Professional Documents
Culture Documents
ΜΙΑ ΒΟΥΒΗ ΗΜΕΡΑ ΤΟΥ 70 ΣΤΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ ΑΧΕΠΑ - A SILENT DAY IN THE 70's IN AHEPA HOSPITAL
ΜΙΑ ΒΟΥΒΗ ΗΜΕΡΑ ΤΟΥ 70 ΣΤΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ ΑΧΕΠΑ - A SILENT DAY IN THE 70's IN AHEPA HOSPITAL
ΚΥΡΙΩΣ ΚΕΙΜΕΝΟ
Θα ήταν ψέμα να πούμε ότι δεν άλλαξε τίποτα. Θα ήταν σαν να
μην παραδεχόμαστε την τεχνολογική εξέλιξη στην Ιατρική
επιστήμη, άλλα ως προς όλα τα άλλα η ταινία θα έδειχνε τα ίδια
ακριβώς όπως ένα τέταρτο αιώνα πριν. Η εντολή του καθηγητή της
Αρχιτεκτονικής ήταν να δείξουμε τα ‘κακώς κείμενα’, ώστε στα νέα
νοσοκομεία που θα κτιστούν στο μέλλον να αποφευχθούν τα ‘κακά
παραδείγματα ’ των παλιών νοσοκομείων. Όλοι έχουν μια
αποστολή να επιτελέσουν που τους ανατέθηκε από ένα αόρατο
μεγάλο αφεντικό και όλες αυτές οι διαφορετικές από διαφορετικούς
ανθρώπους αποστολές διαπλέκονται σε ένα αξεδιάλυτο αλλά
σοφό κουβάρι, αυτό το κουβάρι είναι το νοσοκομείο. Άλλαξε τίποτα
από αυτά που θα δούμε τον τελευταίο μισό αιώνα; Φρούδες
ελπίδες του καθηγητή αλλά εμείς εκτελέσαμε την εντολή του.
Φαίνονται σκουπίδια να κυκλοφορούν στους ίδιους διαδρόμους και
στα ίδια ασανσέρ με τους ορούς, το επιδεσμικό υλικό, τα άπλυτα,
τους ασθενείς και τους γιατρούς, τα σκουπίδια να βρίσκονται
εκτεθειμένα πλάι στα ψωμιά, τα ράντζα να ξεχειλίζουν στους
διαδρόμους, τα γραφεία γιατρών να μετατρέπονται αυτομάτως με
θαύμα σε θαλάμους ασθενών με ράντζα, τους αλητοτουρίστες να
πωλούν το ανεξέλεγκτο για λοιμώδεις νόσους αίμα τους στη
Αιμοδοσία, τους ασθενείς να μπαινοβγαίνουν στα χειρουργεία πριν
ακόμα καθαριστεί το πάτωμα από τα υλικά της προηγούμενης
επέμβασης, να μην χωρούν τα παιδικά κρεβατάκια στους
θαλάμους της παιδιατρικής πτέρυγας. Γυρίσαμε όλο το
νοσοκομείο, από τα υπόγεια μέχρι το χειρουργεία.Γνωστά
πρόσωπα αδελφών νοσοκόμων οικεία και φιλικά, θυρωρών
αυστηρών με ένα τσιγάρο στα κίτρινα χέρια τους,
τραυματιοφορέων διαφόρων διαστάσεων και μεγεθών, βιαστικών
γιατρών και βαριεστημένων συνοδών η αντίθετα νευρικών που
πηγαινοέρχονται καταναγκαστικά μπρος πίσω, όλες αυτές οι
εικόνες μας δίνουν την εντύπωση ότι αυτά που βλέπουμε στην
οθόνη δεν συνέβησαν δεκαετίες πριν αλλά χθες, σήμερα η αύριο.
Ένα σμήνος από μέλισσες που βουίζει ζωή. Μια μικρή πόλη που
σφύζει ενέργεια.
Προσπάθησα όσο μπορούσα να ξεφύγω από τις υποδείξεις και να
δείξω τους ανθρώπους και την εσωτερική τους σχέση με το
νοσοκομείο. Προσπάθησα να συνθέσω μια τοιχογραφία
φυσιογνωμιών των ανθρώπων ένα tableau vivant. Ήταν δύσκολο.
Η ταινία ήταν προδιαγραμμένη.
Παρά όλα αυτά το μικρό κοριτσάκι επιμένει να χοροπηδά από το
πουθενά μπροστά στην κάμερα, το μικρό αγοράκι επιμένει να
παίζει με το αυτοκινητάκι του, οι παπάδες με τα μακριά μαύρα
ράσα τους να μπερδεύονται με τα πολύχρωμα μίνι των κοκετών
κοριτσιών της εποχής, παρά τα αυστηρά ήθη της δικτατορίας και
με τις χωριάτισσες γριές γιαγιάδες τους με τα μαύρα φορέματα, αί
‘πληροφορίαι’ να υπάρχουν αναπάντητες σε πείσμα των
ερωτώντων και η ανθρωπογεωγραφία, δηλαδή η ίδια η ζωή να
σπάζει κάθε προδιαγραμμένο πλαίσιο και να θριαμβεύει
δοξαστικά.
Το ντοκουμέντο παραμένει 26 χρόνια μετά και μας περιμένει να το
γευτούμε σαν ένα παλιό καλό κρασί.