ΧΑΡΑΥΓΙΑΚΟΣ 

Α.Ο.Η. ‐ 1949 
 

Ι. Γ. Κάιλας – 2018                                                                  Α ΕΚΔΟΣΗ 
 

 
ΧΑΡΑΥΓΙΑΚΟΣ ΤΑ ΑΘΩΑ ΧΡΟΝΙΑ 

Για πολλά χρόνια σκεφτόμουν να κάτσω να μιλήσω με τον πατέρα μου, να κάνουμε μια 
καταγραφή της ζωής του, ειδικά αυτά  τα κεφάλαια που αφορούσαν τις δυο μεγάλες του 
αγάπες, τον Χαραυγιακό και την ΕΔΟΚ – ΕΤΕΡ στην οποία είχαν κοινή πορεία με τον μεγάλο 
Στέλιο Καπάρα που ήταν στο τιμόνι της και υπήρξε ο καλύτερος πολιτικός Μηχανικός της 
εποχής του, καθώς επίσης φίλος και συμπαίκτης του πατέρα μου στην ομάδα της καρδιάς 
του τον Χαραυγιακό. 
Είχα ετοιμάσει την ΝΙΚΟΝ για την βιντεοσκόπηση, σχεδίαζα να αγοράσω μάλιστα και ένα 
τρίποδα για να την στήσω, ενώ το ψηφιακό μαγνητοφωνάκι της OLYMPUS χάθηκε από 
προσώπου γης ενώ τι κλασσικό κασσετοφωνάκι ως εκ θαύματος ενώ λειτουργούσε για 20 
τόσα χρόνια σταμάτησε να λειτουργεί. 
Λες και συνωμοτούσε το σύμπαν να μας σταματήσει, μαζί με την αναβλητικότητα που 
υπάρχει μέσα σε κάθε άνθρωπο που νομίζει πως έχει άπειρο χρόνο αναβάλλοντας για το 
απώτερο μέλλον αυτά που θα μπορούσε να ξεκινήσει να κάνει σήμερα. 
Ο Θεός φυσικά γελά με τα όνειρα των ανθρώπων και τιμωρεί την έλλειψη μνήμης πως μετά 
την πτώση των πρωτοπλάστων από τις πύλες του Παράδεισου είμαστε πλέον Θνητοί και 
πεπερασμένοι. 
Αυτό το έμαθα καλά όταν έφυγε ο πατέρας μου και ήταν η τιμωρία μου που δεν 
πραγματοποίησα όσα σκεφτόμουν από χρόνια να κάνω για να τον τιμήσω όσο αυτός 
βρισκόταν εν’ ζωή. 
Θυμώνω με τον εαυτό μου γιατί δεν κατέγραψα μέσα από τα χείλη του την  ζωή του στην 
ομάδα για περίπου 15 χρόνια ως ποδοσφαιριστή, ως κατοπινού ευεργέτη και ως 
παράγοντα αλλά και την μεγάλη πορεία που είχε στον χώρο των κατασκευών σε μερικά από 
τα μεγαλύτερα έργα που έγιναν στην Χώρα ως Αρχι‐Εργοδηγός της ΕΔΟΚ – ΕΤΕΡ (μία από 
τις 10 μεγαλύτερες κατασκευαστικές στον κόσμο την δεκαετία του 70) αλλά και άλλων 
τεράστιων Κατασκευαστικών εταιριών στην Ελλάδα και το εξωτερικό. 
Όχι μόνο για κείνον αλλά και για τους άλλους τους φίλους του, μια τόσο γερή τεχνικά 
ομάδα που μεγαλούργησε όχι μόνο στον τόπο μας αλλά στα πέρατα της γης μέσα σε 
τρομερά δύσκολες συνθήκες που ελάχιστοι θα μπορούσαν να αντέξουν, όπως είναι η 
έρημος της Αραβίας. 
Ήταν 6 Δεκέμβριου του 2017 όταν έμαθα πως ο πατέρας μου έχει καρκίνο μέχρι τελικά να 
φύγει από την Ζωή στις 17 Μαρτίου του 2018. 
Στο λίγο αυτό διάστημα γράψαμε περίπου μια ώρα βίντεο, μιλήσαμε για τα παιδικά χρόνια 
και τα χρόνια της Γερμανικής Κατοχής και μετά τέλος. Μου έλεγε πως αν γίνω καλά θα 
συνεχίσουμε, αλλά δεν ξαναβρήκε το κουράγιο, μια και οι ακτινοβολίες της “θεραπείας” 
του αφαίρεσαν κυριολεκτικά κάθε ίχνος διάθεσης και ενέργειας. 
Μένει λοιπόν καθήκον ζωής να συμπληρώσουμε τα κενά που υπάρχουν μαζί με όσους από 
τους παλιούς είναι εν ζωή, και να περιγράψουμε τα όμορφα και συνάμα δύσκολα χρόνια 
που σφυρηλάτησαν τις μορφές αυτής της ομάδας της γειτονιάς μας μιας και οι 
περισσότεροι ήταν φίλοι, αδέλφια η ξαδέλφια και τους ένωνε η αγάπη και η εκτίμηση που 
είχαν ο ένας για τον άλλο. 
Ο αναγνώστης θα κατανοήσει ότι ακρίβεια στις ημερομηνίες δεν μπορεί να υπάρξει, αλλά 
αυτό που θα καταγραφεί θα είναι αληθινό, όσο αληθινοί ήταν και αυτοί που σχημάτισαν 
αυτήν την ομάδα και μάτωσαν την φανέλα της. 
 
Την Παρασκευή 27 Απρίλη του 2018 επισκέφτηκα τον Θείο μου τον Γιώργο Πίτσιο για να 
του δείξω την δουλειά που είχα κάνει μέχρι τότε με τις φωτογραφίες του Χαραυγιακού. 

Μου εμπιστεύτηκε ένα χειρόγραφο κείμενο που έγραψε ο ίδιος και περιγράφει συνοπτικά 
την ιστορία του συλλόγου σε περίπου 10 χειρόγραφες σελίδες. 

Πάνω σε αυτό θα στηρίξω την βάση αυτής της αφήγησης, θα είναι ο σκελετός πάνω στον 
οποίο θα μπει η σάρκα της ουσίας και της ιστορίας του Χαραυγιακού, όχι όλης της ιστορίας 
άλλα την αρχή της, τότε που όλα ήταν ρομαντικά. 

Ότι είναι τυπωμένο σε χρώμα θαλασσί  αφορά την γραπτή και προφορική εξιστόρηση της 
ιστορίας του Χαραυγιακού όπως μου την είπε 0 θείος μου Γεώργιος Πίτσιος ‐ εφεξής Γ.Π. – 
καθώς και άλλοι συνομιλητές μου, ενώ για τον εαυτό μου κρατάω το μαύρο.  

Ενδιάμεσα θα διακόπτω την γραπτή αφήγηση και θα προσθέτω μαγνητοφωνημένα η άλλα 
κείμενα από ανθρώπους που είτε ήσαν παίκτες της ομάδας είτε φίλοι αυτής, καθώς και 
διάφορες ιστορίες που μπορεί κάποιος να βρει μέσα από τον παγκόσμιο ιστό. 

Το βιβλίο αυτό δεν θα είναι μια ξερή στατιστική αφήγηση, αλλά θα είναι μια ζωντανή 
περιγραφή που θα μας βάλει στο πνεύμα της εποχής που ξεκινούσε στον πόλεμο και 
αμέσως μετά το τέλος του.  Διαβάζοντας αυτήν την αφήγηση θα ματώσετε και σεις την 
φανέλα όπως αυτοί, θα ιδρώσετε, θα πονέσετε αλλά και θα νοιώσετε τι σημαίνει 
ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο, αγάπη και αφοσίωση στην ομάδα, την γειτονιά και την πόλη σου 

Είμαι ευτυχής και τυχερός που ο θείος μου ο Γιώργος αποφάσισε να μου αφιερώσει τόσες 
πολλές ώρες για να γράψουμε την ιστορία της ομάδας μας του Χαραυγιακού, αλλά 
βρέθηκαν και άλλοι εθελοντές άνθρωποι της ομάδας η τόσο κοντά σε αυτήν που είχαν 
πολλά να θυμηθούν και να τα αφηγηθούν για να τα καταγράψω. 

Οι καταγραφές και οι ιστορίες είναι είτε χειρόγραφες είτε μαγνητοφωνημένες έτσι ώστε να 
μπορεί μεν κανείς να διαφωνήσει αλλά ποτέ να τις αμφισβητήσει. 

Ελπίζω το βιβλίο αυτό να εξελίσσεται στο μέλλον από όποιον θέλει να συνεισφέρει με νέα 
στοιχεία. 

Με αυτήν την έννοια θα είναι το ανοιχτό βιβλίο των αθώων χρόνων της ομάδας μας του 
Χαραυγιακού. 

Η ηλεκτρονική του μορφή δεν πρέπει να χαθεί ποτέ, για αυτό αυτοί στους οποίους θα το 
χαρίσω θα πρέπει να φροντίσει να το στείλει και σε άλλους ομοϊδεάτες μας. 

Σκοπεύω επίσης να το χαρίσω στην ολοκληρωμένη μορφή του και στο SCRIBD έτσι ώστε 
κάποιος εύκολα να μπορεί να το κατεβάσει από το διαδίκτυο και ουσιαστικά να 
εξασφαλιστεί η αθανασία του. 

Από τους ανθρώπους της ομάδας θα το εμπιστευτώ στον Θόδωρο τον Λιβάνιο και αυτός θα 
κάνει αυτό που πρέπει, έτσι ώστε αυτή η ιστορία να μην ξεχαστεί ποτέ – Ι. Γ. Κάιλας 
ΧΑΡΑΥΓΙΑΚΟΣ ΑΘΛΗΤΙΚΟΣ ΟΜΙΛΟΣ ΗΛΙΟΥΠΟΛΗΣ – από γραπτό κείμενο Γεωργίου Πίτσιου 

Αφιερωμένο στην μνήμη του αδελφού μου Κωνσταντίνου Πίτσιου που υπήρχε αγωνιστικό 
ιδρυτικό και επί πολλά έτη όταν σταμάτησε την αγωνιστική του αυτή δραστηριότητα 
γραμματέας του συλλόγου μας, που απεβίωσε σε ηλικία 65 ετών στις 11/7/1997 

Γεώργιος Αθανασίου Πίτσιος 

Η έκδοση που κρατάτε στα χέρια σας είναι μια απόδειξη ότι ο ΧΑΡΑΥΓΙΑΚΟΣ Α.Ο.Η. είναι 
ένα από τα ποιο υγιή και δραστήρια αθλητικά σωματεία της χώρας μας. Στόχος όλων μας 
αποτελεί η καταξίωση του συλλόγου μας όχι μόνο μέσα στους αγωνιστικούς χώρους, αλλά 
και σε κάθε άλλη αθλητική δραστηριότητα έτσι ώστε να καταστεί κοιτίδα πολύπλευρης 
αθλητικής έλξης και συσπείρωσης που θα προαγάγει σε δημιουργική πάντα βάση την 
ψυχοσωματική έξαρση. Με το έντυπο αυτό αποσκοπούμε όχι μόνο στην οικονομική σας 
υποστήριξης αλλά και στο να κάνουμε ευρύτερα γνωστές πτυχές της ιστορίας του  
ΧΑΡΑΥΓΙΑΚΟΥ Α.Ο.Η. από την ημέρα της ίδρυσης του μέχρι και σήμερα. Το όνομα του 
συλλόγου μας είναι συνδεδεμένο με εντυπωσιακές επιτυχίες των τελευταίων ετών και είναι 
γνωστές στο μεγαλύτερο μέρος του φίλαθλου κοινού. Εκείνο όμως που ίσως δεν είναι 
ευρύτερα γνωστό είναι η πορεία που ακολούθησε και οι συντελεστές που συνέβαλαν ώστε 
να γίνει πραγματικότητα αυτή η καταξίωση. Ας δούμε λοιπόν μέσα σε αδρές γραμμές το 
στίγμα της ιστορικής πορείας του συλλόγου μας που αποτελεί πρότυπο σήμερα σε όλη την 
αθλητική οικογένεια. 

Στην συνοικία Σπιθάρι σημερινή Άνω Χαραυγή που βρίσκεται στο κέντρο των δήμων Αγίου 
Δημητρίου, Δάφνης, Ηλιούπολης και Υμηττού, υπήρχαν δυο ανεξάρτητες ομάδες 
ποδοσφαίρου: Η Άμυνα που ήταν η ομάδα του 3ΟΥ συστήματος προσκόπων Υμηττού ‐
Ηλιούπολης και η Αστραπή. Στις 10 Απριλίου του έτους 1949 οι κ.κ. Η. Βενέτης, Η και Πρ. 
Δούκας, Θεόδωρος Κουτσουδάκης, Α. Κορδαντωνόπουλος, Νίκος και Παναγιώτης 
Καλλιάνης, Παναγιώτης Μαρκέας, Βασίλης Μούρτζης, Κώστας Παπαγεωργίου, Σταμάτης 
Πριμυκύριος, Γιώργος Σιδέρης, Βασίλης Χάνος, Στέφανος Τσακόγιας, Χρήστος Χρήστου, 
Αθανάσιος Πίτσιος, Αθανάσιος Νάκος, Στάθης Σταθερός, γονείς και φίλοι πολλών τότε 
ποδοσφαιριστών που όλοι ήταν σε ηλικία 15‐17 ετών μερικοί εκ’ των οποίων οι Γιάννης 
Νάκος, Μιχάλης Χρήστου, Μελέτης Ζαρίφης, Παναγιώτης Χατζησωτηρίου, Μανώλης 
Σκαρπαθάκης, Κώστας και Γιώργος Πίτσιος, Γιώργος και Μιλτιάδης Κάιλας, Στέλιος 
Καπάρας, Στέλιος Προβελέγγιος, Βασίλης και Στέφανος Βερζυζόγλου, Γιάννης Πανταζής, 
Γιάννης Τριανταφύλλου κ.α. μαζεύουν τους ως άνω ποδοσφαιριστές των δυο ομάδων και 
τους προτείνουν να συγχωνευθούν σε μια πανίσχυρη έτσι ομάδα.                                              
Η πρόταση έγινε αποδεκτή και με “νονό” τον αείμνηστο σήμερα  Στέφανο Τσακόγια 
γεννιέται ο Χαραυγιακός Α.Ο.  (σημείωση Γ.Κ. η γραπτή αφήγηση θα συνεχιστεί παρακάτω.) 

Εφεξής τα αρχικά Γ.Κ. σημαίνουν Γιάννης Γεωργίου Κάιλας 

Γ.Κ.:  Ο Τσακόγιας ήτανε γείτονας του Θανάση του Πίτσιου πατέρα του Θείου μου Γιώργου, 
και επαγγελματικά ασχολείτο με την κατασκευή παιδικών παπουτσιών. Ήταν εξαιρετικός 
χαρακτήρας σαν άνθρωπος, μάζευε τα παιδιά και τα συμβούλευε. Έλεγε στα παιδιά “εσείς 
είστε όλοι μια παρέα, μια γειτονιά, γιατί δεν κάνετε μια ομάδα που λέμε το γνωστό η ισχύς 
εν τη ενώσει; ” 
 Έτσι λοιπόν από τις προτροπές του Τσακόγια προς τα παιδιά της γειτονιάς στην περιοχή της 
Χαραυγής γεννήθηκε ο Χαραυγιακός. 

Κατόπιν παρακλήσεως στην  οικογένεια του μας παρέδωσαν την μοναδική διασωθείσα 
φωτογραφία του Στέφανου Τσακόγια η οποία δεν είναι ποδοσφαιρική αλλά εμπνέει δόξα – 
τιμή και αφοσίωση για αυτά που πιστεύουμε και για όσα είμαστε έτοιμοι να κάνουμε 
θυσίες. 

Φωτογραφία: Στέφανος Τσακόγιας – ο νονός του Χαραυγιακού 

Τα πρώτα χρώματα της ομάδας ήταν το Κίτρινο και το Μαύρο τα οποία είναι και τα 
χρώματα της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, μιας και τότε πλείστοι εκ των  ποδοσφαιριστών 
της ομάδας υποστήριζαν την ΑΕΚ και προσωπικά θα ήθελα να τα δω να επιστρέφουν έστω 
και σαν δεύτερη εμφάνιση για τα εκτός έδρας. 

 
Από βιντεοσκοπημένη  μαρτυρία Γεωργίου Κάιλα για την περίοδο του πολέμου και την 
γειτονιά στην Χαραυγή η εκεί κοντά στις 31 12 2017  

Εφεξής Γεώργιος Ιωάννου Κάιλας (Γ.Ι.Κ.) 

Σημείωση Γ.Κ.: Σκοπός μου είναι να περιγράψω τις συνθήκες που μεγάλωσαν τα παιδιά της 
γειτονιάς μας της Χαραυγής δηλαδή κατά την διάρκεια του πολέμου, και να αναδείξω πως 
μέσα από την γενική φτώχια, κατά την διάρκεια του πολέμου και μετά από αυτόν τα παιδιά 
βρήκαν διέξοδο στο άθλημα των φτωχών το ποδόσφαιρο 

(ΓΙΚ) Γεννήθηκα στις 8 Αυγούστου 1934 στους Πενταγιούς Δωρίδος όταν ο πατέρας μου 
αποφάσισε να αφήσει εκεί την μάνα μου για να γεννήσει κατά την διάρκεια των 
καλοκαιριού.  

Επιστρέψαμε πριν από τον πόλεμο στην Αθήνα, και κατά την διάρκεια του πολέμου μέναμε 
στην Χαραυγή (επι της οδού) Νάνσεν στου Βασίλη (Βερζυζόγλου) το σπίτι απέναντι που μας 
το γκρεμίσανε οι Γερμανοί τότε που έπεσε η οβίδα. 

ΓΚ Που ήσασταν εσείς όταν έπεσε η οβίδα; 

(Γ.Ι.Κ.) Μέσα. Όπως είναι οι γωνίες έτσι (του σπιτιού) εδώ έπεσε η οβίδα. 
Την οβίδα δεν την είδαμε, πέρασε μέσα από το σπίτι, και ήλθε από του Μαρτσινιώτη 
(καλυκοποιείο) 
Οι Ιταλοί βγήκαν έξω (από του Μαρτσινιώτη) να δουν τι έγινε με την οβίδα. Ήρθαν στο 
σπίτι, η Κατίνα (αδελφή του πατέρα μου) ήταν μωράκι. Την πήραν αγκαλιά, και αυτοί γονείς 
ήτανε στην Ιταλία, να καραμέλες, να σοκολάτες. Μαζί με την Κατίνα τρώγαμε και εμείς. 
Μαζί με τον βασιλικό ποτίζεται και η γλάστρα. Να δεις καραμέλα, καραμέλα τσάρλεστον, 
τις θυμάσαι; 
 
 
 
Σημείωση ΓΚ (Τσάρλεστον είναι οι ζαχαρωτές οι καραμέλες)  
Για την φτώχια που έζησε η Ελλάδα ακόμα και μια καραμέλα τσάρλεστον ήταν κάτι 
σημαντικό. 
 
ΓΚ Από μια ιστορία του ’63: 
 
“Με ζήτησες παππού; Ναι παιδί μου. Πάρε μια δραχμή ...και πήγαινε μέχρι την αγορά να 
μου πάρεις 50 λεπτά τσιγάρα και τα ρέστα καραμέλες δικές σου..! Όλα αυτά με μια 
δραχμή.! Αυτός ήταν ένας καθημερινός διάλογος με τον παππού μου και η καλύτερη μου 
στιγμή..! Σωτήριον έτος 1963....φτώχεια μαύρη.! Με τα 50 λεπτά (πενηνταράκι η πέντε 
δεκάρες) έπαιρνα πέντε καραμέλες (τσάρλεστον ) ενώ ο παππούς ‐που ήταν και φανατικός 
καπνιστής‐ έπαιρνε πέντε τσιγάρα "πούλμαν" όπως τα έλεγαν τότε τα τσιγάρα με το φίλτρο 
γιατί ήσαν μακριά ...σαν αστικό λεωφορείο..!! Φτώχεια τότε αλλά και το χιούμορ ενέπνεε 
τους ανθρώπους εκείνης της εποχής. “ 

 
Φωτογραφία: Δεκάρες – νόμισμα μικρής αξίας ‐  και καραμέλες τσάρλεστον 
 
ΓΚ Συνεχίζω με την εξιστόρηση του πατέρα μου  
 
(Γ.Ι.Κ.) Μετά φύγαμε και πήγαμε στους Πιτσαίους.  
Την βγάλαμε στο υπόγειο (ελλείψει χώρου). 
Κατά την διάρκεια του πολέμου φύγαμε από εκεί όταν πιάσαμε σπίτι στην Γούβα 
(Φιλολάου 95 μαρτυρία ΓΠ), μετά φύγαμε και γυρίσαμε πάλι εδώ 
 
ΓΚ Εσύ τι θυμάσαι από τον πόλεμο; 

(Γ.Ι.Κ.) Τα πάντα. Νέα παιδιά από την Χαραυγή, μεγαλύτερα από μένα πηγαίνανε στο 
Χασάνι (περιοχή κοντά στο αεροδρόμιο του Ελληνικού από την πάνω μεριά)για πλιάτσικο. 
Κλέβανε ότι βρίσκανε μέσα από το Αεροδρόμιο το οποίο είχαν οι Γερμανοί και οι Ιταλοί. 
Κλέβαν ότι βρίσκανε για να το πουλήσουν. 
Στη Γυμναστική Ακαδημία που είχανε οι Ιταλοί αυτοί μοιράζανε φαΐ, σφάζανε μοσχάρια και 
τα κόκκαλα τα πετάγανε έξω και κάναμε μουνταρία εμείς για να βουτήξουμε κανένα 
κόκκαλο. 
Μου έλεγε η μάνα μου, δεν βούταγες ρε τίποτα κρέας να έχει; 
Στην Γυμναστική Ακαδημία πηδάγαμε και μέσα για να μουντάρουμε κάνα κομμάτι. Δεν 
κλέβαμε κρέας γιατί θα είχε ξύλο άμα σε πιάνανε. Τα κόκκαλα βουτάγαμε 
Δεν μπορούσανε να μας πιάσουνε αλλά το κάνανε και επίτηδες (εννοεί από συμπόνοια) 
Μια φορά μου πετάξανε μια κοκκάλα και την έφαγα στο κεφάλι. Με πήραν μέσα, με 
φτιάξανε, μου δώσανε και κόκκαλα. Η μάνα μου δεν κοίταγε το κεφάλι που ήταν ανοιχτό, 
κοιτούσε τα κόκκαλα. 
 
ΓΚ Πόσες φορές βράζανε τα κόκκαλα τότε; 

(Γ.Ι.Κ.) Ένα μήνα συνέχεια βράζανε να βγάλουνε (ουσία) για τα χόρτα. 

ΓΚ Δηλαδή από χόρτα ζούσατε 

(Γ.Ι.Κ.) Το ορμητήριο ήταν από το καφενείο του Ξεζωνάκη στην Χαραυγή, εκεί στην γωνιά 
μόλις στρίβεις. Από εκεί μαζευόμασταν όλοι οι συνομήλικοι και πηγαίναμε στην Γυμναστική 
Ακαδημία. Δεν μας χτυπάγανε ούτε οι Ιταλοί ούτε οι Γερμανοί. 

 (Γ.Ι.Κ.) Η μάνα μου πήγαινε στο βουνό τότε για χόρτα όπως και η θεία σου η Άννα. Η μάνα 
μου κατά την διάρκεια του πολέμου δούλευε στο Πικαντίλυ (γνωστό ζαχαροπλαστείο στην 
Αθήνα). Αυτοί που το είχαν ήταν και συγγενείς μας από τους Πενταγιούς (Οικογένεια 
Ψιμάρα) 

Ζαχαροπλαστείο «Πικαντίλυ», στη γωνία Πανεπιστημίου και Κοραή που είχε ανοίξει από 
τα μέσα της δεκαετίας του ’30 ο Κώστας Ψιμάρας με λεφτά που είχε φέρει από την 
Αμερική. 

(Γ.Ι.Κ.) Πήγαινα και εγώ εκεί να κάτσω και βοήθαγα τον πωλητή να βάζει το ψωμί και τα 
κουλουράκια στην σακούλα. Ήταν δυο παιδιά εκεί Ψιμαραίοι, ο ένας μάλιστα ήταν 
δικηγόρος, καλά παιδιά και οι δυο. 

ΓΚ Τι άλλο θυμάσαι από εκείνη την εποχή; 

(Γ.Ι.Κ.) (Αναστεναγμός) Μαύρος ο πόλεμος (παύση) και μεγάλη δυστυχία.  

ΓΚ Πότε άρχισες να παίζεις μπάλα; 

(Γ.Ι.Κ.) Τότε ήμουν μικρός, στα 12‐13 (1946‐1947) 

ΓΚ Είχατε κανονικές μπάλες; 

(Γ.Ι.Κ.) Πάνινες και μετά βρήκαμε μπάλες. 

ΓΚ Τις πάνινες ποιος τις έφτιαχνε;  

(Γ.Ι.Κ.) Από κάλτσα, γεμίζαμε την κάλτσα κουρέλια, εκεί πίσω από το σπίτι το Πιτσέικο και 
προς το καφενείο (της Χαραυγής) στην πλατεία είχε χωράφια, ήταν οικόπεδα όλα. Το 
φτιάξαμε εκεί και παίζαμε όλοι, ο Καπάρας ο οποίος ήταν παιδί της εκκλησίας (λόγω της 
μάνας του και της αδελφής του που τον παίρνανε μαζί τους), ο Προβελλέγιος, ο 
Κουτουφίνης, ο οποίος έγινε και αξιωματικός, ο Πανταζής που μετά έφυγε για την Αμερική. 
Οι Πανταζήδες ήταν δυο αδέλφια, ο ένας έπαιζε μπάλα. Τον είδα μια φορά στο καφενείο 
(επι της Πρωτοπαπά δίπλα από το σπίτι του πατέρα μου) είχα 20 χρόνια να τον δω, μου 
είπε πως είχε ανοίξει εστιατόριο στην Αμερική. 
ΓΚ Την απελευθέρωση την θυμάσαι; 

Όλα τα θυμάμαι, εδώ θυμάμαι που σκάβαμε και κάναμε τούνελ για τις βόμβες εκεί στην 
Χαραυγή. Σκάβαμε με τα χέρια και σκεπάρνια. 

ΓΚ Μετά τι θυμάσαι, άρχισε να αναπτύσσεται η Ελλάδα η υπήρχε πείνα; 

(Γ.Ι.Κ.) Πείνα μεγάλη, πείνα και δυστυχία. Άμα έβλεπες κανένα να μασάει ένα ξεροκόμματο, 
ανοιγόκλεινες και εσύ το στόμα σου (αντανακλαστικά), νόμιζες ότι έτρωγες και εσύ. 

Το τι περάσαμε τότε είναι να μην το περάσει κόσμος από πείνα και δυστυχία. Είχανε γίνει 
τα συσσίτια εκεί στην γωνιά που είναι το μαγαζί, το είχανε επιτάξει και είχανε μαγειρεία, 
καζάνια. Βράζανε φαγητό και μοιράζανε σε μας. Με έστελνε η μάνα μου με ένα 
κατσαρολάκι να πάω να πάρω. Μου λέγανε αυτοί, πόσα άτομα είσαστε; Τέσσερα, ξέρανε 
βέβαια και αυτοί. Τέσσερις πηκτό, τέσσερις ζουμί. Μέχρι να τα φέρω σπίτι στους Πιτσαίους, 
έχωνα τα δάχτυλα μέσα και έτρωγα τα ρεβίθια. Η μάνα μου μου έλεγε βλάκας είσαι; Εγώ 
της έλεγα μου τα φάγανε. Τα είχα φάει εγώ με το χέρι ένα ένα…. 

Μουντάραμε πάνω από τις μάντρες του Πρώτου Νεκροταφείου αν γινόταν καμμιά κηδεία 
για να φάμε κόλλυβα. Στο πρώτο νεκροταφείο πηγαίνανε πλούσιοι, δεν πηγαίνανε οι 
φτωχοί που τους πηγαίνανε στο Μπραχάμι και πηγαίναμε εκεί για να φάμε…. 

Γ.Κ.: Γιατί όμως έγραψα για τις κακουχίες και τον πόλεμο; 

Είναι γεγονός πως οι καλύτεροι ποδοσφαιριστές γεννιούνται στα δύσκολα, δεν γεννιούνται 
μέσα στα 5Χ5, αλλά ούτε και στο χόρτο, απλά βελτιώνονται σε αυτό. 

Γεννιούνται στην φτώχια και τις αλάνες κυρίως της Λατινικής Αμερικής που προσομοιάζουν 
τις δύσκολες συνθήκες που έσπειραν τους παικταράδες που γέννησε η Ελλάδα στις εποχές 
της φτώχειας. 

Γεννήθηκαν στην λάσπη και την βροχή, τον ήλιο και το χώμα. 

Επέζησαν στον πόλεμο! 

 Οποίος επιζήσει από αυτά χαλυβδώνεται, ματώνει παίζοντας για την φανέλα, ορμά 
ατρόμητος να σε πάρει αμπάριζα, η γειτονιά του να νικήσει την δικιά σου, η πόλη του την 
πόλη σου, η Αθήνα τον Πειραιά, και ούτω κάθε εξής. 

Όλα αυτά τα παιδιά ματώνανε την φανέλα κυριολεκτικά, όταν πέφτανε σκάγανε με δύναμη 
σε χώμα και πέτρες. Έφτυσαν μαζί με το αίμα τα δόντια τους στο γήπεδο περιμένοντας να 
φυτρώσουν οι νέοι γίγαντες. 

Ρώταγα τον πατέρα μου λίγο πριν φύγει. Τι γίνεται ρε πατέρα, πάλι σας κόβουν τις 
συντάξεις; Μου απαντούσε με τον αντρικό τρόπο που όλοι ξέρουμε “στα ….. μου τους 
γράφω, εγώ έζησα κατοχή, άμα χρειαστεί θα βράσω να φάω πέτρες. 

Αυτοί ήταν άλλη ράτσα ανθρώπων, τους γιγάντωσε η φτώχια και τους έκανε χαλύβδινους, 
τους έκανε να αντέχουν, να θέλουν το καλύτερο, να φτιάξουν και να δώσουν στα παιδιά 
τους. 
Θέλανε να αποδείξουν πως η γειτονιά τους ήταν καλύτερη, αυτό λέγεται άμυλα, και για 
αυτό πολλοί έμειναν στην ιδία ομάδα, όπως ο πατέρας μου, μεγάλωσε και έφυγε με την 
λέξη Χαραυγιακός. 

Ρώταγε να του πούμε για αυτόν όσο είχε αισθήσεις. 

ΧΑΡΑΥΓΙΑΚΟΣ ΛΟΙΠΟΝ μέχρι το τέλος! 

Για ένα πράγμα είμαι πεπεισμένος, αν αυτή η γενιά δεν είχε έντονη την ανάγκη του 
βιοπορισμού αλλά ζούσε από το ποδόσφαιρο, στην σημερινή εποχή θα είχε φτάσει πολύ 
μακριά.  

Όταν όμως τέλειωνες από την δουλειά και πήγαινες να παίξεις μπάλα παρέμενες μια ζωή 
ερασιτέχνης. 

Αυτό ήταν που άφησε την Ελλάδα και τις ομάδες της πίσω από άλλες Ευρωπαϊκές δυνάμεις, 
ενώ είχε πολύ καλούς παίκτες. 

 
ΦΤΩΧΕΙΑ ‐ Η ΜΑΝΑ ΤΟΥ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟΥ 

Απόσπασμα εφημερίδας τα Νέα 

“Στις φτωχογειτονιές της Βραζιλίας  στην πόλη Μπελέμ  γεννήθηκε στις 4/2/72 ένα αστέρι. 
Ο Τζιοβάνι Σίλβα ντε Ολιβέιρα, μοναχογιός, έχει τρεις αδελφές. Ο πατέρας ασκεί το 
επάγγελμα του ηλεκτρολόγου. Τα χρήματα δεν είναι αρκετά για να ζήσει αξιοπρεπώς μια 
εξαμελής οικογένεια. 
Τα παιδικά χρόνια του Τζιοβάνι κυλούν δύσκολα στην Μπελέμ, αλλά η αγάπη του για το 
ποδόσφαιρο κάνουν τη ζωή του όμορφη.  
 
Η Βραζιλία, η χώρα του ποδοσφαίρου και του καφέ. Η χώρα του Πελέ. Το ίνδαλμα των 
μικρών.  
 
Τα παιδιά πηγαίνουν στις αλάνες και στους δρόμους και παίζουν ποδόσφαιρο. 
 
 Ο μικρός Τζιοβάνι παρακαλάει τη μητέρα του για να τον αφήσει... μισή ώρα να κλωτσήσει 
την μπάλα. Βρίσκει όμως την άρνησή της.  
Είναι ο μοναχογιός και η οικογένεια Τζιοβάνι τον προσέχει περισσότερο από τις κόρες. 
 
Ο μικρός στενοχωριέται, αλλά δεν το βάζει κάτω. Τι σκέφτηκε;  
Βρήκε μία καρέκλα και τη χρησιμοποίησε για τέρμα. Για γκολκίπερ έβαλε ένα 
σκουπόξυλο! Και για μπάλα είχε δέσει κουρέλια. Έβαζε πολλά γκολ στην αντίπαλη εστία, 
αφιερώνοντας πολλές ώρες.” 
 

Φωτογραφία:  Τζιοβάνι Σίλβα ντε Ολιβέιρα 

 
Η ΠΑΝΙΝΗ ΜΠΑΛΑ 

Περιγραφή από τον Θεόδωρο Πάγκαλο (γεννηθείς το 1938) – πρώην αντιπρόεδρος του 
ΠΑΣΟΚ. 

 
Η ΔΕΡΜΑΤΙΝΗ ΜΠΑΛΑ 

Γ.Π: Μετά την πάνινη μπάλα, εάν ήμαστε τυχεροί και μας έπεφτε στα χέρια μας ένα τόπι, το 
τόπι το πλαστικό, εκείνο το μικρό τοπάκι επειδη γκελάριζε για μας ήτανε παιγνίδι, ήμασταν 
από πίσω του τρεχάλα. Μετά βέβαια σιγά σιγά αποκτήσαμε την μπάλα, τη γνωστή μπάλα η 
οποία ήτανε δερμάτινη. 

Γ.Κ: Σε ποια χρονιά αναφέρεσαι 

Γ.Π: Ο Χαραυγιακός ιδρύθηκε το 1949, την εποχή εκείνη την οποία βέβαια υπήρχε η μπάλα 
και ήταν δερμάτινη 

ΓΚ: Απλά εσείς δεν είχατε λόγω φτώχιας, δεν μπορούσατε να βρείτε η να αγοράσετε μια 
κανονική μπάλα 

Γ.Π: Ακριβώς, η μπάλα ήταν δέρμα, όχι τώρα που είναι πλαστικό και δεν φουσκώνει από 
την βροχή. Τότε έτσι και έβρεχε στο γήπεδο, η μπάλα από ένα βάρος που είχε όταν ήτανε 
στεγνή γινότανε δυο φορές ακόμα ποιο βαριά. Είχε δε στη μέση της σφαίρας μια σχισμή και 
μέσα είχε σαμπρέλα. Την φουσκώναμε, την δέναμε, της γυρίζαμε τον λαιμό για να 
διατηρηθεί ο αέρας που είχε, το χώναμε μέσα στην μπάλα, και την σχισμή που είχε με ένα 
δερμάτινο κορδόνι το κλείναμε και έτσι η μπάλα γινόταν ολωσδιόλου σφαιρική. Όμως 
ήτανε και επικίνδυνη για τον εξής λόγο. Αν καμμιά φορά συνέβαινε την σχισμή της μπάλας 
να την φας στο πρόσωπο όπως συνέβη μια φορά σε ένα φίλο και καλό παίκτη τον Στέλιο 
τον Καπάρα, που από ένα σουτ που έγινε η μπάλα με το κορδόνι κτύπησε στο μάτι του και 
αυτομάτως το λευκό του ματιού (το λευκό του ματιού λέγεται σκληρός) κοκκίνησε και 
δημιούργησε αιμάτωμα. Τώρα τι γίνεται, πως θα πήγαινε στο σπίτι του; Γιατί είχαμε αυτό 
τον κίνδυνο εμείς. Θα πανικοβαλλόταν η μητέρα του και οποιοσδήποτε άλλος. Υπήρχε 
όμως κάτι που μπορούσε να μαλακώσει το τραύμα αυτό. Μαύρο κρασί το οποίο 
ζεσταίναμε, μαύρο ψωμί το οποίο γινότανε παπάρα. Ήτανε γιατροσόφι της μάνας μου και 
της γιαγιάς μου και το βάλαμε στο μάτι του τραυματία για να μαλακώσουμε τον 
τραυματισμό, όχι όμως ότι θα πήγαινε στο σπίτι του στο ακέραιο. Τολμώ δε να πω πως την 
εποχή εκείνη που δημιουργήθηκε η ομάδα μας και ήταν αυτή η ιστορία  στην Άμυνα 
Χαραυγής, πριν ακόμα γίνουμε Χαραυγιακός, το ποδόσφαιρο δεν μπορώ να πω πως ήτανε 
αγαπημένο σπορ, τουλάχιστον από γονείς μας οι οποίοι είχαν την εντύπωση πως παίζοντας 
ποδόσφαιρο εγκαταλείπαμε τα μαθήματα μας. Βέβαια δεν μπορώ να πω ότι αυτό ίσχυε, 
γιατί σιγά σιγά όλοι αυτοί οι οποίοι ήτανε πολέμιοι αν θέλεις – γονείς – του ποδοσφαίρου 
και μας μάλωναν γιατί τρέχαμε πίσω από την μπάλα, αρχίσαν σιγά σιγά να νοιώθουν και 
εκείνοι ότι έπρεπε έτσι να γίνει, γιατί μαζευόμαστε όλοι μαζί φίλοι γυμνασιόπαιδα 15 – 16 ‐
17 χρονών και κάναμε παρέες, φιλικές παρέες. 

ΓΚ: Τα καλά του ποδοσφαίρου, δηλαδή η φιλία, οι δεσμοί ξεπέρασαν τα αρνητικά του. 

Γ.Π Ναι, και δημιουργείτο ένα πολύ όμορφο κλίμα μεταξύ ημών και ημών. Μπορώ να πω 
βέβαια ότι σιγά σιγά και αυτοί οι άνθρωποι οι οποίοι ήσαν αντίθετοι, δεν θα πω πολέμιοι, 
αντίθετοι με την διάθεση που είχαμε τρέχοντας πίσω από την μπάλα, το δέχτηκαν γιατί 
έβλεπαν πως είμασταν τα γειτονόπουλα όλα μαζεμένα, χαρούμενα παίζοντας ποδόσφαιρο. 
Όμως αυτό είχε και ορισμένα ατυχήματα. Εγώ μπορώ να πω ως Γιώργος Πίτσιος το εξής. 
Έσπασα το χέρι μου μεταξύ του αγκώνα και το ώμου, το χέρι κρέμασε. Μόλις τον ένοιωσα 
αυτόν το σοβαρό τραυματισμό κατ’ ευθείαν πήγα στα αποδυτήρια που ήταν στο υπόγειο 
του σπιτιού μου. Όταν το έμαθαν ήλθαν η μητέρα μου και η γιαγιά μου να δούνε τι ακριβώς 
συνέβη γιατί όλοι όσοι παρακολουθούσαν το ποδόσφαιρο άκουσαν – έμαθαν – είδαν τον 
τραυματισμό μου. Από αυτούς το έμαθαν η μητέρα μου και η γιαγιά μου, κατεβήκανε στο 
υπόγειο  και προσπαθούσαν να μου βγάλουν την φανέλα. Εγώ όμως από την αγάπη μου 
και μόνο τους έλεγα μην σκίσετε την φανέλα, ξηλώστε το μανίκι. Όποτε στην πόρτα του 
υπογείου φάνηκε ο πατέρας μου ο οποίος άκουσε ότι εγώ έσπασα το χέρι μου. Η μόνη του 
λέξη που είπε βλέποντας με ξαπλωμένο σε μια πολυθρόνα που υπήρχε στο χώρο, και 
βλέποντας τις γυναίκες να προσπαθούν να μου βγάλουν την φανέλα καθώς και το 
κρεμασμένο χέρι, “θα ξαναπαίξεις μπάλα;” Εγώ όμως του απάντησα γεμάτος πείσμα αν 
θέλετε και ειλικρίνεια, “ΝΑΙ θα ξαναπαίξω.” Ένα χαστούκι που έφαγα στο αριστερό μου 
μάγουλο το νοιώθω ακόμα, και μετά σηκώθηκε και έφυγε. Βέβαια δεν σταμάτησα την 
μπάλα, όμως εκείνο που μου έκανε εντύπωση όταν άρχιζα να μεγαλώνω και να δημιουργώ 
εντυπώσεις, λέω κοίταξε να δεις τι έγινε. Και τι λέτε να έγινε κύριοι; Στην αρχή ο πατέρας 
μου ήταν αντίθετος τόσο σε μένα όσο και στον αδελφό μου που μας άρεσε το ποδόσφαιρο, 
αυτό το άθλημα. Σιγά σιγά όμως που άρχισε η ομάδα να ανεβαίνει, άρχισε ο κόσμος να 
συζητάει για την ομάδα μας, για το υλικό που είχε η ομάδα μας το αθλητικό (το έμψυχο 
υλικό), τους φίλους μας όλους αυτούς, άρχισε να μας δέχεται. Ο δε πατέρας μου από εκεί 
που ήταν αρνητικός σε κάποιο σημείο μου είπε την εξής λέξη: “Τα έμαθα πάλι τα 
κατορθώματα σου” Τι είχε γίνει; Αφού είχε γίνει καλά το χέρι μου και εγώ μπήκα ξανά στον 
χώρο του ποδοσφαίρου και δημιουργούσα ένα καλό αν θέλεις όνομα γύρω από το 
ποδόσφαιρο και τα μάθαινε ο πατέρας μου σαν να του άρεσε και μου είπε αυτή την λέξη‐ 
“τα’μαθα τα κατορθώματα σου αγόρι μου, μπράβο, αλλά κοίταξε και τα μαθήματα σου.” 
Αυτό σήμαινε ότι εμμέσως δέχτηκε και την αγάπη μου για το ποδόσφαιρο. Η συνέχεια είναι 
γνωστή την γνωρίζουν οι γύρω μου. Αυτά έχω να πω γύρω από το ποδόσφαιρο, για το 
οποίο τολμώ να πω με όλη μου την ειλικρίνεια ότι με βοήθησε πολύ. Με βοήθησε πολύ 
παντού, και στην αεροπορία που πήγα εντάχτηκα αμέσως στο σύνολο. 

ΓΚ: Είχες καλύτερη αντιμετώπιση θες να πεις; 

Γ.Π: Καλύτερη ναι. Στην ομάδα της αεροπορίας μάζευε βεντέτες από Θεσσαλονίκη, από 
Μεσολόγγι, από Παναιτωλικό, από το Αιτωλικό, από τον Πανιώνιο, με άλλους 
ποδοσφαιριστές με ονόματα που έπαιζαν σε μεγάλες ομάδες. Εγώ τι ήμουν; Ένα παικτάκι 
άσημο, άγνωστο από την Άμυνα Χαραυγής. Όμως με γνώριζε πολύ καλά ο αείμνηστος 
Θανάσης Σαραβάκος, ο οποίος ήξερε πως ήμουνα αριστερό ποδάρι, γιατί αυτό ήταν το 
ατού μου αν θέλεις, το όπλο μου, το αριστερό μου πόδι και όταν η ομάδα είχε ανάγκη και 
έψαχνε να βρει τον αριστεροπόδαρο με πρότεινε εμένανε. Πήγα λοιπόν στο σύνολο της 
ομάδας της Αεροπορίας τότε με προπονητή τον αείμνηστο Κώστα Νεγρεπόντη ο οποίος 
ήτανε και προπονητής της ΑΕΚ.  

ΓΚ: Για να εξηγούμε και στους νεότερους, στην Εθνική Ομάδα της Αεροπορίας. 

Γ.Π: Αν το θέλεις στο αντιπροσωπευτικό συγκρότημα. 

ΓΚ: Να πούμε πάλι για τους νεότερους πως ο Θανάσης ο Σαραβάκος ήταν πολύ μεγάλος 
ποδοσφαιριστής, έπαιζε στον Πανιώνιο και ήταν πατέρας του Δημήτρη Σαραβάκου ο 
οποίος έπαιξε και αυτός στον Πανιώνιο, μετά πήγε στον ΠΑΟ και τέλος πήγε στην ΑΕΚ. 

Γ.Π: Από τον Θανάση τον Σαραβάκο έγινε η ένταξη μου στην ομάδα της Αεροπορίας. Από 
εκεί και πέρα η ιστορία μου είναι διαφορετική, έφυγα από την Άμυνα Χαραυγής μια ομάδα 
που είχε ιδρυθεί το 1946‐47 λίγο πριν την ίδρυση του Χαραυγιακού. Η Αστραπή Χαραυγής 
είχε γίνει και αυτή σχεδόν ταυτόχρονα με την Άμυνα. Ήμασταν όλοι εδώ γειτονόπαιδα, 
αλλά τότε υπήρχανε παιδιά. Θα μου πεις τώρα δεν υπάρχουν; Και τώρα υπάρχουν αλλά 
είναι διαλυμένα και σκορπισμένα στις καφετέριες και στα ηλεκτρονικά παιγνίδια στα σπίτια 
τους. Τότε δεν είχαμε τέτοια. Τότε τα παιγνίδια μας εκτός από το ποδόσφαιρο ήταν 
διαφορετικά. Βόλοι, γκαζές οι σβούρες, αρχικά δεν είχαμε ούτε μπάλα. Η μπάλα γινότανε 
όπως είπα και στην αρχή τόσο πολύ βαριά που θα πω και ένα περιστατικό που συνέβη και 
ήτανε για γέλια όταν παίζαμε σε ένα γήπεδο στο Χαλάνδρι. Πριν ξεκινήσει το παιγνίδι είχε 
βρέξει, ήτανε λάσπη και είχε γίνει η μπάλα να μην την ακουμπάς. Κερδίσαμε ένα πέναλτι. 
Εκλήθην εγώ σαν αρχηγός της ομάδας που ήμουν (για την Άμυνα μιλάμε) να κτυπήσω το 
πέναλτι. Έλα όμως που όταν πήρα φόρα και χτύπησα την μπάλα, αυτή δεν έφτασε ούτε 
μέχρι τον τερματοφύλακα. Κόλλησε στην λάσπη και πήγαινε σιγά σιγά. Οπότε γελώντας ο 
τερματοφύλακας την έπιασε και μου λέει, “τώρα θες να στην ξαναδώσω;” Εκεί γελάσαμε 
όλοι μαζί με αυτό το περιστατικό, αυτή ήταν η μπάλα τότε. Τώρα η μπάλα δεν μουσκεύει 
καθόλου όσο νερό να υπάρχει στο χόρτο του γηπέδου. Εγώ το πράσινο γήπεδο δεν το 
πρόλαβα πολύ, πέντε – έξι παιγνίδια έπαιξα όλα όλα στο γήπεδο του Απόλλωνα, του 
Παναθηναϊκού, του Πανιωνίου και του Καραϊσκάκη.  

Γ.Κ: Ο θείος μου συνεχίζει την ιστορία με μια αφήγηση η οποία περιγράφει τον ακατανόητο 
για τους περισσότερους από εμάς τρόπο σκέψης αλλά περισσότερο το ήθος του αδελφού 
του Κώστα Πίτσιου ο οποίος είχε μέσα του ενσωματωμένους όλους τους κώδικες της ηθικής 
και τα οποία δεν διαπραγματευόταν με κανένα για όλα τα πλούτη της Γης . 
Γ.Π: Σε αυτά τα γήπεδα είχα παίξει, γιατί μετά σταμάτησα βέβαια σταμάτησα για ένα 
περιστατικό. Τότε βέβαια ήμουν παίκτης του Χαραυγιακού και είχε γίνει ένα επεισόδιο 
μεταξύ εμού και ενός συμπαίκτη μου ο οποίος λεγόταν Σήφης Γουμενάκης. Αυτός ο παίκτης 
έπαιζε σέντερ φορ στην ομάδα μας και ο οποίος ήταν αρκετά νεότερος από εμένα. Τον 
είχαμε πάρει από τον Εθνικό Πειραιώς μαζί με τον Λουμπάκο. Πολύ καλοί παίκτες και οι 
δυο. Το παιδί αυτό είχε ένα άστρο όμως. Ποιο ήταν αυτό; Την μπάλα όταν την χτύπαγε 
προς το αντίπαλο τέρμα είτε με το γόνατο είτε με το καλάμι η με σουτ είτε με τον ώμο είτε 
με το κεφάλι η μπάλα κατέληγε στα δίχτυα της αντίπαλης ομάδας. Τον είχανε καλέσει στην 
Εθνική Νέων και τον βάζανε έξω αριστερά. Σε αυτό το παιγνίδι ο προπονητής μας ήταν ο 
Νίκος ο Πιλάτος, μια παλιά δόξα του του Φωστήρα (αμυντικός ) και της μικτής Αθηνών. 
Τότε υπήρχανε μικτές Αθηνών – Πειραιώς και Θεσσαλονίκης και κάνανε παιγνίδια μεταξύ 
τους, τουρνουά πόλεων. Ήταν στις γιορτές που κάναν τα παιγνίδια αυτές οι ομάδες, 
Χριστούγεννα, Πάσχα κλπ.  Ο Πιλάτος λοιπόν σε αυτό το παιγνίδι είπε “Σήφη θα παίξεις έξω 
αριστερά και ο Γιώργος ο Πίτσιος θα παίξει μπάκ αριστερό γιατί μας λείπει ο Περαντινός. 
Ήταν τραυματισμένο το μπάκ το αριστερό. Ο Σήφης δεν δέχτηκε στην αρχή. Μετά όμως 
όταν ο προπονητής είπε εντάξει μην παίζεις, θα παίξει ο Νομικός – ένας άλλος παίκτης ο 
οποίος δυστυχώς δεν ζει σήμερα – το μετάνιωσε και δέχτηκε να παίξει. Ο προπονητής 
αυτός μας είχε διδάξει ένα παιγνίδι πλαγιομετωπικής επίθεσης, δηλαδή την μπάλα την είχε 
ο τερματοφύλακας, (ο οποίος την έδινε στο) μπάκ δεξί η μπάκ αριστερό όποιο ήταν 
ελεύθερο από τα δυο θα του έδινε την μπάλα, στην συνέχεια ο παίκτης που θα έπαιρνε την 
μπάλα θα την προωθούσε στην δεξιά πλευρά η στην αριστερή, οποία ήταν ελεύθερη. Μπάκ 
δεξί, χαφ δεξί, έξω δεξιά και κάναμε πλαγιομετωπική επίθεση. Είχε αποτέλεσμα αυτή η 
λειτουργία. Σε αυτό το παιγνίδι λοιπόν έχω την μπάλα, προσπαθώ να την δώσω στον Σήφη. 
Δυο τινά συνέβαιναν. Η έκανε σιωπηλή διαμαρτυρία η παρέσυρε γιατί η θέση του ήτανε 
σέντερ φορ και έκλεινε προς τον άξονα. Έχοντας την μπάλα στα πόδια  ‐ Σήφη – του την 
πέρναγα, ο Σήφης όμως έλειπε. Μια – δυο, παίζαμε ένα παιγνίδι με τον Ποσειδώνα 
Γλυφάδας στο γήπεδο μας. Πρώτο ημιχρόνιο, Μάιος μήνας, ζέστη, τα μηνίγγια μας 
χτυπάγανε, είχε συμβεί και αυτό το ελαφρύ επεισόδιο στα αποδυτήρια με τον συμπαίκτη 
μου και τον προπονητή και αυτά που έβλεπα στο γήπεδο μου έκαναν εντύπωση και 
αναρωτιόμουν τι γίνεται τώρα εδώ; Χάναμε με 2‐0 πρώτο ημιχρόνιο – ζέστη – Μάιος μήνας 
κλπ. Σε κάποιο σημείο έγινε ένα φάουλ έξω από την περιοχή του Ποσειδώνα, καλείται να το 
κτυπήσει ο Λουμπάκος – και κόντεψε να κτυπήσει ένα ελικόπτερο που πέρναγε από εκεί, 
τόσο ψηλά πήγε η μπάλα. Ο Γουμενάκης τον ειρωνεύτηκε, “ σιγά ρε του λέει μην το βάλεις 
από εκεί. Εγώ τον άκουσα και του είπα συμβουλευτικά όχι απειλητικά ούτε επιτακτικά, 
απλώς και μόνο σαν αρχηγός της ομάδος και σαν συμπαίκτης. Σήφη παίξε την μπάλα σου 
και άσε τον άλλο, ξέρεις πάρα πολύ καλά έχει γερά πόδια ο Μηνάς ο Λουμπάκος και θα 
δούμε τι αποτέλεσμα έχει. Όμως μου απάντησε προσβλητικά – δεν μπορώ να αναφέρω τις 
κουβέντες του – και όταν το συνειδητοποίησα του είπα, Σήφη σε μένα το είπες αυτό; Μου 
απαντά, Ναι σε εσένα. Του λέω “αν θα έλθω εκεί θα σε χαστουκίσω” και μου απαντά πάλι 
δεύτερη φορά με αντιαθλητική, αντικοινωνική, αντιφιλική, αναξιοπρεπή τρόπο – θα 
σου….πολλά μπίπ. Εγώ σαν αρχηγός της ομάδος θίχτηκα πραγματικά, γιατί λέω, κάτσε εγώ 
δεν έχω τίποτα με κανέναν, γιατί μου μίλησε έτσι αυτός; Πρώτη φορά συνέβαινε, και πάω 
προς αυτόν. 

Γ.Κ: Σε τι ηλικία ήσουν τότε; 
Γ.Π: Ήμουν 34 χρονών και αυτός δεν ήταν παραπάνω από 25 χρονών, και πάω πράγματι 
προς αυτόν με πολύ διάθεση και πείσμα να τον χαστουκίσω. Μόλις πήγα εκεί μου πιάνει 
και τα δυο μου χέρια, οπότε δυστυχώς εγώ έκανα μια πράξη που και τώρα που σας το λέω 
διαμαρτύρομαι με τον εαυτό μου. Με μια κουτουλιά του σκίζω το ζυγωματικό. Κανείς δεν 
πήρε είδηση τι έγινε, ούτε διαιτητές ούτε συμπαίκτες μου, ούτε οι φίλαθλοι που ήταν γύρω 
γύρω στο γήπεδο. Ενώ ο τραυματίας ξεκίνησε για τα αποδυτήρια, την ίδια στιγμή ο 
διαιτητής σφύριζέ την λήξη του πρώτου ημιχρόνου. Χάναμε με 2‐0. Πήγε στα αποδυτήρια, 
τον παίρνει ο Γενικός Αρχηγός της ομάδας ο αείμνηστος Θοδωρής ο Τσίγκας, παλαιός 
παίκτης της ομάδας του Χαραυγιακού, και τον πήγε σε μια κλινική που είναι στην Πλατεία 
Καλογήρων στην Δάφνη και του έραψαν το τραύμα. 

Γ.Κ: Η πλατεία πήρε το όνομα της από την οικογένεια του νονού μου Γιάννη 
Τριανταφύλλου, που οι φίλοι τους τους είχαν δώσει το παρατσούκλι Καλόγεροι, και από 
αυτό ο νονός μου ήταν περισσότερο γνωστός ως Καλόγερας παρά ως Τριανταφύλλου. 

Φωτογραφία: Γ Τριανταφύλλου – Γ Πίτσιος – Γ Κάιλας 

Γ.Π: Ξεκινά το δεύτερο ημιχρόνιο με 10 παίκτες, τελικό αποτέλεσμα κυρίες και κύριοι, 3‐2 
υπέρ της ομάδος μας. Ο Ποσειδώνας δεν ήταν καμμιά τυχαία ομάδα. Είχε πάντοτε πάρα 
πολύ καλή ομάδα και με την ομάδα του Χαραυγιακού ήταν σε σύγκρουση. Τα παιγνίδια μας 
ήτανε Ντέρμπυ και κυρίως είχαν παίκτες από τον Πειραιά. Από τον Εθνικό Πειραιά, τον 
Θησέα Πειραιά, και μάλιστα έπαιξε και στον Ποσειδώνα ένας μεγάλος τερματοφύλακας του 
Ολυμπιακού ο Κουρουκλάτος. 
Η συνέχεια ήταν η εξής, ο αδελφός μου ο Κώστας ο οποίος ήταν ιδρυτικό μέλος του 
Χαραυγιακού και Γενικός Γραμματέας του Συλλόγου μια ζωή, από τότε που σταμάτησε το 
ποδόσφαιρο. Ήτανε φαν Χαραυγιακός κατ’ αρχήν αλλά ήταν και αδελφός μου. Όταν 
κατάλαβε αυτό το περιστατικό που έκανα εγώ εισηγήθηκε στον σύλλογο την διαγραφή 
μου. Ο σύλλογος μου βέβαια δεν το δέχτηκε. Προς τιμήν του και προς τιμή μου. Γιατί το λέω 
αυτό; Γιατί η απάντηση που έδωσαν στον αδελφό μου ήταν η εξής. Δεν μπορούμε να 
δώσουμε διαγραφή στον Γιώργο γιατί είναι ιδρυτικό μέλος του Χαραυγιακού και δεν μας 
έδωσε ποτέ άλλη τέτοια αφορμή. Και εξάλλου τον είχαμε και μια ζωή αρχηγό στην ομάδα. 
Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε για να τιμήσουμε και σένα και για να συμφωνήσουμε 
με την λογική σου, διότι μας είπες τι ακριβώς συνέβη και γιατί ζήτησες την διαγραφή του. 
Στην συνέχεια τον ρώτησα τον αδελφό μου, γιατί εισηγήθηκε την διαγραφή μου από τον 
σύλλογο; Μου είπε επι λέξει, “ Ρε Γιώργο φτάνει πια, 34 χρονών είσαι, τέσσερις φορές σου 
έχουν σπάσει τα χέρια, κάθε Κυριακή η μανούλα μας και η γιαγιά μας μας περιμέναμε πως 
(σε τι κατάσταση) θα πάμε στο σπίτι. Θα κρατάς το ένα χέρι με το άλλο, θα κουτσαίνεις, τι 
ακριβώς θα σου συμβαίνει; Φτάνει πια, μεγάλωσες – αρκετά. Αυτή ήταν η απάντηση του 
την οποία βέβαια και δέχομαι. Έτσι σταμάτησα το ποδόσφαιρο στην ηλικία αυτή, όμως 
έκανα κάτι που έκανα τους ανθρώπους του διοικητικού συμβουλίου του Χαραυγιακού να 
κουτουλάνε τα κεφάλια τους. Τους έκανα μια επιστολή, τους ευχαριστούσα, τους ζητούσα 
συγγνώμη και τους έλεγα ότι “Κύριοι, ένας δολοφόνος όταν δικάζεται απολογείται γιατί 
διέπραξε τον φόνο, εμένα όμως δεν με καλέσατε να με ρωτήσετε γιατί έκανα αυτό που 
έκανα. Σας ζητώ συγγνώμη και ευχαριστώ πάρα πολύ”. Όμως δεν έφυγα, δεν 
απομακρύνθηκα από τον σύλλογο. Και σήμερα ακόμα που μιλάμε σε ηλικία 85 ετών είμαι 
κοντά στον σύλλογο (η φωνή σπάει συγκινημένη). Αυτά… 

Γ.Κ: Σου εύχομαι να είσαι μέχρι το τέλος 

ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΗ ΣΤΟΝ ΦΥΤΡΟ 

ΓΠ Από εκεί και πέρα Γιαννάκη μου ο Χαραυγιακός τράβηξε την ιστορία του, και έχει μια 
ιστορία λαμπερή, μια ιστορία μπορώ να πω ήθους και αξιοπρέπειας. Να εξηγούμαι. Έχει 
τώρα 3‐4 χρόνια‐ επιτυχίες ‐ με Προέδρο βέβαια τον Φύτρο, για τον όποιο όπως έχω πει και 
του ιδίου κάποτε, τα δέντρα που έχουνε καρπούς αυτά τα πετροβολάνε, για αυτό 
διαμαρτύρεσαι, αλλά μη διαμαρτύρεσαι, να είσαι υπερήφανος γιατί ασχολούνται μαζί σου. 
Εσύ τραβάς το δρόμο σου. Υπάρχουν πέντε η δέκα αν θέλεις που σου μιλάνε με άσχημη 
συμπεριφορά σε εσένανε, γιατί; Γιατί το μυαλό τους δεν τους κόβει. Οι άλλοι όμως που 
είναι εκατοντάδες η χιλιάδες θα έλεγα Χαραυγιακοί σε χειροκροτούν. 

Για αυτό λοιπόν ζήτω ο Χαραυγιακός και ας’ τους άλλους να γαυγίζουν!! 

Αυτά. 

 
ΑΜΥΝΑ ΧΑΡΑΥΓΗΣ – ΠΡΟΔΡΟΜΟΣ ΟΜΑΔΑ ΤΟΥ ΧΑΡΑΥΓΙΑΚΟΥ 

Άμυνα Χαραυγής ‐ 1946 

1947: Ενθύμιο Άμυνας Χαραυγής Σ&Β Βερζυζόγλου‐ Γ Κάιλας στην μέση. 

 
ΑΣΤΡΑΠΗ ΧΑΡΑΥΓΗΣ – ΠΡΟΔΡΟΜΟΣ ΟΜΑΔΑ ΤΟΥ ΧΑΡΑΥΓΙΑΚΟΥ 

 
Αστραπή Χαραυγής:   12 12 1948 – προσφορά Τ. Νάκου – το παιδάκι αριστερά είναι ο ίδιος. 

 
Το πρώτο διοικητικό συμβούλιο (γραπτή εξιστόρηση Γ Πίτσιου) 
Γ.Π. Το πρώτο διοικητικό συμβούλιο στην ιστορία της ομάδας είχε την εξής σύνθεση: 

Πρόεδρος: Θεόδωρος (Ντόντος) Κουτσουδάκης 

Αντιπρόεδρος: Νίκος Πλατής 

Γενικός Γραμματέας: Ευστάθιος Σταθερός 

Ταμίας: Θανάσης Νάκος 

Γενικός Αρχηγός: Νίκος Κατσίρης 

Έφορος: Νίκος Καλλιάνης 

Σύμβουλοι: Αθανάσιος Πίτσιος, Χρήστος Χρήστου 

Γ.Κ: Ο Προέδρος ήταν ένας εξαιρετικός κύριος που έμενε κοντά στην οικογένεια Πίτσιου 
στην Χαραυγή και εκείνη την εποχή ήταν συνταξιούχος. 

Γ.Π: Η επιλογή των στελεχών του πρώτου διοικητικού συμβουλίου έγινε άνευ εκλογών, μια 
και οι άνθρωποι αυτοί έμεναν όλοι κοντά μεταξύ τους η προέρχονταν από την Άμυνα η την 
Αστραπή Χαραυγής, και δημιούργησαν αυτό το πρώτο μη οργανωμένο, άτυπο, διοικητικό 
συμβούλιο.  

 
Γ.Κ:   Δεν έχει διασωθεί‐ στα χέρια μας τουλάχιστον ‐φωτογραφία των μελών του πρώτου 
συμβουλίου αλλά  έχει διασωθεί μια φωτογραφία από το αρχείο του Γ Πίτσιου που δείχνει 
το διοικητικό συμβούλιο του 1954‐55, από κάτω η ιδία φωτογραφία με τα ονόματα 

 
Γιάννης Μπούγαλης (Η.Γ. 12/04/1929 – 89 ετών) για τον “Ντόντο” τον Μάιο του 2018” 

Φωτογραφία ‐ Γιάννης Μπούγαλης 

Γιάννης Μπούγαλης εφεξής Γ.Μ. 

Γ.Κ. Ο θείος μου Γιάννης Μπούγαλης είναι μεγαλύτερος αδελφός του παλαίμαχου 
ποδοσφαιριστή Θανάση Μπούγαλη, ο οποίος έχει παντρευτεί την αδελφή του πατέρα μου 
Αικατερίνη (ΑΜ στους διαλόγους) 

Παρότι είναι 89 ετών είναι σε πολύ καλή φυσική και πνευματική κατάσταση και 
προθυμοποιήθηκε να μου πει κάποια πράγματα για εκείνη την εποχή. 

Βρεθήκαμε μαζί στις 22 05 2018 στο σπίτι του και κατέγραψα τα ακόλουθα. 

Γ.Μ. Βρισκόμαστε περίπου στο 1948. Οι γονείς μου είχαν φύγει από το Κλίμα Δωρίδας και 
είχαν έλθει στην Αθήνα για να γλυτώσουν τις συνέπειες του εμφυλίου πολέμου και τους 
κινδύνους που παραμόνευαν αυτούς που αποφάσιζαν να παραμείνουν στα χωριά.          
Έτσι αδειάσαν και τα χωριά μας.                                                                                                     
Τότε εργαζόμουν στο γαλακτοπωλείο των αδελφών της μάνας μου στην Δεξαμενή στο 
Κολωνάκι και ερχόμουν κάθε Σαββατοκύριακο στο σπίτι των Πίτσιων  στην Άνω Χαραυγή 
όπου έμεναν οι γονείς μου με τα δυο μικρότερα αδέλφια μου, την Κατίνα (παντρεύτηκε τον 
Θόδωρο Τσίγκα) και τον Θανάση.                                                                                                    
Εκεί υπήρχε μια ομάδα νεαρών τότε που μαζευόντουσαν και έπαιζαν μπάλα, ο Γιώργος ο 
Κάιλας, ο Κώστας και ο Γιώργος ο Πίτσιος και μερικά άλλα παιδιά. Εκεί πρωτοστατούσε 
ένας ηλικιωμένος σχετικά κύριος επονομαζόμενος “Ντόντος”. Αυτός μάζευε τα παιδιά και 
παίζανε ποδόσφαιρο. Είδα που κράταγαν ταμπέλες που έγραφαν το όνομα της ομάδας και 
έγραφαν Χαραυγιακός.                                                                                                                      
Εγώ ήμουν άσχετος από μπάλα δεν έπαιζα μαζί τους μια και είχα μεγαλώσει στα χωριά της 
Δωρίδας όπου παίζαμε με μπάλες που φτιάχναμε με πανιά και πολλές φορές αλλάζαμε και 
κλωτσιές μεταξύ μας. Τα παιδιά της γειτονιάς πηγαίνανε όλα στο σχολείο άλλα στο 
Δημοτικό και άλλα στο Γυμνάσιο. Ο πατέρας του Γιώργου του Κάιλα Γιάννης και κυρίως η 
Πίτσαινα γυναίκα του Θανάση που ήταν από το χωριό μου το Κλίμα είχαν άχτι τον Ντόντο 
και τον κυνηγούσαν, ο πρώτος γιατί τα παιδιά έχαναν τα μαθήματα τους αφού είχαν το 
μυαλό τους στο ποδόσφαιρο και η δεύτερη γιατί τραυματιζόντουσαν. Παρόλο όμως τον 
“κλεφτοπόλεμο” έβλεπα πως ο Ντόντος καλλιεργούσε μια ζύμωση προκειμένου να φτιαχτεί 
η ομάδα.                                                                                                                                                
Εγώ μετά πήγα στην Αστυνομία, ενώ εν τω μεταξύ είχαμε αλλάξει σπίτι αλλά μέναμε εκεί 
κοντά και έτσι συνέχισα να έχω φιλικές σχέσεις με όλα αυτά τα παιδιά. Πήγαινα στα 
παιγνίδια, σιγά σιγά η ομάδα πλαισιώθηκε και με αλλά παιδιά γνωστοί στην Χαραυγή και 
μετά η ομάδα άρχισε να προσελκύει οπαδούς και να αναπτύσσεται. Την ομάδα την 
παρακολουθούσα σαν οπαδός, και όταν χρειάζονταν την βοηθούσα από την θέση μου στην 
Αστυνομία Πόλεων. Όταν η ομάδα έπαιζε στην περιφέρεια έπρεπε να παίρνουν άδεια και 
για αυτό το λόγο προσκόμιζαν αιτήσεις στην Ασφάλεια τις οποίες διεκπεραίωνα μέσω του 
κατάλληλου τμήματος. Επίσης ανάλογα με το γεγονός η τον αγώνα έπρεπε να φροντίζουμε 
να στέλνουμε και την ανάλογη δύναμη.                                                                                
Θυμάμαι πως ήλθαν πολλοί, τον Τσίγκα τον Θόδωρο, τον Κώστα τον Πίτσιο, τον Γιώργο τον 
Κάιλα που ήταν πάρα πολύ καλός στην οπισθοφυλακή σαν σέντερ μπάκ. Μετά έπαιζε και ο 
αδελφός μου ο Θανάσης στο κέντρο και ήταν μάλιστα άκαμπτος, είχε μεγάλη αντοχή, και 
όπου παρουσιαζόταν κίνδυνος έσπευδε αμέσως. Θυμάμαι τους Νάκους, τον Τάκη θυμάμαι 
ποιο πολύ ενώ ο Γιάννης ήταν παράγοντας ο οποίος ήταν εφημεριδοπώλης στο Κολωνάκι 
και τον γνώριζα από τότε. Ο Τάκης ήταν καλός παίκτης σέντερ φορ νομίζω. 

Γ.Κ: σημείωση: Από ότι έμαθα από μια συζήτηση της κυρίας Δεκαβάλα με τον Γ Πίτσιο στην 
οποία ήμουν παρών , αλλά και από τον πατέρα μου,  τον Νάκο τον Τάκη τον είχε ζητήσει ο 
Παναθηναϊκός. Υπήρχε μια επιστολή που είχε παραλάβει στα χέρια του ο Κώστας ο Πίτσιος 
και την οποία είχε στείλει κάποιος γνωστός του παράγοντας του Παναθηναϊκού.                    
Η επιστολή ξεκινούσε σε έντονο προστακτικό βαθμό: “Nα σταλεί άμεσα το δελτίο του 
ποδοσφαιριστού Νάκου προκειμένου να μεταγραφεί στον Παναθηναϊκό”, χωρίς να έχει 
προϋπάρξει κάποια συνεννόηση με τους παράγοντες της ομάδας, και αυτό εξόργισε τον 
Κώστα τον Πίτσιο ο οποίος την έσκισε γιατί ο τόνος και το ύφος της θεωρήθηκε 
προσβλητικό για την ομάδα μας. Από ότι θυμάμαι από παλιές συζητήσεις με τον πατέρα 
μου πίστευε πως ο Νάκος στεναχωρήθηκε και σταμάτησε την μπάλα. 

Ο Γ.Π όμως ισχυρίζεται πως σταμάτησε το ποδόσφαιρο για να κάνει οικογένεια 

Γ.Κ:  Από τους παλιούς παράγοντες ποιους θυμάσαι; 

Γ.Μ: Θυμάμαι τον Ντόντο, τον Σκοπελίτη, θυμάμαι τον προπονητή που ήταν και γυμναστής 
(Μητσιώνη) ο οποίος ήταν μάλιστα πολύ καλός σαν προπονητής τον οποίο σύστησε στην 
ομάδα ο Θόδωρος ο Τσίγκας με τον οποίο ήταν πολύ καλοί φίλοι. 

Γ.Κ: Για τον νονό μου τον Γιάννη τον Τριαντάφυλλου (γνωστός ως Καλόγερας) τι θυμάσαι; 

ΓΜ Γράψε πως και αυτός ήταν μεταξύ των ιδρυτών και συνεισφερόντων αρκετά από ότι 
άκουγα και μάθαινα. Ήταν και αυτός από τους πρωτοστατήσαντες για να γίνει ο 
Χαραυγιακός. 

Αικατερίνη Μπούγαλη (εφεξής Α.Μ): Έπαιξε και αυτός μπάλα. 

Γ.Κ: Ήταν και πρόεδρος. 

Γ.Μ: Ναι συμφωνώ 

Γ.Κ: Ήταν λίγο μεγαλύτερος από τον πατέρα μου και τον Γιώργο τον Πίτσιο και είχε μεγάλη 
περιουσία. Άργησε να παντρευτεί και όταν το έκανε ήταν σχετικά μεγάλος για να κάνει 
παιδιά. Θεωρώ πως ήταν ένας  παραπάνω λόγος να αφιερώσει την αγάπη του και την 
προσοχή του στην ομάδα, όπως πολύ καλά πράττουν και άλλοι άνθρωποι αφού έχουν 
περισσότερο χρόνο να θυσιάσουν και θεωρούν την ομάδα σαν παιδί τους. Άλλωστε και οι 
ποδοσφαιριστές παιδιά είναι. 

 
Στην φωτογραφία από αριστερά: Β. Βεζυρζόγλου, Σ. Καπάρας, Γ. Τριανταφύλλου, Γ. Πίτσιος και το χαφ ο Παύλος 
Δρόσος (μαρτυρία Β Βερζυζόγλου 22 06 2018) 

 
Γιάννης Μπούγαλης για τον Κώστα τον Πίτσιο 

   

Κώστας Πίτσιος 

Γ.Μ: Ο Κώστας ο Πίτσιος σαν παράγοντας συντηρούσε το χαρτοβασίλειο που λένε 
(Γραμματέας), να ξέρεις πως προσέφερε πολύ σημαντικό έργο ο Κώστας  

Γ.Κ: ‐ στην διατήρηση του αρχείου και στα πρακτικά του συλλόγου αλλά και ως παράγοντας 
προκειμένου να διασφαλίζει πως η ομάδα δεν αδικείται από την διαιτησία.                            
Ο Θόδωρος ο Λιβάνιος μας είπε στην συνάντηση που έγινε για τα πρακτικά της χρονιάς που 
πέρασε (2017‐2018) πως βρήκε δυο βιβλία γραμμένα από τον Κώστα τον Πίτσιο που 
κράταγε τα στατιστικά της ομάδας, τους σκόρερ και λοιπά για κάποιες χρονιές της 
δεκαετίας του 60, φωτογραφίες από τα βιβλία που ανακάλυψε ο Λιβάνιος στις αμέσως 
επόμενες σελίδες. 

Κώστας Πίτσιος & Γιώργος Κάιλας ‐ 1947 Βουλιαγμένη 

Γ.Μ: Ο Κώστας ο Πίτσιος ήταν πολύ τυπικός, πίστευε στον ΧΑΡΑΥΓΙΑΚΟ, στον αθλητισμό, 
δεν ξεχώριζε που ανήκει ο καθένας πολιτικά και κομματικά, ήταν τζέντλεμαν, καθαρός 
τίμιος. Ούτε τσιγάρο δεν έπαιρνε εις βάρος του ΧΑΡΑΥΓΙΑΚΟΥ. Ενώ οικονομικά δεν είχε να 
προσφέρει, όσον όμως αφορά τις δραστηριότητες ήταν η ψυχή του Χαραυγιακού. 
Δαπάνησε χιλιάδες ώρες δίπλα στην ομάδα, στα συμβούλια.  

 
 

Εξώφυλλο βιβλίου τακτικών μελών Κ Πίτσιου 

 
 Φωτογραφίες: από το βιβλίο τακτικών Μελών που διατηρούσε ο Κ Πίτσιος 

          

 
Γιάννης Μπούγαλης για τον Μιλτιάδη Κάιλα (1937) 

Μιλτιάδης Κάιλας 

Γ.Μ: Ο Μιλτιάδης είχε ένα πολύ καλό όνομα. 

Α.Μ: Ήταν πολύ δυνατός και έβαζε γκολ. Οπότε είχε δύσκολο αγώνα ερχόντουσαν στο σπίτι 
να τον πάρουν να παίξει αλλά άμα είχε να δώσει μάθημα η να διαβάσει για το 
Πανεπιστήμιο δεν πήγαινε. 

ΓΜ: Ο Μιλτιάδης ήταν αποφασισμένος να προκόψει στα επαγγελματικά του σχέδια, και για 
αυτό έπρεπε να διαβάζει. Όσο ήμασταν κάτω στην Χαραυγή ο Μιλτιάδης δεν συμμετείχε, 
ήταν βέβαια και μικρότερος. Τον θυμάμαι ήταν ψηλός και σωματώδης αλλά δεν έπαιζε 
πολύ. Οι ποιο δραστήριοι ήταν ο Κώστας (Πίτσιος) και ο Γιώργος (Κάιλας) 

Α.Μ: Σε δύσκολους αγώνες θέλαν τον Μιλτιάδη 

Γιάννης Μπούγαλης για τον Κερασιώτη 

Γ.Μ: Ο Κερασιώτης προσέφερε προσωπική εργασία διότι οικονομικά δεν μπορούσε να 
προσφέρει. 

Γιάννης Μπούγαλης για τον Θ. Τσίγκα 

Γ.Μ:  Ο Τσίγκας έπαιξε και αυτός χωρίς να είναι από τα πρώτα ονόματα γιατί είχε την 
δουλειά του.  

Γ.Π: Ο Θόδωρος ήταν σέντερ μπάκ, και ήταν καλός και αθλητικός, αλλά το πρώτο μέλημα 
ήταν η εργασία μας για την επιβίωση. Όταν σταμάτησε το ποδόσφαιρο ήταν γενικός 
αρχηγός της ομάδος. 

Γ.Κ: Ο Θόδωρος έφτιαχνε τα μωσαϊκά στα σπίτια, επάγγελμα που τώρα έχει εκλείψει. 

ΓΜ  Ήταν καλός όσο έπαιξε και ενδιαφερόταν για την ομάδα. Και ο αδελφός του ο Μήτσος 
έπαιξε αλλά αυτός έπαιξε ποιο λίγο από τον Θόδωρο.  

Γ.Κ: Ο Μήτσος έμοιαζε στο πρόσωπο με τον Τσαρλς Μπρόνσον όπως τον θυμάμαι όταν του 
πήγα να μου φτιάξει την φανοποιεία του αυτοκίνητου μου στον Άγιο Δημήτριο που είχε το 
φανοποιείο του. 

 
Γιάννης Μπούγαλης για τον Αναστάσιο Ζωγράφο 

Τάσος Ζωγράφος 

Γ.Μ: Ο Ζωγράφος έπαιζε, αλλά και η οικογένεια του όμως προσέφερε πολλά όπως είναι 
γνωστό στην Ηλιούπολη. 

Α.Μ: Είχε έλθει από τα μικρά της ΑΕΚ,  και ήταν πολύ καλός σε απόδοση.  

Γ.Κ: Ποιοι ήταν οι στυλοβάτες της πρώτης ομάδας; 

Γ.Μ: Στυλοβάτης ήταν ο Ντόντος, και να πάρουμε τώρα τους αθλητές, ο Προβελλέγιος, ο 
πατέρας σου, ο Πίτσιος ο Κώστας και ο Γιώργος ο Πίτσιος αλλά ο Κώστας περισσότερο.       
Ο Πανταζής που πήγε Αμερική  ήταν ένας από τους καλυτέρους παίκτες αν όχι ο καλύτερος 
και ήταν και καλό παιδί.  Επίσης σαν παράγοντας προσέφερε πολλά ο Νάκος ο Γιάννης ο 
οποίος ήταν εφημεριδοπώλης και πέθανε νέος. Και ο αδελφός μου ο Θανάσης ήταν 
δυνατός σαν ταύρος, δεν καταλάβαινε τίποτα, μόλις γινότανε κάποια φασαρία και 
εμφανιζόταν ο Θανάσης η φασαρία τέλειωνε πάραυτα. 

Σημείωση Γ.Κ: Η σωματοδομή του Θανάση του Μπούγαλη ήταν πολύ μπροστά από τους 
περισσότερους ποδοσφαιριστές της εποχής του και πάντα σε σχέση με τα δεδομένα της 
εποχής. Οι τετρακέφαλοι του ήταν τεράστιοι, τα χέρια του πολύ δυνατά, όπως και ο κορμός 
του. Αν ο Θανάσης ήταν νέος σήμερα με το DNA που είχε πιστεύω ακράδαντα πως θα ήταν 
από τα κορυφαία αμυντικά χαφ. Τα πόδια του ήταν ίδια με του Μπέρτι Φόγκντς της 
μεγάλης Εθνικής ομάδας της Δυτικής Γερμανίας, της ομάδας του Μπεκενμπάουερ. Όταν 
έβλεπα τον Θανάση έβλεπα την δύναμη του Φόγκντς (Berti Vogds) !! Ήταν βραχύσωμοι και 
οι δυο, ο Φόγκντς περισσότερο, χαμηλό κέντρο βάρους και ταυριά, στην κόντρα και στα 
τζαρτζαρίσματα απλά έχανες. Ο Θανάσης μάλιστα είχε εμφανώς δυνατότερο κορμό. 

                                      Σωματοδομή: Berti Vogds  vs. Θανάσης Μπούγαλης 
 

Γ.Π: Σε ένα παιγνίδι στο γήπεδο του Ιωνικού με τον Ιωνικό σε μια διεκδίκηση ο αντίπαλος 
ποδοσφαιριστής τον δάγκωνε στον ώμο αλλά ο Θανάσης δεν καταλάβαινε τίποτα. Ήταν 
ένας αμυντικός χαφ του συστήματος W S, το οποίο σημαίνει:  

Τέρμα, μπροστά δυο Μπακ δεξί και αριστερό, ποιο μπροστά στο κέντρο του γηπέδου τα 
δυο χαφ, χαφ δεξί και χαφ αριστερό με λίγο ποιο πίσω τους το σέντερ Μπακ που όμως ήταν 
ποιο μπροστά από το δεξί και το αριστερό Μπακ. Ο Θανάσης ήταν το δεξί αμυντικό χαφ. 

Μπροστά σε ευθεία γραμμή έπαιζαν αριστερό και δεξί εξτρέμ, δυο επιθετικοί μέσα δεξιά 
και μέσα αριστερά, και κεντρικός επιθετικός το σέντερ φορ. 

Υποθετική ενδεκάδα 

Άρα το 1 είχε ο τερματοφύλακας(Προβελλέγιος), το 2 Μπακ δεξί (Δεκαβάλας), 3 Μπακ 
αριστερό (Περαντινός), 4 χαφ δεξί (Θανάσης Μπούγαλης, Ξανθάκης), σέντερ Μπακ το 5 
(Γιώργος Κάιλας, Μανδράκος ), το 6 χαφ αριστερό (Δημακέας, Ξανθάκης), το 7 έξω 
δεξιά(Χατζηχρήστος, Καλαμάκης), το 8 μέσα δεξιά (Λουμπάκος, Κ Πίτσιος), 9 Σέντερ φορ 
(Νάκος Παναγιώτης), το 10 μέσα αριστερά (Α Ζωγράφος) το 11 έξω αριστερά Γ Πίτσιος. 

Γ.Κ: Ο Καπάρας; 

Γ.Μ: Ο Καπάρας έπαιξε και αυτός σαν τον Μιλτιάδη σποραδικά αλλά λένε πως βοηθούσε 
οικονομικά. Όταν έπαιρνε έργα βοηθούσε και αυτός. 

Γ.Κ: Άλλους μεταγενέστερους θυμάσαι; 

Γ.Μ: Ο Τάκης ο Πρεβεζάνος που έχει τον φούρνο  βοηθούσε οικονομικά 

Α.Μ: Ο αδελφός του Τάκη ο Χρήστος και η αδελφή του ανησυχούσαν για αυτά τα 
οικονομικά ανοίγματα και μια μέρα που πήγα να πάρω ψωμί μου “σφύριξε” πως από τον 
αδελφό του και τον Γιώργο (Κάιλα) φεύγουν πολλά χρήματα για την ομάδα. 

Γ.Μ: Τα προσέφεραν με την καρδιά τους σαν φίλοι της ομάδας.  

Γ.Κ: Όταν αγαπάς κάτι, ένα σύλλογο ας πούμε, σαν παιδί σου δεν σκέπτεσαι με την λογική 
αλλά με την καρδιά, και αν μάλιστα είσαι γενναιόδωρος μπορεί να ξεφύγεις. Ήταν λογικό 
πως κάποια από τα μέλη των οικογενειών τους ανησυχούσαν από αυτές τις οικονομικές 
“ατασθαλίες”! Μεταξύ αυτών ήμουν και εγώ αλλά τώρα καταλαβαίνω γιατί το έκαναν. Οι 
δεσμοί που ένωναν κάποιους από αυτούς με την ομάδα ήταν πολύ ισχυροί. Περνούσαν 
μέσα από οικογένεια, φιλία, αγάπη, αφοσίωση, και αν κάποιος βρισκόταν είτε λόγω 
ικανότητας είτε λόγω συγκυριών σε καλύτερη οικονομική κατάσταση από τους άλλους 
έκανε αυτό που έπρεπε. Από αυτό το δέντρο που λέγεται Χαραυγιακός ξεπήδησαν μεγάλες 
φιλίες, και μέσω αυτού ο ένας βοηθούσε τον άλλο, είτε αυτό αφορούσε επαγγελματική 
εργασία, είτε γνωριμία, είτε ακόμα και όταν τα πολιτικά πάθη στιγμάτιζαν κάποιον, κάποιος 
θα ήταν εκεί να σε βοηθήσει και να καθαρίσεις την θέση σου. Δεν θα πω περισσότερα για 
αυτό, παρότι έχω κάποια καταγεγραμμένα στοιχεία υποσχέθηκα εχεμύθεια σε όσους έχουν 
τέτοια ταμπού και φυσικά οι υποσχέσεις είναι ιερές και πρέπει να τηρούνται. 
Τρανό παράδειγμα υπερβολικής αγάπης και προσφοράς στον χώρο του Ποδοσφαίρου 
υπήρξε ο Λουκάς Μπάρλος ο κατά την γνώμη μου μεγαλύτερος πρόεδρος που είχε η ΑΕΚ. 
Ενώ ήταν αρκετά πλούσιος έχοντας μια εύρωστη εταιρία εξόρυξης Βωξίτη κατάφερε να 
πτωχεύσει ξοδεύοντας χρήματα για την ομάδα του. Η ΑΕΚ και οι οπαδοί αυτής έκαναν 
έρανο στα τελευταία χρόνια της ζωής του για να μην χάσει το σπίτι του.  

Γ.Κ: Συνεχίζω με την γραπτή αφήγηση Γ. Πίτσιου 

Ο ΤΙΤΑΝΙΚΟΣ 

Την εποχή εκείνη στην περιοχή του Δήμου Δάφνης υπήρχε μια ποδοσφαιρική ανεξάρτητη 
ομάδα με το όνομα ΤΙΤΑΝΙΚΟΣ η οποία και διαλύθηκε. Πολλοί ικανοί ποδοσφαιριστές της 
όπως οι αδελφοί Θόδωρος και Δημήτρης Τσίγκας, Διονύσης και Γιώργος Φαραώ, Παύλος 
Δρόσος, Νίκος Σγούρος, Γιώργος Γύφτος, Γιώργος Καζαντζίδης, ενσωματώθηκαν στο 
ποδοσφαιρικό δυναμικό του Χαραυγιακού Α.Ο. με αποτέλεσμα η ομάδα να γίνει 
πανίσχυρη. Τον ίδιο χρόνο εγκρίθηκε καταστατικό με 32 άρθρα και η ομάδα συμμετείχε στο 
πρωτάθλημα της δόκιμης κατηγορίας Αθηνών για πρώτη φορά και στην οποία παρέμεινε 4 
χρόνια κατακτώντας τις εξής θέσεις: 

Περίοδος 1949‐1950 7η 

      1950‐1951 6η 

      1951‐1952 4η 

                   1952‐1953 1η 

Έτσι για το1953‐1954 ανέρχεται ως πρωταθλήτρια ομάς στην Γ Κατηγορία με αριθμό 
μητρώου 58, της ένωσης ποδοσφαιρικών σωματείων της Αθήνας. 

ΓΚ: Το γραπτό κείμενο του Γ.Π. θα συνεχιστεί αργότερα. 

O Β Βεζυρζόγλου μου έχει δείξει μετάλλιο από το πρώτο πρωτάθλημα 

Γ.Κ: Σημείωση ‐   Αξίζει να πω πως όταν ζήτησα από τον θείο μου Γιώργο Πίτσιο να μου 
κατονομάσει και τα μικρά ονόματα των ποδοσφαιριστών όταν φτάσαμε στο όνομα του 
Καζαντζίδη είπε πως αυτός τότε του πήρε την θέση γιατί ήταν μικρότερος του και ο 
Καζαντζίδης τότε ήταν καλύτερος. Η δήλωση αυτή δείχνει και το ήθος που είχαν τα 
περισσότερα από αυτά τα παιδιά τα οποία ήταν αδελφωμένα μεταξύ τους παραμερίζοντας 
τα γεγονότα των τεταμένων χρονών της μετεμφυλιακής εποχής. Η ομάδα τους έδενε και 
όλα τα υπόλοιπα πήγαιναν στην άκρη. Να λοιπόν ένας άλλος θρίαμβος του ποδοσφαίρου 
επί του φανατισμού και της πολιτικής. 
 
Γ.Π: Τότε εγώ ήμουν παικτάκι για την δεύτερη ομάδα 
 
ΓΚ: Πόσων χρονών ήσουν τότε; 
 
Γ.Π: Γεννηθείς το 1933 τότε ήμουν 16 χρονών. 
 
Γ.Κ: Ο Καζαντζίδης στην επόμενη φωτογραφία φαίνεται τελευταίος δεξιά. 
 Αξίζει να πω πως όπως παρατήρησε ο Θείος μου ο Γιώργος οι τερματοφύλακες και τότε  
είχαν επιπλέον ενίσχυση για να μην τραυματίζονται στα γόνατα και τους ώμους. Η μόνη 
διαφορά ήταν πως τότε δεν φόραγαν γάντια όπως σήμερα. 
Στους ώμους είχε μαξιλαράκια, ενώ στο σωβρακάκι στο πλάι είχε παπλωματάκι επειδη τα 
γήπεδα ήταν χωμάτινα και τραυματιζόσουν. 
 
 

 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Προστασία γονάτων Σγούρου:  

 
 

Γ.Π. συνέχεια γραπτού κείμενου Γεωργίου Πίτσιου: 

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΖΩΓΡΑΦΟΣ 

Την χρονιά 1953‐1954 η ομάδα ξεκινά με πρόεδρο τον κ. Νεοπτόλεμο Βασιλείου έναν 
ακούραστο και ικανότατο άνθρωπο, ο οποίος όμως μετανάστευσε στην Κολομβία και τον 
αντικατέστησε ο εξίσου δραστήριος και αείμνηστος πια Κων. Βαρβιτσιώτης.                   
Στην Γ κατηγορία η ομάδα παραμένει μέχρι και την περίοδο 1958‐1959 ενώ η αγωνιστική 
της δραστηριότητα είναι ασταθής λόγω μαζικής στράτευσης πολλών νεαρών σε ηλικία 
ποδοσφαιριστών της. Αξίζει δε να αναφερθεί ότι το έτος 1955 ο Χαραυγιακός συγχωνεύεται 
με το ανεξάρτητο σωματείο της Ηλιούπολης “ΕΘΝΙΚΟΣ” ,του οποίου ηγείτο ο κ. Παν. 
Τσοχαλής, ράπτης στο επάγγελμα  και μεταφέρει την έδρα του στην ΗΛΙΟΥΠΟΛΗ όπου και 
εκφωνείται πλέον ως “ΧΑΡΑΥΓΙΑΚΟΣ ΑΘΛΗΤΙΚΟΣ ΟΜΙΛΟΣ ΗΛΙΟΥΠΟΛΗΣ”.                                                                       
Ο αείμνηστος τότε Κων. Ζωγράφος επικεφαλής του Δήμου σήμερα Ηλιούπολης παραχωρεί 
αγωνιστικό χώρο τον οποίο μέλη αγωνιστικά, διοικητικά και πολλοί εθελοντές φίλαθλοι με 
προσωπική εργασία το μετατρέπουν σε γήπεδο ποδοσφαίρου στην θέση που βρίσκεται και 
σήμερα.  

Κωνσταντίνος Ζωγράφος – Προέδρος της κοινότητας της Ηλιούπολης: 1954‐1960 
Από μαγνητοφωνημένη αφήγηση Γ.Π. σε συνέντευξη που παραχώρησε στον Γιάννη Γ. Κάιλα 

Γ.Π: Από το εκκλησάκι του Αγίου Νικολάου και πέρα που σήμερα είναι μεγάλη εκκλησία, 
στο σημείο  που είναι το άγαλμα της Ηρώς Κωνσταντοπούλου, την οποία εκτέλεσαν οι 
Γερμανοί στα 17της, υπήρξαν μεγάλα μποστάνια.                                                                      
Λίγο πριν την σημερινή εκκλησία υπήρχε μικρό εκκλησάκι 

Αυτός ο χώρος από το άγαλμα της Κωνσταντοπούλου και για άλλα 150 μέτρα ήταν ένα 
μποστάνι ενός γαιοκτήμονα του Μαμάη, ο οποίος φύτευε πραγματικά γιατί υπήρχαν πολλά 
νερά στην περιοχή που κατεβαίνανε από τον Υμηττό και στο Χαραυγιακό μπροστά στο 
πάνω δοκάρι, εκεί που έχει ένα μεγάλο ντεπόζιτο έχει νερά τα οποία κατεβαίνουν στο κάτω 
μέρος του γηπέδου. Εμείς εδώ κάποτε μέσα σε μια νύχτα φτιάχναμε γήπεδο, γιατί είχε 
εκτάσεις εδώ, είχε χωράφια τα οποία κάποιοι τα σπέρνανε, αλλά κάποιοι τα εγκατέλειπαν 
άσπαρτα. Κατόπιν σιγά σιγά που άρχισε ο κόσμος να φεύγει από την επαρχία και να 
έρχεται στην Πρωτεύουσα λόγω των γεγονότων του εμφυλίου πολέμου.  Ερχόντουσαν 
μαζικά στην Αθήνα επειδή υπήρχε Αστυνομία. Σιγά σιγά οι ελεύθερες περιοχές άρχισαν να 
εκλείπουν και τα πρόχειρα γήπεδα χαλιόντουσαν αφού στην θέση τους έπρεπε να χτιστούν 
τα σπίτια των μετοίκων. Η ομάδα όμως άρχισε να συγκροτείται και παίρνουμε τότε από την 
ΑΕΚ τον Τάσο τον Ζωγράφο αλλά και τον αδελφό του Σταμάτη ο οποίος όμως δεν ήταν 
ποδοσφαιριστής αλλά ασχολήθηκε από άλλο πόστο ως μέλος του διοικητικού συμβουλίου. 
Να υπογραμμίσω πως τα γήπεδα που φτιάχναμε και χαλιόντουσαν ήταν στην περιοχή της 
Χαραυγής όχι στην Ηλιούπολη, εδώ στην περιοχή της Άνω Χαραυγής. 

ΓΚ: Θυμάμαι τον Τάσο τον Ζωγράφο στα 40 του περίπου πόσο μυώδες, γραμμωμένο  και 
άλιπο σώμα είχε, ειδικά για τα δεδομένα της εποχής, μιας και ήταν φίλοι με τον πατέρα 
μου και συνάδελφοι κάποια χρόνια της δεκαετίας του 60. 

 Γ.Π:  Έτσι άρχισε και η αναζήτηση του γηπέδου. Ο Εθνικός Ηλιούπολης ουσιαστικά 
απορροφήθηκε από τον  Χαραυγιακό, και παίκτες όπως ο Χαρίτος και ο Ξανθάκης αλλά και 
άλλοι ενσωματώθηκαν στον Χαραυγιακό. Η ανάγκη χώρου, η αντιπροσώπευση της 
κοινότητας από την τότε ισχυρότερη ομάδα και πιθανώς και η έλευση του γιου του Τάσου 
και του γιου του Σταμάτη στην ομάδα έπεισαν τον Κωνσταντίνο Ζωγράφο να παραχωρήσει 
αυτό το κομμάτι γης που σήμερα είναι το γήπεδο μας αλλά και των σωματείων της 
Ηλιούπολης. Το γήπεδο έδειχνε προοπτική στον Χαραυγιακό γιατί τότε ήταν έτσι οι 
κανονισμοί που αν κατάφερνες να προβιβαστείς αγωνιστικά στην Γ ερασιτεχνική κατηγορία 
από την Δόκιμη έπρεπε να έχεις γήπεδο για να το μετουσιώσεις. Εμείς τότε είμασταν στις 
δόκιμες κατηγορίες και δεν μπορούσαμε να ανέβουμε επειδή δεν είχαμε γήπεδο, και τότε 
παραχωρήθηκε αποκλειστικά στον Χαραυγιακό ο χώρος του γηπέδου και ο οποίος 
ταυτόχρονα μετονομάστηκε σε Χαραυγιακός Αθλητικός Όμιλος Ηλιούπολης. Το γήπεδο 
αυτό τότε ονομάστηκε “ Γήπεδο Χαραυγιακού” και με αυτόν τον τρόπο το σωματείο 
ανέβηκε και επισημοποιήθηκε η θέση του στην Γ κατηγορία.  

ΓΠ: Εκεί θέλω να πω ότι τότε που έγινε το γήπεδο, τότε ονομάστηκε σε γήπεδο 
Χαραυγιακού και μετέπειτα όταν δημιουργήθηκε η Γενική Γραμματεία Αθλητισμού τα 
γήπεδα όλα ως γνωστόν εκτός από τα ιδιωτικά, όπως πχ το γήπεδο της ΑΕΚ, μετονομάστηκε 
σε Γ.Γ.Α. Δημοτικό γήπεδο Ηλιούπολης η στάδιο δεν θυμάμαι καλά. 

ΓΚ: Το γήπεδο βρίσκεται επί της οδού Χρυσάφη 1, και οι διαστάσεις του σήμερα είναι 
96Χ62m και διαθέτει εξέδρες για 2000 θεατές. Απ’ έξω υπάρχει η εξής πινακίδα 

Γ.Κ: Από ψηλά φαίνεται ακριβώς η θέση του γηπέδου επι της οδού Χρυσάφη μεταξύ των 
οδών Λεωφόρου Βουλιαγμένης και Ηρώς Κωνσταντοπούλου στην Ηλιούπολη. 

ΓΠ: Η ΓΓΑ πήρε όλα τα γήπεδα εκτός από τα ιδιόκτητα. 
 
ΓΚ: Και ο Γ.Σ. Ηλιούπολης εδώ έπαιξε μετά την ίδρυση του; 
 
ΓΠ: Ναι και αυτοί εδώ έπαιζαν. 
Εκτός από την προσφορά για το γήπεδο ο Ζωγράφος βοήθησε να διαμορφώσουμε τον χώρο 
χρησιμοποιώντας μέσα της κοινότητος, ταυτόχρονα δουλέψαμε και εμείς οι πιτσιρικάδες 
τότε με σκαλιστήρια να βγάλουμε κάτι θυμάρια, αγκάθια, σπερδούκλια και έτσι 
προσφέραμε και εμείς στην ομάδα. Οι περισσότεροι ήμασταν μαθητές γυμνασίου, 15 έως 
17 ετών, και μαζί με τους ανθρώπους και κάποια αυτοκίνητα που διέθεσε η κοινοτική αρχή 
διαμορφώθηκε ο χώρος. Το γήπεδο δεν ήταν έτσι όπως είναι σήμερα Βορράς Νότος, ήταν 
Ανατολή Δύση αλλά μεταγενέστερα το γήπεδο μεγάλωσε και έτσι χρειάστηκε να αλλάξει η 
διαμόρφωση του. Με τις αλλαγές αυτές έγινε αθλητικών προδιαγραφών όπως όριζαν οι 
κανονισμοί της εποχής, με συγκεκριμένο μήκος και πλάτος συν τον στίβο. Έγινε σύγχρονο 
στα μέτρα του με μόνη διαφορά ότι η βελτίωση έγινε τα τελευταία χρόνια, με την 
τοποθέτηση χλοοτάπητα, την αλλαγή της φοράς, τα καθίσματα κλπ. 

Γ.Κ: Ο πατέρας μου (Γιώργος Κάιλας) πράγματι μου είπε μια μέρα πως ο Χαραυγιακός 
προσκλήθηκε από τον Κωνσταντίνο Ζωγράφο να αντιπροσωπεύει στο εξής την πόλη της 
Ηλιούπολης (η πόλη δεν είχε άλλη ομάδα τότε) και να χρησιμοποιεί για αυτό τον σκοπό ως 
αγωνιστικό χώρο το οικόπεδο που τελικά διαμορφώθηκε στο γήπεδο που αγωνίζεται και 
σήμερα η ομάδα μας. Αυτό κατά την μαρτυρία του πατέρα μου ήταν γεμάτο ελιές και 
συκιές και ο ίδιος καθώς και άλλα μέλη μαζί με παράγοντες και φίλους  της ομάδας 
βοήθησαν να αφαιρεθούν αυτά τα δέντρα και να διαμορφωθεί κατάλληλα ο χώρος για να 
μπορεί να παιχθεί ποδόσφαιρο.                                                                                                                        
Ήταν λοιπόν ευεργέτης της ομάδας ο Κωνσταντίνος Ζωγράφος, όπως και όλοι όσοι 
βοήθησαν με τον ιδρώτα τους και τις πρωτοβουλίες τους να γίνει κάτι καλό στην γειτονιά 
μας. 

Γ.Π: Η ανθοφορία του Χαραυγιακού στην περιοχή έφερε πνοή για την δημιουργία και 
άλλων σωματείων όπως η Αθλητική Ένωση Ηλιούπολης, ο Διγενής, η Φλόγα Ηλιούπολης, η 
Ηλιούπολη όλα μεταγενέστερα τα οποία ήταν καλό που έγιναν γιατί καθώς μεγάλωνε ο 
πληθυσμός της περιοχής δεν υπήρχε δυνατότητα απορρόφησης όλων των νέων που ήθελαν 
να γίνουν ποδοσφαιριστές από μια μόνο ομάδα  

Από προφορική συνέντευξη στον Γιάννη Γ Κάιλα, τον Μάη του 2018. 

Γ.Π: Λένε ακόμα και τώρα δεν γίνεται να ενωθούν όλες μαζί οι ομάδες της περιοχής και να 
φτιάξετε μαζί μια ομάδα πρώτης (Εθνικής )κατηγορίας;  Δεν γίνονται αυτά τα πράγματα 
γιατί ο Χαραυγιακός έχει επί παραδείγματι περίπου 500 παιδιά, περίπου τα ίδια έχουν και 
οι άλλες τρεις ομάδες της περιοχής, που θα πάνε όλα αυτά τα παιδιά; Ακόμα και ιστορικά 
να το δούμε ο Χαραυγιακός είναι η ομάδα η οποία προηγείται ιστορικά των τριών άλλων 
ομάδων. Ιδρύθηκε αρκετά πριν από αυτές, και η Ηλιούπολη βέβαια ανέβηκε κάποτε (και 
αυτή) στην Β Εθνική αλλά  έκανε μια “κουτσουλιά” από ότι απεδείχθη και την 
υποβιβάσανε.  

ΓΚ: Το Sportifico αναφέρει όμως το εξής:  “Η Ηλιούπολη δεν κατάφερε ακολούθως να 
εξασφαλίσει πιστοποιητικό συμμετοχής στα επαγγελματικά πρωταθλήματα γνωρίζοντας 
απευθείας τον υποβιβασμό στην ερασιτεχνική Δ’ Εθνική το Σεπτέμβριο του 2011.” 
 
Γ.Π: Από εκεί και πέρα η ιστορία είναι όπως την ξέρουμε όλοι η αρκετοί από εμάς. Από εκεί 
και πέρα σκέφτομαι τα εξής: Γιατί ο Γυμναστικός σύλλογος Ηλιούπολης τα έχει με τον 
Χαραυγιακό;  
Εχθρεύεται δηλαδή τον Χαραυγιακό, δεν μπορώ να καταλάβω με ποιο πνεύμα σκέπτονται 
έτσι διαφορετικά;  

Γ.Κ: Μπορώ να το εξηγήσω ως εξής, ακόμα και στο ζωικό βασίλειο συνήθως υπάρχει ένας 
κυρίαρχος σε μια ομάδα, είτε αυτό είναι κοπάδι λιονταριών είτε κοτέτσι και αυτό είναι η 
αιτία που βλέπουμε συχνά τις περίφημες κοκορομαχίες.  
 
Γ.Π: Τον ίδιο χαρακτηρισμό δίνω και εγώ, όχι με τα ζώα αλλά με την δυναμική των ομάδων. 

Ο Χαραυγιακός φέτος (2018), πέρυσι, πρόπερσι, αντιπρόπερσι προηγείται συνεχώς στο 
πρωτάθλημα, άρα λοιπόν εσείς οι άλλες τρεις ομάδες που μάχεστε τον Χαραυγιακό τι 
πρέπει να κάνετε; Εγώ θα σκεφτόμουν αφήστε τον να φύγει να μείνουμε μόνοι μας πια. 

Τώρα έφυγε ποια ο Χαραυγιακός (Γ Εθνική για το 2018‐2019), δεν θα τον έχετε ποια στα 
πόδια σας. 

Φέτος ενώ κερδίσαμε καθαρά και εύκολα την Ηλιούπολη 3‐0, αυτά τα οποία άκουσα στις 
εξέδρες με στεναχώρησαν. Να μας λένε δηλαδή πως εδώ είναι Ηλιούπολη, τι θα πει αυτό; 

Η Ηλιούπολη δεν είναι Ελλάδα; Εμείς δεν ήμαστε Χαραυγιακός Ηλιούπολης;  Για να φύγω 
από την Χαραυγή να έλθω στην Ηλιούπολη πρέπει να έχω διαβατήριο; Πέφτουν πάνω μας 
σε μεγάλους ανθρώπους, ενώ ήλθαμε να παρακολουθήσουμε το ματσάκι όμορφα‐όμορφα, 
Άλλο όμως φίλαθλος και άλλο θεατής. 

Φίλαθλος είναι αυτός που διοικεί, εμείς που ήμαστε στην εξέδρα είμαστε θεατές, 
προπονητές και οι υβριστές. 

Σημείωση Γ.Κ. Ο θείος μου εννοεί πως ο παράγοντας που διοικεί συμπεριφέρεται σαν 
φίλαθλος και δεν βρίζει. 

Γ.Π: Δεν άκουσα κανένα που είναι παράγοντας και είναι μέσα στο γήπεδο αν θέλεις ότι και 
να είναι να βρίζει τον διαιτητή με τα χειρότερα λόγια η τον ποδοσφαιριστή, η ότι άλλο 
θέλεις, ΟΧΙ.  

Εγώ καθόμουν στην εξέδρα και διπλά είχα  τον μακαρίτη τον ξάδελφο μου (Γιώργο Κάιλα). 

Μου έλεγε κάποιες φορές “τον βλέπεις τον μλκ τι κάνει;” Άσε ρε Γιώργο τώρα, πες ότι 
είμασταν εμείς… 

Ο Γιώργος (Κάιλας) και ο Μιχάλης ο “Καμπόγιας” η Χρήστου, σέντερ φορ ο Μιχάλης, σέντερ 
μπάκ ο Γιώργος, είχανε δυο θέσεις κομβικές. Είπαμε τα χέρια είναι η ισορροπία του 
σώματος μας. Πηδούσε ο Γιώργος ποιο ψηλά από όλους τους άλλους, μπορεί να ήταν και 
ψηλότερος, αλλά το χέρι ακούμπαγε στο κεφάλι τον ώμο κλπ., ο διαιτητής σφύριζε. Τι 
σφυρίζεις του έλεγε ο Γιώργος, τι του έκανα; 

Οι διαιτητές μαζευόντουσαν σε ένα στέκι και κουβεντιάζανε και τον μακαρίτη τον Γιώργο 
και τον Μιχάλη, μακαρίτης και αυτός βέβαια. 
Ο Μιχάλης έμπαινε μέσα στην περιοχή, δουλεύανε χέρια, πόδια το σώμα τα πάντα, 
μαχητής. 

Τον πρόλαβες τον Γιώργο τον Σιδέρη του Ολυμπιακού; 

Γ.Κ: Όχι με τα μάτια μου αλλά έχω διαβάσει για το στυλ που αγωνιζόταν. 
 
ΓΠ: Ήταν μαχητής, έμπαινε μέσα στην περιοχή και τους έπαιρνε όλους σβάρνα. Τέτοιος 
ήτανε και ο Μιχάλης αλλά ο διαιτητής σφύριζε φάουλ. Τι του έκανα άρχιζε και ο Μιχάλης. 

Οι διαιτητές τους σχολιάζανε, και λέγανε καλή ομάδα ο Χαραυγιακός αλλά ρε παιδί μου 
αυτός ο Κάιλας και αυτός ο Χρήστου μου βγάζουν το συκώτι. 

Σε κάποιο παιγνίδι σαν αρχηγός της ομαλός  παίρνω τα δελτία να τα πάω στον διαιτητή να 
κάνει το φύλο αγώνος, και μόλις διαβάζει ο διαιτητής τα ονόματα Κάιλας και Χρήστου με 
καλεί και μου λέει πως αυτοί οι δυο είναι παρατημένοι!! Του λέω “ κάτσε κύριε διαιτητά, 
ακόμα δεν αρχίσαμε το παιγνίδι, πως τους παρατηρήσατε; Το άκουσες μου λέει; Πες τους 
να μην μιλάνε. Αλλά όχι ότι εφάρμοσαν αυτό το σύστημα, να εξηγούμεθα, Ο Γιώργος ήτανε 
ναι μεν διαμαρτυρόμενος ως προς τον διαιτητή, ο Μιχάλης ήταν ποιο νευρικός, ποιο 
κινητικός μπροστά στον διαιτητή, όχι επιθετικά, κάπως ατομικά ας πούμε για τον εαυτό 
του. Παίζαμε με την Καλλιθέα, στο γήπεδο μας εδώ. Στην Καλλιθέα έπαιζε τερματοφύλακας 
ο Γιάννης ο Σαραντάκης, ο οποίος ήτανε τερματοφύλακας καλός, Παγκράτι, Παναθηναϊκό 
και φίλος μου. Γίνεται μια παρεξήγηση μεταξύ του Καμπόγια και του Σαραντάκη. Παραλίγο 
να αρπαχτούν στα χέρια. Τους χώρισε η διαιτησία και είχε γίνει ένα φάουλ έξω από την 
περιοχή της Καλλιθέας. Τότε έπαιζε και ο μακαρίτης ο αδελφός μου (Κώστας Πίτσιος) ο 
οποίος είχε ένα γλυκό πόδι χωρίς να είναι μαχητής. Σε σύγκρουση δεν ερχότανε ποτέ. 

Στήνει την μπάλα ο Κώστας (Πίτσιος)έξω από την μεγάλη περιοχή και την ώρα που είναι 
έτοιμος να σουτάρει, αφού είχε καταλαγιάσει το επεισόδιο Καμπόγια και Σαραντάκη,  ο 
Καμπόγιας φεύγει και πάει προς τον Σαραντάκη. Ο Σαραντάκης νομίζοντας πως θέλει να τον 
κτυπήσει ο Καμπόγιας και ενώ ο Κώστας σούταρε προς την περιοχή, αφήνει την μπάλα η 
οποία κατέληξε γκολ!! 

Του λέω μετά του Σαραντάκη με τον οποίο ήμασταν φίλοι, ρε Γιάννη πως την έφαγες αυτήν 
την χυλοπίτα; Ρε Γιώργο μου λέει, τι να σου πω; Φοβήθηκα πως ερχόταν να με κτυπήσει. 

Είναι ιστορικά γεγονότα τα οποία έζησα 

Θυμάμαι ήμασταν στο Αιγάλεω και παίζαμε με μια ομάδα από το Αιγάλεω. Γίνεται ένα 
επεισόδιο μεταξύ του διαιτητή και ενός παίκτη της άλλης ομάδος. Είναι μπροστά στον 
διαιτητή ο ποδοσφαιριστής αυτός σε στάση προσοχής και του σέρνει του διαιτητή τόσα 
όσα σέρνει και η σκούπα. Θα, θου, σου μου και ο διαιτητής τον άκουγε. Μόλις τελείωσε 
αυτός του λέει ο διαιτητής πέρασε έξω. Τότε δεν υπήρχαν κίτρινες και κόκκινες κάρτες. 

Σου έκανε πρώτα παρατήρηση και μετά σε πέρναγε έξω. Σηκώνεται η εξέδρα και γίνεται ο 
χαμός. Τα κάγκελα πηγαίνανε και ερχόντουσαν, σε γήπεδο που βρισκόταν εκεί που είναι 
σήμερα το μετρό, στον Εσταυρωμένο. Αναρωτιέμαι γιατί πρέπει να ωρύεσαι, ο διαιτητής 
που είναι και αυτός ένας παίκτης θα τον βγάλει στα καλά καθούμενα; Εσύ από την εξέδρα 
γιατί βρίζεις τον διαιτητή; Τέτοια συνέβαιναν πολλά μέσα στα γήπεδα. Άλλοτε τα 
συγχωρούσε ο διαιτητής και άλλοτε όχι. Εγώ 20 χρόνια μέσα στα γήπεδα ποτέ δεν 
αποβλήθηκα. Θα σου πω και ένα περιστατικό για να διασκεδάσουμε την συνάντηση μας 
που συνέβη σε μένα. Παίζουμε με τον  Ποσειδώνα Γλυφάδος στην Γλυφάδα, ενώ εγώ είχα 
καταταγεί στην Αεροπορία. Έχω αντίπαλο Μπακ δεξί, έξω αριστερά εγώ ένα παίκτη τον 
οποίο για να περάσεις έπρεπε να κάνεις τάμα στον Χριστό και την Παναγιά. Τον ήξερα πάρα 
πολύ καλά γιατί παίζαμε και οι δυο στο αντιπροσωπευτικό συγκρότημα της Αεροπορίας. 

Ποιο ψηλός από μένα αρκετά με έπαιζε σαν ξυλοκόπος. Έχω φάει του κόσμου την κλωτσιά, 
ενώ κερδίζουμε ένα μηδέν με δικό μου γκολ. Κατά την διάρκεια του αγώνος έχει 
παρατηρηθεί από τον διαιτητή. Δεν ξέρω αν ζει ακόμα η όχι, ήταν ο φίλος μου ο Ηλίας ο 
Μπούτος, δεν ξέρω να θα πρέπει να αποκαλύψουμε το όνομα του. 

Γ.Κ: Δεν πειράζει αυτές άλλωστε είναι οι ιστορίες που ζωντανεύουν μια συζήτηση. Θυμάσαι 
ποιος είχε αναλάβει και εκμηδένισε τον Πελέ εδώ όταν έπαιξε ο Ολυμπιακός με την Σάντος;                          
Ο Πολυχρονίου !!  

Γ.Π: (γελώντας) – του’σπασε τα πόδια (χαριτολογώντας) 

Γ.Κ: Τάκλιν στην καρωτίδα.  

Σημείωση ΓΚ: (Κώστας Πολυχρονίου (12 Νοε 1936 – 1 Ιουν 2018) έφυγε κατά την διάρκεια 
συγγραφής του βιβλίου μας.          

Γ.Π: Ο Ηλίας ήταν ποιο ψηλός και ποιο βραδύς από εμένα. Εγώ όπως όλοι ομολογούνε 
ήμουνα ταχύτατος και ντριπλέρ. Πέρναγα την μπάλα κάτω από τα πόδια του, είτε από την 
μια πλευρά η την άλλη και έφευγα παρότι ήξερε το παιγνίδι μου, μια και όπως είπα 
ήμασταν συμπαίκτες στην ομάδα της Αεροπορίας. Υπήρχαν εκεί πολλές βεντέτες από την 
Θεσσαλονίκη κυρίως, όπως ο Κώστας ο Δελάρδας σέντερ Μπακ του Άρη Θεσσαλονίκης, ο 
Θανάσης ο Σαράντης (δεν ζει) έπαιζε στον Θερμαϊκό την ομάδα των σιδηροδρόμων, ο 
Ξυλάς το σέντερ φορ του Ηρακλή, παικταράδες. 

Συνεχίζω με την Ηλία, σε κάποιο σημείο ο διαιτητής ενώ τον είχε παρατηρήσει και πριν του 
λέει πέρασε έξω. Ο Ηλίας έκπληκτος ρωτάει τον διαιτητή, τι κάνεις, γιατί με βγάζεις έξω; 
Εγώ με τον Γιώργο ήμαστε φίλοι, παίζουμε στην ομάδα της Αεροπορίας. Και του λέει ο 
διαιτητής ο οποίος ήταν μάλιστα Αστυνομικός στο επάγγελμα επί λέξει: Το ξέρω, πόσο 
φίλοι ήσαστε το είδα, μόνο που δεν του έδωσες τα πόδια στα χέρια του, πέρασε έξω. 

Ο κόσμος στο γήπεδο της Γλυφάδας άρχισε να ωρύεται. Αναλαμβάνει την φύλαξη μου ένας 
ονόματι Μπελέκας από τον Πειραιά. Ο Ποσειδώνας είχε πολλούς παίκτες από τον Πειραιά. 
Είμαστε πάντοτε σε σύγκρουση με την ομάδα του Ποσειδώνα, επειδή είχε πολύ καλή 
ομάδα. Ο Μπελέκας που είχε αναλάβει την φύλαξη μου μου έριξε και αυτός μια κλωτσιά 
στα πόδια, και του λέει ο Διαιτητής πέρασε έξω. Δυο παίκτες αμυντικοί και οι δυο; Μεγάλη 
δουλειά. Λίγο αφού έβγαλε τον Μπελέκα ο διαιτητής διεκδικώ την μπάλα από ένα παίκτη 
του Ποσειδώνα του οποίου τράβηξα την φανέλα. Μου λέει ο διαιτητής πέρασε έξω. Το τι 
άκουσα εγώ από την εξέδρα δεν λέγεται, τάπα, ζουμπά, καλόπαιδο και πολλά άλλα. 
Μέχρι να βγω έξω ο διαιτητής σφύριξε την λήξη του αγώνα. Πάμε στα αποδυτήρια, εγώ ως 
αρχηγός ομάδος να υπογράψω το φύλο αγώνος. Του λέω του διαιτητή, πέστε μου γιατί με 
αποβάλλατε. Μου λέει αυτός επί λέξει: “Εσένα σε πήρε μπάλα το σχέδιο Μάρσαλ!” 

Γ.Κ: Σχέδιο Μάρσαλ ήταν το οικονομικό πλάνο σωτηρίας της Ελλάδας και άλλων 
Ευρωπαϊκών χωρών από την Αμερική λίγο μετά το τέλος του Β Παγκοσμίου πολέμου. 
Ο διαιτητής εννοούσε λέγοντας σχέδιο Μάρσαλ, πλάνο διαφυγής και σωτηρίας από το 
γήπεδο για να μην φάμε ξύλο. 
 
Γ.Π: Λέω και εγώ τι δουλειά έχει ο γάιδαρος με τον ταραμά, και δηλώνω στον διαιτητή πως 
δεν υπογράφω το φύλο αγώνος. Βγαίνοντας έξω με πιάνει ο Γυμνασίαρχος Κωσενάκης, και 
μου λέει πήγαινε να υπογράψεις, γιατί αν δεν υπογράψεις και τιμωρηθείς θα φας διπλάσια 
ποινή. Μου λέει αυτός κάτω από την υπογραφή σου γράψε με επιφύλαξη, και τα υπόλοιπα 
είναι δική μου δουλειά. 
Γ.Κ.: Ο διαιτητής πολύ έξυπνα καταλάγιασε την οργή του πλήθους για να μην γίνουν 
έκτροπα, ενώ ο Γυμνασίαρχος κατόπιν θα φρόντιζε για την άρση μιας άδικης αλλά 
επιβεβλημένης ποινής που ίσως τους προστάτεψε την σωματική τους ακεραιότητα. 
Διακρίνουμε λοιπόν μέσα από αυτές τις διηγήσεις το ήθος που επεδείκνυαν στελέχη αυτής 
της ομάδας απόδειξη ότι δεν είχαν αποβολές σε καριέρες μεγαλύτερες των 15 ετών.             
Το ίδιο μου είχε πει και ο πατέρας μου: “Στην ζωή μου αποβλήθηκα μια και μοναδική φορά 
άδικα σε μπαράζ για άνοδο, εκεί μας έσφαζαν γιατί εμείς δεν υποστηρίζαμε τον 
Βγενόπουλο”  
 
Γ.Κ. : Ας πάμε τώρα στην ΕΠΣΑ και το ερώτημα γιατί δεν ανεβαίναμε σε ψηλότερη 
κατηγορία από εκεί που φτάσαμε ενώ είχαμε πάρει πολλά πρωταθλήματα και το ρόλο του 
Βγενόπουλου για τον οποίο ο πατέρας μου μου έλεγε πως πίστευε πως μας ‘’έσφαζαν στα 
μπαράζ εξ αιτίας του.” 
 
Βασίλης Βεζυρζόγλου (στο εξής ΒΒ για τον ρόλο Βγενόπουλου)  

   
Β.Β 22 06 2018             1953 
 
Β.Β. Κοίταξε να δεις, τα χρονιά εκείνα ήταν πολύ δύσκολα. Οι διαιτητές την εποχή εκείνη 
ερχόντουσαν προδιαθετημένοι ότι θα κερδίσει αυτή η ομάδα. Η άλλη ομάδα θα χάσει. 
Σφυρίζανε ότι θέλανε, κάναν ότι θέλανε, βγάζαν όποιον παίκτη θέλανε, δεν υπήρχε 
οργάνωση συστηματική όπως υπάρχει τώρα που άμα μιλήσεις στον διαιτητή η σου δείχνει 
κίτρινη κάρτα η σε βγάζει έξω. Τότε βρίζαμε, βρίζανε γινότανε της κακομοίρας. Ο 
Βγενόπουλος ήταν πρόεδρος της ΕΠΣΑ στις μικρές κατηγορίες των Αθηνών και είχε στην 
Αθήνα μαγαζί  που πούλαγε μπάλες, παπούτσια, φανέλες, και αλλά διάφορα. Όλες οι 
ομάδες ήταν “υποχρεωμένες” να πάνε σε αυτόν να ψωνίσουνε. Άμα καμμιά ομάδα δεν 
πήγαινε σε αυτόν να ψωνίσει,  έστελνε δυο διαιτητές όπως τους ήθελε αυτός και από πέντε 
γκολ που βάζαμε χάναμε 1‐0, τι άλλο να πω; 
 
Γ.Κ: Τα είπες όλα – αλλά εγώ θα προσθέσω πως από ότι ακούμε δεν έχει αλλάξει τίποτα 
ακόμα και σήμερα στο Ελληνικό ποδόσφαιρο, και το παρασκήνιο παίζει και αυτό μπάλα 
εκτός από τους ποδοσφαιριστές 
 
Β.Β: Από ότι θυμάμαι έχουν περάσει και πολλά χρόνια μου είπε ο Παπαγεωργίου πως τον 
κάλεσε ο Βγενόπουλος και του ζήτησε ένα αρνί για το Πάσχα!!  
 
Γ.Κ: Ο Παπαγεωργίου τι ήτανε; 
 
Β.Β: Ο Παπαγεωργίου ήταν αρχηγός, έκανε κουμάντο στην ομάδα, και μας ρώτησε εμάς 
τους ποδοσφαιριστάς, “ θέλετε να το φάμε εμείς η να το στείλουμε στον Βγενόπουλο;” 
 
Γ.Π:  για τα λεγόμενα του Γ.Ι.Κ.: Αυτό δεν μπορώ να το επιβεβαιώσω αλλά πράγματι ο 
Βγενόπουλος ήταν Προέδρος της ένωσης ποδοσφαιρικών σωματείων της Αθήνας και είχε 
κατάστημα Αθλητικών ειδών. 
Δεν μπορώ να το πω γιατί η ομάδα μας είχε ικανότητα. Όσο και να θέλει ένας διαιτητής αν 
η ομάδα βάλει 4 γκολ αυτός δεν μπορεί να σου αφαιρέσει και τα 4. 
 
Γ.Κ: Ναι αλλά αν υπάρχουν όμιλοι και ο αντίπαλος είναι σχεδόν το ίδιο δυνατός με εσένα; 
 
Γ.Π: Αυτό δεν το ξέρω αλλά η ομάδα είχε αν θέλεις πρωταθληματική ιστορία. Ποια είναι 
αυτή; Οι κατηγορίες οι ερασιτεχνικές είναι Α, Β, Γ, δηλαδή τρεις. Την εποχή εκείνη ας 
υποθέσουμε ότι παίζαμε στην Γ Κατηγορία. Αφού βγήκαμε πρωταθλητές έπρεπε να πάμε 
στην Β Κατηγορία. Αντί να πάμε στην Β η Γ χωρίστηκε σε δυο κατηγορίες την Γ1 και Γ2 και 
εμείς μέναμε ξανά σε μια από τις δυο Γ. Ανεβήκαμε από αυτήν την κατηγορία, πήγαμε στην 
Β2 και παρότι βγήκαμε πρωταθλητές πάλι μένουμε στην ίδια κατηγορία γιατί έγινε η Β1. 
Βγαίνουμε πρωταθλητές και πάμε στην Α1 κατηγορία. Οι κατηγορίες οι τρεις γίνανε 6. 
 
Γ.Κ: Οπότε χάσατε κάποια χρόνια ανόδων κυριολεκτικά άδικα 
 
ΓΠ: Ναι αλλά αυτό που λέει μέσα ο Γιώργος(Κάιλας) για τον Βγενόπουλο δεν μπορώ να το 
βεβαιώσω. 
 
Γ.Κ: Θα σου πω κάτι για τον πατέρα μου. Ο πατέρας μου ποτέ δεν περιαυτολογούσε και εγώ 
έμαθα κάποια πράγματα στα τελευταία χρόνια της ζωής του, και αυτό επειδη είχα μια 
περιέργεια και τον ρώταγα. 
Δεν είναι πάνω από 4‐5 χρόνια που μου είχε πει πως τον είχε ζητήσει ο Παναθηναϊκός, ο 
Ηρακλής και ο Άρης Θεσσαλονίκης, λέγοντας πως όταν ήταν στην Αεροπορία τον πήγαινε σε 
συναντήσεις με παράγοντες ο Ταγματάρχης της μονάδας του αλλά η ομάδα δεν 
συμφωνούσε να τον δώσει. Κατόπιν είπε πως στις αρχές της δεκαετίας του 60 είχε πάει 
στην Ελβετία για δουλειά και έκανε προπονήσεις στην Ζυρίχη η οποία τον ήθελε και 
μάλιστα η ομάδα του είχε βρει και δουλειά, αλλά πάλι ο πρόεδρος του Χαραυγιακού 
διαφώνησε για την παραχώρηση του. Το ίδιο συνέβη όταν πήγε για δουλειά στην Γερμανία 
με την ομάδα της Κολωνίας. Έκανε προπονήσεις με την ομάδα εκεί πέρα και είπε πως ήταν 
ο μοναδικός ξένος. Πάλι το αίτημα για την παραχώρηση του απερρίφθη γιατί ο 
Χαραυγιακός, δηλαδή ο πρόεδρος του τον θεωρούσε αναγκαίο και είχε απειλήσει πως αν 
πιεστεί να του επιτρέψουν να φύγει από τον Χαραυγιακό θα αποχωρούσε και ο ίδιος. 
Δεν περιαυτολογούσε, δηλαδή ότι έμαθα το πήρα ρωτώντας και ακριβώς επειδη δεν 
περιαυτολογούσε με κάνει να τον πιστεύω. 
 
Γ.Π: Αυτά δεν τα γνωρίζω γιατί ο Γιώργος ήταν στο εξωτερικό και τότε στις ομάδες δεν 
υπήρχε αυτή η μίξη που υπάρχει τώρα μεταξύ Ελλήνων και ξένων ποδοσφαιριστών 
 
Γ.Κ: Ο Σιδέρης ήταν ο πρώτος μη ομογενής  Έλληνας ποδοσφαιριστής που έπαιξε στο 
εξωτερικό μετά τον Κώστα Χούμη (σ.σ. το 1936 μεταπήδησε στη Βένους Βουκουρεστίου. )   
Ο Σιδέρης ήταν μικρότερος από τον πατέρα μου και 1970 πήγε στο Βέλγιο για την Αντβέρπ . 
Επίσης ο προπονητής μας Νίκος Πεντζαρόπουλος και παίκτης της Εθνικής Ελλάδος είχε πάει 
στην Ιντερ Μιλάνου έκανε 6 μήνες προπονήσεις ενώ ο Πανιώνιος αρνήθηκε το αίτημα της 
Ιντερ για την παραχώρηση του. 
Σε αυτές τις χώρες μπορούσες να δουλέψεις σαν ξένος αλλά στην Ελλάδα υπήρχε το 
πρόβλημα, αν δεν συμφωνούσε η ομάδα να φύγεις σου κρέμαγε το Δελτίο. 
 
Γ.Π: Δεν υπήρχε τότε αυτό που υπάρχει τώρα να αγοράζεις ένα παίκτη ανεξάρτητου 
εθνικότητος και να τον βάζεις στην ομάδα σου. 
 
Γ.Κ: Στην Ευρώπη υπήρχε για περιορισμένο αριθμό παικτών και όχι όπως είναι σήμερα 
λόγω του νόμου Μποσμάν. 
 
Γ.Π: Και εδώ όταν ξεκίνησε ήταν ένας, μετά έγιναν δυο και κατόπιν ολόκληρη η ομάδα. 
 
Γ.Κ: όπως μου είπες και εσύ ότι έπαιξες με την Εθνική ομάδα της Αεροπορίας έτσι μου 
έλεγε και εκείνος πως έπαιζε στην Εθνική Ενόπλων και με περηφάνια έλεγε πως ενώ 
εκείνος ήταν το βασικό σέντερ Μπακ, υπήρχε αναπληρωματικός του παίκτης της ΑΕΚ. 
 
ΓΠ: Δεν το γνωρίζω γιατί δεν υπηρετήσαμε την ίδια εποχή.  
 
ΓΚ: Τον ρώτησα επηρεασμένος από τον κόσμο της δικής μου γενιάς, αν στεναχωρήθηκε και 
αν σκέφτηκε να παρατήσει το ποδόσφαιρο όπως έκαναν άλλοι όταν αρνήθηκαν οι 
αντίστοιχοι παράγοντες της δικιάς τους ομάδας να τους παραχωρήσουν σε ποιο διάσημη 
ομάδα. Εκείνος μου απάντησε πως δεν υπήρχε τότε καμμιά διαφορά αν έπαιζες στον 
Παναθηναϊκό η τον Χαραυγιακό. Αν έπαιζες σε κάποια Εθνική ομάδα τότε πήγαινες η στην 
ΔΕΗ η στον ΟΤΕ, την ΕΥΔΑΠ η την Αστυνομία. Εξάλλου μου είπε πως δεν στεναχωρήθηκε 
γιατί πάντα ήταν Χαραυγιακός ‐ μέχρι το τέλος είχε έγνοια την ομάδα και ρώταγε τι 
αποτελέσματα έφερνε ενώ βρισκόταν στο νοσοκομείο κάνοντας ακτινοβολίες. 
Γνωρίζω ότι ο πατέρας μου για λίγα χρόνια ήταν στην Αστυνομία αλλά και στην Εταιρία 
υδάτων σε μεταγενέστερο χρόνο, και παραιτήθηκε και από τις δυο υπηρεσίες για να 
ιδιωτεύσει και έτσι ίσως να πετύχαινε περισσότερα στην ζωή του. Οι δυο διορισμοί κάνουν 
τα λεγόμενα του πιστευτά, γιατί όλοι γνωρίζουμε πως καλοί ποδοσφαιριστές έβρισκαν 
θέση στο Δημόσιο κάτι το οποίο ήταν ιδιαίτερα σημαντικό αν αναλογιστεί κανείς την 
καταραμένη φτώχεια που μάστιζε εκείνη την εποχή, χειρότερα από ότι ζούμε σήμερα στην 
εποχή των μνημονίων. 
Το 1964 παραιτήθηκε από την εταιρία υδάτων και ξεκίνησε την καριέρα του στην 
μεγαλύτερη κατασκευαστική της Ελλάδας εκείνης της εποχής την ΕΔΟΚ ΕΤΕΡ, στην οποία 
διέπρεψε και ο καλύτερος του φίλος και συμπαίκτης στον Χαραυγιακό ο Στέλιος ο Καπάρας 
ως Γενικός Διευθυντής. 

 
 
Φωτογραφία: Στέλιος Καπάρας 
 
Ο θείος μου ο Γιάννης ο Μπούγαλης ο οποίος σήμερα που γράφεται αυτή η ιστορία είναι εν 
ζωή και έχει μια εικόνα της ομάδας εκείνη την εποχή μια και παντρεύτηκε την αδελφή του 
πατέρα μου αλλά έδωσε και την δική του αδελφή στον παίκτη και παράγοντα της ομάδας 
Θεόδωρο Τσίγκα, ενώ η οικογένεια του είχε έλθει στην Αθήνα και νοίκιαζε χώρο στα 
Πιτσέικα μου είπε πως ο Καπάρας όπως και ο αδελφός του πατέρα μου ο Μιλτιάδης 
έπαιξαν λιγότερο στον Χαραυγιακό γιατί ο μεν Καπάρας σπούδασε στο Πολυτεχνείο ενώ ο 
θείος μου σπούδασε Οικονομικά και Νομική. Λόγω σπουδών και καριέρας αφήσαν νωρίς 
την ομάδα. Μου είπε μάλιστα πως ο Καπάρας υπήρξε καλός και έξυπνος ποδοσφαιριστής ο 
οποίος ήταν ένα χρόνο μικρότερος από τον πατέρα μου. 
Στα θετικά του Καπάρα έχω να προσθέσω πως εκτός από την υψηλή ευφυΐα, την αξιοσύνη 
και την καταξίωση ως καλυτέρου Πολιτικού Μηχανικού της χώρας στην εποχή του ήταν 
επίσης γενναιόδωρος. Πολλές φορές ο πατέρας μου μπαίνοντας στο γραφείο του με το 
θάρρος που έχει το δεξί χέρι ενός τέτοιου ανθρώπου του ζήταγε κάποιες φορές να βάλει το 
χέρι στην τσέπη για να ενισχύσει την ομάδα μας. Ερχόταν γελαστός στο σπίτι και έλεγε 
πήρα λεφτά και από τον Καπάρα για τον Χαραυγιακό.  
Να τονίσω επίσης πως όσες φορές  τσόνταρε ο Καπάρας στον ιδιότυπο ρεφενέ του πατέρα 
μου δεν επεδίωκε να το μάθει κανείς γιατί ο Καπάρας δεν ήθελε να το μάθουν. 
 
Επειδη τμήμα της ευτυχίας τους ήταν η ομάδα μας, ο πατέρας μου ήταν πάντα χαρούμενος 
να βάλει το χέρι στην τσέπη για να βοηθήσει, περισσότερο όταν η ομάδα ήταν στην Β 
Εθνική και είχε μεγαλύτερες ανάγκες αλλά διαχρονικά ήταν πάντα δίπλα για δεκαετίες και 
όσο άντεχε οικονομικά να το κάνει. 
Θυμάμαι πως μετά την κατάρρευση της ΕΔΟΚ το 87 ο πατέρας μου είχε αγοράσει ένα 
Βενζινάδικο επι της Λεωφόρου Ηλιουπόλεως για να βιοποριστεί και έτσι ήταν κοντά στην 
ομάδα. Μάλιστα ήταν μαζί με τον Νικήτα Σκοπελίτη ως ένα υπερ πολύτιμο  γρανάζι στην 
αξιόλογη πορεία της ομάδας στην Β Εθνική. Θυμάμαι εργαζόταν από τις 6 το πρωί μέχρι τις 
8 το βράδυ, και ενίοτε  περισσότερο όταν τα βενζινάδικα τότε έκαναν διανυκτερεύσεις. 
Εκείνη την εποχή σχεδόν καθημερινά μαζευόντουσαν τα βράδια στο συμβούλιο και 
συζήταγαν τα της ομάδας. Υπήρξε μια περίοδος που τον είχε κτυπήσει η μέση του και ήταν 
διπλωμένος κυριολεκτικά 90 μοίρες για να περπατήσει. Λοιπόν δεν τα παρατούσε, έκανε 
ενέσεις στον μακαρίτη τον γιατρό τον Ηλία τον Κοέν και πήγαινε στα βραδινά συμβούλια 
για να είναι δίπλα στην ομάδα.  
Αυτός ήταν ο Χαραυγιακός ‐ η ομάδα στα πρώτα χρόνια της ήταν ιδιαίτερα δυνατή γιατί 
πέρα από την αναμφισβήτητη ποδοσφαιρική ικανότητα που είχαν τα μέλη της είχαν 
ισχυρότατους δεσμούς, ήταν αδέλφια, ξαδέλφια, φίλοι η καλύτεροι φίλοι, γαμπροί η 
κουνιάδοι, πατεράδες, θείοι  και αυτό τους έκανε περισσότερο μαχητικούς. 
Όλοι για έναν και ένας για όλους – πέθαιναν ο ένας για τον άλλο και είχαν περηφάνεια 
Έχουμε και άλλο τέτοιο παράδειγμα ποιο επιτυχημένο, ίσως γιατί εκεί υπήρχαν 
περισσότερα αδέλφια, οι πέντε Ανδριανοπουλαίοι του Ολυμπιακού. 
Διαβάστε παρακάτω τι γράφουν εφημερίδες της εποχής ‐ μήπως ήμουν υπερβολικός σε 
αυτά τα οποία έγραψα προηγουμένως; 
 

 
 
 
ΤΟ ΕΠΟΣ ΤΗΣ ΟΜΑΔΟΣ ΜΑΣ στα αθώα χρόνια 
 
Γ.Κ.: Διαβάστε και το επόμενο απόκομα που περιγράφει συνοπτικά το αθλητικά έπος 
εκείνης της έποχης της ομάδας του Χαραυγιακού του 60 στην επόμενη φωτογραφια. 
 
Σε 4 χρονια 86 αγωνες – 74 νικες – 9 ισοπαλίες – 3 ηττες !!!!! 
 
Το 1961 – πέτυχε 92 τερματα σε 29 παιγνιδια !!!  Μια από τις καλύτερες επιδόσεις που 
εχουν καταγραφεί κοντά σε αυτή που περιγράφω παρακάτω. 
 
Σημειωση Γ.Κ: Το ρεκόρ καλύτερης eπίθεσης στήν Ελλάδα το κατέχει ο Ολυμπιακός από το 
1974 με 102 τερματα, έχοντας 22 διεθνείς παικτες, ήταν η ομαδα Γουλανδρή της οποίας 
μέλος ήταν και ο προπονητής μας ο Μητσιώνης! 
 
Γ.Κ: Καταλαβαινει λοιπόν κανείς για ποιό λόγο μέσα από τόσες αναδιαρθρώσεις που εγιναν 
γιατι τελικα η ομαδα αδικήθηκε ιστορικά και δεν καταφερε ποτέ να ανεβει στην Α Εθνικη 
Κατηγορια. 
Αδικηθηκε ακριβως γιατι αριστευσε στην εποχη που ενώ επρώτευες παρέμενες ουσιαστικα 
στην ιδια κατηγορία από την Β στην Β1 και ουτω κάθε εξης, ενώ την προηγουμενη χρονια 
δεν υπηρχε Β1.!!!  
Στα χρόνια που συνέβαινε αυτό, οι πρωταγωνιστές γέρασαν ποδοσφαιρικά και η ευκαιρία 
χάθηκε. 
 
 
Το επος του Χαραυγιακού με αριθμους: εποχή Νίκου Πεντζαρόπουλου 
 

 
 
 
 
 
 
ΠΡΩΤΟΙ ΚΑΙ ΚΑΛΥΤΕΡΟΙ 
 

 
 
                            Φωτογραφία από απόκομμα εφημερίδας της εποχής ‐ ΠΡΩΤΟΙ 

 
 
Ο άνθρωπος και προπονητής Νίκος Πεντζαρόπουλος 
 
ΓΠ Τον έφερε προπονητή στον Χαραυγιακό ο Νίκος ο Πλατής άνθρωπος της ομάδας μας 
ενώ αυτός υπηρετούσε στην Αεροπορία και ήταν Διεθνής και ποδοσφαιριστής του 
Πανιωνίου. 

 
  
 
Ν ΠΕΤΖΑΡΟΠΟΥΛΟΣ 8 ΑΠΟ ΤΑ 13 ΧΡΟΝΙΑ ΔΟΥΛΕΨΕ ΑΦΙΛΟΚΕΡΔΩΣ!! 
 
  
Στην φωτογραφία οι: Γιώργος Πίτσιος – Νίκος Πεντζαρόπουλος – Γιώργος Κάιλας 
 
ΕΠΙΛΟΓΗ ΤΟΥ ΟΝΟΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΟΜΑΔΑΣ 
 
ΓΠ Το 1949 υπήρχε μια ομάδα στο Θησείο που λεγότανε μικρός Παναθηναϊκός. 
Η ομάδα αυτή δεν ευδοκίμησε διαλύθηκε εν τη γένεσει της.  
 
Εκεί επάνω στηρίχτηκε ο Στέφανος ο Τσακόγιας και λέει εμείς θα τον ονομάσουμε 
Χαραυγιακό, την ένωση της Άμυνας με την Αστραπή, όπερ και εγένετο. 
 
ΓΚ Δεν κατάλαβα τι εννοείς στηρίχτηκε, μου το εξηγείς; 

ΓΠ:  Παναθηναϊκός περιέχει την λέξη Αθήνα, Χαραυγιακός την λέξη Χαραυγή την γειτονιά 
μας. 

 Διάλεξαν τα κιτρινόμαυρα ως χρώμα της ομάδας γιατί οι περισσότεροι παίκτες της ομάδας 
ήταν ΑΕΚ. Ο Καπάρας Αεκτζής, ο Προβελλέγιος Αεκτζής, ο Γιώργος ο Κάιλας Αεκτζής, εγώ 
και ο θείος σου ο Κώστας (Πίτσιος)   Αεκτζήδες και άλλοι. 

Ο Μιλτιάδης (Κάιλας) δεν κάθισε για πολύ καιρό μαζί μας (λόγω σπουδών) είχε και την 
ατυχία να σπάσει το χέρι του στον καρπό στο γήπεδο, και αυτή ήταν η αιτία κατά την γνώμη 
μου που σταμάτησε τόσο νωρίς. Ήταν αμυντικός μαζί με τον Γιώργο. 

 
 
 

ΓΚ: Συνεχίζω με την γραπτή αφήγηση του θείου μου Γεωργίου Πίτσιου. 

Γ.Π: Νέοι ποδοσφαιριστές ενίσχυσαν την ομάδα όπως ήταν οι Π – (Τάκης) Νάκος,                     
Ι Ξανθάκης, Ι Δημακέας, Αναστάσιος Ζωγράφος,  (γιος του κοινοτάρχη Κωνσταντίνου Ζ.),     
Π. Περαντινός, Ν. Δεκαβάλας, Ε. Χρήστου, Π. Καλαμάκης, Λ & Ι Κωρονέλος, Α Δασκαλάκης,   
Ι Νομικός, Ι. Στέφας,  Α. Κωρονέλος, Χ. Γιώτης και άλλοι. 

Στην Γ κατηγορία της Ε.Π.Σ.Α . η ομάδα έμεινε 6 χρόνια λόγω στράτευσης πολλών 
ποδοσφαιριστών όπως αναφέρεται και ποιο πάνω, αλλά στην περίοδο των ετών 1958, 1959 
αναδεικνύεται Πρωταθλητής χωρίς καμμιά απολύτως ήττα και προβιβάζεται πανηγυρικά 
στην Β Κατηγορία. Από εδώ ο Χαραυγιακός Α.Ο.Η. παρ’ όλο που κατορθώνει διαδοχικές 
ανόδους σχεδόν κάθε χρονιά, ουσιαστικά ανεβαίνει μόνο μια κατηγορία δηλαδή από την Β 
στην Α. Αιτία αυτού ήταν κάποιες αναδιαρθρώσεις κατηγοριών που επιβράδυναν την 
ανοδική πορεία της ομάδας, χωρίς ωστόσο να περιορίσουν την εμβέλεια της και τους 
φιλοπρόοδους ανοδικούς προσανατολισμούς της. 

Γ.Κ.: Σε αυτό το σημείο θέλω να καταγράψω τη απάντηση που μου έδωσε ο πατέρας μου σε 
εύλογη ερώτηση μου “πως γίνεται να μην ανεβεί η ομάδα στην Α η Β Εθνική ενώ για πολλά 
χρόνια έβγαινε πρώτη;” Μου απάντησε πως “τότε ήταν μεγαλο‐παράγοντας διαιτησίας ο 
πατέρας η ο παππούς του μακαρίτη του Βγενόπουλου, ο οποιος προμήθευε αθλητικό 
υλικό. Επειδή η ομάδα δεν αγόραζε από αυτόν όταν γινόντουσαν μπαράζ την έσφαζαν.” 
Φυσικά εγώ δεν μπορώ να το επαληθεύσω αλλά καταγράφω την μαρτυρία του. 

Γ.Κ: Συνεχίζω με την γραπτή αφήγηση του θείου μου Γεωργίου Πίτσιου: 

Για την ιστορία αναφέρω χαρακτηριστικά τις περιόδους. 

Περίοδος 1959‐1960 Β1 κατηγορία – άνοδος – Πρωταθλητής 

Περίοδος 1960 – 1961 Β1 – παραμένει 

Περίοδος 1961‐1962 Α2 – Πρωταθλητής 

Περίοδος 1962‐1963 Α1 – Πρωταθλητής 

Περίοδος 1963‐1964 Α   – Πρωταθλητής 

Η χρονική περίοδος 1964 έως και 1982 δεν προσφέρεται για ιδιαίτερη κριτική γιατί η 
πορεία της ομάδας δεν εμφανίζει τίποτα αξιόλογο. Μοναδική εξαίρεση ήταν η χρονιά 1973‐
1974 όπου ο Χαραυγιακός Α.Ο.Η. τερματίζει δεύτερος στην Α κατηγορία της Αθήνας με 
πρώτο το ιστορικό σωματείο Άγιο Δημήτριο και λαμβάνει μέρος σε αγώνες διαβάθμισης 
διεκδικώντας την άνοδο του στην στην Β Εθνική κατηγορία. Τότε δεν υπήρχε Δ Εθνική       
και Γ Εθνική κατηγορία, αλλά ο πρωταθλητής του τοπικού κάθε νομού με τους 2 πρώτους 
της Αθήνας έκαναν με κλήρωση πρωτάθλημα (π.χ. 7 όμιλοι από 7 η 8 ομάδες για να βγουν 
53 πρωταθλητές) και οι 7 πρώτοι ανέβαιναν στην Β Εθνική κατηγορία.              
Παίκτες της ομάδας εκείνη την εποχή ήταν οι Ξυδιάς, Κούρτης, Πολυχρονίου, 
Βασιλόπουλος, Λουμπάκος, Παπαδόπουλος, Βερτσώνης, Αγγελάκης, Ρεπούλιος, Βουλιστής, 
Σαμάνος, Μανδράκος, Σιώπης, Βραχάς, Θανάσης Μπούγαλης, Κατσάνης, Κωστόπουλος.      
Στο γκρούπ των αντιπάλων μας ήσαν η Αμφιάλη, ο Α.Ο. Ρεθύμνου, ο Ηρακλής Ψαχνών, ο 
Εργοτέλης Κρήτης, και ο Ολυμπιακός Λουτρακίου. Αξίζει να σημειωθεί ότι η ομάδα μας 
έχασε την άνοδο της στην Β Εθνική κατηγορία τότε χάνοντας 1‐0 στον επαναληπτικό αγώνα 
με την Αμφιάλη στο στάδιο του Αιγάλεω, ενώ με ισοπαλία θα ήταν γεγονός η άνοδος μας 
στην Β Εθνική κατηγορία!  

B. Bεζυρζόγλου ‐  Ιστορίες (25 ΟΚΤ 1932 ‐ ) 

Γ.Κ: Πριν μου είχες πει για ένα παιγνίδι που παίξατε εναντίον του Βαγγέλη Πανάκη, ενός εκ 
των κορυφαίων φορ του Παναθηναϊκού (1933 – 2017), θες να θυμηθείς και να μου το 
ξαναπείς; 

Βαγγέλης Πανάκης 

Β.Β: Κάναμε ένα πολύ ωραίο αγώνα στο γήπεδο του Παναθηναϊκού με την Καλογρέζα. Ήταν 
πολύ σημαντικό αυτό το παιγνίδι, δεν θυμάμαι ποια χρονιά ήταν, γιατί πήραμε το 
πρωτάθλημα της Γ Κατηγορίας. Ο Κώστας ο Πίτσιος μάλιστα έβαλε μια γκολάρα από την 
σέντρα. Εγώ φύλαγα τον Πανάκη, μάλιστα τον είδα και μέσα στο λεωφορείο και μου 
παράγγειλε να ευχηθώ σε όλα τα παιδιά να είναι καλά στην υγεία τους. Τον ευχαρίστησα 
ιδιαίτερα και τον ρώτησα αν τα θυμάται τότε που ήμασταν πιτσιρικάδες. Ναι – ναι μου είπε 

Γ.Κ: Εσύ Βασίλη σε τι θέση έπαιζες; 

Β.Β: Εγώ έπαιζα η αριστερό Μπακ, η δεξί Μπακ η σέντερ Μπακ, ήμουν αμυντικός παίκτης 
λίγο βαρύς. 

Γ.Κ: Ποιες χρονιές ήσουνα στην ομάδα; 

Β.Β Ήμουν αρχηγός της ομάδας μαζί με τον Κώστα τον Πίτσιο και δεν συμμαζεύεται. 

ΓΚ: Από πότε ξεκίνησες; 

Β.Β Δεν τα θυμάμαι αυτά, ξεκίνησα από την Άμυνα Χαραυγής (1946) 

Γ.Κ: Δηλαδή ήσουνα και εσύ στην πρώτη ομάδα 
Β.Β: Ναι 

Γ.Κ: Αυτά τα πρώτα 10 χρόνια της ομάδας ποιους θεωρείς στυλοβάτες της; 

Β.Β Οι παίκτες της εποχής εκείνης ήταν ο Κώστας ο Πίτσιος, ο Καπάρας, ο Γιώργος ο Κάιλας, 
ο Νάκος – σχεδόν όλα τα παιδιά ήμασταν ιδίου επιπέδου μπορώ να πω, με κάποιον ποιο 
καλύτερα να κτύπαγε τα φάουλ τον Καπάρα. Κτύπαγε όλα τα φάουλ ο Καπάρας, είχε 
στρωτό πόδι, και η μπάλα πήγαινε βολίδα μέσ.’ τα δίχτυα. 

Γ.Κ: Δυστυχώς για την ομάδα αλλά ευτυχώς για αυτόν δεν ήταν σε θέση να συνεχίσει λόγω 
σπουδών 

ΒΒ Ναι δεν ήταν τακτικός παίκτης γιατί σπούδαζε ο άνθρωπος, είχε άλλες ώρες που 
ασχολείτο, ενώ εμείς ήμασταν ελεύθεροι αυτός ήταν δεσμευμένος κα ήτανε και τα χρόνια 
δύσκολα τότε με τα οικονομικά 

Γ.Κ: Μπορείς να πεις για αυτούς τους παίκτες, τα χαρακτηριστικά τους, τι ήταν αυτό που 
τους ξεχώριζε; 

Β.Β Κοίταξε να δεις, ο Χαραυγιακός όλα τα χρόνια, έπαιζα δεν έπαιζα εγώ ήταν πολύ 
δυνατή ομάδα. Όλες οι ομάδες υπολόγιζαν τον ΧΑΡΑΥΓΙΑΚΟ. 

Γ.Κ: Δυνατοί σε δύναμη η τεχνικά; 

Β.Β: Και τεχνικά γιατί είχαμε και πολύ καλούς προπονητάς. Είχαμε τον Βαγγελάκη που 
έπαιζε στην Δάφνη, την παλιά Δάφνη προπονητής, είχαμε προπονητάς παιδιά που ήτανε 
πολύ καλοί με αποκορύφωμα τον Νίκο τον Πεντζαρόπουλο που ήταν γενικός 
κουμανταδόρος της ομάδος. Μας έκανε άλλους ανθρώπους ο Νίκος ο Πεντζαρόπουλος, μας 
έδωσε ώθηση μεγάλη σαν ομάδα. Όπου πηγαίναμε τον χειροκροτάγανε, τον αγαπάγανε, 
ήταν και αγαπητό παιδί και λεβεντόπαιδο, και τον αγαπάγαμε και εμείς και θέλαμε να τον 
βγάλουμε ασπροπρόσωπο. 

Γ.Κ: Ο Καπάρας σε τι θέση έπαιζε; 

Στέλιος Καπάρας 

Β.Β: Ο Καπάρας έπαιζε σέντερ φορ, μέσα δεξιά, εκεί ήταν η θέση του. Μπροστινή γραμμή 
έπαιζε  

Γ.Κ Έβαζε και γκολ 

Β.Β: Έβαζε γκολάρες 
Β.Β: Ο Κώστας ο Πίτσιος ήταν καλός παίκτης, έπαιζε στα χαφ, μαζί με εμένα, μαζί με τον 
Ευαγγελίδη και αυτός καλός παίκτης, ο οποίος έπαιζε στα χαφ, ήτανε και πολλά παιδιά που 
δεν τα θυμάμαι κιόλας (86 ετών κατά την εγγραφή). 

Γ.Κ: Ο πατέρας μου πως ήταν; 

ΒΒ: Ο πατέρας σου ήταν πολύ καλός παίκτης όπως και ο αδελφός του ο Μιλτιάδης, σέντερ 
Μπακ πολύ καλός παίκτης και αυτός, αλλά και αυτός δεν ασχολείτο πολύ όπως ο Καπάρας, 
γιατί σπούδαζε. 

Γ.Κ: Ποιο θεωρείς ότι συνέβαλαν περισσότερο, έχω ακούσει πως κάποιες χρονιές 
τελειώσατε αήττητοι. 

ΒΒ: Κάποιες χρονιές η ομάδα ήταν στις δόξες της, κατεβαίναμε και ρίχναμε πέντε γκολ, 
εκτός αν θέλαν να μας τσακίσουν εξωτερικές δυνάμεις, βάζαμε 5 γκολ και χάναμε 1‐0. Τι 
έγινε ρε παιδιά; Το ακύρωσε, Γιατί το ακύρωσε; Ξέρω εγώ – το ακύρωσε ως οφσάιντ. 

ΓΚ: Ο πατέρας μου μου είχε πει πως είχε παίξει και αντίπαλος με τον Δομάζο. 

Β.Β: Είχαμε παίξει μια χρονιά με την Άμυνα Αμπελοκήπων – ναι – δεν θυμάμαι αν ήτανε στο 
γήπεδο του Παναθηναϊκού, μάλλον αλλού ήτανε, και ο Παναθηναϊκός τον έψηνε να τον 
πάρει τότε. Ο Δομάζος ήταν παλληκαράκι, ήταν μικρός σε ηλικία. 

Γ.Κ: Μου είχε πει (ο πατέρας )  πως την κερδίσατε πολύ εύκολα 

Β.Β: Ναι την κερδίσαμε την Άμυνα όπως κερδίσαμε και την Καισαριανή στο Κύπελλο 
Ελλάδος. Στο γήπεδο της Νήαρ Ιστ παίξαμε. 

Γ.Κ Γιατί μου το λες έτσι; Η Καισαριανή είχε τίποτα μεγάλους παίκτες τότε; 

Β.Β: Η Καισαριανή ήταν Β Κατηγορία – δυο κατηγορίες πάνω από εμάς – Β Αθηνών. Είχε τον 
Σπαθούλα μέσα, είχε τον Απέργη που τους πήρε ο Παναθηναϊκός μετα, είχε πολλούς 
παίκτες. 

Γ.Κ Με μεγάλες ομάδες είχατε παίξει ποτέ φιλικά; 

Β.Β: Ο Πεντζαρόπουλος μας έκλεισε μια φορά και παίξαμε με τον Πανιώνιο και φάγαμε 5‐6 
γκολ – δεν θυμάμαι ακριβώς. 

Γ.Κ: Έχω μια φωτογραφία και ένα σκορ 2‐1 όταν χάσατε από τον Απόλλωνα 

Β.Β: Ναι παίξαμε και με τον Απόλλωνα. 

Γ.Κ: Θυμάσαι καθόλου τα πρώτα χρόνια της ομάδας, πως σχηματίστηκε η ομάδα, ποιος σας 
φώναζε, ποιος ήταν ο πυρήνας ποιοι ήτανε οι φίλοι; 

Β.Β Κοίταξε να δεις, από αυτούς που κάνανε κουμάντο στην ομάδα ποιο πολύ ήτανε ο 
Νάκος, κρεμόμασταν από τον Νάκο γιατί ο Νάκος έπλενε τις φανέλες ο άνθρωπος, έπλενε 
τα σώβρακα, τις κάλτσες, γυάλιζε τα παπούτσια. 

Γ.Κ: Πως είχε αυτή τη δυνατότητα; 
Β.Β: Του άρεσε να ασχολείται με αυτά, ήτανε γενικός φροντιστής της ομάδος και ποιο πολύ 
εξαρτώμεθα από αυτόνανε 

Γ.Κ: Θέλω να πω πως είναι λίγο δύσκολο, πως τα έκανε όλα αυτά, είχε καθαριστήριο; 

Β.Β: Δεν ξέρω – εφημεριδοπώλης ήτανε, τα έπλενε όμως αυτός η ίσως η μάνα του – δεν 
ξέρω. Τότε τα παπούτσια ήταν γεμάτα πρόκες. Αν δεν είχες τον “Μπαρμπαλιά” μαζί σου και 
σφυρί δυνατό δεν μπορούσες να παίξεις μπάλα. 

Γ.Κ: Τι εννοείς “ Μπαρμπαλιά”; 

B.B: Ο Μπαρμπαλιάς είναι ένα σιδερένιο καλαπόδι στο οποίο βάζεις το παπούτσι μέσα και 
χτυπάς τις πρόκες για να βυθιστούνε μέσα. Πληγώνανε τα πόδια μας, η πρόκα τρύπαγε το 
πόδι. Εγώ είχα μια δόση (δείχνει δυο πόντους μέσα στην φτέρνα) μέχρι εδώ τρύπα. Ο 
Μπαρμπαλιάς ήτανε το μόνο εργαλείο το οποίο χρειαζόμαστε. Πολλά παιδιά 
τραυματιζόντουσαν από αυτά τα παπούτσια που φοράγαμε τότε. Χωρίς το Μπαρμπαλιά 
δεν μπορούσες να κάνεις τίποτα, αυτό (το εργαλείο) ο Νάκος το κουβάλαγε και λέγαμε που 
είναι ο Νάκος να μας χτυπήσει τις πρόκες. Τότε μαζευόμασταν όλη η ομάδα σχεδόν και μας 
κερνάγανε ένα γάλα. Πηγαίναμε στου Ιωαννίδη εκεί την γωνιά, στο γαλακτοπωλείο που 
είχε στην Χαραυγή και μας κερνάγανε ένα γάλα – στου Μαρκέα δίπλα ήτανε, το Ουζερί του 
Μαρκέα, εκεί που είναι η στάση, απέναντι από το σχολείο. 

Φωτογραφία Μπαρμπαλιά 

Γ.Κ: Ο Μαρκέας τι ήτανε;  

Β.Β: Ο Μαρκέας ήτανε ένας τύπος – λέγανε πως ήτανε πράκτορας της Intelligence Service. 
Αν ήταν αλήθεια δεν ξέρω αλλά ήτανε και από τους ιδρυτάς της ομάδος. 

Γ.Κ: Τι δουλειά έκανε; 

Β.Β: Είχε μπυραρία, Ούζα, Ουίσκια, ότι θέλεις 

Γ.Κ: Πόσο χρονών ήσαστε αυτοί που γνωρίζω εγώ, οι φίλοι του πατέρα μου; 

Β.Β: 13, 15, 16, 17 χρονών πιτσιρικάδες 
Γ.Κ: Τι ήτανε αυτό που σας έκανε φίλους, ήτανε η φτώχια, τα δύσκολα χρόνια; Ρωτάω γιατί 
οι φιλίες σας ήτανε αξεπέραστες, κράτησαν δεκαετίες, ενώ σήμερα οι άνθρωποι δεν είναι 
έτσι. Πως ενωθήκατε ψυχικά; 

Β.Β: Εκτός από την μπάλα που ήμασταν συμπαίκτες προσπαθούσαμε να είναι ο άλλος καλά, 
να μην κτυπήσει, να μην πάθει τίποτα γιατί θα μας λείψει από το παιγνίδι, τον αγαπάγαμε, 
συνδεόμασταν. Πηγαίναμε πίναμε τα κρασιά μας, λέγαμε τις βλακείες μας, πηγαίναμε στο 
θέατρο. Εγώ είχα την μανία να πηγαίνω σε επιθεωρήσεις και όταν έλεγα ότι εγώ πάω σε 
επιθεώρηση ερχόταν ο Καλόγερας (Γιάννης Τριανταφύλλου)και μου έλεγε θα έρθω και εγώ 
μαζί. Ερχόταν ο πατέρας σου – θα έλθω και εγώ η δεν πάμε για επιθεώρηση, πάμε για 
κρασί και αποφασίζαμε εκείνη την ώρα 10‐15 παιδιά που θα πάμε για να πιούμε κρασί 

Τάσος Ζωγράφος  ‐  Ιστορίες ‐ 29 06 2018 

Γ.Κ: Πως ξεκίνησε η καριέρα σου; 

Τ.Ζ:  Εγώ ήμουνα στην ΑΕΚ, στην Β ομάδα, και έπαιξα λίγο και στην πρώτη. Στην ΑΕΚ πήγα 
το1954 και έφυγα το 1957. Σταμάτησα να πηγαίνω στην ΑΕΚ αλλά είχα το δελτίο μου εκεί. 
Το 60 μέχρι το 66‐67 που έπαιξα στον Χαραυγιακό δεν με έδινε ελεύθερο η ΑΕΚ, με έδινε με 
υποσχετική. Δηλαδή τελείωνε η χρονιά και τον Σεπτέμβριο με έδινε με υποσχετική, διότι αν 
με είχαν αφήσει να φύγω και ο Απόλλωνας με ζήτησε και ο Πανιώνιος αλλά δεν μπορούσα 
να πάω αφού ανήκα στην ΑΕΚ. Έχασα δηλαδή την ευκαιρία να παίξω σε άλλη μεγάλη 
ομάδα. Είχε ένα προπονητή Ούγγρο ο Απόλλωνας τον Ντοργκος και παίξαμε ένα φιλικό 
στην Ηλιούπολη, Χαραυγιακός – Απόλλωνας. Ο πρώην προπονητής του Χαραυγιακού ο 
Κυριακού τότε έπαιζε στον Απόλλωνα. Στο πρώτο ημίχρονο τους είχαμε πατήσει. Κερδίζαμε 
1‐0 και το είχα βάλει εγώ το γκολ, δεν μπορούσε να με πιάσει. Άμα είχα όρεξη δεν με 
έπιανες με τίποτα. Από την οικοδομή ερχόμουνα και έπαιζα μπάλα – ήμουν ο καλύτερος 
ακόμα και μετα από γλέντια η ξενύχτια. Στο ημίχρονο ο Πεντζαρόπουλος – φιλικό παιγνίδι 
ήταν – άλλαξε παίκτες, και χάσαμε 3‐1. Εμείς νομίζω ήμασταν στην Α2, η Β1 η Α2. 

Γ.Κ:  Για να καταλαβαίνουμε κάποια πράγματα (σε συνάρτηση με τον χρόνο) θέλω να μου 
πεις πότε γεννήθηκες. 

Τ.Ζ: Γεννήθηκα το 36 – 17 Νοέμβρη του 36, αλλά επειδη γεννήθηκα στο σπίτι στην 
Ηλιούπολη η μάνα μου με δήλωσε μετα από 70 μέρες, και στην ταυτότητα γράφει Γενάρη 
του 37. 

ΓΚ: Ποιος ήταν αυτός που σε έφερε στον Χαραυγιακό, πως έμαθες εσύ για τον Χαραυγιακό; 

Τ.Ζ: Όταν έφυγα από την ΑΕΚ έκανα μια ομάδα με τα παιδιά της γειτονιάς εδώ στην 
Ηλιούπολη την Ένωση Αγίου Νικολάου, μαζί με έναν Αποστολίδη. Τραπεζικός υπάλληλος 
ήταν αυτός και (μαζέψαμε) όλα τα παιδιά της γειτονιάς – οι φίλοι. Εγώ επειδη είχα 
οικονομική άνεση πήγα κάτω στο μαγαζί του Μαρόπουλου και του Τζανετή και αγόρασα 
μπάλες, παπούτσια, φανέλες για όλα τα παιδιά. 

Γ.Κ: Μαρόπουλος και Τζανετής ήταν παίκτες της ΑΕΚ αν θυμάμαι καλά. 
Τ.Ζ: Ναι, και τον Τζανετή τον είχα και προπονητή, και επειδη με αγαπούσαν τα πήρα από 
εκεί τα πράγματα – μπάλες κλπ. Τότε στην Αθήνα υπήρχαν ανεξάρτητες ομάδες πολλές και 
κλείναμε φέρ’ ειπείν (αγώνες) με τον Χαραυγιακό που ήταν ανεξάρτητος, με την Χαραυγή 
που ήταν ανεξάρτητη 

Γ.Κ: Δόκιμες ομάδες; 

Τ.Ζ :Ούτε καν δόκιμες 

Γ.Κ: “Τα παιδιά της γειτονιάς σου” δηλαδή 

Τ.Ζ: Μπράβο  ‐ όταν λοιπόν φτιάξαμε το γήπεδο, γιατί το έφτιαξα εγώ το γήπεδο ,αυτό που 
υπάρχει σήμερα – μέσα είχε συκιές. Ο Νάστος είχε δώσει ακόμα δυο γήπεδα, αυτό του 
Εθνικού Ηλιούπολης στα Κανάρια και άλλο ένα στην Κοίμηση από κάτω, τα οποία όμως 
πουλήθηκαν ως οικόπεδα, και τα χάναμε τα οικόπεδα (που χρησιμοποιούσαμε για γήπεδα). 
Κάποιος Γκουβαλιάς  με είδε στεναχωρημένο τότε που χάναμε τα γήπεδα και μου είπε – 
“να πατέ εκεί” υποδεικνύοντας τον χώρο του σημερινού γηπέδου. Αυτός ο Γκουβαλιάς δεν 
είχε κάποια ιδιότητα αλλά είχε την ιδέα. Μου είπε πως εκεί είναι άλσος και πως εκεί δεν 
πουλιέται οικόπεδο. Μου είπε “πηγαίνετε και φτιάχτε το γήπεδο εκεί – δεν θα σας το 
πάρουνε.”  

Πήγαμε λοιπόν και σκάψαμε τις συκιές κάτω στην ρίζα. Απέναντι βρισκόταν κάποιος 
Καραπιστόλης με τρίκυκλη μοτοσυκλέτα  με βαρέλι που πούλαγε νερό, ερχότανε με την 
μοτοσυκλέτα με σχοινί, τράβαγε τις συκιές και τις ξεκόλλαγε για να τις βγάλουμε έξω. Σιγά 
σιγά το καθαρίσαμε, βάλαμε δυο δοκάρια και παίζαμε εκεί, χωρίς τίποτα άλλο, μόνο δυο 
δοκάρια από την μια (μεριά) και την άλλη, γραμμές ψεύτικες και δεν συμμαζεύεται. Μετα 
έρχεται ο πατέρας μου και λέει εδώ θα κάνουμε γήπεδο. Ήταν ανοικοδόμηση στην Αθήνα 
και γκρεμιζόντουσαν τα σπίτια τα παλιά και κάνανε πολυκατοικίες. Έπιασε λοιπόν 
γνωστούς που είχε και φορτηγατζήδες και τους έλεγε, ότι πέτρα έρχεται φέρτε τη και ριχτέ 
τη γύρω στο γήπεδο. Πρώτα τα πηγαίνανε σε ένα νταμάρι στην Αργυρούπολη. Ερχόντουσαν 
και κάθε Κυριακή με το συνεργείο του ο πατέρας μου (ήταν εργολάβος) και με άλλους 
Ηλιουπολίτες κτίστες που θέλανε να βοηθήσουνε και χτίσανε την μάντρα με πέτρα γύρω 
γύρω 3 μέτρα ύψος. 

Γ.Κ: Πολύ έξυπνο, δηλαδή μάζευαν ότι υλικό ήταν για πέταμα και το χρησιμοποίησαν, 
κανονική ανακύκλωση! 

Τ.Ζ: Ναι – ο πατέρας μου έλεγε στα συνεργεία του να έρχονται τις Κυριακές να δουλεύουν, 
έτσι φίλοι και μαστόροι έλεγαν, πάμε να βοηθήσουμε για το γήπεδο. 

Γ.Κ: Είχε βοήθεια και από τα συνεργεία της κοινότητας; 

Τ.Ζ: Είχε δικά του συνεργεία και (μαζί) ο κόσμος που ήθελε να προσφέρει. 

Γ.Κ: Θέλω να σε ρωτήσω κάτι, έχω δει μια φωτογραφία από το αρχείο Βεζυρζόγλου που 
δείχνει ένα φορτηγό που γράφει ΧΑΡΑΥΓΙΑΚΟΣ στην καρότσα του, αυτό δεν ήταν του 
πατέρα σου; 

Τ.Ζ: Όχι δεν ήταν του πατέρα μου.  
Όταν έγινε το γήπεδο αφού το κτίσαμε γύρω γύρω ο μακαρίτης ο αδελφός μου γνωρίστηκε 
με τον Κερασιώτη (παράγοντας του Χαραυγιακού) και κανονίζουν να γίνει συγχώνευση ο 
Χαραυγιακός με την Ένωση Αγίου Νικολάου που έφτιαξα εγώ. Ο αδελφός μου ο Σταμάτης 
του είπε – δεν ξέρω τι θα πει ο αδελφός μου. Μου πρότεινε ο Σταμάτης να γίνει μια η 
ομάδα – να κάνουμε ένωση, για αυτό και έγινε Χαραυγιακός Ηλιουπόλεως. Από εκεί έγινε 
Χαραυγιακός Ηλιουπόλεως και αυτά που σου λέω είναι de facto – ούτε σάλτσες ούτε 
τίποτα. 

Γ.Κ: Για αυτό βρίσκουμε αυτούς που είναι εν ζωή και τα θυμούνται 

Τ.Ζ: Του λέω εντάξει αλλά υπό μια προϋπόθεση – ήμουνα φαντάρος τότε το 58 που έγινε 
όλη αυτή η ιστορία. Όσα παιδιά είναι από την ομάδα που είναι καλοί, ο Χαρίτος, φέρ’ 
ειπείν ο Χατζηχρήστος(εν’ ζωή), κάτι άλλοι ο Δασκαλάκης (μακαρίτης) ο οποίος πήρε την 
θέση του Κουκούτση – πολύ  καλός. Μόνο έτσι του λέω θα δεχτώ γιατί ξέρεις ότι την ομάδα 
την έφτιαξα εγώ. Τα παιδιά της γειτονιάς δεν μπορώ να τους πω άντε φευγάτε που παίζαμε 
και κάναμε την πλάκα μας, με τα οποία πηγαίναμε και εκδρομές, πηγαίναμε στην Αίγινα. 
Μια φορά που είχαμε κλείσει παιγνίδι στην Αίγινα, λόγω της γρίπης της Ασίας πήγαμε 
εννιά. Ήταν άρρωστοι, παίξαμε και ήλθαμε 4‐4 και τους είχα βάλει 4 γκολ εγώ. Αυτοί 
ανήκαν στον Πειραιά, αλλά εγώ ήθελα να παίζω μπάλα, δεν με ένοιαζε που θα παίξω. Για 
αυτό και έφυγα από την ΑΕΚ επειδη είδα πως μου έκαναν κάτι μαγκιές, γιατί όταν πήγαινα 
στην ΑΕΚ λέγανε “έρχεται ο λεφτάς”. Είχα μάντρα με υλικά οικοδομών πριν πάω φαντάρος, 
μου έφερνε λεφτά – όχι τρίχες. Πήγαινα στην ΑΕΚ έτσι, τι να έπαιρνα 7 δραχμές οδοιπορικά 
που μου έδιναν Ηλιούπολη – Νέα Φιλαδέλφεια; Μόλις απολύθηκα από φαντάρος μου είπε 
ο αδελφός μου να πάρουμε το δελτίο (από την ΑΕΚ). Με δίνανε 6‐7 χρόνια με υποσχετική 
το 60 που πήγα μαζί με τον Γιώργο (Πίτσιο) από τον Παναθηναϊκό. Μας λέγανε το αχτύπητο 
δίδυμο. Είχε γίνει σλόγκαν. Ποιος έχει την μπάλα; Ο Πίτσιος – που την δίνει – στον 
Ζωγράφο… 

Γεώργιος Πίτσιος με το δελτίο του ΠΑΟ 
Γ.Κ: Εσύ φορούσες το 10; 

Τ.Ζ: Το 10, τότε το σύστημα δεν ήταν όπως είναι σήμερα, ήταν μπάκ δεξί, σέντερ μπάκ, 
μπάκ αριστερό, Ξανθάκης – Δημακέας χαφ, έξω δεξιά ήταν ένας Μαυρόπουλος που είχαμε 
πάρει από τον Χολαργό, ο Κώστας ο Πίτσιος ακόμα έπαιξε μια χρονιά μαζί μας μέσα δεξιά, 
σέντερ φορ ο Τάκης ο Νάκος, μέσα αριστερά εγώ και έξω αριστερά ο Γιώργος (Πίτσιος).  
3‐2‐5 ήταν τα συστήματα τότε, μετα βγήκαν τα άλλα συστήματα,  πέντε στην επίθεση!! 
Πήγανε στην ΑΕΚ και δεν με δώσανε τότε, αλλά είχανε το δικαίωμα για ένα μήνα αφότου 
αρχίζαν τα πρωταθλήματα να δώσουν κάποιο δανεικό, αυτό ήταν η υποσχετική. Μόλις 
τέλειωνε η χρονιά ξαναπήγαινες στην ομάδα. Ε αυτή την δουλειά μου την έκανε η ΑΕΚ έξι 
χρόνια και δεν πήγα ούτε στον Απόλλωνα, ούτε στον Πανιώνιο που ήθελε να με πάει ο 
Πεντζαρόπουλος. Παίζαμε ένα παιγνίδι με τον Πανιώνιο φιλικό ημέρα Τέταρτη.  
Πανιώνιος: Κουρκουβέλας, Τάκης Λουκανίδης, ο αδελφός του, Δέδες – ομαδάρα τότε, 
Ιντζόγλου, ομαδάρα, και πάμε και παίζουμε – και να ρίχνει μια βροχή Γιαννάκη μου, μέχρι 
τον αστράγαλο το νερό. Χάσαμε 5‐4, τους έβαλα 4 γκολ, και μου έλεγε ο Τάκης ο 
Λουκανίδης “ρε συ πως τρέχεις μέσα’ τα νερά και δεν πέφτεις κάτω;” Τέσσερα γκολ, οι 
παλιοί όλοι τα θυμόνται. Έπαιζε ο αδελφός του Λουκανίδη τότε ο Θανάσης. 
 
Γ.Κ: Ο πατέρας του Δημήτρη του Σαραβάκου έπαιζε τότε; 
 
Τ.Ζ: Όχι είχε τελειώσει, ήταν ποιο μεγάλος, Γύρω στο 59‐60 σταμάτησε 
 
Μαρία Ζωγράφου – Ήμασταν πολύ φίλοι με την οικογένεια (Σαραβάκου) 
 
Τάσος Ζωγράφος για τον Πεντζαρόπουλο 
 
Τ.Ζ:  Ήταν η χρονιά που όταν ήλθα στον Χαραυγιακό, ήταν το 61. 
Τέτοιον άνθρωπο δεν είχα γνωρίσει στην ζωή μου. Είχε μια ψυχή μικρού παιδιού, όσο μπόι 
ήταν, σχεδόν δυο μέτρα, τόσο η καρδιά ήταν μικρού παιδιού. Αλλά ήταν όμως ένας 
άνθρωπος σπάνιος, πέρα από την ποδοσφαιρική του αξία, ο ήρωας του Τάμπερε. 
Και σαν προπονητής ήταν καλός, γιατί σε κάποια φάση εγώ προσωπικά τον ερώτησα. 
Βλέπεις μια ομάδα μια να πάει καλά, μια δεν πάει, προπονητές λένε δεν είναι καλός. 
Δεν υπάρχει Τάσο προπονητής καλός μου λέει. Ο προπονητής τι να κάνει σε μια ομάδα;    
Να μάθει τον ποδοσφαιριστή να σταματάει την μπάλα; Άμα δεν έχεις μάθει να σταματάς 
την μπάλα από 5‐6 χρονών παιδί και να την κλωτσάς δεν την μαθαίνεις μεγάλος, τελείωσε. 
Ο προπονητής τι κάνει; Να τους κάνει μια γυμναστική να τρέξουνε λιγάκι, και δυο 
πράγματα ας πούμε για το παιγνίδι. Ξέρεις ποιος είναι ο καλύτερος προπονητής Τάσο; 
Λέω, ποιος είναι κύριε Νίκο; Αυτός που έχει 10 ποδοσφαιριστές που τρέχουν 90 λεπτά στο 
γήπεδο χωρίς να σταματάνε αυτός είναι ο καλύτερος προπονητής, διότι άμα έχει παίκτες 
που τρέχουνε δεν χάνει ποτέ. 
 
Γ.Κ: Άρα από εκείνα τα χρόνια είχε καταλάβει την αξία του παίκτη αθλητή 
 
Τ.Ζ: Ααα μπράβο, και πέρα από αυτό, εμείς συνεχίσαμε, δεν θυμάμαι πόσα χρόνια ακόμα 
κάθισε στον Χαραυγιακό, αλλά γίναμε και φίλοι, όταν τον χρειάστηκα με βοήθησε σε μια 
δύσκολη φάση της ζωής μου αφού με φιλοξένησε σπίτι του για κάμποσες μέρες. 
 
Γ.Κ: Ο Ζωγράφος μου αποκάλυψε την αιτία αλλά μου ζήτησε να μην την αναφέρω. 
 
Γ.Κ: Δεκατρία χρόνια κάθισε σύνολο, ενώ 8 από τα 13 χρόνια δούλεψε αφιλοκερδώς. 
 
Τ.Ζ:  Το καινό του δεν συμπληρώθηκε ποτέ, και σαν άνθρωπος και σε όλα, για αυτό καμιά 
φορά στην τηλεόραση που βγαίνει ο Αλέφαντος και λέει για τους παλιούς τερματοφύλακες 
υμνεί Πεντζαρόπουλο, Μανταλόζη. 
 
Μαρία Ζωγράφου: Ήταν ο καλύτερος στην Ελλάδα όλη εκείνη την εποχή. 
 
Γ.Κ: Ο πατέρας μου μου αποκάλυψε πως ήταν ο μόνος που του επέτρεπε να καπνίζει, του 
είχε κάποια αδυναμία; 
 
Τ.Ζ: Και εγώ κάπνιζα τι σημασία έχει; 
Τώρα που είπες για τον πατέρα σου, παίζουμε τελευταίο παιγνίδι με τον Άφοβο η σε 
μπαράζ, μια ομάδα στην Β1 κατηγορία, στο γήπεδο του Πανιωνίου. Ομαδάρα τότε. Οι 
Αθηναϊκές ομάδες τότε ήταν όλες δυνατές, είχαν παικταράδες γιατί όλα τα παιδιά είχαν 
βγει από τις αλάνες όχι όπως σήμερα. Είχαν μάθει την μπάλα από το πάνινο τόπι που 
φτιάχνανε. 
Και παίζουμε που λες εκεί, πρέπει να ήτανε 61 η 62. 
Το πρωί με ραντεβού μας πηγαίνουνε στον Προφήτη Ηλία για ξεκούραση, να είναι όλη η 
ομάδα μαζί, να κουβεντιάσουμε και ξέρω γω τι. 
 
Γ.Κ: Αυτό λέγεται αποφόρτιση πριν τον αγώνα 
 
Γ.Κ: Με απόφαση του Πεντζαρόπουλου; 
 
Τ.Ζ: Με απόφαση του Πεντζαρόπουλου και του Γιάννη του Νάκου του συγχωρεμένου που 
ήταν εκεί δίπλα, μια ζωή η ψυχή της ομάδας. 
 
Γ.Κ: Στην συνέχεια της ιστορίας ο Τάσος Ζωγράφος περιγράφει το κυριότερο χάρισμα του 
φίλου και συμπαίκτη του Γιώργου Κάιλα, την ΨΥΧΗ. 
 
Τ.Ζ: Μπαίνουμε στο γήπεδο (στην Ν Σμύρνη), και μας παίζουνε μονότερμα, δεν μπορούμε 
να πάρουμε τα πόδια μας. Ο μόνος που τρέχει είμαι εγώ, στην επίθεση. Είχα ένα σέντερ 
μπάκ ονόματι Μόσχο (να με φυλάει), που να υπάρχουνε σήμερα; Σαν τον πατέρα σου 
σέντερ μπάκ και σαν τον Μόσχο και κάτι άλλους, ο Στέργιου που έπαιζε στον ΠΑΟ Ρούφ, 
παικταράδες, που να βρεις σήμερα τέτοια σέντερ μπάκ. Οποτε πήγαινε η μπάλα πάνω του, 
έπαιρνα φόρα και πήγαινα, και όπως είχα φόρα μου έκανε μια προσποίηση και με 
απέφευγε. Μια δυο τρεις, αλλά εγώ ήμουνα γάτα, και λέω μέσα μου θα στην κάνω. Σε μια 
φάση τον παίρνω χαμπάρι τι θα μου κάνει, κόβω ένα δύο μέτρα ποιο μπροστά του, και την 
ώρα που κόβει την μπάλα του την παίρνω, φεύγω κατά πρόσωπο στο τέρμα, και φτάνοντας 
ένα μέτρο έξω από την γραμμή της μεγάλης περιοχής, βλέπω τον τερματοφύλακα του 
Αφόβου ο οποίος πήγε αργότερα στον Ολυμπιακό να βγαίνει στην μικρή περιοχή. Του 
πετάω την μπάλα από πάνω του και κερδίζουμε 1‐0. Αλλά για να κερδίσουμε ένα μηδέν και 
να κρατήσουμε το σκορ αυτό το κρατήσαμε χάριν του φίλου μας του Γιώργου (Κάιλα), Θεός 
σχωρές την ψυχή του. Το λέω χρόνια πολλά και θα το λέω μέχρι που να πεθάνω. 
Είναι μια φάση στο τέρμα και έχει γλιστρήσει και είναι πεσμένος κάτω. Η μπάλα είναι δίπλα 
στο κεφάλι του, 20 πόντους, ξαπλωμένος κάτω. Έρχεται ένας παίκτης του Αφόβου προς το 
τέρμα να κάνει γκολ. Την ώρα που σηκώνει ο άλλος την μπάλα και πάει να κλωτσήσει, 
σηκώνει το κεφάλι του και του την παίρνει από το πόδι. Δεν το κάνει άνθρωπος αυτό, την 
ζωή του διακινδύνευσε. 
 
Γ.Κ: Την ιδιά σκηνή μου περιέγραψε και ο Ξανθάκης 
 
Τ.Ζ: Διακινδύνευσε την ζωή του, εγώ δεν θα το ξεχάσω, είμαι 82 και όσο ζω θα το θυμάμαι 
και όταν βρίσκομαι με άλλους Χαραυγιακούς το λέω. Άμα αυτός τον κλώτσαγε στο κεφάλι 
θα τον σκότωνε 
 
Γ.Κ: Επειδη ο πατέρας μου ποια δεν ζει για να του πάρω συνέντευξη έχεις κάτι άλλο να πεις 
για αυτόν; 
 
Τ.Ζ: Όποτε κερδίζαμε κόρνερ, και το χτύπαγε ο Γιώργος (Πίτσιος) η οποίος άλλος, πήγαινε 
στο σημείο του πέναλτι και χτύπαγε το κούτελο του με το χέρι του, δείχνοντας να τον 
σημαδέψουν το κεφάλι. Χτυπιόταν το κόρνερ, γκολ ο Γιώργος, ήταν ολόκληρο θηρίο, πάρτο 
το γκολ. 
 
ΜΙΑ ΜΕΓΑΛΗ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ 
Τ.Ζ: Ήμασταν ωραία παιδιά, κάναμε και τις τρέλες μας, ωραία παιδιά. 
Ο Χαραυγιακός αν κρατιέται μέχρι σήμερα , θα στο πω για να το ξέρουν όλοι, και όσοι θα 
διαβάσουνε την ιστορία, το λέει ένας παλαίμαχος, κρατιέται γιατί ήταν μια μεγάλη 
οικογένεια. Έτσι ήταν από τα παλιά τα χρόνια. 
 
Γ.Κ: Αυτό είναι και δική μου διαπίστωση, βγάζοντας συμπεράσματα από όσους έχω μιλήσει 
και για αυτό τον λόγο είχε δύναμη. 
 
Τ.Ζ: Τέλειωνε το παιγνίδι μα έξω μια μέσα και το βράδυ συγκεντρωνόμασταν εκεί στην 
πλατεία Χαραυγής. Εγώ πήγαινα στο σπίτι, άλλαζα, πήγαινα τρεχάλα. Ξέρεις γιατί πήγαινα 
εκεί; Γιατί ήταν ο Γιαννάκης ο φίλαθλος, ο Κώστας ο φίλαθλος, “ σήμερα τους σκίσαμε”, να 
ακούσουμε το μπράβο του φιλάθλου, αυτή ήτανε η αμοιβή μας!! 
 
Γ.Κ: Κατ’ αρχή οι περισσότεροι που ήσασταν οι περισσότεροι ήταν αδέλφια, ξαδέλφια, 
φίλοι ‐ αδελφοί, κουμπάροι, παντρευόντουσαν μέσα από αυτόν τον κύκλο 
 
Μαρία Ζωγράφου: Ήμασταν τρεις γυναίκες φίλαθλοι, η Πόπη η Δεκαβάλα, η κυρία Σοφία 
και εγώ. 
Γ.Κ: Ποια κυρία Σοφία; 
Μ.Ζ: Μία Χαραυγιώτισα. Δεν χάναμε αγώνα, εγώ τουλάχιστον στις προπονήσεις ήμουνα 
μέσα με την κοιλιά εκεί, ούτε ένα παιγνίδι (δεν έχανα) 
 
Γ.Κ: Ήταν σε ενδιαφέρουσα κατάσταση στον γιο της Κώστα που έπαιξε μεταγενέστερα και 
αυτός στον Χαραυγιακό 
 
Τ.Ζ :Μια σύμπνοια, δηλαδή να χάναμε; Δεν είχαμε όρεξη ούτε νερό να πιούμε, τίποτα, αλλά 
δεν χάναμε όμως. Εντάξει ομάδα ήμασταν (υπονοεί χάσανε και κάποιες ελάχιστες φορές) 
 

Φωτογραφία: Τάσος Ζωγράφος, την εποχή που έπαιζε – φαίνεται καθιστός τελευταίος δεξιά 
 
Γ.Κ Κάποιοι δεν θέλανε όπως και να έχει να φύγουν από την ομάδα ακόμα και αν είχαν 
καλές προτάσεις. Όπως μου αποκάλυψε ο πατέρας μου 4‐5 χρόνια πριν πεθάνει τον είχε 
ζητήσει ο Παναθηναϊκός, όταν ήταν στην Αεροπορία που έπαιζε με την αντιπροσωπευτική 
ομάδα τον πήρε ο Ταγματάρχης τον πήγε στον Ηρακλή, τον πήγε στον Άρη. Μου έλεγε “δεν 
με έδιναν αλλά δεν με ενδιέφερε κιόλας γιατί εγώ ήμουνα Χαραυγιακός, και τέλος πάντων 
αν έπαιζες σε αντιπροσωπευτικό συγκρότημα μπορούσες να πας στο Δημόσιο, ΟΤΕ, ΔΕΗ, 
Αστυνομία, Εταιρία Υδάτων, όπως ακριβώς γινόταν και μα τους παίκτες που έπαιζαν τότε 
στις μεγάλες ομάδες της εποχής.  
Πράγματι προσελήφθη στην Αστυνομία και πέρασε και από τα ΜΑΤ της εποχής λόγω 
σωματικής διάπλασης, και μάλιστα αθλείτο και στο μποξ όταν ήταν στο σώμα. 
Αργότερα παραιτήθηκε από την Αστυνομία παρότι ο Αρχηγός Θεόδωρος Ρακιντζής θέλησε 
να τον αποτρέψει γιατί όπως μου είπε αισθανόταν άσχημα όταν σε διαδηλώσεις τύχαινε να 
βρίσκονται απέναντι του φίλοι η γνωστοί, η γιατί ήταν υποχρεωμένος να γράφει 
παραβάσεις σε καταστήματα κάτι που ποτέ δεν έκανε με χαρά. 
Αργότερα πήγε στην Εταιρία Υδάτων αλλά το 64 παραιτήθηκε μετα από πρόταση του 
Στέλιου του Καπάρα ο οποίος εκτός από αδελφικός φίλος και συμπαίκτης είχε γίνει εν τω 
μεταξύ εργοταξιάρχης στην ΕΔΟΚ ΕΤΕΡ. Τα παράτησε και πήγαμε οικογενειακά στο Αγρίνιο, 
σε μια δουλειά που αν δεν κάνω λάθος γινόταν στο Αιτωλικό, τότε ήμουν 4 χρονών, το 
1964. 
Κατόπιν μου αποκάλυψε πως πήγε στο εξωτερικό, έπαιζε στην Ζυρίχη για 6 μήνες, η οποία 
του είχε βρει δουλειά αλλά δεν του έδιναν την ελευθέρας από εδώ. Το ίδιο συνέβη στην 
Γερμάνια στην Κολωνία, μου είπε “ ήμουν ο μοναδικός ξένος που έπαιζα αλλά δεν μου 
έδιναν την ελευθέρας” Εκείνη τήν εποχή δεν υπήρχαν συμβόλαια συγκεκριμένης χρονικής 
διάρκειας όπως υπάρχουν σήμερα, αν ήθελες να πας σε άλλη ομάδα έπρεπε να κόψεις το 
ποδόσφαιρο για δυο χρόνια, λίγοι καλοί παίκτες το άντεχαν, όπως δεν το άντεξε για 
παράδειγμα και ο Πεντζαρόπουλος που κάθισε 6 μήνες στην Ιντερ. Αντίθετα ο Κούδας που 
πήγε στον Ολυμπιακό, σταμάτησε για δυο χρόνια από τον ΠΑΟΚ και είχε δικαίωμα 
μεταγραφής, αλλά τότε ο πανίσχυρος Συνταγματάρχης Ασλανίδης ο οποίος ήταν ΓΓΑ, την 
εποχή της δικτατορίας, σταμάτησε την μεταγραφή και προέτρεψε τον Κούδα να γύρισε 
στον ΠΑΟΚ, για να μην γίνει εμφύλιος Βορείων – Νοτίων. Αυτό ήταν το κλίμα της εποχής. 
 
Γ.Κ: Ο Τάσος ο Ζωγράφος κατόπιν μου είπε για την νοοτροπία που είχε στον αγωνιστικό 
χώρο για να επιβιώσεις. Το ίδιο μετέδωσε και στον γιο του Κώστα ο οποίος ήταν άριστος 
ποδοσφαιριστής. Τον είχε μάλιστα διακρίνει ο Ευγένιος Γκέραρντ του ΟΦΗ όταν ο Κώστας 
έπαιζε ακόμα στην Ηλιούπολη με προπονητή τον Σταθόπουλο και είχαν βγει τα εισιτήρια να 
πάνε να υπογράψουν στο Ηράκλειο. 
Με ένα τηλεφώνημα όμως του Νικήτα Σκοπελίτη στον Τάσο τον Ζωγράφο τον έπεισε πως ο 
Κυριακού τον προορίζει να παίζει σε όλες τις θέσεις της Άμυνας. Έτσι ο Κώστας ήλθε στον 
Χαραυγιακό. 
 
ΤΑΣΟΣ ΖΩΓΡΑΦΟΣ για το FAIR PLAY (ΕΥ ΑΓΩΝΙΖΕΣΘΑΙ) 
 
Τ.Ζ: Μέσα στο γήπεδο θα είσαι αλήτης, αλλά καθαρός αλήτης, όχι βρώμικος, γιατί άμα δεν 
είσαι αλήτης μπάλα δεν παίζεις 
Σε ένα ματς της Ηλιούπολης με τον Βύζαντα Μεγάρων όταν στην ομάδα της Ηλιούπολης 
ήταν ο γιος μου ο Κώστας έπαιζε ένα έξω δεξιά στον Βύζαντα που κολλούσε συνέχεια στον 
Κώστα. Σε μια φάση χωρίς να τον δει ο διαιτητής και ο λάινσμαν ο Κώστας του ρίχνει μια 
κλωτσιά εκτός φάσης. Τον βλέπω και στο ημίχρονο κατεβαίνω, πάω στα αποδυτήρια και 
ζητάω από τον Κώστα να βγει έξω. Τι σου είπα του λέω; Αν ξαναχτυπήσεις παίκτη θα σου 
κόψω το ποδόσφαιρο. Εσύ θες να σε κτυπήσουνε; Άμα του έσπαγες το πόδι τι θα έκανε 
αυτός; Αθλητισμό κάνουμε.  
 
Γ.Κ: Έτσι πρέπει να συμβουλεύουν οι πατεράδες τα παιδιά τους, πάνω από όλα το ΕΥ  
ΑΓΩΝΙΖΕΣΘΑΙ αλλά με ψηλά το κεφάλι και τσαμπουκά μέσα στον αγωνιστικό χώρο, να μην 
αισθανθεί ο άλλος ποτέ πως τον φοβάσαι. 
 
Τ.Ζ: Έτσι φάγανε τον Μάνταλο στην ΑΕΚ, τον βαράνε όλοι, γιατί ρε; 
 
Γ.Κ: Το ίδιο συνέβη με τον Τζιοβάνι σε ματς με τον Ηρακλή. Κάποιος Σέμπος του έσπασε το 
πόδι στην μέση του γηπέδου, και έτσι έχασε το ποδόσφαιρο μας για έξι μήνες ένα μεγάλο 
μάγο τον μοναδικό που ο Πελέ αποκάλεσε ως διάδοχο του. 
Πιστεύω πως έγινε κατ’ ΕΝΤΟΛΗ, γιατί όταν πρωτοήλθε ο Τζιοβάνι στην Ελλάδα ήταν 
ασταμάτητος, μπορούσε να περάσει τρεις και τέσσερις παίκτες εύκολα με μαγικό τρόπο. 
 
Τ.Ζ: Έξω άμα βλέπεις Μουντιάλ οι διαιτηταί ειδικά τους μεγάλους παίκτες τους 
προστατεύουν, όλους δηλαδή αλλά ειδικά τους μεγάλους παίκτες, αλλά εδώ στην Ελλάδα… 
Λέει ο Αριστείδης ο Καμάρας (ο παικταράς του ΠΑΟ που έπαιξε στο Γουέμπλει), “ έχει 
φύγει ο Παπαϊωάννου και έχει πάει στην Γερμανία μαζί με τον Καζαντζίδη, τα είχε 
τσουγκρίσει με την ΑΕΚ και έχει πάει στην Γερμανία να γίνει τραγουδιστής. Τον πήρανε 
τηλέφωνο και τον φέρανε ξανά, ανήκε στην ΑΕΚ, είχε δελτίο, και παίζει Παναθηναϊκός ‐ ΑΕΚ 
στο Αλεξάνδρας. Κερδίζει η ΑΕΚ 3‐2, τρία γκολ ο Παπαϊωάννου. 
 
Γ.Κ: Κατ’ ευθείαν από τον Καζαντζίδη. 
 
Τ.Ζ: Ναι, και λέει στο ημίχρονο, αυτό το ξέρω γιατί βγήκε και το είπε σε συνέντευξη ο 
Αριστείδης ο Καμάρας ο οποίος έπαιζε στον Παναθηναϊκό Σέντερ Μπακ, σοβαρός 
άνθρωπος, επιστήμονας κλπ. Του λέει ο προπονητής, εκεί που πηδάς ρε δώστου μια στο 
κεφάλι. Τι λέτε του απαντά, εγώ να πηδήξω και να τον κτυπήσω στο κεφάλι; Αν μπορώ να 
την αποκρούσω θα την αποκρούσω, να τον κτυπήσω στο κεφάλι; 
Αυτό που λες εσύ, ΕΝΤΟΛΗ, άμα είναι βρώμικος ΝΑΙ ΕΝΤΟΛΗ 
Εγώ σου λέω Γιάννη πως οπού έπαιξα με κτυπήσανε μέσα στο γήπεδο, όχι εσκεμμένα, και 
μου λέγανε ρε Ζωγράφε συγνώμη δεν το θέλαμε. 
Τέτοια ήταν η παιδία μας σαν ομάδα και η εικόνα που είχαμε βγάλει προς τα έξω, ότι 
ήμαστε μια υγιής ομάδα, ήμαστε καλά παιδιά, ήμαστε σαν αδέλφια όλοι 
 
Γ.Κ: Και για αυτό σας σεβόντουσαν και σας απέδιδαν τα εύσημα όπου και αν 
αγωνιζόσασταν. 
 
ΤΑΣΟΣ ΖΩΓΡΑΦΟΣ ΓΙΑ ΤΑ ΑΙΤΙΑ ΤΗΣ ΜΗ ΑΝΟΔΟΥ ΤΗΣ ΟΜΑΔΑΣ ΣΤΑ ΜΕΓΑΛΑ ΣΑΛΟΝΙΑ 
 
Γ.Κ: Τάσο για πολλά χρόνια βγαίνετε πρωταθλητές, τι ήταν κατά την γνώμη σου η αιτία που 
η ομάδα δεν έφτασε να παίζει Α η Β Εθνική; 
 
Τ.Ζ: Κατ’ αρχήν ξεκινήσαμε μια παρέα, γιατί τα χρόνια εκείνα δεν είχαμε αλλαγές, 11 
ξεκινάγαμε, 11 τελειώναμε, και άμα κτύπαγε κανένας παίζαμε με 10 η με 9. 
Αλλά είμασταν όλοι φτιαγμένοι από τέτοιο μέταλλο, είχαμε μια καλλιτεχνία μέσα μας, όλοι 
μας είμασταν καλοί παίκτες, δεν υπήρχαν υστερήσαντες. 
Βέβαια ο καθένας είχε την αξία του. Είχαμε φέρ’ ειπείν εμείς τον Τάκη τον Νάκο που ήτανε 
10 φορές Δομάζος. Το λέω εγώ 10 φορές Δομάζος. Άμα ήθελε ο Τάκης ο Νάκος να κερδίσει 
μια ομάδα μόνος του την κέρδιζε μόνος του. Τέρμα – απλούστατα είχε τις δικές του 
νοοτροπίες και αυτός όπως και όλοι οι άνθρωποι. 
Ποιο ήταν το παράπονο μας; Βγήκαμε πρωταθλητές στην Β κατηγορία, τότε που πήγα εγώ 
και ο φίλος μου ο Γιώργος ο Πίτσιος την ίδια χρονιά, και αντίο να πάμε στην Α κατηγορία, 
μας έκανε ο Βγενόπουλος για να πουλάει ρούχα, παπούτσια και μπάλες μια κατηγορία 
ακόμα. Την επόμενη χρονιά που παίξαμε μπάλα βρήκαμε μπροστά μας τις μισές ομάδες 
που είχαμε αντιμετωπίσει και τις είχαμε ξεπεράσει. 
Ανέβαζε ομάδες, έφτιαχνε ομάδες και δημιουργούσε καινούργιες κατηγορίες. 
Δόκιμος, Γ, Β1, Β2, Α1, Α2 πρώτοι. 7 ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ!! 
7 Κατηγορίες για να πάμε στην πρώτη. 
Όπως και να τι κάνεις τα χρόνια εκείνα που η ομάδα ήτανε με 5 ανθρώπους, η οποίοι ήταν 
όπως ήμαστε όλοι, γιατί εκείνα τα χρόνια υπήρχε φτώχια, ήταν όλοι στο μεροκάματο και 
εμείς που παίζαμε μπάλα από την δουλειά πηγαίναμε και παίζαμε μπάλα. 
Κάναμε μια δυο προπονήσεις την εβδομάδα, έπαιζα μπάλα από την οικοδομή. 
 
Γ.Κ: Θυμάμαι πως προς το τέλος της καριέρας του πατέρα μου η ομάδα τον προσκαλούσε 
μέσω δημοσίευσης της Αθλητικής Ηχούς. 
“Παρακαλείται ο Γεώργιος Κάιλας όπως προσέλθει για να ενισχύσει την ομάδα” 
Καβαλούσαμε το Οπελάκι για να έλθει από την Μεγαλόπολη η την Αμαλιάδα 
 
ΠΟΤΕ ΚΑΙ ΓΙΑΤΙ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕ Ο ΤΑΣΟΣ ΖΩΓΡΑΦΟΣ 
 
Τ.Ζ:  Έμεινα 6 η 7 χρόνια στο Χαραυγιακό, γιατί εγώ το 67‐68 σταμάτησα το ποδόσφαιρο 30 
χρονών, έφυγα πήγα σε άλλες δουλειές έξω με εταιρία, δεν μπορούσα ποια να παίξω 
μπάλα. 
Αλλά και τον τελευταίο χρόνο που έπαιξα μπάλα, δεν έπαιξα στον Χαραυγιακό. Αιτία ήταν 
ένας προπονητής που είχε πάρει τότε η ομάδα και λεγόταν Πιλάτος. Αυτός έπαιζε στον 
Φωστήρα Ταύρου, δεν ξέρω γιατί αλλά δεν με έβαζε σε 2‐3 παιγνίδια. Παίζουμε στο γήπεδο 
του Ζωγράφου και όπως προχωράγαμε μου λέει, Ζωγράφε να έλθεις στα αποδυτήρια θα 
παίξεις σήμερα. Παίζαμε με την Ιεράπολη, καλή ομάδα η Ιεράπολη μπήκα μέσα, χάναμε 
ένα μηδέν, ισοφάρισα εγώ γιατί ο Τάκης ο Νάκος εκείνη την μέρα είχε όρεξη, και όποτε είχε 
όρεξη αυτός εγώ έβγαινα πρώτος σκόρερ. Πάρε βάλε (αυτό που σήμερα λέμε ασίστ)  
 
Γ.Κ: Παικταράς ο Νάκος 
 
Τ.Ζ: Ναι, 10 Δομάζους ήθελε, το λέω εγώ (και χτυπά το στήθος του) που το ξέρω το 
ποδόσφαιρο απ’ έξω. 
Το δεύτερο ημίχρονο ισοφαρίζω και γίνεται και ένα κόρνερ και από την σέντρα πιάνω ένα 
σουτ και πάει απ’ ευθείας γκολ. Ο λαινς μαν (επόπτης) σηκώνει την σημαία και το 
ακυρώνουν. Ο λαινς μαν ήταν Χαραυγιώτης κατά σύμπτωση και τον πιάνουν οι φίλαθλοι 
στην Χαραυγή το βράδυ και τον ρωτάνε “ τι έκανες;” 
“Νόμιζα ότι πάει η μπάλα άουτ” 
Ο Διαιτητής σφύριξε και τελικά ήλθαμε 1‐1 
Θέλω να σου πω αν δεν μας έκανε κάθε χρόνο ο Βγενόπουλος κατηγορίες, ανεβήκαμε 
πρώτοι Γ, Β, Α. 
Εμείς οι παίκτες που παίζαμε τότε που είμασταν 23‐24‐25, όλοι στην ακμή μας θα 
μπορούσαμε να παίξουμε στην Α κατηγορία με Παναθηναϊκό, Αστέρα Ζωγράφου, 
Πανιώνιο, ΑΕΚ, Αθηναϊκό. 
 
Γ.Κ: (Εννοεί Α κατηγορία πρωταθλήματος Αθήνας, τότε υπήρχε πρωτάθλημα Αθήνας 
Πειραιά, Θεσσαλονίκης, και μετα οι πρωταθλητές έπαιζαν μεταξύ τους ποιος θα βγει 
πρωταθλητής.) 
Παίξαμε όλα αυτά τα χρόνια στον Χαραυγιακό, στο τέλος ξεφτίσαμε, άλλος έτσι, άλλος 
αλλιώς, άλλος παντρεύτηκε, μεγαλώσαμε. 
Όλοι παίζαμε και κανένας μας δεν πήρε δραχμή, όχι ότι θα ζητούσε κάποιος από εμάς 
λεφτά, αλλά η ομάδα τι ήτανε; Από δυο ανθρώπους τρεις και από τον ηρώα της ομάδας τον 
Γιάννη τον Νάκο, που ότι ήθελε η ομάδα αυτός είχε το χέρι στην τσέπη. 
 
Γ.Κ: Και από τον Βασίλη (Βεζυρζόγλου) άκουσα για αυτόν τα καλύτερα λόγια από όλους 
τους παράγοντες. 
 
Τ.Ζ: Μιλάμε τέτοιοι άνθρωποι δεν υπάρχουν, να αγαπάνε την ομάδα τους. 
Εγώ τον Χαραυγιακό τον αγάπησα, σου είπα έφυγα και από την ΑΕΚ, έκανα την Ένωση 
Αγίου Νικολάου, φτιάξαμε το γήπεδο, ο πατέρας μου το έφτιαξε το τελειοποίησε, το έκανε 
όλο γύρω γύρω με τρία μέτρα πέτρα και μπετό, έκανε τα αποδυτήρια, άσχετα αν ήρθανε 
μετα οι Δήμαρχοι και το ξηλώσανε, δεν ξέρω για ποιο λόγο, και το έκαναν με 
τσιμεντόλιθους. 
Εγώ είμαι γέννημα θρέμμα Ηλιούπολη, οι Ηλιουπολίτες με μισήσανε, γιατί έπαιξα στον 
Χαραυγιακό, ενώ θα μπορούσα να παίξω ας πούμε στην Φλόγα Ηλιούπολης, η στην 
Ηλιούπολη 
 
Γ.Κ: Θα πρέπει να αντιληφθούν κάποιοι πως από την στιγμή που του έδωσε ο δήμαρχος, 
σαν καλύτερη τότε ομάδα που ήταν αυτός το γήπεδο της Ηλιούπολης, έγινε Χαραυγιακός 
Ηλιουπόλεως. 
 
Τ.Ζ: Δεν του το έδωσε, δεν του το χάρισε, έγινε και ο Χαραυγιακός μια ομάδα της 
Ηλιούπολης 
 
Γ.Κ: Μόνο που τότε δεν υπήρχε Ηλιούπολη  
 
ΓΚ: Σημείωση: Η παγκόσμια εγκυκλοπαίδεια η Wikipedia αναφέρει: “Στις αρχές της 
δεκαετίας του 1950 δραστηριοποιούνταν τρεις ομάδες ποδοσφαίρου στην περιοχή της 
Ηλιούπολης: ο Π.Α.Ο. Ηλιούπολης με έδρα την Αγία Μαρίνα και χρώμα εμφάνισης μπλε, η 
Φλόγα με έδρα το Νησάκι και χρώμα εμφάνισης κόκκινο και ο Διγενής. Το 1967 οι δύο 
πρώτες, Π.Α.Ο. και Φλόγα συγχωνεύτηκαν.  Το χρώμα που καθιερώθηκε ήταν το 
κυανέρυθρο, το όνομα δε της ομάδας “Γυμναστικός Σύλλογος Ηλιούπολης” Πρώτος 
πρόεδρος ορίστηκε ο Κ. Πουλιάδης.” 
Επομένως η πραγματική χρονιά ίδρυσης του σωματείου της Ηλιούπολης είναι το 1967 και 
όχι το 1953. 
Πηγή: 
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93.%CE%A3._%CE%97%CE%BB%CE%B9%CE%BF%CF%8D
%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%B7%CF%82_(%CF%83%CF%8D%CE%BB%CE%BB%CE%BF%CE
%B3%CE%BF%CF%82_%CE%91%CF%84%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE%CF%82) 
 
Τ.Ζ: Ήταν η Φλόγα Ηλιούπολης, ο Διγενής στον Άγιο Κωνσταντίνο, αυτές ήταν οι τρεις 
ομάδες που υπήρχανε, ούτε Διάνα υπήρχε, ούτε Φωστήρας Ηλιούπολης ούτε τίποτα. 
 
Γ.Κ: Εγώ μιλάω για το 1949 ότι δεν υπήρχανε τότε αυτές οι ομάδες. 
 
Τ.Ζ: Ο Χαραυγιακός στην Ηλιούπολη ήλθε το 1958, όχι το 49. 
 
Γ.Κ: Ο πατέρας σου πότε ήταν Κοινοτάρχης; 
 
Τ.Ζ: 1952 ‐1964 ήταν ο πατέρας μου, 12 χρόνια. Το 1958 μπήκε ο αδελφός μου στο 
συμβούλιο (του Χαραυγιακού), είχε γνωριστεί με τον Κερασιώτη. Υπήρχε και ένας πρόεδρος 
που τότε ανακατευότανε με τον Βγενόπουλο και τον έβριζε, δεν θυμάμαι το όνομα. Θα γίνω 
εγώ Πρόεδρος στην ΕΠΣΑ και θα φύγεις εσύ του έλεγε κλπ. 
 
Γ.Κ: Θεωρείς ότι αδικηθήκατε στα μπαράζ εξ αιτίας του Βγενόπουλου; 
 
Τ.Ζ: Αδικηθήκαμε εξ’ αιτίας του Βγενόπουλου οπωσδήποτε, γιατί άμα ανεβαίνεις μια 
κατηγορία, και λες θα παίξω ας πούμε του χρόνου στην Α, και εσύ παίζεις στην Β1… 
 
Γ.Κ: Ο πατέρας μου έλεγε πως αιτία ήταν πως δεν αγοράζατε αθλητικό υλικό από αυτόν. 
 
Τ.Ζ: Όχι δεν το έκανε από αυτό. Αυτός το έκανε για να οικονομάει από όλη την Αθήνα 
 
Γ.Κ: Ο πατέρας μου το είπε αλλιώς, ότι σας έσφαζαν στα μπαράζ, ενώ το ίδιο είπε και ο 
Βασίλης 
 
Τ.Ζ: Ξέρεις γιατί;  Γιατί αυτός έκανε κουμάντο σε όλους τους διαιτητές. Θα σου πω μια 
ιστορία που δεν ξέρω αν στην είπε ο μπαμπάς σου την οποία έχω ακούσει εγώ από τους 
ανθρώπους του Χαραυγιακού γιατί εγώ δεν ήμουνα τότε όπως σου είπα. 
 
Γ.Κ: Από ποιους; 
 
Τ.Ζ: Παίκτες, φιλάθλους και τα λοιπά. Ο Βγενόπουλος κανόνιζε και τους διαιτητές, και είναι 
ένα παιγνίδι, στην Καισαριανή, Ένωση Καισαριανής – Χαραυγιακός, έχει βάλει ένα διαιτητή, 
το όνομα του δεν θα μου φύγει ποτέ, γιατί λεγόταν Βάπτισμας. Παίζουνε, βγάζει έξω ένα 
παίκτη του Χαραυγιακού, δίνει και πέναλτι, το πιάνει ο Προβελλέγιος, και σε μια φάση ο 
Καμπόγιας (ο Χρήστου δηλαδή) παίρνει την μπάλα από δεξιά και έτρεχε. Άμα πέταγε την 
μπάλα μπροστά δεν κοίταγε κάτω, κοίταγε την μπάλα, και όποιον έβρισκε μπροστά του τον 
έπαιρνε σβάρνα, γιατί είχε τέτοια δύναμη, μπουλντόζα. Φτάνει την μπάλα στο κόρνερ, 
ατσούμπαλος, δυνατός, αλλά την μπάλα δεν ήξερε να την κοντρολάρει, και φτάνει στην 
γραμμή του άουτ. Από εκεί κάνει μια σέντρα  στην περιοχή, και ερχότανε ο Γιάννης ο 
Πανταζής και τραβάει ένα σουτ γκολ και κερδίζει ο Χαραυγιακός 1‐0. Όταν τέλειωσε το 
παιγνίδι τους λέει ο Βάπτισμας τους Καισαριανιώτες, ‘’ ε τι να σας κάνω ρε, έβγαλα παίκτη 
έξω, σας έδωσα πέναλτι, και εσείς χάσατε, ε τα να σας κάνω; 
Για αυτό σου λέω έκανε ότι ήθελε στο Αθηναϊκό ποδόσφαιρο ο Βγενόπουλος, ήτανε 
δικτάτορας. Αν κάνεις έχει γράψει ποτέ την ιστορία του Αθηναϊκού ποδοσφαίρου, και τον 
αναφέρει, θέλει δηλαδή να πει την αλήθεια, μπορεί να το αναφέρει, έχεις εδώ μάρτυρα. 
Κανείς δεν μπορεί να σου πει τίποτα, έχεις αυτόπτη μάρτυρα που το έζησε, γιατί εγώ και 
όλα τα παιδιά που ήμαστε στην ομάδα, που ήμαστε μια οικογένεια που δεν υπάρχουνε 
σήμερα, που ο καθένας κοιτάζει την πάρτη του, γιατί όλοι παίζουν για το χρήμα, πόσα θα 
πάρουν περισσότερα και δεν τους νοιάζει αν θα χάσουν, αν χάσει η ομάδα η όχι.  
Ισοπαλία φέρναμε και δεν γελάγαμε Γιάννη. 
 
Γ.Κ: Από το παρακάτω δημοσίευμα ανασύρω φωτογραφίες που προέρχονται από το ΦΩΣ 
ΤΩΝ ΣΠΟΡ το 1958 σχετικά με την δραστηριότητα του Βγενόπουλου που όντας πρόεδρος 
της ΕΠΣΑ από το 1949 έως το 1967 διατηρούσε και κατάστημα αθλητικών ειδών χωρίς να 
έχει δικαίωμα κατά την εφημερίδα. 
 
Πηγή: http://www.redsagainsthemachine.gr/articles/120927/andreas‐bgenopoylos‐kai‐
kosmos‐toy‐olympiakoy 
 
Δείτε τα δημοσιεύματα  
Δικαίως μπορεί να σκεφτεί κανείς πως οι παλαίμαχοί της ομάδας μας που αναφέρθηκαν 
στο εν’ λόγω θέμα χωρίς μάλιστα να τους το τονίσω εγώ καθώς και ο ίδιος αρχικά δεν το 
γνώριζα είχαν την ίδια άποψή με την εφημερίδας ΦΩΣ τον ΣΠΟΡ, τουτέστιν πως γίνεται να 
αγοράζεις αθλητικό υλικό για την ομάδα σου από ιδιοκτήτη καταστήματος που ταυτόχρονα 
ελέγχει τους διαιτητές και το Ελληνικό Ποδόσφαιρο; 
Μήπως όποιος αγόραζε είχε ευνοϊκή μεταχείριση και όποιος δεν αγόραζε δεν είχε; 
Πιθανώς να μην συνέβαινε τίποτα από όλα αυτά και ότι συνέβαινε εντός του γηπέδου να 
ήταν προϊόν κακής διαιτησίας.  
Κανείς όμως δεν έπρεπε να επιτρέψει να δημιουργηθεί τέτοια καχυποψία η οποία μάλιστα 
ανεγείρει τα πάθη των οπαδών και συχνά οδηγεί σε βίαιες συγκρούσεις. 
ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΦΩΣ ΤΩΝ ΣΠΟΡ 31‐1‐1958  και 30 – 1 ‐ 1958 

 
Ποιος ήταν όμως αυτός που διατηρούσε κατάστημα αθλητικών ειδών και σύμφωνα με το 
ΦΩΣ δεν μπορούσε ταυτόχρονα να είναι σε διοικήσεις Ενώσεων και Ομοσπονδιών στο 
χώρο του ποδοσφαίρου, όπως βλέπουμε στο κάτω τμήμα και στα δύο πρωτοσέλιδα;  
Για ποιον χτυπούσε η καμπάνα της εφημερίδας ζητωντας παρέμβαση Καραμανλή;  
  
ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΦΩΣ ΤΩΝ ΣΠΟΡ 5‐10‐1958 
 

 
 

 
 
Σύμφωνα με την πηγή: https://sport‐retro.gr/andreas‐vgenopoulos‐panathinaikos‐epsa 
Ο Ανδρέας Βγενόπουλος από το 1936 μετείχε στο Δ.Σ της Ένωσης Ποδοσφαιρικών 
Σωματείων Αθηνών και από τη θέση αυτή δημιούργησε τους κατά τόπους Συνδέσμους 
Διαιτητών. 
Αρχικά ήταν σύμβουλος της ΕΠΟ και αντιπρόεδρος της ΕΠΣΑ, ώσπου η κρίση στην επιτροπή 
διαιτησίας τον Ιούνιο του 1949 έφερε ανακατατάξεις. 
Ο Βγενόπουλος διετέλεσε επί 18 χρόνια πρόεδρος της ΕΠΣΑ, συνυπάρχοντας με τον… 
αιώνιο (τέσσερις θητείες) πρόεδρο της ΕΠΟ Αθανάσιο Μέρμηγκα. 
Ψύχραιμος, επικοινωνιακός, καθοδηγητής, εργατικός ήταν τα κύρια χαρακτηριστικά του, 
όπως αναφέρουν προσωπικότητες της εποχής που πρόλαβαν να τον γνωρίσουν. 
Παράλληλα, ο αείμνηστος παράγοντας διατηρούσε κατάστημα αθλητικών ειδών στην οδό 
Θεμιστοκλέους 16, το οποίο ονομαζόταν «ΒΙΟΣΠΟΡ» και που αργότερα ανέλαβε ο γιος του 
Ευάγγελος. 
Την 29η Ιουλίου 1967 απεβίωσε από καρδιακή προσβολή όντας πρόεδρος της ΕΠΣΑ 
 
 
 
Γ.Κ. προς Τ.Ζ: Υπάρχει μια φωτογραφία της δεκαετίας του 50 που ο Βασίλης (Β.Β) γραφεί 
από πίσω: 
“Πρωτοχρονιά 1953 – θλιμμένοι γυρίζουμε από τον αγώνα μας με τα Πετράλωνα” 
 

 
 
Τ.Ζ: Παίζαμε για την ομάδα, γιατί να μας στερήσεις εμάς ρε φίλε; Άμα δεν έκανες 
αναπροσαρμογές και κάθε χρόνο δεν έφτιαχνες κατηγορίες εμείς θα είχαμε φτάσει να 
παίξουμε τότε στην Πρώτη Αθήνας, με τον Παναθηναϊκό, με την ΑΕΚ με τον Πανιώνιο με τον 
Αστέρα αυτές ήταν τότε οι ομάδες οι Αθηναϊκές, 5‐7 ομάδες. Μετα γινότανε πρωτάθλημα 
τοπικά για τον Πρωταθλητή Ελλάδος. Έπαιζε ο Πρωταθλητής Αθήνας, Πειραιώς και 
Θεσσαλονίκης 
Στον Πειραιά ήταν οι ομάδες της Προοδευτικής, Εθνικός, Ολυμπιακός και κάποιες άλλες 
που δεν θυμάμαι. Ο Ολυμπιακός πάντα Πρωταθλητής ήτανε. Στην Θεσσαλονίκη έβγαινε ο 
ΠΑΟΚ η ο Άρης  
Γιατί λοιπόν σου λέω εγώ να μην παίξουμε στην Αθήνα εγώ σου λέω, στο Πρωτάθλημα της 
Αθήνας; 
 
(Γ.Κ: σημ.: Ο ΠΑΟΚ πηρε το 1974 το πρώτο του πρωτάθλημα στην Α Εθνική ενώ ο Άρης το 
1928 πήρε το πρώτο πρωτάθλημα που διοργάνωσε η ΕΠΟ μεταξύ των τριών πρωταθλητών 
το 1928)  
Γ.Κ: Η ατυχία σας ήταν ότι γεννηθήκατε λίγο ποιο αργά, οι άλλες ομάδες της Α Εθνικής είχαν 
γίνει 20‐30 χρόνια νωρίτερα, για αυτό τον λόγο προλάβαν να φτάσουν εκεί που έφτασαν 
ενώ εσείς με τις νέες κατηγορίες που έφτιαχνε ο Βγενόπουλος γεράσατε να παραμένετε 
ουσιαστικά εκεί που αρχίσατε. 
Τ.Ζ: Έχεις δει στον ύπνο σου καμμιά φορά που σε κυνηγάνε και δεν μπορείς να τρέξεις; 
 
Γ.Κ: Ναι το έχω δει – εφιάλτης 
 
Τ.Ζ: Αυτό ακριβώς πάθαμε και εμείς, βγαίναμε πρωταθλητές και δεν μπορούσαμε να πάμε 
παραπάνω. Παίζαμε κάθε χρόνο με τις ίδιες ομάδες. Γιατί φτιάχνοντας κατηγορίες ανέβαινε 
φέρ’ ειπείν ο Πρωταθλητής η και ο δεύτερος και όταν έφτιαχνε άλλη κατηγορία ανέβαζε και 
αυτές (που δεν προβιβάστηκαν) και έβαζε άλλες από κάτω. 
Αυτή ήταν η ιστορία, δεν πειράζει, περάσαμε ωραία, ήμαστε μια πάρα πολύ ωραία 
οικογένεια. Δεν πιστεύω να υπάρχει σωματείο άλλο τέτοιο.  
 
Γ.Κ: Και το λες εσύ που έχεις ασχοληθεί και με την Ηλιούπολη λόγω του γιου σου, ήσουνα 
στην ΑΕΚ 
 
Τ.Ζ: Αλλά είδα και εκεί οικογένεια, και η ΑΕΚ, γιατί την πρώτη χρονιά που πήγα, 
αγαπήθηκα, ήμουν 18‐19 χρονών, αγαπήθηκα πολύ. Είχε τελειώσει το πρωτάθλημα, πήγα 
μαζί με τον Νεστορίδη την ίδια χρονιά αλλά ο Νεστορίδης έπαιξε μετα από δυο χρόνια, 
γιατί έφυγε από τον Πανιώνιο αλλά ο Πανιώνιος δεν του έδωσε μεταγραφή. Τότε άμα 
έφευγες από την ομάδα σου είχες δυο χρόνια αποκλεισμό, δεν έπαιζες μπάλα. 
 
Γ.Κ: Αυτό που έγινε με τον Κούδα και τον Ολυμπιακό 
 
Τ.Ζ: Και τον Λουκανίδη, τον πήρε ο Ματζαβελάκης και τον πήγε στην Κύπρο και τον έφερε 
μετα και έπαιξε στον Παναθηναϊκό 
Στην ΑΕΚ ήταν ο Τζανετής ο Μαρόπουλος αλλά και ο πατέρας του Σταματιάδη (του κυρ 
Αντρέα) και (έτσι) γνωρίστηκα. 
 
Σημείωση Γ.Κ: Εννοεί ότι τους βρήκε στην ΑΕΚ ως παράγοντες 
Τρύφωνας Τζανετής‐Το 1933 τον εντόπισε η ΑΕΚ και υπέγραψε δελτίο. Ξεκίνησε από τις 
μικρές ομάδες της ΑΕΚ για να προωθηθεί το 1935 στην πρώτη ομάδα, μαζί με 
τον Μαρόπουλο και να συμμετάσχουν σε επίσημο αγώνα της.
Ανήκε στη σπουδαία ομάδα των «κιτρινόμαυρων» στα τέλη της δεκαετίας του '30, έχοντας 
συμπαίκτες, μεταξύ άλλων, πέραν του Κλεάνθη Μαρόπουλου, τους Σπύρο 
Σκλαβούνο, Γιώργο Μάγειρα και Σπύρο Κοντούλη. 
 
Γ.Κ: Με αυτούς έπαιζες η γνωρίστηκες; 
 
Τ.Ζ: Γνωρίστηκα, δεν έπαιζα – αυτοί ήταν μεγάλοι.  
Μου λέγαν “ Ζωγράφε μαζί την Κυριακή θα πάμε στην Λαμία, την άλλη Κυριακή θα πάμε 
στην Χαλκίδα, την άλλη στην Λειβαδιά”. Κάναμε εκδρομές, είχανε τις γυναίκες τους, τα 
παιδιά τους σε πούλμαν μέσα αλλά και ομάδα. Δεν ήταν όλοι ομάδα, ήτανε αυτοί που 
είχαν πάει φρέσκοι, μερικοί παλιοί  
 
Γ.Κ: Σημείωση: Με αυτό τον τρόπο γινόταν η ένταξη στην ομάδα 
 
Τ.Ζ: Πήγα στην ΑΕΚ φέρ’ ειπείν 18 χρονών και έγινα κολλητός με τον Κώστα τον Πούλη την 
μεγάλη δόξα του Ελληνικού ποδοσφαίρου. Ήταν από τα μεγαλύτερα χαφ που περάσανε 
ποτέ. 
Και γίναμε (φίλοι) με τον Γιάννη τον Κανάκη, με αυτούς όλους γνωρίστηκα, με αγαπήσανε, 
δηλαδή οικογένεια ρε παιδί μου, με τον Νίκο τον Σταθόπουλο που έγινε μετα το καλύτερο 
μπάκ στην Ελλάδα, μπάκ αριστερό Εθνική, αλλά είχε την ατυχία να πάθει μηνίσκο και στα 
δυο τα γόνατα έπαιξε όμως αρκετά χρόνια ως αλλαγή. 
 
Γ.Κ: Σημείωση: 
 Ο Κώστας Πούλης (1928 ‐ 7 Δεκεμβρίου 1986) ήταν Έλληνας διεθνής ποδοσφαιριστής.  
Ο Γιάννης Κανάκης (Καβάλα, 27Αυγούστου 1927 ‐ Αθήνα, 24 Μαρτίου 2016) 
 ήταν Έλληνας διεθνής ποδοσφαιριστής, ο οποίος αγωνιζόταν ως επιθετικός. 
Δόξασε την φανέλα του δικέφαλου από το 1949 έως και το 1960 
 
T.Z: Στο Χαραυγιακό έπαιξα από το 1960 έως το 1966, και μετα μια χρονιά στον Άγιο 
Παντελεήμονα. Τότε που είχαμε προπονητή τον Πεντζαρόπουλο μια μέρα μας λέει εμένα 
του Τάκη του Νάκου και του Γιάννη του Ξανθάκη ότι την τάδε ώρα θα ήσαστε στο τάδε 
μέρος ‐ (δεν θυμάται που). Η ΔΕΗ τότε είχε ομάδα στην οποία παίζανε μεγάλοι παίκτες, 
Ολυμπιακού, ΑΕΚ, Παναθηναϊκού. Παίζανε στην Θήβα και τους λείπανε παίκτες. Ρωτήσανε 
τον Πεντζαρόπουλο οποίος τους είπε εγώ θα σας δώσω τους παικταράδες, τον Τάκη τον 
Νάκο, τον Γιάννη τον Ξανθάκη και εμένα. Πήγαμε και παίξαμε και ήτανε τότε, ο Γιώργος ο 
Καμάρας, ο Αριστείδης ο Παπάζογλου ο μεγαλύτερος παίκτης που πέρασε από τον 
Ολυμπιακό σαν εξτρεμ – μπαλαδόρος και άλλοι πολλοί. Εμένα με έβαλαν και έπαιξα έξω 
αριστερά (η θέση μου ήταν μέσα αριστερά), έπαιξα δίπλα με τον Γιωργο τον Καμάρα του 
Απόλλωνα, ο οποίος ήταν αδελφός του Αριστείδη του Καμάρα‐ μεγάλος παίκτης. 
Αφού παίξαμε μας ρωτήσαν αν θα ξανάρθουμε και εμείς δεν αρνηθήκαμε. Ήταν εποχή που 
δεν είχε πρωταθλήματα και διοργάνωναν αυτοί φιλικά παιγνίδια και έπαιζαν στην επαρχία. 
Τελικά όμως δεν ξαναπήγαμε. 
Στον στρατό παίζαμε πρωτάθλημα Συνταγμάτων. 
Το 67 που πήγα στον Άγιο Παντελεήμονα είχαμε πια μεγαλώσει και ο προπονητής ο 
Πιλάτος δεν με προτιμούσε, για αυτό θεώρησα πως είναι προτιμότερο να φύγω, ήμουνα 
31ενος ετών, παντρεμένος οικοδομή, και επειδη έμενα στον Άγιο Παντελεήμονα μου είπανε, 
ρε Τάσο δεν έρχεσαι να παίξεις ένα χρόνο μαζί μας, να μας βοηθήσεις; Και έτσι έπαιξα μια 
χρονιά εκεί. 
Αυτή είναι η ποδοσφαιρική μου ιστορία. 
Μετα παίζαμε με τον Ακριτίδη (υπάλληλος της ΕΔΟΚ ΕΤΕΡ και πατέρας της ηθοποιού Ελίνας 
Ακριτίδου) που είχαμε ομάδα στην Jeddah της Σαουδικής Αραβίας, 42 – 43 ετών (τότε) και 
τρέχαμε με 60 βαθμούς θερμοκρασία. 
 
Γ.Κ: Τα ίδια και ο γέρος μου μέχρι τα 50 έπαιζε.  
Δείτε την παρακάτω φωτογραφία από την Σαουδική Αραβία και όπως βλέπετε η πλάκα 
πήγαινε σύννεφο με πανό και συνθήματα, διακρίνουμε μάλιστα ένα που γράφει  
“Δοιτσίδη σκίσε τον Κολτσίδα. Ο τελευταίος ήταν εκεί εργοταξιάρχης. 
Όποιος δεν έχει δουλέψει σε εργοτάξιο δεν ξέρει τι πάει να πει πλάκα. 
Μάλιστα μπορώ να πω πως παρόμοια με τον στρατό σχηματιζόντουσαν φιλίες που 
κράταγαν χρόνια 

 
Γιώργος Κάιλας – εργοτάξιο ΕΔΟΚ ΕΤΕΡ – Σαουδική Αραβία  
 
T.Z: Είχαμε ωραίο γήπεδο στην Jeddah με προβολείς, έξι η ώρα είχε σκοτάδι λόγω 
ισημερίας.  
Πήγαινα στο δωμάτιο έπινα λίγο νερό, φόραγα τα ποδοσφαιρικά την μπάλα και στο 
γήπεδο. 
 
Γ.Κ: Πως μπορείς να τρέχεις με 45 βαθμούς το βράδυ; 
 
Τ.Ζ: Έκανα προπόνηση καμμιά ώρα, έκανα ντου και μετα για φαΐ, εν αντιθέσει με τους 
περισσοτέρους που μόλις σχολάγαμε πήγαιναν κατ’ ευθείαν στο εστιατόριο. 
 
Τ.Ζ: Τι ήταν αυτό που έκανε την ομάδα τόσο δυνατή σύμφωνα με τις εφημερίδες της 
εποχής; Ήταν ότι ήμασταν μια οικογένεια, ήμαστε οι καλύβα του Μπάρμπα Θωμά, με τον 
Μπάρμπα Θωμά να είναι ο Γιάννης ο Νάκος, θα το λέω μέχρι να πεθάνω. Πολλοί περάσανε 
από τον Χαραυγιακό, καθίσανε και βοηθήσανε όλοι, αλλά Γιάννης Νάκος όχι. Για ποιο 
μπροστά δεν ξέρω, εγώ σου μιλάω από το 60 και μετα που πήγα, αλλά τέτοια αγάπη τέτοιο 
πάθος, τέτοια αρρώστια… 
Από ιστορίες αγώνων της εποχής θα επέλεγα αυτό που σου είπα για τον μπαμπά σου, και 
το παιγνίδι που παίξαμε μπαράζ πάλι με το Μαρούσι στο γήπεδο του Παναθηναϊκού, 
πρώτη χρονιά που είχε βάλει χόρτο ο Παναθηναϊκός το 64. Την επόμενη Κυριακή 
γινόντουσαν εκλογές και όπως και στην Ηλιούπολη το Μαρούσι από κοινότητα γινόταν 
Δήμος. Παίζαμε 10 η ώρα το πρωί, ομαδάρα, αλλά για πρώτη φορά πάνω στο χόρτο 
ορισμένοι γλιστράγανε γιατί δεν είχανε τα κατάλληλα παπούτσια. Δεν είχαμε παπούτσια με 
καρφιά, είχαμε σκάρες από κάτω. Παίζαμε λοιπόν εκεί, είχαμε κάποιες φάσεις και άμα είχε 
ο Τάκης την μπάλα στα πόδια του άλλαζε όλο το παιγνίδι. Ο Τάκης ο Νάκος ότι ήθελε έκανε. 
Εγώ ήμουνα πρώτος σκόρερ, με έβγαζε τετ α τετ, πάρε βάλε. Εκείνη την ημέρα έπαιζα έξω 
δεξιά. Γίνεται μια φάση και μου κάνει μια διαγώνια μπαλιά ο Τάκης, και όπως ερχότανε που 
λες η μπάλα, 50 μετρά από το τέρμα, (βάζω) το ωραιότερο γκολ της εποχής. Έχουν να το 
λένε, όσοι παλιοί φίλαθλοι του Χαραυγιακού είδαν αυτό το γκολ. Όπως ερχόταν που λες (η 
μπάλα) χωρίς να την σταματήσω. Εγώ την μπάλα την χτύπαγα με το εξωτερικό. Είμαι στα 
πλάγια σχεδόν στην γραμμή, και ενώ ερχόταν παίκτης να με μαρκάρει, δεν έκοψα την 
μπάλα, γιατί δεν είχα παίκτη κοντά μου να δώσω, σούταρα και η μπάλα πήγαινε για το 
κόρνερ, αλλά είχε τέτοιο φάλτσο με το εξωτερικό που γυρίζει – γυρίζει και πάει και 
σφηνώνεται στο Γ, και κερδίσαμε 1‐0! 
 
Γ.Κ: Με ποιο πόδι την κτύπησες; 
 
ΤΖ Με το δεξί, όπως έπαιζα δεξιά της δίνω μια, μετα έγινε η φασαρία και τέλος. Και με 
ισοπαλία ανεβαίναμε ως πρωταθλητές. 
 
Γ.Κ: Ήσουνα πάνω από το κέντρο του γηπέδου; 
 
Τ.Ζ: Ναι πάνω από το κέντρο, αλλά πολύ πλάγια και μακριά. Η μπάλα έκανε στροφή και 
πήγε στο Γ. Είχανε ένα τερματοφύλακα δυο μέτρα, ποιο ψηλό από τον Προβελέγγιο. Αλλά 
που να το περιμένει και αυτός; Δεν κουνήθηκε καθόλου, γιατί η μπάλα πήγε με δύναμη, 
δεν πήγε σιγά σιγά, γιατί όπως μου την πέταξε ο Τάκης την έπιασε η κόντρα του ποδιού 
μου. 
Με ισοπαλία ήμασταν καλύτεροι λόγω διαφοράς τερμάτων ενώ ήμασταν ισόβαθμοι αλλά 
κερδίσαμε 1‐0 έτσι και αλλιώς… 
 
Γ.Κ: Η επίθεση είδα πως ήταν πολύ καλή. Κάποια χρονιά μάλιστα είδα πως είχαν βάλει 92 
γκολ. Η άμυνα πως ήταν; 
 
Τ.Ζ: Η άμυνα ήταν Προβελλέγιος, Δασκαλάκης, Κάιλας, και Περαντινός. Όταν έφευγε ο 
πατέρας σου έπαιζε στην θέση του ο Γιάννης ο Κολονέλος, ο οποίος έχασε το μάτι του στο 
παιγνίδι με το Μαρούσι που προανέφερα. Κάποιος τον χτύπησε από τους “φιλάθλους” με 
γροθιά και έχασε το μάτι του. Ο πατέρας σου έπαιζε στο παιγνίδι αυτό ενώ ο Κορονελος 
ήταν στην εξέδρα, διότι τότε παίζαμε 11 δεν είχαμε αναπληρωματικούς στον πάγκο. 
Ο Γιάννης ο Κορωνέλος ήταν πολύ δυνατό παιδί, γρήγορος αλλά άτσαλος. Δεν ήξερε πολύ 
μπάλα αλλά άμα πήδαγε ‐ πήδαγε στον Θεό! Άμα πήδαγε για κεφαλιά δύσκολα την έχανε 
αλλά κάτω μπορούσες να τον κάνεις ότι θέλεις. 
Και ο Γιάννης ο Ξανθάκης ήταν πολύ δυνατό παιδί. Και αυτός άτεχνος ήταν αλλά δυνατός. 
Είχε πολύ γερά πόδια και πάταγε καλά. 
 
Γ.Κ: Ο Ξανθάκης έπαιξε ως το έτερο σέντερ μπάκ δίπλα στον πατέρα μου, όντας λίγα χρόνια 
μικρότερος από αυτόν. Μου έλεγε μια μέρα πως ο πατέρας μου ήταν ο δάσκαλος για αυτόν 
για την θέση του σέντερ μπάκ. 
 
Τ.Ζ: Αν έχανε ο Χαραυγιακός – έχανε όταν είχε νεύρα ο Προβελλέγιος! Πότε είχε νεύρα ο 
Προβελλέγιος; Παίζαμε φέρ’ ειπείν με την Ηλιούπολη (υποθετικά) και μπορούσαμε να 
βάλουμε 5 γκολ. Εμείς όμως κάναμε καλαμπούρι και δεν τα βάζαμε και ο Προβελλέγιος 
έσκαγε. Στεναχωριότανε και νεύριαζε ζητώντας μας να βάλουμε όσα γκολ μπορούσαμε. 
 
Γ.Κ: Όπως μου εξήγησε ο Τάσος, ο Προβελλέγιος έχανε το μυαλό του κάποιες φορές όταν 
θύμωνε με την υπο‐ απόδοση των συμπαικτών του, αλλά εγώ νομίζω πως οι περισσότεροι 
συμπαίκτες του δεν ήθελαν να εξευτελίζουν τους αντιπάλους τους. 
Θυμάμαι δυο αντίθετες περιπτώσεις και οι δυο συνέβησαν το 2003, η μια αφορά τον 
Παναθηναϊκό με την Μάντσεστερ και η άλλη τον Ολυμπιακό και την Γιουβέντους.  
Η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ κέρδιζε 4‐0 στο ημίχρονο. Το σκορ θα μπορούσε να είναι 
διψήφιο αλλά ήταν εμφανές πως οι παίκτες της Μάντσεστερ έκοψαν επίτηδες ρυθμό 
σεβόμενοι τον αντίπαλο.  Οι γηπεδούχοι «πάγωσαν» το ρυθμό ανταλλάσσοντας  πασούλες 
στο μεγαλύτερο διάστημα του β ημιχρόνου και ο Αλεξ Φέργκιουσον, για πρώτη φορά σε 
αγώνα Τσάμπιονς Λιγκ, είχε ολοκληρώσει τις αλλαγές του από το 58. 
Το τελικό 5‐0 διαμόρφωσε ο Καμερουνέζος Ερίκ Τζεμπά Τζεμπά στο 83. 
Αντίθετα στην περίπτωση του Ολυμπιακού με την Γιουβέντους οι Γιουβεντίνοι ήταν 
ανελέητοι σκοράροντας κατά ριπάς σε πρώτο και δεύτερο ημίχρονο.
Τρεζεγκέ στο 14' 1‐0, Μίκολι 2‐0 στο 19', ξανά Τρεζεγκέ 3‐0, 4‐0 από τον μετέπειτα 
«ερυθρόλευκο» Μαρέσκα στο 28ο λεπτό, το οποίο παρέμεινε μέχρι τη λήξη του ημιχρόνου. 
Στο 2ο μέρος συνέχισαν ανελέητοι, με τον Ντι Βάιο να κάνει το 5‐0 στο 62'. 
Το 6‐0 έγινε από τον Ντελ Πιέρο στο 67' και το πάρτι των «μπιανκονέρι» ολοκληρώθηκε στο 
79ο λεπτό με την κεφαλιά του Ζαλαγέτα. 
Μπορώ λοιπόν να φανταστώ λοιπόν πως η ανελέητη νοοτροπία  της Γιουβέντους ταίριαζε 
κουτί στον Προβελλέγιο που θα έδινε πολλά να είναι ο τερματοφύλακας αυτής της ομάδας, 
αντίθετα οι συμπαίκτες του θα επέλεγαν την Μάντσεστερ! 
Στην συνέχεια της κουβέντας μας κατάλαβα πως και ο Τάσος θα επέλεγε την Γιουβέντους 
υπονοώντας πως ο σκοπός του παιγνιδιού είναι να βάζουμε γκολ, όσο ποιο πολλά γίνεται. 
 
Τ.Ζ: Παίζαμε στην Ηλιούπολη με τον Πανθησιακό, κερδίζαμε στο ημίχρονο 2‐0, μια μπαλιά 
μου είχε κάνει ο Τάκης την κάνω γκολ. Ο Νάκος ήταν τέλειος σαν ποδοσφαιριστής, είχε και 
πολύ καλό άλμα. Πήδηξε ψηλά και μου σέρβιρε στο πιάτο το δεύτερο γκολ 
Μπορώ να σου πω πως για μένα ο καλύτερος ποδοσφαιριστής που πέρασε από την Ελλάδα 
από όσους έχω δει είναι ο Τάκης ο Λουκανίδης αλλά ακόμα και αυτόν ο Τάκης τον πέρναγε. 
Ήταν ιδιοφυΐα ποδοσφαιριστή. 
 
Γ.Κ: Άμα τον πάρω τώρα τον Τάκη τηλέφωνο και του πω αυτά που λες μετα θα μου δώσει 
και εμένα συνέντευξη!! 
 
Τ.Ζ: Ξεκινάει το δεύτερο ημίχρονο, 4‐0, βάζει δυο γκολ ο Τάκης, και μετα κούτσου – 
κούτσου 4‐1, 4‐2, 4‐3, τι γίνεται εδώ; 
Παίζαμε αλλά είχανε και οι άλλοι καλή ομάδα.  
Ήθελε 5 λεπτά να τελειώσει, αλλάζουμε με τον Τάκη την μπάλα, και όπως είμαι έξω από την 
περιοχή, πιάνω ένα όμορφο τεχνικό σουτ 5‐3! Πρώτο παιγνίδι – ούρλιαζε το γήπεδο όλο, 
ήρθε παικταράς στον Χαραυγιακό! 
 Τρία γκολ εγώ και δυο ο Τάκης ο Νάκος. 
Με τον Γιώργο τον Πίτσιο βρισκόμασταν εύκολα στο παιγνίδι δίνοντας ο ένας την μπάλα 
στον άλλο. Ο Γιώργος ήταν γρήγορος και καλός παίκτης. Έμπαινε από αριστερά και μόλις 
έφτανε στην γραμμή εγώ τον ακολουθούσα και όπως μου γύριζε την μπάλα πάρτο! 
Ο Προβελλέγιος δεν ήθελε κανέναν να μπαίνει μέσα στην περιοχή κανένας, έλεγε “ η 
περιοχή όλη είναι δική μου”. Σε κόρνερ και σε φάουλ δεν ήθελε κανέναν να μπει μέσα στην 
περιοχή, ήτανε γίγαντας. Έλεγε ο συγχωρεμένος ο Πεντζαρόπουλος σε κουβέντα που 
κάναμε. Λένε για τους προπονητές, για τους τερματοφύλακες, λένε για μένα, ότι ήμουνα 
καλός, λένε για τον Δελαβίνια για τον Μανταλόζη(τον εκθειάζει συνεχώς ο Νίκος Αλέφαντος 
για τα χέρια τανάλιες, και ο Τάσος γιατί είχε εκτόξευση), η και για άλλους, στην Ελλάδα δυο 
τερματοφύλακες έχουν περάσει μέχρι σήμερα. Ο ένας είναι ο Καραπατής, έπαιζε στην 
Θεσσαλονίκη όταν είχε πάει στον Ολυμπιακό και ο άλλος είναι ο Προβελέγγιος οι οποίοι 
παίζουν όπως πρέπει να παίζει ένας τερματοφύλακας, δηλαδή “όλη η περιοχή δική μου”, 
όπως παίζει τώρα ο Νόιερ της Μπάγερν. 
 
Γ.Κ: Τι εννοούσες πριν όταν είπες πως χάναμε γιατί τρελαινόταν που δεν βάζαμε στους 
άλλους όσα γκολ μπορούσαμε. 
 
Τ.Ζ: Εντάξει δεν χάναμε, αλλά όταν ήταν θυμωμένος αντί να πιάσει την μπάλα την 
κλώτσαγε με τα πόδια. 
Είμαι φαντάρος στην Κατερίνη και έπαιρνα και καμμιά εφημερίδα και διάβαζα, γιατί είχα 
πάει για εκπαίδευση στα μπαζούκας. Έπαιρνα την Αθλητική να δω τα νέα της Κυριακής.  
Έπαιζε στην Ηλιούπολη, Χαραυγιακός – Πράσινα πουλιά, το Περιστέρι. 
Περίμενα πως θα δω ότι τους βάλαμε 5 γκολ, και διαβάζω πως χάσαμε 3‐1. Ρε τι έγινε; 
Κερδίζαμε 1‐0, αρχίσανε να κάνουνε τσαλίμια. Τρεις φορές έκανε να βγει ο Προβελλέγιος, 
τρεις φορές του πήρανε την μπάλα, δεν την έπιανε και χάσαμε, είχε συμβεί αυτό που προ 
είπα, πρέπει να είχε θυμώσει. 
Πολλές ιστορίες, μακάρι να ήμασταν αυτή η ομάδα σήμερα, θα παίζαμε στην Ευρώπη, μόνο 
τον Τάκη που θα είχαμε στις δόξες του φτάνει. Και ο Δομάζος πολύ καλός παίκτης. Την 
κουβάλαγε την μπάλα την ζάλιζε, έδινε πάσες, αλλά ο Τάκης ήταν άρχοντας, ΑΡΧΟΝΤΑΣ! 
Βλέπω μερικές φορές στην τηλεόραση που δείχνουν τα παλιά επίκαιρα. Αν υπήρχαν 
τηλεοράσεις να μας πάρουν θα τον είχαν πάρει στην Ευρώπη όπως θέλαν τον 
Παπαϊωάννου που ήλθε τότε η Ρεάλ και έπαιξε την ημέρα που γεννήθηκε ο Κωστάκης (ο 
γιος του), Τέταρτη 12 Μαΐου του 65, είχε έλθει η Ρεάλ και έπαιξε με την ΑΕΚ φιλικό εδώ. 
Με Ντι Στέφανο η Ρεάλ, με Σάντα Μαρία σέντερ μπάκ και τόσους παικταράδες. 
Ήλθε 3‐3, τους έβαλε 3 γκολ ο Παπαϊωάννου ο οποίος πεταγόταν στον Θεό! 
 
Γ.Κ: Έχεις να θυμηθείς κάποιους παίκτες που επεδείκνυαν αυτοθυσία; 
 
Τ.Ζ Από την ομάδα μας όλοι με αυτοθυσία παίζαμε. Δεν υπήρχε κάποιος που να μπει 
νωχελικά και να παίξει. Είχαμε μέσα μας την θέληση για την νίκη, δεν θέλαμε να χάνουμε. 
Αυτά που σου λέω είναι τα αυθεντικά, ότι αλλά μπορεί να πει κάποιος άλλος ‐δεκτά, αλλά 
αυτά είναι τα αυθεντικά που σου είπα εγώ.  
 
Γ.Κ: Σε ευχαριστώ πολύ Τάσο 
 
 ΤΑΚΗΣ ΝΑΚΟΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ – 14/07/2018 
 
Τ.Ν: Γεννήθηκα 18 10 του 1940, με τον αδελφό μου είχαμε κοντά 10 χρόνια διαφορά. 
Εκείνος ήταν εφημεριδοπώλης στο Κολωνάκι  
 
Γ.Κ: Αυτός σας έσπρωξε να έλθετε στην ομάδα; 
 
Τ.Ν: Όχι δεν με έσπρωξε, η ομάδα ήταν στην γειτονιά μας εκεί. Επειδη υπήρχανε αλάνες 
μαζευόμαστε παιδιά χωριζόμαστε σε δυο ομάδες, άλλος από εδώ – άλλος από εκεί, αλλά 
επειδη ήμουν πολύ καλός όλοι θέλαν να έλθουν με εμένα. Βάζαμε στοίχημα ένα Καρπούζι 
και οποίος κέρδιζε έπαιρνε το καρπούζι. Επειδη ήμουνα πάρα πολύ καλός πάντα κερδίζαμε 
το καρπούζι. 
 
Γ.Κ: Κύριε Νάκο πως βρεθήκατε στην πρώτη ομάδα του Χαραυγιακού; 
 
Τ.Κ: 11 χρονών στα 12 είχαμε έναν αγώνα πρωταθλήματος μεταξύ του Χολαργού και του 
Χαραυγιακού στο γήπεδο Χολαργού, η πρώτη και η Β ομάδα για πρωτάθλημα Α 
κατηγορίας. Είχα παίξει στην Β ομάδα, πήγα πάρα πολύ καλά, έβαλα ένα η δυο γκολ 
θυμάμαι και όταν τέλειωσε το παιγνίδι ήλθε ο Πεντζαρόπουλος (αν θυμάμαι καλά) μου 
έδωσε συγχαρητήρια και μου είπε πως θα παίξω και στην πρώτη ομάδα. Πρέπει να ήταν το 
51 η το 52, γιατί εγώ έχω γεννηθεί το 40. Πραγματικά με ντύσανε και μπήκα στην πρώτη 
ομάδα. 
Μπήκα με τέτοιο θάρρος λες και ήμουνα χρόνια. Έπαιξα πάρα πολύ καλά, έβαλα και ένα 
γκολ, έδινα πολύ ωραίες μπαλιές στους καλούς ποδοσφαιριστές και από τότε δεν 
ξαναβγήκα από τον Χαραυγιακό. Λέγανε “βρήκαμε τον γκόμενο μας” όλοι οι συμπαίκτες οι 
οποίοι ήταν πάρα πολύ καλοί ποδοσφαιριστές, μεταξύ αυτών και ο πατέρας σου. 
 
Γ.Κ: Πόσες φορές μαζευόσαστε την εβδομάδα για να κάνετε προπόνηση; 
 
Τ.Κ: Ο Πεντζαρόπουλος μας προπονούσε περίπου 1‐2 φορές την εβδομάδα γιατί και αυτός 
είχε μαγαζί, νομίζω Τέταρτη και Παρασκευή. 
 
Γ.Κ: Η προπόνηση ήταν μόνο με μπάλα η είχε και εκγύμναση; 
 
Τ.Κ: Φυσική κατάσταση – προπόνηση όλα, γιατί ο Πεντζαρόπουλος ήταν δοκιμασμένος 
άνθρωπος, είχε παίξει στην Εθνική Ελλάδος, ήτανε πολύ κάλος προπονητής, πολύ καλό 
παιδί, ήτανε πειθαρχικός, και είχε και πολλές γνώσεις από ποδόσφαιρο. Αυτές τις γνώσεις 
μας τις αφομοίωσε και γενήκαμε ακόμα καλύτεροι από ότι ήμαστε. 
 
Γ.Κ: Εκτός από την προπόνηση με την ομάδα είχατε και εσείς κάποια δικιά σας μέθοδο 
προκειμένου να δυναμώσουν οι μύες σας; 
 
Τ.Ν: Ναι είχα εκγύμναση στο σπίτι μου, πήγαινα στο δικό μου το δωμάτιο, έβαζα 5 
καρέκλες σε κάθε πόδι την μια πάνω στην άλλη και τις σήκωνα, για τον τετρακέφαλο, είχα 
πολύ δυνατό πόδι. Να φανταστείς όταν με είχαν καλέσει στην ομάδα του Στρατού και 
έπαιξα – ήμουνα τότε μεγάλος 20‐21 χρονών – πήρα την μπάλα τους περνάω όλους, βαράω 
ένα σουτ και έριξα το δοκάρι κάτω!! Βέβαια δεν ήταν σαν τα σημερινά δοκάρια, ήταν 
ξύλινα δοκάρια με πρόκες. Είχα τόσο δυνατό πόδι που πολλές φορές όταν έβαζα τον 
Προβελέγγιο για να του κάνω σουτ έφευγε γιατί φοβότανε.  
Θυμάμαι ένα άλλο περιστατικό στο γήπεδο του Περιστερίου. Ήταν ένας σημαντικός αγώνας 
μεταξύ του Ηφαίστου και του Χαραυγιακού. Ο Ήφαιστος τότε είχε πάρα πολύ καλή ομάδα 
και ποδοσφαιριστές που έπαιζαν στην μικτή Αθηνών. Ήμουν 18‐19 χρονών περίπου το 
1958. Θυμάμαι ο Νίκος ο Πεντζαρόπουλος καθόταν στην γωνία και έτρωγε τα τσιγάρα του.  
Κάποια στιγμή μου φωνάζει “Τάκη – ένα λεφτό θέλει και τελειώνει” Σε εκείνο το παιγνίδι 
και με ισοπαλία ανέβαινε ο Ήφαιστος κατηγορία, μόνο με νίκη ανεβαίναμε εμείς 
κατηγορία. 
Κατεβαίνω κάτω προς την περιοχή του Ηφαίστου, φωνάζω του Προβελέγγιου, μου δίνει την 
μπάλα, την παίρνω στο στήθος την κατεβάζω, προχωράω, περνάω τρεις τέσσερις και φτάνω 
έξω από την μεγάλη περιοχή. Πέφτουν τρεις επάνω μου και μου δίνουν μια ξαπλώνοντας 
με κάτω. Ο διαιτητής σφυρίζει φάουλ. Στήνω την μπάλα, καθίσανε και οι 10 μπροστά μου 
σε τείχος. Ο αγώνας (χρονικά) τελειωμένος. Κάποια στιγμή παίρνω φόρα και βαράω ένα 
κουντουπιε με τέτοιο τρόπο που η μπάλα εξαφανίστηκε και καρφώθηκε στο Γ. 
Ψάχνανε να βρούνε την μπάλα και αυτή είχε πάει στο Γ. Σφυρίζει ο διαιτητής 1‐0 ο 
Χαραυγιακός. Είχαν έλθει τότε περίπου 3000 κόσμος από εδώ από την Ηλιούπολη και να 
ρίχνουν τα σύρματα να έλθουν να με πιάσουν να με σηκώσουν ψηλά. Είχε γίνει τότε 
μεγάλος ντόρος. 
 
Γ.Κ: Ήσασταν στην δόκιμη κατηγορία τότε; 
 
ΤΝ: Ήμασταν στην Β Κατηγορία  και πηγαίναμε για την πρώτη κατηγορία. 
 
Γ.Κ: Μπορείτε να θυμηθείτε κάτι από τους παράγοντες των πρώτων χρόνων; 
 
Τ.Ν: Αυτοί οι άνθρωποι ήταν ήρωες για μένα, ήταν φτωχοί άνθρωποι όταν ήμουνα εγώ 
μικρός, από τον οβολό τους δίνανε ότι μπορούσανε για να συντηρήσουν αυτήν την ομάδα. 
Δηλαδή να πάρουμε τις φανέλες, να πάρουμε μπάλα, προσφέρανε ότι μπορούσανε και 
δίνανε και την ψυχή τους για τον Χαραυγιακό γιατί τον αγαπούσανε σαν ένα κομμάτι από 
την ζωή τους. 
 
Γ.Κ: Για τον αδελφό σας τον Γιάννη; 
 
Τ.Ν: Ο Γιάννης ήταν το Α και το Ω του Χαραυγιακού.  
Αυτός ο άνθρωπος είχε δώσει την ψυχή του, τα πάντα έδινε για τον Χαραυγιακό. Αν του 
έλεγες θέλεις να αυτοκτονήσεις η να χάσει ο Χαραυγιακός, θα έλεγε θέλω να αυτοκτονήσω 
και να κερδίσει ο Χαραυγιακός. Τόσο μεγάλη αγάπη είχε για τον Χαραυγιακό, γιατί ο 
Χαραυγιακός ξεκίνησε από το σπίτι μου. Είχαμε ένα μικρό διαμέρισμα μέσα στο οποίο 
είχαμε βάλει το γραφείο, φανέλες, παπούτσια, και ερχόντουσαν τα παιδιά και παίρνανε. 
Πηγαίναμε μια εδώ, μια Ζωγράφου, μια Ηλιούπολη και παίζαμε ποδόσφαιρο. 
 
Γ.Κ: Οι παράγοντες έδιναν τα χρήματα για να αγοράζεται αυτό το υλικό. 
ΤΝ Ο αδελφός μου έδινε τα περισσότερα γιατί οι άλλοι παράγοντες είχανε οικογένειες, 
ήτανε φτωχοί άνθρωποι, ενώ ο αδελφός μου έβγαζε καλά λεφτάκια τότε και για αυτό έβαζε 
τα ποιο πολλά λεφτά. 
 
Γ.Κ: Τα ρούχα ποιος τα έπλενε; 
 
Τ.Ν: Τα ρούχα δυστυχώς τα έπλενε η αδελφή μου και η μάνα μου.  
 
Γ.Κ: Μου είχαν πει πως τα έπλενε ο Γιάννης, και πάντα αναρωτιόμουν πως τα κατάφερνε. 
 
Τ.Ν: Καθόντουσαν τα πλένανε και τα σιδερώνανε, αλλά με αγάπη γιατί είχε πάθος ο 
αδελφός μου, είχε λόξα για τον Χαραυγιακό. 
 
Γ.Κ: Πρέπει να αγαπούσε πάρα πολύ αυτούς τους ποδοσφαιριστές 
 
Τ.Ν Τους αγαπούσε, τους κερνούσε, όπου πηγαίνανε τους ρωτούσε τι θέλανε κλπ. 
 Θυμάμαι μάλιστα ένα αστείο γεγονός. Είχαμε τον Γιάννη τον Ξανθάκη και τον Δημακέα τον 
Γιάννη που όταν πηγαίναμε σε ένα κέντρο τρώγανε το καταπέτασμα, και τότε πήγαινε ο 
Γιάννης και ζήταγε από τα γκαρσόνια να τους πηγαίνουν μαζί νερό και ψωμί για να 
φουσκώνουν και να περιορίζεται η όρεξη τους (για να μπορεί μετα να πληρώσει τον 
λογαριασμό), το θυμάμαι τότε ήμουνα μικρός και ακόμα γελάω. 
 
Γ.Κ: Όταν πρωτοήλθατε στην ομάδα ποιος σημαντικούς παίκτες βρήκατε και ποιοι σας 
αγκάλιασαν; 
 
T.N: Όλοι με αγκάλιασαν, αλλά οι ποιο σημαντικοί παίκτες ήταν ο Προβελέγγιος, Ο Γιώργος 
ο Κάιλας – αυτοί που ήταν τα στελέχη του Χαραυγιακού – ο Βερζυζόγλου, ο Δρόσος, αυτοί 
ήταν οι παλιοί ποδοσφαιριστές οι οποίοι αγαπούσαν πάρα πολύ την ομάδα. Αυτοί ήταν 
πάρα πολύ σημαντικοί. Και ο Καπάρας έπαιξε, αλλά έπαιξε πάρα πολύ λίγο. Ο Στέλιος 
έπαιξε 4‐5 χρόνια επειδη σπούδαζε. Και ο Μιλτιάδης (Κάιλας) δεν έπαιξε πολύ γιατί 
σπούδαζε, διάβαζε. Πολλές φορές μάλιστα τσακωνόταν με τον πατέρα σου που του φώναζε 
“ έλα Μιλτιάδη πάμε να παίξουμε” αλλά αυτός του απαντούσε “ δεν μπορώ θέλω να 
διαβάσω” 
Διαβάζεις μετα του έλεγε ο πατέρας σου και τον παίρναμε από τον Άγιο Κωνσταντίνο – 
ήμουν πιτσιρικάς τότε εγώ – και έπαιζε.  
 
Γ.Κ: Έχετε να πείτε κάτι για τα ψυχικά χαρίσματα των ποδοσφαιριστών που αναφέρατε 
προηγουμένως; 
 
Τ.Ν: Είχαν ανώτερα ευγενικά αισθήματα, ήτανε πάρα πολύ καλοί, πολύ καλά παιδιά, και 
πρώτα από όλα ήταν οικογενείας παιδιά, και παράλληλα ήταν οι αλάνες και ήμασταν όλοι 
μαζί εκεί.  
 
Γ.Κ: Αυτό είναι περίεργο, γιατί διάβασα στο βιβλίο του Θωμά Μαύρου, “Ποιος Ποιος, Ποιος 
ο Μαύρος ο Θεός” πως τα παιδιά που έπαιζαν ποδόσφαιρο τα στιγμάτιζαν ως αλητάκια. 
Αυτός βέβαια είναι νεότερος από εσάς, και έλεγε πως είχανε μεγάλα προβλήματα είτε από 
τις οικογένειες τους είτε από το σχολείο. Εσείς δεν είχατε τέτοια προβλήματα; 
 
Τ.Ν: Όχι εμείς δεν είχαμε τέτοια προβλήματα, γιατί είμασταν όλοι γειτονιά, ο Γιώργος 
(Πίτσιος) είχε την μάνα του που ήταν κοντά μας, η μάνα μου είχε εμένα, ο Προβελέγγιος 
ήταν εκεί, ο Πίτσιος ήταν εκεί, βέβαια ήταν ποιο μεγάλοι αυτοί αλλά συγκεντρωνόμασταν 
και παίζαμε. 
 
Γ.Κ: Σημείωση Τάκης ο Νάκος ασφαλώς δεν γνώριζε τα προβλήματα που είχαν ο πατέρας 
μου και τα ξαδέλφια του από τους γονείς τους και ιδίως από τον παππού μου που πίστευε 
στην μόρφωση, μορφωμένος ων, και δεν του άρεσε που τα παιδιά του και τα ανίψια του 
τρέχανε πίσω από μια μπάλα. ιδία αντίληψη εναντίον της μπάλας είχε για μεγάλο διάστημα 
και ο μπάρμπα Θανάσης ο Πίτσιος κυρίως επειδη ο Γιώργος έσπαγε τα χέρια του. Ο Τάκης 
όμως ήταν τυχερός γιατί ο αδελφός του Γιάννης μόνιμος φροντιστής των παιδιών της 
ομάδας την λάτρευε οπότε σίγουρα θα πέταξε από την χαρά του βλέποντας τον Τάκη να 
παίζει για την μεγάλη του αγάπη του τον Χαραυγιακό. 
 
Γ.Κ Ξέρω ότι υπήρχαν αντιδράσεις. 
 
Τ.Ν: Από τον μπάρμπα‐ Θανάση υπήρχαν αντιδράσεις γιατί τσακωνόντουσαν ο Γιώργος με 
τον Κώστα ποιος θα πάει να μοιράσει το γάλα. 
Τον παππού σου για να είμαι ειλικρινής δεν τον ήξερα γιατί αυτός ήταν διαφορετικός 
άνθρωπος  
 
Γ.Κ: Θέλω να μου πείτε και την δική σας την άποψη για την ομάδα αυτή που είχε τόσα 
πρωταθλήματα, και είχε μάλιστα και δυνατή επίθεση, είχα δε από εφημερίδες πως κάποια 
χρονιά είχε πετύχει 92 γκολ, και φοβερά στατιστικά, τι συνέβαινε και αυτή η ομάδα δεν 
κατάφερε να φτάσει στην κορυφή ενώ οι περισσότεροι έλεγαν πως άξιζε; 
 
Τ.Ν: Εγώ κάθε χρονιά έβαζα 60 γκολ, αλλά κάθε χρόνο δημιουργούσανε καινούργια 
κατηγορία. Ήτανε ο Βγενόπουλος εκεί και κάτι μαφίες και όσοι τους δίνανε λεφτά τους 
ανεβάζανε κατηγορίες. Εμείς δεν είχαμε την δυνατότητα να κάνουμε τέτοια πράγματα. 
Για να πας ας πούμε στην Γ Εθνική έπρεπε να έχεις λεφτά να πηγαίνεις ταξίδια, το οποίο 
ήταν πολύ δύσκολο, ήτανε φτωχιά ομάδα και δεν είχε την δυνατότητα να ανταπεξέλθει 
οικονομικά. 
 
Γ.Κ: Θέλω να μου πείτε την θέση σας στην ομάδα και το νούμερο φανέλας που φοράγατε.  
 
Τ.Ν: Εγώ ήμουνα το νούμερο 10 και έπαιζα μέσα δεξιά αλλά όχι μόνο αυτό. Οι θέσεις (της 
επίθεσης) ήταν έξω αριστερά, μέσα αριστερά, σέντερ φορ, μέσα δεξιά και έξω δεξιά. Αυτοί 
ήταν η πεντάδα μπροστά. Εγώ ήμουνα ο μεσαίος της πεντάδας. Μετα το σέντερ φορ ήμουν 
εγώ. Αλλά δεν ήταν μόνο αυτό, εγώ έπαιζα όλες τις θέσεις. Βοηθούσα πίσω, βοηθούσα τα 
χαφ, βοηθούσα μπροστά, ήμουν δηλαδή πώς να το πω; 
 
Γ.Κ: Δίνατε ασίστ, την τελευταία πάσα σε αυτόν που βάζει το γκολ 
ΤΝ Ναι, εκτός από τα γκολ που έβαζα έκανα ωραίες μεταβιβάσεις, ήμουνα όπως ήταν ο 
Δομάζος του Παναθηναϊκού που ήτανε το Α και το Ω, είχαμε πάρα πολύ καλή ομάδα. 
Μετα πίσω είχαμε τον πατέρα σου (Γ Κάιλας) που ήτανε πάρα πολύ δυνατός, τους 
“δάγκωνε”, άφριζε, και κάθε φορά άφριζε μαζί και ο Προβελέγγιος, ο οποίος όπως 
απλωνότανε έφερνε 5 άτομα κάτω, πολύ δυνατός. Ο Προβελέγγιος έπαιζε και μπάσκετ και 
μετα ήτανε και ο πατέρας σου ο οποίος ήτανε πάρα πολύ δυνατός, τους “δάγκωνε” όλους 
ήτανε η ψυχή. 
 
Γ.Κ: Αυτό σας έδινε θάρρος να ξέρετε ότι έχετε ένα τέτοιο άνθρωπο πίσω; 
 
Τ.Ν: Ε βέβαια, ο Γιώργος ήταν το Α και το Ω του Χαραυγιακού, πολύ δυνατό παιδί, 
παίδαρος, γυμνασμένος. 
 
Γ.Κ: Τα γονίδια του τον είχαν πλουτήσει με ένα πολύ καλό μυϊκό σύστημα χωρίς να 
χρειάζεται να κάνει κάποια ιδιαίτερη εκγύμναση. 
 
Τ.Ν Και ψηλά πηδούσε, και δυνατός στα τζαρτζαρίσματα, σου λέω ο Γιώργος ήταν το Α και 
το Ω. Αν δηλαδή δεν έπαιζε ο Γιώργος σέντερ Μπακ στην ομάδα η ομάδα ήτανε κομμένη. 
Και ο Μιλτιάδης ήτανε καλός, έπαιζε στην ίδια θέση, και αυτός σέντερ Μπακ και 
τσακωνόντουσαν συνέχεια. Η αίτια ήταν πως επειδη ο Μιλτιάδης ήταν καλός παίκτης και 
τεχνίτης, μερικές φορές έκανε ντρίπλες στην περιοχή και ο Γιώργος του φώναζε – “άντε ρε 
Μιλτιάδη” προτρέποντας τον να διώξει την μπάλα η να την δώσει, αντί να ρισκάρει. 
Ήταν ωραία και ανέμελα χρόνια, όλοι ήμασταν στην ίδια κατηγορία, δεν υπήρχε πλούσιος, 
μόνο ο νονός σου (Γιάννης Τριανταφύλλου) είχε περισσότερα λεφτά από όλους, και 
βοήθησε και αυτός. 
 
Γ.Κ Και ο Ζωγράφος είχε χρήματα, επειδη είχε μια μάντρα οικοδομών. 
 
Τ.Ν: Όχι και τόσα, μεροδούλι – μεροφάι ήτανε. 
Ο Γιάννης ο Τριανταφύλλου είχε, ο οποίος ενίσχυσε την ομάδα, βέβαια ήταν σφικτός αλλά 
έδινε, έκανε τραπέζια, ότι περνούσε από το χέρι του. Ήτανε όμως καλό παιδί – πολύ καλό 
παιδί. 
 
Γ.Κ: Εσείς ποιο πόδι χρησιμοποιούσατε περισσότερο; 
 
Τ.Ν: Είχα και τα δυο πόδια πολύ δυνατά.  
 
Γ.Κ: Ποιο ήτανε το στυλ παιγνιδιού που σας αντιπροσώπευε; 
 
Τ.Ν: Ήμουν και δυνατός και τεχνίτης. Θυμάμαι ένα περιστατικό, παίζαμε έναν αγώνα 
Μαρούσι – Χαραυγιακός. Το Μαρούσι τότε είχε πάρα πολύ καλή ομάδα. Μπήκαμε μέσα, 
κόσμος, χαμός γινότανε, γιατί ο Χαραυγιακός είχε πάρα πολύ κόσμο. Θυμάμαι σέντερ 
Μπακ έπαιζε ένας Χρυσόπουλος παλιός ποδοσφαιριστής του Ολυμπιακού. Σε εκείνο το 
παιγνίδι ήμουνα φανταστικός, πολύ δυνατός. Ήμουνα ίσως 19 η 20 χρονών. Άκουγα τον 
διαιτητή να λέει – άσε να δω τον Νάκο να τον χαρώ. Κοίτα ρε πετάει τον άκουγα να λέει. 
Έβαλα 4 γκολ θυμάμαι, και την μπάλα την έκανα από εδώ, την έκανα από εκεί και την 
περνούσα πάνω από τον Χρυσόπουλο και έβαζα γκολ. 
Ο ίδιος μου είπε, “ρε Νάκο, πρώτη φορά βλέπω τέτοιον ποδοσφαιριστή, συγχαρητήρια, 
από εδώ και πέρα κόβω το ποδόσφαιρο, μούκοψες το ποδόσφαιρο”, και από τότε δεν 
ξανάπαιξε μπάλα. 
 
Γ.Κ: Σκέφτηκες, είχες ποτέ πρόταση να παίξεις σε άλλη ομάδα; 
 
Τ.Ν: Ναι είχα πάρα πολλές προτάσεις. Είχα από τον Ολυμπιακό, από τον Παναθηναϊκό, από 
την ΑΕΚ, από τον Απόλλωνα. 
 
Γ.Κ Από τον Ολυμπιακό ποιος σας πλησίασε;  
 
Τ.Ν: Ο Πολυχρονίου, ο οποίος έλεγε στον Πεντζαρόπουλο, γιατί είχαμε παίξει μικτή Αθηνών 
, “ ρε Πεντζαρόπουλε έχεις σαν τον Νάκο παίκτες στον Χαραυγιακό; Μπορεί κάθε χρόνο να 
μην παίρνεις το πρωτάθλημα; Τέτοιοι παίκτες βρίσκονται;” 
Μου έλεγε “ έλα στον Ολυμπιακό θα γίνεις αστέρι.” 
Αλλά δεν με αφήνανε να φύγω, δεν ξέρω γιατί, ήμουνα και μικρός, δεν ξέρω πως το είχαν 
πάρει. 
 
Γ.Κ: Από τον Παναθηναϊκό; 
 
Τ.Ν Στον Παναθηναϊκό με είχε πάει θυμάμαι ο Βερζυζόγλου ο Βασίλης με ένα σύμβουλο του 
Παναθηναϊκού τον Παστελάκο ο οποίος ερχόταν και με παρακολουθούσε. 
Τότε ο Παναθηναϊκός μου έδινε 100,000 δρχ. να πάω. Εκείνη την εποχή αγόραζες 3 
διαμερίσματα.  
 
Γ.Κ Στον Δομάζο πόσα είχε δώσει; 
 
Τ.Ν: Στον Δομάζο είχε δώσει 15,000. 
Ο Δομάζος ήταν ποιο μεγάλος από εμένα αλλά ήταν πάρα πολύ καλός παίκτης. 
 
Γ.Κ: Ο Τάσος ο Ζωγράφος ισχυρίζεται ότι εσείς ήσασταν κλάσεις ανώτερος από τον Δομάζο. 
Εσείς τι πιστεύεται; 
 
Τ.Ν: Κοίτα να δεις, και ο Μίμης ήταν πάρα πολύ καλός παίκτης, δεν μπορώ να 
αμφισβητήσω την αξία του Μίμη. Ο Μίμης ήταν ο στυλοβάτης του Παναθηναϊκού. Ο Μίμης 
ήταν αυτός που μεταβίβαζε ωραία την μπάλα. Βέβαια δεν είχε το κεφάλι το δικό μου που 
πηδούσα πολύ ψηλά, δεν είχε αριστερό πόδι ενώ εγώ είχα αριστερό πόδι, αλλά είχε το δεξί 
πόδι και ήταν η σβούρα του Παναθηναϊκού. Ήταν πάρα πολύ καλός, δεν αμφισβητώ, ούτε 
θέλω, γιατί και ο Δομάζος είχε έλθει πολλές φορές και μου έδινε συγχαρητήρια, αλλά τον 
Μίμη τον παραδέχομαι – ήταν από τους καλυτέρους Έλληνες ποδοσφαιριστές που έχουν 
περάσει. Κανέναν άλλο δεν ξέρω σαν τον Μίμη τον Δομάζο. 
 
Γ.Κ: Ασφαλώς. 
ΤΝ Μπορεί και εγώ να γινόμουνα καλύτερος, αλλά ο Μίμης ήτανε φτασμένος. 
 
Γ.Κ: Από τους ποδοσφαιριστές που έχετε δει εσείς ποιον θεωρούσατε ποιο μεγάλο, τον 
Δομάζο, τον Παπαϊωάννου, τον Δεληκάρη η τον Κούδα; 
 
ΤΝ: Τον Δομάζο. Ο Δομάζος ήτανε πρώτος, δεύτερος ήτανε ο Κούδας, ο Παπαϊωάννου και ο 
Δεληκάρης.  
 
Γ.Κ: Ποιους θυμόσαστε που προσέφεραν στην ομάδα ως παίκτες και ως παράγοντες; 
 
ΤΝ: Ο Κώστας ο Πίτσιος, ο οποίος ήταν η ψυχή του Χαραυγιακού. Ήταν ένας εξαίρετος 
άνθρωπος. Ήταν καλό παιδί, μόνο που ήταν λίγο νευρικός.  
 
Γ.Κ: Το είχε αυτό, ήταν όμως δίκαιος.  
 
ΤΝ: Ήταν δίκαιος αλλά ήταν νευρικός και ξέρεις πολλές φορές αυτή η νευρικότητα σου 
προκαλούσε θυμό. Μετα τον αδελφό μου Γιάννη ο Κώστας ο Πίτσιος ήταν η ψυχή του 
Χαραυγιακού. 
 
Γ.Κ: Ξέρω ότι τσακωνόντουσαν με τον πατέρα μου επειδη μιλούσε απότομα στους 
ποδοσφαιριστές, και αυτό στεναχωρούσε τον πατέρα μου. 
 
Τ.Ν: Ναι, ήταν ψυχρός (εννοεί πως κρατούσε αποστάσεις από τους ποδοσφαιριστές) 
Ο πατέρας σου ήταν άγγελος, την ψυχή του πατέρα σου δεν την έχω ξαναδεί.  
Όχι μόνο ο πατέρας σου, και ο Μιλτιάδης. Αυτά τα δυο τα παιδιά ήταν άγγελοι.  
Όχι επειδη ήταν ο πατέρας σου η ο Μιλτιάδης (θείος σου) αλλά ήταν οι ψυχούλες του 
Χαραυγιακού. 
Ο Μιλτιάδης και ο πατέρας σου ήταν νερό που έτρεχε αγάπη 
Εμείς ήμασταν μικρότεροι, μας είχαν αγκαλιάσει. Το παιδάκι το μικρό ξέρει ποιος τον 
αγαπάει και πηγαίνει κοντά του. 
 
Γ.Κ: Υπήρχαν άλλοι οι οποίοι θεωρείτε ότι προσέφεραν στον Χαραυγιακό; 
 
Τ.Ν: Όλοι προσέφεραν, και ο Γιώργος ο Πίτσιος, και εγώ προσέφερα αλλά ο Κώστας και ο 
αδελφός μου ήταν αυτοί που προσέφεραν πάρα πολλά, και μετα από τους παλιούς 
ποδοσφαιριστάς ήταν ο Γιώργος ο Κάιλας, και ο Προβελέγγιος. 
 
Γ.Κ: Τι θεωρείτε ότι έκανε αυτήν την ομάδα πολύ δυνατή; 
Ήταν μόνο οι ποδοσφαιρικές ικανότητες η ήταν και αλλά πράγματα; 
 
Τ.Ν: Πρώτο – πρώτο ήταν η αγάπη που είχαμε για αυτή την ομάδα που ήτανε πάρα πολύ 
σημαντική, δεν θέλαμε να χάνει αυτή η ομάδα, και δεύτερο ότι ήμαστε όλοι φίλοι και 
γείτονες. Ήταν πάρα πολύ σημαντικό, συγκεντρωνόμαστε, μαζευόμαστε μαζί, τα λέγαμε, 
λέγαμε που έκανε ο καθένας σφάλματα, πως μπορούσαμε να διορθώσουμε τα σφάλματα, 
και αγαπούσαμε την ομάδα, ήταν η ψυχή μας. 
Γ.Κ: Αυτά τα συζητούσατε μόνο με τον Πεντζαρόπουλο η και μεταξύ σας και εκτός 
προπονήσεων; 
 
Τ.Ν: Και εκτός, δεν ήταν πάντα ο Πεντζαρόπουλος μαζί. Καμμιά φορά μας έκανε 
συγκεντρώσεις ο Πεντζαρόπουλος και συζητάγαμε, αλλά περισσότερο επειδη είχαμε εκεί 
στην Χαραυγή ένα ωραίο στέκι, μαζευόμαστε όλοι οι παίκτες, ο πατέρας σου, ο 
Προβελέγγιος, ο Καπάρας, ο νονός σου ο Γιάννης, ο Βεζυρζόγλου, ο Δεκαβάλας, ο 
Δημακέας, ο Χρήστου, και ήμαστε φίλοι, αγαπητοί φίλοι. Όλοι ήμασταν μαζί, πολλές φορές 
τρώγαμε παρείτσα, πηγαίναμε σινεμά παρέα, ήμαστε φίλοι. 
 
Γ.Κ: Ποια ήταν η συμβολή του Πεντζαρόπουλου στην επιτυχία αυτής της ομάδας, ποιες ήταν 
οι αρετές του; 
 
Τ.Ν: Συνέβαλε 100%, ο Νίκος ήταν ένας αξιόλογος άνθρωπος, ένας πολύ δυνατός 
προπονητής, ένας άνθρωπος με αγάπη για την ομάδα μας, με ψυχή, ήθελε να κερδίζει η 
ομάδα και μας δίδαξε ότι το καλύτερο ήξερε. Μπράβο του συγχαρητήρια αλλά δυστυχώς 
πέθανε πολύ μικρός ο Νίκος.  
 
Γ.Κ: Με όσους έχω μιλήσει τον έχουν στην καρδιά τους με πολύ μεγάλη αγάπη, και ο 
πατέρας μου τον αγαπούσε. 
 
Τ.Ν Ο Νίκος ήταν ένας εξαίρετος άνθρωπος, όπως όλα τα παιδιά ήμασταν αγαπημένοι, έτσι 
και ο Πεντζαρόπουλος ήλθε και φώλιασε στην αγάπη μας όλη, ήμασταν όλοι μαζεμένοι και 
αγαπούσαμε αυτό που κάναμε το άθλημα αυτό, επειδη ήμασταν γειτονιά. 
Όταν τέλειωνε το παιγνίδι πάλι μαζευόμαστε όλοι μαζί και βλεπόμαστε, πίναμε το ουζάκι 
μας. Υπήρχε το ουζερί του Κυρ’ Γιάννη εκεί στην Χαραυγή που μαζευόμαστε εκεί πολύς 
κόσμος όπως και η ομάδα μας και περνάγαμε ανέμελα και πολύ όμορφα. 
 
Γ.Κ: Τον Πεντζαρόπουλο ποιος τον έφερε στην ομάδα; 
 
Τ.Ν: Τον Πεντζαρόπουλο τον έφερε ο Νίκος ο Πλατής. Ήτανε μαζί στην αεροπορία, και 
επειδη ο Πλατής αγαπούσε τον Χαραυγιακό, ήτανε γείτονας και αυτός τον έφερε. 
Μετα όμως στεναχωρήθηκα πάρα πολύ γιατί τσακώθηκαν με τον Νίκο τον Πλατή. 
Ο Νίκος ο Πλατής έπαιζε και στον Χαραυγιακό αλλά ήταν μεγάλος και για αυτό δεν τον 
έβαζε πολύ ο Πεντζαρόπουλος. Αυτό τους έκανε να παρεξηγηθούν μεταξύ τους καθώς 
θυμάμαι πως ο Πλατής τον χαστούκισε. Ήμουν μικρός και θυμάμαι πως είχα στεναχωρηθεί 
πάρα πολύ. 
 
Γ.Κ: Συμβαίνουν και αυτά δυστυχώς. Οι σχέσεις τους αποκαταστάθηκαν;  
 
Τ.Ν: Όχι ποτέ, ο Νίκος (Πεντζαρόπουλος) το κράτησε γιατί του φέρθηκε πάρα πολύ άσχημα, 
για αυτό τον λόγο τον απομακρύναμε από την γειτονιά μας (τον Πλατή) και αυτός έφυγε και 
πήγαινε αλλού. 
 
Γ.Κ: (σχόλιο) Όλοι οι αθλητές πρέπει να ξέρουν πότε έρχεται το αγωνιστικό πλήρωμα του 
χρόνου, να είναι ρεαλιστές και τίμιοι όχι μόνο για τον εαυτό τους αλλά για την 
υστεροφημία τους καθώς και για την ομάδα τους. Όταν ποια δεν μπορείς να είσαι 
ανταγωνιστικός πρέπει να κάνεις τόπο στους νεότερους. Αυτό άλλωστε είναι και ο νόμος 
της φύσης και δεν αφορά μόνο τον άνθρωπο αλλά και ολόκληρο το ζωικό βασίλειο. Είναι 
πράγματι κρίμα που ο άνθρωπος που έφερε τον Πεντζαρόπουλο στην ομάδα να φύγει με 
αυτόν τον τρόπο.  
Αν πρέπει να δούμε κάτι θετικό από αυτήν την υπόθεση του αναγνωρίζουμε πως είχε καλό 
μάτι και έκανε διάνα ως προς την επιλογή στο πρόσωπο του προπονητή.  
 
Γ.Κ:  Θέλω να μου πείτε σε τι ηλικία αποχωρήσατε από την ομάδα και γιατί;  
Ερωτώ γιατί έχω ακούσει κάποιες ιστορίες αλλά θέλω να ακούσω την δική σας πλευρά. 
 
T.N: Ήμουνα θυμάμαι στο φόρτε μου, 22 στα 23, έπαιξα ένα παιγνίδι εδώ στο γήπεδο της 
Ηλιουπόλεως, παίζαμε νομίζω με τον Φοίβο μια παλιά ομάδα του Νέου Κόσμου, πολύ καλή 
ομάδα και αυτή. Είχανε ένα καλό σέντερ μπάκ αυτοί. Θυμάμαι πέρασα ένα δύο τρεις και 
ήταν ο τελευταίος που έμενε τον περάσω. Σηκώθηκα και στην προσπάθεια μου να τον 
περάσω ο αμυντικός έβαλε το πόδι του με τέτοιο τρόπο που μου “γύρισε” ο μηνίσκος. Με 
παρακαλάγανε να κάνω κάτι για αυτό αλλά τότε είχα δώσει και στο υπουργείο οικονομικών 
και πέρασα.  
Ο πατέρας μου και η μάνα μου μου έλεγαν “τι θες ρε παιδάκι μου; Έχεις πρόβλημα με τον 
μηνίσκο, άστο τώρα. Κάνε την πορεία σου, κάνε την σταδιοδρομία σου που είναι καλή και 
άσε την μπάλα.” Έτσι σταμάτησα 
 
Γ.Κ: Επομένως δεν ισχύει η ιστορία που ακούγεται πως στεναχωρηθήκατε επειδη είχατε 
πρόταση από τον Παναθηναϊκό και δεν σας παραχώρησαν. 
 
Τ.Ν: Όχι, όχι. Είχα προτάσεις από τον Παναθηναϊκό από 15 χρονών, στον Απόλλωνα με 
παρακαλούσαν. Ήταν κάποιος στον Απόλλωνα προσωπικός φίλος του νονού σου. Αυτός 
ήταν το Α και το Ω στον Απόλλωνα. Ερχότανε και έλεγε ‘”θέλω τον Νάκο”. Είχα πάει και είχα 
κάνει  2 προπονήσεις στα 16 μου και το συμβούλιο του είχε ζητήσει να υπογράψω. 
Ο αδελφός μου έλεγε “κοιτά μην υπογράψεις θα σε σκοτώσω” και δεν υπόγραφα. 
Τότε με τον μηνίσκο είχα δώσει και εξετάσεις στο υπουργείο οικονομικών και σταμάτησα. 
Είπα πως δεν ξαναπαίζω μπάλα. Δεν είχα και απολαβές η λεφτά τότε. Ο αδελφός μου αν 
μου έδινε κάνα φράγκο. Δεν είχε και την δυνατότητα η ομάδα να δώσει κάτι τότε, τι να 
δώσει;  
 
Γ.Κ: Πόσα χρόνια παίξατε συνολικά; 
 
Τ.Ν: Από 12 μέχρι 23. 
 
Γ.Κ: 12 χρονών στην Β Ομάδα; 
 
Τ.Ν: 12 χρονών στη Α ομάδα του Χαραυγιακού. 
 
Γ.Κ: Δεν μιλάτε για την Αστραπή 
 
Τ.Ν: Όχι η Αστραπή ήταν ποιο παλιά, για τον Χαραυγιακό μιλάω – 12 χρονών έπαιξα εγώ. 
 
ΓΚ: Θέλετε να μου πείτε κάτι και για την Αστραπή; ‐  γιατί σχεδόν κανένας δεν ξέρει να μου 
πει. 
T.N: Η Αστραπή ήταν σε μια γειτονιά εκεί στην Χαραυγή και μαζευτήκανε ο αδελφός μου, ο 
Χρήστου ο Μιχάλης, ο Πλατής ο Γιώργος, ένας άλλος,  και άλλα 3‐4 παιδιά και λέγανε να 
κάνουμε μια ομάδα. Πήγε ο αδελφός μου, αγόρασε φανέλες, αγόρασε μπάλες, αγόρασε ότι 
άλλο χρειαζόταν και συγκεντρωθήκανε 11‐12 παιδιά και παίζανε, κάνανε προπονήσεις εκεί. 
 
Γ.Κ Οπότε ποιανού ιδέα ήταν, ποιος ήταν αυτός που δημιούργησε την Αστραπή; 
 
Τ.Ν: Την δημιούργησε ο αδελφός μου ο Γιάννης, ο Χρήστου ο Μιχάλης  
 
Γ.Κ: σημείωση – Ο Τάκης ο Νάκος δεν είναι σίγουρος αν δημιουργήθηκε πρώτα η Άμυνα η    
η Αστραπή Χαραυγής. Όταν τον ρώτησα πότε έγινε η Αστραπή είπε το 1948 και ότι η Άμυνα 
έγινε μετα. Εγώ όμως έχω στα χέρια μου φωτογραφία της Άμυνας που γράφει 1946 από 
πίσω και άλλη μια του 1947. 
 
Γ.Κ: Την άλλη ομάδα την Άμυνα ποιος την δημιούργησε; 
 
Τ.Ν: Ο Πίτσιος ο Κώστας με τον αδελφό του. 
 
Γ.Κ: Έχω δει μια φωτογραφία της Άμυνας με τους Βασίλη και Στέφανο Βεζυρζόγλου μαζί με 
τον πατέρα μου, άλλους δεν ξέρω από αυτήν την ομάδα. 
Θυμόσαστε κάποιες ιστορίες μέσα από το γήπεδο που έμειναν στο μυαλό σας σαν 
κατορθώματα σαν ηρωισμοί; 
 
Τ.Ν: Ένα ήτανε στο γήπεδο του Ηφαίστου, όταν έβαλα αυτό το γκολ που έγινε το έλα να 
δεις, 2000 κόσμος είχανε ρίξει τα σύρματα και ήρθανε να με αγκαλιάσουνε. Αυτό 
σημάδεψε την ζωή μου. 
 
Γ.Κ: Θα μου το περιγράψετε αυτό το γκολ; 
 
Τ.Ν: Ναι θα σου το περιγράψω, σου λέω το εξής. Και με ισοπαλία πρωταθλητής ήτανε ο 
Ήφαιστος. Μόνο με νίκη ήτανε πρωταθλητής ο Χαραυγιακός. Μου φωνάζει ο 
Πεντζαρόπουλος που ήτανε απέναντι. “ Τάκη ένα λεπτό έμεινε”. Σκέφτομαι ένα λεπτό 
έμεινε τι θα κάνουμε τώρα; Ο Πεντζαρόπουλος έτρωγε τα τσιγάρα, τα μάσαγε. Κάποια 
στιγμή κατεβαίνω στην μεγάλη περιοχή και λέω του Στέλιου “πέτα μου την μπάλα”. 
 
ΓΚ: Ποιος Στέλιος; 
 
T.N: Ο Προβελέγγιος. Κατεβάζω την μπάλα, περνάω 1,2,3,4 και φτάνω έξω από την μεγάλη 
περιοχή. Εκεί στην μεγάλη περιοχή πέφτουν τρεις επάνω μου και με ξαπλώνουν κάτω. Ο 
Διαιτητής σφυρίζει το φάουλ. Στήνω την μπάλα – στηθήκανε και οι 10 παίκτες του 
Ηφαίστου με τον τερματοφύλακα να περιμένει ο οποίος ήταν πολύ καλός και έπαιζε και 
στην μεικτή Αθηνών. Είχαμε παίξει και μαζί. Παίρνω φόρα και τραβάω ένα σουτ – ένα 
μπούπ ακούστηκε – και η μπάλα καρφώθηκε στο Γ επάνω στα σίδερα. Ο διαιτητής σφυρίζει 
σέντρα και αμέσως μετα σφυρίζει το τέλος του παιγνιδιού. Πέφτουνε τα σύρματα όλα και 
να τρέχουνε να με σηκώνουνε στον αέρα. (Αυτό το περιστατικό) ήταν σημαδιακό για μένα. 
Ένα δεύτερο σημαδιακό ήτανε στο γήπεδο του Αμαρουσίου, που παίζαμε με το Μαρούσι 
που τους έβαλα 4 γκολ και έπαιξα ένα φανταστικό παιγνίδι και από τότε σταμάτησε το 
σέντερ Μπακ του Αμαρουσίου ο Χρυσόπουλος ο οποίος ήταν παλιός σέντερ μπάκ του 
Ολυμπιακού, μου έδωσε συγχαρητήρια και μου δήλωσε πως από εκείνη την στιγμή 
σταματά το ποδόσφαιρο.  
 
Γ.Κ: Επειδή τώρα δεν ζει πια για να τον ρωτήσω, θυμόσαστε κάποιες τέτοιες στιγμές του 
πατέρα μου που ήτανε σημαντικές;  
 
Τ.Ν: Εγώ θυμάμαι όπως σου είχα πει την άλλη φορά, δεν θυμάμαι με ποια ομάδα παίζαμε, 
μας είχανε κλείσει και ήτανε κάτω ο πατέρας σου πεσμένος. Όπως ήτανε πεσμένος του 
ήρθε η μπάλα και τρέχανε οι άλλοι να το βάλουν γκολ. Βάζει το κεφάλι του και την έδιωξε 
την μπάλα η οποία βγήκε έξω. Δηλαδή αυτό ήτανε πώς να το χαρακτηρίσω, όχι ηρωισμό, 
αυτό δεν το έκανε κανένας, και όμως ο πατέρας σου το έκανε, επειδη αγαπούσε την ομάδα. 
Ήτανε εις βάρος του, εις βάρος της υγείας του, ήτανε πολύ επικίνδυνο αυτό που έκανε. 
 
Γ.Κ: Ήταν “ η τάς η επι τάς” η θα νικήσουμε η θα πεθάνουμε 
 
Τ.Ν: Ναι, μα δεν το κάνει κανένας αυτό, δεν ξέρω γιατί το έκανε – πως του ήρθε – τι 
φιλοσοφία του ήρθε και το έκανε. 
 
Γ.Κ: Αυτό που είπατε πριν – άφριζε για την νίκη 
 
Τ.Ν: Δεν το κάνει άλλος να βάλει το κεφάλι στα πόδια του αντιπάλου την ώρα που πάει να 
σουτάρει, να επιχειρήσει να του πάρει την μπάλα. Θα τον σκότωνε. 
 
Γ.Κ Κάποια άλλη φάση; 
 
T.N: Θυμάμαι κάποια άλλη φάση όταν μας είχαν κλείσει στην μικρή περιοχή, ήτανε καλή 
ομάδα, ο πατέρας σου ούρλιαζε – πιάστε τους – Μιλτιάδη όρμα – όρμα Δεκαβάλα ‐όρμα 
Βερζυζόγλου – δυνατά να φωνάζει. 
 
Γ.Κ: Εμψύχωνε δηλαδή 
 
Τ.Ν: Και καμμιά φορά όταν γινότανε κανένα κόρνερ και μας είχανε κλείσει σηκωνότανε 
πάνω και έπεφτε κάτω φωνάζοντας ωωω με σκοτώσανε για να σφυρίξει φάουλ ο διαιτητής.  
Του λέω ρε τι κάνεις; Άστους τους Μαλάκηδες μου απαντούσε, τα θυμάμαι τώρα ένα ένα. 
Ο Γιώργος ήταν άλλο πράγμα, άλλη ψυχή, άλλη καρδιά, ήτανε πολύ καλός. Ήσουνα 
ευτυχισμένος που είχες τέτοιο πατέρα – πολύ καλό παιδί, και ο Μιλτιάδης 
 
Γ.Κ: Λόγω της δουλειάς του για πολλά χρόνια ήτανε Αραβία, μια χρονιά ήτανε στην 
Θεσσαλονίκη, μας έλειπε, αλλά θυμάμαι ότι ήτανε πάντα δίπλα, ότι την Κυριακή θα 
πηγαίναμε μια εκδρομή, πάρα πολλές φορές, γυρίσαμε όλη την Ελλάδα, ήταν πολύ 
τρυφερός και πολύ καλός σαν πατέρας. Δεν τσακωνόμασταν ποτέ. Με κορόιδευε που 
έπαιζα σκάκι, και περιπαικτικά μου έλεγε τι αναθρέφω υπονοώντας ότι θα προτιμούσε αν 
έπαιζα ποδόσφαιρο. Εγώ ήμουν πολύ δυνατό παιδί στα νιάτα μου σαν τον πατέρα μου 
αλλά ήμουν άμπαλος, παρόλα αυτά πολύ γρήγορος και δυνατός, και προτίμησα να πάω στο 
Καράτε. 
 
Τ.Ν: Και ο πατέρας σου ήταν γρήγορος και πάρα πολύ δυνατός 
 
Γ.Κ: Είχα γραφτεί στο SENDAI CLUB του Σάντερλαντ ένα πολύ καλό σχολείο που δίδασκε 
SHOTOKAN KARATE, και το οποίο είχε βγάλει πρωταθλητές Αγγλίας και Ευρώπης, αλλά μετα 
πήγα στην ομάδα του Πολυτεχνείου. Όταν με είδε ο δάσκαλος ο Paul Gardner στον πρώτο 
μου αγώνα του πρώτου τουρνουά που πήρα μέρος μεταξύ τριών club με λέει σε βγάζω από 
την Β Ομάδα (τότε είχα μόνο πορτοκαλί ζώνη) και μπαίνεις στην Α. Πως όμως έγινα τόσο 
καλός; Απέναντι από το εργοστάσιο του Μαρτσινιώτη είχε ένα γυμναστήριο σιδεράδικο ο 
αγαπημένος μου δάσκαλος ο Λευτέρης ο Χατζηκάλφας. Ο αδελφός του έπαιξε και στο 
Χαραυγιακό για ένα φεγγάρι κάποια λίγα παιγνίδια. Ο κυρ Λευτέρης ήταν αγαπητός σε όλα 
τα παιδιά γιατί το γυμναστήριο το είχε σαν πάρεργο κυρίως για το του άρεσε να διδάσκει 
τα παιδιά. Έπαιρνε ίσα ίσα ένα χαμηλό δίδακτρο με το οποίο πλήρωνε το ενοίκιο, το ρεύμα, 
και τα υλικά κατασκευής των πάγκων και διάφορων κατασκευών του γυμναστηρίου. 
Πήγα για πρώτη φορά στον κυρ Λευτέρη τον οποίο σεβόμουν και αγαπούσα το 1976 σε 
ηλικία 16 ετών. Είχε φοβερές γνώσεις, και για την εποχή του ήταν πρωτοπόρος. Ήξερε μποξ, 
και επίσης είχε μαύρη ζώνη σε ένα δυναμικό σύστημα Καράτε που είχε μάθει στην 
Γερμανία. Ένα καλοκαίρι με την φιλενάδα μου την Πάμελα, πηγαίναμε στο γυμναστήριο 
του ΔΩΡΕΑΝ. Του είχα ζητήσει να μας προπονήσει εμένα και την Pam που ήταν και αυτή 
αθλήτρια στο SENDAI και δεν θέλαμε να μείνουμε απροπόνητοι το καλοκαίρι και του 
δήλωσα πως θα τον πληρώσουμε. Γέλασε και τα όμορφα γαλανά του μάτια έλαμψαν. Για 
σένα μου λέει δωρεάν. Δεν θα σου πάρω τίποτα γιατί αγαπάς αυτό που κάνεις. Τέτοιος 
ήταν ο Λευτέρης που ήταν μόνο ένα χρόνο μικρότερος από τον πατέρα μου αλλά έφυγε 
νωρίτερα μαραζώνοντας γιατί έμεινε παράλυτος από ένα αυτοκίνητο που τον χτύπησε. Η 
αγάπη έβγαινε από τους πόρους του. Στα 70 του ακόμα υπερ.‐ενεργός πήγαινε σε άλλη 
σχολή να προπονείται μια και δεν μπορούσε πλέον να κρατήσει το μικρό αλλά λαμπρό του 
γυμναστήριο όπου δεν υπήρχε θέση για ντόπινγκ αλλά μόνο καθαρός αγνός αθλητισμός.  
Σε κάποια μου επίσκεψη στο εξοχικό του μου αποκάλυψε πως όλοι οι νέοι τον θαύμαζαν 
που ακόμα και στα εβδομήντα του δεν τα παρατούσε. Σε ενέπνεε και ήταν εμψυχωτής. 
Άμα ερχότανε κανένας αλητάμπουρας όπως τους έλεγε τον έδιωχνε – δεν είχαν σημασία τα 
χρήματα για τον Λευτέρη. 
Αν λοιπόν μπορεί ένας εβδομηντάρης να γυμναστεί με πάθος, οι νέοι δεν πρέπει να τα 
παρατούν ποτέ. 
Αυτό να το θυμούνται και οι αθλητές του ποδοσφαίρου, μπορείς να γίνεις πάρα πολύ καλός 
και δυνατός αθλητής χωρίς φαρμακοδιέγερση, αν προπονείσαι καλά και κάνεις καλή ζωή. 
Λοιπόν στην μνήμη του κυρ Λευτέρη θα πω, πως στο πρώτο τουρνουά που πήρα μέρος, 
βγήκα δεύτερος έχοντας βγάλει νοκ αουτ τον πρώτο!! 
Βγήκα δεύτερος σαν τιμωρία επειδη δεν έπρεπε να τον βγάλω νοκ αουτ. 
Μου έδωσαν ένα κύπελλο αναμνηστικό και το πήρα μαζί μου στην Ελλάδα να του το δείξω. 
Άλλωστε νικούσα κάνοντας τα κόλπα που με έμαθε αυτός. Του αγόρασα μια μαύρη ζώνη 
και ένα λευκό γκι (στολή) RUCANOR MATSURU και του την παρέδωσα με τιμή. 
Είμαστε ότι μας έμαθαν οι δάσκαλοι μας και οι γονείς μας, και για αυτό θαυμάζω όλους 
τους παλαίμαχους από τους οποίους πήρα συνέντευξη  για τα καλά λόγια που είχαν να 
πουν για τον Πεντζαρόπουλο, τον πρώτο μας δάσκαλο. 
Νίκησα εξ’ αιτίας του Λευτέρη και για τον Λευτέρη 
Ο κυρ Λευτέρης είναι μια πολύ γλυκιά ανάμνηση, ένα κομμάτι από την ζωή μου το οποίο 
αγάπησα πολύ. 
 
Τ.Ν: Ήταν ένα κομμάτι από την ζωή σου, είδες καμμιά φορά όπως είχαμε και εμείς τον 
Πεντζαρόπουλο, τον οποίο αγαπούσαμε γιατί ήταν και αυτός ένα κομμάτι από την ζωή μας, 
προσέφερε άπειρα πράγματα στον Χαραυγιακό. 
 
Γ.Κ: Ήξερε το άθλημα πρακτικά, σε ένα διαφορετικό στυλ από το SHOTOKAN. 
Ενώ στο SHOTOKAN τα χέρια σου είναι εντελώς ευθύγραμμα στα χτυπήματα, ο κυρ 
Λευτέρης μου ζήταγε να τα λυγίζω λίγο, καθώς υπήρχε και διαφορά στις στάσεις.  
Ποιο μαζεμένες στάσεις στο dynamic Karate του κυρ Λευτέρη – πολύ ανοικτές οι στάσεις 
του Shotokan, σου έδιναν δύναμη αλλά έκοβαν την ταχύτητα των ελιγμών. Μου εξηγούσε 
πως αν είναι ελαφρώς λυγισμένα τα χέρια σου, δεν μπορεί ο άλλος να σου τα σπάσει. 
Αν ακούς πάντα κάτι έχεις να μάθεις. 
 
Τ.Ν: Γιαννάκη είπαμε πολλά και ωραία πράγματα, σου εύχομαι να έχεις υγεία και να 
χαίρεσαι την οικογένεια σου, και να μην ξεχνάς ποτέ τον πατέρα σου γιατί … (η φωνή του 
σπάει) 
 
Γ.Κ: Δεν θα τον ξεχάσουμε ποτέ – ευχαριστώ πάρα πολύ, σας ήξερα από τις ιστορίες, θέλω 
να παραμείνετε στην μνήμη των ανθρώπων και να εμπνεύσετε και άλλα παιδιά στον 
αθλητισμό 
 
Τ.Ν: Δεν ξεχνώ τον πατέρα σου ποτέ, ήταν ένα κομμάτι από την ζωή μας αυτός ο άνθρωπος, 
ο Γιώργος μας. Πως πήγε αυτό το θηρίο;  πίναμε το καφεδάκι μας – έλα μου έλεγε να πάμε 
στον Χαραυγιακό, και τώρα σαν φίλαθλος σαν τρελός έκανε να πάει να δει την ομάδα. 
 
 
 
 
 
 
 
ΓΙΑΝΝΗΣ ΞΑΝΘΑΚΗΣ – ΙΣΤΟΡΙΕΣ (ΟΙΚΙΑ ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΠΙΤΣΙΟΥ 29 09 2018) 
 
Γ.Κ: Δώσαμε ραντεβού με τον θείο μου τον Γιώργο τον Πίτσιο και τον Γιάννη τον Ξανθάκη 
στο καφενείο στην πλατεία της Χαραυγής προκειμένου να μιλήσουμε για την ομάδα και τα 
πρώτα της χρόνια. Μετα σκεφτήκαμε πως είναι καλύτερα να έχουμε ησυχία και πήγαμε στο 
γραφείο του θείου μου του Γιώργου μέσα στο οποίο ξεκινήσαμε αυτήν την προσπάθεια. 
Χαίρομαι που ο Γιάννης, ο παίκτης δίπλα στον πατέρα μου είναι τόσο ζωντανός άνθρωπος 
και χάρηκα ακόμα περισσότερο γιατί έχει και αυτός ένα ρομαντισμό για την ζωή και την 
αυτοκίνηση όπως και εγώ. Πως το διαπίστωσα αυτό; Μπορεί να σας φανεί παράξενο αυτό 
το τρικ αλλά ο άνθρωπος που είναι στην όγδοη δεκαετία της ζωής του και οδηγεί Fiat 500 – 
όπως και εγώ, σίγουρα βλέπει την ζωή ρομαντικά η αναπολεί τις παλιές καλές εποχές που η 
άνοιξη και το καλύτερο Αύριο ήταν μπροστά στον ορίζοντα των περισσοτέρων ανθρώπων. 
 
Γ.Ξ:  Ξεκίνησα από την δόκιμη κατηγορία, μαζί με τον Τάκη τον Νάκο, τον Κουκούτση, τον 
Δημακέα, τον Δεκαβάλα, τον Κώστα τον Πίτσιο, τον Καμπόγια τον Λευτέρη, τον 
Βερζυζόγλου, τον Ζωγράφο ο οποίος ήλθε μετα, τον Γιώργο τον Πίτσιο. 
Πρώτο μου παιγνίδι πήγα μαζί με τον Τάκη (Νάκο)και έπαιξα στο γήπεδο του Φωστήρα. 
Εγώ έπαιξα έξω δεξιά. Ο Τάκης φοβόταν το παιγνίδι. Εγώ έπαιξα καλά. Ο Γιάννης (Νάκος) 
τον έβριζε τον μικρό αδελφό του, τον κορόιδευε που είχε το τρακ του πρωτάρη. Πήγαμε 
καλά είχαμε καλή ομάδα τότε. 
 
Γ.Κ Κύριε Ξανθάκη θα μου πείτε πότε γεννηθήκατε; 
 
Γ.Ξ: Το 1939, 8 Ιανουαρίου 1939 
 
Γ.Κ: Και πότε ήρθατε στην ομάδα; 
 
Γ.Ξ: Δεν θυμάμαι ημερομηνία αλλά θυμάμαι ήμουνα 17 χρονών. (1956) 
 
Γ.Κ: Σημείωση (Από αυτό επιβεβαιώνεται αυτό που μου είπε ο Τάκης ο Νάκος πως ήταν 12 
και κάτι χρονών όταν πρωτόπαιξε στην ομάδα) 
 
Γ.Κ: Ποιος σας έφερε στην ομάδα, μένατε εδώ κοντά; 
 
Γ.Ξ: Έμενα εδώ στην Ηλιούπολη, γιατί είχε ο πατέρας μου ταβέρνα, η μητέρα μου ζούσε και 
εμένα στην Ηλιούπολη. Εν τω μεταξύ είχα παίξει για την ομάδα της Ηλιούπολης, καθώς και 
στον Διγενή, γινόντουσαν αγώνες τότε και είχαμε και κύπελλο με ανεξάρτητες ομάδες της 
Ηλιούπολης. Η Ηλιούπολη, ο Διγενής, η Φλόγα που ήλθε μετα. Ερχόντουσαν κάθε Κυριακή 
όποιος πρόεδρος προλάβαινε να μου ζητήσει να παίξω για την ομάδα του. Ερχότανε στον 
πατέρα μου και πήγαινα και έπαιζα.  
 
Γ.Π: Εσύ έφυγες από τον Εθνικό Ηλιούπολης με τον Τσοχαλή τον Τάκη και ήλθες στον 
Χαραυγιακό. Σε ένα παιγνίδι που πήραμε έπαθλο ένα Κύπελλο, πρόλαβε ο Διγενής και με 
πήρε και με περάσανε από την Λεωφόρο Βουλιαγμένης πάνω στο καπό ενός αυτοκίνητου. 
Είχε κλείσει όλη η Βουλιαγμένης που είχαμε πάρει το Κύπελλο. 
Δεν θυμάμαι ποιος με είχε ζητήσει από τον Χαραυγιακό, ίσως να ήταν ο Μιλτιάδης (να το 
είπε) γιατί ο Μιλτιάδης ήταν πολύ καλό παιδί, εγώ τον σεβόμουν, και παρότι δεν ήθελα να 
φύγω από μια ομάδα να πάω σε άλλη, ήρθανε (από την ομάδα) και υπέγραψα στον 
Χαραυγιακό. 
 
Γ.Κ: Όταν λέτε ο Μιλτιάδης ποιον εννοείτε; 
 
Γ.Ξ: Τον Κάιλα που τον θεωρούσα πρώτο μου προπονητή. 
 
Γ.Ξ: Την εβδομάδα που υπέγραψα ήρθε μετα 4‐5 μέρες κάποιος από την Ένωση Χαραυγής, 
ένας ψηλός που ονομαζόταν Πάνος Πάνου που είχε τον φούρνο και μου ζήτησε να 
υπογράψω σε αυτήν την ομάδα. Στην γωνία της πλατείας υπήρχε ένα καφενείο – 
ζαχαροπλαστείο του Ξεζωνάκη το οποίο έχει γκρεμιστεί τώρα όπου συγκεντρωνόντουσαν 
τα μέλη της ομάδας του. Συμπωματικά ήταν εκεί ο Γιάννης ο Νάκος ο οποίος τους είπε πως 
με έχει ήδη πάρει ο Χαραυγιακός και πως είχα υπογράψει κάτι το οποίο επιβεβαίωσα.  
Έτσι πήγα στον Χαραυγιακό και έπαιξα αμέσως στην πρώτη ομάδα ταυτόχρονα με τον Τάκη 
τον Νάκο.  
 
Γ.Κ: Όταν φτάσατε εσείς ποιοι ήταν καταξιωμένοι παίκτες στην ομάδα και πως σας 
υποδέχτηκαν και σας ενσωματώσανε; 
 
Γ.Ξ: Για μένα ήταν ο πατέρας σου ο Γιώργος, τον οποίο καμάρωνα, ο Γιάννης ο Πανταζής, ο 
Κώστας ο Πίτσιος, αυτοί ήταν οι στυλοβάτες της ομάδος. Μας αγκαλιάσανε και τον Τάκη 
και εμένα και αμέσως παίξαμε στην πρώτη ομάδα.  
 
Γ.Κ: Εσείς δηλαδή τότε ήσασταν … 
 
Γ.Ξ: …οι πιο μικροί, οι πιτσιρικάδες, εγώ πήγαινα στην εβδόμη τάξη, ο Τάκης πήγαινε στου 
Παππά, δεν είμαι σίγουρος αν πηγαίναμε στην ίδια τάξη, εγώ πήγαινα στο σχολείο της 
Πλάκας και αυτός εδώ πέρα. 
 
Γ.Κ: Μου είπατε στο καφενείο που καθόμασταν πριν πως παίξατε περίπου 11‐12 χρόνια.  
 
Γ.Ξ: Έχετε στο μυαλό σας κάποια ιδανική ενδεκάδα αυτών των 11 χρόνων; 
 
Γ.Ξ: Η ιδανική ομάδα ήταν με Πανταζή μέσα στο κέντρο (χαφ), ο Κάιλας ο Γιώργος, μετα 
γύρισα εγώ με τον Γιάννη τον Πανταζή χαφ, έφυγε ο Πανταζής ήρθε ο Δημακέας. Τότε ήταν 
καλύτερη ομάδα με Πίτσιο μέσα τον Κώστα, ο Γιώργος ήρθε μετα. 
Πίτσιος, Δεκαβάλας, Κάιλας, Ξανθάκης, Νάκος, Μπεθάνης που πήραμε από τον Πανιώνιο, ο 
Γουμενάκης, ο Λουμπάκος ήρθε μετα με τον Γουμενάκη. Με τον Λουμπάκο παίξαμε πολλά 
χρόνια. Τότες ήταν η ομάδα ιδανική. Είχε έρθει και ο Γιώργος ο Πίτσιος, ο Ζωγράφος. 
Προ του ερχομό του Λουμπάκου όμως η ομάδα ήταν καλύτερη. 
Θυμάμαι παίζαμε ένα αγώνα με το Μαρούσι στο γήπεδο του Παναθηναϊκού ποιος θα 
ανέβει, και το γκολ είχε βάλει ο Ζωγράφος. Τότε με είχαν κυνηγήσει στο γήπεδο για να με 
δείρουν. Ήταν ο Ζωγράφος έξω δεξιά, και τράβηξε ένα σουτ το οποίο πήγε στο Γ.  
Το Μαρούσι είχε τότε ένα παικταρά, μεγάλο, ο οποίος μάλιστα με γλύτωσε από το 
λιντσάρισμα. Οι παίκτες είχαν φύγει αλλά είχαν μπει μέσα οπαδοί για να με δείρουν. Χωρίς 
να ξέρω γιατί κυνηγάγανε εμένα γύρω γύρω, ίσως γιατί τα έδινα όλα, όπως ο πατέρας σου 
αλλά και οι άλλοι ποδοσφαιριστές. Δεν χτύπησα κανέναν, αλλά έπαιζα δυναμικά. Έπαιζα 
αμυντικό χαφ, πίσω από τον Γιώργο, και μετα με γύρισε ο Πεντζαρόπουλος σε όλες τις 
θέσεις, Μπακ δεξί, αριστερό. Με κυνηγάγανε μέχρι που κουράστηκα και έπεσα κάτω. Τότε 
με γλύτωσε αυτός ο ποδοσφαιριστής – καλή του ώρα – αλλά δεν θυμάμαι το όνομα του. 
Είχαμε τέτοια ομάδα που όποιος και αν ερχότανε δεν μπορούσε να μας κερδίσει. Τώρα 
γιατί δεν ανεβήκαμε; Εγώ έχω την γνώμη ότι όλο κατηγορία ανεβαίναμε και όλο στην ίδια 
μέναμε. Μας είχανε χαρακτηρίσει κομμουνιστική ομάδα, νομίζω λόγω του Παπαγεωργίου ο 
οποίος ήταν πρόεδρος όπως και τον Κερασιώτη και για αυτό μάλλον μας κυνηγάγανε. 
 
Γ.Κ: Με ποιο τρόπο σας κυνήγαγαν; 
 
Γ.Ξ: Έπρεπε να βάλουμε πάνω από δυο γκολ για να κερδίσουμε. Τότε κερδίζαμε με 3‐0, 4‐0, 
5‐0, είχε τέτοια σκορ. Μας ακυρώνανε γκολ. Ο Γιώργος ο πατέρας σου τσακωνότανε με τον 
Λέλο (τον Βαμβακόπουλο) που ήταν και στην Αστυνομία. 
 

 
Λέλος Βαμβακόπουλος – διαιτητής ΦΙΦΑ. 
 
Γ.Κ: Αυτός έγινε και διεθνής διαιτητής. 
 
Γ.Ξ: Μας κυνηγούσανε μεγάλοι διαιτητές – όχι μικροί. Να φανταστείς εγώ που ήμουν πολύ 
ήρεμος σαν χαρακτήρας έφαγα έξι μήνες από τον Μίχα. 
 
  
 
Χρήστος Μίχας – διαιτητής ΦΙΦΑ 
 
Γ.Ξ: Μας είχε ακυρώσει δυο γκολ και δεν μας είχε δώσει ένα πέναλτι, τότε βγήκα εκτός 
εαυτού και τον κλώτσησα. Όλα αυτά ενώ ήμουν πολύ ήρεμος. Άκουγα τον Κώστα που ήταν 
αρχηγός, άκουγα τον πατέρα σου που ήταν ποιο μεγάλος, σεβόμουνα πολύ. Αγανάκτησα 
τόσο πολύ που έφαγα έξι μήνες τιμωρία μετα τις κλωτσιές. Μέχρι τότε δεν είχα τιμωρηθεί 
ποτέ. Το κατάλαβες; Μας κυνηγάγανε πάρα πολύ. Ποια ομάδα μπορούσε τότε να κοντράρει 
τον Χαραυγιακό; ΠΑΟ ΡΟΥΦ, ΝΗΑΡ ΙΣΤ, Αθηναϊκός, ποιος; Απόλλωνας; Όλοι τρία και 4 γκολ 
τρώγανε. Θυμάμαι ανεβήκαμε 11 κατηγορίες. 
 
Γ.Π: Θυμάμαι είχαμε ένα φιλικό με τον Απόλλωνα, σε ξερό γήπεδο. Κερδίζαμε – στο πρώτο 
ημιχρόνιο. Ο Πεντζαρόπουλος στο Β ημίχρονο αλλάζει 9 παίκτες. Του λέω στα αποδυτήρια, 
Νίκο τι κάνεις; Άφησε μόνο εμένα σαν αρχηγό και τον Προβελλέγιο τον τερματοφύλακα.  
Μας είπε τι ζητάμε, να νικήσουμε τον Απόλλωνα; Ο Απόλλων ήταν πρώτης κατηγορίας 
ομάδα. Εμείς ήμασταν η τρίτη νομίζω. Το παιγνίδι ήταν φιλικό και δεν ήθελε να μας αφήσει 
να τον νικήσουμε για να τον προστατέψει. 
 
Γ.Ξ: Και σε άλλα παιγνίδια που είχαμε παίξει με τον Απόλλωνα τον είχαμε κερδίσει. 
Η Σαφράμπολη (Δήμου Νέας Ιωνίας ‐ Καλογρέζα)τότε ήταν ανώτερη από την ΑΕΚ. Την 
Σαφράμπολη τότε την διάλυσε η ΑΕΚ και της πήρε όλους τους παίκτες. 
Τότε με 9 παίκτες μέσα στην Ριζούπολη είχαμε φέρει 1‐1 με την Σαφράμπολη. 
Τότε μας κυνηγάγανε πολύ, ήτανε σε ημερήσια διάταξη η συζήτηση του Χαραυγιακού. 
 
Γ.Κ: Άλλοι παλαίμαχοι μου είπαν πως σας κυνήγαγε πολύ ένας Ανδρέας Βγενόπουλος της 
ΕΠΣΑ. 
 
Γ.Ξ: Πάρα πολύ, το νιώσαμε στο πετσί μας. Σου λέω έφαγα 6 μήνες εγώ που δεν μίλαγα 
ποτέ στο γήπεδο. Σεβόμουν τους Αρχηγούς της ομάδας πρώτα τον Κώστα και μετα τον 
Γιώργο, ενώ  μετα έγινα και εγώ. 
 
Γ.Κ: Θέλω να μου περιγράψετε σημαντικές στιγμές άλλων παικτών που ξεχώρισαν 
και θυμόσαστε. 
 
Γ.Ξ: Παίζαμε στο γήπεδο μας με την Κηφισιά (ΑΟΚ), και αυτή καλή ομάδα είχε ανεβεί στην Α 
κατηγορία. Το παιγνίδι είναι ισοπαλία. Γίνεται μια φάση στην οποία πηδάει ο πατέρας σου 
και πέφτει κάτω. Η μπάλα πήγαινε στον αντίπαλο και εγώ ήμουν πίσω και δεν προλάβαινα. 
Ο πατέρας σου σπερνόμενος πιάνει κεφαλιά και την διώχνει τελευταία στιγμή πάνω από τα 
πόδια του. Τελικά κερδίσαμε 2‐1 εκείνη την φορά από την ηρωική αυτή πράξη που έκανε ο 
πατέρας σου. 
Και ο Τάκης ο Νάκος ήταν παικταράς, τους πέρναγε την μπάλα από πάνω και πριν σκάσει 
(κάτω) η μπάλα την κάρφωνε στα δίκτυα, πολλές τέτοιες περιπτώσεις 
 
Γ.Π: Ο τερματοφύλακας που δέχτηκε τέτοιο γκολ από τον Νάκο, είπε ωωω τον Π… 
αναμμένο κάρβουνο μου πέταξε. Ο Τάκης είχε μια κλειστή ντρίμπλα, επιτόπια, και 
απαλλασσόταν από τον αντίπαλο. 
 
Γ.Ξ: Η την πέρναγε από πάνω και πριν σκάσει η μπάλα τράβαγε σουτ γκολ. 
Οπού και να πήγαινε θα έπαιζε μπάλα. 
Να σου πω και μια άλλη περίπτωση με την Καλλιθέα. Γίνεται μια σέντρα από κόρνερ, 
πηδάω εγώ αμυνόμενος πηδάει και ο Γιώργος και με σπρώχνει και όπως είχαμε διώξει την 
μπάλα αυτά πηγαίνει στα δίχτυα του Προβελέγγιου, έβαλα αυτογκόλ. Εν πάση περιπτώσει 
ξεκινά το παιγνίδι, γίνεται κάποια άλλη φάση και ισοφαρίζω εγώ 1‐1. 
Τελικά γίνεται κάποια άλλη φάση και μπαίνει μέσα το σέντερ φορ της Καλλιθέας. Πέφτουμε 
πάνω του εγώ και ο Προβελέγγιος, αλλά τελικά ο επιθετικός κερδίζει την μπάλα και την 
σουτάρει. 
Τρέχω τρέχω και την προλαβαίνω πάνω στην γραμμή πριν μπει στα δίχτυα. Εγώ μπαίνω 
μέσα στα δίχτυα  αλλά η μπάλα βγαίνει κόρνερ. Τελικά κερδίσαμε 2‐1 με προπονητή τον 
Πιλάτο. Βγήκε ο Γιάννης ο Νάκος όταν πηγαίναμε στα αποδυτήρια με Πιλάτο και πρόεδρο 
τον Κερασιώτη που μας φίλαγε και είπε ο Νάκος (ο έφορος) Ξανθάκης  ‐ Καλλιθέα 2‐1! 
 
Γ.Π: Με την Καλλιθέα έπαιζα και εγώ. 
 
Γ.Κ: Εσύ κ. Ξανθάκη τι νούμερο είχες στην ομάδα; 
 
Γ.Ξ: Ως επι το πλείστον έχω φορέσει το νούμερο 6, ο Γιώργος ο Πίτσιος είχε το 11 και ο 
πατέρας σου είχε το 5. Έχω φορέσει και το 3 όταν με γύρισε ο Πεντζαρόπουλος σε μπάκ 
αριστερό. 
 
Γ.Π: Τότε οι φανέλες είχαν από το 1 μέχρι το 11, ο τερματοφύλακας είχε το 1 και ο έξω 
αριστερά είχε το 11. Όταν έμπαινες να παίξεις το νούμερο έδειχνε την θέση σου. 
 
Γ.Κ: Ποιος ήταν ο πρώτος κανονικός προπονητής πέρα από τον Θείο μου τον Μιλτιάδη που 
ανέφερες πως για σένα ήταν ο πρώτος σου προπονητής πριν και τι έχεις να πεις για τις 
μεθόδους προπόνησης του; 
 
Τ.Ξ: Ο Πεντζαρόπουλος, δεν υπήρχε καλύτερος άνθρωπος από αυτόν. Ήταν δάσκαλος, 
άνθρωπος ήταν τα πάντα, γινότανε φίλος. 
 
Γ.Π: Αδελφός – φίλος – πατέρας 
 
Γ.Ξ: Ήξερε το κουμπί κάθε ποδοσφαιριστή του, σε κτύπαγε – έδερνε – αλλά με τρόπο 
ανάλογο του χαρακτήρα σου. Εμένα δεν με είχε ακουμπήσει ποτέ γιατί ήμουν σοβαρός, 
ενώ τον Τάκη (που ήταν μικρότερος) τον είχε τρελάνει στο ξύλο, γιατί αν δεν του έκανες 
έτσι δεν έπαιζε μπάλα. Τον Γιάννη τον Πανταζή το ίδιο και αυτόν, είχε τρομερό ταλέντο 
αλλά ήταν τεμπελάκος.  
 
Γ.Ξ: Ο Πανταζής ήταν πάστα ποδοσφαιριστού – ΓΞ Ταλέντο τι να σου πω;  
 
 Γ.Π Δεν έπαιξε πολύ γιατί έφυγε για την Αμερική  
 
Γ.Κ: Ο θείος μου ο Γιάννης ο Μπούγαλης υπέδειξε αυτόν ως τον καλύτερο παίκτη τεχνικά 
από αυτούς που είχε δει τότε. 
 
Γ.Ξ: Ναι ήταν ο ποιο τεχνίτης, έπαιζε στο κέντρο. Τον θαύμαζα πολύ, όταν εγώ ήμουν 
πιτσιρίκος με βοήθησε γιατί παίζαμε μαζί χαφ. Τρομερός τεχνίτης ‐ταλέντο. 
 
Γ.Κ Για τον προπονητή τι άλλο έχουμε να πούμε; 
Γ.Ξ Έμπαινε στην ψυχή μας μέσα, σου έπαιρνε το 100% με τον τρόπο του 
 
Γ.Π: Αυτό που λέει ο Γιάννης είναι σωστό 
 
Γ.Ξ: Γινότανε θηρίο στο ημίχρονο αλλά δικαίως, στο δεύτερο η ομάδα άλλαζε την έβλεπες 
τελείως διαφορετική. Δεν ήθελε κανένα στα αποδυτήρια, τους έδιωχνε όλους έξω, οι φωνές 
του ακουγόντουσαν μακριά. 
 
Γ.Κ: Κάνατε προπονήσεις κάθε μέρα; 
 
Γ.Ξ ‐ ΓΠ Δυο φορές την εβδομάδα όχι κάθε μέρα. 
 
Γ.Κ: Η προπόνηση ήταν με μπάλα, κάνατε αντοχή η από όλα; 
 
Γ.Ξ: Όχι ήταν από όλα, και φυσική κατάσταση, και πώς να σταθείς στο γήπεδο, και πως θα 
πάρεις την κεφαλιά. Ειδικά σε εμάς τους αμυντικούς μας το έδειχνε και ερχόντουσαν 
παιδιά από το γυμνάσιο ποντάροντας τυρόπιτες ότι δεν θα χάσω κεφαλιά. Εν’ πάση 
περιπτώσει ήταν και ποιο ψηλοί οι αμυντικοί, αλλά σου εξηγούσε πως θα στέκεσαι για να 
πάρεις την κεφαλιά σου, σε τι απόσταση θα αφήσεις τον επιθετικό για να έχεις την 
ευχέρεια να πηδήξεις ψηλά, όλα αυτά στα δίδασκε ο Πεντζαρόπουλος. 
 
Γ.Π: Θα σου πω ένα χαρακτηριστικό από αυτά που σου λέει ο κ. Ξανθάκης, είχαμε δυο μπάκ 
στην ομάδα κοντούς, που μόνο για μπάκ δεν έκαναν, γιατί δεν είχαν το ανάλογο ύψος. 
Μπακ δεξί και μπάκ αριστερό. Μπακ δεξί ήταν ο πρόσφατα μακαρίτης ο Δε καβάλας, και 
μπάκ αριστερό ο Παναγιώτης ο Περαντινός που είχανε και οι δυο το ίδιο ύψος. Το ύψος 
τους δεν ήταν παραπάνω από 1 και 60.  
 
Γ.Κ: Αυτό όμως δεν τους έδινε ταχύτητα; Συνήθως ο κοντός είναι και γρήγορος. 
 
Γ.Π: Και οι δυο είχαν ένα γρήγορο ρεφλέξ στην αμυντική τους αν θέλεις προσπάθεια. Ο δε 
Νίκος ο Δεκαβάλας σε κάποιο σημείο ήταν και χιουμορίστας. Του λέω ρε συ Νίκο πως τα 
καταφέρνεις εσύ με το ύψος που έχεις και παίρνεις κεφαλιές από επιθετικούς 
ποδοσφαιριστές οι οποίοι έχουν μεγαλύτερο ύψος από εσένα; Μου λέει χαριτολογώντας το 
εξής. “Τι λες ρε Γιώργο; Όταν αυτός κατεβαίνει εγώ ανεβαίνω!” Ο άλλος ο Παναγιώτης ο 
Περαντινός ήταν σκληρός.  
 
Γ.Ξ: Ήταν πολύ σκληρός. 
 
Γ.Π: Σε ένα φιλικό παιγνίδι με τον Απόλλωνα, μπάκ – του Απόλλωνα ‐ έξω δεξιά σε αυτό το 
παιγνίδι έπαιζε ο Κυριακού, μετέπειτα προπονητής στον Χαραυγιακό, όταν σταμάτησε το 
ποδόσφαιρο από τον Απόλλωνα και ήλθε στον Χαραυγιακό προπονητής. Σε ένα τέτοιο 
φιλικό παιγνίδι του κάνει επίθεση από την δεξιά μεριά ο Κυριακού με αποτέλεσμα ο 
Περαντινός – ο Τζώνας – όπως ον έλεγα του βάζει το πόδι και παίρνει τέτοιες τούμπες που 
ακόμα τσουλάει. Τότε σηκώθηκε όλη η εξέδρα. Ο Κυριακού  ήτανε  τότε εκκολαπτόμενος 
άσος στον Απόλλωνα. Το παιγνίδι αυτό γινότανε στο γήπεδο μας. Πεταχτήκανε όλοι οι 
Απολλωνιστές και τα βάλανε όλοι με τον Περαντινό. Ο Κυριακού του ζητάει τον λόγο. 
Ξέρεις ποιος είμαι εγώ ρε; του φωνάζει. Τι έκανες ρε του φωνάζανε, ξέρεις ποιος είναι 
αυτός; Ο Περαντινός γυρίζει ψύχραιμα και τους λέει, “αυτός ξέρει ποιος είμαι εγώ; Εγώ 
είμαι ο Περαντινός” 
 
Γ.Ξ: Ο Νίκος ο Πεντζαρόπουλος εξηγούσε και στον Νίκο τον Δεκαβάλα και στον Περαντινό 
και για όλους τους αμυντικούς πώς να στεκόμαστε, να έχουμε δηλαδή μια απόσταση 
μπροστά, να έχουμε την ευχέρεια να πηδήξουμε. Εσύ έχεις την μπάλα μπροστά την βλέπεις 
και έχεις ένα πλεονέκτημα, αλλά αν είναι ψηλός όμως δεν είναι το ίδιο. Αν όμως δεν του 
έχεις δώσει χώρο να πηδήξει την παίρνεις εσύ την κεφαλιά. Μας είχε πει να τρέχουμε ένα 
μέτρο μπροστά. Ειδικά αν ήταν κάτω η μπάλα σου είχε εξηγήσει τον τρόπο να μπαίνεις 
μπροστά εσύ και να του την παίρνεις. Να περάσει κάτω η μπάλα κάθετη,  από δικό μας δεν 
πέρναγε άνθρωπος. Έμπαινες μπροστά και την έπαιρνες. Ήταν και ο Νίκος (Δεκαβάλας) 
γρήγορος και ο Περαντινός. Και εγώ τους έπαιρνα την μπάλα  ‐ και όλα αυτά μας τα δίδαξε 
ο Νίκος.  
Να σου πω και κάτι γιατί μετα έγινε πρώτος προπονητής στον Πανιώνιο. Μας έλεγε με 
παράπονο όταν συναντιόμασταν. “Ρε παιδιά την ιδιά ομάδα που παρέλαβα από τον Λάκη 
τον Πετρόπουλο, την ίδια κατεβάζω και εγώ. Αλλά αυτός κέρδιζε και εγώ χάνω.” 
Το κατάλαβες; Είναι και θέμα ρέντας, γιατί πράγματι ήταν πολύ καλός προπονητής.  
 
Γ.Κ: σημείωση.  Πιστεύω πως το δέσιμο και η χημεία που είχε με τους παίκτες του 
Χαραυγιακού έκαναν την διαφορά, σε σχέση με το  δέσιμο που ίσως δεν είχε στον ίδιο 
βαθμό με τους παίκτες του Πετρόπουλου ο οποίος προερχόταν από τον Παναθηναϊκό – 
όταν παρέλαβε στον Πανιώνιο. 
 
Γ.Π: Δυστυχώς πέθανε νέος, ίσως γιατί κάπνιζε πάρα πολύ.  
 
Γ.Ξ: Όταν ο Πεντζαρόπουλος ήταν στον Χαραυγιακό, ο Πετρόπουλος ήταν στον Πανιώνιο. 
Κατόπιν έφυγε ο Πετρόπουλος και για ένα διάστημα βάλαν τον Νίκο προπονητή.  
 
Γ.Κ: Ποιον προπονητή είχατε μετα;  
 
Γ.Ξ: Τον Πιλάτο είχα μετα και μετα τον Μητσιώνη ο οποίος με τελείωσε. 
 
Γ.Π: Όταν ήλθε ο Μητσιώνης εμείς είχαμε μεγαλώσει και αποτραβηχτήκαμε από την ενεργό 
δράση.  
 
Γ.Ξ: Εγώ ήμουν νέος ακόμα αλλά, τότε είχε επιλέξει έναν νεαρότερο παίκτη τον Χατζηκάλφα 
και με τελείωσε. Δεν με άφηναν και από το σπίτι, ευκαιρία ήταν και τέλειωσα.  
 
Γ.Κ: Με τον Πιλάτο τι σχέση είχατε;  
 
Ν.Ξ: Πάρα πολύ καλή. Ήταν καλός και αυτός και καλός οικογενειάρχης, δεν ήταν όμως στο 
στυλ του Πεντζαρόπουλου.  
 
Γ.Κ: Θέλετε να πείτε πως δεν σας κέρδιζε κατά τον ίδιο τρόπο για να σας πάρει το 100%. 
 
Γ.Ξ – Γ.Π:  Όχι, ήταν χαμηλών τόνων, ήσυχος ήρεμος, φιλικός, στοργικός, σαν πατέρας 
καλός, σαν οικογενειάρχης καλός, σαν άνθρωπος πάρα πολύ καλός, αλλά δεν είχε το 
ταλέντο του Πεντζαρόπουλου. Δεν μπορώ να πω πως μας πήρε ένα παιγνίδι με την 
καθοδήγηση του, η με τις παραινέσεις του στο ημίχρονο, ενώ ο Πεντζαρόπουλος μπορεί να 
χάναμε 3‐0 όπως θυμάσαι με την Φλόγα, μπήκε μέσα στα αποδυτήρια και μας πλάκωσε 
στο ημίχρονο και κερδίσαμε 5‐3. 
 
Γ.Κ: Ξύλο δηλαδή; 
 
Γ.Π Όχι είχε τον τρόπο του. Έκανε διορθώσεις που είχανε θετικό αποτέλεσμα στο δεύτερο 
ημιχρόνιο. Μπορεί η ομάδα να ήταν ισόπαλη η ακόμα και να έχανε αλλά το αποτέλεσμα 
στο Β Ημιχρόνιο ήταν διαφορετικό. 
 
Γ.Κ: Ήταν μετρ της ψυχολογίας. 
 
Γ.Ξ: Ναι στο Β ημίχρονο έβλεπες άλλη ομάδα. 
 
Γ.Κ: Ποιο ήταν το είδος παιγνιδιού που σας αντιπροσώπευε? 
 
Γ.Ξ: Στα χρόνια τα δικά μας για να παίξεις έπρεπε να ξέρεις μπάλα. Εμένα με πείραξε και 
έφυγα διότι ο παίκτης που με αντικατέστησε δεν ήξερε μπάλα. Έπρεπε να ξέρεις μπάλα, να 
είσαι τεχνίτης να ξέρεις να μαρκάρεις, ναι η δύναμη αλλά ήθελες και τέχνη. 
 
Γ.Κ: Πόσων χρονών ήσασταν όταν φύγατε? 
Γ.Ξ: Ήμουν 27 χρονών. 
 
Γ.Κ. Εντάξει μπορεί να ήθελε να δει τον νεότερο παίκτη( Χατζηκάλφα), δεν σημαίνει πως σε 
πετάει έξω. 
 
Γ.Ξ: Ο τελευταίος αγώνας που έπαιξα ήταν με τον Ποσειδώνα στην Γλυφάδα. Δεν είχα πάει 
για προπόνηση στον Χαραυγιακό για 2 εβδομάδες αλλά πήγα να τον δω. Ο Μητσιώνης 
μάλλον δε συμπλήρωνε ενδεκάδα και με βάζει και παίζω. Αισθανόμουν πολύ κουρασμένος 
απροπόνητος όπως ήμουν που με κατάλαβε ο Γιάννης ο Τριανταφύλλου και μου είπε 
“κουράστηκες” – κερδίσαμε αλλά έκτοτε δεν ξαναπήγα. 
 
Γ.Κ: Όταν περάσατε στο Πανεπιστήμιο οι σπουδές επηρέασαν την ποδοσφαιρική σας 
καριέρα; 
 
Γ.Ξ: Όχι, παρόλο που η οικογένεια μου ανησυχούσε δεν μου δημιούργησε πρόβλημα. 
Ερχόντουσαν ακόμα και στο γήπεδο να με δούνε.  
 
Γ.Κ: Η εμπλοκή σας στην ομάδα επηρέασε την ζωή σας και πως; 
 
Γ.Ξ: Κοίτα να δεις, είχα μια εμπλοκή λόγω της ομάδας στην πρώτη μου δουλειά στην οποία 
με βοήθησε ο Κουτσογιαννάκης, ως λογιστής. Ήμουν φοιτητής ακόμα. Ο Κουτσογιαννάκης 
ήταν στο συμβούλιο και μετέπειτα έγινε πρόεδρος. Με έβαλε στην Νέα Ξυλοτεχνεία Α.Ε. 
ένα εργοστάσιο επίπλων στο Περιστέρι που ήταν ένα εργοστάσιο με 700 άτομα προσωπικό. 
Με τοποθέτησε στο λογιστήριο. Ανήκε στον Πολεογιώργη και τον αδελφό του 
Παπαληγούρα του υπουργού.  
Ήταν να παίξουμε ένα παιγνίδι με το Περιστέρι, ξέρανε πως έπαιζα στον Χαραυγιακό. Ο 
πρόεδρος της Ξυλοτεχνείας ήταν πρόεδρος στην ομάδα του Περιστερίου. Ήρθανε και με 
πιάσανε να δώσω το παιγνίδι. Το είπα στον Κώστα τον Πίτσιο. Μου είχανε δώσει ραντεβού 
στην Ομόνοια και πήγα μαζί με τον Κώστα τον Πίτσιο τον οποίο γνωρίζανε. 
 
Γ.Κ. Μήπως δεν θέλετε να το γράψω; 
 
Γ.Ξ: Ότι θες κάνε, εγώ αλήθειες λέω, δεν με πειράζει. Επειδη γνώρισαν τον Κώστα αυτοί 
εξαφανιστήκανε και δεν ήλθαν να μας μιλήσουν. Το παιγνίδι γίνεται κανονικά, έπαιξα πολύ 
καλά εγώ και κερδίσαμε 1‐0 με γκολ του Στέλιου του Μαυρόπουλου. Εξ’ αιτίας αυτού του 
γεγονότος με κυνήγησαν μέσα στο γήπεδο. Με πήρε ο Νίκος ο Πεντζαρόπουλος με την 
βέσπα του και με γλύτωσε. Αυτή η ιστορία τέλειωσε αλλά μετα από την άλλη μου στήσανε 
παγίδα. Έγινε μια απόπειρα κλοπής στην Ξυλοτεχνεία και με πήρανε τότε από το λογιστήριο 
στην αποθήκη, ήμουν αποθηκάριος. Είχαν συμφωνήσει ο προϊστάμενος του εμπορικού 
τμήματος, 3 η 4 τεχνίτες να πάρουν εμπορεύματα για να ανοίξουν εταιρία και είχαν 
κανονίσει και φορτηγό. Είπαν πως ήμουν και εγώ συνεταίρος και γνώστης. Τους πιάσανε 
και τους πήγαν μέσα. Εν τω μεταξύ αφού ελέγξανε τα χαρτιά διαπίστωσαν πως εγώ δεν 
είχα κάνει απολύτως τίποτα, κάποια τακτοποίηση η αλλοίωση των στοιχείων της αποθήκης. 
Δεν με είχαν συγχωρέσει επειδη θεωρήσαν ότι θα τους πούλαγα το παιγνίδι και δεν το 
έκανα. Απαλλάχτηκα δια βουλεύματος και σηκώθηκα και έφυγα. 
Γ.Κ: Είχατε κάποια πρόταση η σκεφτήκατε ποτέ να παίξετε με άλλη ομάδα και τι έγινε; 
 
Γ.Ξ: Είχαμε όλοι οι παίκτες αλλά ο Κώστας (Πίτσιος) δεν άφηνε κανέναν να φύγει από τον 
Χαραυγιακό. Με τον Στάθη τον Μαυρίδη τον Χάιτα και τον Γιαννακόπουλο του Πανιωνίου 
εγώ είχα σχέσεις από τότε που παίζαμε μαζί στην ομάδα του ΣΙΣΜ (Εθνική ομάδα ενόπλων 
δυνάμεων) και με ήθελαν στον Πανιώνιο. Ο Πεντζαρόπουλος δεν ήθελε ούτε να το ακούσει.  
Στο ΣΙΣΜ ήμουνα με τον Χάιτα, τον Γιαννακόπουλο, τον Δομάζο, με τον Καμάρα με τον 
οποίο ήμασταν και συμφοιτητές με όλους και κάναμε πρωτάθλημα. Ήταν Εθνική Ομάδα 
σχεδόν.  
Ο Καμάρας έχει τελειώσει την Ανωτάτη Βιομηχανική και μετα πήγε στην Νομική. 
 
Γ.Κ: Σαν τον θείο μου τον Μιλτιάδη μόνο που αυτός είχε τελειώσει την Πάντειο. 
 
Γ.Ξ: Λόγω της διαφοράς στα μαθήματα, η Πάντειος είχε παιδαριώδη Λογιστική, έμπαινες 
στο Β έτος της Νομικής ενώ αν τέλειωνες την ΑΣΟΕ έμπαινες στο Γ έτος. Η Πάντειος είχε 
πολλά Διοικητικά μαθήματα, ενώ δεν είχε πολλά μαθηματικά κλπ. Η ΑΣΟΕ ήταν  ίσον 
Πολυτεχνείο τότε, και με τον Αριστείδη ήμασταν συμφοιτητές. Αυτός πήγε στην Νομική και 
εγώ πήγα στο μεταπτυχιακό της ΑΣΟΕ. Ήμαστε φίλοι και τώρα ακόμα συναντιόμαστε, με 
τον Καμάρα, με τον Παπαμανώλη, είχα και διαρκείας στον Παναθηναϊκό αλλά σταμάτησα 
να πηγαίνω λόγω Αλαφούζου, γιατί εγώ είμαι Παναθηναϊκός μέχρι κόκκαλο.  
 
Γ.Π: Με τον Παπαμανώλη (ΠΑΠΑΕΜΑΝΟΥΗΛ ΑΝΔΡΕΑΣ) μαζί πήγαμε στον Παναθηναϊκό και 
μου είχαν κάνει εντύπωση τότε τα δυνατά του πόδια. 
 
Γ.Ξ: Εκτέλεσε ένα φάουλ μια μέρα, η μπάλα χτύπησε το σίδερο και έσκασε. Πολύ δυνατός. 
Η μπάλα τότε ήτανε βαριά αν σε πετύχαινε σε σκότωνε ιδιαίτερα αν έβρεχε. Τώρα οι 
μπάλες έχουν ελαφρύνει και δεν τραβάνε νερό. 
 
Γ.Π. Ήμασταν μαζί και με τον Δημήτρη τον Φυλακούρη ο οποίος “έφυγε” πριν τρία χρόνια. 
Η μπάλα που παίζαμε ήταν δερμάτινη, ενώ τώρα είναι πλαστική (συνθετική) συν του ότι 
μάζευε και λάσπη. Σου έχω πει για τον τραυματισμό του Καπάρα στο μάτι που φοβότανε να 
γυρίσει σπίτι. 
 
Γ.Ξ: Έτσι και εγώ φοβόμουνα. 
 
Γ.Κ. Να πω και ένα αστείο τώρα, είχατε οικονομικές απολαβές από την ομάδα; 
 
Γ.Ξ. Αστεία πράγματα, σκέψου ότι με κρύο νερό κάναμε μπάνιο. 
 
Γ.Π: Τα παπούτσια μας τα πληρώναμε εμείς, ενώ φανέλες, σώβρακα μας δίνανε 
 
Γ.Ξ. Ο Γιάννης ο Νάκος μας έλεγε να κόβουμε τα νύχια μας για να μην τρυπάμε τις κάλτσες. 
Τώρα έχουν όλες τις απολαβές. Χτυπάνε στο χόρτο και διαμαρτύρονται, εγώ έπαιζα δυο 
χρόνια με διάστρεμμα στον αστράγαλο 
 
Γ.Π: Έχεις δει κανένα τώρα ματωμένο; Τότε εμείς ματώναμε και ιδρώναμε την φανέλα. Ενώ 
τώρα μόνο την ιδρώνουνε την φανέλα.  
 
Γ.Ξ: Στα πόδια δεν μου έμειναν τρίχες γιατί δεν φόραγα ποτέ επικαλαμίδες. 
 
Γ.Κ: Θυμόσαστε κάποιους από την διοίκηση; 
 
Γ.Ξ: Δεν είχα ποτέ σχέσεις με κάποιον, είχα μόνο καλές σχέσεις με τον Κώστα τον Πίτσιο 
γιατί ήμασταν και στο ίδιο κόμμα στην Ν.Δ. (εννοεί στην ΕΡΕ του ΚΑΡΑΜΑΝΛΗ), περνάμε 
και το ίδιο Λεωφορείο και είχαμε δεθεί πολύ. Με τον πατέρα σου επίσης είχαμε δεθεί πάρα 
πολύ αλλά ο πατέρας σου έλειπε, έφευγε έξω, ενώ ο Κώστας ήτανε εδώ, γενικά δεν είχα 
επαφές με άλλους. 
 
Γ.Κ: Ο πατέρας μου πως σας κατεύθυνε; 
 
Γ.Ξ: Αρχικά μας μίλαγε πολύ, μετα απέκτησα πείρα και δεν χρειαζότανε, ο ένας βοήθαγε τον 
άλλο. Φώναζε όρμα Γιάννη, όρμα Γιώργο, με βοήθησε να αποκτήσω πείρα και τον 
σεβόμουνα. Εγώ δεν μίλαγα πολύ, τον άκουγα και τον σεβόμουνα πολύ. Δεν έκανα και 
παρέες γιατί εγώ έμενα στον Νέο Κόσμο, ενώ τα παιδιά εδώ μαζευόντουσαν τις 
καθημερινές στην Χαραυγή 
 
Γ.Π: Ε ήμασταν γειτονόπουλα. 
 
Γ.Ξ: Εγώ ερχόμουνα στην προπόνηση, έφευγα, γιατί έφευγα και κλεφτά, και ξαναγύρναγα. 
Ερχόμουνα την Κυριακή να παίξω και έφευγα, δεν είχα φιλίες. 
 
Γ.Κ: Εκτός από τον Τάκη τον Νάκο που έκανε ασκήσεις μυϊκής ενδυνάμωσης σπίτι του εσείς 
η κάποιοι άλλοι κάνατε έξτρα εκγύμναση; 
 
Γ.Ξ: Εγώ και τώρα ακόμα γυμνάζομαι όπως και τότε. Ακόμα και 11 η ώρα το βράδυ έπαιρνα 
το σκύλο μου και ανέβαινα τρέχοντας στον Υμηττό και ξαναγύριζα, είχα ένα Λυκόσκυλο. 
Αλλά και σήμερα ακόμα προπονούμε 4 φορές την εβδομάδα. 
Μπορεί να σταμάτησα το ποδόσφαιρο αλλά δεν σταμάτησα να γυμνάζομαι, έτρεχα. 
Μετα το 45 πήγα στους παλαίμαχους του Αγίου Κοσμά, με παίκτες του Ολυμπιακού, του 
Παναθηναϊκού, όλοι μαζί. Πριν λίγα χρόνια είχαμε παίξει φιλικό οι παλαίμαχοι και έπαιζε 
και ο Κούρτης ο οποίος είναι πολύ νεότερος. Του είχα πάρει μια κεφαλιά και με κοίταγε.  
Τι με κοιτάς τον ρώτησα, γυμναζόμουνα γαρ και από τότε με καλούσε να παίζω αλλά δεν 
ξαναπήγα. 
 
Γ.Κ. Τι έκανε την ομάδα δυνατή όπως γράφουν οι εφημερίδες εκείνων των χρόνων; 
 
Γ.Ξ: Έχω την γνώμη ότι δεν κοιτάγαμε τις εφημερίδες, κατ’ αρχάς είχαμε γίνει μια 
οικογένεια, ο ένας φώναζε η κοίταγε για τον άλλον, αν κάποιος πήγαινε να χτυπήσει τον 
Γιώργο τρέχαμε και οι 11. Τα δίναμε όλα. Μπορεί να τις κοίταγε ο κόσμος και να μας 
θαύμαζε αλλά πιστεύω οι ποδοσφαιριστές δεν κοιτάγαμε. Εμείς κοιτάγαμε την δουλειά μας 
και όταν μπαίναμε μέσα στο γήπεδο τα δίναμε όλα ο ένας για τον άλλο. Ατομικά δεν 
υπήρχε κανένας μέσα εκεί. Αν κάποιος το έβλεπε ατομικά όπως ο Γουμενάκης γινότανε 
ξένο σώμα. 
Ήτανε έτσι η όχι; 
 
Γ.Π: Έχεις απόλυτο δίκαιο, ΟΛΟΙ – ΕΝΑ – ΟΛΟΙ ΓΙΑ ΕΝΑΝ ΕΝΑΣ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ 
 
Γ.Ξ. Τον Μπεθάνη τον αγαπήσαμε γιατί ήταν καλό παιδί, ο Γουμενάκης ήτανε ξένο σώμα, 
νόμιζε ότι ήτανε παικταράς, έκανε ότι όλο χτύπαγε. 
 
Γ.Π: Ο Γουμενάκης είναι με το περιστατικό που σου είπα, σε ένα επεισόδιο μαζί με τον 
Λουμπάκο ο οποίος ήταν καλό παιδί και ενσωματώθηκε με εμάς.  
Μαζί τους είχε πάρει ο Κώστας (Πίτσιος) με τον νονό σου(Γιάννη Τριανταφύλλου) και τους 
είχε φέρει στον Χαραυγιακό. Σε κάποιο σημείο ο Γουμενάκης καταφέρθηκε με απρέπεια 
κατά του Λουμπάκου και του είχα ζητήσει απλά να παίξει την μπάλα του και να αφήσει τον 
Λουμπάκο, το άλλο σουτ που θα κτυπήσει θα πέτυχει γκολ. Παίζαμε με τον Ποσειδώνα και 
χάναμε στο ημίχρονο 2‐0. Ο Γουμενάκης αντέδρασε και με έβρισε στο έχω πει, εκεί τον 
χτύπησα και σταμάτησα την μπάλα.  
  
Γ.Ξ: Μπορεί να ήξερε μπάλα αλλά για μένα είτε πέρασε είτε δεν πέρασε… 
Ο πατέρας σου που έλειπε (είτε στο εξωτερικό είτε στα εργοτάξια) έβαζε τα ρούχα του και 
ήξερε ότι θα παίξει. Τον σεβόμαστε, είχε προσφέρει και παρόλο που ήταν αγύμναστος 
(όταν έλειπε )προσέφερε το 100%. 
 
ΓΚ Λόγω ψυχικών αποθεμάτων. 
 
Γ.Ξ: Τα έδινε όλα ρε παιδί μου, μπορεί να μην είχε προπονηθεί αλλά τα έδινε, δεν μπορώ να 
πω πως ο Κωρονέλλος ο Γιάννης που έπαιζε μπάκ ήταν σαν τον Κάιλα. Πέρασε  και αυτός 
αλλά δεν ήταν Κάιλας όμως. Μπορεί να ήταν απροπόνητος ερχόμενος από το εξωτερικό η 
δεν ξέρω που, έβαζε τα ρούχα του και έπαιζε μπάλα. 
 
ΓΠ Μέσα στο γήπεδο φαινότανε ο Γιώργος, είτε προπονημένος είτε απροπόνητος, 
φαινότανε τα έδινε 
 
Γ.Ξ. Όταν τα δίνει ένας Γιώργος οι άλλοι τι θα κάνουνε; Το κατάλαβες; Έτσι είναι. Ήτανε 
δακτυλοδεικτούμενος ο Γιώργος. Τσακωνότανε πολύ με τον θείο σου (τον Κώστα) 
 
ΓΚ Μου έλεγε τσακωνόμουνα μόνο με τον θείο σου τον Κώστα, ενώ ο θείος σου ο Γιώργος ‐
άστον αυτόν – αρνί (εννοούσε πολύ ήσυχος).  
 
Γ.Ξ. Ο Γιώργος (Πίτσιος) ήταν πολύ γρήγορος – σβούρα. Ο Κώστας αν γινότανε κάτι σε 
κοίταγε άγρια. Ο Κάιλας δεν τα δεχότανε αυτά. 
 
ΓΠ Δεν σε άφηνε να πλησιάσεις διαιτητή(ο Κώστας) και καλά έκανε, άλλος το δεχότανε 
άλλος δεν το δεχότανε.  
 
Γ.Ξ. Εγώ το σεβόμουνα, ο Πανταζής δεν το δεχότανε.  
 
Γ.Κ. Δεν το κάνεις για κακό, μπορεί να θεωρείς ότι αφού είσαι ο ποιο παλιός οι άλλοι πρέπει 
να σε ακούνε αλλά δεν το εκλαμβάνουν όλοι με τον ίδιο τρόπο. 
 
ΓΠ Ο Αρχηγός έχει ιδιαίτερες εντολές κατά την διάρκεια του παιγνιδιού. Πρώτα – πρώτα δεν 
επιτρέπεται σε κανέναν να πλησιάσει τον διαιτητή, να του κάνει παράπονα κλπ. Ο Αρχηγός 
είναι υπεύθυνος. Θα σου θυμίσω πως όσο ήμουνα εγώ αρχηγός ομάδας και πήγαινα τα 
δελτία στο γραφείο των διαιτητών και βλέπανε Κάιλας, Χρήστου, μου έλεγαν  αυτοί οι δυο 
είναι προτιμωρημένοι. Τους έλεγα καλά ακόμα δεν ξεκίνησε το παιγνίδι. Οι διαιτητές 
μαζευόντουσαν κάθε Δευτέρα κάπου και κουτσομπολεύανε, πως πήγες εσύ τι έκανες; 
Καλή ομάδα ο Χαραυγιακός αλλά έχει δυο που είναι ο Θεός να σε φυλάει, Κάιλας και ο 
Χρήστου. Δικαιολογημένα μεν, αδικαιολόγητα δε, για τον εξής και μόνο λόγο. Όταν πηδάει 
για κεφαλιά ένας αμυντικός θα χρησιμοποιήσει το κορμί και τα χέρια του, κάπου θα 
ακουμπήσει. Εκεί κάπου θα σφυρίξει και το ξαδελφάκι μου ο Γιώργος διαμαρτυρόταν, μα τι 
του έκανα;  
 
ΓΞ Και πάντα γέλαγε ο Γιώργος και ο άλλος το έπαιρνε για ειρωνεία.  
 
ΓΚ Επειδη ξέρω τον πατέρα μου, ο πατέρας μου ήταν μεγάλο πειραχτήρι. Πάντα του άρεσε 
να πειράζει τον άλλο όχι όμως με κακό η προσβλητικό τρόπο, αλλά κάποιοι θυμώνουν. 
 
ΓΠ Ήταν χιουμορίστας, μάλιστα κουβεντιάζανε πολύ με τον Κουκούτση (Δεκαβάλα) και 
είχανε επιθετικό χιούμορ. Πείραζε ο ένας τον άλλον. Όμως όπως είπε ο Γιάννης είμαστε 
όλοι ένας.  
 
ΓΞ Όταν μας διαιτήτευε ο Βαμβακόπουλος ο Λέλος τον έφτιαχνε πριν ξεκινήσει ο πατέρας 
σου. Ήτανε και συνάδελφοι (στην Αστυνομία )και τον πείραζε, τον δούλευε, τον έφτιαχνε 
γιατί ο άλλος δεν το έπαιρνε για καλαμπούρι. Την κάρτα την είχε έτοιμη πριν ξεκινήσει το 
παιγνίδι και αν έκανε κάτι τον τιμωρούσε. Ο Κώστας όμως ήταν ανάμεσα κρατώντας άλλη 
στάση (την σωστή απέναντι στον διαιτητή ) 
 
ΓΚ Και τον Κώστα τον πείραζε, όπως μου έλεγε ο θείος μου ο Γιάννης, όταν καθόντουσαν να 
φάνε σαν παιδιά  αν γύρναγε το κεφάλι του ο Κώστας, ο πατέρας μου του έπαιρνε επίτηδες 
από το φαγητό του. Αυτός το έλεγε στον πατέρα του και η μάνα του από μέσα τους 
καλούσε και τους δυο να σκάσουν. Ενώ με τον Γιώργο ποτέ δεν τσακωνότανε. 
Ήξερε ποιοι πειράζονται και δεν τους άφηνε σε χλωρό κλαδί. 
 
Γ.Ξ: O Κώστας ήταν οξύθυμος ενώ ο αδελφός του ο Γιώργος ήταν ήρεμος.  
 
ΓΠ Τέλος πάντων η ιστορία μας είναι γλυκιά. Εγώ που έπαιξα και σε άλλα σωματεία αυτά 
που συνάντησα στην ομάδα του Χαραυγιακού 10 χρόνια που έπαιξα στον Χαραυγιακό δεν 
υπήρχαν πουθενά.  
 
Γ.Κ: Αφού σταματήσατε ως αθλητής συνεχίσατε να ασχολείστε με την ομάδα; 
 
Γ.Ξ: Όταν σταμάτησα εγώ δεν ξαναπήγα στο γήπεδο, ήταν και η δουλειά μου τέτοια, 
έφευγα 4 το πρωί και γύρναγα 12 το βράδυ. Η πρώτη μου όμως δουλειά κάθε Δευτέρα 
ήταν να ενημερωθώ για την ομάδα. Όταν όμως μου έφερναν την εφημερίδα πάντα κοιτάω 
και τώρα ακόμα τι έκανε ο Χαραυγιακός. 
 
Γ.Κ: Θέλετε να πείτε κάτι για τους νέους παίκτες της ομάδας; 
 
Γ.Ξ: Δεν τα ξέρω τα νέα παιδιά, αν ξαναήλθα στο γήπεδο ήλθα με τον πατέρα σου και τον 
Γιώργο (Πίτσιο).  
 
Γ.Κ: Θα θέλατε να τους δώσετε μια συμβουλή; 
 
Γ.Π: Αν ρωτάς και εμένα μπορώ να σου απαντήσω ότι παίζουν σε μια ομάδα που είναι 
πρώτα οικογένεια και δεύτερον αθλητικός σύλλογος. Άλλο σύλλογος άλλο όμιλος. Όταν 
λέμε σύλλογος μιλάμε για μια ομάδα όταν λέμε όμιλος έχω την εντύπωση ότι μιλάμε για 
σύνολο ομάδων.  
 
Γ.Ξ: Η ατμόσφαιρα που υπήρχε σε εμάς δεν υπάρχει στα παιδιά τα νέα. Τώρα είναι 
επαγγελματίες, ενώ εμείς παίζαμε για την μπάλα, παίζαμε για τον Χαραυγιακό. Παίζαμε για 
το κέφι μας και για τον Χαραυγιακό. Τώρα δεν υπάρχει αυτό, εμείς άμα χάναμε, τρώγαμε 
σίδερα για να κερδίσουμε. Δεν έχω δει τον Χαραυγιακό να κερδίζει μια φορά 
παλληκαρήσια όπως κερδίζαμε εμείς. Ευχαριστιόσουνα εσύ που ήσουν μέσα αλλά 
ευχαριστιόταν και ο κόσμος ρε παιδί μου. Τι να σου πω, ο κόσμος ήταν απάνω μας, μας 
αγαπούσε πάρα πολύ.  
 
Γ.Κ. Πόσο κόσμο μάζευαν τα παιγνίδια σας; 
 
Γ.Ξ: Πάρα πολύ κόσμο, ήταν όρθιοι και γέμιζε το γήπεδο αλλά και εμείς τους το 
ανταποδίδαμε και με το παραπάνω. Τα δίναμε όλα, εσύ τι λες; 
 
Γ.Π: Δεν έχω καμμιά αντίρρηση, γιατί περιμέναμε πότε θα έλθει η Κυριακή για να 
κατέβουμε να παίξουμε  
 
Γ.Ξ: Εγώ με τον Πεντζαρόπουλο και τον θείο σου τα καλοκαίρια έχουμε γυρίσει όλη την 
Ελλάδα με την ομάδα της Πετρογκαζ. Είχαμε συμπαίκτες τον Παπουλίδη του Πανιωνίου, τον 
Κρητικόπουλο τερματοφύλακα. Ήταν να μπούμε και στην ομάδα της ΔΕΗ με τον Μπέμπη 
και τέτοια έχουμε γυρίσει όλη την Ελλάδα με τερματοφύλακα τον Πεντζαρόπουλο. Η 
Πετρογκαζ έκανε διαφήμιση και μας πλήρωνε όλα τα έξοδα.  
 
Γ.Κ: Ποιοι παίζατε εκεί από την ομάδα μας; 
 
Γ.Ξ: Εθνική μπορώ να σου πω, Εγώ έπαιζα, ο Πίτσιος, ο Δεκαβάλας, ενώ στην ομάδα της 
ΔΕΗ ήταν και ο Τάκης ο Νάκος.  
Να σου πω και για τον πατέρα σου, όταν με γύριζε ο Πεντζαρόπουλος πίσω με τον Γιώργο 
τον οποίο σεβόμουν είχα κάποιο τρακ παρόλο είχα παίξει, για την θέση αυτή γιατί η θέση 
αυτή ήταν κλειδί πίσω από το σέντερ μπάκ. Πάντα έτσι γινότανε, ένας μπροστά ένας πίσω. 
Ο Γιώργος έμπαινε στην φωτιά και εγώ αν την έχανε ερχόμουνα από πίσω να τον καλύψω. 
Όταν μάλιστα γινότανε κόρνερ ο Γιώργος πήγαινε μπροστά και έμενα μόνος μου. Στην αρχή 
είχα κάποιο τρακ και έλεγα τώρα τι θα γίνει; Μόνος μου θα κρατήσω; Το φοβόμουνα, μετα 
που απέκτησα την πείρα δεν είχα κανένα πρόβλημα αλλά στην αρχή… 
Ορισμένες θέσεις είναι κλειδιά όπως επίσης και το σέντερ φορ. Πρέπει να ξέρεις τον χώρο 
πώς να σταθείς. Ο επιθετικός μπορεί να κάνει 10 σφάλματα, ο αμυντικός αν κάνει ένα 
έχασε η ομάδα του. Είναι δύσκολες αυτές οι θέσεις και εγώ έπαιζα τελευταίος.  
 
Γ.Κ: ο Ολυμπιακός από τότε που έφυγε ο Μέλμπεργκ δεν μπορεί να βρει ηγέτη στην άμυνα. 
Να ξέρεις ότι είσαι ήσυχος. 
 
Γ. Ξ: Ε αυτό ήταν που τραβάγαμε με τον πατέρα σου. Μετα είχαμε τον Γιάννη τον 
Κορωνέλλο και τον άλλο τον αδελφό του. Ο ένας ήτανε πυγμάχος ο οποίος πέθανε, ο άλλος 
έχει παίξει νομίζω και στην ΑΕΚ αλλά δεν ήτανε Κάιλας. Όταν έφυγε ο πατέρας σου εγώ τα 
τράβαγα όλα. Ο πατέρας σου καθάριζε. Σου λέω έπεσε κάτω και έγδαρε το κεφάλι του για 
να μην πάρει την μπάλα ο επιθετικός και βάλει γκολ. Τέτοια πράγματα δεν τα βλέπεις εδώ. 
Είναι απίστευτα, και δεν τους ξέρω και τους νέους εγώ για να πω. Είναι δυο χρόνια που 
έρχομαι και βλέπω τον Χαραυγιακό, δεν έχω δει αυτά που έβλεπα στην ομάδα που είχαμε 
εμείς τότε.  
 
Γ.Κ: Για να δεις αν λειτουργεί σωστά μια εταιρία βλέπεις αν κρατά το μεγαλύτερο τμήμα 
του προσωπικού της την επόμενη χρονιά. Αν δεις ότι μια εταιρία έχει 50% turnover δηλαδή 
ότι το μισό προσωπικό έχει αλλάξει και έχουν έλθει άλλοι, αυτή η εταιρία έχει πρόβλημα 
και για κάποιο λόγο οι άνθρωποι φεύγουν. Αν πάρεις μια ποδοσφαιρική ομάδα που 
αλλάζει συνεχώς το ρόστερ της όπως για παράδειγμα κάνει τώρα ο Ολυμπιακός, μέχρι να 
φτιαχτεί ομάδα και να γίνει ομάδα και όχι απλά καλοί παίκτες έχεις πρόβλημα. Εκείνα τα 
χρόνια οι παίκτες μένανε οι ίδιοι, φεύγανε συνήθως μόνο όταν γερνάγανε, ενώ τώρα ακόμα 
και σε αυτά τα μικρά ερασιτεχνικά σωματεία, η ημιεπαγγελματικά, βλέπεις ότι αλλάζει ποιο 
γρήγορα και δεν μπορεί να έχουν την ίδια συνοχή, ούτε το ίδιο πάθος, ούτε την ίδια αγάπη, 
ο ένας να καλύπτει τον άλλο κλπ. Αυτό είναι το πρόβλημα. 
 
Γ.Π: Να σταθώ σε αυτή την λέξη που είπες, Αγάπη. Τώρα εδώ πέρα έρχεται ένα παικτάκι και 
σου λέει, “πόσα θα παίρνω;”  
 
Γ.Ξ: Άμα ξεκινάει με αυτό τέλειωσε. 
 
Γ.Π: Τι θα παίρνεις; Ήλθες σε ένα ερασιτεχνικό σωματείο, συνέβη σε έμενα, να παίξεις 
μπάλα. Σου έχω προπονητή, γυμναστή, σε πάω σε φέρνω στο γήπεδο, σου έχω τα 
παπούτσια σου τα ρούχα σου, το μπάνιο σου. 
 
Γ.Ξ: Εμείς δεν τα είχαμε όλα αυτά.  
 
Γ.Π: Θέλεις να γίνεις παικταράς; Ορίστε 
 
Γ.Κ: Είναι το εισιτήριο σου αν διακριθείς να πας σε μια μεγαλύτερη ομάδα.  
 
Γ.Ξ: Εμείς ήμαστε 11 που παίζαμε, τους 9 τους γύρευαν όλες οι ομάδες της Πρώτης 
κατηγορίας. Αλλά επειδη ο Πίτσιος δεν ήθελε (να τους παραχωρήσει) εξαφανιζόταν και 
τέλειωνε. Ούτε συζήτηση δεν έκανε.  
 
ΓΚ: Αυτά μου είχε πει και ο πατέρας μου ο οποίος όντας εργαζόμενος στο εξωτερικό έκανε 
προπονήσεις με την Ζυρίχη η οποία του είχε βρει και δουλειά και μετα στην Κολωνία  στην 
οποία ήταν ο μοναδικός ξένος, αλλά υπήρχε άρνηση να του δώσουν την ελευθέρας. Τότε 
αυτές η ομάδες ήταν στην Α κατηγορία στις χώρες τους. 
 
Γ.Ξ: Ναι δεν σου την έδιναν με τίποτα. Είχα παίξει με όλους αυτούς πιτσιρικάδες, Δομάζο, 
τόσα χρόνια έπαιξα τόσο που δεν είχα κανένα τρακ. Ο Στάθης ο Μαυρίδης που ήτανε στον 
Πανιώνιο και ήμαστε πολύ φίλοι, τον οποίο έχεις γνωρίσει γιατί καθόταν δίπλα σου, 
συνέχεια μου έλεγε ρε Γιάννη έλα στην ομάδα, αλλά ο Νίκος (Πεντζαρόπουλος) δεν δεχόταν 
συζήτηση. 
Αλλά έχω παίξει με όλους αυτούς, με Καμάρα,  Παπαμανώλη, Γιαννακόπουλο, Χάιτα, 
Κοσμίδη του Παναθηναϊκού, με τον Φυλακούρη τον Δημήτρη ο οποίος είχε χτυπήσει στα 
πηγαδάκια με μια βέσπα, έμεινε φυτό για 6 μήνες και έτσι σταμάτησε το ποδόσφαιρο, και 
δεν είχα κανένα τρακ, έπαιζα ισάξια με αυτούς. Στεκότανε δηλαδή όλη η ομάδα μπροστά 
τους. Δεν στεκότανε δηλαδή ο Πίτσιος; Μπορεί επειδη του έλειπε μπόι να μην έπαιξε στον 
Παναθηναϊκό αλλά σε τρεχάλα σε σουτ και σε τέτοια δεν είχε τίποτα να ζηλέψει. Ποιος να 
ζηλέψει ο πατέρας σου, ο Νάκος, ο Πανταζής; Εντάξει ο Κώστας ο Πίτσιος ήταν μεγάλος 
όταν τον γνώρισα εγώ αλλά όλοι ήταν άξιοι, σου λέω οι 9 από τους 11 αξίζαν να παίξουν 
στις μεγάλες ομάδες. Που να βρεις τερματοφύλακα σαν τον Προβελλέγιο;  
Αυτά, και θέλεις κάτι άλλο να έρθεις μια μέρα από το σπίτι. 
 
Γ.Κ: Ευχαριστώ πάρα πολύ.   
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
ΜΙΛΤΙΑΔΗΣ ΚΑΙΛΑΣ – ΙΣΤΟΡΙΕΣ, ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΠΟΥ ΔΟΘΗΚΕ ΣΤΙΣ 24 10 2018 – ΟΙΚΙΑ 
ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΚΑΙΛΑ 
 
Γ.Κ: Μπορείς να μου πεις ακριβώς πότε γεννήθηκες; 
 
M.K: Γεννήθηκα 2 Φεβρουαρίου του 1937 
 
Γ.Κ: Στην ομάδα πότε ήλθες, πότε ενσωματώθηκες; Μήπως πριν έπαιξες στην μια εκ των 
δυο προδρόμων ομάδων την Άμυνα η την Αστραπή Χαραυγής; 
 
M.K: Όχι εγώ έπαιξα μόνο στον Χαραυγιακό, δεν έπαιξα σε καμμιά από τις ομάδες αυτές. 
 
Γ.Κ: Έπαιξες ταυτόχρονα με τον πατέρα μου η λίγο αργότερα; 
 
M.K: Νομίζω μαζί.  
 
Γ.Κ: Το 1949 δηλαδή; 
 
 M.K: Ναι, αν ήτανε 50, αλλά νομίζω το 49 παίξαμε μαζί. 
 
Γ.Κ: Υπήρχε προπονητής τότε; 
 
M.K: Στην περίοδο που ήμουν εγώ δεν υπήρχε προπονητής, στα πρώτα χρόνια τουλάχιστον. 
Μετα εγώ δεν είχα πολύ χρόνο στην διάθεση μου και δεν πολυεμφανιζόμουνα στην ομάδα 
να κάνω προπόνηση η οτιδήποτε χρειάζονταν για να είμαι έτοιμος για αγώνα.  
 
Γ.Κ: Οπότε ποιος σε φώναζε για να παίξεις; 
 
M.K: Με φώναζε περισσότερο ο αδελφός μου ο οποίος έπαιζε πολύ, εγώ δεν ήθελα να πάω 
αλλά εκείνος μου φώναζε “έλα ρε καλόπαιδο” 
 
ΓΚ Έτσι μου είπε και ο Νάκος ότι γινόταν, σου φώναζε “έλα ρε Μιλτιάδη”, και εσύ 
απαντούσες “έχω να διαβάσω”. “Διαβάζεις μετα” σου σου έλεγε ο πατέρας μου. 
 
Μ.Κ: Είναι αλήθεια 
 
Γ.Κ: Μέχρι πόσων χρονών έπαιξες: 
 
M.K: Έπαιξα μέχρι 16 – 17 ετών. 
 
Γ.Κ: Δηλαδή λίγο έπαιξες και εσύ 
 
M.K: Δεν έπαιξα πολύ γιατί εγώ μετα πλέον πήγαινα για σπουδές. 
 
Γ.Κ: Τότε ήσασταν στην Δόκιμο κατηγορία η παίζατε μόνο με ομάδες της περιοχής σας; 
 
M.K: Στην Δόκιμο, νομίζω πως είχε μπει την περίοδο εκείνη. Περάσανε τα πρώτα 2‐3 χρόνια 
και βρήκανε ένα προπονητή. Ήλθε πρόεδρος τότε ένας Βασιλείου, δεν θυμάμαι τι ήταν και 
τι έκανε ήταν παράγοντας του ποδοσφαίρου εν’ πάση περιπτώσει, είχε δυνατότητα 
επικοινωνίας με τον κόσμο με τους ομίλους κλπ. Τότε ανέβηκε νομίζω, τέταρτη κατηγορία 
ήτανε, έτσι θυμάμαι τουλάχιστον.  
 
Γ.Κ: Δόκιμος δηλαδή 
 
Μ.Κ: Ναι 
 
Γ.Κ: Έμαθα πως για να μπεις σε κανονική κατηγορία έπρεπε να κατέχεις γήπεδο 
συγκεκριμένων προδιαγραφών το οποίο εξασφάλισε ο Ζωγράφος. 
 
Μ.Κ: Ναι μέσω αυτού το εξασφάλισε και λόγω αυτού του ανθρώπου του Βασιλείου. Τι 
δουλειά έκανε ο Βασιλείου δεν το θυμάμαι αλλά ούτε και ασχολούμουν. 
 
Γ.Κ: Ποιοι παίκτες ξεχώριζαν και ποιοι απάρτιζαν την ιδανική ενδεκάδα για εσένα; 
 
Μ.Κ: Προβελλέγιος, Καπάρας, τα Πιτσάκια και τα δυο, ο Δρόσος, ο Στέφανος και ο Βασίλης 
Βερζυζόγλου, αλλά ο Στέφανος δεν ερχόταν και πάρα πολύ συχνά, ο Γιάννης ο Πανταζής, ο 
νονός σου ο Γιάννης ο Τριανταφύλλου ήταν και αυτός πολύ καλός. Θυμάμαι ένα Μίχα 
(Μιχάλης) σε κάποια περίοδο ο οποίος έμενε κοντά στην Εκκλησία του Αγίου Αρτέμη 
θυμάμαι, ήταν καλός ποδοσφαιριστής έπαιζε στην επίθεση σέντερ φορ η σε άλλη θέση 
στην επίθεση. Εγώ έπαιζα σέντερ μπάκ μαζί με τον αδελφό μου τον Γιώργο.   
Δεν θυμάμαι άλλα ονόματα να σου πω, εκτός αν μου πεις εσύ. 
 
Γ.Κ: Πρόλαβες κάποιον προπονητή; 
 
Μ.Κ: Εγώ κανέναν, άκουσα μόνο ότι πήγε ο Πεντζαρόπουλος, είχα ακούσει και για κάποιον 
άλλον στις αρχές αλλά εγώ δεν συμμετείχα πότε σε προπόνηση, ερχόμουν κατ’ ευθείαν 
όταν με παίρνανε και πήγαινα και έπαιζα. Ο αδελφός μου μου έλεγε άντε πάμε και 
πήγαινα. 
Πήγαινα έπαιζα και δεν ξαναπήγαινα ποτέ μετα. 
 
Γ.Κ: Ποιο ήταν το στυλ του παιγνιδιού που σε αντιπροσώπευε; Ήταν δυναμισμός, τέχνη, τι 
θα έλεγες; 
 
M.K: Μπορώ να πω ότι ήμουν δυνατός, έπαιρνα σχεδόν όλες τις κεφαλιές εγώ, μπορούσα 
να αντεπεξέρχομαι στην άμυνα της ομάδας πολύ καλά 
 
Γ.Κ: Σε είδαν από κάποια άλλη ομάδα;  
 
M.K: Τότε πολλοί μου είπαν να παίξω, και από τις άλλες ομάδες που ήμαστε εδώ, την Νέα 
Ελβετία, μια άλλη ομάδα από του Ζωγράφου, μου είχαν πει επίσης να πάω στον 
Παναθηναϊκό να παίξω στους νέους.  
 
Γ.Κ: Ποιος στο είχε πει; 
 
M.K: Παράγοντες του Παναθηναϊκού που ερχόντουσαν να δουν νέα παιδιά. 
 
Γ.Κ: Εσύ γιατί δεν πήγες, δεν σε ενδιάφερε η δόξα; 
 
M.K: Όχι γιατί είχα άλλους σκοπούς. 
 
Γ.Κ: Όταν πέρασες στο πανεπιστήμιο ξαναέπαιξες; 
 
Μ.Κ: Όχι. 
 
Γ.Κ: Θυμάσαι ανθρώπους που προσέφεραν σημαντικά ως παράγοντες; 
 
Μ.Κ: Εκτός από τον Βασιλείου που σου είπα προηγουμένως δεν ξέρω ακριβώς την ιδιότητα 
που είχε αυτός ο άνθρωπος πάντως βοήθησε πολύ την ομάδα. 
 
Γ.Κ: Με ποιο τρόπο; 
 
Μ.Κ: Όχι οικονομικά, αλλά με τις γνωριμίες που είχε στις ενώσεις των σωματείων, άλλος να 
βοηθήσει οικονομικά δεν νομίζω, δεν είχε βοηθήσει κανείς οικονομικά. 
 
Γ.Κ:  Ο Νάκος ο Γιάννης δεν βοηθούσε; 
 
M.K: Βοηθούσε με την προσφορά υπηρεσιών, αναλάμβανε να πλένει τις φανέλες, κάλτσες, 
να φροντίζει όλα αυτά τα πράγματα, οικονομικά δεν νομίζω ότι βοήθησε κανείς από 
αυτούς και για αυτό δεν είχαν την δυνατότητα. Μόνο ο Βασιλείου δεν ξέρω αν βοήθησε 
οικονομικά. Θα μου πεις δεν είχα άμεση ενασχόληση αλλά δεν γνωρίζω κάποιον. 
 
Γ.Κ:  Ποιος αγόραζε τις φανέλες; 
 
M.K: Οι περισσότεροι φροντίζαμε εμείς τα τελείως ατομικά μας, τις περισσότερες φορές 
παίρναμε μόνοι μας τις κάλτσες. Για τις φανέλες δεν θυμάμαι.  
 
Γ.Κ:  Το ότι έπαιξες σε μια ομάδα ποδοσφαίρου έστω και λίγες φορές σε βοήθησε στην ζωή 
σου με κάποια διαφορετική έννοια; 
 
M.K: Αγαπούσα το ποδόσφαιρο, να παίζω μόνο, δεν πήγαινα να παρακολουθήσω αγώνες, 
σε σχέση με τον αδελφό μου ο οποίος έβλεπε όλα τα ματς. Με βοήθησε απλώς να 
συμμετέχω σε ομαδικά παιγνίδια στα οποία η συμμετοχή σου βοηθά τους άλλους και εσύ 
βοηθιέσαι από την συμμετοχή των άλλων. 
Γ.Κ:  Άρα σε μαθαίνει να είσαι ομαδικός. 
 
M.K: Σε βοηθά να συμμετέχεις σε ομαδική άσκηση 
 
Γ.Κ:  Για να μπορείς να πέτυχεις κάτι δηλαδή πρέπει να είσαι ομαδικός γενικά και στην ζωή, 
αυτό δεν θέλεις να πεις; 
 
M.K: Ακριβώς 
 
Γ.Κ:  Στο Στρατό πότε πήγες, τι έγινε; 
 
M.K: Πήγα απ’ ευθείας αφού τέλειωσα το Πανεπιστήμιο και έγινα αξιωματικός 
 
Γ.Κ:  Έπαιξες για κάποιο αντιπροσωπευτικό συγκρότημα, με την ομάδα του Στρατού; 
 
M.K: Όχι, και πολύ πριν πάω στον στρατό δεν έπαιξα καθόλου. Πήγα στην Κόρινθο, πήγα 
στην Σχολή εφέδρων αξιωματικών εδώ και μετα μετεφέρθην στα σύνορα και δεν είχα 
επαφή ούτε στο ποδόσφαιρο ούτε τίποτα. 
 
Γ.Κ: Για την προσφορά του Κώστα του Πίτσιου τι έχεις να πεις;  
 
M.K: Ήταν καλός, πολύ καλός, και ο Κώστας και ο Γιώργος, ο Κώστας καλύτερος βέβαια 
αλλά και ο Γιώργος ήταν πολύ καλός.  
 
Γ.Κ: Σαν ποδοσφαιριστής εννοείς πως ο Κώστας ήταν καλύτερος; 
 
M.K: Ήταν καλύτερος ως τεχνίτης με την μπάλα. 
 
Γ.Κ: Δεν ξέρω αν το γνωρίζεις αλλά ο Γιώργος είχε γραφτεί στην Β ομάδα του 
Παναθηναϊκού, έχω δει και το δελτίο του.  
 
M.K: Δεν το ξέρω αυτό, εγώ δεν είχα άλλη επαφή πέρα από το γήπεδο που έπαιζα για δυο 
ώρες, από εκεί και μετα δεν με ενδιέφερε τίποτε, χάσαμε η κερδίσαμε. Ήμουνα πολύ 
σκληρός στον αγώνα μέσα αλλά δεν έπαιζα συνεχώς για να απασχολούμαι με το ματς.  
 
Γ.Κ: Είχατε κάποιου είδους απολαβές, έστω και σε είδος; 
 
M.K: Όχι τίποτα απολύτως, εγώ τουλάχιστον δεν είχα ποτέ. Έπινα ένα μπουκάλι γάλα μετα 
τον αγώνα αλλά δεν θυμάμαι αν το έπαιρνα μόνος μου η αν μου το δίνανε. 
 
Γ.Κ: Πες μου κάποια πράγματα που θυμάσαι από τότε που έπαιζες; 
 
M.K: Σχεδόν σε όλα τα δύσκολα παιγνίδια και όταν ήταν με την Χαραυγή έπαιζα 
οπωσδήποτε. Επίσης και με την Νέα Ελβετία έπαιξα έναν αγώνα μεγάλο, ήτανε πάνω στην 
Καισαριανή στο γήπεδο της Νήαρ Ιστ. Και εκείνη ήταν πολύ καλή ομάδα, ήτανε κύπελλο, 
κάτι τέτοιο θυμάμαι. Τότε στον Παναθηναϊκό έπαιζε ένας που ήταν χασικλής. 
 
Γ.Κ: Στο γήπεδο του Παναθηναϊκού; 
 
M.K: Στην ομάδα του Παναθηναϊκού, ήτανε ένας Σοφιανός όπως θυμάμαι τώρα, μεγάλος 
τεχνίτης, τόσο καλός παίκτης που έπαιζε και στην Εθνική. Αλλά ήτανε κλέφτης, απατεώνας, 
τον βγάζαν κάθε τόσο από την φυλακή οι άνθρωποι του Παναθηναϊκού.  
Παίξαμε αντίπαλοι όταν αυτός έπαιζε στην Νέα Ελβετία, ήταν για το κύπελλο η κάτι τέτοιο, 
δεν ήταν για το πρωτάθλημα. Εν πάση περιπτώσει σε αυτόν τον αγώνα ο Σοφιανός που 
ήταν και παλιοχαρακτήρας και παλιόπαιδο χτύπησε μια φορά τον αδελφό μου επίτηδες, ο 
οποίος έπεσε και σφάδαζε κάτω. Πήγε και τον χτύπησε εν ψυχρώ. Τότε βέβαια ήμουν και 
ποιο δυνατός και τον πιάνω από το κεφάλι, από τον σβέρκο και από τα πόδια και τον κάνω 
κουβάρι. Μου έλεγε μη με σκοτώνεις. Με στεναχώρησε τόσο πολύ που χτύπησε τον Γιώργο 
με άσχημο και αντιαθλητικό τρόπο. Δεν ήταν ότι ήταν τυχαίο και δεν τον βγάζαν από τα 
χέρια μου. Είχα πολύ δυνατά χέρια και μου φώναζε “μη με σκοτώνεις.” Ρε κερατά τι σου 
έκανε του φώναζα εγώ και τον χτύπησες κατ’ αυτό τον τρόπο; Στεκόταν πολύ κοντά στον 
τερματοφύλακα και με συγχωρείτε τον έφτυνε στο πρόσωπο, παλιοχαρακτήρας, 
παλιόπαιδο, αλήτης σκέτος. Για αυτό τον λόγο μου είχε δώσει την αφορμή επειδη το ήξερα 
κιόλας και όταν χτύπησε τον Γιώργο τον έκανα κουβάρι. Ήρθαν 5‐6 άνθρωποι να τον 
πάρουν από τα χέρια μου.  
 
Γ.Κ: Σημείωση. Το άρθρο αυτό του menshouse.gr επιβεβαιώνει απόλυτα αυτά τα 
ενδιαφέροντα που αναφέρει ο θείος μου για τον Λάκη Σοφιανό, Θεός σχωρέστον. 
 
https://menshouse.gr/bala/89314/o‐mythos‐toy‐lakis‐sofianoy‐o‐paiktis‐toy‐panathinaikoy‐
poy‐meta‐ta‐paichnidia‐epestrefe‐sti‐fylaki 
 
Παραθέτω αποσπάσματα από το άρθρο που είναι αφιερωμένο σε αυτόν τον δυστυχή 
ποδοσφαιράνθρωπο: 
“Αν είστε καινούργιοι και δεν ακούσατε ποτέ την περίπτωση του Σοφιανού. Ενός από τα 
καλύτερα σέντερ φορ της εποχής του. Από τους πιο αποτελεσματικούς. Κι όμως, αφού ήταν 
τόσο αποτελεσματικός, γιατί δεν τον θυμούνται παρά ελάχιστοι; Γιατί δεν τον 
συμπεριέλαβε ποτέ κανείς σε μια λίστα με αθάνατους γκολτζήδες του παρελθόντος; Ο 
λόγος είναι ο κάπως…ανορθόδοξος, για να το πούμε κομψά, τρόπος που έπαιζε. 
 
Ο Λάκης Σοφιανός γεννήθηκε το 1932 στη Γούβα. Για όσους δεν τη γνωρίζετε, είναι μια 
εξίσου θρυλική περιοχή με μεγάλη ιστορία. Κρύβεται κάτω από το Παγκράτι και πάνω από 
το Νέο Κόσμο. Ανατολικά της Δάφνης και νοτιοανατολικά του Υμηττού. 
 
Ο Σοφιανός λοιπόν ήταν ένας πιτσιρικάς που άντεξε στη δίνη του πολέμου, που άντεξε την 
κατοχή και βγήκε δυνατότερος. Μόλις ξεκίνησε η γερμανική κατοχή, σε ηλικία 8 ετών, 
αποτέλεσε τον τροφοδότη της οικογένειας και της γειτονιάς του. Ήταν ένας μικρός Ρομπέν 
των Δασών. Συνήθιζε να ανεβαίνει στα γερμανικά καμιόνια και να κλέβει τροφές. Συνήθως 
καρβέλια ψωμί, κονσέρβες με φασόλια και χαρούπια. Τα περισσότερα τα κρατούσε για τον 
ίδιο, αλλά αρκετές ήταν οι φορές που τα μοιράστηκε γύρω από μια φουφού με άλλους 
Αθηναίους. 
Όταν τέλειωσε ο πόλεμος και η κατοχή, ο Λάκης ήταν 13 ετών. Κάπου εκεί ήταν που άρχιζε 
να πηγαίνει σε χωμάτινες αλάνες και να παίζει ποδόσφαιρο με τα άλλα παιδιά της 
γειτονιάς. Αν και περπατημένος, έτρωγε τις περισσότερες καρπαζιές. Κι αυτό γιατί δεν 
έπαιζε πουθενά αλλού παρά μόνο στην επίθεση. Άμυνα δεν γυρνούσε με τίποτα. Ήταν 
επίσης και αρκετά πονηρός. Κάθε φορά που έβγαινε τετ α τετ κλωτσούσε πρώτα το χώμα 
και μετά τη μπάλα. Έτσι, λίγες ήταν οι φορές που δεν σκόραρε. 
Αυτό το κόλπο το εφάρμοσε και το εμπλούτισε όταν μεγάλωσε. Στις αρχές της δεκαετίας 
του ’50 έπαιξε στην ανδρική ομάδα του Αρίωνα που τότε υπήρχε μόνο σε ερασιτεχνικό 
επίπεδο. Σύντομα τα κατορθώματα του έγιναν γνωστά και στα μέσα της δεκαετίας 
ενδιαφέρθηκε για εκείνον ο Παναθηναϊκός. Ο Λάκης Σοφιανός πήρε μεταγραφή σε μια 
μεγάλη ομάδα και βρήκε ένα μεγαλύτερο κοινό για να δείξει τα «ανδραγαθήματά» του. Κι 
από στόμα σε στόμα να γίνει ένας μύθος. 
Τι έκανε ο Σοφιανός; Πρώτα απ΄όλα συνέχισε την τακτική με το χώμα. Πολλοί 
τερματοφύλακες είχαν διαμαρτυρηθεί για τα πετραδάκια που έπεφταν στο πρόσωπό τους. 
Έκανε όμως και κάτι άλλο. Είχε βρει τρόπο να φτύνει τον τερματοφύλακα από τα 2‐3 μέτρα. 
Όταν έφτανε κοντά του για να τον πλασάρει, τον είχε ουσιαστικά αφοπλίσει. Το φτύσιμο 
ήταν μια πιο πετυχημένη μέθοδος γιατί είχε το επιχείρημα στον διαιτητή ότι δεν γίνεται να 
πετύχει το φτύσιμο από τόσο μακριά. 
Αντιθέτως, με το χώμα υπήρξαν φορές που διαιτητές ακύρωναν το γκολ ή τον τιμωρούσαν 
με κάρτα. Σε κάποιες περιπτώσεις ο Λάκης Σοφιανός έβγαινε από τα ρούχα του και γινόταν 
επιθετικός. Δυο‐τρεις μάλιστα τους είχε κλωτσήσει και τους είχε χτυπήσει. Σχεδόν κάθε 
φορά κατέληγε στη φυλακή. Μια φυλακή από την οποία είχε μόλις βγει. 
Βλέπετε, το ζιζάνιο του κλέφτη δεν είχε βγει από μέσα του. Ένας Αυτόλυκος της εποχής του 
ήταν. Μη φανταστείτε τρελά κλοπιμαία. Σχεδόν πάντα ήταν τρόφιμα. Η αστυνομία τον 
συνελάμβανε και περνούσε τα σαββατοκύριακα στο κρατητήριο. Η διοίκηση του 
Παναθηναϊκού όμως είχε τον τρόπο της. Όταν υπήρχαν μεγάλα ματς εν όψει, όπως μια 
φορά με τον Ολυμπιακό, πλήρωνε την αστυνομία για να τον φέρει με συνοδεία στο γήπεδο. 
Μόνο για λίγες ώρες. Μάλιστα, τον συνόδευαν μέχρι τη φυσούνα, μέχρι να μπει στον 
αγωνιστικό χώρο. Με το τέλος του ματς ξαναπήγαινε μέσα και συνήθως είχε προσθέσει 
ακόμα ένα ατόπημα στις πλάτες του. 
Το 1961 πάει στον Ολυμπιακό, αλλά οι βεντέτες της ομάδας τον φοβούνται και του κάνουν 
τη ζωή δύσκολη. Φεύγει στο τέλος της σεζόν για να πάει στον Άρη. Όταν σε ηλικία 32 ετών 
θεωρείται αρκετά μεγάλος για την εποχή. Τα πόδια του δεν τον βαστούν και ο Άρης του 
κάνει διακοπή συμβολαίου. Αργότερα, ο Λάκης Σοφιανός θα κατηγορηθεί ότι έστησε ένα 
παιχνίδι με τον Φωστήρα, όπου ο Άρης ηττήθηκε με 1‐0. 
Το 1965 έφυγε οικογενειακά για τη Γερμανία, όπου τέλειωσε την καριέρα του και 
ασχολήθηκε με την προπονητική. 
Μέσα σε μια 5ετία σχεδόν μάζεψε πάρα πολλά λεφτά. Γύρω στα 42‐43 του αποφάσισε να 
επιστρέψει. Στάθηκε όμως αρκετά άτυχος. Σε πολύ σκληρό βαθμό. Στο τρένο του γυρισμού 
του την έπεσαν ληστές και του πήραν όλα τα λεφτά, ενώ τον έριξαν και από το τρένο για να 
μην τους πιάσουν. Κατά την πτώση ο Λάκης Σοφιανός έχασε το ένα του χέρι! 
Όλα αυτά είχαν ως αποτέλεσμα η ψυχολογία του να πάρει την κατιούσα και να 
ξανακυλήσει. Κλοπές, ναρκωτικά, φυλακές. Πέρασε σχεδόν μια δεκαετία έτσι. Ώσπου το 
1989, μην αντέχοντας άλλο, έδωσε τέλος στη ζωή του.” 
 

 
 
 
Γ.Κ: Η Ελλάδα είχε τον πόλεμο, είχε τον εμφύλιο, τι ήταν το ποδόσφαιρο για τα παιδιά; 
 
M.K: Ήταν η μόνη διασκέδαση μπορώ να πω, αλλά ήταν πάρα πολύ καλά τα παιδιά του 
Χαραυγιακού, ήταν όλα εξαιρετικά παιδιά. Δηλαδή Καπάρας, Προβελέγγιος, αυτός ο Μίχας 
που σου λέω, εμείς όλοι τα Πιτσάκια, εμείς τα δυο αδέλφια, ο Νάκος, όλα τα παιδιά ήτανε 
καλά παιδιά, δεν ήταν ούτε αλήτες, και βοήθησε αυτά τα παιδιά μέσω του αθλητισμού, του 
Χαραυγιακού, να δημιουργήσουν ένα καλό όνομα και μια καλή ομάδα. Δηλαδή φτιάξανε 
μια ομάδα που κράτησε αρκετά χρόνια και ήτανε αποκλειστικά από συμμετοχή καλών 
παιδιών. Δεν ήταν αλητεία, δεν ήτανε όπως ήταν σε άλλες ομάδες κλπ. 
 
Γ.Κ: Μέσα από την ομάδα εκτός από τις φιλίες προσωπικά γνωρίζω πως έγιναν πολλές 
κουμπαριές, κάποιες φορές ο ένας έδινε η έβρισκε  δουλειά στον άλλο, όπως ο Καπάρας 
για παράδειγμα βοήθησε την επαγγελματική καριέρα φίλων του, όπως έγινε με τον πατέρα 
μου, με τον Βεζυρζόγλου, δεν ξέρω για άλλους.  
 
M.K: Κοίταξε εμείς  τον Καπάρα τον γνωρίζαμε από μικρό παιδί. Είχε έναν αδελφό ο οποίος 
ήταν αρχιπρόσκοπος και από εκεί γνωριζόμαστε και ήμασταν πάρα πολύ συνδεδεμένοι. 
Μπορεί ο Καπάρας να ήταν ένα – δυο χρόνια μεγαλύτερος από εμένα. Θυμάμαι πέθανε ο 
αδελφός του ένα νέο πανέμορφο παιδί. Τον αγαπούσαμε τον Καπάρα τόσο πολύ που δεν 
ξέρεις τι προσπάθειες κάναμε για να νιώσει ξανά χαρά ο Καπάρας όταν πέθανε ο αδελφός 
του ο οποίος ήταν μεγαλύτερος. 
 
Γ.Κ: Από τι πέθανε; 
 
M.K: Η φυματίωση η κάτι άλλο, δεν θυμάμαι ακριβώς. Αυτά τα παιδιά περάσανε δύσκολα 
παρότι ο πατέρας του ήταν Αρχιμάγειρας. Παρότι και αυτός δεν κάθισε πάρα πολλά χρόνια, 
έφυγε λίγο μετα από εμένα, δυο χρόνια μετα,  αγαπούσε την ομάδα. 
 
Γ.Κ: Ήταν καλός και αυτός σαν παίκτης; 
 
M.K: Πολύ καλός, έπαιζε  επιθετικός.  
Μαζί μας ήταν σαν αδερφοποιητός ήμασταν πολύ μαζί, πάρα πολύ αγαπημένοι. Πήγα στην 
ΕΔΟΚ ΕΤΕΡ, αφού άφησα το Γενικό Λογιστήριο του Κράτους μετα από χρόνια στο οποίο είχα 
μπει αμέσως μετα τον στρατό κατόπιν εξετάσεων. Είχα πέτυχει και στο υπουργείο 
εσωτερικών αλλά προτιμούσα το Γενικό Λογιστήριο. 
Με τον Καπάρα διατηρούσαμε καλές σχέσεις αλλά δεν βλεπόμαστε συχνά. Όταν όμως ο 
Καπάρας πήρε πολλές μετοχές και έγινε σημαντικός παράγοντας στην ΕΔΟΚ ΕΤΕΡ ήθελε να 
βρει ανθρώπους να τους γνωρίζει σίγουρα, περί τιμιότητος και αξίας. Ο Καπάρας ήξερε ότι 
εγώ ήμουν καλός μαθητής. Στο Γυμνάσιο ήμασταν πολύ καλοί μαθητές και οι δυο, ιδιαίτερα 
στην 6η την 7η και την 8η ήμασταν πάρα πολύ καλοί μαθητές και είχαμε μια ξεχωριστή 
εκτίμηση και από το σχολείο κλπ. Όλα αυτά τα χρόνια που ο Καπάρας ήξερε ότι είμαι στο 
Γενικό Λογιστήριο και με ρωτούσε όταν χρειαζότανε να βρει κανένα στέλεχος μεγάλο για 
δουλειές, με βρήκε μαζί με τον  Καντώρο, ενώ εγώ σκόπευα να δικηγορήσω κλπ. 
 
Γ.Κ: Ο Καντώρος τι ήταν; 
 
Μ.Κ: Ο Καντώρος ήταν μέτοχος και επικεφαλής δικηγόρος της ΕΔΟΚ ΕΤΕΡ και 
μεγαλοδικηγόρος.  Εγώ δεν τον ήξερα μέχρι τότε. Αλλά ο Καπάρας του είπε πάμε να βρούμε 
ένα στέλεχος που γνωρίζω  που έχει καλή θέση στο Γενικό Λογιστήριο. 
Ήρθε μαζί με τον Καντώρο στο Λογιστήριο στο οποίο είχα υψηλή θέση αφού ήμουν 
προϊστάμενος τμήματος στο προσωπικό όταν ήλθαν να με βρουν, αλλά προερχόμουν από 
άλλη υπηρεσία του Λογιστηρίου εμπλεκομένη με το υπουργείο Βιομηχανίας. Είχαν μάθει 
πως είναι μεγάλη δουλειά να καταφέρεις να πάρεις στελέχη από το Γενικό Λογιστήριο για 
δουλειές του ιδιωτικού τομέα. Λέει τότε ο Καντώρος στον Καπάρα πάμε να τον δούμε. Όταν 
ήλθαν με τον Καπάρα στο Γενικό Λογιστήριο ακούσανε πολύ καλά λόγια από τους πάντες 
εκεί, και είχε συνεργασία η ΕΔΟΚ με το Γενικό Λογιστήριο γιατί είχαν έργα στα οποία είχε 
συμμετοχή και το Δημόσιο. Έτσι προέκυψε και η συνεργασία μαζί μου, αφού ήθελαν να 
βρουν ένα στέλεχος για τα έργα του εξωτερικού αλλά και για τα έργα τα εδώ. Όταν έμαθε 
και ο Καντώρος πως ήμουν καλό στέλεχος ζήτησε να με πάρουν. Ο Καπάρας τότε μου είπε, 
“ έλα να δουλέψεις μαζί μας, θα έχεις πολύ καλές αμοιβές”. Εκείνη την περίοδο κάναμε το 
Marriott της Αθήνας – η οποία είναι μεγάλη Αμερικανική ξενοδοχειακή εταιρία. Θα 
έφτιαχνε η ΕΔΟΚ ΕΤΕΡ και στην αρχή προοριζόμουν να πάω εκεί, θα ήλεγχα τα οικονομικά 
και θα παρείχα την νομική υποστήριξη. Αυτό το σχέδιο ναυάγησε, εν τω μεταξύ υπέβαλα 
παραίτηση από το γενικό λογιστήριο αλλά για να γίνει δεκτή έπρεπε να περάσει κανένας 
μήνας. Δεν την κάνανε δεκτή να φύγω και τότε ήταν περίοδος Χούντας, ακόμα και ο 
Ανδρουτσόπουλος Υπουργός των οικονομικών μου έλεγε γιατί να φύγεις, νομίζεις ότι έξω 
(εκτός Δημόσιου) είναι καλυτέρα; Τότε ανθούσε η Δικηγορία και οι Δικηγόροι βγάζαν 
λεφτά. Του λέω του Καπάρα θα έλθω, και θυμάμαι τότε πληρώθηκα τον πρώτο 
μισθο25,000δρχ, ενώ στο Λογιστήριο έπαιρνα 8‐10 χιλιάδες μαζί με κάτι εξτρά από 
δικαιολόγηση εξόδων, δηλαδή υπερδιπλασιασμός του μισθού μου. Από εκεί και πέρα πήγα 
και ασχολήθηκα ενώ ο Καπάρας και ο Καντώρος είναι αλήθεια ένοιωθαν περηφάνεια, 
επειδη είχαν συντελέσει να πάμε μαζί και κατόπιν ο Καντώρος με βοήθησε όταν μετα από 
χρονιά η ΕΔΟΚ ΕΤΕΡ πτώχευσε όταν μου ζήτησε να συνεργαστώ μαζί του στο ίδιο γραφείο 
ως δικηγόροι.  
Ο Καπάρας ήταν περήφανος που όλοι με εκτιμούσαν και ένοιωθε περήφανος για την καλή 
συνεργασία που είχαμε εκεί.  
Να έχεις υπόψη σου ότι επειδη ο Καπάρας δεν είχε καλές σχέσεις με τον Κλαυδιανό 
(μεγαλομέτοχος της ΕΔΟΚ), μέσω εμού συνεργαζόταν μαζί του. Πράγματι με βοήθησε αυτό, 
και όταν ολοκληρώναμε κάποιες δουλειές ο Κλαυδιανός μου έδινε ένα μπόνους ιδιαίτερο. 
Εγώ το 74 πήγα κάτω αλλά πηγαινοερχόμουνα γιατί δεν ήθελα να χάσω και το δίπλωμα της 
Δικηγορίας.  
 
Γ.Κ: Κάποτε μου είχε πει ο πατέρας μου “μάζεψα κάποια χρήματα για τον Χαραυγιακό και 
πήρα και από τον Καπάρα” και γελάγανε και τα μουστάκια του. Εσένα είχε πέσει στην 
αντίληψη σου ότι βοηθούσε οικονομικά; 
 
M.K: Δεν είχε πέσει στην αντίληψη μου αλλά πιστεύω ότι ο Καπάρας εάν του ζητούσαν την 
βοήθεια κλπ. θα το έκανε.  
 
Σημείωση Γ.Κ: Η ΕΔΟΚ ΕΤΕΡ του μακαρίτη του Διονύση του Κλαυδιανού υπήρξε μια από τις 
μεγαλύτερες κατασκευαστικές στην Ελλάδα. Μάλιστα έχω διαβάσει κάπου πως από το 75‐
85 ήταν ανάμεσα στις 10 μεγαλύτερες του κόσμου, μπορούσε να αναλάβει μεγάλα έργα 
χωρίς βοήθεια από άλλες εταιρίες και είχε τεράστιο ιδιόκτητο μηχανολογικό εξοπλισμό. 
 
Γ.Κ: Τι ήταν αυτό που έκανε την ομάδα μας δυνατή; 
 
M.K: Ήταν μεγάλη ομάδα υπο την έννοια ότι είχε ομοψυχία. Ήταν δεμένη ομάδα ο ένας με 
τον άλλο, δεν υπήρχαν παλιοχαρακτήρες, δεν υπήρχαν άνθρωποι οι οποίοι να 
επιβουλεύεται ο ένας τον άλλο, ότι μπορούσε ο καθένας από αυτούς το έδινε, Τότε που 
παίζαμε τοπικά στο σχολείο το Γυμνάσιο που είναι σήμερα στην Χαραυγή, στη Λεωφόρο 
δεξιά, ήταν αλάνα εκεί και παίζαμε αγώνες. Εκεί έπαιζα πολλές φορές και το θυμάμαι αυτό 
το πράγμα ότι είχαμε ενθέρμους συμπαραστάτες από οικογένειες της Χαραυγής. Πάρα 
πολλοί, ερχόντουσαν εκεί γυναίκες, μεγάλοι άνθρωποι κλπ. και εσυμπαραστέκοντο.  
Νομίζω ότι εκείνο που μπορεί να χαρακτηρίσει τον Χαραυγιακό ήταν ότι είχε παιδιά καλά.  
Δίναν τον εαυτό τους εκεί, δεν ήταν παλιοχαρακτήρες, παλιόπαιδα η οτιδήποτε άλλο και 
είχαν μια ομοψυχία να αποδώσουν όσο μπορούσαν καλύτερα στην ομάδα.  
 
Γ.Κ: Έχεις να σκεφτείς κάτι από τους αγώνες εκείνης της εποχής κάτι ιδιαίτερο; 
 
M.K: Μπορώ να σου πω ότι εκτός από τον Χαραυγιακό ήταν και η ομάδα της Χαραυγής, με 
το όνομα Χαραυγή. Εκεί έπαιζε ο Ξεζωνάκης ο οποίος είχε τον φούρνο εκεί τον  οποίο είχε 
πάρει και στην ΕΔΟΚ – ΕΤΕΡ ο πατέρας σου σαν υδραυλικό. Όταν παίζαμε Χαραυγιακός – 
Χαραυγή, αρκετές φορές θυμάμαι τουλάχιστον επειδη εγώ δεν πήγαινα συχνά και με 
πίεζαν πολύ να πάω, λέγανε σήμερα θα έλθει και το μικρό το Καιλάκι. Έπαιζα σαν κεντρικός 
οπισθοφύλακας και με φοβόντουσαν πράγματι. Το γήπεδο ήταν πάντα γεμάτο (η αλάνα), ο 
κόσμος μαζευόταν γύρω γύρω, πολύς κόσμος. Φωνάζανε γιατί δεν πήγαινα συχνά γιατί 
τότε μέναμε στο Παγκράτι και με θέλανε να έλθω γιατί οι αντίπαλοι με φοβόντουσαν γιατί 
νέος ήμουνα πολύ δυνατός. Χάλαγε ο κόσμος και τις περισσότερες φορές κερδίζαμε και 
πράγματι θεωρούμεθα η καλύτερη ομάδα που υπήρχε στην Ηλιούπολη. Τώρα είναι 
Χαραυγιακός Ηλιουπόλεως ενώ πριν ήταν στην Χαραυγή.  Είναι χαρακτηριστικό ότι με την 
Χαραυγή είχαμε αντιπαλότητα. Ο αδελφός μου ο Γιώργος μου έλεγε “ μην τυχόν και δεν 
έλθεις” γιατί αυτός έφευγε από το σπίτι πολύ ποιο νωρίς. Είναι αλήθεια πως είχαμε πολύ 
καλή συνεργασία (στο γήπεδο) με τα παιδιά όλα  και όταν ήμασταν όλοι, Προβελέγγιος, 
Καπάρας, και ο Θόδωρος ο Τσίγκας ήταν πολύ καλός και πολύ γερό παιδί. Ο αδελφός του ο 
Μήτσος ήταν λιγάκι φιγούρας αλλά καλός και αυτός. Είμασταν πολύ καλή ομάδα και μας 
φοβόντουσαν ενώ το γήπεδο ήταν γεμάτο.  
Αυτά έχω να πω για τις σχέσεις της ομάδας της Χαραυγής με τον Χαραυγιακό 
 
Γ.Κ: Με τον πατέρα μου πως συνεργαζόσασταν; 
 
M.K: Πάρα πολύ καλά. Βέβαια ο πατέρας σου έπαιζε μπροστά η χαφ.  
Σέντερ μπάκ έπαιζα εγώ. Ο Γιώργος ήταν χαφ για να καλύπτει και μπροστά και πίσω 
 
ΓΚ: Σημείωση – (από ότι κατάλαβα από τον αφήγηση Ξανθάκη τα σέντερ μπάκ δεν έπαιζαν 
δίπλα στην ευθεία τότε, αλλά ο ένας ο ποιο έμπειρος έπαιζε μπροστά από τον άλλο ο 
οποίος καθόταν ποιο πίσω και έπαιζε τον ρόλο της σκούπας. Αν ξεφευγε ο αντίπαλος από 
τον πρώτο σέντερ μπάκ ερχόταν από πίσω ο δεύτερος.  
 
Μ.Κ: Όταν δεν ήμουνα εγώ έπαιζε σέντερ μπάκ ο πατέρας σου. 
 
Γ.Κ: Εκείνος ήταν ποιο που τεχνίτης η δυνατός; 
 
M.K: Τεχνίτης και δυνατός, άντεχε, είχε μεγάλη αντοχή. Μπορούσε να παίξει δυο αγώνες.  
 
Γ.Κ: Θες να πεις κάτι άλλο, θυμάσαι κάποιους συμπαίκτες σου; 
 
M.K: Δεν θυμάμαι να πω κάτι χαρακτηριστικό, διατηρούσα όμως πολύ καλή ανάμνηση και 
καλή φιλία όταν τους έβλεπα. Αν τυχόν δε θέλαν κάτι θα το έκανα δωρεάν η όταν ήμουν 
στο Λογιστήριο που τότε μπορούσα. Είχαν μάλιστα έλθει ορισμένοι 
 
Γ.Κ: Απλά θέλω να αναδείξω μέσα από αυτό το βιβλίο πόσο βοηθούσατε ο ένας τον άλλον 
αν χρειαζόταν.  
 
M.K: Με τους περισσότερους δεν είχα επαφή από τότε που έφυγα και πήγα στον στρατό 
αλλά θυμάμαι μια δυο περιπτώσεις που ήλθαν στο Λογιστήριο να με βρουν για να τους 
βοηθήσω. Βοήθησα όμως πολλούς μέσω του Γιώργου του πατέρα σου. Ξέρανε ότι είχα 
μεγάλη θέση στο λογιστήριο ιδίως όταν ήμουν στην διεύθυνση προσωπικού από το οποίο 
εξαρτώντο οι μετακινήσεις, οι προαγωγές και έπιαναν τον πατέρα σου για να τους 
βοηθήσω, καθώς και πολλοί συμμαθητές μου. 
Μόνο με τον Νάκο είχα κάποιες επαφές ο οποίος με επισκέφτηκε κάποιες φορές στο 
γραφείο μου.  
 
Γ.Κ: Όταν ήσουν εσύ στην ομάδα ποιος ήταν ο καλύτερος παίκτης; 
 
M.K: Ο πατέρας σου και τα Πιτσάκια ήταν πολύ καλοί και ο Τσίγκας ο Θόδωρος. Ο Γιάννης ο 
Τριανταφύλλου καλός αλλά όχι τόσο σπουδαίος, εγώ βέβαια δεν θέλω να πω για τον εαυτό 
μου είναι όμως αλήθεια πως μου ζητούσαν να παίζω. 
 
Γ.Κ: Έχω ακούσει πως ήσουν πολύ δυνατός στην θέση σου. 
 
M.K: Είναι αλήθεια, πολύ δυνατός 
Αυτά.. 
 
Γ.Κ: Μια ίσως τελευταία ερώτηση, αν συναντούσες τους νέους παίκτες της ομάδας τι θα 
ήθελες να τους πεις; 
 
M.K: Πιστεύω πως σε κατηγορίες εκεί που είναι ο Χαραυγιακός η κάπως καλύτερα, το να 
υπάρχει μια ομοψυχία, να είναι αγαπημένοι πολύ, να μην είναι φιλόδοξοι για τον εαυτό 
τους μόνο αλλά για το σύνολο της ομάδος είναι πολύ χαρακτηριστικό πως αυτό βοηθάει να 
πάει μπροστά να στηρίζει για να προχωρά η ομάδα. Ομαδικότητα. Αυτό το γνωρίζω και από 
το Παγκράτι ιδίως, τότε που θα πήγαινα στον Παναθηναϊκό αν ήθελα όταν τα χρόνια εκείνα 
ήταν εκεί ο Νεμπίδης, ο Λινοξυλάκης, αν εγώ είχα πρόθεση θα πήγαινα εκεί, και γιατί τα 
γνώριζα τα παιδιά και ήξερα ότι και αυτά ήταν αγαπημένα και ο ένας βοηθούσε τον άλλον.  
 
Γ.Κ: Γνώριζες τον Νεμπίδη και τον Λινοξυλάκη; 
 
M.K: Τότε πήγανε αυτοί στον Παναθηναϊκό. Ήταν Παγκρατιώτες.  
 
Γ.Κ: Έχεις να πεις μια λέξη για την ομάδα τον Χαραυγιακό ποια λέξη θα διάλεγες; 
 
M.K: ΗΘΟΣ, ήθος ξεχωριστό μπορώ να πω. Αυτό ήταν το χαρακτηριστικό της ομάδας αυτής.  
 
Γ.Κ: Μου έλεγε ο θείος ο Γιώργος ότι είχατε διάφορες αντιδράσεις από την οικογένεια 
εναντίον του ποδοσφαίρου, εσύ είχες προβλήματα με τον πατέρα σου; 
 
M.K: Ναι ο πατέρας μου δεν με άφηνε να πάω. Στο Παγκράτι που ήταν η Ένωση Παγκρατίου 
ήταν ένας παράγοντας που είχε όλα τα σφαιριστήρια, 2 η 3 στο Παγκράτι. Μου έλεγε 
λοιπόν πως όλοι αυτοί είναι παλιάνθρωποι μην πηγαίνεις εκεί. 
 
Γ.Κ: Το ποδόσφαιρο εκείνη την εποχή ήταν κακόφημο; 
 
M.K: Κακόφημο, αλλά παρ’ όλα αυτά ο Χαραυγιακός ήταν μια ομάδα με ήθος.  
 
Γ.Κ: Στον πατέρα μου δημιουργούσε προβλήματα; 
 
M.K: Ο πατέρας σου δεν πολυάκουγε, είχε πλέον αποφασίσει ότι θα πάει στην ομάδα. 
Αυτό που μπορώ να πω είναι πως στην ομάδα μας υπήρχε ομαδικότητα και ήθος. 
Αυτό ήταν εμφανές και υπήρχαν φίλοι που αγαπούσαν τα παιδιά, όχι μόνο το ποδόσφαιρο, 
κάτι που ξεχωρίζει ιδιαιτέρως στους ανθρώπους που ήταν κοντά. Πήγαιναν και 
ερχόντουσαν οικογένειάς με τα παιδάκια τους Χαραυγιώτες όλοι. Δεν είχαμε παλιόπαιδα η 
ανθρώπους που να μην ήταν σωστοί. 
Αυτά – τίποτε άλλο. 
 
Γ.Κ: Ευχαριστώ πάρα πολύ 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
ΧΑΡΑΥΓΙΑΚΟΣ – ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΑΛΜΑ 
Η ποδοσφαιρική περίοδος 1982‐1983 βρίσκει τον Χαραυγιακό Α.Ο.Η. να αγωνίζεται για μια 
φορά ακόμα στην πρώτη κατηγορία της Αθήνας. Το καλοκαίρι του 1982 στις αρχαιρεσίες 
του συλλόγου στο κοινό ψηφοδέλτιο μπαίνει η υποψηφιότητα του Νικήτα Σκοπελίτη ενός 
ανθρώπου ο οποίος συνέδεσε το όνομα του με την ιστορία του σωματείου. Το αποτέλεσμα 
των εκλογών τον βγάζουν πρώτο και μαζί με άλλους εκλεγέντες δημιουργείται η νέα 
διοίκηση με πρόεδρο τον ίδιο. Με πετυχημένες κινήσεις εμπλουτίζεται το έμψυχο υλικό της 
ομάδας και προσλαμβάνεται προπονητής αυτής ο άλλοτε άσος το Απόλλωνα Αθηνών ο 
Βασίλης Κυριακού. Ήδη οι προσπάθειες της νέας διοίκησης και των παικτών πιάνουν τόπο. 
Η ομάδα μετά από εντυπωσιακή πορεία δίνοντας μάχη με το γειτονικό σωματείο Α.Ο. 
Αργυρούπολης καταλαμβάνει την Α! θέση του 3ου ομίλου της Α! κατηγορίας και παίζοντας 
με τα Πετράλωνα νικώντας τα με σκορ 1‐0 και με το Χαλάνδρι με 3‐1 κατακτά τον τίτλο του 
Πρωταθλητή και προβιβάζεται στον Β! Όμιλο της Δ! Εθνικής Ερασιτεχνικής κατηγορίας που 
είχε εν τω μεταξύ δημιουργηθεί και υπάρχει μέχρι και σήμερα. Ελάχιστοι ήταν εκείνοι που 
περίμεναν αυτήν την θριαμβευτική ανοδική πορεία της ομάδας στην συνέχεια.  

Πριν προλάβουν ακόμα να το συνειδητοποιήσουν οι παίκτες, οι παράγοντες αλλά και οι 
φίλοι του Χαραυγιακού Α.Ο.Η. ότι για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια η ομάδα αυτή 
με επικεφαλής τον Νικήτα Σκοπελίτη αγωνίζεται πλέον σε μια μεγαλύτερη κατηγορία, αυτή 
τους αιφνιδιάζει για δεύτερη φορά.  Στην περίοδο 1983 ‐1984 ο σύλλογος μας μετά από 
άγρια αγωνιστική κόντρα με το γειτονικό σωματείο Π.Α.Ο. Αγίου Δημητρίου παίρνει πάνω 
στο νήμα πανηγυρικά τον τίτλο του Πρωταθλητή του Β! ομίλου της Δ! Εθνικής κατηγορίας 
ερασιτεχνικού πρωταθλήματος και προβιβάζεται στην Γ! κατηγορία. Αίσθηση δημιουργείται 
στον αθλητικό ποδοσφαιρικό χώρο της χώρας μας. Ο Χαραυγιακός Α.Ο.Η. εγκαταλείπει 
οριστικά τα μονόστηλα των αθλητικών εφημερίδων και μια νέα εποχή ανατέλλει για τον 
ιστορικό και δημοφιλή σύλλογο. Η περίοδος 1984‐1985 είναι αναγνώριση της νέας μεγάλης 
κατηγορίας και η ομάδα προσπαθεί να ανταποκριθεί στις νέες αυξημένες απαιτήσεις της. 
Όπως έδειχναν τα πράγματα τα πάει πολύ καλά αγωνιστικά στην Γ! κατηγορία που αν και 
νεοφώτιστη χάνει στο παρα πέντε μια νέα συνεχή επιτυχία από τον έμπειρο Παναιτωλικό 
και τον παθιασμένο Ιωνικό Νικαίας την άνοδο στην Β! Εθνική κατηγορία! Αυτό που όμως 
δεν κατάφερε εκείνη την χρονιά το κατάφερε την επόμενη όταν και αναδεικνύεται 
πρωταθλητής Νοτίου ομίλου της Γ! Εθνικής κατηγορίας και μαζί με την Κόρινθο ανέρχεται 
στην Β! Εθνική κατηγορία, ενώ παράλληλα καταξιώνεται πια στις συνειδήσεις όλων των 
φιλάθλων στο πανελλήνιο σαν μια ανερχομένη δύναμη στο Ελληνικό ποδόσφαιρο.                                                   
Ποδοσφαιριστές που έλαβαν μέρος στους αγώνες αυτούς ησαν οι κάτωθι: Μπαρμπαλιάς, 
Κολοκοτρώνης, Ρόπας, Κροντηράς, Αργυρίου, Παπαδόπουλος Ανδρέας, Σκοπελίτης, 
Μαντζούνης, Τράπαλης, Αμοργιανιώτης, Ζυγούρης, Αλεξόπουλος, Γιοβανίδης, Βρετός, 
Κολώνης, Κλείτσικας, Τασιόπουλος, Λυκούδης, Σοφιανός, Γεωργιάδης, Παπανδρέου, 
Παπαπαναγής, Βακερλής, Μπερνίτσας, Παναγιωτάκος. 

                                       Νικήτας Σκοπελίτης σε φωτογραφία της εποχής 

Ο Νικήτας Σκοπελίτης έδωσε την αυτοπεποίθηση που έλειπε στην διοίκηση και στην ομάδα 
από άλλες παλαιότερες διοικήσεις. Μιλώντας για την ομάδα Σκοπελίτη δεν είναι υπερβολή 
να χαρακτηρίσουμε τον Χαραυγιακό Α.Ο.Η. σαν ομάδα μοντέλο αν τον συγκρίνουμε τα 
γειτονικά σωματεία που μας συναγωνίστηκαν κατά καιρούς. Τεράστια η διαφορά που 
διακρίναμε διαβάζοντας για διοικητικές κρίσεις και άλλα προβλήματα που τα 
ταλαιπωρούσαν. Η διοίκηση της ομάδος μας λειτούργησε μεθοδικά και ακατάπαυστα σαν 
Π.Α.Ε. ενώ οι ανταγωνιστικές συνθήκες επέβαλλαν την αύξηση των μελών από 12 σε 18 
μέλη. 

 
Το Δ.Σ. των θριάμβων αποτελείτο από τους  εξής: 

Πρόεδρος: Νικήτας Σκοπελίτης 

Αντιπρόεδρος: Αντώνης Χριστόπουλος 

Β! Αντιπρόεδρος: Γιάννης Χαραλαμπίδης 

Γενικός Γραμματέας:  Γιάννης Παριανός 

Ταμίας: Δημήτρης Νεοφώτιστος 

Έφοροι ποδοσφαίρου: Μανώλης Φύτρος, Κώστας Σκοπελίτης – Ηρακλής 

Σύμβουλοι: Μούρτζης, Γιώργος Κάιλας, Κώστας Παπαδόπουλος, Ιορδάνης Παπαδόπουλος, 
Θόδωρος Καλυβιώτης, Γιάννης Ρήγας. 

Έφορος Υλικού: Γιάννης Σκοπελίτης 

Έφορος Μπάσκετ: Μιχάλης Κορωνέλος 

Δημόσιες Σχέσεις: Κώστας Παπασπύρου – Θωμάς Κόντες 

 
ΟΙ ΠΡΟΠΟΝΗΤΕΣ – γραπτή αφήγηση Γεωργίου Πίτσιου 

Προπονητές που πέρασαν από τον Χαραυγιακό και άφησαν το δικό τους όνομα στην 
ιστορία του συλλόγου από της ίδρυσης τους ήταν: 

Ο διεθνής ποδοσφαιριστής και τερματοφύλακας του Πανιωνίου αείμνηστος Νίκος 
Πεντζαρόπουλος‐  γνωστού και ως Ήρωα του Ταμπερε, ο άσος του φονέα των γιγάντων του 
Φωστήρα και της μικτής Αθηνών, Νίκος Πιλάτος, ο Καθηγητής της Γυμναστικής Ακαδημίας 
και προπονητής ποδοσφαίρου Χρήστος Μητσιώνης, ο άσος του Ολυμπιακού Γιώργος 
Στολίγκας, ο άσος του Απόλλωνα Αθηνών διεθνής Βασίλης Κυριακού (φαίνεται μόνος του 
σε άλλη φωτογραφία) καθώς και ο άσος του Απόλλωνα Αθηνών Κώστας Βερτσώνης. 

       
Ν. Πεντζαρόπουλος    Χρ. Μητσιώνης                Γ. Στολίγκας                                        Κ Βερτσώνης 

Ο Χρ. Μητσιώνης συνέδεσε το όνομα του και με τον μεγάλο Ολυμπιακό του 
μεγαλοεφοπλιστή Νίκου Γουλανδρή ως βοηθός προπονητή του Λάκη Πετρόπουλου, 
φαίνεται τελευταίος δεξιά. 
ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΑΝΑΣΚΟΠΗΣΗ – γραπτή αφήγηση Γεωργίου Πίτσιου 

Ο σύλλογος μας αγωνίστηκε επι 9 συναπτά έτη στην Β Εθνική κατηγορία με αξιόλογη 
παρουσία. Πρόκειται για αξιοσημείωτο κατόρθωμα μια και είναι η μόνη συνοικιακή ομάδα 
που άντεξε τόσα χρόνια στην δύσκολη και επίπονη οικονομική πίεση σαν ΠΑΕ. Μόνο όσοι 
έχουν χρηματίσει παράγοντες ομάδων αντίστοιχων επαγγελματικών κατηγοριών γνωρίζουν 
τις υψηλές απαιτήσεις λειτουργίας των. Μοιραία λοιπόν όταν εξέλειπαν η εξαντλήθηκαν 
αυτοί που τον ανέβασαν εκεί που έφτασε με μεγάλες, πολλές φορές αδήλωτες δωρεές επι 
σειρά ετών, ακολούθησε και αυτός τον δρόμο της επιστροφής στις ερασιτεχνικές 
κατηγορίες της Αθήνας από όπου και είχε ξεκινήσει κάποτε την ξέφρενη πορεία του. 

Πρέπει να αναφερθούμε και στους παράγοντες των αθώων χρόνων που κατά καιρούς 
διοίκησαν την ομάδα, όπως οι Δημήτρης Κερασιώτης, Αλέξης Ποταμιάς, Παναγιώτης 
Κουτσογιαννάκης, Σταμάτης Ζωγράφος (αδελφός του Τάσου Ζωγράφου), Γιάννης 
Τριανταφύλλου, Κώστας Νόμπελης και Θόδωρος Τσίγκας ως αρχηγοί. 

Σήμερα εν έτει 2016‐2017  την ομάδα μας διοικεί ως πρόεδρος ο Μανώλης Φύτρος ο 
οποίος υπηρέτησε επι πολλά χρόνια προγενέστερες διοικήσεις.  

Υπό της διοικήσεως του εν έτει 2016‐2017 υπηρετούν οι ακόλουθοι: 

Φραγκίσκος. Δεκαβάλας Α! Αντιπρόεδρος 

Ευαγγελία Κουνέλη Β! Αντιπρόεδρος 

Αθανάσιος Τζιαβάκος Γεν. Γραμματέας 

Χαρικλ. Ρουμελιώτη Ταμίας 

Ειδικός Γραμματέας Αντώνης Κωρονέλος 

Μελέτης Δαλκαφουκης Γενικός Αρχηγός 

Δημήτριος Βασιλόπουλος Έφορος Ποδοσφαίρου 

Σύμβουλοι: Παναγιώτης Πρεβεζιάνος, Γιώργος Καμπύλης, Κώστας Ζαγκάρας, Σωτήρης 
Ψυχογιός  

Ο Φύτρος κρατά την ομάδα σε υψηλές θέσεις στην βαθμολογία της Α κατηγορίας ΕΠΣΑ και 
την χρονιά 2017 – 2018 βρίσκεται στην πρώτη θέση που οδηγεί στην Γ Εθνική.            
Μακάρι να το πέτυχει….. 

Σημείωση Γ.Κ: Τελικά κατά την διάρκεια της συγγραφής αυτού του βιβλίου η ομάδα 
κατάφερε να βγει πρωταθλήτρια και να ανεβεί στην Γ Εθνική κατηγορία 
Η ιστορία γράφει: Το αυτονόητο έκανε ο Χαραυγιακός  

6 Μαΐου 2018 

Το συγκρότημα των Λουκά Ρόππα και Δημήτρη Ζυγούρη στην φιέστα ανόδου νίκησε τα 
Πετράλωνα με σκορ 2‐0 και γιόρτασε όπως ήθελε την έλευσή του στην Γ' Εθνική. 

Παίκτες βέβαια και το φίλαθλο κοινό της ομάδας αποθέωσαν τον διοικητικό ηγέτης της 
ομάδας Μανώλη Φύτρο του οποίου οι προσπάθειες έφεραν το ιδανικό αποτέλεσμα. 

Οι φίλοι της ομάδας φώναζαν συνέχεια το σύνθημα "νάτοι‐νάτοι οι πρωταθλητές" ενώ την 
Κούπα της ανόδου την απένειμε ο δήμαρχος της πόλης Βασίλης Βαλασσόπουλος στον 
αρχηγό του Χαραυγιακού Αλέξανδρο Ράμμο. 

Στο 14' ο Κόντι με προβολή μετά από φάουλ του Τουγουντζόγλου έκανε το 1‐0 ενώ το 
τελικό 2‐0 έγραψε στο 25' με πέναλτι ο Καλλιμάνης το οποίο δόθηκε σε ανατροπή του 
Παρασκευόπουλου από τον Μπουγιούκο. 

Άριστο το διαιτητικό τρίο Π. Χριστοδούλου, Στάμος, Όντος, άψογος στα καθήκοντά του ο 
παρατηρητής του αγώνα Ανδρέας Νταγιάκος. 

ΧΑΡΑΥΓΙΑΚΟΣ (Λουκάς Ρόππας‐Δημήτρης Ζυγούρης): Ε. Βακερλής(80' Μωραϊτης), 
Μαραγκουδάκης, Ράμμος(60' Κουντουριώτης), Π. Βακερλής, Κόντι(65' Βλαχάς), 
Τουγουντζόγλου, Κασσιανός, Ρόππας,  

ΠΕΤΡΑΛΩΝΑ (Γιάννης Παπαδημητρίου): Καλογερόπουλος, Βέλλης, Καραβάς(55' 
Μιχαηλίδης), Ντέντια, Μπουγιούκος, Καφεντζής, Καρούμπαλης(46' Νίτι), Καριατλής(55' 
Θεοδωρόπουλος), Χέλμης, Μινάϊ, Σαλαπάτας. 

Οι παίκτες των δύο ομάδων μπήκαν στον αγωνιστικό χώρο συνοδευόμενες από μικρούς 
ποδοσφαιριστές από τις ακαδημίες του Χαραυγιακού. 

Δήμαρχος Ηλιούπολης: Μεγάλη τιμή για την πόλη η άνοδος του Χαραυγιακού  

Μ. Φύτρος: Θα συνεχίσουμε την προσπάθεια 
   

Στην φωτογραφία ο Μανώλης Φύτρος δεξιά και ο Δήμαρχος κ. Βαλασσόπουλος σε μέρες 
χαράς. 

Δηλώσεις μετά το τέλος του αγώνα Χαραυγιακός‐Πετράλωνα 2‐0 έκαναν στην camera της 
web TV του sportifico, ο Δήμαρχος Ηλιούπολης κ. Βασίλης Βαλασσόπουλος και ο πρόεδρος 
του Χαραυγιακού κ. Μανώλης Φύτρος. 

Ο Δήμαρχος τόνισε ότι είναι τιμή για την πόλη η παρουσία του Χαραυγιακού στην Γ ’Εθνική 
και εξήρε την προσπάθεια του Δ.Σ. της ομάδας και του Μ. Φύτρου. 

Από την άλλη πλευρά ο «ηγέτης» του Χαραυγιακού ευχαρίστησε τον κ. Δήμαρχο και τόνισε 
ότι περιμένει την συνδρομή της δημοτικής αρχής την νέα χρονιά στην δύσκολη προσπάθεια 
της ομάδας για μια αξιοπρεπή παρουσία στην Γ Εθνική. 

 
ΧΑΡΑΥΓΙΑΚΟΣ ΑΝΟΔΟΣ 2018 ‐ Οι πανηγυρισμοί στο γήπεδο 

  
  

 
ΔΗΛΩΣΕΙΣ ΠΡΟΠΟΝΗΤΙΚΟΥ ΤΙΜ 2017 – 2018  

Δηλώσεις Ρόπα  – ΕΙΜΑΣΤΕ ΥΠΕΡΗΦΑΝΟΙ – Ποδόσφαιρο παίζουν αυτοί που έχουν καρδιά, 
όρεξη για δουλειά, δεν είναι το παν τα χρήματα σε αυτή την ζωή.                                        
Είναι και αυτά αλλά αυτά σε βοηθάνε να κάνεις την δουλειά σου ποιο εύκολα 

Δηλώσεις Ζυγούρη ‐ Το μοντέλο μας είναι όχι πολλά χρήματα, πολύ δουλειά με μικρούς 
παίκτες που έχουν τον νου τους στο ποδόσφαιρο. Είμαι τυχερός γιατί ανέβηκα κατηγορία 
με αυτή την ομάδα και σαν παίκτης αλλά και σαν προπονητής. Δουλέψαμε πολύ σωστά σαν 
ομάδα, τεχνικό τιμ, διοίκηση και ποδοσφαιριστές, μόνο έτσι θα έχουμε επιτυχίες.  

Δηλώσεις Σουλογάνη – προπονητής τερματοφυλάκων 

Θα πρέπει να καταλάβουμε πως θέση του τερματοφύλακα στις ομάδας που θέλουν να 
πρωταγωνιστήσουν είναι πάρα πολύ σημαντικός. Εμείς ήμασταν αρκετά καλοί σε αυτό το 
κομμάτι 

 
ΠΩΣ ΘΑ ΣΥΝΕΧΙΣΕΙ Η ΟΜΑΔΑ ΤΟ 2018 ‐ 2019 

Την Τετάρτη 30 Μαΐου 2018 στο κλειστό θέατρο του δημαρχιακού μεγάρου του Δήμου 
Ηλιούπολης έγινε η Ετήσια Τακτική Γενική Συνέλευση και οι Αρχαιρεσίες στον Χαραυγιακό. 

Η διαδικασία έγινε παρουσία του Δήμαρχου της πόλης κ. Βασίλη Βαλασσόπουλου και μέσα 
σε πανηγυρικό χαρακτήρα και βέβαια με έκδηλο τον ενθουσιασμό των μελών της ιστορικής 
ομάδας από την άνοδο στην Γ’ Εθνική και της επιστροφή της μετά από 22 ολόκληρα χρόνια 
στις εθνικές κατηγορίες. 

Μετά τον οικονομικό απολογισμό ακολούθησαν οι Αρχαιρεσίες και ο “ηγέτης» της ομάδας 
Μανώλης Φύτρος επανεξελέγη επικεφαλής της νέας 12μελούς διοίκησης η οποία 
αποτελείται από τα ακόλουθα 7 παλαιά και 5 νέα μέλη (συν ένα αναπληρωματικό): 

 Μανώλης Φύτρος, Αντώνης Κορωνέλος, Φραγκίσκος Δεκαβάλας, Ευάγγελος Κουνέλης, 
Νικόλαος Κουντουριώτης, Νικόλαος Στέφας, Αθανάσιος Πολύζος.  

Τα 5 νέα μέλη Ευάγγελος Μουρτζής, Παντελής Κριτσόβας, Άρης Ρετσίνας, Κωνσταντίνος 
Αναστασόπουλος, και Ευδοκία Καλυβιώτη συμπληρώνονται από το αναπληρωματικό μέλος 
Σοφρώνη Τιγκιρίδη. Την επόμενη εβδομάδα η νέα διοίκηση θα συγκροτηθεί σε σώμα για να 
οδηγήσει την ομάδα στα «μονοπάτια» της Γ’ Εθνικής. 

 
ΤΙΣ ΕΥΧΕΣ ΜΟΥ ΣΤΟΝ ΜΑΝΩΛΗ ΦΥΤΡΟ 

Γ.Κ: Εύχομαι το καλύτερο για την ομάδα και τον κ. Φύτρο. 

Ο κ. Φύτρος επέδειξε όλα αυτά τα χρόνια πίστη, συνέχεια, συνέπεια και υπομονή και για 
αυτό δεν θα ξεχαστεί από τον κόσμο της ομάδας. 

Άκουσα στον λόγο του πως του χρόνου σκοπεύει να αποχωρήσει φανερώνοντας κάποια 
πικρία, ίσως γιατί δεν βοηθήθηκε όσο θα ήθελε, ίσως γιατί τον δυσαρέστησε η 
αντιπολίτευση εάν και εφόσον αυτή υπάρχει, ίσως γιατί φοβάται, ανθρώπινα, πως μετά 
από μια μεγάλη άνοδο πιθανώς να ακολουθεί μια πτώση, ίσως γιατί κουράστηκε, γιατί σε 
αυτά τα δύσκολα μνημονιακά όπως τα ονομάζουμε χρόνια, η παρουσία του δίπλα στην 
ομάδα ήταν ένας πραγματικός άθλος. 

Από μέρους μου έχω να πω πως τα περισσότερα από αυτά τα χρόνια κράτησε την ομάδα σε 
ψηλές θέσεις και πέτυχε την άνοδο. 

Ουδείς είναι τέλειος Μανώλη αλλά σίγουρα όση κριτική και αν δέχεσαι σίγουρα κάτι θα 
έκανες καλά για να βγάλεις την ομάδα πρωταθλήτρια. 

Ο θείος μου ο Γιώργος ο Πίτσιος μου είπε το εξής:  “Το δέντρο που βγάζει καρπούς το 
πετροβολούν” 

Γ.Κ: Εγώ πιστεύω πως το κλειδί της επιτυχίας ήταν πως επένδυσες σε παλιές αξίες και σε 
σωστούς συνεργάτες που γνωρίζοντας τον τρόπο και ταυτόχρονα ακούγοντας αυτά που 
τους ζήτησες έφτιαξαν και δεν αγόρασαν ομάδα όπως κάνουν άλλα πλουσιότερα από εμάς 
σωματεία. 

Ο πατέρας μου θα είναι χαρούμενος για σένα και θα χαμογελά, δεν κατάφερε να αντέξει 
μέχρι το τέλος, για 2 μόλις μήνες, προκειμένου  να ζήσει και να δει την άνοδο της ομάδας 
της καρδιάς του, μα τον είχα πείσει πως φέτος είναι η χρονιά για την ομάδα του τον 
Χαραυγιακό και για την άλλη του μεγάλη συμπάθεια από τα σαλόνια των μεγάλων την ΑΕΚ. 

Έφυγε ενώ περίμενε τόσα χρόνια να τις δει πρωταθλήτριες. 

Μας χαμογελά και χαίρεται που γράφουμε αυτήν την ιστορία για την ομάδα της καρδιάς 
του και ας μην του είχα πει ποτέ πως θα το αποτολμήσω. 

 
 Επίλογος 
 

          Αφιέρωμα στον πατέρα μου Γιώργο Κάιλα: 

Αν δεν σε αγαπούσα δεν θα έγραφα αυτό το βιβλίο πατέρα, εδώ μέσα σε αυτές τις σελίδες 
θα ζείτε να κλωτσάτε το τόπι εσύ και οι φίλοι σου, οι Χαραυγιακάρες. 

Όταν θα περνάω έξω από το γήπεδο θα φωνάζω δυνατά το όνομα σου να με ακούς. 

Η φωνή είναι πνοή, η πνοή  γεννά την λέξη πνεύμα, το πνεύμα είναι η ψυχή που για όσους 
δεν πιστεύουν θα τους πω πως η ψυχή είναι η πνοή του Θεού, η Αγάπη του προς όλα τα 
ζωντανά πλάσματα. 

Όταν φεύγει από το σώμα επιστρέφει σε Αυτόν άφθαρτη και αθάνατη. 
Κάθομαι σκέπτομαι  και φιλοσοφώ  

“Σύμφωνα με ένα από τα θεμελιώδη αξιώματα της επιστήμης, καμίας μορφής ενέργεια δεν 
χάνεται. Δέν δημιουργείται και δέν καταστρέφεται απλά υπάρχει.” 

Ακόμα και οι Αρχαίοι το ίδιο πίστευαν: 

Κείμενο που αποδίδεται στον Απολλώνιο τον Τυανέα 

“Θάνατος ουδείς ουδενός ή μόνον εμφάσει, καθάπερ ουδέ γένεσις ουδενός ή μόνον 
εμφάσει. Το μεν γαρ εξ ουσίας τραπέν εις φύσιν έδοξε γένεσις, το δε εκ φύσεως εις ουσίαν 
κατά ταυτά θάνατος ούτε γιγνομένου κατ΄αλήθειάν τινος, ούτε φθειρομένου ποτέ, μόνον 
δε εμφανούς όντος αοράτου τε ύστερον του μεν διά παχύτητα της ύλης, του δε διά 
λεπτότητα της ουσίας, ούσης μεν αιεί της αυτής, κινήσει δε διαφερούσης και στάσει. Τούτο 
γαρ που το ίδιον ανάγκηι της μεταβολής ουκ έξωθεν γενομένης ποθέν, αλλά του μεν όλου 
μεταβάλλοντος εις τα μέρη, των μερών δε εις το όλον τρεπομένων ενότητι του παντός” 

Μετάφραση 

“Θάνατος δεν υπάρχει για κανέναν, παρά μόνο φαινομενικά, ούτε γένεση υπάρχει για 
κανέναν, παρά μόνο φαινομενικά. Η τροπή της ουσίας σε φύση θεωρείται γένεση, ενώ η 
τροπή της φύσεως σε ουσία κατά τα αυτά θεωρείται θάνατος. Ούτε γεννιέται αληθινά κάτι 
ούτε φθείρεται ποτέ, μόνο τη μια γίνεται φανερό και ύστερα γίνεται αόρατο∙ και το μεν 
πρώτο συμβαίνει λόγω παχύτητος της ύλης, το δε δεύτερο λόγω λεπτότητος της ουσίας, η 
οποία είναι πάντα ίδια και απλώς διαφέρει κατά την κίνηση και την στάση. Διότι αυτό είναι 
αναγκαστικά το ίδιον της μεταβολής, που δεν γίνεται από κάπου έξω, αλλά το μεν όλον 
μεταβάλλεται στα μέρη, τα δε μέρη στο όλον λόγω της ενότητος του παντός” 

Καλώ λοιπόν και τους συγγενείς και φίλους των άλλων ποδοσφαιριστών που δεν είναι ποια 
μαζί μας ορατοί να κάνουν το ίδιο, να φωνάζουν δυνατά να μας ακούνε, από αυτούς θα 
παίρνουμε δύναμη. 

Ας το κάνουν τουλάχιστον στα φιλικά των παλαιμάχων. 

Η ζωή είναι ένα δέντρο με βαθιές ρίζες, οι ρίζες φυτρώνουν στο χώμα και δίνουν ζωή στον 
κορμό και τα φύλλα. 

Ο κορμός είναι οι υποστηρικτές της ομάδας, η διοίκηση, τα μέλη, οι φίλαθλοι, οι οπαδοί. 

Τα φύλλα είναι οι παίκτες, ρουφάνε το φως και συνεχίζεται η ζωή στο δέντρο της ομάδας. 
Σαν περάσει ο καιρός τα φύλλα θα πέσουν στο χώμα, οι ρίζες θα μπαίνουν ποιο βαθιά μέσα 
στην γη ποτισμένες από κατορθώματα και αναμνήσεις προηγουμένων γενεών. 

Η ιστορία είναι τροφή, τροφή που θεριεύει τις ρίζες και ψηλώνει τα δέντρα, καλλιεργεί την 
ψυχή, την αυτογνωσία, τις αξίες μας, μιλά για τους προγόνους μας. Είναι ένα μέτρο 
σύγκρισης για τους νέους για να βλέπουν τι έχουν να ξεπεράσουν και να γίνουν καλύτεροι 
από εμάς.  
Διαβάζοντας Ιστορία καλλιεργείς την τιμή και το φιλότιμο, γίνεσαι καλύτερος, μαθαίνεις 
από τα λάθη των άλλων, παραδειγματίζεσαι και προχωράς. 

Η ζωη είναι ένα δεντρο με βαθιές ρίζες – Ι Γ Κάιλας 

 
ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΕΣ 

14 05 2018 Ανάρτηση της ομάδας στο γήπεδο μας στο φιλικό που εδόθη προς τιμήν του 
πατέρα μου 

Ευχαριστώ όσους προσέφεραν για να γίνει αυτό το βιβλίο που περιγράφει τα πρώτα χρόνια 
της ιστορίας της ομάδας μας του Χαραυγιακού, ιδιαίτερα τον αγαπημένο Θείο μου, 
ξάδελφο και φίλο του πατέρα μου Γιώργο Πίτσιο, χωρίς την καταπληκτική μνήμη, τις 
γνώσεις και τις γνωριμίες του ιδίου δεν θα ήταν εφικτό να γίνει. 

Επίσης ευχαριστώ όλους τους φίλους του πατέρα μου που μου άνοιξαν την καρδιά τους και 
το μυαλό τους για να γράψουμε μαζί τις αναμνήσεις της νιότης τους μέσα από τα γήπεδα. 

Όσο έχω κουράγιο να το κάνω η ιστορία αυτή θα εμπλουτίζεται με νέες μαρτυρίες  

Είναι τιμή μου να το γράφω 

Ιωάννης Γεωργίου Κάιλας 
Διαδικτυακή Ύλη  

Σκοπελίτης, Χαραυγιακός: http://jalexiou67.blogspot.gr/2015/04/60.html 

http://pamebala.gr/eps‐athinon/item/39654‐xaraugiakos‐omada‐me‐parelthonparon‐kai‐
mellon 

http://www.sport24.gr/Columns/longform/megalwnontas‐se‐ena‐apo‐ta‐pio‐kakofhma‐
ghpeda‐ths‐xwras.3202463.html 

https://www.ekirikas.com/wp‐
content/uploads/2016/02/AULHTISMOS_FEBRUARIU_2016_SYRTHS.pdf 

http://docplayer.gr/61557791‐Tetarti‐arithmos‐fylloy‐timi‐1‐50‐eyro‐mazi‐me‐ti‐sportday‐
katazitoymenos.html 

https://retrosport.wordpress.com/2010/03/29/%CE%BD%CE%AF%CE%BA%CE%BF%CF%82‐
%CF%80%CE%B5%CE%BD%CF%84%CE%B6%CE%B1%CF%81%CF%8C%CF%80%CE%BF%CF%8
5%CE%BB%CE%BF%CF%82‐%CE%BF‐%CE%AE%CF%81%CF%89%CE%B1%CF%82‐
%CF%84%CE%BF%CF%85‐%CF%84%CE%AC%CE%BC%CF%80/ 

ΧΡΗΣΙΜΟΙ ΙΣΤΟΤΟΠΟΙ ΕΠΕΞΕΡΓΑΣΙΑΣ ΥΛΙΚΟΥ 

https://www196.lunapic.com/editor/ 

https://www.fotor.com/ 

https://convert‐video‐online.com/ 

https://videorotate.com/