Napoleon Bonaparte

Ważne osoby z życia Napoleona

- Aleksander l - Carlo Maria Bonaparte
- Pius Vll - Maria Letycja Bonaparte
- Michaił Kutuzow
- Jan l Liechtenzein
- Levin Von Bennigsen
 Życiorys Napoleona
Napoleon Bonaparte urodził się w 1769 r. w Ajaccio w korsykańskiej rodzinie szlacheckiej. Zdobył wojskowe wykształcenie, od 1785 roku został
porucznikiem artylerii. Początkowo był zwolennikiem walki o niepodległość Korsyki przeciwko Francuzom. Jednak później wstąpił w szeregi armii
francuskiej. To rewolucja francuska wpłynęła na jego losy. Wojna, toczona na wielu frontach, wymagała licznej kadry oficerskiej, jednocześnie
rewolucja doprowadziła do emigracji wielu wojskowych o arystokratycznym pochodzeniu. W 1793 r. młody Napoleon przeprowadził manewry, które
zmusiły armię angielską do opuszczenia portu w Tulonie. Ta akcja przyniosła mu awans na generała brygady. Miał 24 lata, jednak duże
zapotrzebowanie na oficerów w armii francuskiej powodowało szybkie przyznawanie awansów. Jako zwolennik Robespierre`a był po jego upadku na
krótko uwięziony i wykreślony z listy oficerów. Odzyskał swoją pozycję w armii w 1795 r., gdy w Paryżu wybuchło powstanie rojalistyczne. Napoleon
rozgromił zwolenników króla, którzy zagrażali rządowi republikańskiemu, to zwycięstwo przyniosło mu stopień generała i zapewniło naczelne
dowództwo nad armią włoską, walczącą w Austrii. Pierwsza kampania włoska stanowiła pasmo zwycięstw młodego generała. Armia rewolucyjna,
którą dowodził, cechowała się dużą mobilnością, łatwo się przemieszczała i sama dbała o swoje utrzymanie. Napoleon świetnie znał jej silne strony i
umiejętnie je wykorzystywał. Podbił Austriaków pod Lodi i zdobył Mantuę, zmuszając ich do podpisania korzystnego dla Francji traktatu.Do kraju
wrócił otoczony legendą bohatera. Silny młody dowódca, stanowił potencjalne zagrożenie dla rządów Dyrektoriatu. Chętnie więc udzielono mu
zgody na ekspedycję do Egiptu.Imperium brytyjskie było największym wrogiem Francji, wypraw do Egiptu miała odciąć Anglikom dostęp do Kolonii
indyjskiej. Pierwszy cios spadł na niego w Zatoce Abukirskiej , gdzie Brytyjczycy pod dowództwem Horatio Nelsona zniszczyli jego flotę. Mimo to
armia francuska pokonała Mameluków pod piramidami i wkroczyła do Syrii, następnie stoczył zwycięskie bitwy z Egipcjanami i Turkami. Dalsze
podboje uniemożliwił wybuch epidemii, który dziesiątkował armię.W tym czasie we Francji powstała druga koalicja, doszło do zamachu stanu i
obalenia rządów dyrektoriatu. Napoleon opuścił szybko armię, przedostał się przez Morze Śródziemne do kraju, tu wykorzystując obalenie dawnego
rządu przejął stery władzy. Ekspedycja Do Egiptu nie przyniosła zamierzonego celu, przyniosła znaczne straty, a jednak była uznawana za barwny
epizod kariery Napoleona i przydawała blasku jego legendzie.W 1799 r. dziewiątego listopada Napoleon przyjął tytuł pierwszego konsula, który
dawał mu najwyższa władzę w państwie. Tu rozpoczyna się dzieło przebudowy starego porządku. Pod rządami Napoleona: wprowadzono nową
konstytucję, pozwolono powrócić emigrantom politycznym, podpisano konkordat, zawarto honorowy pokój z Anglią. W 1804 r. senat obrał Napoleona
cesarzem Francuzów, co zatwierdziło społeczeństwo 3,5 milionami głosów.Po kolejnych starciach z armią angielską i konfliktach z republikańskimi
dążeniami, po ostatecznej klęsce pod Waterloo, został uwięziony i umieszczony na wyspie św. Heleny. Tam zmarł na raka żołądka w 1821 r.
Aleksander l Romanow
 Życiorys Aleksandra l Romanowa
Aleksander I był wszechstronnie wykształcony, gdy w wieku 23 lat przejmował rządy w Rosji. Pierwsze jego dekrety dotyczyły rehabilitacji ludzi usuniętych przez Pawła I z
urzędów i wojska, zwiększenia roli Senatu, zniesienia poddaństwa chłopów w guberniach nadbałtyckich, likwidacji cenzury książek, zakazu stosowania tortur w śledztwie,
liberalizacji handlu zagranicznego i reform w szkolnictwie. Utworzone zostały uniwersytety w Charkowie i Kazaniu oraz reaktywowany Uniwersytet Wileński z polskim językiem
nauczania. Był przyjazny Polakom, jego przyjaciel Adam Czartoryski był ministrem spraw zagranicznych. Wcześniej w 1801 roku Rosja zawładnęła terytorium Gruzji na
Kaukazie. Spowodowało to wieloletnią jej wojnę z Persją, która doznała licznych porażek. Między innymi Rosjanie zajęli Dagestan i północny Azerbejdżan z Baku nad Morzem
Kaspijskim. Wojna ta trwała, z przerwami do 1813 roku. W latach 1806–1812 Rosja prowadziła też wojnę z Turcją. Działania wojenne obejmowały tereny Mołdawii oraz
Wołoszczyzny i wiązały się również z powstaniem narodowym o niepodległość Serbii. Ostatecznie po kilkuletnim rozejmie został zawarty w maju 1812 roku traktat pokojowy w
Bukareszcie, zgodnie z którym Rosja uzyskała Besarabię, a Serbowie autonomię w ramach imperium tureckiego. Natomiast w lutym 1808 roku Rosja wystąpiła przeciwko
Szwecji, zajmując, po krótkiej wojnie, całą Finlandię i wyspy Alandzkie na Bałtyku. Nowy cesarz starał się natomiast zachować neutralność w sprawach zachodnioeuropejskich
i w 1801 roku Rosja zawarła traktat o pokoju i przyjaźni z Francją, a w 1802 z Prusami. Przyjazne stosunki z Francją uległy jednakże poważnej erozji po ogłoszeniu się przez
Napoleona I Bonaparte dożywotnim konsulem, a później cesarzem, i po straceniu ewentualnego kandydata do tronu francuskiego, Ludwika z rodu Kondeuszów. Ostatecznie
w 1805 roku Rosja przystąpiła do koalicji antyfrancuskiej, zawiązanej przez Anglię, Austrię i Szwecję. Zgodnie z warunkami paktu, w trakcie najazdu wojsk francuskich na
Austrię w 1806 roku i Prusy w 1807 roku w bitwach pod Austerlitz (1805), Iławą i Frydlandem (1807) uczestniczył rosyjski korpus wojskowy marszałka Michaiła Kutuzowa. Po
zwycięstwach Napoleona I i okupacji przez jego armie Austrii, a później również Prus, Aleksander I spotkał się z Napoleonem I Bonaparte 7 lipca 1807 roku w Tylży nad
Niemnem, gdzie obaj cesarze zawarli traktat pokojowy. Aleksander I nie chciał bowiem, by Rosja prowadziła wojnę z Francją w pojedynkę, zaś Napoleon uczynił różne
koncesje na rzecz Rosji. Przypadł jej m.in. obwód białostocki po pobiciu Prus, zaś po roku, po kolejnej wojnie francusko-austriackiej także obwód tarnopolski. Od 1811 roku
obaj cesarze prowadzili intensywne przygotowania do wojny, narastała nieufność między nimi i mnożyły się konflikty francusko-rosyjskie. W czerwcu 1812 roku Wielka Armia
Napoleona I Bonapartego, złożona ze wszystkich narodów zachodniej i środkowej Europy kontynentalnej, licząca ok. 450 tys. ludzi, przekroczyła graniczną rzekę Niemen i
ruszyła szlakiem przez Smoleńsk na Moskwę. Rosja dysponowała trzema armiami z nieco powyżej 270 tys. żołnierzy, które Napoleon zamierzał pobić w oddzielnych bitwach.
Lecz Rosjanie zastosowali taktykę cofania się głównych sił, niszczenia wszystkiego na trasach przemarszu wojsk francuskich oraz napaści na rozproszone oddziały i
transporty zaopatrzeniowe przeciwnika. W tej sytuacji zdobycie Moskwy nic nie dało Napoleonowi. Na jego propozycje pokojowe Aleksander I w ogóle nie odpowiadał,
najwidoczniej licząc na zarysowującą się możliwość całkowitego rozbicia armii Napoleona. Tak też się stało. Marszałek Kutuzow i „generał mróz” sprawili, że na pozycje
wyjściowe nad Niemnem wróciło jedynie ok. 6% stanu początkowego Wielkiej Armii. Ostatecznie wojnę z Francuzami zakończyli Rosjanie w marcu 1814 roku w Paryżu.
Aleksander I spędził w stolicy Francji dwa miesiące, goszcząc w pałacu księcia Talleyranda, który przy jego pomocy organizował życie polityczne Francji po upadku
Napoleona I Bonaparte. Później udał się do Anglii, Petersburga i do Wiednia na kongres pokojowy. Jako „wyzwoliciel Europy” był jednym z głównych autorów postanowień
kongresu, obok ministra spraw zagranicznych Austrii Klemensa Metternicha, przedstawiciela Wielkiej Brytanii Castlereagha, przedstawiciela Prus Hardenberga i
przedstawiciela Francji Charlesa Talleyranda. Cesarz umarł 1 grudnia 1825 w Taganrogu.
Pius Vll
 Życiorys Piusa Vll
Pochodził z rodziny szlacheckiej. Był synem hrabiego Scipiona i markizy Giovanny Ghini. Jego matka owdowiawszy została karmelitanką. Dwóch braci było jezuitami, a
dalszych dwóch kapucynami. Początkowo Barnaba uczył się w kolegium w Rawennie, a następnie w opactwie benedyktyńskim St. Maria del Monte koło Ceseny, do którego
wstąpił 10 października 1756 jako brat Gregorio]. Profesję zakonną złożył 20 sierpnia 1758. Studiował teologię i kanonistykę w klasztorach w Padwie, po czym nauczał filozofii i
teologii w Kolegium świętego Jana w Parmie, później także w kolegiach św. Pawła i św. Anzelma w Rzymie (tu ponadto wykładał prawo kanoniczne). 21 września 1765 przyjął
święcenia kapłańskie. 16 grudnia 1782 został wybrany biskupem Tivoli, a sakrę przyjął pięć dni później. 14 lutego 1785 został mianowany kardynałem prezbiterem i
przeniesiony do diecezji Imola. Pracował także w kilku Kongregacjach: ds. Rytów, Rozkrzewiania Wiary, ds. Biskupów i Zakonników i w Świętym Oficjum.. Po śmierci Piusa VI,
dziekan Świętego Kolegium kardynał Giovanni Francesco Albani zwołał konklawe w Wenecji. Elekcja odbywała się w klasztorze benedyktyńskim San Giorgio, na terytorium
pod austriackim panowaniem. Po czternastu tygodniach obrad, kardynał Chiaramonti został wybrany jako kandydat kompromisowy.Istniejąca sytuacja polityczna pozwoliła mu
na powrót do Rzymu, gdzie dotarł 3 lipca 1800. Nakłonił wówczas armie neapolitańskie i austriackie do odwrotu i zwrócenia zajętych terytoriów. Mianował kardynała Ercole
Consalviego sekretarzem stanu i z jego pomocą przywrócił administrację w Państwie Kościelnym.Tymczasem we Francji, Napoleon doszedł do wniosku, że katolicyzm jest
dominującą religią w jego kraju i napisał list do papieża proponując zawarcie konkordatu. Został on podpisany 15 lub 16 lipca 1801, na którym ustalono, że liczba biskupstw
będzie ograniczona do 60, a arcybiskupstw do 10, wszyscy biskupi zostaną złożeni z urzędu (część przez Piusa, a cześć przez Napoleona) oraz nadano pierwszemu
konsulowi Francji możliwość nominacji biskupich, którzy musieli składać przysięgę wierności. Pozycję papieża dodatkowo osłabiło wprowadzenie tzw. Artykułów Organicznych
z 6 kwietnia 1802, które dawały Napoleonowi kontrolę nad bullami papieskimi i uchwaleniami soborów i synodów. Rok później podobny konkordat podpisał z Republiką
Włoską, ale postępujące zeświecczenie uniemożliwiło podpisania takiego dokumentu z Niemcami. Wbrew swoim doradcom, Pius udał się do Paryża na koronację Napoleona
na cesarza 2 grudnia 1804, mając, jak się okazało, złudną nadzieję na złagodzenie Artykułów Organicznych i zwrot posiadłości papieskich. Napoleon zaproponował nawet
Piusowi pozostanie na stałe we Francji w Pałacu w Awinionie. Kiedy papież odmówił, cesarz postawił kolejne zaporowe warunki, m.in. zażądał poparcia dla blokady
kontynentalnej dla Anglii, jednej trzeciej miejsc w Kolegium Kardynałów dla Francuzów i dymisji dla sekretarza stanu Ercole Consavliego. Papież ugiął się tylko w tej ostatniej
kwestii (17 czerwca 1806), jednak w pozostałych pozostał nieugięty, co skutkowało zajęciem przez wojska francuskie reszty Państwa Kościelnego 17 maj i otoczeniem siedziby
papieża 6 września 1808.
Michaił Kutuzow
 Życiorys Michaiła Kutuzowa
Uważany powszechnie za architekta klęski kampanii rosyjskiej Napoleona. Niesłusznie, gdyż twórcą strategii polegającej na wciągnięciu Wielkiej Armii w głąb Rosji i jej
późniejszym zniszczeniu był poprzednik Kutuzowa – Michaił Barclay de Tolly[2]. Kutuzow pozostaje jednak jednym z głównych autorów tego sukcesu. Urodził się w
rodzinie generała porucznika inżynierii. W roku 1759 wstąpił do Szlacheckiej Szkoły Oficerskiej Artylerii, którą ukończył z wyróżnieniem w 1761 roku i pozostał w niej
jako wykładowca matematyki. W roku 1761 chorąży i dowódca kompanii Astrachańskiego pułku piechoty. Od 1762 roku kapitan i adiutant generał gubernatora w
Rewlu. W latach 1764–1765 dowodził pododdziałami i działał przeciwko wojskom konfederatów polskich.Uczestnik wojen z Turcją. W czasie wojny 1768–1774 na
stanowiskach sztabowych – uczestnik walk koło Riaboj Mogiły, Łargi, Kaługi i innych. W lipcu 1774 roku, dowodząc batalionem w bitwie pod wsią Szumy (obecnie
Kutuzowka) na południe od Ałuszty został ranny i stracił prawe oko. W roku 1784 mianowany na stopień generała majora i wyznaczony na dowódcę formułującego się
Bugskiego Korpusu Strzeleckiego, z którym brał udział w wojnie rosyjsko-tureckiej 1787–1792, walcząc u boku Aleksandra Suworowa. Był doradcą Suworowa.
Odznaczył się m.in. pod Oczakowem w roku 1788, gdzie dowodził 6 kolumną i gdzie był powtórnie ranny, oraz podczas zdobycia twierdzy Izmaił w roku 1790, potem w
bitwach pod Babadagiem i Maczinem. W czasie wojny polsko-rosyjskiej 1792 dowódca korpusu. Brał udział w bitwie pod Dubienką. W latach 1794–1795 poseł
nadzwyczajny Rosji w Konstantynopolu. Doprowadził do zawarcia przez Rosję kilku korzystnych umów politycznych i gospodarczych. W 1794 wyznaczony na
dyrektora Lądowego Szlacheckiego Korpusu Kadetów. W latach 1795–1799 naczelny dowódca i inspektor wojsk rosyjskich w Finlandii. Wykonywał także szereg zadań
dyplomatycznych m.in. rozmowy z Prusami i Szwedami.W 1798 mianowany generałem piechoty. Później generał gubernator na Litwie (1799–1801) i w Petersburgu
(1801–1802). W 1802 został zdymisjonowany. Zwolnił się ze służby i był w stanie spoczynku. W sierpniu 1805 w czasie wojny rosyjsko-austriacko-francuskiej 1805
wyznaczony na naczelnego dowódcę wojsk rosyjskich, skierowanych do pomocy Austrii. Kiedy dowiedział się w czasie dyslokacji armii o kapitulacji armii austriackiej
gen. Macka pod Ulm, rozpoczął marsz – manewr od Brna do Ołomuńca i wyprowadził wojska rosyjskie spod uderzenia przeważających sił Francuzów, odnosząc w
czasie odwrotu kilka zwycięstw lokalnych nad siłami korpusu francuskiego. Przedstawił plan działania przeciwko wojskom Napoleona, jednak cesarz Aleksander I pod
wpływem austriackich doradców go nie przyjął. Oponent błędnego planu bitewnego wojsk rosyjskich w bitwie pod Austerlitz (1805). Bitwa przyniosła klęskę wojsk
rosyjsko-austriackich. Pomimo klęski pod Austerlitz wyprowadził część wojsk i uchronił je od całkowitej zagłady. Mimo tego Aleksander I był mu nieprzychylny.
Wyznaczany na podrzędne stanowiska: generał-gubernatora w Kijowie (1806–1807), dowódcę korpusu w Mołdawii (1808), generał-gubernatora na Litwie
(1808–1811).W związku z nadchodzącą wojną z Napoleonem, zatem koniecznością zakończenia wojny z Turcją (1806–1812), cesarz 7 marca 1811 roku wyznaczył
Kutuzowa na naczelnego dowódcę Armii Mołdawskiej. Kutuzow nie przyjął dotychczasowej taktyki prowadzenia wojny, która sprowadzała się do zajęcia i utrzymania
twierdz oraz kordonowych pozycji wojsk. Stworzył manewrowe korpusy i rozpoczął wiosenną kampanię 1811 roku aktywnymi działaniami.
Jan I Liechtenstein
Życiorys Jana l Liechtenzeina
Liechtenstein wykazał się odpowiednimi umiejętnościami w czasie wojny z Turcją w 1788 roku i podczas rewolucji francuskiej, dzięki czemu w roku 1794 został
mianowany na generała. 19 czerwca 1799 roku wygrał bitwę nad Trebbią. Następnie, gdy otrzymał stopień feldmarszałka, brał udział między innymi w bitwie pod Novi
(15 sierpnia), a 4 grudnia zdobył Cuneo. Po bitwie pod Hohenlinden 3 grudnia 1800 roku osłaniał odwrót pokonanej armii austriackiej. Po śmierci brata Alojzego I został
24 marca 1805 roku księciem Liechtensteinu. W tym samym roku, w wojnie z Francją objął dowództwo nad korpusem austriackim, brał udział w bitwie pod Austerlitz. W
końcu wojny przewodniczył poselstwu austriackiemu w rokowaniach pokojowych, które zakończono podpisaniem pokoju w Bratysławie. W roku 1806, w odpowiedzi na
włączenie przez Napoleona księstwa do Związku Reńskiego bez konsultacji z księciem, Jan - chcąc podkreślić lojalność rodu wobec Habsburgów - formalnie władzę w
księstwie oddał swojemu trzeciemu synowi, Karolowi Janowi Antoniemu. W roku 1809 roku, jako generał kawalerii, brał udział w bitwach pod Aspern i Essling (21 i 22
maja) a także pod Wagram (5/6 lipca), za którą otrzymał odznaczenie. Po rezygnacji arcyksięcia Karola, objął 31 lipca dowodzenie nad całą armią austriacką i 14
października 1809 roku podpisał pokój w Schönbrunn. Po upadku Napoleona w 1814 roku ponownie objął władzę w księstwie i rządził do swojej śmierci 20 kwietnia
1836 roku.
Carlo Maria Bonaparte
Życiorys Carlo Maria Bonaparte

Carlo Maria był synem Giuseppe Marii i Marii Anny Saveria Paravicini pochodzących z drobnej szlachty
korsykańskiej. W roku 1760 został osierocony przez ojca i wychowaniem chłopca zajął się brat dziadka,
archidiakon Luciano Buonaparte, który wysłał go na studia prawnicze do Rzymu i Pizy, gdzie Carlo
uzyskał doktorat. W wieku lat 18 Carlo Maria powrócił na Korsykę i zawarł związek małżeński z
(prawdopodobnie, istnieje rozbieżność dat) czternastoletnią Letycją Ramolino. Małżonkowie doczekali się
trzynastu potomków, z których ośmioro dożyło wieku dorosłego.
Maria Letycja Bonaparte
 Część Życia Marii Letycji Bonaparte
Carlo Maria Buonaparte poznał Letycję w roku 1764 i poślubił 1 czerwca tego samego roku. Niedługo
potem na Korsyce wybuchło powstanie niepodległościowe w proteście przed przekazaniem wyspy Francji
przez zadłużoną Republikę Genui. Zmarła na zapalenie płuc w lutym 1836 roku. Pochowana została w
Corveto koło Civitavecchia. W roku 1851 wnuk Ludwik Napoleon przeniósł jej szczątki do Ajaccio, a w r.
1860 Letycja spoczęła we wzniesionej przez wnuka Kaplicy Cesarskiej przy katedrze w tym mieście.
Swoje serce Letycja kazała pochować na Korsyce.
Linki
https://media2.nekropole.info/2013/11/Aleksandrs-I-Romanovs.jpg

www.fanphobia.net/uploads/actors/11688/26524_Pope_Pius_VII_profile.jpg

https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/0/0d/Kutuzov_by_Volkov.jpg

https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/f/f2/Johann_Josef_I_von_Liechtenste
in.jpg

https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/a/a4/Carlo_Buonaparte.jpg

https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/d/d0/Robert_Lefèvre_001.jpg