ΚΥΡΙΑΚΗ 20 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2022
ΦΥΛΛΟΥ 1097
Διακονία
ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΑΣΩΤΟΥ
(Απ. Αν: Α΄ Κορ. στ΄ 12-20 Λουκ. ιε΄ 11- 32)
Λέοντος Κατάνης, Σαδώκ ιερομ. & των συν αυτώ, Βησσαρίωνος &Πλωτίνου οσ., Αγάθωνος πάπα Ρώμης,
Κινδέου επισκ. Πισιδίας, Διδύμου Νεμεσίου &Ποταμίου μαρτ. εν Κύπρω
ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ ΕΦΜΕΡΙΔΑ ΙΕΡΟΥ ΝΑΟΥ ΑΓΙΟΥ
Επιστροφή από την εξορία
Η παραβολή του Ασώτου μαζί με τους
ύμνους της ημέρας μας
παρουσιάζουν τη μετάνοια σαν
επιστροφή του ανθρώπου από την
εξορία. Ο άσωτος γιος, λέει το
Ευαγγέλιο, πήγε σε μια μακρινή
χώρα και κει σπατάλησε ότι είχε και
δεν είχε.
Μια μακρινή χώρα! Είναι ο μοναδικός
ορισμός της ανθρώπινης κατάστασης
που θα πρέπει να αποδεχτούμε και
να τον οικειοποιηθούμε καθώς αρχίζουμε την
προσέγγιση μας στο Θεό. Ένας άνθρωπος που ποτέ δεν
είχε αυτή την εμπειρία, έστω και για λίγο, που ποτέ δεν
αισθάνθηκε ότι είναι εξόριστος από το Θεό και από την
αληθινή ζωή, αυτός ποτέ δε θα καταλάβει τι ακριβώς
είναι ο Χριστιανισμός. Και αυτός που νιώθει «σαν στο
σπίτι του» σʹ αυτόν τον κόσμο και στη ζωή του κόσμου
τούτου, που έμεινε άτρωτος από τη νοσταλγία για μια
άλλη πραγματικότητα, αυτός δε θα καταλάβει τι είναι
μετάνοια.
Η μετάνοια συχνά ταυτίζεται με μια «ψυχρή και
αντικειμενική» απαρίθμηση αμαρτιών και παραβάσεων,
όπως μια πράξη «ομολογίας ενοχής» ύστερα από μια
νόμιμη μήνυση. Η εξομολόγηση και η άφεση αμαρτιών
θεωρούνται σαν να ήταν δικαστικής φύσεως. Αλλά
παραβλέπεται κάτι πολύ ουσιαστικό χωρίς το οποίο ούτε
η εξομολόγηση ούτε η άφεση έχει κάποιο πραγματικό
νόημα ή κάποια δύναμη. Αυτό το «κάτι» είναι ακριβώς το
αίσθημα της αποξένωσης από το Θεό, από τη
μακαριότητα της κοινωνίας μαζί Του, από την αληθινή
ζωή όπως τη δημιούργησε και μας την έδωσε Εκείνος.
Αλήθεια, είναι πολύ εύκολο να εξομολογηθώ ότι δεν
νήστεψα τις καθορισμένες για νηστεία μέρες, ή ότι
παράλειψα την προσευχή μου ή ότι θύμωσα. Αλλά είναι
εντελώς διαφορετικό πράγμα να παραδεχτώ ξαφνικά ότι
έχω αμαυρώσει και έχω χάσει την πνευματική μου
ομορφιά, ότι είμαι πολύ μακριά από το πραγματικό μου
σπίτι, την αληθινή ζωή και ότι κάτι πολύτιμο και αγνό
και όμορφο έχει ανέλπιστα καταστραφεί στη δομή της
ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΣΕΛΙΔΑ 1 από 4
ΕΤΟΣ 22Ο ΑΡΙΘΜ.
ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΟΝΟΣ ΑΜΠΕΡΙΑΣ ΧΑΝΙΩΝ
ύπαρξής μου. Παρʹ όλα αυτά όμως, αυτό και μόνο αυτό,
είναι μετάνοια και, επί πλέον, είναι μια βαθιά επιθυμία
επιστροφής, επιθυμία να γυρίσω πίσω, να αποκτήσω
ξανά τα χαμένο σπίτι.
Έλαβα από το Θεό θαυμαστά πλούτη: πρώτα απ’ όλα τη
ζωή και τη δυνατότητα να τη χαίρομαι, να την
ομορφαίνω με νόημα, αγάπη και γνώση.
Με το Βάπτισμα, έλαβα τη νέα ζωή από τον ίδιο το
Χριστό, τα δώρα του Αγίου Πνεύματος, την ειρήνη και τη
χαρά της ουράνιας Βασιλείας.
Έλαβα τη γνώση του Θεού και μέσα απ’ αυτή, τη
δυνατότητα να γνωρίσω καθετί και τη δύναμη να είμαι
«τέκνον Θεού».
Και όλα αυτά τα έχασα, τα χάνω καθημερινά, όχι μόνο
με τις «συγκεκριμένες αμαρτίες» και τις «παραβάσεις»
αλλά με την αμαρτία όλων των αμαρτιών: την
απομάκρυνση της αγάπης μου από το Θεό, προτιμώντας
την «μακρινή χώρα» από το όμορφο σπίτι του Πατέρα.
Η Εκκλησία όμως, είναι εδώ, παρούσα για να μου θυμίζει
τι έχω εγκαταλείψει, τι έχω χάσει. Και καθώς μου τα
υπενθυμίζει με το Κοντάκιο της ημέρας αυτής,
αναλογίζομαι ότι: «Της πατρώας δόξης σου,
αποσκιρτήσας αφρόνως εν κακοίς εσκόρπισα, όν μοι
παρέδωκας πλούτον όθεν σοι την του Ασώτου φωνήν
κραυγάζω. Ήμαρτον ενώπιον σου Πάτερ οικτίρμον δέξαι
με μετανοούντα και ποίησαν με, ως ένα των μισθίων
σου».
Και, καθώς αναλογίζομαι, βρίσκω μέσα μου την επιθυμία
της επιστροφής και τη δύναμη να την πραγματοποιήσω:
«αναστάς πορεύσομαι προς τον πατέρα μου και ερώ
αυτώ, πάτερ, ήμαρτον εις τον ουρανόν και ενώπιόν σου,
ουκέτι ειμί άξιος κληθήναι υιός σου, ποίησαν με ως ένα
των μισθίων σου».
Θα πρέπει εδώ να αναφέρουμε ειδικά μια λειτουργική
λεπτομέρεια της Κυριακής του Ασώτου. Στον Όρθρο,
μετά τον γιορταστικό και χαρούμενο ψαλμό του
Πολυελαίου, ψέλνουμε τον λυπηρό και νοσταλγικό 136ο
ψαλμό:
«Επί των ποταμών Βαβυλώνας εκεί εκαθήσαμεν και
εκλαύσαμεν εν τω μνησθήναι ημάς της Σιών… πώς
άσομαι την ωδήν Κυρίου επί γης αλλότριας; εάν
Ι. Ν. ΑΓΙΟΥ ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΟΝΟΣ
ΚΥΡΙΑΚΗ 20 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2022
επιλάθωμαί σου Ιερουσαλήμ, επιλησθείη η δεξιά μου˙
κολληθείη η γλώσσα μου τω λαρύγγί μου, εάν μη σου
μνησθώ, εάν μη προανατάξωμαι τήν Ιερουσαλήμ ως εν
αρχή της ευφροσύνης μου.»
Είναι ο ψαλμός της εξορίας. Τον έψαλλαν οι Εβραίοι κατά
τη βαβυλώνια αιχμαλωσία τους καθώς σκέφτονταν την
ιερή πόλη τους, την Ιερουσαλήμ.
Από τότε ο ψαλμός αυτός έγινε ο ψαλμός του ανθρώπου
που συνειδητοποιεί την αποξένωση του από το Θεό και
συναισθανόμενος αυτή την εξορία γίνεται πάλι
άνθρωπος. Γίνεται εκείνος, που ποτέ πια δε θα νιώσει
βαθιά ικανοποίηση με τίποτε στον «πεπτωκότα» αυτόν
κόσμο, γιατί από τη φύση και από την κλήση του είναι
ένας αναζητητής του Τέλειου. Ο ψαλμός αυτός θα ψαλεί
δύο ακόμα φορές: τις δύο τελευταίες Κυριακές πριν από
τη Μεγάλη Σαρακοστή∙ και την παρουσιάζει σαν ένα
μακρινό ταξίδι, σαν μετάνοια, σαν επιστροφή.
π. Αλέξανδρου Σμέμαν , από το βιβλίο “Μεγάλη Σαρακοστή
«Πορεία προς το Πάσχα», εκδ. Ακρίτας
Η ειλικρινής μετάνοια
Η ειλικρινής μετάνοια έχει δύο καλά:
ένα το ότι αισθάνεται κανείς βαθιά
μέσα του τη συγχώρηση, ότι τον
συγχώρησε δηλαδή ο Θεός, και ένα
δεύτερο καλό, αισθάνεται ο άνθρωπος
ότι τον καλύπτει ο Θεός.
Σε μια ψυχή που θα μετανοήσει
ειλικρινά, όταν βάλει ειλικρινή
μετάνοια, βαθιά μετάνοια, και το πιο φοβερό αδίκημα να
έκανε, και την πιο αισχρή αμαρτία να διέπραξε, καλύπτει
ο Θεός την αμαρτία, δεν την εκθέτει.
Αυτό είναι πολύ βασικό αλλά και πάρα πολύ παρήγορο∙
να το έχουμε υπ’ όψιν μας.
Το πιο σημαντικό αποτέλεσμα της μετάνοιας είναι η
έλευση του Αγίου Πνεύματος. Όταν η ψυχή αισθανθεί τη
συγχώρηση από τον Θεό, νιώθει ότι την επισκιάζει πλέον
η χάρη του Θεού.
Η χάρη του Θεού έρχεται, ξέρετε, με την ειρήνη, τη χαρά,
τη χρηστότητα, την αγάπη, και με όλους τους άλλους
καρπούς του Αγίου Πνεύματος.
Αν κανείς αισθάνεται όλα αυτά μέσα του και νιώθει ότι
είναι συγχωρημένος από τον Θεό, δεν τολμάει μετά να
μην τηρήσει τις εντολές του, δεν το θέλει, γιατί έξω από
αυτή την κατάσταση δεν αισθάνεται ότι ζει, νιώθει σαν
το ψάρι που βγαίνει από το νερό.
Για το κουκούλωμα της αμαρτίας να αναφέρω ένα πολύ
ωραίο παράδειγμα: Στο βιβλίο «Αμαρτωλών σωτηρία»,
που το είχα διαβάσει πριν από πολλά χρόνια, γίνεται
λόγος για μια ψυχή που την ώρα της εξομολόγησης, με
κάθε αμαρτία που έλεγε, έβγαινε από το στόμα της και
ένα φιδάκι. Και μετά όταν ήρθε η ώρα να βγει το χοντρό
φίδι – κάποια βαριά αμαρτία που έκανε – δεν έβγαινε∙ δεν
τόλμησε δηλαδή να την εξομολογηθεί.
Αλλά ποιο ήταν το αποτέλεσμα; Δεν μπήκε μόνο το
χοντρό φίδι πάλι μέσα, γύρισαν πίσω και όλα τα μικρά∙
ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΣΕΛΙΔΑ 2 από 4
ΕΤΟΣ 22Ο ΑΡΙΘΜ. ΦΥΛΛΟΥ 1097
που σημαίνει ότι ο Θεός δεν δέχτηκε καθόλου την
εξομολόγηση και των υπόλοιπων αμαρτιών.
Θέλει δηλαδή ο Θεός να πούμε αυτό που μας θίγει πολύ,
αυτό που μας πονάει πολύ, αυτό που μας προκαλεί
ντροπή πολλή. Αν αυτό δεν το εξομολογηθούμε, όλα τα
άλλα που λέμε είναι απλώς διαπιστωτικά, έτσι για να
βγούμε από την υποχρέωση, να πούμε ότι τα
εξομολογηθήκαμε∙ αυτό όμως είναι ξεγέλασμα.
Ποιον θα ξεγελάσουμε, τον Θεό ή τον εαυτό μας; Δεν
ξεγελιέται, ξέρετε, ο Θεός με τίποτε, αλλά και τον εαυτό
μας δεν μπορούμε να τον ξεγελάσουμε! Κατά βάθος
ξέρουμε ότι είμαστε αυτοί που είμαστε, αλλά δεν έχουμε
την ταπείνωση, δεν έχουμε την απλότητα να το
ομολογήσουμε∙ αυτό είναι όλο.
Και επίσης, για να είναι πλήρης η μετάνοιά μας, πρέπει,
αν έχουμε κάνει κάποιο αδίκημα, να το
αποκαταστήσουμε. Ας θυμηθούμε τον Ζακχαίο, που σε
όσους είχε συκοφαντήσει ή είχε αδικήσει, τους τα
ανταπέδωσε εις τετραπλούν. Αν πρόκειται δηλαδή για
κάποια πράγματα υλικής φύσεως, επιβάλλεται να τα
τακτοποιήσουμε. Μόνο τότε θα αποκατασταθεί μέσα μας
η μετάνοια.
Αν κάποια άλλα δεν προϋποθέτουν υλική αποζημίωση,
εκεί θα κάνουμε πολλή προσευχή, και με τη στάση μας,
με όλη τη συμπεριφορά μας θα δείξουμε ότι αλλάξαμε
τρόπο ζωής, αλλάξαμε συναισθήματα, αλλάξαμε
διάθεση απέναντι στο πρόσωπο που αδικήσαμε, για να
μη μένει τίποτε μέσα μας.
Κάποιοι άνθρωποι μετανοούν εύκολα∙ και εύκολα
αμαρτάνουν, αλλά και εύκολα μετανοούν.
Είναι και κάποιες ψυχές – οι λεγόμενοι καθωσπρεπιστές,
που κρατούν τη θέση τους, πραγματικά προσέχουν πάρα
πολύ στη ζωή τους να μην αμαρτήσουν.
Τηρούν όσο μπορούν μετά φόβου και τρόμου μια άψογη
στάση, αλλά αυτοί, ξέρετε, δυσκολεύονται να
μετανοήσουν αληθινά, γιατί ακριβώς κρατούν τον
εγωισμό τους, κρατούν τη θέση τους. Ενώ ένας απλός
άνθρωπος, κάθε φορά που αμαρτάνει, λέει «ήμαρτον»,
οπότε δεν μένει μέσα του κανένα κατακάθι να τον πιέζει
και να τον ζορίζει.
Ο άλλος που νομίζει ότι είναι αναμάρτητος επειδή δεν
έκανε χτυπητές αμαρτίες, παίρνει τη θέση του Φαρισαίου.
Αυτός δεν ωφελείται βέβαια φανερά, σιγά-σιγά όμως
μπορεί κάποτε να καταλάβει το λάθος του, να πάρει
σωστή στάση και να έρθει ωφέλεια και στη δική του την
ψυχή.
Γερόντισσας Φιλοθέης μοναχής, από το βιβλίο:
«Προσεγγίζοντας τη διδαχή του πατρός Συμεών».
Μπορεί η φυγή να οδηγήσει και στη λύτρωση;;;α
Το παρελθόν σου φωνάζει, σε
καλεί, σε τραβάει να γυρίσεις
πίσω.
Άφησέ το να ουρλιάζει, θα
σταματήσει κάποια στιγμή όταν
δεν του δώσεις τροφή ακόμα και με τις σκέψεις σου.
Περπατάμε μπροστά, δεν γυρνάμε πίσω, δεν σταματάμε
Ι. Ν. ΑΓΙΟΥ ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΟΝΟΣ
ΚΥΡΙΑΚΗ 20 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2022
να κοιτάξουμε, γι’ αυτό ό,τι αφήνουμε να μην μένει μισό.
Να φεύγεις με ψηλά το κεφάλι και καθαρή τη συνείδηση.
Να έχεις αφήσει πίσω το αποτύπωμα της αγάπη σου και
όχι τους κάλυκες από τις σφαίρες του θυμού σου.
Μην αφήνεις εκκρεμότητες. Και όταν πάρεις απόφαση να
φύγεις, να το κάνεις με σιωπή και όχι με φωνές, αθόρυβα
και με ομορφιά, όχι με ασχήμια.
Δεν υπάρχουν αδιέξοδα στη ζωή αλλά μονοπάτια που
καλείσαι να περπατήσεις και καινούριες διαδρομές που
καλείσαι να χαράξεις. Να έχεις παλέψει!
Μην φύγεις με ψηλά τα χέρια, αλλά μαχόμενος. Το
παρελθόν υπάρχει μόνο για να μεταμορφώσουμε τους
πόνους σε σφραγίδες αγιότητας και όχι για να
κυοφορούμε τις πληγές.
Μα θα πεις και η υπομονή; Υπομονή κάνεις όπου μπορείς
και όσο μπορείς ανάλογα με τις δυνάμεις σου και τις
καταστάσεις.
Έχει τελικά όρια η υπομονή; Έχει! Οι πραγματικές σου
εσωτερικές αντοχές. Όχι αυτές που φτιάχνεις με το
μυαλό σου και τη σκέψη σου αλλά αυτές που έχει το
«είναι» σου. Αυτός τελικά ο οριοθετημένος εαυτός. Μέχρι
που πάει και μέχρι που αντέχει.
Δεν χρειάζεται να σπάσεις τα όρια σου. Πήγαινε εκεί που
μπορείς και αντέχεις και το αδύνατο θα το «δώσει» η
αγάπη και η φιλανθρωπία του Θεού. Φυσικά πάντα για
ωφέλεια και σωτηρία.
Η υπομονή είναι μάταιη όταν ο σπόρος πέσει στο
τσιμέντο ή όταν η υπομονή τελικά κάνει τη μετάσταση
ακόμα μεγαλύτερη.
Όταν μας λέει κάποιος να υπομένουμε δεν το κάνουμε
ακίνητοι περιμένοντας αυτόματες αλλαγές αλλά
κάνουμε υπομονή σαν στρατιώτες στη μάχη
ακολουθώντας τα βήματα Εκείνου. Κάνουμε υπομονή ως
κίνηση σε διάλογο με τον Χριστό και όχι ως μια στάση
αναμονής για να αλλάξουν τα πράγματα χωρίς κόπο.
Ένας ζωγράφος δεν περιμένει τα χρώματα να πάνε μόνα
τους στον καμβά αν ο ίδιος δεν πάρει το πινέλο να
αρχίζει να ζωγραφίζει.
Παίρνουμε την ευθύνη της υπομονής πάντα με
πνευματική ωριμότητα και ωφέλεια διότι δεν είναι πάντα
προδοσία ή δειλία να φεύγεις.
Μπορεί η φυγή να είναι σωτήρια και για σένα και για τον
άλλον και για τις καταστάσεις γενικότερα.
Υπάρχει ένα πατερικό ρητό που λέει «Φεύγε και σώζου» ,
μπορεί η φυγή να είναι λύτρωση, μπορεί όμως να είναι
και από δειλία , εγωϊσμό και προδοσία. Και τι θα κάνω
τελικά ;; Ανάλαβε την ευθύνη και τις επιλογές σου στη
διάκριση και την προσευχή…
π. Σπυρίδων Σκουτής
Ησύχασε με την αλήθεια του Θεού μέσα σου…
Δεν χρειάζεται να ζεις μέσα στο
άγχος και τον φόβο.
Δεν είσαι εδώ κατά λάθος.
Κάποιος σε αγάπησε πριν
γεννηθείς και θέλησε να έρθεις
στην ύπαρξη.
ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΣΕΛΙΔΑ 3 από 4
ΕΤΟΣ 22Ο ΑΡΙΘΜ. ΦΥΛΛΟΥ 1097
Να υπάρξεις, για τώρα, για αιώνια. Δεν θα πεθάνεις
ποτέ, γιατί πέθανε και αναστήθηκε για σένα ο Χριστός.
Για μερικά μόνο χρόνια θα χρειαστεί να μπεις στο χώρο
και τον χρόνο, ώστε να μάθεις ότι χρειάζεσαι για το
μεγάλο ταξίδι στο Φως του Θεού.
Θα φορέσεις ρόλους, αλλά δεν θα είσαι εσύ. Θα σου
δώσουν όνομα κι αριθμό μα δεν θα είσαι εσύ.
Θα μάθεις μια δουλειά και θα ζήσεις κάπου εκεί στην γη
μα δεν θα είσαι εσύ.
Ίσως πονέσεις και πληγωθείς, μα δεν θα είσαι εσύ.
Ίσως πνιγείς σε μέριμνες και φροντίδες της γης, στο
άγχος και το φόβο μα δεν θα είσαι εσύ.
Γιατί εσύ δεν είσαι οι ρόλοι σου, η ταμπέλα που σου
έβαλαν, η ετικέτα που κρέμασαν στο μέτωπο σου, εσύ
είσαι φως, εικόνα Θεού, μέσα σου ζει ο Χριστός, είσαι
παιδί δικό Του.
Μέσα σου πάντα ήσουν καλά, ήρεμος και γαλήνιος, αλλά
ο φόβος και τα τραύματα δεν σε άφησαν να το νιώσεις
και να το καταλάβεις ότι εσύ δεν είσαι αυτό που είπαν οι
άλλοι για σένα αλλά Εκείνο που επέλεξε ο Θεός, αιώνια
δικός Του και δική Του.
Πρέπει να καταλάβεις, να νιώσεις και να αισθανθείς
ποιος είσαι, ποια είσαι, να εμπιστευτείς τον Θεό και τότε
δεν χρειάζεται να ανησυχείς για τίποτα.
Σε κρατάει αγκαλιά κι ας νομίζεις ότι περπατάς….
Αυτός ο κόσμος είναι έργο του Θεού. Η ζωή στην οποία
ήρθες δεν θα τελειώσει ποτέ, άρχισε άλλα δεν έχει τέλος
γιατί έτσι θέλησε Εκείνος.
Άρχισε να χαίρεσαι τις χαρές της ζωής, είναι δώρο…
Μη φοβάσαι τις θλίψεις, είναι μαθήματα…
Μην τρομάζεις στον θάνατο, είναι πέρασμα…
Νιώσε αυτό που στα αλήθεια είσαι, πίστεψε στο Θεό που
ονειρεύεται μέσα σου και σε θέλει χαρούμενο.
Η ειρήνη είναι μέσα σου, η αγάπη είναι μέσα σου, δεν
χρειάζεται να πας πουθενά για να βρεις τον Θεό, γιατί
είναι μέσα σου.
Η σκάλα που οδηγεί στο παράδεισο είναι μέσα στην
καρδιά σου λέει ο Αγιος Ισαάκ ο Σύρος.
Περπάτησε την.
Μην βιάζεσαι.
Σκαλί σκαλί, σιγά σιγά και ήμερα.
Δεν σε κυνηγάει κανείς, δεν σε απειλεί, δε σε φοβίζει
κανείς, είναι η δική σου σκάλα, είναι η οδός του
Ουρανού…
Σε περιμένει ο Χριστός στην άκρη της γεμάτος Φως και
Χαρά.
Δεν χρειάζεται να πας στους ουρανός να τον βρεις, ήρθε
Εκείνος στην γη.
Δεν χρειάζεται να ψάξεις αλλού να συναντηθείτε, ζει
μέσα σου, ζει στον αδελφό σου, ζει στην Εκκλησία Του,
που είναι όλο το Σύμπαν.
Κοίτα μέσα σου και πάρε ανάσες από την Πνοή του Θεού
που ανασαίνει στην ψυχή σου.
Εκείνος ήταν, είναι και θα είναι πάντα εκεί, φρόντισε να
μην λείπεις εσύ.
π. λίβυος
Ι. Ν. ΑΓΙΟΥ ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΟΝΟΣ
ΚΥΡΙΑΚΗ 20 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2022
Ο Εγωισμός φταίει…
Όταν κάποιος μας αδικήσει μ’
οποιονδήποτε τρόπο, με συκοφαντίες, με
προσβολές, να σκεπτόμαστε ότι είναι
αδελφός μας που τον κατέλαβε ο
αντίθετος. Έπεσε θύμα του αντιθέτου. Γι’
αυτό πρέπει να τον συμπονέσομε και να
παρακαλέσουμε τον Θεό να ελεήσει κι
εμάς κι αυτόν» κι ο Θεός θα βοηθήσει και τους δύο. Αν,
όμως οργισθούμε εναντίον του τότε ο αντίθετος από
κείνον θα πηδήσει σ’ εμάς και θα μας παίζει και τους δύο.
Όποιος κατακρίνει τους άλλους, δεν αγαπάει τον Χριστό.
Ο εγωισμός φταίει. Από κει ξεκινάει η κατάκριση. Ας
υποθέσομε ότι ένας άνθρωπος βρίσκεται μόνος του στην
έρημο. Δεν υπάρχει κανείς. Ξαφνικά ακούει κάποιον από
μακριά να κλαίει και να φωνάζει. Πλησιάζει κι αντικρίζει
ένα φοβερό θέαμα: μία τίγρης έχει αρπάξει έναν
άνθρωπο και τον καταξεσχίζει με μανία. Εκείνος
απελπισμένος ζητάει βοήθεια. …; Τι να κάνει, για να τον
βοηθήσει; Μήπως θα πάρει καμιά πέτρα να την ρίξει
στον άνθρωπο και να τον αποτελειώσει; «Όχι, βέβαια!»,
θα πούμε. Κι όμως αυτό είναι δυνατόν να γίνει όταν δεν
καταλαβαίνομε ότι ο άλλος που μας φέρεται άσχημα
κατέχεται από τον διάβολο, την τίγρη. Μας διαφεύγει ότι,
όταν κι εμείς τον αντιμετωπίζομε χωρίς αγάπη, είναι σαν
να του ρίχνομε πέτρες πάνω στις πληγές του, οπότε του
κάνομε πολύ κακό και η «τίγρης» μεταπηδάει σ’ εμάς και
κάνομε κι εμείς ό,τι εκείνος και χειρότερα.
Τότε, λοιπόν ποια είναι η αγάπη που έχομε για τον
πλησίον μας και πολύ περισσότερο για τον Θεό; Να
αισθανόμαστε την κακία του άλλου σαν αρρώστια που
τον βασανίζει και υποφέρει και δεν μπορεί να απαλλαγεί.
Γι’ αυτό να βλέπομε τους αδελφούς μας με συμπάθεια
και να τους φερόμαστε με ευγένεια λέγοντας μέσα μας
με απλότητα το «Κύριε Ιησού Χριστέ», για να δυναμώσει
με τη θεία χάρη η ψυχή μας και να μην κατακρίνομε
κανένα. Όλους για αγίους να τους βλέπομε.
Άγιος Πορφύριος
Και όταν γίνεις αγάπη είσαι και Άγιος...
Παλεύουμε να γίνουμε τέλειοι και στο τέλος μας τρώει η
νεύρωση της τελειότητας, την οποία
τελικά δεν φτάνουμε ποτέ. Δεν έχει
νόημα να γίνεις τέλειος αλλά να είσαι
πραγματικός και ανθρώπινος. Όταν το
καταφέρεις αυτό έχεις ήδη ξεκινήσει το ταξίδι για την
Αγιότητα. Ο Άγιος δεν είναι τέλειος, είναι όμως ένας
συνειδητοποιημένος ατελής και βαθιά αγαπημένος.
Αγιότητα σημαίνει «αγαπώσα καρδιά». Και όταν ξέρεις
σε βάθος ποιος είσαι, τότε ξέρεις και ποιος πρέπει να
γίνεις: «Ο αγαπημένος του Αγαπημένου»!!!.
Η βαθιά συνειδητοποίηση της αμαρτωλότητας είναι το
κλειδί που ανοίγει τις Πύλες της Βασιλείας των Ουρανών.
Να ξέρεις ποιος είσαι. Να ξέρεις Ποιος σε έκανε και που
πηγαίνεις.Οι Άγιοι δεν ήθελα να γίνουν Άγιοι, ήθελαν να
γίνουν Αγάπη. Και όταν γίνεις αγάπη είσαι και Άγιος..!
π. Σπυρίδων Σκουτής
ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΣΕΛΙΔΑ 4 από 4
ΕΤΟΣ 22Ο ΑΡΙΘΜ. ΦΥΛΛΟΥ 1097
Σιωπή: Η μητέρα όλων των αρετών
Σιωπάτε, γέρνετε το κεφάλι σας και να
λέτε την ευχή μέσα στην καρδία σας.
Φύλαξε τη γλώσσα σου, φύλαξε τους
οφθαλμούς σου, φύλαξε την ακοή σου
και δεν θα μπορεί να σε πειράξει ο σατανάς.
Πάσα αρετή δια της σιωπής έρχεται και πάσα κακία δια
της σιωπής φεύγει. Πρώτα θα κλείσεις το στόμα σου και
τότε θα φύγει ο θυμός, η ζήλεια, η κατάκριση, αντιλογία,
η υπερηφάνεια, η παρακοή και όλα τα κακά. Και με τη
σιωπή πάλι, έρχονται όλα τα καλά: η ειρήνη, η χαρά, η
κατάνυξη, η ταπείνωση και η Χάρις του Θεού. Η εν
γνώση σιωπή, φέρνει στον άνθρωπο δάκρυα κατανύξεως.
Αυτά τα δάκρυα θα ξεπλύνουν όλα τα φαρμάκια που
έφεραν η καταραμένη οίηση και η υπερηφάνεια και οι
έπαινοι των ανθρώπων. Εάν με γνώση σιωπά κανείς, θα
γίνει κατανυκτικός. Και όταν δεν έχει εργασία, η σιωπή
τον αναγκάζει και τον βάζει από μέσα του να γυρεύει
καμιά γωνίτσα, σε ένα ήσυχο μέρος και να καθίσει με
σεμνότητα, συμμαζεμένος – συμμαζεμένος, ένα
κουβαράκι και να φωνάζει το όνομα του Χριστού. Το τι
αισθάνεται, τι γλυκύτητα απολαμβάνει, μόνο εκείνος την
καταλαβαίνει, που τα εργάζεται αυτά… Εκείνος που
σιωπά, είναι όλο χαρά και αγαλλίαση.
Η σιωπή είναι τριών ειδών: υπάρχει σιωπή που γίνεται
από περιφρόνηση, δηλ. περιφρονείς τον άλλον και δεν
του μιλάς. Υπάρχει σιωπή που γίνεται, όταν είναι κανείς
θυμωμένος ή στενοχωρημένος. Υπάρχει και η σιωπή που
γίνεται κατά Θεό.
Άγιος Άνθιμος ο εν Χίω
Δίκτυο Προσευχής
Από την Κυριακή 5 Ιουλίου 2015 και κάθε
βράδυ 11.00–12.00, όσοι θέλουμε, να κάνουμε στο σπίτι
μας την Παράκληση στην Παναγία μας και την Ευχή,
για όλα τα δύσκολα που συμβαίνουν καθημερινά στον
τόπο μας, την Πατρίδα μας και το Λαό μας αλλά και σε
κάθε ψυχή που ζει ανάμεσά μας και γύρω μας.
«Διάσωσον από κινδύνων τους δούλους σου,
Θεοτόκε, ότι πάντες μετά Θεόν εις σέ καταφεύγομεν,
ώς άρρηκτον τείχος και προστασίαν.»
Ἐπισκεφθεῖτε τὴν ἱστοσελίδα τῆς Ἐνορίας μας:
http://saintpanteleimochania.wordpress.com
Εφημερίδα ΔΙΑΚΟΝΙΑ
ΙΕΡΟΥ ΝΑΟΥ
ΑΓΙΟΥ ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΟΝΟΣ
ΑΜΠΕΡΙΑΣ ΧΑΝΙΩΝ
ΥΠΕΥΘΥΝΟΙ ΥΛΗΣ:
Πρωτ π.ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ
ΚΑΤΑΠΙΔΗΣ
Πρωτ.π.ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ
ΚΟΥΔΟΥΜΝΑΚΗΣ
ΤΗΛ. ΙΕΡΟΥ ΝΑΟΥ: 28210-
43053
Ι. Ν. ΑΓΙΟΥ ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΟΝΟΣ