Historia

Władysława
Gomułki
Autor: Rafał Sikora
Początki jego życia

Gomułka urodził się w 1872r. i zmarł w1954r. Jego ojciec

był członkiem Polskiej Partii Socjalno-Demokratycznej
Galicji i Śląska Cieszyńskiego, a po 1918 Polskiej Partii
Socjalistycznej. Władysław Gomułka ukończył szkołę
podstawową i wydziałową i od 1922 pracował jako
ślusarz w przemyśle naftowym. W wieku 17 lat otrzymał
dyplom czeladnika ślusarskiego.
Okres okupacji

Po agresji III Rzeszy na Polskę został

zwolniony z więzienia w Sieradzu, po czym po
krótkim pobycie w Warszawie przedostał się
przez zieloną granicę na terytorium okupacji
sowieckiej do Białegostoku, gdzie został
kierownikiem schroniska dla byłych członków
KPP. Na początku 1940 przyjechał do Lwowa,
gdzie został kierownikiem wydziału produkcji
zeszytów w fabryce „Biblos”. W 1941 został
przyjęty do Wszechzwiązkowej
Komunistycznej Partii. Pisał też dla
polskojęzycznego periodyku „Czerwony
Sztandar”. 
PKWN i przejęcie
władzy
W 1945 r. podczas pobytu w Moskwie interweniował u
Stalina w związku z aresztowaniem przez władze radzieckie
podziemnego kierownictwa obozu londyńskiego w Polsce.
Gomułka argumentował, że było to pogwałcenie
suwerenności Polski o konsekwencjach niekorzystnych dla
PPR, dla rządu ludowego i dla samego Związku
Radzieckiego. Stalin replikował: „Przemawiacie tak, jak
gdybyście byli szefem wielkiego mocarstwa, a jesteście
przywódcą słabej partii i słabego kraju, który my
wyzwoliliśmy. Oni strzelali do naszych ludzi i my ich za to
pociągniemy do odpowiedzialności”. Gomułka
odpowiedział, że obóz londyński w większym jeszcze stopniu
stosował terror wobec działaczy PPR i funkcjonariuszy
władzy ludowej. Władze polskie także pociągnęłyby
winnych do odpowiedzialności i ukarały surowiej być może
niż władze radzieckie.
Polska droga do socjalizmu

W 1947 zaproponowało, by zwołać konferencję 9 europejskich partii

komunistycznych celem przedyskutowania sytuacji międzynarodowej. Miejscem
konferencji uczyniono Szklarską Porębę. Na samej konferencji strona radziecka
przedstawiła propozycję powołania Biura Informacyjnego, które miałoby być
ośrodkiem koordynującym działania partii komunistycznych. Strona polska była
zaskoczona propozycją, a Gomułka mający do tej inicjatywy stosunek krytyczny,
obawiając się powstania nowej Międzynarodówki Komunistycznej, która będzie
nadrzędną strukturą nad narodowymi partiami komunistycznymi, zagroził dymisją.
Ostatecznie przychylił się do radzieckiej koncepcji i akceptując cele polityk
międzynarodowej i wewnętrznej ustalone na konferencji, bronił jedynie specyfiki
polskiej drogi. Sprzeciwił się jednak, by siedzibą nowej instytucji była Warszawa.
Odsunięcie od
władzy, aresztowanie
i więzienie

25 czerwca 1948 do Warszawy przybył minister spraw

zagranicznych ZSRR,
członek Politbiura WKP(b) Wiaczesław Mołotow. Spotkał
się on z Bolesławem Bierutem, Hilarym
Mincem i Romanem Zambrowskim, którzy naświetlili
mu sprawę konfliktu z Gomułką. Niektórzy historycy
przypuszczają, że wtedy zapadła decyzja o odwołaniu
Gomułki ze stanowiska sekretarza generalnego PPR. 4
lipca Gomułka wyjechał na urlop do Kowar. 6 i 7 lipca
odbyło się plenum KC, na którym zapowiedziano
zaostrzenie kursu wewnętrznego i w pełni poparto
uchwały posiedzenia Kominformu, krytykując
jednocześnie tezy Gomułki w sprawie tradycji polskiego
ruchu robotniczego. Plenum zostało zwołane bez
udziału Gomułki jako sekretarza generalnego PPR. 14
lipca Stalin skierował na ręce tylko Bieruta
korespondencję w sprawie jednego z listów przywódcy
czechosłowackich komunistów, gdy wcześniej tego typu
korespondencja była kierowana na ręce Gomułki jako
sekretarza generalnego PPR.
Powrót do władzy
6 kwietnia 1956 ówczesny I sekretarz
PZPR Edward Ochab poinformował warszawski
aktyw partyjny o rehabilitacji Gomułki i
oczyszczeniu go z zarzutów wrogiej działalności
przy jednoczesnym podtrzymaniu krytycznej
oceny jego poglądów politycznych. 9 maja z
Gomułką spotkali się wysłannicy władz
partyjnych – członkowie Biura
Politycznego Roman Nowak i Franciszek Mazur.
Gomułka w rozmowie stwierdził, że nie wycofa
się ze swych wcześniejszych poglądów, a
kilkanaście dni później w liście do BP zażądał
zwrotu legitymacji partyjnej i prawa do
wystąpienia na posiedzeniu plenum Komitetu
Centralnego. 1 sierpnia Biuro Polityczne
zadecydowało o zwrocie Gomułce legitymacji
partyjnej.
 W pierwszym okresie po październikowym przełomie Gomułka zyskał
Gomułka jako I powszechną sympatię społeczeństwa. Wybory sejmowe
 1957 zapewniły ekipie Gomułki wyjątkową w okresie całej
sekretarz KC historii PRL legitymizację władzy. Mandat poselski pełnił do Krajowej
PZPR Rady Narodowej, na Sejm Ustawodawczy oraz
na SejmPRL II, III, IV i V kadencji.
Dziękuje za
uwagę
Życzę miłego dnia