მკითხველ თალ იგა

აინრენდი

პირველ წყარო

ინგლისურიდანთარგმნეს
ზაზაჭილ აძემდაგიაჭუმბურიძემ

მკითხველ თალ იგა

ვადასტურებჩემსუსაზღვრომადლიერებასხუროთ-
მოძღვრისდიადიპროფესიისადამისიიმგმირებისმი-
მართ, საკაცობრიო გენიისუმაღლესიგამოვლინებისმაგა-
ლითებირომგვისახსოვრეს, მათისახელებიკიგაქრა–
სრულიად უცნობნიდარჩნენადამიანთაუმრავლესობისთ-
ვის.მადლობასვუხდიიმარქიტექტორებსაც, სულგრძე-
ლადრომდამეხმარნენტექსტისტექნიკურმხარესთანდა-
კავშირებით.
ჩემმიერ აღწერილიარცერთიპიროვნებარეალურსდა
არცერთიმოვლენასინამდვილესშეგნებულადარაამიმს-
გავსებული.რომანისპირველ ვარიანტშიჩართულისაგა-
ზეთო სტატიებისსათაურებიცჩემივემოგონილია, არც
ერთიარსებულიგაზეთიდანარმისესხიადაარცმომხდარ
ფაქტებსასახავენ.
აინრენდი, 10მარტი,
1943წ.

მკითხველ თალ იგა

 წიგნიპირველ ი

პიტერ კიტინგი

ჰაუარდრორკსგაეცინა.
შიშველიიდგაკლდისკიდეზე.ქვევითტბაგაშლილიყო.სარკესავით
წყალითითქოსგარღვეულიყო დაგრანიტიცისკენამოესროლა, კლდე
ტბისზედაპირზეტივტივებდა.ესიმასჰგავდა, ბრძოლაშირომ
მოჩვენებითიუძრაობადაისადგურებს, ორიმხარეერთმანეთის
პირისპირ გაირინდებადადრო თითქოსიყინებამოძრაობაზეუფრო
დინამიკურუმოძრაობაში.სველიქვისზედაპირიმზისსხივებზებზინავდა.
ტბაორადხლეჩდააღმართულიკლდეებისრიგს, წყალშიარეკლილი
ცისფონზეცაშივერომრჩებოდნენგამოკიდულნი.ერთციცქნაკუნძულად
ქცეულისამყარო ახლაკაცისფერხთით, სივრცეშიგაჩხერილიყო.
მთელიტანით მიებჯინაცას. უხეშადგამოჩორკნილიმისისხეულიერთ
სწორხაზად ასვეტილიყო.უძრავადიდგა, ხელებჩამოშვებული,
ხელისგულებამოტრიალებული.იგრძნო, როგორთავისთავადშეუტყუპდა
ბეჭები,კისერიდაეჭიმადამკლავებშიმძიმედდაუარასისხლმა.უკნიდან
ქარიაწვებოდა, თმასუფრიალებდა.არცქერაიყოდაარცწითური
_ზუსტადმწიფეფორთოხლისფერიჰქონდათმა.
ისევგაეცინაყველაფერზე, რაცდილით შეემთხვადარაცკიდევწინ
ჰქონდა.
იცოდა, რთულიდღეებიელოდა. გადაწყვეტილებაუნდამიეღოდა
სამოქმედოგეგმაცდაესახასაკუთარითავისთვის.თუმცაიცოდა არც
ერთსიზამდადაარცმეორეს: უკვედიდიხანია, შინაგანადყოველივე
გადაეწყვიტადაგეგმაცდღესავითნათელიიყომისთვის.ახლამხოლოდ
ეცინებოდაამყველაფერზე.
სცადა, გონებამოეკრიფა,არაფერიგამოუვიდა.გრანიტსმიშტერებოდა.
სახისგამომეტყველებაბუნებისრომელიღაცკანონსმოგაგონებდათ_ აი
ისეთს,ვერცრომწინაღუდგები, ვერცშეცვლი, ვერცგულსმოულბობ.
ყვრიმალებიანი, ლოყებჩაცვენილი, სწორნაკვთებიანიდარუხთვალება;
თხელი, დამცინავიტუჩებიმუდამმოკუმულიჰქონდა_ ინკვიზიტორისთუ
წმინდანისმსგავსად.
ფეხქვეშგრანიტსდახედა.დასატეხია, კედლებისასაშენებლად.
ხესშეხედა.მოიჭრებადაკოჭებადგამოდგება.მერეჟანგმოდებულ ქვას
შეავლოთვალიდარკინისმადანიგაახსენდა, მიწისქვეშ.ისიცგადაიდნობადა
ცამდეაზიდულ თაღებადიქცევა."ესკლდეებიცმემელოდებიანუკვედიდი
ხანია”,–ფიქრობდა,–"ბურღებს,დინამიტსდა
ჩემსბრძანებას.ერთისულიაქვთ, როდისდაიმსხვრევიან, დასკდებიან,
დაქუცმაცდებიანდამერეხელახლაროდისდაიბადებიან როდისმისცემენ
ჩემიხელებიახალ ფორმასდასახეს" .
თავიგადააქნია,უცებდილანდელიცგაახსენდადაყველადასამთავრებელი
საქმეც.კლდისქიმისკენგადადგანაბიჯი, ხელებიასწიადაქვევით გადაეშვა,
ცაში.ტბაგადაცურადაგაღმანაპირზეავიდა, ზუსტად იქ,დიდ ქვებთან,
სადაც

მკითხველ თალ იგა

ტანსაცმელიჰქონდადატოვებული.რატომღაცსაკუთარითავისადმი
სიბრალულიიგრძნო: ბოლოსამიწლისგანმავლობაში, რაცსთენტონში
ცხოვრობდა, მხოლოდ აქთუმოეშვებოდახოლმემთლიანად დაისვენებდა
ცურავდა, ფიქრობდა, სიმარტოვითდასიცოცხლით ტკბებოდა.ყოველთვის,
როცათუნდაცერთ თავისუფალ საათსგამონახავდა, აქმოდიოდა.ახლაც, უკვე
ახლებურითავისუფლებისამპირველ დღესაც, ერთადერთი, რაცმოუნდა, აქეთ
წამოსვლაიყო.ეჭვიარ ეპარებოდა, უკანასკნელადხედავდაშეჩვეულ ადგილს:
სწორედ ამდილითგარიცხესსთენტონისტექნოლოგიურიინსტიტუტის
არქიტექტურისსკოლიდან.
ტანზეჩაიცვა: ტილოსგახუნებულიშარვალი, სანდლები, მოკლესახელოებიანი,
თითქმისუღილებოდ დარჩენილიპერანგი.ვიწრო ნაკვალევსდაუყვამაღალ
ლოდებსშუა, ამწვანებულ ფერდობზეგაკლაკნილიბილიკისკენ, ქვემოთ გზას
რომუერთდებოდა.
სწრაფადმიაბიჯებდა, თუმცამაინცდამაინცარსადეჩქარებოდა.
მალევეგამოვიდაგზაზე, მზისგულზე.წინ, შორს, მასაჩუსეტსისსანაპიროზე,
სთენტონიგაწოლილიყო, არცისედიდიქალაქი, რომლისარსებობისმთავარი
გამართლებაცგორაკზემდგარიინსტიტუტისდიდიშენობაიყო.
_ქალაქინაგავსაყრელითიწყებოდა.ბალახშიათასნაირინარჩენებიეყარა
დაირგვლივაცნაგვისმძაღესუნიიდგა.კონსერვისდაჭყლეტილიქილები
ბრჭყვიალებდნენმზეზე.პირველ სახლებსჩაუარადაეკლესიაცგამოჩნდა.
გოთიკურიმონუმენტი, მტრედივითმოცისფრო-
მონაცრისფრო.ტაძრისკედელსცალიმხრიდანმთლიანიმორებისბიჯგები
ჰქონდაშეყენებული, არადა, თითქოსსაერთოდარცარაფერისჭირდა
შესაკავებელი.ქვისჩარჩოებშივიტრაჟებიანიფანჯრებიჩაესვათ.აქედან
ქალაქისგრძელიქუჩებიიწყებოდა კოხტა, გაშლილიმდელოებიგასდევდა
მთელ სიგრძეზე.მდელოებისიქითდაქანებულსახურავებიანი, ათასნაირად
დაგრეხილიშენობებიიდგა: ზოგითავხეებიანი, ზოგიკოშკურებიანი, ზოგიც
სამერცხულიანი; ყველასღიპებივითგამოჰბერვოდაპარმაღები.ფანჯრებზე
თეთრიფარდებიფრიალებდადაკარებთანპირთამდესავსენაგვისყუთები
მოჩანდა.ერთ- ერთიკიბისსაფეხურზე, საგანგებოდმისთვისშეკერილ ბალიშზე,
ბებერიპეკინესიდასკუპებულიყოდაიდორბლებოდა.თითქმისყველა
პარმაღზე, სვეტებსშორის, თოკებიგაებათდაქარიცზედ გაფენილ ბავშვის
საფენებსარხევდა.
გამვლელებითვალსაყოლებდნენჰაუარდრორკს.ზოგიჩერდებოდაკიდეცდა
აღშფოთებულიმიადევნებდამზერას.მიზეზსთვითონაცვერ ახსნიდნენ:
უბრალოდ, ადამიანთაუმრავლესობასმისდანახვაზემსგავსიგრძნობა
ინსტინქტურადუჩნდებოდა.ისკივერავისამჩნევდა. საერთოდაცუკაცრიელი
ეჩვენებოდაქუჩები.შიშველიცთავისუფლად
ივლიდა, ისერომწარბსაცარშეიხრიდა.
სთენტონისგამწვანებული, მთავარიმოედანიგადაჭრა, მაღაზიების
ვიტრინებისრკალირომერტყაგარშემო.ყველავიტრინაშიახალიპლაკატი
გამოეფინათ: "
წარმატებებსგისურვებთ, XXII
!“–სთენტონისტექნოლოგიური
ინსტიტუტის22- ეკლასსდღესგამოსაშვებიგამოცდაჰქონდადანიშნული.
რორკმავიწრო ქუჩაზეჩაუხვია, სადაცშენობებისგრძელირიგისბოლოში, ზედ
ხრამისპირას, პატარაბორცვზემისისკიტინგისსახლიიდგა.სამიწელი
გაატარაამსახლშიმდგმურად.
მისისკიტინგიპარმაღზედახვდა.ორ კანარისჩიტსგალიაშისაკენკსუყრიდა.
ფუმფულა, პატარახელიჰაერშიგაუშეშდამდგმურისდანახვაზე.
ცნობისმოყვარეთვალებიმიაფეთა.შეეცადა, სახეზეთანაგრძნობა
დასტყობოდა,მაგრამმხოლოდიმდენიმოახერხა, ვერდაემალა,
რამდენადმძიმედაამაოიყოესმცდელობამისთვის.
ჰაუარდსკიარცისშეუმჩნევია.ქალმაშეაჩერა.
–მისტერ რორკ!
–დიახ?
–მისტერ რორკ,ძალიანვწუხვარ,იცით.
..–სიტყვაგაუწყდა,

მკითხველ თალ იგა

დაიმორცხვასავით, –აი, დილანდელზე. .
.
–დილანდელზე?–ჩაეკითხა.
–ინსტიტუტიდანგარიცხვისთაობაზე.ვერ აგიწერთ, როგორშევწუხდი.
მინდა,უბრალოდ იცოდეთ, გულითთანაგიგრძნობთ.
იდგადაუხმოდ მისჩერებოდა.ქალიცხვდებოდა, საერთოდვერ
აღმიქვამსო.თუმცაარა, არცმთლადასეიყოსაქმე.პირიქით, მუდამ
ჯიქურ მიაშტერდებოდახოლმემოსაუბრეს, არციმისწყეულ თვალს
გამოეპარებოდარამედამზერაცისეთიუცნაურიჰქონდა, ვისაც
გინდა,აფიქრებინებდა, მგონი, საერთოდ აღარცვარსებობო.იდგადა
უცქერდა.არცაპირებდაპასუხისგაცემას.
–რამინდოდამეთქვა, –გააგრძელაქალმა, –ამქვეყნადვინცკი
იტანჯება,როგორცწესი, ყველასაკუთარიშეცდომებისმსხვერპლია
ხოლმე.ცხადია, ახლაარქიტექტორობაზეფიქრსუნდა
დაემშვიდობოთ, ასეა?მაგრამარაუშავს, ახალგაზრდაკაციყოველთვის
გაიტანსთავს, ანკლერკადმოეწყობასადმე, ანრამითივაჭრებს, რავიცი.
..
ზურგიშეაქციადაწასვლადააპირა.
–მართლა, მისტერრორკ!–მიაძახაქალმა, –დეკანმადაგირეკათ.
ახლამაინც, ამერთადერთხელ, მისისკიტინგიმდგმურისგანთუნდაც
რაღაცემოციისმაგვარსელოდადაძალიანაცუნდოდა, ესდამარცხების
აღიარებისტოლფასიყოფილიყო.ვერციტყოდა, რატომნატრობდა
გამუდმებით, სწორედ დამარცხებულიდაწელშიგატეხილიეხილა.
–მერე?
–დეკანმა, –გაიმეორაყოყმანით.ისევსასურველიეფექტისდანახვას
ელოდა, –მდივანსდაარეკინა.
–დარაო?
–მთხოვა, გადმომეცა, როგორცკიდაბრუნდება, დეკანთანმოვიდესო.
–დიდიმადლობა.
–როგორ ფიქრობთ, ახლარაუნდაუნდოდეს?
–წარმოდგენაარ მაქვს.
თქმით კიზუსტად ასეთქვა, ოღონდ ქალმანათქვამიმაინცსხვანაირად
გაიგო.სულ არ მენაღვლებაო, თითქოსესისმოდაჰაუარდისხმაში.
–უი,მართლა, დღესჩემიპიტისკოლასამთავრებს!–მიახარაქალმა
სრულიად უადგილოდ.
–დღეს?ხო, სწორია. .
.
–დიდიდღეაჩვენთვის.რომგამახსენდება, რამდენივიწვალედა
ვიჯახირე,სანამბიჭსგზაზედავაყენებდი. .
.არა, არ ვწუწუნებ!წუწუნიარ
მიყვარს.ისე,პიტმაცდამიფასა, გამიმართლა. ..
ქალისარგადაყლაპულივითიდგა.პატარადამკვრივტანზეკორ-
სეტიისეშემოსტკეცოდა, დაბერილიმკერდილამისდასკდომოდა.
–ნამდვილად, –გააგრძელასწრაფადვე, უყვარდაამთემაზესაუბარი, –
სასაყვედურო არაფერიმაქვს.ზოგდედასუმართლებსდაზოგსარა.რა
გაეწყობა.ახლანახეთ, პიტირასიზამს!არა, ისიც,არ მინდა,შრომით
წელიმოიწყვიტოს, მემისიპატარ- პატარაწარმატებებისთვისაცმუდამ
უფლისმადლიერივიქნები, მაგრამამერიკისუდიდესიარქიტექტორითუ
არ გახდა,ვერცმაგისმიზეზსამიხსნისამქვეყნადვერავინ!
ჰაუარდიშეიშმუშნა.
–თუმცარადროსლაპარაკია, –აფუსფუსდაქალი, –დროზე
გამოიცვალეთდაგაიქეცით.დეკანიგელოდებათ.
თვალიარ მოუცილებია, ვიდრემისიაწოწილიდაგაჩხინკული
მდგმურიუგემოვნოდ მორთულ სასტუმროოთახსგაივლიდადა
საბოლოოდგაუჩინარდებოდა.მისგვერდითყოველთვისუხერხულად

მკითხველ თალ იგა

გრძნობდათავს, საკუთარსახლშიცკი, გამუდმებითრაღაცცუდს
უგრძნობდახოლმეგული, თითქოსმოულოდნელად გამოხტებოდა,
მაგიდებსგადაუბრუნებდა, ჩინურლარნაკებსდაჩარჩოშიჩასმულ
ფოტოებსმიულეწ- მოულეწავდა. ..არადა, საამისოსაბაბინამდვილად
არასოდესმიუცია.არჰგავდაამისგამკეთებელს.თუმცაქალი, თვითონაც
არ იცოდარატომ, მაინცსულ ხიფათისმოლოდინშიიყო.
რორკითავისცარიელ, შეთეთრებულ ოთახშიავიდა, მეორესართულზე.
მისისკიტინგსხშირადისეთიშეგრძნებაცკიუჩნდებოდა, თითქოსიგი
საერთოდ არცხოვრობდაიქ.რაცდახვდა, იმავეჯით კმაყოფილდებოდა
ერთისკამიანთაროცკიარმიუმატებია; არცვინმესფოტოები
ჩამოუკიდიაკედლებზედასაერთოდ, პატრონისხელიარ ეტყობოდა
იქაურობას.ტანსაცმლისადანახაზებისმეტიარაფერიშემოუტანია
ოთახში ორიხელიტანსაცმელიდაბევრინახაზი.ნახაზები
სულ აქეთ-იქით,კუთხეებშიჰქონდააყუდებულიდადიასახლისს
ერთგვარიუცნაურიაზრიცკიეწვეოდახოლმეშიგადაშიგ აქეს
ქაღალდებიცხოვრობენდაარათვითონკაციო.
რორკიახლასწორედ ამნახაზებსმიადგა: რიგრიგობითუნდაშეეფუთა
დამერეერთად შეეკრა.ჯერერთიაიღოხელში, დააშტერდა.მერემეორე,
მესამე.
...
ყველამათგანზეშენობებიიყო გამოსახული, ოღონდამგვარი
ნამდვილადრომარაფერიაგებულადედამიწისზურგზე: თითქოს
მშენებელსსხვადასხვისიანაგებითავისდღეშიარცარაფერიენახა.
პირველიადამიანისპირველინაშენებიგეგონებოდათდაერთიისთუ
გაგიელვებდათაზრად, რომყოველიშენობაზუსტადიმგვარად
გამოიყურებოდა, როგორიცუნდაყოფილიყო: თითქოსდამშენებელს
სულაცარუმტვრევიათავი, სად კარიგაეჭრადასად ფანჯარა, ან
დედაბოძისად შეედგა.უფრო იმასჰგავდა, თითქოსყოველიშენობა
თავისითამომართულიყო მიწიდან, სრულქმნილიდასახეუცვლელი.მათ
გამომხაზველ ხელსჯერკიდევსჭირდებოდაცოტაოდენიდახვეწა,
ოღონდაქარცერთიხაზიდაარცერთიდეტალიარიყოშემთხვევითი,
გამორჩენილი.კონსტრუქციებიმსუბუქიდამარტივიჩანდა.მხოლოდ
დაკვირვებულითვალითუშეამჩნევდა, რაოდენიძალისხმევა, ფიქრიიყო
დახარჯულისწორედ ამსიმსუბუქისდამოჩვენებითისიმარტივის
მისაღწევად.აქ
არცერთიდეტალიარჩანდაკანონითნაკარნახევი.ნაგებობებიარიყო
კლასიკურისტილის, არცგოთიკური, არცრენესანსის.ესმხოლოდ
ჰაუარდრორკიგახლდათ.სხვაარავინ.
შეჩერდა.ნახაზსდახედა, ერთ- ერთს, მუდამდაუკმაყოფილებლობის
გრძნობასრომუჩენდახოლმე.თავადდაავალასაკუთარ თავს.ასე
სჩვეოდა: რომელიმეადგილსდაადგამდათვალსდამერეწარმოიდგენდა,
რატიპისშენობაშეიძლებაჩამდგარიყოიქ.ღამეებიუთენებიაამ
პროექტზედამაინცვერგაერკვია, სადგამორჩარაღაცისეთი, არსებითი.
ახლაკი, უცაბედად, ერთიშეხედვით მიხვდა, სად იყოძაღლის
თავიდამარხული.
ნახაზიმაგიდაზეგადააფინა, ზედ დაიხარადასუფთადნამუშევარ
პროექტშისწრაფად იწყო ახალი, მჭახეხაზებისგატარება.შიგადაშიგ
გაჩერდებოდადათითისწვერებითიჭერდაქაღალდისკუთხეებს
თითქოსთავადშენობასაკავებდა.გრძელი, ჩამოქნილითითებიჰქონდა,
ხმელიმტევნებიდადაძარღვულიმკლავი.
საათიცარიქნებოდაგასული, კარზეკაკუნიგაისმა.
–მობრძანდით!–გასძახათავმიუბრუნებლად.

მკითხველ თალ იგა

 –მისტერ რორკ!რასსჩადით, ხვდებითმაინც?
კარისზღურბლზემისისკიტინგიიდგა, გაოგნებული.მოიხედა.აშკარად
იმისგახსენებასცდილობდა, ესქალივინიყო.
–დეკანსრასუპირებთ?–ამოიკვნესასავით, –გელოდებათ.
–ვინდეკანი. .
.ა-ა,სულ დამავიწყდა.
–სულ. ..დაგავიწყდათ? !
–კარგით რა, მივდივარ, ახლავე.
–იცით, რასგეტყვით, ჩემოკარგო, მართლაახიათქვენზეყველაფერი!
ხუთისნახევარზედაგიბარეს, ახლარაღასიზამთ? !
არა,მარტოცნობისმოყვარეობისბრალიარ იყო, ასედაუპატიჟებლად
რომმოადგაკარზე: შინაგანადიმისშიშიცჰქონდა, ვაითუსაბჭომსიტყვა
გადათქვასო.
–ახლავევეახლები, მისისკიტინგ.
აბაზანისკენგასწია, დერეფნისბოლოს.ქალიუყურებდა, როგორ
იბანდახელებს, სწორი, გრძელითმაცჩამოივარცხნა, მერეგამოვიდადა
ისიყო, კიბეზეაპირებდაჩასვლას, რომმაშინღაგაიაზრა, მართლა
მიდისო.
–მისტერ რორკ!–ძლივსამოიხავლა, თანტანსაცმელზეანიშნებდა
ფუმფულათითით, –ასეაპირებთ მასთანშესვლას?
–რატომაცარა?
–ის,..
ისხომდეკანია!
–უკვეაღარ, მისისკიტინგ.
ღმერთმანი, მგონი, ცოტათიუხარიაკიდეცო, გაიფიქრაქალმა.
სთენტონისტექნოლოგიურიინსტიტუტიგორაკზეიდგადამისი
ზეაზიდულიკედლებიგვირგვინივითადგათავზექალაქს.შუა
საუკუნეებისდროინდელ ციხესიმაგრესწააგავდა გვერდშიმიყუჟული
ერთიციცქნაგოთიკურისამლოცველოთიდადაკბილულთავიანი
გოდლით, საიდანაცმშვილდოსნებიუსაფრთხოდდაისრავდნენ
მომხდურებს; კიდეზეღარებიდაეტანებინათ საფიქრებელია, მდუღარე
ზეთისათუკუპრისგადმოსაფრქვევად თუკიამგვარირამსაერთოდ
თავშიმოუვიდოდათ მეცნიერებისტაძრისებგურებს.ჯერჯერობით
კიამციტადელსმხოლოდორი, ისიცწარმოსახვითიმტერიჰყავდა:
სინათლედაჰაერი.
დეკანისკაბინეტიცსამლოცველოსწააგავდა ერთადერთი,
ვიტრაჟებიანიგრძელიფანჯრით.სინათლეწმინდანთა
გამოსახულებებშიატანდა, მათიჭრელ- ჭრელისამოსისნატეხებში
ფერშეცვლილი: წითელიდამეწამულილაქებიდეკორატიულიბუხრის
ჩუქურთმებსეფინებოდა, მწვანე პართენონისდიდშავ- თეთრფოტოს
მისთავზე.
ტანმორჩილი, პუტკუნა, მაგრამსაკუთარიღირსებისშეგრძნებით
აღსავსეგვამიდიდ, შავმაგიდასთანმუცელზეხელებდაკრეფით
მჯდომარედაუხვდა.
–აჰ, დიახმისტერრორკ!–ჩაიღიმა, –დაბრძანდით, თუშეიძლება.
დაჯდა.ისკითითებსათამაშებდა, თხოვნა-ხვეწნისმომლოდინე.სიჩუმე
გაიწელადაახლაისევდეკანმაგამოიდო თავი.ჩაახველა.
–აბა, რაგითხრათ, ყმაწვილო, მხოლოდჩემიწუხილიმინდაგამოვხატო
მომხდარისგამო.თუმცა, ალბათ, ისედაცმოგეხსენებათჩემითქვენდამი
გულწრფელიინტერესისშესახებ. .
.
–რათქმაუნდა, –დაუმოწმარორკმა.
ერთიკიგამოხედაეჭვით, მაგრამმერემაინცგააგრძელა:
–არციმისმტკიცებასდავიწყებ, რომთქვენიკანდიდატურის

მკითხველ თალ იგა

წინააღმდეგხმამეარმიმიცია, საერთოდშევიკავეთავი.ისიცუნდა
ითქვას, საკმაოდ მნიშვნელოვანიჯგუფიგიჭერდათმხარს
მცირერიცხოვანი, მართალია, მაგრამმეტად მიზანმიმართული.
განსაკუთრებითსამშენებლო საინჟინროფაკულტეტისდეკანი იქამდე
მივიდა, ჯვაროსნულილაშქრობებისკენმოუწოდებდათქვენდასაცავად.
მათემატიკისპროფესორიცმასდაუდგაგვერდში.სამწუხაროდ,
რაოდენობრივად
საკმაოდჩამორჩებოდნენმოწინააღმდეგეებს.თანისიც
გაითვალისწინეთ, პროფესორიპეტერკინიდაიმუქრაკიდეც, თუეგ
ახალგაზრდააქრჩება, მემივდივარო. .
.ალბათ ხვდებით, სადამდე
მიიყვანეთ კაცი.
–დიახ, –თქვარორკმა.
–აი, სწორედამაშიასაქმე.თქვენმისსაგანსარცარასოდესაქცევდით
სათანადოყურადღებას.კიბატონო, არავინუარყოფს, მომავალიიქნებ
მართლამშენებელ- ინჟინრებისაა, ოღონდ ნაგებობებისგარეგანი
მხარისუგულებელყოფავერაფერიამბავია. .რატომვთქვათუარი
სახელოვნებომხარეზედამთელიძალისხმევამხოლოდმშრალ,
ტექნიკურ, მათემატიკურ გათვლებზეაგებულიპროექტებისკენ
მივმართოთ?თქვენხომარქიტექტორიუნდაგამოხვიდეთდაარა
უბრალოდ ინჟინერი!
–ახლაუსაგნო დავასრააზრიაქვს?წარსულიამბავია.მორჩა.
–იმასმაინცვერ იტყვით, არგაგიფრთხილებივართო.რამდენჯერ. .
.
–დიახ, ასეა.
დეკანიშეიშმუშნა.მუდამრაღაცუხერხულობასგრძნობდახოლმე
ჰაუარდრორკთან.თითქოსყველაფერიისეიყო, როგორცსაჭიროა
მშვიდადიმზირებოდა, ქცევაცზრდილიჰქონდა, მაგრამდეკანსისეთი
შეგრძნებაჰქონდა, თითქოსთავად იქარიყო.
–არა, რამდენჯერაცკიცალკეობიექტიმოგეცითდასაპროექტებლად
რასშვებოდით?მთლად საკუთარჭკუაზეშეატრიალებდითხოლმე
ყველაფერს. .
.არცპრინციპი, არცსტილი, არცტრადიცია მოდერნისტი
ვარო, რომთქვათ, მაგასაცკიარავინდაგიჯერებთ.მომიტევეთდაეს. .
.ეს
სრულისიგიჟეა.
–რაცგენებოთ, ისუწოდეთ, მეესარმაღელვებს.
–კიბატონო, თავისუფალ პროექტსროგორცგინდათ, ისეგამოხაზავთ,
თქვენინებაა, მაგრამროცაგარკვეულიეპოქისშესაბამისისტილის
იმიტაციამოგეთხოვებათ, დაუშვებელია, ტიუდორებისდროინდელი
ნაგებობაანფრანგულიოპერისსახლიკუბებისუთავბოლოგროვად
გადააკეთოთ!დასაერთოდ, გამოტყდით, რაჭიაშეგიჩნდებათხოლმე?ეს
არისთქვენიპასუხიდავალებაზეთუ, უბრალოდ, ურჩობაა?
–ურჩობაა.
–ჩვენკიდევერთიშანსისმოცემაგვინდოდა, ყველასაგანშითქვენი
ბრწყინვალეშედეგებისგამო, მაგრამროდესაცსადიპლომონაშრომად
აიამასგვთავაზობთ, –დეკანმამაგიდაზეგადაშლილ ნახაზსდასცხო
გაშლილიხელისგული, –ესარისაღორძინებისხანისვილა?დაამას
ეძახით თქვენწლისპროექტს?ესუკვემეტისმეტია!ამაშიგინდათ,
დიპლომიმოგცენ?
ნახაზზეშუშა- ბეტონისუჩვეულოკონსტრუქციაიყოდახაზული, კუთხეში
კიკუთხოვანიხელმოწერამოჩანდა: ჰაუარდ რორკი.
–არცმინდა.
–შანსიარ დაგვიტოვეთ, შეიძლებაითქვას. .
.–აგრძელებდადეკანი, –
ახლაიქნებგანაწყენებულიცკიიყოთ, მაგრამგავადროდა. ..

მკითხველ თალ იგა

 –სრულიადაცარა.წყენაზეგეუბნებით.დიდიბოდიში, ტყუილად
შეიწუხეთთავი.არცაქამდეარუნდამიმეყვანასაქმე.დროზეუნდა
წავსულიყავი.
–კარგიახლა, ზედმეტსაცნუიტყვით.არვარგაასე.თქვენთან
დაკავშირებით მესულ სხვაგეგმებიმაქვს.
გაიღიმადაგამგებიკაცისიერითგადმოიხარაწინ; ისეთი
გამომეტყველებაჰქონდა, წინასწარტკბებოდაიმკეთილისაქმით,
რომლისჩადენასაცაპირებდა.
–სიმართლეგითხრათ, სწორედამისთვისდაგიბარეთ.პირდაპირ
მინდოდამეთქვა.არავითარისურვილიარამაქვს, ასეგულგატეხილი
გაგისტუმროთ.თავმჯდომარესთანკიმომივიდაპატარაშეხლა- შემოხლა
დაბოლოსმაინცჩემიგავიტანე. .
.მოკლედ, ერთწლიანარდადეგებს
აიღებთ, კარგად დაუფიქრდებითყველაფერს, ცივიგონებითაწონ-
დაწონით, დასკვნებსაცგამოიტანთდარომდაგვიბრუნდებით, მერე
თქვენსსაკითხსხელახლაგავიტანთსაბჭოზე.ოღონდესყველაფერი
ჩვენორსშორისუნდადარჩეს, ხომგესმით,ასეთირამჯერ არასოდეს
მომხდარაამსასწავლებლისკედლებში, მაგრამთქვენსბრწყინვალე
მონაცემებსადანიშნებსთუგავითვალისწინებთ. .
.ჰმ,გადაიფიქრებენ,
აბა,არა?მეც, ჩემიმხრივ, შეგაწევთერთ- ორსიტყვასდაიმედია, კურსზე
აღგადგენთკიდეც!
რორკსჩაეღიმა, ესარიყომადლიერებისღიმილი, არცმხიარულების.
უბრალოდ, თავისთვისეღიმებოდა.
–მგონი, ვერ გამიგეთ, –თქვაბოლოს, –რამგაფიქრებინათ, რომაქ
დაბრუნებამინდა?
–ბატონო? .
.
–აქაღარაფერიმესაქმება.მეტიანრაუნდავისწავლო. ..
–არაფერიმესმის. ..–ალალადგაიოცადეკანმა, –მაგითრისითქმა
გინდათ?
–აბა,რაგითხრათ.ანახსნასრააზრიაქვს?
–დამდეთპატივიდაამიხსენით.
–როგორცგენებოთ. .
.მეარქიტექტორიმინდოდაგამოვსულიყავიდა
არაარქეოლოგი.რატომუნდავისწავლოაღორძინებისხანისვილების
შენება,თუმათ აშენებასარასოდესდავაპირებ?
–ჩემოკარგო, აღორძინებისხანისდიადიარქიტექტურაარ ჩამკვდარა!
დღესაცუამრავისახლიშენდებარენესანსისსტილში. .
.
–შენდება, კი.ოღონდმაგაშიმეწვლილიარ მიმიძღვის.
–კარგიახლა, ბავშვივითნუიქცევით.
–მეგონა, აქხუროთმოძღვრებასმასწავლიდნენ. ..ყოველ დავალებას
ისევუდგებოდი, როგორცნამდვილ შეკვეთას, გათვლებსათუნახაზებსაც
სამომავლომშენებლობისთვისვიმზადებდი.რისისწავლაცაქ
შეიძლებოდა, უკვევისწავლე კონსტრუქციებისაგებასვგულისხმობ.
კიდევმთელიწელიიტალიურსტილშისაფოსტობარათებისგაფორმება
კიარაფერსმომცემს.
სულ რაღაცერთისაათისწინდეკანიამუსიამოსაუბრისმშვიდადდა
უკონფლიქტოდდასრულებასვარაუდობდა, ახლაკილამისნატრობდა,
რაიმეემოციამაინცდაენახარორკისსახეზე." მთლად ასე, ოლიმპიური
სიმშვიდით ხომარ გაიხურავსკარს” ,
–ფიქრობდაიგი.
–ნუთუ, მართლაამგვარირაღაცეებისშენებასფიქრობთ, როდე-
საცანთუგახდებით არქიტექტორი?
–დიახ.
–ჩემოძვირფასო, ამისნებასვინმოგცემთ?

მკითხველ თალ იგა

 –საკითხავიისაა, ვინშემაჩერებს?
–ერთრამესგეტყვით, ალბათერთიასეთისაუბარიდიდიხნითადრეც
უნდამქონოდათქვენთან. .
.ნუმაწყვეტინებთ!გასაგებია, ერთი- ორი
მოდერნისტულიშენობა- ნაგებობაგინახავთ დაშთაბეჭდილებისქვეშ
ხართ რამერე?მართლავერგრძნობთ, რახანმოკლეგატაცებააეგ
თქვენიმოდერნი?ნებისმიერისაქმეშიჩახედულისპეციალისტიგეტყვით
–ხუროთმოძღვრებაშირაცკიშესაქმნელიიყო, უკვედიდიხნისწინ
შეიქმნადაახლამხოლოდამგანძისგათავისებაასაჭირო. .
.
დიდოსტატებსუნდამივდიოთ მათზემეტსგანარასმივაღწევთ?ისღა
დაგვრჩენია, ვისწავლოთ, მივბაძოთდასრულყოფილადგადმოვიღოთ!
–რისთვის?–დაეკითხაჰაუარდი.
"არა,ისეთიარცარაფერიუთქვამს” ,–თავიდაიმშვიდადეკანმა, –
"მხოლოდიკითხა, მეტიარაფერი” ..
.
–ამასგანარაპასუხიუნდა?
–შეხედეთ, –რორკმაფანჯარაზემიუთითა, –აქმთელიქალაქიათავისი
მაცხოვრებლებით დასულ არ მანაღვლებს, რომელიმათგანირას
ფიქრობსარქიტექტურისთაობაზე, ანსაერთოდ, რაიმეზე..
.მაშ, რატომ
უნდამაფიქრებდეს, მათიბაბუებირააზრისაიყვნენ?
–ესწმინდატრადიციებია. .
.
–რატომ?
–ღმერთო დიდებულო, ნუთუმართლაასეთიგულუბრყვილოხართ?
–მაგრამარმესმის, –ახლაფოტოსმიათითაბუხრისთავზე, –აიამ
ნაგებობისშემყურესგინდათ, ტანშიჟრუანტელიმივლიდეს?
–ესპართენონია, ჩემოკარგო.
–დიახ, ეშმაკმადალახვროს, პართენონი!
–ახლაამისთანა.სულელურიშეკითხვებისთვისარამცალია,
მომიტევეთ.
–გასაგებია.
წამოდგა, გრძელ სახაზავსდაავლოხელიდაფოტოსმიაშვირა:
–გინდათ გითხრათ, ანაგებისთვალსაზრისით, ამასრასჭირს?
–რას პართენონს? !
–დი-ახ,დი-იახ, სწორედ მაგას!
სახაზავმამჭახედგაიტკაცუნაჩარჩოსკიდეზე.
–შეხედეთ, რისთვისაააიესსახელგანთქმული, ქრესტომათიული
ნახჭებიანიგვირგვინებისვეტებზე?რისთვისდაბოძებსშორისი
შეერთებებისდასაფარავად, რათქმაუნდა!განაარა?მარმარილომდე
ხომბოძებიგამოიყენებოდასაბიჯგელად, მარმარილოსხმარებამერე
დაიწყეს.დირეებიცხისიყო ჯორკოებსუდებდნენხისქოხებსლიბოდ.
თქვენმაბერძნებმაკიაიღესდახისკონსტრუქციაახლამარმარილოში
გადაიღეს ძველებისწაბაძვით.მერერენესანსისოსტატებიც
გამოჩნდნენასპარეზზედახისკონსტრუქციისმარმარილოსასლიდან
ალებასტრისასლებიდაამზადეს ასლისასლი, ასევთქვათ...დაახლა
ჩვენრაღასვშვებით?მარმარილოშიგამოკვეთილიხისასლის
ალებასტრშიგადმოღებულიასლისრკინა- ბეტონისასლებსვამზადებთ!
რისთვის?
დეკანიგაოგნებულიშეჰყურებდა, მაგრამნათქვამზემეტად, თავად
რორკისლაპარაკი მისიინტონაციაახდენდაუცნაურ შთაბეჭდილებას.
–წესები?–ისკიდევთავისასაგრძელებდა, –ჩემიწესიესარის: რაც
ერთიმასალითშეიძლებააიგოს, იმასსხვასნურაფერსშეუზავებ. .
.არც
ერთიმასალაარ ჰგავსერთმანეთს, დადედამიწაზეცორადგილსვერ
იპოვი, ერთმანეთსჰგავდეს; ვერცორსხვადასხვანაგებობასმოიხმარ

მკითხველ თალ იგა

ერთიდაიმავედანიშნულებით.მიზანი, გარემო, მასალაგანაპირობებს
ფორმას: ზუსტისაზრისისგარეშევერცმშვენიერებასდავერც
სრულ ფუნქციონალურდატვირთვასმიაღწევ ნებისმიერინაგებობა
ცოცხალიერთიანობაა, ადამიანივით.მისიმთლიანობაისაა, ერთთემას,
ერთ მიზანს, ერთადერთ ჭეშმარიტებასმსახურებდეს.კაციხომარ
სესხულობსსაკუთარისხეულისნაწილებს, ისინიიმთავითვემისიადა,
ასევე,ნაგებობასაცსაკუთარისტრუქტურა, საკუთარისულიუდევს
საფუძვლად.არქიტექტორი, უბრალოდ, სტრუქტურაშიუკვეჩაბუდებულ
სულსკედლების, ფანჯრების, კიბეებისმეშვეობითასხამსხორცს!
–ოღონდაცგამოხატვისესსაშუალებანიუკვეკარგახნისწინაანა-
პოვნიდაგააზრებული.
-რისიგამოხატვის?პართენონიგანაიმავემიზნითშეიქმნა, რა
მიზნითაცმისიხისწინამორბედები?არცერთიავიატერმინალიარ
შენდებაიმდანიშნულებით, რაცპართენონსენიჭებოდათავისდროზე!
ყოველ ფორმასსაკუთარიდანიშნულებააქვს; არქიტექტორიმას
მხოლოდშესაბამისფუნქციასუძებნის.ადამიანიკითავად იქმნის
საკუთარსაზრისს, ფუნქციასადამიზანს.რამნიშვნელობააქვს, სხვებს
რაუკეთებიათჩვენამდე?მხოლოდიმიტომარისუმნიშვნელოვანესი,
რომძველზე-
ძველია?რატომუნდაჩავთვალო, რომსხვაყოველთვისმართალია, მეკი
–არა?ამსხვამროდისმიაკვლიაჭეშმარიტებას?ესრა წმინდა
არითმეტიკულიფენომენია, რომელიცმხოლოდმიმატებას
ითვალისწინებს?სხვაზემოსარგებადსაკუთარირატომუნდა
გავაუკუღმართოთ?ყოველივეამასრაღაცააზრიხომუნდაჰქონდეს?არ
ვიცი.არცმესმის, გაგებაკიმინდა.
–ღვთისგულისთვის. ..არა,დაჯექით, დაჯექით. .
.აი,ასე.
..იქნებ
სახაზავიცადგილზედაგედოთ?გმადლობთ.ასეარ ჯობია?ახლაკიდევ,
ჩემო კარგო, მეცმათქმევინეთორიოდსიტყვა. ..არცარავისდასცდენია,
ხურომოძღვრებასთანამედროვეხედვაარაფერშიარგიაო.პირიქით
ძველიუნდაშევუხამოთახალ მოთხოვნებს!წარსულისხმახალხისხმაა!
მარტო ერთადამიანსკიღირებულიჯერარასოდესარაფერიშეუქმნია
არქიტექტურაში.აქშემოქმედებითიპროცესიმდორედმიედინება,
ნელია, თანდათანობითი, დამუდამკოლექტიურიძალისხმევისშედეგია
ხოლმე; აქერთიუნდაშეეწყოს, მისდიოს, უმრავლესობისნებას
დამორჩილდეს. ..
–რასგეტყვით, იცით, –გააწყვეტინარორკმა, –სულ რაღაცსამოციოდე
წლისსიცოცხლედამრჩენიადააქედანმეტწილსსამუშაოწაიღებს.იმას
ვაკეთებ,რაცთავად ავირჩიე, არავისდაუძალებია: თუკისიამოვნებას
აღარ მომანიჭებს, გამოდის, საკატორღოდგადამიდიათავი.სიამოვნებას
კიმაშინმივიღებმხოლოდ, თუისეგავაკეთებჩემსსაქმეს, როგორც
ჩემთვისმივიჩნევსაუკეთესოდ.ოღონდ, ესუკვეთამასისსიმაღლეზე
გადებისსაკითხია მეკითვითონვარჩევჩემსსიმაღლეს.
სამემკვიდრეოდ არაფერსვიჩემებ: ტრადიციებისდასასრულთან
ვდგავარ, იქნებ,სულაცახალ ტრადიციასვუდებსაფუძველს.
–რამდენიწლისხართ?
–ოცდაორის.
–გეპატიებათ, –ეტყობოდა, ცოტათიგულზემოეშვა, –დაღვინდებით.
მერეგაიღიმა, გულთბილად.
–ტრადიციაათასწლოვანიფენომენია, ჰაუარდ, დათამასაცძველებზე
მაღლაჯერ ვერავინგადო.ეგმოდერნისტობარაარის?მოდასაყოლილი
მოდასვეგადაჰყვება. .
.რომელიმემოდერნისტისთვისმაინცთუ

მკითხველ თალ იგა

მიგიდევნებიათ თვალი?რომელიმემოდერნისტსთუიცნობთ, მყარად
იდგესფეხზე?ჰენრიკამერონიავიღოთ, დიდებისმწვერვალებსმიაღწია,
ოღონდამოციწლისწინ.ახლარაღა?წელიწადშიერთხელ
მანქანისსადგომისრეკონსტრუქციასთუდაუკვეთავენ, იმაზეც
მადლობელიიყოს.გალოთდაკიდეცო, ამბობენ.
–შევეშვათ კამერონს.
–რა, თქვენიახლობელია?
–არა.მისინამუშევრებიმაქვსნანახი.
–დარამერე?
–გითხარით, კამერონსშევეშვათ- მეთქი.
–კიბატონო.ნებათქვენია.ერთიესგაითვალისწინეთმხოლოდ, რომ
საზოგადოდ, სტუდენტებთანასელაპარაკსარავარჩვეული. .
.მაგრამრა
ვქნა,როცავხედავ, რომუფსკრულისპირასდგახართ სრულიად
ახალგაზრდა, ჯერგამოუცდელი, უნიჭიერესიყმაწვილი და
საბედისწერო ნაბიჯიგინდათგადადგათ!
გუნებაშიკიიმასფიქრობდა, რაძალამადგა, მათემატიკისპროფესორს
რომპირობამივეცი, ყველაფერსვიღონებამბიჭისსაშველადო.ერთიეს
თქვა,"მაგისგანდიდივინმეგამოვაო” ,
დაეგიყოსულ.კი, გამოვა.ან
არქიტექტორი, ანდამნაშავე..
.გააჟრჟოლა: მისგანარცერთიუნდოდა,
არცმეორე.
ახლაიმისგახსენებასშეეცადა, რორკისწარსულზეთუიცოდარამე.
მამამისიმგლინავადმუშაობდასადღაცოჰაიოსმხარესდადიდიხნის
მკვდარიციყო უკვე.უახლოესნათესავებზეკისაბუთებშიარაფერიიყო
ნათქვამი.როცაჰკითხეს, აბა,რაგითხრათ, არ ვიცი,
–უპასუხია, –
შეიძლებამყავდესკიდეც, ოღონდ მათიარაფერივიციო.გაიკვირვა
კიდეც, რამგაფიქრებინათ, რომმეცოდინებოდაო.ამხნისგანმავლობაში
ერთიმეგობარიარშეუძენია, არცკიუცდია.სხვადასხვასაძმოებში
გაწევრიანებაზეცმუდამუარსამბობდახოლმე.თავად გაიკვალაგზა
ჯერკიდევსასწავლებლამდეუბრალო მუშად მუშაობდამშენებლობაზე
დაარცარაფერსუკადრისობდა ლესვას, აგურისწყობას, ძერწვას..
.რაც
კიხელშიმოხვდებოდა.ერთიპატარაქალაქიდანმეორეშიგადადიოდა,
აღმოსავლეთისკენ, დიდიქალაქებისკენ.დეკანმაერთხელ თვალიც
მოჰკრა ზაფხულშიიყო ესამბავი, არდადეგებზე ცათამბჯენის
ფოლადისხიმინჯებზეადებდამოქლონებს: გრძელი,
თითქოსმოშვებულისხეულიჰქონდა, ოღონდმზერაკიგამახვილებული
დარიგრიგობით, მეთოდურად, გაწაფულიხელითსვამდაგავარვარებული
რკინისსაგდულებსბუდეებში სწორედ ბოლოწამს, როცაგეგონებოდა,
აი,ახლაასცდებადასახეშიშეასკდებაო.
–ერთიცუნდაგითხრათ, რორკ, –თქვახაზგასმით მშვიდად, –ვიცი,მძიმე
შრომაგასწიეთპროფესიულიგანათლებისმისაღებად, დაახლაერთი, ეს
ერთადერთიწელიღადაგრჩათსწავლისდამთავრებამდე.პრაქტიკულ
მხარესაცმიაქციეთ ყურადღება არქიტექტორობაარ შეიძლება,
თვითმიზნადგექცეთ.ესუფრო მთელისაზოგადოებრივიდაკვეთისერთი
შემადგენელინაწილიამხოლოდ.თანამშრომლობაადღესისუმთავრესი
ცნება,ხუროთმოძღვრებისპროცესსრომგანსაზღვრავს.ვთქვათდა,
სამომავლოდაკვეთებზეთუგიფიქრიათოდესმე?
–დიახ, ხშირად.
–დამკვეთი, –წარმოთქვამრავალმნიშვნელოვნად, –დამკვეთმაუნდა
იცხოვროსთქვენმიერდაპროექტებულ სახლშიდათქვენიერთადერთი
მიზანიცმისიმსახურებაა.თქვენმხოლოდმისსურვილებსუნდაშეასხათ
ხორცი, ესარისდაეს. .
.განაამასკიდევრაიმეახსნასჭირდება?

მკითხველ თალ იგა

 –სჭირდება, კი.პირადადმეჯერდამკვეთსავუხსნიდი, რომმისთვისარ
მენანებაყველაზეფუნქციონალური, ყველაზემოხერხებული, ულამაზესი
სახლისაგება. ..დაიმასაცშევაგნებინებდი, რაარისმისთვისსაუკეთესო.
ოღონდარაფერ ამისმაგვარსარვაპირებ.არ ვაპირებ, ვინმესრაიმე
ავუშენო,ასევთქვათ, ვემსახურო.სულაცარ მინდა, იმიტომვაშენო,
დამკვეთიარ გამომელიოს.დამკვეთიმხოლოდიმისთვის
მჭირდება, რაცმინდა, ისვაშენო.
–დაროგორგინდათ, აიძულოთ, ამაზედაგთანხმდნენ?
–არცარავისიძულებასარვაპირებდავერცმევერავინმაიძულებს
რამეს.ვისაცდავჭირდები, თავისიფეხითმოვა.
ახლაღამიხვდა, ასერითაოგნებდარორკისქცევა.
–იქნებმერწმუნაკიდეცთქვენი, მაგრამრაღაცვერგატყობთ, ჩემს
დარწმუნებასცდილობდეთ.
–მართალია.ანრაშიმჭირდება. ..–ისეალალად თქვა, საწყენიც
თითქოსარაფერიიყო ამაში: უბრალოდ, ფაქტიაღნიშნა.
–კარგი, ვთქვათ და, საერთოდარგადარდებთ, სხვებირასფიქრობენ
ესკიდევშემიძლია, გავიგო, მაგრამარცისგინდათ, სხვასგააგებინოთ
თქვენიაზრი?
–არა.
–ღმერთო ჩემო. ..ესრაღაცარაადამიანურია!
–მართლა?მაგაზეაღარმიფიქრია.
–იცით, რორკ მართლამოხარულივარ, რომგაგესაუბრეთ!–რაღაც
ისეთქვა, ძალიანხმამაღლა, –გულზემომეშვა.ახლამეცმათ მხარეზე
ვარ,ვინცმიმტკიცებდა, არქიტექტურამაგკაცისსაქმეარააო.ჩემიმხრივ,
რაცშემეძლო, ვუძალიანდებოდი, მაგრამახლამორჩა!თქვენ, უბრალოდ,
სახიფათო ვინმეხართ, რორკ!
–სახიფათოვისთვის?
დეკანიუკვეფეხზეიდგა, იმისნიშნად, საუბარიდასრულებულიაო.
რორკიკაბინეტიდანგამოვიდა.ნელაგაიარაგრძელიდერეფანი,
კიბეებზეჩავიდადაგარეთ, მდელოზეგააბიჯა.ცხოვრებაშიუკვებევრი
ენახადეკანისნაირიადამიანიდავერასოდესვერაფერიგაეგომათი.
რაღაცძირეულიგანსხვავებაიდომასადაასეთხალხსშორის, ოღონდეგ
უკვეკარგახანია, აღარადარდებდა.მხოლოდესიყო
ადამიანებსადაშენობებშიმუდამერთსადაიმავეს მიზანსდაეძებდა
ხოლმე.თავისი იცოდა, მათიკივერაფერიგაეგო.ვერაფრით
გაეთავისებინასხვაზეფიქრისუნარი.მხოლოდხანდახანთუ
გაუელვებდა: ნეტარააქცევსამხალხსასეთადო.თუნდაცაი, ესდეკანი
ავიღოთ." რაღაცსაიდუმლო უნდაიმალებოდესმთელ ამამბავში, რაღაც
მნიშვნელოვანი, "–ფიქრობდა.ბოლოსდაბოლოს, ჯერ ამპრობლემის
არსისთვისუნდამიეკვლია.
გაჩერდა.ჩამავალიმზისსხივიაგურისკედელსჩაყოლებულიფიქლის
ქვისლავგარდანსდასთამაშებდა.სულ გადაავიწყდადეკანიცდამის
ქცევასთანდაკავშირებულირაღაცსაიდუმლოც, მარტო სინათლის
სიმყიფეშიგამოკვეთილიქვისხიბლსამჩნევდა.იმასღაფიქრობდა
მხოლოდ, თავადრაშიგამოიყენებდაამგვარმასალას.
უცბად ვატმანისდიდიფურცელიდაუდგათვალწინ, ზედგამოსახული
რუხიფიქლისქვისკედლით, შიგადაშიგშუშისმოგრძოჩანართებით,
პირდაპირ საკლასო ოთახებშირომშეჰქონდაცისნათელი. .
.დაიქვე,
მარჯვენაქვედაკუთხეში, მკვეთრი, ტეხილიხაზებითგამოყვანილი
წარწერა: ჰაუარდ რორკი.

მკითხველ თალ იგა

 2

"..
.არქიტექტურა, ჩემოკარგებო, უდიდესიხელოვნებაა, რომელიცორ
კოსმიურპრინციპსემყარება: სილამაზესდასაჭიროებას, უფროფართო
გაგებით კი,იგისამიმარადიულიკატეგორიისნაწილია; ჭეშმარიტების,
სიყვარულისადამშვენიერების.ჭეშმარიტებაჩვენიხელოვონების
ტრადიციებშიდევს, სიყვარულითანამოძმეთამიმართ უნდაგამოვხატოთ,
ვისისამსახურიცგვევალებაკიდეც, მშვენიერებაკი...ეეხ,
მშვენიერებაყველახელოვანისმბრძანებელიქალღმერთია რა
მნიშვნელობააქვს, მომხიბლავიქალისსახესმიიღებს, თუშენობისას. ..
,
დიიახ...დაბოლოს, მინდა, თქვენმოგმართოთ ვინცსულ მალე
ხუროთმოძღვრისურთულესსაქმესუნდაშეეჭიდოთ გითხრათ, რომუკვე
თქვენხელთააწმინდათაწმინდამემკვიდრეობისდაცვა, ასევთქვათ. .
.და
როცაცხოვრებისახალ გზაზესამიმარადიულიკატე. ..ანუ, სიმამა-
ცითადასაკუთარიხედვით აღჭურვილნიშეაბიჯებთ, სამარადისოდ
ერთგულნიუნდადარჩეთიმნორმებისა, რომელთაცწლებისმანძილზე
ამკვიდრებდადაამკვიდრებსსწორედცოდნისესძირძველიტაძარი.
თავდაუზოგავადემსახურეთმოწოდებას, ნურცწარსულსემონებითდა
ნურციმმეტიჩრებსდაემსგავსებით, ორიგინალურობათვითმიზნადრომ
გადაუქცევიათ უმეცარიამაოებისმქადაგებლებს. .
.გისურვებთ,
მრავალიდატვირთული, შინაარსიანიწლისგანმავლობაშიგეკეთებინოთ
თქვენისაკეთებელიდაამქვეყნიდანაცისეწასულიყავით, საკუთარი
კვალიდაგეტოვებინოთდრო- ჟამისქვიშაზე!"
გაიფრენკონმასიტყვადაასრულადაშემართულიმარჯვენაცრომაელი
სენატორივითმიმოატარაჰაერშიმისალმებისნიშნად შინაურულადდა
თანმრავალმნიშვნელოვნად, იმმხიარულიდაერთდროულადღირსეული
იერით, რომლისმორგებაცმასარასოდესუჭირდახოლმე.ვეებერთელა,
მანამდეგასუსულიდარბაზისაღტაცებისტაშისცემამერთბაშად
გამოაცოცხლა.
უამრავიჭაბუკური, აღგზნებული, გაფაციცებულისახემთელი
ორმოცდახუთიწუთიღვთაებრივიმოწიწებითგასცქეროდატრიბუნას,
საიდანაცთავადგაიფრენკონიმიმართავდასთენტონისტექნოლოგიის
ინსტიტუტისკურსდამთავრებულთასაზეიმო ცერემონიაზეშეკრებილ
საზოგადოებას სწორედ ისგაიფრენკონი, რომელმაცნიუ- იორკიდან
ჩამობრძანებითუდიდესიპატივიდასდო ამგამორჩეულ ღონისძიებას;
გაიფრენკონი სახელგანთქმულიფირმის, "ფრენკონიდაჰეიერის"
სიამაყე,ამერიკისარქიტექტორთაგილდიისვიცე- პრეზიდენტი, ამერიკის
ხელოვნებისადამწიგნობრობისაკადემიისნამდვილიწევრი, ნატიფ
ხელოვნებათასახელმწიფო კომისიისმშვენება, ნიუ-იორკის
ხელოვნებისადახელოსნობისლიგისმდივანი, აშშ-შიარქიტექტურის
პოპულარიზაციისსაზოგადოებისთავმჯდომარე; დიახ, გაიფრენკონი
საფრანგეთისსაპატიოლეგიონისკავალერი, დიდიბრიტანეთის,
ბელგიის, მონაკოსადასიამისუმაღლესისახელმწიფოჯილდოების
მფლობელი; გაიფრენკონი სთენტონისუთვალსაჩინოესი
კურსდამთავრებული, ვისმამარჯვენამაცდააგეგმარანიუ- იორკის
"ფრინკისნაციონალურიბანკის“ცნობილიშენობა, რომლისსახურავზეც,
ქვაფენილიდანზუსტადოცდახუთისართულითზემოთ, ამაყად
კაშკაშებდაშუშითადა” ჯენერალ ელექტრიქის"საუკეთესონათურებით
სულჩადგმული, ქარშიცჩაუქრობელიჩირაღდანი მინიატურული, მაგრამ
შთამბეჭდავიასლიადრიანესმავზოლეუმიდან.
ფრენკონიდინჯი, მოზომილინაბიჯითდაეშვატრიბუნიდან.საშუალო

მკითხველ თალ იგა

სიმაღლისკაციიყოდამსუქანიცნამდვილად არ ეთქმოდა, ალბათ სულ
ოდნავთუამჟღავნებდასისავსისკენმიდრეკილებას.უკვე
ორმოცდათერთმეტისშესრულებულიყო, მაგრამთვითონეჭვიარ
ეპარებოდა, რომასაკისაერთოდარ ეტყობოდა.ნაოჭსკიარა, ერთსწორ
ხაზსაცვერდაუნახავდით სახეზე; ესსახესფეროების, წრეების,თაღებისა
დაელიფსებისოსტატურ კომპოზიციასწარმოადგენდა, რასაც
განსაკუთრებულ პეწსმატებდამომცრო, ცოცხალი, ეშმაკურადმოციმციმე
თვალები, მისტანსაცმელსკიდეტალებისადმიხელოვანის
გაუნელებელიყურადღებისკვალიეტყობოდა.ხუროთმოძღვარიკიბის
საფეხურებსმოუყვებოდადანანობდა, რატომგოგონებიცარ სწავლობენ
ამინსტიტუტშიო.
დარბაზსათვალიერებდადა ჭეშმარიტიარქიტექტურისნიმუშიაო, –
ფიქრობდა; მართალია, ხალხმრავლობისგამოჰაერიოდნავკი
ჩახუთულიყო, მაგრამვენტილაციისკარგადგამართულისისტემაამ
მცირენაკლსაციოლად გამოასწორებდა.სამაგიეროდ, თლილი, მწვანე
მარმარილოსპანელები, ოქროსფრად შეღებილითუჯისკორინთული
სვეტებიდაკედლებსგაყოლებული, სხვადასხვაგვარიხილისფორმის
მოოქრულიკანდელაბრებითვალისშევლებადმართლაცღირდა;
განსაკუთრებითანანასებმაგაუძლოდროისმკაცრ გამოცდასო,
გაიფიქრაგაიფრენკონმადაგულიცკიაუჩუყდა ოციწლისწინხომ
სწორედმან
დააპროექტაესფლიგელიცადაესდარბაზიც!
ამდენისხეულიდასახეთითქოსუკვევეღარცკიეტეოდადარბაზში.ისე
მიჰკვროდნენერთმანეთს, კაციერთიშეხედვითვერცგაარკვევდა,
რომელ ტანსრომელითავიება.ირგვლივყველაფერიერთმანეთში
არეულიმკლავების, მხრებისადატორსებისგანმოდუღებულ რაღაც
რბილ ჟელესავითთიმთიმებდა, ხოლოამუამრავშიერთ- ერთისახე
ფერმკრთალი, შავგვრემანიდასწორნაკვთოვანი პიტერკიტინგისაიყო.
წინარიგშიიჯდა, ცდილობდა, ტრიბუნისთვისარმოეშორებინათვალი
იცოდა, ახლაცბევრივინმემისჩერებოდაინტერესითდაკიდევუფრო
მეტყურადღებასმიიპყრობდამომავალში.თვითონერთხელაცარ
მიუბრუნებიაუკანთავი, მაგრამსხვათადაჟინებულ მზერას
განუწყვეტლივგრძნობდა.მუქი, ყურადღებიანი,ჭკვიანითვალები
ჰქონდა, ტუჩები უზადოდ ნაკვეთი, ამოტრიალებულიპატარანახე-
ვარმთვარე, კეთილიდამიმზიდველი, თითქოსმუდმივადგასაღიმებლად
გამზადებული.ნატიფ საფეთქლებზეჩამოშლილიშავიკულულებიკიდევ
უფროუსვამდნენხაზსმისითავისქალისლამისკლასიკურ
სრულყოფილებას.იმადამიანივითამაყადყელმოღერებულიიჯდა,
რომელსაცსაკუთარ სილამაზეშიეჭვიარ ეპარება, თუმცაისიციცოდა,
შეიძლება, სხვებისხვაგვარადფიქრობდნენო.აი, ასეთიიყოპიტერ
კიტინგი, სთენტონისთვალი, ადგილობრივიმასშტაბისვარსკვლავი,
სტუდენტთასაბჭოსპრეზიდენტი, მორბენალთაგუნდისკაპიტანი,
ყველაზეგავლენიანისაძმოსწევრიდასაერთოდ ინსტიტუტის
უპოპულარულესიპერსონა.
"ესამდენიხალხიჩემიგამარჯვებისსანახავად შეიკრიბა, "–ფიქრობდა
დაცდილობდაგამოეთვალა, მაინცრამდენადამიანსიტევდადარბაზი.
ყველამიცოდა, რაგანსაცვიფრებელიაკადემიურიშედეგებითდაასრულა
სწავლა, უკვეახლოსაცვეღარავინმივიდოდამასთან.კი, მართალია, იყო
შლინკერიც კარგახანსუწევდამეტოქეობას, მაგრამბოლოკურსზეისიც
ჩამოიტოვაუკან.მართლავირივითიშრომა,
იმიტომ, რომსწორედ შლინკერისთვისუნდოდაეჯობნა.დღესკიუკვე

მკითხველ თალ იგა

მეტოქეაღარაჰყავს. ..მერე, უცებ,თითქოსცივისიცარიელედაუდგა
შიგნიდანმთელ სხეულშიდაყელიდანმუცლისკენმკვრივიბურთი
ჩაუსრიალდა; მისრიალებდადათანუცნაურ განცდასტოვებდაგზადაგზა;
აზრსანფიქრსკიარა, რაღაცბუნდოვანშეკითხვისმაგვარს ვითომ
მართლაისეთიდიდებულივინმევარ, როგორცდღევანდელ დღესუნდა
გაცხადდესო.უამრავხალხშიმაინცმოძებნაშლინკერი: მისმოყვითალო
სახესდაოქროსჩარჩოიანსათვალესჰკიდათვალი.დიდხანსუყურებდა,
მეგობრულად, მშვიდად, უკვეთანაგრძნობით, მადლიერებითაცკი.
შლინკერივერცმისნაირგარეგნობაზეიოცნებებდადა, ალბათ, ვერც
ნიჭიერებით შეედრებოდა; აღარაფერიჩანდასათუოდასაეჭვო; ის
ნებისმიერ შლინკერსმოუღებდაბოლოს; არავისმისცემდანებას,
იმისთვისმიეღწია, რასაცთავად ვერმიაღწევდა.ახლაუყურონ.კარგ
სანახავსაცმიართმევს.სხვებისცხელ სუნთქვასგრძნობდადა
აღგზნებულ მზერას." ცხოვრებამშვენიერია" ,–გაიფიქრა.
ცოტათითავბრუცეხვეოდა, ოღონდ ისე, სასიამოვნოდ.ახლამათწინაშე
იდგაშემაღლებულზე თხელი, დაკუნთული, წელგამართული და
აცლიდა, სანამმთელიესღრიანცელიოდნავმაინცმიწყნარდებოდა.
ისღაგაიგო მხოლოდ, რომ" ამერიკისარქიტექტორთაგილდიის”დიდი
ოქროსმედალიგადაეცემოდადაკიდევ " არქიტექტურისგანვითარების
საზოგადოების"მიერ დანიშნულიოთხწლიანისტიპენდია, პარიზის
ნატიფ ხელოვნებათასასწავლებელშიგასამგზავრებლად.
მერეიყობევრიღიმილისფრქვევა, ხელისჩამორთმევა, დაცვარული
შუბლისაბრეშუმისცხვირსახოცით შემშრალებადაიმისშიში, მკლავზე
ჩამოკიდებულიდედამისისსლუკუნიარ გაეგო ვინმეს.დეკანიხელს
ართმევდადაგაიძახოდა: "
...დიდი, დიდიმომავალი. ..ნამდვილად” ,ვიღაც
სხვადიდიკაციუმტკიცებდა, სთენტონინამდვილადიამაყებსშენითო;
პროფესორიპიტერკინიკიდევ, როგორცყოველთვის, თავისამპლუაში
იყო:".
.დარაღათქმაუნდა, ესდიდად წაგადგებათ
ცხოვრებაში...აი,მერომპიბოდისსაფოსტოსახლსვაგეგმარებდი. .
."
დანარჩენი კიტინგსუკვეაღარ აინტერესებდა ათასჯერჰქონდა
მოსმენილი,ისევეროგორცყველასხვასდასაერთოდ, ესერთადერთი
ნაგებობაიყო, რაცკიპროფესორ პიტერკინსაეგოოდესმე, ვიდრე
საკუთარშემოქმედებითნიჭსახალგაზრდობისსწავლა- განათლებაზე
დაახურდავებდა.მერებევრირამითქვასახვითიხელოვნებისსასახლის
პროექტზე ანუ, იმავეკიტინგისსადიპლომონაშრომისთაობაზე.
თუმცა,ახლარომგეკითხათ მისთვის, საერთოდვერცგაიხსენებდა, რა
პროექტზეიყოლაპარაკი.
ერთადერთი, გაიფრენკონისსახეაღწევდამისშეგნებამდე ისიც
ხელსართმევდადაცხვირშიდუდღუნებდათითქოს: ”..
.ხომგითხარით,
თქვენთვისვაკანსიამუდმივადგვაქვს- მეთქი..უნდაგადაწყვიტოთ. ..
არა,
კიმესმის,რომპარიზისდიპლომიბევრსნიშნავსნებისმიერი
ახალგაზრდა. ..ოღონდ მეპირადად, დიდისიამოვნებით. ..ჩვენს
ფირმაში...
"
"XXI
Iკლასის"ბანკეტიხანგრძლივიიყოდამეტადსაზეიმო.კიტინგი
ყურადღებით ისმენდაბრტყელ- ბრტყელ სადღეგრძელოებსდაროცამის
ყურსსწვდებოდაეპითეტები " ამერიკულიარქიტექტურისიმედი” ..
.–თუ
ბრძნულიწინასწარმეტყველებანი" მომავლისღიაკარის”თაობაზე,
იცოდა, რომესყველაფერისწორედმასეხებოდადამომავალიცმისი
იყო,ოღონდამდენიწარჩინებულიორატორისგანიმავესგაგონებამაინც
საამოდ ელამუნებოდასმენას.მერეშეჰყურებდაამშეჭაღარავებულ
ხალხსდაიმასაცფიქრობდა, რამდენადმეტსმიაღწევდამათ ასაკში.

მკითხველ თალ იგა

 მერეუეცრად ჰაუარდ რორკიგაახსენდა.გაუკვირდაკიდეც, ამსახელის
გახსენებაზესაამოდ რატომგაჰკრარაღაცამგულში; მერემიხვდა ამ
დილითარ გარიცხესო!ცოტათიუსაყვედურასაკუთართავსასეთი
სულმოკლეობისთვისდაისიცკისცადა, მცირესინანულიმაინცეგრძნო.
არაფერიგამოუვიდა.ბოლოსდაბოლოს, მთელიამამბითმხოლოდის
გაირკვა, რომრორკსსულ ტყუილადმიიჩნევდასახიფათომეტოქედ.
არადა, ერთ დროსშლინკერზემეტადაცკიუფრთხოდა, თუმცარორკიორი
წლით უმცროსიიყოდაერთიკლასითაცჩამორჩებოდა. დღესკი
საბოლოოდგაირკვაყველაფერი.ისე, კაცმარომთქვას, რორკიმუდამ
ყურადღებიანიიყომისმიმართ, დათუკირამეუჭირდა. .
.არა, უჭირდაკი
არა ისე, დროსრომვერ გამოძებნიდახოლმეპრობლემის
გადასაჭრელად წამშიდაულაგებდახოლმეყველაფერს. .
.არა, მართლა
მაგარიიყო.დარამერე?მორჩაეგამბავი.ახლაკიტინგიმხოლოდ
რაღაცსიბრალულისმაგვარსგრძნობდაჰაუარდ რორკისმიმართ.
სიტყვარომმისცეს, მშვიდადწამოდგა, თავდაჯერებულად.არ
შეიძლებოდა, ვინმესგაეფიქრა, რომეშინოდა.სათქმელიარაფერი
ჰქონდა, მაგრამმაინცთავაწეულიგამოვიდა, როგორცთანასწორი
თანასწორთაშორის, ოღონდ მცირედ, სულ მცირედმათგან
განსხვავებული აიისეთი, ამსახელოვანადამიანთაგანგულზეცუდად
არავისმოხვედროდა: ,,
ხუროთმოძღვრებახელოვნებასთანაა
წილნაყარი. ..წინ,მომავლისკენდაგვქონდესმზერამიპყრობილი, თან
ისე,წარსულისარაფერიდავიწყოოთ. .
.ესაა,მევიტყოდი,
სოციოლოგიურითვალსაზრისითდარგთაშორისუმნიშვნელოვანესიდა,
როგორცყველაჩვენგანისთვისმისაბაძმახელოვანმადაპიროვნებამ
ბრძანააქდღეს, ამტრადიციისუწყვეტობასსამირამგანაპირობებს:
სიმართლე, მშვენიერება, სიყვარული..
."
მერე, უკვედერეფანში, ხალხირომიშლებოდა, ვიღაცამმხრებზემოხვია
ხელიდაყურშიუჩურჩულა: "
ახლასახლშიგაიქეციდაეგსმოკინგი
გაიხადე.ამღამითბოსტონიჩვენია მთელიჩვენიბანდავიკრიბებით. ..
ერთ საათშიგამოგივლი" ,ამასტედშლინკერისმუდარითსავსეხმაც
დაემატა: "ახლაუარიარ გვითხრა, პიტი,უშენოდფასიარ ექნება
არაფერს!ისე, მოლოცვებიჩემგანდამთელიამბავი. .
.არავითარიწყენა
გაიმარჯვაუძლიერესმა! ”კიტინგმაცგადახვიახელი, საუკეთესო
ძმაკაცივით; გულითადადაცუღიმოდა, ისევე,როგორცყველასგარშემო
დამერეისიცუთხრა რამერომიყოს, ისოქროსმედალიშენიუნდა
ყოფილიყო, მაგრამმაგბეხრეკებსროდისრაწამოუვლით, რასგაიგებო.
ახლაკიკიტინგისახლისკენმიემართებოდადაიმისფიქრშიიყო, დედას
როგორდასძვრომოდახელიდან.
დედამისიგადაყოლილიიყომასზედაბევრჯერაცუთქვამს შენრომ
არა,ჩემისთანაქალს, უმაღლესდამთავრებულს, რამრჯიდა, წელებზე
რომვიდგამდიფეხსდამდგმურებიცკიამიყვანია, ასეთრამესვინ
წარმოიდგენდაჩემსოჯახშიო.
მამამისსსაკანცელარიომაღაზიაჰქონდასთენტონში, მაგრამ
თორმეტიოდეწლისწინჯერდროისუკუღმართობამმოუღობიზნესს
ბოლო, მერეკიჩაჭედილმათიაქარმა თავად პიტერ კიტინგ- უფროსსაც.
ლუიზაკიტინგსქმრისგანპრესტიჟულ ქუჩაზესაკუთარი
სახლი,დაზღვევისყოველწლიურირენტადაერთადერთივაჟიშვილი
დარჩა.რენტასაკმაოდ მოკრძალებულიიყო, მაგრამმდგმურებისქირისა
დამტკიცე, მიზანდასახულიხასიათისწყალობით, მისისკიტინგსთავის
გატანამაინცდამაინცარუჭირდა.თანზაფხულობითშვილიც
ეხმარებოდა: პორტიედ მუშაობდასასტუმროშიდაარცქუდების

მკითხველ თალ იგა

სარეკლამო ფოტოებისთვისპოზირებასთაკილობდა.მისისკიტინგმა
თავიდანვეგადაწყვიტა, ჩემმავაჟმაცხოვრებაშისაკუთარიგამორჩეული
ადგილი
უნდადაიკავოსო დამერეამაზრსწურბელასავითჯიუტად ჩააფრინდა. ..
კიტინგსგაახსენდა, როგოროცნებობდაერთდროსმხატვრობაზედა
გულშიგაეცინა.არადა, სწორედდედამაარჩევინაუკეთესიასპარეზი,
სადაცხატვისნიჭინამდვილად გამოადგებოდა.არქიტექტორობაძალიან
საპატიო პროფესიაადათანსაუკეთესო საზოგადოებაშიტრიალიც
შეგეძლებაო, –სიტყვასიტყვითაღიდგინადედისნათქვამი.მოკლედ,
ლამისძალისძალადდააყენაამგზაზე, თუმცაპიტერივერცკი
მიხვდა, როდისდაროგორ.ისევჩაეცინა, რახანია,ჩემიჭაბუკური
ოცნებებიაღარგამხსენებიაო.ცოტაგაუკვირდაკიდეც, გულირომმაინც
სწყდებოდა.არაფერია, ესღამესწორედამისთვისიყოდამდგარი
მოგონებებისთვისდამათისამუდამოდ დავიწყებისთვის.
როგორცწესი, არქიტექტორებსბრწყინვალეკარიერააქვთო,
ფიქრობდა, დავერავისიხსენებდაისეთს, ერთხელ დიდებისმწვერვალზე
ასულს, მერეიქიდანფეხიდასცდენოდაოდესმე.თუმცა, უცებგონებაში
ჰენრიკამერონისსახელიამოუტივტივდა: ამოციწლისწინ
ცათამბრჯენებსაგებდა; არადა,დღესალბათარცაღარავისახსოვდაეს
ბებერილოთი.გააჟრჟოლადანაბიჯსაუჩქარა.
მიდიოდადათანიმაზეიტეხდათავს, ხალხიმიყურებსთუარაო.
ხანდახანძალაუნებურად გაექცეოდახოლმემზერაფანჯრების
განათებულიმართკუთხედებისკენ რომელიმეზეფარდათუშეირხეოდა
დავინმეთავსგამოყოფდა, ცდილობდაგამოეცნო, მეთუგამომაყოლა
თვალიო. .
.ისე,ახლარომარ აყოლებდნენ, ერთმშვენიერდღესმაინც
მოუწევდათ, ყველას,უკლებლივ. .
.
თავისსახლსმიადგადაკიბეზეჩამომჯდარიჰაუარდრორკიდაინახა
იდაყვებზედაყრდნობილსზურგიზედასაფეხურისთვისმიებჯინადა
გრძელიფეხებიგაეჭიმა.აივნისსვეტებს, მთელ სიგრძეზე, დილისცვარი
შესცოცებოდა, თითქოსსახლს, ქუჩისგანათებისგანდასაცავად, ვიღაცამ
სქელიფარდაჩამოაფარაო.
ესგანათებისბურთიცრაღაცშეუსაბამოდმოჩანდაგაზაფხულისგვიან
საღამოს: თითქოსკიდევუფრო აბნელებდადაამშვიდებდაისედაცწყნარ
ქუჩას;ჰაერშიგამოკიდებულიცაშიდატანებულ ხვრელსჰგავდა,
რომლიდანშემოღწეულიმკრთალიშუქიცმხოლოდამხვრელისუძრავ
ჩარჩოდ გარინდულ, ფოთლებითდამძიმებულ რამდენიმეტოტსთუ
სწვდებოდა.თუმცაესმცირემინიშნებაცმრავლისმეტყველიიყო,
თითქოსსიბნელესაერთოდარმალავდაარაფერს, ხშირი
ფოთლებისგარდა, დასინათლისბურთიც, თითქოსსამომავლოდმეტი
სიცოცხლითტვირთავდამათ ახლაფერსკიუკარგავდა, მაგრამიმის
პირობასაციძლეოდა, დილით ჯერბუნებაშიარარსებულისიმწვანითრომ
ახასხასდებოდნენ.დანახვითთითქმისვერაფერსხედავდიდამაინც
რაღაცახლებურიშეგრძნებაკიგეუფლებოდა არარაიმესუნით
მოგვრილიანდაშეხებითგაჩენილი, თუმცამაინცხელშესახებიცადა
თავისებურისურნელისმატარებელიც გაზაფხულისადასივრცის
განცდა.
პარმაღისსიბნელეშიკიტინგმაისწარმოუდგენლადფორთოხლისფერი
ქოჩორიიცნოდანაბიჯიშეანელა.ამსაღამოსსხვაარავისნახვაარ
გაუხარდებოდაასეძალიან.რორკიმარტო რომიყო, ესეცკარგადენიშნა,
თუმცაცოტათიდაფრთხაკიდეც.
–გილოცავ, პიტერ,–შეეხმიანარორკი.

მკითხველ თალ იგა

 –რა. ..ხო. ..მადლობა. .
.–ცოტათიდაიბნა, იმდენადესიამოვნაეს
უბრალო მილოცვა, მთელიდღევანდელიხოტბა- დიდებისმიუხედავად.
გაიბადრა, დაიმორცხვადა, მაინცრაიდიოტივარო, გაიფიქრა.
–რაიცი. ..–მაინცმოახერხადახმაგაიმკაცრა, –დედაჩემმაგითხრა?
–კი, მან.
–რადაადგებაენაზე!
–რამოხდამერე?
_მისმინე, ჰაუარდ.ვიცი, ეჭვიარგეპარება, როგორ. .
.
რორკმათავიუკანგადააგდოდაქვემოდანახედა.
_დაივიწყე.
_არა. .
.რაღაცმინდაგითხრა.რჩევაგკითხო.დაიცა, მეცჩამოვჯდები.
_რარჩევა?
კიბეზეჩამოჯდა, რორკისგვერდით.მასთანყოველთვის
იბნეოდა, არაბუნებრივადთამაშობდახოლმეთავისროლს.ახლაც
დაიბნა, მით უმეტეს, ამწუთასსულ არ უნდოდათამაში.გაიგონა, როგორ
გაიშრიალადაროგორდაეცაფოთოლიმიწაზე, სუსტი, უღონოხმით.
იმწამსრორკზეახლობელითუჰყავდავინმე, არეგონა, ეჭვიცარ
ეპარებოდამისმიმართ საკუთარ კეთილგანწყობაშიდამაინც, ეს
გრძნობატკივილით, სიმორცხვითადაუძლურებითიყოგაზავებული,
–არ გეგონოს, ვერ ვხვდებოდე, რათავხედობააჩემსსაქმეებზე
ლაპარაკი, როცაშენთვითონ. .
.–ცდილობდა, მშვიდიხმაჰქონოდადა
რასაცამბობდა, მართლაგულწრფელადამბობდა.
–დაივიწყე- მეთქი, ხომგითხარი.რაგაწუხებს?
–რადა. ..–თავისთვისაცმოულოდნელად, უცებგულისგადაშლის
დაუძლეველისურვილიგაუჩნდა, –კარგახანსმართლაგიჟიმეგონე,
ახლადავრწმუნდი, ამსაქმეში არქიტექტურაზევამბობ იმდენიგესმის,
იმბნელებსარცდაესიზმრებათ.დათანგიყვარს, იმათსავითკიარა,
მართლა, ნამდვილად. .
.
–დამერე?
–მერე. .
.მოკლედ, არვიცი, რატომმოგადექი, ოღონდ. ..ადრეარასდროს
მითქვამს, მაგრამშენსაზრსჩემთვისგაცილებითმეტიმნიშვნელობა
აქვს,ვიდრემაგალითად, ჩვენიდეკანისას..
.არა, გაზიარებით, ალბათ
უფრო იმისასგავიზიარებ, მაგრამჩემთვისმთავარიმაინცშენინათქვამი
იქნება, არვიცი, რატომ. .
.არცისვიცი, ამასრატომგეუბნები. ..
რორკიგვერდულადშეტრიალდამთელიტანით, ცოტახანსმიაჩერდა
დაგაეცინა წრფელი, კეთილი, მეგობრულისიცილით, რაცმისგან
იმდენადიშვიათიამბავიიყო, კიტინგსსაბოლოოდაებნათავგზა; ისიცკი
დაავიწყდა, ბოსტონშირომაპირებდადროისგასატარებლადწასვლას
ძმაკაცებთანერთად.
–ეხლამორჩი, –თქვარორკმა, –არ მითხრა,შენიმეშინიაო.რაუნდა
გეკითხა, მკითხე.
–ჩემსსტიპენდიაზე.პარიზშიწასასვლელ ჯილდოზე,
–მერე?
–ოთხწლიანიამბავია.მეორემხრივ, გაიფრენკონსუნდა, მასთან
ვიმუშაო.აღარცკივიცი, რავქნა.
რორკმათითებიაათამაშაკიბისმოაჯირზე.მერეგამოხედა, ცერად.
_პიტერ, მეთუმკითხავ, უკვედაუშვიშეცდომა, რჩევარომმკითხე. არც
სხვასარ უნდაჰკითხოარავის. .
.ყოველ შემთხვევაში, ამისთაობაზე,
სამუშაოსვგულისხმობ.ეგროგორ თავადარიცი, რაგინდა? სხვასრას
ეკითხები?
–ნეტაერთიეგშენიუნარიმომცა, ჰაუარდ!ზუსტად იციხოლმე, რაც

მკითხველ თალ იგა

გინდა..
.
_არგინდაეგქათინაურები! .
.
_არა,მართალსგეუბნები.როგორახერხებ, გადაწყვეტილებასულ
მარტომმიიღო?
–შენროგორღაახერხებ, სხვასგადააბაროეგსაქმე?
–საქმეცეგაა, არასოდესვარ საკუთარ თავშიდაჯერებული.სულაცარ
მგონია,მართლაისეთიმაგარივიყო, ეგენირომმიმტკიცებენ.შენგარდა,
ამასვერცვერავისგავუმხელდი.შენკიმუდამისეთი. ..
–პიტი!–მისისკიტინგისხმამლამისდაიქუხამისზურგსუკან, –ჩემო
ბიჭო,მანდრასაკეთებ?
კარებშიიდგა, თავისსაუკეთესო კაბაშიგამოწყობილი, ბედნიერიდა
ბრაზმორეული.
–მეკიდევვზივარდაგელოდები!რაეშმაკიგინდათმაგმტვრიან
კიბეზე?!თანაცახალთახალიკოსტიუმებიგაცვიათ!ახლავეადექითდა
წამომყევით ცხელიშოკოლადიდანამცხვრებიმოგიმზადეთ!
–კარგირა, დედა!საქმეზემინდოდა, ჰაუარდსდავლაპარაკებოდი. .
.–
თქვადამაინცწამოდგა.
მისისკიტინგსთითქოსარცგაუგონიაო, ისეშებრუნდასახლში.
კიტინგიც, სხვარაგზაჰქონდა, უკანმიჰყვა.
რორკმაჯერ თვალიგააყოლაორივეს, მერეწამოდგა, მხრებიაიჩეჩადა
ისიცდედა- შვილსგაჰყვა.
მისისკიტინგისავარძელშიჩაეშვა, ნარნარად.მისგახამებულ კაბას
სულ ხრაშახრუშიგაუდიოდა.
–რაო, მაინცრასჩუმჩუმელობდით?–დაეკითხა.
კიტინგმასაფერფლემიიწიაახლოს, მერეასანთისკოლოფსდაუწყო
წვალება; ბოლოსშეეშვადაისე, რომდედისთვისყურადღებაარც
მიუქცევია,რორკსმიუბრუნდა:
–კარგირა, პირდაპირ მითხარი, სტიპენდიაზეუარივთქვადა
ფრენკონთანწავიდესამუშაოდ, თუმირჩევ, ამსოფლელებსგული
გავუხეთქოდაპარიზშიგავქანდე?რასიტყვი?
რაღაცდაიკარგა, შესაფერისიდრო.
–იცი, რასგეტყვი, შვილო, თავიდანვე. .
.
–დედა, თუგიყვარდე, მაცალეერთწუთს!ჰაუარდ, ხომგესმის, რომ
ამგვარრამესცხოვრებაშიერთხელ თუგამოჰკრავხელს. ..კარგადუნდა
ავწონ-დავწონო ყველაფერი." პარიზისნატიფ ხელოვნებათა
სასწავლებელი"–ხომიცი, როგორიმნიშვნელოვანიამბავია.
–არვიცი.
–არ დამიწყო ახლაშენებური!მოდი, ცოტახნითიდეალებსშევეშვათ,
პრაქტიკულ მხარეზეგეუბნები, ჩემნაირიკაცისთვის. ..
–შენმერჩევასარ მეკითხები, პიტ.
–აბა,ახლარასვშვები? !
გრძნობდა, რაღაცდაიკარგა, რაღაცმომენტიგაუშვახელიდან.რორკის
თვალებიმოსვენებასაკარგვინებდა.
–მეარქიტექტორობამინდადაარაარქიტექტურაზელაქლაქი!–
წამოიყვირაუცაბედად, –კიბატონო, ძალიანპრესტიჟულიაპარიზში
სწავლა, სხვებზემაღლაგაყენებსერთბაშად. ..დარამერე?ამდროსკი
თვით გაიფრენკონიმთავაზობსადგილს!
რორკსხმაარგაუღია.კიტინგიკითავისასგანაგრძობდა:
–რომელიმიაღწევდაამდენს?წელიარგავადა, სატრაბახოდექნებათ,
ვინმესმიტთანანჯოუნზთანთუგამოჰკრესხელირამესამუშაოს!მე
კიდევამდროს" ფრენკონიდაჰეიერის”ფირმაშივიქნებიგამოჭიმული!

მკითხველ თალ იგა

 –რაცმართალია, მართალია, პიტერ, ასეთსაქმეშიდედისრჩევა
არაფერშიგარგია, –წარმოთქვაუცებმისისკიტინგმადაწამოდგა, -
დარწმუნებულივარ, ჰაუარდისაუკეთესოდდაგაკვალიანებს. ..ხელსაღარ
შეგიშლით.
დედასგახედა.იცოდა, ერთადერთიშანსი, თავადმიეღო
გადაწყვეტილება, მანამდეჰქონდა, სანამდედამისიიტყოდასაკუთარ
აზრს.ისკიიდგადაელოდა.ესარიყოპოზა მართლასიტყვის
უთქმელადგავიდოდა, შვილითუხმამაღლაგანუცხადებდა, ასე
მირჩევნიაო.მანკითქვა:
_კარგირა, დედა, ამასროგორამბობ?შენზეუკეთვინრაუნდა
მირჩიოს...
დედამისსგაღიზიანებულიტონისთვისყურადღებააღარ მიუქცევია,
გაიღიმამხოლოდ.
–ესპირადადშენიგადასაწყვეტია, პიტერ.ყოველთვისასეიყო.
_კარგი, ვთქვათდა. .
.–ჭოჭმანიეტყობოდა, ისევდედასშესცქეროდა
თვალებში, –პარიზირომვარჩიო. .
.
–ჰო, რათქმაუნდა პარიზი, ნატიფ ხელოვნებათასასწავლებელი. ..
დიდებულიადგილია.სულ რაღაცერთიოკეანისმანძილზეთუ
დაშორდებისახლს, მეტიხომარა. .დაფრენკონიცსხვავინმესიპოვის.
სულ მაგასარ ამბობენ, ყოველ წელსსაუკეთესოსირჩევსსთენტონის
ინსტიტუტიდანო.მხოლოდსაუკეთესოსო, ასეამბობენ.თუმცა, ყოველივე
ამასშენთვისრამნიშვნელობააქვს.
–მაგითრაგინდათქვა?
–მე?მე არაფერი.ხალხიკიიმასიტყვის, ალბათ ესბიჭიიყოსწორედ
საუკეთესო, რაკიფრენკონმაასეგადაწყვიტაო. .
.აი,თავიდანრომშენ
შემოგთავაზა, ამასაღარავინგაიხსენებს.გაუმართლაშლინკერს.იმას
აიყვანენ,ასემგონია.
–არა!–კინაღამდაიღრჩო სიბრაზისგან, –შლინკერიარა!
–კი, –ხმადაიტკბო მისისკიტინგმა, –სწორედ შლინკერი.
–არა, მაინც..
.
–რატომგადარდებს, რასიტყვისხალხი?
–შენგგონია, ფრენკონი. .
.
–სულ არ მანაღვლებსეგთქვენიმისტერფრენკონი!ჩემთვისსაერთოდ
არაფერსნიშნავს.
–მერე, მასთანგინდა, მუშაობადავიწყო?
–მეარაფერიარმინდა, პიტ.კაციხარუკვედათვითონგადაწყვიტე.
უეცრადგაჰკრაგულშიეჭვად ნეტა, დედაჩემინამდვილადმიყვარსო?
მაგრამ ასეათუისე, დედაიყოდაესუკვესაკმარისსაბუთადმიაჩნდა
მსგავსიეჭვებისჩანასახშივეჩასაკლავად; ამიტომაცდაასკვნა: ამქალის
მიმართრასაცარუნდაგანვიცდიდე, ეტყობა, სიყვარულიცეგააო.ვერ
ხვდებოდა, რაგონივრულიმიზეზიშეიძლებოდაარსებულიყოიმისთვის,
რომდედისაზრიუყოყმანოდ გაეზიარებინა უბრალოდ, მშობელიერქვა
დაუკვემხოლოდ ესკმაროდანებისმიერიმიზეზისძიებაზეუარის
სათქმელად.
–კარგი, კარგი...რათქმაუნდა. ..ოღონდ. ..შენრასიტყვი, ჰაუარდ?
ლამისსასოწარკვეთილიეძებდამშველელს.ბედზერორკიციქვეიჯდა
ტახტზე,კუთხეში უფროსწორად, კნუტივით მოკალათებულიყო.კიტინგი
არაერთხელ გაოცებულა, როცახედავდა, მართლაროგორკატასავით
უხმაუროდ, რბილად დათანგაფაციცებულიყურადღებითმიდი- მოდიოდა
ხოლმე, ზამბარასავით შემართული; სხვათაშორის, მოშვებულიდა
მოდუნებულიცკატასაგონებდა, როცაერთიანადმოიმჩვარებოდახოლმე,

მკითხველ თალ იგა

თითქოსერთიძვალიცარ ჰქონოდამთელი.რორკიჯერ შეაცქერდაცოტა
ხანსდამერეღაგაეპასუხა:
–ისედაცხომიციჩემიაზრი. ..ადექიდანაკლებგულდასაწყვეტი
აირჩიე.პარიზშირასისწავლი?ჰა- ჰა,კიდევრამდენიმერენესანსული
სასახლენახოდარომელიმეოპერეტისდეკორაციები.თურამეაშენში,
ბოლომდეჩაგიკლავენ. .
.არადა, ხანდახანმართლაგაარტყამხოლმე
რაღაც-რაღაცეებს.თუმართლასწავლაგინდა, მუშაობადაიწყე.
ფრენკონიიდიოტიადამაგარინაბიჭვარიც, თუმცაშენრა, საქმეგექნება,
შენებაშეგეძლება.ასეუფრო მალეიპოვისაკუთარგზას.
–ზოგჯერ ამვაჟბატონისგანაცგაიგონებჭკვიანურსიტყვას, –
გახალისდამისისკიტინგი, –თუმცამძღოლივითკიილანძღება.
–მართლაამბობ?შენიაზრით, მართლაგამომდისხოლმერაღაცეები?–
კიტინგიისემიაშტერდა, თითქოსწეღანდელინათქვამირორკსახლა
შუბლზეცდაეწერებოდა. .
.
–ზოგჯერ, –თქვარორკმა, –ხშირადარა.
–აბა, რაკიშევთანხმდით. .
.–აჟღურტულდამისისკიტინგი.
–მეკიდევუნდადავფიქრდე, დედა.
–რახანეგამბავიგადავწყვიტეთ, ცხელ შოკოლადზერასიტყოდით?
ამწუთასმოგირბენინებთ.
უმანკო, ერთდროულად მორჩილებისადამადლიერებისგამომხატველი
ღიმილიმიანათავაჟიშვილსდაოთახიდანგაბაკუნდა.
კიტინგინერვიულადდადიოდაიქით- აქეთ,მერეგაჩერდა, სიგარეტს
მოუკიდა, გადაცდენილიბოლიამოახველადაისევრორკსმიაჩერდა.
–შენთვითონრასაპირებ? ?
_მე?
_რაღაცსულელურადგამომდის, მარტოჩემსსაქმეებზერომ
გელაპარაკები. ..დედაჩემიმართლაგულითგანიცდის, ეჭვიარმეპარება,
მაგრამმაინცნერვებსმიშლის. .
.კარგი, მოვრჩეთმაგას.შენსგეგმებზე
რასმეტყვი?
_ნიუ-იორკშიმივდივარ.
_მაგარია!სამუშაოდ?
–სამუშაოდ.
–მოიცადა. .
.არქიტექტორად?
–ხო, პიტერ, არქიტექტორად.
–კარგია.მიხარია. ..რაიმეკონკრეტულიგამოგიჩნდა?
–კამერონთანვაპირებსამსახურისდაწყებას.
_კაირა, ჰაუარდ!
რორკსუგულოდ გაეღიმა, თუმცათქმითარაფერიუთქვამს.
–მეხუმრები?
–არა.
–აბა, იმასთანრაგინდა, ვიღასახსოვსნაფტალინიანიკამერონი? !არა,
სახელიკიჰქონდა, ოღონდ ეგროდისიყო! ..რამდენიწელია, ნამდვილი
საქმეარაუღია.ოფისიცსადღაცბუნაგშიაქვს. ..მომავალზეარფიქრობ?
რაუნდაგასწავლოს? !
–ბევრიარცარაფერი როგორ ვაშენო.
–ღვთისგულისთვის! ..შენინებითეფლობიჭაობში?მეგონა. .
.ვიფიქრე,
დღევანდელმადღემრაღაცმაინცგასწავლა. .
.
–მართლამასწავლა.
–მისმინე, ჰაუარდ, თუგგონია, სხვაარავინაგიყვანსსამუშაოდ, ვინმე
უკეთესი მედაგეხმარები.ფრენკონთანფეხსმოვიკიდებ, ხალხს
გავიცნობდა. ..

მკითხველ თალ იგა

 _მადლობელიდიდად, არაასაჭირო...მეუკვეგადაწყვეტილიმაქვს.
–რაგითხრა?
–ვინ?
–კამერონმა.
–თვალით არმინახავსჯერ.
გარეთსაყვირისყურისწამღებიხმაგაისმა.კიტინგიუცებდაფაცურდა,
ტანსაცმლისგამოსაცვლელადოთახიდანგავარდა, კარებში დედას
შეეფეთადადახუნძლულილანგრიდანერთიფინჯანიიატაკზე
გააგდებინა.
–პიტ!
–არაუშავს, დედიკო!–მკლავებშიჩააფრინდა, –ოღონდძალიან
მეჩქარება,პატარაწვეულებასვგეგმავთბიჭები, კარგი,ხო, არაფერიარ
მითხრა,არდავიგვიანებდა. .
.ხო,ისა.
..'
"ფრენკონიდაჰეიერთან"ჩემი
მუშაობისდაწყებასაცმალევიზეიმებთერთად!
გულიანად ჩაკოცნა,ხანდახანრომწამოუვლიდახოლმე, ისე,და
სირბილით აუყვაკიბეს.აღელვებულმადაბედნიერმამისისკიტინგმაც
ვითომსაყვედურით გადააქნიათავი.
უკვეთავისოთახში, კიტინგიგაშმაგებულიისროდააქეთ- იქით
ტანსაცმელსდაუცებ, ნიუ-იორკშიგასაგზავნიდეპეშაგაახსენდა.მთელი
დღისგანმავლობაშისაერთოდარ უფიქრიაამაზე, მაგრამსწორედახლა
ყოვლად გადაუდებელ საქმედმოეჩვენა.ფურცელსდასწვდადაგაკრული
ხელით დაწერა:

,,
ქეით,ძვირფასო,მოვდივარნიუ-
იორკში.ფრენკონთანვიწყებ
სამსახურს.მიყვარხარ.
"
პიტერი.

იმღამითკიტინგიბოსტონისკენმიქროდამანქანით, თავისორძმაკაცს
შორისჩაკვეხებული;ქარიუწუოდაყურებში,ჩქაროსნულიტრასის
კილომეტრებითვალშეუვლებისისწრაფითრჩებოდაუკანდაისეთი
გრძნობაუჩნდებოდა, თითქოსმთელისამყაროისევეიხსნებოდამისწინ,
როგორცახლასიბნელეიჭრებოდაჰალოგენისფარებისშუქზე.
თავისუფალიიყოდამზადყველაფრისთვის.სულ რამდენიმეწელიწადში
მისისახელისაყვირივითგახმიანდებოდა,მთვლემარეებს
გამოაღვიძებდაღრმაძილიდან. .
.დიადისაქმეებისთვისიყომზად,
არნახული
მიღწევებისთვისაი,
იმ რაჰქვიაიმას ჰო, ხუროთმოძღვრებაში.

პიტერკიტინგინიუ-იორკისქუჩებშიდასეირნობდა.ადამიანების
უმრავლესობა, როგორცთვალისერთიშევლებითშეატყო, საუცხოოდ
იცვამდა.წამითშეყოვნდამეხუთეავენიუზე სწორედიმშენობისწინ,
სადაც" ფრენკონიდაჰეიერის"ფირმისოფისშიმისიმუშაობისპირველი
დღეუნდადაწყებულიყო.ვიღაცტიპსგააყოლათვალი, უკანმოუხედავად
რომჩაუარაგვერდით დაშენობაშიშევიდა." მაგარია,
"–გაიფიქრა, –
"მართლა. "გულმოკლულმადაიხედატანსაცმელზე.ჯერკიდევ
ბევრიჰქონდანიუ- იორკისგანსასწავლი.
მეტისდაყოვნებააღარშეიძლებოდადაშესასვლელისკენწავიდა.
პატარადორიულიპორტიკო იყო, ყოველიმისიმეტრიძველიდროის
ბერძენთამიერდაკანონებულიპროპორციებისმკაცრიდაცვითიყო

მკითხველ თალ იგა

შესრულებული, თეთრიმარმარილოსსვეტებისსრულყოფილებასარც
მონიკელებული, ერთადერთ ღერძზემბრუნავიშესასვლელიკარივნებდა
რამეს.კიტინგმაჯერ ესკარიგაიარა,
მერევარდისფერიმარმარილოს
ფილებითგაწყობილიდერეფანიდაწითელილაკით გაპრიალებულ,
მოოქრულკიდეებიანლიფტსმიადგა, რომელმაცოცდაათისართულის
მერემუხისმძიმეკართანგადმოსვა.კარსთითბრისერთადერთითხელი
ფირფიტაამშვენებდა, გოთურიწარწერით:

ფრენკონიდაჰეიერი,
არქიტექტორები

თავადმისაღებიკოლონიურიხანისმემამულეთასახლებისგრილ,
ვრცელ სასტუმროოთახსმოგაგონებდათ.თეთრადშეფეთქილიკედლები
ბრტყელიპანელებით მოეპირკეთებინათ, რომლებიცალაგ- ალაგ
სპირალურ ფრონტონებსქმნიდა კედლებსაკრული, შუაგაყოფილი
ბერძნულიურნებისმისარქმელად.პანელებზეკიყველგანანტიკური
ტაძრებისნანგრევებიიყოგორელიეფებადამოკვეთილი სულ მცირე
ზომისა,თუმცასვეტებსაც, ფრონტონებსაცდადაზიანებულიქვის
ნატეხებსაცკიმშვენივრადგაარჩევდამახვილითვალი.
უცბად კიტინგსისეთიგრძნობაგაუჩნდა, თითქოსკონვეიერისლენტზე
იდგა,რომელსაცთავისთავადმიჰყავდაიგიფლორენციულისტილის
მოაჯირისუკანმჯდომარეკლერკისკენ; მერეკიმართლაუკიდეგანო
საკონსტრუქტორო დარბაზშიამოაყოფინათავი.ფართო, დახრილ
სახაზავდაფებსხედავდა, ჭერიდანლიანებივითდაკიდებულ, დაგრეხილ
ელექტროკაბელებზემიერთებულ მწვანესაფარიანსანათებს, უზარმაზარ
საქაღალდეებს, მუყაოსტუბუსებს გრაგნილებისშესანახად, თუნუქის
ყუთებს,ფერად- ფერადიფანქარ- ფლომასტერებისრიგებსადა
სამშენებლოკომპანიებისსარეკლამოკალენდრებს ძირითადად,
ნახევრადშიშველიფოტომოდელებისგამოსახულებებით.მთავარ
დიზაინერსრიგიანად არცკიშეუხედავსმისთვის, თითითგასახდელისკენ
ანიშნადა, ცოტაარ იყოს, დაბნეულმადადაძაბულმაკიტინგმაც
უხერხულადგადაიცვაღიანაცრისფერისამუშაოხალათი: სამსახურში
სპეცტანსაცმლისტარებაფრენკონისმკაცრიმოთხოვნაიყო.
კონვეიერისლენტიმხაზველებისოთახისკუთხეშიგაჩერდამაგიდასთან,
ზუსტადკიტინგისწინ, დამასშტაბშიგასადიდებელინახაზებისდასტა
მიუსრიალა; ხმელ- ხმელმა,აწოწილმაუფროსმამხაზველმაისეუცებ
შეაქციაზურგი, ცხადიიყო კაცსიმისიმედიარ უნდაჰქონოდა.
კიტინგიდაუყოვნებლივშეუდგასაქმეს, თვალგაფაციცებული,
კისერგახევებული.ვეღარაფერსხედავდაწინგაშლილი, მქრქალად
მოციმციმეფურცლისგარდა.თვითონაცგააკვირვასაკუთარიხელით
გავლებულიხაზებისდამაჯერებლობამ ასეეგონა, ციებიანივით
მიკანკალებსხელებიო.ახალ- ახალ შტრიხებსამატებდადასაბოლოო
მიზანზეწარმოდგენაცარჰქონდა.მხოლოდიმასხვდებოდა, მავანიდიდი
ოსტატისგამორჩეულ ქმნილებასთანმაქვსსაქმედაჭკუასვიზამ, თუ
შეკითხვებისგანან, მითუმეტეს,საკუთარიაზრისგამოთქმისგანთავს
შევიკავებო.რამდენჯერმეუსიამო ფიქრმაცგაჰკრა ვითომმეც
არქიტექტორიმქვიაო. ..
უკვეკარგახნისმერეკი, გვერდითმაგიდასთანწახრილივიღაცსხვა
ნაცრისფერხალათიანისუშნოდ ამოჩრილიმხრებიდაინახა.მიაჩერდა
კიდეც ჯერშეფარვით, შემდეგინტერესით, მერესიამოვნებითდა
ბოლოს, ამრეზითაც.როცაამუკანასკნელ სტადიასაცმიაღწია, პიტერ
კიტინგმაკვლავდაიბრუნაჩვეულითვითრწმენადადანარჩენი

მკითხველ თალ იგა

კაცობრიობისმიმართსიყვარულიციგრძნო.ხედავდაამჩაცვენილ
ლოყებს, სასაცილო ცხვირს, საზიზღარ მეჭეჭსმოქცეულ ღრანჭზე,
მაგიდისკიდესუხერხულადმიბჯენილ მოჩვარულ მუცელსდაეს
ყველაფერიმართლათვალსუხარებდა: ამისთანებსთავსგაუყადრებდა
კიარა, ჯიბეშიჩაისვამდასათითაოდ.ჩაეღიმა.პიტერ კიტინგს
ნამდვილადარ აწყენდაასეთიკოლეგები.
როცაისევნახაზებსდახედა, ამთითქოსდაუზადოშედევრის
ხარვეზებიცუცებშეამჩნია.დიდი, აშკარადკერძოსახლისერთ- ერთსარ
თულსდასცქეროდადავერ გაეგო, ესერთმანეთშიგამავალიდერეფნები
რატომნთქავდნენსივრცესასეუაზროდ, ანდარატომგაეწირათმუდმივი
უმზეობისთვისუშნოდ, სოსისებივითწაგრძელებულიოთახები.ღმერთო,
ნუგამაგიჟებ, –ფიქრობდა, –ამისთვისარჩამჭრესპირველ კურსზეო.ამ
მოგონებამუცებისევგაახალისადასწრაფად, მართ-
ლაგაწაფულიოსტატისრწმენითგააგრძელასაქმე.
სადილამდეოთახშითითქმისყველასგაცნობამოასწრო.ცხადია, ძმად
არავისთანგაფიცულა, მაგრამსამომავლოდამეგობრებასკინამდვილად
მოუმზადანოყიერინიადაგი.ყველასუღიმოდა, ეთანხმებოდა, გამგები
კაცივით უქნევდათავსრაღაცსისულელეებზე. ..ერთხელ არ გასულა
წყლისდასალევადისე, გზადკოლეგებისთვისთავისინათელი, გულიანი,
მომხიბლავიმზერაარ მიენათებინა, თითოეულიცალ- ცალკეარ
გამოერჩიაამდენხალხში, ისკიარადა, არ ეღიარებინა, როგორც
კაცობრიობისმოდგმისუმნიშვნელოვანესიწარმომადგენელი, კიტინგის
უძვირფასესიმეგობარი.თითქოსესმოდაკიდეც, როგორჩურჩულებდნენ
ზურგსუკან, ნამდვილადნიჭიერიდაკარგიბიჭიაო.
იქვე,სხვამაგიდასთან, მაღალიქერაყმაწვილიოფისისფასადის
გვერდითახედისგამოხაზვაზეჯახირობდა.კიტინგიშინაურულადდათან
ერთგვარიმოწიწებითაცგადაიხარამისკენდადიდიინტერესითდახედა
სამისართულისსიმაღლეზეაღმართულ, დატალღულ სვეტებზედახვეულ
დაფნისგვირგვინებს.
–არაუშავს, კარგირამემოუფიქრებიამოხუცს, –თქვამოწონებით.
_ვის?–ჩაეძიაქერაახალგაზრდა.
_ფრენკონზევამბობ, –დაუზუსტაკიტინგმა.
_ფრენკონიარა. ..–სახედაუმჟავდაქერას, –ფრენკონსრვაწელიწადია,
ძაღლისხუხულაცკიარ დაუპროექტებია, –ზურგსუკან, შუშისკარებისკენ
გაიშვირაცერათითი, –იმისნახელავია.
–მართლა?–კიტინგმაკარებსგახედა.
–ეგრეა, კი,–დაუდასტურაქერამ, –შტენგელისაა.ესეთრამეებსსულ ეგ
იგონებს.
შუშისკარისიქით კიტინგიკარგადხედავდამაგიდისკენწახრილ,
წვრილ მხრებს, ქაღალდებშიჩარგულ მომცრო, სამკუთხათავსდა
სათვალისმრგვალ ჩარჩოებშიმომწყვდეულიმბჟუტავიშუქისორპატარა
ლაქას.
მერე, უკვესაღამოსკენ, თითქოსკედლებმაცკიიგრძნესდიადი,
უხილავისულისგამოცხადებადაირგვლივატეხილმადაძაბულმა
ჩურჩულმაკიტინგიმიახვედრა, რომთავადგაიფრენკონიმოსულიყოდა
ზუსტადმათ ზემოთ, საკუთარ კაბინეტშიშებრძანებულიყო.ნახევარ
საათშიშუშისკარიგაიღოდამხაზველებთანშტენგელიგამოვიდა, ორი
თითით მუყაოსრაღაცმაკეტსმოაკონწიალებდა.
–ეი, შენ!–დაუძახაკიტინგსდასათვალისშუშებიმიანათა, –ამის
გეგმასშენხაზავ, არა?–მაკეტიჰაერშიაიქნია, –წადი, ბოსსაუტანე.
ეცადემიხვდე, რასგეტყვისდაბრიყვულისახითაცნუმიაჩერდები.ისე,

მკითხველ თალ იგა

თუვერმოახერხო, არცმაგითდაიქცევაქვეყანა.
ტანმოკლეკაციიყო, ხელებილამისკოჭებთანდასთრევდადა
გრძელსახელოებიანპერანგშიცეტყობოდა, როგორიწვრილი, უღონო
მკლავებიჰქონდა, თუმცამტევნებიმართლანაჯაფარიგლეხისასკი
მიუგავდა.მისმბჟუტავლინზებსმიშტერებულ კიტინგსმზერაგაეყინა,
დაებინდაკიდეც, ოღონდ წამით, წამისრაღაცმეათედით, უცებვე
ღიმილადდაიღვარადა “ დიახ,სერ! "
მაკეტიტორტისყუთივითორივეხელით ეჭირა, ფრთხილად, დაწითლად
მოფარდაგებულ კიბესმიუყვებოდაგაიფრენკონისკაბინეტისკენ.ეს
მაკეტივეებერთელა, გრანიტისსასახლისასლიიყო, რომელსაცსამი
საცხოვრებელისართული, ხუთიდიდიაივანი, ოთხიკამაროვანითაღი
ჰქონდადათორმეტიდორიულისვეტიცამშვენებდა; არცდროშის
ასაწევიჭოკიაკლდადაარცწყვილილომი კარიბჭესთან.მაკეტის
კუთხეში,ვიღაცასწვრილად, ლამაზიხელითმიეწერა: "მისტერდამისის
ჯეიმზს.უოთლესებისრეზიდენცია.არქიტექტორები , ,
ფრენკონიდა
ჰეიერი.”კიტინგმაჩუმად წაუსტვინა: ჯეიმზს.უოთლესი
მულტიმილიონერიდასაპარსილოსიონებისუმსხვილესიმწარმოებელი
იყო.
გაიფრენკონისკაბინეტითვალისმომჭრელადკრიალებდა.არა,
კრიალებსკიარა, ბზინავსკიდეცო, გაიფიქრაკიტინგმა.
მოეჩვენა,თითქოსირგვლივყველაფერსგამდნარისარკეები
გადაღვროდაწყალივით.მიაბიჯებდადაყველგან " ჩიპენდეილის"
კარადებში, იაკობინურისავარძლებისსაზურგეებში, ლუიXI V-
ისბუხრის
თაროზე საკუთარიანარეკლისპატარ- პატარანამსხვრევებსხედავდა,
კვალშიჩამდგარიმოფარფატეპეპლებისგუნდს.იმდენიცკიმოასწრო,
კუთხეში
რომაულიქანდაკებისორიგინალსჰკიდათვალიდა, სხვათაშორის, მის
მზერასარცპართენონის, რეიმსისტაძრის, ვერსალისადანაციონალური
ბანკისმარადიულჩირაღდნიანიმხატვრულიფოტოებიგამოჰპარვია.
წითელიხისმასიურმასაწერმამაგიდამმისიბოლონაბიჯებიაირეკლა,
მაგიდასთავადგაიფრენკონიმისჯდომოდა.სახეგაყვითლებოდადა
ლოყებზეცმოშვებოდაკანი.წუთით ისემიაშტერდაკიტინგს, თითქოს
აქამდეარასოდესენახა, მერეგაახსენდადაგაუღიმა, ყურებამდე.
–მაშასე, კიტერიჯ, ახლაუკვემთლადჩვენიანიხარ, ასეარაა?მიხარია,
ნამდვილად.დაჯექი, დაჯექი. .
.რამოგიტანია?თუმცა, ესრასაჩქაროა. ..
აქაურობასროგორ შეეწყვე?
–მგონი, ზედმეტად კარგადაცკი, სერ. .
.მეგონა,უცბად დავდინჯდებოდი,
ამისთანაადგილასრომიწყებმუშაობას. .
.–თქვადამთლად ბიჭური,
ალალიმზერაშეანათა, –ცოტათავბრუდახვეულივითვარ.
–სავსებით ბუნებრივია, ჩემოკარგო, სავსებით ბუნებრივი.ანკირა
გასაკვირია,შენსასაკში. .
.მაგრამეგარაფერი, მაგასაცმოევლება.
–რათქმაუნდა, სერ.თავსარ დავზოგავ.
–ეგრეცუნდაქნა.რაო, მაინცრაგამომიგზავნეს?–იკითხადათითქოს
ნახაზებისგამორთმევასაცაპირებდა, მაგრამუცებშუბლზემიიდოხელი,
ქანცგაცლილიკაცისგამომეტყველებით, –ღმერთმანი, თავიგასკდომაზე
მაქვს.ამდენიცკიაღარშემიძლია.
–რამეტკივილგამაყუჩებელირომ. ..
_არა-ა,არცმასეასაქმე.აი, ერთ-ორ სადარდებელსმაინცთუამაცილებ
ხოლმე. .
.–თქვადათვალიჩაუკრა, კარგიძმაკაცივით, –სულ იმოხერი
შამპანურისბრალია Ent renous,ისგუშინდელიდიდივერაფერიიყო.
კაცმარომთქვას, არცარასოდესმიმიწევდაგულიშამპანური

მკითხველ თალ იგა

ღვინოებისკენ.საერთოდკი, ჩემოკიტერიჯ, ჩვენსსაქმეშიაუცილებელია,
ღვინოებშიცკარგად ერკვეოდე.ვთქვათდა, ვინმესაპატივცემულო
კლიენტიიშოვედასადილადმიგყავსრესტორანში.არ უნდაიცოდე, რა
დაუკვეთო?ახლაერთპროფესიულ საიდუმლოსაცგაგანდობ: რატომღაც
მოდაშიშემოვიდადაშემწვარ მწყერთანყველაბურგუნდიულსითხოვს.
არ დაიჯერო!მხოლოდ დამხოლოდ Cl osVougeot !დაისიც1904წლის
ჩამოსხმა.
..აი,ესკინებისმიერკლიენტთანჩაგეთვლება, ნებისმიერთან!
დაისე ვინგამოგაგზავნა?
–შტენგელმა, სერ.
–აჰა-ჰა-
ა..
.–ისეგაწელა, აშკარაიყო, კიტინგისთვისამასგარკვეული
მნიშვნელობაუნდაჰქონოდა, თუნდაცსამომავლოდ, –დაძაან- ძაან
დაკავებულია, თავად შემოევლო?ეგიცოდე, მართლადიდიდიზაინერია,
იქნებადა,საუკეთესოცკიიყოსმთელ ნიუ- იორკში, მაგრამამბოლოდროს
რაღაცმეტისმეტად იფხორება, ხომიცი. ..მაგასჰგონია, დღედაღამე
ჩემსშეგდებულ იდეებსრომამუშავებს, სხვააღარავინააამქვეყნად.ისე,
ერთ რამესაცგეტყვი, თუმცარა, ცოტარომგამოიწრთობი, თავადაც
კარგადმიხვდებიყველაფერს მთავარისაქმესაპროექტოშიკიარა, მის
კედლებსგარეთ წყდება!აითუნდაც, გუშინდელიამბავიავიღოთ: ორასი
მოწვეულისტუმარი, სადილიდაშამპანურიღვინო, ფუჰჰ!–ტუჩები
დაბრიცასაკუთარითავისმიმართძალზემომთხოვნიკაცის
გამომეტყველებით, –ერთიპატარაწინასწარგამზადებულისიტყვა,
არაფერიისეთი, არავითარისაქმეზელაპარაკი, მხოლოდ უძრავ
ქონებასთანდაკავშირებულიხალხისპასუხისმგებლობაზე
საზოგადოებისწინაშე, მშენებელ- ინჟინერთათუარქიტექტორთა
მიუკერძოებლადშერჩევისაუცილებლობაზედასხვაამგვარი მოკლეთ
ერთი-ორიფრთიანინათქვამიც, კაზმულსიტყვაობისამბავში, დასაქმეც
გაკეთდა!
–გასაგებია,სერ.ვთქვათ: "
თქვენისახლისმშენებელიცისევე
გულისყურით უნდაშეარჩიოთ, როგორცქალი, იქრომუპირებთ
დასახლებას"–ანრაიმეამდაგვარი. ..
–არააურიგო!სულაცარა, კიტერიჯ!შეიძლება, დაგესესხოთ?
–რასაკითხავია, მისტერფრენკონ!ისე, კიტინგიაჩემიგვარი.

_კიტინგი;რაღათქმაუნდა!ღმერთომაღალო, დღეშიიმდენიხალხის
მიღებამიწევს, თავგზამაქვსაბნეული. ..როგორთქვით?" სახლის
მშენებელიც”...
ორჯერგაამეორებინა, სანამბლოკნოტშიჩაიწერდაიმფანქრებიდან
ერთ-ერთით, უხვად რომამოეყოთ თავებიტყავისძვირფასი
საფანქრიდან: ფერადი, ნემსივითწვერწამახული, გამოუყენებელი
ხელსაწყოებისდასტა.
მერებლოკნოტიცგვერდზეგადადო, ამოიოხრა,ტალღოვანთმაზე
გადაისვახელიდადაღლილიხმითაღმოთქვა:
–კარგი,რაგაეწყობა ვნახოთმაინც, რაგამოგვიგზავნეს.
კიტინგმაფრთხილადგაშალანახაზი.ფრენკონმაერთიფურცელიაიღო,
უკანგადაიხარა, ხელისგაწვდენაზედაიჭირადაჯერ ცალითვალით
მიაჩერდა,მერე მეორეთი; ცოტაზეკიდევგადახარათავიდაკიტინგს
გაუელვა,აიახლათავდაყირაცგადმოატრიალებსო.მერემიხვდა
არაფერიმსგავსი, ეგუკვესაერთოდარცაღარაფერსუყურებსო;
უბრალოდ, მისთვისთვალისასახვევადშვებოდაამას.
–რასერჩი. ..–თქვადაცალიწარბიაზიდა, –არააცუდი, ნამდვილად!აი,
ცოტამეტისიმკვეთრეკიარ აწყენდა, მაგრამმაინც. .
.არააურიგო.რას

მკითხველ თალ იგა

იტყვი?
კიტინგიოთხიუზარმაზარისვეტისპირდაპირგაჭრილიოთხიფანჯრის
თაობაზეაპირებდასაკუთარიაზრისგამოთქმას, მაგრამთვალიმოჰკრა,
როგორინაამებიათამაშებდაფრენკონითითებშითავისიმოიისფრო-
ჟოლოსფერიჰალსტუხისბოლოსდათავისშეკავებაამჯობინა.ერთი
ესღათქვა:
–რაკიმეკითხებით, სერ, ესჭერსმიკრულიორნამენტებიმეოთხედა
მეხუთესართულებსშორის, სერ,ცოტაარ იყოს, საერთოხედს
აუბრალოებს. ..მთლიანილავგარდანიბევრადუფრომოუხდებოდა, სერ,
ასემგონია.
–ეგრეა.ახლასწორედ მაგასვფიქრობდი.ლავგარდანი, მთელ
გაყოლებაზე. .
.დაიცა,მაშინხომფასადისმხრიდანფანჯრებსშორის
მანძილისშემცირებაცმოგვიწევს?
_ნამდვილად, –ოღონდ ესისეთიტონითთქვა, საკუთარ
შეუმცდარობაშიდაეჭვებულითავმდაბლობით, –მაგრამცალკეული
ფანჯრებისიერიხომნაკლებმნიშვნელოვანია, ვიდრემთლიანად
შენობისწინახედი.ნაგებობაღირსეულად უნდაგამოიყურებოდეს.
–აი, ეგაასწორედ მთავარი!ღირსებაუპირველესყოვლისა.
ფაქტობრივად, ესააჩვენიფირმისდევიზიდასწორედამასვთავაზობ
მომხმარებელს!დიახ, უეჭველად, მოჩუქურთმებულისარტყელი. ..
ოღონდ. .
.
რაარის, იცი,მონახაზიუკვეშევუქედაშტენგელსაცმართლაგულით
უმუშავია...
–თქვენთუურჩევთ, მისტერშტენგელსგადაკეთებაგაუხარდებაკიდეც.
წამითფრენკონმათვალითვალშიგაუყარაკიტინგს.მერემზერა
აარიდადასახელოდანრაღაცნამცეციმოიშორაორითითით.
–რათქმაუნდა, რათქმაუნდა. .
.–ჩაილაპარაკაორჭოფულად, -თუმცა.
..
მოიცა, სარტყელიმართლამნიშვნელოვანიგგონია?
–მემგონი, –დინჯადდაიწყოკიტინგმა, –ყველაზეუფრო
მნიშვნელოვანითქვენითვალსაზრისითაუცილებელიცვლილებების
გათვალისწინებაადაარამისტერშტენგელისნებისმიერინახაზის
უპირობოდმოწონება.
დარადგანფრენკონმამაშინვეარუპასუხა, მხოლოდერთხელ კიდევ
მიაჩერდაჯიქურ, რადგანმისმზერაშისხვანაირიდაჟინებაიგრძნობოდა
დათითებსაცუკვერაღაცსხვანაირადათამაშებდამაგიდაზე, კიტინგი
მიხვდა: იშვიათიშანსიმომეცადაგამოვიყენეკიდეცო; ოღონდროცაეს
გაიაზრა, მერეღაშეაძრწუნათავადშანსისმნიშვნელობამ.
უსიტყვოდშესცქეროდნენერთმანეთსდაუსიტყვოდაცუგებდნენ
ამაშიარცერთსაღარეპარებოდაეჭვი.
–გადაწყდა, სარტყელიდათანმოჩუქურთმებული, –მშვიდად
გამოიტანაფრენკონმასაბოლოოგანაჩენი, –მაკეტიდამიტოვედა
შტენგელსუთხარი, ამოვიდეს.
უკვეკაბინეტიდანგამოდიოდა, მაგრამფრენკონმაისევდააბრუნა.უცებ
რაღაცუცნაურად გაუთბადაგაუმხიარულდახმა:
–ერთიცუნდაგითხრა, კიტინგ,იმედია, არ გეწყინება!ჩვენშიდარჩესდა,
მაგნაცრისფერპერანგსლურჯზეუფრო, შინდისფერიყელსახვევი
მოუხდებოდა.არმეთანხმები?
–სავსებით, –ძნელიიყო, კაცსკიტინგისგულწრფელობაშიეჭვი
შეეტანა, –დიდიმადლობარჩევისთვის, ხვალვეგავიკეთებ.
გამოვიდადაზურგსუკანკარიუხმაუროდგამოიკეტა.
ზუსტადამდროსმოპირდაპირეკარიგაიღოდაწარმოსადეგმაჭაღარა
მამაკაცმამისაღებშიქალბატონიშემოაცილა; ქუდიარ ეხურადა

მკითხველ თალ იგა

აშკარადაქაურ თანამშრომელსჰგავდა,მხრებზესიასამურის
ბეწვმოგდებულიქალბატონიკიაშკარადპატივსაცემიკლიენტიიყო.
კაციარცმოწიწებით იხრებოდაწელში, არცფიანდაზად ეგებოდა
ქალბატონსდაარცმარაოსუნიავებდა; უბრალოდ,კარიგაუღო
შემოსვლისას,არადა,კიტინგმამაინცთითქოსყველაფერიესდაინახა
–თვალნათლივ.

●●●

"ფრინკისნაციონალურიბანკის”შენობაქვემომანჰეტენს
გადასცქეროდადამისიწაგრძელებულიჩრდილიც, ცაზემზისმოძრაობის
შესაბამისად,ვეებერთელასაათისისარივითგადადიოდაერთი
გამჭვარტლულისახლიდანმეორეზე " ექვერიუმბილდინგიდან”
მანჰეტენისხიდამდე.ხოლომზერომჩავიდოდახოლმე, "ადრიანეს
მავზოლეუმის”ჩირაღდანიაკაშკაშდებოდადარამდენიმემილის
რადიუსშიჩრდილისნაცვლად, ახლაუკვემისიშუქიეცემოდამაღალი
სახლებისზედასარ-
თულებისდალაქულ ფანჯრებს." ფრინკისნაციონალურიბანკის"შენობის
უზადოდშერჩეულითითოეულიდეტალირომაულიხელოვნებისმთელი
ისტორიისსარკედ გამოდგებოდა; ძალიანდიდხანსსწორედესნაგებობა
მიიჩნეოდასაუკეთესოდ მთელ ქალაქში, რადგანდანარჩენებივერ
მოიწონებდნენთავსთუნდაცერთიიმგვარიკლასიკურიელემენტით,
რომლითაცისარყოფილიყოშემკული.იმდენისვეტით, ფრონტონით,
კარედით, სამფეხით,გლადიატორებისტორსით, ლარნაკითათუ
ნახჭით აოცებდამნახველს, თითქოსთეთრიმარმარილოთიკიარ
აეშენებინახუროთმოძღვარს ვინმეშეფ- მზარეულსგამოეძერწა
ფუმფულაკრემისგან. ..არადა,მასალადნამდვილად თეთრიმარმარილო
იყოგამოყენებული, ოღონდესმხოლოდმათთვისიყოცნობილი, ვინც
ამაშიფულიგადაიხადეს.ახლაშენობასუკვეჭუჭყისთუკეთროვნისფერი
დასდებოდა არცყავისფერი, არცმწვანე ამორივესრაღაცნარევი
ელფერიდაჰკრავდა, ნელილპობის, კვამლის, გამონაბოლქვიგაზისთუ
მჟავის,დამეტასტაზებივითაცგასჯდომოდაკეთილშობილ, ბუნებისგან
სუფთაჰაერისადაგაშლილისივრცისთვისჩაფიქრებულ ქვას.თუმცა,
”ფრინკისნაციონალურიბანკის”შენობამაინცუდიდესიწარმატებაიყო
–იმდენად დიდი, მისიდაპროექტებისშემდეგგაიფრენკონსსხვაარც
აღარაფერიგაუკეთებია; ამშედევრმასახელიცმოუტანადადიდებაც.
"ფრინკისნაციონალურიბანკიდან"აღმოსავლეთითკი, სამიკვარტალის
იქით,"დანას"შენობაიდგა რამდენიმესართულითდაბალიდა
სრულიად არაპრესტიჟული.მისიუხეშიდასადანაკვთებიარამარტო
ააშკარავებდნენ,ხაზსაცუსვამდნენფოლადისმთელიშიდა
კონსტრუქციისჰარმონიულობას, სწორედისევე, როგორცაღნაგობით
შეატყობკაცსძვლისსიმაგრეს.სხვარამჩუქურთმა- სამშვენისების
ნასახიცარ ჩანდა.სახლიარაფერსგამოხატავდასაკუთარიმკვეთრი
კუთხეებისსიზუსტის, სიბრტყეთაუზადოდაგეგმარებისგარდადამისი
წაგრძელებულიფანჯრებიცმყინვარისენებივითეშვებოდნენ
სახურავიდანქვაფენილამდე.ნიუ- იორკელებსიშვიათადგაექცეოდათ
ხოლმეამშენობისკენთვალი.მხოლოდ ვინმეპროვინციელისტუმარითუ
აღმოჩნდებოდაშემთხვევითმისშორიახლოს, მთვარიანღამით, ცოტა
ხნით შეჩერდებოდადაგაიოცებდა ნეტავი, ვისისიზმრისეულიხილვაა
ესყველაფერიო.თუმცა, ამგვარიმნახველებიცდიდიიშვიათობაიყო.
არადა, თავად "
დანას"შენობისბინადრებიამბობდნენ, აქაურობას

მკითხველ თალ იგა

ცოცხალითავით არაფერზეგავცვლითოდადიდადაცაფასებდნენამ
დარბაზებისათუოფისებისდაგეგმარებისშეუდარებელ ლოგიკურობას,
განათებასადასივრცეს.ერთიეგაა, "
დანას"შენობაბინადართა
სიმრავლითარ გამოირჩეოდა: აბა,რომელითავმოყვარე, საქმიანიკაცი
იქირავებდასაოფისეფართსშენობაში, რომელიც
უმრავლესობისთქმით,, ,
საწყობსჰგავდა“ .
ავტორსრაცშეეხება, ,
,
დანა”ჰენრიკამერონისქმნილებაიყო.
1880-
იანწლებშინიუ- იორკელიარქიტექტორებიპროფესიაშიმხოლოდ
მეორესაპატიოადგილისთვისექიშპებოდნენერთმანეთსდა
პირველობაზეარცკიოცნებობდნენ: პირველიადგილიუპირობოდჰენრი
კამერონსეკავა.იმდროსმასთანშეხვედრალამისწარმოუდგენელიიყო.
ხალხიორიწლითადრეეწერებოდამიღებაზე; რაცმთავარია, მის
ფირმაშიშესულ ყველაშეკვეთასმართლათვითონვეაპროექტებდა.
მხოლოდსაკუთარ გუნება- განწყობასანდობდა, რომელისაქმისთვის
მოეკიდახელიდარაზე უარიეთქვა.სანამმუშაობდა, კლიენტსპირში
წყალიჰქონდაჩაგუბებული.სხვებისგანიმასმოითხოვდა, რაცთავად მას
ყველაზენაკლებადახასიათებდა მორჩილებას.საკუთარიდიდების
წლებშიისეგაიქროლა, როგორცმიზანსამცდარმატყვიამდახალხის
ხსოვნასგიჟისსახელით შემორჩა.ესკია, თავისდროზე, ყველამაინც
უსიტყვოდსთანხმდებოდანებისმიერმისახირებულ შეთავაზებას,
რადგანიმხანად "ჰენრიკამერონისნაშენები"ბევრრამესნიშნავდა.
თავდაპირველადმისიქმნილებებისხვებზეოდნავუცნაურნიჩანდნენ
დაარცარავისაფრთხობდნენმაინცდამაინც.ხანდახანმართლა
გასაოცარ ექსპერიმენტებსაცმიმართავდა, მაგრამმისგანარცასეთები
უკვირდათ დაჰენრიკამერონთანკამათსყველაწინდახედულად
არიდებდათავს.ყოველ ახალ შენობასთანერთად, მასშირაღაც
იზრდებოდა, ფორმებსიღებდადათითქოსაფეთქებას, გარეთ
გადმონთხევას
ლამობდა.სწორედ ასეთიაფეთქებამოჰყვაცათამბჯენებისგაჩენასაც,
როცანაგებობებიძველებურად სიგანეშიკიაღარ იკავებდაქვა- ქვაზე
დადებულ სივრცეს, არამედუკვემაღლა, ცაშიაჭრილილითონის
კონსტრუქციებიქმნიდნენუწონადობისადაუსაზღვრობისგანცდას.
კამერონიერთ- ერთიპირველთაგანიიყო, ვინცამსაოცრებასაუღო
ალღო, პირველთაგანიიმუმცირესობაშიმოხვედრილთაშორის, ვინაც
გაიაზრა,რომმაღალიშენობასწორედასეუნდაგამოიყურებოდეს. .
.და
სანამსხვებიერთთავადიმისცდაშიიყვნენ, ოცსართულიანინაგებობები
რამენაირადორსართულიანიაგურისაგარაკებისთვისმიემსგავსებინათ,
შესაძლებლობასარ უშვებდნენხელიდან, თვალისმოსატყუებლად კიდევ
რაიმეთარაზულიდეტალიჩაეხაზათპროექტში, სიმაღლემიეჩქმალათ,
ლითონისსტრუქტურადაემალათ, ახალისტილიტრადიციისთვის
მიესადაგებინათროგორმე, ჰენრიკამერონიცათამბჯენებს
აპროექტებდა შვეულიხაზების, ფოლადისადასიმაღლისაპოლოგიას.
დავიდრესხვებიფრიზებისადაფრონტონებისგამოხაზვაშიიყვნენ,
კამერონმაგადაწყვიტა, რომცათამბჯენებიარ უნდაჰგავდესბერძნული
სტილისშენობებს.დასაერთოდ, არცერთიშენობაარ უნდაყოფილიყო
სხვისიასლი.
39წლისაიყო მაშინ, ტანმოკლე, ჯმუხიდამოუვლელი; ვირივით
შრომობდა, ძილიარ ახსოვდადაჭამა, იშვიათადსვამდა, მაგრამ
ბოლომდე.შეეძლო, წარმოუდგენელისიტყვებითგაელანძღა
დამკვეთები,მისმიმართ არსებულისიძულვილიკიმხოლოდდამცინავ
ღიმილსჰგვრიდა.მუდამისეთიდაძაბულიდავნებასაყოლილი

მკითხველ თალ იგა

საქმიანობდა, მასთანერთ ოთახშიდიდხანსყოფნასვერცერთი
თანამშრომელივერუძლებდა დაასეგრძელდებოდა1892წლის
ჩათვლით. .
.
სრულიად ამერიკისჩიკაგოსგამოფენაკი1893წელსგაიხსნა, სადაც
არქიტექტორებიპლაგიატშიეჯიბრებოდნენერთმანეთს, ერთთავადიმის
ცდაშიიყვნენ, ვინმეტსმოიპარავდადაუკეთ.მიჩიგანისტბისნაპირებზე
თითქოსახალირომიამოიზარდა, ოღონდ მისი, ასევთქვათ,
"გაუმჯობესებული"სახეცვლილება შუასაუკუნეებისფრანგული,
მავრებისდროინდელიესპანური, ანტიკურიბერძნული, ნახჭებიანითუ
გლუვისვეტების, სამშვენისებიანიტრიუმფალურითაღების,
ქანდაკებებითშემკულიშადრევან- აუზებისადაპოპკორნისნამდვილი
ზეიმი.კეთროვანივით გადათეთრებულიქალაქი, ასეთივეამაზრზენი.
ხალხიმოდიოდა, ნახულობდა, გაოგნებულირჩებოდადამერე
შთაბეჭდილებასბაბუაწვერასთესლივითავრცელებდაამერიკის
ქალაქებში.თესლინოყიერნიადაგსპოულობდა, სარეველადედებოდა
ყველაფერსდამალესადარწააწყდებოდითდორიულიტალანებით
გაწყობილ საფოსტო სამსახურისშენობებს, რკინა-ბეტონისკარკასში
ჩასმულ წითელიაგურისსახლებს, ათი- თორმეტიერთმანეთზე
შემოდგმულიპართენონისიმიტაციისგანაკოკოლავებულ საოფისე
ნაგებობებს. .
.სარეველათავისითვრცელდებოდადაარცრაიმე
ხელშეწყობასსაჭიროებდა.
ჰენრიკამერონმაუარითქვაგამოფენაშიმონაწილეობაზედამისი
სიტყვიერიდახასიათებითშემოიფარგლა, რასაცნაბეჭდისახით
არასოდესუნახავსდღისსინათლე, მაგრამყველაერთმანეთსუყვებოდა,
ცინცხალიანეკდოტივით.მერეიმასაცამბობდნენ, ხმებიდადიოდა
ვიღაცბანკირსსამელნეესროლა, რადგანმანრკინიგზისდაპროქტება
სთხოვაქალღმერთ დიანასტაძრისსტილში, ეფესოშირომდგას, იმის.
ცხადია, ბანკირსთხოვნააღარგაუმეორებია.დაარცბევრსხვას.
წლებისგანმავლობაშიმძიმეშრომისშედეგადთითქოსმიაღწიაკიდეც
სასურველ შედეგსდასწორედმაშინუცებდამთავრდაყველაფერი.
კლასიციზმისორგიაშიგადავარდნილ ქვეყანას, როგორცაღმოჩნდა, მისი
იდეებიარაფერშისჭირდებოდა.
რაღასაჭირო იყოახალიპროექტები, როცაუბრალოდ, კარგიფოტოს
გადაღებაცსაკმარისიიყოდაკარგიფოტოარქივისმქონე
არქიტექტორებიცწამსვეკარგდიზაინერებადიქცეოდნენ
იმიტატორებიიმიტაციებისასლებსამზადებდნენდაყველაფერ ამას
უძველესკულტურასთანმიბრუნებისტვიფარიედო: ყოველ ოჯახში
იპოვიდით " სრულიად ამერიკისგამოფენის"მიერგამოშვებულ ფერად
საფოსტო
ბარათებს.
ჰენრიკამერონსკიარაფერიგააჩნდაამმასობრივისტერიასთან
დასაპირისპირებელი არაფერი, საკუთარირწმენისგარდა.ვერავის
დაიმოწმებდადავერცვერავისდაიყენებდაგვერდით, მარტო ისშეეძლო
ეძახა,შენობისფუნქციაუნდაგანსაზღვრავდესმისფორმას, ხოლო
კონსტრუქცია მშვენიერებას, რომშენებისახალიმეთოდები
თავისთავადმოითხოვენახალ ფორმებსდასაერთოდ, რაცთავად
უნდოდა, მხოლოდ ისუნდაეშენებინადამორჩა. ..ოღონდ, არავინ
უსმენდა ხალხივიტრუვიუსით, მიქელანჯელოთიდასერქრისტოფერ
რენით იყოშეპყრობილი.
საზოგადოდ, ხალხსსხვისიმძაფრივნებებიარ ეპიტნავება; ჰენრი
კამერონისყველაზედიდიშეცდომაცესიყო: შეყვარებულიიყოსაკუთარ

მკითხველ თალ იგა

საქმეზედამისთვისთავსაცგადადებდა.ამიტომიბრძოდა.ამიტომწააგო.
ხალხიამბობდა, ვერცკიხვდება, რომმისისაქმეწასულიაო.ყოველ
შემთხვევაში, არაფერსიმჩნევდა.რაცუფროაკლდებოდაშემკვეთები,
მით ნაკლებდათმობებზემიდიოდამათთან.თავისდროზეერთიჩია
ტანის, ერთგულიმენეჯერიჰყავდა, რომელიცყველამისგამოხდომას
იტანდადამეტიც ახერხებდა, კლიენტებსაცგულთანარ მიეტანათ
კამერონისუხიაგობა; მაგრამისუკვეცოცხალიაღარ იყო.
თავადკამერონსწარმოდგენაარ ჰქონდაადამიანებთან
ურთიერთობაზე; არცმათიარსებობაადარდებდადაარცთავისი.
მისთვისმხოლოდ ნაგებობადამისიპროექტიარსებობდა.არც
კლიენტისთვისრაიმეახსნა- განმარტებისმიცემაზეიწუხებდათავს
დაარცსაქებარსიტყვებსელოდამათგან.არავისუყვარდაჰენრი
კამერონი_ მხოლოდ რიდიჰქონდათ მისი.ახლაკიეგდროცწარსულს
ჩაჰბარდა.
ახლაუბრალოდ ცხოვრობდა.ცხოვრობდა, რომევლო იმქალაქის
ქუჩებში, რომლისგანახლებაზეოცნებობდაერთდროს; ანთავის
დაცარიელებულ ოფისშიმჯდარიყო გარინდული, უსაქმოდ, რაღაცის
მომლოდინე; შიგადაშიგწაეკითხახოლმე, "განსვენებულიჰენრი
კამერონიო" ,
რომწერდნენ; შემდეგსმაცრომდაეწყო უჩუმრად,
ყოველდღიურად, გაბმით.დასწორედ ისინი, ვინცამდღეშიჩააგდო, მერე
მიმღებიკომისიისრომელიღაცსხდომაზეგაიძახოდნენ: ”
ვინ?კამერონი?
არავითარ შემთხვევაში!სულ მთლადგალოთდაეგუბედური. .
."ერთდროს
ქალაქისცენტრში, პრესტიჟულ შენობაშირომეკავასამისართული, ახლა
სამოთახიანიოფისით კმაყოფილდებოდაგარეუბანში.ესოთახები
იმიტომაირჩია, კაბინეტისფანჯარასცხვირსთუმიაბჯენდა, აგურის
კედლისზემოთ" დანას"შენობისსახურავსაცხედავდა.
ჰაუარდრორკი, როცაჰენრიკამერონთანფეხით ადიოდამეექვსე
სართულზე, კიბისყველაბაქანზეჩერდებოდადაყველაფანჯრიდან
სწორედამშენობისდანახვასცდილობდა.ლიფტიარ მუშაობდა.კიბე,
ეტყობა, კარგახნისწინშეეღებათჭაობისფრად; ფეხსაცმლისლანჩებს
საფეხურებზეადგილ- ადგილ თითქმისმთლიანადაექერცლასაღებავი.
რორკიჩქარობდა, თითქოსშეხვედრაჰქონდადანიშნული, იღლიაში
დაგრაგნილინახაზებიამოეჩარადათვალიმუდმივად" დანასკენ"
გაურბოდა.ერთხელ ვიღაცზემოდანმომავალ კაცსაცშეეჯახა; ბოლო
ორიდღისგანმავლობაშიასეთირამხშირადემართებოდა ქალაქის
ქუჩებშისულ ასე, თავგადაგდებულიდააბიჯებდა, ვერაფერსამჩნევდანიუ
-იორკისცათამბჯენებისმეტს.
კამერონისმოსაცდელისბნელ კუთხეშიმაგიდაიდგა, ზედტელეფონით
დასაბეჭდიმანქანით.მაგიდასვიღაცჭაღარა, გაძვალტყავებულიკაცი
მისჯდომოდა, მოკლესახელოებიანიპერანგიეცვადათვალშისაცემად
მოფომფლოვებულიაჭიმებიეკეთა. მონდომებითბეჭდავდარაღაცას
მანქანაზე, ორითითით, მაგრამსაოცარისისწრაფით.მქრქალინათურის
შუქიზურგზეყვითელ ლაქადემჩნეოდა, ზუსტადიმადგილას, სადაც
სველიპერანგიძვლადქცეულ ბეჭებზემიჰკვროდა.
მძიმედ აიღოთავი, რორკსმიაჩერდა.ხმაარ ამოუღია, უსიტყვოდ
შეჰყურებდაბებერი, დაღლილი, ყოველგვარიინტერესისათუ
ცნობისმოყვარეობისგანდაცლილითვალებით.
_მისტერკამერონისნახვამინდოდა, –უთხრარორკმა.
–მართლა?–კითხვაშიარცირონიაიგრძნობოდა, არცმითუმეტეს
შეურაცხყოფა; საერთოდარიგრძნობოდაარაფერი, –დარასაქმეზე?
–სამსახურის.

მკითხველ თალ იგა

 –რასამსახურის?
–მხაზველივარ.
კაციარგანძრეულა, ისევბრიყვულადუაზროდ შესცქეროდა.აღარც
ახსოვდა, ამგვარითხოვნით რამდენიხნისწინმიმართესუკანასკნელად.
ზანტად წამოიზლაზნა, უსიტყვოდ, კარებთანმიბარბაცდა, შეაღოდა
შევიდა.
კარისანახევროდგამოღებულიდატოვა.რორკსმეორეოთახიდანაც
ესმოდამისილუღლუღი:
–მისტერ კამერონ, ვიღაცბიჭიამოსული.ამბობს, თქვენთანსამსახურის
დაწყებამინდაო.
პასუხად ძლიერი, მკაფიოხმაგაისმა, სრულებითრომარჰგავდა
ხანდაზმულისას: "გიჟიავიღაცაა!მომაშორეაქედან. .
.არა, მოიცა
შემოვიდეს! ”
ბერიკაციგამობრუნდა, კარიაღარ დაუკეტავსდა მიბრძანდიო თავის
გადაქნევითანიშნარორკს.შევიდა.ზურგსუკანკარიმიიხურა.
გრძელი, თითქმისცარიელიოთახისბოლოშიჰენრიკამერონიუჯდა
მაგიდას, წინწახრილი, ხელებდაკრეფილი.ნახშირივითშავითმაწვერი
ჰქონდა, მხოლოდ ალაგ- ალაგგამორეოდათითო- ოროლაღერიჭაღარა.
მოკლე, სქელ კისერზებაგირივით ძარღვებიაჩნდა.თეთრიპერანგიეცვა
დასახელოებიიდაყვებამდეაეკაპიწებინა; სანახევროდშიშველ,
გარუჯულ მკლავებსაცაშკარადეტყობოდაძალადამოქნილობა.ფართო
სახეზეკანიისეგლუვადგადასჭიმოდა, თითქოსთაბაშირისნიღაბი
აეფარებინა, არადა, შავ, ჭაბუკურთვალებშიჯერკიდევჭინკები
დაურბოდნენ.
რორკიისევკარებთანიდგა, გრძელიოთახისმეორებოლოში.სტუმარ-
მასპინძელიუხმოდ ათვალიერებდაერთმანეთს.
სავენტილაციოცხაურიდანმონაცრისფროშუქიიღვრებოდადასახაზავ
დაფასათურამდენიმესაქაღალდეზედადებულიმტვერიცამშუქით
დალექილ კრისტალებსწააგავდა.მერერორკმაკედელზე, ორფანჯარას
შორის, სურათიდაინახა_ ერთადერთიამოდენაოთახში. უფროსწორად,
იმცათამბჯენისნახაზი, რომელსაცაშენებაარ ეღირსა.
რორკიხარბად მიაჩერდა.ნაბიჯიცგადადგა, მიუახლოვდადასურათის
წინგაჩერდა.კამერონითვალსარაშორებდა, თითქოსსტუმარიმიზანში
ჰყავდაამოღებულიდაპირველივესაეჭვომოძრაობისთანავე, მისი
მზერა, როგორცნასროლიბარჯი, კედელზეუპირებდამილურსმვას.
უყურებდაამფორთოხლისფერქოჩორს, სურათისკენგაწვდილ ხელს,
გაშვერილ თითსდაამჟესტშიუნებლიემოძრაობასკიარ ხედავდა,
არამედ რაღაცისმოთხოვნისათუწართმევისთვისშემზადებას.
–აბა!–როგორციქნა, დაარღვიასიჩუმე, –ჩემთანსალაპარაკოდ
მობრძანდი, თუმაგნახაზისსანახავად?
რორკიკამერონისკენშეტრიალდა:
–ერთიმეორესარ უშლის.
მაგიდასმიუახლოვდა.მისგვერდით, როგორცწესი, ყველასთავგზა
ებნეოდახოლმე, კამერონსკიისეთიგანცდადაეუფლა, ჩემსცხოვრებაში
არასოდესვყოფილვარისეთინამდვილი, როგორიცახლაამბიჭის
თვალშივჩანვარო.
–რაზეშეწუხებულხარ?–წარმოთქვაუკმეხად.
–თქვენთანმინდავიმუშაო, –წყნარადმიუგორორკმა.ოღონდესმისმა
ხმამთქვაასე, ინტონაციასხვასამბობდა: "მეთქვენთანვიმუშავებ! "
–არა, მართლა?–კამერონმა, თვითონაცრომვერმიხვდაისე, სწორედ
იმუთქმელ, ინტონაციითნაგულისხმებფრაზასგასცაპასუხი, –რაიყო?

მკითხველ თალ იგა

სხვებმაცხვირწინმოგიკეტესკარი, პატივცემულმა, ცნობილმახალხმა?
–სხვასთანარცარავისთანმივსულვარ.
–რატომვითომ?გგონია, აქრამეგამოგივა?გგონია, პირველსავე
მსურველსიქითვეხვეწებით, არა?საერთოდ, იცი,ვინვარ?
–ცხადია.ისერატომმოვიდოდი.
–ვინმოგაგზავნა?
–არავინ.
–აბა,რანიშნითამარჩიე. .
.
–თვითონაცხვდებით.
_არა,მაინცრამგაფიქრებინა, კამერონისამსახურსმომცემსო?გგონია,
მთლადისეწავიდაჩემისაქმე, ყველალაწირაკსხელგაშლილი
შევეგებები,ვინცკიპატივსდამდებსდადამაფასებს?ბებერიკამერონიო,
_ასეიფიქრებდიალბათ, –ჩაშვებული, გალოთებულიო. ..ეგრეა?ეგრეა-
მეთქი?!რასმომშტერებიხარ?ახლაარ მითხრა, არაფერიმაგდაგვარიო. ..
მიდი,ამოღერღე!
–არცვაპირებ.
–ადრესადმოღვაწეობდი, თუსაიდუმლოარაა?
–ახლავიწყებ.
–აქამდერასმიკეთებდი?
–სთენტონშივსწავლობდი.სამიწელი.
–დარაომერე, დაგეზარა,ბოლომდემიგეყვანასაქმე?
–გამრიცხეს.
–გადასარევიამბავია!–კამერონმამაგიდასმუშტიდაარტყადალამის
გადაბჟირდასიცილით, –ბიჭმაჭაობშიცკივერივარგადაპირდაპირ
ჰენრიკამერონთანარმომინდომამუშაობისდაწყება!მაგარიხარ. .
.არა,
მაინცრისთვისგამოგაგდეს, აღარიტყვი?სმა, ქალებითურამემაგაზე
უარესი?
–აი,ამისთვის.–თქვაწყნარადდანახაზებიგაუწოდა.
კამერონმაჯერცალითვალითდახედაერთს, მერეორივეთი მეორეს,
მერეფურცლებიააშრიალა, რიგრიგობით.თავიასწია:
–დაჯექი.
რორკიდაჯდა.კამერონისახეშიმისჩერებოდა, თითებსათამაშებდა
მუყაოსსაქაღალდეზე.
–მოკლედ, გგონია, რომმაგარიხარ?ესხომსაშინელებაა!ამასშეხედე. .
.
–დაერთინახაზისახეზეააფარა, –რაეშმაკიშეგიჩნდა?რისითქმა
გინდოდაამით?ვითომ, ორლამაზრამესთუერთმანეთსმიუერთებ,
თავისთავადორჯერ უკეთესიგამოვა? !ღმერთმაგიშველოს, გაი
ფრენკონიგგონიათავი?ასეთიიდეამოგივიდადარაუქენი? !ლაფში
ამოსვარე!აზრზეთუხარ, ჯერკიდევრამდენიუნდაისწავლო? !
–კი.ამიტომაცვარ აქ.
–ახლაამასდამიხედე!ე- ეჰ,შენსასაკშირომასეთიგაქანებამქონოდა. .
.
მერე,აი,ამასრაღასერჩოდი? !დაგიშავარამე?ეშმაკსაცწაუღიაეს
გრეხილიკიბეებიდამთელიცენტრალურიგათბობა!საძირკველსრომ
ჩაუყრი..
..
აღტკინებულილაპარაკობდა, ილანძღებოდაკიდეცშიგადაშიგ, დაერთი
ნახაზიარ იყო, წუნიარეპოვა.ისეგამოცოცხლდა, თითქოსმშენებარე
ობიექტსეხებოდასაქმე.მერეუცბადმოჭრა, ნახაზებიგვერდზემიყარა
დაჰკითხა:
–არქიტექტორობაროდისგადაწყვიტე?
–ათიწლისამ.
–ტყუი.ამხნისბავშვიასევერწყვეტს, რაგამოვა.

მკითხველ თალ იგა

 –ვითომ?
–კარგიდა, რატომმაინცდამაინცარქიტექტურა?
–ღმერთისარასოდესმწამდა.
–მერედარაო, ვითომ?
–ესპლანეტამიყვარს.დედამიწა.ოღონდრაცდააშენესზედ, ისარ
მომწონს.მინდა, შევცვალო.
–რამდენისახარ?
–ოცდაორის. .
–ეგეთირამეებისადამოიკითხე?
–არსად.
–მორჩირა. ..ოცდაორიწლისკაციასეარლაპარაკობსხოლმე.მე
მგონი, მთლადნორმალურიარუნდაიყო.
–შეიძლება.
–სატრაბახოსამაშივერაფერსვხედავ.
–ვერცმე.
–ოჯახიგყავს?
–არა.
–თავისუფალ დროსთუმუშაობდისადმე?
–კი.
–სად, მაინც?
–მშენებლობაზე.
–ფულიგაქვს?
–ჩვიდმეტიდოლარიდაოცდაათიცენტი.
–ნიუ- იორკშიროდისჩამოხვედი?
–გუშინ.
კამერონმასაქაღალდესდახედა." ეშმაკსაცწაუღიხარ, “
–თქვაწყნარად.
მერეუცაბედად, წინგადაიხარადალამისდაიბღავლა:
–ეშმაკსაცწაუღიაშენითავი!ვინგთხოვა, მემომადექიო? !მხაზველები
რაჯანდაბადმინდა?რავახაზვინო? !სადაასამუშაო!მეოცნებეგიჟებიღა
მაკლდა. .
.ახლაკიდევამაზეაიღეპასუხისმგებლობა. ..მეგონა,მოვრჩი
ამისთანებს- მეთქი!დიდიხნისწინმოვრჩი- მეთქი!ესხისთავებირომ
მყავს,ისიცმეყოფა.რაცაქვთ, იმაზეცმადლობლებიარიანდაარცუნდათ
მეტი.შენკიდევთავსდაიღუპავ, დაამაშიგინდა, ხელიგავრიო?ვერ
მოგართვეს!არმომწონხარ, შენისახეარმომწონს, ეგოისტიხარ
ნამდვილიდაერთიოციწლით ადრესიამოვნებითმოგინგრევდი
სიფათს. ..ხვალ, ზუსტადდილისცხრაზედაერჭობიაქდაშეუდგებისაქმეს.
–გასაგებია, –თქვარორკმადაწამოდგა.
–კვირაშითხუთმეტდოლარად.მეტისიმედიარ გქონდეს.
–გასაგებია.
–არა, ნაღდად გიჟიხარ. ..ვინმესხვასთანროგორარ მიხვედი? !იცოდე,
ახლათუსხვასთანმიხვალ, საკუთარიხელით დაგახრჩობ.რაგქვია?
–ჰაუარდრორკი.
–იცოდე, პირველსავედაგვიანებაზეგაგიშვებ.
–გასაგებია.
საკუთარინახაზებისკენგაიწვდინახელი.
–ეგენიდატოვე!–შეუღრინაკამერონმა, –დახვალამდეარ დამენახო!

–თუი,
–თქვაგაიფრენკონმა, –ელზუერთთუი..
.რასერჩი,
სცოდნიაშავის
დათეთრისგარჩევა.
..აჰა,
წამიკითხეერთი.

მკითხველ თალ იგა

 ფრენკონიცქვიტადგადაიხარადაკიტინგს, ,
ახალიმიჯნის”აგვისტოს
ნომერიმიაწოდა.თოვლივითთეთრ გარეკანსპალიტრის, ქნარისა,
ჩაქუჩის,კორპსაძრობისადაამომავალიმზისორიგინალურ
კომბინაციადჩაფიქრებულიშავილოგოამშვენებდა; ჟურნალს
ოცდაათიათასიანიტირაჟიჰქონდადაერთგულ თანამოაზრეთამთელი
ჯგუფიუმაგრებდაზურგს მათივეგანცხადებით, ქვეყნის
ინტელექტუალურიავანგარდი, დასხვათაშორის, ესგანცხადებადიდად
არცარავისგაუხდიასაკამათოდ." მარმარილოდაგაჯი"–ასე
დაესათაურებინაელზუერთ მ.თუისსაკუთარიწერილი; კიტინგმა
ხმამაღლადაიწყო კითხვამითითებულიადგილიდან:
,,
.
..დაახლაჩვენიქალაქისჰორიზონტსკიდევახალისილუეტიც
დაამშვენებს: საუბარია" მელთონბილდინგზე" ,ფრენკონისადაჰეიერის
ახალ, გამორჩეულ ქმნილებაზე.ზეცად აჭრილიესთეთრიშენობა
კლასიკურისრულყოფილებისადასაღიაზრისიდეალურიშერწყმაა.
უკვდავიტრადიციისგონივრულიერთგულებაარისამმშვენიერების
მშობელი, გამვლელისგულსადაგონებასდანახვისთანავერომიპყრობს.
არსად იგრძნობაყალბიეგზიბიციონიზმისმანერულობა, გარყვნილი
მცდელობაახლისშექმნისა; ინფანტილურიჟინითუთავაშვებული,
მოუთოკავიეგოიზმისგამოვლინებანი.გაიფრენკონს, ამქმნილების
ავტორს, ნამდვილადარესწავლება, როგორ დაუმორჩილოსსაკუთარი
ნიჭიდაგაქანებაიმაუცილებელ კანონებს, რომელთასიწმინდეც
სწორუპოვაროსტატთათაობებმაშეუბღალავად მოიტანესჩვენამდე;
ამავედროს, მასარცდაუდგრომელითვითმყოფადობისგამოვლენა
უჭირსდათანარა" მიუხედავად” ,
არამედ "სწორედაც"იმკლასიკური
დოგმებისწყალობით, რომელთაცჭეშმარიტიხელოვანის
თავმდაბლობით იცავს.სხვათაშორის, ალბათუპრიანიიქნება,
შევნიშნოთ, რომდოგმებისერთგულებისგარეშე, ჭეშმარიტი
ორიგინალობაცწარმოუდგენელია. ..
თუმცა, უფრო მნიშვნელოვანიალბათისარის, რასიმბოლურ
დატვირთვასიძენსჩვენსდიადქალაქშიაღმართულიესიშვიათი
ქმნილება.შეუძლებელია, სამხრეთისფასადთანმდგომიმნახველი
გულისკიდემდეარ შეძრასიმფაქტისგააზრებამ, რომშენობისგარე
სარტყლები, რომლებიცშეგნებულადდათანსაოცარისინატიფით
იმეორებენსაკუთარ თავსმესამედანმეთვრამეტესართულამდე, ეს
გრძელი, სწორი, ჰორიზონტულიხაზები, ამავედროს, ერთგვარი
დამზავებელი, გამათანაბრებელიპრინციპისდანიშნულებასასრულებენ;
თამამად ვიტყოდი, ესსწორედაცამერიკული
თანასწორობისგამომხატველიხაზებია- მეთქი!თითქოსნებისმიერი
მნახველისათვისგასაგებდონემდე ამიწებენ"ამცადაზიდულ ნაგებობას
თავიანთიჯანსაღიმიწიერებით, ხალხურობით, ადამიანურობით. ..დათან
თითქოსგვაფრთხილებენკიდეც ადამიანთათვისდადგენილ მიჯნებს
საბოლოოდმაინცვერავინასცდება, ყოველივედასაზღვრულიადა
მოზომილი, მათშორის, თავადესამაყინაგებობაცკი კაცთაძმობა-
ერთობისნიშანსვეტადქცეულ თუნდაცამსარტყლებითო. .."
წერილიკიდევგრძელდებოდა იმავესტილში.კიტინგმაცბოლო
წერტილამდეჩაიკითხადათავიასწია." ღმერთო! "–მხოლოდ ამისთქმა
მოახერხა, მღელვარებისგანხმაგაბზარულმა.
ფრენკონსსახეგაებადრა.
–ურიგოარაა, რასიტყვი?თანაცთუისგან. .
.ხალხსჯერ არცარაფერს
ეუბნებაესსახელი, მაგრამმალეეტყვის, მერწმუნე.ასეთებსკანით
ვგრძნობ. ..მოკლედ, ფიქრობს, რომარცისეცუდივარ?ენააქვს

მკითხველ თალ იგა

ნესტარივით!უნდანახო, სხვებზერასგაიძახისხოლმე.ერთხელაც
წვეულებაზევართ დაუცებთუიამბობს, სიტყვასიტყვით:"
თუკიმისტერ
დარკინსმართლახუროთმოძღვრად მოაქვსთავი, იქნებვინმემ
შეახსენოს, რამოთხოვნააგამოცდილ ქვისმთლელებზე” .
..–პირდაპირ
ასეთქვა, ღმერთსგეფიცები!ყველასგასაგონად.
–ნეტადრო რომმოვა, ჩემზერასიტყვის?–ჩაიბურტყუნაკიტინგმა.
-დაიცა, "სიმბოლურიდატვირთვისმქონედეტალებიდაადამიანურ
ვნებათაბორკილები" ..
.–ესრაღაუბედურებაა? !თუმართლამაგიტომ
გვაქებს,ცუდად ყოფილაჩვენისაქმე!
–კრიტიკოსისსაქმეესარის, მისტერფრენკონ, ხანდახანთავად
ხელოვანსუნდააუხსნასხოლმემისივენამუშევრისარსი. ..
პასუხისმგებლობისიმბორკილებსგულისხმობდა, გაუცნობიერებლად
რომიდებთსაკუთარ კისერზე.
–ა-ჰაა..
.–რაღაცორჭოფობაეტყობოდაფრენკონსხმაში, –მართლა
ასეფიქრობ?არ ვიცი, არვიცი. .
.იქნებ, მართალიცხარ.ჰმ. ..ყოჩაღ, პიტერ.
–გმადლობთ, მისტერფრენკონ, –კიტინგიწამოიწია.
–დაიცადე, ჯერარწახვიდე.ერთიცგავაბოლოთდამერეშევებათჩვენ-
ჩვენსუღელში.
ფრენკონმაისევგადაავლოთვალინაბეჭდს, ღიმილით.ასეთინეტარი
ფრენკონიარასოდესუნახავს.ეტყობა, არცნახაზებშისაკუთარი
კორექტივებისშეტანადაარცდამთავრებულიპროექტისხილვაარ
ანიჭებდაისეთ სიამოვნებას, როგორცვიღაცისმიერსხვებისთვის
წასაკითხადგამიზნულიესსტატიასადღაცჟურნალში.
კიტინგინებიერად გადაწვასავარძელში.არა, თქმაარ უნდა, უქმად
მაინცარ დაუხარჯავსესერთითვე არცსაქმეშიგამოუჩენიათავიდა
არცბრძნულიგამონათქვამებიუფრქვევია, მაგრამფირმაშიუკვეყველამ
იცოდა თუკირაიმეუნდაგაეტანებინათგაიფრენკონისთვის
საჩვენებლად, ჯობდა, ესამახალითანამშრომლისთვისეთხოვათ.დღე
არ გავიდოდა, აქარმჯდარიყო, ამმყუდროკაბინეტშიდაფრენკონის
მოთქმა-გოდებაარესმინაიმისთაობაზე, თუროგორსაჭიროებდასანდო
დაგონებაგახსნილ ადამიანებსთავისგარემოცვაში.
რაცკირამშეიძლებოდა, ყველაფერიწვრილადგამოიკითხა
ფრენკონისშესახებ: საკვებსრაცშეეხებოდა, მცირედით
კმაყოფილდებოდათურმე, მხოლოდყველაფერსარ გეახლებოდათდა
გურმანადიყოცნობილი.წარჩინებითდაუმთავრებიანატიფ
ხელოვნებათასასწავლებელი; ანგარიშითშეირთოცოლიდაბედნიერი
ოჯახივერააწყო; წინდებსმუდამცხვირსახოცისფერსუხამებდახოლმე,
ჰალსტუხსკი არასოდეს; მოსაპირკეთებელ მასალად რუხგრანიტის
ქვასანიჭებდაუპირატესობასდასწორედამგვარიქვისსაკუთარ
კარიერსაცკიფლობდასადღაცმთებში; ლუიXV-ისსტილის
აპარტამენტებშიცხოვრობდამარტოდმარტო მეუღლეკარგახნისწინ
გარდასცვლოდადამთელიქონებამათიქალიშვილისთვისუანდერძებია,
რომელიცუკვეკოლეჯშისწავლობდა.
აი,სწორედესბოლოფაქტიგანსაკუთრებითიქცევდაკიტინგის
ყურადღებას.ერთხელ ისე, გაკვრითუხსენაკიდეცქალიშვილისამბავი
და კი, ნამდვილადო. .
.–ამისმეტივერაფერიდააცდენინა.სახეზეკი
შეატყო, ფრენკონსგულზეცუდადმოხვდა19წლისქალიშვილისხსენება. .
.
მოკლედ, კიტინგმაამსაკითხზესიტყვისთქმაცკიაიკრძალა.დროებით.
ლუშესნ.ჰეიერს, ფრენკონისპარტნიორს, კიტინგმასულ ორჯერ მოჰკრა
თვალიდაჯერაცვერდაედგინა, რაროლსთამაშობდაფირმის
საქმიანობაში.გარეგნობით ჰემოფილიით დაავადებულსჰგავდა:

მკითხველ თალ იგა

გრძელკისერა, ფერმკრთალი, თვალებგადმოკარკლული, დაჩამიჩებული
არისტოკრატი, შიშნარევიდათაფლულობითრომმიმართავსყველას
განურჩევლად.ძირძველიოჯახისნაშიერისწორედმისიოჯახური
კავშირებისგამოაეყვანაფრენკონსფირმისმეწილედ.მისიწრისხალხს
ლამისგულიეწურებოდასაყვარელიბებერილუშესისმცდელობებზე,
პროფესიულიკარიერისგზასდასდგომოდადამისთვისშეკვეთების
მიცემაკარგტონადმიაჩნდათ.შეკვეთებსფრენკონიასრულებდადა
მეტსარცარაფერსმოითხოვდაპარტნიორისგან.მოკლედ, ყველა
კმაყოფილიჩანდა.
აი,პიტერ კიტინგმაკიმართლაშეაყვარათავიმთელ საპროექტოს.
კოლეგებსისეთიგრძნობაგაუჩინა, თითქოსმთელიცხოვრება
იცნობდნენ; ყოველგვარსიტუაციასდაადგილსწამსვეერგებოდა, ყველა
თავისიანად თვლიდა.მუდმივადთბილადმომღიმარი, მხიარულხმიანი
დალაღი, მხრებსიმგვარადაიჩეჩავდახოლმედროდადრო, სულს
არაფერიუმძიმებდადამისგანარცცუდსელოდებოდავინმე.
ფრენკონმათავიასწიადაახლაკიტინგსმიაჩერდა.კიბატონო, მის
თვალებშინამდვილადხედავდააღტაცებას, თუმცატუჩებისუპეებში
მაინცრაღაცეშმაკურიჩამალულიყო, რაღაცწინააღმდეგობრივი,
თითქოსეს- ესააჩაიღიმებსო.თუმცა,მაინცასეერჩია.ბრმა
თაყვანისცემაარაფერშისჭირდებოდა, დამსახურებულიალბათ მეტ
პასუხისმგებლობასაცდააკისრებდა, აი,ასეთი დაუმსახურებელი
თაყვანისცემა სწორედ ისიყო, რაცახლაუფროაწყობდა.
–რომგახვალ, ესმისჯეფერსსდაუტოვე, ჩემსალბომშიჩადოს.
კიბეზერომჩარბოდა, კიტინგმაჟურნალიჰაერშიააფრიალადატუჩები
მოპრუწა, თითქოსდასასტვენად.

●●●

ტიმდეივისი, მაღალი, ქერაბიჭი,გვერდითადაფასთანმუშაობდადა

კიტინგმაცკარგახნისწინგამოარჩიასხვებში: ჩვეულმაალღომუკარნახა,
რომტიმიმთელ ოფისშიმართლასაუკეთესომხაზველიიყო. ამიტომაც
ცდილობდა, რამენაირადისიციმპროექტებზემუშაობაშიჩაერთოთ,
რომლებზეცდეივისიიყოპასუხისმგებელი.მალედაახლოვდნენ, ერთად
სადილობდნენ, რამდენჯერმებარშიცგადაკრესსამსახურისმერე
სულგანაბულიუსმენდაელენდაფისტრფობითდამწვარიდეივისის
აღსარებებს, თუმცაბარიდანგამოსულსმისინალაპარაკევიდანსიტყვაც
აღარ ახსოვდა.
ახლაკიტიმიაშკარადრაღაცსადარდებელსშეეპყრო გაშმაგებული
ღეჭავდაერთდროულად სიგარეტსაცდაფანქარსაც.კიტინგსარაფერი
უკითხავს,უბრალოდ, მისიდაფისკენწაიხარადამეგობრულაცგაუღიმა.
დეივისმაბრაზიანად გამოაფურთხასიგარეტი: ის-ისიყოუფროსობისგან
შეეტყო,დღესაც, უკვემესამედამკვირაში, დარჩენადაგვიანობამდე
მუშაობამოგიწევსო.
–გვიანობამდეო, გესმის?
!კაცმაარიცის, როდემდე!თურმეამაღამთუ
არ დაიხაზაესკარნიზი, ვერ გადავრჩებით!–გამეტებითდაჰკრახელი
გაშლილ ფურცელს, –ერთიამასდახედე, დილამდერამორჩება!რა
გავაკეთო?
–შენზეუკეთესიაქარავინაადაიმიტომ.შეუცვლელიხარ, ტიმ.
–დაიცაერთი!საღამოსელენს უნდაშევხვედროდი!მესამედვატყუებ
უკვე!აღარცდამიჯერებს.მითხრაკიდეც. .
.მორჩა გაი
ყოვლისშემძლესთანავდივარდაპირდაპირ ვეუბნები, რაუნდაუქნას

მკითხველ თალ იგა

თავისნახაზებსაცდასამსახურსაც!ამოვიდაყელში!
_მოიცა, –კიტინგიგვერდითამოუდგა, –დაწყნარდი.სხვაგზაც
არსებობს.მედაგიმთავრებმაგნახაზებს.
–რა- ა?
–დავრჩებიდამივხედავ.ნუგეშინია.ვერავინვერაფერსგაიგებს.
–ხუმრობ?
–საღამოსსაქმემაინცარაფერიმაქვს. .
.დაიცადე, სანამყველაწავადა
შენცმოუსვი.
–გადამარჩინე, პიტ!–დეივისმაშვებითამოისუნთქა, –მაგრამთუ
გაიგეს,ჩემისაქმეწასულია. .
.თან...ჯერ გამოუცდელიხარ.
–ნუდარდობ, ვერგაიგებენ!
–ეხლაუსამსახუროდნაღდადვერდავრჩები. .
.ხომაზრზეხარ, პიტ?!
დაქორწინებასვაპირებთ.რამერომოხდეს. .
.
–არ მოხდება- მეთქიარაფერი.
შვიდიიყო დაწყებული, დეივისმარომთავისიდაფა- ნახაზებიკიტინგს
გადააბარა,თვითონგაიპარადამარტოდმარტოდატოვადაცარიელებულ
ოთახში.
კიტინგიერთადერთიანთებული, მწვანეთალფაქიანინათურისქვეშ
იდგადამთელიდღისღრიანცელისშემდეგსამუცნაურადდადუმებულ,
გრძელ, ერთმანეთზეგადაბმულ, უკაცრიელ ოთახსგასცქეროდა:
იქაურობისმესაკუთრედაღიქვამდათავს იმწუთასთუარა,
სამომავლოდ მაინცუთუოდ.ოდნავიეჭვიცკიარ ეპარებოდა, ისევე
როგორცდასახულიგეგმისწარმატებაში. ..
.
ათისნახევარზესაქმესმორჩა, ნახაზებიდააბინავადაოფისიდან
გამოვიდა.დანაყრებულიკაცივითკმაყოფილიდათანოდნავ
დარცხვენილიმიუყვებოდაქუჩას.უცებსაკუთარისიმარტოვისგანცდამ
შეაწუხა.ამსაღამოსმაინცაუცილებლად სჭირდებოდავინმეხმის
გამცემი.არადა, არცარავინეგულებოდა.პირველადინატრა, ნეტა
დედაჩემიცნიუ- იორკშიიყოსო.მაგრამისსთენტონშიდარჩაიმ
ბედნიერიდღისმოლოდინში, როცაშვილითავისთანგადაიყვანდა
საცხოვრებლად.არა, ამსაღამოსწასასვლელიარსად ჰქონდა, იმპატარა,
კოხტაპანსიონისგარდადასავლეთნიუ- იორკისოცდამერვექუჩაზე,
სადაცკიბეზესამ
სართულსაივლიდადათავისდაწკრიალებულ, ჩახუთულ ოთახში
შეიკეტებოდა.ვიღაცეებსკიიცნობდაქალაქში, არაერთგოგოს
მაგალითად, ერთთანსასიამოვნო ღამეცკიგაატარა, ოღონდმათგან
ახლამაინცარავისნახვაარსურდა.ფიქრშიუცებთავისთავად
ამოტივტივდაქეთრინჰელსისსახელი.
გამოსაშვებიბანკეტისმერედეპეშაგაუგზავნა, მაგრამიმდღიდან
აღარცგახსენებია.ახლაკისაოცრადმოუნდამისინახვა; სურვილი
უცაბედიიყო დამოურეველი.ავტობუსსშეახტადაგრინვიჩვილიჯამდე
შორიმგზავრობისთვისმოემზადა მარტოდმარტოიჯდაწინასკამზედა
ყოველ წითელ შუქზეგულშიენერგიულადლანძღავდაშუქნიშნის
მომგონს.ქეთრინთანშეხვედრისწინსულ ასეფორიაქობდადა
ვერაფრითაეხსნა, რაემართებოდახოლმე.
ქეთრინიერთიწლისწინგაიცნობოსტონში, სადაცისდაქვრივებულ
დედასთანერთად ცხოვრობდა.თავიდანმორცხვიდამოსაწყენიეჩვენა,
იმპირველ დღეს, გულიანიღიმილისგარდათავივერაფრით
დაამახსოვრადაარცისუფიქრია, კიდევთუნახავდაროდისმე.მეორე
დღესვედაურეკა.მისისტუდენტობისდროინდელიგოგოებიდანქეთრინი
იყოერთადერთი, ვისთანაცმოუწია, რამდენიმეკოცნით

მკითხველ თალ იგა

შემოფარგლულიყო.ნებისმიერიგოგონამისიხდებოდა, თუ
მოინდომებდადაესთავადაცმშვენივრადმოეხსენებოდა; იცოდა,არც
ქეთრინიეტყოდაუარს; მით უმეტეს, გოგოსუყვარდადაესღიად,
ყოველგვარიმორცხვობისგარეშეაღიარაკიდეც; მისგანარაფერი
მოუთხოვია, არაფრითდაუვალდებულებია.არადა, რატომღაცმაინც
შეიკავათავი.მაშინ, სტუდენტობისას, ძალიანამაყობდახოლმემის
გვერდით მყოფიგოგოებით ყოველთვისსხვებისგანგამორჩეულები
იყვნენ,საუკეთესოდ ჩაცმულები. .
.ძმაკაცებისშურიანობაცახალისებდა.
აი,ქეთრინის
უბრალოებისადაუაზრო დაუდევრობისგამოკისირცხვილიკლავდადა
იმაზეცბრაზობდა, არცერთისხვაბიჭიმეორედზედარშეხედავდაო.
არადა,არცისეთიბედნიერებაუგრძნიაროდისმე, როგორიცმაშინ, როცა
თავიანთ ინსტიტუტშიდაპატიჟაცეკვებზე.ბევრბობოქარსამიჯნურო
მორევშიუცურავია, ბევრისთვისშეუფიციასაუკუნოსიყვარული;
ქეთრინიცბევრჯერ დავიწყებიაკარგახნით დაარციმასშეუხსენებია
როდისმეთავი, მაგრამმაინცმუდამთვითონვეუბრუნდებოდა,
მოულოდნელად, გაუაზრებლად, როგორცახლა, ამსაღამოს.
ქეთრინისდედა, პატარა, მორიდებულიქალი, დაწყებითისკოლის
მასწავლებელი, შარშანზამთარსგარდაიცვალა.ქეთრინსბიძასთან, ნიუ-
იორკშიმოუწიასაცხოვრებლადგადმოსვლა.მისზოგიერთწერილს
კიტინგიდაუყოვნებლივპასუხობდახოლმე, სხვებს რამდენიმეთვის
მერე.ცხადად გრძნობდა, ქეთრინიმისთვისშეუცვლელიიყო; ოღონდაქ,
ნიუ-იორკში,მიუხედავადიმისა, რომავტობუსითაცშეეძლომისულიყო
მასთანდატელეფონითაცშეხმიანებოდა, ერთითვითისევამოიგდო
თავიდან.
ახლაქეთრინთანმიდიოდადაარცკიუფიქრია, წინასწარეცნობებინა
ვიზიტისთაობაზე.არციმაზედაფიქრებულა, სახლშითუდამხვდებაო.
სულ ასეუბრუნდებოდახოლმედაისიცსულ მუდამხვდებოდა უსახური,
მაგრამძალიანპრეტენზიულიშენობისბოლოსართულზე. დღესაციგივე
მოხდა.
კარიგაუღო და გამარჯობაო ისეუთხრა, თითქოსწინადღეს
დაშორებოდნენერთმანეთს.
უცნაურადეცვა ყველაფერითითქოსერთიზომითდიდი.შავიკაბა
მუხლებსქვემოთ ჩამოჩაჩვოდა, მამაკაცისპერანგისმაღალისაყელო
გვერდზემოჰქცეოდადალავიწისსიფრიფანაძვალიმოუჩანდა;
სახელოებიმყიფეთითებამდეჩამოგრძელებოდა.წაბლისფერითმა
დაუდევრად აეკრიფა, მაგრამისეჩანდა, თითქოსმთვარისბაკმივით
შემოსალტოდათხელ სახეზე.დიდი, ნაცრისფერითვალებიჰქონდა,
ოღონდახლომხედველიიყოდაახლაცთვალმოწკურულიიმზირებოდა
სულ ოდნავ, ტუჩისკუთხეებითმოღიმარი.
–როგორ ხარ, ქეითი?–ისეჰკითხა, ჩვეულებისამებრ, თორემუკვე
მიხვდა,რომყველაფერირიგზეიყო, ამსახლშიცდასაერთოდაც. .
.ჯერ
აპირებდა, დაწვრილებითაეხსნაყველაფერი დაძაბულისამუშაოს
თაობაზედამთელიამბავი, მაგრამახლააღარცამისსაჭიროებაჩანდა._
–ქუდიმომე. .
.მაგსკამზეარ დაჯდე, ყანყალებს.ოთახშიშევიდეთ. .
.წამო.
ოთახიუბრალოდ, მაგრამთვალშისაცემიგემოვნებითიყოგაწყობილი;
იაფიხისთაროებიოქროსვარაყიანისქელ- სქელიტომებითიყოსავსე,
ოღონდ არეულ- დარეულად: აშკარად, სილამაზისგამოარ გამოეფინათ
დახშირადაცმოიხმარდნენხოლმე.სპეციალურ დაფაზერემბრანდტის
დალაქავებული, სიძველისგანგამოხუნებულიოფორტიგაეკრათ ალბათ
სადმე,მიგდებულ მაღაზიაშივინმემოხუცი, ხელმოცარულიმხატვრის

მკითხველ თალ იგა

აღმოჩენა არაფრით რომარსთანხმდებოდამასთანგანშორებას, სანამ
ისეთითანხაარშესთავაზეს, უარირომვეღარაფრითთქვა. .
.სულ უნდოდა
ეკითხა,ამისთანასრასსაქმიანობსბიძაშენიო, მაგრამერთხელაცვერ
გაბედა.
ოთახსათვალიერებდადაზურგსუკანქეითისსუნთქვასგრძნობდა;
შემოტრიალდა, მკლავებშიმოიქცია, ჩაკოცნა, დაგოგომაცლბილი,
მომლოდინეტუჩებიშეაგება არცშემცბარადაარცაღელვებულა,
უბრალოდ, ბედნიერიიყოდაარცარაფერიუკვირდა.
–ღმერთო, როგორ მომენატრე!–თქვაკიტინგმადანამდვილადარ
თვალთმაქცობდა.
–დიდად არ შეცვლილხარ. .
.გამხდარხარცოტათი.
–ესრა კომპლიმენტია?
–აბა,სხვარა?
–მთლად ასეცარუნდამომახალო.
–რატომაცარა?მშვენივრადგამოიყურები.ერთიმანახა,
ორმოცდაათისაროგორიიქნები შეჭაღარავებული, ნაცრისფერ
კოსტიუმშიგამოწკეპილისახელოვანიხუროთმოძღვარი. .
.
–მართლაასეფიქრობ?
–შენწარმოიდგინე, –არა, ნამდვილად არ ეპირფერებოდა.
ვერცკიიფიქრებდა, ქეთრინივითთუგაუგებდავინმე.დარწმუნებული
იყო,მომავალშისწორედ ასეიქნებოდაყველაფერი.
შეკითხვებსელოდა, ამისმაგივრად კისთენტონშიერთადგატარებული
დღეებიგაიხსენეს; ქეთრინიმუხლზეეჯდა, მკლავზეჰყავდა
გადაწვენილიდათვალებშიჩასცქეროდა, ერთად იცინოდნენდა
ერთმანეთსარ აცლიდნენმოყოლას რასასაცილო საცურაო
კოსტიუმებიიყომაშინმოდაში, სთენტონისსანაყინე, სადაცზაფხულის
უამრავისაღამო ჰქონდათ გატარებული. ..კიტინგიკიგულშიიმას
ფიქრობდა, რასისულელეიყოესყველაფერი, როცაუამრავი
მნიშვნელოვანირამჰქონდასათქმელიდასაკითხავი; "
არ შეიძლება
ამდენიხნისუნახავიხალხიასეთრამეებზეხარჯავდესდროს, "–
ფიქრობდაპიტერი.ქეითისთვისკი, ეტყობა, სწორედესსავსებით
ნორმალურიიყო საერთოდ არციმჩნევდა, თუდაშორებოდნენ
ერთმანეთსოდესმე.
ბოლოს, მაინცისევპიტმაჰკითხა:
–ჩემიდეპეშამიიღე?
–კი.დიდიმადლობა.
–არ გაინტერესებს, ნიუ-იორკშირასვსაქმიანობ?
–რათქმაუნდა.რასსაქმიანობ?
–დიდდაინტერესებასრაღაცვერგატყობ.
–როგორ თუარა!დაწვრილებითმომიყევიყველაფერი.
–მერედა, რატომარაფერიმკითხე?
–როცამოგინდება, თვითონმეტყვი.
–შენთვისრამემნიშვნელობააქვს?
–რას?
–რასაცვაკეთებ.
–როგორ არაქვს. .
.თუმცაარცისედიდი.
–როგორ გამახარე!
–რასგეტყვი, იცი,
ჩემთვისმართლაარავითარიმნიშვნელობაარააქვს,
რასსაქმიანობ მთავარიშენხარ.
–ეგროგორ?
–აქრომხარ.ანამქალაქში.ანსადმესხვაგან.რავიცი.მთავარია, რომ

მკითხველ თალ იგა

არსებობ.
–არა, ცოტათიმაინცსულელიხარ, ქეითი.შენიპირდაპირობამაგიჟებს.
არ შეიძლება, კაცსასემიახალო, ჭკუასმაკარგვინებო.
–დათუმართლაასეა?
-მაინც..
.ხიბლიმოგაკლდება.
–დათუარავისმოხიბვლასარვაპირებ?
–მეცვიგულისხმები?
–შენისედაცმოხიბლულიხარ. .
.არა?
–კი, –მკლავებშიმოიმწყვდია, –სამუდამოდ.ეტყობა, მეშენზესულელი
გამოვდექი.
–ძალიანაცკარგი, ესეიგი, ყველაფერიძალიანკარგადაა!–თმაში
შეუცურათითები, –მართალივარ?
–შენთვისყოველთვისყველაფერიკარგადაა. ..სწორედესარის
საუკეთესოჩვენსურთიერთობაში.მაგრამმისმინეერთიწუთით, მინდა
მოგიყვე, რასვაკეთებ, ესმნიშვნელოვანია.
–ყურადღებითგისმენთ, მისტერკიტინგ!
–მოკლედ, ფრენკონთანდაჰეიერთანრომვმუშაობ, ეგიცი..
.ისე,ვინ
არიან,იცი?
–კი.წიგნშივნახე." ვინვინააარქიტექტურაში" .კარგირამეებიეწერა
ორივეზე.მერებიძაჩემსაცვკითხე.პირველებიარიანთავიანთ
საქმეშიო. .
.
–სწორიუთქვამს.ფრენკონინიუ- იორკშისაუკეთესოდიზაინერია, იქნებ
მთელ ამერიკაშიც. .
.ანშეიძლება, მსოფლიოშიც.ჩვიდმეტიცათამბჯენი
ააშენა,რვატაძარი, რკინიგზისექვსისადგურიდარავიცი, კიდევრა. .
.ისე,
შენცხვდებიალბათ ერთიბებერიიდიოტია, ყველასელაქუცებადა. ..
უცებგაჩუმდა, პირდაღებულიმიაჩერდაქეითს.ამისთქმასარაპირებდა.
ადრეამაზეფიქრისნებაცარმიუციასაკუთარითავისთვის.
ქეთრინიმშვიდადშესცქეროდა.
–მერე?–ჩაეკითხა, –გააგრძელე. .
.
–ხოოო. .
.მოკლედ. ..–ენადაება, მიხვდა, ახლამხოლოდგულწრფელად
შეეძლოელაპარაკა, –სინამდვილეში, სწორედასეთიაზრისვარ მისტერ
ფრენკონზე.თანმსიამოვნებსიმასთანმუშაობა.როგორიამბავია?
–ძალიანაცჩვეულებრივი.უბრალოდ, ამბიციურიადამიანიხარ, რა
მოხდამერე?
–დაესარგაღიზიანებს?
–არა.შენშენიმიზანიგაქვს.
–ჩემივეარჩეული.არადა, ყველაფერიარცისეცუდადმიდის: უდიდესი
ფირმაა, ქალაქშისაუკეთესო.საჭიროსაქმესვაკეთებდაფრენკონიც
ჩემიძალიანმადლიერია.პატივსაცმცემენ.ბოლოსდაბოლოსალბათ
მოვახერხებ, ნებისმიერ თანამდებობაზემოვხვდე. ..ოღონდამსაღამოს
ერთიკაცისგასაკეთებელისაქმეგავაკეთე, ისკივერცხვდება, მალერომ
აღარავისდასჭირდებამაგისმხაზველობა. .
.ქეით!გესმის,რას
ვლაპარაკობ?
–დაწყნარდი, მესმისყველაფერი, ნუნერვიულობ.
–რომგესმოდეს, მეტყოდი, რასაცფიქრობჩემზე, რასაცვიმსახურებ...
გამაჩერებდი.
–არა, პიტერ.არმინდაშეიცვალო.ასეთიმიყვარხარ.
–ღმერთმაგიშველოს!
–მიშველისკიდეც.
–იცი, საშველადგაქვსსაქმედაასემშვიდადლაპარაკობ?ვითომც
არაფერიო. .
.

მკითხველ თალ იგა

 –რამოხდა?რაარ გესმის?ხომგითხარი, მიყვარხარ- მეთქი!
–ხო,კარგი!ყველაფერიმესმის. ..ქეით..
.იცი, შენსავითარასდროს
არავინმყვარებია. .
–ეგეცვიცი:
მაგრად ჩაიხუტაგულში, მთელიძალით, თანეშინოდა, ესუწონოპატარა
სხეულიუცებსაერთოდ არგაცრეცილიყო.ვერხვდებოდა, რატომ
უჩნდებოდაამგოგოსთანიმისხმამაღლააღიარებისჟინი, ფიქრში
საკუთართავსაცრომვერუტყდებოდახოლმე.ვერცისგაეგო, რამ
გაახუნაიმგამარჯვებისგანცდისსიხარული, რისიგაზიარების
სურვილმაცმოიყვანააქ.თუმცაუკვეტვინისჭყლეტასაცდაეკარგააზრი
დაუცნაურ, უჩვეულო თავისუფლებასგრძნობდა ქეთრინიხომმუდამ
უმსუბუქებდაიმწნეხს, სახელირომვერმოუნახავერასდროს, თითქოს
სულ მარტო, ერთი- ერთზედარჩასაკუთართავთანდათანნაღდი,
ბუნებრივისახითაცეჩვენა.ერთადერთი, რასაცამწუთასმისთვის
მნიშვნელობაჰქონდა, რაცშეიძლება, მეტხანსეგრძნომკერდზე
ქეთრინისტილოსპერანგისშეხება.
მერეჰკითხა, ნიუ- იორკსროგორ შეეჩვიეო, დაისიცბედნიერი
აჟღურტულდა ბიძამისისქება- დიდებასმოჰყვა.
–იცი,რასიცოცხლეა, პიტერ? !გაგიჟდები!თვითონაცუჭირს, მაგრამ
შემიფარადათავისიკაბინეტიცმედამითმო; მასმერეამოთახში
მუშაობს.უნდაგაგაცნო.ახლაწასულია, ლექციებსკითხულობს
დასავლეთში, მაგრამჩამოვათუარა, აუცილებლად გაგაცნობ.
–სიამოვნებით.
–სამსახურისდაწყებამინდოდა, ჩემიხელფასიმექნება- მეთქი;
არაფრით არქნა.რამითხრა, იცი?მეო, –სიტყვასიტყვითგეუბნები, –
"ბავშვთაშრომის”არაფერიმჯერადაჩვიდმეტიწლისგოგოსამუშაოდ
რომგაგიშვა, მერეთავისადგამოვყოო.ხოსაყვარელივინმეა?
გაგიჟდები, ისეთრამეებსიგონებსხოლმე რაღაცთავისიიდეებიაქვს,
მებევრიარაფერიმესმის, მაგრამყველაამბობს, იშვიათიჭკუისკაციაო.
სულ უნდამაგრძნობინოს, რაბედნიერია, აქრომვცხოვრობ.ვითომ
თვითონარშემიფარა. .
.საყვარელი!
–მთელიდღერასაკეთებ?
–ახლაისეთსარცარაფერს.წიგნებსვკითხულობ.არქიტექტურაზე.
ტონობით აქვს.როცაქალაქშია, იმისლექციებსვბეჭდავ.არამგონია,
კარგმბეჭდავად მთვლიდეს, ალბათპროფესიონალიურჩევნია, მაგრამ
იცის,როგორმიყვარსბეჭდვადავითომსაქმესმიჩენს.ხელფასსაცკი
მიხდის, ნამდვილიმბეჭდავივით.უარსვამბობდი, მაგრამვინგისმინა!
–მაინც,რასსაქმიანობს?
–უჰ,რავიცი, ათასრაღაცას.მაგალითად, ხელოვნებისისტორიას
ასწავლის.მგონი, მთლადპროფესორია.
–ისე,შენროდისაპირებკოლეჯში?
–რასგეტყვი, იცი არამგონია, ბიძაჩემმამოიწონოსეგაზრი.ერთხელ
ვუთხარიკიდეც, მინდა,თავადგავიკვალო- მეთქიგზა, მაგრამმიაჩნია,
რომესსაჩემო საქმეარაა.სწორედ ასემითხრა: „
ღმერთმ, სპილო გამწევ
ძალად შექმნადარწყილი სახტუნაოდ; რასაჭიროა, ბუნებისკანონებზე
ატაროექსპერიმენტები.ისე, თუარიშლი. ..
”მოკლედ, წინარ მეღობება,
მაგრამარც. .
.
–ეცადე, არ გადაგაფიქრებინოს.
–არა,არცმასეასაქმე, უბრალოდ. ..სკოლაშიცარ ვბრწყინავდიდა
საერთოდ. ..თუმცარა, დრო ჯერკიდევმაქვს, მოვიფიქრებ.
–დაიცა, ქეითი, არ მომწონსესამბავი.სულ კოლეჯზეოცნებობდადა

მკითხველ თალ იგა

ახლაეგბიძაშენითუ. .
.
–ასენუამბობ.რომიცოდე, როგორიარაჩვეულებრივივინმეა.
მისნაირისაერთოდ არავინმინახავს.ისეთიკეთილია, გამგები. ..თანსულ
ხუმრობს, გეთამაშებადავერცკიხვდები, როგორპოულობსშენთვის
დროს.საათობითმელაპარაკებახოლმეგაფიცვებზედაფაბრიკა-
ქარხნებშიაუტანელ შრომაზედასაერთოდ, სულ სხვებზედამათ
პრობლემებზელაპარაკობს არასოდესსაკუთართავზე. ..არცჩემი
სულელურიშეკითხვებიუშლისნერვებსდაარაფერი. .
.ერთმამისმა
მეგობარმა
ისიცკიმითხრა: ბიძაშენმარომმოინდომოს, ძაან-
ძაანმდიდარივინმე
გახდებოდაო, მაგრამფულისაერთოდარ აინტერესებს. ..
–რაღაცარამჯერა.
–გაიცნობდადაიჯერებ.ჰომართლა, შენზევუთხარიდაძალიანუნდა
შენიგაცნობა.რომეო- სახაზავიშეგარქვა. ..
–ოჰ,ნუთუ? !
–კარგირა ცუდადკიარაფერიუთქვამს!სულ ასელაპარაკობსხოლმე.
ნახავ,ბევრირამეგექნებათსაერთო.იქნებხელიცწაგაშველოს, რაიცი.
არქიტექტურაშიმართლაერკვევა არ ვხუმრობ.მოკლედ, შანსიარაა,
ბიძიაელზუერთიარ მოგეწონოს.
–ვინ?დაიცა, რაჰქვიაბიძაშენს? !
–ელზუერთ თუი.რამერე?
ხელებიჩამოუვარდა.პირდაღებულიმისჩერებოდა.
–რამოხდა, პიტ?
ნერწყვიძლივსგადაყლაპადამერეღაამოიღოხმა:
–შანსიარაა.ბიძაშენსვერშევხვდები.
–რატომვითომ?
–ასეარა.არაშენგან. ..რასგეტყვი, იცი,ქეით აზრზეცარახარმერა
კაცივარ. .
.სულ ვიღაცისგამოყენებაზევარ დაგეშილი. .
.არ მინდა,
შენთანაცასეგამომივიდეს.
–მერაღაშიუნდაგამომიყენო? ..რასამბობ? !
გაეცინა.ხმამაღლა, დაუფარავად.
–მაშ, არქიტექტურაშიცერკვევა, არა?ჩემო პატარასულელო, ა?საქმეში
მაგაზემნიშვნელოვანიკაცი, მგონი, არცარავინაა!თუარადა-ნაღდად
გახდება.ფრენკონისთვისგეკითხა მაგმელასრასგამოაპარებ!ასე
ამბობს, ეგელზუერთინაპოლეონიაარქიტექტურისკრიტიკოსებშიო.
არადა, ბევრიარცარავინწერსამთემაზე, ეგკიდევწინასწარიბევებს
პირველ ადგილს. .
.უნდანახო, მისყოველ სტატიასლოცვანივით
აბულბულებენ!იქნებადა, ხელიცშეგაშველოსო?თუმოინდომაზედ
კვარცხლბეკზედამასკუპებს!ეგდღეცმოვა, ნაღდადმოვანდომებინებ
როგორცფრენკონსავაყვანინეთავი.ოღონდარაასე, არაშენი
წყალობით, გასაგებია?
–ვერაფერიცვერ გავიგე!რატომარა?
–იმიტომ, რომარ მინდა!ბინძურისაქციელიიქნებადამეტიარაფერი,
ისედაცქუჩისქალიმგონიათავი მართლაპროსტიტუციასავითააეს
ჩვენისაქმედაახლასუტენიორიღამაკლდა!არმინდა, ამაშიგაგხვიო,
გაიგე?!ერთიმარტოშენთანურთიერთობაშემრჩაწმინდადაახლა. .
.
–ახლარა?
წამოდგადაწინდაუდგამჯდომარეს.მერეახლოსმიიწია, ხელები
მოხვია, თმებიაუჩეჩა.
–კარგი, როგორციტყვი.მაგრამბიძაჩემითუდაგჭირდა, მითხარიარ
დამიმალო.გამომიყენერა ვინგამადლის. .
.

მკითხველ თალ იგა

 ქვეშ-
ქვეშამოხედა.ქალიუღიმოდა, ალერსით.
–გადაღლილიჩანხარ, პიტ..
.გინდა,
ჩაიგაგიკეთო?
–რომარ გეთქვა,აღარცმახსოვდა ლუკმაარ ჩამსვლიადღესპირში. .
.
დროარ მქონდა.
–გადამრევნამდვილად!შეიძლებაასე? !თავსდაიავადმყოფებ!
სამზარეულოშიწამო, რამესმოვიფიქრებ..
.
ორისაათისმერეწამოვიდამისგან ლაღად, მსუბუქადმოაბიჯებდა,
აღარცმისტერ თუიახსოვდადააღარცთავისიშეფი, მისტერფრენკონი.
მარტო იმაზეფიქრობდა, მეორედღისთვისისევრომდაჰპირდამისვლას
–იქამდერამოიცდისო.ქალიკიკარისწირთხლსმიჰყრდნობოდა, ქუჩის
სიბნელესგასცქეროდადამისიფიქრიცპიტსდასტრიალებდა: "
ნეტა,
მართლახვალაცმოვა.თუსამითვისშემდეგ? ”

●●●

–საქმესრომმორჩები, ჩემთანშემოდი, –უთხრაკამერონმა.

–კიბატონო, –მიუგო რორკმა.
კამერონისწრაფად შეტრიალდაქუსლებზედამხაზველებისოთახიდან
გავიდა.ერთითვისმანძილზეჯერარასოდესუთქვამსრორკისთვის
გადაბმულადამდენისიტყვა.
რორკიყოველ დილით შედიოდაამოთახშიდადავალებულ საქმესაც
ისეაკეთებდა, კამერონისგანარცქებამოუსმენია, არცშენიშვნა ჩუმად
შემოვიდოდა, ზურგსუკანდაუდგებოდადაუსიტყვოდმიაჩერდებოდა
ხოლმენახაზს.თითქოსცდილობდა, ამმზერითეიძულებინაშეგირდი,
ხელიაჰკანკალებოდადაფურცელზესწორადვერგაევლო ხაზი.ორ
დანარჩენმხაზველსმარტოზურგსუკანაჩრდილივითასვეტილი
კამერონისწარმოდგენაზეცკიერეოდათავგზა, რორკიკივითომ
საერთოდ ვერცამჩნევდა მშვიდადაგრძელებდახაზვას, არცხელს
აკლდებოდასიმტკიცედაწვერდაბლაგვებულ ფანქარსაცხაზგასმით
დინჯად,აუჩქარებლად ცვლიდაახლით." ა-
ჰაა,
"–უცებ, მოულოდნელად
ჩაიბურდღუნებდაკამერონი.რორკიცმხოლოდმაშინშეაბრუნებდა
ხოლმემისკენთავს, თავაზიანიყურადღებითშეხედავდადა რაშია
საქმეო?–ჰკითხავდა.კამერონიარაფერსამბობდა, შეტრიალდებოდადა
მიდიოდა; მარტო თვალებსწკურავდარაღაცსხვანაირადდაეტყობა,
ამით სურდამიეხვედრებინარორკი, პასუხისაუცილებლობასვერ
ვხედავო.ისიცკვლავსაქმესუბრუნდებოდა.
–არ მომწონსესამბავი, –ეუბნებოდალუმისიახალგაზრდამხაზველი
სიმპსონს,თავისმხცოვანკოლეგას, –ბებერსბიჭიგულზეარეხატება.
თუმცა,ალალად გითხრა, ვერცგაამტყუნებ.ეგაქდიდხანსგამჩერებელი
არ არის.
მთლად მიხრწნილ დაუძლურებულისიმპსონიდიდიხანია, კამერონთან
მუშაობდადაახლაუკვესამადლოდინახავდნენ, თუმცათვითონ
ვერაფერსხვდებოდა.ლუმისიახალგაზრდაიყო, სახესოფლისდუქნის
დახლიდარსმიუგავდა; ბევრგანდაეთხოვათდაბოლოსაქეპოვა
ნავსაყუდელი.
რორკიკიორივესაღიზიანებდა როგორცსაერთოდყველასდა
ყველგან,ლამისდანახვისთანავე.ისე, მართლასეიფისკარსმიუგავდა
სახე,ოღონდამსეიფშითურამეძვირფასიინახებოდა, ამაზეფიქრით
ზედმეტადაღარავინიწუხებდათავს.მისგვერდითმუდამსუსხიდა
შფოთვაისადგურებდა, უცნაურ განცდასუჩენდაირგვლივმყოფთ_

მკითხველ თალ იგა

თითქოსრაღაცსაგანგაშოწინათგრძნობითმუხტავდაჰაერს, არადა,
თვითონიქარციყო; არა,პირიქით: თითქოსმარტოთვითონიყოდასხვა
არავინ...
სამსახურიდანშინფეხითბრუნდებოდა, თუმცაკისაკმაოდშორს, ისტ-
რივერისმახლობლად იქირავაბინამრავალსართულიანსახლში.
აქაურობაიმიტომშეარჩია, კვირაშიორდოლარ- ნახევრადმთელიბოლო
სართულირომდაუთმეს ვეებერთელაოთახი, ყოფილისაწყობი.უჭერო
ოთახში, შიშველ კოჭებსშორის, პირდაპირსახურავიმოჩანდა.
სამაგიეროდ, ორ კედელს, მთელ გაყოლებაზე, ფანჯრებიჰქონდა
დატანებულიდამართალია, ზოგშიშუშაიყოჩასმული, ზოგშიცმუყაო,
მაგრამერთირიგირომმდინარისხედსგადაჰყურებდა, მეორედანლამის
ნახევარიქალაქიმოჩანდა.
წინაკვირასმხაზველებთანკამერონიშევიდადარორკსსოფლის
სახლისრაღაცუცნაურიესკიზებიმიაჩეჩა ნახეერთი, აქედანშენობას
თუგამოიყვანო.სხვაარაფერი, მოტრიალდადაწამოვიდა მომდევნო
რამდენიმედღეახლოსაცაღარგაჰკარებია.რორკმანახაზები
მოამთავრადაკამერონსდაუტოვამაგიდაზე.დილითკამერონიისევ
გამოჩნდამხაზველებთან, რორკსახლალითონისკონსტრუქციისგეგმა
დაუტოვადაუთხრა, მოგვიანებითჩემსკაბინეტშიშემოდიო; მერე,მთელი
დღე, ისევაღარგამოჩენილა.
სხვებიუკვეწასულიყვნენ.რორკმათავისსახაზავდაფასტილოსძველი
ნაჭერიჩამოაფარადაკამერონისკაბინეტშიშევიდა.კამერონსაგარაკის
ნახაზებიმაგიდაზეგაეშალა.ნათურისშუქიირიბადეცემოდამის
ყვრიმალს, ოდნავშევერცხლილ წვერს, მომუშტულ ხელსადანახაზის
მკვეთრ, თითქოსშავად ამოტვიფრულ ხაზებს.
–გათავისუფლებულიხარ!–აჯახაკამერონმა.
რორკიშუაოთახშიიდგა სიმძიმეერთფეხზეგადაეტანა, ხელები
ჩამოეშვადაცალიმხარიგვერდზეჩამოვარდნოდა.
–ვითომ?–იკითხამშვიდად, ადგილიდანარ დაძრულა.
–მოდიაქ, –თქვაკამერონმა, –დაჯექი.
რორკიცუსიტყვოდ დაემორჩილა.
–მაგარიხარ, –კამერონითითქოსდაღლილილაპარაკობდა, –
მეტისმეტად მაგარისაიმისოდ, რასაცსაკუთართავსუპირებ.უაზრობაა,
რორკ, სრულიუაზრობადაჯობია, იქამდემიხვდე, სანამგვიანიარაა.
–დავაშავერამე?
–უაზრობაა, მიუწვდომელ იდეალსდაახარჯომთელიენერგია.
უბრალოდ, იქამდეარცმიგიშვებენ.სისულელეა, ღვთითბოძებულინიჭი
სატანჯველადგადაიქციო.გაყიდეეგნიჭი.ახლავე, დღესვე.შენი
სამყოფიმაინცდაგრჩება ისკიარა, ჭკუასთუმოუხმობ, ძალიანდიდ
ფულსაციშოვი.სიამოვნებითგადაგიხდიან, ოღონდკითავიგაუყადრედა
რამედჩააგდე.კომპრომისირასნიშნავს, არ გაგიგია?ჰოდა, ზუსტად
ახლაადათმობისდრო, მერემაინცგაიძულებენ. .
.ოღონდმანამდე, ვერც
წარმოიდგენ, რაგზისგავლამოგიწევს!დაიტანჯები.ჩემსავით.დამიჯერე.
ჯერკიდევშეგიძლია, ეგყველაფერიაიცილო.წადი, ვინმესხვამოძებნე.
–თქვენრა, ეგრემოიქეცით?
–დიდითავდაჯერებულიდათავხედივინმეხარ!მართლაეგეთი
მაგარიცკიარახარ!როდისგითხარი, ჩემსავით..
.–უცებგაჩუმდა,
დაინახა რორკიიღიმებოდა. .,
მიაჩერდადამოულოდნელადთვითონაცგაეღიმა; რორკსასეთიმწარე
ღიმილიჯერცხოვრებაშიარენახა.
–არა, –თქვაკამერონმაუკვემშვიდად, –ტყუილიაყველაფერი,

მკითხველ თალ იგა

არაფერიარ. ..კეთილი, რაგაეწყობა.ალბათმაინცმართალიხარ.ოღონდ
ერთიკიუნდაგითხრა.არვიცი, როგორ დავიწყო. .
.შენნაირხალხთან
ლაპარაკსგადავეჩვიე.არა, გადავეჩვიეკიარა, არცარასოდესშემეძლო.
ეცდებიმაინც, გამიგო?
–უკვემესმის.ტყუილადკარგავთდროს.
–ნუთავხედობ.უნდამომისმინო.მოსმენაშეგიძლია?
–დიახ, რათქმაუნდა.ბოდიშსგიხდით.თავხედობითარმომსვლია.
_შენიმთავარიშეცდომაჩემთანმოსვლაიყოდამეცთავსვერვაპატიებ,
დროზეთუარგაგიშვიაქედან.დავიჯერო, არავინგაგაფრთხილა?იცოდე,
ჩემიდახმარებისიმედიარ გქონდეს. ..პირიქით მუდამკრიჭაში
ჩაგიდგები,არამოგასუნთქებ, შემთხვევითგზიდანრომარგადაუხვიო. ..
იგივეუნდადარჩე, რაცახარ, ან უარესიგახდე.კიდევერთითვედა,
ვეღარცგაგიშვებხელიდან. .
.არადა, ჯერკიდევშეგიძლია, დამისხლტე.
დავასშეეშვიდასანამდროა, მომწყდითავიდან!
–რაღადროსია. ..ორივემდავაგვიანეთ.ყოველ შემთხვევაში, მე ათი-
თორმეტიწლითმაინც.
–სცადე.ერთხელ მაინცმოუხმეჭკუას.რამდენიგაზულუქებულივინმეა
–ერთიჩემინათქვამიდაციმციმაგიყვანენ, შენსსთენტონიდან
გამოგდებასყურადღებასაცარავინმიაქცევს. .
.ეგრეა.ზურგსუკან
მაქილიკებენ, მაგრამოღონდ რამეანვინმედამცინცლონ, წამითარავინ
დაფიქრდება მეშენგეტყვი, ჩემზეუკეთ ამოიცნობენნიჭიერმხაზველს
თურა?გაიფრენკონთანგაგატანწერილს ერთდროსჩემთან
მუშაობდა.დავითხოვე.ორივეხელით ჩაგებღაუჭება.თავიდანიქნებარც
დაგეხატოსგულზე, მაგრამდრო გავადამადლობასმეტყვი.
–ვითომ?არცთავად მოიქცეოდითასედარაღაცვერგატყობთ, ახლა
ამასალალად მეუბნებოდეთ. ..
–მეცმაგასარ ვამბობ? !არ მოვიქეციდარამოვიგე? !მისმინე,რორკ, შენ
რომვინმემასხარაიყო თვალთმაქცობდედახალხსნაცარსაყრიდე
თვალებში ხმასაცარამოვიღებდი, მაგრამსაქმეცეგაა, რომ
თავფეხიანადხარ საქმეშიჩართული!გიყვარსეგსაქმედავერცშეელევი!
დასწორედეგააკაცისწყევლა დაღდასმულიხარდაამას
ყველახედავს. ..დაგიყენებს.ქუჩაშიხალხისთვისარასოდესგიდევნებია
თვალი?მიდი- მოდიან, თავიანთპატარ- პატარასაქმეებზემიიჩქარიანდა
მხოლოდერთიაქვთსაერთო: დასანახად ვერიტანენიმას, ვინცთავის
პროფესიაზეაშეყვარებული!მხოლოდ მასეთვინმესუფრთხიანდა
ეშინიათ არცვიცი, რატომ.შენკიმათმიმართგულღიახარ დასრულიად
დაუცველი!
–როდისიყო, ქუჩაშიხალხსვამჩნევდი.
–ვერხედავ, მერამიქნეს?
–მარტო იმასვხედავ, რომარასოდესგშინებიათ.მერაღასმაფრთხობთ?
–სწორედ მაგისთვის!–წინგადმოიხარა, მუშტებითდაეყრდნოსახაზავ
დაფას, –მაინცდამაინცგინდა, ბოლომდემათქმევინოსათქმელი? !
დანდობაარიცი, არა?კიბატონო, რაძნელიეგაა: ჩემნაირიგინდაგახდე
დაჩემსავითგინდადაამთავრო- მეთქი?
რორკიწამოდგა, ახლასანათისოთხკუთხათალფაქითმოჭრილიშუქის
ზედ კიდეზეიდგა.
–სიცოცხლისბოლოს, –თქვაწყნარად, –თუკიისევაქვიქნები, სახაზავ
დაფასთანმიმჯდარი, ჩავთვლი, რომტყუილად არ მიცხოვრია.
–დაჯექიადგილზე!–იბღავლაუცებკამერონმა, –ესრა
დემონსტრაციაა!
რორკმაგაკვირვებითდაიხედაძირს, მერედაფასგახედა:

მკითხველ თალ იგა

 –მაპატიეთ.ჩემდაუნებურად წამოვდექი.
–ჰოდა, დაჯექი.დამისმინე.შენიცმესმის.კარგიბიჭიკიხარ, მაგრამამ
ცხოვრებისარაფერიგაგეგება.მეგონა, ორ- სამდღეშიგამოგიბერტყავდი
თავიდანმაგკერპთაყვანისმცემლობას.არ გამომივიდა.ახლა
დავარდნილხარაქქადაგადდაგაიძახი დიდოსტატი, მარტვილი, დიად
საქმესშეწირულიმოძღვარიკამერონი მასთანვარდამასთანერთად
შევაკლავთავსსაკუთარრწმენასო.ანუ, სხვასიტყვებითრომვთქვათ,
სიცოცხლისბოლომდედაჭყლეტილიჰამბურგერებისმეტსარაფერს
შეჭამ,ისიცსადღაც, მიგდებულ სასაუზმეში. .
.მესმის, განაარა ახლაეს
მშვენიერირამეა, სანამოცდაორიწლისახარ. ..ოცდაათიწლისმერე
რაღასიზამ?თუაზრზეხარ, რამდენიდღეაოცდაათწელიწადში? !და
მთელიამდღეებისმანძილზერაჯოჯოხეთიცგელის?არ იცი.
–არცაასაჭირო.
–არა, საჭიროა!საჭიროადაეგრე? !ისეთიდღეებიცგელის, ხელებზე
რომდაიხედავდაერთისულიგექნება, მიამტვრ- მოამტვრიოირგვლივ
ყველაფერი, იმიტომრომყელშიამოგიყვანენყველაფერს. .
.დაამაზე
უარესიკიდევისაა, ავტობუსშირომახვალ დამძღოლირომბილეთის
ფულსგთხოვს, შენკიდევგეჩვენება მასხრადმიგდებს, ჩემსცარიელ
ჯიბესდასცინისო. ..მერეკიდევსადმეკუთხეშიმიდგებიხალხით
გატენილ დიდ დარბაზში, ვიღაციდიოტიკი, შემაღლებულიდან, სწორედ
შენსსაყვარელ შენობებზეილაპარაკებს, იმსაქმეზერაზეც
თავფეხიანადშეყვარებულიხარ, დაისეთსისულელეებსილაპარაკებს,
იფიქრებ აი, ახლაადგებავინმედაჩამოაგდებსიქიდანო. .
.ხალხიკი
ტაშსდაუკრავს.შენკიდევყვირილიმოგინდება, ოღონდხმასაცარ
გაიღებ, იმიტომრომუკვეაღარცისგეცოდინება, ვინმართალიადავინ
მტყუანი; ესხალხიმართლაარსებობს, თუუკვეშენგეჩვენებარაღაც-
რაღაცეები; ყველაასეგამოშტერდაგარშემო, თუესშენვეღარაზროვნებ
საღად...ყვირილიმოგინდება- მეთქი,მაგრამრააზრიექნებარა შენი
ენააღარავისგაეგებაიმბრბოშიდასაერთოდაც, ისეგაგწევენგვერდზე,
როგორცუსარგებლო ნივთს, არათუხუროთმოძღვრებაზედაგაცდენინონ
სიტყვა!ესგინდა? !
რორკიქანდაკივითიდგა, ლოყებჩაცვენილი, გახევებული; სახე
მოქუფროდა, ჯიქურ მზერასარ აცილებდაკამერონს.
–არ არისსაკმარისი?–დაეკითხაისიც, –კიდევგეტყვი.ერთდღესაც
ისეთ ნახაზსდახაზავ, მისწინმუხლისმოყრამოგინდება; ვერცდაიჯერებ,
არადა, სწორედ შენიშექმნილიიქნება!მერესამყარომშვენიერი
მოგეჩვენება, ჰაერშიგაზაფხულისსურნელსიგრძნობდაყველა
შეგიყვარდება, დაასკვნიკიდეც, ბოროტებასაერთოდარ არსებობსო.
შენინახაზებით ხელდამშვენებულიგამოხვალ შინიდან, ნაოცნებარი
ნაგებობისაშენებისიმედით, რადგანოდნავიეჭვიცარ გექნება, როგორ
შეიძლება, ამნახაზებისპირველივემნახველიდაუყოვნებლივ
საძირკვლისგათხრასარ შეუდგესო.თუმცაშინიდანშორსწასვლასვერც
მოახერხებ იმიტომრომლამისკარებთანვეშეგაჩერებსგაზის
გადასაჭრელადმოსულიმოხელე.არადა, საჭმელიცბევრიარაფერი
გექნებამომარაგებული, მთელ ფულსხომნახაზებისმომთავრებას
მიახარჯავ, ჭამაკიყველასუნდადასაკვებიცმუქთად არიშოვება. ..კარგი,
ეგდიდი
არაფერი, მაგაზეიქნებგაგეცინოსკიდეც, მაგრამბოლოსდაბოლოს
ვინმესაჭირო კაცისკაბინეტშირომმოხვდები, თავბედისწყევლასაი
სწორედმაშინდაიწყებ ნეტაგამაქრო დაახლააქარ ვიდგე, ნეტა
თვითონაცარმესმოდეს, როგორ ვეხვეწები, როგორვემუდარებიდა

მკითხველ თალ იგა

ვეპირფერებივიღაცნაძირალასო.თავიშეგეზიზღება. .
.არადა,ამასაც
აიტან,ყველაფერსჩაყლაპავ, ოღონდკიიმშენობისაშენებისნება
მოგცენ,რასარმოითმენ, გულ-ღვიძლსამოიგლეჯსაკუთარიხელი,
ოღონდკიდაითანხმო, დაანახო,რაცეცხლიგიბუგავსშიგანს.ისკი
გეტყვის,გულწრფელად ვწუხვარ, მაგრამხელშეკრულებაეს- ესააგაი
ფრენკონთანგავაფორმეო.შენცშინდაბრუნდებიდაიცი, რასიზამ?
ატირდები.ქალივით, ანდაბებერილოთივით. ..ანდაჭრილიმხეცივით
აყმუვლდები.აი,ასეთიმომავალიგელოდებათ, მისტერრორკ-
ეგგხიბლავთ, მაგაზეოცნებობთ? !
–ეგრეა, –თქვარორკმა.
კამერონმამზერააარიდა; თითქოსთავიცჩამოუვარდა, ნელ-ნელა,
მძიმედ,ვიდრენიკაპიმკერდსარ დააბჯინა.გაქვავებულიიჯდა,
მხრებჩამოყრილი, კალთაშიხელებდაკრეფილი.
–ჰაუარდ, –წაიჩურჩულაბოლოს, –ესმეჯერ არავისთვისმითქვამს...
–მადლობელივარ.–მიუგორორკმა.
როდის- როდის, კამერონმაისევასწიათავი.
–ახლაწადი, –ხმადამშვიდებოდა, –ბოლოდროსბევრისამუშაო
გქონდა.ხვალაცმძიმედღეგელის.მერენახაზებისკენგაიშვირახელი
ძალიანკარგია.ვიცოდი, რაღაცასმოიფიქრებდი, მაგრამასაშენებლად
ჯერმაინცარივარგებს.გადაკეთებამოგიწევს.ხვალ აგიხსნი.

„ფრენკონისადაჰეიერის”ფირმაშიგატარებულიერთიწლისმერე,
კიტინგსზურგსუკანყველა" ტახტისმემკვიდრეს"ეძახდა.მართალია,
ჯერაცმხაზველადმუშაობდა, მაგრამაშკარადფრენკონისფავორიტად
ითვლებოდა.ხშირად სადილობდნენერთად, რაცრიგითი
თანამშრომლისთვისსრულიადწარმოუდგენელიპატივიიყო.ფრენკონი
დამკვეთებთანსაუბრისდროსაცარიშორებდაგვერდიდანდაროგორც
ჩანს,არციმათსწყინდათამთავაზიანიდაწარმოსადეგიახალგაზრდის
დასწრება.
ლუშესნ.ჰეიერსერთიუბედურებასჭირდა ესახალიროდისღა
მივიღეთო?–დააჯახებდაუცებფრენკონსისეთთანამშრომელზე,
რომელიცუკვეწლობითმუშაობდაფირმაში.არადა, ყველასახტად
დატოვა, როცათავიდანვეიოლად დაიმახსოვრაკიტინგისგვარიდა
ყოველ შეხვედრაზეცდიდიხნისნაცნობივითმოიკითხავდახოლმე.
ნოემბრისერთ უჟმურ საღამოსკიკარგახანსისაუბრესძველებური
ფაიფურისავკარგიანობაზე.ფაიფურიჰეიერისჰობიიყო, ჭკუასკარგავდა
დაგამორჩეულიკოლექციისპატრონადაცითვლებოდა.კიტინგმადარგის
საფუძვლიანიცოდნით გამოიჩინათავი, თუმცასაჯარობიბლიოთეკაში
გატარებულ წინასაღამომდე, ძველებურიფაიფურისშესახებბაიბურშიც
არ იყო.ჰეიერიძალიანნაამებიდარჩა მისიჰობიოფისშიხომარავის
აინტერესებდა სხვათაშორის, ისევე,
როგორცთავად ჰეიერიც." ხალხის
შერჩევაგეხერხება,გაი,”–უთხრაფრენკონს, –” ისბიჭინამდვილადარ
უნდაგავუშვათხელიდან. .
.რაგვარია?ხო, კიტინგი”."
მართალიხარ, ”–
ღიმილით დაეთანხმაისიც, –"
იშვიათივინმეა. ”
კიტინგსკითავიისეეჭირა, თითქოსყოველდღიურისაქმისგარდა,
მისთვისარცარაფერიარსებობდა; სულ ტიმდეივისსშესციცინებდა,
უახლოესმეგობრად, მასწავლებლადაღიარებდადაარცუმალავდა, რა
იმედებსამყარებდამასზე საკუთარიპროფესიულიწინსვლის
თვალსაზრისით...

მკითხველ თალ იგა

 დეივისიცუკვეუყოყმანოდანდობდათავისნახაზებს; არამარტო
დამატებით საქმესაკეთებინებდა, ყოველდღიურისამუშაოცლამის
მთლიანად კიტინგსგადააბარა.ჯერ უჩუმრად, ფარულად, მერეკიუკვე
აშკარადაც.ისე, ამამბისგახმაურებამაინცარ უნდოდა, ყველაფერი
კიტინგმადაფქვა: იმმეგობრისმიამიტიგულწრფელობით, რომელიც
თითქოსმხოლოდ სამუშაო იარაღიიყოდეივისისხელში ასევთქვათ,
მისი"ფანქარი"–მართლაცდა, რაიყოამაშიდასამალი? !
თავიდანდეივისირაღაც- რაღაცმითითებებსაძლევდა, მაგრამბოლოს
მთავარმამხაზველმაცკიაუღოალლოვითარებასდადეივისისთვის
სათქმელსუკვეპირდაპირკიტინგსეუბნებოდა.ისიცმუდამ
ყველაფრისთვისმზადიყო, მოღიმარი,ხალისიანი. .
."რათქმაუნდა, მე
გავაკეთებ, ტიმსამწვრილმანებზენუმოაცდენთ" ,–მუდმივადესეკერა
პირზე.დეივისიცმოეშვადადინებასმიჰყვა; მთელიდღეძირითადად
ეწეოდა, ანდასკამზეგაწვებოდა, ფეხებსგაჭიმავდა, თვალებსმინაბავდა
დათავის" ერთადერთ დაგანუმეორებელ”ელენზეფიქრობდა; როგორ
მიდისსაქმეო, –ათასშიერთხელ თუშეეხმიანებოდაკიტინგს,
დეივისიდაელენიგაზაფხულზედაქორწინდნენ.უკვეხშირ- ხშირადაც
იგვიანებდა, ერთხელ კიისიცსთხოვაკიტინგს ძაანდაძმაკაცებული
ხარბებერთანდაშიგადაშიგ, თითო-ოროლასიტყვამეცშემაწიეხოლმეო.
კიტინგიცხანრასჩააწვეთებდაყურშიფრენკონსდახან_რას:
მოგეხსენებათ ახალდაქორწინებულებისამბავი ანჩხუბობენ, ანდა
ესიყვარულებიანერთმანეთსდაახლატიმდეივისსგანარამუშაობის
თავიაქვსო. ..დაასე, თვეებისმანძილზე.
ერთხელაც, ფრენკონმახელქვეითთახელფასებისნუსხასგადახედადა
რასხედავს ყველაზემეტსიმასუხდის, ვინცსაერთოდარაფერში
არგია..
.
ასედაკარგატიმდეივისმასამუშაოდამისგარდა, ესარცარავის
გაჰკვირვებია.დეივისიკიჭკუაზეაღარიყო, ეჩვენებოდა, თითქოსმთელი
სამყარო აუმხედრდადაერთსღაამბობდა ამქვეყნადპიტერ კიტინგის
გარდა, კაციაღარ დადისჩემიგამგებიო.
ისკიდევამშვიდებდა, ფრენკონსამართლებდა, ამქვეყნის
უსამართლობაზეცმოთქვამდადასაბოლოოდ, ექვსდოლარიანი
კოქტეილითადაერთსაათიანილაქლაქით, ვიღაცმესამეხარისხოვანი
არქიტექტორისმდივანიგოგოსდახმარებით, ტიმდეივისიახალ
სამუშაოზემოაწყო.
დროდადრო იხსენებდახოლმეამამბავსდასაკუთარითავითმეტად
კმაყოფილიცრჩებოდა: ხუმრობასაქმეა,კაცსმთელიცხოვრება
შეუცვალო?მერეკიდევ თვითონაცხომგვარიანადიხეირაამით?
საბჭოსსაერთო გადაწყვეტილებისთანახმად, ტიმისსახაზავიდაფა
მთელიხარახურით თანამდებობადახელფასიცკიპიტერ კიტინგს
გადაელოცა. ..მთავარიაქმაინცსხვარამიყო იქნებნაკლებ
ხელშესახები, მაგრამმაინცძალიანსაამო.ახლახშირ- ხშირადუწევდა
ხოლმეთქმა: "ვინა?ტიმდეივისი?კარგიბიჭია, მემოვაწყვესამუშაოდ
იმასთან, რაქვიაიმას. .
."
დედასაცკიმისწერაამისთაობაზედაიმასაცსაშუალებამიეცა
მეგობარ- მეზობლებისთვისგაენდო: "
იცით, პიტიისეასხვებზე
გადაყოლილი. .
."
წერილებსყოველ კვირასუგზავნიდა.სწერდამოკლედ
დახაზგასმულიპატივისცემით.დედისპასუხებიკი, როგორცწესი,
გრძელზე-გრძელიიყო დარჩევა- დარიგებებითსავსე.შესაბამისად,
ბოლომდეარცკითხულობდახოლმე.
ქეთრინჰელსისაცდროდადრო თუინახულებდა: არციმმეორედღეს

მკითხველ თალ იგა

მისულადაარცმთელიკვირისგანმავლობაში.თუმცა, როცამაინც
მოიცალამისთვის, გოგონასსაყვედურისსიტყვაარ დასცდენიადაარც
ბიძამისიუხსენებია.პიტერიკითავადერიდებოდასაკუთარკარიერაზე
ლაპარაკს.
აი,რორკთანგულით უნდოდაგასაუბრება, მაგრამარაფერიგამოუვიდა.
ტელეფონით რომვერდაუკავშირდა, თავად ეახლაბინაზე ხუთი
სართულიაიარახვნეშა- ხვნეშით.რამერომიყოს, არცკიიცოდა,რას
მოელოდამისგან, რისიგაგონებასურდა; ჯერკამერონთანმუშაობის
თაობაზედააყარაშეკითხვები, მერეთავისიამბებიცმოუყვაწვრილად,
მაგრამსულ ისეთიშეგრძნებაჰქონდა, თითქოსმასადაჰაუარდს
ერთმანეთისარაფერიესმოდათ.კიდევუფროგაღიზიანებულიწამოვიდა
დადაიფიცა, მეტიმაგასთანფეხისშემდგმელიარავარო.მერე
მასპინძლისიდაყვებზეგაცრეცილისახელოები, მუხლებზე
ნაჭერდაკერებულიშარვალი, ფერგადასულიძველიფეხსაცმელები
გაახსენდადარაღაცკმაყოფილებასავითიგრძნო.ჩაიცინადაგაიკვირვა
კიდეც ნეტა, რამინდოდა, მაინცრასმოველოდიმაგ
ხელმოცარულისგანო. .
.

●●●

–სიმართლეგითხრა, –თქვაკიტინგმა,–მაშინვევახშამზედაპატიჟება
ვერ შევბედე, მაგრამმოუსონისგამოფენაზეკიმომყვებაზეგ.დარამერე?
იატაკზეიჯდა, კეფატახტისკიდეზეჩამოედოდაგაიფრენკონისეულ
სალათისფერპიჟამაშიგაყრილიფეხებინებიერადგაეჭიმა.ღიად
დატოვებულ კარშითავადფრენკონსხედავდა პირსაბანთან
წახრილიყო, კბილებსიხეხავდა.
–მთლად გადასარევიამბავია, –ბუყბუყით გამოსძახაპასტით
პირგამოტენილმაფრენკონმა, –ეგკიდევუკეთესი.მოდიხარაზრზე?
–ვერა.
_ღმერთო დიდებულო!კარგირა ხომაგიხსენიგუშინ: მისისდანლოპის
მეუღლემისთვისსახლისაშენებასაპირებს. .
.
–რაღაცმაგდაგვარითითქოსკიმაგონდება. ..დარამერე?
ბუნდოვნადახსოვდაგუშინდელიწვეულება, ყინულისდიდნატეხზე
დაფენილიხიზილალა, მისისდანლოპისსანდომიანისახედა
მეტისმეტად გულამოღებულისაღამოსკაბა. ..ისკიაღარ ახსოვდა,
ფრენკონთანროგორ აღმოჩნდა.სხვადროსაცასემომხდარა
გაიყოლებდახოლმეფრენკონისადმედამერე, დილისპირზე, მისბინაში
იღვიძებდა.
–სახლიდიდიარაფერია, –განაგრძობდაკბილებშიჯაგრისგაჩრილი
ფრენკონი რაღაცორმოცდაათიათასისფარგლებში.ბოლოსდა
ბოლოს, არცისეთიდიდივინმეებიმყვანან. .
.აი,მისისდანლოპისსიძე
კიდევ ქუიმბიჰქვია, არგაგიგია?დიდივინმეაუძრავიქონებისამბავში.
ცუდიარ იქნება, იმოჯახშითუგავშინაურდებით პირიქით. ..უნდა
გამირკვიო ერთი, ქარისაიდანუბერავს.მოკლედ, შენიიმედიმქონდეს?
–აბარა!–თქვაკიტინგმადათავიდაუკანტურა, –მუდამდაყოველთვის,
გაი.
გაუნძრევლადიჯდა, საკუთარშიშველ ფეხისთითებსმიშტერებულიდა
შტენგელზე, ფრენკონისმთავარდიზაინერზეფიქრობდა.ძალიანარ
უნდოდა, მაგრამფიქრითავისდაუნებურად აეკვიატა, ჩვეულებისამებრ.
შემდეგიწინაღობახომსწორედშტენგელიიყო.
შტენგელი, ეტყობა, აცრილიიყომეგობრობაზე.მთელიორიწელიწადი,

მკითხველ თალ იგა

კიტინგისმხრიდანგულითადობისგამოვლენისნებისმიერიმცდელობა
მისისათვალისშუშებისსიცივეზეიმსხვრეოდა.მთელიოფისიმხოლოდ
ჩურჩულით იმეორებდაიმას, რასაცშტენგელიკიტინგზეფიქრობდადა
დაუფარავადაცამბობდახოლმე, მიუხედავადიმისა, რომმშვენივრად
იცოდა ფრენკონისმოწონებულიმისინახაზებისწორედკიტინგის
ხელით იყოშესწორებულ- გადაკეთებული.ოღონდ, სუსტიწერტილი
შტენგელსაცჰქონდა: კარგახანია,აპირებდა, ფრენკონისგანწასულიყო
დასაკუთარისაქმეწამოეწყო.უკვეამხანაგიცშერჩეულიჰყავდა ერთი
უნიჭო,მაგრამსქელიჯიბისპატრონიახალგაზრდაარქიტექტორი.
მხოლოდხელსაყრელ შემთხვევასელოდა.კიტინგიცდღედაღამამ
ამბავზეიჭყლეტდატვინს.სხვაზევერაფერზეფიქრობდა აქაცკი,
ფრენკონისსაძინებელიოთახისიატაკზეფეხმორთხმული.
ორიდღისშემდეგ, როცამისისდანლოპსვინმეფრედრიკმოუსონის
გამოფენაზეახლდა, მოქმედებისგეგმაუკვებოლომდეჰქონდა
მოფიქრებულ- გააზრებული.არცთუმრავალრიცხოვან
დამთვალიერებლებშიქალსვითომგზისგაკვლევაშიეხმარებოდა,
დროდადროო მსუბუქად ეხებოდათითებითიდაყვზედაცდილობდა
ეჩვენებინა,ნახატებზემეტადმისისანდომიანისახისცქერარომ
სიამოვნებდა.
–აი,შეხედეთ!–აღელვებულმამიმართამისისდანლოპსდაერთ-ერთ
ნახატთანშეაჩერა, პეიზაჟთან, რომელზეცჯართსაყრელიიყო
გამოსახული, –მართლაცგანსაცვიფრებელინამუშევარია.ფერებს
მიაქციეთ ყურადღება. ..ამბობენ,ამმოუსონსმძიმეცხოვრებაჰქონდაო.
სამყაროსავით ძველიამბავია ხელოვანისტანჯვა, აღიარების
წყურვილი. .
.ძველიდასევდიანი.ყველგანერთიდაიგივეა.ჩემს
პროფესიაშიცკი.
–არა, მართლა?–გამოცოცხლდამისისდანლოპი; აშკარადშეეტყო,
ფერწერისნიუანსებშიჩაღრმავებასარქიტექტურაზესაუბარიერჩია.
–ანდა, ესნახეთ, –კიტინგისხვანახატთანგაჩერდა: ბებერი,
ფეხშიშველიალქაჯიკლანჭებითჩაჰფრენოდატროტუარისკიდეს, –ასეთ
ხელოვნებასსოციალურიდოკუმენტისძალააქვს.პიროვნულისიმამაცეა
საჭირო ამისღირსეულადშესაფასებლად.
–მართლაგადასარევია, –დაეთანხმამისისდანლოპი.
–დიახ, სიმამაცე.რაცსამწუხაროდ, იშვიათია..
.ამბობენ,მოუსონი
სადღაცსხვენშიკვდებოდაშიმშილით, სანამმისისსტივზანმაარ
აღმოაჩინაო.დიდისიქველეა, ახალგაზრდახელოვანსგზისგაკვლევაში
რომდაეხმარები.
–ნამდვილად, ალბათ. .
.–ისევხალისითდაეთანხმაქალი.
-მდიდარირომვიყო, –ნათქვამსგულიამოაყოლაკიტინგმა, –სხვას
არცარაფერსგავაკეთებდი: ანდამწყებიმხატვრისგამოფენას
მოვაწყობდი, ანპიანისტისკონცერტსდავაფინანსებდი, რომელიმე
ახალგაზრდაარქიტექტორსავაშენებინებდისახლს. .
.
–მართლა, მისტერკიტინგ, იცით,მედაჩემმაქმარმაპატარასახლის
აშენებაგადავწყვიტეთლონგაილენდზე.
–რასმეუბნებით? !მისისდანლოპ, ვერწარმოიდგენთ, როგორმიხარია,
თქვენსგეგმებსრომმანდობთ!არმიწყინოთდაალბათ იმიტომ, ასეთი
ახალგაზრდარომხართ.იცით, შეიძლებათქვენმამეგობრულმა
დამოკიდებულებამისეგამათამამოს, თავიცმოგაბეზროთდაჩემი
ფირმისსაქმიანობითთქვენიდაინტერესებავცადო.თუმაგისგანუკვე
დაიზღვიეთ თავიდაარქიტექტორიცშერჩეულიგყავთ?
–არა, დაზღვეულიარაფრისგანარავარ, –მომხიბლავადგაუღიმა

მკითხველ თალ იგა

ქალმა, –დაარცსითამამემაფრთხობს.სხვათაშორის, ”ფრენკონიდა
ჰეიერის”ფირმაზებოლოდროსმეცვფიქრობდი.ბევრიკარგიმსმენია. .
–დიდიმადლობა, მისისდანლოპ.
–მისტერ ფრენკონიუბადლოარქიტექტორია.
–დიახ, რათქმაუნდა!
–რა, არა?
–კი,კი. ..ვინუარყოფს? !
–აბა, რაშიასაქმე?
–ნამდვილადგინდათ, სიმართლეგითხრათ?
–რასაკვირველია!
-იცით. ..გაიფრენკონი ესმხოლოდ სახელიდაგვარია.თქვენს
სახლთანსინამდვილეშიარანაირისაქმეარ ექნება.ცხადია, ესისეთი
პროფესიულისაიდუმლოა, მაგაზელაპარაკისუფლებაცარამაქვს,
მაგრამ...არ შემიძლია, თქვენთანგულწრფელიარვიყო.ჩვენსფირმაში
ყველასაუკეთესო შენობისდამპროექტებელიმისტერშტენგელია.
–ვინ?
–კლოდშტენგელი.ჯერმისისახელიარ გსმენიათ, მაგრამეგდროც
მოვა აი, სწორედ როცავინმესმისაღმოსაჩენადსითამამეეყოფა.
ყველაფერიმისკისერზეადამართლაგენიოსია, ოღონდ უჩინარი.
არადა, ყველაპროექტსფრენკონიაწერსხელსდადაფნისგვირგვინსაც
თვითონიდგამს.თუმცარა, ყველგანიგივეარ ხდება?!
–კიმაგრამ, ეგშტენგელიათუვიღაცა, ხმასრატომარ იღებს?
–რააზრიაქვს, თუკიხელისწამშველებელიარ გამოუჩნდავინმე!არ
იცით ხალხისამბავი?უმრავლესობასგაკვალულიგზაურჩევნია.მარტო
საფირმონიშანშისამმაგსიხდიან. .
.სითამამეკიარა,სიმამაცეგვაკლია
ადამიანებს, მისისდანლოპ!შტენგელიდიდიხელოვანია, მაგრამრა
ვინაადამფასებელი!საკუთარიფირმისგახსნაუნდა, არადა, თუვინმე
მისისსტივზანისნაირიმფარველიარ გამოუჩნდა, ალბათ ფრენკონთან
ჩაბერდებაკიდეც.
–რასმეუბნებით!–დაინტერესდამისისდანლოპი, –აბა, კიდევ
მომიყევითმაგშტენგელზე!
კიტინგსაცესუნდოდა მოხსნაგუდასპირიდაკარგახანსაღარც
გაჩუმებულა.იმდროისთვის, როცაფრედრიკმოუსონისყველა
ფერწერულიტილო მოიხილეს, მისისკიტინგიმხურვალედართმევდა
კიტინგსხელსდააღელვებულიეუბნებოდა: ”
ძალიანმადლობელივარ
თქვენი...რამერომიყოს, ფრენკონისგანუსიამოვნებახომარაფერი
შეგემთხვევათ, შტენგელთანთუგამიხერხებთშეხვედრას?თავად ძალიან
მერიდებოდაამისთხოვნა, მაგრამრაკიასეთიგულისხმიერება
გამოიჩინეთ” ..
.
კიტინგირომშტენგელსმიადგანაშუადღევსსასაუზმოდდაპატიჟების
თაობაზე, იმანჯერ ხმაცარგაიღო, მერეკიუცბადასწიათავიდამოკლედ
მოუჭრა:
–შენრამაგით?
მაგრამსანამკიტინგირამესუპასუხებდა, თავადვედაუმატა:
–აჰ-ა...მგონი, გასაგებიაყველაფერი.
მერეწინგადმოიხარადაკბილებშიგამოცრა:
–კარგი, თანახმავარ.მოვალ.
როცაშტენგელიუკვეფრენკონისადაჰეიერისფირმასგამოეყო,
საკუთარიოფისიგახსნადათავისიპირველიშეკვეთის დანლოპის
სახლის დაპროექტებასშეუდგა, გაიფრენკონმასახაზავიდაათხლიშა
მაგიდასდარატომღაცკიტინგსუღრიალა:

მკითხველ თალ იგა

 –ნაბიჭვარი!ბინძურინაბიჭვარი!რაცმემაგასგადავყევი!
–აბა,რასელოდით?–რიტორიკულადდაეკითხაკიტინგიდა
სავარძელშიგადაწვა, –ასეაესცხოვრებამოწყობილი.
–ერთიგამაგებინა საერთოდ, საიდანიეჭვარამე? !ცხვირწინამაცალა!
–ცოდვაგამხელილიჯობიადა, არცარასდროსვენდობოდიბოლომდე. .
.
–კიტინგმამხრებიაიჩეჩა, ჩვეულებისამებრ, –ადამიანისბუნებაარ
გესწავლებათ. .
.
ხმაშიალალიწყენაშერეოდა.ბოლოსდაბოლოს, შტენგელსმადლობის
ერთისიტყვაცკიარ დასცდენია წასვლისასმარტო ისუთხრა, შენისთანა
ქვემძრომიჯერკაციარშემხვედრიაო.ერთდღესაცდიდი
არქიტექტორისსახელსდაიგდებო, დაამატა.
ასედაამგვარადიქცაკიტინგი" ფრენკონიდაჰეიერის"მთავარ
დიზაინერად.
ფრენკონმაესამბავიერთ პატარა, წყნარდაგანსაკუთრებითძვირიან
რესტორანშიაღნიშნა." ორიოდ წელიც, ”–წარამარაიმეორებდა
შექეიფიანებული, –"დასაქმეცდაიძრება, პიტ..
.კარგიბიჭიხარ, მეც
გვერდშიდაგიდგები. .
.აქამდეცარ გედექი, თუ?ერთი- ორიწელიცდა."
–პერანგიშეიკარი, გაი.
..–თავისმხრივ, მშვიდადპასუხობდაკიტინგი, –
დათუკაციხარ, ნურცმაგკონიაკსისხამპერანგზე, რაწესია...
თავისპირველ შეკვეთასრომჩაუჯდა, ტიმდეივისიგაახსენდა,
შტენგელიდაკიდევზოგიერთისხვაც, თავსრომარ ზოგავდა, მაგრამ
კიტინგთანმაინცარაფერიგაუვიდა.საკუთარიგამორჩეულობისამაზე
მეტირადასტურისჭირდებოდა?სასიამოვნოშეგრძნებაიყო, ნამდვილად.
მერეკიუცბად აღმოაჩინა, რომმარტოიჯდამინისკედლებიანოფისშიდა
ცარიელ ფურცელსდაშტერებოდა.აი, მაშინკიაეწვაგულ- მუცელი
მაშინღაგაიაზრა, აწირაცმოეთხოვებოდა: ესფურცელიუნ-
დაშეევსო, სწორედ ამსიცარიელისგანუნდაშეექმნარამე. ..
არცთუისედიდებულიშენობაუნდაგამოსულიყო, ოღონდჯერ
ვერაფრითწარმოედგინა თვალწინსულ რაღაცღრმულიედგა,
ამოუვსები,დაიქიდანდეივისისათუშტენგელისსახეები
ამოსცქეროდნენ. .ახლაკიდევ, ფრენკონისდანაბარებიცგაახსენდა:
"ღირსეულადუნდაწარმოვჩინდეთ, ხომიცი. .
.არაფერი
ექსტრავაგანტური, არაფერიისეთი. .
.ელეგანტურისილუეტითუნდა
გამოირჩეოდეს.თანაც, ბიუჯეტშიგარღვევამაქვსო, არგავიგონო! "–
კაცმარომთქვას, სწორედასეესმოდაფრენკონსახალგაზრდა
შემოქმედთადამოძღვრადამათთვის" შემოქმედებითითავისუფლების”
მინიჭება.უცბად წარმოიდგინა, დამკვეთებირაქოქოლასდააყრიდნენდა
ელზუერთთუიცრასახითმისცემდარჩევას სანტექნიკოსებზეადიდი
მოთხოვნადაიქნებპროფილიშეგეცვალათო; ერთბაშადშეზიზღდა
ყველაქვათუაგურიდედამიწისზურგზედასაკუთარითავიცკი
არქიტექტორობისდაჩემებისგამო.
ხაზვარომდაიწყო, ცდილობდა, ჭკუაარცმიეტანებინა მარტოიმასღა
ფიქრობდა, ფრენკონი, შტენგელიდაჰეიერითუკიახერხებდნენამას,
როგორმემეცშევძლებო. .
.დღედაღამესასწორებდაწინასწარიგეგმის
გამოსახაზავად, საათობითიჯდაფირმისფოტოთეკაშიდა" კლასიკის"
სერიიდანარჩევდასახლისთვისექსტერიერს.თანდათანდაძაბულობაც
გაუნელდა.ატყობდა, კარგირაღაცგამოსდიოდა
სწორედიმსტილში, სიძველისთაყვანისმცემლებსრომმოეწონებოდათ.
სულ ტყუილადშიშობდადაიჭყლეტდატვინს გზადიდიხნის
გაკვალულიიყო.
ბოლო ხაზირომგაავლო, კიდევკარგახანსდასცქეროდაეჭვით.ვინმეს

მკითხველ თალ იგა

რომეთქვაახლა ულამაზესიაანუსაზიზღრესიო, ორივემოსაზრებას
დაეთანხმებოდა.სთენტონისდროინდელიდავა- კამათიგაახსენდაუცებ
დაკამერონისოფისშიდარეკვაგადაწყვიტა: უნდოდა, ჰაუარდ
რორკისთვისეჩვენებინათავისიპირველიდამოუკიდებელინამუშევარი.
იმავესაღამოსესტუმრა.ნახაზები, გათვლები, სივრცულიდაგეგმარება
–ყველაფერიწინდაულაგა, მაგიდაზე.რორკიკიმაგიდისკიდეს
დაჰყრდნობოდახელებგაშლილიდახმასარიღებდა.
კიტინგსსაცაამოთმინებისძაფიგაუწყდებოდა ნერვიულობდადათან
იმაზეცეკიდებოდაბრაზი, რამაქვსსანერვიულოო.ბოლოსმაინცვეღარ
გაუძლო, რორკსვეღარდაელოდადათავად ალაპარაკდა: ”ყველაიმას
გაიძახის,შტენგელისაუკეთესოამთელ ქალაქშიოდაარამგონია,
მართლააპირებდასამსახურიდანწასვლას მევაიძულედაიმისი
ადგილიცდავითრიე.მაგარირაღაცეებიმოვიფიქრე. .
."
უცებგაჩუმდა.სადმესხვაგანალბათესყველაფერიკმაყოფილიდა
საკუთარითავითამაყიკაცისნალაპარაკებსემსგავსებოდა, აქკი
თითქოსუფრო პატიებისთხოვნასჰგავდა.
რორკმაკიტინგსგამოხედა.მზერაშიზიზღიარ იგრძნობოდა
უბრალოდ, დაძაბულიდაგაოცებულიჩანდა, თვალებიცჩვეულებრივზე
ოდნავუფრომეტად გაფართოებოდა.ცოტახანსუხმოდუყურადაისევ
ნახაზებსმიუბრუნდა.
კიტინგსისეთიგანცდაჰქონდა, თითქოსდედიშობილაიდგარორკის
წინ.დეივისი, შტენგელი, ფრენკონი ესგვარებიაქარაფერსნიშნავდა,
რორკსისინისაერთოდ არანაღვლებდა.სხვებთანკიტინგსსაკუთარი
განსაკუთრებულობისშეგნებაუმძაფრდებოდა, რორკთანკიიბნეოდა,
კნინდებოდა, ბეჩავდებოდა.ერთიპირობა, ისიცკიგაიფიქრა, დავავლებ
ხელსამჩემსნახაზებსდათავქუდმოგლეჯილიგავიქცევიო. .
.
რორკმაისევგამოხედა.
–პიტ, გაფიცებ, ასეთირამეებისკეთებამართლაგეხალისება?
–ხო, კარგი, ვიცი..
.–კიტინგსხმაგაებზარა, –შენარ მოგწონსმაგრამ
ბიზნესიბიზნესია.უბრალოდ, მითხარი, კონკრეტულადრაშენიშვნები
გაქვს,ფილოსოფიაარმინდა. ..
–არა, ჭკუისსწავლებასარცვაპირებ.ისე, დამაინტერესა.
–დახმარებამჭირდება, ჰაუარდ, ხელისწაშველება.პირველი
სერიოზულისაქმეა, ჩემიმომავალიკიდიაამპროექტზე, არადა, გული
მეთანაღრება.რასიტყვი?დამეხმარები?
–ვეცდები.
რორკმაგვერდზეგასწიათვალისმომჭრელიფასადისესკიზი
დატალღულისვეტებით, დატეხილიფრონტონებით, ფანჯრებზერომაული
ფასციებითადაკარიბჭესთანორიიმპერიულიარწივით დამაგიდაზე
ახლადასრულებულინახაზიგაშალა.მერეზემოდანკალკისქაღალდი
დააფარადახაზვასშეუდგა.კიტინგიუსიტყვოდიდგადამისთითებში
მომწყვდეულ ფანქარსვერაშორებდათვალს.ხედავდა, როგორგაქრა
დიდებულიფოიე, მიხვეულ- მოხვეულიდერეფნები, ბნელიკუთხეები; მერე
უცებ მისიაზრით, საკმაოდშეზღუდულ სივრცეში ვეებერთელა
მისაღებიოთახიგაჩნდა, ბაღშიგამავალიგოლიათურიფანჯრებისრიგი,
ვრცელისამზარეულო. .
.კარგახანსვერმოსწყვიტამზერა.
–დაფასადი?–იკითხაბოლოს, როცარორკმაფანქარიმაგიდაზე
დააგდო.
–აი, მანდ ხელებიცდამიბანია. .
.თუაუცილებლად კლასიკურიგინდა,
ნაღდ კლასიკასმაინცმიბაძე.რასაჭიროასამისვეტი, როცაერთიც
კმარა?დათუშეიძლება, ეგრაღაცსვავებიცმოაშორე, გულიაგერევაკაცს.

მკითხველ თალ იგა

 მერე,უკვეიღლიაშინახაზებამოჩრილმადაწასასვლელად
გამზადებულმაკიტინგმაერთხელ კიდევმიანათაგულიანი, მადლიერი
ღიმილი, თუმცაკიბეზერომჩადიოდა, კინაღამდაახრჩომოწოლილმა
ბრაზმადაბოღმამ.მომდევნო სამიდღევირივითიმუშავადარორკის
ესკიზებისმიხედვით ახალინახაზებიცმოამთავრა ფასადისახლებური,
სადავარიანტიცგაამზადადაროცაბავშვივითაჭარხლებულმასაკუთარი
ქმნილებაფრენკონსწარუდგინა, მართლაგაუჭირდასიამაყისშენიღბვა.
–კარგია,მომწონს, –იმეორებდანახაზებშიცხვირჩარგულიფრენკონიც,
–უყურეშენ!..მაგარიფანტაზიისპატრონიხარ, პიტერ...მოიცადა.
..ცოტა
თამამიკია,მაგრამრასგეტყვი, იცი.
..–ხმაგაებზარა, ჩაახველა,–
სწორედასემქონდაწარმოდგენილი!
–ბუნებრივია, –გაიბადრაკიტინგი, –მეყველაშენინაგებობა
შევისწავლე,გაი..
.ვცდილობდიგამომეცნო, თვითონშენრას
მოიფიქრებდი.თუმართლამოგწონს, ეგიმიტომ, მეტრფრენკონის
იდეებისგამოცნობასრომმივეჩვიე.
ფრენკონსჩაეღიმადაკიტინგიცუეცრად მიხვდა, სინამდვილეშიჩემი
არ სჯერადაისიციცის, მეცრომარმჯერასაკუთარინათქვამიო; არადა,
თანორივეკმაყოფილიჩანდა, საერთოხელწერითადასაერთო
დანაშაულითსამუდამოდ ერთმანეთსდაკავშირებულიოსტატიცდა
შეგირდიც..
.

●●●

კამერონისმაგიდაზეგადაშლილიწერილიგულისტკივილით
იუწყებოდა სადაზღვევოკომპანიისდირექტორთასაბჭო საფუძვლიანი
მსჯელობისშედეგადიმდასკვნამდემივიდა, რომახალიფილიალის
შენობისთვისთქვენიპროექტისგანხორციელებასვერშეძლებს,
ამიტომაცხელშეკრულება" გულდისადაპეტინგილის”ფირმასთან
გააფორმაო.წერილსთანქვითარიცერთვოდა, შეთანხმებისამებრ,
გაწეულისამუშაოსგასამრჯელო; თანხასახაზავიქაღალდისადა
ფანქრებისხარჯსაცკიძლივსფარავდა.
წერილიმაგიდაზეეგდო.მაგიდასთანკამერონიიჯდა, სკამის
საზურგეზეგადაწოლილი, კალთაშიხელებდაკრეფილი,
თითებგადაჭდობილი.რაიყო ქაღალდისერთიპატარანაგლეჯი, არადა,
ისემოენუსხადაგაექვავებინა, თითქოსრაღაცზებუნებრივისაგანიედო
წინდაისიც, რადიუმივით,სხივებითდაბუგავდადააუტანელ ტკივილს
მიაყენებდა ხელისსულ ოდნავიშეხებისთანავე.
სამითვეელოდაამკომპანიასთანხელშეკრულებისდადებას.ბოლო
ორიწლისგანმავლობაშიმხოლოდდროდადროთუგაკრთებოდახოლმე
რაღაცხეირიანისაქმისდაპირებები, მაგრამყველაფერი, როგორცწესი,
უარითმთავრდებოდა.დაპირებებიმუდამბუნდოვანიიყო, უარი_მკვეთრი
დაპირდაპირი.ერთ- ერთიმხაზველიკარგახნისწინდაითხოვა; ბინის
პატრონიცუსიამოვნო კითხვებსიძლეოდა თავიდან ზრდილობიანად,
მერეუჟმურად, ახლაკიუკვეუხეშად დაშეულამაზებლად.თუმცაოფისში
ამაზედიდად მაინცარიკლავდნენთავსდაარცუკვეწესადქცეულ
ხელფასისდაგვიანებაზებუზღუნებდავინმე: ყველასწორედამ
სადაზღვევოკომპანიისხელშეკრულებასელოდაიმედით.ვიცე-
პრეზიდენტმა, რომელმაცუშუალოდ შეუკვეთაპროექტი, კამერონსუთხრა:
"ვიცი,დირექტორთასაბჭოშიზოგ- ზოგებსგანსხვავებულიაზრიაქვთ,
მაგრამთქვენმაგაზენუიდარდებთ, კამერონ.მოვახერხებ, ჩემი
გავიტანო."

მკითხველ თალ იგა

 კამერონიცადარორკიცთავაუღებლად, გაშმაგებულებიმუშაობდნენ
იქამდეუნდოდათ ნახაზებისმომთავრება, ვიდრეგულდიდაპეტინგილი
წარადგენდნენსაკუთარს; მაგრამპეტინგილიბანკისპრეზიდენტის
ცოლისბიძაშვილიდაპომპეისნანგრევებისუბადლომცოდნეიყო, თავად
ბანკისპრეზიდენტიკიიულიუსკეისარსაღმერთებდადაერთხელ, რომში
ყოფნისას, საათზემეტიკოლიზეუმისგულმოდგინე
დათვალიერებისთვისაცდაეთმო თურმე. ..
კამერონიდარორკი, პრაქტიკულად, ოფისიდანარ გამოდიოდნენდა
შავიყავით გაჰქონდათთავი ერთიყინულიანიდილიდანმეორემდე;
კამერონსხანდახანკიგაკენწლავდახოლმედახარჯული
ელექტროენერგიისამბავი, მაგრამამაზეფიქრიცარსურდა.ერთხელაც,
რაიმეკბილისგასაკრავისმოსატანადგაგზავნარორკიდაჰაუარდს
გაუკვირდაკიდეც, დილისნათელშირომამოყოთავი, როცა
სამხაზველოში, რომლისფანჯრებიცყრუაგურისკედელსგაჰყურებდა,
ჯერაცღამე
ეგონათ.ბოლოდღესკიუკვერორკმამოსთხოვაკამერონს სახლში
უნდაწახვიდეო: კაცსუკვეხელებინერვიულად უკანკალებდადასახაზავ
დაფაზეწახრილი, მაღალისკამისსაზურგესიყენებდასაყრდენად.
რორკმათავადჩააცილა, ტაქსიშიცჩასვა, დაახლაკამერონსეცათვალში
შეგირდისჩაცვენილილოყები, ჩაწითლებულითვალებიდაფერწასული
ტუჩები. .
.მეორედღეს, ოფისისკარირომგააღო, იატაკზეყავისგუბედა
რორკისთითებიდანგამსხლტარიფინჯანიდაინახა; თავადრორკიციქვე,
იატაკზეიწვა, თავგადაგდებული, ღრმაძილშიწასული.მაგიდაზეკი
დასრულებულინახაზებიელაგა. .
.
ახლაკიიჯდა, მაგიდაზედაგდებულ წერილსდასცქეროდადაიმდენად
გამოფიტულად გრძნობდათავს, აღარცგატეხილიღამეებიახსოვდადა
აღარცპროექტისმომავალიადარდებდა ელექტროენერგიის
გადაუხდელიქვითრებისამბავიაჰკვიატებოდამხოლოდ. .
.
ამბოლო ორიწლისმანძილზე, კამერონიმთელიკვირაობითიკვეთდა
ხოლმეფეხსოფისიდან, არცსახლშიარათევდაღამესდარორკს
მხოლოდისღადარჩენოდა, მისიმშვიდობიანადდაბრუნებისიმედით,
საქმემარტოკასეგრძელებინა.ბოლოსკამერონმასაერთოდდაკარგა
ყოველგვარისირცხვილისგრძნობა, ბანცალ-ბანცალით
შემობლაყუნდებოდახოლმედავითომამაყად თავაწეული, ფეხათრევით
დაიარებოდასახაზავდაფებსადაკედლებსშორის თითქოსსამუდამოდ
ემშვიდობებოდა.
რორკიიმასაცმიეჩვია, ყოველიკვირისთავზეწყნარადროგორ
ეხარებინასახლისმეპატრონისთვის, რომსახლისქირასისევვერ
გადაუხდიდა.იმასრორკისრიდიჰქონდადადიდიდაჟინებითარც
ითხოვდათავისას, ოღონდესამბავიროგორღაცპიტერ კიტინგის
ყურამდემივიდა იგიყოველთვისიგებდაიმას, რისიგაგებაცსურდა
ხოლმე დარორკსმიადგაკარზე.მერეპალტოგაუხდელიდაუჯდა
გაუთბობელ ოთახში, ათიხუთდოლარიანიამოაცოცასაფულიდანდა
ჰაუარდსგაუ-
წოდა: ”შენუფრო გჭირდება, ხომვიცი.ახლაარ დამიწყოუარები.სხვა
დროსგადამიხდი. "რორკიჯერგაოგნებულიმიაჩერდა, მერეგამოერკვა,
ფულიგამოართვა.
–კი, მჭირდება.დიდიმადლობა.–თქვადაფულიჯიბეშიჩაიდო.
–რასგადაჰკიდებიხარიმბებერკამერონს?–ჰკითხაკიტინგმა, –სულ
ასეაპირებცხოვრებას? !შეეშვიდაჩვენთანგადმოდი.ერთიჩემისიტყვა
დამორჩა ფრენკონიმადლობასაცგადამიხდის.კვირაშისამოც

მკითხველ თალ იგა

დოლარსმოგცემთ ესჯერჯერობით. რორკმახმისგაუღებლად
ამოიღოფულიჯიბიდანდაგაუწოდა.
–კარგირა, ჰაუარდ, რაგემართება!მე. ..მერა შენიწყენინებაარც
მიფიქრია.
–არცმე.
_დაიცა, ფულიმაინცდაიტოვე. .
.
–ღამემშვიდობისა, პიტერ.
რორკისწორედ ამასიხსენებდა, როცაკამერონიშემოვიდასამუშაო
ოთახში.ხელშისადაზღვევოკომპანიისწერილიეჭირა.სიტყვაარ
დასცდენია, კონვერტირორკსგაუწოდადათავისკაბინეტშიშევიდა,
ჰაუარდმაწერილსდახედადაუკანმიჰყვა: ყოველთვის, როცაკიმორიგ
შეკვეთასკარგავდნენხოლმე, კამერონიითხოვდა, რორკიცმასთან
ყოფილიყო დანებისმიერრამეზეელაპარაკათ, ოღონდარაამსაკითხზე
–უბრალოდ, სურდა, მასთანყოფნითძალამოეკრიბა, ნერვები
დაეოკებინა,
მაგიდაზე" ნიუ- იორკბანერის”იმდღისნომერიიდო უაინენდის
ქსელისკუთვნილიგამოცემა.ამგაზეთისნახვარორკსარცვინმეს
სამზარეულოში, დალაქისსალონშითუმესამეხარისხოვანატელიეშიარ
გააკვირვებდა, ოღონდ არა კამერონისსამუშაოოთახში.კამერონმამის
მზერასჩაავლოდაგაიჭყანა:
–ამდილითშევიძინე, ასევთქვათ. .
.როგორია?აზრზეარვიყავი, ასეთ
წერილსთუდამახვედრებდნენდილაუთენია.საინტერესოდამთხვევაა,
ღმერთმანი.გადახედეერთი, შენცდაგაინტერესებს.
რორკმაგაზეთიგადაფურცლა: ჩვილისპატრონმამარტოხელადედამ
საყვარელსტყვიადაახალა ფოტოდასასამართლოპროცესისსრული
ანგარიში;ჯვაროსნულილაშქრობაკომუნალურიმომსახურების
კომპანიებისწინააღმდეგ. .
.დღისჰოროსკოპი. .
.ნაწყვეტისაკვირაო
ქადაგებიდან. ..რჩევებიახალდაქორწინებულებს. .
.ბავშვთაკონკურსის
შედეგები...მაღალიპოეზიისნიმუში, სადაცცხადდებოდა, რომჭურჭლის
რეცხვაარაფრით არ არისსიმფონიისწერაზენაკლებიამბავი. .
.
გრძელფეხებაგოგონებისფოტოები. .
.როგორშევინარჩუნოთქმარი. .
ვრცელიდებულებაიმისთაობაზე, რომბავშვისმშობიქალიწმინდანის
ტოლფასია. ..etc.
–ესააპასუხი, ჰაუარდ.პასუხი ჩვენთვის.აი, სწორედესგაზეთი. ეს
იბეჭდება,ესმოსწონთ, ესიყიდება.რაუნდაგავაკეთოთ?ამგვარად გინდა,
შენიხმამიაწვდინო ვინმეს?წერილსრაეშმაკადგვიგზავნიდნენ ამ
გაზეთისერთინომერიცსაკმარისიიქნებოდა. .
.ცხადიდანათელიპასუხი.
აზრზემოდი რამდენიმეწელიწადშიმაგვირიშვილიგეილ უაინენდის
ქსელიმთელ მსოფლიოსმოედება!მშვენიერისამყაროკიიქნება,
ღმერთმანი. ..ისე, მართალიცააეგკაცი, რასერჩი?
მერეგაზეთიგამოართვადაკუთხეშიმოისროლა.
–ანისუნდამისცე, რაცსურთდარასაცმოითხოვენ, ან..
.ანრა?ჩემთვის
ამასუკვეარავითარიმნიშვნელობაარააქვს. .
.–რორკსახედა, ხმადაბლა
დაამატა,–იქამდემაინცგამაძლებინა, სანამშენდაგაყენებდეფეხზე. .
.
–მაგასნუდარდობთ.
–უცნაურია, ჰაუარდ, გაზაფხულზესამიწელიშესრულდება, რაცაქახარ,
არადა, თითქოსრამდენიდრო გავიდა!გასწავლემაინცრამე?ძალიან
ბევრიდათანვერაფერი.საერთოდ, არავისარ შეუძლია, რამე
გასწავლოს, არცჩვენიხელობისარსზედაარცპირველწყაროზე.რასაც
აკეთებ მხოლოდ შენია, სისხლხორცეული, არცჩემიდაარცვინმე
სხვისი.მარტო ისშემიძლია, გირჩიო, უკეთ როგორგააკეთო.გზა,

მკითხველ თალ იგა

იქნებადა,დაგისახო კიდეც,
მაგრამარამიზანი მიზანიმხოლოდდა
მხოლოდშენივეარჩევანია.ვერასოდესგახდებიბეჯითიშეგირდიდა
ვერასოდესდაუდებგულსრაღაცწვრილმანებს ადრეულ ვიქტორიანულ
თუ"გვიანდელ კამერონისეულ“სტილში.შენიქნები. .
.ნეტამომასწროდა
მანახა!
–ნახავთ, აუცილებლად.
კამერონმაერთხელ კიდევმოავლოთვალიოთახს შიშველ კედლებს,
საწერ მაგიდაზედახვავებულ ქვითრებს,
ფანჯრისრაფებიდანნელ- ნელა
მწვეთავწვიმისმოშავოწყალს.
–იმათმეუკვევეღარაფერსვუპასუხებ. .
.შენგტოვებდაპასუხიცშენ
უნდაგასცე.ყველას უაინენდისგაზეთსაც, იმისმკითხველსაცდა
იმათაც,ვინცამხალხსუხილავიძაფებით მართავს.ძალიანუცნაურ
მისიასკიგაკისრებ.არცისვიცი, როგორიუნდაიყოსჩვენიპასუხი.
ერთშივარ დარწმუნებული, პასუხიარსებობსდაისშენშია,ჰაუარდ ერთ
მშვენიერ დღესმისგამოსათქმელ სიტყვებსაციპოვი.

ელზუერთმ.თუის“ ქვაშინაკვეთიქადაგებანი”1925წლისიანვარში
დაიბეჭდა.
წიგნსუპრეტენზიო, მუქილურჯიგარეკანიჰქონდა, ზედავტორის
ვინაობადასათაურიცსადა, ვერცხლისფერიასოებითამოეტვიფრათდა
ყდისკუთხეშივერცხლისფერივეპირამიდაიყოგამოსახული,
,,
არქიტექტურაყველასათვის”–ასეთიიყო ამნაშრომისქვესათაურიდა
მართლაცარნახული, გასაოცარიწარმატებახვდაწილად.ავტორი
არქიტექტურისმთელ განვლილ გზაზესაუბრობდა მიწურიდან
ცათამბჯენამდე თანაც, ძალიანუბრალო დაყველასთვისგასაგებიენით,
თუმცამისნაწერსარცმეცნიერულისიღრმეაკლდა.წინათქმაშივე
ამცნობდამკითხველს შევეცადე, არქიტექტურამისიერთადერთი
კანონიერიმფლობელისთვის, ადამიანისთვისდამებრუნებინაო.შემდეგ
იმასაცაცხადებდა,მსურდა, ერთ რიგითამერიკელსარქიტექტურაზეც
ისევეთამამად ეფიქრადაესაუბრა, როგორცბეისბოლზეო.რაცმთავარი,
მკითხველსთავსარაბეზრებდაარცხუთიწესისტექნიკური
ტერმინოლოგიით, არცდედაბოძისათუთავხესმნიშვნელობის
დეტალურიანალიზით, არცკამაროვანითაღებისთავისებურებებითდა
არცრკინა-ბეტონისუპირატესობებისმტკიცებით.პირიქით, ძალიან
ლაღად ჰყვებოდა, როგორცხოვრობდა, მაგალითად, ჩვეულებრივი
დიასახლისიძველ ეგვიპტეში, ანრომაელიმეწაღეთუ, ვთქვათ,ლუიXI
V-
ისსატრფო. .
.რითიიკვებებოდნენ, ტანსროგორიბანდნენ, სად
დადიოდნენსაყიდლებზედარაგავლენასახდენდამათ არსებობაზეის
შენობები,რომლებშიცბინადრობდნენ.მკითხველსკიისეთი
შთაბეჭდილებაექმნებოდა, თითქოსამომწურავცოდნასიძენდასწორედ
ხუთიწესისათურკინა- ბეტონისუპირატესობებისთაობაზე.ავტორის
წყალობით, ისაზრიცუმტკიცდებოდა, რომროგორცაწმყოში, ისე
წარსულშიმცხოვრებიუსახელო, უბრალოადამიანებისყოველდღიური
საზრუნავისთვინიერ, არანაირიპრობლემა, მიღწევათუაზრისგაქანება
არ არსებობდა;რომმეცნიერებასაცარანაირისხვამიზანითუამოცანა
არ ამოძრავებდა,თუარაამსაზრუნავთაშემსუბუქებადამისი
მკითხველიცმხოლოდასეეზიარებოდადათავადვეგანასაგნებდაკიდეც
ნებისმიერიცივილიზაციისუდიდესმიღწევებს.ავტორისმეცნიერული

მკითხველ თალ იგა

სიზუსტე, უზადო
ერუდიციაკიგამაოგნებელიიყო; კაცივერგახდიდასაკამათოსმის
ცოდნასბაბილონურიჯამ- ჭურჭლისათუბიზანტიურიფარდაგების
თაობაზე.თვითმხილველივით ამომწურავად დაფერადოვნადაღწერდა
უძველესდროთაამბებს; საუკუნეთალაბირინთებშიხელისცეცებითკი
არ დაბორიალობდა, როგორცწიგნისკრიტიკოსებიაღნიშნავდნენ
ერთხმად, ცეკვა-ცეკვით მოუყვებოდადრო- ხანისუსასრულოგზას
ერთდროულადმხიარულიოინბაზიცადაბრძენიქადაგიც.
ავტორისაზრით, ხელოვნებისდარგთაშორისუდიადესისწორედ
ხუროთმოძღვრებაიყო, რადგანნებისმიერისიდიადისაარ იყოს, ისიცარ
დაგიდევდასახელს.დედამიწაზე, –ბრძანებდამისტერთუი, –უამრავი
ცნობილინაგებობადგას, მაგრამაღიარებულ მშენებელთარიცხვი
ძალზემცირეადაესასეცუნდაიყოს, რადგანარცერთცალკეაღებულ
პიროვნებასარასოდესშეუქმნიარაიმეღირებული არც
არქიტექტურაშიდაარცრომელიმესხვასფეროში.ისერთეულებიკი,
ვისი
სახელიცდღემდეცოცხლობს, მისითქმით, სინამდვილეშითურმე
თვითმარქვიებიიყვნენდაისევეისაკუთრებდნენსხვათადიდებას,
როგორცმავანნისხვებისსიმდიდრესიტაცებენ." როცაანტიკურიძეგლის
დიდებულებასვჭვრეტთ დამისსრულყოფილებასერთადამიანს
მივაწერთ, ჩვენდანაშაულსჩავდივართიმათწინაშე, ვინცთავდადებით
შრომობდა საკუთარი, თუნდაცრომმცირეწვლილიშეეტანასამომავლო
საგანძურში.არცერთიდიდებულინაგებობაარაავისიმეგენიის
კერძო გამოვლინება ისხალხისსულისკვეთებისშედეგია. "
მერეგანმარტავდა, რომხუროთმოძღვრებისდეკადანსიმაშინდაიწყო,
როცაკერძოსაკუთრებამშუასაუკუნეებისდროინდელითემური
ურთიერთობებიჩაანაცვლა, ხოლო მესაკუთრეთაუსახურმაგემოვნებამ
ურბანულიდაგეგმარებისპრინციპებიო; ამტკიცებდა, რომარ არსებობდა
ისეთირამ, რასაცზოგადადთავისუფალ ნებასუწოდებენ რადგან
ადამიანისშემოქმედებითმისწრაფებებს, ისევეროგორცყველაფერ
სხვას,თავადეპოქისეკონომიკურიწყობაგანსაზღვრავს; მაგრამროცა
ისტორიულადჩამოყალიბებულისტილიეკლექტიკაშიგადადის, ამას
სიკეთეარასოდესმოაქვს.თანამედროვეარქიტექტურაზეც
განსხვავებულიწარმოდგენაჰქონდა: ცალკეულ პირთა
თავკერძობისიმგვარგამოხატულებადთვლიდა, ვერავითარიმასობრივი
მიმდინარეობისწინაპირობასრომვერ ქმნისდა, შესაბამისად,არც
რაიმეთვალსჩინოშედეგიმოაქვს.მისიწინასწარმეტყველებით, უკეთესი
სამყარო მომავალშიაშენდებოდა, როცაადამიანიადამიანისთვის
მგელიკიარა, ძმაგახდებოდადამათისაცხოვრისებიცჰარმონიული,
ერთმანეთს მიმსგავსებულიიქნებოდა ბერძნულიტრადიციის
მიხედვით ბოლოსდა
ბოლოს, დემოკრატიისაკვანიცხომსწორედიქდაირწა
პირველად. ..
ნაწერშიმაინციგრძნობოდა, რომთითქოსმშვიდიდა
აუმღვრეველისტილიმხოლოდგარეგანადფარავდამისგულისგულში
ჩაბუდებულ გრძნობებს ხუროთმოძღვართამთელ ამქარსმოუწოდებდა,
თავიგაენებებინათფუჭისახელისათუსიმდიდრისმოხვეჭის
მცდელობებისთვისდახალხისსაჭიროებებიგაეთავისებინათ:
"არქიტექტორიმსახურიუნდაიყოს, დაარაბატონი. .
.პატივმოყვარეობა
უნდადასძლიოსდასაკუთარიქვეყნის, საკუთარიხალხისსამსახურში
ჩადგეს,საკუთარი
დროისრიტმსუნდააუწყოსფეხი.ჩვენისაქმეარ არისგანსჯა ჩვენი

მკითხველ თალ იგა

საქმემხოლოდ აღსრულებაა! "
გამოძახილებმაწიგნზე” ქვაშინაკვეთიქადაგებანი”ყოველგვარ
მოლოდინსგადააჭარბა: "
ზღაპრულია! ""არაფერიამდაგვარი
ხელოგვნებაზეჯერ არ დაწერილა! ”"გაიცანით შეუდარებელი
პიროვნებადამოაზროვნე! "'
სავალდებულოსაკითხავი
ინტელექტუალთათვის! "
აი,ამზედსართავზეპრეტენზიაკი, როგორცჩანს, ძალზებევრსჰქონდა
დასწორედამგვარირამსჭირდებოდათ: განსწავლულობა-სწავლის
გარეშე,აზრისგამოთქმა გააზრებისგარეშე, მსჯელობა განსჯის
გარეშე.მათთვისერთისიამოვნებაიყონებისმიერინაგებობის, ვთქვათ,
432-
ეგვერდზემონიშნულიპროფესიულიტერმინოლოგიითშეფასება;
ანდამაღალ ხელოვნებაზედაზუთხულიფრაზებითლიკლიკი-მალე
ცნობილ სალონებშილამისიყო, მოარულ ფრაზად იქცაგამოთქმა
–არქიტექტურასრაცშეეხება, ელზუერთ თუისთანნახეთო. .
.
საკუთარიპრინციპებისშესაბამისად, ელზუერთმ.თუითავადტექსტში
არცერთხუროთმოძღვარსარასახელებდა " ისტორიულ წიაღსვლებში
მითოპოეტიკისადაგმირებისძერწვისმეთოდსსაერთოდგამოვრიცხავ
ხოლმე. .
.”–ისინიმხოლოდშენიშვნებშიიხსენიებოდნენ, სადაცგაი
ფრენკონსაცერგო ორიოდ სიტყვა: "მართალია, მასგადამეტებული
დეკორირებისკენგარკვეულიმიდრეკილებაახასიათებს, ოღონდაც
კლასიციზმისმკაცრ ჩარჩოებსმაინცარასოდესღალატობს. ”გაკვრით
კამერონიციყონახსენები: "ერთდროსე. წ.მოდერნისტთამამა,
დღესარცთუდაუმსახურებლადაამივიწყებული. .რასიზამ Voxpopul i
svox
dei
.”
1925წლისთებერვალშიჰენრიკამერონმაარქიტექტურასთავიდა-
ანება.
კარგახანია, ამდღისმოახლოებასგრძნობდა, მაგრამრორკთან
სიტყვაცარ დასცდენია ისისედაცყველაფერსხვდებოდადაორივენი
უტყვითანხმობითგანაგრძობდნენმუშაობას, გაძლებაზე.დროდადრო
რამდენიმეწვრილ- წვრილ დაკვეთასმიიღებდნენ: ერთი- ორიაგარაკის,
ავტოფარეხის, ძველიშენობისრესტავრაციის. ..უარიარაფერზეუთქვამთ.
მაგრამბოლოსესწყაროცდაიწრიტა.წყალისწორედიმსაზოგადოებამ
გადაუკეტა,რომელსაცკამერონიარასდროსუხდიდახარკს.
სიმპსონიცდაისმოხუციკარისკაციცდიდიხნისწინდაითხოვეს;
თანამშრომლებიდანმხოლოდრორკიდარჩა, დაზამთრისგრძელი
საღამოებიმხოლოდიმისცქერაშიიყო, როგორნელ- ნელაუვარდებოდა
კამერონსთავიმაგიდაზედაწყობილ, გადაჯვარედინებულ ხელებზე,
სანათისქვეშკიძირამდედაყვანილიბოთლიღალაპლაპებდახოლმე. .
.
მერე,თებერვლისერთ დღესაც, კამერონიუცაბედად დაუძლურდა
იატაკზეჩაიკეცადაფეხზეაღარცდამდგარა.სახლშირომმიიყვანეს,
ექიმმაისიცკიუთხრარორკს თუმისისიკვდილიარ გინდათ,
ლოგინიდანნუწამოაყენებთო.ისკიიწვაწყნარად, გულხელდაკრეფილი
დაერთწერტილსმიშტერებოდაკედელზე.მერეთქვა მოულოდნელად:
–ოფისსხომმიხედავ?
–კი.
თვალებიდახუჭა, აღარაფერიუთქვამს, დარორკიცმთელიღამე
სასთუმალთანეჯდა, ისერომვერცხვდებოდა, მართლაეძინათუ
მხოლოდძილ- ღვიძილშიიყომოხუცი.
მეორედღესკამერონისდაჩამოვიდასადღაცნიუ- ჯერსიდან.ერთი
ტანმორჩილი, უენო,უპრეტენზიო, ადრიანად გაჭაღარავებულიქალიიყო,
მცირეშემოსავალიკიჰქონდადაძმაზეზრუნვაცთავისმოვალეობად

მკითხველ თალ იგა

მიაჩნდა.არცქმარიჰყავდადაძმისგარდა, არცარავინსხვაახლობელი
დედამიწისზურგზე; არცრაიმეწუხილსგამოთქვამდადამატებითი
ცხოვრებისეულიტვირთისგამო დაარცძმასთანშეხვედრისსიხარული
გამოუხატავს გრძნობებიცკარგახნისწინმოსჩლუნგებოდა, ეტყობა.
გამგზავრებისდღესკამერონმარორკსბარათიგადასცა მთელი
ღამეწერდათურმე, წვალებ-წვალებით, ძველისახაზავიდაფადაედო
მუხლებზე, ბეჭებქვეშკიდევერთიბალიშიამოედოდაისე
სარეკომენდაციოწერილიიყოერთცნობილ არქიტექტორთან,
სამუშაოზეაყვანისთაობაზე.რორკმათვალიგადაავლო მხოლოდდა
კამერონსშეხედა, წერილიჯერშუაზეგადახია, მერეოთხად.
–არა, –თქვარორკმა, –არავისთვისარაფრისთხოვნაარაასაჭირო.
ჩემზენუიდარდებთ.
კამერონმათავიდაუქნიადაკარგახანსაღარამოუღიახმა.
ბოლოსმაინცთვითონვედაარღვიადუმილი:
–მოკლედ, ოფისსმიხედავ.ავეჯიწაიღონ ქირისანგარიშში, ოღონდ
ჩემსკაბინეტშიკედლებზერაცნახაზებიკიდია, ყველაწამოიღედამერე
გადმომიგზავნე.სხვასნურაფერსახლებხელს.ანდაარა, დაწვი
ყველაფერი.ქაღალდები, დოკუმენტები,ნახაზები,ხელშეკრულებები
ყველაფერი.
–კარგი, –თქვარორკმა.
მისკამერონიოთახშისანიტრებსშემოუძღვა, იმათავადმყოფი
საკაცეზედააწვინესდასასწრაფოთიწაიყვანესპორტში.იქ, ვიდრე
ბორანზეაიყვანდნენ, კამერონიერთხელ კიდევშეეხმიანა: "
ახლაწადი,
ოღონდნუდამივიწყებ, ხანდახანმინახულეხოლმე, ჰაუარდ."
რორკიგამობრუნდადაწამოვიდა, აღარდაუნახავს, როგორაჰყავდათ
მოხუციტრაპზე.მოჟამულიდილაიდგა, ჰაერშიცზღვისსუსხიანი, მძაფრი
სუნიტრიალებდა.უკვექუჩაშიგამოსულს, ლამისზედთავზეთოლიამ
გადაუფრინა ძველიგაზეთისფურცელივითგანაცრისფრებულმა
სველი, დაღარულიქვისკედლისფონზე.
იმავესაღამოსმივიდამიტოვებულ ოფისში.შუქიარ აუნთია.მხოლოდ
კამერონისკაბინეტშიჩართოგაზისქურადარაცკირამიყომაგიდის
უჯრებში,ყველაფერიშიგჩაცალა მიყოლებით, დაუხარისხებლად.
სრულ სიჩუმეშიმხოლოდგამომშრალიქაღალდისშარიშურიისმოდა,
ბნელ ოთახშიობისსუსტისუნიიდგადადროდადროაბრიალებული
ცეცხლიცქურაშიავისმომასწავებლადშიშინებდა; მერეერთს
ამოიქშენდა, კიდეებაალებულ ფურცელსამოისვრიდადარორკიცრკინის
სახაზავითუკანვეჩააბრუნებდახოლმე.
ყველაფერიიწვოდა კამერონისუცნობილესითუგანუხორციელებელი
პროექტები; ნახაზებიდაესკიზები; ერთ დროსპატივცემულ გვამთა
ხელმოწერილიხელშეკრულებები ხანდახან, წითელინაღვერდლიდან,
შვიდციფრიანიფურცელიცგამოაჭყეტდა, წამითგაკრთებოდადანაცრად
ინავლებოდა. ..
ძველისაქაღალდიდანიატაკზეგაზეთისამონაჭერიგადმოვარდა.
დასწვდადააიღო.ფურცელიისეგამომშრალიყო, გაცრეცილიყოდა
გაყვითლებულიყო, ლამისთითებშიშემოეფშვნა.1892წლის7მაისს
მიცემულ ინტერვიუშიჰენრიკამერონიამბობდა: "
არქიტექტურა ესარც
საქმიანობისჩვეულებრივისფეროადაარცკარიერა: ესააჯვაროსნული
ლაშქრობადასაკუთარითავისიმსიხარულისსამსხვერპლოზემიტანა,
რომელიცჩვენიპლანეტისარსებობასამართლებს. ”ესფურცელიც
ცეცხლშიშეაგდო დაახლასხვასაქაღალდესგადასწვდა.
მერეკამერონისფანქრებსაცმოუსვახელიდაერთიანადდაწვა.

მკითხველ თალ იგა

 ქურასთანიდგაგახევებული,ცეცხლსშეგნებულადარიდებდათვალს,
მაგრამგრძნობდაკი,როგორგაიბრძოლასაბოლოოდდაჩაცხრა.
ცქერითკედელსუცქერდა, სადაციმცათამბჯენისპროექტიეკიდა,
დღემდერომარეღირსააგება.

●●●

სამიწელიშესრულდა, რაცპიტერ კიტინგიფრენკონისადაჰეიერის

ფირმაშიმუშაობდა.უკვეთავიცმაღლაეჭირადაამაყად
წელგამართულიცმიმოდიოდასარკეშინავარჯიშევიმიხვრა- მოხვრით.
მოკლედ, ზუსტად წარმატებულ, საქმიანახალგაზრდაკაცსჰგავდა
ძვირფასისაპარსების, ანდამოდურიავტომობილებისრეკლამიდან.
უზადოდ იცვამდადაამჩნევდა ამასხალხიცაქცევდაჯეროვან
ყურადღებას.საცხოვრებლადპარკავენიუსუბანშიგადავიდა, მომცრო,
მაგრამუკანასკნელიმოდისკვალდაკვალ მოწყობილ ბინაში; სამი
სოლიდურთანხადშეფასებულიგრავიურაცშეიძინადარომელიღაც
კლასიკურინაწარმოებისპირველი, იშვიათიგამოცემაც, თუმცწიგნის
წაკითხვარაა, გადაშლაცვერმოასწროხეირიანად.დროდადრ, საპატიო
დამკვეთებთანერთად ” მეტროპოლიტენოპერასაც"სტუმრობდა.ერთხელ
კოსტიუმირებულ მეჯლისზეცმოუწიაგამოჩენადათავისი
ჩაცმულობითმართლასაყოველთაოაღფრთოვანებაგამოიწვია_ შუა
საუკუნეებისქვისმთლელისმეწამულ ხავერდისქურთუკსადა
შემოტკეცილ ტრიკოშიგამოწყობილიმივიდა.ესამბავი" ყვითელმა"
პრესამგააშუქადაბოლოსდაბოლოს, მისისახელიდაგვარიცმოხვდა
გაზეთისფურცლებზე.ამონაჭერი, ცხადია, შეინახა.
პირველინაგებობაუკვეაღარცახსოვდა, აღარცისშიშიდაეჭვი, რაც
მისშექმნასახლდათან.გამოიწრთოდათავისიხელობისმარტივარსსაც
კარგადჩასწვდა.შემკვეთებიხომსიხარულითიფშვნეტდნენხელებს,
როცათვალისმომჭრელ ფასადს, გასაგიჟებელ კარიბჭესდასამეფო
აპარტამენტებისდარბუდუარსსთავაზობდა შურიანისტუმრებისგულის
გასახეთქად.ნებისმიერიგემოვნებისდაკმაყოფილებაისწავლა: თვითონ
ყველაფერიფეხებზეეკიდა, თუკიშემკვეთიკმაყოფილიიყო.თავის
მხრივ,შემკვეთიიმით რჩებოდაკმაყოფილი, თუსაკუთარსტუმრებს
დააღებინებდაპირს, სტუმრებიკი...სტუმრებისთვისუბრალოდ, სულ
ერთიიყო.
მისისკიტინგმასთენტონისსახლიგააქირავადაშვილთან
გადმობარგდანიუ- იორკში.შვილსესმაინცდამაინცარ აწყობდა, მაგრამ
უარიცვერთქვა დედაიყოდაუარიიმთავითვეწარმოუდგენლად
დაუშვებლად მიაჩნდა.სიხარულითშეეგება; მითუმეტეს, ასე
დაწინაურებულსდახალხშიგასულს, მშობელთანუკვეთავისმოსაწონე
ბელიცბევრიჰქონდა.დედასგანსაკუთრებულიაღფრთოვანებაარ
გამოუხატავს; გულდასმითშეისწავლავაჟიშვილისბინა, გარდერობი,
საბანკო ანგარიშიდა არაუშავს, პიტ, ჯერჯერობითივარგებსო, ესღა
უთხრა.
ერთხელ სამსახურშიცესტუმრადაოფისშინახევარისაათით
დარჩა.იმავესაღამოს, უკვეშინ,დედამწინდაისვადაპიტერსაცსულ
თითებიკვნეტა- მტვრევითმოუწიამისიშეგონებებისთმენა; ”
იმბიჭს,
უიტერსსშენზეძვირიანიპიჯაკიეცვა, პიტერ.ეგრეარ ივარგებს.
სხვებისგანჩაცმითაცუნდაგამოირჩეოდე.ისკიდე, ნახაზებირომ
შემოიტანა, გაწრიპული. ..არმომეწონა, როგორგელაპარაკებოდა. .
.არა,
ისეთიცარაფერი, მაგრამშენადგილას, ყურადღებასმივაქცევდი. .
.აი,

მკითხველ თალ იგა

გრძელცხვირანამდვილადგმტრობს. .
.რავიციდავიცი. .
.ეგარ შემეშლება!
დარაქვია. .
.ხო, ბენეტთანაცფრთხილადიყავი.საერთოდთუმოიშორებ,
ცუდიარ იქნება.ძალიანამბიციურია.შეხედვისთანავეეტყობა. .
."
მერე, ცოტახნით იყუჩადა იმშენგაიფრენკონსშვილებითუჰყავსო,
ჰკითხაპიტერს.
–კი,ქალიშვილი.
–ა-ა..
.ლამაზია?
–თვალით არმინახავს.
–კარგირა, პიტერ!არცკიგიცდიაფრენკონისოჯახისგაცნობა?
უხერხულია, ბოლოსდაბოლოს. .
.
–ნიუ- იორკშიარაა, სადღაცსწავლობსკოლეჯში.როდისმეალბათ
შევხვდები.ახლაკიმაპატიე გვიანიაუკვე, ხვალ მძიმედღემაქვს. ..
თქმით კიუთხრა, ოღონდაცმთელიღამეამაზეფიქრობდა.განაარა, ეგ
ადრეცმოსვლიათავში ფრენკონისქალიშვილიახლა" ბანერში”
აქვეყნებდაპატარ- პატარასტატიებსბინებისინტერიერებისთაობაზე,
ოღონდმეტივერცვერაფერიგაიგომისშესახებ რედაქციაშიცარავინ
იცნობდადაქალიშვილზეარცფრენკონსდაუძრავსოდესმესიტყვა.
მეორედღეს, სადილობისას, კიტინგმანიადაგიმოსინჯა:
–მისფრენკონზემხოლოდ კარგიმესმის. .
.–სიტყვაგადაუკრასავით
შეფს.
–საინტერესოა, ვინეშმაკისგან? !–რაღაცგაღიზიანებითგაეპასუხა.
–რავიცი, ხანვისგან, ხანვისგან. ..როგორცხდებახოლმე. .
.თანაც,
მშვენივრად წერს.
–კი,მშვენივრად.–რატომღაცდაიჭყანაფრენკონი.
–სიამოვნებით გავიცნობდი. .
.
ფრენკონმაეჭვითგამოხედა.
–რასგეტყვი, იცი ჩემთანარ ცხოვრობს. .
.საკუთარიბინააქვს.
სიმართლეგითხრა, მისამართიცკიარმახსოვსწესიერად.თუროდესმე
შეხვდი, ჩემისიტყვაგახსოვდეს საშენოარაა.
–კარგიახლა, ეგრაღასნიშნავს?
–რავიცი, ასემგონიადა. .
.საერთოდ, მამად ვერვივარგე.შენის
მითხარი, მისისმენერინგმარაო ბოლოსდაბოლოს, უნდაისგრეხილი
კიბე?
კიტინგსთანეწყინა, თან გულზეცმოეშვა.შეფისდონდლოსხეულს
შეავლო თვალიდაისიცკიგაიფიქრა, ნეტაგარეგნობითმაინცთუ
განსხვავდებამშობელიმამისგან, ასერომგაუნაწყენებიაო. ,შეუხედავი
დაძვირფასეულობითდახუნძლულიაალბათ ოღონდერთმშვენიერ
დღეს, იქნებაღარცამასმიაქციოსყურადღება. .
.მადლობაუფალს, ეს
დღეჯერარ დამდგარა.ამღამითკიქეითსნახავდა.
მისისკიტინგიქეითსადრე, სთენტონშიშეხვდადადიდიიმედიჰქონდა,
პიტერსმალედაავიწყდებოდაის, მაგრამშეცდა, თუმცაშვილსმასზეარც
სიტყვადასცდენიადაარცსახლშიმიუყვანიაოდესმე.ისე, მისის
კიტინგსაცარასდროსუხსენებიაქეთრინისსახელი უბრალოდ, ხშირ-
ხშირადგააბამდახოლმესაუბარსუმზითვოგოგოებზე, ერთთავადკარგ
ოჯახიშვილ ბიჭებზერომუჭირავთთვალი. .
.რამდენი
ჩინებულიყმაწვილისწინსვლასდასმიაასეწერტილი უთანასწორი
ქორწინებისშედეგად!დათუკირამწერილსგადააწყდებოდაგაზეთში,
სადაცდაწვრილებითიყოხოლმემოთხრობილი, ცნობილივინმე, წლების
შემდეგ, განქორწინებისგზითროგორ ასწორებდაუთანასწორო
ქორწინებით ჩადენილ შეცდომას ამგვარირამმუდამხმამაღლაუნდა
წაკითხულიყო, შვილისგასაგონად.

მკითხველ თალ იგა

 ქეთრინთანრომმიდიოდა, კიტინგმაისიცკიგაიფიქრა, სულ რაღაც
უმნიშვნელოსაბაბითთუვხვდებიხოლმეო; არადა, მხოლოდესდღეები
იყო,ნიუ-იორკშიცხოვრებასრომუხალისებდა.
მთელიოთახიწერილებითდახვდამოფენილი, მაგიდაზე თავახდილი
საბეჭდიმანქანა, დაჭრილ- დანაკუწებულიგაზეთები, მაკრატელირაღაც
საქაღალდეებიდაწებოუწესრიგოდმიმოეყარათ.
–აბა!–წამოიძახაქეთრინმა, ქაღალდებისგროვაშიდასკუპდა,
ერთიანადმოხვეტადაქვეშიდანამოხედაპიტერს, –მანდდაჯექი!
მეგონაშენმოსვლამდემოვრჩებოდი, არგამომივიდა. ..ესსულ ბიძაჩემის
თაყვანისმცემლებისწერილებიადაამონაჭრებიგაზეთებიდან. .
.უნდა
დამეხარისხებინა, მერეპასუხებიცდამეგზავნა, მერემადლობებიც
მეხადადარავიცი, რაარა!ერთიგანახა, რეებსსწერენ გადასარევი
ამბავია!მოკლედ, მანდ იჯექიდაახლავემივალაგებაქაურობას.–უკვე
თითქმისოცი
შესრულებოდა, მაგრამიგივედარჩა, რაცჩვიდმეტისაიყო.
–რადროსეგაა!–ვითომგაბრაზდაკიტინგიდახელშიატატებული,
სავარძლისკენგააქანა.ასე, მკლავებშიმომწყვდეულსკოცნიდადაისიც,
მისმხარშითავჩარგული, ბედნიერადიცინოდა.
–არ გაინძრე, პიტერ მშვენივრადმოვეწყვე!
–დაიცა, ქეით, იცი, რადღემქონდა?” ბორდმენბილდინგი”გაიხსნაზედ
ბროდვეიზე ოცდაორისართული, თანგოთიკურსტილში. ..ფრენკონი
ცუდად გახდადაწარმომადგენლადმეგამიშვა ჩემინახაზების
მიხედვითაშენდა, როგორციქნა. .
.შენრა,მართლაარაფერიგაგიგია?
–გამიგია, პიტერ, გამიგია.ეგკიარა, რაცრამაგიშენებია, ყველანანახი
მაქვს ოღონდ ფოტოებზე.მერეგაზეთებიდანვჭრიდიდაცალ- ცალკე
ალბომშივაკრავდი აი, ბიძაჩემსრომაქვს, ისე..
.
–რააქვს?
–ალბომიდაესყველაფერი. ..–იატაკზემიმოფანტულ ქაღალდებისა
დაკონვერტებისკენგამოიშვირახელი, –მარტო ესრადღირს, ამდენი
უცხო ადამიანისთვისრომრაღაცასნიშნავ. ..მეკიდევვეხმარები, რაც
შემიძლია.იცი, რამხელაპასუხისმგებლობაა? !ჩვენიპატარ- პატარა
სადარდებლებირამოსატანია, როცაამდენხალხთანგაქვსსაქმე!
–მართლა?თვითონგითხრაეგრე?
–საერთოდარაფერიუთქვამს.უბრალოდ, არ შეიძლება, ამდენხანს
ერთადიცხოვრო დარაღაც. .
.ცოტათიმაინცარ გადმოგედოსიმის
თავგანწირვადაუანგარობა.
უნდოდაგაბრაზებულიყო, მაგრამხედავდაგოგოსღიმილს,
აციმციმებულ თვალებსდაბოლოსთვითონაცგაეღიმა.
–რასგეტყვი, იცი, ქეით: შენყველაფერიგიხდება, თანმაგრა.საერთოდ,
ცოტაჩაცმასაცთუისწავლი, კაცებსგადარევ. ..ამდღეებშიმოგკიდებ
ხელსდაწესიერმკერავთანმიგიყვან.გაიფრენკონიცუნდაგაგაცნო.
მოგეწონება.
–ვითომ?ადრესხვანაირადჭიკჭიკებდი.
–ეგროდის?ეტყობა, მაშინწესიერადარ ვიცნობდი.ჯიგარივინმეა
სხვებსაცგაგაცნობ, ყველას. .
.
ამდროსქეითმამაჯისსაათზედახედადაუცებაფაცურდა.
–მოიცა, რასშვები?
–რასვშვებიდა. .ცხრახდებაუკვე!ძიაელზუერთისმოსვლამდეუნდა
მოვამთავრო.თანვილაპარაკოთ, არაუშავს...
–რასჰქვია, არაუშავს!წყალსწაუღიაბიძაშენისთაყვანისმცემლები. .
თვითონმიხედოს.შენმოდი, აქდამიჯექი!

მკითხველ თალ იგა

 გოგონამერთიამოიოხრა, მაგრამუსიტყვოდდაემორჩილადათავი
მხარზეჩამოადო:
–ძიაელზუერთზეეგრენულაპარაკობ.საერთოდარიცნობ, ისე,წიგნი
თუწაიკითხე?
–აბა?!მართლამაგარირამეა, ოღონდსადაცმივედი, ყველაამოხერ
წიგნზელაპარაკობსდაიქნებჩვენმაინცშეგვეცვალათემა. .
.
–ისევარ გინდა, გაიცნო?
–ბიძაშენი?როგორ თუარ მინდა!დიდისიამოვნებით. ..
–აუჰ...
–რაიყო?
–აბა,რო ამბობდი, არმინდა, შენგამაცნოო? .
.
–მართლამასევთქვი?რანაირადგამახსოვრდებახოლმეყველაჩემი
ნაბოდვარი?
–იცი, არცმემინდაგაგაცნო.
–ეგრატომ?
–არ ვიცი..
.ალბათშტერივარ.ოღონდ, ახლამართლააღარმინდა.ვერ
აგიხსნი.
–კარგი, მოვრჩეთ მაგაზელაპარაკს.ეგდროცმოვა.იცი, გუშინ
ფანჯარასთანვიდექი, შენზევფიქრობდიდაუცებისემომინდა, შენციქ
ყოფილიყავი. .
.დარეკვადავაპირე, მაგრამგვიანიიყოუკვე. ..ისეძალიან
მომენატრე, არცვიცი..
.
გოგოსკისერზეშემოეხვიამისთვისხელებიდაყურადღებითუსმენდა.
მერე,უცებ,სადღაცგვერდზეგაექცამზერადაგაოცებისგანთვალები
გაუფართოვდა; წამოხტა, ოთახიგადაირბინა, დაოთხილიშეძვრასაწერი
მაგიდისქვეშდაიატაკზედაგდებულიკონვერტიაიღო.
–ახლარაღამოხდა?–სიბრაზევეღარმოთოკაკიტინგმა.
–ძალიანმნიშვნელოვანიწერილია, –ჯერაცმუხლებზეიდგა, კონვერტი
პაწიამჯიღშიჩაებღუჯა, –ძალიან!კიდევკარგი, ნაგავსარგადავაყოლე! ..
ერთმაქვრივმაგამოუგზავნა, ხუთიშვილისდედამ, უფროსბიჭს
არქიტექტორობაუნდადაძიაელზუერთისტიპენდიისმიღებაში
ეხმარება.
–დიდიამბავია, –წამოდგაკიტინგი, –ოღონდერთდღეშიამდენსუკვე
ნაღდად ვეღარგადავხარშავ.იცირა, მოდი, სადმეგავიაროთ ნახე, რა
საღამოა!გამომწყვდეულხარამოთხკედელში. .
.
–ძალიანკარგი!გავისეირნოთ.
გარეთნისლიიდგადაბარდნიდა, მშრალი, ლამაზი, უწონოფიფქების
ფარდაუხმოდეფინებოდაქუჩას.ჩახუტებულებიმიაბიჯებდნენდა
ერთიანადგადათეთრებულ ქვაფენილზეყავისფერ, წაგრძელებულ
ნაკვალევსტოვებდნენ.
მერე,უოშინგტონსქვერზემერხზეჩამოსხდნენ.თოვლსთითქოსმთელი
დანარჩენისამყაროსგანგაემიჯნააქაურობა, ოთხივემხრიდან. .არც
სახლებიჩანდაირგვლივ, არცქალაქისდანარჩენინაწილი.დიდითაღის
ჩრდილიდანდროდადრო ფოსფორისფერი, მწვანედაწითელისინათლე
გამოკრთებოდახოლმე.
გოგომთელიტანით მიჰკვროდაკიტინგს, ისკისადღაცშორს
იყურებოდა, თოვლისკედლისმიღმადარჩენილიქალაქიადრეც
ყოველთვისშიშსჰგვრიდადაახლა მით უმეტეს.მისგანთავის
დასაცავადაცდიდივერაფერისაიმედომოკავშირეებიჰყავდა თოვლი
დაგვერდითმოკუნტულიგოგო.
–ქეით. .
.–დაიჩურჩულაძლივსგასაგონად, –ქეით...
–მიყვარხარ, პიტ..
.

მკითხველ თალ იგა

 –ქეით, –მაშინვეშეეხმიანა, უყოყმანოდ, მშვიდად, –მედაშენსულ
ერთადვიქნებით.
გოგოსტუჩებიგაჰყინოდა, ძლივსდაილაპარაკა: ,
–ხო, ვიცი...
-ჩუმად, ფიქრიანად, თითქოსგულგრილადაცკითქვაესორისიტყვა.
საერთოდ, ქეთრინიცდილობდა, მომავალზეარეფიქრა, საკუთარი
თავისთვისაცკიარ დაესვაშეკითხვები, რადგანშეკითხვასშესაძლოა,
ეჭვიცგაეჩინა.თუმცაახლა, როცაამორსიტყვასამბობდა,
დარწმუნებულიიყო, სულ ამწუთსველოდიდაბედნიერებამთავბრუთუ
დამახვია, ვაითუ, ყველაფერიგავაფუჭოო.
–ერთ- ორ წელიწადში, –კიტინგმაგოგოსთითებიმუჭშიმოიმწყვდია, –
დავქორწინდებით.როგორცკისაბოლოოდ დავდგებიფეხზე. დედაც
მისახედია, მაგრამყველაფერსმოვაგვარებ.ცდილობდა, ხაზგასმულად
საქმიანად, ცივადაცკიელაპარაკა, არშესტყობოდა, რაუჩვეულო
მღელვარებასგანიცდიდაშინაგანად.
–მოვიცდი, პიტერ, –ჩასჩურჩულაგოგომ, –სად გვეჩქარება,
–ჯერ არავისვეტყვით. ..ჩვენისაიდუმლო იქნება, მხოლოდჩვენორის,
სანამ..
.–დამოულოდნელად, თითქოსელდამდაჰკრაო, ადრეფიქრადაც
არასოდესგაუვლიაამგვარირამ, ახლაუცებხელიცკიწაჰკრადა
ბრაზმორეულიდაეკითხა, –ერთიესმითხარი, მართლახომარ გგონია, იმ
შენიდიადიბიძისგამო. .
.ეშმაკსაცწაუღიამისი
თავი!
იმასკიდევსიცილიწასკდა, დაკიტინგმაიაზრა, რაღაცსისულელე
წამოვროშეო.
–არა, პიტერ, ასეთირამეარცკიმიფიქრია. .
.ისე,შეიძლება, არც
გაუხარდეს, მაგრამრასვიზამთ?
–ვითომრატომაო?რაუნდაჰქონდესსაწინააღმდეგო?
–არამგონია, საერთოდ იყოსქორწინებისმომხრე.არა, ოჯახის
წინააღმდეგიკიარაა უბრალოდ, თავადქორწინებამიაჩნია
ძველმოდურად.ეგახლამხოლოდიმისთვისსჭირდებათვექილებს,
კერძო საკუთრებისინსტიტუტისაკუთარიჯიბისგასასქელებლად
გამოიყენონო, თურაღაცამდაგვარი. .
.მოკლედ, გულზეარ ეხატება.
–ძალიანაცკარგი.ჩვენიჩვენვიცით.
მართლაკმაყოფილიდარჩა.თავადხომისედაციცოდა, უბრალოიყო,
ახლაკიდევვეღარცვერავინდააბრალებდა, თვალიფრენკონის
ქალიშვილზეგიჭირავსო.ისე, უცნაურადაცკიეჩვენებოდა, ასეთ
მნიშვნელობასრატომაძლევდაამას, მაგრამერთირამსურდა
ქეითთანურთიერთობაშისხვავიღაცისსახელიარგაჭაჭანებულიყო.
თავიუკანგადააგდო, სახეზეფიფქებისჩხვლეტაესიამოვნა.
მოუტრიალდადატუჩებშიაკოცა.მისტუჩებზეცთოვლისსილბოდა
სიცივეიგრძნო.
ქუდიგვერდზემოჰქცეოდა, თვალებიგაფართოებოდა, წამწამებზე
ფიფქიდასდებოდა.ხელისგულებზედახედა თითებიუმწეოდგაეშალა,
ბავშვივით, თათმანებზეშერჩენილითოვლიგვერდზეჩავლილიმანქანის
ფარებისშუქმაააციმციმა.

"ამერიკისარქიტექტორთაგილდიამ"მოკლეცნობაგამოაქვეყნაიმის
თაობაზე, რომჰენრიკამერონითავისშემოქმედებითმოღვაწეობას
წყვეტდა;სულ რაღაცექვსსტრიქონიანტექსტშიჩაატიესმისი

მკითხველ თალ იგა

მიღწევებისმიმოხილვადანუსხაშიცორიმთავარინაგებობის
სახელწოდებაშეცდომით დაბეჭდეს.
პიტერკიტინგიფრენკონისოფისშიმაშინშევიდა, როდესაცისმადამ
დეპომპადურისნაქონიოქროსსათუთუნისფასზეევაჭრებოდავიღაც
ანტიკვარს არაფრით ართანხმდებოდა, ნივთში9დოლარითადა25
ცენტით მეტიგადაეხადა.რომგაისტუმრა, მერეღამოუბრუნდაკიტინგს,
იჭვნეულად:
–რახდება, პიტერ?
კიტინგმაფურცელიმაგიდაზედაუდო დაკამერონთანდაკავშირებული
ცნობაფრჩხილით გაუხაზა.
–ღმერთმანი, ისკაციგვჭირდება.
–ვინკაცი? !
–ჰაუარდრორკი.
–ეგვინღაა?
–ერთხელ გელაპარაკეთუკვე.კამერონთანმუშაობდა.
–ა-ა,კიმახსენდებარაღაც. ..მიდიმერე, ვინგიშლის?
–ჩემიპირობებით უნდადავითანხმო.
–ღვთისგულისთვის, რაგახდაასეთი? !კიდევერთიმხაზველირა
პრობლემაა?ამაზემაცდენ?
–არ არისიოლი.არადა, საჩქაროა სხვაზეარ შეაჩეროსარჩევანი.
–ნუთუ!კამერონისყოფილ თანამშრომელსუნდავეხვეწოთ, პატივი
დაგვდოსდაჩვენთანიმუშაოს?არამგონია, კარგირეკომენდაციაიყოს
ესმისთვის.
–მორჩირა, გაი..
.ყოველთვისასეიყო.
–არ დაიწყოახლა. ..არა,რამერომიყოს, ახალგაზრდებისმომზადება
კიიცოდა რაცმართალიმართალია.ერთდროსმაგარიიყო, მიმუშავია
მასთან..მოკლედ, თუსაჭიროდთვლი, ისრორკიგადმოიბირე.
–იმდენადსაჭიროებაზეარაასაქმე. ..ჩემიძველიმეგობარიადაახლა
ასე,მთლადუმუშევარირომდარჩა. .
.გამოვიყენოთ.
–კიბატონო, ოღონდ ასეთიწვრილმანებითნუღარმიბურღავტვინს. .
.
მოგწონს?–დასათუთუნეზეანიშნა.
იმავესაღამოსკიტინგიდაუპატიჟებლადმიადგარორკს, კარზე
ნერვიულად დააკაკუნადამერესახეგაბადრულმაშეაბიჯაოთახში
რორკიფანჯრისრაფაზეიჯდა, ეწეოდა.
–აქეთვიყავი, –უთხრაკიტინგმა, –საქმეარაფერიმქონდადავიფიქრე,
ჰაუარდსშევუვლი- მეთქი, აბა, შენხოარ გაგახსენდები!
–ვიცი, რაცგინდა, –თქვარორკმა, –კარგი, რამდენსმთავაზობ?
-მოიცა, ვერგავიგე. ..
–მშვენივრად გაიგე.
–კვირაშისამოცდახუთს, –კატათაგვობანასაზრიაღარ ჰქონდა.ცხადია,
კიტინგისმომზადებულიგეგმაამასარ ითვალისწინებდა, მაგრამიმასაც
ნამდვილადარ ელოდა, საერთოდ არანაირიგეგმათუარ გახდებოდა
საჭირო, –ჯერსამოცდახუთს.თუგეცოტავება, ალბათ მოვახერხებდა. .
.
–არა, არმეცოტავება.
–ესეიგი. ..თანახმახარ?
–როდიდანუნდადავიწყო?
–როცაგაგიხარდება, თუგინდა, ორშაბათიდანვე!
–კარგი.
–მადლობელივარ, ჰაუარდ.
–ოღონდ, ერთიპირობით.–დაუმატარორკმა, –არავითარნახაზებსარ
ვხაზავ.საერთოდ არანაირს.ლუიXV- ისსტილისრაღაცცათამბჯენებს.თუ

მკითხველ თალ იგა

მართლაგჭირდებით, მაგთქვენსესთეტიკასარგამაკაროთ.საინჟინრო
განყოფილებაშიგამიშვით, ანმშენებლობისზედამხედველად, თუგინდა..
.
ამაზეცთანახმახარ?
–როგორცშენიტყვი.ნახავ, ჩვენთანმართლამოგეწონება, მიეჩვევიდა
თვითონაღიარებ.ფრენკონსაცშეეწყობი.სხვათაშორის, ეგეც
კამერონისგაზრდილია.
–მაგითნამდვილადარიამაყებდამოხუცი. ..
–ნუ...
–კარგიახლა, ნუაღელდები.პირშიკიარვეტყვი.საერთოდ, არავის
არაფერსვეტყვი.დამშვიდდი?
–არცმიფიქრია. .
.
–მით უკეთესი.აბა, კარგად.ორშაბათსშევხვდებით.
–ხო. ..ისე,
არსადარმეჩქარება.თანშენთანლაპარაკიცმინდოდა. .
.
–რახდება, პიტერ?რაგაწუხებს?
–მე? ..არაფერი. ..
–გაინტერესებს, რატომდაგთანხმდი?–რორკსჩაეღიმა, უხალისოდ,
უბოროტოდ, –ეგრეა?თუგინდა, გეტყვი.სულ ერთია, მუშაობასსად
გავაგრძელებ.ამქალაქშისაკუთარისურვილით არცერთ
არქიტექტორთანსაქმესარდავიჭერდი.არადა, სადღაცმაინცუნდა
ვიმუშაო.ჰოდა, იყოსშენიფრენკონი თქვენგანრაცმჭირდება, ისთუ
მივიღე, რამნიშვნელობააქვს? !საკუთარ თავსვყიდიდაჯერჯერობით,
ასე
მირჩევნიაკიდეც.
–გეფიცები, ჰაუარდ, არასწორადგესმისყველაფერი.ვერცწარმოიდგენ,
რისიკეთებაშეგეძლებაჩვენთან, მთავარია, დაიწყოდაიქაურობას
მიეჩვიო.ნახავ, რასნიშნავსნამდვილიოფისი.კამერონისბუნაგისმერე. .
.
–აი, ახლადადუმდიდამაგაზეხმააღარ ამოიღო.
–არა, კიარავისვამცირებ. ..უბრალოდ. ..–აღარ იცოდა, რაეთქვა, ან
საერთოდ, როგორ დაეჭირათავი.კიგაიმარჯვა, მაგრამრაღაც
უსიხარულოგამარჯვებაგამოუვიდა.არადა, მართლაკეთილისაქმის
ჩამდენად თვლიდათავს.
–ჰაუარდ, წამო, სადმედავსხდეთ დაცოტადავლიოთ, დღევანდელი
ამბავიდავასველოთ.
–არ გამოვა, პიტერ.თანეგარცხელშეკრულებისპირობებითაა
გათვალისწინებული.
აქეთ რომმოდიოდა, კიტინგიმთელიგზასაკუთართავსუჩიჩინებდა,
ტაქტიდასიფრთხილეუნდაგამოვიჩინოო; დიდიიმედიარ ჰქონდა,
მაგრამდასახულ მიზანსმაინცმიაღწია; ახლაცხვდებოდა, ჯობდა, ენა
გაეჩუმებინადაწასულიყო, მაგრამრაღაცგაუგებარი, აუხსნელიარ
ასვენებდადასაღიაზრისმიუხედავად, მაინცცეცხლთანთამაშისკენ
უბიძგებდა.
–ცხოვრებაშიერთხელ მაინცარ შეგიძლია, ადამიანურადმოიქცე? –
წაკბინასავითრორკს.
–როგორ მოვიქცე?
–ადამიანურად!უბრალოდ.ბუნებრივად.
–ეგრეცვიქცევი.
–მოდუნებაარასოდესგიცდია?
რორკსისევჩაეღიმა, ჯერაცფანჯრისრაფაზეიჯდა, გრძელიფეხები
ჩამოეკიდადათითებითსიგარეტსაწვალებდა.
–არა, არცეგაასაქმე!–გააგრძელაკიტინგმა, –უბრალოდ, ამიხსენი,
რატომარ შეიძლება, მედაშენსადმედავსხდეთდადავლიოთ?

მკითხველ თალ იგა

 –რასაბაბით?
–ეგრა, აუცილებელია?ამასაცრაღაცმიზეზიუნდა? !ისე,ჩვეულებრივი
ადამიანებივით, არაფრისკეთებაარშეგიძლია?ვერხვდები, ზედმეტი
რომმოგდის, დროზეადრეიბერებთავს? !ყველაფერსართულებ,
აზვიადებ, რაღაცგანსაკუთრებულ მნიშვნელობასანიჭებყოველთვის
როცაჩუმადზიხარ, მაშინაცკი.არგინდა, ხანდახანმაინცმოეშვა?
–არა.
–ეგგმირისპოზაარგღლის?
–გმირობარაშიშემატყვე?
–არცარაფერში.ყველაფერში. .
.მერავიცი? !უბრალოდ, შენგვერდით
ეგეთიგანცდაუჩნდებახალხს.
–როგორი?
–არანორმალური.დაძაბულობის.აი, მეც თითქოსსულ არჩევანის
წინაშევდგავარ.შენსადადანარჩენსამყაროსშორის.არ მინდაეგეთი
არჩევანი.არცგარიყულიმინდავიყო.ჩემიკუთვნილიადგილის
დაკავებასვცდილობ.ამქვეყნადიმდენიმარტივი, პატარასიამოვნება
არსებობს. .
.მარტობრძოლადაუარყოფააცხოვრება?ისე, შენი
შემხედვარე ეგრეგამოდის.
–როდისიყო, რამესუარვყოფდი? !
–საქმეცეგაა, უარირომარაფერზეგითქვამს!გვამებზეგადაივლიდი
მიზნისმისაღწევად. ..ოღონდუარყოფაცეგიყო, მიზანირომარ გაგაჩნდა.
–არ შეიძლება, ორივეგინდოდეს.
–რაორივე?
–მომისმინე, მეშენთვისგულიარასოდესგადამიშლია ხომარასოდეს
მითხოვია, ჩემსადარაიმესხვასშორისგაგეკეთებინაარჩევანი. .რატომ
გაგიჩნდაესგრძნობა, რომუნდააგერჩია?რაგაწუხებს?აკი
დარწმუნებულიხარ, არაფერშივვარგივარ?
–არ. .
.არ ვიცი.ვერვხვდები, რასმეუბნები, –მერეუცბად დაამატა, –
გეზიზღები, არა?
–არ მეზიზღები.
–აი,სწორედმაგაშიასაქმე!საერთოდ არაფერსრომარ გრძნობჩემ
მიმართ!
–დარაუნდავქნა?
_ვიცი, რომარ შეიძლება, გიყვარდე შენსაერთოდარ შეგიძლია
სიყვარული. ..ზიზღისღირსად მაინცთვლივინმეს?
–დავინააეგეთი?
მერე, რაკიკიტინგმავერაფერიმოისაზრაპასუხად, დაამატა:
–სახლშიწადი.რაცგინდოდა, ხომმიიღე.ორშაბათსგნახავ.

●●●

რუხკომბინეზონშიგამოწყობილი, როგორცეს” ფრენკონიდაჰეიერის"

ფირმაშიჰქონდათ წესად, დაშუბლზეთმაჩამოშლილი, ხელში
ფანქარმომარჯვებულირორკისახაზავდაფასდაჰყურებდა.
სამსახურსუკვეშეეჩვია:უმეტესად, ფოლადისგანივიკოჭების
გამოხაზვაუხდებოდახოლმე, დადავალებასაცგაუაზრებლად
ასრულებდა.მხოლოდხანდახან, თავისდაუნებურად,ისნაგებობა
დაუდგებოდათვალწინ, რომელიცშეიძლებოდადაეპროემქტებინა ნება
რომმიეცათ.ხელიექავებოდა, ნახაზიშეეცვალადასულ სხვახაზები
დაედოვატმანისქაღალდზე, მაგრამსურვილსიხშობდა ისუნდა
გამოეხაზა,
რასაცავალებდნენ.ხანდახანტანშიცკიაჟრჟოლებდახოლმე

მკითხველ თალ იგა

ბრაზისგან: "გიჭირს? ”–ეკითხებოდასაკუთართავს, –" მოთმენა
ისწავლე” .
..
ტკივილიმაინცრჩებოდა ტკივილიდაგაურკვევლობისგანცდა.რასაც
ისწარმოსახვითხედავდა, ბევრადუფრო რეალურიეჩვენებოდა, ვიდრე
ქაღალდზეგამოსახულიესუბადრუკობა.ვერაფრითგაეგორამ
დააბრმავაყველა, რატომარავისადარდებდათვალშისაცემი
შეუსაბამობანი; ესსწორედ ისრეალობაიყო, რომელთანშეგუებაც
უჭირდა. ..
ერთიკიიცოდა სამუდამოდვერგაგრძელდებოდაასე, დასაკუთარ
თავთანდადებულიმისიხელშეკრულებაცესიყო მოთმინება: "
მისტერ
რორკ, ამერიკისრადიოკორპორაციისთვისგანკუთვნილიგოთიკური
სანათებისნახაზებსთუმორჩით? ”
მეგობრებიარცაქ, მხაზველთადარბაზშიარ გაუჩენია.თითქოსავეჯის
რაღაცნაწილიყოფილიყო სასარგებლო, უსახური, უენო.მხოლოდ
სამშენებლო_ საინჟინრო განყოფილებისუფროსმაუთხრაერთხელ
კიტინგს: "
უფრო მეტიტვინიგქონია, პიტერ, ვიდრემეგონა.მადლობა
დიდი. ”"რისთვის? "–ვითომგაიკვირვაკიტინგმა, –"ყოველ შემთხვევაში,
არაიმისთვის, რაცგათვლილიგქონდა. "
შიგადაშიგკიტინგირორკისმაგიდასმიადგებოდახოლმე: "ჩემს
კაბინეტშიარშემოიხედავ, ჰაუარდ?ისე, არაფერიგანსაკუთრებული. ..
"
ერთხელაც, კიტინგმარომწამოიწყოთავისი" როგორხარ?რამეშითუ
გამოგადგები" .
..რორკმაგააწყვეტინა: "ახლარაღაგინდა? ”
კიტინგმანახაზებიდაულაგაწინდაისიცდაუმატა, ეჭვიკიარაფერში
მეპარება, მაგრამმაინც, გადახედეო.რორკსერთისულიჰქონდა, სახეში
ეთხლიშამისთვისგრაგნილები, მაგრამუცებდაამუხრუჭა: ესმაინც
ნაგებობაიყო დაკარგიმშენებელ- ინჟინრისგათვლებისგარეშე, ეშმაკმა
უწყის, რაშეიძლებოდამოსვლოდა. .
.
მერესაათობით მუშაობდა, ხანდახანღამითაც, კიტინგიკიიჯდადა
თვალსშორიდანადევნებდახოლმე.სხვაგზაარცჰქონდა გრძნობდა,
თუმოაწესრიგებდაამუნიჭონახაზს, ნაგებობამშვენიერითუარა,
შეუდარებლადუფრო მდგრადიხომმაინცგამოვიდოდა.
ზოგჯერ კიდევ, სხვებთანშედარებითმარტივ, ცხად, ნათელ ნახაზსრომ
დაინახავდა, "
არააურიგო წინსვლაგეტყობა" ,
–ეტყოდახოლმედა
კიტინგსაცთითქოსრაღაცგაჰკრავდაგულში, რაღაცისეთი, რასაცვერც
ფრენკონისშექებათუვერცმდიდარ შემკვეთთაგაფუყული
კომპლიმენტებივერ უღვიძებდა; მაგრამიოლადვეივიწყებდადაფინჯან
ჩაიზევინმეგაფოფინებულიქალბატონისდაყენებულიხმითთქმული
"თქვენამერიკულიარქიტექტურისმომავალიხართ, მისტერკიტინგ! "–
ბევრადუფრო უფონებდაგულს, დაარავითარიმნიშვნელობაარ ჰქონდა
იმას,რომხსენებულ ქალბატონსარცერთიმისიქმნილებასიზმარშიცარ
ენახა.
მერედამერე, გულისმოსაოხებელ საშუალებებსაცმიაგნო: შევიდოდა
ხოლმემხაზველებთან, რორკსმაგიდაზედაუგდებდავინმეახალბედას
ნახაზსდაეტყოდა: "
ერთიმიმიხედეამას, იქნებდაამსგავსორამეს. .
.
საჩქაროა” .გაგანიაშუადღისასმიუგზავნიდახოლმეკურიერბიჭსდაისიც
ხმამაღლა, ყველასგასაგონადეუბნებოდა: "მისტერკიტინგსუნდაშენი
ნახვა,დაუყოვნებლივ. ”ანდათავისი
კაბინეტიდანგამოვიდოდა, რორკსდაადგებოდათავზედამიახლიდა:
ჰაუარდ, შენმაინცუსაქმოდხარ, იქნებმეთორმეტექუჩის
წყალგაყვანილობისგეგმამომიძებნოდაშემომიტანოო.
თავიდანრორკისრეაქციისმაინცეშინოდა.მერე, როცავერანაირი

მკითხველ თალ იგა

რეაქციავერდაინახა უსიტყვო მორჩილებისგარდა უკვეთავის
შეკავებასაცვეღარახერხებდა.ლამისხორციელ სიამოვნებასანიჭებდა
მისთვისბრძანებებისმიცემა; დათანხელქვეითისსიმშვიდედა
მოთმინებაცამწარებდა.იცოდა ასემანამგაგრძელდებოდა, სანამ
რორკიერთხელაცმართლაარგაბრაზდებოდა, უნდოდაკიდეც, როგორმე
წონასწორობიდანგამოეყვანადაგაეცოფებინა, მაგრამმსგავსიც
არაფერიხდებოდა.
რორკსუხაროდა, როცამშენებარეობიექტებისშესამოწმებლად
აგზავნიდნენ.ხარაჩოებზეუფრო თავისუფლადდაბუნებრივადმიდი-
მოდიოდა, ვიდრექვაფენილზე.მუშებიგაკვირვებითდათან, ცოტაარ
იყოს,შურითაცადევნებდნენთვალს, როგორ თამამადგაირბენდახოლმე
ჩიტისგაფრენისსიმაღლეზეგადებულ ვიწროხარიხაზე, როგორ
თვალდახუჭულივითგაივლიდაცარიელ სივრცეშიგამოკიდულ რკინის
შვერილზე. ..
უკვემარტიიდგადათითქოსცასაცკიდაჰკრავდაგაზაფხულის
მომასწავებელიოდნავისიმწვანე.ხუთასიფუტისსიმაღლიდანდანახულ
სენთრალ პარკშიცჯერ ისევგაყავისფრებულიმდელოები
ასაფეთქებლადემზადებოდნენ, პატარ-პატარატბებიკიშიშველი
ტოტებისაბლაბუდისქვეშმიმობნეულ შუშისნამსხვრევებსჰგავდა.
რორკიმშენებარე, ჯერ დაუმთავრებელივეებერთელასასტუმროს
ჩონჩხსათვალიერებდადაუცებსაქმითგართულ შემდუღებელსწაადგა
თავზე.
მუშაცდილობდა, ორიშედარებითწვრილიმილიჯერ დაეკუთხადა
მერეროგორმეგაეძვრინასქელი, მთავარიმილისქვეშ.ამყველაფერს
რამდენიმესაათიანიდაძაბულიდამძიმეშრომადასჭირდებოდადა
კაცმაარიცის, საერთოდ გამოუვიდოდათუარარამე.რორკიჯიბეებში,
ხელებჩაწყობილიიდგადაშემდუღებლისჯახირსადევნებდათვალს.
იმანუცებამოხედადათვალითვალშიგაუყარა.უშველებელიდა
მომნუსხავად მახინჯისახეჰქონდა: არცბებერიდაარცდონდლო, მაგრამ
დაღარულიდაბულდოგივითლაშებიანი, თვალებიცუცნაური
_დაჭყეტილი, გადმოკარკლული, ცისფრადგადარეცხილი.
–რაიყო?–ჰკითხაბრაზიანად, –გინდარამე, მეგობარო?
–დროსკარგავ, –მშვიდადმიუგორორკმა.
–არა, მართლა?
–მართლა.
–რასმეუბნები!
–ეგრედაღამებამდევერმორჩები.
–უკეთესსმირჩევრამეს?
–კი.
–ძმურად, წადირა, შენსსაქმესმიხედე.ლექციაზედაგაგვიანდება.
–დიდიმილიგახვრიტედაპატარებიხვრელშიგაატარე.
–რაა?
–მილიგახვრიტე- მეთქი.
–შანსიარ არი!
–რატომვითომ?
–ვისგაუგია, ბიჭო,მთავარიმილისგახვრეტა? !
–მეგამიგია.
–შენ?
–ყველგანეგრეაკეთებენ.
–შეიძლება, ოღონდ აქარა.მემაგისგამკეთებელიარავარ.
–მაშინმემიმიშვი.

მკითხველ თალ იგა

 –რასგეტყვი, იცი?..–უცებიფეთქა, –ეხლაეგღამაკლია, ვიღაც
დედიკოსბიჭმამასწავლოსჭკუა!
–მომეაქ. ..
–შენრა, შარსეძებ? !შენიგზით წადი, რა..
.
ბოლოსრორკმახელთათმანებიდასათვალემაინცგამოართვა,
შესადუღებელ სანთურსდასწვდა, ჩაიმუხლადაცისფერიალისსხივი
მილისშუაგულსდაუმიზნა.მუშაიდგადაპირდაღებულიმისჩერებოდა.
სწორი, ცისფერი, შიშინასხივიერთხელ არშეთრთოლებულა, ერთხელ არ
აცდენილამიზანს.რორკსაცარანაირიდაძაბულობაანძალდატანებაარ
ეტყობოდა, სანთურიღონივრად ჩაებღუჯადაიფიქრებდი, ლითონის
მთლიანობასცისფერიალიკიარა, სწორედმისიმკლავისძალა
არღვევდაჯიუტად.
საქმემოამთავრადაწელშიგასწორდა.
–უყურეშენ!–მოლბამუშა, –გცოდნია. .
.
-მიხვდი, არა?–სათვალემოიხსნა, ხელთათმანებიცგაიხადადა
პატრონსდაუბრუნა, –ამისმერე, ასეგააკეთეხოლმე.თუვინმემრამე
გითხრას, მედამაბრალე.
შემდუღებელიაღტაცებულიდასცქეროდამილშიგაჭრილ კოხტა
ხვრელს.მაინცსადისწავლე?–ჰკითხადახმაშიმოკრძალებაცკი
გამოურია.
რორკსჩაეღიმა.შეეტყო, ეამაკიდეც.
–რავიცი, შემდუღებლადაცმიმუშავია, სანტექნიკოსად, მრჩილავად...
რაჩამოთვლის. ..
–თანსწავლობ?
–ასევთქვათ.
–არქიტექტორიუნდაგამოხვიდე?
–ვაპირებ.
–პირველიიქნები, ვისაცმართლარაღაცეცოდინება, ლამაზ- ლამაზი
ნახაზებისფრიალისადაგატყლარჭულილაპარაკისგარდა.განახაერთი,
რაიდიოტებსგვიგზავნიანხოლმე. .
.
–ეგეთიტიპებიარცმემეხატებაგულზე.აბა, კარგადიყავი, მიხედე
საქმეს.
–კარგად, წითურო.
ისევრომმივიდაიმავეობიექტზე, ცისფერთვალაშორიდანვემიესალმა
ხელისქნევით, მერეთავისთანმისვლასთხოვადარჩევაცჰკითხა:
ტყუილად, სულ რომარსჭირდებოდა, ისე.უთხრა, მაიკიმქვიადაგელოდი,
როდისგამოჩნდებოდიო.უკვეამისმომდევნომისვლაზეკიმაიკიგარეთ
უცდიდა, სანამრორკისაქმესმორჩებოდა." თითოკათხახომარ
დაგველია? ”–შესთავაზადააღარცჰაუარდსგამოუდვიათავპატიჟი.
მერელუდისსარდაფშიუსხდნენმაგიდას, მაიკითავისსაყვარელ
ზღაპარსუყვებოდა როგორიფრინახუთისართული, ხარაჩოსფიცარი
რომჩაუტყდაფეხქვეშდასამიგაბზარულინეკნითგადარჩა; რორკი
თავისასიხსენებდა, როცაჯერ კიდევმშენებლობაზემუშაობდა.მაიკს
ნამდვილისახელიცჰქონდა შონქსავიერდონიგანი მაგრამიგიუკვე
ყველასდავიწყებოდადა, უბრალოდ, მაიკსეძახდნენ; ერთიყუთი
იარაღებისადადაფეხვილი” ფორდის”პატრონიიყო, თავსკიიმით
ირჩენდა, რომმშენებლობიდანმშენებლობაზეგადადიოდაქვეყნის
ერთიკუთხიდანმეორეში.ხალხიარაინტერესებდა მხოლოდის, რასაც
ესხალხიაკეთებდადამათორ ნაწილადყოფდა: ვინსაქმეშივარგოდა
დავინ არა.საკუთარიპროფესიისოსტატიიყოდათუკივინმეთავის
პროფესიაშიარვარგოდა, უბრალოდ, იგნორირებასუკეთებდა.მოკლედ,

მკითხველ თალ იგა

კაცობრიობაორად ჰყავდაგახლეჩილი: საქმისმცოდნენიდაუვარგისნი.
თანაც,სიყვარულით მხოლოდშენობებიუყვარდა, არქიტექტორებსკი
თვალისდასანახადვერიტანდა.
–მარტო ერთიიყოგამონაკლისი, –მაინცგამოტყდა, მეხუთეკათხის
მერე,–ოღონდ შენსაიდანგეცოდინება, ნამეტანიახალგაზრდახარ.
მარტო ისიყოშენებისაზრზე.სწორედ შენიხნისავიყავი, როცაიმასთან
ვმუშაობდი...
–ვისზეამბობ?
–კამერონიერქვა.ჰენრიკამერონი.მაგარივინმეიყო.ახლაალბათ
იმქვეყნადააუკვე,ღმერთმააცხონოს.
რორკიერთხანსშესცქეროდადაჟინებით, მერეჩუმადთქვა:,
,არ
მომკვდარა,მაიკ.ჯერარა.“_
მერედაამატა, სასხვათაშორისოდ, –"მეც
მიმუშავიამასთან."
–ვისა შენა? !
–სრულისამიწელი.
უხმოდ შეაცქერდნენერთმანეთს, დაამითთითქოსბეჭედიცდაუსვეს
თავიანთ მეგობრობას.რამდენიმეკვირისმერე, მშენებლობაზე,
წარბებშეჭმუხნულმამაიკმარორკსმკლავშიწაავლო ხელი:
–დაიცა, სამუშაოებისმწარმოებელსუთქვამსშენზე მაგისთანა
ქედმაღალიდაჯიუტინაბიჭვარიმეტიარმინახავსცხოვრებაშიო. ..რა
უქენიამისთანა?
–არაფერი.
–აბა,რასგერჩის?
–რავიცი. ..შენროგორ გგონია?
მაიკმაერთიგახედაცერად, მხრებიაიჩეჩადადაიჭყანა.
–ერთიმაგის. .
.

მაისშიპიტერ კიტინგივაშინგტონსგაემგზავრა ცნობილი

ფილანტროპისდაფინასებულიმუზეუმისმშენებლობისთვისუნდა
ედევნებინათვალი.ამჯერად პროექტიპართენონისკვალად კიარა,
ნიმშიმდებარე" მეზონკარეს”დარბაზისმიბაძვითიყო გამოხაზული.
ერთხელაც, კიტინგისარყოფნაში, ფრენკონმათავისკაბინეტში
გამოიძახარორკი, გულთბილადგაუღიმადა დაჯექი, მეგობარო,
დაჯექიო, შესთავაზა;ოღონდიქვერაღაცისეთიდაინახახელქვეითის
გამოხედვაში, ხმაცმიენავლადაღიმილიცმიეყინასახეზე.მცირეხანს
აკვირდებოდა, მაგრამგანსაკურებულივერაფერიაღმოუჩინა
თხელნაკვთებიანი, ოლონდ ცოტაარ იყოს,უხეშადნაჩორკნისახე
შემოსცქეროდა, ზომიერადყურადღებიანიმზერით.
–კამერონთანმუშაობდით, ეგრეა?–დაეკითხაბოლოს.
–კი.
-კიტინგიბევრსკარგსმეუბნებოდაშენზე. .
.–ფრენკონმაუცბად
წაიბორძიკა: აშკარაიყო,ამისთანასალამ-ქალამიახალ
თანამშრომელზეარავითარზემოქმედებასარ ახდენდა.უბრალოდ, იჯდა
დაელოდა.
–ე-ე.
..გვარიშემახსენე...
–რორკი.
–აირა, რორკ.ერთიდამკვეთიგვყავს, როგორგითხრადა, ცოტა
გარეკილიკია, მაგრამძალიანმნიშვნელოვანიკაცია,ძალიან.არ უნდა
მოვიმდუროთ.რვამილიონისსაქმეა.საოფისეშენობაუნდა

მკითხველ თალ იგა

დავუპროექტოთ, მაგრამრაღაც- რაღაცსაკუთარიიდეებიაწუხებს. .
._აქ
ფრენკონმამხრებიისეაიჩეჩა, თითქოსამბობდა, აბა,მერაშუაშივარო.
"ამასუნდა, რომმივამგავსოთ” ,
–თქვადა” დანაბილდინგის”ფოტო
გაუწოდა.
რორკსხმაარამოუღია, ფოტოსურათსთითებშიათამაშებდა.
–გეცნობა?–დაეკითხაფრენკონი.
–კი.
–აი,ეგეთირამეუნდა.ჯიბრზე, კიტინგიცაქარაა.ჯერ ბენეტს, კუპერს
დაუილიამსსგავაკეთებინენახაზები, მაგრამრადგინდა დაიწუნა.
ვიფიქრე, ახლაშენმოგცემშანსს- მეთქი.
ფრენკონიაშკარად დიდადკმაყოფილიჩანდასაკუთარი
დიდსულოვნებით.არადა, არანაირიპასუხი.რორკიჯერაცუტყვისახით
მისჩერებოდა.
-შენთვისესშეიძლებაერთგვარ ტრამპლინადაცგამოდგეს, –თქვა
ფრენკონმა, –საპასუხისმგებლოდავალებაა, მაგრამვფიქრობ, თავის
გამოჩენისსაშუალებაუნდამოგცე.არშეშინდე მერემედაკიტინგიც
გავკრავთხელს.შენმხოლოდზოგადიმონახაზიდახარისხიანიესკიზები
მოამზადე. .
.წესით, კიუნდაიცოდე, რასითხოვს.კამერონისპატარ-
პატარაეშმაკობებსაცგაიხსენებდა. ..ოღონდ, ცხადია,ჩვენიოფისიდან
მთლადმისნაირისიმახინჯეებიცვერგავა.შემკვეთიუნდავასიამოვნოთ,
მაგრამსაკუთარსახელსაცგაფრთხილებაუნდა.მოკლედ, უბრალოდა
უპრეტენზიოკიუნდაგამოვიდეს, ზოგად ხასიათსვგულისხმობ, ოღონდ
თან მაღალმხატვრულიც.ასევთქვათ, ბერძნულისტილისმკაცრი
ვარიანტი.იონიურიწყობაარ გინდა, დორიულიაჯობებს.ბრტყელი
საყრდენები, მარტივიფორმები. .
.რაღაცმაგდაგვარი.ხვდებიხომ?აბა,
ესენიწაიღედადამიმტკიცე, რაშეგიძლია.დანარჩენსბენეტიაგიხსნის.
მოიცა, რა.
..–ფრენკონმაშუაზეგაწყვიტასიტყვა.
–მისტერ ფრენკონ, ნებამომეცით, "დანას"შენობისსტილში
დავაპროექტო.
–ოჰო!
–პირდაპირგადმოღებასარვგულისხმობ უბრალოდ, როგორცჰენრი
კამერონიგააკეთებდა.
–ანუ,ასევთქვათ, მოდერნისტულს?
–..
.ასევთქვათ.
–სულ გააფრინე? !
–მომისმინეთ, მისტერფრენკონ, ..
.–რორკისსიტყვებიუფსკრულის
თავზეგადაჭიმულ ბაგირზემოარულიკაცისნაბიჯებსჰგავდა, მოზომილი,
დაძაბული, ერთადერთისაყრდენისმაძიებელიდათანზუსტი, –იმისთვის
არ გკიცხავთ, რასაცთავადაკეთებთ.თქვენთანვმუშაობ, ხელფასსთქვენ
მიხდით, უფლებაცარამაქვს, რამეშიშეგეწინააღმდეგოთ.მაგრამამ
შემთხვევაში. .
.ამშემთხვევაშიდამკვეთითვითონვეითხოვს.სასწორზე
არაფერსდებთ.თვითონუნდაასე.დაფიქრდით
გამოჩნდაკაცი, ერთადერთიადამიანი, ვინცგანსხვავებულადხედავს,
სხვანაირად ესმის, იცის,რასურსდათანაშენებისფულიცაქვს.თქვენრა,
დამკვეთთანბრძოლასაპირებთ? !თანაც, რისგამო?იმისთვის, რომ
მოატყუოთდაიგივეძველინაგავიმიაჩეჩოთ, რასაცუამრავისხვა
მუშტარიჰყავს?მაინცდამაინციმერთს, ერთადერთს ვინცრაღაც
განსხვავებულსითხოვს?
–ზღვარსნუგადადიხარ!–ხმაშიფოლადიგამოურიაფრენკონმა.
–თქვენირამიდის?უბრალოდ, ნებამომეცით, ჩემებურადგავაკეთო და
იმასაცვაჩვენო.მეტიარაფერი.უკვესამიესკიზიდაიწუნა, ბოლოსდა

მკითხველ თალ იგა

ბოლოსმეოთხესაცდაიწუნებსდაეგიქნება. .
.აი, თუარ დაიწუნა თუკი. .
.
ხვეწნა-მუდარარორკსარასოდესეხერხებოდადაახლაც, ლამის
გრძნობაგამოცლილ ხმაშისიუხეშედაძალდატანებაგამოსჭვიოდადა
თხოვნაცსწორედ იმკაცისშეურაცხყოფასემსგავსებოდა, ვისაცეს
თხოვნაუნდაშეესრულებინა.რასარმისცემდაკიტინგი, ოღონდკიამ
დღეშიმყოფირორკიენახა.აი, ფრენკონიკინამდვილადვერხვდებოდა,
რაგამარჯვებისთვისმიეღწია პირველსმთელიდედამიწისზურგზე; მას
მხოლოდდამხოლოდშეურაცხყოფაესმოდარორკისნათქვამში.
–თუსწორად ვხვდები, ჭკუასმასწავლი? .
.
–მხოლოდ გთხოვთ, –თქვარორკმადათვალებიდახუჭა.
–მისტერ კიტინგისმოყვანილიარიყო, კრინტსაღარ დაგაძვრევინებდი
საერთოდ!მაგრამშენსმიამიტობასდაგამოუცდელობასვითვალისწინებ
დაგეტყვი ჩემიმხაზველებისესთეტიკურიმრწამსისამბებიფეხებზეც
მკიდია.კეთილიინებე, მოჰკიდეამფოტოებსხელიდადაიმახსოვრე
ასიწელიარ მჭირდებაალაკამერონი. .
.ჩვენჩვენიხელწერაგვაქვსდა,
ზედმეტიტვინისჭყლეტისგარეშე, რაცგითხარი, ისდახაზე კლასიკური
ტიპისფასადი!
–ვერგავაკეთებ, –მშვიდადჩაილაპარაკარორკმა.
–რაა?მოიცა, მაგით რისითქმაგინდა ბოდიშიდა, ეგამბავიარ
გამოვაო?
–ბოდიშიარმითქვამს, მისტერფრენკონ.
–აბა,რათქვი?
–უბრალოდ, ვერ გავაკეთებ- მეთქი.
–რატომ?
–მაინცარ მისმენთ. ..საერთოდ, ნურაფრისდაპროექტებასნუ
დამავალებთ.სხვას, რასაცმეტყვით ყველაფერსგავაკეთებ,
დაპროექტებისგარდა.მითუმეტეს, კამერონისმიბაძვით.
–დაპროექტებისგარდაო? !შენრა, არქიტექტორობასარ აპირებ? .
–ამგზით არა.
–ხოოო. .
.გასაგებია...ესეიგი, არშეგიძლია. ..ანუ არ გინდა?
–თუასეფიქრობთ. ..
–უკვემართლაზედმეტიმოგდის, ხოიცი! .
.
რორკიწამოდგა.
–თუშეიძლება, გავალ, მისტერფრენკონ.
–ჩემდღეშიმსგავსიარაფერიმინახავს. .
.–უკვეღრიალებდაფრენკონი,
–ვინმოგცაასეთითავხედობისუფლება, რასგააკეთებდარასარა!
შენნაირიკრიტიკოსებიღამაკლდა!
–არაფერსარვაკრიტიკებ, –ისევძალიანმშვიდადმიუგორორკმა, –ან
რომელიშემფასებელიმევარ?უბრალოდ, რაღაცეებისგაკეთებაარ
შემიძლია.მოდით, ამაზეშევთანხმდეთდათქვენინებართვით, წავალ.
–წახვალ, აბა,
რასიზამ!შენიფეხიაღარვნახოაქ არცამოთახშიდა
არცსაერთოდ, ოფისში!ჯანდაბამდისგზაგქონია!წადი, ვინმესულელი
მონახე,იმანმოგცესსამუშაო. .
.თუიპოვისადმე! ..ანგარიშიგაასწორედა
აღარ დაგინახოსჩემმათვალებმა!
–დიახ, მისტერ ფრენკონ.
იმავესაღამოსრორკიისევიმბარშიმივიდა, სადაცმაიკიეგულებოდა
ხოლმედღისბოლოს.მაიკიახლაფრენკონისძველისძველიკლიენტის
დაკვეთაზემუშაობდა, რაღაცქარხნისმშენებლობაზედაეგონა, რორკი
დღესმაინცმოვადასახედადო.იმიტომაცდახვდაგანაწყენებული:
–რაო, სამუშაოზეგამოცხადებასაცაღარ კადრულობ?
რორკიმოყოლასრომმორჩა, მაიკსკბილებდაკრეჭილ ბულდოგს

მკითხველ თალ იგა

მიუგავდასახე.მერეერთიგემრიელადშეიგინა.
–გინებარო შველოდეს. .
.
–მაიცარა...აღარცშევიგინო?!ახლარასაპირებ?
–გამოჩნდებაკიდევვინმე, ფრენკონისნაირი.
..მერეისიცგამომაგდებს
დავიქნებიეგრე. .
.

●●●

ვაშინგტონიდანჩამოსვლისთანავეკიტინგიპირდაპირფრენკონის
ოფისსმიადგა.მხაზველთაოთახშიარცშეყოვნებულა, ისეშეაღო
კაბინეტისკარი.გაიფრენკონიმეტადკმაყოფილიჩანდა:
–აგაშენაღმერთმა!დალევრამეს?ვისკი- სოდათუიქნებ, ბრენდი
გეამება?
–მადლობელი.ერთიღერისიგარეტიცგექნება.
-რაზეალაპარაკი!ისე, მშვენივრადგამოიყურები. ..არა,მაინცროგორ
მოახერხე, შენაძირალა?–დამერე, სანამკიტინგისიტყვასჩაურთავდა,
თავისიგააგრძელა, –აქკივერიყოკარგიამბავი.ლილილანდაუხომ
გახსოვს?მეგონა, მასთანსაქმეგაჩარხულიმაქვს- მეთქიდაგეილ
უაინენდმაარდაითრია? !გაზეთებშიმაგისკანჭებისმეტს
აღარაფერსბეჭდავენ!რაგინდა, რომქნა?ვერციზამვერაფერს. ..იმან
კიდევ გახსოვს, სულ რომგაიძახოდა, ჩემინატვრაიმჩემსპაწია
ავსტრიულ სოფელშიდაბრუნებააო უაინენდმაცაიღოდამთელი
სოფელიიყიდა. ..სახლებიან- ეკლესიებიანად!მერერაქნა, თუიცი?რადა
–აგურ- აგურ დაშალა, აქჩამოიტანადასადღაცჰადსონისპირას
ააწყობინა!კი, სახლებიან- ბაღებიანად!დაგოგოსაჩუქა!მოკლედ, იმ
ვიღაცბაბილონისმეფესთუშეეძლო, თავისიცოლისთვისდაკიდული
ბაღებიგაეკეთებინა, მერითავარმასზენაკლებიო. .
.გოგოკიდადნა,
მაგრამსახეზეეტყობა სიასამურისერთიქურქიერჩიაყველაფერს!აბა,
სინამდვილეში, სოფელირადუნდოდა? !ეგუაინენდმაცკიიცის, მაგრამ
ხომასწავლაჭკუა, გაფრთხილდებადაეგეთსისულელეებსაღარ
დააყრანტალებს. .
.უაინენდმაეგეცთავისსასარგებლოდგამოიყენა
წვეულებაგამართაშიგსოფელში.აზრზემოდი, კოსტიუმირებული
წვეულებაავსტრიულ მთიანსოფელში, ოღონდჰადსონისპირას
–როგორია? !თვითონცეზარებორჯიასავითიყოგამოწყობილი, და
მეორედღესრამოიფიქრა რომელიღაცსკოლისმოწაფეებიმოხიკადა
იქწაასხა, ავსტრიულისოფელიარასოდესუნახავთბავშვებსო!მაგარია. .
.
გაზეთებიახლამაგისფოტოებითგადაჭრელდა: ბავშვთაგანათლების
სისტემაშიამგვარითვალსაჩინოებისმაგალითებიუნდადავნერგოთოდა
რავიცი. .
.ატირახალხი.ყოველ შემთხვევაში, ქალთაკლუბებმა
ნამდვილიბრძოლაგამართესმაგისსაპატიოწევრობაზე!ნეტამერერას
უზამსთავისსოფელს, როცალილისაცმოიშორებსთავიდან?არადა,
ნაღდად ეგრეიქნება. .
.რასიტყვი, მექნებარამეშანსიმაგგოგოსთან?
–კი, რატომაცარა. ..ისე,აქროგორმიდისსაქმეები?
–გადასარევად.როგორცყოველთვის.ერთიეგიყო, ლუშესიგაგვიცივდა
ცოტადა, ვითომწამლად, არმანიაკისმთელიმარაგიგამომიწრუპა. .
.
ღმერთმაშეარგოს, ოღონდთანერთცუდსაქმეშიცრომგაიხლართა? !
ფაიფურზეგიჟდება, ხომიციდარაღაცჩაიდანიუყიდია, ნაქურდალი
ძლივსგადავურჩით თავისმოჭრას. .
.ხო,მართლა, ისშენიძმაკაცი
დავითხოვე, რაქვიაიმას რორკი. ..
კიტინგსნერწყვიგადასცდასასულეში.მერეისეიკითხა, ვითომსხვათა
შორის: "დააშავარამე? "

მკითხველ თალ იგა

 –თავხედინაბიჭვარი!არა, მაინცსადგამოქექე?
–რამოხდაასეთი?
–ვიფიქრე, წავახალისებ, ნამდვილ სამუშაოსვანდობ- მეთქიდა
ფარელისდაკვეთავაჩვენე ესკიზებიმჭირდებოდა, გამარტივებულ
დორიულ სტილში. ..იმანკისასტიკიუარიმტკიცა მეეგეთრამეზეხელს
არ გავიფუჭებო.იდეებიაწუხებს, ეტყობა..
.მეცავდექიდაგავაგდე.არ
უნდამექნა?რაგაცინებს?
–არაფერი.არცმიკვირს.
–ახლაარმითხრა, უკანუნდადავაბრუნოო.
–ფიქრადაცარ გამივლია.
ამისმერერამდენიმედღეკიტინგიკიდევფიქრობდა, რორკთან
შეევლო დაორიოდ სიტყვამაინცეთქვა, მაგრამსულ სამომავლოდ
დებდაამსაქმესდამალეიმასაცმიხვდა, უკვეაღარაფერშისჭირდებოდა.
დღედღესმისდევდა, თანდათანგულზეცმოეშვადასაერთოდმიივიწყა
კიდეცჰაუარდრორკი.
საკუთარიოთახისფანჯრებიდანრორკისახურავებს, საკვამურებს,
თუნუქისსადინრებსადაუფრო ქვევით, მანქანებისუწყვეტნაკადს
გაჰყურებდა. .
.რაღაცმუქარასავითიგრძნობოდაამოთახის
სიცარიელეში, ჩუმიდაუაზროდღეებისმდინარებაში, უსაქმურად
ჩამოშვებულ ხელებში. .
.გარეთაციგივეგრძნობაიპყრობდა
ქვაფენილზემიაბიჯებდა, მდინარისპირასიდგათუნიუ- იორკელთა
ჩაბნელებულიფანჯრებსგაჰყურებდა.მაგრამაღარცესაწუხებდა: რა
ხანია,შესჩვეოდაუკვე.
ერთ დღესაციმარქიტექტორთასიაჩამოწერა, რომელთანამოღვაწარი
შედარებითნაკლებადუშლიდანერვებსმათი, ასევთქვათ, ნაკლები
ბოროტებისრიგითობითდაისევსამსახურისძებნასშეუდგა მშვიდად,
ჯიუტად, სიბრაზისადაიმედისგარეშე.არასდროსდაფიქრებულა,
რამდენადმძიმედამტკივნეულიიყომისთვისესდღეები; უბრალოდ,
იცოდა ამისგაკეთებააუცილებელიაო დააკეთებდაკიდეც.
არქიტექტორებიერთმანეთისგანგანსხვავდებოდნენ: ზოგიკეთილად
ხვდებოდადათითქოსეუხერხულებოდაკიდეც, როცაეუბნებოდა,
სასიამოვნოადასაქებარიც, არქიტექტორობარომგადაგიწყვეტია,
მაგრამთან უცნაურიცდაცოტასევდისმომგვრელი, როგორცყველა
ახალგაზრდულიილუზიაო.სხვებინაძალადევადუღიმოდნენწვრილად
მოკუმულიტუჩებითდააშკარად ეტყობოდათ, ბედისმადლიერნიიყვნენ,
მისადგილასრომარ უწევდათ ყოფნა.ზოგიხაზგასმითცივად
ელაპარაკებოდა, თითქოსპირადშეურაცხყოფად აღიქვამდამის
მისწრაფებებს; ზოგიდაუფარავადუხეშობდა, აგდებულადეუბნებოდა
–კარგიმხაზველიყველასთვისდაყველადროშისანთლით
საძებარია,მაგრამშენრისიიმედიუნდაგქონდეს.მოდი, მშვიდობიანად
დავშორდეთ დამეტისთქმასნუღარგვაიძულებო.
არა, სისასტიკეანბოროტებაარამოძრავებდათდაარცმისინიჭისთუ
უნარისშეგნებულად დაკნინებასცდილობდავინმე.ალბათ მთლად
უსარგებლოდარცთვლიდნენ, უბრალოდ, თავისზედმეტადშეწუხება
არავისუნდოდა.ხანდახანესკიზებისჩვენებასსთხოვდნენ; მაგიდაზე
რომგაშლიდახოლმე, სირცხვილისგანთითებიეკრუნჩხებოდა; ისეთი
განცდაჰქონდა, თითქოსსამოსსიხევდატანზე, მაგრამთავისთავად
სიშიშვლისკიარა, უფროიმისრცხვენოდა, სრულიადგულგრილი
თვალებისწინრომუწევდაგახდა. .
.
დროდადრო ნიუ- ჯერსიშიჩადიოდაკამერონისსანახავად.გორაკზე
შეყუჟულიპატარასახლისპარმაღზეისხდნენხოლმე, კამერონი

მკითხველ თალ იგა

ბორბლებიანსავარძელში, მუხლებზეპლედშემოხვეული,
ხელებდაკრეფილი." რასშვრები, ჰაუარდ?ძალიანგიჭირს? ""არა.""
გინდა,
რომელიმენაბიჭვართანწერილიგაგატანო? ""
არა."
მერედამერეკამერონიამთემაზესაუბარსშეეშვა, ეტყობა, უჭირდაიმ
აზრთანშეგუება, როგორ გარიყამისიშეგირდიმთელმაქალაქმა.
თავიდან, როცასამსახურიმისცა, არქიტექტურაზეისეუბრალოდდა
თავდაჯერებულად ელაპარაკებოდა, თითქოსპირადადმისკერძო
საკუთრებასეხებოდასაქმე.დასხდებოდნენხოლმეკამერონის
კაბინეტშიდასაათობითგასცქეროდნენმდინარისიქით, ჰორიზონტზე
გადაშლილ ნიუ- იორკს.თანდათანბინდიწვებოდადაცაცმომწვანო-
მოლურჯოშუშასავით ირეკლავდადაწრეტილ შუქს; შენობებიფანჯრებზე
დაორთქლილ ღრუბლებსემსგავსებოდნენ, მორუხო-მოცისფრო
ღრუბლებს ოღონდ წამითსწორ
კუთხეებადდავერტიკალურხაზებადგაყინულებს, დაისისათინათში. ..
ზაფხულიგავიდა, სიაცამოიწურადაკვლავმოუწია, ყველაისადგილი
ჩამოევლო, საიდანაცუარითგამოესტუმრებინათ.ისევზოგგანჯიქურ,
ზოგგანმორცხვად, ზოგგანბრაზით დაზოგგანაცბოდიშითხვდებოდნენ,
საბოლოო ჯამშიკიმაინცერთსადაიმავესუმეორებდნენ_თქვენხომ
სთენტონიდანგაგრიცხესდამერევერც
ფრენკონთანმოიკიდეთ ფეხიო. .
.ცხადია,ამასყველგან
სხვადასხვანაირიხმითამბობდნენ, ოღონდნათქვამშიერთნაირიკილო
მოისმოდა ვერგაგვიგია, უარისთვისმეტირაღასაბუთიგინდაო.
ერთ საღამოსთავისოთახშიიჯდაფანჯრისრაფაზე, ეწეოდა, ხელიცივ
შუშაზემიებჯინადათითებშორისმოქცეულ ქალაქსგადაჰყურებდა.
სექტემბერშიგორდონლ.პრესკოტისსტატიასგადააწყდა
"არქიტექტურისმაცნეში”–” გზაგავუხსნათხვალინდელ დღეს! ”ავტორის
აზრით, ხუროთმოძღვრისპროფესიისტრაგედიაისიყო, დამწყებ
ტალანტებსუამრავისიძნელერომეღობებოდათგზაზე; დიდინიჭი
იკარგებოდაბრძოლაშიუკვალოდ; არქიტექტურაახალისისხლის, ახალი
აზრისადასითამამისნაკლებობისგამო ღაფავდასულს; თავადსტატიის
ავტორსაცმიზნად იმედისმომცემიახალგაზრდებისძიება, გამხნევებადა
გზაზედაყენებადაესახა.რორკსმანამდეარაფერისმენოდაგორდონლ.
პრესკოტისშესახებ, თუმცანაწერისგულწრფელობარატომღაცმაშინვე
ირწმუნადაროცამისიოფისისკენმიაბიჯებდა, პირველადგაუკრთა
გულშირაღაციმედისმსგავსი.
გორდონლ.პრესკოტისმისაღებიოთახირუხ, შავდამეწამულ ფერებში
იყოგადაწყვეტილი; ყველაფერშისიზუსტე, ზომიერებადათანსითამამე
იგრძნობოდაერთდროულად.ახალგაზრდადაძალზესანდომიანმა
მდივანმარორკსაუხსნა, მისტერ პრესკოტთანწინასწარიშეთანხმების
გარეშეშეხვედრაგამორიცხულიადათუგნებავთ, სიამოვნებითჩაგწერთ
მომავალიოთხშაბათისსამსაათზეო.ოთხშაბათს, ზუსტადსამზეკი
მომხიბლავადგაუღიმადაცოტახნით მოსაცდელშიჩამოჯდომასთხოვა.
ხუთსაკლდათხუთმეტი, როცარორკმაგორდონლ.
პრესკოტისკაბინეტშიშედგაფეხი.
პრესკოტსკუბოკრულიტვიდისპიჯაკიდაანგორისთეთრისვიტერიეცვა.
მაღალი, ათლეტურიაღნაგობის, ოცდაათიოდეწლისკაციიყოდა
გადატკეცილიპირისკანის, პაწაწაცხვირის, პატარა,მსუქანიტუჩების
მიუხედავად, სახეზემისიასაკისთვისუჩვეულო სიბრძნისკვალიაჩნდა.
მზედაკრულისახეჰქონდადაპრუსიელიჯარისკაცივითმოკლედ
შეკრეჭილითმა.აშკარადუსვამდახაზსსაკუთარმამაკაცურობას,
ელეგანტურობისადმივითომგულგრილობასდაარციმასმალავდა,

მკითხველ თალ იგა

აზრზერომიყო, რაშთაბეჭდილებასახდენდახალხზე.
ხმაარ ამოუღიადათვალებიცწამმზომსმიუგავდა, ყოველისიტყვის
თქმაზედახარჯულ ზუსტდროსრომაღნუსხავს. ..სტუმარსპირველი
წინადადებაარგააწყვეტინა, მეტიკიაღარ აცალადამოკლედაჯახა
ნახაზებიმაჩვენეო, თითქოსმიახვედრა, რაუნდამითხრა
ისეთი,წინასწარვეარ ვიცოდეო.
ნახაზებიგარუჯულიხელებით ჩაბღუჯა.სანამდახედავდა, რორკს
მიუბრუნდა: ”ძალიანბევრიახალგაზრდამაკითხავსრჩევისთვის
უამრავი."პირველ ესკიზსშეავლოთვალი, მაგრამუცებვეამოხედა; ,
,
გასაგებია პრაქტიკულისადატრასცენდენტურისშერწყმისმცდელობა,
არ არისიოლად შესასრულებელიამოცანა. "ესკიზიქვემოდანამოუდო
დანარჩენებს: "
არქიტექტურა, უპირველესყოვლისა, გამოყენებითი
მიდგომაადამთელისირთულეცისაა, როგორავამაღლოთპრაგმატიზმის
პრინციპიესთეტიკურიაბსტრაქციისსფერომდე.სხვაყველაფერი
სისულელეა” .კიდევორესკიზსგადაავლოთვალიდაისინიცქვემოდან
ამოდო: "
მეოცნებეებისთვისდრო ნამდვილად არამაქვს, ვისაც
არქიტექტურაჯვაროსნულიწმინდალაშქრობაჰგონია, იმისთვის
მხოლოდერთირამმაქვსსათქმელი: არქიტექტურისერთადერთი
დინამიკურიპრინციპი-ესადამიანთათანასწორობისსაერთო
პრინციპია",მერერომელიღაცნახაზსდახედადაისიცსხვებისქვეშ
ამოდო: "
საზოგადოებისშეფასებაგადამწყვეტიახელოვანისთვის.
გენიოსიცისაა, ვისაც
საერთოსადაზოგადისგამოხატვაძალუძს" .ნახაზებისშეკვრა
ხელისგულზეაწონ- დაწონა, შენიშნა,რომნახევარზემეტიუკვე
გადათვალიერებულიჰქონდადამთელიშეკვრაისევმაგიდაზედაუშვა.
"ჰო,მართლა, ”–თქვამერე, –"შენსსამუშაოსრაცშეეხება: ძალიან
საინტერესოა, ოღონდარაპრაქტიკული.დაუმწიფარი.ორიგინალურობა
–ორიგინალურობისთვის.დღევანდელობაშივერჯდება.თუმართლა
გაინტერესებსრაიმეაქტუალური შემიძლიაგაჩვენო" .უჯრიდანახლა
სხვანახაზიამოიღო: "აი,
ესპროექტიერთივინმეახალგაზრდაკაცის
გაკეთებულია არცრეკომენდაციაჰქონიადაარცარაფერი.
ერთიდავხედედაიქვეავიყვანესამუშოდ, 25დოლარსვუხდიკვირაში.
ამისთანარამესთუდამიხაზავ, აღარცშენგექნებასამუშაოსაძებარი. ”–
თქვადანახაზირორკსგაუწოდა.არცმეტი, არცნაკლები,
ბეღლისმაგვარისახლიიყო, ოღონდ - პართენონისმსგავსისვეტებით
გაწყობილი.
"აი,ესაასწორედ მარადიულისიახლე! "–საზეიმოხმითწართქვაუფ.
გორდონლ.პრესკოტმა, –"თუკისახელისმოხვეჭაგსურს, რაიმე
ამდაგვარსუნდაშეეჭიდო.შენკიჯერდიდიგზაგაქვსწინდასასწავლიც
ბევრიგაქვს...ხუროთმოძღვრებაუმძიმესიპროფესიაა, მაგრამსათანადო
შრომისადათავდადებისშემთხვევაში ვინიცის. ..ახლაკი, ბოდიში
მომიხდიადა, ჩემსმდივანსრაღაცშეხვედრაჰქონიადანიშნული. .
."

●●●

ოქტომბერიიდგადარორკიგვიანსაღამოსბრუნდებოდაშინ; ესეც
რიგითიდღეიყო მისთვის,ერთიიმდაგვარიამბოლოთვეებისმანძილზე,
როცააღარცახსოვდა ვისშეხვდა, რასიტყვებითგამოისტუმრეს,რა
მოიმიზეზეს.
..
წინგრძელიქუჩაგადაჭიმულიყო;ბოლოშისახლებისკედლებითითქოს
ერთმანეთისკენიწევდადავიწრო,ხელისსიგრძეგასასვლელსღა

მკითხველ თალ იგა

ტოვებდამხოლოდ.სწრაფ- სწრაფადმიაბიჯებდა, თითქოსსადღაც
ეჩქარებოდა.უცბად ბეტონისრაღაცსამკუთხედიდალანდა ჰაერში,
რამდენიმეასეულიფუტისსიმაღლეზეგამოკიდულიყო.სიბნელეშიჯერ
ვერცგაერკვია,თურაიჭერდაკონსტრუქციას, მერეუცბადწარმოიდგინა,
თავადრასშეუდგამდა, რაზედააფუძნებდადაიქვეიმასაც
მიხვდა,რომმთელ ქალაქშისულიერიარმოიძებნებოდა, მასავით
ერწმუნა ჰაუარდ რორკიკიდევააშენებდარამეს; თუმცა"კიდევ
ააშენებდა”რა ჯერხომარცდაეწყოარაფერი. ..გააჟრჟოლა.
გვერდითაქუჩაზეგადაუხვია ისტ- რივერისკენ.შორსერთადერთი
შუქნიშანიბჟუტავდა წითელიწერტილიშავფონზე.ძველი, სულ
რამდენიმესართულიანისახლებითითქოსცისსიმძიმისქვეშ
იზნიქებოდნენ,მისინაბიჯებისხმაკიყრუდ გაისმოდაამსიცარიელეში.
მიდიოდა, საყელოაწეული, ჯიბეებშიხელებჩაწყობილი, მარტოსული;
მისილანდიკიკედლებზეიწრიტებოდა მანქანისსაქარემინაზე
დანატოვარიწყლისკვალივით. .
.

ჯონერიკსნაიტმარორკისესკიზებიდაათვალიერა, სამიგვერდზე
გადადო, დანარჩენებიერთ დასტად დაალაგა, მერეისევიმსამს
გადაავლოთვალი, ბოლოსრიგრიგობით, მოწყვეტითდააგდოზევიდან
დასტაზედარორკსმიუბრუნდა:
–შთამბეჭდავია.უკიდურესადთამამი, მაგრამშთამბეჭდავი, ამსაღამოს
დაკავებულიხარ?
–რატომმეკითხებით?–გაიკვირვარორკმა.
–გცალია?შეგიძლია, ახლავეშეუდგესაქმეს?პალტო გაიხადე,
მხაზველებისოთახშიშედი, დროებითვინმესგამოართვი, რაცგჭირდება
–ფანქარი, სახაზავი დასუპერმარკეტისესკიზიდამიხაზე, ახლა
სწორედმაგისგადაკეთებაზევმუშაობთ.შავიმონახაზიმჭირდება,
მთავარიიდეა, ხვალისთვისმზად იყოს. ..გვიანობამდედარჩენა
პრობლემაა?გათბობაჩართულიადაჯოსაცვეტყვი, რამესაჭმელი
მოგიტანოს.შავყავასდალევ?თუვისკიგირჩევნია?არმოგერიდოს. .
.ჯოს
უთხარი.მოკლედ, რჩები?
–კი.–მიუგოცოტაარ იყოს, დაეჭვებულმარორკმა, –ღამეცშემიძლია
გავათენო.
–აგაშენაღმერთმა!აი, ვინმჭირდებოდა კამერონთანნამუშევარი
კაცი.სხვაყველაჯურისუკვემყავს.ხო, მართლა, ფრენკონთანრამდენს
გიხდიდნენ?
–სამოცდახუთს.
–მეიმეპიკურეელიგაისავითხელგაშლილივერვიქნები.ბევრი-ბევრი
–ორმოცდაათი.გაწყობს?აგაშენაღმერთმა.მაშინწავედით.ბილინგზს
ვეტყვი,დაგაკვალიანოს.რაღაცმოდერნულიმჭირდება.ხვდები, არა?
მოდერნული, მძაფრი,ხალხსრომგააოცებსისეთი.მოკლედ, ბოლომდე
შეუბერე, თამამად.ყველაფერიჩამოყარე, რაცთავშიმოგივა, რაცუფრო
უაზრო იქნება მითუკეთესი.აბა, შენიცი!
ჯონერიკსნაიტისკამიდანწამოხტა, მხაზველებისდარბაზისკარი
შეაღო, შევარდა, პირველივემაგიდასმიაწყდადამაგიდასთანმდგომ,
პირქუშ, მრგვალსახიანკაცსაჯახა: ”
ბილინგზ ესრორკია.ჩვენი
მოდერნისტი.ბენტონისმარკეტისსქემამიეცი.საერთოდ, ყველაფერი,
რაცდასჭირდება.მერეშენიგასაღებიდაუტოვედააუხსენი, წასვლისას
რაჩაკეტოს.დღესდილიდანგააფორმე.ხელფასი ორმოცდაათი.ძმებ

მკითხველ თალ იგა

დოლსონებთანრომელზემქონდაშეხვედრა?მაინცდავაგვიანე.აბა,
წავედი, დღესვეღარ მნახავთ" .
ახლაცდამდუღრულივით მოსწყდაადგილსდაკარიგაიჯახუნა.
ბილინგზსგაკვირვებაარშესტყობია.რორკსისეგახედა, როგორცუკვე
დიდიხნისთანამშრომელს.დუნედ, მძიმედლაპარაკობდა, დაღლილი
კაცივით.ოცწუთშირორკიმარტოდატოვასახაზავდაფასთან, თუმცა
მანამდეყველაფრითმოამარაგა ფურცლებით, ფანქრებით,
ინსტრუმენტებით, სუპერმარკეტისგეგმებითდაფოტოებით, სქემებითდა
მითითებებისგრძელზე- გრძელისიით.
რორკმაფანქარიმაგრადჩაბღუჯადაცარიელ, თეთრფურცელს
მიაჩერდა.მერეფანქარიდადო, ისევაიღო, თანნელ- ნელაუსვამდაცერა
თითსმისგლუვზედაპირს; ხედავდა, როგორუთრთოდაფანქარითითებში.
ერთხელაცდააგდო, უკვესაკუთარ თავზეგამწყრალმა, ბრაზობდა, რატომ
ვერ ერეოდათავსდაამოდენამნიშვნელობასანიჭებდაამსამუშაოს
ახლაღამიმხვდარიყო უეცრად, სინამდვილეშირასნიშნავდამისთვის
უსაქმოდ გატარებულიამდენითვე.თითისწვერებიდაფაზეგადაჭიმულ
ფურცელსმიაბჯინა, თითქოსფურცელიაპოვნინებდასაყრდენს, თითქოს
ნათურისშუქდაკრულიზედაპირიშეაკავებდამისსხეულს, შეაკავებდადა
თანტკივილსმიაყენებდა.მერეთითებიმოწყვეტითაიღოფურცლიდან
დასაქმესშეუდგა. .
.
ჯონერიკსნაიტიორმოცდაათიწლისიყო; ეშმაკურდაკვიმატსახეზე
მუდამდამცინავინიღაბიჰქონდააფარებული, თითქოსყველაიმათზე,
ვისაცკიშესცქეროდა, რაღაცსამარცხვინოამბავიიცოდადათანუნდოდა,
უთქმელადეგრძნობინებინა ნუგეშინია, სამარევარო.სამართლიანად
სარგებლობდაცნობილიარქიტექტორისსახელით; თუმცა
გამომეტყველებაარცამთემაზესაუბრისასეცვლებოდა.გაიფრენკონი
არაპრაქტიკულ იდეალისტადმიაჩნდა; არავითარიკლასიკური
დოგმებითარ იზღუდავდათავს; ნიჭიერიიყო, დაბადებითველიბერალი
დანებისმიერიტიპისადადანიშნულებისნაგებობისაშენებაშეეძლო.
არცთანამედროვესტილიაფრთხობდადაასეთიშენობების
დაპროექტებასაცხალისითჰკიდებდახელს, თუკიიშვიათიდამკვეთი
მოითხოვდაშიშველ, ბრტყელსახურავებიანკოლოფებს რასაცთავად
"დიდადპროგრესულ”საქმედნათლავდა.აშენებდარომაულიტიპის
ვილებსაცდასასაცილოახირებებსუწოდებდა, თავისსავეაგებულ
გოთიკურ ტაძრებსკი” სულიერებისთვისგადახდილ ხარკადიხსენიებდა,
რაცმთავარია, მათ შორისგანსხვავებასაცვერხედავდა.არასოდეს
ბრაზდებოდა, თუკი,რათქმაუნდა, ვინმეარიტყოდა სნაიტი
ეკლექტიკურიაო; ესკიმართლააცოფებდა.
საკუთარისისტემით მუშაობდა.განსხვავებულიხელწერისხუთი
დიზაინერიჰყავდადაქირავებულიდანებისმიერიშეკვეთაცსაბოლო
სახესმათიშემოქმედებითიქიშპისშედეგადიღებდახოლმე.
გამარჯვებულადერთრომელიმეპროექტსკიაცხადებდა, მაგრამ
აუცილებლადაუმჯობესებდადანარჩენიოთხიდანმოწონებული
დეტალებით.ერითიჭკუაკარგია, მაგრამექვსი ბევრადუკეთესიო,
უყვარდათქმა.
როცარორკმაბენტონისსუპერმარკეტისსაბოლოოპროექტინახა,
მაშინვემიხვდა,რატომარშეეშინდასნაიტსმისიდაქირავება.ეცნო
სივრცულიგადაწყვეტისსაკუთარიპრინციპები, მისეულიფანჯრებიცდა
სავენტილაციოსისტემისარაორდინარულიგადაწყვეტაც;
არადა, კორინთულ სვეტისთავებსაც, გოთიკურკამარებსაც,
კოლონიალურიეპოქისჭაღებსაცდამავრიტანულსმიმგვანებულ რაღაც

მკითხველ თალ იგა

საოცარფორმებსაცხომთვალნათლივხედავდა.პროექტიაკვარელით
იყოშესრულებული, იშვიათისინატიფით,მუყაოზედაკრულიდაზემოდან
პაპირუსისქაღალდგადაკრული.მხაზველებისოთახშიშეკრებილებს
მხოლოდშორიდანშეეძლოთმისიცქერა; წინასწარყველასმკაცრად
მოსთხოვესხელებისსაფუძვლიანადდაბანადასიგარეტისჩაქრობა.
დამკვეთთასამსჯავროზეპროექტისგამოტანასჯონერიკსნაიტი
ყოველთვისუდიდესმნიშვნელობასანიჭებდადაამსაპატიო მისიის
შესასრულებლადსაგანგებოდჰყავდადაქირავებულიარქიტექტურის
ინსტიტუტისერთიჩინელისტუდენტი მისგარდახელითამშედევრებს
ვერავინშეეხებოდა.
რორკმაიცოდა, რასმისცემდაასეთისამსახური.საკუთარქმნილებას,
სრულისახით, ვერასოდესიხილავდა მხოლოდცალკეულ ნაწილებს,
მათინახვისსურვილიკისაერთოდ არ ჰქონდა; მეორემხრივ,
შეეძლებოდათავისუფლადდაეპროექტებინაყველაფერი, თავის
ნებაზე,
დანამდვილიპრობლემებისგადაწყვეტისგამოცდილებაც
შეეძინა.ესსასურველზენაკლებიიყოდამოსალოდნელზემეტი.
ამიტომაცარგაჯიუტებულა.დანარჩენიოთხიდიზაინერიცგაიცნო,
მეტოქეები, დაოფისშიმათთვისშერქმეულისახელებიცშეიტყო
"კლასიკა",
"გოთიკა”,"რენესანსი”და"
ნაირ-ნაირი" .
თავადკიშეკრთა, ვიღაცამ ეიშენ, მოდერნისტოო რომმიაძახა.

●●●

მშენებელთაპროფკავშირებისგაფიცვამლამისწყობიდანგამოიყვანა
გაიფრენკონი.გაფიცვა” ნოიეს-ბელმონტის”სასტუმროსაგების
წინააღმდეგწამოიწყესდამალემთელინიუ- იორკისახალმშენებლობებს
მოედო.პრესაშიგაჟონაცნობამ, პროექტი" ფრენკონიდაჰეიერის”
ფირმასეკუთვნისო.
თუმცა, ისიცითქვას, ზოგადად, მთელიმედიაგაფიცვისწინააღმდეგი
იყოდადამკვეთებსაგულიანებდა, არაფერიდათმოთო.ყველაზეძლიერი
მხარდაჭერაკიუაინენდისგაზეთებიდანმოდიოდა.
"ჩვენმუდამდაყოველთვისრიგითიმოქალაქეებისუფლებებს
ვიცავდით, მაგრამკანონისადაწესრიგისწინააღმდეგარასოდეს
აგვიმაღლებიახმა. .
."–ეწერაერთ- ერთ მეწინავეში.კაცმაარ იცის,
უაინენდისმედია- ჰოლდინგიწარმართავდასაზოგადოებრივაზრს, თუ
პირიქით; ოღონდცხადიიყო, მუდამერთხმაშიიმღერებდნენ.რაცარავინ
იცოდა, ფრენკონისადაერთი- ორისხვაბობოლასგამოკლებით, რომ
სწორედგეილ უაინენდისმფლობელობაშიიყოისკორპორაცია,
რომელსაც, თავისმხრივ, "ნოიეს-ბელმონტჰოტელი”ეკუთვნოდა.
ესეცახალ თავსატკივარსუჩენდაგაიფრენკონს: ხმებიდადიოდა, გეილ
უაინენდისუძრავიქონებითვაჭრობისდივიდენდებიმისი
მედიაკორპორაციისასარჩამოუვარდებაო დაახლა, ამისთანაშეკვეთა
შეიძლებაგამოსცლოდახელიდან.ფრენკონსდაკიტინგსთავიარ
დაუზოგავთროკოკოსეპოქისყოველნაირისამშვენისის
მისასადაგებლად: არცთაბაშირშიჩამოსხმულიყვავილებიდავიწყებიათ,
არცმარმარილოშინაკვეთიკუპიდონები, ბრინჯაოთიმოპირკეთებული,
ღიალიფტებიცკიჩადგეს, მაგრამამაოდ ახლაწყალშიეყრებოდათ
ყველაფერი. საქმეცისაა, რომგეილ უაინენდისასვერასგაიგებდი ვის
როდისდაანაშაულებდადარაში. ..გაფიცვაგაფიცვად, მაგრამჯოხიკი
შეიძლებასწორედაცფრენკონისფირმაზეგადაეტეხა!
გაიფრენკონსისედაეკარგაწონასწორობა, უკვესულ ტყუილუბრალოდ

მკითხველ თალ იგა

ეჯაჯღანებოდაკიტინგს, ისკიდევვითომცარაფერიო, მშვიდად
შეაქცევდახოლმეზურგსდამხაზველთაოთასშიდაყიალებდაუსაქმოდ.
თუმცანერვებიარცმასჰქონდამთლადრიგზე, ერთხელაც, ლუშეზნ.
ჰეიერსგადააწყდადა წინვერიყურებიო? !–მიაყვირა.ჰეიერიკარგა
ხანსვერმოვიდაგონზე, იდგადაგაოცებულითვალებსახამხამებდა.
მოკლედ, ოფისშიისეთივითარებაშეიქმნა, არცსაქმეიყო
გასაკეთებელი, არცსალაპარაკოდაჯობდა, არავისდატაკებოდირაღაც
წვრილმანისგამო.კიტინგიცადრეწამოვიდასახლში; თუმცა, ვერციქ
ისვენებდა: ხანრადიატორებიეჩვენებოდაგადახურებული, მერე
დედამისსამუნათებდა ფანჯარასრომაღებ, რა ჩემიგაციება
გინდაო? .
.მოუსვენრადიყოუსაქმობისგამოდავერცასემარტო ყოფნას
ეგუებოდა. .
.
ბოლოსვეღარ გაძლო, ტელეფონსეცადაქეთრინჰელსის
დაურეკა. მისიმშვიდი, ალერსიანიხმაკიმართლაგულზემოეფონა.
"ისეთიარაფერი, ქეითი უბრალოდ, ვიფიქრე, ამსაღამოსთუიქნები
სახლში- მეთქი, შემოგივლიდი" .”
რათქმაუნდა, ვიქნები...მოხვალ? ”"
კი,
რვისმერე, გაწყობს?””სავსებით.ბიძაჩემზეგაიგე? ""
კარგირა. ..მთელი
დღემარტობიძაშენისამბებიმესმის!დაიცა, სულაცარ მინდოდა,
ბიძაშენზეწამომცდენოდარამე, მაგრამ. .
.ხომგესმის. ..მოდი, ამსაღამოს
მაინცნუღარვახსენებთ. ”"როგორცშენიტყვი.გელოდები. ""საღამომდე,
ქეით” .
ელზუერთთუისახალ გამოხტომაზემთელიქალაქი
ლაპარაკობდა, მაგრამახლაამაზეფიქრიცკიარ სურდა.საქმეცისიყო,
რომამრამდენიმეთვისწინ, მისიწიგნისწარმატებისგამოუაინენდის
ერთ- ერთ გაზეთშიცმიიწვიესსაკუთარიგვერდისგასაძღოლად; რუბრიკა
იმთავითვეხელოვნებისპრობლემებისგასაშუქებლადიყოგამიზნული,
მაგრამნელ- ნელაელზუერთ თუისტრიბუნადგადაიქცა, საიდანაციგი
თავისმოსაზრებებსაფრქვევდალიტერატურაზე, ნიუ-იორკის
რესტორნებზე, საერთაშორისოკრიზისებსათუსოციოლოგიის
საკითხებზეცკი.დიდადპოპულარულიწამოწყებააღმოჩნდა, მაგრამ
სწორედგაფიცვამჩააგდო მისტერ თუისაორჭოფომდგომარეობაში:
თითქოსმუშებსთანაუგრძნობდა, თანსიტყვაცარდასცდენიაამის
თაობაზეთავისსტატიებში.ოღონდ ესაა, რომსწორედამსაღამოსდიდი
მიტინგიიყოდანიშნულიგაფიცულთამხარდასაჭერადდასიტყვით
გამომსვლელთასიაში, სხვაცნობილ ადამიანებთანერთად, ელზუერთ
თუისსახელიციხსენიებოდა.
გასაგებიმიზეზებისგამო, ამანდიდიმითქმა- მოთქმაგამოიწვიადა
ამბობდნენ, ხალხინაძლევსაცკიჩამოდის, დაუპირისპირდებათუი
უაინენდსთუარაო.კიტინგმაგაიგონა, მათიერთითანამშრომელიპირზე
დუჟმომდგარირომგაიძახოდა გამოვადაეგრე? !მთელინიუ- იორკის
მეკალმეებშიერთიეგღადარჩანამუსგაურეცხავიო. ..სხვაკიდევ
ამტკიცებდა შანსიარაა, ორითავიდაცხრასიცოცხლეუნდაგქონდეს,
უაინენდსრომდაუპირისპირდე გაგსრესსო. .თავად კიტინგსცალ ფეხზე
ეკიდა, ასეიქნებოდათუისე, ოღონდ რატომღაცხასიათს
კიუშხამავდამთელიესამბავი.
სადილზეხმაარგაულიადაროცადედამისმაწამოიწყოთავისი
”მართლა, კიტ,რასფიქრობ, როგორ. .
."–საუბარიწამსვესხვარაღაცაზე
გადაიტანა.
საღამოსტაქსიგააჩერადაგრინვიჩვილიჯშიწავიდა.კიბე, რატომღაც,
ფეთიანივით აირბინა, ზარიცენერგიულად, გაბმითდარეკა.მოიცადა.
შიგნიდანჩამიჩუმიარისმოდა.ზურგით კედელსმიეყრდნო, ისევდარეკა,

მკითხველ თალ იგა

რამდენჯერმე.ქეთრინივერსად წავიდოდა, რაკიმისმისვლას
ელოდებოდა; არსადარშეიძლებოდაწასულიყო.დაბნეულიდაუყვაკიბეს,
ქუჩაშიგამოვიდა, ფანჯრებსახედა.შუქიარცერთშიარ ენთო.იდგა,
ჩაბნელებულ ფანჯრებსასცქეროდადამიტოვებულადმიაჩნდათავი.
მერესიმარტოვისგანცდაშეაცოცდალოკოკინასავით, თითქოსუბინაოდ
დარჩაო უშველებელ ქალაქში.წამითსაკუთარიმისამართიცდაავიწყდა,
ისიცკიაღარიცოდა, საერთოდჰქონდათუარა.მერეშეხვედრა
გაახსენდა, დიდითავყრილობა, სადაცამსაღამოსქეთრინისბიძა
საჯაროდ აპირებდამარტვილადქცევას.აი, სადიქნებაისჩურჩუტიო,
გაიფიქრა." ერთიმაგისიჭკუაც. ..
”–თქვაუკვეხმამაღლადამაშინვე
ლამისსირბილითგაეშურაიქით.
დარბაზისშესასვლელსერთიგაშიშვლებულინათურაანათებდა ავის
მომასწავებელიმოცისფრო- მოთეთრო, ცივიდაკაშკაშაშუქით.ქუჩაში
ბნელოდადაამშუქისფონზემხოლოდგახვრეტილისაწვიმარიმილიდან
ჩამომავალიწვიმისჭავლიმოჩანდა, შუშისბრჭყვიალანემსი, ისეთი
წვრილიდასწორი, კიტინგსრატომღაცყინულისლოლუებით
მოკლულებზეყურმოკრულიამბებიგაახსენდა.შესასვლელთან, წვიმაში,
რამდენიმეცნობისმოყვარეუსაქმურიდაერთი- ორიპოლიციელიიდგა.
კარიღიაიყო.ჩაბნელებულიწინკარიგადაჭედილ დარბაზშიშესვლის
უამრავმსურველსგაევსო; იდგნენდასაგანგებოდამშემთხვევისთვის
მოტანილ ხმისგამაძლიერებელსუსმენდნენ.კართანსამილანდიც
ასვეტილიყო უფასობუკლეტებსურიგებდნენგამვლელ- გამომვლელს.
ერთი, გაუპარსავი, წვრილკისერაახალგაზრდაკაციჭლექიანსმიაგავდა;
მეორეს, გამოწკეპილს, ბეწვისსაყელოიანიპალტო ეცვა; მესამეკითავად
ქეთრინჰელსიიყო.
ისიცწვიმაშიიდგა, აწურული, მხრებშიმოხრილი; ცხვირიუბზინავდა,
თუმცათვალებიმაინცმღელვარებისგანუციმციმებდა.კიტინგმანაბიჯი
შეანელა, მიაჩერდა.
თავჩაღუნულმაგოგომმექანიკურადგამოუწოდაბუკლეტი, მერე
ამოიხედადაგაუღიმა, ხმაცბედნიერიჰქონდა, სიხარულსვერმალავდა:
–პიტერ!რაკარგია, რომმოხვედი!
–ქეით. ..–კიტინგსლამისსულიშეუგუბდა, –ქეით, აქრაჯანდაბა. ..
–სხვაგზაარმქონდა, პიტერ.–სულაცარეტყობოდა, რომ
მობოდიშებასაპირებდა, –როგორ არგესმის. .
.
–წვიმაშინუდგახარ.შედიშიგნით.
–არ შემიძლია.უნდა. .
.
–შეეფარემაინც, სულელო!–უხეშადუბიძგაკარისკენდაწინკარში
შეაგდო.
_პიტერ, საყვარელო, ხომარმიბრაზდები?ყველაფერსაგიხსნი: არ
მეგონა, ბიძაჩემიწამოსვლისნებასთუმომცემდა, არადა,ბოლოწუთს
მითხრა, თუგინდა, წამოდი, ბუკლეტებისდარიგებაშიმოგვეხმარეო.
ვიცოდი, გამიგებდი.ბარათიცდაგიტოვესასტუმროოთახისმაგიდაზე,
დაგიწერე. .
.
–ბარათიდამიტოვე?ოთახში?
–ხო. .
.უი. .
.ღმერთო, რაშტერივარ, მაგაზეარცმიფიქრია, როგორ
შეხვიდოდი, რამგამომაჩერჩეტა, მაგრამისევჩქარობდი! .
.არა,არ უნდა
გაბრაზდე, ჩემზეგაბრაზებაშეიძლება? !თან,ხოხედავ, რასნიშნავსეს
ყველაფერიბიძაჩემისთვის?არ იცი, რამდენირამდადოსასწორზე?ისე,
ეჭვიცარმეპარებოდა.ყველასვეკამათებოდი, ისინიკიდევ შანსი
არააო, ეგბოლოსმოუღებსო. .
.იქნებეგრეცმოხდეს, ოღონდმაინცარ
გაჩერდება: ასეთიადარაქნას? !მეშინიადათანბედნიერიცვარ, იმიტომ

მკითხველ თალ იგა

რომრაცგააკეთა. .
.იცი,ადამიანებისადმირწმენაგანმიმტკიცა. ოღონდ
მეშინია, უაინენდი..
.
–გაჩუმდიერთიწამი, თუღმერთიგწამს!ვიციყველაფერი.ყელში
ამომივიდა.აღარგამაგონოარცბიძაშენი, არცუაინენდიდაარცეს
ოხერიგაფიცვა!წამო, წავედით.
–არარა, პიტერ!გთხოვ!მინდამოვუსმინოდა. .
.
–ჩუმად, მოგვასმენინეთ!–ვიღაცააღშფოთდაბრბოში.
–გამოვტოვეთყველაფერი, –წაიჩურჩულაქეითმა, –ოსტინჰელერი
ლაპარაკობს.არცოსტინჰელერისმოსმენაგინდა?
კიტინგმაიმმოწიწებითახედახმისგამაძლიერებელს, რასაც
ნებისმიერიცნობილისახელისადაგვარისმიმართგანიცდიდა.ოსტინ
ჰელერისბევრიარაფერიწაეკითხა, თუმცაიცოდა,ჰელერი" ქრონიკლის”
–ამბრწყინვალე, დამოუკიდებელიგაზეთის უპირველესი, საამაყო
ჟურნალისტიდა” უაინენდფაბლიქეიშნის"დაუძინებელიმტერიიყო;
ძველი, სახელოვანიოჯახისშვილიდაოქსფორდისკურსდამთავრებული;
ლიტერატურულიკრიტიკოსობით დაიწყოდაბოლოსნებისმიერიკერძო
თუსაზოგადოძალადობისწინააღმდეგამხედრებულ ფანატიკოსად იქცა;
მისსახელსერთნაირადწყევლიდნენღვთისმსახურნიც, ბანკირებიც,
ქალთაკლუბებისწევრებიცადაპროფკავშირებისმესვეურებიც; უფრო
დახვეწილიმანერებიჰქონდა, ვიდრექვეყნისუმაღლესიელიტისნაღებს,
რომელსაცგანუწყვეტლივაბიაბრუებდა, დაუფრომაგარიხერხემალი,
ვიდრემუშებს, რომლებსაცმუდმივადქომაგადედგა; ერთნაირიცოდნით
შეეძლოესაუბრაბროდვეიზეგამართულ უკანასკნელ პრემიერაზე, შუა
საუკუნეებისპოეზიაზედასაერთაშორისოფინანსურსაკითხებზე;
არასდროსმონაწილეობდასაქველმოქმედოღონისძიებებში, თუმცა
თითქმისმთელ საკუთრშემოსავსალსახმარდაპოლიტიკური
პატიმრებისდაცვისსაქმეს_მსოფლიოსნებისმიერკუთხეში. .
.
გამაძლიერებლიდანხრინწიანი, ოდნავბრიტანულაქცენტდაკრული,
მჭახეხმამოისმოდა.
,
,.
..
დაისიცუნდაგავაცნობიეროთ, "–ოსტინჰელერისრულიად
უემოციოდლაპარაკობდა, –"რომჩვენდასამწუხაროდ, იძულებულნი
ვართ, გვერდიგვერდ ვიარსებოთდაამიტომაცმთავარია, გვახსოვდეს:
თუკისაერთოდ გვსურს, კანონიერქვეყანაშივიცხოვროთ, მაშინთავად
კანონების, რაცშეიძლება, მინიმალურიოდენობაუნდამოვითხოვოთ. .
.მე
პირადად, სხვავერანაირზნეობრივსაზომსვერვხედავ, რითაც
სახელმწიფოსთაობაზეარსებულიარაეთიკურიმოძღვრებები
განიზომებოდა. .
.
დრო, ფული, ძალისხმევადამორჩილებაა, რასაცსაზოგადოებათავისი
ყოველიწევრისგანმოითხოვს, დამისიცივილიზებულობისდონეც
სწორედამამონაგებისშეფარდებითგანისაზღვრება.არ არსებობს
კანონი, ადამიანიაიძულო, იმაზემეტიიმუშაოს,ვიდრეთავად არის
თანახმადავერცმეწარმესმოსთხოვ, ყველამისმოთხოვნას
დასთანხმდეს: ჩვენისაზოგადოებათანხმობისმიღწევაზეა
დაფუძნებული, დადაეთანხმებითუარა, ესუკვეშენიპირადისაქმეა
როგორცის, შეუერთდებითუარაამგაფიცვას.დიახ, მეამას' ”
ჯოჯოხეთის
სამზარეულოში”
გამოზრდილ ფსევდოპეტრონიუსთაგასაგონადვამბობ, გაფიცვების
კანონთაძირგამომთხრელ ბუნებაზერომმოთქვამენ! ”
ხმისგამაძლიერებელმამოწონებისშეძახილებისადატაშისცემის
ხმებიერთადგადმოაფრმქვია.ქეთრინისახელოშიჩააფრინდაკიტინგს:
“ვაიმე,პიტერ!ეგსულ უაინენდზეთქვა სწორედიმუბანშიაგაზრდილი!

მკითხველ თალ იგა

მაგასრა უაინენდიკიახლასულ ბიძიაელზიზეიყრისჯავრს! "
კიტინგსმეტისმოსმენააღარშეეძლო თავიუსკდებოდა.თვალები
დახუჭადაკედელსმიეყრდნო.
თვალებირომგაახილა, გარშემომდუმარებასდაესადგურებინა.
ჰელერსსიტყვადაემთავრებინადახალხიდაძაბული, თითქოსსაზეიმო
მდუმარებითაცკიელოდარაღაცას.მიკროფონშიახლაასევედაძაბული,
ასევესაზეიმოხმით წართქვამიტინგისწამყვანმა:
"ბატონებო დაქალბატონებო, მაქვსპატივი, წარმოგიდგინოთ
ელზუერთმონკტონთუი! ”
აჰა,მაშ,ბენეტსნიძლავიცმოუგიაო, გაუელვაგონებაშიკიტინგს:
რამდენიმეწამითისევჩამოვარდასიჩუმე, მერეკიისეთიოვაციები
გადმოსკდა, იფიქრა, დაინგრააქაურობაო. ..ქეთრინიკიიდგა
ტუჩებმოკუმულიდათითქოსარცსუნთქავდ ა.
კარგახანიგავიდა, სანამკვლავსიჩუმეჩამოწვა ოღონდისეთივე
მოულოდნელიდადაძაბული, როგორიცმანამდეხმაურიიყო; მერეკი
ორატორისხმაცგაისმა:
"მეგობრებო. ..
"–მარტივადდაძალზეუშუალოდ დაიწყომისტერთუიმ, –
"ძმებო"–დაამატამერე, თითქოსდამობოდიშებით, –"ვატყობ,უფრო
მეტადავარგრძნობებსაყოლილი, ვიდრეესსაერთოდმჩვევიახოლმე. .
.
იმედიმაქვს, თქვენიესმისალმებაიმდენადჩემიპიროვნებისადმიარაა
მიმართული, რამდენადაციმპრინციპებისადმი,
რომელთადასაცავადაცსაშუალებამომეცა, აქდავმდგარიყავი. .
."
საოცარიხმაჰქონდა მჟღერიდათანაბრეშუმივითრბილადრომ
მოედინებოდაშეკრებილთათავსზემოთ.კი, ნამდვილადჩვეული,
ინგლისურიენითლაპარაკობდა, მაგრამისემკაფიოდწარმოთქვამდა
თანხმოვნებს, ისეჭიმავდახმოვნებს, მუსიკასავითეფინებოდა
იქაურობას.კიტინგიცსულგანაბულიუსმენდა, ოღონდ თავად ხმასდა
არასიტყვებს; არცსჭირდებოდა, რადგანამგვარ ხმასკაციყველაფერში
დაეთანხმებოდა, ყველგანგაჰყვებოდა განუსჯელად. .
.
"ასედაამგვარად, ჩემო კეთილო ხალხო" ,–რეკდატრიბუნიდან, –“ამ
ბრძოლისერთადერთიგაკვეთილი ერთობაა: ანერთმუშტად
შევიკვრებით, ან_დავმარცხდებით: ძალაერთობაშიამხოლოდ!საკუთარი
ნებაჩვენ ჩაგრულთ, მივიწყებულთ, უპოვართ ერთიმიზნით, ერთი
რწმენითაგებულ შეუვალ ბასტიონადგვაქცევს.ახლასწორედისდროა,
ყველამჩვენ- ჩვენიპატარ- პატარაპრობლემებიდავივიწყოთდაგვინდა
თუარა, ერთ ტალღად გავწიოთსაერთო მომავლისაკენ!ისტორიაარც
კითხვებსსვამსდაარცთანხმობასითხოვს: იგიისევეშეუვალია, როგორც
ხალხისნება, რომელიცქმნისკიდეცმას!იმზარისხმასდაუგდეთყური,
ჩვენყველასრომგვიხმობს გავერთიანდეთ, ძმებო, გავერთიანდეთ!
გავერთიანდეთ! "
კიტინგმაქეითსგახედა; ისკითითქოსმთელიარსებითორატორის
ხმაშიგათქვეფილიყო ხმაში, სიტყვებშიკიარა; ესრაღაცსრული
გაუცხოებაიყო, აღარცნებისყოფაშერჩენოდა, აღარცრაიმესგააზრების
უნარი.
–წავედით აქედან, –ჩაუჩურჩულაკიტინგმა.საკუთარიხმაეუცხოვა,
შიშიგამოკრთოდამასშიდაიმიტომ.
ქეითიმოუტრიალდა, თითქოსახლაღაგამოერკვა, თითქოსმხოლოდ
ახლაღადაინახაკიტინგიოდარატომღაც, ასევეჩურჩულითგაეპასუხა:
–კარგი, წავიდეთ.
უმიზნოდგაუყვნენრომელიღაცქუჩას; წვიმდა, ოკეანისცივიქარისახეს
უშუშხავდათ, დამაინცმიდიოდნენ სიარული, მოძრაობაუნდოდათ.

მკითხველ თალ იგა

 –გასაწურებივართ, –თქვაბოლოსკიტინგმა, –სადმეშევიდეთ, თითო
ჭიქაახლამისწრებაიქნებოდა.
–მართალიხარ, –თქვაქეთრინმა, –ძალიანცივა.
..რასულელივარ, არა?
ბიძაჩემსაცვერმოვუსმინე, არადა,როგორმინდოდა, –არ ბრაზობდა.
მისინათქვამიმხოლოდ ამასნიშნავდადამეტსარაფერს, თუმცაარც
სინანულისდამალვასცდილობდა, –შენთანყოფნაცმინდოდა, პიტერ...
სულ შენთანმინდაყოფნა.ამისგაგონებაზეკიტინგსერთხელაცრაღაცამ
გაჰკრაგულშიუსიამოდ, მაგრამმერეესუსიამოგანცდაცგაქრადა
გაეღიმა;თითებით გოგოსშიშველიმაჯამოძებნა სახელოსადა
ხელთათმანსშორის დამთელ სხეულშისასიამოვნოდჩაეღვარამისი
სითბო...
რამდენიმედღისმერეკი, ლამისმთელ ქალაქშისალაპარაკოდ
გამხდარ ამბავსმოჰკრაყური: თურმეიმშეკრებისმეორედღესვე, გეილ
უაინენდსელზუერთ თუისთვისხელფასიმოუმატებია.თუიგაცოფებულა
დაუარზედამდგარა, "ჩემსმოქრთამვასვერშეძლებთ” ,
–მიუხლიაპირში
უაინენდისთვის."ჩვენშიქრთამირამოსატანია, დიდიწარმოდგენაგაქვთ
საკუთართავზე. .
.”–უპასუხიაუაინენდს.
..
.

●●●

როცაგაფიცვადამთავრდა, დროებით შეჩერებულიმშენებლობები

გაცხოველებულიშემართებითგანახლდამთელ ქალაქშიდაკიტინგიც
დღედაღამემუშაობდა ახალ- ახალიშეკვეთებისმიღებასვეღარ
ასწრებდა.ფრენკონიბედნიერადიღიმებოდადაპატარაწვეულებაცკი
გამართათანამშრომლებისთვის ვითომ, თუვინმესრამეგაწყენინეთ,
გულშიარჩაიდოთო.როგორციქნა, დასრულდამისტერდამისისდეილ
ეინზუორთებისსასახლისმშენებლობაცრივერსაიდ- დრაივზე კიტინგის
ესსაოცნებო პროექტი გვიანირენესანსისსტილშიგადაწყვეტილიდა
რუხგრანიტშიგაცოცხლებული.ცხადია, მოვლენისაღსანიშნავად
მასპინძლებმადიდიმიღებამოაწყვესდაგაიფრენკონიცდაპიტერ
კიტინგიცმიიწვიეს, ლუშესნ.ჰეიერიკიდაავიწყდათ, რათქმაუნდა,
შემთხვევით, როგორცესყველასმოსდიოდახოლმებოლოდროს.
ფრენკონისაღამოთიდიდადნასიამოვნებიდარჩა, რადგანრუხი
გრანიტისყოველიკვადრატულიფუტისშეხედვაზეკონექტიკუტისშტატის
რომელიღაცქვისსამტეხლოდანმიღებულიგვარიანითანხა
ახსენდებოდა.კიტინგიცკმაყოფილიჩანდა, განსაკუთრებითმასმერე
გახალისდა, რაცთვალისმომჭრელმამისისეინზუორთმა
მომაჯადოებლად გაუღიმადაუთხრა:
"რატომვიყავიდარწმუნებული, რომფრენკონისპარტნიორისწორედ
თქვენხართ?ფირმასხომ” ფრენკონიდაჰეიერი"ჰქვია!მობოდიშებადნუ
ჩამითვლით, გულწრფელადგეტყვით, დღესშეიძლება, პარტნიორიარ
ბრძანდებით, მაგრამარამგონია, ამასთქვენზემეტადვინმე
იმსახურებდეს!"ოფისშიცსაქმესაათივითიყოაწყობილი მოკლედ,
ირგვლივსრულისიმშვიდედანეტარებასუფევდა. .
.
ამიტომაციყო, კიტინგსძალიანრომგაუკვირდა, როცაერთდილით,
სწორედეინზუორთებთანგამართულიწვეულებიდანრამდენიმედღის
მერე, ფრენკონიაღელვებულიდაგაღიზიანებულიგამოცხადდა
სამსახურში."ეგარაფერი" ,–მოუთმენლადაუქნიახელი, –”
სალაპარაკოდ
არ ღირს...
”მხაზველებისდარბაზშიკიდაინახა, შეთქმულებივით
თავებმიტყუპებულისამითანამშრომელი, დამნაშავეების
გამომეტყველებით, როგორ ჩაჰკირკიტებდნენ"ბანერის"ნომერს;მერე

მკითხველ თალ იგა

ისიცგაიგონა,როგორ უსიამოდ ჩაიხითხითაერთ- ერთმამათგანმა,
ოღონდკიტინგისდანახვაზეგაზეთითვალისდახამხამებაშისადღაც
გაქრა.მაშინამამბავშიჩასაძიებლადდრო არჰქონდა, კაბინეტში
დამკვეთისგამოგზავნილიკაცი, წასაკითხიწერილებისმთელიდასტადა
განსახილველინახაზებიელოდა.
სამისაათისშემდეგ, საქმეშიჩაფლულსსაერთოდგადაავიწყდა
ყველაფერი.მით უმეტეს, ფრენკონისგანგანსხვავებით, თვითონთავს
მშვენივრად გრძნობდა: როცარაღაცახალ პროექტთანდაკავშირებით
ბიბლიოთეკაშიმოუწიაჩასვლა საუკეთესოპროტოტიპებისთვის
უნდოდაესკიზებისშედარება კაბინეტიდანსულ სტვენა- სტვენით
გამოვიდადასაქაღალდესაცმხიარულადმიიქნევდამელოდიისრიტმში.
უკვევესტიბულშიჩასულსკიუცებშუაგზაზეგაუშეშდაფეხი;
საქაღალდეცმოწყვეტითმიეხალამუხლზე.მეხნაკრავივითგახევდადა
იმაზეცარ დაფიქრებულა, რასიტყოდნენ, ვინმესასეგაშტერებულირომ
დაენახა.
თეჯირთანახალგაზრდაქალიიდგადაადმინისტრაციის
თანამშრომელსელაპარაკებოდა.მისისხეულისსინატიფეთითქოს
ანატომიისარანაირ კანონებშიარჯდებოდა: ხაზებიიმდენადგრძელი,
მყიფედათვალშისაცემიიყო, იფიქრებდი, ქალისსტილიზებულ ნახატს
ვუყურებოდაჩვეულებრივიადამიანისბუნებრივიპროპორციებიმასთან
შედარებითმძიმედამახინჯიმოგეჩვენებოდა.სწორი, გრძელი,
ნაცრისფერიპიჯაკიეცვა; შეუსაბამობათარგისსიმკაცრესადაქალის
გარეგნობასშორისხაზგასმულადმკვეთრიდა, იმავედროს, უცნაურად
მომხიბვლელიჩანდა.ერთიხელისთითებითეჯირზეჩამოედოდაკოხტა
მტევანიცლამაზად აბოლოებდამკლავისუზადო, დედოფლურად
მედიდურკონტურს.მორუხო- მოცისფრო თვალებიჰქონდა, ოღონდარა
ოვალურიმოხაზულობის წარბებისსწორიხაზებიქვემოთორ
წაგრძელებულ, სწორკუთხაჭრილსაჩენდა; მთელიარსებითცივ
სიმშვიდესასხივებდადაამასმკაცრად მო კუმულიტუჩებიცკიდევუფრო
უსვამდახაზს.მისსახეს,ღიათმას, პიჯაკსთითქოსსაერთოდარ ჰქონდა
გამოკვეთილიფერი, მხოლოდელფერიდაჰკრავდა, მინიშნებარაღაც
ფერზე, ლამისბუნებაშიარარსებულზე, რაცკაცსსინამდვილის
ვულგარულობასშეახსენებდა.კიტინგიგაუნძრევლადიდგა
ცხოვრებაშიპირველადმიხვდა, რასგულისხმობდნენმხატვრები, როცა
მშვენიერებაზელაპარაკობდნენ.
“ახლავეუნდავნახო, ანსაერთოდ არშევხვდები, "–ეუბნებოდაქალი
ადმინისტრაციისთანამშრომელს, –”თვითონმთხოვამოსვლა, მეკისხვა
დროსარ მცალია. "მბრძანებლურიტონიარ ჰქონდა; უბრალოდ, ხმაზევე
ეტყობოდა, რამდენად იყოდარწმუნებული, მბრძანებლობაარც
დამჭირდებაო.
"დიახ,მაგრამ.
..–კლერკისპულტზენათურააციმციმდადაისიცმაშინვე
ყურმილსდასწვდა." დიახ,მისტერფრენკონ. ..
"–ცოტახანსჩუმად
უსმენდადამხოლოდთავსაკანტურებდა, –" მესმის,მისტერ ფრენკონ. ”
მერესტუმარსმიუბრუნდა: "
შეგიძლიათ, ახლავეაბრძანდეთ, ქალბატონო.
ქალიშეტრიალდადაკიბისკენმიმავალმაკიტინგსშეავლოთვალი.
უცებვეაარიდამზერადაკიბესაუყვა.კიტინგისთავდაპირველი
აღფრთოვანებათითქოსრაღაცამგაანელა.დროჰქონდა, ქალის
თვალებიდაენახა; დაღლილიდა, ცოტაარიყოს, გოროზიც, დამათში
გულცივისისასტიკისკვალიცშენიშნა. ..
მაგრამესშთაბეჭდილებაუცებვეგაუქრა, აღფრთოვანებაკიდარჩა.
გაღიმებულიმიუახლოვდათეჯირს:

მკითხველ თალ იგა

 –რახდება?
კლერკმადაბნეულმააიჩეჩამხრები: "ეგბოსისგოგოა. ”
–უყურეშენ!ამასმიმალავდა? !
–ვერგამიგეთ, –ქუშტად თქვაკლერკმა, –მისიქალიშვილია, დომინიკ
ფრენკონი.
–ღმერთო დიდებულო!
–რაო, დღევანდელი" ბანერი"არგადაგიშლიათ?
–არა. .
.მოხდარამე?
–თავად ნახეთ.
გამოძახებისზარმაისევდარეკადაკლერკსაცმისთვისუკვეაღარ
ეცალა.
კიტინგმაგაზეთიმოატანინაბიჭსდარუბრიკა" შენისახლი”მოძებნა.
გაგონილიჰქონდა, დომინიკფრენკონსმიჰყავსდასაკმაოწარმატებაც
აქვსო;ძირითადად, ნიუ-იორკისცნობილიადამიანებისბინებსაღწერდა
დაუფროდიზაინზეამახვილებდაყურადღებას, მაგრამზოგჯერ
არქიტექტურულ ნიუანსებსაცგადასწვდებოდახოლმე.ამჯერად მისტერ
დამისისდეილ ეინზუორთებისთაობაზეჰქონდაწერილი რივერ- საიდ-
დრაივზეჰქონდათ ბინა:
,,
ოქროსფერიმარმარილოთიგაწყობილ ზღაპრულ წინკარშიშესულებს
თავიმერიისდარბაზშიგეგონებათ.ანრაგასაკვირია: სვეტებზე
წრიულად შემოყოლებულიბანი, ჭედურმოაჯირიანიდახვეულიკიბედა
ნახჭებიანისამშვენისებიკედლებზე.სასადილოოთახშიცბრინჯაოს
კარით შედიხართ, ზედ გამოყვანილივაზისფოთლებითადაყურძნის
მტევნებით.საგანგებოდ ჩაყოლებულ კაუჭებზე" ნანადირევი“იხვებიდა
კურდღლებიკიდია, დაკიდევ_ხახვისადანივრისგალა, ერთი-ორი
შეკვრასტაფილო, პარკილობიოსაცმადარავიცი, რაცკი
გარნირისთვისაასაჭირო. .
.ნამდვილირომიყოს, ვერაფერისანახავი
იქნებოდა, რაღათქმაუნდა, მაგრამრაკითაბაშირისგანარის
ჩამოსხმული იყოს, რაუშავს.წინაფანჯრებისაკმარისადდიდია
იმისთვის,რომსინათლისნაკლებობაარიგრძნობოდეს, დაყოველ
მათგანსორ- ორიეშმაკურგამომეტყველებიანიკუპიდონიამშვენებს
გარედან.კედლებიგრანიტისქვითაამოპირკეთებული, დათუმისი
ერთფეროვნებითთვალიდაგეღალათ, შეგიძლიათ, რკინისგან
ჩამოსხმულიმერკურიუსისპრიალაუკანალით დატკბეთ, ზედკარიბჭის
თავზერომდასკუპებულა.მშვენიერიშესახედია, მერწმუნეთ ისევე
როგორცთავად ესმუხისმძიმეკარი.მაშასე, დაპირებისამებრ, შემდეგ
ჯერზემისტერდამისისპიკერინგებს
ვესტუმრებით.კარგადმეყოლეთ. "
სახლიკიტინგისდაპროექტებულიიყოდაჩაეცინაკიდეც, რომ
წარმოიდგინა რასახეექნებოდაგაიფრენკონს, როცაყველაფერ ამას
წაიკითხავდადამერემისისდეილ ეინზუორთისთვისმოუწევდათვალის
გასწორება.მაგრამმალესახლიცგადაავიწყდადასტატიაც.მარტო მისი
დამწერისკენგაურბოდაფიქრი.
ყოველგვარიშერჩევისგარეშე, რომელიღაცნახაზსდაავლო ხელიდა
ფრენკონისკაბინეტისკენგაემართა, ვითომდაპროექტისდეტალების
თაობაზემისიაზრისგასაგებად.
მაგრამკარსრომმიადგა, თავისდაუნებურადშეყოვნდა: ოთახიდან
შეფისბრაზიანი, წიკვინა,სასოწარკვეთილიხმამოისმოდა ასემაშინ
ლაპარაკობდახოლმე, როცააშკარამარცხისწინაშეიდგა. .
.
”.
..რაა?!დაესსაკუთარიქალიშვილისგან! !
!ყველაფერსმოველოდი,
მაგრამეს. .
.ხვდებიმაინც,რადღეშიჩამაგდე? !ახლარაღავქნა?რითი

მკითხველ თალ იგა

ვიმართლოთავი? !
"
პასუხად ქალისსიცილიგაისმა ისეთიმხიარულიდა, ამავედროს,
ისეთიცივი, შესვლასაერთოდ გადაიფიქრა.უბრალოდ,შეეშინდა
როგორცმაშინ, მისმზერასპირველად რომგადააწყდა.
მოტრიალდადა
კიბეზედაეშვა.ახლადარწმუნებულიიყო, დომინიკსუცილობლადუნდა
შეხვედროდადაამიერიდანვეღარცფრენკონი
გააწყობდარამეს.მომავალიცაშკარადშეიცვლებოდა მისი, კიტინგის
მომავალი, რაღათქმაუნდა სწორედაცფრენკონისქალიშვილის
წყალობით; მხოლოდ, რატომღაცფარულიეჭვიღრღნიდა იქნებჯობდა,
დომინიკფრენკონსსაერთოდ არასდროსშეხვედროდა. .
.

10

რელსტონჰოლქომბსკისერიაშკარად არემჩნეოდა, თუმცამის

მაგივრობასნიკაპიუწევდაწარმატებით.ნიკაპიცადაყბებიცკიერთ
ურყევმონოლითად ესვენამკერდზე.ლოყებივარდისფერიდარბილი
ჰქონდა წლებისგავლენითცოტამოჭმუჭნული დაკანგაცლილ,
მოთუშულ ატმებსმიუგავდა.შუბლიდანუკანგადავარცხნილიხშირი,
ჭაღარათმაშუასაუკუნეებისდროინდელირაინდივითეფინამხრებზედა
საყელოზემუდმივად ქერტლიეყარა.
ნიუ-იორკისქუჩებშიგამოსულსთავზემაგარფარფლიანიქუდიეხურა,
საქმიანიკაცისმუქიკოსტიუმი, ღიამწვანეფერისსატინისპერანგიდა
თეთრიატლასისჟილეტიეცვა, უშველებელ ნიკაპსქვემოთკიუცვლელი
ჰალსტუხი- პეპელამოუჩანდა; ჩვეულებრივიხელჯოხიკიარა, ერთიდიდი,
აბანოზისხისკეტიეჭირა მასიურიოქროსბურთულითდაბოლოებული.
მისიზონზროხისხეულითითქოსპროზაულიცივილიზაციისყველა
უსიტყვოშეთანხმებას, ყველამოსაწყენფერსერთადუცხადებდა
პროტესტს, ხოლომისიიდუმალისულისმთელ პალიტრასსაჯაროდ
ამაყად წინგამოშვერილიგულმკერდისადაღიპისოვალიამზეურებდა.
მასხომყველაფერიეპატიებოდა გენიოსიიყოდაიმიტომ.თანაც,
გენიოსობასთანერთად, "ამერიკისარქიტექტორთაგილდიის”
პრეზიდენტობასაცითავსებდა.
რელსტონჰოლქომბიამორგანიზაციაშიგაწევრიანებულისხვა
კოლეგებისშეხედულებებსარ იზიარებდა.ისარცხელებდაკაპიწებული
მშენებელიიყოდაარცანგარიშიანიბიზნესმენი.მეიდეალებისკაცი
ვარო, აცხადებდამტკიცედდაგადაჭრით.
სასტიკად ამათრახებდაამერიკულიარქიტექტურისსავალალო
მდგომარეობასდამისქურუმთაუპრინციპო ეკლექტიზმს.ისტორიის
ნებისმიერ მონაკვეთში, –უყვარდახოლმეთქმა, –ხუროთმოძღვრები
თანამედროვეობისსულისკვეთებისკარნახითქმნიდნენდამზანახაზებს
წარსულიდანარსესხულობდნენო; ისტორიისწინაშეპირნათელი
მხოლოდმაშინვიქნებით, თუკიმისკანონსმივყვებითდაჩვენი
ხელოვნებისფესვებსაცსაკუთარიცხოვრებისსინამდვილეშიჩავრგავთო.
უგუნურებადდასისულელედ მიაჩნდა, ასევთქვათ“ბერძნული” ,
"გოთიკური” "თუ"რომანული"შენობებისაგება; მოდით, თანამედროვეები
ვიყოთდადღევანდელისტილითვაშენოთო, მოუწოდებდაყველას.
თვითონესსტილინაპოვნიჰქონდა რენესანსი.
საკუთარმოსაზრებებსმკაფიოდგამოთქვამდა: რამდენადაც
რენესანსისშემდგომსამყაროშიდიდიისტორიულიმნიშვნელობის
მქონეაღარაფერიმომხდარა, უნდაჩავთვალოთ, რომჯერაციმეპოქაში
ვცხოვრობთო; ჩვენიარსებობისყოველიგარეგანიფორმაცXVIსაუკუნის

მკითხველ თალ იგა

დიად ოსტატთამაგალითებისერთგულებისბეჭედსუნდაატარებდესო,
იმეორებდადაბეჯითებით.
თუკივინმეთავზეხელაღებულითანამედროვეარქიტექტურაზე
განსხვავებულიაზრისგამოთქმასშეჰკადრებდა, მოთმინებასკარგავდა
დაასეთ ხალხსსაერთოდ აღართვლიდადალაპარაკებისღირსად; მისი
ღრმარწმენით, ნებისმიერი,ვისაცმთელ წარსულთანსურდაკავშირის
გაწყვეტა, უბრალოდ, ზარმაციდაუმეცარიიყო, ხოლოორიგინალობის
მშვენიერებაზეწინდაყენებისმცდელობაუაზროშრომადმიაჩნდა.
სიტყვა” მშვენიერების”წარმოთქმისასხმამუდამმოწიწებით
აუთრთოლდებოდახოლმე.
განსაკუთრებულიმნიშვნელობისმქონეშეკვეთებისგარდა, ხელს
არაფერსჰკიდებდა.მისივიწროსპეციალიზაცია მარადიულობადა
სიდიადეიყო.უამრავიმემორიალიდაკაპიტოლიუმიჰქონდააგებული
დამხოლოდდიდ საერთაშორისო გამოფენებშითუმონაწილეობდა.
აშენებდაზუსტად ისევე, როგორცმისტიკურნებასმინდობილი
კომპოზიტორიქმნისმუსიკას: შთაგონებისუეცარიშემოტევები
ახასიათებდადაშეიძლებოდა, დასრულებულინაგებობისბრტყელ
სახურავზეუცებუშველებელიგუმბათიდაედგა, ანსარდაფისგრძელი
დერეფანიოქროსფურცლებისმოზაიკით მოეპირკეთებინა, ანდა
ბათქაშით შელესილიფასადიჩამოეფხიკადამარმარილოთიშეეცვალა.
დამკვეთებსფერიმისდიოდათ, ენაებმოდათ დამაინციხდიდნენფულს.
მისიპიროვნებისმედიდურობანებისმიერხელმომჭირნედამკვეთს
მეფური
ხელგაშლილობისკენუბიძგებდა; ხელოვანიიყოდაამასუსიტყვოდ,
ზედმეტიდავა- კამათისგარეშეაღიარებდამტერიცადამოყვარეც.
მოკლედ, ქუხდამისისახელი.
"მაღალიწრისალმანახში"შესულიოჯახისშვილიიყო.უკვეშუახნისამ
ცოლადახალგაზრდაქალიმოიყვანა, ვისიოჯახიც,მართალია, იმავე
ალმანახშივერმოხვედრილიყო, მაგრამამასმათთვისდიდიფულის
შოვნაშიხელიარ შეუშლია საღეჭირეზინისიმპერიისერთადერთი
მემკვიდრესწორედ მისისჰოლქომბიაღმოჩნდა.
რელსტონჰოლქომბიუკვესამოცდახუთსუკაკუნებდა, თუმცარამდენიმე
წელსკიდევიმატებდაიმმეგობრებისგულისგასახეთქად, მუდმივადრომ
ეპირფერებოდნენ რაახალგაზრდულადგამოიყურებიო;
მისისრელსტონჰოლქომბიკი, როგორცთვითონამბობდა, ჯერ
მხოლოდორმოცდაორისიყოდამისცნობილ სალონშიყოველ კვირას
უამრავისტუმარიიკრიბებოდა." არქიტექტურაშითუვინმერამეს
წარმოადგენს, ნებისმიერსშეხვდებითჩვენთან, "–ეუბნებოდამეგობრებს;
"არადა, იმათიაჯობებს, "–ამატებდამერეღიმილით.
მარტისერთკვირადღესჰოლქომბებისსახლს ფლორენციული
პალაცოსასლს კიტინგიცმიადგა: უფრომოვალეობისგრძნობის
კარნახით, ვიდრეხალისითადასაკუთარისურვილით.ამგამორჩეული
თავყრილობებისსტუმარიადრეცბევრჯერ ყოფილადა, ცოტაარ იყოს,
მოჰბეზრებოდაკიდეც, რადგანუკვეყველასკარგადიცნობდა, ვინცკი
შეიძლებოდა, იქენახა.არადა, დღესმიუსვლელობანამდვილადარ
ივარგებდა ღონისძიებარელსტონჰოლქომბისმიერრომელიღაც
შტატშიმორიგიკაპიტოლიუმისმშენებლობისდასრულებასეძღვნებოდა.
ჰოლქომბებისთვალუწვდენელ, მარმარილოთიმოპირკეთებულ
სამეჯლისოდარბაზშიუამრავიხალხიირეოდა.ცდილობდნენ,
შინაურულიდა, ამავედროს, მედიდურიიერიშეენარჩუნებინათ.
მარმარილოსიატაკზენაბიჯებიისეთექოსგამოსცემდნენ, კატაკომბებში

მკითხველ თალ იგა

გეგონებოდათავი.მაღალისანთლებისალიამაოდ ებრძოდაქუჩიდან
შემომავალ მორუხო შუქს: შუქისანთლისალსბინდავდადასანთლების
შემხედვარეიფიქრებდი, გარეთჩამოწვაბინდიო.ახლად აგებული
კაპიტოლიუმის მცირეასლიშუადარბაზში, საგანგებო კვარცხლბეკზე
იდგა_
ელექტრონათურებისსინათლითაბრჭყვიალებული.
მისისრელსტონჰოლქომბიჩაისთვისგაწყობილიმაგიდისთავშიიჯდა.
ყოველიახალისტუმარიმისიხელიდანიღებდაგამჭვირვალეფაიფურის
კოხტაფინჯანს, ორიოდეყლუპსმოსვამდადაბარისმიმართულებით
უჩინარდებოდა.დაცლილ ფინჯნებსორიზორბალაქიააგროვებდამთელ
დარბაზში.
მისისრელსტონჰოლქომბი, როგორცერთმაკვიმატმაბავშვობის
მეგობარმადაახასიათა, "პატარაიყო, მაგრამჭკუითსავსე. "მინიატურული
ფიგურამისიფარულისაწუხარიიყომუდამ, მაგრამგუნება- განწყობის
გამოსასწორებელისაშუალებანიციოლადგამოძებნა: 10ზომისკაბების
ჩაცმაზეგადავიდადაზაფხულობით არცთავისიგრძელი, ჩამოქნილი
ფეხებისდემონსტრირებასერიდებოდა.ასევთქვათ, "ცნობადსახეებზე”
კარგავდაჭკუასდამათთანდაახლოებასიცოცხლისმიზნადგაეხადა.
გადააწყდებოდავინმეასეთს, მერეთვალებსფართოდგაახელდა
აღტაცებისათუგაოგნებისნიშნად დათანსულ საკუთარ
უმნიშვნელობაზელაპარაკობდა, საკუთარ მოწიწებაზეწარმატებული
ხალხისმიმართ.მხრებსაიჩეჩდახოლმედაცხვირსიბზუებდა, თუკი
ვინმემისმოსაზრებებსარ იზიარებდაიმქვეყნიურცხოვრებაზე,
ფარდობითობისთეორიაზე, აცტეკთაარქიტექტურაზე, შობადობის
შეზღუდვისკანონსათუნეორეალისტურფილმებზე.უამრავი
ჯიბეგაფხეკილიმეგობარიჰყავდადაამფაქტსმუდამხაზგასმით
აღნიშნავდა ყველგანდაყოველთვის; მაგრამროგორცკირომელიმე
ოდნავმაინცგაიუმჯობესებდაფინანსურმდგომარეობას, წამსვე
მიატოვებდადამოღალატედთვლიდა.საერთოდ, დასანახად ვერიტანდა
მდიდრებს: ისინიიმერთადერთშიეცილებოდნენ, რაცმისიდამხოლოდ
მისიგამორჩეულობისნაყოფიუნდაყოფილიყო.თანამედროვე
არქიტექტურას, უბრალოდ, საკუთარსამკვიდროდმიიჩნევდა.ნათლობის
სახელად" კონსტანსი”დაარქვესდაოცდაათსგვარიანადგადაცილებული
იყო,ყველანაცნობ- უცნობსრომაიძულებდა, მისთვის" კიკი"დაეძახათ.
რაგასაკვირია, მისისჰოლქომბისთანდასწრებითკიტინგირომ
საკუთარქერქშივერასოდესგრძნობდათავს: ისანთვალებსუჟუჟუნებდა
ყველასდასანახად, ანყოველ მისნათქვამზეშეთქმულივითუღიმოდადა
იქვედააყოლებდახოლმე: ,
,არა,მაინცრააუტანელივინმეხარ, პიტი!"
თუმცაამსაღამოს, როგორცწესიიყო, მაინცემთხვიახელზედა
საპასუხო გულთბილიღიმილიცდაიმსახურა.ხასხასამწვანეატლასის
კაბაემოსადაშინდისფერიბაფთაჩაეწნათმებში.მზედაკრულიკანი
ჰქონდადაერთი- ორინაოჭიცწვრილად, მუხანათურად, ძაფივით
გასდევდაყელთან.ფინჯანიგაუწოდადათითზეზურმუხტისდიდრონი,
დაოთხკუთხებულიქვააუბრჭყვიალასანთლისათინათმა.
კიტინგმათავისიწილიაღტაცებაგამოთქვაშტატისახალი
კაპიტოლიუმისპროექტისთაობაზედაროგორღაცმოახერხა, მაკეტის
განხილვისთვისაერიდებინათავი.თუმცა, როგორცწესიდარიგი
მოითხოვდა, ორიოდ წუთიმაინცდააყოვნამისთვალიერებაშიდათავისი
გონებაგაფანტულობისგამო, არომატულისითხითკინაღამდაიმდუღრა
ტუჩები.მისტერჰოლქომბმა, რომელსაცთავად ერთხელაცარ გაუხედავს
იქით,მაგრამმაკეტთანთუნდაცწამითშეჩერებულ სტუმარსვერაფრით

მკითხველ თალ იგა

გამოაპარებდი, მხარზეხელიმოუთათუნა, თანრაღაცწართქვაიმ
მრავალიიმედისმომცემთაობაზე, მუდამმზადრომარის, რენესანსის
მშვენიერებასეზიაროს.კიტინგიერთხანსდაიარებოდააქეთ-იქით, ერთ-
ორსხელიცკიჩამოართვა, მოიკითხაკიდეცდამერესაათზედაიხედა
იმისდასაანგარიშებლად, ზრდილობისთვისკიდევრამდენწუთსიყო
დარჩენასაჭირო.
უცბად, ფართო თაღისმიღმა, სამითუოთხიახალგაზრდაკაცით
გარშემორტყმულიდომინიკფრენკონიშეამჩნია.ქალისვეტს
მიჰყრდნობოდა, ხელშიკოქტეილისჭიქაეჭირა; შავიველვეტის
კოსტიუმიეცვა, რაცკარგადეხამებოდამისფერმკრთალ სახესადა
ხელებს.
კიტინგიმისკენწავიდა, მაგრამგზად თავადფრენკონსგადააწყდა.
–რაო, პიტერ, გინდადასალევიგიშოვო?–მერეხმასდაუწია, _რასერჩი,
კარგადუბერავენესმანჰეტენელები, არა?
–არცარაფერს.
–აჰ-ა-ა..
.მოკლედ, არმოგწონს?–დათვალით მაკეტზეანიშნა
–არანაირად.არცპროპორციებიადაცული, თანაცგუმბათიც..
._ამდროს
კიტინგითვალებითჭამდაშავსილუეტსდაერთისულიჰქონდა, ეს
ფრენკონსაცშეემჩნია.
–დაგეგმარებასარ იკითხავ?ვერ ხედავ, მეორესართულსრომ. .._უცბად
მოსხიპასათქმელი, ჯერბიბლიოთეკისკენგაიხედა, მერეკიტინგსახედა
ისევ.
–ნებაშენია, –თქვაბოლოს, –ოღონდ იცოდე, მეარაფერიდამაბრალო,
თავადგაებიმახეში.წამო, გაგაცნობ.
ბიბლიოთეკაშიერთადშევიდნენ, ოღონდ კიტინგიშორიახლოს
გაჩერდა, ვითომზრდილობისთვის, თანთვალსარ აცილებდაქალიშვილს;
ფრენკონიკიისევმთლადდამაჯერებლადკმაყოფილისახით
ალაპარაკდა:
–დომინიკ, ძვირფასო!მინდა, პიტერ კიტინგიგაგაცნო ჩემიმარჯვენა
ხელია!კიტინგ ჩემიქალიშვილი, დომინიკი.
–დიდიხანია, თქვენიგაცნობამსურდა, მისფრენკონ.–თქვაკიტინგმა
ხმადაბლა.
–საინტერესოსიტუაციაა: გინდათ, თავიმომაწონოთ, ოღონდამით
მამაჩემთანარ გაიფუჭოთსაქმე. ..
–რაბრძანეთ?
–მამაჩემსალბათ ურჩევნია, ძაღლი- კატასავითთუვიქნებით.
მოგეხსენებათ, ვერცჩვენვეწყობითერთმანეთს.
–კარგით რა, მისფრენკონ ნაცნობობისასედაწყება, ცოტაარ იყოს. ..
–უბრალოდ, გაგაფრთხილეთ.იქნებგადაიფიქროთ.
პიტერმამიმოიხედა, მაგრამგაიფრენკონისადღაცგამქრალიყო.
–ასეა, –ჩაეცინადომინიკს, –მამაჩემსარასდროსგამოსდიოდაეს:
სახეზეაწერიახოლმე.თუმცა, რაკიჩვენშორისყველაფერიგაირკვა,
ახლაშეგიძლიათ, გვერდით მომიჯდეთ, არაფერიდაშავდება.
იქვედივანზემოეწყო დაკიტინგიცგვერდითჩამოუჯდა.მისთვის
უცნობიახალგაზრდებიმცირეხანსკიდევცდილობდნენსაუბარში
ჩართვას, მერეისინიცსადღაცგაქრნენ; კიტინგმაკიშვებითამოისუნთქა
დაგაიფიქრა რასერჩი, უკარებასულაცარ ყოფილაესქალიო;
უბრალოდ, რაღაცამაფორიაქებელიშეუსაბამობაიგრძნობოდამისმიერ
ნათქვამსიტყვებსადასაუბრისმიამიტურკილოსშორის; აღარიცოდა,
რომელიერთიერწმუნა.
–ვაღიარებ, მამათქვენსთავადვთხოვეჩვენიგაცნობა, –დაარღვია

მკითხველ თალ იგა

დუმილიკიტინგმა, –ისედაცცხადიიყო, არა?მაგრამხომხვდებით, ამის
სურვილი, ადრეთუგვიან, მაინცგამიჩნდებოდა.
_არმითხრათახლა, რომლამაზივარ, მომხიბლავი, ჯერ ჩემნაირი
არავინშეგხვედრიათ დაგეშინიათ, სიგიჟემდეარშეგიყვარდეთ!ვიცი,
ბოლოსმაინცასეიტყვით, მაგრამმოდით, ჯერ გადავდოთ.სხვამხრივ,
მგონი,მოვახერხებთ საერთო ენისგამონახვას.
–ცდილობთ, საქმეთავიდანვეგამირთულოთ. .
.
–ნამდვილად.წესით, მამასუნდაგაეფრთხილებინეთ.
–გამაფრთხილაკიდეც.
–მერე, უფროსებსუნდადაუჯეროთხოლმე. ..უკვეიმდენიმარჯვენა
ხელიგამაცნო, შივასრომარექნებოდა!არადა, პირველიხართ, ვინც
ამდენიხანიავიტანე.ისე, ბევრიმსმენიათქვენზე.
–რამდენიმეწელია, თქვენსგაცნობასვცდილობ.გაზეთშითქვენს
სვეტსაცისეთი. ..–ენასკბილიდააჭირა, იცოდა ამთემაზესაუბარიარ
უნდაწამოეწყო; არადა, მაინცვერშეიკავათავი.
–ისეთირა? ..რასამბობდით?–ჩაეკითხაქალი.
–...
სიამოვნებით ვკითხულობხოლმე, –დააბოლოვაფრაზა, იმიმედით,
თავისჟურნალისტურ საქმიანობაზეაღარცქალიგააგრძელებს
საუბარსო.
–ხო, რათქმაუნდა, –ჩაეღიმამისფრენკონს, –ენზუორთებისსახლი.
თქვენიდაპროექტებული.ბოდიშსგიხდით.გულწრფელობისიშვიათი
შემოტევა...ხომგესმით.უნებლიემსხვერპლიაღმოჩნდით.ისე, მსგავსი
იშვიათადმემართებახოლმე.თვითონაცმიმიხვდებოდით, თუკიჩემი
გუშინდელიწერილიცწაკითხულიგაქვთ.
–წავიკითხედა. ..კარგი, თქვენსმაგალითსმივბაძავ მეცბოლომდე
გულწრფელივიქნები.საყვედურადარმიიღოთ ანგაკრიტიკებული
კრიტიკოსსსაყვედურობდეს, სად გაგონილა?მაგრამჰოლქომბის
კაპიტოლიუმიყველაიმნაგებობაზებევრადუარესია, რისთვისაცჩვენ
მიწასთანგაგვასწორეთ.იმასრატომღამიუძღვენითდითირამბები?თუ
იძულებულიიყავით?
–ასეცნუგააზვიადებთ ჩემიპიროვნებისმნიშვნელობას, რათქმაუნდა,
იძულებაარაფერ შუაშია.გგონიათ, ჩვენსგაზეთშივინმეიმდენ
ყურადღებასუთმობსრუბრიკასბინისმოწყობაზე, მიმოწმებენკიდეც_რა
დავწერედაროგორ?ეგეცარიყოს, ვერცვერავინწარმოიდგენს, უცებ
კაპიტოლიუმებზეთუდავაპირებაზრისგამოთქმას, უბრალოდ, სულ
ბინებისმორთვა- მოკაზმვაზეწერაცმომწყინდა.
–კიმაგრამ, ჰოლქომბისქება- დიდებარაშიდაგჭირდათ?
-ესკაპიტოლიუმიისეთისაშინელებაა, მთლად გაჩუმებაუარესი
დანაშაულიიქნებოდა.ამიტომაცვიფიქრე, ცაშითუავიყვან, სასაცილო
გამოვა-მეთქი.ეგრეცმოხდა.
–ხშირად პოულობთხოლმეასეთგამოსავალს?
–როცასაჭიროა.თუმცაჩემსრუბრიკასარცარავინკითხულობს,
დიასახლისებისგარდა, დაისინიცვერასდროსმოიწყობენბინებსჩემი
რჩევით.ამიტომ, სისულელეაყველაფერი.
–ისე,მართლარამოგწონთ არქიტექტურაში?
–არქიტექტურაშისაერთოდარაფერიარმომწონს.
–ხომიცით, მაგასვერდავიჯერებ.მაშინრატომღაწერთ, თუკი
სათქმელიარაფერიგაქვთ?
–რამერომვაკეთო თანყველაზენაკლებადსაძულველიყველასხვა
შესაძლებელ საქმესშორის, თანსასაცილოც.
–არ მჯერა.არამგონია, ეგსაკმარისიმიზეზიიყოს.

მკითხველ თალ იგა

 -საკმარისიმიზეზებიარაფრისთვისმჭირდება.
–საქმეხომუნდაგიყვარდეთ?
–მიყვარსკიდეც.არ მეტყობა?
–იცით, მართლამშურსთქვენი.ხუმრობახომარარის, უაინენდის
კორპორაციაშიმუშაობთ!ქვეყნისუდიდესიორგანიზაცია, საუკეთესო
ჟურნალისტები. .
.
-მოდით, –ქალიკიტინგისკენგადაიხარა, თითქოსდიდისაიდუმლოს
განდობასაპირებსო, –რაღაცეებისგარკვევაშიმეთვითონ
დაგეხმარებით.აი, ვთქვათ,მამაჩემირომგაგეცნოთცოტახნისწინდა
უაინენდისთანამშრომელიცისყოფილიყო, მაშინთქვენინათქვამი
წმინდაწყლისსიმართლეიქნებოდა.მაგრამარაჩემსშემთხვევაში.
თქვენგანზუსტადამისგაგონებასველოდი, ოღონდარ მიყვარსიმის
მოსმენა,რასაცველიხოლმე.გაცილებითუფროსაინტერესოიქნებოდა,
თუმეტყოდით უაინენდისმთელიკორპორაციაყვითელი
ჟურნალისტიკისბინძურინაგვისყუთიადამთელიმისიავტორებისფასი
ერთიჟანგიანილურსმნისფასიაო.
–მართლაასეფიქრობთ?
–სულაცარა.მაგრამარცისხალხიმომწონს, ვინცცდილობს, ის
მითხრას, რასაცმათიაზრით, მევფიქრობ.
–დიდიმადლობა.თქვენიდახმარებაკიდამჭირდება.არავისვიცნობ,
ვინც.
..არა,ესთუვთქვი, ცხადია, არმოგეწონებათ.ისე,თქვენიგაზეთი
გულწრფელადმომწონს.გეილ უაინენდსაცყოველთვისუდიდესპატივს
ვცემდი.მისგაცნობაზევოცნებობდი.რატიპია?
–ზუსტად ისეთი, როგორცოსტინჰელერმადაახასიათა იშვიათი
ნაბიჭვარი.
კიტინგიშეკრთა.გაახსენდა, სადდაროდისმოისმინაესსიტყვები
უშუალოდოსტინჰელერისგან.ახლაქეთრინისმოგონება
განსაკუთრებითმძიმედაუსიამო იყო, როცასკამისსაზურგიდან
გადმოკიდულ თხელ, თეთრმკლავსვერაშორებდამზერას.
–არა, მეგარეგნობასვგულისხმობდი, –დააზუსტანათქვამი.
–არ ვიცი.პირადადარასდროსშევხვედრივარ.
–მართლა?
–დიახ.
–გამიგონია, ძალიანსაინტერესოპიროვნებააო.
–უეჭველად.თუკიოდესმერაიმედეკადენტურისხასიათზედავდექი,
აუცილებლადშევხვდები.
–თუისთუიცნობთ?
–ა-ჰაა..
.–წაიმღერასავით, დამისთვალებშირაღაცუსიამოგაკრთა,
რაღაცისეთი, მანამდეცრომშეუმჩნევიაკიტინგს, –მისტერელზუერთ
თუი..
.რათქმაუნდა, ვიცნობ, არაჩვეულებრივივინმეა.ყოველთვის
მსიამოვნებდამასთანსაუბარი.ნამდვილიგარეწარია.
_კარგითერთი, მისფრენკონ!თქვენპირველიხართ, ვისგანაცკი..
.
–რამოხდამერე!სწორედ მაგასვგულისხმობდი ერთი- ერთში.
ვაღმერთებ- მეთქი, გეუბნებით.მამაკაცისდასრულებულიხატია,
მონოლითურინაწარმოები, შეიძლებაითქვას!სხვებისუყველანინატეხ-
ნატეხარიანშეკოწიწებულიდამაგათიარცთავიმესმის, არცბოლო.
საერთოდ, როცამთელ სამყაროზევარხოლმეგაბრაზებული, ელზუერთის
არსებობამახსენდებადაიქვევწყნარდები ისმაინციყრისჩემსჯავრს!
–მაპატიეთ და, მაინცვისიანრისიჯავრიუნდაიყაროთ?
ქალმაწარბებიწამითაწკიპა, თვალითვალშიგაუყარადამერეთქვა
მშვიდად, წყნარად:

მკითხველ თალ იგა

 –აი, ესკიძალზეკარგად გამოგივიდათ. ..პირველიჭკვიანურირამ, რაც
მითხარით.
–მაგითრაგინდათთქვათ?
–ის, რომჩემსსიტყვებშისწორედიმასჩაავლეთ, რაზეცპასუხისგაცემა
მომიწევს.მინდა, შურივიძიო, რადგანარცარაფერზემაქვსშური
საძიებელი!გასაგებადვამბობ?თუარა, მაშინისეველზუერთთუის
დავუბრუნდეთ.
–მ-მ...ყველასგანმარტოისმესმის, იდეალისტია, მოუსყიდავივინმეა,
ნამდვილიწმინდანიაო. .
.
–მართალიცუთქვამთ.მექრთამერომყოფილიყო, აღარცპრობლემა
იქნებოდა.ახლაკითითქოსრაღაცინდიკატორია.შეგიძლია, ხალხიიმის
მიხედვითგანსაჯო, თუროგორუყურებენმას.
–ანუ? ..
დომინიკისაზურგეზეგადაწვა, ხელებისკოლისმოწაფესავით დაიწყო
მუხლებზედაგაეცინა.
–ყოველ შემთხვევაში, არაფერიისეთი, ფინჯანჩაიზერომუნდა
გაარჩიოახალგაცნობილ კაცთან.აი, კიკისწორედასეიქცევა
დასანახად ვერმიტანს, მაგრამმაინცმპატიჟებსხოლმე. .
.დამეც
მოვდივარ როცავატყობ, ადამიანსჩემინახვაარ სიამოვნებს, ასეთ
სიამოვნებასმოვიკლებ? !შემოსვლისასკირელსტონსვუთხარი
საზიზღრობააეგთქვენიკაპიტოლიუმი- მეთქი.რამერე დაგიჯერა
ვინმემ?ძალიან
კარგიპატარაეშმაკუნახარო, სწორედასემითხრა.
–მერე, მართალია?
–რა?
–ძალიანკარგიპატარა. ..
–არა.ყოველ შემთხვევაში, დღესარა.ჯერიყოდა, ჭკუააგირიეთ,
ახლაიმასგეტყვით, მართლარასვფიქრობთქვენზე: ნიჭიერიხართ და
ჭკუადამჯდარიც; არცამბიციურობაგაკლიათდაშორსაცწახვალთ. .
.
მოკლედ, მომწონხართ.ასერომ, ჩემგანსაფრთხეარ გემუქრებათ.
მამაჩემსაცვეტყვი, მარჯვენახელისთანამდებობაზესწორიარჩევანი
გაგიკეთებია- მეთქი.თუმცა, არ ვიცი, ესრამდენადწაგადგებათ ვაითუ,
ჩემმარეკომენდაციამსაწინააღმდეგოდიმოქმედოს. .
.
–გნებავთ, ერთიისიცგითხრათ, მერასვფიქრობთქვენზე?
–ცხადია.თუნდაცორიმითხარით.
–ჯობდა, ხმამაღლაარგეთქვათ, მომწონხარო.მეტიშანსიიქნებოდა,
მართალიყოფილიყო.
დომინიკსსიცილიწასკდა.
–თუმაგდენსმიმიხვდით, მაშინკარგადშევეწყობითერთმანეთსდა
ერთიცვნახოთ, მართალიცაღმოჩნდეს. ..
გორდონლ.პრესკოტმათაღქვეშგამოიარა, ჭიქითხელში.ღია
ნაცრისფერკოსტიუმსადაუკლებლივყველაღილზეშეკრულ თეთრ
პერანგშიიყოგამოწკეპილი; სახე,როგორცყოველთვის, სუფთად
გაპარსული, სუნამოდაპკურებულიდამზედაკრული.
–დომინიკ, ჩემოკარგო!–შესძახადახელშიჭიქაშეათამაშა, –
კიტინგსაცგაუმარჯოს. ..–დაამატამერე, –ისე,რამერომიყოს, რას
იმალებოდით?მითხრეს, დომინიკიცაქააოდამთელისაათია, გეძებ!
–გაგიმარჯოს, გორდონ, –ისეთქვა, ძალზეზრდილობიანად, ოღონდ
კაცისლამისაღტაცებულიტონისმერე, მაინცცივმისალმებადგაისმა.
თუმცა, პრესკოტისსქელ კანშიასეიოლადვერაფერიგაატანდა.
–ძვირფასო, ყოველ ნახვაზეუფრო დაუფრომშვენიერდები!არ მესმის,

მკითხველ თალ იგა

როგორახერხებ. ..
–მეშვიდეჯერ.–მშვიდადთქვადომინიკმა.
–რათქვი?
–მეშვიდეჯერ- მეთქი.მეშვიდეჯერმეუბნებიერთსადაიმავეს.
დავთვალე.
_კარგირა, ხანდახანმაინცილაპარაკესერიოზულად.
_სწორედ მაგითვიყავიდაკავებული, შენრომშემაწყვეტინე.ძაან- ძაან
სერიოზულისალაპარაკომაქვსპიტერ კიტინგთან.
გამომშვიდობებისნიშნადხელიდაუქნიადაგორდონლ.პრესკოტმაც
აღარ დააყოვნაუკანდახევა, თუმცამთლადისეელეგანტურად ვერა,
როგორცთავად ისურვებდა.საერთოდ, ცოტასულელურადაც
გამოიყურებოდა.კიტინგსკიგულზემოეფონა, მასთანსასაუბროდვიღაც
სხვარომმოიცილესთავიდან.
მაგრამმერერაღაცშეიცვალათითქო : რაზეშევჩერდითო, გულგრილად
იკითხაქალმადაესიყო დაეს, თვალიაღარმოუცილებიავიღაც
დაჩამიჩებულიჯენტლმენისთვის, თავისჭიქავისკისრომდაჰფოფინებდა.
–არ ვიცი, –თქვაკიტინგმა, –ჩვენხომ. .
.
–აი, იუჯინპეტინგილიც!ვგიჟდებიამკაცზე.აუცილებლადუნდა
მივესალმო.
მაშინვეწამოდგადაწელშიამაყადგაზნექილი, დარბაზისმეორე
ბოლოსკენგაემართაშეუხედავი, ოთხმოცსმიტანებულიბერიკაცისკენ.
კიტინგმაარიცოდა, ისიცშეგნებულადმიატოვესგორდონლ.
პრესკოტივით, თუშემთხვევითგამოვიდაასე.
მერეთვითონაცმთავარდარბაზშიდაბრუნდაუხალისოდ.ნაძალადევად
უღიმოდადაესაუბრებოდაჯგუფ- ჯგუფადშეგროვილ სტუმრებს.შორიდან
ადევნებდათვალს, როგორმიმოდიოდახალხშიდომინიკფრენკონი,
ხანდახანშეჩერდებოდადავიღაცასგამოელაპარაკებოდახოლმე.
მისკენერთხელაცაღარ გამოუხედავსდაკიტინგივერმიმხვდარიყო,
რამეწარმატებისთვისმიეღწიათუსრულიმარცხიგანეცადა.
დომინიკირომმიდიოდა, ისიცკარებთანაღმოჩნდაამდროს.
ქალიშეჩერდადამომხიბლავადგაუღიმა.
–არა, –უთხრა, ვიდრეკიტინგიხმასამოიღებდა, –-შინვერგამაცილებთ.
მანქანამელოდება.თუმცა, მაინცმადლობელივარ.
წავიდადაყურებჩამოყრილიკიტინგიკარებთანდატოვა, იდგა
გაბრაზებულიდათანგრძნობდა, რომპატარაბიჭივითაჭარხლებული
იყო.
ვიღაცმსუბუქად შეეხომხარზე, მიტრიალდადაფრენკონიშერჩახელში.
–შინმიდიხარ?გაგიყვან.
–შვიდზეკლუბშიარუნდაყოფილიყავი?
–არაუშავს, ცოტათიდავაგვიანებ, არაფერიდაშავდება.წამო,
სახლამდემიგიყვან, –რაღაცუცნაურად მიზანდასახულიდათან
ყურადღებიანიჩანდა, მისთვისუჩვეულოდ. ცოტაარ იყოს, გაკვირვებული
კიტინგიხმისამოუღებლადმიჰყვა,
დაარცმაშინდაუძრავსკრინტი, როცაფრენკონისმანქანაშიჩასხდნენ.
–აბა, რასიტყვი?–ჰკითხაფრენკონმავითომსხვათაშორის.
კიტინგსჩაეღიმა:
–მართლაღორიხარ, გაი.უმადურიდადაუნახავი.რასმიმალავდი
ვითომ?მსგავსიქალიჯერ ცხოვრებაშიარ შემხვედრია.
–მართალია, –თქვაფრენკონმაპირქუშად, –უბედურებაცალბათესაა.
–უბედურება?რაშიხედავუბედურებას?
–სინამდვილეშირასფიქრობ, პიტერ?გარეგნობადაივიწყე.თვითონ

მკითხველ თალ იგა

ნახავ,მართლარამალედაგავიწყდება.მთავარია, რასფიქრობ?
–რასვფიქრობდა, იშვიათადმტკიცეხასიათისადამიანია.
–როგორ გამახარე! ..
ფრენკონმამოიწყინადაჩაჩუმდა, ცოტახნისმერეღადაარღვია
დუმილიდახმაშითითქოსიმედისმაგვარიცგამოერია:
–რასგეტყვი, იცი, გიყურებდიდამიკვირდა, რამდენხანსლაპარაკობენ-
მეთქი.მეგონა, ერთსთავისებურად, მწარედგაჯახებდარაღაცასდაუცებ
მოგიშორებდათავიდან.იქნებ, მართლაგაუგოთერთმანეთს? !მოდი,
პირდაპირ გეტყვი: ყურადღებასნუმიაქცევ, მედაჩემსქალიშვილსრა
ურთიერთობაგვაქვსერთმანეთთან.
ამსიტყვებშიისეთიგულწრფელობაიგრძნობოდა, კიტინგმაკინაღამ
წაუსტვინაკიდეც, თუმცადროზევეშეიკავათავი." არმინდა, ჩემსგამო
აგითვალწუნოსდანურცშენჩაუდგებიკრიჭაში, ვითომჩემიხათრით, ”–
დაამატა.
_კარგირა, გაი,–კიტინგმახმაშითანაგრძნობაგაურია, –მემგონი,
ზედმეტადართულებყველაფერს.
–არასდროსვიცოდი, როგორდავლაპარაკებოდი, –ამოიოხრა
ფრენკონმა, –აქამდევერ ვისწავლე.რაუბედურებასჭირსსაერთოდ? .
.არ
მესმის,არადა, რაღაცაშიასაქმე.ადამიანივითარციქცევა.ორი
სკოლიდანგარიცხეს, ბოლო კლასში.აზრზევერმოვდივარ, კოლეჯის
დამთავრებარანაირადმოახერხა. .
.ოთხიგაუთავებელიწელიწადი
წერილისმიღებისმეშინოდა, სულ რაღაცუბედურებასველოდი.მერე
ვიფიქრე, ჯანდაბას, რადგანგზაზედადგა, თავსაცმიხედავსდაზედმეტად
აღარ
შევაწუხებ- მეთქი, არადა, ბოლო დროსუფროდაუფროაურია.
–მოიცა, რაგანერვიულებს?
–არაფერი.ვცდილობ, არცვინერვიულო.საერთოდთუარ ვფიქრობ
ხოლმედომინიკზე, ვწყნარდები.ალბათ ეგოისტობითმომდის, მაგრამარ
გამოვიდაჩემგანმამადარავქნა? !თანამოხერპასუხისმგებლობის
გრძნობასაცრაგინდაუყო, ღმერთმაიცის, მესულ არ მინდა,არადა,
ხანდახანწამომივლისდათავიმისკდებახოლმე რაღაცუნდავიღონო,
მოვალევარ, სხვაჩემმეტივინჰყავს- მეთქი!..
–ძალიანკიშეუშინებიხარ, გაი.დამიჯერე, არცასეასაქმე,
–ეგრეგგონია?
–დარწმუნებულივარ.
–იქნებშენაღმოჩნდეისკაცი, ვინცმოარჯულებს.უკვეაღარვნანობ,
რომგაგაცანი.არადა, შენციცი, დიდხანსვითრიეფეხი.კი, ნაღდად
მოარჯულებ.შენ. .
.შენსხვანაირადმიზანდასახულიხარ, ჯიუტი. ..არა?
რამეთუჩაიდეგულში, მტრისას...
–რავიცი, –კიტინგმადაუდევრადაიქნიახელი, –უბრალოდ, ვცდილობ,
შიშებსარ ავყვე.
მერესაზურგეზეგადაწვა, თითქოსდადაღლილისახით, ვითომდიდად
მნიშვნელოვანიარცარაფერითქმულაო, დამთელიგზახმააღარ
ამოუღია.ფრენკონიცბოლომდეჩუმადიყო.

●●●

–ბიჭებო,–თქვაჯონერიკსნაიტმა, –ამაზენუგავჩერდებით.წელს
უკეთესიარაფერიგაგვიკეთებია.ცხადია,
ფულისამბავსარვგულისხმობ,
მარასახელი,კონტაქტები!ბოლომდეცთუგავქაჩეთ, მერენახეთ,
რას
დაიბერებიანბოღმით ისბობოლავითომხუროთმოძღვრები!ოსტინ

მკითხველ თალ იგა

ჰელერმამითხრაამასწინათ მესამეფირმავყოფილვართ, ვისაცეგ
მიადგა.უფრო დიდმაბიჭებმა, ეტყობა, ვერაფრითმოაწონესთავი.ახლა
ჩვენიჯერია.ხომგესმით რაღაცისეთი, განსხვავებული, უჩვეულო,
ოღონდგემოვნებიანიუნდაშევთავაზოთ.მოკლედ, ახლათქვენიცით.
მისიხუთიდიზაინერინახევარწრედშემორტყმოდადახმისამოღებას
ჯერარავინჩქარობდა.ცხადიიყო " გოთიკურის" ,ან
"რენესანსის“შეთავაზებასაზრიარჰქონდა, სხვაკიჯერ არაფერი
მოსდიოდათ თავში.
_მაინც,რათქვა,რამინდაო?–ესრორკმადაარღვიასიჩუმე.
სნაიტმაისეთისახითგამოხედა, თითქოსეუბნებოდა ჩვენკივიცით,
ოღონდახლაამასხმამაღლახომარვიტყვიო. .
.ბოლოსმხრებიაიჩეჩა:
_აბა,რაგითხრათ, ბიჭებო მაინცდამაინცენამჭევრივერიყო,
ბეჭდვითისიტყვისსფეროშიმისგავლენასთუგავითვალისწინებთ. .
.ისკი
აღიარა, არქიტექტურისაარაფერიგამეგებაო.ასერომ, არანაირი
სტილისმოთხოვნაარდაუკონკრეტებია.უბრალოდ, სახლიმინდა
ავიშენო, ოღონდ ახლანდელ ნაგებობებსრომვუყურებ, ყოველნაირი
ხალისიმეკარგებაო.ისეთისახლიმინდა, შიგმეცხოვრებოდესო, დაამა-
ტა.მერეთქვა: "სახლირაღაცასუნდანიშნავდესკაცისთვის" .ოღონდრას
–ვერდააზუსტა.მოკლედ, ესაასულ.ამმონახაზებსაცარ გამოვართმევდი,
მაგრამოსტინჰელერიამაინც. .
.მე,პირადად, ვერაფერიგავუგე·რაო,
რორკ?
–არცარაფერი.–მშვიდადთქვარორკმა.
ოსტინჰელერისსამყოფლისთაობაზეგამართულიპირველითათბირიც
ამით დამთავრდა.
იმავედღეს,მოგვიანებით, სნაიტმამატარებელშიჩასვახუთივედა
კონექტიკუტშიგაემგზავრნენ, ჰელერისშერჩეულიადგილის
დასათვალიერებლად.მერერომელიღაცშეუხედავიპატარაქალაქიდან
სამიმილისდაშორებით, კლდოვანსანაპიროზეიდგნენ, სენდვიჩებს
მიირთმევდნენდადესერტადმიწისთხილსაყოლებდნენ.მათწინ
გვერდებჩამომტვრეული, შიშველიკლდეამომართულიყო, რომელიც
ზღვისთარაზულ სიბრტყესჯვრადედებოდა, შვეულად.
,
,აი,
სულ ესაა.
”–რატომღაცგანაწყენებულიხმითგანაცხადასნაიტმა, –
”"როგორია? ”თანმწარედ ამოიოხრა: "
ისეთიადგილიშევთავაზე, ისეთი,
წუნიარდაედებოდა, მაგრამრადგინდა არცკიმომისმინა.
მაინცდამაინცზედამშვერილისწვერზესურსსახლის
წამოჭიმვა.ვუთხარი,სახლიცოტაუკანდაგვერდზეჩავდგათ, კლდეკი
მშვენიერ ხედად გამოდგებამეთქი. ..გაგიგონია? “სნაიტმაფანქარი
გაიჩარაპირშიდაახლაისემოთქვამდა: "
მარტო აფეთქებებიგაგვყიდის. ..
ახლამთელიკლდისმისწორ- მოსწორებაცთქვი!მოკლედ, დახრილობა
დაიანგარიშეთდაქვისსიმკვრივეცშეამოწმეთ. .
.ფოტოსურათებიდა
ნიადაგისსინჯებისპასუხებიოფისშიაუკვე.რამეშითუდაგჭირდით, მეც
იქვევიქნები..
.ღერისიგარეტიარავისგაქვთ?წავედით, იმოხერ
მატარებელზეარდაგვაგვიანდეს. ..
”
ასედაამგვარად, ხუთიარქიტექტორიერთადშეეჭიდასაქმეს. მათგან
ოთხითავაუღებლადუჯდასახაზავდაფას; მარტო რორკიაკითხავდა
ხოლმესამშენებლო ადგილს.
სნაიტთანგატარებულმახუთმათვემთვალისდახამხამებაშიგაირბინა
რორკისთვის: რომგეკითხათ, ვერცგაიხსენებდა, როგორგადიოდა
დღეები მარტო ნახაზებიახსოვდა.გვიანობამდერჩებოდახოლმე
მხაზველთადარბაზშიდათვალწინსულ ისკლდეედგა.ნახაზებიკი
არავისთვისუჩვენებია, სანამყველაარდაამთავრა.

მკითხველ თალ იგა

 მერეკი, ერთსაღამოს, მიხვდა,რომსაქმედასრულებულიიყო, მაინც
იჯდა,ნამუშევარსდასცქეროდა, გვიანობამდე, სანამფანჯრისშუშებიჯერ
მუქლურჯად, მერეშავად, დაბოლოსმქრქალ ნაცრისფრადარ დაიფერა.
უბრალოდდაღლილიკიარა, სულ მთლადგამოფიტულიიყო.
მისთვისრომგეკითხათ, თავადკლდემგამოახაზვინაესსახლი: იდგა
თავისთვისდაელოდა, როდისდაადგამდნენგვირგვინს. .
.შენობა
რამდენიმედონედ იყო დაპროექტებულიდაკლდისრელიეფს
ესადაგედა, ისევეროგორცგრძივადგაწყობილიფასადი სადაცკი
კლდეზღვისკენმიიწევდა, ხოლოვერტიკალურშრეებსიმავეგრანიტის
ქვისგანნაგებიკედლებიჰარმონიულადაგრძელებდნენცისკენ. .
.თავის
მხრივ,წაწყობილიტერასებიცტალღოვანეფექტსქმნიდნენზღვის
ფონზე.
რორკიისევისეუჯდამაგიდას, თანამშრომლებირომთითო- თითოდ
შემოლაგდნენახალისამუშაო დღისდასაწყებად.მაშინღაწამოდგადა
ნახაზებისნაიტისკაბინეტშიგაიტანა.
ორიდღისშემდეგ, პროექტისსაბოლოოვარიანტი, უკვეერიკსნაიტის
ხელმოწერითდაჩინელიმხატვრისმიერგაფორმებული, რბილ
ქაღალდშიგამოხვეულიელაგამაგიდაზე.არა, ესნამდვილადრორკის
ნახაზებიიყო, ოღონდ კედლებიუკვეწითელიაგურისაჰქონდა, ფასადის
ფანჯრები ყველაერთიზომისდახასხასამწვანედარაბებითშემკული
სივრცეშიგადმოკიდებულიორიტერასასაერთოდსადღაცგამქრალიყო
დამათმაგივრად პატარარკინისაივანიმიეხატათ, ტეხილიფრონტონის
შესაკავებლად კისახლისთვისიონიურსვეტებიანიშესასვლელი
გაეკეთებინათდაარცმაღალიჭოკიდავიწყებოდათფლუგერისთვის.
ჯონერიკსნაიტიდაფასთანიდგა, რომელზეცდასრულებულიესკიზი
იყოგაკრული, ორივეხელიმოწიწებითაღემართადაშორიდანტკბებოდა
ამდახვეწილიფერებისქალწულებრივისიწმინდით.
"დარწმუნებულივარ, მისტერჰელერსსწორედასეთისახლიჰქონდა
წარმოდგენილი”–ტრაბახობდასნაიტი, –” შესანიშნავია..მართლა
მაგარია..
.რორკ, რამდენჯერ გითხრა, ესკიზთანნუეწევი- მეთქი.გამოიწი
აქეთ,ფერფლიარ დაეცეს! .
."
ოსტინჰელერსთორმეტზეელოდნენ, მაგრამთორმეტისნახევარზე
მისისსიმინგტონიმობრძანდაგაუფრთხილებლადდადაუყოვნებლივ
მისტერსნაიტთანშეხვედრამოითხოვა.ესქალბატონიერთიდიდად
ცნობილიპიროვნებისქვრივიიყოდასულ ცოტახნისწინ
დასახლებულიყოსნაიტისდაპროექტებულ ახალ რეზიდენციაში; ეგეც
არა,სნაიტიმისგანსხვაშეკვეთასაცმოელოდა სტუმრისძმასაც
მონდომებოდაახალისახლი.ამიტომსასწრაფოდგამოეგება, თავი
მდაბლად დაუკრადაკაბინეტშიშეიპატიჟა.ქალმაარცაცია, არცაცხელა
დამაშინვე
სეტყვასავითდააყარასაყვედურები ბიბლიოთეკაშიჭერიდასკდა,
ყურეზეგამავალიჩემიმისაღებიოთახისფანჯრებიცმუდმივად
დანამულიადასაერთოდ არმოჩანსარაფერიო.სნაიტმამთავარ
ინჟინერსუხმოდამერეუკვეორხმაშიმოჰყვნენახსნა- განმარტებებს,
ბოდიშებსდამშენებლებისლანძღვას.მისისსიმინგტონსჯერ
დამშვიდებამდებევრიუკლდა, როცასნაიტისმაგიდაზეზარიაწკრიალდა
დაადმინისტრაციიდანკლერკმააცნობა მისტეროსტინჰელერი
მობრძანდაო.
მისისსიმინგტონთანასედამშვიდობებაწარმოუდგენელიიყო, ვერც
ოსტინჰელერსალოდინებდა; ამიტომსნაიტმამოიბოდიშა, წუთით
დაგტოვებთო, დაქალბატონითაფლადდაღვრილ მთავარინჟინერს

მკითხველ თალ იგა

გადააბარა.მერემისაღებშიგავარდა, ჰელერსგრძნობითჩამოართვა
ხელიდამხაზველებისდარბაზშიშეიპატიჟა: "ესკიზიმზადაადააჯობებს,
აქვენახოთ დარბაზშიბევრად უკეთესიგანათებაა. ”
როგორცჩანს, ჰელერსსაწინააღმდეგოარაფერიჰქონდა.მორჩილად
მიჰყვაუკანსნაიტს მაღალი, მხარბეჭიანი, ინგლისურტვიდის
კოსტიუმშიგამოწყობილიკაცი, რომელსაცწითურითმა, თითქმის
ოთხკუთხასახეჰქონდა, დამცინავადმშვიდითვალებისირგვლივკი
ნაოჭებისაბლაბუდამოსდებოდა.
ესკიზისნაიტისჩინელიფერმწერისდაფაზეიყოგაკრულიდათვითონ
ფერმწერიცმაშინვემორცხვადდაუსიტყვოდგადგაგანზე.მეზობელ
დაფასთანრორკიმუშაობდა, ჰელერისკენზურგშექცეული.საქმეარ
შეუწყვეტიადაარშემობრუნებულა.თანამშრომლებიკარგადიყვნენ
გაწვრთნილებიდაიცოდნენ, როცასნაიტსდამკვეთიმხაზველების
დარბაზშიშეჰყავდა, ისინიარაფერშიარ უნდაჩარეულიყვნენ.
სნაიტმასხარტად ააცალაესკიზსპერგამენტისქაღალდი, თითქოს
პატარძალსრიდეახადაო.მერეუკანდაიხიადაჰელერისსახესშეავლო
თვალი.ჰელერიდაიხარადაკარგახანსდარჩაასე
კისერწაგრძელებული, დაძაბული, მდუმარე. .
.
–მისმინეთ, მისტერ სნაიტ, –როგორციქნა, ამოიღოხმა, –იცით, მე
მგონი..
.–ისევგაჩუმდა.
სნაიტიმოთმინებითუცდიდა, ნასიამოვნები, რაღაცისეთიწამის
მოახლოებასგრძნობდა, არასდიდებითრომარ უნდაშეეშალახელი.
–აიეს, –თქვაუცებჰელერმახმამაღლადაისედაჰკრამუშტიესკიზს,
სნაიტსსუნთქვაშეეკრა, –ყველაზეახლოაიმასთან, რაზეცვოცნებობდი.
–ვიცოდი, რომმოგეწონებოდათ, მისტერჰელერ, –თქვასნაიტმა.
–დავინათქვა, მომწონსო? !–აჯახაჰელერმა.
სნაიტმანერწყვიგადაყლაპადაგაყუჩდა.
–ახლოსნამდვილადარის, –ხმაშისინანულიგამოერიაჰელერს, ,
,
ოღონდარაზუსტია.არვიცი, რა, თუმცარაღაცარაასწორად.მაპატიეთ,
თუძალიანბუნდოვნად ვლაპარაკობ, მაგრამმეანმაშინვემომწონს
ხოლმე, ანსაერთოდ არ მომწონს. ..ვიცი,მაგალითად, რომასეთ
შესასვლელსვერასდროსშევეგუები.ლამაზია, მაგრამთვალშიარც
მოგხვდებაკაცს უკვეიმდენჯერ გაქვსნანახი.
–თუნებასმომცემთ, რამდენიმემოსაზრებასგაგიზიარებთ, მისტერ
ჰელერ.ცხადია, თანამედროვეხედვასხარკიუნდაგადავუხადოთ, მაგრამ
ამავედროს, საცხოვრებელისახლისიერიცხომუნდაშევინარჩუნოთ!
ჩემზეუკეთმოგეხსენებათ მთავარია, დიდებულებისდასიმყუდროვის
ურთიერთშეხამებადამსგავსმკაცრისტილისსახლსრამდენიმე, ასე
ვთქვათ, რბილიშტრიხიცაუცილებლადსჭირდება. .
.არქიტექტურული
თვალსაზრისით, ყველაკანონიმკაცრადაადაცული.
–ეჭვიარმეპარება, –თქვაჰელერმა, –მაგაზეარცვკამათობ.სხვათა
შორის, არცკანონებისმკაცრიდაცვითმიცხოვრიაამქვეყნად.
–არა, უბრალოდ, ამსქემასაგიხსნითდანახავთ. .
.
–ვიცი, ვიცი,–თითქოსმოიწყინასავითჰელერმა, –დარწმუნებულივარ,
მართალსბრძანებთ.ოღონდ. ..–აშკარადეტყობოდა, როგორუჭირდა,
დაინტერესებულიკაცისტონითელაპარაკა, –. .
.რაღაცმთლიანობასრომ
ვხედავდე, რაიმე. .
.ასევთქვათ, ცენტრალურიდეას. ..შეფარულსმაინც. .
.
ყველაფერსრომგააცოცხლებდა. ..მოკ-
ლედ, რაღაცაკლიადათანუამრავიზედმეტობაა. .
.უფროსადათუიქნება,
გამოკვეთილი. .
.რასიტყვათქვით წეღან?–ხო, ყოვლისმომცველი. ..
რორკიშემოტრიალდა.დაფასთანმივიდა, ფანქარიმოიმარჯვადა

მკითხველ თალ იგა

"ხელშეუხებ”აკვარელზემკვეთრი, შავიხაზებისგავლებადაიწყო.
თვალისდახამხამებაშიგაქრასადღაციონიურისვეტები, ფრონტონი,
შესასვლელი, ჭოკი,დარაბები, აგურები; სამაგიეროდ, გაჩნდაქვითნაგები
ორიახალიფრთა; ფართო ფანჯრები; აივნისადგილიზღვაზეგამავალმა
ღიატერასამდაიკავა.
ისეუცებგააკეთაყველაფერი, ვერცვერავინმიხვდა, რახდებოდა.
პირველისნაიტიგამოერკვადადაფისკენისკუპა, თუმცაჰელერმამაჯაში
ჩაავლო ხელიდაშეაჩერა.რორკსკიუკვეახალიკედლებიამოჰყავდა,
გაშმაგებულიუცვლიდასახესყველაფერს.
მხოლოდერთხელ ასწიათავი, წამით, დაშორიახლოსმდგომჰელერს
გახედა; ასეგაიცნესკიდეცერთმანეთი. ..რორკიარ ჩერდებოდადაროცა
ბოლოსფანქარიდააგდო, სახლი უკვემხოლოდმისინაოსტატარი
დასრულებულისახითწარდგამნახველებისწინაშე.მთელიეს
წარმოდგენაკიხუთ წუთზემეტხანსარგაგრძელებულა.
სნაიტსჯერ თითქოსრაღაცგაეჩხირაყელში; მერე რაკიჰელერმა
აღარ გაიღო ხმა რორკსმოუტრიალდადალამისიბღავლა: ,
,მორჩა,
დათხოვნილიხარ, რორკ!შენიფეხიაღარ ვნახოაქ! “
–ეგრეა, –კვერიდაუკრაოსტინჰელერმადარორკსთვალიჩაუკრა, –
საუზმობათუმოასწარიამდილით?წამო, ერთიკარგიადგილივიციდა
პატარასალაპარაკოცმაქვსშენთან.
რორკისაკიდთანმივიდა, პალტოდაქუდიჩამოიღო.ამდროსკი
ჰელერმაისეთირამჩაიდინა, მთელისაპროექტოპირღიადატოვა:
ნახაზებსდაავლოხელი, მუყაოიანადოთხად გაკეცადაჯიბეშიიკრა.
–დაიცათ, მისტერ ჰელერ. ..ე-
ე..თუკიასეგსურთ. ..ჩვენრა,_ჩვენ
არაფერი. .
.ახლავეგადავაკეთებინებნახაზს როგორცთქვენიტყვით,
ისე..
.
_ახლაარა, –დაუგდოჰელერმა, –ახლაარ მცალია.კარებთანმისულმა
კიდაამატა: "ჩეკსფოსტით გამოგიგზავნით. "
მერეგავიდა, რორკთანერთად, კარიცკიისეგაიჯახუნა, თითქოს
თავისივესტატიისთვისბოლო, დამამთავრებელიწერტილიდაესვას.
რორკსმთელიამხნისგანმავლობაშიხმაარგაუღია.
მერე,რომელიღაცრესტორანში სადაცრორკსმარტოსნამდვილადარ
შეესვლებოდა ვერცხლითადაბროლით გაწყობილ მაგიდასთან,
ჰელერიუყვებოდა:
–..
.დავინახეთუარა, წამსვემივხვდი, რომსწორედისიყო ჩემი
ნანატრისახლი. .
.ამიშენებ?იმისთქმამინდა, გათვლები, დიზაინი,
მშენებლობისზედამხედველობა. ..იკისრებ?
–კი,–უბრალოდ უპასუხარორკმა.
–დრორამდენიდაგჭირდება?
–რვათვე.
–მოკლედ, შემოდგომისმიწურულსმზადიქნება?
–ხომგითხარით.
–ზუსტად ისეთი, როგორიცქაღალდზეაგამოხაზული?
–კი,ზუსტად.
–მისმინე, წარმოდგენაარამაქვს, რაკონტრაქტიუნდადაგიდო შენ
თვითონშეადგინედათავადდაასმევინეჩემსვექილსბეჭედი, მოსულა?
–კი.
ჰელერიერთხანსმდუმარედმისჩერებოდა.მერეხელისმტევნებზე
ჩამოავლომზერა გრძელ, დატეხილ თითებზე, დაბერილ ძარღვებზე.
ისეთიგრძნობაჰქონდა, ვინმესპეციალისტსკიარ ქირაობდა, აქეთ
აძლევდნენნებას, გვიმსახურეო.

მკითხველ თალ იგა

 –რამდენისახარ, რამერომიყოს?–დაეკითხა.
_ოცდაექვსის.რეკომენდაციებიგჭირდებათ?
–აგერმიწყვია,ჯიბეში.მართლა, რაგქვია?
_ჰაუარდრორკი.
ჰელერმაჩეკებისწიგნაკიდააგდომაგიდაზე, გადაშალადაახლა
კალმისტარიდააძრო გულისჯიბიდან.
–მოკლედ, ამხუთიათასდოლარსწინასწარგაძლევ, ოფისიანსტუდია
ანრაცგინდა,ისდაიქირავედასაქმესშეუდექი.
ხელმოწერილიფურცელიმოახია, ორ თითსშორისმოქცეულიგაუწოდა
რორკსდათანთვალებიმოწკურა, თითქოსმისირეაქციააინტერესებდა.
თანხაჰაუარდ რორკის, არქიტექტორისსახელზეიყოგამოწერილი.

●●●

ჰაუარდრორკმასაკუთარიკაბინეტისკარიშეაღო.
ესერთივრცელიოთახიიყოძველიშენობისბოლოსართულზედამისი
განიერიფანჯრებიმეზობელ სახურავებსზემოდანგადაჰყურებდა.შორს,
ზუსტადფანჯრისრაფისგაგრძელებაზე, ჰადსონისზოლიმოჩანდა
გემებისათამაშოებსჰგავდნენაქედან.ერთიმაგიდაედგა, ორისკამიდა
დიდისახაზავიდაფა."ჰაუარდ რორკი, არქიტექტორი"–ეწერაშუშის
კარზე.შემოსვლამდეკარგახანსიდგაგაუნძრევლადდაამწარწერას
შესცქეროდა.მერეკაბინეტშიშევიდადაკარიმაგრადმიიჯახუნა;
მაგიდიდანგონიო აიღო, მერეისევდააბრუნათავისადგილზე_თითქოს
ღუზაჩაუშვაო.
ჯონერიკსნაიტიცოცხალითავითარ უშვებდარორკს როცასახაზავი
ინსტრუმენტებისთვისბოლოჯერშეიარაძველ ოფისში, სნაიტი
მისაღებშიგამოენთო, მხურვალედჩამოართვახელიდაუთხრა: ”მიხარია
შენინახვა,რორკ!როგორხარ?შემოდი, თამამად, სალაპარაკო მაქვს
შენთან."
მერემაგიდასთანდაისვადარიხიანადგააგრძელა:
–ახლაყურადღებითმისმინე, იმედია, ჭკუაგეყოფადაგუშინდელ ჩემს
ნალაპარაკევსგულშიარჩაიხვევ.გესმისალბათ, ცოტაგავცხარდი არა,
შენმასაქციელმაკიარ გამომიყვანამოთმინებიდან, იმაზეშევიშალე,
ესკიზსრაცდაემართა, იმესკიზს. .
.მაგრამარაუშავს.შევრიგდით?
–რათქმაუნდა, –თქვარორკმა, –არცმწყენია.
–იმაზელაპარაკიცზედმეტია, რომარავისგაუთავისუფლებიხარ.ეგ
სიტყვებიხუმრობად ჩამითვალე, კარგი?ახლავეშეგიძლია, შეუდგე
საქმეს.
–რისთვის, მისტერსნაიტ?
–რასნიშნავსრისთვის?ააა, ჰელერისსახლსგულისხმობ?მოიცა, შენ
რა,მართლადაიჯერემაგისნათქვამი?ვერ ნახე, რაცაა მაგგადარეულს
კვირაშიცხრაპარასკევიაქვს!შეკვეთაზეარციოცნებო, ეგრემარტივად
არაასაქმე,არაფერიშეგეშალოს. .
.
–გუშინხელშეკრულებასმოვაწერეთხელი.
–მართლა?ძალიანაცკარგი!მისმინე, რორკ, მედაშენასემოვიქცევით:
მაგშეკვეთასისევჩვენსფირმაშიმოიტან, დაშეგიძლია, პროექტს
ჩემთანერთად მოაწერო ხელი " ავტორებიჯონერიკსნაიტიდაჰაუარდ
რორკი”–როგორია?ჰონორარსაცგავიყოფთ.ცალკეხელფასი
ხელფასად სხვათაშორის, ხელფასიმოგემატა. ..იგივეპირობაგვექნება
ყველაშენსმოტანილ შეკვეთაზეცდა. .
.მოიცა,რაგაცინებს?
–მაპატიეთ, მისტერსნაიტ.ბოდიშსგიხდით.

მკითხველ თალ იგა

 –მემგონი, ვერაფერიგაიგე, –სნაიტიაშკარად გაოგნებულიჩანდა,
–მოიცა, ვერ ხვდები?შენთვისესნებისმიერდაზღვევასსჯობია.მარტო
ვერ მოერევი.შეკვეთებიეგრეარ მოდის.მერერაღასიზამ?ასეკი
მუდმივისამსახურიცგექნებადადამოუკიდებლადშენებაცშეგეძლება,
თუკიესააშენიმიზანი, რათქმაუნდა.ოთხ- ხუთწელიწადშიუკვემყარად
იდგებიფეხზე.ყველასესგზაგვაქვსგავლილი.გაიგე?
–დიახ.
–ესეიგი, თანახმახარ?
–არა.
–ღმერთო, გამაგიჟებსესკაცი!შეიშალე?მარტო რასიზამ?
გამოუცდელი, თანშენისთანა. .
.რისიიმედიგაქვსსაერთოდ? !მართლა
გაუგონარიამბავია!ვისაცგინდა, ჰკითხე,ნებისმიერარქიტექტორს.ნახე,
რასგეტყვიან.დამიჯერე, უაზრობაა...
_შეიძლება.
–მომისმინე, რორკ, თუღმერთიგწამს, მომისმინე.
..
–მოგისმენთ, მისტერსნაიტ.ოღონდ წინასწარგეტყვით რაცარუნდა
მითხრათ, არაფერიშეიცვლება.
სნაიტიდიდხანსლაპარაკობდა, რორკიცუსმენდა არც
ეწინააღმდეგებოდა, არცრამესუხსნიდა, არცპასუხობდა.
–კარგი,თუეგრეა, ნურცაქდაბრუნებისიმედიგექნება, როცაბოლოს
ქუჩაშიაღმოჩნდები.
–მაგისიმედიარცმაქვს, მისტერსნაიტ.
–აღარცრომელიმესხვაარქიტექტორიშეგიკედლებს ხომ
ეცოდინებათ, როგორცმომექეცი.
–არცმაგასველი.
სნაიტირამდენიმედღეიმასაცფიქრობდა, რორკსდაჰელერსხომარ
ვუჩივლოო.მაგრამბოლოსამგანზრახვაზეხელიაიღო მსგავსი
პრეცედენტივერგაიხსენა; ეგეცარ იყოს,გაწეულისამსახურისთვის
ჰელერმაფულიპატიოსნადგადაუხადა, თავდაპირველიპროექტიც,
ძირითადად, რორკისშესრულებულიიყოდარაცმთავარია, ოსტინ
ჰელერისთვისჯერ არავისარასოდესგაებედაასეთირამ.
პირველისტუმარირორკისკაბინეტშიპიტერ კიტინგიიყო.
გაუფრთხილებლად ეწვიაერთ დღეს, მხიარულადმოღიმარმა
შემოალაჯადაწინდაუჯდა, ხელებიფართოდგაშალადაოთახი
მოათვალიერა:
–აიესმესმის, ჰაუარდ!ვინიფიქრებდა? !
რორკირამდენიმეწელიაღარენახა.
–გამარჯობა, პიტერ, –უთხრარორკმა.
–საკუთარისაქმე, საკუთარისახელი. .
.მაგარია!თანამასაკში!
–შენროგორ გაიგე?
_რადაიმალება?ხომიცი, რასაცვფიქრობდიშენზედაახლაიმისთქმა
არ უნდამჭირდებოდეს, როგორიმოხარულივარ დაასეშემდეგ. ..
–არა, რასაჭიროა.
_კარგადკიმოწყობილხარ.ნათელიოთახიადაფართითაცარ
დაიწუნება,პრესტიჟულიუბანივერაა, მაგრამრამერე?
დასაწყისისთვისესეცკარგია.თანკაცმაარ იცის, რაროგორ
შემოტრიალდებამომავალში, ეგრეა?
–ვნახოთ.
–კარგიშანსიმოგეცა, ღმერთმანი.
–მაგასაცვნახავთ.
–მართლამარტო აპირებ, აუხვიდეამხელასაქმეს?

მკითხველ თალ იგა

 –მგონი, კი.
–ჯერ კიდევარააგვიან, ხომიცი.შენიამბავირომგავიგე, ვიფიქრე
სნაიტსგაურიგდება- მეთქი.
–შეგშლია.
–რა, არცაპირებ?
–არა.
კიტინგსთავშიგაუელვა, რაეშმაკმამაფიქრებინა, რორკი
გაურკვევლობაშიიქნებადაიოლადდავიყოლიებო.თანმთელიეს
დღეებირაღაცისეთიგრძნობასდევდა, გაურკვეველი, უსიამო,და
მიზეზსაცკივერიხსენებდახოლმე; მერეუცბადრორკიდამისი
ახალგახსნილიოფისისამბავიამოუტივტივდებოდაგონებაშიდა
გუნებაცეშხამებოდა, რატომღაც...
–ჰაუარდ, ხომიცი, შენსგამბედაობასროგორვაფასებ შენზემეტი
გამოცდილებაცდამიგროვდადამხარშიდამდგომიხალხიცმყავდა,
მაგრამასეთინაბიჯისგადადგმასმაინცმოვერიდებოდი.
–მე არა.
–მოკლედ, თავით გადაეშვიმორევში...ვინიფიქრებდა?ღმერთმახელი
მოგიმართოს!
–მადლობელივარ.
–მჯერა, მიაღწევშენსას.
–მართლაასეგჯერა?
–რათქმაუნდა!შენრა არა?
–მაგაზეარდავფიქრებულვარ.
–ეგროგორ? !.
–ყოველ შემთხვევაში, ბევრიცარმიფიქრია.
–ესეიგი, მთლად დარწმუნებულიცარახარ?ეგრეა?
–ასედაჟინებითრაზემეკითხები?
_რა...არა,რატომდაჟინებით უბრალოდ, ძალიანმაფიქრებსეს
ამბავი..
ახლასაკუთარ ძალებშიდაეჭვებაცუდსამსახურსგაგიწევდა,
ნამდვილად!გაწუხებსრამე?
–არცარაფერი.
–მაგრამრომთქვი. .
.
–სრულიადდარწმუნებულივარსაკუთარ თავში, პიტერ.
–განაცხადიროდისშეგაქვს?
–უკვეშევიტანე.
–კოლეჯისდამთავრებისმოწმობარომარაგაქვს, მაგაზეარმოგდონ
შარი.ხომიცი, გამოცდასმოგიწყობენდა. ..
–ვიცი.
–ლიცენზიარომარ მოგცენ?
–მომცემენ.
-აბა,”
ამერიკისარქიტექტორთაგილდიის"შეკრებებზეგნახავხოლმე,
ცხვირსთუარამიბზუებ, რაღათქმაუნდა შენსრულუფლებიანიწევრი
იქნები,მეკიდევ მხოლოდშეგირდისრანგში. ..
–მანდარაფერიმესაქმება.
–რასბოდავ?სრულიუფლებაგექნება. ..
–მექნება, კი.
–მოსაწვევსაცგამოგიგზავნიანხოლმე, ასეხდება. .
.
–გადაეცი, თავსნუშეიწუხებენ.
–გაგიჟდი? !
-პიტერ, მედაშენზუსტადამგვარისაუბარიგვქონდაამშვიდიწლის
წინათ, როცასთენტონისსაძმოშიგინდოდაჩემიგაწევრიანება. ახლა

მკითხველ თალ იგა

თავიდანნუდაიწყებ.
–მოკლედ, ჩვენიამქრისწევრობაზეგინდათქვაუარი?
!
–არასოდესარავითარიკავშირისათუამქრისწევრიარვყოფილვარდა
არცვაპირებ.
_აზრზეთუხარმაინც, ესრასნიშნავს?
–მაინც,რასუნდანიშნავდეს?
_არქიტექტორობას, ჰაუარდ არქიტექტორობას!
_დაგგონია, ესმაგითიიზომება?
_ცხოვრებასრატომირთულებ, ჰაუარდ?
–ეგრემირჩევნია.
–მაგრადგაგიჭირდება, იცოდე.
–უკვევიცი:
–უარისთქმით ყველასმტრადგადაიკიდებ...
–ისედაცდაასედაც, რაგანსხვავებაა.

●●●

პირველი, ვისაცრორკმათავისიამბავიახარა,ჰენრიკამერონიიყო.
კონტრაქტისხელმოწერისმეორედღესვეგაემგზავრანიუ- ჯერსიში.
ახალინაწვიმარიიყო დაკამერონიბაღშისეირნობდა, ნელა, მძიმე
ნაბიჯითმიუყვებოდასველ ბილიკსდათანხელჯოხსეყრდნობოდა.
გასულ ზამთარსიმდენადმომჯობინდა, უკვეშეეძლო,დღეშირამდენიმე
საათიჰაერზეგაეტარებინა.თუმცასიარულიმაინცუჭირდა ბოლომდე
ვერ იმორჩილებდასხეულს.მიაბიჯებდადაფეხქვეშახლად ამონაყარ
ბალახსდასცქეროდა.დროდადრო ხელჯოხსასწევდადაცკდილობდა,
მის
დაუხმარებლადმდგარიყო მყარადფეხზე; ჯოხისწვერსფოთოლებს
წაჰკრავდახოლმედათვალსადევნებდა, ბინდშიროგორდაქანდებოდა
მოწყვეტილიბრჭყვიალაწვეთიმიწისკენ.გორაკზეამომავალირორკის
დანახვაზემოიღუშა:ერთიკვირისწინესტუმრაბოლოსდარაკიეს
შეხვედრებიორივესთვისუაღრესადბევრსნიშნავდა, ცდილობდნენ,
ძალიანაცარგაეხშირებინათ.
–მოხდარამე?–ჰკითხაუკმეხად, –დღესრაღასგამომეცხადე?
–სალაპარაკომაქვს.
–გადაუდებელი?
–მგონი, კი.
–გისმენ.
–საკუთარსაქმესვიწყებ.პირველ ხელშეკრულებასმოვაწერეხელი.
კამერონმაწვერითმიწასდაბჯენილიხელჯოხიადგილზეშემოატარა,
ისერომსახელურმამოზრდილიწრეშემოხაზა, თანთვითონორივე
ხელით ზედიყო დაყრდნობილი.თავიცამმოძრაობისრიტმშიდააქნია,
მძიმედ,დათვალებიდახუჭა.მერერორკსშეხედადა ძალიანაცნუ
აგივარდებათავშიო, უთხრა.
_დაჯდომაშიმომეხმარე, –სთხოვაცოტახნისშემდეგ.მსგავსირამ
მისგანჯერ არავისგაეგონა;
დამაცდარორკმაცდიდიხანია, კარგად
იცოდნენ მისთვისიმაზედიდიშეურაცხყოფაარაფერიიყო, თუნდაც
უნებლიეთ ხელისშეშველებასთუდაუპირებდნენ.
რორკიმხარშიშეუდგადამერხთანმიიყვანა.კამერონიპირდაპირ,
ჩამავალიმზისკენიყურებოდა.
–რასაშენებ?ვისთვის?რამდენად?–იკითხა.
რორკისნაამბობსუხმოდუსმენდა.მერეკარგახანსათვალიერებდა

მკითხველ თალ იგა

შელახულ, მუყაოზედაკრულ აკვარელს, ფანქრით გადაკეთებულ ესკიზს.
თვალიერებასრომმორჩა, კითხვაკითხვაზედააყარა ყველაფერი
გამოიკითხასაშენმასალაზე, ადგილზე, მშენებლებზე, ფასზე..
.არაფერი
მიულოცია.კომენტარებისგანაცკიშეიკავათავი.
მხოლოდმაშინღა, როცარორკიუკვეწასასვლელად ემზადებოდა,
მოულოდნელადსთხოვა:
–ჰაუარდ, შენისამუშაო ოთახისფოტოებიგადაიღედამაჩვენე.
მერეთავიგადააქნია, დამნაშავისსახითგვერდზეგაიხედადაშეიგინა:
”შარიანიბებერიგავხდი.ჩემგანნურაფერიგეწყინება. "
რორკსარაფერიუპასუხია.
სამიდღისმერეისევმიადგა." უკვეცოტათავიცმომაბეზრე" ,–უთხრა
კამერონმა.რორკმაკონვერტიგაუწოდაუსიტყვოდ.კამერონმა
ფოტოებისთვალიერებადაიწყო დიდი, მოტიტვლებულიოთახის,
განიერიფანჯრების, შუშისკარის. .
.მერესხვებიგვერდზემიაგდოდა
კარგახანსამბოლო ფოტოსმიაშტერდა.
"ძალიანაცკარგი, ”–თქვა, როგორციქნა, –”ამდღესაცმოვესწარი. "
მერეიმასაცდანარჩენებისკენგადაუძახა.
,,
მთლადისევერა, როგორცმინდოდა, "–დაამატანათქვამს, –”როგორც
ვგეგმავდი, მაგრამმაინცმოვესწარი.ამბობენ, იმქვეყნიდანდედამიწაზე
რაღაცჩრდილებსხედავენო. .
.ეტყობა,სხვადანარჩენსმეცეგრე
დავინახავ, იმედია."
ისევკარებისფოტოსდასწვდა.
_შეხედე!თითქოსდიდიარაფერია ჰაუარდრორკი, არქიტექტორი, –
არადა, იმდევიზსჰგავს, რაინდისაკუთარიციხე- დარბაზისკარიბჭეზე
რომწააწერდახოლმედამერემისდაცვასაკლავდათავს.ესრაღაც
ძალიანდიდისდაბნელისგამოწვევააშენიმხრიდან, დამთელი
სამყაროსტკივილიც იციკი, რამდენსატკივარსიტევსსამყარო?–
ერთიანადდაგატყდება. .
..ვერგეტყვი, რასახელიჰქვიაიმძალას, არცის
ვიცი,მაინცდამაინცშენრატომუნდაშემოგიტიოს, ოღონდ
დარწმუნებულივარ, ასეიქნება.ისიცვიცი,თუკიამდევიზისერთგულებას
ბოლომდეშეინარჩუნებ, გამარჯვებულიდარჩები.მარტოშენთვითონკი
არა,ისსაქმეც, რომელიცგა-
მარჯვებისღირსია, რომელიცსამყაროსამოძრავებსდააღიარებასკი
ვერასოდესიმსახურებს.ეგიმუამრავშენსთანამოაზრესაც
გაამართლებს, ვინცშენამდედაეცა, იმტანჯვით გატეხილი, რაცარცშენ
აგცდებამომავალში.ღმერთმადაგლოცოს ანიმან, სულ ერთია, რაც
უნდაერქვას, ვინცერთადერთიხედავსადამიანთაგულებშიდაბუდებულ
ყოველივესაუკეთესოს.ჯოჯოხეთისკენმიმავალ გზასადგახარ, ჰაუარდ."

●●●

რორკიიმგორაკისბილიკსმიუყვებოდა, რომლისწვერზეც, ლურჯიცის

ფონზე,ჰელერისსახლისფოლადისჩონჩხიიკვეთებოდა.უკვებოლომდე
იყოშეკრულიდაბეტონისჩასხმაცმოესწროთ; შორს,ქვევით,
ვერცხლისფრად მოციმციმეწყლისკენ,ტერასებისვეებასაყრდენები
გადაწოლილიყო; სანტექნიკოსებსდაელექტრიკოსებსერთდროულად
წამოეწყოთ თავ-
თავიანთისაქმე.
ფოლადისძელებითადახარიხებითდატეხილ ცასგახედა, უსასრულო
სივრცისიმცარიელ უჯრედებს,თვითონვერომამოეგლიჯაცისთვის.
უნებურადაიქნიახელები,თითქოსამსიცარიელისკედლებით
ამოსავსებად,
ოთახებადგარდასაქმნელად.

მკითხველ თალ იგა

ფეხქვეშქვაგაუსხლტადახმაურითდაქანდაქვევით, მოულოდნელად
დაარღვიაზაფხულისმზიანიდღისსიმყუდროვე.
უკვეგორაკისწვერზეიდგა, ფართოდ ფეხებგალაჯული, ზურგით
სივრცესმიყრდნობილი.მერევიღაცისნაცნობი, მავთულებში
გაბლანდულიფიგურა, ბულდოგისგაბადრულიდრუნჩიდასიხარულით
გაბრწყინებულიცისფერითვალებიდაინახა.
–მაიკ!–შეეხმიანა, ცოტაარ იყოს, დაეჭვებული.
მაიკისამითვითფილადელფიაშიიყოწასული, საქმეზე,ჰელერის
გამოჩენასარ შესწრებიადაჰაუარდსარცეგონა, სნაიტისოფისში
დატრიალებულიამბებისათუიცოდარამე.
–გამარჯობაშენი, წითურო!–რაღაცისე, ორაზროვნადმიესალმამაიკი
დამერემაინცდაამატა, –ბოსსჩვენისალამი!
–მაიკ,შენსაიდანღა. ..
–კარგირა, მესამედღეა, გიცდი, როდისშემოიხედავს- მეთქი.მაგარი
ხარ.სნაიტისგანასეწამოსვლაპატარაამბავია? !
–შენრაღატომგამომყევიკუდში?ხომიცი, ჩამოქვეითებაშენისთანა
კაცისთვის. .
.
–არ დამიწყო ახლა!ჩამოქვეითებაათუდაწინაურება ეგჯერ კიდევ
საკითხავია. .
.რორკისპირველისახლისშენებასკინაღდადვერ
გამოვაკლდებოდი, ალალად!
ჰაუარდმახელიგაუწოდადაიმანაცისემაგრადჩამოართვათავისი
დაშაშრულითითებით, თითქოსამითუნდოდაეთქვა, რასაცსიტყვითთავს
ვერ აბამდა.მერე, იმისშიშით, მართლაარდავფქვაყველაფერიო,
ჩაიბუზღუნასავით:
–მიდი, მიდი, ამისთანაშანსიყოველთვისკიარ ეძლევაკაცს!
რორკმასახლისყოველიკუთხე- კუნჭულიდაიარა.ზოგჯერსრულიად
სხვანაირიხდებოდახოლმე სხარტადლაპარაკობდა, ჩამოქნილად
ამბობდასათქმელსდაარცახსნა- განმარტებებსამადლიდავინმეს; თან
ისეგანიხილავდარაღაცკონკრეტულ სამშენებლოპრობლემას, თითქოს
აბსტრაქტულიმათემატიკურიფორმულაყოფილიყოსდასახეზევე
ეტყობოდა, ამდროსთუჯისმილებისათურკინისმოქლონებისმეტი
მისთვისარცარაფერიარსებობდაქვეყანაზე.
ხანდახანისეცხდებოდა, რაღაცშინაგანიძალაუბიძგებდა,
გაჩერდებოდადარკინისკარკასსმიაშტერდებოდა, თითქოსსაკუთარ
სხეულსადარებდათავისსავენამოქმედარს; მერეგამოერკვეოდადა
ახლახელითეხებოდა, თითქოსსიმტკიცესუმოწმებდაშვერილებსადა
კოჭებს, თითქოსეფერებოდაკიდეც. .
.მუშებმაცკიშეამჩნიესესმისი
უცნაურობანიდაერთმანეთშიიტყოდნენხოლმე ესკაციმართლა
შეყვარებულიათავისსაქმეზე, ხელებსაცკივერაჩერებსო. ..
მშენებლებსგულით მოსწონდათ რორკი; აი,სამშენებლოფირმების
ინჟინრებიკიდასანახადვერიტანდნენ.თავიდანვეგაუჩნდაპრობლემა,
ვინმიიღებდასამშენებლოშეკვეთას ზოგირასგაიძახოდადაზოგი
რას: ასეთრამესჩვენვერ გავაკეთებთ. ..არა-ა,ძალიანრთულისაქმეა,
სამაგისოდ. ..ამისთანასახლშივინმეიცხოვრებს? !აშენებულსრომ
ნახავს,იქნებადა, აქეთ მოგვდოსშარი. ..არა-ა,არ გამოვა,დააშ.ერთმა
ისიცკიგანუცხადა შანსიარაა, ეგნაგებობაკლდეზევერგაჩერდებაო.
"გაჩერდება.–მიუგო რორკმა., ,
ჰოო? !დაშენთვითონვინმყავხარ, ასე
სიტყვაზერომგენდო? ”
ბოლოსდაბოლოსერთიპატარაკომპანიაგამოძებნა, რომელსაც
ჰაერივითსჭირდებოდაშეკვეთა, მაგრამიმანაცკიფულიწინასწარ
მოითხოვა ასეო, ისეო, მაინცექსპერიმენტულიპროექტიადახომიცით,

მკითხველ თალ იგა

ეშმაკსარ სძინავსო. .
.მოკლედ, მშენებლობამაინცდაიწყოდა
ათისთავებიცუხმოდ ემორჩილებოდნენ, ოღონდენთუზიაზმიკიარც
ერთსარეტყობოდასახეზე.
რორკმაერთიძველი, დაფეხვილი" ფორდი"შეიძინადაკაცმარომ
თქვას,საჭიროზეხშირადაცკიჩადიოდახოლმემშენებლობის
დასახედად აბა, მხოლოდ სახაზავდაფასთანრაგააჩერებდა; ზოგჯერ
ისეთიგრძნობაცკიმოერეოდახოლშე აი, ახლახელსაწყრო- იარაღებს
დავავლებხელს, წავალ დამუშებთანერთად, ჩემიხელითავაშენებიმ
სახლსო.
იქმისულიახლად ამოყვანილ კედლებსშორისმიმოდიოდახოლმე,
ფრთხილად აბიჯებდამეთლახისფილებსადამავთულისგორგლებს,
რაღაცასინიშნავდა, მერემოკლედ დამშრალად გასცემდამითითებებს.
ცდილობდა, მაიკისკენარ გაჰქცეოდათვალი, ისკიდევსულ კუდში
დასდევდადაერთხელ სიტყვაცგადაუკრა:
–კარგიახლა, წითურო!ასეცარ შეიძლება რაწესია, ჩვენსდროშიკაცი
შენსავითგაბადრულიდაიარებოდეს. .
.
ამჯერად რორკიკლდისქიმზეიდგადაარემარესგადაჰყურებდა;
სანაპიროსგასწვრივგზისრუხისერპანტინიმიიკლაკნებოდა, ზედკი
ფერად- ფერად სვიტერებშიგამოწყობილი, ყელზე
ჭრელშარფებმოხვეულიხალხითსავსემანქანამოძრაობდამსუქანი
ხოჭოსავით. აშკარად საპიკნიკოდგამოსულიყვნენ ერთმათგანსკიდევ
სომბრეროჩამოეფხატათავზე, ხელშიუკულელემოემარჯვებინადა
ბოლო ხმაზემღეროდა. მთელიკვირისნაშრომიესხალხიაშკარად
შეჰხაროდაცხოვრებასდაახლაგართობისთვისგადაედოთ
დღევანდელიდღე.სინამდვილეშიმათიცხოვრებისმიზანიცხომსწორედ
ესიყო.
მანქანასთვალიგააყოლა.გაიფიქრა, რომრაღაცმნიშვნელოვანი
განსხვავებაიყოამხალხისადადროისმისეულ აღქმასშორის; უნდოდა,
ხელიჩაევლო, გაეაზრებინაესგანსხვავება, მაგრამუცებსატვირთო
დაინახა,ღმუილ- ღმუილით რომმოუყვებოდააღმართს, გრანიტის
თლილიფილებითდატვირთული, დასხვაყველაფერიგადაავიწყდა.

●●●

ოსტინჰელერიცხშირადდადიოდამშენებლობისდასახედადდამუდამ
რაღაცგაკვირვებულიგამომეტყველებაედოსახეზე ხანამოყვანილ
კედლებსშეხედავდა, ხან რორკს, თითქოსტყუპებისერთმანეთისგან
გარჩევასცდილობსო.თავადჰელერიყოველგვარიძალდატანების
მტერიიყო დაახლარორკისქცევასაგონებელშიაგდებდა: იმდენად
შეუვალიიყონებისმიერიიძულებისადმი, თავადვეიქცაიძულების
განსახიერებად,თავისებურულტიმატუმადბევრიიმგვარირამისმიმართ,
რისთვისსახელისდარქმევასჰელერივერცახერხებდა.ერთკვირაში
დარწმუნდა, ცხოვრებაშიუკეთესმეგობარსვერასოდესიპოვიდადა
იმასაცმიხედა მეგობრობისსაფუძველირორკისსრულიგულგრილობა
იყო.რორკისარსებობისსიღრმისეულ შრეებშიჰელერისაერთოდარ
მოიაზრებოდა.არცმისიაუცილებლობაჩანდა, არცმისთვისრაიმეს
თხოვნისთუმოთხოვნისსაჭიროება.ჰელერიცგრძნობდა, მათ შორის
თითქოსუხილავიხაზიიყოგავლებულიდამასვერასდროს
გადააბიჯებდა;ხაზსიქითდარჩენილირორკიარაფერსსთხოვდადაარც
არაფერსჰპირდებოდა, მაგრამროგორცკიმოწონებითშეხედავდა, ერთს
გაუღიმებდა

მკითხველ თალ იგა

ანდარომელიმესტატიასშეუქებდა ჰელერსუცნაურადმშვიდი
სიხარულიეუფლებოდა, ღირსეულისგანაღიარებისსასიამოვნო
განცდა,რასაცვერცმლიქვნელობასდაარქმევდიდავერცმოწყალებას.
საღამოობით შუაგორაკზეამორჩეულ ერთბექობზეჩამოსხდებოდნენ
ხოლმედაიქამდესაუბრობდნენ, ვიდრეკლდისწვერზეწამომართული,
მზეზეაბრჭყვიალებულიკარკასინელ- ნელამთლიანად არჩაიძირებოდა
ბინდში.
-შენიაზრით, მაინცრამომწონსყველაზემეტადამსახლში, ჰაუარდ?–
ჰკითხაერთხელაცჰელერმა.
–სახლიც, როგორცპიროვნება, შეიძლებამართალიდაპატიოსანიიყოს,
–უპასუხარორკმა, –ისევეიშვიათად, მაგრამმაინც. .
.
–რასგულისხმობ?
–აი, შეხედეთ.აქნებისმიერიდეტალიიმიტომაა, რომსახლსსჭირდება
–სხვამიზანიარ არსებობს.გარედანაცისჩანს, რაცშიგნიდანაა.
გარეგანიფორმებიმხოლოდ შიდასაცხოვრებელიოთახების
სიმყუდროვითაანაკარნახევი.ყველაპროპორციასწორედშიდასივრცის
განაწილებამგანაპირობა.თურამეორნამენტიგამოვიყენე, ისიციმიტომ,
აგებისმეთოდმარომმოითხოვა, იმპრინციპისხაზგასმამ,
რამაცმთელინაგებობაუნდა" დაიჭიროს" .ყველაბიჯგი,თითოეული
საყრდენიამამოცანასემსახურება.როცასახლსუყურებ, თითქოს
მშენებლობისმთელ პროცესსნაბიჯ- ნაბიჯხედავ, საძირკვლისჩაყრიდან
–გადახურვამდედაყველაფრისკანონზომიერებაშიცრწმუნდები.არადა,
უამრავიისეთინაგებობაცგვინახავს, სადაცსვეტებიარაფერსაკავებენ,
ვერ მიხვდები, რადანიშნულებასასრულებენკარნიზები,
ბურჯები, ჩუქურთმები, ფსევდოთაღები, ბრმაფანჯრები. .
.ზოგიშენობა
გარედანისეგამოიყურება, თითქოსმარტო ერთიდიდიდარბაზისგან
შედგება მასიურისვეტები" ამშვენებს"დაორმეტრიანიფანჯრები. .
.
არადა, შეხვალ დაშიგნით ექვსისართულიდაგხვდება.ზოგჯერკი
პირიქითაცხდება, მართლაერთიუშველებელიდარბაზია,
არადა, ფასადისართულებადაადაყოფილი, უაზროსარტყლებით და
უფუნქციოფანჯრებისწყებით.ხვდებითგანსხვავებას?თქვენისახლი
მისივემოთხოვნილებებისკარნახითაააშენებული, ისსხვები
შთაბეჭდილებისმოხდენისჟინით.თქვენსასსაკუთარივე
განმსაზღვრელიმოტივიაქვს, იმათაგებასკისაფუძვლადმნახველის
გემოვნებაზეთამაშიუდევს.
–იცი, შინაგანად მეცზუსტად იმავესვგრძნობდი.ასემგონია,
დავბინავდებიამახალ სახლშიდაჩემთვისახლებურიარსებობა
დაიწყება: თითქოსყოველდღიურიშეჩვეულიყოფაცრაღაცისეთ
გულწრფელობასდაღირსებასშეიძენს, სახელიცრომვერდამირქმევია.
ნუგაგიკვირდება, თუგეტყვი, მინდავეცადოდაამსახლისღირსი გავხდე-
მეთქი.
–მეცეგმიზანიმქონდასწორედ, –თქვარორკმა.
–და, სხვათაშორის, იმისთვისაცდიდიმადლობელივარ, ამდენირომ
იფიქრე, მყუდროდ დამოხერხებულადროგორმეგრძნოთავი.ახლაუკვე
ბევრისეთ რამესვამჩნევ, რაზეცადრესაერთოდარცმიფიექრია. .
.შენკი
ყველაფერიისეგათვალე, ვითომჩემსგულშიიჯექი.აი, მაგალითად,
სწორედასეთიკაბინეტიმჭირდებოდა, ადგილიცზუსტადგაქვს
შერჩეულიდაზომაც მაგდენსმეცვხვდები.ბიბლიოთეკასაც
ბუნებრივადუკავშირდებადავერცხმაურიშეგაწუხებსმისაღებიან
სტუმრებისოთახებიდან. .
.მოკლედ, ყველაფერიგათვალისწინებულია.
მადლობისმეტირამეთქმის. ..

მკითხველ თალ იგა

 –იცით, თქვენზესაერთოდარ მიფიქრია,
–გამოტყდარორკი,
–მარტო
სახლიმახსოვდა.ცოტახანსგაჩუმდადამერედაამატა ეტყობა,
ამან
მიმახვედრა,თქვენდამიყურადღებაროგორგამომეჩინა.

●●●
ჰელერისსახლისმშენებლობა1926წლისნოემბერშიდასრულდა.1927
წლისიანვარში" არქიტექტურისმაცნემ”ბოლოერთწელიწადში
აშენებულისაუკეთესო ამერიკულინაგებობებისსიაგამოაქვეყნა.სრული
თორმეტი, პრიალაგვერდიეთმობოდაიმოცდაოთხიშენობისფოტოებს,
რომლებიცრედაქციამუმნიშვნელოვანესარქიტექტურულ მიღწევებად
შეაფასა.ჰელერისსახლინახსენებიცარიყო.
ნიუ- იორკისგაზეთებისკერძო საკუთრებისრუბრიკებიცყოველ კვირას
ბეჭდავდნენქალაქისშემოგარენშიგაჩენილიახალ- ახალი
კარმიდამოებისმოკლემიმოხილვას.ჰელერისსახლივერცამ
ჩამონათვალშიმოხვდა.
“ამერიკისარქიტექტორთაგილდიის”ყოველწლიურიგამოცემაც , ,
მომავლისხედვა"–მისმიერქვეყნისმასშტაბით შერჩეულისაუკეთესო
არქიტექტურულიქმნილებებისრეპროდუქციებსაქვეყნებდადა
ჰელერისსახლიმისიყურადღებისმიღმაცდარჩა.
ამდროისმანძილზეარაერთიშეხვედრათუკონფერენციამიეძღვნა
ამერიკულიხუროთმოძღვრებისგანვითარებისსაკითხებს. მაგრამარც
ერთ გამოსვლელსსაჯაროდ სიტყვაცარდასცდენიაჰელერისსახლზე.
აი, „
არქიტექტორთაგილდიის”კლუბშიკიმოსაზრებებისგამოთქმასარ
ერიდებოდნენ.
–ქვეყნისშეურაცხყოფაა, –ბობოქრობდარელსტონჰოლქომბი, _როცა
ამჰელერისსახლისნაირისიმახინჯისაშენებასარავინ
კრძალავს. საერთოდ, ჩვენიპროფესიისაბუჩადაგდებაა.რაღაცკანონია
მისაღები.
–აი, რაგვიფრთხობსდამკვეთებს, –ამბობდაჯონერიკსნაიტი, _
ნახავენეგეთსახლსდამერეყველაარქიტექტორიგადარეულიჰგონიათ.
–არ მესმის, რატომღელავთ? !–კოლეგებისდამშვიდებასცდილობდა
გორდონლ.რესკოტი, –მემგონი,ძალიანაცსასაცილოა, წყალსაქაჩზე
ჩადგმულ ჯვარსჰგავს, ანუფრო აეროპლანისკარიკატურას.
–ერთი- ორიწელიმოიცადეთ, –წინასწარმეტყველებდაიუჯინ
პეტინგილი, –დანახავთ, რაცმოხდება: ბანქოსხუხულასავითდაიშლება.
–რაწლებზეალაპარაკი?–ქილიკობდაგაიფრენკონი, –ეს
მოდერნისტივაჟბატონები, დიდი-დიდი, ერთისეზონიძლებენხოლმე.
მალესაკუთარისახლიპატრონსაცმობეზრდებადაისევძველი,
მამაპაპურიკოლონიურიშენობამოენატრება.
არადა, უახლოესსამეზობლოშიჰელერისსახლმამალევეგაითქვა
სახელი: ხალხისაგანგებოდაჩერებდამანქანებს.გადმოდიოდნენ,
ნაგებობასათვალიერებდნენდაძალიანაცხალისობდნენ.ჰელერის
მანქანისდანახვაზებენზინგასამართისადგურისბიჭებიდამცინავად
ქირქილებდნენ, მისიმზარეულიკიიმირონიულმამზერებმაგატანჯა,
საყიდლებზექალაქშიჩასულსრომერთთავადთანსდევდა.ისიცითქვას,
მთელ ამარემარეშიჰელერისსახლს" გიჟისთავშესაფრად”
იხსენიებდნენ.
პიტერკიტინგისყურამდეცაღწევდაკოლეგებისნაჭორავებიდა
შემრიგებლურიტონითმოძღვრავდახოლმე: "
კარგითახლა, ზედმეტი
მოგდით. .
.ჰაუარდ რორკსჯერკიდევროდიდანვიცნობ, ერთიხანი
ჩემთანაცმუშაობდა.ნიჭიაქვს, ნამდვილად.ეტყობა, ამსახლზეჭკუა

მკითხველ თალ იგა

გადაეკეტა ხდებახოლმე.ისწავლის,ახალგაზრდააჯერ..
.რაო,
ვერ
ისწავლის?გგონიათ,არცჭკუაეყოფადაარცნიჭი?.
.”
ელზუერთმ.თუის, რომლისდალოცვისათუშერისხვისგარეშეორიქვა
არ იდებოდაერთმანეთზემთელ შეერთებულ შტატებში,
ჰელერის
სახლისმშენებლობისთაობაზესიტყვაარ დასცდენია არ თვლიდა
საჭიროდდაიმიტომ.

12

"ნიუ-
იორკბანერის”პირველსავეგვერდზეყოველდღიურად
იბეჭდებოდაალვასკარეტისრუბრიკასახელწოდებით" მიმოხილვადა
დასკვნები” .ამმიმოხილვასდიდიგავლენაჰქონდადაპატარ- პატარა
ქალაქებშისაზოგადოებრივიაზრისჩამომყალიბებლადაცმიიჩნეოდა.
წლებისწინსწორედ აქდაიბეჭდასახელგავარდნილიგამოთქმა: "ბევრად
უკეთესადვიგრძნობდით თავს, ჩვენიტექნოკრატიულიცივილიზაციის
უამრავიფუჭიშეგონებარომდაგვევიწყებინადაგაგვხსენებოდაის, რაც
ბარბაროსებმაცკიიცოდნენჩვენამდე: პატივიეცდედასაშენსა! ”
ალვასკარეტიუცოლო იყო, ორიმილიონისმოხვეჭამოესწროუკვე,
საუკეთესოდთამაშობდაგოლფსდაუაინენდისგამომცემლობის
მთავარირედაქტორობისთვისაცმიეღწია.სწორედეგალვაიყო,
ქალაქისძველ უბნებშისაცხოვრებელიპირობებისგაუმჯობესებისადა
"სახლებისმესაკუთრეზვიგენთა” "წინააღმდეგკამპანიარომწამოიწყო.
მთელისამიკვირა" ბანერის"მთავართემად ესმიდიოდა.ამგვარი
რამეებისკარეტსკარგადეხერხებოდა ადამიანურდასოციალურ
ჭრილშიგანიხილავდამათდახიდებიდანმდინარეშიგადამხტარი,
კაბააფრიალებულიგოგონებისფოტოებით" კაზმავდა”ხოლმე.ეს
ერთდროულადტირაჟსაცზრდიდადაისტ- რივერისსანაპიროს
მიმდებარესახლებისმფლობელ ზემოხსენებულ ზვიგენებსაცხასიათს
უფუჭებდა.საქმეისიყო, რომმესაკუთრეებიუარსიყვნენ, რომელიღაც
ფირმისთვისმიეყიდათსაკუთარიქონება; სკარეტისწამოწყებული
საგაზეთო კამპანიისმერე
კიმაინცდათანხმდნენ.ახლავერცვერავინდაამტკიცებდა, რომუძრავი
ქონებითმოვაჭრეისფირმა, სინამდვილეში, გეილ უაინენდისკომპანიას
ეკუთვნოდა.
საერთოდ, უაინენდისსტრატეგიაამგვარიკამპანიისგარეშევერ
ძლებდადაახლათანამედროვეავიაციისსაკითხებზებეჭდავდასერიებს.
მაგალითად, საოჯახო ჟურნალისკვირისდამატებალეონარდოდავინჩის
ჩანახატებისადათანამედროვებომბდამშენებისფოტოებითიყო
გაფორმებული, ალმოდებულიიკაროსისშიშველ სხეულზერომარაფერი
ვთქვათ; ასევე, XIსაუკუნისმავანიწინასწარმეტყველისცეცხლოვანი
თვალებითადაბროლისბურთით ხელში, რომელსაცუთქვამს_და
გეტყვითთქვენ, ძეკაცისადასტურიფრენსო. ..ვამპირების,ღამურებისა
დამაქციებისნახატებსხომთვლაარჰქონდა.
მერესაფრენიაპარატებისმოდელებისკონკურსიცკიმოაწყვესდა
,,ბანერის“ხელმომწერ10- 12წლისნებისმიერბიჭუნასშეეძლომასში
მონაწილეობისმიღება; თავადგეილ უაინენდიკიდევ, რომელიცთავის
ლიცენზიასყოველწლიურადაახლებდა, მარტო გადაფრინდალოს-
ანჯელესიდანნიუ- იორკში, თანსიჩქარისტრანსკონტინენტური
რეკორდიცმოხსნადაარცგასაკვირიიყო, რადგანსპეციალურად
მისთვისადასწორედ ამშემთხვევისთვისთვითმფრინავისაწყობა, არც
მეტი, არცნაკლები 100, 000დოლარიდაჯდა.მხოლოდესიყო, პატარა

მკითხველ თალ იგა

შეცდომა
მოუვიდადააეროდრომისმაგივრადსადღაცსაძოვრებზემოუწიამეტად
სახიფათო, თუმცკიუზადოდ ოსტატურიდაშვება, დაროგორღაცისე
მოხდა, რომახლომახლოსწორედ" ბანერის"ფოტორეპორტიორებს
მოეყარათ თავი.გეილ უაინენდითვითმფრინავიდანჩამოხტა.მსგავსი
თავგადასავალიგამოცდილ მფრინავსაცკიწაუხდენდანირს, ისკი,
ვითომცარაფერი, ფოტოაპარატებისწინმოღიმარიდახელაწეულიიდგა,
მფრინავისქურთუკისსაყელოზემშვენიერიგარდენიადაემაგრებინადა
თითებსშუამომწყვდეულისიგარეტიოდნავაცარ უთრთოდა.როცა
ჰკითხეს, მიწაზემშვიდობით დაბრუნებული, პირველ რიგში,რასისურ-
ვებდითო, დამსწრექალბატონთაგანულამაზესისკოცნასო, უპასუხა,მერე
ხალხშივიღაცჩამოძონძილი, ბებერიალქაჯიგამოარჩია, შუბლზე
საქმიანად ეამბორადა დედაჩემსმაგონებთო უთხრა. .
.
მოგვიანებით, როცაუკვეისტ- რივერისჯურღმულებისბინადართა
დახმარებისკამპანიისდაწყებაოფიციალურადგამოცხადდა, ალვა
სკარეტიიხმო, აბა,შენიცი,რასარგებელსნახავამსაქმიდანო, დაუბარა
დასაკუთარიიახტითდედამიწისგარშემოსამოგზაუროდგაემართაიმ
მომაჯადოებელ, ოცდაოთხიწლისავიატორქალბატონთანერთად,
რომელსაცმანამდეთავისიტრანსკონტინენტურითვითმფრინავი
უსაჩუქრა.
ალვასკარეტმაცსახელოებიდაიკაპიწა კამპანიისფარგლებში
გათვალისწინებულ სხვანაბიჯებთანერთად, დომინიკფრენკონს
ჯურღმულებისსაყოფაცხოვრებოპირობებისუშუალოდგაცნობადა
მობინადრეებთანგასაუბრებადაავალა.დომინიკიახალიდაბრუნებული
იყობიარიციდან; ყოველ ზაფხულსშვებულებისსრულივადითბოლომდე
სარგებლობდახოლმედაალვასკარეტიცკარგახნისშეგუებულიიყოამ
ამბავს ჯერ ერთი, გამორჩეულ თანამშრომლადმიაჩნდა, მეორეც,
ამქალისსაერთოდ ვერაფერიგაეგო, დაბოლოს მშვენივრადიცოდა, ეს
გამორჩეულიდაამოუხსნელითანამშრომელიმაშინვეუყოყმანოდ
მიატოვებდასამსახურს, როცაკიმოეპრიანებოდა.
დომინიკიორიკვირით საცხოვრებლადიაფფასიანბინაშიგადავიდა
ისტ-საიდისრომელიღაცმრავალსართულიანსახლში.უფანჯრებობინა
ბოლო, მეხუთესართულზეიყო, შუქიშემინულიჭერიდანაღწევდადა
წყალიცარ მოდიოდა.საჭმელსსაკუთარიხელითიმზადებდაქვედა
სართულზემცხოვრებიმრავალშვილიანიოჯახისსაერთო
სამზარეულოში; მეზობლებსსტუმრობდა, საღამოობითიმათთანერთად
იჯდახოლმესახლისწინდარამდენიმეგოგოსაცდაუახლოვდა, ერთი-
ორჯერკინოშიცდაპატიჟა.
ძველი, შელახულიქვედაკაბებიდაბლუზებიეცვა.ამახალ გარემოში
მისარაბუნებრივსიგამხდრესკაციმხოლოდსიღატაკითდაუჭმელობით
თუახსნიდა.მეზობლებსეჭვიცარეპარებოდათ ჭლექიანიაეს
საცოდავიო.თუმცა, აქაცზუსტადისევედაიარებოდა, როგორცკიკი
ჰოლქომბისსამეჯლისოდარბაზში გოროზისიამაყითადა
თავდაჯერებით.თვითონხეხავდაოთახისიატაკს, კარტოფილსფცქვნიდა,
რკინისკასრშიცივიწყლითბანაობდა.მსგავსიადრეარაფერი
გაეკეთებინა, არადა, ვერცშეატყობდი, თითქოსმთელიცხოვრება
სწორედასეჰქონდაგატარებული.მოქმედებასწყუროდადაგარეგნული
სისუსტისმიუხედავად, ძალაცერჩოდა.მშვენივრადშეეგუადამოერგო
ახალ პირობებს; არავითარ მნიშვნელობასარ ანიჭებდა, ჯურღმულში
გადაისვრიდაბედითუსამეჯლისოდარბაზში.
ორიკვირისშემდეგისევსაკუთარაპარტამენტებსდაუბრუნდა

მკითხველ თალ იგა

სენთრალ პარკისშორიახლოსმდებარესასტუმროსპენტჰაუზშიდამალე
"ბანერში”თავისიალალიდადაუნდობელიწერილებისბეჭდვაცდაიწყო
ჯურღმულებისცხოვრებისთაობაზე.
ერთ-ერთ წვეულებაზე, გაზეთშიწაკითხულითგაოგნებულისტუმრები
კითხვასკითხვაზეაყრიდნენ ძვირფასო, ესმართლათქვენდაწერეთ?
მართლაასეასაქმე?დომინიკ, ნამდვილადიქცხოვრობდიმთელიორი
კვირა? !"
დიახ, რათქმაუნდა, –პასუხობდაისიც, –" სხვათაშორის, მისის
პალმერ, თქვენსკუთვნილ სახლში, მეთორმეტექუჩაზე, საკანალიზაციო
კოლექტორიყოველ მეორედღესიჭედებადაეზოცმთლიანადიტბორება
გადმოღვრილისიბინძურით.მზეზეყველაფერილურჯად დაალისფრად
ბზინავს, ცისარტყელასავით. ”თანიღიმებოდადახელზეზურმუხტის
სამაჯურსიბზრიალებდა, მეტისმეტადფართოსდამძიმესმისისუსტი
მაჯისთვის." თქვენსუბანშიკი, მისტერბრუკს, უნდანახოთ, რალამაზად
წვეთავსყველაბინისჭერიდან. ..”
მერესოციალურისამსახურებისწარმომადგენელთარაღაცშეკრებაზე
სიტყვითგამოსვლაცსთხოვეს.მნიშვნელოვანითავყრილობა
იყო, რადიკალურიგანწყობილებებისმატარებელიდაამსფეროში
გავლენიანიქალბატონებისდაგეგმილი.ალვასკარეტსესამბავიეამა
დაგზაცდაულოცა: "
აუცილებლადუნდამიხვიდე, შენხომჩემიჭკვიანი
გოგოხარ?მიდიდაშენებურადგადარიე, სოციალურისამსახურებიახლა
ძალიანგვჭირდება. "არარადიოფიცირებულ დარბაზშიტრიბუნაზეიდგა
დასაკუთარიმნიშვნელობისგანცდით გაზულუქებულისახეების
ერთფეროვანკედელსშესცქეროდა.მოზომილი, თანაბარიხმით
ლაპარაკობდადამეტადუცნაურ რამეებს: ”პირველ სართულზე
მცხოვრებიერთიოჯახიჯიუტადუარსამბობსბინისქირისგადახდაზედა
ბავშვებსაცარ უშვებს
სკოლაში, ჩაუცმელობისმომიზეზებით.მამასღიაკრედიტიაქვს
გახსნილიიქვე, კუთხისმაღაზიაში.თვითონსაკმაოდჯანმრთელიკაცია
დაკარგადგილზეცმსახურობს. ..ცოლ- ქმარმამეორესართულიდან
ახლახანნაღდიფულიგადაიხადადარადიოშეიძინასამოცდაცხრა
დოლარადდაოთხმოცდათხუთმეტცენტად.მეოთხესართულზეოჯახის
მამასცხოვრებაშიერთისრულიდღეარუმუშავიადაამისარცარანაირი
სურვილიარ გასჩენია.ცხრაშვილიჰყავთდაადგილობრივიმრევლის
კმაყოფაზეარიან, არადა, მეათესელოდებიან. ..
"როცასიტყვადაამთავრა,
რამდენიმეკანტიკუნტი, ბრაზიანიტაშიგაისმა.ხელიასწიადახაზგასმით
თავაზიანადმიმართადარბაზს: "არარისსაჭირო.ტაშსარველოდები
თქვენგან.კითხვებითუგაქვთ ვინმეს? ”კითხვაარავისდაუსვამს.
სასტუმროშიდაბრუნებულსიქალვასკარეტიდაუხვდა.პენტჰაუზის
სალონშითვალშისაცემადშეუსაბამოდ გამოიყურებოდა, ზონზროხიდა
მოუხეშავი, წკიპადიჯდაკოხტასკამზე, ხორციან, დაზეთილ სახესუშნოდ
უპრიალებდამთლიანიშუშისკედლიდანშემოჭრილიღამისქალაქის
სინათლეები.თვითონქალაქიფრესკასჰგავდა, რომელსაცთითქოსეს
ოთახიუნდაგაენათებინადადაებოლოებინა: მაღალიშენობებისმყიფე
ხაზებიშავიცისფონზეავეჯისმყიფეხაზებსაბოლოებდნენ; შორეულ
ფანჯრებშიმოციმციმესინათლეებიშიშველ, პრიალაიატაკზეირეკლე-
ბოდა; შენობებისკუთხოვანიფორმებისცივისიზუსტეკარგად პასუხობდა
ოთახისყველასაგნისცივ, მკაცრსინატიფეს.ჰარმონიასმხოლოდალვა
სკარეტიარღვევდა: ისერთსადაიმავედროსსოფლისგულკეთილ
ექიმსაცწააგავდადაბანქოსმატყუარამოთამაშესაც.განიერსიფათზე
ალალი, მამობრივიღიმილიგადაჰფენოდა მისიმუდმივი, უტყუარი
იარაღიდასაფირმო ნიშანი.იშვიათიწარმატებითახერხებდა, ამ

მკითხველ თალ იგა

კეთილიღიმილითსწორედაცრომხაზიგაესვა, დაარადაეკნინებინა,
საკუთარი
ღირსებადამნიშვნელობა; აი,ესგრძელი, თხელი, კაუჭაცხვირი,
მართალია, სიკეთესვერეხამებოდა, მაგრამღირსებასკიმატებდა; რაც
შეეხებალამისმუხლებამდეჩამოვარდნილ ფაშვს ღირსებისთვის
ვერაფერიშეღავათიიყო, თუმცამისკეთილ ბუნებასარანაირადარ
უშლიდახელს.
წამოდგა, სახეგაუნათდადადომინიკისთითებითავისაშიმოიქცია.
–სწორედ ახლაგავიფიქრე, გზად შევივლი-მეთქი...რაღაცმინდა
გითხრა.ისე, როგორ ჩაიარა?
–როგორცმოველოდი.
ქუდიმოიხადადაუახლოესსკამზემოისროლა.თმებიმხრებამდე
ჩამოეშალადასინათლეზელითონისფრადუბრწყინავდა.ფანჯარასთან
მივიდა,ერთხანსქალაქსგაჰყურებდა, მერეთავმოუბრუნებლად
ჩაეკითხა:"რისითქმაგინდოდა? "
ალვასკარეტიისეშესცქეროდა, როგორცმშიერიკატაფინჯანნაღებს;
იმედიკიარაფრისაჰქონდა მხოლოდ ხანდახანთუმოუთათუნებდა
მხარზეხელს, მაგრამრაღაცშინაგანიხმაჩასძახოდახოლმე: ვინიცის,
ვინიცის..
.
–კარგიამბებიმაქვსშენთვის, –თქვამშვიდად, –რაღაცჩავიფიქრე:
პატარარეორგანიზაციამინდაჩავატაროჩვენთან, ქალთასოცუზ-
რუნველყოფისგანყოფილებაშიდაერთხელმძღვანელსჩავაბარო. შენზე
უკეთესკანდიდატურასკისადვიპოვი. ..
–გინდა, სავარძელშიმეჩამსვა?
–დასხვაარავინ.გეილიდაბრუნდებათუარა, შენსდანიშვნაზე
მოვაწერინებხელს.
ქალიმოტრიალდა, გულხელდაკრეფილი.
–გმადლობ, ალვა.მაგრამარ ღირს.
–დაიცა, მაგითრისითქმაგსურს?
–იმისთქმამსურს, რომუარსვამბობ.
–აზრზეთუხარ, რაზეამბობუარს?
–მაინც?
–საკუთარკარიერაზე!
–მერევინგითხრა, რომკარიერისგაკეთებასვაპირებ?
–აბა,მთელიცხოვრებაიმრაღაცერთსვეტსხომარ გადაჰყვები!
–მთელიცხოვრებაალბათ არა.უბრალოდ, სანამარ მომბეზრდება,
–რასბავშვობ? !წარმოიდგინეერთი, გეილსრეებისგაკეთებაშეუძლია,
თუკიმისყურადღებასმიიპყრობ!
–არავითარისურვილიარამაქვს, მისიყურადღებამივიპყრო.
–მოიცა, დომინიკ, მართლაგვჭირდები. .
.ამსაღამოსმერექალებისულ
შენსმხარესიქნებიან!
–არამგონია.
–როგორ თუარგგონია!მთელიორისვეტიდავუკვეთეამშეხვედრისდა
შენისიტყვისგასაშუქებლად!
დომინიკიყურმილსდასწვდადასკარეტსგაუწოდა.
–გირჩევნია, ახლავეგააუქმოშეკვეთა.
–რატომვითომ?
დომინიკმამაგიდაზედახვავებულითაბახისქაღალდებიდანერთი
გამოაძვრინა.
–აი,ესააჩემისათქმელი.წუხელ დავასრულე.
ალვამნაბეჭდსგადახედა.არაფერიუთქვამს, მარტო შუბლზე

მკითხველ თალ იგა

შემოირტყახელი.მერეტელეფონითგადარეკადაყურმილშიჩასძახა_
რაცშეიძლება, მოკლემიმოხილვაგამიკეთეთ, სიტყვითგამომსვლელის
სახელიკისაერთოდ არახსენოთო.
–ასედაამგვარად, დათხოვილივარ?–დაეკითხაქალი.
კაცმათავიგადააქნია.
–ძალიანგინდა?
–არცისე.
–საქმესჩავფარცხავ, –ჩაიბურდღუნასკარეტმა, –გეილიმაინც
ვერაფერსგაიგებს.
–როგორცგინდა.ეგჩემთვისსულ ერთია.
–ერთიამასმაინცგკითხავ, დომინიკ რაეშმაკადგჭირდებახოლმე
ასეთიგამოხდომები?
ქალმამხრებიაიჩეჩა: "ისე,უბრალოდ. "
–მისმინე, კარგად ვიცი,იმსადილზერეებიცგილაპარაკია.ახლარა,
რადიკალთაშეკრებაზეციგივემოხდა?
–ორივეშემთხვევაშიმართალივიყავი, ასეარაა?
–ბატონიბრძანდები, ოღონდ არუნდაიცოდე, სიმართლესად თქვადა
როდის?
–მაშინრაღააზრიექნებოდა. ..
–დაახლარააზრიაქვს?
–არავითარი.უბრალოდ, ვიხალისე.
-შენიმაინცვერაფერიგამიგია, დომინიკ.მშვენივრადაუდიხარსაქმეს,
რაღაცასაღწევდა ბაც!სწორედმაშინ, როცანაღდიწარმატებისგზა
გეხსნება...რაძალაგადგას?
–არცარაფერი.
–მომისმინე მეგობრად გთვლიდაარცმთლად გულგრილირომარა
ვარშენმიმართ, ეგეციცი...ახლარასაპირებ?
–მეგონა, ესყველასთვისცხადიიყო არაფერსაცარვაპირებ.
კაცმაუმწეოდ გაასავსავახელები, ქალსკიგაეცინა, ალალად.
-მაინც, რაგადარდებს?ძალიანაცმომწონხარ, ალვა,დაარცმევარ
მთლადგულგრილი. .
.ხომხედავ, გულახდილად გელაპარაკები, მეტი
რაღაგინდა?იჯექიმანდდამოისვენე, მეკიდევრამედასალევსმოგიტან.
ახლამოგიხდება.
შეორთქლილიჭიქაშემოუტანა, შიგყინულისნატეხებიწკარუნობდადა
ოთახშიგამეფებულ სიჩუმესეგღაარღვევდა." რომიცოდე, რაკარგი
გოგოხარ, დომინიკ,"–უთხრაკაცმა.
–ვიცი, როგორარ ვიცი. ..
მაგიდისკიდეზეჩამოჯდა, ხელებიუკანწაიღოდაგაჭიმულ მკლავებს
დაეყრდნო მთელიტანით თანჰაერშიიქნევდაფეხებს, ნელ-ნელა,
ზარმაცად.
–არ დაგიმალავ, ალვა,საშინელებაიქნებოდა, მართლაჩემთვის
მოსაწონისამსახურირომმქონდეს.
–კარგიერთი, თუღმერთიგწამს!ხუმრობ?მაგითრისითქმაგინდა?
–რასაცვამბობ.საშინელებაიქნებოდა- მეთქი,თუკისამსახურის
დაკარგვისშემეშინდებოდა.
–რატომ?
–იმიტომ, რომმაშინშენზევიქნებოდიდამოკიდებული შესანიშნავი
პიროვნებახარ, ალვა,მაგრამარციმდენადმაღელვებ, შენსჭკუაზე
ვიარო...არა, ნუშემეკამათები, შეიძლება, სწორადაცმირჩევდე, მაგრამ
ამით არაფერიიცვლება.მერეჩვენსსაერთოუფროსზე, გეილზეც
გავხდებოდიდამოკიდებული ეჭვიარმეპარება, დიდივინმეა, მაგრამ

მკითხველ თალ იგა

ეგრეთუმოხდა, მირჩევნია, საერთოდარცვიცნობდე.
–საიდანასეთისულელურიაზრები?ვითომარ იცი, გეილიცდამეც
შენთვისყველაფერსგავაკეთებთ, პირადადმერაცშემეხება. .
.
–მარტო ეგარაა, ალვა.პირადად შენითარ წყდებასაქმე.ისეთ
სამსახურსთუვიპოვი, ანპროექტს, ანიდეას, ანპიროვნებას, რომელიც
ჩემთვისსასურველიიქნება მთელ სამყაროზედამოკიდებულად
ვიქცევი.ყველაფერიუხილავიძაფებითააერთმანეთზეგადაბმული.
ბადეშივართგაბლანდულები. .
.აი, მაგალითად, რაღაცგინდამთელი
გულითადასულით, მაგრამიციკი, ვინგიპირებს, ისრაღაცხელიდან
გამოგგლიჯოს?არშეიძლებაიცოდე, იქნებარცგინახავსარასდროს,
იქნებსულაც
სადღაცცხრამთასიქითაა, მაგრამვიღაცმაინცსულ მზადაასაამისოდ,
დაშენცსულ გეშინია, ვიღაცის, ვიღაცეების. ..ამიტომაცგიწევს, შენსას
ჩაებღაუჭო, მუხლებზეიხოხო, ხვეწნა- მუდარადაიწყო, ყველასგულის
მოგებასცადო იქნებდაგანებონდაარწაგართვანშენთვისძვირფასი
ესრაღაც.არადა, ვისგულსიგებ, ვისეხვეწები, გიფიქრია?
–თუსწორად გაგიგე, შენმთელ კაცობრიობასამხედრებიხარდაეგაა.
–კარგირა!საერთოდაც, რაუცნაურირამეაესჩვენიწარმოდგენა
,,
კაცობრიობაზე” .როცამასზევლაპარაკობთ, თითოეულ ჩვენგანსრაღაც
დიდებულის, მნიშვნელოვანისთუსულაცდიადისსაკუთარიბუნდოვანი
სურათიგვაქვსხოლმეწარმოდგენილი.არადა, სინამდვილეში
კაცობრიობაზემხოლოდ იმხალხისმეშვეობითვიგებთრამეს, ვისაც
ცხოვრებისმანძილზეგადავეყრებით.ჰოდა, ერთიმაგათაცშეხედე
ჩათვლიდირომელიმესდიდებულად ანდიადად?სასურსათოსთანრიგში
მოყაყანედიასახლისები, კედლებზეუწმაწურისიტყვებისმჯღაბნელი
ცხვირმოუხოცავილაწირაკებიდაგალეშილიუსაქმურები. ..ანდა, მათი
ვითომუფრო დახვეწილიანალოგებიცნახე!სხვათაშორის, ტანჯულ
ადამიანსშეიძლებამართლასცესკაცმაპატივი ტანჯულებსგარკვეული
ღირსებააქვთ.მაგრამიმათსახეებსთუდაჰკვირვებიხარ, ვინცთავიანთი
ჭკუით,"ერთობიანდა
დროსატარებენ” ?აი,სადჩანსხოლმესიმართლე.შეხედე, რაშიხარჯავენ
ვიღაცეებისმონობით ნაშოვნფულს. .
.ნახე,როგორცხოვრობენ
მდიდრები, ვისაცეკუთვნითესქვეყანა.დაფიქრებულხარ, რასეძახიან
დროსტარებას?სწორედ ესააკაცობრიობაზოგადად.გაკარებაცარ
მინდა..
.
–კარგირა!ეგრეცარ შეიძლება, მარტოცუდისდანახვა. .
.რაღაცკარგი
ყველაზეუვარგისადამიანშიცმოინახება.გამოსწორებაცარასოდესარ
არისგვიან, მონანიება. ..
–მით უარესი.როგორია კაცირაღაცგმირულ ნაბიჯსგადადგამსდა
მერეიგებ, დაძაბულობისმოსახსნელადვოდევილისსაყურებლადარ
წასულა? !ანდა, ვთქვათ, ვინმე"შემოქმედმა”ფერწერულიშედევრიშექმნა
დაამდროსთურმეუკანასკნელ კახპებთანატარებსცხოვრებასსადღაც
ბუნაგში.
–აბა,რაგინდა სრულყოფილება?
–...
ანარაფერი.ჰოდა, ამიტომაცარაფერსვირჩევ.
–უაზრობაა.
–მეერთადერთიოცნებამაქვს, ერთადერთი, რასაცმართლავერავინ
დაუშლისადამიანს: თავისუფლება, ალვა,თავისუფლება.
–რასეძახიშენთავისუფლებას? !
–როცაარაფერსითხოვ.როცაარაფერსელი.როცაარაფერზეარახარ
დამოკიდებული.

მკითხველ თალ იგა

 –დათუმართლაიპოვეისეთირამე, რაცგულითგენდომება?
–ვერვიპოვი.მირჩევნია, შორიდანაცარმოვკრათვალი.ისიცთქვენი
პატარა,საყვარელისამყაროსნაწილიიქნება.დაყველათქვენგანთან
იმისგანაწილებამომიწევს ესკიარ მსურს.იცი, უკვეაღარასოდეს
გადავშლიაღარცერთიმდიდებულ წიგნს, ადრერომწამიკითხავსდა
მომწონებია.ძალიანმტკივნეულიაიმისწარმოდგენა, იმავესიტყვებს
სხვათვალებიცკითხულობდნენო.ვიცნობიმთვალებს.მსგავსირამის
განაწილებაკიარ შეიძლება.მითუმეტეს, ამნაირადამიანებთან.
–დომინიკ, ნებისმიერსაკითხზეასეთიგაშმაგებითლაპარაკი
არანორმალურია.
–მეასევგრძნობდაასეგანვიცდი.არ შემიძლიასხვანაირად,
–დომინიკ, ძვირფასო, –ალვასეტყობოდა, როგორღელავდა, –ნეტავი,
მამაშენივიყო.მაინც, ამისთანარატრაგედიაგადაიტანებავშვობაში?
–რასისულელეა!არანაირი!გადასარევიბავშვობამქონდა.
თავისუფალიდათამამივიყავი, არავინზედმეტადარ მაწუხებდა.თუმცა,
ვაღიარებ, ძალიანხშირადყველაფერიმბეზრდებოდახოლმე.მაგასაც
მივეჩვიე
–მემგონი, უბრალოდ, ჩვენიდროებისუიღბლონაყოფიხარ.სულ ამას
ვამბობდი.ძალიანცინიკურებიგავხდით, დეპრესიულები.თუკიმთელი
კაცობრიობაისევუმარტივესჭეშმარიტებებსდაუბრუნდება. ..
_ალვა, მაგასსერიოზულად ამბობ? !ეგხომმხოლოდშენიმეწინავეების
თემადგამოდგებადა. .
.–კაცისგამოხედვაშეამჩნია, გაჩუმდა;ალვა
დაბნეულიდაცოტათინაწყენითვალებითშემოსცქეროდა.უცბად,
დომინიკსსიცილიაუტყდა: "არა,მეშლება.შენეგყველაფერიმართლა
გჯერა.ამიტომაცმიყვარხარ.ამიტომაცვაგრძელებახლაიმას, რაცამ
საღამოსშეკრებაზედავიწყე” .
–რასაგრძელებ?–ჩაეკითხაგაოგნებულიალვა.
–ამნაირლაპარაკსშენისთანაკაცთან.თუიცი, რომპრიმიტიული
ტომებითავიანთღმერთებსმუდამადამიანებსამსგავსებდნენ?
წარმოიდგინეერთი, შენიქანდაკებარომიდგესშუამოედანზე შიშველი,
ღიპგადმოგდებულიდა. ..
–ამითრისითქმაგინდა?
–არცარაფრის, საყვარელო.შემინდე.–-მერემაინცდაამატა, -იცი,
შიშველიმამაკაცებისქანდაკებებიმიზიდავს.ქანდაკებები- მეთქი
დაიხსომე. .
.განსაკუთრებითერთი ჰელიოსსგამოსახავდა.ძლივს
წავგლიჯეერთ პატარამუზეუმს, ევროპაში.
..მგონი,მართლაცოცხალი
კაცივით მიყვარდა. .
.
–მერე, სადაა?ერთირაღაცმაინცვნახო, რაცგიყვარს. .
.
–დაიმსხვრა.
–როგორ მოახერხე? !
–ქვევითბეტონისსაძირკველია, იმასდავახეთქე.
–სულ გაგიჟდი? !რადაგიშავა?
–არავისრომაღარასოდესენახა.
–დომინიკ. .
.
თავიასწია, თმებიუკანგადაიგდო, თითქოსამითფიქრიმოიცილა.მერე
ესღათქვა:
–შოკურითერაპიაარცმომსვლიააზრად.მეგონა, ამგვარირამ
საერთოდ არიმოქმედებდაშენზე.
მაგიდისკიდიდანჩამოხტა, მსუბუქად.
–ახლასახლშიწადი, ალვა.გვიანიაუკვე.მეცმეძინება.ხვალ
შევხვდებით.

მკითხველ თალ იგა

 ●●●

გაიფრენკონმათავისიქალიშვილისსტატიებსგადაავლოთვალი.
ყურმოკვრით იცოდა, რაცდომინიკსიმმიღებაზედასოციალურმუშაკთა
შეკრებაზეეთქვა.ნათქვამისბევრიკივერაფერიგაიგო, მაგრამარცმისი
ამგვარისაქციელიგაჰკვირვებია.ხანდახანიმასაცფიქრობდა, მართლა
ხომარმეჯავრებასაკუთარიქალიშვილიო.
მაგრამრამდენჯერაცესუსიამოაზრიგაუელვებდათავში, იმდენიის
სურათიახსენდებოდადომინიკისბავშვობისხანიდან რომელიღაც
ზაფხულისერთიდღეკონექტიკუტში, საკუთარკარ- მიდამოში.უფრო
სწორად, არცთავად ისდღეახსენდებოდამთლიანად მხოლოდისღა
ჩარჩენოდაგონებაში, პარმაღზერომიდგადაშვილსგაჰყურებდა,
რომელიცბუჩქებისპატარამესერსახტებოდა.ერთიკი
მოასწრო გაფიქრება ვერა, ვერ იზამსო დადაინახაკიდეც, როგორ
გადაევლო ბავშვიმწვანეზოლს.ოღონდ ნახტომისარცდასაწყისი
ახსოვდადაარცბოლო, მხოლოდკნაჭასხეული, გაშლილი
ხორბლისფერითმა, ზეაწეულიწვრილიხელებიცისფონზე ეს
გაყინულიკადრიღაჩაჰბეჭდოდაგონებაში, აღტკინებული
თავისუფლებისიმგვარიგამოხატულება, აღარასოდესრომაღარ
შესწრებიასიცოცხლეში.
წარმოდგენაარ ჰქონდა, რაღაესსურათიშემორჩამთელიცხოვრება,
როცაუამრავიბევრად უფრომნიშვნელოვანირამუკვეგადავიწყებოდა
კიდეც.იმასაცვერ ხვდებოდა, რაღაესახსენდებოდაყოველთვის, როცა
კისაკუთარქალიშვილზემწარეფიქრებიმოეძალებოდახოლმედაან
რატომხდებოდა, მაშინვერომთითქოსსითბოეღვრებოდაგულში. .
.ხან
მამობრივინსტინქტსაბრალებდა აქაოდა, უბრალოდ, მინდა
დავეხმარო, დავიცვა,ოღონდ არკივიცი, როგორანრისგანო.
კიტინგიცოცხალითავითარგამოტყდებოდა, რომდომინიკისნახვა
სურდა, უბრალოდ ვერახერხებდა.რახანია, ფრენკონსგამოართვამისი
ტელეფონისნომერიდადაურეკაკიდეცრამდენჯერმე, ისკიდევ
ყურმილშიკისკისებდა, ეუბნებოდა, რომთვითონაცძალიანუნდოდა
მასთანშეხვედრა, ოღონდესრამდენიმეკვირაძალზედაკავებულიიყო
დაიქნებიმთვისდასაწყისისთვისგადაედოთ?
გაიფრენკონიყველაფერსხვდებოდადაერთხელ ისიცშესთავაზაჩემს
ქალიშვილსვახშამზედავპატიჟებ, მერეშენცგაგაფრთხილებდაასე
შეგახვედრებდომინიკსო. .."
უფრო სწორად, ”–დაამატათან, –"შევეცდები,
ვახშამზედავითანხმო, ოღონდდიდიიმედიკინუგექნება”დომინიკმაკი
ისევგააკვირვათავისიცვალებადიხასიათითდათავპატიჟიარცგაუდვია.
რესტორანშიისეთისახითმიესალმა, თითქოსსულ ამშეხვედრაზე
ოცნებობდა.მხიარულადლაპარაკობდაათასრამეზე, სულ იღიმოდადა,
ბოლოსდაბოლოს, კიტინგსთავშიგაუელვაკიდეც, ნეტა, რას
ვუფრთხოდიო.ერთისაათისმერედომინიკიგაიფრენკონსმიუბრუნდა:
–რაკარგია, დრო რომგამონახედააქმომიყვანე, მამა!შენსულ ისეთი
დაკავებულიხარ. .
.
გაისუცბად სახემოეღუშა.
–ღმერთო დიდებულო!ესრაგამახსენე!
–რა, ისევრაღაცშეხვედრაზეიყავიწასასვლელი?
–დალახვროსეშმაკმა, ეგრეა!ენდრიუკოლსონმადამირეკაამდილით
დაჩანიშვნადამავიწყდა. .
.რვაზემელოდება!დიდიამბითკიდავპირდი,
უეჭველად გეახლები- მეთქი.ახლაიმოხერიენდრიუკოლსონისნახვა

მკითხველ თალ იგა

მინდოდა? !თანმაინცდამაინცდღეს. ..–მერეშემპარავად დაამატა, –შენ
რაიცოდი?
–მე?არაფერიცარ ვიცოდი.დასაერთოდ, მამა,შეგიძლია, მშვიდად
წახვიდე.მედამისტერ კიტინგისულგრძელად გაპატიებთ, ჩვენკი
გემრიელადვისადილებთუშენოდ.დღესსხვაგეგმებიარცმაქვს, ასერომ,
ნუინერვიულებ არსადგავექცევი.
ფრენკონსვერ გაეგო, მიხვდათუარადომინიკი, სწორედესმიზეზირომ
ჰქონდაწინასწარმომზადებულიკიტინგთანმისდასატოვებლად.ყოველ
შემთხვევაში, ბოლომდედარწმუნებულიმაინცარ იყო; მითუფრო,
ქალიშვილიალალად შესცქეროდათვალებში შეიძლებაოდნავ
ზედმეტადმიამიტად.მოკლედ, დროზეუშველათავსდაშვებითაც
ამოისუნთქა.
დომინიკიკიტინგსმიუბრუნდადაისეთიგადამეტებულისინაზით
მიაჩერდა, ამმზერაშიდაფარულიზიზღისმეტსვერაფერსამოიკითხავდი.
"ახლაკიცოტამოვეშვათ, –-უთხრანირწამხდარკავალერს, –"ორივემ
მშვენივრად ვიცითმამაჩემისგეგმებიდათამაშშიავყვეთ.ნუ
დაიმორცხვებ.აი, მეხომარვმორცხვობ.კარგია, შენსჭკუაზერომ
დაატარებ, ოღონდ ეცადე, არმიგიხვდეს.ახლაკი, მოდი, სხვაყველაფერი
დავივიწყოთდაწყნარადვისადილოთ. "
კიტინგსძალიანუნდოდა, ამდგარიყოდაუკანმოუხედავად
გავარდნილიყო იქიდან; არადა,საკუთარიუძლურებითგამწარებულმა
ისიციცოდა, ასიწელიამისგამკეთებელიარ იყო.
"ნუიბღვირები, პიტერ, ”–უთხრადომინიკმა, –”ისე,შეგიძლია, შენც
სახელით მომმართო, ადრეთუგვიანმაინცმივალთაქამდე.ალბათ
ხშირადაცგნახავხოლმე, საერთოდ, უამრავადამიანსვხვდებიდათუ
მამასესიამოვნება, ერთ- ერთიიმათგანიიყო, გულირატომვატკინოთ? !”
მერემთელიდარჩენილიდრო ისეელაპარაკებოდა, როგორცძველ
მეგობარს, მხიარულად დაგულღიად; ისეთიდაუფარავიგულწრფელობით,
თითქოსუნდოდადაემტკიცებინა, რომარაფერიჰქონდადასამალი,
ოღონდთანიმასაცაგრძნობინებდა, რამეშიჩაძიებაარციფიქროო.
ამგვარიხაზგასმულიკეთილგანწყობაალბათიმასაცგულისხმობდა, მათ
ურთიერთობასარანაირიგაგრძელებარომარ ეწერა, სამომავლოდ
მტერსაცკიარ ხედავდაკიტინგში.კიტინგმაცუკვეიცოდა, როგორსულის
სიღრმემდესძულდაესქალი.არადა, შესცქეროდამისბაგეს, ტუჩების
მოძრაობასსიტყვებისწარმოთქმისას; უყურებდა, როგორმოხდენილად
გადაიდებდახოლმეფეხზეფეხსდავეღარაფრითერეოდაიმუჩვეულო
აღფრთოვანებისგანცდას, დომინიკისპირველივედანახვიდანრომარ
აძლევდამოსვენებას.
წამოსვლისასქალმაუთხრა:
–ამსაღამოსთეატრშიარწამომყვები, პიტერ?მნიშვნელობაცარააქვს,
რომელ სპექტაკლზე.ვახშმისშემდეგგამომიარე.თანმამასაცგააგებინე
ესამბავი.გაუხარდება.
–გაუხარდებადამეტიარაფერი? !თუმცაარ ვიცი, რაგვაქვსგასახარიან
მასდაანმე. .
.მაინცდიდიმადლობაასეთიდაფასებისთვის.
–რატომარ გაქვსგასახარი?
–იმიტომ, რომსინამდვილეშიარცთეატრშიწასვლაგინდადაარცამ
საღამოსჩემინახვა.
–ცამდემართალიხარ.იცი, ნელ-ნელამომწონხარ, პიტერ.ცხრის
ნახევარზეგამომიარე.
ოფისშიდაბრუნებულიკიტინგიმაშინვეფრენკონმაიხმოთავისთან.
–აბა?–ჰკითხამოუთმენლად.

მკითხველ თალ იგა

 –რახდება, გაი?–ვითომმიამიტურადშეუბრუნაკითხვა, –ასერამ
აგაღელვა?
–უბრალოდ, მე.
..მართალიგითხრა, მაინტერესებს, საერთოდ
შეეწყობით ერთმანეთსთუვერა.მემგონი, შენთანურთიერთობაარგებს.
სასიკეთოგავლენა. ..მოკლედ, რასმაწვალებ? !მოყევი, რაიყოდაროგორ!
–არცარაფერი.სასიამოვნოდგავატარეთდრო.შენირესტორნები
ჩემზეკარგადარიცი? !საჭმელიგადასარევიიყო. .
.ხო,მართლა, ამ
საღამოსშენიქალიშვილითეატრშიმიმყავს.
–გაფიცებ!
–ხო,რაიყო? !
–ეგროგორღამოახერხე?
კიტინგმამხრებიაიჩეჩა: "
ხომგითხარი, დომინიკისარ უნდაგეშინოდეს
-მეთქი.”
–კიარმეშინია, მარა. .
.ოჰო, უკვე"
დომინიკიც"გახდა?გილოცავ, ძმაო.
არ მეშინია,უბრალოდ, ვერვუგებ.საერთოდაც, თითქოსახლოსარავის
იკარებს.არასოდესარცერთ გოგოსთანარ უმეგობრია, საბავშვობაღშიც
კი.სულ ხალხშიტრიალებს, მაგრამერთიმეგობარიცარაჰყავს.არცვიცი,
რავიფიქრო.ახლაცმარტოცხოვრობს, არადა, ამდენიკაციახვევიადა. ..
–კარგირა, გაი,საკუთარქალიშვილზერამეუკადრისიროგორუნდა
იფიქრო? !
–არა,მაგასარცვფიქრობ!საქმეცეგაასწორედ.ნეტარამისფიქრის
საფუძველიმქონდეს!არადა, უკვეოცდაოთხიწლისაა, პიტერ, დაჯერაც
ქალწულია მეხომვიცი, დარწმუნებულივარ!შენრა, ქალსვერშეატყობ?
მორალისტინამდვილადარავარ დაესარანორმალურადმიმაჩნია.
არაბუნებრივადაცმისასაკში, მითუმეტეს, თუდომინიკისშეხედულებებს
დაცხოვრებისყაიდასაცგავითვალისწინებთ.ღმერთს
ვთხოვ, მალეგათხოვდეს.გეფიცები. .
.ოღონდ, სწორადგამიგე, შენკიარ
გახვევთავს. .
.
–ეგრასათქმელია! .
.
–მართლა, პიტერ, საავადმყოფოდანდარეკეს.საწყალილუშესი, მგონი,
გამომძვრალა.ამბობენ, აშკარაუკეთესობააო.
ლუშესნ.ჰეიერსინსულტიდაემართა, კიტინგიცგანსაკუთრებულ
ინტერესსიჩენდა, ყოველდღედაწვრილებითარკვევდამისამბავს, თუმცა
ერთხელაცარმოუნახულებია.
–აგაშენაღმერთმა, –გაუღიმაფრენკონს.
–ოღონდ, არამგონია, როდისმესამსახურსდაუბრუნდეს.ბერდება. .
.
ყველასმოგვიკაკუნებსეგდრო, როცასაქმისთვისვეღარვივარგებთ, –
თითებშიქაღალდისსაჭრელ მოოქჭვილ დანასათამაშებდა, –ესყველა
ჩვენგანისხვედრია, პიტერ. ..ადრეთუგვიან.წინუნდაგაიხედოკაცმა. .
.

●●●

კიტინგისასტუმროოთახშიიჯდა; გაზისბუხარშისინთეტურიქვის
ჯორკოებსხელოვნურიცეცხლისალიმოსდებოდა, დედაკიშეკითხვას
შეკითხვაზეაყრიდა დომინიკისგარეგნობაზე, ჩაცმულობაზე,
ლაპარაკისმანერაზედა,სავარაუდოდ, რარაოდენობისთანხა
დაეტოვებინადედამისსანდერძად.
ახლაუკვეხშირ-ხშირად ხვდებოდახოლმედომინიკფრენკონს.ქალს
უარიარცერთ მიპატიჟებაზეაღარუთქვამს.ახლაცმისგანმოდიოდა
ღამისკლუბშიგაატარესმთელისაღამო.პიტერსმხოლოდისვერ გაეგო,
ესრაღაცასმაინცნიშნავდამისთვის,თუამითიმასაჩვენებდამხოლოდ

მკითხველ თალ იგა

გინდაერთად ვყოფილვართ, გინდაშეხვედრებზეუარიმითქვამს
ერთიაო.ასეათუისე, მუდამგულისფანცქალით ელოდახოლმეშემდეგ
შეხვედრას.უკვეთვეიყოგასული, ქეთრინიარენახადაარცისიდებდა
თავს ერთიანად ჩაფლულიყომისიბიძისსალექციოციკლის
მოსამზადებელ სამუშაოში.
მისისკიტინგისანათისშუქზეპიტერსპიჯაკზეღილსუკერებდა, ათას
შეკითხვასუსვამდადათანამუნათებდა რაწესია, საგარეოშარვლით
რომდამჯდარხარ იატაკზეო; ისკიდევყურსაცარ იბერტყავდა, მხოლოდ
შიგადაშიგთუგაეპასუხებოდა: "კი..
.არა..
.არ ვიცი..
.კი,
ნამდვილად
მომხიბვლელივინმეა. .
.გვიანიაუკვე, დავიღალე. .
.ჯობს,დავიძინო, ხვალ
ადრეუნდაავდგე. .
."
უცბად,კარზეზარმაგაიწკარუნა.
"ასეგვიანვისგავახსენდით? "”–რიტორიკულადიკითხამისისკიტინგმა.
პიტერმამხოლოდმხრებიაიჩეჩასაპასუხოდ, ადგადაკარისგასაღებად
გაემართა.
ზღურბლზექეთრინიიდგადაჯიბისრაღაცწიგნსაწვალებდახელში.
ყოყმანიცადამტკიცეგადაწყვეტილებაცერთდროულადეხატასახეზე.
წამიერიპაუზისმერეთქვა:
–საღამომშვიდობისა, პიტერ.შეიძლება, შემოვიდე?სალაპარაკო მაქვს.
–ქეით!შემო, რათქმაუნდა!როგორხარ?დედა, ქეითია.
მისისკიტინგსარავითარიმინიშნებაარ სჭირდებოდაიმის
მისახვედრად, რომმისიბიჭისთავსრაღაცისეთიხდებოდა, რასაცდიდი
სიფრთხილითადატაქტითსჭირდებოდამიდგომა.
–საღამომშვიდობისა, ქეთრინ!კარგია, რომშემოგვიარე._თქვა
მშვიდად.
კიტინგსკი, უბრალოდ, ისეთისითბო ჩაეღვარაგულში, ისეთიგრძნობა
გაუჩნდა,რაკიქეითიჩემთანაა, საორჭოფოცარაფერიაო; ისკივეღარ
იაზრა,რასნიშნავდაასედაუპატიჟებლად, ასენაგვიანევზე
მოულოდნელისტუმრობა.
–საღამომშვიდობისა, მისისკიტინგ, –გაეპასუხაქეითი, –მეტისმეტად
გვიანხომარ მომივიდამოსვლა?
–სულაცარა, ჩემოგოგონა, –თქვამისისკიტინგმა, –აბა, ეგრა
სათქმელია.
–მხოლოდ ქუდსმოვიხდი. .
.სადდავდო, მისისკიტინგ?მაგიდაზე?არა,
იქნებაგერ, სეკრეტერზე. .
.არა, არივარგებს ესისეთიკარგი
სეკრეტერია, მეკიდევქუდისულ დამისველდა. .
.–აშკარაიყო, აზრსვერ
აყოლებდასაკუთარ სიტყვებს.
–ქეით, რადაგემართა?–ბოლოსდაბოლოს, მისიესუცნაური
მდგომარეობაკიტინგსაცაღარდარჩაშეუმჩნეველი.
ქეითმაგამოხედადააშკარაიყო, თვალებშიშიშიჩაჰბუდებოდა.ტუჩები
გაჰპობოდა ცდილობდა, გაეღიმა, მაგრამვერაფრითახერხებდა.
–მოდი, ბუხართანგათბი!
დაბალისკამიცეცხლთანახლოსმიუჩოჩადალამისაიძულა,
დამჯდარიყო.მოთელილისაშინაოშავისვიტერიდაგაცრეცილიძველი
ქვედაკაბაარცგამოეცვალა, ისევეწამოსულიყო.მობუზულიდაჯდა,
მუხლისთავებიმჭიდროდ მიეტყუპებინაერთმანეთისთვის სკოლის
მოწაფესჰგავდა.მერეჩუმად, ტკივილნარევიხმითთქვა:
–მშვენიერიოთახია. .
.თბილიდამყუდრო. .
.
–ქეით, საყვარელო, რამოხდა?
–დიდიარაფერი.ოღონდ უნდადაგელაპარაკო.ახლავე.
პიტერმადედასგახედა: "იქნებ...
"

მკითხველ თალ იგა

 –არა, არაფერია, არაუშავს. ..მისისკიტინგმაცგაიგონოს.იქნებასე
უკეთესიციყოს.
მერემიუტრიალდადაწყნარადთქვა: "იცით, მისისკიტინგ, მედაპიტერი
დანიშნულებივართ. "მერეასევეწყნარად, უემოციოდდაამატა: პიტერ,
მინდა,ახლავევიქორწინოთ, ანხვალ. ..მოკლედ, რაცშეიძლება, მალე.
"
მისისკიტინგისხელიმაგიდაზედაეშვა, უღონოდ.ჯერსრულიად
არაფრისმეტყველითვალებითმიაჩერდაქეითს, მერეკიისეთიშინაგანი
ღირსებით, რაცპიტერსდედისთვისადრეარასოდესშეუმჩნევია, ლამის
საზეიმოდწართქვა:
–არაფერივიცოდი. .
.ძალიანაცკარგი, შვილებო, ასეჯობია.
–დათქვენარაფერიგექნებათსაწინააღმდეგო?სულ არაფერი? _ახლა
კიაუკანკალდახმაქეთრინს.
–საწინააღმდეგორაუნდამქონდეს?დასაერთოდ, ამგვარირამ
მხოლოდშენიდაპიტერისგადასაწყვეტია.
–ქეით!რამოხდა?რატომასესასწრაფოდ? !
–იცირა. .
.მემგონი, რაღაცპრობლემამაქვს. ..ქალური, –უცებსახე
აეფაკლა, –ღმერთო ჩემო!არა!სისულელესვამბობ!შენცხომხვდები?ხო
არ ფიქრობ, რომმე. .
.მე...
–კარგი, რამოგივიდა, არაფერსაცარვფიქრობ, –პიტერსგაეცინა, მერე
იატაკზეგვერდითმიუჯდადახელიგადახვია, –ოღონდ, ცოტადაწყნარდი
დამითხარი, რამოხდა.თუგინდა, დღესვედავქორწინდეთ, ოღონდ
გამაგებინე, რახდება.
–არაფერი.უკვეგადამიარა.ყველაფერსგეტყვი.იფიქრებ,
გაგიჟებულაო.უბრალოდ, უცებრაღაცამწამომიარა, ასემეგონა,
არასდროსშემირთავს, რაღაცსაშინელებადამემართებადასასწრაფოდ
თავსუნდავუშველო- მეთქი.
–მაინცრადაგემართა?
–არ ვიცი.არცარაფერი.მთელიდღევმუშაობდი, ჩვეულებრივად.არც
არავინმოსულა, არცარავისდაურეკავს.მერეუცებ, საღამოს, აიეს
აზრებიამეკვიატა, კოშმარული, შენცხომიცი, რაღაცაუხსნელიშიშირომ
აგიტანს,გიჟური, გაუგებარი. .
.ვგრძნობდი, რომჩემისიცოცხლეიყო
საფრთხეში, რაღაცმემუქრებოდა, რასაცვერასდროსგავექცეოდი, ვერ
გავასწრებდი, ყველგანმომეწეოდა. ..
–მოიცა, რასვერგაექცეოდი?
–ზუსტად ვერაგიხსნი.ყველაფერს.მთელ ჩემსცხოვრებას.ჭაობივით
ჩამითრევდა.უხმაუროდ დაჯიუტად.ვერცმოვასწრებდივერაფერს.როცა
მივხვდებოდი, ჭაობშიშევდგი- მეთქიფეხი, უკვეძალიანგვიანი
იქნებოდა. .
.მაგიტომაცვიფიქრე, რომვეღარასდროსშემირთავდიდა
გაქცევამომინდა, დაუყოვნებლივ, უკანმოუხედავად.შენროდისმე
გიგრძნიარამემსგავსი?ეგეთიაუხსნელიშიში? .
.
–კი, –ჩაიჩურჩულაპიტერმა.
–გიჟიარ გგონივარ?
–არა, ქეით.ოღონდ, მაინცრით დაიწყოეგყველაფერი?მოხდარამე?
–რავიცი. .
.ახლაუკვეისეთსისულელედმეჩვენება, –ჩაიფხუკუნა,
თითქოსმოიბოდიშასავით, –მოკლედ, ოთახშივიჯექი, ცოტაგრილოდა
დაფანჯარაარგამიღია.მაგიდაზეიმდენიქაღალდებიდაწიგნები
მელაგა, საწერად ადგილიარცმყოფნიდადაყოველ წუთსიდაყვს
გავკრავდიხოლმერაღაცას.იატაკზეც, მაგიდისგარშემო, რაღაცეებიიყო
დახვავებული ფურცლები, საქაღალდეები. .
.დამუდმივადსუსტი
შარიშურისხმამესმოდა: სასტუმროოთახისკარიმქონდაცოტაზე
გამოღებულიდაეტყობა, იქიდანუბერავდა.იმოთახშიბიძაჩემი

მკითხველ თალ იგა

მუშაობდა.
ისეგავერთესაქმით, არცვიცოდი, რადროგავიდა.მერეუცებრაღაცამ
დამკრათავში არ ვიცი, რატომ. .
.შეიძლება, ჩახუთულიოთახისბრალი
იყო,შეიძლებასიჩუმის.აღარაფერიმესმოდა, ჩამიჩუმიაღარ
გამოდიოდასასტუმრო ოთახიდან მარტოქაღალდისისსუსტი
შარიშურიარ წყდებოდადაგაგუდულისუკანასკნელ ამოხავილსჰგავდა.
თავიავწიე, სასტუმრო ოთახისკენგავიხედედაბიძაჩემსვეღარმოვკარი
თვალი, აი,მისივეებაჩრდილიკიკედელზეასვეტილიყო, უშველებელი,
გაქვავებული საერთოდ არირხეოდა!
გააჟრჟოლა.ესმოგონებაწეღანდელივითსულელურადუკვეაღარ
ეჩვენებოდა.რატომღაცჩურჩულზეგადავიდა:
–აი, მაშინდამკრათავში.არინძრეოდა, ჩრდილზეგეუბნები, ფურცლები
კითითქოსადგილსიცვლიდნენთავისით, ნელ- ნელასწყდებოდნენ
იატაკსდათითქოსჩემიყელისკენმოიწევდნენ, ჩემსდასახრჩობად.
მაშინკივიკივლე.დაიცი, პიტერ, იმასარაფერიგაუგონია.კივილიცვერ
გაიგონა.იმიტომ, რომჩრდილიარცმაშინშერხეულა.მერეჩემსქუდსდა
პალტოსვეციდაგამოვვარდი.უკვესასტუმროოთახშივიყავი, როცა, მე
მგონი, მკითხა ქეთრინ, სადმიდიხარ, რომელისაათიაო?რაღაც
მაგდაგვარი, დარწმუნებულიარავარ.ოღონდ, არცუკანმიმიხედავსდა
არცმიპასუხია.არ შემეძლო.მეშინოდაბიძაჩემის.ძიაელზუერთის,
რომელსაცხმამაღალისიტყვაარასოდესუთქვამსჩემთვის!აი, ეგიყო და
ეგ.არაფერიმესმის, მაგრამმეშინია.უკვეძველებურადაღარ, მით
უმეტეს, აქ,შენთან, მაგრამმაინც. .
.
საუბარშიმისისკიტინგიჩაერია, მკაცრი, მკვეთრიხმაჰქონდა:
_ყველაფერიგასაგებია, ჩემოკარგო.მოგიკლავსმუშაობითთავიდა
ეგაა.მსუბუქიისტერიკისნიშნებიცდაგტყობიაუკვე. .
.
–დიახ. .
.ალბათ. ..
–არა, –ჩაიბურტყუნაკიტინგმა, –ეგარაფერ შუაშია. .
.–რატომღაცის
ხმისგამაძლიერებელიგაახსენდა, გაფიცულთაშეკრებიდან.მერეუკვე
ცოცხლადდაამატა, –ხო, დედამართალია: თავსიკლავმუშაობით, ქეით.
ეგბიძაშენი. .
.ერთხელაციქნება, შემომელახება.
_კარგი, გეხვეწები. ..რაიმისბრალია!სულაცარ სჭირდებაჩემიმუშაობა.
წიგნებსმართმევსხოლმედაძალითმაგდებსკინოში, თვითონაც
მეუბნება, ბევრსმუშაობო.არადა, მემომწონს.ასემგონია, ერთპაწაწინა
ბარათზეამოწერილიინფორმაციაასობითსტუდენტამდეუნდამივიდეს,
მთელ ქვეყანაში, დამეამაშივეხმარები, ხალხისგანათლებაში, პატარა
წვლილიმეცშემაქვს. ..ვამაყობკიდეცდაარცგაჩერება
მინდა.გესმით?საწუწუნო ნამდვილადარაფერიმაქვს.ოღონდ_ოღონდ
არ ვიცი, ამსაღამოსრადამემართა.
-მისმინე, ქეით, ხვალ დილით განცხადებასშევიტანთდამაშინვე
დავქორწინდებით, სადაცშენიტყვი იქ.
–მოდი, მართლაეგრევქნათ, –ჩასჩურჩულაგოგომ, –შენცნამდვილად
გინდა?არ ვიცი, რატომ, მაგრამნუგადავდებთ.მაშინდავმშვიდდები,
მეცოდინება, საშიშიაღარაფერია- მეთქი.ერთადყველაფერსმოევლება.
სამსახურსაცვიშოვი, თუშენ. ..არა,ჯერთუმზად არ ხარ, ან..
.
–მორჩისისულელებს.მოევლება, აბარა? !დავქორწინდეთდა
ყველაფერითავისითდალაგდება.
–მარტო შენგესმისჩემი.ხოგესმის?
–მესმის, ქეით.
–აბა, როცაყველაფერიმოგვარდა, –ისევჩაერთომისისკიტინგი, –
ახლაჩემიცხელიშოკოლადიცუნდაგაგასინჯო.წასვლამდეცოტა

მკითხველ თალ იგა

გათბობამოგიხდება.
ცხელიშოკოლადიშემოიტანა, ქეთრინმამოსვადაგაუღიმა:
–მე. .
.მეშინოდა, უარზეიქნებოდით, მისისკიტინგ.
–რატომდაგრჩაასეთიშთაბეჭდილება, არვიცი, –ჩამარცვლამისის
კიტინგმა, –ოღონდ ახლაკისახლშიწახვალ დაკარგადგამოიძინებ. .
.
–დედა, იქნებამღამით ჩვენთანდარჩენილიყო?აქვეგავუშლიდით
ლოგინს. ..
–კარგირა, პიტერ, ბიძამისირასიფიქრებს?
–რათქმაუნდა, სავსებითმართალიბრძანდებით, მისისკიტინგ!სახლში
წავალ.
–დაიცა, თუ. .
.
–ახლააღარაფერიმიჭირს, პიტერ.მართლაბიძიაელზუერთისშიშიკი
არ მაქვს..
.
–კარგი, მაგრამჯერადრეა, რაგეჩქარება. .
.
–პიტერ, ღამით ხომარ ირბენსახალგაზრდაქალიქუჩა- ქუჩა?
–მეგავაცილებ!
–არავითარშემთხვევაში!მართლასულელურად გამომივა მოვედიდა
ახლათავსგაცილებინებ. ..
კარირომგაუღო, პიტერმალოყაზეაკოცადაუთხრა: ,
,
ხვალ დილისათზე
გამოგივლი ქორწინებისგანაცხადიშევიტანოთ” .
–კარგი. ..
კარიმიკეტადაერთხანსქანდაკებასავითიდგა, ვერცამჩნევდა, თითები
რომმომუშტულიჰქონდა.მერეოთახშიდაბრუნდა, შეჩერდა,ჯიბეებში
ხელებჩაწყობილიდადედამისსმიაჩერდა რაღაცისთქმასმაინც
მოითხოვდამისგან.მისისკიტინგიკიწყნარად განაგრძობდა
საქმიანობას, არცარაფერსიმჩნევდა.
ბოლოსისევკიტინგმადაარღვიასიჩუმე:
–გადაწყვეტილია, დედა!ამაზელაპარაკიცაღარმინდა!
–მერედა, ვინამბობსრამეს?
–უნდაგაიგო ქეითიმიყვარსდაამასწინარაფერიდაუდგება.
–ძალიანკარგი, პიტერ.
–ჩემამდეარ დადის, მაინცრასუწუნებ!
–ვისრასვუწუნებ, მაგასახლაარავითარიწონაარააქვსშენთვის.
–აქვს, დედა, როგორ არააქვს!მაგასრატომამბობ? !
–შვილო, ჩემთვისშენგარდაქვეყანაზეაღარაფერიარსებობსდა
სხვაზერააზრისავარ, რამნიშვნელობააქვს?იქნებჩამოვრჩიკიდეც
ცხოვრებას, მაგრამახლაესეთივარდარავქნა. .
.
–კარგირა, დედა!მშვენივრადმოგეხსენება, სულაცრომარ მეჩვენება
მასე!დაარცისმინდა, როდისმეჩემგამო გულიგეტკინოს.
–გულსვერაფრითმატკენ, პიტერ სანამსაკუთართავსარავნებრამეს.
აი,მაშინკი. ..
–საკუთართავსრაღაუნდადავუშავო?
–ეგეთებიცხდება, პიტერ,ეგეთებიცხდება. ..მოსმენაარგინდადა. ..
–როდისიყო, შენთვისსიტყვაშემებრუნებინოს!
-მაშინერთ რამესგეტყვი: აი,ახლაისდროა, 29წლისმანძილზერაც
შენზეიმედებსვამყარებდი, ხუხულასავითრომმენგრევათავზე!
–რატომ, დედა, რატომ? !
–ქეთრინშიკიარაასაქმე, შვილო მშვენიერიგოგონაა, ნებისმიერი
რიგითი, წესიერიბიჭისთვისსანატრელისაცოლეიქნებოდა, მაგრამარა
შენთვის, პიტერ არაშენთვის!
–ვითომრატომარა?

მკითხველ თალ იგა

 -მეტისმეტად თავმდაბალიხარ, პიტერ, მეტისმეტად. ..დაესაასწორედ
შენიდიდინაკლი!თავიერთიჩვეულებრივიბიჭივითგიჭირავს.
–სულაცარა!
–მაშ, ესყველაფერირასმივაწერო?განავერხედავ, რამდენსმიაღწიე
უკვედაკიდევრამდენიგაქვსმისაღწევი?მართლაშეგიძლია, საუკეთესო
თუარა, ერთ- ერთისაუკეთესომაინცგახდე, დათან მთელ ამერიკაში!
ასეარაა?
–კი,ასეა!დაეჭვიცარასოდესშემპარვიამაგაში!რამერე?
–რადა, ასეიოლად, თავისთავად, არაფერიხდება, პიტერ!ბევრირამის
დათმობამოგიწევსცხოვრებაში ისეარაფერიგამოგივა.
–მაგრამ. ..
–თუმართლამწვერვალსუმიზნებ, პიტერ, ჩათვალე, რომშენი
ცხოვრებაშენაღარ გეკუთვნის!უბრალო, ყოველდღიურსიამეებზევერ
დაიხარჯებიდავერცრიგითიკაცივითვერიცხოერებ. .
.სხვათა
თაყვანისცემისმოსაპოვებლად, უამრავპატარ- პატარარამეზეუნდათქვა
უარი..
.
–ქეთრინიპატარ- პატარარამეარაა, დედა!
–არ ვიცი, არ ვიცი...როცაქალიიმდენსვერხვდება, კაცსშინარ უნდა
მიუვარდეს, რაღაცსისულელეებითარააფორიაქოსდამომავლის
სასწორზეშეგდებაარსთხოვოსმარტოიმიტომ, გიჟურიხილვებირომარ
აძლევენმოსვენებას, მაგაზეცეტყობა, რაცოლობასაცგაგიწემვს.ოღონდ,
თუგგონია, საკუთარ თავზევდარდობ, საერთოდდაბრმავებულხარ.
როგორვერ ხვდები, პირადადმერაცშემეხება, ქეთრინთანარანაირი
პრობლემაარ მექნება საერთო ენასაცგამოვნახავთდაარციმაში
მეპარებაეჭვი, დედამთილისპატივისმცემელიიქნებადაუბატონოდ
სიტყვასარშემიბრუნებს.აი, მისფრენკონსრაცშეეხება. .
.
პიტერიშეკრთა.წინდაწინვეიცოდა, ამსაუბარსვერგადაურჩებოდა.
არადა,ყველაზეუფროსწორედ ამისეშინოდა.
–ასეა, პიტერ, –გააგრძელადედამისმამშვიდად, დაყვავებით, –ამაზეც
უნდადავილაპარაკოთ.მშვენივრადმესმის, იმასვერასდროსვერაფერს
გავუგებდათვითონაც, ესმომხიბლავი, ხალხშიგამოსულითამამიქალი
ჩემნაირჩამორჩენილ, გაუნათლებელ დედამთილსთავსარასდროს
გაუყადრებს.იქნებ, საერთოდ გამაგდოსკიდეცსახლიდან.მაცადე,
პიტერ...ოღონდ არაფერსდავეძებ მეხომსაკუთართავზედარდიარ
მალაპარაკებს.
–დედა, –შეაწყვეტინაუხეშად, –აი, ეგუკვესრულიბოდვაა, ვითომმე
დომინიკთანრამისიმედიშეიძლებამქონდეს!იმედიკიარა, მემგონი,
სულაცმასხრად მიგდებს. ..
–მემგონი, ახლაშენთვითონბოდავ, პიტერ.მეისდროცმახსოვს, როცა
საკუთართავსაცკიარგამოუტყდებოდი, ცხოვრებაშირაღაცამაინცაა
ჩემთვისშეუძლებელიო.
–დათუეგქალიარაფერშიმჭირდება?
–ვითომ, დაგიჯერო?აი, ეგახარ.რასგეუბნებოდი?შენსთავსშეხედე!
ფრენკონი, ქალაქშისაუკეთესო არქიტექტორი, გამოჭერილიგყავს.აქეთ
გეხვეწებაპარტნიორობას შენიასაკისბიჭს ვითომირგვლივ
გამოცდილიხალხიდაილია!წინააღმდეგიაკიარა, თვითონვეგთხოვს,
იმისქალიშვილიცოლადშეირთო!შენკიხვალ მიადგებიდავიღაც
ცხვირმოუხოცავარარაობასმიუყვან გაიცანით, ჩემიმეუღლეაო!მაგას
აპირებ?მოდი, ცოტახნითსაკუთარითავიდაივიწყედახანდახან
სხვებზეციფიქრე!მოეწონებაფრენკონსეგამბავი?გაუხარდება, იმის
ქალიშვილსვიღაცპატარამაწანწალასთუამჯობინებ?

მკითხველ თალ იგა

 –არ მოეწონება. .
.–ამოიხავლაკიტინგმა.
–აგაშენაღმერთმა!წიხლსგკრავსდაქუჩაშიგამოგისვრის.მეშენ
გეტყვი, გაუჭირდებაშემცვლელისპოვნა!მაგალითად, ბენეტირა, ვერ
ივარგებს?
–არა!–ისეთიგააფთრებითწამოიყვირაკიტინგმა, დედამისიმიხვდა,
ათიანშიგავარტყიო, –ოღონდ ეგარა!
–დიახაც, –გამარჯვებულიიერით დაასვაბეჭედიმისისკიტინგმა, –
ბენეტი!" ფრენკონიდაბენეტი”–ცუდად ჟღერსთუ?შენკიდევიწანწალე
კარდაკარ დაახალისამსახურიეძებე.თუმცარა, ცოლიხომგეყოლება!
მერერაცოლი. .
.
–დედა, გთხოვ...–ისეთისასოწარკვეთილიხმითამოიხრიალაპიტერმა,
დედამისიმიხვდა, ახლაგაჩუმებაარიქნებაოდამაშინვეგააგრძელა:
–აი, ასედასრულდებაშენიქორწინება.შეგრჩებახისგან
გამოჩორკნილითოჯინა, რომელმაცისიცარ იცის,ხელებიდაფეხებისად
წაიღოს.სტუმრად თუვინმეცნობილ კაცსმიიპატიჟებ, სოფლის
გოგოსავითდაიმორცხვებსდააბაზანაშიდაიმალება.ესეიგი, მაგარიდა
შეუმცდარიგგონიაარა, შენითავი?ნურასუკაცრავად,პიტერ კიტინგ!
მარტოკაციამცხოვრებასმწვერვალზეჯერ არასდროსმოჰქცევია.
დამიჯერე, თუგინდა, გზაგაიკვალო, ქალიუნდაშეარჩიოსწორად.შენმა
ფრენკონმარა, სასტუმროსდამლაგებელიმოიყვანაცოლად?სულ მაგ
ჭკუაზეიყო!ხანდახანსხვისითვალითაცშეხედეცხოვრებას.რასიტყვის
ხალხიშენსცოლზე?დამერეშენზერასიფიქრებენ?საქათმესარავინ
აგაშენებინებს!თამაშისწესებიშენზედაჩემზეჭკვიანმახალხმა
დაადგინადიდიხნისწინ.ეგარ დაივიწყო.ვინმოგიწონებსარჩევანს?
ვიღაგენდობა?ანვინგცემსპატივს?
–გეყოფა!–წამოიყვირაკიტინგმა.
დედამისიკივეღარჩუმდებოდა.კარგახანსილაპარაკამოქოქილივით,
შვილიკიიჯდა, გაშმაგებულიიმტვრევდათითებსდა მიყვარს. ..
არ
შემიძლია, მიყვარსო ამოიგმინავდახოლმეხანდახან.
მისისკიტინგმამხოლოდმაშინღადაანებათავი, როცაღამე
განაცრისფრდადაპირველიჩიტებიაჟივჟივდნენ.პიტერიფეხარეული
გაემართათავისიოთახისკენ, გზადაგზადედისუკანასკნელი,თბილი
მზრუნველისიტყვებიმიაცილებდა:
–მაგაზემაინცნუმეტყვიუარს.სულ რამდენიმეთვეზეალაპარაკი. ..
სთხოვე, რამდენიმეთვემოითმინოს.ჰეიერიყოველ წუთსშეიძლება
მოკვდესდაპარტნიორითუგახდი, მერევინცგინდა,ისშეირთედარაც
გინდა, ქენი.თუუყვარხარ, მაგაზეუარსარგეტყვის..
.დაფიქრდი, პიტერ!
იმაზეციფიქრე, გაჯიუტებითროგორ დაუმსხვრევდედაშენსგულს. .
.ეგრა
მოსატანია, მაგრამმაინც.საკუთართავზესაათსთუიფიქრებ,
სხვებისთვისწუთიგამოიმეტე. ..
დაძინებაარცუცდია.არცტანზეგაუხდია.რამდენიმესაათისაწოლზე
იჯდაგონებაარეული, ერთადერთსნატრობდამხოლოდ, ერთიწლითწინ
გადაენაცვლა, როცაუკვეყველაფერიმოგვარებულიიქნებოდა.თუმცა, რა
დაროგორ უნდამოგვარებულიყო წარმოდგენაარ ჰქონდა.
დილისათსაათზე, როცაქეთრინსმიადგაშინ, ჯერაცვერაფერი
გადაეწყვიტა.ბუნდოვნადგრძნობდა ქეთრინითვითონჩაჰკიდებდა
ხელს, გზასთავად გამონახავდადაყველაფერითავისითმოგვარდებოდა.
გოგომკარიგაუღო დაგაუღიმა, ბედნიერმადათავდაჯერებულმა
თითქოსარცმომხდარიყოსარაფერი.თავისოთახშიშეიყვანა, სადაც
საწერ მაგიდაზედახვავებულ წიგნებსდაქაღალდებსსწორზოლებად
ეცემოდადილისმზისშუქი.სუფთაოთახიახლად დალაგებულიჩანდა,

მკითხველ თალ იგა

ხალიჩასჯერაცეტყობოდამტვერსასრუტისნაკვალევი.ქეთრინსბამბის
თხელი, სახელოებგახამებულიკაბაეცვა; მზეუცნაურადუბრჭყვიალებდა
თმაზედაბნეულ პატარ- პატარა, ნემსებივითსამაგრებს.პიტერმაუცებ
შვებაციგრძნო, დაერთგვარიიმედგაცრუებაც.
–აი, მეცმზად ვარ!პალტომომაწოდე.
–ბიძასუთხარი?–ჰკითხა.
–აბაარა?
–მერე, რაო?
–არაფერი.გაიცინამხოლოდ დამკითხა, საქორწინოსაჩუქრადრას
ვინდომებდი.სიცილითკიბევრიიცინა.
–ახლასადაა?ჩემინახვაარუნდოდა?
–ოფისშიეჩქარებოდა.ასეთქვა, კიდევბევრჯერმოვასწრებმაგის
ნახვასო.სწორედასეთქვა, მაგრამისესასაცილოდგამოუვიდა!
-მისმინე, ქეით..რალაცუნდაგითხრა, –ჭოჭმანობდა, ვერცთვალს
უსწორებდა, –მოკლედ, ეგეთიამბავია: ფრენკონისპარტნიორი, ლუშეს
ჰეიერი, სიკვდილისპირასაადაარცმისიგადარჩენისიმედიაქვთ. .
ფრენკონმარამდენჯერმეგადამიკრასიტყვა, მომავალიჩემი
პარტნიორიშენუნდაიყოო, მაგრამერთიიდეააქვსაკვიატებული
საკუთარიქალიშვილიუნდაშემრთოს.ახლასხვანაირადარ გამიგო,
მაგისშანსიარაა, მაგრამპირდაპირვერვეუბნები.ამიტომაცვიფიქრე
..
.იქნებმოგვეცადადა. .
.სულ რაღაცორიოდკვირა. .
.მყარად
მოვჯდებოდიფირმაშიდამერეფეხებსაცვერ მომჭამდა, თუვეტყოდი,
რომცოლიანივარ. ..ოღონდ ესყველაფერიისევშენიგადასაწყვეტია,
იცოდე, –ახლაღაგაუსწორათვალიდასწრაფადდაამატა, –თუიტყვი,
არაო, ახლავეწავალთ განცხადებისშესატანად.
-მოიცა, პიტერ. .
.–წყნარად თქვა, ოღონდ გაოცებასვერ ფარავდა რა
თქმაუნდა, დავიცდით რაზეალაპარაკი!ადრევეუნდაგეთქვა.ეს
იმდენადმნიშვნელოვანიამბავია, აჩქარებაარანაირადარივარგებს, ან
სადგვეჩქარება?
პიტერმაშვებითამოისუნთქადაერთიწამითთვალებიმოხუჭა,
–იმისარ გეშინია, ფრენკონისგოგომრომგაჯობოს?
ქეითსალალად გაეცინა: "
არა, პიტერ!მეტისმეტად კარგადგიცნობ“
–მაგრამთუგულიმაინცგეთანაღრება. .
.
–კარგირა!რამერომიყოს, წეღანაცსწორედმაგასვფიქრობდი, რას
ავჩქარდი- მეთქი, მაგრამრაკიგადაწყვეტილიგქონდა. .
.რაკითვითონაც
გაწყობს, რომმოიცადო, არცმემაქვსსაწინააღმდეგოარაფერი.თანაც,
სწორედამდილით ბიძაჩემმადასავლეთსანაპიროზერომელიღაცძაან-
ძაანმნიშვნელოვანიუნივერსიტეტიდანხელმეორედმიიღომიწვევა
ლექციებისკურსიუნდათ რომგანაახლოს.სინდისიმქენჯნიდა, ასე
დაუმთავრებელ- დაუხარისხებელ მასალებსრომვუტოვებდი.მერეისიც
კივიფიქრე, ჯერხომძაანახალგაზრდებივართ, ცოტარომდავიცადოთ,
უკეთესიცკიიქნება- მეთქი.
–მართალიხარ, ეგრეა.მაგრამისევგუშინდელივითთუიგრძნობთავს. .
.
–ეგაღარ გამახსენო!საკუთარითავისმრცხვენია.სიმართლეგითხრა,
არცკიმესმის, რადამემართა. ..არცმახსოვს.ბევრისისულელე
ვილაპარაკე?
–კარგი, გახსენებადარღირს.
მერეკირაღაცხუმრობანარევიკილოთიდაამატა: "ისე,არდაივიწყო
თავადდამეთანხმე. .."
ქეითსმხოლოდ გაეცინაამაზე, მერეკიმეორედღისთვისშეთანხმდნენ,
ერთადესადილათ. პიტერკიტინგიოფისისკენგაემართა, სადაცმისის

მკითხველ თალ იგა

მორჰედთანშეხვედრაზეუკვეიგვიანებდაკიდეც, ოღონდგზად სულ
რაღაცაწუხებდა,
თითქოსეჭვისჭიაცღრღნიდა თითქოსრაღაცდიდიდამნიშვნელოვანი
დაკარგა.
..ისეთიგრძნობაჰქონდა, თითქოსვიღაცისწნეხისქვეშ
მოხვდნენორივენიდანაადრევადდანებდნენ. .
.
ქეთრინიოთახისშუაგულშიიდგა, შინაგანსიცივესადასიცარიელეს
აეტანათითქოს: სულ ბოლომდეიმედოვნებდა პიტერიუკანაღარ
დაიხევსო.მაგრამმერეთავიგაიქნია, ავბედითიფიქრებიმოიშორადა
ისევთავისსამუშაო მაგიდასმიუჯდა.

13

ოქტომბრისერთდღეს, როცაჰელერისსახლისმშენებლობა
დასასრულსუახლოვდებოდა, სახლისსაცქერადგზისპირასშეყრილ
პატარაჯგუფსერთიაწოწილი, ხმელ- ხმელიახალგაზრდაკაციგამოეყო
დარორკსმიუახლოვდა.
–ბოდიშიმომითხოვიადა, "
საგიჟეთს“თქვენაშენებთ?–დაეკითხა.
–ამსახლსთუგულისხმობ, კი.–მიუგორორკმა.
-კინუმიწყენთ, სერ.უბრალოდ, ხალხიეძახისასე.მეპირადად სხვა
აზრიმაქვს.თვითონაცმშენებელივარ. ..არა,მშენებელიკიარა,
საკუთარიბენზინგასამართისადგურისაშენებასვაპირებაქედანათი
მილისმოშორებით.დალაპარაკებამინდოდათქვენთან.
მოგვიანებით, როცაუკვეიმგარაჟისწინისხდნენმერხზე, სადაც
იმხანადჯიმიგოუენიმუშაობდა, ყველაფერიდაწვრილებითაუხსნა
რორკსდაბოლოსდაამატა: "
თქვენზეკიიმიტომვიფიქრე, მისტერრორკ,
მართლაგულით რომმომწონსისსასაცილო სახლი.არ ვიცი, რატომ,
მაგრამეგრეკია.რაღაცაზრსვხედავყველაფერ-
ში.თანიმისშემხედვარეყველაგაოგნებულირჩებადამეტი
სალაპარაკოცარაფერიაქვთ. ..სახლისთვისხალხისყაყანირახეირია,
მაგრამაი, ბიზნესსკიწაადგება იცინონ, იხითხითონ, ოღონდკი
ყურადღებამიაქციონ!ამიტომაცგადავწყვიტე, ჩემისადგურისაშენებაც
თქვენგთხოვოთ.გიჟადკიმომნათლავენ, მაგრამთქვენირამიდის? ”
ჯიმიგოუენითერთმეტიწელიმართლავირივითმუშაობდადასაკუთარი
საქმისწამოსაწყებადაგროვებდაფულს.არქიტექტორისარჩევანი,
როგორცვარაუდობდაკიდეც, საყოველთაოაღშფოთებისსაგნადიქცა;
ჯიმიარავისშეჰკამათებია, არცახსნა- განმარტებადაუწყია, არცთავის
დაცვაუცდია; ყველასზრდილობიანადპასუხობდა, ალბათ მართლები
ხართ, ძმებოო, რორკსკიაცლიდა, მშვიდადემუშავა.
ბენზინგასამართისადგურიდეკემბრისბოლოსგაიხსნაბოსტონფოუსტ
როუდისგზატკეცილზე ხეებსშორისჩადგმული, შუშითადაბეტონით
ნაგებინახევარწრისფორმისორიმომცრო შენობა: ცილინდრულიოფისი
დადაბალი, წაგრძელებული, ოვალურისასადილო.შუაშიკი, შიდაეზოს
კოლონადასავით, თავადბენზინისსაქაჩიტუმბოებიიყოჩარიგებული.
ყველაფერსწრიულიმოყვანილობაჰქონდა; არსადჩანდაკუთხეან
სწორიხაზი; თითქოსმოქცევისტალღებიგაქვავებუ-
ლიყვნენიმუმაღლესიჰარმონიისწამს, რომლისსრულყოფილებაც
არაფრით შეიძლებოდა, წინასწარგამიზნულიყოფილიყო. ..თითქოს
საპნისბუშტებიეშვებოდნენზემოდან, მიწისკენ,დამიწასაცბოლომდე
არ ეხებოდნენ; თითქოსცოტაცდა, მონაბერისიომათსადღაცსხვა
მხარესგადარეკავდა.მთელინაგებობარაღაცითთვითმფრინავის
ძრავასაცწააგავდადა, იმავდროულად, სინატიფისადასიმსუბუქის

მკითხველ თალ იგა

განცდასაცბადებდა.
რორკიმთელიისდღეიქდარჩა.სასადილოსდახლთანსაფირმო,
თეთრიფინჯნიდანყავასსვამდადახედავდა, როგორჩერდებოდნენ
კართანმანქანებიერთმანეთისმიყოლებით.შეღამებულზეღაწამოვიდა.
საჭესმიმჯდარმამხოლოდერთხელ მიიხედაუკან: შენობა
გზაჯვარედინზე, ორიდიდიგზისგადაკვეთაზეიდგადაალბათმთელი
დღეარმოაკლდებოდამანქანები არციმქალაქებიდანმომავალი,
სადაცმსგავსინაგებობისთვისარანაირადარ მოინახებოდაადგილიდა
არციმქალაქებისკენმიმავალი, სადაცასეთნაგებობასსანთლითვერ
იპოვიდაკაცი.წინგაწოლილ გზასგახედადამერეთვალიცარგაჰქცევია
სარკისკენ, რომელშიცჯერ კიდევწერტილებადკრთებოდნენუკვეშორს
დარჩენილისინათლეები. ..
მერეისევუქმად ყოფნისთვეებიგაიწელა.ყოველ დილითპატიოსნად
მიდიოდაოფისში, სამუშაომაგიდასთანჯდებოდადაკარს
მიაშტერდებოდახოლმე; კარსკიარადაარ აღებდაარავინ, ტელეფონიც
დუმდადადღისბოლოსსაფერფლეცმხოლოდმისინამწვავებითიყო
სავსე.
–რასფიქრობ, ჰაუარდ, რასაპირებ?–ერთ დღეს, სადილობისას,
ჩაეკითხაკიდეცოსტინჰელერი.
–არაფერს.
–არ შეიძლებაეგრე!
–მერასმერჩით? !
–ადამიანებთანსაერთოენისგამონახვაუნდასცადო.
–არ მეხერხება.
–რატომ?
–სამაგისოგზაარ ვიცი.ეტყობა, რაღაცერთიგრძნობადაბადებიდანვე
არ დამყვა.
-–მერეცშეგეძლო შეგეძინა. ..
–ალბათ არცმაგგრძნობისთვისაუცილებელიორგანოგამაჩნია.რაღაც
მაკლია, ანდაპირიქით ზედმეტიმაქვსისეთი, რაცმბორკავს,
მაფერხებს. ..რაცმთავარია, ისხალხიარმიყვარს, ვისთანსაერთოენის
გამონახვასაცცალკემცდელობასჭირდება.
–აბა, უსაქმურად უნდაიჯდე? !შეკვეთებიარ გინდა?
–დაშეკვეთისმისაღებადრავუთხრახოლმე?მემხოლოდისშემიძლია,
საკუთარინამუშევრებივაჩვენო.თუარმოეწონათ, ლაპარაკირას
შეცვლის?ანრომელიმჭევრმეტყველიმევარ? !..
–მერე, არგაწუხებსესამბავი?
-არცმაინცდამაინც.ამისთვისმზადვიყავი.ველოდები.
–რას?
–ჩემნაირ ხალხს.
–ეგრანაირს?
–არ ვიცი.არა, როგორ არვიცი, ოღონდახსნამიჭირს.ხშირად
მინატრიაკიდეც, ნეტავშემეძლოს- მეთქი.რაღაცსაერთოპრინციპით
მონათესავე. ..
–გულწრფელობის?
–დიახ. ..არა,მხოლოდ ნაწილობრივ.გაიფრენკონიცგულწრფელი
კაცია,ეგარაასაქმე.გაბედულების?თავისებურად, რელსტონ
ჰელქომბსაცარაკლიაგაბედულება. .
.არ ვიცი.
..ოღონდჩემნაირხალხს
გამოხედვითვცნობ.შეიძლება, ასმადაათასმაცჩაუაროსთქვენსსახლს,
მაგრამაიისერთი, რომელიცგაჩერდებადათვალსარმოაცილებს_ისაა
სწორედ, ვინცმინდა.

მკითხველ თალ იგა

 –ესეიგი, სხვახალხიცგჭირდება ეგრეა?
–ცხადია.რაგაცინებთ?
–მეგონა, ყველაზეასოციალურიარსებაიყავიმათშორისვისი
გაცნობისპატივიცკიოდესმემქონია. .
.
–-ხალხიიმისთვისმჭირდება, სამუშაოდამიკვეთონ.აბა, მავზოლეუმებს
კიარ ვაშენებ. .
.თუგგონიათ, რაღაცსულიერისიახლოვისთვის
მესაჭიროებავინმე?
–მართლაარავინგჭირდება?
–არა.
–უცნაურია, თითქოსარცკიტრაბახობამით. .
.
–რაარისამაშისატრაბახო?
ჰელერსერთხანსხმაარგაუღია, მარტოსიგარეტსათამაშებდა
თითებში; მერეგაეცინა:
–დიდიუცნაურივინმეხარ.
–მაპატიეთ.თქვენიმრამდენიმეშიგადიხართ, ვისშენარჩუნებასაც
ვისურვებდი.უბრალოდ, არ მინდაამაზელაპარაკი.
–საქმეცეგაა.საკუთარ თავშიჩაკეტილიმოარულისაფრთხობელახარ,
ჰაუარდ.
–ვიცი.
–მერე, რატომარგინდა, ცოტამაინცშეიცვალო?
–რისთვის?
–სწორედ ესმაკვირვებსშენში. ..ისეთიცივსისხლიანიჩანხარ, შენნარი
არცარავინმინახავს!არადა, ხომვიცი, საქმისთვისთავსგაწირავ.
–მაგითრისითქმაგინდათ?
–რავიცი, ისე....
კვირაკვირასმისდევდა, რორკიბეჯითად დადიოდაოფისში, რვა-რვა
საათიუჯდამაგიდასდაბევრსაცკითხულობდა; ხუთზეკისახლში
მიდიოდა ახლაუკეთესიბინაშეარჩია, ოფისთანახლოს.ცოტა
ეხარჯებოდადაფულიცსაკმაოდდაუგროვდა.
ერთ დღესაც, თებერვლისთვეში, მისოფისშიტელეფონიაწკარუნდა.
ქალისცოცხალი, თვითდაჯერებულიხმარორკთან, არქიტეტორთან
შეხვედრასითხოვდა.იმავესაღამოსვიღაცშავტუხა, ტანმორჩილი
ქალბატონიესტუმრა; წავისქურქიმოესხადაერთობეგზოტიკური
საყურეებიეკეთა, თავისყოველ შერხევაზერომწკარუნობდნენ.ესმისის
უეინუილმოტიიყოლონგაილენდიდანდააგარაკისაშენება
მოესურვებინა.რორკითურმეიმიტომგამოერჩიასხვებისგან, რომოსტინ
ჰე-
ლერისსახლზესმენოდაუამრავირამ.თანაც, –დაუმატა, –ჰელერს
ვაღმერთებ, ერთადერთინამდვილიინტელექტუალიამთელ ამ
ლაწირაკებშიო.მისიმარადითანამდგომივიქნები, რასაცარ უნდა
მოჰკიდოსხელიო. ..ისე,მისტერ რორკ, უფროახალგაზრდაყოფილხართ,
ვიდრემოველოდიო, თუმცა,აბა,ამასრამნიშვნელობააქვს, რამერომ
იყოსო...ახალგაზრდობასმხარშიუნდაამოვუდგეთ სწორედასეამბობს
ოსტინჰელერიო; თუმცა, სახლიდიდიმინდაო, ორიბავშვიმყავსდა
ორისაბავშვოოთახიცდამჭირდება ხომგესმით, ბავშვებსსაკუთარი
სამყარო უნდაჰქონდეთო; ჩემთვისკიდევ ბიბლიოთეკა( ვგიჟდები
წიგნებზე),მუსიკისმოსასმენისტუდია, ორანჟერეა( ველისშროშანები
უნდამოვაშენო ასემეუბნებიან, შენიყვავილიაო) ,ქმარსაცთავისი
ბუნაგიუნდაჰქონდეს, რასაკვირველიაო, ოღონდყველაფერშიჩემს
გემოვნებასენდობადაესეცჩემიგადასაწყვეტიაო; ისე,ქალირომარ
ვიყო,მეცარქიტექტორობასმოვკიდებდიხელსო. .
.მერეკიდევ

მკითხველ თალ იგა

მომსახურეპერსონალისსაცხოვრებელიდაა. შდაა. შ.სამიმანქანის
სამყოფიავტოფარეხით. ..გაჭიმულისამისაათიიქაქანადაბოლოსისიც
დაამატა რაცსტილსშეეხება, ტიუდორებისხანისაუნდაიყოს, ცხადია,
ჭკუასვკარგავმაგსტილზეო.
რორკმამძიმე- მძიმედ ასწიათავიდადაეკითხა, მშვიდად:
–ოსტინჰელერისსახლიგინახავთ?
–არ- ა-
ა,სადამაქვსდრო!არადა, ისემინდოდა, თუნდაცმხოლოდ
ოსტინისხათრით სახეზეხომარცისმყავსნანახი მისიერთიუბრალო
თაყვანისმცემელივარ.სადღაცმეინისმხარესაა, ეგრეა?
რორკმაფოტოებიდაულაგაწინ.
–აი,ესაა.
ერთიგადაავლოთვალიდაიქვედაყარა, მაგიდაზე.
–ძა-ალიანსაინტერესოა, –თქვამერე, –მაგარია.ოღონდგამიგებთ
ალბათ, მთლად ჩემისტილიარაა.მეგობრებიმეუბნებიან, ინგლისურ
სტილშიზიხარო. .
.
სცადააეხსნა, რატომარაფერშიგამოადგებოდატიუდორებისხანის
სახლი, მაგრამგაგიგონიათ?შუაზეგააწყვეტინა:
–მოიხედეთაქეთ, მისტერ რორკ!ლექციაგინდათწამიკითხოთ?
მშვენიერიგემოვნებამაქვსდაარქიტექტურაშიცსავსებით. ..საგანგებო
კურსიცკიგავიარეჩვენსკლუბში.მეგობრებიმეუბნებიანბევრ
ხუროთმოძღვარზემეტიიციო.მოკლედ, ვიფიქრედაგადავწყვიტე
ინგლისური, ტიუდორისსტილისსახლიმინდა.ამაზეკამათსაღარ
ვაპირებ.
–სხვაარქიტექტორისმოძებნამოგიწევთ, მისისუილმოტ.
ქალი, ცოტაარ იყოს, დაეჭვებულიმიაჩერდა.
–ესეიგი, რა,შეკვეთაზეუარსამბობთ?
–დიახ.
–ჩემსშეკვეთაზე?
–ასეა.
–კიმაგრამ, რატომ?
–ასეთსაქმესხელსარ მოვკიდებ.
–მეგონა, არქიტექტორები. ..
–სწორია.არქიტექტორებიყველაფერსაგიშენებენ, რასაცინებებთ.
ნებისმიერისხვაარქიტექტორიამქალაქში.
–მაგრამმეჯერთქვენთანმოვედი.
–მისისუილმოტ, დამდეთპატივიდამითხარით, ჩემთანრატომ
მობრძანდით, თუტიუდორებისსტილშინაგებისახლიგინდოდათ?
–მემეგონა, ჩემსარჩევანსსათანადოდდააფასებდით.თანაც,
მეგობრებშივიტყოდი, ოსტინჰელერისარქიტექტორიდავიქირავე-
მეთქი.
ჰაუარდიგულითეცადა, ყველაფერიაეხსნადაქალირაღაცაშიმაინც
დაერწმუნებინა.არადა, რაცმეტსლაპარაკობდა, უფროდაუფრო
რწმუნდებოდა წყალსვნაყავო.თითქოსმისწინსაერთოდარციჯდა
მავანიმისისუილმოტი: არსებობდაუბრალოდსაკუთარიმეგობრების
შეხედულებებით, ცხოვრებაშინანახისაფოსტობარათებით, სოფლური
ცხოვრებისამსახველი, ყმაწვილქალობაშიწაკითხულირომანებით
გამოვსებულირაღაცნიჟარა პიროვნებაწაშლილი, შეუვალი, ბამბის
ქულასავით ხმაშეუღწეველი. ..
"ძალიანვწუხვარ, ”–თქვამისისუილმოტმა, –"მაგრამსაღიაზრის
წინააღმდეგასეჯიუტადამხედრებულ ხალხთანურთიერთობას
ნამდვილადარავარ მიჩვეული.ეჭვიარ მეპარება, არაერთიცნობილი

მკითხველ თალ იგა

არქიტექტორიჩათვლისპატივადჩემთვისმუშაობას.არ დაგიმალავთ,
ჩემიმეუღლეარჩევანსარმიწონებდადაყველაზემეტად ისმწყინს,
მართალირომგამოდგა.კარგად მენახეთ, მისტერრორკ. "
სკამიდანღირსებისგრძნობით აღსავსესახითკიწამოდგა, მაგრამკარი
მაინცმთელიძალით გაიჯახუნაზურგსუკან.რორკმაფოტოებიისევ
საწერიმაგიდისუჯრაშიჩაყარა.
მისტერრობერტლ.მანდი, მარტისთვეშირომმიადგა, ოსტინჰელერის
გამოგზავნილიიყო.ფოლადივითმჟღერიხმადაფოლადისფერითმა
ჰქონდა, თვალებიკიცისფერი, კეთილიდააზრიანი.კონექტიკუტში
უნდოდასახლისაშენებადაამსახლზეისემორცხვადდამოკრძალებით
ლაპარაკობდა, როგორცახლადმოწიფულისასიძო საპატარძალზე,
ანდა ჭარმაგიკაციცხოვრებისუკანასკნელ, ფარულ გრძნობაზე.
–უბრალოდსახლზეარაასაუბარი, მისტერ რორკ, –გაუბედავად
უხსნიდაგულსმასპინძელს, თანიმგვარირიდით, თითქოსთავისზე
ბევრადუფროსდაგამოჩენილ ადამიანსელაპარაკებოდა, –იცით,
როგორაა. ..სიმბოლოსავითააჩემთვის.მთელიესწლებიამასველოდი,
ამისთვისვიდგამდიწელებზეფეხს.მთელიცხოვრება. ..უნდააგიხსნათ,
ყველაფერიგიამბოთ.დღესუკვედიდიფულისპატრონივარ, იმდენის,
შემიძლია, აღარცვთვალო.ოღონდ, სულ ასეარ ყოფილაჩემისაქმე.
იქნებმეტისმეტადგვიანაცგამიმართლა, ვერგეტყვით.ახალგაზრდებს
ჰგონიათ, მწვერვალზეფეხითუშედგი, გავლილიგზამაშინვე
პირწმინდად გავიწყდებაკაცს.არააასე.რაღაცმუდამრჩება.ჩემი
ბავშვობაარასდროსდამავიწყდება ჯორჯიაშიდავიბადე, სოფელში.
სულ პატარაბიჭივიყავი, მჭედლისშეგირდადრომდავიწყემუშაობა. ..
ცუდ ამინდშისამჭედლოსთანეტლირომჩაიქროლებდადათავფეხიანად
ტალახშიამომგანგლავდა, ჩემიტოლ- ამხანაგებისიცილითიხოცებოდნენ.
აი,მაშინგადავწყვიტემტკიცედ, ერთმშვენიერდღესსაკუთარისახლი
მექნება-მეთქი, ზუსტადისეთი, რომლისკენაცისეტლებიმიქროდნენ.
მერედამერე, როგორცარუნდაგამჭირვებოდა, სულ იმსახლზე
ვფიქრობდიდაესმშველოდა.წლებიგავიდადაახლაშიშიგამიჩნდა_
აშენებაუკვეშემეძლო, არადა, რაღაცისმეშინოდა.ბოლოს, ეტყობა,ამის
დროცდადგა.გესმით, არა,მისტერრორკ?ოსტინმამითხრათქვენზე, თუ
გაგიგებს,მარტო ისგაგიგებსო.
–დიახ, –გახალისდარორკი, –ნამდვილად მესმის.
–ერთსახლსდავადგითვალი, –გააგრძელამისტერმანდიმ, –ჩემი
მშობლიურისოფლისსიახლოვეს.მთელ ოლქშიგამორჩეულინაგებობაა,
ძველიპლანტატორ რენდოლფებისსაგვარეულოსამოსახლო.ახლა
მაგისთანასვიღააშენებს.ბავშვობაშირაღაც- რაღაცეებიმიმქონდა
ხოლმეიქ, უკანაკართან.აი, ზუსტადმასეთისახლიმინდა, მისტერრორკ.
იმისასლი.ოღონდ, ჯორჯიაშიარა.ჯორჯიაშიდაბრუნებას
აღარ ვაპირებ.აქვე, ქალაქისშორიახლოს.მიწაუკვევიყიდე.თქვენი
დახმარებით, იქაურობასმართლარენდოლფებისმამულსდავამსგავსებ.
ხეებსდავრგავთ, ბუჩქებსგავაშენებთ როგორცჯორჯიიდანმახსოვს,
ისე..
.ყვავილნარიო, ესაო,ისაო. .
.ეჭვიარ მეპარება, აქაციხარებს
ყველაფერი.ფასისამბავიარ მაღელვებს.ცხადია, დღევანდელ დღეს
უკვეელექტრობასაცგავიყვანთდამანქანებისთვისფარეხსაცავაშენებთ
–რაღადროსეტლებიდაცხენებია!ოღონდ, რამინდა, იცით, ჭაღებიდიდ
სასანთლეებსუნდაჰგავდესდაავტოფარეხი აუცილებლადთავლას.
როგორცრენდოლფებისდროსიყო.მაშინდელიფოტოებიცმაქვს.იმათი
ავეჯისნაწილიცშევისყიდე.
მერერორკიალაპარაკდადამისტერმანდიცმოკრძალებული

მკითხველ თალ იგა

გაოცებითუგდებდაყურს.ჰაუარდისსიტყვებსთითქოსარც
გაუბრაზებიათ,უბრალოდ, ესსიტყვებივერცაღწევდნენმის
ცნობიერებამდე:
"როგორ ვერხვდებით? !
"–ცხარობდარორკი, –"თქვენძეგლისდადგმა
გინდათ, თანაცარასაკუთარითავისთვის, არათქვენიცხოვრებისან
მიღწევებისთვის.ვიღაცსხვაადამიანებსუდგამთძეგლს, იმათწარსულ
უპირატესობასთქვენთანშედარებით.არადა, ისუპირატესობაცარ
გაღიზიანებთ.პირიქით უკვდავებასაცანიჭებთ.ერთხელ დასამუდამოდ
კიარ დაივიწყეთ, მარადიულ ნიშანსვეტადგადაიქციეთ.ვითომბედნიერი
იქნებით, მთელ დარჩენილ სიცოცხლესვიღაცისგან
ნასესხებგარემოშითუგაატარებთ?არჯობია, ბოლოსდაბოლოს
გათავისუფლდეთ დაახალი, საკუთარისახლიააშენოთ?თქვენ
რენდოლფებისსახლიკიარ გჭირდებათ, არამედ რასაცის
განასახიერებდა.არადა, მთელიცხოვრებასწორედმაგასებრძოდით. "
მისტერმანდიგაოგნებულიუსმენდა.დარორკსაცერთხელ კიდევ
დაეუფლაარარეალურთანშეჯახებითგამოწვეულიუცნაურიუძლურების
განცდა: არარსებობდაარავითარიმისტერმანდი. .
.მხოლოდ” '
რენდოლფ
-ფლეისის”დიდიხნისწინგარდაცვლილიხალხისაჩრდილებიღა
დაშრიალებდნენოთახში, იმათკივერცმოსთხოვდირამესდავერც
რაიმეშიდაარწმუნებდი.
–არა,–თქვაბოლოსმისტერმანდიმ, –შეიძლება, მართალიციყოთ,
მაგრამმემაინც” რენდოლფ- ფლეისი”მინდა.
–რატომ?
–რავიცი.მომწონს, მორჩადაგათავდა.
მერე,როცარორკმაგანუცხადა, სხვაარქიტექტორიეძიეთო,
მოულოდნელადაჯახა:
–მაგრამმეთქვენმჭირდებით!რატომარგინდათ, ამპროექტსხელი
მოჰკიდოთ?რაგიშლით ხელს?
რორკსხმაარგაუღია.
მოგვიანებით ჰელერმაუთხრა: "
ასეცვიცოდი, ჰაუარდ, უარზერომ
დადგებოდი.არცგსაყვედურობ უბრალოდ, ძალიანმდიდარია. ..ასეთი
კაციბევრგანგამოგადგებოდა.ბოლოსდაბოლოს, ცხოვრებაცხომ
გინდა."
–არაამფასად.–გაეპასუხარორკი.

●●●

აპრილშიუკვეთავად ნათანიელ ჯეინზმადაურეკა"ჯეინზ-

სტიუარტის
უძრავიქონებისსააგენტოდან”დასაკუთაროფისშიმიიწვია.ბატონი
ჯეინზიპირდაპირიდაშეუვალიადამიანიიყოდაპირდაპირვემიახალა,
რომმისკომპანიასსურდაერთიმომცრო, ასე,ოცდაათიოდესართულის
ნაგებობისაშენებაქვედაბროდვეიზედათუმცაარქიტექტორირორკი
სულ არ ეხატებოდაგულზე, მეგობარმა,
ოსტინჰელერმა, დაჟინებით
ურჩია,გინდათუარა, ერთხელ მაინცუნდაშეხვდედადა
ელაპარაკოო. .
.ახლაკისწორედრომშესაფერისიდროიყოდა
აინტერესებდა,ამისთანარაჰქონდასათქმელიმისტერრორკს,
არქიტექტორს?
რორკსკიუდავოდსათქმელიბევრიჰქონდა.მართლაუნდოდაამ
შეკვეთისმიღება მისინებაყოფილიყო და, იარაღისმუქარითაც
გამოსძალავდა...ოღონდ სულ მალეშენობაცგადაავიწყდა,შეკვეთაცდა
ზოგადად, არქიტექტურაზეალაპარაკდა:

მკითხველ თალ იგა

 –მისტერ ჯეინზ, როცამანქანასყიდულობთ, მოგდითთავში, რომ
ფანჯრებსგარშემო ყვავილებიჰქონდესშემოვლებული, ფარებისთავზე
–ხახადაფჩენილილომები, სახურავზეკიდევკუპიდონი
შემოსკუპებულიყოს?
–დიდისისულელეიქნებოდა.–თქვამისტერჯეინზმა.
–მერედა, რატომ?აკილუიXI Vზუსტადასეთიკარეტითდაბრძანდებოდა
დარაცსაფრანგეთისდიდიმეფისთვისვარგოდა, ჩვენრატომუნდა
დავიწუნოთ?განაესგარკვეულიტრადიციისდარღვევაარიქნებოდა?
–ახლაარმითხრათ, რომსერიოზულად ლაპარაკობთ!
–არ გეტყვით.მაგრამხომდაიჯერეთ, ცოტათიმაინც?ახლათუნდაც
ადამიანისსხეულიავიღოთ: გენდომებოდათ, შემოქმედსრომ
სირაქლემისბუმბულიანიკუდიმოეცათქვენთვის?ანიაგუარისბეწვით
დაეფარაადამიანისსხეული?ამსიშიშვლესაღარ აჯობებდა? !თან, ასე
ვთქვათ, ესთეტიკურითვალსაზრისით, ლამაზილაქებითაციქნებოდა
გაწყობილი. .
.არ ისურვებდით?დარატომმერე?იმიტომ, რომსრული
უაზრობაიქნებოდა!იმიტომ, რომადამიანისსხეულსერთიკუნთიცკიარ
გააჩნიაზედმეტიდაუსარგებლო. ..სწორედესგანაპირობებსმისსაოცარ
ფუნქციონალურობასადა, შესაბამისად, მშვენიერებას!დაგანაიგივეარ
ითქმისშენობებზეც? !რატომგინდათ, რომმისიფასადიმისსავე
დანიშნულებასთანსრულ შეუსაბამობაშიიყოს?რატომუნდაჰგავდესიგი
რაღაცკონგლომერატს, ათისხვადასხვასახეობისცხოველისრაღაც
კოშმარულ ნაჯვარს?არა, მართლამინდაამიხსნათ, რადგანთავად მე
ამაზეპასუხიგამიჭირდება. .
.
–ეე...მართალიგითხრათდა, ამაზეარასოდესმიფიქრია. .
.–მერეკი
დაუმატა, უკვეარცთუისეთითვითდაჯერებით, –ოღონდჩვენიშენობა
სწორედაცღირსებითადამშვენიერებითმინდაგამოირჩეოდეს,
ნამდვილადმშვენიერიუნდაიყოს!
–მერე, რასეძახით თქვენმშვენიერებას?გულახდილადბრძანეთ,
მისტერჯეინზ, მართლათვლით, რომდორიულისვეტებიდათაბაშირის
ხილეულობით სავსეკალათებიღირსებასადამშვენიერებასმატებს
თანამედროვე, ლითონითადაშუშითანაგებოფისს?
–მაგრამესაა, რასაცხალხიითხოვს!
–დარატომგგონიათ, რომამასვინმეითხოვს?
–რავიცი, ასეკიამბობენდა. ..
–განაარ იცით, რომხალხისუმრავლესობაიმითკმაყოფილდება, რასაც
შესთავაზებენდასაკუთარიაზრიარასოდესგააჩნია?დაგინდათ, იმათ
ენდოთ, ვინციმასითხოვს, რაც, მათიაზრით, თქვენუნდაგინდოდეთ? !რა
გამოვა ახლათქვენიტყვითუარსსაკუთარ აზრზე?
–ძალით ხომარ მოახვევსაზოგადოებასსაკუთარაზრს. ..
-დარასაჭიროა?მოთმინებაიქონიეთ, დარაკიღასაღიაზრითქვენს
მხარეზეიქნება, ადრეთუგვიან დაუფროადრე, ვიდრეგვიან ისევ
თქვენგაიმარჯვებთ!
–იქნებადა, მართალიციყოთ. .
.–დაეთანხმამისტერჯეინზი; უკვე
საუბრისბოლოსკიუთხრა:
–ვერვიტყვი, რომესყველაფერიუაზრობადმეჩვენებოდეს, მისტერ
რორკ.მოვიფიქრებდამალეშეგეხმიანებით.
ერთიკვირისშემდეგდაურეკა: "საბოლოოგადაწყვეტილებას
დირექტორთასაბჭო მიიღებს.გინდათ, ბედისცადოთ, რორკ?გეგმებიდა
ესკიზებისმონახაზიგაამზადეთ.საბჭოსთავადვეწარვუდგენ.დაპირებით
ვერაფერსდაგპირდებით, მაგრამთქვენსმხარესვარ დაკბილებით
ვიომებ.

მკითხველ თალ იგა

 რორკმაორიკვირათავაუღებლადიმუშავა, დღედაღამესასწორებდა. ..
ნახაზებიგანსახილველადსაბჭოსწარუდგინა.მერეთავადაცმიიწვიეს
”ჯეინზ-სტიუარტისუძრავიქონებისსააგენტოს"დირექტორატის
სხდომაზე.გრძელ მაგიდასთანიდგადალაპარაკობდა, მზერაკინელ-
ნელა, მძიმედგადაჰქონდაერთისახიდანმეორეზე, თუმცათვალის
კიდით მაინცამჩნევდათორმეტიკაცისწინმიმობნეულ
თეთრ ფურცლებს საკუთარნამუშევარს.უამრავიშეკითხვადაუსვეს.
დროდადრო მისტერჯეინზიწამოხტებოდახოლმე, მისმაგივრადცდი-
ლობდაპასუხისგაცემას, ცხარობდადახელებსიქნევდა: "რა,ვერხედავთ?
გაუგებარიარამე? ..მერედარა, მისტერგრანტ?რამოხდა, თუკიმსგავსი
არასდროსარავისაუშენებია? .
.გოთიკა,მისტერჰაბარდ?რატომ
მაინცდამაინცგოთიკა? ..იცოდეთ, თუდაიწუნებთ, ჩემიფეხიაღარ იქნება
აქ!
”
რორკიკიმშვიდადლაპარაკობდა.ოთახშიერთადერთიისიყოსაკუთარ
სიტყვებშიდარწმუნებულიდააღარციმაშიეპარებოდაეჭვი_ არანაირი
იმედიაღარ დარჩაო.თორმეტივესახესხვადასხვაგვარადუშფოთველი
დაშეუვალიკიჩანდა, მაგრამრაღაც არაფერიანნაკვთები თითქოს
მაინცმათემატიკურისაერთომნიშვნელივითერთნაირადშლიდა
ყოველგვარ გამომეტყველებასდასახეებიცსახეებსკიარა, ხორცის
ოვალურ, უტყვმასასჰგავდნენ.ყველასმიმართავდაერთდროულადდა
თანარცარავისმიმართავდა.ოღონდ პასუხიარისმოდა, ის
კიარა, საკუთარისიტყვებისექოცარაღწევდაყურისმემბრანამდე,
სიტყვებიჭაშიცვიოდნენ, გზადაგზაქვისწახნაგებსეჯახებოდნენდა
ყოველიქვაუარსამბობდამათშეჩერებაზე, პირიქით ისხლეტდადა
სისწრაფესმატებდა, აქეთ- იქითახლიდადაქვევით, არარსებული
ფსკერისკენისროდა. .
.
ბოლოსუთხრეს, საბჭოსგადაწყვეტილებასწერილობით
შეგატყობინებთო დადაემშვიდობნენ.წინასწარვეიცოდა, რა
გადაწყვეტილებასმიიღებდნენ.წერილირომმოუვიდა, ყოველგვარი
გრძნობისგანერთიანად დაცლილმაწაიკითხა, "ძვირფასომისტერ
რორკ,"–საბჭოსსახელით სწერდამისტერჯეინზი, –"ძალზევწუხვარ,
გაცნობოთ, რომდირექტორთასაბჭოამჟამად შესაძლებლადარ
მიიჩნევს...
”მკაცრი,ფორმალურიტონისმიღმაცკიიგრძნობოდაიმკაცის
ვედრება, რომელსაცმომავალში, ალბათ,მისთვისთვალისგასწორება
ძალზეგაუჭირდებოდა.

●●●

სიყმაწვილეშიჯონფარგო ხელზემოვაჭრეიყოდაქუჩა- ქუჩა

დააგორებდაწვრილმანებითდატვირთულ პატარაურიკას.როცანახევარ
საუკუნესუწია,
უკვეგვარიანიქონებისდაერთობმომგებიანი
უნივერმაღისპატრონიგახდა, მეექვსეავენიუსბოლოში.რამდენიმე
წელი წამატებით ებრძოდადაუმკლავდებოდაუფროდიდსავაჭრო
ცენტრსქუჩისგადაღმა მაღაზიებისმთელიქსელისმფლობელი
მრავალრიცხოვანიოჯახისერთ- ერთ საკუთრებას.გასულიწლის
მიწურულსამოჯახმასავაჭროცენტრიქალაქისგანაპირას, ახალ უბანში
გადაიტანა.ვიღაცეებმადაარწმუნეს,საცალოვაჭრობისმომავალი
სწორედიქგაიფურჩქნებაოდაიმათაცგადაწყვიტეს, დროზე
გასცლოდნენშეჩვეულ ადგილს, საკუთარინებითდაუტოვესბურთიდა
მოედანიმუდმივმეტოქეს აბა, ახლაცივაჟკაცე,თუმაგარიბიჭიხარო.
ჯონფარგომგამოწვევაღირსეულადმიიღოდასაჯაროდგანაცხადა

მკითხველ თალ იგა

კიდევერთ, ახალ მაღაზიასავაშენებ, ამავეუბანში,უკვეარსებული
უნივერმაღისგვერდითო;
მსგავსიჯერარაფერიაშენებულაჩვენსქალაქშიდამომავალი
ვისია,მაგასაცვნახავთო.
რორკირომდაიბარაოფისში, მიკიბ-მოკიბვაარ დაუწყია ვნახავ,
მოვიფიქრებო. .
.არქიტექტორიშენუნდაიყო, გადაწყვეტილიამბავიაო,
აჯახათავიდანვე.ფეხებიმაგიდაზეშემოალაგა, ჩიბუხიგააწყო და
ერთდროულადდაიწყოირგვლივბოლისადასიტყვებისფრქვევა:
"ადგილსგაჩვენებდაგეტყვი, რამდენისდახარჯვასვაპირებ.მეტი
დასჭირდება მეტყვი.დანარჩენიშენისაქმეა.შენობებისმეპირადად,
ბევრიარაფერიგამეგება, მარამცოდნეკაცსკოჭებშივატყობ.აბა, შენ
იცი!"
რორკიკიიმიტომამოირჩია, ერთ დღესგოუენისბენზინგასამართ
სადგურთანჩაევლო, მანქანაგაეჩერებინა, შიგშესულიყოდარაღაც-
რაღაცეებიგამოეკითხა.მერე, თურმე, ჰელერისმზარეულიცმოისყიდადა
პატრონისარყოფნაშიმთელისახლისაფუძვლიანადდაათვალიერა
შიგნიდანდაგარედან.სხვასაბუთიაღარცდასჭირვებია.
მაისისბოლოს, როცარორკისსამუშაოოთახითითქმისმთლიანად
მოიფინაფარგოსმაღაზიისესკიზებითდანახაზებით, კიდევერთი
დამკვეთიგამოუჩნდა.
თავისდროზე, კარგახნისწინ, მისტერუიტფორდსენბორნის, ამახალი
მუშტრისოფისიჰენრიკამერონსდაეპროექტებინა.როცასენბორნმა
სოფლადსახლისაშენებაგადაწყვიტა, ცოლისმოსაზრებებსანგარიშიარ
გაუწიადაისევკამერონსმისწერაწერილი.კამერონმაათგვერდიანი
პასუხიგამოუგზავნა; პირველისამისტრიქონიიმისახსნასდაუთმო,
დავბერდიდასაქმესთავიმივანებეო, დანარჩენიმთლიანადჰაუარდ
რორკსეხებოდა.რორკმავერცვერასოდესშეიტყო, რასსწერდა
კამერონისენბორნს არცერთიეტყოდაამასდაარცმეორეუჩვენებდა
წერილს მაგრამმისისსენბორნისსასტიკიწინააღმდეგობის
მიუხედავად, სახლისაშენებასწორედმასმიენდოსაბოლოოდ.
მისისსენბორნიარაერთისაქველმოქმედო საზოგადოების
თავმჯდომარეიყოდასწორედ ამითუნდაახსნილიყო
ერთმმართველობისკენ მისიიმდენადძლიერიმიდრეკილება, ძნელად
რომრაიმესხვასაქმიანობამგააღვივოსადამიანში.ისფრანგულ
შატოზეოცნებობდა, სწორედასეთადხედავდასაკუთარახალ სახლს
ჰადსონისპირას; თანუნდოდა, ისეთიდიდებულიდაარქაულიიერიც
ჰქონოდა, თითქოსუხსოვარიდროიდანიქეცხოვრამათ საგვარეულოს.
ცხადია, ყველასეცოდინება, ასერომარაა, მაგრამშთაბეჭდილებახომ
შეიქმნებაო, უმტკიცებდაქმარს.
მისტერსენბორნმახელშეკრულებასმასმერემოაწერახელი, როცა
რორკმადაწვრილებითაუხსნა, რისიმოლოდინიშეიძლებოდაჰქონოდა
მისგანდამკვეთს; სენბორნიყველაფერზეხალისითდაეთანხმა,
ესკიზებისნახვაცკიარმოუთხოვია.” ოღონდ, რათქმაუნდა,
თანამედროვესახლიმინდა, ”-თქვადაღლილიხმით, –"კამერონი
სწორედასეთსდამპირდა. ”
–დადღესვისრაშიაინტერესებს, შენიკამერონირასააშენებდა? -ხმა
აიმაღლამისისსენბორნმა.
–არ ვიცი,ფანი.მარტოისვიცი, რომრაცკამერონმადადგა, მთელ ნიუ-
იორკშიიმისფასიარაფერია.
კამათიდაუსრულებლადგრძელდებოდახოლმესენბორნის
ვიქტორიანულიეპოქისსტილშიგაწყობილ, წითელიხისავეჯით მორთულ

მკითხველ თალ იგა

კაბინეტში.ერთხელაც, რორკიჯიქურდაეკითხა: "ბოლოსდაბოლოს,
მისტერსენბორნ ნუთუმართლაესაა, რაცგინდათ? ”
“ჩემოკარგო, თუასედაიჟინებთ. ..
"–გაეპასუხამისისსენბორნი, მაგრამ
ქმარმააღარაცალა, –”ღმერთო დიდებულო!სწორიაესკაცი, ფანი!ესაა
სწორედ, რაცმეარმინდა!ყელშიამომივიდა! ”
რორკსხმაცკიარავისთვისგაუცია, ვიდრეპროექტიარ მოამთავრა.
უბრალო ნათალიქვით ნაშენი, მოზრდილფანჯრებიანიდაერთმანეთში
გარდამავალტერასებიანისახლიზედმდინარეზეგადმოკიდებულ ბაღში
იდგა, კედლებიკიისებუნებრივადერწყმოდალანდშაფტს, პირდაპირ
წყლიდანამოზრდილიგეგონებოდათ, ხოლო ხეები შიგშენობაში
ჩარგული. ..დაასეჩანდა, სახლიკიარაკავებდა, პირიქით თითქოსდა
აგროვებდამზისნათელს, შემდგომყოველ კუთხე- კუნჭულშიმოსაფენად.
მისტერსენბორნი, რათქმაუნდა, პირველიიყო, ვინაცნახაზებიიხილა.
ერთხანსმდუმარედ დასჩერებოდაქაღალდებს, მერეკიამოღერღასავით:
”არცკივიცი, როგორ გამოვხატო, მისტერრორკ. ..კამერონისრულ
სიმართლესამბობდათქვენზე! ”
თუმცა, მასმერე, რაცსხვებმაცგამოთქვესთავიანთიაზრი, მთლად ასე
დარწმუნებულიცაღარ ჩანდა; მაგალითად, მისისსენბორნიამტკიცებდა,
საშინელებააოდასაღამოობითცოლ- ქმრისუსასრულოკამათიც
განახლდა: ”არა,გამაგებინეერთი, რატომარ შეიძლებასაბუხრე
კოშკურებისმიმატება?ადგილიარაათურა? ”მერე, როცაესთემა
ამოწურულადჩათვალა, ფანჯრებზეგადავიდა: "არ მესმის, ამსიფართე
ფანჯრებირასაჭიროა? !კარგი, ვთქვათ და, ასეაგათვლილი დატიხვრას
რაუდგასწინ?ესისეთ, მევიტყოდი, გვიანიშუასაუკუნეების
ატმოსფეროსშემოიტანდაოთახებში. .
.”
ასევე,ვისაცკიმისისსენბორნმაგაუზიარათავისიუკმაყოფილება,
ყველამწამსვეაუბამხარი: მისისუოლინგმაპროექტს
,,
აბსურდული” ,
ხოლო მისისჰუპერმა” მოუმთავრებელი”უწოდეს; მისტერ
მელანდერმა, თავისმხრივ, დაამატა ამგვარრამესსაჩუქრადაცარ
ვინდომებდიო. .
.ქ-
ნმაეპლბიმ, რატომღაც, ისფეხსაცმელებისფაბრიკას
მიამსგავსა, მისდევიტმაკიერთიდახედანახაზებსდა, მთლად
გადასარევიაო, –დაასკვნა, –ასეთიგიჟურიიდეათავისთავად
დასაფასებელიაო. .
.
ოჯახისუმცროსითაობისწარმომადგენლებიკილამისწაიკიდნენამ
ნიადაგზე: ჯუნსენბორნი, 19წლისა, მუდამიმაზრისაიყო, რომ
არქიტექტორები, საზოგადოდ, რომანტიკულებიარიანდაძალიანაც
გაუხარდა, როცაგაიგო, რომძალზეახალგაზრდაკაცზეშეჩერდა
არჩევანი; მაგრამმერეარცრორკიმოეწონა, არცრორკისმხრიდანმისი
კეკლუცობისიგნორირებადაგანაცხადა ასეთსიმახინჯეშირა
მაცხოვრებსო.რაცშეეხება24წლისრიჩარდს, რომელიცერთდროს
კოლეჯის
ამომავალ ვარსკვლავადითვლებოდა, ახლაკიმთლადგალოთებულიყო,
კაცმაარიცის დედისჯინაზეთუგემოვნებისმოდერნისტული
გადახრებისგამო მომავალისაცხოვრებელი” სენბორნთავარსკვლავად
“მონათლა. .
.
თავადუიტფორდ სენბორნიმუდამახერხებდაორცეცხლშორის
მოხვედრასდა, ძირითადად, რორკსემუდარებოდა: ,
,ე-ე..
.რაღათქმაუნდა,
დატიხრულიფანჯრები ეს, ასევთქვათ, სრულიადზედმეტიიქნებოდა. .
.
მაგრამრაიმეისეთი, ვთქვათდა პაწიამოჩუქურთმებულილავგარდანი
რომდაგვეყოლებინა ვითომგააფუჭებდარამეს?ოჯახშიც, ასევთქვათ,
კონსენსუსი. ..თუგააფუჭებდა? ”

მკითხველ თალ იგა

 დავა-
კამათსისევრორკმამოუღო ბოლო ანნახაზზემისტერსენბორნ-
უფროსისხელმოწერაიქნებადასახლიცზუსტადპროექტისმიხედვით
აშენდება, ანარადა, კარგადმეყოლეთყველანიო.მისტერსენბორნმა
ამოიოხრადამერეღამოაწერახელი.
ქ-
ნსენბორნისგასახარად, არცერთისახელოვანისამშენებლოფირმა
არ ჩქარობდა, კონტრაქტსდაჰპატრონებოდა., , ხედავ?”–ნიშნისმოგებით
ეკითხებოდაქმარს, ისკიდევვერაფერსხედავდა სადღაცვიღაც
გამოძებნა, ვინც"ხათრით"დასთანხმდამშენებლობისდაწყებას.ქ- ნმა
სენბორნმაამფორმულირებასწამსვემიაქციასათანადოყურადღებადა
მაღალ საზოგადოებაშიმიღებულიყველაწეს- კანონისდარღვევით,
ფირმისწარმომადგენელისახლშიდაპატიჟა, ჩაიზე.ამდროისთვის
არავითარიმშენებლობამასუკვეაღარაინტერესებდა თავიდათავი
ახლა
რორკიდამისდამისიძულვილიიყო.როგორცაღმოჩნდა, ფირმის
თავკაციარათუიზიარებდამასპინძლისშეხედულებას, უფროშორსაც
მიდიოდა მასზოგადად არქიტექტორებისჯინისჭირდა. .
.
თავადსახლისმშენებლობაკიმთელიზაფხულიდაშემოდგომის
უმეტესინაწილი, ყოველდღიურიშეხლა- შემოხლისადადავა- კამათის
თანხლებითმიმდინარეობდა: "
დამაცადეთ, მისტერრორკ!როგორთუ
არაფერიმითქვამს!სამისაპირფარეშომარტო ამსართულზემჭირდება-
მეთქი, გითხარით!აი, სწორედმაშინ, ჩემიქმარიიმდიდსავარძელში
რომიჯდადამეკიდე. ..ნახაზები?რანახაზები?მაგნახაზებშირა
გამარკვევს? !
”ანდა “ დეიდაროზალიმთქვა, მაგდაგრეხილ კიბეზე
ვერაფრითავალ!რავქნათახლა, მისტერრორკ თქვენიკიბისმიხედვთ
შევარჩიოთ ხოლმესტუმრები? !მისტერჰუბერტმაკიდევ ესჭერივერ
გაუძლებსო. .
.რაბრძანეთ?ო, როგორ თუვერერკვევა, ძალიანაცკარგად
ერკვევა მთელიორიზაფხულიგაატარავენეციაში! ..
"შიგადაშიგკიდევ
დედობრივიგრძნობებიცმოაწვებოდახოლმე: "საბრალო ჯუნიამბობს,
მაგსაკანივით ბნელ ოთახშივერდავიძინებო. ..შეიძლება, მისტერრორკ,
მაგრამისასეგრძნობსდარავქნა? ”
რორკიღამეებსტეხდაპროექტშიიმცვლილებებისშესატანად,
რომლებსაცთვით ისიცკივერაიცილებდათავიდანდაასეიყრებოდა
უკვედაგებულიიატაკი, იშლებოდაკიბეები, იგებოდაახალ- ახალი
ტიხრები. .
.ესკიუშუალოდ მშენებლობისბიუჯეტზეისახებოდა.
"გეუბნებოდით მეთქვენ, ”–გაიძახოდაფირმისწარმომადგენელი, –
"ეგრეა,ვიღაცმოდურ არქიტექტორსრომმიენდობითხოლმე. ..ჯერ სადა
ხართ! ”
მერეკი,სახლისკონტურებირომგამოიკვეთა, უკვეთავად რორკს
მოუნდარაღაც- რაღაცცვლილებებისშეტანა.აღმოსავლეთფლიგელით
ბოლომდეკმაყოფილითავიდანვეარ იყოდამშენებლობასრომ
ადევნებდათვალს, მერეღამიხვდა, რაშეცდომაცდაეშვადა
გამოსწორებისგზაცდაინახა; იცოდა შეცდომათუგამოსწორდებოდა,
სახლილოგიკურად უფრო" შეიკვრებოდა" .უშუალოდმშენებლობას
პირველადხელმძღვანელობდადაბევრირამისსწავლასაქმეში,
გზადაგზაუხდებოდა.თანარცამისხმამაღლააღიარებაუჭირდა.მაგრამ
მისტერ
სენბორნიაღარაფრისშეცვლასარსთანხმდებოდა; კაცმარომთქვას,
უფლებაცჰქონდა.რორკილამისევედრებოდა: რაკიახლებური
ფლიგელიგონებაშიუკვენათლად ჰქონდაწარმოდგენილი, არსებულის
შეხედვათითქმისფიზიკურ ტკივილსაყენებდა., ,
არა,განაარ გეთანხმები, ”
–ეუბნებოდამისტერსენბორნი, ცოტაარიყოს, მკაცრად, –

მკითხველ თალ იგა

”სინამდვილეში, მეციმავეაზრისავარ, ოღონდმეტისმეტიფუფუნების
უფლებასაცვერ მივცემთავს.ძალიანვწუხვარ. ”
–ეგგაცილებითიაფიდაგიჯდებათიმუაზროცვლილებებთან
შედარებით, რაზეცთქვენმამეუღლემძალითდამითანხმა!
–ძველიამბებისჩხრეკასნუდამიწყებახლა. .
.
–მისტერ სენბორნ, –რორკმათავსძალადაატანადახმაშიხვეწნა
გაურია,–არციმშემთხვევაშიმომიწერთთანხმობაზეხელს, ეს
ცვლილებაპირადად თქვენთუსაერთოდ არაფერიდაგიჯდებათ?
–მაგსასწაულსთუმოახდენ. ..
მართლაცმოაწერა.ფლიგელიხელახლაააშენეს.ყველაფრისფული
რორკმაგადაიხადასაკუთარიჯიბიდანდააღებულ მთელ გასამრჯელოზე
ძვირიცდაუჯდა.მისტერსენბორნიშეცბასავით: ჯიბეზეხელისგაკვრაცკი
დააპირა,მაგრამცოლმაგააჩერა.” ეშმაკობს,ვერხვდები? “–უთხრა
ქმარს,–"ნამუსზეგაგდებს.დარწმუნებულია, ფულისგადახდასარ
დაანებებ.ცოტამოიცადედანახავ.თვითონვეგთხოვს, თავიარ
გაასულელებინო. ”რორკსარაფერიუთხოვია.თუმცა, აღარცმისტერ
სენბორნიშეუწუხებიამაინცდამაინცსინდისს.
მშენებლობადასრულდადამისისსენბორნმაახალ სახლში
გადასვლაზეკატეგორიულიუარიგანაცხადა.მისტერსენბორნი
დასევდიანდა, მაგრამიმდენადდაღალაგამუდმებულმადავა- კამათმა,
ხმამაღლაარცარავისთვისუთქვამს ძალიანაცმომწონსდასაერთოდ,
მუდამამისთანასახლზევოცნებობდიო.დაყარაფარ- ხმალიდადანებდა.
არცშიგნიდანმოუწყვიათოთახებიდაარცავეჯიშეუტანიათშიგ.მისის
სენბორნმამოჰკიდახელიქმარსდაქალიშვილსდამთელიზამთრით
ფლორიდაშიგაემგზავრა: იქ,ღვთისწყალობით, ნამდვილიესპანური
ვილაგვაქვს, კიდევკარგი, უკვეაშენებულივიყიდეთდავიღაც
დარტყმულიარქიტექტორისხუშტურებისაყოლაარმოგვიწევსო!
სენბორნებისვაჟმაკი, ყველასგასაოცრად, უეცარინებისყოფის
სიმტკიცეგამოიჩინა ცოცხალითავითარაჰყვადანარჩენებს ახალი
სახლიისემოეწონა, სხვაგანცხოვრებავეღარცწარმოედგინა.სამთუ
ოთხოთახშიმაინცშეატანინაავეჯიდაოჯახისგასტუმრებისშემდეგ,
მარტოდმარტოდაბინავდაჰადსონისპირას.ღამღამობითმდინარის
მხრიდანკარგადმოჩანდახოლმედიდი, ჩამკვდარისახლისერთადერთი
მართკუთხა, ყვითლადგანათებულიფანჯარა. ..
"ამერიკისარქიტექტორთაგილდიის"ბიულეტენშიპატარაცნობა
გამოქვეყნდა:
"სატირალირომარ იყოს, მართლაცსასაცილოიქნებოდა, რაუცნაური
ამბავიცშევიტყვეთცნობილიმეწარმის, მისტერუიტფორდსენბორნის
ახლად აშენებულისახლისთაობაზე.ვინმეჰაუარდ რორკისმიერ
დაპროექტებულ დაასიათასდოლარადაგებულ ამსახლშიცხოვრებაზე
მეწარმისოჯახმაუარიგანაცხადადაისიცმიტოვებულიდაუკაცრიელი
დგასწყლისპირას, როგორცპროფესიულიუმწიფრობისთვალსაჩინო
მაგალითი.”

14

ლუშესნ.ჰეიერიჯიუტადამბობდაუარსსიკვდილზე, დამბლისმერე
ცოტაგამომჯობინდადამკურნალიექიმისწინააღმდეგობისადაგაი
ფრენკონისმეგობრულიშფოთვისმიუხედავად, სამსახურშიდაბრუნდა.
ფრენკონმათავიდანვეშესთავაზაწილისგამოსყიდვა,მაგრამუფერული,
აწყლიანებულითვალებითრაღაცერთ წერტილსმიშტერებულმა

მკითხველ თალ იგა

ჰეიერმაშორსდაიჭირა.ყოველ ორ- სამდღეშიერთხელ მოდიოდა
ოფისში, კაბინეტშიშეიკეტებოდა, ძველიწესისამებრ, მისთვის
საგანგებოდ დატოვებულიკორესპონდენციისასლებსგადახედავდა,
მერეიჯდასაწერ მაგიდასთანდასაღამომდეყვავილებსხატავდა.
საღამოსღაბრუნდებოდაშინ; სიარულშიცალ ფეხსმიითრევდა.ორივე
იდაყვიმაგრად ჰქონდაფერდებზემიჭერილი, მკლავებიწინგაეშვირადა
მოკრუნჩხულითითებიჩიტისკლანჭებსმიუგავდა.თანგამუდმებით
უცახცახებდა.მარცხენახელსსაერთოდვეღარხმარობდა.არადა, მაინც
ვერ ისვენებდა: ერთისიხარულიდარჩენოდა საკუთარიგვარისხილვა
ფირმისაბრაზე.
ბევრსფიქრობდადავერგაეგო, რატომაღარ იწვევდნენგამორჩეულ
დამკვეთებთანშეხვედრებზე, რატომარ აჩვენებდნენნახაზებსიქამდე,
სანამახალიშენობებისმშენებლობალამისბოლომდეარ მოთავდებოდა.
ამაზესიტყვასთუჩამოაგდებდა, ფრენკონიცხარედედავებოდა: "კარგი
რა,ლუშეს, ახლაშენიზედმეტადშეწუხებაიქნება? !სხვაშენსადგილას
დიდიხნისწინდაჯდებოდაშინდათავსმიხედავდა. ”
ფრენკონისქცევასაგონებელშიაგდებდა, აი,კიტინგიკიუკვესაკმაოზე
მეტადაღიზიანებდა: საერთოდ აღარ იმჩნევდა, ლამისგამარჯობასაცარ
ეუბნებოდადათვითონთუგამოიდებდათავსდაგამოლაპარაკებას
დაუპირებდა, წესიერადარცუჩერდებოდახოლმე.ერთხელ რაღაც
დაავალარომელიღაცმხაზველსდაროცადავალებაარ შესრულდა, იმ
მხაზველმამოახსენა მისტერ კიტინგმასხვანაირადგადაწყვიტაო.
მოკლედ, ჰეიერსვეღარაფერიგაეგო; კიტინგიერთთავაზიან,
ყურადღებიანახალგაზრდადახსოვდა, მოწიწებითრომესაუბრებოდა
ძველებურფაიფურზე.თავიდანსცადა, რამეახსნა-გამართლება
მოეძებნა; მერე,საკმაოდსულელურადდაუხეიროდ, კიტინგის
გულისმოგებადააპირა, ბოლოსმისმიმართრაღაცაუხსნელიშიშიცკი
გაუჩნდა.მერეყველაფერიფრენკონსშესჩივლა.შეეცადა, თავისთვის
უჩვეულოდ მკაცრადდამბრძანებლურადელაპარაკა: ,
,ეგშენიბიჭი,გაი,
ლაწირაკიკიტინგი, ძალიანგავიდათავს.მეუზრდელება.კინწისკვრითაა
აქედანგასაგდები. ”"ხედავ,ამასარ გეუბნებოდი? "–მშრალად გაეპასუხა
ფრენკონი, –"დროა, სახლშიდაჯდედამოისვენო. ძალით ინერვიულებ
თავსდაუკვერაღაც- რაღაცეებიცგეჩვენება."
მერეუკვე' "კოსმო- სლოტნიკის”კონკურსიცგამოცხადდა.
ჰოლივუდისკომპანიამ ” კოსმო-სლოტნიკფიქჩერზმა"ნიუ- იორკში
დიდიოფისისაშენებაგადაწყვიტა; ცათამბჯენისპირველ სართულზე
კინოთეატრიუნდაყოფილიყო, დანარჩენიორმოციკიოფისებს
დაეთმობოდა.არქიტექტორისშესარჩევადმთელიწლითადრე
გამოაცხადესკონკურსიმსოფლიოსმასშტაბით.ცნობილიიყო, რომ
”კოსმო-სლოტნიკი”არამარტომოწინავეიყოკინოხელოვნებისბიზნესში,
არამედ ზოგადად ხელოვნებასაცმეცენატობდა, რადგანმისყოველ
სფეროსრაღაცწვლილიმაინცმიუძღოდაკინემატოგრაფიისწინაშე;
ხუროთმოძღვრებასაცესთეტიკისერთგანხრადგანიხილავდადა,
ამდენად, მზად იყო, მასაცგადასწვდომოდა.
ერთისიტყვით, როცააშუქებდნენკასტინგსფილმისთვის" უნდაგავყვე
კაპიტანს“ან" გასაყიდიცოლების"გადაღებებისშესახებჰყვებოდნენ,
სხვადასხვაისტორიებსაცმიაყოლებდნენხოლმეპართენონსათუ
პანთეონებზე.ბიკინებშიგამოწყობილიმისსალიო' დაუნირეიმსის
საკათედრო ტაძრისკიბეებზეპოზირებდაფოტოკამერებისთვის; მისტერ
პრატპურსელიკიინტერვიუებსარიგებდა_ვინდომებდი, მშენებელი
ვყოფილიყავი, კინომსახიობირომარ ვიყოო. ..ვინმემის

მკითხველ თალ იგა

დიმპლზუილიამსითხრობისასრელსტონჰოლქომბის, გაიფრენკონის
დაგორდონლ.პრესკოტისნააზრევთაციტირებასმიმართავდა
ამერიკულიარქიტექტურისნათელიმომავლისთაობაზე, ხოლო
ყველაფერ ამასსერქრისტოფერ რენთანწარმოსახვითიინტერვიუ
ასრულებდა_რასიტყოდაიგი, კინემატოგრაფსრომმოსწრებოდა. .
.
შიგადაშიგშორტებსადაშემოტკეცილ სვიტერებშიგამოწყობილი
გოგონებიჩნდებოდნენ, გრძელფრჩხილებიანითითებითგონიოდა
სახაზავიეჭირათუზარმაზარიფერადიპლაკატისფონზე "კოსმო-
სლოტნიკი”–აღმშენებლობა” .ტექსტი, რაღათქმაუნდა, ასევედიდი,
ფერადი, თვალშისაცემიძახილისნიშნითთავდებოდა.
კონკურსიყველაქვეყნისარქიტექტორთათვისღიაიყო; შენობა
ბროდვეიზეუნდააღმართულიყო და, სავარაუდოდ, მომავალში
თანამედროვეტექნოლოგიურმიღწევათადაამერიკელიხალხისუკვდავი
სულისსიმბოლოდ უნდაქცეულიყო." მსოფლიოშიულამაზესნაგებობად”
კიმასუკვეწინასწარ ნათლავდნენ.განსწავლულ მსაჯულთასიაშიიყვნენ
,,
კოსმოს"წარმომადგენელიმისტერშუპი, "
სლოტნიკის"
წარმომადგენელი, თავადმისტერსლოტნიკი, პროფესორიპეტერკინი
სთენტონისუნივერსიტეტიდან, "
ამერიკისარქიტექტორთაგილდიის”
თავკაცი
რელსტონჰოლქომბი, ელზუერთმ.თუიდანიუ- იორკისმერი, პირადად.
–აბა, შენიცი, პიტერ!–ყოველმხრივამხნევებდაგაიფრენკონი, –
უჩვენემაგათ!იცოდე, ესშანსიარ გაუშვახელიდან მსოფლიოში
სახელსგაითქვამდა60, 000დოლარიცარააურიგოთანხა.ჰო, დაკიდევ
რა შენსსახელსფირმისსახელწოდებისწინდავსვამთ, გამარჯვების
შემთხვევაშიკიპრიზის1/ 5-სმიიღებ!
–მაგაზეჰეიერიარ წავა. .
.
–წყალსაცწაუღიაჰეიერი!რახანია, ჩემსპარტნიორადმიმაჩნიხარდა
ახლაუნდადაამტკიცო კიდეც, რაშეგიძლია!
ხუთჯერგადააკეთაპროექტი.ჭირისდღესავითსძულდა, ჯერ კიდევ
დაწყებამდე.მუშაობისდროსხელისულ უკანკალებდადაიმასღა
ფიქრობდა, ვაითუ, მართლამაჯობოსვინმემო; არა,
ამასვერდაუშვებდა
დაუკვეაღარცვინმეპიტერ კიტინგიარსებობდა, არამედიმტროპიკული
ყვავილისმსგავსირაღაცარსება, მწერსრომშეიტყუებსდამთელ
სასიცოცხლოსითხესგამოსწოვს. ..
უცნაურგაუბედაობასკიმაინცგრძნობდარატომღაც, მაგიდაზეგაშლილ
მაკეტსრომდაჰყურებდა რენესანსულ სტილშიგაწყობილი
ორმოცსართულიანიშენობისცვილისასლს.რენესანსიიმიტომაცაირჩია,
კარგადახსოვდაისდაუწერელიკანონი, რომყველაჟიურისმოსწონს
სვეტებიდათაღებიდარომამჟიურისწევრირელსტონ
ჰოლქომბიიყო.არა, ისე,მაკეტსნამდვილად არაუშავდა, მხოლოდ. ..
არადა, რაიყო, თავადაცვერხვდებოდაკარგად.უცბადმიხვდა: არავინ
ჰყავდა, რომაზრიმაინცეკითხა.
მერესაკუთართავზეგაბრაზდა: იცოდა, როგორარ იცოდა, ვისთვისაც
უნდაეკითხარჩევა, მაგრამიმკაცთანაღარ მიესვლებოდა. .
.იმასაც
ხვდებოდა, მაინცრომმივიდოდადაესუფროუკარგავდამოსვენებას.
მერეთავიგააქნია, თითქოსმოუსვენარფიქრებსიშორებდა, დახვეული
ქაღალდებიტუბუსშიჩატენადარორკისოფისისკენგაემართა.
ჰაუარდრორკიმარტო იჯდადიდოთახში, რომელსაცრაიმე
საქმიანობისარანაირიკვალიარაჩნდა.
–გამარჯობა, ჰაუარდ!–შესძახაშესვლისთანავე, –იმედია, ძალიან
უდროოდროსარმომივიდამოსვლა?

მკითხველ თალ იგა

 –გაგიმარჯოს. .
.არა, რაუდროოდ.
–დაკავებულიხარ?
–არცისე.
–ცოტახანსჩამოგიჯდები, თუსაწინააღმდეგოარაფერიგაქვს.
–კიბატონო.
–ისე, მაგრად გამოგდისრაღაც- რაღაცეები.ფარგოსმაღაზია
მოვინახულე, მართლაშესანიშნავია.მოლოცვაცმინდოდა, მაგრამხომ
იცი,როგორცხდებახოლმე. .
.
–ვიცი.
–ბედს, მგონი, არუნდაუჩიოდე სამიშეკვეთაგქონდაწელს, ასეა?
–ოთხი.
–მაგარია.ოღონდ სენბორნებთანგქონიარაღაცპრობლემები, ასე
გავიგე.
–ახლაცმაქვს.
–რასიზამ, ხდებახოლმე.მერეარაფერი?
–არა.ჯერარა.
–არაუშავს, იქნება.სულ იმასვამბობხოლმე, არქიტექტორებმა
ერთმანეთსარ უნდაწავართვათშეკვეთებიდასაქმეყველას
გვეყოფა. .
.თუნდაცესკონკურსითქვი. ..განაცხადიუკვეშეიტანე?
–რაკონკურსი. .
.
–რადაისკონკურსი." კოსმო-სლოტნიკის"გამოცხადებული:
–არაფრისგაგზავნასმეარვაპირებ.
–მოიცა, როგორ?საერთოდ? .
.
–დიახ.
–მიზეზი?
–კონკურსებშიარ ვმონაწილეობ.
–კიმაგრამ, რატომ?
–გეყოფა, პიტერ.ხომვიცი, მაგაზესაკამათოდარახარმოსული.
–სხვათაშორის, ვიფიქრე, ჩემსმონახაზებსვაჩვენებ- მეთქი..
.არა,
დახმარებასარგთხოვ უბრალოდ, აზრიმაინტერესებს, ზოგადი
შთაბეჭდილება.
ცოტაარ იყოს, აფორიაქებულმაგახსნასაქაღალდე.
რორკმაესკიზებიყურადღებითდაათვალიერა." რასიტყვი? ”–შეაპარა
კიტინგმა,–" როგორია? "
–საშინელებაა.თვითონაცმშვენივრადიცი.
მერე,რამდენიმესაათისგანმავლობაში, კიტინგიუხმოდიჯდადა
რორკისლაპარაკსუსმენდა; გარეთ ჩამობნელდა, სახლებშინათურები
აინთო, ისკიარ ჩერდებოდა, უხსნიდა, ახალ ხაზებსავლებდაკიტინგის
ესკიზებზე კინოთეატრისშესასვლელისლაბირინთიმთლიანადწაშალა,
დარბაზებიგადააკეთა, უსარგებლოთაღებიგააქრო, ხვეულიკიბე
შეცვალა. .
.
–კიმაგრამ, ჰაუარდ, ამდენითუშეგიძლია, კონკურსშირატომარ
მონაწილეობ?–ძლივსამოიღო ხმაკიტინგმა.
_რომცვცადო, მაინცარაფერიგამომივა, –მიუგორორკმა, –
გამოვიფიტე.დავიღალე.იმათრაცუნდათ, მაინცვერმივცემ.თუმცა, როცა
სხვისნაცოდვილარსვხედავ, რაღაც- რაღაცეებისგასწორებაკიმინდება
ხოლმე.
უკვეთენდებოდა, როცაესკიზებსერთიანად მოუსვახელიდაგვერდზე
მისწია.”დაფასადი? .
."–ჩაიჩურჩულაკიტინგმა.
"ჯანდაბასშენიფასადი!მაგრენესანსულიმაიმუნობებისდანახვააღარ
შემიძლია! "–თუმცაცდუნებასმაინცვერგაუძლო; კიდევერთხელ

მკითხველ თალ იგა

დასწვდაფანქარსდაესკიზზესწრაფადმოხაზაახალივარიანტი._ ”თუ
მაინცდამაინცრენესანსიუნდათ,ხარისხიანირენესანსიმაინც
შესთავაზე,საერთოდ თუარსებობსეგეთი!შენმაგივრადმაგასვერ
გავაკეთებ.თვითონმოიფიქრე.რაღაცამდაგვარი, მარტივი,პიტერ,უფრო
მარტივი,გასაგებიდაგულწრფელი მთელიამსიყალბისმიუხედა-
კადაცკი.ახლასახლშიწადიდადანარჩენზეთვითონიფიქრე. "
კიტინგიშინდაბრუნდა.ლამისუცვლელად გადახაზარორკისგეგმა.მის
ნაჩქარევად მოხაზულ ფასადსაცკოხტა,დასრულებულისახემისცა.მერე
ნახაზებიკონვერტშიჩადოდამისამართიცდააწერა.

"კოსმო-სლოტნიკფიქჩერზი”
"მსოფლიოსყველაზელამაზიშენობის”კონკურსისთვის
ნიუ-იორკი

კონვერტზე,
მისამართისგარდა, სხვაწარწერაციყო:,,
ფრენკონიდა
ჰეიერი,
არქიტექტორები;პიტერ კიტინგი,თანაავტორი.
"

●●●

იმზამთარსრორკსსხვააღარავინსტუმრებია, არცახალი
შემოთავაზებაჩანდა,არცშეკვეთა.შებინდებამდეიჯდახოლმესაწერ
მაგიდასთანდაზოგჯერშუქისანთებაცკიავიწყდებოდა.ოთახში
დასადგურებულიერთიანიუძრაობათანდათანობითთითქოსმის
კუნთებსაცგადაედებოდა.ამიტომხანდახანწამოხტებოდა, რომელიმე
წიგნსხელსდაავლებდადაკედელსმიახლიდა, მარტოიმიტომ, მკლავი
რომმოექნია, სამარისებურსიჩუმეშირაღაცხმამაინცგაეგონა. .
.
საკუთართავზეთვითონვეეღიმებოდა, იატაკიდანწიგნსიღებდადა
მშვიდადაბრუნებდაძველ ადგილზე; მაგიდისნათურასაანთებდა, კარგა
ხნით გაირინდებოდაერთადგილას განათებულ შუქისწრეში
ხელებგაქვავებული,მერეხელებზედაიხედავდადანელ- ნელა
აამოძრავებდათითებს.ზოგჯერ კამერონისწინასწარმეტყველებაც
აგონდებოდადაესმოგონებაისეშეაკრთობდახოლმე, საჩქაროდ
პალტოსდასწვდებოდა, შუქსაქრობდა, კარსკეტავდადაშინმიდიოდა.
გაზაფხულიახლოვდებოდადაუკვეიცოდა, ფულიდიდხანსვეღარ
ეყოფოდა.ოფისისქირასყოველითვისპირველ რიცხვშიიხდიდა
პატიოსნად.ოცდაათდღიანსიმშვიდესყიდულობდათითქოსწინასწარ,
თავისისამუშაოოთახისკანონიერიმფლობელობისსასიამოვნო
განცდას..
.ყოველ დილითდაწყნარებულიშედიოდაიქ.მარტო
კალენდარსარიდებდაუნებურადთვალს, განსაკუთრებითსაღამოობით,
როცაოცდაათიდანკიდევერთიდღეუახლოვდებოდათავისდასასრულს.
მაგრამ
როგორცკიესგააცნობიერა, უკვეშეგნებულადმიაჩერდებოდახოლმე
ჯიუტად.თითქოსრბოლაშიმონაწილეობდა, შეჯიბრშიქირისფულსადა. ..
არა,მეტოქისსახელიარიცოდა: ქუჩაშინებისმიერიშემხვედრი
შეიძლებოდაყოფილიყო.
თავისოთახშირომადიოდა, ლიფტიორიუცნაურად, ზარმაცად, ცოტა
გაკვირვებითაცკიშეავლებდახოლმეთვალს; თუგამოელაპარაკებოდა,
ისიცეპასუხებოდა,უპატივცემულოდარა, თუმცაისეგულგრილად, იოლად
მიხვდებოდი უპატივცემულობასბევრიცაღარაფერიუკლდა.მთელ იმ
შენობაშიწესიერად არავინიცოდა, რასსაქმიანობდა,რისთვის
ქირაობდაოთახს.მასთანმისულიჯერარავინენახათ.რამდენჯერმე,

მკითხველ თალ იგა

ოსტინჰელერისდაჟინებულითხოვნით, ამუკანასკნელისმიერ
გამართულ წვეულებებსდაესწრო." აჰა-
ა,არქიტექტორიბრძანდებით?
მაპატიეთ, ხუროთმოძღვრებაშიმაინცდამაინცვერვერკვევი.
რაიმეცნობილიდაგიპროექტებიათ? "–ეკითხებოდნენსტუმრები.როცა
პასუხობდა, მუდამერთიდაიგივეესმოდა დიახ, დიახ, რათქმაუნდაო,
დამშვენივრად ხვდებოდა, რომმხოლოდზრდილობისგამოენდობოდნენ
სიტყვაზე.მისიაშენებულითვალით არავისენახა, არცმათიღირსება-
ნაკლოვანებისშემფასებელიჩანდავინმე.არქიტექტორრორკისსახელი
დაგვარიცაშკარადპირველადესმოდათ.
მოკლედ, ომსუცხადებდნენდასაბრძოლველად იწვევდნენ,
აიძულებდნენკიდეცბრძოლასდაისიცუკანარიხევდა, არჩევანიცარ
ჰქონდა, ოღონდ ისიცვერგაეგოხეირიანად, ვინჩაეთვალა
მოწინააღმდეგედ.
ერთხელაცერთ მშენებარე, ხარაჩოებშიჩასმულ სახლსჩაუარა
გვერდით.გაჩერდადაშეხედა.ხანდახანისეთიგრძნობაუჩნდებოდა
ხოლმე, თითქოსდაესხარიხებიდატიხრებითავისთავადუქმნიდნენ
რაღაცწინააღმდეგობებს, ისრამდენიმენაბიჯიკიდევ, რაც
დაუმთავრებელისახლისღობიდანსახლისკედლებამდეიყო
გასავლელი, სამუდამოდ გაუვლელიდარჩებოდა. .გულისსიღრმეშიყრუ
ტკივილს
გრძნობდა, გაუსაძლისსდათან, რაღაცნაირად, თითქოსსაამოსაცკი. ..
ფარგოსმაღაზიაგაიხსნა, მაგრამმისიყოფილიკონკურენტები
მართალნიაღმოჩნდნენ: ვითარებაშეიცვალადახალხიგარეუბნებში
ამჯობინებდასაყიდლებზეწასვლას, ფარგოსკიმომხმარებელი
აკლდებოდა. ხმებიგავრცელდა, ჯონფარგომიმისთანაშენობაააგო,
შიგნით შეხედვაცარ მოუნდებაადამიანსო.იმასკიარავინაქცევდა
ყურადღებას, ასეთინათელიდამოსახერხებელისათავსოებითსავსე
მაღაზიაერთიცარიყომთელ ქალაქში; რომმყიდველსლამისორჯერ
ნაკლებიდროეხარჯებოდა, ვიდრენებისმიერსუპერმარკეტში
უბრალოდ, მთელიისუბანიმანამდეცგანწირულიიყო, ბრალიკიახლა
შენობასედებოდა.
ათელსტანბიზლიმ, “ამერიკისარქიტექტორთაგილდიის”მთავარმა
ხუმარამდაკაცმა, რომელსაცჯერაცარსად არაფერიაეშენებინა, ოღონდ
ყველაშეკრებისმოთავეთუსაზეიმოშეხვედრისუებარიწამყვანიიყო,
საჟურნალოსტატიაში " სამასხარომასხრობები"ენამახვილობის
მთელითავისიმარაგიჩააქსოვა:
"აბა,ყმაწვილებო აი, თქვენერთიკარგი, ჭკუისსასწავლებელიარაკი:
იყოდაარაიყორა, იყოერთიმწიფენესვისფერთმიანიბიჭი, დათავი
ყველაზემაგარიეგონადედამიწისზურგზე. ..რაში?რაშიდა არცმეტი
დაუფროკიდევნაკლები სახლებისაგებაში!ჰოდა, ააშენაამბიჭმა
ერთისახლი, ერთიმაღაზიადაერთიბენზინგასამართისადგური -
სადღაც, ქვეყნისბოლოში, მანქანარომარ უნახავსჯერ, იმისთანაგზის
პირას...დარამერე?სახლშიცხოვრებაარავისუნდა, მაღა-
ზიაში ვაჭრობა, ერთიისბენზინგასამართისადგურიმუშაობსთურმე
100%-იანიშედეგით: მისიპატრონიყოველ კვირადღესასხამსსაკუთარ
მანქანაშიბენზინს ერთსარ გამოტოვებსთურმედაამტკიცებს ასეთი
მომსახურება, ისიცნისიად უმაღლესიათავისფასშიო! ..
"
მარტისბოლოსრორკიგაზეთებშიროჯერ ენრაიტისსახელსგადააწყდა.
ენრაიტინავთობისკონცერნისმფლობელიმილიონერიიყო,
თავშეკავებისუნარისრულიადარ გააჩნდადაამიტომაცხშირად
ხვდებოდაპრესისფურცლებზე, მისიწამოწყებებიკიმუდამმითქმა-

მკითხველ თალ იგა

მოთქმისსაბაბადიქცეოდახოლმე.სულ ბოლოხუშტურისაცხოვრებელი
სახლიიყო, ოღონდისეთი, პირდაპირვთქვათ, ავთვალსრომარ
დაენახვებოდა ყოველიბინასრულიად იზოლირებულიდათვითკმარი
ტერიტორიაუნდაყოფილიყო, საკუთარიაუზითადა" სემირამიდას
ბაღებით” .
..სახელიც,რაღათქმაუნდა, უკვეშერჩეულიჰქონდა: "
ენრაიტის
სამოსახლო” .ოღონდ საქმეისიყო, დედამიწისზურგზეარცერთ
ნაგებობასრომარ უნდამსგავსებოდადასწორედამიტომ, მისტერ
ენრაიტსუკვერამდენიმესახელგანთქმულიხუროთმოძღვარი
მოემდურებინა.
ჰაუარდრორკმაკიესპირადგამოწვევად თუპირიქით თავისბოლო
შანსად აღიქვა.სიცოცხლეშიპირველად გადაწყვიტა, ძალისხმევაგაეღო
შეკვეთისმისაღებად დაროჯერენრაიტსწერილიცკიმისწერა,
გასაუბრებისთხოვნით.თავდაპირველად, ჯერ მდივანსშეახვედრეს,
ახალგაზრდაკაცს, რომელმაც10- 12კითხვამაინცდაუსვაპროფესიულ
გამოცდილებასათუსავარაუდოგეგმებზე, მერერორკისაშენებული
"ობიექტების"ფოტოებსაცგადაავლოთვალიდაბოლოსგანუცხადა
დინჯად, სიტყვებისგაწელვით არამგონია, მისტერენრაიტითქვენი
შემოთავაზებითდაინტერესდესო. ..
აპრილისდასაწყისში, როცარორკმაოფისისბოლოქირაგადაიხადა,
(ბოლოიმიტომ, რომკალენდარულადაცბოლოიყოდამისიჯიბის
შესაძლებლობებისგამოც) ,"
მანჰეტენისსაბანკოკომპანიის”ახალი
შენობისთვისნახაზებისწარდგენამოსთხოვეს.თხოვნარიჩარდ
სენბორნისახლომეგობრისადასაბჭოსწევრის, თვითმისტერ
უეიდლერისგანმოდიოდა: ასეუთხრა:"მაგარიბრძოლაკიგადავიხადე,
მაგრამმედარიჩარდმასენბორნებისსახლშიწავიყვანეთყველანი,
დაწვრილებით
ავუხსენით ყველაფერიდა, მგონი,მიზანსაცმივაღწიეთ. ..მთლად
ბოლომდეჯერარაფერიაგადაწყვეტილი, ნახაზებსაცწინასწარითხოვენ,
მაგრამეჭვიარ მეპარება, გამოვაეგსაქმე, ასემგონია...მოკლედ, ახლა
ჯერიშენზეა, მიდი,თავიარ შეირცხვინო” .

●●●

ჰენრიკამერონსშეტევაგაუმეორდადაექიმმამისკამერონი
გააფრთხილა, გაუმჯობესებისიმედიაღარარისო.მანკიარ დაუჯერა
მისიმწოლიარეძმაისემშვიდადდალამისბედნიერიგამოიყურებოდა,
ესსიტყვაკიმთელისიცოცხლისგანმავლობაშივერაფრით
მიესადაგებინამისთვის.
ოღონდერთ საღამოსკიმართლაშეაშინა, როცაგანუცხადა ჰაუარდ
რორკსშეატყობინე, მისინახვამინდა,გადაუდებლადო.არადა,სამი
წელია,თვითონარასოდესმოუხმიარორკისთვის, სულ ელოდათავად
როდისესტუმრებოდახოლმე.
რორკიიმავესაღამოსჩამოვიდა, საწოლზეჩამოუჯდადა
ხმაამოუღებლად უსმენდამასწავლებელს.იმასკისაერთოდარც
უხსენებია,რისთვისუხმო ასესასწრაფოდ.თბილისაღამოიდგა,
კამერონისსაწოლიოთახისმოღიავებულიფანჯრებიპირდაპირბაღში
გადიოდადანელ სიოსახალაფეთქებულიკვირტებისსურნელი
შემოჰქონდაშინ., ,
ჰაუარდსსასტუმროოთახშიგაუშალელოგინი” ,–
გასძახაკამერონმადას, –"ამაღამაქდარჩება”.რორკმათანხმობის
ნიშნად მხოლოდოდნავდახარათავი.
მთელისამიდღითდარჩა.არციმაზედაუძრავთსიტყვა, რასაჭიროიყო,

მკითხველ თალ იგა

ანკიდევრამდენიდღე- ღამეაპირებდაიქყოფნას.ესთითქოს
ბუნებრივადასეუნდამომხდარიყოდაარცრაიმეახსნა- განმარტებას
საჭიროებდა.მისკამერონიცმიხვდაყველაფერს არცმასუკითხავს
რაიმე.მშვიდად, უდრეკისიმტკიცითმიდი_ მოდიოდასახლში, ხმის
ამოუღებლად.
კამერონსარ უნდოდა, ჰაუარდიმუდმივადმისოთახშიმჯდარიყო.გადი,
ბაღშიგაისეირნე, ნახე, რალამაზიაახლად ამოსულიბალახიო, –
ეუბნებოდახშირ- ხშირად.თვითონიწვადაფანჯრიდანდაძაბული
ადევნებდათვალს, როგორდაბორიალებდარორკიჯერაცშიშველ ხეებს
შორის.
თუმცასთხოვა, ერთად ვისადილოთხოლმეო; მისკამერონიძმას
მუხლებზეუდებდასაჭმლიანლანგარს, რორკსკისაწოლისგვერდით,
პატარამაგიდაზეუშლიდასუფრას.ავადმყოფსახლათითქოს
სიამოვნებდაკიდეცის, რაცადრეარათუარასოდესგანუცდია,
შეგნებულადაცგაურბოდამთელიცხოვრება: ჩვეულებრივი,
ყოველდღიურიყოფისსითბო, უბრალო, ოჯახურისიმყუდროვისგანცდა. .
.
მესამესაღამოსკამერონი, ჩვეულებისამებრ, სანახევროდლოგინში
წამომჯდარიდაბეჭებქვეშბალიშებამოწყობილი, კარგახანსესაუბრა;
თუმცალაპარაკიუწინდელზემეტადუჭირდადათავსუკვესაერთოდ
ვეღარამოძრავებდა.რორკიჩუმადუსმენდა, ცდილობდა, არ
შესტყობოდა, რომხვდებოდა, რატანჯვისგადატანაცუხდებოდა
ავადმყოფსხანგრძლივიპაუზებისდროს.სიტყვებიბუნებრივად
ჟღერდნენ, ისძალდატანებაკი, რადაცმათიწარმოთქმაუჯდებოდა,
მისივესურვილისთანახმად, კამერონისუკანასკნელ საიდუმლოდუნდა
დარჩენილიყო.
სამშენებლომასალებისმომავალზელაპარაკობდა." მსუბუქი
ლითონებისწარმოებასმიაქციეყურადღება, ჰაუარდ. ..რამდენიმე
წელიწადში. .
.ნახავ, რასასწაულებიმოხდება. ..ანპლასტიკატითქვი. .
.
ახალიხანადგება. ..ახალიმასალების, ახალისაშუალებების, ახალი
ფორმების. .
.უნდადაუმტკიცო. .
.იმუგვანბრიყვებს. ..რასიმდიდრის
პატრონებადაქციაადამიანისგონებამ. .
.რაამოუწურავი
შესაძლებლობების. ..იმკვირაშირაღაცახლებურკრამიტზეიყოსტატია
გაზეთში...ვიფიქრე, როგორგამოიყენებდაგონიერიკაცი. ..იქ, სადაცსხვა
არაფერიივარგებს. .მაგალითად, პატარასახლისგადასახურავად. .სულ
ხუთიათასდოლარიანის. ..
"
გაჩუმდადაცოტახანსხმააღარ ამოუღია, თვალებიცდახუჭა.მერე, უცებ,
რორკსმისიჩურჩულიმოესმა:
–გეილ უაინენდი. ..
რორკიავადმყოფისკენდაიხარა, ლამისტუჩებთანმიუტანაყური, ცოტა
არ იყოს, გაკვირვებულმა.
–უფრომეტად. .
.არავინმეჯავრება. .
.არა,თვალით საერთოდარც
მინახავს...ოღონდ სწორედისაა. .
.იმყველაუბედურებისგანსახიერება. .
რაცსამყაროსსჭირს. ..ყალბიზეიმურობის, ძალაუფლებისმდაბიური
ჟინის..
.შენცმაგასუნდაეომო, ჰაუარდ. .
.გეილ უაინენდს. ..
მერეუკვეკარგახნითდადუმდა.როცაისევგაახილათვალები, გაიღიმა.
–ვიცი, ახლარადღეშიცხარ. ..როგორცმიგდისსაქმე. ..არა. .
.ნუ
შემეკამათები. .
.საერთოდ ნურაფერსიტყვი. ..ვიცი...მაგრამ. ..არაუშავს. ..
ნუშეგეშინდება. ..გახსოვსისდღე, გაგდებარომდაგიპირე? .
..დაივიწყე,
მაშინრაცგითხარი. ..ამბავიბოლომდეარმომიყოლია. .
.ეს...ნუგეშინია. .
.
ღირდაგარჯად. .
.
ხმაგაუწყდა, კრინტივეღარდაძრა.თუმცასახეზესაოცარისიმშვიდე

მკითხველ თალ იგა

ეწერადაუხმოდ, აზრიანითვალებითმისჩერებოდარორკს.ნახევარი
საათისშემდეგგარდაიცვალა.

●●●

კიტინგიხშირად ნახულობდაქეთრინს.ნიშნობისამბავიარ
გაუხმაურებია, მაგრამდედამისმამაინცგაიგოდაგასაიდუმლოებასაზრი
აღარ ჰქონდა.ქეთრინსზოგჯერ ეჩვენებოდა, ჩვენიშეხვედრებიუფრო
ჩვევად იქცაო.მართალია, სიმარტოვესმიეჩვია, თუმცათანდათანმისი
უეჭველიდაბრუნებისუწინდელირწმენაცშეერყა.
–მოდი, იმკონკურსისშედეგებსდაველოდოთ, ქეით,–უთხრაერთ
დღესკიტინგმა, –ბევრიაღარდარჩა, მაისშიგაირკვევაყველაფერი.თუ
გავიმარჯვე, მთელიცხოვრებაწყნარადშემეძლებავიყო.მერე
დავქორწინდებით.მაშინუკვებიძაშენსაცგავიცნობ თვითონაც
ენდომებაჩემიგაცნობა. .
.არადა, გამარჯვებითუეჭველადუნდა
გავიმარჯვო,
–ვიცი, გაიმარჯვებ. ..
– დაკიდევ, ბებერიჰეიერიერთთვესაცვეღარგაატანს.ექიმმა
გვითხრა, მეორეშეტევანებისმიერწუთსაამოსალოდნელიდამერე
კარგადმეყოლეთო.სასაფლაოსგზასთუარგაუდგა, ოფისშიუკვე
ნაღდად ვეღარივლისმაინც. ..
–კარგირა, პიტერ, არ მიყვარს,როცამასელაპარაკობხოლმე.არ
შეიძლებაეგეთი. .
.ეგეთისაშინელიეგოისტობა.
–მაპატიე, საყვარელო, ბოდიშსგიხდი.ხო. .
.ვაღიარებ, ეგოისტივარ.
ყველასავით. .
.
ბოლო დროსდომინიკთანმეტდროსატარებდა.ქალიცუფრო
გულისხმიერიგახდა, როგორცჩანს, მისგანარანაირ თავსატეხსაღარ
ელოდასამომავლოდ.სასიამოვნო კავალერად თვლიდადასაღამოებსაც
ხშირადატარებდნენერთად.კიტინგსეჩვენებოდა, მგონი, ცოტათი
მოვწონვარ კიდეცო.თუმცაამაშიმაინცდამაინცდამაიმედებელს
ვერაფერსხედავდა.
ზოგჯერ ისიცავიწყდებოდა, ფრენკონისქალიშვილიაო; საერთოდ,
ყველამიზეზიავიწყდებოდა, რისგამოცშეიძლებოდა, ესქალიმისთვის
სასურველიყოფილიყო.ანრამიზეზებზეიყო ლაპარაკი უბრალოდ,
უნდოდადამორჩა.მარტო მისგვერდითყოფნაცკითავბრუსახვევდა.
არადა, თანსრულიად უმწეოდგრძნობდათავს.იმისგაფიქრებაცკიარ
უნდოდა, რომქალიმისმიმართგულგრილიშეიძლებოდადარჩენილიყო.
ოღონდ, დარწმუნებულიარცამგულგრილობაშიიყოდაცდილობდა,
დომინიკისგუნება- განწყობაგამოეცნო, ისედაეჭირათავი, როგორც,
მისივეაზრით, ქალიელოდამისგან.პასუხსკივერანაირსვერიღებდა.
გაზაფხულისერთ საღამოსმეჯლისზეწავიდნენერთად.იცეკვესკიდეც:
ცეკვისასახლოსმიიზიდათავისკენ, წელზემაგრადმოუჭირათითები.
იცოდა, ქალიგანზრახვასსწორად მიუხვდა.არ გასცლია, არ
გასძალიანებია.პირიქით, ისემიაშტერამზერა, თითქოსკიდეველოდა
რაღაცას.როცაუკვემოდიოდნენ, ხელიმოხვიადათითებიმხარზე
ჩამოადო; არცამასმოჰყოლიადომინიკისწინააღმდეგობა, მშვიდად
უცდიდა რასიზამსო.კიტინგმახელიაიღო.მერექუჩაშიგამოვიდნენდა
ტაქსიშიჩასხდნენ.
ქალიკუთხეშიმიიყუჟადახმასარიღებდა; ადრემისგვერდით
ყოფნისთვისიმდენიმნიშვნელობაარასოდესმიუნიჭებია, დუმილი
აუცილებლადჩაეთვალა.ფეხიფეხზეგადაედო, მოსასხამიმჭიდროდ

მკითხველ თალ იგა

ჰქონდამხრებზეშემოხვეული, თითებსნელ- ნელაათამაშებდა
მუხლისთავზე.
კიტინგმანაზად მოჰკიდახელიმკლავზე იმასაცწინააღმდეგობაარ
გაუწევია,არცუპასუხია; მხოლოდთითებისთამაშიშეწყვიტა.ტუჩებით
შეეხო თმაზედაესკოცნაარ იყო უბრალოდ, დიდხანსაღარ
მოუცილებია. ..
მანქანარომგაჩერდა, ყურშიწაუჩურჩულა: "დომინიკ...ცოტახნითმაინც
ამოვალ. .
.”
"კარგი”–უთხრამშვიდად, უემოციოდ.არანაირმიწვევასესარ ჰგავდა;
ოღონდმანამდეამგვარიარაფერიუთქვამს.უკანრომმიჰყვა, იგრძნო
გულილამისამოვარდნაზეჰქონდა.ბინაშირომშევიდნენ, ქალი
წამიერად შეყოვნდა, თითქოსელოდარაღაცას; ისკიდევმიშტერებოდა,
უნიათოდ, ბედნიერებისგანგაბრუებული.მერეღაშეიგრძნოესპაუზა,
როცაქალმაისევგადადგანაბიჯი, გაეცალა, საწოლიოთახისკენწავიდა.
დომინიკისაწოლზეიჯდა, მკლავებიუღონოდჩამოეშვასხეულის
გასწვრივ,დაუცველობისნიშნად. .
.მზერაცმიბნედილიჰქონდა,
უმეტყველო.
"რალამაზიხარ. ..
"–ჩაიჩურჩულაპიტერმა.მერეთავისდაუნებურად
აღმოჩნდამისგვერდზე, მკლავებიშემოეხვიადაუთავბოლოდ
ბუტბუტებდა: "მიყვარხარ. .
.არ დამცინო, იცოდე, მაგრამმთელი
ცხოვრებაა, მიყვარხარ. .
.რასაცკიისურვებ. ..რალამაზიხარ, დომინიკ!
მიყვარხარ. .
.
უცბად შეჩერდა რაღაცგამოძახილსმაინცთუმოელოდადარომვერ
მიიღო, ჯერ შეანჯღრია, მერემკერდზეუხეშად მიიკრადატუჩებზეაკოცა. .
.
კვლავარაფერი.ხელიუშვადაქალისმოშვებულისხეულიცუღონოდ
გადაესვენალოგინზე.კაციგაოგნებულიმისჩერებოდა არა, ესარც
კოცნაარ იყოდაარცქალიჰგავდაქალს. .
.უფროსწორად, ცოცხალსარ
ჰგავდა.ტუჩიცარშერხევიაამბორისპასუხად,
არცხელიგაუტოკებიამხარზემოსახვევად. ..მხოლოდსურვილისარქონა
რომყოფილიყო, კიდევგაუგებდაკაცი, ოღონდესსულ სხვარაღაციყო
თითქოსსაერთოდ ვერცგრძნობდა, ვინმეთუიყომასთან, სადღაც
პიტერისმიღმაიცქირებოდა, სხეულიკისაერთოდარ პასუხობდა
შეხებაზე..
.უცბად, თითქოსგამოერკვაო, საფერფლიდანგადმოვარდნილ
სიგარეტისნამწვსჰკიდათვალი, ხელიგაიწვდინა, აიღოდაისევშიგ
ჩააბრუნა.
–დომინიკ. .
.–ჩაიჩურჩულა, სულელივით, –არგინდა, გაკოცო?
–კი.–სულაცარდასცინოდა, უბრალოდ, კითხვასუპასუხა.
–შენთვისრა, აქამდეარავისუკოცნია?
–კი.ბევრჯერ.
–დასულ ასეპასუხობ?
–სულ.მუდამ.
–მაშინ, რაღად გინდა?
–ვნახავ, თუარამეგანსხვავება- მეთქი.
–არაადამიანურივინმეხარ, დომინიკ!
ქალმათავიასწია, წამოდგადაახლამისიმოძრაობებიზუსტიდა
გამოზომილიიყო.კაცმალამისფიზიკურადშეიგრძნოყოველგვარი
ინიტიმურობისუეცარიგაქრობა, თუმცასიტყვები, რომლებსაცქალი
წარმოთქვამდა, ინტიმურზე- ინტიმურიიყო, ოღონდასეჩანდა, საერთოდ
არ აღელვებდა, რასამბობდაანვისეუბნებოდა:
–მგონი, რაღაცგადახრებიმაქვს, ან,უბრალოდ, ფრიგიდული
ვარ..
.მაპატიე,პიტერ, მეტოქეარ გყავს, მაგრამარცშენივარ. .
.გეწყინა,

მკითხველ თალ იგა

ძვირფასო?კარგირა, ცხვირსნუჩამოუშვებ!
–გაგივლის, შანსიარაა. .
.ოდესმე. .
.
–არცისეახალგაზრდავარ, პიტერ.ოცდახუთისვარ.დავწვებოდი
ვინმესთან ისე, ექსპერიმენტისსახით. .
.მინდოდა, რომმდომებოდა.
საინტერესოიქნებოდა, გარყვნილიქალირომვიყო.ვარ კიდევაც
ყველაფერში, გარდა. ..პიტერ, ცოტაცდა, გაწითლდები, მგონი!
–დაიცა, რა არასოდესარავინგყვარებია?თუნდაცისე, შორიდან?
–არცშორიდანდაარცახლოდან.ისე, შენიშეყვარებამართლა
მინდოდა რამდენპრობლემასავიცილებდითავიდან!მაგრამრავქნა,
შენ,ალვასკარეტიანლუშესჰეიერი ჩემთვისყველაერთია. ..ხორციელ
ამბავში,რაღათქმაუნდა.
პიტერიწამოდგა.მისიშეხედვაცაღარუნდოდა.ფანჯარასთანმივიდა,
ზურგზეხელებდაწყობილი.ამწუთსაღარცმისისილამაზეახსოვდადა
აღარცთავისილტოლვამისდამი.ერთი, რაცარ ავიწყდებოდა რომ
დომინიკიგაიფრენკონისქალიშვილიიყო.
–გამომყვებიცოლად?
იცოდა, ესმაინცუნდაეთქვა; ფიქრირომდაეწყო, ამასვეღარასოდეს
ეტყოდა; მისგრძნობასქალისადმიუკვეაღარავითარიმნიშვნელობა
აღარ ჰქონდა;მისიმომავალიწყდებოდადაახლაგულსგონებაზეწინ
ვერ დააყენებდა.თანდათანსიყვარულისიძულვილადექცეოდათითქოს. .
.
–არ მითხრა, სერიოზულად გეუბნებიო. ..
–მიყვარხარ, დომინიკ, ჭკუამეკარგება!ერთიშანსიმაინცმომეცი!თუ
სხვაარავინგყავს, რატომაცარა? !მომთმენივიქნები, დაბოლოსიქნება
შენცშემიყვარო.ბედნიერებასთუარა, სიმშვიდესმაინცმოგიტან. .
.
უცებგააჟრჟოლა, მერესიცილიაუტყდა, გულითიცინოდა თავიუკან
გადაეგდოდაისე.მისისიცილიარცდამცინავიიყოდაარც
შეურაცხმყოფელი, უბრალოდ, მხიარულობდა.ესკიკიდევუფროძნელი
ასატანიიყო.
მერეუცებშეჩერდა, თვალდაუხამხამებლადმისჩერებოდა.
-პიტერ, თუროდისმესაკუთარითავისდასჯამომინდებარაღაც
საშინელისაქციელისთვის მკაცრად, დაუნდობლად მაშინგამოგყვები
ცოლად.ცოტახნითგაჩუმდადადაამატა თუგინდა, ჩათვალე, რომ
პირობამოგეცი.
–დაგელოდები, სულ ერთია, რამიზეზითმოგინდებათავისდასჯა.
ქალმაგაიღიმა, თითქოსმხიარულადაც, იმცივი,მომხიბლავისიცილით,
რომლისაცპიტერსყოველთვისეშინოდა.
–შენცხომიცი, პიტერ, აუტკივართავსიტკიებ.მამაჩემისპარტნიორი
ისედაცგახდები.ჯობია, კარგმეგობრებადდავრჩეთ, ახლაკიდროა, შინ
წახვიდე.ოთხშაბათსდოღზემივდივართ არ დაგავიწყდეს, ჭკუას
ვკარგავცხენებზე.აბა, ღამემშვიდობისა.
გაზაფხულისთბილი, გვიანისაღამოიდგა; სიბრაზისგანერთიანად
აცახცახებულიპიტერიგაშმაგებულიმიაბიჯებდაქუჩაში, იმწუთას
მართლარომშეეთავაზებინათფირმისსრულუფლებიანიპარტნიორობა
დომინიკთანდაქორწინებისფასად უეჭველად უარსიტყოდა.არადა,
არციმაშიეპარებოდაეჭვი, იმავეწინადადებასხვალ დილითუთუოდ
დავთანხმდებოდიო.

15

ამასმხოლოდ შიშიერქვადასხვაარაფერი,კოშმარულისიზმრის
ნახვისასრომეუფლებახოლმეკაცს;როცაასეთიშიშიგაუსაძლისი

მკითხველ თალ იგა

ხდება,საბედნიეროდ, გეღვიძებაკიდეც, მაგრამპიტერ კიტინგსარც
გაღვიძებაშეეძლო დააღარცამშიშისატანა.ყოველდღიურად
მატულობდა, იზრდებოდაკვირიდანკვირამდედაუკვეერთიანად
მოენუსხა:დამარცხებისყოვლადუგვან, ვინმესთვისგასაზიარებლად
სამარცხვინოშიშს.კონკურსშიგამარჯვებაარეწერა, სულ მცირეიმედიც
აღარ
ჰქონდადაესაზრისულ უფრო დაუფრო უმტკიცდებოდაამუსასრულო
მოლოდინისდღეებში.მუშაობაარშეეძლო, ხალხსგაურბოდა, ღამეებს
კითეთრადათენებდა. ..
ახლალუშესჰეიერისსახლისკენმიდიოდა.ცდილობდა,
გამვლელებისთვისსახეშიარშეეხედა, მაგრამვერახერხებდა:
ადამიანებისცქერისჩვევასისხლშიჰქონდაგამჯდარიდა, როგორც
ყოველთვის, არცისინიაკლებდნენყურადღებას.თავიდამანებეთ, რას
მომჩერებიხართო, უნდოდაეყვირა, ეღრიალამათთვის.ეგონა, იციან,
დამარცხებისთვისრომვარგანწირულიდაიმიტომმათვალიერებენ
ასეთიინტერესითო. ჰეიერთანკიიმიტომმიდიოდა, სურდა,
მოსალოდნელიუბედურებისგანგადაერჩინათავიიმერთადერთიგზით,
რომლისმეტსაც, უბრალოდ, უკვევეღარხედავდა.კონკურსშითუ
ჩაფლავდებოდა რაშიც
ეჭვიაღარცეპარებოდა ფრენკონისახტად დარჩებოდადაგულსაც
აიცრუებდაკიტინგზე; მერეჰეიერიცთუმოკვდებოდა, რაცნებისმიერ
წუთსიყომოსალოდნელი, ფრენკონიცდაეჭვდებოდა, მეტსიფრთხილეს
გამოიჩენდადა ხალხისყბაშიარჩავვარდეო კიტინგისშეამხანაგებას
გადაიფიქრებდა; ხოლოთუგადაიფიქრებდა, პიტერ კიტინგსმთელი
ამდენიხნისდავიდარაბაწყალშიეყრებოდა.პარტნიორობის
მსურველთარიგსკიბოლოარუჩანდა: ბენეტი, რომელიცვერაფრით
მოიშორადაოფისიდანვერგააგდებინა; კლოდშტენგელი, რომელიც
ცალკესაქმისწამოწყებისმერეუკვემყარადიდგაფეხზედაფრენკონსაც
არაერთხელ შესთავაზა ჰეიერისწილსმევიყიდიო.კიტინგი, მართალია,
ჯერჯერობით ფრენკონისთითქმისბრმანდობითკისარგებლობდა,
მაგრამგაისრწმენათუშეერყეოდადავინმესხვაზეშეაჩერებდა
არჩევანს,პიტერისსაქმემოთავებულიიყო.ერთხელ დასამუდამოდ.
ასეთიშესაძლებლობისხელიდანგაშვებასარავინაპატიებდა.
უძილოღამეებისგანმავლობაშიგადაწყვეტილებანელ- ნელა
გამოიკვეთადამტკიცედაცჩამოუყალიბდა; უცებდასამუდამოდუნდა
გადაეჭრაყველაფერი ფრენკონისგაუაზრებელინდობითდა
ბუნდოვანიიმედებით მანამდეუნდაესარგებლასათავისოდ, ვიდრე
გამარჯვებულისვინაობაგამოცხადდებოდა; ჰეიერიძალით უნდაგაეგდო
დამისიადგილითვითონდაეკავებინა; მარაგშისულ რამდენიმედღეღა
რჩებოდა.
გაახსენდა,როგორ ჭორაობდაფრენკონიჰეიერზე; მერეჰეიერის
პირადიდოკუმენტაციაცმოჩხრიკადამართლაციპოვაის, რისიპოვნის
იმედიცქონდა ერთ- ერთისამშენებლოფირმიდანმოსულიწერილი_
თხუთმეტიწლისწინანდელი; კონტრაქტისმიღებისმსურველიესფირმა
პირადად მისტერ ჰეიერს,წერილთანერთად, ოციათასიდოლარის
ჩეკსაცუგზავნიდა;კიტინგმაუშუალოდ იმმშენებლობასთან
დაკავშირებულიქაღალდებიციპოვა; ისეჩანდა, მშენებლობა
ნავარაუდევზებევრადუფრო ძვირიდაჯდა.ესსწორედისდროიყო,
ჰეიერმარომფაიფურისკოლექციისშეგროვებასმიჰყო ხელი. ..
ახლათავისკაბინეტში პატარა, ჩაბნელებულ დაჩახუთულ ოთახში
იჯდა.ძვირფასიხისავეჯს, მუხისპანელებსადამათზეგამოკიდულ

მკითხველ თალ იგა

გობელენებსაცყოველდღეაცლიდნენმტვერს, ოღონდჰაერიკიმაინც
ისეთიიდგა, თითქოსდაწელიწადია, არგაუნიავებიათო.მაგიდას
ერთადერთისანათიანათებდა, გარშემოკიუთხელესიფაიფურისხუთი
ფინჯანიშემოეწყოთ.ჰეიერიგულდასმით, ლამისაღტკინებით
ათვალიერებდაამთავისგანძს, როცამსახურმამოახსენა, მისტერ
კიტინგიგესტუმრათო.ჯერშეკრთა, მერეთავსმოერიადაანიშნა,
დაბრძანდიო,
საკუთარიცივიდათავდაჯერებულიხმარომგაიგონა, კიტინგიმიხვდა
მთელიშიშებიუკანმომიტოვებიაო; ახლაწინმხოლოდ კიდევერთიტიმ
დეივისითუკლოდშტენგელიეჯდადამისითავიდანმოცილებაღაიყო
საჭირო.
წყნარად დამშვიდადაუხსნა, რისთვისაციყომოსული მოკლედ,
გასაგებად, ოქრომჭედელირომძვირფასქვასაწახნაგებს, ისე.
"მაშასე,თუკიხვალ დილით თხოვნათქვენიგათავისუფლებისშესახებ
გაიფრენკონსარდახვდებამაგიდაზე, ჩათვალეთ, რომაიეს" ,_დამან
კონვერტიშეათამაშათითებშორის, –"ამერიკისარქიტექტორთა
გილდიის”სათავო ოფისშიიდებაუკვეშუადღისას” .
მერეშეიცადა.ჰეიერიგაფითრებულიიჯდა, თვალებგადმოკარკლული
დაპირღია.კიტინგმაერთიისიცკიგაიფიქრა საერთოდთუასრულ
ჭკუაზეო.
მერეუცბადალაპარაკდა, თავისწვრილ წითელ ენასგველივით
ასავსავებდათეთრ, ჩაწიკწიკებულ, რაღათქმაუნდა, ხელოვნურ
კბილებსშუა:
–წასვლარომარმინდა?–ისეიკითხა, წყნარად, თითქოსორჭოფობსო.
–მოგიწევთ.
–არ მინდა, არმსურს.არცვაპირებ.მუდამსახელოვანი
ხუროთმოძღვარივიყავიდაახლაერთსაიდუმლოსგაგიმხელ. ..–წინ
გადმოიხარა, ჩურჩულით გაანდო, –ეგსულ გაიფრენკონისოინებია.რა
ხანიაჩემსთავიდანმოცილებასცდილობს. .
.არ გაუვა.მერეფხუკუნი
აუტყდა.
–მგონი, ვერაფერიგამიგეთ.იქნებამანმაინცგაგაგებინოთ! _გამოცრა
კიტინგმადაკონვერტიგაუწოდა. ხედავდა, როგორთრთოდაფურცელი
მოხუცისთითებში; მერეუცბად ხელიცადაფურცელიცერთადდაუვარდა
მაგიდაზე,დამბლადაცემულივით.ძლივსამოღერღა:
–არა, არიზამთ ამას. ..ესრომნახონ, ლიცენზიასჩამომართმევენ. .
.
–იზამენ, კი.
–გაზეთებშიც. .
.
–უსათუოდ.
–არ იზამთამას. .
.
–ვიზამ თუსაკუთარინებითარ გადადგებით.
ჰეიერმალამისმაგიდისკიდემდეჩამოყარამხრებიდათავიცლამის
უკვეზედმაგიდაზეედო. ..
–არა, გემუდარებით, მაგასნუიზამთ თქვენისთანაწესიერიზრდილი
ყმაწვილი მაგასარიკადრებთ. .
.
ყვითელიქაღალდისოთხკუთხედიმაგიდაზეეგდო.ჰეიერიისევ
წაეპოტინა, მაგრამკიტინგმადაასწრო.
–გემუდარები, –დაიხავლამოხუცმა, –ხომარიზამამას?მეცმიქნია
შენთვისრაღაცსიკეთე, არგახსოვს?
–რა. .
.რომელ სიკეთეზემელაპარაკებით?
–შენპიტერკიტინგიარახარ?მახსოვს. .
.გაიფრენკონსშენისჯერა,
ოღონდშენარდაუჯერო, იცოდე...არენდო.მალემთავარ არქიტექტორს

მკითხველ თალ იგა

გაგხდი..
.–პირიდაფჩენოდა, ნერწყვისწვრილიძაფიჩამოსდიოდა
ნიკაპზე,–ეგარქნა. .
.
კიტინგსლამისგულიარეოდამისშემყურეს.ახლაუკვეაღარც
ეცოდებოდა:
–სახალხოდ გამოგაჭენებენ.გაზეთებითქვენიფოტოებითიქნება
გადაჭრელებული. .
.იმსახლისმფლობელებიკისასამართლოში
გიჩივლებენდაციხეარ აგცდებათ!
ჰეიერსხმააღარგაუღია.არცშერხეულა.ოღონდისეთმაკანკალმა
აიტანა,ფინჯნებიაწკარუნდალამბაქებზე.აი, ესკიმართლამეტისმეტი
იყოდაკიტინგმაცხმასაუწია, თითქოსამუცნაურიხმაურისჩახშობა
სურსო:
–წადით!გადადექით!რაეშმაკებიგინდათჩვენსფირმაში? !არაფრად
ვარგიხართდაარცარასოდესვარგოდით რამედ!
მერესაზურგეზეგადაწვა, ფეხიფეხზეგადაიდოდაისეგააგრძელა ან
ჰოთქვით, ან არა, სხვაარაფერიარ მჭირდებათქვენგან!დროზე
მოიფიქრეთ.საკამათოდ არმცალია.
ჰეიერსცახცახმაგადაუარა.ირიბადდაცემულმაჩრდილმასახე
თითქოსშუაზეგადაუსერა.კიტინგიახლაცალ, გაშტერებულ თვალს,
უაზროდდაბჩენილიპირისნახევარსშესცქეროდადახედავდა, ტუჩის
კუთხიდანყვრიმალისკენნელ- ნელაროგორ მიცოცავდაგვამური
სილურჯე. .
.
–მიპასუხეთ!–რატომღაცუცებხმადაუწვრილდაკიტინგს, -რამ
დაგამუნჯათ?
ნახევარსახეშეირხადათავიწინგადმოქანდა, მაგიდასდაასკდადა
ჯალათისცულით მოსხეპილივითგაგორდაიატაკზე; თავსკვალდაკვალ
ორიფინჯანიცმიჰყვა, უხმაუროდ დაიმსხვრახალიჩაზე.პირველი, რაც
კიტინგმაიგრძნო, შვებაიყო, რადგანსაბედნიეროდ, თავმატანიც
წაიყოლადაჰეიერისმოკუნტულისხეულიუკვეუძრავადეგდომაგიდის
ფეხებთან.ყველაფერისრულ სიჩუმეშიმოხდა; მხოლოდფაიფურმა
გაიწკარუნასულ ოდნავ, მელოდიურად.
გადაირეოდაესუბედურიო, –გაიფიქრაკიტინგმადამსხვრეული
ფაიფურისდანახვაზე.მერეწამოხტა, ჩაიმუხლადაგაუაზრებლადშეუდგა
ნამსხვრევებისშეგროვებას; მალევემიხვდა, ამფინჯნებსვეღარაფერი
შეაწებებდადაგაამთელებდა.თან, იმავედროს, იმასაცფიქრობდა,
ბოლოსდაბოლოსისმეორეშეტევაცმოუვიდა, რასაცყველაამდენხანს
ველოდით, ახლამომიწევს, რაღაცვიღონო, მაგრამარაუშავს, ესოხერი
ჰეიერიხომმაინცვეღარასდროსდაბრუნდებაოფისშიო. ..
როგორციქნა, მუხლებზედამდგარიმიხოხდაძირსგართხმულ
სხეულთან.ვერგაეგო, რატომვერბედავდაშეხებოდა." მისტერჰეიერ, “
_
დაუძახაჩუმად, ლამისპატივისცემითაც.მერეფრთხილადაუწიათავსდა
უცებვეხელიუშვა.თავისიატაკზედაცემისასარანაირიხმაარ გაუგონია
–საკუთარისლოკინისგარდა.ჰეიერიმკვდარიიყო.
მუხლმორთხმით იჯდაგარდაცვლილისგვერდითდაგაშტერებული
სადღაცპირდაპირ იყურებოდა.მერეფარდისნაკეცებიმოხვდათვალში.
ვერ მიმხვდარიყო, ნაცრისფრადმტვერიციმციმებდაასეთუხავერდის
ხაო,საერთოდ, ხავერდისათუიყოფარდადაეგეცრომარა_რამდენად
მისაღებიიყო ბინაშიხავერდისფარდებისდაკიდება.მერეიგრძნო,
კანკალებდა; გულიცერეოდა.წამოიზლაზნა, ოთახიგადაჭრადაკარი
გამოაღო ლაქიასუხმოსაშველად.

●●●

მკითხველ თალ იგა

 კიტინგიჩვეულებრივადგამოცხადდაოფისში.შეკითხვებისთვისთავი
არ აურიდებია, ყველასაუხსნა იმდღესჰეიერმათვითონდამიბარა
თავისთან, უნდოდა, გადადგომასთანდაკავშირებითდამლაპარაკებოდაო.
ნათქვამისსიმართლეშიარავინდაეჭვებულადაკიტინგისღრმარწმენით,
არცარასოდესდაეჭვდებოდავინმე.ჰეიერისასეთიაღსასრულიუკვე
კარგახნისწინჰქონდათ ნაწინასწარმეტყველები.ფრენკონმაცმხოლოდ
შვებაიგრძნო: "ხომვიცოდით, ადრეთუგვიან, მოხდებოდა, გაჭიანურებულ
აგონიასისევესსჯობდაო” ,–ამშვიდებდათანამშრომლებს.
კიტინგსაცაშკარად გადაუარაბოლოდროინდელმაშფოთვამდა
გულისხეთქვამ.ერთიანადმოეშვაკიდეც.თუმცასადაცარ უნდა
ყოფილიყო, შინაცდაგარეთაც, ერთიფიქრიმაინცმუდმივად, ჯიუტად
ახსენებდათავს: მკვლელიიყო. ..არა,მკვლელიკიარა, თითქმის
მკვლელი. ..თითქმის. ..თვითონხომიცოდა რაცმოხდა, შემთხვევითარ
მომხდარა.განზრახააღელვადაშეაშინაჰეიერი; იმმეორეშეტევის
იმედით, უარესშემთხვევაში, სამუდამოდლოგინადრომჩააგდებდა
უბედურს.
მაგრამუკეთესშემთხვევაში?ვითომარიცოდა, სხვაცრაშეიძლებოდა
მოჰყოლოდამეორეშეტევას?ამასაცვარაუდობდაჰეიერთანმიმავალი?
ცდილობდა, გაეხსენებინა, გონებასუშედეგოდატანდაძალას, ვერაფერს
იხსენებდა.არადა, სიმართლისდადგენაცუნდოდა თავისთვისმაინც.
ფიქრშიგართული, ვერცამჩნევდა, რახდებოდაირგვლივოფისში.აღარც
ისახსოვდა, რაცოტადრორჩებოდაფრენკონთანპარტნიორობისამბის
საბოლოოდგადაწყვეტამდე.
ჰეიერისგარდაცვალებიდანრამდენიმედღისშემდეგკიფრენკონმა
თავადვეუხმო.
"დაჯექი,პიტერ, ”–მიეგებაჩვეულებრივზეუფრო მეტადგაბადრული, –
"კარგიამბებიმაქვსშენთვის!ამდილით ლუშესისანდერძიგახსნეს.ხომ
იცი, ნათესავიარავინჰყავდა.ისე, ცოტაკიგამიკვირდა, ხოიცი..
.ეტყობა,
სათანადოდ ვერ ვაფასებდიცხონებულს, არადა, კაცურიკაციყოფილა
მთელიქონებაშენდაგიტოვა. .
.როგორია?ახლააღარაფერზემოგიწევს
დარდი. .
.რაგჭირს, რამოგივიდა? ..
"
კიტინგსთავიჩამოუვარდადასახეხელებშიჩამალა ახლაფრეკონს
სახესვერდაანახვებდა.შეიძლებოდა, მართლაწასვლოდაგული, იმიტომ
რომუცებგაჩენილიდამზაფრავიშიშისმიუხედავად, უკვეიმასაც
ანგარიშობდაგონებაში, რასიმდიდრისპატრონიშეიძლებოდა
ყოფილიყო ჰეიერი. .
.
ლუშესჰეიერსანდერძიხუთიწლისწინშეედგინა ალბათბოლომდე
გაუაზრებელიმადლიერებისკარნახითიმერთადერთიადამიანისადმი,
ვინცგულისხმიერებაგამოიჩინამისმიმართ; ან,შეიძლება, ასემოუგო
ნიშნიყოფილ პარტნიორს, მერეკიანდერძითვითონაცგადაავიწყდა.
ნაღდიქონებაორასიათასდოლარსშეადგენდა, რასაცფირმისწილიდა
ფაიფურისკოლექციისღირებულებაცემატებოდა.
კიტინგიიმდღესადრეწამოვიდაოფისიდან, ისეუგუგუნებდათავი,
თანამშრომლებისმილოცვებიცარ ესმოდა.შინდაბრუნებულმაახალი
ამბავიდედასმიახარა, აფორიაქებულ- აჟივჟივებულიდატოვასასტუმრო
ოთახშიდასაძინებელშიჩაიკეტა.მერე, ვახშმობამდე, სიტყვის
უთქმელადწაბოდიალდასადღაც.იმსაღამოსსაერთოდარცუვახშმია,
დალევით კიმართლაბლომადდალიარომელიღაც
ბარში, თუმცაარცძალიანდამთვრალადაარცგონებაარევია.პირიქით,
აზრითითქოსუფრო დაეწმინდაკიდეცდაერთბაშადგააცნობიერა

მკითხველ თალ იგა

არაფერიმაქვსმოსანანიებელიო; მისადგილასნებისმიერიიმავეს
მოიმოქმედებდა; ქეთრინმაკიუთხრა, ეგოისტიხარო, მაგრამსხვასნეტა
ვისიცნობდაარაეგოისტს? !ცხადია,ამაშისატრაბახოცარაფერიიყო,
უბრალოდ, სხვებზემეტადგაუმართლა; ეკუთვნოდა
დაიმიტომ; შესანიშნავადგრძნობდათავს; იმედიჰქონდა, უაზრო
კითხვებიდაეჭვებისაბოლოოდჩაჰბარდაწარსულსო; ყველამსაკუთარ
თავსმიხედოსო, –ესგაიფიქრაბოლოს, სანამმაგიდაზეთავჩამოდებულს
ჩაეძინებოდა.
უაზროშეკითხვებსმართლაცაღარასოდესშეუწუხებია.დროცჰქონდა
საამისოდ როგორცაღმოჩნდა, "კოსმო-სლოტნიკის”კონკურსის
ჟიურისაცმასზეშეეჩერებინაარჩევანი!

●●●

კიტინგიხვდებოდა, ესგამარჯვებაუხმაუროდარ ჩაივლიდა, მაგრამრაც

მოხდა, მისთვისაცმოულოდნელიგამოდგა დაფდაფებისხმას
მოელოდადამთელისიმფონიურიორკესტრიკიახმიანდა. .
.
ჯერ ტელეფონიაწკარუნდაოფისშიდაგამარჯვებულისვინაობა
აცნობათვიღაცამ, მერეკიზარებიმთელიდღისგანმავლობაშიარ
შეწყვეტილა ვინულოცავდა, ვინინტერვიუსსთხოვდა, ვინ რაღაც
მოლაპარაკებებზეიწვევდა. ..მერეწამოვიდადეპეშები, წერილები, ვიღაც
ხალხი, რომელთაგანკიტინგიზოგსიცნობდა, ზოგს არა; მდივანს
თავგზასულ აებნა, აღარციცოდა, ვინშეეშვა,ვინ უარითგაესტუმრებინა,
კიტინგსაცთითებიდაუბუჟდაამდენიხალხისთვისხელისჩამორთმევით. ..
თავისპირველ ინტერვიუშირაილაპარაკა, არცკიახსოვდახეირიანად
ოფისიხალხით იყო გადაჭედილი, ბლიცებითვალისმომჭრელად
ციმციმებდა. .
.ფრენკონმაცგამოიდო თავიდასაკუთარიბარისკარი
დილითრომგამოაღო, მერეაღარცდაუკეტავს.მერეისიცკიგამოაცხადა
სახალხოდ: "ესგამარჯვებასულ პიტერ კიტინგისდამსახურებაა, ჩვენი
წვლილიმხოლოდმისთვისხელშეწყობაიყო! ”
ამანკიდევუკეთესიშედეგიმოიტანა, ვიდრეთავად გაიფრენკონი
ვარაუდობდა: გაზეთებიგადაჭრელებულიიყოპიტერ კიტინგის
მოღიმარსახიანიფოტოებით, რომელთაცუცილობლადახლდათ თხრობა
მისიწარსულისიღარიბის, სწავლისწლების, მძიმეშრომისადა რაღა
თქმაუნდა ახლანდელიდამსახურებულიგამარჯვებისთაობაზე; არც
დედისშვილისადმიურყევირწმენისადათავდადებისმოხსენიებადა-
ვიწყებიავინმეს მოკლედ, ერთბაშადშეითხზამითი” კონკია-
არქიტექტორის”შესახებ. .
.
უკმაყოფილოარც" კოსმო-სლოტნიკი"დარჩენილა: "
ახალგაზრდა
გენიოსისაღმომჩენები"სულაცარელოდნენ, რომაღმოჩენა
გარეგნულადაცასეთიმომხიბლავი, სანდოღიმილიანიდაუბრალო
წარმომავლობის, ღარიბიოჯახიშვილიიქნებოდა. .
.მოკლედ, სარეკლამო
ბიზნესისბორბალისრულისვლითდატრიალდა.
,
,მსოფლიოსუმშვენიერესიცათამბჯენის”მაკეტისფოტოებილამის
ყველაქუჩისგადაკვეთაზეგამოეფინათ, თანამდევიწარწერებით:
"სისადავისადაფანტაზიისშერწყმითაღბეჭდილიპროექტი. ..
წარსულიდანამოზრდილითანამედროვეობისგანსახიერება. ..
ფრენკონისადაკიტინგისშედევრი! ”
თავადკიტინგიახალიამბებისგამოშვებებშიჩნდებოდახანმისტერ
შუპთან, ხანაცმისტერ სლოტნიკთანერთად, დათითოეულიმათგანი
საკუთარ, რაღათქმაუნდა, უმაღლესშეფასებასარ იშურებდამომავალი

მკითხველ თალ იგა

ნაგებობისთვის; ხანაცათასგვარბანკეტებზეიწვევდნენსაპატიო
სტუმრად დააუცილებელი, მთავარისიტყვისწარმოსათქმელად; არც
საკლუბოშეხვედრებსაკლდებოდადაარცმაღალისაზოგადოების
რაუტებს -შავფრაკშიგამოწყობილი, სახეზეღიმილაკრული, ყველგან
ორი- სამიწუთიმაინცლაპარაკობდახოლმეარქიტექტურის
მნიშვნელობასადამომავალზე.ატლანტიკ- სიტიშიიმავე" კოსმო-
სლოტნიკის”მიერგამართულ ლამაზმანებისკონკურსს
თავმჯდომარეობდა, ხოლოჩემპიონთაქამრისშესანარჩუნებლად
რინგზეგამოსულ მოკრივესთანგადაღებულ ფოტოსამგვარიწარწერა
ამშვენებდა: "
ჩემპიონები! "
ქ-ნმაკიტინგმაერთიკიამოისლუკუნა, მერეშვილსჩაეხვიადა
ერთთავადიმასმოთქვამდა ვერაფრით დავიჯერებდი, ესჩემიფარული
ოცნებათუამიხდებოდაო.ლაპარაკიუჭირდა, როცაფოტოებსუღებდნენ,
მიკროფონებთანაცუხერხულად გრძნობდათავს, ოღონდუარიკი
არავისთვისუთქვამს ალბათ, მეტისმეტიხათრიანობისგამო. ..მერედა
მერემიეჩვია მხრებსიჩეჩავდა, რამოხდაისეთი, აბა,სხვასვისუნდა
რგებოდაესჯილდოო; ჟურნალისტებთანსასაუბროდედაშვილური
ტონიცგამოიმუშავადაფრიად ნაწყენირჩებოდახოლმე, თუკიშვილს
დედისგარეშედაუპირებდავინმეფოტოსგადაღებას.ბოლოსსაკუთარი
გარდერობისგანახლებასადაბეწვისქურქისშერჩევასმიჰყოხელი.
კიტინგიახლაუბრალოდ დინებასმიჰყვებოდა.შინაგანადსჭირდებოდა
მთელიესაურზაური.აღარცეჭვებისტანჯავდადააღარც
პასუხგაუცემელიშეკითხვები მათიადგილიაღარცრჩებოდაასეთ
გარემოცვაში.იმდენადდიდიიყო, რამდენადაცდიდიიყოამხალხის
მისით აღტაცება; იმდენადსწორი, რამდენიადამიანიციჯერებდაამას.
ხელახლადაიბადათითქოს იმათთვალებში, დაახლათავიმათი
დანახულისანარეკლადეჩვენებოდა: პიტერკიტინგი ხალხისმიერ
დანახულისგანსახიერება!
ერთხელაცდრო გამონახადაქეთრინთანდარჩამთელიორისაათით.
ხელიხელგადახვეულებიისხდნენდაქეითისულ ბროლისკოშკებს
აგებდადაარცპიტერიშეწინააღმდეგებია უფროსწორად, საერთოდ
არცესმოდა, რასეუბნებოდა.უფრო იმაზეფიქრობდა, ახლაფოტორომ
გადაგვაღებინაასეჩახუტებულებს, რამდენიგაზეთიინატრებდამის
დაბეჭდვასო.
დომინიკიკიმხოლოდერთხელ ნახა, ისიცორიოდწუთითდარაღაც
უსიამონალექიდარჩაამშეხვედრიდან: ქალმამიულოცა, ოღონდრაღაც
ისე უცებკაცივერცგაიგებდა, რასულოცავდნენ, დათანისე
შესცქეროდა, თითქოსდიდიარცარაფერიმომხდარიყოს; მერე
საზაფხულოდ ქალაქიდატოვადამისბოლოპუბლიკაციაში” კოსმო-
სლოტნიკის”კონკურსისათუმისიგამარჯვებულისხსენებაცკიარ იყო. ..
"კონექტიკუტშიმივემგზავრები” ,–ესღაუთხრაგამომშვიდობებისას, –
”მამამმთელიზაფხულითდამითმოსახლი.არა, პიტერ, შენჩემს
სანახავად ვერ ჩამოხვალ.ვერცერთხელ.იქსწორედიმისთვისმივდივარ,
არავინრომარ ვნახო. ”კიტინგიიმედგაცრუებულიდარჩა, თუმცაარც
იმდენად, ბოლო დღეებისსაზეიმოგანწყობაგაფუჭებოდა.აღარც
დომინიკსუფრთხოდაუკვე.დარწმუნებულიიყო, მაინცაიძულებდაქალს,
მისმიმართ დამოკიდებულებაშეეცვალა; ვინიცის, იქნებშემოდგომაზე
სულ სხვანაირიდაბრუნებულიყონიუ- იორკში. .
.
ერთადერთირამუშხამებდაზეიმს; ხშირადარა, კაცმარომთქვას, არც
დიდად მაგრამმაინც.ზოგადადქებისმოსმენაარ ბეზრდებოდა, ოღონდ
არ სიამოვნებდა, როცასაკუთარქმნილებაზეელაპარაკებოდნენბევრს.

მკითხველ თალ იგა

იმასკიდევრაუშავდა, თუკი"მოდერნისადატრადიციისჯერარნახული
შერწყმისმაგალითად”ნათლავდნენშენობისფასადს; მაგრამროცა
დაგეგმარებისღირსებებზემიდგებოდასაქმე ამთემაზეკი
განსაკუთრებითხშირად უმახვილებდნენყურადღებას როცა
ესმოდამსჯელობა” უბადლო ნიჭსადაგენიალურსიმარტივეზე. .
.
უჩვეულო, ძალდაუტანებელ ბუნებრიობაზე. .სივრცისარაჩვეულებრივ
ეკონომიაზე. ,
.
."–იძაბებოდადაფიქრობდა. ..არა,ვერაფერსაცვერ
ფიქრობდა, გონებაშიცვერპოულობდასაჭიროსიტყვებს; უფროსწორად,
თავადვეარაჭაჭანებდა.რჩებოდამხოლოდმძიმე, უჟმურიგანცდადა
ერთადერთისახელი: ჰაუარდრორკი. .
.
ჯილდოსმიღებიდანორიკვირისგანმავლობაშისულ ამისგან
განთვისუფლებასცდილობდა, ისევე,როგორცრაღაცდრომოჭმულისგან,
როგორცერთხელ დასამუდამოდ დავიწყებულიდა
დამარხული, ხელმოკლეობაშიგატარებულიწარსულისგან.მთელი
ზამთარიინახავდასხვისიხელითგადაკეთებულ- გადასწორებულ თავის
საკონკურსო ნახაზებს; დაჯილდოებისშემდეგკი, იმავესაღამოს,
პირველი, რაცშინდაბრუნებულმამოიმოქმედა ერთიანადმოუსვახელი
დაბუხარშიშეუძახა.
შვებასმაინცვერგრძნობდა.მერეუეცრადგაუნათდაგონებადამიხვდა
–გაუაზრებელ შიშსკიარ ებრძოდა, სრულიად კონკრეტულისაფრთხე
ელოდა; მიხვდადაშიშმაცმაშინვეგაუარა კონკრეტულ საფრთხესთან
გამკლავებაშეეძლო, ამასნამდვილადმოევლებოდა.შვებით
ამოისუნთქა, რორკისოფისისნომერიაკრიფადაჰაუარდსშეხვედრაზე
შეუთანხმდა.
შეხვედრაზეთავდაჯერებულიგაემართა.ცხოვრებაშიპირველად არ
აწუხებდაისაუხსნელი, უცნაურიუხერხულობა, რასაცრორკთან
ურთიერთობისასვერასოდესაღწევდახოლმეთავს.ახლაუკვე
აღარაფერიემუქრებოდა.ჰაუარდრორკისსაქმემოთავებულიიყო.

●●●

რორკითავისოფისში, მაგიდასთანიჯდადაელოდებოდა.დილით
ერთხელ დარეკატელეფონმა, მაგრამპიტერ კიტინგიშერჩახელში-
შეხვედრასსთხოვდა.ახლააღარცახსოვდა, რომელ საათზეუნდა
მოსულიყო.დაძაბულიელოდატელეფონისზარს.ბოლორამდენიმე
კვირისგანმავლობაში, მისიბედიამერთ ზარზეეკიდა: უნდა
ეცნობებინათ,რაბედიეწიამანჰეტენისსაბანკოკომპანიისთვის
გაკეთებულ ნახაზებს.
ოფისისქირაუკვეკარგახანია, ვალადედო.სხვათაშორის,
საცხოვრებლისაც.ოთახიდიდად არანაღვლებდა სახლისპატრონსკი
დაელაპარაკებოდა, მოაცდევინებდაცოტას; რომცარადა, არცმაგას
დაგიდევდათ.აი, ოფისისხვასაქმეიყო.გამქირავებელ სააგენტოში
ერთხელ უკვეითხოვაგადავადება; ითხოვაკიარა,უბრალოდ,
შეატყობინა ჯერჯერობითვერ გადავიხდიქირასო, მაგრამმაინც
იმდენადესიკვდილებოდაამისგანცხადება, ლამისფიზიკურად
იტანჯებოდა,
დამცირებულადგრძნობდათავს. ..არაუშავს,
ვიტანჯებიდაახიაჩემზეო
ამასღაფიქრობდასანუგეშოდ.
ტელეფონისფულიცორითვისგადაუხდელიჰქონდა.ცოტახნისწინ
უკანასკნელად გააფრთხილეს.რამდენიმედღეშიუკვეუსიკვდილოდ
გადაუჭრიდნენ.ამისთვისაცმზადიყო რამდენიმედღეშიუამრავირამ

მკითხველ თალ იგა

შეიძლებოდამომხდარიყო.
ბანკისსამეურვეო საბჭოსპასუხი მიუხედავადიმისა, რომუეიდლერი
შეტყობინებასჯერკიდევრამდენიმეკვირისწინდაჰპირდა
უსაშველოდ იგვიანებდა.თურმენუიტყვით და, საბჭო ერთიანაზრამდე
ვერაფრითმისულიყო; იყვნენმოწინააღმდეგეებიცდაგულმხურვალე
მომხრეებიც. .მოკლედ, დავა-კამათსბოლოარ უჩანდა.უეიდლერი
სიტყვაძუნწობდა, თუმცარორკიისედაცხვდებოდაყველაფერს.
აუტანლად გაიწელადუმილისდღეები.მისარსებაშიცსიჩუმეგამეფე-
ბულიყო, იჯდადაიცდიდა.
მაგიდაზეგადაწოლილსსახემკლავზეედოდათითებითტელეფონის
აპარატიჩაებღუჯა.ფიქრიბუნდოვნად კარნახობდა, ასეჯდომაარაფერს
მოუტანდა, მაგრამუჩვეულო დაღლილობასგრძნობდა.დააპირაკიდეც,
ტელეფონიდანხელიაეღო, მაგრამთავსვერმოერია.მთლიანადამ
ტელეფონზეეკიდამისიბედი სულ რომდაელეწა, ნამსხვრევებადექცია,
მაინც.ამიტომაცჩაჰფრენოდაასეჯიუტად.ტელეფონიდაფოსტა ესღა
რჩებოდაიმედად.იქნებთავსაციტყუებდა, როცაყოველდღე, ფოსტის
მოტანისდროს, ერთიანადიძაბებოდადათუხანდახანმართლა
შემოუგდებდნენკარისჭრილშიიშვიათწერილს, თავსძალასატანდა,
მაშინვეგიჟივითარ წამომხტარიყო სკამიდან: შეგნებულადითრევდა
ფეხს,მერენელა, ზლაზვნითმიუახლოვდებოდათეთრ კონვერტს კიდევ
ერთხელ გაცრუებულ მოლოდინს დადინჯადდასწვდებოდახოლმე.
კარშიდატანებულიჭრილიდატელეფონი_სხვაარცაღარაფერი
აკავშირებდადანარჩენსამყაროსთან.
ახლაცკარისკენგააპარათვალი.უკვესაღამოვდებოდა, დღესფოსტას
ალბათ აღარცმოიტანდნენ.ხელიასწია, საათზეუნდოდადაეხედა, და
მერეღაგაახსენდა რახანია, დაეგირავებინა.ფანჯრიდანქუჩისსაათი
მოჩანდა ხუთისნახევარსუჩვენებდა.ფოსტასნამდვილადაღარ
მოიტანდნენ.
ხედავდა, როგორ დასწვდამისიხელიტელეფოხისყურმილსდა
თითებმაცნომრისაკრეფადაიწყეს.
"არა,ჯერ არა, ”–ისმოდაუეიდლერისხმამეორებოლოდან, _"თათბირი
გუშინიყო დანიშნული, მაგრამგადადებამოგვიწია. .
.მოსვენებასარ
ვაძლევ, ბულდოგივით ჩავაფრინდიყელში. .
.გპირდები, ხვალ საბოლოო
პასუხსგაგაგებინებ.თითქმისდარწმუნებულივარ.ხვალ თუარა, მაშინ
კვირისბოლომდევეღარშევიკრიბებით, ოღონდორშაბათსუეჭველად
აღარ გადასცილდება. ..საოცარიმოთმინებაგამოიჩინე
მისტერრორკ!დიდიმადლობლებივართთქვენი. ”რორკმაყურმილი
დააგდო.თვალებიდახუჭა.
გახსენებაცკიზარავდა, რათარიღიესვატელეფონისქვითარსდათან
იმისფიქრი, ორშაბათამდეროგორ დარანაირადგაეტანათავი, ,
–სალამი, ჰაუარდ.
თვალიგაახილადაპიტერ კიტინგისმოღიმარისახედაინახა.თხელი,
ღილებშეხსნილითეთრისაგაზაფხულოპალტო ეცვა, ქუდი
დარდიმანდულადმოეგდოკეფაზე.
–გაგიმარჯოს.–გაეპასუხადუნედ.
კიტინგმაქუდიმაგიდაზედააგდო, გემრიელადმოეწყოსავარძელშიდა
ფეხიფეხზეგადაიდო.
–მოკლედ, ცხოვრებამიდის, ეგრეა?
–მომილოცავს.
–გმადლობ.შენრაღადაგემართა?რაღაცკარგადვერგამოიყურები.
არადა, როგორცვიცი, ზედმეტიმუშაობაარ უნდაგიწევდეს. .
.

მკითხველ თალ იგა

 არა, ასეარ აპირებდასაუბრისდაწყებას უნებურადგამოუვიდა.” არა
უშავს,
"–გაიფიქრა, –"მაგასგამოვასწორებთ, ახლაისაამთავარი, კარგად
გამოჩნდეს, ვინვინაა. "
–არა, ეგნამდვილადარმემუქრება. ..
–კარგირა, აღარუნდაშეეშვა?
–რას?
–აი, მაგპოზიორობას.ანიდეალიზმს თუესეუფრომოგწონს. ..
დაეშვი
რა,მიწაზე!უბრალოსამუშაოსმოჰკიდეხელი რასმედიდურობ? !
აი,ამისთქმასკინამდვილადარ აპირებდა ნამდვილად ზედმეტი
მოუვიდა, მაგრამახლაგვიანიიყოუკვე. ..მუხრუჭებმაუმტყუნა,
ნამდვილად.
–არა, მაინცროგორ აპირებთავისგატანას? !არშეიძლება, მთლად ასე
გაირიყო!მოკლედ, ორიგზაარსებობს ანყველასთანხარ, ან ყველას
წინააღმდეგ. ..შენკიდევსაერთოდდაგვიკიდე!ეგრეარგამოვა, ძმაო!
–არ მითხრა. ..
–ხალხსარუნდიხარ, ჰაუარდ!შენიარაფერიესმით!ასეთი
პერსპექტივაარგაშინებს?
–არა.
–წელიწადია, შეკვეთაარმიგიღია.ვერცმიიღებ.ვინგიჟიდაიჭერს
შენთანსაქმეს?ასი- ორასიდოლარიღადაგრჩენია მერერასიზამ?
–გეშლება, პიტერ 14დოლარიდა57ცენტიდამრჩა.
–დაასესახუმაროდ გაქვსსაქმე? !ხომგახსოვს, ერთადდავიწყეთ, ახლა
კი სადშენ, სადმე!დარატომ, იცი?ცხვირსარაფერზევიბზუებ, რაც
გასაკეთებელიიყო, უარიარაფერზემითქვამს!ამბაქიაობასშეეშვიდა
ერთ წელიწადშიახალ ოფისშიცგადახვალ, არცდამკვეთები
მოგაკლდებადაარცფული!მეგობრებსაცგაიჩენ, ხალხშიცგამოხვალ და
საერთოდ, ნორმალურცხოვრებასააწყობ რა, არ გინდა?
!ამსოროში
გინდაამოგძვრესსული? !მერა ჩემთვისშენკიდევერთიმეტოქეიქნები,
ასეარაა?ჰოდა, რამრჯის, ამასრომგიჩიჩინებ? !უბრალოდ, გული
მიკვდება. ..
უცბად შეამჩნია, რორკიგანაწყენებულიდადაბოღმილიკიარ
იმზირებოდა, მართლამთელიყურადღებითუსმენდა თითქოსწონიდა
რაღაცას, თითქოსრაღაცამდააეჭვაო. .
.
–დაიცა, პიტერ, ნუგაუტიე, –თქვაბოლოს, –კარგადვხვდები, მთელი
გულითმთავაზობ ოღონდ რატომ?ეგაასაკითხავი.განარა მართლა
გაგიხარდება, ყველაფერირომისეაეწყოს, როგორცმიხატავ?შანსი
არაა.მაშ, რამოგდის?რითიგაშინებდარითიგიშლიხელს?
–არ ვიცი. .
.მართლაარ ვიცი!
ამაზეგულწრფელიპასუხიწარმოუდგენელიციყო.მართლაარიცოდა,
ვერ გაეგო, დაიმასაცხვდებოდა, თავად რორკიცრომვერმიმხვდარიყო
ამას უბრალოდ, ზუსტადათიანშიმოარტყა, შემთხვევით. .
.ახლაკი
ისხდნენასე, უბრად.
_კარგიახლა, პიტერ მოვრჩეთამაზელაპარაკს.მეუკვედავივიწყე.
დასწორედ ამდროსკიტინგმათითქოსსაკუთარითავიიპოვა, სწორედ
ისეალაპარაკდა, როგორცთავიდანაპირებდა მეგობრულადდათან
მენტორულიტონით:
–მოკლედ, მეჩემიგითხარიდათუადამიანურიცხოვრებაარ გინდა. ..
–მოკეტე!–კბილებშიგამოცრარორკმა.
კიტინგიუკანგადაწვა, საზურგეზე.სათქმელიარცაღარაფერიჰქონდა.
ისიცკიგადაავიწყდა, რისთვისიყომოსული.წამიერადსიჩუმე
ჩამოვარდა.

მკითხველ თალ იგა

 –ბოლოსდაბოლოსიმკონკურსისთაობაზერაუნდაგეთქვა?_ისევ
რორკმაამოიღო ხმა.
კიტინგიერთიანადდაიძაბა.ვერ გაეგო, რორკიროგორუნდა
მიმხვდარიყოამას.თუმცაუეცრად მოძალებულმასიბრაზემდა
აღშფოთებამსხვადანარჩენიდაავიწყადაამითთითქოსსაქმეც
გაუადვილა,
–ხო, რათქმაუნდა!–მტკიცედ, დამაჯერებლადლაპარაკობდა, თანაც
უსამართლობით გულნატკენიკაცისიერით, –ნამდვილადმინდოდა,
მაგაზეცმეთქვა.გმადლობ, რომშემახსენე.ცხადია, მიხვდებოდი, შენ
მაინციცი უმადურიღორიარასდროსვყოფილვარ.მადლობის
სათქმელად მოვედი, ჰაუარდ.არ დამვიწყებია, იმშენობის
დაპროექტებაშიშენცრომგიდევსწილი, შენირჩევებიცრომ
გავითვალისწინე. .
.ჩემინებაიყოს სახელსდადიდებასაცსიამოვნებით
გაგინაწილებდი.
–რააუცილებელია. ..
–მართლა, გულითვამბობ!მაგრამხომვიცი, მაგაზეკრინტსაცარ
დამაძვრევინებდაცოცხალითავითთვითონაცარამოიღებხმას. ..
ხალხისამბავიჩემზეკარგადმოგეხსენება, ისეთსულელურკუდს
გამოაბამენყველაფერს. ..ოღონდ რახანფულადიპრემიაცმერგო, მე
მგონი, სამართლიანიიქნება, შენიკუთვნილიწილიშემოგთავაზო.კარგია,
ამდროსრომდაემთხვა როცაასეგიჭირს.წინდაწინვეგამზადებული
ჩეკიდააძრო დამაგიდაზედადო." ხუთიათასიდოლარი.განაღდდეს
ჰაუარდრორკისმოთხოვნისთანავე" ,
–ეწერაზედ.
–მადლობა, პიტერ, –თქვარორკმადაჩეკსდასწვდა.
მერეუკუღმაგადააბრუნა, კალმისტარიაიღოდამეორემხარესწააწერა:
"განაღდდესპიტერ კიტინგისმოთხოვნისთანავე”, ხელიმოაწერადა
ფურცელიკიტინგსდაუბრუნა.
–ესეცჩემიქრთამი, პიტერ.იმავემიზნითგაძლევ ენასკბილიმაგრად
რომდააჭირო.
კიტინგიგაშტერებულიმისჩერებოდა.
–მეტსვერაფერსშემოგთავაზებ, –განაგრძორორკმა, –ამჟამად
მთლადგამოფხეკილივარ, მაგრამმოგვიანებით, როცაფული
გამიჩნდება, აუცილებლადმოგთხოვ, ნუღარდამაშანტაჟებ- მეთქი.
გულწრფელადგეუბნები მაგისმკისრებელიცმგონიხარ.არადა, ძალიან
არ მინდა, ვინმემგაიგოს, იმშენობისდაპროექტებაშიჩემიხელიცრომ
ურევია.
კიტინგიშეცბა, ნელ-ნელაყველაფერსმიხვდადამისისახის
შემხედვარერორკსმართლაგულიანადგაეცინა.
–რასიტყვი?–ჩაეკითხა, –ვითომდამიპირებდაშანტაჟებას?ახლა
წადი, ჩემგანარაფერიგემუქრება.კრინტსარ დავძრავ.ისსახლი
მთლიანად შენია, საძირკვლიან- სახურავიანად დაარცისმინდა,
გაზეთებშიშენთანერთად ვჩანდე.
პიტერკიტინგიდამდუღრულივითწამოხტაფეხზე.ერთიანადცახცახს
აეტანა.
–კისერიცგიტეხია!–კიოდაცივიხმით, –ჯანდაბამდეგზაგქონია!ვინ
გგონიაშენითავი?ვინმოგცაადამიანებთანასემოქცევისუფლება? !არ
გეკადრება, არა, იმშენობისავტორობა?გინდა, მეცმრცხვენოდეს?წადი,
შედამპალო, უსაქმურონაბიჭვარო!ვინმიგდიხარ?იმდენიტვინიცარ
გყოფნის, იმასმაინცმიხვდე, რომარაფერშივარგიხარ!ანსაერთოდ, რა
გესმის, შემათხოვარო!დამდგარააქუზენაესიმსაჯულივით!
ქვეყნიერებასამხედრებია!კაციარმოინახაამისმოსაწონი!ვითომ,

მკითხველ თალ იგა

რატომუნდაგისმინო?ფეხებსვერმომჭამ!ნუმიყურებეგრე!ყოველთვის
მეზიზღებოდი!არ იცოდი, არა?ყოველთვის!დასულ ეგრეიქნება!
ერთხელაც, საბოლოოდმოგსპობ, გაგანადგურებ, არაფერზედავიხევუკან!
–წინასწარ რატომმაფრთხილებ, პიტერ?–ჰკითხარორკმამშვიდად.
კიტინგსთითქოსყელშირაღაცგაეჩხირა, ხელებიუღონოდჩამოყარა
დამოწყვეტით დაენარცხასკამზე.
ცოტახნისშემდეგღაასწიათავი.
_ღმერთო ჩემო, ესრავიბოდიალე, ჰაუარდ?–ამოილუღლუღა
დაგუდულიხმით. –მოგეშვაცოტა?სახლამდემიაღწევ?
–მაპატიე, გთხოვ.არვიცი, რადამემართა.ასენამდვილადარ ვფიქრობ.
რამმათქმევინა. .
.
–ჰალსტუხიმოგეჩაჩა, გაისწორე.
–ეტყობა, ჩეკისამბავმაგამაბრაზა.ალბათ, შენცშეურაცხყოფილად
იგრძენითავი.ბოდიშსგიხდი.ზოგჯერასებრიყვულადვიქცევიხოლმე.
შენიშეურაცხყოფამართლაარმინდოდა.მოდი, საერთოდმოვსპოთეს
ოხერიჩეკი.
ასანთსგაჰკრადაქაღალდსწაუკიდა, საფერფლეში.
–არ აჯობებს, ახლამაინცწახვიდეშინ?
კიტინგიმძიმედწამოიზლაზნა, ჰაერშიუაზროდმოატარახელიდაისევ
ალუღლულდა:
–ხო, კარგი...კარგი,
ღამემშვიდობისა, ჰაუარდ.მე...მალეგნახავ.
უბრალოდ, ბოლო დროსიმდენირამედამატყდათავს. .
.ეტყობა,
დასვენებამჭირდება. ..დროებით. .
.
ოთახიდანგამოვიდა, ზურგსუკანკარიგამოიხურადაუცებსაოცარი
შვებაიგრძნო.საშინლად იყო დაღლილი, მაგრამამავედროს, ასეთი
თვითდაჯერებაციშვიათადდაუფლებიაცხოვრებაში.ერთრამეშიეჭვი
აღარ ეპარებოდა: რორკისძულდადაარციმოდინდელიუხერხულობის
მიზეზისახსნასჭირდებოდაუკვე.პასუხიმარტივიჩანდა რორკის
სიძულვილი, ხოლოთავადამსიძულვილსრაედოსაფუძვლად,
მნიშვნელობაცარჰქონდა.მთავარია, სიძულვილსარ დაჰკარგოდაძალა
-
ბრმად, მოთმინებით, ბრაზისგარეშე,კიდევდაკიდევემატა
ყოველდღიურადდადაგროვილიყო, სამუდამოდ. .
.

●●●

ტელეფონმაორშაბათს, ნაშუადღევსდარეკა.
"მისტერრორკიხართ? "–იკითხაუეიდლერმა, –"შეგიძლიათ ახლავე
მოხვიდეთ?ტელეფონითარაფრისთქმაარმინდა, მაგრამეცადეთ,არ
დაიგვიანოთ. "ხმაშიხალისი,მხიარულებადაიმედიმოისმოდა.
რორკიფანჯარასთანმივიდა, ქუჩისსაათსგახედა.უცქერდამეგობრად
ქცეულ ამძველ მტერსდაეცინებოდა; უკვეალბათ აღარ დასჭირდებოდა,
გამომწვევიმზერით გაეხედახოლმექალაქისმოედანზეგამოკიდულიამ
უჟმური,დიდი, მრგვალიციფერბლატისკენ.
წამოდგა, პალტოსდასწვდა.მერე, ქუჩაში,
ტაქსიგააჩერა,თუმცაფული
ცოტაჰქონდა.
საბჭოსთავმჯდომარეკაბინეტშიელოდა, უეიდლერსადა" მანჰეტენ
ბენკკომპანის”ვიცე-პრეზიდენტთანერთად.დიდ, წითელიხისმაგიდაზე
რორკისნახაზებიგაეშალათ.უეიდლერიწამოდგადამისშესახვედრად
გამოემართა.ჯერ კრინტიცარდაეძრა, რორკირომრაღაცასმიხვდა
გუმანით..
.
"მაშასე,მისტერრორკ დაკვეთათქვენია! ”–ახარაუეიდლერმა.

მკითხველ თალ იგა

 რორკმათავიდაუქნია, სულ ოდნავ.არაფერისაჭიროარ იყო, დროზე
ადრემინდობოდაამდათაფლულ ხმას.
თავმჯდომარემაცგაუღიმა, გულთბილად, დაშავტყავგადაკრულ დიდ
სავარძელზეანიშნა დაბრძანდითო.დაჯდა, ხელიმაგიდაზეჩამოდო.
მისიხელიდამისინახაზები: ისეთიშეგრძნებაჰქონდა, თითქოსუკვე
თავადშენობისსაძირკვლისპირსეხებოდა ორმოცდაათსართულიან
ნაგებობას,ზედმანჰეტენზე. ..
"უნდამოგახსენოთ"–წამოიწყო თავმჯდომარემ, –"დიდიბრძოლა
გადაგვხდა, ე-
ე...ნამდვილიალამო !თუმცა, ამჯერადჩვენგავიმარჯვეთ.
ხომიცით, ზოგ- ზოგიორგანულადვერიტანსინოვაციებს.ოღონდ, ჩვენც
მაგრად დავუდექით და, გარკვეულწილად, რაღაცკონსენსუსამდეც
მივედით.ისე, უნდამოგახსენოთ, მისტერუეიდლერისმჭევრმეტყველება
რომარა. .
."
მერეარცსხვებიჩამორჩნენდადეტალურადიხსენებდნენწარსული
სიტყვიერიშეხლა- შემოხლისპერიპეტიებს.რორკი, სიმართლეითქვას,
არცკიუსმენდა, წარმოსახვითუკვეიქიყო, სამშენებლომოედანზე. ..და
სწორედამდროსგაიგონა: "მოკლედ, ჩემობატონო, დაკვეთათქვენიადა
მხოლოდამერთ პატარადათმობაზემოგიწევთწასვლა. ”გაიგონადა
გახედა,სამივეს.
–სულ ერთიპაწაწინაკომპრომისი, დაყველასაბუთსაქვეშეგვეძლება
მოვაწეროთხელი.ერთიპატარადეტალიშენობისგარეფასადთან
დაკავშირებით.არა, მეკიმესმის თქვენისთანამოდერნისტები, მოდით,
ასევთქვათ, გარეგანხედსარადდაგიდევენდასადღაცმართალიცაა
ჩვენცსწორედ თქვენიპროექტის, ასევთქ
ფუნქციონალურობამმოგვხიბლა, მაგრამესმცირეკორექტივითავად
შენობისდაგეგმარებასარანაირადარეხებადა, აქედანგამომდინარე. .
.
–რაკორექტივი?
–გარეხედისმცირეოდენიშეცვლა ესაადაეს!ახლავეგიჩვენებთ.
აგერ,მისტერ პარკერისვაჟისწორედ არქიტექტურასეუფლება,
დენვერშიდაჩვენცვთხოვეთ, რაღაცმონახაზისმსგავსიდაემზადებენა
საბჭოშიწარსადგენად.მოგეხსენებათ, სიტყვიერიახსნაერთიადაჩვენ
ბანკირებს,თვალსაჩინოებაუფრო გვიყვარსხოლმე. .
.აი,ინებეთ.
მაგიდაზედახვავებულიფურცლებიდანერთიგამოაძვრინადარორკს
გაუწოდა.
კი,ნამდვილად მისიპროექტიიყო, ოღონდ ფასადშიჩასმული,
გამარტივებულიდორიულიტალანითადაფიგურებიანილავგარდანებით
დახუნძლული. .
..
წამოდგა, უხმოდ.ფეხზეუნდამდგარიყო, ისეარაფერიგამოუვიდოდა.
ერთიხელით მაინცდაეყრდნომაგიდას თითებითკიდესჩააფრინდადა
ხმელ ხელზემყესებიდააჩნდა. .
.
"ხომმიხვდით? "–კმაყოფილისახითჩაეკითხათავმჯდომარე, -"
სულ ესაა.
ჩვენიკონსერვატორებიუცნაურად დაკუთხულ შენობასისევერაფრით
შეეგუებოდნენ, ჰოდა, ჩვენც, ასევთქვათ, კოჭიგავუგორეთ_გარედან
ვითომკლასიკურისტილისნაგებობადშევნიღბეთ!თანაც, რამერომ
იყოს,ბანკისიდეაცხომესაა სიმყარე, სანდოობა, მემკვიდრეობითობა!
ხალხიცამასმოელის, მკვეთრიინოვაციებიკიყოველთვისაფრთხობს
ასეა!მოკლედ, საკრებულო, სრულიშემადგენლობით, კმაყოფილიდარჩა
დაახლათქვენიაბურთიდამოედანი ესნახაზიც, რაღათქმა
უნდა,მხოლოდ ნახაზია იდეა, ასევთქვათ. ..თურაიმესშეცვლას
ისურვებთ არავითარიპრობლემა, მხოლოდესმცირე, ასევთქვათ,
კლასიკურიმოტივებისმინიშნებაშეინარჩუნეთროგორმე სულ ესაა. "

მკითხველ თალ იგა

 ბოლოსრორკმაცგაიღოხმა.კაცივერიტყოდა, მისიტონისსიმშვიდემ
უფრო დაზაფრაიქაურობათუიმფარულმაემოციამ, მისყოველ სიტყვაში
რომრეკდაზარივით.მერეკიდევ, არცისიყონორმალური, მარჯვენა
ხელსრომარ აცილებდამაგიდისკიდეს, თითებისგათეთრებამდე
ჩაჰფრენოდადაროცანახაზსდასწვდებოდახოლმე, მაშინაცკიმხოლოდ
მარცხენასხმარობდა, თითქოსდაბადებიდანცალხელაყოფილიყოს. ..
დიდხანსლაპარაკობდა.ქადაგად იყოდავარდნილიდადაწვრილებით
უხსნიდა, რატომარშეიძლებოდა" კლასიკური"მოტივებისმიწებება
ამგვარიშენობისთვის; იმასამბობდა, რომკაციპატიოსანიდაპატიოსანი
ნაგებობა ერთ თარგზე, ერთიმასალიდანდაერთირწმენითუნდა
იყვნენგამოჭრილნი მცირეუზუსტობადა, თავად იდეაბუმერანგივით
მოუბრუნდებოდათუკან; დედამიწაზეყველგანდაყოველთვისმხოლოდ
იდეისადაშესრულებისერთიანობაქმნიდაიმას, რასაც
ზოგადად, სიდიადეეწოდება. .
.
ბოლოსისევთავმჯდომარემგააწყვეტინა:
-არათუსაწინააღმდეგომქონდესრამე, მისტერრორკ, პირიქით,
სრულიად გეთანხმებითდაყოველიჩვენგანითქვენსმხარეზეა,
შინაგანად. .
.მაგრამ, სამწუხაროდ, ცხოვრებაშიყოველთვისასეთი
უდრეკიდაშეურყეველივერიქნები.საქმეშიაუცილებლად ჩაერევა
ხოლმეგაუთვალისწინებელიადამიანურიგრძნობები, რასაცმხოლოდ
ცივლოგიკასვერ დაუპირისპირებ.ნამდვილად ტყუილად რომვდაობთ,
მეშემიძლია, დაგეთანხმოთ, მაგრამვერდაგეხმარებით.თემა, ასე
ვთქვათ, ამოწურულია: საბჭომსაბოლოო გადაწყვეტილებამიიღო,
სხვათაშორის, გაიგებდით ალბათ ჩვეულებრივზებევრადხანგრძლივი
მსჯელობისშემდეგ. ..
–შეიძლება, შევხვდედაპირადადველაპარაკოსაბჭოსწევრებს?
–ვწუხვარ, მისტერ რორკ, მაგრამსაკითხისხელახალიგანხილვა
გამორიცხულია.ერთსგთხოვთმხოლოდ პირდაპირმითხარით, თანახმა
ხართ თუარა, ჩვენიპირობებითმოჰკიდოთსაქმესხელი.
გამოგიტყდებით, თქვენიუარისშესაძლებლობაცგანვიხილეთ.თითქმის
საყოველთაოაზრით, ამშემთხვევაშიარქიტექტორგორდონლ.
პრესკოტსშევთავაზებთშენობისდაპროექტებას.მეგამოვიდეთავი,
მისტერრორკსდავიყოლიებ- მეთქი.
გაჩუმდადარორკსმიაჩერდა.ისკიხმასარ იღებდა.
–ხომხვდებით, მისტერრორკ?
–დიახ, –თქვადათვალებიდახარა.საკუთარნახაზებსდააცქერდა.
–მერე?
რორკსარაფერიუპასუხია.
–ჰოთუარა?
რორკმათავიასწიადათვალებიდახუჭა.
–არა, –თქვაბოლოს.
–ბოლომდეაცნობიერებთ, რასსჩადით?–დაეკითხათავმჯდომარე
–სავსებით.
–ღმერთო დიდებულო!–უცებაღელდაუეიდლერი, –თუ
გესმის,
რამხელასაქმეზეალაპარაკი?ახალგაზრდაკაციხართ, ასეთი
შესაძლებლობაიქნებაღარცმოგეცეთ.თანაც. ..კარგი, ჯანდაბასეს
ყველაფერი!უბრალოდ, თქვენცხომგჭირდებათესშეკვეთა?
მატერიალურითვალსაზრისით? .
.ვიცი.
..
რორკმამაგიდაზეგაბნეულინახაზებიერთად მოაგროვა, დაახვიადა
იღლიაშიამოიჩარა.
–არა, ესუკვესიგიჟეა!–ამოიგმინაუეიდლერმა, –მეთქვენმჭირდებით.

მკითხველ თალ იგა

სწორედთქვენიშენობამჭირდება.ესფანატიზმიდათვითგვემარაღა
უბედურებაა? !
–რა?–გაკვირვებულიჩაეკითხარორკი.
–ფანატიზმიდათვითგვემა- მეთქი!
რორკსგაეღიმა, დახვეულინახაზებიუფრომაგრადმიიკრაფერდზე.
–არა, მისტერუეიდლერ, პირიქით დღესჩემიუმაგალითოეგოიზმის
მომსწრეგახდით.
მერეოფისშიდაბრუნდა, მთელ თავისავლადიდებასერთპარკში
მოუყარათავი, კარიჩაკეტა,გასაღებიგამქირავებელიბიუროსაგენტს
დაუტოვა, უთხრა, ოფისსვკეტავო, პარკიშინდატოვადამაიკდონიგანის
სახლისკენგასწია.
–არაო?–უცებმიხვდაყველაფერსმაიკი.
–არაო!–დაუდასტურარორკმა.
–მაინც, რამოხდა?
–სხვადროსმოგიყვები.
–ნაბიჭვრები!
–ეგარაფერი, მაიკ.
–ოფისისრაუნდაქნა?
_ოფისიდავკეტე.
–სამუდამოდ?
–ჯერჯერობით.
–უუ,მაგათიდედა! ..
–გეყოფა, მაიკ.სამსახურიმჭირდება.დამეხმარები?
–მე?
–აბა,მემაგსაქმეშიარავისვიცნობ.შენკიშინაურიკაციხარ.
–რასაქმეში?რაზელაპარაკობ?
–სამშენებლოში.მშენებლობაზემინდამუშაობა.ცოტაგამოცდილებაც
მაქვს.
–მოიცა, რა უბრალო მუშად?
–უბრალომუშად.
–სულ გაგიფრენია, ხოიციI .
.
–მორჩი, მაიკ.დამეხმარები?
–კიმაგრამ, შენისთანაარქიტექტორი. .
.
–მაგაზენუღარ ვილაპარაკებთ.
–რატომ?
–არქიტექტურამორჩა.გაგონებააღარმინდა.რა, იმაშიმივეხმარო,
რასაცეგენიაკეთებენ? ..
–სხვაგანაცმოახერხებრამეწესიერისამუშაოსშოვნას.
–იქფიქრიმომიწევს.ეგკიარმინდა.იმათსავითფიქრი.არადა,
მომიწევს,სადაცარ უნდამოვხვდე მაინც.ისეთისაქმემინდა, ფიქრიარ
დამჭირდეს.
–როდისიყო, არქიტექტორებიმუშისსაქმესჰკიდებდნენხელს!
–მაგათიუბედურებაცეგაა.
–იქნებსხვაგესწავლარამე.
–არაფრისსწავლაარმინდა.
–აქ,ამქალაქშიმთხოვსადმემშენებლობაზემოწყობას?
–ეგრეა, ბოს!
–არა, ნაღდად უბერავ!არ შემიძლია!მაგასარ ვიზამ!
–რატომ?
_რაგინდა, ყველაიმნაბიჭვრისდასაცინიდასამასხარაოგახდე?და
ყველაიმძაღლიშვილისგასაგონადიძახონ რორკიდავიკიდეთო?იმათ

მკითხველ თალ იგა

გასახარად? !
რორკსგაეცინა.
–კარგირა მესულ ფეხზემკიდიადაშენრატომგეშლებანერვები?
–არა- ა,მაგისნებასვერმოგცემ იმძაღლისგაგდებულებსვერ
გავახარებ!
–დარაგინდა, რომქნა?
–ერთხელ გითხარიუკვე. ..ახლამაინცმიგდეყური: საკმარისიფული
მაქვს,სანამ. .
.
–მეციმავესგეტყვი, რაცოსტინჰელერსვუპასუხე კიდევ
შემომთავაზებფულსდაჩვენშორისმოთავებულიაყველაფერი!
–რატომ?
–ტყუილად დაობ, მაიკ.
–დაიცა. .
.
–მისმინე, მაიკ სულ ტყუილადმიცოდებ.მართლამინდასამუშაოდა
არცსაკუთარითავიმებრალება.
–მერე. .
.მერერაგელის?
–რასგულისხმობ?
–მომავალზეაღარ ფიქრობ?
–ფულსდავაგროვებდადავბრუნდები, სად წავალ.ანმანამდევინმე
შემომთავაზებსრამეს.
მაიკირაღაცისეთსამჩნევდარორკისთვალებში, რის
გამოაშკარავებასაცისალალადერიდებოდა.
–კარგი, რაკიეგრეა. ..–თქვაწყნარად.მერედადუმდაცოტახანსდა
დაამატა, –ჯიგარიამომიტრიალდება, სადმექალაქშიროგაგიშვაასე
უპატრონოდ.რამესმოგიხერხებ.
–რაციქნება, მნიშვნელობაარააქვს.
–იმდენიხანივმუშაობდიიმნაბიჭვარიფრენკონისმშენებლებთან,
ყველასსახელით ვიცნობ. .
.დაიცა გრანიტისსამტეხლოცააქვს
კონექტიკუტში, იქკისამუშაოთამწარმოებელიმთლადჩემიძმაკაცია!
კარიერზეგიმუშავიაოდესმე?
–კი, წლებისწინ.
–მერე, გაწყობს?
–რაზეალაპარაკი.ერ.
–მაშინდღესვედავურეკავ.არცვეტყვი, ვინახარ უბრალოდ, ერთი
ჩემიკარგინაცნობია- მეთქი, ასეაჯობებს.
–ღმერთიგადაგიხდის, მაიკ.
–ვინა- ვინა?!–მერერორკისპალტოსდასწვდა, მაგრამუცებხელი
გაუშეშდათითქოს. ..
–იცირა, წითურო. .
.
–ვიცი, მაიკ, ვიცი.ყველაფერსმოევლება.
ერთმანეთსდაემშვიდობნენდარორკისახლისკენწავიდა.უკვე
ბნელოდა, მარტო ქარიდაბორიალებდადაცარიელებულ ქუჩებში.
გარშემოკიარცხეირხეოდასადმე, არცბუჩქი შიშველიკედლები, ქვა,
შუშაბეტონი, ასფალტიდამახვილიკუთხეები. .
.მხოლოდთუნუქისსანაგვე
ყუთსეხლებოდაგაზეთისმოზრდილინაგლეჯი. ..

●●●

ორიდღისშემდეგ, რორკიკონექტიკუტშიგაემგზავრა.
მთვარისშუქზე,
მატარებლიდანერთხელაცშეავლოთვალი
ჰორიზონტზეშუბებივით აღმართულ ცათამბჯენებს თითქოსმიწას

მკითხველ თალ იგა

მოწყვეტილ, დაარაიქიდანამოზრდილ მწვერვალებს.ისინისაკუთარ
სამყაროსეკუთვნოდნენდაიმაზემიათითებდნენთითქოს, სადამდე
შეიძლებაგაემიჯნოსადამიანიდედაბუნებას ხელოვნურიმასალით
ნაგები,არამიწიურიკონსტრუქციები, რომლებიცარაფრითჰგავდა
ადამიანთამყუდრო საცხოვრებელს. .
.
მათგანყველაზესახელგანთქმულისბოლოსართულზე, "
ცისკიდობნის”
სახელით ცნობილირესტორნისვიტრაჟებშიშუქიგაკრთადაესიყო და
ეს შემადგენლობამგვირაბსშეაფარათავი, ქალაქიკიშორეული
ზღაპარივითგაქრა.
ოღონდსწორედ იმსაღამოს, სწორედიმრესტორანში, ვახშამი
იმართებოდა ფირმა" ფრენკონიდაკიტინგის"სრულუფლებიან
პარტნიორად პიტერ კიტინგისგამოცხადებისაღსანიშნავად. ..
სუფრასთავად თმაშევერცხლილი, შავსმოკინგსადაუზადოდ
გახამებულ თეთრ პერანგშიგამოწყობილიგაიფრენკონიუძღვებოდა,
საპატიო ადგილასკიპიტერკიტინგიწამომჯდარიყო წელში
გამართული, თბილღიმილიანი, არანაკლებელეგანტური; იმსაღამოსარც
შური,არცღვარძლიდაარცბოღმაარეკარებოდადამსწრე
საზოგადოებას აქმხოლოდ გილდიის, ანუ საძმოსწევრები
შეკრებილიყვნენ.რელსტონ ჰოლქომბმაწარმოთქვამისასალმებელი
სიტყვა იდგახელშიჭიქით, ყოველგვარიწინასწარგამზადებული
ფურცლებისგარეშე, დათავისდაგასაკვირად, სრულიგულწრფელობით
აცხადებდა:
"ჩვენ,ხუროთმოძღვრები, ადამიანისუპირველესიდანიშნულების
სადარაჯოზევდგავართ: ბევრისთვისაცმიგვიღწევიადახშირად
შევმცდარვართ კიდეც..
.ახლაკიგვინდა, საკუთარინებითსდავუთმოთდა
დავულოცოთგზაჩვენსმემკვიდრეებს.ჩვენხომ, უბრალოდ,ადამიანები
ვართ, მხოლოდ დამხოლოდ მაძიებელიადამიანები.ოღონდ
ჭეშმარიტებასვეძიებთდაჩვენიგულებიცწრფელიადაპატიოსანი.
დავეძებთ იმას,რაცკისაუკეთესო რგებიაწილად კაცთამოდგმას.ეს
დიდებულიდადიადიქმედებაა.ამერიკულიარქიტექტურისმომავალს
გაუმარჯოს,მეგობრებო!”

წიგნიმეორე

ელ ზუერთ თუი

შემდეგიორითვეპნევმატურიჩაქუჩირორკისცხოვრებისადა, უფრო
მეტიც,არსებობისგანუყრელ ნაწილადიქცა მკლავისათუმთელი
სხეულისგაგრძელებად. .
.მისივიბრაციათითქოსმთელ არსებაზე
გადიოდა,ფსიქიკაზე,ფიქრებზე;ერთიღაახსოვდამისგონსადა
გრძნობას გრანიტისკლდესჩარჭობილიფოლადისრიტმულირხევა,
სულ უფროღრმად რომჩადიოდაქანებშიდაჯერი- ჯერზეაცლიდა
უსწორმასწორო, ბასრპირანატეხებს;დღისბოლოსსახსრებში,კუნთებში,
მკითხველ თალ იგა
თითოეულ ძარღვშიცკიგრძნობდაუკუდარტყმებს, ყურებშიკი
გაუთავებელიდაგადუგიედგა. ..დღედღესმისდევდა, ერთფეროვნად,
მონოტონურად.
ახლაცთაკარამზისგულზემუშაობდა, სახემთლადბრინჯაოსფერი
გახდომოდა, პერანგიადგილ- ადგილ მუქლაქებადმიჰკვროდაბეჭებზე.
გრანიტისსამტეხლოუცნაურისამყარო იყო წრიული, ბალახისათუ
მიწისთუნდაცოდნავინიშატისგარეშე ქვისფილების, პირბასრი
ნატეხებისადამახვილიკუთხეებისსაუფლო: ქვისესკედლებიდროსკი
არ შეექმნაწლიდანწლამდე, საუკუნიდანსაუკუნემდე, ქარისადაწყლის,
დარისათუავდრისბუნებრივიზემოქმედებით ისრაღაცმახინჯ
ნაიარევსჰგავდადედამიწისმკერდზე, ბუნებაზეადამიანის
ძალმომრეობისდაუფარავსამხილს.
მაგრამმაინცგულსუდებდასამუშაოს, თითქოსცოცხალ მეტოქეს
ეჭიდებოდაერთი- ერთზე.თავისიგონება, უნარი,ნიჭიაქაღარაფრად
სჭირდებოდა მხოლოდ კუნთებიშიშველიგრანიტისწინააღმდეგ. ..ერთი
რამიყო კარგი: დღისბოლოსსხეულსაცვეღარგრძნობდადაყოველ
საღამოსკიდევორიმილისგავლაცუხდებოდამეზობელ დასახლებამდე,
სადაცმუშებსედოთ ბინა.
ოთხკაცზეერთისაშხაპეჰქონდათ, კედლებზეალაგ- ალაგბათქაშიც
ჩამოცვენილიყოუკვე, მაგრამმთელიდღისკანშიჩამჯდარიქვისმტვრის
მოცილებადაჩაკირულიკუნთებისმოდუნებაარაამქვეყნიურ
სიამოვნებასანიჭებდამაინც.
საჭმელადსამზარეულოშიჩადიოდასხვებთანერთად, ოღონდმარტო,
განცალკევებით დაჯდებოდახოლმესადმეკუთხეში, ცოტასჭამდა, წყალს
კიხარბად ეწაფებოდა ცივი, მაცოცხლებელისითხესახვალიოდძალას
უბრუნებდა.
მანსარდაზე, ხისვიწროტახტზეეძინა, ლამისზედჭერისკოჭებსქვეშ.
წვიმისდროს, ყოველიწვეთისთუნუქისსახურავზედაცემაისემკაფიოდ
ჩაესმოდა, ხშირადესიზმრებოდაკიდეც, თითქოსღიაცისქვეშათევდა
ღამეს.
ზოგჯერ, ნავახშმევს,სახლისუკანტყეშიგაივლიდახოლმე; ხავსზე
პირქვეგაწვებოდადაბალახისდაძარღვულ ღეროებსაკვირდებოდა
ჯიუტად.მერეზურგზეგადმობრუნდებოდადაერთხანსგაუნძრევლად
იწვა მიწისსითბოსადასუნთქვასიწოვდათითქოს.მაღლა, თავზემოთ,
მწვანეფოთლებიირხეოდადაშიგადაშიგ, ჩამავალიმზისსხივი
გაკრთებოდაჩამობურულ სიმწვანეში.
ხანდახანკი, თუმცაარცისეხშირად, წამოჯდებოდადამზერაგაყინული,
ერთ წერტილსმიაშტერდებოდახოლმე იმნაგებობებზეთუფიქრობდა,
რომლებიცწესით ახლაუნდაეშენებინადარომელთადაპროექტებასაც
უკვევეღარასოდესმოჰკიდებდახელს; გრძნობდა, როგორნელ- ნელა
ეპარებოდაყრუტკივილი. ..მერეისევეიქცეოდა, როგორცსამტეხლოში:
წარმოიდგენდა, რომპნევმატურიჩაქუჩიეჭირადანატეხებსაცლიდა,
აქუცმაცებდა, მტვრადაქცევდასაკუთარ ტკივილს. .
.

●●●

დომინიკფრენკონმა, როგორცაპირებდაკიდეც, მთელიზაფხული

მამამისისმამულში,დიდ,მაღალსვეტებიან,
კოლონიურიხანისსტილში
ნაგებსახლშიგაატარასრულიად მარტოდმარტომ.სტუმრებსაცკიარ
იღებდა, მხოლოდ მოხუცკარისკაცსადამისცოლსთუხედავდა, ისიც
იშვიათადდააუცილებელ შემთხვევებში.ცოლ-ქმარიმოშორებით

მკითხველ თალ იგა

ცხოვრობდა, თავლებთან; კაცინარგავებსადაცხენებსუვლიდა, ქალი
მზარეულობდა.
თუმცასადილზესუფრამაინცგანსაკუთრებულიმანერულობით
იშლებოდა როგორცესჯერკიდევდომინიკისდედისმიერიყო
შემოღებული, როცასახლსარცსტუმარიაკლდადაარცმხიარულება. .
.აი,
საღამოობით კიდომინიკითავადვეიწყობდავახშამს ძვირფას
შანდლებშიდანთებულიფერადისანთლებით, უცნაურჩრდილებსრომ
ათამაშებდნენუზარმაზარისამზარეულოსკედლებზე; მუხისგრძელი
მაგიდისშუაშიბროლისლარნაკიედგახოლმე, შიგერთადერთი
შროშანით. .
.
საწოლ ოთახშიასულსლოგინიგაშლილიხვდებოდა, დილაობით
ცხელიწყლითსავსეაბაზანა, თუმცაარცნაბიჯებისხმაგაუგონია
როდისმეერთიანად დადუმებულ სახლშიდაარცდიასახლისისთვის
მოუკრავსზედმეტადთვალი.
წლებისგანმავლობაშიდომინიკისულ იმისცდაშიიყო, ხალხიარ
შემოჰკლებოდაგარშემო, რათაიმავდროულად, მარტოსულადეგრძნო
თავი.ახლაკი, როცამართლაეულადდარჩა, პირველად დაეუფლა
უმწეობისგანცდა, იმსაამოუმწეობისა, რისიგამოვლენისუფლებასაც
თავსარასოდესაძლევდა: ახლაღააღიქვამდასაკუთარსხეულს
პირველყოფილისიცხადითდაუკვესამოსისზედმეტობაცეხამუშებოდა. .
.
სახლიცგანმარტოებითიდგა უკნიდანტყეეკრა, ხოლოგარშემო,
რამდენიმემილისმანძილზე, კაციარბინადრობდა.ცხენით
დაჯირითობდახოლმეუკაცრიელ გზებსათუუვალ ბილიკებზე; ხანდახან
სუნთქვაეკვროდადაფიქრობდა, რომშემდეგმოსახვევშირაღაც
მოულოდნელი, დამზაფვრელიდახვდებოდაწინ; ოღონდვერ
წარმოედგინა, მაინცრასშეიძლებოდაგადაჰყროდა თუმცა, რაღაც
არაჩვეულებრივთანშეხვედრისწინათგრძნობამუდმივადსდევდათან.
ფეხითაცდასეირნობდახოლმე უმიზნოდ, საათობით.იშვიათადგზაზე
მანქანათუჩაუვლიდადამძღოლიცშინამდემიყვანასშესთავაზებდა, ან
სამტეხლოდანმომავალიმუშებიშემოხვდებოდნენდამოწიწებით
ესალმებოდნენ; იცოდა, ახლაისიცისეთივესალაპარაკო თემა
გამხდარიყო, როგორცადრედედამისი; ამიტომაცხშირადდაბურულ
ტყეშიშედიოდადახეებისკენწეროებსასცქეროდა, მათ ზემოთ
მოლივლივეღრუბლებს ეჩვენებოდა, ესტოტებგაშლილი, ასვეტილი
გოლიათებისადაცაა, წაიქცევიანდაქვეშმოვყვებიო; ჩერდებოდა,
იცდიდა, თმაგაშლილი, ყელმოღერებული, უკანთავგადაგდებული:
თითქოსმართლასურდა, ასემომხდარიყო; მერეერთსგააჟრჟოლებდა,
ზმანებებიდანგამოერკვეოდადატოტებშიჯიუტად მიიკვლევდაგზას,
შიშველ მკლავებსეკალ- ბარდიუკაწრავდა, კაბაზეცეპოტინებოდა,
მაგრაგქალიმანამდეარჩერდებოდა, სანამმთლად არ გამოელეოდა
ქანცი,მერესადმემდელოზეგაწვებოდაგულაღმა, მკლავებგაშლილიდა
ხარბად
ისუნთქავდატყისნოტიოჰაერს. ..
ზოგჯერ, დილაობით, გრანიტისსამტეხლოდანმომავალიაფეთქებების
ხმაუკრთობდაძილს, წამოჯდებოდა, კეფაზედაიკრეფდახელებსდა
აყურადებდა: ესხომნგრევისხმაიყო სწორედ მისიგანწყობის
შესაფერისი.

●●●

ერთ დღესაცდომინიკსგრანიტისსამტეხლოსკენგაუწიაგულმა.იქ

მკითხველ თალ იგა

ისეთისიმხურვალედახვდა, მწველიმზისგანკიარა, გავარვარებული
ქვისგანრომმოდიოდადაეგონა, აი,ახლადადნება, ლავად გადაიქცევა,
დაიღვრებადაცხელინაკადიმეცთანგამიყოლებსო.ირგვლივ
პნევმატურიჩაქუჩებისხმადა, კანტიკუნტად, პატარ-პატარააფეთქებების
ექოცმოისმოდა.დამზაფრავიიყო ამჯოჯოხეთშიმომუშავეკაცების
ცქერა მუშებსკიარა, კატორღელებსუფროჰგავდნენ, რაღაცენით
უთქმელიდანაშაულისთვისსასჯელმისჯილებს.მონუსხულივით
შესცქეროდა, თვალივეღარმოეცილებინამათთვის.
ეგონა, მთელისაკუთარიარსებითადაგარეგნობითშეურაცხყოფდა
აქაურობას: სიფრიფანა, მხრებმოშიშვლებული, უძვირფასესიაბრეშუმის
კაბით,გამლღვალ ქვაშიჩარჭობილი, მაღალქუსლიანიფეხსაცმელებით,
გამომწვევად ფეხებგაჩაჩხული, დოინჯშემოყრილი, თმაგაშლილი. .
.
უცებ,სრულიადუჩვეულო, უცხოფერიეცათვალში ვიღაცჟღალი,
ფორთოხლისფერთმიანიმუშამისჩერებოდადაჟინებით.
ლამისფიზიკურადშეიგრძნოესმზერა, თითქოსთვალებითსილა
გააწნესო; უნებურადსახეზეხელისაფარებასცადა, არაფერიგამოუვიდა
–მოჯადოებულივითგახევებოდამთელისხეული.
კაცისამრეზით მოკუმულ ბაგესხედავდა, ჩაცვენილ ლოყებს, მკაცრ,
დაუნდობელ მზერას. ..წამსვეიაზრა, რომასეთიშთამბეჭდავისახე
ცხოვრებაშიარენახა: შინაგანიძალისადაგარეგნულიხიბლისუჩვეულო
ნაზავი.ბრაზი, აღშფოთება, წინააღმდეგობისგაწევისსურვილიდა
მომთენთავისიამისგანცდაერთდროულად მოეძალა.ისკითვალსარ
აცილებდადაესუბრალომზერაკიარა, ფლობისუფლებისდასტურიიყო.
სცადა,სახეგაემკაცრებინა, ოღონდ ამისნაცვლად, თვალიკაცისმზით
დამწვარიბეჭებისადაქვისმტვრითდაფერილიმკლავებისკენ, ამხმელი,
მაღალფეხებასილუეტისკენგაურბოდაუნებურად.სწორედის, თავისი
ოცნებისქანდაკებაგაახსენდადათავშიგაუელვა ნეტავმთლად
გაშიშვლებულიროგორისანახავიიქნებაო.კაციცისემოსჩერებოდა,
თითქოსმისფიქრებსკითხულობდადადომინიკსაცერთიუცნაურიაზრი
აეკვიატა როგორციქნა, ცხოვრებისმიზანივიპოვე, ჩემისიძულვილის
ღირსიმამაკაციო!
პირველიმაინცქალიგამოერკვა, მკვეთრადშეტრიალდადამისკენ
მომავალ სამუშაოთაზედამხედველსმოჰკრათვალი." მისფრენკონ! ”–
შესძახაგაკვირვებულმა, –"აქრამმოგიყვანათ? !”
იქნებიმანაცგაიგონაო, გაიფიქრადომინიკმა: ცხოვრებაშიპირველად
ეამა,მისფრენკონო, რომმიმართეს.ახლაღაგაიაზრა, ისკაცი,ქვემოთ,
ერთიუბრალომუშაიყო, მამამისისდაქირავებული, დაოფლსაცმისთვის
ღვრიდა.
ზედამხედველიმლიქვნელურადუღიმოდა.ქალმაცგაუღიმა, საპასუხოდ:
"იმედიმაქვს, ერთმშვენიერდღესმემკვიდრეობადმერგებააქაურობა.
ვიფიქრე, ერთიდავხედავ- მეთქი. .
."
ზედამხედველმაქვევითჩააცილა, ფრთხილად; გზადაგზაკარიერზე
მუშაობისსირთულეებზეელაპარაკებოდა, ათასგვარიმანქანა-
დანადგარებისდანიშნულებასუხსნიდა.ქალიცვითომდადიდი
ყურადღებით უსმენდადათავსაცუქნევდაშიგადაშიგ.მერეისევიმ
ჟღალთმიანსგადააწყდნენ, გააფთრებითრომშესჭიდებოდა
გავარვარებულ ლოდს.უცებიმედიგაუჩნდა, ჩაქუჩისესაუტანელი
ძიგძიგიალბათშიგგულშიურტყამსო. ..
მოულოდნელადკაცმათავიასწია ჯიქურმიაშტერდა; არადა,ქალს
ეგონა,ამხმაურშიჩემსმიახლოებასვერცგაიგებსო.ისკიისე
მისჩერებოდა, თითქოსელოდაკიდეცმისდანახვას, თითქოსეჭვიარ

მკითხველ თალ იგა

ეპარებოდა,რომაუცილებლადმობრუნდებოდა.სახეზეცრაღაც
ღიმილისმაგვარიგაუკრთა,
ყოველგვარსიტყვებზეუფრო
შეურაცხმყოფელი..
.თვალსარაცილებდა: ვიცი,
უფლებაარამაქვს,
მაგრამმსურსდაგიყურებ,ვერცვერავინდამიშლისო.
ქალმაზურგიშეაქციადაკლდოვანბილიკსდაუყვა, სწრაფადგაეცალა
იქაურობას.

●●●

არა,არცთვალებიახსენდებოდა, არცმკაცრადმოკუმულიბაგე
მხოლოდმისიდაძარღვულიხელიედგათვალწინ, გრანიტისკედელს
მიბჯენილი: ჩამოქნილი, წაგრძელებულიკუნთებისდაბოლოება
წვრილიმაჯადამარაოსავით გაშლილიგრძელითითები. ..მაინცდამაინც
ესსურათიჩაჰბეჭდოდახსოვნაშიდასწორედესაფრთხობდა
ვერაფრითაეხსნა, რატომ.
"ერთიუბრალო მუშაა, "–ფიქრობდადომინიკი, –"მამაჩემის
დაქირავებულიშავიმუშა, ამკატორღულ სამუშაოსალბათ მხოლოდ
ლუკმა-პურისთვისდასთანხმდა. "სარკისწინიჯდა, საკუთარისხეულივით
მყიფებროლისშუშა- ფლაკონებსმიშტერებოდადათვალწინისევ
შიშველი, დაძარღვული, ოფლით დაცვარულიტორსიედგა.მერესაწოლზე
გადაწვადაახლაუკვეისრჩეულიმამაკაცებიგაიხსენა, სათითაოდრომ
გაესტუმრებინაუარით; მაინცდილანდელიხილვაარ ანებებდა
თავს ემოცია, რომელიციმკაცმამოახვიათავს, ვისაცკიარ
აღმერთებდა, პირიქით, სულითხორცამდესძულდარატომღაც. ..არადა,
მასზეფიქრიცკისიამესჰგვრიდა.
ორიდღისგანმავლობაშითავსირწმუნებდა, აი,ახლაჩავალაგებ
ნივთებს, გავემგზავრებისადმეშორსდაჩემიფეხიაღარ იქნებააქო;
სარეკლამო ბუკლეტებიცკიამოქექა, ადგილიცშეარჩიაზღვისპირას,
სასტუმრო, ოროთახიანინომერი, თვითმფრინავისრეისიდათანსაკუთარ
თავზებრაზობდა კარგადესმოდა, რომარსადწამსვლელიარ იყო, ისევ
დაბრუნდებოდასამტეხლოში.
სამიდღისმერემივიდა.თავზედაადგადამოურიდებლადმიაჩერდა.
იმანაცრომშემოხედა, არცმაშინმოურიდებიამზერა თითქოს
ეუბნებოდა, ძალიანაცკარგად მესმის, რასაცჩავდივარ, მაგრამსულ
ფეხებზემკიდიხარო.ოღონდ, საპასუხო მზერაშიმხოლოდისამოიკითხა,
მისიხელახლამოსვლასულაცარყოფილაკაცისთვისმოულოდნელი.
არცარაფერიშეიმჩნიადაპნევმატურიჩაქუჩისტარსდააწვაისევ.ქალი
იცდიდა.ელოდა, ისევროდისამოხედავდა.არამოუხედავს.
ხელებსმისჩერებოდამონუსხულივით.ვეღარცპნევმატურ ჩაქუჩს
ამჩნევდადააღარცდინამიტისარსებობაახსოვდა ასეეგონა,
გრანიტისამყრუკედელსკაცისხელიაქუცმაცებდანატეხ- ნატენხ..
.
მერე, უცებ, ბილიკზემისკენმომავალიზედამხედველისხმამოესმა;
მიუტრიალდადამისალმებისმაგიერ, პირდაპირმიახალა:
–მინდაშევხედო, როგორმუშაობენ.
–მაგარისანახავია, ნამდვილად!–დაეთანხმაზედამხედველი, –ახლა
მალეურიკებიცჩამოდგება. .
.
მაგრამქალსესნაკლებადაინტერესებდა; ზედამხედველიცრაღაც
სხვანაირად მიაჩერდამუშას: "
შენ, მანდ,ცოტაცოცხლად რაშიგიხდიან
ფულს? ”
კაცსხმაარამოუღია, მხოლოდ ჩაქუჩსშეუნაცვლახელი.დომინიკს
გაეცინა,ხმამაღლა, გამომწვევად. ..

მკითხველ თალ იგა

 –ძალიანჭრელიხალხიირევაჩვენთან, მისფრენკონ, –სიტყვაჩააგდო
ზედამხედველმა, –ზოგინაციხარიცკია.
–ესეც?–დაეკითხადამუშაზეანიშნა.
–აბა, რაგითხრათ. .
.სახით ჯერყველასვერვცნობ.
ქალსთითქოსუნდოდაკიდეც, ასეყოფილიყოდაერთიიმანაცგაუელვა
თავში,ნეტამაგისთანაჯიუტებსციხეშიდღემდეამათრახებენთუარაო,
გულისკუნჭულში, ასეთიიმედიცგაუკრთა.გაიფიქრადაწამსვეცხელმა,
მომთენთავმატალღამდაუარა. .
.
გატრიალდადასწრაფინაბიჯითგაეცალაიქაურობას.
მხოლოდრამდენიმედღისშემდეგმოაკითხაისევ.სრულიად
მოულოდნელად, შიგსამტეხლოშიკიარა, გზისპირასლოდზე
ჩამომჯდარსგადააწყდა.ადგილზევეგაშეშდა ეუცნაურაასეპირისპირ,
ერთი-–ერთზემასთანდარჩენა.
კაციცჯიქურმიჩერებოდა, უტიფრად.ისევქალმადაარღვიასიჩუმე:
–რასმომშტერებიხართ?
თქვადაგულზეცმოეშვა: სიტყვებითითქოსსაუკეთესოსაშუალებაიყო
გაუცხოებისგასახანგრძლივებლად.კაციერთხანსდუმდა. ქალიახლა
უკვეიმასშიშობდა, საერთოდ არამოიღებსხმას, ისევსიჩუმით
მაგრძნობინებსნებისმიერიპასუხისუაზრობასო.მაგრამბოლოსის
მაინცგაეპასუხა:
–იმავემიზეზით, რატომაცთქვენ.
–ვერვხვდები, რასგულისხმობთ.
–რომვერხვდებოდეთ, მეტადგაკვირვებულიდანაკლებად
გაბრაზებულიიქნებოდით, მისფრენკონ.
–ჩემისახელისაიდანიცით? .
.
–არცგიცდიათ, დაგემალათ.
–ნუთავხედობთ.ხომიცით, ახლავეშემიძლია, სამსახურიდან
გავაშვებინოთქვენითავი.
კაცმასადღაციქით გაიხედა, სამტეხლოსკენ.
–ზედამხედველსხომარდავუძახო?
–არა, რათქმაუნდა.ასევერგაგიიოლებთსაქმეს.ოღონდ,
დაიმახსოვრეთ ასეთავხედურადნუღარმომაშტერდებითხოლმე.
სახეზეგეწერებათ ყველაფერი.
–ვითომმარტო მე?
ქალმაზურგიაქცია, თანცდილობდა, ხმაზემაინცარ შესტყობოდა
არაფერი:
–გიჭირთ აქმუშაობა?
–ძალიან. .
.
–ძალიანიღლებით?
–არაადამიანურად.
–ეგროგორია?
–დღისბოლოსზოგჯერსიარულისთავიცაღარმაქვს.ღამითაცყველა
კუნთიცალ- ცალკემტკივა, ყველასხვადასხვანაირად.
ქალსეგონა, კაცისაკუთართავზეკიარა, მასზე,სწორედმისღამეულ
ტკივილებზელაპარაკობდა.აუტანლადმოუნდაამოფლიან, გარუჯულ
სხეულსმიჰკვროდა, შეწებებოდა მხოლოდეს, მეტიარაფერი. ..ბრაზი
მოერია. .
.
–აქაურსარჰგავხართ.არცმუშასჰგავხართ.აქამდევინიყავით?
_ელექტრიკოსი, მლესავი, მრჩილავი,დაკიდევათასირამ. ..
–აქრატომხართ?
–ფულისგამო, მისფრენკონ, რომელსაცთქვენმიხდით. .
..

მკითხველ თალ იგა

 ქალმამხრებიაიჩეჩა.გატრიალდადაბილიკსაუყვა.ზურგზე
დაჟინებულ მზერასგრძნობდა,მაგრამთავიცარ მოუბრუნებია.

ყოველ დილითდომინიკფრენკონიერთ რამესისახავდამიზნად: არ

გაედგაფეხიგრანიტისსამტეხლოსკენ.
თავისუფლებაწართმეულადგრძნობდათავს: სიბრალულიდავნება
ერთმანეთსებრძოდამასშიდაესტკივილი, ამავედროს, უცნაურ
კმაყოფილებასაცჰგვრიდა რაკიიმ, ერთადერთიმამაკაცისგან
მოდიოდა.ერთხელ თავისიშორეულიმეზობლებიცკიმოინახულა
მდიდარი, გავლენიანიოჯახი, ნიუ-
იორკშითავსრომაბეზრებდნენ. .
.
მასპინძლებიგაკვირვებულნიდაგახარებულნიცდარჩნენ, აღარ
იცოდნენ, კიდევრით ესიამოვნებინათმოულოდნელისტუმრისთვის.
დომინიკისაცურაო აუზისკიდეზემოკალათებულიყო, ირგვლივ
გამეფებულისიმდიდრისა
დაგარეგანიდახვეწილობისატმოსფეროსიძულებითმორგებულსთან
წყლისზედაპირზესაკუთარანარეკლისკენგაურბოდათვალი: აშკარად
უცხოდ დაარაბუნებრივადგამოიყურებოდაამგარემოში.
მერეისიცკიგაიფიქრა, მთელიესხალხირააზრისიქნებოდამასზე,
მისიფიქრებისამოკითხვარომშესძლებოდათ: რომგაეგოთ, ვიღაცშავი
მუშაარ ამოსდიოდათავიდან იმისიშიშველი, გარუჯულისხეული. ..
ჩაეღიმა:მისითავშეკავებულიქცევისმიხედვით, შეუძლებელია, ვინმე
რამესმიმხვდარიყო.ორიოდედღისმერეერთხელ კიდევესტუმრა
იქაურობას უკვეფარულ სიამესჰგვრიდაესთამაში.
დასწორედ იმსაღამოს, ერთ-ერთმასტუმარმაშესთავაზა მანქანით
მიგიყვანთ სახლამდეო.ახალგაზრდა, იმედისმომცემიპოეტიიყო_
მკრთალიდასიფრიფანა.გაბუტულიბავშვისტუჩებიჰქონდადამთელ
სამყაროზეგულაცრუებულიმოხუცისთვალები.მთვარის
შუქითგანათებულ გზაზემიაქროლებდამანქანასდათანშეპარვით
მარჯვენახელსაცოცებდაქალისმუხლებისკენ.მერედომინიკსმისი
ჩურჩულიცჩაესმა გულმხურვალე, თხოვნისსიტყვები, რომლებიცვინ
იცის,უკვე
რამდენჯერდარამდენსეთქვამისთვის.მანქანაგაჩერდაქალმაშიშველ
მხარზეკაცისტუჩებისგაუბედავიშეხებაიგრძნო. .
.
გაერიდა.ერთხანსგაუნძრევლადიჯდა, მერეკარიგამოაღოდაგზის
პირზეგადმოხტა, კარიცუხეშად გაიჯახუნა თითქოსსურდა, თუნუქისყრუ
კედლითგამოყოფოდაამმორცხვადაბეზარ თაყვანისმცემელს.ახლა
უკვემინდორ- მინდორმირბოდა, ალალბედზე, სანამმოულოდნელად
საკუთარისახლისსაბუხრეარ დალანდახეთაკენწეროებსშორის.
ადგილზეგაქვავდა; ვერაფერიგაეგო, რახდებოდამისთავს: ადრეც
ბევრჯერგადახდომოდამსგავსირამ, ოღონდმაშინსასაცილოდაცარ
ჰყოფნიდახოლმედავერცვერაფერსგრძნობდასაპასუხოდ, საერთოდ
ვერაფერს, ახლაკი..
.
მდელოგადაჭრადაპარმაღსმიუახლოვდა, ოღონდკიბესთანშეჩერდა,
ისევისგაახსენდა,ისკაცი, გრანიტისსამტეხლოდან: ახლაღაგაუნათდა
გონება,მიხვდა იმკაცსმისისურვილიკლავდა. .
.ოღონდ, იქვეიმასაც
მიხვდა ყველაფერიიმთავითვეცხადიიყოჩემთვის, მაგრამთავსარ
ვუტყდებოდიო.
გაეცინა.ირგვლივმიმოიხედა, დადუმებულ სახლსშეავლო თვალი; უკვე
იცოდა, რითიმიეზღო მისთვისსამაგიერო, იქითროგორგაეტანჯა.

მკითხველ თალ იგა

 რამდენიმედღეოთახიდანოთახშიდაბორიალებდაკმაყოფილისახით;
სამტეხლოდანაფეთქებებისხმაესმოდადაეღიმებოდა.გამოწვევა
მიიღო დაახლასაპასუხო ნაბიჯიუნდაგადაედგა.
ბუხრისთავზემარმარილოსქვისთაროშეარჩიასაამისოდ;
ძლივძლივობით დაძრაადგილიდან, ჩამოიღოდაკედელზემიაყუდა
დამრეცად.მერესაკუჭნაოდანხისდიდიჩაქუჩიგამოიტანა, ტარიორივე
ხელით ჩაბღუჯადამთელიძალითდაათხლიშაზედ.მაგრამ
მოპირკეთებულიქვისზედაპირმადარტყმააისხლიტა, მეორედ,
მესამედ...
უკვემხარიცსტკიოდა, თითებიც, მაჯაც.ქვასკი,ორიოდ
ნაფხაჭნისგარდაარაფერიდასტყობია.
ბოლოს, ისევსამტეხლოსგზასდაადგა.შორიდანვედაინახადაჯიქურ
მიადგაკიდეც:
_გამარჯობა, –უთხრააგდებულად.
კაციწელშიგასწორდა, მოუტრიალდადა გაგიმარჯოსო გაეპასუხა
მშვიდად.
–თქვენზევფიქრობდი, –უთხრაქალმადაუცებვედაებორკაენა, –რა
მინდოდამეთქვა. ..ერთისაქმემაქვსთქვენთვის. .ფულიარ გჭირდებათ?
–რასაკითხავია, მისფრენკონ.
–ამსაღამოსვერგადმოხვალთ ჩემთან?მსახურებისთვის
შემოსასვლელიგვერდითამხრიდანაა.ბუხრისთავზემარმარილოს
ფილააშესაცვლელი.გამიტყდა.ახალიმჭირდება.
მკვახეუარსმოელოდა, არადა,კაცისაქმიანისახითდაეკითხა:
–რომელ საათზემოვიდე?
–შვიდისთვის.აქსაათშირამდენსგიხდიან?
–სამოცდაორ ცენტს.
–მეცმაგდენსგადაგიხდით.გზაიცით?
–არა, მისფრენკონ.
–ნებისმიერსჰკითხეთსოფელშიდამოგასწავლით.
–კეთილი, მისფრენკონ.
ქალიწამოვიდა, იმედგაცრუებული.ისეგამოდიოდა, თითქოსუბრალოდ
სამუშაო შესთავაზა,რაცნებისმიერსხვასაცშეეძლოშეეთავაზებინა.
მაგრამმერეიგრძნო პირიქით, ახლაუფროახლო იყომიზანთან, რაკი
კაცმასრულიად ბუნებრივად, უემოციოდ მიიღოესარაბუნებრივი
წინადადებადაამით აჩვენა, კარგად რომხვდებოდაყველაფერს.
იმსაღამოსმოხუცმსახურსადამისცოლსსთხოვა, ჯერ ნუწახვალთო:
მათიყოფნარაღაცფეოდალურდიდებულებასანიჭებდამთელ სახლს.
ზუსტადშვიდზეკარისზარმაგაიწკარუნადამოხუციცჰოლშიშემოუძღვა
რორკს, დომინიკიკიამდროსმეორესართულზეამავალ კიბეზეიდგა,
ცალიხელით მოაჯირსდაყრდნობილი.
არცშერხეულა, პოზაარ შეუცვლია ზუსტად იმდენიხანი, სანამკაცს
თავშიაზრადმოუვიდოდა, ძალითხომარიქცევაასეო.მერე
გამარჯობაო უთხრაწყნარად.კაცსპასუხიარ გაუცია, კიბესაუყვა;
სამუშაო ტანისამოსიეცვადაცალ ხელშიიარაღებისჩანთაეკავა.
სწრაფად, თავისუფლად მოძრაობდა, თითქოსდააინუნშიცარ აგდებდა
ძვირფასიხის, ცვილით მოპრიალებულ იატაკსათუჩუქურთმებშიჩასმულ
მუხისკიბეს.
დომინიკსეგონა, ამმდიდრულ გარემოშიმთლად შეუფერებელი
იქნებოდაამკაცისგამოჩენა, არადა,თითქოსსწორედესმდიდრული
ინტერიერიგახუნდამისიგამოჩენით.საწოლიოთახისკარზეანიშნადა
კაციცუსიტყვოდდაემორჩილა, ოღონდოთახშიისემიმოიხედა, ვითომ
სადღაცსახელოსნოშიმოხვედრილიყოსდაპირდაპირბუხრისკენ

მკითხველ თალ იგა

წავიდა
-ამაზეგეუბნებოდით, –უთხრაქალმადამარმარილოსფილაზე
მიათითა.
კაცსისევარაფერიუთქვამს.ჩაიმუხლა, ჩანთიდანლითონის
წვერწამახულისატეხიამოიღო, ნაფხაჭნსდაუმიზნადაჩაქუჩისერთი
დარტყმით ფილასიგრძეზეგააპო.
ქალსამოხედა: თითქოსიცინოდა, უხმოდ.მერეესღათქვა:
–აი, ახლაკინამდვილადშესაცვლელია.
–მერეიცით, ასეთივემარმარილოსადშევუკვეთო?
–ცხადია, მისფრენკონ.
ქალიუსიტყვოდდასცქეროდა.მერეთავიასწია, მიმოიხედა.ესოფლით
დალაქულ, მზეზეგამოხუნებულპერანგიანიკაცისრულიად შეუსაბამოდ
ჩანდაასეთიქალისსაძინებელში.მიუახლოვდა, ლამისზედწაადგა, ასე
ახლოსმანამდეარასდროსმდგარამისგვერდით.გაეცინა, ხმამაღლა.
კაციწამოდგა.
_მაპატიეთ, –უთხრაქალმა, –არიფიქროთ, თქვენზევიცინოდი.ალბათ
დაღლილიხართ დაერთისულიგაქვთ, როდისწახვალთ. ..მაგრამმეხომ
საათობითგაგირიგდით ასერომ, რამემოიფიქრეთ.
–მაინცრა, მისფრენკონ?
–აი, ვთქვათ ჩემიბუხარიროგორ მოგწონთ?
–დიდიპომპეზურირამეა.
–არა, მართლაეგრეფიქრობთ? !არადა,მამაჩემისდაპროექტებული!
–მეცეგრევიფიქრე. .
.
–ახლაპროფესიონალიარქიტექტორებისკრიტიკაარ დაიწყოთ!
–არავითარშემთხვევაში, მისფრენკონ.
–მოდი, თემაშევცვალოთ.
–თქვენინებაა, მისფრენკონ.
ქალიმოსცილდა, საწოლთანმივიდადაზედგადაწვა, ხელებგაშლილი;
უცაბედად გადახსნილიხალათისკალთიდანგრძელი, ჩამოქნილიფეხები
ძირსჩამოეშვა.ოღონდ, თან,მისიგაქვავებულიპირისახეარაფრით
შეესაბამებოდამოდუნებულისხეულისგამომწვევსითამამეს.კაცსნირი
არ შესცვლია, მშვიდადგანაგრძო საუბარი:
_დარწმუნებულიუნდავიყო, ზუსტადამავეხარისხისმარმარილოს
მოატანინებთ -ბუხრისსაერთოფაქტურასუნდაშეესაბამებოდეს. .
.
თქვენითეთრიმარმარილოაალაბამიდან, ყველაზეძვირიანიდა
ხარისხიანი.ახლაზუსტზომებსავიღებდაშეგიძლიათ, ხვალვე
დაუკვეთოთსახლშიმოტანით.
–ძალიანკარგი.შეგატყობინებთ, როგორცკიჩამომივა.ახლარამდენი
გერგებათ?
მერეკედლისსაათსგახედა: "ნახევარისაათიცკიარ დაგჭირვებიათ,
ესეიგი, სულ 31ცენტი. ”საფულემოქექა, ერთდოლარიანიამოაძვრინადა
გაუწოდა." ხურდადაიტოვეთ, "–დაამატათან.
ეგონა, უკანმიუგდებდა, მაგრამისევეწარბშეუხრელადჩაიდოჯიბეში
დამადლობაცგადაუხადა, მშვიდად.ისიცშეამჩნია, როგორმოემუშტა
ქალსთითები. ..
–ღამემშვიდობის, –უთხრაცივად.
–ღამემშვიდობისა, მისფრენკონ.
გატრიალდადაკიბეზედაეშვა, ერთხელაცარ მოუხედავსუკან.

●●●

მკითხველ თალ იგა

 მთელიშემდგომიდღეებიმხოლოდიმაზეფიქრობდა, როდის
ჩამოუვიდოდაშეკვეთაალაბამიდან.სულ გზისკენეჭირათვალიდა
სამტეხლოსკენკანტიკუნტადმიმავალისატვირთოებისხმაზეუნებლიეთ
ფანჯრისკენგარბოდა ჩემკენხომარ გადმოუხვევსრომელიმეო.
საკუთართავსუმტკიცებდა, მხოლოდ იმქვისფილასველოდები, ეგარის
დაეგო, ჩამომივადაამითდამთავრდებაყველაფერიო.
მაგრამროცაბოლოსმარმარილომართლაჩამოიტანეს, ზედაცარ
დაუხედავს, საწერ მაგიდასეცადასურნელოვანქაღალდზე
ოქროსწვერიანი, ,
პარკერის”კალმისტრითსულ ორადორიწინადადება
დაწერაგაკვრით:
"ქვაჩამოიტანეს.ამსაღამოსვემინდაჩაიდგას. ”
მერეთავისმოხუცმსახურქალსუხმო დამხოლოდესღაუთხრა:
,,
სახელიარ ვიცი.აი, იმჟღალთმიანმუშასგადასცემბარათს, აქრომ
იყო. “
ერთ საათში, იგივეფურცელიუკანვემოუტანეს მეორემხარეს
უბრალო ფანქრით წაეწერათ: "
ამსაღამოსვეშეგიკეთებთბუხარს."
დროგაიწელა, თუმცაზუსტადშვიდსაათზეგვერდითაშემოსასვლელის
ზარმადაიწკარუნადამაშინვეკაკუნიცგაისმაკარზე. ,
,
მობრძანდით, ”–
გასძახა, თანცდილობდა, ხმაშითრთოლაარ გარეოდა.კარიგაიღოდა
ზღურბლზეტანმორჩილი, ჩაპუტკუნებული, საშუალო ხნისმამაკაცი
გამოჩნდა.ცალიყურისბიბილოზესაყურეეკიდა, ხელშიკიქუდი
ჩაებღუჯა ეტყობა, ხაზგასმულიმოკრძალებისნიშნად.
–სამტეხლოდანგამომაგზავნეს, მისფრენკონ, –თქვაუცნობმა,
–შენვინხარ? !–ლამისუკივლადომინიკმა.
–პასკუალეორსინისმეძახიან, –მიუგო შემკრთალმა.
–მერე?
–ე-ე..
.წითურმამითხრა, თქვენსაბუხარიყოფილაშესაკეთებელი. ..
–ხო, რათქმაუნდა!–წამოიძახადასაძინებლისკენგაქანდა, –სულ
გადამავიწყდა. .
.აქეთმოდი!
ბუხარიაჩვენადაწამსვეგამობრუნდა, ერთისულიჰქონდა, სუფთა
ჰაერიჩაესუნთქა; ბაღშიგავარდადაიდგაიქ, აცახცახებული,
ბრაზმორეული.ამგრძნობისგარდა, მეტიარაფერიდარჩენოდა, ანიქნებ
-მხოლოდ შიში: ფეხსვეღარმიადგამდასამტეხლოში.
დამაინც, მხოლოდ რამდენიმედღეგაძლო გრძნობდა, კიდევერთ
უძილოღამესვეღარცგადაიტანდა.მთელიდღეიჯირითა, საღამოსღა
მიადგაიქაურობას, ცხენდაცხენ.
კაციარსადჩანდა.გულმაუგრძნო, საერთოდგასცლოდაამარემარეს. ..
ქანდაკივითიჯდაუნაგირზე, გაუნძრევლადდაშინისკენმიმავალ მუშებს
გასცქეროდა.არა, მათშორისნამდვილად არიყო.
გატრიალდადატყისკენგაქუსლა.უგზო უკვლოდმიაჭენებდა.მერე
შეჩერდა, ნედლიწნელიაახიატოტს, ფოთლებიგასხიპადაახლაამით
ამათრახებდაცხოველს.ფიქრობდა, ჭენებაშიდროგაილევაოდაიქნებ
გათენებამდეცგაეძლო. ..დასწორედამდროს, ეულ ბილიკზენაცნობი
სილუეტიდალანდა. ლამისზედმიაგდოცხენი, ისემკვეთრადმოსდო
სადავე, ყალყზეშეაყენასაბრალოპირუტყვი.თავადაცლამის
უნაგირიდანგადმოვარდათოფნაკრავივით.კაციშეჩერდა, მოტრიალდა.
ხმაარცერთსამოუღია; მხოლოდ თვალებითჭამდნენერთმანეთს.
სიტყვებისუადგილობასორივეგრძნობდა.ბოლოსისევქალმაიკითხა:
"რატომარ მოხვედი. ..
”
"მეგონა,თქვენთვისსულერთიიყო, მისფრენკონ.რა, იქნებვცდებოდი? ”
სილისგაწნასავითჩაესმანათქვამი.წნელიმოუქნიადაგადაუჭირა

მკითხველ თალ იგა

სახეზე,
მერეცხენიმოაბრუნადაშინისკენგაქანდა.

●●●

სარკისწინიჯდასაწოლ ოთახში.გვიანიიყო.სახლშიჩამიჩუმიარ
ისმოდა.ბაღიცერთიანად დადუმებულიყო, ფოთოლიცკიარ ირხეოდა
ხეზე.ერთიპირობა, იფიქრა, წავუძინებო, არაფერიგამოუვიდა სამი
დღეა, თვალიაღარ მოუკრავსმისთვის.თითისწვერებითსაფეთქლები
დაიზილა, ეამა.
ბაღიდანნაბიჯებისხმაარ გაუგია მხოლოდბანზეამომავალი
კიბეებისჭრაჭუნიეხამუშა.წამოდგა, ცოტაარ იყოს, შეცბუნებული.უცებ
შუშისკარიგაიღოდაოთახშიკაციშემოვიდა.ახლაციგივეტანსაცმელი
ეცვა,მტვერგამჯდარი, დალაქავებული; იდგადაშემოსცქეროდა.
არავითარიგრძნობაარეხატასახეზე: მკაცრადმოკუმულიტუჩები,
ჩაცვენილილოყები, დაღლილითვალები. ..ქალიდაიძაბა, ნაბიჯიც
ვერ გადაედგა ვერცმისკენ, ვერცუკან.მერედაინახა, როგორ
უფეთქავდაკაცსყელზეძარღვი. .
.
ბოლოსისევკაცმაგადმოდგანაბიჯი.ხელიმოჰკიდადათავისკენ
მიიზიდა, სხეულისხეულსშეეწება, ძვალიძვალს, ბაგე ბაგეს.ქალმა
ერთბაშადვერცკიგაიაზრა, მართლათავისდახსნასცდილობდა, თუ
პირიქით, მთლიანადკაცისსხეულთანშერწყმას მარტო იმასგრძნობდა,
რომწამზემეტსვეღარგაძლებდაამყოფაში. ..
ჯერ მაინცთავისდაღწევასცადა, თუმცაღონიერმკლავებში
მომწყვდეულისესამაო გაბრძოლებაჩიტისუმწეოგაფართხალებას
უფრო ჰგავდა.მერეპაწიამუშტებიდაუშინამკერდზე, იმანკიცალი
ხელით დაუჭირაორივემაჯა, ხელებიჩამოაშვებინა. ..ქალმათავი
გვერდზეწაიღო, სახემოარიდადაიმავდროულადმკერდზეკაცისცხელი
ტუჩებისშეხებაიგრძნო.მაშინღადაუსხლტა.
სარკესმიეჯახა, ხელებით კიდესებღაუჭებოდა, ფერიდაეკარგადა
თვალებიგაფართოებოდა.კაციიცინოდა უხმოდ.იქნებადა, სულაც
წინასწარიგანზრახვით გაუშვახელი?ახლაკიიდგააქ,
დოინჯშემოყრილი, დაზემოდანდასცქეროდა.ქალსშუშისკარისკენ
გაექცათვალი, მაგრამკაციცალიხელითდასწვდა, თავიწამოაწევინა.
ქალმაერთხელ კიდევგაიბრძოლა, თითქოსსრულიადუნებლიეთ, მაჯაში
ჩაასოკბილები.ენაზესისხლისგემოიგრძნო.კაცისხელმათმაზედაქაჩა,
სახეთავისკენმიატრიალებინადატუჩებზემიეკრა.
ქალიველურკატასავითიბრძოდა, ოღონდ ხმა- კრინტიარ გაუღია, ერთი
ეგიყო, ღამისსანათსდასწვდა, თუმცაკაცმაერთიმკვეთრიმოძრაობით
ისიცგააგდებინახელიდან.შუშისმსხვრევისხმაგაისმადაოთახში
ჩამობნელდა.
კაცმასაწოლზემოისროლა, ქალსგულიამოვარდნაზეჰქონდა, მთელ
ტანშიზარავდა, სიძულვილსდაშიშსმოეცვა, მაგრამსხეულზესწორედიმ
ხელებისძალასგრძნობდა, გრანიტისქვასრომფშვნიდნენხოლმე.
ერთხელაცგაიბრძოლა, უეცარიტკივილიიგრძნო, ერთიანადდაუარა,
ყელშიმოაწვა, დაიკივლა.გაირინდა.
ის,რაცშეიძლებოდა, სინაზისადასიყვარულისგამოვლინება
ყოფილიყო, ანთუნდაცძალადობისათუდამცირების, კაცმაუბრალო
შეურაცხყოფად აქცია: არაგრძნობად, არამედუხეშ, ჩვევადქცეულ,
მექანიკურ ქმედებად თითქოსლოდსკიდევერთიშრეჩამოაცალაო;
სწორედამანაიძულაქალი, დამორჩილებოდა ალერსისსულ მცირე
გამოვლინება, დამისსულსოდნავადაცარ შეეხებოდაის, რაცსხეულს

მკითხველ თალ იგა

ემართებოდა, მაგრამბატონისმიერმხევლისდამონებასწორედისიყო,
რასაცქალიქვეცნობიერადმოითხოვდა.ისიციგრძნო, მამაკაცსრომ
გააჟრჟოლა_
დაუოკებელისიამოვნებისგან, რისიდამალვაცქალისგანარცუფიქრია.
კაცისსხეულილოგინზეგაწვადადომინიკსმისიღრმა, გახშირებული
სუნთქვაესმოდა.თვითონაცუძრავადიწვა, გულაღმა, ჭერსმიშტერებული
–ერთიანადგამოცარიელებულიდაწონადაკარგული. ..
თვალიგააყოლა, როგორწამოდგა.მერეკაცისსილუეტიშუშისკარის
ფონზეაისვეტადაოთახიდანაცისეგავიდა, არცსიტყვაუთქვამსდაარც
გამოუხედავსმისკენ.თუმცა, დომინიკსესუკვეაღარცადარდებდა.
მშვიდადუსმენდანაბიჯებისხმასკიბეზე, ბაღში. .
.
კარგახანსიწვაასე, გაუნძრევლად; ბოლოსგამშრალიტუჩებიმოილოკა
ენისწვერით, თითქოსრაღაცხმაცმოესმასაკუთარისხეულიდან, რაღაც
ოხვრისდაგვარი.როგორციქნა, წამოჯდა,პაწიამაგიდასმიაშტერდა
სარკესთან: თითქოსირყეოდაო დასწორედ ამანგააკვირვა; მერემიხვდა,
თავადვეცახცახებდამთელიტანით არა, შეშინებულიარ ყოფილა,
უბრალოდ, იფიქრა,ახლათუცხელიწყალიარ გადავივლე,
მოვკვდებინამდვილად, შიგნიდანგავქვავდებიო.არაფერსხვას
მნიშვნელობააღარჰქონდა, ახლამთავარიისიყო, სააბაზანომდე
მიეღწიაროგორმე.ფეხარეულიგაემართაიქით.
შევიდა,შუქიაანთო.საკუთარითავსშეხედამაღალ სარკეში, ყელზე
კაცისტუჩებისდანატოვარიაჩნდა.უცებიაზრა, არავითარიშხაპის
მიღებასარ აპირებდა, არანაირადარსურდა, წეღანდელიშეგრძნებები
ჩამოერეცხა.ჩაიმუხლა, მარმარილოსაბაზანისკიდესჩაებღაუჭა
თითებით; ხელიმოუსხლტა, ვარდისფერიქვისფილებზეგაწვა, გახევდა.
იატაკისსინოტივედასიცივეიგრძნო.არცგანძრეულა, დილამდე.

●●●

რორკსუთენიაგამოეღვიძადაპირველიისგაიფიქრა, გუშინდელიღამე
ჩემიცხოვრებისკიდევერთიმიჯნაიყოო როგორცჰელერის
დაუმთავრებელისახლი, თუნდაცროგორცყველასხვა. .
.რაღაცგაგებით,
წუხანდელიღამეცსახლისშენებასჩამოჰგავდამისთვის, ანუიმას,
რაც
არსებობასაზრსანიჭებდა.
ჩადენილისაქციელისთვისამგვარიმნიშვნელობარომარმიეცა,
საერთოდ არცგადადგამდაასეთნაბიჯს; დაანქალისთვისრომ
ყოფილიყო უმნიშვნელო, აღარცისგაუწევდაწინააღმდეგობას.
სამტეხლოსკენგასწია, მთელიდღეჩვეულებრივადიმუშავა.ქალიარ
გამოჩენილადაამასარცელოდა.მაინცვერაფრითამოეგდოთავიდან.
უცნაურიცკიიყო, ასერომაჰკვიატებოდავიღაცმეორეადამიანზეფიქრი,
მოსვენებასუკარგავდა.დამაინც,ერთთავად თვალწინედგა_აი,
გაიღვიძა,ადგა,თმასივარცხნისო.
..
სწორედიმსაღამოსსასაუზმეშიგაზეთიგადაშალადაროჯერენრაიტის
სახელსგადააწყდა:
,,
როგორც.ჩანს, კიდევერთიგახმაურებულიპროექტიმოხვდება
სანაგვეზე:ნავთობისმეფეროჯერ ენრაიტიკვლავუკმაყოფილოა!მისი
ბოლო ოცნება ” ენრაიტბილდინგი”ჯერაცდაუმთავრებელიდგას.ხმები
დადის, არქიტექტორებისამბავიაო...დააღრენილიმაგნატიცახლა
ზედიზედყრისმათ საკუთარიკაბინეტიდან.მოკლედ, დიდი
გაურკვევლობაა, უნდამოგახსენოთ.”
რორკსისევრაღაცამუსიამოდ გაჰკრაგულში: თვალწინსულ ისმაკეტი

მკითხველ თალ იგა

ედგა,რომლისგაკეთებაცსურდადაარ დაანებეს.მერე, რატომღაც,
კვლავდომინიკფრენკონისსახეამოუტივტივდათვალწინდაგაუკვირდა
კიდეც ახლამაინცრამგამახსენაო?
ერთიკვირაცგავიდა.მოულოდნელად, საღამოხანსწერილიმოუტანეს:
მისიყოფილიოფისიდანგადაეგზავნათბოლომისამართზენიუ-იორკში;
იქიდან მაიკისთვის,
მაიკსკიკონექტიკუტში.კონვერტზეამოტვიფრული
ნავთობისკომპანიისემბლემარორკსარაფერსეუბნებოდა.წერილი
მოკლეიყო დაარაორაზროვანი:

"მისტერრორკ,
რახანია,ვცდილობთქვენთანდაკავშირებას,მაგრამთქვენსკვალსაც
კივერსადმივაგენი.გთხოვთ, შესაძლებლობისთანავეგამომეხმაუროთ.
თუკიფარგოსმაღაზიამართლაცთქვენიდაპროექტებულია, მინდა
"ენრაიტჰაუსის"საქმეცთქვენმოგანდოთ.

პატივისცემით,
როჯერენრაიტი. ”

ნახევარ საათშირორკიუკვენიუ-იორკისმატარებელშიიჯდა,
მერეღა
გაახსენდადომინიკი,ოღონდ ესფიქრიცრაღაცშორეულიდასრულიად
უმნიშვნელოეჩვენა.ამჯერადაცმხოლოდ ისგაუკვირდა,რითვერ
ამოეგდო თავიდანმასზეფიქრი.

●●●

"ყველაფერსდავივიწყებდი” ,–ფიქრობდადომინიკი, –” ყველაფერს,

რაცკითავსგადამხდა, ერთადერთისგარდა: რომიმამბავმაფიზიკური
სიამოვნებამომანიჭადარომისიცკარგადხვდებოდაამას, დარომმან
ესმანამდეიცოდა, სანამამნაბიჯსგადადგამდა, დადარწმუნებულიცრომ
არ ყოფილიყო, არცმოვიდოდაჩემთან! ”უარისთქმაშეეძლო, მაგრამარ
უთხრა, დაარავითარ მოჩვენებითფიზიკურწინააღმდეგობასუკვე
მნიშვნელობააღარჰქონდა მიიღოის, რაცფარულად
სურდადაახლაამიტომაცსძულდაისკაცი.
ერთ დილასაცწერილიდახვდამაგიდაზე, ალვასკარეტისგან: ”
..
.როდის
დაბრუნდები,დომინიკ?ძალიანგვაკლიხარ, ხომიცი.შენთანკაცითავს
ვერასდროსიგრძნობსმშვიდად, მაგრამიქნებსწორედამიტომაც
გვენატრებიყველას.ნუმიგვატოვებ, დედოფალო. .
.”
წაიკითხადაჩაეღიმა.ერთიკიგაიფიქრა, მაგათ რომიცოდნენ, ჩემს
გულშირაცეცხლიცტრიალებს. ..არადა, რა უბრალოდგამაუპატიურეს,
ვიღაცთავცეცხლამუშამქვისსამტეხლოდან: .
..მე,დომინიკფრენკონი!
წყენაცდაგანცდილისიამისმოგონებაერთდროულადმოეძალა.
აზრზეარიყო, დღეებიროგორ გადიოდა, თითქოსბურუსში
დაბორიალებდადაარციქიდანგამოსვლასურდა.მერე, უცაბედად, შუა
ბაღშიმდგარსგაუელვა მთელიკვირაა, არ მინახავსო.გატრიალდადა
პირდაპირ სამტეხლოსგზასდაადგა.
მზისგულზემიაბიჯებდათავშიშველი, აუჩქარებლად; ანრაჰქონდა
საჩქარო,მასთანშეხვედრამაინცგარდაუვალიიყო.ბედისწერასავით.
მივიდადამიმოიხედა, ნელა,ზარმაცად, გონმიუტანებლად.სწორედ
ამიტომაცვერმოიაზრაუცბად, რომკაციიქარსად ჩანდა.სხვამხრივ,
ყველაფერიძველებურადმიდიოდა, არავინიდგაუქმად, ოღონდისმათ
შორისაღარიყო.გულმაუგრძნო, სამუდამოდგასცლოდააქაურობას.

მკითხველ თალ იგა

 მერეზედამხედველიდაინახადაანიშნა, ერთიაქმოდიო.
–დღემშვიდობისა, მისფრენკონ!ამინდიგვწყალობს, არადა,
შემოდგომაცმოგვეპარა.ფოთლებსგახედეთ. .
.
სიტყვაგააწყვეტინა:
_აქერთიკაციიყო ჟღალთმიანი. ..რაიქნა?
–ა-ა.
..ისა...ჩვენთანაღარარის, წავიდა.
..
–სად წავიდა. .
.
–ნიუ-იორკში.მეასევიცი.დაგვეთხოვადაწავიდა.
–ეგროდის, ამკვირაში?
–არა- ა.
..გუშინსაღამოს.
–ვინ? .
.
დაუცებენაზეიკბინა, არადა,აპირებდაეკითხა ვინიყო, სად
მოვძებნიო?
–ვინმუშაობდაწუხელ ასეგვიანობამდე?–გადააკეთასათქმელი, –
ხმაურმაარ დამაძინა.
–მისტერ ფრენკონისსაგანგებობრძანებამოვიდა, რაღაცსაჩქარო
დაკვეთაა ” კოსმო- სლოტნიკის”კომპანიისთვის.ბოდიშსგიხდით, მის
ფრენკონ, არცჩვენმოგვახუჭინესთვალი. .
.
–კარგი, კარგი.ეგარაფერი.
სწრაფადგაბრუნდაუკან.მისსახელსცოცხალითავითვერავის
ჰკითხავდა.თავისუფლებისუკანასკნელიშანსიცგაუსხლტახელიდან.
მსუბუქად მიაბიჯებდა, ლაღად თითქოსგულიდანლოდიმოეხსნა,
ადრეარასდროსდაფიქრებულა, სახელიცთუარიცოდამისი.არც
სურვილიგასჩენია, ეკითხა.ალბათიმიტომ, პირველიშეხედვისთანავე
რომგაიგო ყველაფერი, რაცუნდოდა.ახლავიღაცუსახელომუშასნიუ-
იორკშივინიპოვიდადაარცრამესაფრთხესმოელოდამისგან.აი,
სახელირომსცოდნოდა, უკვეალბათთვითონაცმატარებელში
იჯდებოდა. .
.
მომავალიმარტივიდაუღრუბლოუჩანდა: უბრალოდ,აღარასოდესუნდა
ეცადამისივინაობისგარკვევა, თორემუარესიარ ასცდებოდა_საერთოდ
დაკარგავდასაკუთარ თავს.

პიტერკიტინგმარომოფისისკარიშეაღო, მისშემოსვლასდაფდაფების
ხმაღააკლდა: კარიისეგაიღო, თითქოსამისთანაკაცისწინყველა
კარიბჭეთავისით უნდაგახსნილიყო.
სამუშაო დღეგაზეთებისგადათვალიერებითდაიწყო მდივანს
დაეხვედრებინამაგიდაზეკოხტადდალაგებული.მისდაგასაკვირად, იმ
დღესპრესაარაფერსიუწყებოდა" კოსმო-სლოტნიკის”კომპანიის
სახლისმშენებლობისათუ, გნებავთ,ფირმა"ფრენკონიდაკიტინგის”სხვა
წარმატებათათაობაზე.
თუმცა,ელზუერთ მ.თუისშესახებკინახავრცელისტატია ცნობილ
ფილანტროპს, ტომასლ.ფოსტერს" მოკრძალებული"თანხა, სულ რაღაც
ასიათასიდოლარიუანდერძებიამისთვის: "ჩემსმეგობარსადასულიერ
მოძღვარს მისინათელიგონებისადაკაცობრიობისადმიუანგარო
ღვაწლისთვის” ,უფ.ე.მ.თუისთავმდაბლადგადაეგზავნაესმონაპოვარი
”საზოგადოებრივკვლევათაინსტიტუტისთვის” ,
სადაცისბოლოხანებში
ლექციებისციკლსკითხულობდათემაზე " ხელოვნება,როგორც
სოციალურისიმპტომი" .თავად მეამგვარიმემკვიდრეობისარაფერი
მწამსო,ასეთავისებურადაუხსნიათავისიგადაწყვეტილებაპრესის

მკითხველ თალ იგა

წარმომადგენლებისთვისდამერეჩვეულიუშუალობითდაუმატებია
საინტერესოსაკითხებზე, რამდენსაცგნებავთ, იმდენსვილაპარაკებ,
ოღონდსაკუთარპიროვნებასამჩამონათვალშივერანაირად
მოვიაზრებო!
ბოლომდეჩაიკითხადასწორედიმიტომ, თავად ასეთინაბიჯის
გადამდგმელიასიწელირომარიყო, აღფრთოვანებულიცდარჩა.მერე,
ერთიპირობა, წყენაცშეეპარა: რითვეღარგავიცანიესკაციო.მისტერ
თუისწორედ მაშინგაემგზავრასალექციოტურნეში, კიტინგმარომ
ჯილდომიიღოდაამასთანდაკავშირებულ ზარ- ზეიმსაცხიბლიმოაკლო
თავისიარყოფნით. .
.
ერთიეგაა, ამსტატიაშიკიტინგისსახელისხსენებაცარ იყო.სხვა
გაზეთებსაცგადაავლო თვალი, იმედიანად, მაგრამსულ ტყუილად
იმდღევანდელიპრესამასთანდაკავშირებითჯიუტადდუმდა.
წამოდგა, გაზეთებიმოისროლადაკაბინეტშიბოლთისცემასმოჰყვა.
ახლაერთიმნიშვნელოვანიპრობლემაჰქონდამისახედი: "
კოსმო-
სლოტნიკბილდინგისთვის”მოქანდაკისშერჩევა.მთავარჰოლში
დასადგმელი, ,ინდუსტრიის”სიმბოლურიქანდაკებისშექმნარამდენიმე
თვისწინვინმესტივენმელორისშეუკვეთეს.გადაწყვეტილებამ, ცოტაარ
იყოს,საგონებელშიჩააგდოკიტინგი, მაგრამესთავადმისტერ
სლოტნიკისარჩევანიიყოდაისიციძულებულიგახდა, პირშიწყალი
ჩაეგუბებინა.ერთხელ პირადადშეხვდაკიდეცმელორისდა
შეაპარასავით: ”..
.თქვენინიჭისდასაფასებლად, მართალია, დიდი
სახელიჯერ არაგაქვთ, მაგრამმერწმუნეთ, ესდღეცმალედადგება
მსგავსიდაკვეთა. .
.მოკლედ, მკაცრიგამოცდაგელით. "
არა,მელორიგულზენამდვილადარეხატებოდა ერთხელაცარ
გაუღიმიადათანთვალებშიცრაღაცსაეჭვო ნაპერწკალი
უკრთოდა. .
.არადა, ჯერსულ ოცდაოთხიწლისაიყო, ერთადერთ
გამოფენაშიმიეღო მონაწილეობადაარცშეკვეთებიჰქონდაძალიან
ბევრი.ელზუერთ თუიმერთხელ მოიხსენიაკიდეცრომელიღაც
მიმოხილვაშიდაჩვეულიორაზროვნებითდაახასიათა: "მისტერ
მელორისფიგურებიმთლად უზადოიქნებოდა, ერთიპატარა, მცდარი
საზრისირომარა მას, ეტყობა, მართლასწამს, რომღმერთმაშექმნა
სამყაროცადაადამიანისსხეულიც. ..თუმცა,
ვინიცის,სწორედ ამმოქანდაკესრომგამოეძერწათიხაშიჩვენი
სხეულები, იქნებადა, უკეთესნიცვყოფილიყავით!ან, იქნებ, პირიქით? "
სლოტნიკისარჩევანმასადღაცგაანაწყენაკიდეცკიტინგი, თუმცამერე
აღმოაჩინა, რომერთდროსგრინვიჩვილიჯშისტივენმელორივინმე
დიმპლზუილიამზთანიყოფდაბინას, ხოლომისტერსლოტნიკი, თურმე,
ვერაფერზეეუბნებოდაუარსამუკანასკნელს.ასერომ, გადაწყვეტილება
მიღებულ იქნა, მელორიმაცდროულად შეასრულადაკვეთადა
ქანდაკებისმომცრო ასლისაბჭოსსამსჯავროზეწარმოადგინა.
კიტინგითვალისერთიშევლებითვემიხვდა, ესნამუშევარიუადგილო
ადგილასდანთებულიკოცონივით აბრიალდებოდამისი კიტინგის
დაპროექტებულიშენობისგულისგულში. .
.არადა, თითქოსუბრალო
უსახელოჭაბუკისშიშველისხეულიიყო, ოღონდმასშიიმგვარიშინაგანი
ძალაიგრძნობოდა, იმგვარიდინამიკა, თითქოსაიახლაგაცოცხლდება,
ფეხსაიდგამსდაირგვლივყველაფერსმიმოანგრევსო!ეს
გამოწვევასავით იყო თითქოსგარშემოყველასდაყველაფერს
ამცირებდა, აპატარავებდა, აკნინებდა.ცხოვრებაშიპირველად, კიტინგმა
ახლაღა
გაიაზრაცნება” ჰეროიკულის"მნიშვნელობა.

მკითხველ თალ იგა

 მაშინარაფერიუთქვამს.თუმცაგრძნობდა, ყველასიგივე
შთაბეჭდილებადარჩა, რაცთვითონ.მერეთაბაშირისასლიმისტერ
სლოტნიკსგადაუგზავნეს.პასუხმაარდაახანა პიტერ კიტინგს
სთხოვდნენსხვამოქანდაკეეძებნა. ..
სავარძლისსაზურგეზეგადაწვადაჭერსმიაპყრომზერა.ახლაის
ჰქონდაგადასაწყვეტი, ვისთვისგადაეცაშეკვეთა: ვინმებრონსონისთვის,
რომელიც” კოსმოს”პრეზიდენტისმეუღლის, მისისშუპისახლო მეგობარი
იყო, თუმავანიპალმერისთვის, რომელსაცმისტერჰაზბი, უახლოეს
ხანებშიხუთმილიონიანიკოსმეტიკურიფაბრიკისაშენებისმსურველი
ცნობილიმაგნატიმფარველობდა.რაღადაგიმალოთდა, პიტერსფარულ
სიამოვნებასჰგვრიდაიმისშეგრძნება, რომბევრისთუარა, რამდენიმე
კაცისბედსმაინცგანაგებდაერთპიროვნულად.შეეძლო, როგორც
მოეგუნებებოდა, ისეგაეკეთებინაარჩევანი, რაიმემოსაზრებაზე
დაყრდნობით, ანსულაცმონეტააეგდო: ბოლოსდაბოლოს, ჯიბეხურდა
ფულითჰქონდასავსე. .
.ძალაუფლებისგანცდითტკბებოდა.
უცბად მაგიდაზედალუქულ კონვერტსმოჰკრათვალი.
ერთიუბრალო, თხელი, წაგრძელებულიფორმისკონვერტიიყო, ოღონდ
ზედ გაზეთ "ბანერის"დამღაერტყა.დასწვდა, იგრძნო, არავითარი
წერილიარ იდოშიგ; თავიმოახიადახვალინდელინომრისერთი
გვერდისანაბეჭდიამოაძვრინა: "
ელ ზუერთ მ.თუი:კიტინგი"–ეწერა
სათაურად.
ათრთოლებულითითებიდანფურცელიდაუსხლტა, კვლავწაავლო ხელი,
ხარბად დააშტერდა:
"სიდიადეიმთავითვეგაზვიადებაადა, როგორცასეთი, საკუთართავში
გარკვეულ სიცარიელესაცმოიცავს; განსაკუთრებითკიმაშინ, როცასაქმე
განზომილებებსეხება.მაგალითად, თუნდაცსაჰაერო ბუშტიავიღოთ. ..
თუმცა, ხუმრობაიქითიყოსდა, არისშემთხვევები, როცაამფენომენს
იმდენადვუახლოვდებით, შემოქმედისნაოსტატარსადაბავშვის
სათამაშოსიდეასშორისზღვარიიშლება: სწორედამგვარირამჩნდება
ჩვენიხუროთმოძღვრებისჰორიზონტზე მთლად უასაკოარქიტექტორის,
პიტერ კიტინგისსახით.
თავად კოსმო- სლოტნიკბილდინგის"პროექტზებევრიც
გვსმენია,მოდით ახლაჩვენიყურადღებამასზეგადავიტანოთ, ვისი
პიროვნულიდამღაცატყვიაამნამუშევარს.საქმეცისაა, რომნაგებობა
მთლიანად დაცლილიიქნებაინდივიდუალობისაგანდაჩემისაზრით,
სწორედესააპიროვნულისიდიადისჭეშმარიტიგამოვლინება!ესაა
ხალასისულისმიერ აღქმულისუბსტანციისიმავესამყაროსათვის
დაბრუნება, რომელმაციგიშვა ოღონდაც, უკვესახეცვლილიდა
ინდივიდუალობისბეჭდითდაღდასმული. .
.
,,ვისაცასხმენთვალნიხედვად, დაინახვენ შენობისპირველისამი,
კვარცხლბეკად გააზრებულისართულიჩვენისაზოგადოებისუმყარესი
საყრდენის, მუშათაკლასისსიმბოლურიგანსახიერებაა; ხოლომზის
მხარესგაჭრილ, ერთგვაროვანსარკმელთასალტე იმავე
საზოგადოებისათასებისა, რომლებიცსაერთოსაძმოსქმნიან, დასხვა
დანარჩენი_მთელიესკორინთულისვეტები, ლავგარდანებითურამსხვა
სამშვენისები ჩვენიკულტურისყვავილებია, სწორედიმქვემო
სართულებიდანამოზრდილი!
მათ გასაგონად, ვისაცკრიტიკოსინიჭისმესაფლავეჰგონიამხოლოდ,
სწორედმათ გასაგონადვამბობ იშვიათად, ო, რაიშვიათადმეძლევა
შესაძლებლობა, ჩემიხელობისჭეშმარიტიარსიგანვასიტყვო: საუნჯის
სამზეოზეგამოტანა, როცაესსაუნჯემართლაცარსებობს სადღაც,

მკითხველ თალ იგა

დაფლულიტალანტისდარად.დათუოდესმეჯერისევვინმეპიტერ
კიტინგიამსტრიქონებსდაადგამსთვალს, მისგანსამადლობელსარ
მოველით მადლობაჩვენგვეთქმის! "
ისიყო,კიტინგიმესამეგზისშეუდგაორჯერ უკვეწაკითხულის
გადაკითხვას,
რომზედსათაურისთავზე, წითელიფანქრით, ხელით
წვრილად მინაწერიეცათვალში:

"ძვირფასოპიტერ,
ამდღეებშიიქნებოფისშიშემომიარო.მაინტერესებსერთი,
როგორ
გამოიყურები."
ე.
მ.თ

წერილიმაგიდაზედააგდოგაოგნებულმა. შემოტრიალდადა, ,
კოსმო-
სლოტნიკბილდინგის”მისეულ ესკიზსმიაშტერდა
კედელზე. პართენონისადალუვრისგადიდებულ ფოტოებსშორისეკიდა,
გამოსაჩენადგილას.თოვლივითქათქათაკოლონადებსშეავლო თვალი. _
ღმერთმანი, არასოდესუფიქრია, ესჩემეულიიმიტაციაფართომასების
წიაღიდანამოზრდილიკულტურისყვავილებიაო. .
.თუმცა,
კაცმარომ
თქვას,რატომაცარა? !
მერეტელეფონსეცადამისტერე.მ.თუისმკივანახმიანმდივანს
ელაპარაკაპირადად.შეუთანხმდა, მეორედღისხუთისნახევარზე
ვეახლებიო.
მთელიდღეზეაწეულიგანწყობითმუშაობდა, ისეთიგრძნობაჰქონდა,
თითქოსუბრალოკედლისმოხატულობაკეთილშობილ ბარელიეფად
ექცა,სამგანზომილებიანიმოცულობაშეიძინადაესყველაფერიმისტერ
ელზუერთმ.თუისწყალობით ხდებოდა.
სწორედიმდღესგაიფრენკონმაცრატომღაცრამდენჯერმეშეუარა,
ვითომისე, სხვათაშორის.მისიპერანგისადაჰალსტუხისუჩვეულოდ
მკაცრიფერიკარგად ეხამებოდაშევერცხლილ თმას.ერთხელაცრომ
წამოადგათავზეუსიტყვოდ, კიტინგიწამოდგა, ძალზესაქმიანისახით
გაემართამხაზველებისოთახისკენდაგზად, თითქოსახლაღა
გაახსენდაო, გაზეთისამონაჭერიგაუწოდა: "
დროთუგექნა, თვალი
გადაავლე, გაი..
."
მერეშუაგზიდანმოუტრიალდადადაამატა: "
რასიტყვი,არ ვივახშმოთ
ერთად?" პლაზაში"დაგელოდები. ..
"
სამუშაო დღისდასრულებასბევრიარაფერიაკლდა, როცავიღაც
თანამშრომელმაშეაჩერადამღელვარებისგანაკანკალებულიხმით
მიახალა: ”მისტერ კიტინგ,არ იცით, ვინიყოისძაღლიშვილი, თუირომ
მიასიკვდილა? !”
კიტინგმაერთიღაამოიხავლა: "რაქნა? ”
–ელზუერთ თუისესროლა!
–ვისაო? !
–რა, არგაგიგიათ?ესროლეს. ..
–ვინესროლა? ..
–მეცეგარმაინტერესებს!გაზეთისწინაგვერდზემოვკარითვალი
სათაურს.ჯერწაკითხვაცვერმოვასწარი.
_მოკვდა?
–აზრზეარავარ.
_დაიცა, თუმოკლეს, ესეიგი,აღარცმაგისბოლოსტატიასდაბეჭდავენ. .
.
_მერავიცი.რაიყო რო?
–წადი, გაზეთებიამომირბენინე.

მკითხველ თალ იგა

 –კი, მაგრამ, მისტერკიტინგ, მეაქ..
.
–დროზე- მეთქი, იდიოტო!
საღამოსგაზეთებისულ ამამბითიყოაჭრელებული, მისტერთუის
დილითდასხმოდნენთავს, მანქანიდანრომგადმოდიოდა_
რადიოცენტრისსტუდიაშიმიემართებოდა, ეთერშიგასასვლელად.
საბედნიეროდ, ნასროლიასცდენოდა.მისტერთუის, თურმე, წარბიცარ
შეუხრიადამისიქცევათეატრალურადაცკიჩაითვლებოდა, სრულიად
რომარყოფილიყომოკლებულითეატრალობას: რადიომსმენელსვერ
ვალოდინებთო, უთქვამსდაგზაგაუგრძელებია, უკომენტაროდ.ეთერში
საათნახევარიულაპარაკია, როგორცსჩვეოდახოლმე წინასწარ
მომზადებულ ტექსტშიჩაუხედავად.თავდამსხმელიადგილზევედააკავეს,
თუმცაჯერჯერობით სიტყვაცვერათქმევინესო, –იუწყებოდაპრესა.
კიტინგმაერთისიცოცხლეგაათავა, როცაიქვემისივინაობაც
ამოიკითხა სტივენმელორი.
თავადაცვერ გაეგო, ასერამდაზაფრა; ერთიეგიყო, რატომღაცინატრა
–ნებისმიერისხვაყოფილიყო, ოღონდეგარაო, დაამისგაფიქრებამ
კიდევუფროდააბნია. .
.
სტივენმელორიკიკვლავუარსამბობდარაიმეგანცხადების
გაკეთებაზე.თავდაპირველად ისაზრიგახმიანდა, ჭკუასაღარ იყო,
”კოსმო- სლოტნიკმა”შეკვეთარომჩამოართვაო მისიხელმოკლეობის
ამბავიხომყველამიცოდა.მაგრამროგორცაღმოჩნდა, თავად ელზუერთ
თუისამამბავშიბრალიარ ედო არცარავისთანულაპარაკიასტივენ
მელორისთაობაზედაარცმისინამუშევარიუნახავს.მელორიმაც
დაადასტურა ელზუერთთუისარცვიცნობდაარცარასოდეს
შევხვედრივარო.მერე, რასერჩოდიო, უკითხავთ,მაგრამმელორისმეტი
აღარაფერიდაუმატებია.
მოძალადეშისტივენმელორივერცმისტერთუიმამოიცნოდაისიცკი
უკითხავს ხომარიცით, ვინააო?ოღონდმერე, როცასახელიუთხრეს,
თითქოსმზერაგაეყინადაორად ორისიტყვარადასცდა_ რისთვის,
ღმერთო?
პასუხი, ცხადია, ვერავინგასცა.უცბად, მისტერთუიმარტისტულად
აიჩეჩამხრები, გაიღიმადათავისგანგანაჩენიცგამოიტანა: თუამ
ახალგაზრდახელოვანმაესყოველიიაფფასიანირეკლამისთვის
ჩაიდინა, მეტისმეტადმდარეგემოვნებაჰქონიაო!თუმცა, ანკესზეარავინ
წამოგებულა, ყველაგრძნობდა, რომთავადაცარსჯეროდასაკუთარი
სიტყვების.შემდეგ, უფრო ვრცელ ინტერვიუში, მეტრმა
თუიმადრენათქვამისაზრიკიდევუფრო განავრცო: "
ჩემი
მოკრძალებულიპიროვნებაარასოდესაღმიქვამსმკვლელისსამიზნედ,
პატივადაცკიმივითვლიდიამგვარმცდელობას, მთლადსაპნისოპერის
სუნირომარასდიოდეს. ”მოკლედ, თავისასმიაღწიადაისეთისურათი
დახატა, თითქოსდაგანსაკუთრებულიარცარაფერიმომხდარიყოს,
რაკიღაგანსაკუთრებითმნიშვნელოვანიარცრამხდებაჩვენსკნინ
სამყაროში. ..
მელორიციხეშიგადაიყვანეს.მისმადაკითხვებმაცუშედეგოდჩაიარა.
მთელიღამეკიტინგსისუცნაურიაზრიაწამებდა, ელზუერთთუიც
სწორედიმასგრძნობს, რასაცმე: იცის,
დაიცის, რომმეცვიცი სტივენ
მელორისქმედებაუფრო მეტხიფათსმოასწავებს, ვიდრეისერთადერთი
გასროლაო.დაუცებაუტანელმაშიშმაშეიპყრო: სურდა, პირადიდაცვა
ჰყოლოდა, შინდაგარეთაც, 24საათი სწორედიმრაღაცშეუცნობელი
ხიფათისმოსაგერიებლად. .
.

მკითხველ თალ იგა

 ●●●

კიტინგისდანახვაზეელზუერთთუისპირადიმდივანიჩვეული
მოძრაობითწამოიზლაზნასკამიდანდასტუმარსშეფისკაბინეტისკარი
შეუღო.
პიტერკიტინგმაკარგახანია, გამოიარაისპერიოდი, როცაცნობილ
ადამიანებთანშეხვედრისასგულიუჩქარდებოდახოლმე.ოღონდახლა
სწორედასედაემართადაერთიაზრიაეკვიატა ნეტა, როგორ
გამოიყურებაო.მიტინგზემისიმგრგვინავიხმაახსოვდადაახოვანი,
ფაფარაშლილი, თეთრწვერა რაღაცბიბლიურიმოსესმსგავსიხატება
უდგებოდათვალწინ.
,,
პიტერ კიტინგიგეახლათ, სერ,”–თქვამდივანმამომხიბლავი
უბრალოებითდაკარიგაიხურა.
ელზუერთმონკტონთუისდანახვაზეკაცსერთიმარტივისურვილი
გაგიჩნდებოდა ახლასქელი, ფოჩებიანიპლედიმომცადაშიგ
გამახვევინაესსაცოდავიო იმდენადმყიფედადაუცველიჩანდამისი
ჩიაფიგურა, რაღაცითახლადგამოჩეკილ წიწილასაცკი
წააგავდა.ოღონდ,
თუკარგადდააკვირდებოდი, იმასაციაზრებდი, რომჩვეულებრივიპლედი
კიარა, იქნებსიასამურისბეწვისმოსასხამიციუკადრისოსო. .
.
უძვირფასესინაჭრის, რაღათქმაუნდა, ლონდონელიმკერავისმიერ
სპეციალურადმისთვისშეკერილიკოსტიუმიეცვა, მუქიატლასის
ჟილეტითადამარგალიტისთვლიანისამაგრითდამშვენებულიჩინური
აბრეშუმისყელსახვევით.სპეტაკი, მაღალიშუბლი,
ფერფლისფერი, ზუსტადშუაზეგაყოფილი, მხრებამდეჩამოშლილითმა,
ფაიფურისუზადო ფინჯნისსახელურებივითკოხტა, მომცროყურები,
ნებისყოფისგამომხატველიდაკუთხულინიკაპიდათხელი, კეხიანი
ცხვირიმთლიანობაშიგამორჩეულიპიროვნებისდასრულებულ ხატს
ქმნიდა.თვალებშიერთდროულად ედგასიბრძნისგამონაშუქიცადა
ეშმაკურიხალისიც, ვერცხლისჩარჩოიანისათვალისმომრგვალებული
შუშებიკისულაც, კეთილიმოხუციჯადოსნისიერსსძენდა. ..
–კიტინგსგაუმარჯოს, –დაბალი, ხავერდოვანი,მართლაცრომ
მომაჯადოებელიხმითმიესალმასტუმარს, –სწორედთქვენიაზრი
მინდოდაგამეგო: ნიკეაპტეროსისტაძარზერასფიქრობთ?
–ე-ე..
.მოხარულივარ. ..–პიტერსენაცკიდაებაგაოგნებისგან, -
უკაცრავად, რაბრძანეთ? .
.
–დაბრძანდით, დაბრძანდით.ფრთოსანინიკესსალოცავზე- მეთქი.
–რამოგახსენოთ. .
.მე..
.
–ახლაარმითხრათ, ამობოლიმარგალიტისთაობაზეარაფერი
მსმენიაო...ცხადია, პართენონმაგანძარცვასახელისადადიდებისაგან
როგორცესსაერთოდ ხდებახოლმე, ყველაფერიუფროდიდმადა
ძლიერმამიიტაცა. ..ოღონდ ხოტბა- დიდებისგარეშეცკი, ჭეშმარიტი
მშვენიერებაუკვალოდარასოდესქრება!მართალიგითხრათ, ბერძნული
სულისთავისუფლებისგამოვლინებასმესწორედაცრომუფროამმცირე
ნაგებობაშივჭვრეტ. ..დამეთანხმებითალბათ, მსგავსპროპორციულ
ანაგობასადაუბრალოებისსიდიადეს სულ მცირედეტალებშიცკი
ანალოგიარმოეძებნება.
–დიახ, რაღათქმაუნდა. .
.ნიკესტაძარი. .
.–აბუტბუტდაკიტინგი, _
ხელოვნებისზენიმუშადმესახებოდამუდამ. ..
–ნუთუ?–ჩაეღიმამისტერელზუერთთუისორაზროვნად, –თუმცა, რა
გასაკვირია, სხვასარცველოდითქვენგან. ..სანდომიანისახეგაქვთ,

მკითხველ თალ იგა

პიტერ კიტინგ, ოღონდ ასემოწიწებითნუმომაჩერდებითხოლმე არაა
აუცილებელი.
დაუცბად, მისტერელზუერთ თუიისეაროხროხდა, თითქოსმთელიეს
თეატრალობამისივედადგმულიარყოფილიყო; კიტინგიჯერ შეცბა,
მაგრამმერეთავადაცგაეცინა, ვითომძველ, კარგმეგობართანერთად
მიმჯდარიყობუხართან.
–ასეარ ჯობია!–დაიბუხუნამასპინძელმა, –არასოდესგიფიქრია, რომ
ასეთ დროსზედმეტისერიოზულობამავნებელია?მგონი, ცოტათი
მიფრთხიკიდეც.დარამერე თუდამიჯერებ, მეციგივეგრძნობამქონდა
შენმიმართ.ახლაკი. .
.ასეარჯობია? !
–რათქმაუნდა, სერ!–თავაზიანადდაეთანხმაკიტინგი.შინაურულად
გრძნობდათავს, თითქოსდამთელიპასუხისმგებლობაჩამოართვესდა
ახლათურამმნიშვნელოვანიიყოსათქმელი, თავად ესკეთილიმოხუცი
ათქმევინებდა, ძალდაუტანებლად.
–ოღონდ ეგაა, უკვეოთხიწელიწადია, ამშეხვედრასმოველი, მისტერ
თუი.
–არა, მართლა? !მერედა, რისთვის?
–ყოველთვისიმედიმქონდა, გულთბილად მიმიღებდითდა. .
.როგორ
გითხრათ. .
.ჩემსნამოღვაწარსმომიწონებდით.იმასაცვფიქრობდი, იქნებ
-მეთქი...
–რა, მაგალითად?
–იმასაცკივფიქრობდი, იქნებოდესმემეტრთუიმჩემინაგები
კეთილადმოიხსენიოს- მეთქი...ხაზვისასმუდმივადასეთიაზრები
მომდიოდათავში.თქვენისთანაკაცისგანქებისერთისიტყვაცკი. ..
–კარგი, კარგი. .
.–მისტერთუისაშკარადგაუქრახალისიამ
უკანასკნელითემისმიმართ, –ეგრასახსენებელია.იქნებგაგიკვირდეს
კიდეც, მაგრამქებისსიტყვებსვერვეგუები.
მთავარიჯადო მაინცმისთვალებშიაო, გაუელვაკიტინგს, საოცრად
კეთილიმზერააქვს მართლაცდაუსაზღვრავისიკეთეგამოსჭვივისამ
გამოხედვაშიო.რამისდამალვაცსისულელეა თითქოსყველაფრის
შემნდობიადაარაფერსგანსჯისგანუსჯელადო. .
.
–არცმიფიქრია, სერ მხოლოდისმინდოდამეთქვა. .
.
–.
..მხოლოდ ისგინდოდაგეთქვა, რამდენადმადლიერიდამირჩი, ჩემი
სტატიარომგადაიკითხე, –გააწყვეტინაელზუერთთუიმმოჩვენებითი
შეცბუნებით, –მეკიმთელიესხანია, ხელსგიშლი დაერთთავადიმას
ვცდილობ, ეგსაკითხიამოგაღებინოჩვენიდღისწესრიგიდან!ანრა
გჭირსსამადლობელო, განარა, არდაიმსახურე? !მადლობააქეთ
გვეთქმისყველას, მართალიარ ვიყავი?
–მაინცდიდიპატივიაჩემთვის.
–ვისთვის, შენისთანახელოვანისთვის?განარა, ოდესმეეჭვი
შეგპარვიასაკუთარ შესაძლებლობებში?თუარცუმაგისობაა?
–გამოგიტყდებით. .
.
აქუკვემეორედ წაიბორძიკადაჩანდა, ელზუერთთუისმეტიარც
სჭირდებოდა სიტყვისგაგრძელებაცაღარაცალა, თითქოსდაუკვე
მიეღო ისპასუხი, რასაცელოდა.
–"კოსმო- სლოტნიკის”შენობასრაცშეეხება, ვისმოუბრუნდებაენა, მის
გამორჩეულობაშიშეიტანოსეჭვი?ფანტასტიკურიდაგეგმარებაა
სრულიად უჩვეულო!ვერცვიხსენებ, ადრემსგავსიგადაწყვეტისთვის
მიგემართოს. .
.
–ბუნებრივია, –თავდაჯერებულადმიუგოკიტინგმა, –პრობლემაც
სრულიად განსხვავებულიიყოდავცდილობდი, იმგვარიგეგმა

მკითხველ თალ იგა

გამომეხაზა, სწორედ ამშენობისსპეციფიკურმოთხოვნებსრომ
უპასუხებდა.
–შესანიშნავია, –მოუწონათუიმ, –სწორედ ასეა, ნამდვილადსაამაყოდ
გაქვსსაქმე.
თვალითვალშიგაუყარადაპიტერკიტინგსაცუცბადთავშიდაკრა,
ძალიანაცკარგად ხვდება, რომამპროექტშივიღაცსხვისიხელი
ურევიაო.ოღონდ, ამასარშეუშინებია იმანდააფრთხო, მეტრის
თვალებშითანამზრახველისიდუმალიმზერაცრომდაიჭირაუნებლიეთ.
–დათუიმისთვისგსურდამადლობისთქმა, სიტყვითრომგამოვხატე,
რაცშენქვაშიაამეტყველე, ასეგამოდის უბრალოკირითხუროკიარა,
ოსტატიყოფილხარ!
ჩაეღიმა, თავისთვის; ბაგეგაეპოდაწვრილი, კატასავითბასრიკბილები
გამოუჩნდა.კიტინგსზედაცაღარუყურებდა, ახლასაკუთარხელს
დასცქეროდამხოლოდ, პიანისტისგრძელ თითებს.მერე
დინჯად,დამარცვლითწართქვა: ,,
იქნებ,სულაცსულიერიძმებივართ,
პიტერ კიტინგ.ეგაასწორედ ცხოვრებაშიმთავარი. “ისეთქვა,
კიტინგისთვისარცშეუხედავს, სადღაცმისმიღმაიყურებოდა, მის
თავსზემოთ.
დაუცებ, კიტინგსსაკუთარიხმაჩაესმა:
_..
.ბედნიერივარ, გუშინდელ ამბავსრომგადაურჩით, სერ.
_რაო?ჰო. ..ეგარაფერი.დაივიწყე. ეტყობა, საზოგადოსაქმიანობას
თავისისაფრთხეებიცახლავს.
_ეგმელორიარასდროსმომწონდა; დიდიუცნაურივინმეადაარცმაგის
მოქანდაკეობისმჯეროდა, უნდაგამოგიტყდეთ.
_მეტიჩარაა, ნაღდიეგზიბიციონისტი. .
.
_რამერომიყოს, მაგისთვისშეკვეთისმიცემაარცმომსვლიათავში.
მისტერსლოტნიკისიდეაიყო.ასევთქვათ, ახალგაზრდობისწინ
წამოწევასურდა.ბოლოსმაინცმოვიდაგონს.
_მაგმელორისროდისმეთუვუხსენებივარშენთან?
_არა,არასოდეს.
_უცნაურიამბავია.კაცსარასოდესშევხვედრივარ, არცმისიასავალ-
დასავალივიცოდიდაასეთირამეკიჩაიდინა. .
.რაძალაადგა?
შეკითხვააშკარად რიტორიკულიიყო, ოღონდკიტინგიახლაიმასაც
მიხვდა,რომმათშორისრაღაცუხილავიძაფიგაიბადამასშიშიერქვა.
გაუცნობიერებელიგრძნობაიყო, რაღათქმაუნდა, მაგრამმოურეველი.
_ხომხდებახოლმე, _წამოიწყოთავად, _ერთიხელმოცარულიტიპიადა
გადაწყვიტა, თქვენზე, ასევთქვათ, სიდიადისადასიმტკიცისსიმბოლოზე
ეძიაშური...
დასწორედ ამდროს, ელზუერთ თუისმზერაუბრალოდკიარ შეყოვნდა
კიტინგზე,თითქოსგაბურღაკიდეცთვალებით, სულისფსკერამდე
ჩასწვდადასტუმარსმოეჩვენა_ რაღაცისეთიაღმოაჩინაჩემში, რაღაც
იმგვარიუმეცრება, რამაცაშკარაშვებამოჰგვარაო.მასპინძელმაც,
როგორცჩანს, მისიფიქრებიგამოიცნო, მძიმედ, ყრუხმითუთხრა:
_ეგდროცმოვა, როცამედაშენდავმეგობრდებით, პიტერ.
კიტინგმაწამიერად იყუჩადამერეთავადაცდინჯად, ფიქრიანად
გაეპასუხა:
_მეცმაგისიმედით ვარ, სერ.
_კარგიახლა, პიტერ, მოეშვიეგეთებს.არცისეთიბებერივარ.
უბრალოდ, ელზუერთიდამიძახეხოლმე.
_კეთილი. ..ელზუერთ.
_ასეარჯობია?ბებერუილიამსრომდავესესხო_რაასახელი?არადა,

მკითხველ თალ იგა

რაღასარ მეძახდნენმლიქვნელები. ..
უნდაიცოდე, ყოველთვისარსებობს
რაღაც, რაცუნდამოიცილოთავიდან, თორემმოგეწეპებადააღარც
მოგცილდება, შეგზღუდავსდაჩარჩოებშიმოგაქცევს. .
.მოკლედ, დღეიდან
ხშირ-ხშირად უნდაშევხვდეთხოლმეერთმანეთს, პიტერ, _ახლამისიხმა
მშვიდიიყოდათვითდაჯერებული, ყოველგვარ ეჭვსათუორჭოფობას
მოკლებული, _სხვათაშორის, ბოლო ხანსერთოაზრიამეკვიატა: რამდენ
ახალგაზრდაარქიტექტორსვიცნობპირადად, იქნებრაიმე
ჯგუფისმაგვარიშემაკვრევინა- მეთქი_სრულიადარაფორმალური
ორგანიზაცია, იდეებისგასაზიარებლად, იმგუნდურითამაშის
ასათვისებლად, ასერომაკლიადასჭირდებაჩვენსპროფესიას. ..
არაფერიიმგახევებული, ,ამერიკისარქიტექტორთაგილდიის“მსგავსი,
მხოლოდთანამოაზრეთაერთიპატარაწრე.არ შემომიერთდებოდი?
_რასაკითხავია!თქვენთუდროსგამონახავთ დასათავეშიც
ჩაგვიდგებით. ..
_არა-ა,ჩემოკარგო!მედარაიმესთავმჯდომარეობა? !გამორიცხულია.
გამოგიტყდები, მეუფრო შენმიმაჩნდიშესაფერისად. იფიქრე.
_მე?
_შენ,პიტერ, შენ.თუმცა, ესყველაფერიჯერჯერობითმხოლოდ
სამომავლოსაქმეა.დეტალებზესხვადროსვილაპარაკოთ.ოღონდ,
მარტო ამისთვისარმომიწვევიხარ, ერთიცუნდაგითხრა. ..
_გისმენთ, მისტერ თუი. .
.ელზუერთ.თუკირამეშიგამოგადგებით. ..
_ჩემზეარარისსაუბარი_ლოისკუკსთუიცნობ?
_ვის?
_კუკს,ლოისკუკს.როგორცჩანს, არგცნობია.არაუშავს, მალეგაიცნობ.
მეთუმკითხავ, გოეთესმერეამგვარილიტერატურულიგენიაჯერარ
მოვლენილაქვეყნიერებას. იმიტომარგეუბნები, ქალირომაა_
ფემინისტურიმომენტებისაერთოდარმაღელვებს.უბრალოდ, იმდენად
მაღლადგასსაშუალო კლასისსაშუალომოთხოვნებზე. .
.მოკლედ, ახლა
სახლისაშენებასაპირებს, ერთიპაწია, საკუთარისახლიუნდადადგას
ბოუერიზე.კი, სწორედ ეგრე, ზედბოუერიზე.ეგეთივინმეა.მთხოვა,
არქიტექტორიშემარჩევინეო.ორიაზრიარაა, ერთმანეთსგაუგებთ;
დაგაკავშირებ, თუთანახმახარ, ასეთარამასშტაბურ, თუმცასარფიან
შეკვეთასმოჰკიდო ხელი.
_უარსროგორგეტყვით!დიდიმადლობელივარ, ელზუერთ. იცით,
თქვენიბარათირომმივიღე, მაშინვევიფიქრე, ამაგსგადახდაუნდა-
მეთქი...
_ღმერთო ჩემო, ჯერმაინცრაგულუბრყვილო ხარ, პიტერ!
_მაპატიეთ, ასეთირამნამდვილადარუნდადამცდენოდა.ხომარ. ..
_კარგირა, ეგრამოსატანია.ნუგაიკვირვებდა, ასეცხდებახოლმე_
კაციკაცსსრულიად უანგაროდაცუწვდისხელს. ..
მერელოისკუკსადამისსამწიგნზეჩამოაგდოსიტყვა: ,,
რომანები?არა,
არცმთლადმასეასაქმე.ვერცცალკეულიმოთხრობებისკრებულებს
დავარქმევდი.უბრალოდ, ლოისკუკია, ეგაადაეგ-ახალისიტყვა
ლიტერატურაში. ..
“ლაპარაკშიისიცახსენა, მწერალ ქალსთურმედიდი
მემკვიდრეობადარჩენოდადაამიტომაცგადაეწყვიტა, სრულიად
გამორჩეული, მისთვისშესაფერისისახლიაეგო.
დამხოლოდბოლოს, უკვეგაცილებისას, კიტინგმაისიცშეამჩნია, ჯერაც
როგორახალგაზრდულადწელგამართულიდაიარებოდაელზუერთთუი.
შუაოთახშიუცებშედგადასასხვათაშორისოდდაეკითხა: ,,
არა,რაღაც
აქამდეცგვაკავშირებდაერთმანეთთან, ისეთი, ვერაფრითრომ
გამიხსენებია. .
.თუმცა,როგორარა_ჩემიპატარაქეთრინი. .
.თქვენხომ

მკითხველ თალ იგა

მეგობრობთ? “
კიტინგსსახეგაუქვავდა; იცოდა, ამთემისამოტივივებამთლად ასე
შემთხვევითიცარ იყო.უხერხულადგაიღიმა.პასუხიდაუგვიანდა.
_როგორცვიცი, დანიშნულებიცუნდაიყოთ.
_კი,ასეა.
_მშვენიერია, _სიამოვნებაარ დაუმალავსმისტერთუის, _დასაწუნი
სასიძო ნამდვილადარახარ.გიყვარს?
_კი,რათქმაუნდა.
ამუბრალოპასუხმაყოველგვარიეჭვითავისთავადგააქარწყლა
თითქოს.
_მშვენიერია, _თავიდააქნიამისტერთუიმ, _ახალგაზრდობის
სიყვარული, გაზაფხული, გარიჟრაჟიდასამოთხისგანცდადა
ერთდოლარიანიშოკოლადისფილა. .
.ღმერთებისადაჰოლივუდის
სიამენი.არა,ღმერთმანი, არაფერიმაქვსსაწინააღმდეგო, პიტერ
უკეთესარჩევანსვერცგააკეთებდი; ქეთრინსიმისთანახასიათიაქვს,
თითქოსმისგარშემოსამყაროშიცუდიარაფერიხდება. .
.უმანკოა,
გულუბრყვილო, გულთბილიდასაყვარელი.ამიტომაც, დაუცველია.
–თუიმისთქმაგნებავთ, რომ...–წამოიწყო კიტინგმა,მაგრამ
მასპინძელმაკეთილი, მომაჯადოებელიღიმილით გააწყვეტინასიტყვა:
–არა, პიტერ, რათქმაუნდა, მესმისდასაქციელსაცგიწონებ.რეალისტი
ვარბოლოსდაბოლოს.საერთოდ, ცოტაგაჯიუტებაკაცსუხდებაკიდეც..
კარგირა, იუმორისგრძნობასაცნუდავკარგავთ მეთუმკითხავ, მარტო
ესგვაძლებინებსამსაგიჟეთში. ..დამაინც, ტრისტანისადაიზოლდას
ამბავიდღემდემიჩუყებსგულს. ..უმშვენიერესიზღაპარია,რაცკიოდესმე
თქმულა მიკიდამინიმაუსებისშემდეგ, რათქმაუნდა.

„.
..ჯაგრისიჯაგრითკბილებზემეჯაჯგურება. .
.ბალიშზებალიბარათი
ათი!რომისბაზარზებუზიბზუოდა, ბუდობდააბეზარ სინდბად
ზღვაოსანსადაშაოსანნაოსანსშორისშავისაკინძისქვეშქალის. ..
“
თვალებიმოჭუტა, წიგნიფრთხილადჩამოდოსავარძლისსახელურზე
დანასიამოვნებიმიეყრდნო საზურგეს.მშვენიერიწიგნიგამოდგა:ამ
მოსაწყენკვირადილას, ნასაუზმევს,უკეთესსულიერჩაროზსკაცივერ
ინატრებდადამთელიაზრიცისიყო, რომმისითავ-ბოლოვერგაეგო.
თხელი, შავქაღალდშემოკრულიგამოცემაიყოდამჭახეწითელი
ასოებითეწერაზედ:
ლ ოისკუკი
ღრუბელიდასაბელ ი

ანოტაციამკითხველსამცნობდა, რომესმცირეოპუსიმისისკუკის
დედამიწისგარშემო მოგზაურობისშთაბეჭდილებათაანარეკლიიყო.
თავადპიტერკიტინგსაზრადაცარასოდესმოსვლია, აბსტრაქტული
წარმოდგენებისთვისნაწერისფორმამიეცა, თუმცამიაჩნდა,რომ,,
ვერაფერზეიტყვი, მაღალიაო, თუკიხელითშეგიძლიამისწვდე;
არაფერიადიადი, რაზეცშეგიძლიაიმსჯელოდაარაფერიასაკმარისად
ღრმა თუკიფსკერსშეგიძლია, თვალით ჩასწვდე" _ესიყომისი,როგორც
შემოქმედის,მრწამსი:შინაგანი,
ურყევი,ეჭვშეუტანელი.ამიტომაცაღარ
სჭირდებოდაისეთრამეებზეზედმეტადფიქრი, რაზეცსხვებიტვინს
ამოიჭამდნენხოლმე.იქნებ, ამიტომაცეუცნაურასასიამოვნოდლოის
კუკისნაწერი:საკუთარითავითიყო კმაყოფილი_რაღაცშეუცნობელს,

მკითხველ თალ იგა

შორეულსადამიუწვდომელსრომაზიარებდა.ელზუერთთუიმაციგივე
უთხრა: "
პეწიცსწორედეგაა, ჩემო კარგო ბგერა, როგორცბგერა,
ცალკეულისიტყვებისპოეზია, სტილისტილიზაციისწინააღმდეგ. .
.
მხოლოდუფაქიზესსულსშესწევსძალა, შექმნასამგვარირამ! “პიტერმა
ისიცკიგაიფიქრა, ერთიჩემსნაცნობებსაცუნდამოვუყვეამწიგნის
თაობაზედათუვერაფერსგამიგებენ, მითუარესიმათთვის ჩემამდე
თურმეჯერაცბევრიჰკლებიათო. .
.არცარავითარიახსნა- განმარტება
ამასარდასჭირდებოდა-" სხვაზეაღმატება, როგორცასეთი“–მორჩადა
გათავდა, ესუკვეგანსჯასაღარექვემდებარებოდა.არა, ნამდვილად
კარგიწიგნიჩაუვარდახელში, ღმერთმანი.
ბოლო ყლუპიყავაცმოსვადაუცბადდედამისისდანატოვარ" კვირის
პალეტს"ჰკიდათვალი.გაზეთიაიღო, ნება-
ნებაგადაფურცლადა
მოულოდნელად, გაშლილ გვერდზეგადაჭიმულ ნახაზისფოტოსადა
წარწერასგადააწყდა: ჰაუარდ რორკი " ენრაიტ- ჰაუსი".
ოღონდკიტინგსარცესსათაურისჭირდებოდადაარცქვედამარჯვენა
კუთხეშიდასმულიავტორისეულიხელმოწერა: რორკისხელწერასაც
ათასსხვაშიგამოარჩევდადასტილსაც ერთდროულადჰაეროვანსადა
მჭახეს,ქაღალდზემაღალიძაბვისმავთულებივითგავლებულ ღონიერ
ხაზებს,უზადო დაშეუდარებელ მიგნებებს. .
.სივრცეშითითქოსბროლის
მრავალწახნაგაკლდეწამომართულიყო მათემატიკური
ლოგიკით ნაკარნახევიწრფეებით, დატეხილიფორმებით დანით
თამამად ჩაჩეხილი დათანოქრომჭედლისხელითერთიანწესრიგს
დამორჩილებულისივრცე. .
.არცერთიდეტალიარ მეორდებოდა, ოღონდ
მიზანმიმართულად იცვლიდასახესდასაბოლოო, გამამთლიანებელ
წერტილშიიყრიდათავს შედეგად, აქაურობისყოველ ბინადარსარა
თავისიჩაკეტილი, დასაზღვრულიოთხკუთხასივრცეერტყმებოდაგარს,
გალიასავით არამედყველასსაკუთარისასიცოცხლოგარემო
შეექმნებოდა, სხვათაგარემოსთანბუნებრივადშენივთებულიდაცალკე_
სრულიად წარმოუდგენელი. .
.
კიტინგმაისევდახედანახაზს.არა, კარგახანია, იცოდა, რომსწორედ
ჰაუარდრორკიაერჩიაენრაიტსსახლიასაშენებლად; ამცნობასუკვე
რამდენჯერმეგადააწყდაპრესაში, თუმცარორკიიქმუდამ, ,
ვიღაც
ახალგაზრდა, იმედისმომცემარქიტექტორადმოიხსენიებოდა.ჰოდადა
რამერე?გაზეთიცწიგნსდაადო ზემოდანდათვალიგაუშტერდა: ისეთი
გრძნობაჰქონდა, თითქოსლოისკუკისწიგნიმისიიარაღიიყორორკის
წინააღმდეგ.
–რახდება, პიტი?–დედისხმამოესმაზურგსუკან.გაზეთიგადააწოდა,
თავისმიუბრუნებლად.გაზეთმაწამსვეჰაერშიგაიფრიალადამაგიდაზე
დაეცა.
–კარგირა, პიტერ მეტისაქმეარ გაქვს? !
ჩათქვირულ ტანზეშემოტკეცილიკაბაემოსა, ყელზეკიისეთიწვრილი
ყელსაბამიეკეთა, არაკეთილმოსურნესაცარ დაუტოვებდაშანსს, ეთქვა
ყალბიბრილიანტებიაო.მთელიმისიგარეგნობასწორედიმახალ ბინას
წააგავდა, რომელშიცსულ ცოტახნისწინგადმოსახლდნენ: ხაზგასმით
დახვეწილიდათვალშისაცემადმდიდრული. ..აქაურობათავადკიტინგის
ფანტაზიისნაყოფიიყო ეგრეთწოდებულ , ,ახალ შუავიქტორიანულ”
სტილშიგადაწყვეტილიდიზაინი.უზარმაზარიბუხრისთავზეზეთის
საღებავებით შესრულებულიპორტრეტიეკიდა უნდაგევარაუდათ,
ვიღაცსახელოვანიწინაპრის. ..
–ჩემიპიტი- ბიჭი, კვირადილაკია, მაგრამდროა, ადგეუკვედაჩაიცვა.
მესაქმეებზეგავრბივარდამეშინია, არდაგაგვიანდეს.ხომიცი,

მკითხველ თალ იგა

ელზუერთთუიტყუილადარავისპატიჟებსთავისთან!
–კარგი,დედა.
–ცნობილიხალხისხვაცთუიქნებავინმე?
–არა.არავითარისტუმრები, –მერედაამატა,
ეტყობა,
დედისჩუმი
მოლოდინისპასუხად, –ის,ქეითიდამე.ასეთქვა,
უბრალოდ,შინაურულად დავსხდეთო.
დედამარაფერიშეიმჩნია:
–ძალიანკარგი.მართლაცჭკვიანიკაციჩანს.
–ეგრეა.
ცოტაარ იყოს,გაღიზიანებულიწამოდგადაჩქარინაბიჯითგაემართა
საწოლიოთახისკენ.

●●●

ესკიტინგისპირველისტუმრობაიყოიმფეშენებელურპანსიონში,
სადაცბოლო ხანსქეთრინიდაბიძამისიგადასულიყვნენსაცხოვრებლად.
ბინადიდად არაფრით გამოირჩეოდა მისსისადავესადათვალშისაცემ
დახვეწილობასთუარჩავთვლით, ასევე უამრავწიგნსადარამდენიმე
ნახატს,აშკარად ორიგინალებს.საერთოდაც, ელზუერთთუის
საცხოვრებელიარავისრჩებოდახოლმემახსოვრობაში იმდენად
ძლიერიიყოთავადმასპინძლისხიბლი.ამკვირადღესაცმისტერთუის
მუქიფერფლისფერისერთუკიეცვა, ოღონდფეხებისაშინაო, შავინატის,
წითელისირმებით გაწყობილ ფაჩუჩებშიწაეყარა თითქოსდასამოსის
კლასიკურობისირონიულ საპირწონედ. .
.დიდ, ღრმასავარძელში
მოკალათებულიყოდასახეზეისეთიარამიწიერისიმშვიდეალბეჭდვოდა,
კიტინგსადაქეითსერთიპირიისიცკიმოეჩვენათ, ჩვენაქ, მგონი,
სრულიად ზედმეტნივართო.
სიმართლეითქვას, კიტინგსსადღაცაღიზიანებდაკიდეცქეთრინის
ქცევა ისეჩამოსკუპებულიყოსკამისკიდეზე, მუხლისთავებიისე
უხერხულადმიეტყუპებინა, გეგონებოდათ, სკოლისმოწაფეგამოცხადდა
გამოცდაზეო.ისიცმოხვდათვალში, მესამეზამთარიერთიდაიგივე
პალტორომეცვა; მზერაცუცნაურიმორიდებითმიეშტერებინაერთ
წერტილში, კიტინგსაცსულ ერთი- ორჯერთუგახედა, ბიძასკისაერთოდ
ვერ უბედავდათვალისგასწორებას.ასეათუისე, მასშიიმაღტკინების
კვალიცკიარ ჩანდა, რითაცადრესახელოვანბიძაზეუამბობდახოლმე.
დასაერთოდ, რაღაცდაღლილადდაუფერულად გამოიყურებოდა.
შინამოსამსახურემლანგრითჩაიშემოიტანა.
_გვიმასპინძლე, საყვარელო, –დათაფლულიხმითმიმართამისტერ
თუიმძმისშვილს, –არა, საკვირაოჩაისსმასმაინცარაფერი
შეედრება.როცაბრიტანეთისიმპერიასაბოლოოდდაინგრევა,
ისტორიკოსებიდაასკვნიან, რომმანორიდიდიწვლილიმაინცშეიტანა
ცივილიზაციისგანვითარებაში: ჩაისსმაგვასწავლადადეტექტივებით
გაგვანებივრა.
..ქეით, ძვირფასო, რააუცილებელია, ცხელიჩაიდანიეგრე
ნაჯახისტარივითჩაბღუჯო? !თუმცარა შენიუმანკოებისსაიდუმლოც
ეგააალბათ: აბა,დედოფალივითდახვეწილიმანერებირომგქონდეს, მე
დაპიტერსიქნებასეარცგვყვარებოდი ვიღასუნდადღეს
დედოფლები? ..
.
ქეითმაჩაიფინჯნებშიჩაასხადაორიოდეწვეთიმაგიდისპრიალა
ზედაპირსდაეცა.
–ერთხელ მაინცმინდოდა, მენახეთასეგვერდიგვერდ, გვრიტებივით
ჩამომსხდარნი, –გააგრძელამისტერთუიმდაკეთილად ჩაიღიმა_

მკითხველ თალ იგა

სასაცილოა, არა?არაფერიგანსაკუთრებული, მაგრამხანდახანმეც
საკმაოდსენტიმენტალურივხდებიხოლმე, სხვებისარ იყოს.ისე,
არჩევანსგიწონებ, ქეით.წარმოდგენაცარმქონდა, ასეთიჭკუისადა
გემოვნებისპატრონითუიყავი.შესანიშნავიწყვილიდადგებათქვენგან.
ვიცი,ამკაცსშენიხელიარმოაკლდება საჭმელსმოუმზადებ,
დაურეცხავ, შვილებსგაუზრდი. .
.ერთიეგააცუდი, ბავშვებსრომსახადები
ემართე-
ბათხოლმე, დიდიხათაბალაა.
–როგორცვატყობ, წინააღმდეგიარუნდაიყოთ?–მაინცჩაეკითხა
კიტინგი,თითქოსშეაპარასავით.
–წინააღმდეგიო. ..მაინცრისი? !
–ჩვენიშეუღლების.მომავალში. .
.
–შენიგამკვირვებია!წინააღმდეგიროგორვიქნები. .
.ოღონდეგაა, რომ
გიყურებთ, ისეთიახალგაზრდებიხართ, არაფრიდანაცკიპრობლემას
ქმნით,მართლაგგონიათ, ყველაფერიესიმდენადმნიშვნელოვანია,
შეიძლება, ვინმერამეშიშეგვეწინააღმდეგოსო!
–მედაქეითიუკვეშვიდიწელია, ერთმანეთსვიცნობთ,
–დამნაშავესავით ჩაიბურტყუნაკიტინგმა.
–ახლაარმითხრა, ერთისნახვითშემიყვარდაო!
–ეგრეა, –დაუდასტურაკიტინგმადაუცებრატომღაცმოეჩვენა, ესრა
სისულელესვროშავო.
–გაზაფხულიიქნებოდა, გამოვიცანი?–გახალისდამისტერთუი, _მაგ
დროსიცისხოლმე.ჩაბნელებულიკინოდარბაზი, ორნიბოლოში,
ხელიხელჩაკიდებულნი, ყველასდაყველაფერსმოწყვეტილნი. .
.ვიცი,
არცმეჩამოვვარდნილვარ მთვარიდან!ოღონდ, ხელისდიდხანს
ჩაბღუჯვამოფლიანობაიცისო, მედიცინაასეგვიმტკიცებს.დამაინც,
სიყვარულსვერაფერიშეედრება, შვილებო.უტკბესიზღაპარია,
ზღაპართაზღაპარი- მეთქი, ვიტყოდი.კარგირა, ქეით, ნუმორცხვობ, ცოტა
გავხალისდეთ, რადაშავდება? !
ისევჩაიღიმილა, ეშმაკურად.თითქოსთბილიქარბორბალა
დატრიალდაოთახშიდაახალგაზრდებიცთანგაიტაცა, ბუმბულებივით.
–დაქორწინებასმაინცროდისფიქრობთ?
–აბაროგორ გითხრათ. .
.დღეჯერარდაგვითქვამს მოგეხსენებათ,
მთელიისამბები, რაცმედამატყდათავსდაახლაკიდევქეითსთავისი
სამუშაო გამოუჩნდა. ..–უცბად, რატომღაც, ქეითისსაქმიანობისხსენება
სხვანაირად მოხვდაგულზე, –სხვათაშორის, მინდოდამეთქვა, რომ
გათხოვებისმერეთავისდანებებამოუწევს.ცოლმაოჯახსუნდამიხედოს.
–რათქმაუნდა, –მხარიაუბამისტერთუიმ, –მეცსწორედმაგაზრისა
ვარ.თუმცა, ალბათ თავადქეითსაცუნდავკითხოთ. ..
საქმეისაა, რომქეითი" კლიფორდ ჰაუსში”მუშაობდაბავშვების
მომვლელად, თავად გადაწყვიტა; თავიდანბიძასდაჰყვებოდახოლმეიქ,
რომელიცსაზოგადოებრივსაწყისებზე, ლექციებსუკითხავდა
ეკონომიკისსაკითხებითდაინტერესებულ ხალხს.
–ოთხკედელშიმიპირებგამომწყვდევას, პიტერ?–მოულოდნელად
აღშფოთდაქეითი, –რასამბობ!მეიქხალხსვჭირდები!ამდილასაც
ვიყავი,მორიგეობაარმიწევდა, მაგრამმაინცწავედი ანრა
გამაძლებინებდა ბილიჰანსენსანგინადაემართადაარცმედდა
მოვიდადროზე, წარმოგიდგენიათ? !ალგიროლიამოვუსვიყელში,
საბრალო ეგა!იმხელაჩირქოვანიგლანდებიჰქონია. .
.
უცებგამოცოცხლდა, გაუთავებლადლაპარაკობდაბავშვებისმოვლაზე,
თითოეულისხასიათზე, მათიმშობლებისპრობლემებზე. .
.კაცებსხმაარ

მკითხველ თალ იგა

გაუღიათ.მისტერ თუიმაცკი, საკუთარირჩევისმიუხედავად, ამჯერად
ვერაფერიიპოვასახუმარო დაგასუსულიიჯდასავარძელში.
კიტინგსკიერთისულიჰქონდა, საუბრისთემაშეეცვალა, მაგიდაზე
საკვირაოგაზეთებისდასტაშენიშნადაუცბად, ვითომსხვათაშორისო,
მასპინძელსმიუბრუნდა:
–ელზუერთ. .
.რამაგისპასუხიადა, რორკზერასიტყვით?
–რორკი, რორკი...–წარბიაზიდამისტერთუიმ, –ეგვიღაა?უნდა
ვიცნობდე?
ხაზგასმით გულუბრყვილოინტონაციადაგამქირდავიშეკითხვა
ვერანაირადვერეწყობოდაერთმანეთს.მაგიტომაცგაუელვათავში
კიტინგს იცნობსდაძალიანაცკარგადო.კაციხომარასოდესაღიარებს
საკუთარუცოდინრობას, მართლაუმეცარითუა.
–ჰაუარდრორკი.არქიტექტორია, გაგონილიმაინცგექნებათ. .
.ახლა
”ენრაიტ- ჰაუსს”აშენებს.
–მადლობაღმერთს, ბოლოსდაბოლოსმაგსახლსაცდასდგომია
საშველი!
_დღევანდელ " ქრონიკლში”უკვენახაზებიცდაუბეჭდავთ.
–დარამერე?კიგადავხედე, მაგრამეტყობა, საყურადღებოდარ
ჩავთვალე.
–მემგონი, დიდისიმახინჯეა.სხვასიტყვასალბათ თქვენცარ
გაიმეტებდით.
თქვადაშვებითამოისუნთქა: "თუკინახაზებითავადელზუერთთუმარ
ჩათვალაყურადღებისღირსად, არცარაფერიყოფილასანერვიულო“
–ისე, მეგობრებიგვქვია. .
.–დაამატაუცბად.
–მართლა?საიდანსად?
–ერთად ვსწავლობდით სთენტონში.თანსამიწელიოთახსქირაობდა
ჩვენთან.
-სად,სთენტონშიცხოვრობდათქვენთან?–გაიკვირვასავით, ოღონდ
ხმაშისუსხიცგაერია.მერეკიისეთიშეკითხვებიდააყარა, ნამდვილად
რომგასაკვირიიყო მისგან თან, თუდაუჯერებდით, ვიღაცსულ უცნობი
კაცისთაობაზე. .
.
–მხიარულიბიჭია?
–მეეგგაცინებულიარმინახავსდა. .
.
–აბა,სევდიანობსხოლმე?
–არასოდეს!
–ვინმესხვამეგობარიცთუჰყავდასთენტონში?
–ჩემგარდა, კაციარიტყოდა, რორკთანვმეგობრობო.
–რატომ?
–დიდიუჟმურივინმეა.
–დასალევად თუდადიოდასადმე, ან,ვთქვათ,საცეკვაოდ.
..
–ვინ,ჰაუარდი? !
–დაფული?არხიბლავს?
–არა.
–არცპატივმოყვარეა?
–არცეგადარდებს.
_ღვთისმორწმუნეთუა?
–უფროერეტიკოსი.
–ბევრსლაპარაკობსხოლმე?
–პირიქით, ძალით უნდაამოგლიჯოპირიდანსიტყვა.
–მოსმენაიცის?
–კი,მაგრამრად გინდა ცალ ყურშიშესდისდამეორედანგამოსდის.

მკითხველ თალ იგა

 –არქიტექტორობარატომგადაწყვიტა?
-აბა,რაგითხრათ? !მაგისკითხვააზრადარცმომსვლია.მგონი, მანიაკია,
მაგთემაზევერცდაელაპარაკები.ისეაქვსტვინიამღვრეული, ნახაზს
ადამიანსანაცვალებს, იუმორზეცმწყრალადაა, უფროსწორად, საერთოდ
არ გააჩნია.
–მაშინ, მოდი,შეკითხვაშევატრიალოთ: რადადგებოდამისგან,
არქიტექტორირომარგამოსულიყო?
–გამორიცხულია გვამებზეგადაივლიდადამაინცგახდებოდა.
მისტერთუიმხელსახოციფრთხილადგაკეცა, თეფშისგვერდითდადო
დასკამისსაზურგეზეგადაწვა.
–თუგახსოვს, იმჩემსპატარაპროექტზერომგელაპარაკებოდი
არქიტექტორებისჯგუფისშექმნაზე. .მალედამფუძნებელიკრების
მოწვევასვაპირებ.ხალხსუკვეველაპარაკე.არგაიკვირვოდა,
თავმჯდომარედყველამშენსკანდიდატურასდაუჭირამხარი.
თითქმისნახევარისაათიკიდევისაუბრეს, მერეკიტინგიწამოდგადა
მასპინძელმამოულოდნელადმოაყოლა: ,
,კარგიგამახსენდა ლოის
კუკსაცგადავუკარისიტყვა, ძალიანდაინტერესდა.ამდღეებში
შეგეხმიანებაალბათ, "
–მადლობელივარ, ელზუერთ.სხვათაშორის, სწორედახლამაგის, ,
ღრუბელსდასაბურველს”ვკითხულობ. ..
–მერე?
–საოცრებაა.უამრავრამეზეშემაცვლევინაწარმოდგენა!
–ეჭვიცარმეპარებოდა.–თუიფანჯარასთანიდგადანიუ- იორკის
ჩამავალ მზესგასცქეროდა.მერემოწყვეტითშემობრუნდადასაქმიანად
აღნიშნა:
–საამურიდღეა.ალბათ ბოლოთბილიდღეამწელიწადში,
გაგესეირნათ სადმეშენდაქეითს.
–მართლარა!წავიდეთ, პიტერ?–გამოცოცხლდაქეთრინი.
–აბა, თქვენიცით!–გულიანად გაიღიმამასპინძელმა, –რაო,ქეითრას
მომჩერებიხარ?ჩემსნებართვასელოდებითუ?
მერე, ასეხელჩაკიდებულნირომმიაბიჯებდნენნეონითგანათებულ
ჩაწყნარებულ ქუჩებში, კიტინგსნელ-ნელაკვლავისგრძნობაშემოაწვა,
რასაცმხოლოდქეითისგვერდით განიცდიდახოლმე.ქალითითქოს
რაღაცასმიუხვდაო, ხელთათმანიწაიძრო დათითებითითებშიშეუცურა.
მხოლოდესიყო, კიტინგსუცებმისტერელზუერთთუისშეგონება
მოაგონდა ოფლიანხელისგულებთანდაკავშირებით და
გაღიზიანებულმანაბიჯსაუჩქარა; მერეისიცგაიფიქრა მართლამიკი
დამინიმაუსებსვგავართდაალბათგამვლელებსაცეცინებათჩვენ
დანახვაზეო.ესაბეზარიფიქრებირომმოეცილებინა, ქალსგახედა,
გვერდულად: მისინაზინაკვთებიდაოდნავგაპობილიბაგესიმშვიდესა
დაბედნიერებაზემიანიშნებდა; მაგრამისიცშეამჩნია, საფეთქლებირომ
გაფერმკრთალებოდადაერთიპირობაგაიფიქრაკიდეც, სისხლნაკლული
არ იყოსო. .
.

●●●

მისისლოისკუკისაკუთარისასტუმრო ოთახისიატაკზე
წამოსკუპებულიყოფეხმორთხმით,ხორციანიმუხლისთავებიმოუჩანდა,
ხოლო ცალ ფეხზე გამჭვირვალეწინდებისვარდისფერიწვივსაკრავიც.
იისფერსატინაგადაკრულიტახტისკიდეზეჩამომჯდარიპიტერ კიტინგი
კიცხოვრებაშიპირველადგრძნობდათავსუხერხულად შესაძლო

მკითხველ თალ იგა

დამკვეთისწინაშე.
ლოისკუკიოცდაჩვიდმეტიწლისიყო, თუმცაყველგანდაყოველვის
თამამად აცხადებდა სამოცდაოთხისავარო.ყველა, ყოველთვის
ხუმრობადუთვლიდაამასდამარადიახალგაზრდისლეგენდითმოსავდა
მისპიროვნებას.მაღალიიყო, ტანადი, თხელბეჭება, მკერდსავსედა
თეძოგანიერი.ჩამოგრძელებული, გაფითრებულისახეჰქონდადაახლო-
ახლო ჩამჯდარითვალები.თმათავისუფლად ჩამოშლოდამხრებზე,
მოუვლელიფრჩხილებიისედაცვითომდადაუდევარჩაცმულობასკიდევ
უფრო უსვამდახაზსდამწერალ ქალსასევევითომდაფეთხუმის
იერსუქმნიდა.
წყვეტილადლაპარაკობდა, თანმთელიტანით ირწეოდაწინდაუკან,
თითქოსდასაუბრისრიტმსაყოლებდასხეულს:
–...სწორედ ასე, ზედ ბოუერიზე.საკუთარისახლი.ჩემისალოცავი, ასე
ვთქვათ.ადგილივნახე, მომეწონა, ვიყიდე ესაადაეს.უფროსწორად,
ჩემმავექილმამაყიდინა.ერთიკიუნდაშეგახვედრო სიტყვის
შეუკავებლობასჭირს.არვიცი, შენრადამიჯდები მაგასრა
მნიშვნელობააქვს? !ფულიმართლახელისჭუქყია.სამსართულიანი
მინდადააუცილებლად ქვისფილებითგაწყობილიიატაკისასტუმრო
ოთახში.ოღონდ მარმარილოარ გამაგონო!
–ე- ეე..იცით, მისკუკ, ამასწინათთქვენიწიგნიგადავიკითხე მართლაც
რომ, ასევთქვათ, სულიერიშვებავიგრძენი!ამიერიდან, თქვენინიჭისა
დასითამამისდამფასებელთაშორისმიგულეთ. ..
–მორჩირა!–შესძახაუცებლოისკუკმადათვალიჩაუკრა.
–მართლაგულითგეუბნებით!ისეიმოქმედა. ..
მასპინძელსსახემოეღუშა.
–რაუბედურებაა, ყველაერთხმაშიმაქებს. ..
–ამასწინათ სწორედ ელზუერთთუიმეუბნებოდა. ..
–ა- ა.
..ეგმაინცარ მიხსენო!უფ.ე.მ.თუი!არ გეცოდინება, დამწყებ
კალმოსანთაჯგუფიშექმნადამედამარწმუნა გინდათუარა,
უთავმჯდომარეო!
–ბუნებრივია ანსხვავინუნდააერჩია? !მისტერთუიმ
არქიტექტორებსაცმოუყარათავიდა, მგონი, მეციმავესმიპირებს. ..
–ესეიგი, ერთ ბედქვეშვიქნებით? –ქალმაერთხელ კიდევეშმაკურად
ჩაუპაჭუნათვალი.
კიტინგიმიხვდა, რომრაღაცმაგრად შეეშალა, თუმცავერხვდებოდა
რა.ქალიკიიცინოდა, დაუდევრად, აგდებულად. ..
–რახდება, მისკუკ? ..თუგგონიათ. .._მაინცდააჭირაენასკბილი, ბრაზი
მოთოკა.
–არ გამიბრაზდე, რა!–უცებმოსხიპასიცილიქალმა, –ისეთი
საყვარელიხარ, გულუბრყვილო! .
.
–ელზუერთ თუიგამორჩეულიპიროვნებაა; უკეთილშობილესიიმათ
შორის, ვინცკიმეოდესმე. ..
–დარათქმაუნდა, თუიარისკაციპატიოსანი. ..–თუმცაქალისხმაში
პატივისგებისკვალიცარჩანდა, –ჩემისაუკეთესო
მეგობარია, უიშვიათესიადამიანი, არაამქვეყნიური. ..სამყაროდა
ელზუერთთუი-ვინცთავადაამთელისამყარო. .
.თან, ნახეერთი, რა
კარგადირითმება: ელზუერთთუი ვინიპუჰი. ..ერთნაირადსაყვარლები
არიან.თანჭკვიანებიც.ხუმრობაიქითიყოსდა, მართლაწმინდანია.
წმინდანებიკი, მოგეხსენება, იშვიათადჩნდებიან.გენიოსებისაარ იყოს.
მე,მაგალითად, გენიოსივარ.და, როგორცასეთი, უფანჯრებოსასტუმრო
ოთახსვსაჭიროებ.გესმისშენთუარა?არცერთიფანჯარა, ქვისიატაკი

მკითხველ თალ იგა

დაჩაშავებულიჭერი!არცელექტრობაგამაგონო მხოლოდბევრი
ზეთისლამპარიდაერთიცდიდიბუხარი!გავარტყითედისონს!ვინჩემი
ფეხებიიყობოლოსდაბოლოს? !იგონებდარაღაცეებს. ..
იმდენადმისმასიტყვებმაარგააოგნა, რამდენადაცქალისამრეზილმა
გამომეტყველებამ იყო მასშირაღაცეშმაკისეული. ..
–დააიკიდევრა, კიტინგ სახლიმახინჯიმინდაიყოს!თვალშისაცემად
მახინჯი.მოკლედ, უმახინჯესიმთელ ნიუ- იორკში.
–მახინჯი? !
–აბა, მშვენიერებადიდიხანია, ყველასყელშიამოუვიდა, ჩემოკარგო!
–ე-ე,კიმაგრამ. .
.ეგროგორიქნება. ..
–კიტინგ, პროფესიულიგამბედაობაარგყოფნისთურა?ხალხითავს
იკლავს, ნემსისყუნწშიძვრება. ..რომჰკითხო, მშვენიერებასელტვიან!და
რამერე? !თავიმომაბეზრეს.მოდი, ერთიისეთირამეგავაკეთოთ,
კაციშვილსრომარმოსვლიაჯერაზრად.რამეღვთაებრივადმახინჯი!
მოკლედ, დაითანხმა.ცოტახანშიკიტინგსყოველგვარმაუხერხულობის
განცდამაცგაუარა: სადაცკიარდაძრასიტყვაამუცნაურიპროექტის
თაობაზე, მართალია, ყველაგაკვირვებით, მაგრამთანრაღაცნაირი
რიდითაცგამოხატავდადაინტერესებას.ლოისკუკისსახელი, მისთვის
მოულოდნელად, ლამისსაყოველთაოდცნობილიაღმოჩნდანიუ- იორკელ
ინტელექტუალთაწრეებში.უცნაურიცკიიყო იმმწერლისწიგნები,
რომლებიცკარგად არიყიდებოდა, ყველასპირზეეკერა, ყოველ
შემთხვევაში, სათაურებიმაინც. ..ლოისისსახელსკიისე
იხსენიებდნენ, როგორც" დადგენილისტანდარტებისმნგრეველსადა
ინტელექტუალურიჯანყისმედროშეს" .ოღონდეგაა, კიტინგსვერაფრით
აეხსნა,ვისანრისწინააღმდეგიყოესჯანყიმიმართული.თუმცა,
ზედმეტადარცამაზეიტეხდათავს.
დაპროექტებისასქალისყველამოთხოვნაგაითვალისწინა:
სამსართულიანი, ნათალიქვისა, მახინჯი, ფანტასმაგორიული
ფიგურებითადაეტლისფარნებითგაწყობილი. ..
მისიესპროექტიიმდენჟურნალ- გაზეთშიგამოჭიმეს, მსგავსიუფასო
რეკლამა, ,კოსმო-სლოტნიკის“შენობასარღირსებია.ერთმა
მიმომხილველმაისიცკიარდაიზარა, განეცხადებინა: "ესპიტერ კიტინგი
უბრალოდვიღაციმედისმომცემიახალგაზრდაარქიტექტორიკიარაა,
მავანთასქელ ჯიბესადაკეთილგანწყობასგამოდევნებული იგიიმგვარ
ინტელექტუალურ ექსპერიმენტებსააშეჭიდებული, სწორედაცქ- ნილოის
კუკირომინატრებდა. "თვით მეტრმათუიმაცკიდააგდოორიოდსიტყვა
მიწიერისადაარამიწიერისშეხუმრებააო ბრძანა.
თუმცათავადკიტინგსერთგვარიხინჯიმაინცრჩებოდაგულის
კუნჭულში, თითქოსრაღაცუკადრისსკადრულობდასაკუთარითავის
წინაშე..
.
ერთხელ ელზუერთ თუისაცკიშესჩივლაამისთაობაზე, მაგრამიმან
მხოლოდგაიცინა, გულიანად: "ძალიანაცკარგი, კიტინგ.კაცმასაკუთარი
თავისგანკერპიარასოდესუნდაშექმნას ეგეცერთირიგითიშეკვეთაა,
ბოლოსდაბოლოს. ..
"

დომინიკინიუ-
იორკსდაბრუნდა.ისე,უმიზნოდ უბრალოდ, იმამბის
მერესოფელშისამდღეზემეტივეღარგაძლო.ქალაქისქუჩები
მოენატრადაცათამბჯენები.პირველივედილით, ქუჩისხმაურირომ
შემოიჭრაფანჯრიდან,უცებისემოეშვაგულზე,ხელებგაშლილიშუშას

მკითხველ თალ იგა

აეკრა,თითქოსმთელიქალაქისგულშიჩახუტებასურსო.
დიდხანსდახეტიალებდახოლმემარტოდმარტო, სწრაფინაბიჯებით,
პალტოსსაყელოშითავჩარგული.საკუთარ თავსუმტკიცებდა, სულაცარ
მინდა,სადმეშემეჩეხოს, სულაცარავარაქმისსაძებრადგამოსულიო.
ოღონდსაათისაათსმისდევდა, ისკიუსახლკაროსავითდაყიალებდა
ქუჩიდანქუჩაზე.
ადრეასეთირამარასოდესმოსვლია; პირიქით, ვერციტანდანიუ-
იორკისამქუჩებს, იქხეტიალისაერთოდ აზრადაცარმოუვიდოდა.ახლა
კისაკუთართავსაღარეკუთვნოდა თითქოსმაგნიტივითექაჩებოდა
რაღაც...არა,რაღაცკიარა, ვიღაც;ისკაცი, უსახელომუშა, გამვლელთა
ბრბოშიჩაკარგული. ..იმისგაფიქრებაცკისტანჯავდა აი, ახლა
გაიელვებსსადმემისისახეო.წარმოდგენაცარუნდოდა, იქნებ
რომელიმედახლთანდგასდარიგითინიუ- იორკელივითსიგარეტსან
ჰამბურგერსყიდულობსო.შინგათოშილიდაარაქათგამოცლილი
ბრუნდებოდა, ოღონდ მეორედღესისევიგივემეორდებოდა.
შვებულებისვადარომამოეწურა, "
ბანერის"ოფისსმიადგადა
განცხადებადაწერა, სამსახურიდანმივდივარო.აღარცმუშაობისთავი
ჰქონდადააღარცსაკუთარისაგაზეთოსვეტისბედიადარდებდა.ალვა
სკარეტსაცმოკლედ მოუჭრა, უხეშად: "
მარტოიმიტომშემოვიარე,
მინდოდაპირადად მეთქვა, ჩემიიმედიაღარგქონდეს. .
.”
იმანკიშეხედადასაკლავიცხვარივითდაესღაჰკითხა რატომ?
დასწორედ ესიყო ერთადერთი, გარესამყაროდანშემოღწეულისიტყვა,
რაცკიმისშეგნებაშიგახმიანდა მართლაცდა, რატომ?რატომდა
იმიტომო, მაშინვეუპასუხასაკუთართავს, იმკაცმაამირიათავგზა, იმან
ამიწეწამთელიცხოვრებაო.ესიყო სწორედახალიძალადობა,
პირველზეუარესი. ..არადა, არჩევანიცარჰქონდა: ანერთხელ და
სამუდამოდ უნდადამორჩილებოდა, ანგაებრძოლამაინცდაკაცმაარ
იცის,ამორიდანრაიქნებოდაუარესი.
თავიასწია, მერეთქვა, ტუჩებშიგამოცრათითქოს: "
გეხუმრე, ალვა,
მაინტერესებდაერთი, რასმიპასუხებდი.ვრჩები. "

●●●

სულ ერთი-ორიდღეგავიდადაოფისშითავად ელზუერთთუიესტუმრა.

_გამარჯობაშენი.გავიგე,დაბრუნებულხარ.
_ელზუერთსგაუმარჯოს.ეგრეა.
–ძალიანკარგი.უნდაგამოგიტყდე, მუდამეჭვიმღრღნიდა, ერთ
მშვენიერ დღესაცადგებოდიდაუკანმოუხედავადმიატოვებდი
აქაურობას.
–ეჭვი,ელზუერთ?თუუფრო იმედი?
კაციჯიუტად მისჩერებოდა,ოღონდთავისებურადთბილად, კეთილად
მოღიმარი.
–აი,მანდ გეშლება..
.ესშენმიყურებდიყოველთვისცუდითვალით.
–შენთუაქაურობას?
–აქაურობასრასუწუნებ?სხვათუარაფერი, შენისვეტისერთი
თავგადადებულიმკითხველიმეცვიყავი.
–ვერაფერიკომპლიმენტია.
–არამგონია, ოდესმემართლამტრადგადავეკიდოთერთმანეთს,
დომინიკ.თუმცა,შენიმხრივ,ცდასარაკლებ. .
.
–მეცეგრევფიქრობ.რამტრობაზეალაპარაკი შენისთანაგულითადი
ადამიანიცხოვრებაშიარშემხვედრია.

მკითხველ თალ იგა

 –მჯერა.
მაგიდაზე'”ქრონიკლის"საკვირაონომრისმაკეტიიდო; ზედაფურცელზე
სწორედ” ენრაიტ-ჰაუსის”ნახაზებისანაბეჭდიმოჩანდა.დომინიკმახელი
დაავლოდაელზუერთსგაუწოდა, უხმოდ.კაცმადახედა, მერეწამითქალს
შეავლო თვალიდაისევნახაზსმიუბრუნდა.ცოტახანშიფურცლები
მაგიდაზედაყარა:
_შეურაცხმყოფლადდამოუკიდებელიხელწერაა.მეთანხმები?
–მეთუმკითხავ, ამისდამხაზავმაპირდაპირ ყულფშიუნდაგაყოსთავი,
საკუთარინებით.როცაკაცსმშვენიერებისასეთიგრძნობააქვს, მას
შენებისუფლებაცარუნდამისცე.ამისაგებაარ შეიძლება, ნახაზზევე
უნდადარჩეს!არადა, მაინცაშენდება დადიასახლისებისარეცხს
გადმოფენენამნაჭედილითონისმოაჯირებზე, კაცებიტალახიანი
ფეხებითივლიანამგრეხილ კიბეებზედაბავშვებიცუწმაწურსიტყვებს
ამოჩხაპნიანქათქათაკედლებზე. ..მოკლედ, ხალხსგადასცადახელებიც
დაიბანა,ასევთქვათ.იმისმაგივრად, მარტო ნახაზიეჩვენებინა, თუნდაც
შენთვისდამერედილამდეგესაუბრათ, განგესაჯათ, შეგეფასებინათ. .
.
მიკვირს,ასეთმაადამიანმაროგორ შეძლო, რომაქამდემოაღწია.
–ამაზეაპირებდაწერას?
–არა.ამით მისდანაშაულსგავიმეორებდი!
-მოდი,ერთხელაცსადმეერთადვივახშმოთ, დომინიკ, მიყვარსშენთან
კამათი.
–როცაგენებოთ.

●●●

სასამართლოშისტივენმელორიმუარითქვა, ელზუერთთუიზე
თავდასხმისმიზეზიაეხსნა;უფრო სწორად, საერთოდარავითარი
განცხადებაარგაუკეთებია.ისეჩანდა,არცკიადარდებდა, რას
მიუსჯიდნენ.ოღონდ თავადმისტერთუიმკიმოახდინასენსაცია, როცა
მელორისდაცვაიკისრა: ჯერიყო და, მოსამართლესმიმართათხოვნით-
შემნდობიიყავითო,არანაირისურვილიარმაქვს, ამახალგაზრდაკაცის
კარიერისათუმთელიცხოვრებისდანგრევისმიზეზიგავხდეო. .
მოკლედ, დიდიშთაბეჭდილებამოახდინაყველაზე თავად მელორის
გარდა:ისეიყურებოდა,თითქოსრაღაცახალ სატანჯველსუმზადებდნენ.
მოსამართლემკიორიწელიპირობითიმიუსაჯა.
მეორედღესყველასელზუერთთუისდიდსულოვნებისამბავიეკერა
პირზე.ისკიდევთავმდაბლადიღიმებოდამხოლოდ." არავითარი
სურვილიარამაქვს...
”–დაესფრაზაუკლებლივყველაგაზეთმა
ასომთავრულით ააწყო ” .
..არავითარისურვილიარამაქვს, მოწამეთა
გამრავლებაშიდავიდო წილი! "

●●●

ახალგაზრდაარქიტექტორთაშეხვედრაზეერთირამცხადად გამოჩნდა:
ელზუერთთუიმართლაცფლობდაერთმანეთისამყოლიხალხის
თავშეყრისუნარს.ორიათეულიკაციმაინციქნებოდა, ვისარსებობაზეც
კიტინგსაქამდეწარმოდგენაცარჰქონდა, მაგრამსაერთოატმოსფერო
ისეთიიყო, კაციუკეთესსვერინატრებდა ძმობა- ერთობისადა
მხარდაჭერის.
ისე,უცნაურადკიეჩვენა ამორიათეულიდან, თავადკიტინგისადა
გორდონლ.პრესკოტისგარდა, არავინიყოსახელგანთქმული ყოველ

მკითხველ თალ იგა

შემთხვევაში, კიტინგსმათიდაპროექტებულისაჯერარაფერისმენოდა.
უმრავლესობამთლად ახალგაზრდებიიყვნენ, დაუდევრადჩაცმულნიდა
ყოველგვარ დახვეწილობასმოკლებუდნი; ერთიქალიცერია მდიდარი
ქვრივებისთვისაპროექტებდათურმებუნგალოებს.ჩახლეჩილიხმა
ჰქონდა, აგრესიულიტონით ლაპარაკობდადათმაშირაღაცეგზოტიკური
ყვავილიგაერჭო.ერთიც მთლადყმაწვილიბიჭი, ალბათ წვერსაცკიარ
იპარსავდაჯერ, უხმოდ იჯდადაბოჩოლასმზერითშესცქეროდაყვე-
ლასდაერთიც სრულიად გაურკვეველიპროფესიისქალბატონი. .
.
კიტინგისთვისბოლომდესაიდუმლოდდარჩა, მაინცრამიზანს
ისახავდაესსაკრებულო, თუმცალაპარაკითკიბევრიილაპარაკეს
უსამართლობასადასაზოგადოებისმხრიდანახალგაზრდათაობისადმი
გულგრილობაზე, კოლეჯისდამთავრებისშემდეგდაკვეთებისშოვნის
უპერსპექტივობაზე, მდიდრებისთავნებობებზე. .ერთმანეთსთუარ
გავუწოდეთდახმარებისხელი, სხვასვისვედარდებითო, –დაასკვნა
ჩახლეჩილხმიანმა.გორდონპრესკოტიცგამოვიდასიტყვაშიდა
"ამერიკისარქიტექტორთაგილდია”" გადაღრძუებულიბებრების
თავშესაფრად”მონათლა, სადაცარავინარაფრისგამკეთებელიარაადა
საერთოდ, დროა, ყველაკინწისკვრითგამოვყაროთიქიდანო!
გაურკვეველიპროფესიისქალბატონიკიიდეალებსადა
ურთიერთგაგებისთემასგადასწვდა, თუმცათავიბოლოსვერმიაბადა
ისევგაჩუმდა. ..
ეგაა,რომპიტერ კიტინგიერთხმადაირჩიესთავმჯდომარედ; გორდონ
პრესკოტითავმჯდომარისმოადგილისპოსტზედაამტკიცეს ასევე
ერთხმად დაფინანსურიმხარეცმასგადააბარეს, თუმცაგაიძახოდა_
მხოლოდარაოფიციალურიმრჩეველივიქნებიო.სახელწოდებაზეცუცებ
შეთანხმდნენ: "
ამერიკისმშენებელთასაბჭო” .გადაწყდა, აქმხოლოდ
არქიტექტორებიკიარგაერთიანდებიან, მომიჯნავეპროფესიების
წარმომადგენლებსაცარუნდადავუხშოთ კარიო.
ბოლოსმეტრთუიმაცითხოვასიტყვა.მშვიდადლაპარაკობდა,
მოზომილად; ოღონდ ისეთიხმით, კაციიფიქრებდა, მარტო აქკიარა, რამე
რომიყოს, კოლიზეუმისზედარიგშიცგააგონებდახალხსსათქმელსო.
გულისსიღრმეშიმაინცრაღაცსაამოდკიელამუნებოდაყველასიმის
შეგრძნება, რომამგვარიგაქანებისადახმისპატრონისწორედმათ
მიმართავდა დაისიცაქ, ამარცთუფართოსასტუმროოთახში. ..
".
..ასედაამგვარად, ჩემოახალგაზრდამეგობრებო პრობლემა
სწორედისაა, რომდღესდღეობით არქიტექტურათავისსოციალურ
ფუნქციასვერ იაზრებსდაესეყოველისულ ორიმიზეზითხდება: ჩვენი
საზოგადოებისანტისოციალურიბუნებისადაჩვენიუგერგილობის!დიახ,
დიახ ზედმეტად თავმდაბალნივართდაასეგვგონია, ჩვენიმიზანიდა
დანიშნულებალუკმაპურისშოვნაამხოლოდ. .
.განააღარ დადგადრო,
საზოგადოებაშისაკუთარიპოზიციადავაფიქსიროთ?მეთუმკითხავთ,
ყველახელობათაგანუმთავრესი სწორედარქიტექტურაადაარაიმით
ხოლო განისაზღვრებათქვენიღვაწლი, რამდენსმოიმკითანრასახელს
დაიგდებთ, არამედ იმწვლილით, რაცთქვენკაცობრიობისსამსახურში
შეგაქვთ.რაიქნებოდაადამიანისახლ- კარისგარეშე? !დაახლაჩვენს
იერსახედაკარგულ ქალაქებსაცგახედეთ ჯერკიდევრამდენირამაა
გასაკეთებელიდაგამოსასწორებელი!ოღონდეგაა-ჯერ საკუთარითავი
უნდაშევიცნოთდაშესაძლებლობებიცგავაცნობიეროთ!გვეყო
ბობოლათალაქიებადყოფნა, უპოვართადამიუსაფართაშემწე
ჯვაროსნებადუნდავიქცეთ.არაიმითიგანგვიკითხავენ, რანი
ვყოფილვართ, არამედიმით თუვისსამსახურშივმდგარვართ. ..სწორედ

მკითხველ თალ იგა

ამსულისკვეთებამუნდაგაგვაერთიანოს! "
კიტინგიპირდაღებულიუსმენდა.მართლაცდა, აქამდესულ ასეეგონა,
პროფესიასსაარსებო წყაროსგასაჩენადდავეუფლედაარჩევანიცმე
თვითონკიარ გავაკეთე, დედაჩემსგავუწიეხათრიო.ფრიად
დამაიმედებელიიყო იმისგაგება, რომთურმენუიტყვითდა, მის
საქმიანობასსხვა, ბევრადუფრო მაღალი, კეთილშობილიდანიშნულება
ჰქონია..
.
,,
..
.დაროცაესსაზოგადოებრივისისტემადაემხობა, ჩვენ,
ხუროთმოძღვარნი, მისნანგრევებშიკიარმოვყვებით, პირიქით
დიდებისადასიქველისახალ საფეხურზეავმაღლდებით. ..
"
სწორედამდროს, კარზეზარმაგაიწკარუნა.რამდენიმეწამშიმსახური
დომინიკფრენკონსშემოუძღვაოთახში.
კიტინგმაშეამჩნია, როგორგაუწყდასიტყვაორატორს, როგორაზიდა
ცალიწარბი ეჭვსარიწვევდა, ესვიზიტიშეთანხმებულიარ უნდა
ყოფილიყო.ქალმაკი, ვითომცაქარაფერიო, მომხიბლავადგაუღიმადა
თავისოდნავიდაქნევითანიშნა გააგრძელეთ, მეყურადღებასნუ
მომაქცევთო.მეტრმაწარბიდაუშვა, ასევეოდნავშესამჩნევადდაუქნია
თავიდაამუბრალო ჟესტითყველასთვისნათელიგახადა, ახალმოსულიც
მათსაძმოსმიეკუთვნებოდა.თუმცა, კიტინგსესჟესტიოდნავ
დაგვიანებულიმოეჩვენა, რაცთუისსრულიად არ ჰგავდა.
დომინიკიკუთხეშიმიჯდადაკიტინგიცერთხანსამაოდ ცდილობდამისი
ყურადღებისმიპყრობას.ბოლოს, ქალისმზერარომდაიჭირა, ისეთი
გრძნობაგაუჩნდა, მგონი, იმისგახსენებასცდილობს, ვინვარ დასაიდან
ვიცნობო. .
.ზაფხულისმერეარ ენახადაახლარაღაცუცნაურად
დაღლილი, თუმცაკიდევუფრო დამშვენებულიეჩვენა.
სცადა, თუისთვისმიეგდოყური, მაგრამმისიორატორულიხიბლი
სადღაცგამქრალიყო.მერევერმოითმინადაისევდომინიკსშეავლო
თვალი.უცნაურიიყო საერთოდ ვერეწერებოდააქაურობაში,
თითქოსდააქამდეოთახშიყველადედიშობილაიჯდა, საკუთარითავით
კმაყოფილი, ახლაკივიღაცუცხო შემოსულიყო, თავფეხიანადჩაცმულ -
დახურულიდამათიქცევაცრაღაცუხამსობადწარმოეჩინა. ..არადა,
იჯდა
თავისთვისწყნარად, ფეხიფეხზეგადაედოდასიგარეტსაცკიაბოლებდა,
მშვიდად.ერთხელაც, ხელისდახვეწილიმოძრაობითიქვე, საფერფლეში
ჩააფერფლადაისეკიგამოუვიდა, თითქოსდაყველას
თვალწინიატაკზედაეგდონამწვი.კიტინგმაისიცკიგაიფიქრა, რეები
მეჩვენებაო, მაგრამიმასაცმიაქციაყურადღება, ელზუერთთუისმის
მხარესერთხელაცრომარ მიუბრენებიათავი. .
.
შეხვედრისდასრულებისთანავე, კიტინგიდომინიკსმივარდა: ”რომ
იცოდე, რაგამახარე!ესრა ჩემსპიროვნულ დამსახურებადუნდა
მივითვალო? ”
_თუკიასეგინდა. .
.
-მცოდნოდა, ასედაგაინტერესებდა პერსონალურმოწვევას
გამოგიგზავნიდი.
–მაგრამარგამომიგზავნე.
–სიმართლეგითხრა. ..
–ამკაცსწარდგენაარ სჭირდება, ასეა?–გაისმაუცებელზუერთთუის
ხმაპიტერისზურგსუკან.
–როგორ ხართ, ელზუერთ?–მიესალმადომინიკი, –არა, რათქმაუნდა,
არა ერთ დროსშეყვარებულიიყო ჩემზე.
–რატომწარსულ დროში, დომინიკ?
–კარგირა, პიტერ!არასოდესსერიოზულად არუნდამიიღოლამაზი

მკითხველ თალ იგა

ქალისნათქვამი. ..ამჩვენსახლად შექმნილ ჯგუფსარშემოუერთდები,
დომინიკ?შენიდონისპროფესიონალიგვარიანადწაადგებოდასაქმეს.
–არავითარშემთხვევაში საკმარისადარ მძულხარმაგისთვის!
–ვითომრაზეიბზუებცხვირს?–ხმაშიწყენადაეტყოკიტინგს.
–ღმერთო დიდებულო!ეგრამგაფიქრებინა, პიტერ?–ალალად
გაიკვირვასავითქალმა, –შენცასეგგონია, ელზუერთ?ძალიანპირიქით
მეთუმკითხავთ, სწორედესაა, რაცგვჭირდებადა. .
.რასაცვიმსახურებთ.
–იმედიგვქონდეს, ჩვენსშემდეგშეხვედრასაცდაესწრები?–იკითხა
მასპინძელმა, –შენისთანამსმენელიცკიდიდიპატივიაჩვენთვის.
–არა, ელზუერთ, მადლობელივარ, მაგრამახლაცმხოლოდ
ცნობისმოყვარეობამწამძლია.ისე, მშვენიერიჯგუფიშეგირჩევია სულ
ახალგაზრდები. .
.ისე, იმტიპსრატომარდაუძახე აი, "ენრაიტ-ჰაუსს”
რომაშენებს რაჰქვია?ჰო, ჰაუარდრორკი.
კიტინგსკრიჭაშეეკრა, მაგრამქალსისეთიუმანკო, ლამის
გულუბრყვილოგამომეტყველებაცკიჰქონდა, შანსიარააო იფიქრადა
მაინცრისიო, იქვედაეკითხასაკუთართავს.
–პატივიარასოდესმქონია, მისტერრორკსგავცნობოდი, –სავსებით
სერიოზულად გაეპასუხათუი.
–შენრა, იცნობმას?–ვითომსასხვათაშორისოდიკითხაკიტინგმა.
_არა, საიდან?უბრალოდ, ჟურნალშიდაბეჭდილ ნახაზებსმოვკარი
თვალი.
–მერე, რააზრისახარ?–არ შეეშვა.
–ასეთრამეებზესაერთოდ არგამაჩნიახოლმესაკუთარიაზრი.
მერე, წასვლარომდააპირა, კიტინგმასთხოვა, გაგაცილებო. ლიფტში
შევიდნენდაპირველივეისჰკითხა, დღესაქრამმოგიყვანაო.
_რახანია, არსადარგავსულვარდავიფიქრე, ამითმაინცდავიწყო-
მეთქი.საერთოდაც, ეგრევიციხოლმე საცურაოდ რომმივდივარ, აუზში
ნელ-ნელაკიარ ჩავდივარ, პირდაპირვხტები. .
.შოკისეფექტიადამერე
აღარცწყალიგეჩვენებაცივი.
–დაიცა, მაინცრითიხარასეუკმაყოფილო?ცუდსრასვაკეთებთ?
გულახდილად რომგითხრა, საერთოდ არავარ აზრზე, რაუნდავაკეთოთ. .
.
–ეგაასწორედ, აზრზერომარახარ!
–დარამერე?გაუშვი, ილაპარაკონ ვისრადაუშავდებაამით?
–კარგირა, პიტერ შემეშვი, დავიღალე.
–დაიცა, ისმაინცმითხარი კარჩაკეტილობანასაღარ ითამაშებ?
–რაა?
–რამდენჯერვცადეშენთანდაკავშირება, არაფერიგამოვიდა.
–მართლა?
–ახლარა გინდაგითხრა, ბედნიერივარ, რომგიხილე- მეთქი?
–არა.ჩავთვალოთ, რომუკვემითხარი.
–ძალიანშეიცვალე, დომინიკ.არ ვიცი,რაგემართება, მაგრამსულ
სხვანაირირომხარ, ამასმაინცვხვდები.
–ნუთუ?
–ჩავთვალოთ, რომუკვეისიცგითხარი, რალამაზიხარ.სხვასიტყვებს
მაინცვერ ვპოულობდა. ..
ქუჩაშიბნელოდა, მაგრამტაქსიდაბარებულივითგაჩერდამათ წინ.
ახლაცგვერდიგვერდ ისხდნენ, უხმოდ, თითქოსესსიჩუმერაღაც
მნიშვნელობასსძენდამათურთიერთობას.მერეპიტერმახელიხელზე
დაადო, მსუბუქად, მაგრამწამსვეიგრძნო, როგორდაეძაბაქალსმტევანი.
ფრთხილად ააწევინა, ტუჩებთანმიიტანა, გადმოაბრუნადახელისგულზე
აკოცა.

მკითხველ თალ იგა

 მერეთვალებშიჩახედა, თითებიუცებგაუშვადაქალსხელიჰაერში
დარჩა, ოდნავმომუშტული.არა, ესუბრალოდ უარიარ იყო, ერთიკაცის
თავმოყვარეობაამითარ ილახებოდა ესსაერთოდ, ზოგადად,
მამაკაცთამოდგმისუარყოფაიყო.უნებლიეთწაიჩურჩულა:
_დომინიკ, მაინცვინაა?
ქალიმოწყვეტითმოტრიალდა, თვალებიდაუწვრილდა, კაბისქვეშ
სხეულიმოეთენთადაოდნავშესამჩნევიღიმილიდააჩნდაბაგეზე:
_ვიღაცმუშა, გრანიტისსამტეხლოდან.
კიტინგსსახეგაუქვავდა.მერესიცილიაუტყდა.
–ახიაჩემზე.ტყუილიიმედებიარ უნდამქონოდა.
–არადა, რაუცნაურია, პიტერ ერთდროსისიცკიმეგონა, შენ
შეგიყვარებდი.
–მერე, რააამაშიუცნაური?
–ის, რომსულ არმცნობიათავი.დადგებადღედაშენციგივე
დაგემართება, პიტერ.აი,მაშინიქნებიცოდვა.ოღონდ, წინასწარმაგაზე
ნუიდარდებ.მოსახდენიმაინცმოხდება.
–ვერვხვდები, რასამბობ.ვერცვერასოდესვხვდებოდი, ერთიისვიცი,
რომყოველთვისმიყვარდი.ასენუღარდამეკარგებიხოლმე.
–პირიქით, პიტერ.შენიდანახვაცაღარმინდა.არა, იმასკიარგეუბნები,
გამარჯობასდაგამადლი- მეთქი,მაგრამდევნასნუდამიწყებდანურც
მიბრაზდები საწყენსარაფერსგეუბნები, შენიბრალიარაა, ჩემშია
რაღაც. .
.მარტივად გეტყვი: შენყველაფერიმასგანასახიერებ, რაცკი
ამქვეყნად მძაგსდაარცისმინდა, შემახსენოხოლმე რამდენად!
პირადად შენისაწინააღმდეგომართლაარაფერიმაქვს, პიტერ
უბრალოდ, მინდა, კარგად გაიგო:შენყველაზეუარესიკიარახარ
ამქვეყნად, პირიქით, იქნებსაუკეთესოცკიიყო, მაგრამამას
მნიშვნელობაარააქვსჩემთვისდასწორედეგმაშინებს.ოდესმეთუ
მოხდადაშენთანდაბრუნებადავაპირე, ყველაწმინდანსგაფიცებ,
ახლოსაცარგამიკარო, თორემმერეუარესიიქნება, შენთვისაცდა
ჩემთვისაც.
–მაინცარაფერიმესმის, –გამოცრაკიტინგმაკბილებში.
–ნურცცდილობ, გაიგო.უბრალოდ, გამერიდე.
–არასოდეს!
ქალმამხრებიაიჩეჩა." შენინებაა.ისე,ერთადერთიშემთხვევაა, როცა
ვიღაცისმიმართ სიკეთეგამოვიჩინე.ამისშემდეგშენიცი. “

როჯერენრაიტსცხოვრებაშიარავინდახმარებია, მილიონერი
გამხდარიყო თავისითმიაღწიაყველაფერს.წინააღმდეგობაცბევრი
შეხვდა,მაგრამთითქოსდავერცამჩნევდამათ მისიაღმასვლა
სარეკლამო რგოლისსიუჟეტადგამოდგებოდა: მივედი,ვნახე,გავაკეთე.
..
შანტაჟისტებსათუათასიჯურისნაყარ-ნუყარ ხალხსახლოსაცარ
იკარებდადაარცთავისნაირახლადგამდიდრებულებსსცემდაპატივს;
ისიცუნდაითქვას,არცბანკირებსსწყალობდა, არცპროფკავშირებს,
ქალებს,ევანგელისტებსათუსაფონდობირჟას მოკლედ, მართლა
თეთრიყვავივითმოჩანდაბიზნესისსამყაროში. .
.
არასოდესარცერთიაქციაარუყიდიადაარცგაუყიდია, თავისყველა
საწარმოსერთპიროვნულადფლობდადამართავდადაფულსაცკი
მხოლოდნაღდსსცნობდა.ნავთობისჭაბურღილებისგარდა,

მკითხველ თალ იგა

გამომცემლობასაცგანაგებდა, რესტორანსაც, დიდელექტრომაღაზიას,
მანქანებისსადგომს, მაცივრებისასაწყობქარხანას. .
.ყოველიახალი
წამოწყებისწინჯერ კარგად შეისწავლიდავითარებას, მერეისეიქცეოდა,
თითქოსარაფრისაზრზეარიყო დაშუამავლებიჭკუიდანგადაჰყავდა.
შედეგად,
ბევრიწარმატებულიგარიგებისთვისმიუღწევიადაბევრიცთავისი
უჯიათობით ჩაშლია.ოღონდაც, თურამესმოჰკიდებდახელს, მერედღე-
ღამეში12საათიმუშაობდა, დასხვისგანაციმავესითხოვდა.
სახლისაშენებარომგადაწყვიტა, ექვსითვემოანდომაარქიტექტორის
შერჩევას.მერე, პირველსავეშეხვედრაზე, ჰაუარდრორკიდაიქირავა
სულ ნახევარისაათიმოანდომამასთანსაკითხისგარკვევასდა
ნახაზებისნახვისთანავებრძანებაგასცა საქმესშეუდექითო.რორკმა
ერთხელაცსცადა, პროექტისდეტალებზეჩამოეგდოსიტყვა, მაგრამვინ
აცალა: "
არავითარიახნა- განმარტებებიმეარ მჭირდება.მაინც
ვერაფერსგავიგებ.მარტო ისმინდა, შევხედოდამომეწონოს, მორჩადა
გათავდა!"–
თითქოსნაჯახითმოსხიპაო, დამეტიამაზესიტყვაცარუთქვამს.
რორკსარ მოუყოლია, როგორცდილობდაენრაიტამდემიღწევასდა
არცმისიგაფუყულიმდივანიუხსენებია, ოღონდესამბავიროგორღაც
მაინცმისწვდაენრაიტისყურსდასულ ათიოდეწუთშიექს- მდივანი
ქუჩაშიაღმოჩნდა, ისერომდაწყებულირაღაცგანკარგულებისბოლომდე
დაბეჭდვაცარაცალეს. ..
რორკითავისძველ ოფისშიდაბრუნდა, ოღონდერთიმომიჯნავე
ოთახიცშემოიერთადარამდენიმემხაზველიდაიქირავადაკვეთის
შემჭიდროებულ ვადებშიშესასრულებლად.ისინიყველანისულ
ახალგაზრდებიიყვნენ, გამოუცდელნი, დაარცრაიმესარეკომენდაციო
წერილებიმოუთხოვია უბრალოდ, მათშესრულებულ ნახაზებსდახედა
დაისეგამოარჩიასხვებისგან.
შემდეგიდღეებისდაძაბულიმუშაობისგამო, მათთვისსიტყვის
სათქმელადაცვერ მოიცალა.ახალგაზრდებიცისეგრძნობდნთავს,
თითქოსმათთვისაღარცპირადიცხოვრებაარსებობდა
არაფერი, სახაზავდაფებზეგადაჭიმულივატმანისქაღალდისგარდა,
თვით სამუშაო ოთახიცმიტოვებულიფაბრიკისსაამქროსავით
გამოიყურებოდა_ცივიდამოშიშვლებული, მაგრამსაკმარისიიყო,
რორკისთვისმოეკრათთვალი, დამათწარმოდგენაშიიქაურობაწამსვე
თუჯისგავარვარებულ
ბრძმედად ეჩვენებოდათ. .
.
ისეცხდებოდა, ღამითაცრჩებოდასამუშაოდდადილასმაგიდასთან
ჩაძინებულსწაადგებოდნენხოლმეთავს.თითქოსარციცოდა, რაიყო
დაღლა, ერთხელაცისემოხდა, ორიდღედაღამეარ გაუდგამსოფისიდან
ფეხი;მესამედღესშუამუშაობაშიჩამოეძინამაგიდაზე, მაგრამორითუ
სამისაათისმერეგამოეღვიძადავითომცაქარაფერიო, წინადღეებში
შესრულებულინახაზებისგადამოწმებასმიჰყოხელი: ას-
წორებდა, უთითებდა, ურჩევდა. .
.
–მუშაობაშიაუტანელიხარ, –მიახალაერთხელაცოსტინჰელერმა.
–რატომვითომ?–იკითხაგაკვირვებულმა.
–შეუძლებელიაოთახშიშენგვერდითგაჩერება, დაძაბულობა
გადამდებიდაავადებაა, არ იცოდი?
–რადაძაბულობაზელაპარაკობთ?ჩვეულებრივადვმუშაობ. .
.
–მეცმაგასარ გეუბნები? !შენთვისეგჩვეულებრივიამბავია, მაგრამასე
ბიჭებსდახოცავ!ღირსკიყველაფერიამად?შენობააბოლოსდაბოლოს

მკითხველ თალ იგა

–არცსაკათედრო ტაძარი,არცჩინურიწამებისსახეობადაარც
სექსუალურითავდავიწყება.
..შენკიყველაფერიერთმანეთშიგინდა
აურიო.
–მერე,ცუდია?

●●●

დომინიკსხშირადარიხსენებდა, მაგრამროგორცკიუნებლიეთ
მოაგონდებოდახოლმე, იძულებულიხდებოდა, ეღიარებინა_წამითაცარ
დავიწყებოდა.საოცრადსურდაიგი.იცოდა, სადაცუნდაეძებნა,მაგრამ
იცდიდა:ხვდებოდა,სწორედ ესსტანჯავდაქალსდაამით უფროიოლად
მიიზიდავდა.უნდოდაეცლია, ეფიქრა,აიახლაამოვიგდებთავიდანო, და
მერეუეცრად, ერთიგამოცხადებითგადაუწურავდაამფუჭიმედს.ბოლოს
დაბოლოს, უნდაგაეგო,რომარჩევანიმისიიყოდაარაქალის.აიმაშინ,
ანმისმოკვლასგადაწყვეტდა, ანდაერთხელ დასამუდამოდ
დანებდებოდა.აქამდეუნდოდამიეყვანა, ამიტომაცაყოვნებდა.

●●●

ისიყო, "ენრაიტ-ჰაუსის”საძირკვლისჩაყრაუნდადაეწყოთ, რომრორკს

ჯოელ სატონისოფისშიმისვლასთხოვეს.თურმეესწარმატებული
ბიზნესმენიუზარმაზარისაოფისეშენობისაგებასგეგმავდა.
სატონირორკსენრაიტისმიერ გამართულ ერთ- ერთწვეულებაზე
შეხვდა;ჯერ უბრალოდ მოეწონა, მერედამერეაღტაცებასვეღარ
მალავდა, ხოლო როცაუკვესაკუთარ ოფისშიმიიღო, არცაცია,არც
აცხელადაპირდაპირ მიახალა:
–არა, ბატონო, სრულიადაცარა სრულიადაცარავარ არაფერში
დარწმუნებული. ..იქნებდა, სულაცარივარგოთ!მაგრამმეერთირამვიცი
–ენრაიტისსახლსთქვენაშენებთდარაცკარგიაროჯიენრაიტისთვის,
ისარცმემაწყენს!
თუმცარორკიკიდევრამდენიმეკვირაელოდაპასუხს ჯოელ სატონი
ისკაციარ იყო, უცბადგადაეწყვიტარამე.
დეკემბრისერთსაღამოს, ოსტინჰელერმაშეუარადაუთხრა შემდეგ
პარასკევსქ-ნჰოლქომბთანუნდაწავიდეთ ოფიციალურმიღებაზეო.
–არარა, ოსტინ, მაგისთავიარამაქვს, –იუარარორკმა.
–დაიცა, ჰაუარდ, ვითომრატომარა?მესმის, გულზეარ გეხატებაეგეთი
რამეები,მაგრამსაქმესსჭირდება. .
.ხომვიცი,სულირომგქონდეს, იმასაც
გაყიდდისახლისასაშენებლად შენრომგინდა, ისეთი
ნაგებებობისთვის- მეთქი, მინდოდამეთქვადაიქზღვახალხიიქნება
დაკვეთისმომცემი!მიდექიკუთხეშიდადაელოდე:
_ვითომ, დავიჯერო?
_ამჯერადმემაინცმეციპატივი.
–რაშიგჭირდებათეს?
–რადაგიმალოდა, კიკიჰოლქომბმაარმომასვენა, ორისაათი
მელაპარაკაგუშინშენზედამაგისგამოშეხვედრაზეცდავიგვიანე.ხომ
გესმის შუაქალაქში" ენრაიტ-
ჰაუსი"შენდებადამისიარქიტექტორიკი
ჯერაცვერ შეიტყუასაკუთარ სალონში. .
.გეცოდინება, ჰობიაქვს
ერთგვარი არქიტექტორებსაგროვებს.დავპირდი, მოგიყვან-მეთქი.
–რისთვისმერე?
–რამერომიყოს, ჯოელ სატონიცჰყავსდაპატიჟებული, აი,
ის
ნამდვილადმოვადარამდენადაცვიცი, აპირებს,
დაკვეთაშენმოგცეს.

მკითხველ თალ იგა

გადაწყვეტილიამბავიაო, –ასემითხრეს.დაელაპარაკე,ხომარ შეგჭამს.
..
პირადიურთიერთობადიდირამეა.უბრალოდ, არ მინდა,
მომავალიათი
წელიისევგრანიტისსამტეხლოშიგაატარო.ვერვიტანგრანიტს, სულ
სასაფლაო მახსენდება...
რორკიმაგიდასჩამოეყრდნო, ფეხზევეღარიდგადაღლილობისგან;
თოთხმეტისაათიიმუშავაგადაბმულადდაახლაკარგგამოძინებას
არაფერიერჩია.თუმცა, გადაღლილსდაძინებაცუჭირდახოლმე.
–რაგახდაერთისაღამო?თანნაცნობხალხსაცნახავ ერიკსნაიტს,
პიტერ კიტინგს,გაიფრენკონსდა, რაცმთავარია,მისმომხიბლავ
ქალიშვილსაც. ..
–მოვდივარ, –თქვაუცებრორკმა.
–იმდენადუცნაურივინმეხარ, ხანდახანგონივრულადაცკიიქცევი...
ცხრისნახევარზეშემოგივლიპარასკევს.რამერომიყოს, სმოკინგიგაქვს?
უმაგისოდ არ გამოვა.
–კი, ენრაიტმაშემაძენინა.
–...ენრაიტიარისკაციწინდახედული!
ჰელერისწასვლისშემდეგ, მაგიდაზეშემოჯდადაკარგახანსარც
განძრეულა.ცხადია, მაგწვეულებასარგააცდენდა უარესადგილს
მასთანპირისპირ შესახვედრადდომინიკივერცწარმოიდგენდა. ..

●●●

–რასგეტყვი, იცი,ჩემოკიკი, –ბრძანაელზუერთთუიმ, იმაზე

უსარგებლო არაფერია, როცამდიდარიქალიგართობასპროფესიად
გაიხდის.მაგრამ,ჩვენშიდარჩეს, რამდენიუსარგებლორამააამქვეყნად,
სწორედამთვისებისგამო რომგვხიბლავს!მაგალითად, არისტოკრატია
–ინსტიტუციათაგანყველაზეუსარგებლო. ..
კიკიჰოლქომბმაცხვირიაიბზუა, მაგრამთანვერცღიმილიშეიკავა_
არისტოკრატიასთანშედარებამაინცეამა.ფლორენციულ სტილში
გაწყობილ მისსასტუმროოთახშიბროლისჭაღიჩახჩახებდადამძიმე
წამწამებისქვეშთვალებსეშმაკურადუელვარებდამასპინძელს.
–სულ ეგეთ საზიზღრობებსამბობხოლმე, ელზი!ვერგამიგია, საერთოდ
რასგეპატიჟები!
–სწორედ მაგიტომ, ჩემოკარგო.ასერომ, იმდენჯერდამპატიჟებ,
რამდენჯერაცთავად მოვისურვებ!
–შენისთანააუტანელსრაუნდამოუხერხოსერთმასაწყალმაქალმა? !
–კამათშიარუნდააჰყვე.–სიტყვაჩაუგდოქ- ნმაგილესპიმ, მაღალმა,
რბილად რომვთქვათ, წარმოსადეგმაბანოვანმა,ყელზერომიმსისქე
ბრილიანტებისაცმააესხა, საკუთარიკბილებისზომასაჭარბებდა, –
მაინცწაგებულიდარჩები, ყველგანდაყოველთვის.
–დავა-კამათს,მისისგილესპი, არცაზრიაქვსდაარცხიბლი.ეგსაქმე
კაცებსდაგვიტოვეთ რადგანგონებასწორედაცრომსისუსტისნიშანია.
როგორცამბობენ, თუსხვაარაფერიგივარგა, ტვინიმაინცუნდააამუშაო
–სხვაანრადაგვრჩენია? !
–ახლაარმითხრათ, რომმართლაასეფიქრობთ!–ვითომგაიკვირვაქ-
ნმაგილესპიმ, თუმცამისიგაბადრულისახესწორედაცრომ
საწინააღმდეგოსიმედზემეტყველებდა.მერეხელკავიგამოსდოდა
დამსახურებულ ჯილდოსავით გაიყოლა იმითისარგებლა, რომ
მასპინძელიიძულებულიგახდა, ახალმოსულ სტუმრებსშეჰგებებოდა.
–რათქმაუნდა, –არდაუთმო ელზუერთთუიმ, –დაისიცუნდა
მოგახსენოთ, რომსაკუთარიჭკუა- გონებითთავისმოწონებაისეთივე

მკითხველ თალ იგა

ვულგარულირამაა, როგორც, ვთქვათ. .
.საკუთარიქონებით.
–ახლამეცგადმომწვდით?არ მითხრათ, იმსაშინელ სოციალისტებს
ავყევიო!ეგენისულ ტურტლიანებიარიანდასაზიზღარიინგლისურით
მეტყველებენ. ..თქვენკიისეთიხავერდოვანიხმაგაქვთ!
_აბა,რაგითხრათ, მისისგილესპი მერაღაცსაშუალო ვარ, ოქროს
შუალედი, ასევთქვათ.
–რაუცნაურია!ეგროგორ გავიგოთ?
_ორგვარად, მისისგილესპი, ორმნიშვნელოვნად როგორც
ნებისმიერისიბრძნე.
კიკიჰოლქომბმამასპინძლისკმაყოფილითვალიმოავლოიქაურობას.
სტუმრები, ძირითადად, ორჯგუფადირეოდნენ ერთისმიზიდულობის
ცენტრსელზუერთუიქმნიდა, მეორეს პიტერკიტინგი.ქალისმახვილმა
თვალმაუნებლიეთ მაინცშენიშნა, რომტანმორჩილ ელზუერთსფრაკი
არანაირად არ უხდებოდა მერცხლისკიარა, რატომღაცბეღურის
ასოციაციასუფრო იწვევდა; ოღონდისედახვეწილადდა
ღირსებისისეთიშეგრძნებითეჭირათავი, ენაარავისმოუბრუნდებოდა
ამისსათქმელად.მისნაუბარსრაცშეეხება, ყოველიფრაზაუბის
წიგნაკშიიყო ჩასაწერი, ოქროსკალმით:
"მერწმუნეთ, ძვირფასო, ხუროთმოძღვრებაშისამარადისო
დილეტანტადდარჩენაგიწერიათ, სანამთქვენიშესაძლებლობების
მწვერვალსარშეეჭიდებით” .
..
"რასბრძანებთ, ჩემოკარგო? !ანვინგითხრათ, თითქოსმემომწონს?
უბრალოდ, ისტორიასუყვარსამგვარიპარადოქსებიდაჩვენვინვართ,
ისტორიისნებასაღვუდგეთწინ! "
"ყმაწვილო, თქვენსუვარგისპროექტსკიარ გიწუნებთ, არამედიმცუდ
გემოვნებას, მასშირომგამოავლინეთ. .
.მერევინმეიტყვის,ელზუერთ
თუიმ,უბრალოდ, დაინდო ბიჭიო გინდათახლათქვენეს? ”
ან,თუნდაც, ისშეგონებაავიღოთ, ვინმემილიონერისთვისრომარ
დაიშურა: ”თუდამიჯერებთ, ყველაფერსსჯობია, თქვენიზღაპრული
ქონებიდანსაზოგადოებრივკვლევათაინსტიტუტსარგუნოთრამე_ამით
კულტურისგადარჩენაშიცდაიდებთწილსდათანარცთქვენსსაბანკო
ანგარიშსდააკლდებარამედაზედმეტთავისტკივილსაცგადარჩებით. .
."
ირგვლივკიაღტაცებისჩურჩულიმოისმოდა გონებამახვილობადა
პირდაპირობაცასეთიუნდაო!
პიტერკიტინგსრაცშეეხება, ხალხისყურადღებითგანებივრებულსსახე
უცინოდადაარცკმაყოფილებისდაფარვასცდილობდა, იფერებდაკიდეც.
შიგადაშიგსარკისკენაცგაურბოდათვალი, ხომნამდვილადცხადშივარ,
ხომარაფერიმესიზმრებაო.
ბოლოსისემოხდა, მიზიდულობისესორიცენტრიპირისპირაც
შერჩაერთმანეთს.
–რასიტყვი, ელზუერთ, ხომშესანიშნავისაღამოა?–შესცინაკიტინგმა
იმპატარაბავშვივით, პირველიდედასრომუზიარებსხოლმე
სასიხარულოამბავს, ყველაზეუკეთ გამიგებსო. .
.
–მაშ, კმაყოფილიხარ, პიტერ?გარშემოლამისყველაშენზე
ლაპარაკობს პატარაბიჭითვალსადახელსშუადაგვივაჟკაცდაო. ..
სმოკინგიცროგორგშვენის!მაგრამ, ისიცვთქვათ, ერთივინმეჯიუტად
რომგარიდებსთვალს!
კიტინგიშეცბა.სრულიადგაუგებარიიყო, როდისდაროგორშეამჩნია
თუიმესამბავი.
–ეგარაფერი, –არჩერდებოდათუი, –მსგავსიგამონაკლისიწესის
სისწორესადასტურებსმხოლოდ.თუმცასამწუხაროკია ყოველთვის

მკითხველ თალ იგა

ვფიქრობდი, ერთხელაცგამოჩნდებაისეთიკაცი, რომელიცდომინიკ
ფრენკონისყურადღებასდაიმსახურებს.გაგიკვირდებადა, მაგკაცადაც
შენგთვლიდი. ..რასიზამ, კატავერშესწვდაძეხვსაო!ხდებახოლმე.
–ძეხვისმოყვარულიარ გახლავართ, –ვითომშეეხუმრაკიტინგი.
–ჯერ არცკიგაგისინჯავსდარაიცი? !–აჰყვაისიც, –თუმცა, ან
მოყვარულებსრა?
–როგორცვატყობ, ფრენკონისქალიშვილიმაინცდამაინცარუნდა
გეხატებოდეთგულზე. .
.
–მერე, როდისვამბობდი, კი-მეთქი!
ორიოდწუთისმერე, ისევმსმენელთაწრეშიჩამდგარიელზუერთთუი
უწინდებურადქადაგებდა: "რაო, ბედნიერებაო?მეთუმკითხავთ, წმინდა
წყლისსაშუალოფენისფასეულობაა.ბოლოსდაბოლოს, რაარის
ბედნიერება?ქვეყნადიმდენირამაამასზემნიშვნელოვანი. ..
"
კიტინგინელ- ნელა, ვითომუნებლიეთუახლოვდებოდადომინიკს.ქალი
წელშიგაზნექილიიდგა, თითქოსდამისითხელი, სიფრიფანა
სხეულისთვისჰაერიცკიკმაროდასაყრდენადდაარცუცდიამისთვის
თვალისარიდება, მაშინვემიუტრიალდა, გაეპასუხა, თუმცასწორედამ
პასუხისუფერულობამ, უემოციობამპიტერიადგილზევეგააქვავა.
რორკისადაჰელერისშემოსვლამდამატებითიგამოცოცხლება
გამოიწვია.კიკიჰოლქომბიგაბადრულიღიმილითმიეახლასტუმრებსდა
თავისებურად, სხაპასხუპითმიაყარა:
–როგორციქნა, დაგვდეთ თქვენიხილვისპატივი, მისტერრორკ!
იმდენიგვსმენია, ნახვითკიჯერ აქარავისუნახიხართ!თუმცა, ერთიც
უნდაგითხრათ ჩემიმეუღლეთქვენიპრინციპულიმოწინააღმდეგეა. .
.
ხელოვნებისამბავში, რაღათქმაუნდა!მაგრამ, ამოჯახშიჩვენცგვეთქმის
სიტყვა.
–მადლობელივარ, მისისჰოლქომბ, –მშვიდადმიუგორორკმა._ამდენს
ნამდვილადარ ვიმსახურებ.
–რასბრძანებთ, ”
ენრაიტ- ჰაუსის”პროექტითყველანიაღტაცებული
დავრჩით!გამოგიტყდებით, ჩემსშეხედულებებსბოლომდეარ ემთხვევა,
ასევთქვათ, ფუნქციონალურობისთვალსაზრისით, მაგრამ,ჩვენ,
ხელოვნებისხალხი, მუდმივისიახლეებისთვისუნდავიყოთმზად, არ
მეთანხმებით?
–რაგითხრათ, არასოდესდავფიქრებულვარმაგაზე. ..
რაღათქმაუნდა, მასპინძელისავსებითდარწმუნებულიიყო, რომ
სტუმარსმისიგაქილიკებაარცუფიქრია; არცმისიხმამიათითებდაამას
დაარცსახისგამომეტყველება; თუმცა,რაღაცშეურაცხმყოფელი
იმთავითვეიგრძნობოდამასში.სმოკინგიცზედგამოჭრილიიყომისი
მაღალი, თხელისხეულისთვის, მაგრამისედაუდევრადეცვა, იფიქრებდი
–უცებ, რაცპირველიმოხვდახელში, ისმოირგოო.ცეცხლისფერითმაც
რაღაცუცნაურ კონტრასტსქმნიდაშავსამოსთან, სახისნაკვთებიცისეთი
ჰქონდა, სამხედროსრომუფრო მოუხდებოდადაარამისი
ნატიფისალონისმუდმივსტუმრებს. .
.
–არადა, ჯერრაცვნახე, მართლამომეწონა, –გააგრძელამისის
ჰოლქომბმა, –ესთქვენიპირველინამუშევარია, არა?
–არა.მეხუთე.
–უი, მართლა? !რასმეუბნებით!
ხელებიგაასავსავადაახალ სტუმარსმიეგება.ს
–პირველივინგაგაცნო?აგერ, კუთხეშიმისფრენკონიდგას, მისგან
დავიწყოთ. ..–შესთავაზაჰელერმა.
რორკიმკვეთრად შეტრიალდა.დომინიკსსახეზენაკვთიცარ

მკითხველ თალ იგა

გასტოკებია, გაყინულიგამომეტყველებითშესცქეროდამისკენმიმავალ
ორ მამაკაცს.სხეულიცკითითქოსგაჰქვავებოდადაბროლისჭიქაც
ფერდაკარგულითითებითჩაებღუჯა.რორკმაგულისსიღრმეშიუცნაური
სიამოვნებაიგრძნო მაინცმაგარივინმეა, ცდილობსდაახერხებს
კიდეც,არაფერიშეიმჩნიოსო.
–მისფრენკონ, ნებამომეცით, ჰაუარდრორკიგაგაცნოთ, –საზეიმო
ხმით განაცხადაოსტინჰელერმა.
მერეთვითონაცგაუკვირდა, ასეხაზგასმითრამწარმომათქმევინაგვარ-
სახელიო. .
.რორკსარაფერიშესტყობიადადომინიკიცთავაზიანად
მიესალმა:
–როგორ გიკითხოთ, მისტერრორკ?
რორკმამსუბუქად დაუკრათავი: "
დათქვენ, მისფრენკონ? ”
უცბად, დომინიკმაც” ენრაიტ-ჰაუსზე"დააპირასიტყვისჩამოგდება,
თითქოსესთემაბევრადუფრო მეტსგულისხმობდა, ვიდრეჩვეულებრივ
ნაგებობაზესაუბარს.
–როჯერ ენრაიტსკარგადვიცნობ, ჩვენიოჯახისახლობელიცკია,
შეიძლებაითქვას.
–მისტერ ენრაიტისახლობლებთანურთიერთობისპატივიპირველად
მაქვს.
–მახსოვს, ერთხელ მამამდაპატიჟასადილზედაიმისსაცოდაობით
დავიწვი კარგმოსაუბრედ ითვლება, მაგრამროჯერისგვერდითხმაც
ვერ ამოიღო.მთელისაღამო პირდაღებულიუსმენდა.მამაჩემსუნდა
იცნობდეთ, რომმიხვდეთ, რადარტყმაიქნებოდაესმისთვის.
–მამათქვენთანმიმუშავია, –თქვარორკმადაქალსხელიჰაერში
გაუშეშდა,–რამდენიმეწლისწინ, მხაზველად.დომინიკმახელინელ-
ნელაქვევით დაუშვა: "
მაშინმიმიხვდებით, რატომვერშეეწყვნენ
ერთმანეთსმამაჩემიდაროჯერ ენრაიტი. "
–ვერა, ვერვხვდები.
–როჯერს, მგონი, მოვწონდიკიდეც, მაგრამუაინენდისგაზეთშიმუშაობა
ვერ მაპატია.
ჰელერიაზრზევერმოდიოდა, საითწავიდამათისაუბარი.
არქიტექტურაზესიტყვაარცერთსარ დაუძრავსდაბოლოსგადაწყვიტა,
დომინიკფრენკონსისევეარმოუვიდათვალშიესკაცი, როგორც
საერთოდ არცარავინო.
უეცრადმისისგილესპიმგამოსდო ხელკავიდასადღაცწააჩაქჩაქა.
როგორციქნა, მარტო დარჩნენ.მერექალმათვალითვალშიგაუყარა
რორკს, ისკიისეუყურებდა, თითქოსდააქარცარაფერიო თავაზიანი
ყურადღებით.დომინიკსუნდოდა, რაღაცოდნავინიშანიმაინცამოეკითხა
კაცისსახეზე, თუნდაცისძველებური, გამქირდავიღიმილი. .
.მითუფრო,
რომმისისიფრიფანაკაბაკიარმალავდა, ნათლად აჩენდასხეულის
მიმზიდველობას იმსხეულისა, რომელიცსწორედამკაცსერთხელ უკვე
ეგემა.ისიცკიგაიფიქრა, ეტყობაამითაცსურსდამამციროს პირველს
მემაიძულებს, მომხდარიგავახსენოო.
მერევიღაცამბეჭებზემოხვიახელირორკს: ”ამასვისვხედავ!კარგია,
რომგნახე, სალაპარაკომაქვსშენთან.დომინიკ, ერთიწუთით
წაგართმევ..."
ჯონერიკსნაიტმარორკიგანზეგაიყვანადაერთადერთიკითხვა
დაუსვა თუიცი, ენრაიტიკიდევაპირებსრამისაშენებასო?მაგრამ,
სწორედამდროსკვლავჰელერიდააცხრათავს, სნაიტი,ცოტაარიყოს,
უხეშადმისწიადარორკიპირგაბადრულ ჯოელ სატონთანმიიყვანა.
–მოკლედ, საათივით აეწყოსაქმე!მაგარიხარ. ..არა,ისბებერიენრაიტი

მკითხველ თალ იგა

მაინცროგორ შეაბი, ჰა?რამდენიმედღეშიშემომიარედაბეჭედი
დავუსვათ კონტრაქტს.
დიდიუცნაურიწყვილიაო გაუელვაჰელერს; სატონისჩამრგვალებული,
გატიკნულისხეულირორკისმაღალი, ასკეტურიფიგურისსრული
ანტიპოდიიყო.
ისიყო, რორკმასატონთანთანამშრომლობისგეგმებზედააპირა
სიტყვისჩამოგდება, მაგრამიმანხმისამოღებააღარაცალა მისთვის
ესსაღამო დროისგატარებისსაშუალებაიყოდასულაცარ აპირებდა,
არქიტექტურაზესაუბრით აეტკივებინათავი.ამიტომაცუცებშეცვალა
თემადაბადმინტონისქებადაიწყო ეგააჭეშმარიტიპატრიციუსის
გასართობიდაარარაღაცგოლფისჯოხისქნევაო.რორკიარ
შეჰპასუხებია,დაანრაჰქონდასაპასუხო. .
.
–შენრა, ბადმინტონსართამაშობ?–აჯახაუცებსატონმა.
–არა, –თავიგააქნიარორკმა.
–არაო? !აბა,რასმიკეთებ?შენიგრძელიხელებისპატრონიჭადრაკს
ხომარითამაშებ!
–თამაშისდრო სადამაქვს. .
.
–როგორ თუარაგაქვს? !აბა,ისმხაზველებირასგიკეთებენ?თუარადა,
დაიქირავეკიდევერთი- ორი.მაგისფულსცალკემოგცემ, თუგინდა. ..წინა
არქიტექტორირომმყავდა, მაგარიბიჭიიყო, ფანტასტიკურადიქნევდა
ჩოგანს,მარარადგინდა, კედელსშეასკდასაკუთარიმანქანით, აცხონოს
უფალმა!რამერომიყოს, არგინდა, ისწავლო?
–მისტერ სატონ, სერიოზულად მეუბნებით?
–ბადმინტონზეარასერიოზულადლაპარაკიმეარ შემიძლია!
–კიმაგრამ, საერთოდ, რისთვისდამიქირავეთ?
–რაო?რათქმაუნდა, სახლისდასაპროექტებლად!
–მერე, ბადმინტონირაშიგამომადგება?
–საქმესაქმეა, გართობა გართობა, ყველაფერსთავისდროაქვს!
მოკლედ, ვიფიქრე ამისთანაგრძელიხელებისპატრონი- მეთქი...რას
იზამ,სრულყოფილიარავინაა.
გატრიალდა, წავიდადაწამსვერორკსპიტერ კიტინგისხმამოესმა
ზურგსუკან:
–მომილოცავს, ჰაუარდ, მომილოცავს!
–რასმილოცავ, მეტყვი?
–ჯოელ სატონისშებმას. .
.თუმცა,მეთუმკითხავ, მთლად კარგადვერ
გაართვისაქმესთავი!
–ვითომ?
–ეგრეა.აიმე, მაგალითად, დავიწყებდიდამოვუყვებოდი, საკუთარი
მამაროგორ მავარჯიშებდაჩოგნისქნევაში, რომესმეფეთათამაშიადა
ვიდრეგამოცდასაცმომიწყობდა, მთლადმეფესავითთუარა, ვინმე
მარკიზისდონესმაინცმივაღწევდი. ..
–აზრად არ მომსვლია. ..
–მაგაშიასაქმე!ყველასთავისიგასაღებიუნდამოარგო.ყველასთან
ისეთიუნდაჩანდე, როგორიცუნდათ, რომიყო.ამრჩევასუფასოდგაძლევ
–ვიცი,მაინცვერგამოიყენებ. .
.ცალმხრივინიჭისკაციხარ, ჩემოჰაუარდ,
თან,ზოგჯერბავშვივით გულუბრყვილო. .
.
–შეიძლება.
_ცოტამაინცუნდაგაეშმაკდე, თუკიგინდა, კიკიჰოლქომბისსალონში
გაშინაურდე.თუმცა, ჯერ ისიცვერგამიგია, საერთოდროგორმოხვდიაქ!
სმოკინგზეაღარაფერსვამბობ საფრთხობელახარ ნამდვილი.თუ
გინდა,ერთი-ორ გაკვეთილსჩაგიტარებ ჩაცმასაცგასწავლი. ..რაიყო,

მკითხველ თალ იგა

მეგობრებიარავართ? !
–მთვრალიხარ, პიტერ!
–ვარ, აბაარა?ოღონდდღესწვეთიარდამილევია ამჩემს
სიმთვრალესსხვამიზეზიაქვს.რა?აიმაგასკიარ გაგიმხელ, არაა
საშენო საქმე.თუმცა, ამსაღამოსმაინცმიყვარხარ!აბა, კარგადმეყოლე!
იმსაღამოსრორკიკიდევბევრვინმესწარუდგინეს, მაგრამყველა
დაზეპირებულივითერთიდაიმავესუმეორებდა შესანიშნავი
ნამუშევარია,მისტერ რორკ, "კოსმო- სლოტნიკბილდინგსაც"კიარ
ჩამოუვარდებაო!ანდა მერწმუნეთ, მისტერ რორკ, დიდიმომავალი
გელით, მეორერელსტონ
ჰოლქომბადხართ დაბადებულიო!მხრებიაიჩეჩა, ცოტასაცგავუძლებდა
მალეჩემიფეხიაღარ იქნებააქო.საკუთარი, მხოლოდსახაზავი
დაფებითგავსებულიოფისიენატრებოდაახლა. .
.
დომინიკისკენერთხელაცაღარგაუხედავს, ისკითვალსარ აცილებდა
შორიდან, ხედავდა, როგორაცნობდნენვიღაცეებს, ვითომგულისყურით
ისმენდამათუაზრო ქათინაურებსდაფიქრობდა, ესეცდაცინვისკიდევ
ერთიხერხიიყო -არავინდარჩენიაუყურადღებოდ, ისკისაერთოდ
დავიწყებოდა.” მშვენივრადესმის, ამისატანას, თაკარამზეშიდგომადა
პნევმატურიჩაქუჩისრახრახიმერჩია” ,
–ფიქრობდადომინიკი.არა, იმის
იმედიკიარჰქონდა, როდისმემაინცგაახსენდებოდა უბრალოდ, იცოდა,
რომსანამისაქიყო, ფეხსაცკივერ მოიცვლიდაადგილიდან.
მაგრამსტუმართაშორისსხვაციყო, ვისაცრორკისთვისმისი
შემოსვლისთანავეარმოუცილებიათვალი თავად მისტერელზუერთ
თუი.
დროიხელთადა, ქადაგებასადაქადაგებასშორის, ჯონსნაიტს
დაეკითხა:
–ვინააეგკაცი?
–ჰაუარდრორკი.აი, "
ენრაიტ- ჰაუსის”ამბავი..
.ხომიცი?
–აჰა,–კბილებშიგამოცრამისტერთუიმ, –თავადვეუნდა
მივმხვდარიყავი.
–გინდა, გაგაცნო?
–არა, –დინჯად უპასუხა, –არავითარისურვილიარ მაქვს.
რორკისწასვლისმერედომინიკმაცოტამოიცადადამხოლოდშემდეგ
მიაშურაგასასვლელს.თუმცა, მოსვლათუმისინებაიყო, ასე
ინგლისურადწასვლასვინდააცდიდაფრენკონისასულს: კარებამდე
ვერცმიაღწია, კიკიჰოლქომბირომჩააფრინდამაჯაში.
_აბა,ჩემიგოგო, ახალსრასმეტყვი?მიკიბულ- მოკიბულიარ დამიწყო,
კარგადდაგინახე, როგორ ელაპარაკებოდი!
–მეთუმკითხავთ, ერთიგადარეულიმეამბოხეა.
–არა, მართლა?
–ისე, გარეგნულად არდაიწუნება თუკიამასრამემნიშვნელობააქვს
თქვენთვის...
–ჩემთვის?მეხუმრები, დომინიკ?
მასპინძელმაპირველადშეამჩნიადომინიკსდაბნეულობადა
დომინიკიცმიხვდა რასაცთავადამჩნევდარორკისსახეზე, რაც
მისთვისამსახესღვთაებრიველფერსანიჭებდა, სხვებისთვის
შეუმჩნეველირჩებოდა, ანსაერთოდ არნიშნავდაარაფერს. ..
–აბა,რასამბობ, საყვარელო სილამაზისარაფერისცხია. .
.უბრალოდ,
სწორედრომმამაკაცურიიერიაქვს!
–არ დაუთმო, დომინიკ!–მოისმავიღაცისდაუდევარი, ხალისიანიხმა, –
ჩემგანდაშენგანგანსხვავებით, კიკისსხვაესთეტიკურიხედვააქვს!

მკითხველ თალ იგა

 დომინიკიშეტრიალდადაგაღიმებულიელზუერთთუიშერჩახელთ.
–თქვენ. ..–რაღაცისთქმადააპირადამაშინვეგაჩუმდა.
–რათქმაუნდა!–თუიმოდნავშესამჩნევადდაუქნიათავი: თითქოს
მიანიშნა, მიგიხვდი, რისითქმაცგინდოდაო, –მედაშენზოგჯერ
სხვისთვისშეუმჩნეველსვამჩნევთხოლმე, ასეარაა?
–მაინც?
–ახლამაგაშიჩაღრმავებახანგრძლივდისკუსიამდემიგვიყვანსდა
არცარაფერსმოგვიტანს.მუდამგეუბნებოდი უნდავიმეგობროთ-
მეთქი...ინტელექტუალურადიმდენირამგვაკავშირებს. .
.მართალია,
სხვადასხვაპოლუსებიდანმოვემართებით, მაგრამამას, აბა,
რა
მნიშვნელობააქვს ბოლოსმაინცერთწერტილამდემივდივართ!არადა,
მართლასაინტერესოსაღამოგამოდგა. .
.
–რითი, ვითომ?
_ვთქვათ, იმითი,რომახლამაინცგავიგე, კაცისგარეგნობასრითი
აფასებ. .
.
–იცი, რასგეტყვი, ელზი იმაზეუარესიყოფილხარ, ვიდრემეგონე.
–დაიქნებიმაზეუარესიცკი, ახლარომგგონივარ!ოღონდ_მაინც
საჭირო. ..საერთოდ, ამქვეყნადყველაერთმანეთსვჭირდებით. აი,მალე
შენცდამჭირდებიდაიქნებ. ..
–რაზელაპარაკობ?
–ცუდია, დომინიკ,ძალიანცუდი. .
.თუკითავად ვერხვდები, რაზე
ვლაპარაკობ, ალბათ ვერცაგიხსნი. ..მაგრამთუხვდები, მაშინთავსსულ
ტყუილად იკატუნებ!
–რალაპარაკიაეს?–უკმაყოფილოდიკითხაკიკიმ.
–შეხუმრებულებივართ, –აუხსნათუიმხალისიანად, –სულ ასევკბენთ
ხოლმეერთმანეთს.სხვანაირადარშეგვიძლია.
–ერთხელაციქნებადა, ზედმეტიმოგივა, –წყნარადთქვადომინიკმა.
–არ გამოვრიცხავ.თუმცა, შენდღესუკვეთავად შეტოპე, თანსაკმაოდ
შორს.
–კარგად იყავი, ელზუერთ.
–ღამემშვიდობისა, დომინიკ.
–არა, მაინცრადაგემართათორივეს, –ვერაფერსმიხვდაკიკი, –რა
ამდენისალაპარაკოაისრორკი? !
–აი, ეს, ძვირფასოკიკი, –თითქოსსაკუთართავსგაესაუბრაელზუერთი,
–მუდმივიდასაერთოცდომილებაა.კაცზეერთინახვისთანავერა
შთაბეჭდილებაცგრჩება, სწორედისაამთავარი.სულიერებისსტილზე
არასოდესგიფიქრია, კიკი?
–რაზე? !
–სულიერებისსტილზე- მეთქი.ერთისახელგანთქმულიბრძენკაცი
ცივილიზაციებისგანსხვავებულ სტილზელაპარაკობდა: ასეამბობდა,
უკეთესგანსაზღვრებასვერ ვპოულობო.ამტკიცებდა ყოველ
ცივილიზაციასსაკუთარიძირეულიპრინციპებიდაერთადერთი,
ზეგარდმომიზანიამოძრავებს, ხოლო ამცივილიზაციისშიგნით, ყოველი
მისინაწილაკი ანუერთირომელიმეპიროვნება, სრულიად
გაუაზრებლად, სწორედამპრინციპსემორჩილება. ..მეთუმკითხავ,
ყოველიადამიანისსულსაცსაკუთარისტილიაქვს ერთადერთ, ძირეულ
წანამძღვარშიდაფუძნებულიდაისყველაფერშიმჟღავნდება მის
ფიქრში, ქცევაში,
მისსურვილებში. .
.სწორედ ესწანამძღვარია, მავანიადამიანის
ცხოვრებასრომგანსაზღვრავს.მოკლედ, იმისთქმამინდა, რომდიდი
ხნისნაცნობობაარაფერია, სახეზეთვალისერთიშევლება ყველაფერი!

მკითხველ თალ იგა

 –რაღაცსაოცრებებსლაპარაკობ, ელზი.
..დასრულიადუსამართლოდაც
მსჯელობ.ბოლოსდაბოლოს, ასემთლად გავშიშვლებულვართდაეგაა!
–მაგასარ ვამბობ? !რათვალითშეხედავკაცს, შენივემზერაგაგყიდის.
საბოლოო ჯამშიკი, ადამიანთაშორისიურთიერთობებისგარდა,
ამქვეყნად არცაქვსაზრირაიმეს. .
.
–კარგი, ვთქვათ და, ჩემსსახეზერასიტყვი?
ისეშეხედაქალს, თითქოსახლაღაშეამჩნიამისიარსებობაო.
–რაბრძანე?
–ჩემსსახეზერასიტყვი- მეთქი!
–ხო- ო..
.მითხარი, რომელ კინოვარსკვლავსაღმერთებდაგეტყვი, ვინა
ხარშენ.
–ძალიანმიყვარსანალიზობანა!მაშასე ჩემიუსაყვარლესი
მსახიობი...
მაგრამელზუერთ თუიუკვეაღარუსმენდა, გატრიალდადაბოდიშის
მოუხდელადმიატოვა.უცნაურიიყო, მეტრთუისუხეშობაარავისსმენოდა
–რაღათქმაუნდა, იმშემთხვევებისგარდა, როცაწინასწარიგანზრახვით
სჩადიოდაამას.
რამდენიმეწუთისმერე, რომელიღაცკუთხიდანმისიხავერდოვანიბანი
გაისმა:
–...დათქმაარუნდა, მიზანთაშორისუკეთილშობილესი ადამიანთა
შორისთანასწორობაა.

”.
.დაასეიდგებაიგიმარად, ვითარცაუფ.ენრაიტისადამისტერ
რორკისეგოტიზმისსადიდებელინიშანსვეტი!დაიდგებაიგი
უსახურსაცხოვრებელ კორპუსსადაუგვანბენზინგასამართსადგურსშუა_
დაარაროგორცგაუგებარიშემთხვევითობა, არამედროგორც
ბედისწერისგარდაუვალიირონია: ამსამეზობლოზეუკეთ, ვერაფერი
წარმოაჩენდაზემოხსენებულიშენობისმანკიერხასიათს. .
.რა
გაეწყობა,როგორცაქამდევგეგმეთჩვენიქალაქი, იმშედეგსვევიმკით,
ოღონდერთიცაა, აქამდეამასშეგუებულნივიყავით მეტიცგითხრათ,
თვალსაცარაფერიგვჭრიდაზედმეტად, "ენრაიტ-
ჰაუსი”კიკუდგაშლილ
ფარშევანგსაჰგავს, აქეთგიყურებსათასითვალით. .
.როცაეს
"არქიტექტურისშედევრი”შუაქალაქშიწამოიჭიმება, ნაიარევივით
დაასვამსმასდაღს ნებისმიერიჭრილობაცხომუნებლიეთიპყრობს
მზერას...
"
ესგამქირდავიგანსჯადომინიკფრენკონისკალამსეკუთვნოდადა
ჰოლქომბებთანგამართულიწვეულებიდანერთიკვირისშემდეგ
დაიბეჭდარუბრიკით ” თქვენისახლი" .
სწორედიმდილით, ელზუერთ თუიმდომინიკისოფისშიშეაბიჯა, გაზეთი
სწორედიმგვერდზეჰქონდაგადაშლილიდასახეეშმაკურადუცინოდა,
ოღონდტუჩებიკიმოეპრუწარაღაცსაეჭვოდ.
–აბა,რასგვეტყვით?–ჰკითხადომინიკმა.
–ესრორკიწვეულებამდეცგყავდანანახისადმე?
ქალსპოზაარ შეუცვლია, გვერდულადიჯდასავარძელშიდასაზურგეზე
დაუდევრად ჩამოდებულიხელისთითებშიფანქარსათამაშებდა.
–შორიდანაცარსადმომიკრავსთვალი.
–აჰა,შემშლია..
.არადა, ნაწერშითითქოსრაღაცპირადულიციგრძნობა.
–დარა, მერე?სწორედ იმწვეულებაზეამიშალანერვები.
–იგრძნობა, იგრძნობა.

მკითხველ თალ იგა

 –ჩამოჯექი, ელზი.დამჯდარიუკეთესისანახავიხარ.
–მერე, არმოგაცდენ?
–ისერა. .
.
მაგიდისკიდეზეჩამოუჯდა, მუხლზეგაკეცილ გაზეთსიტყაპუნებდა
ნერვიულად.
–რაგითხრა, იცი, დომინიკ. ..მაინცდამაინცკარგადვერგამოგივიდა.
–ვითომრატომ?
–სტრიქონებსშორისიკითხებაყველაფერი.არა, ნახევარიქალაქი
მაგასვერშეამჩნევს, მაგრამმეშევამჩნიე.არციმასგაუჭირდება.
–ეგსტატიაარცშენთვისდამიწერიადაარცმისთვის.
–აბა, საკუთარიჭიაგაახარე?თუმცარა, ყველასთავისიმეთოდები
აქვს.
..
–დაშენრასაპირებ?
–რისთაობაზე?
–”ენრაიტ- ჰაუსზე”გეკითხები.არაფერსდაწერ?
_არაფერს.
–საერთოდ?
–არცერთ სიტყვას!
გაზეთიმაგიდაზედაუდევრადდააგდო დასიტყვაგააგრძელა: "
ზოგადად
არქიტექტურასრაცშეეხება, დომინიკ,ვთქვათდა, "
კოსმოსლოტნიკ
ბილდინგზე”რატომთავადარასოდესდაგიძრავსკრინტი? ”
–ღირდაკი?
–ღირდადაეგრე? !ჯერ მარტო რამდენსგაანაწყენებდი!
–მერემერა?
–ვინიცის, ვინიცის. .
.
–მაინც, ვისგულისხმობ?
–რავიცი, აბა..სწორედეგაასაინტერესო, რომღმერთმაუწყის, ჩვენს
ნაწერებსვინკითხულობსდავინ არა.რამერომიყოს, შენსადგილას
ერთ-ორკეთილ სიტყვასარ დავიშურებდი.
–როგორცვატყობ, პიტერ კიტინგზეჩამოდიხარფსონს.
–მე?!ისეჰო, რატომაცარა მშვენიერიყმაწვილია, იმედისმომცემი..
.
ახლოსრომგაიცნობ, შენცდამეთანხმები.თან, მასალად გამოგადგება:
ერთირომმოიცალო დადაელაპარაკო, უამრავსაინტერესოსგიამბობს
თავისცხოვრებაზე.
–მაინც- მაინც?
–აი,ვთქვათ, სთენტონშირომსწავლობდა. ..
_ეგისედაცცნობილიამბავია.
_მერე?საინტერესოდარ მიგაჩნია?მეთუმკითხავ, მშვენიერირამეა,
გოთიკურიარქიტექტურისტიპურინიმუში.ვიტრაჟებიკი, პირდაპირ
ითქვას, უბადლოა.თანისიცგაითვალისწინე ამდენიახალგაზრდა,
ერთმანეთისგანსრულიად განსხვავებულისტუდენტი. ..ზოგიწარმატებით
ამთავრებსსასწავლებელს, ზოგიცხელმოცარულიტოვებსიქაურობას. ..
_მერე, მერე?
–უნდაგითხრა, კიტინგიჰაუარდრორკისკარგახნისმეგობარია.
–ესრამითხარი!პიტერკიტინგივინცგინდა, იმისმეგობრობას
დაიბრალებს.
–სავსებით გეთანხმები, ნამდვილადშესანიშნავიყმაწვილია. ..
ოღონდესსხვაშემთხვევაა.საერთოდთუიყავიაზრზე, რორკირომ
სთენტონშისწავლობდა?
–არა, რათქმაუნდა.
–გატყობ, ბევრიარცარაფერიიციმისშესახებ.

მკითხველ თალ იგა

 –საერთოდარაფერი.დარა სხვასალაპარაკოარაფერიგვაქვს?
–არ ვიცი, არ ვიცი...აკიპიტერ კიტინგივახსენეთდაარაფერიისე
კარგადარ წარმოაჩენსრაიმეთვალთახედვას, როგორცკონტრასტის
ეფექტი...თუნდაცამორისმაგალითიავიღოთ: სხვათაშორის, ამაში
ევკლიდესვეთანხმები პარალელურიხაზებიარცუსასრულობაშიარ
გადაიკვეთებიან.მოკლედ, ორივესთენტონშისწავლობდა; პიტერის
დედასრაღაცპანსიონისდაგვარიჰქონდაგახსნილიდარორკიცმათთან
ცხოვრობდა მთელისამიწელი.თავისთავადამასარავითარი
მნიშვნელობაარააქვს, პარალელურიხაზებისგამოსაკვეთადმჭირდება
მხოლოდ.პიტერმაწარჩინებითდაამთავრაინსტიტუტი, რორკი
გარიცხეს; პიტერიმამაშენმამიიწვიასამუშაოდდაახლაპარტნიორიც
გახდა.თავიდანრორკიცმამაშენთანმუშაობდა, მაგრამიქიდანაც
გამოაგდეს. .
.ჰო, ეგრეა, რასმიყურებ?არა, შენიხელირომარურევიაამ
ამბავში,ნამდვილად ვიცი.პიტერმა" კოსმო-სლოტნიკის”შეკვეთამიიღო,
რორკმაკი ერთიციცქნაბენზინგასამართისადგურისმფლობელისგან.
პიტერიავტოგრაფებსარიგებსმარჯვნივ- მარცხნივ, რორკსკიორიკაცი
თუიცნობს.უცნაურიკიისაა, რომრორკიარასოდესაფასებდაპიტერს, არ
აფასებდადაარცარასოდესდააფასებს, რასაცარ უნდამიაღწიოსამ
უკანასკნელმა.მაგრამახლაერთიცვთქვათ: წარმოიდგინე, რომშენი
მარცხისპარალელურად, ვიღაცარარაობანაბიჯ- ნაბიჯაღწევს
წარმატებებს.ამარარაობასდითირამბებსუძღვნიან; პატივსსცემენ,
რორკისკუთვნილ შეკვეთებსისიღებს, თავად რორკსკიკინწისკვრით
აგდებენგარეთ ჩემოკარგო, თვით ესპანურიინკვიზიციაცვერ
მოიგონებდაუარესსატანჯველსხელოვანიკაცისთვის!
–ელზუერთ!–ლამისიკივლაქალმა, –მომწყდითავიდან!
–კარგირა, დომინიკ, –მშვიდადგაეპასუხამისტერთუი, –რავთქვი
ახლაასეთი?უბრალოდ, გიხსნი პიტერ კიტინგიუდავოდსაინტერესო
პიროვნებაა.
ქალსფერიაღარ ედოსახეზე, ტუჩიჩაეკვნიტა, თითებიგანწირულივით
ჩაევლომაგიდისკიდისთვის. ..
–ჩემოგოგო, –კვლავაუმღვრევლადთქვაელზუერთთუიმ, –
დილეტანტისკვალობაზეცკი, მეტისმეტადგულუბრყვილოხარ; შენს
ნაწერშისტრიქონებსშორისამოსაკითხიცაღარაფერია ხელისგულზე
დევსყველაფერი. ..
–მომწყდი- მეთქითავიდან!
კაციწამოდგა, კვლავმშვიდად, აუღელვებლად გაემართაკარისკენ,
ოღონდშუაგზაზეკიმოტრიალდადასიტყვადაუგდო:
–თუმცა, მეთურამემეკითხება, პიტერკიტინგსაცარაუშავს.მხოლოდ
როგორცარქიტექტორს, ცხადია.

●●●

სახლისკარირომშეაღო, ტელეფონიუკვეგაბმულადრეკდა.ყურმილს
დასწვდა.
–დომინიკ,ჩემოკარგო, –გაისმაჯოელ სატონისაღელვებულიხმა, –
შენრა,მართლაასეფიქრობ?
–რასმაინც? .
.
–აი,მაგყველაფერზე. .
."ენრაიტ-ჰაუსსა”დაიმრორკისთაობაზე!
სტატიაწავიკითხე,მართალიგითხრა, ცოტაავირიე. .
.ხომიცი,
დღე-დღეზე
მშენებლობასვიწყებთ,იმდენიფულიჩავყარე. ..მეგონა,
არქიტექტორიც
ზუსტადშევარჩიე-მეთქი.შენკი..
.არა, შენსგემოვნებასროგორარ

მკითხველ თალ იგა

ვენდობი? !ბოლოსდაბოლოს, უაინენდთანმუშაობ, არ შეგეშლება..
.
უაინენდმაკიიმდენიფულიიშოვაუძრავიქონებით, შანსი
არაა,მშენებლობაშიცარ ერკვეოდეს. .
.ისგენდობადამეხომ მით
უმეტეს!ეგარაასაქმე, უბრალოდ, ახლარავქნა, ლამისუკვე
გადაწყვეტილიამბავიიყო რორკსვქირაობდი. ..ვუთხარიკიდეც. .
.ხვალ
საღამოსთვისდავიბარე, კონტრაქტზეხელისმოსაწერად!არა, ისე_
ფარშევანგისკუდირამგაგახსენა, მართლაეგრეფიქრობ?
–მისმინე, ჯოელ, –თქვადაკრიჭაშეეკრა, –ლანჩზეარდამპატიჟებ?
ჯოელმაცთავიარშეირცხვინადასაუკეთესორესტორნისბარში
დახვდა, ყურებამდეგაღიმებული.მაგიდაცუკვეშეკვეთილიჰქონდადა
მარტინისორიწვრილფეხა, შეორთქლილიჭიქაცელოდათ ერთი
ზეთისხილითადაერთიც ლიმონით. ..
–იცი, რაგითხრა, ჯოელ ეგშენიიდეარორკისთაობაზემართლა
დასაფასებელია. ..
–აბა,ფარშევანგიო. ..
–დაიცა, ნუჩქარობ.რორკიიმისთანაშენობასაგიგებს, ხალხსპირი
დარჩებაღია, ოღონდ შიგცხოვრებას, მერწმუნე,ძნელად თუვინმე
მოინდომებს.
–აჰა,მაშ, ეგრეასაქმე?
–უარესად.ასიწლისმერეშენისახლიიქნებხელოვნებისისტორიის
სახელმძღვანელოებშიცმოხვდეს, ოღონდ შენთავად პირდაპირ
ღარიბთათავშესაფარშიმოხვდები, თანაცწელსვე.
–დომინიკ!რასაშინელებებსმეუბნები? !
–რასიზამ შესანიშნავიყოველთვისსასარგებლოსარნიშნავს.შენკი
სარგებელიგინდანახომაგსახლიდან, ეგრეა?
–აბა,წაგებულადდარჩენავისუნდა?
–ეგეთებიცარიან. .
.მოკლედ, თუგინდა, ბინებიგაყიდო მაგსახლში,
რორკსშეეშვი.რაგინახავსმაგისაშენებული?ვინუკვეთავსრამეს?
–ენრაიტი. .
.
–ენრაიტსთავიდაანებე.ეგსულ სხვაშემთხვევაა.თანაცრა მე
მკითხაენრაიტმარამე?შენკიმკითხე.ამიტომაცმომწონხარ. .
.
–არა, მართლა? !
–აბა,რამრჯიდა, ამდენსრომგელაპარაკები?
_ყოველთვისგენდობოდი.ახლარასმირჩევ, რავქნა?
–მარტივიამბავია ისეთივინმეგჭირდება, ვისაცსხვებიქირაობენ,
ანუყველასუნდაუჩვენო, რომარავისზენაკლებიარახარ.ეგაადაეგ.
–აგაშენაღმერთმა!ბარემ. ..
–არა, ჯოელ შენთვითონუნდაგადაწყვიტო. ..ბოლოსდაბოლოს, ვინაა
ახლაყველაზეპოპულარული?ვისააქვსყველაზემეტიშეკვეთა?ვის
სახელსახსენებენყველაზეხშირად?
–ე-ე..
.მემგონი, პიტერკიტინგს.
–მართალიხარ, ჯოელ.პიტერ კიტინგს.

●●●

"ათასიბოდიშიმინდამოგიხადოთ, მისტერრორკ მაგრამმეცხომ

უნდაგამიგოთ..
.ბიზნესმენიკაცივარ.პირადადთქვენისაწინააღმდეგო
არაფერიმაქვს,პირიქით დიდხუროთმოძღვრადმიმაჩნიხართ. .
.მაგრამ,
აისწორედ მანდააძაღლისთავიდამარხული!სიდიადეძალიან
არასარფიანირამაა.უნდავაღიაროთ, მისტერრორკ,
თქვენსკოლეგას,
მისტერკიტინგსბევრადუფრო კარგისახელიაქვსდახალხსაცუყვარს. "

მკითხველ თალ იგა

 ერთიეგიყორომ, რორკიხმასარიღებდადამისტერსატონიც, ცოტაარ
იყოს,უხერხულადგრძნობდათავს.ერჩია, აქეთშეჰკამათებოდა,მაშინ
მთელ იმარგუმენტებსდაახვედრებდა, დომინიკმარომმოამარაგა
ორიოდსაათითადრე.მაგრამრორკსსიტყვაარ დაუძრავს, მხოლოდ
ოდნავდახარათავი.დარაღაუნდაეკამათოკაცს, რომელიცწინასწარვე
ყველაფერშიგეთანხმება?ოღონდ მისტერსატონიგულკეთილი
საქმოსანიიყო დახალხისწყენინებასვერიტანდა:
–უნდაგითხრათ, მისტერრორკ, თქვენიარჩევაპირადადგადავწყვიტე,
მაგრამდომინიკფრენკონმაშემაცვლევინააზრი.ისიცკითქვა,
შეგიძლია,დაუფარავადუთხრა, რასაცვფიქრობო.
უცბად რორკმათავიასწიადამასპინძლისგაკვირვებასაცსაზღვარიარ
ჰქონდა,როცადაინახა, როგორ ეცინებოდა,უხმოდ..
.
–სასაცილოვთქვირამე, მისტერრორკ?
–მისფრენკონმა?
–კი,ასეა.ფრიად კეთილშობილიდაპატიოსანიქალბატონია.არც
საკუთარმოსაზრებებსიცვლისადვილად.
–თქმაარუნდა!
–მერედა, რაარისაქსასაცილო? !
_ალბათ, არცარაფერი.

●●●

ნახევრადბნელ, უავეჯოოთახშიიჯდა.ჰელერისსახლისესკიზიგაეკრა
კედელზედაესკიდევუფრო დაცარიელებულ იერსაძლევდაიქაურობას.
დროისშეგრძნებადაკარგვოდა, საკუთარსხეულსშეიგრძნობდა
მხოლოდ.როცაკარზეკაკუნიგაისმა, თავიცარ აუწევია,ისეგასძახა
შემოდითო.
კარიგაიღო დაოთახშიდომინიკიშემოვიდა.სქელინაჭრის, სადად
შეკერილიშავიპალტოეცვა, მაღალსაყელოიანი, დაშუბლზეჩამოწეული
ფარფლიანიქუდიცსახისნახევარსუფარავდა.რორკიუხმოდ
შესცქეროდა, არცგანძრეულა.ქალმაქუდიმოიხადა, თუმცასადმე
დადებაარცუფიქრია, უხერხულადეჭირახელში.რაღაცრეაქციასმაინც
ელოდა, სახეგაყინულიიდგადასიცოცხლისნიშანწყალსაცთითქოს
მხოლოდქუდისმოხდისასშერხეულითმისტალღებიამჟღავნებდა.
ბოლოს
ისევთვითონამოიღო ხმა:
–რაღაცვერგატყობგაკვირვებას. .
.
–გელოდი.
ქალმამსუბუქი, ოდნავშესამჩნევიმოძრაობითმოისროლაქუდი
მაგიდისკენ.
–რითშემიძლია, გემსახურო?
–შენცკარგად იცი.
–მაინცჯობია, თვითონმითხრა.
–როგორციტყვი, –ხმაგაებზარა,–მომინდიდამოვედი.დარჩენაც
მინდა,თუწინააღმდეგიარიქნები.ახლაცდანებისმიერდროსაც- როცა
კიდამიძახებ.შენისხეულიმენატრება, შიშველ კანზეშეხება.
..ოღონდ
არცსინაზემჭირდებადაარცალერსი, მარტისკატასავით მინდიხარ, ან,
თუგნებავს კახპასავით.
მშვიდადლაპარაკობდა, ემოციისგანსრულიადდაცლილიხმით,
თითქოსკატეხიზმოსაბულბულებსო.თუმცაუწინდებურადწელში
გამართულიიდგა, ცალიხელით დოინჯიშემოეყარადაგრძელიფეხები

მკითხველ თალ იგა

ჯარისკაცივითგანზეგაედგა.
–კარგად იცი, როგორ მძულხარ; სწორედ ისეთსვერგიტან; როგორიც
ხარდარაცხარ. ..დასაკუთარითავიცმეზიზღება, ასერომმინდიხარ.
შენსდასაღუპად მოვედი, დაიცოდე საბოლოოდ მაინცმივაღწევჩემსას!
ამასპირდაპირგეუბნები, მოურიდებლად; ისევე,როგორცსაკუთარ
სურვილებზეგელაპარაკებოდი.ნაბიჯსარგადაგადგმევინებ, ყველა
წამოწყებასჩაგიშლი, შენთანნებისმიერკონტრაქტსგავაუქმებინებ
ყველას. .
.ესერთადერთიგზამაქვს, რადგანსხვასუსტიწერტილივერც
გიპოვე.შიმშილისპირასმიგიყვან, მათხოვრადგაქცევ. .
.დღესერთი
ნაბიჯითუკვეწავიწიეწინდაახლამეორეცმინდაგადავდგა დღეს
შენთანდავიძინებ. .
.
რორკიერთიანად მოშვებულიიჯდასავარძელში, თითქოსნელ- ნელა
იკრებდაძალას.
–დღესერთიდარტყმაუკვემიიღეჩემგანდაამიერიდანსულ ასე
იქნება ყოველ ახალ- ახალ დარტყმასჩემისტუმრობამოჰყვებახოლმე
დაესსტუმრობაცმუდამერთნაირად დასრულდება: საყვარელსკიარ
დავემორჩილები, არამედმტერს, რომელიცჩემსდილანდელ
გამარჯვებებსიმავესაღამოსგააუფასურებსხოლმე. .
.ესიმიტომ, მეორე
დღესაციმავესჩადენისსურვილიარგამინელდეს.აი, ესაადაეს.მაინც
არ ამოიღებხმას?
–გაიხადე.
ქალიწამით მთლადგახევდა; ტუჩებიგაუფითრდა.მერედაინახა,
როგორმძიმედ სუნთქავდაკაციდაჩაეღიმა, დამცინავად, სწორედიმ
ღიმილით, როგორცადრეისუღიმოდა.
ნელ- ნელაშეუდგაღილებისშეხსნას გამოზომილად, აუღელვებლად,
თითქოსსულ მარტოდმარტოყოფილიყოდათანაც, საკუთარ
საძინებელში.უკვეთეთრ, სიფრიფანაპერანგსიხდიდა, როცაგაახსენდა,
ჯერესთხელიხელთათმანებიცარგამიძვრიაო. ..
მერეშეხედა შიშველიიდგა, მომლოდინე; მათ შორისარსებული
სივრცეთითქოსდამუხტულიყო.იცოდა, კაციცმასავითიტანჯებოდადაეს
ტანჯვაორივესსიამესჰგვრიდა. .
.რორკიწამოდგა, მიუახლოვდა, დაროცა
მკლავებშიმოიმწყვდია, ქალმაცშვებითამოისუნთქა, შემოეხვია, მინებდა
დამთელიარსებით შეიგრძნომისისხეულისსიმხურვალე. .
.
ცოტახანში, ვნებადამცხრალნი, გვერდიგვერდიწვნენსაბნისქვეშდა
დომინიკმაიკითხა:
_სამტეხლოშირაგინდოდა?
–თავადაცკარგად იცი.
–კი,ვიცი.სხვაშენადგილასნებისმიერარქიტექტორსშეეკედლებოდა.
–..დამაშინაღარცშენგაგიჩნდებოდაჩემიგანადგურებისსურვილი.
–ესეიგი, გესმისჩემი?
–ამასაღარ აქვსმნიშვნელობა.
–თუგესმის, რომ” ენრაიტ- ჰაუსისნაირი"მთელ ნიუ-იორკშიარაფერია?
–შენხომგესმის.
–სამტეხლოშირომიდგამდიწელებზეფეხს, უკვემაშინიყოესშენში
ესდაბევრიმაგისთანაც. ..
–ახლაცრემლიცწამოგივადახვალ ინანებ.
–ალბათ.
–მაინცკარგიგოგო ხარ, დომინიკ.
–არ დამიწყო ახლა. .
.
–გულით გეუბნები.
–მაინცვერგადამირჩები.

მკითხველ თალ იგა

 –გგონია, სხვანაირიმენდომებოდი?
–კარგირა. ..
–რამდენჯერგინდა, გაგიმეორო?
–მე..
.–სიტყვაგაუწყდა, მაგრამაშკარაიყო,რისთქმასაცაპირებდა.
–დაიცა, დომინიკ,ეგჯერ ადრეა.ახლადაიძინე.
–აქ,შენთან?
–კი.აქ,ჩემთან.დილით საუზმესგაგიმზადებ არგაინტერესებს
როგორიმზარეულივარ?მოგეწონება.როგორციქ, სამტეხლოში.მერე
შინდაბრუნდებიდაგადაწყვეტ, როგორ მომიღობოლო.

დომინიკისაწერ მაგიდასუჯდა, თავდახრილი, დასაკუთარისტატიის

კორექტურასკითხულობდა.უცბად, კარზეზარისხმაგაისმა.
გაკვირვებულმაასწიათავი გაკვირვებულმადაცოტათი
განაწყენებულმაც:შეუთანხმებლადსტუმრებისმიღებასარიყოჩვეული.
კარიმოსამსახურექალმაგააღოდარამდენიმეწამშიოთახშიც
შემოიხედა ვიღაცვაჟბატონიათქვენთანო.თანისეთიტონითთქვა,
ეტყობოდა, რომწყენასვერ ფარავდა სტუმარიაშკარად უარზეიყო,
საკუთარითავიწარედგინამისთვის.
ჟღალთმიანიაო?–უნდოდაეკითხა, მაგრამთავიშეიკავა.” შემოვიდეს.”
–ესღაუთხრამხოლოდ.
კარიგაიღო დაოთახშიპირადადელზუერთთუიშემობრძანდა.” საღამო
მშვიდობისა,დომინიკ!“–ვითომცარაფერი, გულთბილადმიესალმა
შემოსული, თუმცაკარგადუწყოდა, რომმასპინძელსისარასოდეს
დაუპატიჟებიათავისთანდა, რათქმაუნდა, არცახლამოელოდამის
ვიზიტს.
–შენცგაგიმარჯოს, ელზი.–არაფერიშეიმჩნიაქალმა, –რახანია,
არსად შევხვედრივართ ერთმანეთს.
–დავიჯერო, არცმელოდი?–თქვადამოახლესმიუბრუნდა, –
დარწმუნებულივარ, ერთისირჩაარმანიაკინამდვილადმოგეპოვებათ
ჩემისთანასაპატივცემულოსტუმრისთვის, ასეარაა,ჩემოკარგო?
მოახლესთვალებიგაუფართოვდა, მაგრამდომინიკმაანიშნა,
მოიტანეოდაისიცხმისამოუღებლადგავიდასამზარეულოში.
–მოკლედ, ერთიწუთიარ ჩერდებიუსაქმოდ, –აღნიშნამისტერთუიმდა
მაგიდასმოავლოთვალი, –ეტყობაკიდეც.შენსსტატიებსვგულისხმობ,
რაღათქმაუნდა.
ქალმაფანქარიდაუდევრადდააგდო, ნახევრადშემობრუნდა
სავარძელშიდაჯიქურდაეკითხა:
–მაინცრისთვისგაისარჯე, ელზუერთ?
–მშვენიერია, დომინიკ საკუთარსტილსარღალატობ. ..ვიფიქრე,
სწორედასედამხვდება- მეთქი.ისე, მეთუმკითხავ, ეგსკამიმეტისმეტად
ერგებაანტურაჟს კაციიფიქრებს, საგანგებოდააშერჩეულიო.რაიმე
მკვეთრიფერისაჯობებდა, მეწამულიან. .
.ვთქვათ,მისტერრორკისთმის
ფერისმაგვარი მყვირალა, გამიზნულად თვალშისაცემი. ..არა,
ისეთი
არაფერიიფიქრო უბრალოდ, სიტყვამმოიტანა, როგორც
ფრანგებიამბობენხოლმე, enpassant!ერთიამგვარილაქაკინამდვილად
დახატავდაამოთახს: ჯერკიდევსერფრანსისბეკონი, ლორდი
ვერულემიამტკიცებდა: აღმატებულისილამაზეუცილობლად რაღაც
პაწიასიმახინჯესაცმოითხოვსო.აი, ყვავილებისშერჩევასადანახატებს
კიგულით გიწონებ.არცერთსწუნიარ დაედება.

მკითხველ თალ იგა

 –მორჩირა, ელზი!საქმეზეგადადი.
–ვითომრაო?ბოლოსდაბოლოს, პირველად გესტუმრე.აქამდეხომ
ფეხიცარშემომიდგამსშენთან. ..არცარასოდესგითხოვიადაიმიტომ.–
ფეხიფეხზეგადაედო, შარვლისტოტიდანშალისმუქილურჯიწინდა
მოუჩანდა, –თუმცარა, ანსადგქონდამაგისითავი. .
.ვიზიტები,
წვეულებები, ბარები,სალონები. ..სახლშიცვიღასარ პატიჟებდი,
განურჩევლად.
–ხო,აბარა, დასულ ფრანგულიშამპანურითდარუსულიხიზილალით
ვუმასპინძლდებოდი!
ოთახშიმოახლეშემოვიდა, ერთიმაღალფეხიანისირჩითლანგარზე.
მისტერთუიმ, დახვეწილიმოძრაობით, სამთითსშორისმოიქციასასმისი,
დაყნოსა.
–არა,რამერომიყოს, მამაშენიმაინცუნდაიყოსკმაყოფილი, –
მოახლისგასვლასდაელოდადა, თითქოსსხვათაშორის, განაგრძო, –
უკარებაიყავიდაუცებასემკვეთრადრომშეიცვალეცხოვრებისნირი,
საჭირო ხალხთანდამეგობრებაისწავლე. ..ოღონდესყველაფერი
მწვერვალიდანდაშვებასჰგავს, დომინიკ: მარტოსულობის
მწვერვალიდან-ბრბოშიგათქვეფას!დარასიგებამით?პიტერ
კიტინგისთვისშოულობდამკვეთებს?
–ოთხიუკვევიშოვე.
–მართალსამბობ?აბა, ერთიმაინცგამომრჩენია.სამსვვარაუდობდი.
–კარგირა, ელზი შენაქპიტერ კიტინგზესალაყბოდ არ მოხვიდოდი.
–არა,რაღათქმაუნდა.მამაშენისპარტნიორიადაგასაკვირია
”ფრენკონიდაკიტინგის”ფირმისთვისიკლავდეთავს?შვილიმამას
ეხმარება რაააქარაბუნებრივი?ოღონდ ხომჩემიშემოსვლისთანავე
მიხვდი, ვისზედარაზემსურდა, მესაუბრაშენთან ასეარაა?
–რამიკიბულ- მოკიბულიაგიტყდა, ელზი?
–იმშეკვეთებსვგულისხმობ, ჰაუარდრორკსრომააცალეცხვირწინ. .
.
თუმცა” ენრაიტ-ჰაუსის"ამბავიმაინცგაგეპარა. .
.მოკლედ, ზავსგთავაზობ.
ალიანსიშევკრათ, ასევთქვათ.მოგეხსენება, ალიანსისწევრები
ერთმანეთსარასოდესენდობიანბოლომდე, მაგრამმათ ეს
საქმიანობაშიხელსარ უშლით; სხვადასხვასაბაბიკიგვამოძრავებს,
ოღონდმიზანიმაინცერთიგვაქვს!დამტერიცსაერთო.ამიტომაც
გჭირდები.
–სადღაცმართალიხარ.
–მეუკეთ შემიძლია, გავუსწორდემისტერრორკს, ვიდრეშენ, მთელი
შენიუაზროწვეულებებით.
–მერე, ამით შენრახეირი?
–მეხომშენსასარ გეკითხები!
ქალიწინგადმოიხარა, სრულიად უმეტყველო სახით, დაჩუმად
ჩაილაპარაკა:
–კარგი, მოსულა.
–ახლამისმინე: ყოველ სტატიაშიმაგკაცისხსენებასშეეშვი.არა,
კარგადკიგამოგდის, ვერაფერსიტყვი, მაგრამზედმეტია მისისახელი
მკითხველსწარამარაარუნდახვდებოდესთვალში.მეორე: ამიერიდან
ყოველ შენსწვეულებასდავესწრები, უცილობლად.ზოგიერთრამეს
შენზეუკეთ მივაწვდენ, ვისაცსაჭიროა.როგორცგავიგე, ჯილბერტ
კოლტონიაპირებსდიდიმშენებლობისწამოწყებასდარორკისმიწვევა
გადაუწყვეტია.შანსიარ უნდამივცეთ, ეგშეკვეთაჩაიგდოსხელში.
ქალიახლაფანჯარასთანიდგა, გაუნძრევლად.მერემოტრიალდა:
"აქამდერორკისწინააღმდეგსიტყვაარსად დაგიძრავს დღესრა

მკითხველ თალ იგა

გეტაკა?”
–ამაზემეტირაუნდამექნა ელზუერთთუისსიტყვითაცკიარსად
უხსენებიაესამომავალივარსკვლავი. .
.არცისეპატარაამბავია.ჯერ-
ჯერობით.
დომინიკიმაგიდასთანმივიდა, სიგარეტიაიღო,მოუკიდა.
–ხომგესმის, რაცდღესაქითქვა, ჩვენშორისუნდადარჩეს.ერთმა
რომცამოიღოსხმა, მეორეუარზედადგებადავერცვერაფრით
დაუმტკიცებენ.
.ასერომ, შეგვიძლია,თავსცოტაგულახდილობისნებაც
მივცეთ ასეარაა, ელზი?მითხარი, რორკისრაჯინიგჭირს?
_მე?ვინთქვა,რომმჭირს?
_მეგეუბნები.

●●●

დროგადიოდადადომინიკისულ უფრო დაუფროიოლად პოულობდა

საერთოენასსაჭიროხალხთან; ამასგარდა, რაღაცმაზოხისტურსიამეს
ჰგვრიდაესგამომათაყვანებელიმიღებები, უაზროპრეზენტაციები,
უნიჭო თეატრალურისაღამოები, ოფიციალურისადილები. .
.მშვიდი,
მაგრამყოვლად უმეტყველოსახითისმენდაარაფრისმთქმელ სიტყვებს
დამოსაუბრესსაშუალებასაძლევდა, ისეთიდასკვნაგამოეტანა
მსმენელისთაობაზე, როგორცამასთავადისურვებდა. .
.ოღონდროცა
საშუალებამიეცემოდახოლმე, თავისასარ უშვებდახელიდან;
"ცამდემართალიბრძანდებით, მისტერჰოლტ პიტერ კიტინგიჩვენი
დროისარქიტექტორია, ამსაუკუნისხელოვანი! "
"არავითარ შემთხვევაში,მისტერინსკეიპ აბა, ესრამგაფიქრებინათ? !
თქვენდავიღაცრორკი. .
.წარმოუდგენელიცკია!ახლაპერსპექტივის
მისეულ აღქმასადასიურრეალისტურხედვასაცთუგავითვალისწინებთ. .
.
დიახ,მისტერ ინსკეიპ,მადლობელივარ, რომშეამჩნიეთ.ანრა
გამოგეპარებათ თვალებიმართლასულ ასემიბრწყინავსხოლმე, როცა
რაიმეთიკმაყოფილივარ. .
.რაღათქმაუნდა, კმაყოფილივარ, ჩვენი
შეხედულებებიასერომემთხვევაერთმანეთს. ..თუნდაცამვიღაცრორკის
თაობაზე.სხვა?”
“რაო, თქვენცგაგაცნესმისტერრორკიდავერაფრად გეპიტნავათ?ანრა
გასაკვირია,მისისჯოუნზ თქვენიგემოვნებისქალიდა. .
.დიახ,დიახ,
სავსებითმართალიბრძანდებით, სავსებით!თანაგრძნობაშესანიშნავი
რამაა,ოღონდ ყველაფერსთავისისაზღვარიაქვს!ანუნდაჰქონდეს
მაინც.“
ღამღამობით კიჰაუარდსმიაკითხავდახოლმე.შეუთანხმებლად,
გაუფრთხილებლად დაადგებოდა, თავს იცოდა, იქიქნებოდა, მის
მომლოდინე, წინააღმდეგობისგაწევისმსურველი ოღონდეს
წინაამდეგობათამაშიიყო მხოლოდ, დადამარცხებულიმუხლებზეკიარ
ეცემოდა, არამედ ნებაყოფლობითბარდებოდატყვედ. .
.
აი,ლოგინშიკიესსიყვარულისთამაშიაღარ იყო, უფროძალადობას
ჰგავდა წყლისძალადობასკაშხლისსიმტკიცეზე, დაკაცისშიშველ
სხეულთანშეხებაც ტკივილსდაარაალერსს. ..თავად სურვილის
მეტობაშობდატკივილისშეგრძნებას სურვილისადასიძულვილის. ..
ერთხელაც, რომელიღაცმეჯლისიდანშეუარა, ზურგმოშიშვლებულ,
გვერდზეგრძელჭრილიანკაბაშიგამოწყობილმა, თვალიმოავლო
რორკისგამოცარიელებულ, მოუვლელ, დაულაგებელ ოთახს, გრძელი
ხელთათმანებიწაიძროდამაგიდაზედაყარა ფანქრებს, საშლელებსა
დანახაზებსშორის.მერემარგალიტისსამაჯურიცზედმიაყოლა, სკამზე

მკითხველ თალ იგა

წამომჯდარ რორკსმოუარაუკნიდან, მხრებზემოხვიახელიდავნებიანად
წასჩურჩულა:
"იცი,დღესმისტერ საიმონზიშევიპირე ოცდათხუთმეტსართულიანი
შენობისდაკვეთასმისცემსპიტერ კიტინგს. ..ფულზელაპარაკიცარაა
ცალკეანგარიშსგაუხსნის.თანსრულიშემოქმედებითითავისუფლება
არავისწინაშეარ იქნებაანგარიშვალდებული! "
კაცსთავიცარგაუტოკებია, ჩაიფხუკუნასავით თითქოს, ოღონდისკი
იგრძნო დომინიკმა, როგორ მოუჭირამაჯაზეხელი.ქალმათავიუკან
გადმოუწიადატუჩებზედაეწაფა. .
.უეცრად, ფანჯრისრაფაზე” "ბანერის”
გადაშლილინომერსჰკიდათვალი ზედდომინიკფრენკონის
ხელმოწერილ სტატიაზეიყო გადაშლილიდარაძნელიმისახვედრიიყო,
რომელიადგილიექნებოდაჰაუარდსგახაზული: ".
..
მისტერრორკი,
ხატოვნად რომვთქვათ, ჩვენიდროისმარკიზდესადია, ოღონდ
არქიტექტურაში!რასერჩი, კაცსშენებაუყვარსდაამსიყვარულის
ნაყოფიც, შეიძლებაითქვას, აშკარაა. ..
”
იცოდა, როგორ არ იცოდა, რომჰაუარდიდასანახად ვერიტანდაამ
გაზეთს,რომმხოლოდმისთვისშეიძინა, გადაშალადათვალშისაცემ
ადგილასაცდადო; ახლაკიღიმილითაკვირდებოდაქალისრეაქციას.
დომინიკსერჩია, გაცოფებისგანდაფლეთილიენახაყოველინომერი,
სადაცმისისტატიაიქნებოდადაბეჭდილი.
მერეგვერდიგვერდ იწვნენდადომინიკიგუაშითდასვრილ, გრძელ,
ჩამოქნილ თითებზეეთამაშებოდა.უცბად ისე, სასხვათაშორისოდჰკითხა:
,,კოლტონისშეკვეთამართლაასემნიშვნელოვანიამბავიიყოშენთვის? ”
,
,კი,ძალიან.–ისე, უბრალოდ თქვა, არცჩაუცინიადაარცტკივილი
გარევიახმაში.ქალმათითებზემოუჭირახელი, მერეტუჩებთანმიიტანა
დადიდხანსეჭირაასე. .
.
ერთხელაც, მასთანრომმივიდა, რორკიმაგიდასთანმჯდომარედახვდა,
მუშაობდა."ცოტახანიმაცალე, ამასუნდამოვრჩე. ”–უთხრადაისევ
რაღაცნახაზებშიჩარგოთავი.ლოდინიდიდხანსდასჭირდა; ოთახის
კუთხეში,სავარძელშიიჯდაფეხმორთხმულიდაუყურებდა, როგორ
მუშაობდარორკი არაშთაგონებულიხელოვანივით, არამედსწორედ
ისე,როგორიცგრანიტისსამტეხლოშიახსოვდა: მუშაკაცი,
დაძარღვულხელებიანი, მოთხვრილი, ბერისასკეტურიგამოხედვით.
ყველგან, სალონებსათურესტორნებში, “ამერიკისარქიტექტორთა
გილდიის”ოფისებსათუნებისმიერგამოფენაზე, ხალხიუკვე
”ბანერის“მიმომხილველის, დომინიკფრენკონისადაიმუცნაურივინმე
ჰაუარდრორკისგაარჯლებულ მტრობაზეჭორაობითირთობდათავს.
ამისწყალობით თავად რორკიცუკვერაღაცსკანდალურსახელსიძენდა
–ყოველ შემთხვევაში, მასზემაინცმეტსლაპარაკობდნენ, ვიდრე
ნებისმიერ სხვაზე:”ვინა?აი,ისარქიტექტორი, ფრენკონისქალიშვილი
რომდასანახად ვერიტანს? ”
"არა,რაცმართალიმართალია დომინიკსარქიტექტურისაარ
ესწავლებადათუამასწერს, ესეიგი, მართლაცეგეთრამეებსხაზავსის
დამთხვეული. ..
"
"არადა,არავითარიპირადიანგარიშსწორება დანამდვილებითვიცი,
ერთმანეთითვალითაცარ უნახავთ! ”
ბოლოსსაქმეიქამდეცკიმივიდა, თვით ეთელსტანბიზლისწასცდაერთ-
ერთ თავისმიმოხილვაში: ".
..
შუასაუკუნეებისმრუმენაგებობათახასიათს
რომჩავწვდეთ, კარგადუნდაგვახსოვდეს ფეოდალ თავადთაშორის
შუღლიდაჯახიდაუნდობელირამიყო დაახლოებითისეთი, დომინიკ
ფრენკონსადაჰაუარდ რორკსშორისრომააატეხილი. .
."

მკითხველ თალ იგა

 ერთხელაც, ოსტინჰელერმაუთხრა ყოველგვარიმიკიბ- მოკიბვისათუ
რევერანსებისგარეშე: "აზრზეთუხარმაინც, რასაკეთებ?ეგეთირამე
რომუნდოდეს, ამასშენზეუკეთელზუერთ თუიგააკეთებდა!იმას
სინდისიათურაღაცა, მაინცჰყოფნისდათუსაქებარსიტყვასარ იმეტებს,
ხმასმაინცარ იღებსსაერთოდ!შენკიდევრამგაგაკაპასა? !ქუჩის
ქალივით იქცევი! "
–რაიცი, რომარავარ?
ბოლოსკიროჯერ ენრაიტიმოადგაკარზედასალამიცარუთქვამს, ისე
განუცხადა: "
წამო, შენითვალითმინდა, რომნახო."
–დილამშვიდობისა, როჯერ. .
.არა,მაინცრაუნდამანახოასეთი?
–"ენრაიტ- ჰაუსი” .ყოველ შემთხვევაში, რისიაშენებაცუკვემოესწრო.
–რასალაპარაკოა, როჯერ, დიდისიამოვნებით!მაინც, რასაპირებ?
ჩემიმოქრთამვაგადაგიწყვეტია?
ხმაცარ გაუცია, მხოლოდმანქანაშიუთხრა: "
მტერიროცაილანძღება
ეგარაფერი; თურეგვენიგლანძღავს შენთვისუკეთესი; მაგრამროცა
გააზრებულადგლანძღავსვინმე მაშინარისესდასაფიქრებელი
ამბავი..
.აი,ეხლაერთადვნახავთ დაიქნებსაკუთარაზრზეცდარჩე, ვინ
გიშლის ოღონდ მერერასაცდაწერ, ისარცსიშტერეიქნებადაარც
სირეგვნე...
"
"ზედმეტპატივსმდებ, როჯერ ამდენქათინაურსაცარ ველოდი
შენგან..
.”–ქალმამხრებიაიჩეჩადამეტისიტყვააღარდაუძრავსარც
ერთს.
მშენებლობაფიცრებისმაღალითეჯირითიყოშემოსაზღვრულიდა
სამშენებლოფართზესამუშაოებიწუთითაცარწყდებოდა.დომინიკი
სუნთქვაშეკრულიგასცქეროდაშენობისჯერკიდევშიშველ, ფუტურო
ჩონჩხს, რომლისკონსტრუქციისსირთულეკიდევუფროთვალშისაცემი
ხდებოდაკრიალაცისფონზე.
"მნახველებსსალამი! “–დაბალი, ხეშეშიხმაგაისმაზურგსუკან.
ქალსრორკისმოახლოებაარგაუგია, მაგრამარცმისიგამოჩენა
გაჰკვირვებია ანსხვასადუნდაყოფილიყო, თუარასაკუთარიპირმშოს
სამეთვალყურეოდ. .
.იქიდგა, როგორცყოველთვისუქუდოდ, ჯიბეებში
ხელებჩაწყობილი.
-მისფრენკონი, გაიცანით ესაასწორედჰაუარდ რორკი.–წარუდგინა
ენრაიტმა.
–ვიცი.უკვეშევხვედრივართერთმანეთს.ჰოლქომბებთან, თუგახსოვთ.
–რათქმაუნდა, მახსოვს, მისფრენკონ.
–მინდოდა, თავად ენახაყველაფერი.–სიტყვაჩააგდოენრაიტმა.
–გნებავთ, მეგზურობაგაგიწიოთ?
–მადლობელიდაგრჩებოდით, –ამჯერადდომინიკმადაასწროპასუხი
ენრაიტს.
სამივენიკონსტრუქციისშიგნითშევიდნენდამუშებიცგასაგები
ცნობისმოყვარეობით მისჩერებოდნენახალგაზრდა, აშკარადმაღალი
წრის
ქალბატონს.რორკიმშვიდადუხსნიდალიფტებისმუშაობისსისტემას,
ბინებისგათბობისცალ- ცალკეგაყვანილობისპრინციპს, გაჭრილი
ფანჯრების საერთო ფართისშესაბამისობას ისეელაპარაკებოდა,
როგორცდამკვეთისმოგზავნილ ზედამხედველს.არცდომინიკი
დარჩენილავალშიდაწვრილად გამოჰკითხადახარჯულილითონის
საერთოწონისათუმოხმარებულიცემენტისმარკისარჩევანისთაობაზე. .
.
ბოლოსისევენრაიტმავეღარმოითმინა: "
მოკლედ, საქმეწინმიდის,
ჰაუარდ?რორკიშეჩერდა, მიუტრიალდადაღიმილითდაუდასტურა:

მკითხველ თალ იგა

"ფაქტობრივად, ორიდღისწინსწრებით“მერეუკვეერთმანეთშიგააბეს
საუბარი, ოღონდ ირგვლივმანქანებისხმაურსადაქარშიდომინიკსმათი
უკვენაწყვეტ-ნაწყვეტადესმოდა.
–ხომარ დაიღალეთ, მისფრენკონ?–მოულოდნელადდაეკითხარორკი.
–სრულიადაცარა!ახლასწორედიმაზევფიქრობდი, ამხარიხების
დასამოქლონებლადრაშემადგენლობისგამოყენებასაპირებთ, მისტერ
რორკ?
სულ რამდენიმედღისმერე, მაგიდისკიდეზედაუდევრადშემომჯდარი
დომინიკისაკუთარისტატიიდანამონარიდსუკითხავდა:
".
.როგორციქნა, მეღირსა, ”
ენრაიტ- ჰაუსის”მშენებლობასდავსწრებოდი.
იმედიმაქვს, თუკიმესამემსოფლიოომიდაიწყება, პირველივეყუმბარა
სწორედმასდაეცემადამისგანქვასქვაზეარდატოვებს.Voi launbellemort
!
აბა,ისჯობია, სიბერისგანდაჩაჩანაკებული, საკუთარისიბერითმოკვდეს
–ბათქაშდამსკდარი, გრაფიტისწარწერებითაჭრელებულიკედლებით,
ჭრიალა, საფეხურამოყრილიდამოაჯირმოყანყალებულიკიბეებით,
ნადებისმოგითფერგადასული?მეთუმკითხავთ, ასეთსახლშიარავინარ
უნდაცხოვრობდეს. ..
"
რორკიმიუახლოვდა, უკნიდანმოხვიახელები, ტანზეაიკრა. .
.მერე
გაზეთსდახედადაღიმილითთქვა: "როჯერიკინაღამგადაირია. ”
–რა, მართლაწაიკითხათუ?
–სწორედ მისოფისშივიყავი, კითხვასრომმორჩა.ჯერ უშვერი
სიტყვებითგლანძღავდა, მერეუცბად, სიტყვაგაუწყდადამემომაჩერდა. ..
დაიცაო, მითხრაენადაბორკილმა, მერეისევგადაიკითხა,ამომხედადა
მეორემხრივ, თუსხვაკუთხით შევხედავთ. ..არადა, კაცმარომთქვას. ..
მოკლედ, თავიბოლოსვეღარმიაბა.
–მერე?
–მერეარაფერი.ოღონდ როდემდეაპირებასე?ბოლოსვიღაცამაინც
მიგიხვდება.
–მაინც, ვინააეგვიღაცა?
–დაიცარა!მეპირველივესტატიიდანმივხვდიყველაფერს. ..
–მერე?დიდი- დიდი, ელზუერთ თუიცმიმიხვდეს, სხვავინ?
ერთირამკიმართლადიდ სიამოვნებასჰგვრიდადომინიკს როცა
მასპინძლისდაუდევრობით, ერთსადაიმავემიღებაზეისდარორკი
აღმოჩნდებოდნენხოლმემიწვეულნი.მაშინუნდაგენახათფარული
დაძაბულობადარბაზშიდამითქმა- მოთქმამის, ასევთქვათ, კულისებში. .
.
ისინიკიდევარაფერსიმჩნევდნენდათუკიპირისპირშეეჩეხებოდნენ,
ოდნავითავისდაკვრით, სრულიად ბუნებრივადესალმებოდნენხოლმე
ერთმანეთს.

●●●

პიტერკიტინგიგაოგნებულიიყო: დომინიკფრენკონისეს
მოულოდნელიმფარველობასაამაყოციყო მისთვისდადიდად
სარფიანიც; გარშემოცყველაამასუჩიჩინებდა, ოღონდხანდახანვერც
ამაყად ეჭირათავიდაასეიოლად, სხვისიხელითნაშოვნიშეკვეთებიც
აეჭვებდარატომღაც.ახლაგაიფრენკონსაცგაურბოდა.რასშვები,
როგორხარ?–ჰკითხავდაისდაშეუჩერებლად მიაყოლებდახოლმე
მთელ ტირადას: "გეუბნები,
შენზეგიჟდება!არა,მეშენგეტყვიდა,
წარმოიდგენდავინმე, რომდომინიკი...ერთიხუთიწლისწინრომ
წამოეწყო ესსაქმე,მილიონერსგამხდიდა!მაგრამსად მამის
პატივისცემადასად. ..ხომგესმის?
”

მკითხველ თალ იგა

 პიტერიერთსკიგაიბრძოლებდაშიგადაშიგ დაიცა, გაი.
..ჯერრა
დროს. .
.მაგრამგაიფრენკონისგაჩერებაასეადვილიარიყო: "
ვიცი, ვიცი!
აჩქარებაარგვარგებს.ოღონდ, entr
enous,რაარისაქდასამალი? !
ფაქტობრივად, დანიშნულებიხართ დაეგაა! "მერეუცბად
დასერიოზულდებოდახოლმედამართლაცრომღირსეული, ასაკოვანი
კაცისგამომეტყველებასიღებდა: "
რაგითხრა, იცი ყოველთვის
მინდოდა, ესამბავიდროზემომხდარიყო. ..ბოლოსდაბოლოს, მართლა
ასეკიარაასაქმე დომინიკიყოველთვისმიყვარდა, უბრალოდ,
ბოლომდევერვეწყობოდითერთმანეთს.ახლაკიმშვიდადვიქნები
საიმედოხელშივტოვებმასაცდაჩემისიკვდილისმერე ბევრსხვა
რამესაც...
"
კიტინგსაცრაექნა ხომვერეტყოდა, გამირბის, თვეობითვერ
ვნახულობშენსქალიშვილსო. ..მერედომინიკთანთავისიბოლოსაუბარი
გაახსენდა, ტაქსიში ქალისშეურაცხმყოფელიგულგრილობა, მისი
პიროვნებისყოველგვარემოციასმოკლებულიიგნორირებადაახლა,
სრულიად მოულოდნელად ასეთიგაუგებარიმხარდაჭერა, ქებათა-ქება,
ლამის პრესაგენტადქცევა. ..სწორედეგიყო, რისიახსნაცვერაფრით
მოეხერხებინა.
კაცმარომთქვას, ნახვითარცისეიშვიათად ნახულობდა ყველგან,
სადაცკიმიიპატიჟებდნენ, დომინიკფრენკონიციქვეგაჩნდებოდა
ხოლმედახანერთპერსპექტიულ დამკვეთთანწარადგენდადახან
მეორესთან; მუდამხელკავითდაატარებდააქეთ- იქით, თითქოსდა
ყურადღებით უსმენდამისნაუბარსდათავადაცშანსსარ უშვებდა
ხელიდან, "კოსმოსლოტნიკბილდინგზე”ჩამოეგდოსიტყვა; მხოლოდ
სალაპარაკოდ ვერმოიხელთავერცერთხელ.მწარედგაჰკრაგულში
ალბათ ერთადერთიკაცივარ მთელ ნიუ- იორკში, ვინციმისმტკიცებას
მოჰყვებოდა, დომინიკფრენკონისულაცარგიჟდებაპიტერ კიტინგზეო. .
.
იმასაცგრძნობდა, რომრაღაცმყიფეიყოესმდგომარეობადა, ასე
ვთქვათ, “
ნავისშერყევასაც"ერიდებოდა: თავდაჭერილადიქცეოდადა
მხოლოდყვავილებსუგზავნიდადროდადრო.
ერთხელაცსრულიად შემთხვევითშეხვდარომელიღაცრესტორანში.
დომინიკიმარტოდმარტოსაუზმობდადავეღარ მოითმინა, ძველიკარგი
მეგობრისიერით მიეახლა, ჩამოუჯდა,ზრდილობიანიკითხვა- პასუხის
შემდეგჯიქურ ჰკითხა: ”მაინცრატომგაბირბიხარ, დომინიკ?დაგიშავე
რამე?”
–ეგღამაკლდა, შენდამიშავორამე!
–კი,მაგრამ. ..–ლამისამდენიხნისდაგროვილიბრაზიდაწყენაერთად
გადმოანთხია, მაგრამდროზეიკბინაენაზე, –იმისსაშუალებამაინც
მომეცი,რითიმეგადაგიხადომადლობა!
–ეგუკვეგააკეთე.ბევრჯერ.
–დაარცარაფრისახსნასარ აპირებ?
–არა.რასაცშოულობ, იმითდაკმაყოფილდი.
–ხანდახანრაუხეშიხარ, დომინიკ!
–თუგინდა, სულაცშევწყვეტამთამაშს.
–კარგირა, დომინიკ!ეგრამგაფიქრებინა. ..
–ესეიგი, ამმხრივმაინცგავერკვიეთ.კიდევგაწუხებსრამე?
–არცუნდამაწუხებდეს? !იმდენრამესაკეთებჩემთვისდამაინც, ისეთი
გაუცხოებისგრძნობამრჩება, მადლობისთქმაცვეღარმომიხერხებია!
–კარგიერთი, რაგაქვსამდენისამადლობელი?მარტო შენთვისხომარ
ვაკეთებ?
–რასგეტყვი, იცი თავიარასოდესმომიტყუებია, გენიოსივარ-მეთქი

მკითხველ თალ იგა

დაუცბად ესშენიქცევა. .
.სიმართლემითხარი, მართლადიდ
არქიტექტორადმიგაჩნივარ?ყველაფერამასმართლაგულწრფელად
ამბობდაწერ?
–ხალხზეკიჭრისდა. .
.
–მერე?
–რამერე?რაცშენზემოთხოვნაა, მეტირაღამტკიცებაგინდა?
–შენგანმინდა, გავიგონო თუნდაცერთხელ.
–კარგი, გეტყვი: ამდღეებშივინმემისისლონსდეილიდაგიკავშირდება
–მშრალიკანონისთავგადადებულიმომხრეა, ძაღლებზეგიჟდება, ვერ
იტანსმწეველ ქალებსდასულთაგადასახლებისსწამს. ..მოკლედ, ქ-ნ
პარდისრომაუშენასახლიჰოლქომბმა, ისვერმოუნელებიადაახლა
უნდა, თვალიდაუყენოს.შენმხოლოდისმოგეთხოვება, კარგადაუხსნა,
რომჰოლქომბისნამოღვაწარისგანგანსხვავებით, ჭეშმარიტისისადავე
ფასდაუდებელირამაადა, შესაბამისად, უფროძვირიცჯდება!
დეტალებზეცნუდაგეზარებაენისაქაფება თავიდიდმცოდნედმოაქვს
დაეამება. ..აბა,შენიცი!
რაღადარჩენოდა დიდად კმაყოფილიგაეცალადაისიცკიგაიფიქრა,
რომძალიანაცკარგიიყო, დომინიკითუსულ მისგვერდითყოფნასარ
სთხოვდა.
სამაგიეროდ, თუისამახალ გასართობს " ამერიკისმშენებელთა
საბჭოს”სხდომებსარ აცდენდა.სიმართლეითქვას, აზრზეცარ იყო, რა
იზიდავდაიქ, მაგრამსიამოვნებდადარატომუნდაგამოჰკლებოდა?
საბჭო ერთდიდ დარბაზშიიკრიბებოდახოლმე, უესტ- საიდზე.ვიწრო,
დახვეულიკიბითუნდამოხვედრილიყავიიქდაარცთავად დარბაზი
გამოირჩეოდაკეთილმოწყობით: დასაკეცისკამებისრამდენიმერიგი,
პატარამოგრძო მაგიდათავმჯდომარისადასიტყვით
გამომსვლელთათვის, დაერთიც, ქაღალდებისჩასაყრელიყუთი. .
.
"რადაგრჩენიამაგმასხარებთან? ”–ჰკითხაკიდეცგაიფრენკონმა,
“ამერიკისარქიტექტორთაგილდიის”მდიდრულადგაწყობილ ფოიეში
რომაბოლებდამანილას." ეშმაკმაწამიღოს, თუვიცოდე! ”–მხიარულად
გაეპასუხაკიტინგი, –"ვერთობი. .
."
ელზუერთთუიცმუდამესწრებოდასაბჭოსშეხვედრებს, ოღონდსიტყვით
არასოდესგამოსულა.ერთხელ ეგდაპიტერიერთადმიუყვებოდნენუესტ
-საიდისჩაბნელებულ ქუჩებსდარომელიღაცშეუხედავიკაფესწინ
შეყოვნდნენ." ცხელიყავამოგვიხდებოდა. "–ბრძანაუცებმისტერთუიმ.
"სად, ამმიგდებულში? !
”–ალალადგაიკვირვაპიტერმა: ფეშენებელურ
რესტორნებშიგაშინაურებულიმეტრისგანამასნამდვილადაღარ
მოელოდა." რატომაცარა? ”–უკანაღარ დაიხიაიმანაც, -"აქნაღდად
ვერავინგვიცნობსდავერცმოგვეტმასნებავინმე. "
მერეთავისიეგვიპტურისიგარეტიგააბოლა, კოკადაყველისსენდვიჩი
შეუკვეთადაშეკვეთისმომლოდინემ, პიტერსრაღაცსრულიად
უმნიშვნელორამეზეგაუბასაუბარი.ოღონდ საქმეცეგიყო, ისე
ლაპარაკობდა, კიტინგმაუნებლიეთთავიადამად წარმოიდგინა, ღმერთი
რომუხმობდაბუჩქებიდან. ..
"სიკეთე,პიტერ ესაამთავარი.უპირველესიდა, იქნებ, ერთადერთი
მცნებაც, რომელსაცვიზიარებ. ..უნდამივირქვათდაშევუნდოთ_ყველას
ირგვლივ, რადგანჩვენთავადაცგვაქვსშენდობასათხოვარი!მოყვასის
ნაკლიცუნდაგიყვარდეს, პიტერ დაშენსნაკლოვანებასაცვეღარავინ
შეამჩნევს. .
.მაშინღაგვეღირსებაახალისამყარო, მართლამშვენიერი
ახალისამყარო. ..
"

მკითხველ თალ იგა

 9

ელზუერთმონკტონთუიშვიდიწლისიყო, საკუთარისაკუთარისახლის
წინმდელოსრომრწყავდადასწორედამდროსქუჩაში
მიმავალი, საუკეთესო საკვირაოკოსტიუმშიგამოწყობილიჯონისთოუქსი
თავფეხიანადგაწუწა.ჯონი, ხელმოკლედედისშვილი, წელიწად-
ნახევარიელოდებოდაამახალ კოსტიუმს.ელზუერთიარცგაქცეულადა
არცდამალულა, რაცჩაიდინა, ღიადდადაუფარავადჩაიდინა,
შეგნებულად დამიზანმიმართულად: ონკანთანმივიდა, ბოლომდეგახსნა,
შუამდელოზეგაჩერდადაშლანგიპირდაპირ, დამიზნებითმიუშვირა
ჯონის, არადა, იმასუკანფეხდაფეხდედამისიცმოჰყვებოდა, სახლის
პარმაღზეკითვითონ
ელზუერთისმშობლებიდასტუმრადმოსულიმღვდელიისხდნენდა
ყველაფერსმშვენივრადხედავდნენ.ჯონისთოუქსიგამორჩეულად
გონებაგახსნილი, სანდომიანი, ოქროსფერკულულებიანიბიჭიიყო;
ქუჩაშიისევერგაივლიდა, დიდსთუპატარასთვალიარ გაეყოლებინა.აი,
ელზუერთთუისთვისკიარასოდესარავისგაუყოლებიათვალი. .
.
უფროსებიისეგაოცდნენდადაიბნენ, დიდხანსარ მოსვლიათაზრად,
ელზუერთიგაეჩერებინათ.ისიცგაჯგიმულიიდგა, ახტუნავებული
შლანგისრკინისბუნიკიმაგრადჩაებღუჯადასანამბოლომდეარიჯერა
გული, მსხვერპლისთვისჭავლიარ მოუშორებია; მერეღაუშვაშლანგს
ხელი, თვითონკიორინაბიჯითდაიხიაუკან, პარმაღისკენ, იქგაჩერდადა
ამაყად თავაწეული, გარდაუვალისასჯელისუდრტვინველადმისაღებად
მოემზადა.სასჯელი, უპირველესყოვლისა, ჯონისგან
იყომოსალოდნელი, თუმცაისმისისსთოუქსმაშეაჩერადროზევე.
ელზუერთსმათკენარცგაუხედავს, საკუთარ დედ- მამასდამღვდელს
გაუსწორათვალიდადინჯად, მკაფიოდგანაცხადა: ესთქვენიჯონიერთი
ჩვეულებრივივირია.სკოლაშიყველასთავშიუბარტყუნებს. "სხვათა
შორის, სრულ სიმართლესამბობდა.
დასჯისსაკითხიეთიკურ პრობლემად იქცა.ელზუერთისდასჯა, მისი
სუსტიაღნაგობისადაჯანმრთელობისგამო, ისედაცსაჩოთიროამბავი
იყო;ეგეცრომარა, მთლადსამართლიანიარ ჩანდაიმბიჭისგამტყუნება,
ვინცასეაშკარად დათამამადაუმხედრდაძალადობას, იქნებთავიცკი
გადადო საამისოდდასაკუთარიფიზიკურიუძლურებაარცკიგახსენებია,
მოკლედ, მისქმედებაშიმარტვილობისელემენტიაშკარად
შეინიშნებოდა, ცხადია, თვითონმსგავსიმოსაზრებებითარ უცდია
ჩადენილისახსნა, საერთოდაღარცუთქვამსარაფერი, ახსნით
ყველაფერიდედამისმაახსნაასე.პრინციპში, მღვდელიცდაახლოებით
იმავეაზრისაიყო.ამიტომაც, საქმეიმითდამთავრდა, რომელზუერთი
საკუთაროთახშიგაამწესესდაიმსაღამოსუვახშმოდდატოვეს.არც
დაუჩივლია, არცუკმაყოფილებაგამოუთქვამს უსიტყვოდდაემორჩილა
ბედსდაარციმსაჭმლისთვისდაუკარებიაპირი, დედამქმრისგან
მალულადრომაუტანაოთახში, გვიანღამით.მისტერთუიდაჟინებით
სთხოვდამისისსთოუქსს, მოყენებულიზარალისანაზღაურებისნება
მომეცითოდაამაშიარცმისისთუიშეწინააღმდეგებია, თუმცაკი
დასანახად ვერიტანდაჯონისდედას.
ელზუერთისმამაფეხსაცმლისმაღაზიებისსრულიადამერიკისქსელის
ბოსტონისფილიალსგანაგებდა.არცთუურიგოშემოსავალიდაარცთუ
ურიგო, კოხტასახლიჰქონდაქალაქისერთ- ერთ, არაფრითგამორჩეულ
გარეუბანში.მხოლოდერთიდარდიუღრღნიდაგულს-საკუთარი, კერძო
ბიზნესიგადაჰქცეოდააუხდენელ ნატვრად.თუმცაბუნებითწყნარი,

მკითხველ თალ იგა

მორიდებული, ცოტაუფანტაზიოკაციიყოდაადრეულიქორწინებისმერე,
ამბიციებზესაერთოდ მოუწიახელისჩაქნევა.
რაცელზუერთისდედასშეეხება, ამგამხდარმა, მოუსვენარმაქალმა
მოახერხადაცხრაწელიწადშიხუთისხვადასხვააღმსარებლობა
გამოიცვალა; ნაზინაკვთებიჰქონდა, აი,
ისეთი,ცხოვრებისრამდენიმე
წელიწადილამაზგოგოდაცკირომითვლებოდა, მაგრამმერემინდვრის
ყვავილივითუცებვედაჭკნადაგაუფერულდა.ელზუერთსაღმერთებდა.
ჰელენი, ელზურთისხუთიწლითუფროსიდა, გულკეთილი, მორიდებული
გოგოიყო, ლამაზიარა, მაგრამსანდომიანიდაჯანმრთელი; არასოდეს
ზედმეტითავსატეხიარ გაუჩენიამშობლებისთვის; აი,ელზუერთსკი
დაბადებიდანვესუსტიჯანმრთელობადაჰყვა.დედამიმწუთიდანვე
გაიხადაკერპად, რაცექიმმაპირდაპირუთხრა შეიძლება, ვერც
იცოცხლოსო.ამსიტყვებმაქალსარაჩვეულებრივისულიერიძალადა
სიმტკიცეშესძინადადედისთვისაცკიგასოცარისიყვარულით, ლამის
ფანატიკურითავგანწირვით შეაყვარაესშეუხედავი, უძლურიდაუმწეო
არსება, ხორცისგალურჯებულიპაწიანაჭერი.ისკიარა, ცოტანირიც
წაუხდა, როცაბიჭიწამოიზარდადამართლახეიბარიდადავრდომილი
არ შერჩახელთ.ჰელენსნაკლებყურადღებასუთმობდა: მისისიყვარული
ხომარანაირმარტვილობასარმოითხოვდა. .
.
მისტერთუიკი, მისთვისაცაუხსნელიმიზეზებისგამო, ვაჟით
მაინცდამაინცკმაყოფილიარასდროსყოფილა.თუმცა, ელზუერთი
ოჯახშიმაინცგანსაკუთრებულიუფლებებითსარგებლობდა: ამაზე
მშობლებიიმთავითვე, უსიტყვოდშეთანხმდნენ, ოღონდმამამისსმაინც
ვერ გაეგო,ასემორჩილადრატომშეეგუაამვითარებას.
საღამოობით, როცამთელიოჯახისასტუმროოთახში, ლამპისირგვლივ
მოიყრიდათავს, მისისთუიდაძაბული, გამომწვევი,ბრაზიანიდა
წინდაწინვეგაბუტულიხმით წამოიწყებდახოლმე: ”
ჰორეს, ველოსიპედი
გვჭირდება.ელზუერთისთვის.მაგისტოლებიყველანიველოსიპედებით
დაქრიან, უილილოვეტისთვისლამისყოველ კვირაშიახალსყიდულობს
მამამისი.ჩვენვისზენაკლებივართ? ”
"ახლაარა, რა,მერი, ”–ეპასუხებოდაქმარი, –"იქნებ,გაისადვუყიდოთ,
ზაფხულში. ..შენცხომიცი. ..
"
მისისთუიუკანარიხევდა, ეკამათებოდა, ლამისკივილამდეუწევდა
ხმას.
"დედა, რატომბრაზობ? ”–ჩაერეოდახოლმესაუბარშიელზუერთიც,
მშვიდად, წყნარად, აუღელვებლად, არადა,მისისიმშვიდემაშინვე
გადამდებადმოქმედებდამშობლებზედამყისვეაწყნარებდამათ, –
”ოჯახშიველოსიპედზემეტადბევრისხვარამეგვჭირდება.უილი
ლოვეტსრასუყურებ?ვერ ვიტანუილის.მამამისსაცსაკუთარიმაღაზია
აქვს,ველოსიპედიგაუჭირდება? !კისერიცუტეხიათ.არ მინდა
ველოსიპედი. "
გულითამბობდა, არ თვალთმაქცობდა, მართლაარაფრად სჭირდებოდა.
არადა, მამაუცნაურადშეხედავდახოლმე, ვერაფრითმიმხვდარიყო, ბიჭს
ასერაალაპარაკებდა.მიაჩერდებოდაიმისიპატარასათვალისშუშებს
დაცდილობდა, რამეამოეკითხაშვილისუტყვთვალებში, მაგრამიქვერც
სითბოსხედავდა, ვერცსაყვედურს, ვერცეშმაკობას, საერთოდვერაფერს.
გრძნობდა, გაგებისთვისშვილისმადლიერიუნდაყოფილიყო, ოღონდ
ლოვეტებისსაკუთარიმაღაზიისხსენებამაინცეკლად ესობოდაგულზე.
მოკლედ, ელზუერთიველოსიპედსვერეღირსა, მაგრამშინმუდამ
ყურადღებით კიიყო გარემოცული: მზრუნველი,აფორიაქებული, თითქოს
მისწინაშერაღაცაშიდამნაშავედედასინაზესარ აკლებდა; მამა,თუმცა

მკითხველ თალ იგა

ეჭვისთვალითუცქერდა, თვითონვეგრძნობდაამისგამოუხერხულობას.
ისკიარა, ვაჟიშვილთანერთი- ერთზედარჩენასდასაუბარსყველაფერი
ერჩიადაესსულელურიშიშითავგზასუბნევდადააცოფებდა.
”ჰორეს,ახალიპიჯაკიგვჭირდებაელზუერთისთვის.ამდილითდავინახე
ვიტრინაში...“
"დედა,მეოთხიპიჯაკიუკვემაქვს, მეტირაღადმინდა?სულელ პეტ
ნუნანსხომარდავემსგავსები, ყოველდღეახალ- ახალსრომიცვლის.
იმისგანგასაგებია მამამისისანაყინისპატრონია.მეგოგოსავითვერ
გავიპრანჭები...
ჩემსელზუერთსნამდვილადწმინდანადშერაცხავენო, –ფიქრობდა
ხანდახანბედნიერიდათანშეშინებულიმისისთუი; მატერიალური
არაფერიაინტერესებს, ნივთებისაერთოდარ არსებობსამბიჭისთვისო,
დაარცცდებოდა: ელზუერთიყოველივემატერიალურსსაერთოდარად
აგდებდ,
გამხდარი, ფერმკრთალიბიჭიიყო, მუდმივადკუჭიაწუხებდადა
დედამისიცერთთავად მისდიეტაზეზრუნავდა.ყველაფერთანერთად
ხშირადაცცივდებოდა.არადა, სუსტიაღნაგობისმიუხედავად, გასაოცრად
მჟღერიხმითგამოირჩეოდა.გუნდშიმღეროდადაბადალიცარავინ
ჰყავდაამსაქმეში.სკოლაშიცსამაგალითომოწაფედითვლებოდა.
ყოველთვისყველაგაკვეთილიიცოდა, სახელმძღვანელოებიმოვლილი,
ფრჩხილებიკისულ დაკრიალებულიჰქონდა, საკვირაოსკოლას
არასდროსაცდენდადასპორტსკითხვაერჩია სპორტსმენობით
ნამდვილადვერავისგააკვირვებდა.მათემატიკაშიარ ბრწყინავდა არც
უყვარდამაინცდამაინც თუმცასაუკეთესო იყოისტორიაში, ინგლისურში,
სამოქალაქო უფლებებშიდამართლწერაში; მოგვიანებით,
ფსიქოლოგიასადასოციოლოგიაშიც.
სწავლობდაბეჯითად დაკეთილსინდისიერად.არაფრითჰგავდაჯონი
სთოუქს,რომელიცკლასშიმასწავლებელსარუსმენდა, შინწიგნსარ
გადაშლიდადამაინცყველაფერილამისიქამდეციცოდა, ვიდრე
მასწავლებელიახსნასდაიწყებდა.ცოდნაცთავისთავადეძლეოდა,
როგორცსხვადანარჩენი: პატარა,ღონიერიმუშტები, ჯანმრთელი
სხეული,ლამაზისახე, უსაზღვროენერგია.თუმცა, ჯონიმაინცუფრო
უცნაურობითადამოულოდნელობებითაოცებდაყველას; ელზუერთი
მოულოდნელობებითარგამოირჩეოდა, მაგრამდადგენილსადა
აუცილებელსკიმართლანებისმიერზეუკეთ ართმევდათავს: როცასაქმე
თხზულებისდაწერაზემიდგებოდა, ჯონიმთელ კლასსპირდაღებულს
ტოვებდასტილისტურიბრწყინვალებითათუთამამი, გამომწვევი
აზრებისფეიერვერკით.როცასავალდებულოთემად, ,სკოლისწლები
ესოქროსხანა”შესთავაზეს, ჯონიმუნიჭიერესიესედაწერაიმის
თაობაზე,როგორ სძულდასკოლადაარცსაამისომიზეზებიდაუმალავს.
აი,ელზუერთმაკისკოლაშიგატარებულ დაუვიწყარდღეებსთეთრი
ლექსიუძღვნადამისიოპუსიმერეადგილობრივმაგაზეთმაცგადაბეჭდა
საკუთარფურცლებზე.
ამასგარდა, ელზუერთისახელებისადათარიღებისცოდნითაც
სჯობნიდაჯონის: მისიმახსოვრობაჯერგაუმშრალიცემენტივითიკრავდა
დაიწებებდაყველაფერსდამერეიქიდანძალაყინითაცვეღარ
ამოამტვრევდიდამახსოვრებულს.მოკლედ, ჯონიუფრომჩქეფარე
გეიზერიიყო, ელზუერთიკი ღრუბელი.
თანატოლები" ელზის"ეძახდნენ.როგორცწესი, არავინერჩოდა, ისკი
არა,ერიდებოდნენკიდეც, მასთანსაერთო ენისგამონახვაუჭირდათ,
მაგრამბოლომდეურთიერთობასარწყვეტდნენ: ძნელიდავალების

მკითხველ თალ იგა

შესრულებაშითუიზეუკეთესდამხმარესვერინატრებდი, არადა, თან
ისეთიმწარეენაჰქონდა, ისეთიმეტსახელისშერქმევაიცოდა, მთელი
ცხოვრებავეღარმოიშორებდი.ხატვაცეხერხებოდადასკოლისმესერიც
ააჭრელაკლასელებისშარჟებით; ერთიშეხედვით, ნამდვილ
ქალაჩუნასჩამოჰგავდა, მაგრამქალაჩუნობასაცვერდასწამებდი.
უკიდურესითვითრწმენითგამოირჩეოდადაპირშირამისთქმაცარ
უჭირდა.არავისდაარაფერსეპუებოდა.პირდაპირ, ჯიქურმიადგებოდა
ხოლმეთავისზეღონიერბიჭებსდა
ყვირილითკიარა, მშვიდად, აუღელვებლად აღელვებულიელზუერთ
თუისაერთოდარცუნახავსვინმეს მიახლიდა, ვისზეცრასფიქრობდა;
თანისეთიხმითდაეჯილდოებინაბუნებას, იმისიჩუმადნათქვამიც
ზარივით რეკდა: ჯონისთოუქსსნიფხავგამოხეულსეძახდა, უილი
ლოპეტს ქლიავს, პეტნუნანს კოპწიას. .
.არადა, თითსაცარავინ
აკარებდა, ჯონიცკიიკავებდათავს, ელზუერთისსათვალისგამო. .
.
არცფეხბურთიუთამაშიაროდისმე, არცკალათბურთიდაარც
ბეისბოლი, ოღონდ ამითკიარ იტანჯებოდა, კიარ რცხვენოდასხვა
ფიზიკურადსუსტიანმოუქნელიბიჭებივით, პირიქით ამაყობდაკიდეც.
ზოგადად, სპორტიცდიდვულგარულ რამედმიაჩნდადაამასხმამაღლა
აცხადებდა; გულწრფელადსწამდა გონებასკუნთებზემეტიძალააქვსო.
გულითადი, ახლომეგობრებიარჰყავდა, თუმცაკისამართლიაც, და
გულკეთილიბიჭისსახელითსარგებლობდა.ბავშვობაშიორჯერისეთი
საქციელიჩაიდინა, დედამისსსიამაყითგაებერაგული.
უილილოვეტი, ესშეძლებულიოჯახიშვილი, რომელსაცყველა
ეძმაკაცებოდა, დადრიპიმანი დაქვრივებულიმკერავიქალის
ერთადერთი, მუდმივადსურდოთიგაწვალებული, შეუხედავიდა
შეუმჩნეველიბიჭი ერთსადაიმავედღესიყვნენდაბადებულებიდა
როცაკლასელებიწვეულებაზედაპატიჟეს, ცხადია, ყველასუილისკენ
გაუწააგულმა.ყველას, მაგრამარაელზუერთთუის, არადა,უილისთან
ისიციყო მიწვეული.დრიპიმანთანსტუმრობაარავითარსიამოვნებასარ
უქადდა, მაგრამარჩევანზეწუთითაცარ უყოყმანია.მერე, კარგახანს,
უილისხშირ- ხშირადწამოაძახებდნენხოლმე როგორიყო,
ზოგიერთებმადრიპიმანშირომგაგცვალესო. .
.
ერთხელ კი, მთელიპარკისაღეჭირეზინისსანაცვლოდ, პეტნუნანმა
სთხოვა, საგამოცდო ტესტიგადამაწერინეო.ელზუერთმაქრთამიაიღო,
გადააწერინაკიდეც, მაგრამერთიკვირისშემდეგთავისიფეხითმიადგა
მასწავლებელს, ხელუხლებელიპარკიმაგიდაზედაუდოდადანაშაული
აღიარა, თუმცათანამონაწილეარ დაუსახელებია.მასწავლებელმა
ვერაფრითგამოტეხა, სიტყვავერათქმევინაიმისგარდა მეორებიჭი
ერთ-ერთისაუკეთესო მოწაფეადაჩემისინდისისდასამშვი-
დებლად ნიშნებსვერ გავუფუჭებო.ამიტომ, დასჯითაცმხოლოდ თვითონ
დაისაჯა გაკვეთილებისმერეორისაათითდატოვესსკოლაში;
მასწავლებელიციძულებულიგახდა, საკითხიამოწურულადჩაეთვალადა
უკვედაწერილინიშნებიცუცვლელადდაეტოვებინა.ერთიეგაა, ყველა
ფრიადოსანსეჭვისთვალითდაუწყოცქერა ჯონისთოუქსსაც, პეტ
ნუნანსაც,სხვებსაც. .
.გარდაელზუერთთუისა.
თერთმეტიწლისასდედაგარდაეცვალადამათთანსაცხოვრებლად
გაუთხოვარიმამიდაედელაინიგადმოვიდა, ისგაუძღვასაოჯახოსაქმეს.
მაღალი, ენერგიული, საქმიანიქალიიყო რაღაცითცხენსწააგავდა
ძალიან.იდუმალ სატანჯველადისგადაჰქცეოდა, სასიყვარულო
თავგადასავლისგარეშერომჩაევლომისიცხოვრებისახალგაზრდულ
წლებს.პირველივედღიდანძმისშვილებშიჰელენიგამოარჩიადა

მკითხველ თალ იგა

განსაკუთრებულადშეიყვარა.ელზუერთსდიდადარ სწყალობდა
ჯოჯოხეთისმაშხალასეძახდა, მაგრამისმაინცმუდამხაზგასმულ
პატივისცემასიჩენდამამიდაედელაინისმიმართ განსაკუთრებით,
როცაშინსტუმრებიჰყავდათდათან, მამრობითისქესისა.
ვალენტინობასაუცილებლადრამელამაზიუნდაეჩუქებინა, ერთი-ორი
ლექსიცმიუძღვნადათავისიმჟღერიხმითაცარაერთხელ უმღერა
”ტურფაედელაინი” .
”მკბენარივითხარ, ელზი, "–უთხრაერთხელ მამიდამ, –"სხვისი
სისხლითიკვებები. “
"ძალიანაცკარგი, ესეიგი, შიმშილითსიკვდილიარმემუქრება” ,–მიუგო
ელზუერთმა.ცოტახანშიზავსაცმოაწერესხელიდამასმერე, მამიდა
ძმისშვილისცხოვრებაშიაღარცჩარეულა.
უკვემაღალ კლასებში, ელზუერთ თუიადგილობრივიმასშტაბის
ვარსკვლავადიქცა უბადლო ორატორისსახელიდაიმკვიდრა.
ნებისმიერ დისპუტშიგამარჯვებულირჩებოდა.საკმარისიიყო, ერთხელ
მაინცმოესმინათმისთვისდა, ,ისსაოცარიბიჭი”სამუდამოდ
ამახსოვრდებოდაყველას.არაჩია, მკერდჩავარდნილიტანი, მოკლე
ფეხებიდასათვალე, არამედხმა უცნაურიდაგანუმეორებელი.კამათში
ბადალიარ მოეძებნებოდა.ნებისმიერირამისდამტკიცებაშეეძლო.
ერთხელ უილილოვეტთანმოუწიასიტყვიერიპაექრობათემაზე" კალამი
ხმალზებასრია”და
პირწმინდად დაამარცხაკიდეც; ოღონდ მერეპოზიციებისშეცვლა
შესთავაზადაახლასაპირისპიროსმტკიცებითგააკრაბეჭებზე.
თექვსმეტწლამდეეჭვიცარშეჰპარვია, ღვთისმსახურებასრომ
მიუძღვნიდაცხოვრებასდამღვდელიგახდებოდა.რელიგიაზებევრს
ფიქრობდა.მუდმივად ლაპარაკობდაღმერთზედასულზე.უამრავიწიგნი
წაიკითხა უფროეკლესიისისტორიისშესახებ, ვიდრერწმენისარსის
თაობაზე, ერთხელ მთელიაუდიტორიაააქვითინა, როცასაკუთარიოპუსი
–"ნეტარ არიანმშვიდნი"წაიკითხასაჯაროდ.
სწორედამდროიდანთანდათანმეგობრებიცშეიძინა.რწმენაზე
ლაპარაკიუყვარდადაროგორცაღმოჩნდა, მისიმოსმენაბევრსაც
სიამოვნებდა.ოღონდარამისკლასელ გონებაგახსნილ, ფიზიკურად
ძლიერ, შეძლებულ ბიჭებს იმათელზუერთი, მთელითავისიგანსჯა-
მსჯელობებიანად, არაფერშისჭირდებოდათ.უფროდაჩაგრულებიდა
ხელ- მოკლეებიეტანებოდნენ.დრიპიმანიუსიტყვოაღტაცებით
მისჩერებოდათვალებშიდაერთგულიძაღლივით დასდევდაუკან; ბილი
უილსონმაც, დედისგარდაცვალებისმერე, საღამოობითთუისთან
სტუმრობასმოუხშირა, ჩამოჯდებოდაელზუერთისგვერდითპარმაღზედა
საათობითუსმენდა თვალებგაფართოებული, ხმაგაკმენდილი,
გაქვავებული, მხოლოდხანდახანთუგააჟრჟოლებდახოლმე
ციებიანივით.სქინიდიქსიბავშვობიდანვედამბლადაცემულიიყო
საწოლშიიწვა, ფანჯრიდანქუჩისკუთხესგასცქეროდადაელზუერთის
გამოჩენასელოდა.რასტიჰაზელთონს, გამოცდაზეჩაჭრისმერე,
დეპრესიადაეწყო, საათობითცხარეცრემლით მოთქვამდა, ელზუერთი
მისთვისაცპოულობდადროს, მიუჯდებოდა, მხარზეხელსგადახვევდადა
ამშვიდებდა.
ვერ გაიგებდი, თვითონიპოვესელზუერთი, თუიმანაღმოაჩინაისინი.
ალბათ, უფრობუნებისკანონით მოხდაყველაფერი: რამდენადაცბუნება
სიცარიელესვერეგუება, ტკივილმადაელზუერთთუიმერთმანეთი
მიიზიდესდაშეავსეს.მჟღერი, განუმეორებელიხმითხშირადეუბნებოდა
ხოლმემეგობრებს:

მკითხველ თალ იგა

 "ტანჯვასასარგებლოა.არიწუწუნოთ.ნუგაექცევით, შეეგუეთ,
გაითავისეთდაღმერთსმადლიშესწირეთსატანჯველისთვის.რადგან
სწორედასეხდებით იმათზეუკეთესნი, ვინცსიცილშიდადროსტარებაში
ატარებსწუთისოფელს.თუესარგესმით, ნურცეცდებითგაგებას.
ყოველივემანკიერსგონებაშობს, რადგანსწორედგონებასარ ელევა
შეკითხვები.წყალობარწმენაადაარაგაგება.ამიტომ, გამოცდაზეთუ
ჩაიჭერი, გიხაროდეს: ესიმასნიშნავს, რომიმჭკუისკოლოფებზეუკეთესი
ხარ, რომლებიცბევრსდაიოლადფიქრობენ. ”
რაგულისამაჩუყებელიამბავია, –ამბობდახალხი, როცახედავდნენ,
როგორდასდევდნენმეგობრებიკუდშიელზუერთს.უიმისოდგაძლება
უკვეაღარცშეეძლოთ, ლამისნარკოტიკივით მისჩვეოდნენ. .
.
თხუთმეტისიყო, როცათეოლოგიისმასწავლებელსისეთიკითხვა
დაუსვა, კაციპირდაღებულიდატოვა.სახარებისიმადგილსარჩევდნენ,
სადაცნათქვამია, კაცმამთელიქვეყანაცრომდაიმკვიდროს, საკუთარი
სულითუდაკარგა, მაინცღატაკიაო.” ესეიგი, ჭეშმარიტისიმდიდრის
მფლობელიკაცთასულებისმომხვეჭელიგამოდის? ”–იკითხა
ელზუერთმა.რაეშმაკებსბოდავო, კინაღამუღრიალამასწავლებელმა,
მაგრამდროზეშეიკავათავიდა მაგითრისითქმაგინდაო, ჰკითხა.
ელზუერთსაღარაფერიდაუზუსტებია.
თექვსმეტიწლისასაკშირელიგიისადმიინტერესიგაუქრადაახლა
სოციალიზმისმოძღვრებამგაიტაცა.
ამგარდასახვამმამიდაედელაინიგააოგნა." ჯერ ერთი, ეგ
მკრეხელობაადასიგიჟე, – განუცხადაძმისშვილს, –” მეორეც,
არავითარიხეირიმაგსოციალიზმშიარ ყრია.ადრერომსულით
გლახაკნიო, გაიძახოდი კი, ბატონო, მშვენიერია, მაგრამუბრალოდ
“გლახაკნი” ,სხვასრომთავიდავანებოთ, ცუდადაცჟღერს.შენი
გამკვირვებია.პატარ- პატარამამაძაღლობებინამდვილადგეხერხება,
მაგრამდიდიუბედურებაშენისაქმეარარის.მემგონი, ცოტააურიე,
ელზი.აიჭერიდაკალაპოტიდანამოვარდი. ”
"ძვირფასომამიდა, ჯერ ერთი, ელზისნუმეძახით, "–მშვიდადმიუგო
ელზუერთმა, –”დამეორეც, დიდადაცცდებით. "
არადა, ესცვლილებამართლასასიკეთოდწაადგა.აგრესიულ
ფანატიკოსადარ ჩამოყალიბდა დადინჯდა, მოლბა, დამშვიდდა.
ადამიანებისადმიცუფრო ყურადღებიანიგახდა.უწინდელისიფიცხედა
ნერვიულობასადღაცგაქრადაახლებურითვითრწმენაცგაუჩნდა.
ხალხმაცუკვესხვა, კეთილითვალითდაუწყოცქერა.მამიდამისიც
დაწყნარდა: მიხვდა, ბიჭისრევოლუციურითეორიებითგატაცება
სინამდვილეშიარანაირ საფრთხესარ შეიცავდა.არცრამეპოლიტიკურ
პარტიაშიგაწევრიანებულა უბრალოდ, ძალიანბევრსკითხულობდადა
რამდენიმე
საეჭვომიტინგსაცდაესწრო, ერთი- ორჯერსიტყვითაცგამოვიდა, არცთუ
დიდიწარმატებით, ძირითადად, კუთხეშიიჯდახოლმეთავისთვის_
უსმენდა, აკვირდებოდა, ფიქრობდა.
მერეჰარვარდისსტუდენტიგახდა.დედამისმასწორედამისთვის
უანდერძათავისისიცოცხლისდაზღვევისმთელითანხა.ყველასაგანში
უმაღლესიშეფასებებიჰქონდა, თუმცაგანსაკუთრებითისტორია
აინტერესებდა, მამიდაედელაინიიმედოვნებდა, პროფესიად
ეკონომიკასდასოციოლოგიასაირჩევსო; ისკიარა, ცოტათიეშინოდა
კიდეც, სოციალურ სფეროშიარ გადაეწყვიტასაქმიანობადამერემთელი
ცხოვრებასხვებისპრობლემებისმოგვარებაზეარ ეტეხათავი.მაგრამ
არციმედიგაუმართლდადაშიშიცუსაფუძვლო გამოდგა: ელზუერთი

მკითხველ თალ იგა

ბოლოსლიტერატურამდახელოვნებამგაიტაცა.ამანმამიდამისს, ცოტა
არ იყოს,გუნებაგაუფუჭა; მობეზრდაამდენახალ- ახალ გატაცებებთან
შეგუება.,
,არტისტულიტიპინამდვილადარ ხარ, ელზი; მაგსაქმეში
არაფერიგამოგივა, ”–ერთხელაცსწორედასემიახალაპირდაპირ.
,,
ქალბატონომამიდა, დიდადშემცდარიბრძანდებით! ”–თავისებურად
სარკასტულად გაეპასუხაელზუერთი.
თუმცაჰარვარდულ მიღწევათაგანყველაზეუცნაურიმაინცსხვა
სტუდენტებთანმისიურთიერთობებიიყო.ელზუერთთუისაღარავინ
გაურბოდადაარცთავსარიდებდა.ძველი, ამაყიგვარებისამაყ
მემკვიდრეთაწრეშიარასოდესდაუმალავსთავისიუბრალო
წარმომავლობა; პირიქით, საგანგებოდაცკიუსვამდახაზს.არ უთქვამს,
მამაჩემიფეხსაცმლისმაღაზიისმენეჯერიაო; ხარაზისშვილად
ეცნობოდაყველას.ამასარცგამომწვევადამბობდა, არცსინანულითდა
არცპროლეტარულიქედმაღლობით; უბრალოდ, თითქოსბედისდაცინვად
თვლიდა, მაგრამთუკიამდროსმისღიმილსყურადღებით
დააკვირდებოდაკაცი, მიხვდებოდა, რომამითუფროსხვებსდასცინოდა.
სნობივითიქცეოდა, ოღონდ არაგამაღიზიანებლად ბუნებრივად,
თითქოსმიამიტურადაცკი იმკაცივით, ვინცგულითცდილობს, სწორედ
სნობობაარ დასწამონ.თავიუაღრესად ზრდილობიანადეჭირადაარა
იმიტომ,რომვინმესკეთილგანწყობამოეპოვებინა: სხვებისადმი
საკუთარკეთილგანწყობასუსვამდაასეხაზს, რასაცუფასებდნენკიდეც.
არავისგასჩენიაშეკითხვებიმისიუპირატესობისმიზეზებთან
დაკავშირებით; ამგვარიმიზეზებისიმთავითვეარსებობასუპირობოდ
აღიარებდნენ.თავიდანმონკითუისთანშეამხანაგებას, უბრალოდ,
სახალისოსაქმედ თვლიდნენ, მერედამერე, მასთანახლობლობაუკვე
გამორჩეულობისადაპროგრესულობისნიშნადიქცა.მასკითითქოსარც
ანაღვლებდაესამბავი.ჯერდაუღვინებელ, ჩამოუყალიბებელ ყმაწვილ
კაცებსშორისიმჭკუადამჯდარიკაცივითდააბიჯებდა, ვისაცმკაფიო,
ხანგრძლივდროზენაბიჯ- ნაბიჯგათვლილიგეგმააქვსდა
სისულელეებზეიოლადარ მოცდება.იდუმალი, გამოუცნობიღიმილით
იღიმებოდა მაშინაც, როცაგანსაკუთრებულიარაფერიხდებოდა
ხოლმე.
ღმერთზედატანჯვისსიდიადეზეუკვეაღარ საუბრობდა: უმთავრეს
სალაპარაკოდ ახლაისტორიაშიმასებისროლიგაეხადა: აღტაცებულ
მსმენელებსზოგჯერ დილამდეცარ ბეზრდებოდათიმისმოსმენა, როგორ
დამაჯერებლადამტკიცებდა რელიგიაეგოიზმსკვებავსო; ესიმიტომო,
–აცხადებდაჩვეულირიხითადადამაჯერებლობით, –რომრელიგიამ
მეტისმეტიმნიშვნელობამიანიჭაცალკეულიადამიანისსულს, სხვა
არაფერსგვიქადაგებსიმისგარდა, ყველამთქვენ- თქვენი
სულისხსნაზეიზრუნეთო.
"აბსოლუტურ სიქველესთანზიარება, "–ამბობდაელზუერთთუი, –" კაცს
მხოლოდმაშინშეუძლია, თუკისაკუთარ თანამოძმეთასასიკეთოდ, სულის
უმძიმესიდაუსაზიზღრესიდანაშაულითდამძიმებასაცარმოერიდება.
ხორცისმოკვდინებაარაფერია.სიქველისჭეშმარიტიგამოვლინება
სწორედსულისმოკვდინებაა.გგონიათ, ყველაგიყვართ, მთელი
კაცობრიობა?თქვენსიყვარულისარაფერიგაგეგებათ.მიუგდებთერთ-
ორ დოლარსსაგაფიცვო ფონდსდავალმოხდილადთვლითთავს, არა?
საბრალო ბრიყვებო!რაფასიაქვსრაიმეძღვენს, თუკიშენთვის
უმთავრესიდაუძვირფასესიარ გაიღესაჩუქრად?სულიუნდადათმო,
სული!სიცრუისთვის?კიბატონო, თუკიესსიცრუესხვებსაცსჯერათ.
ეშმაკობისთვის?ჰო, თუესსხვებსაცმოუტანსსიკეთეს.ღალატისთვის,

მკითხველ თალ იგა

თაღლითობისთვის, ავისაქმისთვის?დიახ, დიახდადიახ!
ყველაფრისთვის, რაცკიუმდაბლესად დაუბინძურესადგვესახება.
მხოლოდმაშინ, როცაშეძლებ, ზიზღიიგრძნოსაკუთარიპაწაწინა, ბრიყვი
ეგოსმიმართ, იმასაცმოახერხებ, ნამდვილ, სრულ შინაგანსიმშვიდესდა
სიმრთელესეზიარო დასაკუთარისულიცერთიან, კოლექტიურ
საკაცობრიოსულშიგათქვიფო. ..ძუნწისსაკუჭნაოსავითათასი
სისულელითგამოვსებულიერთიპატარაეგოსხვათასიყვარულსვერ
დაიტევს.დაიცალეთ, რათააივსოთ.ვისაცამქვეყნიურისიცოცხლე
უყვარს,დაკარგავს;ვისაცსძულს, მარადიულსდაიმკვიდრებს ეკლესიის
ბანგით მოვაჭრეებირაღაცაზრსდებენამსიტყვებში, ოღონდრას
თავადარიციან.თავგანწირვა?დიახ, ჩემოძვირფასომეგობრებო, უთუოდ
დააუცილებლად.მაგრამამასვერ მოახერხებ, თუთავიუმწიკვლოდ
შეინახედათანამუმწიკვლობითიამაყეკიდეც.მსხვერპლისგაღება, რაც
გულისხმობსსაკუთარისულისგანადგურებას. ..თუმცა,რაზე
გელაპარაკებით?ამისშნო დაუნარიმხოლოდერთეულებსაქვთ. "
ხელმოკლებიჭებსშორის, რომლებსაცსწავლისფულისგადასახდელად
თანშრომაცუხდებოდათ, მაინცდამაინცდიდიწარმატებითარ
სარგებლობდა; აი,მდიდარიოჯახებისმემკვიდრეთა, მეორედამესამე
თაობისმილიონერთაწრეშიკიმართლაბლომადმიმდევრებიგაიჩინა.
სწორედმათ უსახავდაიმგვარმიზანს, რისიმიღწევაცდიდადარ უნდა
გასჭირვებოდათ.
უნივერსიტეტიწარჩინებითდაამთავრა.ნიუ- იორკშიჩასულსვიღაც-
ვიღაცეებიუკვეიცნობდნენ; ჰარვარდიდანგარკვეულ მითქმა-მოთქმას
გაეჟონამავანიარაჩვეულებრივიჭაბუკის, ვინმეელზუერთთუისშესახებ;
რამდენიმეადამიანს, ერთიმხრივ, ძალიან- ძალიანინტელექტუალების,
დამეორემხრივ ძალიან- ძალიანმდიდრებისრიცხვიდან, ამმითქმა-
მოთქმისთვისადრევემოეკრაყური, მართალია, დეტალები
დავიწყებოდათ, მაგრამსახელიდაგვარიკიკარგადდამახსოვრებოდათ
დაბუნდოვანიასოციაციითგამორჩეულ ნიჭიერებასთან, სიმამაცესთან
დაიდეალიზმთანდაეკავშირებინათ.
ხალხი, ასევთქვათ,ელზუერთ თუისკენდაიძრა უფროისინი, ვინც
მალევემასშისაკუთარისულიერიმოთხოვნილებებისდაკმაყოფილების
წყაროდაინახა.სხვები, პირიქით, ერიდებოდნენ ინსტინქტურად
გაურბოდნენმასთანურთიერთობას.როცასადღაცთუისერთგულ
მიმდევრებზეჩამოვარდასიტყვა არავითარიპროგრამაან
ორგანიზაციამასარ შეუქმნია, მაგრამპირველივედღეებიდანმისი
უახლოესიწრერატომღაც" მიმდევრებად"მონათლეს ერთმამისმა
შურიანმამეტოქემშენიშნა: ”კი,მართლაწებოსავითიკრავსყველაფერს;
უფრო სწორად ტალახივითითრევს" .ესნათქვამითუიმდეცმივიდა,
მხრებიაიჩეჩა,გაიღიმადათქვა რატომ, მიკვრადამიწებებაბევრსხვა
რამესაცშეუძლია, მაგალითადლეიკოპლასტირს, წურბელას, ირისის
კამფეტს, ოფლიანწინდებს, საღეჭრეზინს, ანდატაპიოკასპუდინგსო.
მერეუცებდასერიოზულდა, სახეშეეჭმუხნა სხვათაშორის, ცემენტსაცო
–გამოცრაკბილებში, მსმენელებსზურგიშეაქციადაგაეცალა.
მაგისტრისხარისხინიუ- იორკისუნივერსიტეტშიდაიცევა, თემად, ,
XIV
საუკუნისქალაქურიარქიტექტურისსაერთონიშან- თვისებები“აირჩია.
ბევრსმუშაობდა, სულ დაკავებულიიყო ათასისხვადასხვასაქმით.
უნივერსიტეტშიპროფორიენტაციისკონსულტანტისთანამდებობაეკავა,
რეცენზიებსწერდაწიგნებზე, სპექტაკლებზედასამხატვრო
გამოფენებზე,პუბლიცისტობდადალექციებსაცკითხულობდა, ოღონდ
მსმენელთასაკმაოდ მცირეწრისთვის.მოღვაწეობის

მკითხველ თალ იგა

მრავალფეროვნებისმიუხედავად, ყველაამასპარეზზემაინცგარკვეული
ტენდენციებისერთგულებასინარჩუნებდა.მაგალითად, წიგნების
რეცენზირებისას, განსახილველად, ძირითადად, რომანებსირჩევდა.
რომანებიდანაცსოფლისთემატიკაზედაწერილებსუფროსწყალობდა,
ვიდრექალაქურიცხოვრებისამსახველებს, ჩვეულებრივიადამიანების
ამბავსდაარაგმირთათავგადასავლებს, უძლურთადამიუსაფართა
ყოფასდაარადალხენილთალაღგანცხრომას.როცა" პატარაადამიანზე"
შექმნილ წიგნზემსჯელობდახოლმე, მისნაწერსგანსაკუთრებულიეშხი
ემატებოდა; გამორჩეულადუყვარდაზედსართავი" ადამიანური” ;
პერსონაჟისხასიათისწვდომამეტსიამოვნებასანიჭებდა, ვიდრეამბის
დინამიკა, ყველაზემეტადკიმაინცავტორისეულ განსჯებზე
ამახვილებდაყურადღებას; საერთოდ, უსიუჟეტორომანებსუფრო
სწყალობდა, განსაკუთრებითისეთებს, სადაცსაერთოდარ ჩანდაგმირი.
როგორცპროფორიენტაციისკონსულტანტი, მართლაცშეუდარებელი
იყო: უნივერსიტეტშიმისიპაწიაკაბინეტილამისარაოფიციალურ
სააღმსარებლოდ იქცა, სადაცსტუდენტებიღიადდახალისითაც
საუბრობდნენარამარტოაკადემიურ, არამედპირად, უაღრესადინტიმურ
პრობლემებზეცკი.თვითონაცდაუზარებლად უსმენდადაესაუბრებოდა
ყველას, ერთნაირად საქმიანადდაყურადღებით მიუხედავადიმისა,
სასწავლოსაგნისარჩევასეხებოდასაქმე, სასიყვარულოგანცდებს
თუსამომავლოკარიერისდასახვას.
როცასატრფიალო საკითხებზესთხოვდნენრჩევას, მსუბუქიფლირტის
გამო არავისგაკიცხავდა მოდით, თანამედროვეებივიყოთო უყვარდა
თქმა; მაგრამთუღრმა, ემოციურ განცდებზემიდგებოდასაუბარი,
ამჩატებასდაზრდასრულიადამიანისთვისუკადრისარასერიოზულობას
ნამდვილადვერ მოიწონებდა.ერთხელ ერთმასტუდენტმაბიჭმაგაანდო,
ისეთ ქალთანმქონდასქესობრივიკავშირი, მრცხვენიადა
ვიტანჯებიო.” არ გინდაეგთვითგვემა, ”–დაამშვიდათუიმ, –"ცხოვრებაში
ორირამისგანადრევეუნდაგავთავისუფლდეთ: სხვათამიმართ
უპირატესობისგანცდისგანდასქესობრივიაქტისთვისგადაჭარბებული
მნიშვნელობისმინიჭებისგან. ”
მერე, უნივერსიტეტშითანდათანობითყურადღებამიაქციეს, რომ
ელზუერთთუიძალზეიშვიათადთუუწონებდარომელიმესტუდენტსუკვე
შერჩეულ სამომავლოკარიერას.” არა, შენადგილასადვოკატობასარ
ვინდომებდი.ისეთიჟინით, ისეძალიანგულითოცნებობმაგმომავალზე,
სხვაზევერაფერზეფიქრობ.არადა, ნებისმიერსაქმეზეგადაკვდომაარც
ბედნიერებისგარანტიაადაარცწარმატების, უფროჭკვიანურია, რამე
ისეთიაირჩიო, რაზეცმშვიდად, გულდინჯად დასაღადიფიქრებ.ისეთი
პროფესია, რაცთავიდანშეიძლება, სულაცგეჯავრებოდეს.ასეუფრო
მალედამყარად დადგებიფეხზე. "
,,
..
.ჩემირჩევათუგაინტერესებს, აჯობებს, მუსიკასთავიმიანებო.
იმდენადგეიოლება, აშკარაა, რომშენინიჭიმხოლოდდამხოლოდ
ზერელე, ზედაპირულიბუნებისაა.მერერა, თუგიყვარს?ეგრაბავშვური
მიზეზია?დროზევეშეეშვი, როგორიმტკივნეულიცარ უნდაიყოს
გადაწყვეტილებისმიღება. "
,,
..
.ბოდიში, მაგრამ, ვერ მოგიწონებ.გულით კიმინდა, ოღონდტყუილს
არ ვიკადრებ.არქიტექტორობაგადაგიწყვეტია, თუმცადაფიქრებულხარ
ოდესმე, რამდენად ეგოისტურიაშენიესგადაწყვეტილება?საკუთარი
ეგოისტურიკმაყოფილებისგარდა, რამეზეგიფიქრია?ყოველ ცალკეული
ადამიანისკარიერისარჩევამთელ საზოგადოებასეხება.უპირველესი
საკითხავიისაა ყველაზესასარგებლოსად იქნებითანამოძმეთათვის.

მკითხველ თალ იგა

საზოგადოებაკიარააშენთანვალში, პირიქით შენგმართებსიმის
სამსახური.მაგალითად, როგორცქირურგს.განაუფროსაპატიო და
კეთილშობილურიარჩევანიმოიძებნება? !თავად დაფიქრდი! “
სწავლისდამთავრებისშემდეგ, მისიზოგიერთიპროტეჟემართლა
აღწევდაწარმატებას, სხვებისსაქმეკივერმიდიოდაკარგად.თავი
მხოლოდერთმამოიკლა.იმასკიყველააღიარებდა, ელზუერთთუის
უდიდესიგავლენადასაოცარიმიზიდულობისძალააქვსო_ყოფილი
სტუდენტებივერადავერ ივიწყებდნენ, წლებისმერეცაკითხავდნენ,
წერილებსსწერდნენ, რაზეაღარ ეკითხებოდნენრჩევას. .
.მოკლედ, თუის
გარეშეარ ვარგოდნენდაისიცარცდროს, არცძალასარ იშურებდა,
ოღონდკივინმესრამეშიგამოსდგომოდა. .
.
მისიცხოვრება, შეიძლებაითქვას, ქალაქისცენტრალურიმოედანივით
ხალხმრავალიიყო.არადა, მთელიკაცობრიობისმეგობარს, ერთი
პირადიმეგობარიცარჰყავდა.გარსმუდამხალხიეხვია, ისიცყველასთან
საერთოენასპოულობდა, მაგრამგულსარავისუხსნიდა.
მოკრძალებულიშემოსავლისმიუხედავად, არაერთორგანიზაციას
სწირავდათანხასსაქველმოქმედომიზნით.თუმცა, ცხოვრებაშიერთი
დოლარიცარ უსესხებიაკონკრეტულიადამიანისთვის.არცვინმე
გაჭირვებულისთვისუშუამდგომლიათავისიმდიდარინაცნობებისწინაშე.
არადა, საქველმოქმედომიზნებისთვისმათთვისფულისგამორთმევას
სრულებით არერიდებოდა.ხანსაავადმყოფოსთვისარიცხვინებდაფულს,
ხანმოხუცთათავშესაფრისთვის, ხანგოგონებისგამოსასწორებელი
კოლონიისთვის. ..ყველაამდაწესებულებისსამეთვალყურეოსაბჭოს
წევრიიყო, ოღონდ ხელფასსარსადიღებდა.მოკლედ, ალტრუიზმის
მწარმოებელიმთელიჰოლდინგურიკომპანიისმაგივრობასსწევდაეს
ერთიკაცი!
ქალებიმისცხოვრებაშიარანაირროლსარ თამაშობდნენ.სექსი
არასოდესაინტერესებდა, მხოლოდ ფიზიოლოგიასუხდიდა
ხანგამოშვებით ხარკსდაისიც, ძირითადად, ხორცსავსედაჭკუამოკლე
გოგოებთან ქერქეტაოფიციანტებთან, კისკისამასაჟისტებთან, ჯერ
გაუწაფავსტენოგრაფისტებთან. .
.ისეთებთან, ქერაკულულებირომ
ჩამოჰყრიათშუბლზე, ვარდისფერკაბებზეგიჟდებიანდაკინკრიხოზე
პაწიაქუდებიაქვთდაკოსებული.ინტელექტუალიქალებიაბსოლუტურად
არ აღელვებდნენ.
დაბეჯითებითამტკიცებდა, ოჯახიბურჟუაზიულიინსტიტუტიაო, თუმცა
არცმისიგაუქმებამოუთხოვიაროდისმედაარცთავისუფალი
სიყვარულისმედროშეობამოსვლიააზრად.საერთოდ, სექსზესაუბარიც
კიმალებეზრდებოდა.ცოტაზედმეტადვაზვიადებთ ამსფეროს
მნიშვნელობასო, ფიქრობდადამიაჩნდა, რომსამყაროსსხვაბევრი,
გაცილებითდიდისაზრუნავიჰქონდა.
წლებიგადიოდადამისიცხოვრებისყოველიგადატვირთულიდღეც
პატარა, კრიალამონეტასავითვარდებოდაგიგანტურსათამაშო
ავტომატში მორჩილად, უკანმოუხედავად. .
.თანდათანობით, უამრავ
საქმიანობასშორის, ერთიგანსაკუთრებითგამოიკვეთადაგამოირჩა:
ელზუერთთუიარქიტექტურისცნობილ კრიტიკოსადჩამოყალიბდა.რიგ-
რიგობითსამჟურნალშიაქვეყნებდაწერილებს, ჯერ "
ახალ ხმებში", მერე
"ახალ ბილიკებში” ,ბოლოს" ახალ ჰორიზონტში” ;სამწუხაროდ, სამივეს
ერთნაირიბედიეწია დიდიხმაურით იფაფხურესრამდენიმეწელიდა
ერთმანეთისმიყოლებითუკვალოდგაქრნენ.აი, მეოთხეს, ”ახალ
სამანებს”,უფრო გაუმართლადაუწინდელიწარუმატებლობების
მიუხედავადგაუტეხელმათუიმაცთამამადგაშალაფრთები.

მკითხველ თალ იგა

არქიტექტურისკრიტიკოსობა, ერთიშეხედვით, უმადური, დაუფასებელი
საქმეჩანდა; ცოტავინმეიწუხებდათავსშენობებისავ- კარგზეწერითდა
კიდევუფრონაკლები მათინაწერისკითხვით.თუიმკისწრაფად
მოიხვეჭასახელიდაამსფეროსმონოპოლისტიცგახდა.სხვა, უფრო
პრესტიჟულიგამოცემებიერთმანეთსასწრებდნენმისთვისშეკვეთების
მიცემას,როცაკირამემასალადასჭირდებოდათხუროთმოძღვრების
თემაზე.
1921წელსელზუერთისპირადცხოვრებაშიპატარაცვლილებამოხდა:
დისშვილი, ქეთრინჰესლიგადავიდაბიძასთანსაცხოვრებლად.
ელზუერთისმამამანამდეკარგახნითადრეგარდაიცვალა, მამიდა
ედელაინიცრომელიღაცპატარაქალაქშიგადაბარგდადასიღატაკეში
მიათრევდაცხოვრებისდარჩენილ წლებს.მოკლედ, ობლად დარჩენილ
ქეთრინსსხვაპატრონიაღარავინჰყავდა.ერთიპირობა, გოგოს
თავისთანდაბინავებასარაპირებდა, მაგრამროცაისნიუ- იორკის
რკინიგზის
სადგურშიმატარებლიდანგადმოვიდა, სახეისეგაცისკროვნებოდა,
თითქოსიმწამსმისწინაშებრწყინვალემომავალიგადახსნილიყოდაამ
მომავალთანსიხარულით, სიამაყითშეხვედრისმომლოდინეგოგოსმისი
ათინათიშუბლზედასთამაშებდა.ესიმიშვიათმომენტთაგანიიყო, როცა
თვით ყველაზემოკრძალებულიადამიანიცკიხვდება, რასნიშნავს
საკუთარითავისსამყაროსცენტრადგანცდა, ესგანცდამშვენიერებას
ანიჭებსდაასეთიცენტრისმქონესამყაროცთავისთავავადთითქოს
უფრო უკეთესიხდება.სწორედასედაინახადააღიქვაყველაფერი
ელზუერთთუიმდაგადაწყვიტა ქეთრინიჩემთანიცხოვრებსო.
1925წელს” ქვაშინაკვეთიქადაგებანი"გამოქვეყნდადადიდებაც
მოვიდა.
ელზუერთთუიმოდურიგახდა.ინტელექტუალურისალონების
დიასახლისებიმასზენადირობდნენ.ზოგსპირიქით, ძალიან
აღიზიანებდამისიპიროვნებადადასცინოდნენკიდეც.თუმცადაცინვა
მაინცდამაინცდიდსიამოვნებასვერანიჭებდავერავის, რადგანთუის
მიმართყველაზეენამწარეთავად თუიიყო.
აღიარებისუმნიშვნელოვანესგამოვლინებადკიმაინცისიქცა, რომ
ხელშეკრულებაგაუფორმესდაგეილ უაინენდის" ბანერში”მთელი
საავტოროსვეტიდაუთმეს.
ამხელშეკრულებამყველაგააკვირვადათანგააბრაზაკიდეც.თუი
უაინენდსხშირად ახსენებდადაარცთუპატივისცემით; თუისთვისმწარე
ეპითეტებსარცმედია- მაგნატისგამოცემებიიშურებდნენხოლმე.ოღონდ,
ისიცსათქმელია, რომარცერთამგამოცემასარანაირიმყარი
სარედაქციოპოლიტიკაარჰქონდა, არავითარგამოკვეთილ ხაზსარ
ატარებდადაარცპასუხისმგებლობითგამოირჩეოდა: ხან
მონოპოლისტებსასხამდნენხოტბას, ხანგაფიცვებისთანამგრძნობებად
გამოდიოდნენ, უოლ-სტრიტსაცმიწასთანაწორებდნენიქაური
ბანკებიანადდა
არცსოციალიზმისუაზრობაზეწერისასუკანკალებდათხელი მოკლედ,
როცარასჭირდებოდათ სახელისადატირაჟისთვის.
ელზუერთთუისმიწვევაცგონივრულიდამომგებიანინაბიჯიაღმოჩნდა
–მკითხველიარქიტექტურით დაინტერესდა.ასეგაჩნდამუდმივი
რუბრიკა” ერთიმოკრძალებულიხმა” .
თუმცა, რუბრიკისგაჩენამდე" ბანერში”ჯერ ანონსიცდაიბეჭდა:
”ორშაბათს" ბანერი”ჩვენსახალ მეგობარს ელზუერთმ.თუის
წარმოგიდგენთ, რომლისბრწყინვალეწიგნიც ” ქვაშინაკვეთი

მკითხველ თალ იგა

ქადაგებანი"–ყველასსულმოუთქმელადწაგიკითხავთ.მისტერთუის
სახელიღირსებასმატებსხუროთმოძღვრებისდიადპროფესიას; მისი
ცოდნადაგამოცდილებადაგეხმარებათ, გაერკვეთყველაფერში, რის
გაგებასაცმოისურვებთ თანამედროვეშენობებისსაოცრებათაშესახებ.
არ გამოტოვოთ ორშაბათისრუბრიკა" ერთიმოკრძალებულიხმა”–
მსგავსმასალასვერცერთსხვაგამოცემაშივერწაიკითხავთ. ”კიდევრა
სფეროებსმატებდაღირსებასმისტერთუი, ანონსშიარ ეწერა.
თავადელზუერთ თუისარცრამეგანცხადებაგაუკეთებიადაარცახსნა-
განმარტებებითშეუწუხებიათავი.არციმნაცნობ- მეგობრების
ბუზღუნისთვისმიუქცევიაყურადღება, ვინცამტკიცებდა, ფულზე
გაიყიდაო.უბრალოდ, მკლავებდაკაპიწებულიშეუდგასაქმეს.კვირაში
ერთხელ მისირუბრიკამთლიანადდამხოლოდარქიტექტურას
ეთმობოდა, დანარჩენდღეებშიკიმილიონობითმკითხველს
,,
მოკრძალებულიხმით"იმთემებზეესაუბრებოდა, რომელთაცთვითონ
მიიჩნევდასაჭირბოროტოდ.
თანამშრომელთაგანერთადერთიიყო, ვისაცკონტრაქტისთანახმად
ჰქონდამინიჭებულინებისმიერსაკითხზეწერისუფლება.ესუფლება
დაჟინებულიმოთხოვნისშედეგად მოიპოვა, რასაცყველაუდიდეს
გამარჯვებადუთვლიდა.ოღონდთავადთუისაზრით, დათმობისმიზეზი
ორიდანერთიშეიძლებოდაყოფილიყო: უაინენდმაანთუისსახელის
პრესტიჟულობასგაუწიაანგარიში, ანდაიმდენადარარაობად თვლიდა,
წინააღმდეგობისგაწევაცარიკადრა.
"ერთ მოკრძალებულ ხმას”არასოდესარაფერისახიფათოდ
რევოლუციურიარ უთქვამსდა, ზოგადად, პოლიტიკურგანცხადებებსაც
საკმაოდერიდებოდა.უბრალოდ, ადამიანთაუმეტესობისთვისსრულიად
მისაღებჭეშმარიტებებსქადაგებდა: სულგრძელობა, ძმობა,
თანასწორობა. .."
მირჩევნია,კეთილივიყო, ვიდრემართალი” ,
,,
მოწყალება
სამართალზეუზენაესია" ."როგორცანატომიური, ისენებისმიერისხვა
თვალსაზრისითაც, გულიყველაზეფასეულიორგანოა.ტვინი-
ცრურწმენაა" .„სულიერებისსაკითხებშიერთიუმარტივესიცდაარსებობს:
ეგოდანმომდინარეყოველივებოროტებაა, სხვათამიმართ
სიყვარულიდან სიკეთე” ."კეთილშობილებისერთადერთისაზომი-
მსახურებაა.ვერაფერ შეურაცხმყოფელსვერვხედავიმაში, თუკი
ადამიანისდანიშნულებისუზენაესსიმბოლოდნიადაგისგაპოხიერებას
მივიჩნევდით: სწორედ სასუქით გაპოხიერებულიმიწიდანამოდის
ხორბალიცდავარდიც" ."
ყველაზეცუდიხალხურისიმღერაცკისჯობს
საუკეთესოსიმფონიას. ”"არ მეგულებაარცერთიგენიოსითუგმირი,
ანთებულიასანთინებისმიერსაშუალო, ჩვეულებრივადამიანზე
ნაკლებადრომსწვავდესხორცს” ."
გენიაგანზომილებათადამახინჯებაა,
როგორც, ვთქვათ, სპილოსავადმყოფობა.ორივესენიადასხვა
არაფერი. "
"ბანერის"რედაქციაშიყველაპატივისცემითეპყრობოდა; თუმცა
დაახლოებასდიდად არავინცდილობდა.ჩუმადიმასაცამბობდნენ, გეილ
უაინენდიდასანახად ვერიტანს, თორემსულ ასეხაზგასმული
თავაზიანობითარ დაელაპარაკებოდაო.ალვასკარეტიცარასდროს
გასცდენიაოფიციალურიკოლეგიალობისფარგლებსდათავიც,
ძირითადად, შორსეჭირა.იმასდათუისკარგადესმოდათერთმანეთისდა
გამწვავებებსერიდებოდნენ ასევთქვათ, უსიტყვოზავიჰქონდათ
დადებული.
არცთუიიკლავდათავსხელმძღვანელობასთანშეხმატკბილების
მცდელობით, სულ სხვამიზნებიამოძრავებდადაერთმშვენიერდღესაც

მკითხველ თალ იგა

უაინენდისთანამშრომელთაკლუბიჩამოაყალიბა.არარაიმე
პროფკავშირისმსგავსი უბრალოდ, კლუბი, ამსიტყვისპირდაპირი
მნიშვნელობით.თვეშიერთხელ იკრიბებოდნენრედაქციის
ბიბლიოთეკაში.არცხელფასებისგანაკვეთებზემსჯელობდნენ, არც
სამუშაო საათებისხანგრძლივობაზედაარცშრომისპირობებზე.
საერთოდ არგააჩნდათ არანაირიპროგრამა.უბრალოდ, ადამიანები
ერთმანეთსეცნობოდნენ, საუბრობდნენ, გულსუხსნიდნენ. .
.ამ
შეკრებებზეელზუერთ თუიხშირადგამოდიოდასიტყვით.საუბრობდა
ახალ ჰორიზონტებზედაპრესის, როგორცმასებისხმისროლზე.გეილ
უაინენდიკლუბშისულ ერთხელ დაისიცსრულიადმოულოდნელად
გამოჩნდა.თუიმგაუღიმა, გაწევრიანებაცშესთავაზა, მაგრამუაინენდმა
იუარა.ნახევარისაათიიჯდა, უსიტყვოდუსმენდასაუბარს, მერე
დაამთქნარა, წამოდგადაგავიდა.
თუიყოველთვიურადკიდევრამდენიმესხვათავყრილობასაც
ესწრებოდახოლმე ამერიკელ მშენებელთა, ამერიკელ მწერალთა,
ამერიკელ მხატვართასაბჭოებისშეკრებებს.ყველაამგაერთიანების
შემქმნელიდასულისჩამდგმელი, ცხადია,თვითონვეიყო.
“ამერიკისმწერალთასაბჭოს”ლუისკუკითავმჯდომარეობდადასაბჭოც
მისსასტუმროოთახშიიკრიბებოდა.წევრებიდანერთადერთიის
სარგებლობდამეტ- ნაკლებისახელითადაპოპულარობით.სხვებს,
შეიძლებაითქვას, არავინიცნობდა, ჯერჯერობითმაინც.არადა, მართლა
საინტერესოხალხსკიმოეყარათავი: ერთიკალმოსანიქალბატონი
საკუთარნაწარმოებებშიმთავრულ ასოებსარ სწყალობდაპრინციპულად,
ბატონიკი მძიმეებს; ერთახალგაზრდაკაცსათასგვერდიანი
რომანიისედაეწერა, არცერთხელ არ გამოეყენებინაასო ო“ ..
.
საბჭომდეკლარაციასაცმოაწერახელი, სადაცგანცხადებულიიყო,
მწერალიპროლეტარიატისმსახურიაო.ძირითადიპათოსიამ
სენტენციამდედაიყვანებოდა, თორემისე, დეკლარაციაბევრადრთულიც
იყოდაგრძელიც.ქვეყნისყველაჟურნალ- გაზეთსდაუგზავნეს
დასაბეჭდად, მაგრამარსადგამოქვეყნებულა " ახალისამანების”ბოლო
გვერდისგარდა.
"ამერიკისმსატვართასაბჭოს”გვამივითგაფითრებულიახალგაზრდა
ფერმწერიედგასათავეში, რომელსაცტილოზემხოლოდსაკუთარი
ღამეულიხილვა- სიზმრებიგადაჰქონდა.ამქრისსხვაწევრებიდანზოგი
წინასწარგაშავებულ ფურცელზესაშლელითხატვისტექნიკას
ამკვიდრებდა, ზოგიისედაატარებდატილოზეფუნჯს, საერთოდარ
უყურებდაარცერთსდაარცმეორეს აბაერთი, ჩემიქვეცნობიერიხელს
რასგამოასახვინებსო დაასეშემდეგ. .
.პროლეტარიატზეაქნაკლებად
საუბრობდნენ, უბრალოდ, სინამდვილის, ობიექტურირეალობის
ტირანიასუჯანყდებოდნენმთელიარსებითადაშეგნებით.
ელზუერთთუისბევრისაყვედურობდაარათანმიმდევრულობას_ასეთი
შემართებითუპირისპირდებიინდივიდუალიზმსდამთელიესშენი
ნარჩევიმწერალ- მხატვრებიუკიდურესიინდივიდუალისტებიარარიანო?
მართლაასეგგონიათო?–პასუხობდავითომგაკვირვებულ დათან
ეშმაკურად წკურავდათვალებს.
უკვეორმოცდაერთიწლისგამხდარიყო, მშვენიერბინაშიცხოვრობდა
დაუზადოდ იცვამდა.წონასწორობადაკარგულიარასოდესარავისენახა.
ერთნაირიზომიერებითადადახვეწილიმანერებითგამოირჩეოდა
ყველგან სალონშიც, მუშებისთავყრილობაზეც, სალექციო კათედრაზეც,
აბაზანაშიცდასასიყვარულოსარეცელზეც: მშვიდი,თავდაჭერილი,
მოღიმარი, ოდნავქედმაღალი.

მკითხველ თალ იგა

 ხალხიაღფრთოვანებასვერმალავდამისიიუმორისგამო.ესისკაცია,
ყველაზენიჭიერად საკუთართავსრომდასცინისო." საშიშივინმევარ,
არ
გაგაფრთხილეს? ”–უყვარდახოლმეთქმა, თანისე,თითქოსამაზე
აბსურდულისისულელეარცეთქვასდაარცგაეგონოსარავისქვეყნად.
მისთვისმინიჭებულ ტიტულთაგანკიერთიგანსაკუთრებულად
ძვირფასიიყო მისთვის:ელზუერთთუი,ჰუმანისტი.

10

„ენრაიტ-ჰაუსი"1929წლისივნისშიგაიხსნა.
არავითარიოფიციალურიცერემონიაარგამართულა, მხოლოდთავად
როჯერენრაიტმადაპატიჟარამდენიმენაცნობ- მეგობარი.
შემოსასვლელიდიდიკარიფართოდგააღოდამზისსხივებიბოლომდე
შემოუშვაქვედადარბაზში.აი, ჟურნალისტებსკიფეხიარ შეადგმევინა
დასანახად ვერიტანდამათმოდგმა- ჯილაგსდაიმიტომ. .
.
სახლიისტ-რივერისპირასიდგადაზეაწეულ ხელებსმოგაგონებდათ;
მთელინაგებობაისეიყოგათვლილი, რომსტატიკურადკიარ
გამოიყურებოდა, არამედმნახველი, მისდაუნებურად, ქვემოდანზემოთ
ააყოლებდამზერასდაინსტრუმენტთაგანუმძლავრესის ადამიანის
ნებასდამორჩილებულიქვა- რკინისკონსტრუქციაცთითქოსთვალსადა
ხელსშუაცოცხლდებოდა, კაცსუნებურად” დაშექმნამანიგიხატად
თვისად”ახსენდებოდა. .
.
სწორედამგვარირამდაემართა, ,
ბანერის”ერთახალბედაფოტოგრაფს,
როცაშემოდგომისსუსხშეპარულ ქარში, მდინარისპირასმდგარრორკს
მოჰკრათვალი: უქუდო, ცეცხლისფერმთმიანიკაციშენობას
მისჩერებოდათავაწეული; ხელებიჯიბეებშიჩაეწყოდამზერაგაჰყინოდა.
წამსვეგააჩხაკუნათავისიაპარატიდარედაქციაშიგაქანდა
დარწმუნებულიიყო, გარეკანზემოხვედრაგარანტირებულიჰქონდა.
ოღონდშეფისრეაქციადიამეტრულადგანსხვავებულიგამოდგა:
–ესრაუბედურებაა? !
–ჰაუარდრორკია, –უპასუხაფოტოგრაფმა.
–ვინააჰაუარდ რორკი?
_არქიტექტორი. .
.
–ვისრაეშმაკადუნდავიღაცმშენებლისფოტო გაზეთისპირველ
გვერდზე? !თანაც,რაღაცგიჟურიგამოხედვააქვს. .
.მოაშორეაქედან!
კეთილისიტყვაარავისდასცდენიაშენობისთაობაზე პირიქით, ზოგი
იმასაცამბობდა, მანდრომვცხოვრობდე, ვინსტუმარიშემოდგამსჩემთან
ფეხსო...უფ.ელზუერთ თუისაც, როგორცყოველთვის, თავის
მიმოხილვებშირორკისესახალინაგებობაარცკიუხსენებია; დაროცა
ჰკითხეს რატომ, ჩვეულიპასუხიგასცა: "ამქვეყნადიმდენირამხდება
საინტერესოდამნიშვნელოვანი, რაღაცტრივიალობაზერატომ
გავამახვილოთყურადღება? ”
ოღონდუცნაურიისიყო, რომ, ,ენრაიტ-ჰაუსი”უცბადშეივსო
მაცხოვრებლებით_სწორედიმგვარიხალხით, ვისაცმშვიდადდა
წყნარად უნდოდაცხოვრებადაარ აღელვებდათ, მათისახლისშესახ,ვინ
რასდაწერდა" ბანერის"ფურცლებზე.რორკისოფისშიკიდაკვეთებმა
იმატადათანამშრომლებმაც: მალეოთხოთახიანოფისშიმოუწია
გადასვლა.ხელქვეითებიაღმერთებდნენ, თუმცამათთვისესრომ
გეთქვათ, ცივუარზედადგებოდნენ ესაამხოლოდ, თავადვერავინ
ახსნიდასაკუთარ უცნაურ დამოკიდებულებასშეფისმიმართ.ისკიარც
გულთბილად უღიმოდავინმეს, არცჭიქასასმელზედაპატიჟებდა, არც

მკითხველ თალ იგა

მათიოჯახურიმდგომარეობითათუაღმსარებლობითდაინტერესებულა
ოდესმე.მარტო იმასდაგიდევდათ,კაცირისიგამკეთებელიიყოდათუ
უნარსადათავგამოდებასშეამჩნევდა,დროებითდაქირავებულსაცმეტი
არცაღარაფერისჭირდებოდა მყარად იკიდებდაფეხსრორკის
სახელოსნოში.
"მაგრამესხომსრულიადარაადამიანურიმიდგომაა! "–აღშფოთდა
ერთიახალბედა, როცაიქგამეფებულივითარებააუხსნესდასცადა, ასე
ვთქვათ,"გუნდურისულიშთაებერა”თანამშრომლებისთვის.საბრალომ
ორ კვირაზემეტივერ გაძლო დათავისითამოიკვეთაფეხისტუდიიდან...
სიმართლეითქვას, ხალხისშერჩევისასამდაგვარიშეცდომებიიშვიათად
მოსდიოდარორკს, დავინცმასთანრჩებოდა,არცაქებდაშეფს,არც
აძაგებდა,მხოლოდთავაუღებლივშრომობდა საკუთარითავის
სასიკეთოდვე.

●●●

მთელიამხნისგანმავლობაშიდომინიკს, ჩვეულებისსაწინააღმდეგოდ,
ქალაქიდანფეხიარგაუდგამს.მხოლოდ ღამღამობით, თუკირორკთანარ
იყო,”ენრაიტ-ჰაუსს”
,ანფარგოსმაღაზიასმიადგებოდა, ანმანქანით
ქალაქგარეთ ჰელერისსახლს, სენბორნისშენობასანსულაც, გოუენის
ბენზინგასამართსადგურსმოინახულებდახოლმე, ოღონდრორკისთვის
ამღამეულიგასვლებისთაობაზეარასოდესარაფერიუთქვამს. ერთხელ
თავადრორკმასთხოვადასადღაც, მიყრუებულ ალაგას,პაწია
სასტუმროშიგაათიესღამე, ერთადგილიანნომერში.მეორედღესკი
მდინარისპირას, სილაზეიწვნენ,მწველ მზესეფიცხებოდნენდა
უსიტყვოდუყურებდნენერთმანეთსთვალებში.მხოლოდესგამარჯვებას
ნამდვილადარ ჰგავდა: კაციარცწინააღმდეგობასუწევდარამეზე,
სიტყვიერადაცაღიარებდამისძალას, სატანჯველსაცუსიტყვოდიტანდა
დაარცმისიუკეთურისაქმეებისგამო დასცდენიაოდესმესაყვედური. .
.
მაგრამსინამდვილეში, მაინცსწორედიგიგანაგებდამათ ურთიერთობას
დაშინაგანად, არცქალსჰქონდარამესაწინააღმდეგო.

●●●

ივნისისბოლოსთავიდანფეხებამდეგამოწკეპილმავინმეკენტ
ლანსინგმამოაკითხარორკს.ორმოციოდეწლისაიქნებოდა, დაიმ
კორპორაციასწარმოადგენდა, ზედ სენთრალ პარკსაუთზერომ
აპირებდახუთვარსკვლავიანისასტუმროსწამოჭიმვას.ამსაქმეშიბევრი
მდიდარიდაგავლენანიპირიიყო ჩართული, მიწაცშეესყიდათუკვედა
ახლაარქიტექტორისშერჩევაზეიყოსაქმემიმდგარი; კენტლასინგსკი
გადაეწყვიტაკიდეც თუიქნება, ჰაუარდრორკიიქნებაო.
–შანსიარაა.–მხრებიაიჩეჩარორკმა, –არასოდესარცერთჟიურის
არსად არ ავურჩევივარდაარცამირჩევს.მეკაცთანშემიძლიალაპარაკი,
ხალხთან არა.
–არცაასაჭირო.ამისთვისმევარსებობ.შენკი" აქვიტანია-
ჰოტელს”
წამოჭიმავ.მოკლედ, უჩხუბრად გაგვიყვიაფუნქციები.
იმმრავალ თავგადაკლულ ბრძოლათაშორის, რომელნიცსულ უბრალო
მიზეზით არხვდებაისტორიაში, რადგანშეხლისველზეგვამებიარ რჩება
მშრალისტატისტიკისმოყვარულთათვის, მნიშვნელოვანადგილს
დაიკავებსკენტლანსინგისბრძოლა” აქვიტანიაკორპორეიშენის"
დირექტორთასაბჭოსთან.რორკისაქმეშიარჩარეულა: ლანსინგმა

მკითხველ თალ იგა

უთხრა, ამგვარხალხშიმცოდნისსიტყვაკიარ ჭრის, არამედკარგი
ორატორისო; რაღათქმაუნდა, შენყველაფერსუკეთაუხსნიდი, მაგრამ
ამათ ახსნა-გაგებაკიარა,დარწმუნებასჭირდებათ, ესკიმეუფრო
მეხერხებაო.
–ასერატომიბრძვიჩემგამო?–ერთხელაცდაეკითხარორკი.
–სწორედ იმისგულისთვის, რამაცშენკარგიარქიტექტორიგაგხადა
კარგისადაცუდისგასარჩევად.შენაპროექტებ, მე ამპროექტის
გასატანად ვიბრძვი.შენკარგიპროექტიგინდა, მე კარგისასტუმრო.
ერთიმედლისორიმხარეა, სხვაარაფერი.პატიოსნებაშენრაგგონია?
სხვასრომჯიბეშიარ ჩაუძვრე?ასე, კაცობრიობის90%პატიოსანი
გამოჩნდება, ოღონდ ხომარცმთლადმასეასაქმე. .
.პატიოსნებაისაა,
საკუთარსტანდარტებსარუღალატო, ესკიტვინისგანძრევასითხოვს!
ოღონდაზროვნებისუნარსვერციყიდიდავერცდააგირავებ_ეგენი
ყველაჩემწინააღმდეგარიან, მაგრამარაუშავს, ერთიუპირატესობა
მაინცმაქვს: იმათ არციციან,რაუნდათ, მეკი ვიცი.
ივლისისბოლოსრორკმა" აქვიტანიის"აგებისკონტრაქტსმოაწერა
ხელი.

●●●

ელზუერთთუისაკუთარკაბინეტშიიჯდაფანჯარასთან, სიგარეტს
აბოლებდადაგაზეთში" აქვიტანიის”პროექტისთაობაზედაბეჭდილ
ცნობასდაშტერებოდა.მერეზურგსუკანკარისგაღებისხმა
გაიგონა,მოტრიალდადაზღურბლზემდგარდომინიკფრენკონსშეავლო
თვალი.
–დიდებაუფალს!–წართქვავითომდასაზეიმოხმით, –ამასრას
მოვესწარი ოთხიწელია, ერთშენობაშივართ დაპირველად შემოაღე
ჩემიკარი!მოხდარამე?
ქალიარ გაპასუხებია, ჩაიღიმამხოლოდ.
–ჩემინათქვამიშეკითხვასაცგულისხმობდა. ..თუერთმანეთისუკვე
ამდენად აღარაფერიგვესმის?–ცალიწარბიაზიდამისტერთუმ.
–ასეჩანს, შენიშეკითხვიდანგამომდინარე. ..თუმცა, რასმეკითხები?
თავადვეკარგადიცი საბუთიაგერგიდევს, ცხვირწინ.
–დაიცა, ახლაარ მითხრა ამპატარაშენიშვნამგამახსენაშენითავიო.
–კი, ელზუერთ მართლაეგრეა.
–თითქოსყველაფერივცადეთ, ესკონტრაქტიცრომჩაგვეშალა. ..
–კი, ეგრეა.
–მერე, გიხარია?
–ვერცკიწარმოიდგენ, როგორ!მაგვიღაცლანსინგსლოგინშიცკი
ჩავუწვებოდი, სადმერომშემხვედროდადაკარგადეთხოვა.
–ესეიგი, ჩვენიკონტრაქტიცდაირღვა?
–არავითარშემთხვევაში!ცდასარდავაკლებ, სხვაეგეთიდაკვეთები
მაინცჩავუშალო.ოღონდ ასეადვილიაღარ იქნება. ..გვაჯობა,ელზი
ყოველ შემთხვევაში, გვჯობნის!
–ძალიანკარგი. .
.უფრო სწორად, კარგიისაა, რომისევერთადვართ.ეს
ერთიმარცხიდავივიწყოთდასაქმესშევუდგეთ.ძველებურად.
–აგაშენაღმერთმა!ცხვირჩამოშვებულიდამხვდებოდი, მეგონა.
..მე
კიდევსადილადვარ დაპატიჟებული პიტერკიტინგსერთიდიდი
საავადმყოფოსდაპროექტებაუნდაგავუშანსო.
ასედაამგვარადდასცილდნენერთმანეთსიმდღესდაელზუერთთუის
ფიქრებიცმთელისაღამოვინმეჰოპტონსტოდარდსდასტრიალებდა

მკითხველ თალ იგა

თავს.

●●●

ჰოპტონსტოდარდიპატარაკაციიყო, ოღონდ 20მილიონიდოლარის

პატრონი.სრული72წელიდაეთმოფულისშოვნისთვისდა
წარმატებულადაც.სტოდარდიინვესტიციებისმომგებიანსაქმეში
ჩადებისნამდვილიგენიოსიიყოდანაკლებადაინტერესებდა, რა
საქმეშიიღებდაწილს საროსკიპოებიიქნებოდაეს, რელიგიური
ხასიათისგრანდიოზულითეატრალურიდადგმები, მეურნეობები,
მაღაროებითუკონტრაცეპტივებისწარმოება.ჩიაკაციიყო,
დაჭმუჭნილსახიანი, დაზედმუდამერთიდაიგივეგამომეტყველება
აეკრა, ნიღაბივით:სანდომიანიღიმილი.დაუმანკოგაკვირვებისგან
ზეაწეულიწარბები; შესაშურიგრუზათმაბევრზეუბრალოპარიკის
შთაბეჭდილებასტოვებდა, არადა,მისისაკუთარიიყო.
ჰოპტონსტოდარდიარასოდესდაოჯახებულა, არცნათესავები
შერჩენოდადაარცმეგობრებიშეეძინა; მოწიწებასკიმხოლოდ
ელზუერთთუისმიმართგრძნობდა შესაძლოა, სწორედიმიტომ, რომ
მისისრულიანტიპოდიიყო: თუნდაცისგანცხადება, რომამქვეყნიური
სიმდიდრეარაფრად მიაჩნდა, სტოდარდისთვისმისტერთუისსათნოების
უეჭველიდასტურიიყო ( რასმიუთითებდაამგვარიშეფასებასაკუთარი
პიროვნებისმიმართ ესფიქრადაცარგაუვლია) .მოხუცებულობაში
მსოფლიოსევდაშემოაწვადააღსავლისკარზეფიქრი
მოეძალა. სარწმუნოებაშიპოვანუგეში ოღონდესეცისე, თავისყაიდაზე
გამოუვიდა:
მრწამსმა, ძირითადად,მოქრთამვისსახემიიღოდაეკლესია, სექტათუ
რელიგიურიმიმდინარეობაარდარჩენია, ფულიარ გაადაერიცხა
საქველმოქმედო ხარჯებისთვის.მაგრამწლებიგადიოდადამისსულიერ
წიაღსვლებსაცუკვეპანიკისნიშნებიდაეტყო.საბოლოოდ, გადაწყვიტა,
ტაძარიაეგო არარომელიმეკონგრეგაციისთვისკონკრეტულად,
არამედ ღვთისთვისსაერთოდ, სახელდაუდებლად, ზოგადადტაძარი
ჭეშმარიტისარწმუნოებისა, კარირომმუდამღიაექნებოდაყველასთვის. .
.
ჰოპტონსტოდარდსნაღდზეუყვარდათამაში.
მისიდათუისინტერესებისწორედაქშეეჯახაერთმანეთს, ადრე
არაერთგზისდაარაერთნულოვანითანხებიჩაურიცხავსმისმიერ
რეკომენდებულიფონდებისთვის, მაგრამახლასაკითხიპრინციპულად
იდგა: ელზუერთ თუისკარგახანია, ჩამოეყალიბებინა
"უნარდაქვეითებულ ბავშვთადახმარებისსაზოგადოება" ,ფულიცეშოვნა
ხარჯებისთვისდაახლაშენობისაგებასაპირებდა სტოდარდისიმედად,
და
რამდენიარ უმტკიცაჰოპტონს_ადამიანთასულიერების
სტოდარდისეულისახლიუმშვენიერესიწვლილიდასაუკეთესო
გადაწყვეტილებაიქნებაშენირწმენისგასამყარებლადო, არაფერი
გაუვიდა: ჰოპტონიცივუარზეიდგა.არადა, დროცმცირერჩებოდა
შემოდგომაზეისხანგრძლივმომლოცველობასგეგმავდამსოფლიოს
გარშემო ლურდიდანმოყოლებული, მექა-იერუსალიმისადაბენარესის
ჩათვლით.
ჰოდა, მეორედღესვეელზუერთ თუისტოდარდსესტუმრამის
რეზიდენციაში რივერსაიდ- დრაივზედაბევრილაპარაკიაღარ დაუწყია,
პირდაპირ ახალა:
–მართალიიყავი, ჰოპტონ!ტაძრისაგებაუკეთესივარიანტია!

მკითხველ თალ იგა

 –მართლა?ახლაშენცმაგაზრისახარ?
–სწორედაცრომ.ოღონდსაქმეცეგაა ღვთისთვისგანკუთვნილი
საჩუქარიიმისსაუკეთესო გამოვლინებაუნდაიყოს, რისიგაკეთებაც
ძალგიძსკაცს, თუარადა სადღაცშეურაცხმყოფელიცკი გამოვა. .
.
_რათქმაუნდა!დაშენდამეხმარებიამაში, ელზუერთ!ხომდამეხმარები?
ასეთ რამეზეროგორმეტყვიუარს!
–რაზეალაპარაკი თუკიგულითგინდა. .
.
_ელზუერთ, ხომიცი,რომარქიტექტურის, ხელოვნებისადამისთანების
არაფერიგამეგება!შენსიმედზევარ!
–თუასეა, ერთიპირობით როგორცგირჩევ, ისეუნდაგაკეთდეს
ყველაფერი, მერეგადაკეთებაათჯერძნელიგახდება.
_ყველაფერსშენწყვეტ, ელზუერთ!მემხოლოდ ხელსვაწერ. .
.
–არქიტექტორისარჩევით დავიწყოთ: მოდაშიშემოსულივიღაც
გრძელთმიანივიგინდარებიარ გამაგონო ისეთივინმეგვინდა, ვინც
ნათელიგონებით მიუდგებაამსაღვთოსაქმეს.
–სწორედაცრომეგრეა!გყავსვინმემხედველობაში?
–ჰაუარდრორკი.
–ე-ე.
..ეგვინღაა?
–თუვინმეააგებს” ადამიანთასულიერებისტაძარს”–სწორედეგაა.
–ვარგამაინცრამედ?–ეჭვნარევიხმითიკითხამასპინძელმა.
ელზუერთთუიმთვალითვალშიგაუყარამოსაუბრესდამძიმედთქვა:
"ჩემსსაკუთარ სულსვფიცავ, დღესმართლასაუკეთესოა! "
–აგაშენაღმრთმა, მეცეგარ მინდა? !
–საქმეისაა, იმასთუუნდა.არცისეადვილიამაგისდაყოლიება მუდამ
საკუთარპირობებსაყენებსხოლმედათანაც, სრულითავისუფლების
მიცემამოგიწევს.ეტყვი, რაგინდა, რამდენისგადამხდელიხარდა
დანარჩენიუკვემისისაქმეა.სხვანაირადარაფერიგამოვა.პირდაპირ
ეტყვი,რომარქიტექტურისაარაფერიგაგეგება, მაგრამმისი
ნამუშევრებიმოგწონსდაენდობიკიდეც.
–რაკიშენუდგებითავდებად. ..
–ვუდგები.
–მაშინფასსაცაღარ აქვსჩემთვისმნიშვნელობა.
_ოღონდსიფრთხილემაინცგვმართებს.თავიდანშეიძლება, უარიცკი
გვტკიცოს ღმერთისაარაფერიმწამსო, ასეიტყვის.
–რასმეუბნები!
_არდაუჯერო ღრმად მორწმუნეადამიანია, ოღონდარაეკლესიური. .
.
ამასმისინაგებობებითაცმიხვდები.
–მერე?
–შენთვისესკარგიცაა არცერთ კონგრეგაციასარ გაანაწყენებ.
–გასაგებია.
–პროექტსნურცდაელოდები შეგიძლია, სამოგზაუროდწახვიდე. .
.არც
კონტრაქტისდადებაასაჭიროდაარცარაფერი_ჯენტლმენური
შეთანხმება, ასევთქვათ...ბანკშიღიაანგარიშიექნებადამორჩა.ერთ
წელიწადში, უკანრომმობრუნდები, ყველაშენსნანახტაძარზეუკეთესი
რამდაგხვდებააქ!
–დაუჯერებელსამბობ!
–თუთავად არგექნარწმენა, სარწმუნოებისკენსხვასროგორმოუხმობ? !
–მართალიხარ. .
.,
–დაკიდევ საზოგადოებისსწორადინფორმირებაიქნებასაჭირო,
ზუსტიდევიზისმოფიქრება, დაათასირამ. .
.
–მოკლედ, რეკლამა?

მკითხველ თალ იგა

 –აბა,უმაგისოდ რაგაკეთებულაჩვენსდროში?
–ძალიანკარგი.ეგყველაფერიშენთვისმომინდვია, იცოდე!
–მეკივიცი, მაგრამშენგასაგონად ვამბობ:არავითარიწინასწარ
მითქმა-
მოთქმადაჭორები, არავითარიდისკუსიებიდაინტერვიუ!
მშენებლობასდიდიღობეუნდაშემოერტყასდაარცარავინუნდაიცოდეს,
რაშენდებაიქ!მხოლოდ მაშინ, დრო რომმოვა, ესამბავიერთბაშად,
ტალღასავით უნდადაატყდესყველასთავს!გახსნისდღესკიშენცაქ
იქნებიდასაკუთარიხელითგადაჭრილენტს. .
.
–მაგარია!
–მანამდეკიერთ პრესაგენტსმოგამაგრებ ხანაქ, ხანიქგაკრთება
ხოლმე” სტოდარდისტაძრის”იდეა, მინიშნებებისამომავლოგეგმებზე,
გრანდიოზულ მასშტაბებზე..
.მოკლედ, იმანიცისთავისისაქმე.დაკიდევ
–რორკსჩვენიურთიერთობისთაობაზეარაფერიუთხრა, ვითომ
საერთოდ არცმიცნობ.იმდენიმეგობარიარქიტექტორიმყავს, ასეთი
დაკვეთამათრომარგავუნაწილე, გულიეტკინებათ.არციმათმინდა
იცოდნენრამეამისთაობაზე, ხომგესმის..
.
–მართლამეტისმეტადკაცთმოყვარეხარ, ელზუერთ!
–ეგდამღუპავს.

●●●

მეორედღესთუიმდომინიკისოფისშიშეაბიჯა, მაგიდასთანდადგა,
გაუღიმადასერიოზულიხმით მოახსენა:
–გახსოვსსტოდარდიდამისისულიერებისტაძარი, რომელზეცბოლო
ექვსიწელია,ლაპარაკობს?
–ბუნდოვნად.
–აშენებს.
–ნუთუ?
–ჰაუარდრორკიაუშენებს.
–ტყუილია!
–სიმართლეა.
–ყველაფერსწარმოვიდგენ, მხოლოდჰოპტონს ვერა!
–სწორედ ჰოპტონი!
–კარგი.მაშინმასზევიმუშავებ.
–არა,შენნუჩაერევი.მემივაღებინეესგადაწყვეტილებასტოდარდს.
დომინიკიჩუმად იჯდა.სახიდანხალისიგაჰქრობოდა.
ელზუერთმადაამატა:
–მინდოდა, გცოდნოდა, რომმეგავაკეთეეს.სხვამარავინიცისდაარც
უნდაიცოდეს.მეშენგენდობი.
–კიდევრასაპირებ?–კბილებშიგამოცრადომინიკმა.
ელზუერთმაჩაიღიმა.
–მემასცნობილ ადამიანად ვაქცევ.

●●●

რორკიჰოპტონსტოდარდისოფისშიიჯდა, გაოგნებული.ჰოპტონიისე
დალაგებით ელაპარაკებოდა,ისეარგუმენტირებულად, თითქოს
ყველაფერიწინასწარჰქონოდაგაშალაშინებული; არადა,მართლაცასე
იყო:
–..
მაშასე,
მისტერ რორკ,როგორცხედავთ, მინდა,რომქვაში ისევე
როგორცამასსხვებიმუსიკაშიახერხებენ არაერთირომელიმე

მკითხველ თალ იგა

მრწამსი,არამედთავადსარწმუნოებისარსიიყოსგამოხატულიდა
ამიტომაცვარქმევმას” ადამიანისსულიერებისტაძარს“. ..სულიერება,
როგორციდეალურისშემქნელიდამომხელთებელი!სიცოცხლისგაჩენის
სამყაროულიძალა!ესაასწორედთქვენიუმაღლესიმისია, მისტერრორკ!
რორკმაშუბლიმოისრისა." არა,ესრაღაცგაუგებრობაა_შეუძლებელია
ამგაქსუებულ ბებერსამისთანარამამოეჩემებინა” ,
–ფიქრობდა.
–მისტერ სტოდარდ, მემგონი,რაღაცგეშლებათ ეკლესიაშიცკი
არასოდესშემიდგამსფეხი. ..
ოღონდამსიტყვებზეჰოპტონსტოდარდსგამომეტყველებათუკი
შეეცვალა,მხოლოდ იმით, რომთვითკმაყოფილებისმაგივრადახლა
აღტაცებაეწერაზედ აღტაცებაელზუერთთუისშორსმჭვრეტელობისა
დაადამიანთაბუნებისღრმაცოდნისგამო. ..
–განაამასრამნიშვნელობააქვს, მისტერრორკ?სულისსიღრმეშიხომ
ღრმადრელიგიურიადამიანიხართ!ეს, უბრალოდ, თქვენს ნაგებობებშიც
ჩანს.
..ასეარაა?
აი,სწორედამფრაზამგადაწყვიტასაბოლოოდყველაფერი, თუმცა
ჰოპტონსტოდარდიმაინცთავისასგანაგრძობდა თითქოსბეჭდის
დასმასლამობდასაკუთარიგამარჯვებისდასტურად:
–მეამასღვთისხელსვუწოდებ, სხვამიქნებსხვასახელიგამოუძებნოს. .
.
ოღონდმთავარიჩემთვისისაა, თქვენისაკუთარისულიჩანდესამ
ნაგებობაში,მისტერ რორკ.აი,ამასთუშეძლებთ, ჩათვალეთ, რომ
პირნათლად შეგისრულებიათჩვენიხელშეკრულებისპირობა!თუამას
მოახერხებთ, მნიშვნელობაცაღარექნება, მერასვგულისხმობდიამ
ტაძრისშენებით საერთომიზანიმაინცმიღწეულიიქნება!
დაჰაუარდრორკიცდათანხმდა, ადამიანისსულისსტოდარდისეული
ტაძარიეშენებინა.

11

დეკემბერში, ,
კოსმო-სლოტნიკბილდინგი”გახსნესდიდიზარ-ზეიმით:
ღონისძიებასარც" ცნობილისახეები"დაჰკლებია, არცფერად- ფერადი
განათება,ფოტო- ტელეკამერებითუზღვაყვავილები, საზეიმო სიტყვების
რიგმაკისამსაათსგასტანა_თუმცა, კაცმარომთქვას, ერთიმეორისგან
არაფრით გამოირჩეოდა. .
.
,,
რაღაცმთლად ბედნიერადმაინცვერვგრძნობთავს, ”–გაიფიქრა
პიტერ კიტინგმა.არადა,ქუჩაგადაჭედილიიყოხალხით, მარჯვნივ-
მარცხნივყველაულოცავდა, ხელსართმევდნენ, ეცნაურებოდნენ,
ბლიცებსაჩხაკუნებდნენდამთელ ამორომტრიალსთავადმისინაგები
შენობაგადმოჰყურებდაგოროზად.
ცერემონიისმერეელზუერთ თუიმარავისდაანებამისითავიდაერთ
პატარა,მაგრამძალიანძვირიანრესტორანშიწაიყვანა.
_რაო, რითიხარ უკმაყოფილო?–დაეკითხა, როცამყუდროკუპეში
მოკალათდნენდააპერიტივსაცგემოგაუსინჯეს, –ესაა, რაცშენისთანა
კაცმაცხოვრებისგანშეიძლებააიღოს.იმედია, კიდევბევრიამგვარი
დღეგელის. ..
–მადლობა, –ჩაიბურდღუნაკიტინგმადასრულიადგაუაზრებლად,
სასმისიბოლომდეჩაცალა.
–მშვენივრად გამოიყურებოდი. .
.ახალ ამბებშიკარგადგამოჩნდები.
–ჰოო?–თითქოსრაღაცინტერესისდაგვარიგაკრთაპიტერისხმაში.
–ნამდვილად.ერთიეგაა, რომქალიარგედგაგვერდით, პიტერ.კაცს
ყველაზეუკეთლამაზიქალიამშვენებს, დამიჯერე.

მკითხველ თალ იგა

 –ქეითიარარისმაინცდამაინცფოტოგენური. ..
–აი, ეგკისულ ამომივარდათავიდან დანიშნულირომხარ!ქეითის
ადგილიმართლაცარარისამგვარმიღებებზე. .
.უამრავიდადებითი
თვისებააქვს, ოღონდ " გაბრწყინება"თუ” გამორჩეულობა”ამ
ჩამონათვალშივერანაირადვერ. ..ჩემიბრალია ნებისმიერსაკითხს
მუდამმხოლოდ ხელოვნებისგადასახედიდანაღვიქვამხოლმედა
ფიქრით სულ სხვაგანვიყავი. ..გიყურებდიდაუცბადშენისწორიქალი
დამიდგათვალწინ აი, ისრომდღესშენგვერდითმდგარიყო. .
.
–ვისზეამბობ?
_არაფერი, არაფერი. .
.ისე,ოცნებებშიწავედიჩემებურად.ამ
ცხოვრებაშიერთბაშად ყველაფერსვერმოიგდებხელთ!
_მაინც, ვისგულისხმობ?
_კარგირა, პიტერ!შემეშალაბერიკაცს, ყურადღებასნუმომაქცევ. ..
მაგარივინმეხარ, მაგრამარცისეთი, დომინიკფრენკონირომჩაიგდო
ხელში!
პიტერკიტინგსსახეწამოუჭარხლდა, მერეთავსმოერიადამშვიდად
გაეპასუხა: "
ვინგითხრა, რომმიყვარს? ”
–ვინგითხრა, რომსიყვარულზეგელაპარაკები?უბრალოდ, ხორციელ
ლტოლვასვგულისხმობდი.
კიტინგილამისშეხტასკამზედაუცბად, ყოველგვარიმიკიბ- მოკიბვის
გარეშედაეკითხა:
–ელზუერთ, სულ იმისცდაშიხარ, დომინიკსდამაჯახო. .
.რისიინტერესი
გაქვს?
–აი, შენუკვეთავად გაეციპასუხისაკუთარკითხვას განარახეირი
უნდამქონდეს?დღევანდელისაღამოავიღოთ ნებისმიერიეგოისტის
გულსგაახარებდა, შენკი...ვერ ხვდები, რომყველაზეუმნიშვნელო
პიროვნებაიყავიიქდაესასეცუნდაიყოს!ისკიარ ფასობს, ვინცქმნის,
არამედ ვისთვისაცქმნიან. ..მაგრამ, ”რაასახელი? "–ნამდვილი
ეგოისტისწორედ იმით გაიხარებდა, რომჭეშმარიტისიდიადემას
დარჩებოდა, სხვებსკი ცარიელისიტყვებისრახარუხი!დასწორედ
ამგვარსიდიადესმოველიშენგან. ..
–გინდათქვა, რომ...
–რაცმინდა, მუდამიმასვამბობ, პიტერ!
კიტინგსრაღაცუცნაურისითბო ჩაეღვარაგულშიდაახლამხოლოდღა
იმერთადერთ ვინმეზეფიქრობდა, "'
კოსმო- სლოტნიკბილდინგის”
საზეიმოგახსნასრომარ დასწრებია: თითქოსდამისადგილასგრძნობდა
უკვეთავს, მასუტოლდებოდადათითქოსრაღაცითაღემატებოდაკიდეც. .
.
–რასგეტყვი, იცი ათასვინმესთანდაათასადგილასდამპატიჟეს
დღეს, მაგრამშენთანამსაუბარსარაფერშიგავცვლიდი, ელზუერთ!დიდი
მადლობელივარ. .
.
–კარგიერთი!–ხელიდაუდევრადაიქნიაელზუერთთუიმ, _აბა,
მეგობრებირისთვისავართ?

●●●

იმზამთარსხელოვანთაყოველწლიურ კოსტიუმირებულ მეჯლისს

არნახულიწარმატებახვდაწილად: ათელსტანბიზლისმართლაცრომ
გენიალურიაზრიმოუვიდათავშიდაყველაარქიტექტორსმოსთხოვა,
წვეულებაზეუთუოდ საკუთარინაგებობებისმიხედვითშეკერილ სამოსში
უნდაგამოცხადდეთო...
ასერომ,პიტერკიტინგსთავზე”კოსმო-სლოტნიკბილდინგის"მუყაოს

მკითხველ თალ იგა

მაკეტიჩამოეცვადათვალებითრომფასადისფანჯრებიდანიმზირებოდა,
ხელსსადარბაზო შესასვლელიდანიწვდიდაჩამოსართმევად; გაი
ფრენკონს" ნაციონალურიბანკის”პროპორციებისოდნავდამახინჯება
მოუწია თავისკარგადწამოზრდილ ღიპზემოსარგებად, თუმცა
კონსტრუქციისწვერზედამაგრებული" ადრიანესმაშხალა”მართლა
ანათებდა: მინიატურულინათურადაშესაბამისიპაწიააკუმულატორი
დაემონტაჟებინაზედ.არცგორდონპრესკოტსადარელსტონჰოლქომბს
დაუმდაბლებიათ თავი ერთსმარცვლეულისელევატორისზუსტი
რეპლიკადაეკოსებინათავზე, მეორესკი "პარკავენიუჰოტელისა”.
..
მოკლედ, მოილხინეს.
შიგადაშიგჰაუარდ რორკსგაჰკრავდნენხოლმეკბილს ფრიად
საწყენიიყო, "
ენრაიტ-
ჰაუსის”ავტორირომარადაარ გამოჩნდადა,
შესაბამისად, ვეღარცშენობისმაკეტიიხილეს..
.

●●●

დომინიკიშესასვლელ კართანიდგადაწარწერაზეგაშტერებოდა
თვალი: ჰაუარდ რორკი, არქიტექტორი ეწერაზედ.
მისოფისშიფეხიაქამდეარასოდესშეუდგამს, მაგრამახლამაინცუნდა
ენახა,სად დაროგორ მუშაობდარორკი.
მდივანგოგოსფერმაგადაჰკრასახეზე, საკუთარიგვარირომახსენა,
მაგრამწამსვეტუჩიმოიკვნიტადაშებრძანდითო მიმართაკრძალვით.
ჰაუარდმაგაუღიმამხოლოდ, არავითარიგაკვირვებაარგამოუხატავს:
–ვიცოდი, ერთ დღესაცგამოჩნდებოდი, –უთხრამშვიდად, –მაინც,რა
დაგათვალიერებინო?
–ესრაარის?–ჰკითხადამაგიდაზედახვავებულ პლასტელინის
გროვაზემიათითა.რორკსაცპლასტელინითჰქონდამოთხვრილიხელები.
–აქედანშეხედე, –უთხრადამაგიდისგარშემოშემოატარა, მეორე
მხრიდან.შენობისგამონაძერწიაღმოჩნდა, ჯერდაუმთავრებელი.
–ესრა, "აქვიტანიაა?
”–წარბიაზიდადომინიკმა.
–იქნება.ახლარაღაც- რაღაცეებისშეცვლამინდადავამოწმებ. ..
–შეიძლება, გიყურო?
–რამდენიცგინდა.–თქვადაისევგაიღიმა, სულ ოდნავ.
მეორეწუთსსტუმარიუკვეაღარცახსოვდა მისითითებიდგუშებივით
მუშაობდნენ, გამალებითდახანკედელ- აივნებიგამოჰყავდათ,ხანკიდევ
ერთიმკვეთრიმოძრაობითისევუფორმო მასად აქცევდნენთავიანთსავე
ნაშრომს...ოღონდყველაფერამასისეთითავდაჯერებით, სიმშვიდითადა
შეუპოვრობითსჩადიოდა, თითქოსიმთავითვეასეჰქონოდა
ჩაფიქრებული.
დომინიკიფანჯარასთანიდგა.აქედანქალაქიისეთივემოჩანდა,
როგორცმაკეტიმაგიდაზე.თითქოსიმხელისმოძრაობებსაცკიხედავდა,
ვინცესშენობებიგამოძერწათავისდროზე. .
.მოტრიალდა, ისევ
მაგიდისკენგააპარათვალი.აშკარაიყო, რორკიმისიქყოფნასვერცკი
ამჩნევდადამისიხელებიცსხვაქალსეფერებოდნენთითქოს. .
.
დომინიკმამუხლებშიისეთისისუსტეიგრძნო, იძულებულიგახდა,
კედელსმიჰყრდნობოდაზურგით; ოღონდტანშისიმწრისკიარა, სიამის
ტკივილმადაუარა.

●●●

იანვრისთვეში,
"აქვიტანიის”საძირკვლისგათხრისთანავე,
რორკი

მკითხველ თალ იგა

“ტაძრის”პროექტზეგადაერთო.პირველადიმონახაზირომმოამთავრა,
მდივანსდაავალა სტივენმელორისთანდამაკავშირეო.
–ეგისა, სნაიპერი-მოქანდაკერომშეარქვეს, მისტერრორკ?
–რაა? !
–აი,ელზუერთ თუისრომესროლა ისარაა?
–ა-ა.
..ჰო,ეგაა.სწორედ ეგმჭირდება.
მთელიორიდღისგანმავლობაშიცდილობდამდივანიგოგოსტივენ
მელორისგზა- კვალისდადგენას, მაგრამამაოდ.სადღაარ
რეკავდა_ დილერებთან, საგამოფენო გალერეებში, ნაცნობ-უცნობ
არქიტექტორებთან, გაზეთებისრედაქციებშიცკი, დამხოლოდ მესამე
დღესმოახსენარორკს: "სადღაცგადასაკარგავშიდაბინავებულა,
ტელეფონიცკიარ აქვს. .
."
რორკმაწერილიგაუგზავნა, დამიკავშირდიო, სთხოვდა; მაგრამკვირა
ისემიიწურა, მელორიარცშეხმიანებია.მხოლოდორიკვირისთავზე
დაურეკასაიდანღაც, რაგინდათჩემგანო.
–თქვენთანშეხვედრამინდა, მისტერმელორი, –მშვიდად გაეპასუხა
რორკი, –შეკვეთისთაობაზე.
ყურმილშიერთხანსსიჩუმეიდგა.
–რაშეკვეთაზეალაპარაკი?–ბოლოსისევმელორიმამოიღოხმა.
–სტოდარდისტაძარზე, იქნებგსმენიათ. .
.
–ვისარ სმენია. .
.ყველამაგაზეარ ლაპარაკობს?ისე, რამდენს
გადამიხდით თუთქვენსპრესაგენტზენაკლებიარ იქნება, თანახმავარ.
–არავითარიპრესაგენტიმეარმყავს. ..გადახდითკი რამდენსაც
მოითხოვთ.
–გათვალეთ, ბევრისმომთხოვნირომარავარ?
–ეგმერეიყოს.იქნებხვალ, ორისაათისთვისშევხვდეთ?
–სხვარასაქმემაქვს!–დამცირეპაუზისმერედაამატა, –რაღაც
თქვენიხმასულ არ მომწონს. .
.
რორკსსიცილიწასკდა: "
სამაგიეროდ, მემომწონსთქვენი.მოკლედ,
ხვალისთვისშევთანხმდით, ეგრეა? ”
–კი.–დამელორიმყურმილიდაუკიდა.ოღონდამისმერეკიდევსამი
დღეგავიდადაარგამოჩენილა.რორკითავადწავიდამისსანახავად.
მისამართისმიხედვით, გრინვიჩვილიჯისკიდეზე, ცუდადგანათებული
ქუჩისბოლოში, ყავისფერიაგურით ნაშენებერთუსახურსახლსმიადგა,
ზედ თევზისბაზრისგვერდით.პირველ სართულზევიღაცმოხუცზანგ
მეწაღესსახელოსნოგაემართა, იქიკითხადაუთხრეს მანსარდაზე
სახლობს, უკანაეზოდანააშესასვლელიო.რორკმახისმორყეულიკიბე
აიარადადიდიხნისშეუღებავკარზედააკაკუნა.
კარიგაიღო დაზღურბლზეგამხდარიაჩეჩილთმიანიახალგაზრდაკაცი
გამოჩნდა.ასეთიმეტყველითვალებირორკსჯერ არასოდესენახა.
_რაგინდა?–წარმოთქვა.
–მისტერ მელორიხართ?
–კი.
–მეჰაუარდრორკივარ.
ახალგაზრდასსიცილიაუტყდა, ცალიხელითკარისწირთხლს
ეყრდნობოდადასურვილისნატამალსაცკიარ ამჟღავნებდა, ბინაში
შეეშვასტუმარი.ნასვამიიყო, აშკარად.
–კარგიერთი!–წაელაზღანდარა, –პირადად? !
–შემომიშვებთ?
–რისთვის?
რორკსნირიარ შეცვლია, მშვიდადჰკითხა: ”
რატომარ გამოჩნდით? “

მკითხველ თალ იგა

 _აი,თურმერა. .იცით,როგორ იყო საქმე მოვდიოდიკიდეც, ოღონდ
გზადერთბარშიშევიარედა. .
.მერეაღარაფერიმახსოვს.
–იქნებმაინცსახლშიშევსულიყავით.
–თუთქვენამასსახლსეძახით, რაპრობლემაა. .
.
მართლასოროსუფრო ჰგავდა, ვიწროიყოდამოუვლელი, არცნახაზი
ჩანდასადმე, არცნაქანდაკარი.საერთოდარაფერიმიგანიშნებდათ
მოსახლისპროფესიაზე.რორკმარაღაცწიგნებიდაძველიგაზეთები
გადმოყარაერთადერთი, მორყეულფეხებიანისკამიდანდაფრთხილად
მოიკალათაზედ.
–რაღაცძაან- ძაანუცნაურად კიიქცევით, –განუცხადაუცებმელორიმ,
თანაქეთ- იქით ირწეოდა, –ვისგაუგონია, დამკვეთიაქეთდაეძებდეს
მოქანდაკეს? !ჯერთქვენთანუნდადამიბაროთდარომმოვალ, არ უნდა
დამხვდეთ. .
.მეორეჯერზე ერთისაათ- ნახევარიმაინცმალოდინოთ,
მერეჩქარ- ჩქარამომესალმოთ, დამპირდეთ, რომუახლოესორიოდ
კვირაშიდამიკავშირდებითდასადღაცგაქანდეთ. .
.მერეშეკვეთას
მაძლევთ, ოღონდიმავეთვეშიუკანმართმევთდავინმევალერიან
ბრონსონსგადაულოცავთ. .
.აი,ასეკეთდებასაქმეები.ოღონდამჯერად
ვერ მოგართვეს!
–ჰო, ამჯერად ვერა.
სტივენმელორიერთხანსუსიტყვოდმისჩერებოდასტუმარს:
–თქვენრა, მართლაჰაუარდრორკიხართ?
–მგონი, ეგრეა.
–თქვენინაგებობებიმომწონს.იმიტომაცაღარ შემოვიარე: ვიფიქრე,
ამათ რაღადააშავეს მათდანახვაზეტყუილად რატომუნდავიშალო
ნერვები-მეთქი. .
.
_იქნებ...
_ჰო, იქნებსანტა- კლაუსიცარსებობს!
თუმცა, მაინცჩამოჯდამიულაგებელილოგინისკიდეზე, თანრორკსარ
აცილებდამზერას.
_მისმინე, –თქვარორკმა, მძიმედ,მკაფიოდ, აუღელვებლად, –მინდა
სტოდარდისტაძრისთვისქანდაკებადაგიკვეთო.ფურცელიმომედააქვე
ხელწერილსდაგიდებმილიონდოლარზე, რომთუკისხვავინმეს
გადავცემშეკვეთას, ანშენსნაქანდაკარსარ გამოვიყენებ...
–მორჩით სისულელეს!არცისეთიმთვრალივარ.რაღაცმეცმესმის.
ჩემგანრასითხოვთ?
–ქანდაკებას.ქალისას.ნატურალურიზომის.
–რატომმე?
–საუკეთესოხარ.
–ტყუილია!
–რა საუკეთესო რომხარ?
–ეგმიზეზიარაა საბაბია.ჩემიდაქირავებავინგთხოვათ?
–არცარავინ.
–არ არსებობს!ვიღაცამაინციქნებოდასაქმეშიგარეული. .
.ვინმექალი?
რორკმათავიგააქნია.
–აბა, ბიუჯეტშიგარღვევაგაქვთ?
–შეუზღუდავიდაფინანსებამაქვს.
–ესეიგი, თავიშეგაცოდეთ?
–რაგჭირსშესაცოდი?
–აბა, რაეშმაკიშეგიჩნდათ?
–უმარტივესიახსნამაქვს. ..
–მაინც?

მკითხველ თალ იგა

 –ის, რომთქვენინახელავიმომწონს.
–დაამისგამო აიტკიეთაუტკივარითავი, მომძებნეთ,მოხვედით,
კონტრაქტსმთავაზობთ. .
,ვინჭამსმაგას? !
რორკმამხრებიაიჩეჩამხოლოდ.
–ისმინეთ, მისტერრორკ_ამკატათაგვობანასშევეშვათ. ..ხომხედავთ
რისმილიონიანიკონტრაქტი, ლუკმაპურისსაზღაურადაც
დაგთანხმდებით, ოღონდ სიმართლემითხარით. .
.რა,
ჩემინაქანდაკარი
იხილეთდა მორჩა?ეგაასულ?
რორკიწამოდგა, მიუახლოვდა, თავზედაადგადამძიმედ, ხაზგასმით
მძიმედ ალაპარაკდა: "რა,ცოტაა?დასაერთოდ, არცუნდაგადარდებდეს,
სხვავინრასფიქრობსშენზე. ..თუმაინცდამაინცგინდა, მაგასაცგეტყვი
კი, სულ ეგაა!საუკეთესოხარ, ვისზედაცკიხელიმიმიწვდება.შენი
ქანდაკებებიიმასკიარგამოსახავს, როგორიაადამიანიზოგადად,
არამედ როგორიშეუძლია, რომიყოს. .
.შენსნაქანდაკარშიადამიანის
მიმართიმგვარიპატივისცემაგამოსჭვივის, მიქელანჯელოსმერერომ
არავისშიშემინიშნავს!აქშენიგულისთვისკიარ მოვსულვარ საკუთარ,
ადამიანურ ინტერესებსვიცავ: საუკეთესოსარჩევაიგივე
თვითგადარჩენისინსტინქტია კარგისაკვების, სუფთაწყლის, უკეთესი
საცხოვრებლის. ..შენკისაუკეთესო მოქანდაკეხარ. “
მელორიმბალიშშიჩარგოთავი, მხრებიუცახცახებდა.რორკი
ხვდებოდა, რომახლამისწინიწვაკაცი, რომელსაცცხოვრებაშიაქამდე
არასოდესეტირა. ..
ორიოდწუთისმერემელორიმთავიასწიადარორკსამოხედა; ოღონდ
ჰაუარდისსახეზევერავინამოიკითხავდაშეცოდებასათუმოყვასის
ტანჯვისხილვით მოგვრილ ფარულ სიამოვნებას მშვიდადშესცქეროდა:
გაგებითადათანაგრძნობით.
"იცი,რორკ”–თქვამელორიმჩუმად, –"კარგიიყო, მანამდეგამეცანი,
სანამსაქმეგაგიჩნდებოდაჩემთან!არა, შემოთავაზებისთვის
მადლობელივარ, ოღონდ. .
.რაცხარ, მთავარისაჩუქარისწორედეგაა
ჩემთვის. "
მერეწამოჯდა, თავსმოერიადათითქოსკბილებშიგამოცრაო, დაამატა:
"ახლაისმითხარი, საიდანმიხვდი?შენციგივეგჭირს? !როცაშენიარავის
არაფერიაინტერესებს?უახლოესმეგობრებსაცკი?ის, რაცშენთვის
უმნიშვნელოვანესია, არაფერიამათთვის?მართლაისგინდა, რაცმე
თავადმღრღნის? !
"
"მიდი, ამოღერღე. .
."–ისევემშვიდად, აუმღვრევლადთქვარორკმა.
დადილამდელაპარაკობდნენ ხელოვნებაზე, ცხოვრებაზე, მომავალ
ერთობლივსამუშაოზე, ტექნიკასადამასალებზე, დაფინანსებასადა
ხარჯებზე, ვადებსადაექსპერიმენტებზე, გეგმებსადაპერსპექტივებზე. .
.
ამასობაშიგათენდა.

●●●

მელორიმეორედღესვეგამოცხადდარორკისსახელოსნოში; წინადღის
დეპრესიულიგანწყობისაღარაფერიეტყობოდა მკვეთრი,
თვითდაჯერებულიმოძრაობით იღებდახელშინახაზებს,თანხმობისათუ
მოწონებისნიშნადთავსაქნევდამხოლოდ,მერერორკსახედადათვალი
გაუსწორა.
–მოგწონს?–დაეკითხარორკი.
–სულელურ შეკითხვებსნუსვამდააღარცბრიყვულ პასუხებს
გაიგონებ.
..–მოკლედმოუჭრა,მერეერთიფურცელიამოარჩია,

მკითხველ თალ იგა

ფანჯარასთანმივიდადანახაზისგარეხედთანშედარებადაიწყო.
–შეუძლებელია!–ამოღერღაბოლოს, –შეუძლებელია, ოცნებადა
არსებულიშეუთავსო ერთმანეთს. .
.ყოველ შემთხვევაში, აქამდეასე
მეგონა.საოცარირამჩაგიფიქრებია, ღმერთმანი!
–დაჯე, –წყნარადგაეპასუხაჰაუარდი,
–დროა, შენსდაკვეთაზეცვისაუბროთ.ერთადერთიფიგურამჭირდება
ქალის.აი, აქ.მთელიდანარჩენინაგებობამისგარშემოიქნება
კონცენტრირებულიდამისიანტურაჟისროლსშეასრულებსმხოლოდ.
მაგრამ,თუშენობისიდეასჩასწვდები, ქანდაკებისმისადაგებაცაღარ
უნდაგაგიჭირდეს: ადამიანისსულისაღმაფრენა, ღმერთსრომეძებსდა
საკუთართავსკიპოულობს. ..შენგარდაამისგამკეთებელიარავინ
მეგულება.
ხმისამოუღებლად უსმენდა.მარტობოლოში, როცარორკმაისიც
დაამატა, სრულითავისუფლებაგაქვსდამოდელიცთავადშეგიძლია
შეარჩიოო, ესღაიკითხა: ,,შენვისირჩევდი? "
–დომინიკფრენკონს.
–კარგიერთი!მერე, დაგთანხმდება? !
–ეგუკვემემომანდე.
გაიფრენკონსლამისტვინშისისხლიჩაექცა, ესამბავირომგაიგო:
–დაიცარა, დომინიკ!რასსჩადიხარ? !რაღამაინცდამაინცრორკის
გულისთვის?ხალხირასიტყვის?ისედაცრაებსაღარ ლაპარაკობენ!და
მერაღავქნა, როგორ მოვიქცე? !
–ქანდაკებისრეპროდუქციადაუკვეთე დიდი, მთელ კედელზე
გასაკრავად!მშვენიერირამეგამოვა.
პიტერკიტინგსსაერთოდ არსურდაამაზეხმისდაძვრა, მაგრამ
უნებურადმაინცწამოცდა: "მართალსამბობენ, დომინიკ?”
–სრულისიმართლეა.
–დომინიკ, არმომწონსეგამბავი!
–რასმელაპარაკები!არა, მართლა?
–მაპატიე, ცოტაუხეშადგამომივიდა. ..მესმის,არავითარიუფლებაარა
მაქვს,მაგრამ. ..რაღამაინცდამაინცრორკი? !
–დარატომაცარა?
–დომინიკ, პიროვნულადრამეხომარშეცვლილათქვენს
ურთიერთობაში?
–პიროვნულად არაფერი.
არცელზუერთ თუიდარჩენილანასიამოვნებიამგადაწყვეტილებით.
–ესრაგავიგე, დომინიკ?–დაეკითხა, როგორცკიმარტო მოიხელთა
ოფისში.
–არცარაფერი.პარიზშირომვიყოთ, მთლადჩვეულებრივამბად
მიიღებდი ასეარაა?
–ოღონდ არამელორისარჩევას.უცნაურიდამთხვევაა არ გეჩვენება?
–ელზუერთ, რაუნდოდამელორისშენგან?
–ჩემისაიქიოსგასტუმრება, თუმეხსიერებაარ მღალატობს. .
.
–კარგად იცი, რასაცგეკითხები!
–წარმოდგენაარამაქვს, ღმერთიამოწმე!იქნებმისტერრორკმაუწყის?
იმისთვისარგიკითხავს?
–ჯერ არა.
–გეკითხა, რასკარგავ.

●●●

მკითხველ თალ იგა

 მთელიიმზამთრისგანმავლობაშირორკსსამსაათზემეტიარ უძინია
გადაბმულად.მარტისერთსაღამოსკი, ოფისიდანყველანირომ
წავიდნენ,მშენებლობაზეგაუწიაგულმა.იქაცსრულისიჩუმეიდგა
მარტო საგანგებოდსტივენმელორისთვისსახელდახელოდდადგმულ
ქოხშიენთოსინათლე: მისთვისესქოხისტუდიისროლსაცასრულებდა
დასაცხოვრებლისაც.
თავადტაძარირუხიფიქლისქვითიქნებოდამოპირკეთებულიდაარა
შვეულ, მაღლაცისკენაშვერილ ხაზებად, არამედდამიწებულ, თარაზულ
ზოლებადდაწყობილი: ადამიანისხელებგაშლილ სხეულს
მოგაგონებდათ დაარამაღლააფრენილ ფრთოსანს; ოღონდადამიანსკი
არ ამდაბლებდა აღამაღლებდა: როცაშიგშეხვიდოდი, სივრცეგარს
უნდაშემოგხვეოდა, შენიმომლოდინე, დაარა შენგანგანმდგარი,
უსასრულო, მიღმიერი...ხარებააქსიხარულისმომტანიიქნებოდადაარა
–ტანჯვის; საკუთარიძალებისრწმენისადაარა სისუსტის; შვებისადა
არა სულიერიშფოთვის. ..
შიგნით არავითარიორნამენტები, ფართოსარკმლებისგარდა:
ადგილიესელუსკუმადკიარუნდამოგჩვენებოდათ, არამედღია
სამყაროშიგასასვლელ თაღად მდინარისკენ, ტყისკენ,მზისკენდა
ასევე შორეთშიწამოჭიმულიცათამბჯენებისკენ, როგორცადამიანის
კიდევერთინახელავისკენამმიწაზე. .
.ხოლოპირითშემოსასვლელისკენ,
დამისუკან ფონადდადებულიქალაქით, თავადადამიანისშიშველი
ფიგურაუნდამდგარიყო.
ოღონდახლამისწინჯერარაფერიიყო, თლილიქვების, ქვაბურისადა
ღობისგარდა, მაგრამრორკსწარმოსახვითგადმოჰქონდასივრცეშიის,
რაცმისმათითებმადაფაზეგაკრულ ბრტყელ ქაღალდზეგამოხაზეს
სახელოსნოში. .
.მერეუცებ, თავიგადააქნია,თითქოსამხილვას
იცილებსოდასტუდია- ქოხისკენგაემართა.
–დაიცათ ერთ წუთს!–მელორისხმაგამოეპასუხაკაკუნზე.
შიგნით კიამდროსდომინიკიჩამოვიდაპოდიუმიდანდახალათი
მოისხაშიშველ ტანზე.მელორიმმერეღაგააღოკარი.
–ა-ა,შენახარ?დარაჯიგვეგონე.ამუკუნეთშირამმოგიყვანა?
–საღამომშვიდობისა, მისფრენკონ, –მიესალმარორკიდაქალმაც
საპასუხოდთავიდაუქნია, –ბოდიში,რომსამუშაოსმოგწყვიტე, სტივ.
–ეგარაფერი.დღესმაინცდამაინცკარგადვერცავეწყვეთ. ..ისე,
რა
დროა?
–ათიხდება.თუკიდევდარჩებით, შემიძლია, ვახშამიშევუკვეთო
თქვენთვის აქვემოიტანენ. .
.
–აბა, რაგითხრა. .
.სიგარეტიგაქვს?
იატაკიშეუღებავიიყო, ჭერზეკიგაურანდავიკოჭებიგაედოთ.კუთხეში
თუჯისღუმელიგიზგიზებდა.მელორიაბოლებდადააქეთ_ იქით
მიმოდიოდა, ნერვიულინაბიჯებით.
–ბარემჩაგეცვა, –გასძახაუცებდომინიკს, –დღესმაინცარამგონია,
რამეგამოგვივიდეს. ..
ქალიარ გაჰპასუხებია, რორკსშესცქეროდაუსიტყვოდ.მელორი
შემოტრიალდადაახლარორკსდაეკითხა: ”
აქამდერატო არ გვინახულე?
თუმცა,როცავმუშაობ, ცუდიმასპინძელივარხოლმე. ..ისე,
ჩვენითავირამ
გაგახსენა?“
–აქაურობისნახვამინდოდა.კაიხანია, ვერმოვიცალედა. ..
–ესისარის, რაცგინდოდა, სტივ?–მოულოდნელად ამოიღოხმა
დომინიკმა, თანხალათიშემოიძროდადედიშობილაგაემართა
პოდიუმისკენ.მელორიხანმასგახედავდაპირდაღებული, ხან რორკს.

მკითხველ თალ იგა

მერეთითქოსგონებაგაუნათდა: ახლაღამიხვდა,რასეძებდამთელი
დღე სწორედ ამგაყინულ კადრს უკანთავგადაგდებულ შიშველ,
დაჭიმულ სხეულს, ოღონდ ამჯერად ცოცხალს, მფეთქავს,ვნებიანს.
..
სიგარეტიღუმელშიმოისროლადასაძერწდაზგასეცა." მასეგაჩერდი,
დომინიკ!”–გაჰყვიროდაშეშლილივით, –”არგაინძრე!"
შეპყრობილივითზელდათიხას, ახალ-
ახალ შტრიხებსძერწავდა,
დომინიკსკიძარღვიცარ გასტოკებიასახეზე,იდგადარორკს
მისჩერებოდა,უსიტყვოდ..
.

●●●

აპრილში, მაღალიკედლით შემოსაზღვრულ ამტერიტორიაზეუკვე

ხარაჩოებიცწამოიმართა.დღისბოლოს, სამუშაოსაათებისმერე,აქ
ხშირადნახავდით ოთხადამიანს: რორკს,მელორის,დომინიკსადამაიკ
დონოგანს მაიკირორკთანმუშაობისშანსსხელიდანარასოდეს
უშვებდა.
ერთხელაც, ოთხივენიმელორისქოხშიისხდნენ,ღიაკარიდანკი
გაზაფხულისნოტიო სურნელიშემოდიოდა.გაღებულიკარიდანისტოტი
მოჩანდა,სამიახალამოყრილიფოთლით.ქოხშიერთისკამიცარიდგა,
მელორიძეხვსწვავდადაყავასადუღებდაღუმელზე, მაიკიპოდიუმის
კიდეზეჩამომჯდარიყო დაჩიბუხსაწყობდა, რორკიიატაკზე
წამოწოლილიყო, დომონიკსკინოხისრაღაცნაგლეჯზემოერთხა
შიშველიფეხები.ქოხისკუთხეშისველიტილოფარავდაჯერაც
დაუმთავრებელ ქანდაკებას.
სამუშაოსშესახებარავინლაპარაკობდა უბრალოდ, ისხდნენდაათას
რამეზესაუბრობდნენ; რაღაცამბისთხრობაზეუფრო, ერთმანეთისხმის
გაგონებასურდათ: ოთხიადამიანი,რომელსაცერთადყოფნაანიჭებდა
სიამოვნებას.რორკიცკიგულღიად იცინოდა, დომინიკსისარასოდეს
უნახავსასეთი.

●●●

მაისში"
აქვიტანიას”მშენებლობაშეჩერდა: ორიმფლობელიბირჟაზე
თამაშსგადაჰყვა,მესამესრაღაცმემკვიდრეობისთაობაზეატეხილი
დავისგამო გაუყინესსაბანკო ანგარიში;მეოთხემსხვისიაქციები
მიითვისა,გაფლანგადასაქმესასამართლომდემივიდა.მოკლედ,
კორპორაციასასამართლოდავებსვერაუდიოდადაისეჩანდა,
ყველაფერ ამისმოგვარებასრამდენიმეწელიმაინცდასჭირდებოდა.
ამასობაში,შენობადაუმთავრებელიიდგა, მიტოვებულიდამივიწყებული.
"ყველაფერსგამოვასწორებ, ”–ეუბნებოდაკენტლანსინგირორკს, -
"ამათიბინძურიხელებიდანგამოვიხსნიპროექტსდაჩვენთავად
მივიყვანთსაქმესბოლომდე!ოღონდ დრო მჭირდება.იქნებრამდენიმე
წელიც.არგეტყვი, მოთმინებაიქონიე- მეთქი მედაშენ, საერთოდ,
ჩვენისთანახალხს, ჩინელიჯალათისმოთმინებარომარჰქონდეს
ხასიათშიგამჯდარი, აქამდევერცმოვაღწევდით. .
.”
უფ.ელზუერთთუიკიკმაყოფილებასვერ მალავდა, დომინიკისმაგიდის
კიდეზეწამოსკუპებული: "ესეცასე..
.მეპირადად, "
დაუმთავრებელ
სიმფონიას”ვუწოდებდიამამბავს!მშვენივრადჟღერს. .
."
დომონიკმათავისრუბრიკაშიხელიდანარ გაუშვაესbonmot :
,,
სენთრალ
პარკუესტის" დაუმთავრებელისიმფონია”–ასეთისათაურიწაუმძღვარა
თავისსაკვირაოსტატიას.ამისშემდეგხალხი, ვისაცყურიცკიარ მოეკრა

მკითხველ თალ იგა

რორკისსახელისთვის, ამფეშენებელურქუჩაზეგამოჩხერილი,
დაუმთავრებელიმშენებლობისდანახვაზე, ერთიდაიმავესიმეორებდა:
"დაუმთავრებელისიმფონიაო“. ..
ღამღამობით რორკიმიადგებოდახოლმეიქაურობას, ხეებისჩრდილში
დადგებოდადათვალსარაცილებდაჩაბნელებულ საფანჯრენიშებიანდა
მოუმთავრებელკედლებიანმკვდარ კონსტრუქციას, მისითითებიკი
უნებლიეთ მოძრაობდნენ, თითქოსისევეზელდნენთიხას, როგორცმაშინ
–მაკეტსრომძერწავდა. .
.
ზოგჯერ შიგნითაცშედიოდახოლმე იატაკდაუგებელ ოთახებში
დაბორიალებდა, გადაუხურავდერეფნებში, ხანაცუმოაჯირო კიბეებზე
ადი-ჩადიოდა. .
.მშენებლობასთავისიდარაჯიცჰყავდა ერთი
ხნიერი,მუდამწვერგაუპარსავიკაცი;ლაპარაკზეეტყობოდა, რომელიღაც
სამხრეთისშტატიდანუნდაყოფილიყო.ერთხელაცრორკს
გამოელაპარაკა არა, კიარგამოლაპარაკებია,უბრალოდუთხრა:
”ბავშვიმყავდა
ერთ დროს. ..თითქმის..
.მკვდარიდაიბადა”
.მერეკიისემიაჩერდა,
თითქოსთავადეეჭვებოდა, რაცუნდოდა,სწორედისუთხრა, თუ.
..რორკმა
გაუღიმა,მხარზეშეახო ხელი, თითქოსმიესალმაოდაისევრომელიღაც
დაუმთავრებელ დერეფანსგაუყვა.
მაგრამესყველაფერიმხოლოდპირველითვეგრძელდებოდა მერე
”აქვიტანიაზე”ფიქრისაერთოდამოიგდოთავიდან.

●●●

ოქტომბერშირორკიდადომინიკი" სტოდარდისტაძრის”უკვე
დასრულებულ სანახებშიდაეხეტებოდნენ.სულ რაღაცერთკვირაში
თავადსტოდარდიუნდადაბრუნებულიყომოგზაურობიდანდამეორე
დღესვეტაძრისსაჯაროდგახსნაიგეგმებოდა.ინტერესიკიდიდზედიდი
იყო:ნაგებობაისეგულდასმითიყოცნობისმოყვარეთვალთაგან
შენიღბულ- მოფარებული,მთლიანობაშიისჯერ მასზემომუშავეხალხსაც
არ ენახა.
წყნარისაღამოიდგადაარცშენობაშიისმოდაჩამიჩუმი·კარარის
მარმარილოსგანგამოთლილ ქანდაკებასმიადგნენ მისუკან, ჩამავალი
მზისმეწამულიათინათიცეცხლსუკიდებდაგორაკებს, ტყეს,
სახლებს,
მთელ ჰორიზონტს. .
.
–რორკ!
–რა, ჩემოკარგო?
–არა. .
.არაფერი.
მანქანასთანერთად დაბრუნდნენ,
ხელიხელჩაკიდებულნი.

12

წინასწარიგანცხადებით,
სტოდარდისტაძრისგახსნაპირველ
ნოემბერს,ნაშუადღევსიყოდაგეგმილი.
პრესაგენტმადიდისამუშაოგასწია:ახლამთელინიუ-
იორკიჰაუარდ
რორკსადაიმარქიტექტურულ შედევრზელაპარაკობდა, მალერომუნდა
შემატებოდაქალაქს.
31ოქტომბერს, დილით,ჰოპტონსტოდარდიმსოფლიოსგარშემო
მოგზაურობიდანდაბრუნდა.ელზუერთ თუიმასგემისტრაპთანდახვდა.
პირველინოემბრისდილასჰოპტონსტოდარდმამოკლეგანცხადება
გააკეთა დაგეგმილიღონისძიებააღარჩატარდებაო,ოღონდარანაირი

მკითხველ თალ იგა

მიზეზიარ დაუსახელებია.
"ბანერის"2ნოემბრისნომერშიკი,რუბრიკით,,
ერთიმოკრძალებული
ხმა”ელზუერთ თუისწერილი ” მკრეხელობა!”–დაიბეჭდა.წერილილუის
კეროლისცნობილიპასაჟისპარაფრაზითიწყებოდა:

დროდადგაო, ასებრძანა
ერთხელ ლომმაზღვისამ,
სათქმელიდაგვიგროვდაო ამმთის, იმბარისა:
ხომალდებზე,ფეხსაცმელზე,
ვინმეჰაუარდრორკზე,
კომბოსტოზე,
მეფეებზე,ბროლისციხე-კოშკზე;
დავსხდეთ,
დავილაპარაკოთ ზღვარამაადუღა,
ანესრორკიცაშიფრენითთავსრატომიღუპავს? .
.

ჩვენთვისარცთუმაინცდამაინცსაყვარელ ერთთანამედროვე
ფილოსოფოსსთუდავუჯერებთ, ბუზისსაკლავიჯოხისფუნქციაიქნებარც
უნდაგვეკისრა, მაგრამროცაბუზებსგანდიდებისმანიაიპყრობს, არც
მათიგანადგურებაუნდავითაკილოთ!
ამბოლო დროსძალიანხშირადდაბევრსსაუბრობდნენმავანჰაუარდ
რორკზე. ..რამდენადაცსიტყვისთავისუფლებაჩვენიწმინდათაწმინდა
მონაპოვარიადა, ამავედროს, დროისფლანგვისთავისუფლებასაც
გვანიჭებს, თავისთავად, იქნებარცფუჭილაპარაკიყოფილიყოდიდი
უბედურება თუკიუფროსასარგებლოსვერაფერსგამოვნახავდით,
ვიდრეიმკაცისგანსჯაა, რომელსაც, ეტყობა,თავმოსაწონადერთი
დაწყებულიდადაუმთავრებელინაგებობისმეტიარაფერიგააჩნია.
ვიმეორებ, დიდიუბედურებაარციქნებოდა- მეთქი,ერთიშეხედვით
სასაცილო ამბავიტრაგედიად, უფრო მეტიც,მევიტყოდი თავხედობად
რომარშემოტრიალებულიყო.
ჰაუარდრორკიხუროთმოძღვრობასიჩემებს, თუმცამისისახელი
უმრავლესობასარცგაუგონიადაისეთიპირიუჩანს, ვერცმომავალში
გაიგონებს.ერთიწლისწინამახალგაზრდასუაღრესად
საპასუხისმგებლო საქმემიანდეს: სამოგზაუროდ წასულიდამკვეთის
ჩამოსვლამდე რომელმაც, სხვათაშორის, არნახულინდობაგამოიჩინა
დამოქმედებისსრულითავისუფლებაცმიანიჭა მართლაცრომ
ხელთუქმნელიძეგლიუნდააეშენებინა.არადა, სისხლისსამართლის
ტერმინოლოგიასთუხელოვნებისსფეროშიგადმოვიტანთ, შეიძლებოდა,
თამამად გვეთქვა უფალირორკისქმნილებასულიერიბანდიტიზმიადა
სხვაარაფერი.
მისტერჰოპტონსტოდარდს, ცნობილ ქველმოქმედს, განზრახული
ჰქონდა, ქალაქნიუ- იორკისთვის" რწმენისტაძარი"ეჩუქებინა არა
რომელიმეერთიაღმსარებლობისსალოცავი, არამედ, ზოგადად,
ადამიანურიმრწამსისსიმბოლო; ისკი,რაცმისტერრორკმააუშენა, ერთი
შეხედვით, საწყობსჰგავსდათანვერციტყვი, რისშესანახადგამოსადეგს.
წესით,აქუფრო უპრიანისაროსკიპოსგახსნაიქნებოდა, მითუმეტეს,
სკულპტურულ ორნამენტებსთუგავითვალისწინებთ. ..მოკლედ,ეს
ნაგებობაყველაფერია, ტაძრისგარდა.
თითქოსშეგნებულად, ბოროტიგანზრახვით, რელიგიურიხასიათის
შენობისათვისდამახასიათებელინებისმიერიგააზრებააქყირაზეა
დაყენებული: მკაცრი, ასკეტურიშემოსაზღვრულობისნაცვლად, ესვითომ
ტაძარიშუშაბანდივით მოღიავებულ- მოფრიალებულიადაიმისმაგივრად,
შიგნით შემოსულსმოკრძალებისგანცდადაგეუფლოს, ქედიმოიხარო,
დაფიქრდედამიხვდე, რაუსუსურიდაუმნიშვნელოარსებააადამიანი

მკითხველ თალ იგა

სილაღეგიპყრობსდასურვილიგიჩნდება, ღრეობასმიეცე!არსად
ჩანსცისაკენზეატყორცნილი, თავადტაძრისხასიათითნაკარნახევი
ხაზები,სიმბოლო ადამიანისსწრაფვისარაღაცუფროდიადისადმი,
ვიდრემისიპაწაწინაეგოა; პირიქით,შენობახაზგასმულად
ჰორიზონტულია, მუცლითტალახშიჩაწოლილი, ავხორცულადმიწიერი,
სულზეხორცისაღზევებისმადიდებელი.ესეცარ იყოს, შიშველიქალის
ქანდაკებისდადგმაიქ, სადაცხალხისულიერამაღლებასეძიებს, უკვე
თავისთავადმეტყველებსყველაფერზედააღარცზედმეტკომენტარს
მოითხოვს.
ტაძარშიშესულიპიროვნებასაკუთარითავისაგანგათავისუფლებას
ცდილობს.მასსურს, სიამაყედაიცხროს, აღიაროს, რაოდენუსუსურიდა
უძლურია, ითხოვოსპატიებადამიტევება. .
.სულისსიმშვიდესიგი
უდრტვინველიმორჩილებისგანცდაშიპოულობს უფლისსახლში
ადამიანსმუხლზედგომაშეჰფერისყველაზემეტად.მისტერრორკის
ტაძარშიკიარცერთ სრულ ჭკუაზემყოფ კაცსარ გაუჩნდებადაჩოქების
სურვილი.ამასთითქოსიქაურიგარემოცგიკრძალავს: რორკისეულ
ნაგებობაშიგანცდებიცსრულიადგანსხვავებულიჩნდება
ქედმაღლობის, ამპარტავნობის, ურჩობის, ყოყოჩობის...არა,ესუფლის
სახლიარარის, ესგანდიდებისჟინითშეპყრობილიმეგალომანიაკის
სენაკია;ტაძარიკიარა მისი სრულიანტითეზა, ზოგადად რელიგიის
უტიფარიგამასხარავება!დაამგაუგებრობასწარმართობისაკენ
შებრუნებასაცვერდავარქმევთთუნდაციმიტომ, რომწარმართები
მართლაცგამორჩეულიხუროთმოძღვრებიიყვნენ.
ჩვენირუბრიკამიზნადარცერთიაღმსარებლობისქომაგობასარ
ისახავს,თუმცაუბრალო კეთილსინდისიერებამოითხოვს, პატივივცეთ
ნებისმიერითანამოძმისრელიგიურ შეხედულებებს.ამიტომაცვიკისრეთ
საზოგადოებისათვისიმისახსნა, რასაფრთხესშეიძლებაშეიცავდესეს
მიზანმიმართულიშეტევასარწმუნოებაზე: დაუფარავიდათავხედური
მკრეხელობისწაყრუებაარამცდაარამცარეგების.
იქნებსადღაცკალამიცგაგვექცადამხოლოდარქიტექტურის
კრიტიკოსისფუნქციებითვერ შემოვიფარგლეთ, მაგრამვფიქრობთ,
საამისოსაბაბინამდვილადარსებობდადა, ასევთქვათ, ღირდაჩიტი
ბრდღვნად.საერთოდ, სერიოზულ კრიტიკოსსარცეპატიებაუსახურობის
განდიდებარაგინდარამიზეზითათუმოსაზრებით.ზემოხსენებულ
ჰაუარდრორკსადრეცუშენებიარაღაც- რაღაცეები,თუმცანებისმიერმის
ნახელავსიგივე, ამბიციურიდილეტანტისახირებულობადაუსახურობა
გამოარჩევს.იქნებყველაღვთისშვილსმართლაცჰქონდესფრთები,
თუმცა,სამწუხაროდ, ერთიდაიგივეყველაგენიოსზეროდიითქმის. .
.
აი,ჩემო ძვირფასო მეგობრებო, სულ ესაა,რისთქმაცმინდოდა.
დღევანდელისაქმეცროგორღაცმოვითავეთ.არადა, ვერდაგიმალავთ,
ნეკროლოგებისწერადიდადარმეხატებაგულზე. "
3ნოემბერსჰოპტონსტოდარდმასასამართლოშისარჩელიშეიტანა
ჰაუარდრორკისწინააღმდეგ ბრალადხელშეკრულებისდარღვევასადა
დანაშაულებრივგულგრილობასსდებდა; თანაც,
ზარალისანაზღაურებას
მოითხოვდა: ზუსტად იმთანხას, რაცსხვაარქიტექტორისმიერტაძრის
გადაკეთებასდასჭირდებოდა.

●●●

ამაშიკიჰოპტონსტოდარდისდარწმუნებასულაცარაღმოჩნდაძნელი:
მოგზაურობიდანსაკმაოდდათრგუნულიდაბრუნდა მსოფლიოს

მკითხველ თალ იგა

სხვადასხვაკუთხეშირელიგიურწმინდაადგილთამოხილვისშემდეგიმ
დასკვნამდემივიდა, ჩემიცხოვრებით ნაცხოვრებმაკაცმა, რა
აღმსარებლობაცარ უნდამიიღოს, ჯოჯოხეთშიმოხვედრამაინცარ
ასცდებაო.ამაზეფიქრმაშერჩენილიგონებამთლადაუმღვრიადაუკვე
გემზეცკი,ზურგსუკანყველაგამოჩერჩეტებულ ბერიკაცადიხსენიებდა.
ელზუერთთუიმიმავესაღამოსწაიყვანატაძრისსანახავად.თავად თუი
ხმასარ იღებდა.სტოდარდიგაშტერებულიათვალიერებდაიქაურობას:
ამნაგებობისმსგავსიდედამიწისზურგზეარსადარაფერიენახადავერც
წარმოიდგენდა, როდისმეთუნახავდასადმე.აღარ იცოდა, რაეფიქრა.
სასოწარკვეთილი, უაზროთვალებითმიაჩერდათუის. ისკიუწინდებურად
ჯიუტადდუმდა.ამწუთასშეეძლო, ნებისმიერრამეშიდაერწმუნებინა
საცოდავიბერიკაცი.კარგახანსიდგნენასე, ბოლოსდუმილიისევთუიმ
დაარღვიადაზუსტად ისუთხრა, რაცმერესაგაზეთოწერილშიცდაწერა.
–კი,მაგრამ, შენარ მითხარი, რორკზეუკეთესსვერავისნახავო? !–
ამოიგმინადაზაფრულმასტოდარდმა.
–ასემეგონა, ვაღიარებ, –ცივად მიუგო თუიმ.
–აბა? !რამოხდა?
–არ ვიცი, –თქვათუიმდათანისეგადახედა, თითქოსყოველივე
მომხდარისმიღმარაღაცსაზარელიდანაშაულიიმალებოდა, მთავარი
დამნაშავეკითავად სტოდარდიიყო.
უკანაგზაზეცჩუმადიჯდამანქანაში, სიჩუმეკიისედაცდამფრთხალ
სტოდარდსმთლად გულსუხეთქავდა.უკვეშინ, თუიმმასპინძელი
სავარძლამდემიაცილა, დასვადამსაჯულივითპირქუშიდაგოროზი,
თავზედაადგა:
–კარგი, ჰოპტონ, გეტყვი, რატომაცმოხდაასე.
–ხო, რატომ?
–გაქვსრამემიზეზი, ცრუპენტელობადამაბრალო?
–არა, რასამბობ უდიდესიექსპერტიდაუპატიოსნესიადამიანიხარ!
დავიბენი,ვერაფერიგამიგია. ..ამიხსენი,გთხოვ!
–აგიხსნი.რორკირომშემოგთავაზე, ეჭვიცარ შემპარვია,მართლა
შედევრსშექმნის- მეთქი.საფუძველიცმქონდა, ასემეფიქრა.არადა,ვერ
შექმნა.აბა,დაფიქრდი, ჰოპტონ, რაძალასშეუძლიაადამიანთა
ნებისმიერიგათვლა- ვარაუდებისყირაზედაყენება?
–რაძალას?
_ღმერთმაასედაამგზითუარყოშენიძღვენი.ტაძრისაშენების
ღირსადარ ჩაგთვალა.ვიცი, ჩემიმოტყუებანამდვილადშეგიძლია,
ნებისმიერისხვაადამიანისაც, მაგრამღმერთსვერმოატყუებ, ჰოპტონ!
მანხომიცის, შენიცხოვრებაიმაზეგაცილებითშავბნელია, მერომ
მგონია.
დიდხანსლაპარაკობდა, მშვიდად, მკაცრად. .
.დაბოლოს, შიშისგანუკვე
მთლადნირწამხდარ სტოდარდსასეთირჩევამისცა:
_მემგონი, ნათელია, ჰოპტონ მიტევებასამგზითვერ
ეღირსები. ტაძრისაგებამხოლოდსუფთაგულითშეიძლება.სანამმაგის
უფლებასმოიპოვებ, ჯერბევრისხვანაბიჯიუნდაგადადგადაცოდვები
მორჩილად მოინანიო.ოღონდ, უპირველესყოვლისა, მოყვასთაწინაშე
დაუკვემერე უფლის!ესშენობაღვთისსახლად არც გქონია
მოაზრებული, ალბათ უფრო ქველმოქმედებისსურვილიგამოძრავებდა
დაშენთვისდიდიმნიშვნელობაარცჰქონდა ტაძარსააშენებდითუ
გონებაშეზღუდულ ბავშვთათავშესაფარს.
ოღონდბერიკაცსმაინცდამაინცარეტყობოდა, რამეთუესმოდაამ
შეგონებებისა.

მკითხველ თალ იგა

 –მერე, ელზუერთ, მერევილაპარაკოთ, –ამოიგმინაგულსაკლავად
ახლაცოტამაცალე.თუმცა, როგორცთუიმივარაუდა, სასამართლოში
სარჩელისშეტანასმაინცდასთანხმდა. ..
გამომშვიდობებისასთუიმუთხრა: "ამამბავზერაცუნდავთქვაან
დავწერო, არგაგიკვირდეს.იძულებულიცვიქნები, სიმართლეცოტა
დავამახინჯო.ოღონდ ესეცუფრო შენიბრალია, ვიდრეჩემი.თან
საკუთარრეპუტაციაზეცხომუნდავიზრუნო.არცისდაგავიწყდეს,
დაფიცებულირომგაქვს, არგაამხილო, რორკისდაქირავებავინგირჩია.
უკვემეორედღეს, "
ბანერში"" მკრეხელობა! "დაიბეჭდადადიდი
ორომტრიალიცატყდა, სტოდარდისსაჩივრისამბავიკიმთლად ცეცხლზე
ნავთისდასხმააღმოჩნდა.
ისე,ერთირაღაცშენობისგამოჯვაროსნულ ლაშქრობას, ცხადია,
არავინწამოიწყებდა, მაგრამსაქმეხომსარწმუნოებისშებღალვას
ეხებოდა!პრესაგენტმაცნოყიერინიადაგიშეამზადადასაზოგადოებაც
ყალყზედადგა მითუფრო, ბევრკუსგამოუჩნდაფეხისგამოყოფის
შესაძლებლობა. .
.
ჰაუარდრორკისადამისიტაძრისწინააღმდეგაღშფოთებისისეთი
ტალღააგორდა, ბოლოსყველაცოტათიგაოცებულიცკიდარჩა, ყველა
გარდაელზუერთ თუისა.მღვდლებიქადაგებებშიწყევლა- კრულვას
უთვლიდნენამნაგებობას.ქალთაკლუბებისაპროტესტორეზოლუციების
წერასვერ აუდიოდნენ.” დედათაკომიტეტმა"გაზეთებიააჭრელა ჩვენს
ბავშვებსსაფრთხეუმუქრებაო.ცნობილმამსახიობმაქალმასტატია
გააშანშალა, სადაცყოველიხელოვნებისარსობრივერთიანობაზე
ამახვილებდაყურადღებას, სტოდარდისტაძრისსტრუქტურულ
უშინაარსობაზემსჯელობდადაიმდროსიხსენებდა, როცადიად
ბიბლიურდრამაშიმარიამმაგდალინელისგანსახიერებისპატივი
რგებოდაწილად. .
.სხვაცნობილმაქალბატონმათავისპუბლიკაციაში
ჯუნგლებშისახიფათო მოგზაურობისასნანახიეგზოტიკურიტაძრები
აღწერა.წარმართთაგულისამაჩუყებელ რწმენასშეასხახოტბადადიდი
საყვედურიგამოთქვათანამედროვეადამიანისცინიზმისგამო; მისივე
თქმით, სტოდარდისტაძარიუხერხემლობისადადაკნინებისაშკარა
მაგალითიიყო.პუბლიკაციასფოტოცახლდა შორტებშიგამოწყობილ
მოგზაურქალბატონსცალიფეხიმოკლულილომისთვისდაედგაყელზე. .
.
ერთ-ერთიმრავალტირაჟიანიგაზეთისრედაქტორსკოლეჯისმავანმა
პროფესორმაღიაწერილითმიმართა, საკუთარისულიერიგამოცდილება
გაუზიარადადაბეჯითებითგანაცხადა_, ,სტოდარდის
ტაძრისთანა“ნაგებობაშიშეუძლებელია, რაიმემსგავსიგანიცადოს
კაცმაო.კიკიჰოლქომბმაკი, პრესისავემეშვეობით, სიკვდილ-
სიცოცხლეზესაკუთარიშეხედულებებიგააცნო ფართოსაზაოგადოებას.
,,
ამერიკისარქიტექტორთაგილდიამ”მომაკვდინებელიგანაჩენი
გამოუტანა" სტოდარდისტაძარს”დაიგიროგორცსულიერ, ასევე
შემოქმედებითთაღლითობადმონათლა.მსგავსიშინაარსის, ოღონდ
უფრო ,,გახალხურებული“დაქუჩურ ჟარგონსმიახლოებულიენით
დაწერილიგანცხადებებიგამოაქვეყნესსრულიადამერიკის
მშენებლების, მწერლებისდამხატვრებისსაბჭოებმაც.მათიარსებობაც
კიმანამდეკაციშვილსარგაეგო, მაგრამ" საბჭოები“ერქვათდაეს უკვე
თავისთავადსძენდაწონასმათნააზრევს." გაიგე,”ამერიკის
არქიტექტორთაგილდიას”რაუთქვამსიმტაძარზე?არქიტექტურასსილა
გააწნა!
..”
_ისეთიხმით ეტყოდახოლმემავანიდამავანითანამოსაუბრეს,
თითქოსამგილდიისერთისხდომაარ გაეცდინაჯერ დათანამოსაუბრეც,
უმეცრებაარდამწამონო, მხარსაუბამდა: აბა,რასიზამდნენ, მაგათ რამე

მკითხველ თალ იგა

შეეშლებოდათო!
ჰოპტონსტოდარდმათანაგრძნობისგამომხატველიიმდენიწერილი
მიიღო, ბოლოსბედნიერადაციგრძნოთავი მანამდეხომპოპულარობით
ნამდვილადვერ დაიკვეხნიდა.ბრძენიკაციაელზუერთიო-ფიქრობდა;
არაფერიეშლება, აი,ნელ- ნელახალხმამეცშემინდოდაცოტათი, მგონი
შემიყვარაკიდეცო...
სოლიდურგაზეთებსმთელიესამბავიმალემობეზრდათ, მაგრამ
,,
ბანერი“ძველებურადუბერავდადააგრძელებდათავისას.გეილ
უაინენდისაკუთარიიახტითინდოეთისოკეანესსერავდა, ამიტომაც
ჯვაროსნულ ლაშქრობასალვასკარეტიჩაუდგასათავეში.ყველანაირად
ეცადა,ესსაპატიო მისიასწორედ თვითონეკისრა, დააღარცელზუერთ
თუიგასძალიანებიადიდად.
სკარეტმახელებიდაიკაპიწა: ჯერ იყო, ცივილიზაციისხრწნასადა
რწმენისდაკარგვაზეგამოაქვეყნარამდენიმესტატია, მერე
უფროსკლასელთაკონკურსიმოაწყოთემაზე“ რატომდავდივარ
ეკლესიაში“;ილუსტრაციათამთელისერიაცგამოაქვეყნარუბრიკით, ,
ქვიშაზენაგებიტაძრები”.რამდენიმენომერშიზედიზედბეჭდავდა
რელიგიურიშინაარსისძეგლების სფინქსის, ქიმერების,ტოტემური
ბოძების_ფოტოებსდაბოლოსდომინიკისქანდაკებასაცდაუთმო
გაზეთშიგამორჩეულიადგილი: დაგმოდაგააცამტვერა, ოღონდ
მოდელისვინაობაზეკრინტიარ დაუძრავს.უამრავიბრძნულიაზრი
გადმოაფრქვიაბაბილონისგოდლისთაობაზე, რომელმაცზეცამდევერა
დავერმიაღწიადაარციკაროსისცვილისფრთებიდასავალალო
აღსასრულიდავიწყებია.
ელზუერთთუიჩრდილშიიდგადაყველაფერსუხმოდადევნებდათვალს.
მხოლოდორჯერ ჩაერიასაქმეში: ,
,ბანერის“არქივშისიხარულით
გაცისკროვნებულირორკისფოტომოიძია, ”ენრაიტ-ჰაუსის”გახსნისას
გადაღებული, დასაჩქაროდგამოაქვეყნაკიდეცწარწერით-, ,
ახლა
ბედნიერიხართ, ბატონოსუპერმენ? “მერეკი, სასამართლოპროცესის
დაწყებამდე,სტოდარდიდაარწმუნა, ტაძრისკარებიგაახსნევინედა
ყველამსურველსდათვალიერებისსაშუალებამიეციო.მსურველი
მართლაუამრავიგამოჩნდადადომინიკისქანდაკებისკვარცხლბეკიც
უწმაწურიწარწერებითადანახატებითგადაჭრელდა.
თუმცაისეთებიცგამოჩნდნენ, ცხადია, ბევრნიარა, ვინცმოდიოდადა
ჩუმიაღფრთოვანებითშესცქეროდაამუცნაურ, ჯერარნახულ სანახაობას.
ოღონდესგანზემდგომი, საზოგადოებრივორომტრიალსგარიდებული
ხალხიიყო.ოსტინჰელერმამძაფრიგამოხმაურებაგამოაქვეყნა
რორკისადატაძრისდასაცავად.მაგრამისარცარქიტექტურისადაარც
რელიგიისსაკითხებშიავტორიტეტადარითვლებოდადამისიწერილიც
შეუმჩნევლადჩაიკარგასაერთო აღშფოთებისმორევში.
თავადჰაუარდ რორკსკიარაფერიგაუკეთებია, სიტყვაცარუთქვამს
თავისგასამართლებლად.
ოფიციალურიგანცხადებისგაკეთებასთხოვესდაიმანაცოფისში
მიიღო ჟურნალისტები.კითხვებზემშვიდად, ბრაზისგარეშეპასუხობდა
დაბოლოსდასძინა: "ჩემსაშენებულ შენობაზევერაფერსვიტყვი.
სიტყვებისრახარუხსრომმოვყვედავცადო, ვინმესრამეძალით
ჩავუტენოტვინში,სხვასაცშეურაცხყოფასმივაყენებდასაკუთართავსაც.
მაგრამთქვენიმოსვლამართლამიხარიადამინდა, ხმამაღლა
განვაცხადო:ვთხოვყველას, ვისაცაინტერესებს, მივიდესდანახოს, რა
ნაგებობაზეაატეხილიმთელიესამბავი, შეხედოსდამერეთქვას
საკუთარისათქმელი.

მკითხველ თალ იგა

 "ბანერმა”ამმოკლეგანცხადებასასეთიკომენტარიდაურთო: "
მისტერ
რორკმა, რომელიცეტყობა, თვითრეკლამისჟინმაშეიპყრო,
ჟურნალისტებიდაიბარადაყოვლადმიუღებელიუტიფრობითგანუცხადა
–საზოგადოებრივიაზრისიტყვებისუაზრორახარუხიაო.ესიყოდაეს,
რისსათქმელადაცპატივიდაგვდო დამიგვიღო.დაკიდევ: თურმე
ერთადერთი, რაცაღელვებს იქნებ, მეტმავინმემნახოსმისიქმნილება. ”
რორკმავექილისდაქირავებაზეცუარიგანაცხადა საკუთარითავის
დაცვასმეთვითონმოვახერხებო, უთხრაახლობლებსდაოსტინჰელერის
ცხარეწინააღმდეგობისმიუხედავად, აზრიარაფრითშეიცვალა.
–ოსტინ, არსებობსწესები, რომლებიცზედმიწევნითმინდადავიცვა
ვთქვათ, ისეთივეტანისამოსიმეცვას, როგორცსხვებს, იმავესაკვებით
ვიკვებო დაიმავემეტროთივიმგზავრო.მაგრამარისრაღაცეები, რასაც
სხვებივითვერგავაკეთებ. .
.ახლაცეგშემთხვევაასწორედ.
–რაიციშენსასამართლო დაკანონი?უეჭველადმოგიგებს.
–რას?
–ამსაქმეს.
–დამაგასრამნიშვნელობააქვს?ისე, რანაირადმოვახერხებდა
დავუშლი, თავისტაძარსხელიარახლოს?პატრონითვითონაა.როცა
მოუნდება, მაშინშეუძლია, დაანგრიოსდაიმისადგილას, ვთქვათ,საპნის
ქარხანაააშენოს იმისმიუხედავად, ვინმოიგებსდავინწააგებს
სასამართლოში.
_ხო, მაგრამიმქარხანასხომშენიფულითააშენებს!
–თუმოიგო, კი.
სტივენმელორისხმამაღლააზრიარაფერზეგამოუთქვამს, თუმცა
ბოლო დროსსულ ისეთიგამომეტყველებითდაიარებოდა, როგორიციმ
საღამოსჰქონდა, პირველადრომშეხვდარორკს.
–სტივ, თქვირამე, ამოღერღე, იქნებცოტამოგეშვას, –უთხრა
ერთხელაცრორკმა.
–სალაპარაკოცარაფერია, –უგულოდუპასუხამელორიმ, _ადრეც
გამიფრთხილებიხარ, გასაქანსარ მოგცემენ-მეთქი.
–სისულელეა.ჩემზენუდარდობ.
–არცვდარდობ.ანრააზრიაქვს?აქსხვარამეშიასაქმე,
რამდენიმედღეგავიდაამსაუბრიდანდაერთსაღამოსაც, რორკის
ოთახშიფანჯრისრაფაზეჩამომჯდარიმელორიუცბადდაეკითსა;
–ჰაუარდ, გახსოვს,რომგეუბნებოდი, ერთირაღაცურჩხულისშიშიარ
მაძლევს- მეთქიმოსვენებას?ელზუერთ თუიზეარაფერივიცი
თვალითაცარ მენახაიმდღემდე, როცავესროლე.მარტომისინაწერები
მქონდაწაკითხული. ..გითხრა, საერთოდრატომვესროლე?მემგონი, იმ
ურჩხულზემარტომაგანიცისყველაფერიდაიმიტომ.
დომინიკიზუსტადიმსაღამოსესტუმრარორკს, როცასტოდარდმა
საჯაროდ გაახმაურასაჩივრისშეტანისამბავი.უსიტყვოდდადო
ხელჩანთამაგიდაზედა, შუაოთახშიგაჩერებულმა, ნელ- ნელა,
აუჩქარებლად დაიწყო ხელთათმანებისგახდა.ისეთისახეჰქონდა,
თითქოსთავადაცსწორედ ისსატანჯველიღრღნიდა, რაცჰაუარდსდა
თანოდნავადაცარსურდაამსატანჯველისშემსუბუქებაარცერთი
სიტყვით_არცთავისთვისდა, მითუმეტეს,არცმისთვის.
–არახარმართალი, –თქვარორკმა.ხშირადსაუბრობდნენხოლმეასე
ერთმანეთში, იმსაუბარსაგრძელებდნენ, რომელიცჯერ წამოწყებული
არცკიჰქონდათ, –არაფერ მსგავსსარგანვიცდი. ..რორკიხაზგასმულად
მშვიდადლაპარაკობდა.
–არ მაინტერესებს.

მკითხველ თალ იგა

 –მაინცმინდა, იცოდე.შენრასაცფიქრობ, სიმართლეზებევრად
უარესია.არმენაღვლება თუსურთ, მართლამიწასთანგაასწორონ.
შეიძლება, ტკივილიიმდენადძლიერია, ვეღარცაღვიქვამ.თუმცა
მეეჭვება.ჩემგამო თუგინდარამეიტვირთო, იმოდენატვირთსნუ
შეეჭიდები,რასაცმეცვერვზიდავთვითონ.მუდმივადტანჯვაარ შე
მიძლია.არცარასდროსშემეძლო.რაღაცზღვრამდე კი, ოღონდარა
უსასრულოდ.დარადგანესუჩინარიზღვარიარსებობს, აღარცტკივილია
უსაშველო. .
.
_მაინც,სადგადისეგზღვარი?
_სადაცვეღარაფერზევეღარვფიქრობ, ვერაფერსვგრძნობიმისგარდა,
ტაძარიმეავაგე- მეთქი.სხვასარცარაფერსაქვსმნიშვნელობა.
–საერთოდარუნდააგეშენებინა.
–არცმაგასაქვსმნიშვნელობა.გეუბნები, თუნდაცდაანგრიონ-მეთქი. .
.
ხომარსებობდა, ხომიდგათუნდაცრამდენიმედღე!
ქალმათავიგადააქნია: "ხვდებიახლა,
რისგანგიცავდი, როცაშეკვეთებს
გაკარგვინებდი? .
.როცაუფლებასარვაძლევდი, ასემოგქცეოდნენ. .
.შენს
აშენებულ შენობაშიფეხისშედგმისუფლებას. ..შენიშეხების.
..ახლოს
გაკარების..
."

●●●

თუისკაბინეტშიშესულ დომინიკსმასპინძელითავიდანპირგაბადრული,
მართლაგულწრფელადგახარებულიმიეგება; ეტყობა,მერეღამოეგო
გონს,ჩვეულად შეყარაწარბებინაწყენიკაცივით, მაგრამრამდენიმე
წამით ღიმილისკვალიმაინცშერჩატუჩებზე.ნაწყენიკიიმითდარჩა,
როგორშემოაბიჯაქალმა არათავისებურადგაბრაზებულმა, არა
ძველებურად ეშმაკურადთვალებმოწკურულმა თითქოსერთი
ვინმერიგითიბუღალტერიიყოდაუფროსსქაღალდიშეუტანაბეჭდის
დასარტყმელადო.
–მაინცრაგინდა, რაგამოძრავებს?–პირშიმიახალათუის.
–ჩამოჯექი, ძვირფასო, –საუბრისჩვეულ სტილშიგადატანასცადაკაცმა
–მიხარიაშენინახვა.სინდისსგეფიცები, ძალიანმიხარია.თავი
მომანატრე.მეგონა, აქამდეცშემომივლიდი.ჩემიწერილიბევრმა
მიქო,მაგრამმემაინცდამაინცშენიაზრიმაინტერესებდა.
_რაგინდა- მეთქი, რასუმიზნებ?
_მომისმინე, ჩემო კარგო,იმედია, იმისთვისარ მიბრაზდები,რაცშენს
ქანდაკებაზედავწერე.მაგთემასგვერდსვერავუვლიდი, ხომგესმის.
_ანესსასამართლო რაღაა?
–კარგი, გინდაამალაპარაკო. .
.მეკიშენთვისმინდოდამომესმინა.
თუმცასულ არაფერს, სანახევროსიამოვნებამაინცსჯობია.მე
ვილაპარაკებ.ისემოუთმენლადგელოდი.ოღონდძალიანგთხოვ, დაჯექი.
არა?კეთილი, მთავარია, არ გარბიხარმაინც.სასამართლოო?დავიჯერო,
ვერ ხვდები?
–გგონია, ეგგააჩერებს?–ქალიახლალაპარაკითაცმართლა
ბუღალტერივითლაპარაკობდა, თითქოსმშრალ სტატისტიკურ
მონაცემებსაცნობდაუფროსს, –პროცესივერაფერსდაამტკიცებს,
სულერთია მოიგებსსაქმესთუწააგებს.უბრალოდ, ტეტიაბრიყვები
იხალისებენცოტახანს, ატყდებაბინძური, სულ უაზროორომტრიალი, და
მომავალ შობამდედავიწყებასაცმიეცემა.არ მეგონა, საპნისბუშტებზე
თუდახარჯავდიდროს.
–ღმერთო ჩემო, ნუთუმართლაასეთიცუდიპედაგოგიგამოვდექი?ორი

მკითხველ თალ იგა

წელია, ჩემგვერდით ხარდაეტყობა, ვერაფერიგასწავლე!ფრიად
გულსატკენიამბავია. ..მაგრამთუგავითვალისწინებთ, რომშენზე
გონიერიქალიჯერცხოვრებაშიარშემხვედრია, ბრალიმთლიანადმე
მეკისრება.რაგაეწყობა. .თუმცა,ერთ რამესსწორადმიმხვდარხარ:
დროსფუჭადარასდროსვხარჯავ.ამაშიცგეთანხმები, მომავალ შობამდე
ყველასყველაფერიდაავიწყდება.უდიდესიმიღწევაცსწორედესაა
ცხადია, სულ მალეჰოპტონსტოდარდიაღარავისემახსოვრება, არციმის
ტაძარიდაარცსასამართლოპროცესი, მაგრამიცი, რავერამოიშლება
ხალხისმახსოვრობიდან?რადა, მთელიესმითქმა- მოთქმაჰაუარდ
რორკზე რელიგიისწინააღმდეგამხედრებულ, უზნეოკაცზე, სხვისი
ფულისისულელეებზერომგაფლანგა, უგუნურმეოცნებეზე, ვისაც
ვერაფერშიდაენდობი, ვერაფერსდაუჯერებ, კეთროვანივით
მოერიდები. ..აი,ასეთ სახელსდაიმკვიდრებსსამუდამოდდამერე, ადგეს
დაშეცვალოსრამე, თუმაგარიბიჭია!აი, აქედანგამოსავალსხედავ
მისთვის?თუხედავ, მეცმითხარი, ნუდამიმალავ. ..რორკს
საბრძოლველადერთადერთიიარაღიდარჩება საკუთარიგენია, რაც
სინამდვილეშიიარაღადკიარა, გაუსაძლისტვირთადექცევა!
ლაპარაკობდა, მაგრამქალისთვალებშიიმასვერხედავდა, რისი
დანახვაცსურდა; თვალებიმოთმინებითუსმენდნენდაგაქვავებულ
მზერასაცარაფერზეეტყობოდა, სიბრაზედთუგადაიქცეოდამალე.თუის
საწერ მაგიდასთანიდგა, წელგამართული, სრულიადმშვიდი, როგორც
ქარიშხლიანღამით საგუშაგოზემდგარი, გაწვრთნილიჯარისკაცი,
რომელმაციცის, როგორცარუნდაგაუჭირდეს, ადგილიდანფეხიმაინც
არ უნდამოიცვალოს.
–ვიცი, გინდა, კიდევგავაგრძელო, –თქვათუიმ, –კი,ბატონო.ისეთ
დღეშიაღმოჩნდება, ვერავისვერაფერსაუხსნის, თავსვერაფრით
დაიცავს.არცმოუსმენსარავინ.სახელისმოხვეჭათავისთავადარაა
იოლი, მაგრამუფრო ძნელია სახელგანთქმულმასაკუთარიბუნების
შეცვლამოახერხო.არა, იმისდამტკიცებით, უვარგისი
ხუროთმოძღვარიაო, არქიტექტორსვერგაანადგურებ.აი, ხმათუ
გავარდა, ათეისტია, უღმერთო, ანქვეყანაუჩივისსასამართლოში, ან
მამათმავალიადათან
სადისტიცო მაშინმართლავეღარაფერიგაასწორებსწელში.
სისულელეაო, ალბათფიქრობ.რათქმაუნდა, სისულელეა.ამიტომაცაა
შედეგისმომტანი.გონიშეიძლებაგონითვედაამარცხო, მაგრამ
უგუნურებასრითგინდაებრძოლო?შენიდა, სხვათაშორის, ადამიანთა
უმრავლესობისშეცდომაისაა, ძვირფასო, უაზრობასსაკადრისპატივს
რომარმიაგებთ.უაზრობაყოველიჩვენგანისცხოვრებისუმთავრესი
განმსაზღვრელიფაქტორია.მტრად თუგექცა, წასულიაშენისაქმე.
მაგრამთუმოახერხედამოკავშირედგაიხადე ეეჰ, ჩემოკარგო!
–განაგრძე, –თქვაქალმა.
–მაშინ, მემგონი, შეკითხვაუნდადამისვა. ..თუგირჩევნია თავადვე
გამოვიცნო, რასშემეკითხები?რატომმაინცდამაინცჰაუარდრორკი?
საკუთარისტატიიდანმოვიშველიებციტატას ჯერ ერთი, ბუზებისხოცვა
ჩემიმოვალეობაარაადაიმიტომ.მეორემხრივ, სწორედესდამეხმარა
ჰოპტონსტოდარდისგანრაღაცისეთისმიღებაში, რაცმჭირდებოდა,
თუმცაესუმნიშვნელოდეტალია, მეორეხარისხოვანი.
უმთავრესიმიზეზიგარკვეულიექსპერიმენტისჩატარებაიყო.ასე
ვთქვათ, მცირე, საცდელიშეტაკებისგამართვა.შედეგმაკიმოლოდინს
გადააჭარბა.შენრომუშუალოდარ ყოფილიყავიგარეული, პირველი
აღიარებდი, რადიდებულისანახაობისმომსწრენიგავხდითყველანი!მე

მკითხველ თალ იგა

სულ მცირებიძგიმივეციდახომნახე, როგორამოძრავდადაამუშავდაეს
ამოდენამანქანა ჩვენისაზოგადოება, როგორაირიამონასტერი, ვინ
სადაღმოჩნდა, ბარიკადისრომელ მხარეს. ..ერთიშეხედვით, მისტერ
ალვასკარეტი, კოლეჯისპროფესორ- მასწავლებლები, გაზეთების
რედაქტორები, პატივსაცემიოჯახისდედებიცადასხვანიმრავალნი
ხომსწორედ ჰაუარდ რორკისთავგამოდებულ დამცველებადუნდა
დარაზმულიყვნენ!არადა, ასეარ მოხდა.პირიქით, ჰოპტონსტოდარდს
დაუდგნენქომაგად.მეორემხრივ, ყურიმოვკარი, თურმევიღაც
მოანარქისტირადიკალებისჯგუფს, "პროლეტარულიხელოვნებისახალ
ლიგას” ,ხელმოწერებისშეგროვებადაუწყიაჰაუარდრორკის
მხარდასაჭერად; კაპიტალიზმისმსხვერპლადგამოუცხადებიათ.არადა,
წესით, სწორედჰოპტონსტოდარდსუნდაიხუტებდნენგულში.ისე, რორკს
მართლაჭკუაეყო დაჩრდილშიდარჩა.ესმისყველაფერი, შენც.მეც.
სხვას ბევრსარავის!
დომინიკმაზურგიშეაქცია, წასვლადააპირა.
–რა, მიდიხარ?–თუისგულნატკენიკაცისხმაჰქონდა, –საერთოდარ
იტყვიარაფერს?
–არა.
–იმედიგამიცრუე.არადა, როგორგელოდებოდი!როგორცწესი,
სიმარტოვეარმაწუხებს, მაგრამზოგჯერმსმენელიცკარგირამეა. ..
ერთადერთიადამიანიხარ, ვისთანაცთამაშიდანიღაბიარ მჭირდება:
იმდენადგეზიზღები, რაცუნდავთქვა, არაფერიშეიცვლება.ვხვდებიამას,
ოღონდარ დავეძებ.თანაც, სხვებთანგამოყენებულიხრიკები, ვიცი,
შენთანარ გაჭრის.უცნაურია, მაგრამშენთანმხოლოდგულწრფელობას
აქვსაზრი.რაფასიაქვსუზადოქმნილებისშექმნას, თუკივერავინ
მიხვდა, რაგააკეთე?რომარმებუტებოდე, მეტყოდი ეგმკვლელის
ფსიქოლოგიააო, ყველაკვალიოსტატურადრომწაშალა, იდეალურად
მოაწყო საქმედამერეიძულებულიგახდა, დანაშაულიეღიარებინა ვერ
აიტანაიმისგააზრება, ჩემიგენიალურობასამუდამოსაიდუმლოდ
დარჩებაო. ზუსტად მასემეტყოდიდამეცდაგიდასტურებდი, მართალი
ხარ-მეთქი.აუდიტორიამჭირდება.იცი, პრობლემარაშია?როცა
მსხვერპლივერცხვდება, მსხვერპლითუა, დაჯალათსაცხალისს
უკარგავს...შენგამონაკლისიხარ მსხვერპლი, რომელიცსაკუთარი
ჯალათისოსტატობასაფასებს.თუღმერთიგწამს, დომინიკ, შენრა,
მართლამიდიხარ?
ქალიუკვეკარებთანიდგა.თუიმმხრებიაიჩეჩადასავარძელში
გადაწვა.
_კარგი, –თქვაუკვემშვიდად, _შემთხვევითარ შეცდედაჰოპტონ
სტოდარდისთვისზარალისანაზღაურებაშენარდააპირო.ახლამარტო
მემიჯერებსდამაინცარაფერიგამოგივამაგსაქმიდან.
დომინიკმაუკვეგამოღებულიკარიისევმიკეტა.
–კი, ვიცი, რომსცადე.ტყუილადირჯები.თანარციმდენადმდიდარი
ხარ.ვერციმტაძრისგამოსასყიდფულსმოუყრითავსდავერცახლის
ასაშენებელს.ჰოპტონსუნდა, ზარალიმაინცდამაინცრორკსაზღვევინოს.
ჩვენშიდარჩეს, არცრორკსესიამოვნებამაინცდამაინც. ..
ისევგაუღიმა, მაგრამდომინიკსსახეცარ შესცვლია.
–კიდევერთიშეკითხვა, დომინიკ.მისტერსტოდარდისადვოკატს
აინტერესებს, თუშეიძლება, მომჩივანიმხარისმოწმედდაგიბაროს?
როგორცარქიტექტურისექსპერტი, ცხადია.
–კი, შეიძლება.

მკითხველ თალ იგა

 ●●●

სასამართლო პროცესი” ჰოპტონსტოდარდიჰაუარდ რორკის

წინააღმდეგ”1931წლისთებერვალშიდაიწყო.
დარბაზიისეიყოგაჭედილი, ნემსიარ ჩავარდებოდა.ძირითადად,
სახელოვნებოწრეებისწარმომადგენლებსმოეყარათთავი ცნობილ
მამაკაცებსადაგამოპრანჭულ, მკაცრად ტუჩებმოწკურულ მანდილოსნებს,
ყველაყველასიცნობდადაისეთიშინაურულიგანწყობასუფევდა
ირგვლივ, როგორცსაკვირაოპიკნიკსათუმეგობრულ ბანკეტზე.
განცალკევებით, ერთკუთხეში, სტივენმელორი, ოსტინჰელერი, როჯერ
ენრაიტი, კენტლანსინგიდამაიკიისხდნენ.მაიკიძალიანღელავდა
სტივენმელორისგამო დაიჟინა, გვერდითუნდადაგიჯდეოდა
დროდადრო შეშფოთებულიგადახედავდახოლმე, თუკირაიმე
გამაღიზიანებელ სიტყვასანფრაზასმოჰკრავდაყურს.ბოლოს, ეს
მელორიმაცშეამჩნია:
_ნუღელავ, მაიკ,
არავისმოკვლასარ ვაპირებ.
_ეცადე, გულიცარაგერიოს, –უთხრამაიკმა, –ვიცი, ძნელია,მაგრამ
მაინც...
ჩია, მხრებშიმოხრილიმოსამართლემაღალზურგიანსავარძელში
ძლივსმოჩანდა, თუმცამუშტისოდენასახეზეღირსებითსავსე, ბრძნული
გამომეტყველებააეფარებინანიღბად.ხელებიმკერდზედაეკრიფადა
თითებიერთმანეთზემიეტყუპებინა.თავადსტოდარდისხდომასარ
ესწრებოდა, მისინტერესებსადვოკატიიცავდა წარმოსადეგი,
სანდომიანი, უაღრესადსერიოზულიჯენტლმენი.
რორკიმარტოდმარტო უჯდამოპასუხემხარისთვისგანკუთვნილ
მაგიდას.ცნობისმოყვარესაზოგადოებათავიდანდაჟინებითუცქერდა,
მაგრამმერე, როცასასეიროვერაფერინახა, ბრაზითმოარიდათვალი.ის
არცგანადგურებულ კაცსჰგავდადაარცუტიფრობათუთავხედობაეწერა
სახეზე.სრულიად ბუნებრივად, მშვიდადეჭირათავი, საზოგადოების
ღირსებისშემლახავს, სკანდალურად ცნობილ პიროვნებასარაფრით
ჰგავდა: ვითომთავისთვისიჯდასაკუთაროთახშიდარადიოსუსმენდა
დაბალ ხმაზე.არცრამესიწერდადაარცარაფერსინიშნავდა.მაგიდაზე
საერთოდ არცეწყოფურცლები მარტოერთიდიდი, მოყავისფრო
კონვერტიიდო.კაცმარომთქვას, ესბრბო ალბათყველაფერს
მიუტევებდაკიდეც, ოღონდ საყოველთაოაღშფოთებისმიუხედავად,
მსგავსისიმშვიდისშენარჩუნებას არასდიდებით.ზოგი, თავიდან,მზად
იყო, შესცოდებოდაესგზააბნეული, მაგრამდარბაზშიშემოსვლიდან
რამდენიმეწუთში, ზიზღმადასიძულვილმაუკვეყველასერთნაირად
დარიახელი.
მომჩივანისადვოკატმაშესავალ სიტყვაშიმოკლედმიმოიხილასაქმის
არსი: აღიარა, ჰოპტონსტოდარდმამართლაცსრულითავისუფლება
მიანიჭარორკსტაძრისდაპროექტება- აშენებაში,
თუმცაიგიტაძარს
გულისხმობდადაარაიმსიმახინჯეს, რაცშედეგადვიხილეთო.თანაც,
საკუთარიმოსაზრებისმართებულობისდასადასტურებლად, მოწმედ
მოწვეულირამდენიმეთვალსაჩინოავტორიტეტისგვარიცჩამოთვალა
ამაყად.
რორკმაწინასწარიგანცხადებებისგანთავიშეიკავა.
მომჩივანიმხარისპირველიმოწმეელზუერთმონკტონთუიიყო.ფეხი
ფეხზეგადაედო, წკიპზეიჯდამოწმეთასკამზედა, ერთიშეხედვით,
ფრიად ხალისიანად გამოიყურებოდა; თუმცა,თანშეგნებულადიმასაც
უსვამდახაზს, ესხალისიანობაცმოჩვენებითიაო. .
.

მკითხველ თალ იგა

 ადვოკატმადიდხანსისაუბრამოწმისპროფესიონალიზმსადა
დამსახურებებზე;საზოგადოებისთვისარციმისშეხსენება
დავიწყებყებია,რაგასაოცარიწარმატებახვდაწილად მისგახმაურებულ
წიგნს,,
ქვაშინაკვეთიქადაგებანი” ;მერეარ დაიზარა, მისისაგაზეთო
სტატიაწაიკითხახმამაღლა; თავიდანბოლომდე, დაჩაეკითხა
ავტორობასთუადასტურებთო.თუიმ, ცხადია, დაადასტურა.შემდეგი
კითხვებიუკვე
ეშუალოდ ტაძრისარქიტექტურულ ღირსებებსშეეხო.თუიმბრძანა,
რაიმეღირსებაზელაპარაკიგამიჭირდებაო.ამასისტორიული
მიმოხილვამოჰყვა.მოწმემლაღადდაგატაცებით ისაუბრაყველა
ცნობილ ცივილიზაციასადაჩვენამდემოღწეულ რელიგიურძეგლებზე
ინკებიცგაიხსენა,ფინიკიელებიცადაშორეულიაღმოსავლეთის
კუნძულებისთვთთმყოფადიკულტურაც ყოველ ცალკეულ ნაგებობაზე
საუბრისას,აღნიშნავდა,როდისდაიწყომშენებლობა, რამდენხანს
გასტანა,რარაოდენობისმუშახელიდასჭირდებოდადა, სავარაუდოდ,
რამდენი
დაჯდებოდაამერიკულიდოლარისთანამედროვეკურსზე
გადაანგარიშებით.დარბაზიმონუსხულიდასულგანაბულიუგდებდაყურს.
თუიმსაჯაროდ დაამოწმა, "სტოდარდისტაძარი"ხუროთმოძღვრების
განვლილიგზისგაუკუღმართებააო." მინდახაზიგავუსვა, ”–თქვამან
სიტყვისდასასრულს, –”ზოგადად, ტაძრისდანიშნულებისგააზრებაორ
არსებითმიზანსუნდაემსახურებოდეს: ადამიანშიმოწიწებისგანცდისა
დამორჩილებისსურვილისგაჩენას.მეუკვევახსენესხვადასხვა
რელიგიურინაგებობებისპროპორციები, ზეატყორცნილიხაზები,
ღვთაებათაშიშისმომგვრელიგამოსახულებანითუგვიანდელიქიმერები
–ყველაფერმაამანადამიანსსაკუთარიუმნიშვნელობაუნდა
შეახსენოსმუდმივად დაისწმინდათაწმინდაშიშიჩაუნერგოს, რამაც
ამპარტავნებაზეუნდაააღებინოსხელი." სტოდარდისტაძარი”კიმთელი
ჩვენიწარსულისურცხვიუარყოფაა, ისტორიისთვისსახეშიმიხლილი
,,
არა“.შემიძლია,მხოლოდ ვივარაუდო, რატომგამოიწვიაამსაქმემ
ასეთიცხოველიინტერესი: ყოველიჩვენგანიინსტინქტურადმიხვდა,
რომიურიდიულიმხარისმიღმა, აქგაცილებითღრმაზნეობრივი
საკითხებიიმალება.ესშენობაკაცობრიობისსიძულვილისძეგლია.ეს
ერთიადამიანისეგოსმიერ ადამიანთამთელიდანარჩენიმოდგმის
–ნებისმიერიქუჩაშიგამვლელის, ამდარბაზშინებისმიერიჯდომის
უწმინდესიგანცდებისშერყვნადაშეურაცხყოფაა! “
არა,ესარიყო ჩვეულებრივიმოწმისგამოსვლასასამართლოში:
ელზუერთთუითითქოსხალხმრავალ მიტინგზეგამოდიოდადა,
შესაბამისად,მსმენელთარეაქციაცწინდაწინვენათელიიყო ტაშით
დაინგრადარბაზი.მოსამართლემჩაქუჩიააკაკუნადადაიმუქრა,
სხდომასდავხურავო.წესრიგიაღდგა, მაგრამშეკრებილებსსახეზემაინც
ეტყობოდათ, როგორ ესიამოვნათსაკუთარიგამორჩეულობისასე
ხაზგასმით აღიარებადა, მითუფრო, საქმეშიდაზარალებულ,
შეურაცხყოფიდმხარედწარმოჩენა.არადა, იქმყოფთასამმეოთხედს
,,
სტოდარდისტაძარი”თვალითარ ჰქონდანანახი.
–გმადლობთ, მისტერთუი, –მიმართაადვოკატმადაოდნავ
შესამჩნევადთავიცდაუკრა.მერერორკსმიუბრუნდადა მოწმე
თქვენიაო _უთხრათავაზიანად.
–კითხვებიარმაქვს, –თქვარორკმა.
ელზუერთთუიმცალიწარბიაზიდადა, ცოტაარიყოს, გაწბილებულმა
დატოვამოწმისადგილი.

მკითხველ თალ იგა

 –მისტერ პიტერ კიტინგი!–შემდეგიმოწმეგამოიძახაადვოკატმა.
პიტერკიტინგსდასვენებული, კარგად გამოძინებულიკაცისსახე
ჰქონდა.ფიციდადო დაპირველ კითხვებსხალისით, სხაპასხუპითგასცა
პასუხი.საერთოდ, ძალიანთავდაჯერებულიჩანდა, თუმცარატომღაც
ხშირ-ხშირად იჩეჩავდამხრებს_სრულიად უადგილოდდაუმიზეზოდ.
რორკისკენერთხელაცარგაჰქცევიათვალი.
–თქვენმიერ დაპროექტებულ რამდენიმეყველაზეცნობილ შენობას
ხომვერდაგვისახელებდით?–ჰკითხაადვოკატმა.
კიტინგმასაკმაოდ შთამბეჭდავისიაჩამოარაკრაკა; თავიდანსწრაფად
ასახელებდასაკუთარნაგებობებს, მერედამერე, უფრონელა, მძიმე-
მძიმედ, თითქოსუნდოდა, ვინმესშეეწყვეტინებინაესჩამოთვლა.
– ყველაზემნიშვნელოვანიხომარგამოგრჩათ, მისტეკიტინგ?_ჩაეძია
ადვოკატი, –განა"კოსმო-სლოტნიკის“შენობაცთქვენინახელავიარაა?
–დიახ, –რატომღაცძლივსამოღერღაკიტინგმა.
–ახლაგვიბრძანეთ, თქვენდამისტერრორკიერთდროსსწავლობდით
სთენტონისინსტიტუტში?
–დიახ.
–რაშეგიძლიათგვითხრათ, როგორისტუდენტიიყო?
–ინსტიტუტიდანგარიცხეს. .
.
_რატომ, იქაურ მაღალ მოთხოვნებსვერ პასუხობდა?
–დიახ.სწორედ ასევიტყოდი.
მოსამართლემრორკსშეავლოთვალი.ნებისმიერიადვოკატიამგვარ
ჩვენებას, როგორცსაქმისთვისარაარსებითს, უთუოდგააპროტესტებდა.
რორკსხმაცარ გაუღია.
–თქვენიაზრით, სწავლისასარქიტექტორობისრაიმენიჭიმაინცთუ
გამოავლინა?
–არა.
–უკაცრავად, ცოტახმამაღლა, მისტერკიტინგ.
–მემგონი. .
.არცჰქონიაარანაირინიჭი.
კიტინგიაშკარად რაღაცუცნაურად მეტყველებდა: ზოგჯერისემკაფიოდ
ისროდათითოეულ სიტყვას, თითქოსსაგანგებოდგამოყოფდადახაზს
უსვამდა; ზოგჯერკიისემიაწყობდაერთმანეთზედამიაფუჩეჩებდა
თითქოსთვითონაცარუნდოდანათქვამისგაგონება.ადვოკატსარ
უცქერდა, დარბაზშიმსხდომთადევნებდათვალსგაფაციცებით.ხან
ცელქობაზეწასწრებულ ბიჭსჰგავდა, მეტროსვაგონში, კბილისპასტის
რეკლამაზეეს- ესააულვაშებირომმიახატალამაზიგოგოსსურათს; ხან
კიისეთიმავედრებელიმზერით მიაჩერდებოდადარბაზს, ვითომ
თავადვეიყო ბრალდებულიდამისიბედიცამხალხზეეკიდა.
–ერთდროსმისტერ რორკითქვენთანაცმუშაობდაოფისში, ასეა?
–დიახ.
–დაიძულებულიგახდით, სამსახურიდანდაგეთხოვათ?
–კი...იძულებულიგავხდით.
–არაკომპეტენტურობისგამო?
–დიახ.
–მისტერ რორკისშემდგომკარიერაზეთუგვეტყოდითრამეს?
_იცით, სიტყვაკარიერაამშემთხვევაშიცოტათიხმამაღლაანათქვამი.
შესრულებულისამუშაოსოდენობისმხრივ, ჩვენიოფისისნებისმიერ
მხაზველსმისტერ რორკზეგაცილებითმეტიაქვსგაკეთებული. საერთოდ,
ერთი-ორიშენობისაგებაკარიერადვერ ჩაითვლება.ამდენსჩვენყოველ
თვეშივაშენებთ.
_იქნებთქვენიპროფესიულიაზრიგაგვიზიაროთმისნამოღვაწარზე?

მკითხველ თალ იგა

 _ერთისიტყვით უმწიფარია- მეთქი_.ვიტყოდი.შთამბეჭდავი, ზოგჯერ
მართლასაინტერესო, მაგრამარსებითად სრულიადდაუღვინებელი.
–მაშასადამე, მისტერ რორკისრულფასოვანარქიტექტორადვერ
ჩაითვლება?
–რაგაგებითაცამასმისტერრელსტონჰოლქომბზე, მისტერ გაი
ფრენკონზეთუმისტერგორდონპრესკოტზევიტყოდით ცხადია,
ვერა.მაგრამსამართლიანობამოითხოვს, ისიცაღვნიშნო, რომჩემი
აზრით მისტერ რორკიგარკვეულ უნარებსმაინცფლობს კერძოდ,
წმინდასაინჟინროპრობლემებისგადაწყვეტისმხრივ.მხოლოდსაკუთარ
თავსთუდააბრალებს, ასერომწაუვიდასაქმე. ..არაერთხელ ვესაუბრე,
ვცადე, დავხმარებოდი, გულწრფელად მსურდა.არადა, არცკიმომისმინა.
ვიცოდი, ადრეთუგვიანრაღაცმსგავსიუნდამომხდარიყო.სულ არ
გამკვირვებია, როცაგავიგე კლიენტმასასამართლოშიუჩივლაო.
–ზოგადად, კლიენტებთანმისურთიერთობაზერასიტყოდით?
–აი, სწორედმანდააძაღლისთავიდამარხული დამკვეთისარცაზრი
აინტერესებდადაარცმისსურვილებსდაგიდევდათ!კლიენტისკიარა
დედამიწისზურგზეარავისი.ისიცვერ გაეგო, სხვაარქიტექტორები
რატომანიჭებდნენამასგანსაკუთრებულ მნიშვნელობას.ამისგაგებაცკი
არ უცდიაარასდროს, არცსხვისიმოსაზრებისოდნავიპატივისცემა
გააჩნდა.არა, არ მესმის, რაარისდასაძრახი, თუკიადამიანებსგინდა
ასიამოვნო.რატომარშეიძლება, ყველასთანკარგიურთიერთობა
გინდოდეს, მეგობრობა. ..ან,თუნდაც, პოპულარობა?ეს, რა,დანაშაულია?
შეიძლება, ამისთვისმუდმივადდაგცინოდნენდაგაქილიკებდნენ?დღე
დაღამე, უსასრულოდ. .
.
დარბაზშიმსხდომნითანდათანმიხვდნენ, რომპიტერ კიტინგი, როგორც
ჩანს,ნასვამიიყო.ადვოკატმაცუკმაყოფილოდ შეიჭმუხნაშუბლი,
მართალია, მთელიამკითხვა- პასუხისრეპეტიციაადრეკიჰქონდა
მოწმესთანგავლილი, მაგრამსადავეებიმაინცაშკარად უსხლტებოდა
ხელიდან.
–ნუაღელდებით, მისტერკიტინგ; უმჯობესია,გვითხრათ, თავად მისტერ
რორკირასფიქრობსთქვენსპროფესიაზე?
–კი, ბატონო, თუგაინტერესებთ, გეტყვით.მაგას
ჰგონია,არქიტექტურაზესაუბრისდროსაცკიფეხზეუნდაგაიხადოთდა
მუხლიმოწიწებითმოიყაროთ.ზუსტადმასეფიქრობს.არადა, რატომ?
გეკითხებით რატომ?ესეცერთიჩვეულებრივისაქმეა, როგორცყველა
დანარჩენი.რითიავითომასეგამორჩეულიდაწმინდათაწმინდა?რა
საჭიროაესთავგანწირვათუმსხვერპლისგაღება?ბოლოსდაბოლოს,
ადამიანებივართყველანიდანორმალურიცხოვრებაგვინდა.ძნელი
გასაგებიარამე?რა, აუცილებლადმარტვილებადუნდავიქცეთსუყველა?
–კეთილი, კეთილი, მისტერკიტინგ!მგონი, ცოტათითემასგადავუხვიეთ.
ვფიქრობ. ..
–არაფერსაცარგადავუხვიეთ!ვიცი, რასაცვამბობ.თქვენციცით,
ყველამიცის.მეტაძარზევლაპარაკობ.ვერ ხვდებით?შეიძლება, ტაძრის
აგებაშეშლილ ფანატიკოსსმიანდო?საამისოდნორმალურზე
ნორმალური, ჩვეულებრივზეჩვეულებრივიადამიანიუნდაშეარჩიო.
ვისაცესმის. ..ვისაცპატიებაშეუძლია.გულიაქვს. ..ტაძარშიცამისთვის
არ დავდივართ საერთოდ?იმიმედით, რომმოგვეტევება. .
.
–დიახ, მისტერ კიტინგ, ცხადია, მაგრამისევთუდავუბრუნდებით. ..
–ვის, რორკს?რორკიხუროთმოძღვარიარაა ერთიუვარგისი
არქიტექტორია.რატომუნდამეშინოდესამისხმამაღლათქმა? !
საერთოდ, რითდაგაშინათასესუყველა?

მკითხველ თალ იგა

 –მისტერ კიტინგ, შეუძლოდ თუგრძნობთ თავსდაგსურთ, შევწყვიტოთ...
–არა, კარგადვარ, –უკვეშედარებითმშვიდად, უცებგამოფხიზლებული
კაცივით ჩაილაპარაკაკიტინგმა, –ნებისმიერკითხვაზეგაგცემთპასუხს.
ოღონდბოლო მაინცგამიმეორეთ, თუშეიძლება.
–გთხოვთ, პროფესიონალისაზრიმოგვახსენოთსტოდარდისტაძრის
სახელით ცნობილ ნაგებობაზე.
–დიახ.რათქმაუნდა.სტოდარდისტაძრის. .
.სტოდარდისტაძარიჯერ
თავიდანვეარასწორადაადაგეგმარებული, რაცსივრცულიაღქმისსრულ
დარღვევასიწვევს.არიგრძნობასიმეტრიისარანაირიგანცდა
პროპორციებიცსრულიადუაზროა. .
.–კისერგაშეშებული,
დუნედ,მონოტონურად ლაპარაკობდა, –მასშტაბებიგაუთვლელია.
კომპოზიცისანაბანა უგულებელყოფილი.საერთოშთაბეჭდილებასრაც
შეეხება..
.
_ცოტახმამაღლა, თუშეიძლება.
–საერთოშთაბეჭდილებასრაცშეეხება ესააარქიტექტურული
უმეცრებისადაუხეშიგემოვნებისზეიმი.არაფერშიჩანსსინატიფის,
შემოქმედებითიწარმოსახვისთუნდაცოდნავიგაელვებაცკი. .
._კიტინგმა
თვალებიდახუჭა, –ხელოვნებასთანამასარაფერიაქვსსაერთო!
–გმადლობთ, მისტერკიტინგ.შეკითხვააღარმაქვს.
მოწმესთანშეკითხვებიარცრორკსგასჩენიადასაქმისგანხილვის
პირველიდღეამითდასრულდა.
მომდევნოორიდღისგანმავლობაში, მომჩივანიმხარისსასარგებლოდ
მოწმეთამთელმათანავარსკვლავედმამისცაჩვენებადაყოველი
დაკითხვათითოეულიმათგანისპროფესიულიმიღწევებისსრული
ჩამონათვალითიწყებოდა ადვოკატიმართლაუბადლოპრესაგენტივით
უძღვებოდასაქმეს.ოსტინჰელერმამოსწრებულადშენიშნა, დღეიდან
არქიტექტორებინემსისყუნწშიგაძვრებიან, ოღონდსასამართლოში
მოწმედ დაბარებასეღირსონ, უკეთესრეკლამასამუჩინარიხელობის
ხალხივერცეღირსებაო.
მოწმეებად კიერთმანეთსრელსტონჰოლქომბი, გორდონლ.პრესკოტი
დაჯონერიკსნაიტიენაცვლებოდნენ.არცერთმაარ გაუშვახელიდან
შესაძლებლობა, მჭევრმეტყველებითადაგანსწავლულობითმოეხიბლა
მსმენელი; ისაუბრესხუროთმოძღვრებისხელოვნებისმარადიულ
სიდიადეზე, დილეტანტიზმისადაფსევდონოვატორობისსაფრთხეებზე
და,შეფარულად, რორკისმაგივრადმოუბოდიშესსაზოგადოებასამგვარი
გაუგებრობის, ცნებათააღრევის, გემოვნებისგაუკუღმართებისგამო.
რორკისთვისარცერთ მათგანსარ შეუხედავს, ისკისამივეს
თვალმოუშორებლად უსმენდა, ოღონდ კითხვებიარცამჯერადგასჩენია. .
.
მეოთხედღესმომჩივანმამხარემუკანასკნელ მოწმეს მისდომინიკ
ფრენკონსუხმო.
ადვოკატმადომინიკისაფინალოდ, ჯერ ერთი,იმიტომშემოინახა,
განსაკუთრებულ ეფექტსელოდა, დამეორეც გულიცოტათიმაინც
ეთანაღრებოდა, რადგანქალმანებისმიერრეპეტიციაზეკატეგორიული
უარიგანუცხადადაეგეცარიყოს, თავისსაგაზეთოსვეტში, ,სტოდარდის
ტაძარი”ერთისიტყვითაცარუხსენებიაარასდროს.მაგრამრაკი
რორკთანდაკავშირებითმისადრეულ პუბლიკაციებსიცნობდა, გული
დაიმშვიდა.მით უმეტეს,რომდომინიკისმოწმედდაბარებაელზუერთ
თუიმაცდაბეჯითებითურჩია.
დომინიკიმოწმეთათვისგანკუთვნილ ადგილზეიდგადამშვიდად
ათვალიერებდადარბაზს.მისისილამაზემართლაცმომნუსხველიიყოდა,
იმავედროს, თითქოსსრულიად აბსტრაქტული თავისთავად,

მკითხველ თალ იგა

განუპიროვნებლადარსებულიმშვენიერება.
–თქვენისახელიდაგვარი?
–დომინიკფრენკონი.
–რასსაქმიანობთ, მისფრენკონ?
–საგაზეთომიმომხილველივარ.
–მისფრენკონ, გულწრფელად მიხარია, მოწმედრომმობრძანდით
ერთადერთიმოწმემანდილოსანი!მანდილოსნებიკიმუდამუწრფელესი
რელიგიურიგრძნობებითგამოირჩევით, ასეარაა?ამავედროს, თქვენი
პროფესიულიავტორიტეტიცდიდად დაგვეხმარება, მთელ ამსაქმეს, ასე
ვთქვათ,ქალისთვალსაწიერიდანგადავხედოთ.შეგიძლიათ, თქვენიაზრი
გაგვიზიაროთ" სტოდარდისტაძართან”დაკავშირებით?
–მემგონია, მისტერსტოდარდმაშეცდომადაუშვა: სარჩელიშენობის
გადაკეთებისკიარა, განადგურებისხარჯებისანაზღაურებისმოთხოვნით
უნდაშეეტანასასამართლოში.
ადვოკატსსაბოლოოდ მოეშვაგულზე: "
უფრონათლად ხომვერ
განგვიმარტავდით, რამიზეზით, მისფრენკონ? ”
-მიზეზებიწინამოწმეებმაუკვეჩამოთვალეს.
–მაშასადამე, თქვენცმათმოსაზრებებსიზიარებთ?
–სრულადდამთლიანად.შეიძლება, მათზემეტადაცკი.უაღრესად
დამაჯერებლადმსჯელობდნენ.
_კერძოდ, რასგულისხმობთ, მისფრენკონ?
–რაცმისტერთუიმგანაცხადა: ესტაძარისაფრთხეანებისმიერი
ჩვენგანისთვის,
_დიახ, გასაგებია.
–მისტერ თუიმყველაფერიშესანიშნავადგანმარტა.გნებავთ, ჩემგანაც
დავამატო?
_უთუოდ.
–ჰაუარდრორკმაადამიანისსულსაუგო ტაძარი მისიწარმოდგენით,
ადამიანიძლიერი, ამაყი,სუფთა, ბრძენიდაუშიშარიარსებაა, ანუ
ერთგვარიგმირიდატაძარიცმასაუგო.ტაძარიხომისადგილია, სადაც
ადამიანმააღმაფრენაუნდაგანიცადოს. ..ეგონა,რომაღმაფრენას
უდანაშაულობისგანცდაბადებს, ჭეშმარიტებისდანახვადაწვდომა,
საკუთარიშესაძლებლობებისზღვარისმიღწევა, როცაარ
არსებობსსირცხვილისმიზეზი, როცაშეგიძლია, მთლიანადგაშიშვლდე
კაშკაშამზისგულზე!ეგონა, აღმაფრენასიხარულსნიშნავსდა
სიხარულისუფლებადაბადებიდანვეგვეკუთვნის.ეტყობა, ასეფიქრობდა
ადამიანზედააღმაფრენაზე, მაგრამელზუერთთუიმბრძანა ესტაძარი
კაცობრიობისსიძულვილისუდიდესიძეგლიაო, აღმაფრენისარსი
მარადიულიშიში, მუხლებზედამხობადახოხვაუნდაიყოსო.მისი
განცხადებით, ადამიანისუდიადესიქმედებასაკუთარიარარაობის
გააზრებადამარადიპატიებისთხოვნაა.მუდმივადსაპატიებლად რომ
აქვსსაქმე, ესთავისთავად იგულისხმებოდამისტერთუისნათქვამშიდა
მანვემოგვახსენა სულისსაბრძანებელიკაცისთვისშეუღწეველია, თუკი
მისზღუდესმათხოვარივითდაჩოქილიარ მიადგაო.რაგითხრათ, აბა,
როგორცკაცობრიობისდიდ მოამაგეს, ალბათდაეჯერებაკიდეც.
–მისფრენკონ, ჩვენახლამისტერთუისმოსაზრებებზემსჯელობაარ
გვაინტერესებს, იქნებ...
–ელზუერთ თუიარცმემაინტერესებს.მეჰაუარდ რორკთანმაქვსსაქმე.
ამბობენ, შენობაგარემოშიუნდაჯდებოდესო.რაგარემოშიააშენა
თავისიტაძარი?რახალხისთვის?მიმოიხედეთ.ელზუერთთუისავსებით
მართალია ესტაძარინამდვილადმკრეხელობაა, ოღონდარაიმაზრით,

მკითხველ თალ იგა

რაცმანიგულისხმა.როცახედავ, როგორ უბნევსკაციმარგალიტებს
ღორებისკოლტს, სანაცვლოდკიერთნაჭერშემწვარხორცსაცარ
ითხოვს, ღორებზეაღარუნდააღშფოთდე!იმკაცზეუნდაგაბრაზდე, ვინც
თავისიმარგალიტებისყადრიარიცის.
–მისფრენკონ!ესმსჯელობასაქმისარსთან. ..
–ვაცადოთ მოწმეს, –ბრძანამოულოდნელად მოსამართლემ; როგორც
ჩანს,ნელ-ნელამოწყენილობამოეძალადათანდომინიკისსხეულის
ცქერაცგარკვეულ სიამესჰგვრიდა. .
.
–ყველაფერი, რაცჩემამდესხვამოწმეებმაილაპარაკეს, სრული
სიმართლეა საფრთხეებზე, სიძულვილზე. ..მემხოლოდჩემსასვამატებ: ”
სტოდარდისტაძარი”ბევრრამესუქმნისსაფრთხესდათუიგიპირისაგან
მიწისაარ აღიგავა, ვეღარავინგაბედავს, საკუთარ თავსსარკეშითვალი
გაუსწოროს. ..ესკინამდვილად დიდისისასტიკეიქნებოდაადამიანთა
მიმართ.კაცსრაცგინდა, მოსთხოვე სიმდიდრისმოხვეჭა, სახელის
განთქმა,სიყვარული, ვერაგობა, მკვლელობა, თავგანწირვა_ოღონდნუ
მოსთხოვ, საკუთარითავისპატივისცემაისწავლოს.შეგიძულებსდა
მართალიციქნება.შესაძლოა, არცაღიაროს, პირიქით,შენ
დაგადანაშაულებსსიძულვილში, მაგრამასეა, სიმართლესვერსად
გავექცევით.მაშინრააზრიაქვს, შეეწიროშეუძლებელს?რააზრიაქვს,
ააშენო სამყაროსთვის, რომელიცარარსებობს?
–უფალო მოსამართლევ. .
.–ერთიკიგაიბრძოლაადვოკატმა, მაგრამ
დომინიკმაიქვეგააწყვეტინასიტყვა:
–ბატონებო, ნუთუვერხვდებით, რომთქვენსასარგებლოდვიძლევი
ჩვენებას?!ვადასტურებ, რატომუნდაგავიზიაროთ ელზუერთთუისხედვა
–”სტოდარდისტაძარი”უნდადაინგრეს!არამისგანადამიანების, არამედ
ადამიანებისგანმისდასაცავად.თუმცა, რაგანსხვავებაა?საქმეს
ნებისმიერ შემთხვევაშიმომჩივანიმხარეიგებს.ამაში, ცხადია,ჩემს
ჩვენებასაცექნებაგარკვეულიმნიშვნელობა, ოღონდ
ერთიკიმინდა, ხაზგასმითგანვაცხადო დავანგრიოთ, ოღონდსიქველის
ნიღბებსაცნუმოვირგებთ: ვაღიაროთ, რომთხუნელებივართდანუ
ვითვალთმაქცებთ, თითქოსძილშიცმთისმწვერვალებიგვესიზმრებოდეს!
მშვენივრად ვაცნობიერებ, ამწუთასრომჰაუარდ რორკივითქარის
წისქვილებსვებრძვი, მაგრამსწორედესგაბრძოლებააჩემირწმენის
ტაძარი პირველიცადაუკანასკნელიც. ..მედავასრულე, ბატონო
მოსამართლევ.
–მოწმეთქვენსგანკარგულებაშია, –მიმართაადვოკატმარორკს.
–შეკითხვებიარ მაქვს.–მერამდენედგაიმეორარორკმა.
მერეწამოდგა, მოსამართლისმაგიდასმიუახლოვდა, ყავისფერი
კონვერტიდან" სტოდარდისტაძრის"ათიფოტოსურათიამოიღოდა
უსიტყვოდდაულაგამაგიდაზე.

13

ჰოპტონსტოდარდმასასამართლოპროცესიმოიგო.
როგორცმისტერელზუერთ თუიწერდა" ბანერის"ფურცლებზე:მისტერ
რორკმაისეთიზღაპრებიმოგვიყვა, ამისდაჯერებაჩემსფანტაზიასაცკი
აღემატებაო.რორკს" ტაძრის"გადასაკეთებელიხარჯებისგადახდა
დაეკისრადამასაპელაციისთვისარ მიუმართავს.თავად სტოდარდის
განცხადებით კი,
ნაგებობა"ჰოპტონსტოდარდისთავშესაფრად”
გადაიქცეოდა უნარდაქვეითებულიბავშვებისთვის.
მეორედღესალვასკარეტსყბაჩამოუვარდა, "
თქვენისახლის”

მკითხველ თალ იგა

ხელმოსაწერ ამონაბეჭდებსრომგადახედა: სტატია, ძირითადად, სულ
დომინიკისსასამართლოშიწარმოთქმულიმონოლოგისგანშედგებოდა
თუმცა, ღმერთსმადლობა, მხოლოდ ამონარიდებიიყო. ..წამსვემისი
კაბინეტისკენგავარდა.
–ესრაარის? !ამასვინდაბეჭდავს? ..–მიაძახაკარებიდანვე.
–შენ.
–მე? !კარგირა მარტოამქუჩურიგამოთქმებისთვისგაგვიჩერებენ
ნომერს!
–მეტისაქმეარააქვთ. ..
–დაიცა, დომინიკ ასეთრამესჩვენიჟურნალისპოლიტიკა
ვერშეეგუება!
–არჩევანიშენია, ალვა.
–მისმინე. .
.
–თუარადა, მივდივარ.
სკარეტმაკარგად იცოდა, რადღეშიცჩააგდებდაგეილ უაინენდი,
დომინიკისთანათანამშრომელსთუდაკარგავდა, მაგრამახლაიმასაც
იაზრებდა, ამგვარიმასალისგამოქვეყნებისთვისაცრომარავინ
გადაუსვამდათავზეხელს. ..ჰოდა, იმანაცსოლომონისებური
გადაწყვეტილებამიიღო: პირდაპირკუნძულ ბალიზეაფრინადეპეშა რა
ვქნაო.
პასუხიმალევემიიღო, მოკლედაამომწურავი: "რომჩამოვალ, ეგძუკნა
აღარ დამხვდესრედაქციაში! "სკარეტიგაოგნებულიდასჩერებოდა
დეპეშას, ამასნამდვილად არმოელოდადაახლაიმაზეიმტვრევდათავს,
დომინიკისთვისროგორ ეთქვა_საკუთარინებითწასვლაცკიარ გამოგივა,
დათხოვნილიხარო. ..
ამდროსკიდომინიკისკაბინეტშიუკვეიყოერთისტუმარი მისტერ
ელზუერთთუი, პირადად.იდგადაშესცქეროდა, როგორალაგებდაქალი
საკუთარნივთებსერთდიდ ყუთში.
–რასაკეთებ?
–სკარეტსველოდები.მაინტერესებს, ჩემიხელითგანცხადების
დაწერასთუგადავრჩები.
–ჰო- ო...ისე, სალაპარაკომაქვსშენთან პირველიხარ, ვინცელზუერთ
თუისმისიშეცდომადაუმტკიცე, –სახეზეარავითარიემოციაარ
დასტყობია, იდგადამშვიდად, გამოზომილად ლაპარაკობდა, –ჩემი
ბრალია, კარგად ვერმიცნიხარ. .
.თუმცა,მცდელობებსმთლადტყუილად
არ ჩაუვლია შენიხომგაიტანედაახლაესერთიპატარასაჩუქარი
მაინცმიიღეჩემგან!
ჯიბიდანდაკეცილიდეპეშაამოიღო დაწინდაუდო, მაგიდაზე.
დომინიკმმააიღო, გადაშალა, თვალიგადაავლო დახელისერთი
მოძრაობითუკანვეგადმოუგდო.
–ასერომ, ჩემო კარგო, არავითარიგანცხადებისდაწერაარ მოგიწევს
დათხოვნილიხარ!ახლაიმშენმარგალიტებისმფრქვეველ გმირსაცკი
ვერაფრითმოაწონებთავს უბრალოდ, გამოგაგდეს. ..მოკლედ,
საკუთარიხელითგამოიჭერიყელიდაეგაა.
–ვნახოთ, ელზი.
_თუმემიპირებ, შემებრძოლო, ცარიელ სიტყვებზემეტირამიარაღი
დაგჭირდება, ჩემოკარგო!
მერეთავიდაუქნიაგამომშვიდობებისნიშნადდაოთახიდანგავიდა.
დომინიკიდიდხანსაღარ დაყოვნებულა, დარჩენილიბარგი- ბარხანა
ჩაალაგაყუთშიდაალვასკაბინეტისკარსმიადგა.
_დომინიკ, აბა, რაუნდამექნა, მერაშემიძლია. ..დაიცა, ეგდეპეშა

მკითხველ თალ იგა

საიდან?
_მორჩი, ალვა,ამასუკანვეღარმიიღებ თავად დამჭირდება.ორი
კვირისხელფასიდაკიდევთურამეახელმოსაწერი, ფოსტით
გამომიგზავნე.
_ასენუამბობ, დომინიკ,ძალიანვწუხვარდა..
.
–...
დაამიტომაცწამებულადგამომიყვანეყველასთვალში?რა
საზიზღრობაა ამშენიტუალეტისქაღალდისგულისთვისწმინდანებში
უნდაჩავეწერო? !ერთსკიგეტყვი,ალვა_რაუბედურებაცარ უნდა
დაგვმართოთ შენდაშენნაირებმა, იმაზეუარესსმაინცვერმოიგონებთ,
რასაცმევუზამსაკუთარ თავს..
.

●●●

კარზემორიდებულიკაკუნირომგაისმა, ელზუერთთუისაყვარელ
სავარძელშიმოკალათებულიყოდასახელურზეათამაშებდათითებს_
რადიოსიმფონიურიმუსიკისკონცერტსგადმოცემდა." მო-
ო- ბრძანდი- ი-
თ!”
–გასძახახმამაღლა.
კარიგაიღო დაქეთრინისთავიგამოჩნდა, თანცალითვალირადიოსკენ
გაურბოდა ისე, თითქოსბოდიშსიხდიდაუდროოდშემოჭრისთვის. .
–მივხვდი, რომარმუშაობდით. ..სალაპარაკომაქვსთქვენთან, ბიძია
ელზი.
ტვიდისძვირფასი, თუმცადაჭმუჭნილიქვედაბოლოეცვა, სახეზე
ფერუმარილიწაესვადაუდევრად, მოკლედ ოცდახუთისაიყოჯერდა
უკვეიმქალსჰგავდა, თავსრომიახალგაზრდავებს. .
.არადა, სამუშაოც
კარგიჰქონდა, საკუთარიანგარიშიბანკში,ყოველ კვირასხვდებოდა
მეგობარქალებსდამარტოხელადედების, ღარიბთაბავშვებისაღზრდა-
განათლებისადაინდუსტრიულიკორპორაციებისსიავეზემსჯელობდნენ
ხოლმეფინჯანიჩაით ხელში. .
.
ბიძა-დისშვილსურთიერთობაცცოტაუცნაურიჰქონდათ: თეატრშიისე
არ წავიდოდა, ბიძისთვისაზრიარეკითხაპიესისთაობაზე, საჯარო
ლექციასარდაესწრებოდამისირჩევისგარეშე. ..თუკიბიძამისს
რომელიმეახალგაცნობილიმეგობარიარმოუვიდოდათვალში, ერთი
სიტყვაცსაკმარისიიყო დაურთიერთობასაცბოლოეღებოდა.
ოღონდრჩევასაცისეეკითხებოდა, საქმისთვისრომარმოეცდინაან
საუზმისდროს, ანრადიოშისარეკლამოპაუზასდაელოდებოდახოლმე,
თითქოსმისიდროისმხოლოდ ნამცეცებსიგროვებდათავისთვის. ..
ამიტომაცგაიკვირვამეტრთუიმ, ასემოულოდნელადრომდაადგათავს
მისიზედმეტადმორიდებულიდისშვილი, მაგრამარაფერიშეიმჩნია:
"შემოდი, შემოდი რასდამდგარხარკარში. .
.ოღონდ, თუგიყვარდე, ჯერ
რადიოგამორთე! “
მაგრამქეთრინმამხოლოდხმაჩაუწიამიმღებს, მერემოპირდაპირედ
მდგარსავარძელშიჩაეშვადარაღაცნაირი, თითქოსდაძაბულიმზერით
გამოხედაბიძას.
–რამშეგაწუხა, ჩემოკარგო?–გულითადიღიმილითდაეკითხამისტერ
თუი:
–ასემგონია, არაფერშივვარგივარ, ბიძიაელზი.
–ეგვითომ, რატომ?
–ახლაკიარ დამწყებია რახანია, ამდღეშივარ...თითქოსისევ
აღსარებისსათქმელადმიმიწევდესგული. .
.არა,მართლამთლად ასეც
არა, ბიძიაელზი ძაანაცკარგადმახსოვს, რომმეუბნებოდით, რელიგია
მხოლოდექსპლოატაციისადაკლასთაშორისშუღლისჩამოგდების

მკითხველ თალ იგა

საშუალებააო!უბრალოდ, მინდა, ვიღაცამმომისმინოს. .
.
–მერე, მეაქრისთვისავარ?
–ისიცკარგად მახსოვს, რომმითხარით რაცხარ, ისუნდაიყოო. .
.
სწორედამისმეშინია.იმისთქმამინდა, სწორედსაკუთარითავი
მაშინებს: აკიბავშვობიდანვესულ იმასვცდილობდი, სწორადმეცხოვრა
დამეგონა, ყველასხვაციმავეს. .
.ყველათუარა, უმეტესობამაინც!
ბოლოსკირაგამოვიდა?სულ ვცდილობდი, ეგოიზმიდამეძლია,
სხვებისთვისმეცხოვრა, არაფერიმომეთხოვასაკუთარითავისთვის
მაშინაცკი, როცაპიტერითვეობითარ გამოჩნდებოდახოლმე. .
.თუმცა, ეგ
რა
სათქმელია თქვენმაინცარასოდესმიწონებდითარჩევანს, ხომასეა?
ერთხანსმშვიდად შეჰყურებდადისშვილს, მერეგაუღიმაისევდაესღა
ჰკითხა:
–ასეთირაგჭირს, ჩემო კარგო?დიდი- დიდი, სხვადასხვაწინდასთუ
ჩაიცვამხოლმედაფერუმარილიცზედმეტიმოგდის. ..მეტირაცოდვა
გაწევს?
–ნუდამცინი, ბიძაჩემო!ესშენინათქვამიცკარგად მახსოვს სიცილი
ყველაფერზეუნდაშეგვეძლოს, საკუთარ თავზეცკიო. ..ოღონდმეესარ
გამომდის.
_მერედა, რატომ?ვითომრაგიშლისხელს?
–არ ვიცი. ..უბედურივარ.ხალხსვეღარვიტან.უფროსწორად, ვეღარ
ვიტან,თუჩემიმადლობლებიარარიან!თავშესაფრიდანმარი
გონზალესისბავშვირომმშვენიეროჯახშიგავაშვილეთ, თითქოსარც
არაფერი სრულიად არაფერიმიგრძნია!ერთქალსისიცკივუთხარი,
მადლობლებიუნდაიყოთ, თქვენისთანებისთვისამდენსრომვაკეთებთ-
მეთქი.მერესაკუთარითავისმრცხვენოდა.ახლაკიდე, ერთიგოგოიყო,
ვიღაცქუჩისბიჭსგადაეკიდადაათასჯერგავაფრთხილე მაგასთავი
დაანებე-მეთქი.იმბიჭმაკიდევცოლადშეირთო, სამუშაოციშოვა, ბავშვიც
გაუჩნდათ დაცხოვრობენბედნიერად. .
.გგონიათ, კმაყოფილიდავრჩი?იმ
გოგოსაღარცკივესალმებიხეირიანად!არვიცი, რამემართება.ამას
წინათ კიდევერთიბიჭიმოვიდა, კოლეჯშიუნდოდაჩაბარებადა
გადავაფიქრებინე ჯობია, საქმესმოჰკიდოხელი- მეთქი.მერეკიუცებ
მივხვდი იმიტომვეუბნებოდიამას, თავად რომსულ მინდოდაკოლეჯში
მოხვედრა, ოღონდხომგადამაფიქრებინეთ, ახლაკიიმბიჭისაც
შემშურდა, ხვდებით, ბიძაჩემო?ნამდვილითავკერძადაეგოისტიგავხდი!
ერთხელ პიტერმარომმომაცილა, კართანმოხუციიდგა, არღანს
ატრიალებდადაჩახლეჩილიხმითმღეროდარაღაცას ბოლო
ხუთდოლარიანიმქონდადამივეცი ოღონდახლაასეთრამესაღარ
ვიზამდი...საერთოდ, ღარიბისადაგაჭირვებულისდანახვაცაღარ მინდა!
იმათ კიარ ვძულვართ
უბრალოდ ვეზიზღებით. .უცნაურია, არა?წესით, ბატონებსუნდა
ეზიზღებოდეთმონები, მათკი ბატონებისძულდეთ. .
.ყოველთვისასეარ
იყო?ახლაკივეღარაფერსვხვდები. ..
–ასე, ასე...დაჩემგანგინდაპასუხისგაგება?
ქეითმაუხმოდ დაუქნათავი.
–საქმეცისაა, რომმაგისწამალიშენშივეა დაპასუხიცუკვეთავადვე
გაეცი..
.ვერ ხვდები?კარგი, მეორემხრიდანმოვუაროთსაკითხს-რაზე
ჩიოდი?რომვინმექეითჰელსიუბედურია. .
.დარამოხდაასეთი!მიიხედ-
მოიხედე, სხვაცრამდენიაშენნაირდღეში?
ქეითიგაოგნებულიმისჩერებოდა, კარგადვერცგაეგო, საითმიჰყავდა
საუბარიბიძამისს.

მკითხველ თალ იგა

 –ამაზეეგოისტური, თავკერძაგანცხადებაგაგონილა?განავერხედავ,
რამდენადთვითმიზნურიიყო შენისაქმიანობა სხვისთვისსიკეთის
მოტანისმცდელობამხოლოდ იმიტომ, თავად გეგრძნომორალური
კმაყოფილება?
–მაგრამმეხომ. ..
_კი,სწორედიმიტომ, მაგითსაკუთარიდიდბუნებოვნობისდამტკიცება
რომგსურდა.
_აბასაკუთარიუღირსობისდამტკიცებაუნდამდომებოდა? !
_არა, ჩემოკარგო, ეგრაშუაშია..
.მაგრამთუკიშენიმთავარიმიზანი
ვიღაცისთვისრაღაცისდამტკიცებაა თუნდაცსაკუთარითავისთვის ეს
სიკეთესარასოდესმოგიტანს.
_საკუთართავსროგორ გადავახტე?
–საკუთართავსკიარ უნდაგადაახტე, საკუთარისულისარტახებსუნდა
დააღწიოთავი. .
.მიზნისმიღწევათვითმიზნად არასოდესუნდაგექცეს.
–აბა, რაუნდავქნა?
–მომავალ, უკვეეგოცენტრულობასმოკლებულ საზოგადოებაში, კაცმა
არ იცის,რაჩაითვლებასწორადდარა მრუდედ. .
.მანამდეკიჯერ
საკუთარიეგოუნდაჩავიკლათ, რწმენაუნდაგანვიმტკიცოთდაკიარ
განვსაჯოთ, კიარ გავიაზროთ რამე უნდავირწმუნოთ, ესაამთავარი.ნუ
ფიქრობ, გონებასნუტვირთავ მხოლოდირწმუნედაგულზეცმოგეშვება!
–მაგრამმე. ..მემაინცისეთიგრძნობამაქვს, თითქოსარაფრისთვის
ვვარგოდე, არაფრისმაქნისივიყო. ..თქვენთანსაუბრისმერეკიმუდამ
ისეთ უმწეო, პატარაარსებადვგრძნობხოლმეთავს. ..მეშინია,ბიძია
ელზი, მართალსგეუბნებით მეშინია!

●●●

მეორედღეს, როცაშემოსასვლელშიზარმადარეკა, მისტერ თუითავად

გაემართაკარისგასაღებად.
პიტერკიტინგირომდაინახაზღურბლზე, გულითადადგაუღიმა
სასამართლოსმერეაქამდეცმოელოდამისსტუმრობას: იცოდა,თავად
კიტინგსდასჭირდებოდაამგვარივიზიტი. ..ოღონდამჯერად პიტერი
რაღაცუცნაურად ინაცვლებდაფეხსდათვალსაცკიარიდებდათითქოს.
_შემო,შემო!_ხალისიანადშეუძახამისტერთუიმ, _ბედზე,ამსაღამოს
საქმეცარაფერიმაქვს!
–არა, სერ ამჯერადქეითთთანვარმოსული.
–ძალიანკარგი!ისე, გამიკვირდა ცალკექეითთთანარასოდეს
შემოგივლიადავიფიქრე. .
.მისიოთახიიქითაა, მეორეკარიმარცხნივ!
პიტერმათავიდაუქნია, კართანმივიდადადააკაკუნა.ქეითმარომ
გამოსძახა მობრძანდითო, შეაღოდაუკანმოუხედავადშევიდა,
ელზუერთთუიკიშეფიქრიანებულიმისჩერებოდაგამოხურულ კარს.
ქეთრინიფეხზეწამოხტა, მოულოდნელობისგან: ამსაღამოსპიტერ
კიტინგისნახვასნამდვილადარელოდა; ისევდაჯდა, სათვალემოიძრო
დაუნებლიემოძრაობითბალიშქვეშშემალა, მერეისიცკიიფიქრა, იქნებ,
ვითომცარაფერი, სარკესთანმივიდედამაკიაჟიგავიკეთოო. .
.
მოკლედ, აფორიაქებულიიყო.ანრაგასაკვირია ექვსითვეგავიდა, არ
ენახა.საერთოდ, ბოლოსამიწლისგანმავლობაში, ერთი-ორჯერ
ისადილესერთად, კინოშიციყვნენრამდენჯერმე. .
.ეგიყოდაეგ.მასთან
სახლში, ერთხელაცაღარმოსულა, არცქორწინებაზეჩამოუგდიასიტყვა,
–ქეით, როგორ ხარ?არვიცოდი, სათვალისტარებათუდაგიწყია,
–არა, ესისე.
..მხოლოდკითხვისდროს. ..მე..
.არამიშავს.შენრამ

მკითხველ თალ იგა

გაგახსენაჩემითავი?
პიტერისავარძელშიჩაეშვა, მძიმედ.არცპალტო გაუხდიადაქუდსაც
ისევხელშიაწვალებდა.
–პალტოსარ გაიხდი?თუისე, წუთით შემოიარე?
–არა, დავრჩები, თუ...–დაუცბადგაუღიმა, თბილად, ალერსიანად,
–თურათქმაუნდა, გაქცევაზეარახარდააბეზარისტუმარიარ გინდა
მოიშოროთავიდან!–მერეწამოდგა, პალტოდაქუდიციქვეტახტზე
მიყარა,ქეითსმოხვიახელიდაგვერდზემოისვა.ახლასანათისშუქი
პირდაპირ სახეზესცემდა.
–პიტერ!–უნებლიეთწამოსცდაქეითს, –საშინლადგამოიყურებ?
–ვსვამდი.
–სვამდითულოთობდი? !
–ეგრეა.მაგრამმორჩაეგამბავი.
_ღმერთო ჩემო, რადღეშიჩაგაგდეს. ..
– არავისარაფერდღეშიარჩავუგდივარ, მოვჩეთამაზე. ..
შენის
მითხარი,შეგიძლიარაღაცმაპატიო რაღაცისეთი, რაზეცწარმოდგენაც
არაგაქვს?არცმკითხოარაფერიდაბრმადმომენდო_უბრალოდ, მითხრა,
გპატიობო. .
.
არცგაჰკვირვებიაარაფერი, ისეუთხრა, მშვიდად: "გპატიობ,პიტერ."
კიტინგმარამდენჯერმედააქნიათავიდათითქოსთავისთვის
ჩაიბურტყუნა" გმადლობთ, ახლამომეშვა. ..
“
მერემოეხვია, აკოცადაუცბად, ყოველგვარიგადასვლისგარეშე
მიახალა:"ქეით, აქამდერატომარდავქორწინდით? ”
_რავიცი, აბა..
.სად გვეჩქარება.–დაამატაუცებ, მისიგულისფეთქვის
ხმარომარავისგაეგო.
_პირიქით ძალიანაცგვეჩქარება!მგონი, ისედაცუამრავიდრო
დავკარგეთ. .
.მოკლედ, ვქორწინდებით მორჩადაგათავდა!
–როგორცშენიტყვი, პიტერ.
_არავითარიგანცხადებები, წვეულება, სტუმრები. .
.არაფერიარ გვინდა
–საერთოდ, არავისარაფერსვეტყვით!წავალთ სადმედაჯვარს
დავიწერთ. .
.მერეავუხსნით, თუკივინმესთვისრაიმესახსნადაგვჭირდება.
არცდედაჩემი, არცბიძაშენი, არავინარგვინდა!
–კარგი, პიტერ.
–მოკლედ, ხვალვედაეთხოვესამუშაოდან.მეკიერთთვიანშვებულებას
ავიღებ.გაიგაცოფდება, მაგრამარაუშავს, მოინელებსროგორმე. ..ზეგ
გამოგივლი, ცხრისთვის.მზადიყავი.დაფერუმარილიაღარ დამანახო
უიმისოდაცლამაზიხარ!
ელზუერთთუისმთელიესდრო კაბინეტისკარიღრიჭოზეჰქონდა
მოხურულიდაკიტინგირომწავიდა, ფრთხილადმიიპარადისშვილის
ოთახთან, დააყურადა.უეცრად, ქალისზლუქუნიშემოესმა.
გულდაჯერებით, დაუკაკუნებლადშევიდადახაზგასმითმზრუნველიხმით
დაეკითხა:
–მოხდარამე?ხომარაფერიგაწყენინა?
სრულიად გაუაზრებლად, დაუფიქრებლად, იქნებუნებლიეთაც, ქეითმა
მშვიდად,ხმისაუწევლად უპასუხა: "
შენიაღარ მეშინია, ბიძაჩემო!”

14

_ვინ?–ლამისამოიხავლაკიტინგმა.
_მისდომინიკფრენკონი,
–გაიმეორამოახლემ.
–შენხომარაფერიდაგილევია? !რასბოდიალობ?
!

მკითხველ თალ იგა

 –მისტერ კიტინგ, სერ!
მაგრამისუკვეწამოხტა, სასტუმროოთახშიგავარდადადომონიკ
ფრენკონიცისედახვდა, ვითომცაქარაფერიო.
–პიტერსგაუმარჯოს!
–დომინიკ!მართლაშენახარ? !–მთელითავისი
გაკვირვების, აღტაცებისათუცნობისმოყვარეობისმიუხედავად, ერთიიმ
ფიქრმაცგაჰკრათავში კიდევკარგი, დედაჩემიარააშინო.
–ოფისშიდაგირეკედამითხრეს, უკვეწავიდაო.
–მიხარიაშენინახვა. ..კარგი,ამმიეთმოეთსმოვრჩეთ მშვენივრად
იცი,სულ არგელოდიდაარცგულითადიმასპინძლისროლისმორგებას
ვაპირებ!რაქარმაგადმოგაგდო?
–აი, ასეთიუფრო მომწონხარ, პიტერ.
ვიქტორიანულიავეჯისვულგარულისიმდიდრისფონზედომინიკის
ჩამოქნილი, ნატიფიფიგურამეტადმომგებიანადგამოიყურებოდა:
მაღალქუსლიანიფეხსაცმელი, ნაცრისფერიშალისშემოტკეცილი
ქვედაკაბა, შავისვიტერისყვრიმალებამდეაწეულიყელი, რუხიფერის
ქუდისოდნავგვერდზეჩამოშვებულიფარფლი. ..ისეთინამდვილადაღარ
იყო,როგორიცსასამართლოში პიტერსუფრომათიისპირველი
შეხვედრაგაახსენდა, როცაქალისსახისკრისტალურმაუმეტყველობამ
გააოგნა...
–დაჯექი. ..ე-ე.
..პალტოჩამოგართვა?
–დიდხანსდასარჩენად არმოვსულვარდარაკისტუმარმასპინძლობის
თვალთმაქცობაზეცუარიგანაცხადე, იქნებპირდაპირსაქმეზე
გადავსულიყავი?
–ეგრეიყოს.
–ცოლად შემირთავ?
პიტერიჯერ გაშტერებულიიდგა, მერემძიმედდაეშვაუახლოესსკამზე
–მიხვდა, ქალიარ ხუმრობდა.
–ახლავეუნდაგადაწყვიტო მანქანითვარ დაკონექტიკუტშიჩასვლა-
ჩამოსვლას, დიდი- დიდი, ორსაათზეცოტამეტიდასჭირდეს. .
.
–მოკლედ. .
.ან ჰო, ან არა?ასეასაქმე?
–სწორედ მასეა.ანახლავე, ანაღარასოდეს!ისე, ერთრჩევასმაინც
მოგცემ: არდამთანხმდე, უარითქვი.იქნებჯობდაკიდეც, ესშანსიცარ
მომეცაშენთვის, მაგრამუკვეგვიანია ნათქვამისგადათქმაარ მჩვევია. ..
მოკლედ, შენიცი!
–დომინიკ, იოტისოდენაიმედიცკიარასოდესმქონიადა. .
.ახლარა
გეტაკა?
_ერთხელ უკვეგითხარი, დიდიხნისწინათ. .
.თუკითავად არ გყოფნის
გამბედაობა, მემაინცნუღარ მაიძულებ, შეგახსენო.
–მაგრამესამბავიბომბივითგასკდებადაატყდებაერთიმითქმა-
მოთქმა. .
.არ ჯობდა, ჯერ საქვეყნოდ გაგვეცხადებინადა. .
.
–არცმაგდენისნერვებიმაქვს, პიტერ!მთელიეგამბებიშენთვის
მომინდვია, ოღონდ მერე.ახლაკიპასუხსველი.
ზემოდანქვემოთ ჩაჰყურებდათვალებშიდამისიმზერაუფრო
პორტრეტისასჩამოჰგავდადაარა ცოცხალიადამიანისას. ..პიტერი
თითქოსდასულ მარტოიყო ოთახში.
–კარგი, –თქვაბოლოს, –თანახმავარ.თუშენიმანქანითმივდივართ,
ცოტათბილადჩავიცვამ კაბრიოლეტიამაინც. ..
–შარფიცგეყოფა.არცივა.
–არცრამებარგიგვინდა?დღესვევბრუნდებითუკან?
–კი, დღესვე.

მკითხველ თალ იგა

 უკველიფტისკართან, დომინიკირომწინგაატარა, კიტინგსაღარცეჭვი
ღრღნიდადაარცრამეემოციაეტყობოდასახეზე პირიქით, ახლა
თითქოსუფრო თავდაჯერებულადიქცეოდა, მამაკაცურად. ..
გარეთაცდაუკითხავადგაუყარამკლავშიხელიდაისეგადაიყვანა
ქუჩისმეორემხარეს, სადაცმანქანადაეტოვებინადომინიკს.მერეკარიც
თავადგაუღო, ჩასვადაუხმოდ მოუჯდაგვერდით.მხოლოდ ერთხელ
ამოიღოხმა, როცაურჩია გრენდკონქოურსითწადი, იქნაკლები
შუქნიშნებიაო, დომინიკმაასევეუსიტყვოდდაუდო მუხლებზესაკუთარი
ხელჩანთადაახლამათშორისთითქოსრაღაცუხილავიძაფიგაიბა
საერთოუბედურებისწინაშემდგარ ადამიანებსრომუჩნდებათხოლმე,
ისეთი.
დომინიკს,ჩვეულებისამებრ, სწრაფადმიჰყავდამანქანადაარც
დაძაბულობაეტყობოდა, წარბიცარგასტოკებიასახეზე.კიტინგს
ეჩვენებოდა, რომახლაისინიიმსაბედისწეროდგასროლილ ტყვიასავით
მიქროდნენ, რომლისშეჩერებაცმხოლოდსამიზნესშეუძლია. .
.ქუჩებში
უკვებინდიჩამოწვა, ოღონდ მაღაზიებიჯერ კიდევღიაიყოდა
რომელიღაცკინოთეატრისლამპიონებიცწითელ- ყვითელ შუქსაფენდა
ქვაფენილს.
ქალაქისგანაპირასიყვნენუკვე, პიტერმარომისევგაიღო ხმა.
–საგზაო პოლიციამსულ აიშვა. .
.რამერომიყოს, პრესბარათითანა
გაქვს?
–პრესასთანსაქმეაღარმაქვს, პიტერ.
–რაარ გაქვს? !
–გაზეთშიაღარ ვმუშაობ.
–სულ წამოხვედი? !
–არა,გამომაგდეს.
–დაიცა,შენრა ხუმრობ?
–მეგონა,ძაღლმადაკატამიცოდაესამბავი!შენროგორგამოგრჩა?
–რავიცი, ესდღეებისაერთოდ. ..
ცოტახნისმერეუკვედომინიკმასთხოვა, სიგარეტიამომიღე
ჩანთიდანო.პიტერმაქალისხელჩანთაგახსნა, მერექათქათა,
გახამებულიცხვირსახოცი, პომადა, სუნამოსფლაკონი, საფულეგადაქექა,
სიგარეტისკოლოფიდასანთებელამოძებნადაუცებგაუელვათავში
რაღასვიტერისშიგნით მიფათურებიახელიო. .
.თუმცაესზმანებაიქვე
მოიცილა, სიგარეტიამოიღო, მოუკიდადაახლადომინიკსმიაწოდა.
"გმადლობ. ”–მშვიდად, უემოციოდ თქვაქალმადაპიტერმაახლაერთს
თავისთვისაცმოუკიდა, ისევგადაწვასაზურგეზედაჩანთადაკეტა.
გრინვიჩსრომმიაღწიეს, პიტერმაჯერკარგადგაიკითხ- გამოიკითხა,
მერეგზაცთავად მიასწავლადომინიკსდაადგილზერომმივიდნენ,
პირველიგადმოვიდამანქანიდან, ქალსაცხელიშეაშველადა
მოსამართლისკარზეცთვითონდარეკაზარი. ..
წყვილიიქვე, სასტუმრო ოთახშიდააქორწინეს მოწმეებად
დიასახლისიდამეზობლისქალიდაუდგნენ.მარტივიცერემონიისადა
უბრალო მილოცვებისმერეისევმანქანაშიჩასხდნენ, ქუჩაგადმოჭრეს
დაუკანაგზასდაადგნენ.ერთიეგიყო, კიტინგმახელიგადაადო
მძღოლისსაზურგესდასულ ოდნავ, თითისწვერებითთუეხებოდა
დომინიკისმხარს. .
.ქალსარცხმაგაუღია, არცმოუხედავსმისკენ.
პიტერმახელიაიღო დათითქოსთავისთვის, ენისსასინჯადჩაილაპარაკა:
"მისისკიტინგი.“
–მისისპიტერ კიტინგისა, –მოულოდნელად გაუსწორადომინიკმა.
კიტინგისსახლთანრომგაჩერდნენ, პიტერიისევპირველიგადმოვიდა

მკითხველ თალ იგა

მანქანიდან,
წინიდანშემოუარადადომინიკსაცგაუღოკარი.ოღონდის
გადმოსვლასარცაპირებდა იჯდადასაჭესჩაჰფრენოდაორივეხელით.
–ღამემშვიდობისა, პიტერ.
..–თითქოსტუჩებისგაუნძრევლადგამოცრა,
–ხვალამდე!
დავიდრეკაცირაიმესთქმასმოასწრებდა, ვიდრეთავსდაკარგავდადა
იფეთქებდა,იქვედააყოლა: "
ხვალ დილითჩემსნივთებს
გადმოვატანინებ.ყველაფერიხვალიდანიწყება,პიტერ”.
–დაახლასადმიდიხარ?
–საქმეებიმაქვსმოსამთავრებელი...
–თუკივინმეშემეხმიანა,რასმიბრძანებ,
რავუთხრა?
–რაცკიმოგესურვება ყველაფერზეთანახმავარ.
თქვადასაბურავებისღრჭიალითმოწყვიტამანქანაადგილიდან.

●●●

ათიოდეწუთისმერე, ოთახშირომშევიდა, რორკმაგამოხედა,ოღონდ

არაისე, როგორცსჩვეოდახოლმე მოსალოდნელისუსიტყვო მირქმით
–არამედტკივილსადაგაუსაძლისლოდინზემიმანიშნებელიმწარე
ღიმილით. ..
სასამართლოსმერეარცუნახავსდათავად რომმიაკითხა, მოახლემ
უთხრა, თქვენინახვაარ სურსო; ახლაკიისეუცქერდა, თითქოსდაისიყო
ყველაფრისთავიცადაბოლოც, ყველასაჭირბოროტოსაკითხის
გადამჭრელიდაქალსმხოლოდისევალებოდა, მასთანყოფილიყოდა
მისთვისეცქირა. .
.კარგახანსიდგნენასე, ერთმანეთისპირისპირდა
დომინიკმაისიცკიგაიფიქრა ყველაზეკარგისიტყვებიისინია,
რომელთათქმაცკიარგჭირდებაო.
რორკირომშეინძრა, ქალმადაასწრო: "ახლაარაფერიმითხრა, ეგ
მერე."
კაცმამიიზიდა, მკლავებშიმოიმწყვდია, მთელისხეულითაეკროდა
ქალიცმთელიარსებითშეეგება; მერელოგინშიიწვნენ, უძრავად,
ძალაგამოცლილებიდამხოლოდერთმანეთისმხურვალესუნთქვა
ესმოდათ სიბნელეში.დილით, როცასულ ერთიწუთითშეაქციაზურგი,
მაშინღაუთხრაქალმა: "მიყვარხარ, რორკ” .
პირველადუთხრა მთელიმათინაცნობობისგანმავლობაში
პირველადწამოსცდა, კაცისსახეზეკიუკვეეწერაის, რისთქმასაც
აპირებდა: "გავთხოვდი.პიტერკიტინგსგავყევიცოლად" .
არა,მართლაუფრო ასატანიიქნებოდა, კაცსსახედაღრეჯოდასულიერი
ტკივილისგან, მტევნებიმოემუშტა, რაღაცმაინცშესტყობოდა. .
.ოღონდ
ახლაესყველაფერიმასშივერჩებოდა, ყოველგვარიმიმიკისადა
ჟესტიკულაციისგარეშე.
–რორკ. .
.–თქვაისევ, დაახლაუკვეშიშიშეეპარახმაში.
–არაფერია, ეგარაფერი. .
.კიდევთქვირამე.
–მუდამიმასვუფრთხოდი, ცხოვრებაშივინმეისეთსარ გადავყროდი,
ვინცსწორედიმასმათქმევინებდა, რაცმაშინსასამართლოდარბაზში
ვილაპარაკე. ..
საკუთარითავიმეჯავრებოდა, შენდასაცავადრომმომიწიაგამოსვლა. .
.
ესუკვეჩემთვისაცშეურაცხმყოფელიიყო შენისთანაკაცსანრადაცვა
უნდასჭირდებოდეს!შენრომგიყურებ, ერთადერთირეალობაჩემთვის
სწორედშენირეალობაადაარაამხალხის.ისრეალობა, სადაცშენ
საკუთარიწესებითშეგეძლებაბრძოლა აქკიამისშანსიარაა!მათი
წესებითრომგიწევსბრძოლა ესააჩემთვისყველაზეაუტანელი!ამით

მკითხველ თალ იგა

თავსიმცირებდასწორედ იმავესვაკეთებმეც პიტერ კიტინგსმივყვები
ცოლად. .
.იქნებასემაინცდაგანებონთავი, შენსნებაზეგაცხოვრონ,
მუშაობისნებაცმოგცენ!იქნებეგაასწორედჩემისისუსტეც -
მეტისმეტად მიყვარხარიმისთვის, მხოლოდჩემიიყოდასხვაარაფერი. ..
ჩუმადუსმენდა, მომლოდინედ თითქოსუკვედიდიხნისწინჰქონდა
ყველაფერიესმოსმენილიდაგაგებული. .
.
–შენმაგათ ჯერკიდევკარგად არ იცნობ, რორკ.ყველაფერზეარიან
წამსვლელები გაგანადგურებენ. .
.დასანამეგმოხდება, ჯერ მე
დავიღუპავთავს მხოლოდამითთუშევძლებ, საკუთარიპროტესტი
საჯაროდ გამოვხატო!სხვაანრაშემიძლია?რაშემოგწირო?სხვა
ყველაფერიისეთიუმნიშვნელოა, შეუსაბამო. .
.შენთანყოფნის
ბედნიერებაზევიტყვიუარსდაესიქნებაყველაზედიდიმსხვერპლი,
რომლისგაღებაცშემიძლია!ესააჩემიპასუხიმათთვისდასაჩუქარი
შენთვის!იქნებვერასოდესშეგხვდე, მაგრამმხოლოდ შენთვის
ვიცოცხლებ, შენთვისდაშენად!ესერთადერთიგზაღადამრჩენია. .
.
კაციშეირხათითქოს, თითქოსრაღაცისთქმადააპირა, მაგრამქალმა
აღარ აცალა:
–ჯერ დამამთავრებინე!იკითხავ ბარემთავიმოგეკლაო. .
.ეგეც
ვიფიქრე, მაგრამმიყვარხარდაამასვერვიზამ, იმიტომრომშენ
არსებობ!სანამშენცოცხალიხარ, მეცვიცოცხლებ თუნდაცპიტერ
კიტინგისცოლისსახელით.მხოლოდჩემთვის, ჩემსგონებაშითუ
წარმოვთქვამხოლმეჰაუარდ რორკისსახელს, მაგრამისმაინც
მეცოდინება, ამისთქმისუფლებარომდავიმსახურე!
კაცისსახეზეახლაიმტკივილსხედავდა, მუდამრომსდევდათავად მას,
თავადმასრომსტანჯავდადღედაღამ ოღონდახლაესტკივილიიარას
კიარა, დიდიხნისშეხორცებულ ნაწიბურსუფროწააგავდა. ..
–დომინიკ, ახლარომგითხრა, შეეშვიყველაფერს, თავიდანამოიგდე
მთელიესსისულელე, ეგსულელურიქორწინებაცდათვალდახუჭული
გამომყევი სადმე, ქვეყნიერებისდასალიერზე, ისერომაღარცჩემი
ტანჯვა-წვალებაგაიხსენო, აღარცმარცხი მიაფურთხეყველაფერსდა
მხოლოდჩემთვისიცხოვრეო გამომყვები?
დაახლაკაცმასწორედ ისგამომეტყველებადაინახაქალისსახეზე,
წუთისწინთავად რომაღბეჭდოდა. ..მხოლოდმერეღაგაიგონაშორეული
ხმა,ქალისთითქოსდასრულიადუძრავიტუჩებიდანგამოსული: "
ნება
შენია..
.”
–მაშინმისმინე: სწორედ ესააერთადერთი, რამაცჩვენისიყვარული
შეიძლებადაღუპოს სიბრალულისგრძნობა!არაფერიგვჭირს
ერთმანეთისშესაბრალი ესგზაჩვენვეავირჩიეთ.ახლარომჩემი
ცოლიგახდე, მხოლოდჩემითუნდაიცხოვრო ასეთიკიარცმემინდიხარ
დაარცთავად გინდასაკუთარითავი. .
.არ ვიცი,ამღამესროგორ
გადავიტან, მაგრამგადავიტანდაშენცშენსქმარსდაუბრუნდები.
ამქვეყნად არავისმისცენება, შეგაშინოს არცშენთვისტკივილის
მიყენებისსაშუალებამისცევინმეს.მეტიისეთიაღარ მინდაგნახო,
სასამართლოდარბაზშირომიყავი. ..ოღონდეგთავად უნდაისწავლო, მე
მანდ ვერაფერსგიშველი, საკუთარიგზაუნდამოძებნოდამერეეგგზა
თვითონმოგიყვანსჩემთან.მანამდეკინურაფერსშიშობ ჩემსსულს
ვერავინგაანადგურებსდავერცშენდაგაკლებსვინმერამეს
გარეგან...
ბრძოლაუნდაისწავლო ესშენიგზაა, შენივეარჩეული,
შინაგანითავისუფლებისმისაღწევად.ახლაკიიმასგეტყვიმხოლოდ,
რომმიყვარხარ, ბოლო ამოსუნთქვამდემეყვარებიდასიცოცხლის
ბოლომდედაგელოდები_თუნდესდღეარცარასოდესდადგეს. ..

მკითხველ თალ იგა

მიყვარხარ,დომინიკ.
მერეყვრიმალზეაკოცადახელიგაუშვა.ქალიცაღარ გასძალიანებია,
წყნარად გავიდადაკარიგაიხურა.

15

იმდილით, ცხრასაათზე, თავისოთახშიგამოკეტილიპიტერ კიტინგი

ადგილსვერპოულობდადაგაშმაგებულისცემდაბოლთას.არცგაუგია,
ცხრათუშესრულდადასაერთოდარახსოვდა, ქეთრინირომ
ელოდებოდა.თავიაიძულა, ისიცდაევიწყებინადასაერთოდ, ყველაფერი,
რაცმასთანიყოდაკავშირებული.
კარიკიდედისგან" თავდასაცავად"ჩაკეტა.წინასაღამოს, შვილის
მოუსვენრობისადაშფოთვისშემხედვარემისისკიტინგმამოახერხადა
ყველაფერიათქმევინა.შვილმაპირდაპირმიახალა, დომინიკ
ფრენკონზედავქორწინდიო დამერეაბნეულ- დაბნეულადაუხსნა
დომინიკიდროებით ქალაქიდანგაემგზავრა, ესამბავივიღაც
მოხუცებულ ნათესავსრომშეატყობინოსო.არადა, დედამისიისეთი
გახარებულიჩანდა, ისექოთქოთებდადაკრიახობდა, არცარაფრის
ახსნა-განმარტებასჭირდებოდადაპიტერიცსულ ტყუილად ცდილობდა
პანიკურიშიშისდამალვას.უკვესრულებითაღარ იყოდარწმუნებული,
მართლათუდაქორწინდადამისიცოლიცდილითნამდვილად
დაუბრუნდებოდა.
ახალიამბისგახმაურებადედასსასტიკადაუკრძალა, მაგრამიმან
მაინცდაურეკავიღაც- ვიღაცეებსდაარცდილითშეუწყვეტიაეს
საქმიანობა.მერეაქეთაცდაიწყესრეკვა, ტელეფონისაერთოდაღარ
ჩუმდებოდა, ატყდაერთივიშვიშიდაორომტრიალი, მოლოცვა-
დალოცვებიდამადლობა- გულისაჩუყებები.კიტინგითითქოსხედავდა
კიდეც, ნელ- ნელაროგორვრცელდებოდაესამბავიტალღა- ტალღადა
მთელ ქალაქსედებოდა.თვითონტელეფონსარ პასუხობდა: ეჩვენებოდა,
ნიუ-იორკისყველაკუთხე- კუნჭულშიდიდიზარ- ზეიმიაგამართულიდა
მხოლოდმევარ ასეოთხკედელშიგამომწყვდეული, აფორიაქებული,
დაბნეულიდაშეძრწუნებულიო. ..
ბოლოს, სადღაცშუადღისას, კარზეზარმადარეკადაკიტინგმაცმთელი
ძალითმიიჭირაყურებზეხელი არუნდოდაგაეგო, ვინმოვიდადარა
უნდოდა.მერედედისხმამოესმა, ისეთიმღელვარედაგახარებული,
შერცხვაკიდეცმისმაგივრად: "პიტ,საყვარელო, არგამოხვალ, შენს
მეუღლესარ შეეგებები? !ისიცწინკარშიგამოენთოდადომინიკს
შეეფეთა სიასამურისქურქსიხდიდადაირგვლივსუნამოსსურნელში
არეულ, ქუჩიდანშემოყოლილ სუსხსაფრქვევდა.თანთავაზიანად
იღიმებოდა, პირდაპირთვალებშიშესციცინებდა: "
დილამშვიდობისა,
პიტერ. ”
წამითსარგადაყლაპულივითიდგადაამხნისგანმავლობაშიმოასწრო,
ტელეფონისყველაზარიცმოენელებინადაგამარჯვებულისსიხარულიც
სრულისისრულითგანეცადა.მერემეუღლისკენდაიძრა, გადაჭედილი
სტადიონისარენაზეგამოსულიკაცივით, აელვარებულ ფარებზე
არეკლილიმზითთვალმოჭრილივით გაუღიმადა დომინიკ, ძვირფასო,
აი,სიზმარიცცხადად მექცაო, –უთხრა.
თითქოსერთნაირისიამაყისადაერთმანეთისუსიტყვოდგაგების
უნარისგამომანამდემათიდაძაბულიდაარაბუნებრივიურთიერთობა
ქორწინებასახლაჩვეულებრივ, ადამიანურკალაპოტშიგადაეყვანა. .
.
დომინიკსესამბავიაშკარად სიამოვნებდა ვწუხვარ, ხელში

მკითხველ თალ იგა

ატატებულირომარ შემომიყვანეო, –გაეკეკლუცასავითმეუღლეს.
პიტერსცოლისთვისარ უკოცნია, მხოლოდ ხელზეწაეტანადამაჯის
ზემოთ, ნაზად, ცოტადაბნეულადშეეხოტუჩებით.
მერეიქვეშორიახლოსმდგარ დედასჰკიდათვალიდაგამარჯვებული
კაცისრიხიანიხმით განუცხადა: "
დედა ესდომინიკკიტინგია. ”
დაინახა, როგორ გადაკოცნადედამთილმარძალი.დომინიკმაცკოცნაზე,
ცოტაარ იყოს, უგულოდ უპასუხა.მისისკიტინგიმაინცმეცხრეცაზეჩანდა
სიხარულისგან: "ჩემო საყვარელო, როგორიბედნიერივარ, როგორი
გახარებული!ღმერთმადაგლოცოს, ვერწარმოვიდგენდი, ასეთილამაზი
თუიქნებოდი! ”
პიტერმაკიაღარიცოდა, ახლარაღაუნდაექნა; ისევდომინიკმა
გამოიჩინაინიციატივა, ზედმეტიფიქრისდროაღარ მისცადედა- შვილს_
პირდაპირ სასტუმრო ოთახშიშეაბიჯადაუკვეგაშინაურებულმა, ესღა
თქვა: "
მოდით, ჯერ ვისადილოთ.მერეკიბინადამათვალიერებინეთ.ჩემს
ნივთებსერთ საათშიმოიტანენ. ”
მისისკიტინგიმაშინვედაფაცურდა: "
მაგიდაუკვეგაწყობილია, მის
ფრენ. .
.”–სასწრაფოდდააჭირაენასკბილი, –"უი,ძვირფასო, რომარ ვიცი,
როგორმოგმართო?მისისკიტინგიგირჩევნია, თუ..
."
–დომინიკი, უბრალოდ, დომინიკი, –მშვიდადუთხრარძალმა.
–ესამბავიარ გავახმაუროთ, არავინდავპატიჟოთ?არ. .
._ჩაერთო
პიტერი, მაგრამდომინიკმაიქვეგააწყვეტინა:
–მოგვიანებით, პიტერ.თავისთავადმოხდებაყველაფერი,
მერე, როცაბარგიმოიტანეს, პიტერმადაინახა, როგორთამამადდა
უყოყმანოდ შევიდაქალისაძინებელ ოთახში, მოახლესაუხსნა, სად რა
დაეკიდა, პიტერსკისთხოვა, კარადებშიადგილიგამითავისუფლეო.
მისისკიტინგიშეფიქრიანებულიჩანდა: "
კიმაგრამ, შვილებო, არსად
გამგზავრებასარაპირებთ?ყველაფერიისემოულოდნელდრდდა
რომანტიკულადმოხდა, მემგონი, რაღაცგამორჩეულ თაფლობისთვეზეც
რომგეფიქრათ, არიქნებოდაცუდი. "
–არა, –მიუგო დომინიკმა, –არმინდა, პიტერისაქმესმოვწყვიტო.
–ცხადია, ესყველაფერიდროებითია, დომინიკ, –თქვაპიტერმა, -მალე
ახალ, უფროდიდბინაშიგადავალთ.შენთვითონაარჩევ. ..
–რასაჭიროა? !–შორსდაიჭირადომინიკმა, –აქაურობაცმშვენიერია,
არსადაცარვაპირებგადასვლას.
–მეგადავალ, –სულგრძელადშესთავაზამისისკიტინგმა,
დაუფიქრებლად, საჩქაროდ, ეტყობა, დომინიკისადმიუკვეგაჩენილი
შიშისკარნახით, –სადმე, პატარაბინაში.
–არა, –მოჭრადომინიკმა, –მგონი, არ ღირს.არაფრისშეცვლაარ
მსურს, უბრალოდ, მინდა,თვითონმოვერგოპიტერისცხოვრებას.
–რაძვირფასივინმეხარ, –ტკბილადგაუღიმამისისკიტინგმა, თუმცა
გაქვავებულ კიტინგსუკვესულ სხვაეჭვიუღრღნიდაგულს.
სხვათაშორის, მისისკიტინგიცმაშინვემიხვდა პირველიდღეების
აღტკინებაგადაივლიდათუარა, დომინიკსაუცილებლად შეიჯავრებდა.
დამცირებასაიტანდა, აი, უგულო თავაზიანობასკივერაპატიებდარძალს.
ტელეფონიისევაწკრიალდა.მთავარიდიზაინერირეკავდაოფისიდან,
მოსალოცად: ამწუთასგავიგეთ, პიტერ, გაიჯერაცგაოგნებულია.მემგონი,
უნდადაურეკო, ანიქნებ, სულაცშემოიარო. "
კიტინგმაცაღარ დააყოვნადაოფისსმიაშურა, გაუხარდაკიდეც,
შინიდანგასვლისმიზეზირომგამოუჩნდა.მიჯნურირაინდივითამაყად
თავაწეულმაშეაბიჯამხაზველებისოთახში, ყველასუცინოდა, გრძნობით
ართმევდახელს, მილოცვებზეგულითადმადლობასუხდიდა. .
.შურიან

მკითხველ თალ იგა

გამოხედვებსკივითომვერცამჩნევდადაერთ- ორუკბილოხუმრობასაც
შეგნებულად წაუყრუა.მერე, ჩქარინაბიჯით, ფრენკონისკაბინეტისკენ
გაემართა.
ერთიპირობა, როცაფრენკონისსახეზესიძისდანახვით
გაბედნიერებულისიმამრისღიმილიდაინახა, რაღაცუცნაური
დანაშაულისგრძნობადაეუფლა.აღელვებულმაფრენკონსმხარზე
მოუთათუნახელიდა გაი, რომიცოდე, როგორიბედნიერივარო, –
ამოილუღლუღა.
–ამისმოლოდინისულ მქონდა, –მიუგო ფრენკონმა, –მაგრამახლა
საბოლოოდდავმშვიდდი.ახლაწესითდაკანონითაცესყველაფერიშენი
გახდება, პიტერ, რასაცხედავ ესკაბინეტიც, ყველაფერი. ..ძალიანმალე.
–რაზელაპარაკობ?
–კარგი, ყველაფერიმშვენივრადგესმის!დავიღალე, პიტერ.იცი, დგება
დრო, როცასაბოლოოდგიწყდებაქანციდამაშინ. .
.არა,ჯერ ვერგაიგებ,
ჯერახალგაზრდახარ.არადა, გულზეხელიდაიდედამითხარი, ვის
რაღაშივჭირდებიაქ?ყველაზესასაცილო ისაა, სულ რომარ მანაღვლებს,
ვარრამეშისაჭირო თუარა. ..ზოგჯერ გულწრფელობისხასიათზევდგები
ხოლმე.სხვათაშორის, მშვენიერიგრძნობაა. .
.მოკლედ, დიდი_დიდი
ერთი-ორიწელიც, დამივხედავჩემსთავს.ჰოდა, ბურთიც
დამოედანიცშენდაგრჩება.ცოტახანსკიდევავითრევფეხს, რავქნა, ეს
ოხერი, მიყვარსაქაურობა მართლაკარგადავაწყვეთსაქმე, ხალხი
პატივსგვცემს არიყოცუდიფირმაესჩვენი" ფრენკონიდაჰეიერი, ”რას
იტყვი?ცხადია, "ფრენკონიდაკიტინგი"უნდამეთქვა, მალეკიმარტო
კიტინგი”დარჩება. ”ცოტახანსგაჩუმდა." რაღაც, ბედნიერებასვერ
გატყობ,"–დაამატამერეხმადაბლა.
_რათქმაუნდაბედნიერივარ ბედნიერიცდამადლიერიც, რაზეა
ლაპარაკი? !ოღონდ, ერთიესგამაგებინე, საქმიდანგასვლაზეახლა
რატომჩამოაგდესიტყვა?
–სხვარამესვგულისხმობ.არგიხარია, როცაგეუბნები, ესყველაფერი
შენიიქნება- მეთქი?მე. .
.ძალიანკიმინდა, გიხაროდეს.
–კარგირა, გაი,რაღაცარეულ- დარეულადლაპარაკობ. ..
–პიტერ, ესჩემთვისუმნიშვნელოვანესიამბავია იამაყებთუარა.
არადა,ვიცი, ამაყობ,ასეა?
–ვინარ იამაყებდა? !–ცდილობდა, ფრენკონისთვისთვალიაერიდებინა
დამისიმუდარანარევიხმაუკვეაღიზიანებდაკიდეც.
–აბარა!ვინარ იამაყებდა? !რასაკვირველია. .
.დაშენც, პიტერ?
–რაგინდა?–ბრაზივეღარმოთოკაკიტინგმა.
–მინდა, ჩემით ამაყობდე, პიტერ, –მორცხვად ჩაილაპარაკა
სასოწარკვეთილმაფრენკონმა, –მინდავიცოდე, რომცხოვრებაშირაღაც
შევქმენი, რაღაცმნიშვნელოვანი, აზრიანი.დაროცაშედეგების
შეჯამებისჟამიდადგება დარწმუნებულივიყო, უაზროდ არ მიცხოვრია-
მეთქი.
–მაგაშიისედაცარახარდარწმუნებული, არა?–კიტინგსთვალები
ბოროტადდაუწვრილდა, თითქოსუეცრად ფრენკონისგანსაფრთხე
იგრძნოო.
–დაშენთვითონრაგჭირს, პიტერ?–უკველამისუგულოდჩაეკითხა
ფრენკონი.
–მეარაფერი, შენკი,ჯანდაბასშენითავი, რაუფლებაგაქვს,
დარწმუნებულიარ იყო!შენიხნისკაცს, შენისახელისმქონეს, შენი
გავლენის, შენი..
.
–მეცმინდა, დარწმუნებულივიყო.სწორედმაგისთვისვიწყვეტდიწელს!

მკითხველ თალ იგა

 –მაგრამმაინცარხარ!–გამწარებულიიყოდათანშეშინებული.
ამიტომუნდოდა, ტკივილიმიეყენებინადაზუსტად ისუთხრა, რასაც
ყველაზედიდიტკივილისმიყენებაშეეძლო, ოღონდდაავიწყდა,
ნათქვამითავადმისთვისვეიქნებოდამტკივნეულიდაარა
ფრენკონისთვის.ისვერცმიხვდებოდავერაფერს, ვერასოდეს, გუმანითაც
კი,_აი,მეკივიცნობერთს, ვისაცარაფერიდააეჭვებსთავისდღეში,
სამარისკართანაც, იმდენადაადარწმუნებულიდათავდაჯერებული,
სიამოვნებითგამოვჭრიდიყელს!
–ვის?–ისევწყნარად, ისევგულსგარეთიკითხაფრენკონმა.
_გვეყოფა; გაი!რაგვჭირსსაერთოდ?რაზევლაპარაკობთ?
–არ ვიცი, ჩაიბურდღუნაფრენკონმა.დაღლილიჩანდა.
იმავესაღამოსვახშმადეწვიაქალიშვილსდასიძეს.დაუდევრადეცვა
დაროცამისისკიტინგსხელზეეამბორა, ძველიგალანტურობისაც
აღარაფერიეცხო.დომინიკსგაბედნიერება, ცოტაარ იყოს, მჟავედ,
სიტყვაძუნწად მიულოცა, თანაც, დამნაშავესავით, მავედრებელი
თვალებითმიაჩერდასახეში.ქალიშვილისგანდამცინავ, ეშმაკურ
ღიმილსმოელოდაპასუხად, არადა, მისდაგასაოცრად, დომინიკი
გაგებითადათანაგრძნობითშესცქეროდა. თქმითარაფერიუთქვამს
მამისთვის_უბრალოდ შუბლზეაკოცანაზადდაიმაზეოდნავუფრო
დიდხანსარ მოაცილატუჩები, ვიდრემათიურთიერთობისდაუწერელი
წესიმოითხოვდა. ფრენკონსმადლიერებისთბილმატალღამდაუარა
ტანში,მერეკიუცებ_, ,
დომინიკ“ჩაიჩურჩულაისე, დანარჩენებსრომარ
გაეგოთ, _”ალბათ რაუბედურიხარ. ..
“
ქალიშვილმახმამაღლაგადაიკისკისადახელკავიგამოსდო: ,,რას
ამბობ,მამა, ეგრამგაფიქრებინა! “”მაპატიე”,–ამოილუღლუღაფრენკონმა,
–სულელივარ. .
.გადასარევადააყველაფერი“ ..
.
სტუმრებიკიმთელისაღამომოდიოდნენდამოდიოდნენ,
გაუფრთხილებლად დადაუპატიჟებლად, ვისყურსაცახალიამბავი
მისწვდომოდადავინცშინაურადთვლიდათავს.კიტინგსვერ გაერკვია,
სიამოვნებდამათინახვათუარა.თუმცა, სანამბინაშიერთიხალისიდა
ჟრიამულიიდგა, თავსმაინცმშვიდადგრძნობდა. დომინიკიუზადო
მასპინძელიგამოდგა.
შუაღამესკარგად გადაცილებულიიყო, ბოლოსტუმარცრომგააცილეს
დამარტონიდარჩნენნამწვავებითსავსესაფერფლეებისადაცარიელი
ჭიქებისგარემოცვაში.სასტუმრო ოთახისსხვადასხვაკუთხეშიისხდნენ
დაკიტინგიძალიანცდილობდა, როგორმეიმნაბიჯისგადადგმა
გაეჭიანურებინა, როცაუკანდასახევგზასაღარ დაიტოვებდა. .
.
_კეთილი, პიტერ, –თქვადომინიკმადაწამოდგა, –მოდი,ბოლომდე
მოვიხადოთვალი.
მერე, როცასიბნელეშიქალისგვერდით იწვა, თითქოსუკვე
ჟინმოკლულიდათანმაინცუფრო აღგზნებული, ვიდრეოდესმეამუძრავი,
უგრძნობი, გაქვავებულისხეულისსიახლოვით, რომელსაცსაერთოდ
ვერაფერმა, თვითზიზღმაცკივერ დაამჩნიასიცოცხლისნიშანწყალი,
კაცისმთელიმონდომებისადათავგამოდებისმიუხედავად, ორადორი
სიტყვაწაიჩურჩულა: ”წყეულიმციყავ! ”
ქალსკრინტიარ დაუძრავს, არცკიშერხეულა.
მხოლოდახლაღაგაახსენდაის, რასაცსულ ცოტახნისწინ,
ვნებამორეულმაყურადღებაარცმიაქცია.
–ვინიყო?–ჰკითხახმაჩახლეჩილმა.
–ჰაუარდრორკი, –უპასუხაქალმა.
–კარგი, –ლითონიგამოერიახმაში, –თუარ გინდა, ნუმეტყვი.

მკითხველ თალ იგა

 მერეშუქიაანთო, ახლაცგაუნძრევლადმწოლიარე, შიშველ,უკან
თავგადაგდებულ ქალსდახედა მშვიდი, უდრტვინველი,უმანკოსახე
ჰქონდა.ჭერსასცქეროდა." პიტერ,
"–თქვაჩუმად,–"რადგანესშევძელი.
..
უკვეყველაფერისულ ერთია. .
."
–თუგგონია, ხშირ-ხშირადშეგაწუხებ,
თუმართლაასეგგონია. .
.
–გინდახშირად დაგინდაიშვიათად ნებაშენია, პიტერ.

●●●

მეორედილით, სასადილომაგიდაზედომინიკსყვავილების
მაღაზიიდანგამოგზავნილიყუთიდახვდა მოგრძო, თოვლივითქათქათა.
–ესრაღაა?–ჰკითხამოახლეს.
–ალიონზემოიტანეს, ქალბატონო.მთხოვეს, თქვენითეფშისგვერდით
დამედო. .
.
"მისისპიტერ კიტინგს” ,
–ეწერასაჩუქარს.დომინიკმაყუთიგახსნა.შიგ
რამდენიმეღერითეთრიშროშანიიდო, კიდევუფრომდიდრულიდა
ძვირიანი,ვიდრეორქიდეებიწელიწადისამდროს.ყვავილებსპატარა
ბარათიცახლდა, გამომგზავნისვინაობისმაუწყებელი." ელზუერთთუი
ეწერაზედმსხვილი, გაკრული, თითქოსეშმაკურადმოცინარიასოებით.
–რაყურადღებიანიკაცია!–თქვაკიტინგმა, –ნეტაგუშინვერატომარ
შეგვეხმიანა?!
–ლარნაკშიჩადგი, მერი,–სთხოვადომინიკმამოახლესდაყუთი
მიაწოდა.
ნაშუადღევსკითუისდაურეკადავახშმადდაპატიჟა.
ვახშამირამდენიმედღისშემდეგგაიმართა.კიტინგისდედამადრე
დაგეგმილიშეხვედრამოიმიზეზადაშინიდანწავიდა, თუმცა
სინამდვილეში, დროსჭირდებოდარაღაც- რაღაცეებთანშესაგუებლად.
ამიტომსუფრასამკაცზეგაიშალა_ბროლისშანდლები, სანთლები,
ყვავილებიანილარნაკი. ..
მერემისტერ თუიცმობრძანდა.მასპინძლებსისემიესალმა, ისედაუკრა
ორივესთავი, თითქოსძველ ნაცნობებთანკიარა, სამეფოკარის
მიღებაზეიყო ტუმრად მიწვეული.დომინიკიცმაღალიწრისბანოვანივით
იქცეოდა, დარბაისლურადდათანიმდენადბუნებრივად, ვითომ
სხვაგვარადარცარასოდესუცხოვრიაო.
–აბა, რასიტყვი,ელზუერთ?- –ჰკითხაკიტინგმადახელიჰაერში
გაიქნია,–როგორცჩანს, ბინასაცგულისხმობდა, ზოგადატმოსფეროსაც
და,ცხადია,დომინიკსაც.
–პიტერ ჩემო, მოდი, თავისთავადნაგულისხმებზეზედმეტსნუ
ვილაპარაკებთ.
დომინიკიკაცებსსასადილოოთახშიშეუძღვა.საღამოსთვის
საგანგებოდ შეერჩიატანისამოსი კაცურ თარგზეგამოჭრილითეთრი
სატინისპერანგიდაგრძელი, შავიქვედაკაბა,სადადათავისთმასავით
სწორი.ქვედაკაბაშიისეთიწვრილიუჩანდაწელი, იფიქრებდი მუჭში
მოიმწყვდევდაშუაზეციოლად გადაამტვრევო.სიფრიფანამკლავები
შიშველიჰქონდადასუსტმაჯაზეცმძიმედდაშეუსაბამოდდიდად
მოუჩანდაოქროსსამაჯური.საერთოდ, მთელიმისიგარეგნობა
შეგნებულად დამახინჯებულიელეგანტურობისიერსატარებდა
მოწიფულისაშიშად დაბრძენებულიქალისგარეგნობა, რომელიც,
იმავდროულად, რაღაცით პატარაგოგოსაცმოგაგონებდათ.
_მართლაძალიანლამაზია, არა,ელზუერთ?–მიმართაკიტინგმა
სტუმარსდათანისეთისახითმიაჩერდადომინიკს, ვითომბანკის

მკითხველ თალ იგა

ექვსნიშნაანგარიშსდასცქერისო.
_არციმაზენაკლებად, ვიდრემოველოდი, –თქვათუიმ, –დაარციმაზე
მეტად.
მაგიდასთან, ძირითადად, კიტინგილაპარაკობდა.ეტყობოდა,
მეტისმეტად აშლოდასაღერღელი.თანცდილობდა, მჭევრმეტყველებით
გამოეჩინათავი, სიტყვებსსაგანგებოდარჩევდადააშკარაიყო
საკუთარინაუბრისმოსმენასიამოვნებდა.
_გამოგიტყდები, ელზუერთდა, სინამდვილეში, დომინიკმამოგიწვია.
გულწრფელადვაღიარებ, მეარ მითხოვია.თუმცა, მიხარია,ჩვენი
სურვილით პირველისწორედშენრომმოგიპატიჟეთ.უკეთესირაუნდა
ინატრო კაცმა? !მეუღლედასაუკეთესომეგობარი.არადა, ყოველთვის
მღრღნიდასულელურიეჭვი მეგონა, ერთმანეთიმაინცდამაინცარ
გეხატებოდათ გულზე.ღმერთმაიცის, რატომავიკვიატე, ამიტომდღეს,
როცაასეერთად ვსხედვართ სამივე, განსაკუთრებულადბედნიერივარ.
–ესეიგი, მათემატიკისარ გჯერა, არა, პიტერ?–გაუღიმათუიმ, _რატომ
გიკვირს?არიცი, გარკვეულიციფრებისკომბინაციაგარკვეულ შედეგს
რომიძლევა?როცასაქმეისეთ სამპიროვნებასეხება, როგორებიც
დომინიკი, შენდამევართ ასეთიჯამისმიღებაგარდაუვალია.
–ამბობენ, სამიუკვებრბოაო, –იხუმრასავითკიტინგმა, –არადა,
ტყუილია.ერთსორისჯობიადაზოგჯერ ორს სამი, ვითარებასგააჩნია.
–მაგმოძველებულიკლიშესმთავარიშეცდომაისაა, ბრბოსიმთავითვე
რაღაცსამარცხვინოდრომმიიჩნევს, –თქვათუიმ, –არადა, სულ
პირიქითაასაქმე.აი, ხუმრობა- ხუმრობითშენცმაგდასკვნამდემიხვედი
ამწუთას.მეტსაცგეტყვით, სწორედსამიამისტიკურისაკვანძოციფრი.
მაგალითად წმინდასამება.ან, ვთქვათ, სამკუთხედი, რომლისგარეშეც
არანაირიკინოინდუსტრიაარგვექნებოდა.მერერამდენივარიაციააქვს
ამყბადაღებულ სამკუთხედს!აუცილებელიარ არის, მაინცდამაინც
ტრაგიკული. .
.აი,თუნდაცჩვენსსამეულზევილაპარაკოთ_მე
ჰიპოტენუზისმაგივრობასვწევ, როგორცშემიძლიაისე, ჩემიანტიპოდის
ადგილსვიკავებ, არა,დომინიკ?
უკვეტკბილეულსშეექცეოდნენ, როცაკიტინგსტელეფონზედაურეკეს.
ისმოდა, მეორეოთახიდანუკმაყოფილოხმითროგორელაპარაკებოდა
თავისერთ- ერთ მხაზველს, რომელიცგვიანობამდეშერჩენოდა
სასწრაფოდდასამთავრებელ საქმესდამისირჩევა- დარიგება
დაუყოვნებლივესაჭიროებოდა.თუისკამზეშეტრიალდა, პირდაპირ
მიაჩერდადომინიკსდაგაუღიმა.ამღიმილითთქვაყველაფერი, რისი
სიტყვითგამოთქმისუფლებაცმანამდექალისიმდღევანდელმა
გარეგნობამარმისცა.დომინიკმათვალიგაუსწორა, სახეზეერთი
ნაკვთიცარ შესტოკებია, თუმცაგამომეტყველებაშეეცვალა თითქოს
აღიარა,მივხვდიმაგმზერისფარულ აზრსო.თუიმ, ცოტაარ იყოს,
შეურაცხყოფილადიგრძნო თავი: ნამდვილად ერჩია, დომინიკს
მიამიტობაგაეთამაშა არმესმის, ასერატომმიყურებო.
–ესეიგი, ბოლოსშენცაღიარეოჯახისწმინდათაწმინდაინსტიტუტის
უპირატესობა, დომინიკ?
–კი,ელზუერთ, ასეგამოდის.
–დაშეწყალებასაცაღარითხოვ?
–ვითომრა, აუცილებელია? !
_არა,რათქმაუნდა.აღტაცებულივარშენით. .
.ახალიცხოვრებაროგორ
მოგწონს?პიტერისღირსებებშიეჭვიარმეპარება, თუმცაიმკაცსაცვერ
შევადარებ, ვისზეცმედაშენვფიქრობთ. .
.იმასალბათ ვერავინშეედრება,
ოღონდშენმაგაშივერასდროსდარწმუნდები.

მკითხველ თალ იგა

 ქალსზიზღით ნამდვილადარ შეუხედავს, გულწრფელადგაკვირვებული
მიაჩერდათუის.
–რაზელაპარაკობ?
–კარგიერთი, ძვირფასო,ჩემთანთავისმოკატუნებარაშიგჭირდება?
კიკიჰოლქომბისწვეულებაზე, პირველიდანახვისთანავე, რორკი
შეგიყვარდა...ბოლომდეგავთამამდებიდაგეტყვი სიგიჟემდეგინდოდა
იმასთანდაწოლა, იმანკიზედაცარ შემოგხედა.ამიტომ, მერერაცმოხდა,
უკვეაღარააძნელიასახსნელი.
–მართლაასეფიქრობ?–ჩაეკითხადომინიკი.
–ვითომდიდიგულთმისნობასჭირდებამაგისმიხვედრას? !
უგულებელყოფილიქალისჩვეულებრივიამბავია.შენთვისერთადერთი
სასურველი, საოცნებო მამაკაცირორკია, იმანკიშენიარსებობაცარ
იცის.
–ეტყობა, ზედმეტად გამჭრიახიმეგონე, ელზუერთ, –თქვაქალმა.
ყოველგვარიინტერესიუცებგაუქრასტუმრისმიმართდაამისდამალვაც
არ უცდია.დაღლილიჩანდა.თუიშეცბა, მერეკიგაბუტულივითგაიფხორა.
კიტინგიმაგიდასთანდაბრუნდა.თუისრომჩაუარაგვერდით, სტუმარი
უნებურადაიწურა.
–პიტერ, სანამწავალ, ”
სტოდარდისტაძარზე”მინდადაგელაპარაკო.
ცუდიარ იქნება, გადაკეთებაშიშენცმიიღომონაწილეობა.
–ელზუერთ. ..–იუკადრისაკიტინგმა.
თუისგაეცინა: "
დაწყნარდი, შენსპროფესიულ თავმოყვარეობასარავინ
ეხება.ზოგჯერ რაღაც- რაღაცეებისმარცხენახელითკეთებაცარაა
სათაკილო.დომინიკიცგაგიგებს.ბოლოსდაბოლოს, გაზეთშიუმუშავია.
”
–ვერგცნობ, ელზუერთ, –შეეხმიანადომინიკი,–სასოწარკვეთამხომ
არ დაგრიახელი?შენსირონიასაშკარად მოაკლდაგესლი!მერე
წამოდგადა ყავასასტუმროოთახშიდავლიოთო, –შესთავაზაკაცებს.

●●●

ჰოპტონსტოდარდმასასამართლოსძალითრორკისგანმიღებულ
თანხასთავისიჯიბიდანაცწაუმატადა” სტოდარდისტაძარიც” ,
უკვე
ახალიდანიშნულებისგათვალისწინებით, ხელახლაგადააკეთა
ელზუერთთუისმიერ შერჩეულიარქიტექტორებისოთხეულმა: პიტერ
კიტინგმა, გორდონლ.პრესკოტმა, ჯონერიკსნაიტმადავინმეგასუებმა
–ოცდაოთხიწლისყმაწვილმა, ვისაცქუჩაშიგვერდითჩავლილი
მანდილოსნებისთვისუწმაწურისიტყვებისთქმაუყვარდადაროგორც
არქიტექტორს, ჯერცხოვრებაშიარცერთიკერძოშეკვეთაარ მიეღო. .
.
დანარჩენსამსარცსახელიაკლდადაარცპროფესიულიავტორიტეტი,
გასუებსმსგავსიცარაფერიგააჩნდა; სხვათაშორის, თუიმაცსწორედ
ამიტომჩართო საქმეში.არადა, ყველაზეხმამაღლაისლაპარაკობდადა
სხვებთანშედარებით ყველაზეთავდაჯერებულადაცგამოიყურებოდა.მე
არაფრისმეშინიაო, გაიძახოდადაარცტყუოდა.ოთხივერჩეული
“ამერიკისმშენებელთასაბჭოში"იყოგაწევრიანებული.
საბჭო თანდათანმომძლავრდადაგაიზარდა.სტოდარდისსასამართლო
პროცესისმერე, "ამერიკისარქიტექტორთაგილდიის”კულუარებში
დიდხანსგრძელდებოდაცხოველიდავა- კამათი.გილდიისწევრები,
ზოგადად, ელზუერთ თუისადმიგულითადიდამოკიდებულებითარ
გამოირჩეოდნენ, მით უმეტეს,ამმისი"საბჭოს"დაფუძნებისშემდეგ.
მაგრამსასამართლოპროცესმავითარებასაგრძნობლადშეცვალა.
ბევრიამტკიცებდა, სარჩელისშეტანასწორედთუისგახმაურებულმა

მკითხველ თალ იგა

სტატიამგანაპირობაო; ამიტომაცმიიჩნიეს, იმკაცთან, ვინცმოახერხადა
კლიენტიაიძულა, არქიტექტორისთვისეჩივლა, მეტისიფრთხილე
გვმართებსო.გაჩნდააზრი, გილდიაშიგამართულ ერთ- ერთტრადიციულ
სადილზეთუიმიეწვიათდასიტყვითგამოსვლაცეთხოვათ.ვიღაც-
იღაცეებმა,მათ შორისგაიფრენკონმა, ესწინადადებაშორს
დაიჭირეს.განსაკუთრებით, ერთიახალგაზრდაარქიტექტორი
გაწიწმატდა, საჯაროდ გამოსვლასმიუჩვეველიდახმაათრთოლებული,
მგზნებარედ უმტკიცებდაკოლეგებს მართალია, მისტერთუისუდიდეს
პატივსვცემდამისსაზოგადოებრივსაქმიანობასაცმივესალმები, მაგრამ
თუკიადამიანთაგარკვეულ ჯგუფსეჩვენება, რომმავანიპიროვნების
გავლენისქვეშმოქცევაემუქრება, დროულად უნდააღუდგესკიდეცწინ
ასეთ ვინმესო.თუმცაბოლოსუმრავლესობამმაინციძალადათუი
სადილზემიიწვიეს.იმანაცბრწყინვალე, დასამახსოვრებელისიტყვა
წარმოთქვა.იმდენად მოხიბლამსმენელი, გილდიისბევრიწევრი, ,
ამერიკისმშენებელთასაბჭოს“მიაწყდადამათ შორისერთ- ერთი
პირველთაგანისწორედ ჯონერიკსნაიტიიყო.
,,სტოდარდისტაძრის"გადაკეთებაზეპასუხისმგებელიოთხი
არქიტექტორიპირველადკიტინგისოფისშიშეიკრიბა, იმმაგიდის
გარშემო, რომელზეცტაძრისძველინახაზებიდარორკისხელით
შესრულებულიესკიზებისფოტოებიიყოგაბნეული; იქვეიდგაკიტინგის
შეკვეთით დამზადებულიტაძრისთაბაშირისმაკეტიც.ცოტახანს
ეკონომიკურდეპრესიასადასამშენებლო საქმეზემისუარყოფით
გავლენაზეისაუბრეს; მერექალებსაცგადასწვდნენდაგორდონლ.
პრესკოტმაერთი- ორიუხამსიანეკდოტითმოიწონათავი; ბოლოსგას
უებმახელიმოიქნია, თაბაშირისმაკეტსმუშტიდასცხოდა
ნამსხვრევებად აქცია.,,გვეყოფაბიჭებო“ -მიმართა, ცოტაარ იყოს,
შემცბარკოლეგებს, _,,
მივხედოთსაქმეს“ .,,
გას,შეძაღლიშვილო, ეს
მაკეტიფულიღირს, “_აღშფოთდაკიტინგი., ,
ფეხებზემკიდია. “_თქვა
გასმა,_,
,
ჩვენიჯიბიდანხოარგვახდევინებენ? !
“
რამდენიმეკვირაიმუშავეს, თითოეულისაკუთარვარიანტსპირდაპირ
ორიგინალურ, რორკისეულ ნახაზებსახაზავდაზემოდან. .
.სამუშაომ
დათქმულზემეტიდროწაიღო.სხვათაშორის, ცვლილებებიც
აუცილებელზემეტიშეიტანეს: თითქოსსიამოვნებასაცანიჭებდათ
ვიღაცისგაკეთებულისაქმისდაუნდობლად შეცვლა გადაკეთება.მერე
ოთხივევარიანტიგვერდიგვერდდაალაგესდაბოლოსერთი, ასევთქვათ,
შეჯერებულივარიანტიმიიღეს.შედეგითდიდადკმაყოფილიარცერთი
არ დარჩენილა, თუმცაკიდრო მართლაცსასიამოვნოდგაატარეს, სრული
თანხმობისადაურთიერთგაგებისატმოსფეროშიდასაერთოგანწყობა
გასუებისიშვიათ თავხედურ გამოხტომებსაცკიარ გაუფუჭებია
მაინცდამაინც.
"სტოდარდისტაძარი”მთლიანადარდაუნგრევიათ, უბრალოდ, ხუთ
სართულადდაყვესდაამსართულებზესაძინებლები, საკლასო ოთახები,
ლაზარეთი, სამზარეულოდასამრეცხაოგანათავსეს.ჰოლშიფერადი
მარმარილოდააგეს, კიბეებსგრეხილიალუმინისსახელურებიგაუკეთეს,
საშხაპეკაბინებს შუშისკედლები, ფიზკულტურისდარბაზსკი
მოოქროვილფოთლებიანიკორინთულისვეტებიამშვენებდა. .
.
სრულიჰარმონიისმიღწევაოთხივეარქიტექტორმაიმთავითვე
უმთავრესამოცანად დაისახადაიმაზეცთავიდანვეშეთანხმდნენ, წმინდა
სახით არცერთ ისტორიულ სტილსარგამოვიყენებთო.კიტინგის
წვლილისაერთოქმნილებაშითეთრიმარმარილოსნახევრადდორიული
ღიაგალერეაიყომთავარიშესასვლელისთავზე; ჯონერიკსნაიტისა

მკითხველ თალ იგა

ჯვრით დაგვირგვინებული, ნახევრადგოთურიგუმბათი; გორდონლ.
პრესკოტის ნახევრად რენესანსულიყაიდისკარნიზებიდამესამე
სართულისშემინულიტერასა. .
.რაცშეეხებაგასუებს, მანძველი
ნაგებობისფანჯრებსკუბისტურიჩარჩოებიმოარგოდათანამედროვე,
ნეონისაბრაცსახურავზე " '
ჰოპტონსტოდარდისსახელობის
უნარდაქვეითებულ ბავშვთასახლი”–მისინახელავიიყო.
"რევოლუციამოდის, ”–თქვაუებმა, როცასაქმემოათავესდაშენობამაც
საბოლოო სახემიიღო, –”მალეამქვეყანაშიყველაბავშვსექნებაასეთი
სახლი."
თუმცა,საფუძვლიანიგადაკეთებისმიუხედავად, პირვანდელი,
რორკისეულინაგებობისჩონჩხიმაინცშესამჩნევიდარჩადა
საერთოდაც, ამყველაფრისშემხედვარეკაცსისეთიშთაბეჭდილება
უჩნდებოდა, თითქოსჯერდანაწევრებულ დამერეხელახლა
შეკოწიწებულ გვამსუყურებდა.
სექტემბერშიახალ შენობაშიბინადრებიცშესახლდნენ.
მცირერიცხოვანი, ოღონდ საქმისმცოდნეშტატიკითუიმშეარჩია
საგანგებოდ.უფრო ძნელიიმბავშვებისმონახვააღმოჩნდა, ვინც
დაწესებულებისდანიშნულებასუპასუხებდნენ.მათიუმრავლესობა
სხვადასხვამსგავსიტიპისინტერნატებიდანგადმოიყვანეს.სულ
სამოცდახუთიმოგროვდა, სამიდანთხუთმეტწლამდეასაკისა, ყველა
ერთნაირად
უიმედო, სამუდამოდ იქდარჩენისთვისგანწირული. ..მათ შორისერთი
თხუთმეტიწლისბიჭი, რომელმაცლაპარაკივერადავერისწავლა;
უცხვიროდ დაბადებულიგოგო, ვისაცმამა,იმავედროს, ბაბუადაც
კუთვნოდა; ვინმე”ჯეკი”
,რომლისასაკსათუსქესსერთიშეხედვითვერც
დაადგენდი. .
.მზერადაფანტულებმაშემოაბიჯესახალ საცხოვრებელში,
თვალებგამოცარიელებულებმა, შიგსიკვდილჩაბუდებულებმა. .
.
ამბავშვებისშრომითითერაპიაქეთრინჰელსისმიანდესდაისიც
საცხოვრებლად თავშესაფარშიგადავიდა.თავდაუზოგავადშეუდგა
საქმეს.თუკივინმემსმენელიგამოუჩნდებოდა, სულ ამთავისახალ
მოვალეობაზეელაპარაკებოდა.ხმაშეეცვალა, თითქოსჩაუწყდადა
გაებზარა, დასახეზეც,ნესტოებიდანნიკაპამდე, ორიღრმანაოჭი
გაუჩნდა.სათვალესაღარასდროსიხსნიდადა, ეტყობა, სწორადაც
იქცეოდა
ყველასუჭირდამისთვისთვალისგასწორება.ასეამბობდა,
ქველმოქმედებასკიარვეწევი, კაცობრიობისგანახლებასვცდილობო. .
.
რაცშეეხებადომინიკისქანდაკებას, ისადრევეგაიყიდა.არავინიცოდა,
რომმყიდველიელზუერთთუიიყო.

●●●

”ქორდისშენობის”დასრულებისმერე, რორკსარანაირიშეკვეთააღარ
მიუღიადაისევერთ მომცრო ოთახშიმოუწიაოფისისგადატანა.დიდმა
დეპრესიამსამშენებლოსაქმესწირვაგამოუყვანა:სამუშაოთითქმის
აღარავისჰქონდა;ცათამბჯენებზესაერთოდვინფიქრობდადაცნობილი
არქიტექტორებიცზედიზედ ხურავდნენთავიანთ სახელოსნოებს,აქა-
იქ
რამეთუგამოჩნდებოდა, ლამისთავ-პირსამტვრევდნენერთმანეთს
კონტრაქტისმისაღებად.ისეთხალხსაცკი,,ცოცხალ
რიგში”უწევდადგომა,როგორიცრელსტონჰოლქომბიიყო, და
გახმაურებულისასამართლოსშემდეგსკანდალურადსახელგანთქმულ
ჰაუარდრორკსრისიიმედიუნდაჰქონოდა!

მკითხველ თალ იგა

 მაინცახერხებდაცოტას ვიღაცასავტოფარეხიგადაუკეთა.ერთხელ
სადღაცწყალგაყვანილობისსისტემაშეცვალა. ..ოსტინჰელერი
ბრაზობდა, "
ქორდისდაენრაიტჰაუსის”ამშენებელსეგარ გეკადრებაო,
მაგრამრორკიარაფერსთაკილობდა.
სტოდარდისვალისგასტუმრებას" ქორდისშენობაში”აღებულ
ჰონორარზემეტიდასჭირდა.მაგრამიმდენიდანაზოგიჯერ კიდევ
რჩებოდა, ცოტახანსპურისფულზეარ ედარდა.მელორისსახელოსნოს
ქირასძველებურად იხდიდადასადილადაცხშირადპატიჟებდახოლმე
ძველ მეგობარს.
მელორირამდენჯერმეაჯანყდა." გაჩუმდი,სტივ,"–უთხრარორკმა, –
"ამასშენთვისარვაკეთებ.ხომხედავ, ისედაცრადროშივცხოვრობთ,
ცოტაფუფუნებისუფლებამინდამივცეთავს.უბრალოდ, რაცშემიძლია,
ყველაზეძვირფასსვყიდულობ შენსდროს.მთელ ქვეყანასვებრძვი
მეტიფუფუნებარაგინდა? !ქვეყანასსურს, სისულელეებზემოგაცდინოს,
მეკი ამისწინააღმდეგივარ.ვნახოთ, ვისიაჯობებს. "
–რაგინდა, რო ვაკეთო, რორკ?
–მინდა,ისეიმუშაო, არავისჰკითხო, რაგინდათ, ვაკეთოო.
მელორიმამსაუბრისშესახებოსტინჰელერსუამბო.მერეის, თავისგან,
ერთი- ერთზედაელაპარაკარორკს.
–იმასთუეხმარები, მერატომარ მაძლევუფლებას, შენდაგეხმარო?
–მოგცემდი, დახმარებარომშეგეძლოს, –უთხრარორკმა, –მაგრამარ
შეგიძლია.იმასმარტო საკუთარიდრო სჭირდება.შემკვეთებისგარეშეც
შეუძლიამუშაობა.მე არა.
–გულიმიჩუყდება, ჰაუარდ, ალტრუისტისროლშირომგხედავ.
-ნუიკბინები.ალტრუიზმიარაფერშუაშია.ერთრამესგეტყვი:
ადამიანთაუმეტესობაგაიძახის, მოძმისტანჯვით ვიტანჯებითო: მე
არავისტანჯვაარ მტანჯავს.მაგრამისიცვიცი, უმრავლესობა
გასისხლიანებულ კაცსმშვიდადგვერდსვერჩაუვლის, თუმცასტივენ
მელორისზედაცარ შეხედავსზედმეტად.არადა, ტანჯვისგაზომვარომ
შეიძლებოდეს, მელორიგაცილებით უფრომეტად იტანჯება, როცათავისი
საქმისკეთებაარ შეუძლია, ვიდრეტანკებგადავლილიმთელიჯარი·და
თუვინმესსურს, ამქვეყნიურიტანჯვისშემსუბუქებასცადოს, ვითომ
მელორიდანრომდაიწყოს, რა, ცუდიიქნება?თუმცაგამოგიტყდები,
მთლადმარტო მაგიტომაცარ ვიქცევიასე. .
.

●●●

რორკსარასოდესუნახავსგადაკეთებული” სტოდარდისტაძარი” .
ნოემბრისერთ საღამოსკისაგანგებოდგაემართამისსანახავად.
თვითონაცვერ იტყოდა, უფრო ტკივილსდანებდა,თუშიშიდაამარცხა.
გვიანიიყო,გაუკაცრიელებულ ეზოშიარავინჩანდა.შენობაბნელში
ჩანთქმულიყო, მხოლოდერთფანჯარაშიმოჩანდაშუქი, ზედასართულზე.
დიდხანსიდგადასახლსთვალსარაშორებდა.
ბერძნულიგალერეისქვეშკარიგაიღოდამამაკაცისფიგურაგამოჩნდა.
სწრაფად ჩაირბინაკიბე,გაჩერდა.
–საღამომშვიდობისა, მისტერრორკ, –წყნარადწარმოთქვაელზუერთ
თუიმ.
რორკმაგულგრილადშეათვალიერა." საღამომშვიდობისა,
"–მიესალმა
პასუხად.
–გთხოვთ, ნუგაიქცევით,–თუისხმაშიარანაირიირონიაარ
იგრძნობოდა.

მკითხველ თალ იგა

 –არცმიფიქრია.
–ვიცოდი, ერთ დღესაუცილებლადმოხვიდოდითდამინდოდა, მეცაქ
დაგხვედროდით.
–რატომ?
–წესით, ჩემთანსაუბარსარ უნდაგაურბოდეთ.მე, ალბათ,ყველაზე
კარგადმესმისთქვენიშემოქმედებისფასი!რასვწერდავამბობ სხვა
ამბავია.
–ვერაფერსდაგიშლით.
–მედა, ცხადია, დომინიკფრენკონს.მემასზეცოტაუკეთ.ესეცრაღაცას
ნიშნავს,არა, მისტერ რორკ?მსგავსიხალხიბევრიარ გახვევიათ
ირგვლივ, ჩემნაირიდამფასებელისჯობსთავგადაკლულ, ბრმა
თაყვანისმცემლებს.
_თქვენსგემოვნებაშიეჭვიარასოდესშემპარვია.
_ესეიგი, ვისაუბროთ?
–რაზე?
თუიმამოიოხრასავით.მერეშენობისკენხელიგაიშვირადაიკითხა:
_ამისგესმითრამე?
რორკსპასუხიარგაუცია:
–რასხედავთ?ქვისუაზრომასას?ალალბედზემოქუჩებულ ცემენტსდა
აგურს?უგუნურქაოსს?ასეა, მისტერრორკ?ვერანაირმეთოდსვერ
ამჩნევთ?თქვენ, ვინცნაგებობისენაციცითდაფორმისმნიშვნელობასაც
ტანითგრძნობთ?ვერავითარაზრსვერხედავი?
–ამაზესაუბრისმიზეზსვერვხედავ.
–მისტერ რორკ, აქ,ჩვენორსგარდა, არავინაა.რატომარ მეტყვით,რას
ფიქრობთჩემზე?ღიად დადაუფარავად.სხვავერავინგაიგონებს,
–თქვენზესაერთოდ არვფიქრობ.
თუიდაძაბულიმიაჩერდა, ყურადღებადქცეული, თითქოსმისთვის
რაღაცუმნიშვნელოვანესისგაგებისმომლოდინე.ცოტახნითსრულმა
სიჩუმემდაისადგურა.მერეუკვერორკმაჰკითხა:
–რისითქმაგინდოდათჩემთვის?
თუიმჯერსახეშიშეხედა, მერემზერაშიშველ ხეებსმოატარადა
ბოლოსშორს, ქვევითგაწოლილიმდინარისკენგაექცათვალი.
–არცარაფრის, –თქვამშრალად.
მერეშეტრიალდადამოკირწყლულ ბილიკსგაუყვადინჯი, გამოზომილი
ნაბიჯებით.
რორკიისევმარტო დარჩა, შენობასმიჩერებული.

წიგნიმესამე

გეილ უაინენდი

გეილ უაინენდსთოფისლულასაფეთქელზემიებჯინა.ლითონისსიცივის
გარდა,ვერაფერსგრძნობდა თითქოსრკინისმილისგადანაჭერიან
მკითხველ თალ იგა
 სხვარამნივთისჭეროდახელში.“ მაინცმალემოვკვდები” ,–თქვა
ხმამაღლადადაამთქნარა.
არცშვების, არცშიშისგრძნობაარ დაუფლებია; რაღაცნაირად,
სერიოზულად ვერცკიაღიქვამდასიცოცხლისდასასრულს: ცოტახნისწინ
კბილისჯაგრისიეჭირახელში, ახლა სანადიროთოფი. ..დარამერე?
არა, ესნორმალურიარაა, –გაიფიქრა, –კაცმაანუნდაგაიხარო, ან
დაიზაფრო. .
.ბოლოსდაბოლოს, რაღაცამაინცხომუნდაიგრძნო!თუ
რამესვიგრძნობ, წამსვეგამოვკრავსასხლეტსთითს!
არა, ვერაფერსაცვერ გრძნობდა.
მხრებიაიჩეჩადათოფიდაუშვა.მერეკარგახანსიდგაასე,
გაშტერებული ხალხიმუდამ" შავსიკვდილს"ახსენებდა, ან”წითელ
სიკვდილს” ..
.ღმერთმანი, არ მახსოვს, ვინმეს" ნაცრისფერსიკვდილზე”
ეთქვასრამე!არადა, ამაზედამზაფრავირაუნდაიყოს უემოციო,
უგრძნობისიკვდილი. ..არა,ესუკვეუგემოვნებაადამდარეტონი.–
გატრიალდადასაძინებელიოთახისკენამავალ კიბესაუყვა, გულდინჯად.
უაინენდსბინაზედ მანჰეტენზეჰქონდა, საკუთარისასტუმროს
ორმოცდამეჩვიდმეტესართულსადაპენტჰაუზში.საწოლიოთახის
სახურავიდაკედლებიცკისქელიმინისაიყო, დაფარდებსთუ
გადასწევდით, მთელ ნიუ- იორკსმოავლებდითთვალს.ჭერსკისაერთოდ
არაფერიეფარებოდადალოგინშიმწოლსშეეძლო, გაუთავებლად
ეცქირავარსკვლავებისთვის, ანდა წვიმიანამინდში როგორ
ეშვებოდაწყლისნაკადიდაწვეთებიროგორეხეთქებოდაუხილავ
ბარიერს.განსაკუთრებით, თუკიქალთანიწვა, მაშინუყვარდახოლმე
ფარდებისგადაწევადააცხადებდა_ახლაჩვენექვსიმილიონიწყვილი
თვალისწინაშევინეტარებთო. .
.
ოღონდამჯერად სულ მარტოიყოგეილ უაინენდი.იდგადაქალაქის
დასალიერსგასცქეროდა.ერთიპირობა, უცნაურმააზრმაცკიგაუელვა
თავში შემიძლია, ასედაუსრულებლად ვუყუროამქალაქსდაარცის
გამიჭირდება, საერთოდ თუაღარშევავლებთვალსო.
მერეშუშისკედელსმიეყრდნოდაიგრძნო, აბრეშუმისხალათშიცკი
ატანდამისისიგრილე; უნებურადმკერდზედაიხედა: ღვინისფერფონზე
თეთრადედო მონოგრამა GW, ზუსტადისე, როგორცთავად აწერდა
ხოლმეხელს ასომთავრულისბატონკაცურიმონახაზი.
ხალხშიხმადადიოდა, გეილ უაინენდისერთიმთავარიღირსება
გარეგნობააო: დეკადენტური, საუკუნეებითდახვეწილი
შთამომავლობითინაკვთებითუმიხვრა- მოხვრა; არადა,ყველასკარგად
მოეხსენებოდამისიმდაბიოწარმომავლობა.უაინენდიმაღალიიყო,
გამხდარი, წელგამართულისიარულიცკიარსჭირდებოდა მხრებში
მოხრილიცახერხებდა, თითქოსდაზემოდანეცქირამოსაუბრისთვის. .
.
ერთიისიცუნდაითქვას, ნებისმიერტანსაცმელშიხანმოთეული
უფლისწულივით გამოიყურებოდა.
სახისნაკვთებიცშესაბამისიჰქონდაუაინენდს: რომაულ მონეტაზე
გამოკვეთილსაჰგავდა.ერთმამხატვარმამეფისტოფელის
განსასახიერებლადმოინდომამისიტილოზეგადატანა; უაინენდს
სიცილიწასკდამხოლოდდაიმედგაცრუებულიხელოვანისევდანარევი
ღიმილითღაგასცქეროდამისშექცეულ ზურგს: ესსიცილი თითქოს
ჯინაზეო ზუსტადისშტრიხიიყო, რომლისჩავლებასაცამაოდ
ცდილობდასხვამოდელებთან.
უაზროდმიდი- მოდიოდაოთახშიდაიმისგახსენებასცდილობდა, რა
დღეიდგაკალენდრისმიხედვით: იქნებ,რაღაცისეთიამოტივტივებოდა
გონებაში, რიცხვსანკვირისდღისსახელწოდებასმაინცმიენიშნებინა

მკითხველ თალ იგა

რაიმეაზრიანი?არაფერი.სრულიად არაფერი.1932წლისოქტომბრის
ჩვეულებრივიდღეიყო ერთიმრავალთაგანიორმოცდაათს
გადაცდენილიკაცისთვის.
როგორცსჩვეოდა, იმდღესაცდილაუთენიაადგა თავისიზრდასრული
ცხოვრებისერთიღამეცარსძინებიაოთხსაათზემეტი; ხალათიმოისხა
დაახლაქვედასართულზეჩავიდასასაუზმოდ: თავად პენტჰაუზსმცირე
ფართიეჭირადასახურავისდიდ ნაწილზებაღიიყოგაშენებული.
საერთოდ, მთელიბინაისეგაეწყოთდადაეგეგმარებინათ, კაციაზრზე
ვერ მოვიდოდა, მისიპატრონიქვეყნისერთ- ერთ” უყვითლესი“ _გნებავთ,
”უბულვარულესი”–" ბანერის"გამომცემელირომიყო.
მერეკაბინეტსმიაშურა იქმაგიდაზეუკვედასტა- დასტად ეწყოყველა
მნიშვნელოვანიგაზეთი, ჟურნალითუსხვარამბეჭდურიგამოცემა, რაცკი
წინადღით ქვეყნისმასშტაბითდაესტამბათ.სამისაათიიმუშავა
გაუჩერებლად, შენიშვნებსადამინაწერებსაკეთებდადაშიგადაშიგ,
ამონარიდებსაცმონიშნავდახოლმე.არავისშეეძლო მისიხელნაწერის
ამოკითხვა ერთიხმელ- ხმელი, ასაკსმიტანებულიქალბატონისგარდა,
უკვეათწელზემეტირომიყო, რაცმასთანმდივნადმუშაობდადაზედ
მისიკაბინეტშიშემოსვლისწინრომგავიდაიქიდან. ..ათიწელი
იქნებოდა, მისიხმაარ გაეგოდაარციყოსაჭირო: საღამოს, კვლავრომ
მიბრუნდასამუშაოოთახში, იქარცმდივანიდახვედრიადააღარცრაიმე
ქაღალდი მხოლოდ ისამონარიდები, რისიამობეჭდვაცდილით ესურვა
მისტერუაინენდს.
ათზეუკვეოფისშიიყო და" ბანერის”საკვირაოგამოშვებისმასალებს
ითხოვდა.ჩვეული, ფართო ლურჯიხაზებით ააჭრელამეწინავესტატიის
უკლებლივყველაგვერდიდახელიცარ მოუწერია მისნასწორებს
ყველარედაქტორიშორიდანვეცნობდა. .
.ამსაქმესრომმორჩა, ახლა
”კანზას-
სიტისმაცნეს”რედაქტორ- გამომცემელთანმოინდომა
დაკავშირებადაისედაიწყოყურმილშილაპარაკი, საკუთარისახელი
არცუხსენებია დარწმუნებულიიყო, ათასსხვაშიგამოარჩევდა
ნებისმიერიმისიკუთვნილიფილიალისთავკაცი.
–გამარჯობა, კამინგს!
–ღმერთო მაღალო!–სიგარეტისბოლიგადასცდარედაქტორს, –ახლა
არ მითხრათ. ..
–გეტყვი, როგორ არგეტყვი, კამინგს!ერთხელაცდააყრანტალებრამე
ისეთსიმდადგმაზედაშეგიძლია, შენსსტუდენტურგაზეთსდაუბრუნდე!
–გასაგებია, მისტერ უაინენდ. .
.ზედმეტიმომივიდა ვერმოვზომეთ. .
.
მაგრამუაინენდსმისიახსნა- განმარტებებისთვისარ ეცალა ყურმილი
დაკიდადაახლაერთ ვაშინგტონელ სენატორთანმოითხოვაპირდაპირი
კავშირი.
–დილამშვიდობისა, სენატორო!–მიესალმაწუთშიტელეფონთან
მისულ სენატორს, –მეამა, ასესწრაფადრომგამოეხმაურეთჩემსზარს. ..
ძვირფასდროსარწაგართმევთ, უბრალოდ ჰეიეს- ლენგსტონის
კანონპროექტისმხარდაჭერისთვისმინდოდა, მადლობამეთქვა. ..ყველა
კივერგაბედავდაასეჯიქურ. .
.
–დაიცათ. ..მისტერ უაინენდ!–სენატორსეჭვიშეეპარახმაში, _ეგ
კანონპროექტიჯერხომარცგამოუტანიათ!
–ა-ა,შემეშალა, შემეშალა!არაუშავს, იმკვირაშიხომგამოიტანენ!
ჩემთვისკიესბევრსნიშნავს, ძალზებევრს!ამასარ დაგივიწყებთ,
სენატორო.აბა, კარგადმეყოლეთ.
თერთმეტზე" უაინენდ ენთერპრაიზისდირექტორთასაბჭოსსხდომაზეც
შეიარა,ზუსტად 15წუთიუსმინაჭაღარა, ლოყებღაჟღამომხსენებელს,

მკითხველ თალ იგა

მერეთავმჯდომარესანიშნა ასეგააგრძელეთოდადარბაზიდატოვა.
შემდეგსაკუთარკაბინეტშისთოუნრიჯისრუკაგაშალა.ესმისიახალი
პროექტიიყო ლონგაილენდზე, მიწისდიდნაკვეთზეგასაშენებელი
დასახლება, სადაცყოველისახლი, ქუჩათუბორდიურითავად გეილ
უაინენდისსაკუთრებაშირჩებოდა.ამისთაობაზეზოგ- ზოგმაისიცკი
აკადრა ხომარ შეიშალე, ახლამშენებლობაშივინდებსფულსო, მაგრამ
გეილ უაინენდისწორედ იქნახულობდახოლმესარგებელს, სადაც
სხვებიმხოლოდ ხელსთუჩაიქნევდნენ.
არქიტექტორიჯერ არჩეულიარჰყავდა.კვირებისგანმავლობაში
უაინენდიყველაიმხელოვანისათუმათიპროტექტორებისსატელეფონო
ზარებზეპასუხსადასარეკომენდაციობარათებისკითხვასარიდებდა
თავს,თაფლზემოსულიბუზებივითრომდაეხვივნენ: თვითრელსტონ
ჰოლქომბისუმდაბლესთხოვნასაცკიარგამოეხმაურა თქვენი
ძვირფასიდროისსულ ორიწუთიდამითმეთო. ..
სამაგიეროდ, დღესალვასკარეტიგამოიძახადაჯიქურაჯახა:
–თუიცი, ეს” თავკერძაკენჭი”რაღაუბედურებაა?
–სათაურია, სერ.ვინმელოისკუკისრომანისსათაური.
–ვარგარამედ?
–აბა, რაგითხრათ, სერ...ასევთქვათ, პოსტმოდერნისტულირომანია
ლექსად ნაღვლისბუშტშიგაჭედილ კენჭსთავიპიროვნებაჰგონიადა
ექიმისდანიშნულებითმისიპატრონირომსასაქმებელ ზეთსმიიღებს
დიდირაოდენობით ოღონდარვიცი, რამდენადადეკვატურიქმედებაა
ესსამედიცინოთვალსაზრისით მისარსებობასაცბოლოეღება. .
.
მოკლედ, ავტორიალეგორიულიხერხებითცდილობსიმისდამტკიცებას,
რომთავისუფალინებაარ არსებობს. ..
_ტირაჟირამდენია?
_აბა, რაგითხრათ, სერ...სავარაუდოდ, არცთუდიდი.ოღონდმითქმა-
მოთქმაკიგამოიწვიადა. ..
_მეცმანდავარ.რახდება, ვერ მეტყვი?
–რასგულისხმობთ, სერ?
–რასადა ესიდიოტობაჩემსგამოცემებშირატომიხსენიებაყველგან
დაყველაზეუფრო შეუფერებელ კონტექსტში? !ჯერიყოდა, ქუჩური
გარჩევისმსხვერპლსშეარქვეს" თავკერძაკენჭი" ,
მერე არცმეტი, არც
ნაკლები სენატორიჰეზელთონიდაახასიათეს, როგორც" პიროვნება,
რომელიცსინამდვილეშიერთითავკერძაკენჭიადამეტიარაფერი. ..”
,
ბოლოსსამგლოვიაროგანცხადებებშიდაქალებისგვერდზეცკი
გამოჩნდა, ახლა კომიქსებშიც. ..რასიგიჟეა- მეთქი,შენგეკითხები!
–უბრალოდ, ხალხშიეგუკვერაღაცფრთიანგამოთქმასავითიქცა, სერ!
მოგეხსენებათ. .
.
–ნურასუკაცრავად!ვერავინდამაჯერებს, რომუბადრუკი
მცირეტირაჟიანილაზღანდარობისსათაურიყველაგამვლელ-
გამომვლელსაკერიაპირზე!არა, ჩემოკარგო, ასეარ ხდება!ნაღდად
ვიღაცისხელიურევიაამაში. .
.დავისრახეირიუნდაჰქონდესაქედან? !
–არ ვიცი, სერ. .
.ასეთირამფიქრადაცარ. ..
-მეცამასვამბობ ფიქრიგეზარებათყველას!შენისმითხარი,
პირველადვისგანგაიგეეგგამოთქმა?
_ე-ე..თუარვცდები, ელზუერთ თუისგან, სერ.სასაცილოდკიგამოუვიდა. .
.
–მერე, გითხრავინმემ, ჩემიგამოცემებიმისტერთუის
სალაზღანდაროდაქციეო? !
_გასაგებია, სერ.მაგასმივხედავ, სერ.
_მაგისიმედიმაინცმაქვს.

მკითხველ თალ იგა

 ორ საათზესაპატიო სტუმრადბრძანდებოდა" ქალთაკლუბების
ეროვნულ ფორუმზე" ,
დამსწრეთპატივიდასდოდასიტყვაცწარმოთქვა.
ფორუმიგათხოვილ ქალთადასაქმებისპრობლემებსეძღვნებოდა, რისი
კატეგორიულიწინააღმდეგიც, წლებისგანმავლობაში, თავად მისტერ
უაინენდიიყო; ოღონდ ახლამთელიოციწუთიილაპარაკა, დათანისე,
ეჭვიცარავისგასჩენია, უპირობოდგვიჭერსმხარსო. “
ოფისშიდაბრუნებულმა, უპირველესად, ერთიდიდიმეწინავე
გააშანშალა" ბანერის"მეორედღისნომრისთვის, სადაცქვა-ქვაზეარ
დატოვა, ,ორსულ ქალთასამუშაოზეგაგდებისმსურველთა”
არგუმენტებისგან_ბოლოშიდიდილურჯიასომთავრულითგამოყვანილ
მისინიციალებსაცკიცივიალიეკიდათ თითქოს. ..წერილიარც
გადაუკითხავს ანრასაჭიროებაიყო დაიქვედატოვა, მაგიდაზე.
მდივანიმიხედავდა.
საღამოსკენსწორედ მდივანმაამცნო, მისტერ ელზუერთთუი
უმორჩილესად გთხოვთ, მიიღოთო.” შემოვიდეს."–როგორცსჩვეოდა,
მოკლედმოჭრაუაინენდმა.
სახეზეღიმილგადაკრულმათუიმისეშემოაბიჯაოთახში, თითქოს
საკუთართავსაცდაბოსსაცერთგვარირბილიიუმორითეკიდებაო
ოღონდაქედან70%საკუთართავზემოდიოდადამხოლოდდარჩენილი
30%იყოუაინენდისკენმიმართული.
თუმცა, გეილ უაინენდიაშკარადარიყო თამაშისამწესებისმომხრე:
"დაბრძანდით, მისტერ თუი. ..რით გემსახუროთ? "
–ო- ო..არცმაგდენად თავხედიგახლავართ, მისტერუაინენდ.პირიქით,
მინდა, მცირედისამსახურიგაგიწიოთ.
–მაინც, მაინც?
–სთოუნრიჯსვგულისხმობ.
უაინენდსშუბლზეორინაოჭიდააჩნდა.
–დანებამიბოძეთ, ვიკითხო: რაკავშირიშეიძლებაჰქონდესამჩემს
პროექტთანჩემივეგაზეთისმიმომხილველს?
-გაზეთისმიმომხილველს არავითარი, მისტერუაინენდ, არავითარი..
.
აი, არქიტექტურისექსპერტსკი. ..–დამისტერთუიმ
მრავალმნიშვნელოვნად ჩაიღიმა.
სწორედამღიმილმათუგადაარჩინა, რომწამსვეარ მიუთითესკარზე.
შეუძლებელიიყო, არსცოდნოდა, რამდენად მობეზრებულიჰქონდაგეილ
უაინენდსათასმთხოვნელ- მრჩეველთაშემოსევადაისიცაშკარაიყო,
რაკიასეუცერემონიოდ მიადგა, მისტერთუისმართლაცრაღაცჰქონდა
სათქმელი.
–კეთილი, მისტერთუი.ვისმთავაზობთ?
_პიტერკიტნგს.
–დარატომმერე?
_მაპატიეთ?
_თქვენიმოსაზრებანიცგვიბოძეთ, თუარ დამზარდებით.
მისტერთუიცოტათიკიშეაკრთოსაუბრისამგვარმაშემოტრიალებამ,
მაგრამიხტიბარიარგაიტეხადალექტორისკარგადდაყენებულიხმით
განაგრძო:
–საქმეცისაა, მისტერუაინენდ, რომპირადადმეკიტინგთანარაფერი
მაკავშირებს. ..მეგობრობისგარდა.მაგრამასევეთქვენსმეგობრადაც
ვთვლითავსდასხვააბა, რადამრჩენია?ასევთქვათ, ჩემს
მოვალეობადაცკიმიმაჩნია, ამარჩევანისაკენგიბიძგოთ სულ ცოტათი
მაინც. .
.თუნდაცჩემიესთეტიკურიმრწამსისდასაცავად!არადა, საკუთარი
წამოწყებებისათვისმუდამსაუკეთესოსეძებთ საუკეთესოთაშორის-

მკითხველ თალ იგა

დღესდღეობითკიპიტერკიტინგისწორედაცსაუკეთესოადაამასმთელი
პასუხისმგებლობით ვაცხადებ!
–თქვენიმჯერა, ელზუერთ.
–მართლა?
–ნამდვილად.მაგრამსაქმეცისაა, თქვენრატომუნდააგკიდოთრაიმე
პასუხისმგებლობა?
–ეგრასალაპარაკოა, მისტერუაინენდ!როგორც" ბანერის"მთავარი
კონსულტანტიამდარგში. .
.
–მისტერ თუი, თქვენმეჩემიგაზეთისმკითხველებშიხომარგეშლებით?
_არა, მისტერ უაინენდ!მკითხველებსმეცვეყოფი, თქვენკიმხოლოდ
ერთირამმინდაგთხოვოთ მისისპიტერკიტინგსშეხვდეთ, ეგარისდა
ეგ.
გეილ უაინენდსკარგახანია, ასეგულიანადარ გასცინებია.სულირომ
მოითქვა, დანანებით გადააქნიათავიდაესღაუთხრა:
_ელზუერთ, სხვამრავალ სიკეთესთანერთად, მაჭანკლობასაცთუარ
თაკილობდით, ეგკინამდვილადაღარმეგონა!
ელზუერთთუისწარბიცარშეხრია, წამოდგა,ერთინაბიჯითუკანდაიხია,
ჯიქურ მიაშტერდამაგნატს.
_არა,მისტერ უაინენდ ისევვერ გამიგეთ. .
.არაუშავს,შინრომ
მიბრუნდებით, იქმცირედირამსაბოძვარიდაგხვდებათჩემგან. ..აი,
მერე
გადაწყვიტეთ, გსურთ თუარაჩემთანსაუბრისგაგრძელება.თუ
გადაწყვეტთ, დამირეკეთ დამაშინვეთქვენთანგავჩნდები.საუბარიც
მერეგავაგრძელოთ.
–დაიცათ, ელზუერთ არმითხრათ ახლა, ქრთამსგთავაზობო!
–ასეა.
–სწორედ ამაზეიტყვიან, წყენასშეურაცხყოფაცზედდაამატაო!
–თქვენსზარსდაველოდები, მისტერუაინენდ.წყენაზეახლანუ
ვილაპარაკებთ.
–ელზუერთ, ერთხელაცმოთმინებიდანგამომიყვანთ!
–შევეცდები, ესმხოლოდჩემთვისხელსაყრელ დროსმოხდეს, მისტერ
უაინენდ...–თქვადაკაბინეტიდანგავიდა.
გეილ უაინენდსტვინიაღარუმტვრევიაამუცნაურვიზიტზეფიქრით-
საღამოსბევრად უფრო ამაღელვებელიშეხვედრაელოდა; ოღონდ
ყველაფერირაღაცძალიანუცნაურადშეტრიალდა. ..

●●●

თორმეტიწლისიყო, ქუჩისბიჭებისსაძმოსრომჩაუდგასათავეში: ჯერ

რიგით წევრადშეიკედლეს, მერეკიმეთაურთანმოუვიდაშეხლა
უმტკიცებდა,მდინარეზებარჟისგაქურდვისშენეულიგეგმაარაფრად
ვარგა,სწორედღამითელიანთავდასხმასდადაცვაცფხიზლობს აკი
წინაკვირასსცადესსხვაუბნისბიჭებმადაშავიდღეცდაადგათ, ოთხი
პოლიციამაიყვანადაორიცადგილზევემიასიკვდილესო. ..გარიჟრაჟზე
უნდადავეცეთ ამდროსყველასთვალებიეხუჭებაუკვედაყურადღებაც
უდუნდებათო.იმანკინათქვამიპირად შეურაცხყოფადმიიღოდა
გადაწყვიტა,ერთხელ დასამუდამოდეჩვენებინაყველასთვის, მისთვის
ენისშებრუნებასრაცმოსდევდახოლმე. .
.ორითავისიანიცგაიყოლადა
სახლისკენმიმავალ გეილ უაინენდსმდინარისციცაბო ნაპირას
ჩაუსაფრდა.ამსამიდანყველაგეილზეუფროსიიყო, ერთსდანაცედო
ჯიბეშიდაროგორცამბობდნენ, მაგდანითკაციცდაეჭრათურმე.მაგრამ
გეილ უაინენდსიმგვარიზნესჭირდა,რაცმერემთელიცხოვრებამის

მკითხველ თალ იგა

მახასიათებლად ქცეულიყო:მუდამმეტოქეზეერთისვლით წინ
იხედებოდადათავისშანსსარასოდესუშვებდახელიდან.ამჯერადაცასე
მოხდა_კარგადგათვალა, სადაცდახვდებოდნენ,
მერეზურგიდან,
მოულოდნელადდააცხრათავსჩასაფრებულებსდაერთსრომ სწორედ
იმდანიანს პირდაპირმდინარეშიუკრათავი, დანარჩენებსძვალ-
რბილიგაუერთიანაწინასწარხელზემორგებულიარმატურისრკინით.
მერე როგორცვთქვი, დილაუთენიაგავდივართო სიტყვადაუგდოდა
მშვიდადწავიდასახლში.“საქმეზე”ორიდღისმერეგავიდნენ,უკვე
უაინენდისწინამძღოლობითდაყოველივემდანაკარგისგარეშე, სუფთად
დაუნაკლოდ ჩაიარა.

●●●

უაინენდებიძველისახლისქვედასართულზეცხოვრობდნენ " ეშმას

სამზარეულოს”კვარტალში.მამამისიმტვირთავადმუშაობდაპორტში
ისევეროგორცბაბუათუპაპისპაპა.უწიგნურობადასიღარიბემათი
ცხოვრებისგანუყრელითანამდევიიყოდამაინც, არსებობდარაღაც
ისეთი,ოჯახისფესვებშიჩარჩენილი, მივიწყებული, რაცმთელ მათ
ჯილაგსასვამდადაღს: უბანშიიქნებოდაეს, ღამისბარშითუციხის
საკანში უაინენდებიყველგანუცხო სხეულადგამოიყურებოდნენ;
გეილისმამასკისულაც დუკად”იხსენიებდნენხოლმედოკებში. ..
დედამისიცუცნაურივინმეიყო დაარავისჰგავდასამეზობლოში, თუმცა
კისულ ჩვეულებრივადიცვამდადალაპარაკითაცორსიტყვასძუნწადთუ
გადააბამდაერთმანეთს; ჭლექითგარდაიცვალა, როცაგეილიჯერ
შვიდისაცარ იყო დაამანმთლად გამოაცალაყოველგვარისასიცოცხლო
ძალამამამისს მასმერეფხიზელიაღარავისუნახავს, ისე,
არცთავად
გეილიწააგავდამშობლებს მაღალი, გაჩხინკული, ცარიელიძვალიდა
ტყავიიყო, ოღონდ კუნთებიცრომჰქონდა, ამასმხოლოდმასთანჩხუბის
მერეთუმიხვდებოდავინმე, თავისდასავალალოდ.
ბავშვობიდანვეხანსადმუშაობდადახან სად, მაგრამდიდხანს
ვერსადჩერდებოდა; უფრო სწორად არ აჩერებდნენ: ხანმერძევეს
დაუწყებდაახსნას ათჯერმეტსმოიგებ, რძესთუბოთლებში
ჩამოასხამო,ხანგაზეთებითმოვაჭრესაბეზრებდათავს ქუჩა- ქუჩა
დატარებისნაცვლად, სახლებშირომდავურიგოთგაზეთები
ხელმომწერებს, ეგბევრადუკეთესიიქნებაო. .
.ყველგანკიერთირამ
ესმოდაპასუხად: საქმესმიხედე, ბოსიაქმევარ დაშენვინრას
გეკითხებაო!
ღამღამობით, მანჰეტენისცადაზიდულ, ერთადმოქუჩებულ,
გაჩახჩახებულ შენობებსრომმიაშტერდებოდა, იმუცნაურშინაგან
ლტოლვასგრძნობდა, რომელიცკაცსმბრძანებლობისკენ,
გადაწყვეტილებათამიღებისკენ, ხელისუფლებისკენუბიძგებსმუდამ.
იქნებადა,საუკუნეებისწინდაკარგულ თავისღერბადახლაკითხვის
ნიშანიდაისახადაარცერთ პასუხზემეორედაღარ სჭირდებოდა
მიბრუნება ერთითქმითიგებდადაიმახსოვრებდაყველაფერს.ხუთი
წლისასწერა- კითხვაუკვეათვისებულიჰქონდადაკითხულობდა
ყველაფერს, რაცკიხელშიჩაუვარდებოდა: ძველ ჟურნალებს,
დაფლეთილ წიგნებს, სანაგვეშიგადასაყრელადმოგროვილ სარეკლამო
პროსპექტებს. .
.მათემატიკისანაბანამშენებლობაზემომუშავე
ინჟინრებისგან
გაიგო,გეოგრაფიისგაკვეთილებსშეზარხოშებული, ლაპარაკის
საღერღელაშლილიმეზღვაურებისგანიღებდა, სამოქალაქო

მკითხველ თალ იგა

პრობლემებზესაუბარსენააქაფებულ წვრილ- წვრილ პოლიტიკოსთაგან
ისმენდაიქაურბარში, სადაციატაკისმრეცხავადდაწვრილმანების
მიმტან-მომტანად ედგამისმფლობელს ადგილობრივიმნიშვნელობის
ყოფილ განგსტერს. .
.ეკლესიაშიფეხიმასმერეაღარ შეუდგამს, რაც
ერთხელ საკვირაოწირვასდაესწროდაქადაგებამოისმინაამქვეყნიური
მოთმენისა
დამორჩილებისთაობაზე; სკოლაშისულ ორითვეიარა მუდამპირველი
იყოკლასში, მაგრამერთხელაც, როცამასწავლებლისშეკითხვაზე , ,
აბა,
ბავშვებო,იმთავითვერამდენიშტატიგაერთიანდა, , შეერთებული
შტატების”სახელით? "–პასუხივერავინგასცა, ადგა, ქუდსდაავლო ხელი
დახმამაღლაგანუცხადაპირდაღებულ დამრიგებელს: ”რამდენი
შეიძლება, ერთიდაიგივეღეჭოსკაცმა?ძროხებიხოარავართ? ”მერე
გარეთგავიდადაკარიცგაიხურა, თუმცამანამდემაინცდაუგდოსიტყვა: ,
,
ცამეტიშტატიიყო, ცამეტი!"
,,
ეშმასსამზარეულოში”ისეთხალხსაცნახავდით, უბნიდანფეხირომ
არასოდესგაედგა, გეილ უაინენდიკიისეგაისეირნებდახოლმემეხუთე
ავენიუზე,ვითომცმთლადიქაურიყოფილიყო.არა, მოტყუებითვერავის
მოატყუებდა თავისიდაკემსილ- გადაკერებულიპალტოთიდა
ძველისძველიფეხსაცმელებით უბრალოდ, აინტერესებდაიქაურობა,
ჯერჯერობით მხოლოდშეფარვით, მუშტრისთვალითადაცივიგონებით
ზომავდაყველაფერს.
მთავარიკიდევისუნდაგაეგო, რითიგანსხვავდებოდაესხალხიმისი
უბნელებისგან: ხვდებოდა, რომჩაცმულობა, მანქანებითუბანკში
სიარულიმეორეხარისხოვანიამბავიიყო სამოსიმისნაირებსაცეცვათ,
ძველ მანქანებსაცდაახრიგინებდნენდაზოგსარცფულიაკლდა, მაგრამ
ესარ იყო მთავარი...უფროსწორად, განმსაზღვრელი: თვალშისაცემი
განსხვავებაისიყო, რომმისუბანშიწიგნსარავინკითხულობდა.
ამიტომაცგადაწყვიტა, გაეგო,მაინცრასაკითხავსეტანებოდნენმეხუთე
ავენიუსმკვიდრნი.
ერთხელაცთვალიმოჰკრა, იღლიაშიწიგნამოჩრილივიღაცქალბატონი
ეტლშიაპირებდაჩაჯდომას; მივარდა, ვითომხელისწასაშველებლად და
წიგნმაცწამშიმისჯიბეშიგადაინაცვლა.
მართალია, ჰერბერტსპენსერიმთლადიოლიწასაკითხიარ აღმოჩნდა,
მაგრამგეილ უაინენდიამასარდაუბრკოლებიადაწიგნიისედაამთავრა,
სადღაც1/ 4მაინცჩარჩათავში. .
.აქედანმოყოლებული, ყველაფერს
კითხულობდა სპეციალურისახელმძღვანელოებიდანმოყოლებული,
სასკოლოკლასგარეშესაკითხავისჩათვლით; თუერთგანვერგაიგებდა
რამეს,იმავეთემაზესხვასმოიძიებდასაკითხშიგასარკვევად;
უწესრიგოდკიკითხულობდა, მაგრამრასაცმეხსიერებაშიჩაიდებდა,
აღარასოდესავიწყდებოდა.
მერესაჯარობიბლიოთეკააღმოაჩინადაერთიპერიოდიიქდადიოდა_
ვითარებაშირომგარკვეულიყო; ერთმშვენიერდღესკი, საჯაროში
საეჭვოდ თმაგადაგლესილ, ახლადპირდაბანილ, გამხდარყმაწვილთა
მთელმაჯგრომიწყო სიარული, რომლებიცგამოსვლისას, რატომღაც,
ყველანიერთობმოსუქებულადგამოიყურებოდნენ. ..მოკლედ, საძმომ
მეთაურისმოთხოვნაპირნათლადშეასრულადაუაინენდმაცმთელი
ბიბლიოთეკამოიწყო სარდაფში.თავმოსაჭრელიამბავიიყო:
აქამდეარცერთ ბანდასასეთიუსარგებლოქურდობა წიგნების
დათრევაარ ჩაუდენია, მაგრამგეილ , ,
ჩხინკა”უაინენდისბრძანებასვინ
გადავიდოდა!
თხუთმეტისიყო, ვიღაცეებმარომმოიხელთესბნელ მოსახვევშიდა

მკითხველ თალ იგა

ცემით სიკვდილისპირასმიიყვანეს.კაცმაარ იცის,
ხელმოტეხილმა, ფეხებდამტვრეულმაროგორ მოახერხარომელიღაც
ღამისბარისუკანაკართანმიხოხებადამეპატრონისთვისდახმარების
თხოვნა, მაგრამბარისპატრონსარავითარისურვილიარ გასჩენია, ქუჩის
გარჩევებშიჩარეულიყო დაქვაფენილზეგართხმულსისემოუხურაკარი,
მომხდარისთაობაზესიტყვაცარავისთანდაუძრავს.
წლებისმერე, როცაგეილ უაინენდიუკვეგავლენიანი, ,ნიუ-იორკ
ბანერის“არანაკლებგავლენიანიმფლობელიგახდა, გაზეთის
დახმარებითიქამდემიიყვანაიმღამისბარისსაქმეები, რომმეპატრონე
ჯერსრულიადგააკოტრა, მერეკისაკუთარიხელითმოაკვლევინათავი.
უაინენდითექვსმეტისიყო, მამაცრომდაეღუპა.მემკვიდრეობად
სამოცდახუთიცენტი, ბინისგადაუხდელიქირადაუთავბოლოგანათლება
დარჩა.დასაფლავებისმეორედღესვეადგილობრივი
მეოთხეხარისხოვანიგაზეთისოფისსმიადგაერთუბადრუკშენობაშიდა
სამუშაოზეაყვანაითხოვა.რედაქტორმაერთიკიაათვალიერ-
ჩაათვალიერადაპირდაპირჰკითხა: "
ბავშვი"როგორიწერება, თუიციო. .
.
შენთუმეტყვი, ,
,ანთროპომორფოლოგია“რასნიშნავსო?–არ დაუთმო
გეილმა.მერეკიბეებზეჩამოჯდადათავისასდაელოდა.მთელიკვირა
იჯდაასე, ხმისამოუღებლადდაკაციყურადღებასარ აქცევდა.საჭმელს
ხანმეწვრილმანესჰპარავდა, ხანაცნაგვისყუთშიიქექებოდა. ..მაგრამ
თავისიპოსტიიმკიბეზედიდიხნითარასოდესმიუტოვებია.ერთხელაც
ვიღაცრეპორტიორმახუთცენტიანიგადაუგდო ერთიჩიზბურგერი
შეჭამეჩემსსახელზეო, იმანკიდევუკანგადმოუგდოდა ერთიქალი
მაინცგაჟიმეჩემსსახელზეო, –მიაძახა.ამბავიგახმაურდადამთელი
დღეჟურნალისტებინაძლევსდებდნენ, დღისბოლოსმაინცთუაიღებსიმ
დაყრილ ხურდასო.გეილ უაინენდსესაზრადაცარმოსვლია.
მეორედღეს, გაქანებული, ,ცხელისაათის”დროს, ვიღაცასიმდიდგულა
ბიჭისარსებობაგაახსენდადასაწრაფოდგაგზავნესრაღაცუმნიშვნელო
დავალებით; მერეორიდავალებამისცესერთდროულად; მერე რაღაც
ამბისგაგებასთხოვეს. ..ერთიკვირისთავზესამუშაოდაიყვანეს, ექვს
თვეში რეპორტიორისთანამდებობაუბოძეს, ორიწლისმერეკიუკვე
მთავარირედაქტორისთანაშემწისსავარძელშიიჯდა.
ოცდასამისიყო, ოპოზიციურ პარტიასმიტმასნილმაჯგუფმარომ
მთლიანად შეიძინაგაზეთი არჩევნებშისაკუთარიმოთხოვნების
განსასიტყვებლად: ნასყიდობაგეილ უაინენდისსახელზეგააფორმეს
მაგასხალხთანურთიერთობაცეხერხებადაარცარაფერზედაიხევს
უკანო.მწარედ კიმოტყუვდნენ: გეილმაჯერ არჩევნებშიგამოიჩინათავი,
მერემთავარრედაქტორადაცდაინიშნა, ოღონდორიწლისთავზეისეთი
მასალებიგამოაქვეყნათავის” კეთილისმყოფლებზე” ,ყველასციხეში
ამოაყოფინათავი.მოკლედ, საბოლოოდბურთიცმასდარჩადამოედანიც.
უპირველესად, სახელიშეუცვალაგამოცემას " ნიუ-
იორკბანერად”
აქცია.ესსადაურიწესიაო, –ბევრისაყვედურობდამაშინ.სადაურიდა
აქაურიო, –პასუხობდაუაინენდიდათავისიხედვამარტივიმაგალითით
ახსნა:პირველსავენომერშისაქველმოქმედოაქციათამხარდამჭერი
ორისიუჟეტიდაბეჭდაგვერდიგვერდ, ზედმიწევნითტოლიმოცულობისა
დაერთიდაიმავემხატვრისილუსტრაციებით ერთიახალგაზრდა,
უცნობდაუღარიბესმეცნიერზე, რომელსაცფულიარჰყოფნიდაცდების
დასამთავრებლადდასამეცნიეროსაზოგადოებისთვისსაკუთარი
უდიდესიაღმოჩენისდასამტკიცებლად; დამეორე სიკვდილმისჯილი
კაცისსაცოლისთაობაზე, რომელიცფეხმძიმედიყოდაახლაუკანონოდ
ცნობილიბავშვისგაჩენასელოდა. .
.პირველსდიაგრამებიდატაბულები

მკითხველ თალ იგა

ერთვოდა, მეორეს ლოცვასმიცემულიახალგაზრდაქალისგულის
ამაჩუყებელიპორტრეტი." ბანერი"მოწყალეხალხსსთხოვდა ხელი
გაემართათ ორივეგაჭირვებულისთვის.მეცნიერისსახელზეცხრა
დოლარიდაორმოცდახუთიცენტიშეგროვდა, ბედკრულიქალისთვის
შემონაწირმაკიათასდოლარსგადააჭარბა.უაინენდმამთელ თავის
შტატსუხმო, მაგიდაზეგაზეთისშესაბამისიორინომერიდადოდა
თვალსაჩინოებისთვისესფულიცშემოუწყოცალ- ცალკე.,
,შეკითხვებითუ
აქვსვინმეს? ”–ხაფიხმითიკითხადარაკიხმაარავინგაიღო, თვითონვე
გააგრძელა, –"აი,ასეთიგაზეთიმჭირდება! "
ისიცუნდაითქვას, იმდროისგამომცემლებიერთთავად იმისცდაში
იყვნენ,საკუთარიდაღიდაესვათნებისმიერიჟურნალ- გაზეთისთვის ასე
ვთქვათ, საკუთარიპიროვნებაწამოეწიათწინ; გეილ უაინენდმათავისი
გამოცემაერთიანად მიუძღვნაფართო მასებს მათ
გემოვნებას, მოთხოვნებსადასურვილებს. .
.,
,ყოველ ადამიანს
თავისებურიწარმოდგენააქვსსათნოებაზე, გზისსიმრუდეზეკიყველას
ერთნაირი” ,
–ასეგანმარტავდახოლმეუაინენდისაკუთარ
საგამომცემლო მრწამსს, –,,
ჰოდა, მეცდემოკრატიულ უმრავლესობას
ვუჭერ მხარს, განაესთავისთავადსიქველეარაა? ”
უმრავლესობაკიკრიმინალურისტორიებს, სკანდალებსადა
სენტიმენტებსითხოვდა.გეილ უაინენდიარცამაზეეუბნებოდაუარსდა
დამატებით, ზნეობრივსენტენციებსაცარ ერიდებოდა დაახლოებით
ერთისენტენციასამისვეტიამაზრზენიდეტალებისთანხლებით.რას
აღარ ნახავდით " ბანერის"გვერდებზე: ზნედაცემულიქალებისათუ
შეცდენილიგოგონებისამბებს, "
ცნობადისახეების"ქორწინების
დეტალებსათუ" წითელიფანრებისუბანს"გაშინაურებულიხალხის
მონათხრობებს. ..„მთავარიასექსი! ”–გაიძახოდაუაინენდი, _„მერე
ცრემლები. .
.ამორისნაზავიკიისკოქტეილია, რომლისყლურწვაზეც
არავინიტყვისუარს! ”
მისიგაზეთიჯვაროსნულილაშქრობებისკენაცმოუწოდებდა_ვთქვათ
და,რომელიმეგაქსუებული, ხელმრუდეჩინოსნისწინააღმდეგ ოღონდ
ესმაშინ, თუკიდანამდვილებით გაიგებდნენ, მასზეუკვედაპატიმრების
ორდერიაგაცემულიო." ბანერი"თავსესხმოდამონოპოლისტებს,
დასცინოდამაღალ საზოგადოებას, თანყველასადაყველაფერზე
წვრილად გიყვებოდათ ჭორ- მართალს.
"ახალიამბები" ,–მოძღვრავდაუაინენდითანამშრომლებს, -"მხოლოდ
ისაა,რაცხალხისდიდ რაოდენობაშიაღძრავსემოციებს. ..რაცუფრო
სულელურიაამბავი, მითმეტიამისდამიინტერესიდაასე, გაუთავებლად.”
ერთხელაც, რომელიღაცწვეულებაზე, გეილ უაინენდსუსაყვედურეს,
საერთოდ არზრუნავსაზოგადოებრივიაზრისჩამოყალიბებასადამისი
გემოვნებისდახვეწაზეო.„ აბა,ეგრაჩემისაქმეა? !
”–გაიკვირვა
გამომცემელმა, –” თქვენგსურთ, მათმართლაისუნდოდეთ, რასაც
საჯაროდ გაიძახიან, მეკიდევიმასვთავაზობ, რაცმათ სინამდვილეში
სწყურიათ. .
.ასერომ, ბატონებო, ჩემთვისპატიოსნებასაუკეთესო
პოლიტიკაა, ოღონდ არამთლადიმგაგებით, როგორაცთქვენმიგაჩვიეს! “
არადა, "ბანერი"დიახაცყველგანდაყოველთვისპირველიიყოახალი
ამბებისშექმნა- მიწოდებისკუთხით: ხანაფრიკაშიმომხდარიმიწისძვრის
ამბებსაშუქებდასაკუთარიკორესპონდენტებისწყალობით, ხანზღვაში
მართვადაკარგულიგემისგემბანიდანმოწოდებულ ინფორმაციას
ბეჭდავდაყველაზეადრე სანაპიროდაცვისკატერისკაპიტანთან
ნაცნობობისწყალობით; როცაერთიმთიანისოფელიზვავმა
გარესამყაროსმოსწყვიტა, უაინენდმასაკუთარივერტმფრენიდანიქ

მკითხველ თალ იგა

პურითადაბიბლიით სავსეკონტეინერებიჩამოყარადაამამბისსრული
რეპორტაჟივრცლად მიეწოდა" ბანერის"მკითხველებს; როცავიღაცის
კატახისკენწეროზე” ჩამოეკიდა” ,სწორედ უაინენდისერთმა
ახალგაზრდაფოტოგრაფმაჩამოხსნაიქიდან. .
.
„თუახალიარაფერია, მოიგონეთრამე! ”–უაინინენდისმხრივესუკვე
ბრძანებისტოლფასიიყოდაერთხელაც, როცავიღაცშერეკილიგაიქცა
საგიჟეთიდან, ”ბანერი”ყოველდღეაშუქებდაიმარემარეშიგამეფებული
შიშისადაპოლიციისმიმართმზარდიუკმაყოფილებისვითარებას.
შემდეგისევ ბანერის”ერთმაჟურნალისტმაიმარჯვადაგაქცეული
შეიპყრო...ყველასდაგასაოცრად, გიჟიმალეგანიკურნა, კლინიკიდან
გამოუშვესდარაღათქმაუნდასწორედ ამგაზეთსმისცაექსკლუზიური
ინტერვიუ, თურასასტიკადეპყრობოდნენგონებადაბინდულ ადამიანსიმ
საგიჟეთში, რასაცმისიდირექტორისადაპერსონალისდიდინაწილის
სამსახურიდანდათხოვნამოჰყვა.მოშურნენიამბობდნენ,
ეგვიღაცისევ” ბანერის“დაქირავებულივინმეიქნებოდაო, მაგრამმაგის
გამრკვევიარცაღარავინგამოჩნდა.
გაზეთისფეხზედადგომამდეგეილ უაინენდსოფისისდივანზეუფრო
ხშირადეძინა, ვიდრესაკუთარლოგინში, დახმებიდადიოდა, მასთან
მუშაობართულისაქმეა, მასავით კი შეუძლებელიო: თანამშრომლებს
დაქირავებულიჯარისკაცებივითეპყრობოდა, საკუთართავს მონასავით;
ყველასკარგად უხდიდა, თავადკილუკმაპურისადაგადასახადების
ფულსიტოვებდამხოლოდ.მთელიამონაგებითანხაისევ ბანერზე”
იხარჯებოდა: საუკეთესოსაბეჭდიხაზიჰქონდადათანთანამშრომლებიც
საუკეთესოჰყავდა თავისინებითარავინმიდიოდაუაინენდისგან,
პირიქით მისიშემოთავაზებებისცდუნებასვერავინუდგებოდაწინდა
საჭირო კაცისგადმობირებაარასოდისგასჭირვებია: უბრალოდ,
ანაზღაურებასდაუსახელებდადამხოლოდმერეჰკითხავდა_რაიმესხვა
მოთხოვნახომარაფერიგექნებათო?დასანამკაციიმისცდაშიიყო,
როგორმეჩამოვარდნილიყბადაებრუნებინათავისადგილას, იქვე
დაამატებდა: ორშაბათ დილიდანგელოდებითო. .
.
უაინენდისმეორეგაზეთისდაარსებას უკვეფილადელფიაში_
იქაურებიისეშეხვდნენ, როგორცევროპელითავადები ატილას
ნომადებისგამოჩენასდაბრძოლაცარანაკლებსასტიკი გაუმართეს. ..
ოღონდეგენიასწავლიდნენუაინენდსქუჩისწესებს?ცემა- ტყეპათუ
კონკურენტისბეჭდვითიგამოცემით დატვირთულიმთელივაგონების
გაქრობამისიმოგონილიიყო!ასერომ, „
ფილადელფიის
ვარსკვლავი“გადარჩადამალემყარადაცდადგაფეხზე.
დანარჩენიუკვეტექნიკისსაქმეიყო: ორმოცსრომმიაღწია, უაინენდს
ამერიკისყველამთავარქალაქშიჰქონდასაკუთარიგაზეთი, ჟურნალი
თუგამართულისტამბა. .
.
მერეუძრავიქონებისშესყიდვასაცმიჰყოხელი ოღონდსწორედიქ
ყიდულობდამიწას, სადაცმასზეფასებისმომატებაყველაზენაკლებიყო
მოსალოდნელი; უამრავსხვადასხვასახისპროექტშიცდებდაფულს, და
როგორიუცნაურიცარუნდაგეჩვენოთ, უმეტესად, ყველაწაგებული
რჩებოდა, თავადუაინენდისგარდა; სააშკარაოზეგამოჰყავდა
სხვადასხვაბიზნესებშიმოკალათებულიდაჯგუფებები მხოლოდ
იმიტომ,მერესაკუთარიხალხიდაესვაიქ; მრავალმასცადამისი
გამოყენებასაკუთარიმიზნებისთვის უაინენდიარავისეუბნებოდაუარს,
ოღონდსაბოლოოჯამში, თავადიყენებდაყველას.
თუმცა,ისეთიშემთხვევაციყო, ერთჟურნალისტზეუაინენდისსაარაკო
შემოთავაზებასარავითარიშთაბეჭდილებაარ მოუხდენია: "თქვენთან

მკითხველ თალ იგა

ვერ ვიმუშავებ,მისტერ უაინენდ თქვენსგაზეთსარავითარიზნეობრივი
იდეალებიარ გააჩნია! "–ასეთიიყო ახალგაზრდაჟურნალისტისპასუხი.
უაინენდსწარბიცარ შეუხრია: "ეჭვიარაა, შენიახლანდელიშეფიდიდად
ზნეობრივიადამიანია, მაგრამფულისმათხოვრობა, ძირითადად,
ყოვლად უზნეო ხალხისგანუწევს. ..დაშესაბამისად, მათთვისანგარიშის
გაწევაც!მეკიდევ, როგორცთავადბრძანეთ, ზნეობრივიიდეალებიარ
მაწუხებს,მაგრამარცარავისწინაშევალშიარავარ.მოკლედ, აირჩიე"
.
ერთიწლისთავზეახალგაზრდაკაციკვლავმოადგაუაინენდის
კაბინეტისკარსდაერთადერთიისჰკითხა, შემოთავაზებათუკვლავ
ძალაშიაო.მასმერე ბანერი“არმიუტოვებიადაამბობენ, ერთადერთი
იყო, ვისაცგეილ უაინენდიმართლაუყვარდაო.
აი,ალვასკარეტიკიძველიგაზეთიდანშემორჩა ბანერს“ .ამკაცს
ყველაფრისსჯეროდა, რასაცთავადწერდადასაერთოდ, რაცკი
„ბანერში“იბეჭდებოდა_ასეორიკვირისმანძილზე
მაინც...
საზოგადოებრივიაზროსუკეთესმაჩვენებელსგეილ უაინენდი
ვერცინატრებდა.
პირად ცხოვრებასრაცშეეხება, გეილ უაინენდიიმდენადგამჭვირვალე
იყო, ისეხელთათმანებივითიცვლიდასაყვარლებს, ამაზეჭორაობაცკი
მოსაწყენიგახდაყვითელიპრესისმოყვარულთათვის.თუმცა, იყოერთი
რამ, რაზეცთვალიარავისმიუწვდებოდა: მისიპენტჰაუზისქვეშ
განლაგებულისურათებისგალერეა.ათიკლიტეედოდაარცერთ
სულიერსარ უშვებდაშიგნით, ინგლისიდანსპეციალურად ამისთვის
ჩამოყვანილიერთადერთიდამლაგებლისგარდა.ერთხელ,
საფრანგეთისელჩმასთხოვამეუღლესთანერთადსტუმრობა_
სურათებისდასათვალიერებლადდაუარიმიიღო. .
.კვირაშიერთხელ
მაინცაუცილებლად ჩადიოდადასაათობითჩაიკეტებოდახოლმეიქ.
ექსპონატებისშერჩევამისისაკუთარი, ცოტაარ იყოს, ბუნდოვანი
სტანდარტების, მიხედვით ხდებოდა: სახელგანთქმულიმხატვრების
ნამუშევართაგვერდითისეთ სურატსთუქანდაკსაცგადააწყდებოდით,
რომლისავტორი, თავადუაინენდისგარდა, იქნებარცარავისთვისიყო
ცნობილი. ..
საერთოდ, ნახატებზემიწერილიხელმოწერანაკლებად
ადარდებდადაბევრიშედევრისაღიარებაზეცუთქვამსუარი_თუ
ყიდულობდაარამეისეთს, მისემოციებსრომარ პასუხობდა, მხოლოდ
გადასაცვლელად.არადა, მისიდილერებიგაძახოდნენ_ღმერთმანი,
არასოდესსცდებაო.ესკიდევაათკეცებდასაზოგადოებისინტერესს,
მაგრამამაოდ.
მერე,ორმოცსრომგადასცდა, რარაცუცნაურმაჟინმაშეიპყროდაეს
ყველაფერივინმედუაიტკარსონიდადაიწყო: მანამდეუმწიკვლო
რეპუტაციისმქონეანალიტიკოსიუაინენდმა
„ბანერის“მიმომხილველობაზედაითანხმადაზუსტად იმის
საწინააღმდეგოსწერამოსთხოვა, რითაცკარსონიიყოცნობილი.
პროექტისრულიად უპერსპექტივო_კარსონსკალამმაცუმტყუნადა
საღმააზრმაც, მაგრამუაინენდსარცესუაზროხარჯიადარდებდადაარც
გაზეთისფართი: კარსონსისეთიხელშეკრულებაგაუფორმა, სამიწელი
მხოლოდ ბანერისთვის“უნდაეწერა, ყოველკვირეულად.
შემდეგ,მეტადიმედისმომცემი, რამდენიმეპრემიითდაჯილდოებული
პოეტი იყიდა“და. ..ბეისბოლისმიმოხილვადაავალა, რეგულარულად.და
ასემიჰყვადამიჰყვა ათეისტმწერალსრაღაცსაკვირაო
ქადაგებისმაგვარისთაობაზეშეუთანხმდა, ხელოვნებათმცოდნეს
ბირჟისამბებისმიმოხილვაზე, სახელგანთქმულ მეცნიერსამოუცნობ
მფრინავობიექტებზედაუკვეთასტატიებისმთელისერიადაასეშემდეგ

მკითხველ თალ იგა

დაასეშემდგომ, ხოლოერთ- ერთიქალაქისსიმფონიურიორკესტრის
დირიჟორსკიდევზღაპრულიანაზღაურებაშესთავაზა,
თუკიამსაქმიანობასსაერთოდგაანებებდათავს. .
.საბოლოოდ, კარსონი
გალოთდა, კიდევორითანამშრომელინარკოტიკებსმიეძალა, ერთმაკი
თავიმოიკლა.ესსკარეტისთვისაცკიმეტისმეტიაღმოჩნდა.„ეს
ყველაფერიძალიანშორსხომარმიდის, გეილ?”–ჰკითხამან,–” ეს
პრაქტიკულადმკვლელობაიყო. “
–სულაცარა.მემხოლოდგარეშეფაქტორივიყავი.მიზეზითავად მასში
იყო.თუგამხმარ ხესმეხიეცემადაანადგურებს, ესმეხისბრალიარაა.
–ჯანსაღიხერომელიღაა, გეილ?
–ასეთებიარ არსებობს, ალვა,–ლაღადუპასუხაუაინენდმა.
უაინენდისქცევისმიზეზთაშესახებალვაზედმეტკითხვებსარასოდეს
სვამდა.ინსტინქტურადგრძნობდა, რომრაღაცმიზეზიარსებობდა.ალვა
სკარეტიმხრებსიჩეჩავდადა" ორთქლისგამოშვებად"ნათლავდაბოსის
ამხუშტურებს ნაწილობრივ, მართალიციყო, მაგრამმხოლოდ
ნაწილობრივ: ბოლომდეუაინენდისმხოლოდელზუერთთუისესმოდა. .
.
აი,ასეგადააბიჯანახევარისაუკუნისზღვარსდასწორედიმდღეს
აღმოაჩინა, რომარავითარისურვილიაღარ ჰქონდა, მოემოქმედარამე...

●●●

თოფიაწონახელში, გაეღიმა.არა,იმდენიჭკუაკიშერჩენოდა; ასე

უაზროდარდაესრულებინასიცოცხლე!
იარაღიგვერდზეგადადო დალოგინიდანწამოდგა.ახლამხოლოდეს
დღეცუნდაგადაეგორებინაროგორმედამერედასაძინებლად
წასულიყო.
ქვევით ჩავიდა,ჭიქა"ღამისჩაჩის"მისაღებად...
სინათლისჩამრთველიგადაატრიალადაპირველი, რაცთვალში
მოხვდა, თუისძღვენიიყო ფიცრისმაღალ ყუთშიჩამალულირაღაც
მძიმენივთი.კუთხეშიმიეყუდებინალაქიას.” ესრაღაოხრობაა” ,–
გაიფიქრადაბარისკარიგამოაღო.
მერეიდგაასე, სასმელსწრუპავდადაცდილობდა, გამოეცნო,მაინცრა
შეიძლებოდაყოფილიყოშიგ.აზრზევერმოდიოდა, რაუნდამოეტანა
მისტერთუისძღვნად.ისიცკიიფიქრა, შანტაჟისსუნიხომარასდის
ამასო რამდენსუცდია, სრულიადწარუმატებლად მაგრამთავი
ბოლოსვერ მიაბადაშეეშვა.
ბოლოს, ჭიქასრომძირიგამოუჩინა, საბაბიაღარ დარჩენოდა, ყუთიარ
გაეხსნა.საწერიმაგიდისუჯრიდანბრტყელტუჩაამოიღოდასახურავი
ააძრო.
დომინიკფრენკონისქანდაკებააღმოჩნდა, სტივენმელორისმიერ
ქვაშინაკვეთი.
გეილ უაინენდიმონუსხულივითშესჩერებოდასაჩუქარს, მერე
ტელეფონსდასწვდა.
–ალო?–მოპასუხესხმაზეეტყობოდა, ღრმაძილიდანჯერკარგადვერც
გამორკვეულიყო.
–მაინცმიაღწიეშენსას.გელოდები!–მშვიდად თქვაუაინენდმადა
ყურმილიდაკიდა.
მისტერთუინახევარსაათშიგამოცხადდა.კარითავადუაინენდმა
გაუღო.არცერთსსიტყვაარუთქვამს, ისეშევიდნენკაბინეტში.
მარმარილოსუკანთავგადაგდებულიფიგურარაღაცუცნაურიენერგიით
ავსებდაოთახსდათითქოსიმარარსებულ სივრცედაქცევდა, „

მკითხველ თალ იგა

სტოდარდისტაძარი”რომუნდარქმეოდასახელად. ..
–ვინაა?–უცებმოსხიპაუაინენდმა.
–მოდელისსახელიგაინტერესებთ?–შემპარავად დაეკითხათუი.
–რაეშმაკადმინდა? !მოქანდაკისსახელსგეკითხები!
მერეცოტათიგაუკვირდაკიდეც, რაღაცმთლადარესიამოვნა
შეკითხვაო. ..არა,აშკარად რაღაცაამბავიიყომისთავს!
_ე-ე.
..მოქანდაკე...აბა,
რამოგახსენოთ. .
.სტენლითუსტაინლი
რაღაცამდაგვარი.მართლაარმახსოვს.
_რასმაბოლებ, ელზი!თუჭკუაგეყო, ასეთირამარ გაგეშვახელიდან,
სახელსაციკითხავდიდაგულისფიცარზეცამოიჭრიდი, ღმერთმანი!სად
გადააწყდი?
–მეორეავენიუზე ხომიცით, ისპატარ-პატარამაღაზიები..
.მოდელს
ვიცნობდაიმიტომაც. .
.
–ტყუი, ელზი!ისიცკარგადმოგეხსენება, აქამდევერავისრომვერ
გაუბედავსჩემთვისრაიმესშემოთავაზება!ასეარცითამაშებდი,
იმთავითვეწარმატებაშირომარ ყოფილიყავიდარწმუნებული!ძალიანაც
კარგადიცი, რაშეუფასებელირამეა. .
.კარგი,ნებაშენია.ახლარა?
–არცარაფერი, მისტერუაინენდ.მარტო ისმინდა, მისისკიტინგს
შეგახვედროთ, ერთხელ მაინც.
–სულ ესაა? !
–კი,ეგრეა.
–თუი, არაფრისიმედიარგქონდეს უბრალოდ, ორშაბათსდამირეკოს.
ოფისშივიქნები.
მაგრამკართანრომმიაცილა, მაინცვერ მოითმინადაესეცდაამატა:
"არ ვიცი,გულშირაგიდევს, მაგრამვერაფერიბიზნესმენიხარ რაცარ
უნდაიყოს, ასეთრამეშიცოცხალითავითარ გავცვლიდი! "

–ისშენიძოწისსამაჯურირატომარგეკეთა?–თითქოსსხვათაშორის
იკითხაპიტერკიტინგმა, –ქალებისულ ახუნძლულებიიყვნენ. .
.
–მაპატიე,გადამავიწყდა.სხვადროსგავიკეთებ.
–მშვენიერისაღამო იყო. ..დაიცა,
გინდა, სიმართლეგითხრა?
–არა...
–რამშვენიერიეგიყო თავიგამომილაყესმაგსნობებმა!ესვინსენტ
ნოულტონიმაინც. ..არა,გარეგნულადკიარაფერსვიმჩნევდი. ..
–ნამდვილადარაფერს.მისყველახუმრობაზეიცინოდი მაშინაც,
როცასხვასარცკიეღიმებოდა.
–რასიზამ, საჭირო კაცია..
.დაიცა,შენრა მსაყვედურობ?
–მეარასოდესარაფერსარგსაყვედურობ, პიტერ.
ბინაშიმარტონიიყვნენ ნოულტონებისგანახლახანდაბრუნდნენდა
იმსაღამოსმეტიარცარაფერიჰქონიათდაგეგმილი.ჭაღისსინათლეები
პიტერმაადრევეგამორთო მარტო ერთი, ყვითელთალფაქიანი
ტორშერიდატოვაჩართულიდაამასმხოლოდბუხარშიმოგიზგიზე
ცეცხლისათინათიემატებოდა; ოღონდარანაირისიმყუდროვეარ
იგრძნობოდაბინაშიდადომინიკიცისეთიწელგამართულიიჯდა
სავარძელში, თითქოსსაკუთარსახლშიკიარა, რომელიღაცსაელჩოში
ყოფილიყო ოფიციალურ მიღებაზე. ..
_რამერომიყოს, მისისმარშთანბლავატსკაიასქალიასეაგდებულად
არ უნდაგეხსენებინა რომჰკითხო, თავგადაკლულითეოსოფია. ..
–დამავიწყდა.სხვადროსუფრო ფრთხილად ვიქნები. ..

მკითხველ თალ იგა

 კიტინგსსულ იმისიმედიჰქოდა, ერთხელ მაინცთავად ჩამომიგდებს
სიტყვასრამეზეო, მაგრამსწორედდღესიაზრა წელიწადი
სრულდებოდაუკვე, რაცცოლ- ქმარიიყვნენდაასეთირამჯერ არ
მომხდარა.დიდი- დიდი, იმასთუიკითხავდა პარასკევისმოსაწვევსიაში
დიქსონებიცჩავრთო თუარაო. .
.ბინისგაწყობაზეციგივეიყო ქალების
წეს-ჩვეულებისსაწინააღმდეგოდ, არცფარდაშეუცვლიასადმე, თუნდაც
საფერფლეარგადაუადგილებია. ..
–დომინიკ, არმეტყვი, რაზეფიქრობხოლმე?–ჰკითხაუცებ,
თავისთვისაცმოულოდნელად.
–რასგულისხმობ?
–აი, ვთქვათ. .
.თუნდაც, ვინსენტნოულტონზერააზრისახარ?–მართლა
აზრზეარიყო, ახლაესრამწამოაროშვინა.
–საჭიროკაცია, შეიძლება, ტრაკზეაკოცო.
–რა- ა?!
–ბოდიში, ცუდად გამომივიდა.მინდოდამეთქვა, ეგძველიოჯახებიდან
გამოსულიხალხიგანსაკუთრებულ მოპყრობასიმსახურებს. ..ასევთქვათ,
შენდობასმოითხოვსთანდაყოლილითვისებებისთვის.ისიც
გასათვალისწინებელია, რომთუყველაფერზეთავსდაუქნევ,
პატივისცემაშიცჩაგეთვლებადარამერომიყოს, მერეწინდაგხვდება. .
.
რაიცი.
გაჩუმდნენ.კიტინგსუცებგაუელვათავში ამასვერცერთჩემსნაცნობს
ვერ ავუხსნიო.ანრანაირად, როცასაკუთარითავისთვისაცკივერაეხსნა;
არაფერიაკლდაცხოვრებაში არცსახელი, არცპატივისცემა, არც
ფული. ..დაბოლოს დომინიკფრენკონიცხომმისისკიტინგად
მოინათლა!ერთისიამოვნებაიყო, სადმემიღებაზერომვინმეს
წარუდგენდახოლმე გაიცანით, ჩემიმეუღლეო დამერემათიშურით
სავსემზერისდაჭერა.ერთხელ ისეთიკურიოზიცმოხდა ვიღაც
შექეიფიანებულმამუსუსმასთხოვა ისქალიმინდადავითრიოდა
ძმურად, იქნებგამიგო, ვინააო..
.აბა,მაგასრადიდიამბავიუნდა, –
გამქირდავადგაეპასუხაკიტინგი, –ჩემიცოლია, უკვეწელიწადია,
დათრეულიმყავსო.
საკუთართავსაცბევრჯერგამოსტყდომია ჩვენიცოლ- ქმრობაიმაზე
იღბლიანიაღმოჩნდა, ვიდრეამასმოველოდიო.ქალიარაფერში
იჩემებდაპირველობას კაცმარომთქვას, საერთოდ, არცარაფერს
ითხოვდა: საპატიოკლიენტებსუღიმოდა, ესაუბრებოდამისმეგობრებს,
უვლიდაბინას. ..არასოდესეკამათებოდადაარცსაყვედურობდარამეს.
მოკლედ, თითქმისიდეალური” მეორენახევარი”იყო.ოღონდ, სწორედაც
რომთითქმის.
ღამღამობით უარსარაფერზეეუბნებოდა, მაგრამმხოლოდუსიცოცხლო,
უსურვილო სხეულირჩებოდამკლავებშიმოქცეული; ერთი-ორჯერ
გადაწყვიტაკიდეც, კარგახანსარგავეკარებიოდაარაფერიგამოუვიდა
–მისცხოველურ ხიბლსვერანაირადვერუწევდაწინააღმდეგობას.
ერთადერთი, დედამისმაგანაცხადახმამაღლა, რასაცპიტერ კიტინგი
საკუთართავსაცკივერ უმხელდა: "
არა, შვილო უშვერისიტყვებითაც
რომგაველანძღე, ასეთ დღეშიარჩავვარდებოდი. .
.სწორედეგმკლავს,
მისირომარაფერიმესმის! ”მალესხვაგანგადავიდასაცხოვრებლადდა
კვირაშიერთხელ თუესტუმრებოდათხოლმე.
წესით, პიტერიკმაყოფილიცუნდაყოფილიყო ამგვარივითარებით,
მაგრამრატომღაცვერავითარკმაყოფილებასვერგრძნობდა. ..
ერთირამცხადიიყო ასედიდხანსვეღარ გაგრძელდებოდა:
–დღესუნდაგვესტუმროსვინმე?–იკითხავითომდაუდევრად.

მკითხველ თალ იგა

 –არა.არავინდაგვიპატიჟებია.
–გინდა, კინოშიწავიდეთ?
–რისთვის?
_დროსმოვკლავთ.
–წავიდეთ, თუგინდა.
_ისე, რატო უნდაწავიდეთრა საკუთარსახლშიარ ჯობია!
_როგორციტყვი, პიტერ.
_მირჩევნია, ასევიჯდედაშენგიყურო. .
.თუიციმაინც, რალამაზიხარ?
გორდონპრესკოტმათქვა ღმერთისგამოცანასჰგავსსტრუქტურულ
მათემატიკაშიო.ვინსენტნოულტონმაგაზაფხულისდილასშეგადარა,
ელზუერთთუიმკიდევპირდაპირგანაცხადა ბუნებისნიშნისმოგებაა
ყველამდედრისმიმართო. ..
_რელსტონჰოლქომბსარაფერიუთქვამს?
_კარგირა. ..–უცბად მიუხვდაირონიასდამოსხიპასათქმელი.
–ისკივიცი, რატომაცვერვიტანდუმილს. ..–გაიფიქრამერე, –
მაგისთვისსაერთოდ ერთია, რამესვამბობთუჩუმადავარ. ..თითქოს
საერთოდ არცვარსებობდე. ..
–იცი, რამინდაგითხრა, დომინიკ. .
.–მაინცთავად წამოიწყოცოტახნის
მერე,–ერთიიდეამაქვს, ჯერარცარავისთვისგამიმხელია. .
.არ გინდა,
საკუთარისახლიავიშენოთსადმექალაქგარეთ?რასიტყვი?
–თავად გინდა, დააპროექტო?
–არ- ა-ა.
..მაგისთვისბენეტიმყავს.ჭიპიაქვსმოჭრილიქალაქგარეთ
სახლებისშენებაზე.ყველაფერსგაითვალისწინებს.მარტო ისუნდა
ვუთხრათ, როგორიგვინდა.
–მერე, ბაღშინარგავებსმოუვლი, გაზონსმორწყავთურა?
_კარგიერთი აბა, მებაღერისთვისაა? !დასაერთოდ, სად მეცლება
მიწისსაჩიჩქნად. .
.თანცხენზეჯდომაცუნდავისწავლოდაკიდევ
გოლფისთამაში!
–რაძალაგადგას, პიტერ?
_აბა, სხვაიქრაუნდავაკეთოხოლმე?თანგაცნობა- გადაპატიჟებების
საუკეთესოსაშუალებაა, ხომიცი. .
.
_ვიცი.ოღონდ ესაქაცშეგიძლია.
_კარგირა!თუიდეაარმოგწონს, ეგრეთქვი!
_მეისმომწონს, რაცშენ, პიტერ!ხვალ საღამოსპალმერსები
უნდამოვიწვიოთ.
_ვითომრატომ?
საჭიროა.მაგათ ახალიშეკვეთაუნდაგამოსცინცლო.მერეედინგტონებს
დავპატიჟებთდაამშეკვეთით მოვიწონებთთავს.მაგათ შესაკვეთი
არაფერიაქვთ, სამაგიეროდ, მაღალ წრეებშიტრიალებენ, გამოსადეგი
ხალხია.ასერომ, არცპალმერსებიგეხატებაგულზედაარც
ედინგტონებზეგიჟდები, მაგრამუნდაელაქუცო_საქმესსჭირდება.
–ასერატომმელაპარაკები?რამეთუარმოგწონს, პირდაპირთქვი!
–განაროდესმერაიმეუკმაყოფილებაგამომიხატავს, პიტერ?
–მაინცრაგინდა ყველაასეარცხოვრობს?
–კი,თითქმისყველა.დარამერე?
–რადა. ..თუნდაცერთხელ გამოთქვისაკუთარიაზრი!
–ეგრანაირად, პიტერ?არცგორდონპრესკოტისასემთხვეოდეს, არც
რელსტონჰოლქომბისას, არცელზუერთთუისას. .
.
–სწორედ ამაშიასაქმე!წელიგავიდა, ერთიარაფერიგითქვამს
ჩემთვის. .
.შენი,საკუთარი.აქხარდაარცხარ.მარტო ჩემთვისკიარა
ერთხელ არგიკითხავსმზარეულისთვის, სადილად რაგვაქვს.თითქოს

მკითხველ თალ იგა

უსულო, უსურვილო ცხოველიიყო. .
.არაფერისაკუთარიარ გაგაჩნდეს
ვითომ!
–დაშენ, პიტერ?
–რამე?რამე. .
.–დაუცებჩაუწყდახმა, მიხვდარაღაცას.
ისევსავარძელშიჩაეშვა, თვალიგაუშტერდათითქოს: "მიყვარხარ,
დომინიკ. ..ყოველთვისმიყვარდი.ოღონდ. .
.სულ ორიასეთიადამიანი
შემხვდაცხოვრებაში ყრუკედელივით რომმედგაწინდაარ ვიცოდი,
როგორშემომევლო. .
.შენდაკიდევის. ..მაგრამშენყოველთვის
მიყვარდი, ისკიმძულდა” ..
.
–ისვიღაიყო, პიტერ?
–ახლაამასრამნიშვნელობააქვს. ..
-მაინც?
–ჰაუარდრორკი.
დომინიკსერთხანსხმაარგაუღია.მერემიუახლოვდადათავზე
გადაუსვახელი.
–მეშურისძიებაარ მდომებია, პიტერ.
–აბა,რაგინდოდა?
–ამბობენ, რომყველაზედიდიუბედურებასაკუთარითავის
პატივისცემისდაკარგვაა. .
.ტყუილია ამისდაკარგვაშეუძლებელია, ის
ანგაქვს, ან არა.როცაამისსურვილსაცგიკლავენ, ესაასაშინელი...
ჩაიმუხლადაშუბლზეაკოცა პირველადმთელიამერთიწლის
განმავლობაში.მერეისეჩახედათვალებში, თითქოსამწუთსმართლა
თავისქმრად აღიქვამდადაწამისმერედაამატა:
_აი,ასეთად ყოფნარომშეგეძლოს. .
.
ცოტახანსიყვნენასე, გაყუჩებულნი.
ტელეფონმადარეკა.
არა,მისზარსკიარ გაუქარწყლებიაესწამიერიმონუსხულობა, არამედ
იმმზადყოფნას, როგორითაცკაციმეორეოთახშიგავარდაყურმილის
ასაღებად. .
.
_ვინა?ა-ა, გაგიმარჯოს, ელზუერთ!არა, რადროსეგაა. ..არაფერისაქმე. .
.
გელოდები!
–ელზუერთიიყო, –თქვამერე, რომშემობრუნდა, –შემოგირბენთო.
მისხმაშიუხერხულიშვებაიგრძნობოდა, აშკარად.მერემიადგადა
თუკისადმეასანთისღერიეგდოსაფერფლეში, ანგაზეთიიყო
დაუდევრად მიგდებული, ყველაფერიმიალაგ- მოასწორა, ბუხარსაცშეშა
კიდევშეუკეთარატომღაც, ჭაღიცაანთო. .
.თანერთთავადრაღაც
მელოდიასუსტვენდარომელიღაცოპერეტიდან.
კარზეზარისხმასაცთავად გამოეხმაურადადერეფანშიგავარდა
გასაღებად.
–ღმერთმაგაგიმარჯოთ!–თქვამისტერთუიმ, როგორცკიოთახში
შემოაბიჯა, –ასეარჯობია?მყუდროდ, მოგიზგიზებუხრისწინ. .
.
გამარჯობა, დომინიკ!იმედია, უდროო დროსარ შემოგეჭერით!
–შენიმოსვლაარასოდესააუდროო, ელზუერთ!–ცოტაარ იყოს,
ზედმეტადსაჩქაროდ გაეპასუხაკიტინგი, –ვინ-ვინდა,შენმაინც
ყოველთვისსასურველისტუმარიხარჩვენთვის. .
.
_ახლა, ნამეტანსაცნუიტყვი.არა, გმადლობთ არავითარისასმელი. .
.
როგორგიკითხო, დომინიკ?
_როგორცშარშან.
_შარშანრაიყოვითომ?–ისე, სიტყვისმასალად იკითხაკიტინგმა.
_უკვედაგავიწყდა?უცოლო იყავი.–თქვათუიმდაუცებმოაყოლა, _იმ
შენიმეგობრისარაფერიისმის?რორკსვგულისხმობ.

მკითხველ თალ იგა

 _დაერხა.წელიწადია, შეკვეთაარმიუღია.ყოველ შემთხვევაში, მეასე
ვიცი.
–შენრაღასსაქმიანობ?ისსთოუნრიჯისსაქმედაიძრა?
–არ მიხსენო, თუკაციხარ!მაგუაინენდისხელში. ..
–რაო, რამინდაო?
–რა, თვითონიცის, თუ?ახლაეგპროექტიციურიმანანასავითიქნებოდა
ჩემთვის,მაგრამრად გინდა. .
.აზისზედ კრუხივითდავერაფერი
გადაუწყვეტია. .
.საკუთარიოფოფებიჰყავსთავში, ბლომად.
–თუელაპარაკემაინც?
–ვის გეილ უაინენდს? !ვისრამდენიჩავაცეცხლე, აღარცმახსოვს
ყველაცალ- ცალკემპირდებოდამისბრწყინვალებასთანაუდიენციას. ..
სულ ტყუილად.ნაღდში, რომისპაპთანუფროადვილიაშეღწევა.
–მართლაეგრეძაანგინდაეგშეკვეთა?
–კარგირა დამცინი?მარჯვენა. .
.არა,მარცხენახელსნაღდად
მოვიკვეთდიმაგისთვის.
–არ-ა-ა,ეგრაგამოსავალია.რამენაკლებხელშესახებირომ. .
–სულსმივყიდდი, იაფად.
–მართლა, პიტერ?არხუმრობ?–მოულოდნელადიკითხადომინიკმა.
-დაიცა,შენრა რამეშანსიგაქვს?–ისეველზუერთსჩაეძიაკიტინგი.
–მეარა, ამას კი.–დადომინიკზემიათითა.
–შეიშალე, ელზი? !–წარბიაზიდაკიტინგმა.
დომინიკიწინგადმოიხარა, ახლათითქოსმართლადაინტერესდა
საუბრით.
–როგორცგამიგია, გეილ უაინენდიმხოლოდმომხიბლავქალებს
სწყალობს, დათუქალილამაზია, მოწყალებასტყუილად არგაიღებს. .
.
ელზუერთთუიმგულშიაღნიშნა, რომდომინიკსესრაღაცუარყოფითი
დამოკიდებულებისგამოსახატავადარდასცდენია.
–სისულელეა!–თავისასარიშლიდაკიტინგი, –დომინიკმარაუნდა
ქნას?
_ოფისშიუნდადაურეკოსდაშეხვედრაშესთავაზოს ეგაადაეგ.
–ვის გეილ უაინენდს? !
–სწორედაც.
–მერევინგითხრა, რომყურსდაუგდებს? !
–თვითონბრძანა.
_როდის? !
–ამდილით.
_არამჯერა!
_გინდდაიჯერე, გინდარა აბა, ისეამდენსრატომვილაპარაკებდი?
შენიხათრითშევხვდებიო, სწორედასემითხრა,
–ეგროგორღამოახერხე, ელზი?–საკუთარ ყურებსარ უჯერებდა
კიტინგი.
–ჩემიმეთოდებიაქვს, პიტერ.მოკლედ, ჯობს,არ გადადოთეგსაქმედა
ხვალ დილითვედაურეკოთ.რასიტყვი, დომინიკ?
დომინიკიმილულულითვალებითიცქირებოდასავარძლიდან.ხმაარ
გაუღია.
–რაუნდათქვას? !ცხადია, ე-ე.
..საყვარელო, პირველი, რასაცხვალ იზამ,
ეგზარიიქნება!
–დარწმუნებულიხარ, პიტერ?ასეძალიანგინდა?–ხაზგასმითდაბალ
ხმაზეიკითხადომინიკმა.
–გაგიჟდი?ნებისმიერისხვაარქიტექტორისცოლიმუხლებზეხოხვით. .
.
–არცერთ სხვაარქიტექტორისცოლსეგშანსიარ ექნებოდა, –თქვა

მკითხველ თალ იგა

თუიმ,–არცერთ სხვაარქიტექტორსარჰყავსშენნაირი( კოლი.
–კეთილი, ბატონებო რაკიასეა, ხვალვედავურეკავ.
–ახლაკიშეიძლება, თითოცგადავკრათ!–ხელებიმოიფშვნიტა
კიტინგმა, –დავილოცოთ მაინც, ბედმაარ გვიმუხთლოს. .
.
თქვადასამზარეულოშიგავარდა, ჭიქებისმოსატანად.
დომინიკმათვალითვალშიგაუყარაელზუერთთუის: ”
დარწმუნებული
იყავი,არა ყველაფერიასემოხდებოდა? "
–რათქმაუნდა, ჩემოკარგო მემხოლოდნაღდზევთამაშობ. .
.
_დარასიგებ?
_რასდა, სთოუნრიჯისპროექტირომკიტინგსჩაუვარდება
ხელში. პატარაამბავია?
_დაჩემიუაინენდისლოგინშიჩაწვენარამგაფიქრებინა?
_განახეირიარიქნებაყველასთვის?
_მოკლედ, ჩემიდაპიტერ კიტინგისქორწინებამთლად ისევერაეწყო,
შენრომგინდოდა ასეა?
–მევიტყოდი, 50/50-
ზე.რასიზამ, არაასრულყოფილებადედამიწაზე. .
.
მეორეცდაცხომმაქვს.
_პიტერიახლასახელოვანიარქიტექტორიდაშენიყურმოჭრილიყმაა
ასეა?
_თითქმის, ჩემოკარგო, ჯერმხოლოდ თითქმის. ..
–ახლარაღაგინდა?
–ორიკურდღელიერთიგასროლით. ..შენდაგეილ უაინენდი.
–იმანრაღადაგიშავა?
–არცარაფერი.უბრალოდ, რაღაცაუგადმომიხსენიაწუხელ,
მეტისმეტად დაკვირვებულითვალიაქვს.თუმცა, თქვენსამშეხვედრას
მაინცკარგახნისწინვგეგმავდი, ასერომ. ..
–დაკიდევ სთოუნრიჯი.
–კი,სთოუნრიჯიც.ვიცოდი, გეგმისეგნაწილიმაინცმოგეწონებოდა.არა
ქვეყნისთვის,საკუთარისულისათუსაყვარელიკაცისთვის ამუდღეური
კიტინგისთვისგაწირავთავს!ვნახოთ, მერერაგულზეიქნები.ანშენ, ან
გეილ უაინენდი.
–მართალიხარ, ხომიცი. .
.
–ბოლომდე?რორკისთვისარგაწირავდითავს?თუმისისახელის
ხსენებაცკიაღარააშენსგულში?
–ჰაუარდრორკი.–ხაზგასმითმშვიდადთქვადომინიკმა.
–მამაციქალიხარ, დომინიკ.
ამდროსკიტინგიცმობრუნდა, კოქტეილებითდახუნძლულივერცხლის
ლანგარიმოჰქონდაორივეხელით.თვალებისიცხიანივითუბრწყინავდა.
ელზუერთთუიმჭიქაასწიადასაზეიმოკილოთიწართქვა:
–გეილ უაინენდსდა" ნიუ-
იორკბანერს"გაუმარჯოს!

გეილ უაინენდიწამოდგადარამდენიმენაბიჯიგადმოდგასტუმრის
შესახვედრად.
–როგორ გიკითხოთ, მისისკიტინგ?
-გმადლობთ, მისტერუაინენდ.
სკამიმიუწია,მაგრამთავადარდამჯდარა იდგადაინტერესით
ათვალიერებდა, როგორცმხატვარიმოდელს.
_საზოგადოდ, ხელოვნებისნიმუშისშეფასებასათეიზმამდემივყავართ
ხოლმე, –განუცხადაყოველგვარილოგიკურიგადასვლისგარეშე,

მკითხველ თალ იგა

_ოღონდ თქვენრომგიყურებთ, მოქანდაკესადაღვთისხელსშორის
რაღაცმსგავსებასვხედავ.
–რასგულისხმობთ?
–აი,ვინცთქვენიქანდაკებაჩამოასხალითონში. .
.–დაუცბადმიხვდა,
სახისნაკვთებისოდნავგატოკებაზეიაზრა, აქრაღაცამბავიიმალებაო..
.
–ეგქანდაკებასად ნახეთ, მისტერ უაინენდ?
–ჩემსგალერეაში, ამდილით.
–იქსაიდანგაჩნდა?
ახლაკიმისიჯერიდადგა, სახეზეგაკვირვებაგამოესახა.
–მართლაარ იცით?
–არა.
–თქვენიმეგობრის, ელზუერთთუისნაბოძვარია.
–რა, ამვიზიტისსანაცვლოდ?
–ასეცშეიძლებაითქვას.
–ჩემთვისარ უთქვამს.
–გწყინთ, ახლაჩემთანრომინახება?
–არცმაინცდამაინც.
_მეგონა, კმაყოფილიდარჩებოდით.
–არანაირად.
უაინენდიმაგიდისკიდეზეარხეინადჩამოჯდა.
_დაეძებდით?–დაეკითხა.
_მთელიორიწელი.
_ვერ დაგითმობთ.სთოუნრიჯიაიღეთ სანაცვლოდ.
_თუასეა, მიხარიაკიდეც,
თქვენსხელშირომაა.
გეილ უაინენდსოდნავუსიამოდ გაჰკრაგულში, ასეიოლიგასაშიფრი
რომაღმოჩნდამოსაუბრე.მაინცდაეკითხა:
_ამჩვენიშეხვედრისგამო?
–პირიქით რიგით თქვენმეორეკაციხართ, ვისხელშიცმის
მოხვედრასარ ვისურვებდი.ოღონდპირველი მაინცელზუერთთუია.
ახლაკიმართლაგაუკვირდა: ქალი,რომელსაცდიდიშეკვეთის
დაცინცვლასურსქმრისთვის, ასეარ უნდალაპარაკობდეს...
–რა, არიცოდით, რომთუისჰქონდანაყიდი?
–ფიქრადაცარ გამივლია.
–მისტერ თუისრაღაცმეტისმეტადბევრირამავიწყდებაამბოლო
დროს. .
.მოქანდაკისსახელი, მაგალითად.
–სტივენმელორი.
–ვინ...მელორიო?ეგისკაციარაა. .
.–დაუცბადსიცილიაუტყდა_მეკი
მითხრა, სახელიდამავიწყდაო!წარმოგიდგენიათ? !
–მისგანარცუნდაგაგკვირვებოდათ.
–თქვენგანკიმიკვირს თქვენსმდგომარეობაში, ერთთავადმის
ქებაშიარ უნდაიყოთ?
–განაეგრასიკეთესმომიტანდა?
–თუნდაცამქანდაკებისგამო. .
.ხომდააფასა?
–მეეჭვება.თუისთვისსულ სხვარამესაქვსფასი.
არა,აქრაღაცამბავიიყო, ნამდვილად.
–მითხარითერთი, როდისგამოაქანდაკეს?დარა სულ არავინ
ჩათვალაყურადღებისღირსად?
–ნუთუმისტერ თუისესეცამოუვარდათავიდან?
–ვატყობ, ეგრეა.
-"სტოდარდისტაძრის"თაობაზეატეხილისკანდალისაარაფერი
გსმენიათ?თუმცაიმდროსთქვენმეორენახევარსფეროში

მკითხველ თალ იგა

მოგზაურობდით. ..
–დაიცათ, ეგსაიდანღაიცით?ისამბავიკიმახსოვს ღვთისმგმობელი
ნაგებობაო, დაერთიამბავი. .
.დიდიყიყინიატყდარაღაცქანდაკების
თაობაზეც. .
.აჰა,გასაგებიაყველაფერი.
ცოტახანსიყუჩა, მერეისევალაპარაკდა: ”
ნაგებობაცქანდაკებისდარი
იყო?”
–ესქანდაკებაიყო ლამისნაგებობისდარი.
–დაანგრიეს, როგორცვიცი.
–კი,სწორედ თქვენიგაზეთებისდახმარებით.
უაინენდმამხრებიაიჩეჩა." ჩემიგაზეთებიიმასწერენ, რასაცხალხი
მოითხოვს, მოგზაურობისდროსკიამისთანაპრესასარ ვკითხულობ.ისე,
ჩემიაქარყოფნარანაირად ჩაგრჩათხსოვნაში? ”
_ხმავერ მოგაწვდინეთ.ალვასკარეტმაკითქვენიდეპეშამანახა.
უაინენდმაწარბიაზიდა: ”
რადეპეშა. .
.”
_არიცოდით, რომმესწორედისდომინიკფრენკონიგახლავართ?
_ფრენკონი. .
.დომინიკფრენკონი. .
.არა,არ ვიცოდი.
–ვატყობ, მისტერ თუიმსაერთოდპირზებოქლომიდაიდო. ..
–თუისშევეშვათ.ახლაისმითხარით, როგორმოხდა, რომაქამდეარ
ისურვეთ ჩემთანდაახლოება?კარიერაარგაინტერესებდათ?
-მხოლოდ არა” ბანერში.”
–ვითომრატომ?
–აკითქვენთავად გაქვთაკრძალულიამგვარიგაზეთებისსაკუთარ
იახტაზეატანა. ..
–კარგიპასუხია.ვისურვებდი, ისევჩემთანგემუშავათ, მისფრენკონ.
–მისისკიტინგი. .
.არა, აქსთოუნრიჯისგამო ვარმოსული.
–ანუ?
–ჩემსქმარსმინდაეგშეკვეთამისცეთ.დარაკისაამისოდარავითარი
სხვამიზეზიარგაქვთ, თანახმავარ, ლოგინშიჩაგიწვეთ.
მშვიდადგანუცხადა, უემოციოდ დაარცუაინენდმაშეიმჩნიაგაკვირვება.
პოკერისმოთამაშეებსჰგავდნენ, ოღონდ აი, ისეთს ერთმანეთის
ყველაფერირომიციან. ..
–ესმეუნდაშემომეთავაზებინა. .
.–წამოიწყოისევუაინენდმა,
–მხლონდ არაასეჯიქურდაარაპირველსავეშეხვედრაზე.
_გამოდის, დროცდაგიზოგეთდააღარცტყუილებისთქმადაგჭირდებათ.
_ქმარიგიყვართ, მისისკიტინგ?
_მძულს.
_აბა,პატივსსცემთ როგორცხელოვანს?
_ერთიმესამეხარისხოვანიარქიტექტორია, მეტიარაფერი.
_მერე, ასერაღად იკლავთმისთვისთავს? !
დომინიკმამხრებიაიჩეჩა: „რასიზამ, ყველათავისსიყვარულსკლავს” .
–მოკლედ, არცისგადარდებთ, მიიღებსთუარათქვენიქმარიამ
შეკვეთასდაარცჩემისიყვარულიგკლავთ?ისკიარადა, მგონი,
ბოლოდანმეორეკაცადაცკიშემრაცხეთსაკუთარნუსხაში. ..
–გარკვეულიგაგებით კი, ასეა.
–ესეიგი, თუსწორად გაგიგეთ, გნებავთ,უმცირესიმიზეზისგამო
სხეულიუმდაბლესკაცსმიჰყიდოთ?
–იმედიმქონდა, სწორადგამიგებდით.
–მაგრამესუფრო კაცებსსჩვევიათ სექსშიგადმოანთხიონსაკუთარი
სიძულვილი. .
.
–ოღონდ თქვენარაფერშუაშიხართ, მისტერუაინენდ საკუთართავს
ვუკეთებამას. .
.

მკითხველ თალ იგა

 –ყოფილაშემთხვევები, ხალხიძალიანშორსწასულა, საკუთარითავის
პატივისცემარომდაემსახურებინა.
–ვიცი.
–მაგრამესიგივეა,აღიარო,რომსაკუთართავსპატივსარსცემ. .
.
–დათუთავისდამცირებით გინდა, საკუთარითავისვემიმართ
სიძულვილიდაამტკიცო?
–უნაყოფო ცდაა.
–ვნახოთ.
–ჯერჯერობით კიმხოლოდიმისდამტკიცებასვეცდები, რომსამიზნე
არასწორადშეარჩიეთ ბოლოდანმეორესროლშივერგამოვდგები.
–უარზეხართ? !
–პირიქით, მადლიერებითვიღებამსაჩუქარს.დაიმაზეცმადლობა,
პიტერ კიტინგისდიდოსტატობაზესიტყვაცრომარ დაგცდენიათ.
–არცთქვენგითქვამთ ჩემიქალებისსიაშისაპატიო ადგილს
დაიჭერო. .
.
–ესეცჩაგეთვალათ.იქნებშევეწყოთკიდეცერთმანეთს.
–ახლარასაპირებთ?
–ათ დღეშიგავდივართ.ჩემიიახტით ერთთვიანმოგზაურობას
ვგულისხმობ.დაბრუნებისთანავეთავისუფალიხართდასთოუნრიჯის
კონტრაქტიცთქვენია.თქვენიქმრის-მეთქი,უნდამეთქვა.
–გასაგებია.
კარამდემიაცილადაუცბადმიადევნა: ”გითხრათ, რაგანსხვავებაა
ქანდაკებასადადედანსშორის? ”
–არა.
_მაინცგეტყვით.იქვნებისტანჯვაჩანდა,შენშიკი,უბრალოდ, ტანჯული
ვნებაა.
..

●●●

მეორედღესვეუაინენდითავისაგენტსდაუკავშირდადამელორის
ნამუშევრებისკერძოჩვენებისმოწყობამოსთხოვა, თუმცათავად
მოქანდაკისნახვისსურვილიარგამოუთქვამს.საბოლოოჯამში, ხუთი
ცალიიყიდადათანისეთფასად, საკომისიოებზემომუშავეაგენტსთავად
ამდენისმოთხოვნასიზმარშიცარ მოელანდებოდა.
ერთიისღაჰკითხა მისტერმელორისაინტერესებს, რასმივაწეროთ
თქვენიამგვარიდაინტერესებაო."უთხარით,მისიერთინამუშევარი
ვნახედაჩემთვისესეცსაკმარისიიყო-თქო",–პასუხად დაუგდო
უაინენდმა.
ელზუერთთუიკიმოელოდა, დამირეკავსმაინცო,მაგრამიმედი
გაუცრუვდა.ეგიყო,რამდენიმედღისმერეშეხვდაშემთხვევითდაგეილ
უაინენდმაპირველიესმიახალა: „
რასწარმოვიდგენდი, ელზი ნუთუ
მართლაიმდენმასცადათქვენიმოკვლა, რომუკვესახელებიცკიაღარ
გახსოვთმათი? ”
მისტერთუიმჩაიღიმადაესღაუთხრა: "დარწმუნებულივარ, ბევრი
მართლაისურვებდა. .
."
"ძალიანმაღალიწარმოდგენისკიყოფილხართთქვენსნაცნობებზე! "–
მოკლედმოუჭრაუაინენდმადაზურგიშეაქცია.

●●●

გამგზავრებამდეორიდღით ადრეუაინენდმადომინიკსდაურეკა:
„ამ

მკითხველ თალ იგა

საღამოსვერშემოივლიდიჩემთან?რაღაცმინდაგაჩვენო. "
_კი,ბატონო,-უპასუხადაძალზეგაკვირვებულიდარჩა, იქითა
ბოლოდანრომგაიგონა გმადლობთო. .
.
ლიფტიმისიპირადიაპარტამენტებისწინრომგაჩერდა, უაინენდმა
ნებაარ მისცადომინიკს, გარეთგამოსულიყო თავადშევიდაშიგდა
ოპერატორ ბიჭსუთხრა, საცავშიჩაგვიყვანეო;მისიგაოგნებული
სახესთვისყურადღებაარმიუქცევია, დაელოდა, სანამლიფტისკარი
ისევგაიღებოდა, ქალსანიშნა, მომყევიო დაახლასაცავისკარიცგააღო.
დომინიკსგაგონილიჰქონდა, იქჯერუცხოსარ დაუდგამსფეხიო, მაგრამ
არაფერიშეიმჩნია.არცგეილ უაინენდმაისურვარამეახსნა- განმარ
ტებისმიცემა.ასეუხმოდ მოიარესხუთიმოზრდილიდარბაზი, მათ ფეხის
ხმასკიიატაკზემოფენილისქელისირიულიხალიჩებიახშობდა;
ფანჯრებისაცავსარ გააჩნდადაარცგარედან, სქელ კედლებშიაღწევდა
ქალაქისხმაური...მასპინძელიუკანმიჰყვებოდასტუმარს ჩერდებოდა,
სადაცისგაჩერდებოდახოლმე, თითქოსდაპირველადათვალიერებდა
თავისსაგანძურს.მხოლოდ ხანდახანთუგააპარებდამისკენთვალს.აი,
მელორისნამუშევრებსაცჩაუარეს დომინიკიარ შეჩერებულა. ..
ბოლოს, გარეთ რომგამოვიდნენ, მაინცვეღარმოითმინაქალმა:
–ამითრაგინდოდათგეთქვათ?გეგონათ, ჩემსგულსმოიგებდით?
–აზრადაცარგამივლია, მერწმუნე.უბრალოდ, მინდოდა,შენცგენახა.

მზეუკვეჩასულიყო, როცანავსაყუდელსმიადგნენ, ოღონდ

ჰორიზონტზემეწამულინათელიჯერკიდევადგაღვინომუქიწყლის
მრუმეფერს.თოვლივითთეთრიიახტაწყლისფონზეგედივით
გაწოლილიყო.
დომინიკმაკიჩოზეოქროსვარაყიანასოებსჰკიდათვალი აითუარა. “
რაუცნაურისახელიდაგირქმევიათო, –თითქოსჩაეკითხაუაინენდს.
–პასუხიაერთგვარი. .
.მთელიჩემიბავშვობასულ ესმესმოდა: შენგან
კაციარგამოვაო!
დომინიკსსადღაცმოეკრაყური, უაინენდიარავისეუბნება,
იმთავისი
იახტისსახელწოდებასაიდანმოიტანაო. .
.ახლაკიარც
შეიმჩნია,
გამონაკლისირომდაუშვა.
გემბანზეშედგესთუარაფეხი, თითქოსრაღაცუხილავდაუხმო
ბრძანებასემორჩილებაო, გემინარნარადდაიძრაგაშლილიზღვისკენ.
უაინენდმაკაიუტაშიჩააცილასტუმარი, თურამედაგჭირდეთ, მხოლოდ
მითხარით, –უთხრადამარტოდატოვა.დომინიკიტახტზეგადაწვა,
ხელებითავქვეშამოიდო დაილუმინატორიდანგახედაპორტის
მოციმციმესინათლეებს.მერეშუქიაანთოდამიმოიხედა.კაიუტასამ
ოთახად იყო გაყოფილი საწოლი, მისაღები,ბუდუარი.
ავეჯიმუხისაიდგა,კედლებზეკინაზფერებიანიაბრეშუმისშპალერი
აეკრათ.
ამდროსუფროსისტიუარდისხმაცგაისმა მაგიდაგაწყობილიაო.სულ
რამდენიმეწუთშიუაინენდმაცდააკაკუნაკარზედადომინიკსსასადილო
დარბაზშიწაუძღვა.თავდაჯერებულადიქცეოდა, ვითარებისშესაბამისად,
ოღონდმისმანერებსათულაპარაკშიბატონკაცურიდამოკიდებულების
ნიშანწყალიცკიარ გამოსჭვიოდა.
მაგიდასრომმიუსხდნენ, ქალმაპირველისწორედესჰკითხა: ”
მარტო
რატომდამტოვე? ”
–მეგონა, მარტო დარჩენაგერჩია.

მკითხველ თალ იგა

 –ასევთქვათ, შესაგუებელ დროსმაძლევ?
–ისეგაიგე, როგორცსაჭიროდჩათვლი.
–ამყველაფერსმანამდეშევეგუე, ვიდრეშენსოფისშიშემოვადგამდი
ფეხს.
–მაპატიე, თუშენშირაღაცსისუსტევიეჭვე.სხვათაშორის, არ
გიკითხავს,საითმივდივართ. .
.
–ესეცხომსისუტისგამოვლინებაიქნებოდა. .
.
–ეგეცმართალია.მიხარია, რომამმხრივრაღაცმოთხოვნებიარა
გაქვს,მოგზაურობისასმეცარავითარმიზანსარ ვისახავ ესგემი
არასოდესმიდისსადღაც, ისმხოლოდსაიდანღაცგადისხოლმე.როცა
სადმევჩერდები, მარტოისმიხარია, რომამადგილსმალედავტოვებ
კიდევერთს, ჩემიმიჯაჭვარომარშეუძლია.
_მეცზუსტადეგეთიგრძნობამიჩნდებოდა, –თქვაუცებდომინიკმადა
იქვედაამატა, –მეუბნებოდნენ, კაცთმოძულეხარდაიმიტომო. ..
_არმითხრაახლა, დავიჯერეო!
_არვიცი, სიმართლეგითხრა. .
.
–ესიმასმაგონებს, ღორირომკაცთმოყვარეობისსიმბოლოდ
შევრაცხოთ რადგანარაფერსთაკილობს, მეთუმკითხავთ, ეგეთი
სწორედისაა, ვისაცყველაგანურჩევლადუყვარსდაყველგანშინ
გრძნობსთავს ეგეთიარავისგანარაფერსმოელისდაამიტომაც,
მისთვისარცკარგსადაცუდსშორისააგანსხვავება. .
.
–იმათ გულისხმობ, ვინცამტკიცებს ყველაზეუარესშიცკიშეიძლება
რაღაცკარგისპოვნაო?
–იმათ ვგულისხმობ, ვისთვისაცსულ ერთია, კაციშენსქანდაკებას
ჩამოასხამს,თუმიკიმაუსსდახატავს!დაკიდევიმათ, ვისაცმიკიმაუსი
ურჩევნიაიმქანდაკებას. .
.მათისახელიკილეგიონია.აი, ვთქვათ,ვინც
ერთნაირადეტრფისჟანად' არკსათუჰოლივუდელ გოგონებს!ვისაცშენც
უყვარხარდაისბებრუხანებიც, მეტროთირომმგზავრობენდასაკუთარი
დაფეხვილისხეულებიძლივსმიაქვთსახლამდე!ანასტრონომისადა
გონებაჩლუნგისხედვასერთნაირადრომაფასებენ!დაშენთვისკი
უთქვამთ კაცთმოძულეხარო!მერედა, რაარისამაშიგასაკვირი? !
რანაირადშეიძლება, გიყვარდესადამიანი, თუკიამსახელისმატარებელ
ცხოველთაუმეტესობისადმიზიზღისგრძნობაარ გაგაჩნია?არ შეიძლება,
ღმერთიცგიყვარდესდაუღმერთობაც ანმხოლოდმაშინ, თუკიღვთის
რაობაზეარცკიგიფიქრია!
–ხომამბობენ სიყვარულიმიტევებააო?
–დაამსისულელესმერემემიმეორებ? !
–ანდასიბრალული. .
.
–კარგი, რა!შენგანამისმოსმენამეუხერხულებაკიდეც თუნდაც
ხუმრობითიყოსნათქვამი.
–თავად რასმეტყოდი?
–სიყვარულიდიდებულირამაა, აღმამფრენიგრძნობა, თაყვანისცემა,
მაღლამიმართულიმზერადაარასალბუნი ჩირქიანწყლულებზე
დასადებად!მათკი, გაუთავებლადღვთისსიყვარულზერომგვიჩიჩინებენ,
თავადმსგავსირამარასოდესგანუცდიათ უბრალოდ, თანაგრძნობის,
კეთილგანწყობისადაუსულგულობისრაღაცსალაფავსხარშავენდაამას
არქმევენმერესიყვარულს!კაციროცაიმასიგრძნობს, რაცმედაშენ
გვიგრძნია ვნებასადალტოლვასდაამაღლებას სხვასიყვარულიუკვე
აღარ არსებობს. .
.
–მედაშენ?
_ამასვგულისხმობ, როცაკაციშენსქანდაკებასუყურებსდაამის

მკითხველ თალ იგა

მაგივრადურჩევნია, ვინმეხეიბარსწააშველოსხელი, ესეიგი, ის
ვერაფერსაცვერგრძნობს!იმქანდაკებაშიხომარცშენდობისსურვილი
ჩანსდაარც სიბრალულის!დაღმერთმანი, არცუნდაიყოს!ასეა თუ
ღმერთთანთანაზიარობაგინდადასანაცვლოდთანაგრძნობასარ
თანხმდები, კაცთმოძულედგნათლავენ.ესიმიტომ, რომსხვასიყვარული
გაქვსნაგემიდარაღაცსანაცვლოზეამბობუარს!ამგვარისიყვარულიკი
კაცობრიობისუმეტესნაწილსჯერაცარდაუმსახურებია. ..
–ასეძალიანმეტყობა?
–არა, რათქმაუნდა არა ბანერის”მეპატრონისთვის!მე, უბრალოდ,
ერთ ვიღაცტუტუცლამაზმანსველოდი, ელზუერთთუისრჩეულს!
ორივესერთდროულად წასკდასიცილიდასადილმაუკვეთითქოსსულ
სხვაგანზომილებაშეიძინა მშვიდიდააუმღვრეველი.დომინიკსბევრი
უნახავსმდიდარიდაძალიანმდიდარიც ქალითუკაცი, საკუთარი
სიმდიდრითრომიწონებდნენთავს, ოღონდ იმავეფუფენებისმონები
რომხდებოდნენბოლოს. .
.აქკიყველაფერისხვაგვარიჩანდა
სიმდიდრემეორადიიყო, სრულიადაცარამთავარიუაინენდის
არსებობისთვის, არამისისაბოლოო მიზანი.საინტერესოკიიქნებოდა
იმისგაგება, მართლარაიყოამკაცისცხოვრებისეულისამიზნე!
–ესმცურავისასახლემართლასაშენოა.–თქვაუცებდომინიკმა.
გეილ უაინენდსსიამისჭიამაიებიაუთამაშდათვალებში.
–გმადლობ. .
.დანახატებისკოლექცია?
_ეგეც.ოღონდ ეგ ნაკლებსაპატიებელი.
–სულაცარ ვითხოვპატიებას.–უბრალოდთქვა, უსაყვედუროდ.
სადილობასმორჩნენდაგემბანზეავიდნენ.დომინიკიმოელოდა, აი,
ახლაამიყვანსთავისთან, აი,
ახლაო, მაგრამუაინენდიმშვიდად
აბოლებდასიგარასდაზღვასადაიახტებზეჰყვებოდაათასამბავს. ..
მერემართლაცდასრულიადშემთხვევით, ქალისხელიმოაჯირს
წაეპოტინა_ზედ კაცისთითებისგვერდით.უნდოდა, სწრაფადწაეღოუკან,
მაგრამმისმზერასგადააწყდადაგადაიფიქრა.აი, ახლააყველაზეკარგი
დრო, –გაიფიქრა.კაციკიისევუკიდეგანო წყალსგასცქეროდასადღაც
სიშორეში.
ბოლოსისევდომინიკმაამოიღო ხმა: ”რაო,იმაზეფიქრობ, რამდენად
პატარებივართოკეანესთანშედარებით? “
უაინენდმაალალადგაიკვირვა: "
არასოდესმასეთირამთავშიცარ
გამივლია!სხვათაშორის, არცვარსკვლავებსროცაგავყურებ, ან
დათოვლილ მწვერვალებს, ანთუნდაც,გრანდ- კანიონს...ახლაც, წყლისამ
უზარმაზარ, უაზრო მასასრომგავცქერი, მხოლოდადამიანისსიდიადეს
ვგრძნობ ამგვარიგემირომააგოდაახლამასზემივცურავთ!მთების
დანახვაზეკიმხოლოდ უგრძესიგვირაბებიდაულამაზესიხიდები
მახსენდება, იმავეადამიანისხელითგაყვანილ- გადებული, ცაში
კისულ თვითმფრინავებიმელანდება. .
.
–უცნაურია მეციგივეგრძნობამიპყრობს, ოღონდცათამბჯენებსრომ
გავყურებხოლმე. .
.
–მეცმაგასარ ვამბობ!არცერთდაისზეარ გავცვლიდინიუ- იორკის
ჰორიზონტისხედს. ..განსაკუთრებითმაშინ, ბინდბუნდშირომმხოლოდ
სილუეტებიმოჩანს.რამესაქმებასადღაცჯუნგლებში, ნახევრად
დანგრეულ ტაძართან?ანიმღიპიანიღვთაებებისყურებარამადლს
მომასხამს?!ადამიანისგენიალობადასიდიადეთუუნდათ, ნიუ-იორკი
მოიხილონჰადსონისსანაპიროდან, დასხდნენდამიეცნენმედიტაციას!
როცასაკუთარიფანჯრიდანგავცქერიამქალაქს, თავიპატარასულაც
არ მეჩვენება პირიქით, ისეთიგრძნობამიჩნდება, მასრომრაიმე

მკითხველ თალ იგა

ხიფათიდაემუქროს, ტარზანივითვისკუპებაივნიდან, პირველი
შევეგებებისაფრთხესდამკერდით დავიცავ თუნდაცსაკუთარი
სიცოცხლისფასად დამიჯდეს!
–გეილ, ახლასაკუთარინათქვამითუჩაგესმის?–გაკვირვება,
შეცბუნებადათანაგანცდისგრძნობაერთდროულადგამოსჭვიოდა
ქალისხმაში.
–ნუდამცინი!ვითომისაანორმალური, ვიღაცცნობილიპიროვნებარომ
წამოროშავსმილიონიანიაუდიტორიისწინაშე ნიაგარასრომ
გავყურებდი, თავიქონდრისკაციმეგონაო!დიდიამბავი!დარამერე? !
რატომუნდავიხრიდექედსმიწისძვრის, ვულკანის, ქარიშხლისწინაშე? !
განაამაზემეტიწარმართობარაღაიქნება?რატომსწყურიახალხს
მიწაზეხოხვა?
–როგორცკიმაგაზევიპოვიპასუხს, არდაგიმალავ მეცმოვისვენებდა
შენც..
.–გაეცინადომინიკს.
მერეშეზლონგებშიისხდნენერთხანს, ხმისამოუღებლად, ტალღების
ტყლაშუნსუგდებდნენყურს.
_ხომარშეგამცივნა?–დაეკითხაკაცი.
_არა, კარგადვარ.
–ხვალ ბევრად სამხრეთით ვიქნებითდამზისგანცეცხლწაკიდებულ
ოკეანესაცგანახებ დიდებულისაყურებელია.
–ქვევითარ ჩავდივართ?–ისეიკითხა, სხვათაშორის.
–იქრაგვინდა?ჯერ რადროსძილია. .
.
მერე, ყოველგვარიგადასვლისგარეშეაჯახა: „ცოლად გამომყვები? ”
ქალმაგაოგნებავერდამალადაკაცმარომთქვას, დიდადარცუცდია.
–ახლააჯობებს, მეტიარაფერიგითხრა, –მშვიდადლაპარაკობდა,
აშკარადარჩევდასიტყვებსუაინენდი, –ოღონდ, ვიცი,რომმხოლოდ
საკუთარითავისგასანადგურებლადგინდაგამომიყენოდაამაზე
უკეთესისაშუალებარაღაიქნება დროებითკიარ მიეყიდოკაცს,
საერთოდ მისისაკუთრებაგახდე!ერთხელ ხომუკვესცადე, მაგრამ
თავადხედავ არაფერიგამოგივიდა, იმიტომრომვიღაცუბადრუკი
ამოიღემიზანში. .
.ისიცვიცი, რომთავადქორწინებისაქტიშენთვის
არაფერს
ნიშნავსდაამიტომაცგთავაზობ არანაირივალდებულება, არანაირი
მოთხოვნაჩემიმხრიდან. .
.სწორედიმიტომ, რომმიყვარხარ!
ქალიგაქვავებულისახით იდგა, მოაჯირსჩაფრენილი.
–ღმერთიამოწამე, მეეგარმინდოდა.
–ეგეცვიცი.შენერთიშეცდომამაინცდაუშვი ისსულითწმინდა
ადამიანიდამანახე, რომლისმსგავსიცაქამდეარასოდესშემხვედრია.
–თუგავითვალისწინებთ, რაპირობებშიგავიცანითერთმანეთი, ეგ
ცოტაუცნაურად ჟღერს არმეთანხმები?
_დომინიკ, მთელიჩემიცხოვრებაადამიანებითთამაშშიგავატარე.
ყველანაირ ბიწიერებასშევჯახებივარდავისირაწმინდანობაუნდა
მერწმუნა, სწორედ შენნაირადთუარ იქნებოდაშენიღბული?ოღონდ,
ამანშენსგადაწყვეტილებაზეარუნდაიქონიოსგავლენა.
ქალიშესცქეროდადასიტყვავერდაეძრაპასუხად.კაცმამთელიმისი
გეგმაწყალსგაატანა დაუმტკიცა, რომსწორედმისხელშიიქნებოდა
შეუძლებელიიმსასჯელისმოწევნა, რისკენაცასემიისწრაფოდა. .
.ისიყო,
მისკენუნდაგადაედგანაბიჯი, ხელიმოეხვია, ყველაფერიეთქვადაისიც
ეთხოვა, აღარასოდესშეხვედროდნენერთმანეთსრომუცებთითქოს
გონებაგაუნათდა თითქოს" ბანერის"ისგვერდიდაუდგათვალწინ,
ჰაუარდრორკისფოტო, ”ენრაიტ-ჰაუსს”რომგასცქეროდადაქვევით

მკითხველ თალ იგა

წარწერა: "
ახლარაღასიტყვი, გენიოსა?"
წყნარად დაეკითხა, ცივიხმით: "
მისისმედია-მაგნატიგინდაგამხადო? "
წამითენადაებაუაინენდს, მაგრამმაინცთქვა: ”თუნდაცასეიყოს. ..
“
–კარგი, გამოგყვები.
მერეგულსგარეგამომეტყველებითიცდიდა, რაიქნებოდაშემდგომ.
კაცმაკი,ვითომცაქარაფერიო, ჩვეულებრივადგააგრძელასიტყვა:
–გემზესულ რამდენიმედღედავრჩებით, მერერინოშიწახვალ, შენს
ქმარსმემივხედავ.სთოუნრიჯსაცმიიღებსდაკიდევათსხვასაც. .
.ოღონდ
თვალითაღარ დამენახოს.დაბრუნდებითუარა, ვიქორწინებთ.
–როგორციტყვი, გეილ.ახლაქვევითჩავიდეთ.
–მართლაგინდა?
–არა, მაგრამარცისმინდა, ჩვენსქორწინებასმიეცესრამე
მნიშვნელობა.
–მეკიმინდა, რომმართლაჰქონდეს!ამიტომაცმანამდეარც
მოგეკარები...ვიცი,
უაზრობაა, მაგრამმიღებულიადათ- წესებისდაცვა
სწორედაცრომერთადერთიარანორმალურობაიქნებოდაჩვენს
ურთიერთობებში!სწორედ ამიტომმინდა, რაღაცითმაინციყოსესამბავი
გამორჩეული. .
.
–შენიცი, გეილ.
მერეკაცმახელიმოხვიადამიიზიდა.ესმისისაბოლოოსიტყვასავით
იყო,დამაგვირგვინებელიპერიოდიდაქალმასცადაკიდეც, არანაირი
რეაქციაარ ჰქონოდა, მაგრამთავადსხეულმაუღალატა, თითქოსცხელმა
ტალღამდაუარატანში. ..
ხელირომგაუშვა, ორივემკარგადიცოდა, რაცმოხდა.გეილ უაინენდმა
გაიღიმადაუთხრა:
"ახლამაინცდაღლილიხარ, დომინიკ.ღამემშვიდობის. "
ქალიმორჩილადგატრიალდადამარტოდაეშვაქვევით, კიბეზე
_რამოხდა?ჩაიშალასთოუნრიჯისსაქმე?–იკითხაპიტერ კიტინგმა.
დომინიკმანომერშიშეაბიჯა.პიტერიცფეხდაფეხმიჰყვა.ლიფტიორმა
ბარგიშეიტანადაოთახიდანგავიდა.
–მიიღებშენსსთოუნრიჯს, ნუგეშინია!–თქვადომინიკმა, თან
ხელთათმანებსიძრობდა, –დანარჩენსუაინენდითვითონგეტყვის.ამ
საღამოსვეუნდაშენინახვა.ცხრისნახევარზეგელოდებათავისთან.
–რამინდაო?
–თვითონგეტყვის- მეთქი.
დომინიკმახელთათმანებიმაგიდაზეისედაყარა, თითქოსსაუბარს
წერტილიდაუსვაო.მერესაძინებელ ოთახშიდააპირაგასვლა.პიტერი
წინგადაეღობა.
–კარგი, –უთხრაქალს, –ეგრეიყოს.შენიწესებითვითამაშოთ, ძალიან
მაგრებიხართ, არა შენცდამისტერ უაინენდიც?წესიდარიგი
თქვენთვისარარსებობს, არა?სხვისიგრძნობებიფეხებზეგკიდიათ?კი
ბატონო, ეგეცმოსულა, ორივესგამოგიყენებთდაჩემსასმივიღებ
დანარჩენიარ მადარდებს!კმაყოფილიხარ?
–ასეთიუფრო მომწონხარ, პიტერ...
თუმცაპიტერმასიბრაზებოლომდემაინცვერშეინარჩუნადაროცაიმ
საღამოსუაინენდისკაბინეტშიშევიდა, ერთგვარისიამაყეცკიდაეუფლა,
ამსახლისსტუმრობისპატივირომერგო წილად.როცამასპინძლის
საწერიმაგიდისკენმიაბიჯებდა, რაღაცსიმძიმესაცკიგრძნობდა
ფეხებში...
–მისტერ კიტინგ, რისთქმასაცვაპირებ, წესით, იმაზელაპარაკიარც
არასდროსუნდადამჭირვებოდა, –თქვაუაინენდმადაკიტინგსთავში

მკითხველ თალ იგა

გაუელვა, ასეთითვითდაჯერებითმოსაუბრეადამიანსჯერცხოვრებაში
არ შევხვედრივარო.
_ნებისმიერიზედმეტისიტყვაშეურაცხმყოფელიიქნება, –
განაგრძობდაუაინენდი, –ამიტომმოკლედ მოვჭრი: თქვენსმეუღლეზე
ვაპირებდაქორწინებას, ხვალ რინოშიმივემგზავრებით. ..ესკი
სთოუნრიჯისხელშეკრულებაა.უკვემოვაწერეხელი.250ათასიდოლარის
ჩეკიცთანახლავს.ესიმისგარდა, რაცხელშეკრულებისთანახმად
გეკუთვნითგაწეულისამუშაოსთვის.ძალიანდაგიფასებთ, თუახლა
არაფერსიტყვით.ვიცი, ნაკლებსაცდასთანხმდებოდით, მაგრამამაზე
საუბარიარ მსურს.ვაჭრობაარ გვეკადრება.ამიტომ, მოდით, აიღეთჩეკი
დასაკითხიამოწურულადჩავთვალოთ.
თქვადახელშეკრულებისფურცელი, ზედ მიმაგრებულიჩეკიანად
თითით კიტინგისკენგააცურა.კიტინგიარშერხეულა, მხოლოდთავს
ძალადაატანადაკბილებშიგამოცრა:
–ეგსულ ზედმეტია, ჩემსთანხმობასუსასყიდლოდაცმიიღებდით.
უაინენდმაერთიუცნაურადგამოხედა, თანგაკვირვებაცეტყობოდა, თან
თითქოსეღიმებოდაკიდეც.
–უარზეხართ?დარა, სთოუნრიჯისაშენებაცარგინდათ?
"მინდადამერეროგორ! "–გაიფიქრა, ხელიგაიწვდინადაფურცელს
დასწვდა, –"კაცმარომთქვას, რასვიპრანჭები?!რადროს
კეთილშობილებისთამაშია! ”
უაინენდიფეხზეწამოდგა.
–მართალიბრძანდებით, მისტერკიტინგ, –ხმაშიერთდროულადშვებაც
იგრძნობოდადასინანულიც, –სულ ერთიწუთითმეგონაკიდეც. .
.ღამე
მშვიდობისა.
კიტინგიშინარწასულა; ნილ დიუმონს, თავისახალ მხაზველსდა
გულითად მეგობარსმიადგა.დიუმონიკარგმხაზველადარითვლებოდა,
მაგრამბევრ საჭირო ხალხსიცნობდა.ოფისშითვითონეპირფერებოდა
კიტინგს,მაგრამსამუშაო საათებისდამთავრებისშემდეგ, როლები
იცვლებოდა.
დიუმონიშინდაუხვდა.მერეგორდონპრესკოტსადავინსენტ
ნოულტონსგაუარეს, დასალევადწავიდნენ, ბარიდანბარშიგადადიონენ.
კიტინგიბევრსარ სვამდა, თუმცაფულსმარტო ისიხდიდადასაჭიროზე
მეტსაც.თითქოსერთისულიჰქონდა, ჯიბეებიბოლომდე
გამოეცარიელებინა." მეგობრებიარავართ?უახლოესიმეგობრები,
ეგრეა?”–ეკითხებოდახშირ- ხშირად,მერერიგრიგობითჩააშტერდებოდა
ხოლმეთვალებში. ..პასუხადსამიწყვილითვალიუცქერდა ამღვრეული,
თუმცაგამგებიდადამამშვიდებელიმზერით.

●●●

იმავესაღამოსდომინიკმაბარგიჩაალაგა,ჩემოდნებიოთახშიდატოვა
დათავადსტივენმელორისსანახავადწავიდა.
წელიწადისრულდებოდა, რაცრორკიარ ენახა.მელორისკი
დროდადრო მაინცშეუვლიდახოლმე.მელორიხვდებოდა, რომეს
სტუმრობებიერთგვარიუკანდახევებიიყოიმბრძოლაში, რასაცქალი
საკუთართავთანეწეოდა.იცოდა,მისსახელოსნოშიგატარებულიეს
იშვიათისაღამოებიდომინიკისთვისცხოვრებისგანძალით
გამოგლეჯილიშვებაიყო.თუმცაქალსარასოდესარაფერსეკითხებოდა.
მშვიდადსაუბრობდნენხოლმეათასგვართემაზედაიმმოხუცებულ, დიდი
ხნისწინშეუღლებულ წყვილსჰგავდნენ,ვისურთიერთობაშიცმთავარი

მკითხველ თალ იგა

მეგობრობა
გამხდარიყო: თითქოსქალისსხეულისდაუფლებისჟინს, ამითმოგვრილ
გაოცებასკარგახნისწინგაევლოდამშვიდიურთიერთგაგებისგარდა,
არცაღარაფერიდარჩენილიყო. .
.არადა,სინამდვილეშიხომამსხეულს
ხელით არცარასოდესშეხებია, მაგრამმისიფლობისადადასაკუთრების
კიდევუფროღრმაგანცდადაუფლებოდამასშემდეგ, რაცდომინიკის
ფიგურაგამოაქანდაკა.
–გამარჯობა, დომინიკ.
–ხელსარშეგიშლი?
–არა, რასამბობ, შემოდი.
სახელოსნოძველ შენობაშიჰქონდამოწყობილი ერთივეებერთელა,
არეულ- დარეულიოთახი.დომინიკმამაშინვეშეამჩნიაბოლოსტუმრობის
შემდეგმომხდარიცვლილებები: ნახმარიავეჯი, იშვიათიქსოვილისდა
ფერისაღმოსავლურიხალიჩა, არქეოლოგიურიგათხრებისასნაპოვნი
ქანდაკებებისფრაგმენტები რასაცმელორითავად ვერასოდეს
შეიძენდა, მოულოდნელად უაინენდირომარ გამოჩენილიყო.
კედლებიკიძველებურადშიშველიიყო, ნახატებსარასოდესყიდულობდა,
ერთადერთიესკიზიეკიდამხოლოდ რორკისხელითშესრულებული
"სტოდარდისტაძრის”გამოსახულება.
_სტუმარიაუჩქარებლად ათვალიერებდაყველაფერს, მელორიმ
ბუხართანსკამებიმიაჩოჩადაორივენიცეცხლსმიუსხდნენ.
_კლეიტონშია, ოჰაიოში.–თქვამელორიმვითომსხვათაშორის.
–რასაკეთებს?
–რაღაცსავაჭრო ცენტრსაშენებს, ხუთსართულიანს, მთავარქუჩაზე.
–რამდენიხანია?
–თითქმისერთითვეა.
–ხვალ ქალაქიდანმივდივარ, სტივ.
–საით?
–რინოში.
–კარგია.
–ჯობია, არგითხრა, იქიდანდაბრუნებისმერერასვაპირებ.ნამდვილად
არ გაგიხარდება.
–იქნებარცმეწყინოს, თუშენისურვილით აპირებ. .
.
–კი,ჩემისურვილით.
მელორიგადაიხარადაბუხარსნაფოტებიშეუკეთა.ცეცხლიატკაცუნდა
დასაბუხრეშინაპერწკლებიდაბზრიალდნენ.მერეთავისსაქმეებზე
დაიწყო ლაპარაკი.ქალიისეთისახითუსმენდა, თითქოსემიგრანტიიყო
დაცოტახნითმშობლიურიენისგაგონებისშესაძლებლობამიეცაო.
–ისე,როგორარის?–ჰკითხამერე.
–როგორცყოველთვის.ხომიცი, არიცვლება.
მელორიმკუნძსშეუჩიჩხინაბუხარში, რამდენიმენაკვერჩხალიიატაკზე
დაეცა, ისევუკანშეყარა.
–ბევრჯერ მიფიქრია, –გააგრძელამერე, –ჩვენშორისერთადერთია,
ვინცუკვდავებასეზიარა- მეთქი.არა,სახელსდადიდებასარ
ვგულისხმობ. .
.უბრალოდ, ყოველ დღესუკანასკნელივითცხოვრობს.
უკვდავებაცალბათამასნიშნავს.შენციცი, ნებისმიერიადამიანი
ნატრობს, სიცოცხლესამუდამოდგაგრძელდეს, არადა, ყოველდღენელ-
ნელავკვდებით, რაღაცგვაკლდება.დაინახავვინმენაცნობსდაუკვე
ისეთიარაა, როგორცწინაშეხვედრისასიყო. .
.ადამიანებიყოველ საათში
საკუთარიარსებისრაღაცნაწილსვკლავთ, ვიცვლებით, ვწვალობთ,
რაღაცეებსვებრძვით დაამასშინაგანზრდასვეძახით, საბოლოოდკი

მკითხველ თალ იგა

აღარაფერირჩება არაფერი, რაცარგაგვიუკუღმართებია, რისთვისაც
არ გვიღალატია. .
.ანმუდმივადროგორუნდაშევინარჩუნოთრაცწუთითაც
ვერ დაგვინარჩუნებია.აი,ჰაუარდზეთუმეტყვისვინმე, სამუდამოდ
იცოცხლებსო, ნაღდადარ გამიკვირდება.
დომინიკიცეცხლსმიჩერებულიიჯდა, ჩაფიქრებული...
_ჩემიახალინივთებიროგორ მოგწონს?–დაეკითხაუცებმელორი.
_კარგია,კარგადშეგირჩევია.
_არმომიყოლია, ჩვენიბოლო შეხვედრისშემდეგრამოხდა,
გადასარევიამბავია!გეილ უაინენდმა..
.
_ყველაფერივიცი.
_მაინცდამაინცუაინენდმა ანსადმიპოვა, ანრატომგამომარჩია? !
–მაგასაცგეტყვი: რინოდანროცადავბრუნდები.
_მართლაჰქონიაგემოვნება.იფიქრებდი?საუკეთესორაღაცეები
იყიდა.
–ხო, მაგარია.
..–ჩაილაპარაკადომინიკმადამაშინვემოაყოლა, –
ჩემზეარაფერიუკითხავს?
მელორიმიხვდა ქალი, რათქმაუნდა, უაინენდსარგულისხმობდა.
–არა.
–უთხარი, აქრომმოვდივარ ხოლმე?
–არა.
–რატომ?ჩემთვისგინდაკარგი?
–არა, იმისთვის..
.–იცოდა, უკვეყველაფერიუთხრა, რისიგაგებაც
დომინიკსსჭირდებოდა.
ქალიწამოდგა: „ჩაიდავლიოთ.მითხარი, ჭიქებსსად ინახავდამე
მივხედავყველაფერს. ”

●●●

დილაუთენიაგაემგზავრარინოში.კიტინგსჯერ ისევეძინადააღარც
გაუღვიძებია,გამოუმშვიდობებლადწავიდა.
პიტერმათვალირომგაახილა, უკვეიცოდა,მარტო დარჩა სახლში
გამეფებულმასხვანაირმასიჩუმემმიახვედრა.იფიქრა, ალბათ უნდა
ვთქვა,მეშველაო, მაგრამარცუთქვამსდა, სინამდვილეშივერც
ვერავითარ შვებასგრძნობდა.უბრალოდ, ერთიუმისამართოფრაზა
აეკვიატა აზრიარააქვს”–ოღონდ საკუთარ თავსმიმართავდათუ
დომინიკს, ესვეღარ გაერკვია.მარტოიყოდაამიტომთამაშიცარ
სჭირდებოდა.ზურგზეიწვა, ცალიხელიუღონოდგადმოეკიდა
საწოლიდან.დამცირებულიკაცისსახეედო დათვალებშიცაზრი
გაჰქრობოდა.აღსასრულისგანცდადაუფლებოდა, თუმცაარადომინიკის
დაკარგვისგამო. .
.
წამოდგადაჩაიცვა.აბაზანაშიგავიდა.დომინიკსერთიპირსახოცი
დარჩენოდა.აიღო, სახეჩარგო შიგ.დიდხანსიდგაასე.ტკივილსარ
გრძნობდა, საერთოდ ვერარქმევდასახელსიმას, რაცმისთავსხდებოდა;
ერთ რამეშიიყომხოლოდ დარწმუნებული, ორჯერუყვარდაქალი_
ერთხელ, როცათუიმაურიათავგზატელეფონისერთიზარით, დაახლა.
მერეთითებიგაშალა, პირსახოციიატაკზედააგდო.
ოფისშიმივიდადამთელიდღეჩვეულებრივადიმუშავა.მისი
განქორწინებისამბავიარცარავინიცოდადაარცმასგასჩენიასურვილი,
ვინმესთვისგაემხილა.კაბინეტშინილ დიუმონმაშემოიჭყიტა: "რაღაც
ხასიათზევერხარ! ”პიტერმამხრებიაიჩეჩადაზურგიშეაქცია.დღეს
დიუმონისდანახვაარ შეეძლო.

მკითხველ თალ იგა

 სამსახურიდანადრეწამოვიდა.რაღაცბუნდოვანიინსტინქტიატარებდა
ქუჩაში,შიმშილივით.მერემიხვდა, რასჭირდებოდაყველაზემეტად:
ელზუერთთუიუნდაენახააუცილებლად რადაცარ უნდადასჯდომოდა.
შინმიადგათუისდაკმაყოფილიცდარჩასაკუთარითავით როგორც
ჩანს,იმანვერაფერიშეატყო.
–მობრძანდი, პიტერ, –ჩვეულებისამებრ, გულითადადშეეგება
მასპინძელი, –შესაშურიალღოგაქვს.ასეთიდატვირთულისაღამო,
კარგახანია, არამქონია.შემჭამეს. ..მაგრამშენნუიდარდებ, აბა,რისი
მეგობრებივართ? !ჩამოჯექი, მეცახლავემოვალ.
–ბოდიშსგიხდი, ელზუერთ.მაგრამ. ..მოკლედ, დღესვეუნდამენახე.
-რამედაისხიდანუმებოდიშები, ცოტახანსყურადღებასნუმომაქცევ.
კიტინგისკამზეჩამოჯდა.თუისაქმესმიუბრუნდა რაღაცამონაბეჭდს
კითხულობდადათანფანქრით ასწორებდაშიგადაშიგ.ცოტახანში
ფანქრისწვერისწათლადასჭირდადანერვებადქცეულ კიტინგსისე
აებურძგლაკანი, თითქოსლურსმანსგამოდებულიელექტროხერხის
ხრჭიალიგაიგონაო.
ნახევარ საათშითუიმფურცლებიგვერდზემისწიადასტუმარსგაუღიმა.
“ესეცასე”მოიფშვნიტახელები.კიტინგიწამოიწია, ადგომადააპირა.”
იჯექი,იჯექი, “შეაჩერათუიმ, _ერთიდასარეკიცდამრჩადა. ..
"
გასუებისნომერიაკრიფა." გაუმარჯოს, გას!”–მხიარულადმიესალმა
თუი,“როგორახარ, შეპრეზერვატივებისმოარულორეკლამავ, შენა?
“
თუისგანმსგავსიიუმორიკიტინგსეუცხოვა.არ ეგონა, ესკაცი
ვინმესთანასეშეხუმრებულითუშეიძლებოდაყოფილიყო.
გასირაღაცასყაყანებდაპასუხად, სავარძელშისანახევროდ
გადაწოლილითუიკიგაღიმებულიუსმენდა." ჰო, ჰო. .
.”–ჩაურთავდა
ხოლმე, –"გასაგებია. ..სიტყვასიტყვაა. ..წყალიარ გაუვა. .."–სავარძელში
გადაითხლაშა, ცალიფეხიწინგაიშვირადაპრიალა, წვეტიანცხვირიანი
ფეხსაცმელისაწერიმაგიდისკიდეზეჩამოდო." მისმინე, ბებერბასეტს
ცოტახანიმიეფერე, შენიპროექტიმოეწონა, მაგრამთავიდანვენუ
დაახრჩობ. .
.არსადარგვეჩქარება, შენებურადნუავარდები, ცოტათავი
შეიკავე..რატო გეუბნებიდაიმიტომ. ..მემაინცგიცნობ. .
.კარგი...ეგუკვე
საქმეა..
.მართლაეგრეთქვა?გეუბნები, ნეტარია- მეთქი, ამქვეყნისარაა...
მორჩიახლა, მეჩქარება.ეგვიცი. .
.შენისთუიცი, ბრიტანელილედისადა
ფოსტალიონისამბავი? .
.”მერეანეკდოტისმოყოლადაიწყო.ყურმილში
გასუებისხარხარიმოისმა.თუიმყურმილიდადო.
"აბა,გისმენ, პიტერ! "–სავარძლიდანწამოდგა, კიტინგსმიუახლოვდა,
წინგაუჩერდადაეშმაკურიღიმილითმიაჩერდა, –"მოხდარამე?მთელი
სამყარო შენაგიმხედრდა? "
კიტინგმაგულისჯიბიდანუკვედაჭმუჭნული, ხელშიათასჯერ
ნატრიალებიყვითელიჩეკიამოიღო.ზედ მისიხელმოწერაიყო ათი
ათასიდოლარიმისტერ ელზუერთმ.თუისთვის.ოღონდფურცელი
მეცენატივითკიარა, მათხოვარივითგაუწოდა.
_ელზუერთ, უარიარ მითხრა. ..აი.
..გთხოვ. ..რამეკეთილისაქმისთვის. ..
რასაცსაჭიროდ ჩათვლი. .
.შენუკეთესად იცი. ..
თუისაშკარადნასიამოვნებისახეჰქონდა, თუმცაჩეკიმაინც
ფრთხილად, ორითითითგამოართვადადაუდევრადდააგდოსაწერ
მაგიდაზე.
_გმადლობ, პიტერ.იშვიათისულგრძელობაა.მაინც, რასმივაწერო?
–გახსოვს, ერთხელ მითხარი სხვებსთუვეხმარებით, მნიშვნელობაც
არააქვს, ვინვართ დარასვსაქმიანობთო?მართლაეგარისმთავარი?
ეგაასიკეთე?

მკითხველ თალ იგა

 –ერთხელ კიარა, მილიონჯერ მაქვსნათქვამი.
–დამაგსიტყვებისსიმართლისაგჯერა?
–მჯერა, რათქმაუნდა. .
.ოღონდ სამაგისოდ კაცობაუნდაგეყოს.
–შენხომჩემიმეგობარიხარ?ერთადერთი, მეტიარცმყავსარავინ.
საკუთარითავისმეცარმესმის, აი,შენკიბოლომდემიგებ.ასეა, ელზი?
–ცხადია.ეგაამთავარი.ეგუფრო დიდიფასეულობაა, ვიდრესაკუთარ
თავთანმეგობრობა ცოტაუცნაურიმოსაზრებაკია, მაგრამდამიჯერე,
სავსებითსარწმუნო.
–შენყველაფერიგესმის, სხვასარავის. .
.დათანჩემსმხარეზეხარ.
–ბოლომდე.ოღონდ, ეგროცამცალიახოლმე.
–ხო, მაპატიე. ..
–კარგირა, ხუმრობასაცვეღარხვდები?მაინცრაგჭირს, რაგაწუხებს
მუცლისგვრემათუსულით ობლობა?
–ელზუერთ. ..
–გისმენ!
–არა, არშემიძლია, ვერგეტყვი.შენცკივერგეტყვი.
–პიტერ!მგონი, ლაჩარიცყოფილხარ!
კიტინგიუსასოო მზერით შესცქეროდა, ისეთიხმითუთხრაესსიტყვები
თუიმ,ვერ მიხვდა, ტკივილიუნდაეგრძნო, წყენათუკიდევუფრომეტი
ნდობამისმიმართ. .
.
–იმისსათქმელად მოხვედი მნიშვნელობაარააქვს, კაცირას
აკეთებსოდამერეიმისგამხელასვერბედავ, რაცჩაგიდენია? !რა
გემართება?ცოტახანსმაინცდაივიწყეეგშენიპაწაწინაეგოდა
მცირეოდენივაჟკაცობაცგამოიჩინე.შენრა, მართლაგანსაკუთრებული
ვინმეგგონიასაკუთარითავი?
–არაფერიცარამგონია!ეს" ეგო"რაშუაშია, ელზუერთ?სიმართლე
გითხრა, არცმინდა, რამეგანსაკუთრებულსწარმოვადგენდე.
–ესფულისაიდან?
–დომინიკიგავყიდე.
–რასგულისხმობ?იახტით გასეირნებას?
_რინოშიგაემგზავრა.
–რაა? !
ვერ მიხვდა, რამგააცოფათუი, თანისეთიდაქანცულიიყო, ზედმეტი
ტვინისჭყლეტისთავიცაღარჰქონდა. .
.მაინცყველაფერიუამბო,
დაწვრილებით.
–მართლასულ გამოშტერებულხარ!მაგასროგორდათანხმდი!
–რაუნდამექნა?უაინენდთანრაგამივიდოდა?
–საკუთარიცოლისხვისთვისარუნდაგაგეტანებინაცოლად!
–რატომ, ელზუერთ?ესარჯობია. .
.
–რასვიფიქრებდი, უაინენდითუ. .
.ეტყობა,შენზენაკლებიბრიყვიარც
მევარ!
–დომინიკისთვისმართლაუკეთესია. ..
–ჯანდაბასშენიდომინიკი!მეუაინენდისდარდიმაქვს.
–ელზუერთ, რამოგივიდა? .
.შენთვისსაერთოდრამნიშვნელობააქვს. ..
–გაჩუმდიერთ წამს!ცოტახანსმაცალე. .
.
თუიუცებვემოვიდააზრზე, გვერდითჩამოუჯდაკიტინგსდამხარზე
გადახვიახელი.
-მაპატიე, პიტერ.ბოდიშსგიხდი.ცოტაუხეშადგამომივიდა.ვხვდები,
რასაცგრძნობ, ოღონდ ძალიანგულთანაცნუმიიტან ყველაფერს
ეშველება...–დაზეპირებულივითლაპარაკობდა, ფიქრითკისხვაგანიყო,
თუმცაკიტინგიამასვერცამჩნევდა, თუისსიტყვებიმალამოდედებოდა

მკითხველ თალ იგა

გულზე,–არაუშავს,ადამიანებივართ ყველანიდასხვაარცგვინდა
არაფერი,ვინიტყვის,ვინუკეთესიაჩვენშორისდავინუარესი..
.ვისაქვს
უფლება,პირველმაგვესროლოსქვა!ერთივართყველა, დაძალიანაც
კარგი,
ამისთვისაცღმერთსმადლობა!

●●●

_ღმერთო ჩემო!–შეიცხადაალვასკარეტმა, –არ არსებობს!თანვინ

დომინიკფრენკონი!
_აუცილებლადეგრეიქნება, –თქვათუიმ, –როგორცკიდაბრუნდება.
სკარეტიჯერ იმანგააკვირვა, თუისჩემისადილად დაპატიჟებარამ
მოაფიქრაო, თუმცაახალიამბისგაგონებამხომსულ აუბნიათავგზა.
–დომინიკიძალიანმომწონს, –სკარეტმათეფშიგვერდზემისწია,
მთლადგაუქრამადა, –ყოველთვისმომწონდა.მაგრამმისისგეილ
უაინენდისამპლუაში! ..
–ჩემსგულშიზიხარ, –მხარიაუბათუიმ.
–არა, ცოლისშერთვასყოველთვისვურჩევდი.ხანდახანგშველისკაცს.
მიწაზედაშვებაშიგეხმარება.ვფიქრობდი, გეილსაცარ აწყენს-მეთქი.
ოღონდ, რასწარმოვიდგენდი, თუდომინიკს. .
.
–მაინცრასხედავამქორწინებაშიასეთწარმოუდგენელს?
–რავიცი. .
.რაღაცნაირად. .
.არასწორიაესყველაფერი!
–მართალიხარ, მეცმასევფიქრობ.
–სხვანაირიქალია, სახიფათო.
–ეგრეა.ოღონდ ბოლომდეგულწრფელიმაინცარახარ შენუფრო
იმასფიქრობ, უაინენდიასაშიშიკაციო.
–ხო. .
.ალბათ.
–ჩემოუსაყვარლესორედაქტორო, ნამდვილადუსიტყვოდგესმისჩემი!
მედაშენძალიანბევრიგვაქვსსაერთო თუმცაამისაღიარებაგიჭირს. .
.
სათქმელიერთიგვაქვს, თუმცასხვადასხვანაირადვამბობთ. ..აი,
ჩვენი
ძვირფასიბოსიკისულ რაღაცუცნაურად ჭიკჭიკებს წინასწარვერ
მიხვდები,როდისრასგამოაგდებს!ამიტომბოლომდეცვერენდობიკაცი.
ამდენიწელიგაატარემისგვერდით, კარგადგესმის, რასაცვგულისხმობ.
არცმისდომინიკფრენკონიაჩვენიანი.ამიტომაცარ გინდა, ჩვენიბოსის
ცხოვრებაშიშემოიჭრას.აუცილებლადმოახდენსგავლენას, თანაცდიდ
გავლენას.კიდევუფრო გასაგებადგინდა, ჩამოვაყალიბოსათქმელი?
–ეშმაკიკაციხარ, ელზუერთ, –ჩაილაპარაკასკარეტმა.
–ამდენიწელია, მიცნობ, ახლამიხვდიმაგას?
–მედაველაპარაკები.შენარგინდა ბოდიში, მაგრამშენს
პირდაპირობასვერ იტანს.თუმცა, ანჩემსლაპარაკსრააზრიაქვს? !
გეილმათურამეჩაიდოთავში. ..
–თუგინდა, სცადე.მაგრამაზრიარექნება.ამქორწინებასვერ
გადავათქმევინებთ. .
.ესერთიკარგითვისებანამდვილადმაქვს როცა
სხვაგზაარრჩება, დამარცხებასვაღიარებხოლმე.
–მაშინაბა, რატომ. .
.
_შენრატომგითხარი?ექსკლუზიურისენსაცია, ალვა.შენზეუკეთესსვის
გავუმხელდი.
–ამასდაგიფასებ, ეჭვიარშეგეპაროს.
–ძალაერთობაშია.
–რასგულისხმობ?
–ძნელიდროებადგება, ჩემოკარგო.აჯობებს, მედაშენერთადვიყოთ.
–რათქმაუნდა, ელზუერთ.ყოველთვისასეარიყო? !

მკითხველ თალ იგა

 –დაიმისნიშნად, როგორვუგებთ ერთმანეთს, რასიტყოდი ჯიმი
კირნსისთავიდანმოშორებაზეგვეფიქრა?
–გატყობდი, რახანია,მაგისგაკეთებასცდილობ.რითიარ მოგწონს?
ჭკვიანიბიჭია,
მთელ ქალაქშისაუკეთესოთეატრალურიკრიტიკოსი,
გონებაცუჭრისდაკალამიც. .
.შორსწავა.
–ჭკვიანია,კი სათავისოდ.იმედისმომცემებისიმედზეყოფნაკი
არაფრად გვარგია.აჯობებს,ცოტასიფრთხილეგამოვიჩინოთ, თავიდანვე.
–დაიმისადგილზევინდავსვათ?
–ჯულზფაულერი.
–კაი,თუძმახარ!
–რატომაცარა.
–ეგბებერინაბიჭვარი? ..არგამოვაეგამბავი.
–გამოვა, თუმოინდომებ.რადაუდგებაწინ.
–სასაცილოდ აგვიგდებენ, არიცი,რასაცლაპარაკობენფაულერზე. ..
–კარგი, ძალასარ გატან.სხვადროსვილაპარაკოთ.ოღონდ, ჯიმი
კირნსიმართლაუნდამოვიშოროთ თავიდან.
-ხომიცი, ელზუერთ,ამოჩემებულიფავორიტებიარმყავს.ჩემთვის
ყველაერთია.რადგანასეამბობ, გავუშვათ ჯიმი.ოღონდვერვხვდები,ან
ესრასმოგვცემსდასაერთოდ, რაქსელსხლართავ?
–ახლაარგესმის, –დაეთანხმათუი, –მალეგაიგებ.

●●●

_გეილ, ხომიცი, მინდაბედნიერიიყო, –ამბობდაუაინენდისკაბინეტში,

სავარძელშიმჯდარიალვასკარეტი, –ვიცი,ეჭვიარგეპარება.სხვაზეარც
ვფიქრობარაფერზე.
უაინენდიდივანზეიწვა, ეწეოდადაუხმოდუსმენდა.
–დომინიკსასიწელია, ვიცნობ,–გააგრძელასკარეტმა, –იქამდესანამ
შენსაერთოდ მისარსებობასგაიგებდი.დაძალიანმიყვარს, ღვიძლი
შვილივით.მაგრამდამეთანხმე, ეგიმყაიდისქალიარაა, ვისხილვასაც
მისისგეილ უაინენდისროლშიისურვებდასაზოგადოება. ..
უაინენდიხმასარიღებდა.
-შენიცოლი, გეილ, უკვეთავისთავადხდებასაჯაროფიგურა, ასევთქვათ,
საზოგადოებრივისაკუთრება.მკითხველებსუფლებაცააქვთ, რაღაც-
რაღაცეებიმოითხოვონდარაღაცეებსელოდნენკიდეც, გარკვეულ
სიმბოლურ ღირებულებებს ხომგესმის, რასაცვამბობ!აი, მაგალითად
როგორცინგლისისდედოფლისგან. .
.დომინიკისგანროგორ
წარმოგიდგენიაეს?მაგისთანათავნებადაგადარეულიცხოვრებაში
არავინშემხვედრია, არგეწყინოსდა, რეპუტაციითაცვერდაიკვეხნის.
ყველაზეუარესიკი დაფიქრდი, გეილ!–ესგანქორწინებაა!არადა,
ჩვენსგაზეთებშიტონობით ქაღალდსვხარჯავთ ოჯახისსიწმინდისადა
სიმტკიცისდამცველ სტატიებზე!როგორ გინდა, ესყველაფერიხალხს
გადააყლაპო?ანმერანაირადშევფუთომთელიესამბავი!
–არ გეჩვენება, რომმონოლოგიგაგიგრძელდა, ალვა?
–შენიცი, გეილ. ..–მორჩილადჩაილაპარაკასკარეტმა.
მერეგაყუჩდა, გაიბუტასავით.თანსახეზეეტყობოდა, გამალებით
ფიქრობდარაღაცას.
–მივხვდი, გეილ!–უცებწამოიყვირაგახარებულმა, –დომინიკსისევ
დავაბრუნებთგაზეთშიდაახალ რუბრიკასჩავაბარებთ, სრულიად
განსხვავებულს, ვთქვათ, ოჯახზე.ხომგესმის დიასახლისისრჩევები,
სამზარეულო, ბავშვები..
.ამითცოტამაინცგანვმუხტავთყველაფერს:

მკითხველ თალ იგა

ოჯახისქალისიმიჯიშეექმნებადაახალგაზრდობისშეცდომებსაცუცებ
დაუვიწყებენ.მთავარია, ქალებმააპატიონ.სათაურიცმოფიქრებული
მაქვს ”მისისგეილ უაინენდისკერა. “ფოტოებსაცგავუშვებთ:
წინსაფრიანიდომინიკიგაზქურასთან. .
.
–ახლამოკეტე, ალვა,თორემცხვირსმოგინგრევ, –ხაზგასმულად
მშვიდადთქვაუაინენდმა.
–კარგი,გეილ.–სკარეტმაწამოდგომადააპირა.
–მანდიჯექი.ჯერარდამიმთავრებია.
სკარეტიისევმორჩილადჩაეშვასავარძელში.
_ხვალ დილით, –დაიწყოუაინენდმა, –ყველაჩვენსგაზეთსცალ- ცალკე
დაუკავშირდები, ეტყვი,არქივებშიჩაიხედონდამოძებნონ, დომინიკ
ფრენკონისრამეფოტოთუაქვთმისძველ რუბრიკასთანდაკავშირებით.
მერეეტყვი,ყველაესფოტოგაანადგურონ.გააფრთხილებ, ამიერიდან
მისისახელისნებისმიერიმოხსენიება, ანმისიფოტოსგამოქვეყნება
რომელიმეჩემსკუთვნილ გაზეთში, მთელ სარედაქციოშტატს
სამსახურისდაკარგვადდაუჯდება.როცაამისდრომოვა, ჩვენს
ყველაგაზეთშიდააბეჭდინებგანცხადებასჩემიქორწინებისთაობაზე.
ამასვერგავექცევით.განცხადებამოკლეიქნებადაარანაირი
კომენტარი,არანაირიწიაღსვლები, არანაირიფოტოები გასაგებია?თუ
რამესხვანაირადიქნა, ბევრიდაკარგავსსამსახურს, მათშორისშენც.
–არავითარიწიაღსვლები. .
.ქორწილსროდისაპირებ?
–არავითარი- მეთქი,ალვა!
–კიმაგრამ, სხვაგაზეთები...
–სხვაგაზეთებისულ ფეხებზემკიდია.
–დამაინც, რატომ, გეილ? !
–შენმაგასვერ გაიგებ.

●●●

დომინიკიფანჯარასთანიჯდა, მატარებლისბორბლებისხმაურს
მიყურადებული.ოჰაიოსსაღამოსპეიზაჟსგასცქეროდა.თავიუკან
გადაეგდოდახელებიცუღონოდ ეწყოსავარძელზე.თითქოსვაგონის
ნაწილადქცეულიყო დაორთქლმავალიმასაცისევემიაქანებდაწინ,
როგორცმთელ შემადგენლობას. ..კუპეშითანდათანჩამობნელდა,თუმცა
შუქისანთებაარცუფიქრია.ერთიანადგამოცარიელებულადგრძნობდა
თავს,ტკივილისგარეშე,მაგრამსრულიად პიროვნებადაკარგული,
ყველაფრისადმიგულგრილი.
მატარებელმასვლაშეანელა.კლეიტონი გაიელვაწარწერამ
სადგურისშენობაზე.იცოდა,რატომაირჩიაესმატარებელიდაარაუფრო
სწრაფი;გულდასმითრატომშეისწავლაყველაგაჩერება, იმის
მიუხედავად,არცერთისადგურისსახელიარაფერსრომარ ეუბნებოდა.
სწრაფად დასწვდაჩანთას,პალტოს, ქუდსდაგაიქცა.ჩაცმისდროარ
ჰქონდა,თითქოსეშინოდა მატარებელი, როგორცსაკუთარუსულო
ნაწილს,კვლავაცთანგამიყოლებსო. .
.ვაგონისვიწროდერეფანიჩაათავა
დაკიბისსაფეხურებიჩაირბინა, ბაქანზეგამოსულსშიშველ კისერზე
დაეძგერაზამთრისსუსხი.გაჩერდა, სადგურისშენობასმიაჩერდა,
გაიგონა,
ზურგსუკანროგორშეჯანჯღარდადამძიმედდაიძრამატარებელი.
მაშინღაჩაიცვაპალტოდაქუდიცდაიხურა, მერესადგურის
მოსაცდელშიშევიდა, საღეჭირეზინითმოფენილიჩახუთულიდარბაზი
გაიარადამოედანზეგამოვიდა.

მკითხველ თალ იგა

 მზეუკვესახლებისსახურავებსუკანჩადიოდა. ..აქახალ სავაჭრო
ცენტრსსადაშენებენ?–ჰკითხავიღაცგამვლელს.
მერეაუჩქარებლადმიუყვებოდაჩაბნელებულ ქუჩებს, იშვიათი
გამვლელებიგაოცებულიუყურებდნენ, როგორცვიღაცუცხოელ, მდიდარ
დამომხიბლავქალბატონს.თვითონაცშეამჩნიაესდაგაუკვირდა.
უნდოდა, ყველასთვისეთქვა, როგორარ გესმით, მეაქთქვენზეუფრო
შინაურადვიქნებიო. ..ხანდახანჩერდებოდახოლმე, ცოტახნით, და
თვალებსხუჭავდა სუნთქვაეკვროდა.
მთავარ ქუჩაზეგამოვიდადაკიდევუფრო შეანელანაბიჯი, ლამპიონები
ალაგ-ალაგენთო, კინოთეატრთანმანქანებიდიაგონალურად
მიეყენებინათ.დაძაბულიმიაბიჯებდა, გაფაციცებული.
მერემშენებლობისადგილსაცმიადგა თუკიგვიანობამდემუშაობდნენ,
ისიციქდაუხვდებოდა, მაგრამიმსაღამოსარცუნდოდამისინახვა,
მარტო ამადგილისპოვნასურდადადაწყებულიშენობისთვისთვალის
შევლება.ახლამეტისთვისმზადარ იყო, ერჩია,დანარჩენიხვალისთვის
გადაედო.თუმცა, უკანგაბრუნებამაინცვერმოახერხა.მერერორკიც
დაინახა ხარაჩოდანჩამოვიდადაქუჩისკენგამოემართა.
თავშიშველიიყო.პალტოგაღელილი.
ნაბიჯიშეანელა, ქალისკენგამოიხედა, ქალიხედავდაასენაცნობ, ღია
ფერის, კრიალათვალებსდაფორთოხლისფერ თმას.ცოტაგაუკვირდა,
რაგამალებულიგამოეშურამისკენრორკი, იდაყვზეხელიმოკიდადა
მგონი, ჯობიაჩამოჯდეო, უთხრა.
მაშინღამიხვდა, მუხლებიეკვეთებოდა. ..რორკმაჩანთაგამოართვა,
ქუჩისმეორემხარესგადაიყვანადარომელიღაცმიტოვებულისახლის
პარმაღზეჩამოსვა.ქალიზურგით მიეყრდნოჩაკეტილ კარს, რორკიც
გვერდით ჩამოუჯდა.თანისევიდაყვზეეკიდახელი.კიარ ეფერებოდა,
უბრალოდ თითქოსასეუნარჩუნებდაწონასწორობასორივეს-ქალსაც
დასაკუთართავსაც.
ცოტახანშიმაინცუშვახელი.ქალმაცხმაამოიღო:
–ესარისშენიახალისამუშაო?
–კი, ეგრეა.სადგურიდანფეხითმოხვედი?
ქალმათავიდაუქნია.
–დიდიგზაა.
–ერთმანეთსარცმივსალმებივართ, –გაიფიქრაუცებდომინიკმადა
მაინცდამაინცარცგაჰკვირვებიაესამბავი: ყველაფერიდიდიხნის
უნახავთაშეხვედრასკიარა, უფრო რაღაცისეთისერთეპიზოდსჰგავდა,
რაცსაერთოდ არცშეწყვეტილაარასდროს, უცნაურადაცკი
მოეჩვენებოდა, რორკისთვისახლაგამარჯობარომეთქვა.განავინ
ესალმებასაკუთარ თავს? !
–დილით რომელზეადექი?–ჰკითხარორკს.
–შვიდზე.
–მემაშინჯერ ნიუ- იორკშივიყავი, ტაქსიშივიჯექიდასადგურში
მივდიოდი. .
.დასადისაუზმე?
–აქვე.ვაგონშიასასადილო.
–სადღეღამისო?
–კი.ძირითადად, მძღოლებისთვის.
–ხშირად დადიხარ?
–როცაყავისდალევამინდება.
–დახლთანზიხარ, ირგვლივხალხიირევა.ყველაშენგიყურებს. .
.
–დახლთანაცვზივარ, თუდრო მაქვს.ხალხიცირევა.ოღონდარა
მგონია, მაინცდამაინცმემიყურებდნენ.

მკითხველ თალ იგა

 –დამერე?მშენებლობაზემიდიხარ?
თავიდაუქნია.
_ყოველდღე, ფეხით?ამვიწროქუჩებით, ამსახლებთან?ვინმესრომ
მოუნდეს,პირდაპირ ფანჯრიდანმოგწვდებახელით. ..
–აქფანჯრებთანჯდომადიდად არავისუყვარს.
ქუჩისგადაღმამშენებლობამოჩანდა.მოფუსფუსემუშები.მაღალი,
ლითონისბოძები.
–გავიგე,ბოლოორ წელიწადშიორჯერ მოგიწიასოფელშისახლების
აშენება.
–ჰო, ერთხელ პენსილვანიაშიდაერთხელაცბოსტონისმახლობლად.
–საინტერესოსაქმეიყო?
–იაფიანი.თუეგგაინტერესებს.თუმცა, მართლასაინტერესო.
–აქრამდენხანსდარჩები?
–კიდევერთითვე.
–ღამღამობით რატომმუშაობთ?
–დროშივიწვებით.
–რორკ, ესშენთვისკიდევერთიახალიქვისსამტეხლოა.
რორკსგაეღიმა:
–თუკიეგრეფიქრობ. ..ოღონდ,მემგონი,ცდები.
–”ენრაიტ-ჰაუსის"მერე..
.
–ეგსხვაამბავია...
–მაინც?
–მიყვარსესსაქმე.ყველაშენობაადამიანსჰგავს.თავისთავადიადა
განუმეორებელი.
რორკისრულებით არშეცვლილიყო.ძველებურისიმსუბუქეშერჩენოდა,
უწინდელითავისუფლება.მოძრაობაშიც, ქმედებაშიც,აზროვნებაშიც.
–მთელიდარჩენილიცხოვრებასულ ესხუთსართულიანისახლებიუნდა
აშენო?
–ვნახოთ.
–რასელოდები?
–არაფერს.
ქალმათვალებიდახუჭა.თუმცა, ტუჩებსვერაფერიმოუხერხა-სიმწრით,
სიბრაზითადატკივილითდაეღრიჯა.
–რორკ, არდაგიმალავ, ნიუ-
იორკშიშენსანახავად არ მოვიდოდი.
–ვიცი.
_მაგრამესმიყრუებულიადგილიაუცილებლად უნდამენახა.
–უკანროდისბრუნდები?
–რაიცი, რომდარჩენასარ ვაპირებ?
–ვიცი,ვაგონშიმოწყობილისასადილოსიდააქაურიფანჯრებისისე
გეშინია.
..
_აქედანნიუ-იორკშიარმივდივარ, ყოველ შემთხვევაში, ჯერჯერობით
მაინც:
–აბა?
_შენჩემთვისარაფერიგიკითხავს, რორკ.მარტოიმანდაგაინტერესა,
სადგურიდანფეხით მოვედითუარა.
_რაგინდა, რომგკითხო?
–მატარებლიდანიმიტომჩამოვედი, სადგურისწარწერასმოვკარი
თვალი!–ქალიდაღლილიხმითლაპარაკობდა, –შენსნახვასარ
ვაპირებდი,რინოშიმივდიოდი.
–დამერე?
–მერემეორედ გავთხოვდები.

მკითხველ თალ იგა

 –შენსახალ საქმროსვიცნობ?
–სახელინამდვილადგაგონილიგაქვს.გეილ უაინენდი.
ქალირორკისთვალებსხედავდადაიფიქრა, ახლაკიმართლასიცილი
ამიტყდებაო როგორციქნა, ხომმოახერხადაერთხელ მაინც
გაოგნებულიდატოვარორკი!თუმცა, ცხადია, არ გაუცინიადაარც
გაღიმებია.რორკსკიჰენრიკამერონიგაახსენდა, მისინათქვამი: "მე
მათთვისპასუხიარამაქვს, ჰაუარდ.შენგტოვებიმათპირისპირ.შენუნდა
უპასუხო ყველას.უაინენდსაცდაიმისგაზეთებსაც.ყველაფერს, რაცამ
გაზეთებისგამოცემასხდისშესაძლებელსდარაცმათ მიღმაიმალება. “
–რორკ, –წყნარად თქვაქალმა, –ესპიტერ კიტინგისცოლობაზე
უარესია,არა?
–ბევრადუარესი.
–გინდაშემაჩერო?
–არა.
ქალმახელზეხელიწაავლო, რორკსმისიხელიარ მოუშორებია, დაარც
გულგრილობისგათამაშებაუცდია.ქალიდაიხარადამაჯაზეაკოცა.ქუდი
მოსძვრა, კიბისსაფეხურზეგაგორდა; რორკისაკუთარმუხლებზე
გაშლილ ქერათმასდაჰყურებდა. ..ქალმაერთხელაცაკოცა, მერე
მეორედ, მესამედ...თვითონაცხელშიმოიმწყვდიამისითითები, მოუჭირა,
თითქოსყველაკითხვაზეასეგასცაუხმოდპასუხი.
დომინიკიქუდისასაღებადგადაიხარა.უცებვერმისწვდა.მერეაიღო,
დაიხურა.წელშიგასწორდა.
–ღამესსადათევ, რორკ?
–ოთახიმაქვსნაქირავები.
–კარგიოთახია?
–ჩვეულებრივი: მაგიდა, საწოლი, ორისკამი.კედლებზე_გახუნებული
შპალერი.
–ამაღამმატარებელშისულ მაგოთახზევიფიქრებ.
რორკმაარაფერიუპასუხა, ისევქუჩისგადაღმა, მშენებლობისკენ
იყურებოდა.
–რორკ, –გააგრძელაქალმა, –თუმეტყვი, დღესშენთანდავრჩებ,
–არა.
დომინიკმაცმზერარორკისასგააყოლა, ხარაჩოებისკენ.ისევთვითონ
დაარღვიასიჩუმე: ”ესშეკვეთარანაირადმიიღე? "
–პატრონსნიუ- იორკშიჩემიაშენებულისახლებიუნახავს.მოსწონებია.
–რორკ, –თქვაქალმა, –აქ, შენთანმინდაცხოვრება. .
.ბოლომდე, სულ.
რაცწლებიდაგვრჩენია.
რორკიდაჟინებით მიაჩერდა, ელოდა, კიდევთუიტყოდარამეს.
–აქვიცხოვრებდი. .
.–დომინიკსხმაშითავდაჯერებაგამოერია, –მინდა,
ისევევიცხოვრო, როგორცშენცხოვრობ!ჩემსფულსსაერთოდარ
ვახლებდიხელს სულაცვაჩუქებდივინმეს, ნებისმიერს.თუნდაცსტივ
მელორის, ანთუისრომელიმეორგანიზაციასშევწირავდი, სულ ერთია.აი,
რომელიმეამისთანასახლშიდავბინავდებოდით. ..მევიდიასახლისებდი. .
.
გგონია,არშემიძლია?საჭმელსაცგავაკეთებდი, გავრეცხავდი, იატაკს
მოვხეხავდი.შენცთავსდაანებებდიარქიტექტორობას რამესხვა
საქმესმოჰკიდებდიხელს, უბრალოს, ჩვეულებრივს. .
.
რორკსარ გასცინებია, დაძაბულიუსმენდა, ხმისამოუღებლად.
–ეცადეგამიგო, რორკ!გთხოვ.არ შემიძლიაამისატანა, როცავხედავ,
რასგიშვებიან, რასგიპირებენ!ვიცი, რაგიდევსსასწორზე შენი
პიროვნება, შენისაქმე,ყველაფერსვხვდები, მაგრამასედიდხანსვერ
გაატან.არ დაგაცლიან, ნებასარმოგცემენ.საკუთარიფეხითმიდიხარ

მკითხველ თალ იგა

რაღაცგანსაცდელისკენ.სხვადასასრული, უბრალოდ, არ არსებობს.
შეჩერდი, სხვასაქმესმოჰკიდეხელიდავიცხოვროთასე, მედაშენ.რაც
გვექნება,იმასდავჯერდეთ.ერთმანეთივიმყოფინოთ.
აი,ახლაღაგაეცინარორკს.
–დომინიკ, –უთხრამშვიდად, –გამოგიტყდები, მართლაცდუნების
წინაშედამაყენე, ცოტახნით მაინც.მაგრამ, მგონი, მოვერიე.ბუნებით
სასტიკიადამიანირომვიყო, ალბათდაგთანხმდებოდი, მარტო იმიტომ,
რომმენახა, რამდენხანშიმთხოვდითვითონ, ისევშენსსაქმეს
დაუბრუნდიო.
–ხო. .
.ალბათ. .
.
_უაინენდსგაჰყევიდაეცადე, კარგიცოლობაგაუწიო.ასეაჯობებს.
რასაცახლასაკუთარ თავსუკეთებ, დაგღუპავს.
–კარგი, იქნებ..
.ცოტახანსმაინცკიდევვისხდეთასე. ..უბრალოდ,
ვილაპარაკოთ. ..ვითომყველაფერიკარგადაა.ამდენიწლისმანძილზე,
მოდი, ახლანახევარისაათითრაღაცზავისმაგვარიდავდოთ.მომიყევი,
როგორცხოვრობდიაქ, ყველაფერი, დაწვრილებით. .
.
მერეისხდნენდასაუბრობდნენ თვითმფრინავისიმმგზავრებივით,
ვისთვისაც,ცოტახნითმაინც, აღარარსებობსდედამიწა. ..
ბოლოსრორკმამაჯისსაათზედაიხედა: ”ერთსაათშიდასავლეთისკენ
მიმავალიმატარებელიჩამოდგება.სადგურამდემიგაცილებ. "
–ფეხითწავიდეთ.
–როგორცშენიტყვი.
ქალიწამოდგა: "
აბა,
ესეიგი, როდემდე, რორკ? ”
რორკმაჰაერშიმოატარახელი: „იქამდე,სანამყველაფერიამის
სიძულვილიარ გაგიქრება.ყველაფერიამისშიშიდასანამრაღაცეების
არშემჩნევასარ ისწავლი. ”
მერესადგურისკენმიაბიჯებდნენგვერდიგვერდ, დომინიკითავიანთი
ნაბიჯებისხმასუსმენდადაცარიელებულ ქუჩაში.უკვეუყვარდააქაურობა,
ესქალაქიდაყველაფერი, რაცკიმისინაწილიიყო.
სადგურისბაქანსერთადერთინათურაანათებდა.იდგნენდა
მატარებელსელოდნენ, მერეშორიდანხმაგაისმა, ორთქლმავლის
სინათლეცგამოჩნდაჰაერშიგამოკიდული თითქოსუძრავი, ნელ- ნელა
რომიზრდებოდადაიზრდებოდა.
როცამატარებელიგაჩერდა, არცარაფერიუთქვამთ.უბრალოდ, იდგნენ
დასახეშიშესცქეროდნენერთმანეთს.მერედომინიკიჩანთასდასწვდა
დავაგონშიავიდა.წუთისშემდეგ, მატარებელიცდაიძრაბაქნიდან.

ჩაკი:რაო,წყლისვირთხაო?დარატომუნდაეგონოსვინმეს, ამპაწია
ცხოველზემაღლავდგავარევოლუციისკიბეზეო?სიცოცხლეყოველ
სულიერშიბუდობს, წყალსათუხმელზე!ესაასწორედქებათა- ქება
ღვთისა.სიყვარულიმიჩვენეთდაყველათქვენიფილოსოფოსიწყალს
დამეწყერსწაუღია!კი,მავანნიწყლისვირთხისბეწვსსიასამურად
ასაღებენ,წარმოგიდგენიათ?!არადა,
სწორედსიცოცხლეამთავარი
გინდაიაფიბეწვიგქონდესდაგინდა ძვირიანი. ..
ჯეიკი:(შემოვარდება)ეი,
ბიჭებო-ჯორჯვაშინგტონის
გამოსახულებიანიერთიზედმეტიქაღალდიარავისაგაქვთ?

ფარდა.

მკითხველ თალ იგა

 აიკდემსმახელნაწერიტყაპანითდახურადახმაურითამოახველა.
ორსაათიანიხმამაღალიკითხვისმერეყელიგაშრობოდა.მსმენელებს
მოავლოთვალიდამისმზერაშიერთდროულად გამოსჭვიოდაირონიული
დამოკიდებულებასაკუთარინაცოდვილარისმიმართდამუდარა იქნებ
ერთიკეთილისიტყვამაინცშემაწიოთვინმემო. .
.
იატაკზეფეხმორთხმითმჯდარმაელზუერთთუიმმადიანად
დაამთქნარა; დივანზეგულდაღმამწოლიარეგასუებმაამოიოხრადა
ახლაზურგზეგადმოტრიალდა; ლანსელოტკლოკი ჟამი- ჟამუცხოეთში
კორესპონდენტადრომმუშაობდა, თავისჭიქასდასწვდადაბოლო,
ჩარჩენილიყლუპიცგადაკრა; ჯულზფაულერი " ბანერის”თეატრალური
დადგმებისგანყოფილებისახალიმიმომხილველი,
სარგადაყლაპულივითიჯდასკამზედანირიარუცვლია; მხოლოდ
მასპინძლისროლშიმყოფმალოისკუკმავერშეიკავათავი:
–ღმერთო, შენგვიშველე!აიკ,ესრაუბედურებაა? !
–შენინერვიულობაარშეიძლება, ლოის!ისმითხარი ჯინსსადინახავ?
–გამოეხმაურალანსელოტი.
_მეთუმკითხავთ, ლიტერატურასაერთოდდიდიუსარგებლორამეა!
ავტორებიკიჯვარსუნდავაცვათ პირდაპირიმნიშვნელობით. .
._თავი
გამოიდო გასუებმა.
აიკმახელნაწერიმოისროლაბუხარში: "
ასეცვიცოდი!უბრალოდ,
მეწერინებადარავქნა! “ესმისიმეთვრამეტეპიესადამეჩვიდმეტე
დაუბეჭდავიქმნილებაიყო.
"ამერიკისმწერალთასაბჭოს"ესარაფორმალურიშეხვედრალოის
კუკისბინაზეშედგა თავადაიკისთხოვნითადამისიახალი
ნაწარმოებისსაჯაროდ, ოღონდვიწროწრეშიწასაკითხად.
_იქნებთეატრსსაერთოდ შეეშვა, აიკ!–ღრმააზროვნადდაეკითხა
ლანსელოტკლოკი, –დასაერთოდ, უნდაგითხრა, რომწერასერიოზული
საქმეა,დილეტანტიიოლადაქგზასვერგაიკვლევს. .
.ისიცუნდაითქვას,
თავადმისტერლანსელოტისწიგნი უცხოეთშიმისიმოგზაურობის
შთაბეჭდილებები უკვეათიკვირაიყო, რაცბესტსელერებისსიას
წინამძღვრობდა.
–მართლათუასეფიქრობ, ლანს?–რაღაცორაზროვნადდაეკითხათუი.
–კარგირა, მეტრ ჯობს, მასპინძელსყელისგასასველებელი
მოატანინოთ. .
.თქვენისიტყვაგაჭრის!–კითხვასწაუყრუალანსმა.
–არა, ერთიესმაინცმითხარით, თუკიიბსენიწერდაპიესებს, მერა
ღმერთიმიწყრება?–რიტორიკულად იკითხააიკმა, –ვთქვათ, ისკარგად
წერდადამეკიცუდად გამომდის რამერე?ესაამთავარი? !
–ყველაფერიშედარებითია, აიკ!მაგრამშენმაინც. .
.–წამოიწყოისევ
ლანსმა.
-მშვენიერიპიესაა!–გაისმაუცებ.
მშვიდი,დაყენებულიხმაიყო, ოდნავუხალისო; მთელისაღამოს
განმავლობაშიჟულზფაულერმაპირველად თქვარაღაცდაახლაყველა
მისკენმიტრიალდა.ფაულერმათავისიხელჯოხიშეყობუხარში,
მუყაოსყდიანიშეკვრამანამგამოაგდოუკან, სანამცეცხლიწაეკიდებოდა.
–მაგითრაგინდა, რომთქვა, ჯულზ?გვაშაყირებ?
–ესჩემისტილიარაადამასეთვულგარულ მიდგომასარცსხვას
ვურჩევდი..
.
–ესპიესათუსადმედაიდგა, ორიბილეთიშემინახეთპრემიერაზე!_
მხიარულადდაიყეფალანსელოტკლოკიმ.
_ძვირიდაგიჯდება.–ისევემშვიდადგაეპასუხაფაულერი, –დილის
სპექტაკლსდასჯერდი.გეუბნებით, ესპიესასეზონისმშვენებადიქცევა-

მკითხველ თალ იგა

მეთქი.
–რატომ?
–იმიტომ, რომმევთქვიასე.
ფაულერმაგანაწყენებულიმედიდურობით მიმოავლოთვალი
იქაურობასდაუცებ, ელზუერთ თუისკმაყოფილ სახესადაგამგებმზერას
გადააწყდა.
–რატომჩვენსსაბჭოსარშემოუერთდები, ფაულერ?_დაეკითხათუი.
–ბუნებით ინდივიდუალისტივარ, ელზუერთ.რაო, ამისსაჭიროებას
ხედავ?
–არა, რათქმაუნდა.ყოველ შემთხვევაში, არაშენთვის, მეაქრაუნდა
გასწავლო.
აიკიპირდაღებულიუსმენდამათ მოკლედიალოგს.
–რა, მართლამოგეწონათ, მისტერფაულერ?–ლამისხმაუკანკალებდა.
–ეგსულაცარ მითქვამს.უბრალოდ, ცუდისუნიუდისდაამიტომაც
გამოდგებაბროდვეიზედასადგმელად.
–გასაგებია. .–თუმცარამიხვედრაიმასუნდოდა, სრულიადაცარაფერი
რომარიყო მისთვისგასაგები.
–ერთიეგაა, საზიზღრადბეჭდავთ!–თქვაფაულერმადახელჯოხის
წვერით გადაშალაფურცლები.
–რამოხდამერე, მბეჭდავიგოგო კიარავარ!–ლამისიწყინააიკმა.
–დაქირავებამოგიწევთ.თუნდაცმაგიტომუნდავაქო თქვენიპიესა,
საბეჭდ მანქანასმეტიასეუდიერადაღარ მოექცეთ. .
.ცოდვაა, ბოლოსდა
ბოლოს.
–კარგირა, ჯულზი!–თავივეღარშეიკავალანსმა, –რისთვისაპირებთ
ქებათა-ქებისაღვლენას? !ამნაგავს. .
.
–სწორედ მაგისთვის, ჩემოკარგო, სწორედმაგისთვის!
–ახლა, მცირეოდენილოგიკაცარ გვაწყენდა, ბატონოჩემო!გინდათ,
თქვათ, კარგიპიესისწერადამერეშექებაარაფერია ეგყველას
შეუძლიადაახლაგინდათ, საწინააღმდეგორამგააკეთოთ?
_ნიჭიბუნებისშეცდომაადაიმიტომაცააიშვიათირამ. ..უვარგისის
გასაღება აი, ესაანაღდიხელოვნება!სწორადგაგიგეთ?–წამოიძახა
უცებგასუებმა.
_შიგკაკალ გულშიმოარტყით, გას,–თავიმძიმედდაუქნიაფაულერმა, _
სწორედამით მხიბლავსესპროექტი.
_ჩემსშემდეგპიესასსწორედაცამაზედავწერ, –განაცხადააიკმა,_
საუცხოოინტელექტუალურისაკითხავიგამოვა!
_ვეჭვობ. .
.მაგრამმაგასარააქვსგადამწყვეტიმნიშვნელობა საქმე
ისაა,ნეხვიაქციოოქროდ, თორემკარგინაწარმოებისქება, უბრალოდ,
მოსაწყენიცკია.რაჰქვიაშენსოპუსს, აიკ?
_ტრაკზემაკოცე, –რატომღაცუცებმოუსხიპააიკმა.
_ბოდიში? !
–ასეთისათაურიაქვსდა. ..
–აჰა-ა,ახლაგასაგებია. ..კარგია,მოკლედაიოლად
დასამახსოვრებელი.
–რაღაცმაინცჰქონიადადებითი!–ჩაერთოლანსკლოკი.
–ლანს, განაშენიწიგნისულაცელზუერთთუისგაქაჩულიარაა?–
მოუჭრაფაულერმა.
–არცმთლადმასეასაქმე. .
.ხალხსსპეციფიკურითვალთახედვაც
აინტერესებს!არა, მემუდამმისტერთუისმადლიერიდავრჩები, ოღონდ
ხომვერაფერსგახდებოდა, წიგნსაცრომარ ევაჟკაცა!
ამათიოდეთვისწინლანსელოტკლოკიზუსტადასევეიდგაელზუერთ

მკითხველ თალ იგა

თუისწინ, როგორცახლააიკიიდგა ამერიკისმწერალთასაბჭოს”
სამსჯავროსწინაშედაყურებსარუჯერებდა, როცამისტერთუიმუთხრა,
შენსწიგნსბესტსელერადვაქცევო; მასმერესაერთოდაღარ სჯეროდა
არაფრის არცმტყუანისადაარცმართლის. .
.უფროსწორად,
ყველაფერზეთავსაქნევდა.
–დაიცარა, ჩემსკრებულსაცარუქნაიგივე?–ახლალოისკუკმა
დაიმდაბლათავი, –მაგისთანასისულელეჯერ ქალსარ დაუწერიადა
ნახე,რახდება? !
–დალამისსამუშაოსდაკარგვადდამიჯდაეგამბავი, –ვითომსხვათა
შორისჩაილაპარაკამისტერთუიმ.
–ლოის, ეგიქითიყოსდასასმელებსვისუნახავ, გყავსვინმეეგეთი?–
სიტყვაბანზეაუგდო ლანსმა, –თუჯინისაბაზანებსიღებხოლმე სახის
კანსუხდებაო?
–კარგი, ჰო,შელოთოშენა!–ლოისიწამოხტა, ცარიელ ჭიქებს
წამოავლო ხელიდასამზარეულოშიგაუჩინარდა.
–ძმანიჩვენნიმცირედნიუნდაგვიყვარდეს!–აღმოთქვაუცებაიკმა,
იქიდანმობრუნებულილოისისხელშიძვირფასისასმელებითსავსე
ლანგარირომდაინახა, –ესააჭეშმარიტება.
–მერე, დაწერეამაზე, –ურჩიახასიათზემოსულმალანსმა, თან
ტონიკშიჯინსაზავებდა.
–შანსიარაა ამაზესწორედ მაგპიესაშიმიწერიაუკვე. ..
–აბა, რაგიყო, კეთილო, მაშინმართლაკარგირამედაწერედადარჩები
შეუმჩნეველი. .
.დიდი-დიდი, ვინმეგააღიზიანოდაეგაა.
–დაიცათ, ჯერისმითხარით, ვინგიჟიდადგამსჩემსპიესას?–უცბად
პრაქტიკულ ჭკუაზემოვიდააიკი.
–ესუკვეჩემისადარდებელია, –თქვათუიმ.
–მადლობაცკიარმითქვამსხეირიანად. ..–ჩაიბურტყუნაისევაიკმა.
–არცაასაჭირო.საქმეისაა, რომმე, ჩემდათავად, იბსენსვერვიტან; და
რამერე?ვინმესრომვუთხრა, ვერცგამიგებენ. ..აი,თუკიიმისმტკიცებას
მოვყვები,მავანსადაიბსენსშორისარავითარიგანსხვავებაარაა- მეთქი,
მართლავეღარცვერავითარგანსხვავებასვერიპოვიან!უნდადროულად
დაშესაფერისადგილასიძახო, თანაცბევრჯერ არაჩვეულებრივია,
არაჩვეულებრივიო დამორჩა!თუშენ" არაჩვეუ-
ლებრივი”ხარ, იბსენირაღააა?არცარაფერი, იგივეა.
–მრავალნიიყვნენუკანანიწინდაწინანიუკანგადალაგდნენ. ..თუ
რაღაცამდაგვარი, ზუსტადარმახსოვს!–წართქვაგასმა.
–მეტისმეტინაკითხობაცარვარგა, ჩემო თავისტკივილიიცის. ..
–
გადაუკრალოისმა.
სწორედამდროსოთახშილოისისმსახურიშემოვიდადა
მობოდიშებითამცნოსაზოგადოებას, პიტერკიტინგიგვესტუმრაო.
–ვინაო?კიტინგიო?აგაშენაღმერთმა, შემოვიდესმერე!–მორიგი
გულთბილობასსაზღვარიარჰქონდა.

●●●

გარეთრომგამოვიდნენ, კიტინგიშეშფოთებულიგამომეტყველებით
დაეკითხათუის:
_შენრა, მართლაასეფიქრობ?
_რისშესახებ?განადღესლიტერატურაზევთქვირამე?
_არა,შენსგუშინდელ სტატიაზეგეკითხები.
..
–დარაააქსაკითხავი?შენისთქვი, თუმოგეწონა?

მკითხველ თალ იგა

 _რათქმაუნდა, როგორცყოველთვის..
.ოღონდისა. .
.რაღაიმგასუებზე
გაამახვილეყურადღება?რამდენირამემაქვსსწორედამ
”მოდერნისტულ”სტილშიგაკეთებული...
–კარგირა,პიტერ არცასეთიბოღმიანობავარგა!შენზერამდენი
ვწერედავილაპარაკე,ახლაერთი-ორსხვასაცშევაწიოსიტყვა
დაშავდებარამე?

●●●

რამდენიმედღისშემდეგ, წვეულებაზე, სადაცკიტინგსუწევდა

გამოსვლა, სიტყვაწარმოთქვადაყველასგასაგონადგანაცხადაშემდეგი:
„მთელიჩემიკარიერისმანძილზე, ერთადერთიპრინციპით
ვმოქმედებდი მუდმივიგანახლებასასიცოცხლოდაუცილებელია
ყველაფერში. ..დარაკიშენობა- ნაგებობებიც, ანუ ხუროთმოძღვრება
თავისთავად, ჩვენიცხოვრებისგანუყოფელინაწილია, ისიციმავეზოგად
კანონსემორჩილება.არასოდესშემიქმნიარაიმემხოლოდსაკუთარი
სურვილებისათუგემოვნებისდასაკმაყოფილებელ- გამოსახატავად;ჩემი
გონებამუდამმზად იყო დროისმოთხოვნებისმისადევნებლად.
დრომკიაჩვენა, რომისინი, ვინც" მოდერნიზმს"ქადაგებდნენ, ისეთივე
ბრმარწმენით იყვნენშეპყრობილნი, როგორითაც" კლასიკოსები"
გამოირჩეოდნენ!
ახლააზრადარ მომივა, ჩემიისქმნილებებიმოვინანიო, ანტიკური
ხანისმიბაძვით რომაააღბეჭდილი, დაარციმასვითხოვ, ჩემი
მოდერნისტულიპროექტებიადიდოსერმა ესყველაფერიმხოლოდდა
მხოლოდდროისმოთხოვნისპასუხიიყო დაღრმადმწამს, რომ
ჭეშმარიტიხუროთმოძღვრისდანიშნულებაცსწორედესაა! "
მისამგამოსვლასდიდიგამოხმაურებამოჰყვადამეტად
კეთილგანწყობილიც; ხოლო როცაკიტინგისთვისსთოუნრიჯისპროექტის
გადაცემისამბავიგახმაურდა, არცპროფესიულ დაარცფართო
საზოგადოებრივწრეებშისაწინააღმდეგოაზრიარავისგასჩენია: პიტერ
კიტინგიუკველამისსაიმედოობისადაგაწონასწორებული
შემოქმედებითიგონებისსინონიმადქცეულიყოყველასთვის.
მაგრამთავადმისთვისკიესტვირთიარცთუიოლისაზიდიაღმოჩნდა:
რატომღაცაღარცძველებურიხალისიშერჩენოდადააღარცენერგია;
არა,მისიპირადიცხოვრებისდეტალებსთითქოსარცჰქონდარამე
მნიშვნელობა ამაზეთითქოსაღარცკიფიქრობდაუკვედაყველაფერი
რაღაცგაფერმკრთალებულიყომისშეგნებაში, ოღონდთავად სამუშაოს
მოცულობასვეღარ აუდიოდა, გადაღლილიიყოდადასვენებისსაათებიც
ვეღარაძლევდაშვებას.
იქნებამიტომაც, საბოლოოდმთელისაქმე, ფაქტობრივად, დიუმონსა
დაბენეტსგადააბარა აბა, ახალგაზრდებიკიხართდაახლათქვენ
იცითო...იმათაცხელებიდაიკაპიწესდაკიტინგიმხოლოდნახულობდა,
აფასებდა, ერთ-ორ შტრიხსთუდაუმატებდაანმოაკლებდამათ ნახაზებს
–ეგიყო დაეგ.გეილ უაინენდიკისაერთოდ აღარცგამოჩენილა. ..
დომინიკიერთითვისწასულიიყოუკვე, გაიფრენკონმარომგადადგომა
ისურვადაარცარავინიყო წინააღმდეგი.გაყრისთაობაზერომაცნობა
კიტინგმა,არ გაჰკვირვებია,ისიცკიუთხრა: ”
რავიცი, პიტერ,ეგალბათ
არცშენიბრალიადაარციმისი. ..დაიკიდე.”მეტიესამბავიაღარც
უხსენებიადაარცთავისიგადადგომისმიზეზებზედაუწყიავინმესთვის
ახსნა-
განმარტებებისმიცემა: "ვიცოდი, ესდროცდადგებოდა.დავიღალე.
ახლაპიტერისდროა. ”ერთიესღათქვადაფეხიცაღარ შეუდგამსოფისში.

მკითხველ თალ იგა

 პიტერკიტინგსკიპარტნიორისჭირდებოდა, თუნდაცფირმის
სახელისთვის.ნილ დიუმონიაირჩიადაფაქტობრივად, რაცადრე
ლუციუსჰეიერსებარა, სწორედისუფლება-მოვალეობანიმიანიჭა.ახლა
ფირმისაბრაზე” პიტერკიტინგიდანილ დიუმონი“ეწერადა
საყოველთაოაზრით, კარგადაცჟღერდა.
ასერომ,სთოუნრიჯიპირველიდაუკანასკნელიკონტრაქტიაღმოჩნდა,
რომელსაცფირმა ფრენკონიდაკიტინგი”აწერდახელს. ..

უაინენდიბაქანზედახვდარინოდანმატარებლითჩამოსულ დომინიკს.
დიდირამიხვედრაიმასუნდოდა, რომმისიყველანაბიჯი
იცოდა,განქორწინებისპროცესსაცაკონტროლებდადაარათუ
ჩამოსვლისთარიღი, ვაგონისნომერიცწინასწარგაერკვია.ოღონდეგაა,
ნაბიჯიარ წაუდგამსწინ მომავალიმეუღლისთვისშორიდანუნდოდა
შეეხედა..
.
–დილამშვიდობისა, გეილ.
–მშვენივრად გამოიყურები, დომინიკ.
მცირეხანსიდგნენასე, ერთმანეთისპირისპირ, ოღონდძველებური
დაძაბულობასადღაცგამქრალიყო.
–მიყვარხარ, –რაღაცნაირადუბრალოდ, ბუნებრივად,ფაქტის
აღნიშვნასავითთქვაკაცმა.
–არცმემეგონა, შენინახვათუასეგამახარებდა. .
.–ასევეწყნარად,
გულწრფელადუპასუხაქალმაც.
მერექუჩაშიგამოვიდნენდამანქანაშიჩასხდნენ.დომინიკსარ
უკითხავს,სადმიდიოდნენ ოღონდ აპათიაკიარა, ესუფრომინდობის,
დინებასმიყოლისსურვილსჰგავდა, როცათავსდაცულად და
თვითდაჯერებულადგრძნობ; ისიცკივერ შენიშნა,როგორგადაეჭდო
მისითითებიუაინენდისას, იმდენადუნებლიეჩანდაესჟესტი.
–ახლალიცენზიასავიღებთ დაპირდაპირ მოსამართლესმივადგებით,
–თქვაუცბადგეილმა, –იქვედაგვაქორწინებსკიდეც.
–არა, –გაისმაუცებ.დომინიკიხაზგასმითხმადაბლალაპარაკობდა,
თითქოსდასაკუთარ თავსმიმართავდამხოლოდ, –არა, გეილ.ნამდვილი
ცერემონიადაქორწილიასაჭირო. .
.მოვარაყებულიმოსაწვევებით, ზღვა
ხალხით, ცნობილისახეებით, ყვავილებით, ბლიცებითადაკამერებით. .
.
სწორედისეუნდაიყოს, როგორცამასგეილ უაინენდისგანმოელიან!
კაცმახელიუშვაქალისთითებს; მერემცირეხანსიყუჩა, თითქოს
რაღაცასანგარიშობსგონებაშიოდამერეღათქვა:
_როგორციტყვი.ერთიკვირადამჭირდება.ჩემდათავად, ერთდღეში
გავმართავდიყველაფერს, მაგრამთუოფიციალურადპატიჟებხალხს,
ერთიკვირამაინცხომუნდამისცე. .
.ახლასასტუმროშიწაგიყვან, ეს
კვირაიქიცხოვრებ.მეკივვარაუდობდი, ჩემსპენტჰაუზში-მეთქი.
..
–არა, გეილ,"ნორდლენდში"წამიყვანე, ასეაჯობებს.
კაციწინგადაიხარადამძღოლსგასძახა ნორდლენდ- ჰოტელში”,ჯონ!

●●●

მთელიკვირააღარუნახავთერთმანეთიდადომინიკსისეთიგრძნობა
გაუჩნდა,
თითქოსრაღაცდააკლდა, რაღაცისეთი,რასაცსახელსაცვერ
დაარქმევ..
.მხოლოდ მაშინშეხვდნენერთმანეთს,როცაუკვე
გვერდიგვერდ იდგნენდაექვსასამდესტუმრისწინ,სამარადჟამო

მკითხველ თალ იგა

ერთგულებისფიცსდებდნენ" ნუაიე-ბალმონის"სამეჯლისოდარბაზში.
დომინიკსგრძელიშავიკაბაემოსა, შავითავსაბურავითადაზედშავივე
ბაფთითმიმაგრებულიჟასმინისყვავილით; წესისამებრ,სმოკინგსადა
პეპელა- ჰალსტუხშიგამოწყობილ გეილ უაინენდსკი, უბრალოდ,
აბრეშუმისგაქათქათებულიცხვირსახოცისწვერიმოუჩანდაგულის
ჯიბიდან.მშვიდად იდგა, თითქოსნეფედკიარა, მოწმედყოფილიყოამ
საზეიმოთავყრილობაზე.არცრეპორტიორებისშემოსევაზეშეუხრია
წარბიდაგაუთავებელ მილოცვებსაცისეიღებდა, თითქოსმათ
გულწრფელობასიჯერებდაკიდეც. ..
დომინიკსგამუდმებითერთიფიქრიაწვალებდა ერთხელ მაინც
მოიქცესისე, ”ბანერის"გამომცემელსრომშეეფერება, ერთხელ მაინც
დააჩნდესთვითკმაყოფილებისღიმილისახეზე, ერთვინმესმაინც
ჩამოართვასხელისაკუთარიღირსებისხაზგასმულიშეგრძნებითო!
მაგრამარა თითქოსყველაფერიესუაინენდსარცეხებოდა, თითქოსდა,
საპატივცემულოსტუმარიყოფილიყოსმხოლოდდაისიციქ, სადაცმისი
მიუსვლელობაარ იქნებოდა. .
.
გაიფრენკონიკუთხეშიიდგა, განმარტოებით, დაესღაუთხრა
ქალიშვილს: "
ბედნიერიმინდაიყო, დომინიკ. .
.იქნებადა,სწორედესკაცი
გამოდგესსაშენო. ..
"
ბოლოსალვასკარეტმაგაიკვლიამისკენგზადატრაფარეტული
მილოცვისმაგივრად, ესღაამოღერღა: „რატომდომინიკ, რატომ?”
ამანიმდენად გააკვირვა, მართლადაინტერესებულმაიკითხა: „
რა
რატომ, ალვა? "
–ესვეტოსდადებარაღაიყო? !
–რავეტოზელაპარაკობ?
–ვითომარ იცი!მთელიქალაქისგამოცემები, რაღაცუდღეურიცნობის
ფურცლებიცკიამამბითააგადაჭრელებული ყველადაყველაფერი,
"ბანერის”გარდა!რადაგიშავეთ?
–პირველადმესმის. .
.
–გეილმაჩვენსრეპორტიორებსაქცხვირისშემოყოფაცკიაუკრძალა!
ერთიუბრალოგანცხადებისგარდა, ვერაფერსდავბეჭდავთდაისიც
სადღაცმეცხრამეტეგვერდზე!
–საიდანუნდამცოდნოდა. .
.
მერეგველნაკბენივითშეტრიალდა, მთელიდარბაზიგადაჭრადა
უაინენდსდაუდგაგვერდში: "
წავიდეთ, გეილ. "
–როგორცშენიტყვი, ძვირფასო.
იმსაღამოს, უაინენდისპენტჰაუზშიერთმანეთისპირისპირრომ
დარჩნენ, კაციუხმოდ შეჰყურებდათავისმეუღლეს, არცმიკარებაუცდია,
არცუკითხავს, როგორ ხარო უბრალოდ, შეჰყურებდა, როგორცრამახალ
მოვლენასმისსამყოფელში, ნანატრს, მაგრამმაინცჯერ კიდევუცხოს. .
.
დომინიკმაქუდიმოიხადა, ხელისთითებითმაგიდასდაეყრდნოდა
უცბად მიხვდა: არავითარიზოგადისაუბარი, არავითარისიტყვათა
თამაშიამკაცთანარჭრიდა მხოლოდიმგვარიგულახდილობა,
სხვასთანრომარაფრით გაუვიდოდა.
–მაინცმიაღწიეშენსას, გეილ.ქორწილმაცკიშენსჭკუაზეჩაიარა.
–თითქმის.
–მეგონა,საკუთარითავივითგაგაწამებდი არაფერიგამომივიდა.
–არაუშავს,ცხოვრებაწინაა. ..
–არ მეხუმრება, გეილ.
–არა,თავიდანცოტაკიგამიჭირდა აი, მანქანაშირომგამომიცხადე,
მოულოდნელად. .
.მაგრამმერეთავისითაეწყოყველაფერი.საქმეცისაა,

მკითხველ თალ იგა

დომინიკ, რომერთიუპატიებელიშეცდომამოგივიდა: ტანჯვისმიყენების
თაობაზეწამოგცდარაღაც. .
.სრულიად გულგრილირომყოფილიყავიჩემ
მიმართ, ამასაზრადაცარგაივლებდი.
_ეტყობა, მართალიხარ. ..დაიმაზეცმინდამადლობაგითხრა, შენს
გაზეთებსრომსიტყვაარ დააცდენინე. .
.
კაცსჯერ გაეღიმა,მერეჩაეცინაკიდეც: „ესუკვერაღაცშენსსტილშიარ
ზის მადლობებისთქმა! ”
–არცქორწილიიყო მთლად შენსსტილში, ეგრეარაა?
–მერერა.მთავარია, შენყოფილიყავიკმაყოფილი.
ქალმაოდნავშესამჩნევადდაუქნიათავი.„ კარგი.
..მივემგზავრებით
სადმე?თაფლობისთვესვიწყობთ თუ. .
.“
–ჰოცდაარაც.შენთუგინდა. .
.
–არა.
–ძალიანკარგი.ჩვენისთანებისწორედასეუნდამოიქცნენ.გასაქცევი
დაგასარიდებელიარაფერიგვჭირს.
–როგორციტყვი, გეილ.
საწოლ ოთახშირომშევიდნენ, იმსახელგანთქმულიშუშისკუბისგან
არაფერიდარჩენილიყო ამჯერადოთახსერთიფანჯარაცკიარ
გააჩნდა განათებაცმხოლოდ შიდაიყოდაჰაერიც კონდიცირებული.
ქალილოგინზეგადაწვადაჯვარცმულივითგაშალამკლავები თითქოს
უარსამბობდა, ხელითშეხებოდა, თუნდაცამითგაპასუხებოდაკაცის
ვნებას.
..ოღონდუაინენდისმხრიდანამასარცგანაწყენებამოჰყოლია
დაარცგაბრაზება.გაეღიმაკიდეც, ოღონდ არამწარედ ისე,
ალერსიანად:
"არაფერიგამოგივა, დომინიკ. .
."–დაქალიცმიხვდა, ვერავითარი
შინაგანიწინაღობავერ დაიფარავდასურვილის, ლტოლვის, ჯანმრთელი
სხეულის
ინსტინქტურიგაპასუხებისგან; ბოლოსდაბოლოს, ესკაციახლა
სიცოცხლისგანსახიერებაიყო დაქალი, თავად ქალურიბუნებიდან
გამომდინარე, თავსვერ აიძულებდა, უგრძნობელიდარჩენილიყო. .
.

●●●

–აბა,
როგორაასაქმეები?–იკითხამისტერ თუიმ, ალვასკარეტის
სავარძელშირომმოკალათებულიყო, შინაურულად.
–ერთიამასშეხედედამერემელაპარაკე!–ამოიოხრაკაბინეტის
პატრონმადაწერილებისმთელ გროვაზემიათითა, –არა,მაინცრას
აპირებს,თუიცი?!რატოსიტყვაარ დაგვაბეჭდინასაკუთარიქორწილის
თაობაზე?რაააქდასამალი?ხალხიგიჟსაჰგავს ეკლესიაშიმაინც
რატოარ დაიწერაჯვარიო. .
.ანგანათხოვარიროგორშეირთო. .
.მოკლედ,
ჭკუაზეაღარააარავინ.ესკიდევარათუწერილებსარკითხულობს, არც
აინტერესებს ვინწერს, რამდენიწერს, რასიწერებიან!
–შენეგთქვი,–თავიგადააქნიათუიმ, –არადა, ამკაცზეამბობდნენ,
საზოგადოებრივიაზრისნამდვილისეისმოგრაფიაო. .
.
–თუგინდა,ერთსმაინცწაგიკითხავამათასიდან, –წამოიძახა
სკარეტმადათანხმობასარცდალოდებია, ისეამოაძრომაგიდაზე
დახვავებული,გახსნილიკონვერტებიდანერთ- ერთი, –ა,ბატონო, ინებეთ:
„მეერთიუბრალო დიასახლისიგახლავართ, ხუთიშვილისდედადა
თქვენიგაზეთისმკითხველი. .
.მინდავთქვა,ვიყავი-მეთქი,რადგან
ამგვარიკაცისგამოცემულ საზიზღრობასრაამაღებინებსხელში!ვიღაც
ზნედაცემულიქალიშეირთო, არაკურთხევითეკლესიისადა

მკითხველ თალ იგა

მაგანუნდაბეჭდოსოჯახურირჩევები? !”მაგკაცმაცოლქმრობის
წმინდათაწმინდაგაგებასდაასხათავსლაფიდასწორიციყო, ქალსრომ
შავიკაბაეცვაჯვრისწერაზე, თუმცარასვამბობ, ანჯვრისწერასადიყო,
ან.
.”მოკლედ, შევედიდარაღაცამგვარიწავუკითხე, იმასკიდევსიცილი
აუტყდა!
–იზამდა, კი.
–მერე, რაეშმაკიშეუჩნდა? !
–პირიქით, ახლაღაგადმოანთხია, რაცსულშიჰქონდადაგუბებული.
–კარგიერთი!ისთუიცი, რამდენმაგადაბეჭდადომინიკისისძველი
ფოტო არა, თვითონმისიკიარა, მისიქანდაკების აი, მთლად
დედიშობილარომაა. .
.აქაოდა, შეხედეთერთი, რაოდენგატაცებულია
ხელოვნებითო.ძაღლიშვილები!ნეტამაინცსაიდანამოჩხრიკეს? !
–აბა,მერავიცი. ..
–კარგი, ბოლოსდაბოლოსდალაგდებაყველაფერი. .
.აბა,
სულ ასეხომ
ვერ..
.
–არ ვიცი, არ ვიცი. .
.მარტოესრომიყოს. .
.
_დაიცარა, ელზი ნუითარსები!
ელზუერთთუიმმხრებიაიჩეჩა: "
მერა წერილებსვერხედავ?უფრო
სწორად, ამწაუკითხავწერილებს?მაგაშიასაქმე. "
–ახლაბუზისსპილოდ გადაქცევას. ..დაიცა, მგონი, მართალიხარ, ხო იცი!
დაჩვენრავქნათ?
–არცარაფერი.ყოველ შემთხვევაში, ჯერჯერობითმაინც.
ერთხანსუხერხულისიჩუმეჩამოვარდა, ოღონდთუითითქოსარ
იმჩნევდა,კონვერტებსბანქოსქაღალდებივითათამაშებდახელში.
–მისმინე, ელზი. .
.–სკარეტმაუცებშეიცვალატონი, –ისეარგამიგოდა,
მართლა ბანერის“მხარეზეხარ?
–ჯერ ისმითხარი, როგორ უნდაგაგიგოდაპასუხიჩემზეიყოს. .
.
–ხანდახანისეთუცნაურ რამესიტყვიხოლმე. .
.
–მერე?
–მოკლედ, იმ” ახალისამანისთვის”კიდევწერხოლმე?
–ფულსმიხდიანდააბა, არ დავუწერო? !
–კარგირა, ეგრაფულია!
–არცეგრეასაქმე.თანაც, რამერომიყოს, პრესტიჟისამბავიცაა. .
.თუ
მარტო თქვენთვისგინდათვწერო?
–ეგარცმიფიქრია, ოღონდ. ..ამბოლო დროსმაგჟურნალისთაობაზე
რაღაცუცნაურიხმებიდადის. ..
–რახმები?
–გეილ უაინენდსუპირისპირდებიანო. .
.
–მოგცლიაერთი!ლიბერალურიმიმართულებისყველაგამოცემა
ყოველთვისგეილ უაინენდსედგაკრიჭაში დააკლესრამე?
–არა, ელზი ესუკვესულ სხვარამეა, გულიმიგრძნობს!
–დევნისმანიადაგეწყო, ალვაძვირფასო?
–დაიცა, როცამაგისიახტებზედაქალებზედამუნიციპალურ
არჩევნებშირაღაცმაქინაციებზეიყოლაპარაკი, მაშინყურიცარ
გამიბარტყუნებია, მაგრამახლაისეთსგაიძახიან მუშახალხისსისხლის
მწოველიო, მონოპოლისტიო, მაქინატორიო. ..ცუდისუნიმცემს, გეილ!
–იგივეა, ოღონდახალიტერმინოლოგიით. ..სიტყვებიიცვლება
მხოლოდ, აზრიიგივეა!დასაერთოდ, მერასმთხოვ, ჩემგანრაგინდა?
ერთირიგითირუბრიკამიმყავს მთელ გამოცემაზეხომვერვაგებ
პასუხს?!
–ეგკიეგრეა, ოღონდ. .
.

მკითხველ თალ იგა

 –რა ოღონდ?
_ხმებიდადის, მაგათელზუერთთუიაფინანსებსო. .
.
_ახლამთლად ჭკუიდანნუგადამიყვან, სკარეტ!რაფულით, მერე?ეგ
აღარ უთქვამთ?
–არა, საკუთარით კიარა, რონიპიკერინგიდაარწმუნადაგანწირულ
ჟურნალსმაგარისისხლისგადასხმაჩაუტარაო. .
.
–კი, ეგრეა, დარამერე? !მაინცკაზინოშიანგოგოებზემიაფლანგავდა
დაასეარ ჯობია?
–ისმაინცსთხოვე, გეილისსახელისწაღმა- უკუღმატრიალსშეეშვან.
–ალვა, „სამანი”შენჩვენი" ბანერი"ხომარ გგონია?იქყველას
საკუთარიპრინციპებიაქვსდათავსაცდადებენ. .
.ეგეცარიყოს, ვატყობ,
შენკენმხოლოდერთიქარიუბერავსდასხვამხრისსიოცვერაღწევს. ..
მიჩელ ლეიტონთანჩემიმოლაპარაკებებისთაობაზეშენსყურს
არაფერისმენია?” ბანერის”წილისყიდვასაპირებს.
–არ არსებობს!
–ეგრეა, ოღონდ ჯერსიტყვაარავისთანდაგცდეს.
–ა-უუ,მაგისფულებით. ..დაიცა,ეგლეიტონ- უმცროსიარაა? !უფროსი
ხომ..
.
–კი, ისაა..
.
–მერეეგგიჟირაიცი, რასგადაგვკიდებს? !ჯერიოგობდა, მერე
ვეგეტარიანელობდა, მერე უნიტარიანიგახდაო, ამბობდნენ,მერე
ნუდისტიდაახლასულაცმოსკოვშიაპირებსრაღაცისდადგმასო. ..ეგღა
გვაკლდა!
–დაიცა, ნუგარეკე. .
.მაგისთანაცხვირმოუხოცავღლაპსრომუცაბედად
მილიონებიდაეყრებათავზე, რაღაცეებსმიქარავსკიდეც რამერე?
გაკომუნისტებულიმილიონერიგინახავსსადმე?კეთილ საქმესაც
გავაკეთებინებთდაგეილ უაინენდიცისკაციარაა, სხვისდაკრულზე
იცეკვოს...აქეთ მოარჯულებს, თუსაჭიროგახდა.
–იმანგაიგო უკვე?
_ჯერარადაარცაასაჭირო.პრობლემასრომშეეჯახება, ცოტააზრზეც
მოვა.ეგრეიცის.ეგეთიხასიათიაქვს შენუკეთარ მოგეხსენება?
ამასობაშიკილეიტონიდაიახლოვე, გამოგადგება.
–მაგაშიკიმართალიხარ, ხომიცი.
–ახლახომხედავ სამანს”ლუკმასვაშოვნინებ, „
ბანერს”–სუფრას
გავუშლი. .
.ვაფუჭებრამეს?
–მაგარიხარ, ელზი!ჭორებსრომაჰყვებიკაცი. ..ცუდადგამომივიდა.
მაგრამხომიცი, "ნიუ-
იორკბანერი"ჩემთვისყველაფერია.
–მეცმაგასარ ვამბობ?" ბანერს"ენაცვალოსჩემითავი!

უკაცრიელ კუნძულზეცკიადამიანითითქოსმაინცრომკონტინენტსაა
მიბმული; თუმცათავიანთ პენტჰაუსშიგამოკეტილ უაინენდსადა
დომინიკსამშენობისდანარჩენ57სართულთანარაფერიაკავშირებდათ
დასაკუთარიბინაცჰაერშიგამოკიდულიეგონათ.ქალაქიმხოლოდ
აბსტრაქციადქცეულიყო.
ქორწილიდანორიკვირისგანმავლობაშიფეხიარსადგაუდგამთ.
დომინიკსშეეძლო, ლიფტისღილაკზეთითისერთიდაჭერითნებისმიერ
დროსშეეცვალაესვითარება, მაგრამსურვილიცარ გასჩენია.
არცწინააღმდეგობისგაწევაუნდოდა, არცრამეზეფიქრი, არც
შეკითხვებისდასმა.უცნაური,მისთვისსრულიადუჩვეულოსიმშვიდე

მკითხველ თალ იგა

დაუფლებოდა.
თუამისხასიათზეიყოხოლმე, უაინენდსგვერდითდაისვამდადა
საათობითესაუბრებოდა; თუჩუმადყოფნაერჩია, ისიცუხმოდ
შესცქეროდა, როგორცსაკუთარიგალერეისუძვირფასესექსპონატს.
ქალისნებისმიერკითხვასპასუხობდა, თავად კიარასოდესარაფერს
ეკითხებოდა.აღარცსაკუთარ გრძნობებზეჩამოუგდიასიტყვა.
ორიკვირისშემდეგუაინენდისაქმესდაუბრუნდა, საღამოობით
მოვიდოდახოლმედაიმწუთიდანქვემოთდარჩენილიქალაქიკვლავ
წყვეტდაარსებობას.მასარცსადმეწასვლასურდა, არცსტუმრად
დაუპატიჟებიაამხნისმანძილზევინმე.
ხმამაღლაარ უთქვამს, მაგრამქალმაიცოდა, როგორარ უნდოდაქმარს
მისიშინიდანგასვლა, არცმარტოდაარც, თუნდაც,მასთანერთად.ეს
რაღაცუსიტყვოშეთანხმებასავითიყო დადომინიკიცანგარიშსუწევდა
კაცისახირებას.შინდაბრუნებულიუაინენდიეკითხებოდახოლმე, დღეს
თუიყავიგარეთო, მაგრამსადიყავიო, ესარასოდესუკითხავს.სად ამას
მნიშვნელობაარცჰქონდა, რადგანუაინენდსეჭვიანობისჭიაარ
ღრღნიდა.დომინიკსფეხსაცმლისყიდვათუდასჭირდებოდა, ქმარისამი
სხვადასხვამაღაზიიდანუკვეთავდანიმუშებსასარჩევად.ოღონდქალს
თვითონარდასჭირვებოდამაღაზიებშისიარული.როცარამეახალი
ფილმით დაინტერესდებოდა, უაინენდიფილმსაცშინმოატანინებდადა
მერეერთად უყურებდნენსაგანგებოდამისთვისზედასართულში
მოწყობილ პატარა
დარბაზში.
პირველირამდენიმეთვედომინიკსმოსწონდაკიდეცასეთიცხოვრება
დაწინააღმდეგობაარცგაუწევია.მაგრამროგორცკიმიხვდა, თავადაც
როგორშეეგუაამგვარგანმარტოებას, თამაშისწესებისდაუყოვნებლივ
შეცვლაგადაწყვიტა სტუმრადაცდაიწყესსიარულიდათვითონაც
პატიჟებდნენხოლმევიღაც- ვიღაცეებს.
თუმცაგეილ უაინენდმაერთიისეთიკედელიმაინცდაიტოვა, რომლის
დანგრევასაცდომინიკივერასოდესმოახერხებდა კედელიცოლსადა
თავისგაზეთებსშორის.ამგაზეთებისფურცლებზედომინიკისსახელი
არასოდესდაბეჭდილა.მისისგეილ უაინენდისსაჯაროცხოვრებაში
ჩართვისნებისმიერიმცდელობაცკისაფუძველშივეაღკვეთა.არც
ცოლისსახელზემოსულიწერილებისგახსნასთაკილობდა, თუკი
წერილირომელიმეკომიტეტის, საქველმოქმედოორგანიზაციისათუ
ქალთაკლუბისგამოგზავნილიიყო.იქვეხევდადაამასარცცოლს
უმალავდა.ისკიპასუხადმარტომხრებსაიჩეჩავდახოლმე.
ერთშივერთანხმდებოდნენმხოლოდ: უაინენდიარაფრითიზიარებდა
ცოლისსიძულვილსმისიგაზეთებისმიმართ.კრიტიკისნებასაცკიარ
აძლევდა.საერთოდ არლაპარაკობდაამთემაზედადომინიკსაც
ვერაფრითგაეგო, თვითონუაინენდირასფიქრობდაგულისსიღრმეში.
ერთხელ სცადადარომელიღაცსარედაქციოწერილისგაკრიტიკება
დააპირა.ქმარმამაშინვეშეაჩერა: "
ბანერის"მასალებისგამოარავისთან
მიმართლებიათავიდაამასარცახლავაპირებ! "
–მაგრამესმთლად საშინელებაა, გეილ!
–მეგონა, "ბანერის"გამომცემელსგაჰყევიცოლად.
_მეკიმეგონა, სწორედეგარიყომთავარი!
_მოდი, მაგასმეგადავწყვეტ!ტყუილადმოელი, რომ" ბანერს”ანსახეს
შევუცვლი, ანსულაცშენშემოგწირავმსხვერპლად!
_ეგარცმიფიქრია, გეილ, –უცბადსიცილიაუტყდადომინიკს.
პასუხად ქმარსარცკიგაღიმებია.

მკითხველ თალ იგა

 რედაქციაშიისეთიგაორმაგებულიჟინითადაშემართებითმუშაობდა,
თანამშრომლებიგაოცებასვერ მალავდნენ: ზოგჯერ, როცასაჭიროიყო,
ღამესაციქათევდა, რაცუკვეკარგახანია, აღარ ჰქონდაწესად.თუმცა
არცსარედაქციო პოლიტიკაშეუცვლიადაარცმეთოდები.ალვასკარეტი
კმაყოფილებასვერმალავდა: „
ეტყობა,მედაშენმაინცვცდებოდით,
ელზუერთ” ,–უთხრაერთხელ თუის, –”ესისევჩვენიძველიგეილია. ..
ღმერთსმადლობა! “
–ჩემოძვირფასო ალვა, –მიუგო თუიმ,–არასოდესარაფერიხდებაისე
მარტივად,როგორცშენგგონია, დაარცასესწრაფად.
–შეიძლება, მაგრამბედნიერინამდვილადაა.ვერხედავ?
–სწორედ ეგბედნიერებააყველაზესახიფათო!დაროგორცყოფილი
კაცთმოყვარე, ამასისევგეილისსასიკეთოდ ვამბობ.
ერთხელაც, ისემოხდა, რომვინმესალიბრენტმამოინდომა, ჭკუით
ეჯობნაბოსისთვის.სალი" ბანერის"ერთ- ერთისაამაყო შენაძენთაგანი
იყო წარმოსადეგი, შუახნისქალი, რომელიც21- ესაუკუნისმოდელივით
იცვამდადაშინამოსამსახურესავითწერდა.მკითხველები
ეთაყვანებოდნენრამაცმისისბრენტიცოტაარ იყოს, ზედმეტად
თვითდაჯერებულიგახადა.
მოკლედ, გადაწყვიტა, მისისგეილ უაინენდზედაეწერასტატია.
როგორცუაინენდ- კორპორაციისკარგადგაწრთვნილმათანამშრომელმა,
მოახერხადაპენტჰაუზშიშესვლისუფლებამოიპოვა.ბოსისმეუღლესთან
შეხვედრაზეთავისებურადმომხიბლავიწარდგა გრძელ შავკაბაში
გამოწყობილიდაცოცხალიმზესუმზირისყვავილით მხარზე.
„მისისუაინენდ, მოვედი, რათაქმრისღალატშიდაგეხმაროთ! ”–
შესვლისთანავემიახალამასპინძელს, მერემეგობრულადჩაუპაჭუნა
თვალიდასაკუთარისითამამისახსნაცსცადა: "
ჩვენიუსაყვარლესი
მისტერუაინენდინამდვილადუსამართლოდგექცევათ, ძვირფასო,
ჩემთვისსრულიად გაუგებარიმიზეზებისგამოკუთვნილიდიდებით
ტკბობისსაშუალებასარგაძლევთ!მაგრამმოვიყვანთჭკუაზე, მედა
თქვენ,ერთად.ორ ჩვენისთანაგოგოსრომელიკაციდაუდგებაწინ? !მე
მგონი,სათანადოდ ვერავინგაფასებთ.ამიტომჯერ მოდით, თქვენი
ამბავიმომიყევით, მეჩავიწერდაგარწმუნებთ, ისეთიმასალაგამოვა,
გამორიცხულია, არდაბეჭდოს! "
დომინიკიშინმარტო იყო; სტუმარსიმგვარად გაუღიმა, მთელითავისი
მდიდარილექსიკონისმიუხედავად, სალიმშესაფერისიზედსართავი
მაინცვერ მოარგო.მერეთავისიამბავიცმოუყვა, ზუსტად ისდაისე,
რაზეცსალიოცნებობდა.
„რათქმაუნდა, საუზმესჩემიხელითვუმზადებ, “–ენად გაიკრიფა
დომინიკი,–”ყველაზემეტადლორიანიერბოკვერცხიუყვარს. .
.ცხადია,
მისისბრენტ, უბედნიერესქალადვგრძნობთავს დილასთვალსრომ
ვახელ,საკუთართავსვეუბნები: არა,შეუძლებელია, ესსინამდვილეიყოს,
ჩემისთანაუმნიშვნელოარსებაამუდიდესიპიროვნებისცოლიროგორ
გახდებოდა-მეთქი!გამოგიტყდებითდა, რამდენიმეწელიუიმედოდ
ვიყავიშეყვარებული. .
.მხოლოდჩემსოცნებებში.მათი
ასრულებაკისრულიად წარმოუდგენელიმეგონა.არადა, ხომამიხდა...
მისისბრენტ, გთხოვთ, ესსიტყვებიჩემგანყველაამერიკელ ქალს
გადაეცით:მოთმინებამუდამფასდება, დასიყვარულიცსრულიად
მოულოდნელადშეიძლებადაგვატყდესთავს, დამიჯერეთ!ახლა
ცხოვრებაშიერთადერთიმიზანიღამაქვს გეილიგავაბედნიერო, მისი
სიხარულიცგავიზიაროდამწუხარებაც. ..მოკლედ, სამაგალითოცოლიდა
დედამინდავიყო. ”

მკითხველ თალ იგა

 სტატიაჯერალვასკარეტმაწაიკითხადაიმდენადმოეწონა, მთლად
მოუჩლუნგდასიფრთხილისგრძნობა.„შეუტანე, ალვა,–უჩიჩინებდა
სალიბრენტი, –”მაგიდაზედაუდედანახე, თუარდაბეჭდოს! “
სალიბრენტიიმავესაღამოსმოხსნეს, საკმაოდძვირიანიკონტრაქტი
კიდევსამიწელი ბანერში”მისმუშაობასგულისხმობდა, თუმცაამანაც
ვერ უშველადაისკიარა, ნებისმიერიმიზეზითრედაქციისშენობაში
ფეხისშედგმაცაუკრძალეს.
–გეილ, სალისმოხსნაარაფრით არ შეიძლება, –ალვასკარეტსსრულ
სასოწარკვეთასცოტაღააკლდა, –ვინცგინდა, ოღონდსალიარა!
–თუროდისმეისეთიდრო დადგა, როცახალხსჩემსჭკუაზევეღარ
მოვხსნი-დავნიშნავ,გაზეთსდავხურავდაამშენობასაცავაფეთქებ.–
მშვიდადგანუცხადაუაინენდმა.
–მკითხველებსრაპასუხსაძლევ? !ტირაჟიგაგვინახევრდება!
_ფეხებზემკიდიასალიბრენტისმკითხველები.
იმავესაღამოს, ვახშმობისას, უაინენდმაჯიბიდანდაჭმუჭნული
ქაღალდიამოიღო სტატიისამონაბეჭდი დამაგიდისმოპირდაპირე
მხარესმჯდომდომინიკსსახეშიესროლა.ქაღალდილოყაშიმოხვდადა
იატაკზედაეცა.ქალიდასწვდა, გაშალა, ნახა,
რაცეწერაზედდა
თავისთვისჩაეცინა. .
.
სალიბრენტმამაინცდაწერასტატიაგეილ უაინენდისსასიყვარულო
ცხოვრებაზე;მხიარული, ზომიერიინტელექტუალურობითგაზავებული
მასალაგამოვიდა, თუმცაყვითელიპრესისთვისაცკიცოტაუცნაური,
რადგანსოციოლოგიურიკვლევისელფერიცდაჰკრავდა.მასალა ახალმა
სამანმა”დაბეჭდა...

●●●

უაინენდმადომინიკსსაკუთარიშეკვეთითდამზადებულიმარგალიტის
გულსაკიდიუსახსოვრადათვითონვეშეაბაყელზე.მხრებმოშიშვლებული
ქალისარკისწინიდგა, მარგალიტებიწყლისწვეთებივითუციმციმებდნენ
კანზე.
„იმბრონქსელიდიასახლისისამბავიგამახსენდა, ”–თქვაუცებდომი-
ნიკმა,–”ყელირომგამოსჭრაქმრისახალგაზრდასაყვარელს. .
.
თავისთავადხომსაშინელებაა, მაგრამუარესიისაა, ხალხიროგორ
ეტანებაასეთამბებს..
.არადა,ესშენისაჩუქარიცხომსწორედიმ
ბრონქსელიქალისუბედურებისტირაჟირებისშედეგია!ძალიანლამაზი
კია,არასოდესმოვიშორებ.”
უაინენდსგაეღიმა,თვალებიუცნაურად აუციმციმდა, თითქოს
გამბედაობამოემატაო.
„ეგერთიახსნაა,”–თქვამერე, –„მაგრამარსებობსმეორეც.შეიძლება,
მეისალქიმიკოსივარ, სისაძაგლიდანმშვენიერებასრომქმნის. .
.“
სახეზეარცმობოდიშებისსურვილიეწერა, არცსინანულისადაარც
სინდისისქენჯნის;რაღაცუცნაურად უცქერდაცოლს, ამგვარიმზერა
დომინიკსადრეცარაერთხელ შეუმჩნევიადამასშიმხოლოდუბრალო
აღტაცებასხედავდახოლმე; თუმცაახლაღამიხვდა აღტაცებაზოგჯერ
იქამდეცმიდის,რომმოწიწებასუკვეთავადაღტაცებისგამომხატველი
იწვევსხოლმე...
მომდევნოსაღამოსაცსარკისწინიჯდა, როცაოთახშიუაინენდი
შემოვიდა.დაიხარადაცოლსკისერშიაკოცა.მერესარკისკუთხეში
მიმაგრებულ პატარაფურცელსმოჰკრათვალი, „ბანერის”ბლანკზე
მისივესაკუთარიხელითიყო წაწერილი: „
გააგდეთეგძუკნა.გ.უ.“

მკითხველ თალ იგა

 მხრებიაიჩეჩა.მერეჰკითხა:
–ეგსაიდანგაქვს?
–ელზუერთ თუისგან.ვიფიქრე, ღირსშენახვა-მეთქი.თუმცამაშინარ
მეგონა,ასეთუგამომადგებოდა...
უაინენდმამძიმედ დააქნიათავი.თქმით კიარაფერიუთქვამს.
დომინიკსეგონა, ესფურცელიდილით უკვეაღარ დახვდებოდა, მაგრამ
უაინენდსმისთვისხელიცარუხლიადააღარცთვითონმოუხსნია
სარკიდან.მერე,როცაჩახუტებულებიიწვნენხოლმე, ხშირადშეუმჩნევია,
როგორგაურბოდათვალიქმარსამფურცლისკენ.დომინიკმათვითონაც
არ იცოდა,რაეფიქრაასეთდროს.

●●●

გაზაფხულზეუაინენდსერთიკვირით მოუწიანიუ- იორკიდან

გამგზავრებაგამომცემელთაკონგრესზე.ამდენიხნითმანამდე
არასდროსდაშორებიანერთმანეთს.დაბრუნებულსდომინიკი
აეროპორტშიდახვდადასასიამოვნოდაცგააკვირვა: მხიარულიიყო და
ხაზგასმულადყურადღებიანი.უაინენდსრაღაცისეთისმოლოდინი
გაუჩნდა, რისიიმედიცმანამდეარასოდესჰქონია. .
.
მერე,როცაშინმივიდნენ, ტახტზეწამოწვადაქალიმიხვდა, ქმარს
ახლაასეგაუნძრევად წოლისადასაკუთარისამყაროსხელახალი
გამთლიანებისგანცდისმეტიარაფერისჭირდებოდა.
–ისე,ჯობია, ჩაიცვა,გეილ.–უთხრაცოტახნისმერე, –ამსაღამოს
თეატრშიმივდივართ.
უაინენდიწამოჯდა, გაიღიმა,შუბლზენაოჭებიდააჩნდა.დომინიკი
ლამისშურითშესცქეროდა მიხვდა, ამკაცისთავდაჭერამართლაც
უსაზღვრო იყო.
–ძალიანკარგი.შავიყელსახვევიგავიკეთოთუთეთრი?
–თეთრი.
–იმთქვენიაიკისპიესაზეავიღებილეთები.სხვათაშორის, ძლივს
ვიშოვე.
უაინენდსგაეცინა, გულიანად.
–კარგირა, დომინიკ, ესუკვემეტისმეტია!
–რასამბობ, გეილ, მთელიქალაქიამდადგმაზელაპარაკობს!სხვათა
შორის, შენივეგაზეთისკრიტიკოსმა ჯულზფაულერმაგანაცხადა,
თანამედროვეობისუდიდესიპიესააო.ელზუერთთუიმდაამატა_
მომავლიდანმომავალიხმაჩამესმაო. .
.ალვასკარეტმაცდააბეჭდა_
მელნითკიარა, ადამიანურისიკეთისრძითაანაწერიო!სალიბრენტმა
თავისითქვა, სანამსამსახურიდანგააგდებდი: ასეგულიანად
ცხოვრებაშიარმიცინიაო.შეიძლებაითქვას, პიესა"ბანერის"საამაყო
პირმშოადამგონი, ვალდებულიცხარ, ერთწარმოდგენასმაინცდაესწრო.
–ბატონიბრძანდები, –ამოიხვნეშაუაინენდმა,წამოდგადა
ჩასაცმელადგავიდა.
პიესაუკვერამდენიმეთვეა, არჩამოდიოდასცენიდან.უაინენდიდა
დომინიკიმეოთხერიგში, შუაადგილებზეისხდნენდამთელი
გულისყურით ადევნებდნენთვალსსცენისპერიპეტიებს.სცენიდანკი
გაცვეთილი, ბანალურიჭეშმარიტებებიდაუხეში, უმარილოხუმრობა
მოისმოდა რომელსაც, უაინენდისადადომინიკისგასაოცრად, დარბაზი
გაფაციცებით უგდებდაყურს.თუკიერთკაცსმაინცგაეცინებოდარამე
სისულელეზე, ყველადანარჩენიუცებაჰყვებოდახოლმე თითქოსდა
იმავეჯულზფაულერისნათქვამისდასადასტურებლადდა

მკითხველ თალ იგა

გასამართლებლად ვისაცესპიესაარ გაამხიარულებს, უბრალოდ,
უვარგისი
ადამიანიაო.
ანტრაქტისდროსუაინენდმაყურიმოჰკრა, როგორეუბნებოდაერთი
დარბაისელიქალბატონიმეგობარს: მართლაცშესანიშნავია, არაფერი
კიარ მესმის, მაგრამშინაგანადვგრძნობ, რაღაცსრულიად
განსაკუთრებულთანრომგვაქვსსაქმეო.
–წავიდეთ, გეილ?–დომინიკიეტყობა, სინდისმაშეაწუხა.
–არა.ბოლომდედავრჩებით.
მერემანქანაშიმთელიგზაარამოუღიახმა.შინრომდაბრუნდნენ, იქაც
ჩუმად იდგადაელოდა, რასეტყოდაქალი.წამითდომინიკს
სიბრალულისმაგვარიგრძნობაცკიგაუჩნდაქმრისმიმართ, რასაცადრე
ვერაფრითივარაუდებდა.საოცარ დაღლილობასგრძნობდა, ერთიანად
გამოცარიელებულიიყოშინაგანად.ნამდვილადარ უნდოდა,
უაინენდისთვისგულიეტკინა; პირიქით,თითქოსმისგანმოელოდა
დახმარებას.
გაახსენდა, რაზეფიქრობდათეატრში: ესპიესამართლაც ბანერის”
ჭეშმარიტიქმნილებაიყო, მხოლოდ ბანერს“შეეძლომისიამქვეყნად
მოვლინება, სამზეოზეგამოტანა, წარმატებისუზრუნველყოფა.სწორედ
იმ ბანერს“ ,
რომელმაცწამოიწყოდადააგვირგვინაკიდეც სტოდარდის
ტაძრის“ნგრევა. ..
“ნიუიორკბანერი” ,
2ნოემბერი, 1930,რუბრიკა ერთი
მოკრძალებულიხმა“ : „მკრეხელობა! “_ელზუერთ
თუი. .
.„სილაზენაგებიტაძრები! ”–ალვასკარეტი. .
.წარწერაფოტოსქვეშ-
„ბედნიერიხართ, ბატონო გენიოსა? ”
..
.
ამნგრევისშემდეგდიდიდრო არგასულადაარცორი, ერთნაირად
განუზომელისიდიდის შენობისადაპიესისშედარებაიყოახლა
მთავარი. .
.უბრალოდ, კანონზომიერადგრძელდებოდაყველაფერი,
ცალკეულ პიროვნებებსარანაირიმნიშვნელობაარ ჰქონდათ არცაიკს,
არცფაულერს, თუის, თავად დომინიკსთურორკს. .
.ისევორიძალა
ებრძოდაერთმანეთს: ერთისწყალობითტაძარიშენდებოდა, მეორეამ
პიესასდგამდა. ..ორიძალისბრძოლადასაბამიდანგრძელდებოდა,
მუდამდაყველგანარსებობდაღმერთისადაეშმასდაპირისპირება,
ოღონდეგაა_ადამიანებსხშირადეშმასშეცნობაუჭირდათხოლმე: ის
ერთიდაერთიანიკიარ იყო, მრავალ პატარ- პატარა,ძნელად ამოსაცნობ
ნაწილებადქუცმაცდებოდა. .
.”ბანერმა“იმიტომდაანგრია" სტოდარტის
ტაძარი” ,
აიკისპიესისთვისრომგაეთავისუფლებინაადგილიდა
სხვაგვარადვერცმოიქცეოდა არარსებობდაარანაირიშუალედური
გადაწყვეტილება, მორიგება, ზავი ანერთიუნდაყოფილიყო, ანმეორე.
როგორც
მუდამ, დაპირისპირებასუამრავისიმბოლოდაგამოხატულებაჰქონდა,
მაგრამერთიგარკვეულისახელიარასოდესრქმევია. .
.რორკ!–გაიგონა,
როგორყვიროდაუხმოდ რორკ. .
.რორკ. .
.რორკ...
–დომინიკ, მოხდარამე?
უაინენდისხმამგამოაფხიზლა.უცებმოეგოგონს.შინაგანკივილსაც
მოერია.
–არაფერი, შენზევფიქრობდი.–მიუგო მშვიდად.
უაინენდიუხმოდ შესცქეროდა, კიდეველოდარაღაცას. .
.
_დაიცი, რას?ნეტავ, რამდენიწლისაადარამდენადმძიმეგზისგავლა
მოუწია- მეთქი. .
.ცხოვრებისნახევარზემეტიგავლილიგაქვს. .
.
უაინენდიწარბშეუხრელად იდგა.შეკამათებაარცუფიქრია.
_მემგონი, ამპიესისხელნაწერიუნდაგამოისყიდოდაქვემოთ,

მკითხველ თალ იგა

გალერეაშიდადო გამოსაჩენადგილას.არცისიქნებაცუდი, თუიახტას
სახელსშეუცვლიდაამპიესისსათაურსდაარქმევ.მერემეც. .
.
–მორჩი, გეყოფა.
–...დასშიჩამრთავ, რამეროლსმანდობდაყოველ საღამოს
გამომიყვანსცენაზე. ..
–დომინიკ, გაჩუმდი- მეთქი.
–მაშინშენილაპარაკე.მაინტერესებს, რასმეტყვი.
–თავიარავისთანმიმართლებია!
–ტრაბახსაცსიამოვნებითმოვისმენ.
–სიმართლეთუგინდა, თეტრშილამისიყო, გულიამერია.შენცმაგას
ელოდი.იმბრონქსელიდიასახლისისამბავზეუარესიიყო.
–ბევრადუარესი.
–უარესებიცხდება.ვთქვათ, მართლაკარგიპიესისდაწერადამერე
იმისსასაცილოდ აგდება.
უაინენდმადაინახა, როგორ უსიამოდ შეიშმუშნაუცებდომინიკი.თუმცა,
ზუსტადვერ იტყოდა, რატომ.
–სხვათაშორის, „ბანერი”იმთავითვებრიყვებისგულისმოსაგებადიყო
ჩაფიქრებული.ეგარცარასოდესდამიმალავს.შენმაინცრისაღიარებას
ელიჩემგან?
–გაჩუმდი!–იყვირაქალმა, –მეტიარაფერითქვა!
ცოტახანსორივეგაუნძრევლადიდგა, გაოგნებული.პირველიუაინენდი
შეირხა,მიუახლოვდადახელიგადახვია.ქალმაუხეშადგაითავისუფლა
თავი.ოთახიგადაჭრადაფანჯარასთანმივიდა.
–მაპატიე, გეილ, –წაიჩურჩულაცოტახნისმერე.
კაცმაარაფერიუპასუხა.
–შენთანასელაპარაკისუფლებაარამაქვს.–ისევზურგითიდგა, ღამის
ქალაქსგადასცქეროდაფანჯრიდან, –ისე, თუამისმოსმენა
გესიამოვნება, ბარიბარშივართ.თანაცპირველსმემიღალატა
მოთმინებამ.
–ტყუილად მებოდიშები.–უაინენდიახლაცძალიანმშვიდად
ლაპარაკობდა, –მაინც, რაიყო, რამოგივიდა?
–არაფერი.
–რამეუსიამოვნო გაგახსენეჩემდაუნებურად?ვთქვირამე?აკი
ჩემთვისსიტყვებიარაფერსნიშნავსო. .
.
დომინიკიისევფანჯრიდანიყურებოდა, შორს” ქორდ-ბილდინგის”
სილუეტიმოჩანდა.„დომინიკ, ვიცი,რამოდენატვირთისზიდვაც
შეგიძლია.რადგანთავივერ შეიკავე, ეტყობა, მართლამოხდარაღაც. .
.
აუცილებლადუნდავიცოდე.უსაშველო არაფერია.ყველაფერში
დაგეხმარები. .
.“ქალიხმასარიღებდა.” მარტო იმსულელურიპიესის
ბრალიარ არის, თეატრშიკიდევმოხდარაღაც. .
.შენსსახესვხედავდი.
ახლაციგივეგამომეტყველებაგქონდა.რახდება, აღარიტყვი?
–გეილ, –დომინიკიქმრისკენშემობრუნდა, –ყველაფერიუნდა
მაპატიო...
უაინენდიდაიძაბა, ამსიტყვებისმოსასმენადაშკარადარიყომზად.
–რაყველაფერი? !
–ყველაფერიდათანახლა, ახლავე!
–ჩვენიურთიერთობისპირობებიშენწამოაყენე.ქორწინებაცშენინება
იყო.რახდება, "ბანერის"გამო გინდა, სინდისისქეჯნასვგრძნობდე?
–აი, ეგსულაცარ მინდა. .
.
–არ გინდა, თუაღარ გინდა?
–მაგასისედაცვერ გავექცევითვერცერთი.

მკითხველ თალ იგა

 უაინენდიცფანჯარასთანმივიდა, გვერდითდაუდგაცოლს.
–თქვი, ბოლომდემითხარისათქმელი.
–იცი, მედაშენბევრიგვაქვსსაერთო ერთნაირადმოღალატეები
ვართ.ზუსტადესსიტყვაშეგვეფერება.
–შენრაღაშუაშიხარ?" ბანერი"შენიპირმშონამდვილად არაა.
-ერთიდაიმავედანაშაულმასრულიად განსხვავებულიფორმები
შეიძლებამიილოს.
უაინენდმადომინიკსმხარზემოხვიახელი:
–საერთომართლაცბევრიგვაქვს.ოღონდარაის, რასაცშენ
გულისხმობ.მირჩევნია,სილაგამაწნა, ვიდრესცადოდაჩემიცოდვები
გაინაწილო.
ქალმასახეზეჩამოუსვათითი შუბლიდანნიკაპამდე.
–ახლამაინცმეტყვი, რამოხდა?–ჰკითხაკაცმა.
–არაფერი.უბრალოდ, იმაზემეტივიტვირთე, ვიდრემოვერეოდი..
.
–ადი, დაწექი,
მეცოტახანსკიდევდავრჩებიაქ ზღაპრულიხედია.
მალეამოვალ და. .
.ყველაფერიკარგადიქნება.

დომინიკიიახტისკიჩოზეიდგა, შიშველიტერფებითგრძნობდა
გემბანისმუხისფიცრებისსითბოს; ქარისიფრიფანა, თეთრიკაბის
კალთებსუფრიალებდა.
გეილ უაინენდიიქვე, შეზლონგშიმოკალათებულიყო.ქალი, ცოტაარ
იყოს,გაკვირვებულიდასცქეროდამისთხელ, ნავარჯიშევ, ტროპიკული
მზით გარუჯულ სხეულს.ესკაციარანაირადარ ჰგავდაიმმედია- მაგნატს,
რომელსაცთავისინებითგაჰყვაცოლად.დომინიკისწინახლათხემით
ტერფამდეარისტოკრატიწამოწოლილიყო, რომელსაცარაფერიაკლდა
ცხოვრებაშიდაარცარაფერიდააკლდებოდა. ..
–რაო, დომინიკ?–შეეხმიანაუაინენდი, თვალიცარ გაუხელია, თითქოს
ტანითიგრძნო ქალისდაჟინებულიმზერა, –რაცერთადვართ, მასმერე
ასემათვალიერებ რა, იმგეილ უაინენდსაღარ ვგავარ?
–არა.
–ესიმიტომ, რომმიყვარხარ, მართლამიყვარხარ.
–რატომ?
–აბა, რავიცი..
.იქნებსულაცუფ.ელზუერთთუისჯინაზე. ..
–ახლასაკუთარ თავსეწინააღმდეგები!
–ვითომ?თუისსხვაგათვლაჰქონდა, მეკისწორედესმიყვარს
ყველასდაყველაფრისსაჩემოდმოტრიალება. .
.ძალაუფლების
წყურვილიცეგაა როცაამასვეღარმოვახერხებ, მაშინვიტყვი,
მართლა
დავბერებულვარ- მეთქი!
ჩვეული, თუმცაოდნავირონიაშეპარულიხმითლაპარაკობდადა
მხოლოდქალისდაძაბულმადუმილმაგაახელინათვალი: „
რაიყო,
დომინიკ, რასჩაფიქრებულხარ? ”
–გისმენდი. .
.
–შენიუბედურებაცეგაა, დომინიკ, უსმენდაარ ისმენ იმდენადხარ
იდეალურისიყვარულისჟინითშეპყრობილი, რეალურისადარეალობის
ერთიანადდანგრევაგსურს. ..
–ახლარატომმეუბნებიამას?
–როდისმეხომმაინცუნდაითქვასსათქმელი. ..გულწრფელიმინდა
ვიყო შენთან,საკუთარ თავთანაცდაშენთანაც.მაგრამმიწაზე, სახლში
ამასვერგეტყოდი მხოლოდ აქ, შუაზღვაში..
.აქყველაფერიირეალურია!

მკითხველ თალ იგა

 _სულაცარა!
–მეგონა,დამეთანხმებოდი.
..თუშენცშეიცვალე?
ქალმაშეზლონგთანჩაიმუხლა, კატასავითმოირკალადაკაცსთავი
მკლავზეჩამოადო.ამკითხვაზეპასუხისგამცემიახლანამდვილადარ
იყო საკუთარ გულშიცკი.

●●●

ერთიკვირისთავზე, ახლაუკვენიუ- იორკში, საკუთარიცათამბჯენის

სახურავზეგაშენებულიბაღიდანგადასცქეროდნენრეკლამებით
აბდღვიალებულ ქალაქს.
–აი,ამასგეუბნებოდი, დომინიკ, ცათამბჯენები- მეთქი, გახსოვს?ესიყო
ჩვენიპირველიგულახდილისაუბრისთემა.ჩვენთვის, ორივესთვის,
სწორედესააგანახლებისმთავარისიმბოლო.
დომინიკმა, ერთიპირობა, შეკამათებადააპირა სიმბოლოჩემთვისაა,
შენთვისკიმხოლოდ ხეირიადაარამიზანიო თუმცა, მაშინვეიკბინა
ენაზე.
–..
.ცათამბჯენისგვერდით ადამიანიმართლაჭიანჭველასავითმოჩანს,
არადა, ესსაოცრებასწორედ" ჭიანჭველას"აშენებულია ქვისადა
ლითონისესცაშიასროლილისასწაული!მხოლოდასეთუაღიქვამ
ჭეშმარიტთანაფარდობასპაწიაარსებასადაგრანდიოზულ
კონსტრუქციასშორის.ამაშიასწორედ ადამიანისსიდიადე.
–სიდიადისადმიხიბლიროდისგაგიჩნდა, გეილ?
–ამაზეფიქრიმხიბლავს, თორემმართალიგითხრა, ადამიანთა
სიდიადისარაფერიმწამს.
მერეუცებხელიგაიშვირაცისკიდურზემოციმციმესინათლისკენ: „
იმას
ხედავ?" ბანერის"შენობაა. ..სწორედ ესდამრჩაჯერჯერობით
აუსრულებელი უაინენდისკიარა, "
ბანერის"სადიდებელიაეგ
ცათამბჯენი, მეკიმინდა, უაინენდისსახლიავაგო, უდიდესიდა
ულამაზესიმთელ ქალაქში, ისეთი, ნიუ-იორკისსიმბოლოდრომიქცეს.
„მაცნეთი”დავიწყედა" ბანერამდე"მოვედი, ადამიანებსმუდამიმას
ვთავაზობდი, რასაცჩემგანითხოვდნენ; ახლაკიმინდა, ისგავცე, რაც
თავადმსურს!
–აქამდერასუცდიდი?
–ეტყობა, მზად არვიყავი.ახლაღამოვიდაამისდრო.„ ეშმას
სამზარეულოს”უბანშიდაბადებული, უპატრონოდგაზრდილიბიჭისგან
უკეთესისიმბოლო რადარჩებაამქალაქს. ..
დომინიკსუცნაურად გაჰკრაგულშიდამერე, თითქოსშინაგანმახმამ
უკარნახა აი, ესააამკაცისსულისფარულისიმი, მისი" მე”-
სგასაღებიო
დასწორედამაღმოჩენამწამოასროლინათავისდაუნებურად:
_გეილ, ელზუერთ თუიუნდადაითხოვო.
უაინენდმაგაოცებულმაგამოხედა.
–ეგრატომ?
–მისმინე, გეილ, –ქალსხმაშიისეთიმღელვარებაგამოერია, როგორიც
ადრეარასოდესდასტყობიაუაინენდთანურთიერთობაში, _მაგ
გაიძვერასშეჩერებააქამდეარმდომებია, პირიქით, ვეხმარებოდი
კიდეც. .
.ვფიქრობდი, ეგაა,რასაცჩვენისამყაროიმსახურებს- მეთქი.
..
–დარამერე?
–გეილ, შენრომმოგყვებოდიცოლად, აზრადაცარ მომსვლია, ასეთუ
დაგიახლოვდებოდი. .
.ახლაკიგეუბნები, თუიდაითხოვე, დაითხოვე- მეთქი,
სანამჯერ კიდევარააგვიან!

მკითხველ თალ იგა

 –მაგითრისითქმაგინდა? !
–შენისაქმისხელშიჩაგდებასურს!
–კარგირა, დომინიკ!–სიცილადარეყომაგნატს, –ჭკუადამჯდარი
ქალიმეგონე. .
.
–დათუი?თუივინგეგონა წესიერიკაცი?
–მეტიდარდიარმქონდა, ვიღაცელზუერთთუიზეფიქრითმეჭყლიტა
ტვინი!თავისჭიასახარებსდაჩემთვისფულიმოაქვს მეტირაქნას?
მკითხველსისეიზიდავს, როგორცბუზსთაფლი.ესარისდაეს.
–ეგაასწორედ!სინამდვილეში, „
ბანერის”მთელიპოლიტიკაუკვემაგას
მიჰყავს.
_გეყოფარა, დომინიკ.ეგეთებისთვისმომიგრეხიაკისერი? !
–ისსულ სხვაა, გეილ.აშკარადკიარგებრძვის, ტანკივითკიარ მოდის
შეტევაზე,კიბოსავითშიგნიდანგხრავს, მხუთავიაირივითგიწამლავს
ფილტვებს.ეგაამაგისფარულიიარაღიდაისიცვიცი, რისთვისიყენებს!
_გინდათქვა “ ბანერს”ეპოტინებაო?
_არამხოლოდ. .
.
–ეგუკვეაკვიატებაა, დომინიკ!დაივიწყეთუი.“ბანერს”კიმემივხედავ.
_გინდა, არაფერშიჩამრიო?
–ასეაჯობებს.ეგღამაკლია, ჩემსცოლსვიღაცთუისგამოგაუჩნდეს
შიშები..
.ჩვენშიდარჩეს,არცგეკადრება.
_შენინებაა.ქვევით ჩავიდეთ,შემამცივნა.
უაინენდმა, მისთვისსრულიადუჩვეულო მზრუნველობით, თავისიპიჯაკი
მოახურა, ხელიმოხვიადაასეხელგადახვეულმაჩაიყვანაკიბეზე.

●●●

მომდევნორამდენიმედღეცოლ- ქმარითითო- ოროლაფრაზითთუ

შეეხმიანებოდახოლმეერთმანეთს; ოღონდ,ესსწორედიმგვარიდუმილი
იყო,ოქროდ რომფასობს: საღამოობითგვერდიგვერდჩამოსხდებოდნენ
ბუხრისპირას, ოდნავთუეხებოდნენერთიმეორესდაუსიტყვოდ
უზიარებდნენგულისნადებს.შიგადაშიგთუგადახედავდნენერთმანეთს
თბილიღიმილით, რომელიცნებისმიერშეხებაზემეტსნიშნავდა. .
.
მაგრამერთხელაც, დომინიკსთითქოსუცებმოაწვასათქმელი:
–გეილ, ოდესმემაინცუნდაგთხოვო პატიებაიმისთვის, ცოლობაზერომ
დაგთანხმდი.
კაცმასულ ოდნავგადააქნიათავი, ღიმილით,ქალიკიგანაგრძობდა:
–მინდოდა, კიდევერთახალ ბორკილადქცეულიყავიჩემთვის, შენკი
ძველიცდამიმსხვრიეთითქოს.ამიტომაც, უსინდისობადმიმაჩნია
ჩემგან.
..
–მეხომშენითანხმობისმიზეზებიარცადრემიჩხრეკია.ჩემთვის
არაფერიშეცვლილა.
–მაგრამ, შენიწყალობით, მეშევიცვალე.ისდომინიკიაღარავარ. .
.
მეგონა,ჩვენიქორწინებასიცოცხლისსურვილისნატამალსაც
ჩამიკლავდა, არადა,ახლათითქოსსამყაროცსულ შეიცვალა. .
.
-ვიცოდი, ასემოხდებოდა.ერთმანეთისთვისვართ გაჩენილი, დომინიკ.
ქალმაახედადაკვლავაცხაზგასმითმშვიდადთქვა:
–მეშინია, გეილ.
–რისი, ჩემოკარგო?
–რადღეშიცგაგდებ.
–დარადღეშიმაგდებ?
–მეხომარ მიყვარხარ, გეილ...

მკითხველ თალ იგა

 –დაგანაამითიცვლებარამე?
ქალმამზერამოარიდა.
–დომინიკ..
.
ქალმაისევმორჩილადასწიათავი, უხმოდმიაჩერდა.
–საქმეისაა,რომმემიყვარხარ!იმდენად, სხვაარაფერსჩემთვის
მნიშვნელობააღარააქვს თვითშენსსიყვარულსაცკი.ამისგაგებათუ
შეგიძლია?უპასუხო სიყვარულისბედნიერების. .
.აი,
ესხარ შენჩემთვის!
როცაკაციამასიგრძნობ, უკვემიზანიკიარა,თავადმიზნისმიღწევის
წყურვილიხდებაგადამწყვეტი.მთავარია, ამგვარიბედნიერების
განცდისუნარიგქონდეს. ..დაშენსწორედესგანცდამომანიჭე.
დომინიკიჯერ თითქოსშეყოვნდაო, მაგრამმერემაინცგაიწვდინახელი
დასარკისჩარჩოზემიმაგრებულიფურცელიჩამოხსნა ნელამოჭმუჭნა,
იფიქრებდი,ქაღალდისშრაშუნისხმასუსმენსოდაუცებ, ერთიმკვეთრი
მოძრაობით,ბუხარშიმოისროლა.

წიგნიმეოთხე

ჰაუარდ რორკი

ახალგაზრდაკაციიყო, კოლეჯდამთავრებულიდაახლაიმისგარკვევა
სურდა,ღირდაკიამქვეყნადცხოვრება?არათვითმკვლელობისმანიით
არ იყოშეპყრობილი უბრალოდ, ცხოვრებისაზრისშეცნობას
ცდილობდა.
კოლეჯშიერთთავად საზოგადოებრივიპასუხისმგებლობისხალხის
მსახურებისადათავგანწირვისკენმოწოდებებითუბურღავდნენტვინს,
მაგრამამყველაფრისადმიაღტკინებასშინაგანადსრულებითაცვერ
განიცდიდა.
იმასკივერ გეტყოდათ, რასმოელოდაცხოვრებისგან; მხოლოდაქ,
ბუნებისწიაღშიგრძნობდათავსლაღად, მაგრამესბუნებისშვილის
სილაღეკიარიყო, არამედიმჯანსაღიფსიქიკის, ბუნებისძალებს
რომგამოწვევადიღებს.მისიშინაგანირწმენით, ადამიანისქმედებები
ბუნებისგაუმჯობესებისკენუნდაყოფილიყო მიმართულიდაარა
დამორჩილებისკენ; ვერციმასიტყოდით, ადამიანებისძულდაო
უბრალოდ, ყოველიგზადშეხვედრილიმაღალიძაბვისანძათუ
სარეკლამო აბრაუშლიდანერვებს. ..
მუდამმუსიკისწერისკენმიუწევდაგული სხვავერანაირადვერ
აღმოეთქვასათქმელი, დამისთვისრომგეკითხათ, შორეულ მსგავსებას
მხოლოდჩაიკოვსკისპირველ საფორტეპიანოკონცერტსათუ
რახმანინოვისმეორისფინალთანპოულობდა.
უცბად,ველოსიპედიმკვეთრად დაამუხრუჭადაადგილზევეგაშეშდა,
თვალისმოუშორებლად გასცქეროდამისწინგადაშლილ ხედს: ქვევით,
ხეობისორივემხარესმიმობნეულ, წითელ-ყვითელ ფოთლებსადამზის

მკითხველ თალ იგა

სხივებშიჩაფლულ პაწიასახლებს ერთმანეთშიუწყვეტადგარდამავალ
ტერასებად გაწყობილიდასახლებაისეშერწყმოდამიდამოს, თითქოს
დასაბამითვეასეშეექმნაუფალსო.ოღონდ საქმეცეგაა, ამშერწყმის
შედეგადსახლებიკიარავსებდაბუნებას, პირიქით ბუნებასწამოეწია
ისინიწინ,თითქოსმეტითვალსაჩინოებისთვის. .
.
შენობებიუბრალო თლილიქვითიყო ნაშენი, იფიქრებდი ალაგ- ალაგ
კლდეებიბუნებრივად ჩნდებიანფერდობებზე, ხოლოშუშისფართო კარ-
ფანჯრებითავად იზიდავენმზისსხივებსდამათ ნაგებობისგანუყოფელ
ნაწილადაქცევენო.უამრავისახლიიდგა, პატარა,ერთმანეთისგან
გამიჯნული,დაარცერთიარ ჰგავდასხვას თითქოსერთიდაიმავე
თემისუთვალავი, უსასრულოვარიაცია, ოღონდთვალით კი
არა,სმენით აღსაქმელი,ბახისექვსხმიანფუგასავით. ..მოკლედ,აზრის,
ვიზუალურიხატისდაბგერისერთობლიობაისევეგადადიოდამუსიკაში,
როგორცმუსიკა მათემატიკაში.დაგანამათემატიკაზედამყნობილი
არქიტექტურისხელოვნებაიგივემუსიკაარაა ოღონდქვაში!
რაღაცირეალურიცსუფევდაირგვლივ.არახმაარ არღვევდახეების,
ეზო-კარის,თეთრიქვით მოკირწყლულიბილიკების, პაწიაშადრევნების,
პატარ-პატარაწყალვარდნილებისათუსათამაშო მოედნებისსიმშვიდეს.
ადგილისრულიადდაუსახლებელიჩანდა.
მიმოიხედადაუცბად მიხვდა, მარტოარიყო.შორიახლოსვიღაცკაცი
ჩამომჯდარიყოკლდისშვერილზედაისიცქვევითგადაშლილ ხედს
მისჩერებოდაუხმოდ.მაღალი, ხმელ-ხმელი,ნიავითმასუწეწავდა
უცნაურიფერისთმაჰქონდა, ფორთოხლისფერი. .
.ფიქრშიგართულს
ველოსიპედისტისმიახლოებაარცგაუგია.მერე, თითქოსრაღაციგრძნო,
თავიმისკენმიატრიალა, ნაცრისფერგადაკრული, მშვიდიდა
აუმღვრეველითვალებითგამოხედა.დაბიჭიმაშინვემიხვდა, რომ
სწორედამუცხოვინმესთანშეეძლონებისმიერსხვასთანუთქმელზე
საუბარი..
.
–დეკორაციაა?–ჩაეკითხაბიჭიდადასახლებაზემიათითა.
–მალეაღარ იქნება, –რაღაცუცნაურად გაეპასუხაკაცი.
–რა, კინოსიღებენ?
–არა, უბრალოდ, საზაფხულოკურორტიაერთგვარი.ახლახან
დაამთავრეს.ორ- სამკვირაშიგაიხსნებასეზონი.
–ვისიპროქტია?
–ჩემი.
–დათქვენვინახართ?
–ჰაუარდრორკი.
–მადლობადიდი, –ბიჭიხვდებოდა, რომესორისიტყვასრულიად
საკმარისიიყო.ჰაუარდ რორკმაოდნავდაუქნიათავი.ბიჭიისევ
ველოსიპედსმოაჯდადავიწრო ბილიკსდაუყვათავქვე.რორკმათვალი
გაადევნა.ესბიჭიარცმანამდეენახადამათიგზებიაღარცმომავალში
გადაიკვეთებოდა.ვერცისიაზრა, სხვასულიერსრომმისცაცხოვრების
აზრი.

●●●

ესსულ რაღაცწელიწად- ნახევრისწინმოხდადაჰაუარდრორკსაქამდე

ვერაფრითგაეგო, რატომმიანდესამსაკურორტოკომპლექსისგაშენება
მონადოკისხეობაში ყურიმოჰკრა, რომრომელიღაცმსხვილმა
კომპანიამიქმიწაშეისყიდადაფართოსარეკლამოკამპანიასაცეწეოდა
იქაურობისსამომავლოგანაშენიანებისთაობაზე.რორკსიმედი

მკითხველ თალ იგა

არაფრისჰქონდა დარწმუნებულიცკიიყო, ამჯერადაცთავაზიანად
მომიშორებენთავიდანო დამისტერკალებბრედლისდანახვისთანავე
უსიტყვოდაპირებდაუკანგამობრუნებას: კომპანიისმფლობელიზუსტად
ისკაციჩანდა, რორკისნაირ არქიტექტორსსათოფეზერომარ
გაიკარებდა; დიდიხნისწინდარწმუნდა, ასეთხალხთანყოველისიტყვა
ფუჭიიყო, თუმცამაინცვერშეიკავათავი, თვალწინსულ მონადოკის
ხეობაედგადამაინცლაპარაკობდა, არაპროექტზე, არამედსაკუთარ
ფანტაზიებზე. .
.არადა, მისტერბრედლისერთხელაცარ გაუწყ-
ვეტინებიასიტყვა, არც“ჰო”უთქვამს, არც არა” .დაგიკავშირდებითო,
დაჰპირდა, ოღონდ მერეერთიუცნაურირამეცწამოსცდა: „
თქვენის
რორკიარახართ, „
სტოდარდისტაძარი”რომწამოჭიმა? ”
–კი, –უხალისოდ დაუმოწმარორკმა.
–მიკვირს, მეთვითონრატომარგამახსენდით. .
.
ზუსტადსამიდღისშემდეგპირადადბრედლიდაუკავშირდადასთხოვა,
მეწვიეთო.იქკიდევოთხიკაციდახვდა კომპანიისოთხივე
აღმასრულებელიდირექტორი: გამოწკეპილნი, უსიტყვონიდა
სახეშეუვალნი.„ გეთაყვა, ამათაცგააცანითთქვენიხედვა. ”–სთხოვა
ბრედლიმ.
რორკმაცდაიწყოდაწვრილად აუხსნა, რომთუკიკომპანიამართლაც
ამგვარიუცნაურიკურორტისგაშენებასაპირებდამცირეშემოსავლიანი
მოსახლეობისთვის, ისიცუნდაგაეთვალისწინებინა ხელმოკლეობის
ერთიმთავარიუბედურებათაგანისწორედაცსიმყუდროვისნაკლებობა
იყო:გემოვნებისადამცირეშემოსავლისმქონეთარსადწაესვლებოდათ
–კლდე- ღრეშიზურგჩანთებითხეტიალსთუარ ჩავთლით.დაგანაცოტანი
არიანასეთებიო, –უმტკიცებდა, –კლიენტებინამდვილადარ
მოგაკლდებათ, ვინცერთიკვირით, ანსულაცერთითვით, ზომიერფასად
სიამოვნებითესტუმრებამონადოკისხეობასო.არცმასშტაბური
სამშენებლოსამუშაოებისჩატარებაასაჭირო, თავად ბუნებაც
ხელუხლებელიუნდადარჩეს ბევრიპატარ- პატარა, ერთმანეთისაგან
გამიჯნულიკოტეჯი, მსუბუქიკონსტრუქციებიდანათელიოთახები,
არავითარისუპერმარკეტებითუგოლფ- კლუბები პაწიამაღაზიები,
საცხობები, საოჯახოკაფე- რესტორნები...დათითომომცროაუზიყოველ
ეზოში...
ხმაარავისამოუღია, მარტოერთმანეთსგადახედეს სწორედ
იმნაირად, როგორცრორკიიმთავითვემოელოდა, ოღონდეტყობა,
მთლადისეცარიყოსაქმე, რაკიღაორიდღისმერე” მონადოკისხეობის
საზაფხულოაგარაკების”პროექტსმოეწერახელი.
აი,ასედაიწყო ყველაფერი.მისტერბრედლიუსიტყვოდეთანხმებოდა
ყოველ ნახაზს, ყოველ მოთხოვნას; ერთისიტყვითაცარაფერზე
შეკამათებია.დანარჩენიოთხიდანაღარავინუნახავსთვალით,
ყველაფერსთავადწყვეტდადამისტერ ბრედლიცხალისით
დასტურყოფდა.კაცმარომთქვას, მომდევნო თვრამეტითვის
განმავლობაში, რორკსთავიარშეუწუხებიამისტერბრედლისადამის
კომპანიაზეფიქრით მთელიარსებითსაქმეშიიყოჩართული.ერთი
უზარმაზარიხისძირასააშენებინადიდი, ხისავექოხი, შიგსაკუთარი
ხელით გამოჩორკნილიმაგიდადასაწოლიდადგა, შეშისღუმელი
გამართადაესიყომთელიმისიავლადიდება.ხალხისშოვნაარ
გასჭირვებია ვისაცკიშეეხმიანა, ყველაუმალ ამოუდგაგვერდში: ზოგმა
უფრო სარფიანისამუშაოცკიმიატოვაქალაქშიდარორკთან
გადმოსახლდა საკუთარიქოხებისდადგმაარცარავისმოსვლიათავში,
ანვისეცალამაგისთვის? !თითქოსკაციშვილსარ აწუხებდაარცთოვლი,

მკითხველ თალ იგა

არცწვიმა, არცხვატი, არცხმელისაწოლიდაარცუცბადმომზადებული
კერძებითკვება.ისკიარადა, იქერთად გატარებულ დროსმერებევრი
ცხოვრებისსაუკეთესო ხანასავითიგონებდა. ..
”ესჯვაროსნულილაშქრობაადატამპლიერებიცჩვენკენმოიკითხეთ! "–
განაცხადაერთხელ სტივენმელორიმ, რომელსაცშადრევნებისადა
წყალვარდნილებისგაწყობაევალებოდადასაჭიროზებევრადადრე
ჩავიდახეობაში პირველიიყო, ვინცრორკსშეუსახლდაქოხში.თითქოს
დანარჩენებიციმავეაზრისიყვნენ მაიკმარომელექტრიკოსების
თავისისაძმო მოაყენაკარზე, სწორედასეუთხრამელორის: „ხომ
გეუბნებოდი, მაგისგამტეხიკაციარაა, ქვეყანასგადაიკიდებსდა
თავისასმაინცგაიტანს- მეთქი!“მალეყველასლამისმიავიწყდაკიდეცამ
ხეობისმიღმადარჩენილისამყარო, აქთავისასქმნიდნენ მთებით
შემოსაზღვრულ, მწვანეშიჩაფლულ წალკოტს, ვინაიდანყოველისახლი,
ყოველიქუჩა, შუკათუჩიხიისე” იჯდა”ლანდ-
შაფტში, თითქოსდა, ადამიანსაქხელიარაფრისთვისმიუკარებიაო.
ერთირამიყომხოლოდ, რაცსტივენმელორისარცჭკუაშიუჯდებოდადა
არცგულში: რამდენჯერაცქაღალდებზეხელმოსაწერადმოსულ მისტერ
ბრედლისმოჰკრავდათვალს, იმდენითავისთვისჩაიბურტყუნებდა
წრეზეტრიალებსყველაფერიო. .
.ერთხელ რორკსაცგაუზიარათავისი
ეჭვები:”მაგათივერაფერიგამიგია რაცდროგადის, სარეკლამო
კამპანიასკიარ აფართოებენ, მთლად შეკვეცეს.”
–შენრაგადარდებს?–მხრებიაიჩეჩარორკმა, –ჩვენჩვენსას
ვაკეთებთ, ეგენიმერერასიზამენ, რაჩვენიგასაკითხია.
–რავიცი, რავიცი..
.–თავიგადააქნიამელორიმ.

●●●

რორკითავადაცაპირებდა, სახლიექირავადაზაფხულიმონადოკის
ხეობაშიგაეტარებინა;
მაგრამჯერკიდევსეზონისგახსნამდე,
ამგვარი
შინაარსისდეპეშამიიღო ნიუ-იორკიდან:

„
გითხარი, ჩემსასგავიტან-
მეთქი!ხუთიწელიკიდამჭირდა,
მაგრამ
“აქვიტანია“უკვეჩვენია ჩემიდაშენი.ახლაჩამოდიდამოამთავრეეს
შუაგზაზემიტოვებულისაქმე” .
..

კენტლანსინგი.

ასერომ,მაინცნიუ-იორკშიმოუწიადაბრუნება, ამ შეწყვეტილი
სიმღერის”დასამთავრებლად. .
.არადა,ბოლოორიწელითავაუღებლივ
მუშაობდა: მონადოკისგარდა, კიდევრამდენიმესხვასაქმეჰქონდა
აღებული, შტატიდანშტატშიუწევდაგადასვლა პატარ- პატარა
შეკვეთებითითქოსთავისით, არსაიდანჩნდებოდახოლმედაშეკითხვაზე
მუდამმსგავსპასუხებსიღებდა: „
თქვენიაგებული ენრაიტ- ჰაუსი“ვნახე
დაძალიანმომეწონა” ..
.„ქორდ- ბილდინგის”ფოტომაჩვენამეგობარმა“ .
..
„ისთქვენიაგებულიტაძარიმახსოვს, მერერომდაანგრიეს“ ..
.შეკვეთები
პატარ-პატარაიყო, მაგრამზოგადად, საქმეარ ელეოდა.
ეგიყო,სტივენმელორივერისვენებდა: ”რახდება,ჰაუარდ?რას
ფიქრობსესხალხი?რამდენსლაქლაქებდნენამპროექტზე, სად არ
ბეჭდავდნენრეკლამებს. .
.ახლაკი, ზედ გახსნისწინ,თითქოსპირში
წყალიჩაიგუბესო!ჭკუაზეთუარიან? ”
–მეარქიტექტორივარ, სტივენ,დაარაუძრავიქონებისმაკლერი, –

მკითხველ თალ იგა

პასუხობდარორკი, –რაგადარდებს?ჩვენჩვენიგავაკეთეთ, თავიანთი
მაგათ იდარდონ.
-კარგირა, ჰაუარდ!ისეთიშთაბეჭდილებამრჩება, არავითარისურვილი
არააქვთ, აქხალხიმოვიდეს!
–ახლაეგმადარდე!ხვალ ნიუ- იორკშივბრუნდებით.
თუმცა, სრულიად მოულოდნელად, სეზონისგახსნისდღისთვის, ყველა
კოტეჯიგაქირავებულიაღმოჩნდადაისიცუნდაითქვას, მეტადჭრელი
საზოგადოებითგაივსო იქაურობა შეძლებულიხალხიციყოდაუბრალო
მუშა-მოსამსახურეებიც, დამწყებიმწერლებითუჯერ უცნობიმსახიობები,
ინჟინრებითუწვრილ- წვრილიგაზეთებისჟურნალისტები. .
.ასევეუცბად
დამოულოდნელად, თითქოსმთელიქვეყანაამახალიკურორტის
თაობაზეალაპარაკდა.ოღონდაც, სწორედრომმხოლოდ
ლაპარაკობდნენ, არცერთ გაზეთშისიტყვაცკიარდაბეჭდილამასზე.
დამაინც, ყველაფრისმიუხედავად, უკვეშემდეგიწლისგანაცხადებებიც
კიშემოდიოდა.ერთ დღესაც, რორკისკაბინეტშისტივენმელორი
შემოვარდა, შეშლილისახეჰქონდადახელშირაღაცგაზეთს
აფრიალებდა.
–აჰა!ახლამაინცგაიგე, რახდება!–გაშლილიგაზეთიმაგიდაზედაუდო
რორკსდამასაცასომთავრულითაწყობილისათაურიმოხვდათვალში:
”დააპატიმრესკალებბრედლი! “
–რაო, რისთვისო?–წარბიაზიდარორკმა.
–აქციებისორასიპროცენტიგაუყიდიათვირიშვილებს!
–ეგროგორ. .
.
–მაგაფერისტებსთავიდანვეეგრეჰქონიათ ჩაფიქრებული: მიწა
კაპიკებადიყიდეს, დაიმიტომაცგიქნევდნენყველაფერზეთავს
იფიქრეს, ამპროექტიდანარაფერიგამოვა, კომპანიასგაკოტრებულად
გამოვაცხადებთდახელებიცდაგვიბანიაო.მერეაქციებს
თვითღირებულებაზეორჯერ ძვირიფასიდაადესდაახლაიმდენფულს
ედავებიან,შანსიარაა, მაგდენიიშოვონ!მოკლედ, იმიტომაცაგიყვანეს
შენ,ეგონათ, თავისიგიჟურიიდეებითპროექტსჩააფლავებსდა
ყველაფერსიმასგადავაბრალებთო.უარესებშიყველაზეუარესად
ჩაგთვალეს, გესმისშენ? !
რორკსსიცილიაუტყდა.
–კარგირა, ჰაუარდ, რაგაცინებს?რაარისაქსასაცილო? !დომინიკი
მართალსამბობდა. .
.–მელორიმუცებვედააჭირაენასკბილი, მაგრამ
უკვეგვიანიყო.
რორკმასიცილიმოსხიპადაორადორისიტყვადაუგდო: „მორჩიახლა. ”
მერეცოტახანსიყუჩადადაამატა:
–შინწადიდაბრედლიცდაიკიდე.ეგენიერთმანეთსდაჭამენ
სასამართლოში, ჩვენკი" აქვიტანია"გვაქვსდასამთავრებელი.
გაზეთიხელისერთიმოძრაობით მოისროლამაგიდიდანდანახაზებს
მიუბრუნდა.

●●●

სასამართლოპროცესმადიდივნებათაღელვაგამოიწვია; თუმცა,
პირადად რორკსარაფერიშეხებია, თუარჩავთვლითლამისყველა
გაზეთისწინაგვერდზეგამოტანილ, მისტერბრედლისუნებლიეთ
წამოსროლილ, პარტნიორებთანთავისგასამართლებელ ფრაზას მე
რა..
.მეტირაუნდამექნა?ყველაზეუვარგისიარქიტექტორიშევარჩიე!
”
ოღონდეგაა, ამანთავისებურისაპირისპიროგამოძახილიპოვადა

მკითხველ თალ იგა

ოსტინჰელერმავრცელისაქებარისტატიაგამოაქვეყნაჰაუარდ
რორკისადამისიარქიტექტორულიხელწერისთაობაზე; სტატიაიმგვარი
მკვახეშეძახილით თავდებოდა, ძალაუნებურადყველასყურადღება
მიიპყრო: „იმსაზოგადოებასრავუთხარი, თუკიგენიოსობისშემჩნევას
ყალბისმქმნელთასასამართლოპროცესისჭირდება! ”
–ჰაუარდ, –ახარაერთ დილასმელორიმ, –სახელიგაგივარდა, ხო იცი!
რორკმამხოლოდუსიტყვოდაიჩეჩამხრები.
–ასეა, ჩემოკარგო, –განუცხადაკენტლანსინგმაც, –ღმერთმანი, ამ
ჰელერმაკარგირეკლამაგაგიწია!საზოგადოდ, მეთუმკითხავ, ორიკაცია
საჭირო კარიერისგასაკეთებლად: ერთი შემოქმედი, მეორე_ვინცამ
შემოქმედებასდაინახავს, დააფასებსდამერესხვებსაცაზრზე
მოიყვანს...
მოკლედ, რორკისსახელიუკვემართლაყველასპირზეეკერა;
გამონაკლისითუის ერთიმოკრძალებულიხმა”იყო( თუმცა, კაცმარომ
თქვას,ესხმამაინცდარჩახმადმღაღადებლისაუდაბნოსაშინა) :”_მეთუ
მკითხავთ, ჭიქაწყალშიატეხილიმთელიამქარიშხლისდედააზრიისაა,
რომმისტერკალებბრედლისაზოგადოებისმსახურებისსურვილმა
იმსხვერპლა მისგემოვნებასადამოთხოვნასაჰყვადაშედეგიც
სავალალო მიიღო. .
.„მონადოკისსაქმე”თავიდანბოლომდე
შეთითხნილია
–ხელოვნებისთვალსაზრისით, რაღათქმაუნდა, თორემფინანსური
მხარეანრაჩვენიგასაჩხრეკია! ”
თუმცა, როგორცყოველთვის, მედალსორიმხარეაღმოაჩნდა: ის
ჯიბესქელიხალხი, რომელმაცრორკისსახელიადრეყურმოკვრითაცკი
არ იცოდა, ახლამისგაგონებაზეცხვირსიბზუებდნენ ვინა, რორკიო?
არა,გმადლობთ, მეტისმეტადთავნებაა, სადამაქვსმაგისხუშტურების
ატანა!”
თუმცა, ისეთებიცგამოჩნდნენ, ვისზეცთავად იმფაქტმამოახდინა
შთაბეჭდილება, რომარქიტექტორმაიმგვარიპროექტიაქცია
მომგებიანად, საიდანაცმოგებისნახვაიმთავითვეარავისჰქონდა
გეგმაში..
.ასერომ, მცირედასაშუალოშეკვეთებირორკსმთელიწელიარ
მოჰკლებია.
1936წლისშემოდგომაზე, რორკმაოცნებააისრულადაერთდროს
მისივეპროექტითაშენებული” ქორდ- ბილდინგის“ბოლოსართულზე
დაიდოოფისი.კარსოქროსტვიფრიანიწარწერაამშვენებდა ჰაუარდ
რორკი.არქიტექტორი.ქვეყნიერებისსამმხარესგაჭრილიფართო
ფანჯრებიდანმისივეაგებულიფარგოსსუპერმარკეტი, "
ენრაიტ- ჰაუსი”
და აქვიტანია”მოჩანდა; მანჰეტენისკიდეზე,ლამისჰორიზონტისპირას
კიჰენრიკამერონის” დანა-ბილდინგი“ისვეტებოდა...
ერთხელაც, ზედზამთრისპირას, ოფისშიმოსულ რორკსუჩვეულოდ
აღელვებულიმდივანიშეეგება:
–მისტერ რორკ, რამექნა, უთქვენოდმივეცითანხმობა. .
.ხვალ სამ
საათზეგელოდებიან მისოფისში.
–ვისზეამბობ?
–გეილ უაინენდზე!ნახევარისაათისწინდარეკადაგთხოვათ,
აუცილებლადშემხვდესო. .
.

შენობისშესასვლელსგაზეთისლოგოამშვენებდა:

მკითხველ თალ იგა

 ნიუ-
იორკბანერი

წარწერამომცრო იყო, კოხტადგამოყვანილი, დაუხეშადდაკუთხული,

უჟმურიშენობისფონზე, რაღაცდამცინავიღიმილივითაღიქმებოდა.
თავადშენობაშიცისეთიარაბუნებრივი, მექანიკურიწესრიგისუფევდა,
თითქოსდაერთიდიდიმანქანაა, რომელსაცასევეერთიკაციმართავსო.
სიმართლეითქვასდა, მართლაცასეიყო. .
.ამიტომაც, არავისმიუქცევია
ყურადღებაუცნაურადჟღალთმიანიკაცისშემოსვლისთვის.
იმავედროს, გეილ უაინენდსმაგიდისოქროსვარაყიანი, მასიური
საათისკენგაექცათვალი: რამდენიმეწუთშიიმარქიტექტორსუნდა
შეხვედროდა. ..მისიფიქრით, ბევრდროსესარ წაიღებდა ანროდის
იყო,თავისქნევისადამოკრძალებულიღიმილისგარდა, ვინმესგაებედა
რამეგეილ უაინენდთანმისსავეკაბინეტშიპირისპირ დარჩენილს!
სელექტორშიმდივნისსაქმიანიხმაგაისმა: „მისტერრორკიგელოდებათ,
სერ.”
–შემოვიდეს, –უპასუხადასელექტორიგათიშაუაინენდმა.
უცნაურიიყო გეილ უაინენდსისმომენტიგამორჩა, როდისწამოდგა,
როდისგაემართასტუმრისშესახვედრად; დარორკიცვერგარკვეულიყო,
როდისგადადგასაპასუხო ნაბიჯი, როდისშეაგებაგამოწვდილ ხელს
ხელიდარატომგაუელვაორივესგონებაშითითქმისერთმადაიმავე
ფიქრმა ” ესგეილ უაინენდია“ ,”ჰაუარდრორკი. .
.“მერემასპინძელმა
გაიღიმა, სავარძელზეანიშნადარატომღაც, თავადაცმისპირდაპირ
მოკალათდადაარაჩვეულ ადგილას, მუხისსაწერმაგიდასთან. ..
უცბად, მისთვისვემოულოდნელად, უაინენდსერთიუცნაურიფრაზა
წამოსცდა:
–არამგონია, ჩემთანმუშაობაგინდოდეთ.
-პირიქით, –უპასუხარორკმა, თუმცა, სრულიადსაპირისპიროსთქმას
აპირებდა.
–ჩემიდაკვეთილიშენობებიდანგინახავთრომელიმე?
–კი.
უაინენდსისევგაეღიმა: „ოღონდ ესსულ სხვაა.ესჩემთვისმინდა. ”
–რა, აქამდე. ..
–არა, არასოდეს!თუ, რათქმაუნდა, იმშუშისკოლოფსარჩავთვლით,
პენტჰაუზისთავზერომმქონდამოწყობილი. .
.მთელიქალაქიშემეძლო
გამეშენებინა, ოღონდ მაგისსურვილიარასოდესმქონია, არ ვიცი,
რატომ. .
.იქნებთქვენმითხრათ?–მაგნატსსულ ამოუვარდათავიდან, რომ
ცხოვრებაშიარმიუციაუფლება, მისსულშიეფათურავინმეს. ..
–ალბათ, ბედნიერიარასოდესყოფილხართდაიმიტომ, –
წარბშეუხრელადმიუგორორკმა.
მშვიდადთქვა, არაფერიშეურაცხმყოფელიამაშიარიყო, თითქოსდა
მათსაუბარშიიმთავითვემხოლოდ სრულიგულახდილობა
იგულისხმებოდა; ოღონდ, ესსაუბრისდასაწყისიკიარა, შუაგულიიყო
უკვე,დიდიხნისწინწამოწყებულისგაგრძელება. ..
–მაგითრისითქმაგინდათ?
–მგონი, თავადაცხვდებით.
–მოდი, მაინცგავხსნათფრჩხილები. ..
–ზოგადად, ადამიანისახლსთავშესაფრადიშენებს. ..არადა, ის
სიმბოლოაერთგვარი ჩვენივესაკუთარიცხოვრებისგამოხატულება: თუ
კაციარაფერსიშენებს, ესეიგი,საკუთარიყოფაარაფრადუღირს,
უკმაყოფილებატანჯავს.
–ცოტაუცნაურად არგეჩვენებათ, მაინცდამაინცმერომმეუბნებით

მკითხველ თალ იგა

ამას?!
–არა.
_რამდენიწლისახართ?
–ოცდათექვსმეტის.
–არადა, მაგხნისასმეუკვეყველაფერიმქონდა. .
.
_ახლარაგინდათ, რომაგიშენოთ?
–სახლი.ჩემთვის.–თქვაუაინენდმადამერეგააგრძელა, –სწორი
დიაგნოზიდამისვით.აქამდებედნიერადარასოდესმიგრძვნიათავი.
ახლაკი. .
.
–როგორისახლი?
–ჯერ ერთი ქალაქიდანმოშორებით.ხუთასიაკრიმიწავიყიდე
კონექტიკუტში. .
.თავადსახლსრაცშეეხება, თქვენთვისმომინდვია.
–ჩემიმოწვევამისისუაინენდმაგირჩიათ?
–არა, ამისთაობაზესაერთოდ არაფერიიცის.ადგილიცთავად
შევარჩიე.აზრზეცარვიყავი, ვინმომეწვია.აქამდე,არქიტექტორიდა
რეგვენიჩემთვისსინონიმებიიყო სანამმონადოკისფოტოებიარ
ვნახე.
..მაგრამჩემთვისესეცარ იყო საკმარისი.ქვეყანამომივლიადა
სადაცკირამემომეწონა, პასუხადერთსადაიმავესვიღებდი ჰაუარდ
რორკისდაპროექტებულიაო. .
.
–დამაინც, როგორისახლიგინდათ?
–სახლიკიარა, სასახლემინდა ოღონდ ვინთქვა, სასახლე
აუცილებლადდიდიუნდაიყოსო? !კარგად ნაგებიპატარასახლია
სწორედსიმდიდრე!სახლიმხოლოდ ორიბინადრისთვის მედაჩემი
მეუღლეშვილებისგაჩენასარვაპირებთ. .
.არცსასტუმროოთახი
გვჭირდებადიდი, სტუმრიანობასარმოველით.დანარჩენი
ჩვეულებრივად მისაღები, სასადილოოთახი, ბიბლიოთეკა, ორიპატარა
კაბინეტი,ერთისაძინებელი. .
.ცალკეკოტეჯირამდენიმემსახურისთვის,
ავტოფარეხი. ..სხვადეტალებიმერედავაზუსტოთ.ხარჯებისთვისკიღია
ანგარიშიგექნებათგახსნილი.რაცშეეხებასაერთოხედს. .
.–აქგეილ
უაინენდსჩაეღიმასავით, –თქვენიქმნილებებიუკვენანახიმაქვს.თუ
ვინმეგეტყვით, როგორიიყოსსახლი, ანთვითონუნდაიყოსუკეთესი
ხუროთმოძღვარი, ანდა,
უბრალოდ, ჯობია,მოკეტოს...მოკლედ,ჰაუარდ
რორკისეულისახლიმინდა ესაადაეს.
–ასეთშემოთავაზებაზეუარსარამბობენ. ..
_თქვენცკი?
–მე მით უფრო.
–იცით, რაშიასაქმე მხოლოდ ახლახანდავქორწინდი. .
.მოკლედ, არ
დაგიმალავთ, ჯერ ასეარავინმყვარებიადაარავითარისურვილიარა
მაქვს,ამსიყვარულსდაემუქროსრამე. .
.სახლიცკიციხესიმაგრედმინდა
ვაქციოდაეჭვიანობაარაფერშუაშია უბრალოდ, განდგომილად
ცხოვრებამსურს. .
.დაესახალიცხოვრებაციმდენადმშვენიერიმინდა
იყოს,წარსულიაღარცგვახსოვდეს!სახლიცისეთი არცღობე
დასჭირდესდაარცგალავანი. .
.თავადარქიტექტურამუნდაგამიჯნოსეს
სავანედანარჩენისამყაროსგან.როდისმეტაძარითუაგიშენებიათ?
წამითრორკსსისხლიმოაწვასახეზე, მაგრამუცებვემიხვდა, შეკითხვის
მიღმაარანაირიქვენააზრიარ იმალებოდა უაინენდსაშკარად
არაფერისმენოდა” სტოდარდისტაძრის”თაობაზე.თავსმოერიადა
მშვიდადუპასუხა:
_კი,ეგეცყოფილა. .
.
–წარმოიდგინეთ, ვითომტაძარსაშენებთ დომინიკუაინენდისთვის. ..
რათქმაუნდა, მანამდემეუღლესაცგაგაცნობთ!

მკითხველ თალ იგა

 –შევხვედრივარ.რამდენიმეწლისწინ.
–მართლა?მაშინთქვენთვისაცუკვეგასაგებიაყველაფერი!მოკლედ,
ნუღარგადავდებთ.რასიტყვით, ზაფხულისთვისმოესწრება?
–თუხელსარავინშემიშლის, კი.
–ხელშეკრულებაახლავეგავაფორმოთ, თუ.
..კაცმარომთქვას, თქვენ
შესახებსაერთოდ არაფერივიცი, აზრადარმომსვლია, ისმაინც
გამომეკითხა,რაპირობებზეიქნებოდითთანახმა.დაარცმგონია,
საჭირო იყოს:როგორცხედავთ, არავითარწინაპირობასმეარ გიყენებთ
–სრულითავისუფლებადაღიაანგარიშიბანკში!მაგრამყველაფერიეს
ერთიპირობით: მესმის,რომკარიერისთვისგამოგადგებოდათ, თუმცა,
მაინც,ამსახლისთაობაზესიტყვაარ უნდაითქვასარსად.გითხარით,
რეკლამაარმჭირდება- მეთქი.
რორკმამხრებიაიჩეჩა: "
არცმე. "
უაინენდსუცებსიცილიაუტსდა:
–არაკაციარდაიჯერებს, რომამგვარისაუბარიმართლაცშედგაჩვენ
შორის!თითქოსისგეილ უაინენდიაღარავარ. .
.
–ცოტათიმეცმიკვირსჩემითავის, –მწარედჩაეღიმარორკს: –მოკლედ,
ხვალ ცხრისთვისგამოგივლითდამიწისნაკვეთისსანახავადაც
წავსულვართ კონექტიკუტში!
რორკისწასვლისშემდეგ, უაინენდსისეთიგანცდადარჩა, თითქოს
ვიღაცმისივედაქირავებულ არქიტექტორსკიარა, საკუთართავს
ესაუბრამთელიამდენიხანი.უჩვეულოგანცდაიყო; თავიისეგააქნია,
თითქოსაბეზარ ფიქრებსიშორებსოდაკვლავსელექტორისღილაკს
დააჭირათითი: „არქივიდანჰაუარდ რორკზეამომიტანეთმასალა.
ყველაფერი, რასაცმოიძიებთ! ”

●●●

–გაიგეამბავი? !–აღელვებულიალვასკარეტიუცერემონიოდშევარდა
ელზუერთთუისთან, –აბა,გამოიცანი,
ესწუთია,ვინგამოვიდაუაინენდის
კაბინეტიდან!
საქმეშიჩაფლულმამისტერთუიმმძიმედაიღოთავი:
–კარგი, რა,ალვა, მასთანდღეშიოცი- ოცდაათიკაციმაინცშედის,რა
შენიგამოცანებისთავიმაქვს? !
–არა, მაინც?
–შემეშვი...
–ჰაუარდრორკი! !
!
თუიუცებგამოცოცხლდა:
–არა ა!
–გეუბნები!
–ბიჭოს!–აღმოხდამისტერთუისდამერე, უცებ,სიცილიაუტყდა.
–დაიცა, რაგაცინებს? !
–ალვა, თუიცი, რომყველაზედიდ სისხლისღვრასშიდარელიგიური
დაპირისპირებებიიწვევდადასამოქალაქო ომებშიც, ძირითადად,ერთი
დაიმავემოდგმისხალხიჟუჟავდაერთმანეთს?
_რაღაცვერმოგდევ. ..
–ალვაჩემო, ისედაციმდენიმიმდევარიმყავს, ახლაშენმაკლდიკიდევ!
_დაიცა, რა გეამაეგამბავი? !
თუიმმხრებიაიჩეჩა.
–ამბავიმართლაცცუდია, ოღონდ არაჩვენთვის.
–რა, ბოსირომიმდარტყმულსხვდება, ესვითომჩვენსასიკეთოდ

მკითხველ თალ იგა

შეიძლებაშემოტრიალდეს?
–არ ვიცი,არ ვიცი.
..ერთსკივხედავ ამბოლოდროსშეფმამთლად
აურია.
–მართალიხარ, ელზი,ცამდემართალი!არ ვიცი,ესდომინიკს
დავაბრალოთურას, მაგრამხანრომელ სტატიასჩეხავსდახანრომელს!
ჯულზფაულერსიმდღესპირშიუთხრა ყურებიგამოიფხიკეო. ..სულ
გადაირია!დუაიტკარსონიცდაითხოვა არადა, მაგისგადმობირებული
არ იყო?!ხალხიწკიპზეა,დაწყვეტაზეაქვთნერვები.ახლაკიდევეს
ჰაუარდრორკიცგამოტყვრა. ..
–ეგარაფერი, მისტერსკარეტ,საქმესაქმეზეთუმიდგა გეილ
უაინენდისშიშიჩვენუკვეაღარუნდაგვქონდეს.ენდეჩემსალღოს. ..

●●●

არქივიდანამოტანილისქელისაქაღალდისდანახვამგეილ უაინენდი,
ცოტაარ იყოს, გააკვირვაკიდეც.
–აქ,ძირითადად, სტოდარდისსაქმისმასალებია, სერ. .
.–აუხსნა
მდივანმა.
უაინენდსისეთისახეგაუხდა, თითქოსგველსდააბიჯაფეხი.
–გმადლობთ, თავისუფალიხართ. .
.–თქვაცივიხმითდამდივანიც
უსიტყვოდაორთქლდაკაბინეტიდან.
გეილ უაინენდიკიკარგახანსუჯდასაწერმაგიდას, გაბერილ
საქაღალდესდასცქეროდადაცდილობდა, რამესაბაბიმაინცეპოვა, რაც
მისგახსნასგადააფიქრებინებდა.ბოლოს, ერთიღრმადამოიოხრა,
ყველაზესქელიკონვერტიგამოაძვრინა, ამონაჭრებიწინდაიყარადა
კითხვასშეუდგა: ელზუერთ თუი, „
მკრეხელობა! “;ალვასკარეტი ქვიშაზე
ნაგებიტაძრები“ ;მერე სარედაქციოები, მიმოხილვები,
გამოხმაურებები. ..ფოტოები, კარიკატურები, საპროტესტოწერილები,
აღშფოთებულიკოლექტიურიმიმართვებირედაქტორისსახელზე. ..
სიტყვაარგამოუტოვებია, ფურცელიარდაუტოვებიაწაუკითხავი.
„სტოდარდისტაძრის“ფოტოებსაცდააშტერდაკარგახნით, სულ ბოლოს
კიერთიფოტოგამოარჩია თავადრორკის, ნანგრევებსრომ
გასცქეროდა, ქვეშკიწარწერა: „
ახლარაღასიტყვი, გენიოსა? ”
შემდეგუკვესასამართლო პროცესისმასალებიმოდიოდა მისტერ
ელზუერთმ.თუის, პიტერ კიტინგის,რელსტონჰოლქომბის, გორდონლ.
პრესკოტისადასხვათაჩვენებები, სრულად. .
.მხოლოდდომინიკ
ფრენკონისგამოსვლისშინაარსიიყოსულ ერთიაბზაცითგადმოცემული
დამერე სრულისიჩუმე, სამწლიანი, უკვემონადოკისაყალმაყალამდე. ..
კითხვასშეღამებულზემორჩა.ოფისიდანყველაგაკრეფილიყო.
სიცარიელისსიჩუმეიდგაირგვლივ, მხოლოდსაბეჭდიმანქანისყრუ
გუგუნიმოისმოდა ერთადერთიხმა, მალამოდრომედებოდამთელი
ცხოვრება.მიაყურადა: სადღაც,ქვემოთ, ხვალინდელი" ბანერი"
იბეჭდებოდა. ..

რორკიდაუაინენდიშემაღლებულზეიდგნენდაქვევითგაწოლილ,
ერთიმხრივკლდეებით, მეორემხრივკიტბით შემოსაზღვრულ მყუდრო
ხეობასგადასცქეროდნენ.ბექობზეშეფენილი,დათოვლილი, შიშველი
ხეებითითქოსჯერაუშენებელინაგებობისხიმინჯებადმოჩანდნენ
ზამთრისკრიალაცისფონზე.

მკითხველ თალ იგა

 –რასიტყვი, სად ფიქრობსახლისჩადგმას?–დაეკითხაუაინენდი.
–აქვე, სადაცვდგავართ.
–ჩემსგულშიიჯექი. ..
თითქმისორისაათიმოანდომესამოსვლას; ჯერ მანქანითიარესნიუ-
იორკიდან, მერეკიფეხითამოუყვნენფერდობს.აქედანხელისგულივით
მოჩანდაუაინენდისმომავალისამოსახლო.
–მაინც, რატომდამთანხმდი?–უცბად, სრულიადმოულოდნელად
იკითხაუაინენდმა, ისერომთავიცარმიუბრუნებია.
_არქიტექტორივარ დაკერძოშეკვეთებით ვცხოვრობ.–მოკლედ
მოუჭრარორკმა.
_ეგთავისთავად. .
.სხვა?
–სხვარაგითხრა. ..
–ვითომ, ყველაშემკვეთიერთიაშენთვის?
–დარაგანსხვავებაა?
–სხვებს" სტოდარდისტაძრის"დანგრევაშიხელიარ ურევია.არც
სულელიუწოდებიათ შენთვის, არცყალთაბანდი, არცმანიაკი...
–ესთვითგვემარაშიგჭირდება?
უაინენდსთითქოსსილაგააწნესტუჩებშიო, მაგრამცოტახნისმერე
ისევგააგრძელა, უკვესხვახმით:
–მისტერ რორკ, ჩემგანბოდიშიჯერარავისგაუგია.არასოდეს!
–ანახლარაგაქვსსაბოდიშო. ..
_რაც” ბანერში”იბეჭდებოდა, ყველაფერზემევაგებპასუხს, ყოველთვის
ასეიყო.მართალია, მაშინაქარვიმყოფებოდი, მაგრამგაზეთის
სტრატეგიამთლიანადმეშევიმუშავე, თავიდანბოლომდე, დამის
შეცვლისნებასარცარავისმივცემდი. ..ალვასკარეტი, უბრალოდ, იმას
აკეთებდა, რაცმედავავალე.
–გასაგებია.
–გგონია, აქრომვყოფილიყავი, რამეშეიცვლებოდა?
რორკმამხრებიაიჩეჩამხოლოდ: ”
ეგუკვეჩავლილიამბავია.პატიება
არაფერშიგჭირდება.ოღონდ ერთიკია ჩემთვისდამთავრდა, შენთვის
ჯერარა. “
–საიდანმოიტანე?
–ასემგონია, ახლანანობ, რომტკივილიმომაყენე.იმისგაგებასკი
უფრთხი, რომარავითარ ტკივილსმეარვგრძნობ. .
.გგონია,ჩემიმხრივ
დიდისულგრძელობაიყოამშეკვეთაზედათანხმება?პირიქით, ეს
შემოთავაზებაშენთვისუფრო უნდაყოფილიყო საძნელო. .
.
უაინენდიწაქცეულ ხეზეჩამოჯდა.არაფერიუთქვამს, თითქოს
უსიტყვოდანიშნა, შენცჩაიმუხლეო.
–სიღარიბეშიგაიზარდე?–უცებისევისეშინაურულადდაეკითხა,
ყოველგვარიგადასვლისგარეშე.
–კი,ეგრეა.
–მეც.მამაშენივინიყო?
–უბრალომგლინავი.თუჯისსადნობქარხანაშიმუშაობდა.
–ჩემიკიმტვირთავი, პორტში.ბავშვობაშირასსაქმიანობდი?
–რასარა. ..რასაცშემომთავაზებდნენ.ძირითადად მშენებლობაზე.
–მეკიფეხსაცმლისმწმენდაობითდავიწყე ჰადსონისბორანზე.
რორკიმიხვდა, უაინენდსწესადარჰქონდასაკუთარწარსულზე
გულახდილილაპარაკი; ახლაცმძიმე-მძიმედ,თითქოსლითონის
მონეტებივითჭრიდათითოეულ სიტყვას.
–მშიერსაცგძინებია, ღიაცისქვეშ?
–ეგეცყოფილა.

მკითხველ თალ იგა

 –იბოღმებოდი?
_არცისე. .
.
–არცმე.მარტოისმაცოფებდახოლმე, რამდენირამისგაკეთებას
შევძლებდი, მუდმივადთავისგატანაზერომარ მეფიქრა.
–ჰო, ეგკიიყო. .
.
–დავიჯერო, არავითარიბოღმაარშემოგრჩა?
–არა.შენგანგანსხვავებით.იმიტომაცმინდა, დაგეხმარო.
–მედამეხმარო?
–ჰო, ესსახლიაგიშენო. .
.
–..დაშენცშენიმიიღო. .
.
რორკსსახეგაუქვავდა: „ალბათ,ეგრეა.
..
”–თქვაბოლოს.
-კარგი,წავედით.კიდევსხვაუამრავისაქმემაქვს.შებინდებამდემინდა,
დავბრუნდე.
გზადსიტყვაცაღარ უთქვამთერთმანეთისთვის.მარტო” ქორდ-
ბილდინგთან”რომგადმოსვამანქანიდან, მაშინღაუთხრაუაინენდმა:
–თუხეობაშიისევდაგჭირდებაჩასვლა, მანქანათქვენს
განკარგულებაშია.მხოლოდ ოფისშიდარეკეწინასწარდამძღოლი
გააფრთხილე.შემატყობინე, როცაძირითადიმონახაზიმზადგექნება.

●●●

თვეგავიდა, სანამრორკმანახაზიგაამზადადამხოლოდმაშინღა
დარეკაუაინენდისოფისში.
–ერთიწუთით მოითმინეთ, მისტერრორკ, –სთხოვამდივანმა.
რამდენიმეწუთიცგავიდა, სანამმდივანიტელეფონთანმობრუნდებოდა
დააუწყებდა მისტერუაინენდიამსაღამოსსაკუთარკაბინეტში
გელოდებათო. ..
მათ შეხვედრასადრინდელიგულითადობისნიშანწყალიც
არ ეტყობოდა.უაინენდმანახაზიგამოართვადაუხმოდმიანიშნა
სავარძელზე.მერენახაზიმაგიდაზედადოდადიდხანსდასცქეროდა.
–შთამბეჭდავია, მისტერრორკ, –თქვაბოლოს, –ძალზეშთამბეჭდავი. .
.
დაახლაერთისაგანგებოშემოთავაზებამაქვსთქვენთვის.
ნახაზსდასწვდა, მაღლააწია, სინათლისკენმიმართადაესღაჰკითხა:
–მართლაგინდათ, რომესსახლიაშენდეს?
რორკმათავიდაუქნია, მძიმედ.
–კეთილი, მისტერრორკ.ზუსტად ისეთიაშენდება, როგორსაცთქვენ
დააპროექტებთ.შტრიხიცარშეიცვლება.ოღონდ ერთიპირობით.
რორკიწელგამართულიიჯდა, მშვიდად, ჯიბეებშიხელებჩაწყობილი.
–დაარცმეკითხებით, რაპირობით, მისტერრორკ?კარგი, თავად
გეტყვით:კონტრაქტსმოვაწერთხელს, სადაცხაზგასმითიქნება
ნათქვამი,რომდღეიდანმხოლოდ ჩემთვისიმუშავებთ ჩემთვისდა
მხოლოდჩემთვის!მშენებლობებისფართოქსელისგაშლასვაპირებ
ქვეყნისმასშტაბით, ასერომ, სამუშაოარმოგაკლდებათ.ბევრი
ინატრებდაამგვარ შემოთავაზებას, მაგრამმემხოლოდთქვენ
მჭირდებით!არავითარიტაძრები მხოლოდოფისები, სავაჭრო
ცენტრები,საწყობები, სასტუმროები. .თანაცსწორედიმსტილში, რასაც
ხალხი გიმეორებთ ხალხიმოითხოვს!ესსახლიკი, რორკისეულ
ნაგებობათაშორისუკანასკნელიიქნება. .
.იცითალბათ, აღმოსავლელი
სატრაპებიროგორ ეპყრობოდნენკარისხუროთმოძღვრებს თვალებს
თხრიდნენ, ანდამარჯვენასკვეთდნენ უკეთესირომარსადაღარაფერი
აეგოთ..
.დღევანდელიმეთოდები, მართალია, ძირეულადგანსხვავდება,
ოღონდიმისძალანამდვილადშემწევს, თქვენიუარისშემთხვევაში, ქვის

მკითხველ თალ იგა

სამტეხლოშიმუშაობაცკისანატრელიგაგიხადოთ!თუსაჭიროგახდა, გაი
ფრენკონისგრანიტისსამტეხლოსსულაცმთლიანადშევისყიდი
მხოლოდიმისთვის, მუშისადგილსაცვერეღირსოთიქ.დაესყველაფერი
ისევთქვენდასასიკეთოდ, მისტერრორკ, სწორ გზაზემინდადაგაყენოთ,
თავკერძობასჯერარავისთვისმოუტანიასიკეთე!ხალხისნებასუნდა
გავუწიოთ ყველამანგარიში
დამაშინხალხიცდაგვიფასებს.ხალხისდაფასებასკიერთირამმოაქვს_
ფული.მეთქვენმდიდარკაცადგაქცევთ, რორკ. ..
წინგადმოიხარა, ლოყებზეალმურიმოედო, იმფოცხვერივითდაიძაბა,
მსხვერპლსსულ ერთინახტომისმანძილზერომმიახლოებია. .
.
„მაგაზეროგორ ვიტყვიუარს. ..–მოულოდნელად თქვარორკმა, მერე
საწერ მაგიდაზეფანქარსდასწვდა, სუფთაფურცელიგაშალადაიქვე,
სახელდახელოდ დაიწყოხაზვა.სწრაფადმუშაობდა, ხელისმკვეთრი
მოძრაობებით; შუბლზეორიშვეული, ღრმანაოჭიდააჩნდა, წარბები
შეეჭმუხნა, მაგრამესყველაფერიმხოლოდუკიდურესიგულმოდგინების
გამოხატულებაიყოდაარადაძაბულიძალისხმევის.
ბოლოს, თავიაიღო, ფანქარიმიაგდოდაახალინახაზიუაინენდს
გაუწოდა:
–ამასგულისხმობდით?
ესიგივეპროექტიიყო, ოღონდ სრულიად სახეცვლილი კოლონიური
ხანისდორიულისვეტებით, თაბაშირისორნამენტებით,
მოჩუქურთმებულიფანჯრებით. ..კაცმარომთქვას, სავსებითსერიოზული
ნამუშევარი პაროდია- სტილიზებისმხრივ, ვერცერთი
ხელოვნებათმცოდნევერდასდებდაწუნს. .
.
–ღმერთო, შენმიშველე!არა, რათქმაუნდა!–აღმოხდაუაინენდსდა
უცებსიცილიაუტყდა.
-მეგონა, ჩემიხასიათისამბავიგაგონილიგექნებოდათ, მისტერ
უაინენდ...ესგამოცდარაღასაჭიროიყო?
–ჰაუარდ, არავითარიგამოცდაესარ ყოფილა ისგითხარი, რასაც
ვაპირებდიკიდეც.ამანგადამაფიქრებინა.–თქვაუაინენდმადა
გადაკეთებულ ნახაზზემიათითა.
–მერე, ნანობთ?
–არცუმაგისობაა ადრეასეიოლადარშევეგუებოდიდამარცხებას. .
.
–გინდათ, ჩემითვთქვაუარი?
–გვიანია, –დაუაინენდსკვლავნახაზისკენგაექცათვალი, –გახსოვს,
რომმითხარი კაცისსაცხოვრებელიმისივეგანვლილიგზის
გამოხატულებაუნდაიყოსო? .
.მართლაგჯერა, რომასეთსამკვიდროს
ვიმსახურებ?
–ასეა, უაინენდ.ამისმერერაცარუნდამოხდესჩვენშორის ახლა
ასეა.
უაინენდმაცოტახნით იყუჩა.მერეისეთქვა, ვითომცაქარაფერიო: –
ნახაზსშინწავიღებ, მეუღლესმინდავაჩვენო.ჯერ არაფერიიცისამის
თაობაზე.
–აქამდეარგითქვამს?
–არა.მინდოდა, უკვეგამზადებულინახაზიენახა.დაახლამინდაშენც
გნახოს.ვიცი, მაინცდამაინცარ ეხატებოდიგულზე მისისტატიები
გადავიკითხე. .
.მჯერა, აზრსშეიცვლის.მოკლედ, ვახშმადგპატიჟებ,
იმედია,უარსარ მეტყვი.
–არა, რათქმაუნდა.

მკითხველ თალ იგა

 შინდაბრუნებულსდომინიკმაპირველიესჰკითხა:
–მოხდარამე, გეილ?დღესრაღაცსხვანაირად ხალისიანიჩანხარ.
კაცებსასეთიგამოხედვამაშინგაქვთხოლმე, ახალ ქალსრომ
გაიცნობთ. ..
–მართალიხარ, ოღონდქალიარა, კაცია.იცი,რასგეტყვი, დომინიკ
აქამდესულ ვფიქრობდი, საოცრებაანამდვილი, ჩვენმაერთადყოფნამ
ამდენხანსრომგასტანა- მეთქი.მხოლოდდღესდავიჯერე, ამიერიდან
არაფერიგვემუქრება არავისგანდაარაფერი!თან, ერთისიურპრიზიც
მაქვსშენთვის: საშემოდგომოდსაკუთარსახლშიგადავდივართ,
ქალაქგარეთ.
–კარგიერთი!რახანია, ამაზესიტყვაცაღარ დაგიძრავს; მეგონა,
გადაგავიწყდაკიდეც.
–ბოლო ექვსითვეა, სულ მაგაზევფიქრობ.მოკლედ, თანახმახარ?
–რათქმაუნდა, გეილ.თუკიასეძალიანგინდა. .
.არქიტექტორიშეარჩიე
უკვე?
–მეტიც, მონახაზიცკიგავაკეთებინე!წამო, შენითვალითნახე.
ცოლსხელკავიგამოსდო დაკაბინეტშიშეიყვანა.ნახაზიკედელზე
მიეყუდებინა, სახით კარებისკენ, თანისე, რომმაგიდისსანათისშუქი
შესაბამისიკუთხით დასცემოდა. .
.
დომინიკიზღურბლზევეგაშეშდა.შორიდანავტორისხელმოწერის
გარჩევაშეუძლებელიიყო, მაგრამანრასაჭიროიყო რორკის
ნამუშევარსათასსხვაშიგამოარჩევდა.
_დომინიკ?
ქალმაქმრისკენგადაიტანამზერა, უსიტყვოდ.
–ვიცოდი, რომმოგეწონებოდა.მეცენაჩამივარდათავიდან. .
.
ქალისავარძელთანმივიდა, მოწყვეტით ჩაეშვაშიგდასაზურგეს
მიეყრდნო.თვალსარ აცილებდაქმარს, ისკი,თითქოსსაერთოდვერ
ამჩნევსო, საწერიმაგიდისკიდეზეჩამომჯდარიყოდაჯერაცნახაზისთვის
მიეშტერებინახარბიმზერა.
–როდისშეხვდი, გეილ?
–ვის?
–არქიტექტორზეგეუბნები.
–ერთისაათისწინ.
–არა, პირველადროდისშეხვდი- მეთქი!
–თვეზემეტიიქნება. ..
–დამთელიესერთითვე. .
.
–რატომარაფერსგეუბნებოდი?ჯერნახაზიმინდოდა, მენახა.გონებაში
კიმქონდაწარმოსახული, მაგრამახსნაარ შემეძლო, საერთოდარ
მქონდაიმედი, ვინმეთუგამიგებდა. ..აი,ამკაცმაკიჩაავლო!
–ვინკაცმა?
–ჰაუარდრორკმა.
სწორედასე, მისგანუნდოდაქალსამსახელისადაგვარისგაგონება. ..
–გირჩიავინმემ?
–არა, უბრალოდ, რაცკისადმეშენობამომეწონა, ყველამაგის
დაპროექტებულიაღმოჩნდა!დაიცა, დომინიკ ერთირამეცუნდა
გითხრა...ახლაამასრაღამნიშვნელობააქვს, მაგრამესსწორედისაა,
შენრომშენსსტატიებშიასწორებდიმიწასთან. ..
–ჩემისტატიებიცწაგიკითხავს?
-მომიწია.ერთირამკიშევამჩნიე პირადადვერ იტანდი, თორემმის
ნამუშევრებზეაუგიარ დაგცდენია. .
.მერე, უცებ,სასამართლოშიც

მკითხველ თალ იგა

გამოხვედიმისდასაცავად.
–კი,მახსოვს.
–ისიცგეხსომება, ერთხელ მისმოქანდაკესრომდაუდექიმოდელად.
–ცხადია. .
.
–უცნაურია, დომინიკ,მისდასაცავად" ბანერიდან"წასვლასაცარ
მოერიდე.მეკიარაფერივიცოდი.საერთოდ, წარმოდგენაარ მქონდა
სასამართლოსთაობაზე.პირველადროცაშევხვდი, სახელიცარ
მახსოვდამისი.არადა, შენითავიმანმაპოვნინა ისქანდაკება. .
.ახლა
ჩემსსაოცნებო სახლსაცამიშენებს!ისე, რადაგიშავა, რატომვერიტანდი?
–ძველიამბავია, გეილ. .
.რამდენიწელიგავიდა, თვალიცკიაღარ
მომიკრავსმისთვის.
–ერთსაათშინახავ.ვახშმადდავპატიჟე.
–აქ, ჩვენთან?
!
უაინენდსჩაეღიმა, გაახსენდა,როგორ უმტკიცებდაცოლს, არავითარი
სტუმრიანობაჩვენარგვჭირდებაო: ”ესსხვაშემთხვევაა,დომინიკ.მინდა,
რომუკეთ გაგვიცნოს, იქნებგაგვიშინაურდესკიდეც. “
ქალიწამოდგა.
–ძალიანკარგი, გეილ.მაშინმზარეულსვეტყვი, თადარიგიდაიჭიროს.
ბარემკაბასაცგამოვიცვლი.

●●●

სასტუმროოთახშიიდგნენდაუხმოდ შესცქეროდნენერთმანეთს.„ აი
ასე,სულ მარტივად” ,
–გაიფიქრადომინიკმა, –„ისსულ აქიყო,
ფეხმოუცვლელად; ისგანაგებდაჩემსყოველ ნაბიჯს,
მისმა
გადაწყვეტილებამმომიყვანააქდაახლათავადაცმოვიდადათავისას
ითხოვს. .
.“ქალიუყურებდადაწარმოსახვაშიისეთსხედავდა, როგორიც
მაშინიყო, პირველად რომგაიღვიძამისლოგინში; დაუფროადრეც,
პირველადრომდაინახაქვისსამტეხლოში. .
.მასშემდეგთითქოს
არაფერი
შეცვლილიყო არცწლებსჰქონდამნიშვნელობადაარცსამოსს. .
.ახლა
კი,აქ,გეილ უაინენდისსახლში, თითქოსდაკვანძიიხსნებოდა,თითქოსდა
ქალისნებაცსაბოლოოდაქმთავრდებოდა არცაქამდეიყომთავარი
მოქმედიპირი, დღეიდანკიმთლიანადამკაცსუნდააეღოხელშისადავე. .
.
–მისისუაინენდ, მადლობამინდაგითხრათ ამშეკვეთისთვის: ვიცი,რომ
გეილ უაინენდმაკიშემარჩია, მაგრამთქვენიდასტურისგარეშე. .
.
მოხარულივარ, რომუარიარ თქვით.
–როგორცმსმენია, არცთუისედამყოლიადამიანიუნდაიყოთ, როცა
საქმეპროფესიულ პრინციპებსშეეხება, –თქვაქალმა.
–შეიძლებაკონფლიქტურიმართლაცვიყო, ოღონდ მხოლოდ
როგორცარქიტექტორი. .
.
–მაშ, ამპროექტთანდაკავშირებითაცუნდაველოდოთკონფლიქტებს?
–არამგონია, თუკიმისტერ უაინენდიარეცდება,საკუთარიგავლენის
ქვეშმომაქციოს.იცით, ზოგიერთიდამკვეთისთვისმუშაობაერთი
სიამოვნებაა, მეორისთვისკი სატანჯველი.თუმცაგადამწყვეტიმაინც
ესარაა.
–მაგრამნებისმიერინაგებობახომთავად შენახარ!–ჩაერთო
უაინენდი.
მისმაშინაურულმატონმააშკარადგააკვირვადომინიკი.ქმარსესარ
შეუმჩნევია, თუმცარორკმაკიმიაქციაყურადღება.
–მაგნათქვამისთვისმადლობა, გეილ!–თავიდაუქნიარორკმადა

მკითხველ თალ იგა

დომინიკიუცებვერცმიხვდა, შეგნებულად, მისგასაგონადგაუსვახაზიამ
გეილსთუუნებურად გამოუვიდა.
–უცნაურია, –გააგრძელაუაინენდმა, –საერთოდ, ნაღდიმესაკუთრის
ბუნებადამყვა უბრალო საფერფლეცრომვიყიდო, ისუკვერაღაც
განსაკუთრებულიხდებაჩემთვის, რადგანმემეკუთვნისდასხვასარავის!
ყველაფერსასეაღვიქვამ. ..პალტოიქნებაეს, "ბანერის"ახალინომერი
დახლზეთუჩემიმეუღლე. .
.ოღონდ ამსახლივითჯერ არაფერიმდომებია,
დამესაკუთრებინა!კაცმაარიცის, ვაითუდომინიკზეცვიეჭვიანო, იქრომ
გადავსახლდებით. ..არადა, ისიცკარგადვიცი, ესსახლისინამდვილეში
მუდამშენადდარჩებადაარაჩემად!
–ასეცუნდაიყოს. ..–თქვარორკმა, –ოღონდ, სულ სხვათვალსაზრისით!
–მაინც, რათვალსაზრისიაასეთი?
–როცარაღაცითაღტაცებულიხარ, ერთადერთსიტყვასამბობ ეგაა!
დაესსიტყვათანხმობისაცაა, აღიარებისაც, გამართლებისაც,
მადლიერებისაც. .
.რაცარგიყვარს, შენადვერაფერსმიიჩნევ, ხოლო
რაშიცსიყვარულსჩადებ ყველაფერიშენია!
–ამგაგებით, გამოდის, რომყველაფერისაზიაროა? !–გაიკვირვა
უაინენდმა.
–არა,გაზიარებააქარაფერშუაშია როცასაყვარელ სიმფონიას
ვუსმენ,მეხომისევევერ აღვიქვამმას, როგორცთავად კომპოზიტორმა
ჩაიფიქრა ცხადია, მისი” ეგაა!”ჩემისგანგანსხვავდება, იმწუთასმეხომ
საერთოდ არვარსებობდიმისთვის. ..მაგრამროცასაკუთარი
ჩანაფიქრით კმაყოფილიდარჩა, ამითმეცშემძინაუდიდესი
გამოცდილება: როცასახლისპროექტსვხაზავ, სრულიადმარტოვარ, და
ჩემს ეგაა!“-
სშენვერასოდესგაიგებ, გეილ; მაგრამროცაიმავესთქმის
სურვილითვითონაცგაგიჩნდება, ჩათვალე, რომთანამონაწილეგახდი!
უაინენდსგაეღიმა: „მომწონს, ხომიცი!ესეიგი, მონადოკიცჩემი
ყოფილა, ”
ენრაიტ- ჰაუსიც” ,”ქორდ- ბილდინგიც” .
..
–...
და” სტოდარდისტაძარიც” .
..–თავისთვისჩაილაპარაკადომინიკმა.
აქამდეუხმოდ უსმენდა: უაინენდსარასდროსარცერთსტუმართანასეარ
ულაპარაკია, ხოლო რორკი დარწმუნებულიიყო არცერთთავის
კლიენტსასეარ გადაუშლიდაგულს. ..მოსმენილიუკვირდადაისიც
იცოდა მოგვიანებითახლანდელიუთქმელობაროგორშეეცვლებოდა
სიბრაზითადააღშფოთებით!
–ჰო, ეგეც...–ხმაგაებზარაუაინენდს.
–ეგდაივიწყე, გეილ!–თქვარორკმა, ისეუდარდელად, მხიარულადაცკი,
მისგულწრფელობაშიეჭვსვერავინშეიტანდა.
–როგორცშენიტყვი, ჰაუარდ, –მშვიდადთქვაუაინენდმა, მერეკი
განაგრძო, –იმდენსისულელესლაპარაკობენადამიანისგანცდების
არამდგრადობაზე, არადა, მერომმკითხო, გრძნობათუგაქრა, ჩათვალე,
რომარცარსებულაარასოდეს!ვთქვათ, თექვსმეტიწლისასრაწიგნებიც
მიყვარდა, ახლაცისევემიყვარს. .
.
ოთახშიმსახურიშემოვიდა, ლანგრითკოქტეილიჩამოატარა.
დომინიკმაპირველმააიღოჭიქადათანუყურებდა, როგორდასწვდნენ
რორკისგრძელითითებითავისას.” არა, ჯერ არ გავგიჟებულვარ, ”–
გაიფიქრაქალმა, –„ შეიძლებაზღვარზეკივარ, თუმცაეტყობა, უცნაურ
არაფერსვამბობ აკი, მისმენენდაჩვეულებრივადმპასუხობენკიდეც.
გეილიცისეიღიმება. .
.”
მერესასადილოოთახშიგადავიდნენ; დიასახლისი, ვითომცარაფერიო,
წინწაუძღვაკაცებს, სწორედისე, როგორცმისისუაინენდსეკადრებოდა,
რაცმოეთხოვებოდაკიდეცმაგნატისცოლს, რომლისთვისაცრომელიღაც

მკითხველ თალ იგა

არქიტექტორისკიარა, სენატორების, კონგრესმენებისათუსხვადასხვა
რანგისდიპლომატებისმასპინძლობაცსრულიადჩვეულიამბავიუნდა
ყოფილიყო.
უაინენდმარატომღაცბეჭდვითისიტყვისბიზნესზეჩამოაგდოსიტყვა;
ისეშინაურულადდაბუნებრივადესაუბრებოდასტუმარს, თითქოსმისი
დიდიხნისსაქმიანიპარტნიორიყოფილიყო.დომინიკმაცჩააგდო
ორიოდსიტყვა როცაამასთავაზიანობამოითხოვდა, დამთანაცისე,
რომსრულიადუშუალოდ დაძალდაუტანებლადმოჩანდაესყველაფერი.
„ახლარომპირდაპირ მკითხოს, მასთანთუიწექიო, ალბათ გულწრფელად
მივუგებდი კი, გეილ, რათქმაუნდა- მეთქი,”–
გაუელვათავში.
შემდეგისევსასტუმროოთახსდაუბრუნდნენ; რორკისიგარეტს
აბოლებდადაფანჯრიდანგადასცქეროდაქალაქს.ქალიგვერდით
ამოუდგადათითქოსთავისთვისჩაილაპარაკა: ”
გეილსაცუყვარდა
ხოლმეაქდგომა, საღამოობით.ჭკუასკარგავდაცათამბჯენებზე. ”ვერც
შეამჩნია,რატომღაცწარსულიდრო რომიხმარა. ..
უაინენდმანახაზიგამოიტანაკაბინეტიდან, მაგიდაზედადო.კარგახანს
დასცქეროდნენ, რორკიფანქრისწვერით მიათითებდარაღაც
დეტალებზე, უხსნიდა,განუმარტავდა. .
.მისიხმაზედყურთანჩაესმოდა
დომინიკს, თუმცანათქვამსვერუსმენდა მთელ ამკიბისხვეულებზე,
ფანჯრებისჭრილსათუაივნებისგანლაგებაზესაუბარითითქოსჩინური
იყომისთვის. .
.ამორ კაცს, ეტყობა,მართლასჯეროდა, რომახლა
დომინიკისმომავალ სამყოფელზემსჯელობდნენ, რომდომინიკითუნდაც
ერთიღამისგამთევიიყომაგსახლისჭერქვეშ.

●●●

მდივანმაგოგონამგაკვირვებულმააწკიპაწარბები, როცამისაღებში
არისტოკრატულიიერის, საგაზეთო ფოტოებიდანყველასთვისკარგად
ნაცნობიმამაკაციშემოვიდა.
–გეილ უაინენდი, –ოდნავითავისდაქნევითმიესალმამდივანს, –
რორკისნახვამინდა, თუძალიანდაკავებულიარაა.წინასწარარ
შევთანხმებივარ.
რორკიმალევეგამოეგებაღიმილით თითქოსდა, ამგვარსტუმრობაში
არაფერიყოფილიყო უჩვეულო.
–გამარჯობა, გეილ,შემოდი.
უაინენდირორკსკაბინეტშიშეჰყვა; იქმხოლოდერთინათურა
ანათებდამაგიდაზეგაშლილ ნახაზებს, ფანჯარაშიკიქუჩის
ლამპიონებისშუქზემორიალეთოვლისფანტელებიციმციმებდნენ.
-შენთვისხელისშეშლაარ მინდოდა, ჰაუარდ.უბრალოდ, მთელიდღე
ოფისშიგავატარე, თავიაღარმუშაობს.ჰოდა, ვიფიქრე,შევუვლი-მეთქი.
..
უცნაურია,აქისეთ სიმშვიდესვგრძნობ, როგორიცსახელგანთქმულ
ევროპულ ტაძრებშიცკიარ მიგრძნია.რაცშეგხვდი, მასმერესაკუთარ
წარსულზევფიქრობ, არადა, რახანია,უკანაღარ მიმიხედავს...
ქარაგმებით არგელაპარაკები არცმაწუხებსეგამბავიდაარც
სიამოვნებასარ მანიჭებს.უბრალოდ, მოთხოვნილებაგამიჩნდა, გავლილ
გზასგადავავლო ხოლმეგონებისთვალი.შენ, უბრალოდ, იმიტომიქეცი
ამისმიზეზად,ბევრირამითმგავხარდაჩვენიცხოვრებაცერთნაირად
დაიწყო,ერთიათვლისწერტილიდან, ანუ არაფრიდან!არ მეთანხმები?
უცბად,მაგიდაზე ბანერის”გადაშლილინომერიშენიშნა.
–ამმაკულატურასვინკითხულობსაქ? !

მკითხველ თალ იგა

 –მე.
–დაროდიდან?
–თვეიქნებაუკვე.
–რა, მაზოხიზმმაშემოგიტია?
–არა, უბრალო ცნობისმოყვარეობისგამო.
უაინენდიწამოდგა, გაზეთსდასწვდადარამდენიმეგვერდი
გადაფურცლა.მერეისფოტოიპოვა, სადაც" საუკუნეთააღლუმის"
ნახაზებიიყოდაბეჭდილი:
–საშინელებაა, არა?რაუბედურებააამისთანარამეებისგამომზეურება!
მაგრამრაუნდაგააკეთო ფულსრეკლამაშიიძლევიან.ისე, როგორიყო,
რაუთხარიკომისიას?–ეშმაკურადჩაეღიმა, –გავიგე,გამოფენის
პავილიონისდაპროექტებაზეუარიგითქვამს თქვენთანვერ
ვითანამშრომლებ, შემოქმედებაშიკოლექტივიზმიარ გამიგიაო? !
–არა, მთლადმასეარიყო, გეილ.მაგათუნდათ, მთელიკონსილიუმი
შეყარონ.სისულელეა!მეშემიძლია, მუშებთანვიმუშაო,
ელექტრიკოსებთან, მოქანდაკეებთან. .
.ანუ ჩემივუთხრადაიმათიც
მოვისმინო.მაგრამმუშებსაგურებისდაწყობასმევერვასწავლიდა
ისინიცნუდამიწყებენნახაზებისსწორებას.არმესმის, როგორშეიძლება,
რამდენიმეარქიტექტორმაერთად აპროექტოსრამე.
–აი,სწორედეგაასაქმე!ერთიხელისაქნევითისეშეგიძლია, მოიშორო
თავიდანყოველგვარიჭუჭყი, წვეთიცარმოგეცხოს!მეკისულ ტალახში
მიწევსტოპვა. .
.ერთხელ კნუტიმყავდა, ქუჩაშიამეკიდა.რწყილიან-
ტილიანი, გაძვალტყავებული, მოკლედ უპატრონო.სახლამდეგამომყვა.
ვაჭამედაგავაგდე, მაგრამმეორედილით ზედკარებთანდამხვდა
დასკუპებული.ბოლოსდაბოლოს, დავიტოვე.ჩვიდმეტისვიყავიმაშინ.
გაზეთშიმუშაობაახალიდაწყებულიმქონდა, ჯერხელობასვსწავლობდი,
ჩემებურად.რაღაცეებიმომწონდა, რაღაცეებსვერვეგუებოდი. .
.ზოგჯერ
ძალიანმიჭირდა, განსაკუთრებითსაღამოობით.ერთხელ თავისმოკვლაც
კიდავაპირე.რამეზესიბრაზისგამოკიარა სიბრაზეპირიქით, უფრო
თავდაუზოგავიშრომისკენმიბიძგებდა დაარცშიშის, უფროზიზღის
გამო,
ჰაუარდ.თითქოსმთელისამყაროდამყაყებულ წყალშიიყოჩაძირული
დამეცამჭაობშივფართხალებდი!მერეჩემსკნუტსშევხედედავიფიქრე:
ამანარციცისდავერცვერასოდესგაიგებს, მერასიბინძურეშიმიწევს
ყოფნა-მეთქი...ისსუფთაიყო, ამსიტყვისსრულიმნიშვნელობით, რადგან
ამქვეყნისსიმახინჯისაღქმისუნარიარმიეცამისთვისუფალს.ახლავერ
გეტყვი,რაშვებამომგვარა, როცაწარმოვიდგინე, როგორაღიქვამდა
სამყაროსესპაწიაარსება!გვერდზემივუწექიდამისგულისცემას
მივუგდეყური. ..ღმერთმანი, გაცილებით უკეთვიგრძენითავი.ახლაკი
შენახარ
ჩემთვისისკნუტი გაზრდილი, მაწანწალა, მაგრამუკვეთავისუფალ
კატად ქცეული!აბა, როგორიპატივიდაგდე? !
რორკსგაეღიმადაუაინენდმაამღიმილშითითქოსმადლიერებაცკი
დაინახა..
.
–ხმაარ ამოიღო, ეშმაკსაცწაუღიაყველაფერი!გახედე, რაამინდია!
წამო,ცოტაგავიაროთ დამერესადმევისადილოთ.ყველასმაგივრადშენ
როგორუნდაიმუშაო? !
–სიამოვნებით.
_ოღონდ, ერთიჯერდომინიკსდავურეკავ ვეტყვი, შემაგვიანდება-
მეთქი.
უაინენდიყურმილსდასწვდადანომერიაკრიფა.

მკითხველ თალ იგა

–დომინიკ, როგორ ხარ?არა, ისეთიარაფერი.ცოტაზედმეტიმომივიდა,
გადავიღალე. .
.ერთითხოვნამაქვს: უჩემოდისადილე, კარგი?
შემაგვიანდება..
.არა,მედარორკიგავალთ სადმე. .
.ალო, მისმენ?ხო,
მისიოფისიდანვრეკავ.აბა, საღამომდე!
უაინენდისპენტჰაუსშიდომინიკიხელიდანარ უშვებდაყურმილს,
თითქოსჯერ კიდევესაუბრებოდავიღაცას. .
.რორკისსტუმრობისშემდეგ,
ერთისულიჰქონდა, მასთანმისულიყო,მარტოშეხვედროდასადმე, სულ
ერთიასად სახლიიქნებოდაეს, ოფისითუქუჩა.თუნდაცერთისიტყვა
ეთქვამისთვის, ანერთხელ მაინცჩაეხედათვალებში, ოღონდ ერთი
ერთზე!მაგრამარა ესრორკსშეეძლო მასთანმოსვლა, როცაკი
მოუნდებოდა.მისიხვედრიმხოლოდმოლოდინიღაიყო. .
.
იდგაასე, ყურმილითხელში.იცოდა, ფეხსაცვერგაადგამდაშინიდან.აი,
გეილ უაინენდიკი, როცამოისურვებდა, მაშინშეუვლიდარორკს.

●●●

უაინენდთანდაბარებულიელზუერთთუიზუსტად წუთიწუთზეეახლა
შეფსკაბინეტში.ესერთადერთიმდიდრულად გაწყობილიოთახიიყო
მთელ შენობაში მუხისმძიმეავეჯიიდგადაკედლებზეცკაკლისხის
პანელებიაეკრათ.მარტოსურათებსვერნახავდითაქ, ახლაკი, სწორედ
უაინენდისსაწერიმაგიდისპირდაპირ, გადიდებული, ჩარჩოშიჩასმული
ფოტოცეკიდა: ჰაუარდ რორკიხიდისმოაჯირზეგადახრილიყო და
”ენრაიტ-ჰაუსს”გასცქეროდა. ..
თუიმუაინენდსგახედა, ეჭვიანად;
მანაცსავარძელზეანიშნასტუმარს
დაღიმილით დაიწყო:
–არ მეგონა, ოდესმეთქვენსთეორიებსთუგავიზიარებდი, ელიზუერთ.
ყოველთვისძალაუფლებისმქონეთაფარისევლობასაკრიტიკებდითდა
მასებისპირდაპირობასგანადიდებდით.ჰოდა, მეც,
ყოფილი
პროლეტარიდაახლაჯიბესქელიკაპიტალისტი, პირდაპირ, მაგრამთან
ზრდილობიანადგეუბნებით წარმოდგენაარამაქვს, რაგამოძრავებთ
და,კაცმარომთქვას, დიდადარცმაინტერესებსეგამბავი: ამიტომარც
შეკითხვებსდაგისვამთდაარცთქვენიახსნა- განმარტებისმოსმენა
მსურს.უბრალოდ, მარტივადდაგასაგებადგიცხადებთ, –უაინენდმა
კედელზეგაკრულ ფოტოზემიანიშნა, –თქვენსოპუსებშიამკაცის
სახელისადაგვარისთუნდაცგაკვრით ხსენებაცკიაქედანდათხოვნის
ფასადდაგიჯდებათ.ოღონდ, ახლადადებულ კონტრაქტსათუმის
რომელიმემუხლზეარდამიწყოთლაპარაკი არ გირჩევთამას. ..თქვენს
რუბრიკასგაუძეხით სათაურისშესაბამისად!
–ბატონიბრძანდებით, –მხრებიაიჩეჩათუიმ,–ამეტაპზე, მისტერ
რორკისსახელსტაბუედება.
უაინენდმამძიმედ დაუქნიათავი.თუიწამოდგა.
–კარგად მენახეთ, მისტერუაინენდ.

გეილ უაინენდითავისსაწერმაგიდასუჯდაოფისშიდა ბანერის”

მეწინავისამონაბეჭდსკითხულობდა მრავალშვილიანიოჯახების
ზნეობრივიუპირატესობებისთაობაზე.წყალწყალა,
ბრტყელ- ბრტყელი
ფრაზებიგადაღეჭილისაღეჭირეზინივითეწელებოდაგონებაში.მერე
სარეკლამო ფოტოებსგადახედა; რეკლამასსოლიდურიშემოსავალიკი
მოჰქონდა, მაგრამთავადხომცოცხალითავითპირშიარ ჩაიდებდა

მკითხველ თალ იგა

სწრაფიკვებისიმსისაძაგლეს, რომელსაც ბანერი”ლამისფრანგული
სამზარეულოსგასტრონომიულიშედევრებივითასხამდახოტბას!
ანთუნდაც, ამგვარიგანცხადებებირადღირდა: "თავდაჭერა
ქალიშვილისუპირველესიღირსებაა! "ანდა"ჩვენიჰოროსკოპი
გიკარნახებთ, წახვიდეთ თუარადღესპაემანზე! ”
მერეპუდინგებისმწარმოებელ კომპანიასთანგაფორმებული
ხელშეკრულებაგაახსენდა ხუთიწლისგანმავლობაში, ყველასაკვირაო
გამოცემაში, ორისრულიგვერდიუნდადაეთმომათიპროდუქციის
რეკლამისთვის.
გუნებამოშხამულმამძიმედაიღოთავიდარორკისფოტოსგახედა.
რატომღაცუცბადმოეშვაგულზე, ყურმილსდასწვდადანომერიაკრიფა.
–ჰაუარდ, მოდირა, ერთად წავიხემსოთსადმე.ახლაოფისიდანთუარ
გავედი, შეიძლება, გავაფრინოკიდეც.
ცოტახნისშემდეგ, უკვე”
ირლანდიულ პაბში”რომმიუსხდნენმაგიდას,
თითქოსმოუბოდიშასავით:
–არაფერიგანსაკუთრებული, ჰაუარდ!უბრალოდ, ადამიანური
ურთიერთობამომენატრა.
–ეგეთსვისელაპარაკე?
–ლანსელოტკლოკის.ფოტოცკიგადაგვიღესერთად,
–ეგვიღაა?
უაინენდსთავიუკანგადაუვარდადაისეახარხარდა, მისზურგსუკან
წამსვეშეშფოთებულიმიმტანიაისვეტა რამეხომარ ავურ- დავურიეო...
–აი, სწორედესმომწონსთქვენშიყველაზემეტად, მისტერრორკ_
იმიტომაცმომინდათქვენთანერთადგასვლა. ..მარტოთქვენშეგიძლიათ,
ასეალალად აღიაროთ საკუთარიუმეცრება!
–ეგეთირავთქვი?
–კარგირა, არცწიგნებსკითხულობ, არცწიგნებზეგამოხმაურებებს. .
.
ხაზავდახაზავ, მეტიარაფერიარ არსებობსშენთვის.უფალილანსელოტ
კლოკი, როგორცჩემივეგაზეთისფურცლებზეწერენ
„თანამედროვეობისუმგრძნობიარესიშემფასებელიასაერთაშორისო
მოვლენებისა” .ახლახანვიღაც- ვიღაცეებმაწლისავტორადაცაღიარეს
დასაკვირაო დამატებაშიმისიბიოგრაფიისდაბეჭდვასაცკივგეგმავთ!
ხელიხელგადახვეულებსგადაგვიღეს წარმოგიდგენია? !არადა, სულ
აბრეშუმისპერანგებსატარებსდაჯინითყარს. .
.მისიმეორეწიგნიიმის
თაობაზეა, როგორ დაეხმარაბავშვობისდროინდელიმოგონებები
თანამედროვესაერთაშორისოურთიერთობათახლართებში
გასარკვევად!როგორია?კარგი, შევეშვათამას.გათბა" გინესი...
"
აიასე, ხანდაურეკავდა, ხანოფისშიშეუვლიდა, ხანკისულაცშინ
მიადგებოდახოლმე: რორკს ენრაიტ- ჰაუსში”ჰქონდაბინა, რომლის
ფანჯრებიცისტ- რივერსგადასცქეროდა სამუშაოოთახი, ბიბლიოთეკა,
საძინებელი. ..ავეჯიმისივედიზაინითიყოდამზადებულიდაუაინენდი
კარგახანსვერხვდებოდა, ესსრულიადშეუმჩნეველისკამი, მაგიდათუ
დივანირანაირად ახდენდაერთდროულადსინატიფისადასიმდიდრის
შთაბეჭდილებას, თანთითქოსადგილსაცარიკავებდა, თავისუფალი
სივრცისგანცდასბადებდა.თუმცა, დანახარჯისთვალსაზრისით, ამაზე
„ღარიბულად“გაწყობილ ბინაშიბოლო ოცდახუთიწელიწადია, ფეხი
აღარ შეედგა.
ერთხელ უთხრაკიდეც ჩვენისთანაორ განსხვავებულ კაცსდედამიწის
ზურგზევერიპოვიო.
–ერთდროსმეცასევფიქრობდი, –უპასუხარორკმა.
_ეხლარა, აზრიშეიცვალე?

მკითხველ თალ იგა

 –ასეცშეიძლებაითქვას. ..
–რისმერე?
–იცირა, გეილ, იყოერთიკაცი, ვინცთავად ბოროტებისგანსახიერებად
გთვლიდადამიმტკიცებდა ცხოვრებადამინგრიადაშენციმავეს
გიზამსო. .
.მეცასემეგონა, სანამპირისპირ შეგხვდებოდი.
–მერე, მაგითრაშეიცვალა?
–აი,ამასკივერაგიხსნი. ..
უაინენდისმანქანით თვეშიერთი- ორჯერმაინცჩადიოდნენ
კონექტიკუტში, მშენებლობისდასახედად.უაინენდიგანზეგადგებოდა
ხოლმე, არაფერშიერეოდა, ჩუმადადევნებდათვალს, როგორამოწმებდა
რორკიყოველ წვრილმანს, როგორთანასწორივითესაუბრებოდამუშებს,
საქმიანშენიშვნებსაძლევდაუფროსოსტატს. .
.ხანდახანამთავისი
ორადგილიანისპორტულიმანქანითუაინენდიმარტო, რორკისგარეშეც
მოადგებოდახოლმეაქაურობას, შორიახლო გააჩერებდა, გადმოვიდოდა
და
მონუსხულივითუცქერდამშენებლობას.მუშებიგაკვირვებით
გახედავდნენხოლმეძვირფასსამოსშიგამოწყობილ, არისტოკრატული
გარეგნობისამკაცს, ქანდაკებასავითრომიდგაშემაღლებულზე. .
.
ერთხელაც, აპრილისთვეში, სწორედასე, მარტო რომშეუდგაუკვე
თავისად ქცეულ სერპანტინს, თოვლისფონზეალაგ- ალაგგაჩენილი
მწვანეკუნძულებიმოხვდათვალშიდამაშინღამიხვდა გაზაფხულიც
მოსულიყო, ბოლო რამდენიმეკვირაისეთიგადატვირთულიჰქონდა,
კალენდარიარცგადაუფურცლავს. ..უეცრადგაიფიქრა ნეტავკიდევ
რამდენიგაზაფხულიდამრჩაო.აქამდესაკუთარასაკზეარასოდეს
დაფიქრებულა, არციმაზე, რამხელაცხოვრებაჰქონდამისთვის
მოზომილიგანგებას.გეილ უაინენდი, საკუთარიწარმოდგენით, მისივე
მანქანისძრავასჰგავდა, საათივითრომმუშაობდადათავადვე
აკონტროლებდადროსადამანძილს.„ არა,არაფერსვნანობ, ”–გაიფიქრა,
–„ ბევრირამდამაკლდაცხოვრებაში, მაგრამბევრიცწავგლიჯე.მეგეილ
უაინენდივარ მიცხოვრია, საქმემიკეთებია, მყვარებია. .
.ერთდღესაც
არ ვნანობ, ყველაჩემიიყო!
ბოლოსდაბოლოს, თუკიმართალია, რომყველასუზენაესი
მსაჯულისთვისმოუწევსანგარიშისჩაბარება, იმასკიარ ვეტყვი რა
მიკეთებიაამცოდვილ მიწაზე, არამედრაცარასოდესჩამიდენია
არაფერზეარავისნებართვაარმითხოვია!არ მომერიდება, ვუთხრა:
გეილ უაინენდივარ კაცი, რომელმაცყველასახისდანაშაულიჩავიდინე,
ერთისგარდა ყოფიერებისმშვენიერებაარ წამიბილწავსდაარც
საკუთარიარსებობისგამართლებამიცდიასხვისხარჯზე!ამითვამაყობ
კიდეც,
რომჩემიხნისადამიანთაუმეტესობისგანგანსხვავებით, აღსასრულზე
ფიქრისას, არ ვწუწუნებ რააზრიჰქონდაჩემსყოფნას- მეთქი!მე, გეილ
უაინენდივიყავისაკუთარიარსებობისაზრიცადაგამართლებაც” ..
.
გორაკისძირსმიადგა, მანქანაგააჩერადაძრავაცგამორთო.იქიდან
ფეხითშეუყვააღმართს; შორიდანვედალანდარორკისფიგურა,
ხარაჩოებზერომმიმოდიოდადახელებითრაღაცასანიშნებდამუშებს.
უცნაურადიდგა, საკუთარინაგებობისჩონჩხსმოგაგონებდათ: ფეხებიგან
-გან,თავიაწეული, ხელგაწვდენილი. ..„ნებისმიერისტრუქტურა, ”–
გაიფიქრაუაინენდმა, –„აი,ამკაცისარიყოს, კონცენტრაციის,
წონასწორობისადაგამძლეობისშერწყმისნაყოფია. ..თორემთავად
შენობის
აგებასრაუნდა ესეცისეთივემექანიკურიშრომაა, როგორცძაფის

მკითხველ თალ იგა

დართვათუავტომობილისაწყობაკონვეიერზე. .
.“
მერერორკიგამოეგებადამალეგვერდიგვერდმიაბიჯებდნენბილიკზე,
გორაკისთხემისკენ, ჯერშეუფოთლავხეებსშორის.
–შეყვარებულითუყოფილხარ?–მოულოდნელად ჰკითხაუაინენდმა.
რორკმამკვეთრად მოაბრუნათავი: "ახლაცმიყვარს. ..
"
–არა,ქალებისამბავშიარ გეკითხები.აი, ხარაჩოზეროცადგახარ,
მაშინრასგრძნობ?ბევრისაგანგამიგია ბედნიერებაამცოდვილ
მიწაზემიუღწეველიაო. .
.შენცხომგინახავს, როგორცდილობსასეთი
ხალხი, რაღაცსიხარულიმაინციპოვოსამცხოვრებაში, ტყავიდან
ძვრებიან. .
.ისე,მართლარატომუნდასდევდესტკივილინებისმიერი
ცოცხალიარსებისსიცოცხლეს?ვისააქვსუფლება, ადამიანსმოსთხოვოს,
საკუთარისიხარულისგარდა, ნებისმიერისხვარამდაისახოსარსებობის
მიზნად? !არადა, ჩვენხომყველასესგვინდა. ..ადამიანთაუმეტესობა
ცხოვრებისაზრსვერპოულობს.ასეთებსპატივსვერვცემ იმათ, ვინც
რაღაცმაღალ მიზნებზედაადამიანისმაღალ დანიშნულებაზე
ლაქლაქებენ, ვინცარიცის, რისთვისიცხოვროსდაჩემითავივერ
მიპოვიაო წუწუნებს.არადა, არცარავისრცხვენიაამგვარიწუწუნიდა
ზოგიამაყობსკიდეცსაკუთარიმე- სმიუსაფრობით. .
.
რორკიწამითშეჩერდა, მიდამოსგახედა, მერეერთ ტოტსდაადგა
თვალი, ხესთანმივიდა, ტოტსხელიჩაავლოდანელ- ნელადაღუნა. .
.
„ხედავ,გინდა, მშვილდსმოხრიამისგან, გინდა, შუბსგამოთლი, გინდა,
ხარიხად გადებდაგინდა, საბიჯგელადიხმარ.ჩვენიცხოვრებაცასეა. ”
–ძალასგულისხმობ?
–არა,თავადსამუშაოს, –ტოტსხელიუშვა, –იმმასალას, რასაცბუნება
გთავაზობს, რასაცშენმისგანქმნი.რაო, რასმიყურებ?
–შენიფოტოგამახსენდა, კედელზე. .
.

●●●

დომინიკირორკისვიზიტებსაცშეეგუადაიმაზრსაც, რომამდროს
სტუმარიუაინენდსეკუთვნოდადაარა მას. ..ღიმილითხვდებოდა,
გულთბილად, ოღონდ როგორცგეილ უაინენდისთავისებურიდანამატი
დაარა დომინიკფრენკონი.სადილსრომმორჩებოდნენ, მუდამმარტო
ტოვებდაკაცებსბიბლიოთეკაშიდათავისოთახსმიაშურებდახოლმე.
მერეშუქსჩააქრობდა, გაუნძრევლადიჯდადაუცნაურიფიქრები
ეძალებოდა: ”.
..ესააჩემიმოვალეობა.ესაასასჯელი, რაცსიყვარულმა
მომისაჯა.წინაღდგომაარიქნებოდაიმდენადმძიმეჩემთვის, როგორც
ამისმოთმენაა.მაგრამარაუშავს, შენიგულისთვის, ამასაცავიტან,
რორკ. .
.”
დარორკიც, რამდენითვალსგაუსწორებდა, თითქოსდაუსიტყვოდ
ეკითხებოდა: ”დარამერე, რამოხდა?განაროდისმეუერთმანეთოდ
ვყოფილვართ?ახლახომგესმის. ..
“დაესარ იყომისთვისგამოტანილი
განაჩენი,ესუფრო წვრთნასჰგავდა სულისადასხეულისაც
ერთდროულად, თითქოსდა, ასეხდებოდაცხადი, რომარავითარი
წინაღობაარარსებობდა!
მარტო არასოდესდარჩენილანპირისპირ.ქალიიცდიდა.
მშენებლობაზეერთხელაცარდაუდგამსფეხი; უთხრაკიდეცქმარს
მხოლოდდასრულებულსვნახავო.თავადრორკზეარასდროსარაფერი
უკითხავს,მაშინაცკი,ერთხელ ქმარილამისშუაღამისასრომდაბრუნდა
შინდაუთხრა რორკთანშევრჩიამდენხანსო.მერეესკიდევ
რამდენჯერმეგანმეორდა, უაინენდიუკვეხშირადსტუმრობდაიმბინას,

მკითხველ თალ იგა

სადაცდომინიკსფეხიარასოდესშეედგადავერციტყოდა, როდისმეთუ
ეღირსებოდაამას.
ერთხელ გაბედადაჰკითხაკიდეც: ”რაარისეს, გეილ,აკვიატება?
”
–ალბათ. ..–მიუგო ქმარმადაცოტახნისმერედაამატა, –მიკვირს,შენ
რატომაითვალწუნე!
–ეგარასოდესმითქვამს. ..
–მეხომვხედავ!თუმცა, შენისაქმისაშენიცი. .
.ისე,
უფროახლოსრომ
გაიცნობ,ვაითუ,მართლაშეიძულო: ზუსტად შენიასლიადაიმიტომ!
აკვიატებისთვისკინუდამძრახავ რაცისგავიცანი, კიდევუფრო
შემიყვარდი, თითქოსკიდევუფრო მეტიუფლებაგამიჩნდაშენზე. .
.
–მოკლედ, რაარისისშენთვის ახალიკერპი?
–არა, უფროჯვალოსპერანგი. ..
მერექალიზემოთავიდა, უაინენდიკიფანჯარასმიუახლოვდადაღამის
ცასახედა.უცბად გაუელვა: "
სიდიადეთავად ვარსკვლავებშიკიარაა, ვინც
მათხედავს, იმათში.
.."

–თანამედროვესამყაროსმთავარიპრობლემაისაა, –ბრძანა
ელზუერთთუიმ, –რომჩვენმაინტელექტმაპიროვნებისთავისუფლება
დაკანონისძალმომრეობავერაფრითშეუჯერაერთმანეთს.
სინამდვილეში, თავისუფლებაცადაიძულებაცერთიქიმერაა.მარტივი
მაგალითი: შუქნიშანიზღუდავსშენსთავისუფლებას, მაშინგადაჭრაქუჩა,
როცამოგეპრიანება; მაგრამიგივეშუქნიშანიავტობუსისქვეშჩავარდნის
საფრთხისგანგათავისუფლებს. .
.იმპირობითრომიშოვოთსამსახური,
ხუთიწელისხვაგანვერსადგადახვიდეთ, ეს,რათქმაუნდა,თქვენს
თავისუფლებასშეზღუდავს, მაგრამუმუშევრობისშიშისგანაცხომ
გათავისუფლებთ?ასერომ, როგორცკირაიმეახალ შეზღუდვას
გვიწესებენ,იქვე,ავტომატურად, ახალ თავისუფლებასაცვიღებთ!
მოკლედ, იმისთქმამსურს, რომესორიცნებაგანუყოფელიადა, ergo,
სრულითავისუფლებამხოლოდ სრულიშეზღუდვისპირობებშითუ
მიიღწევა!
–ნამდვილად!–შესძახამიჩელ ლეიტონმა.ლეიტონსმეოთხედი
მილიონიდოლარიერგო მემკვიდრეობით, უკვექრისტესასაკისა
მოწეულიყო დამაინცსულ იმასცდილობდა, როგორმეთავი
ემართლებინაბედისამდაუმსახურებელიწყალობისგამო.ახლაის
საკუთარსავარძელშიგამოჭიმულიყო, თავისივესასტუმროოთახში,
ერთდროულადრომაელიპატრიციუსისადაჭირვეულიბავშვისპოზაში.
მთელიმისიგარეგნობა, ზოგადად, ამგვარივეორაზროვნებისკვალს
ატარებდა: მისსხეულსთითქოსუდროოდ შეეწყვიტაზრდა გრძელი
ტორსიდამოკლეფეხებიუცნაურიინფანტილურობისშთაბეჭდილებას
ტოვებდა; თხელი, არწივისებურიცხვირიჰქონდადათანფომფლო,
ხორციანილოყები, რაცჭირვეულ ბავშვთანმისმსგავსებასკიდევუფრო
აძლიერებდა.
როგორცყოველთვის, უზადოდ ჩაცმულ- დახურულმაელზუერთთუიმ
თვალიმოავლოოთახს.იქაურობასავსებითთანამედროვედიყო
გაწყობილი: ცოტათიკოლონიალურისტილი, ცოტათიფრანგულიამპირი,
ალაგ-ალაგმოდერნისტულინაკეთობანი მოკლედ, მთავარიისიყო,
რომყველაფერსსიმდიდრისიოლადშესამჩნევიდაღიაჩნდა.
–დიახაც!–ისეთიხმითგააგრძელალეიტონმა, თითქოს
შეწინააღმდეგებასაპირებდავინმე, –ტვინიწაიღესამთავისუფლების

მკითხველ თალ იგა

მოთხოვნით!ანვისრაშისჭირდება, ბოლოსდაბოლოს!მეთუმკითხავთ,
მოწესრიგებულ, კარგადდაწყობილ- დალაგებულ საზოგადოებაშიხალხი
ბევრადუკეთ იგრძნობდათავს. ..აი,როგორცხალხურანსამბლებშია
ხოლმე ყოველთვისმშვენიერისანახაობაა.ესკიიმიტომ, რომ
თაობებისდანატოვარიადავიღაცჩამოთრეულებსარავინაძლევს
უფლებას, ძირძველ ტრადიციებშიჩაყონცხვირი. ..ესგვჭირდებასწორედ!
ჩარჩო, მტკიცეხელიდასწორიგეზი.
-შესანიშნავიშედარებაგამოგივიდათ, მიჩ,–გამოეხმაურამისტერთუი,
–მუდამმაგასგიჩიჩინებდით, ცინცხალიგონებაგაქვთ- მეთქი.
ქათინაურით აშკარადნაამებმალეიტონმაუკვემეტირიხითგანაგრძო:
-იმისთქმამინდა, რომფართოარჩევანისუფლებაუფროდიდ
ბედნიერებასსულაცარნიშნავს!როცაყოველდღიურადრაღაცახალი
არჩევანისგაკეთებაგიწევს, თავგზაციოლადგერევაკაცს. .
.დასაზღვრულ,
ჩარჩოშიჩასმულ საზოგადოებაშიკი. ..
–ოღონდ, საზოგადოებისკეთილმოწყობასჩვენისულიერი
ფასეულობებიცარ უნდაგადავაყოლოთ, –ჩაერთოჰომერსლოტერნი, –
რაიმეკანონიუნდაარსებობდეს, რომელიცდიდსათუპატარას
მიღმისმიერისშესწავლასაცდაავალდებულებს. ..
–გეთანხმებით, –კვერიდაუკრალეიტონმა, –სასულიერო
ღირებულებები, ერთიმხრივ, დადიალექტიკურიმატერიალიზმი, მეორე
მხრივ..
.
–არცარავითარიწინააღმდეგობა!–წამოხტაჯესიკაპრატი, –
მომავლისსამყაროშიესორივეუმტკივნეულოდშენივთდება.
-კაცმარომთქვას, ესორივეერთისნაირსახეობაა.მიზანიხომორივეს
ერთიაქვს, –მძიმედ წარმოთქვაელზუერთთუიმ.
–მეთუმკითხავთ, მოყვასისადმისიყვარულიერთადერთიზნეობრივი
პრინციპია,–თავისასმიერეკებოდაჯესიკა, –უზენაესიპრინციპიდა
ზეგარდმომოვალეობა, რაცთავისუფლებაზებევრადუფრო დაფასდება!
ბედნიერებასთანზიარებისერთადერთიგზაცეგაადავინცამგზაზე
შედგომასგაურბის, იმასთავადსაზოგადოებამუნდაგამოუტანოს
განაჩენი!ჩასაქოლიუნდაჩაიქოლოს ბოლოსდაბოლოს, მათ
ცხოვრებასსაერთოდ რააზრიაქვს. .
.
ჯესიკაპრატისფერმკრთალი, საღებავმიუკარებელისახედა
ზეაპყრობილი, ზღვისფერითვალებიშუასაუკენეებისნახატს
მოგაგონებდათ, მავანიმესამეხარისხოვანიხელოვანისყალმით
დახატულს. ..
ცხოვრებაშიმასერთადერთიმისწრაფებაასულდგმულებდა უმცროსი
დის,რენისგაბედნიერება.ამმიზანსშესწირასაკუთარიმეცადაპირადი
ცხოვრებაც.არაფერზედაუხევიაუკან, ლამისმაჭანკლობასაცკიმოჰკიდა
ხელიდაბოლოს, მაინცმიაღწიათავისას: ახლარენიმისისჰომერ
სლოტერნისადიწოდებოდა.
–ახლანამეტანსაცნუიტყვი, ჩემოკარგო, –შეეხმიანასიძე,ყველა
შენსავითწმინდანიხომვერიქნება. ..
–სრულიადუსაგნო კამათია, –მოულოდნელად აიღოსიტყვაევა
ლეიტონმა, –დღესდღეობით, თავისუფლებისავინჭკუადამჯდარსსჯერა?
მომავალისოციოდაგეგმარებასეკუთვნის.იძულებათავად ბუნების
კანონია ესაადაეს.
ევალეიტონს მაღალ, ზომიერად ფერხორციან, მუდამჟამუმანკოდ
მოღიმარ ქალს ღრმადსწამდა, რომამქვეყნადმისიმოვლინების
ერთადერთიმიზანიბაირახტრობაიყო ანუ, ავანგარდშიდგომა, სულ
ერთია, სადდარასაქმისთვის.საკუთარ თავსხშირად” ზეგინდელ დღესაც”

მკითხველ თალ იგა

კიუწოდებდახოლმე.მისიიდეალიჯორჯნოელ გორდონბაირონი
გახლდათ დათავისიკერპისკვალად, შესანიშნავისპორტსმენიიყო:
დაჯირითობდა, ცურავდადაარცსპორტულიმანქანისათუპაწია
თვითმფრინავისმართვაშიუდებდატოლსმამაკაცებს.მეუღლე, მიჩელ
ლეიტონი, მასდასანახადვერიტანდადაახლაცარშეარჩინასიტყვა:
–როგორ თუუსაგნო, სიხარულო?აკრძალვაშესანიშნავირამაა როცა
სიკეთემოაქვს.ვგულისხმობ, როცაესსიყვარულითკეთდება.ეგაა, რომ
ჩვენსთანამემამულეებსამასაგრეიოლად ვერშეაგნებინებ.
მიჩელ ლეიტონსვერაფრითეპატიებინაბედისწერისთვის, ამდენი
ფულირომერგო მემკვიდრეობითდაამისმეასედ დაფასებასვერ
ეღირსასაზოგადოებისგან: არავისაინტერესებდამისითვალსაზრისი
ხელოვნებაზე, ლიტერატურაზე, ისტორიაზე, ბიოლოგიაზე,
სოციოლოგიასათუმეტაფიზიკაზე მხოლოდხელმოწერილი
ჩეკებისთვისუხდიდნენმადლობას, ისიცღმერთმაიცის, გულწრფელად
თუარა.
-დაცოლქმრობისსაქმეროგორღაიქნება?–იკითხაუცებრენი
სლოტერნმა, –აკითავისუფალ სიყვარულსმიეცემაგასაქანიო?
სიმართლეითქვას, ესსაკითხისინამდვილეშიდიდადარცანაღვლებდა,
ოღონდეტყობა, ასეჩუმადჯდომამობეზრდა.ელზუერთთუიმამაზე
მხოლოდჩაიღიმადაარაფერიუთქვამს.
–პირადიარჩევანისაერთოდუნდაგამოირიცხოს, –განაცხადაევა
ლეიტონმა, –მეთუმკითხავთ, ცალკეულიპიროვნებისცნებასაერთოდ
აღარციარსებებს, მხოლოდკოლექტიურ ერთობასექნებაგასავალი.
მოულოდნელად, საუბარმაზოგადადხელოვნებასადა
თანამედროვეობისცნობილ სახეებზეგადაინაცვლა.
„ლოისკუკსგანუცხადებიაამასწინათ, სიტყვებიაზრისწნეხისგანუნდა
გამოვათავისუფლოთო; თორემესიგივეა, კაპიტალისტებირომფართო
მასებსუწევენექსპლუატაციასო.მთლად კარგადვერგავიგე, მაგრამ
მომეწონაკია. .
.აიკი თურაჰქვიაიმას?–გაიძახის, თეატრისიყვარულს
იარაღად უნდავაქციოთო.მოქმედებასცენაზეკიარა, მაყურებლის
გულებშიუნდამიმდინარეობდესო. .
.ჯულზფაულერსკიდევ" ბანერის"
საკვირაონომერშიდაუბეჭდავსწერილი.თურმეამტკიცებს, მომავალში
თეატრისაერთოდ აღარიქნებასაჭირო უბრალოადამიანთაცხოვრება
თავისთავადხელოვნებისერთიდარგიადაშექსპირისტრაგედიები
ჭირსაც
წაუღიაო.მომავალშიკრიტიკოსიმხოლოდ მიმოიხილავსფართო
მასების
ყოფასდაშემოქმედებითადმიაწოდებსამასმკითხველსო. ..
”
ელზუერთთუისარცამბოლორეპლიკისთვისმიუქცევიაყურადღებადა
ყურებიმხოლოდმაშინღაცქვიტა, როცამიჩელ ლეიტონმააიმაღლახმა:
„ეგ"ბანერიც"ყელშიამომივიდაუკვე!ერთიალილუიამღვდელსაც
შესცდებაო ელზიმსულ ტყუილად ჩამაყრევინამაგგაზეთშიფული! ”
–ცოტაცმოითმინე, მიჩ, –მშვიდადგაეპასუხათუი.
–გინდათქვა, ჩემიწილიარ უნდაგავყიდო?
–არავითარშემთხვევაში, მიჩ!
–კარგით,რა, ელზუერთ!არ გაგიგიათ, რაამბებიხდება?უაინენდის
საწინააღმდეგომოძრაობაზეარაფერიგსმენიათ?ვიღაცგასუები
მეთაურობს, ყველგანსაპროტესტოწარწერებსაკრავენ, მანქანებზეცკი
"ბანერი"არ იკითხოთო!ამასწინათჩემიუხუცესიკლიენტიმომადგა,
კონექტიკუტელიადამესამეთაობისრესპუბლიკელი. .
.ასემითხრა, ეგ
უაინენდინამდვილიდიქტატორიადათქვენიმაღაზიებისქსელშირომ

მკითხველ თალ იგა

კიდევვნახო" ბანერი",ჩემიფეხიაღარიქნებააქო!
–ეგერთიადამაგისთანებსთუხალხიაჰყვა. .
.
–კიმაგრამ, რასჭირსამგაზეთსასეთი?–მიამიტადიკითხარენიმ.
–ჩემოკარგო, პოლიტიკისაშენარაფერიგაგეგება, _უთხრაუფროსმა
დამ,–ეგგაზეთისაზიზღარირამაადათავად უაინენდი კიდევუარესი!
მხოლოდმდიდრებისინტერესებსიცავს.
–რავიცი, ძალიანსექსუალურადკიგამოიყურება. .
._არ დაუთმორენიმ.
–ღმერთო დიდებულო!–ხელებიაღაპყროევალეიტონმა.
–კარგით ახლა!რენისაცაქვსსაკუთარიაზრისგამოთქმისუფლება, –
ახლაუკვეძულომივით გადაეფოფრადასჯესიკა.
–ნაბიჭვარი!–განაცხადამიჩელ ლეიტონმა, –ვინჰგონიათავი?მაგის
ჟურნალისტობაარ გაიშვა!აქეთვასწავლი, თუუნდა.იდეებისმეტირა
მაქვს.
..აქაოდა, თავადამოვძვერიწუმპედანო. .
.რამერე?რა
გაუკუღმართებულისნობიზმია!თუსადღაცბინძურუბანშიარ დავიბადე,
ვითომრა კაციარავარ?ამდენიფულიარ მქონდესსაპატრონო, მევიცი,
რასაცვიზამდი!
ამტირადისსაპასუხოდ ხმაარავისგაუღია; ყველამიცოდა,
ისტერიკამდემისულ მიჩლეიტონთანდავახეირსარავისდააყრიდა. ..
მხოლოდელზუერთ თუიმჩაიღიმათავისებურად, ერთინაბიჯიწადგაწინ
საყოველთაოყურადღებისმისაპყრობად, შემდეგკიმშვიდადდა
მკაფიოდგანაცხადა:
–გრცხვენოდეს, მიჩ!
სამარისებურისიჩუმეჩამოვარდა.მიჩელ ლეიტონსცხოვრებაში
არავინშედავებია, არავინდაარასდროს, მსგავსირამკიალბათ დედ-
მამასაცარასოდესუთქვამსმისთვის.რაგასაკვირია, გაოგნებისგანყბა
თუჩამოუვარდა.
–მეცკიმრცხვენიაშენმაგივრად, მიჩ!–გააგრძელათუიმ, –გეილ
უაინენდისთვისთავისგაყადრებარამგაფიქრებინა!შენიმგრძნობიარე
ბუნებისადაჰუმანურიაზროვნებისმქონეკაციმაგბინძურბიზნესში
უაინენდივითრასგაჯეჯილდებოდა? !აქპიროვნებისშეუთავსებლობის
ამბავიამთავარიდაარაფული.
ოთახშითავშეკავებულიაპლოდისმენტებიგაისმა.
ელზუერთთუიმსაკმაოდ გვიანმიატოვათავყრილობადაუკაცრიელ
ქუჩაშიგამოვიდა.გადაწყვიტა, მუხლისგასაშლელად, ფეხითწასულიყო
შინ.მერეუცბად შეჩერდა, თავიუკანგადააგდოდაგადაიხარხარა.ქუჩის
სიჩუმეშიესხმაისეგაისმა, რომუცებერთიახმახიპოლიციელიაესვეტა,
თავშეკავებულადჰკითხა: "
რაიმეპრობლემაა, სერ?”
–არა, სანამჩემიპოლიციამემიცავს!ისე, რამერომიყოს, კივარ
დასაპატიმრებელი. .
.
–კარგი, კარგი, –ჩაიბურტყუნაწესრიგისდამცველმა, –გავიაროთ.
თითო ჭიქავისარ მოგვსვლიაზედმეტი. .
.

კიტინგიოფისშიიდგადაბოლო მუშისწასვლასელოდებოდა: მეორე

სართულზეამავალიკიბემოშალეს, ჭერშიღიასივრცეცამოავსესდა
"კიტინგისადადიუმონის"ფირმაშიგაიფრენკონისარსებობასუკვე
აღარაფერიგაახსენებდაკაცს.თუმცა,მისიკაბინეტისგაუქმებათუ
მთელიმეორესართულისფართზეუარისთქმამთავარიარ იყო: ბოლო
წლებიპიტერკიტინგისსაქმე,მისივეფირმისაარიყოს, სულ უკან-უკან
მიდიოდა.ვერციტყოდა, როდიდანდაიწყოესდაღმასვლა ” საუკუნის

მკითხველ თალ იგა

გამოფენა”რომსრულიკრახიაღმოჩნდა, ესკიდევარაფერი; საქმეისაა,
გამანადგურებელ რეცენზიებშიელზუერთთუისაცრომერიახელი. .
.ისიც
უნდაითქვას, კიტინგისგარდა, ამითთითქოსგუნდისარცერთისხვა
წევრისრეპუტაციასარმისდგომიაჩრდილი: გორდონლ, პრესკოტი
კვლავაც“ ამერიკისმშენებელთასაბჭოს”თავმჯდომარედრჩებოდა,
ოგუსტუსუებსდაკვეთებიარშემოჰკლებია, არცრელსტონჰოლქომბის
სახელიდაუკნინებიავინმეს. ..
მანკიჯერ ოფისისმეორესართულიდათმო, ახლაკიფირმის
მამამთავრისკაბინეტიცზედმიაყოლა.მართალია, ფულიჯერ
საკმარისად ჰქონდა, მაგრამმარტობრმათუვერდაინახავდა, რომსაქმე
სულ უკან-უკანმიდიოდა.კიტინგსგარეგნულადაცკიდაეტყო
ცვლილებები ქონიმოედო, თმაშიჭაღარაგაერია, ორიღრმანაოჭიც
დააჩნდაშუბლზე.ცოტახნისწინდედასაცკისთხოვა, ჩემთანდაბრუნდი
საცხოვრებლადო.ისიცარ გასძალიანებია, მაგრამძველებურადუკვე
ვეღარეჭირათავი. .
.დროდადრო იმასაცკიჰკითხავდაშვილს, ხომ
ყველაფერიკარგად იქნება, პიტ,ხომნამდვილადკარგადიქნებაო?და
კიტინგსაზრადაცარ მოსდიოდა, ჩასძიებოდა, რასგულისხმობდა
დედამისი, თითქოსმექანიკურადპასუხობდამხოლოდ კი, დედა, კი,
ყველაფერსმოევლებაო.
ერთ საღამოსაცმისისკიტინგმადაიჟინა ქეთრინჰელსისრატომარ
მოიყვანცოლადო. ..უცებმოაწვასიბრაზე, სახეგამეხებულიმიაჩერდა
დედას, მაგრამროცადამჭკნარ, დაპატარავებულ ფიგურასშეავლო
თვალი სასოწარკვეთილსადაყველაფრისთვისმზადმყოფს, სიბრაზე
უცებგაუქრა, დედისგულისტკივილიცბუნებრივადმოეჩვენა, ხელი
ჩაიქნიადახმაჩამკვდარმაესღაამოღერღა: "
კარგირა, დედა. .
."
თვეშიერთხელ ანორჯერ, შაბათ-კვირას,ქალაქიდანგადაიკარგებოდა
ხოლმე; არავინიცოდა, სად მიდიოდა.მისისკიტინგი, ბუნებრივია,
ღელავდა, თუმცაარაფერსეკითხებოდა.ეჭვობდა, საქმეშიქალია
გარეულიო, მაგრამხმამაღლაამისთქმასერიდებოდა.არადა, ერთთავად
ამისშიშშიიყო, ვინმეკახპასგადაეყრებადასახლშიცმოათრევსო!მის
შვილსკიერთ მიყრუებულ სოფელშიპატარაქოხიჰქონდანაქირავები,
იქსაღებავები, ფუნჯებიდატილოებიმოემარაგებინადამთელ შაბათ-
კვირასხატვაშიკლავდა. ..თვითონაცარიცოდა, ხელახლარამგაუღვივა
ესთითქმისმივიწყებული, ბავშვობისდროინდელიჟინი.არცისიცოდა,
რატომვერახერხებდა, გამკლავებოდაამუეცარშემოტევას ხატვაარც
დიდ სიამესანიჭებდადაარცრამშვებასჰგვრიდა, ესუფროთვითგვემას
ჰგავდა,თუმცაისქოხიმაინცანდამატივითიზიდავდა.
დაჯდებოდახოლმეგასაშლელ სკამზე, პატარამოლბერტისწინდა
თვალგაშტერებულიმიაჩერდებოდაგორაკებს, ტყეს, ცას.
..გული
ეწურებოდა, ზუსტად რომვერ გადაჰქონდატილოზეის, რაცსულს
უფორიაქებდა.მაინცჯიუტად აგრძელებდათავისას, არცნახატის
ბავშვურობაადარდებდადიდად იცოდა, მისიმნახველიარავინ
იქნებოდადედამიწისზურგზე.მერეიმდღევანდელ ნაცოდვილარს
კედელთანააყუდებდაგასაშრობად, კარსგამოკეტავდადაქალაქს
მოაშურებდა.კაცმა
რომთქვას, ყველაფერამაშივერცრამსაამაყოსხედავდა, ვერცგულის
მოსაფხანსდავერცსამომავლოდგამოსადეგს უბრალოდ, მოლბერტის
წინჯდომაანიჭებდარაღაცსიმშვიდისმაგვარს, რაცახლამისთვის
ჰაერივითაუცილებელიიყო.
ცდილობდა, ელზუერთთუისსახელიფიქრშიცარეხსენებინა.რახანია,
ისარათუარშეხმიანებია, თავისწერილებშიცკიმხოლოდიმერთხელ

მკითხველ თალ იგა

მოიხსენიადათანისე, ლამისმიწასთანგაასწორა.უბრალოდ, ერთ
დღესაცმისიპარტნიორი, დიუმონიდაადგათავზედაპირდაპირ
განუცხადა თუისთუარ ვთხოვეთ ხელისწაშველება, წასულიაჩვენი
საქმეო;ამტკიცებდა,ქვეყანაშიკერძო მშენებლობაჩაკვდა, ახლა
ყველაფერისახელმწიფოსხელშია, აგერ,ისტ-რივერისგაყოლებაზე,
დაბალქირიანიბინებისუზარმაზარ კომპლექსსაშენებენ, არქიტექტორი
ჯერარშეურჩევიათ დაელზუერთ თუისერთისაკვირაოგამოხმაურებაც
საკმარისია,შეკვეთახელშიჩავიგდოთო.
-საიდანმოიტანე?–გაიბრძოლასავითკიტინგმა, –სახელმწიფო
შეკვეთებთანელზუერთ თუისრახელიაქვს?
–ნუგადამრევ!სამშენებლოდეპარტამენტშისულ მაგის
დაკვალიანებულიბიჭბუჭობაზის!რა, თხოვნაგერიდება? !
–ეგაასწორედ, –თავშიგაუელვაკიტინგს, –გულიცუდსმიგრძნობს. ..
არადა, უკანდასახევიგზაცარ ჩანდა.
–კარგი, –თქვაჩახლეჩილიხმით, –დაგიჯერებ, ნილ, წავალ,
დაველაპარაკები.

●●●

ელზუერთთუი, შინაურულად გამოწყობილი, ბეწვიანფლოსტებში

ფეხწაყოფილი, ნებიერადმიწოლილიყოსავარძელში.ზურგსუკან,
კედელზე, ერთიცნობილიმხატვრისაბსტრაქტულინახატიეკიდა, სხვა
მხრივკიმთელიოთახიასკეტისსენაკსმოგაგონებდათ.
თბილი, ალერსიანი, გამგებითვალებითიცქირებოდა.ტელეფონზე
თავადუპასუხადაშეხვედრაზეცმაშინვედათანხმდა.კიტინგიუცებვე
დამშვიდდა რისიმეშინოდა, რამაეჭვებდა, ჩვენხომძველიმეგობრები
ვართო, გაიფიქრა.
–ღმერთო, შენისახელისჭირიმე, –ამოიხვნეშათუიმდაღიმილიანი
მზერაგააპარასტუმრისკენ, –ჩემიხნისკაციხანდახანისეიღლებიამ
ყოველდღიურიორომტრიალით, შინმაინცგინდაშენსგემოზე. ..იმედია,
შენთანმობოდიშებაარმჭირდება.ხომიცი, სხვასთანასეარ
გავშინაურდებოდი.
–ამჭერქვეშნამდვილად არვგრძნობთავსუცხოდ, –შეაპარაკიტინგმა.
–ვეღარგცნობ, პიტერ.ჩემითავიჯანდაბას, მაგრამშენრადაგემართა?
რაღაცარმომწონხარ, ძველებურადვერგამოიყურები.
–არა, ელზუერთ, არაფერიმიჭირს, იგივევარ, უბრალოდ...
მეტიაღარაფერიუთქვამს, იმედოვნებდა,ყოვლისმცოდნედაგამგები
მასპინძელითავადვემიუხვდებოდაყველაფერს.
_საქმეცეგაა, პიტერ ჩემო, რომცვლილებებიაუცილებელია სამყაროს
საწყისიცესაადა, ალბათ, დასასრულიცესიქნება.გარშემომუდმივად
იცვლებაყველაფერი წელიწადისდრონი, ფოთლებისფერი, ზნეობა,
შენობა-ნაგებობები. .
.ესდიალექტიკაა, პიტერ.
–მაგრამმეხომარ შევცვლილვარ!თუმცა, ბოლოდროს, რატომღაც,
სხვახალხმაწამოიწიაწინ. .
.
–ესიმიტომ, რომპიროვნებებითმსჯელობ.გგონია, ხალხსთითო-
თითოდვზრდი?არა, ჩემოკარგო.უბრალოდ, ნარგავებსადგილიუნდა
შეურჩიო, სასუქიარ მოაკლო, დანარჩენზეკითავად ბუნება, ანუ,ჩვენს
შემთხვევაში, გარემოიზრუნებს.
–მაგრამშენხომყოველთვისათიანშიარტყამ თუნდაცეს ამერი-კის
მშენებელთასაბჭო”ავიღოთ!კაციშვილსარ სჯეროდაამწამოწყების,
ახლაკი. .
.

მკითხველ თალ იგა

 –პიტერ, ხალხიმუდამდაყოველთვისსულელურდასკვნებსაკეთებს; ის
ცნობილიგამოთქმახომგახსოვს: დაყავიდაიბატონეო.სინამდვილეში
ესიმასნიშნავს, რომუნდაგააერთიანოდამართო.
–ვწუხვარ, მაგრამ...
–წუხილიემოციურიმარაგისუაზროდხარჯვაა!რაკითავად ჩვენ
ქიმიურიმეტაბოლიზმისუბრალოშედეგივართ, ხოლოჩვენსქმედებებსა
დასურვილებს, ძირითადად, ეკონომიკურიფაქტორებიგანსაზღვრავს,
ჩვენზეხომპრაქტიკულადარცაღარაფერიადამოკიდებული.ხანდახან
კიგვეჩვენება,რომთავადაცუნდაგამოვიღოთხელი ვითარების
შესაცვლელად, წარსამართავად. .
.მაგრამესყველაფერიმხოლოდ
თანხვედრაა, ანილუზია.თუნდაცშენიაქ, ჩემთანმოსვლაავიღოთ ამ
რაღაცკორტლენდისპროექტისთაობაზე. ..
კიტინგმათვალებიჭყიტა: „
მართლაგადამრევ, ელზი!შენთვისყველანი
გადაშლილიწიგნივით ვართ! ”
–რომელიწიგნივით, პიტერ?ბულვარულირომანივით, დეტექტივივით,
კაზმულსიტყვიანიოპუსივით?მემგონი, ესყველაფერიუფროსერიალებს
ჰგავს,ოღონდ ფინალისგარეშე.ფინალითავად უნდადაწერო.
მაგალითადასე: "ბოლო თავი კორტლენდისპროექტი. "
კიტინგიპირდაღებულიუსმენდა, ვერაფრითგაეგო, რაკატათაგვობანას
ეთამაშებოდათუი.
–არა, ისემართლამაგარიპროექტია, სთოუნრიჯზეუარესი.
სთოუნრიჯისამბავიგახსოვს, პიტერ?„ შეუძლებელია, –ფიქრობდა
პიტერი, –ალბათ დაიღალაბერიკა, აზრზეცარარის, რასულიერ
ტკივილსმაყენებს” .
..
–მაგასრადამავიწყებს.მეისვერ გამიგიამხოლოდ, მაგისმერერატომ
აიღეჩემზეხელი?
–არა, პიტერ, ეტყობა, მაინცვერაფერიგაიგე!მეინდივიდუალიზმის
არაფერიმწამს ვერდავიჯერებ, რომვინმესშეუძლია, გააკეთოსრამე
ისეთი,რასაცსხვაცვერგაართმევდათავს.არა, ჩვენყველანითანაბარნი
ვართ დაარავინააშეუცვლელი.განასულ მაგასარგიჩიჩინებდი?ამას
ეგალიტურიადგილმონაცვლეობადავარქვი.რაგგონია, იმთავითვე
რატომგამოგარჩიე?არქიტექტურისსფერორომიმხალხისგან
დამეცვა,ვისაც შეუცვლელად”მიაჩნდათავი!გასუებიიქნებაესთუ
ნებისმიერისხვა, ყველასთავისშანსიუნდამიეცესცხოვრებაში!განარა
გგონია,სხვასრასვერჩოდი, ვთქვათ ჰაუარდრორკს?
ამსახელისხსენებაზე, კიტინგსთითქოსდენმადაუარატანში, თითქოს
თუისაქამდეშეუვალ აბჯარშიბზარიდაინახაო.
–აი,მანდ კიხელიმოგეცარა, ელზუერთ?საიდანსად გაიქაჩაეგკაცი
მთელიშენიწინააღდგომისმიუხედავად!
–ღმერთო ჩემო, ისევპერსონალიებზეგადადიხარ.ნუთუმართლა
გგონია,ჩემიცხოვრებისმიზანივინმერორკისჩაძირვაიყო?თუმცა,
როცაპრინციპებთანგაქვსსაქმე, ესთავისთავად ხდება...მაგრამ
ჩემნაირკაცსშეუძლია, მისდგესდათითოეულისარეველაცალკ- ცალკე
ამოგლიჯოსფესვიანად რისთვისაცერთიცხოვრებანამდვილადარ
ეყოფა ანდაისეგაანოყიეროსნიადაგი, რომმისთანებმამაინც
ვეღარავინწამოყონთავი!
-დაიმისარაფერიგაგიგია, ჰაუარდრორკირომგეილ უაინენდს
დაუძმაკაცდადასახლსაცუშენებს?
–დამაგითმერა?
–რადა, ორიასეთითუშეამხანაგდა, მერეგვიანიქნებათითზეკბენანი. .
.
ვეღარცრორკსდააკავებდავეღარცმისნაირებს.

მკითხველ თალ იგა

 –დამაგითშენრა?
-ელზუერთ, აქკორტლენდისპროექტზესალაპარაკოდ მოვედი!შენთუ
მიშველი.
–რაგჭირსსაშველი?
–ეგბოლო შანსიდამრჩა.
–ვიცი.
კიტინგმამხოლოდ ახლაღაგაუსწორათვალიმოსაუბრეს.
–მაშინ...რაპრობლემაა?
–პიტერ, ვინმესრომრეკომენდაციაგავუწიო, ამისმხოლოდსაბაბიკი
არა,მიზეზიცუნდამქონდეს.უბრალო მეგობრობისგამოამასვერვიზამ.
თან,არცმთლად საშენოაეგსაქმე. .
.განაარა, გორდონპრესკოტმადაგას
უებმაცმთხოვეს დარამერე?იდეისდონეზეცკივერცერთმავერ
გაართვათავი.იცი, მთავარიაქრაარის?ეკონომია, პიტერ,მომჭირნეობა!
როგორგინდა, თანკარგისახლებიცააგოდათანბინაზექირაცორ
ათეულ დოლარსარ აღემატებოდეს?აი, ეგეთიპირობაა.ვაშინგტონელი
ბიჭებიკიდევერთ ასეთპროექტსარცკიგანიხილავენ იმათთვის
მთავარია, მშენებლობახუთჯერ იაფიდაუჯდეთ. ..კორტლენდიმთელი
მსოფლიოსთვისმაგალითადუნდაიქცეს იმისთვალნათელ
გამოვლინებად, როგორ შეიძლებამახვილგონივრულიგადაწყვეტისადა
სტრუქტურულიეკონომიურობისხარჯზეშთამბეჭდავიდახარისხიანი
შედეგისმიღწევა!აი, ესააამოსავალი.გორდონიდაგასიბევრსაც
ეცადნენ,მაგრამარაფერიგამოუვიდათ ეგენიცჩაფლავდნენდა
სხვებიც.ხომსახელოვანიარქიტექტორიხარ, ჩემოპიტერ, მაგრამ
გამოგიტყდები შენიგაქაჩვაცკიგამიჭირდება!ანრაუნდავუთხრა? !
შენიხელწერაცნობილია მარმარილო, ჩუქურთმები. .
.ასევთქვათ,
ბებერიფრენკონისეულისტილისტიკა.მთელიქვეყანამაინც” კოსმო-
სლოტნიკის”შენობისავტორადგიცნობსდამაგათახლაესარ
სჭირდებათ.რაცუნდათ, იაფიდასწრაფიუნდაიყოს, ოღონდ მეფური
იერის!ხარ მაგისგამკეთებელი?
–მე...რაღაც- რაღაციდეებიმაქვს, ელზი!ადგილივნახე. .
.ახალი
მასალებიცარსებობს. .
.იქნებ.
..
–შეძლებ შენია!თუარადა, მამაღმერთიცვერაფერსგიშველის.
წინასწარინახაზებიმომიტანე, რამეხელჩასაჭიდსთუდავინახავ,
ჩემდათავად, ცდასარ დავაკლებ.დანარჩენიუკვეშენზეა. .
.
კიტინგიგაფაციცებულიშესცქეროდათვალებში, თუმცაარც
მაინცდამაინციმედიანად.
–გაბედავ?–კვლავდაეკითხათუი.
–შანსსთუმომცემ. .
.
–მეკიმოგცემ, ჩემირამიდის!ეგკიარა, გამიხარდებაკიდეც, სწორედ
შენთუგაგიმართლებს.
–უცნაურად გამოიყურებიო, მითხარი. ..–უცებთემაშეცვალაკიტინგმა, –
იმიტომკიარა, თითქოსწარუმატებლობებმაგამტეხაწელში. .
.უბრალოდ,
ვერ ამიხსნია, რატომმოხდაასე.მწვერვალზევიყავიდაახლაკი. .
.
–მაგაზეფიქრიგაგაგიჟებს შეეშვი!ჯობია, საკუთართავსჰკითხო
თავისდროზეიქროგორ აღმოჩნდი. ..კარგი, ჰო, გაიღიმე
გეხუმრები. კაცისსაქმემართლამაშინააწასული, იუმორისგრძნობაცთუ
დაკარგა...

●●●

კიტინგიმეორედღესვეჩაუჯდაკორტლენდისპროექტის

მკითხველ თალ იგა

დოკუმენტაციას.კაბინეტისკარიჩაკეტადამდივანიცგააფრთხილა არ
შემაწუხოთო.შეუმჩნევლადდაათენდათავზე; უკვეიმასაღარ ფიქრობდა,
რაუნდაგაეკეთებინა მიხვდა, რისიგაკეთებაცარშეეძლო.
მერე,როცამზისპირველმასხივებმაშემოაჭყიტესფანჯარაშიდა
სამსახურშიმოსულ თანამშრომელთანაბიჯებისხმაცგაისმაკარსიქით,
წამოდგა,ტელეფონისყურმილსდასწვდადახელისაუკანკალებლად
აკრიფანომერი:
–პიტერ კიტინგივარ, მისტერრორკისნახვამინდა.
ღმერთოჩემო, იქნებადა,უარიმითხრას მაშინხომამოვისუნთქავდა
მიზეზიცმექნება,სიცოცხლისბოლომდემძულდეს. .
.ღმერთო,შენ
ათქმევინეუარი!
–ხვალ ოთხსაათზეთუგაწყობთ?–მცირეპაუზისმერედაეკითხა
მდივანი,–მისტერრორკიმაგდროისთვისდაგელოდებათ.

რორკიმიხვდა, რომკიტინგისდანახვით გამოწვეულიგაოგნებაჯობდა,

არ შეემჩნია,მაგრამდააგვიანა სტუმარსსახეზეჯერ მწარეღიმილი
დააჩნდა, მერეფეხათრეულინაბიჯითმივიდასავარძელთანდამძიმე-
მძიმედ ჩაეშვაშიგ.
–არადა, სულ რაღაცორიწლით თუვიქნებიშენზეუფროსი, –თქვა
მისალმებისმაგივრად.
–ალბათ ასეა, –გაეპასუხარორკი, –მეოცდაჩვიდმეტისვარ.
–ხო, მეოცდაცხრამეტის. .
.
ცალიხელით დასწვდასკამს, საწერმაგიდასთანმიდგადაზედჩამოჯდა.
რორკისკაბინეტსსამიკედელიმთლიანიშუშისაჰქონდადამზის
არეკლილმაშუქმაპიტერსუცებთვალიმოსჭრა.თვალმოჭუტულმა
გახედაჯერ ცას, მერე ქვემოთგადაშლილ ქალაქზეგადაიტანამზერა.
აქსიმაღლეარ იგრძნობოდა, თითქოსრეალურ ქალაქსკიარა,
მინიატურულ მაკეტსდასცქეროდამაღლიდან.ეგონა, გადავიხრებიდა
რომელიმეშენობისმოდელსორითითითდავწვდებიო. .
.პაწაწინა
ავტომობილებიხოჭოებივითდახოხავდნენ, უსასრულოდდიდდროს
ანდომებდნენთითისსიგრძეკვარტალისგავლას. .
.ქალაქისქვადა
ბეტონითითქოსშუქსჯერ ისრუტავდადამერეუკანისროდა, ისევცისკენ.
რორკიცოტახანსფეხზეიდგადაისეშესცქეროდასტუმარს, მერე
თვითონაცსაწერ მაგიდასმიუჯდა.
კიტინგსუდაბნოსათუზღვისუკიდეგანო სივრცეშიჩაკარგული
ადამიანებიმოაგონდარატომღაც, რომელთაცცისმდუმარე
მარადისობისგავლენით, საკუთარითავისთვისმწარესიმართლის
თქმაღადარჩენოდათ. .
.თავადაცმხოლოდსიმართლეუნდაეღიარებინა
ახლა:
–გულწრფელადმითხარი, შეხვედრაზერომდამთანხმდი, რა მეორე
ლოყასმიშვერთუ. .
.
–ძალიანშეცვლილხარ, პიტერ.
–ვიცი.
–ჩემინახვარაშიდაგჭირდა?
-შენზეუკეთესად ვინმიხვდება ჩემიარქიტექტორობადამთავრებული
ამბავია.
..მეპარაზიტივარ, ჰაუარდ!მთელიცხოვრებაასეთივიყავი.თუ
რაიმეღირებულიგამოსულაჩემიხელიდან სთენტონიიყოთუ კოსმო-
სლოტნიკის”შენობა, ისინიცშენიდაპროექტებულია. ..მუდამ
ნასუფრალითვიკვებებოდი.თავისდროზევიღაცასპართენონირომარ

მკითხველ თალ იგა

აეშენებინა, ანგოთიკურიტაძრები, ანდა პირველიცათამბჯენები,
საერთოდ არმეცოდინებოდა, ქვა-ქვაზეროგორდამედო!ჩემით
ერთიახალიშტრიხიარმომიგონია, სხვისინამღერისგადამღერება
მეგონასაქმე.სხვისასვიტაცებდიდასანაცვლოდ არაფერიგამიღია, და
რამქონდაეგეთი?არ ვთამაშობ, გეფიცები. .
.რასაცვამბობ, სრული
შეგნებით ვამბობ.აქკიიმიტომმოვედი, გთხოვო, ერთხელაცკიდევ
გადამარჩინო.თუუარსმეტყვიდაგამაგდებ, მაგასაცგაგიგებ. ..
რორკმანელაგადააქნიათავიდამერეუხმოდანიშნა ყურადღებით
გისმენო.
–სხვებიიქნებასევეგააგრძელებდნენდაკარგახანსაცგაიტანდნენ
თავს,ოღონდ არამე!ჩემისახელისადაფირმისპრესტიჟისდაკარგვას
სიკვდილიმირჩევნია.აი, ახლაბოლოშანსიმომეცა, მაგრამარაფრის
გამკეთებელიაღარავარ. .
.პირვანდელ ნახაზებსაცკივერმოგიტან
მაშინდელივით. ..შენთუგააკეთებდახელსმემომაწერინებ. ..
–რაპროექტია?
–კორტლენდისსამოსახლო.
–ვინშემოგთავაზადარაპირობებით?
კიტინგმაწვრილად უამბოყველაფერი, უემოციოდ, თითქოსდაანგარიშს
აბარებსო; ელზუერთ თუისთანშეხვედრისდეტალებიცკიარ
გამოუტოვებია.
–ალალადგითხრა, ერთმიზეზსაცვერ დაგისახელებ, რატომუნდა
გამიკეთოესსაქმე, რისთვისუნდაგამოიდოთავი.მაგრამთუმაინც
დამთანხმდები შემცილებელიდახელისშემშლელივერავინგეყოლება.
რორკსმწარედ ჩაეღიმა:
–გგონია, ვერცთავადმისტერთუიგადამეღობებაწინ?
–ვერა, პროექტიხომჩემისახელით იქნება!პირიქით, ხელსაც
წამაშველებსალბათ. ..
–ეგკი, მაგრამერთიპირობით. .
.
–რაცგინდა, ჰაუარდ!ისეთდღეშივარ, სულსაცმოგყიდი.
–ეგადვილია. .
.აი,საკუთარისულისშენარჩუნებარომგთხოვო, მაშინ
რასიტყვი, მაგაზეცდამთანხმდები?
–მე...
–ხო, მიდი, მიდი!იქნებისერთიმიზეზიმაინცდამისახელო.
–მთელიჰონორარიშენიიყოს!ფულიარ მჭირდება. .
.
–არცმე. ..სხვა?
–უდიდესიპროექტია, ჰაუარდ!ფაქტობრივად, ჰუმანიტარული
დახმარებაა.ქოხმახებშიმცხოვრებლებინორმალურყოფას
ეღირსებიან. ..
–მერე, მერა?
–ის, რომმსგავსიჯერ შენთვისაცარავისარაფერიშემოუთავაზებია.
–მისმინე, ამპრობლემაზეწლებისწინდავიწყემუშაობა ისე,
საკუთარისურვილით.სამშენებლოსაქმეშიმუდმივადახალ- ახალი
შესაძლებლობებიჩნდება მასალები, კონსტრუქციები. ..არადა, კაცი
არაამათიგამომყენებელი.
პრობლემაკისწორედ შემოქმედებითია მცირედანახარჯითააშენო
კარგირამ!იცი, რასგეტყვი?საერთოდ არმიფიქრიაჩემსშემკვეთებზე
მეყოველთვისთავად არქიტექტურულიგადაწყვეტამიფორიაქებდა
სულს.ცალკეარცაგურიმაინტერესებს, არცშუშადაარცფოლადი.მით
უმეტეს,არცდამკვეთი.ესყველაფერიმხოლოდსაშუალებაამიზნის
მისაღწევად.შენებისჟინიარუნდაგაძლევდესმოსვენებასდაარა
მავანთაყოფისკეთილმოწყობა.ძალიანკარგი, თუკიხელმოკლეხალხი

მკითხველ თალ იგა

რიგიანსახლებშიიცხოვრებს, მაგრამჩემთვისესთვითმიზანივერ
გახდება.
–მგონი, ვხვდები, რისითქმაცგინდა, ოღონდესპროექტი. .
.
–ბოლომდეჯერმაინცვერხვდები გითხარი, წლებისწინდავიწყე
ამაზემუშაობა- მეთქი.დაარავითარიიმედიარმქონდა, როდისმე
სახელმწიფოშეკვეთასთუშემომთავაზებდავინმე.ჯერ არასოდეს, არც
ერთ საბჭოს, კომიტეტს, ორგანიზაციასანრაიმეჯგუფსარ მიუღიაჩემი
პირობები.არცახლამიიღებენ, თავად შენთუარგააკეთე.
–ვინ, მე?!
–პიტერ, ერთადერთი, რისგამოცამსაქმესშეიძლებამოვკიდოხელი,
ისაა,რომმთელიდასახლებამართლაჩემსჭკუაზეავაგო იაფიციყოს,
ლამაზიცდაფუნქციონალურიც.მოკლედ, მინდა,
დავაპროექტო, ავაშენო
დათანზუსტადისე, როგორცდავაპროექტებ!
კიტინგიუნებურად მთელიტანითწაიხარაწინ, რორკიკითავისას
განაგრძობდა:
–ოღონდ ჯერისმინდავიცოდე, შენროგორგგონია რამმაიძულა,
წლებიშემეწირაამსაქმისთვის?ფულმა?დიდებისწყურვილმა?
ქველმოქმედებისჟინმა?კაცთმოყვარეობამ?
კიტინგმაუხმოდ გადააქნიათავი.
–კეთილი, როგორცჩანს, ნელ- ნელაშენცხვდები. ..ამიტომ,რასაქმესაც
არ უნდამოვკიდოთხელი, გთხოვ მიწურებშიმცხოვრებღატაკებზე
ნუღარდამიწყებლაპარაკს!ისინიაქარაფერშუაშიარიან.მეკლიენტის
პიროვნებასაერთოდ არმაინტერესებს, მხოლოდმისიარქიტექტურული
მოთხოვნებისცოდნამჭირდება.ესეცჩემეულინაგებობისისეთივე
მასალაა, როგორცაგურიდარკინა, ოღონდ ამოსავალიარცერთიადა
არცმეორე, ისევეროგორცშემკვეთი. ..ესყველაფერისაშუალებაა
მხოლოდ.თუადამიანებისთვისრამისგაკეთებასმოინდომებ, უპირველეს
ყოვლისა, კაცსჯერ კეთებისუნარიუნდაგქონდეს!მაგრამრომგააკეთო,
თავადკეთებაუნდაგიყვარდესდაარა მეორადიშედეგები, შრომადა
არა ადამიანები. .
.საკუთარიქმედებადაარაშენიქველმოქმედების
ნებისმიერისავარაუდოდამფასებელი!ახლამიმიხვდი?
–კი, მგონიკი. ..
–მაშინ, აი,რასგთავაზობ: მევაპროექტებ, მევაშენებ,შენხელსაწერ
დათუსაბრძოლველია ჩემმაგივრადიბრძვი!მემაგაზევერ
დავიხარჯები.რაცშეეხებაფულს არცმაგაშიშეგეცილები.
კიტინგიყურებსარ უჯერებდა:
–ყველაგიჟადჩაგთვლის. .
.იტყვიან, ყველაფერიკიტინგსდარჩაო. .
.
–კი, ყველაფერსშენმიიღებ, რისიმიცემაცკისაზოგადოებასერთი
კონკრეტულიადამიანისთვისშეუძლია: ფულსაც, სახელსაცდა
დიდებასაც.მეკიისდამრჩება, რასაცვერასდროსვერავისვერავინვერ
მიანიჭებს საკუთარითავისგარდა.მე” კორტლენდს“ავაშენებ!
–ესეიგი, ჩემზემეტსმიიღებ, არა?
–აი, ხედავ?ბოლოსჩემიცგესმის. .
.–რორკსხმაშითითქოსმოზეიმე
ინტონაციაგამოერია.
–ჰო, მესმის. .
.
რორკიუკანგადაიხარადახმამაღლაგაეცინა.
–ყველაფერიგამოგვივა, პიტერ!მშვენივრადაეწყობასაქმე.იცირა
მადლობელივარ შენი?
–მაშ, თანახმახარ?
–მე კი, შენ?იცი, რამოგელის?კონტრაქტიუნდადადოდამერემისი
ყოველიმუხლისთვისმოგიწევსბრძოლა!

მკითხველ თალ იგა

 კიტინგმამხოლოდ თავიდაუქნია.რორკისაბეჭდ მანქანასმიუჯდადა
უცებამობეჭდაორიფურცელი ხელიმოაწერაორივეზედამერე
კიტინგსგაუწოდა.
–ესკონტრაქტია, პიტერ, არავითარიიურიდიულიძალაარააქვს-თუ
შეთანხმებადაირღვა, ცხადია,სასამართლოშივერგიჩივლებ, მაგრამ
არცუჯრაშიშევინახავ, ყველაგაზეთსდავუგზავნიდაშენსნალოლიავებ
სახელსაცდაშენიფირმისპრესტიჟსაცვეღარაფერიგადაარჩენს.არ
გემუქრები.როგორცკი" კორტლენდის"კომპლექსსკომისიაჩაიბარებს
დახალხიცშესახლდება ამორივეფურცელსჩემი
ხელით დავხევ.
კიტინგმაკვლავდაუქნიათავი, ფურცლებიგამოართვადაორივეზე
უსიტყვოდმოაწერახელი.
–რამდენიმედღეშითვითონდაგიკავშირდები, –გააგრძელარორკმა, –
ამისმერემხოლოდ ჩემთან, ბინაზეშევხვდებით, ოფისშიფეხიაღარ
მოადგა.არ მინდა,
ვინმემრამეიყნოსოს. ..დაკიდევ მერემთელიამ
პროექტისგადახაზვამოგიწევსსაკუთარიხელით, შანსიარ უნდამივცეთ
თუის,ჩემიხელწერაიცნოს.
კიტინგიწამოდგა,გამომშვიდობებისასრაღაცწაილუღლუღასავით,
მერეკართანმივიდადაახლაიქშეყოვნდა.
–ჰაუარდ, იცი,
რაღაცმინდოდამეჩვენებინაშენთვის. .
.
მერეისევსაწერ მაგიდასთანდაბრუნდადასაქაღალდედადოზედ.
–ჯერ არავისთვისმიჩვენებია...–აცახცახებულითითებითცდილობდა
ზონრებისშეხსნას,–არცდედაჩემისთვის, არცთუისთვის...შენიაზრი
მაინტერესებსმხოლოდ. ..თუმეტყვი,რომრამედღირს. ..
საქაღალდიდანექვსინახატიამოიღო, რორკმაერთიმეორის
მიყოლებითშეათვალიერაყველა.მერედიდხანს, დაჟინებით
დასცქეროდა.ბოლოსკიუხმოდ, თავისერთიგადაქნევითგასცაპასუხი.
–ასეცვფიქრობდი. ..–ჩაილაპარაკაკიტინგმა.
მერე,როცაკარიგაიხურა, მარტოდარჩენილირორკიფანჯარასთან
მივიდადაშუბლიცივმინასმიადო.მხოლოდსიბრალულსგრძნობდადა
თანგულისრევამოაწვა იმსამყაროსრავუთხარი, სადაცესუკეთური
გრძნობა,სიბრალული, კაცთმოყვარეობისგამოვლინებადითვლებაო,
გაიფიქრა..
.

ახლად დასრულებულისახლისწინ, მდელოზეისხდნენდასამივენი

მზესეფიცხებოდნენ.უაინენდებისწყვილიუკვემთელითვეა, აქ
გადმოსახლებულიყო.რორკმარომუთხრა, ათ დღეშიმზად იქნებაო,
დომინიკმამხოლოდ თავიდაუქნია: "
კეთილი,მისტერრორკ. "
არადა,სახლმათითქოსმისდაუნებურადმაინცდაიმორჩილაქალი.
გეილმაერთხელ უთხრაკიდეც ვერასოდესწარმოვიდგენდი, თუ
შეიძლებოდა, სახლიასეკაბასავითმოერგოთქალისთვის ყოველი
კუთხე,ყოველიფანჯარათუკიბისმოაჯირითითქოსსაგანგებოდ
შენთვისააგამოხაზული, მთლიანადშენია,ორივეკიმემეკუთვნითო!
ქალსუნდოდაეყვირა: შენკიარა,აქსწორედმასვეკუთვნიდათან
იმდენად,როგორცარავინარავის, არსადდაარასდროსო...
ახლასახლიზემოდანგადმოჰყურებდათ გორაკის
დამაგვირგვინებელიჰორიზონტულისწორკუთხედი, ჰაეროვანიდათანაც
მდგრადინაგებობა, თითქოსდაცისდამიწისმარადიულიკავშირის
სიმბოლო. .
.ცოტამოშორებითტბალივლივებდა კამკამა, მტირალა

მკითხველ თალ იგა

ტირიფებისჩრდილებითნაპირებთანოდნავჩამუქებული.
–ერთიესმითხარი, ჰაუარდ, მართლაწინასწარგათვლიხოლმე, დღის
რომელ მონაკვეთშიმზეროგორ ასხვაფერებსშენობას?რა, მზის
სხივებისმართვაცშეგიძლია?
–ცხადია, –უაინენდსგაეპასუხარორკი, –ოღონდახლაარა, როცაშენ
მეფარები...ცოტაგაიწიე, ბებერიძვლებიგავითბო. ..
–შენისთანაზარმაციჯერ არშემხვედრია, ჰაუარდ.
–სად ნახავდი...
–მარტო შენშეგიძლია, ასეკატასავითინებივრობალახში.
–სამიღამეგაათენეზედიზედ დამერედამცინე!
–ჩამოსულიყავიგუშინვე, ხომგთხოვე.
–ვერმოვახერხე, არ შემეძლო.
რორკიერთადერთიიყო, ვისაცუაინენდებისტუმრადიწვევდნენამ
ახალ სახლში; თუმცამისივიზიტები, ყოველიკვირისბოლოს,
დომინიკისთვისმაინცმძიმეგამოცდაიყო.არადა, კარგადიცოდა, რომ
რორკიმისგასატანჯადნამდვილადარჩამოდიოდააქ უბრალოდ,
გეილსვერუტეხავდახათრს.ერთხელ, დილაადრიან, გარეთმარტო
გამოსულიდაინახა: თავადაცმთელიღამისუძინარმასახლშიგაჩერება
ვეღარშეძლოდაუთენიაგამოვიდასასეირნოდ.გაყუჩებულმამიდამომ,
ფოთლების
შრიალმადაახალიდღისმოლოდინითდამუხტულმაჰაერმაუცნაურად,
მისთვისაცმოულოდნელადდაამშვიდა.გორაკსმიუყვებოდადაზურგს
უკანნაბიჯებისხმაგაიგონა.ხესამოეფარა.რორკსმხარზეპირსახოცი
გადაეკიდებინა,საბანაოდმიდიოდატბაზე. .
.შენიშნადანაბიჯიშეანელა.
პირისპირ იდგნენ, უსიტყვოდშესცქეროდნენერთმანეთს.მერერორკი
შეტრიალდადაგზაგააგრძელა.ქალიცოტახანსკიდევიდგახესთან,
თვალსაყოლებდამიმავალს. ..
–ღამეცმუშაობთ, მისტერ რორკ?–თითქოსგაიკვირვადომინიკმა.
–მიწევსდარავქნა? !ისეთისაქმეა, ოფისშიცკივერმიმაქვს.
–რასაქმეაეგეთი?–ჩაეკითხაუაინენდი.
–დიდიარაფერი, ლაპარაკადარ ღირს.თანმეძინება. .
.
დომინიკსერთმაუცნაურმაფიქრმაგაუელვათავში მართლა
კატასავითიქცევადაკატებიკიმხოლოდიქიკალათებენასეგემრიელად,
სადაცშინაურულად გრძნობენთავსო. ..
-კარგიგამოძინებაარგაწყენდათ, მისტერრორკ.მსახურებსვეტყვი,
ხვალ დილითადრეარგაგაღვიძონ.
–არა, მისისუაინენდ, რამდენიმესაათისძილისავსებითმეყოფა.
საუზმემდეერთიგაცურვაცმინდამოვასწროტბაში. .
.გეილ,წამოხვალ?

●●●

„კორტლენდის”სამოსახლოსპროექტიექვსთხუთმეტსართულიან
საცხოვრებელ სახლსმოიცავდადათითოეულიმათგანი
არათანაბარქიმებიანივარსკვლავისფორმითიყო დაგეგმარებული.
ყოველივარსკვლავის” გული”კილიფტებს,კიბისბაქნებს,გასათბობ
სისტემებსადასხვადასხვაკომუნიკაციებსეკავა.ბინებიცენტრიდან
კიდისკენმიუყვებოდნენქიმებს ისერომმათშორისდარჩენილ
სივრცეშიჰაერიდასინათლედაუბრკოლებლადშემოჭრილიყო.შიდა
კედლებადსქელი, გაუმტარი,ფერადიპლასტიკიგამოეყენებინათ, რაც
აღარცშპალერისგაკვრასსაჭიროებდადაარცშეღებვას.ყოველგვარი
მილებიდაელექტროგაყვანილობაცზედკედლებისძირში, გაყოლებაზე

მკითხველ თალ იგა

შეემალასაგანგებო ბუდეებშიდადაზიანებისშემთხვევაში,იატაკისაყრა
თუკედლისგამონგრევაცაღარ გახდებოდასაჭირო.სამზარეულოდა
სააბაზანომოწყობილობაწინასწარიყოგათვლილიდამზაფართობზე
მორგებული, ხოლომსუბუქილითონისგანჩამოსხმულიტიხრები
ნებისმიერიოთახისგაყოფისათუგამთლიანებისშესაძლებლობას
იძლეოდა,
ბეტონისმზაფილებით ნაგებიმთელიკონსტრუქციაცსიმსუბუქის,
სისადავისადახელმისაწვდომობისშთაბეჭდილებასქმნიდა.ოღონდ
ეგაა,სახლებსერთიორნამენტიცკიარამშვენებდადაარცამის
საჭიროებაიგრძნობოდასადმე თავადნაგებობათაერთიანობაქმნიდა
ქანდაკებისეფექტს...
ელზუერთთუიპირდაღებულიდასჩერებოდანახაზებსდაკარგახანს
სიტყვაცვერ დაეძრა.ბოლოსფანჯარასთანმიმდგარიკიტინგისკენ
მიაბრუნათავიდასავსებითსერიოზულად უთხრა:
–მართლაგენიოსიყოფილხარ, ხოიცი!
–ფასსრაცშეეხება, –სასხვათაშორისოდგაეპასუხაკიტინგი,–თითო
ბინისქირათვეშიათდოლარსარგადაამეტებს.
–მჯერა, ეგრეიქნება!მოკლედ, ნუიდარდებ,
გასულიაპროექტი ამას
წინრადაუდგება!

●●●

–გადაირიე?–იყვირაგეილ უაინენდმადა“ბანერის”ახალინომერი
ზედ მაგიდაზედაუხეთქარორკს, –რაეშმაკიშეგიჩნდა?!
გაზეთისწორედ იმგვერდზეიყო გადაკეცილი, რომელსაცუზარმაზარი
ფოტო დამსხვილიწარწერაამშვენებდა კორტლენდის”დასახლების
მაკეტი ფედერალურიმთავრობის15- მილიონიანიპროექტი!
არქიტექტორები: კიტინგიდადიუმონი. “
რორკმაგაზეთსდახედადამშვიდადიკითხა: „
მერე,რანახეამაში
ასეთი?”
–ახლაჭკუიდანნუგადამიყვან!შენრა, გგონია,ჩემსკოლექციაში
ჩარჩოსმიხედვით ვარჩევექსპონატებს? !ესთუპიტერკიტინგის
გაკეთებულია,მაშინმეჩინეთისიმპერატორივყოფილვარ!
–აქწერია პიტერ კიტინგი!
–რათამაშსმეთამაშები, რორკ?
–შემეშვი,გეილ.
–რასგეტყვი, იცი?!ქვეყანასმოვდებ,
რომშენახარ ამპროექტის
ავტორი.მერენახე, რაამბავიატყდეს!თუისკიდე. .
.
–დაბეჭდავასეთ რამესდასასამართლოშიგიჩივლებ.
–არხუმრობ?
–არ მეხუმრება.მორჩი, გეილ,არგვინდაამაზელაპარაკი.
საღამოსუაინენდმაგაზეთიცოლსგაუწოდადაჰკითხა: „როგორგგონია,
სინამდვილეშივისინახელავია? ”
დომინიკმაერთიკიდახედადამხოლოდუხმოდდაუქნიათავი.

●●●

–რამოგდის,გეილ?–ალვასკარეტიგაოგნებულიიდგაშეფის
კაბინეტში.
–მეთუშენ?სისულელეებისმეტირადაგვიბეჭდავს,მაგრამრაღაც
საზღვარიუნდაჰქონდესყველაფერს!–უაინენდმამაგიდიდან

მკითხველ თალ იგა

სარედაქციოწერილისამონაბეჭდიაიღოდასაზეიმოკილოთიშეუდგა
კითხვას:
".
..ჩვეული, ნაცნობისამყარო სახესიცვლისდაამასყველაუნდა
შევეგუოთ; უკანმიხედვაარასგვარგებს, წინუნდავიყურებოდეთ!
დღევანდელმადედებმაცგვერდზეუნდაგადადონსაკუთარი
პირმშოებისადმიეგოისტურისიყვარულიდაესკეთილშობილიგრძნობა
ეზოს, უბნის,ქალაქისა, ქვეყნისათუმთელიმსოფლიოსბავშვებისკენ
მიმართონ!მსოფლიოსნებისმიერკუთხეშიფეხადგმულიჩვილიისევე
უნდაგვიყვარდეს, როგორცჩვენისაკუთარიმერითუჯონი. ..
"
უაინენდიდაიჭყანადაჯერ ისევფეხზემდგომალვასკარეტს
მიაშტერდა.
–ჰოდა, მითხარიახლა, ესრაუბედურებაა?
–სხვადროა, გეილ. ..–სკარეტისხმაშიუკვერაღაცუცნაურიტონები
მოისმოდა, –თითქოსდააქეთაფრთხილებდაშეფს. ..
ესყველაფერიიმდენადუჩვეულო დამოულოდნელიიყო
ხელქვეითისგან, უაინენდმაუცებდაკარგაკამათისგაგრძელების
სურვილი; ლურჯიფანქრითჯვარედინადგადახაზანაწერიდასკარეტს
გაუწოდა.
–ახლაწადიდარამესხვაგამოაცხვეხვალისთვის.
სკარეტმაფურცელიგამოართვა, შეტრიალდადაუხმოდგავიდა
კაბინეტიდან.უაინენდმამხრებიაიჩეჩა; საკუთარიგუნდიმკაცრად
ჰყავდაგამოწვრთნილიდაარავითარ თვითშემოქმედებას”არ მოელოდა.
არცმისიგაზეთისწინააღმდეგატეხილიკამპანიაადარდებდადიდად.ის
ცნობილიწარწერებირომგაჩნდა " ჩვენარ ვკითხულობთ" ბანერს"-
ერთიასეთისაკუთარ მანქანაზეცდააკრადაქვეშმიაწერა: „
ჩვენ_მით
უმეტეს! ”–დაასედაიარებოდაქალაქში, სანამყველაგაზეთმაარ
გადაბეჭდამედია- მაგნატისავტომობილისფოტო.
ერთირამიყო, ძველებურადვეღარუდებდასაქმესგულს.დღისრიტმი
არ შეუცვლია პირველიცხადდებოდასამსახურშიდაგვიანობამდეც
შერჩებოდახოლმეიქ, ოღონდ ფიქრებისულ სხვაგანგაურბოდა.ახლა
ისიცკივერგაეგო, ალვასკარეტთანწაკინკლავებამრატომდაუტოვა
უსიამოვნოხინჯიგულში; საქმეისიყო, რომადრე, სკარეტიალბათ
აზრადაცვერგაივლებდაშეფთანშეკამათებას. ..
ასეიყო თუისე, ბოლოხანსერთიესმაინცგააკეთა: მისყველაბეჭდურ
გამოცემაში, დიდსათუმცირეტირაჟიანში, ჰაუარდ რორკისსახელი
აუცილებლადუნდადაფიქსირებულიყო სახელიცდანამუშევრების
ამსახველიფოტოებიც.კაცმარომთქვას, არქიტექტურისპრობლემებიდა
შენობებისფოტოებიმაინცდამაინცვერ ეხამებოდაზოგად სარედაქციო
სტრატეგიას, მაგრამუაინენდიამასყურადღებასარ აქცევდა.ყოველ
ასეთ მასალასგულდასმითარედაქტირებდადაბევრსაცთავადვეწერდა.
უცნაურიკიადავერცრაიმესენსაციურ, ყვითელიპრესისთვის
აუცილებელ პუბლიკაციასწააწყდებოდითრორკთანდაკავშირებითდა
ვერცპაპარაცისმიერ ჩავლებულ სკანდალურფოტოს პიროვნება
თითქოსსაერთოდ არ ჩანდა, ნებისმიერიასეთიტექსტიმხოლოდ დიდ
ხელოვანსმიაგებდაპატივს. .
.
არცდომინიკთანდაარცთავადრორკთანამისთაობაზეკრინტი
არასდროსდაუძრავს: მისოჯახში" ბანერზე"არლაპარაკობდნენ.მაგრამ
ერთ დღესაც, გვიანრომდაბრუნდაშინ, ფანჯრისრაფაზემიტოვებული,
სწორედიმგვერდზეგადაშლილიახალინომერიდაინახა, სადაც,
ზოგადად სააგარაკო ადგილებსადა, კერძოდ, მონადოკისხეობაზე
დაებეჭდათ ვრცელირეპორტაჟი.

მკითხველ თალ იგა

 მეორედილით, საუზმეზე, ღიმილითუთხრაცოლს:
–მადლობელივარ.
–რისი, გეილ?
–მივხვდი, რომისდროცდადგა, როცასახლში" ბანერის"ნომრისნახვა
გამიხარდებოდა. ..ყველასვაიძულებ, ისპატივიმიაგონ, რასაცესკაცი
იმსახურებს!თავისთავად, საზოგადოებრივიაზრიარცარსებობს მასმე
ვქმნი.
–დაგგონია, ამით ასიამოვნებ?
–არ ვიციდაარცმაინტერესებს!ხელოვანისაზოგადოებრივი
კუთვნილებაადაგაზეთსვერაუკრძალავ, მასზეწეროს.
–ესსტატიარა, შენიდაწერილია?
–არ ეტყობა? !
-მეცმაგასვამბობ.მშვენიერიჟურნალისტიიქნებოდი.ყველასხვას
მაინცსჯობიხარ. ..
კამპანიამუცნაურიშედეგიგამოიღო ზუსტადიმისსაწინააღმდეგო,
რასაცთავადგეილ უაინენდიმოელოდა.მასებმაწაუყრუეს,
ინტელექტუალურ წრეებშიკიქილიკობდნენ ვინა, რორკი?ეგ
უაინენდისგოშია?„ ბანერის”ჯილა?ყვითელიპრესისგმირი? .
.“
ეგარაფერი, –გაიძახოდაუაინენდიდათავისასაგრძელებდა, ჯიუტად.
დაარცისავიწყდებოდა, „ბანერის”წყალობითახალ- ახალიკერძო
შეკვეთაეშოვარორკისთვის.აი, რორკსკიარაერთხელ ჩააწვეთეს,
ცუდად აეტორღიალემაგუაინენდსო.ოსტინჰელერმაპირდაპირუთხრა
კიდეც მეგობრობამეგობრობად, მაგრამმათიშერჩევაცუნდაიცოდე.
მაგკაცთანურთიერთობა, უბრალოდ, სახელსგიტეხსო.
–მერე?–დაეკითხარორკი.
–რა მერე?
–გითხარი, მოგისმენ- მეთქი.კამათშიაყოლასარ დაგპირებივარ. ..
ერთხელაც, ჩვეულებისამებრ, უაინენდმაოფისშიშეუარარორკსდა
განუცხადა წამო, ჩემიახალიშენაძენიუნდაგაჩვენოო.ეს ახალი
შენაძენი”კიის ეშმასუბანი”აღმოჩნდა, სადაცუაინენდმაფეხიაიდგა,
ახლაკიმთლიანად, მიწიან-სახლებიანადშეესყიდა.
–მერე, ჩემგანრაგინდა?–დაეკითხარორკი.
–სინამდვილეში, მართლაახლაკიარვიყიდე, რორკ.აქაურობაჩემი
სულ პირველიშენაძენია.უბრალოდ, აქამდეხელიარ მიხლია. ..
–რასელოდებოდი?
–შენისთანაარქიტექტორს.იცი, რაგითხრა, აქდავიბადე, აქგავიზარდე
დაროგორცკიფულიგამიჩნდა, ამსახლებისშესყიდვადავიწყე, თითო-
თითოდ. ..ახლაამათმოვანგრევდააქაურებს უაინენდ- ლენდს“ავუშენებ!
ჩვენავუშენებთ შენდამე.ოღონდერთირამუნდაგაგანდო: ყველაიმას
გაიძახის, ცათამბჯენებისდრო წავიდაო, აქკიცათამბჯენებისმთელი
უბანიგაშენდებადასაოფისეფართისმიქირავებასმერეაქეთ
შემეხვეწებიან, მაგრამვერმივართვი!რაღაცახალინიუ- იორკულიქვის
ჯუნგლებისაშენებასკიარგთხოვ, ყველასახლსთავისი
ბაღნარიუნდაეკრასგარშემო, თავისიპაწიახელოვნურიტბით, სათამაშო
მოედნებით. .
.რორკისგაშენებულ უაინენდ- ლენდში”ხალხიუნდა
ცხოვრობდეს!ჰა, რასიტყვი?
–რამეთქმის. .
.
–როგორ რაგეთქმის? !გაიგე მთლიანად შენააშენებ, შენსჭკუაზე!ეს
შენიშანსიადასაჩუქარი ჩემგან!

10

მკითხველ თალ იგა

 როგორციქნა, წვიმამაცგადაიღო.მართალია, კიტინგიდასველებას
გადაურჩა მოასწრო დაოფისსშეაფარათავი მაგრამნესტიმაინც
თითქოსძვალ- რბილშიგასჯდომოდა.მთელ დღეებსრორკისნახაზების
გადახაზვაშიატარებდადაზედმიწევნითმისდევდამისინსტრუქციებს
წინასწარიზეპირებდა, რაცკისავარაუდოოპონენტებისთვისუნდა
ეპასუხა.
ახლათავდახრილიმიაბიჯებდასაღამოსქუჩებშიშინისკენდაალბათ
ამიტომაციყო, ჯერ ფეხსაცმელებირომდაინახადაარათავადქალის
სახე თხელიტუჩები, რქისჩარჩოიანისათვალე, მშვიდითვალები.
–ქეით!–აღმოხდაუნებლიეთ. ქალიწიგნისდახლთანიდგა, მხოლოდ
თავიმოაბრუნადაგაუღიმა სასიამოვნოდ: არცზედმეტიგულღიობა
იგრძნობოდაამღიმილშიდაარცგაუცხოებისსიცივე. .
.
–პიტერ!–გაიკვირვა, –როგორ ხარ?
–ქეით...–გაიმეორამექანიკურად, თავივერაიძულა, ანნაბიჯი
გადაედგამისკენ, ანსაპასუხოდგაეღიმამაინც.
–რაუცნაურია, ამხელაქალაქშიროგორგადავაწყდითერთმანეთს!–
ქალისხმაშიარავითარიდაძაბულობაარ იგრძნობოდა.
–აქეთრაქარმაგადმოგაგდო, ქეით?მეგონა. .
.მითხრეს. .
.–იცოდა,რომ
ქეითიკარგახნისწინგადასულიყოვაშინგტონში. სამუშაოდ.
–საქმეზევარ.ხვალ დილითვეუკანუნდაგავფრინდე.
–გატყობ, მოგწონსშენიახალისამსახური.
–სამსახურიმომწონს?ნუმაცინებ!სამსახური სამსახურია!შენრას
შვები?ამასწინათ შენსახელსგადავაწყდიგაზეთში.
–რავიცი, ვმუშაობ. ..როგორცმომიხერხდება.
–მერე, შენდებაქვეყანა?
–აბა,რაგითხრა. .
.ახლაკორტლენდისდასახლებასვაპროექტებ.
სახელმწიფოდაკვეთაა.
–ძალიანაცკარგი!მაგასრასჯობია? !სულ ვიღაცჯიბესქელებსხომარ
უნდაუშენო სასახლეები. ..წარმატებულმაარქიტექტორებმაცოტა
ხალხისთვისაცრომმოიცალოთ. .
.
-ანაქამდევინგიჟიიტყოდაუარს, მაგრამმთავრობისშეკვეთისმიღება
ადვილიგგონია?
-კარგირა, პიტერ!ახლაარმითხრა, უაინენდის” ბანერს”ვკითხულობო!
კიტინგმაერთიკიგაიფიქრა რაებზემელაპარაკება, ნუთუბოდიშსაც
არ ელოდებაჩემგანო?არადა, მართლაასეჩანდა, ბოღმაკიარა,
ქეთრინსოდნავიწყენაცკიარ ეტყობოდა. ..
–დაიცა, პიტერ, ასექუჩაშიხომარ ვიდგებით? !–პაწიაოქროსსაათზე
დაიხედადადაამატა, –თითქმისმთელისაათიმაქვსთავისუფალი.
შეგიძლია, ფინჯანჩაიზედამპატიჟო. ..არცშენგაწყენდა, რამერომიყოს.
–ხო,რათქმაუნდა. ..მეცვიფიქრე. ..–ალუღლუღდაკიტინგი, –სადმე
წყნარიადგილიმოვძებნოთდა. ..
–მევიცი აქვეა, ყურისძირში.მშვენიერ სენდვიჩებსამზადებენდა
ჩინურიჩაიცაქვთ!–ვითომცაქარაფერიო, მკლავშიხელიგაუყარადა
ქუჩასდაუყვნენ.
მერემაგიდასუსხდნენდაპიტერიცმონუსხულივითშესცქეროდა
ყოფილ საცოლეს.ზუსტადისეთივეიყო, როგორიცახსოვდა, მხოლოდ
თვალისუპეებთანდამჩნეოდაორიოდწვრილიღარი. .
.
ისკივაშინგტონისამბებსუყვებოდა, დედაქალაქისჭორსადამართალს
–თითქოსარცკიტინგისდუმილიაკვირვებდადაარცმისიდაჟინებული
მზერა.

მკითხველ თალ იგა

 –ქეით, იცი, უშენოდ რამდენირამგადამხდათავს?–გააწყვეტინაუცებ,
–დაქორწინებაცმოვასწარიდაგანქორწინებაც. ..
–კი, გაზეთებიდანშევიტყვე.გამიხარდა, რომდაშორდი.ქალიმისის
გეილ უაინენდობასდასთანხმდადაშენრახეირსდაგაყრიდა? !
–უცნაურიგოგო ხარ, ქეით.ჩემზედარდობდი?არანაირიწყენაარ
ჩაგრჩენიაგულში?
–კარგიერთი, რაბავშვივითლაპარაკობ, პიტერ..
.ახალგაზრდებისულ
ასეთ განცდებშიარიან.დროგადისდამერეყველაფერისასაცილოდ
ეჩვენებათ. ..კი,თავიდანბევრივიტირე, დავისიეთვალები, მაგრამმერე
გადამიარა, სახადივით.ახლავერცკიწარმომიდგენია, როგორუნდა
გავმხდარიყავიშენიცოლი.
–დაგავიწყდა, მუხლებზერომმეჯექი, ცოლობაზერომდამთანხმდი. .
.
–არავითარითანხმობამეარმომიცია.ესშენთქვი ხვალ ხელს
ვაწერთო!ჩემთვისარცგიკითხავს!–ეშმაკურადმოწკურათვალებიდა
დააყოლა, –ახლარასასაცილოდ გვეჩვენებაესყველაფერი!
–ისე, რატომ?
–აბა, ჩემგანრამეოჯახექალიდადგებოდა? !
–ახლაიმასდარწმუნებითვერგეტყვი, ქეით,მიყვარხართუარა. .
.ეგ
არცარასდროსმიკითხავსსაკუთარითავისთვის.ანრაღამნიშვნელობა
აქვს?!მარტო ისმინდაგითხრა, რომმაშინმართლამიყვარდი, შენი
ცოლადშერთვაცმართლამინდოდადამთელ ჩემსცხოვრებაშიალბათ
ესერთადერთირამიყო, რასაცარდავუეჭვებივარ. ..დასწორედეგაა
უპატიებელი ისარ გავაკეთე, რაცმინდოდა!საერთოდ, ვატყობ,
ცხოვრებაშიყველაზეძნელიიმისგაკეთებაა, რაცგულითგინდახოლმე.
ქალმაგამოხედა, თითქოსესგულახდილობაეამა.სიბრალულიარ
დასტყობია, თითქოსთვალებითეუბნებოდა რასიზამ, სიყვარული
საყმაწვილოსენია, ყველამუნდამოვიხადოთო.
–...
მაგრამერთირამაა, რაცარასოდესმინანია ერთადგატარებული
წუთები, –განაგრძობდაკიტინგი, –აი,ისსაღამოგახსოვს, თოვლშირომ
ვიდექით. ..ისსასაცილოხელთათმანებირომგეცვა. ..
–როგორ არმახსოვს? !გუშინდელივით. ..
–თუნდაცმაგისთვისგიხდიბოდიშს.
–დარატომმერე? !მაინცრასაყვარელივინმეხარ, პიტერ!სულ
ვამბობდი, მამაკაცებიმეტისმეტადსენტიმენტალურებიხართ- მეთქი!
მერეთვითონგააგრძელასაუბარი, ჰყვებოდაამმთისას, იმბარისას...
კიტინგიმხოლოდ თავსუქნევდა, უხმოდ.ქალმაუცებისევდახედასაათს
დათითქოსმაშინღაგაახსენდაო: „ვაგვიანებ,პიტერ!უნდაგავიქცე. ”
–ხომარ მიწყენ, თუარ გაგაცილე, ქეით?განაარ მინდა უბრალოდ,
ასეაჯობებს. ..
–რასმებოდიშები!ნიუ- იორკისქუჩებიჯერარ დამვიწყებია.ძველ
მეგობრებსშორისკიასეთიფორმალობებირამოსატანია!
სწრაფადწამოკრიფაჩანთა, ხელთათმანებიდაწასვლამდეესღაუთხრა:
–მომავალ ჩამოსვლაზეაუცილებლადდაგირეკავ.ოღონდეგროდის
იქნება,აღარ ვიცი წინაკვირასდეტროიტშივიყავიდაამკვირის
ბოლოსკიდევსენტ- ლუისშიმომიწევსგაფრენა. .
.აბა,შენიცი, პიტერ!

11

გეილ უაინენდისაკუთარიიახტისკიჩოზენებივრობდადაშიგადაშიგ
გადახედავდახოლმეოკეანისწყნარტალღებშიმოცურავერორკს.
ამჯერად იახტაზეისერთადერთისტუმარიიყოდამასპინძლობასაც

მკითხველ თალ იგა

მხოლოდთავად უწევდა დომინიკინიუ- იორკშიდარჩა. ..
ესამბავიკიიქიდანდაიწყო, რომერთხელაცკატეგორიულადუთხრა
ჰაუარდს ამდენიმუშაობითსულიამოგხდებაო.ჰოდა, თავისიიახტით
ერთთვიანიკრუიზიშესთავაზაწყნარ ოკეანეში; გაუკვირდაკიდეც, რორკი
რომუყოყმანოდ დაეთანხმა.
–მართალიხარ, გეილ.ამბოლოდროსიმდენქაღალდს ვაფუჭებ, ადრე
ამასთავსვერაფრით ვაპატიებდი.
–არ მითხრაახლა, ჰაუარდრორკსაცკიარგამოსდისხანდახანნახაზიო!
–უფროხშირად, ვიდრენებისმიერსხვას!განსხვავებააისაამხოლოდ,
რომცუდინახაზებიჩემსავენაგვისყუთშირჩება. .
.
–აბა,შევთანხმდით!ოღონდიცოდე, სანთლით რომეძებო, მთელ
იახტაზეფანქარსდაქაღალდსვერიპოვი.ნაღდიმილიონერებივით
ბოლომდენეტარ უსაქმურობაშიჩავეფლობით.მოსულა?
–ვცადოთ.აქამდემაგისშანსიარასოდესმქონია.
საქმეისიყო, რომსწორედ ესერთითვერორკისთვისსახელოსნოში
ყოფნააუცილებელისულაცარ იყო ყველაშეკვეთამოამთავრა
„კორტლენდის”პროექტიცჩააბარაკიტინგსდაგაზაფხულამდეახალი
არცარაფერიჰქონდადასაწყები.
დომინიკიმორჩილადდაჰყაბულდაქმარს, როცაიმანუთხრა ხომარ
გეწყინება, მამაკაცებიუშენოდ, ორნირომგავიდეთოკეანეშიდაცოტა
გულიგადავაყოლოთო?კარგიდასვენებაორივესგვჭირდებადარორკზე
უკეთესთანამგზავრსვერცვინატრებდიო. ..
–რათქმაუნდა, გეილ, რაგაქვსსაბოდიშო. .
.
უაინენდსუცებსიცილიაუტყდა:
–დომინიკ, მგონი, ეჭვიანობკიდეც!აი,ამისთანასაჩუქარსკიაღარ
მოველოდირორკისგან ეგთუეგრეა, ეტყობა,მართლაგიყვარვარ!
დომინიკსხმაარ გაუღია: ეშაფოტზეაყვანილიცკივერგაუმხელდა
ქმარს, სინამდვილეშივისზეეჭვიანობდადარატომ. .
.

●●●

არადა, მართლაზღაპრულიდასვენებაგამოუვიდათ.თვეიწურებოდადა
ორიოდუმნიშვნელოფრაზისგარდა, თითქმისარცარაფერიუთქვამთ
ერთმანეთისთვის.ისეთიუსიტყვოურთიერთგაგებაჩამოუყალიბდათ,
სიტყვებმათავისთავადდაკარგესაზრი.ცურავდნენ, მზესეფიცხებოდნენ,
ჩინელიმზარეულისნახელავსაგემოვნებდნენ. .
.
იმდღესაცკარგახანსიცურავეს, მერეკიუაინენდიპირველიდაბრუნდა
გემბანზე;ახლაუკვეზემოდანდაჰყურებდაწყალშიდარჩენილ რორკსდა
ფიქრობდა, რაოდენუსაზღვროძალაუფლებასფლობდაიმწამს: შეეძლო
ღუზისამოღებაებრძანებინა,აფრააეშვადაესთავცეცხლამოცურავე
გაშლილ ოკეანეშიმარტოდმარტოდაეტოვებინაბედისანაბარა.ამ
ფიქრმასიამოვნებამოჰგვარა ძალისგანცდამდა
იმისშეგნებამაც,რომსწორედრორკზევერასოდესგამოცდიდა
საკუთარიძალაუფლებისმთელ შესაძლებლობებს.ისე, არცფიზიკურად
გაუჭირდებოდაბრძანებისგაცემადაარცამბრძანებისშედეგის
ზნეობრიობაზეიტეხდაიმწუთასთავს იმაზე, თავისთავადრა
საშინელებაიქნებოდანებისმიერიადამიანისასეგაწირვა.თუმცა
მთავარიეგარიყო.უბრალოდ, ამადამიანისგაწირვასვერაფერი
აიძულებდა: ის,ძლევამოსილიგეილ უაინენდი,სრულიადუმწეოიყო
მისთვისაცაუხსნელირაღაცხიბლისწინაშე. ..წყალშიგემის
ნამსხვრევივითმოტივტივერორკსგაცილებითმეტიძალაჰქონდა,

მკითხველ თალ იგა

ვიდრეთუნდაცამიახტისძრავას ესიმიტომ, რომზემძლავრიძრავებიც
სწორედასეთიხალხისძალისხმევითიქმნებაო, გაიფიქრა.
მერერორკიციახტაზეამოფოფხდა.უაინენდიხედავდა, წურწურით
როგორჩამოსდიოდაწყალიმისჩამოქნილ, გამხდარსხეულს.
-"
სტოდარდისტაძართან"დაკავშირებითმაინცმოგივიდაერთი
შეცდომა, –უთხრაუაინენდმა, –იქდომინიკისკიარა, შენივესაკუთარი
ქანდაკებაუნდადაგედგა!
–არა-ა.
..სამაგისოდ მეტისმეტიეგოტისტივარ.
–ვინაო? !ეგოტისტისწორედაცრომეგრემოიქცეოდა!შენრაღაც
უცნაურიმნიშვნელობითხმარობსიტყვებს. ..
–არაფერიც!ზუსტიმნიშვნელობითვხმარობ.არაფრისსიმბოლოდარ
მინდავიქცე.რაცვარ, ისვარ.
–იცი,რასგეტყვი, ჰაუარდ?–ერთხელაც, მოსაღამოებულზე, სრულიად
მოულოდნელადუთხრაუაინენდმა, –მედაშენძალიანვგავართ
ერთმანეთს ამიტომაცვგრძნობთავსშენთანასეთავისუფლად. .
.
ოცდათერთმეტიწლისგანმავლობაში, ჩემიგაზეთებიყველასაზრს
გამოხატავდა, გარდაგეილ უაინენდისა.ნებისმიერმარტვილზეიოლად
შეველიესაკუთარ " მეს”.არადა,ხალხიმაინცგაუმაძღარსმეძახის.და
რატომმერე?ბოლოსდაბოლოს, ნებისმიერიმარტვილიმხოლოდ
მიწიერ სიამეებზეამბობსუარს, ესკიძალიანმცირესაფასურიასულის
ცხონებასთანშედარებით.ისსულიერსგანადიდებსდამატერიალურს
თმობს, მეკიარცმანქანებზევამბობუარს, არციახტაზე,არცპენტჰაუსზე,
არცაბრეშუმისპიჟამებზე. .
.სამაგიეროდ საკუთარსულიერებასვთმობ.
ახლამითხარი ვინმეტსსწირავს?თუკი, რათქმაუნდა, მსხვერპლის
გაღებათავისთავად დიდიღირსებაა.ასერომ, ვინააკაცთაშორისმეტი
მარტვილი?
–ნამდვილადარმეგონა, თუამასროდისმეაღიარებდი, გეილ.
–რატომარა? !ძალიანაცკარგადვაცნობიერებდი, რამსურდა
კოლექტიურ ცნობიერებაზემინდოდაბატონობადამივაღწიეკიდეც
ჩემსას.ისე, ჩვენშიდარჩეს, დიდიბუნდოვანირამააესკოლექტიური
ცნობიერება.მაგრამთუკივინმესუნდა, მატერიალიზებულიიხილოს,
"ბანერის"ნებისმიერინომერიგადაშალოს!თუისრომჰკითხო, ხალხს
იმისნებაცარუნდამისცე, თავადგაარკვიოს, რასურს.მათ მაგივრად, ეს
მეუნდამოვიმოქმედო.დასაერთოდ, იმასკიარ უნდავწყვეტდე, მე
რამსურს, ანმათ რასურთ წესითდარიგით, იმასუნდაგანვსაზღვრავდე,
რასურდესხალხსდამერეძალითშევაჩეჩოხელში!არადა, სხვანაირად
არაფერიგამოვა, რადგანმათინებაყოფლობითიარჩევანიმხოლოდ
"ბანერია".ბოლოსდაბოლოს, რაქნასკაცმა, თუკისურს,ხალხს
ემსახუროს?ანყველასთავიუნდაუქნიოდაამისგამოსულგაყიდულად
ჩაგთვალონ, ანდა მათსავესაკეთილდღეოდ, საკუთარიაზრიმოახვიო
ყველასთავზედაიმასაცშეეგუო, დიქტატორსანავტოკრატსრომ
დაგიძახებენ.ვითომრა, მესამეგზაცარსებობს? !
–აბა,რაგითხრა. .
.
–საკუთართავსმხოლოდიმასვდებბრალად, რომსულიგავყიდე,
მაგრამფასიცკარგიდავადე ძალაუფლება!თუმცაბოროტადარასოდეს
გამომიყენებია საკუთარქვენაზრახვებსვერდავემორჩილებოდი.
მაგრამახლათავისუფალივარ, უკვეშემიძლია, ისმოვიმოქმედორაც
მსურსდაროგორცმსურს ჩემთვის, დომინიკისთვის, შენთვის. .
.
რორკიზღვასმისჩერებოდა.მერეთავიმოაბრუნადაესღათქვა:
–იმედინუმოგიშალოსღმერთმა!მაგრამსაქმეცისაა, რომხალხი,
ძირითადად, გამონაცვალიცხოვრებით ცხოვრობს.აი, თუნდაცპიტერ

მკითხველ თალ იგა

კიტინგისმაგალითიცკმარა: მისნაირებსმძიმესაზღაურისგადახდა
უწევთ.არცისიციან, რადააშავესასეთიდათანაც, საკუთართავს
ეგოისტებადმიიჩნევენ.რომელ ეგოიზმზეალაპარაკი? !ერთადერთი, რაც
სურთ, სხვისთვალშიგანდიდებაა.სახელსელტვიან, პატივს,შურსაცკი
სხვებისგან!სხვებიუბიძგებენამისკენდაისინიცუსიტყვოდ
ემორჩილებიან.სადაააქპირადინება?კიტინგსდიდებაკიარ სურდა,
უნდოდა, სხვებსგანედიდებინათ; შენებაკიარსურდა სხვათაგან
ხუროთმოძღვრად შერაცხვასნატრობდა.მუდამსხვისიმედადიყო,
მათზევეშთაბეჭდილებისმოსახდენად.საკუთარითავიდათმო,
ეგოისტადკინათლავენ.ხედავაქრამელოგიკას?ნებისმიერითაღლითი
პატიოსნად ჩათვლისთავს თუკისხვებიასეთადმიიჩნევენ.სწორედ
ესაა,რასაცმეგამონაცვალ ცხოვრებასვეძახი.ასევეა, როცაკაცი
ქველმოქმედებასსჩადისმხოლოდიმისთვის, რათასხვისთვალში
საკუთარითავი
აიმაღლოს!იგივეა, როცაკაცსბევრიფულისშოვნაუნდა არასაკუთარი
მოთხოვნილებებისდასაკმაყოფილებლად, არამედისევდაისევ
სხვისთვისთვალშინაცრისშესაყრელად ყველაეგენიგამონაცვალი
ცხოვრებით ცხოვრობენ!ვინმეთუპრემიასიღებს კმაყოფილია, თუნდაც
საბჭოსწევრთა9/ 10იდიოტებადმიაჩნდეს. .
.სათქმელიხომმაინცექნება
–ლაურეატივარო, დამაფასესო. ..ვინმერე?!ვისიაზრიცსულ ცალ ფეხზე
ეკიდა?
–ასეგამოდის, საკუთარიგულისკარნახზემეტად, სხვისაზრსუწევენ
ანგარიშს!ჭეშმარიტეგოისტსსხვისიაზრიმცნებასვერშეაცვლევინებს. ..
მასესარაფრად არგია.სწორედ ამისგამოა, რომყველაახერხებს,
უუნარობაგაამართლოს სიკეთეო, ქველმოქმედებაო, სიბრალულიო. ..
მაგრამ, იცი,რასგეტყვი, ჰაუარდ უხერხემლობასვერაფრითშენიღბავ!
გამონაცვალ ცხოვრებაშიყველაფერიმხოლოდ ურთიერთობით
განისაზღვრება, სხვისიდაარასაკუთარიმიდგომით.სწორედეს
არ მესმისიმათი, ვინცსხვადასხვაკომიტეტებშიიყრისთავს აზრი
გააზრებისგარეშე, მოძრაობამუხრუჭებისგარეშე. .
.გამონაცვალ
ცხოვრებაშიშენიარავისესმის, ყველათავისასერეკებადამხოლოდ
სხვისითვალით დანახულ ცხოვრებაშიცხოვრობს.
–კი, ეგრეა...ოღონდ, ამასცოცხალითავით, არავინაღიარაებს.
სხვანაირებსკიშორიდანვეცნობენ, ტანითდაახლოსაცარიკარებენ.
დამოუკიდებელიკაციმათთვისსასიკვდილო განაჩენივითაა ისმათი
ცხოვრებით არცხოვრობს, სხვაგვარიარსებობაკიმათთვისარათუ
მიუღებელი, უბრალოდ, წარმოუდგენელიცაა.ჩემთვისკიესაამთავარი_
თვითმყოფადობა.სხვასარაფერსაქვსმნიშვნელობადამეგობრებსაც
მაგისმიხედვით ვარჩევ.
–მიხარია, თურმემეგობრებიცგყოლია.
–მყავსდაზოგიმიყვარსკიდეც. .
.მაგრამჩემიცხოვრებისსაბოლოო
მიზანიეგვერიქნება.ვერხედავ, რომპიტერკიტინგსერთიმეგობარიც
არ შერჩა?როცაკაცისაკუთართავსარსცემსპატივს, ისვერცსხვის
პატივისცემასათუსიყვარულსდაიმსახურებს. .
.მე,მაგალითად,
ვერაფერიმაიძულებდაშენიგულისმოსაგებადმეცხოვრა, თუმცაახლა
ესიახტარომჩაიძიროს, შენგადასარჩენადდაუფიქრებლადგავწირავდი
თავს..
.
–მერე, რითდავიმსახურეასეთიპატივი?
–სხვისიგამონაცვალიცხოვრებითარ ცხოვრობ. ..
უაინენდსჩაეცინა.ნათქვამიესიამოვნა.ოღონდეგაა, მასში
ვერავითარიორაზროვნებავერამოიკითხა. ..

მკითხველ თალ იგა

 12

რორკიდაუაინენდირომქალაქშიდაბრუნდნენ, ხეებზეალაგ-ალაგუკვე
კვირტებიცგაჩენილიყო.საღამოს, მარტორომდარჩაოფისში, რორკმა
იმდღევანდელი თაიმზი”გადაშალა ზუსტად თვეიყო, გაზეთიარ
სჭეროდახელში.სადღაცბოლოსკენპატარაინფორმაციასმოჰკრა
თვალი, "
კორტლენდში"მშენებლობისმიმდინარეობისთაობაზედა
წარწერაეუცნაურა:"არქიტექტორიპიტერ კიტინგი;თანაავტორები_
გორდონლ.პრესკოტიდაოგასტასუები. "
ნაკვთიარშესტოკებიასახეზე.ოღონდ ერთსაათშიუკვე კორტლენდის”
მიდამოებშიიყოდამშენებლობასგასცქეროდა. მუშებსიმდილისსაქმე
მოეთავებინათ;სინათლემხოლოდდარაჯისქოხშიენთო.ერთი
შეხედვით,ნაგებობებისჩონჩხიისეგამოიყურებოდა, როგორცნახაზზე,
თუმცასულ მცირედაკვირვებაცკისაკმარისიიყოძირეული
ცვლილებებისშესამჩნევად: უაზროდგაჭრილიკუთხისფანჯრები,
უადგილო ადგილასმიტყეპებულიპაწიააივნები, უგვანი,კვადრატული
მინაშენები,
წითელიაგურისჩანამატები, მოპირკეთებული, ჭყეტელა
პანელებითუყოვლადუაზრობარელიეფებისადარბაზოებისთავზე. .
.
რორკიპატარაშემაღლებულზეიდგა ფეხებიგანზეგაედგა, ხელები
ზურგსუკანდაწყობილი, თითქოსდახვრეტისბრძანებასელოდებაო. .
.

●●●

კიტინგიუღონოდ შლიდახელებს: კაცივერაუხსნიდა, როგორდა

რანაირადმოხდაყველაფერი უბრალოდ, ერთდღესთუიმდაუძახადა
აცნობა,პრესკოტისადაუებისაყვანამოგიწევსთანაშემწეებადო.რა
გინდა,რასერჩი, სახელშიეგენივერშეგეცილებიანდაფულში,
დამკვეთიცუფრო მშვიდადიქნებადაშენცნაკლებიგექნება
სანერვიულო. ..რამერომიყოს, იქნებრაღაც- რაღაცშავისამუშაოცკი
დაავალო, შენცცოტაგაგიიოლდებასაქმეო, –დაამატაბოლოს.
კიტინგსვერაფრითგაეგო, მართლარაგავლენაჰქონდაასეთითუისა
დამისხალხს; არადა, მაშინვემიხვდა, ამპირობაზედაუთანხმებლად,
შეიძლებაშეკვეთისმიღებასაერთოდსათუო გამხდარიყო.მაგრამერთ
დათმობასმერემეორემოჰყვა, მეორეს მესამე. ..კიტინგი
თავგამოდებითიცავდაპროექტს, ხედავდა,თითქოსშეუმჩნევლად, ნაბიჯ-
ნაბიჯროგორ ეცვლებოდასახეთავდაპირველ ჩანაფიქრს. .
.ხანდახან
არგუმენტებსაცისეთსუძებნიდნენ, ქვასგახეთქავდა: მაგალითად,
ერთხელ ისიცკიუთხრეს ესხალხიძველ უბნებშიპარმაღებზე
ჩამოსხდომასდამუსაიფსაადაჩვეული, მთლადბინებშინუ
გამოვამწყვდევთდაყველასადარბაზოსწინფართოასასვლელიკიბეები
გავუკეთოთო. ..
რორკისჩამოსვლარომშეიტყო, კიტინგიმეორედღესვემიადგა
ოფისში, გადასწორებულ- გადმოსწორებულინახაზებიდაუდომაგიდაზე
დაჩამკვდარიხმით ესღაიკითხა: „ახლარავქნათ, ჰაუარდ?”
–შეეშვი.ამსაქმესმემივხედავ.
–ხომგესმის. .
.არაფერიგამივიდა.
–მესმის.
–თუგინდა, მეთვითონავტეხავხმაურს.
–არა.
–მაგრამმე. ..

მკითხველ თალ იგა

 –შენიბრალიარაა,პიტერ.მევარდამნაშავე.არცადრეუნდა
დაგხმარებოდიდაარცახლა ზედმეტიტვირთიაგკიდე.

●●●

დომინიკმაშორიდანვეგაიგონამანქანისძრავისხმა;უაინენდიეგონა
რაცჩამოვიდა, მასმერესულ ასეგვიანბრუნდებოდახოლმეშინ.მანქანა
წინკართანგაჩერდა, მერეკარისგაღებისხმადამოზომილი,
თავდაჯერებულინაბიჯებისხმაცმოესმაკიბეზე.სასტუმროოთახისკარი
გაიღო, ოღონდწირთხლზერორკისსილუეტიაისვეტა.ქალსუცებთავში
გაუელვა,უმთავრესიარასოდესთქმულაჩვენშორის აი, ახლამეტყვის
და. .
.
–საღამომშვიდობისა, დომინიკ.
ხუთიწელიგასულიყო, რაცრორკსსახელით არ მიემართამისთვის.
ქალმათავიდაუქნიამხოლოდ.
–შენიდახმარებამჭირდება, დომინიკ.
ქალმაისევუსიტყვოდდაუქნიათავი.კაცმაოთახიგადაჭრადა
სავარძელშიჩაეშვა.სრულიადგაუაზრებლად, თოკზეგამობმულ
თოჯინასავით, ქალმაციგივეგაიმეორა.
–მომავალ ორშაბათს, ღამით,ზუსტადთორმეტისნახევარზე,
„კორტლენდის”მშენებლობასთანუნდაიყო.მოახერხებ?
ქალსსახედაეძაბა.მშენებლობასაკუთარითვალით ჰქონდანანახიდა
ახლამისთვისარცრორკისგანზრახვისგამოცნობაიყოდიდისირთულე.
–იმსაღამოსთვის,–გააგრძელარორკმა, –წინასწარვინმესუნდა
შეუთანხმდესტუმრობაზედაუკანაგზაზეუნდააღმოჩნდე” კორტლენდში”
–ვითომბენზინიგაგითავდა. .
.დარაჯსსთხოვ,ერთიგალონისაწვავი
მოგიტანოსბენზინგასამართისადგურიდან იქვეა, ერთკილომეტრში.
მერემანქანიდანგადმოხვალ დაგზისპირას, თხრილშიჩაწვები.თავად
მიხვდები,როდისდაბრუნდემანქანაში. .
.
დომინიკმაპასუხად კვლავთავიდაუქნია.
–მიხვდი,რასაცვაპირებ?
–კი.
თითქოსშორიდანმოესმოდაკაცისბოლოსიტყვები გაიგონა, როგორ
დაემშვიდობა, ღიმილით.ესღიმილითითქოსძილშიაცკიჩაჰყვაქალს. .
.

●●●

ლონგაილენდისგზატკეცილზემიაქროლებდამანქანას, მაგრამისეთი
განცდაჰქონდა, თითქოსაეროპორტისსაფრენბილიკზეიყოდასაცაა,
მიწასუნდამომწყდარიყო.ფრთაშესხმულიიმასღაფიქრობდა, რორკი
ბოლო გამოცდასმიწყობსდაიმედსარცმეგავუცრუებო. .
.
იმდღესუაინენდისმეგობრებსშეეხმიანა, სხვათაშორისუთხრა, შინ
მარტო ვაროდაროცაიმათსტუმრადმიიწვიეს, დიდითავპატიჟიცარ
გამოუდვია.მთელისაღამო შესანიშნავგუნებაზეიყო, უჩვეულოდ
მოილხინა,მასპინძლებიცგაამხიარულადაარცფრანგულ ღვინოზე
უთქვამსუარი.ოღონდ სინამდვილეში, თვალისულ საათზეეჭირა,
დამშვიდობებისთადარიგიცდროულად დაიჭირადათერთმეტსრომათი
წუთიაკლდა, უკვემანქანისსაჭესუჯდა.
ზუსტადნახევარ საათში,მისიმანქანასამშენებლო მოედნის
შორიახლოსიდგა, თავადკიბენზინისმოსატანადგაგზავნილიდარაჯის
ნეკისხელად ქცეულ ფიგურასგასცქეროდასიშორეში.

მკითხველ თალ იგა

 იცოდა, რორკისადღაცაქვეუნდაყოფილიყო.ჯერ დაუმთავრებელი
შენობიდანარცფანრისეულისხივიკრთოდადაარცჩამიჩუმიისმოდა
ანრაგასაკვირიესიყო, რორკიხომთვალდახუჭულიცნობდაყოველ
კუთხე-კუნჭულს,დერეფანსათუკიბისსაფეხურს. .
.
დომინიკმაქუდი, ჩანთადალაბადამანქანაშიდატოვა, თავადკიგზის
მეორემხარესგადავიდადათხრილშიგაინაბა.წუთიცარ იქნებოდა
გასული, აფეთქებამრომშეაზანზარაიქაურობა; ერთსმეორემოჰყვა,
მერე მესამეც. .
.შენობაბანქოსხუხულასავით ჩამოიქცა ნელი- ნელ,
თითქოსშენელებულ კადრშიო.ირგვლივყველაფერიშუშის
ნამსხვრევებითადაბეტონისნატეხებითდაიფარა_სამად სამი
აფეთქებასაკმარისიაღმოჩნდა, ამოდენანაგებობანანგრევებადრომ
ექციამისივეშემქმნელს.
–რორკ!–ერთიკიაღმოხდადომინიკს, მაგრამნანგრევებიდანარავინ
გამოჰპასუხებია.მხოლოდპოლიციისსირენებისხმამოისმაშორიდან.
ქალითხრილიდანამოვიდადამანქანასმიუახლოვდა.უკანასაბურავები
დახეთქილიდახვდადაფანჯრებიც ჩამსხვრეული; სახურავსაივანს
მოგლეჯილითუჯისმოაჯირიდასცემოდადაგვარიანადჩაეჭეჭყა.კარი
ძლივსგამოაღო, ჩაჯდადაიგრძნო, მთელისალონიშუშისნატეხებითიყო
მოფენილი.ერთსდასწვდადარამდენჯერმედაისვა კისერზე, მკლავზე,
ფეხზე...მერე,
თავიუკანგადააგდოდაერთიანადმოეშვა.ახლაისეთი
თავისუფალიიყო, როგორცარასდროს: საოცარი
სიმსუბუქეიგრძნო, უწონობა.აღტკინებისგანთავბრუეხვეოდა. .
.
როცაპოლიციელებმამანქანიდანგონდაკარგულიგადმოიყვანეს,
ერთიანადსისხლით იყო მოთხვრილი შუშისპირბასრნატეხსმისთვის
ფეხზეარტერიაგადაეჭრა.

13

დომინიკმასაწოლ ოთახსმოავლოთვალი გონზემოსვლისმერე

ნაცნობგარემოშიპირველადიგრძნოთავი.აქამდემხოლოდ
საავადმყოფოსთეთრფარდებსადარატომღაცვარდისფრადშეღებილ
ჭერსხედავდა.საწოლთანახლაუაინენდიედგა, უცნაურადკმაყოფილი
სახით.გაახსენდა, საავადმყოფოშირაგამომეტყველებაცჰქონდა
კმაყოფილსვერაფრით დაარქმევდი.თითქოსახლაცყურშიჩაესმოდა,
როგორუთხრესმისქმარს თქვენიმეუღლისგადასარჩენადდიდი
ბრძოლამოგვიწევსო.სახვევებიჯერაცარმოეხსნათ, მაგრამახლახომ
საკუთარსაწოლშიმაინციწვა. ..
–მართლადიდიჩურჩუტივინმეხარ, უფროჭკვიანურივერაფერი
მოიფიქრე?
–ბენზინიგამითავდა.დარაჯსველოდებოდიდა. ..
–კი,ეგზღაპარიუკვემოუყევიპოლიციას.დარაჯმაცდაგიმოწმა.ისე,
შუშარომმჭრელია, არიცოდი, ქალბატონო?
„რასხვანაირად გამოიყურება” ,–გაიფიქრაქალმა,–”ამამბავმა,
ჩემი
არ იყოს,ისიცშეცვალა“ .
–არ მტკენია, –ესღაამოღერღა.
–მომავალში, სანამგულუბრყვილო თვითმხილველობასდაიჩემებ,
ანატომიისატლასშიმაინცჩაიხედეცალითვალით!
–მაგრამმათხომდაიჯერეს?
–აბა,არა? !ცალიფეხისამარეშიგედგა!მარტოისვერგამიგია
ვერაფრით, ბეხრეკიღამისდარაჯისსიცოცხლესრომგაუფრთხილდა,
შენიკისასწორზეშეაგდო!

მკითხველ თალ იგა

 –ვისზეამბობ?
–რორკზე, ჩემოკარგო, ჰაუარდრორკზე!
–რორკირაშუაშია?
–კარგიერთი, პოლიციაშიკიარახარდაკითხვაზე. .
.თუმცა,ეგეც
მოგიწევსდაცოტაუკეთ უნდამოემზადო.ისე, მოწმედგამოსვლის
გამოცდილებაკიგაქვს, სტოდარდისპროცესიგეხსომება.
–ეგრაღამგაგახსენა?
-მაშინაციგივეარ მოიმოქმედე? !ახლამაინცთუხვდები,მერაგრძნობა
მიჩნდებახოლმემისინამუშევრებისშემხედვარეს. ..
–ესეიგი, ჩემსსაქციელსამართლებ? !_
–ეჭვიგეპარებოდა?
მერეჩაიმუხლა, საწოლისკიდეზექალისუღონოდჩამოდებულიხელი
ხელშიაიღო ფრთხილად დატუჩებთანმიიტანა თითქოსსაზღაურს
ითხოვდასაავადმყოფოშიგატარებულიკოშმარულიღამეებისთვის.
ქალმათმაზეგადაუსვახელი, იმასღაფიქრობდა, რამდენად იოლი
გადასატანიიქნებოდაქმრისთვისმისისიკვდილი, ვიდრეის, რისგაგებაც
ალბათ სულ ცოტახანშიმოუწევდა. .
.
–მაპატიე, გეილ.
–ეგარაფერი, ომიწინგველოდება.
–ციხეშია?
–ვერმივართვი, თავდებითგამოვიყვანე.
–შეიძლება, გაზეთებივნახო?
–არავითარშემთხვევაში!
–არც” ბანერი” ?
–„ბანერი”–მითუმეტეს!
–მიყვარხარ, გეილ. .
.აი,შენთუამსაქმესბოლომდემიიყვან. .
.
–ნუმეპირფერები ჩემთანეგეთებიარ გაგივა!მარტო ჩემიდაშენი
ამბავიარაააქმთავარი.სხვათაშორის არცჩემიდარორკის.
–აბა,შენიდაღმერთის?
–როგორცგინდა, ისეიფიქრე.ახლამაგაზეკამათისდროარაა.ქვევით
სტუმარიგელოდება, მთელიდღეა, გიცდის.
–ვინაა?
–შენისატრფო ჰაუარდრორკი.მადლობისსათქმელად იქნება
მოსული!
ესხუმრობანარევიტონისწორედიმაზემიანიშნებდა, რამდენად შორს
იყოძლევამოსილიგეილ უაინენდიიმსიმართლისგან, რაცუკველამის
ხელისგულზეიდო. ..
–კარგი, ამოვიდეს.ისე, მართლარომშემიყვარდეს?
–დაგაკლავთერთმანეთს!თანისიცგაითვალისწინე, ოცდაექვსი
ნაკერიდანერთიცარ გაქვსჯერახსნილი.ნეტა, რაგესიყვარულება..
.
მერეგაიგონა, როგორ მხნედჩაირბინაკიბისსაფეხურები.

●●●

როდესაცპოლიციელებიაფეთქებისადგილსმიადგნენ, იქმხოლოდ
ერთისაეჭვოპირიაღმოაჩინეს არქიტექტორიჰაუარდ რორკი,
რომელსაცხელში, რატომღაც,დეტონატორიეჭირა.
ისღამეპოლიციისგანყოფილებაშიგაატარა, დილითკიგეილ
უაინენდმაგამოიყვანათავდებით.კაცსწარბიარ შეუხრია,როცა
საავადმყოფოსმისაღებშიექიმმაუთხრა, დომინიკისსიცოცხლებეწვზე
ჰკიდიაო;მაშინაცმშვიდიხმაჰქონდა,როცაოლქისმოსამართლე

მკითხველ თალ იგა

წამოაგდოლოგინიდანდათავდებობისფურცელზემოაწერინახელი: -
მხოლოდმაშინღაგაუწყდამოთმინებისძაფი, გისოსებსმიღმა
გამომწყვდეულ რორკსრომხედავდაბინძურსაკანში მაშინღა
აღრიალდადაჭრილიმხეცივით; თითქოსისევიქიყო, „ეშმასუბანში”
,
ქუჩისჩხუბშიგარეული,დავერაფრით გაეგო,ვისრაშისჭირდებოდაეს
უაზრო ბიუროკრატია;
რატომარ შეეძლო, პირდაპირშეენგრიაკარიდა
რორკისამშვიდობოსგამოეყვანა!
როგორღაცმაინცმოთოკათავი, ყველასაჭიროქაღალდსხელი
მოაწერადაროცაუკვემანქანაშიჩასხდნენ,მერეღაჰკითხა მართლა
შენიყავიო?
–კი,–უპასუხარორკმა.
–კარგი.მაშინვიომოთ ერთად, ბოლომდე. .
.

●●●

რორკიოთახშიშემოვიდადაფეხებთანჩამოუჯდაქალს.უსიტყვო
ღიმილით მიაჩერდნენერთმანეთს.ამწუთასსათქმელიცაღარაფერი
ჰქონდათ.
-შეიძლება, დიდიხნით ჩამსვან.ალბათ, ამასაცფიქრობდი, როცა
დახმარებაზედამთანხმდი.
–ხო, ალბათ. .
.
–ახლაშენსიმედზევარ.
–რაზეამბობ?
–უაინენდზე.ვერ მიხვდი,რომშენდაგიგეხაფანგი?
–მე?
–რასიზამდი, შენთვისრომარაფერიმეთქვა?
–ახლამოვიდოდიშენთან, ”ენრაიტ-ჰაუსში“,ღიადდაყველას
დასანახად.
–მჯერა, ოღონდ ეგუკვეაღარგამოვა.შენმისისგეილ უაინენდიგქვია,
შემთხვევითმოხვდიიქდაყოველგვარეჭვზემაღლაუნდაიდგე.
საკმარისია,ვინმემგაიგოს,რაგვაკავშირებს, დაჩემისაქმეწასულია.
–გასაგებია...
–მოკლედ, ხმაარ უნდაგაიღო.თურაღაციდეებიგაგიჩნდესჩემი
დახმარებისთაობაზე დაივიწყე!შენგეილთანუნდადარჩე.მთელიეს
ხანიერთმანეთსუნდადაუდგეთ გვერდში.
–დათუგაგამართლეს?
–მაშინ..
.–საწოლ ოთახშიმიმოიხედადაჩუმად, თითქოსთავისთვისო,
ჩაილაპარაკა, –აქარმინდაამისთქმა, მაგრამიმედია,ისედაცხვდები..
.
მაჯაშიჩაავლოხელი, ქალისთითებიტუჩთანმიიტანა. ..მერეწამოდგა.
–დავიცდი, –ჩუმადთქვაქალმა, –ახლოსაცარ გაგეკარები, პირობას
გაძლევ.
კაცმაგაიღიმადათავიდაუქნია; მერეფრთხილადგაიხურაკარი,

●●●

„.
..ხდებახოლმე,რომკოსმიურიძალებითითქოსერთპატარა
მოვლენაზეფოკუსირდება, ლინზისპრიზმაშიგატარებულისხივებივით.
..
სწორედასემოხდა კორტლენდისტრაგედიასთან”დაკავშირებით.დიახ,
ტრაგედიასთან!რაკიღასასწორზემხოლოდერთიადამიანისბედიარ
დევს:თუმცა,ერთიკაცისთავკერძობამკიგადაწონასიკეთის,
ადამიანურობის,თანაძმობისყველაგაგება!ერთმაკაცმა,
თითისერთი

მკითხველ თალ იგა

დაჭერით, ასეულობით ოჯახისმომავალიდაანგრია.მთელი
საზოგადოებისუანგარო მცდელობა, უსახლკარონიდაესახლებინათ,
მიუსაფარნიდაებინავებინათ, უპოვართათვისჭერიმიეცათ ერთიკაცის
ეგომშეიწირა.არადა, რაამოძრავებდა?ისევდაისევწრეგადასული,
დაუკმაყოფილებელიამპარტავნებადამეტიარაფერი!სამწუხაროა, რომ
ჩვენსსაზოგადოებასძალაარშესწევს, უბრალო პატიმრობისგარდა,
სხვარამსასჯელიშეუფარდოსამგვარბოროტებას!ოღონდიმისუფლება
ხომმაინცგვაქვს, საზოგადოებამასეთიკაციგარიყოსდამოიკვეთოს
სამარადჟამოდ! ”
ამასწერდაელზუერთ მ.თუიგაზეთ" ახალისამანების"ფურცლებზე.
ისიცუნდაითქვას, ”
კორტლენდის“აფეთქებასულ რამდენიმეწამს
გაგრძელდა, მისიტალღაკიმთელ ქვეყანასმოედოდასამართლიანი
გულისწყრომაააზვირთასაზოგადოებისყველაფენაში.აზრთადიდი
სხვადასხვაობამხოლოდრორკისამნაბიჯისგამომწვევმიზეზთა
თაობაზეიყო: ზოგიუბრალოპროფესიულ შურსაბრალებდაყველაფერს,
ზოგიცაღიარებდა რაღაცმსგავსებამართლაცარსებობსრორკისეულ
სტილსადაკიტინგის, პრესკოტისადაუებისნახელავსშორისო.თუმცა
სხვებიიმასაცამტკიცებდნენ, ხელოვნებათავისიარსით
დემოკრატიულიადამთელ ხალხსეკუთვნის შესაბამისად, რაღაც-
რაღაცეების დასესხება”სავსებითმისაღებიამბავიადარორკის
რეაქციაცმხოლოდწრეგადასულიპატივმოყვარეობისგამოხატულებააო.
საბოლოოდ, ესკამათიცმიცხრა.ცხადიერთირამჩანდა ერთიკაცი
დაუპირისპირდაყველადანარჩენს, პიროვნება მთელ საზოგადოებას
აუმხედრდა.გარემოებებსუკვეაღარავინდაგიდევდათ.ხალხსსისხლი
სწყუროდა.
გორდონპრესკოტიცადაგასუებიცფრიად თავშეკავებულად
იქცეოდნენ პანაშვიდზემდგომიჭირისუფლებივითიღებდნენ
სამძიმრებს,მხრებსიჩეჩავდნენდასამართლიანიგანაჩენის
მოლოდინშივართო, ამბობდნენ.მხოლოდ პიტერ კიტინგიიქცეოდა
უცნაურად.არცერთ თავყრილობაზეარგამოჩენილა, პრესასთან
ურთიერთობასაცგაურბოდა. ..მარტოერთადერთიმოკლეგანცხადება
გაუგზავნა"ბანერის"რედაქციას, სადაცამტკიცებდა, რორკი
უდანაშაულოაო დამეტადუცნაურითხოვნით ამთავრებდასათქმელს
იქნებადა,ამკაცს, ერთხელ დასამუდამოდ, თავიგაანებოთო.რორკის
ოფისისწინკიამდროსპიკეტიპიკეტზეიმართებოდა, თუმცამიზანი
ცოტაბუნდოვანიიყო, რადგანიქაღარცერთითანამშრომელიარ
ჭაჭანებდარორკისდაკავებისდღიდან: დამკვეთებმაყველაშეკვეთა
მაშინვეგაუუქმეს.
გაზეთებშისამჯერ მეტიადგილიდაიკავამკითხველთაწერილებმა.
აღშფოთებასვერმალავდნენდიასახლისები, ხელმოცარული
მუსიკოსები,გადამდგარიგენერლებითუყოველდღიურობის
ერთფეროვნებითთავგაბეზრებულიმოხელეები, ყველასდაყველაფრის
მოძულეინტელექტუალები, საჯაროსკოლისმოწაფეები, მასწავლებლები
თუსხვადასხვასაქველმოქმედოორგანიზაციათასაბჭოსწევრები.
მოკლედ, ერიდაბერიერთხმაშიიმღერდა.დინებამ, მკვდარი
თევზებივით, ყვე-
ლაერთიმიმართულებითგაიყოლია. ..
დინებისსაწინააღმდეგოდმხოლოდ ბანერმა”აუშვააფრები.
–რასშვები, გეილ? !–ერთხელაცაღმოხდაალვასკარეტს, –
ტერორისტსვიცავთ? !
–მოკეტე, ალვა, –ხაზგასმითმშვიდადგაეპასუხაუაინენდი, –

მკითხველ თალ იგა

ერთხელაცამოიღებამაზეხმასდა, ძვალ-რბილსგაგიერთიანებ!
გეილ უაინენდმარამდენიმემეწინავედაბეჭდაზედიზედდასაკუთარი
ხელმოწერაცთვალსაჩინოდ, ასომთავრულით ააწყობინა.პირველივეასე
იწყებოდა: „
ამამაზრზენი, მყვირალაკამპანიისფონზეაღარავისახსოვს,
რომჰაუარდ რორკიეჭვმიტანილიარცყოფილა, იგითავად ჩაჰბარდა
პოლიციასდაარავისთავშიაზრადარ მოსვლია, ეკითხა, რატომმოიქცა
ასე.იგიიმთავითვებრალეულად მიიჩნიეს, ხალხსსურს, რომის
დამნაშავედ ცნონ ნებისმიერიარარაობათუუწიგნური, უმაქნისი
ბრიყვი, თუკივინმეშემოაკვდა, მასებისსიბრალულსიმსახურებსდამისი
შეწყალებისმოთხოვნითაცათასობითხელმოწერაგროვდება.
სიკვდილით დასჯაარაჰუმანურიაო.ანუ არარაობისთვისდანაშაულის
წილ სიცოცხლისწართმევასაზოგადოებისთვისარასაკადრისი
საქციელია, ხოლოდიადიდადიდბუნებოვანიპიროვნებისწლობით
საკანშიგამომწყვდევა, როცაიგიმართალისაქმისთვისიბრძვის,
უზენაესისამართლიანობისგამოხატულებადითვლება!უკვეაქედანვე
ჩანს, რამდენად“წასულაწინ“ჩვენისაზოგადოება, თუნდაცსოკრატეს
გასა-
მართლებისშემდეგ. ..
“
„ხშირად გაიგონებთ, –წერდაუკვემომდევნოპუბლიკაციაში, –„ეს
ჰაუარდრორკისასამართლოდანვეღარგამოსულაოდაამიტომგინდათ,
ციხეშიგამოამწყვდიოთ? !ისე,ეგკიმართალია მისნაირკაცს
სხვანაირად ვერცგააჩერებთ!მისთანებისაზოგადოებისწინააღდგომას
არასოდესმოიშლიანდაგანავინააამაშიდამნაშავე? !პიროვნებათუ
მისიგარემომცველისაზოგადოება? “
„საკითხიასედგას, –თავისასაგრძელებდამესამეწერილში, –
„თვითშეწირვაუდიდესისიქველეადათითოეულიჩვენგანიცამისკენ
უნდაისწრაფოდესო.ხოლო მეგეტყვითთქვენ: თუუფიქრდებითმაინც,
რასამბობთ?რამიიღოსადამიანმა, თუკიპატიოსნებასშესწირავს
მსხვერპლად, ანდამოუკიდებლობას, ანიდეალებს, რწმენას, სიტყვისადა
ფიქრისთავისუფლებას?რაღადარჩებამისგან?ესპიროვნებისის
თვისებებია, არცერთ შემთხვევაშირომარ შეიძლებამსხვერპლად
გაიღო! “
ამონარიდები ახალმასამანმაც“კიგადაბეჭდა, თუმცა
რიტორიკულკითხვიანიკომენტარით: "დავინამბობსამას? "
გეილ უაინენდიკი, შეიძლებაითქვას, თავისსტიქიაშიიყო: თითქოსდა
შეუძლებელიშეძლო, ახალგაზრდულიგზნებასიჭარმაგისსიბრძნეს
შეუთანხმადამეორესუნთქვაგაეხსნა.მისოცდაორსავეგამოცემას
ჟურნალსათუგაზეთს ერთიუზენაესიბრძანებადაეგზავნა: დაიცავით
რორკი!
"როგორიცარუნდაიყოსფაქტები, მითუარესიმათთვის! "–ასეთი
სიტყვიერიდირექტივამისცამაგნატმათავისგუნდს, –” ესბანალური
კრიმინალიკიარა, საზოგადოებრივიაზრისწინააღმდეგმიმართული
ქმედებაა, საზოგადოებრივაზრსკიჩვენვქმნით!ჩვენთუმოვინდომებთ,
დღევანდელ დამნაშავესხვალ გმირადვაქცევთ. ..ასერომ, შეუდექით
საქმეს მეგმირიმჭირდებადაესგმირიჰაუარდ რორკია. "
რათქმაუნდა, შეკამათებაარავისმოსვლიააზრად.მხოლოდალვა
სკარეტსმოექცაყბა, თუმცაამჯერად ხმაუკვეაღარცმასამოუღია.
„ბანერის”კამპანია” ენრაიტ-ჰაუსის”ორ გვერდზეგადაშლილიფოტოს
დაბეჭდვითდაიწყო, წარწერით: „
ამისამშენებელსუნგრევთცხოვრებას? ”
მერეამასმონადოკისხეობისპანორამამოჰყვაშესაბამისიწარწერით:
„ესეცსაზოგადოებისმასხრადაგდებაა? !
”ბოლოსკითავად უაინენდის

მკითხველ თალ იგა

ახალისამყოფლისამსახველიფოტოებისსერიაცგამოქვეყნდა, მოკლე
მიმართვით: „ვისაცშნო გაქვთ, გაეჯიბრეთ! ”
უცნობიავტორისხელმოწერით, რორკისბიოგრაფიაცგამოიცა, თუმცა,
ძნელიმისახვედრიარიყო, რომფსევდონიმსმიღმათავად გეილ
უაინენდიიდგა.ამასსტატიებისმთელისერიამოჰყვა, სადაც
უდანაშაულომსხვერპლთა სოკრატეს, გალილეის, პასტერის,
დრეიფუსის გახმაურებულისასამართლოპროცესებიგანიხილებოდა,
ანუყველაისშემთხვევა, როცაპიროვნებაუპირისპირდებოდა
თანადროულ საზოგადოებას.
„კი,მაგრამ,გეილ, ღვთისგულისთვის, ესხომუფასოგანსახლების
პროექტიიყო! ”–ერთხელაცსცადაშეფისგადარწმუნებაალვასკარეტმა.
მისამამოძახილსკიშედეგადმხოლოდ ისმოჰყვა, რომ ბანერმა”ახლა
ჟურნალისტურიგამოძიებებისმთელისერიაწამოიწყოსახელმწიფო
ბინათმშენებლობაშიფესვგადგმულიკორუფციისადააღებ- მიცემობის
თაობაზე.დეტალურად იყოგანხილულიყველაისშემთხვევა, როცა
სახელმწიფოსტრუქტურებისმიერწამოწყებულიმშენებლობებიხუთჯერ
მეტიდაჯდა, ვიდრეამასერთიკერძო მშენებელიდააფასებდა.
გულშემზარავიფოტოებიიბეჭდებოდაჩქარ- ჩქარააშენებულ და
მიტოვებულ დასახლებებზე, ქარისგანსახურავებმოგლეჯილ კორპუსებზე,
გაჭედილ თუჩავარდნილ ლიფტებზე, დაბრეცილ- გადახრილ კედლებზე. .
.
„დიახაც,–არ ცხრებოდა" ბანერი" ,
–ჯოჯოხეთისკენმიმავალიგზასულ
კეთილიზრახვებითაამოკირწყლული!იქნებადა, ისდრო, დადგა, სწორედ
ამკეთილიზრახვებისგაგებაშიშევიტანოთეჭვი?როდისყოფილა,
მარტო მკერდშიმჯიღისცემითაშენებულიყოსქვეყანა! “
თქმაარ უნდა, "
ბანერის"ყველამეწინავეგეილ უაინენდისკალამს
ეკუთვნოდა.ყოველ მათგანსსამმაგიზომისასომთავრულიინიციალები
ამშვენებდადამისთვისრომგეკითხათ, ცხოვრებაშიარასოდეს
არაფრისთვისმოეწერახელიმეტისიამაყით. .
.
ამასობაში, დომინიკისავსებითგამოჯანმრთელდადაქალაქგარეთ,
ახალ სახლშიგაემგზავრა.უაინენდიგვიანბრუნდებოდახოლმეშინდა
ხშირადრორკსაცწამოიყოლებდათან.ისხდნენვერანდაზე, ტბის
მოლივლივეზედაპირსგასცქეროდნენდაგაზაფხულისახლად
ამომსკდარიკვირტებისსურნელსიყნოსავდნენ.მწვავეთემებზესაუბარს
გაურბოდნენ, მხოლოდუაინენდმათქვაერთხელ: ”
ჰაუარდ, სანამეგენი
საქმისგარჩევასდაიწყებენ, ისეგადავუტრიალებტვინს, ნაფიც
მსაჯულებშიერთიცარაღმოჩნდება, შენრომდაგადანაშაულოს! ”იქნებ
სწორედამიტომაციყო, ერთხელ პირისპირ რომდარჩნენ, დომინიკმა
რორკსწასჩურჩულა " ესკაციყველაფერსგაიღებსშენგადასარჩენად. ..
არადა, ეგთუმოახერხა, მაშინმეუნდადამკარგოს. "
"მერე, როგორგგონია, შენიდაკარგვაუფრომტკივნეულიიქნება
მისთვისთუამჯვაროსნულილაშქრობისმარცხითდამთავრება?გაიგე,
დომინიკ, მისთვისჩემიგადარჩენაარაამთავარი, მე მხოლოდსაბაბი
ვარ."
"ბანერის"ტირაჟიდღითიდღეეცემოდა, წარწერებსკი ჩვენ” ბანერს”
არ ვკითხულობთო უკვეყოველ ფეხისნაბიჯზეწააწყდებოდით:
კედლებზე, ლიფტებისკარზე, ტელეგრაფისბოძებზე. .
.კიოსკებიუარს
ამბობდნენგაზეთისმიღებაზე, ანთუმაინცდამაინც, სხვაგამოცემების
ქვეშამოდებდნენხოლმეიმშემთხვევისთვის, თუკივინმემაინც
მოითხოვდა.თავადრედაქციაშიცკი, ზოგიერთებმასაკუთარისურვილით
დაწერესგანცხადებაწასვლისთაობაზე.მხოლოდელზუერთთუი
ინარჩუნებდასულიერსიმშვიდესდათავისრუბრიკაში" ერთი

მკითხველ თალ იგა

მოკრძალებულიხმა"სიტყვაცკიარდასცდენიაამგახმაურებულიამბის
შესახებ.თუმცა, ამასთავისიმიზეზიჰქონდა უაინენდმაერთდღესაც
კაბინეტშიდაიბარადაყოველგვარიმიკიბ- მოკიბვისგარეშეგანუცხადა:
"კარგად დამიგდეთყური, მისტერთუი!გარეთვისთანრასიტყვით, სულ არ
მაინტერესებს, ოღონდ თქვენს მოკრძალებულ ხმაში”ერთიბგერაცრომ
გამოერიოსჰაუარდ რორკისსაწინააღმდეგო, პირდაპირჩემთან
გექნებათ საქმე!"
–გასაგებია,მისტერ უაინენდ.
–ყოველიშემთხვევისთვის, მაინცგაგიმეორებთ გამეორებაცოდნის
დედააო, მოგეხსენებათ დარაცამსკანდალურამბავსშეეხება, იქთქვენ
დათქვენირუბრიკაბრმახართ, ყრუდამუნჯი!სიტყვა კორტლენდიც”კი
არ დავინახონაბეჭდში.
თავადუაინენდიშანსსარ უშვებდახელიდან, ნებისმიერითავყრილობა
იქნებოდათუპირადისაუბარი, რორკზეარ ჩამოეგდოსიტყვა, ოღონდ
უცნაურიისიყო ხალხი, რომელიცყოველ მისგამონათქვამს
გულდასმით ექცეოდააქციების, უძრავიქონებისათურეკლამისთაობაზე,
ახლამხოლოდ ცალიყურით უსმენდამისმსჯელობასხელოვნების,
ხელოვანისადასამართლიანობისშესახებ.ზოგიაქეთაცედავებოდა:
„სადღაცმართალიხარ, გეილ, მაგრამლანსელოტკლოკისწიგნიარ
წაგიკითხავს?ამტკიცებს, თავკერძობაღუპავსკაცობრიობასო.მაგასკი
დაეჯერება, ნახევარიმსოფლიოაქვსმოვლილი. .
.”
–..
კარგირა, გეილ, მოგცლიაერთი!ბოლოსდაბოლოსერთივიღაც
მშენებელია. .
.ნებისმიერიადამიანიმხოლოდმისიშემადგენელი
ქიმიურიელემენტებისჯამია ჭამს, სვამს,სძინავს.აი,ლოისკუკისწიგნს
–რაჰქვია?–ხო, „თავკერძაკენჭი” ,თავად შენი" ბანერი"არ უწევდამაგას
რეკლამას?მშვენივრადააქვსყველაფერიახსნილი. .
.
–..
ვერდაგეთანხმებით, მისტერუაინენდ სანამამასჩაიდენდა,
სხვებზეცხომუნდაეფიქრაცოტა!კაცსთუგულშისიყვარულიარ უძევს,
მისიხელიდანსახეირო ვერცვერაფერიგამოვა. .
.აიკ რაქვიაიმას
გვარივერაფრით დავიმახსოვრე მისიპიესაიდგმებაახლაბროდვეიზე,
გრანდიოზულიწარმატებააქვსდაფაულერმაცკითქვა. .
.
ერთ დღესაცალვასკარეტიდერეფანშიშეეჯახაელზუერთთუისდა
თავივეღარშეიკავა:
–რახდება, ელზი? !საით მივექანებით? !
-შენიგამკვირვებია, ალვა!–წარბისაწევითგაეპასუხათუი, –რაარ
მოგწონს?ღმერთსმადლობასუნდასწირავდე, ასერომშემოტრიალდა
საქმე!ისეთიპირიუჩანს, მალეჩვენდავეპატრონებითაქაურობას. ..
–რასბოდავ? !
–რაცგესმის!
შებრუნდადახმააღარ გაუციაპირდაღებულიუფროსი
რედაქტორისთვის.
თუმცა,გასუებსერთხელ მაინცდაელაპარაკა, მაგრამუშედეგოდ,
–იცი,რასგეტყვი, ელზუერთ, –შორსდაიჭირაუებმა, –ნამეტანი
რომანტიკოსიხარ!საერთოდ, ვერგამიგია, რასფილოსოფოსობ, ვერ
ხვდებირომამსაქმეშიარაფერიყრია აი, ისაფეთქებულისახლი
მაცხოვრებლებით თუიქნებოდასავსე, მაშინგაგიხარია, ერთამბავს
ავტეხდით!ერთი-ორიდასახიჩრებულიბავშვისფოტოსაც
დავურთავდით. .
.ახლაკირა_ჩასვამენმაგგიჟსდამორჩა!დაშენგგონია,
ასეთიმიდგომით გაიტანშენსას? !მასეგამოუთხრიუაინენდსძირს?
მართლაუხერხემლო ინტელიგენტიხარდამეტიარაფერი.თავსნუ
მოიტყუებ, ჩემო ელზი.აქაურობისმომავალიბატონ- პატრონიშენკიარა,

მკითხველ თალ იგა

მევიქნები.
ელზუერთთუიმთეატრალურადამოიოხრა: „
არვიცი,
არ ვიცი.
..იქნებ
მართალსაცამბობ,
გას.
”–თქვადაამთემაზემეტიაღარავისთან
ამოუღიახმა.

14

–თქვენსსიკეთესვერასოდესდავივიწყებ, მისტერთუი, –თავი

დაიმდაბლამისისკიტინგმა, –პირდაპირაღარცვიცი, რავიფიქრო, რა
ხანია,ასეაოთახშიგამოკეტილიდაარავისნახვააღარ უნდა.იქნებ
თქვენმაინც. ..
–რათქმაუნდა, რათქმაუნდა. .
.ე-ე,საით?
–აქეთმობრძანდით, აქეთ, სერ!
ქალიდერეფანშიგაცუხცუხდა, შვილისსაძინებელიოთახისკართან
მივიდადამორიდებით დააკაკუნა:
–პიტი, საყვარელო, ნახე, ვინგვესტუმრა!
კიტინგისავარძელშიიჯდა, არცწამომდგარა, თავიასწიამხოლოდ.წინ
გაზეთებიდანამონაჭერიკროსვორდებისმთელიდასტა, ტომატის
წვენიანი,ნახევრად დაცლილიჭიქადაგიდეონისბიბლიაედო.
–გამარჯობა, ელზუერთ, –თქვაწყნარად, ისე, თითქოსგუშინ
დაშორდნენოერთმანეთს.თუიმთვალიმოავლოოთახს, მხრებიაიჩეჩა
დამოპირდაპირესავარძელშიჩაესვენა.
–რადაგემართა, პიტერ?–ვითომდამიამიტურადჰკითხათუიმ, –
როგორცყურიმოვკარი, პრესასახლოსარიკარებ.არადა, დროიყო. ..
–კარგი, რა, ელზი, იუმორისნატამალიაღარშემრჩა.
–გატყობ, გატყობ. ..თუმცა, შენისაგაზეთომიმართვარომწავიკითხე,
გულიანად გამეცინა.
–რანახეიქსასაცილო? !
–დანაშაული, სასჯელი, მონანიება, ცოტათვითგვემა. .
.მოკლედ, სრული
ვინეგრეტი!
–რაგინდაჩემგან, რასმოითხოვ?
–ამბავს, რათქმაუნდა!ოღონდ, თავიდანბოლომდე, სრულად
კუპიურებისგარეშე.
–რაშიგჭირდება?
–რაშიმჭირდება? !ერთადერთიმარტივიმიზეზისგამო: ჩვენიგმირი
ციხისგზასუნდაგავუყენოთ, იქაამისიადგილი.
–შენრაღასერჩი, რადაგიშავა?
–დაიცა, შენრაგგონია, არქიტექტურისექსპერტადლამაზი
თვალებისთვისმთვლიან? !
–მაგითრისითქმაგინდა?
–"კორტლენდის"დამპროექტებელსვეძებდაკიდევ ” კოსმო-
სლოტნიკის”შენობისას. ..მინდა, სასამართლოშიგამოხვიდედა
ხმამაღლა, საჯაროდ თქვასიმართლე!ეგისეთიბრიყვიარაა, მისი
სურვილისგარეშე, აფეთქებისადგილასდეტონატორითხელშიდაეჭირა
ვინმეს!არცარავინიეჭვებდა, თავადრომარ გამოჩხერილიყო!მევიცი,
რა კეთილშობილი“მოტივიცამოძრავებდა, მაგრამდამიჯერებსვინმე? !
შენკიფიცისქვეშდაფქვავყველაფერს.
–რაყველაფერს? .
.
–ნამდვილიავტორისვინაობას!
_უკვეგვიანია.
–კარგიერთი!" ფაუსტი"თუწაგიკითხავს?

მკითხველ თალ იგა

 –მერე, ჩემგანრასითხოვ?
–ვალისდაბრუნებას ჰაუარდრორკისკისერს!
–რაეშმაკიშეგიჩნდა, რასგადაეკიდემაგსაცოდავს?
–საცოდავიო?მაგასშენამბობრორკზე? !პიტერ, ანმართლაბრიყვიხარ,
ანწმინდანი.ეგკაციანმიწაშიუნდაიყოს, ანდა გისოსებსმიღმა!ვინ
დააპროექტა- მეთქი” კორტლენდი” ?
კიტინგითავჩაღუნულიიჯდა, მხრებჩამოყრილი, მზერაგაყინული.მერე
წამოიზლაზნა, კარადისკარიგამოაღოდარაღაცქაღალდებისდასტიდან,
რორკთანდადებულიხელშეკრულებაგამოაძვრინა, თუიერთხანს
გაშტერებულიდასცქეროდაფურცელს, თითქოსსაკუთართვალებსარ
უჯერებსო.მერეწყნარადგაკეცადაგულისჯიბეშიუკრათავი.კიტინგი
მონუსხულივითშესცქეროდამისიხელისმოძრაობას,
–რასაკეთებ, ელზუერთ?
–გეტყვი: ბერკეტიმჭირდებოდასამყაროსამოსაყირავებლადდაეს
ბერკეტიცახლააგერ მიდევს, გულისჯიბეში!საქმეისაა, ჩემოკარგო,
ერთიადამიანისსულიცთუმოიგდეხელთ, მერემთელ კაცობრიობასაც
იმავესუზამ.სული, პიტერ,სული!მასზებატონობაიძლევასწორედ
ძალაუფლებას არაშოლტი, არამახვილიდაარაქვემეხი!კეისარი,
ატილა, ნაპოლეონი წარმავალიაყველა.სულიუნდამოუდრიკოხალხს
და
მაშინშენსხელშიიქნებაყველაფერი.როგორ?უნდადაამცირო,
აგრძნობინო, რომბრალეულია, დამნაშავედუნდაგამოიყვანოყველას
თვალში!ხალხსდიადისშეგრძნებაუნდადაუკარგო, ცნობისუნარი
წაართვადასაკუთარარარაობაშიდაარწმუნო უნდადაამცირომავანი
რორკიდააღაზევო ვინმეკიტინგი!არქიტექტურასაცბოლომოეღება.
მერელოისკუკიგახადოპოპულარულიდალიტერატურაცლაყე
საკითხავადიქცევათავისთავად.ჯერჯულზფაულერსშეუქმენიყალბი
სახელი, რომმერეიმანვიღაცაიკიგანადიდოსდაშექსპირისმაგივრად,
საპნისოპერებიღაშეგრჩებახელში.მაგრამბუნებავერ იტანს
სიცარიელეს: გამოაცარიელეადამიანისსულიდამერემთელიესსივრცე
შენდაგრჩებასაბურთაოდ.რაგაშტერებულიმიყურებ?ამაზეარ დგას
კაცობრიობისისტორია?დარისთვისქადაგებენყველაფერამას
თავგანწირვაო, უანგარობაო. .
.ანუ მხოლოდგაეციდაშენთვის
ნურაფერსისურვებო!ნახე, სადამდემივედით: სიამოვნებაბიწიერებად
შევრაცხეთ არაიმთვრალო, არაიმრუშო, არაიხვეჭო!სულ არა, არადა
არა..
.დაროცაკაცსყველასურვილისგანდაცლი, მერეუკვეადვილია,
საკუთარისურვილებიმოახვიოთავს: გინდაუნივერსალურიჰარმონია
იქადაგე,გინდასულისუკვდავება, გინდანირვანა, გინდასამოთხე,
რასობრივიუპირატესობათუპროლეტარიატისდიქტატურა ერთია
სუყველა.საუკუნეებისმანძილზეასეგრძელდებოდადაარცმევაპირებ
რამისშეცვლას.ოღონდ, თუკივინმეთავგანწირვაზეჩამომიგდებს
სიტყვას,გიჟადშევრაცხავ; უანგარობისქადაგებასმოჰყვებადა ციხეში
ამოვალპობ!დათუკივინმე” გონიერებას“მოუხმობს, იქვედავეთანხმები,
თუმცაიმასაცდავამატებ, რომრწმენაგონზემაღლადგას.არ
დამეთანხმებადა შევაჩვენებ.ამაზეიოლიარაფერია, დამიჯერე.
–ელზუერთ. .
.შენრა. .
.
–გაგიჟდიო, გინდათქვა?გაიხედ- გამოიხედე მარტო გაზეთებში
დაბეჭდილისათაურებირადღირს?მთელიევროპადამყაყდადაჩვენც
კვალშიმივდევთ.მოკლედ, ახლაყველაფერსკოლექტიურიცნობიერება
მართავს!მერედა, რაარისამაშიცუდი? !ერთადფიქრი, ერთად
მოქმედება, ერთიანიაზრი. .
.მერეთანხმობა, გაერთიანება, მორჩილება..
.

მკითხველ თალ იგა

მორჩილებასკიდევმსახურებამოსდევს, მსახურებას თავგანწირვა!
მოკლედ, ჯერ დაყავიდაიბატონეს”პრინციპიმეფობს, მერე
გაერთიანებადაერთიანიხელისუფლება.აბა, ერთიისრომაელი
იმპერატორი
გაიხსენე,რომნატრობდა ნეტავმთელ ადამიანთამოდგმასერთითავი
ებასდაიქვეწავაცლიდიო.საუკუნეთაგანმავლობაშიეცინებოდათმისამ
გამონათქვამზე,მაგრამთანდათანობითიმასმაინცმივაღწიეთ,
კაცობრიობასვაერთიანებთ კოლექტივიზმსვაჩვევთდაბოლოს,
მართლახმლისერთიმოქნევაიქნებასაკმარისი.ბებერევროპასგახედე
-მეთქი,ვერხედავ,საქმესაით მიდის?რუსეთშიუკვეიმასგაიძახიან,
თითო კაცსარანაირიუფლებაარააქვს, კოლექტივიამთავარიო.ანუ,
მარტივად რომვთქვათ, ინდივიდუალიზმიბოროტებაა, მასა ღმერთი.
აღარცნიჭიფასობსდააღარცსათნოება, დასაფასებელიმხოლოდ
პროლეტარიატისმსახურებაა.სხვაგანკიდევ, პიროვნულობისწაშლაზე
ყაბულსარიან, ოღონდერსაღმერთებენ.ერისმსახურებააუზენაესი
მიზანიდასხვა საერთოდ არაფერია.მოკლედ, გინდასაბჭოსთვის
გადაგიციაძალაუფლებადაგინდაერთირომელიმელიდერისთვის.
მთავარიმაინცისაა, საკუთართავზეაიღოხელი.ესჩემსწისქვილზეც
ასხამსწყალს მიეცპურიშხამად დაშხამიწამლად!ბრბოსარჩევანის
უფლებაუნდადაუტოვო, ოღონდ იმერთადერთიარჩევანის, თავად შენ
რომგაწყობს.ჩაუკალიბრბოსთავკერძობისკენსწრაფვადაისიცცხვრის
ფარასავითმორჩილადგამოგყვებაუკან.
კიტინგიგაოგნებულიუსმენდა.თუისეგონა, რამესმაინცმეტყვისო,
მაგრამროცამისგანსიტყვასაცვერეღირსა, თავისებურადგაუღიმა,
მხარზეხელიმოუთათუნადაგამარჯვებულისიერითგამოვიდაოთახიდან.

15

„.
.დაესგამოცდაამთელიჩვენისაზოგადოებისათვის!ჰაუარდ რორკის
სახით, ჩვენიმბოროტებასვჭვრეტთ ეგოიზმისადამიზანთროპიის
იმგვარ სიმბიოზს რომელიცჩვენითანადროულისამყაროსძირეული
მანკიგამხდარა...მაგრამროგორცუკვემოგახსენეთ, ოლქისპროკურორს
ახლაუკვეხელთააქვსისუტყუარისაბუთი, რითაცჰაუარდ რორკს
სრულად უმტკიცდებაჩადენილიდანაშაულიდაჩვენც,
ამერიკელიხალხი, სამართალსმოვითხოვთ! ”
მაისისბოლოს ერთ მოკრძალებულ ხმაში”დაიბეჭდაესტირადადა
მძღოლისგვერდით გაზეთისნომრითხელშიმჯდომიგეილ უაინენდიც
საკუთართვალებსვერ უჯერებდა. ..ახლადჩამოფრენილიიყოჩიკაგოდან,
სადაცსაბოლოოუარიუთხრესსამმილიონიანკონტრაქტზე: იმქალაქში
"ბანერს"ერთხელ დასამუდამოდ მისწებებოდატერორისტისდამცველის
იარლიყი. .
.
ერთიწუთით ისიცკიიფიქრა, გამყიდველსრამეხომარ შეეშალადა
სხვაგაზეთიშემომაჩეჩაო.არა, რათქმაუნდა, ესმისი"ბანერი"იყოდა
რუბრიკასაცჩვეულიხელმოწერაამშვენებდა ელზუერთმ.თუი:
–შინაღარმივდივართ, რონ, ოფისშიმიმიყვანესასწრაფოდ!
შოკირებულიიყო, მაგრამსაკუთარგრძნობებშიჩაღრმავებისთვის
ახლაარეცალა, კიბეებზეცკიარმისალმებიაარავის, ისეშეაჭრა
პირდაპირ ალვასკარეტისკაბინეტში.მერეერთხანსშუაოთახშიიდგა
დასაეჭვოდ მშვიდისახითშესცქეროდაყელშეფუთნულ და
სახეწამოჭარხლებულ მოადგილეს.
–გეილ, ჩემიბრალიარ არის, –ამოიხავლასკარეტმა, –ორიდღეა

მკითხველ თალ იგა

ოფისშიფეხიარ შემომიდგამს, დამახრჩო ანგინამ!ექიმსჰკითხე, თუ
გინდა.ესრომგავიგე, სიცხიანიმაინცგამოვვარდი. .
.
უაინენდსერთხანსხმაარ გაუღია, მერეესღაჰკითხა: „გამოშვებავის
ებარა?”
–ალენსდაფალკოს. ..
–მაშასე ალენის, ფალკოსადათუისფეხიაღარ ვნახოაქ!პირველ
ორსმიეცი, რაცკონტრაქტისგაუქმებისგამოერგებათ; აი,თუისკიერთი
ცენტიარაღირსო მიჩივლოსთუუნდა!
ალენიდაფალკოპირველივედღიდან, მთელიათიწლისგანმავლობაში
მუშაობდნენ” ბანერში”დასკარეტისთვისესბრძანებაიგივეიყო, გინდა,
პრეზიდენტისიმპიჩმენტისმოთხოვნისთვისმოეწერახელი.
–შეუძლებელია. ..–გაიბრძოლასასოწარკვეთილმა.
–ხმააღარ გავიგო შენი!გააკეთე, რასაცგეუბნები!–მერეუაინენდი
გატრიალდა, თავისკაბინეტშიგავიდა, სელექტორისწითელ ღილაკს
დააჭირათითიდახაფიხმითჩასძახა: „დისტრიბუციისმენეჯერს
უთხარით, ბოლონომერიმთლიანადამოაღებინოსქსელიდან. ”
–მაგრამ, მისტერუაინენდ, ტირაჟისნახევარზემეტიუკვე. ..
–არავითარი" მაგრამ!"
საწერმაგიდასმიუჯდადაწერასშეუდგა.პირველივესიტყვებმაშვება
მოჰგვარა,ისიცკიგაიფიქრა, აქვთსიტყვებსთავიანთიმაგია
წამკითხველისთვისერთიდადამწერისთვისკიდევსხვაგვარი როცა
აზრიფორმადიქცევაო.იმთავითვეუარყომკითხველისადმიმიმართვის
ჩვეული,მრავლობითიჩვენდაპირადად, პირველ პირშიმოუბოდიშა
იმისგამო, ამდენიწელიუფ.ელზუერთ მონკტონთუისნებარომმისცა,
ერთპიროვნულადგასძღოლოდასაკუთარ რუბრიკას ბანერის”
ფურცლებზე. .
.
„თუკიჩემიმკითხველი, ანდაჩემიმტრებისიცილსდამაყრიან, ხმასარ
ამოვიღებ ესშეცდომაპირადადმედავუშვიდასხვასამაშიბრალს
ვერავისდავდებ! ”–წერდაუაინენდი.სწორედამდროსგაიღოკარიდა
ოთახშითავად ელზუერთთუიმშემოაბიჯა.უაინენდმაცალიწარბიაზიდა
მხოლოდ, თითქოსდაიმითგაკვირვებულმა ამასაქრაღაესაქმებაო.
–გამოსამშვიდობებლადგეახელით, მისტერუაინენდ, –
თავდაჯერებულიღიმილითგანუცხადათუიმ, –ოღონდიცოდეთ, მეკვლავ
დავბრუნდები.მესმის, ცუდიმსახიობივითკიგამომდის, მაგრამათ წელზე
მეტიველოდეამწუთსდაახლაასეთსიამოვნებასვერმოვიკლებ:
პირდაპირ უნდაგითხრათ, მისტერუაინენდ ვერაფერიმესაკუთრეხართ!
თავიპრაქტიკულიკაციგგონიათდამხოლოდსაბანკოანგარიშები,
უძრავიქონება, სარეკლამოკონტრაქტებიდაფასიანიქაღალდები
გაინტერესებთ თეატრი, წიგნები, კინო თუარქიტექტურაჩვენთვის
დაგითმიათმხოლოდ იმიტომ, ფულისკეთებაშიარავინშეგიშალოთხელი
დაესფულირაღადგინდათ?გგონიათ, ფულიაძალაუფლება? !მთლად
დილეტანტიყოფილხართ, გაიძვერობაშიცკი!დაახლაიმისთქმაც
გამიჭირდება, რაუარესია დიდიგაიძვერაგერქვას, თურიგითიბრიყვი,
ამიტომაცდავბრუნდები, მისტერუაინენდ, ოღონდ უკვეთქვენი
ადგილისდასაკავებლად!
–ძალიანკარგი!–თავაუღებლადგაეპასუხაუაინენდი, –ჯერჯერობით
კითქვენიფეხიარ ვნახოაქ!

●●●

ორიოდდღეში"
ბანერის"თითქმისმთელირედაქციაგაიფიცა.მხოლოდ

მკითხველ თალ იგა

სტამბამუშაობდაჩვეულ რიტმში.უაინენდმაგაფიცულთაპირადი
საქმეებიმოითხოვა.როგორცაღმოჩნდა, ნახევარზემეტიბოლორვა
წლისგანმავლობაშიიყოსამუშაოდაყვანილიდაუკლებლივყველა
ელზუერთთუისრეკომენდაციით. .
.გაფიცულებსორადორიმოთხოვნა
ჰქონდათ: გათავისუფლებულთასამსახურშიაღდგენადაგაზეთის
პოზიციისშეცვლა" კორტლენდის”საქმესთანდაკავშირებით.
მაგრამფარ- ხმლისდაყრააზრადაცარ მოსვლიაუაინენდს: დარჩენილი
კორექტორებირედაქტორებადაქცია, კურიერები რეპორტიორებად
გაამწესა; ყველგანგანცხადებებიდააგზავნავაკანსიებისთაობაზე. ..
პირდაპირ უნდაითქვას, შედეგისავალალოაღმოჩნდა.მასალებსრომ
გადაავლოთვალი, სიცილიაუტყდა; მაგრამროცაიძულებულიგახდა,
ფართისშესავსებად მათაწყობაზემაინცმოეწერახელი, სასაცილოდ
უკვეაღარ ჰქონდასაქმე.განცხადებებსაცთითო- ოროლავინმეთუ
გამოეხმაურა, ისიცისეთები, სხვარედაქციებისათოფეზეცრომარ
იკარებდნენ.უნივერსიტეტისჟურნალისტიკისფაკულტეტიდანკი
კოლექტიურიუარიმოუვიდა, სადაცდაწვრილებითიყოჩამოთვლილიის
მიზეზები, რომლებიცსტუდენტებსაიძულებდა, საკუთარიპროფესიული
ღირსებისშელახვისფასადარმიეღოთშემოსავლიანისამუშაო.
უაინენდიოფისშიათენ- აღამებდა.დივანზეეძინადაიმასჭამდა, რასაც
ვინმეუწილადებდა.წვერისგაპარსვაცკისამდღეშიერთხელ
ახსენდებოდა.მოკლედ, განწირულიგემისიმკაპიტანსჰგავდა, ყველას
თვალწინრომიძირება, მაგრამთავადამისთაობაზეარაფერიუწყის.
სკარეტმაერთხელაცშეჰბედა იქნებ, საგაფიცვოკომიტეტს
დავლაპარაკებოდითო რაზეცუაინენდმაისეთიმზერითგამოხედა,
მეორედკრინტისდაძვრააღარცუფიქრია.
დღედღესმისდევდადაპიკეტირებამაცისეთისახიფათო ფორმები
მიიღო, პოლიციისრაზმისგამოძახებაგახდასაჭირო.დამაინც, ხან
საიდანღაცნასროლიქვაჩაამტვრევდაშუშასმეორესართულზე, ან
ვიღაცისუხილავიხელიფოიეშიშემოაგდებდაცეცხლწაკიდებულ
გაზეთს...გარეთკიდევუარესიხდებოდა: აღარცქუჩისგამყიდველებიდა
აღარცდახლზემოვაჭრეებიაღარიღებდნენ ბანერის”ნომერს
ანონიმურიმუქარებისგამო.უაინენდისკუთვნილ დამტარებელ
მანქანებსაცრაღაცსაეჭვოდხშირადეშვებოდათხოლმესაბურავები.
ერთიდაწვესკიდეც.
გაფიცულებმასიტყვიერიაღშფოთებაგამოხატესამძალადობასთან
დაკავშირებით დახელებიცდაიბანეს.„ ახალმასამანმა”კიეს
ყველაფერი" ხალხისფართომასებისსამართლიანაღშფოთებას”
მიაწერა.ერთადერთი, ვინცყველასგასაკვირადხმააიმაღლა, ოსტინ
ჰელერიიყო: “ქრონიკლში“წერდა, მთელიჩემიცხოვრებაგეილ
უაინენდსვებრძოდიდავერცკიწარმომედგინა, თუკიოდესმემხარს
დავუჭერდიო! ..
იმავესაღამოსკისიტყვაძუნწიწერილიმიიღოუაინენდისგან: ”ეშმაკმა
წაგიღოს!ვინგთხოვა, მხარშიამომიდექიო?გ. უ.
“თუმცა,ჰელერისეს
გამოხტომა, ფაქტობრივად, დარჩახმადმღაღადებლისაუდაბნოსაშინა. .
.
ქალთასაზოგადოებისინტელექტუალურმანაწილმაკიოსტინჰელერი
უიმედორეტროგრადადშერაცხა.
საღამოობით უაინენდიდომინიკსდაურეკავდახოლმე, მოიკითხავდა,
შეაპარებდა ამსაღამოსრადიოშიშენსსაყვარელ, რახმანინოვის
მეორესაფორტეპიანო კონცერტსგადმოსცემენდაარ გამოგრჩესო. ..
საუბარსმუდამერთიდაიმავეფრაზით ამთავრებდა აქყველაფერი
კარგადაა, მხოლოდ ეგაა, დაძაბულიმუშაობამიწევსოდაიქვე

მკითხველ თალ იგა

დაამატებდახოლმე ძალიანკიმენატრები, მაგრამქალაქშიჩამოსვლა
ფიქრადაცარ გაივლო, არაააქშენიადგილიო. .
.
ღამღამობით შენობაერთიანადჩაყუჩდებოდახოლმემხოლოდსადღაც,
დერეფნისბოლოსთუმოისმოდაეულისაბეჭდიმანქანისმონოტონური
კაკუნი.ერთხელ გაიფიქრაკიდეც, როცამუნიციპალურარჩევნებში
გაიძვერებიგამყავდა,როცაწითელიფანრებისუბანსვმფარველობდი,
როცასკანდალურისტატიებითვაბრუებდიხალხს, უამრავინიჭიერი,
პატივსაცემიგვამიმედგაგვერდითდაახლა, როცაპირველად ვიბრძვი
სამართლიანისაქმისთვის, ნაძირალებისდალოთებისმეტიაღარავინ
მეკარებაო.თუმცა,იმასაცგრძნობდა,მთლად დამნაშავენიარცისინი
იყვნენ,ვინცახლაზურგიშეაქცია.

●●●

ერთხელაც, ბროლისსამელნეშიგადატეხილმამზისსხივმაგამოაღვიძა
როგორცყოველთვის, გაუხდელადმიწოლილიყო დივანზე.იმდღისთვის
ერთდროულადსამისტატიაჰქონდამოსამთავრებელი, მაგრამმიხვდა,
ერთი- ორისაათითმაინცთუარმოატყუებდათვალს, თავსვერაფერს
მოაბამდა.გაიზმორა, დაამთქნარადაგაოგნებულიგაქვავდაადგილზე
კარიგაუფრთხილებლადგაიღოდაოთახშიდომინიკიშემოვიდა.რაც
გათხოვდა, ამშენობაშიფეხიარშემოედგა.
–ჩემსძველ თანამდებობაზეუნდააღმადგინოთ, მისტერუაინენდ!
კაცითვალსვერ აცილებდა, თითქოსერთბაშადვერცგაიაზრა, ეს
მოვლილი, მომხიბლავიქალბატონიამგაუგებრობაშიროგორმოხვდაო.
მერემწარედჩაეცინა:
–საწერმაგიდაზემოუმთავრებელისაქმეებისმთელისიადევს_
თვითონაარჩიე. ..
მომდევნორამდენიმედღედომინიკირედაქციისშენობიდანარც
გასულადამუდამიქჩნდებოდა, სადაცყველაზემეტადიყოსაჭირო.მისი
თავგამოდებადანარჩენთანამშრომლებსაცგადაედო, მხოლოდალვა
სკარეტიბურდღუნებდათავისთვის ამკაცისვეღარაფერიგამიგია,
სანამგაზეთიგვერქვა, ფეხსარადგმევინებდააქდამისიერთიფოტოც
კიარ დაგვაბეჭდინა, ახლაკი, ამბოხებულ ციხესრომდაემგვანა
აქაურობა, დააბრუნადა, ეშმაკმაუწყის,რასარ აკეთებინებსო...
ამასობაშიკიდომინიკისტატიებსაცწერდა, ოთახებსაცალაგებდა,
ბუტერბროდებსაცამზადებდადაყავისმოდუღებასაცასწრებდა.
მხოლოდსაღამოობით, ათიოდეწუთითთუშეიხედავდაქმართან,
მაგიდაზეჩამოუჯდებოდადავითომცარაფერიო, სხვადასხვაისტორიებს
უამბობდახალისიანად.მარტოერთ თემასარშეხებიან ჰაუარდ
რორკსადასაერთო მომავალს.
ერთხელაცუაინენდიდერეფანშიგადააწყდამეუღლეს, ხელშიიატაკის
საწმენდიჯოხიეჭირადაშემოსასვლელსასუფთავებდა.
–რა, ამისთვისგიხდიფულს?–დაეკითხაწარბშეჭმუხნული.
–ჯერ ერთი, ამჭუჭყშივერვიმუშავებთ; მეორეც პირველადმესმის,
რომხელფასზევარ დათუასეა, დღესვევითხოვმომატებას!
უაინენდსჩაეცინა: „
შენმაინცშენსასგაიტან, ხომ?”
–ნამდვილად.როცავიცი, რომამასაზრიაქვს.
კვირისთავზე, უაინენდმათავსძალადაატანადარორკისსანახავად
გასწია.მთელიამხნისგანმავლობაშიერთხელაცარ შეხმიანებია; თავად
რორკმადაურეკარამდენჯერმედამუდამერთპასუხსიღებდა: აქმოსვლა
არ გაბედო, მაინცარ შემოგიშვებენ, შენიადგილიაქარააო!

მკითხველ თალ იგა

 –საღამომშვიდობისა, გეილ,
–გულღიად მიესალმარორკი, –საშინლად
გამოიყურები.მოდი, წყალიგადაივლე, ერთიჭიქავისკიცმიაყოლედა
მერევილაპარაკოთ.
უაინენდიკარსაცარმოსცილებია, ისეგააქნიათავი.
-მისმინე, ჰაუარდ,
ვერაფრით გეხმარები.
.."
ბანერის”კამპანიას
არავითარიხეირიარ მოაქვს.
დიდხანსემზადებოდაამსიტყვებისსათქმელად.
–დარა, მერე?–მხრებიაიჩეჩარორკმა, –მეეგიმთავითვევიცოდი.
–აბა, შევეშვა?!
–გეილ, სულაცარაასაჭირო,ამსაქმესთავიშეაკლა.მეჩემიშანსი
მაქვს,შენიბრძოლაარცშემმატებსრამესდაარცმომაკლებს.პირიქით,
ასეთუგააგრძელე, საბოლოოდ მეცდამკარგავ.

16

მრგვალ მაგიდისირგვლივშეკრებილიდირექტორთასაბჭო, როგორც

ერთი, კუშტად მიშტერებოდაგეილ უაინენდისსავარძლისსაზურგეზე
ამოტვიფრულ მოოქროვილ ასოებს გ. უ.ესპირველიშემთხვევაიყო,
როცასაბჭო მისიმოთხოვნით არიყომოწვეულიდაასევეპირველი
შემთხვევა როცაიგვიანებდა. .
.
შემოსვლისთანავეოდნავდაუქნიათავიმაგიდასთანმსხდომთდა
პირდაპირ იმთავისცნობილ სავარძელსმიაშურა.
–მისტერ უაინენდ, სლოტერნმადამისმახალხმამეტად დიდსულოვანი
წინადადებითმოგვმართეს მხოლოდ, გაფიცულთამოთხოვნებსუნდა
დავთანხმდეთ.წუხელ ჰომერსვესაუბრეთ, როცაგაიგო, რათანხებზეა
ლაპარაკი, ცოტაკიშეცბა, მაგრამიხტიბარიმაინცარ გაიტეხა.მოკლედ,
გაფიცულებიხელფასისმომატებასრომითხოვდნენ, ამასკიდევ
გავიგებდითდამაგრადაცდავუდგებოდით, მაგრამესინტელექტუალური
პრინციპებიჩვენთვისმიუღებელია!–წინასწარკარგად
ჩამოყალიბებულისიტყვით საერთო აზრიგამოხატასაბჭოსუხუცესმა
წევრმა, ბანკირმალევინსონმა.
–...დასაერთოდ, ჩიტიბრდღვნადარღირს!ვიღაცტერორისტის
ვექილებად ვიქეცითყველანი.გეფიცებით, უაინენდ,ვეღარგცნობთ!–
ბეჭედიდაასვამეორემ.
–გეილ, –წამოიკნავლაალვასკარეტმაც, –ხომხედავ, აზრიარააქვს..
სულ ტყუილადვიბრძვით!მოდი, ვაღიაროთ, რომ კორტლენდის”ამბავში
ცოტაშეგვეშალა.იქნებთუიცდავაბრუნოთდა. ..
–მაგისსახელიცარავისდასცდესაქ!–კბილებშიგამოსცრაუაინენდმა.
–სწორია, –უმალ დაჰყაბულდასკარეტი, –უკეთესიცაა!ვევაჭროთდა
შევთავაზოთ, კორტლენდისპროცესისთაობაზეჩვენსპოზიციას
შევიცვლით, ალენსადაფალკოსაცდავაბრუნებთ, ოღონდარაიმას,
მესამეს...ბარიბარსვიქნებითდაგაზეთსაცგადავარჩენთ!
უაინენდსხმაარ გაუღია.
–ვფიქრობ, საერთო აზრსგამოვხატავ, თუკიმისტერსკარეტს
დავეთანხმები. ..–კვლავწამოყოთავიაარონლევინსონმა, –ესერთი
რუბრიკაგავიღოთ მსხვერპლადდამისტერუაინენდიც, ნაწილობრივ
მაინც,თავისასგაიტანს მგლებიცმაძღრებიდარჩებიანდაარცფარა
გაწყდება!რასიტყვით?
პასუხად მხოლოდ სიჩუმემიიღო.
–კარგით რა, ბოს!–ვეღარმოითმინასკარეტმა, –ესბოლოშანსი
გვაქვს!ჰო თუარა?

მკითხველ თალ იგა

 უაინენდიწამოდგადაცალიხელითსავარძლისსაზურგესჩამოეყრდნო.
თითქოსკვლავისწამიდადგა,საფეთქელზემიდებულითოფის
სასხლეტისთვისრომუნდაგამოეკრათითი.
..
–ეგრეიყოს.–თქვამძიმედ.

●●●

საყელოშინიკაპჩარგული, მხრებაწურულინელამიაბიჯებდაქუჩაში.
სახლებითაროებზედაწყობილიწიგნებივითჩარიგებულიყვნენ ზოგი
მაღალი, ზოგიცარცისე, ყოველგვარ ლოგიკასმოკლებული, მორღვეული
სიმეტრიით.” ესისქალაქია, ”–გაიფიქრა, –"
რომელიცმიყვარდადაჩემი
მეგონა. ”ღამდებოდადაქუჩაშიგამოსულ უაინენდსსიბნელეთითქოს
მოკავშირედგადაჰქცეოდა.ხვალინდელ ბანერს”მალევეგამოიტანდნენ
დახლებზე, სულ რამდენიმესაათში.სენთრალ პარკისასწლოვანი
თელებიდალანდადაიქითგაემართა.მოხრეშილ ბილიკზემიაბიჯებდა,
თავდახრილი.„ აქვიტანია- ჰოტელი”მარცხნივდარჩა, ერთხელაცარ
გაუხედავსიქითკენ. .
.მერერომგეკითხათ, ვერცკიგეტყოდათ, რამდენი
ხანიიხეტიალაასე, სანამმოულოდნელად დასავლეთისმხრისალაყაფს
არ მიადგა.იქვე, შორიახლოს, გაზეთებისჯიხურთანმანქანა
მიეყენებინათდაახალიპრესაშეჰქონდათ.მიუახლოვდა, უკვედახლზე
დალაგებულ ჟურნალ- გაზეთებსშორის, რორკისსახესჰკიდათვალი
"ბანერის"პირველ გვერდზეგამოტანილ ფოტოს. .
.რორკისხასიათი
რეპორტიორსზუსტად დაეჭირა, ფოტოდანმეამბოხეგენიოსისსახე
შემოჰყურებდა.
ხურდაფულიისეგაუწოდა, გამყიდველისთვისარცშეუხედავს; გაზეთი
აიღო, გამობრუნდა, გადაფურცლა.
„.
.ნებისმიერიდანაშაულისსამართლიანად განსჯა, დამნაშავეზემეტად,
საზოგადოებასსჭირდება“ ..
.
„.
.მაგრამახალიმტკიცებულებებისფონზე, იძულებულნივხდებით,
ვაღიაროთ, რომწრეგადასულიგულმოდგინებით, თუმცმაინც
ცალმხრივადმივუდექითპრობლემას“. ..
„.
..ახლასაზოგადოებასულ სხვაგვარადშეხედავსსაკუთარ
ვალდებულებებსუპოვართამიმართ” .
..
„.
..დააი, ჩვენცერისხმასვუერთდებით თუკიბრალდებადაუმტკიცდა,
ჰაუარდრორკსსრულად უნდამოეკითხოსჩადენილიუმსგავსობისგამო” .
..
ამჯერად, მეწინავისქვეშხელმოწერასრულიიყოდააღარც
ასომთავრულით აწყობილი გეილ უაინენდი ეწერაჩვეულებრივი
შრიფტით,
ვერცშეამჩნია, როდისდაროგორგამოუცურდაგაზეთითითებიდან,
ოღონდგონებაშიკვლავნეონისნათურებივითწყვეტილად ანათებდა
სიტყვები: meacul pa_meamaxi maculpa.
..
.
მართლაცდა, –გაიფიქრა, –საკუთარითავისგარდა, ვერავის
დავადანაშაულებ: ყველანიჩემიგამოზრდილებიარიან.მეშევქმენი
გარემოცადანოყიერინიადაგიც, საზოგადოებრივიაზრიცდაგანწყობაც. ..
მეჩავუდემათ ხელშიესიარაღი ხმაცმეამოვაღებინედასიტყვებიც
თავადვუკარნახე. .
.
ყველასშეიძლებაუმუხთლოდაყველასშეუნდო.მხოლოდარამათ,
ვინცსაკუთარ დიდბუნებოვნობასღალატობენ.რასიზამ, მეცსხვისი
გამონაცვალიცხოვრებითმიცხოვრია. ..

17

მკითხველ თალ იგა

 –აღმაშფოთებელიამბავია!–გაიძახოდამეორედღესლანსელოტ
კლოკი, –არა, ასემაინცროგორგიმუხთლეს, ჰა?
–გულთანნუმიიტან, –მხარზეხელიმოუთათუნაელზუერთთუიმ, –
თავადვურჩიე, ამპირობებსდასთანხმებოდნენ.
–ვინ,შენ? !
–რაიყო, რაგაიკვირვე?დავიჯერო, ერთი-ორითვევერგაძლებჩემი
„მოკრძალებულიხმის”გარეშე?ისე, სარჩელიუკვეშევიტანე
თანამდებობაზეაღსადგენად. .
.დათვისმოკვლაასაქმე, თორემ
გატყავებასროგორმემოახერხებსკაცი!
იმავესაღამოს, რორკმაუაინენდსმოაკითხაპენტჰაუსში, მაგრამ
მსახურმაუარითგამოისტუმრა მისტერუაინენდიარავისიღებსო.მერე
ოფისშიცმიადგა, მაგრამიქაციგივეპასუხიმიიღომდივანიქალისგან.
რორკიარ გაჯიუტებულა; უბრალოდ, იქვე,მისაღებშისახელდახელო
ბარათიდაუწერა:
„გეილ, კარგადმესმისშენი.იმედიმქონდა, ამდავიდარაბას
აგაცილებდი, მაგრამრაკიესუკვემოხდა, აჯობებს,სიმართლესთვალი
გაუსწორო.შენჩემგამოკიარშეაგდესასწორზეყველაფერი საკუთარ
ჟინიანობასვერ მოერიე. .
.თუკირამეშიდაგეხმარება, ჩემიმხრივ,ერთს
მაინცგეტყვი: ჩემთვისარაფერიშეცვლილა, ჩემთვისიგივეხარ, რაც
იყავი.თუკისაკუთარ თავსვერაფერსპატიობ, იქნებამისუფლებამე
მომცე. .
.მენდე, ყველაფერამასარავითარიმნიშვნელობაარააქვს!შენ,
უბრალოდ, ყველაფრისგანახლებაგჭირდებადათუნდაცჩემი
გულისთვისგააკეთეეს საკუთართავსდაუბრუნდი.ჩვენიცხოვრებაცდა
ურთიერთობაცამით არმთავრდება რაცჩვენორსგვაკავშირებს, იმის
არცასემარტივად დაკარგვაშეიძლებადაარცპოვნა.ჩვენს
ურთიერთობასასეიოლადნუშეელევი” .
..
ბარათიმდივანსდაუტოვაუაინენდისთვისგადასაცემად, თუმცამეორე
დღესვეუკანდაუბრუნესგაუხსნელი.
ახლა” ბანერს”სინამდვილეშიალვასკარეტიუძღვებოდა.უაინენდი
ოფისშიკიდადიოდა, შეხვედრებსესწრებოდა, ხელსაწერდა
ხარჯთაღრიცხვისქაღალდებს, მაგრამარცმასალებისამონაბეჭდებიდა
არცთავად” ბანერის”დაბეჭდილინომერიმისხელშიაღარავისუნახავს.
ღამესთავისპენტჰაუსშიათევდა, დომინიკისაბჭოსსხდომისმერეაღარც
უნახავს.სკარეტმაუთხრა გაზეთიდანწავიდა, კონექტიკუტში
გაემგზავრაო.მხოლოდ ერთხელ დაურეკა; ზარსმსახურმაუპასუხადა
როცამისგანგაიგო, ქალბატონიშინბრძანდებაო ყურმილიუსიტყვოდ
დაკიდა.ასევარაუდობდა: ერთ-ორდღესკიდევვაცლიდამერეღა
ჩავაკითხავო.ახლაუკვექალისგადასაწყვეტიიყო, როგორ
გაგრძელდებოდამათიცხოვრება.

●●●

რორკმამონადოკშიიქირავაერთიკოტეჯისაზაფხულოდ, ახლა
ფანჯარასთანიდგადახეობასგადასცქეროდა.ჩამავალიმზისსხივები
ხისკენწეროებსდასთამაშებდნენ.რათქმაუნდა,იცოდა,რომქვევით,
ფერდობზე, სხვაკოტეჯებიციდგა,
მაგრამდაპროექტებისასრელიეფი
ისეგამოიყენა,არცერთიმათგანიდანმეორეარ მოჩანდა.ამისგამო
თვითონაცისეთკმაყოფილებასგანიცდიდაახლა, როგორცნებისმიერი
სხვამოსახლე.უცებაღმართზესწორედმისიკოტეჯისკენმომავალი
მანქანისძრავისღუღუნიგაიგონა.გაუკვირდა,
მომსვლელსარავის

მკითხველ თალ იგა

ელოდა.ძრავისხმალამისზედ მისაივანთანშეწყდა; კარიგააღო და
გარეთგამოვიდა.შესასვლელთანდომინიკიიდგა.
ქალმამკლავზეთითებისოდნავიშეხებითჩამოიცილაგზიდანდაისე
შინაურულადშეაბიჯასახლში, თითქოსაშენებისდღიდანიქეცხოვრა
ფეხმოუცვლელად.შუაოთახშიგაჩერდა, მერეთავიმოაბრუნადა
ერთადერთისიტყვაწარმოთქვა ჰაუარდ. ..კაცსმეტიარცარაფრის
გაგონებაარსჭირდებოდა, მაგრამერთირამიყოისეთი, რაცმაინც
უღრღნიდაგულს:
–დომინიკ, იქნებგეცლია, ისევდამდგარიყოფეხზე. ..
–კარგად იცი, ეგშეუძლებელია.
–შეიბრალემაინც, არჩევანიარ ჰქონდა.
–ხომშეეძლო, საერთოდ დაეხურაგაზეთი?
–ეგგაზეთიამთელიმისიცხოვრება. .
.
–ჩემიკი შენხარ!
კაციმიხვდა,საუბრისგაგრძელებაუაზრობაიქნებოდადაამიტომაც,
თითქოსბეჭედიდაუსვაქალისნათქვამს: „
მიყვარხარ, დომინიკ!
”
-მაშინდანარჩენსრაღამნიშვნელობააქვს? !მეხომვხვდები, რასაც
აპირებსასამართლოზე. ..ამიტომჯობიაკიდეც, ყველამყველაფერი
იცოდეს.
–ვერცეგშეცვლისრამეს.
–ვნახოთ.შენრომ” კორტლენდის”ამბავიგამიმხილედადახმარება
მთხოვე,არცმიფიქრია, შემეჩერებინე.იცოდი, რასაცაკეთებდი.ახლამე
ვიცი,რასაცვაკეთებ.ხელსნუშემიშლი.
კაცმამკლავშიხელიწაავლო, თავისკენშემოაბრუნადატუჩებზე
დაეწაფა.ქალსწამიერადგაუელვათავში: „ცხოვრებაშიყველაფრისთვის
გამიძლია,ბედნიერებისგარდა, დაახლაამისატანაცუნდავისწავლო. .
.”
დანარჩენიუკვეთითქოსსიზმარშიხდებოდა.
დილითფანჯარაშიშემოჭრილიმზისსხივისათინათმაგამოაღვიძა;
ზურგზეიწვა,შიშველ სხეულზესიფრიფანაგადასაფარებელიეხურა
მხოლოდდანელ- ნელაიაზრებდა, რომრორკისგაშენებულ მონადოკის
დასახლებაში, მისსავეკოტეჯში, მისსავესაწოლშიიწვა.მხრითრორკის
შიშველ მხარსეხებოდა, კარგახანსიყოასეგარინდული, მერე
ფრთხილად, უხმაუროდ წამოდგა, რორკისპიჟამასდაავლო ხელი,
სახელოებიდატოტებიდაიკაპიწადაფეხაკრეფითგავიდასასტუმრო
ოთახში.ჯერ
კარიგამოიხურა, მერეტელეფონისყურმილსდასწვდადაადგილობრივ
შერიფთანდაკავშირებაითხოვა.
„მისისგეილ უაინენდიგახლავართ, ”–შეუვალიხმით განუცხადა, –„
მისტერჰაუარდ რორკისკოტეჯიდანგელაპარაკებით.წუხელ ღამითაქ
ქურდობამოხდა საფირონისთვლიანიბეჭედიმომპარეს; როგორც
მახსოვს,ხუთიათასდოლარამდეღირს.თავად მისტერრორკის
სამახსოვროიყო. ..ერთსაათშიიქნებით?გმადლობთ. “
მერესამზარეულოსმიაშურა, ყავამოადუღადაფინჯანითხელში
პარმაღზეჩამოჯდასაქანელა- სავარძელში.მალერორკიცშემოუერთდა;
ხალათიშემოეცვაშიშველ ტანზედამამაკაცისპიჟამაშიგამოწყობილი
დომინიკირომდაინახა, სიცილიაუტყდა.
–დაჯექი, –თითქოსუბრძანასავით ქალმა, –ახლავესაუზმეს
მოგიმზადებ.
სამზარეულოსმაგიდასუსხდნენდაუკვემეორეფინჯანყავასსვამდნენ,
როცაკარზეკაკუნიგაისმა.პარმაღზეშერიფი, მისიმოადგილედა
ადგილობრივიგაზეთისორირეპორტიორიიდგა. .
.

მკითხველ თალ იგა

 –დილამშვიდობისა, –წარბიცარშეუხრიადომინიკს, –მობრძანდით.
–ე-ე,მისისგეილ უაინენდიგვინდოდა, –თქვაშერიფმა.
–მეგახლავართ, შემობრძანდით.
აშკარაიყო, ისერთადერთიგახლდათ, ვინცსულაცარ გრძნობდათავს
უხერხულადსაკუთარიუცნაურიჩაცმულობისგამო.
შერიფისმოადგილემწამსვესაქმიანისახითდააძრობლოკნოტიდა
კალმისტარიცმოიმარჯვა.ოღონდ შერიფსწარმოდგენაცკიარ ჰქონდა,
რაშეკითხვებიუნდადაესვაამვითარებაში.სადავეებიისევდომინიკმა
იგდოხელთ:
–პლატინისბუდეშიჩასმულისაფირონია; თითიდანწავიძრედააიაქ,
მაგიდაზედავდე, საფულისგვერდით.საღამოსათისაათითუიქნებოდა,
მეტიარა, ჯერდაწოლასაცკიარვაპირებდით. ..ამდილითკირომ
შემოვედი, მაგიდაცარიელიდამხვდა.არა, საფულეშიმხოლოდხურდა
მედოდარაღაცქვითრები. .
.არა,დაზღვეულიარ ყოფილა. ..სად მქონდა
მაგისდრო? !ჰაუარდმაცსულ ცოტახნისწინმაჩუქა. .
.არა,არა სახლში
სხვაარავინყოფილა არცმოსამსახურე, არცსტუმრები. .
.
დიახ, რათქმაუნდა, კარგადდაათვალიერეთყველაფერი. ..დათქვენ,
ბატონებო, ალბათ პრესისწარმომადგენლებიიქნებით?შეკითხვებიხომ
არაფერიგაქვთ?
შეკითხვებიარ ყოფილა.ყველაფერიიმდენადცხადიჩანდა, ამ
საგაზეთო მასალასქაღალდზეგადატანისმეტიარაფერისჭირდებოდა.
რორკმაპირობაშეასრულა, არცარაფერშიჩარეულადახმაცარ გაუღია.
ისკიარა, ქალისყოველ განცხადებასთავისოდნავიდაქნევით
ადასტურებდა.მერეშერიფიდამისიამალაგაიკრიფნენ; ცხადიიყო, ამ
"საქმის"გამოუძიებლობაზეპასუხსაცარავინმოსთხოვდათ. .მარტო რომ
დარჩნენ, რორკმახმაგაიმკაცრადაჰკითხა: "
ისმაინცვიცოდეერთი,
რომელიჩემინაჩუქარისაფირონისბეჭედიმიაკარგე? ”
–არავითარიბეჭედიმეარდამიკარგავს.დასანახად ვერვიტან
საფირონს. ..
–ეს” კორტლენდის“ამბავზემეტადგახმაურდება.
–ძალიანაცკარგი!ახლადაიკაპიწოსხელებიუაინენდმა.რაო, რა
გაუშვაბოლოსშენზე" ბანერში"
?უპრინციპო, ასოციალურიელემენტიო?
ახლანახოს, ჩემზერასგაილაღებენ!ვითომრატომარა? !საკუთართავზე
გამოსცადოს, როგორიაშენთვისძვირფასიადამიანისსაჯაროდ
დამცირება.მაპატიე, ჰაუარდ,მაგრამშენსავითუსასრულოდშემნდობი
ვერ ვიქნებიდაარცსაკუთარისაქციელისთვისვიხდიბოდიშს.ასეათუ
ისე, დღეიდანსულ ერთად ვიქნებით თუნდაცყველასწინააღმდეგ. ..
გაუშვი, ილაპარაკონ!ვერ ხედავ, რომახლამართლაბედნიერივარ?
კაცმაწელზემოხვიაორივეხელი, მიიხუტადაყურშიჩასჩურჩულა: „კი..
.
ოღონდესცრემლიაღარდავინახოშენსსახეზე! “

●●●

პიჟამათი,შიშველ ტანზემოსხმულიხალათით, ერთსაწოლიანი

საძინებლითადასხვამრავალიდეტალით შელამაზებულიესამბავინიუ-
იორკისყველაგაზეთმადაბეჭდა.
ჭკუიდანგადასულიალვასკარეტიუაინენდსშეუვარდაკაბინეტში,
სტატიებისამონაჭრებისმთელიდასტადაუყარამაგიდაზე:
–ეშმაკსაცწაუღიაშენითავი!ყველაფერიახიაშენზე!მოკეტე-მოკეტეს
მეტიარაფერიმესმოდაშენგან. ..ხომყველაზეჭკვიანიგეგონათავი აბა,
ახლამითხარი, რავქნათ? !

მკითხველ თალ იგა

 უაინენდმათვალიგადაავლომაგიდაზემოფენილ ფურცლებს, მძიმედ
ამოხედადათქვა:
–შენცუნდადაწერო რამე.თანისეთხასიათზეხარ, მშვენივრად
გამოგივა.
სკარეტსყბაჩამოუვარდა, ყველაფერსმოელოდაამისგარდა.ისე
გააქნიათავი, თითქოსრაღაცკოშმარულიზმანებისმოშორებასურდა.
–გეილ, ერთხელ მაინცმომისმინე!ერთადერთიშანსიგაქვსსაკუთარი
სახელისადაღირსებისგადასარჩენად განცხადებაუნდაშეიტანო
განქორწინებისთაობაზე, ახლავე!
სკარეტიდამდუღრულივით გავარდაოთახიდან, ტელეფონსეცადა,
ვაითუ,ტვინიისევგადაუბრუნდესო, ფაცაფუცითაკრიფაპოლ შუტცის
ნომერი.უაინენდიკიოფისიდანმალევეგაემგზავრაკონექტიკუტში,
გულიუგრძნობდა ცოლყოფილიიქდაუხვდებოდა.
შეაბიჯათუარასასტუმროოთახში, მართლაც, პირველსდომინიკს
მოჰკრათვალი.შუაოთახშიიდგა, წელგამართული, საკუთარიქანდაკების
გაცოცხლებულიასლივით.უაინენდსკრინტიარ დაუძრავს, სანამთავად
დომინიკმაარდაარღვიასიჩუმე:
–თუსწორად გამოიყენებ, ესამბავი" ბანერს"ტირაჟსგაუორმაგებს,
გეილ.არმეთანხმები?
–ესპირველიიყო?
–რაცშენიცოლივარ კი!
–ესეიგი, მანამდეც. .
.
–მეგონა, თავად მიხვდებოდიყველაფერს.აბა, სტოდარდის
სასამართლოსლამისმეორედღესვე, პიტერ კიტინგსრატომუნდა
გავყოლოდიცოლად? !
–მოიცა, რა ეგეცჩემიბრალია?
–შენდაშენმა" ბანერმა"არუკარითრორკსთავიგრანიტის
სამტეხლოში?აქედანდაიწყოყველაფერი.იქშევხვდი.თუგინდა, დაწერე,
რომგამაუპატიურა გაზეთსდაიტაცებენ!
უაინენდიგატრიალდადაუსიტყვოდგავიდაგარეთ.
იმავესაღამოსდომინიკსმამამისმადაურეკა.საქმესჩამოშორებული
ახლაძირითადად თევზაობითდაგოლფითიქცევდათავსსაკუთარ
რანჩოზე.მისიხმისგაგონებამდომინიკი, ერთიპირობა, დაძაბაკიდეც,
თუმცაგაიფრენკონისმზრუნველმატონმაუცებვეგაუქარვაუსიამო
საუბრისმოლოდინი.
–უაინენდთანუკვეგაარკვიეყველაფერი?
–კი,მამა.
–ქალაქშიდაბრუნებასჯერჯერობითარგირჩევ.ჩემთანჩამოდი,
სასამართლომდემაინც.
დომინიკიწამითაცარ შეყოვნებულა, მაშინვედაეთანხმა:"სადღაც,
შუაღამისთვისვიქნებიმანდ.ჭიქარძედაშენიგაკეთებულისენდვიჩები
დამახვედრე. "
–კარგი.აბა, გელოდები!ჭკუითიარე.
შუაღამეგადასულიიყო, მამა-შვილირომმაგიდასმიუსხდა.ფრენკონი
ღიმილსვერიკავებდა, როცახედავდა, რამადიანადილუკმებოდამისი
ქალიშვილი.
–გინდა, დავილაპარაკოთ, მამა?
–არა, გვიანიაუკვე.დალიეშენირძედადავიძინოთ.სად გვეჩქარება. .
.
მაგრამმერე, ერთითქმამაინცდააყოლა: „მარტო იმასგეტყვი,რომ
ამჯერად, მგონი, მართლასწორიარჩევანიგააკეთე.ბოლოსდაბოლოს,
იპოვესაშენოკაცი” .

მკითხველ თალ იგა

 –მეცასემგონია,მამა.
–მისტერ რორკსგადაეცი, ნებისმიერდროსშეუძლიაჩამოვიდეს.
–ვის-ვის?
!
–ე-ე,
ჰაუარდს.
..ვიცი,
გაამართლებენ.აი,ნახავთუარა!

●●●

უაინენდისგანკარგულებით, ნიუ-
იორკისყველაგაზეთითუჟურნალი
დილითმაგიდაზეუნდადახვედროდა.არაფერსტოვებდაწაუკითხავს,
სადაცგაკვრით მაინციყო ნახსენებიდომინიკისამბავი.საინტერესოის
იყო,არავისმოსვლიათავშიაზრად, ეკითხა რაშიდასჭირდა
მილიონერისცოლს, ხუთიათასდოლარიანიბეჭდისგამო ასესაჯაროდ
გამოეაშკარავებინათავი.ყველაზეშეურაცხმყოფელიკომენტარებიკი
თავად ბანერის”ფურცლებზეიბეჭდებოდა.
ალვასკარეტმა, შეიძლებაითქვას, კიდევერთიჯვაროსნულილაშქრობა
გამოაცხადა ახლაუკვეუაინენდისპატივისადაღირსებისდასაცავად.
მისინაწერებიდანასეგამოდიოდა, რომესდიდბუნებოვანიადამიანი
საკუთარიწრფელივნებისადაჟინიანიქალისადმიბრმანდობის
მსხვერპლიგამხდარიყო.თურმესწორედდომინიკსებიძგაყოფილი
ქმრისთვის,ვიღაცრორკისთვისგამოედოთავი თუნდაცსაკუთარ, პირად
შეხედულებათასაწინააღმდეგოდ.სწორედამქალმა
ლამისდაღუპვისპირამდემიიყვანაწარმატებულიგაზეთი, ლაფში
გასვარამისიგამომცემლისშეუბღალავისახელიდაყველაფერიეს
თავისიგულისსწორისგადასარჩენად. ..სტატიებისავტორითითქოს
ემუდარებოდამკითხველსგეილ უაინენდის, ამტრაგიკული,
საზოგადოებისინტერესებისთვისთავგადადებულიკაცისპატიებასმისი
ამერთადერთიშეცოდებისგამო.სკარეტსმშვენივრადჰქონდა
გათვლილი, რაცუფრო მეტთავსლაფსდაასხამდადომინიკს, მითმეტი
ადამიანისთვალშიგაასპეტაკებდაუაინენდისპიროვნებას, და
მართალიცაღმოჩნდა: ტირაჟმაცსაგრძნობლად იმატადარედაქციაში
შემოსულითანაგრძნობისწერილებისრიცხვმაც განსაკუთრებით,
მკითხველიქალებისმხრიდან.
სკარეტიარ იზარებდადაყოველდღიურად დასტა- დასტაშეჰქონდაეს
წერილებიუაინენდისკაბინეტში.აზრზეცვერმოდიოდა, უნებლიედ
როგორუჯიჯგნიდანაიარევსსაკუთარბოსს.გეილ უაინენდიკი, ვინც
ადრეერთთავადიმასგაიძახოდა, ჩემიცოლისსახელს” ბანერის"ფურ-
ცლებზეარგავაჭაჭანებო, ახლასასჯელივით, სათითაოდკითხულობდა
ყოველ წერილს. .
.

18

სასამართლო დარბაზშიტევაარ იყო.გეილ უაინენდიზედპროცესის

დაწყებისწინშემოვიდა,მარტოდმარტო, დაბოლორიგშიდაჯდა.
თითქოსვერცამჩნევდაცნობისმოყვარემზერებსადამისკენერთბაშად
მიმართულ ფოტოკამერებს.
დომინიკიკიმელორის, ჰელერის, ლანსინგის,ენრაიტის,
მაიკისადა
ყველასგასაოცრად მამამისის,გაიფრენკონისგარემოცვაშიიჯდა.
დარბაზითითქოსთავისთავადგაყოფილიყოორბანაკად: მეორემხარეს,
ელზუერთთუისთამადობით, ცნობილ სახეთამთელიდასიშეკრებილიყო
–ლოისკუკი, გორდონლ.პრესკოტი, გასუები,
ლანსელოტკლოკი, ჯულზ
ფაულერი, სალიბრენტი,ჰომერსლოტერნი, მიჩელ ლეიტონიდასხვა

მკითხველ თალ იგა

მრავალი. ..
დანარჩენები, სეირისსანახავადშეკრებილნი, უფროთავის
გამოსაჩენად დასხვებისდასანახადმოსწყდომოდნენიქაურობას
იმედოვნებდნენ, დროსაცხალისიანადგავატარებთ დასალაყბოცკარგა
ხანსგვეყოფაო.მთელიესხალხიმერეთავისჩვეულ ცხოვრებასუნდა
დაჰბრუნებოდა: მოსაწყენსამსახურს, მოყირჭებულ ოჯახს, ყელში
ამოსულ ნაცნობ- მეგობრებს, ძველ, მობეზრებულ ფილმებს, გაცრუებულ
იმედებს, მიუღწეველ ოცნებებს. .
.თუმცაკინებისმიერიმათგანის
ცხოვრებაშიიყო ისმოსაგონარიწუთი, ანთუნდაცწამი, როცარაღაც
არჩევანიჰქონდათ, როცამათისიტყვარაღაცწონასმაინციძენდა, როცა
რაღაც, თუნდაცგანყენებულ შეკითხვასმაინცუსვამდასაკუთარ თავს; ან
ვარსკვლავებსმაინცახედავდაღამით, ანმინავლებულ, ჩამავალ მზეზე
მაინცუშტერდებოდათვალი. ..
წესისამებრ, პირველისიტყვაპროკურორმაითხოვა: "ისდანაშაული,
რომლისდამტკიცებასაცდღესშევეცდებით, ნორმალურიადამიანური
ემოციებისზღვარსსცდება საზოგადოებისუმრავლესობისთვისამ
ყოვლად უაზრო ქმედებისლოგიკასრულიად გაუგებარია.თანამედროვე
ცივილიზებულ სამყაროში, როცამსოფლიოსგლობალურიპრობლემები
აქვსგადასაჭრელი, როცათავადადამიანურიღირებულებებისსაკითხია
სასწორზეშეგდებული, მავანთაგანხუროთმოძღვრადშერაცხული
ინდივიდისმიერამგვარიბარბაროსობა, მევიტყოდი, ყოვლად
აუხსნელიადაუაღრესადსახიფათოტენდენციათამანიშნებელიცჩვენს
საზოგადოებაში. ..
”
თორმეტივენაფიციმსაჯულიშეუვალისახითისმენდაბრალმდებლის
სიტყვას;ადრევედაირხახმა, ამჯერად მსაჯულებად ძალზე მძიმეხალხი”
შეირჩაო: ორიმათგანიინდუსტრიულიკონცერნებისაღმასრულებელი
მენეჯერიიყო, ორი ინჟინერ- მშენებელი, ერთი მათემატიკის
მასწავლებელი, სატვირთოსმძღოლი, კალატოზი, ელექტრიკოსი, მებაღე
დასამიც უბრალო მუშა.თავადპროკურორი, ძირითადად, კმაყოფილი
დარჩაამშემადგენლობითდაამიტომაცრორკისმხრიდან
ერთი- ორ აცილებასმაინცდამაინცარგასძალიანებია.ახიამასზე,
საკუთარმაამპარტავნობამდაღუპაო, –ფიქრობდა, –რიგიანივექილი
რომაეყვანა, ცოტაუფრო დამყოლ ხალხსშეარჩევინებდა, ამათზეკი,აბა,
რაშეწყალებისთხოვნაგაჭრისო.
".
..არადა, ვინმეხაზინისქურდისწამოჭიმულისასახლერომყოფილიყო,
კიდევგაიგებდაკაცი; მაგრამესხომჩვენივე, საზოგადოებისფულით
წამოწყებულიპროექტიიყო, ჩვენივეხელმოკლეთანამემამულეთა
სასიკეთოდ! .
..
"
ჭაღარა, სამხედრო ყაიდაზემოკლედ თმაგაკრეჭილიმოსამართლე
წარბშეუხრელად, გაყინულისახითუსმენდაპროკურორისმგზნებარე
სიტყვას..
.
„...
ამპარტავნებამდაქვენაგრძნობათააყოლამესაღმშენებელი,
შემომქმედიკაცი დამანგრევლადდავანდალადაქცია! ”
მერეპროკურორმამოწმეებისგამოძახებადაიწყო.ახმახმა
პოლიციელმავრცლადდაშეძლებისდაგვარადნათლადდახატა
ბრალდებულისდანაშაულისადგილზედაკავებისწვრილმანები.ღამის
დარაჯმადაადასტურა, როგორ სთხოვაუცნობმაქალბატონმადახმარება
_ბენზინისმოსატანადგაგზავნა.პროკურორი, თავისმხრივ, დიდადაღარ
ჩასძიებია ვინდარატომო.საწყობისგამგემდაადასტურა: წინადღეს
ჩემზეგაპიროვნებულიობიექტიდანდიდირაოდენობითდინამიტი
გაქრაო.შემდეგპროექტისმესვეურებმა, მშენებლობის

მკითხველ თალ იგა

ზედამხედველებმადასხვადასხვაჯურისმოხელეებმაწვრილად
აღწერესთავად პროექტისმნიშვნელობაცადამისთვისმიყენებული
მატერიალურიზარალი.პირველიდღეამითდასრულდა.
მეორედღეთავიდანვეპიტერკიტინგისდაკითხვითდაიწყო:
–მისტერ კიტინგ, აღიარებთთუარა, „კორტლენდისდასახლებად”
წოდებულიპროექტისავტორობას?
–არა.
–აბა,ამსაქმესთანრაგაკავშირებთ?
–მთელიპროექტიჰაუარდ რორკსეკუთვნის.მემხოლოდხელი
მოვაწერე.
–რამგაიძულათ, ასემოქცეულიყავით?
–თავად რორკმა.
–ეგროგორ გავიგოთ?
–ამხელაპროექტსმევერ გავწვდებოდი, მანკიშემომთავაზა სახელი
შენდაფულიმეო. .
.
პროკურორმაქაღალდისფურცელიგაუწოდა:
–ადასტურებთ, რომესთქვენორსშორისდადებულიხელშეკრულების
პირია?
კიტინგმათვალიგადაავლოდოკუმენტსდათანხმობისნიშნადთავი
დააქნია.
–მეორეხელმოწერაცნამდვილადჰაუარდ რორკისაა?
–კი,ეგრეა.
–დოკუმენტისშინაარსსხომარგაგვაცნობდით, მისტერკიტინგ?
კიტინგმახმამაღლა, უემოციოდ, დაზუთხულივითჩაიკითხატექსტი
თითქოსცნობილიარქიტექტორიკიარ აღიარებდასაჯაროდსაკუთარ
პროფესიულ უსუსურობას, არამედსასამართლოსმოხელესფუნქციას
ასრულებდადავიღაცსხვათაამბავსახმოვანებდა. ..
პროკურორმანივთმტკიცებადნახაზებისრორკისეულიდედნებიც
წარმოადგინა რომლებიცრატომღაცსათუთადშეენახაკიტინგს და
თავადკიტინგისავეხელით გადაღებულიმათიასლებიც.ბოლოსკი,
"კორტლენდის”უკვემშენებარეკომპლექსისფოტოები.
–მისტერ კიტინგ, ისიცმოახსენეთსასამართლოს, რატომ
ეწინააღმდეგებოდით მისტერპრესკოტისადაუებისმიერ
შემოთავაზებულიგონივრულიცვლილებებისშეტანას?
–რორკისმეშინოდა.
–მისიხასიათისრათვისებაგაძლევდათშიშისსაფუძველს?
–რომელიერთიჩამოვთვალო. ..
–დამაინც?
–არ ვიცი.მეშინოდადამორჩა!ყოველთვისმეშინოდა.
დაკითხვაკარგახანსგაგრძელდა.ამბავიუცნაურიიყო, მაგრამხალხს,
ცოტაარ იყოს, მაინცთავიმოაბეზრაკიტინგისუემოციოგამოსვლამ.
–ბრალდებასშეკითხვებიაღარაქვს, –გამოაცხადაპროკურორმა.
მოსამართლერორკსმიაჩერდა: „
გთხოვთ;“–უთხრამშვიდად.
რორკიწამოდგა.
–თქვენოღირსებავ, მეარცშეკითხვებიმაქვსმოწმისმიმართდაარც
სხვაარავინმყავსგამოსაძახებელი.ესიქნებაჩემი, როგორცსაკუთარი
თავისდამცველის, წინასწარიგანცხადებაცადასაბოლოოსიტყვაც.
ახლაისეიდგა, ყველადამსწრეშიუხერხულობის, თითქოსჩაუდენელი
დანაშაულისგანცდასბადებდა. ..სრულიად დაუცველს,თითქოსდა
განწირულს, შიშისნიშანწყალიცკიარ ეტყობოდასახეზედასწორედეს
იყოუცნაური, გაუგებარი,სანატრელიყველამათთვის, ვისაცმთელი

მკითხველ თალ იგა

ცხოვრებაყოველდღიურობისშიშშიგაეტარებინა; თითქოსყველას
მაინცდამაინცისერთიშემთხვევაახსენდებოდასაკუთარიწარსულიდან,
როცაშეეძლოთ, ეთქვათანჩაედინათრაღაცისეთი, რაცმათ ცხოვრებას
სრულიად შეუცვლიდაკალაპოტს, შეეძლოთდავერშეძლეს.
ბრალდებულიჰაუარდრორკი, რატომღაც, რისხვაზემეტად,
დანაშაულისგრძნობასაღძრავდამათში. .რორკიმათ წინაშეიდგა,
როგორც, ჩვეულებრივ, საკუთარუდანაშაულობაშიდარწმუნებულიკაცი
დგასხოლმე.მაგრამესრორკიიყო დაუცებყველამიხვდა
შეუძლებელიიყომისისიძულვილი.მრისხანებისმაგივრად რატომღაც
დანაშაულისგრძნობასაღძრავდამათში.წამითრორკისცნობიერება
თვალწინგადაეშალათ.ხალხითავსდაეკითხა: განავინმესდასტური
მჭირდება?ნუთუამასრაიმემნიშვნელობააქვს?მიჯაჭვულიხომარ ვარ?
რამდენიმეწამითყველამთავისუფლებაიგრძნო, ყოველიადამიანი
დარბაზშითავისუფალიიყო, იმდენად, რომერთმანეთისმიმართ
კეთილგანწყობაეგრძნოთ.მაგრამმხოლოდცოტახნით.
–მაშინ,დადეთ ფიციდაშევუდგეთსაქმეს, –თქვამოსამართლემ.
სავალდებულო პროცედურისმერე, რორკიწამითშეყოვნდა, შემდეგკი
ისედაიწყოთავისიგამოსვლა, თითქოსნაფიცმსაჯულებსკიარა, მთელ
დარბაზს,საერთოდ მთელ ხალხსმიმართავდადედამიწისზურგზე.
"ათასწლეულებისწინ, პირველმაადამიანმაცეცხლისდანთებარომ
ისწავლა,ალბათდემონებისმსახურადთუშერაცხესდამისსავე
აგიზგიზებულ კოცონშიშეაგდესთანამოძმეებმა. .
.ოღონდშემდეგუკვე
სათავისოდდაიწყესცეცხლისგამოყენება გასათბობად, საკვების
მოსამზადებლად, გამოქვაბულისგასანათებლად.ერთ- ერთმამათგანმა,
ისევმათივეხელითდასჯილმა, ყველასთვისმოიტანასითბოდასინათლე,
მისისახელიკისრულ დავიწყებასმიეცა.საუკუნეებისშემდგომვიღაცამ
ბორბალიგამოიგონა; ეჭვიარაა, რჯულისუარმყოფლად
გამოაცხადებდნენდამისსავეხელით გამოთლილ ამეშმაკეულ საგანზე
გააკრავდნენ.მისიანებმავერცესსაჩუქარიგაიაზრეს, თუმცაკისწორედ
ამანდაუდო სათავემთელ ჩვენსცივილიზაციას!
კაცობრიობისმიღწევებისთაობაზეშექმნილ ნებისმიერმითსათუ
ლეგენდასერთიპიროვნებაგამოჰყავსპირველაღმომჩენად, რომელიც
თავისივემიღწევისმსხვერპლიხდება: პრომეთეკლდესმიაჯაჭვესდა
ყვავ-ყორნებიუჯიჯგნიდნენღვიძლს, ადამისამოთხისბაღიდან
გამოაძევეს,რადგანცნობიერებისხისნაყოფსგაუსინჯაგემო. .
.როგორიც
არ უნდაიყოსგადმოცემა, კაცობრიობისმეხსიერებისრომელიღაც
კუნჭულშიმუდამჩნდებაიმპირველგამკვალავისაჩრდილი, თავისსავე
პირველობასრომშეეწირა.
საუკუნეთამანძილზემუდამჩნდებოდნენისეთნი, ვინცპირველ ნაბიჯს
დგამდაგაუკვალავში, იარაღადკიმათმხოლოდსაკუთარისიმართლე
ებადათ.ვინცარ უნდაყოფილიყვნენისინი, ერთირამჰქონდათსაერთო
–პირველინაბიჯი, გაუკვალავიგზა, მართალიხედვადაერთნაირი
ხვედრი გარემომცველთააღშფოთებადასიძულვილი.ყველადიდი
შემოქმედიმარტოსულიგახლდათდასაერთოაზრისწინააღმდგომი.
ყოველ სიახლესმოწინააღმდეგებევრიჰყავს, მხარდამჭერიკიცოტა.
პირველიძრავაგიჟისნახელავადმოინათლა, აეროპლანი განწირულის
სულისკვეთებად, ანესთეზია ღვთისგმობად. ..მაგრამერთეულები
ჯიუტადაგრძელებდნენთავისას, იბრძოდნენ, იტანჯებოდნენდა
იღუპებოდნენ.მხოლოდმათისაქმერჩებოდაგამარჯვებული.
არცერთმათგანსარამოძრავებდათანამოძმეთამსახურებისჟინი
თანამოძმენიმათარ ცნობდნენდასდევნიდნენკიდეც.მათისიმართლე

მკითხველ თალ იგა

ერთადერთისაბიჯგელიიყო: საკუთარისიმართლე, საკუთარისაქმე,
საკუთარიგზა!სიმფონიის, წიგნის, ძრავის,მოძღვრებისათუშენობის
შექმნათავისთავადიმიზანია არამათთვის, ვინცმოისმენს, წაიკითხავს,
აამუშავებს,ირწმუნებსთუშესახლდება, არამედთავისთავად
ქმნილებისთვის, ანუ ქმნილებაარისმიზანიდაარაისსარგებელი,
რასაცმიიღებენმისგან.
ამმარტოსულთასიმართლემუდამყველასადაყველაფერზემაღლა
იდგა;შემქმნელიარავისდაარაფერსემსახურებოდა, ისთავისთვის
ქმნიდა, თუმცაარა სათავისოდ!დასწორედხალხისნების
უგულებელყოფით ახერხებდაშეექმნაისეთირამ, რაცკაცობრიობას
განადიდებდა. სწორედამგვარიანებისმიერიშემოქმედისადამისი
ქმნილებისბუნებაც.
ადამიანიშეუიარაღებელიჩნდებაამქვეყნად, მისიერთადერთი
იარაღიმისივეგონებაა.მხეციბუნებისგანმინიჭებულიძალით შოულობს
საკვებს,ადამიანსკიარცკლანჭებიგააჩნია, არცეშვები, არცრქები, არც
მხეცზემეტიფიზიკურიძალა.ანუნდადათესოსრამე, ანისევგონებით
აჯობოსდაასემოინადიროსსაკვები.მაგრამრომდათესოს, უნდა
იფიქროს; რომინადიროს, ამისთვისიარაღისჭირდება; იარაღის
შესაქმნელადკიკვლავდაკვლავგონებასუნდამოუხმოს.უმარტივესი
მოთხოვნილებებიდანდაწყებული, ღვთაებრივისგააზრებისუზენაეს
იდეამდე, ბორბლიდანცათამბჯენამდე, ყოველივეადამიანისგონის
ნაყოფია.
მაგრამგონებაპიროვნებისთვისებაა: არცკოლექტიურიგონი
არსებობსდაარცკოლექტიურიგონიერება.ადამიანთაერთიჯგუფისათუ
მთელისაზოგადოებისმიერმიღწეულიშეთანხმებამრავალთა
ნააზრევიდანგამოყვანილ საშუალოარითმეტიკულსემყარება.ეს
პროცესიმეორადია, პირველადიკი თავად გააზრება ერთეულთა
ხვედრია.შეგვიძლია, ბოლო ლუკმაცგავუყოთსხვას, მაგრამამით
კოლექტივივერდანაყრდება.კაცისხვისმაგივრად ვერისუნთქებს, ისევე,
როგორცსხვისიგონებაარგაძლევსშენფიქრისსაშუალებას; სხეულისა
დაგონებისმოქმედებაყოველთვისინდივიდუალურია მასვერც
შეცვლიდავერცგაუყოფ ვინმეს.
ჩვენსხვათანაფიქრალსვიყენებთ სხვისიხელიდანგვერგობორბალი
დაეტლიგავაკეთეთ. ..მერეავტომობილი, მაგრამჩვენიცივილიზაციის
პირველწყარო მუდამერთეულთაფიქრიდაგანსჯაა.შემოქმედებითი
საწყისისარცგასხვისებაშეიძლებადაარცგაჩუქება ისყოველთვის
ერთის, გამორჩეულისხვედრიადამისივესაკუთრება.ადამიანები
ცოდნასვუზიარებთერთმანეთს, მაგრამცოდნამხოლოდსაბოლოო
პროდუქტია, რომლისშექმნისუნარსაცვერავისგაუზიარებ.სხვასხვის
მაგივრადვერიფიქრებს, ფიქრიკიგადარჩენისაუცილებელიპირობაა.
თავისთავადადამიანსარაფერიგააჩნია.კაცმაყოველივეთავად უნდა
შექმნასდააიაქ, მისიარჩევანიაგადამწყვეტი: ანდამოუკიდებლად
იაზროვნოს, ანდასხვისინააზრევისნარჩენებითისაზრდოოს.შემოქმედი
თავადქმნის, სხვისკმაყოფაზემყოფიკიზარმაცდებადამზამზარეულს
ეტანება.შემოქმედიბუნებასთანპირისპირაადარჩენილი, მაშინროცა
დანარჩენებიმარადშუამავლისიმედადრჩებიან.
შემოქმედისაკუთარიმიზნისტყვეადასხვაარცარავინეიმედება, მისი
მიზანიმასშივეა;პარაზიტისხვისიცხოვრებითცხოვრობსდაამ
ცხოვრებასაცსხვებისთვალებითუყურებს მისთვის" სხვები"
აუცილებელია.
შემოქმედისმთავარისაჭიროებათავისუფლებაა, ამისგარდამას

მკითხველ თალ იგა

არავინდაარაფერისჭირდება.დამოკიდებულიგონებავერაფერს
ქმნის:
პარაზიტებსსაზრდოდ სწორედნასუფრალისჭირდებათ:
ამტკიცებენ,რომმათიყოფიერებისარსისხვისიმსახურებაა, ხოლო
უანგარობა მათივემრწამსისთავიდათავი, ანუისმოძღვრება,
რომელიცკაცსაიძულებს, საკუთარი” მე“სხვებსშეწიროსმსხვერპლად.
ისინიქადაგებენალტრუიზმს.
ალტრუიზმიმოძღვრებაა, რომლისმიხედვითადამიანმასხვებისთვის
უნდაიცხოვროს, საკუთარ თავზემაღლადააყენოსისინი.ადამიანსარ
ძალუძს,სხვისთვისიცხოვროს; საკუთარსულსისევევერ გაუცვლისხვას,
როგორცსაკუთარსხეულს.ვინცამასცდილობს, იმთავითვემონადიქცევა,
სულიერ მონობასთანკიხორციელირამოსატანია: ფიზიკურად
დამონებულმაშესაძლოა, შინაგანიღირსებამაინცშეინარჩუნოს, მაგრამ
მოყვასისსიყვარულითგამართლებულისულიერიმონობა
აღარაფერსტოვებსშენგან. .
.არადა, ასეთიცხოვრებისეული
ფილოსოფიაადამიანისღირსებასდაღვთისნიერსიყვარულსაცხომ
ერთნაირადშეურაცხყოფს!თუმცა, სწორედესარისალტრუიზმისარსი.
ადამიანებსჩაუნერგეს, რომ მე”ბოროტებისსინონიმია, ხოლო
თანხმობაუდიდესისათნოებაა, შემოქმედიეგოისტიაამსიტყვისსრული
მნიშვნელობით; ადამიანებსასწავლიან, დინებასდაუყვნენმკვდარი
თევზებივით, მაგრამშემოქმედიკაციხომმუდამდინების
საწინააღმდეგოდ მიცურავს; ადამიანებსუმტკიცებენ, რომერთადდგომაა
მთავარი,მაგრამშემოქმედისმარადიულიხვედრი მარტოობაა.
ასერომ, ჩვენიასარჩევია, შემოქმედისმრწამსსგავიზიარებთ, თუ
ნასუფრალისმოყვარულისას.შემოქმედისხვებისთვისარ ცხოვრობსდა
არცსხვებისგანმოითხოვსამას: ადამიანისთავისუფლება,
დამოუკიდებლობადაუნარებიგანსაზღვრავსმისნიჭსდაღირებულებას
საზოგადოებისთვის.
ჯანსაღ საზოგადოებაშიპიროვნებისგანსაკუთარითავისმსხვერპლად
გაღებასარავინმოითხოვს: არქიტექტორსდამკვეთისჭირდება, ოღონდ
მისისურვილებისაყოლასვერავინაიძულებს, ისევეროგორცდამკვეთს
ვერავინდაძრახავს" ურჩი"ხუროთმოძღვრისშეცვლისთვის.სწორედ
ამგვარურთიერთანხმობაზეიგებაცივილიზაციადამისითამაშის
წესებიც.ყველაფერ სხვასმხოლოდ ბატონისადაყმის, ხელისუფლისადა
ხელქვეითისცნობიერებამდედავყავართისევ.
ქმნილებაარიქმნებაკოლექტიურად, უმრავლესობისძალისხმევით:
არქიტექტორსუამრავიდამხმარესჭირდებაშენობისასაგებად, მაგრამ
საკუთარინახაზებისთაობაზეისმუშებსარ ეკითხებარჩევას, ასევე
მშენებლებიცსხვისნაწარმოებფოლადს, მინას,რკინა-
ბეტონსდაათას
სხვამასალასიყენებენ, მაგრამყველაფერიესმასალადვერჩება, ვიდრე
ერთიადამიანისნააზრევისაბოლოოსახესარ მიანიჭებსმათ.ესკიუკვე
ინდივიდუალური" ნაწარმია"და” ინდივიდუალური”საკუთრება, ზოგადად
მშენებელთაშორისთანამშრომლობისერთადერთიმისაღებიფორმაც
სწორედესაა.
უპირველესიუფლებაადამიანისაარის" მე"
.ადამიანისუპირველესი
მოვალეობაარისვალდებულებასაკუთარითავისწინაშე.იგი
მოვალეა,არასდროსგადაუხვიოსსაკუთარ მიზნებსსხვაადამიანების
გამო,დაემორჩილოსმხოლოდ საკუთარსურვილებს, რომლებიც
მხოლოდმისგანგამომდინარეობს.ესეხებამთელ მისშემოქმედებით
უნარს,გონს,შრომას.ესარეხებაბოროტმოქმედს, ალტრუისტსან
დიქტატორს.
ადამიანიმარტო ფიქრობსდამარტოშრომობს.მარტოხელაადამიანს

მკითხველ თალ იგა

არ შეუძლიაიქურდოს, ჩაგროსდამართოს.მონობა, ექსპლუატაცია,
ბატონობა ესყოველივემსხვერპლისრაოდენობასმოითხოვს, ჩნდება
დამოკიდებულებაანუპარაზიტებისსფერო.
მმართველი, იმპერატორი, დიქტატორი არცერთიარ არისეგოისტი.
ისარაფერსქმნის.ისმთლიანადსხვისხარჯზეარსებობსდაისეთივე
დამოკიდებულია, როგორცუქონელისოციალურიმუშაკიანდაყაჩაღი.
დასაბამიდანორიურთიერთსაპირისპიროხედვაეჯახებოდა
ერთმანეთს შემქმნელისადამომხმარებლის.ბორბლისმომგონს
დანარჩენებმამადლობისმაგიერალბათბრალიცდასდეს სხვებისგან
გინდაგამორჩევაო, დაერთფეროვნება, მასისმოთხოვნილებები
დაუპირისპირეს...”საერთო სიკეთის"ცნებაკი,რასის,ერისათუ
სახელმწიფოსსახელით დეკლარირებული, მუდამდაყოველთვის
ტირანიისგასამართლებლადგამოიყენებოდა ბრბოსბატონობისა
პიროვნებაზე:ისათასიუბედურება, რაცნებისმიერმადიქტატორმა,
იმპერატორმათუმმართველმა
დაატეხათავზეხალხს, მუდამხალხისავეკეთილდღეობაზეზრუნვით
ინიღბებოდა.კოცონისათუგილიოტინისმეშვეობითსურდათ, სიკეთეს
გაემარჯვაბოროტებაზედამსხვერპლშეწირვასაცამითამართლებდნენ
დიადისაბოლოო მიზნისმიღწევისსურვილით.ამგვარიკეთილი
სურვილებით კი,მოგეხსენებათ, ჯოჯოხეთისგზაამოფენილი.დამანამ
იქნებაასე,ვიდრეადამიანებსსჯერათ, რომუანგარობა, თავისთავად,
სიკეთისმომტანია: სწორედალტრუისტიაიძულებსხალხს, ვითომდა
თავისსავესასიკეთოდ გაიღოსმსხვერპლი!მსხვერპლიკი, ამ
შემთხვევაში
მუდამსაკუთარიპიროვნულობისწაშლაა.ერთიცუნდაითქვას ამგვარი
ლიდერებისათავისოდთითქოსდაარცარაფერსითხოვენ, „უანგარონი”
რჩებიანდამხოლოდ შედეგითტკბობააინტერესებთ.
ახლაკიმოდით, იმსაზოგადოებასგადავხედოთ, რომელიც
საწინააღმდეგოპრინციპსეფუძნება: დამფუძნებელ მამათანააზრევში
ვერსადშეხვდებითთავგანწირვისათუალტრუიზმისკენმოწოდებებს;
მათთვისუზენაესიღირებულებაცალკეულიადამიანისთვის
ბედნიერებასთანზიარებისუფლებისუზრუნველყოფაა, ანუ სწორედ
პიროვნულიბედნიერებაასაბოლოო მიზანიცადაამოცანაც, დაარა
საკუთარხარჯზევიღაცსხვისგაბედნიერება.იმთავითვე, სწორედამ
საძირკველსდაეფუძნაჩვენიქვეყნისდამოუკიდებელიარსებობა.
ბარბაროსთაკულტურასაერთოტომობრივკანონებზეადამყარებული,
ცივილიზაციაადამიანისბრბოსგანგათავისუფლებისპროცესია.
კოლექტივიზმიპარაზიტისცხოვრებისწესია, მეორადიადამიანის
კანონია,უძველესიმონსტრის.ესსაუკუნეებისმანძილზეწამლავდა
ადამიანთაგონებას, შთანთქათითქმისმთელიევროპა, ახლაჩვენს
ქვეყანაშიციკიდებსფეხს.
მეარქიტექტორივარ.მევიცი.
ახლათქვენიცით, რატომავაფეთქე” კორტლენდი” .
იგიმედავაპროექტე.მემოგეცით თქვენდამევეგავანადგურე.
რადგანაცასეთიიყოჩემინება.დარადგანაცისმონსტრადიქცა
ფორმით დაარსით.ჩემივალია, გავანადგუროისდაყველასხვამსგავსი
ქმნილება, რომელსაცთვითნებურად ამახინჯებენისინი, ვისაცამისარც
ძალადაარცუფლებაარ გააჩნიათ.
მედავაპროექტე" კორტლენდი"დასაზღაურადერთირამვითხოვე
არცფული, არცსახელიდადიდება, არამედჩემიქმნილებისუცვლელი
სახით წარმოჩენა...მხოლოდ ესმსურდაჩემიშრომისსაფასურად.მეეს

მკითხველ თალ იგა

საფასურიარ მიმიღია.
არადა, ამჩანაფიქრისგანუხორციელებლობაცდანაშაულიიქნებოდა.
თუმცაიმადამიანებმა, ვისაცთავად არშეეძლოთსუფრისგაწყობა,
ნასუფრალზენადიმიმოინდომესდავითომდახალხისსაკეთილდღეოდ
იმგვარიმსხვერპლიმომთხოვეს, რისიგაღებაცჩემსძალას
აღემატებოდა კორტლენდი”აღარცფორმითდააღარცშინაარსით
ჩემიქმნილებაუკვეაღარიყო!
პიტერკიტინგსარაფერშივადანაშაულებ ისთავისდამქირავებლების
მიერ იყოხელფეხდაბორკილი, მისნათქვამსარავინისმენდადაის
ერთადერთიპირობაცდაარღვევინეს, რაცჩემთვისჰქონდამოცემული.
დავინქნაეს, კონკრეტულადვინშეიტანაცვლილებები, ვინდაამახინჯა
პირველადიჩანაფიქრი?ვინხელყოჩემიინტელექტუალურისაკუთრება?
კონკრეტულად არავინ!ვერსადმოიძიებთვერცვინმესხელმოწერასა
თუმავანიმაღალჩინოსნისბრძანებას.პასუხისმგებელითითქოსდაარც
არავინაადასწორედ ესააკოლექტიურიცნობიერებისარსი.
ყველაწესითადაკანონით, მეჩემისაზღაურიმერგებოდა: დამკვეთმა
მიიღო ის, რაცსურდა პროექტი, რომელსაცსხვამვერავინმოჰკიდა
ხელი...„გადახდაზე”კიუარითქვეს.მაგრამმეალტრუისტიარ ვარ, ამ
სახისსაბოძვარსუანგაროდ და" უსასყიდლოდ"არასოდესგავცემ.
აქითქვა, თითქოსდაუსახლკაროებისთვისდამენგრიოსბინა, ისკი
რატომღაცავიწყდებათ, რომჩემგარეშეისინიისედაცუბინაოდ
რჩებოდნენ!მათბედზემოტირალ- მოვიშვიშენიიძულებულნიგახდნენ,
ჩემთვისეთხოვათ დახმარება, მაგრამდახმარებაერთიადა
შემოქმედისთვისმისიქმნილებისწართმევა მეორე.
იმისთქმამსურს, რომარავისაქვსუფლება, ჩემიცხოვრებისთუნდაც
ერთიწუთიწამართვას, არცჩემინახელავისთუნდაცსულ მცირენაწილი.
მესხვისთვისარ ვცხოვრობდაარცსხვისმაგივრად.მსხვერპლშეწირვა
ჩემიმრწამსიარაადაარცსხვათამიმართგამაჩნიარაიმე
ვალდებულება, ერთისგარდა პატივივცემათ პიროვნულ
თავისუფლებასდადამოუკიდებლობას.მზადვარ, ჩემისიცოცხლის
თუნდაცათიწელიშევწიროამპრინციპებისერთგულებასდაიმ
შემოქმედთა
ღირსებისდაცვას, ვისაცთავადარ ძალუძს, წინაღუდგესსაკუთარ
ქმნილებათახელყოფას ბრბოსმოთხოვნათასაამებლად.ყველაიმ
ხელოვანისავესახელით, ვინცფიზიკურადთუსულიერადშეეწირაამ
ამბოხს ჰენრიკამერონის, რომელიცუკვეცოცხალიაღარ არის, თუ
ახლაამდარბაზშიმჯდომისტივენმელორის.ასევეიმკაცის, რომელსაც
არ სურსსახელისგამჟღავნება, მაგრამამდარბაზშიზისდავიცი, რომ
ხვდება, მემათისახელითაცვლაპარაკობ! ”
დარბაზშიმსხდომთამახსოვრობაშისამუდამოდაღიბეჭდა
წელგამართული, თავაწეულირორკისშთამბეჭდავიფიგურა.იგიმუდამ
ასეიდგაყოველიმისიმშენებარექმნილებისწინ.მისისიტყვისმერე
გამართულიიურიდიულიდებატებისთვისაცდიდიყურადღებააღარავის
მიუქცევია.
საბოლოოდ, მოსამართლემნაფიციმსაჯულებიგადაწყვეტილების
მისაღებად გაისტუმრა.
ხალხმაკანტიკუნტადიწყოწამოდგომა, ზანტად, აუჩქარებლად;
დარწმუნებულებიიყვნენ, რამდენიმესაათიმაინცმოუწევდათლოდინი
თორმეტიკაცისერთ აზრამდემისვლაიოლისაქმეარ ჩანდა.
მანდატურებირორკსამოუდგნენაქეთ- იქიდანდადარბაზიდანგაყვანა
დაუპირეს.რორკმაჯერდომინიკიმოძებნათვალებით, მერეკიმზერა

მკითხველ თალ იგა

ბოლო რიგშიმჯდომიუაინენდისკენგაექცა.
სწორედამდროს, ნაფიცმსაჯულთაოთახისკარზე,წესისამებრ,
სამი
დაკაკუნებამოისმა.ხალხიმოულოდნელობისგანადგილზეგაქვავდა.ეს
მხოლოდიმისმომასწავებელიშეიძლებოდაყოფილიყო, რომსაბოლოო
ვერდიქტიუკვეგამოიტანეს.
ყველათავ- თავისადგილსდაუბრუნდა.მოსამართლემაცდაიკავა
კუთვნილისავარძელიშემაღლებულზე.მსაჯულებიდაწალიკებით
გამოვიდნენოთახიდანდათეჯირთანჩამწკრივდნენ.
–განსასჯელიწამოდგეს, –თქვამოსამართლემდამერემსაჯულთა
თავკაცსმიუბრუნდა,–მიხვედითერთიანაზრამდე?
–დიახ, თქვენოღირსებავ!
–დაროგორიათქვენიგადაწყვეტილება?
–უდანაშაულოა!
რორკიახლამხოლოდ უაინენდსშესცქეროდა მაგნატიმძიმედ
წამოიზლაზნადამერეუკანმოუხედავადგავიდადარბაზიდან.

19

როჯერენრაიტმა კორტლენდის“მთელიმიდამოგამოისყიდა
მთავრობისგანდაჰაუარდ რორკსშეუთანხმდაიქაურობისხელახალ
განაშენიანებაზე.მწირიბიუჯეტიისეგაანაწილა, საბოლოოდ
შესახლებისფასიცდაბალიყოფილიყო დამცირემოგებაცდარჩენოდათ.
პროექტიღიაიყოყველასთვის, ვინცკიქირისგადახდასმოისურვებდა,
გეილ უაინენდმაგანქორწინებასიოლადმიაღწია, თუმცაიოლიეს
იურიდიულიპროცედურებისმხრივიყო მხოლოდ. .
.რაკიმხარეებს
სადავო არაფერიჰქონდათ, სასამართლოშიმათიგამოცხადებააღარცკი
გახდასაჭირო: უაინენდმასრულითავისუფლებაცმიიღოდასაღამოების
ახლაუკვესიმარტოვეშიგატარებისუფლებაც.
ელზუერთთუიმაცმიაღწიათავისას პროფკავშირისდიდი
ძალისხმევით, სასამართლომ" ბანერში"მისიაღდგენადააკისრა
უაინენდს.თუიიმავესაღამოსგამოცხადდარედაქციაში, გულითადად
ესალმებოდაყველაშემხვედრსდამცირედმხოლოდმაშინშეყოყმანდა,
როცასაკუთარიკაბინეტისწინმდგარმედია- მაგნატსჰკიდათვალი.
–საღამომშვიდობისა, მისტერთუი, –თავაზიანად შეეგებაუაინენდი,–
მობრძანდით.
თუიმპასუხადოდნავდაუკრათავიდაოთახშიშეაბიჯა.ყველაფერი
ძველებურად დაუხვდა ფანქრებიცკიწვერწამახულიიყოდასაწერი
ქაღალდისმთელიდასტაცკოხტადმიეწყოთსაბეჭდიმანქანისგვერდით.
–აბა,შეუდექითსაქმეს, მისტერ თუი!კანონსუნდადავემორჩილოთ. ..
რაკისასამართლომასეგადაწყვიტა, თანამშრომლობაცმოგვიწევს.
თუისჩაეცინა, სავარძლისსაზურგეზეგადაწვადაგაბადრულიმიაჩერდა
ბოსს.
–მართლაცბავშვივით ბედნიერადვგრძნობთავს, მისტერუაინენდ.
იმედიმაქვს, წარსულსორივედავივიწყებთდაკვლავაცგამოვნახავთ
საერთოენას.
–ახლაცხრასათიუკლია, –მოულოდნელად გამოაცხადაუაინენდმა, –
ათიწუთიღადაგრჩათსამაგისოდ.
ელზუერთთუისსახეშეეცვალა, ვერაფრითგაეგო, რათამაშს
ეთამაშებოდაგეილ უაინენდი.
უაინენდიფეხსარ იცვლიდა.ისევკარებშიიდგა, გულხელდაკრეფილი.
ცალიმხრით ჩარჩოსმიჰყრდნობოდა.ოთახსმწვანეთალფაქიანი

მკითხველ თალ იგა

მაგიდისნათურაანათებდა, თუმცაგარეთჯერ არცდაბნელებულიყო.
თუიწამოდგა, ფანჯარასთანმივიდადაგარეთ გაიხედა.მერე
შემოტრიალდა, ისევსავარძელშიჩაჯდადაუაინენდსმიაჩერდა.შენობის
სიღრმიდანნაცნობი, დამამშვიდებელიხმამოისმოდა სტამბის
მანქანებისყრუგუგუნი გაზეთისახალინომერიიბეჭდებოდა,
რომელსაცადამიანებამდესამყაროსმაჯისცემაუნდამიეტანა.
თუიმფურცელზეფანქრითრაღაცეებისხატვადაიწყო, თუმცამალევე
მიხვდა ლამპისშუქიისეანათებდაიქაურობას, უაინენდსაცკიარ
გაუჭირდებოდაყვავილის, ჩაიდნისათუწვეროსანიკაცისპროფილის
დანახვა. .
.მაგნატიისევკართანიდგადაიქიდანთითქოსარცაპირებდა
ფეხისმოცვლას.თუიმფანქარიდააგდო, ჩაახველა,საყელო გაისწორადა
ახლამაგიდისუჯრაგამოაღო.უჯრაშიქაღალდებისდასტადახვდა.აზრზე
არ იყო, ახლარაუნდაექნა ვისგაეგო, საღამოსცხრასაათზესტატიის
წერადაეწყოკაცს? !იქნებადა, ესსულაცუაინენდისახალიმანერაიყო
დაზავებისგამოსახატავად?მანქანებისგუგუნიგრძელდებოდადა
არანაირისხვახმაარმოისმოდამთელ შენობაში.ცოტახანშიისევ
კარებისკენგაექცათვალი: უაინენდიარგატოკებულა.სრულიადმშვიდი,
არაფრისგამომხატველისახითშესცქეროდამაგიდასთანმჯდომ
ხელქვეითსდაროგორცჩანს, ხმისამოღებასაცარაპირებდა.
სიჩუმეისევთუიმდაარღვიადაახლასხვამხრიდანშეეცადამოვლას:
–გეილ, მართლაარმესმის, რაგვაქვსგასაყოფი!შეცდომაკივისარ
მოსვლია. .
.
უაინენდსარცახლაუთქვამსრამე.თუიმახლასაბეჭდმანქანაშიჩადო
ფურცელი, ნიკაპიორითითით მოისრისა, კლავიატურასდახედა.
უცბად იგრძნო, რაღაცავბედითმასიჩუმემდაისადგურამთელ შენობაში.
სმენად იქცა, ახლაღამიხვდა, რომმარადმოგუგუნესაბეჭდიმანქანების
ყრუხმააღარმოისმოდასარდაფიდან. ..უაინენდმამაჯისსაათზე
დაიხედა, მერეთუისგაუსწორათვალი:
–ზუსტად ცხრაშესრულდა.თქვენისამსახურიცმორჩა, ელზუერთ.
"ბანერი"აღარარსებობს!
თუისგაოგნებისგანხმაცვერ ამოეღო დასაკუთარყურებსაცარ
უჯერებდა.
–კი,ასეა.უკლებლივყველააქციაგამოვისყიდე.
თუიფეხზეწამოხტა, მექანიკურადდასწვდაქაღალდისსარჭს, მცირე
ხანსთითებშიათამაშა, მერეხელისგულიამოატრიალა, დაინახა,როგორ
უხმაუროდდაეცალითონისესპატარანაჭერიხალიჩაზედაამ
ვითარებაში, ყველაზემეტად, სწორედნიუტონისკანონისამ
თვალნათელმაგამოვლინებამგააკვირვათითქოს.
–მინდოდა, ამწუთსმედათქვენერთადშევხვედროდით, მისტერთუი!–
თქვაუაინენდმა.

●●●

ბევრმაგაზეთმამოინდომამისტერელზუერთმოკტონთუის
გადაბირება,მანკიარჩევანი”კურიერზე”–კეთილისახელისადაარცთუ
მთლადგამოკვეთილიპოლიტიკურიმიმართულებისგამოცემაზეშეაჩერა.
პირველივესამუშაო დღისბოლოსკენ, თუირედაქტორისმოადგილის
კაბინეტში,
მისსავესაწერმაგიდაზეჩამომჯდარიყოდაახალ კოლეგას
მისტერტალბოტზე, "კურიერის"გამომცემელზეეკითხებოდა:
მაინც,
რა
კაცია რომელ ღმერთსეთაყვანებადარისგარეშეარ შეუძლია
ცხოვრებაო...

მკითხველ თალ იგა

 –დროყველაფრისმკურნალია!–ისმოდადაშაქრულიხმარადიოდან.
..

●●●

რორკისამუშაო მაგიდასუჯდაოფისში.უკვეოქტომბერიიდგადაგარეთ
მოახლოებულიზამთრისსუსხიციგრძნობოდა.მოულოდნელად
ტელეფონმაგაიწკარუნა.უცნაურიიყო, მდივანმაკარგადიცოდა, რომ
მუშაობისდროსრორკისშეწუხებაარიქნებოდა.
–მისტერ რორკ, გეილ უაინენდსხვალ ოთხისაათისთვისთქვენთან
შეხვედრასურსთავისოფისში.რავუთხრა?
რორკიშეყოვნდა, მერეესღაჰკითხა:
–თვითონრეკავს?
–არა, მისიმდივანია.
–კარგი.უთხარით, რომმივალ.ზუსტადოთხზე.
მერეწამოდგა, სახაზავდაფასთანმივიდადაჯერ დაუმთავრებელ
ნახაზსმიაჩერდა.თუმცაუკვეიცოდა, დღესაღარაფრისგამკეთებელიარ
იყო.
როცა" ბანერის"შენობასმიადგა, ძველიაბრააღარსადჩანდა მის
ადგილასოთხკუთხასიცარიელეეცათვალში.ლიფტშიარავინ
დამგზავრებიადაესეცეუცნაურა. ..უაინენდისკაბინეტშირომშეაბიჯა, ის
საწერ მაგიდასთანიჯდამაღალზურგიანსავარძელში, წამოდგადაორი
ნაბიჯიგადმოდგაშესახვედრად, თუმცახელიარ გამოუწვდია
სტუმრისთვის.სახეცპირქუშიჰქონდა, თითქოსსიმკაცრისნიღაბი
მოერგოსაგანგებოდ.
აქრომმოდიოდა, უკვეიცოდა, რატკივილსაციგრძნობდადაამყრუ
ტკივილსვეღარასოდესმოიცილებდა.უაინენდისსახეიმგაუცხოებას
მოასწავებდა, რაცსამარადისოდჩამდგარიყომათ შორის.„მისტერ
რორკ, ესდღევანდელიჩვენისაუბარიაუცილებელია, თუმცაკი ჩემთვის
მეტადუსიამოც.გთხოვთ, უკანასკნელადგამიწიოთანგარიში. ..
“
რორკიგრძნობდა, მისიმხრიდანერთადერთისწორიქცევათამაშის
ახალიწესებისაყოლაიქნებოდა:
–გისმენთ, მისტერუაინენდ.
უაინენდმამაგიდიდანფურცელიაიღოდარორკსგაუწოდა:
”კონტრაქტია” უაინენდ- ბილდინგის“თაობაზე.გთხოვთ, გულდასმით
გაეცნოთდა, თუპირობებსმისაღებადჩათვლით, ასლებზეცმომიწეროთ
ხელი.
რორკიარცშერხეულა, თითქოსკიდეველოდარაღაცას.
–სწორადგამიგეთ, მისტერრორკ ერთხელ დასამუდამოდუნდა
გავარკვიოთყველაფერი.ესყველაზემაღალიშენობაუნდაიყოსმთელ
ნიუ-იორკშიდამინდა, მშენებლობადაუყოვნებლივდაიწყოს ახლანუ
ვიდავებთ, რამდენადშესაფერისიდროაამისთვისდარამდენად
რენტაბელურიიქნებაჩადებულიინვესტიცია. ..ერთადერთი, რაც
შემიძლიაგითხრათ, რომშენობაცარიელიარ დარჩება.საბოლოოდ, აქ
დაიდებსბინასყველაჩემიბეჭდვითიგამოცემა, რომელიცახლამთელ
ქვეყანაშიამიმოფანტული.თუკიდევდარჩარამეფართი გაქირავდება.
მერწმუნეთ, ხმებიუაინენდისიმპერიისაღსასრულზე, რბილადრომ
ვთქვათ,გაზვიადებულია. ..წერილობითმოგართმევთყველაჩემს
მოთხოვნას, თუმოსაზრებას.დანარჩენითქვენისაქმეა: თქვენსჭკუაზე
დააპროექტებთ შენობასდაამმხრივ, საბოლოოსიტყვაცთქვენ
გეკუთვნით, არავისთანარაფრისშეთანხმებაარდაგჭირდებათ, ჩემთანაც
კი.რაცშეეხებახარჯებს, ბანკშიღიაანგარიშიგექნებათგახსნილი.ეს

მკითხველ თალ იგა

ორიპუნქტისაგანგებოდაახაზგასმულიკონტრაქტში.თურაიმე
ტექნიკურიანორგანიზაციულისახისპრობლემაშეგექმნათ, ჩემს
ნდობითაღჭურვილ პირსმიმართავთ, ისყველაფერსმოგიგვარებთ.ჩემი
ნახვააღარაფერში
დაგჭირდებათ.არცეცადოთ.დღეიდანჩვენშორისნებისმიერიპირადი
კონტაქტიგამორიცხულია.მოკლედ, თუთანახმახართ, წაიკითხეთდა
ხელიცმომიწერეთ.
რორკმაახლაღაგამოართვაფურცელი, მაგიდასთანმივიდა, კალამს
დასწვდადახელშეკრულებასუსიტყვოდ, წაუკითხავადდაუსვასაკუთარი
ხელმოწერა.
–ცალითვალითმაინცგადაგეხედათ. ..–წამოსცდაუაინენდს.
რორკმამხრებიაიჩეჩა.
–კეთილი, –თქვაუაინენდმა, თავადაცმოაწერახელიდაერთიასლი
რორკსგაუწოდა.რორკმაქაღალდიდაკეცადაუხმოდჩაიდოჯიბეში.
–ერთიცუნდაგითხრათ, მისტერრორკ: ჩემიმედია-იმპერიაჩემთან
ერთადმოკვდება.ასერომ, აშენებისხარჯებითქვენიგანსაკარგია,
ამონაგებიარ გეხებათ ანრამნიშვნელობაექნება, როცაჩემშემდეგ
მოგებისმიმღებიცარავინდარჩება.ოღონდიმასმაინცნუიფიქრებთ,
თითქოსუაზრო წამოწყებაშიმსურდესთქვენიჩათრევა!ამშენობამ
საუკუნეებსუნდაგაუძლოს, როცაჩემიდაჩემიყველასხვაწამოწყების
ხსენებაცკიაღარ იქნება.
–გასაგებია, მისტერ უაინენდ.
–ამბობენ, ცათამბჯენებისდრო წავიდაო, მაგრამროგორცვიცი,
საზოგადოებისაზრისწინააღმდეგწასვლაარასოდესგიჭირდათ. .
.დათუ
ესმართლაცბოლო ცათამბჯენიიქნებანიუ- იორკში მითუკეთესი!
–ბოლო, მაგრამარაუკანასკნელი მსგავსიწამოწყებისმსურველნი
კიდევგამოჩნდებიანამქვეყანაზე. ..„ბანერი"მხოლოდაუცილებელი
სასუქიაიმნიადაგისგასაპოხიერებლად, რომელზეც უაინენდ-
ბილდინგი”უნდადაიდგას. “
უაინენდმათავიგააქნიამხოლოდ, კონტრაქტისმეორეპირიუჯრაში
შეინახადაისეთქვა, მოსაუბრისკენარცგაუხედავს: ”
ერთხელ გითხარით,
რომესშენობაჩემიცხოვრებისგვირგვინადუნდაიქცეს-მეთქი, ახლაკი
დასაგვირგვინებელიცარაფერია.უკვეიმადდარჩება, რადაცთქვენ
ჩაიფიქრებთ. .
.“
მოტრიალდადარორკიცმიხვდა, სათქმელიბოლომდეითქვაო.
დამშვიდობებისნიშნადდახარათავი, ოღონდცოტაუფრომდაბლად,
ვიდრეამასმსგავსვითარებაშიმიღებულიწესიმოითხოვდა.
მერე, უკვეკარებთანმისულს, მოულოდნელად უაინენდისთითქოსდა
თავისთვისნათქვამისიტყვებიწამოეწია:
–სულისიმსიმტკიცესდაუდგიძეგლი, ჩემგანგანსხვავებით,შენ
ბოლომდერომშეინარჩუნე. ..

20

გვიანიგაზაფხულისერთდღეს, დომინიკი” უაინენდ-

ბილდინგის”
სამშენებლომოედანსმიადგა.”ეშმასსამზარეულოს“უბნისამადგილს
კაცივეღარ იცნობდა,
იქაურობასმშენებლებიდაჰპატრონებოდნენ:
ბულდოზერებიდაამწეებინანგრევებისგანწმენდნენშემოგარენს,
ადგილსათავისუფლებდნენტყე- პარკისგასაშენებლად;ზედცენტრშიკი
ცათამბჯენისშიშველიჩონჩხიწამომართულიყო.
თავშიგაუელვა ამბობენ,დედამიწისგულიმთლიანადგარსში

მკითხველ თალ იგა

მომწყვდეულიცეცხლოვანილავისგანშედგებაო, მაგრამთუკიროდისმე
თიხის,რკინისდაგრანიტისუსასრულო ფენებშიგამოაღწია, სწორედ
ასეთ სურათსმივიღებთო.
ფეხითჩაუყვახისმაღალ ღობეს.ყველგან, ერთიმეორისმიყოლებით,
მშენებლობაშიჩართულისხვადასხვამსხვილ- მსხვილიფირმის
სარეკლამო აბრებიიყოგამოკრული.უცებშეჩერდა ცხადია, ეს
შეუძლებელიიყო, მაგრამთითქოსყურშიაშკარადჩაესმოდაჰენრი
კამერონისმიეროდესღაცნათქვამი: "
თუკაციშენსსიტყვასბოლომდე
გაიტან,ამაზედიდიგამარჯვებაარაფერია; არამხოლოდშენთვის,
არამედ მათთვისაც,ვისაცოდესმეხელიმოსცარვიადამიზნისმიღწევას
ვერ ღირსებია.ვისაცარ დასცალდა,უთანასწორობრძოლასშეეწირადა
აუხდენელიოცნებებიცთანწაიყოლა. .
."
სწორედამასფიქრობდა, როცანიუ-
იორკისუდიდესიმშენებლობისხის
ღობეზელითონისმომცრო ფირფიტასჰკიდათვალი:

ჰაუარდ რორკი,
არქიტექტორი

მერესამუშაოთამწარმოებლისხმაცშემოესმა, ესვიღაცახალიჩანდა,
ადრეარასოდესენახა: "ვინგნებავთ,ქალბატონო? "
–ჰაუარდრორკი.არქიტექტორი.
-სადმეზევითიქნება, ხარაჩოებზე.რაშევუთვალო, ვინკითხულობსო?
–მეუღლე, მისისრორკი, –ღიმილით უთხრადომინიკმა.
კაცმამეგაფონიმოიმარჯვა, რაღაცასძახაზევითდაპასუხადაცრაღაც
გაურკვეველიმოისმა.მხრებიაიჩეჩა, დომინიკსანიშნა, მომყევითოდა
პირდაპირ ამწეპლატფორმისკენწაუძღვა.უბრალოკონსტრუქციაიყო,
აქეთ-იქიდანთოკებმობმულიფიცარნაგი.ვითომცარაფერიო, დომინიკი
მაღალქუსლიანიფეხსაცმელებითაბაკუნდაზედ, თოკსორივეხელით
ჩაეჭიდადაიგრძნო, როგორშეირხაპლატფორმა, როგორზანტად
დაიძრაზევითკენ.
ჯერ მომიჯნავეუბნებისპირველისართულებისმაღაზიათავიტრინებს
ასცდა,მერეკინოთეატრებისსარეკლამოფირნიშებს, მერექუჩების
ქსელიცგაიბლანდა.ქვევითდარჩაბრტყელიგადახურვისსახურავებიანი
საწყობები,ოფისებისდიდრონიფანჯრები, მერე სახურავებზე
მოწყობილიბაღებიც.
ნიავიუწეწავდათმას, კაბასტანზეატმასნიდა; ხედავდა, თანდათანობით
როგორპატარავდებოდაქვემოთყველაფერი.მალემთელიქალაქიც
ხელისგულივითგადაიშალამისთვალწინ მდინარისორტოტსშორის
მომწყვდეული.სულ მალე, სხვაცათამბჯენთასახურავებზეგამართული
ანტენებისსაცეცებიცქვევითდარჩა. ..ცოტაც,დამისგარშემო მზით
განათებულიუსასრულო სივრცისგარდა, არცაღარაფერიდარჩებოდა.
მერე,სულ ზევით,რორკიცდაინახა.
შორს, ჰორიზონტზე,ცაოკეანესერწყმოდა.

მკითხველ თალ იგა