Professional Documents
Culture Documents
Gimnastyka Słowiańskich Czarownic PL
Gimnastyka Słowiańskich Czarownic PL
SPIS TREŚCI
Od autora 3
Historia odtworzenia gimnastyki 5
„Stojąca woda‖ 7
Historia powstawania (gimnastyki) 9
Miłosna magia. Co to takiego? 16
Słowiańska tradycja i Wedy. Co mają ze sobą wspólnego 17
Indywidualny mikrokompleks 19
Obliczanie indywidualnego mikrokompleksu 21
Krynice siły (studnia, źródło, witalność) 28
Wyznaczniki zdrowia 34
Ogólne zdrowienie i kształtowanie figury 36
Gimnastyka „Stojąca woda‖ 41
Górny świat – „Kiełek‖ 43
Średni świat – „Pień‖ 56
Niski świat – „Kępa, Gąszcz‖ 72
Kryteria poprawności wykonywanych ćwiczeń 84
Osiąganie celów osobistych za pomocą gimnastyki 89
Połączenie ćwiczeń 90
Wykorzystanie gimnastyki dla obiegu Beregin 91
Charakterystyka próśb 92
Etapy opanowania gimnastyki słowiańskich czarownic „Stojąca woda‖ – 99
Słowiańskie postrzeganie 105
Postrzeganie symbolów 105
Symbol – ochrona 108
Relacja z mężczyznami i bogami 126
Cele, osiągane z pomocą wykorzystania gimnastyki w czasie intymnej bliskości 128
Bania (łaźnia) 140
Nanoszenie symboli 141
Nanoszenie symboli na krynicy siły (siły witalne, źródła) 142
Dwadzieścia siedem stref na ciele człowieka 144
Parzenie 148
Wnioski 190
Dodatek 1. Metoda I. Nakatani (riodoraku) 191
Dodatek 2. Dwadzieścia siedem bieregin 198
Dodatek 3. Z listów – opinie o gimnastyce „Stojąca woda‖ 202
Dodatek 4. Czas na siedem dni dobrych i złych 204
Literatura 205
Od autora
We wszystkich wiekach wiele pisano o pięknie słowiańskich dziewcząt. Mówi się nawet, że u
wszystkich genialnych mężów żony były Słowiankami. Od połowy XIX, zwłaszcza na
początku XX wieku, stało SIĘ to prawie regułą. Faktycznie: przypomnijcie sobie burzliwy
romans Napoleona z Polką, Polką była również żona Balzaca, natomiast żoną Salwadora Dali
była Rosjanka. Takich przykładów można przytaczać mnóstwo. Co jest takiego
przyciągającego w słowiańskich kobietach? Być może w pierwszej kolejności – zewnętrzne
piękno, piękno twarzy i ciała. Niektórzy uważają, że to naturalne zalety Słowianek. Ale
przecież każdy naród może pochwalić się obecnie pięknymi kobietami! Na przykład, w
ostatnich latach tytuł «miss Świata» w konkursach piękności otrzymują w zasadzie
Portorykanki. W czym zatem tajemnica powabu Słowianek, dla których ich mężczyźni
znaleźli przepiękną nazwę „czarodziejka (czarownica)‖? «Czarownica» bardzo ciekawe
słowo. Można w nim prześledzić połączenie dwóch całkowicie różnych początków, znaczeń.
«Czary» – to magiczne działania, mające na celu oddziaływanie na otoczenie. Nie wpaść pod
ich wpływ lub uchronić się przed ich działaniem nie jest łatwe. Pod słowem «czary»
zazwyczaj tradycja ludowa odnosi się do magii miłosnej, stosowanej przez kobiety do
przyciągnięcia i utrzymania swoich ukochanych, natomiast « – nica» to przyrostek i
zakończenie, wskazujące przynależność do płci żeńskiej (por.: czernica, klucznica,
gospodyni). A więc słowo, «czarownica» można interpretować jako «kobieta (dziewczyna),
posiadająca metody przyciągania mężczyzn». Ale skoro ktoś posiada jakieś umiejętności, to
znaczy, że istnieje możliwość ich opanowania i metody nauczania. Poszukiwanie takich
metod doprowadziło do odtworzenia całego systemu wiedzy, który został nazwany
«Słowiańska gimnastyka kobieca «Stojąca woda».
«Każdy człowiek jest sam sobie nauczycielem» – ta mądrość życiowa jest dobrze znana. Ale
czy jesteśmy tego w pełni świadomi? Najczęściej – nie. Tak było w przypadku autora tej
książki, chodź w chwili uświadomienia sobie fundamentalnych prawd był już bynajmniej
niemłodym. Wszystko zaczęło się od gorliwości w pracy (w Białoruskim Państwowym
Uniwersytecie Pedagogicznym im. M. Tanka). Młody (nie wiekiem, a doświadczeniem
nauczania w szkolnictwie wyższym) wykładowca z fanatyzmem właściwym dla ludzi z pasją,
przeprowadzający kurs na temat ―Tradycyjne metody fizycznego przygotowywania
Białorusinów‖, który wygłosił odczyt na wydziale kultury ludowej, doszedł do bardzo
interesujących wniosków. Tematem zajęć była wiedza Słowian w dziedzinie sztuki wojennej,
zachowanej do dnia dzisiejszego. Ale wśród słuchaczy Uniwersytetu było wiele dziewczyn.
Jedna z nich dała autorowi impuls do refleksji o innych psychofizycznych systemach
zachowanych u Słowian. Ta dziewczyna po wykładach postanowiła podzielić się z
wykładowcą cząstką wiedzy, którą otrzymała od członków swojej rodziny. Powiedziała mi:
«Babcia przekazała mi wiedzę, która pozwala na utrzymać przy sobie mężczyzny po miłosnej
nocy. Ale ta noc upłynęła, a na mojego chłopaka to z jakiegoś powodu nie zadziałało». Ten
przypadek skłonił autora do nowych poszukiwań i pomógł zanurzyć się w świat słowiańskich
systemów psychofizycznych, w niczym nie ustępujących wschodnim, takimi jak joga lub chi
kung.
―Stojąca woda‖
Dlaczego właśnie ―Stojąca woda‖? Wielu proponowało nazwę ―Żywa woda‖ ale autor miał
swoje powody.
Pierwszym z nich – było istnienie stojącej wody:
1.
W tym lesie tak ciemnym,
W tym bagnie umarłym,
Woda czarna, cały wiek nie ruszona.
Woda czarna, niebo widziała,
Niebo widziała, w odbiciu.
Przeleciał sokół biały,
W wodzie pokazał się czarnej.
Miesiąc jasny zaświecił.
W wodzie światło swe schronił.
A woda czarna jako nietknięta,
Taka nie straszna, taka nie pita.
2.
Przyleciał nad niebo kruk czarny,
Wieszcz ptak.
Powiedział bogom o wodzie tej czarnej,
W tym lesie, tym bagnie umarłym.
I zeszli do wody tak czarnej,
Bogowie wszechmocni, mocarni.
Spojrzeć w tę wodę tak czarną.
3.
Popatrzyli, i zadziwili się.
Siebie małymi dziećmi spostrzegli,
Nie przemądrymi a nieposłusznymi.
Zobaczyli Ojca-wszystkiego,
Jak Ziemię-Mateczkę On tworzył,
Niebo jasne wykonał,
Słońce jak gwiazdy zawiesił.
4.
Zawstydzili się wielce,
Wstyd u nich stał się wszech-wielki.
Zrozumieli wolę, tak Stwórcy,
Tajemnicę dając tak wielką
Wodzie onej tak czarnej.
W tym lesie, tym bagnie umarłym.
Testament jej dali potężni:
Nie dawać tajemnic tych wielkich
Ludziom przybyłym w niewiedzy».
Tak opisuje jeden z zachowanych eposów (bylin) siłę i wiedzę, którą ochraniają ―czarne
okna‖ wody na bagnach. Siła i wiedza, którą w razie konieczności otrzymywali ludzie i która
przynosiła im zdrowie i szczęście.
Po drugie. Dlaczego – ―stojąca‖? Stojąca woda nie jest wymieniana w żadnej z bajek
(przypomnijcie sobie – zazwyczaj jest mowa o żywej i martwej wodzie). To symbol
strażniczki, która wchłania i przechowuje tą wiedzę w sobie. Funkcją kobiety – także jest
ochrona i jej zachowanie: ochrona swojej rodziny, swoich dzieci, swojej miłości i zachowanie
wiedzy.
I po trzecie – legenda opowiadająca o tym jak powstała gimnastyka: „Niegdyś żył nad
brzegiem ogromnego bagna czarownik. Wiele on przeżył, wiele widział. Zdarzało mu się i
walczyć i leczyć ludzi. Posiadał wielką moc, którą mógł czynić zło, i dobro, przemienić się w
każde zwierzę, napędzić strachu w całej okolicy. Ludzie się go bali, ale kiedy przychodziło
nieszczęście, szli do starego czarownika po pomoc: nie było rzeczy niemożliwych dla niego
na tym świecie. Przynieśli do niego pewnego razu niezwykle piękną, śmiertelnie chorą
dziewczynę. Czego on nie robił, czego nie próbował, żeby przywrócić ją do życia, ale po raz
pierwszy poniósł klęskę: dziewczyna umarła. Jej piękno i śmierć tak wstrząsnęły czarownika,
że stracił zainteresowanie wszystkim, nie dawało mu to spokoju ani w dzień ani nocą. Aż
pewnego razu dziewczyna pojawiała się mu we śnie delikatnie się uśmiechając, a czarodziej
poczuł w jej pięknych dużych oczach ogromną siłę, zdolną do podporządkowania
wszystkiego na świecie. W jednej z bezsennych nocy rozległ się śpiew od strony bagna.
Zdziwił się czarodziej: kto może śpiewać na bagnie o tej porze, skoro ludzie nawet w dzień
boją się tam chodzić? Strach ogarnął starego czarownika ale coś go ciągnęło aby sprawdzić
miejsce, z którego dobiegał śpiew. Wyszedłszy z domu zobaczył korowód dziewczyn
(bieregin), które wyglądały jakby płynęły w powietrzu promieniując pozaziemskim blaskiem.
Poczuł czarodziej silne pragnienie zbliżenia się. Kiedy podszedł bliżej, to zamiast dziewczyn
zobaczył ogromne ognisko, które wydawało się żywe i posiadające rozum. I usłyszał stary
czarodziej głos, który dochodził z ogniska, a w którym poznał głos niedawno zmarłej pięknej
dziewczyny: – Jestem panią wszystkich sił, we mnie wszystkie tajemnice życia i śmierci,
wszystko mi podlega. Czy chcesz posiąść moją wiedzę i mi służyć, być wykonawcą mojej
woli? Tym sposobem czarownik, znalazł się pod wpływem siły, która wychodziła z ogniska,
uklęknął, skłonił się i odpowiedział: – Tak, moja władczyni. – Słuchaj zatem co ci powiem:
świat składa się z trzech części – górnej, średni i dolnej. Każda część ma swoje miejsce, ale
można oddzielić je od siebie. Wszystko wychodzi z tych światów i wraca do nich. Człowiek
rodzi się, żyje i umiera w tych światach podporządkowując się ich prawom i zasadom. Każdy
z tych światów, z kolei, składa się z dziewięciu części (kręgów). Części światów określają
cały przebieg wydarzeń w życiu człowieka: one wpływają na jego narodziny i śmierć, dają
mu miejsce w życiu chroniąc lub szkodząc człowiekowi. Wszystkie światy są poza sobą,
chociaż w życiu człowieka stale przechodzą jeden w drugi. Wiele dają te części w
zrozumieniu jego losu. Aby zrozumieć człowieka, sens jego życia i mieć wpływ na niego,
powinien on wiedzieć w jakiej części świata się urodził, gdzie żyje i gdzie pójdzie. Wtedy
odkryje się przed nim tajemnica życia i łatwiej mu będzie zrozumieć jego drogę i pokonywać
choroby jego prześladujące. Dla tego aby określić miejsce pobytu człowieka w światach i ich
częściach, trzeba znać miejsce i godzinę urodzin. O wielu tajemnicach opowiedziała mu
tamtej nocy dziewczyna. Ogromnie zmienił się stary czarodziej po tym spotkaniu, nie tylko
on sam, ale nawet jego sztuka. Zniknął u ludzi strach przed czarodziejem, zaczęli oni częściej
do niego przychodzić, nie tylko po leczenie ale też po dobrą radę.‖
Tak zgodnie z legendą, pojawił się system ―Stojąca woda‖. Oprócz elementów sakralnych,
zawiera on ćwiczenia fizyczne dla wszystkich grup mięśni. Gimnastyka ta sięga korzeniami
do pogańskiej kultury naszych przodków, związana jest z tradycją starożytnych Słowian
czczących Biereginie – bogiń-opiekunek i obrończyń przed złymi siłami przyrody.
Wykładowca był młody dlatego też niezbyt rozumiał, do czego wiedzie odtworzenie tej
psychofizycznej gimnastyki. A zaczynało to się wszystko spokojnie – od pochwał i
pośpiesznej propozycji wypróbowania tej gimnastyki w korekcji krzywizny kręgosłupa.
Propozycja wyszła od kandydata nauk medycznych, szefa departamentu w Narodowym
Instytucie Chirurgii Urazowej i Ortopedii, czołowego eksperta od skoliozy dziecięcej. Na
początku byłem zaskoczony propozycją ale potem przypomniałem sobie, że studentki
zajmujące się tą gimnastyką, wyraźnie wyróżniały się z pozostałych swoją postawą, nawet
«narzekały», że po wykonaniu ćwiczeń jakaś siła sprawiała, że dumnie trzymały głowę,
wyrównywała tułów i zmieniały krok. Ale «młody» wykładowca nie zadowolił się tym.
Wypuścił pomoc naukową dla studentów szkół wyższych, gdzie przedstawił odtworzoną
gimnastykę. Potem wszystko potoczyło się samo, «straszne». «Straszne» przejawiło się w
propozycji odbycia seminariów dla spragnionej publiczności. Och, ci spragnieni! W
odróżnieniu od studentów, mieli oni swoje opinie i swoje poglądy. Ich nie zastraszysz
negatywną oceną, mają pytania, na które muszą dostać jasną odpowiedź. Niektórzy z nich
nawet uważają, że wiedzą więcej niż prowadzący, i specjalne przychodzą, żeby wypłynąć na
czyste wody samozwańców i nieuków. Wszystko powyższe było wielkim testem ambicji.
Przecież można ograniczyć się do studentów, którzy w rzeczywistości łapią każde twoje
słowo, lub udają. Tak więc, przed wykładowcą pojawił się dylemat: czy jemu samemu są
potrzebne te «seminaria na boku»? Ale była w nich też i pozytywna strona. Przychodzący na
nie ludzie byli wystarczająco dorośli i doświadczeni, mieli za sobą wiele innych zajęć i
seminariów z różnymi systemami psychofizycznymi. Wszystko to pozwalało im docenić
proponowaną gimnastykę z perspektywy wcześniej nabytej wiedzy. Tak pojawiła się
bezcenna możliwość zdobywania bezstronnych krytycznych uwag, opierających się na
różnych systemach wiedzy i porównania z nimi gimnastyki «Stojąca woda».
Wszystkie te opisy «młody pedagog» nie mógł sobie wyobrazić w najśmielszych snach, ale
czasami dzieją się z nami bardzo niezwykłe rzeczy. Okazuje się, że z pomocą gimnastyki
można… zarabiać pieniądze. Czego jak czego, ale tego bym się nie spodziewał! Pewnego
razu przyszły dziewczyny, zajmujące się striptizem. Najpierw było ich dwie lub trzy, a potem
dwadzieścia. Co się stało – czy to wszystko tylko popularność czy coś więcej? Okazało się, że
zadziałały dwa czynniki. Pierwszy nie związany z gimnastyką. W Mińsku jest kobietą, która
za całkiem przyzwoite pieniądze pokazuje trzy ćwiczenia, które pozwalają kobiecie
dostarczyć niebiańskiej rozkosz mężczyznom w czasie intymnego aktu. Jej uczennice to
głównie «czarownice» walutowe. Zdarzyło się tak, że te ćwiczenia weszły do naszej
gimnastyki (a przy okazji, dowodzi to, że nie jest wymysłem autora wspomniana wiedza, inni
też ją posiadają).
A więc, miłosna magia. Co to takiego? Czy może współczesna kobieta mieć zaufanie do
opowiadań babek o miłosnych zaklęciach? Być może u niektórych to wywołuje uśmiech ale
praktyka pokazuje, że przekonania te mają podstawy a nieszczęśliwa kobieta albo dziewczyna
w celu przyciągnięcia do siebie młodzieńca lub mężczyzny prędzej pójdzie do babki z jej
«antynaukową» praktyką, niż do specjalisty-psychologa. I nie jest to zaskakujące: przecież w
dziełach rosyjskich klasyków spotyka się opisy podobnego rodzaju magicznych działań,
czynów. Ale czy w gimnastyce jest miejsce na magię? Jest, jeżeli uważać za magię dobrą
figurę, zdrowie i wewnętrzne piękno. A to wszystko jest powiązane ze zmianami, zasadami,
które są wystarczająco dobrze zbadane przez energoplastykę. Nauka ta określa
współzależność ruchu ze zmianą energii wewnętrznej a także możliwości przyciągnięcia jej
nie tylko z wewnętrznych, ale również z zewnętrznych źródeł. Co to za źródła? Autor łączy je
z ideą słowiańskich pogańskich bogów. Energię pogańskich bogów współczesnym językiem
można nazwać kosmiczną. W wyniku poszukiwań zidentyfikowałem dwadzieścia siedem
podstawowych ćwiczeń (póz), a więc i typów znalezionych energii również wskazuje na
dwadzieścia siedem. Przy badaniu różnych źródeł, poświęconych opisowi boskich
manifestacji w człowieku, a także numerologicznego znaczenia liczby dwadzieścia siedem,
autor odwołuje się do źródeł wedyjskich.
Słowiańska tradycja i Wedy. Co mają ze sobą wspólnego
Na to już dawno dali odpowiedź uczeni, wyodrębniając tak zwaną indoeuropejską grupę
językową. Do niej właśnie odnoszą się języki słowiańskie i sanskryt, na którym oparte są
Wedy. Uczeni dowiedli pokrewieństwo pogańskich przedstawianych starożytnych
Aryjczyków i Słowian. A więc, w poszukiwaniu odpowiedzi można skorzystać z wedyjskiej
tradycji, która do tej pory zachowała się lepiej, niż nasza. Astrologia wedyjska uznaje tylko
dwadzieścia siedem gwiazd, które decydują o losach i ludzkim życiu. Można przewidzieć, że
dwadzieścia siedem gimnastycznych póz (figur) staje się osobliwym kluczem, pozwalającym
wszystkim kobietom połączyć się z niebiańskimi siłami, czerpiąc z nich energię i korzystać z
niej. Te pozy z tak zwanego «banku wiedzy» i «poświęconych» temu znalezisk przodkowie
Słowianie, właśnie w taki sposób zaszyfrowali swoją wiedzę dla przyszłych pokoleń. Liczba
27 (dwadzieścia siedem) w słowiańskiej mitologii kojarzy się z ilością Bieriegin («trzy razy
dziewięć») (patrz Dodatek 2) i ogólną ilością światów słowiańskiego wszechświata, tak jak
staje się nią liczba pochodna, składającą się z liczby trzy (co odpowiadać liczbie światów
wszechświata) i dziewięć (co odpowiada liczbie kręgów-królestw w światach).
Indywidualny mikrokompleks
Słowianie tradycyjnie dzielili Wszechświat na trzy światy: Górny (świat Prawi), Średni (świat
Jawi) i Dolny (świat Nawi).
Górny świat – świat bogów.
Środkowy świat – świat ludzi.
Dolny świat – świat przodków.
«Jawia – to później, to, co stworzyło Prawię. Nawia jest po niej, i do niej jest Nawia. A w
Prawi jest Jawia». Światem rządzi Prawia. Ona staje się prawem, prawdą Swaroga – twórcy
wszelkiego, czym jest. Prawia zarządza, utrzymuje porządek tak jak widzialny (Jawii), jak i
niewidzialny (Nawii). Świat Jawi to informacje, które są osadzone w naszych genach. Ona
przenika nas, nasze czyny, nasze myśli. Wystarczy tylko obudzić swoją wiedzę i znaleźć
możliwość świadomego jej przekazania swoim potomkom.
Tabela 1
Dla określenia księżycowy dzień urodzin, znajdźcie datę i miesiąc, gdzie wskazany jest 1
dzień nowiu. W naszym przykładzie (urodziny 19.01.1940) odszukujemy kolumnę z 1940
rokiem, w tej samej linii znajdziemy miesiąc styczeń wskazujący cyfrę 9. Oznacza to, że
osoba ta urodziła się w dzień księżycowy, t. je. (19-9) +1 = 11.
1s 11 s 21 g
2g 12 d 22 s
3g 13 s 23 s
4s 14 g 24 g
5d 15 g 25 d
6g 16 g 26 d
7g 17 D 27 s
8s 18 s 28 g
9s 19 g 29 g
10 s 20 s 30 s
Tabela 4.
Tabela 2
W rozpatrywanym przykładzie siódme ćwiczenie odnosi się do dolnego świata. Dla każdego
ze światów, słowiańskiego wszechświata znajdujemy blok dolnego świata. A zatem
zwracamy uwagę na znaczenie 7 ćwiczenia (w naszym przypadku to 2 krąg) a następnie
określamy znaczenie pozostałych sześciu, już zapisanych w tabeli.
«Krinicze siły» (biała krynszcza – źródło, krynica, studnia) – to trzy życiowe ważne centra,
wiedza o których odzwierciedlona jest w tradycyjnych symbolicznych obrazach słowiańskich
kobiecych bogiń. W słowiańskim hafcie i tkactwie symbolizowały je krzyżyki. Nazywano je
również gwiazdami. Wspomniane symbole («gwiazdeczki») nanoszono na obrazy
przedstawianych bogiń, wskazując w ten sposób najaktywniejsze związane z nimi centra.
Krynicze siły można wiązać z Boginią-Matką, uosabiającą siły Przyrody. Widocznie, centra
tych siły dzieliły się na podstawowe (na tułowiowe) i pomocnicze (parzyste) – na
kończynach, ponieważ na przedstawianych słowiańskich boginiach symbole siły oznaczano
tylko na tułowiu. Potwierdza to również obecność szeregu ochronnych symboli na tradycyjnej
odzieży dokładnie w miejscach położenia tych centrów na ciele człowieka.
Górny świat
Środkowy świat
Dolny świat
Rozmieszczanie podstawowych krynic siły przedstawiono na rysunkach poniżej. Każdej z
trzech podstawowych krynic siły odpowiada jej bogini-opiekunka. Tak więc, górnym światem
opiekuje się Kaliada (Koliada), środkowym Żytnia Baba (Żytnaja baba), dolnym – Baginia-
Maci (Boginia-mać).
Wyznaczniki zdrowia
Zdrowie… Znaczenie tego słowa jest różnorodne. Oparte na tradycyjnej wiedzy narodu, w
tym również na tradycyjnym spojrzeniu na rozwój kobiety, jej zdrowia, co uwarunkowuje
wielofunkcyjne ukierunkowanie gimnastyki odzwierciedlonej w jej częściach składowych:
Odpowiedź można znaleźć w samej nazwie. «Kępa» – wysepka trawy, rosnąca na bagnie. W
swojej podstawie nie ma oparcia w ziemi. I mamy odpowiedź: jeśli stąpasz po środku kępy, to
nic się nie stanie, ale jeśli nadepniesz na brzeg, to kępa może się przewrócić, i człowiek w
najlepszym wypadku wykąpie się w bagiennej wodzie, a w gorszym wchłonie go trzęsawisko.
Ćwiczenia mają ten sam efekt: jeśli wykonane są prawidłowo, to postawiony cel zostanie
osiągnięty. W przypadku nieprawidłowego jego wykonywania, w najlepszym wypadku, nie
będzie negatywnych skutków dla zdrowia.
W gimnastyce «Stojąca woda», składającej się z 27 (3×9) ćwiczeń wykorzystywane są tylko
trzy podstawowe krynice siły. Gimnastyka ma na celu, przede wszystkim utrzymanie w
dobrym stanie kobiecego zdrowia i zachowała się ona do naszych czasów dlatego, że
rezultaty jej stosowania w leczeniu kobiecych chorób były zawsze pozytywne, a kobiety
wykonujące je, promieniowały siłą przyciągającą mężczyzn.
Pierwsza część gimnastyki « Stojąca woda » – «Kiełek» – składa się z dziewięciu ćwiczeń, i
zaczyna się od pozycji wyjściowej. Badania wykazały, że podczas wykonywania tego
kompleksu działał on na stabilizację wszystkich narządów wewnętrznych oraz systemów
utrzymywania życia, i ma pozytywny wpływ na układ trawienny z powodu masażu organów
wewnętrznych (oddech, podkurczenie dolnej części brzucha).
Ćwiczenie 1
Pozycja wyjściowa: stójka – nogi w rozkroku, stopy równolegle, ramiona ugięte w stawach
łokciowych, łokcie do przodu, pierś uniesiona; staw ramieniowy opuszczony; dłonie zgięte do
wewnątrz, w miejscu zgięcia przyciśnięte do nerek; palce w stanie naturalnym.
Technika wykonania:
Przyjmujemy pozycję wyjściową, na wdechu jednocześnie podnosimy się na palcach, na
wydechu wracamy do pozycji wyjściowej.
Podstawowe błędy:
– przy podnoszeniu na palcach tułów wychyla się do przodu;
– przerywany nacisk na nerki;
– łokcie przestają «patrzeć» do przodu;
– głowa pochylona do przodu.
Ćwiczenie 2
Technika wykonania:
Przyjmujemy pozycję wyjściową. Na wdechu jednocześnie podnosimy się na palcach w górę,
wykonujemy ruch rękami «Zalążni», na wydechu — wracamy do pozycji wyjściowej.
Podstawowe błędy:
– przy podnoszeniu na palcach tułów wychyla się do przodu;
– głowa pochylona do przodu;
– przy podnoszeniu ręce nie obejmują piersi;
– niewystarczający nacisk rąk na tułów w czasie ćwiczenia;
– w końcowej fazie podnoszenia rąk nie powinny być one skierowane przed siebie w górę.
Meridiany i oddziaływanie na nie
Р(płuca) IG(jelito RP(śledziona) V(pęcherz MC(osierdzie) TR(trzy
cienkie) moczowy) części
tułowia)
Podniesienie Stabilizacja Stabilizacja Stabilizacja Obniżenie Podniesienie
F(wątroba) VB(woreczek С(serce) GI(jelito R(nerki) Е(żołądek)
żółciowy) grube)
Podniesienie Stabilizacja Obniżenie Podniesienie Stabilizacja Stabilizacja
Ćwiczenie 3
Technika wykonania:
Przyjmujemy pozycję wyjściową, następnie pozycję „Kogut (Kura)‖. Na wdechu
jednocześnie podnosimy się na palcach w górę, na wydechu – wracamy do pozycji
wyjściowej i opuszczamy podniesioną nogę. Ćwiczenie jest wykonywane na przemian
unosząc nogi.
Podstawowe błędy:
– przy podnoszeniu na palcach tułów wychyla się do przodu;
– przerwanie nacisku na nerki;
– łokcie przestają «patrzeć» w przód;
– głowa pochylona do przodu;
– podpierająca noga nie zgięta w kolanie;
– kolano podniesionej nogi nie przyciśnięte do 2 kolana;
– goleń podniesionej nogi nie równoległa do powierzchni podłogi;
– stopa uniesionej nogi nie „patrzy‖ w podłogę.
Ćwiczenie 4
Podstawowe błędy:
– przy podnoszeniu na palcach tułów wychyla się do przodu;
– przerwanie nacisku na nerki;
– łokcie przestają «patrzeć» w przód;
– głowa pochylona do przodu;
– podpierająca noga nie zgięta w kolanie;
– kolano podniesionej nogi nie przyciśnięte do 2 kolana;
– goleń podniesionej nogi nie równoległa do powierzchni podłogi;
– stopa uniesionej nogi nie „patrzy‖ w podłogę.
– tułów nie równolegle do powierzchni.
Meridiany i oddziaływanie na nie
Р(płuca) IG(jelito RP(śledziona) V(pęcherz MC(osierdzie) TR(trzy
cienkie) moczowy) części
tułowia)
Podniesienie Podniesienie Stabilizacja Podniesienie Stabilizacja Podniesienie
F(wątroba) VB(woreczek С(serce) GI(jelito R(nerki) Е(żołądek)
żółciowy) grube)
Obniżenie Obniżenie Obniżenie Stabilizacja Obniżenie Stabilizacja
Ćwiczenie 5
Technika wykonania:
Przyjmujemy pozycję wyjściową. Przyjmujemy pozycję „Kogut‖. Pochylamy się do przodu.
Przyjmij pozycję „Skrzydło‖. Na wdechu – podnosimy się na stopach, w górę, na wydechu –
wracamy do pozycji wyjściowej i opuszczamy uniesioną nogę. Ręka i noga jednocześnie.
Ćwiczenie jest wykonywane na przemian unosząc obie nogi.
Podstawowe błędy:
– przy podnoszeniu na palcach tułów pochyla się do przodu;
– przerwanie nacisku na nerki;
– łokcie przestają «patrzeć» do przodu;
– głowa pochylona do przodu;
– podpierająca noga nie zgięta w kolanie;
– kolano podniesionej nogi nie przyciśnięte do 2 kolana;
– goleń podniesionej nogi nie równoległa do powierzchni podłogi;
– stopa uniesionej nogi nie „patrzy‖ w podłogę.
– tułów nie równolegle do powierzchni podłogi.
– ręka w czasie ćwiczenia nie obejmuje klatki piersiowej;
– nieodpowiedni kontakt rąk z tułowiem;
– łokieć nie patrzy w sufit;
– zamknięta dłoń;
– dolna część ręki nie idzie lekko do góry.
Ćwiczenie 6
Technika wykonania:
Przyjmujemy pozycję wyjściową. Przyjmujemy pozycję „Kogut‖. Pochylamy się do przodu.
Na wdechu – podnosimy się na stopach w górę i jednocześnie ze stopami wykonujemy ruch
rękami «Zalążek», na wydechu wracamy do pozycji wyjściowej, wyprostowujemy się i
opuszczamy podniesioną nogę. Ćwiczenie jest wykonywane na przemian unosząc obie nogi.
Podstawowe błędy:
– przy podnoszeniu na palcach tułów pochyla się do przodu;
– przerwanie nacisku na nerki;
– łokcie przestają «patrzeć» do przodu;
– głowa pochylona do przodu;
– podpierająca noga nie zgięta w kolanie;
– kolano podniesionej nogi nie przyciśnięte do 2 kolana;
– goleń podniesionej nogi nie równoległa do powierzchni podłogi;
– stopa uniesionej nogi nie „patrzy‖ w podłogę.
– tułów nie równolegle do powierzchni podłogi.
– ręce nie równolegle do podłogi.
Meridiany i oddziaływanie na nie
Р(płuca) IG(jelito RP(śledziona) V(pęcherz MC(osierdzie) TR(trzy
cienkie) moczowy) części
tułowia)
Stabilizacja Podniesienie Podniesienie Obniżenie Obniżenie Podniesienie
F(wątroba) VB(woreczek С(serce) GI(jelito R(nerki) Е(żołądek)
żółciowy) grube)
Stabilizacja Obniżenie Stabilizacja Obniżenie Podniesienie Podniesienie
Ćwiczenie 7
Technika wykonania:
Przyjmujemy pozycję wyjściową. Przyjmujemy pozycję „Kogut‖. Na wdechu – podnosimy
się na stopach w górę i jednocześnie wykonujemy ruch rękami «Zalążek». Na wydechu
wracamy do pozycji wyjściowej. Ćwiczenie jest wykonywane na przemian unosząc obie nogi.
Podstawowe błędy:
– przy podnoszeniu na palcach tułów pochyla się do przodu;
– głowa pochylona do przodu;
– ręka w czasie ćwiczenia nie obejmuje klatki piersiowej;
– w czasie ćwiczenia za słaby nacisk ręk na tułów;
– w końcowej fazie ręce nie są skierowane pionowo w górę.
Ćwiczenie 8
Technika wykonania:
Przyjmujemy pozycję wyjściową. Podnosimy jedną nogę w górę, jednocześnie przenosząc
kolano na bok, i kładziemy tylną powierzchnię stopy nad górną część rzepki kolana stojącej
nogi. Nie zamieniając pozycji robimy wdech i na wdechu obracamy tułów na bok (do końca)
podniesionej nogi. Na wydechu wracamy do pozycji wyjściowej i wykonujemy to ćwiczenie z
drugą nogą.
Podstawowe błędy:
– przerywanie nacisku na nerki;
– łokcie przestają «patrzeć» do przodu;
– głowa pochylona do przodu;
– przy obrocie tułów się pochyla.
Ćwiczenie 9
Technika wykonania:
Przyjmujemy pozycję wyjściową. Pochylamy się do przodu. Na wdechu unosimy się na
palcach, podczas wydechu powrót do pozycji wyjściowej.
Podstawowe błędy:
– przerwanie nacisku na nerki;
– łokcie przestają «patrzeć» do przodu;
– głowa pochylona do przodu;
– tułów pochylony nie równolegle do podłogi.
* * *
Druga część gimnastyki «Stojąca woda», « Pień », składa się z dziewięciu ćwiczeń, które
aktywizują średnie siły krinicy. Badania wykazały, że wykonywanie ćwiczeń tego kompleksu
wywiera pozytywny wpływ na nerki i obniża ciśnienie tętnicze na tle stabilizacji wszystkich
narządów wewnętrznych i systemów podtrzymujących życie.
Średni świat
Ćwiczenie 1
Podstawowe błędy:
– głowa pochylona do przodu;
– ręce w czasie ćwiczenia nie obejmują klatki piersiowej;
– w czasie ćwiczenia za słaby nacisk rąk na tułów;
– w końcowej fazie ręce nie są skierowane w górę.
Ćwiczenie 2
Technika wykonania:
Z pozycji wyjściowej opuszczamy pośladki na stopy. Pochylamy tułów, następnie, prostując
nogę w stawie kolanowym, wyciągamy ją do przodu. Kładziemy głowę policzkiem na
podłogę, po czym na wdechu wykonujemy ćwiczenie rękami «Wrzos». Na wydechu wracamy
do początkowej fazy. Dzięki temu ćwiczeniu normalizujemy działanie wszystkich układów i
narządów wewnętrznych.
Podstawowe błędy:
– ręce w czasie ćwiczenia nie obejmują klatki piersiowej;
– w czasie ćwiczenia za słaby nacisk rąk na tułów;
– policzek nie leży na podłodze;
– dłoni nie patrzą w górę;
– biodra nie prostopadłe do podłogi;
– nie wygięta dolna część pleców.
Ćwiczenie 3
Technika wykonania:
Z pozycji wyjściowej opuszczamy pośladki na stóp. Pochylamy tułów, następnie, prostując
nogę w stawie kolanowym, przenosimy ją do przodu. Kładziemy głowę policzkiem na
podłogę, po czym na wdechu wykonujemy ćwiczenie rękami „Weras‖. Na wydechu wracamy
do pozycji wyjściowej. Przy wykonywaniu tego ćwiczenia normalizuje się działanie
wszystkich organów i systemów wewnętrznych.
Podstawowe błędy:
– w czas ćwiczenia ręce nie obejmują pierś;
– w czasie ćwiczenia niewystarczający nacisk rąk na tułów;
– policzek nie leży na powierzchnie podłogi;
– dłonie nie patrzą w górę;
– biodra nie prostopadłe do powierzchni podłogi;
– stopa w całości nie styka się z powierzchnią podłogi;
– nie ma wygięcia w pasie.
Ćwiczenie 4
Technika wykonania:
Z pozycji wyjściowej podciągamy kolano do przodu, skąd przenosimy nogę do przodu.
Wracamy w pozycji wyjściowej. Wdech – unoszenie nogi; wydech – powrót do pozycji
wyjściowej.
Przy wykonywaniu ćwiczenia ma miejsce aktywizacja nerek, serca, jelita cienkiego.
Podstawowe błędy:
– przerywanie nacisku na nerki;
– łokcie przestają „patrzeć‖ do przodu;
– głowa pochyla się do przodu;
– wyniesiona noga styka się z podłożem.
Ćwiczenie 5
Technika wykonania:
Z pozycji wyjściowej przesuwamy stopy razem. Przenosimy wagę ciała na jedną nogę, druga,
odrywając od podłogi odprowadzamy do końca w tył. Wracamy do pozycji wyjściowej.
Odprowadzamy drugą nogę do końca w tył. Wracamy do pozycji wyjściowej. Wdech –
odprowadzenie nogi. Wydech – zwracanie do poprzedniego stanu. Powtarzamy drugą nogą.
Ćwiczenie aktywizuje pracę nerek.
Podstawowe błędy:
– przerywanie nacisku na nerki;
– łokcie przestają „patrzeć‖ do przodu;
– w czasie ćwiczenia nogi, odrywają się od stopy;
– głowa pochyla się do przodu.
Ćwiczenie 6
Technika wykonania:
Z pozycji wyjściowej przesuwamy stopy razem. Wagę ciała rozkładamy na obie nogi.
Przyjmujemy położenie rąk w pozycji „Skrzydło‖, po czym pochylamy się w kierunku
podniesionej ręki. Wdech – w czasie pochylania tułowia, wdech – wracamy do poprzedniej
pozycji. Przy wykonywaniu tego ćwiczenia stabilizuje i aktywizacje się praca jelita grubego.
Podstawowe błędy:
– przerywanie nacisku na nerki;
– łokcie przestają „patrzeć‖ do przodu;
– głowa pochyla się do przodu.
– ręka w czasie ćwiczenia nie obejmuje piersi;
– niewystarczający kontakt rąk z tułowiem;
– łokieć nie „patrzy‖ w sufit;
– nie otwarta dłoń;
– dolna ręka nie unoszona powoli do góry;
– tułów nie prostopadły do powierzchni podłogi;
– stopy rozwarte mniej niż 60 °;
– tułów przy skłonie skręca się.
Ćwiczenie 7
Technika wykonania:
Z pozycji wyjściowej podciągamy kolano do przodu, stawiamy nogę przed sobą na pełną
stopę. Goleń prostopadle do powierzchni. Następnie obracamy tułów na bok nogi, nie
zmieniając jej położenia. Wracamy do pozycji wyjściowej. Drugą nogę stawiamy przed sobą
na pełną stopę. Następnie obracamy tułów na bok wyniesionej nogi, nie zmieniając jej
położenia. Wracamy do pozycji wyjściowej. Wdech w czasie obrotu tułowia, wydech przy
powrocie do pozycji pierwotnej. Przy wykonywaniu ćwiczenia normalizuje się działanie
wszystkich organów i systemów wewnętrznych.
Podstawowe błędy:
– przerywanie nacisku na nerki;
– łokcie przestają „patrzeć‖ do przodu;
– głowa pochyla się do przodu.
– tułów nie prostopadły do powierzchni podłogi;
– goleń i udo nie tworzą kąta prostego.
– nogi nie rozwarte.
Ćwiczenie 8
Technika wykonania:
Z pozycji wyjściowej podciągamy kolano do przodu, stawiamy nogę przed sobą na pełną
stopę. Goleń prostopadle do powierzchni. Wykonujemy ruch rękami „Zalążnia‖, następnie
obracamy tułów w bok nogi, nie zmieniając jej położenia.
Wracamy do pozycję wyjściowej. Wysuwamy drugą nogę i stawiamy na pełnej stopie przed
sobą. Wykonujemy ruch rękami „Zalążnia‖, następnie obracamy tułów na bok wysuniętej
nogi, nie zmieniając jej położenia. Wracamy do pozycji wyjściowej. Wdech w czasie obrotu
tułowia. Wydech w czasie powrotu do pozycji wyjściowej. Przy wykonywaniu tego ćwiczenia
aktywizujemy pracę jelita cienkiego, nerek i obniżenie ciśnienia krwi.
Podstawowe błędy:
– przerywanie nacisku na nerki;
– łokcie przestają „patrzeć‖ do przodu;
– głowa pochyla się do przodu.
– ręka w czasie ćwiczenia nie obejmuje piersi;
– w czasie ćwiczenia niewystarczający kontakt rąk z tułowiem;
– ręce pod koniec ćwiczenia nie patrzą w górę;
– tułów nie prostopadły do powierzchni podłogi;
– goleń i udo nie tworzą kąta prostego.
– nogi nie rozwarte.
Ćwiczenie 9
Technika wykonania:
Z pozycji wyjściowej przesunąć stopy razem. Masę ciała rozprowadzamy na obie nogi.
Przyjmujemy pozycję rąk „Zalążnia‖, po czym pochylamy się w bok podniesionej ręki.
Wracamy do pozycji wyjściowej. Wdech – w czasie nachylania, wydech – przy prostowaniu
się. Przy wykonywaniu ćwiczenia następuje ogólna stabilizacja organów wewnętrznych,
aktywizuje się praca nerek i jelita cienkiego.
Podstawowe błędy:
– łokcie przestają „patrzeć‖ do przodu;
– przerywanie nacisku na nerki;
– głowa pochyla się do przodu.
– ręka w czasie ćwiczenia nie obejmuje piersi;
– w czasie ćwiczenia niewystarczający nacisk rąk z tułowiem;
– uniesione ręce w końcowej fazie nie skierowane prosto w górę;
– nogi rozwarte mniej niż 60 °;
– tułów przy skłonie skręca się.
* * *
Ćwiczenie 1
Technika wykonania:
Przyjmujemy pozycję wyjściową i wykonujemy ruch rękami „Zalążnia‖, jednocześnie
opuszczamy pośladki na pięty. Zginając ręce w łokciach, opuszczamy je dotykając
zewnętrzną częścią dłoni powierzchni bocznej szyi, przedramienia i dłoni równoległe do
siebie. Pochylamy tułów do przodu, łokcie dotykają podłogi i przyjmujemy pozycję
wyjściową. Na początek ćwiczenia przyjmujemy pozycję wyjściową ze środkowego świata, a
na końcu ćwiczenia przychodzimy do pozycji wyjściowej dolnego świata. Wdech – podczas
ruchu rąk, wydech przy ich opuszczaniu i nachyleniu tułowia.
Ćwiczenie aktywizuje pracę pęcherza moczowego.
Podstawowe błędy:
– głowa pochyla do przodu;
– w czas ćwiczenia ręce nie uciskają pierś;
– w czasie ćwiczenia niewystarczający nacisk rąk na tułowie;
– uniesione ręce w końcowej fazie nie skierowane prosto w górę;
– biodra nie prostopadłe do powierzchni podłogi;
– łokcie się nie stykają;
– brak zgięcia w pasie.
Ćwiczenie 2
Technika wykonania:
Z pozycji wyjściowej podciągamy nogę do przodu i przenosimy biodro na bok prostopadle do
tułowia. Noga zgięta w kolanie pod kątem prostym. Stopa „ściągnięta‖ do siebie pod kątem
prostym do dolnej części nogi. Wracamy do pozycji wyjściowej i wykonujemy ćwiczenie
drugą nogą. Wdech – z podnoszenie nogi, wydech – opuszczenie.
Ćwiczenie ma wpływ na wzrost ciśnienia krwi i aktywizację pracy żołądka.
Podstawowe błędy:
– biodro nogi podpierające nie prostopadłe do podłogi;
– brak zgięcia w pasie.
Ćwiczenie 3
Technika wykonania:
Z pozycji wyjściowej podciągamy nogę do przodu i przenosimy ją na bok. Noga się prostuje.
Stopa jest całkowicie w kontakcie z powierzchnią, i rozciągnięta pod kątem prostym do
dolnej części nogi. Wracamy do pozycji wyjściowej i wykonujemy ćwiczenie drugą nogą.
Wdech – wynoszenie nogi, wydech – powrót do pozycji wyjściowej.
Ćwiczenie ma wpływ na wzrost ciśnienia krwi i wzmacnia pracę nerek.
Podstawowe błędy:
– biodro nogi podpierającej nie prostopadłe do podłogi;
– biodro nogi podpierającej i wyciągnięta noga nie znajdują się w tej samej płaszczyźnie;
– stopa nie dotyka w całości powierzchni podłogi;
– brak zgięcia w pasie.
Ćwiczenie 4
Technika wykonania:
Z pozycji wyjściowej wykonujemy ruch rękami „Turzyca‖, następnie podciągamy
przeciwległą nogę do przodu i następnie udo na bok prostopadle do tułowia. Kolano zgięte
pod kątem prostym do uda. Stopa jest rozciągnięta pod kątem prostym do dolnej części nogi.
Wracamy do pozycji wyjściowej i wykonujemy ćwiczenie na drugiej nodze. Wdech –
podnoszenie nogi, wydech – powracamy do pozycji wyjściowej.
Ćwiczenie ma wpływ na wzrost ciśnienia krwi i aktywizację pracy nerek.
Podstawowe błędy:
– biodro nogi podpierającej nie prostopadłe do podłogi;
– druga ręka nie leży i nie naciska okolicy nerki;
– brak zgięcia w pasie;
– w czasie ćwiczenia niewystarczający nacisk rękami na tułów;
Ćwiczenie 5
Technika wykonania:
Z pozycji wyjściowej wykonujemy ruch rękami „Turzyca‖, następnie podciągamy nogę do
przodu i przenosimy ją w bok. Noga prostuje się w całości. Stopa naciągnięta na siebie pod
kątem prostym do dolnej części nogi. Stopa jest całkowicie w kontakcie z powierzchnią
podłogi. Wracamy do pozycji wyjściowej i wykonujemy ćwiczenie na drugą nogę. Wdech –
wynoszenie nogi, wydech – powrót do pozycji wyjściowej.
Ćwiczenie powoduje wzrost ciśnienia krwi i wzmacnia pracę nerek.
Podstawowe błędy:
– w czasie ćwiczenia niewystarczający nacisk rąk na tułowie;
– biodro nogi podpierającej nie prostopadłe do podłogi;
– biodro nogi podpierającej i wyciągnięta noga nie znajdują się w tej samej płaszczyźnie;
– stopa nie dotyka w całości powierzchni podłogi;
– brak zgięcia w pasie.
Ćwiczenie 6
Technika wykonania:
Z pozycji wyjściowej wykonujemy na wdechu ćwiczenie „Łoza‖. Wydech – wracamy do
pozycji wyjściowej.
Ćwiczenie normalizuje pracę organów wewnętrznych.
Ćwiczenie „Łoza‖ składa się z 3 części:
1. „Odrywamy‖ ręce od szyi i opuszczamy do przodu, łącząc w „pączek‖.
2. Opadając wyginamy tułów, pierś dotyka powierzchni podłogi.
3. Unosimy lekko głowę, oczy patrzą w górę.
Podstawowe błędy:
– biodro nogi podpierającej nie prostopadłe do podłogi;
– brak zgięcia w pasie.
Ćwiczenie 7
Technika wykonania:
Z pozycji wyjściowej podciągamy nogę do przodu i robimy pchnięcie nogą do tyłu z
wygięciem pleców. Wracamy do pozycji wyjściowej i wykonujemy ćwiczenie drugą nogą.
Wdech – przy podciąganiu nogi, wydech – podczas powrotu do pozycji wyjściowej.
Ćwiczenie wpływa na ciśnienia krwi i aktywuje nerki, wątrobę, pęcherzyk żółciowy.
Podstawowe błędy:
– biodro nogi podpierającej nie prostopadłe do podłogi;
– noga robi chwiejny ruch przy wynoszeniu jej do tyłu;
– stopa nie skierowana do powierzchni podłogi;
– brak zgięcia w pasie.
Ćwiczenie 8
Technika wykonania:
Z pozycji wyjściowej wykonujemy ruch rękami „Łoza‖, następnie podciągamy nogę do
przodu i wypychamy nogę do tyłu, jednocześnie wyginając plecy. Stopa skierowana na
ziemię. Wracamy do pozycji wyjściowej i wykonujemy ćwiczenie drugą nogą. Wdech – z
ruchem nogi, wydech – podczas powrotu do pozycji wyjściowej.
Ćwiczenie działa na wzrost ciśnienia krwi i atywizację nerek, jelita cienkiego.
Podstawowe błędy:
– biodro nogi podpierającej nie prostopadłe do podłogi;
– noga robi chwiejny ruch przy wynoszeniu jej do tyłu;
– stopa nie skierowana do powierzchni podłogi;
– brak zgięcia w pasie.
Ćwiczenie 9
Technika wykonania:
Z pozycji wyjściowej wykonujemy ruch rękami „Łoza‖, następnie podciągamy nogę do
przodu i przenosimy ją na bok. Prostujemy nogę. Stopa jest w kontakcie z powierzchnią
podłogi. Palce są uniesione tak, że stopa tworzy kąt prosty z golenią. Wracamy do pozycji
wyjściowej i wykonujemy ćwiczenie na drugą nogę. Wdech – z ruchem nogi, wydech – przy
powrocie do pozycji wyjściowej. Ćwiczenie podnosi ciśnienie krwi i wzmacnia pracę nerek,
wątroby, pęcherza żółciowego.
Podstawowe błędy:
– biodro podpierającej nogi oraz wyciągnięta noga nie znajdują się w jednej płaszczyźnie;
– cała stopa nie styka się z powierzchnią podłogi;
– brak zgięcia w pasie.