Professional Documents
Culture Documents
dokładniejszy.
Tak więc by przeprowadzić destylację z parą wodną wydzielana substancja nie moŜe
mieszać się z wodą i musi wykazywać pewną, nawet niewielką pręŜność par w
temperaturze wrzenia wody. Aparat do destylacji zbudowany jest z kotła
destylacyjnego (1) doprowadzeniem pary do wnętrza przez bełkotkę (2). Stosuje się
tu ogrzewanie bezpośrednie, gdyŜ para wodna jednocześnie słuŜy do
doprowadzenia zawartości kotła do temperatury wrzenia oraz przenosi destylowaną
substancję do chłodnicy (3). Destylat trafia do flaszki florentyńskiej, z której woda jest
lewarowana na zewnątrz, a produkt, lŜejszy od niej, pozostaje we wnętrzu naczynia.
Aparatura do destylacji z parą wodną
DESTYLACJA MOLEKULARNA
Aby poddać destylacji substancje wraŜliwe na rozkład w wysokiej temperaturze
stosujemy destylację pod zmniejszonym ciśnieniem lub destylację molekularną, z
tym, Ŝe destylacja pod zmniejszonym ciśnieniem znalazła zastosowanie dla
substancji o niewielkiej masie cząsteczkowej, zaś destylacja molekularna w
przypadku substancji o duŜej masie cząsteczkowej. Wielkość przemysłowych
aparatów do destylacji próŜniowej ogranicza konieczność sprostania wielkim siłom,
jakie po obniŜeniu ciśnienia wywiera na ich powierzchnię ciśnienie atmosferyczne.
Konstrukcja aparatury jest podobna do aparatów stosowanych przy destylacji prostej,
z tym, Ŝe zapewniona musi być ich większa wytrzymałość. Korzyścią jest mniejsze
zapotrzebowanie na energię potrzebną do destylacji. Konieczne jest jednak staranne
uszczelnienie aparatury i dostarczenie próŜni o odpowiedniej jakości. Proces tem
prowadzony jest przy ciśnieniach od 100 do 0,01 mmHg. Z kolei destylacja
molekularna wymaga jeszcze wyŜszej próŜni rzędu 0,01 do 0,0001 mmHg. W
przypadku destylacji w warunkach wysokiej próŜni lotności względne związków
chemicznych zaleŜą nie tylko od stosunku pręŜności par nasyconych składników
destylowanej mieszaniny, lecz takŜe od pierwiastka ze stosunku mas molowych
rozdzielanych związków chemicznych, pod warunkiem, Ŝe nie występują między nimi
wiązania wodorowe i zbyt silne oddziaływania międzycząsteczkowe. Przy tak niskich
ciśnieniach droga swobodna cząsteczek ulega znacznemu wydłuŜeniu i pozwala na
pokonanie odległości między powierzchnią destylowanej cieczy a powierzchnią
kondensacyjną bez zderzeń z innymi cząsteczkami. Przykładowe przekroje urządzeń
do destylacji molekularnej pokazuje poniŜsza ilustracja.
REKTYFIKACJA
Jeśli mamy rozdzielić mieszaninę kilku cieczy o zbliŜonych temperaturach wrzenia
konieczne jest dokonanie wielokrotnego odparowania i skroplenia. W ten sposób
przebiega rektyfikacja. Na kaŜdej z półek kolumny rektyfikacyjnej zachodzi proces
destylacji prostej. Czynnikiem odpowiedzialnym za ogrzewanie są przemieszczające
się w górę pary rozdzielanej mieszaniny, które kondensując na kolejnych półkach
przekazują znajdującej się tam cieczy ciepło skraplania doprowadzają ją do wrzenia.
Konstrukcja kolumny rektyfikacyjnej umoŜliwia wymianę ciepła i masy pomiędzy
wędrującymi ku górze parami a spływającą w dół cieczą. W ten sposób pary
wzbogacane są w składnik bardziej lotny, a spływająca do kotła destylacyjnego ciecz
w składnik o mniejszej lotności. Pary dochodzące do szczytu kolumny są skraplane.
Warunkiem przeprowadzenia rektyfikacji jest zawracana części kondensatu z
powrotem do kolumny. Oznacza to, Ŝe jedynie część kondensatu odbierana jest jako
destylat.
Wypełnienie strukturalne
Kolumny z wypełnieniem są prostsze w konstrukcji i tańsze od kolumn półkowych,
lecz ich sprawność jest mniejsza. Wykorzystuje się je do rektyfikacji pod ciśnieniem
atmosferycznym, ale dobrze sprawują się przy pracy pod zmniejszonym ciśnieniem,
poniewaŜ stawiają znacznie mniejszy opór od kolumn półkowych.