Το έχω πει σ’ όλο τον κόσμο. Μη μου λέτε τίποτε!

Μη μ’
εμπιστεύεστε!
Ακόμα και τώρα το διατυμπανίζω… Έτσι για να έχω τη συνείδησή
μου ήσυχη...
Ακόμα και το τόσο δα, το πιο μικρό, το πιο ασήμαντο κι ανώδυνο
πραγματάκι… δεν μπορώ να το θάψω μέσα μουκαι να μην το
ξεφουρνίσω! Έτσι… το κάνω άθελά μου βούκινο!
Σας ορκίζομαι έχω κάνει φιλότιμες προσπάθειες να το καταπνίξω.
Όμως… η πονηρή μου φύση θριαμβεύει ενάντια στις προθέσεις
μου.
Κι έχω τιμωρηθεί γι αυτό…έχω χάσει φίλους – έχω γίνει γελοίος –
έχω εξευτελιστεί…(βηματίζει)
Αλλά, στο κάτω-κάτω… ποιος είναι πραγματικά εχέμυθος; Σε
ποιόν μπορείς να έχεις εμπιστοσύνη; Όλοι αυτοί που ψιθυρίζουν ο
ένας στο αφτί του άλλου κι ανταλλάσσουν χαμόγελα και
υπονοούμενα… είναι εχέμυθοι; Μπορούν να κρατήσουν μυστικό;
Μπα!
Ωστόσο να… μέσα στο σωρό είναι μερικοί που τα καταφέρνουν.
Τους θαυμάζω αυτούς τους ανθρώπους! Υποκλίνομαι μπροστά
τους!
Εγώ πάντως δεν κατέχω τέτοιες αρετές… Έχω όμως πάντα τις
καλύτερες προθέσεις. Κι όταν κάποιος έρχεται να μου πει κάτι,
έχω για μια στιγμή την εντύπωση πως μπορώ να κρατηθώ και να
μην το επαναλάβω ποτέ μα ποτέ μου.
Να όμως που την κατάλληλη στιγμή… ανοίγω το στόμα μου και
ΜΠΑΜ!! το ξεφουρνίζω!!!
Νιώθω να με γαργαλάει, σαν την μύτη το φτέρνισμα, που με οδηγεί
στην υπέρτατη ηδονή… να κάνω αποκαλύψεις. Γιατί τίποτα δεν
είναι πιο εκπορνευτικά ηδονικό από το σκάνδαλο!
Βέβαια, μόλις ικανοποιήσω αυτή την ηδονή, με κατακλύζει η
μετάνοια.
Προσπάθησα να εννοήσω σε βάθος αυτή μου την ασυνέπεια… Και
κατέληξα πως είναι ένα σίγουρο μέσο για να προκαλέσω
ενδιαφέρον γύρω από το άτομό μου.
Όχι βέβαια πως θα μπορούσε κανείς να με κατατάξει στου
σκανδαλοθήρες… Α, όχι – όχι.
Ούτε είμαι φαντασιόπληκτος ή παραμυθάς.
Εμένα μ’ ενδιαφέρει μόνο το πραγματικό. Οι αληθινές ιστορίες των
αληθινών ανθρώπων που ζούνε γύρω μας και που , όμως, η ζωή
τους παρουσιάζει ξαφνικά κάποια ανωμαλία… κάποια… διαρροή!
Να προσθέσω ακόμα πως η κακιά μου συνήθεια δεν έχει σχέση με
το κουτσομπολιό. Α, παπαπαπα…
Η περίπτωσή μου είναι τελείως διαφορετική. Στη συμπεριφορά
μου είναι ένα είδος καλλιτέχνη. Απ’ τη στιγμή που έχω στη
διάθεσή μου ένα μυστικό, αυτό αντιπροσωπεύει για μένα ένα μικρό
θησαυρό.
Το στριφογυρίζω στο μυαλό μου. Το ζυγιάζω. Το υποβάλλω στη
δοκιμασία της αμφιβολίας και τελικά… το αναγνωρίζω και το
τοποθετώ στα πουπουλένια στρώματα του συνειδητού απ’ όπου
συνεχώς είναι έτοιμο να ξεπηδήσει.
Γι αυτό σας λέω: Μη μου λέτε τίποτα. Δεν είμαι τάφος. Είμαι ένα
τρύπιο ασκί- ένα σουρωτήρι. Γιατί… δεν πιστεύω καθόλου στην
έννοια του μυστικού! Από τη στιγμή που κάτι συντελείται – κάτι
λέγεται… είναι μοιραίο να γίνει γνωστό. Για να μη σας πω ότι:
Αυτός που διαπράττει κάτι, το κάνει με σκοπό να γίνει φανερό. Να
κάνει πάταγο. Καίγεται να το μάθει όλος ο κόσμος!
Άρα είμαι ένα όργανο απαραίτητο για φυσική ροή των πραγμάτων…
Ένας ιδανικός καταλύτης!
Πάντως μη νομίζετε πως επειδή βγάζω τα άπλυτα των άλλων στη
φόρα σε ότι αφορά τον εαυτό μου καλλιεργώ κάποια κρυψίνοια…
Κάθε άλλο!. Απεναντίας! Θες από επικοινωνιακή μανία – από
ανάγκη να κάνω φίλους… δεν παύω να διηγούμαι τα προσωπικά
μου. Όλα, χύμα, χωρίς μέτρο, χωρίς ζαβολιές.
Παρ’ όλ’ αυτά έχω παρατηρήσει το εξής περίεργο: Υπάρχουν
ορισμένα πράγματα – τα μυστικά μου, που θα ήθελα να τα
εμπιστευτώ σε κάποιον… να τα μοιραστώ… να ξαλαφρώσω… Ε,
λοιπόν αυτά τα πράγματα, ακόμη κι όταν τα κραυγάζω – όταν τα
φωνάζω μ’ όλη τη δύναμη που έχω στα πνευμόνια μου… Κανείς…
μα κανείς δε θέλει να τ’ ακούσει!!!!