Belling the Cat

The Mice once called a meeting to decide on a plan to free themselves of

their enemy, the Cat. At least they wished to find some way of knowing when she
was coming, so they might have time to run away. Indeed, something had to be
done, for they lived in such constant fear of her claws that they hardly dared stir
from their dens by night or day.

Many plans were discussed, but none of them was thought good enough. At
last a very young Mouse got up and said:

"I have a plan that seems very simple, but I know it will be successful.”

All we have to do is to hang a bell about the Cat's neck. When we hear the
bell ringing we will know immediately that our enemy is coming."

All the Mice were much surprised that they had not thought of such a plan
before. But in the midst of the rejoicing over their good fortune, an old Mouse
arose and said:

"I will say that the plan of the young Mouse is very good. But let me ask one
question: Who will bell the Cat?"

The Fox & the Grapes

 A Fox one day spied a beautiful bunch of ripe grapes hanging from a vine
trained along the branches of a tree. The grapes seemed ready to burst with juice,
and the Fox's mouth watered as he gazed longingly at them.

The bunch hung from a high branch, and the Fox had to jump for it. The first
time he jumped he missed it by a long way. So he walked off a short distance and
took a running leap at it, only to fall short once more. Again and again he tried, but
in vain.

Now he sat down and looked at the grapes in disgust.

"What a fool I am," he said. "Here I am wearing myself out to get a bunch of
sour grapes that are not worth gaping for."

And off he walked very, very scornfully.

Ang Mag-anak na Langgam

Malapit-lapit na naman ang tag-ulan kung kaya’t ang isang mag-anak na

langgam ay abalang-abala sa paghahakot ng pagkain para sa kanilang
pinagtataguan.
 “Huwag kayong lilihis ng landas patungo sa ating lungga dahil sa may
gawing kaliwa ay may munting kanal,” sabi ni Tatay Langgam.

“Hindi po kami lalayo,” sabi ni Unang Munting Langgam.

Abala sa paghahakot ng mga pagkain ang bawat isa kung kaya’t hindi nila
napansing ang Bunsong Langgam ay unti-unting humiwalay sa pila.

“Nakakapagod naman ang paghahakot ng pagkain. Mmatagal pa naman ang

tag-ulan ay naghahanda na kami,” sabi sa sarili ng Bunsong Langgam. “Buti pa’y
maghanap ako ng mas masarap na pagkain.”

Walang anu-ano’y nakakita ng isang kendi na malapit na malapit sa kanal na

ipinagbabawal na puntahan ng kanyang ama.

“Siguro naman ay hindi ako mahuhulog sa kanal kung dahan-dahan kong

kukunin ang kendi.”

Sa kasabikan niyang makuha ang kendi ay hindi niya napansin ang munting
sinulid na kinapatiran ng kanyang paa kaya nawalan siya ng panimbang at tuloy-
tuloy na nahulog sa kanal.

Hindi mapakali ang Amang Langgam nang hindi niya makita ang kanyang
Bunsong anak sa pila. Kaya dali-dali siyang umalis upang ito’y hanapin hanggang
sa siya’y mapadako sa ipinagbabawal na pook. Pagtingin niya sa ibaba ay nakita
niyang nakalutang sa tubig ang kanyang bunsong anak.

Masakit man sa kalooban ay

naibulong niya sa kanyang
sarili na, “iyan ang napapala
ng mga anak na matigas ang ulo.”

Ang Buwaya at ang Pabo

Noong unang panahon, may isang batang buwayang namumuhay sa
pampang ng Ilog Pasig. Siya ay mabangis at ubod ng sakim. Sa kadahilanang ito,
walang ibang hayop ang magkalakas ng loob na siya’y lapitan.

Isang araw habang siya ay namamahinga sa ibabaw ng isang bato, napag-

isipan niyang mag-asawa na. Pasigaw niyang sinabi,

“Ibibigay kong lahat ng pag-aari ko upang magkaroon ng asawa.”

Katatapos pa lamang niyang sambitin ito nang may makiring pabo ang
dumaan sa kanyang harapan. Inulit banggitin ng pilyong buwaya ang kanyang
kahilingan. Nakinig ng mabuti ang makiring pabo, at sinumulang suriin ang anyo
ng buwaya.

Sabi niya sa kanyang sarili, “Pakakasalan ko ang buwayang ito. Mayaman

siya. Naku! Kung mapapasaakin lamang ang lahat ng mga perlas at diyamante, ako
ang magiging pinakamasayang asawa sa buong mundo.” Bumaba ang pabo sa bato
na kung saan naroroon ang buwaya. Sinabing muli ng pilyong buwaya ang
kanyang pag-aalok ng kasal nang buong pagpipitagan, gaya ng gawi ng isang
mapagkunwari.

Inakala ng pabo na ang malalaking mata ng buwaya ay dalawang

magagandang diyamante at ang magaspang na balat nito ay gawa sa perlas, kaya
tinanggap niya ang alok nitong pagpapakasal.

Inanyayahan ng buwaya ang pabo na umupo sa kanyang bibig, upang sa

gayon ay hindi daw madumihan ng putik ang maganda nitong plumahe. Sinunod
naman ng mangmang na ibon ang kahilingan ng buwaya.

Ano sa palagay ninyo ang nangyari?

Ginawang masarap na hapunan
ng sakim na buwaya ang kanyang
bagong asawa.