Proces szesnastu

Pokazowy proces polityczny przywódców polskiego państwa podziemnego. Chcąc ułatwić

swojej ekipie szybkie przejęcie władzy, Stalin nakazał zrobić wszystko, by z terenów Polski
pozbyć się legalnych władz. NKWD pod pretekstem rozmów na temat przyszłości Polski
zaprasza na rozmowy polityczne członków Delegatury Rządu na Kraj, Krajowej Rady
Ministrów, Rady Jedności Narodowej. Za każdym razem gwarantowano rozmówcom
bezpieczeństwo.
27-28 III 1945 r. NKWD wywiozło podstępnie do Moskwy 16 przywódców polskiego państwa
podziemnego. Moskwa przez kilka tygodni oficjalnie twierdziła, że nie wie nic na temat
zaginięcia polskich polityków. Tymczasem byli oni przetrzymywani w moskiewskim więzieniu
i bezustannie przesłuchiwani i torturowani.
18 VI 1945 r. rozpoczął się proces polityczny przywódców Polskiego Państwa Podziemnego:
Leopolda Okulickiego, Jana Stanisława Jankowskiego, Adama Bienia, Stanisława
Jasiukowicza, Kazimierza Pużaka, Aleksandra Zwierzyńskiego, Eugeniusza Czarnowskiego,
Józefa Chacińskiego, Kazimierza Bagińskiego, Stanisława Mierzwy, Zbigniewa
Stypułkowskiego, Franciszka Urbańskiego, Kazimierza Kobylańskiego, Stanisława
Michałowskiego, Józefa Stemler-Dąbskiego i Antoniego Pajdaka.
Polityków oskarżono o prowadzenie działań skierowanych przeciw Armii Czerwonej,
spiskowanie z Niemcami przeciwko ZSRR, utworzenie organizacji "Nie" (Niepodległość) i in.
W procesie tym chodziło o skompromitowanie w oczach społeczeństwa polskiego i
światowej opinii publicznej legalnych władz Rzeczypospolitej Polskiej. Szczególnie hańbiący
jest fakt, że polskich polityków sądzili ci sami sędziowie radzieccy, którzy brali później udział
w procesie norymberskim (W. Ulrych, R. Rudenko). Proces ten był jawnym pogwałceniem
prawa międzynarodowego, które nie dopuszcza sądzenia władz jednego państwa przez
sądy innego państwa i w dodatku na mocy obcych przepisów prawnych.
Wyrok w procesie ogłoszono w tym samym dniu, w którym ogłoszono komunikat o zawarciu
w Moskwie porozumienia w sprawie utworzenia Tymczasowego Rządu Jedności Narodowej
(21 VI 1945 r.). Wyroki generalnie nie były wysokie, ale Okulicki, Jankowski i Jasiukowicz
zmarli w radzieckich więzieniach, reszta natomiast po powrocie z ZSRR trafiła do więzień w
Polsce.
Znajdź informacje, krótko opisz jakiegoś bohatera (z imienia i nazwiska) z wydarzeń
które miały miejsce w okresie PRL, gdy ludzie stawiali opór władzy. Bohatera jednego
z jednych wydarzeń poniżej wypisanych.

Jerzy Stanisław Borowczak (ur. 15 listopada 1957 w Białogardzie) – polski polityk i działacz
związkowy, poseł na Sejm III, VI, VII, VIII i IX kadencji.
W 1977 ukończył Zasadniczą Szkołę Rolniczą w Tychowie, a w latach 80. technikum
budowy okrętów Conradinum]. Od 1979 zatrudniony w Stoczni Gdańskiej. Należał do
współpracowników Wolnych Związków Zawodowych Wybrzeża. W sierpniu 1980 razem z
Bogdanem Borusewiczem, Bogdanem Felskim i Ludwikiem Prądzyńskim zainicjował strajk w
Stoczni Gdańskiej. Został wówczas bliskim współpracownikiem Lecha Wałęsy. Po powołaniu
NSZZ „Solidarność” został wiceprzewodniczącym komisji zakładowej związku z SG. Po
wprowadzeniu stanu wojennego dyscyplinarnie zwolniony, pracował w gdańskiej Spółdzielni
Pracy Usług Wysokościowych.
W 1989 powrócił do pracy w Stoczni Gdańskiej, zajął się działalnością związkową w ramach
reaktywowanej NSZZ „Solidarność”. Był m.in. przewodniczącym związku w swoim zakładzie
pracy.