Η αγαμία στη χριστιανοσύνη

Η άγονος έρημος του χριστιανισμού

την εποχή των συνεδρίων για την γονιμότητα

Ο εν Χριστώ άγαμος επιλέγει την αγαμία κατά το ρήμα του αποστόλου Παύλου: «ο άγαμος μεριμνά τα του
Κυρίου, πώς να αρέσει στον Κύριο, ενώ ο παντρεμένος μεριμνά τα του κόσμου, πώς να αρέσει στη γυναίκα του»
(Α΄ Κορ. ζ΄ 32-33).

«Αυτό είναι το ιδεώδες. Ένας κλήρος ελεύθερος οικογενειακών περισπασμών και ολόψυχα αφοσιωμένος στην
υψηλή του αποστολή, μπορεί πολλά να προσφέρει για τη χριστοποίηση της κοινωνίας και τη δόξα του Θεού επί
της γης.» Αυτό….
Με αφορμή το τελευταίο συνέδριο για τη γονιμότητα και τη συμμετοχή άγαμων ανώτατων κληρικών σε
αυτό……..

Η αγαμία είναι ένας από τους κύριους στύλους, μενίρ και οβελίσκος ( εξ ού και οι στυλίτες ) που στηρίζουν την
θρησκεία της μοναξιάς της οδύνης της απάρνησης της ζωής σε ένα περίεργο σαδομαζοχιστικό σύμπλεγμα
αυτοτιμωρίας αυτομαστιγώματος και αυτοενοχής της ύπαρξης. Είσαι ένοχος γιατί γεννήθηκες υπάρχεις και ζεις.
Αυτό είναι το κύριο μότο των χριστιανών που βασιλεύουν ληστεύουν αγρίως και εξουσιάζουν τον κόσμο για να
κερδίσουν την Ουράνια Βασιλεία αναξίως.
Ο έρωτας και η ένωση δύο ανθρώπων αρσενικού και θηλυκού καταδιώχθηκαν όσο τίποτα καθ΄όλη τη διάρκεια
της εξουσίας του χριστιανισμού με μένος και μεγάλο φανατισμό. Στον αντίποδα δημιούργησαν πάρα πολύ
μεγάλα προβλήματα με υστερίες στερήσεις υπερβολικές σεξουαλικές καταχρήσεις και με σεξουαλικά σκάνδαλα
που ταλανίζουν τον χώρο αυτό.
Φυσικά δεν είναι κακό να απέχει κανείς από το σεξ και τον έρωτα, ούτε πρέπει να είναι υποχρεωτικό, αλίμονο.
Ο άνθρωπος μπορεί να νιώσει και νιώθει την ανάγκη να μείνει μόνος του να σκεφτεί, να τα βρει με τον εαυτό του
να συλλογιστεί να αποτοξινωθεί να φάει λιγότερο, να κοιμηθεί περισσότερο να ηρεμήσει. Χρειάζεται και η
μοναξιά αλλά χρειάζεται και η παρέα και, σίγουρα και δεν μπορεί να γίνει θρησκευτική εντολή ειδικά όταν είναι
συνυφασμένη με την κοσμική εξουσία.
Ο χριστιανισμός με όλα τα παρακλάδια και τις αιρέσεις του απαγορεύει το σεξ ειδικά στον ανώτερο κλήρο
καθώς και την εις γάμου κοινωνία.
Την «ευλογεί», μόνο στον κατώτερο κλήρο, η Ανατολική Νέα Ρώμη μόνο, και στους δούλους και τις δούλες που
παντρεύει στο όνομα του Θεού με τον χορό του Ησαΐα.

Ας δούμε τι λέει η ίδια η ορθοδοξία με τα δικά της λόγια για το θέμα αυτό κι ο καθένας ας σκεφτεί όσο μπορεί
και αντέχει, αν είναι λογικό δίκαιο και σωστό να υπάρχουν σε μία κοινωνία πολιτών δύο επίπεδα πιστών.
Το ένα χρησιμεύει για την αναπαραγωγή υπερπαραγωγή, γόνιμο
και τον άλλο να δοξολογεί το Θεό, άγονο και στείρο.

Οι άγαμοι ιερωμένοι θεολογικής κατάρτισης αποτελούν στην πλειονότητά τους έναν σκληρό πυρήνα κληρικών
«καριέρας», οι οποίοι συνήθως προέρχονται από τις τάξεις είτε των ιεροκηρύκων είτε των υπηρετούντων σε ένα
στρεβλό σύστημα εκκλησιαστικής γραφειοκρατίας, που βρίθει «βυζαντινισμών και ίντριγκας».
Το ζητούμενο σήμερα είναι ότι στη μεν δυτική Εκκλησία πληθαίνουν οι φωνές που ζητούν την κατάργηση της
υποχρεωτικής αγαμίας του κλήρου, στη δε ανατολική πολλοί θα επιθυμούσαν τη δυνατότητα σύναψης γάμου
μετά τη χειροτονία και κάποιοι την κατ’ επιλογήν εκλογή επισκόπων από τις τάξεις των εγγάμων.

Η πραγματικότητα, όμως, είναι ότι η κατάσταση ξεπερνά κάθε επιθυμία, τόπο, πόθο ή αίτημα, αφού εκεί
αναδεικνύεται το μέγεθος του όποιου προβλήματος. Σήμερα και οι δύο Εκκλησίες, σε Ανατολή και Δύση,
«υποφέρουν» από την παντοδύναμη παντοκρατορία της αγαμίας μέσα στον κλήρο. Σε επίπεδο εκκλησιαστικής
διοίκησης η αγαμία κυριαρχεί σε απόλυτο βαθμό στα υψηλά κλιμάκια της Ορθόδοξης όπως και της
Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας.

Στην ελληνική εκκλησιαστική πραγματικότητα, η πλειονότητα των άγαμων θεολόγων κληρικών από νωρίς
«εκπαιδεύονται» καλά στην τέχνη των συμμαχιών, που θα τους οδηγήσει ενδεχομένως κάποια στιγμή στον
«πολυπόθητο» επισκοπικό θρόνο.
Σήμερα και οι δύο Εκκλησίες, σε Ανατολή και Δύση, «υποφέρουν» από την παντοδύναμη παντοκρατορία της
αγαμίας μέσα στον κλήρο.

Στην Ανατολική Ορθόδοξη Εκκλησία, Εν Χριστώ αγαμία λέγεται η ισόβια επιλογή κάποιου να απόσχει του
γάμου, με την ταυτόχρονη αφιέρωσή του στο Θεό. Τα ειδοποιά στοιχεία της εν Χριστώ αγαμίας είναι:
Ο άνθρωπος επιλέγει την αγαμία με σκοπό να αρέσει στο Χριστό και να φτάσει στη διά του θείου έρωτα μέθεξη
του Θεού.
Ο άνθρωπος επιλέγει την αγαμία οριστικά με την απόφαση να μην ερωτευτεί ποτέ με ανθρώπινο πρόσωπο και να
μην αλλάξει γνώμη.

Η επίσημη πολιτική της Καθολικής Εκκλησίας για την αγαμία παραμένει απαράγραπτη από τον 11ο αιώνα.
Μετά το Σχίσμα του 1054, το οποίο διαίρεσε τον χριστιανισμό, η Δυτική Εκκλησία επέβαλε την αγαμία των
επισκόπων και των κληρικών όλων των βαθμών, ενώ αντιθέτως οι διάκονοι και οι ιερείς της Ανατολικής
Εκκλησίας πριν από τη χειροτονία τους μπορούν να επιλέξουν τον έγγαμο βίο (απαγορεύει, όμως, τον γάμο
στους επισκόπους, καθώς και τη χειροτονία έγγαμων ιερέων στο αξίωμα αυτό).

Τέλος η Σύνοδος της Αρελάτης (314, Κανών 6ος) επεκύρωσε την περί αγαμίας απόφασιν όλων των κληρικών.
Έκτοτε, συν τω χρόνω, εις την Δύσιν, παρά τα συχνάκις εμφανιζόμενα αντίθετα παραδείγματα και τας
αντιδράσεις του Κλήρου, επεκράτησεν η αγαμία εις όλους τους βαθμούς των κληρικών μέχρι σήμερον. Οι
απόσχισθέντες όμως της δυτικής Εκκλησίας Διαμαρτυρόμενοι γενικώς, ως και η Εκκλησία των Αγγλικανών και
οι Παλαιοκαθολικοί (1871) κατήργησαν την υποχρεωτικήν αγαμίαν εις όλους τους βαθμούς των κληρικών.
Προσπάθειαν προς επιβολήν της αγαμίας εις τους επισκόπους εξεδήλωσε συστηματικώς και επιμόνως ο
αυτοκράτωρ Ιουστιανιανός ο Α’ (527-565). Ούτος κατά στάδια προσεπάθησε να επιβάλη τας απόψεις του, αλλ’
αι διατάξεις του δεν ετηρούντο υπό πολλών τουλάχιστον εκκλησιαστικών αρχόντων, δι’ αυτό δε επιβάλλει και
εις τους εκλέκτορας ποινάς. Τα στάδια αυτά είναι τέσσαρα:

1) να μη εκλέγωνται. Επίσκοποι όσοι έχουν τέκνα, διότι ο Επίσκοπος είναι πνευματικός πατήρ όλων των πιστών,
τα δε φυσικά τέκνα πολύ απασχολούν τους γονείς και λόγω των πολλών εξόδων δυνατόν ούτοι να σφετερισθούν
την εκκλησιαστικήν περιουσίαν. (Codex 1, 3, 42 [ή 41] § 2-4, έτους 528).

2) να μη εκλέγωνται Επίσκοποι όσοι έχουν σύζυγον ή τέκνα, όσοι δε εκλεγούν να καθαιρεθούν. (Codex 1, 3, 48
[ή 47], έτους 531).

3) να εκλέγηται Επίσκοπος, ή μοναχός ή πρώην έγγαμος άνευ τέκνων, αφού προ έξ μηνών έπαυσε να συγκατοική
μετά της συζύγου του και ενετάχθη εις μονήν (ως μοναχός ή κληρικός). Η παράβασις συνεπάγεται την
καθαίρεσιν του χειροτονούντος και του χειροτονούμενου. (Νεαρά 6, κεφ. I, § 3, 4, 7. Έτους 531).

4) να εκλέγηται Επίσκοπος, ο οποίος δεν έχει (τώρα) ούτε σύζυγον ούτε τέκνα. Εάν εκλεγή, «πάσι τρόπω της
Επισκοπής εκβάλλεσθαι» και ο χειροτονηθείς και ο χειροτονήσας. (Νεαρά 137, κεφ. 2, έτους 549).

«Η αγαμία του κλήρου είναι μια ιδιαίτερα καλή ιδέα, επειδή περιορίζει οποιαδήποτε κληρονομική προδιάθεση
προς τον φανατισμό». Carl Sagan

Ίσως τελικά να μην είναι τόσο κακή ιδέα….

Ημερολόγιο ΑΛΦΑ

συμβεβηκότων

διαδικτυακού καταστρώματος

σε α΄Ενικό

Αστραία

https://astrobiblia.wordpress.com