisi ito. "Let me hear it first before I say yes. Baka kung ano'ng ipagawa
mo sa'kin. Kakaiba ka pa naman humiling."
"Pwede ba'ng layuan mo 'yong Cindy na 'yon?"
Doon napamulat ng mga mata si Allen. Kunot noo itong nag-angat ng tingin sa kany
a.
"Why? May ginawa ba siya sa'yo?"
"Sumugod 'yon sa Rioscents kanina. Kung anu ano'ng pinagsasabi."
"Like, what?"
"Na kuntento na raw siya sa kaunting oras na binibigay mo sa kanya. Kailangan mo
raw siya 'pag wala ako," sumbong niya.
Napangisi si Allen sabay balik sa pagkakahiga sa ibabaw ng dibdib niya. "Before,
she was acting like my girlfriend, now she's acting like a mistress," bulong bu
long nito.
Natawa na lang siya. Pareho silang ng naisip. Na umaarte ang Cindy na 'yon na pa
rang kabit.
"Saan mo ba kasi napulot 'yon?" biro niya na lang.
Natawa rin si Allen. "Marco and I met her in a bar."
"Ano'ng ginagawa niya sa bar? Nagpa-party?"
Napansin niya ang pagkunot ng noo ni Allen. "'Wag mo nang alamin, Vanessa. 'Wag
na 'wag kang tutulad sa kanya," sagot nito.
Hindi na ulit siya nagtanong pagkatapos noon dahil parang nahulaan na niya kung
ano'ng ibig sabihin ni Allen. 'Yon din kasi ang unang tingin niya kay Cindy. Sa
kapal ng make-up nito sa mukha, at ikli ng suot, hindi naman mahirap hulaan kung
ano'ng klaseng babae ito.
Natahimik na ulit sila. Bumalik siya sa pagkakapikit.
Maya maya lang ay si Allen naman ang nagsalita.
"Van, ako naman ang may paki-usap sa'yo."
Tipid siyang napangiti.

"Alam ko na 'yan. Tungkol ba kay Gavin?" Hula niya. "Don't worry, I don't like h
im. I just found a friend in him. And Sage is like a little brother to me. 'Wag
ka ng magseselos ulit sa kanya."
"Tsk. Hindi 'yon. 'Wag mo nga siyang ipa-alala sa'kin," mabilis na sagot naman n
i Allen. Hindi niya nakita ang reaksyon nito, but for sure napairap na naman ito
.
Natahimik na lang siya. Mali pala. Parang napahiya pa tuloy siya. Kung hindi si
Gavin, "then what?"
Nag-angat ulit ito ng tingin sa kanya. Sumeryoso ang hitsura nito. "Van...kung s
akali mang may mali ulit akong magawa sa'yo, sana mas mabilis mo akong mapatawad
. Sana 'wag mo 'kong sukuan kaagad."
Hindi niya napigilan, nalungkot ang mga kilay niya. "A-Allen naman..."
Humiga ulit ito sa ibabaw ng dibdib niya. "Ang hirap hirap mo kasing suyuin. Hin
di ka nakikinig."
Hinaplos niya naman ang buhok nito at muling hinalikan sa ulo. "D-don't worry. H
indi na ako magiging ganon ulit. Hindi na mauulit lahat ng iyon. Let's forget ab
out the past. We'll start a new life now."
Tumango si Allen. Niyakap na siya nito at mas sumiksik pa sa ibabaw ng dibdib ni
ya. Mas lalo tuloy siyang nakaramdam ng antok. She feels so safe with her husban
d by her side.
"Vanessa," bulong nito. "I love you. Very much that I'm willing to give up every
thing just for you and our future children...
...and now that I've won you back, hindi ka na ulit makakatakas sa'kin. Tandaan
mo 'yan."

Those were his last words before they fell asleep - caged in each other's arms,
locked in each other's devoted love.
"Julia! No!"

Taranta akong napalingon sa mag-ama ko na katabi ko lang sa mesa. Maingay sa lug

ar dahil sa lakas ng musika pero nangibabaw pa rin talaga ang boses ng asawa ko.
"O, bakit, ano na naman ang ginawa?" tanong ko sa kanya.

Hindi ko kasi napansin kung ano na namang ginawa ng anak namin dahil nawiwili ak
o sa panonood sa mga international dancers na nagpe-perform sa may gitna.

"Nakita na naman 'yong cellphone ko," sagot naman niya sabay tago ng cellphone s
a bulsa ng kanyang itim na slacks.

Tumayo siya para buhatin si Julia. Iniharap niya ito sa mga nagsasayaw sa gitna
para siguro roon mabaling ang atensiyon nito. Napa-iling iling na nga lang ako a
t tumayo na rin para lapitan sila. Siguro sinubo na naman ni Julia 'yong cellpho
ne. Tsk. Naglilikot na naman kasi, lahat nang makita gustong hawakan.

"Sabi ko kasi itago mo na 'yan, dahil hindi 'yan tatantanan ng anak mo," sita ko
kay Allen habang inaayos ang umangat na gown ni Julia.

"I'm waiting for Leila's text," depensa niya naman.

"Bakit? Hindi pa rin ba nagpaparamdam hanggang ngayon?"

Umiling siya, pagkatapos ay sinimulan niyang ihele si Julia.

"Baka naman na-trafik lang?" hula ko.

"I don't know. I'll try to call her again later."

Umupo na ulit siya.

Kinandong niya si Julia at saka nilaro. Pinanggigilan niya sa kamay at pisngi, p
aano naman kasi, nag-umpisa na naman siya nitong hawakan sa mukha - tuwang tuwa
'to sa balbas niya, e. Ganyan talaga 'yang dalawang 'yan. Malapit sila sa isa't
isa. Minsan nga nakakalimutan na ni Allen na nandito ako. Palagi silang may sar
iling mundo ng anak niya.

Hinila ko na lang ang silya ko para tabihan sila. Hinaplos ko si Allen sa buhok,
 pababa sa bandang tenga niya. Hinuli niya naman ang kamay ko sabay hinalikan. "
Are you enjoying the show?" tanong niya pa.
Ngumiti ako at tumango. Pagkatapos ay binawi ko na ang kamay ko at ibinalik na a
ng atensiyon ko sa panonood sa mga nagpe-perform sa gitna.

It's been a couple of years.

Ang bilis nga, ni hindi ko man lang naramdaman ang paglipad ng mga araw. Masyado
kasi akong naging masaya sa pag-aasikaso sa pamilya ko. Ang dami ng nagbago sa
amin ni Allen simula nong dumating sa amin si Julia. Our daughter is one year an
d a half old now. Proud naman ako dahil napapalaki namin siya nang maayos.

Ngayon, nandito kami sa unang anibersaryo ng bagong casino ng mga Perez at Fajar
do. Ito 'yung bunga ng paghihirap ng asawa ko sa loob ng apat na taon na nawala
ako noon. Siya ang nag-asikaso nito, e. From planning up to building and soft op
ening. Kaya naman pala lagi siyang pagod dati. Masyado niyang sinubsob ang saril
i niya rito.
Supposedly, narito rin dapat si Leila, pero ewan ko bakit hanggang ngayon wala p
a ang magaling kong pinsan.
Ano'ng oras na! Mag-aalas nueve na ng gabi. Tapos na nga 'yong program, e. Puro
performances na lamang ang nagaganap at kainan. 'Yong babae talaga na 'yon. Ang
ayos ayos ng usapan namin kahapon na pupunta nang maaga, tapos late pa rin pala
siya. Ganyan 'yon these past few months. Parang palaging wala sa sarili. Ewan ko
kung bakit, basta napansin ko lang, palagi niyang kasa-kasama 'yong tattoo arti
st na nag-tattoo sa dibdib ni Allen dati.

TUTOK lang kami sa panonood nang biglang umiyak si Julia. Nataranta tuloy kami!
Inayos naman kaagad ni Allen ang pagkakaupo nito sa kandungan niya at saka pinat
ahan. Naku, nagta-tantrums na naman.

"Baka naiingayan. O baka inaantok na," sabi ko kay Allen habang pinipikpik ang b
alikat ni Julia.

Tumayo na ulit siya at pinayakap si Julia sa leeg niya. Hinaplos haplos niya ang
likod nito, at doon lamang tumahan ang anak niya. "You want to go outside, baby
?" pakikipag-usap niya pa rito, tapos nilingon niya ako. "Doon muna kami sa balc
ony. Dito ka na lang. Manood ka."

"K-kaya mo ba?"

Ngumiti naman siya at tumango.

Hinalikan niya ako nang madiin sa ulonan ko bago sila lumakad paalis.

Sinundan ko sila ng tingin habang paakyat sila ng hagdan sa main lobby ng casino
-- kung saan ginaganap ang celebration. Kinawayan ko pa nga si Julia kasi nakit
a ko itong nakatingin sa'kin. Nahuli ko na naman tuloy 'yung titig nito na puno
ng pagtataka. Ang anak ko kasi, kung tumingin, parang palaging curious na curiou
s.

Sabi nga ni Leila ang ganda raw ng mga mata ni Julia. Parang si Allen daw, malal
im kung tumitig.
Sinang-ayunan ko naman siya sa bagay na 'yon. Noong mga first few months ni Juli
a, may mga features itong katulad ng sa akin. Pero habang lumalaki siya, mas nag
iging kamukha na siya ng daddy niya. Sabi pa tuloy ni Leila, wala raw duda, si A
llen daw talaga ang ama. Nakakatawa. Para kasi talaga silang pinagbiyak na bunga
. Lalo na kapag sumimangot si Julia? Naku, Allen na Allen!

NANG maka-alis na ang mag-ama ko, bumalik na ulit ako sa panonood.

Mabuti na lang talaga't pumipirmis kaagad si Julia kapag inaasikaso na siya ni A
llen. Ang asawa ko kasi, pinagsasabihan niya si Julia kapag makulit. Para raw hi
ndi lumaking matigas ang ulo. Kaya ayon, nasasanay na siguro ang anak namin.
Ang alam ko nga, ako dapat ang gumagawa non, kasi ako ang nanay. Pero malapit ka
si talaga sa kanya si Julia. Palagi itong nagpapa-karga sa kanya, palaging nakay
akap sa leeg niya habang buhat buhat niya. Kaya tuwang tuwa si Allen, e. Sa amin
pa lang daw ni Julia, tanggal na ang pagod niya.
Sa pagtulog nga, gusto niyang nasa gitna namin ang anak namin. Tapos pagkagising
ko, napapangiti na lang ako kasi si Julia nakadapa na sa ibabaw ng dibdib niya.
Ang sarap sarap nilang pagmasdan. Buo na agad ang araw ko sa simpleng ganoon la
ng.

I've never imagined Allen becoming such a loving father and husband. Nalaman ko
na kung paano mag-alaga ang isang Allen Fajardo.
Si Julia nga, kada linggo yata may uwi siyang pasalubong para rito. Kung hindi d
amit, laruan. Ang sabi ko nga sa kanya, 'wag niyang sanayin. At isa pa, hindi pa
naa-appreciate ni Julia ang mga ganoong bagay. Ang bata bata pa nito. Lambing l
ang ang gusto nitong makuha sa ngayon.
E hindi naman nakinig ang asawa ko. He said he wanted to give everything to his
daughter. Tinawanan ko nga siya non e, sabi ko, 'ayaw mong lumaking matigas ang
ulo, pero okay lang sa'yong lumaking spoiled?'. Ayon, nginitian lang ako. Ganon
naman 'yon, tumatahimik na lang siya ngayon 'pag alam niyang tama ang sinasabi k
o.

NILIPAT ko ang tingin ko sa pamilya ko at pamilya ni Allen na nakapwesto sa pina

ka-unahan. Mukhang nag-eenjoy din sila sa party. Kasama rin nila ang parents ni
Leila. Napapangisi na lang ako pag-naalala kong hanggang ngayon wala pa rin si L
eila, e. Ang dami na niya ng na-miss.
Hindi rin nga ako sanay na wala sina Marco at Mariel. Parang kulang kami. Si Mar
co kasi, siya ang tumanggap nung project sa Barcelona na dapat ay kay Allen. He'
s already based in Spain now, together with his wife, Mariel, and their only dau
ghter, Sidney. Sinabihan sila ng asawa ko na mag-bakasyon dito para nga maka-att
end sila sa anniversary party ngayon, kaso mukhang marami rin yatang inaasikaso
si Marco roon, kaya hindi na nakadalo.
My chemist, Gavin, was also invited. Ang kaso, busy ito sa personal matters. Yes
, Gavin and my husband are in good terms already. Maayos na ang pakikitungo nila
ngayon sa isa't isa. Pero minsan, hindi pa rin nawawala kay Allen ang magselos
lalo na kapag madalas kaming nagkakasama ni Gavin. Pero normal na 'yon para sa'k
in. Ganoon na talaga ang asawa ko, e. Gusto niya lang naman akong protektahan. L
alo na ngayon, may Julia na kami.

PAGKATAPOS ng isang performance, naisipan kong tumayo na rin at umalis. Gusto ko

ng sundan ang mag-ama ko. Namiss ko sila, e.

Pinuntahan ko sila sa balcony sa ikalawang palapag. Medyo malayo na ako sa pinag

-gaganapan ng event, pero naririnig ko pa rin 'yong tugtog.
Hindi muna ako agad nagpakita kay Allen. Pinanood ko muna siya habang nilalaro s
i Julia. Ina-angat angat niya sa ere. Rinig na rinig ko tuloy ang hagikgik ng an
ak ko, at kitang kita ko ang masayang mukha ng asawa ko. Hindi ko talaga inakala
ng may ganoong side si Allen - 'yong masaya at palangiti.

Tama nga talaga ang sinabi sa'kin ni Mama noon. Iba ang naidudulot ng anak.
Since the day I told Allen I'm pregnant, ibinuhos na nito ang buong atensiyon ni
ya sa'kin. Ako ang naging priority niya at hindi na ang trabaho niya. Ramdam na
ramdam ko ang pagmamahal niya sa'kin. Hindi niya ako inaway o sinigawan. Alagang
-alaga talaga ako sa kanya.

Noong pinagbubuntis ko si Julia, sobrang selan ko. Kung anu-anong hinahanap ko a

t gustong kainin. Si Allen naman, bigay agad. Nanibago nga ako. Para kasing hind
i siya 'yong Allen na ipinakasal sa akin. Sa sobrang bait, wala na akong masabi.
Kapag inaatake ako ng morning sickness, palagi siyang nasa tabi ko para hagurin
ang likod ko. Nakakatawa nga, kasi natataranta siya kapag naririnig niya akong n
agsusuka. Dati kasi, kahit tubig, isinusuka ko. Hindi siya mapakali 'pag ganon,
dadalhin na raw niya ako sa ospital. Oo, ospital kaagad. Imbis tuloy na mag-conc
entrate ako sa pagsusuka, tinatawanan ko siya.
Sabi ko kaya ko naman, at normal lang 'yon. Minsan nga hindi siya nakakapasok sa
trabaho, e. Kahit na sinasabi kong pumasok siya, ang tigas ng ulo, ayaw. 'Di ni
ya raw ako pwedeng iwan kasi walang magbabantay sa'kin. Papaano na lang daw kung
himatayin ako? Basta, kung anu-anong naiisip niya. Pinatigil niya nga muna ako
noon sa pagpasok sa Rioscents. Mag-work from home na lang daw muna ako. Mahirap
na raw kasi. At saka 'yon din ang pinayo ng OB ko nang mapansin nitong medyo mah
ina nga ang kapit ni Julia.
Siyempre si Allen, sobrang kinabahan. Maya't maya ang tawag sa'kin kung kumusta
raw ako. Kung nagsusuka na naman daw ako. Pinakiusapan niya pa si Leila na sa am
in muna tumuloy para raw may magbabantay sa'kin kapag wala siya. E, si Leila, hi
ndi naman mahirap pakiusapan 'yon. Kaya ang pinsan ko ang kasa-kasama ko noong m
ga first few months ng pregnancy ko.

May mga panahon noon na ang init init talaga ng ulo ko.
Hindi ko naman sinasadya, pero minsan natatarayan ko si Allen. Naaaway ko talaga
siya. Minsan umiiyak pa ako kahit wala namang mabigat na dahilan. Basta sobrang
emosyonal ko. Lalo na nung napapansin kong parang tumataba ako. Sabi ni Allen,
hindi naman daw. Sexy pa rin daw ako. Pero hindi ako naniwala sa kanya, siyempre
kilala ko ang katawan ko. Sinasabi niya lang yata 'yon para hindi ako ma-depres
s.
Buti na lang nga't humaba na ang pasensiya ng asawa ko. Tatahimik na lang 'yon '
pag nag-aamok na ako. Hihintayin niyang lumamig ang ulo ko. Magso-sorry naman ak
o sa kanya pagkatapos, then okay na ulit kami. Naiintindihan niya naman kung bak
it ako ganon kasi nga buntis. Pinaliwanag din naman sa kanya ng OB ko.

Noong mga limang buwan na akong buntis, bumubuti na ang lagay ko. Ang sarap sa p
akiramdam kasi parang nararamdaman ko na ang bata sa tiyan ko. Tuwang tuwa kami
nung nalaman naming babae ang anak namin, kahit na gusto sana ni Allen ay lalaki
. Sabi niya next time na lang daw. Nakakatawa, may next pa talaga siyang nalalam
an.

Kahit na kaya na ng katawan ko, hindi pa rin ako pinabayaan ng asawa ko.
Hatid sundo niya ako noong bumalik na ako sa pagpasok sa Rioscents. Kaya nga mad
alang siyang mag-overtime non kasi ayaw niya raw akong paghintayin. Sa umaga at
gabi, siya na ang nag-aasikaso sa bahay. Ayaw niya raw akong mapagod. Pero makul
it ako, kaya tumutulong pa rin ako sa kanya. Wala naman siyang magagawa, e. Pero
'yung mga magagaan na trabaho lang binibigay niya.
Ingat na ingat talaga siya, lalo na nung kabuwanan ko na. Imbis nga na ako lang
ang mag-leave sa trabaho kasi ako naman ang manganganak, pati siya nag-leave na
rin. Panay ang haplos niya sa tiyan ko. Tanong pa nang tanong kung lalabas na ra
w ba. Nakakatawa siya. Ang sabi ko sa kanya, wag siyang mag-alala. Dahil mararam
daman ko naman kung manganganak na ako.

"Vanessa," biglang pagtawag ni Allen. "Bakit nandiyan ka?"

'Yon ang nagpabalik sa'kin sa huwisyo. Kanina niya pa kaya ako napansing nakatay
o rito? Napangiti na lang ako.

Sinenyas niya ang ulo niya para palapitin ako, "come here."

I don't need to be asked again. Lumapit na agad ako. Sinalubong niya ako ng mahi
gpit na yakap sa balikat gamit ang isa niyang braso, tapos hinalikan niya ako sa
buhok ko. Inamoy ko naman siya sa dibdib bago ko kinuha si Julia mula sa kanya
para ako naman ang bumuhat.
Yumakap si Julia sa leeg ko at sumiksik doon. Nako, ganito 'to kapag inaantok na
, e. Hinele ko na lang ito habang pinipikpik sa likod para makaidlip kahit papaa
no. Napapagod na 'to. Kanina pa rin kasi nilalaro ni Allen.
"Ako na, Van. Mabigat," alok naman ng asawa ko.

Nginitian ko siya, "okay lang. Kaya ko naman."

Ngumiti na lang siya. Oo, totoong bumibigat na nga si Julia kumpara noon. Kaya n
ga mas madalas, siya na ang bumubuhat dito. Pero kayang kaya ko pa rin naman siy
ang buhatin. Eto lang talagang si Allen ang palaging nag-aalala.

Pinapwesto niya ako sa harapan niya, pagkatapos ay niyakap niya ako mula sa liku
ran. At dahil nakapusod ang buhok ko, madali niya pa akong nahalikan sa batok. K
inagat niya pa 'yung kwintas ko - 'yung regalo niya sa'kin dati - bago siya sumi
ksik sa gilid ng mukha ko. Napailag nga ako nang bahagya. Nakiliti na naman kasi
ako sa balbas niya. Bihira na kasi siyang mag-ahit ngayon, kaya mas lalo siyang
nag-mukhang tatay. Bagay nga, e. Tumindi tuloy ang pagpapantasya ko sa kanya.
Hindi naman dahil sa asawa ko siya, pero totoong mas lumakas ang sex appeal ni A
llen ngayon. His body gets more broader now. Para tuloy ang payat payat ko kapag
magkatabi kami. Mamang mama na talaga siya. At ang mga muscles niya sa braso at
dibdib? Mas umumbok at tumigas na rin ngayon kumpara noon. Siguro dahil sa kaka
buhat niya kay Julia. Nae-exercise kumbaga.
'Pag sabay nga kaming naliligo, hindi ko maiwasang panoorin siya. His entire bod
y's close to perfection.

"Do you want to go home? Para makapagpahinga na rin si Julia," biglang bulong ni
ya.

"Mamaya na nang kaunti," sagot ko naman. "Magpa-hangin muna tayo rito. Ang damin
g tao sa loob, e."

Naramdaman ko naman ang pagtango niya.

"Vanessa?"

Sinilip ko siya nang muli siyang magsalita, "hmm?"

"Kelan na'tin susundan si Julia?"

Kung hindi lang natutulog ang anak ko, malamang tumawa na ako nang malakas. Si A
llen! Hindi na niya talaga ako tinigilan sa hiling niyang 'yan.
Matapos ko kasi ipanganak si Julia, sinabihan ko siyang ayaw ko na munang magbun
tis agad. Gusto ko kasi malalaki ang agwat sa edad ng mga anak namin. Two to thr
ee years, mga ganoon. Kaya maingat kami ni Allen.
He didn't allow me to take pills again or take shots. Pipilitin niya na lang daw
mag-withdrawal kahit na mahirap. Natawa ako sa kanya nong sinasabi niya 'yon sa
'kin. Nakasimangot kasi 'yung hitsura niya. Parang labag na labag talaga sa loob
niya ang gagawin niya, e. Pinaliwanag ko naman kung bakit, at naintindihan niya
rin naman. Kaso sadyang mahirap lang daw talagang magpigil kapag nandoon na. To
too naman. Ako nga minsan nahihirapan din akong magpigil. Napakahirap naman kasi
talagang tanggihan ang init ng katawan ng asawa ko. Pero kailangan, e.

INABOT ko ang buhok niya at marahan 'yong ginulo-gulo. "'Di ba sabi ko hintayin
muna na'tin tumanda nang kaunti si Julia. Mahirap mag-alaga," sagot ko na lang s
a tanong niya.
"Ako naman ang mag-aalaga," laban niya.

"Ikaw nga. E, ako naman ang magbubuntis at manganganak."

O, e 'di natawa siya?

"Okay," sabi niya. "But when Julia turns two, I'll get you pregnant again. Hindi
na 'ko papayag na itulak mo ako palayo 'pag malapit na 'ko."

This time, ako naman ang natawa. At talagang pinlano na niya, ha? May balak na.
Napailing iling na lang ako pagkatapos hinaplos ko ang pisngi niya.

"Oo na. When Julia turns two." Hinalikan ko sa gilid ng ulo si Julia.

Mas sumiksik naman si Allen sa gilid ng mukha ko nang tiniyak ko 'yon sa kanya.
Nanatili lang kaming tatlo sa ganitong posisyon - buhat buhat ko ang anak ko, ha
bang nakayakap sa'kin ang asawa ko. I close my eyes and feel the cold breeze bru
shing gently against my skin.

Wala na akong mahihiling pang iba. Kuntentong kuntento na ako sa kung ano'ng mer
on ako ngayon. I have a sweet daughter and a loving husband.
EPILOGUE
Minsan nga naiisip ko, kung sakaling tuluyan kong pinakawalan si Allen noon, ano
kayang magiging buhay ko ngayon? Magiging ganito kaya ako kasaya? I don't think
so. Kasi, na-realized ko, walang ibang kayang magpasaya sa'kin kung 'di si Alle
n, at ang anak namin.
I am really thankful I didn't quit, that I took the risks.
Akala ko kahit kailan hindi ko na mararanasan ang pakiramdam ng pagiging asawa.
Pero si Allen, binibigay niya 'yon sa'kin ngayon. My dream of having a happy mar
riage and a loving husband? Nakuha ko na. Bawing bawi na siya sa mga taong malay
o ang loob namin sa isa't isa, sa mga panahong nananakit siya. Pakiramdam ko tul
oy, successful na ako bilang isang babae.

Ilang beses kaming sinubok ng panahon, pero heto pa rin kami, magkasama. Sa huli
kami pa rin. Ayaw yata talaga kaming paghiwalayin, e.
Noon kasing iniwan ko siya papuntang London, matagal kaming nagkahiwalay, pero n
aipit ako at kinailangan kong bumalik ng Pilipinas para itayo ang negosyo ko, ka
ya nagkita na naman kami. Noong nasampa naman ako ng petisyon para sa annulment,
nabuntis naman ako, at doon ko napagtanto na tama na ang pagiging mahina, tama
na ang pagiging duwag. Kailangan ko na ulit lumaban para sa amin. Sumuko na tala
ga ako noon, pero meron at meron pa rin talagang naging dahilan para bumalik kam
i sa isa't isa.

Naniniwala na tuloy ako na may dahilan talaga lahat ng mga bagay.

Sa tingin ko, noong pumutok pa lang ang isyu sa arranged marriage ay nag-umpisa
na ang kwento namin ni Allen. Maraming beses kong naramdaman na hindi talaga kam
i para sa isa't isa, pero ilang beses din akong nakahanap ng dahilan para patuna
yang hindi totoo ang mga 'yon.

HUMIGPIT ang yakap ni Allen sa bewang ko. Sinandal ko naman ang pisngi ko sa gil
id ng mukha niya.

Kapag tinitingnan ko ang asawa ko ngayon, hindi ko na naa-alala ang Allen na nan
anakit at nagpapaiyak sa akin noon. Wala na 'yung bakas ng pagiging malupit niya
. Ibang iba na siya ngayon. And I guess this is the real him. Kasabay ng mga pag
subok na pinagdaanan namin, ay ang pagbabago niya para maging isang mabuting tao
- 'yong may respeto sa babae.
Hindi perpekto si Allen. Gwapo siya, walang duda. Pero may mga ugali siyang aaya
wan mo. Kung tutuusin, he's not every woman's dream man.
Sino ba naman kasing gustong makapag-asawa ng cold, boring man? Sino bang guston
g makasama sa iisang bahay ang isang taong mahigpit at nananakit? Totoo, dati, a
ng dami dami kong hinahanap kay Allen. I want him to be the perfect husband. Per
o hindi niya kaya, dahil hindi siya ganon.
Ngayon, I can't say that he's already close to perfection. Pero kuntento na ako.
Kuntento ako sa kung sino siya.
Sa tingin ko nga, 'yon ang isa sa mga aral na natutunan ko sa mga pinagdaanan na
min ni Allen - ang makuntento. Minsan, ang dami dami nating hinahanap sa taong m
ahal natin, kahit na ang totoo, 'yong pakiramdam lang na nasa tabi mo siya sa la
hat ng oras, sapat na dapat 'yon.

Kaming dalawa ni Allen, pinatatag kami ng mga problema. And now...

...we're strong. No one can hurt us, nothing can break us, especially with our J
ulia around.

Nakakatuwang isipin na noon, halos patayin na namin ang isa't isa sa sakit...

...nalunod kami sa lungkot, nilamon kami ng galit at takot. Pero gumapang pa rin
kami pabalik sa isa't isa.

At isa 'yon sa mga ipinagmamalaki ko at ipagmamalaki ko...

...na minsan...

...sa buhay ko...

...lumaban ako para sa amin ng taong mahal ko.

This is me, Vanessa Rio Perez-Fajardo. And this is my cry. My cry of infinite ha
ppiness.

- THE END -