Professional Documents
Culture Documents
"სიჩუმე" - ბეკა ფიცპატრიკი
"სიჩუმე" - ბეკა ფიცპატრიკი
ბეკა ფიცპატრიკი
სიჩუმე
2 მკითხველთა ლიგა
პროლოგი
ქოლდვოთერი, მენი
სამი თვის წინ
პრიალა შავი „აუდი“ სასაფლაოს ზემოთ მდებარე ავტოსად-
გომზე გაჩერდა. თუმცა, მანქანაში მჯდომ არც ერთ კაცს მიცვა-
ლებულთათვის პატივის მიგების სურვილი არ ჰქონია. უკვე
შუაღამეს გადაცდენოდა და აქაურობაც ოფიციალურად დაკეტი-
ლიყო. ირგვლივ უცნაური, მოღუშული მოჩვენების მსგავსი ზაფ-
ხულის ნისლი იდგა. მთვარეც კი, რომელიც უკვე ვიწროვდებო-
და, მოხუჭულ თვალს წააგავდა. სანამ გზის მტვერი ჩაცხრებო-
და, მძღოლი მანქანიდან გადმოხტა და უკანა კარი გააღო.
პირველად ბლეიქლი გადმოვიდა. მაღალი, შენაცრისფრე-
ბულთმიანი კაცი იყო და მტკიცე, კუთხოვანი სახე ჰქონდა. ადა-
მიანის თვალში დაახლოებით ოცდაათი წლის იქნებოდა, თუმცა
ნეფილიმები ბევრად დიდხანს ცხოვრობდნენ. მას მოჰყვა მეორე
ნეფილიმი, სახელად ჰენკ მილარი. ჰენკი უჩვეულოდ მაღალი,
ქერათმიანი და ლურჯთვალება კაცი იყო. გამოხედვაში რაღაც
ქარიზმატული ჰქონდა. მის ცხოვრებისეულ კრედოს „სამარ-
თლიანობა შემწყნარებლობაზე უპირატესია“ წარმოადგენდა.
სწორედ ამგვარი ხედვით მან ბოლო რამდენიმე წელიწადში ნე-
ფილიმებს შორის საგრძნობ ძალაუფლებას მიაღწია. მას უწო-
დებდნენ სამართლიანობის მუშტს, რკინის მუშტს, ყველაზე ხში-
რად კი შავ ხელს. თავისი ხალხის თვალში ის ერთგვარი ლიდე-
რი, მხსნელი იყო. უფრო ვიწრო წრეებში მას სისხლიან ხელა-
დაც კი მოიხსენიებდნენ. თუმცა, მხოლოდ ჩურჩულით თუ უწო-
3 მკითხველთა ლიგა
დებდნენ სისხლიან დიქტატორს - აბსოლუტური ძალაუფლებით,
კონკურენტის გარეშე. თავად ჰენკის იმედი ჰქონდა, რომ ოდეს-
მე ამ ჭორებს გაამართლებდა.
ჰენკიმ ნაბიჯი წინ წადგა და სიგარეტს მოუკიდა. ღრმად მოქა-
ჩა და თქვა: - ჩემები მზად არიან?
- ათი კაცი ტყეშია, ჩვენ ზევით, - უპასუხა ბლეიქიმ, - ათიც
მანქანებში, ორივე გასასვლელთან. კიდევ ხუთი სასაფლაოს
სხვადასხვა წერტილში იმალება, სამი მავზოლეუმში, ორიც ღო-
ბის გასწვრივ. მეტნი რომ ვიყოთ, აუცილებლად დავიწვებოდით.
თან, ვისაც დღეს ხვდებით, ისიც წესით თავისი ხალხით მოვა.
ჰენკიმ სიბნელეში გაიღიმა. - ო, ეგ ძალიან მეეჭვება.
ბლეიქლიმ თვალები დაახამხამა. - თქვენი საუკეთესო ოცდა-
ხუთი ნეფილიმი ერთი კაცისთვის შეკრიბეთ?
- კაცისთვის არა, - შენიშნა ჰენკიმ. - არ მინდა, ამაღამ რაიმე
შეგვეშალოს.
- ჩვენ ნორა გვყავს. თუ სიტუაცია გართულდება, ის უბრა-
ლოდ ტელეფონზე დაალაპარაკეთ. ამბობენ, ანგელოზები შეხე-
ბას ვერ გრძნობენ, მაგრამ ემოციებთან დიდი ბოდიში. დარწმუ-
ნებული ვარ, გოგონას ყვირილი მასზე იმოქმედებს. ამ დროის-
თვის დეგერი უკვე მზად იქნება.
ჰენკი ბლეიქლის მიუბრუნდა და დინჯად, შემფასებლურად
გაუღიმა. - ნორასთან დეგერია? ეგ ხომ სრულ ჭკუაზე არ არის.
- თქვით, რომ გინდოდათ სულით გაგეტეხათ.
- ეგრე ვთქვი? - ჩაილაპარაკა ჰენკიმ. ნორა ოთხი დღის წინ
დელფიკის გასართობ პარკში ერთ-ერთი ფარდულიდან მოიტა-
ცა და მას მერე სურდა მისთვის რამდენიმე გაკვეთილი ესწავ-
ლებინა. პირველი - არასოდეს დაემცირებინა ჰენკი თავისი
ხალხის წინ. მეორე - პატივი ეცა ნეფილიმური წარმომავლობის-
თვის. და ყველაზე მნიშვნელოვანი - პატივი ეცა საკუთარი მა-
მისთვის.
4 მკითხველთა ლიგა
ბლეიქლიმ ჰენკის პატარა მექანიკური მოწყობილობა გადას-
ცა, რომელსაც ცენტრში მისტიკური ლურჯი ღილაკი ჰქონდა. -
ჯიბეში ჩაიდეთ. როცა ამ ღილაკს დააჭერთ, თქვენი ხალხი მოქ-
მედებას დაიწყებს.
- ეშმაკისეული ძალით არის გაჯერებული? - იკითხა ჰენკიმ.
თანხმობის ნიშნად თავი დაუქნია. - რა თქმა უნდა. მისი აქტი-
ვაციით ანგელოზის დროებით გაუვნებლებას შეძლებთ. ეს პრო-
ტოტიპია და, შესაბამისად, მოქმედებაში არასდროს მინახავს.
კარგი, აქ დიდხანს ვეღარ დავრჩები.
- ვინმესთან რამე ხომ არ გითქვამს?
- მიბრძანეთ, რომ არაფერი მეთქვა.
კმაყოფილმა ჰენკიმ მოწყობილობა ჯიბეში ჩაიდო. - წარმატე-
ბები მისურვე, ბლეიქლი.
მეგობარმა მხარზე ხელი მოუთათუნა. - არ დაგჭირდებათ.
ჰენკიმ სიგარეტი გვერდზე გადააგდო და სასაფლაოსკენ მი-
მავალ ქვის კიბეებზე დაეშვა. ნისლი აქაურობას კიდევ უფრო
იდუმალს ხდიდა. ჰენკის სურდა, რომ ანგელოზს პირველი შეხ-
ვედროდა. ზემოდან მოჰქცეოდა. ამასთან, თავისი კარგად გაწ-
ვრთნილი ხალხის დიდი იმედიც ჰქონდა.
კიბეების ძირთან ჰენკიმ თვალი მოავლო სასაფლაოს, რომე-
ლიც ბოლო პერიოდში საგრძნობლად გაზრდილიყო. აქაურობა
მხოლოდ საფლავის ქვებს ეკავა და სულაც არ იყო გასაკვირი,
რომ ბლეიქლის შეხვედრის ადგილად სწორედ ეს სასაფლაო
აერჩია, სადაც კაციშვილი ვერ გაიგებდა ამ საღამოს მომხდარი
ამბების შესახებ.
აი, გამოჩნდა. ანგელოზი ერთ-ერთ ქვას მიჰყუდებოდა. ჰენ-
კის დანახვაზე გასწორდა. ჩვეული შავი სამოსი ეცვა, შავი ფე-
რისვე მოტოციკლისტის ტყავის ქურთუკით. უკვე რამდენიმე
დღე წვერი არ გაეპარსა, თმაც უაზროდ აჩეჩოდა. ტუჩების ირ-
5 მკითხველთა ლიგა
გვლივ ღარები ეტყობოდა. რა გასაკვირია. როგორც ჩანს, შეყ-
ვარებულის გაუჩინარებას გლოვობდა.
- მთლად კარგად ვერ გამოიყურები... პაჩი. ასე გქვია, ჰო? -
უთხრა ჰენკიმ და მისგან რამდენიმე ფუტის მოშორებით გაჩერ-
და.
ანგელოზმა გაუღიმა, მაგრამ ეს არ იყო სასიამოვნო ღიმილი.
- მე კი მეგონა, შენი სისხლის და ხორცის გასაჭირი იმდენად შე-
გაწუხებდა, რომ რამდენიმე უძილო ღამეს გაატარებდი, მაგრამ
როგორც ჩანს, თავს მშვენივრად გრძნობ.რიქსონი ყოველთვის
ამბობდა, რომ გულცივი ტიპი იყავი.
ჰენკიმ შეურაცხყოფა ჩაყლაპა და არაფერი უპასუხა. რიქსო-
ნი დაცემული ანგელოზი იყო, რომელიც ყოველ წელს, ჩეშვანის
თვეში, მის სხეულს ეპატრონებოდა. ეს საშინელი პერიოდი იყო.
მისი წასვლის შემდეგ კი, ჰენკის სამყაროში ვეღარაფერი აში-
ნებდა. - აბა? რისთვის მიხმე? იმედია, აქ მოსვლა ღირდა.
- შინ გეწვიე, მაგრამ როგორც ჩანს, კვალს კუდით კარგად
შლი და ოჯახიც შენთან ერთად გადაგიმალავს, - თქვა ანგელოზ-
მა ჩუმი, დინჯი ხმით, რომლის ამოცნობაც ჰენკიმ ბოლომდე ვერ
მოახერხა. ეს იყო რაღაც შუალედური აბუჩად აგდებასა და
ზიზღს შორის.
- მაინც მეგონა, რომ აჩქარდებოდი. როგორ ამბობთ დაცემუ-
ლი ანგელოზები? თვალი თვალის წილ, ხომ? - ჰენკი ვერ ხვდე-
ბოდა, ხიბლავდა ანგელოზის გულცივობა თუ აღიზიანებდა. ყო-
ველ შემთხვევაში, იმედი ჰქონდა, რომ გააღიზიანებდა და მის
პროვოცირებას მოახდენდა. სულ მცირედი მიზეზი სჭირდებოდა,
რომ თავისი ხალხისთვის დაეძახა. მერე კი, სისხლიანი აბაზა-
ნაც არ იყო გამორიცხული. - მოდი, სასიამოვნო საუბრის ეტაპი
მალევე გავიაროთ და საქმეზე გადავიდეთ.
ანგელოზმა მხრები აიჩეჩა. - როგორც ვხედავ, ქალიშვილის
წვალებამ დიდად არ შეგაწუხა.
6 მკითხველთა ლიგა
ჰენკის სახეზე კუნთები მოუდუნდა. - ჩვენ ამაზე არ შევთან-
ხმებულვართ.
- მე შენ სასურველ ინფორმაციას მოგაწვდი, - უპასუხა ანგე-
ლოზმა, თან თვალებმა ცივად გაუელვა.
- მაგრამ ჯერ ნორა უნდა გაუშვა. ახლავე დაურეკე შენს
ხალხს.
- გარანტია მჭირდება, რომ ჩემთან ხანგრძლივ ურთიერთო-
ბას დათანხმდები. ამიტომ, იქამდე მეყოლება ჩემთან, სანამ ჩვე-
ნი შეთანხმებიდან გამომდინარე, სათანადო ინფორმაციას არ
მივიღებ.
ანგელოზს ტუჩის კუთხეები ოდნავ შეუტოკდა, თუმცა ამას ღი-
მილს ვერ უწოდებდით. მასში აშკარად რაღაც მრისხანება შეიმ-
ჩნეოდა.
- აქ მოსალაპარაკებლად არ მოვსულვარ.
- შენი პოზიცია ასეთი საუბრის უფლებას ნამდვილად არ გაძ-
ლევს, - ჰენკიმ ხელი გულის ჯიბეში ჩაიყო და მობილური
ამოიღო. - მოთმინება მეწურება. თუ ჩემი დროის ხარჯვას
ტყუილად აპირებ, ეს ღამე შენი გოგონასთვის უსიამოვნოდ დას-
რულდება. ერთი ზარი და, იცოდე, მშიერი დარ...
მაგრამ, სანამ მუქარას დაასრულებდა, უეცრად ჰენკიმ
თვალწინ გაელვება იგრძნო, მეორე წამს კი უკვე ყელზე მოჭე-
რილ თითებს ებრძოდა. თვალებზე სიშავე გადაეფარა.
- მოდი, ჩვენ ასე მოვიქცეთ, - წაისისინა ანგელოზმა. ჰენკიმ
ხმამაღლა ყვირილი სცადა, მაგრამ ყელი გადაკეტილი ჰქონდა.
ფეხი მოიქნია, გთუმცა ისიც უმიზნოდ. ანგელოზი მისთვის ზედ-
მეტად ძლიერი იყო. სურდა ჯიბეში საგანგაშო ღილაკს მისწვდო-
მოდა, მაგრამ ვერაფერს ახერხებდა. ანგელოზს მისთვის სასუნ-
თქი გზები გადაეკეტა. თვალების ნაცვლად ორი წითელი წერტი-
ლი კიაფობდა. ჰენკი ძირს ეგდო, ის კი ზემოდან მოჰქცეოდა.
7 მკითხველთა ლიგა
ამ რთულ მომენტში ჰენკიმ ანგელოზის გონებამდე მიღწევა და
მისი დაჰიპნოზება სცადა. მთელი ყურადღება მოიკრიბა და გო-
ნების ძალა მისკენ მიმართა. - შეეშვი ჰენკ მილარს... ახლავე
თავი დაანებე...
- გონებრივი თამაშები? - ჩაიცინა ანგელოზმა. - მაგით თავს
დიდად ნუ შეიწუხებ. მიდი, დარეკე, - უბრძანა მან. - თუ უახლოეს
ორ წუთში გაათავისუფლებენ, უმტკივნეულოდ მოგკლავ. დრო-
ის გაწელვის შემთხვევაში კი, ნაწილ-ნაწილ დაგგლეჯ და დამი-
ჯერე, ამას უდიდესი სიამოვნებით გავაკეთებ.
- ვერ... მომკლავ... - ჩაიხრიალა ჰენკიმ.
ლოყასთან რაღაც ცივის შეხება იგრძნო, მაგრამ ძლიერი
ტკივილი არ უგრძნია. სასულე გადაკეტილი ჰქონდა, ხმას ვე-
ღარ იღებდა. ყელში საშინელი, მწველი შეგრძნება უვლიდა და
გრძნობდა საკუთარ ოფლს შერწყმული სისხლის სუნს.
- ყოველ ჯერზე თითო ნაჭერი, - ისევ წაისისინა ანგელოზმა
და ჰენკის თვალწინ რაღაც ნაცნობი გაკრთა. თვალები გაუფარ-
თოვდა. ეს მისი კანი იყო!
- შენს ხალხს დაუძახე, - ისევ უბრძანა ანგელოზმა, ამჯერად
ბევრად მცირედი მოთმინებით.
- ვე-ერ ვლა-აპარაკობ, - აღმოხდა ჰენკის. ოხ, იმ ღილაკს
რომ მისწვდომოდა...
- „ფიცის წინაშე“ მომეცი სიტყვა, რომ ახლავე გაუშვებ და
ლაპარაკის საშუალებას მოგცემ, - მარტივად მისწვდა ჰენკის
გონებას ანგელოზის მუქარა.
დიდ შეცდომას უშვებ, ბიჭო, ფიქრებითვე უპასუხა ჰენკიმ და
თითებით, როგორც იქნა, ჯიბეში ჩადებულ ღილაკს შეეხო.
ანგელოზმა ხახისმიერი ბგერები ამოუშვა, სასწრაფოდ დას-
წვდა საიდუმლო მოწყობილობას და შორს ნისლში მოისროლა.
- გააკეთე, რაც გიბრძანე, თორემ შემდეგი შენი მკლავი იქნება.
8 მკითხველთა ლიგა
- მე თავდაპირველი შეთანხმების ერთგული ვიქნები, - მიუგო
ჰენკიმ. - მას სიცოცხლეს შევუნარჩუნებ და დავივიწყებ ჩონსი
ლანჟის მკვლელობის გამო აღძრულ შურისძიების სურვილს,
თუკი სათანადო ინფორმაციას მომაწვდი. მანამდე კი, ვფიცავ,
აღთქმას ვდებ, რომ ჰუმანურად მოვეპყრობი.
ანგელოზმა ჰენკის თავი მიწაზე დაარტყმევინა. ტკივილსა და
გულისრევას შორის ჰენკიმ გაიგო ანგელოზის სიტყვები: კიდევ
ხუთ წუთსაც არ დავტოვებ შენთან. დრო მომეცი და მიიღებ რაც
გინდა.
ჰენკიმ ანგელოზის მხარსუკან გახედვა სცადა, მაგრამ მხო-
ლოდ საფლავის ქვებს მოჰკრა თვალი. მისი კაცები ჯერ მათ ვერ
ხედავდნენ. არ სჯეროდა, რომ ანგელოზს მისი მოკვლა შეეძლო
- ის ხომ უკვდავი იყო, მაგრამ არ მოეშვებოდა, სანამ ისე არ
დაასახიჩრებდა, რომ გვამს დამსგავსებოდა.
ტუჩები დაძაბა და ანგელოზს თვალებში ჩახედა. არასოდეს
დავივიწყებ, რა ხმამაღლა ყვიროდა, როცა მიმყავდა. იცი, რომ
გამუდმებით შენ გეძახდა? მხოლოდ შენ. ამბობდა, რომ მის გა-
მოსახსნელად მოხვიდოდი. ასე გასტანა რამდენიმე დღეს. მერე
კი, ნელ-ნელა შეეგუა, რომ არ მიაკითხავდი.
აკვირდებოდა, როგორ მუქდებოდა ანგელოზის სახე. მხრები
უთრთოდა, თვალები მრისხანებით ანთებოდა. კინაღამ გათიშა
და გონება დააკარგვინა, მაგრამ ჰენკი ნელ-ნელა აზრზე მო-
დიოდა. შორიდან ჩქარი ნაბიჯის ხმა მოესმოდა. ნეფილიმის
ხალხის ნაბიჯის ხმა.
- მო-ო-ომაშორეთ! - წამოიხრიალა მაშინვე, როგორც კი ან-
გელოზი მოსცილდა. თითქოს ყველა ნერვი მრისხანების ცეც-
ხლით ანთებოდა. ვერ გრძნობდა ხორცს. მხოლოდ აჩეხილი
ძვლების გროვაღა დარჩენოდა. რაღაც მომენტში საკუთარი ხე-
ლი დაიჭირა. არა, ხორცი არ ჰქონდა. ანგელოზი მის ნაწილ--
ნაწილ დაგლეჯას ლამობდა.
9 მკითხველთა ლიგა
ნაბიჯის ხმა ახლოვდებოდა, მაგრამ ანგელოზი ჯერ ისევ აქ
იყო.
ჰენკიმ სასტიკი ხმით წამოიღრიალა: - ბლეიქლიიი!
- ახლავე მოაშორეთ! - გაისმა ბლეიქლის ბრძანება.
ანგელოზი ჰენკის მალევე ააწყვიტეს. აქოშინებული ჰენკი
ჯერ ისევ მიწაზე იწვა. სისხლით იყო მოთხვრილი და უღონოდ
ცდილობდა წამოდგომას. საკუთარი უსუსურობისადმი ზიზღით
იყო სავსე და გრძნობდა თავისი ხალხის უჩვეულო, საშინელ
მზერას. იცოდა, რომ ამ ჭრილობების შეხორცებას, თუნდაც ეშ-
მაკისეული ძალებით, მთელი დარჩენილი კვირა დასჭირდებო-
და.
- წავიყვანოთ, სერ?
ჰენკიმ ტუჩები ცხვირსახოცით მოიწმინდა. მოგლეჯილი ტუჩი
საძაგლად ეკიდა. - არა. უნდა გამოვიყენოთ. დეგერს უთხარით,
რომ გოგოს უახლოესი ორმოცდარვა საათის განმავლობაში
მხოლოდ წყალი მისცეს. - ჰენკის სუნთქვა ოდნავ დაურეგულირ-
და. - თუ ჩვენს ბიჭს თანამშრომლობა არ შეუძლია, ამის საფა-
სურს გოგონა გადაიხდის.
ბლეიქლიმ თავი დაუქნია, ზურგით შეტრიალდა და ტელე-
ფონს ჩააჩერდა.
ჰენკიმ სისხლიანი კბილი გადმოაფურთხა, ყურადღებით და-
აკვირდა მას და მერე ჯიბეში ჩაიდო. ანგელოზის თვალებს უყუ-
რებდა. მათში მხოლოდ უსაზღვრო ბრაზს და შეკრულ მუშტს ხე-
დავდა. - კიდევ ერთხელ ვიმეორებ ჩვენი ფიცის პირობებს, რომ
რაიმე გაუგებრობა არ გვქონდეს. ჯერ დაცემული ანგელოზების
ნდობას დაიბრუნებ, შეუერთდები მათ რიგებს...
- მოგკლავ! - ჩუმი გაფრთხილებით წარმოთქვა ანგელოზმა.
ფიქრი იმისა, რომ ხუთ კაცს ჰყავდა შეპყრობილი, უკვე აღარ
აწუხებდა. მომაკვდინებელი სიმშვიდით იდგა, თვალებში კი შუ-
10 მკითხველთა ლიგა
რისძიების წყურვილი ედგა. რაღაც მომენტში ჰენკიმ სადღაც
მუცლის სიღრმეში მცირედი შიშიც იგრძნო.
მერე ისევ ცივ ინდიფერენტულობას დაუბრუნდა. - დღეის შემ-
დეგ მათ ყველა ნაბიჯს გააკონტროლებ და პირდაპირ მე მომახ-
სენებ.
- დღეიდან ვფიცავ, - მძიმე სუნთქვას ამოაყოლა სიტყვები ან-
გელოზმა, - არ მოვისვენებ, სანამ მკვდარს არ გიხილავ.
- ტყუილად დროს დახარჯავ. მე მაინც ვერ მომკლავ. ალბათ,
დაგავიწყდა, რა არის ნეფილიმის უკვდავობის წყარო, არა?
მის კაცებს მხიარული ჩურჩულის ტალღამ გადაუარა. - და
როცა გადავწყვეტ, რომ საკმარისი ინფორმაცია მომაწოდე
საიმისოდ, დაცემულმა ანგელოზებმა ჩეშვანის დროს ნეფილი-
მების სხეულების დაუფლება რომ ვეღარ შეძლონ...
- რასაც მას დაუშავებ, იცოდე, ათმაგად გაზღვევინებ.
ჰენკის ღიმილი ოდნავ დაეტყო. - რა საჭიროა ზედმეტი სენტი-
მენტები? როცა მასთან საქმეს მოვრჩები, შენი სახელიც კი არ
ემახსოვრება.
- ეს მომენტი დაიმახსოვრე, - გამყინავი მგზნებარებით შესძა-
ხა ანგელოზმა. - ეს შენთვის საბედისწერო დღედ იქცევა.
- კარგი, საკმარისია, - მოკლედ მოუჭრა ჰენკიმ და ხელი ამ-
რეზით აიქნია. თავად მანქანისკენ დაიძრა, თავის ხალხს კი გას-
ძახა, - დელფიკის პარკში წაიყვანეთ, რაც მალე დაუბრუნდება
დაცემულ ანგელოზებს, მით უკეთესი.
- ჩემს ფრთებს მოგცემ.
ჰენკი გზად შეჩერდა. თითქოს დარწმუნებული არ იყო, რა
მოესმა. მერე კი სიცილი წასკდა. - რაა?
- დაიფიცე, რომ ნორას ახლავე გაუშვებ და ჩემი ფრთები შენი
იქნება.
ანგელოზს მოტეხილი, დამარცხების დამადასტურებელი ხმა
ჰქონდა, რაც ჰენკის ყურებში მუსიკად ჩაიღვარა.
11 მკითხველთა ლიგა
- შენი ფრთები რაში გამომადგება? - კუშტად იკითხა ჰენკიმ,
მაგრამ ანგელოზმა მისი დაინტერესება იგრძნო. აქამდე ჯერ
არც ერთ ნეფილიმს არ დაუძვრია ანგელოზისთვის ფრთები. ეს
იქნებოდა უდიდესი მოვლენა მის წრეში და ეს ამბავი ნეფილიმე-
ბის ყველა ოჯახს მისწვდებოდა.
- რაღაცაზე ფიქრობ, - სიფრთხილით შენიშნა ანგელოზმა.
- სიტყვას ვდებ ფიცის წინაშე, რომ ჩეშვანამდე გავუშვებ, -
ჰენკი ყოველ სიტყვას ყურადღებით წონიდა. იცოდა, რომ
სიამოვნების ეს პროცესი უნდა გაეხანგრძლივებინა.
- არასაკმარისი შეთავაზებაა.
- შენი ფრთები შესაძლოა მშვენიერი ნადავლი გამოდგეს,
მაგრამ მე დიდი გეგმები მაქვს. კარგი, ჩემი საბოლოო სიტყვა -
გოგონას ზაფხულამდე გავუშვებ. - შემდეგ მობრუნდა, გზას გა-
უყვა და თავისი ჭარბი ენთუზიაზმიც დააცხრო.
- მოვრიგდით, - საკმაოდ მინდობილად წარმოთქვა ანგე-
ლოზმა და ჰენკიმ ოდნავ ამოისუნთქა.
შემობრუნდა. - ეს როგორ უნდა გავაკეთოთ?
- შენი კაცები ამაცლიან.
ჰენკიმ წინააღმდეგობის გასაწევად პირი გააღო, მაგრამ ან-
გელოზმა შეაწყვეტინა. - საკმაოდ ძლიერები ჩანან. თუ წინააღ-
მდეგობას არ გავუწევ, ცხრა-ათი კაცი მომერევა. მერე დელფიკ-
ში დავბრუნდები და ვიტყვი, რომ ფრთები მთავარანგელოზებმა
დამაძრეს. ოღონდ, იცოდე, ჩვენი კავშირის შესახებ არავინ არ
უნდა გაიგოს, - გააფრთხილა ბოლოს. ჰენკიმ ნატკენი ხელიდან
ბალახზე, ფეხთან რამდენიმე წვეთი სისხლი დაყოვნების გარეშე
დაღვარა. - სიტყვას ვდებ ჩემი ფიცის წინაშე, რომ ნორას ზაფხუ-
ლის ბოლომდე გავათავისუფლებ. თუ სიტყვას გავტეხ, სიკ-
ვდილს ვინატრებ და დავუბრუნდები იმ მტვერს, საიდანაც დავი-
ბადე.
12 მკითხველთა ლიგა
ანგელოზმა პერანგი გადაიძრო, მუხლებზე დაეშვა და ხელე-
ბი მოხარა. ჰენკის მისი ეს სიმამაცე ერთდროულად სძულდა და
აღაფრთოვანებდა. - საქმეს შეუდექით, - უთხრა ანგელოზმა.
ჰენკი ამას თავადვე დიდი სიამოვნებით გააკეთებდა, მაგრამ
სიფრთხილემ სძლია. დარწმუნებული არ იყო, რომ მასში ეშმა-
კისეული ძალა არ იყო დარჩენილი. თუკი ანგელოზს ის ადგი-
ლი, სადაც ფრთები ეზრდებოდა, მართლაც ისეთი მგრძნობიარე
ჰქონდა, როგორც ამბობდნენ, მაშინ ის თავს მალევე გაყიდდა.
აქამდე მოსვლას ძალიან დიდი ხანი მოუნდა და ახლა გარისკვა
წაგების ტოლფასი იქნებოდა.
ჰენკიმ იმედგაცრუება დამალა და თავის ხალხს მიმართა, -
ანგელოზს ფრთები დააცალეთ და აქაურობა მიალაგეთ. მერე
დელფიკის ჭიშკართან მიიყვანეთ და დარწმუნდით, რომ მიაგნე-
ბენ. ფრთხილად იყავით, არავინ არ უნდა შეგამჩნიოთ. - ოხ,
როგორ უნდოდა, რომ ანგელოზისთვის თავისი საფირმო ნიშანი
- შეკრული მუშტი დაერტყა, მაგრამ ის მართალი იყო, მათ შო-
რის კავშირის არსებობაზე არავის არ უნდა სცოდნოდა.
- ბლაით, ძვირფასო, როგორც კი შენი შეტყობინება მივიღე,
მაშინვე წამოვედი. ოჯახთან ერთად ვისვენებდი, მაგრამ ახლა
უკვე აეროპორტში ვარ. პირველივე რეისს გამოვყვები. ყველა-
ფერი მითხარი. რას ნიშნავს, მოიტაცეს? დარწმუნებული ხარ?
პოლიცია რას ამბობს? - შემდეგ პაუზა აიღო, მოსაუბრის აღელ-
ვებულ ქვითინს მოუსმინა და განაგრძო, - მისმინე, მე შენთან
ვარ. იცოდე, ნორას საპოვნელად ყველაფერს გავაკეთებ.
13 მკითხველთა ლიგა
1 თავი
17 მკითხველთა ლიგა
არდადეგებმა და როგორ დაიწყო ახალი? კი, დეზორიენტირებუ-
ლი ვარ, მაგრამ არა სულელი. ეს შეუძლებელია.
მაგრამ, ესეც რატომ უნდა მატყუებდეს?
ფარნის შუქი დაბლა დაეშვა, მე კაცს გავხედე და პირველად
აღვიქვი სრული სურათი. კაცს გაქექილი ჯინსის შარვალი ეცვა.
სახეზე რამდენიმე დღის გაუპარსავი წვერი მოზრდოდა. გრძელი
და ჭუჭყიანი ფრჩხილები ჰქონდა. საშინლად ჰგავდა იმ მაწანწა-
ლას, რომელიც ზაფხულში სარკინიგზო სადგურებთან, მდინა-
რის პირას ცხოვრობდა. როგორც ამბობდნენ, იარაღსაც ატა-
რებდა.
- მართალი ხართ. სახლში უნდა წავიდე, - ვთქვი და ნელ--
ნელა უკან დავიხიე. ხელი ჯიბისკენ წავიღე და მობილურზე ნაც-
ნობ შეხებას დაველოდე, მაგრამ ვერ მივაგენი, ვერც მობილურ-
სა და ვერც მანქანის გასაღებს.
- ახლა სად აპირებ წასვლას? - მკითხა და ჩემკენ დაიძრა.
ამ უეცარი მოძრაობისგან უსიამოვნო შეგრძნება გამიჩნდა.
შევბრუნდი და ქვის ანგელოზისკენ გავიქეცი, საითკენაც სამ-
ხრეთ კარიბჭე მეგულებოდა. სირბილის დროს თითქოს ფეხქვეშ
მიწა მეცლებოდა. შიგადაშიგ ხმელ ფოთლებსა და ტოტებს ვაბი-
ჯებდი, რომლებიც ქვის ზედაპირზე დაყრილიყო.
- ნორა! - ყვიროდა კაცი.
მინდოდა საკუთარი თავი შემენჯღრია, მისთვის ჩემი მისა-
მართის გამხელის გამო. ახლა რა ვქნა, თუ უკან გამომყვება?
დიდი ნაბიჯებით მორბოდა. მიახლოვდებოდა, მე კი ხელებს
გიჟივით ვიქნევდი, ფეხსაცმლებში წვეტიანი ტოტების შესობას
ვგრძნობდი, მისი ხელი ჩემს მხარს უახლოვდებოდა. მაგრად
მოვიქნიე ხელი, შეხება ავიცილე. - არ მომეკარო!
- მოიცადე, ერთი წუთით. გითხარი, რომ გასამრჯელოა დაწე-
სებული და მე ამ გასამრჯელოს მიღებას ვაპირებ?
18 მკითხველთა ლიგა
მან მეორედაც გამოსწია ჩემკენ მკლავები, ერთიანად ისეთი
ადრენალინის მოზღვავება ვიგრძენი, რომ ფეხი მოვუქნიე და
წვივში მაგრად გავარტყი.
- უუუჰ! - წამოიყვირა, გადაგორდა და ნატკენ ფეხზე ხელი
იტაცა.
საკუთარმა სისასტიკემ შოკში ჩამაგდო, თუმცა სხვა გზა არ
მქონდა. რამდენიმე ნაბიჯი უკან გადავდგი, მიმოვიხედე და მა-
შინვე გასასვლელისკენ დავიწყე სირბილი. თან ვცდილობდი
გონებაში სასაფლაოს რუკა წარმომედგინა. იმასაც ვხვდებოდი,
რომ მამის საფლავზე აქ ხშირად კი მოვდიოდი და ეს ადგილი
ჩემთვის ნაცნობი იყო, მაგრამ დღეს მასში რაღაც მაინც მეუც-
ხოებოდა.
და ამის მიზეზსაც მალევე მივხვდი.
ჩემ ფეხქვეშ დაყრილი ფოთლები მოყვითალო-მოწითალო
ფერის იყო. ისეთივე, როგორიც შემოდგომაზეა ხოლმე. მაგრამ,
ახლა ხომ აპრილია? იქნებ ის კაცი სიმართლეს ამბობდა?
უკან გავიხედე და დავინახე, როგორ მოდიოდა კოჭლობით.
ცალ ხელში ტელეფონი ეჭირა და ლაპარაკობდა. - კი, კი, ნამ-
დვილად ის არის. ახლა სასაფლაოს სამხრეთ გასასვლელისკენ
მიდის.
განახლებულმა შიშმა შემიპყრო და ამჯერად მესერისკენ გა-
დავუხვიე. იქნებ, ამგვარად გავსულიყავი დასახლებულ ადგილ-
ზე. შემდეგ კი დავურეკავდი პოლიციას. ან ვის...
ვი. ჩემი საუკეთესო და ყველაზე სანდო მეგობარი. მისი სახ-
ლი ხომ აქედან ჩემსაზე ახლოს არის. მასთან წავალ, დედამისი
კი პოლიციას გამოიძახებს, პოლიციას ამ კაცს აღვუწერ და იპო-
ვიან. დარწმუნდებიან, რომ თავს დამანებებს. მერე კი ნელ--
ნელა მთელ ამ ღამეს გავიხსენებ და იმასაც, თუ როგორ მოვ-
ხვდი სასაფლაოზე. შევეცდები დავალაგო საკუთარი სამყარო,
რომელიც ახლა ჩემ წინააღმდეგ მოქმედებს.
19 მკითხველთა ლიგა
სირბილი შევწყვიტე და სასაფლაოს მესერს ამოვეფარე. ჩემ
წინ მინდორი იყო გაშლილი, შემდეგ კი უენთვორთ ბრიჯი მო-
ჩანდა. კი, ამ გზით უნდა წავსულიყავი. ხიდს გადავკვეთდი და
სამანქანო გზაზე გავიდოდი, რომელსაც მუხის, თელისა და ნე-
კერჩხლის ხეები მიუყვებოდა და მეც ამ ხეივნის გავლით ვის
სახლამდე უსაფრთხოდ მივიდოდი.
უკვე ხიდისკენ მივიჩქაროდი, სირენის გამაწვრილებელი ხმა
რომ მომესმა. მისი ნათურები აშკარად ანათებდა და ვამჩნევდი,
რომ ისინი ლურჯი „კოიაკის“ ჭერზე იყო დამაგრებული. მანქანა
კი ჩემკენ მოდიოდა.
პირველი ინსტინქტური მოქმედება პოლიციისკენ გაქცევა და
ჩემი მდევრის აღწერა იქნებოდა, მაგრამ დავფიქრდი და მივ-
ხვდი, რომ ეს შეიძლება საერთოდ არ ყოფილიყო პოლიციის
მანქანა. ნებისმიერს შეეძლო ციმციმების თავის „კოიაკზე“ და-
მაგრება და სირენის იმიტირება. იქნებ, ესეც ჩემი მდევრის კა-
ცია? თან, პოლიციელს უნიფორმა არ ეცვა.
ამ ფიქრებმა თავში წამიერად გამიელვა.
ხიდის კიდეზე, ქვის კედელთან ვიდექი და დარწმუნებული ვი-
ყავი, რომ ოფიცერი მხედავდა და ჩემკენ მოდიოდა. მეორე მხა-
რეს კი მდინარე იყო. უენთვორთის მდინარის შავი წყლის ბზინ-
ვარებას გვერდულად ვუცქერდი, უეცრად გამახსენდა, ბავშვო-
ბაში მე და ვი, მის ნაპირზე კიბორჩხალებს ჯოხზე წამოცმული
ჰოთ-დოგის ნაჭრებს რომ ვაჭმევდით. ისინი კი, როგორც კი
მარწუხს ჩაავლებდნენ, მდინარისკენ მიათრევდნენ, ჩვენ კი
ისევ ჩვენკენ ვქაჩავდით.
მდინარე საკმაოდ ღრმა იყო, სიმაღლის მე ყოველთვის მეში-
ნოდა. შევძლებდი გადახტომას? არადა, ცურვა ვიცოდი. მდინა-
რე აქედან ქალაქის ინდუსტრიული ზონისკენ მიედინებოდა. იქ,
სადაც კარგა ხნის მიტოვებული ქარხნები იდგა. შემდეგ კი უკვე
ოკეანეს ერთვოდა.
20 მკითხველთა ლიგა
მანქანის კარის დაკეტვის ხმა გავიგონე. სავარაუდო--
პოლიციელი ჩემკენ მოდიოდა. ჩასკვნილი კაცი იყო, ხუჭუჭი შა-
ვი თმით. ოფიციალური შავი პერანგი ეცვა, შავი ჰალსტუხი და
შავი ფეხსაცმელი.
მისმა სილუეტმა ჩემს მოგონებებში გაიელვა, მაგრამ სანამ
ჩავეჭიდებოდი, უკვალოდ გაქრა.
მიწა ტოტებითა და შტოებით იყო მოფენილი. დავიხარე, გა-
მართვისას კი უკვე ხელში კარგა მოზრდილი ჯოხი მეჭირა.
სავარაუდო-პოლიციელი ჩემს „იარაღს“ თითქოს ვერ ამჩნევ-
და, მაგრამ ვიცოდი, რომ ეს ასე არ იყო. მან მკერდზე ხელით
ჯერ პოლიციის ემბლემაზე მიმანიშნა, შემდეგ კი ხელები მაღლა
ასწია იმის სანიშნებლად, რომ არაფრის დაშავებას არ აპირებ-
და.
რა თქმა უნდა, არ დავუჯერე.
მან რამდენიმე ნაბიჯი ისევ წინ წადგა, თუმცა ცდილობდა,
ზედმეტი მოძრაობების გარეშე ემოქმედა. - ნორა, ეს მე ვარ. -
ჩემი სახელის ხსენებაზე შევკრთი. მისი ხმა არასოდეს მსმენია,
მაგრამ გული მის სიტყვებზე მაინც უცნაურად შემიხტა. - კარგად
ხარ?
აღელვებული ვაკვირდებოდი და თან ვფიქრობდი. თავისუფ-
ლად შეიძლებოდა, რომ მკერდზე ყალბი ემბლემა ჰკიდებოდა.
„კოიაკის“ ნათებაზე ხომ უკვე გადავწყვიტე, რომ ყალბი იყო?
მაგრამ, თუ პოლიციელი არა, მაშინ ვინ უნდა ყოფილიყო?
- დედაშენს დავურეკე, - თქვა კაცმა და ნელ-ნელა ამოუყვა
ხიდისკენ მომავალ აღმართს. - ის შენ საავადმყოფოში შეგხვდე-
ბა.
ჯოხი არ დამიგდია. ყოველ ამოსუნთქვაზე მხრები მითრთო-
და. მთელ სხეულზე ოფლის ახალი ტალღა ვიგრძენი.
21 მკითხველთა ლიგა
- ყველაფერი კარგად იქნება, - მითხრა კაცმა. - ყველაფერი
დამთავრდა. არავის მივცემ ნებას, რამე დაგიშავოს. ახლა უსაფ-
რთხოდ ხარ, ნორა.
არ მომწონდა მისი გაბმული, ზედმეტად ახლობლური საუბ-
რის მანერა.
- მომიახლოვდი, - მითხარა მან და ჯოხს ოფლიანი ხელისგუ-
ლი კიდევ უფრო მაგრად მოვუჭირე, რომ არ გამვარდნოდა.
მან შუბლი მოისრისა. - ნორა?
ჯოხი ჩემს ხელში ირხეოდა. - ჩემი სახელი საიდან იცი? - მოვ-
თხოვე პასუხი და შევეცადე არ მიმხვდარიყო, თუ როგორ მეში-
ნოდა. როგორ მაშინებდა.
- ეს მე ვარ, - გამიმეორა ანთებული თვალებით. - დეტექტივი
ბასო.
- მე თქვენ არ გიცნობთ.
რამდენიმე წამით არაფერი უთქვამს. შემდეგ სხვა ხერხი სცა-
და. - გახსოვს სად იყავი?
ვფრთხილობდი. ვცდილობდი ჩემს მოგონებებში ღრმად ჩაძ-
რომას. მინდოდა მივწვდომოდი მის ყველაზე ძველ და ბნელ დე-
რეფნებს, მაგრამ ამ კაცის სახეს ვერსად ვაგნებდი. იყო მასში
რაღაც ძალიან ახლობლური, მაგრამ არა... აშკარად პირველად
ვხედავდი.
- სასაფლაოზე როგორ მოხვდი? - მკითხა და ოდნავ გადახა-
რა თავი. წინდახედულად ლაპარაკობდა. მოძრაობებიც ასეთივე
ჰქონდა. - ვინმემ მოგიყვანა, თუ ფეხით მოხვედი? - შეჩერდა. -
უნდა მითხრა, ნორა. ეს ძალიან მნიშვნელოვანია. რა მოხდა ამ
ღამეს?
ეგ მეც მინდა ვიცოდე.
სადაცაა გული ამერეოდა. - სახლში მინდა. - ჩემს ფეხებთან
ტკაცუნის ხმა გაისმა. ოდნავ მოგვიანებითღა მივხვდი, რომ ჯოხი
ხელიდან გამვარდნოდა. ხელისგულზე მსუბუქი ბრიზის ცივ შე-
22 მკითხველთა ლიგა
ხებას ვგრძნობდი. მე აქ არ უნდა ვყოფილიყავი. არა. მთელი ეს
ღამე ერთი დიდი შეცდომა იყო.
არა, მთელი ღამე არა. რა ვიცი მის შესახებ? უბრალოდ სა-
საფლაოზე გამეღვიძა შეციებულსა და დაკარგულს.
გონებაში წარმოვიდგინე ფერმის სახლის სურათი. თბილი და
ნამდვილი. და ცხვირთან ცრემლის შეხება ვიგრძენი.
- მე შემიძლია სახლში წაგიყვანო, - თანაგრძნობით დამიქნია
თავი. - მაგრამ, მანამდე აუცილებლად უნდა წაგიყვანო საავად-
მყოფოში.
თვალები დავხუჭე. ოხ, როგორ მძულდა საკუთარი თავი ამ
სისუსტის გამო. მე მის წინ ვიდექი და შეშინებული ვტიროდი.
- ნორა, თერთმეტი კვირაა დაკარგული ხარ. გესმის, რას ვამ-
ბობ? სამი თვის განმავლობაში შენ შესახებ არავის არაფერი
სმენია. ამიტომ, აუცილებლად უნდა შეგამოწმოთ. უნდა დავ-
რწმუნდეთ, რომ კარგად ხარ.
კაცს მივაშტერდი. ყურებში პატარა ზარები მიწიკწიკებდა.
მუცლის სიღრმეში წვას ვგრძნობდი. არა, ტირილიც საკმარისი
იყო. ახლა ცუდად გახდომა არ შეიძლებოდა.
- ვფიქრობთ, რომ მოგიტაცეს, - თქვა მან და ჩვენ შორის მან-
ძილი კიდევ უფრო შეამცირა.
მე თვალები დავახამხამე. არ გავნძრეულვარ.
გულზე უსიამოვნო შეგრძნება დამეუფლა. მთელი სხეული
ერთიანად მომეშვა. პირდაპირ მკრთალად დავინახე საგზაო
მოძრაობის შუქები და მანქანების ნაცნობი სუნი ვიგრძენი. მაგ-
რამ, ეს ყველაფერი უკვე მიწაზე.
მანამდე კი, მხოლოდ ოდნავი შეშფოთებით გავიაზრე, რომ
ნელ-ნელა ვიხრებოდი და სიცარიელეში ვეშვებოდი.
სანამ მიწაზე დავეცი, გონება უკვე დამეკარგა.
23 მკითხველთა ლიგა
2 თავი
გამეღვიძა საავადმყოფოში.
ვხედავდი თეთრ ჭერს, მშვიდ ლურჯ კედლებს. შროშანის, სა-
რეცხი საშუალებისა და სამედიცინო სპირტის არომატს შევიგ-
რძნობდი. ლოგინთან ბორბლებიანი მაგიდა იდგა, ზედ კი ორი
თაიგული დაედგათ და მიემაგრებინათ ბუშტი წარწერით - მალე
გამოკეთდი! - აქვე იყო პატარა იისფერი სასაჩუქრე პაკეტი. პა-
კეტზე დაწერილ სახელებს ხან ცხადად ვხედავდი, ხან ასოები
ბინდში იკარგებოდა. დოროთეა და ლიონელი. ვი.
ოთახის კუთხეში მოძრაობა შევნიშნე.
- ოჰ, პატარავ, - ჩურჩულით გაისმა ნაცნობი ხმა და ხმის პატ-
რონი მაშინვე ლოგინთან მდგარ სკამზე ჩამოჯდა. - ოჰ, საყვარე-
ლო. - თქვა და მაგრად ჩამეხუტა. - როგორ მიყვარხარ, - ჩამძახა
ყურში. - ძალიან, ძალიან მიყვარხარ.
- დედა, - ამ ხმამ თითქოს ერთიანად გააქრო ყველა ჩემი
კოშმარი. სხეულში სიმშვიდის ტალღამ დამიარა. შიში გამეფან-
ტა.
მისი პულსირებული სხეულის მოძრაობით ვხვდებოდი, რომ
ტიროდა. - გახსოვარ, - ამბობდა ქვითინით, - როგორ მეშინოდა.
მეგონა... ოჰ, პატარავ. ყველაზე საშინელი რამ წარმომედგინა!
და მოულოდნელად ისევ დაბრუნდნენ კოშმარები. - ეს მარ-
თალია? - ვიკითხე, მუცელში უცნაური შეგრძნების ფონზე. - რაც
დეტექტივმა მითხრა. რომ მე... თერთმეტი კვირის წინ... - ძალი-
ან მიჭირდა ამ წარმოუდგენელი სიტყვის - „მომიტაცეს“ წარ-
მოთქმა. დედამ თანხმობის აღმნიშვნელი ხმა გამოსცა.
- რა... რა შემემთხვა?
დედამ თვალებქვეშ თითებით ცრემლი მოიწმინდა. საკმაოდ
კარგად ვიცნობდი და ვხვდებოდი, რომ მხოლოდ მოჩვენებითი
24 მკითხველთა ლიგა
იყო მისი სიმტკიცე. ამიტომ, მეც ყველაზე უარესისთვის მოვემ-
ზადე.
- პოლიცია ყველაფერს აკეთებს, რომ მოვლენები ერთმა-
ნეთს დაუკავშიროს და საერთო სურათი შეკრას, - მითხრა ღიმი-
ლით და უეცრად, თავი საშინლად ამტკივდა. - ყველაზე მთავარი
ის არის, რომ დაბრუნდი და ახლა სახლში ხარ. ყველაფერი წარ-
სულში დარჩა. ამ ყველაფერს ერთად გადავიტანთ.
- როგორ მომიტაცეს? - ეს შეკითხვა უფრო მეტად საკუთარ
თავს დავუსვი. რა მოხდა? ვის უნდა ჰქონოდა ჩემი მოტაცების
სურვილი? და როდის? როცა სკოლიდან მოვდიოდი? მანქანი-
დან წამიყვანეს? ავტოსადგომზე გამომიჭირეს? ოჰ, არა! ღმერ-
თო, რატომ არ გავიქეცი? რატომ არ შევეწინააღმდეგე? გამო-
საქცევად ამდენი ხანი რატომ დამჭირდა? იმიტომ, რომ აშკარად
ეს მოხდა, არა? - თავს მეხვეოდა უამრავი შეკითხვა და არც ერ-
თი პასუხი.
- რა გახსოვს? - მკითხა დედამ. - დეტექტივმა ბასომ თქვა,
რომ ყველაზე პატარა დეტალიც კი შეიძლება ძალიან დაგვეხმა-
როს. შეეცადე გაიხსენო, როგორ მოხვდი სასაფლაოზე. ან, სად
იყავი მანამდე? - არაფერი მახსოვს. ეს ისეთ მოგონებებს
ჰგავს... - სიტყვა გამიწყდა. მოგონებები თითქოს მომპარეს. ჩემ-
გან გააცალკევეს და სანაცვლოდ მხოლოდ ყრუ შიში დამიტო-
ვეს. ისეთი შეგრძნება მქონდა, რომ მაღალი პლატფორმის კი-
დეზე ვიდექი, მაგრამ არ ვვარდებოდი. ეს დასასრული არ იყო.
- ბოლოს რა გახსოვს? - მკითხა დედამ.
- სკოლა. - ავტომატურად გავეცი პასუხი. - ნელ-ნელა ჩემი გა-
ფანტული მოგონებები ერთად შეიკრა და რაღაც გააზრებულის
ფორმა მიიღო. - ბიოლოგიაში ტესტი უნდა გვეწერა, მაგრამ
მგონი გავაცდინე. - დავამატე მე. ამ თერთმეტი კვირის რეალო-
ბა კიდევ უფრო ღრმად ყოფილა ჩაძირული.
25 მკითხველთა ლიგა
ცხადად მქონდა წარმოდგენილი, როგორ ვიჯექი მასწავლე-
ბელ მაკკონაჰის ბიოლოგიის კლასში. ვგრძნობდი ნაცნობ სურ-
ნელებს, რომლებიც მტვერს, ცარცსა და საწმენდ საშუალებებს
ეკუთვნოდა. მახსენდებოდა ვიც. ის ჩემ გვერდით იჯდა. ჩემი
პარტნიორი იყო ლაბორატორიულ გაკვეთილზე. მას თავისი
რვეულების ქვეშ ჟურნალ, „უს ჭეეკლყ“ -ის, ნომერი ჰქონდა და-
მალული.
- ქიმიას გულისხმობ? - მითხრა დედამ. - საზაფხულო სკო-
ლას.
სასწრაფოდ თვალები მივანათე. - საზაფხულო სკოლაში არა-
სოდეს ვყოფილვარ.
დედამ პირზე ხელი მიიფარა. დაიძაბა. ოთახის სიჩუმეს მხო-
ლოდ საათის გაბმული წიკწიკი არღვევდა. რამდენჯერმე თავს
ძალა დავატანე, რომ საკუთარი ხმის გაგონება შემძლებოდა.
- რა დღეა? რა თვე? - გონებით ისევ სასაფლაოზე ვიყავი. მახ-
სენდებოდა დამჭკნარი ფოთლები და სიცივით გაჟღენთილი
ჰაერი. ფარნიანი კაცი ირწმუნებოდა, რომ სექტემბერი იდგა.
არა. ეს შეუძლებელია. შეუძლებელია, ასე გამქრალიყო რამდე-
ნიმე თვე ჩემი ცხოვრებიდან მას შემდეგ, რაც მე ბიოლოგიის
გაკვეთილზე მისტერ მაკკონაჰის ოთახში ვიჯექი. შეუძლებელია,
ამდენი თვის მოგონება ასე უეცრად გამქრალიყო.
- არა უშავს, პატარავ, - ჩაიდუდღუნა დედამ. - მეხსიერებას
დაგიბრუნებთ. ექიმი ჰოულეტი ამბობს, რომ ამგვარ პაციენტებ-
ში ხშირია ცვლილებები უკეთესობისკენ.
წამოდგომა ვცადე, მაგრამ ხელები მონიტორზე მიერთებული
კაბელებით მქონდა დაბმული. - უბრალოდ მითხარი, რა თვეა
ახლა! - გავიმეორე ისტერიული ხმით.
- სექტემბერი. - დედამ უნდოდ შემომხედა. - ექვსი სექტემბე-
რი.
26 მკითხველთა ლიგა
ისევ ლოგინში ჩავწექი და თვალები დავახამხამე. აპრილი
მეგონა. ვერ ვიჯერებ, რომ აპრილის მერე აღარაფერი მახსოვს.
ჩემ წინ ერთი დიდი კედელი იყო აღმართული და მე მას წინააღ-
მდეგობას ვერ ვუწევდი. - ანუ, ზაფხული უკვე... დამთავრდა? ასე
უბრალოდ?
- უბრალოდ? - ექოდ გამოსცრა დედამ ანერვიულებული ხმა. -
მე ამ ზაფხულმა გამაგიჟა. ყოველი დღე უშენოდ... თერთმეტი
კვირა არაფერი ვიცოდი... პანიკა, ღელვა, შიში... უიმედო ყოფა,
რომელიც თითქოს არასოდეს სრულდებოდა...
მცირედი მათემატიკა მოვიშველიე და გადავთვალე, - თუ ახ-
ლა სექტემბერია და თერთმეტი კვირაა არ გამოვჩენილვარ, ესე
იგი, მომიტაცეს...
- ოცდაერთ ივნისს, - უემოციოდ მითხრა დედამ. - ზაფხულის
ბუნიობის ღამეს.
ჩემ წინ აღმართული კედელი ნელ-ნელა იმსხვრეოდა. მე კი
მის შეკავებას ვერ ვახერხებდი. - მაგრამ, მე არ მახსოვს ივნისი.
არც მაისი მახსოვს.
ერთმანეთს ვუყურებდით და ერთსა და იმავეზე ვფიქრობ-
დით. იქნებ, ამნეზია ამ თერთმეტ კვირაზე მეტ პერიოდს
მოიცავს? როგორ შეიძლებოდა ასეთი რამ მომხდარიყო?
- ექიმი რას ამბობს? - ტუჩების კანკალით ვკითხე მე. ტუჩები
საშინლად გამომშრობოდა. - თავის დაზიანება მქონდა? თუ მომ-
წამლეს? რატომ ვერაფერს ვიხსენებ?
- ექიმი ჰოულეტი ამბობს, რომ ეს რეტროგრადული ამნეზიაა,
- დედამ პაუზა გააკეთა. - ეს ნიშნავს, რომ შენი მეხსიერების რა-
ღაც ნაწილი დაკარგულია. უბრალოდ, ზუსტად არ ვიყავით დარ-
წმუნებული მასშტაბებში. აპრილი. - მისი ხმა ჩურჩულად იქცა
და შევნიშნე, რომ თვალებიდან იმედი გაუქრა.
- დაკარგული? როგორ?
- ექიმი ფიქრობს, რომ ეს ფსიქოლოგიურია.
27 მკითხველთა ლიგა
ხელები თმაში შევიცურე და თითებზე ცხიმი ვიგრძენი. აშკა-
რა იყო, რამდენიმე კვირის დაუბანელი ვიყავი და პირველ რიგ-
ში ეს მჭირდებოდა. მერე თითებზე დავიხედე და ჭუჭყი და ტალა-
ხიც აღმოვაჩინე.
- ფსიქოლოგიური? - საკუთარ თავს ძალას ვატანდი და ისე
ვსაუბრობდი. მე პასუხები მჭირდებოდა. ახლა დანებების დრო
არ იყო. გონება მთელი ძალით უნდა დამეძაბა და რაიმე გამეხ-
სენებინა...
- ის ფიქრობს, რომ შენ ამგვარად შინაგანად რაღაც მტკივ-
ნეულის დავიწყებას ცდილობ.
- არაფრის დავიწყებას არ ვცდილობ, - თვალები დავხუჭე და
მივხვდი, რომ თვალების კუთხეებთან მომდგარი ცრემლის შე-
კავება ძალიან მიჭირდა. - ჩემი ცხოვრების ხუთი თვის დავიწყე-
ბა რომ მდომებოდა, ეს აუცილებლად მეცოდინებოდა. მინდა გა-
ვიგო, რა დამემართა?
მე დედას ვუყურებდი, ის კი აშკარად ჩემს მზერას თვალს
არიდებდა. - სცადე გაიხსენო, - თავაზიანად შემეკამათა. - კაცი
იყო? ის, ვისთანაც ამდენი ხანი იყავი?
კაცი? ვისთან ვიყავი? ვინ მომიტაცა? მთელ ჩემს ცნობიერე-
ბას საშინელი ღრუბელი გადაფარებოდა.
- ხომ იცი, რომ არავის დაცვა საჭირო არ არის? - დედა
საუბარს იმავე მშვიდ ტონში განაგრძობდა. - თუ რაიმე იცი,
აუცილებლად უნდა გვითხრა. ისინი საშინლად მოგექცნენ. ყვე-
ლაფერი მათი ბრალია.
ყელში ბურთი გამეჩხირა. ჩემს შემთხვევას ტერმინი „სუფთა
დაფა“ იდეალურად შეესაბამებოდა. არანაირი იმედი არ ჩანდა.
ამასობაში ოთახში შემოსული ახალი ჩრდილი დავლანდე.
სხეული დამეძაბა. ეს დედამაც იგრძნო და ზურგს უკან გაიხე-
და. - ვიფიქრე, ნორა ჩემთან საუბარში რაიმეს გაიხსენებდა. ვი-
ცი, რომ მისი დაკითხვა გსურთ, დეტექტივო.
28 მკითხველთა ლიგა
დეტექტივმა ბასომ თავი დაუქნია და ანიშნა, რომ არაუშავდა.
შემდეგ მომიახლოვდა. - თქვი, რომ საერთო სურათის აღდგენა
გიჭირს, მაგრამ იქნებ რაიმე დეტალები გაიხსენო.
- მაგალითად, თმის ფერი, - ჩაერთო დედა. - ან... რა ვიცი,
როგორი იყო. მაგალითად... შავი?
მინდოდა მეთქვა, რომ არაფერი, აბსოლუტურად არაფერი
მახსოვდა. მათ შორის არც თმის ფერი. თან, დეტექტივ ბასოს მი-
მართაც უნდობლობას ვგრძნობდი. მის მოახლოებისას სხეული
მითრთოდა, თმა ყალყზე მიდგებოდა.
- შინ დაბრუნება მინდა, - მხოლოდ ეს ვუთხარი.
დედამ და დეტექტივმა ბასომ მზერა გაცვალეს.
- ექიმ ჰოულეტს რამდენიმე ანალიზის აღება სურს.
- რა ანალიზების?
- რაღაც ამნეზიასთან დაკავშირებულის. მალევე დასრულდე-
ბა, - დედამ ხელი დაიქნია, რამაც კიდევ უფრო მეტი შეკითხვა
გააჩინა.
შემდეგ დეტექტივ ბასოს გავხედე, რომელსაც თითქოს სათა-
ნადო პასუხები ჰქონდა. - რას გულისხმობთ?
საოცრად მშვიდი, უემოციო ხმა ჰქონდა. - რამდენიმე ანალი-
ზის აღება გვჭირდება იმაში დასარწმუნებლად, რომ კარგად
ხარ.
კარგად?
რას ნიშნავს ახლა კარგად ყოფნა?
29 მკითხველთა ლიგა
3 თავი
34 მკითხველთა ლიგა
- მას მერე აღარ მინახავხარ, - მითხრა ვიმ. - ტყვედ ჩავარ-
დნის ამბავი კი მხოლოდ მოგვიანებით გავიგე.
- ტყვედ ჩავარდნის ამბავი? - ჰო, აღმოჩნდა, რომ იგივე ფსი-
ქოპათმა, რომელმაც პარკში გაისროლა, შენ სადღაც სიცილის
ოთახის ქვემოთ, მექანიკოსის ოთახში ჩაგკეტა და მძევლად
აგიყვანა.
პირი გავაღე და მაშინვე დავხურე. ბოლოს მაინც შევძელი
ერთი სიტყვის თქმა, - რაა?
- მერე პოლიციამ გიპოვა და სახლში ღამის ორ საათზე მი-
გიყვანა. მას მერე აღარავის უნახავხარ. იმ ტიპის შესახებ კი,
ვინც მძევლად აგიყვანა, არავინ არაფერი იცის.
და მე სწორედ ამ მომენტში შევძელი ძაფების გაბმა და მოვ-
ლენების ერთმანეთთან დაკავშირება. - როგორც ჩანს, სახლი-
დან მომიტაცეს, - დავასკვენი მე. - ორი საათის შემდეგ. ალბათ,
უკვე მეძინა. ის კი, ვინც მძევლად ამიყვანა, სახლამდე გამომყვა
და ჩუმად შემოიპარა.
- შეიძლება. თუმცა, სახლში კარები და ფანჯრები ჩაკეტილი
იყო.
შუბლზე ხელისგული ავიფარე. - პოლიციამ რამეს მიაგნო? ის
ვიღაც მოჩვენება ხომ არ იყო.
- თქვეს, რომ სავარაუდოდ, ყალბი საბუთებით მოძრაობდა.
თუმცა, ყველაზე უცნაური ის არის, რომ შენ მას რიქსონით მო-
იხსენიებდი.
- რიქსონს არავის ვიცნობ.
ვიმ ამოიხვნეშა. - პრობლემაც ეგ არის. არავინ იცნობს. ცოტა
ხნით ვი გაჩუმდა. - მაგრამ, არის კიდევ რაღაც. თითქოს,
საიდანღაც მეცნობა. თითქოს, სადღაც გამიგია ეს სახელი და
ვცდილობ გონება დავძაბო, მივაღწიო ამ სახელამდე და თით-
ქმის გამომდის კიდეც ეს, მაგრამ კონკრეტულად ვერაფერს ვიხ-
სენებ. იქნებ, იმის ბრალიც არის, რომ ძალიან მინდა, რაღაცას
35 მკითხველთა ლიგა
მივხვდე. მინდა, რომ რაღაც უჩვეულო გავიხსენო და ვთქვა -
ბინგო! ეგ არის! ვიპოვეთ ის ცუდი ტიპი და ახლა პოლიცია მას
დაიჭერს. რა მარტივია. ვიცი, ჰო, უკვე ვბოდიალობ, - თქვა ვიმ
და მსუბუქად დაამატა, - და მაინც... დავიფიცებდი, რომ...
ჩემი ოთახის კარი გაიღო და დედამ შემოყო თავი. - ვიძინებ, -
მითხრა და თავის „ბლექბერის“ დახედა. - უკვე გვიანია, ორივეს
მოსვენება და ძილი გვჭირდება. - შემდეგ დაიცადა და მისი და-
ფარული შეტყობინებაც ამოვიკითხე.
- უნდა წავიდე, ვი, ხვალ დაგირეკავ.
- ჯადოქარი მომიკითხე, - მითხრა და მობილური გათიშა.
- რამე ხომ არ გინდა? - მკითხა დედამ და „ბლექბერი“ გამო-
მართვა. - წყალი ან პლედები?
- არა, კარგად ვარ. ძილი ნებისა, დედა, - ვუთხარი და ნაძა-
ლადევად გავუღიმე.
- ფანჯრები შეამოწმე?
- სამჯერ.
დედამ ოთახი გადმოკვეთა, ფანჯრები გადაამოწმა და როცა
უსაფრთხოებაში დარწმუნდა, ოდნავ გაიღიმა. - ერთხელ შემოწ-
მებაც არ აწყენდა. ასე არ არის? აბა, ძილი ნებისა, პატარავ, -
მითხრა, შუბლზე თმა გადამიწია და მაკოცა.
როცა ოთახიდან გავიდა, ლოგინში გავეხვიე და ვის მონაყო-
ლის გაანალიზება ვცადე. სროლა დელფიკში. მაგრამ, რატომ?
რისი მიღწევა სურდა მსროლელს? და რატომ ჩააგდო ათასობით
ადამიანი საფრთხეში, თუ ბოლოს მძევლად მე ამირჩია? იქნებ,
უბრალოდ ძალიან არ გამიმართლა? მაგრამ არა, რაღაც ვერ
ჯდებოდა. მთელი ეს გაურკვევლობა ჩემს გონებაში ტრიალებ-
და.
ნეტავ, რამის გახსენება შევძლო.
დავამთქნარე და საბანში გავეხვიე.
36 მკითხველთა ლიგა
თხუთმეტმა წუთმა გაიარა. მერე ოცმა. ზურგზე ვიწექი და ოდ-
ნავ თვალღია ჭერს ვაკვირდებოდი. ვცდილობდი რაიმე გამეხსე-
ნებინა. თავი ბალიშზე მედო და გაურკვეველ სახეს წარმოვიდ-
გენდი, სახეს. რაღაც დიალოგს. აზრების ერთმანეთთან დაკავ-
შირება მინდოდა. ამ სიცარიელეზე რაიმეს აგებას ვაპირებდი.
ამ დილით საავადმყოფოდან რომ გამოვეწერე, დარწმუნებუ-
ლი ვიყავი, მეხსიერება სამუდამოდ დავკარგე, მაგრამ გონება
ერთიანად გამინათდა, როცა მივხვდი, რომ ფიქრს ნელ-ნელა
საპირისპიროდ ვიწყებდი. მინდოდა გონებაში ის ხიდი ჩამეტეხა,
რომლის მეორე მხარესაც ჭეშმარიტება იყო. ეს ხიდი კი ჩემთვის
ერთგვარ დაცვით მექანიზმს წარმოადგენდა, მოტაცების შემ-
დგომი ტრავმის წინააღმდეგ. ხიდი ხელახლა უნდა ამეგო. შავი
ფერით დავიწყე. ღრმა, ბნელი შავი ფერით. აქამდე არავისთვის
მითქვამს, მაგრამ ეს ფერი ჩემს ცნობიერებას ყველაზე უცნაურ
მომენტებში კვეთდა ხოლმე. ამ მომენტში მთელ სხეულში ჟრუ-
ანტელს ვგრძნობდი. თითქოს ეს სიშავე თავის თითს ფრთხი-
ლად მისვამდა ყბაზე, ნიკაპზე და პირდაპირ სახეზე მეკვროდა.
ვიცოდი, აბსურდი იყო იმაზე ფიქრი, რომ ფერი გაცოცხლდებო-
და, მაგრამ ერთი-ორჯერ დავიჭირე რაღაც მატერიალური ამ ფე-
რის მიღმა. თითქოს... წყვილი თვალი. რომლებიც პირდაპირ
გულში მიყურებდნენ.
მაგრამ, როგორ შეიძლებოდა, რომ იმ დროინდელ მოგონე-
ბას ჩემთვის ტკივილის ნაცვლად სიამოვნება გამოეწვია?
მშვიდად ამოვისუნთქე. დაუოკებელი სურვილი გამიჩნდა ამ
ფერის მიყოლისა. არ ჰქონდა მნიშვნელობა, რა მელოდა მის
მიღმა. მე ეს შავი თვალები მიზიდავდა და თავისკენ მიხმობდა.
ეს ფიქრი ტვინში ჩამებეჭდა და რაღაც ჰიპნოზის მსგავსის გან-
ცდა დამიტოვა. ძლიერი მაგნიტიზმი, რომელსაც ლოგიკით ვერ
ვეწინააღმდეგებოდი.
37 მკითხველთა ლიგა
ჩემს შიგნით წარმოქმნილ ამ სურვილს ნება მივეცი, რომ თა-
ვის ნებაზე ემოქმედა. კანში ვიბრაციას, მოუსვენრობას
ვგრძნობდი, თავი მიბჟუოდა. უცნაური თრთოლვა. გაუაზრებე-
ლი ციება.
სასაფლაო, გავიფიქრე მე. ყველაფერი სასაფლაოდან დაიწ-
ყო.
შავი ღამე. შავი ნისლი. შავი ბალახი. სასაფლაოს შავი ქვები.
მბზინვარე შავი მდინარე. ახლა კი ეს წყვილი შავი თვალი. მათ
ნათებას ვერ ვეწინააღმდეგებოდი და ვერ ვიშორებდი. მხოლოდ
სათანადო რეაქცია უნდა მქონოდა.
ლოგინიდან წამოვდექი. ნაქსოვი მაისური და ჯინსის შარვა-
ლი ჩავიცვი და ჟაკეტი მხრებზე მოვიგდე. ჩემი საძინებლის კარ-
თან მივედი. გარეთ, დერეფნის სიჩუმეში, მხოლოდ ძველებური
სადგამი საათის ტიკტიკის ხმა ისმოდა. დედას საძინებლის კარი
ბოლომდე მიხურული არ ჩანდა, მაგრამ შიგნიდან სინათლე არ
გამოდიოდა. კარგად რომ მომესმინა, მისი ფშვინვის ხმასაც კი
გავიგებდი.
კიბეზე ჩუმად დავეშვი, ფარანი და გასაღები ავიღე და უკანა
კარისკენ დავიძარი. თან ვფრთხილობდი, იატაკს ჭრაჭუნის ხმა
არ გამოეცა. სახლის წინ ოფიცერი იდგა, რომელიც აქ რეპორ-
ტიორებისა და ჟურნალისტების დასაფრთხობად დატოვეს. მაგ-
რამ, ეჭვი მქონდა, რომ როგორც კი გარეთ გამოსულს დამინა-
ხავდა, მაშინვე დეტექტივ ბასოს დაურეკავდა.
გონებაში რაღაც შორეულმა ხმამ გამაფრთხილა, რომ გა-
რეთ გასვლა უსაფრთხო არ იყო, მაგრამ უცნაური ტრანსით ვი-
ყავი მოცული. შავი ღამე. შავი ნისლი. შავი ბალახი. საფლავის
შავი ქვები. მბზინვარე შავი მდინარე. შავი თვალები, რომლებიც
მიყურებდნენ.
ეს თვალები უნდა მეპოვა. პასუხები იქ იყო.
38 მკითხველთა ლიგა
ორმოცი წუთის შემდეგ მე უკვე ქოლდვოთერის სასაფლაოს-
კენ მიმავალ გზას მივუყვებოდი და თაღოვან ჭიშკარში შევ-
დიოდი. მსუბუქი ბრიზი უბერავდა და დაშვებული ხის ტოტებს ქა-
ღალდის სათამაშო პროპელერების მსგავსად არხევდა. ჰაერში
დატრიალებული უხეში სიცივის გამო მთელი სხეულით ვთრთო-
დი. ვცდილობდი მიმეგნო სწორედ იმ საფლავის ქვისთვის,
საიდანაც ეს ყველაფერი დაიწყო.
დაბლა დავიხარე და ხელი დაძველებულ მარმარილოს გადა-
ვუსვი. თვალები დავხუჭე, ყველა ღამისეული ხმა გავაქრე და
მთლიანად შავ თვალებზე მოვახდინე კონცენტრირება. ჩემი შე-
კითხვა მათკენ გავგზავნე. იმედი ვიქონიე, რომ მიპასუხებდა.
როგორ აღმოვჩნდი სასაფლაოზე თერთმეტთვიანი გაუჩინარე-
ბის შემდეგ?
სასაფლაოს თვალი მოვავლე. მოახლოებული შემოდგომის
ნესტიან სურნელს ვგრძნობდი. გადაჭრილი ბალახის მძაფრ
არომატს, მწერების ფრთების ხმას. თუმცა, არც ერთი მათგანი
პასუხს არ მცემდა. ჯიბეში ხელებჩაწყობილმა სიარული განვაგ-
რძე.
უცებ ძირს უცნაური რამ შევნიშნე. დავიხარე და ბალახიდან
შავი ბუმბული ავიღე. თითქმის ჩემი მკლავის სიგრძის ბუმბული
იყო. წარბები შევკარი და ვცადე მივმხვდარიყავი, რა ფრინველს
შეეძლო ასეთი ბუმბულის დატოვება. ან საერთოდ, იყო კი ეს
ფრინველი? თითები ბუმბულს გადავატარე და ბალახზე დავაბ-
რუნე.
რაღაც მოგონებამ გონება გამინათა. ანგელოზო. თითქოს
აშკარად მესმოდა ეს მსუბუქი ხმა. ეს ჩემია.
ამ უცნაურმა, გაურკვეველმა მოვლენამ სახე ერთიანად ამი-
წითლა. ირგვლივ მიმოვიხედე და ამგვარად ვცადე იმაში დარ-
წმუნება, რომ ხმა ნამდვილი არ იყო.
არ დამვიწყებიხარ.
39 მკითხველთა ლიგა
რაღაც გაურკვეველი სურვილით, მე ამ ხმის კიდევ ერთხელ
გაგონება მსურდა, მაგრამ ის ქარს გაჰყვა. ჩემი გონება ამ მო-
გონებებს ვერ ეჭიდებოდა. ვგრძნობდი, რომ ეს ბუმბული იქ უნ-
და მომესროლა, სადაც მას ვერავინ მიაგნებდა. ვხვდებოდი,
რომ რაღაც ძალიან დიდ საიდუმლოს მივაკვლიე, რომლის აღ-
მოჩენაც საშინელ ტკივილს მომაყენებდა.
სასაფლაოს გორის მიღმა მანქანა ავტოსადგომზე შევიდა.
შორეული მუსიკის, ლაპარაკისა და სიცილის ხმები მომესმოდა,
რომლებიც ადამიანებს ეკუთვნოდათ. სკოლისკენ წავედი. ქუ-
ჩებს გასწვრივ ხეები მიუყვებოდათ. სასიამოვნო ადგილი იყო
უქმეებზე, საღამოობით სასეირნოდ. ამასობაში, აღმოვაჩინე,
რომ ბუმბული იღლიის ქვეშ ამომედო და მთავარი ქუჩისკენ მივ-
დიოდი.
დაახლოებით სამის ნახევრისთვის ფერმის სახლში დავბრუნ-
დი და საძინებელში ავედი. ცოტა ხნით ოთახში ვიდექი, მერე
ბუმბული ტანსაცმლის კარადაში დავმალე. არც კი ვიცოდი, სა-
ერთოდ რატომ მოვიტანე სახლში. ეს რაღაც მთელის ერთ ნაგ-
ლეჯს ჰგავდა, რითაც ჩემი გონება მოგონებების გახსენებას
ცდილობდა.
ტანსაცმელი გავიხადე და დავამთქნარე. შემდეგ ისევ ლოგი-
ნისკენ მივბრუნდი. სანამ დავწვებოდი, უეცრად ნახევარი ფუტის
მანძილზე შევჩერდი. ჩემს ბალიშზე ქაღალდის ფურცელი იდო,
რომელიც ჩემი წასვლისას აქ არ დამიტოვებია.
მიმოვიხედე, შევამოწმე, ღია კარიდან გაბრაზებული დედა
ხომ არ მიყურებდა. იმაზეც დავფიქრდი, რომ შეუძლებელი იყო,
ამ ყველაფრის შემდეგ, თუკი ღამით ჩემს გაუჩინარებას აღ-
მოაჩენდა, მხოლოდ ბალიშზე დატოვებული გაფრთხილების წე-
რილი ეკმარა, შემდეგ კი ფურცელი ავიღე და მივხვდი, რომ ხე-
ლები მიკანკალებდა.
40 მკითხველთა ლიგა
წერილი ხაზებიანი რვეულის ფურცელზე იყო დაწერილი.
ზუსტად ისეთის, როგორსაც სკოლაში ვხმარობდი. შეტყობინება
კი შავი ფლომასტერით, გაკრული ხელით გაეკეთებინათ.
ის რომ სახლში ხარ, არ ნიშნავს, რომ უსაფრთხოდ ხარ!
41 მკითხველთა ლიგა
4 თავი
46 მკითხველთა ლიგა
- ეს როგორ მოხდა? ასე როგორ შეგაშინეს? მე რომ პაჩის
ვიცნობდი, ის არავის გაურბოდა. - ჩემი შინაგანი ტკივილი ხმა-
მაღლა ლაპარაკს მაიძულებდა. - მე შენ გამო აუცილებლად ვიბ-
რძოლებდი, პაჩ! აუცილებლად ვიბრძოლებდი!
- და შენ დაიკარგებოდი. ჩვენ ალყა შემოგვარტყეს. ის შენს
სიცოცხლეს ემუქრებოდა და მუქარას აუცილებლად აასრულებ-
და. მას შენ ჰყავდი და ეს იმას ნიშნავს, რომ მას ვყავდი მეც.
- მას? ვინ არის ის?
პასუხად ისევ სიჩუმე მივიღე.
- ერთხელ მაინც სცადე ჩემი პოვნა? თუ მართლა ასეთი მარ-
ტივი იყო, - ხმა ოდნავ ჩამიწყდა, - ჩემი გაშვება?
პაჩიმ მხრებიდან პირსახოცი შემოიხსნა. ასე იდგა და ყოველ
სუნთქვაზე მძიმედ აუდ-ჩაუდიოდა მკერდი. - აქ არ უნდა იყო.
შეწყვიტე, ნუ მიყურებ. ყველაფერი გავაკეთე რაც შემეძლო. და
ასევე გავაგრძელებ, მაგრამ შენი დახმარებაც მჭირდება.
- როგორც მე მჭირდება შენი დახმარება? - შევძახე საპასუ-
ხოდ. - ახლა მჭირდები, პაჩ. უნდა დამიბრუნდე. დაკარგული და
შეშინებული ვარ. ვერ ხვდები რა დღეში ვარ? - მძიმედ ვსუნ-
თქავდი, ნელ-ნელა აზრზე მოვდიოდი. - რატომ არ დაბრუნდი
ჩემთან? რატომ ვერ გიხსენებ? ხომ ხედავ, მე არ დამვიწყები-
ხარ, პაჩ. ყველგან შენ გხედავ. ყველგან შავი ფერი მეფარება
წინ. შენი თმის... შენი თვალების ფერი. შენს შეხებას ვგრძნობ
და მახსოვს, როგორ გეჭირე... - სიტყვა გამიწყდა და ვეღარ გა-
ვაგრძელე.
- უმჯობესი იქნება, თუ ყველაფერი არ გეცოდინება, - მითხრა
პაჩიმ უემოციოდ. - ეს ყველაზე საშინელი განმარტებაა, რაც
ოდესმე შენთვის მითქვამს, მაგრამ უნდა გამიგო, რომ სხვა გზა
არ მაქვს.
გამეცინა, მაგრამ ძალიან მძიმე, გაღიზიანებული სიცილით. -
ანუ ასე?
47 მკითხველთა ლიგა
ჩვენ შორის მანძილი შეამცირა. მომიახლოვდა და უეცრად
კინაღამ ტირილი დავიწყე. უკან გავიწიე და იდაყვით კარის სახე-
ლურს შევეხე. მის ნაცნობ სურნელს ვგრძნობდი, საპნის და პარ-
ფიუმის - სასიამოვნო მოგონებების სურნელს. მაბრმავებდა
სურვილი, ხელები შემოეხვია, მეგრძნო მისი სიახლოვე, მისი
კანის სითბო. მისი ტკბილი კისერი, მისი ჩურჩული ჩემს ყურთან
და ის საიდუმლო სიტყვები, რომლებსაც მხოლოდ მე მეტყოდა.
მინდოდა ახლოს ყოფილიყო. მინდოდა არასოდეს წასულიყო
ჩემგან.
- არაფერი დასრულებულა, - ვუთხარი მე. - იმ ყველაფრის
შემდეგ რაც ერთად გამოვიარეთ, ასე მარტივად ვერ დავასრუ-
ლებთ. - დარწმუნებული არ ვიყავი ეს მუქარა იყო თუ თავდაცვის
ცდა, მაგრამ ამ სიტყვებს სრული სერიოზულობით ვამბობდი.
- მინდა, რომ დაგიცვა, - ჩუმად მითხრა პაჩიმ.
ისე ახლოს იდგა, რომ მთელი სხეულით მის სითბოსა და სი-
ჩუმეს ვგრძნობდი. ამას ვეღარ გავექცეოდი. ჩემი ყოველი ფიქ-
რი მას ეკუთვნოდა. ჩემი გული მას ეჭირა ხელით და ამ ძალის
წინააღმდეგ არანაირი მექანიზმი არ გამაჩნდა.
- მაგრამ აღმოჩნდა, რომ ვერ დამიცავი.
პაჩიმ ნიკაპი ამიწია. მისი შეხება წარმოუდგენლად ნაზი იყო.
- მართლა ასე გგონია? თავის გათავისუფლება ვცადე, მაგრამ
ძალა არ მეყო. მის შეხებას ვერაფრით ვეწინააღმდეგებოდი.
ვერც მაშინ და ვერც ახლა. - არ ვიცი რა ვიფიქრო. ამის გამო
გამკიცხავ?
- მე გრძელი ისტორია მაქვს და მისი წაშლა არ შემიძლია.
თუმცა, ვცდილობ, რომ შეცდომა აღარ დავუშვა. განსაკუთრე-
ბით მაშინ, როცა საქმე შენ გეხება. გეგმა არ მაქვს, მაგრამ დავ-
ფიქრდები. - ამჯერად მკლავები მომხვია და სახიდან თმა გადა-
მიწია. მერე ცხელი ტუჩები ყურებთან მომიტანა და უეცრად ჩემი
48 მკითხველთა ლიგა
ლოყები ცრემლმა დაასველა. - თუ შენ დაგკარგავ, დავკარგავ
ყველაფერს, - ჩამჩურჩულა ჩუმად.
- ასე ვისი გეშინია? - ვკითხე მე.
ხელები მხრებზე დამაწყო, შუბლი ჩემს შუბლს მოადო და
მითხრა, - შენ ჩემი ხარ, ანგელოზო. არავის მივცემ ამის შეც-
ვლის უფლებას. მართალი ხარ. ჯერ არაფერი დასრულებულა.
ეს მხოლოდ დასაწყისია, მაგრამ მომავალში უფრო გაგვიჭირ-
დება. - მძიმედ ამოიხვნეშა. - შენ ეს სიზმარი არ გემახსოვრება.
და არც აქ დაბრუნდები. ამ სიზმარს შენს მოგონებებში მე წავ-
შლი. შენივე უსაფრთხოებისთვის ასე აჯობებს. მთელი სხეული
ერთიანმა განგაშმა მომიცვა, როცა პაჩის მტკიცე თვალებს შევ-
ხედე. წინააღმდეგობის გასაწევად პირი გავაღე...
და უეცრად სიზმარი ქარს გატანებულ სილის მსგავსად
გაუჩინარდა.
49 მკითხველთა ლიგა
5 თავი
53 მკითხველთა ლიგა
- შეიძლება, ამაზე ვილაპარაკოთ? - ხის იატაკზე შიშველი ფე-
ხებით გაიარა და უკან გამომყვა. - შეგიძლია, რომ მომისმინო
მაინც?
- მემგონი, „მოდი-ამაზე-ვილაპარაკოთ წვეულებაზე“ მაინც
ცოტა დაგვიგვიანდა.
- ნორა!
- რა? - კბილებს შორის გამოვცერი. - რა გინდა რომ გითხრა?
მიხაროდეს? არ მიხარია. მილარებს სულ დავცინოდით. ვამბობ-
დით, რომ მარსი თავის პრობლემებს მერკურის მოწამვლით
წყვეტს, რადგან მისი ოჯახი გამუდმებით ძვირად ღირებულ
ზღვის პროდუქტებს მიირთმევდა. ახლა კი, შენ მას ხვდები?
- ჰო, ჰენკის და არა მარსის.
- ჩემთვის ერთი და იგივეა! საინტერესოა, განქორწინების
მოწმობაზე მელანს შეშრობა მაინც აცადე? თუ ჯერ კიდევ მაშინ
გადადგი ნაბიჯი, სანამ ის ჯერ მარსის დედის ქმარი იყო? იმი-
ტომ, რომ სამი თვე ამ ყველაფრისთვის ძალიან ცოტაა.
- ვალდებული არ ვარ ამ კითხვებზე გიპასუხო! - უეცრად მივ-
ხვდი, რომ იმდენად უხერხულად გრძნობდა თავს, ამის დასაფა-
რავად კეფას ისრესდა. - ასე იმიტომ მელაპარაკები, რომ გგო-
ნია, ამ გზით მამაშენს ვღალატობ? დამიჯერე, საკუთარი თავი
საკმარისად ვტანჯე იგივე შეკითხვით, მაგრამ არსებობს რაღაც
დრო, რის შემდეგაც მეც მაქვს წინსვლის უფლება, მამაშენსაც
ენდომებოდა, რომ ცხოვრება გამეგრძელებინა და ბედნიერი
ვყოფილიყავი.
- მარსიმ იცის?
ჩემს სიტყვებზე მოულოდნელი გაკვირვება გამოხატა. - რა?
არა. არამგონია, ჯერ ეთქვა.
სხვა სიტყვებით რომ ვთქვათ, იმის შიში არ უნდა მქონდეს,
რომ მარსი ჩვენი მშობლების გადაწყვეტილებას მე დამაბრა-
ლებს. რა თქმა უნდა, როცა სიმართლეს გაიგებს, მისგან კარგს
54 მკითხველთა ლიგა
ვერაფერს მოვისმენ, მაგრამ ჯერჯერობით ისევ ასე ჯობდა. -
სკოლაში მაგვიანდება, - ჩავიდუდღუნე და მაგიდაზე გასაღებე-
ბის ჯამს ხელი მოვავლე. - სად არის გასაღები?
- მანდ უნდა იდოს.
- სახლის კი, მაგრამ „ფიატის“?
დედამ თითებით ცხვირის ძგიდე მოისრისა. - „ფიატი“ გავყი-
დე.
მთელი ჩემი ბრაზი ერთ მზერაში ჩავაქსოვე და ისე შევხედე. -
გაყიდე? ბოდიში, როგორ? - ვერც კი გამოვხატავდი, თუ როგორ
ვბრაზობდი. ანუ, ასეთი მარტივი იყო ჩემი დაკარგულად ჩათ-
ვლა, რომ ჩემი მანქანაც კი მაშინვე გაყიდა? გასაგებია, რომ
ხშირად ვწუწუნებდი ამძვრალი ყავისფერი საღებავის, გაცრეცი-
ლი თეთრი სავარძლების და პრობლემური გადაცემათა კოლო-
ფის გამო, მაგრამ ის მაინც ჩემი მანქანა იყო. - კიდევ? - ვკითხე
მომთხოვნი ტონით. - კიდევ რომელი ჩემი ნივთი გაყიდე ჩემს
არყოფნაში?
- მანქანა შენს გაუჩინარებამდე გავყიდე, - ჩაილაპარაკა თვა-
ლებდახრილმა.
მე მძიმედ ჩავყლაპე ნერწყვი. გარდა იმისა, რომ მანქანა
აღარ მყავდა, ახლა იმასაც ვიგებდი, რომ არ მახსოვდა მომენ-
ტი, როცა ის გაიყიდა. დედასთან გამართულ ამ საუბარში, ალ-
ბათ იდიოტს ვგავდი. ამიტომ, კარისკენ უსიტყვოდ შევბრუნდი,
გამოვაღე და კიბეზე გავედი.
- ეს ვისი მანქანაა? - ვიკითხე, როცა ჩვენი სახლის წინ მდგო-
მი თეთრი „ფოლქსვაგენი“ დავინახე. ის სწორედ იმ ადგილზე
იდგა, სადაც ადრე ჩემი „ფიატი“. ის, ალბათ, იმ დილითაც აქ
იყო, როცა საავადმყოფოდან გამომწერეს, მაგრამ მაშინ ისეთ
მდგომარეობაში ვიყავი, რომ მანქანას ნამდვილად ვერ შევამ-
ჩნევდი. - ვისია? - ვიკითხე გაკვირვებულმა.
- შენი.
55 მკითხველთა ლიგა
- რას ნიშნავს - ჩემი? - ვკითხე და დილის მზის სხივები მოვიჩ-
რდილე.
- სკოტ პარნელმა გაჩუქა.
- ვინ?
- მისი ოჯახი ქალაქში ზაფხულის დასაწყისში გადმოვიდა.
- სკოტი? - გავიმეორე და გონებაში ძალიან ძველი მოგონება
ამომიტივტივდა. - ბიჭი, რომელიც ჩემთან ერთად ბაღში და-
დიოდა? და რომელიც წლების წინ პორტლენდში გადავიდა?
დედამ უემოციოდ დამიქნია თავი.
- მანქანა რატომ მაჩუქა?
- ამის კითხვა ვერ მოვასწარი. იმ ღამით გაჩუქა, როცა
დაიკარგე. მოიყვანა და აქ დატოვა.
- იმ ღამით დავიკარგე, როცა სკოტმა გაურკვეველი მიზეზით
მანქანა მაჩუქა. ამაზე ეჭვი არავის გაუჩნდა? იქნებ... იქნებ მან-
ქანა ნივთმტკიცებულება, ან რაღაც ეგეთი ყოფილიყო. იქნებ,
უნდა მოგეშორებინათ. ამაზე არ გიფიქრიათ?
- პოლიციამ მანქანა გაჩხრიკა. წინა მესაკუთრეც დაკითხეს
და დეტექტივმა ბასომ სკოტის მიმართაც ყველა ეჭვი გამორიც-
ხა. არადა, თავიდან იმასაც ფიქრობდა, რომ სწორედ მან გეს-
როლა.
- მესროლა? - თავი გავაქნიე დაბნეულად. - რას ნიშნავს -
მესროლა?
დედამ თვალები დახუჭა. - ჰო, იარაღით.
- რა? ვის ეგ როგორ გამორჩა?
- ეს დელფიკის გასართობ ცენტრში მოხდა, - თავი გააქნია
დედამ. - ვერ ვიტან ამაზე ფიქრს, - განაგრძო უფრო ჩუმი ხმით. -
ქალაქიდან გასული ვიყავი, როცა დამირეკეს. დროულად ვერ
მოვედი. მას შემდეგ აღარ მინახავხარ. ასე ცხოვრებაში არაფე-
რი მინანია. სანამ გაუჩინარდებოდი, თურმე დეტექტივ ბასოს
უთხარი, რომ ვინმე, სახელად რიქსონმა სიცილის ოთახში გეს-
56 მკითხველთა ლიგა
როლა. მასვე უთხარი, რომ სკოტიც იქ იყო და რიქსონმა მასაც
ესროლა. პოლიციამ ამ რიქსონს ძებნა დაუწყო, მაგრამ თითქოს
ისიც გაუჩინარდა. დეტექტივი ბასო დარწმუნებული იყო, რომ ეს
დამნაშავის ნამდვილი სახელი არც არის.
- სად მესროლა? - ვკითხე და ვიგრძენი, რომ მთელ სხეულში
უსიამოვნო ტალღებმა დამიარა. აქამდე ნამდვილად არ შემიმ-
ჩნევია სადმე ჭრილობის კვალი.
- მარცხენა მხარში. - ვგრძნობდი, როგორ უჭირდა ამ სიტყვე-
ბის წარმოთქმა. - ტყვიამ ქსოვილში გაიარა და მხოლოდ კუნთი
დაგიზიანა. ძალიან, ძალიან გაგვიმართლა. მე საყელო გადავი-
წიე და მხარზე დავიხედე. იარა აშკარა იყო, მაგრამ ჭრილობა
საიმედოდ შეხორცებულიყო.
- პოლიცია ორი კვირის განმავლობაში ეძებდა რიქსონს. მათ
შენი დღიური წაიკითხეს, მაგრამ მისი რამდენიმე გვერდი ამოგ-
ლეჯილი იყო და სახელი ან რაიმე სხვა ხელმოსაჭიდი ვერ იპო-
ვეს. ვისაც ჰკითხეს, მაგრამ ვი ირწმუნებოდა, რომ ეს სახელი
პირველად ესმოდა. რიქსონის შესახებ არაფერი ფიქსირდებო-
და არც სკოლაში და არც DMV-ში.1
- ჩემი დღიურიდან გვერდები ამოვხიე? - შევაწყვეტინე მე. სა-
ერთოდ არ ჰგავდა ჩემს საქციელს. ეს რატომ უნდა მექნა?
- გახსოვს, სად შეინახე ეგ გვერდები? ან შიგნით რა ეწერა?
უარყოფის ნიშნად თავი გავაქნიე. ასეთი საოცარი რა ჩავწე-
რე შიგნით, რომ დამალვა გადავწყვიტე?
დედამ უღონოდ ამოიხვნეშა. - რიქსონი მოჩვენებასავით
იყო, ნორა. სადაც არ უნდა იყოს, პასუხები სწორედ მას აქვს.
57 მკითხველთა ლიგა
- ამ პირობას ვერ დავთანხმდები, - ვუთხარი მე. - სკოტი სად-
ღაა? რა თქვა, როცა დეტექტივმა ბასომ დაკითხა?
- დეტექტივმა ბასომ მთელი ენერგია რიქსონის ძებნას
შეალია. არა მგონია, სკოტს დალაპარაკებოდა. ბოლოს, როცა
ლინას ველაპარაკე, მითხრა, სკოტი საცხოვრებლად სხვაგან
გადავიდაო. ალბათ, ახლა ნიუ ჰემფშირშია და კარდაკარ მწერე-
ბის გასანადგურებელ საშუალებებს ყიდის.
- და მორჩა? - ვკითხე უნდობლად. - დეტექტივ ბასოს სკოტის
მიგნება აღარ უცდია? - ვატყობდი, რომ დედაც მოუსვენრად
იყო. სკოტის ირგვლივ რაღაც ვერ ლაგდებოდა. მის ნათქვამს
თუ დავუჯერებთ, მე პოლიციას ვუთხარი, რომ რიქსონმა მასაც
ესროლა. მერე კი „ფოლქსვაგენი“ მაჩუქა? აქ რაღაც უმნიშვნე-
ლოვანესი ინფორმაცია აკლდა.
- დარწმუნებული ვარ, ასე მოქცევის მიზეზი ჰქონდა.
- მეც დარწმუნებული ვარ, - ცინიკურად დავეთანხმე. - და ალ-
ბათ, მიზეზიც ჰქონდა. მაგალითად - არაკომპეტენტურობა?
- დეტექტივ ბასოს შანსს თუ მისცემ, დარწმუნდები, რომ ძა-
ლიან გამჭრიახი პოლიციელია და თავის საქმეს ზედმიწევნით
კარგად ასრულებს.
ამის გაგონება არ მსურდა.
- კარგი, ახლა რას ვშვრებით? - ვკითხე მე კუშტად.
- ვცდილობთ, რაც შეგვიძლია. ასე თუ ისე, ცხოვრებას ვაგ-
რძელებთ.
რაღაც მომენტში სკოტ პარნელზე ჩემი ეჭვები გვერდზე გა-
დავდე. ამას გარდა კიდევ ბევრ რამეზე მქონდა საფიქრი. კიდევ
რამდენი რამ გამოვტოვე? როდის დავუბრუნდები ცხოვრების
ჩვეულ რიტმს? უკვე წარმომედგინა, რა საშინელება იქნებოდა
სკოლა. როგორ ამარიდებდნენ სიბრალულით სავსე მზერას
სკოლელები და როგორი სიჩუმე დაისადგურებდა ჩემ ირგვლივ.
58 მკითხველთა ლიგა
შინაგანი მხურვალება ვიგრძენი. არ მინდოდა ვინმეს შევცო-
დებოდი. არც ის მსურდა, ვინმეს სპეკულაციის საგანი გავმხდა-
რიყავი. ნეტავ, რა სამარცხვინო თეორიები გავრცელდა ჩემი
გაუჩინარების შესახებ?
- სკოტს თუ ნახავ, იქნებ შემახვედრო, რომ მანქანისთვის
მადლობა გადავუხადო, - ვუთხარი დედას, - ოღონდ, მას შემ-
დეგ, რაც ყველაფერს გამოვკითხავ. შესაძლოა, დეტექტივი ბა-
სო დარწმუნებულია, რომ ის უდანაშაულოა, მაგრამ მე პასუხები
მჭირდება.
- ნორა.
მე ხელი გავუწოდე. - შეიძლება გასაღები?
პატარა პაუზის შემდეგ ასხმას მანქანის გასაღები გამოაცალ-
კევა და ხელისგულზე დამიდო. - ფრთხილად.
- ოჰ, მაგაზე არ იღელვო. ერთადერთი, რისიც ახლა მეშინია,
საკუთარი თავის სულელად წარმოჩენაა. საბედნიეროდ სკო-
ლამდე გზა ვიცი. ოჰ, ეს ხომ, - ხელი გავიშვირე მანქანისკენ, -
ხუთ-სიჩქარიანი „ფოლქსვაგენია“. კიდევ კარგი, ასეთი მანქა-
ნის მართვა ამნეზიამდე ვისწავლე.
- ვიცი, ახლა ამისთვის სათანადო დრო არ არის, მაგრამ ჩვენ
სადილზე ვართ დაპატიჟებული.
მის თვალებს ცივი მზერა შევახვედრე. - ჩვენ...
- ჰენკის ქუფერსმიტში უნდა ჩვენი წაყვანა. შენი დაბრუნება
რომ აღვნიშნოთ.
- რა წინდახედულია, - ვთქვი და გასაღები თავის ადგილზე
მოვათავსე. დაძვრისთანავე გავიფიქრე, რომ მანქანა ჩემი
გაუჩინარების შემდეგ არავის დაუქოქია.
- ცდილობს, - ძრავის ღმუილის ფონზე გამომძახა დედამ, -
ცდილობს, რომ ყველაფერი გამოგვივიდეს და იქნებ, შენც
შეეცადო...
59 მკითხველთა ლიგა
ენაზე კიდევ ერთი ცინიკური პასუხი მქონდა მომდგარი, მაგ-
რამ სიტუაციის გართულებას მოვერიდე. - და შენ? შენ რას ცდი-
ლობ? იმიტომ, რომ ეს იცოდე - თუ ის რჩება, მე მივდივარ. ახ-
ლა, მაპატიე, მაგრამ უნდა გავერკვიო, როგორ დავუბრუნდე
ჩემს ცხოვრებას.
60 მკითხველთა ლიგა
6 თავი
62 მკითხველთა ლიგა
- კარგი, კარგი, გავიგე, რომ სკოტმა მანქანა გაჩუქა. ალბათ,
ეს რაღაც ბოდიშის მსგავსი ჟესტი იყო იმისთვის, რომ აქამდე
შოვინისტი ღორივით იქცეოდა.
- განმიმარტე.
- გახსოვს, დაწყებით კლასებში ბიჭები, რომლებსაც გოგოები
მოსწონდათ, გამუდმებით რომ აწვალებდნენ მათ? ხოდა, აი,
სკოტი, ურთიერთობის ნაწილში, სრულად მეშვიდე კლასში ჩარ-
ჩა.
- მოვწონდი. - დაეჭვებით ჩავილაპარაკე. ვფიქრობდი, რომ
ვი აღარ მომატყუებდა. ახლა, როცა გამოვიჭირე, აღარ. გასაგე-
ბია, რომ ჩემამდე მასზე დედაჩემმა იმუშავა და კარგად დაამუ-
შავა საიმისოდ, რომ ჩემი „სათუთი“ გონება სიმართლის თქმით
არ დაემძიმებინა.
- ამიტომ, ადგა და მანქანა გიყიდა.
- სკოტთან ჩემი გატაცების კვირაში რაიმე კონტაქტი მქონდა?
- შენს გაუჩინარებამდე ერთი ღამით ადრე მის საძინებელში
შეიპარე, მაგრამ დამჭკნარი მარიხუანის მეტს ვერაფერს მიაგე-
ნი.
როგორც იქნა, რაღაც კონტურებს ვკრავდით. - და რას ვეძებ-
დი?
- ეს შენთვის არასდროს მიკითხავს. მითხარი, რომ სკოტი
რაღაც ჩახლართულ ამბავში იყო გარეული და მტკიცებულება
გჭირდებოდა. მეც, დაუფიქრებლად გამოგყევი.
ეჭვი არ მეპარებოდა, რომ ასე იქნებოდა. ვის რაიმე სისულე-
ლის ჩასადენად ბევრი მიზეზი არასოდეს სჭირდებოდა. სამწუხა-
როდ, ასე ვიყავი მეც.
- მეტი არაფერი ვიცი, - ირწმუნებოდა ვი. - გეფიცები, ყველას
და ყველაფერს.
- აღარაფერი დამიმალო.
- ანუ, მპატიობ?
63 მკითხველთა ლიგა
თავს ვიკავებდი, მაგრამ ვგრძნობდი, რომ მიუხედავად ჩემი
ბრაზისა, ვი მართლა ჩემს დაცვას ცდილობდა და მას გავამარ-
თლებდი. უფრო მეტიც, მის ადგილზე, ალბათ მეც ასევე მოვიქ-
ცეოდი. - ერთნაირები ვართ.
სკოლის მთავარ შენობაში საკუთარ თავთან განმარტოებას
ველოდი, ამიტომ ძალიან გამიკვირდა, როცა იქ სამდივნოს თა-
ნამშრომელი შევნიშნე. მან ჯერ დაეჭვებით შემომხედა, მერე კი
წამოიძახა, - ოჰ! ნორა. როგორ ხარ?
მისი ტონის მოჩვენებით სითბოს ყურადღება არ მივაქციე და
ვთქვი, - აქ ჩემი გაკვეთილების ცხრილის წასაღებად მოვედი.
- ოჰ. უკვე ასე მალე? იცი, ჯერ სკოლაში არავინ გელოდა. ამ
დილით თანამშრომლებმა და მასწავლებლებმა ვილაპარაკეთ
კიდეც და ვიფიქრეთ, რომ რამდენიმე კვირა დაგჭირდებოდა
საიმისოდ, რომ... - სათანადო სიტყვების პოვნა უჭირდა. - გამო-
კეთებულიყავი? გამოჯანმრთელებულიყავი? არა. იქნებ - „შე-
გუებოდი“? პრაქტიკულად, მთელი სხეულით აბდღვრიალებდა
ნეონის ნათებას წარწერით: „რა საცოდაობაა! საბრალო გოგო!
მას ძალიან სათუთად უნდა მოვეპყრა“.
მე მაგიდის კიდეს იდაყვი ჩამოვადე და ვთქვი, - არა, მე უკვე
მზად ვარ. განა ეს არ არის მთავარი? - მერე კი, რადგან ისედაც
ცუდ ხასიათზე ვიყავი, დავამატე, - თან, სკოლაში სწორედ ის
ვისწავლე, რომ ყველაზე მთავარი ჩემი აზრია.
პირი გააღო, მაგრამ მაშინვე დამუწა. მერე სამუშაო ფურ-
ცლებში იქექა, - აბა, ვნახოთ სად არის შენი ცხრილი... აჰ! აი
ისიც. - მან საქაღალდიდან ერთი ფურცელი ამოაცურა და გამო-
მიწოდა. - ყველაფერი რიგზეა?
ცხრილს თვალი გადავავლე. ამერიკის ისტორია, ინგლისუ-
რი, ჯანდაცვა, ჟურნალისტიკა, ანატომია და ფიზიოლოგია, ორ-
კესტრი და ბოლოს ტრიგონომეტრია. როგორც ჩანს წინა წელს
64 მკითხველთა ლიგა
ამ ცხრილის შედგენით საკუთარი თავისთვის აშკარად სიკვდი-
ლის განაჩენი გამომიტანია.
- მშვენიერია, - ვუთხარი, შემდეგ მხარზე ზურგჩანთა გადა-
ვიგდე და ოთახიდან გამოვედი.
დერეფანს ოდნავ ანათებდა ფლუროსცენციული ნათება. გო-
ნებაში კი ვცდილობდი იმის გააზრებას, რომ ეს ჩემი სკოლა
იყო. მე ამ ადგილს მივეკუთვნებოდი და მიუხედავად ყველაფრი-
სა, ახლა უფროსკლასელი ვიყავი და თუმცა არ მახსოვდა, რო-
გორ დასრულდა წინა სასწავლო წელი, როგორღაც ამ რიტმს
უნდა შევგუებოდი.
ზარი დაირეკა და მომენტალურად გაიღო ყველა კარი. ბავ-
შვები დერეფანში გამოცვივდნენ, გაიქცნენ ტუალეტებისკენ, სა-
თავსოებისა და გაზიანი სასმელების აპარატებისკენ. მე თავა-
წეული სიარულს ვცდილობდი, მაგრამ მაინც ვერაფერს ვუხერ-
ხებდი მათ თვალებში ამოკითხულ მზერას. ყველა ერთსა და
იმავეზე ფიქრობდა. მე დავბრუნდი და ჩემი ისტორია ბოლო პე-
რიოდის მთავარ განსახილველ ამბად ქცეულიყო. ახლა მათ
მზერაში სხვადასხვა შეკითხვა იკრებდა თავს - სად იყო? ვინ
გაიტაცა? რა უცნაური, წარმოუდგენელი რამ დამართეს იქ?
და მთავარი სპეკულაცია - ნუთუ მართლა ყველაფერი
დაავიწყდა? არა, თავს დავდებ, იტყუება. აბა, როგორ შეიძლება,
ასე უეცრად ბოლო რამდენიმე თვე სრულად დაგავიწყდეს?
რვეულის ფურცვლა დავიწყე, თითქოს რაღაც მნიშვნელო-
ვანს ვეძებდი. მერე ნაბიჯს ავუჩქარე, თვალი მოვარიდე მოსწავ-
ლეებს და გოგონების ტუალეტისკენ დავიძარი. როცა შიგნით
შევედი, ბოლო კაბინამდე მივაღწიე, კარი გავაღე, შიგნით შევე-
დი და ჩავიკეტე. მერე კედელს მივეყუდე, ნელ-ნელა ჩავიკეცე
და იატაკზე დავჯექი. მიკანკალებდა ხელები, დამბუჟებოდა ფე-
ხები და ვეღარ ვგრძნობდი ტუჩებს. ცრემლები ნიკაპს მისვე-
ლებდა, მაგრამ მათ მოწმენდას ვერ ვახერხებდი.
65 მკითხველთა ლიგა
რაც უნდა მაგრად დამეხუჭა თვალები, რაც უნდა ძლიერ მე-
ცადა, მაინც ცხადად ვხედავდი მათ გამომცდელ, გამასამარ-
თლებელ მზერებს და ვეღარაფერს ვუხერხებდი შეგრძნებას,
რომ მე აღარ ვგავდი მათ. განსმდგომად ვიქეცი.
ასე ვიჯექი კიდევ რამდენიმე წუთი, შემდეგ სუნთქვა დამიწ-
ყნარდა და იმაზე დავფიქრდი, რომ არც კლასში შესვლა მინდო-
და, და არც სახლში. ჩემს ერთადერთ სურვილს კი ახდენა არ
ეწერა. მინდოდა დამებრუნებინა დრო და ეს პერიოდი ხელახლა
გამევლო იმ ღამიდან, როცა გავუჩინარდი.
ნელ-ნელა ფეხზე წამოვდექი და სწორედ ამ მომენტში ჰაერში
რაღაც ხმა გაისმა.
დამეხმარე.
ძალიან ჩუმი, ძლივს გასაგონი ხმა იყო და თავიდან ვიფიქრე,
რომ მეჩვენებოდა, მაგრამ...
დამეხმარე, ნორა.
ჩემი სახელის გაგონებაზე მთელი სხეული ბუსუსებით დამე-
ფარა. თავს ვიმაგრებდი და ვცდილობდი ამ ხმისთვის მეტი ყუ-
რადღება მიმექცია. რომ დავუკვირდი, ის თითქოს სადღაც ზემო-
დან, სავენტილაციო ხუფიდან მოდიოდა.
როცა ჩემთან მოამთავრებს, ეს ჩემთვის სიკვდილის ტოლფა-
სი იქნება. შინ ვეღარასდროს დავბრუნდები.
ამჯერად ხმა იყო უფრო ძლიერი და აშკარა. მე ზევით ავიხე-
დე და დავიძახე, - მანდ ვინ არის?
პასუხი არავის გაუცია. მერე ექიმი ჰოულეტის სიტყვები გა-
მახსენდა და ვივარაუდე, რომ ეს რაღაც ჰალუცინაცია იყო. ფიქ-
რები ამერია, ავღელდი და კარი გავაღე. დაბნეული გამოვედი
ტუალეტიდან და ვიგრძენი, როგორ გამოჩნდა ჩემს გონებაში
რაღაც სახება. ჩემ ირგვლივ ტუალეტი აღარ იყო. თითქოს კერა-
მიკა ბეტონად ქცეულიყო, ზემოთ კი მეტალის კოჭები გიგანტუ-
66 მკითხველთა ლიგა
რი ობობის ფეხებს დამსგავსებოდა. კედლის გასწვრივ კი მეტა-
ლის საწვავების კარები მოჩანდა.
ამ ჰალუცინაციაში მე...
საწყობში ვარ.
მან მე ფრთები დამაძრო. ახლა სახლამდე ვეღარ გავფრინ-
დები, გაიძახოდა ხმა. ვერ ვხედავდი ხმის პატრონს. ჩემს თავზე
შიშველი ნათურა ანათებდა და შუქს ჰფენდა საწყობის საკონ-
ვეიერო ნაწილს. მათ მიღმა კი საწყობი ცარიელი იყო. ძლიერი
ღმუილის ხმითა და მეტალისებრი ხრიალით დავინახე ჩემკენ
მოახლოებული სხეული.
- არა, - წამოვიძახე, რადგან ეს იყო ერთადერთი, რისი თქმაც
შემეძლო. ვცდილობდი ხელით მეპოვნა ტუალეტის კარი. ეს ჰა-
ლუცინაცია იყო. ზუსტად ისეთი, რაზეც დედა მაფრთხილებდა.
მე სასწრაფოდ უნდა მეპოვა გზა, რომლითაც რეალურ სამყა-
როს დავუბრუნდებოდი. მეტალის ხმა კი ძლიერდებოდა.
უკან დავიხიე და მოახლოებულ სხეულს დავცილდი. მერე კი
ნელ-ნელა შევამჩნიე, რომ ეს იყო დიდი გალია. შიგნით კი იჯდა
გოგონა. გოგონა გისოსებისკენ დაიხარა, უფერულ თვალებზე
თმა ჩამოეფარა, ყელზე შემოხვეული რაღაც თოკი კი შემზარავი
ლურჯი ნათებით ანათებდა.
დამეხმარე, ნორა.
ამ ადგილის დატოვება და გაქცევა მინდოდა, მაგრამ მეშინო-
და საცავების კარების. მათ შორის მხოლოდ ერთი იყო ის სწო-
რი კარი, რომელიც მე სკოლის ტუალეტში დამაბრუნებდა.
მას ყელსაბამი არ მისცე! - ღონივრად ანჯღრევდა გისოსებს
გოგონა. - ჰგონია, რომ ის შენ გაქვს! და თუ ყელსაბამს მოიპო-
ვებს, მისი შეჩერება შეუძლებელი გახდება. სხვა გზა არ მექნება
და ყველაფერს მოვუყვები!
სხეულში ჟრუანტელმა დამიარა, ზურგსა და მკლავებზე სიცი-
ვე ვიგრძენი. ყელსაბამი? რა ყელსაბამი?
67 მკითხველთა ლიგა
არანაირი ყელსაბამი არ არსებობს, - ვუთხარი საკუთარ
თავს. - ყელსაბამიც და ეს გოგოც ერთი გიჟური ჰალუცინაციის
ნაწილია. მეტი არაფერი. შეეცადე და განდევნე ისინი!
ზარმა დარეკა.
და უეცრად მე ვიხილე ტუალეტის კარი, ჩემგან ისევ რამდე-
ნიმე დუიმით ახლოს. მისტერ სარაფი მწოველია. ბ.ლ. + ჯ.ფ. =
შეყვარებულებს. ჯაზ ბენდი მაგრად უბერავს! - მე ხელი გავწიე
და შევეხე. კარი ნამდვილი იყო. შვებით ამოვისუნთქე.
ტუალეტი ხმებმა აავსო. შევხტი, თუმცა ეს ჩვეულებრივი,
მხიარული ხმები იყო. გოგონები სარკის წინ იკრიბებოდნენ,
თმებს ისწორებდნენ და ტუჩის საცხს ისვამდნენ.
- ამაღამ პიცა უნდა შევუკვეთოთ და ფილმი ვნახოთ, - თქვა
ერთ-ერთმა.
- არ გამოვა, გოგოებო. ეს ღამე მხოლოდ ჩემი და სუზანასია,
- ეს ხმა კი ვიცანი. მარსი მილარი იყო. დანარჩენ ორს შორის
იდგა, თმაზე პონის კუდს ისწორებდა და ვარდისფერი პლასტმა-
სის ყვავილს იმაგრებდა.
- დედაზე გვცვლი, არა?
- ემ, დიახ. შეეგუეთ, - თქვა მარსიმ.
გოგონებმა უკმაყოფილოდ გადახედეს. ეს ორნი სავა-
რაუდოდ ედისონ ჰეილსი და ქეისი სვინი იყვნენ. ედისონი მარ-
სის მსგავსად მხარდამჭერთა გუნდის წევრი იყო, მაგრამ მარ-
სისგანვე ვიცოდი - მასთან მხოლოდ იმის გამო მეგობრობდა,
რომ ისინი ერთ უბანში ცხოვრობდნენ და პრაქტიკულად, ცხოვ-
რების ერთ რიტმს მისდევდნენ. ერთი თაიგულის ორი იდენტური
ყვავილივით იყვნენ.
- არც კი სცადოთ გადამაფიქრებინოთ, - თქვა მარსიმ მწარე
ღიმილით. - დედაჩემს ვჭირდები. ამაღამ გოგონებთან ბოდიში...
- ის... ხომ ხვდები... დეპრესიაშია? - იკითხა გოგონამ, რომე-
ლიც ედისონი მეგონა.
68 მკითხველთა ლიგა
- სერიოზულად? - გაეცინა მარსის. - არა, სახლს უნდა მიხე-
დოს, თან მამაჩემს „ლექსუს შჩ-10“ ის ყიდვა აიძულა. იცით, რა
საყვარელია?! დარწმუნებული ვარ, ქალაქის თავისუფალი ბიჭე-
ბის ნახევარმა უკვე თვალი დაადგა. - ყოველ ფრაზას მარსი თი-
თებზე თვლით უსვამდა ხაზს.
- ძალიან ლამაზია, - თქვა ქესიმ.
- ნამდვილად. ვინც არ უნდა აარჩიოს მამაჩემმა, დარწმუნე-
ბული ვარ, მას ვერ აჯობებს.
- ვინმეს ხვდება?
- ჯერ არა. დედაჩემს ყველგან მეგობრები ჰყავს და რომც უნ-
დოდეს, ალბათ ვერ გარისკავს. - მერე კი რაღაც საჭორაოდ შემ-
ზადებული ხმა მიიღო, - ნორა გრეიზე ახალი ამბავი გაიგეთ?
მუხლები ამითრთოლდა, როცა ჩემი სახელი გავიგონე და
თავის შესამაგრებლად კედელს მივეყუდე.
- სასაფლაოზე იპოვეს და როგორც ამბობენ, არაფერი ახ-
სოვს. ისე ეშინოდა, რომ თურმე პოლიციისგანაც კი გარბოდა.
- დედაჩემი ფიქრობს, რომ ვინც გაიტაცა, იმ ვიღაცამ ტვინი
გამოურეცხა. თითქოს, ვიღაც შეშლილი ტიპი იყო, ვინც დააჯე-
რა, რომ ცოლად მოიყვანა, თუ რაღაც ეგეთი.
- ეუფ! - თქვა ყველამ უნისონში.
- რაც არ უნდა მომხდარიყო, ფაქტია, რომ ეგ გოგო უკვე ჩა-
მოწერილია. როგორი ამნეზიაც არ უნდა ჰქონდეს, რაღაც მაინც
ემახსოვრება და ეცოდინება, რომ ცხოვრებაზე დიდი დაღი ას-
ვია. შეიძლება, ყვითელი ლენტიც კი შემოიხვიოს წარწერით -
ფრთხილად, არ გადაკვეთოთ!
ახითხითდნენ, მერე კი მარსიმ თქვა, - კარგი, კლასში დავ-
ბრუნდეთ, გოგოებო. გამოსასვლელი ბილეთები აღარ მაქვს. ის
ბოზი მდივნები უჯრაში ჩაკეტილს ინახავენ.
69 მკითხველთა ლიგა
კარგა ხანს ვიცდიდი, სანამ ყველანი გავიდნენ. მერე სწრაფი
ნაბიჯით გავუყევი დერეფნისკენ გზას და როცა სკოლიდან გავ-
დიოდი, მივხვდი, რომ უკვე ავტოსადგომისკენ გავრბოდი.
„ფოლქსვაგენში“ ვიჯექი და ვფიქრობდი, როგორ მომეხერ-
ხებინა ჩემი ცხოვრების ჩვეულ კალაპოტში ჩაყენება.
იმიტომ, რომ სწორედ ეს მჭირდა. კალაპოტიდან ამოვვარდი
და სამყარომ უჩემოდ განაგრძო სვლა.
70 მკითხველთა ლიგა
7 თავი
71 მკითხველთა ლიგა
სანამ საძინებლიდან გავიდოდი, სარკესთან შევჩერდი, თმა
გავისწორე, რომელიც ახლა უფრო გრძელი იყო, ხერხემალზე
მეფინებოდა და კარამელის ფერი ჰქონდა, რისთვისაც მადლო-
ბა ზაფხულის მზისთვის უნდა მეთქვა, რადგან ჩემი გატაცების
პერიოდში, სოლარიუმში, სავარაუდოდ, არავინ დამაწვენდა. მა-
კიაჟის გაკეთებაც დავაპირე, მაგრამ გადავიფიქრე. არ მინდო-
და, რომ ამგვარად მომხდარიყო ჩემი „ახალი მე“-ს წარმოჩენა.
უბრალოდ მინდოდა, რომ ვყოფილიყავი ისეთი, როგორიც ძვე-
ლად.
ქვევით ჰენკის და დედას შევხვდი. ჩემთვის შევნიშნე, რომ
ჰენკი პრაქტიკულად ადამიანური ზომების სათამაშო კაცი - „კე-
ნი“ იყო ლურჯი თვალებითა და ოქროსფერი კანით. ერთი
სხვაობა ის იყო, რომ სხეულის აგებულებით „კენი“ ნამდვილად
დაჯაბნიდა.
- მზად ხარ? - მკითხა დედამ. ისიც გამოწყობილიყო, მსუბუქი,
ბამბის შარვალი, ბლუზა და აბრეშუმის შემოსახვევი ეცვა. თუმ-
ცა, ვამჩნევდი იმას, რაც მას აკლდა. პირველად, დიდი ხნის შემ-
დეგ, თითზე არ ეკეთა საქორწინო ბეჭედი. მის ნაცვლად არა-
თითზე ახლა მხოლოდ თეთრი ზოლი მოჩანდა.
- მე ჩემით წამოვალ, - უკმეხად მივუგე.
ჰენკიმ მკლავზე ეშმაკურად მომქაჩა და სანამ უკან დავიხევ-
დი, მითხრა, - მარსიც ეგრეა. განსაკუთრებით მას შემდეგ, რაც
მართვის მოწმობა აიღო, უნდა, ყველაფერი მარტომ შე-
მოიაროს. - ხელი მომაშორა და დაამატა, - კარგი, მაშინ იქ შეგ-
ხვდებით.
ცოტა მაკლდა ჰენკისთვის იმის თქმამდე, რომ ცალკე წას-
ვლის სურვილს არაფერი ჰქონდა საერთო ჩემს ჯიბეში ჩადებულ
პლასტმასის ბარათთან და რომ მისი სიახლოვე უბრალოდ მუ-
ცელს მატკიებდა, თუმცა გაჩუმება ვარჩიე და დედას მივუბრუნ-
დი, - საწვავის ფულს მომცემ? ავზი ცარიელია.
72 მკითხველთა ლიგა
- საერთოდ, - წამოიწყო დედამ და ჰენკის „მომეხმარე“ მზე-
რით გახედა, - საერთოდ, იმედი მქონდა, რომ ამ დროს ჩვენ სამ-
ნი სალაპარაკოდ გამოვიყენებდით. წამოდი ჩვენთან ერთად და
საწვავის ფულს ხვალ მოგცემ. - თავაზიანი, მაგრამ მტკიცე ხმა
ჰქონდა. პრაქტიკულად, არჩევანს არ მიტოვებდა.
- იყავი კარგი გოგო და დაუჯერე დედას, - მითხრა ჰენკიმ და
ნათელი ღიმილით გამიღიმა.
- დაწმუნებული ვარ, ლაპარაკს სადილის დროსაც შევ-
ძლებთ. ვერ ვხედავ რა პრობლემაა იმაში, რომ მარტო წამოვი-
დე.
- არანაირი პრობლემა, მაგრამ მაინც ჩვენთან ერთად მოგი-
წევს წამოსვლა, - მითხრა დედამ, - ამჟამად ხელზე ფული არ
მაქვს. შენი ახალი ტელეფონი არც ისე იაფი ღირდა.
- არა უშავს, შენი ბარათით ვერ გადავიხდი? - თუმცა, წინას-
წარ ვიცოდი რასაც მიპასუხებდა. ვის დედისგან განსხვავებით,
დედაჩემი არასდროს მაძლევდა თავის საკრედიტო ბარათს.
თუმცა, ახლა არც მე ვაპირებდი უკან დახევას. - ან ჰენკის რომ
ვთხოვო? არა მგონია, ოცი დოლარი არ მასესხოს. ასე არაა,
ჰენკ?
ჰენკიმ თავი უკან გადასწია და გაეცინა, თუმცა მის თვალებში
გამკრთალი გაღიზიანება არ გამომპარვია. - მოლაპარაკებები
ნამდვილად კარგად გამოსდის, ბლით. გული მიგრძნობს, რომ
მორიდებულობითა და კრძალვით შენ ნამდვილად არ დაგემ-
სგავსება.
- ნუ უხეშობ, ნორა. არაფრისგან ქმნი პრობლემას. ჩვენ რომ
გამოგვყვე არაფერი დაშავდება.
მე ჰენკის გავხედე და იმედი მქონდა, რომ ის ჩემი აზრების
წაკითხვას მოახერხებდა. ასეთი დარწმუნებული ნუ იქნები.
- კარგი, დროა წავიდეთ, - თქვა დედამ. - მაგიდა რვაზე
გვაქვს დაჯავშნილი და მისი დაკარგვა არ მინდა.
73 მკითხველთა ლიგა
სანამ მორიგ არგუმენტს მოვძებნიდი, ჰენკიმ წინა კარი
გააღო და გარეთ გაგვიძღვა. - ოჰ, ეს შენი მანქანაა, ნორა?
„ფოლქსვაგენი“? - იკითხა და ბორდიურისკენ გაიხედა. - სხვა
დროს ჩემს სალონში შემოიარე. იგივე ფასში მშვენიერ „სელი-
კას“ აგარჩევინებდი.
- ეს მეგობრის საჩუქარია, - განუმარტა დედამ.
ჰენკიმ სუსტი სტვენა ამოუშვა. - ოჰო, სერიოზული მეგობარი
გყოლია.
- მისი სახელია სკოტ პარნელი, - თქვა დედამ. - ჩვენი ოჯახის
ძველი მეგობარია.
- სკოტ პარნელი, - წარმოთქვა ჰენკიმ და ხელი პირზე ჩამო-
ისვა. - რაღაც ძალიან ნაცნობი სახელია. შემთხვევით, მის მშობ-
ლებს ხომ არ ვიცნობ?
- დედამისს ლინა ჰქვია, დიკონ როუდზე ცხოვრობს, თუმცა
სკოტი ამ ზაფხულს ქალაქიდან წავიდა.
- საინტერესოა, - ჩაილაპარაკა ჰენკიმ. - იცი სად წავიდა?
- სადღაც ნიუ ჰემფშირისკენ. იცნობ სკოტს?
ჰენკიმ უარის ნიშნად თავი გააქნია. - ლამაზი სოფელია ნიუ
ჰემფშირი. - ჩაიდუდღუნა უინტერესოდ და ხმაში რაღაც უცნაური
შრიალი დაეტყო.
ვაკვირდებოდი და ვფიქრობდი, რომ ის დედაჩემის უმცროს
ძმას უფრო წააგავდა, ვიდრე კავალერს. მართალია, წვერი ოდ-
ნავ მოეშვა, მაგრამ მთლიანობაში ისეთი პრიალა და უჭორ-
ფლო კანი ჰქონდა, რომ ვერ წარმოიდგენდით, თუ ამ ასაკის იქ-
ნებოდა. რა თქმა უნდა, ყოველთვის ვიცოდი, რომ ადრე თუ გვი-
ან დედა ვინმეს შეხვდებოდა და ალბათ, მეორედაც გათხოვდე-
ბოდა, მაგრამ არასოდეს მიფიქრია, რომ მისი მეორე ქმარი ასე-
თი იქნებოდა. ჰენკ მილარი ფართო პიჯაკს ამოფარებულ პატა-
რა მსუქანა ბიჭს წააგავდა.
74 მკითხველთა ლიგა
კუპერსმიტის რესტორანთან ჰენკიმ მანქანა სადგომის უკანა
ნაწილზე გააჩერა და როდესაც გადმოვედით, მაშინვე ჩემმა ტე-
ლეფონმა დარეკა. წამოსვლამდე ვის ახალი ნომერი მივწერე და
როგორც ჩანს, შეტყობინება დროულად მიიღო.
პატარავ, შენს სახლთან ვარ. სად ხარ?
- შიგნით გნახავთ, - ვუთხარი დედას და ჰენკის. - მისაწერი
მაქვს, - და ტელეფონზე მივანიშნე.
დედამ გამომხედა მზერით - „დაუჩქარე“, შემდეგ ჰენკის ხელ-
კავი გაუყარა და მასთან ერთად შესასვლელისკენ დაიძრა.
ვის პასუხი მივწერე.
- გამოიცანი სად ვარ.
- მინიშნება?
- დაიფიცე, რომ არავის ეტყვი.
- ღადაობ?
- ვსადილობ მარსის მამასთან ერთად.
- #?@#$?!&
- ის და დედაჩემი ერთმანეთს ხვდებიან.
- მოღალატე! მოიცა, ანუ თუ დაქორწინდებიან, შენ და მარ-
სი...
- მოდი, ცოტა შემიბრალე, რა!
- იცის, რომ ახლა მე მწერ?
- არა. შიგნით არიან. მე კუპერსმიტის ავტოსადგომზე ვდგა-
ვარ.
- დამპალი. სამაგისოდ ზედმეტად კარგი ადგილია.
- ახლა ყველაზე ძვირიან კერძს შევუკვეთავ და ყველაფერი
თუ კარგად ჩაივლის, ბოლოს ჰენკის სასმელს სახეში შევასხამ.
- ჰაჰ! არ შეწუხდე, მოვალ და წამოგიყვან. დიდი ხანია უშე-
ნოდ ვარ. დროზე უნდა გნახო!
- აუ როგორ ტეხავს! - მივწერე პასუხად. - არა, აქ უნდა დავ-
რჩე, დედაჩემი ისედაც ბრაზობს.
75 მკითხველთა ლიგა
- უარს მეუბნები?
- ოჯახურ მოვალეობებს ვასრულებ. ამ ერთხელ მაპატიე.
- უკვე ვთქვი, რომ შენი მონატრებით ვკვდები?
- მეც. საუკეთესო ხარ, ხომ იცი?
- ნუ...
- მოდი, ხვალ 4-ზე ლანჩზე ენცოში შევხვდეთ, კარგი?
- მოსულა.
მმობილური შევინახე, ავტოსადგომი გადავკვეთე და რეს-
ტორნის განათების ქვეშ გავიარე. როცა შიგნით შევედი მაშინვე
წითელი აგურის კედლები, ტყავის სავარძლები და რქების
მსგავსი ჭაღები შევნიშნე. ბართან დაკიდებული ტელევიზორი
დღის სპორტულ სიახლეებს გადმოსცემდა.
- ჩემები ცოტა ხნის წინ შემოვიდნენ, - ვუთხარი მიმტანს. - მა-
გიდა ჰენკ მილარის სახელზე უნდა იყოს დაჯავშნილი.
გოგონამ გამიღიმა. - დიახ, ჰენკი ეს-ესაა მოვიდა. იცით, ის
და მამაჩემი გოლფს ერთად თამაშობდნენ. კარგად ვიცნობ, ჩემ-
თვის მეორე მამასავითაა. დარწმუნებული ვარ, ცოლთან გაშო-
რებამ ერთიანად გაანადგურა და ამიტომ, ძალიან მიხარია, რომ
ახლა ვიღაც სხვას ხვდება.
მე გამახსენდა მარსის სიტყვები იმის შესახებ, რომ დედამისს
ყველგან მეგობრები ჰყავს და გულში იმაზე ლოცვა დავიწყე,
რომ ერთ-ერთი მისი „რადარი“ კუპერსმიტშიც არ ყოფილიყო.
არ მინდოდა ამ ღამის ამბები ქალაქში სწრაფად გავრცელებუ-
ლიყო.
- გააჩნია ვისთვის, - ვუპასუხე მე.
გოგონას ღიმილი დაბნეული გამომეტყველებით შეიცვალა. -
ოჰ! რა სულელი ვარ, რა თქმა უნდა, მისი ყოფილი ცოლი არ და-
მეთანხმებოდა და ნუ, არც ის უნდა მეთქვა რაც ვთქვი. აქეთ წა-
მობრძანდით.
76 მკითხველთა ლიგა
გოგონამ ჩემი სათქმელი ვერ გაიგო, მაგრამ შევეშვი. პატა-
რა კიბეები ჩავიარეთ და შევედით სასადილო დარბაზში, რომ-
ლის კედლებზეც ცნობილი განგსტერების შავ-თეთრი ფოტოები
ეკიდა, მაგიდების ზედაპირი ძველი გემის რკინის მასალისგან
იყო დამზადებული, იატაკი კი, როგოროც ამბობდნენ, რომელი-
ღაც მეთექვსმეტე საუკუნის ფრანგული სასახლიდან მოეტანათ.
ჩემთვის ვფიქრობდი, რომ სავარაუდოდ, ეს ყველაფერი ჰენკის
ძალიან მოსწონდა.
როცა მაგიდას მივუახლოვდით, ჰენკი წამოდგა. რა ჯენტლმე-
ნია. ნეტავ იცოდეს რა მოელის ჩემგან.
- ვის სწერდი? - მკითხა დედამ.
მე სკამზე დავენარცხე და ჰენკის დასაფარად ცხვირწინ მენიუ
ავიფარე. - ჰო.
- როგორაა?
- კარგად.
- ისევ ის ვი არის, არა?
პასუხი გაღიზიანებული ხმით ჩავანაცვლე.
- თქვენ ორნი ამ უქმეებზე სადმე ერთად უნდა გახვიდეთ.
- ეგ უკვე გადაწყვეტილია.
რამდენიმე წამში დედამ თავისი მენიუც აიღო, - აბა! ყველა-
ფერი დიდებულად გამოიყურება! არც კი ვიცი რა ავარჩიო. შენ
რას აპირებ, ნორა?
მე ფასების სვეტს თვალი ჩავაყოლე და ყველაზე ძვირად ღი-
რებულ კერძს დავუწყე ძებნა.
უეცრად ჰენკიმ ჩაახველა და ჰალსტუხი ოდნავ შეიხსნა ისე,
თითქოს ყელში რაღაც გადასცდა. თვალები კი გაოცებისგან
გაუფართოვდა. მის მზერას თვალი გავაყოლე და რესტორანში
შემოსული მარსი მილარი დავინახე, რომლის გვერდითაც დე-
დამისი მოაბიჯებდა. სუზანა მილარმა შალის ჯემპრი ანტიკვა-
77 მკითხველთა ლიგა
რულ საკიდზე გადაკიდა და შვილთან ერთად მიმტანს ჩვენგან
მეოთხე მაგიდამდე გაჰყვა.
სუზანა მილარი ჩვენგან ზურგით იჯდა და დარწმუნებული
ვარ, არც შევუმჩნევივართ, მაგრამ მარსი კი, რომელიც პირდა-
პირ გვიყურებდა, მაშინვე შეცბა, ჭიქა ხელში გაუშეშდა, თვალე-
ბით მამამისს ჩაავლო, მერე მზერა ჩემკენ მომართა და თვალებ-
ში ჩამხედა. ოდნავ წინ გადაიხარა, დედამისს რაღაც უთხრა და
სკამიდან წამოდგა. მუცელში რაღაც უსიამოვნო ჟრუანტელი
ვიგრძენი, რომელიც მთელ სხეულში, ტერფებამდე ჩამყვა. მარ-
სი ჩვენს მაგიდას მოუახლოვდა.
- აჰა, - თქვა და მაგიდის კიდესთან გაჩერდა. - რა მშვენიერი
ოჯახური სადილია!
ჰენკიმ ჩაახველა. ჯერ დედაჩემს გადახედა და თვალები ბო-
დიშის ნიშნად დახუჭა, შემდეგ ისევ შვილს ახედა.
- გარეშე პირის მოსაზრებას არ იკადრებთ? - განაგრძო მარ-
სიმ ხელოვნურად მხიარული ხმით.
- მარსი, - თქვა ჰენკიმ მკაცრი ხმით.
- არა, ახლა მართალია ამის უფლება გაქვს, მაგრამ იქნებ და-
უკვირდე ხოლმე, ვის ხვდები, - მარსი გაცხარებული იყო და ხე-
ლები ოდნავ უკანკალებდა. ჩემი აზრით, ეს ცოტაოდენი შიშის
დამსახურებაც იყო.
ჰენკიმ, რომელიც ტუჩებს ძლივს ამოძრავებდა, წაილუღლუ-
ღა, - თავაზიანად გთხოვ, რომ დედაშენთან დაბრუნდე და სადი-
ლით ისიამოვნო. მე და შენ შეგვიძლია მოგვიანებით ვისაუბ-
როთ.
მარსი გაჩერებას არ აპირებდა. - იცი რა, ცოტა მტკივნეულად
შეიძლება ჟღერდეს, მაგრამ უნდა იცოდე, რომ ეს ქალბატონი
მხოლოდ შენი ფულითაა დაინტერესებული, - და დედაჩემისკენ
მკაცრად გაიხედა.
78 მკითხველთა ლიგა
მე ჩემი მზერა მარსის მივანათე და ჩემთვის დავფიქრდი. მა-
მამისი ხომ მანქანებს ყიდდა! მართალია, ქოლდვოთერის პი-
რობაზე ეს შესაძლოა, საკმაოდ სარფიანი საქმეც იყო, მაგრამ
კარგით, რა, დედაჩემს რომ მართლა ფულის ინტერესი ჰქონო-
და, ვინმე უკეთესს მოძებნიდა, ვიდრე ტიპს, რომელიც მანქანე-
ბით ვაჭრობდა და სახელად ჰენკი ერქვა.
- და თან ყველა სხვა რესტორანს შორის მაინცდამაინც კუ-
პერსმიტი რომ ამოარჩიე! ეს ხომ ჩვენი რესტორანი იყო? აქ
დავდიოდით დაბადების დღეებზე, ქორწინების თარიღს აღვნიშ-
ნავდით, წვეულებებს ვაწყობდით. კარგი რა, არ გრცხვენია?
ჰენკიმ თვალები მოისრისა.
დედაჩემმა ჩუმად თქვა, - რესტორანი მე ავარჩიე, მარსი.
წარმოდგენა არ მქონდა, თუ ის თქვენი ოჯახისთვის ამდენს ნიშ-
ნავდა.
- შენ ნუ მელაპარაკები, - მიახალა მარსიმ. - ეს ჩემი და მამა-
ჩემის საქმეა. ისე ნუ იქცევი, თითქოს რაღაც გესმის.
- კარგი! - ვთქვი და სკამი მაგიდას მოვაშორე. - მე ტუალეტში
მივდივარ. - და დედაჩემს იმგვარად გავხედე, რომ მარტივად
მიმხვდარიყო ჩემთან ერთად წამოსვლის სურვილს. თუმცა, ამ
სურვილს მარსიმ აჯობა და მაშინვე წამოიძახა, - მეც შენთან ერ-
თად მოვდივარ!
მერე კი, სანამ შემდეგ მოქმედებას მოვიფიქრებდი, მარსიმ
ხელკავი გამომდო და ტუალეტისკენ წამიყვანა. ხელი მხოლოდ
მაშინ გამიშვა, როცა ტუალეტის შესასვლელ კარს მივუახლოვ-
დით, რომელშიც მხოლოდ ერთი ადამიანი ეტეოდა.
- ჩემთვის რაიმეს ახსნას არ აპირებ? - ვკითხე მე.
- კი, ზავი უნდა დავდოთ.
- ოჰ! და როდემდე უნდა გაგრძელდეს ეგ შენი ზავი?
- მანამ, სანამ ჩვენი მშობლები არ დაშორდებიან.
- წარმატებებს გისურვებ, - გულცივად მივუგე მე.
79 მკითხველთა ლიგა
მარსიმ ტუალეტის ყველა კაბინის ქვეშ შეიხედა და შეამოწმა,
რომ მარტონი ვიყავით. - ისე ნუ იქცევი, თითქოს შენთვის სულ
ერთია, - მითხრა შემდეგ, - კარგად ვხედავდი, რა დღეში იყავი.
ცოტა გაკლდა და თვალებიდან არწყევდი.
- რას გულისხმობ?
- იმას ვგულისხმობ, რომ ახლა მე და შენ რაღაც საერთო
გვაქვს.
გამეცინა, თუმცა ეს ძალიან უემოციო, მშრალი სიცილი იყო.
- რა იყო, ჩემს მხარეს დადგომის გეშინია?
- უფრო მეტად ვუფრთხი, ვიდრე მეშინია. არ მინდა ზურგში
დანის მოხვედრა.
- მაგას არ ვიზამ, - მითხრა და ხელი აიქნია. - ასეთ სე-
რიოზულ ამბავში ნამდვილად არა.
- მოდი ჩავინიშნოთ: მარსი გულწრფელია მხოლოდ ტრი-
ვიალურად.
მარსი ნიჟარაზე შემოჯდა, ახლა ჩემზე ერთი თავით მაღლა
იყო და ზემოდან მიყურებდა. - მართალია, რომ არაფერი არ
გახსოვს? ანუ, ეს ამნეზია რეალურია?
- ღრმად ისუნთქე. - აქ ჩვენს მშობლებზე სალაპარაკოდ შე-
მომიყვანე, თუ ჩემს შესახებ ინფორმაციის მისაღებად?
მარსის შუბლზე ნაოჭები გაუჩნდა. - ანუ, ჩვენ შორის რომ ამ
პერიოდის განმავლობაში რაღაც მომხდარიყო, ეს შენ არ გემახ-
სოვრებოდა?
მე თვალები ავატრიალე. ყოველწუთიერად უფრო და უფრო
ვღიზიანდებოდი. - თქვი, რა. ეგეთი რა მოხდა?
- არა, მხოლოდ ჰიპოთეტურად ვლაპარაკობ.
მისი არც ერთი სიტყვის არ მჯეროდა, მაგრამ მაინც ვუსმენ-
დი. აშკარა იყო, რომ ჩემთან თანამშრომლობა სჭირდებოდა.
ამავდროულად, იმედი ჰქონდა, რომ ის რაღაც, რაც ჩვენ შორის
მოხდა, მე აღარ მახსოვდა. თუმცა, მე პირადად ბევრად მეტი სა-
80 მკითხველთა ლიგა
დარდებელი მქონდა, ვიდრე ის, თუ როგორ მაწყენინა მარსიმ
უკანასკნელად.
- ანუ მართალია, - თქვა მარსიმ არც მთლად ღიმილით, მაგ-
რამ არც მოღუშულმა. - მართლა არაფერი გახსოვს.
პირი გავაღე, მაგრამ ვერაფერი ვთქვი. სიცრუე ახლა კიდევ
უფრო რთულ სიტუაციაში ჩამაგდებდა.
- მამაჩემმა თქვა, რომ ბოლო ხუთი თვის ამბები არ გახსოვს.
ნეტავ, რატომ ვრცელდება ამნეზია ასეთ დიდ პერიოდზე? მხო-
ლოდ გატაცებიდან რატომ არ დაგავიწყდა ყველაფერი?
ჩემი მოთმინება თავის ზღვარს უახლოვდებოდა და ამ ბო-
დიალის გაგრძელების სურვილი აღარ მქონდა. ამ თემაზე სასა-
უბროდ სასურველ ადამიანთა სიაში მარსი მოწინავე პოზიციებს
ნამდვილად არ იკავებდა. უფრო სწორად, ის საერთოდ არ იყო
ამ სიაში. - კარგი, მე მაგიდასთან ვბრუნდები.
- უბრალოდ ინფორმაციის მიღებას ვცდილობ.
- თუნდაც ეს შენი საქმე არ იყოს?
ანუ, არც პაჩი გახსოვს? - გამოსცრა მარსის.
პაჩი.
ამ სახელის გაგონებისთანავე ჩემი მზერა კვლავ რაღაც შავი
ბურუსით დაიფარა. დამიარა რაღაც უცხო, მხურვალე ემოციამ.
ეს ძალიან ჰგავდა მოულოდნელად სახეში გაწნულ სილას და
მომენტალურად სუნთქვის უნარიც კი დავკარგე. მერე ქვეცნო-
ბიერად მივხვდი, რომ მე ვიცოდი ეს სახელი. იყო ამ სახელში
რაღაც, რაც...
- რა თქვი? - ვკითხე ფრთხილად და შემოვბრუნდი.
- კარგად გაიგე რაც ვთქვი. - თვალებით მკაცრად მაკვირდე-
ბოდა. - პაჩი.
შევეცადე, მაგრამ აღელვება ვერაფრით დავმალე.
- ნუ, ნუ, - თქვა მარსიმ, მაგრამ ისეთი ნასიამოვნები არ ჩან-
და, როგორსაც მე მოველოდი.
81 მკითხველთა ლიგა
ვიცოდი, რომ ნელ-ნელა ყველაფერს გამაგებინებდა და ახ-
ლა უბრალოდ ჩემი ემოციებით წვალობდა, მაგრამ მე
დროულად უნდა დამეღწია თავი ამ გაუგებრობისგან. - ნუ-ნუ უნ-
და იძახო ახლა, თუ ბოლოს და ბოლოს ამიხსნი რაზე ლაპარა-
კობ?
- პაჩიმ წინა ზაფხულს მოგცა რაღაც, რაც სინამდვილეში მე
მეკუთვნის.
- ვინაა პაჩი? - შევძელი ბოლოს წარმოთქმა. ეს შეკითხვა ძა-
ლიან უცნაურად ჟღერდა და ის მარსის მცირედ უპირატესობა-
საც აძლევდა. ესეც რომ არა, ხუთი თვე საკმაოდ დიდი დრო იყო
საიმისოდ, რომ თავი ასე უხერხულად მეგრძნო.
- ბიჭი, რომელსაც მე ვხვდებოდი. ნუ, საზაფხულო ამბავი
იყო, რა.
ამ სიტყვებმა კიდევ ახალი უხერხული და რაღაც ეჭვიანობის
მსგავსი გრძნობა გამიჩინა. არა, მე და მარსი ერთი და იგივე ბი-
ჭით არასდროს ვიქნებოდით დაინტერესებული, ეს წარმოუდგე-
ნელი იყო, მაგრამ რატომ დამაინტერესა მისმა სიტყვებმა ასე
ძლიერად?
- და რა მომცა? - ვიცოდი, რომ ბევრ ფაქტს უყურადღებოდ
ვტოვებდი, მაგრამ თავად ეს ფაქტიც ძალიან უცნაურად მეჩვენე-
ბოდა. მარსის ბიჭმა მე რაღაც მომცა, რომელიც სინამდვილეში
მარსის ეკუთვნოდა? ჩვენ ხომ არასოდეს გვქონია რაიმე საერ-
თო.
- ყელსაბამი.
აქ უკვე მივხვდი, რომ თავდაცვის არანაირი მიზეზი აღარ
მქონდა და მარსის გამომცდელად გავხედე, - უი, მარსი, ამ ამ-
ბავს რაღაც ღალატის სუნი უდის.
მარსიმ თავი უკან გადახარა და მხიარულად გაიცინა. ამან
ისევ დამიბრუნა უხერხული შეგრძნება. - არც კი ვიცი, ცუდია, თუ
სასაცილოა, ყველაფერი რომ დაგავიწყდა.
82 მკითხველთა ლიგა
მე გულზე ხელები დავიკრიფე და მოუთმენელი, გაღიზიანე-
ბული მზერით შევხედე. შინაგანად საშინელი სიცივე მაწუხებდა.
თან ვხვდებოდი, რომ ეს მხოლოდ დასაწყისი იყო და ჩემი და
მარსის ურთიერთობა კიდევ გაგრძელდებოდა. - მე ყელსაბამი
არ მაქვს.
- ეგ შენ გგონია, რადგან აღარაფერი გახსოვს. სინამდვილე-
ში კი, ალბათ სადღაც ძვირფასეულობის ყუთში გიგდია. შენ პა-
ჩის დაჰპირდი, რომ ყელსაბამს მე გადმომცემდი, - შემდეგ და-
კეცილი ფურცელი გამომიწოდა. - ეს ჩემი ნომერია, როცა ყელ-
საბამს იპოვი, დამირეკე.
ფურცელი გამოვართვი, თუმცა ასე მარტივად დანებებას არ
ვაპირებდი. - და თვითონ რატომ არ მოგცა?
- ჩვენ ორივენი ვმეგობრობდით პაჩისთან, - ამ სიტყვებზე მე
სკეპტიკურად შევხედე, - თან ხომ ხვდები, ყველაფერი ხდება
პირველად...
- არ მაქვს ყელსაბამი, - გავიმეორე ამჯერად უფრო მტკიცედ.
- შენ გაქვს და მე მისი დაბრუნება მინდა.
როგორი შეუპოვარია - კარგი, ამ უქმეებზე დრო თუ გამოვნა-
ხე, მოვძებნი.
- უმჯობესია, ეს დროულად მოხდეს.
- ეს ჩემი ბოლო სიტყვაა.
შემდეგ მხრები აიჩეჩა. - ასეთი უხეში რატომ ხარ?
ისევ თავაზიანად ვუღიმოდი, თუმცა ეს ღიმილი არაფრით
განსხვავდებოდა შუა თითის ჩვენებისგან. - შეიძლება ბოლო ხუ-
თი თვე დამავიწყდა, მაგრამ კარგად მახსოვს უკანასკნელი თექ-
ვსმეტი და მათ შორის ის თერთმეტი წელი, რაც ერთმანეთს ვიც-
ნობთ.
- ანუ, ჯიბრში მიდგები. ყოჩაღ, ნამდვილად ზრდასრულის
საქციელია.
83 მკითხველთა ლიგა
- უბრალოდ პრინციპის ამბავია. მე შენ არ გენდობი და შენ
ამის საპირისპირო მიზეზი არასოდეს მოგიცია. ჯერ ნდობის მი-
ზეზი უნდა დავინახო.
- რა იდიოტი ხარ. დაფიქრდი და გაიხსენე. ერთადერთი კარ-
გი, რაც პაჩიმ გააკეთა, იყო ის, რომ მე და შენ ერთმანეთთან
დაგვაახლოვა. შენ ჩემს საზაფხულო წვეულებაზეც კი იყავი, რო-
გორც ჩემი მეგობარი. ჩემი თუ არ გჯერა, დანარჩენებს ჰკითხე.
- მე - შენს წვეულებაზე? - სკეპტიკური ხმა მქონდა, მაგრამ
მეორე მხრივ, რატომ უნდა მოვეტყუებინე? მართალი იყო, ამის
გადამოწმება მარტივად შემეძლო.
კიდევ ცოტა ხნით ვიჭოჭმანე, დამშვიდებას ვცდილობდი, მაგ-
რამ თან მარსის სიტყვებს ვერ ვივიწყებდი. როგორ უნდა მომ-
ხდარიყო, რომ პაჩის - მარსის ბიჭს - ჩვენ შორის არსებული ყი-
ნულის ფენა გაელხვო? ეს ისეთი რამ იყო, რაზეც მეცინებოდა
და თავში მხოლოდ ფრაზა „სანამ არ ვნახავ არ დავიჯერებ“ მიტ-
რიალებდა. ახლა უფრო მეტად, ვიდრე ოდესმე, გული მწყდებო-
და იმ ამნეზიაზე, რის გამოც მარსისთან მომხდარი ამბები აღარ
მახსოვდა.
და თუ პაჩი თან ზაფხულში მას ხვდებოდა და თან ჩვენთან
ორივესთან მეგობრობდა, სად იყო ახლა ის?
როცა ტუალეტიდან გამოვედი, რესტორანში ვერც მარსი და-
ვინახე და ვერც დედამისი. ალბათ, სხვაგან გადაჯდომა სთხო-
ვეს, ან უბრალოდ, ორივენი წავიდნენ და ჰენკის ამ გზით უპასუ-
ხეს. ასეა თუ ისე, მე არც ერთ შემთხვევაში არ მქონდა პრობლე-
მა.
ჩვენი მაგიდა რომ დავინახე, შევნიშნე ჰენკისა და დედაჩემს
ერთმანეთისთვის ხელები ჩაეჭიდათ, რომანტიკული მზერით
უყურებდნენ და ჰენკი ახლა დედაჩემის ყურთან ჩამოვარდნილი
კულულის გასასწორებლად სწევდა ხელს.
84 მკითხველთა ლიგა
უკან დავიხიე. მივხვდი, რომ გული მერეოდა. ეს საოცრად ბა-
ნალური სცენა ამავდროულად ძალიან გამაღიზიანებელი იყო.
ამას უკვე არც ჰენკისთვის ღვინის გადასხმა და არც ინტრიგნუ-
ლი დივას როლის მორგება უშველიდა.
მიმართულება შევცვალე და გასასვლელი კარისკენ გავიქე-
ცი. მიმტანს კი დავაბარე, დედაჩემისთვის გადაეცა, რომ რესტო-
რანთან ვიმ გამომიარა და წავედი.
რამდენჯერმე ღრმად ჩავისუნთქე, სისხლის წნევა დამისტაბი-
ლურდა და შემდეგ ღამის ცას ავხედე, რომელზეც უკვე ჩანდა
რამდენიმე ვარსკვლავი. საკმაოდ გრილოდა საიმისოდ, რომ
დამატებითი სვიტერის არჩაცმა მენანა. ჟაკეტი კი რესტორანში,
სკამზე გადაკიდებული დავტოვე. რესტორანში მიბრუნება მობი-
ლურის გამო უფრო მინდოდა, მაგრამ სადაც ბოლო სამი თვე
გავძელი, ამ ერთ ღამესაც მის გარეშე როგორღაც გავიჭირვებ-
დი.
რამდენიმე კვარტალის მოშორებით სევენ-ილევენი მეგულე-
ბოდა და თუმცა ახლა ღამეში მარტო სიარული არ მხიბლავდა,
თან იმ აზრსაც ვეგუებოდი, რომ მთელი ცხოვრება შიშით და
სიფრთხილით ვერ ვიცხოვრებდი. თუკი ზვიგენის მსხვერპლი
კვლავაც ახერხებს ოკეანეში შესვლას, როგორღაც ამ რამდენი-
მე კვარტალის გავლა მეც უნდა შემძლებოდა. ასე რომ, სიარუ-
ლი დავიწყე, ექვსი კვარტალის მოშორებით კი სევენ-ილევენში
შევაბიჯე და შიგ შესულს საკუთარი გულისცემის მოსმენაც კი
დამჭირდა, სრულად გონზე რომ მოვსულიყავი. საოცარი სიჩუმე
იდგა. ასეთი არაფერი მენახა. თუმცა, დაახლოებით ოთხ ბიჭს
მინის ტიხრის მეორე მხარეს ვხედავდი, მაგრამ ისინიც მალევე
გაქრნენ. მაღაზიის ძირითად დახლთან არავინ იდგა, გასაძარ-
ცვად ყველაფერი მზად იყო. მით უმეტეს, რომ უკვე ძალიან ბნე-
ლოდა.
85 მკითხველთა ლიგა
- გამარჯობა! - დავიძახე მე, მერე დახლს მივუახლოვდი, მის
მიღმა გადავიხედე და გადავათვალიერე ყველაფერი „ფიგ
ნიუტონსიდან“ „დრამამინამდე“. - ვინმე არის აქ? ტელეფონის
აპარატისთვის ხურდები მჭირდება.
სადღაც შორეულ დერეფნიდან უცნაური ხმა მოისმა, რომე-
ლიც სავარაუდოდ, ტუალეტისკენ მიდიოდა. მთელი ჩემი ყურად-
ღება მოვიკრიბე, მაგრამ მალევე ვივარაუდე, რომ ახლა ჩემი
მორიგი ჰალუცინაცია იწყებოდა.
მერე მეორე ხმა გავიგე. ეს უფრო კარის ჭრაჭუნს ჰგავდა და
უფრო რეალურიც იყო. ღელვამ მუცელში დამიარა და მაშინვე
უკან გამოვვარდი.
შენობას შემოვუარე, ფასიან ტელეფონს მივუახლოვდი, ხურ-
და ჩავაგდე და 9-1-1 ავკრიბე. მხოლოდ ერთი ზარი გავიდა, შემ-
დეგ კი ზურგს უკან ვიღაცის ხელი გამოჩნდა და ყურმილი გათი-
შა.
86 მკითხველთა ლიგა
8 თავი
87 მკითხველთა ლიგა
მისი სიტყვების აღსაქმელად რამდენიმე წამი დამჭირდა,
თუმცა ყველაფერი ნათელი გახდა მას შემდეგ, რაც უკან, ხეივ-
ნიდან ჩოჩქოლის ხმები გავიგე. ყვიროდნენ და იგინებოდნენ.
ვიღაცას აშკარად რაღაც სტკიოდა.
ჩემს ვარიანტებს გადავხედე. შემეძლო ზვიგენის კბილის
ყელსაბამიანის რჩევას დავყოლოდი, ან უახლოეს ავტოგასა-
მართ სადგურამდე მიმერბინა და პოლიციაში იქედან დამერეკა,
თუმცა ზვიგენის კბილი და მისი მეგობრები ამდენს არ მაცდიდ-
ნენ. ერთი ვარიანტიღა მრჩებოდა - აქ უნდა დავრჩენილიყავი
და ვყოფილიყავი ან მამაცი, ან სულელი.
- რა ხდება აქ? - ვკითხე უცოდველის ხმით და შენობის უკან
მივანიშნე.
- მიმოიხედე, - მითხრა დინჯი და სასიამოვნო ხმით. - აქ არა-
ვინაა. ვერავინ გაიგებს რომ აქ ხარ. არავის ემახსოვრები. ახ-
ლა, მოდი კარგი გოგო იყავი და შენს მანქანაში დაბრუნდი. -
მე...
მან ტუჩებზე თითი დამადო. - მეტს აღარ გთხოვ. - ფლირტშე-
პარული, ნაზი ხმა ჰქონდა, მაგრამ თვალები - ყინულივით ცივი.
- გასაღები შიგნით, დახლზე დავტოვე, - ვთქვი პირველივე,
რაც თავში მომივიდა. - წეღან რომ შევედი.
- მკლავში ხელი მომკიდა და დიდი ნაბიჯებით მაღაზიისკენ
გამიძღვა. ის ჩემზე ორჯერ სწრაფად დადიოდა და მე უკან უღო-
ნოდ მივყვებოდი. არ ვიცოდი რას იზამდა, მაგრამ ეს სურათი
მთლიანობაში საშინლად მაშინებდა.
კარი შეაღო, შიგნით ღონივრად შემიყვანა, თავად კი სალა-
როსთან დაიწყო ფურცლების და ბარათების ქექვა. აშკარად
ჩემს გასაღებს ეძებდა. შემდეგ სხვა განყოფილებას მიუახლოვ-
და, იქაც სხვადასხვა ნივთი მოქექა და თვალები შემომანთა. -
აღარ მეტყვი სად არის შენი გასაღები?
88 მკითხველთა ლიგა
ვფიქრობდი, მოვახერხებდი თუ არა მის გასწრებას. სავა-
რაუდოდ, ახლა, როცა ყველაზე მეტად მჭირდებოდა, ქუჩაში
არავინ გამოჩნდებოდა. რამ დამატოვებინა ჟაკეტი და მობილუ-
რი კუპერსმიტში?!
- რა გქვია? - მკითხა მან.
- მარსი, - ვიცრუე მე.
- მოდი, რაღაცას გეტყვი, მარსი, - მითხრა და ყურთან კულუ-
ლი გადამიწია. უკან დახევა ვცადე, მაგრამ ყურზე თითები მომი-
ჭირა, მერე ნელ-ნელა ყბისკენ ჩააცურა და თვალებში ჩამხედა. -
გეიბის ვერავინ ატყუებს. როცა გეიბი გოგონას ეუბნება, რომ წა-
ვიდეს, ის უნდა წავიდეს. წინააღმდეგ შემთხვევაში გეიბი ძალი-
ან გაბრაზდება და როცა გეიბი ბრაზობს, ის ძალიან იცვლება.
აბა, ხვდები რის თქმას ვცდილობ?
შევატყვე, რომ საკუთარ თავზე მესამე პირში საუბრობდა,
მაგრამ ინტუიცია მკარნახობდა, რომ ახლა მისთვის რაიმეს შეს-
წორების დრო არ იყო და უპატივცემულობად გამოჩნდებოდა.
- მინდა რომ წახვიდე, - მითხრა ისევ იმ ხავერდოვანი ხმით.
თავი დავუქნიე და უკან დავიწიე. იდაყვი კარს მივარტყი, შე-
ვაღე და ცივი ჰაერი მაღაზიაში შემოვუშვი.
როგორც კი გარეთ აღმოვჩნდი, გეიბიმ მინის კარს მიღმიდან
გამომძახა, - ათი! - შემდეგ მინას მოუახლოვდა და საზარლად
გამიღიმა.
ვერ ვხვდებოდი რას გულისხმობდა. უბრალოდ ისევ უკან--
უკან ვიხევდი, ოღონდ ამჯერად უფრო სწრაფად.
- ცხრა, - დაიყვირა შემდეგ.
აქ კი მივხვდი, რომ უკან ითვლიდა.
- რვა, - თქვა და კარისკენ კიდევ რამდენიმე დინჯი ნაბიჯი
გადმოდგა, თვალებში ჩამხედა და დაიყვირა, - შვიდი.
მე შევბრუნდი და გავიქეცი.
89 მკითხველთა ლიგა
გავიგე, რომ მანქანა მიახლოვდებოდა, თუმცა ქუჩისგან ჯერ
ისევ შორს ვიყავი. რამდენიმე წამში მანქანა გაუჩინარდა. როცა
ქუჩის კიდეზე აღმოვჩნდი, აქეთ-იქეთ გავიხედე და ისევ კუპერ-
სმიტისკენ გავიქეცი.
- ვინც დამალვა ვერ მოასწრო, ჩემი ბრალი არ არის, - გავიგე
გეიბის ხმა.
მე ნაბიჯს ავუჩქარე, მესმოდა როგორ ეხეთქებოდა ტერფები
ტროტუარს, წინ გადახრილი გავრბოდი და ჩემსა და გეიბის შო-
რის მანძილის შემცირებას ვცდილობდი. მალე რაიმე მანქანაც
გამოჩნდებოდა. ასე უნდა მომხდარიყო.
- სულ ეს არის შენი სიჩქარე? - ახლა უკვე ოცი ფუტის მან-
ძილზე იყო. მისი ხმა ძალიან ახლოდან მესმოდა და ვგრძნობდი,
რომ ამ კატა-თაგვობანათი ძალიან ერთობოდა. რაც უფრო ვიღ-
ლებოდი, თავად მეტად აღტყინებული ჩანდა.
- ირბინე, ირბინე! - მხიარულად მეძახდა უკნიდან, - მაგრამ
მთლად ნუ გამოიფიტები. მინდა, რომ დაგიჭერ, ცოტა წინააღ-
მდეგობა გამიწიო. მინდა ვითამაშოთ.
ჩემ წინ მანქანის ანთებული ფარები დავინახე და მათკენ და-
ვიძარი. გეიბი მოწმის თანდასწრებით ხომ არაფერს დამიშავებ-
და?
- შეჩერდით! - დავუყვირე მძღოლს, რომელიც, როგორც შემ-
დეგ შევნიშნე, პიკაპს მართავდა.
მანქანამ სვლა შეანელა და ჩემ წინ გაჩერდა. საჭესთან სა-
შუალო ასაკის კაცი იჯდა ფლანელის მაისურში და საშინელი
თევზის სუნი ასდიოდა.
- რა ხდება? - მკითხა და მისმა მზერამ ჩემ უკან გადაინაცვლა.
ამასობაში გეიბი უკნიდან მომეპარა და ხელები ჩამავლო.
- უბრალოდ, დაჭერობანას ვთამაშობთ.
მე მისგან გათავისუფლება ვცადე. - ამ ბიჭს პირველად ვხე-
დავ, - ვუთხარი მძღოლს. - სევენ-ილევენში დამიჭირა და მემუქ-
90 მკითხველთა ლიგა
რება. მგონი, ის და მისი მეგობრები მაღაზიის გაძარცვას აპირე-
ბენ. სასწრაფოდ პოლიციაში უნდა დავრეკოთ!
პაუზა ავიღე, რათა დავრწმუნებულიყავი, რომ კაცი მობი-
ლურს ამოიღებდა, თუმცა ის არ იძროდა, თვალები კი ქუჩის-
თვის გაეშტერებინა.
- უნდა დამეხმაროთ! - დავუყვირე და მის შუშას მივვარდი,
რომელიც ნელ-ნელა ზევით იწეოდა. მთელ სხეულში სიცივემ
დამიარა. კაცი დახმარებას არ აპირებდა, ის მე აქ, გეიბთან პი-
რისპირ მარტო მტოვებდა.
გეიბიმ ეშმაკურად გამომხედა და ჩემი ხმის იმიტაციით დაიწ-
ყო ყვირილი. - დამეხმარეთ! გეიბი და მისი მეგობრები სევენ--
ილევენს ძარცვავენ! ოჰ, მისტერ, აუცილებლად უნდა დამეხმა-
როთ და შეაჩეროთ ისინი! - როცა დაამთავრა, თავი უკან გადა-
აგდო და ხმამაღლა ახარხარდა.
კაცმა კი, რობოტის მსგავსი უემოციობით მანქანა დაძრა და
ნელ-ნელა გამცილდა. მე უკან ავედევნე, ფანჯარაზე ხელი რამ-
დენჯერმე მივარტყი და ვცადე შემეჩერებინა, თან ვყვიროდი, -
რა გჭირთ, პოლიციას დაურეკეთ! - თუმცა, ის სიჩქარეს უმატებ-
და, მანქანა მცილდებოდა და მალე საერთოდ დამტოვა. მე
გეიბისკენ გავიხედე. - რა უქენი?
- რა იყო? - ახლა გეიბის თვალების ადგილზე შავი ღრმულები
მოჩანდა, ნელ-ნელა თმა ეზრდებოდა - ჯერ თავზე, შემდეგ
მთელ სხეულზე. თმით ეფარებოდა მკლავები, თითები, საბო-
ლოოდ კი მთლიანად ბეწვში გაეხვია, უკანა ფეხებზე დადგა,
ფრჩხილები ბრჭყალებად ექცა და თავისი შავი და სველი ცხვი-
რი ჩემი მიმართულებით გამოიქნია. ღრიალებდა, ბრაზობდა და
ვიბრირებად ხმებს გამოსცემდა. ჩემ წინაშე გეიბი გრიზლიდ იქ-
ცა.
ტერორით მოცულმა უკან დავიხიე, ფეხები ქვებს წამოვკარი
და დავეცი, მაგრამ თავი ცალი ხელით შევიმაგრე. ძირიდან ერ-
91 მკითხველთა ლიგა
თი ქვა ავიღე და დათვს თავში ვესროლე. ქვა დრუნჩში მოხვდა,
თავი გვერდით გადახარა და მისი პირიდან გადმოღვრილი
ლორწოვანი მასა დავინახე. შემდეგ ისევ დაიღრიალა და რამ-
დენიმე წამში ჩემთან გაჩნდა.
ბრჭყალების გამოყენებით ბორდიურზე დამაგდო, მაგრად
მაწვებოდა და ნეკნებს მტკენდა.
- შეჩერდი! - ვცადე წამომეყვირა, მაგრამ ზეწოლა ძალიან
ძლიერი იყო, თან მას ჩემი არ ესმოდა. ვერ ხვდებოდა. ასეთი
საშინელება ცხოვრებაში არაფერი მინახავს.
ქარი ამოვარდა, თმა ამიჩეჩა და სახეზე ჩამომაფარა. ისევ
ვხედავდი დათვის ბეწვს, რომლის პატარ-პატარა თმაც ღამის
ქარს მიჰქონდა. როცა კიდევ ერთხელ გავიხედე, ჩემ წინ გეიბი
იდგა. გეიბი თავისი სადისტური ღიმილით. შენ ჩემი თოჯინა ხარ.
ეს არ დაგავიწყდეს.
აღარ ვიცოდი რა უფრო მაძრწუნებდა: გეიბი, თუ დათვი.
- აბა, წასვლის დროა, - მითხრა და ფეხზე წამომაყენა. შემდეგ
ისევ ქუჩის გასწვრივ წამიყვანა და სევენ-ილევენის შუქებქვეშ
დამაყენა. გონება აღარ მემორჩილებოდა. რა მოხდა, დამაჰიპ-
ნოზა? დამაჯერა, რომ დათვს ვხედავდი? მეტ ახსნას ვერ
ვპოულობდი, ვიცოდი, რომ ვინმესთვის საშველად უნდა მომეხ-
მო, მაგრამ როგორ - ამას ჯერ ვერ ვხვდებოდი.
შემდეგ შენობას შემოვუარეთ და ხეივანში შევედით, სადაც
დანარჩენებიც შეკრებილიყვნენ, ასფალტზე კი ლაიმისფერ
პოლო-მაისურში გამოწყობილი ბიჭი ეგდო, რომელსაც მაისუ-
რის ჯიბეზე სევენ-ილევენის ლოგო და ბ.ჯ. ერტყა.
ბ.ჯ. მუხლებზე დამხობილიყო, ხელებს ნეკნებზე იხვევდა და
უღონოდ კვნესოდა. თვალები მაგრად ჰქონდა დახუჭული, პირი-
დან დორბლი და სისხლი სდიოდა, მის თავზე კი გეიბის მეგობ-
რები იდგნენ. ამასობაში ერთ-ერთი მათგანი - დიდი ზომის ნაც-
92 მკითხველთა ლიგა
რისფერ კაპიუშონიანი პულოვერით, წინ გამოვიდა და ბ.ჯ.-ს სა-
ბურავის ქანჩი მოუღერა.
ყელი გამიშრა, ფეხები დამისუსტდა და ამიკანკალდა. თვა-
ლებს ვერ ვუჯერებდი, როცა ბ.ჯ.-ს მუქი სისხლი მაისურზე ჩამო-
ეღვარა.
- სტკივააა! - დავიყვირე გაოცებულმა.
გეიბიმ ქანჩისკენ ხელი გასწია, მეგობარმა მიაწოდა და ახლა
მე შემომხედა, - ამას გულისხმობ? - მკითხა ყალბი გულწრფე-
ლობით.
შემდეგ ქანჩი მოიქნია და ბ.ჯ.-ს ხერხემალზე გადაარტყა.
ამას საშინელი ტკაცუნის ხმა მოჰყვა, ბ.ჯ. ასლფატზე განერთხა
და საზარელი ყვირილი აღმოხდა.
გეიბიმ ქანჩი მხარზე გაიდო და ისეთ პოზაში მოიქნია, თით-
ქოს ხელში ბეისბოლის ბიტი ეჭირა, - ჰოუმ რააან! - დაიღრიალა
და ამ სიტყვებზე დანარჩენ ორს სიცილი აუტყდა. მე საშინელი
გულისრევა ვიგრძენი.
- უბრალოდ ფული აიღეთ, რა! - დავუძახე თითქმის ყვირი-
ლამდე მისული ხმით.
აშკარა იყო, რომ აქ მაღაზიის გასაძარცვავად იყვნენ, მაგრამ
უკვე ზედმეტად ბევრი მოსდიოდათ. - ასე ხომ მოკლავთ!
ჩემს სიტყვებს მძარცველების ჯგუფში ხითხითი მოჰყვა. მათ
ნამდვილად რაღაც ისეთი იცოდნენ, რის შესახებაც მე წარმოდ-
გენა არ მქონდა.
- მოვკლავთ? ეჭვი მეპარება, - თქვა გეიბიმ.
- უკვე ამდენი სისხლი დაკარგა!
გეიბიმ ხელი მაღლა შემართა და ამ მომენტში მივხვდი, რომ
ვუყურებდი არა უბრალოდ ბოროტებას, არამედ სიგიჟეს. - არა
უშავს, აღდგება!
- არა, თუ საავადმყოფოში დროულად არ წავა! გეიბიმ ფეხ-
საცმლით ბ.ჯ. გვერდზე გადააგორა და დაუყვირა, - გაიგე?
93 მკითხველთა ლიგა
საავადმყოფოში უნდა მოხვდე! გინდა წაგიყვანო? - გინდა? შე-
მომფიცე და წაგიყვან.
დიდი წვალებით ბ.ჯ. ოდნავ წამოიმართა, გეიბის შეხედა, პი-
რი გააღო და თქვა ის, რასაც მისგან ამ მომენტში ყველაზე ნაკ-
ლებად მოველოდი. - ვერ მომკლავ, - წაისისინა ძლივს გასაგო-
ნად. მისი თვალები ძლივსღა არჩევდნენ სამყაროს. - მე... შავმა
ხელმა მი-ი-ითხრა.
- მცდარი პასუხია, - უთხრა გეიბიმ, ხელში ქანჩი პოლი-
ციელის ხელკეტივით შეათამაშა და რკინის ნაჭერი ბ.ჯ.-ს ხერხე-
მალს გადაუჭირა, რასაც ისეთი შემზარავი ხმა მოჰყვა, რომ თმა
ყალყზე დამიდგა.
პირზე სასწრაფოდ ხელები ავიფარე, რათა ჩემში აღძრული
ზაფრა დამეფარა. ამავდროულად ჩემს გონებაში ყვიროდა ერ-
თი სიტყვა, რომელსაც ვერაფერს ვუხერხებდი და რომლის
მნიშვნელობასაც ვერ ვხვდებოდი.
ნეფილიმი.
ეს იყო ბ.ჯ. - ვფიქრობდი, მაგრამ ვერ ვხვდებოდი რატომ. -
და ისინი მისგან ერთგულების ფიცს ელიან.
ძალიან მეშინოდა, რადგან აშკარად ვაყალიბებდი ფიქრებს,
რომელთა შესახებაც წესით არაფერი უნდა მცოდნოდა.
ჩემი ფიქრები მოახლოებული „ეს-იუ-ვის“ ფარების შუქმა
გაწყვიტა. გეიბიმ ფრთხილად დასწია ქანჩი და მანქანისკენ
გაიხედა. გულში ვლოცულობდი, რომ მძღოლს უკან დაეხია და
პოლიციაში დაერეკა, რადგან თუ მოახლოვდებოდა, კარგად ვი-
ცოდი, რას დამართებდა გეიბი მას.
გონებაში სავარაუდო სცენარის დალაგება დავიწყე, თუმცა
ხელი შემიშალა ნაცრისფერ კაპიუშონიანის სიტყვებმა, რომე-
ლიც გეიბის მიმართავდა, - ფიქრობ ნეფილიმები არიან?
ნეფილიმი. ეს სიტყვა. ისევ. ამჯერად ხმამაღლა თქმული.
94 მკითხველთა ლიგა
დამშვიდების ნაცვლად ეს სიტყვა კიდევ უფრო მაფორიაქებ-
და. მე ვიცოდი ამ სიტყვის მნიშვნელობა და ვხვდებოდი, რომ
იცოდნენ გეიბიმ და მისმა მეგობრებმაც. ესეც მორიგი საერთო
ჩვენ შორის. ღმერთო, როგორ შეიძლებოდა, რომ ჩვენ საერ-
თოდ რაიმე გვქონოდა საერთო?
გეიბიმ თავი გააქნია. - ერთზე მეტი მანქანით მოვიდოდნენ.
შავი ხელი ჩვენთან მინიმუმ ოც კაცს მოიყვანდა.
- აბა პოლიცია? მანქანას არაფერი ეტყობა. შემიძლია მივიდე
და დავუმტკიცო, რომ აქ მოსვლით შეცდომა დაუშვეს.
ამ სიტყვებმა დამაეჭვა, როგორც ჩანს გეიბი თავისი შესაძ-
ლებლობებით აქ ერთადერთი არ იყო. ალბათ, ჰიპნოზის უნარი
მის ორ მეგობარსაც გააჩნდა.
ნაცრისფერ კაპიუშონიანი წინ დაიძრა, მაგრამ გეიბიმ მხარი
შემართა. - მოიცა.
„ეს-იუ-ვი“ კიდევ უფრო ახლოს მოვიდა და საბურავებქვეშ
ხრეში აახმიანა. ადრენალინის მოზღვავება ვიგრძენი. კიდევ
უფრო ავნერვიულდი. ახლა რომ აქ ჩხუბი ამტყდარიყო, მასში
გეიბი და დანარჩენებიც ჩაერეოდნენ, მე კი იქნებ ბ.ჯ.-სთან ერ-
თად აქედან გაქცევა მომეხერხებინა.
უეცრად გეიბის სიცილი აუტყდა, მეგობრებს ზურგზე შემოს-
ცხო და კბილები გააშიშვლა.
- ნახეთ, ნახეთ, ბიჭებო, ვინ შემოუერთდა ჩვენს წვეულებას!
95 მკითხველთა ლიგა
9 თავი
***
ჰორიზონტს მიღმა მზის ჩასვლამდე სკოტთან დავრჩი. თევზი
სანახევროდ მივირთვი, მერე კი სანაპიროსკენ გზას გავუყევი.
მე და სკოტი ერთმანეთს მოაჯირთან დავემშვიდობეთ. არ სურ-
და შორს გამომყოლოდა და თუ გავითვალისწინებთ მის მონათ-
ხრობს ჰენკის ჯაშუშების შესახებ, მისი საკმაოდ კარგადაც მეს-
მოდა. სკოტისვე თქმით, შემდეგ ჯერზე თავად მომაგნებდა, რად-
გან გამოქვაბულში სიარული ხიფათთან იყო დაკავშირებული.
სახლისკენ გზაზე სკოტის სიტყვებს ვიხსენებდი. უცნაური
გრძნობა მივლიდა მთელ სხეულში. შურისძიება? - შეიძლება.
იქნებ ზიზღი. რა თქმა უნდა, საკმარისი მტკიცებულება არ მქონ-
და საიმისოდ, რომ ჩემს გატაცებაში ჰენკი დამედანაშაულებინა,
მაგრამ სკოტს სიტყვა მივეცი, რომ ყველაფერს გავაკეთებდი,
რათა ამ ამბის შესახებ ყველაფერი გამეგო. ამ სიტყვებს სრული
სერიოზულობით ვამბობდი და თუ ჰენკი მართლა გასვრილი
იყო, ამის გამო აუცილებლად ვანანებდი.
მერე კი მახსენდებოდა პაჩი. ჩემი, როგორც ჩანს, ექსშეყვა-
რებული. ბიჭი, რომელიც მისტიკით იყო მოცული და რომელმაც
ჩემი და მარსის მოხიბვლა სცადა, მერე კი უკვალოდ გაუჩინარ-
და. ზოგადად, მიჭირდა ნებისმიერი ბიჭის გვერდით თავის წარ-
160 მკითხველთა ლიგა
მოდგენა და თუ მაინც შევეცდებოდი, ეს იქნებოდა ბიჭი, რომე-
ლიც მათემატიკის საშინაო დავალების დროულად მომზადებაზე
და ჰა-ჰა ბეისბოლის თამაშზე იყო ორიენტირებული. ის კი, რაც
პაჩის შესახებ ვიცოდი, აბსოლუტურად საპირისპიროს ამტკი-
ცებდა.
და მე ეს უნდა შევცვალო.
სახლში კარადაზე დატოვებული წერილი ვიპოვე. დედაჩემი
ამ საღამოს ჰენკისთან ერთად ატარებდა. ვახშმის შემდეგ პორ-
ტლენდში, სიმფონიური ორკესტრის კონცერტი იყო დაგეგმილი.
მისი ჰენკ მილარის გვერდზე მარტო ყოფნის წარმოდგენაზე გუ-
ლი მერეოდა. თუმცა, სკოტს, რომელიც ამდენი ხანია ჰენკის უთ-
ვალთვალებდა, უეჭველად ეცოდინებოდა დედაჩემთან მისი
შეხვედრების შესახებ. ახლა მთავარი ის იყო, რომ ჰენკის სჯე-
როდა ჩვენი გასულელება. მეც ყველაფერი უნდა მეღონა, რომ
ეს მდგომარეობა დიდხანს გაგრძელებულიყო და დედაჩემიც
საფრთხისგან ამგვარად დამეცვა.
საკუთარ თავს ვეწინააღმდეგებოდი. ვერ ვწყვეტდი, დამერე-
კა თუ არა ვისთან, რომელმაც პაჩის შესახებ აშკარად მომატყუა.
ან იქნებ ჯობდა, ერთი დღე ჩუმად ვყოფილიყავი, მერე კი პირ-
დაპირ მიმეხალა სათქმელი. პირისპირ დავუდგებოდი და ვეტ-
ყოდი, რომ ეთქვა სიმართლე - ამჯერად მაინც. ძალიან მატკინა
მისმა ღალატმა და მისთვისვე აჯობებდა, თუ საამისოდ შესაფე-
რისი ახსნა ექნებოდა.
პლასტმასის კონტეინერს თავი მოვხადე და შოკოლადის პუ-
დინგის ჭამით ტელევიზორს ჩავუჯექი, სადაც რომელიღაც კომე-
დიური სერიალის გამეორება გადიოდა. შევეცადე, ამ გზით დრო
მომეკლა, მერე კი, როცა თერთმეტი გახდა, ჩემს საძინებელში
ავედი, გამოვიცვალე და შარფი უჯრაში დავაბრუნე. შავი ბუმბუ-
ლი ისევ შემხვდა, მისმა ფერმა კი მაშინვე ჯევის თვალები გამახ-
სენა. შავი და უსასრულო, რომელიც სინათლის ყოველგვარ
161 მკითხველთა ლიგა
კვალს აქრობდა. მე გამახსენდა მასთან ერთად „ტაოეში“ ჯდო-
მაც, მიუხედავად უსაზღვრო შიშისა, ჯევის გვერდით თავს მაინც
დაცულად ვგრძნობდი. ვხვდებოდი, რომ მჭირდებოდა, ეს რაც
შეიძლება ხშირად შემეგრძნო.
ყველაზე მეტად კი ჯევის კიდევ ერთხელ ნახვა მინდოდა.
***
ჯევი დამესიზმრა, თუმცა ძილიდან უეცრად, ხის ჭრაჭუნმა გა-
მომაფხიზლა. ჩემ წინ, ფანჯარასთან, რაღაც მოშავო სილუეტი
გამოჩნდა და მთვარის შუქს ამოეფარა. ის ფანჯრიდან ოთახში
კატის სიმარდით გადმოხტა, მე კი შეშინებულმა მაშინვე მძიმე
ხვნეშა ამოვუშვი.
- ჩშშ! - ჩაიბუტბუტა სკოტმა და თითი ტუჩებზე მიიდო. - დედა-
შენი არ გააღვიძო. - ა-ა-აქ რა გი-ინდა - ვცადე შეკითხვა ენის
ბორძიკის გარეშე დამესვა.
ფანჯარა დაკეტა და მითხრა, - ხომ გითხარი, თავად გნახავ--
მეთქი.
ლოგინზე წამოვჯექი და შევეცადე გულისცემის ჩვეულ რიტმს
დავბრუნებოდი, მაგრამ ამ ყველაფრისგან ძალიან შემცბარი ვი-
ყავი და აშკარად ვგრძნობდი დაჭიმულობას. - იმის თქმა დაგა-
ვიწყდა, რომ ჩემს ოთახში ფანჯრიდან შემოპარვას გეგმავდი.
- ჰენკი აქ არის?
- არა, დედაჩემთან ერთადაა. კი ჩამეძინა, მაგრამ მათი მოს-
ვლა არ გამიგია.
- ჩაიცვი.
დაეჭვებით გავხედე საათს. - თითქმის შუაღამეა, სკოტ.
- ძალიან დაკვირვებული ხარ, გრეი. სწორედ ამიტომ, მივდი-
ვართ ადგილზე, რომლისთვისაც ეს დრო ზედგამოჭრილია.
162 მკითხველთა ლიგა
ვახ, ბიჭო!
- რა ადგილზე? - ოდნავ წარმოვთქვი და მივხვდი, რომ შოკი-
დან ჯერ ბოლომდე არ გამოვრკვეულიყავი. მით უმეტეს, თუ
სკოტი რაღაც კანონსაწინააღმდეგოს ჩადენას სერიოზულად
გეგმავდა.
სიბნელეში თვალები დავძაბე და შევამჩნიე, როგორ მიღიმო-
და, - რა იყო, ერთი-ორი მუხლის დარღვევის ხომ არ გეშინია?
- რა პრობლემაა, კოლეჯში ჩაბარების იმედი მაინც არ მქონ-
და. - ვიხუმრე უაზროდ.
ჩემი სარკაზმი არ შეიმჩნია.
- შავი ხელის ერთ-ერთ საწყობს მივაგენი, - მითხრა, შემდეგ
რამდენიმე ნაბიჯი წინ გადმოდგა და დერეფნისკენ გაიხედა. -
დარწმუნებული ხარ, რომ შენები ჯერ არ მოსულან?
- ჰენკის ალბათ ბევრი საწყობი აქვს. ის ხომ მანქანებს ყიდის
და ამ მანქანებს სადმე შენახვა ხომ უნდა, - ვთქვი და პლედი ნი-
კაპამდე ავიწიე, თვალები დავხუჭე და იმედი ვიქონიე, რომ ჩემს
სიტყვებს მიღმა დაფარულ სათქმელს მიხვდებოდა. ახლა მხო-
ლოდ სიზმარში, ჯევისთან დაბრუნება მინდოდა. მსურდა ისევ
შემეგრძნო მისი ტუჩების გემო და ეს ფანტაზია გამეხანგრძლი-
ვებინა.
- ეს საწყობი ინდუსტრიულ უბანშია. თუ ჰენკი იქ მართლა
მანქანებს ინახავს, ეს იგივეა, რაც პირდაპირ გამოეცხადებინა,
მოდით და გამქურდეთო. მე კი მგონია, რომ საწყობში რაღაც
ისეთი აქვს, რაც მისთვის მანქანებზე ბევრად ფასეულია. სწო-
რედ ეს უნდა გავარკვიოთ და ზოგადად, რაც მეტ სიბინძურეს მი-
ვაკვლევთ მის შესახებ, მით უკეთესი.
- სხვის საწყობში შეპარვა უკანონოა. თუ ჰენკის გამოჭერა
გვინდა, ეს მხოლოდ კანონიერი გზით უნდა მოვახერხოთ.
სკოტმა ჩემს ლოგინს შემოუარა და ოდნავ ჩამოწია პლედი,
ჩემი სახე რომ დაენახა. - ის ამ წესებით არ თამაშობს. ერთა-
163 მკითხველთა ლიგა
დერთი გზა მის დონემდე დასვლაა. ოდნავ მაინც არ გაინტერე-
სებს, რას ინახავს იმ საწყობში?
ის ჰალუცინაცია გამახსენდა, სადაც საწყობში, გალიაში გა-
მომწყვდეული ანგელოზი ვიხილე. - თუ ამის გამო დამიჭერენ,
არა.
ოდნავ უკან გადაიწია და მოიღუშა. - აბა შავი ხელის დამარ-
ცხებაში დაგეხმარებიო?
ამაში იყო საქმე. რამდენიმე საათი საკუთარ თავთან მარტო
დავრჩი და მაშინვე ვიგრძენი, რომ გამბედაობა მაკლდებოდა.
თუ ჰენკი მართლა ასეთი ძლიერი იყო, რა უნდა გვექნა ჩვენ
ორს მის წინააღმდეგ? რაღაც უფრო ჭკვიანური გეგმა გვჭირდე-
ბოდა.
- მინდა, რომ დაგეხმარო და ასეც მოვიქცევი, მაგრამ ასე
პირდაპირ ვერ გავისვრები, - ვუთხარი მე. - ფიქრისთვისაც კი
ძალიან დაღლილი ვარ. წადი, შენს გამოქვაბულში დაბრუნდი.
მერე იქნებ დედაჩემს დაველაპარაკო, ჰენკის თავის საწყობში
ვესტუმროთ და გავარკვიოთ, რას ინახავს იქ.
- ჰენკის დამარცხებას თუ შევძლებ, ჩემს ძველ ცხოვრებას
დავიბრუნებ, - თქვა სკოტმა. - აღარ მომიწევს გაქცევა, დამალვა
და ისევ ვნახავ დედას. სხვათა შორის, ამ შემთხვევაში, დედაშე-
ნიც უსაფრთხოდ იქნება. ვიცი, რომ ეს ისევე გინდა შენ, რო-
გორც მე. - მის ხმაში შეპარული ტონი არ მომეწონა. თითქოს,
ამით დასტურდებოდა, რომ ის ძალიან კარგად იცნობდა ჩემს
ბუნებას. მე კი ეს არ მომწონდა. განსაკუთრებით ახლა, შუაღა-
მით, როცა მე მხოლოდ სიზმარში ჯევთან დაბრუნებაზე ვფიქ-
რობდი. - არ დავუშვებ, რომ რამე ცუდი შეგემთხვას, - მითხრა
სკოტმა ნაზად. - თუ ამაზე ღელავ...
- მაგაში როგორ დავრწმუნდები?
- ვერანაირად. ამ შემთხვევაში უბრალოდ უნდა მენდო და
შანსი მომცე განახო, თუ სინამდვილეში როგორი ვარ.
164 მკითხველთა ლიგა
მე ქვედა ტუჩზე ოდნავ ვიკბინე და იმაზე დავფიქრდი, რომ სა-
ერთოდ არ ვიყავი ის გოგო, შუაღამით სახლიდან რომ გადის.
ახლა აშკარად საკუთარი თავისგან ასოთხმოცი გრადუსით უნდა
შევბრუნებულიყავი და ჩემს მხარზე მჯდომი ეშმაკიც კმაყოფილი
ხითხითებდა.
ამ დროს გარეთ გასვლის და ჰენკზე თვალთვალის იდეა ჩემ-
ში დიდად სასიამოვნო გრძნობებს არ აღძრავდა, მაგრამ თან
ვხვდებოდი, რომ მხოლოდ სკოტთან ერთად მოქმედება იყო ჩე-
მი ცხოვრებიდან ჰენკის მოშორების ერთადერთი გზა. თუ სკოტი
ჰენკის ნეფილიმობის შესახებ მართალი იყო, მას ორი და სამი
პოლიციელისთვის ილუზიის შექმნა არ უნდა გასჭირვებოდა,
მაგრამ თუ უკან ბევრი ასეთი პოლიციელი აედევნებოდა, მისი
გეგმების შესრულება უფრო და უფრო რთული გახდებოდა.
- სახიფათო არ არის? - ვკითხე მე. - საიდან ვიცით, რომ არ
დაგვიჭერენ?
- ამ შენობას რამდენიმე დღეა ვაკვირდები. ღამღამობით
არავინ არის. ჩვენ უბრალოდ მივალთ და ფანჯრიდან ფოტოებს
გადავიღებთ. მხოლოდ მცირე რისკია, რა. ჰა, ჩემთან ხარ, თუ
არა?
მე ღრმად ამოვიხვნეშე. - კარგი, მაცადე, გამოვიცვალო.
ოღონდ, შეტრიალდი, ახლა მხოლოდ პიჟამა მაცვია. - პიჟამა კი
მხოლოდ მოკლე შარვლისა და თხელი მაისურისგან შედგებო-
და. ნამდვილად არ მინდოდა, სკოტის თვალში ასეთი ფორმით
წარვდგენილიყავი.
სკოტმა გამიღიმა.
- მე ბიჭი ვარ, ნორა. ეს იგივეა, პატარა ბავშვს ტკბილეულო-
ბის დახლისკენ გახედვა აუკრძალო.
ოჰჰ.
ნაპრალი მის ლოყაზე კიდევ უფრო გაღრმავდა. თუმცა, ამას
სასიამოვნო შესახედაობა ნამდვილად არ ჰქონია.
165 მკითხველთა ლიგა
მე უკვე წინასწარ მქონდა გადაწყვეტილი, რომ ჩვენი ურთი-
ერთობა მხოლოდ თანამშრომლობით შემოიფარგლებოდა და
ჩვენ შორის გრძნობაც მხოლოდ პლატონურად თუ იარსებებდა.
ჩემი ფრთხილი ღიმილის ფონზე მან დანებების ნიშნად ხე-
ლები ასწია და ჩემგან ზურგით შებრუნდა. ლოგინიდან გადმო-
ვედი, საგარდერობე ოთახისკენ მივირბინე და შიგნით შევედი.
კარის ნაპრალები შიგნით საკმაო შუქს უშვებდნენ და ამიტომ
ნათურის ანთება აღარ დამჭირვებია. შემდეგ მომდგარი ჯინსის
შარვალი, ასეთივე მაისური და კაპიუშონიანი პულოვერი ჩავიც-
ვი. ფეხსაცმელად კი ბოტასები ავარჩიე, რადგან ვვარაუდობდი,
რომ ალბათ, ამაღამ სადმე გაქცევაც მოგვიწევდა.
როცა შარვალზე ღილი შევიკარი, კარადის კარი გავაღე,
სკოტს შევხედე, - იცი ახლა რაზე ვფიქრობ?
თავიდან ფეხებამდე შემათვალიერა.
- რომ ამ მეზობელი გოგონას ტანსაცმელში ძალიან საყვარ-
ლად გამოიყურები?
რატომ ამბობდა ასეთ რამეს? რატომ ვწითლდებოდი ლოყებ-
ზე და რატომ მქონდა იმედი, რომ ამ მკრთალ შუქში სკოტი ამას
ვერ შეამჩნევდა?
- რომ იმედია, არ ვცდები.
***
მხრებზე ძლიერმა ხელებმა ჩამავლო და შემანჯღრია.
- ჩემი გესმის, ნორა? - წამოდგომა არ სცადო, იწექი. მე შენ
საავადმყოფოში წაგიყვან.
***
თხუთმეტი წუთის შემდეგ ჩემი საძინებლის კარზე მსუბუქი კა-
კუნი გავიგე. მე კომოდი გვერდზე გავწიე, კარი გავაღე და პაჩი
შიგნით შემოვუშვი. მაშინვე ხელი ჩავავლე და ჩურჩულით ვუთ-
ხარი, - ჰენკი დაბლაა, ტელევიზორს უყურებს. - ჰენკი მართალი
იყო, ძილი მართლა კარგი გადაწყვეტილება იყო. სიზმრისმიერი
ხედვიდან გამორკვევის შემდეგ შევძელი დამენახა ის, რასაც
აქამდე ვერ ვამჩნევდი: ჰენკიმ თავისი გონებრივი ხრიკებით ჩე-
მი დაყოლიება შეძლო. სწორედ ამიტომ გამოვყევი სახლამდე
დაუფიქრებლად, შემდეგ კი აქ დარჩენაზეც დავთანხმდი, ვითომ
აქაო და ჩემი დაცვა უნდოდა, სინამდვილეში კი თავისი სურვი-
ლი აიხდინა.
პაჩიმ კარი ნაზად მიხურა. - სხვენიდან მოვედი. - მერე კარ-
გად ამათვალ-ჩამათვალიერა. - თავს როგორ გრძნობ? - თითი
ნაზად დამისვა წვრილ ნაკაწრზე შუბლთან და თვალები ბრაზით
აენთო.
- მთელი ღამეა ჰენკი თავისი ხრიკებით მაცურებს.
- ყველაფერი თავიდან მომიყევი. დედაშენის დაცემიდან და-
იწყე.
მე ღრმად ჩავისუნთქე და მთელი ისტორია თავიდან გავიხსე-
ნე.
- როგორი იყო დაცემული ანგელოზების მანქანა? - იკითხა
პაჩიმ.
289 მკითხველთა ლიგა
- „ელ კამინო“. რუხი ფერის.
ამ სიტყვებზე ჩაფიქრებულმა მოისვა ხელი ნიკაპზე. - ფიქ-
რობ, გეიბი იყო? ნუ, ზოგადად მაგ მანქანით არ დადის, მაგრამ
ეს არაფერს ამტკიცებს.
- მანქანაში სამნი ისხდნენ. მათი სახეები ვერ შევამჩნიე, მაგ-
რამ შეიძლება, გეიბი, დომინიკი და ჯერემია ყოფილიყვნენ.
- ან, ვინმე სხვა დაცემული ანგელოზები, რომლებსაც ჰენკი
სამიზნეში ჰყავთ. რიქსონის შემდეგ მისი სიცოცხლე უკვე ძვი-
რად ფასობს. ის შავი ხელია - ყველაზე ძლევამოსილი ნეფილი-
მი და საკმაოდ ბევრ დაცემულ ანგელოზს უნდა მისი ვასალად
ქცევა. სანამ ჰენკი საავადმყოფოში მიგიყვანდა, გათიშული რამ-
დენ ხანს იყავი?
- არ ვიცი, ალბათ, რამდენიმე წუთით. როცა გამოვფხიზლდი,
გაოცებული და სისხლით დასვრილი ჰენკი დავინახე. მანქანაში
ძლივს ჯდებოდა. არა მგონია, ეს ჭრილობები და დაბეჟილობები
მარტო ავარიის დროს მიეღო. უფრო მეტად ფიცის დადებაზე და-
ძალების კვალს ვამჩნევდი.
პაჩის თვალებში გაშმაგება მოჩანდა. - მორჩა, შენი მონაწი-
ლეობა აქ მთავრდება. ვიცი, რომ ჰენკის დასამარცხებლად ხარ
მომართული, მაგრამ შენს დაკარგვას ვერ გავრისკავ. - იდგა და
ოთახს აშკარად ნაწყენი მზერით აკვირდებოდა. - მოდი, ამ საქ-
მეს მე მივხედავ. მოდი, ჰენკის მე ვაზღვევინებ.
- ეს შენი ბრძოლა არ არის, პაჩი, - მივუგე მშვიდად.
ახლა კი მის თვალებში ისეთი დაძაბულობა შევნიშნე, რომე-
ლიც აქამდე არასოდეს მინახავს. - შენ ჩემი ხარ, ანგელოზო და
ეს არ დაგავიწყდეს. შენი ბრძოლა ჩემი ბრძოლაა. და დღეს რომ
რაღაც ცუდი მომხდარიყო? როგორც კი სიზმარში შენი მოჩვენე-
ბა ვიხილე, მაშინვე მივხვდი, რაღაც რიგზე ვერ იყო. არ ვიცი, ეს
ყველაფერი რომ რეალური ყოფილიყო, რას ვიზამდი.