Prologue

Mistress. Babaeng madumi, imoral, makasalanan para sa iba.

Wala namang babaeng ginustong maging pangalawa.
Nagmamahal lang kaya nagiging tanga.
If I had a choice, I wont choose this kind of life.
If I can only unlove him.
But I can't.
Hindi madali na kumapit lamang sa mga palihim na sandali.
But do I have a choice?
Pinili ko to.
Magalit man ang mundo sakin, hinding hindi ko siya bibitawan.
I love Land, and I'd die if I let him go..
Kahit pa mali..
Love knows no right or wrong anyway.

• • •
Date started: January 27, 2016
Date finished: May 19, 2016
A STORY WRITTEN BY
F R A P P A U C H I N O

Chapter 1
"Ellaine, I'm married."
Humihingal na napabalikwas ako mula sa aking pagkakahiga. I cried with all my heart
before picking up mg phone on my bedside table as I dialed my brother's number.
"Safe.." I sobbed.
"Hey, are you okay?" He asked worriedly.
"I've been dreaming about him again." I said as tears keeps on falling from my
eyes. "I love him Safe.."
"I love you Ellaine.." I heard him sighed from the other line. "Stop thinking about
him Elle, he's no good for you."
I wanted to. But how? His always in my dreams, he's always in my mind.
Alam ko na mauuwi lamang sa pagtatalo kung ipapagpatuloy ko ang pakikipag-usap ko
saaking kapatid. Kaya minabuti ko nang huwag na lamang siyang sagutin.
Pinatay ko ang cellphone ko bago ibinagsak ang sarili ko sa kama. Hindi matigil ang
aking pag-hikbi sa tuwing maiisip ko siya.
Lander Mendrez.
I can't stop thinking about us, about the old days. Lander and I had once had our
perfect love story.
"Lander!" Natatawang sigaw ko nang biglang may tumakip saaking mga mata. "Alis na
nga nagrereview ako!" Pilit kong inaalis ang kamay niya na nakaharang saaking mata.
He tried changing his voice into a cute one. "No, I'm not Lander."
I can't help but giggle. "Ano ka ba Land, amoy mo palang kilalang kilala ko na!"
With that, nakawala na ang mga mata ko sa palad nito. Humahalakhak na umupo ito sa
tabi ko. "Bat kasi dito ka nag-rereview? Pwede namang sa library."
"Alam ko kasi na hindi ka pumapasok sa library, para kang allergic sa mga libro." I
laughed as I focused on what I'm reading.
Hindi ko naman mapigilan ang kiligin sa ginagawa nitong pagtitig mula sa aking
tabi. He gently tucked the lose strands of my hair into the back of my ear as he
pulled my waist closer to him, giving my temple a light kiss. "I love you Ella."
I smiled. "Mr. Mendrez wag ka pong makulit dyan nag-rereview ako."
"I love you ko muna." He muttered childishly.
"Land, isa!" Natatawang sabi ko ng pupugin nito ng halik ang aking pisngi.
"Dalawa, tatlo, apat, lima.." Patuloy nitong bilang habang walang tigil na
pinaghahalikan ang pisngi ko.
"Tama na babe!" Nang lingunin ko ito para sana pahintuin ay mabilis nitong naidampi
ang labi sa aking labi.
"Oh, ayan tama na." He chuckled as he pinched my nose. "Mag review ka na po dalian
mo na."
"Hindi ka na mangungulit?" I asked him.
"Hindi na po, promise." He smiled as he raised his hand like a little boy.
Nakangiting itinuon kong muli ang atensyon sa aking libro. May long quiz kami
mamaya sa Arts kaya naman puspusan ang ginagawa kong pag-aaral dahil hindi ako
pwedeng bumagsak doon.
Naramdaman kong tumayo si Lander sa kinauupuan nito, ngunit hindi ko ito nilingon
dahil masyadong nakatuon ang aking pansin sa aking binabasa. Marahil ay bibili
lamang iyon ng makakain.
Ilang sandali ang lumipas nang hindi padin ito bumabalik. Halos mapalundag ako nang
may kumalabit saking tagiliran.
I frowned as I looked at the little note a little guy gave me. "Ano iyan?" I asked.
Marahil ay donasyon para sa mga high school orgs ng university. Nasisiguro ko na
hindi college student gaya ko ang batang ito.
"May nag-papabigay po." Nakangiting sabi nito.
Kinuha ko ang papel at binasa ang laman noon.
Walk your way into the middle of
the school ground.
- L.
Mabilis na napakurba sa isang matamis na ngiti ang aking labi nang mabasa iyon.
Lander and I had been in a relationship since third year high school and now we're
on our last year of college. He's taking up Architecture while I'm taking up
Interior Design. Lander had always love throwing surprises. He gave me everything a
guy could offer to his woman. And I have no say to that.
Isinara ko ang aking binabasa atsaka marahang tumayo at naglakad patungo sa
quadrangle ng school. Lumalim ang kunot saaking noo nang makita ang school band na
naka-form sa gitna.
Nang marating ko ang sentro ng ground ay agad na tumugtog ang banda. I roamed my
eyes around me, and everyone is watching what's happening.
Halos mabali na ang aking leeg sa pag-linga ngunit hindi parin matanaw ng mga mata
ko si Lander.
"Babe, dito." Narinig ko ang boses nito sa bawat sulok ng school vicinity. "Look
up."
I slowly raised my sight just to see him standing on the edge of the rooftop
smiling, as he held the megaphone in his hand.
"Lander Dale!" I exclaimed. "Ano ba naman ang ginagawa mo diyan!" I said worriedly.
"Delikado diyan! Bumaba ka nga diyan pwede ba?! Naalala mo ba na last month
naaksidenteng nadulas yung isang sophomore tourism student diyan at hindi siya
sinanto nang semento! Kaya bumaba ka na naman diyan!" Pakiusap ko.
Totoong may namatay roon noong isang buwan dahil walang harang ang rooftop at
aksidente itong na-out balance habang kinakausap ang kaklase mula sa ground.
Na siyang ginagawa namin ngayon ni Lander.
"Babe, relax. Pawis na naman yang tungki ng ilong mo." He chuckled. Ganoon ako
kapag labis na nagaalala. The tip of my nose gets sweaty.
"Bumaba ka na diyan!" I shouted.
"No. May kailangan pa akong gawin." He shouted over the megaphone.
"Bumaba ka na at dito mo nalang gawin yan!" Puno ng pagaalala kong sigaw.
"No, I wanted to erase the bad incident that happened here in this roof deck, gusto
ko na sa tuwing makikita ng mga estudyanate ng university na ito ang roof deck na
ito ay mapapangiti sila." He smiled. "I love you Ellaine Antonette Mendez. Had
loved you since eternity. We're both in our right age now, at sa palagay ko'y
panahon narin para itanong ko sa iyo ito." Hindi ko alam kung bakit, ngunit biglang
lumakas ang tibok ng aking puso sa dibdib ko. Suddenly, everyone is waiting for his
next words.
"I want to build my future with you." Sabi nito, na siyang nagdulot ng bolta-
boltaheng emosyon saakin. "I want you to mother my children. I want to drink coffee
with you every morning, and share my bed with you every night. I want you to be my
partner forever." He pauses a bit, then continue afterwards. "Will you marry me?"
Napuno ng masayang hiyawan at impit na tilian ang paligid. Hindi ko na napigilan pa
ang mapahikbi sa labis na kaligayahang aking nadarama. I can feel how my tears rush
down from my eyes.
"Babe ano?" I can hear his graspy voice over the megaphone, ang panginginig noon ay
indikasyon ng marahan nitong pag-luha. "Ella sinasabi ko sayo tatalon ako dito
kapag tinanggihan mo ko!"
Lalong umingay ang paligid, all of them are urging me to accept his proposal.
Habang ang iba'y patuloy sa pagkuha ng larawan at video naming dalawa.
"Bumaba ka na diyan." I shouted back. "Yes Lander Dale Mendrez! I'll marry you!"
Mabilis itong nakababa sa kinatatayuan at tinungo ang kinalalagyan ko.
He hugged me tight as I buried my face soaked with tears on his chest. "I love
you.." He whispered as I felt his lips kissed the top of my head.
"I love you too.."
Marahan akong ihiniwalay nito sakanya atsaka lumuhod sa aking harapan, taking a
ring out of his pocket.
I saw how his tears left his eyes as he slipped the ring on my ring finger and
kissed it after. Tumayo ito at ipinitik ang kamay sa ere.
Napalingon ako nang biglang tumugtog ang banda kasabay ng paghilera patalikod ng
mga estudyanteng pareparehong naka-puti.
Everyone of them has each letter on their back. Forming "I love you."
Masayang nilingon ko si Lander as he mouthed me those three words. "I love you.."
"I love you too.."
Hindi ko parin maiwasang hindi mapahagulgol sa tuwing maaalala ko ang tagpong iyon
sa buhay ko. That was the happiest day of my life.
Pero sa tuwing babalikan ko ang ala-alang iyon ay wala akong maramdaman kung hindi
sakit at hinagpis.
My hand automatically reached my chest, touching the pendant of my necklace.
The white gold ring that he had given me that day, that I tend to keep with me
kahit na labis na sakit lang ang dulot nito saakin.
What happen to those happy days that we've shared..
_____
Hi loves, I'll be updating this story na. Read Lips of an Angel and Guns and Roses
too okay? I love you.
Comment for more update!
Vote&Comment💕

Chapter 2
"Ellaine, yung design mo kailangan na nating ipasa kay Mr. Mendrez." Agad akong
napahinto sa pagsasalansan ng files sa folder nang marinig ang sinabi ni Hecky.
Mr. Mendrez. Sa tuwing maririnig ko ang pangalan na iyon ay kakaibang kirot ang
gumuguhit sa puso ko.
"Ooops." Nakita kong tinutop ni Hecky ang bibig nito. "Ni Dansen pala. I'm sorry."
I just gave him a quite nod at ipinagpatuloy ang aking ginagawa. Hecky is my
college best friend, and now business partner. He's an Interior Designer just like
me. Kaya ito, naisipan namin magsosyo sa maliit at nagsisimula pa lamang naming
negosyo. And by the way, he's a she.
"Alam mo ba super excited talaga ako dito sa first project natin." Excited nitong
sabi habang binubuklat ang set of designs na ipapakita namin kay Dansen bukas.
Dansen will be our first client, noong isang linggo ay kinuha nito ang serbisyo
namin upang i-decorate ang itinatayo nitong panibagong branch ng Mug Cafè. Which is
such an honor of course.
"Ako din." I smiled.
"Suuuus." Ingit nito. "Hindi naman ata halatang excited ka e, parang hindi ko
talaga mahalata."
I just rolled my eyes on him bago ito talikuran at kalkalin ang ibang mga files sa
drawer.
"Ano nga pala ang nangyari sainyo ni Land Elle?" Bigla akong napahinto sa tanong
nito. "Ang akala ko'y maaayos na ang gusot ninyo nang ibalita mo saaking magkasama
kayo sa Milan. You sound so happy back then."
I am. I was. Before I learned the truth that wrecked the whole me.
Bago pa ako matalao ang emosyon ko'y nilingon ko ito bitbitbitbit ang mga files na
kailangan namin i-saayos. "Ikaw nga Hector tigil-tigilan mo ang kauusisa. That was
all in the past! Mabuti pa'y ituon mo sa mga iyan ang isip mo." Inilapag ko sa
tapat nito ang ga-bundok na files na siyang nag-panguso rito.
Bumalik ako sa kinauupuan ko at itinuong muli ang atensyon ko sa aking ginagawa. I
sighed deeply.
You'll never be just like your mom Ellaine.
_____
"Elle, pasensya ka na talaga hindi ko naman gustong iwan ka riyan." Paumanhin ni
Hecky mula sa kabilang linya.
Tumawag ito upang sabihing hindi ito makakapunta sa Mug Cafè kung saan namin
kikitain si Dansen para sa designs na ippresinta namin para rito but unfortunately,
he couldn't come dahil inatake ito ng LBM.
"Grose." Sabi ko. "Wala naman na akong magagawa pa diba? Might as well handle it
alone."
Matapos itong magpasalamat ay ibinaba na nito ang telepono.
I parked my car at the parking lot of the cafe before stepping my way in. I saw
Dansen waiting on the table at the very corner. He smiled and waved hos hand on me
kaya naman agad akong nagtungo palapit roon.
"Am I late? I'm sorry." I said as I settled myself in front of him.
"No, sakto lang ang dating mo. Kararating lang din ng architect." He smiled.
With that I heard the baritone voice that I've missed alot.
"Sorry, I'm late."
Agad akong napakagat sa ibabang bahagi ng labi ko kasabay ng pagtahip ng aking
dibdib sa kabang hindi ko malaman kung saan nanggaling.
"You're just in time." Ngumiti si Dansen rito bago ako lingunin. "I'm sorry
Ellaine, hindi ko agad nasabing ang pinsan kong si Lander ang siyang gusto kong
maging architect ng aking cafe."
I just smiled. "O-okay lang."
Dance knows the past Lander and I has shared. Alam nito ang lahat ng nangyari
saamin ni Lander, bawat saya at bawat kirot. But this is business. We have to set
aside our personal lives away.
Naramdaman ko ang marahang paghila ni Lander ng upuan sa aking tabi bago roon
naupo. Hindi ko napigilang samyuhin ang amoy ng pabango nito. Same old perfume he
had four years ago.
After we oredered our drinks ay agad na naming pinagusapan ang ipinunta namin rito.
Dansen profesionally discussed every details to us. Nakapili rin ito ng design na
gusto nito para sa kanyang cafè.
Napahinto sa pagsasalita si Dansen at sabay silang napalingon saakin nang tumunog
ang phone ko. "E-excuse me." Bulong ko.
I was about to stand ng magsalita si Lander. "Take that call here." He said,
leaning his back on the couch.
Hindi ko na iyon pinansin pa sa halip ay sinagot ang tawag.
"Okay na, nandito pa ako. After this dadaanan kita sa unit mo. I'll bring fruits."
Sabi ko kay Hecky nang tanungin nito kung kamusta na ang meeting namin. "Bye, love
you too."
Nakita kong matalim na nakatitig saakin si Land nang maibaba ko ang telepono.
Pinasya kong huwag na lamang pa itong bigyang pansin.
The meeting went well, hindi ko malaman kung paano akong nakatagal na kasama siya
sa iisang lamesa while holding back my tears.
I don't wanna burst out in front of him for the nth time.
"Good job Ellaine. You survived." Pagkausap ko sa sarili kong repleksyon sa harap
ng salamin.
Maingat kong iniayos ang aking sarili bago lumabas ng cr.
Laking gulat ko nang maabutan ito roon. Nakasandal ito sa katapat na dingding ng
cr, with his both hands on his pocket.
I tried to avoid his gaze at maglalakad na sanang palayo nang mag-salita ito.
"Sino yung kausap mo kanina?" He asked.
"You don't have to know."
"I want to."
"And I don't want to tell you who."
Akmang aalis na ako nang hawakan nito ang aking braso. "Saakin ka lang Ellaine.
You're mine." Mariin nitong sabi.
Mariin kong kinagat ang ibabang labi ko atsaka huminga ng malalim bago ito harapin.
"Was. I was once yours, as you were once mine."
"You'll forever be mine." He said as he stared intently in my eyes.
I can see the sadness, longing and agony on his eyes as he speak every single word.
And it kills me.
"Lander, let go of me." I whispered on my calmest voice.
"I can't."
"But you have to.." I smiled faintly at him as I felt the tears running down my
face. "We have to."
"I love you." Agony is all over his voice and it pains me hearing how hurt he is.
"You know how much I love you." I said with equal agony. "But Land, sometimes love
isn't enough. You're married."
Hindi ito nagsalita at nanatiling nakatitig lamang saakin. Dahan-dahan kong binawi
ang kamay ko mula rito at ngumiti ng mapait. "Good bye Lander."
Agad na akong tumalikod at mabilis na umalis sa lugar na iyon habang lumalakas na
ang aking pag-hikbi.
God knows how much I love Lander. And god knows how I died just because of that
love.
_____
Comment your thoughts💕💕
Vote&Comment😍
Read: Lips of an Angel and Guns & Roses.

Chapter 3
"Ellaine Antonette Mendez, I love you." He whispered as we both reached our climax.
Humihingal na ibinagsak nito ang katawan sa ibabaw ko. Bago bigyan ng munting halik
ang aking noo.
"Lander.. Natatakot ako.." I said as I sobbed.
Worriedly he raised my chin making me look at him. "Saan baby?"
"W-what if I get pregnant?" I asked, keeping the tremble in my voice.
This is the first time we did this, we've been kissing and petting ever since but
this night? It all happened. I was so lost with the sensation I have in my system.
"So?" He chuckled. "Baby, we'll soon gonna be married anyway."
I smiled at him. What I loved about Lander, is that he always had his plan for our
future. Tuwina'y napapag-usapan na namin ang mga gusto naming mangyari sa
hinaharap, kasama ang mga magiging anak namin.
"I love you Ellaine. So much baby.."
Ipinikit ko ang aking mga mata atsaka huminga ng malalim upang paalisin ang
nagbabaliktanaw na ala-ala saaking isipan.
I slowly trace the name in front of me using my fingers.
Ellendale Mendrez.
Kusang nagbagsakan ang luha saaking mga mata habang dinadama ko ang nakaukit sa
batong pangalan na iyon.
"I'm sorry.." I cried silently. "How are you there my little love? Mommy misses you
so much.."
Ipinahid ko ang mga luha saaking mga mata. Its been three years pero ang sakit na
nararamdaman ko ay sariwa parin na tila ba kahapon lang nangyari ang lahat.
"I wanna be with you.." I said in between my sobs. "I wanna see you grow.. I wanna
be the one who'll tie your hair every morning.. the one who'll polish your shoes
everytime you'll ho to school.. the one to make you sandwiches every afternoon.."
"I wanna be with you.. I'm sorry I lost you.." I whispered. My heart is breaking
everytime I visit her.
"Sabi ko na nga ba nandito ka lang."
Napalingon ako sa nagsalita, it was Safe. I smiled at him as I cried even harder.
"Naiwala ko siya Safe. I lost my precious one.."
"Hindi mo kasalanan iyon. You didn't know that she exist. It was that bastard's
fault." Tiim-bagang nitong sabi.
Umiling ako. "Hindi niya alam."
"Huwag mo na nga siyang ipagtanggol pa!" He hissed.
Safe always cared for me since we were little. He was eight years old and I was
barely six when we learned each other's existence.
My mom and his dad, I mean our dad were business associates. It was a one night
stand. Only happen once. Isang pagkakamali.
At ako ang naging bunga.
Kaya hindi na ako magtataka kung bakit sira at magulo ang buhay ko e, I was a fruit
of a sin my parents had committed.
My mom died after she gave birth on me. Kaya naman galit na galit saakin ang lolo
ko. Mom is his favorite daughter. He got mad and wanna wrangle Antonio Castañeda's
neck nang malaman na ito ang ama ng batang dinadala ng kanyang anak. But my
grandfather is somehow an oldfashioned man, umiwas ito sa kahihiyan sa pamamagitan
ng oaglilihim ng pagbubuntis ng ina ko. She gave birth to me at Ukrane, and put my
name under my grandfather's.
I grew up without any idea who I am. Si tita Julie, my mom's younger sister act as
my mom. Before she died, cause of cancer ay ipinaalam nito sa tunay kong ama ang
pagkatao ko.
Antonio Castañeda was shocked as hell nang makilala ako. Tita Julie was afraid na
baka dalhin ni lolo sa hukay ang lihim na iyon at manatiling hindi ko kilala ang
aking sarili.
They made a promise to keep it against the knowledge of everyone. Kaya nagulat ako,
isang umaga na dala-dala ni Antonio Castañeda si Safe sa aming bahay.
Safe, at the very young age learned to understand and accept everything na sana'y
kayang gawin ng lahat. Safe accepted me as her own, kailanman ay hindi namin
napagusapan ang sirkumpstansya ng aking pagsilang. We're like normal siblings.
Nangako si Antonio dito na sasabihin nito sa ina niya ang totoo sa tamang panahong
itatakda nito.
"You know Safe, its not easy.. I've lost her.. I'be lost him.."
Agad kong naramdaman ang marahan nitong paghila saaking pala-pulsuhan pakulong sa
mga bisig nito.
"I know. I may not be feeling it, but god knows Elle. How hurt I am seeing you
suffer."
_____
"Beer." Sabi ni Hecky bago iabot saakin ang bote ng beer. "Kung alam ko lang sana
na iyang Lander Dale din na iyan ang architect ng project na ito ay hindi ko na
sana kinuha. I'm sorry friend."
Matapos namin mag-usap ni Safe ay agad akong pumunta kay Hecky. I feel like, I need
to talk to someone kung hindi ay mababaliw ako.
Next to Safe, si Hecky ang nakakaalam ng lahat ng nangyayari sa buhay ko. He'd been
beside me all throughout the storms of my life.
"Okay lang." I smiled faintly before drinking the beer I have in my hand. "Dansen
Mendrez is a big client. Malaking kawalan kapag hindi natin tinanggap ang project
na iyon."
"We can drop it now Elle." He said worriedly. "Marami pa naman tayong pwedeng
maging client. I can use my charisma over Drake Cervantes! Or anybody else."
"No, maaapektuhan ang eligibility ng business natin. We were just starting at hindi
magandang mangyari iyon."
Ayokong maging dahilan ang nakaraan namin ni Lander, sa pagkasira ng maliit naming
negosyo. This is our dream.
Isa pa'y ang namagitan saamin ni Lander ay nasa nakalipas na, at ngayon ang
mahalaga ay ang kasalukuyan at hinaharap.
"Sure ka ba?" Nagaalangang tanong nito.
Tumatangong nginitian ko ito. "Kaya ko." Kahit hindi ko naman alam kung kaya ko
ngang talaga.
I excused myself to Hecky when I felt my phone vibrated from my pocket.
A message from an unknown number brings shiver out of me.
I miss you my Ellaine.
______
Hi lovesss, comment your thoughts!
Read: Lips of an Angel and Guns&Roses 💕💕
Votievotieeee!

Chapter 4
"What's this?" Tanong ko kay Lander habang dahan-dahan kong binubuklat mula sa
pagkakarolyo ang ibinigay nito saaking malaking puting papel.
I gasped as I saw what's in it.
"Surprise." He chuckled softly as he kisses my temple. "Ipapabago ko pa iyan kung
may gusto kang baguhin. You can request anything, habang hindi pa nasisimulan ang
pag-gawa niyan. I'm thinking of having it built on Pampanga, what do you think
hon?"
I smiled gently as I turned and faced him, with my eyes blinded with tears. "It's
lovely Land."
"All for my lovely wife to be." He smiled as he kissed the tip of my nose. "Dito
natin papalakihin ang mga magiging anak natin. I'm thinking of creating a man made
mini hill, and the ground would be covered my soft green grass para may lugar na
pwedeng mag-laro ang mga angels natin."
I smiled softly as I lovingly gazed at him.
"What?" He asked as he smiled back.
"How could I be so lucky on having you in my life?"
"We're just equally lucky my Elle."
I blinked twice trying to get rid of that memory and get my focus back on to what
I'm holding.
A sketch made by him. Ito ang magiging itsura ng itatayong Mug Cafè. I chewed my
bottom lip as I placed it back on where it was placed.
Lander is not mine anymore. We had our chance, pero pareho namin sinayang iyon.
What happened to us will be the greatest memories I've had. I love him, had loved
him more than myself. But sometimes, love isn't enough.
_____
"Ang bongga ng design na iyan bakla ka!" Natutuwang komento ni Hecky habang
nakatingin sa ginagawa ko.
I smiled at him. "Ayoko namang isipin ni Dance na hindi sulit ang ibabayad niya
saatin."
Naririto kami ni Hecky saaming mini headquarters para trabahuhin ang mga wall
designs ng bawat sulok ng Mug Cafè.
"Ako nalang ang maghahatid niyan sa Mug gusto mo ba? O kaya tatawagan ko ang
sekretarya ni Dance para siya na ang mismong kumuha niyan rito." Nagaalalang tanong
nito.
"Ako na ang maghahatid nito doon." Nakangiting sabi ko.
"Paano kung naroroon na naman si Lander?" Tanong nito.
I shrugged. "Hindi na ako magtataka pa roon. Hecks, Land is Dansen's architect.
Mag-kkrus at mag-kkrus ang aming mga landas. At dapat masanay na ako sa presensya
nito." I smiled faintly. "What happened between us, kahit pa muntik na akong
patayin ng lahat ng pinagdaanan ko. That was all in the past, I should stopped
dwelling on it. We may obviously wont become friends, but I'll try my best to be
civil."
He sighed deeply as he hugged me. "Choice mo yan friend, pero lagi mong tatandaan
nandito lang ako para sayo."
"I know. And I couldn't be more thankful of having you in my life." I smiled.
Mag-aala-singko na ng hapon nang iparada ko ang aking sasakyan sa tapat ng Mug
Cafè.
"Elle!"
Napalingon ako sa tumawag ng pangalan ko. I saw Nisha waving her hand. Nginitian ko
itong kaagad, maging ang katabi nitong si Chi. "Hi!"
I smiled at them as I walked towards their table, next week ay magkakaroon ako ng
shoot for a magazine interview with them. Matagal ko nang kilala ang dalawang ito,
sino ba ang hindi makakakilala sa mga ito why they both belong into a famous clan.
"How are you?" Nisha asked as she kissed my cheek. "Join us."
"I'm fine." I said as I sitted on a vacant chair in front of them. "Hi Chi."
"Hello." She smiled.
"What's this?" Usisa ko sa magazine na nasa harap ng mga ito. "Can I see it?"
"Sure." Iniusog iyon ni Nisha papalapit saakin. "That's a new catalog for my new
set of jewelry designs."
I nodded as I flipped the catalog open. I can't help but get awed on how amazing
her designs are. "Its amazing."
"Thank you. I'm glad you appreciate it."
"I want to order some of these." I smiled.
"Sure, just tell me what do you want I'll give you a discount." She chuckled.
"Anyway you want something to eat?"
"Hindi na, idadaan ko lang sana itong mga designs para makita ng kuya mo at mabago
ang mga kailangan baguhin." I said as I keep my eyes on the silvers and gold
jewelries on the catalog.
"Kuya!" Narinig kong sigaw nito. "I missed you!"
I smiled, Nisha had always been sweet to Dansen.
"Join as here!" Paanyaya nito rito.
I was about to turn my head back when I heard Chi speaks.
"Hi Land, how are you?"
My body froze. As I heard an answer coming from a very familiar voice.
"I'm good, how bout you?"
Naramdaman ko ang paghila ng upuan nito sa tabi ko at doon mismo naupo.
"I'm doing great."
"Anyway kuya, I'm sure you already know Elle. Siya yung interior designer ni kuya
Dance sa ipapatayo nitong Cafè sa Batangas." Nisha said.
Unlike Dansen, Nisha knows nothing about Lander and I. Our relationship is somehow
discreet, on our families.
"Of course I know her." I can feel his intense gaze darting at me. "So much.."
I take a deep sigh before faking a smile. "Yes, I've already met him last time.
Dansen introduced him to me, he's the architect of the project."
Nisha nodded her head. "Great!" She smiled. "I'm so excited to see the fruit of
your work, really. I wouldn't miss the opening of the cafè."
I smiled. "Thank you."
"No worries, so since kuya Land is here and you are here its better kung dito niyo
na antayin si kuya Dance. Magpapahanda ako ng mga pastries and frappe." At bago pa
ako makatanggi ay, nakatayo na ito at naglakad na patungo sa kitchen area ng cafè.
Itinuon ko ang purong atensyon ko sa catalog, though I'm all aware on Lander's
presence beside me as he keeps on talking with Chiara.
"Oh, excuse me I have to take this." Chi excused herself when her phone rang.
"Go ahead." Narinig kong sabi nang katabi ko bago ko maramdaman ang pag-alis ni
Chi.
"Ellaine."
I felt a sudden tremble in my spine as he called my name out.
"Y-yes?" Tanong ko rito sa boses na pilit kong pinapatatag.
"I love you." Sabi nito bago isara ang catalog na binabasa ko, making me look back
at him.
"Napag-usapan na natin to Lander. Hindi pwede." I almost melt on the agony on his
eyes.
"Bakit ba ganoon nalang kadali sayo itapon ang lahat?" Inis nitong tanong as he
leaned back to his chair.
"Ako ba?" I can't help my voice not to break. "Ako ba ang nag-tapon Lander?"
Hindi ito naka-imik at nakita ko ang bahagya nitong pag-yuko.
God knows kung gaano ko siya pinaglaban. God knows kung gaano ko sinira ang sarili
ko para sakanya. And heaven knows how much I suffer.
"Hindi ako ang nagtapon ng lahat ng iyon Lander." I chewed my bottom lip as I
sobbed. "Hindi ako." I said as I gently swab the tears away bago ako tumayo.
"Excuse me."
Dalidali kong kinulong ang sarili ko sa banyo. I cried my heart out.
Mahal ko si Lander, mahal na mahal ko siya. At alam ng diyos kung gaano ko siya
handang ipaglaban sa lahat lahat noon.
I was willing to give up everything that I have just to be with Lander, I was
willing to betray everyone.
I love him so much that I almost ruined myself.
I love him so much..
Nang pakiramdam ko'y naubos na ang lahat ng tubig saaking katawan at wala na akong
maiiyak pa, ay inayos ko na ang aking sarili at lumabas ng cr.
Nakita ko si Nisha na nakabalik na sa lamesa, ganoon din si Chi na katabi na ang
boyfriend nitong si Red.
I felt my body froze nang makitang may babaeng nakaupo sa kabilang gilid ni Lander.
I can feel my heart stops beating for a moment.
I was about to turn around and leave the area when I heard Nisha called me.
"Hey Elle! The food is ready." She smiled sweetly.
I slowly walked towards them, unconsciously holding my breath.
Halos manigas ako sa kinatatayuan ko nang makita ang paglingon ng babaeng katabi ni
Lander.
Jennifer Dizon.
Akala ko'y ubos na ang luhang ppwede kong iiyak, pero naramdaman kong muli ang
pagiinit ng aking mga mata. As I felt my heart slowly tearing apart.
"You know Jenny? Kuya Lander's wife." Nisha said. "Jenny she's Ellaine."
She smirked at me before wrapping her arms on Lander's, as if marking her teritory.
"Of course I know her. Ellaine Mendez." She said in a dangerous tone.
Bago pa pumatak ang luha saaking mga mata, ay nilingon ko na si Nisha at iniabot
dito ang folder na naglalaman ng designs na ginawa ko. "Nisha, I'm sorry I have to
go. Something important came up."
"Okay, mag-iingat ka." She smiled at me.
"Thank you."
"Bye Elle." Chi smiled as she waved her hand.
"Bye."
"Take care, you might meet your karma on your way." I heard Jenny whispered out a
bitchiness.
Hindi ko na lamang ito pinansin at nagmamadaling nilisan ng mga paa ko ang lugar na
iyon.
I felt my broken heart, breaks even more.
Ano bang ginawa kong kasalanan sa diyos para sapitin ko ang lahat ng ito?!
_____
Comment your thoughts💕💕
VOTE VOTE VOTE.
Read: Lips of an Angel and Guns & Roses😘

Chapter 5
"Ellaine."
Napalingon ako kay Kimberly, Kimberly is my cousin. But we're not close like we're
suppose to be.
"Lolo wants to see you." Sabi nito bago muling itutok ang atensyon sa cellphone
nito.
"Bakit daw?" Tanong ko habang isa-isang inililigpit ang mga nakakalat na folder sa
lamesa ko.
Kimberly Nadine Tuazon is my cousin, anak ng yumaong si tita Julie. Unlike tita
Julie, Kimberly is a brat. Wala nga ata itong ni katiting na kabutihang namana sa
ina.
"Malay ko. Bat hindi kaya ikaw ang pumunta at mag tanong doon. He wants to see you
tomorrow." Irap nito. "Mauuna na ako."
Napailing nalang ako habang pinagmamasdan ang pag-alis nito.
Kimberly and I are not friends, pero hindi rin naman kami magkaaway. Siguro dahil
narin sa hindi ko naman talaga ito pinapatulan.
Bakit kaya ako gustong makita ni lolo? The last time I checked, he's damn furious
at me.

_____
"I love the designs, Elle." Nakangiting komento ni Dansen. "Bagay na bagay sa
ginawang sketch ni Lander. Sinasabi ko na nga ba hindi ako nagkamali sa pag-pili sa
inyong dalawa."
I smiled at him. "I'm glad you like it."
"So, paano? Bukas ay papasamahan ko kayo sa sekretarya ko sa Batangas para makita
niyo na lupang pagtatayuan ko." Masayang sabi nito.
"Sure. Walang problema." Tinignan ko ang aking relo saaking palapulsuhan. "I have
to go, kailangan ko pa kasing puntahan ang lolo ko."
Tumango naman ito. "You take care, thanks for the great work."
"My pleasure." I smiled as I walked my way out of Dansen's office inside the Mug
Cafè.
Binuksan ko ang mini radio ng kotse habang nagmamaneho. And as soon as the song
starts playing, I started wishing that I shouldn't have turned it on.
God gave me you to show me what's real..
There's more to life and just how I feel..
And all that I'm worth is right before my eyes..
And all that I live for though I didn't know why..
Now I do, 'cause God gave me you..
"God gave me you.." Nakangiting bigkas ni Lander sa huling linya ng kanta, habang
nakatitig ito saakin. "I love you Elle.."
"Ang corny mo!" I hissed as I wiped the unstoppable tears on my face. "Oo na I love
you too , hindi na ako galit!"
Kanina ay nagkaroon kami ng maliit na pagtatalo, Lander wants me to introduce him
to lolo kaya lang ay ayaw ko. Not that because I'm ashamed of Lander, ngunit gusto
ko na matapos muna kaming dalawa sa pag-aaral bago ko siya ipakilala kay lolo.
Gusto kong wala itong magiging dahilan para hadlangan ang aming pagmamahalan. Iyon
ang pilit kong ipinaunawa kay Lander, but he got mad. Sabi niya'y ang tagal na
naminh inililihim sa pamilya namin ang aming relasyon at ngayong ikakasal na kami
ay dapat lang naman sigurong malaman na nila ang tungkol rito.
I cried, cause that was the first time I saw him that furious. At hindi ko narin
pang napigilan ang magalit rin dito, dahil nasasaktan ako.
Ilang oras din ako nitong hindi inimik, kaya naman nagulat ako nang bigla itong
mahinang kumanta.
"God dammit Ellaine stop thinking about the past!" I warned myself as I parked my
car outside my grandfather's house.
Hindi ko na maalala kung kailan ako huling nag-punta rito sa bahay na ito. One, two
years ago? But seeing this house, brings back tons of emotions in my heart.
"Ella! Naririto ka nga!" Masaya akong niyakap ni manang Clara nang masalubong ako
sa lanai. "Akala ko'y makakalimutan mo na talagang umuwi rito!" Nagtatampong sabi
nito.
Si manang Clara, katuwang ni tita Julie ang nagpalaki saakin. "Maaari ba yun nanang
Clara."
"Kayong dalawa ni Kimberly ay bihira ko nang makita rito." Ngumuso ito. "Iyong
batang iyon ay uuwi lamang rito kapag nauubusan ng pera. Sandaling uutuin ang lolo
niyo at pag nakuha na ang gusto'y muling lalayas."
"Kayo naman ho, hindi pa kayo nasanay kay Kimberly." Natatawang sabi ko. "Kamusta
na po kayo dito nang?"
"Mabuti naman hija." Malungkot itong ngumiti bago ako yakaging maupo sa mahabanag
sofa. "Dangang, ang lolo mo'y lalong lumulubha ang karamdaman."
Bigla namang nabuhay ang pag-aalala saaking dibdib. Maaring kailanman ay hindi kami
nagkausap ni lolo ng hindi ito nagagalit saakin, ngunit hindi naman ito nagkulang
sa pagpuno ng lahat ng kulang saakin. Maliban sa pagmamahal ng isang magulang.
"K-kamusta na po siya?"
"Nasa taas ang lolo mo hija, bibihira na siyang makatayo sa higaan niya dahil sa
sobrang sakit na dinadanas nito." Malungkot itong napabuntong hininga. "Patuloy
parin naman ang pag-inom nito ng gamot, ngunit Ella tumatanda narin naman ang lolo
mo kaya natural lamang na manghina ito paminsan."
Tumango ako sa sinabi nito. Nagtanong pa ako ng mangilan-ngilan na bagay tungkol sa
mga kaganapan rito sa bahay bago ako umakyat at tunguhin ang silid ni lolo.
Nakita ko itong payapang nahihimbing sa gitna ng malaki nitong higaan.
Matagal ko itong pinagmasdan mula sa kinatatayuan ko. He look so weak, malayong
malayo sa mabalasik nitong itsura ilang taon na ang nakakalipas.
"Hindi kita pinalaki upang maging suwail!" Isang malakas na sampal ang tumama
saaking pisngi na halos magpakalas sa aking mukha. "Kapag sinabi kong iiwasan at
lalayuan mo ang lalaking iyon ay yun ang gagawin mo!"
"Lolo mahal ko po si Lander.." Umiiyak na pakiusap ko rito. "Huwag niyo pong gawin
ito saamin.."
"Hindi ko matatanggap ang lalaking iyon sa pamilya ko!" Galit na sigaw nito.
"Lolo, hindi ko kayang mawala siya.."
"Hindi. Hinding hindi ko matatanggap ang lalaking iyon Ellaine." Tinitigan ako
nito, isang nakakasuklam na pagtitig. "At wala kang karapatan na suwayin ang utos
ko, ako ang nagbihis, nagpakain at nagbigay ng pangalan sayo isa ka lang bastarda."
Ang sakit ng mga salitang binibitawan nito ay hindi makatutumbas sa sakit nang nais
nitong hilingin.
He wants me to stay away from Lander, its like taking the air out of me.
Akmang tatalikod na ito nang pigilan ko ang kamay nito at kusang tumiklop ang aking
binti papaluhod sa harapan nito..
"Hilingin niyo na po ang lahat sakin, huwag niyo lang akong ilayo sa buhay ko.."
Agad kong ipinilig ang aking isip at mabilis na pinunasan ang luhang pumapatak sa
aking mga mata nang matantong nagsisimula na naman ako sa marahan kong pag-iyak.
I've reprimanded myself billions of times to stop dwelling about the past. But I
just can't help the pain from drowning me everytime I hear, or see something that
would make me remember how hard I've crawl to survive every hardships of the past.
"C-clara.." Narinig kong mahinang pagtawag nito.
Agad naman akong lumapit rito. "Lolo, m-may gusto ho kayo? Nauuhaw po ba kayo?"
"Ellaine.." Tila nagulat ito nang makita ako.
"Opo." Pilit akong ngumiti. Kahit gaano ako nasaktan ni lolo noon, ay hindi ko
maiwasang manlumo sa nakikita kong kalagayan nito ngayon. "Ipinatawag niyo daw ho
ako sabi ni Kimberly."
Marahan itong tumango at akmang magsasalita nang mapansin ko ang paghugot nito ng
napakalalim na hininga. "A-a.."
"Lolo." Mabilis naman akong naupo sa tabi nito at alalayan ito. "Nanang Clara.."
Sigaw ko upang humingi ng tulong. "Huwag na po muna kayong magsalita lo, magpahinga
na muna kayo." Sabi ko habang marahang hinihimas ang dibdib nito.
Maya-maya pa'y sumungaw na si nanang Clara sa pintuan ng silid.
"Nanang ang gamot ho ni lolo?"
Lumapit ito sa tukador sa tabi ng higaan at may kinuha roon. "Heto hija, hamo't
ipapatawag ko ng madali ang doctor niya."
Tinanguan ko na lamang ito atsaka inasikasong muli si lolo.
Mayamaya'y bumalik na itong muli sa pagkakahimbing nito.
I slowly stroked his hair, lovingly. Si lolo at si Kimberly nalang naman talaga ang
natitira kong kamag-anak. Bukod kay Safe at sa ama ko siyempre.
"Lolo, magpagaling ka po. Aalagaan kita." Bulong ko bago bigyan ng isang munting
halik ang noo nito.
_____
Comment your thoughts💕💕
VOTEVOTE.
Read: Usapang Puso, Guns&Roses and Lips of an Angel😍😍
Fb: Frappauchino WP
Fb Group: Frappauchino WP Stories
Chapter 6
"Lander." Napakunot ang noo ko nang makita ito sa tapat ng sasakyan na may tatak ng
Mendrez Corporation.
"Sabi ni Dansen sunduin na kita." Sabi nito bago ako lingunin.
Tumango naman ako bago ko isinara ang gate ng apartment na aking tutuluyan. Ngayon
na kasi namin bibisitahin ang itinatayong Mug Cafè.
"T-tara na?" Anyaya ko dito nang manatili itong nakatitig saakin.
Agad naman ako nitong pinagbuksan ng pinto sa backseat, nginitian ko ito at agad na
nagpasalamat.
"Si Mang Felipe pala, driver ni Dance." Pakilala nito sa katabi nitong driver.
"Good morning po ma'am." Nakangiti nitong bati saakin.
"Hello po." Nakangiting sagot ko rin dito.
Nanatiling tahimik ang buong byahe. Isinandal ko na lamang ang aking likod sa upuan
at ipinikit ang aking mga mata.
"Happy birthday baby."
Pinunasan ko ang luha saaking mga mata habang nakangiting nakatingin kay Lander na
may hawak na cake.
"Wag ka ng umiyak. Akala mo ba nakalimutan ko?" He chuckled. "Pwede ko ba namang
makalimutan ang araw ng pagkasilang ng babaeng itinadhana para saakin?"
"Ang corny mo." Napatawa narin ako ng marahan.
"Oh, blow your candles na." Initaas pa nitong bahagya ang cake.
I slowly blew all the candles above the cake. "Thank you, Land."
"No, thank you for coming into my life." He said as he kissed the top of my head.
"Elle."
Naalimpungatan ako nang maramdaman ko ang marahang pagyugyog sa aking braso. Bigla
akong napaupo ng tuwid ng makita ko si Lander na nakatayo sa nakabukas ng pintuan
ng sasakyan.
"Nandito na tayo."
Tumango-tango na lamang ako. "M-mauna ka na susunod ako." Pagiwas ko ng tingin
rito.
Hindi na ito nagsalita pa kahit na alam kong may gusto pa itong itanong. Nang
makaalis ito'y agad kong isinara ang pinto ng sasakyan.
Kailan ba? Kailan ba mawawala si Lander sa sistema ko kung maging sa panaginip ay
siya ang nakikita ko.
Kinapa ko ang aking dibdib. Ang mabilis na tibok ng aking puso sa tuwing nandiyan
siya ay nagiging normal nalang.
My body shivers, I can't help but feel so weak everytime na naiisip ko siya.
The what ifs in my head seems to be unstoppable. Tila ba sa dami nila ay hindi na
nauubos. And its not helping the situation. Not even lighten it a bit.
Kailangan ko ng tanggapin na wala na. Nakaya kong mabuhay ng apat na taon na wala
siya. Mahirap pero kinaya ko naman.
Matapos akong makapag-ayos ng sarili ay hinanda ko na ang sarili ko sa muling
pagkikita namin ni Lander.
Naabutan ko itong nakatalungko sa isang bahagi ng ginagawang cafè habang tinitignan
ang kalidad ng kahoy na ikinakabit doon.
"Syempre ako ang magiging pinakamagaling at pinakamaingat na architect sa buong
mundo. Wala ni isang pako ang matatanggal sa lahat ng building at establishment na
itatayo ko."
I smiled out of the blue nang nahagip ng isip ko ang ala-alang iyon.
Totoo naman, natupad nito ang pangarap nito. Isa na ito sa mga pinaka-tanyag na
arkitekto sa Pilipinas. Hindi man niya ako nakasama sa pag-abot noon, kagaya ng
nasa mga pangarap na nilikha namin. Masaya ako para kay Lander, he did a great job
in his career, reching his dreams and I couldn't be more happy that I was once a
part of his so called dreams.
"Ellaine."
Napapitlag ako nang matantong nakatingin na pala ito saakin. "B-bakit?"
Tumayo ito at naglakad patungo sa kinalalagyan ko. "Nagugutom ka ba? Magpapabili
ako ng pagkain."
Agad akong umiling. "H-hindi. Nag-almusal na ako. Thank you nalang."
Tumango ito ng marahan. "Sabihan mo ko kapag nagutom ka. Aakyat lang ako sa taas at
titignan ko kung may maitutulong ako."
Inabala ko ang sarili ko sa pagoobserba sa ginagawa ng mga karpinterong naroroon.
Habang hawak ko ang sketch pad ko at malayang gumuguhit roon.
Lander is upstairs busy helping the men on their works. Ganoon siya noon pa man,
hindi siya nakakampanteng walang ginagawa at manonood na lamang. Mabusisi ito sa
lahat ng bagay, at bawat detalye'y inaalam.
Ipinilig ko ang aking ulo nang matantong ito na naman ang siyang tumatakbo sa
isipan ko.
Nagitla ako nang makarinig ng isang malakas na kalabog mula sa taas.
"Anong nangyari?" Tanong ko sa mga kasama ko sa ibaba.
Agad-agad namang bumaba ang isang karpinterong nasa itaas.
"Ma'am si boss po bumagsak bumigay yung kahoy na tinutungtungan!" Hinihingal nitong
sabi.
"Ha?!" Kumaripas akong agad ng takbo patungo sa ikalawang palapag, dropping my
sketch pad and pencil on the floor. "Lander!" Humahangos na tumakbo ako sa katawan
nitong nasa sahig. "Okay ka lang?" Nagmamadaling tumaas ang kamay ko papunta sa
likod ng ulo nito, to check kung may tama.
"Okay lang ako." Nahihirapan nitong sabi.
"Okay?!" Iritang sabi ko dito nang akma itong tatayo. "Yan na ba ang mukha ng okay
ngayon?!"
He chuckled, pero bakas parin dun ang sakit ng pagkakabagsak nito. "Okay nga lang
ako."
"Magpapatawag ako ng ambulansya."
"Wag na." Ginagap nito ang aking kamay at dinala sa dibdib nito bago muling
pumikit.
Agad namang tila kakatapos ko lang mag-marathon dahil sa bilis ng tibok ng aking
puso.
"T-tara dun ka mahiga sa sofa sa ibaba." Sabi ko habang nag-iwas ng tingin.
Sa tulong ng mga karpintero ay naibaba namin ng maasyos si Lander at maayos na
naihiga sa sofa.
"Ipapatawag ko lang si mang Felipe para makauwi na tayo."
"Wala na si mang Felipe." Pigil nito sa aking braso nang akma akong tatayo.
"H-ha?"
"Nagpasabi siya kay Dansen na ihahatid niya lang tayo upang ituro saakin ang daan,
matapos ay uuwi na ito dahil kakapanganak lamang ng asawa niya kahapon ng umaga."
He explained as he played my fingers one by one. Na malimit nitong gawin noon. "Old
habits die hard." He smiled faintly as if reading my thoughts.
"A-ako nalang ang magddrive, ituro mo nalang saakin ang daan." Mungkahi ko.
Umiling ito. "Mamaya lamang okay na ko."
"S-sige." Dahan-dahan kong binawi rito ang aking kamay at tumayo.
"Ellaine.."
Napalingon ako nang tawagin niya ang aking pangalan. "Hm?"
At sa nagsusumamong tinig ay..
"Dito ka lang please? Wag mo muna akong iwan.."
_____
_____
Comment your thoughts💕💕
Vote&Vote.
Read: Usapang Puso, Guns & Roses and Lips of an Angel. Also The Mighty Has Fallen.
Fb: Frappauchino WP
Fb group: Frappauchino WP Stories

Chapter 7
Ang mga mata ko'y nakatuon sa basang kalsada habang tahimik na nagmamaneho pabalik
ng Maynila.
Ang ulan ay walang humpay sa pag-buhos. Nilingon ko ang katabi kong tahimik na
nakapikit at nakasandal sa upuan nito.
Bago kami nakaalis ng Mug Cafè ay nilalagnat na ito, marahil dahil sa pagkabagsak
nito, at malamang ay may pilay ito sa likod.
Nasa kalagitnaan kami ng byahe palabas ng Batangas ng biglang huminto ang sasakyan.
I tried boosting the engine several times but nothing had ever happen.
"Lander.." I called him out of whisper. "Lander.."
He slowly opened his eyes and looked at me. "What happen?" He asked as he noticed
the worry in me.
"Ayaw umandar nang sasakyan." I panicked. Kailangan namin makauwi, kailangan agad
siyang madala sa hospital upang magamot.
"Bakit? Sapat ang gas nito para makabalik tayo." Sabi nito sa tila hirap na hirap
na tinig.
"Hindi ko alam." I sighed. Hinanap ko sa bag ko ang payong ko at akmang lalabas ng
pigilan ko nito.
"Ako na Ella."
"No, diyan ka na lang. Nilalagnat ka." Sabi ko bago tuluyang bumaba.
Binuksan ko ang hood ng sasakyan ng bahagya dahil baka mapasukan ito ng tubig. Wala
akong gaanong alam sa sasakyan, ngunit alam ko na hindi gas ang dahilan ng aming
pag-hinto.
Sa huli'y sumuko narin ako at isinara na lamang muli iyon at pumasok sa loob ng
sasakyan. I sighed and leaned my back on my seat.
Napalingon ako kay Lander nang marahan itong tumawa.
"Still the same old Ellaine." Bulong nito bago abutin ang pisngi ko. "Wala ka
namang alam sa pagaayos ng sasakyan, now tell me what seems to be the problem you
found out?"
Inirapan ko ito. "Ewan ko sayo!"
"I'm just asking. Pikon ka parin." He chuckled. "How are you Elle?"
Napahinto ako sa tanong nito. Kamusta nga ba ako? Ano nga ba ang nararamdaman ko
bukod sa sakit?
Nilingon ko ito, he's still staring at me as if waiting for an answer.
"I'm fine." Iniwasan ko ito ng tingin at muling kinuha ang payong. "Hihingi ako ng
tulong sa labas. We couldn't stay here all night lalo pa sa kalagayan mo."
_____
"Ito hija, pag-pasensyahan mo na at iyan lamang ang mga damit naming maipapahiram
sainyo." Sabi ni Aling Esme habang iniaabot saakin ang isang duster na katulad ng
suot nito at isang shorts na panlalaki at isang t-shirt. "Ang mga panloob ay hindi
iyan gamit huwag kayong mag-alala." Nakangiti nitong sabi.
"Maraming salamat ho aling Esme, magbabayad na lamang po kami kapalit ng aming
pagtuloy dito sa kubo ninyo." Sabi ko habang iniabot ang mga damit mula rito.
"Hamo na iyon anak, wala pa namang nakatira rito. Kaaalis lang noong isang linggo."
Nilingon nito si Lander na inihiga namin sa higaang papag. His eyes were closed as
he chilled from the cold breeze. "Bihisan mo na ang iyong asawa at magpapahain ako
kay Telma ng mainit na sopas para makakain kayo at makainom siya ng gamot."
Asawa. Mapait akong napangiti bago ko lingunin ang matanda. "Sige ho, maraming
salamat po ulit."
Lumabas na ang matanda sa maliit na kubo, at naupo na ako sa gilid ni Lander.
Laking pasasalamat ko na nakita ko kanina ang mag-asawang Esme at Pedring at
sakanila ako nakahingi ng saklolo. Dinig na dinig sa labas ang malakas na buhos ng
ulan, malaking bagay rin na mayroon kaming masisilungan at sa katabing kubo ay
naroroon ang mag-anak ni aling Esme.
"Lander, mag-bihis ka muna." Sabi ko dito nang bahagya itong nagmulat ng mata sa
ginawa kong marahang pagtapik sa braso nito. "Nabasa ang damit mo mula sa ulan,
baka lalo kang lagnatin."
Tumango ito at inalalayan ko itong umupo. Tinulungan ko rin itong hubarin ang t-
shirt na suot nito.
Sa bawat pag-dampi ng aking balat sa mainit nitong katawan ay tila may kakaibang
damdamin na nabubuhay saakin.
"M-masama pa ang pakiramdam mo?" I asked, trying to keep my eyes on his face.
He slowly nodded. Ang mga mata nito'y namumungay.
"Magpapahanda ng sopas si aling Esme, para makainom ka ng gamot pagkatapos."
Tinulungan ko rin itong maisuot ang tuyong t-shirt na ibinigay ni Aling Esme.
"Naroon ang banyo, gusto mo bang tulungan kita magpunta roon ng makapag-palit ka ng
pang-ibaba?"
Umiling ito. He instead reached for the snap of his jeans and opened it. Na agad
namang nakapag-pasinghap saakin.
Mabilis kong iniiwas ang tingin ko sa ginagawa nito. "What on earth are you
doing?!"
I heard him chuckle, a weak one. Kasabay ng bahagya nitong pag-galaw mula sa kama.
Maya-maya pa ay bumalik na ito sa pagkakahiga. Nang lingunin ko ito ay tahimik na
itong nakapikit, with only his boxers on.
Kinuha ko ang damit at pantalon nito at itinupi iyon ng maayos bago kumuha ng kumot
sa aparador na itinuro ni Aling Esme kanina upang kumuha ng kumot na ibinalot ko
rito.
Matapos noon ay ako naman ang nagtungo sa cr upang mag-palit ng damit. I never wore
duster my whole life, kaya naman di ko maiwasang bahagyang manibago.
Nang makalabas ako ng cr ay saktong pagkatok ni Aling Esme sa pinto.
"Nakapag-bihis ka na rin pala ineng, oh eto kumain na kayong mag-asawa. Ito rin ang
mga gamot na dapat mong ipa-inom sa mister mo upang hindi na tumaas pa ang lagnat."
Sabi nito habang inilalapag ang mga dala sa maliit na mesa sa kubo.
"Maraming salamat po aling Esme."
"Walang anuman." Ngiti nito saakin. "Oh, siya babalik na ako saamin para hindi ko
na maistorbo pa ang pahinga ninyo. Kapag may kailangan kayo'y kumatok lamang kayo
sa aming kubo ha?"
Tumango naman ako sa matanda. "Opo marami pong salamat."
Nang makalabas ang matanda ay agad kong hinanap ang cellphone ko sa bag ko upang
makahingi sana ng tulong kay Safe.
But into my dismay, no network service ang nakita ko sa screen ng cellphone ko.
Walang signal sa lugar na ito, marahil narin siguro sa lakas ng walang tigil na
ulan.
I sighed at inabala na lamang ang aking sarili sa paghahanda ng makakain.
Dala ang isang mangkok ng sopas ay naupo ako sa tabi ni Lander.
"Lander.." Pagtawag ko rito. Nilingon naman ako nitong agad. "Kumain ka muna."
He slowly rise to sit. He smiled faintly at me. "Ako na."
"Kaya mo ba?" Tanong ko rito habang nakatingin sa nanginginig nitong kamay. "Ako
na."
Wala na itong nagawa pa ng i-umang ko sa bibig nito ang isang kutsara ng sopas.
Nakailang subo lamang ito bago nagsabi na ayaw na nito.
Tumango na lamang ako at inabutan ito ng tubig. Masama ang pakiramdam nito kaya
natural lamang na mawalan ito ng gana sa pagkain.
Matapos itong uminom ng gamot ay hiniga ko na itong muli sa kama at binalutan ng
kumot. "Magpahinga ka na."
Tumango ito at muling ngumiti. "Tumabi ka na sakin, kailangan mo rin magpahinga."
Nilingon ko ang kabilang bahagi ng kama. Suddenly, I felt so tired and sleepy.
Idagdag pa ang tikatik ng ulan at malamig na klima.
"I know you're tired. You need a rest." Dagdag pa nito. "I won't bite."
Marahan akong tumango bago nahiga sa tabi nito. I almost flinched nang ibalot din
ako nito sa kaparehong kumot na nakabalot rito.
"Its cold." Bulong nito.
"Thank you."
"Goodnight, Ellaine."
Tinalikuran ko na ito at ipinikit ang aking mga mata bago ako sumagot. "Goodnight,
Lander."
_____
Comment your thoughts💕💕💕 Vote and Vote!
Read: Usapang Puso, Lips of an Angel, Guns & Roses and The Mighty Has Fallen.
Fb: Frappauchino WP
Fb group: Frappauchino WP Stories
Chapter 8
Palinga-linga ako sa paligid, habang maya't maya ang sulyap ko sa cellphone na
hawak ko.
Sinubukan ko muling i-dial ang number ni Lander gamit ang aking kanang kamay habang
ang aking kaliwang kamay ay mahigpit na nakakapit sa strap ng overnight bag na dala
ko.
Hindi ko na napigilan pa ang pag-sibol ng pangamba saaking dibdib nang malamang
nakapatay at hindi ma-contact ang number nito.
Mahal ko si Lander, at mahal niya ako. Nagmamahalan kaming dalawa at hindi ko
hahayaang hadlangan na lamang iyon ng sino pa man.
Si Lander na lamang ang natatanging taong nagpakita saakin ng pagmamahal. Buong
pagmamahal.
Ilang linggo na kaming hindi nagkikita dahil narin sa ginagawang pag-pigil saakin
ni lolo sakanyang mansyon.
Kahapon ay labis labis ang saya ko nang makatanggap ako ng tawag galing kay Lander
sa tulong ni manang Clara na siyang tinawagan ni Lander dahil maging ang aking
telepono ay kinuha ni lolo, tinig pa lamang nito ay sapat na upang magkaroon ako ng
panibagong rason para mabuhay.
Napag-usapan namin, at nabuo ang aming pasya na tumakas at magtanan ngayong gabi.
If running away from all of these hardship and trouble is the only way upang
magkasama kami, ay gagawin ko.
Lander seems to be the only one that matters to me now. I'd die if I lose him.
Niyuko ko ang relo saaking braso, mag-a-ala-una na ng madaling araw. Isang oras
narin akong nag-aantay dito sa tagpuan namin tuwing lalabas kami at hindi pwedeng
malaman ni lolo noong mga bata pa kami.
Hindi ko na nagugustuhan pa ang pagusbong ng pag-aalala saaking dibdib. I hate to
think na mayroong masamang nangyari dito, dahil hindi ko kailanman mapapatawad ang
sarili ko kung ganoon nga.
I patiently waited for Lander.
Dalawang oras..
Tatlong oras..
Apat na oras..
Limang oras na akong nag-aantay, ilang beses ko na siyang sinubukang tawagan ngunit
pirming nakapatay ang telepono nito.
"Nasan ka na ba Land.." Hindi ko na naiwasan pa ang mapahikbi habang naramdaman ko
ang paglandas ng mainit na likido mula saaking mata.
Mula sa pagkakaupo ko sa gilid ng daan ay iniyakap ko ang aking braso sa aking
binti bago ko iniyuko sa tuhod ko ang aking ulo at nagpatuloy sa marahang pag-iyak.
Wala naman akong natatandaang mabigat na kasalanang nagawa ko sa buong buhay ko,
pero bakit parang ang hirap hirap kong maabot yung tunay at buong kaligayahan?
Ipinilig ko sa isip ko ang sumisiksik na idea na baka nga naisipan ni Lander na
iwan at pabayaan na lamang ako. Na baka nagising na ito sa katotohanang mahirap
akong mahalin, na baka napagod at sumuko na lamang ito.
Ngunit mas pipiliin ko na lamang na iyon ang maging rason ng hindi niya pag-sipot
kaysa sa may masamang nangyari rito.
Hindi ko kakayanin kung dahil saakin ay mapapahamak siya.
"Diyos ko, patawad po." Kung para saan ang pag hingi ko ng tawad ay hindi ko rin
alam. "Tatanggapin ko na po na hindi kami para sa isa't isa. Wag niyo lamang pong
pabayaan na mapahamak siya. Hindi ko po kakayanin."
Ilang oras pa ang lumipas at nagsimula ng sumikat ang araw, para sana sa bagong
pag-asa.
Kung sana'y sinipot ako ni Lander, sana'y masaya kaming magkasama ngayon.
Marahan kong ipinahid ang luha saaking mga mata ng huminto ang taxi na sinasakyan
ko sa aming mansyon.
Akala ko kagabi ay ito na ang huling beses na tutungtong ako sa lugar na ito.
Nagkamali ako, dahil bigo akong babalik.
"Ellaine?!" Gulat na sigaw ni manang Clara nang makita akong naglalakad papasok ng
mansyon.
Paanong hindi nga ba ito magugulat, e siya ang tumulong saakin kagabing makatakas
upang sundin ko ang ikaliligaya ng aking puso.
"Anong ginagawa mo pa dito hija?" Tanong nito. "Anong nangyari? Nasaan si Lander?"
Nang marinig kong muli ang pangalan ni Lander ay nag-unahan sa pagbagsak ang mga
luha saaking mga mata.
"Manang Clara.." Humihikbing niyakap ko ito. "Hindi siya dumating.."
"E-ellaine.. B-baka naman a-ano" Hindi nito malaman kung ano ang sasabihin upang
pagaanin ang aking damdamin at patahanin ako saaking pag-iyak.
"Manang ang sakit.." Naramdaman ko ang marahan nitong paghaplos saaking likuran.
"Ang sakit sakit.."
"Shh.. Hija, tahan na anak. Hindi natin alam kung ano ang mabigat na dahilan kung
bakit walang Lander na nagpakita saiyo kagabi. Ngunit ineng naniniwala akong mahal
ka niya. Mahal na mahal ka ni Lander, anak."
Yun din naman ang gusto kong pang-hawakan, naniniwala naman ako na mahal ako ni
Lander at hindi niya ako magagawang iwan. Pero hindi ko maiwasang masaktan.
"Sabi ko na't babalik at babalik ka rin sa pamamahay ko."
Napalingon ako kay lolo, na matilas na nakatayo sa puno ng malaking hagdan.
"Ang bunga ng isang suwail, ay isa ring suwail." Mariin nitong sabi. "Ano ang
nagdala sayo rito pabalik? Iniwan ka rin ba ng kasintahang pinagmamalaki mo?"
Akmang ibubuka ko ang aking bibig upang kontrahin ang sinabi nito, ngunit ano ang
ipapanglaban ko? Tama naman ito, hindi ako sinipot ni Lander kagabi.
"Totoo, hindi ba? Iniwan ka rin ng magaling mong kasintahan." Tumawa ito ng patuya
bago nilingon si manang Clara na nanatiling tahimik saaking tabi. "Clara, ihanda mo
na ang aking almusal." Bago naglakad patungo sa komedor.
_____
"Iyan ang nakita ko sa mga babasahin." Mariing sabi ni Safe bago ibagsak saaking
harapan ang tatlong iba't ibang dyaryo. "Huwag mong sabihing mag-bubulag-bulagan ka
pa Ellaine?!"
Niyuko ko ang mga iyon at halos madurog ang buo kong pagkatao habang binabasa ang
lahat ng nakalathala roon.
One of the Mendrez Heir, Lander Mendrez
marries Jennifer Dizon a daughter of
a businessman.
"H-hindi iyan totoo.." Halos pabulong kong sabi habang marahang ipinipilig ang
aking ulo. "H-hindi yan totoo Safe.."
Marahan ang naging paglandas ng luha saaking mga mata habang tila pinapatay ko ang
aking sarili sa pagtitig na ginagawa ko sa dyaryong iyon.
Hindi totoo..
Kumakapit ako sa munting pag-asa sa dibdib ko na hindi magpapakasal si Lander sa
iba.
Mahal ako ni Lander..
"Putang ina naman Ellaine!" Hiyaw nito na lalong nagpahagulgol saakin. "Ayan na!
Malinaw na malinaw Elle! Kasal na yang tarantadong lalaking iyan!"
"Mahal niya ko Safe.." Marahan kong bulong bago ko ito nilingon at mapait na
nginitian.
Narinig ko ang malalim nitong paghinga bago hinilot ang sentido.
Mahal naman talaga ako ni Lander, siguro'y gawa gawa lamang ang balitang iyan.
Maging ang larawan sa gilid ng dyaryo na pawang nakasuot ng damit pangkasal ang
dalawa ay maaring edited lamang lalo na sa panahon ngayon na wala ng imposible.
"I know you love him. But Elle, try to open your eyes." He said agonizingly.
"Imulat mo naman ang mga mata mo. Mag-iisang buwan na simula nang hindi ka niya
siputin sa tagpuan niyo. May narinig ka ba ni isang salita mula sa lalaking iyon?"
Umiling ito. "Wala. Dahil may iba na siyang pinagkakaabalaan."
"No!" Matigas at hindi mababali kong sabi bago ako tumayo sa kinauupuan ko.
"Tatawagan ko siya. Alam ko mahal ako ni Lander, Safe. Hindi niya magagawa sakin
'to."
Tahimik ako nitong pinanuod habang tinitipa ko sa pamamagitan ng aking nanginginig
na mga daliri ang numero ni Lander.
I was literally shaking in fear, takot na baka ako ang mali. Mali ng paniniwala, na
hindi niya ako kaya pang saktan.
Kagaya ng dati'y walang sumasagot sa kabilang linya.
Lander, sumagot ka pakiusap.
Ilang beses kong sinubukan ngunit wala paring nasagot.
"Use my phone." Napalingon ako kay Safe nang i-abot nito saakin ang telepono nito.
"Andyan ang bago niyang number. I got it from Dansen."
Nagpalit siya ng number? At hindi ko iyon alam? Parang gusto kong pagtawanan ang
sarili ko dahil unti-unti ng lumilinaw ang lahat ngunit patuloy ko paring pinipili
ang mag-bulag bulagan.
Dahan-dahan kong kinuha ang cellphone ni Safe at tinawagan si Lander.
Napapikit ako habang bumilis ang tibok ng aking puso sa kakaibang kaba na aking
nararamdaman marinig ko ang boses nito sa kabilang linya matapos ang pangatlong
ring.
"Hello.."
Kailan ko nga ba huling narinig ang tinig na iyon.. Labis labis na ang pangungulila
na aking nararamdaman sa aking dibdib.
"Hello.." Ulit nito nang lumipas ang ilang saglit na hindi ako sumasagot.
"Lander.." Humihikbing tawag ko rito.
Ilang sandali pa'y katahimikan ang namayapa at namagitan saaming dalawa.
"Lander, hindi naman totoo diba?" Tanong ko rito. "Hindi ako naniniwala, Land. M-
Mahal mo ko diba?"
Labis ang pagsusumamo saaking tinig na huwag niya akong biguin sakanyang isasagot.
Ngunit halos mawasak ang buo kong pagkatao nang marinig ko ang sinabi nito.
"Ellaine, I'm married."
Tila huminto ang buong paligid at lumuwag ang pagkakahawak ko sa telepono bago ko
maramdaman ang pag-guhit ng kakaibang sakit saaking tiyan pababa saaking puson.
"Urghhh" Nahihirapan kong daing.
"Ellaine!" Mabilis akong nasalo ni Safe bago ako bumagsak sa sahig.
"Safe!" Takot kong sigaw nang maramdaman ang pagagos ng mainit na likido sa aking
mga hita pababa sa aking binti. "Safe.. Ang anak ko.."
Nayuko ko ang aking binti na naguhitan ng dugong umaagos. Bago magdilim ang aking
paningin.
_____
Comment your thoughts💕💕💕 Vote and Vote!
Read: Usapang Puso, Lips of an Angel, Guns & Roses and The Mighty Has Fallen.
Fb: Frappauchino WP
Fb group: Frappauchino WP Stories

Chapter 9
"Ellaine.."
Nagising ako sa isang marahang pagyugyog saaking braso. Ang mukha ng lalaki saaking
panaginip ang siyang una kong nakita.
"Okay ka lang ba?" Nag-aalala nitong tanong.
Gusto kong umiling dahil hanggang ngayon ay hindi pa tumitigil ang pagbagsak ng
luha sa aking mga mata. Ngunit minabuti ko na lamang tumango.
Napabangon ako paupo. Ang tibok ng puso ko'y hindi parin bumabalik sa normal.
I shut my eyes and let the pain take over me. Walang gabi na hindi ko
napapanahinipan ang lahat ng sakit na aking pinagdaanan. Hindi ko kailanman
napatakas ang sarili ko sa pait ng kahapon.
"Are you sure you're okay?" Naramdaman ko ang marahan nitong pag-haplos saaking
likuran.
I missed his touch. At gustong gusto kong pumaloob sa mga bisig na iyon, cause I
know that that's the only place I could definitely feel the comfort.
"Okay lang ako." Sagot ko sa malamig na tinig, as I tried to gain my composure
back. Wala ng dahilan para umiyak ako. Umiyak man ako ng balde baldeng luha ay
hindi na noon mababalik lahat, ang lahat ng nawala.
Marahan akong pumiksi at bahagyang dumistansya dito. Nakita ko ang pag-guhit ng
sakit sa mga mata nito nang iwasan ko ang haplos niya.
"Ikaw okay ka na?" Balik kong tanong dito upang piliting mapaalis saaking isipan
ang aking panaginip. Marahan itong tumango habang nanatiling nakatitig saakin.
"Yung likod mo? Kamusta?"
"Medyo, masakit lang." Sabi nito.
I nodded my head and fake a smile. "Sige na mag-pahinga ka pa, kailangan mo iyon."
Tumayo ako sa higaan at tinungo ang nakasaradong binatana ng kubo. Hindi ko man
iyon buksan ay dinig na dinig ko parin ang malakas na buhos ng ulan mula sa labas.
Bahagya akonh sumilip sa maliit na siwang roon. Madilim pa sa labas. Kinuha ko ang
cellphone ko na naiwan kong nakapatong sa lamesita.
2:45 AM
Wala paring signal. Hindi ko man lamang matawagan si Safe para ipaalam sakanya na
okay ako. I know he's worried. Gabi-gabi'y hindi ko nakakalimutang tawagan si Safe
lalo na't magigising ako sa kalagitnaan ng isang masamang panaginip.
Bahagya akong nailang nang maramdaman ang ginagawang pagtitig saakin ni Lander.
Kaya naman diretso ko rin itong tinitigan upang labanan ang kung ano mang
nararamdaman ko.
"Mag-paghinga ka na." Sabi ko rito, ngunit hindi ito tumalima.
Sa halip ay tumayo ito mula sa higaan at nag-lakad patungo saakin.
"Y-yung likod mo.." I stammered as I felt the loud beating of my heart against my
chest going mad.
His gaze were intense and seems to be unbreakable. I can feel my legs getting
wobbly when he slowly reached for my hand pulling me close to him in a tight
embrace that I missed alot.
"L-lander.." I tried to struggle free, kahit pa sa totoo'y ayaw ko nang umalis sa
mga bisig na iyon.
Lalong humigpit ang pagkakayakap nito saakin habang naramdaman ko ang patuloy na
pag-halik nito saaking buhok. "I'm sorry.." He whispered.
Bulong na muling nagpabagsak sa mga luha sa aking mata. I can feel the mere
sincerity on his voice, that made my heart melt.
I love Lander, na tanga man sigurong matatawag pero bago pa siya magkamali'y
napatawad ko na siya.
"Lander-" Hindi ko nagawang tapusin ang anuman gusto kong sabihin ng mag-salita
itong muli.
"Mahal kita, Ellaine. Mahal na mahal." He murmured against my hair.
Dapat masaya ako na malamang mahal ako ni Lander, pero hindi dahil labis na sakit
ang lalong dulot noon saakin.
Mahal ko siya, mahal niya ako. Pero hindi pwede. Hindi pwede, dahil may mga maling
desisyon na kailangan naming parehong panindigan.
Masakit.
Masakit na masakit.
Masakit isipin na si Lander, hindi na pwedeng maging sakin. While in the first
place, akin siya. He's mine. He's mine.. before he decided to be other's man.
Naramdaman ko ang marahan nitong pag-iyak kasabay ng mga hikbing hindi ko na kayang
pigilan pa.
"I love you, Ellaine. I love you.."
Ang mga salitang lumalabas sa kanyang bibig ay lalo lamang humihiwa saaking dibdib.
"Lander.. Ang sakit sakit na.." Humihikbi kong sabi.
Sukat doon ay marahang itinaas nito gamit ang isang kamay ang aking baba upang
salubungin ko ang kanyang mga mata.
His eyes full of intense emotions. Dahandahan at maingat nitong pinahid paalis ang
mga luha saaking mga mata nang hindi inilulubay ang tingin saakin.
Dahan dahang bumaba ang ulo nito saakin at bago pa ako makapagprotesta ay nasakop
na nito ang aking bibig sa isang maingat at marahang halik.
I closed my eyes and savour the kiss. Just for tonight, I wanna feel the love that
we had before.
The perfect love that we used to share.
I slowly answered his kisses that made him groaned like a wounded animal. I moaned
i side his mouth when he gently thrust his tongue tasting my inside sweetness.
Naramdaman ko ang pagdampi ng luha mula sa pisngi nito patungo sa aking pisngi.
We're both crying.. Crying all the pain that weve been carrying for a long time.
I slowly wrapped my arms around his neck as I felt his hand reached my behind.
Kneading it gently, pulling my duster up.
I moaned and threw my head back as he trailed wet kisses from my jaw, down to the
flesh of my neck.
Ang pagtutol, at ang pag-iisip na isang kamalian at kasalanan ang aming ginagawa at
gagawin pa'y tuluyan nang natabunan ng hindi maipaliwanag na sensasyong bumabalot
saaking pagkatao.
A dose of sensation that only Lander could provide.
His other hand, hiked up. Reaching my breast. Fondling it softly. Naramdaman ko ang
marahan nitong paglakad habang tangay-tangay ako.
Malaya nitong naitaas pahubad ang duster na suot ko bago ako dahan dahan at maingat
na inihiga sa higaang kahoy na nasa gitna ng silid.
Naramdaman ko ang pag-langit-ngit nito nang sumampa si Lander pa-ibabaw saakin.
Nanatiling nakapikit ang aking mga mata at patuloy ang pag-bagsak ng luha saaking
pisngi.
Ang malamig na hangin na humahaplos saaking balat ay agas na napalitan ng hindi
maipaliwanag na init, nang dumaiti ang balat ni Lander saakin.
I felt him removed his shirt before he continued savaging my neck down to my
breast. Praising both mountains with his lips and tongue.
"Uhmm.."
I moaned when I felt his expert hand cupped my most private part, making it moist
against my underwear.
His middlefinger did something magically pleasurable thing on my core that I felt
hot fluid runs down from my stomach out to my gateway.
Naramdaman ko ang marahang pag-hila nito sa suot kong pang-ibaba paalis saaking
pagkababae.
His movements was slow, as if taking all the time in the world.
Ilang sandali pa'y naramdaman ko ang pag-baba ng labi nito mula saaking dibdib
patungo saaking tiyan.
Pinigil ko ang aking pag-hinga sa bawat pagdaiti ng mainit nitong labi saaking
balat.
Hanggang sa umabot iyon saaking puson kung saan naramdaman ko ang pagpatak roon ng
ilang butil ng luha nito.
We're crying.. Both crying.. In mixed pleasure and pain that we're feeling..
"Lander.." I called out his name as I felt his lips touches my opening into a soft
kiss.
Then I felt his tongue traces the thin line that seperates my wall..
My legs automatically spreaded apart, enough to give him access to mine.
"L-land.." I cried out his name as he started doing wonders on my below.
Ilang sandaling pinagpala ng mga labi niya ang ibabang bahagi ng katawan ko, and
when I'm almost reaching mg peak ay umibabaw ito saakin.
I was about to groaned in frustration when he lowered his lips unto mine in a
passionate kiss.
I felt him move to remove his boxers but I didn't open my eyes. Ayoko, ayokong baka
pag-minulat ko ang aking mga mata ay pareho kaming magising na mali, mali ang
ginagawa namin. Mali ang pag-iibigan naminh dalawa.
Damang dama ko ang sakit at pagmamahal na nararamdaman niya sa bawat paghalik na
ginagawa niya saakin. Ganoon din ang siyang ginagawa ko at ipinadadama sakanya.
"Land.."
I cried out his name in a very tiny voice when I felt his huge member invades me
once more.
"It feel so good to be back home.." He murmured against the flesh of my neck,
nibbing it softly as he started moving slowly at first..
I can feel his tears soaked my neck.
Patuloy ako sa marahang paghikbi.
How I love this man above me..
I met his every thrust and dance along with his rythm. Gripping his arms.
It took me fast..
Faster..
Deeper..
"I love you, Ellaine.."
"I love you, Lander.."
We both cried out each other's name when we reached our earth shattering climax.
With tears all over our faces.
How could I unlove him, if I find it so hard to let him go?
_____
Comment your thoughts💕💕 Vote Vote✨
No comment? No update.
Add them on fb guys:
Chi DeSalvo
Nisha Mendrez
Ica Vinluan
Nicole Sandejas
Ellaine Antonette
Camsy Velez
Read: Usapang Puso, Guns & Roses, The Kept Woman and The Mighty Has Fallen.
Fb: Frappauchino WP
Fb group: Frappauchino WP Stories

Chapter 10
For fast update? More comments shempre💕
_____
Marahan akong humihikbi at nararamdaman ko rin ang pagkabasa ng aking leeg sa
pinagsamang pawis at luha ni Lander.
Muli, ay nadala ako nito isang kamalian. What we did was wrong, but it feel so
right.
Ipinikit ko ng mariin ang aking mga mata bago ito marahang itinulak paalis sa
ibabaw ko. Bumangon ako patayo at sa nanginginig na kamay ay dinampot ko ang mga
kasuotan ko at dalidaling pumasok sa banyo.
What have I done?
Inabot ko ang dutsa ng tubig. Tahimik akong umiiyak habang sumasabay sa aking luha
ang lagaslas ng tubig.
Ipinikit ko ang aking mata sa pagbabalik tanaw sa isang masakit na nakaraan.
Ilang taon ang namagitan saamin ni Lander, ilang taon ko siyang hindi nakita
maliban sa iba't ibang magazines kung saan ito itinatampok.
Akala ko nasasaktan ako, akala ko ayaw ko na at natuto na ako. Pero bakit naririto
ako sa ibabaw ng kama na to, with Lander strutting naked beside me.
I was here in Milan for a seminar. Hindi ko alam kung bakit siya naririto, but
either way, may it be fate ay nag-krus ang landas namin.
Mabilis ang mga pangyayari, at mahal ko si Lander higit sa ano pa man.
I turned to face him, slowly I took my hand to touch his cheek. He was peacefully
asleep. Gaya ng dati'y ganoon parin ito matulog, malalim. Some things weren't
changed.
Mali ang may namagitan saamin lalo pa't may asawa ito. But why does it feel so
right, so good.
"I love you.. Elle.." He whispered on his sleep.
A whisper that touches my heart. "I love you too.." Walang agam-agam kong sagot.
Alam kong hindi niya iyon maririnig dahil nasa kasagsagan ito ng pag-tulog.
Iniyakap ko ang aking sarili kay Lander habang marahang pinabayaan ang pag-agos ng
luha saaking mga mata.
It had been almost three years since he left me to marry other woman, yet here I
am, being fooled by my own feelings again.
Mali ba ang mag-mahal? Lander is mine, he's originally mine. Wala naman akong
kahati dati dito, but that was before.. Before he got tied up into a marriage.
Napakunot ang noo ko nang lingunin ko ang ring finger nito. Astounded, I gasped a
little.
Imbes na ibang singsing ang makita ko roon, the ring paired on the ring on my
necklace was on his ring finger.
I choked a sob and threw my face on his chest.
Lander, is mine. Saakin siya, alam kong sakin siya. But what's worst is.. hindi ko
siya magawang angkinin.
"Oh my god!" Isang malakas na sigaw ang siyang nagpagising saakin.
Napabaling ako kay Lander na kagaya ko'y nagising rin. And my eyes widened when I
turned my gaze into where the scream came from.
A woman.
Hindi basta babae, it was Jennifer Dizon.. Mendrez.
The one that Lander married.
"Ang kapal ng mukha mo!" Sigaw nito before she attacked me over the bed.
She was about to reach for my hair, nang pumagitna saamin si Lander.
"Stop it Jennifer." Mariing awat ni Lander dito. "Ano ba?!"
I can't help but felt belittled. I was caught in bed with a married man.
"Huwag mo nang ipagtanggol saakin ang babae mo Lander!" Sigaw nito. "Nakakadiri
kayo!"
Babae. Nakakadiri.
"Hey, baby stop crying." Nag-aalalang sabi ni Lander nang malingunan ako.
Hindi ko namalayan na patuloy na pala ang pag-agos ng luha saaking mga mata.
"Putangina Lander!" Sigaw ng babae. "I can't believe you can do this!"
Napapiksi ako ng akmang aabutin ako ni Lander. Nilingon ko si Jennifer na matalim
na nakatitig saakin.
Hindi ko alam kung bakit, pero nakaramdam ako ng bahagyang awa rito. When I saw her
crying out in pain..
"I'm sorry.." I whispered.
Hindi ko alam kung bakit iyon ang lumabas sa aking bibig. But I am a woman. Ang
makita ang asawa ko sa kama kasama ang isang babae'y baka ikamatay ko.
Naiintindihan ko ang pinagmumulan nito.
Babae ako.
"You're disgusting." She said sharply. "Both of you are!"
"Tama na Jennifer. Lumabas ka na." Mariing utos ni Lander dito.
"No, lalabas lang ako dito kung kasama kita." Mas matigas nitong sagot.
Hindi ko alam kung bakit ngunit tila naninikip ang aking dibdib.
This is the reality I refuse to accept. Lander is married. Lander has a wife now.
All we had, were now just a sweet memories from the past.
Nilingon ako ni Lander.
I gently nodded my head. "Go home. With your wife.."
I looked away. Wala na bang mas sasakit pa?
Wala naman akong ibang dapat pang sisihin kung bakit ako muling nasaktan. Muli kasi
akong nagpalinlang sa pag-ibig. Hindi ako pinilit ni Lander na mapunta sa ibabaw ng
kama na ito. It was all my fault.
I watched him slipped on his pants. Hindi ko alam kung bakit gustong gusto kong
panuorin ang masakit na tagpong ito.
He stood up and wore his shirt, before walking towards the door.
Huwag kang lilingon.
I'm glad he didn't. I might throw myself to him if he did. Could anything be more
painful than seeing your love go?
Letting the one you love go..
"Bitch."
Napalingon ako kay Jennifer na natiling nakatitig saakin ng matalim, if her stare
could only kill. Baka kanina pa ako nakabulagta sa higaang ito, swimming in my own
blood.
"Jennifer." Narinig ko ang sigaw ni Lander mula sa labas.
"We're not done yet whore!" She muttered, before storming out of the room.
Hindi ko na napigilan pa ang aking emosyon. I cried my heart out over the soft
blanket that covers me.
Hindi ko alam kung ano ba ang naging kasalanan ko para maparusahan ako ng ganito.
Kung bakit ako nasasaktan ng ganito. Hanggang kailan ba ako masasaktan? May pag-asa
pa ba akong sumaya?
I let him go again.. because that's the right thing to do.
Matapos kong linisin ang aking sarili ay lumabas na ako ng banyo. Naabutan ko si
Lander na nakasuot na ng pantalon at nakaupo sa kahoy na sofa, hitting a stick of
cigarette.
Iniwasan ko ang mga tingin nito. Ang akala ko'y naubos na ang lahat ng luhang maari
kong ilabas pero bakit pakiramdam ko'y pabagsak na naman ang mga likido mula
saaking mata ng magsalita ito.
"Mahal kita Ellaine."
Nilingon ko ito. "Mahal mo ko. Tapos ano?"
Akma itong magsasalita, ngunit muli nitong itinikom ang bibig.
I smiled bitterly. "See? Maging ikaw hindi mo alam kung anong gagawin mo." I sighed
deeply before continuing my word. "Lander hindi na tayo bata. Mahal kita, mahal mo
ko. Mahal natin ang isa't isa. Pero alam nating pareho na walang tama sa ginawa
natin. We both know na makakasakit lang tayo ng mga tao sa paligid natin. Have you
ever asked me kung bakit hindi kita tinatanong kung bakit hindi mo ko sinipot nung
gabi na iyon? Kung bakit one day I just found out that you're already married? Kung
bakit nangyari ang mga nangyari?"
Hindi ito sumagot. Nanatili itong nakatitig saakin.
"Kasi Lander bigyan mo man ako ng kasagutan ngayon, hindi na noon mababago pa ang
mga bagay na nangyari na." I smiled bitterly. "It wouldn't change the fact that the
guy that I have loved my whole life is very much married."
Katahimikan ang namagitan saaming dalawa bago ito nagsalitang muli.
"Ellaine just trust me, baby please?" He whispered agonizingly.
Mapait na ngiti ang pinakawalan ko nang salubungin ko ang tingin nito habang
nararamdaman ko ang pag-agos ng luha mula saaking mga mata. "I have trusted you
before. And you broke me. I wanted to trust you again, Lander. God knows how far I
would go just to be with you. But Lander, I can't. Not that I'm mad with you,
believe me kahit anong magawa mo hinding hindi ko naisip ang magalit sayo. Because
I love you. But Land, I have to love myself a little, myself needs me. Kasi iniwan
ako ng mga taong kailangan ko."
"Ellaine, nandito ako. You have me." He said, akmang tatayo at lalapit ito saakin
ng marahan akong umiling.
"No, Lander." Mapait kong sabi. "May mga bagay na gusto nating pareho ngunit bawal
nating ipilit. What happen tonight, is some unadulterated sex of both matured
person. Let's just treat it that way. We had sex and committed a sin, I'm a woman
at ayokong makasakit ng kapwa ko. Kasi Lander, alam ko kung gano kasakit makita ang
mahal mo kasama ang iba. Why I've experienced it, first hand."
I sighed deeply. Sometimes, love isn't just enough for both person to be happy.
_____
Comment your thoughts💕💕 Vote Vote✨
No comment? No update.
Add them on fb guys:
Chi DeSalvo, Nisha Mendrez, Ica Vinluan, Nicole Sandejas, Ellaine Antonette, Camsy
Velez.
Read: Usapang Puso, Guns & Roses, Lips of an Angel and The Mighty Has Fallen.
Fb: Frappauchino WP
Fb group: Frappauchino WP Stories

Chapter 11
"Kamusta naman kayong dalawa dito? Nakatulog naman ba kayo ng maayos?" Tanong ni
Aling Esme habang tinitiklop ang malaki nitong payong na nabasa na ng malakas at
walang tigil na ulan.
"Ayos naman ho." Pagsisinungaling ko.
"Mabuti kung ganoon, naririto at may dala akong makakain na maaari ninyong
pagsaluhan mag-asawa." Nakangiti nitong sabi habang inilapag ang basket sa isang
maliit na lamesang naroroon.
Mag-asawa. Ang salitang iyon ay tila kutsilyong patuloy na humihiwa saaking dibdib.
I shrugged off the thoughts na hindi naman na dapat pang isipin. "Salamat po."
"Kung may kailangan kayo'y huwag kayong mahihiyang lumapit ha?" Sabi pa nito, bago
lingunin si Lander na tahimik na nakaupo sa upuang kahoy. "Hijo, kamusta na ang
pakiramdam mo?"
"Maayos na ho." Tipid nitong sagot.

Sandali pa akong kinamusta ni Aling Esme at nang mapanatag ang loob ay linisan
narin nito ang kubong pinaroroonan namin ni Lander. Pareho kaming nanatiling walang
imik pagkaalis ng ginang. I busied myself preparing the food, na dala ni Aling
Esme.

"Kumain ka na." Paanyaya ko rito matapos ihanda ang pagkain nito at iwanan iyon sa
ibabaw ng lamesa.
Nanatili itong nakatitig saakin, na siyang nag-pa-ilang saakin. "Ellaine.."
Pinilit kong huwag nang pansinin ang pagtawag nito saakin, saka tinungo ang kama ay
iniligpit ang aming pinaghigaan. Thinking of what had happen last night, right at
this very bed brings a sweet shiver in my spine. And a bitter squeeze on my heart.
Tapos na, tapos na ang lahat saamin ni Lander. Our memories together, will always
be what we had. I shrugged off all the bitterness away.
"All my life without a doubt I give you.." Napahinto ako mula sa pagtitiklop ko ng
kumot nang marinig ang boses ni Lander. Kailan ko nga ba iyon huling narinig, hindi
ko na maalala. Noon, walang araw na hindi ko iyon naririnig. At kailanman hindi ko
iyon pinagsawaan pakinggan. His voice never fails to make my heart melt, but now
it's making my heart pound into bits. "All my life, now and forever till the.. Day
I die, you and I will share.."
Nanatili akong tahimik, tahimik na pinapakinggan ang boses nito. Dati wala akong
ibang marinig sa tinig na iyon kundi ang labis na pagmamahal. But now, its killing
me dahil hindi makakaila ang pait at sakit na nararamdaman nito sa tinig niya.
"All the things this changing world can offer.. So I sing, I'd be happy just to..
Stay this way, spend each day, with you.." Nakaramdam ako ng bahagyang pag-galaw
mula sa kinaroroonan nito. "There was a time, that I just thought.. That I would
lose my mind, You came along and then the sun did shine.. We started on our way.. I
do recall that every moment spent was wasted time but then I chose to lay it on the
line.."
"Lander.." Bulong ko nang maramdaman ang pagyakap nito saakin mula sa likuran.
"Lander ano ba?!" Pilit akong kumakawala sa mahigpit nitong pagyakap.
"Naalala mo dati, hindi ka nakakakain ng breakfast kapag wala akong good morning
text sayo." Bulong nito sa likuran ng tenga ko, I can even feel his breathing
fanning there. "Naaalala mo dati nag-aaway tayo kasi pag nag babasketball ako,
gusto mo bago yung game tatawagan mo ko para i-good luck kaso hindi ko sinasagot
kasi sa tuwing sinasagot ko natatalo ang team namin." He chuckled, reminiscing the
good times. "Tapos naalala mo yung nag-tantrums ka, ang cute cute mo nun. Halos
umiyak ka sa kalsada, bilihin lang natin yung panda cupcake sa bakeshop sa tapat ng
school. Hindi mo naman kinain, tinitigan mo lang. Kasi sabi mo, kawawa naman pag
kinain."
Would I ever forget those days? Those days were the happiest days of my life. Mga
panahong walang puamaagitna saamin. Mga panahong para sakin siya, at para sakanya
ako. Those were the days we had slipped away. Mga masasayang kahapon na sa
baliktanaw nalang mauulit.
"Tapos si Mang Jojo, tanda mo pa?" Sabi nito sa pilit na pinasiglang boses. "Yung
nagtitinda ng fishball sa tapat ng school, ang hilig hilig mo nun kumain ng kung
ano ano. Tapos nasa practice ako tinawagan mo ko, sabi mo emergency. Pumasok pa ako
sa cr ng babae, buti nalang walang tao dun. Iyak ka ng iyak, akala ko napano ka na.
Nag-lbm ka pala sa dami mong kinain na fishball." Tumawa ito sa ala-alang iyon,
tawa ng kalungkutan. Kalungkutan dahil kahit ano pang mangyari ay mananatili nalang
iyong isang mapit na ala-ala.
Maging ako ay mapait na napangiti sa sinabi nito. Paano ko yun mkakalimutan, those
were the moment when I could phone him anytime I want. Anytime I need him.
"Si Hanna, naalala mo pa?" Bulong nito. "Hanggang ngayon nasakin siya, si Bruce
nasayo pa ba?"
Hindi ko na naiwasan pa ang pag-hikbi sa tinanong nito. Si Hanna at si Bruce, they
were the cute pink and brown keychain. It was a couple keychain ayon sa matandang
binilihan namin. Sabi niya. the pink that was named Hanna should be kept by the guy
and the other named Bruce should be taken care of by the girld. And so we did. Sabi
pa ng matanda, kapag nakuha mong itapon iyon ay handa ka ng tumanggap ng panibagong
panauhin sa puso mo.
"Nasayo pa diba?" Pag-uulit nito. "Nasayo pa Ella, alam kong hindi mo ko kayang
itapon."
I tried my very best to gain back my composure kahit kaunti lang. I stood up
straight. "Tama na Lander, ano bang ginagawa mo?" Sabi ko bago pilit na iniaalis
ang braso niya sa bewang ko.
"Ellaine, I just wanna--"
"Bitawan mo ko." Mahinahon kong bulong, unti unti ko ng nararamdaman ang paninikip
ng aking dibdib sa labis na pighati kong nararamdaman.
"No, I don't wanna let you go. Naalala mo pa ba--"
Marahas kong pinakawalan ang sarili ko mula rito at hinarap ito. "Oo na! Naaalala
kong lahat ng iyon! Ni isa dun Lander hindi nawala sa isip ko! Lahat ng iyon! Kahit
pinakamaliit na detalye nandito sa isip ko. At nandito sa puso ko!" Madiin kong
itinuro sa dibdib ko ang aking daliri. "Alam ny diyos kung gaano ko kagustong
kumawala na sa alaalang iyon dahil unti-unti na kong namamatay. God knows how much
those memories means to me! Ikaw bakit? Bakit mo pa yun naaalala? Bakit mo pa yun
nabubura sa isip mo? Bakit binabalikan mo pa iyon? Bakit kailangan mo pang ipaalam
sakin na hindi mo nakalimutan ang mga bagay na iyon?!" Ang mga luhang pumapatak
mula sa aking mga mata ay tanda ng lahat ng pighati at sakit na nararamdaman ko.
"Bakit nasayo pa yung keychain na iyon? E diba nakapagpatuloy ka na ng iba dyan sa
puso mo? Bakit mo pa ko ginugulo Lander? Magulo na yung buhay ko! Tama na!"

"Mahal kita Ellaine, mahal na mahal." I can't bear watching him cry in agony. Kaya
minabuti kong iwasan ito ng tingin.
"Let's stop dwelling from the past, Lander." I said as wiped my tears away.
"Ellaine, just three days.." He said, almost begging. "Bigyan mo ko ng tatlong
araw. Tatlong araw para makasama ka. Tatlong araw para mahalin ka. tatlong araw na
ikaw lang at ako."

"Bumalik ka na sa asawa mo, huwag na natin saktan pa ng sobra ang isa't isa."
Mapait kong sabi.
Kahit na sa totoo'y higit pa sa tatlong araw ang handa kong ibigay rito. I was more
than willing to give him my whole life. I could love him forever, if it isn't this
complicated I'll surely jump into his arms. But no. That can't be.
"Tatlong araw, Ellaine." He said, na tila ba hindi narinig ang sinabi ko. "Then
hindi na kita guguluhin. Wala ka ng maririnig na kahit ano saakin. Tatlong araw
Ellaine, three days is all I'm asking."

The thought of Lander being out of my life for good, breaks my heart instantly.
Tila may malaking kamay na dumaklot at pumiga sa damdamin ko, squeezing it in hard
and rough manner.
Tatlong araw.. matapos noon ay tuluyan na itong mawaala sa buhay ko.
Tila ako may malubhang karamdaman na binigyan ng doctor ng taning.
Wala pa man ay nilukuban na ako ng sakit na pirmi ng nakaukit saaking damdamin.
_____
Comment your thoughts💕💕 Vote Vote✨
No comment? No update.
Add them on fb guys:
Chi DeSalvo, Nisha Mendrez, Ica Vinluan, Nicole Sandejas, Ellaine Antonette, Camsy
Velez.
Read: Usapang Puso, Guns & Roses, Lips of an Angel and The Mighty Has Fallen.
Fb: Frappauchino WP
Fb group: Frappauchino WP Stories

Chapter 12
Napalingon ako kay Lander when I felt him gently squeeze my hand placed on my lap.
He smiled at me, I smiled back at him.
Iturned my eyes into the nipa house where we stayed for almost two days. Kanina
nang umayos na ang lagay ng panahon ay nagpaalam at nagpasalamat na kami sa pamilya
ni Aling Esme, and we decided to leave.
Hindi ko alam kung tamaa ba ang ginawa kong pag-payag sa hiling ni Lander, but I
know I need this. I wanted this. Ang dapat kong gawin ngayon ay pahalagahan ang
bawat segundo kasama siya. I have to maximize our three days together sa lahat ng
paraang alam ko.
I need not to think for the possible consequences of this entire three days with
him. The three days should just be between Lander and I. I've been in the Achilles
heel of my life for the past years, tatlong araw. Tatlong araw lang na pagtakas sa
lahat ng pighati. Atsaka ko na iintindihin ang lahat ng kabayaaran ng panandaliang
saya na kakamtin ko.
Alam kong maging ang malalapit na tao sa buhay ko ay magagalit saakin kapag nalaman
nila ang katangahan kong ito. But I have to feed my lonely heart a little of joy,
before I get buried and rot in hell.

Naramdaman ko ang bahagyaang pagkagulat ni Lander nang iangat ko ang kamay nito
patungo sa aking labi, giving it a light kiss.

Agad itong nakabawi, tsaka matamis na ngumiti atsaka nito kinuha ang aking kamay at
dinala iyon sa mga labi nito. "I love you.." He muttered against my skin.
"I love you too.." I answered back.
I watched him grinned, as he blushed like a teenage boy in love. "I missed you say
that.."
"I love you. I love you. I love you." I repeated like a mantra. Na siyang nagpatawa
naman rito.
How I miss Lander laugh that way. Yung tawang alam mo na puro kasiyahan ang dala.
It tugged my heart watching him grins from ear to ear.
"Teka nga, saan ba tayo pupunta?" Kunot-noong tanong ko rito nang lingunin ang
gilid ng kalsadang tinatahak namin.
There were trees, rice field and nipa houses scattered around. Surely we aren't
going back to Manila.
"You'll know when we get there." Nakangiting sabi nito.
Excitement is written all over his face. Lander always love to create surprises.
That's what he's fond of doing.
"Matagal pa ba?" I asked him again.
"Almost two hours drive pa." Bahagya ako nitong nilingon bago ituon ang atensyon sa
pagmamaneho. "Matulog ka kaya muna."
Matulog? No way, mababawasan ang three days ko. Why would I waste my time sleeping.
I rather stay up and watch him. Pagsasawain ko ang aking mga mata sa pagmasid sa
masayang mukha nito.
Ilang oras ang lumipas at lalong napa-kunot ang aking noo nang mapansing puro puno
na lamang ang nadadaanan namin. The houses were all gone.
I feel nostalgic. When I was younger, all I wished is to live peaceful life in a
serene place such as this. Where nature is your neighbor. Where the surroundings
were all green and leafy. Where air was on its safest. Where birds are everywhere,
free and flying without any fear that they'll soon get banged.
Iyon lamang ang pinakahihiling ko. I wasn't a hard to please person. Simpleng bagay
lamang ay makakapag -pasaya na saakin. But those simple joys tends to be the most
complicated things to achieve.
I shrugged the bitterness away at nilingon si Lander, with a smile plastered on his
face. "Nasan na tayo?"
He didn't answer. He just shuts the engine off, indicating that we're already where
we're supposed to be. Napalingon kami sa hinintuan namin.
Agad kong naramdaman ang malakas ng tibok ng aking puso. Pinagmasdan ko ang isang
hindi kalakihang bahay sa tapat ng aming sasakyan. It was all made of fine and
expensive woods, yet it seems so simple.
That house.
That exact house is the one I draw in my imaginations. The house that's always
present in my dreams. The house that I yearn of having. That exact same house.
Sa pagiging abala ko sa paagsipat ng bahay na iyon ay hindi ko na namalayan pa ang
pag baba ni Lander mula sa sasakyan at ang pagtungo nito sa aking harapan upang
pag-buksan ako ng pintuan.
"K-kaninong bahay to?" I can feel my throat ache as I control the tears from
rushing down my face.
Ngumiti ito ng matamis bago muling nilingon ang bahay. "Last year lang iyan
natapos."
Naramdaman ko ang pag-iinit ng sulok ng aking mga mata, bago isa isang nagbagsakan
ang mga luha mula roon. My heart constricted into a volt of joy.
"I-its.. beautiful.." I whispered.
Naramdaman ko ang pagkapit nito sa bewang ko upang igiya ako papasok. I can
literally feel my body shaking in an unknown happiness. My hands quivers as my legs
trembles. Slowly, taking all the time in the world. I managed to reached the patio
of the house without melting.
Pinanuod ko si Lander na itulak pabukas ang malaking mahogany door, and a soft
touch of woody colored walls greeted me.
"Gusto ko mas prominent ang woody materials kaysa sa cement. Para mas cozy and
homey."
Naaalala ko ang lahat ng ito. It was my own interior design for my dream house.
Even the brown-tiled floor, ang mga kasangkapan nasa pinaka-simpleng porma.
"Simple lang naman yung gagawin kong layout ng bahay. The receiving area wont be
spacious as the usual. Mas gusto ko na mas malawak ang garden para pwedeng doon na
maglaro ang mga magiging anak natin, Elle."
Agad akong napahikbi sa pag-balik ng ala-alang iyon. Seeing your dream house comes
to life, brings you nothing but unexplainable joy.
Napalingon ako sa kabilang banda kung saan mayroong floor-to-ceiling sliding glass
door, na matatanaw mo ang isang medium-sized swimming pool at the center of a huge
green grass garden. Sa kabilang gilid ay isang junior-sized pool na para sa mga
bata lamang.
I slowly walk towards the sliding door, at naramdaman kong nakasunod saakin si
Lander. Marahan ko iyong binuksan before I stepped my feet above the all green lawn
bermuda grass.
"Sabi mo dati diba, gusto mo may pool tayo sa bahay. Para kahit nasa bahay lang
para tayong nagbabaksayon na." I heard him chuckled behind me.
Oh god, this is where I wanted to spend my simple life with Lander. A very simple
life. It's just a simple life with Lander na siyang paulit-ulit kong hinihiling sa
bawat pagtulog ko. But with all the misfortunes..
I shrugged off the pain and looked at Lander with my entire face soaked with
tears.\
"I had been patiently waiting for this precious moment to come." Nakita ko ang pag-
patak ng mumunting luha mula sa mga mata nito. "To show you all these. To show you
how I slowly created this beautiful home."
I smiled at him with all the joy I feel and gladly throw myself to him in an
embrace. "You don't have any idea how much you made me happy, Lander."
I felt his arms clasped on my waist as he whispered right on my ear. "I love you,
Ellaine. I love you so much baby."
"I love you, too. I love you so much.." I happily whispered.
For a long time, this is the first time I cried again. Not in pain but with
overwhelming happiness that I'm feeling.

_____
Hi babies, checkout Zigger Romanov's story. Unzipping Zigger's Zipper, hope you'll
enjoy reading it too. Love love💋💕
Fb: Frappauchino WP
Fb group: Frappauchino WP Stories

Chapter 13
"Akin na iyan Lander!" Tumatawang sabi ko habang papa-ahon sa pool.
He answered me with a boyish grin at lalong itinago sa likuran nito ang tuwalya ko
na nakapatong kanina sa plastic bench sa poolside. "Then get it."
"Wag ka ngang manyak Land!" Sigaw ko dito, when he started roaming his eyes on my
almost naked body. Thanks to a pair of skimpy bikini he had me readied on our
closet.
"What?" He innocently asked, but the mischievous grin in his eyes is beyond
obvious.
Tinaasan ko namn ito ng isang kilay, at bahagyang pinaningkitan ng mata. "Hoy
Lander Dale ha! Nakarami ka na kagabi abuso ka na!"
I can help but feel a slight shiver runs down my spine as I freely remembered how
we spend every second of last night.We barely slept. We spend each second loving
and memorizing each other, for a reason we both know. I shrugged off the bad
thoughts starting to invade me, this isn't the time for that. I'll deal with my
conscience some other time.
He cutely pouted. "Tinulugan mo kaya ako."
"Nakakapagod kaya!" Natatawang sagot ko habang nakatingin sa mukha nitong nag-papa-
awa. Lander is so cute, probably the cutest face I had ever seen. Nakita kong dahan
dahan itong nag-lakad papalapit saakin. As usual, my heart started beating
erratically like I just finished a marathon.
The joy in my heart is unexplainable, as he goes behind me and wrapped the towel
above my shoulders to make me feel warm and better. Then he snaked his arms around
my waist, hugging me from behind. With his chin placed on my shoulder. "I'm willing
to trade mornings like this to everything that I have."
Either I. Ang umaga, hapon, gabi at buong araw na kasama si Lander ay kailanman
hindi matutumbasan ng kahit na ano sa puso ko. Why I love this man so much that it
pains me.
I closed my eyes as soon as I felt his lips brushing on my ear. "I love you,
Ellaine." His voice tugged my heart, it was a mixture of sadness and happiness.
Kagaya ng siyang nararamdaman ko ngayon.
"I love you too.." When I turn my head to him, he immediately captured my lips in a
slow but sweet kiss. It's as if he wanted me to feel all the emotions inside him.
Na siyang nararamdaman ko. "I never loved, and I will never love another man.."
I couldn't imagine myself loving another man, I had always pictured my future with
Lander and I building our own happy family. Might be impossible, but I just
couldn't stop myself at the thought.
His lips crept a smile against mine. "I wouldn't love another woman aside from you.
It was always you, Elle. Had always been."
Muli kong naramdaman ang pag-kirot ng aking puso. I wanted myself to get drown with
his words, but pain always comes across. Reality always struts around. I believe
him. Sa kabila ng lahat ng nangyari ay naniniwala parin ako na mahal niya ako.
Mahal ako ni Lander.
Naramdaman ko ang marahan nitong pag-pahid sa luha mula sa aking mga mata. "Don't
cry love. Please? I ask for this, for us to be happy. Even in a little while."
Ngumiti naman ako at itinulak papalayo ang mukha nito. "Ang korni mo kasi!"
Humiwalay ako sa pagkakayakap nito atsaka ito hinila sa kamay. "Nagugutom ako, I
want some sandwich."
Tumatawa itong nagpatiunang mag-lakad patungo sa kusina ng bahay, he pulled out a
high-stool near the kitchen top for me to sit as I watched him get some iceberg
lettuce, bacon and fresh tomatoes from the fridge. I can't help but smile as I
watched him do things for me. I feel like a queen, being served by her king. My
heart fluttered when he turned his gaze on me as he flashes a genuine smile.
Lander's best asset is his smile. It has to be his smile. A kind of smile that
could take away the pain, longing, sadness and anger off of everyone's heart.
"I love you.." He mouthed.
My cheeks go pink as I mouthed back my answer. "I'm hungry." That I followed a low
chuckle when he cutely frown like a little kid.
I patiently waited for him as he dressed the toasted bread. He lightly pushed the
flat plate towards after. "Lander's clubhouse made with love." He smiled at me, the
kind of smile that could melt a stone.
I took the bread knife and the fork that he handed me, he then wrapped his arms on
my waist as he watched me examine the sandwich. I sliced a small portion of it and
take it into my mouth. I could feel him watch my every move. "Mmm.." I slowly
nodded my head.
"Masarap?" He asked with a certain urgency, like a kid waiting for a compliment.
"Pwede na." I tried my best not to burst out laughing when I saw him frown.
"That's the best sandwich in the world!" He said. "Anong hind-"
Natatawang hinila ko pa itong papalapit saakin at iniumang dito ang maliit na
bahagi ng sandwich. "Masarap. Masarap na masarap na masarap na masarap po."
He chuckled as he eat the sandwich. Moments like this, with Lander and a perfect
sandwich in a serene place means perfection.

"Anong gusto mong gawin?" Tanong nito habang naglilinis ng kitchen counter.
I shrugged. "A movie will do."
For me, that's enough. A movie in a bean bag chair with a little cuddle is more
than enough to keep my day as perfect as how we started it.
"A movie then." He said.

Simula nang dumating kami rito kahapon ay hindi ko kinaringgan si Lander ng ni

isang reklamo, lahat ng desisyon ay gusto nitong saakin manggagaling. I wanted to
help him do the dishes, but he refused to. He wants me to just stay and watch him
do everything for me. And I just couldn't contain the happiness that overflows in
my heart upon seeing him do things for us.
He seated right beside me soon as he finished setting up the movie that I picked on
Netflix. I scooted next to him as he hugged me tight.
My focus was all in the movie playing on the flat screen. I have seen this movie
several times but I just can't help my heart ache for the story.
Dear John.
Why I've seen how love grew between them, and how love broke them apart. John
believed that Savannah loved him enough, he believes that what they had is somewhat
of a tight bond that no one else could interfere. I believed Lander, I believed on
what we had, on what we have. And I'm still believing that my beliefs could lead us
to somewhere someday.
In the whole duration of the movie, I was crying. And my tears were just so
unstoppable.
"Hey, why are you crying?" He whispered as he kissed the top of my head.
"I-I don't know.." I chocked a sob.
He chuckled as he strokes my hair. "That's just a movie, baby."
Might be. But I can feel the pain that John had been through. Why I experienced it
first hand. I can feel how his heart breaks into tiny bits learning that while he's
patiently waiting for their time, Savannah is very much married with Tim.
I patiently waited for our perfect time to come, and I wont stop waiting for Lander
and I's happy ever after. I might have been scattered when he marries another girl,
but call me stupid I still tend to believe that I'm the only girl in his heart.
That his heart had been married to mine a long time ago. Struggles comes to test
the both of us. To see how far we could go. It maybe so stupid to seek for
impossible things to happen, but I know I know Lander is mine and forever be mine.
I wiped my tears away as I smiled at him
He again flashes a smile that melted me deep within.
I cupped his face and lovingly surrendered my lips to him. "I love you.."
"I love you, Ellaine.." Again, I was deeply drown into a gentle kiss filled with so
much emotions. But love is above them all.

Chapter 14
Iniyakap ko ang sarili ko kay Lander at nagsumiksik sa dibdib nito. He was sleeping
peacefully and I'm snuggling close to him as if he'll be gone in thin mist.
My heart is overflowing with so much love I have for this guy. Mahal na mahal ko,
bawat parte ng pagkatao ni Lander.
Hindi ko ma napigilan pa ang pagkawala ng mahihinang paghikbi, kasabay ng marahang
pagpatak ng luha sa aking mga mata. Ito na ang huling gabi na makakasama ko siya.
Bukas, babalik na kami sa katotohanan at haharapin ko na lahat ng kaparusahang
kaagapay nito.
Ngayon palang ay tila hindi na ko makahinga, isiping mawawala na siyang muli
saakin. "I love you, Lander.."
Naramdaman ko ang pag-higpit ng yakap nito saakin, and it almost broke my heart
into bits when he uttered my name lovingly, as if he's dreaming of me. "Ellaine.."
Isang malungkot na ngiti ang kumawala sa aking mga labi. Kanina ko pa pinagmamasdan
ang pagtulog niya, I don't wanna miss every single detail of his sleep just because
I'm sleeping.
Maraming oras para sa pag-tulog. Pero ang makasama si Lander, hindi.
Mag-uumaga na nang dalawin ako ng antok, and I wished I never slept! Dahil nang
malingunan ko ang miniclock sa bedside table ay alas-onse na ng tanghali.
How stupid I could be to let my be wasted on sleeping.
Mabilis akong nag-ayos ng sarili at nagmamadaling bumaba, nasa hagdanan pa lamang
ako ay sinalubong na ako ng mabangong aroma.
Sa komedor ay naabutan ko si Lander na nakaupo sa isang upuan sa tapat ng long
table kung saan may nakahain na iba't ibang klaseng almusal.
He was reading a newspaper on his hand, having a cup of coffee, while he's still on
his pajamas.
I smiled. What a beautiful way to start a day. How I'd love to wake up this way
every morning of my life.
"Good morning." Bati ko rito.
Agad naman nitong ibinaba ang binabasang dyaryo at ipinatong sa bakanteng bahagi ng
lamesa bago umayos ng upo at tapikin ang kandungan nito. Giving me a sweet morning
smile.
Agad naman akong lumapit at naupo sa kandungan niya. Wrapping my arms around his
neck as he wrapped his arms on my waist.
"Good morning, sleepy head." He chuckled, tilting a little to reach my lips.
Nibbing it gently.
"Sorry, kanina ka pa gising?" I asked.
"Not really." He brushed his nose against mine. "But that's fine. At least you
rested enough."
I smiled at him lovingly, before burying my face into the side of his neck. "I love
you, Lander. I love you so much."
I know that sadness is very obvious in my small voice. But darn, I couldn't fake it
much as I love to!
I heard him sighed deeply. "I love you, Elle. Had love you since forever ago."
Malungkot akong napangiti. How I love hearing him say those words.
Gaya ng nakalipas na dalawang araw, ay matuling lumipas ang mag-hapon. Gusto ko man
pigilin ang oras, ay kusa itong natakbo palayo.
I made every moment of us, worth remembering. We spent the day in the most simple
way to spend it, cuddling in a bean bag couch.
Talking of how much you love each other as if you have never loved others before.
Time had come, kailangan na naming lisanin ang lugar ng kasiyahan at lugar ng
katuparan ng simpleng buhay na buong buhay kong pinangarap.
Pinanuod ko si Lander habang binubutones nito ang suot nitong polo shirt. I wanted
to hug him, begged on his feet na manatili na lamang kaming dalawa sa lugar na ito.
Manatili na lamang kaming dalawa na tila kami lang ang tao sa mundo kagaya ng kung
paano namin pinalipas ang tatlong pinakamaliligaya at pinakamasasakit na araw sa
buhay ko.
Nalingunan ako nito na nakatitig sakanya. Halata ang kalungkutan sa mga mata nito.
Kahit pa ngumiti ito'y hindi maitatagong pati ito ay nangungulila.
He slowly walks towards me nang matapos nitong asikasuhin ang sarili. He then
grabbed me by the waist and hugged me as if he's afraid to lose me.
I felt him kissed the top of my head before he uttered words that goes straight
into my heart. "I love you, Ellaine. Trust me, just keep your faith on me my love.
I beg you, please stay in love with me. Don't take me off your heart. I'll die."
Niyakap ito ng mahigpit, at mapait na ngumiti. He doesn't have to beg for it, why
I'm more than willing to love him for the rest of my life.
Mahal ko si Lander, at hindi porke tapos na ang tatlong araw na hiniling nito ay
ibig sabihin na matatapos narin ang pagmamahal ko sakanya.
Loving him and forgetting him are the two hardest thing to accomplish and I rather
bear all the pain loving him than die trying to forget him.
"Mahal na mahal kita, Lander Dale." I whispered with all the emotions I could
muster.
"I love you. I love you so much."
Hindi ko na naman napigilan ang isa isang pagpatakan ng luha sa aking mga mata. My
heart constricted in a mixture of happiness and sadness.
Mahal ko si Lander, at alam ko sa sarili ko na wala na akong lalaking handang
mahalin kagaya ng pagmamahal na handa kong i-alay sakanya.
I'll live and I'd die for him.
Masakit man sa kalooban, iba parin ang damdaming dulot saakin ng pagmamahal ko kay
Lander.
I sobbed gently as he hugged me tight. Kung sana'y pagpapalain ako ng diyos na
manatili na lamang kami sa ganitong lagay habang buhay ay wala na akong mahihiling
pa.
There may be this perfect time for us, yet its not now. Kung kailan ay walang
nakakaalam. But all I could say is that I wont lose my patience waiting for that
perfect moment.

Mahal ko si Lander, but for now I have to let him go. We have to let each other go.
Because no matter how happy our dream may be, we all still need to wake up and
continue living in a painful reality that was handed on us.

Chapter 15
Dalawang linggo na ang nakalipas simula nang lisanin namin ni Lander ang paraiso.
The happiness that we both felt in that heaven of a place rendered us into a non-
stop communication.
I know and I'm very much aware that being intouch to a married man, in a malicious
way is very much wrong. But I can't help it, I tried to avoid him, I tried to
ignored his every messages. But to hell with me, I just can't lose Lander. Not
again.
Dalawang linggo na kaming lihim na nag-uusap, tuwing gabi sa telepono, maghapon na
magkatext. We're like teenage couples with strict set of parents.
Noong isang linggo ay nag-kita kami ni Lander, and I'm very much happy to spend
time with him.
Alam ko, alam kong kakarmahin ako sa ginagawa ko. Pero hindi ko kaya, hindi ko kaya
na mawalay pang muli kay Lander. Lander is the sun of my universe. I just can't
take it if he'll vanish again.
Nagulat ako nang tumunog ang buzzer ng unit door ko. Malamang ay si Hecky yan, baka
may ipapasang design at hindi makapag-antay sa opisina.
"Ang aga aga naman ng baklang to!"
Bumangon ako sa kama atsaka basta na itinali ang buhok ko. I'm just wearing an
oversized shirt and a lacy briefs. Si Hecky lang naman yan, sanay na iyon sa lahat
ng anyo na maaari niyang makita saakin.
I twist the knob open without looking at the peephole. "Beks baki-"
Nabitin sa ere ang anumang sasabihin ko nang makita ang bulto ni Lander na pirming
nakatayo sa tapat ng pintuan at mariing sinuri ng tingin ang aking kaanyuan.
"You seriously strut around with your vistors wearing those?" His eyes were on
slit.
"I thought you were Hector." I shrugged.
Napatili ako nang pumasok ito sa loob ng unit at hinila ang aking bewang papalapit
sa kanya as he locked the door close.
"Hector again." He pursed his lips.
I giggled. "I told you he's gay!"
"He still have his dick."
"Hey!" Awtomatikong tumaas ang palad ko upang takpan ang bibig nito. "Your words!"
He chuckled, removing my hand on his mouth and before I could even utter a word his
lips landed on me in an open-mouthed kiss that took the hell out of me.
His kisses were demanding, his tongue was teasing me to suck him equally. And so I
did. Agad na pumaikot sa leeg nito ang aking mga braso, as I started returning his
demands.
I moaned crazily when his hands started fondling my behind, then he started walking
forward.
I hopped my legs into his waist like a koala that made him chuckled.
Everything seems to be intense and covered woth madness. The entire room were
clouded by intimacy and passion. I was lost.
The next thing I knew, is that I was laying flat in a soft satin sheet naked with
Lander on top of me. Touching.. Kissing.. Savoring every inch of me.
"Land.."
"Elle.."
I moaned softly when he then made a sweet entrance into my tight whole. We both
dance in rhythm, loving each other, heart by heart, soul by soul and body by body.
He's mine. I know he's mine. Lander is just mine.
Minutes later, Lander collapsed above me. Panting, I closed my eyes.
"Move in with me, Elle."
Agad na napadilat ang aking mga mata sakanyang sinabi. Mabilis na nagbaling ako ng
tingin rito. "Lander, y-you're kidding me."
"I'm serious."
"Y-you know I can't."
"And why so?" Dahan-dahan itong bumangon mula sa ibabaw ko at ngumiti saakin ng
matamis as he pulled me up in sitting position.
"Lander, you're married." I averted my gaze on the sheet.
"I love you, Ellaine. I love you more than my very life." Madamdamin nitong sabi.
"Move in with me, Elle. I don't think I could lose a chance of having you again in
my life."
Mapait akong napangiti, as my eyes started to water. "Mahal din kita Land, pero may
asawa ka. Mali na tong ginagawa natin pero ginagawa ko kasi kagaya mo, hindi ko na
kayang mawala ka pa sakin. Ikamamatay kong muli Lander."
"Babe, just trust me on this." Mahigpit nitong pinisil ang aking kamay as if urging
me to lift a gaze on him. Which I did. "Mahal kita Ellaine." He sincerely said.
"Mahal na mahal na mahal kita. Just trust me babe. Trust me again, please."
I swallowed an imaginary lump in my throat. Should I? Natatakot ako, pero si Lander
ang pinag-uusapan dito. Maaring nasaktan niya ako ng labis, but never did I lose my
trust in him. The day I started loving him, is the exact time I handed my faith in
him. Together with my heart and soul.
Lalo kong mapapanindigan ang pagiging isang kabit if I will take his offer. But
then, I love him. Siguro para sa iba stupid na matatawag ang desisyon ng pagiging
isang kabit, pero para sa mga minsan ng naging alipin ng pag-ibig alam ko na
mauunawaan nila ako. Alam ko na maiintindihan nila ang magiging desisyon ko. Ang
pagiging kabit ay hindi ko kailanman pinangarap, inasam at ginusto. But I chose to
be one, because that only "choice" is the only thing that could fill my heart
enormous hapiness being with the man I love more than my life.
Lander Dale is worth all the pain, all the tears, all the sacrifices, all the
troubles, all the trials, all the care, and the love I could ever give.
He's worth it. I know he is. Kaya kung ano man ang magiging kapalit ng desisyon
kong ito, ay handa akong harapin.
Sa ngayon, gusto kong maranasan na ilaban ang samin ni Lander. Gusto kong makita
kung hanggang saan ako dadalhin nitong kagustuhan kong makasama siya habang buhay.
I slowly nodded my head.
A beautiful smile crept his lips. A smile that touches my inner soul. Lander never
failed to make my heart leap. "I love you, Elle. I swear, I'll do everything to
make your choice worth taking for."
"I love you, Land." I smiled at him as I hugged him tight.
This will be the start of becoming, his kept woman.

Chapter 16
"Wag mo kasing diinan masyado masakit naman e!" I pouted and started wiggling my
feet off of Lander's lap.
Tumatawang umayos naman ito ng upo mula sa couch na siyang kinahihigaan ko. Today
is Sunday, we both doesn't have thing to do, so we decided to spend the day inside
his pad.
Spending quality time with Lander will always be the best thing to do. I smiled at
him as he smiled at me.
Isang buwan na naming kinakaya ni Lander ang ganitong klaseng buhay. Sa labas ng
unit na to, ay tila hindi kami magkakilala. Hindi siya ang may gusto nito, kundi
ako. Lander is a businessman at alam ko na malaki ang magiging epekto sakanya kung
malalaman that he's sharing roof with his mistress. Masakit marahil, pero yun ang
totoo. Isa akong kabit. Ironic, na ako ang siyang naging kabit ngayon. While I'm
the woman he promised to give his last name with.
Napalingon ako sa side table ng tumunog ang telepono ko, I reached for it and
turned my gaze to Lander when I saw Kimberly's name on the screen.
"Hello."
"Hello Ellaine, si lolo! Inatake siyang muli can you come here, he's looking for
you." Nag-aalalang sabi nito.
Agad naman akong napabangon mula sa aking pagkakahiga nang marinig ko ang sinabi
nito. "Oh god. Okay sige papunta na ko."
Mabilis kong ibinaba ang telepono at nilingon si Lander, who's looking at mewith
confusion.
"What happened?"
"Si lolo, inatake na naman. Kailangan kong umuwi Land." Kinakabahan kong sagot dito
at nagmamadaling tumayo sa couch.
"Ihahatid na kita."

As soon as the car stopped in front of my grandfather's mansion, ay mabilis na

bumaba ako ng sasakyan.
Nakita ko ang pagkabigla sa mukha ni Manang Clara nang makita si Lander na kasunod
ko.
"M-manang ang lolo nasaan?" Tanong ko rito.
"N-nasa silid niya hija, kanina ka pa niya hinahanap." Sabi nito.
Nilingon ko si Lander. "P-pupuntahan ko lang si lolo." Ang mga luha sa aking mga
mata ay isa-isa na nagbagsakan sa labis na pagaalalang aking naramdaman.
Tumango naman ito ng marahan. "Maghihintay ako dito."
Mabilis kong tinakbo ang silid ni lolo, naabutan ko si Kimberly na nakaupo sa gilid
ng kama at tahimik na umiiyak. Si lolo ay nakahiga at payapang nahihimbing.
"Kamusta siya?" Tanong ko na siyang nagpalingon kay Kimberly.
"Elle." She sniffed. "Okay na siya, pumunta ang doctor niya dito kanina at mamayang
hapon ay babalik muli."
I nodded my head at naglakad papalapit dito, I patted her back dahil hindi padin
ito natigil sa pag-iyak. "Magiging okay na si lolo kaya niyang lumaban, wag ka nang
mag-alala."
"Ako yung may kasalanan, Elle." She said, crying. Napalingon naman ako dito.
"Ginalit ko siya, I provoked him. H-hindi ko sinasadya na ganito yung magiging
epekto sakanya. I-I'm asking for money, he wants me to work. He keeps on comparing
me to you, on what you've become. I'm not you, Elle. When you left us here to study
abroad, wala na akong narinig kay lolo kung hindi puro pagkukumpara ng kung sino
ako sa kung sino ka."
Shock was an understatement. Hindi ko kailanman naisip na ganoon ang tingin saakin
ni lolo. My grandfather showed me nothing but hostility. Tila wala itong pakialam
sa lahat ng aking nagawa, ginagawa, at gagawin.
"I-I'm sorry, hindi ko sinasadya na masabi ko kung ano yung nararamdaman ko Elle."
She said.
Umiling ako. Mas na kinakailangan kong umunawa kaysa sa humusga. "Tama na Kim,
huwag mo ng sisihin ang sarili mo. Kailangan natin maging matatag para kay lolo."
Nanatili kaming dalawa sa silid ni lolo, watching his every move. I sat on the
other side of the bed and gently stroke his hair.
Maraming sakit ang naidulot saakin ni lolo, pero hindi ko kailanman naisip na
magalit sakanya. Buong buhay ko ay pilit kong pinaniwalaan na mahal niya ko. He's
the only one left for me and Kimberly. Though my biological father is very much
alive, still lolo is different.
Hindi niya naman kami pinabayaan ni Kim, he maybe hostile but in terms of providing
our material needs ay hindi siya kailanman nagkulang.
Nagpaalam ako kay Kim upang saglit na babain si Lander. Nakatalikod ito mula sa
hagdan. He was standing, holding his phone in his ear.
"Ma, I can't be there. I'm into something important now and I can't go there. I'm
really sorry." Narinig kong sabi nito sa kausap nito sa kabilang linya. "Oh, of
course. Have you asked her why? I bet not."
Hindi ko alam pero napako ako sa kinatatayuan ko nang marinig itong magsalita pang
muli.
"Don't you ever utter an insult to Ellaine again. You don't know who she is." Galit
nitong sabi sa mababang tinig. "Stop it ma, baka makalimutan kong ina kita."
Mabilis na naglandas ang mga luha sa aking pisngi. I chewed my bottom lip to keep
me from sobbing. It pains me. Kailanman ay hindi ko pa nakikita ang mommy ni
Lander, she was at Canada during that time. I remember her as a loving, caring and
selfless mother base sa mga kwento ni Lander. And it pains me to hear that the
mother of the man I love, doesn't like me.
"Ellaine. Kanina ka pa ba dyan?" Tanong ni Lander nang malingunan akong nakatayo sa
likod niya.
Umiling ako ng marahan bago humugot ng isang malalim na pag-hinga. "Land, dito muna
ako mananatili ngayong gabi. Sasamahan ko si Kim na magbantay kay lolo."
Tumango ito at lumakad papalapit saakin. He then pulled me in a sweet embrace.
"Hush now, everything will be fine hmm?"
Napapikit ako nang maramdaman ang marahang pagdampi ng labi ni Lander saaking noo.
Mahal ko si Lander, nakakatakot man ang mga pagsubok na maari naming kaharapin ay
alam ko na kakayanin ko. Dahil naniniwala ako, that Lander is worth of all the pain
and sacrifice.
"Tatawagan kita, magtetext ka sakin. If you need me just hit my phone hmm?" Sabi
nito habang marahang hinahaplos ang aking likuran.
I nodded my head and gave him a smile. "Thank you."
Only Lander can make me feel loved and cared.

Chapter 17
Ikatlong araw na ito ng pananatili namin ni Kim sa tabi ni lolo. We feed him, we
change his clothes, check on him from time to time, make sure that he's taking his
medicines, we even watch him sleeping.
Hindi na ito masyadong nakakapagsalita dahil mabilis na itong mahapo. Kaya kapag
may sasabihin ito ay putol putol.
Sa loob ng tatlong araw ay wala ring mintis si Lander sa pagkamusta sa kalagayan
ko, he checks on me from time to time kagaya ng kapatid kong si Safe.
I stopped lolo's wheelchair on his favorite spot in the house, the garden. Dito
niya hiniling na mag-almusal dahil daw sawa na siyang maghapon na nakakulong sa
kanyang silid.
"Ell..aine.." Hirap na hirap nitong tawag sakin.
"Lolo?" Agad naman akong tumalungko sa gilid nito upang marinig ang sasabihin nito.
Humugot ito ng isang malalim na paghinga. "Lolo, wag niyo po pilitin magsalita."
"P-patawarin m-mo ako apo.." Dahan-dahan din itong nag-angat ng tingin kay Kim na
nakatayong nagmamasid saamin. "Patawarin ninyo ako.."
Nagkasalubong ang mga mata namin ni Kim bago muling bumaling kay lolo. "Lo, wala
kayong dapat na ihingi ng tawad. You've been a very good provider of all our
needs." Ginagap ko ang kamay nito at marahan iyong pinisil. "Wala kayong kasalanan
saamin. Lo, mahal na mahal namin kayo."
Dahang-dahang sumibol ang magaan na ngiti sa mga labi nito. His eyes were weak,
hindi kagaya ng mabalasik na mata nito years ago. "M-mahal ko.. kayo.. Kayo n-
nalang ang tanging alaala ng aking.. Mga anak.."
Slowly I smiled at him, kasabay noon ay naramdaman ko ang malayang paglandas ng
luha mula sa aking mga mata. I'd never thought that this will happen. Never did I
imagine that he'll be sorry for nothing.
"I.. Am so proud on both of you.." Marahan itong ngumiti saamin, bago ituon saakin
ang atensyon. "You've suffered a lot, yet you're still here. Alive and fighting."
Hindi ko na napigilan pa ang sarili ko at niyakap ko ito ng mahigpit. Sa buong
buhay ko, ngayon ko lamang naramdaman na mahal ako ni lolo. That he really cared
for me because he loves me at hindi dahil sa apo niya ako.
"I-I'm sorry, Ellaine.." I felt him caressed my back gently. "You're not your
mother's mistake, apo. You're a blessing to us.. I'm sorry t-that I failed to treat
you that way, but you are a blessing to us.."
"Oh lolo.." I cried as I tightened my embrace. "Shh.. What important is now,
magpagaling po kayo, we'll make up for the lost time."
Humiwalay ako dito at pinunasan ang aking mga luha, nakita ko rin na pinunasan nito
ang mumunting luha mula sa mga mata nito.
"Lo, tama na ang iyak ha? Alam mo naman na masama sayo ang mag-isip ng mag-isip." I
inhaled enough air and composed myself. "Kumain ka na ha? Para makainom ka na ng
gamot."
Kinuha ko mula sa round table ang almusal na hinanda ni manang para dito. A bowl of
soup. I was about to feed him when one of our maid came across.
"Miss Ellaine, may naghahanap po sainyo." Magalang nitong sabi.
I frowned, my heart started to beat loudly. It might be Lander, its not good kung
muli silang magkikita ni lolo. Not now, he's just starting to recover.
"Sino daw?" Kinakabahang tanong ko.
"Jennifer Mendrez daw po." Tugon nito.
Muntik ko ng mabitawan ang hawak kong mangkok sa pagkakarinig ng pangalan nito.
She's the last person I wish of seeing.
"Ako na magpapakain kay lolo, Elle." Sabi ni Kim, bago kuhanin ang mangkok saaking
mga kamay. She gave me a meaningful look ang a gentle squeeze on my arm before she
turned her attention to lolo.
I walked towards the living room, at naabutan ko ang isang babaeng bihis na bihis.
She's wearing a white mini dress and a red pumps. On her arm is a black signature
bag. Nakatalikod ito saakin habang abalang iniikot ang tingin sa paligid.
"What do you want?"
Napalingon ito nang marinig ako. A sarcastic smile crept her lips. "Good morning,
Ellaine." She shrugged. "Nothing, I just wanna see the abode of my husband's kept
woman."
My heart constricted in pain when she stated the painful truth. I took a deep
breath, trying to fight the sorrow building inside me. "So, does it satisfies you?"
She threw a smirk, bago umiling. "Actually, it make me wonder. Sa nakikita ko.."
Inilibot nitong muli ang tingin sa paligid. "You're living a decent life, I'm just
wondering because I'm sure money is out of the list sa mga posibleng kadahilanan ng
pagiging kabit mo ng asawa ko."
I'm trying to control myself. I shouldn't create a scene, not here. I have so much
respect to my grandfather. "Kung wala ka nang sasabihin pa makakaalis ka na."
"Oh no, I have a lot of things to say." She smiled sweetly. "Sinasabi ko na nga ba
na hanggang ngayon hindi mo padin talaga tinitigilan ang asawa ko. He was with you
when he's gone for three days. And you're living with him in his unit."
I felt guilty, and I can feel my heart aching. Pero ito ang pinili ko, kailangan
kong maging matatag. I need not to get affected with ger tonguelashing words. "Stop
it Jennifer. This isn't a perfect time for that. Makakaalis ka na."
Ayoko na na malaman pa ni lolo ang mga bagay na ito. Hindi dahil sa ikinahihiya ko
ito, kung hindi dahil sa iniisip ko ang karamdaman ni lolo. Hindi makabubuti
sakanya ang mga ganitong kaalaman.
"Bakit Ellaine? Nahihiya ka ba na malaman nila na kabit ka?" Matalim nitong sabi.
"Nahihiya ka ba sa katotohanan na nakiki-apid ka sa may asawa."
"Jennifer tama na."
"Oh, totoo naman hindi ba? You low class bitch! You're home wrecker." She then
laugh cruelly. "Kabit ka Ellaine. Kabit ka ng asawa ko. Isn't it disgusting? You're
like a cheap sidewalk prostitute. You're scumming yourself to a married man! Kagaya
kadin ng nanay mo! Kung ano'ng puno siyang bunga! Malandi ka nakakadiri ka!"
Agad na tumalim ang tingin ko dito when she mentioned something about my mom. Ang
insultuhin ako'y matatanggap ko, pero kung idadamay ang mga mahal ko sa buhay ay
ibang usapan na iyon. Hindi nito kilala ang mommy ko, she know's nothing about her!
"Bawiin mo ang sinabi mo." Mahinahon kong sabi.
"Why? Totoo naman diba? You're mom was once a mistress, and now its you. Hobby niyo
ata ang pumatol sa may asawa. Bakit, doon niyo ba nakikit ang thrill na hinahanap
niyo sa buhay? Well just to inform you Ellaine, I wont give you the satisfaction of
having my husband."
"Lolo!"
Agad akong napalingon sa likod ko nang marinig ang malakas na sigaw ni Kim. And my
eyes widened when I saw my grandfather laying as he fell on the cold stoned ground,
lifeless.

Chapter 18
"Your grandfather suffered a STEMI heart attack. An ST-segment elevation myocardial
infarction is a serious form of heart attack in which a coronary artery is
completely blocked and a large part of the heart muscle is unable to receive
blood." Sabi ng doctor nang lumabas ito mula sa kwarto kung saan naka-confine si
lolo. "Doctor Mondragon already did some series of test regarding with your
grandfather's brain condition. Since he's not responding to any medicines. Later
Doctor Mondragon will read you the result."
Marahan akong tumango rito, my throat is aching sa labis na pag-iyak. Naramdaman ko
ang pag-yakap saakin ni Kim, maging ito ay mahina ring umiiyak. "Kasalanan ko 'to
Kim, kasalanan ko.."
I just can't help not to blame myself on what happen. Hindi ko alam kung ano ang
gagawin ko kung sakaling mayroong malalang mangyari kay lolo.
"Hindi mo kasalanan, kasalanan ng babaeng iyon!" She sneered.
We stayed at the hospital and wait for the result of all the tests they've
conducted. Hanggang ngayon ay hindi parin kami pinapayagan pumasok sa loob ng
kwarto kung saan naroon si lolo. Doctor Mondragon is inside to go and diagnose
further lolo's condition. Hindi ko alam kung dapat na bang mapanatag ang kalooban
ko na ang isang renown Neurosurgeon around the world ang siyang gumagamot kay lolo.
Ilang oras ang lumipas, ilang oras rin kaming walang humpay sa pag-iyak ni Kim at
Manang Clara.
"Ellaine.."
Nag-angat ako ng tingin nang makita ko si Lander na papalapit saami. Agad akong
tumayo at sinalubong ito. I hugged him, as if he's my very life. "S-si lolo.. L-
land kasalanan ko.."
I felt his arms hugged the small of my back, stroking my hair trying to calm me
down. "Hush, baby. Everything will soon be fine."
Kanina'y tinawagan ko ito, I feel like my energy is draining. And I know I needed
someone to stay beside me, and that's Lander. "P-pano kung may mangyaring masama
kay lolo Land?"
"Shh, baby let's just pray for him. He will be safe."
Napalingon kami nang marinig na bumukas ang pintuan ng silid na kinalalagyan ni
lolo. Lumabas mula roon si Doctor Mondragon, he's taking off his mask at kasunod
nito ang ilang nurses.
"Doc, ano pong nangyari? Kamusta po ang lolo?" Agad ko itong nilapitan, maging si
Kim ay napatayo din sa kinauupuan nito at sinalubong and doctor.
"It's better if we'll discuss it in private." Propesyonal nitong sabi bago nag-
patiunang mag-lakad patungo sa opisina nito.
Kim and I followed him for we're the immediate relative of the patient. Sa loob ng
silid nito ay hinubad nito ang suot nitong doctor's coat, at ipinatong sa sandalan
ng isang swivel chair.
"Take a sit." He motioned the two one-sitter visitor's chair sa harap ng executive
desk nito.
Agad naman kaming tumalima ni Kim at naupo roon.
"Kamusta si lolo? What's the result?" Tanong ni Kim.
Ipinaglipat-lipat nito ang tingin sa aming dalawa ni Kim. "Hindi na ako
magpapaligoy-ligoy pa. Your grandfather's condition is a one hopeless case. His
brain is not responding to pain, medicines, and any other things that a person with
active brain will surely response."
Naramdaman ko ang pagbilis ng tibok ng aking puso sa kaba, much more likely I know
what he's talking about. I know what's the final judgement to this. But then, my
heart is still breaking apart as I listen to him.
"Brain death, is the complete and irreversible loss of response including
involuntary activity necessary to sustain life. Such as breathing." He inhaled an
air before he continued. "Base on my findings, your grandfather is under a
condition which we call Cerebral Death. It's a condition to where the cerebrum
stops functioning, but the brainstem still does. The heartbeat and ventilation can
continue unaided, with the help of life support. Literally, I'm really sorry to say
this. Your grandfather is dead, without the life support his heart will stop
beating cause his brain can no longer do the command."
Pakiramdam ko'y nanikip ang aking dibdib sa lahat ng sinabi nito. I can feel
something choking me. Maya-maya pa ay naramdaman ko na ang dahan-dahang pagpatak ng
aking mga luha kasabay noon ay mahinang pag-hikbi ni Kim.
"One of the vein in his brain gave up. It affects the whole function of it. Not to
mention, your grandfather also suffers a heart attack which made the situation even
more complicated." He remained stoic. "The decision will still be up to the both of
you, we can keep the patient's heartbeat through life support but only miracle
could wake your grandfather from his sleep. I'm not discouraging you to hope, I'm a
doctor I need to stick to what I believe is real. I'm providing you all the
information needed. And like what I said, I'm leaving the decisions to you two."
_____
Nang payagan na kaming makapasok sa loob, ay halos malusaw ako sa kinatatayuan ko
habang pinagmamasdan ang lolo. Nakahiga ito sa hospital bed sa gitna ng silid, at
maraming swero and nakakabit sa katawan nito.
Naramdaman ko ang pag-hila saakin ni Lander pakulong sa bisig nito nang mag-simula
na akong mapahagulgol. Isinubsob ko ang aking mukha sa dibdib nito, because I can't
stand the sight of my grandfather.
My heart is sank in pain. If not because of me, this wont happen. I'm the one who
lead him to this and I can't forgive myself for that.
"I'm sorry."
Napaangat ako ng tingin kay Lander nang marinig ko ang sinabi nito. "For what?"
He sighed deeply. "I'm sorry na kailangan nating umabot sa ganito. I will talk to
Jennifer about this."
"Kasalanan ko." Umiiling kong sabi. "Ako yung may kasalanan nito. Kasalanan ko to
Land. I lead him to this."
He hugged me tight, unable to say anything. I felt him kissed the top of my head as
he caresses my back trying to ease the pain that I'm feeling inside me.
I cried on his chest vehemently, hindi ko na maipaliwanag ang aking nararamdaman. I
feel so down that I will never be able to stood up again. I'm in so much pain. But
I know that letting my emotions drown me deep will do me no help. I should be
fighting, fighting for my sake and my loved ones' sake.

Chapter 19
It's been three days since we made a decision we never did want to choose. Sabi
nila, mas na mahihirapan si lolo kapag hindi namin siya pinakawalan. We waited for
three months. Tatlong buwan namin na hinayaang ang life support na patuloy
patibukin ang puso niya. Kim and I wanted to hold on to that little hope that soon
he'll be awake. Soon he'll be dancing and kicking like nothing happen. But we have
to bite into the reality of life. Hindi na iyon mangyayari pa. We have to let him
go and take a rest.
"Elle, nandyan si Safe." Bulong ni Lander ng maupo ito sa tabi ko.
Mula sa pagkakatulala ko sa kinahihimlayan ng labi ni lolo ay napalingon ako dito.
Lander never left my side simula nang mangyari ang lahat.
He give my forehead a kiss and pressed his forehead against it. "I love you,
matatapos din lahat ng to hmm?"
Isang marahang ngiti lamang ang sinagot ko dito. "Thank you."
"Puntahan mo na si Safe." Mabilis nitong ginawaran ng munting halik ang aking labi
bago ako ngitian.
Without Lander beside me, I don't know what I could've done.
Tumayo ako sa kinauupuan ko at nakita ko si Safe na nakatayo sa di kalayuan kasama
ang asawa nitong si Ica. They're on an out of the country trip nang tawagan ko si
Safe kahapon ng umaga to tell him everything. Nagalit ito dahil hindi ko sinabi
rito ang lahat ng nangyari. For three months, I didn't communicate with my brother.
I busied myself with lolo.
"Safe." Tawag ko dito habang naglalakad papalapit sa mga ito.
Tipid na nginitian ako ng asawa nito. Hindi ko natatandaang naipakilala na ako
sakanya bilang kapatid ni Safe. "Condolence."
Ginantihan ko ito ng ngiti. "Thank you."
"Bakit hindi mo ko sinabihan agad, Elle?" May himig ng pagtatampong sabi ni Safe.
Hindi ko siya masisisi kung pagtatampuhan niya ko, sa tuwing iiyak ako ng dahil kay
Lander it was Safe who'd always been there.
"May sarili ka ding buhay Safe. I don't wanna bother you." I explained.
"But you are my sister. Like it or not you are to bother me. Lalo na sa mga
ganitong bagay." Matalim nitong nilingon si Lander na nakaupo sa isang mahabang
upuan katabi si manang Clara. "And I can see the reason kung bakit muntik mo ng
makalimutan, o sinadya mong kalimutan na may kapatid ka nga."
"Safe.." Suway ni Ica sa asawa habang pinisil nito ang braso ni Safe. "I'm sorry,
Ellaine. He's having a bit of a jetlag."
Safe inhaled an air, trying to control his anger. Naiintindihan ko siya, he's
worried about me. Had always been worried for me.
"I'm sorry." Iyon lamang ang tanging nasabi ko rito.
"Mauupo muna kami. Mamaya nalang kayo mag-usap kapag hindi na mainit ang ulo ng
kapatid mo." Matalim na tingin ang ibinigay ni Ica sa asawa bago hilahin ito sa
isang mahabang upuan malapit sakanila.
Ngayon ang libing ni lolo. Felipe Mendez had contributed alot in the business
industry. Kaya nagdagsaan din ang mga kaibigan nito sa industriya. I'm too tired
para pakiharapan silang lahat, kaya si Kim ang siyang naging abala sa pakikiharap
sa mga ito.
"Ellaine."
Napalingon ako at nalingunan ko si Nisha na namimilog ang tiyan, katabi nito ang
asawa nito.
Nisha and I were friends, she's nice and really very sweet. "Nisha." Lumapit ako
dito upang bumeso.
"Condolence, I guess its really very hard to lose someone important to you." She
said holding her husband's hand. "Anyway this is Three my husband."
"Condolence." Magalang nitong sabi.
Tipid ko naman itong nginitian. "Thank you."
Nakita ko rin ang pagdatingan ng mag-asawang Brad at Cameron De Salvo na siyang
naging business associate din ni lolo.
Everything went well, tahimik at maayos na naihatid namin si lolo sa huling
hantungan. Hanggang ngayon ay pakiramdam ko wala parin akong lakas.
Isa-isa nang nag-uuwian ang mga nakiramay nang dumating si Jennifer.
She's wearing an all black dress paired with a black fashion hat.
"Am I late?" She said in a fake apologetic tone. "I'm sorry if I am." Naglakad ito
patungo sa kinatatayuan ko. "Condolence."
I clenched my fist trying to control myself not to make a scene. "Thank you."
"Funny." Nilingon nito ang pinaglibingan ni lolo, bago ako muling balingan ng
tingin. "That your grandfather died, dahil sa kalandian mo."
"Kung wala ka ng matinong sasabihin pa. Makakaalis ka na. Halika na, Elle."
Naramdaman kong hinila ako ni Kim papalayo dito.
"What?" Natatawang sabi ni Jennifer. "I was just telling the truth."
"Can you just please shut up and go, habang pilit kong kinakalimutan na ikaw ang
dahilan ng pagkamatay ni lolo." Inis na sabi dito ni Kim.
"Why? Bakit ako?" Mapanuya ako nitong nilingon. "Bakit hindi mo sisihin ang pinsan
mong kabit ng asawa ko?"
I know we're slowly getting the crowd's attention. Kim was about to say something
when I stopped her. Hindi ito ang tamang lugar para sa mga ganitong eksena. Kahit
papaano'y kailangan namin irespeto ang libing ni lolo.
"Hindi ako ang pumatay sa lolo niyo. Kung hindi sana sa malandi niyang apo na
nagdulot sakanya ng labis na sama ng loob, sana'y buhay pa siya hindi ba?" May
kalakasan nitong sabi.
"Jennifer ano ba?" Nalingunan ko si Land na pumunta rito para awatin ito. "Umuwi ka
na."
"No, Lander. Bakit nahihiya ba kayong dalawa?" Nilingon nito ang mangilang-ngilang
kaibigan ni lolo na natitira sa lugar. "Oo, Ellaine Mendez is a mistress of my
husband! Kabit. Querida. Other woman!"
Aminin ko man o hindi, truth pains me. Nilingon ko ang paligid ko. Lahat sila ay
nakatingin saakin. Ang ilan ay maypaghuhusga, panunuya, ang iba'y kyuryosidad. I
saw Nisha gazing at me, wala akong ibang nakita sa mata nito kung hindi pang-unawa.
"Jennifer pwede ba? Can you please not make a scene here? Show some respect."
Bahagyang tumaas ang boses ni Lander sa pagsuway niya rito.
"Respect?! Coming from you?! Meron ka ba noon ha Lander?!" Tuya nito sa asawa.
"Sabihin mo yan sa kabit mo!"
"Goddammit." He forcefully dragged Jennifer by her arm, patungo sa sasakyan nito.
Jennifer wiggled off, but Lander forcefully pushed him inside his car. Kita sa
mukha nito ang labis na galit, bago ito sumakay sa sasakyan at paandarin iyon
paalis.
I can hear some people murmuring a gossip. But I'm to drained to care.
"Now hindi na ko magtataka, kung bakit kailangan humanap ng iba ni Lander. Why that
woman is a psycho bitch." Narinig kong sabi ni Kim sa gilid ko. "Ellaine."
Nilingon ko naman ito. She's looking straight at me.
"Pinili mo ang buhay na iyan. We're on the 21st century, hindi na bago sa paningin
ng lipunan ang kabit. Hindi ka din naging isang Mendez para umiyak at maging mahina
habang ginaganun ka ng babaeng iyon. If you really think that Lander is worth the
fight, then lumaban ka! Hindi na uso ang pabebe." She rolled her eyes ceilingward.
"Fight for all the reason kung bakit kahit na alam mong mali ay pinili mo parin na
mahalin ang taong alam mo na malabo ng maging sayo. Don't be a pityful girl,
sobbing and sniffing all the time. Lumaban ka."

Chapter 20
Inilibot ko ang aking tingin sa paligid. I'm not used on attending business
parties, pero ngayon ay kinakailangan ko ng masanay. Isang linggo na ang
nakakalipas, simula ng mailibing si lolo. Now, kailangan namin mag-hati ni Kim sa
naiwan niyang responsibilidad.
Huminga ako ng malalim at pilit na pinakikibagayan ang mapanuring mga tingin ng tao
sa paligid. Ang eskandalong ginawa ni Jennifer sa libing ni lolo ay kaagad na
kumalat sa mga pahayagan. Why Lander is a Mendrez, and I'm a Mendez. Sa ayaw man o
sa gusto ay hindi na namin maiiwasan pa ang maging laman ng usapan. Kaya kanina ay
ilang ulit akong tinanong ni Kim kung sigurado na ba talaga ako na ako na ang
pupunta sa event na ito. I assured her that I can finish this day alive.
Alam ko na malaki ang posibilidad na naririto si Jennifer, why her father is one of
a well known businessman in the country.
Nahagip ng mga mata ko ang isang pares ng tskolateng mga mata, and before I could
even averted my gaze away he already caught mine.
Antonio Castañeda, with his wife Laura clinging in his arm. My dad.
Tipid ko itong nginitian bago mag-iwas ng tingin at pumunta sa kabilang bahagi ng
events hall. Hindi ako galit sakanya, ngunit hindi rin ako kumportable na naririyan
siya. My dad's wife seems to be a very nice woman, pero kahit sinong babae na
malalaman na may itinatagong anak sa labas ang kanilang asawa ay alam kong
papanawan ng lahat ng bait na mayroon sila sa katawan. And I have no plans of
ruining their family, I love Safe and I don't want to be a cause of anything that
could hurt my brother.
Isa lamang akong bunga ng isang gabing pagkakamali ni Antonio, hindi ko na nanaisin
pa na kilalanin ng lahat bilang anak nito. Ang kaalaman na ito ang ama ko, at
kapatid ko si Safe ay sapat na upang buohin ang ilang tanong sa pagkatao ko. Isa
pa, I'm afraid to dig deeper. Baka masaktan ako sa kung ano pa ang posible kong
malaman.
I was about to ask the waiter for a drink when someone came barging in.
"Give a blue margarita." Maarteng sabi nito.
Boses pa lamang nito, ay kabisadong kabisado ko na. Hindi nga ako nag-kamali nang
lingunin ko ito. It was Jennifer. She's giving me a side ward glance as she smirks.
As she get the drink from the waiter.
"Didn't know that the bitch is here." She taunted.
I counted silently trying not to lose my patience. Nothing will happen kung
papatulan ko ito.
I was about to turn around when she grabbed me by my arm. "Where are you going
kitty cat?"
"Bitiwan mo ko." I warned.
She cocked a brow, and mockingly said. "Mahilig kang kumabit. pag ikaw ang
kinakabitan nagpapabitaw ka. How ironic of you, or shall I say.." Mapanuring tingin
ang ibinigay nito saakin. "How hypocrite of you."
Napansin ko na bahagya na naming naaagaw ang atensyon ng mga tao. "I don't wanna
make scene Jennifer." Mahinahon kong sabi, bago marahang binawi ang aking kamay
mula rito.
"And I do!" Irap nito, bago nilingon ang mga tao sa paligid. "Nakakahiyang maging
kabit, pero pinili mo iyan. Ginusto mo yan." Sambit nito sa mas mataas na tinig.
"Nakakadiri hindi ba? Nakakadiri ang katotohanang kabit ka!"
I don't what to possibly feel nang maramdaman ko ang pagbubulungan ng mga tao sa
paligid. Their gazes were digging my very soul. But right now, I have nothing with
me but myself. If I let them took my dignity away from me I'll loose.
Tumawa ito bago nilingon ang mga tao sa paligid. "Mukhang santa, santita pala."
Kung siguro'y nakamamatay ang tingin nito ay malamang kanina pa ko bumulagta sa
kinatatayuan ko.
Then I remembered Kim's word. If Lander is worth the fight, then I should be able
to do everything to win him in the process. Lander deserves a better fight. And
I'll do my very best to get what was rightfully mine. Isa pa, nawala na saakin si
lolo I don't want to lose another man in my life again. Not now, never Lander.
"Yes, I am a mistress. Never did I deny it now I'm admitting it. I am Lander Dale
Mendrez' mistress." Nakita ko na unti-unting nawala ang mga ngiti sa labi nito. No
way I'm gonna give you the joy of destroying me. I rather destroy myself. "Now
what? Do you want me to say that I had a pleasure meeting you legal wife?"
I watched how her face burn crimson as she stared at me with all the anger. "Fuck
you, you whore!"
"Ooops, be very careful with your words. You might not know it, you've been
unconsciously describing yourself. It will definitely sound really funny I'm
telling you." Matamis ko itong nginitian. "Now if you'll excuse me, I'll get going.
I have a lot more things to do than to exchange tongue-lashing words with you.
Maybe next time. Excuse me, and it's nice talking to you. Legal wife." I mocked
before turning back and started walking my way out of the hall. Leaving Jennifer as
furious as hell.
I'm very much aware on how the people inside the hall watched me as I stepped out
of the event. But I'm too drained to care.
Kung saan ko nakuha ang tapang ko kanina na sabihin ang mga ganoong salita kay
Jennifer ay hindi ko alam. All I know is that she deserves to hear that. She
deserves some shit once in awhile. I never wanted to be a bitch, but she pushed me
on doing so.
Mali ang ginagawa namin ni Lander oo, but if truth is to be told. Kami lang naman
talagang dalawa ang nakakaalam kung bakit sa palagay namin ito ang tama. Kami lang
dalawa ang may alam ng kung ano ang dapat at hindi dapat namin tahakin. Dahil ano't
ano pa man, ako at si Lander lamang ang siyang maapektuhan at magdudusa sa kung ano
man ang siyang kahihinatnan ng lahat ng ito.
But me? I will start fighting, not just for myself but for the one I love the most.

Chapter 21
"I'm sorry, hindi ko napigilan ang sarili ko kanina." I sighed bago maupo sa couch
katabi ni Lander.
Pinatay nito ang telebisyon kung saan ibinabalita ang nangyaring eskandalo kanina
sa event na pareho namin na dinaluhan ni Jennifer.
"I'm sorry Land. Alam ko na makaka-apekto iyon ng malaki sa'yo. Sa negosyo mo."
Nasapo ko ang aking noo. "Hindi ako nag-iisip. Nawala ako sa sarili ko. Sana'y
hindi ko nalang siya pinatulan. Oh god!" Frantic, nilingon ko ito. "N-nasa event si
Red Santa de Leones. Siguradong alam niya ang nangyari."
Lander is working on Red Santa de Leones' yes. Mag-papatayo ang mga Santa de Leones
ng panibagong paliparan sa Pampanga and Lander is trying his very best upang and
Mendrez Holdings ang kunin nito para siyang gumawa ng panibagong SDL Air. Malaking
tulong ang magagawa noon para sa kompanya nito.
"Hush.." Hinila ako nito paunan sa dibdib nito. "Ano bang sinasabi mo? Wala kang
kasalanan. I know you, Elle. And I know that she provoked you." I felt him kissed
the top of my head. "And about Mr. Santa de Leones, I know he's a reasonable man.
He'll make reasonable decisions. I'm sorry, baby. That we have to go through all of
this."
Tiningala ko ito. "I love you, Lander." I held his hand and smiled at him. "Lahat
lahat ng pinagdadaanan at pagdadaanan pa natin, worth it. Because you're worth
every pain and happiness. You're worth everything. At kahit masakit, paulit-ulit ko
paring pipiliin ka. Lahat ng nangyari satin. If this will lead us to peace and
happiness we've long been dreaming for. Kaya natin to Land, basta magkasama tayo sa
laban. Panghahawakan ko nalang yung katotohanan na mahal moko. Mahal mo ko, at iyon
ang habambuhay kong paniniwalaan."
He smiled at me, isang malungkot na ngiti. "I'm sorry, Ellaine. Dahil sakin narito
tayo sa ganitong sitwasyon ngayon. You don't deserve this, you don't deserve all
this pain love."
Naramdaman ko ang paghigpit ng yakap nito saakin, as if his life depends on me.
"Lander, I love you.."
"I love you so much.."
Ilang sandali kaming tahimik, we're like enjoying the moment of silence in each
other's arms. I love the feeling being in here. It's like my perfect home. Lahat ng
bagabag na narramdaman ko ay nawawala kapag naririto ako at nakapaloob sa mga braso
ni Lander. This is my safe zone.
Nasa ganoong lagay kami nang tumunog ang buzzer ng unit. Nilingon ko si Lander.
Agad naman itong tumayo mula sa pagkakaupo at tinungo ang pintuan, ako man ay
tumayo din at sumunod dito.
He opened the door, and I saw a lady who has the same eyes as Lander. She maybe
around early fifties. And she's very much familiar.
"Ma.." Iyon ang unang salita na namutawi sa bibig ni Lander.
She's familiar yes, because she's Lander's mom. Sa buong duration ng pagsasama
namin ni Lander noon ay hindi kailanman ako nabigyan ng pagkakataon na makilala ito
ng personal. And now that I'm seeing her, I started to feel my legs getting wobbly.
She stared at me, mapanuring tinignan ang ako nito mula ulo hanggang paa.
"G-good evening po." I greeted.
Tinaasan lamang ako nito ng kilay atsaka pumasok sa loob ng unit. "So Jenny is
right, binabahay mo na ang kabit mo."
What she said cuts deeply in my heart. I chewed my bottom lip and bow my head down.
"Ma, stop it." Lander breathe as if controlling something inside him.
"Hindi ka parin ba tumitigil sa babaeng iyan?" Galit na sigaw nito. "Ilang kabit ba
ang handa niyong dalihin sa pamilya?"
"Ma, hindi kabit si Ellaine." Mahina ngunit mariin nitong sabi. "I love her."
"That is bullshit!" She said. "Are you really even thinking?! You're tainting our
name Lander! Nakakahiya!"
"I know. But I love her, ma." He said with all the conviction.
"Wala kang ipinagkaiba sa ama mo!" Galit na galit nitong sabi bago ako balingan ng
tingin. Her eyes were furious. Its as if she's gonna skin me alive. "Ikaw din. You
grew up having your mother's throne. Kabit."
"MA!" This time its Lander who shouted. "Stop it pwede ba?!"
What she said confused me. What does she mean? Ano ang ibig sabihin ng sinabi nito?
"Bakit?" Sinuyod ako nitong muli ng tingin. "Ano kung malaman niyang ang kaniyang
magaling na ina ay minsang naging kabit rin ng iyong ama."
Hindi ko alam kung bakit pero basta na lamang nagunahan sa pagtulo ang luha mula sa
aking mga mata. Tinitigan ko ito upang sukatin ang katotohanan sa sinasabi nito.
She doesn't seem like lying and that cluthes my heart in so much pain.
"Tama na ma, please. Leave. Leave us." He ordered with controlled anger.
Ngunit hindi siya nito pinansin. "Are you now getting upset with the revelation of
a lifetime na isinama sa hukay ng lolo mo?" Her eyes darted on her. "Oo, hija.
Kabit ng asawa ko ang mommy mo. Ang akala ko'y itsura mo lang ang namana mo
sakanya, iyon pala'y maging ang pagiging kabit ay naipasa niya saiyo."
"Tama na ma!" Inisang hakbang ito ni Lander at mahigpit na kinapitan ang braso nito
upang ilayo na saakin.
I am stoned. Hindi ko maigalaw ang katawan ko. I am trying to absorb everything
that I heard.
"Yes, hija. Your mother is once my husband's kept woman. Aside from your dad
Antonio Castañeda, she slept with another married man. Married man is your mom's
cup of tea. Hindi ko naman alam na mamanahin mo ring pala iyon." She chuckled, full
of sarcasm bago iwaksi ang kamay ng anak na nakakapit sakanya. "Napagusapan na
natin ito Lander. You never heed my words, tila ba sinusubukan mo kung hanggang
saan ang pasensya ko. If you two wont stop your dirty relationship, you know Lander
you surely know what's gonna happen next." She warned before storming out of the
unit.
Doon lang nailabas ni Ellaine ang lahat ng paghikbing kanina niya pa pinipigil.
"Baby.." Lander immediately wrapped his arms around her. Giving her head a light
kiss. "I'm sorry.."
"T-totoo ba, Land?" Bulong kong tanong dito. "I-Is my mom, your dad's mistress?"
"Ellaine, wag mo ng isipin pa ang sinabi ni mama." He sighed.
"No I wanna know." Kumawala ako dito at pinakatitigan ang mata nito. "Is my mother
your father's mistress?"
Tinitigan ako nito na parang tinatantya kung dapat nga ba niyang sabihin ang
isasagot niyo.
"Answer me. Lander, please?" I begged.
"Yes. They had an affair, before they both die."
With that, I immediately felt my world collapsed around me, leaving me in exact
turmoil.

Chapter 22
Nagising si Lander nang walang makapa sa kanyang tabi. Panic rose his chest at agad
siyang napabangon mula sa kanyang pagkakahiga.
Ang mga mata niya'y kusang lumibot upang hanapin si Ellaine, yet she's nowhere to
be seen.
"Ellaine.." Hindi niya alam, ngunit nagsimula na siyang lukuban ng labis na kaba.
Agad niyang tinungo ang banyo. Ellaine wasn't there. He ran out of the room, only
to find out that she's nowhere out of sight.
He went back to the room upang mag-bihis, nang mamataan niya ang isang maliit na
note sa bedside table. Agad niyang nilamukos iyon nang mabasa niya ang nilalaman
noon.
Land, we both need time for us to heal. I love you, I always will. Goodbye my one
great love.. -Elle
Naramdaman ni Lander ang kusang pagkawala ng luha sakanyang mga mata. His throat is
aching sa mga hikbing pilit nitong pinipigil.
No, hindi siya maaaring iwan ni Ellaine. Iyon lamang ang patuloy na tumatakbo sa
isip niya.
He reached for his phone and called her. Ngunit nakapatay ang telepono nito.
"Baby, please pick it up." Daing niya sa nanginginig na tinig.
Ilang beses niyang sinubukan, ngunit hindi niya parin ito matawagan.
Nanghihinang napadausdos ito sa carpeted floor ng silid. Feeling how his heart ache
for the woman he love the most.
Halo-halong emosyon ang siyang lumulukob sakanyang pagkatao ngayon.
Pag-aalala para dito..
Galit para sa mga taong pilit na humahadlang para sakanila..
Hinanakit sa tadhanang hindi sila hinahayaan na siyang maging masaya..
At ang labis labis na pagmamahal na mayroon siya para kay Ellaine.
"Ma, I'm marrying Ellaine!" Inis na sabi ni Lander sa ina, nang pigilan siya nito
sa kaniyang binabalak.
"Are you even hearing yourself Lander Dale?!" Galit sabi ni Delila habang
pinapanuod ang anak na magimpake ng mga gamit nito. "She's the daughter of your
father's mistress!"
"Ma, iba si Ellaine sa mommy niya. Magkaibang tao sila at hindi niyo dapat siyang
hinuhusgahan dahil sa pagkakamaling nagawa ng magulang niya." Mariin nitong sabi.
He had so much respect with his mother, ito ang siyang nagpalaki sakanya. His dad
died at his early age of three and he can't barely remember him.
"Lander are you even thinking!" Hiyaw nitong muli. "Kabit ni Eduardo si Elena! At
anak ni Elena ang babaeng iyon Lander! Sinabi ko na sayo na mas mabuting si
Jennifer ang siyang pakasalan mo."
"Ma, kung ano man ang naging problema niyo ni papa. Labas na kami doon." Isinara ni
Lander ang malaking maleta na pinaglagyan niya ng sapat na kagamitan. "At hindi ko
pakakasalan si Jennifer ma, hindi ko siya mahal."
"Kung aalis ka, at hindi mo pakakasalan si Jennifer.." Bahagya itong huminto sa
pagsasalita. "Ako, Lander.. Ako mismo ang magsasabi kay Laura Castañeda na anak ni
Antonio si Ellaine kay Elena."
Sukat doon ay halos mabali ang leeg ni Lander sa paglingon na ginawa kiya dito. "P-
papano.."
"Lander, alam ko ang lahat ng tungkol sa kabit ng ama mo!" Galit nitong sabi.
"Elena accidentally slept with Antonio. Dahil malandi siy-"
"You don't just use that adjective to a person who's now in peace." His eyes grew
on slit. "Ma, hindi mo papakialaman si Ellaine. Hindi ka makikialam sa personal
niyang buhay."
Alam niya ang magiging epekto kay Ellaine kapag nalaman ni Laura Castañeda at ng
publiko ang lihim ng kaniyang pagkatao.
Ilang beses na nga ba nitong sinabi sakanya na kung kinakailangan manatiling lihim
ang pagkatao nito sa tanang buhay ay gagawin niya huwag lamang masaktan ang mga tao
sa paligid niya.
Ellaine is the most selfless person he'd met.
"Then leave her. Marry Jennifer."
Lander did everything he thought was right. He married Jennifer to protect Ellaine.
Kahit kapalit noon ay ang pansarili niyang kaligayahan sa piling nito.
Ellaine is his only happiness. Every seconds without her means hell to him. Hindi
niya halos maisip na kung paano niyang natagalan na wala si Ellaine sa kanyang
tabi.
But he didn't stop watching her. He'd been watching her from a far, he knows what's
going on with her life. He knows what she's dealing with.
Alam niya ang nangyari sa anak nila. He'd been visiting their little angel from
time to time. Kahit sa ganoong paraan man lamang ay maiparamdam niya ang pagmamahal
niya para sa kaniyang mag-ina.
Walang araw na lumipas na hindi nakadarama si Lander ng panghihina, Ellaine ha
always been his stregth.
But he'd been true to his words. He'd been very true with his words. Hindi siya
kailanman lumapit dito habang kasal siya kay Jennifer. Dahil alam niya na hindi
deserve ni Ellaine ang maging querida. She's more than that.
He'd been keeping his distance to her, enough distance. Naging tapat siya bilang
asawa kay Jennifer, but not to the point that he'd share pleasures with her. Dahil
alam niya na pag-ginawa niya iyon ay si Ellaine ang siyang pinagtataksilan niya.
It was one summer night in Milan. Hindi alam ni Jennifer na uuwi siya ng Milan. He
caught Jennifer and some Italian guy fucking right above their very bed.
He's not angry, nor mad. In fact he's happy. Very happy. Dahil doon, doon siya
nabigyan ng pagkakataon na makipag-divorce dito.
Jennifer was about to contest, but then there's this hidden cctv camera all over
their unit na siyang naging ebidensya ni Lander laban dito.
She was left with no choice but to agree, but he put Lander on a tough situation.
She made him promise that no one will know about their divorce until its already
final.
He's a noble man, siya ang tipo ng taong hindi marunong bumali ng salita.
Wala pang naibababang hatol patungkol doon. Yet he can't control himself not to
make Ellaine his property again. He'd been selfish yes, but people wouldn't
understand how much he long for her.
And now, he lost her again.
Pero hindi siya makapapayag.
No, not again..
Tumayo siya mula sa pagkaka-upo. Iisang tao lamang ang alam niyang makakatulong
sakanya.
Mabilis niyang nilisan ang lugar at tinungo ang kinaroroonan ng taong maaaring
tumulong sakanya.
Madilim pa ang kalangitan dahil hindi pa sumisikat ang araw, alam niyang maaring
nasa kahimbingan pa ng tulog ang pakay niya.
But its now, or never.
He buzzed the doorbell repeatedly, habang lalong bumibilos ang tibok ng kaniyang
puso.
Bumukas ang malaking mahogany door at mula roon ay lumabas ang taong kailangan
niya.
Nakaroba pa ito at halatang naistorbo ito mula sa pagtulog. He maybe old, but he's
still firm. Kunot noo itong naglakad papunta sa bakal na gate.
"Lander Dale." Matabang nitong sabi.
"Mr. Castañeda."

Chapter 23
Nanatili akong nakatingin sa di kalayuan nang mapabuntong hininga ako. Muli ay
ipinag-patuloy ko ang pag-pipintura ng picket fence ng maliit kong kubo.
"Antonette, ano ba iyang ginagawa mo." Sita ni nanang Esther na siyang kabababa
lang ng tricycle dala-dala ang bayong. Mabilis nito akong nilapitan matapos humugot
ng baryang pambayad sa driver. "Kalaki-laki na ng tyan mo, hindi ka na dapat
nagyuyuyuko diyan." Pumalatak ito.
"Nang, kaya ko naman ho." Natatawang sabi ko dito. Hinigit nito ang aking
palapulsuhan upang makapasok sa bahay na aking tinutuluyan.
"Hay nako kang bata ka!" Giit nito bago nagtuloy tuloy sa kusina, nang bumalik ito
ay dala na nito ang pitsel na may lamang tubig at baso. Ipinaghila ako nito ng
upuang plastic. "Maupo ka nga ditong buntis ka, ako ang nahahapo sa iyo."
Sumunod naman ako. Ipinagsalin pa ako nito ng tubig at ininom ko iyon.
"Tatlong buwan pa lamang iyang tyan mo, Antonette pero parang kabuwanan mo na ang
laki." Komento nito. Agad namang bumaba ang kamay ko saaking sinapupunan. Totoo
ngang malaki iyon kumpara sa normal na tatlong buwan. "Hindi kaya kambal ang nasa
sinapupunan mo?"
Natawa ako sa sinabi ni nanang. Bigla ko na namang naalala ang ama ng aking anak,
nang iwan ko ito sa unit nito that morning agad akong nag-tungo kay Manang Clara at
Kimberly, I asked Manang Clara to tell me everything that she knows about my mom
and Lander's dad. My mom and Lander's dad were victim of great love kagaya ng
saamin ni Lander. Hindi ginusto ng ina ko na mag-mahal ng may-asawa, and Lander's
dad never planned to fall out of love to his mom, yet it happened. They were
parted. Dahil mali ang pagmamahalan nila, maraming nasasaktan at natatapakan
katulad ng saamin ni Lander ngayon. Ayaw man namin ay hindi makakailang marami
kaming naaapakan na tao. Hanggang sa mamatay ang mga ito, ayon kay Manang Clara ay
iisa lamang ang laman ng puso ng mga ito, at iyon ay ang isa't isa.
Dalawang buwan na ang nakakalipas simula nang iwan at layuan ko ito, and heaven
knows kung gaano akong nangungulila sakanya. Pero kailangan kong lumayo, for the
sake of our child.
Nang malaman kong buntis ako ay hindi ko na alam kung ano ang gagawin ko. I was
excited to tell Lander everything, but then Jennifer visits me. I still can freshly
remember her form that day. Gone with the bitchy Jennifer, she was begging and
almost kneeling in front of me.
"Ellaine, nakikiusap ako. Lubayan mo na ang asawa ako, nagdadalang-tao ako. And I'm
begging you, leave my family alone.." She was crying vehemently.
My body froze upon hearing her words, slowly I reached for her hand and pulled her
up.
"Ellaine, alam kong hindi ka masamang tao, alam kong naiintindihan mo ko. Alam kong
kung ikaw rin ang nasa kalagayan ko ay ito rin ang siyang gagawin mo. Para sa anak
ko Ellaine, sa anak namin ni Lander.. I beg you please.." She pleaded.
Para sa anak niya.. anak nila..
Paano naman ang para sa anak ko..
Sa anak namin..
Dinala ako ng aking mga paa dito sa Baguio, dito ko rin nakilala si nanang Esther.
Pinatuloy niya ako sa tahanan niya, wala itong anak at magisa sa buhay kung kaya't
labis kung asikasuhin ako nito.
Her husband died decades ago dahil sa sakit na polio.
"Heto at kumain ka ng prutas, masustansya iyan." Ipinagbalat ako nito ng mangga, at
saka inihain sa harap ko. Napangiti ako, she's really treating me like I'm her
daughter.
"Salamat po, nang." I smiled.
Magana akong kumain ng lingunin ko ang isang newspaper mula sa bayong ni nanang.
The headlines caught my attention.
Mr. Antonio Castañeda, a well known businessman admitted the rumors spreading about
him having an illegitimate child.
Kulang ang sabihing nabigla ako sa balitang ito. I was way beyond shocked! I felt
my heart thumping loud. I chewed my bottom lip. I need to call someone.. I need to
know what's happening..
"N-nanang.. P-pahiram po ako ng phone niyo."
• •
It's been two months, and the days were counting. Hanggang ngayon ay hindi ko alam
kung nasaan si Ellaine. Hanggang ngayon ay hindi ko parin ito nakikita. And I just
can't sit here and relaxed, do nothing while the love of my life is away. Isa pa'y
nagawa ko ng ipaliwanag kay Antonio Castañeda ang damdamin ko para sa anak niya. I
begged him to honor his daughter, na sabihin na nito ang katotohanan sa asawa niya
isa pa'y napaka tagal na na panahon nitong itinatago ang katotohanan tungkol sa
babaeng pinakamamahal ko.
Napakunot ang noo ko nang maabutan sila mama at Jennifer sa tapat ng unit ko at
akmang aabutin ang buzzer nito.
Napatiim ang bagang ko, kaninang umaga ay opisyal ng kinumpirma ni Mr. Castañeda
ang kumakalat na balita tungkol kay Ellaine. He owned her, and I couldn't be more
happy para kay Ellaine. At alam kong nabalitaan na iyon ni mama, kaya sila naririto
ngayon.
"Wala na kayong pwedeng ipang-blackmail ngayon ma, Mr. Antonio Castañeda already
admitted it to his wife. And mind you, buong pusong tinanggap ni Laura Castañeda
ang katotohanan. Ito pa mismo ang siyang nagpapahanap kay Ellaine." Totoo, ako man
ay nabigla. I was there when Mr. Castañeda told everything to her.
She cried, of course. Pero pinagana niya ang pangunawa at pagmamahal sa puso niya.
Nakatulong din si Safe upang pagaangin ang kaniyang kalooban, at mas na ipaintindi
ang lahat.
"Hindi iyan ang ipinunta ko rito Lander, buntis si Jennifer." Mabilis nitong sabi.
I can't help but look at Jennifer with abhorance. Not that I care, pero kailangan
pa ba niyang sabihin kay mama ang isang kasinungalingan.
"Ma, we both know na bumaba na ang hatol tungkol sa divorce namin last week. I'm a
freeman now." I shrugged.
"But she's two months pregnant!" Giit nito.
I sighed. "Ma, Jenny and I only had a sexual intercourse twice. Which is a very
long time ago, and because I'm drunk. Clearly, that wasn't mine." Dahan-dahang
nilingon ni mama si Jennifer na may halong pagtataka. Nilingon ko rin si Jennifer
na akmang magsasalita. "I'm done with you."
I walked out. Narinig ko pa ang pahabol na pagtawag saakin ni Jenny, but I didn't
look back.
Marami pa akong mahalagang dapat gawin. And on top of it, is to find and chase the
woman I love.

Chapter 24

"Antonette, may naghahanap sa'yo sa labas hija." Sumungaw si nanag Esther sa aking
silid.
Nangunot naman ang noo ko, habang tinutupi ang t-shirt na hawak ko. "Sino daw po
nanang?"
"Hindi ko naitanong ang pangalan, pasensya ka na hija at ako'y makakaligtain na."
Napakamot ito sa ulo at napadakong muli ang mga mata nito saaking namimilog na
tiyan. "Sigurado ba ang doctor sa center Ellaine na limang buwan pa lamang iyang
tiyan mo? Mukhang manganganak ka na sa itsura niyang tiyan mo ineng."
"Nanang, sigurado iyon si doctora ano ka ba!" Natatawang sabi ko dito bago tumayo.
Sa totoo lang, masyado ngang malaki ang tyan ko at hirap na hirap akong kumilos.
Mabigat ang dinadala ko.
"Kita mo na't hirap kang magkikikilos." Inalalayan naman akong kaagad ni nanang
Esther. "Hindi ka na dapat pang naiiwan na mag-isa dito."
Inalalayan niya akong dahan-dahan na makababa ng hagdan. Nang marating namin ang
ibaba ay halos manigas ako sa kinatatayuan ko nang makita roon si Safe, katabi nito
si Ica.
Safe's eyes grew wide when his gaze dropped down to my bloated stomach. Samantalang
si Ica ay nginitian lamang ako.
"What the hell Ellaine Antonette.." He muttered.
"Safe.." Mahinang suway dito ni Ica. Na siyang lumapit saakin para humalik sa
pisngi ko. "Kamusta ka na Ellaine?"
"M-mabuti naman ako." Nginitian ko ito. Ica and I weren't friends, but were not
enemies either.
"How young is your baby?" Masuyo nitong hinaplos ang aking tiyan.
"Five months." Nakita kong bahagyang napataas rin ang kilay nito, halos lahat naman
ng makakaalam na limang buwan pa lamang akong buntis ay nagtataas ng kilay dahil
nga masyadong malaki ang aking tiyan para sa limang buwan.
"Oh, it's big." She smiled. "How are you doing? Nahihirapan ka bang magbuntis?"
Inalalayan ako nitong maupo. "Anong pinaglihian mo?"
Ica seemed to be friendly, and I miss the feeling on where I could share my
struggles to someone who could understand me better. "May mga umagang pinahihirapan
ako ng anak ko. Pero maayos lang naman. Malusog naman sabi ng ob ko."
"May gender na ba?" Excited nitong tanong.
Umiling ako. "Wala pa, next month pa daw."
"Oh my god, sana babae." Her eyes twinkled.
Naghanda si nanang Esther ng miryenda para saamin. Nagpatuloy kami ni Ica sa
pagkkwentuhan, Ica just gave birth a month ago to a healthy baby boy named Aidan.
At wala itong ibang bukam-bibig kundi ang anak, kaya nakaramdam tuloy ako ng
excitement na makilala ang pamangkin ko.
"Makapal ang kilay ni Aidan, mana sa ama niyang pangit." Humagikgik ito. "Sana
talaga girl ang baby mo, para ma-dress up natin siya. I'm so excited."
Natawa naman ako, somehow magaan ang loob ko kay Ica. Maybe because, bukod sa asawa
siya ng kapatid ko ay tunay naman na siyaa'y mabait.
Ilang sandali ang lumipas bago nagsalita si Safe.
"Umuwi ka satin, Elle. Mom wants to see you." Seryoso nitong sabi.
Bigla naman akong napalunok, at nagyuko ng ulo. I remembered how Lander's mom
treated me. How she looks at me with abhorrence. Paano pa kaya ang mama ni Safe,
knowing that I'm her husband's daughter to other woman. Kahit pa sabihin na walang
naging relasyon ang mommy ko sa ama ko ay iba parin ang kaisipan na mayroon
nangyari sakanila at nag-bunga pa iyon.
"She was thrilled upon knowing your existence." Nag-angat ako ng tingin sa sinabi
nito. "Taliwas sa inaasahan natin na magiging reaksyon niya. Doon ko nasukat kung
gaano kalawak ang pang-unawa na mayroon ang mommy. Nagalit pa nga siya kay daddy
because she was concerneed about you, and your feelings Ellaine. My mother is a
nice woman, hindi siya tumigil sa pangungulit saakin na hanapin ka at dalhin
sakanya. Though kahit naman hindi niya ako utusan ay hahanapin at hahanapin parin
kita. Why you're my sister." He smiled tenderly that melted my heart in an
instance.
Naramdaman ko nalang ang paglndas ng luha saaking mga mata and before I knew it ay
hindi na ako magkanda-mayaw sa pag-iyak.
Naramdaman ko nalang na nakapaloob na pala ako sa mga bisig nito, habang marahang
hinahaplos ni Ica ang aking likod. "Hush now Elle.. Let's come home our family is
waiting for you.."

Kinaumagahan ay sinundo na akong muli ni Ica at Safe, kagabi ay walang katapusang

iyakan ang namagitan saamin ni nanang Esther. Napamahal na siya saakin, she's the
one who stood beside me when I was left with no one.
Siya ang nag-alaga saakin, saamin ng anak ko. I asked her to come with me dahil
wala naman siyang kasama rito pero sabi niya'y sa susunod na siguro dahil hindi pa
siya handang lisanin ang lugar na kinagisnan niya. Ang sabi ko'y kapag makapanganak
ako'y siya ang unang una kong pupuntahan.
It's been a long drive, maingat ang naging pag-mamaneho ni Safe dahil narin sa
kalagayan ko. Gabi na ng marating namin ang mansyon ng mga Castañeda. Hindi ko alam
kung bakit pero labis-labis ang kaba na aking nararamdaman.
My heart is thumping with so much anticipation, fear and a mixture of excitement.
Safe stayed beside me, inaalalayan akong mag-lakad. When we reached the front porch
ay sinalubong kami ng isang napakagandang babae.
Laura Castañeda. Her beauty is regal. She's wearing a crimson silk dress that suits
her well, her shoulder length jet black hair were neatly bun. Nakadagdag sa
kagandahan nito ang maaliwalas na ngiti sa mga labi nito habang nakamasid saakin.
"How're you hija?" She said before she welcomed me with an embrace.
"O-okay naman po ako." Nahihiyang tugon ko dito.
"Anak." Napalingon ako kay Antonio Castañeda na nakangiting nakatayo sa likuran ng
kanyang asawa. "How're you?"
Akala ko'y naiiyak ko na ang lahat ng luha saaking katawan kagabi. Ngunit ngayon,
ay hindi ko na naman napigilan ang pagbuhos ng luha saaking mga mata. My father
recognized me as his own in front of his wife.. Ang akala ko nuon ay wala akong
pakialam kung kilalanin man ako ng sarili kong ama o hindi, pero ngayon? Iba pala..
masarap pala sa pakiramdam.
Kusang lumakad ako papalapit sa kinaroroonan nito at pumaloob sa braso nito. "D-
daddy.."
For the very first time in my life, I felt belonged.
"Anak.." I felt him kissed the top of my head as he caressed my back.
"Welcome to our family, Elle." Masayang sabi ni Laura Castañeda.
Kumawala ako sa bisig ng aking ama at pinahid ang luha saaking mga mata, bago
harapin si Misis Castañeda. How can she still manage to be so nice and sweet sa
kabila ng katotohanang anak ako ng asawa niya sa ibang babae? Either which, I'm
still thankful that she has a good heart para maunawaan na wala naman akong
kasalanan sa nangyari. How I wish that Lander's mom can adopt Safe's mom's
kindness.
"M-maraming salamat mo, Misis Castañeda." I said.
"Hija, call me mommy." She smiled tenderly. "You're a part of my family now, hindi
ko magugustuhan kung hindi mo ako tatawaging mommy."
"M-mommy." Niyakap ko ito at nang yakapin ako nito ay naramdaman ko na napunan ang
malaking espasyo sa puso ko na matagal ng kulang.

I now have the family, na noon ay bahagi lamang ng aking mga pangarap..

Final Chapter
"Ellaine, how's your stay so far?" Nakangiting tanong saakin ni mommy.
I'm still adjusting myself into a family I now belong. "Okay naman po, mommy."
"Good." She smiled again. "I can see you're still adjusting. And I'm giving you
time for it."
I never thought that Laura Castañeda can be this genuine. Sa isang buwan na
panunuluyan ko dito ay wala itong ibang ipinakita saakin kundi labis na kabutihan.
She'd become a mom that I longed for.
Lumapit ito atsaka hinimas ang aking tiyan. "I can't wait to see my grandchildren."
Napangiti naman ako. Children. Yes, you all heard it right. I'm having daughters.
From my last check up, nasagot ang mga tanong sa isipan ko kung bakit pakiramdam ko
ay malaki ang tyan ko para sa normal na buntis.
Why I'm bearing not just a child.. nor a twin.. not even a triplets.. I have four
babies inside my tummy now.
Ayon sa ob ko, my case is very rare. Why not all pregnants can keep four little
angels in their tummies. And I can't be more than happy bearing them all.
"Mommy, thank you. For being nothing but nice to me." I said sincerely.
"I had always wish for a daughter, but I couldn't bear a child anymore." She
sighed. "That's why I made Ica become my daughter." Tumawa ito ng pagak. "Little
did I know, that my douchebag of a husband had been keeping you from me."
Hindi ko alam kung ano ang sasabihin ko at kung paano pakikitunguhan ang sinasabi
nito.
"I'm just too glad we have you here now, plus my soon to be apos." She smiled again
for awhile and frown on me. "Anyway Elle, how's the father of my grandchildren? How
about him? Would you tell him about his daughters?"
Lander. His face immediately came across my mind. I never stop thinking about him..
about how I'm missing him.. I love Lander so much that it hurts.
I smiled faintly. "Someday maybe.."
Siguro ngayon ay masaya na si Lander, maybe he's now in glee knowing that Jennifer
is very much pregnant. If that is, all I can do is be happy for him. Finally, he'll
have a chance to create his own forever..
"You know what, I kinda like that guy." Nakangiti nitong sabi. "He loves you.."
"How'd you know?" Mapait kong tugon, keeping my eyes on the ground.
"I can see it in his eyes the time my son beat him up." Nangunot ang noo ko na
nilingon ito. She shrugged. "Then, hindi naman siya siguro luluhod sa harapan ko
para hilingin na patawarin ang asawa ko at tanggapin ka, kahit hindi bilang anak
kundi kahit bilang tao. Kung hindi ka niya mahal. What's funny is, he doesn't even
have to do that. I love my husband, and I know he loves me more than I do. So when
he told me it's just a mistake, I accepted it. Anger can't change anything at all,
acceptance will. See, I'm having a one big happy family now."
What she said made my jaw dropped literally.. I wasn't sure about what she said
after "Luluhod sa harapan ko para hilingin na patawarin ko ang asawa ko at
tanggapin ka"..
It's repeating along my mind like a chant.. Did he? But why? My forehead knotted..
"Mahal ka niya, Ellaine. I hope you two can still make it until the end, for the
sake of my grandangels."
• • •
Hirap na bumaba ako ng hagdan, pitong buwan.. dalawang buwan na lamang ay lalabas
na ang aking mga munting anghel..
Nangunot ang noo ko nang makita ang isang pamilyar na bulto ng lalaking
nakatalikod. I don't have to guess of who he is, my heart says it all.
His the last person I'm expecting to see. I much more likely thought that it was
Kim who's paying me a visit. Since it's been awhile since I last saw her.
Slowly, I took a few steps off the staircase. I cleared my throat to make him
notice my presence. And he did. I'm glad he immediately did.
He slowly turn his head into me, an uneasy smile crept across his face. I can
easily point out what changes I can see, from the last time I saw him.
His jaws were of stubbles, he lost weight -had he been eating? His hair grew a bit
long that it reaches the end of his ears. Either way, his still as gorgeous as
ever.
"Hi." He greeted, breaking the silence.
My hand automatically hitched up to caress my growing tummy, which I've noticed
that's becoming my habit. "Hi."
His eyes fell unto my hand. I can even see it watered and I wanna weep. "H-how is
he?" His voice was broken.
"She." I corrected. "They're, seven months old."
"They?" He questioned with knotted forehead.
I nodded. Hindi ko maiwasang matawa dahil ang reaksyon nito ay kapareho ng reaksyon
ko nang malaman kong hindi lamang isa ang dinadala ko. "They're four."
"Four?" He retorted like an idiot.
"Rare it may be, but god had given me so much wonders." I smiled. "When I lost
Ellendale, it left a big hole in my heart that even you couldn't fill.."
"Ellendale.." He muttered suspicious.. as shock started to bewildered him.
"Yes Land.." My voice broke. "I lost her.. The day that you marry Jennifer.."
Kasabay ng pagpatak ng aking mga luha ay ang pagpatak ng kaniya. "I didn't mean
too, but I lost her.. I lost you.. I lost myself.." I was crying.
He was silent.
"Hindi ko alam kung paano ako nabuhay ng wala ka, but then you came back.. You mend
me again and broke me apart.." Mapait akong ngumiti, habang pinapabayaan ang luhang
lumalandas saaking mga mata. "Now, silang apat.. Sila Lander, sila yung naghilom ng
lahat ng sakit na dinulot ng pagmamahal ko sayo.."
"I'm sorry.." That's all that he could say.
"It's done.. I'm happy now.. Well I'm starting to be happy.."
"I should've been there with you in all the agonies.. I should've been there.."
Wala sa sariling sabi nito. "Patawarin mo ko, Elle. I'm the reason why we lost
her.."
Umiling ako. "Hindi lang ikaw ang may kasalanan, ako rin Lander. And as of now,
sino ako para hindi magpatawad."
He crossed the distance between us, and stood right in front of me. "I'm sorry. I
shouldn't have married Jennifer, sana'y hindi ako nakinig sa kung ano ang sinabi ni
mama. I should've followed my heart which always leads me to you.. I'm sorry that I
caused you too much pain and trouble.."
Hindi na ako nakapagsalita pa. I just let my tears flooded down my face. His words
are enough to rendered me speechless.
"I did that because I don't want my mother to hurt you in any way possible that I
forgot to see myself hurting you.." He paused for awhile and took my hand into his
lips. "Ellaine, this had been a long overdue.. Baby marry me.."
Umiling ako ng marahan at nakita ko kung paanong bumagsak ang mga balikat nito. "I
can't.."
"Why?" Nababagabag nitong tanong.
Do he still needs to ask me why? I sighed. "Si Jennifer. Ang mama mo.. Ang.." I
swallowed. "Ang baby niyo ni Jennifer.."
"Jennifer is gone, don't mind her. We had a divorce, she got a fat alimony that she
could hardly refuse." He smiled. Umaliwalas ang mukha nito. "Mama is in Italy,
trying to absorb the fact that she couldn't stop me from loving you. And the
baby.." He shrugged. "I swear to god Ellaine, I didn't touched her for a long time
now.."
Hindi naging mahalaga saakin ang iba nitong sinabi bukod sa huli. "You did touched
her?!"
Hindi ko alam kung bakit bigla akong nainis sa kaisipan na iyon.
Tumawa ito na lalong nagpainit ng ulo ko. "Twice. Babe, I'm a man. I have needs.
And if it would make you feel better, in every thrust I made it was you I was
thinking of."
I immediately flushed with his choice of words. Mabilis naman nitong hinuli ang
kamay ko nang akmang hahampasin ko siya.
He pulled me in a hug, though we find it really hard because of my bulging stomach.
"What took you so long?" I asked.
"I had to promise your father, and your brother that the next time I walk in front
of you, I'll be a man that will suit you."
Butterflies started to party inside my stomach as my heartbeat serves as their
music.
"I love you, Ellaine. Had always been you.." He sweetly declared.
I smiled. "I love you, Lander.. And I'll marry you.."
He tilted my chin through his fingers and lowered his head down claiming my lips in
a kiss that was nothing but love..
This isn't the end, but a start of our happy ever after..
THE•END
Epilogue
"Autumn, don't run baka madapa ka." Suway ko dito ngunit nakatakbo na ito papalayo.
Napabuga na lamang ako ng malalim na hininga habang pinagmamasdan itong
humahagikgik na tumatakbo papunta sa kapatid nito na naka-upo sa buhanginan.
Her dark blonde hair is swaying. Hindi ko mapigilan ang pag-guhit ng ngiti saaking
labi nang makita kong maupo si Autumn sa tabi ni Winter at punasan nito ang pawis
sa mukha ng kapatid.
Autumn is the eldest, she's five minutes older than Spring, who's seven minutes
older than Summer, na siya namang sampung minuto ang tanda kay Winter -ang aking
bunso.
They had become our happiness. Autumn, Spring and Winter all have dark blonde hair
growing up. While Summer on the other hand has her hair tinted the lightest of
blonde.
Autumn Hera is the bubbliest of them all, she loves to giggle everytime not to
mention she talks a lot. While Spring Aphrodite, she's the prettiest of them all
and I'm not taking any favoritism it's just that it's true. Summer Athena, she's a
genius. At her early age of five she already memorized the name of all countries
and its capital. And of course my youngest Winter Hestia is a daddy's girl. She's
the nicest, at madaling sawayin malayong malayo sa ugali ng ate niyang si Autumn na
napakakulit.
Naramdaman ko na pagpulupot ng braso sa aking bewang. Lander is hugging me from
behind as he rested his chin on my shoulder.
"Thank you, for bringing them into the world.." He whispered as he kisses my ear.
Limang taon na kaming kasal ni Lander, limang taon na ang aming mga anak ngunit
pakiwari ko ba'y hindi na talaga mawawala ang masarap na kilabot na nararamdaman ko
everytime his lips touches my sensitive spots.
"They're growing.." Malungkot kong sabi.
"Which is normal." He chuckled. Sinimangutan ko naman ito. "Hon, normal lang na
tumanda sila but see they're just five we have a lot more years to spend with them.
Lot more time to build happy memories.."
"I don't want them to grow.." I pouted.
Tumatawang hinalikan naman nito ang nanghahaba kong nguso. "Is my wife requesting
another baby?"
Nanlaki naman agad ang mata ko at pumiksi dito. "Nako Lander ha! Tigilan mo ko tama
na ang apat! Hindi ikaw ang nahirapan manganak kaya mag-tigil ka!"
Tumawa naman itong muli at akmang may sasabihin pa nang may munting kamay ang
yumakap sa mga binti nito.
"Tatay I wanna swim!" Winter muttered cutely.
Natatawang inabot naman ito ni Lander atsaka kinarga. "Why where are your ates?"
"Spring is inside, she said she can't take the heat it's burning her skin." She
even mimicked her sister. "Summer is also inside, reading books from the center
table, and Autumn is there." She pointed Autum who's really very busy building a
sand castle. "She doesn't want to swim either. She's having fun building his
castle. She wanted to be a queen someday."
Napailing na lamang ako. Among the four, it was Winter and Autumn who do the
talking most of the time.
"Tatay sige na please?" Ngumuso na naman ito na siyang ikinatawa ko.
Binalingan naman ako ni Lander. "Nanay?"
Natawa akong lalo nang gayahin nito ang ekspresyon ng mukha ni Winter. "Sige na,
samahan mo na iyan at hindi iyan matatahimik."
Mabilis akong hinalikan ni Lander sa labi na siyang ikinahagikgik ni Winter bago
ito tumakbo papunta sa karagatan.
Naiiling na tinulungan ko na lamang si nanang Esther at manang Clara sa pag-iihaw
at paghahanda ng kakainin.
We're having our weekend out of town dito sa rest house na binili ni Lander three
years ago. Which is just along the beach.
"Nasa loob pala si Kim, inaayusan na naman si Spring." Natatawang sabi ni manang
Clara.
Kim had always been fond of Spring. She appreciates my daughter's beauty so much.
Hindi pa kasi nito maayusan si Stella -her daughter, because she's just two years
old.
"Nasanay nalang ako manang." Natatawa kong sabi.
Masaya akong pumunta sa tabi ni Autumn na abala sa pag-buo ng sand castle niya.
"Need help?" I asked as I settled beside her.
"Nanay." She kissed my cheek. "Matatapos ko na po, ang ganda nanay diba? Kasing
ganda ni Spring."
I smiled. Autumn loves her sisters so much that I'm melting. She's always the first
one to appreciate the good things in them.
"Nanay, oh tapos na." Masaya nitong ipinakita saakin ang sand castle niya. "Nay,
dito ako magiging queen."
I hugged her tight. "Bakit ba gustong gusto mo maging queen?"
"Kasi nay, sabi ni tatay ikaw daw ang queen ng buhay niya. Idol kita nanay kaya
gusto ko din maging queen." She hugged me tight and nuzzled in my chest.
Hindi ko alam kung paano pagkakasyahin ang labis na tuwa na siyang bumubuo sa puso
ko ngayon. Having Lander and my kids is enough for me to see how worth it all the
pain and troubles Lander and I had been through.
Nakita kong naglalakad ito kasama si Winter. Their holding each other's hand.
Sakanilang magkakapatid it was Winter who looks like Lander the most.
"What are we missing?" Nakangiti nitong tanong.
"Nanay, I'm starving!" Napalingon kami nang marinig ang sigaw ni Spring mula sa
bukana ng rest house. She's twitching her lips cutely.
"Nanay, ako rin po." Kasunod nito si Summer.
"Tatay gusto ko pa magswimming." Nakalabing sabi ni Winter habang nakatingala kay
Lander.
Tinignan naman ako ni Lander tila inaantay ang sasabihin ko.
I just shrugged and wait for him to do his thing.
He collected Winter into his arm and kissed her knotted forehead. "We'll all swim
after we eat okay?"
Ngumiti naman itong agad. "I love you tatay." She kissed Lander's cheek.
Nilingon naman ako ni Lander at kinindatan before he mouthed I love you..
Life could never even be better than this. My family is now the greatest prize of
all the hardships and trial.
God might take my Ellendale away from Lander and I, but he still never did forget
to make us happy through our four little angels that was named after four seasons
to represent all that we've been through.
Autumn. Spring. Summer. Winter

Bonus Chapter
Glimpse of second generation..
Nangunot ang noo ni Autumn nang makababa ng hagdan at matanto kung sino ang nasa
sala nila.
"Daniel Mondragon, anong ginagawa mo rito?" She cocked a brow.
Of course she had an idea kung bakit ito nandito. Bahagya siyang tumingkayad nang
nagkandahaba na ang leeg nito sa pagtanaw sa hagdanan nila nang makarinig ng yabag.
"Wala si Spring tulog pa." She crossed her arm in her chest. "Nakakarating ng
Calatagan para sa kalandian. You and your ways! Tigilan mo ang kapatid ko ha?!"
Umiral na naman ang pag-ka-ate niya. Simula nang magdalaga sila ay hindi na niya
mabilang kung ilang manliligaw na ba ni Spring ang itinaboy niya. At itong si
Mondragon, he's just one hell of a thick face douchebag -she thought.
"For the record, I wasn't here for Spring but that's a bonus." He grinned. "My dad
and uncle Dansen wants to talk to your tatay. And they brought us here."
"Us?" Lalong tumaas ang kilay niya.
"Us. I'm with Zander, Rance, Reid, and Ethan. They're inside your dad's study."
Balewalang sagot nito.
Ethan. Hindi niya maiwasang hindi mapangiti. Anticipation filled her. Yes, she
might be young but at the age of seventeen she knows that she's having a wild crush
on Ethan who happens to be her cousin. Second cousin infact.
"E, bakit nandito ka?" She tried to hide her smile. Knowing that Ethan's in their
house somewhat thrilled her.
"Inaantay ko nga kasi sila Summer. Pinapatawag ni tito Lander kaya lang humarang
harang ka para kang tanga dyan." Bahagya naman nitong itinulak si Autumn patabi na
siyang nagpagulat sa dalaga. "I just knock them in their rooms."
Bago pa ito makahakbang ay natigilan na ito nang makitang pababa ng hagdan si
Spring, wearing a cute Tazmanian Devil sleep dress with her hair in a messy bun.
Kasunod noon si Summer on her Spongebob pajama pair.
"What are you doing here Mondragon?" Summer didn't snapped she just asked, bago
mag-tuloy tuloy pababa ng hagdan.
Daniel's eyes never left Spring and Autumn almost rolled her eyes when he almost
swoon right on her sister's feet.
"Morning, Spring." He smiled at her.
Spring just smiled.
"Daniel, we need you inside." It was Reid, natigilan ito nang malingunan si Spring.
He roamed his eyes into her being back and forth stopping at her exposed legs back
to her perfectly gorgeous face.
"Reid. You're here." She said walking towards him, before casually giving him a
kiss on his cheek. "Morning."
Reid didn't answer, but his arm snaked around her waist as she pulled off.
Autumn tapped Daniel's back. "Ayos lang yan." She giggled.
Daniel just shrugged her off. His eyes were still on Reid who's discreetly
muttering something on Spring. She even giggled.
"Wag mo ng panuorin, masasaktan ka lang." Mapang-asar na sabi ni Summer.
"Nanay, breakfast." Winter popped her head out from the garden. She's now in a
bathrobe, she just finished her morning swim.
"Nasa kitchen si nanay bat." Autumn smiled at her. Winter had always been Autumn's
favorite.
Winter smiled and run towards the kitchen calling their nanay.
"Summer, Spring can you come with us inside first before you take your breakfast?"
Reid asked.
"Is uncle Dansen inside?" Summer asked.
Reid just nod. Still holding Spring's back.
"Hindi ako kasama?" Autumn raised a brow, matapos ay namewang.
"Oo! Madaldal ka kasi kaya iwan ka." Daniel snapped, definitely having a change of
moods at bago pa makapagsalita si Autumn ay nagtuloy-tuloy na ito sa study room.
Autumn caught Summer laughing. Pinamewangan niya ito. "Ate mo ko Summer Athena!"
"Sinabi ko bang hindi?" Natatawa parin itong naglakad kasunod ni Reid at Spring
papasok ng study room.
Autumn stomped her foot and sighed nang makita ang pag-sara ng study room. She
wanted to be there too. Gusto niya din na naroon siya, why Summer is there, Spring
is there bakit siya hindi siya pinatawag?! She wanted to see Ethan inside that's
really the deal here!
She sighed. She walks towards the sofa and surrendered herself into a sitting
position.
"Life's unfair." She breathe.
"Who's unfair?"
She beamed seeing Aidan Castañeda at the door frame. "Aidan!"
He opened his arm as she threw herself into him. "Where are the others?"
"Winter is in the kitchen with nanay, Summer and Spring are both inside tatay's
study room."
"Aidan where am I gonna put this one?"
Nangunot ang noo ni Autumn nang makita ang isang hindi pamilyar na lalaki na
naglalakad papasok sa bahay nila carrying a travelling bag.
"Who's he?" She asked.
The guy is about Aidan's height. He has a very fair skin, a chinky eyes and a jet
black hair. His more of a cute type than a handsome one.
"Spade Vermont De Guia, he's my classmate, Spade this is Autumn my cousin. We're
gonna be having a sleepover here before we continue driving our way to Bicol for
some summer road trip, just put it in there first pupuntahan ko lang si nanay."
Aidan explained as he walks into the kitchen door. "Nay.. Nay I miss you, Winter!"
Spade didn't move. Neither Autumn.
They're just staring at each other like idiot.
Hindi alam ni Autumn kung paano ilalayo ang tingin rito, but she just can't. His
eyes were like sponge absorbing all of her.

"I'm Spade." He extended his arms as he introduced himself out of politeness.

She gently took and shook it. "Autumn."
She tried to pretend that she didn't feel that sudden jolt of electricity when his
skin touches her.
"Y-you have a great stay in here." She smiled welcoming him, taking her hand back.
Autumn Hera Mendrez, keep yourself composed.
• • •
(From: Autum Hera Mendrez' Story)

Spring
Glimpse of second generation..
She was about to wore her shirt, when someone knocked in her door. Hindi na niya
itinuloy ang pagbibihis, thinking that it was just Summer.
She opened the door wide enough for the person outside to see how naked she is with
the pair of skimpy underwear that she's wearing.
Her hand froze on the knob that she's holding, as his dark eyes roam up and down
her body. She can't help but swallow.
"I didn't appreciate how you welcome someone who knocks on your door." Masungit na
sabi nito bago pumasok sa loob ng silid at ipinid pasara ang pinto, he even locked
it.
Dirediretso itong pahalang na nahiga sa kama.
"I thought it's Daniel." She said.
Hindi niya alam kung bakit si Daniel, at hindi ang pangalan ng kapatid ang kaniyang
nabanggit. All she knew is that her legs wer wobbly.
"Fuck you, Spring." He hissed.
She sighed deeply, bago tunguhin ang bahagi ng kama kung saan nakalagay ang
oversized shirt niya. Ngunit bago pa niya nakuha iyon ay naabot na nito iyon at
ibinato sa kung saan.
Napaigik siya nang haltakin nito ang braso niya at dumausdos siya sa ibabaw nito.
"Reid ano ba!" She wiggled, but his grip was firm.
"So you're expecting Daniel tonight." Tuya nito.
"What is it to you?!" Inis niyang sabi habang pilit na humihiwalay rito. "Daniel is
my boyfriend Reid, hindi ba't tama lang na mas asahan ko siya rito kaysa ikaw?"
"Damn you, Aphrodite."
In one swift move, they've changed position. It was now Reid who's on top.
"A-ano bang ginagawa mo rito?!" She stammered as she averted her gaze into
somewhere else.
His dark eyes, were of different emotions she couldn't even read. "I'm coming
home." He sighed.
Natigilan naman siya sa sinabi nito. But she didn't utter a word.
"Romee phoned me, my parents annulment is now processing." Mabigat nitong sabi. "I
can't breathe, Aphrodite.."
"R-Reid.." She called out his name when he collapsed above her burying his face on
her neck.
"It's just so hard to deal with the fact that it's getting real." He muttered
against her skin.
"Reid.." Alangan na pumalibot ang braso niya sa leeg nito, she started caressing
his back. "Their annulment had been a long overdue."
Tatlong taon na sila Texas, at isang taon nang hiwalay ang mga magulang nito.
Tanging ang pirma na lamang ng ama nito ang inaantay, upang maging pormal na ang
hiwalayan ng dalawa.
"You don't understand." He said painfully. "I just couldn't deal with the fact that
my mother, fell out of love with my father at the age of forty two. And what made
it worst is the fact that my father had finally signed the papers."
Maging siya'y hindi niya maiintindihan kung sakaling maghihiwalay ang mga magulang
niya. Her nanay loves her tatay, and she knows that her tatay loves her nanay
dearly.
"Reid.." She's lost of words.
"Mom is coming at mama Dana's birthday, she's with tito Chase." Humigpit ang yakap
nito sakanya, crushing her into his arms. "Dad will be there. Until now, my mom and
papa Zanti is still not fine. Since she broke up with dad, papa Zanti, uncle Vince
and uncle Kurt didn't approached her. It was only tito Roy who remained by her
side. Somehow I wanna loathe my mom, because it was she who left dad."
Pinakinggan niya lamang ito. Reid is a man of few words, but right now she knows
how bad he feels.
"But dad had once told me, that it was his fault. That he's the one who pushed my
mother away from us. Away from him.."
"Have you already talked to tita Chi?" She asked softly.
"No. I can't. I don't want to hear anything that would make me hate my dad." Mariin
nitong sabi.
"Kaya ayos na saiyo na sa mommy mo ikaw magalit? Kasi ayaw mong mabahiran ang
pagkakakilala mo sa ama mo. That for you, Red Santa de Leones can do no wrong."
Inis niyang sabi. "That isn't right Reid. There's always two sides of the story.
And aren't you being unfair to your mom?"
"She left me. Us."
"No, you left her." Itinulak niya ito palayo at bumangon pa-upo atsaka ito hinarap.
Hindi na niya alintana ang suot. "I was there Reid! I was there! Three years ago,
where your mom was begging you not to go. She was crying. She knew everything. She
knew about the mission. And your mom didn't wanna lose you. But you left her."
Hindi ito umimik. Yet she knew, he was listening. All she wanted is to knock
something inside him.
"Naisip mo ba yung nararamdaman ng mommy mo? You're killing your mom." Napailing
siya. "No, you killed her. Alam ko masakit na tanggapin na maghihiwalay ang mga
magulang mo. Even I couldn't accept the fact that Chiara and Red Santa de Leones'
marriage is over. Pero Reid, maging patas ka naman. This isn't just about your dad.
Be fair to your mom. Yan ang mahirap sainyong mga lalaki, you tend to think na
palaging kayo ang may dala ng bigat."
Reid didn't utter a single word. Somehow, he felt guilty. Because what she said was
true.
Nobody dared to listen to her mom. Even his uncles. Tanging si Roy lamang ang
nanatili sa tabi nito. Tanging si Roy lamang ang umunawa sa naging desisyon nito.
"But it's painful." He whispered.
"At si tita Chi hindi nasasaktan?" Mabilis niyang sabi. "Puro nalang ba
nararamdaman mo Reid? Tangina hindi lang ikaw ang tao sa mundo."
Reid sighed deeply, then he stood up. Pulling down his mask back into his face. The
little lost boy was gone. The lion in him is showing.
"I'm coming home. And I want you to come with me Spring Aphrodite." He commanded.
Umiling siya. "I can't. I'm not gonna leave Daniel.." She's not gonna leave the
person who stayed by her side shen she has no one to lean on to.
"Daniel will be there. You will come with me." Hindi mababaling sabi nito bago
walang salitang lumabas ng kaniyang silid.
Tila nahahapong inilatag niya ang sarili sa kama. "Reid Franco Santa de Leones,
you're such a pain in the neck!"
• • •
(From: Spring Aphrodite Mendrez' Story)

Summer
Glimpse of second generation..
She looked around the hall. People of the upper class society were all over the
place, even her parents were there.
It's Dana Dela Paz' birthday celebration and Zanti Dela Paz threw his money for a
grand party.
Maging sila ay pinauwi mula Texas para lamang sa isang gabing selebrasyon. Nilingon
niya ang kaniyang katabing abala sa pag-tipa sa cellphone nito.
"Rance, nakita mo ba yung mga kapatid ko?" She asked.
"Spring is with Daniel. Outside. The other two, I don't know." Masungit nitong
sabi.
"Ang boring Rance. Puro pakikipagsosyalan dito, inaantok ako." She yawned and
started toying her food.
Tumayo naman ito at ibinulsa ang cellphone nito. He lifted her up, touching her
elbow.
"Huy! San tayo pupunta?" Takang tanong niya.
"Dadalhin kita sa tatay ko, at gusto kong sabihin mo sakanya ang sinabi mo. For him
to know that he's wasting money for this nonsense." Seryosong sabi nito.
"Alam mo abnormal ka talaga! Manang mana mo yan sa pinsan mong kulang kulang din!"
Padaskol na binawi niya ng braso mula dito.
"Rance, is there any problem?" Napalingon sila sa nagsalita.
It was Zanti Dela Paz, dashing as ever. On his arms is his lovely wife Dana Dela
Paz, smiling warmly.
"Happy birthday po." She greeted her politely. Bago balingan si Zanti. "Good
evening po."
"Thank you, hija. Kumain ka na ba?" Dana smiled. "Rance, asikasuhin mo ang bisita
mo anak."
"Dana." Napalingon silang lahat nang may tumawag sa ginang.
"Oh, my god. Sister." Maluhaluhang sabi nito nang malingunan ang nag-salita. She
immediately hugged her. "Akala ko hindi ka pupunta. Akala ko hindi ka na
magpapakita saakin."
"Happy birthday." The woman greeted. It was Chiara Santa de Leones. Tipid na
nginitian nito si Zanti na hindi umimik sa halip ay sinamaan ng tingin ang lalaking
kasunod nito. "I-I brought Chase with me if you don't mind."
"Yeah sure, that's fine nasabi narin saakin ni Roy na isasama mo siya." Nakangiting
sagot ni Dana bago lingunin ang asawa at bantaan. "Zanti."
"Happy birthday Dana." Chase smiled at her.
"Thank you, Chase. Anyway kumain na kayo. C'mon." Iginiya ni Dana ang dalawa nang
may humarang sa dadaanan ng mga ito. "Kuya."
"Happy birthday." Red Santa de Leones greeted. But his eyes were all focus on the
woman standing right next to Dana. He smiled at her. "Hi."
"Hi." Chiara smiled.
Red crossed the distance between them and gave her cheek a kiss. "It's been
awhile." His gaze averted to Chase who's silently watching the scenario. Tinanguan
niya ito as recognition.
"Red.." Chiara tensed when Red's arms snaked possessively in her waist.
"Dana, go attend your visitors. I'll be attending her.. Them." He smirked. "What do
you wanna eat B?"
"Red, stop it." Chiara muttered.
"I'm just asking you what do you wanna eat?" Red asked her again.
"Red, you're making her feel uneasy." Chase said.
"Shut up. I'm not talking to you." Masungit nitong tugon.
"Chase okay lang." Chiara sighed bago lingunin si Dana. "Dana, mauuna na kami. I
don't wanna ruin your birthday I'll visit you some other time."
Akmang tatalikod na ito nang hawakan ni Red ang kamay nito.
"Go ahead Chase, susunod ako." She smiled.
"Aantayin kita sa labas Chi." Chase said, trying to avoid making a scene.
"Go home La Pierre, my wife's not coming with you." Bago makatutol ay nahila na
nito si Chiara palabas ng event hall.
"Zanti ikaw ba ang nagsabi kay kuya na nandito si Chi?" Lingon ni Dana sa asawa.
"He has to know. Asawa parin niya si Chiara." Matalim nitong nilingon si Chase.
"Umuwi ka na La Pierre."
"Dela Paz!" Inis na inabot ni Dana ang tenga nito atsaka piningot at hinila papunta
sa kung saan.
"Now that's a scene. Mas maganda sana kung nagsapakan sila. O kaya nagbarilan."
Tumatawang sabi niya kay Rance.
"Brute." Napailing na lamang si Rance.
"Ang pangit mo Rance, ang ganda naman ng mommy mo. Pogi ng daddy mo. Di mo ba
minsan naisip kung ampon ka?" She giggled.
"Akala mo naman ang ganda mo. Mukha ka kayang tanga." He chuckled and pulled off
her nerdy glass. "Lola ang kapal kapal ng salamin mo."
"Tabi ka nga diyang epal ka!" Muling agaw niya sa salamin nito ngunit tumingkayad
ito dahilan para lalong hindi niya maabot yun.
"Bagay pala kayo." Nangaasar na sabi ni Daniel.
"Manahimik ka! Kayo! Kayo ng kapatid ko ang hindi bagay!" Inis na sigaw niya rito.
"Spring lumayo layo ka nga jan! Wag mo iholding hands yan baka mamaya sandamakmak
na ang germs sa kamay niyan."
"Summer!" Spring exclaimed.
Tumawa namang lalo si Daniel. "Summer ha, si Rance pala gusto mo ah."
"I get that a lot." Rance smirked.
"Mukha mo! Kadiri Daniel ha! Ang laki laki ng tenga niyan duh!" She rolled her
eyes. "Di ko papangarapin kahit sino sainyong magpipinsan." Nilingon nito pinsan na
paparating. "Et! Kunin mo nga ang salamin ko! Matangkad naman e, abot mo siya dali
na Et-et!"
Ethan frowned, binalingan nito si Spring at Daniel. Agad namang binawi ni Spring
ang kamay mula rito. "Summer, Spring hinahanap kayo nila tito Lander."
"Akin na nga yan! Hanap na ko ng nanay at tatay ko!" Siniko nito sa sikmura si
Rance na agad na napauklo. Tumatawang kinuha niya ang salamin mula sa kamay nito at
isinuot. "Laki ng tenga mo. Halika na Sprinkles!" Hila nito sa kapatid. Habang
naglalakad ay nakasalubong nila si Reid. "O, ito pa ang isang malaking tenga."
Reid didn't bothered to look at them, dirediretso lamang itong naglakad paalis.
"Summer ang daldal mo." Komento ng kapatid.
"Hoy magic Spring wag mo kong sinusungitan ha! Best friend mo ko alam ko lahat ng
secrets mo kung madaldal ako edi sana alam na ni Reid na-"
"Oo na oo na oo na." Inis nitong sabi.
"Nag-aaway ba kayong dalawa?"
"Nako, nay hindi. Si Nature Spring napipikon lang yan sakin." Summer giggled as she
hugged her mom.
"Ayoko ng mag-aaway kayo ha?" Ellained smiled at them and hugged them both.
The two just made a face when behind their mom.

• • •
(From: Summer Athena Mendrez' Story)

Winter
Glimpse of second generation..
I smiled when I saw Trigger standing along the corridor with Daniel.
"Hi." Bati nito.
"Hi." I smiled.
Nginitian naman ako ni Daniel habang halos mabali na ang leeg nito sa pag-sipat sa
loob ng room. Alam ko na may gusto itong itanong and I can't help but roll my eyes.
"Hoy, wala si Spring may practice siya ng cheering kaya exempted siya sa Math."
Namula naman ito sa sinabi ko. "Bakit pala kayo nandito?"
"Because I wanted to see you." Trigger shrugged and winked at me, which made my
heart take a leap.
Agad naman akong nag-iwas ng tingin dito. Trigger and Daniel were both college
students. At ang building nila ay sa kabila. Hindi ko alam kung paanong nakakapasok
parin ang mga ito sa junior and senior building. I'm a senior and so excited to go
to college.
I startled when I felt Trigger placed his arm on my waist. I'm starting to like
Trigger that's why I just let it stay there.
Napalingon kami nang mag-tilian ang mga babae sa kabilang room, which is occupied
by Juniors.
Nakita kong mula roon ay lumabas ang isang babaeng maputi. She's wearing a school
uniform and was holding a piece of white rose in her hand. Kasunod nito ang isang
lalaki, I know him. He's Ekis Altamonte, he's a senior and he'd been my classmate
last year.
Iniabot ng babae ang bulaklak kay Ekis. Nangunot naman ang noo nito.
"Look Romee, I like you. I really do." Sinserong sabi nito.
"Romee." Tawag ni Daniel dito. As far as I know, Daniel and Romee were cousins.
"Dandan." Lingon naman nito rito.
Mula sa pinto ay lumabas ang isang babaeng nakatali ang buhok. "Hoy Ekis! Tigilan
mo ang pinsan ko pwede ba!"
Lahat ay napatili, miski ako ay nanlaki ang mata nang tumingkayad ito at undayan ng
suntok si Ekis na siyang napauklo.
"What the fuck.." I heard Trigger muttered beside me as he loosen his grip on my
waist.
"Thalia!" Sabay na sigaw ni Romee at Daniel.
"Wag kang manliligaw kay Romee!" Sigaw pa nito bago talikuran ang dalawa.
Tumakbo ito sa direksyon namin at doon ko lang napansin na marahang humihikbi ang
babae. Nilagpasan niya kami, nang tawagin siya ni Trigger.
"Thalia."
She ignored him. Agad naman itong sinundan ni Trigger, he even pulled her hair that
made her bun fall.
I just watched them go. Hindi ko alam kung ano ang mararamdaman ko. Who's that
Thalia? Trigger is my suitor. Kung panliligaw nga bang matatawag ang ginagawa niya.
"Dandan wag mo kong isusumbong kay daddy. Hindi ko gusto si Ekis at wala akong
balak na sagutin siya." Mabilis na paliwanag ni Romee nang makalapit saamin. "Dan
kailangan kong habulin si Thali, she's hurt. She like that Altamonte guy."
Mabilis nito kaming nilagpasan at tumakbo.
"Romee! Don't run!" He's about to run after her when a man stopped him.
"Ako na." The green-eyed man said as he shook his head and followed Romee.
Naiwan kami ni Daniel na nakatayo sa corridor. I looked at him. "M-mauuna na ako,
may practice pa ko ng swimming."
Paalam ko rito bago tumalikod at mag-simulang mag-lakad. I don't know what's wrong
with me, pero nawalan ako ng gana ngayong araw.
Trigger said he likes me, I even confessed it over to Spring kasi saaming
magkakapatid Spring is the only one who can understand me pag dating sa ganoong
bagay. Summer is too brilliant at paniguradong mamaliitin lamang noon ang lahat ng
sasabihin ko tungkol sa pagkakagustuhan ng dalawang tao. Si Autumn naman tyak na
ikkwento nun kay nanay ang sasabihin ko. She just can't keep a secret.
Napabuntong hininga ako. I thought he likes me, e bakit basta na lamang niya akong
iniwan? Hindi man lamang niya ako nilingon.
I was pouting and twitching my lips when I saw someone staring at me. Mabilis ko
itong inirapan.
Ngumisi naman ito. Zach Lawrence Dela Paz always grins like a demon.
"Dapat storm pangalan mo, hindi Winter." Pang-aasar nito.
"Lubayan mo ko Zach hindi maganda ang mood ko ngayon baka malimutan ko ang lahat ng
magandang asal na itinuro saakin ng magulang ko." Inis kong sabi dito.
"Woah, bagay na bagay talaga sayo ang Storm." Pagpapatuloy nito.
"Zach stop it." Napalingon ako ng marinig ang boses ni Daniel na nakasunod parin
pala sa likuran ko.
"Fine. Ang corny ng buhay niyong dalawa." Natatawang sabi nito bago maglakad
papaalis. "Bye Storm."
Napalingon ako kay Daniel. Nakapamulsa ito.
"Does Trigger upset you?" Hindi ako sumagot. "Thalia is almost his sister."
Hindi parin ako umimik. I saw him smiled.
"But Winter, you know who Trigger Romanov is. You should be aware of what else he
can do." Lumapit ito saakin at inabutan ako ng panyo.
I just stared on it.
Napailing ito at ito na mismo ang nagpunas ng luha na hindi ko namamalayang
pumapatak na. "Don't waste your tears, pretty babe." Inilagay nito ang panyo sa
kamay ko. "I'll get going, may klase na ko."
Tinanguan ko lamang ito. I was lost of words.
"If you see your sister, tell her she's beautiful and I love her." Ngumiti ito bago
tumalikod at nagsimula ng umalis.
Muli kong niyuko ang panyo na binigay niya saakin. Kasabay noon ay ang pagbalik sa
isip ko ng sinabi nito.
He's right. I know Trigger. Trigger has a reputation in school where he changes
girlfriends as fast as he changes clothes. Kapareho ni Zach, ni Marco at ng pinsan
kong si kuya Aidan.
Alam ko naman na na babaero siya, hindi naman niya ako girlfriend pero bakit ako
nasasaktan.
I sighed. Imbes na magtungo sa pool area ay dinala ako ng mga paa ko sa gym. I need
someone to talk to, and that's Spring -my living diary.
• • •
(From: Winter Hestia Mendrez' Story.)