ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΟ ΑΝΑΤΟΜΙΚΗΣ ΤΟΥ

ΑΝΘΡΩΠΟΥ-ANATOMY LAB
MEDICAL SCHOOL
48.320 προβολές
ⒸCOPYRIGHT: ΜΙΛΤΟΣ Σ. ΑΡΒΑΝΙΤΑΚΗΣ

The video 05:14 p. 130, ''anatomy lab'', it was deleted,

even though it existed for 10 y, with 48+K views. '' This
video was deleted because it is illegal to the policy of
YouTube in regard to violence or inappropriate
content.''

ΑΜΟΝΤΑΡΙΣΤΗ ΑΣΠΡΟΜΑΥΡΗ ΧΩΡΙΣ ΗΧΟ ΠΕΝΤΑΛΕΠΤΗ

ΤΑΙΝΙΑ 8 mm ΓΥΡΙΣΜΕΝΗ ΣΤΟ ΑΝΑΤΟΜΕΙΟ ΤΗΣ ΙΑΤΡΙΚΗΣ
ΣΧΟΛΗΣ ΤΟΥ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ,ΔΕΥΤΕΡΟ
ΕΤΟΣ ΙΑΤΡΙΚΗΣ, ΧΕΙΜΩΝΑΣ 1968

.ΠΤΩΜΑΤΑ,ΦΟΡΜΟΛΗ, ΜΑΡΜΑΡΙΝΑ ΑΝΑΤΟΜΙΚΑ

ΤΡΑΠΕΖΙΑ,ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ ΑΝΑΤΟΜΙΚΗΣ Ο ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ
ΣΑΒΒΑΣ.

ΟΙ ΔΕΥΤΕΡΟΕΤΕΙΣ ΦΟΙΤΗΤΕΣ ΙΑΤΡΙΚΗΣ ΥΠΟΒΟΗΘΟΙ ΤΟΥ

ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΟΥ ΥΠΟΔΥΟΝΤΑΙ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥΣ
ΚΑΙ Ο ΚΛΗΤΗΡΑΣ, Ο ΛΥΣΑΝΔΡΟΣ, ΠΑΙΖΕΙ ΤΟΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ
ΤΟΥ ΡΟΛΟ.

A SHORT AMATEUR FILM LASTING 5' SHOT IN BLACK AND

WHITE 8 mm NO SOUND AND MONTAGE FILM IN 1968 IN THE
ANATOMY LAB OF THE MEDICAL SCHOOL OF THE
UNIVERSITY OF THESSALONIKI.GREECE.
ΚΕΙΜΕΝΟ ΜΟΥ ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΤΑΙΝΙΟΥΛΑ.

’’ΓΙΑ ΕΝΑ ΚΟΜΜΑΤΙ ΨΩΜΙ'’

Δημοσιεύτηκε στο ''Οδός Πανός'', Τχ. 136, Απρίλιος-Μάιος

2007

Ο πρώην φοιτητής Ιατρικής ξύπνησε ξαφνικά μέσα στη νύχτα μετά

από βαθύ σκοτεινό ύπνο 35 ετών χωρίς REM, ηλεκτρικές κιθάρες
και ντραμς. Τους τελευταίους μήνες του ύπνου του, ενώ η
θερμοκρασία είχε πέσει και άρχισε να χιονίζει, ήταν τότε που
εμφανίστηκαν διάφοροι πληρωμένοι εφιάλτες σαν αυτούς που
έδειξαν το μονοπάτι στο Ξέρξη.

Λέει είχε γίνει μέγας και τρανός γιατρός σαν το θείο του, τον
αδελφό του, τη νύφη του, τον αδελφό της νύφης του και πάει
λέγοντας. Όλοι τον σέβονταν και οι νεώτεροι τον αποκαλούσαν
κύριε Διευθυντά και το χειρότερο απ' όλα ήταν που και αυτός το
ευχαριστιόνταν. Τον έλουσε κρύος ιδρώτας, άκου κύριε Διευθυντά!

Ο Διευθυντής είναι η διοίκηση, δηλαδή το κατεστημένο, δηλαδή

αλλοτρίωση, πως κατάντησε ο καημένος, που είναι εκείνα τα
παραδείσια όνειρα του άγρυπνου ύπνου του με κάμερες, φώτα,
ηθοποιούς και να ακούγεται δυνατά η φωνή του «σιωπή, κάμερα,
φώτα, μοτέρ, γυρίζουμε» και να τώρα που όλα αυτά τα όνειρα του
τα πρόδωσε για ένα κομμάτι ψωμί.

Ο πρώην φοιτητής Ιατρικής ήταν πολύ κουρασμένος και έπεσε για

ύπνο αμέσως μόλις γύρισε σπίτι με τα πόδια μέσα στο ψοφόκρυο
από το ανατομείο. Στο ανατομείο είχε δει πάλι τις γνωστές
φιγούρες, όπως τα πνεύματα των πτωμάτων που μύριζαν
φορμόλη, το Λύσανδρο με σάρκα και οστά, κουκουλωμένο λόγω
κρύου, με το φθαρμένο από το χρόνο παλτό του που είχε χάσει το
χρώμα του, το μάλλινο καφέ κασκόλ του με τις ρίγες και τα μαύρα
γάντια του, που τα κρατούσε σφικτά με το αριστερό του χέρι πάνω
στο θώρακά του στη θέση της δεξιοκαρδίας του και φάνταζε σαν
ένας μεγαλοπρεπής Ναπολέοντας, σαν ζωγραφιά σε παλαιό
πίνακα. Το μελαγχολικό και νοσταλγικό του βλέμμα θωρούσε
μακριά και μόνος αυτός έβλεπε όλην τη ματαιότητα του υπάρχειν
των πρώην, των νυν και των επόμενων και ας ήταν και οι πιο
όμορφες γκόμενες η οι πιο όμορφοι γκόμενοι.

Όπου είδε πάλι τους συμφοιτητές τους όσους δηλαδή είχαν

κατορθώσει να μπουν στον προθάλαμο του Θεού διεκδικώντας και
κερδίζοντας με τον κόπο τους επάξια μια θέση ανθυποβοηθού του.
Αυτοί όλοι, θηλυκοί και αρσενικοί, γελούσαν και έπαιζαν σαν τα
παιδιά και εάν είχαν και ένα καλό στομάχι πτώματος να
φουσκώσουν με αέρα, μέχρι που θα έπαιζαν και ποδόσφαιρο.

Δεν ήξεραν οι καημένοι αυτά που ήξερε ο Λύσανδρος.

Ήταν κοπιώδες και ψυχοφθόρο αυτό το εργαστήριο ανατομίας,
όλο να κόβεις μικρά νευράκια, επειδή ο Θεός ποτέ δεν
χαμογελούσε ,ούτε αστειευόταν και μόνο σιγοψιθύριζε και η φωνή
του ακουγόταν σαν ένα σφύριγμα, που σε θύμιζε το σύρσιμο ενός
φιδιού στο μαρμάρινο δάπεδο του ανατομείου και όταν τον
άκουγες σε πάγωνε το αίμα ή ακόμα καλύτερα σε κόβονταν τα
ήπατα.

Και έτσι ο κακομοίρης πρώην φοιτητής τηε Ιατρικής κοιμήθηκε

αμέσως μόλις ξάπλωσε. Να τώρα όμως μετά από 35 χρόνια
ξύπνησε απότομα. Δεν μπορούσε να αντιληφθεί τι γινόταν.
Ποια πραγματικότητα ζούσε, την σκληρή ή τη μαλακή; Που
βρισκόταν; Ποιος ήταν; Τι δουλειά έκανε; Γιατί την έκανε; Του
άρεσε; Πληρωνόταν καλά; Έμενε και περίσσευμα ή μόνο τα
προς το ζειν; Ή ακόμα χειρότερα μήπως χρωστούσε; Και άλλα
πολλά αναπάντητα υπαρξιακά ερωτήματα, όπως πήγε
φαντάρος; παντρεύτηκε; χώρισε; ξαναπαντρεύτηκε; από
παιδιά; κ.λ.π. κ.λ.π., όπως λέει και ο δήμαρχός μας,
Φρίκη ο ύπνος, φρίκη κι ο ξύπνος, Ξαπλωμένος ανάσκελα
έβλεπε το ακίνητο λευκό ταβάνι και οι σκέψεις τον
τυραννούσαν Κι όλο κλωθογύριζε για ώρες τα ίδια και τα ίδια
αναπάντητα ερωτήματα στο μυαλουδάκι του.
Και το μόνο που του απέμεινε ήταν να ακολουθήσει μια
θεραπευτική αγωγή χωρίς χρήση φαρμάκων, όπου ο ασθενής μη
μπορώντας να πιστέψει αυτά που συμβαίνουν γύρω του πέφτει
ανάσκελα και κοιτάζει επί ώρες το ταβάνι σαν μαλάκιο
αποχαυνωμένο (με την καλή έννοια του όρου) προσπαθώντας να
κατανοήσει αν αυτά που ζει και βλέπει γύρω του είναι
πραγματικότητα.

.
.
Καρφιτσώθηκε από τον χρήστη Μίλτος Σ. Αρβανιτάκης

holana b
πριν από 8 έτη

Συγκλονιστικό,ζωή και θάνατος χωρίς λόγια....

ΑΠΑΝΤΗΣΗ

Μίλτος Σ. Αρβανιτάκης

πριν από 3 έτη

Οφείλω να ευχαριστήσω τον τότε συμφοιτητή μου κ. Χρήστο Δημήτριου, ο οποίος είχε την
φαεινή ιδέα αυτής της ταινίας, που με την δίκια του ερασιτεχνική μηχανή και την άμεση
βοήθειά του στο γύρισμά της συνέβαλε τα μέγιστα στην πραγματοποίησή της, μάλιστα σε
πέτρινους καιρούς με δικτατορία και Σάββα.

ΑΠΑΝΤΗΣΗ

Μίλτος Σ. Αρβανιτάκης

πριν από 10 έτη

bravo little stella,that is all about the meaning of this short documentary, you said it with a
few phrases

ΑΠΑΝΤΗΣΗ

Kensai7KM
πριν από 6 έτη
Το έδειξα στους γονείς μου (μπήκαν Ιατρική ΑΠΘ '68 και '69 αντίστοιχα) και αναγνώρισαν
κατευθείαν τον χώρο και αυτόν τον Λύσανδρο. Ο οποίος αν κατάλαβα καλά ήταν ο βοηθός
του Σάββα. Εξαιρετικό αρχειακό εύρημα! :)

ΑΠΑΝΤΗΣΗ

Σαντρα Παπάζογλου
πριν από 3 έτη (τροποποιήθηκε)

Πολύ όμορφο βίντεο προχθές Έτρωγα και έτυχε να το δω κατά λάθος ξέρασα μέχρι και την
τελευταία μου μπουκιά όλη η αηδία και η ανατριχίλα σε ένα βίντεο των 5 λεπτών και 14
δευτερολέπτων

ΑΠΑΝΤΗΣΗ

Ευαγγελια Δρακουλη
πριν από 3 έτη

παιδια εχει να δουμε αλλα τετια βιντεο ??? πραγματικα ειναι απιστευτο !!!
ΑΠΑΝΤΗΣΗ

Μίλτος Σ. Αρβανιτάκης

πριν από 10 έτη

Stella Gerani τρομερή η εναλλαγή ζωής και θανάτου. εκεί που είσαι 'παγωμένος' από τα
πτώματα του ανατομείου, ξαφνικά πετάγονται οι χαζό-χαρούμενοι φοιτητές και σε
επαναφέρουν στην πραγματικότητα, διότι, γιατρέ, έτσι είναι η ζωή, χαρές και λύπες. με
εξαίρεση εκείνον τον δρακουλιάρη. τι μούρη είναι αυτή που έχει???? λες και
επισκεφτήκατε τον πύργο του κόμη δράκουλα

ΑΠΑΝΤΗΣΗ

Μπατιρακι Batiraki
πριν από 4 έτη

Έχω κάνει τένοντα μπρελόκ όταν ήμουν μικρή

ΜΙΑ ΒΟΥΒΗ HΜΕΡΑ ΤΟΥ '70 ΣΤΟ
ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ ΑΧΕΠΑ - A SILENT
DAY IN THE '70's IN AHEPA
HOSPITAL
3.529 προβολές
ⒸCOPYRIGHT: ΜΙΛΤΟΣ Σ. ΑΡΒΑΝΙΤΑΚΗΣ

ΕΓΧΡΩΜΗ, ΧΩΡΙΣ ΗΧΟ, ΜΟΝΤΑΡΙΣΜΕΝΗ ΤΑΙΝΙΑ ΜΙΚΡΟΥ

ΜΗΚΟΥΣ SUPER 8, ΝΤΟΚΥΜΑΝΤΕΡ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ ΚΑΙ
ΤΗΝ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΟΥ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑΚΟΥ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟΥ
ΑΧΕΠΑ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ ΣΥΜΠΕΡΙΛΑΜΒΑΝΟΜΕΝΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ
ΧΕΙΡΟΥΡΓΕΙΟΥ. ΣΥΜΜΕΤΕΧΟΥΝ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ, ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΚΑΙ
ΕΠΙΣΚΕΠΤΕΣ,

ΓΥΡΙΣΤΗΚΕ ΤΟ 1970 ΣΤΗΝ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ ΣΤΟ ΠΛΑΙΣΙΟ

ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΗΣ ΔΙΠΛΩΜΑΤΙΚΗΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ ΦΟΙΤΗΤΩΝ ΤΗΣ
ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΙΚΗΣ ΣΧΟΛΗΣ ΤΟΥ Α.Π.Θ.

A SHORT SUPER 8 COLOR NO SOUND DOCUMENTARY FILM

SHOT IN 1970 IN THE DICTATORSHIP ERA IN THE
UNIVERSITY HOSPITAL OF AHEPA IN THESSALONIKI,
GREECE AS A SUPPORT TO A DIPLOMATIC PROJECT OF
STUDENTS OF THE SCHOOL OF ARCHITECTURE OF THE
UNIVERSITY OF THESSALONIKI, GREECE

ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΠΡΙΝ ΤΗΝ ΠΡΟΒΟΛΗ ΤΗΣ ΣΕ ΔΙΗΜΕΡΟ

ΑΚΤΙΝΟΛΟΓΙΚΟ ΣΕΜΙΝΑΡΙΟ ΤΟ 1996 ΣΤΗΝ ΚΑΒΑΛΑ.

Το 1968 ήταν το Ανατομείο, το 1970 είναι το ΑΧΕΠΑ. Από το

δεύτερο έτος της Ιατρικής πάμε κατευθείαν στο τέταρτο έτος, τότε
που αρχίσαμε σαν φοιτητές τις πρώτες 'δειλές' επαφές μας με τις
κλινικές και τους ασθενείς και από τότε πια μας άρεσε τόσο πολύ
που δεν φύγαμε από εκεί μέχρι το τέλος .

Από το Ανατομείο περνούν μόνο οι φοιτητές της Ιατρικής, αλλά

από το νοσοκομείο περνούμε όλοι μας αργά η γρήγορα με μια
ελπίδα, να ανακτήσουμε την χαμένη η κλονισμένη υγεία μας, πόσο
αδύναμοι νιώθουμε τότε, που είναι η αυθάδεια μας, η δύναμη μας,
η σιγουριά ότι εμείς δεν θα μπούμε ποτέ σε νοσοκομείο, ένα
φοβερό μέρος στο οποίο τρομακτικοί εξωγήινοι με άσπρες
μπλούζες, κατ' ευφημισμό άσπρες αντί για μαύρες, σε κάνουν χίλια
αβάσταχτα μαρτύρια για να βρεις την χαμένη υγεία σου. ΑΧΕΠΑ
26 χρόνια πριν. Μια παραγγελία από τον καθηγητή της έδρας της
Ειδικής Κτιριολογίας της Αρχιτεκτονικής Σχολής της Θεσσαλονίκης
κ .Τριανταφυλλιδη προς τον υποφαινόμενο, που τότε είχε την τύχη
να είναι επίσημος επιστημονικός συνεργάτης της Έδρας στον
'Τομέα λήψεως κινηματογραφικών ταινιών για διδακτικούς και
επιστημονικούς σκοπούς', μια παραγγελία για να
κινηματογραφήσω το ΑΧΕΠΑ για τη διπλωματική εργασία 3
φοιτητών της Αρχιτεκτονικής υπήρξε η αφορμή για να
πραγματοποιηθεί αυτή η ταινία .Με την αδιάκοπη όμως παρουσία
και τις υποδείξεις των τριών της διπλωματικής. 1970.

Δικτατορία.
Ο φοίνικας που αναγεννιέται από τις στάχτες του μας
παρακολουθεί σε κάθε βήμα μας με το άγρυπνο μάτι του από
ψηλά στον τοίχο όπου κρέμεται σαν μελλοντική κάμερα
παρακολούθησης στον προθάλαμο του ΑΧΕΠΑ. Αλλά πριν από
τον προθάλαμο υπάρχει η αυλή. Μια αυλή νοσοκομείου-λαϊκή
αγορά. Φρούτα, κουλούρια για τους ασθενείς, κάρα, γαιδουράκια,
μικροπωλητές που χαμογελούν στο φακό χωρίς δόντια.
α ήταν ψέμα να πούμε ότι δεν άλλαξε τίποτα.

Θα ήταν ψέμα να πούμε ότι δεν άλλαξε τίποτα. Θα ήταν σαν να

μην παραδεχόμαστε την τεχνολογική εξέλιξη στην Ιατρική
επιστήμη, άλλα ως προς όλα τα άλλα η ταινία θα έδειχνε τα ίδια
ακριβώς όπως ένα τέταρτο αιώνα πριν. Η εντολή του καθηγητή της
Αρχιτεκτονικής ήταν να δείξουμε τα ‘κακώς κείμενα’, ώστε στα νέα
νοσοκομεία που θα κτιστούν στο μέλλον να αποφευχθούν τα
‘’κακά παραδείγματα‘’ των παλιών νοσοκομείων.

Όλοι έχουν μια αποστολή να επιτελέσουν που τους ανατέθηκε από

ένα αόρατο μεγάλο αφεντικό και όλες αυτές οι διαφορετικές από
διαφορετικούς ανθρώπους αποστολές διαπλέκονται σε ένα
αξεδιάλυτο αλλά σοφό κουβάρι, αυτό το κουβάρι είναι το
νοσοκομείο. Άλλαξε τίποτα από αυτά που θα δούμε τον τελευταίο
μισό αιώνα; Φρούδες ελπίδες του καθηγητή αλλά εμείς εκτελέσαμε
την εντολή του. Φαίνονται σκουπίδια να κυκλοφορούν στους ίδιους
διαδρόμους και στα ίδια ασανσέρ με τους ορούς, το επιδεσμικό
υλικό, τα άπλυτα, τους ασθενείς και τους γιατρούς, τα σκουπίδια
να βρίσκονται εκτεθειμένα πλάι στα ψωμιά, τα ράντζα να
ξεχειλίζουν στους διαδρόμους, τα γραφεία γιατρών να
μετατρέπονται αυτομάτως με θαύμα σε θαλάμους ασθενών με
ράντζα, τους αλητοτουρίστες να πωλούν το ανεξέλεγκτο για
λοιμώδεις νόσους αίμα τους στη Αιμοδοσία, τους ασθενείς να
μπαινοβγαίνουν στα χειρουργεία πριν ακόμα καθαριστεί το
πάτωμα από τα υλικά της προηγούμενης επέμβασης, να μην
χωρούν τα παιδικά κρεβατάκια στους θαλάμους της παιδιατρικής
πτέρυγας.

Γυρίσαμε όλο το νοσοκομείο, από τα υπόγεια μέχρι το

χειρουργεία. Γνωστά πρόσωπα αδελφών νοσοκόμων οικεία και
φιλικά, θυρωρών αυστηρών με ένα τσιγάρο στα κίτρινα χέρια τους,
τραυματιοφορέων διαφόρων διαστάσεων και μεγεθών, βιαστικών
γιατρών και βαριεστημένων συνοδών η αντίθετα νευρικών που
πηγαινοέρχονται καταναγκαστικά μπρος πίσω, όλες αυτές οι
εικόνες μας δίνουν την εντύπωση ότι αυτά που βλέπουμε στην
οθόνη δεν συνέβησαν δεκαετίες πριν αλλά χθες, σήμερα η αύριο.

Ένα σμήνος από μέλισσες που βουίζει ζωή. Μια μικρή πόλη που
σφύζει ενέργεια. Προσπάθησα όσο μπορούσα να ξεφύγω από τις
υποδείξεις και να δείξω τους ανθρώπους και την εσωτερική τους
σχέση με το νοσοκομείο. Προσπάθησα να συνθέσω μια
τοιχογραφία φυσιογνωμιών των ανθρώπων ένα tableau vivant.

Ήταν δύσκολο. Η ταινία ήταν προδιαγραμμένη. Παρά όλα αυτά το

μικρό κοριτσάκι επιμένει να χοροπηδά από το πουθενά μπροστά
στην κάμερα, το μικρό αγοράκι επιμένει να παίζει με το
αυτοκινητάκι του, οι παπάδες με τα μακριά μαύρα ράσα τους να
μπερδεύονται με τα πολύχρωμα μίνι των κοκοτών κοριτσιών της
εποχής, παρά τα αυστηρά ήθη της δικτατορίας και με τις
χωριάτισσες γριές γιαγιάδες τους με τα μαύρα φορέματα, αί
‘πληροφορίαι’ να υπάρχουν αναπάντητες σε πείσμα των
ερωτώντων και η ανθρωπογεωγραφία, δηλαδή η ίδια η ζωή να
σπάζει κάθε προδιαγραμμένο πλαίσιο και να θριαμβεύει.

Το ντοκουμέντο παραμένει 26 χρόνια μετά και μας περιμένει να το

γευτούμε σαν ένα παλιό καλό κρασί.