The Playboy Millionaires 3: P...

Author's Note [The Playboy Millionaires 3: P...]

            Dear Reader,

Thank you for your interest in reading The Playboy Millionaires Book 3: Precious
Moments With Price. Ayan, finally, after adfghjksl years, in-upload ko na siya. Ha-
ha! Sana magustuhan niyo. Ingat po tayong lahat. Stay home and stay safe! Read
books and hopefully, you will stay in love with them.

Enjoy reading!

Love,

Cady Lorenzana

        1 [The Playboy Millionaires 3: P...]

            "PESTE kang bata ka! Wala na nga tayong pera, gusto mo pang mag-aral?!"
dinaig pa ang kulog sa lakas ang boses na iyon ng Tita Anna niya nang sabihin niya
rito ang tungkol sa kagustuhan niyang makapag-aral. Limang taon pa lamang siya ng
isaboses niya ang tungkol roon.

"Gusto ko po makapag-aral, Tita. Dali na po. 'Wag po kayong mag-alala, tutulong pa

rin naman po ako sa gawaing bahay," mangiyak-ngiyak na wika pa niya sa kinalakihang
pamilya.

Kinurot siya nito sa tagiliran. "Kuh! Subukan mo lamang na hindi at papalayasin

naman talaga kita rito! Wala kang dinala rito sa bahay namin kundi kamalasan!"

Kamalasan. Iyon na lang ang palagi niyang naririnig sa mga taong kumukupkop sa
kanya nang mamatay ang mga magulang niya.

Sa buong durasyon yata ng buhay niya ay walang araw na hindi niya naririnig ang mga
iyon sa Tita niya bukod sa salitang "alipin".

"Precious, may pasa ka na naman. Ano bang nangyayari sa 'yo?" naalala niyang isang
araw ay sinabihan pa siya ng kaklase niyang bakla noong highschool siya. Hindi niya
masasabing kaibigan niya ito dahil wala naman siyang tinuturing na kaibigan noon.
Sa sobrang abala niya sa pagbabalanse ng oras niya sa pag-aaral at mga
responsibilidad niya sa bahay ay wala na siyang oras pa para magkaroon ng kaibigan.
Pero dahil may mga taong mausisa kahit hindi naman niya pinapansin ay pinansin siya
ng kaklaseng bading.
"Ah, w-wala ito," pag-iiwas niya sa kaklase at pinilit na inabala ang sarili niya
sa pag-aaral dahil may quiz sila ng araw na iyon. Ginawa niya rin na dahilan iyon
dahil ayaw na niyang malaman pa ng mga ito na sinasaktan siya ng mga kamag-anak
niya. Na-late kasi siya ng uwi dahil kinailangan nilang gumawa ng group project sa
bahay ng isa sa mga kaklase niya. Nang dahil doon ay napagalitan siya ng Tita niya
at sinaktan pa nga siya sa galit sa kanya. Hinampas siya nito nang tambo
pagkarating na pagkarating niya. Ang akala kasi nito ay kumekerengkeng na raw siya.
Marami raw gawain sa bahay at late-late pa raw siya ng uwi. Umuwi kasi ng lasing
ang Tito niya at nagkalat raw ito sa bahay. Nag-away pa ito at ang Tita niya at
nagkabasagan ng ilang gamit. Katulad ng dati ay wala siyang naggawa kundi tapusin
ang gawaing bahay. Umaga na nang matapos niya ang lahat ng gawain. Ni hindi na siya
nakapag-aral kahit may exams siya kinabukasan sa sobrang pagod.

Ang akala niya ay manhid na siya sa lahat ng sakit na ibinibigay sa kanya ng taong
kumukupkop sa kanya. Bata pa lamang siya ay inaalipin siya ng mga ito. Sinasaktan
siya ng mga ito kapag nagkakamali siya sa mga pinapaggawa ng mga ito sa kanya o 'di
kaya ay hindi siya sumunod. Ginawa niya ang lahat para maging perpekto. Ininda niya
ang lahat ng mga iyon. Ang mga pag-aalipin at pananakit. Tanging ang mga ito na
lamang ang natitira niyang pamilya sa mundo. Kaya kahit ituring siya ng mga itong
muchacha ay pumayag siya.

Nagpunta siyang America para magtrabaho. Doon niya masasabing naumpisahan niya ang
lahat ng ginawa ng mga ito sa kanya. Gusto rin niyang gawin iyon dahil ang akala
niya ay magiging masaya ang mga ito ng lubusan sa ginagawa niyang pagbibigay ng
pera sa mga ito. Tama naman siya noong una. Kitang-kita niya ang saya sa mukha ng
mga ito nang una siyang magpadala ng pera sa mga ito.

"Damihan mo pa sa susunod, ha? Saka padala ka na rin ng maraming gamit sa susunod?

'Yung mga imported na pabango at bag! Tiyak na magugustuhan 'yun ng pinsan mo,"

Pinsan mo. 'Yun ang unang beses na narinig niya sa Tita Anna niya na pinsan niya
ang anak nito. Palagi kasi siya nitong sinasabihan na hindi niya pinsan ang anak
nito dahil muchacha raw siya ng pamilya. Ganoon rin naman ang pinsan niya na parang
nandidiri pa kapag kasama siya.

Natuwa siya nang dahil doon. Mas lalo niyang pinagbutihan sa susunod. Kapag
tumatawag siya sa mga ito at nararamdaman niya na natutuwa ito sa ginagawa niya ay
masaya siya. Pakiramdam niya kasi ay unti-unti na rin siyang tinatanggap ng mga ito
bilang pamilya ng mga ito. Halos wala ng natitira sa kanya para lang maging masaya
ang mga ito. Ginawa niya ang lahat ng mga iyon dahil gusto niyang matanggap siya ng
mga ito.

Isang araw ay may dumating na lalaki sa buhay niya. Si Marvin---pasyente sa ospital

kung saan siya nagtatrabaho. Siya ang naging nurse nito. Mabait ito sa kanya at
guwapo ito. Inamin nito sa kanya na nahulog raw ang loob nito sa kanya. Pinaramdam
nito sa kanya na mahal siya nito. Niyaya siya nitong magpakasal. Pumayag siya.

Umuwi siya sa Pilipinas para sabihin sa pamilya niya na magpapakasal na sila ni

Marvin. Excited pa man rin siya dahil na rin iyon ang unang uwi niya sa Pilipinas
makatapos ng ilang taong pananatili niya sa America para magtrabaho. Inaasahan niya
na sa wakas ay tatanggapin na rin siya ng pamilya niya dahil sa mga naggawa niya.
Pero nang dumating siya at sinabi ang para sa kanyang magandang balita ay nawala
lahat ng pasensya niya.

"Ano?! Ni wala ka pa ngang matinong naipundar, mag-aasawa ka na agad?!" galit na

galit na sabi ng Tita Anna niya.

"Pero Tita...'di pa ho ba sapat ang mga naipadala ko? Sobra-sobrang pera na po 'yun
kung maituturing. Kung iniipon niyo lang sana ay may maganda na sana kayong bahay
ngayon at---"

"At sinisisi mo pa ako ganoon? Matapos ka naming patirahin rito, manunumbat ka pa,
ha?" hinawakan nito ang buhok niya at sinimulang sabunutan siya.

Namangha siya dahil sa ginawa nito. Ang akala niya ay okay na ang lahat sa pagitan
nilang dahil na rin sa mga binibigay niya. Nagkamali siya. Galit na gumanti rin
siya. Kinalmot nito ang mukha niya. Nagsimulang tumulo ang luha niya.

"Que nakapunta ka lang ng America, ang laki-laki na ng ulo mo, ha? Lumalaban ka
na?!" napaupo siya. Sinipa siya nito. Dinuro pa siya nito. "Hoy! Kung alam mo lang
kung gaanong kamalasan ang dinala mo sa pamilya ko simula nang ipinanganak ka!
Hindi pa sapat ang lahat ng naibigay mo para bayaran ang lahat ng pera na nawala sa
pamilya ko dahil sa pagkawala ng magulang mo! Saka ang batang-bata mo pa,
nangangati ka na? Ipagpapalit mo kaming pamilya mo para sa lalaki? Hah! Ang kapal
kapal rin ng mukha mo! Kapag umalis ka dito, 'wag ka ng babalik! Napakawala mong
kuwenta!"

Marami pang masasakit na salita ang narinig niya mula sa Tita niya. Nang dumating
ang asawa nito pati ang anak nito ay ganoon rin ang nangyari. Sobrang sama ng loob
niya sa mga nangyari. Nagmahal lang naman siya pero binigyan pa ng malisya ng mga
ito iyon. Hindi na niya natiis ang mga nangyari. Kung ganoon rin naman siyang
tratuhin ng mga ito dahil lamang ginusto niyang magpakasal, mas mabuti pang bumalik
na lamang muli siya sa America kasama si Marvin. Hindi na siya maniniwala sa blood
is thicker than water dahil sa mga ginawa ng mga ito. At least, kay Marvin ay
nakaramdam siya ng totoong pagmamahal at alam niyang hindi siya sasaktan kagaya ng
ginawa ng mga ito sa kanya.

Or so she thought...

Dahil pagbalik niya ng America, nalaman na lamang niya na wala na pala siyang
babalikan. O mas magandang sabihin na wala naman talagang babalikan dahil ang akala
niyang sa kanya ay pagmamay-ari na pala ng iba.

Marami ang nagsasabi sa kanya na siya raw si Cinderella dahil sa pamilyang

kinalakihan niya. 'Wag daw siyang mag-alala dahil pasaan ba't magkakaroon rin siya
ng happily ever after kagaya ng mga fairy tale. Pero ngayon ay napatunayan niyang
hindi totoo ang kuwentong iyon. Hindi siya si Cinderella. Hindi totoo ang Prince
Charming dahil niloko lang siya nito. Hindi naging mabait ang mga stepmother at
stepsisters niya.

She wouldn't be love after all. What she had is a story that comes with a happily
NEVER after ending.

        2 [The Playboy Millionaires 3: P...]

            "YOU ARE given this life because you are strong enough to live it, Price,"

Kung gaano kalalim ang gabi ay ganoon rin kalalim ang hiningang hinugot ni Price.
He was currently in the famous George Washington Bridge and holding on to it safety
barriers. The view of one of the famous landmark in New York is breathtaking. He
could see the New York City's skyline lights. Pero kung gaano naman kaganda ang
nakikita niya nang mga sandaling iyon ay ganoon naman kalungkot ang nararamdaman ng
dibdib niya.

Sanay siya na kapag pumupunta siya ng America ay masaya siya. Kapag ginugusto
niyang magbakasyon ay palaging doon ang pinipili niyang destinasyon. Bakit naman
hindi? America is a very beautiful place to stay to. Liberated ang mga tao roon na
siyang mga taong gustong-gusto naman niyang makasama. Most girls living there are
his type. They all got the "B's" he always wanted in bed. Big boobs and butts. For
him, it was the land flowing with milk and honey. Ngunit ngayon ay katawa-tawang ni
hindi man lang niya ma-enjoy ang bakasyon niya roon.

Everytime he went there, he was looking for fun. Kung malala na ang lifestyle niya
sa Pilipinas ay mas malala kapag nasa New York siya o sa iba pang city sa America
kagaya na lamang ng Las Vegas at Los Angeles na siyang mahilig puntahan roon. He
was known in the Philippines as a wild playboy. Siya ang bunso sa tatlong anak ni
Bill Torres na isa rin sa pinakakilalang malaro sa mga babae noong kabataan at
hanggang ngayong matanda nito. He and his half brothers are branded as the
Philippines infamous Playboy Millionaires. But in America, he was branded more than
that. Most girls said he was a lady-killer. They kill them in his stunts in bed. He
made sure he killed it with pleasure. More than willing naman ang mga ito sa
ginagawa niya. Mas marami kasing experiences ang mga babae roon kumpara sa mga
babae sa Pilipinas at mas nasisiyahan ang mga ito sa "harsh" ways na alam niya. And
because he loves "harsh" things when it comes to bed, he loved it there, most
especially if he stays in Las Vegas which was branded as the sin city of the world.
Right now, he wanted to have the "fun", too. Lalo na at pakiramdam niya ay masyado
siyang na-stress sa mga nangyari sa kanya nitong mga nakaraang linggo sa Pilipinas.
Pero kahit anong gawin niya, kahit gaanong kaganda pa na babae ang lumalapit sa
kanya, walang "excitement" siyang nararamdaman ngayon sa America. All he feels
right now is pain.

Ilang beses na niyang kinukumbinsi ang sarili niya na kaya niyang mabuhay ng wala
ito sa kanya. Hindi nga ba't naipapakita niya rito na kaya niya iyon? He went
looking and play with girls just like the habit of his real father's family to let
her see that all she did to him was nothing. That she can still be happy without
Hannah. But why he is like this? Nasa America na siya at lahat para hindi na siya
makarinig pa ng balita tungkol sa naganap na kasalan nito pero nasasaktan pa rin
siya. Lumayo na siya at lahat pero kahit hindi naman niya nakita ay hindi niya
maiwasang ma-imagine ang masayang mukha ni Hannah habang naglalakad ito sa altar at
inaantay ng lalaking mahal nito. For the nth time, he was wishing he could be that
man. But as the popular saying goes, "you can't have it all". Malupit lang sa lagay
niya dahil ang pinakaimportanteng tao pa sa buhay niya ang hindi mapapasakanya.
Lalong-lalo na ngayong kasal na ito.
Hannah had been so special to him for so many years. Bata pa lamang sila ay
magkakilala na sila. She was the best friend of her little sister, Queencie.
Kapatid niya si Queencie sa kanyang ina. He loved and adored her sister and so was
she to him. Close silang dalawa at dahil na rin doon ay nakilala niya si Hannah na
siyang kapitbahay nila sa exclusive subdivision kung saan sila nakatira. Palaging
nasa bahay nila si Hannah dahil gusto nitong kalaro si Queencie. Minsan ay
isinasali siya ng mga ito sa laro ng dalawa. Gustong-gusto naman niya iyon dahil
bata pa lang si Hannah ay crush na niya ito. She looks so sweet and adorable. Kahit
malayo ang pangarap nito sa pagmomodelo ay masasabi niyang mas dadaigin pa ang mga
ito nang dalaga kapag iniharap sa mga iyon. She was not just pretty, she was
beautiful. Hanggang sa lumaki ito ay crush niya pa rin ito at binalak niyang
ligawan nang dumating na ito sa edad na pinayagan na nang mga magulang nitong
magnobyo. But when he finally told her his feelings, she didn't accept it and told
him she was already in love with someone else.

Sinabi niya sa sarili niya na bubuo siya nang masayang pamilya kagaya nang nangyari
sa Mommy niya nang matagpuan nito ang Tito Kingsley niya. Pero nawala ang pangarap
niya dahil binasted naman siya nang unang babaeng minahal niya. Si Kingsley
Sarmiento ay isa sa mga pinakamagaling na lawyer sa Pilipinas na pinakasalan ang
Mommy niya kahit may anak na ito sa iba. Walang pakialam ito sa kung anong mayroon
sa nakaraan ng Mommy niya at tinanggap pa nang bukal sa loob ang existence niya. He
treated him as his own child and gave everything to him including Queencie.
Naniwala siya na totoo ang pag-ibig dahil na rin sa mga ipinakita nito sa kanya.
Kung ang dalawang kapatid niya ay "idol" ang kanilang biological father, siya naman
ay idol ang Tito Kingsley niya.

Pero masyado siyang nangarap. Masyado niyang inidolo ito sa pag-aakalang magiging
ganoon rin katagumpay ang buhay pag-ibig niya kagaya ng nangyari rito. In the end
ay nasaktan siya dahil sa mga pinangangarap niya na iyon. It was his first time to
love and he thought he would have a happy ever after like what he had seen on his
mom and step dad. Masyado siyang nag-expect na magkakaroon rin siya nang ganoon
kaya naman masyado rin siyang nasaktan. Pati ang pride niya ay ganoon rin lalo na
kapag nakikita niya si Hannah na parang naawa sa kanya pagkatapos siyang basted-in
nito. Nang dahil doon, humanap siya ng paraan para maka-move-on. Nang mga sandaling
iyon naman ay siyang pagdalaw sa kanya ng mga kapatid niyang wagas na ang
pagkababaero kahit nasa early twenties pa lamang ang mga ito. Nakita niya na masaya
ang mga ito sa ginagawa ng mga ito. He saw that as a way to be happy, to forget
Hannah. Naging maayos naman iyon. Nawala ang sakit ng ginawa nito dahil sa mga
babaeng iyon. Nakalimot siya rito. Pero akala lamang pala niya iyon. Dahil kung
talagang nakalimot na siya, bakit siya nasasaktan ngayong kasal na ito? Bakit
pakiramdam niya ay pinapatay siya? Bakit pakiramdam niya ay parang ayaw na niyang
mabuhay dahil walang-wala na talaga siyang pag-asa rito?

"But I won't give up. This too shall pass. Kaya ko ito," bulong na naman niya sa
sarili niya pagkatapos. Ilang beses na niyang kinukumbinsi ang sarili niya na ayos
lamang siya. Ilang araw na simula nang magpakasal si Hannah. Pinipilit niyang
tanggapin iyon pero kagaya rin nang nangyari sa kanya sa pagtanggap na hindi siya
nito mahal ay ganoon rin ang nangyayari sa kanya ngayon. Hindi niya kayang
tanggapin. Napakahirap. Napakasakit.

Napapikit siya. Ilang beses na niyang pinapalakas ang loob niya pero parang wala
lamang nangyayari. Lalong napadiin ang hawak niya sa safety barriers. Kasabay noon
ay ang pagkarinig niya ng malakas na tinig sa tabi. Napamuglat siya.
"Ano? Bakit ayaw mo pang tumayo sa itaas niyan? Alam na alam ko na ang nasa isip
mo, Mister," diretsong-diretso ang pagsasalita nito nang Tagalog. Nang tumingin
siya rito ay nang-iinis na ngumisi ito sa kanya. Pero sa halip na mainis sa ngising
iyon ay na-amuse pa siya. Lalo na at may kung anong humaplos sa puso niya nang
makita ang itsura nito.

On one look, no doubt that she is a Filipina. She had the common features. Almond
ang hugis ng mga mata nito at kakulay naman ng mata nito ang buhok nito. Her eyes
and hair had a shade of the darkest brown or he could say it was almost black.
Hindi ganoon katangusan ang ilong nito. It was somewhat a rounded tip. Fair ang
kulay ng balat nito at may kaliitan ito. Gayunpaman, pakiramdam niya ay may
something dito na hindi niya maintindihan.

Nakaupo ito sa barrier ng tulay habang pa-sway-sway pa ang paa. Matagal siyang
nakatanga lamang rito hanggang sa matawa at magsalita muli ito sa kanya. There were
something to her that indulge him. Okay naman ang paghinga niya kanina. Pero nang
makita niya ito ngayon, parang naging abnormal yata iyon.

"May dumi ba ako sa mukha? Bakit ganyan ka makatitig sa akin? Parang gulat na gulat
ka," tinitigan rin siya nito. Bumaba ang tingin nito sa kanya. "Nagtataka ka ba
kung bakit ganito ang language ko? Oh, I'm sorry then. I thought you are a
Filipino,"

Umiling siya. "Pilipino ako at naiintindihan kita,"

"Just as I thought," bumalik ang ngisi nito. "Pero payo lang kababayan. Kung gusto
mong tumalon sa tulay na ito, hindi na dapat pinag-iisipan 'yan."

Kumunot ang noo niya. "Anong sinasabi mo? Akala mo ba ay---"

"Oh, no doubt my friend. Kitang-kita ko sa mukha mo na gusto mong mag-suicide rito.

You look so extremely sad. Ano pa ba ang maaring gawin ng isang taong ganyang
kalungkot sa ganitong lugar? Besides, George Washington Bridge is the most
frequently chosen sites in this place to commit suicide. Bakit kailangan mo pang
itanggi? Well, kung natatakot kang baka sabihin ko sa iba na 'yun ang pakay mo at
pigilan ka, don't worry, I wont. Susundan rin naman kita, eh," mas lalo pang
lumapad ang ngisi nito at uminom ng beer na ngayon niya lamang napansin na hawak
pala nito.

Nanlaki ang mata niya. "Anong susundan? You mean---"

Hindi na naman siya nito pinatapos magsalita. Ikinumpas nito ang kamay na para bang
sinasabing ipagpatuloy lamang niya ang nasa isip niya. "Tama na ang dada. I know
you would jump, nagdadalawang-isip ka lang. So let me help you sa pagde-decide. Isa
akong nurse riot sa America. At 'yung mga pasyente kong bata, ayaw na ayaw nilang
uminom ng gamot. Hindi ko naman sila masisisi dahil bata sila at mapait talaga ang
mga gamot. Pero palaging kong sinasabi sa kanila na mawawala rin raw 'yun
pagkatapos. Ganyan rin ang pagsu-suicide, Mister. Natatakot tayo pero sa huli ay
mawawala rin 'yun at magiging magaling rin tayo dahil wala na ang lahat ng sakit na
kinikimkim natin. Emotionally o physically man. Kaya kung ako sa 'yo, talon na!
After jumping you'll never gonna feel something because you're already dead. No
more pains because you are finally out of your disastrous life,"

"Miss, I won't commit suicide, okay? At kung ikaw ay may balak na gawin 'yun,
please, don't dare to! I am begging you!" sigaw na niya.

Tumawa na naman ito. Base sa itsura at pagtawa nito ay parang lasing na ito. Lalo
siyang kinabahan sa naisip na iyon. Alam niyang kapag lasing ang mga tao ay mas
lalong lumalakas ang loob ng mga ito. Paano kung magpakamatay ito base na rin sa
mga sinabi nito? Sa isiping iyon ay kinikilabutan siya.

"Why would I listen to you? You're a total stranger. Isa pa, hayaan mo na ako. I'm
done with my life. I've had enough of problems. Maraming problema, eh. Ang hirap
mabuhay habang kimkim ito. Mabuti nga siguro na magpakamatay na ako, tutal ay wala
namang may gusto na mabuhay ako. Wala naman akong kuwenta, eh. But anyway, it was
nice meeting you. Ubos na ang beer ko kaya mauuna na ako sa 'yo. Hope we'll meet
again too. In hell. Ciao Babe!" tuloy-tuloy na sabi nito at sa harap niya ay
tumalon nga talaga ito sa tulay.

"Shit!"

Pakiramdam niya ay lumabas na sa ribcage ang puso niya dahil sa nasaksihan.

Nanlamig ang lahat ng mga kalamanan niya. But he knew he have to do something.
Hindi lang dapat niya pinanood ang lahat.

Tumalon rin siya sa tulay.

        3 [The Playboy Millionaires 3: P...]

            I AM really in hell, nasa isip-isip ni Precious nang maramdaman ang

matinding pananakit ng leeg niya. Pakiramdam niya ay may kung anong matigas roon
nang mga sandaling iyon. Kung totoo ang after life, expected na niyang ganoon ang
mangyayari sa kanya lalo na at napakalaking kasalanan ang ginawa niya. Siguro ay
ang pananakit ng leeg niya ang parusa sa kanya ni Santanas nang i-welcome siya nito
sa kaharian nito. She was a sinner and she deserves it. At least, the only thing
she will bear starting her first day in after life is only physical pain. Wala na
siyang mararamdaman pang emosyonal dahil tapos na ang buhay niya bilang taong
nakakaramdam. In her case, taong palaging nakakaramdam ng sakit.

                        Unti-unti niyang iminulat ang kanyang mga mata upang makita kung
ano ang mayroon sa impiyerno. Pero napakunot ang noo niya nang makitang hindi puro
apoy ang nakita niya. In fact ay parang nasa langit pa nga siya dahil puro puti ang
nakikita niya.

Or wait, baka nga nasa langit siya? Baka kahit sa kabila ng pagkitil niya ng
sariling buhay niya ay naawa sa kanya ang Diyos at pinatuloy siya nito sa kaharian
nito? At ang parusang natanggap lamang niya ay ang sakit na iyon sa leeg niya.

Edi okay!
Inilibot-libot niya ang tingin niya upang tignan kung may kakaiba pa roon. At
lalong mas lumaki ang gatla sa noo niyang nang makitang hindi naman iyon kagaya
nang pagkakaintindi niyang description ng langit gaya na lamang nang naririnig
niyang sinasabi ng Pari noong mga panahong banal pa siya. Paano ba naman kasi ay
parang nasa isang kuwarto lamang siya at amoy alcohol pa. Nakita rin niya na may
nakakabit sa kamay niyang dextrose. Kinapa-kapa ng isang kamay niya ang sarili niya
ang leeg niya na siyang tanging sumasakit sa kanya at naramdaman niyang parang may
benda lamang iyon. Iginalaw niya ang mga paa pero hindi naman ganoon kasakit iyon.
The only physical pain is the neck.

But why? There's a huge chance that I would die on that bridge! I've researched
about that!

                        Plinano niya ang pagtalon sa tulay. She committed suicide. She knew
it was a sin. But she had enough of life tragedies. She wanted all the pain to go
away. And the only way she thought is ending her own life. She was currently in New
York when she felt that her world is finally shattered.

                        Pinili niyang magpakamatay sa tulay na iyon dahil na rin sa

dalawang kadahilanan. Una ay dahil nalaman niyang marami ang nagpapakamatay roon at
karamihan ay nagtatagumpay. She wanted it to be like that. Ayaw na niyang mabuhay
pa kung sakaling pinatay na niya ang sarili niya. Alam niyang mas lalo lamang
madadagdagan ang sakit na dinadamdam niya kung sakali. Pangalawang dahilan naman
niya ay kapag sa tulay niya ginawa iyon ay malaki ang chances na hindi na muli
makikita ang bangkay niya. Maaring lumubog na lamang siya at mag-disappear basta
dahil mahirap hanapin ang katawan niya sa ganoong klaseng ilog. Iyon ang gusto niya
lalo na at lahat naman ng taong nasa paligid niya ay gusto ng mawala siya. Tinupad
lang niya ang gusto ng mga ito.

                        George Washington Bridge is the most common place for people who
want to commit suicide. There were a lot of people who died by jumping off and a
few survive. Mga madalas pang nakaka-survive roon ay ang mga taong nakikita ng
coast guard na tumalon bago ang pagtangka ng mga ito. But she made sure she won't.
Kaya nga sandali pa siyang nagtagal bago niya itinuloy ang plano niya. Nakakita
kasi siya ng coast guard nang una siyang makarating roon. Pinalampas niya muna iyon
at ipinagpatuloy niya ang pag-inom ng natitirang beer na binili niya bago niya
gawin ang planong pagtalon. Iyon tuloy ay may nakilala pa siyang lalaki bago siya
nagpakamatay. Pero kung mayroon man siyang magandang naranasan sa araw na iyon, ang
pagkakita niya sa lalaki na iyon.

                        Masasabi niyang lasing siya sa mga huling sandali niya sa mundo

pero alam niyang malinaw pa rin ang isip niya na nagsasabing ang lalaki ay isa na
sa pinakaguwapong taong nakita niya sa buong buhay niya. She could feel then that
he wanted to commit suicide like her. He looked extremely sad and the way he moves,
ramdam niyang kagaya niya ay may dinaramdam rin ito. Sandali niyang in-obserbahan
ito. Narinig niya itong nagsalita ng tagalog kaya nakumpirma niya na kagaya niya ay
Filipino rin ito. He also had some features of a common Filipino. He had brown
complexion and dark brown eyes, halos kagaya ng sa kanya. Tindig Filipino rin ito.
Ang tanging kaibahan lamang nito sa karaniwang Filipino ay matangos ang ilong nito
at may height na parang pang-Americano. Over all, he had the perfect features of a
tall, dark and handsome man. Ire-rate na niya sana ito ng ten over ten kung hindi
nga lamang niya nagustuhan ang lungkot sa mga mata nito. Nakakabawas kaguwapuhan
kasi ang sakit na nakita niya roon.

                        She instantly liked him the first moment she saw him. But too bad
that her eagerness to die is more powerful than that attraction. And now she is
dead. Hindi na siya magkakaroon ng pagkakataon rito. Depende na lang siguro kung
itinuloy rin nito ang pagpapakamatay at puwede pa rin umibig o ma-attract man lang
sa kung nasaan man siya ngayon. Pero kung sakali man, siguro ay hindi na rin niya
susubukan na mas lalo pang ma-attract rito. She had learn her lessons well. Minsan
na niyang ginawang ma-attract at ibigay ang puso sa isang lalaki, pero ano nga lang
ba ang nangyari sa kanya? With just one moment, he left her. She got no reason to
live because she already gave his life to him. She is nothing without him.

                          And now she is really nothing. She is already dead.

                        Nakarinig siya nang pagbukas ng pinto sa kuwartong kinaroroonan

niya. Dumako ang tingin niya roon. Nakita niya ang lalaking kanina lamang ay
iniisip niya. Kagaya niya ay nakaputi rin ito. Tumingin ito sa kanya at nang
makitang gising siya ay ngumiti ito.    Her heart skipped a beat. But why the hell
that happened?

                        "I'm glad you're finally awake," wika nito nang makalapit sa kanya.
Hinila nito ang silya na nasa tabi niya. Gusto niyang magtaka. Nasaan ba talaga
siya? She was supposed to be dead. Pero bakit parang...parang nasa ospital yata
siya?

                        "Nasaan ako? Nasaan tayo? Nasaan si Santanas? Bakit ganito ang---"

                        "You're not dead, Miss, kung iyon ang isusunod mong itatanong.
We're in New York Presbyterian Hospital. And you are very much alive,"

                        Umiling siya. Sa oras na iyon ay gusto niyang maghisterya. Why did

her plan failed? Patay na dapat siya!

                        "No! I should be dead! I should be dead!" iwinagwag niya ang kamay

niya para magwala. Lumarawan sa mukha ng lalaki ang pag-aalala lalo na nang
magsimula nang dumugo ang kamay niyang may dextrose. Masakit iyon pero mas masakit
ang nararamdaman niya ngayong nalaman niyang buhay pa siya. It means that she could
still feel. She can still feel that unbearable pain.

                        "Stop! Please stop! Or tatawag ako ng nurse!" sigaw sa kanya ng

lalaki. Hinawakan nito ang magkabilang kamay niya upang pigilan siya sa pagwawala.
Pero hindi pa rin siya nagpapigil. Pilit na tinanggal niya ang kamay nito.
Nagngalit ang mga ngipin nito dahil sa inis sa kanya. Lumayo ito sa kanya at
lumabas ng pinto. Pilit na pinagtatanggal naman niya ang dextrose niya habang wala
ito. Tumayo siya mula sa pagkakahiga at akmang isusuot na ang tsinelas na nakita
niya sa baba ng kama nang bumalik ito kasama ang ilang nurse. Nag-aapoy ang mga
matang tinignan niya ito pero parang balewala lamang iyon dito. Sinalubong pa nito
iyon at tinapatan ang pag-aapoy ng mga mata niya.
                        "Damn you! Bakit mo ba ako pinipigilan sa gusto ko, ha? Hindi ba't
gusto mo rin naman na mag-suicide? Bakit kailangan mo pa akong pakialaman?!"

                        Tumingin dito ang mga kano na nurse na tinawag nito, waring

nagtatanong kung ano ang ibig sabihin ng mga sinasabi niya. Tr-in-anslate naman
nito sa Ingles ang mga sinabi niya.

                        Naguguluhang tumingin sa kanya ang isa sa mga nurse. "But this guy
didn't try to do suicide, Ma'am. He actually saved you,"

                        Nanlaki ang mga mata niya sa sinabi ng nurse. Naiinis siya sa

sarili niya at sa isip-isip niya ay pinuri-puri niya pa ang kaguwapuhan nito kanina
samantalang ito pa pala ang nagpatagal sa paghihirap niya. Hindi pala totoo ang
akala niya na kagaya niya rin ito ng iniisip habang nasa tulay na iyon. Tinangka
niya pa itong kausapin, iyon pala ay mas lalo lamang mapapalagay sa masama ang
lagay niya. Napansin tuloy siya nito at sa hindi niya malaman na kadahilanan ay
naging "concern" pa pala ito sa kanya at iniligtas siya.

                        "He jumped off on the bridge just to save you, Ma'am. He risked his
life for you. You should be thankful to him,"

                        Ni hindi niya magawang ngumiti kahit marami pang sinabi ang mga
nurse sa pagiging "heroic" daw ng lalaking iyon. Wala siyang pakialam kung sa buong
buhay niya ay ito lang ang natatanging tao na nagpakita ng ganoong klaseng concern
sa kanya. Hindi na niya kailangan iyon sa buhay niya. Nabuhay siya ng halos walang
nagpapakita ng concern sa kanya kaya aanhin niya iyon ngayong gusto na niyang
tapusin ang buhay niya?

                        "I should die! Why the hell didn't I? That bridge was high and the
Hudson River is so deep! I should die!" himutok pa rin niya pagkatapos. Wala na
siyang pakialam kahit ang mga nurse ay nagigimbal dahil sa mga pinagsasabi niya.
Dapat naman talaga ay patay na siya. Gusto na niyang mamatay. Gusto na niyang
tapusin ang buhay niya. Tinignan niya ang lalaki. "You're such a pest! You
shouldn't help me! I should die!"

                        "Will you just stop saying that?! You should love your life!"
iritang-irita na ang mukha ng lalaking nagligtas sa kanya dahil sa mga pinagsasabi
niya. Halatang hindi talaga nito ang katotohanang gusto na niyang tapusin ang buhay
niya. Lumapit ito sa kanya at hinawakan ang balikat niya. Ramdam niya hanggang sa
hawak nito ang pagkairita. Pero kung malala ang pagkainis nito sa kanya dahil sa
mga ginagawa niyam mas malala ang sa kanya dahil sa mga pangingialam nito. At dahil
hindi na siya nakapagtimpi, kinagat niya ang braso nito ng ubod ng lakas! Pero
kasabay rin naman ng pagkagat niya ay ang ang parang pagkagat ng langgam sa braso
niya na siyang unting-unting nagpadilim sa paningin niya.

                        Ah, peste talaga!

        4 [The Playboy Millionaires 3: P...]

            "YOU did a very heroic act yesterday, Mr. Torres. Jumping off from that
bridge is a very dangerous thing to do," ang boses na iyon ng isang lalaki ang
nagpagising sa diwa ni Precious. Pero dahil gusto muna niyang marinig ang pag-uusap
ng dalawa habang akala ng mga itong tulog pa rin siya dahil sa in-injection sa
kanyang pampakalma ay nakiramdam na lang muna siya. Malayo ang tinig ng lalaking
nagsasalita pero malinaw pa rin ang boses nito sa pandinig niya. Sandali niyang
iminulat ang isang mata niya upang ma-satisfy ang curiousity niya kung sino ito.
Sigurado siya na hindi ito ang pesteng lalaki kahit malayo ang tinig nito. Nang
imulat niya ang mata ay tiyempong nakatalikod ang mga ito sa kanya kaya hindi nang
mga ito nakita na gising na siya.

                        Pinagmasdan niya ang mga lalaki sa kuwarto niya. Ang lalaking

nagsalita ay nakasuot ng coat. Siguro ay Doctor ito sa ospital. Kausap nito ang
lalaki na ngayon ay nalaman niyang puwede rin palang tawaging Mr. Torres dahil sa
sinabi ng Doctor. Ito ang lalaking peste. Hindi na ito nakasuot ng puting damit
kagaya niya. Sa tantiya niya ay ayos naman ang lagay nito dahil mukhang pinayagan
na ito ng ospital na makalabas. Mukhang wala naman itong natamong malala sa
pagliligtas sa kanya.

"I know what I am doing, Sir. The bridge maybe dangerous but swimming is my thing
when I am in college,"

"But you still may die even if you are good with it. New York's weather these days
are artic. You can die because of cold,"

"Let's just be thankful that it didn't happen. Besides, a coast guard team saw what
happened so they immediately rescued us. Good thing that their vessel has some few
mechanical problems a few meters away after they passed the bridge. Their guards
and their extra rescue boat saved us from the cold of Hudson River,"

                        Nakita niyang tumango-tango ang Doctor. Nakita niyang ikiniling

nito ang leeg papunta sa direksyon niya kaya naman pinikit niya muli ang mga mata
niya. Ayaw niyang malaman ng mga itong gising na siya dahil wala siyang balak
kausapin ang mga ito. Sigurado naman siyang kapag nalaman ng mga itong gising na
siya ay tatanungin lang muli siya ng mga ito tungkol sa lagay niya. At kapag nag-
umpisa ang mga ito, malamang sa malamang ay mag-umpisa rin ang inis niya at
makapagwala na naman siya sa harapan ng mga ito. Ayaw na niyang mangyari iyon dahil
baka mas lalo lamang siyang mapansin ng mga tao sa ospital at magtagal pa siya
roon. Hindi dapat siya magtagal roon dahil hindi naman niya gustong gumaling. Kahit
nakaligtas siya sa unang pagtatangka niya, hindi ibig sabihin noon ay hindi na niya
uulitin iyon. Kapag nakatakas siya sa ospital na iyon ay hahanap muli siya ng ilog
na aanod sa katawan niya upang mamatay na siya at hindi na muling makita pa ng
kahit sino. She wants to vanish immediately.

                        At sisiguraduhin kong sa susunod ay wala ng magliligtas sa akin

kagaya ng pakialamerong nag-a-ala-Superman na pesteng lalaking 'yun!

                        "It was somewhat a miracle that she just fainted after falling and
breaks a neck with what she did. It was a very stupid stunt. But maybe God still
have a mission for her that is why all of this happened. I am a Doctor and I
believe in Science, not God. But whenever I handled a case like this, those are the
times that make me want to believe. I hope beyond her problems, she would see how
beautiful life is."
                        "I believe in God and I strongly praying for that, Sir." Wika naman
ng pesteng lalaki. Gusto niyang mapaismid ng dahil doon.

                        Narinig niyang nag-usap pa ang dalawa hanggang sa magpaalam ang

Doctor. Narinig niyang bumukas ang pinto. Sandaling iminulat niya ng kaunti ang
isang mata upang makita kung nasaan naman ang pesteng lalaki. Nakita niyang
nagpunta ito sa banyo sa loob ng kuwarto kung nasaan siya. Agad na pinagana niya
ang utak niya. Mabilis na inalis niya ang dextrose na nakakabit sa katawan niya at
sinuot ang tsinelas na nakita niya sa paananan ng kama. It was her chance to get
away in the room. Wala na naman kasing ibang nagbabantay sa kanyang iba pang tao
bukod sa pesteng lalaki.

                        Naglakad siya papunta sa pinto at tagumpay namang nakalabas siya.

Sa paglabas niya ay wala siyang nakitang tao sa corridor na ikinatuwa naman niya.
Mabuti na lamang pala at malalim na ang gabi nang magising siya kaya kakaunti na
lamang ang tao sa ospital. Ang Doctor siguro na nagpunta sa kuwarto niya ay isang
Doctor lamang na naka-night shift at nakiusisa lamang tungkol sa nangyari sa kanya.
Hindi naman niya ito masisisi dahil talaga namang nakaka-usisa ang nangyari sa
kanya. Most doctors want to know more about cases like that. Alam niya iyon dahil
nagtatrabaho siya bilang nurse sa isang sikat na ospital sa California.

                        She moved her head and looked at the fire exit of the hospital.
Muntik na siyang mapasigaw sa tuwa nang makita naman agad niya iyon. With the fire
exit of the mall, she can escape without people noticing about it. Ngunit kahit
nagmamadali na siyang umalis dahil na rin baka may makakita sa kanya habang
tumatakas ay pinanaig niya pa rin ang pagiging alerto niya dahil baka may makakita
sa kanya.

                        Tagumpay naman na na nakarating siya sa fire exit ng ospital. Sa

kung anong kadahilanan ay mukhang sinusuwerte rin siya dahil bukas iyon. Sinilip
niya ang labas at nakita niyang wala rin katao-tao sa labas noon. She smiled
widely. She can escaped and continue with her plans now.

                        Lumabas na siya ng tuluyan sa ospital sa pamamagitan ng hagdan sa

fire exit. She tried her very best to be faster in walking through it. Pero muntik
naman siyang mapasigaw nang bigla na lamang siyang may naapakang kung ano habang
bumababa. When she looked at it, she saw a cigarette lighter. Sandaling napatigil
siya. Kinuha niya ang lighter.

                        Ano kaya kung ang apoy na lamang ang gamitin niya sa plano niyang
pagkitil ng buhay niya at hindi ang pagtalon sa tulay kagaya na lamang ng ginawa
niya noong isang araw? Pero naisip naman niyang paano kung may makakita sa kanya
muli habang nasusunog siya at dalhin na naman siya sa ospital? Baka hindi lamang
ang pagkabali ng leeg ang matamo niya. She might just suffer more. Isa pa, puwede
pang ma-identify ang bangkay niya kung mamatay siya dahil sa magiging remains ng
buto niya. Puwede pa iyong dalhin sa pamilya niyang wala namang pakialam sa kanya.
Isa iyon sa mga ayaw niyang mangyari kaya mas ginusto niya na magpakamatay na
lamang sa tulay. Gusto niyang bukod sa buhay niya ay mawala rin ang bangkay niya.
Na hindi na ito makita. Nang sa ganoon naman ay magkaroon naman siya ng isang bagay
nagawa na alam niyang ikatutuwa ng mga ito. Ganoon rin ang dahilan niya kaya hindi
siya umiinom ng pills o iba pang klaseng paraan ng pagsu-suicide.
                        She wouldn't do that way or the others. Mas okay kung sa George
Washington Bridge na lang muli siya tumalon tutal ay malapit lang naman iyon sa
NYP. Malaki kasi ang chance na hindi na makita ang bangkay niya at iyon ang gusto
niya. Ayaw naman kasi niyang isipin ng mga taong pagpupuntahan noon kung sakali na
patay na nga siya ay poproblemahin pa siya ng mga ito. She knew it would be like
that. And who would like to hear that anyway?

                        Kaya sana lang ay wala akong makitang tao kagaya ng Torres na 'yun
na pakialamero para matapos na ang lahat    ng ito!

                        Akmang ibababa na muli niya ang cigarette lighter na nakita nang

makarinig siya ng ingay mula sa may pinto ng fire exit. Nanlaki ang mata niya nang
makita ang pesteng lalaki. Tarantang tumakbo na siya pababa ng hagdan upang huwag
mahabol ito. Mataas ang palapag kung nasaan ang kuwarto kung saan siya naka-admit
kaya naman malayo rin ang itinakbo niya pababa upang hindi siya mahabol nito. Pero
kahit ginamit na niya lahat ng lakas na natitira sa kanya ay mas maliksi at mabilis
ito sa kanya. Naabutan siya nito nang nasa ikatatlong palapag na siya ng gusali.
Napatili siya nang hawakan nito ang braso niya at sa gulat ay na-out of balance
tuloy siya.

                        Mukhang pati ito ay nagulat dahil sa lakas ng tili niya. Nabitawan

siya nito sandali kaya naman lalong nagtuloy ang pag-splash niya. Mabuti na lamang
at isang hakbang na lamang at nasa platform na sila ng hagdan. Nadulas siya at
napahiga roon. Tinangka siya nitong iligtas sa pamamagitan ng paghawak sa kanya
pero mukhang ito rin ay nadulas at napahiga sa ibabaw niya.

                        Nanlaki lalo ang mga mata niya nang maramdaman ang bigat nitong
nakukubabaw sa kanya. Pakiramdam niya ay hindi siya makahinga. She was bearing his
weight and it hurts. Pero hindi iyon ang pangunahing dahilan kung bakit ganoon ang
nararamdaman niya.

                        Mas ikamamatay niya yata ang lakas ng tibok ng puso niya sa lakas
ng pagkiliti ng lalaking iyon rito dahil lamang sa puwesto nila kaysa ang pagtalon
sa tulay!

        5 [The Playboy Millionaires 3: P...]

            DALAWANG araw nang halos hindi nagsasalita si Precious at kahit ngayong

araw ay nakalabas na siya ng ospital ay wala pa rin siyang balak. Galit siya. Galit
na galit siya dahil ilang araw ng napo-postpone ang plano niya. Kung bakit ba naman
kasi kailangan pang gumawa ng Diyos ng mga taong pakialamero, 'yun tuloy ay lalo
lamang nadagdagdan ang paghihirap niya. Bakit ba parang gusto pang dagdagan ng
Diyos ang paghihirap niya? Nagdesisyon na siya at siguradong-sigurado na siya roon.
She doesn't want to have this life anymore. She wanted to quit.

                        Gusto na niyang tapusin ang buhay niya pero palagi namang umeepal
ang lalaking iyon sa plano niya. Ni hindi niya nga ito kilala pero daig pa nito ang
mga nagpalaki sa kanya kung makialam sa buhay niya. Kung ang iba siguro ay matutuwa
dahil sa "pagpapahalagang" pinapakita nito sa kanya kagaya na lamang ng madalas na
sabihin sa kanya ng mga nurses at doctor na pumupunta sa kuwarto niya, siya ay
malayong-malayo sa pagkatuwa ang nararamdaman.

                        Those people said she was lucky to have a guy like him. They knew
he was a total stranger but he cared for her more than a family. Isama pa raw doon
na hindi lang daw ito bastang lalaki dahil napakaguwapo nito. Kung nurse raw siguro
ito ay agad na gagaling ang pasyente nito. But in her case, it was the other way
around. Paano naman siya gagaling kung parang may kakaibang nararamdaman siya sa
lalaking ito kapag hinahawakan siya nito?

                        Naalala niya ang araw kung saan siya nito nahuling tumatakas sa
ospital. Dahil tumatakbo siya at nahuli siya nito, natural lamang na malakas ang
tibok ng puso niya nang mangyari iyon. But when she slipped in the platform and he
fell on her, pakiramdam niya ay hindi na natural ang pagkalakas ng tibok ng puso
niya. Sigurado rin siya na hindi lang dahil sa nagulat siya kaya naging ganoon
iyon. It was more than that. And because of that, she can conclude that there was
something abnormal that happening to her. Sa pag-iisip niya noon, paano siya lalong
gagaling?

                        Maraming nagsasabi na naloloka na raw siya dahil sa kagustuhan

niyang mamatay. Naiintindihan niya ang mga ito sa sinasabi ng mga ito against sa
kanya dahil hindi naman alam ng mga ito ang pinagdaananan niya. Pero ang hindi niya
maintindihan ay mas lalong nakakaloka ang nararamdaman niya dahil sa lalaking iyon.
He was handsome, she would totally agree with that. But he was also dangerous to
her. Hindi lang kasi ang buhay niya ang pinapakialaman nito, pati na rin yata ang
puso niya.

                        But damn! Hindi puwede!

                        She already had enough. Hindi na niya kailanman pa ng bagong tao sa

buhay niya. Lahat naman kasi ng darating roon ay lagi siyang sinasaktan. Nang
minsang akala niya ay dumating na ang taong akala niyang magpapabago ng buhay niya
ay umasa lamang siya. Nasaktan lang siya. Kaya naman naiinis siya ngayong may
bagong tao na namang dumating sa buhay niya. Kahit nakakatuwang isipin para sa iba
na concern ito sa kanya kahit estranghero silang dalawa sa isa't isa, tinitikis
niya. Hindi siya puwedeng mapalapit sa iba dahil natatakot siyang kapag ginawa niya
iyon ay magkaroon pa siya ng dahilan para ipagpatuloy ang buhay niya at sa huli ay
masaktan pa lalo siya.

                        She was trying to avoid him. Kaya nga pinipilit niya ang sarili
niyang huwag magsalita lalo na kapag ito ang kumakausap sa kanya. Nahahalata niyang
naiinis ito sa ginagawa niya pero hinahayaan niya lang ito. Iyon ang gusto niyang
mangyari, ang mainis ito sa kanya. Umaasa siyang kapag nagtuloy-tuloy ang ginagawa
niyang kalokohan rito ay magalit na ito nang tuluyan sa kanya at lumayo na sa buhay
niya. Pero ito na yata ang taong nakilala niyang may pinakamahabang pasensiya dahil
pinagtitiyagaan pa rin siya nito.

                        Hindi niya alam kung bakit ganoon na lang itong ka-concern sa

kanya. Nalaman niya dahil sa ilang araw na pananatili niya sa ospital ang tunay na
pangalan nito. It was Price Torres. Sigurado siyang wala siyang nakilalang tao na
may ganoong pangalan kaya estranghero sila sa isa't isa.
Minsan ay naiisip niyang dahil sa kababayan niya ito kaya siguro ganoon na lang ito
ka-concern sa kanya. It was a common trait of the Filipino's in abroad. Iyon nga
lamang, pakiramdam niya ay sobra-sobra na ang para rito. Iniligtas na siya nito,
inalagaan at pinagpapasensyahan pa ang mga kamalditahang ginagawa niya rito. Todo
rin ang pagbabantay nito sa kanya noong nasa ospital pa siya. Talagang nag-request
pa ito ng nurses na magbabantay sa kanya twenty four hours para lamang masiguradong
hindi na niya ulit gagawin ang pagtakas. 'Yun tuloy at kahit naiisip niya muling
gawin ang umalis ay hindi na niya magawa iyon dahil sa pakikialam ng lalaki. Kulang
na lamang ay palagyan nito ng guards ang kuwarto niya upang hindi siya makatakas.
Inis na inis na siya dahil sa mga ginagawa nito.

                        Pero kahit yata magreklamo siya ay wala rin. Dahil ang lalaking
iyon lamang ang nakasama niya sa ilang araw na pananatili niya sa ospital. Sa kanya
siya ng mga ito pinaubaya. Iyon tuloy ay parang ang lalaki ng iyon ang nagpapaandar
sa buhay niya dahil ngayon naman ay dinala siya nito sa tingin niya ay apartment
nito. The place was big. Sa tingin niya ay mga mayayaman lamang mga Pilipino ang
puwedeng makakuha ng ganoong klase ng apartment sa New York. Pero kung may
ikatutuwa man siya sa "pag-uuwi" nito sa kanya sa apartment nito ay iyon ang nakita
niyang ni wala itong kasama ni isa sa apartment nito.

                        Pero may ESP yata ito dahil kahit hindi niya ipinahalata rito na
natuwa siya sa kaalmanang wala itong kasambahay man lang doon ay dumilim ang mukha
na mukhang nabasa ang naiisip niya. "If you think you can escape with me because I
don't have other companion here, you're wrong, Babe. Kahit kaya kong kumuha ng
battalion nila, ayaw ko ng may kasama sa bahay dahil na rin sa ilang personal
reasons. But I do have some alarms here to secure if someone went to my house and
leave without my permission," may itinuro ito sa kanyang kulay pula na ilaw sa may
kanan ng sala ng apartment. "See that? Everytime the door or the window opens,
tumutunog 'yan. It means kahit hindi ako nakatingin sa 'yo, malalaman ko kapag
nagtangka kang umalis,"

                        Hindi niya mapigilan ang sarili na hindi mapasimangot dahil sa

nalaman niya. Sasabog na rin ang inis niya sa pakikialam nito. Ayaw niyang
magsalita nitong mga nakaraang araw dahil alam niyang kahit naman magsalita siya ay
hindi siya pakikinggan nito. Paano, ang lagi naman niyang sasabihin ay gusto na
niyang magpakamatay. Alam niyang hindi ito papayag doon at baka mas lalo pa siyang
paghigpitan kung sakaling umatungal siya nang ganoon. Pinili na lang niya na maging
tahimik kahit kinakausap siya nito para huwag nitong malaman ang tunay na saloobin
pa rin niya tungkol sa issue ng pagpapakamatay niya.

                        "And what? Hanggang expression pa rin ba ng mukha mo ang magiging

reaksyon mo sa mga sinasabi ko? You know Miss, kahit hindi ka nagsasalita alam ko
ang tinatakbo ng isip mo. You are being quiet so I can't read your mind. But I know
you are just doing that because you still have other plans. Ganyan naman ang
madalas na ginagawa ng tao, eh. You still want to get rid of me, right? Nang
maituloy mo na ang pagpakamatay mo,"

                        Napaawang ang mga labi niya sa sinabi nito. At dahil ilang araw na
rin niyang tinitimpi ang inis dito ay hindi na niya napigilan ang sarili niya.
Pinamaywangan niya ito. "Dahil mukhang may ESP ka naman, sige aamin na ako! I'm
still pursuing my plan, masaya ka na? At oo! Gustong-gusto na kitang paalisin sa
buhay ko dahil hindi ko kailangan ng mga kagaya mo! Kahit ano ang gawin mo, hindi
mo ako makukumbinsi na huwag ituloy ang gusto ko. This is my life and I have the
full right of doing what I want with it! I am not giving a single damn if you are
concern on me or what! I don't need that! I don't need anybody in my life,
especially right now!"

                        Matamang tinitigan siya nito. Sinalubong naman niya ang tingin

nito. Pilit niyang pinatigas ang sarili niya dahil ayaw niyang magmukhang mahina
rito lalong-lalo na sa estado niya. Pero ngayong tinitigan siya nito ay parang
natutunaw lahat ng tapang niya. Parang nangangatog pa ang tuhod niya. She felt
weak. And she hates it. Bigtime.

                        Ito ang unang beses na mangyari iyon sa kanya. Kahit kay Marvin ay
hindi niya naramdaman ang ganoong kalakas ng pakiramdam kapag tinitignan siya nito
ng diretso sa mata. Kahit ang intense na tibok ng puso niya kapag nagkakalapit sila
ng Price na ito ay hindi niya kailanman naramdaman kay Marvin. Mas lalo siyang
nainis sa isiping iyon. Ganoon ba talaga ang epekto ng muntik ng tumalon sa tulay,
nahimatay at ngayon ay may benda ang leeg? O talagang kakaiba lang ang dating sa
kanya ng lalaking ito kaya naman nagiging abnormal siya rito?

                        Nang hindi na niya makaya ang titig nito ay naglihis siya ng

tingin. Kulang na lang kasi talagang humawak siya sa pader ng apartment nito dahil
parang may laser beam ang mga mata nito at buong katawan niya ay nanghihina na rin.
Narinig niyang bahagyang tumawa ito pagkatapos.

                        "You're weak," nagyayabang pa ang tono ng boses nito.

                        Nag-apoy ang mga mata niya sa inis. Kung may nag-iisang salita man
siyang kinaiinis na sasabihin sa kanya ng tao, iyon na ang pinakaayaw niya. She did
her best to be strong for the past few years para lamang hindi makita ng mga tao na
mahina siya.

                        Pero may mga pagkakataon lang talaga na hindi ko na kaya.

                        "You don't have the right to say that to me. Hindi mo alam lahat ng
pinagdaananan ko,"

                        "'Yun ay dahil hindi mo sinasabi sa akin,"

                        "We're not close, bakit ko naman sasabihin 'yun sa 'yo?"

                        "Maybe. But I am willing to listen. Kahit buong maghapon pa,"

                        Tinaasan niya ito ng isang kilay. "And what are you? A

psychologist? A counselor to say that?"

                        "Hmmm... Not really. But I am a great consultant in business,"

                        Kumunot ang noo niya. Ano namang kinalaman ng pagiging consultant

nito sa problema niya? Hindi niya kailangan ng isang kagaya nito dahil malayo ang
sinasabi nito sa kagaya niya. Kung consultant ito sa business, well, malayo ang
business sa problema niya. "If so, you can't help me,"

                        "Malay mo naman 'di ba? I'm still a person. I can be your friend if
you want. You can tell me everything and I won't mind,"

                        Umismid siya. "Hindi ko kailangan ng isang pakialamerong kagaya mo

sa buhay ko! Tigilan mo na ako! I've already had enough!"

                        Tumawa ito. "You already had enough? Of problems? And what? You
want to die because of that?" mas lalong lumakas ang tawa nito. "Then that proves
that you're really weak. Weakest person that I encounter, I can say,"

                        Nagngitngit siya sa pangungutya nito. Parang umakyat lahat ng dugo

sa ulo niya sa sinabi nito. "H-hindi mo alam lahat ng pinagdaanan ko...."
nanginginig na ang boses niya sa sinabi nito sa kanya. Parang sandali na lang ay
may pipitik na ang ulo niya.

                        "Then tell me what it is. O ano? Wala ka rin courage na sabihin sa

akin ang lahat ng iyon?"

                        Kinalma niya ang sarili niya. Inisip niyang defense mechanism lang
ang ginagawa ng lalaking ito sa kanya. Pinilit niyang huwag papasukin sa utak niya
ang mga sinasabi nito. Inaasar lang siya nito.

                        Hindi siya nagsalita. Umupo siya sa sofa ng sala nito at nagpaka-

feel at home sa bahay nito. Bahala ito sa buhay niya.

                        "See? Ni wala kang courage na pati iyon sabihin sa akin. That means
you are really weak,"

                        Tinakpan niya ang tainga niya para hindi na marinig muli ang
paglilitanya nito. She hated being called like that. She hated him. She hated her
life. Bakit ba kasi siya iniligtas nito? Bakit ba kasi kailangan niya pang mabuhay
pa? Ano pa ba ang hindi niya pa nagagawa? She had enough of her bullshit life and
even if she decides    to start a new life, the past will haunt her.

                        Tumabi naman ito sa kanya at talagang inilapit pa ang sarili nito

sa kanya. Gusto niyang mapasinghap ng talagang isiniksik siya nito sa dulo ng sofa
at pinaharap pa ang mukha niya rito. And again, nagtagpo na naman ang mga mata
nila. Gusto na niyang sapakin ito dahil sa mga ginagawa nito pero kagaya kanina ay
parang nawawalan na naman siya ng lakas. God, what was really happening to her?

                        "A-ano ba ang ginagawa mo? Bakit ba ginagawa ito? Bakit ka ba

nakikialam pa sa akin? Ni hindi kita kilala!"
                        "I know. I don't know you either. But you know, I hate people who
are weak. I hate a person like you that's why maybe I am doing this,"

                        "Kung ganoon, bakit kailangan mo pa akong tulungan nang ganito?

Bakit kailangan mo pang maging concern sa akin kung galit ka pala sa mga taong
kagaya ko?"

                        Sandaling natigilan ito saka umiling. "I actually don't know. But I
have this feeling I have to save you from what you are gonna do," pagkatapos noon
ay tila natigilan ito at tumingin sa malayo. "Y-your case reminds me of someone,"

                        Tinignan niya ito nang mataman. Na-curious siya bigla sa sinabi

nito. "Who?"

                        Ngumisi ito. "Its a personal question. Sasagutin ko 'yan kapag

sinabi mo rin sa akin kung ano ang pinakadahilan mo kung bakit ginagawa mo ang
lahat ng ito,"

                        Humalukipkip siya. "Okay. Then I will not ask,"

                        Kahit curious siya, hindi naman noon mapapantayan ang kagustuhan

niyang itago ang dahilan niya kung bakit gusto niyang magpakamatay. Hindi niya
kailangan pa ng taong maawa sa kalagayan niya.

                        "Bakit ba kasi ayaw mong sabihin sa akin?"

                        "Because I don't want you to know me personally,"

                        "Ang arte mo naman. Ni pangalan mo, hindi mo sinasabi akin. Ikaw na

nga ang tinutulungan ko, ikaw pa ang may ayaw,"

                        Kahit ilang araw na silang nagkakasama ay ni hindi pa rin nito alam

ang pangalan niya. Kahit ang ilang staffs sa ospital ay ganoon rin. She doesn't
give a damn kung ano ang ginawa nito para lagyan siya ng records ng ospital dahil
kahit sa mga staffs doon ay hindi rin niya sinabi iyon kahit pintukate siya ng mga
ito ng tanong. Mabuti na lamang at walang nakakilala sa kanya ni isa sa mga
empleyado roon kahit dating sa ospital rin siya nagtatrabaho. Sabagay ay sa ibang   
State ng America nga pala ang ospital na pinagtatrabahuhan niya. She just went to
New York to meet someone until she decided to end her life.

                        "Hindi ko kailangan ng tulong mo. Hindi ko kailangan ng kahit sino

o kahit ano. Hindi pa ba malinaw sa 'yo ang lahat ng 'yan?"

                        "Malinaw. Pero bakit kasi ayaw mong magpatulong? The one you did,
it will put you on fires of hell. Kung nagsa-suffer ka sa buhay mo rito, kapag
ginawa mo 'yun, siguradong mas magsa-suffer ka sa after life mo,"
                        "It's okay. At least, fires will only be a physical pain,"
balewalang sabi niya.

                        "Hindi mo 'yun sigurado,"

                        Naiinis na siya sa dami ng pinagsasabi nito sa kanya. Hindi na niya

maiwasang magtaas muli ng boses. "Wala akong pakialam! At wala ka na rin pakialam
doon! Kaya puwede ba, maputol na 'yang pasensiya mo at 'wag mo na akong kulitin sa
kagustuhan ko?!"

                        Umiling ito. "I will not allow it. Maybe you suffer right now, but
your present situation is not your final destination. Always think that the best is
yet to come. People do something stupid when they are temporarily upset. I think
you shouldn't be like those people,"

                        Lalong nag-init ang ulo niya. Temporarily? Hah! If he just know.

"At sa tingin mo ay temporarily lang ito? Hindi ako ganoon kababaw, Mr. Price
Torres, para lamang kitilin ang buhay ko kung temporary lamang ang lahat ng
problema ko,"

                        Sandaling tinitigan ulit siya nito. Waring tinitignan ang lagay ng

kanyang mga mata. "Hmmm... Maybe. Pero bakit hindi mo muna lutasin ang mga problema
mo bago ka mag-decide ng ganyan?"

                        "Sa tingin mo hindi ko rin sinubukan 'yun? I've tried. Many times.
But I always fail,"

                        Parang may tumusok sa puso niya sa pag-aalala kung gaano niya

sinubukang lutasin ang problema niya noon. Kung gaano siya sumubok na maging
matatag at 'wag papatalo sa mga problemang ibinigay sa kanya. Nararamdaman niyang
tila may tubig na namumuo sa mga mata niya. Itinaas niya ang kanyang tingin para
hindi matuloy ang paglabas noon.

                        Nanahimik ito. Halatang nararamdaman nito ang dinadala niya kahit

hindi pa man niya ilahad ang lahat rito. Tila sandali rin itong napaisip sa gitna
ng katahimikan dahil hinawakan nito ang baba nito.

                        "I think you need a break in trying," wika nito kapagkuwan.

                        Tumingin siya rito. Nakita niyang may kinuha ito ang isang maliit
na notebook mula sa center table ng sala at ballpen rin na nakapatong doon.
Ibinigay nito sa kanya iyon.

                        "List the things that will make you happy and I will do my best
just to get that. Sa tingin ko, ang gagawin kong ito ang puwedeng magpabago sa isip
mo,"
                        Napatanga siya sa sinabi nito.

        6 [The Playboy Millionaires 3: P...]

            DIE, iyon ang unang salitang gustong isulat ni Precious sa notebook na

ibinigay sa kanya ni Price. After they talk, hinayaan siya nitong mag-isa sa
kuwartong itinalaga nito sa kanya para makapag-isip raw siya nang mabuti sa mga
bagay na makakapagpasaya sa kanya. Obvious naman na ang pagpapakamatay ang gusto
niyang gawin pero inunahan rin siya nito na bukod raw doon ang isulat niya. Nag-
roll eyes lamang siya rito dahil wala naman siyang maisip na makakapagpasaya pa sa
kanya sa ngayon kundi ang magpakamatay. Pero nang mapag-isa siya sa kuwarto upang
mag-isip nang taimtim ay may mga bagay na pumasok sa isipan niya.

                        Kung tutuusin ay bukod sa pagpapakamatay ay mayroon pa nga siyang

mga bagay na gustong gawin sa mundo. Pero dahil wala siyang oras o nakalaang
panggastos man lamang sa mga ganoong klaseng kasiyahan ay hindi na niya inasikaso
iyon. Sa isip-isip niya noon, mas importante sa kanya ang mga taong umaasa sa kanya
kaysa sa sarili niya. Ngunit dahil sa mga nangyari at nalaman niya ngayon, laking
pagsisisi niya na hindi man lang niya pinagtuunan ang sariling kapakanan bago ang
iba. Sabi nga ng iba, "You must love yourself first". But in her case, she had love
first the others. Iyon tuloy ay wala ng natira sa kanya. Ang akala niya kasi, kapag
ginawa niya iyon ay mahahanap na rin niya ang kasiyahang matagal na rin niyang
hindi nararanasan. But she was wrong. Totally wrong.

                        Lahat ng efforts niya ay napunta lamang sa wala. Kahit kaunti ay

wala man lang siyang nakitang reward sa mga ginawa niya. Sa halip, puro pangungutya
pa ang natanggap niya sa mga taong itinuring niyang pamilya. Ni hindi man lang siya
ng mga ito pinahalagahan. Kahit sandali ay hindi man lang siya itinuring ng mga ito
bilang isang pamilya. Ang tingin ng mga ito sa kanya ay malas kahit ginawa naman
niya ang lahat para maging maayos ang dating maayos na buhay nila. Puno ng galit
ang puso niya sa mga ito kaya ganoon na lamang ang kagustuhan niyang mawala na lalo
na at nang akala naman niya ay nakahanap na siya ng isang taong muling magmamahal
sa kanya, ay kagaya rin pala iyon ng mga taong tinulungan niya. They were all fake
people. Niloko siya ng mga ito.

                        Sa isip-isip niya noon ay wala na naman siyang misyon sa buhay niya

dahil sa mga nalaman niya. Wala siyang silbi, iyon ang halos ipamukha sa kanya ng
mga taong akala niya ay nagbibigay importansya sa kanya. She told herself that
because of that, she had no mission in this world. She had no reason to live. Kaya
ipinagtataka niya kung bakit niya pa kailangang maligtas sa trahedyang iyon.

                        Siguro nga ay hindi mo pa naggagawa ang mga bagay naman na kahit

simple lang ay malaki naman ang magiging ngiti mo dahil sasaya ka...

                        Nag-isip siyang mabuti at napangiti nang maalala ang mga bagay na

gusto niyang maranasan man lang sa buhay. Pumasok sa isipan niyang wala namang
masama kung magkaroon siya ng chance na gawin ang mga iyon tutal ay mawawala na rin
naman siya? At least, kahit mamatay siya ay masasabi rin naman niyang kahit papaano
ay mayroon rin namang nangyaring masaya sa huling sandali ng buhay niya.

                        Kahit sandali ay maging masaya naman ako.

                        That Price Torres idea was good. After all the pains, she needs a
break. She needs to put her happiness first. Matagal niyang pinapangarap na
maranasan iyon pero maraming pumipigil sa kanya. Ngayon ay binibigyan na siya ng
pagkakataon nito na kahit papaano ay gawin niya ang bagay na makakapagpasaya sa
kanya. Wala man kasiguraduhan kung ano ang mangyayari sa kanya, siguro ay iyon nga
ang kailangan niya. Iyon siguro rin ang dahilan kung bakit hindi pa siya hinayaan
ng Diyos na mamatay. Kailangan niyang maging masaya. Kahit sandali.

                        Mas lalong lumawak ang ngiti sa labi niya nang magsimula siyang
magsulat.

        7 [The Playboy Millionaires 3: P...]

            NAALIW na tinignan ni Precious ang mukha ni Price habang binabasa nito ang
mga isinulat niya sa notebook na ibinigay nito kagabi. Kasalukuyan silang nasa
dining room ng oras na iyon at nag-aalmusal ng ibinigay niya rito ang pinapalista
nito sa kanya. Natatatawa siya sa reaksyon nitong napapatango, napapailing at
napapakunot-noo sa mga isinulat niya roon.

                        "Dalawang pilas ng papel ang nagamit mo sa notebook na ito at

dalawa lang din naman ang wishes mo. Pinahaba mo lang dahil sa bawat wish na 'yun
ay ang daming naka-bullet na "rules" sa lugar na 'yun,"

                        Napangiti siya sa isip nang sabihin nito ang conclusion ng mga

isinulat niya roon. Dalawang bagay nga lamang isinulat niya sa notebook na iyon.
Pero sa dalawang bagay na iyon ay marami naman siyang rules kaya napuno rin ang
dalawang pilas na papel na nagamit niya mula sa notebook.

                        "But I'm glad na sinunod mo ang sinabi ko sa 'yo na huwag ang

pagpapakamatay ang bagay na ilalagay mo rito. You see, may mga bagay ka pa rin
naman na gustong makamit kaya naman bakit gusto mo ng tapusin ang buhay mo? Marami
ka pang bagay na dapat gawin, na dapat bigyan ng importansiya. You should value
your life,"

                        Hindi niya masyadong pinansin ang sinabi nitong iyon. She knew
Price is right. She needs to value her life. But because of all the things that
happened to her especially these past few days, she felt a big cue of giving up.

                        Pumayag siya sa sinabi ni Price na mag-break muna dahil na rin nga

sa kagustuhang kahit sandali ay maging masaya siya. But it doesn't mean that she
had the assurance of not leaving her life after that. Iyon pa rin ang plano niya.
Gusto niya lamang na bago niya tapusin ang buhay niya ay maranasan man lang niya
ang gusto niyang maranasan. Iyon lang 'yun.

                        'Yun nga lang ba talaga, Precious? O gusto mo lang mas matagal pang
kasama ang lalaking ito? Bulong ng isang bahagi ng isip niya.

                        Hindi 'no, sagot naman ng isa. Kahit naman nagaguwapuhan siya rito
ay hindi ibig sabihin noon na gusto na niya ito. Na ito na ang magiging dahilan
kung bakit gugustuhin niya pang tumagal sa mundo. Sa totoo nga lamang ay ayaw
niyang makaramdam ng ganoon dahil ayaw na niyang makalapit sa kung sino. Natatakot
na kasi siyang kagaya ng mga taong napalapit sa kanya ay maging ganoon rin ito.
Lalong-lalo na at isa itong estranghero para sa kanya. Nagtataka man siya sa mga
ginagawa nito sa kanya ay ayaw niya pang mag-isip ng tungkol doon. Tinatatak niya
sa isip niya na concern lang talaga ito sa kanya. Case closed.

                        Sinabi na rin naman nito kaya siya nito tinutulungan ay may naalala
ito sa kaso niya. Hindi man niya alam ang tungkol doon ay hindi na rin niya iyon
binibigyang pansin. Nagiging masaya na lang siya na kahit papaano ay tumutulong sa
kanya. Na kahit sandali ay may gustong magpasaya sa kanya. Ayaw na niyang mag-isip
pa lalo na at pakiramdam niya, kahit hindi pa niya ito lubusang kilala ay mataas
ito sa kanya.

                        With his looks and the place of his apartment, may feeling siya na
mayaman ito. Maybe his family is one of the richest in the Philippines. Maari nga
rin na isa itong artista roon at dahil hindi naman siya updated sa Pinas ay hindi
niya ito kilala. Masyado siyang busy noon para makibalita pa tungkol sa latest sa
bansang kinalakihan niya. Kaya kung isa man sa kinikilalang tao Price Torres na ito
sa Pilipinas, lalo lamang siyang nagkaroon ng dahilan para sabihan ang sarili niya
na huwag mag-isip ng kakaiba tungkol sa ginagawi nito sa kanya. They were worlds
apart. Kung mayaman ito, mahirap lamang siya. Malaki na siya at nakita na niyang sa
mga teleserye at pocketbook lamang nangyayari ang mga ganoong klase ng kuwento. She
shouldn't think of too much. Maging kontento na lang siya na nagmamalakasakit ito
sa kanya.

                        Muli nitong ininom ang natitirang kape sa tasa nito at tumingin sa

kanya. "Are you sure na ito lang ang gusto mong gawin? Wala ka ng iba pang dagdag?"

                        "Actually, I have three wishes," pag-amin niya.

                        "Kung ganoon, bakit dalawa lang ito? O hindi ko pa lang nabubuklat

lahat?" binuklat nito ang ilang pages ng notebook.

                        Umiling siya. "Hindi ko isinulat diyan 'yung pangatlo,"

                        "Ha? Bakit naman? 'Wag mong sabihin na kaya hindi mo isinulat ay

about na naman 'yun sa pagsu-suicide mo?"

                        Muli siyang umiling. "Naisip ko lang na masyadong ambitious 'yung

pangatlo kong hiling kaya hindi ko muna inilagay. Pinag-iisipan ko pa siyang
ilagay,"

                        Totoo ang sinasabi niya kay Price na may tatlo nga siyang hiling.
Pero dahil ang pangatlo ang pinakagusto niya at alam niyang pinakamahirap abutin sa
tatlong bagay na makakapagpasaya sa kanya, hindi niya muna inilagay iyon doon. She
just keeps it to herself. Pero pinag-iisipan niya rin kung sakaling aaminin niya
ang pangatlong wish na iyon kaya inamin na rin niya na may pangatlo pa rin siyang
wish. Kakaiba kasi ang wish niya na iyon at ambitious pa. Hindi niya lubos maisip
ang magiging reaksyon ng lalaki kung sakaling malaman nito iyon. Baka pagtawanan
siya nito at iyon ang huling bagay na gusto niyang mangyari. Kumpara naman kasi sa
una't pangalawa niyang hiling ay mas mahirap makamtan itong third at "secret" wish
niya.

                        "If you say so. But I do wish its a good thing. Tutal, mukhang okay
naman itong mga wishes mo at kayang-kaya kong tuparin ito," sabi nito sa kanya at
pinakatitigan na naman siya. Hindi naman niya maiwasang ganoon rin ang gawin dito.
Nakakataba ng puso na isipin na sa kabila ng pagtataboy niya rito ay handa pa rin
siyang tulungan ng lalaking ito. Kahit na ba nagpapakapasaway siya rito na unang
beses niyang gawin sa isang tao ay kakatawang ito pa ang unang nagpapakita sa kanya
ng malasakit. Samantalang ang mga taong pinakitaan niya ng kabaitan noon ay siya
pang nang-walanghiya sa kanya.

                        It felt like she had found a love from a stranger rather than her
so-called family.

                        Sa kabila naman pala ng pinagdaanan niya sa mga nakalipas na taon,

makakatagpo rin pala siya ng suwerte sa buhay. At iyon nga ay ang pagdating ng
lalaking ito sa buhay niya. Kahit hindi man niya ito kilala, nararamdaman niyang
wala naman itong gagawing masama sa kanya. Paano pa ba siya mag-iisip ng ganoon eh
halos puro kabaitan lang naman ang pinakita nito sa kanya sa kabila ng mga
kalokohan niya? At ngayon ay tutulungan pa siya nito na makamit ang ilang bagay na
akala niya noon ay pangarap na lamang para sa isang taong kagaya niya. Nakakatuwa
ang kabaitan nito. Kung puwede nga lamang na makasama niya ito habang-buhay. Pero
alam niyang hindi puwede iyon. Nakapagdesisyon na siyang pagkatapos ng lahat ng
iyon ay susuko na talaga siya. She wants to be happy for the meantime. Alam naman
kasi niyang kahit maging masaya pa siya kahit sandali, babalik at babalik pa rin
ang bangungot sa isip niya.

                        "T-thank you," sabi niya habang patuloy pa rin na titigan ito.

Ngayon ay parang gusto niyang maniwala sa fairytale dahil pakiramdam niya ay
natagpuan niya si Prince Charming sa katayuan nito. Napakakisig nito, mabait pa at
parang lahat ay kayang gawin para sa kanya. Too bad nga lamang at hindi siya
prinsesa para sa isang kagaya nito. Malayo siya para roon. Marami siyang flaws at
hindi iyon bagay sa isang taong kagaya nito.

                        "Anything for you," nakangiti namang sabi nito sa kanya. Mas lalo
itong gwumapo sa tingin niya. Nag-palpitate na naman ang puso niya. Sa ngayon, iyon
na lamang ang tanging ikinaiinis niya rito.

                        Natatakot kasi siyang baka kapag nagpatuloy pa iyon ay magbago ang

desisyon niya...at muli na naman siyang masaktan kapag pinagpatuloy niya pa ang
buhay niya.

        8 [The Playboy Millionaires 3: P...]

            ANG BUONG akala ni Precious ay magiging masaya si Price dahil pumayag at

sabi pa nga nito ay kayang-kaya nitong tuparin ang mga wish na nilagay niya sa
notebook. Pero nang makita nito ang mga sinusukat niyang damit na gagamitin niya sa
pinakaunang wish niya ay hindi naman maipinta ang mukha nito. Para tuloy gusto na
niyang bawiin ang sinabi niya na mabait ito dahil mukhang joke lang iyon.
                        Alam niyang wala naman siyang karapatang magreklamo rito. Ito ang
nag-volunteer na gawin ang mga iyon sa kanya. Ito ang nagpahalaga sa damdamin niya.
Ito ang gagawa ng paraan para maging masaya siya kahit papaano. Pero hindi niya
maiwasang mairita sa reaksyon nito sa tuwing lumalabas siya ng dressing room nang
boutique na pinuntahan nila. Ilang beses niya itong nakitang nakangiwi o di kaya
nakasimangot sa mga suot niya. Naiinis na siya dahil nakasampu na yata siyang sukat
ng damit, ni isa ay wala man lang itong nagustuhan sa mga iyon. Napapansin niyang
pati ang sales lady ay naiinis na rin sa kaartehan nito. Mag-iisang oras na sila
roon ay wala pa itong nagugustuhan.

                        Dahil ito ang magbabayad ng "activities" niya ay hindi naman niya

magawang makapagreklamo rito. Kahit naman inilabas na rin niya ang kaartehan niya
rito nang mga nakaraang araw, ngayon naman na na-realize niya ang mga efforts na
ginagawa nito sa kanya ay nahihiya siya rito. Hindi niya maisaloob ang gusto niya.
Pero sadya yata talagang nawawala na ang ugali niyang mahabang pasensiya nitong mga
nakaraang araw. Nang nasa ika-labing-dalawang damit na sila at hindi pa rin
nagbabago ang reaksyon nito ay naputol na ang pisi niya.

                        "Ano ba talaga? Tutulungan mo ba akong maging masaya? Eh sa mga

pinapakita mo ngayon, binibigo mo na ako, eh!"

                        Halatang nagulat ito nang mag-init na ang ulo niya. Napaawang ang
labi nito. Kahit naman ang saleslady ay ganoon rin. Paano kanina ay para lang
siyang maamong tupa na sunod-sunuran sa gusto nito. Kapag ayaw nito ay ibinabalik
niya nang maayos ang damit. Pero dahil hindi na niya mapigilan ang sarili niya sa
kaartehan nito ay nagiging maarte na muli siya.

                        Nang makahuma naman ito sa biglaang reaksyon niya ay napabuntong-

hininga ito. "Honey, ayaw ko lang kasi niyang mga damit na gusto mong isuot. Lahat
na lang yata ay sobrang iikli!"

                        Pinamaywangan niya ito. "And what do you want me to choose? 'Yung

damit na kasinghaba ng mga sinusuot ni Maria Clara noong panahon niya? Gosh, Price!
Sa Casino tayo pupunta at hindi sa simbahan!"

                        Ang unang inilista niya sa notebook ay ang maranasang mag-Casino at

magparty. Napaka-odd isipin na ilang taon siyang nakatira sa America pero ni minsan
ay hindi man lang niya nagawa iyon. She always want to. But because she was always
thinking of the people that needs her help, isinasantabi niya ang sariling
kagustuhan niya. She was all work and no play. Maraming mga kasamahan niya noon sa
trabaho ang niyaya siya pero sa halip na sumama ay pinipili na lamang niyang
humanap pa ng ibang raket para mas marami ang maipadala niya sa Pilipinas. Pero
dahil ngayong naubos na rin ang timpi niya sa lahat at nabigyan pa ng pagkakataon
na gawin ang gusto niya ay wala ng makakapigil pa sa kanya na gawin iyon. Iyon nga
lamang, ang taong mismong nagsasabi pa sa kanya na tutulungan siya ay siya rin
yatang pipigil sa kanya.

                        Kahit hindi pa siya nakakapunta sa ni isa mang branch ng Casino ay

hindi naman siya tanga para hindi malaman kung anong klase ng damit ang sinusuot ng
mga taong nagpupunta roon. Pumipili naman siya ng mga damit na bagay para sa lugar
pero ang lalaking siyang kukuhanan niya nang mas malaking opinyon dahil ito ang
magbabayad noon ay siya namang hindi makapili nang ayos sa kanya. Sa lahat na lang
ng damit ay palaging may reklamo ito. At kung pagsasama-samahin ang lahat ng
komento nito, darating sa isang konklusyon ang lahat ng iyon: Masyadong maikli ang
damit na napili niya.

                        Kung tutuusin ay hindi na nga ganoon kaiklian ang mga pinipili

niya. Umaabot lamang ng kalahati ng hita niya ang haba ng damit na pinipili niya at
hangga't maari ay humahanap siya ng damit na hindi ganoon kababa ang neckline. Pero
ang gusto yata nito ay pumunta ng Pilipinas at bumili ng Filipiniana na iko-cover
ang lahat ng bahagi ng katawan niya.

                        Tumingin si Price sa sales lady at sa kabila ng pagkagulat ng babae

ay halatang na-relieve din ito na sa wakas ay nagsalita na rin siya. Mukhang pagod
na rin kasi ito at kagaya niya ay hindi naman ito makapagreklamo sa kaartehan ng
lalaking "boss" niya.

                        "Okay fine. I'm so sorry! Its just that...parang hindi ko yata

kayang makita ka na magdamit ng ganoon, eh," nakangiwi pa ito nang sabihin iyon.

                        "What? Bakit naman?"

                        "I-I don't know. I just have this odd feeling na ayaw ko,"

                        Tumaas ang isang kilay niya. "Or baka naman sinasabi mo lang 'yan
dahil hindi bagay sa akin ang pinipili ko?"

                        "Ha?! No!" sagot nito. "You're actually more than beautiful. You're
gorgeous, that's the right term. I don't actually tell it a lot to other girls but
you're it. Kahit hindi ka bumili ng mga ganyang damit, kaya kong sabihin 'yan sa
'yo. Ang hindi ko lang talaga kaya ay kapag nagdamit ka pa ng mas maganda sa simple
ay pagkaguluhan ka ng mga tao doon. Ayaw kong mabastos ka kung sakali,"

                        Napamaang siya sa sinabi nito. Hindi niya akalaing iyon pala ang
gustong iparating nito kaya ang daming kaartehan nito. Somehow ay na-touch siya sa
sinabi nitong iyon. Bakit ba palaging masasama na lang ang naiisip niya rito
samantalang lahat ay para sa sake rin naman pala niya?

                        "But anyway, tutal ay malapit na rin maggabi at pagod na ang sales

lady, kailangan na rin natin talaga sigurong makapili. Bakit kasi hindi ka
nagsalita kanina pa na naasar ka pala sa akin? 'Yan tuloy ay nagtagal pa tayo. I'm
sorry na sa ganitong mga sitwasyon ay nagiging maarte talaga ako," tumingin ito sa
sales lady. "I'm so sorry for being so picky. What do you think is the best for
her?" kinausap pa nito ang sales lady tungkol sa mga ilang bagay tungkol sa damit.

                        May kinuha ang babae mula sa mga isinukat nila kanina. It was a red
halter dress. Katamtaman lamang ang haba noon pero may kababaan ang neckline. Iyon
ang damit na gusto rin niya kanina dahil bumagay iyon sa kulay ng balat niya. Pero
dahil hindi nga siya makapagreklamo rito ay isinaloob na lang niya ang nararamdaman
kanina.

                        Tinignan ni Price ang damit saka tumingin sa kanya na tinitignan

ang reaksyon niya. Tumango siya dahil iyon nga ang gusto talaga niya. Bahagyang
kumunot ang noo nito habang tinitignan ang dress at siya. Bumuntong-hininga ito
saka umiling-iling. Pero sa huli ay ngumiti rin at iyon ang binili.

                        Pansin niyang hindi nito gusto ang ginawa at nakumpirma nga niya
iyon nang makaalis na sila ng boutique at binulungan siya nito.

"Honestly, I don't like the dress for you. Masyadong mababa ang neckline. Aaminin
ko, gusto kong makakita ng mga babaeng nakasuot ng ganyan. Pero pagdating sa 'yo? I
don't know. I'm so sorry dahil hindi ko naman dapat maramdaman ito para sa 'yo. But
I have the urge that I don't want to share you from the other guys. Iniisip ko pa
lamang ay naiirita na ako. Pero naisip ko, wala naman akong karapatan na maramdaman
iyon kaya hayaan na lang dapat kita. Isa pa, mukhang masaya ka sa damit na ito kaya
rerespetuhin ko ang desisyon mo. I want to put first your happiness. After all,
that was the most important part of all of these. For you to be happy,"

                        Hinawakan niya ang dibdib niya. Nalaglag yata ang puso niya sa mga
sinabi nitong iyon.

        9 [The Playboy Millionaires 3: P...]

            "IS THIS for real?!" halos lumuwa ang mga mata ni Precious nang makitang
tatlong stars ang lumabas sa screen ng slot machine na nasa harapan nila. Kahit
ilang beses na siyang nakakarinig ng singhap ng mga tao sa paligid niya dahil sa
pag-iingay ng slot machine nila ay hindi pa rin siya makapaniwala. She won on the
Casino's slot machine!

                        "You see it now so believe it," naaliw pang wika ni Price na

halatang tuwang-tuwa rin naman sa nakitang pagkapanalo nila.

                        It was her first time to try those slot machines and it seems that
it was really her day. Sabi niya noon kay Price ay ite-testing lamang niya iyon.
Pinagbigyan siya nito kaya naman naka-try siya. But luck was on her side dahil
first try pa lamang niya ay nanalo na agad siya. And to think that the night was
still young. Kakapasok pa lamang nila sa Casino pero binuhusan na siya agad ng
suwerte.

                        Akalain mo nga naman, sa isip-isip niya. She can't help but smile.
Kung alam niya lamang na masuwerte pala siya sa ganoon ay hindi na sana niya d-in-
eprive ang sarili niya sa kagustuhan niyang iyon noon pa. Sana ay matagal na siyang
nag-try na mag-Casino nang sa ganoon ay baka nabigyan pa siya ng importansya ng
tinuturing niyang pamilya dahil malaki ang maibibigay niya sa mga ito. Masyado kasi
niyang inisip ang iba at ang siguradong paraan para makatulong sa mga ito. Hindi
niya akalain na kapag inuna niya pala ang kagustuhan niya ay susuwertihin siya ng
ganoon.

                        "Happy now?" tanong pa sa kanya ni Price nang papuntahin sila sa

mismong office ng Resorts World and Casino New York City para kuhanin ang cheke
para sa napanalunan nila. Ang    Casino na iyon nila nausuhang pumunta dahil iyon
ang pinakamalapit na Casino sa lugar sa apartment nito. Naisip rin nito na
magandang lugar rin iyon dahil bukod sa Casino ay may bar rin sa loob noon.

                        "Of course. Sino ba naman ang hindi matutuwa na first time kong
gumamit ng slot machine at nanalo pa ako ng ganito kalaking premyo?" sabi niya
habang hindi pa rin makapaniwalang tinitignan ang tseke na hawak niya. It costs
13,500 dollars. Noon lang yata siya nakahawak ng ganoon kalaking halagang tseke.
"Pero hindi lang naman ito ang ipinunta natin rito kaya hindi pa rin ako ganoon
kasaya,"

                        Nang makalabas sila ng office ay hinanap niya ang karatula ng Bar

360 sa loob rin ng establishment. Nagkatinginan sila ni Price nang sabay na makita
iyon. "Party now?"

                        Tumango siya. Aside from entering into a Casino, bar-hopping is

also one of her wish. She wanted to experience how good the feeling was if you
dance wildly. How those cocktail drinks that seems to be so temptating is great to
taste. Tonight, she can do it because of Price. She had given a chance to those
things she deprived herself of.

                        Pagpasok nila ng bar ay inuna muna nilang uminom ng cocktail drinks

na s-in-erve sa kanila. Hindi niya alam ang tungkol sa mga ganoon kaya hinayaan
niyang si Price ang mamili ng mga iinumin nila. Tutal ay kahit sandaling panahon pa
lang naman sila nagkasama nito ay tiwala na siya rito. While drinking ay pinanood
nila ang mga taong nagsasayawan sa loob rin ng bar. The people dancing are like
wild animals. Napakagagaslaw ng mga itong sumayaw at karamihan pa sa mga babae ay
parang panyo lamang ang tela ng damit. Hindi naman niya masisisi ang mga ito dahil
tamang lugar naman iyon para sa mga ganoong activities. Ganoon pa man, parang
tumutubo tuloy ang hiya sa dibdib niya na magsasayaw rin siya ng ganoon sa harap ng
maraming crowd. Akmang sasabihin niya kay Price ang observation niya nang may isang
blonde na babaeng lumapit dito.

                        "Hey you, handsome. Wanna dance?" mapang-akit ang tinig ng babae.

Ang damit rin nito ay kagaya ng sa karamihan, luwa na ang mga kaluluwa. Napansin
niyang napangisi si Price nang makita ito. Tumingin ito sa kanya, nagpapaalam.
Kahit parang may kumurot sa dibdib niya sa kaalamanang may makakasayaw itong iba ay
tumango rin siya. Naisip niya, kagaya nito, ay wala naman siyang karapatan para
rito kaya sino siya para pigilan ito?

                        Naiwan siyang mag-isa sa kinauupuan nila pero ilang sandali ay may

isang lalaking lumapit sa kanya at niyaya siyang magsayaw. Kahit hindi niya kilala
ang lalaki, nakaramdam naman siya na "okay" naman ito base na rin sa paraan ng pag-
aaya nitong isayaw siya. Magalang kasi itong nagpaalam sa kanya. At dahil ayaw
naman niyang maging wallflower doon habang nagngingitngit ang loob sa isiping may
kasayaw si Price ay sumama na siya rito. Nagsayaw sila sa gitna ng dance floor.

                        The guy was not that handsome but he was good on the floor. Hindi
siya ganoon kagaling sumayaw pero pakiramdam niya ay gumaling siya nang makasayaw
niya ito. It was the first time she dance like that but she felt happy. Parang
gumaan ang loob niya habang sumasabay sa malakas na musika. She also enjoyed the
company of the guy. Pero nang mapatingin siya sa lugar kung nasaan si Price na
mukhang enjoy na enjoy rin habang kasayaw ang blonde na nagyaya rito. Habang
nakatingin rito ay hindi niya maiwasang mas ma-e-enjoy niya rin siguro ang
pagsasayaw kung ito ang kasayaw niya. Nakaramdam siya ng kalungkutang hindi siya
ang kasayaw nito. Na hindi siya ang kasama nito. Para siyang nagseselos.

                        But why, Precious?

---

DAHIL may hangover sa nangyari nang nakaraang gabi ay nang sumunod na araw na
lamang ginawa nina Precious at Price ang sunod na nakalista sa notebook niya.
Masyado kasi silang naging wasted nang nagdaang gabi at hapon na sila nagising.
Naisip ni Price na kung itutuloy pa nila ang susunod na plano niya ay baka hindi
lang daw niya iyon ma-enjoy kaya ipagsabukas na lamang daw nila lahat. Sumang-ayon
naman siya doon. In-spend na lamang nila ang natitira pang araw sa apartment nito
na sa totoo lang ay parang dumaang araw lamang din naman sa kanilang dalawa. Paano
kasi, pagkatapos nilang kumain nang halos sabay silang maggising ay natulog muli
silang dalawa. Hindi na rin kataka-taka iyon dahil sa naging pagod nila nang
nagdaang gabi, lalong-lalo na siya na hindi naman sanay sa mga ganoong klaseng
kasiyahan.

                        Last night is an amazing experience for her. Marami nga siguro ang
magtataka na isang kagaya niya na sa America pa nagtatrabaho na malaman na iyon ang
unang beses niyang mag-party pero totoo iyon. And she enjoyed it like there was no
tomorrow. Well, iyon naman talaga ang plano niya dahil kakaunti na lang ang bukas
na natitira sa kanya. Kahit medyo masama ang loob niya dahil hindi sila gaanong
nagkasama ni Price nang gabing iyon, ay naging masaya pa rin siya. Nakita rin naman
niyang nag-enjoy rin ito at pakiramdam niya ay masaya na rin siya sa kaalamanang
masaya rin ito.

She felt free that night. Parang kahit anong gawin niya nang mga sandaling iyon sa
bar ay walang ku-question sa kanya. Isama pang masarap rin na kasama at kasayaw ang
lalaking unang nagyaya sa kanyang sumayaw na nakilala niya na si George. Hindi
kagaya ng mga tipikal na Americano sa bar na madalas ay nambabastos kapag nakainom,
hindi ganoon si George. Kahit napapansin niyang marami na itong nainom ay matino pa
rin itong kausap. Marami itong alam na jokes at wala yata itong sinabi na hindi
siya tumawa. He was a nice guy and a nice dancer. Pinakilala rin siya nito sa ilan
sa mga kaibigan nito na naki-party rin sa kanila. It was the first time that she
did something like that, ang maki-party, ang makakilala ng ganoong klase ng lalaki
at makipag-socialize na rin sa mga taong ni pangalan ay hindi man lang niya kilala.
George also told her if they can meet some other time because like her, he admitted
that he enjoyed her company, too. He also admitted to her that he would do that
because he likes her and he will surely love to date her if she agrees. Kung sa
ibang pagkakataon siguro, malamang ay papatulan niya ang gusto nito. Pero dahil may
plano na siya sa buhay niya, naiisip niyang next life time na lamang siguro. Kung
mayroon man ganoon.

O talaga, Precious? Baka naman dahil mas may iba kang gusto kaya hindi mo pinatulan
'yun? Bulong ng isang bahagi ng isip niya.

What? You mean si Price? N-no! Plinano ko na ang lahat 'di ba? Sagot naman ng isa
pa.

Pero aminin mo, dahil sa mga ginagawa niya sa 'yo...parang nag-iiba ang isip mo,
bulong ulit ng naunang bahagi.

Nais niyang mapabuntong-hininga sa mga naiisip. Nitong mga nakaraang araw ay

natutuwa siya dahil nag-e-enjoy siya sa mga ginagawa sa kanya ni Price. Pero
naiinis rin siya dahil nasisira ang mga plano niya.

Hindi niya ugaling sumira ng mga plano niya sa buhay. Simula bata siya, kapag
pinaplano niya ang isang bagay, sinusunod niya iyon. One of her examples is her
standing in life right now. She said then that she will be a nurse someday. She
planned it even if she knew she will face a lot of struggles fighting for it.
Naging successful naman siya at nagawa niya iyon dahil plinano niya iyon. Kahit ang
mga schedule ng mga gawain niya ay pinaplano rin niya. She believed that you should
plan things to avoid failures. Ayaw niyang pumalpak kaya naman ginagawa niya iyon.
Even the most important people in her life think she was always a failure; she's
trying her best to prove that she is not. Lahat ng plano niya sa buhay ay sinusunod
niya para patunayan niyang hindi siya papalpak.

                        But they said, the greatest moments comes unplanned, bulong ulit
nang makulit na bahagi ng isip niya.

                        These things that are happening to her are great moments which come
unplanned. She wanted to enjoy every moment of it. And if possible, she wanted
every moment of it everyday. Kahit kagaya kagabi ay hindi sila masyadong
nagkakasama ni Price, basta nakikita niya ito ay okay siya. Masaya siya. Pero alam
niyang may hangganan rin naman ang lahat. Walang sinabi sa kanya si Price kung
hanggang kailan siya nito sasamahan. Walang kasiguraduhan ang lahat. Ni hindi pa
rin ganoon kalinaw sa kanya kung bakit siya nito tinutulungan.

                        So just enjoy every moment of it. Saka mo na isipin ang tungkol sa

plano mo. Kapag sa tingin mo ay unti-unti mo nang nakukuha ang wish number three
mo,

                        Siguro nga ay iyon na lang ang dapat niyang gawin ngayon.

Kinalma niya ang isip niya habang nakatingin sa lugar kung nasaan sila ni Price
ngayon. She felt great while looking at the place she was dreaming to go with since
she was a kid. Pakiramdam tuloy niya ay bumalik siya sa pagkabata dahil sa
excitement na nararamdaman niya ngayon. Parang namamasa rin ang mga mata niya dahil
sa tuwa.

They are in an amusement park today. Iyon ang second wish niya. Bata pa lamang siya
ay gustong-gusto na niyang makapunta roon. Pero dahil sa katayuan niya sa
kinalakihan niyang pamilya, ni hindi man lang niya naranasan na makapunta roon
kahit sa mga fieldtrips. Matagal na niyang gustong makasakay sa mga rides doon,
kahit sa carousel man lang. Ngayon, ni hindi lang carousel ang masasakyan niya. Mas
marami pa roon. Mas marami pa siyang ma-e-experience. Surely, some of them were
dangerous to ride on. Pero ano pa ba ang ikakatakot niya ngayon? Nagawa na nga
niyang magpakamatay, ang sumakay pa kaya sa mga nakakatakot na rides? Hindi na
dapat siya matakot pa. Ang kailangan na lang niya ay ang magpasalamat sa lalaking
nagdala sa kanya rito. At least, once in her life, she experienced this. And that
is because of this guy she didn't even really know.

Napatingin siya rito. Nakita niyang nakakunot ang noo nito habang nakatingin sa
kanya. Nagtaka siya.

                        "May problema?" hindi niya maiwasang magtanong dahil sa ekspresyon

ng mukha nito.

                        Umiling ito. "Wala naman. Its just that..." hindi nito natuloy ang
sasabihin at napailing-iling ulit.

                        "It's just that ano?"

                        "Parang may nagbago sa 'yo," sabi pa nito sa kanya.

                        "Huh?" kinapa tuloy niya ang mukha niya dahil doon ito nakatingin.
Wala naman siyang binago sa sarili niya nang magkakilala sila. Well, kahapon na
lamang siguro dahil nag-ayos siya dahil na rin sa lugar na pinuntahan nila. Ngayon
ay balik na muli sa dati ang istura niya---ordinaryo. Kaya anong sinasabi nitong
may nagbago sa kanya? Nako-conscious tuloy siya.

                        "You look better than the other days,"

                        "Ah. Akala ko naman kung ano. Pero bakit nakakunot 'yang noo mo?
Hindi mo ba nagugustuhan 'yun?"

                        "Gusto ko. Naiisip ko lang, ano kayang dahilan kung bakit gumaganda
ang aura mo?"

                        "Dahil natutupad mo ang mga gusto ko?"

                        "Hmmm..." hinawakan nito ang baba at tinitigan siyang mabuti. "'Di

kaya dahil kay George?"

                        Kumunot ang noo niya. "What about George?"

                        "I heard he asked you for a date," sa sandaling iyon ay nag-alis na

ito ng tingin sa kanya. Parang may itinatago ito sa kanyang kung ano.

                        "So?" aliw na sabi niya. Kung naiiba ang pagkakataon, malamang ay

iisipin niyang nagseselos ito. Pero ayaw niyang mag-assume.
                        "Siguro ay iyon ang dahilan kung bakit ganyan ang aura mo. Masaya
ka dahil niyaya ka niyang mag-date,"

                        Tumawa siya. "I actually turned him down,"

                        Doon ito muling tumingin sa kanya. "What? Bakit?"

                        "You know I have other plans. Bakit ko pa siya palalapitin sa buhay

ko kung lalayo rin naman ako sa kanya? Kahit kailan ay hindi ako sumira sa plano
ko, Price. Kapag plinano ko ang isang bagay, ginagawa ko iyon,"

                        Dumilim ang mukha nito. "You---"

                        Ngumiti siya. "Please, ayaw kong pag-usapan natin ang tungkol diyan
sa ngayon. 'Di ba dapat nag-e-enjoy tayo ngayon?"

                        Matagal bago ito nagsalita at nakatitig lamang sa kanya. Pero sa

huli ay napabuntong-hininga ito at tumango na lamang sa sinabi niya. Inakbayan siya
nito habang naglalakad sila sa loob ng amusement park. Dahil natutuwa naman siya sa
ginawa nito kahit alam niyang may pagka-abnormal iyon sa relasyong mayroon sila ay
hinayaan na lang niya. Bakit pa ba niya palalampasin ang mga ganoong moments?
Masarap ang pakiramdam niya sa ginagawa nito. She must save it while its still
there. Kailangan niya noon.

                        Una nilang sinakyan ang carousel. Habang nakasakay ay

pinagtitinginan sila ng karamihan dahil para silang mga bata habang umaandar iyon.
Mahahalata sa bawat kilos niya na first time lamang niya na makasakay roon. Pero
wala siyang pakialam. She was happy right now. Si Price naman ay tila hindi rin
alintana ang kataka-takang tingin sa kanya ng mga tao. Mas maganda pa nga sigurong
sabihin na mukhang amused na amused pa ito sa nakikita sa mukha niya.

                        Sumunod sa carousel ay ang flying swing naman ang sinakyan nila.

Katulad sa carousel ay para rin siyang bata roon. Kulang na lamang ay itaas niya
ang mga kamay habang umaandar iyon dahil pakiramdam niya ay lumilipad siya. Pati
ang mga water related rides ay sinakyan nila kahit nabasa ang mga damit nila. Nag-
try rin sila ng ilang indoor rides kagaya ng bump car. Nang maghahapon na ay
sumakay naman sila sa ferris wheel. Mula sa tuktok ay kitang-kita nila ang kabuuan
ng amusement park. Napakaganda ng mga ilaw ng mga ilang buildings na katabi ng
amusement park. Pakiramdam niya ay kitang-kita niya ang mundo. Ramdam na ramdam rin
niya ang lamig ng panahon mula doon. And it just like last last night, it felt oh
so great.

                        Nang mag-aalas nuwebe na nang gabi at kakaunti na ang tao sa loob

ng amusement park ay saka siya nito pinasakay sa pinakamalaking roller coaster sa
naturang park. One look and you can spell danger. Ramdam niyang ganoon rin ang mga
nararamdaman ng mga tao sa paligid nila. Sa isang hindi maipaliwanag na kadahilanan
ay parang kinakabahan rin siya samantalang kanina ay game na game naman siya.
Naramdaman iyon ni Price at tumingin sa kanya.
                        "Nervous?" nakangisi ito. Cool na cool ang itsura nito. Kahit
marami na silang nasakyang nakakalulang ride ay ni hindi man lang ito masasabihan
ng "haggard". Parang normal na yata rito na maging disente at cool kahit ibilad sa
araw at pagbalintong-balintungin. He's still handsome as ever. Minsan ay nahihiya
siya dahil pakiramdam niya ay sabog-sabog na ang buhok niya dahil na rin sa mga
pinagagawa nila maghapon. Para siyang basahang nakatabi sa isang ginto.

                        "B-bakit naman ako matatakot?" pilit na pinatatag niya ang boses.

                        Lumawak ang ngisi nito. "Feeling strong, hindi naman," pumalatak

ito. "Ganyan ba ang may balak na may magpakamatay pa? Mukhang takot ka naman
talaga. Malakas lang ang loob mo noong araw na 'yun,"

                        "Shut up! 'Di ako takot 'no!"

                        "Hmmm... You are. Ayaw mo lang i-admit. Natatakot ka na ngayon kasi

nakikita mong marami ka rin mami-miss kapag nawala ka. Sa mga naranasan mo nitong
mga nakaraang araw, nakikita mo na hindi lang problema ang mayroon sa mundo. The
irony of life is like this. If we are in joy, we see life is very beautiful. But
when we are in sorrow, we looked at it as a disaster. Noong mga panahong naisip
mong magpakamatay ay malungkot ka kaya malakas ang loob mo. Ngayong masaya ang
nararamdaman mo, nababawag ang buntot mo. Tama ako 'di ba?"

                        She just blinked on what he said.

                        Dinutdot nito ang ilong niya. "'Wag mo kasing pakaisipin 'yung mga
problema mo. Kapag nasasaktan ka, think of another remedy to make you happy. But
that suicide thing? Its a no, no. Life is precious. Bigay 'yan sa atin ni God kaya
dapat ay pahalagahan mo. 'Yung mga problema? Bigay rin 'yan sa atin ni God. Siguro
ang iba ay inis na inis kapag nagkakaroon ng problema, na hindi naman dapat 'yun
pinapahalagahan katulad ng iba niyang binibigay. Pero palagi dapat nating isipin na
hindi naman 'yan ibibigay sa atin ni God kung hindi natin 'yan kaya. Ang kailangan
lang natin ay gumawa ng paraan, kahit mahirap, para ma-resolve ang mga 'yun,"

                        Ilang sandali rin siyang natulala. "Sabi mo sa akin, consultant ka

sa business. Pero sa mga sinasabi mo sa akin, puwede ka ng pumasa bilang writer ng
isang inspirational book, ah. Saan mo nakuha 'yan?"

                        Nagkibit-balikat ito. "I learned it from experiences," pasimpleng

sabi nito. "But anyway, tama na ang drama. Ginawa ko talagang last ride itong
roller coaster para sa 'yo. Because I want you to spill out all your problems or
hatred while riding it. O kung hindi mo man sabihin, isipin mo na lang habang
sumisigaw ka. Makakagaan 'yun ng loob, promise,"

                        Naguguluhan man sa mga sinasabi nito ay sinubukan niya ngang gawin

iyon habang nakasakay sa ride. Pumikit siya at inisip ang mga bagay na nagpapahirap
sa kalooban niya. Inalala niya ang mga dahilan kung bakit niya ninais na tumalon sa
tulay at maglaho na lamang na parang bula. Pumasok sa isipan niya ang tungkol sa
kinalakihan niyang pamilya, kung paano lamang siya inalipin ng mga ito sa kabila ng
mga sakripisyo niya sa mga ito. Kung paano siya winalanghiya ni Marvin, ang tanging
taong akala niya ay nagmamahal sa kanya. Kung ano ang kinahinatnan ng buhay niya
nang mga nakaraang taon.

                        She screams out loud on every downs the roller coaster encounters.
Nang matapos iyon ay ni hindi niya namalayan na may luha na rin palang lumabas sa
kanyang mga mata. Masyado yata siyang nadala ng mga emosyon niya kaya ganoon na
lamang ang nangyari sa kanya. Pero nag-iba naman ang pakiramdam niya pagkatapos ng
lahat. Parang nawala ang mga tinik sa dibdib niya pagkatapos ng ginawa. Napatingin
muli siya kay Price at nakita niyang malawak ang ngiti nito sa kanya. Hindi na niya
maiwasang maggaya na rin sa ngiti nito. And for the first time in her life,
pakiramdam niya ay iyon na ang pinakatotoong ngiting inilabas niya sa labi niya.

                        Nang makita naman nito ang ngiti niya ay mas lalo pa iyong lumawak.
Kinurot siya nito nang marahan sa pisngi. "Glad that you've managed to smile like
that. Ang galing ko 'no?"

                        Lumawak rin ang ngiti niya. Hindi niya maiwasang yakapin ito.
Halatang nagulat ito sa ginawa niya pero pakiramdam niya ay mas nagulat siya sa
reaksyon ng katawan niya nang dahil doon. But it was good. Very good. Just like
what she felt right now. "Thank you, Price. Everytime people felt my problems; they
are always telling me to smile, like smiling is going to just take away all the
hurt and pain. I did it and by that, I've learn to hide my sorrows so that they
will not notice again. Ayaw ko sa lahat kasi 'yung ganoon, eh. Ayaw kong mapansin
nila na may problema ako dahil kapag sinabi ko 'yun, siguradong kakaawaan nila ako.
Pero mahirap talagang i-cover iyon 'no? Nakakabadtrip 'yung pinipilit kong ngumiti
para hindi nila mapansin 'yun. But today, iba ang pakiramdam ko. Dahil sa pinaggawa
mo sa akin, nagawa kong ilabas ang sama ng loob ko kahit sa sigaw ko. And I feel
great. I feel happy and I can smile truly because of that. Thank you so much,"

                        Kumawala siya sa yakap nito pagkatapos dahil pakiramdam niya ay

maiiyak naman siya. Nakakahiya kung mababasa niya pa ang damit nito. Ang dami na
nitong nagawa sa kanya upang bigyan pa niya ito ng kahit kaunting perwisyo. "You're
welcome. I'm always willing to help. Sana ay ganoon ka rin. Sana ay i-open up mo
rin 'yung sarili mo sa akin,"

                        Tinitigan niya ito. Her mind is screaming why not?

                        "By the way, my name is Precious Magpantay," pag-uumpisa na niya.

        10 [The Playboy Millionaires 3: P...]

            DAHIL may hangover sa nangyari nang nakaraang gabi ay nang sumunod na araw
na lamang ginawa nina Precious at Price ang sunod na nakalista sa notebook niya.
Masyado kasi silang naging wasted nang nagdaang gabi at hapon na sila nagising.
Naisip ni Price na kung itutuloy pa nila ang susunod na plano niya ay baka hindi
lang daw niya iyon ma-enjoy kaya ipagsabukas na lamang daw nila lahat. Sumang-ayon
naman siya doon. In-spend na lamang nila ang natitira pang araw sa apartment nito
na sa totoo lang ay parang dumaang araw lamang din naman sa kanilang dalawa. Paano
kasi, pagkatapos nilang kumain nang halos sabay silang maggising ay natulog muli
silang dalawa. Hindi na rin kataka-taka iyon dahil sa naging pagod nila nang
nagdaang gabi, lalong-lalo na siya na hindi naman sanay sa mga ganoong klaseng
kasiyahan.

Last night is an amazing experience for her. Marami nga siguro ang magtataka na
isang kagaya niya na sa America pa nagtatrabaho na malaman na iyon ang unang beses
niyang mag-party pero totoo iyon. And she enjoyed it like there was no tomorrow.
Well, iyon naman talaga ang plano niya dahil kakaunti na lang ang bukas na natitira
sa kanya. Kahit medyo masama ang loob niya dahil hindi sila gaanong nagkasama ni
Price nang gabing iyon, ay naging masaya pa rin siya. Nakita rin naman niyang nag-
enjoy rin ito at pakiramdam niya ay masaya na rin siya sa kaalamanang masaya rin
ito.

She felt free that night. Parang kahit anong gawin niya nang mga sandaling iyon sa
bar ay walang ku-question sa kanya. Isama pang masarap rin na kasama at kasayaw ang
lalaking unang nagyaya sa kanyang sumayaw na nakilala niya na si George. Hindi
kagaya ng mga tipikal na Americano sa bar na madalas ay nambabastos kapag nakainom,
hindi ganoon si George. Kahit napapansin niyang marami na itong nainom ay matino pa
rin itong kausap. Marami itong alam na jokes at wala yata itong sinabi na hindi
siya tumawa. He was a nice guy and a nice dancer. Pinakilala rin siya nito sa ilan
sa mga kaibigan nito na naki-party rin sa kanila. It was the first time that she
did something like that, ang maki-party, ang makakilala ng ganoong klase ng lalaki
at makipag-socialize na rin sa mga taong ni pangalan ay hindi man lang niya kilala.
George also told her if they can meet some other time because like her, he admitted
that he enjoyed her company, too. He also admitted to her that he would do that
because he likes her and he will surely love to date her if she agrees. Kung sa
ibang pagkakataon siguro, malamang ay papatulan niya ang gusto nito. Pero dahil may
plano na siya sa buhay niya, naiisip niyang next life time na lamang siguro. Kung
mayroon man ganoon.

O talaga, Precious? Baka naman dahil mas may iba kang gusto kaya hindi mo pinatulan
'yun? Bulong ng isang bahagi ng isip niya.

What? You mean si Price? N-no! Plinano ko na ang lahat 'di ba? Sagot naman ng isa
pa.

Pero aminin mo, dahil sa mga ginagawa niya sa 'yo...parang nag-iiba ang isip mo,
bulong ulit ng naunang bahagi.

Nais niyang mapabuntong-hininga sa mga naiisip. Nitong mga nakaraang araw ay

natutuwa siya dahil nag-e-enjoy siya sa mga ginagawa sa kanya ni Price. Pero
naiinis rin siya dahil nasisira ang mga plano niya.

Hindi niya ugaling sumira ng mga plano niya sa buhay. Simula bata siya, kapag
pinaplano niya ang isang bagay, sinusunod niya iyon. One of her examples is her
standing in life right now. She said then that she will be a nurse someday. She
planned it even if she knew she will face a lot of struggles fighting for it.
Naging successful naman siya at nagawa niya iyon dahil plinano niya iyon. Kahit ang
mga schedule ng mga gawain niya ay pinaplano rin niya. She believed that you should
plan things to avoid failures. Ayaw niyang pumalpak kaya naman ginagawa niya iyon.
Even the most important people in her life think she was always a failure; she's
trying her best to prove that she is not. Lahat ng plano niya sa buhay ay sinusunod
niya para patunayan niyang hindi siya papalpak.
But they said, the greatest moments comes unplanned, bulong ulit nang makulit na
bahagi ng isip niya.

These things that are happening to her are great moments which come unplanned. She
wanted to enjoy every moment of it. And if possible, she wanted every moment of it
everyday. Kahit kagaya kagabi ay hindi sila masyadong nagkakasama ni Price, basta
nakikita niya ito ay okay siya. Masaya siya. Pero alam niyang may hangganan rin
naman ang lahat. Walang sinabi sa kanya si Price kung hanggang kailan siya nito
sasamahan. Walang kasiguraduhan ang lahat. Ni hindi pa rin ganoon kalinaw sa kanya
kung bakit siya nito tinutulungan.

So just enjoy every moment of it. Saka mo na isipin ang tungkol sa plano mo. Kapag
sa tingin mo ay unti-unti mo nang nakukuha ang wish number three mo,

Siguro nga ay iyon na lang ang dapat niyang gawin ngayon.

Kinalma niya ang isip niya habang nakatingin sa lugar kung nasaan sila ni Price
ngayon. She felt great while looking at the place she was dreaming to go with since
she was a kid. Pakiramdam tuloy niya ay bumalik siya sa pagkabata dahil sa
excitement na nararamdaman niya ngayon. Parang namamasa rin ang mga mata niya dahil
sa tuwa.

They are in an amusement park today. Iyon ang second wish niya. Bata pa lamang siya
ay gustong-gusto na niyang makapunta roon. Pero dahil sa katayuan niya sa
kinalakihan niyang pamilya, ni hindi man lang niya naranasan na makapunta roon
kahit sa mga fieldtrips. Matagal na niyang gustong makasakay sa mga rides doon,
kahit sa carousel man lang. Ngayon, ni hindi lang carousel ang masasakyan niya. Mas
marami pa roon. Mas marami pa siyang ma-e-experience. Surely, some of them were
dangerous to ride on. Pero ano pa ba ang ikakatakot niya ngayon? Nagawa na nga
niyang magpakamatay, ang sumakay pa kaya sa mga nakakatakot na rides? Hindi na
dapat siya matakot pa. Ang kailangan na lang niya ay ang magpasalamat sa lalaking
nagdala sa kanya rito. At least, once in her life, she experienced this. And that
is because of this guy she didn't even really know.

Napatingin siya rito. Nakita niyang nakakunot ang noo nito habang nakatingin sa
kanya. Nagtaka siya.

"May problema?" hindi niya maiwasang magtanong dahil sa ekspresyon ng mukha nito.

Umiling ito. "Wala naman. Its just that..." hindi nito natuloy ang sasabihin at
napailing-iling ulit.

"It's just that ano?"

"Parang may nagbago sa 'yo," sabi pa nito sa kanya.

"Huh?" kinapa tuloy niya ang mukha niya dahil doon ito nakatingin. Wala naman
siyang binago sa sarili niya nang magkakilala sila. Well, kahapon na lamang siguro
dahil nag-ayos siya dahil na rin sa lugar na pinuntahan nila. Ngayon ay balik na
muli sa dati ang istura niya---ordinaryo. Kaya anong sinasabi nitong may nagbago sa
kanya? Nako-conscious tuloy siya.

"You look better than the other days,"

"Ah. Akala ko naman kung ano. Pero bakit nakakunot 'yang noo mo? Hindi mo ba
nagugustuhan 'yun?"

"Gusto ko. Naiisip ko lang, ano kayang dahilan kung bakit gumaganda ang aura mo?"

"Dahil natutupad mo ang mga gusto ko?"

"Hmmm..." hinawakan nito ang baba at tinitigan siyang mabuti. "'Di kaya dahil kay
George?"

Kumunot ang noo niya. "What about George?"

"I heard he asked you for a date," sa sandaling iyon ay nag-alis na ito ng tingin
sa kanya. Parang may itinatago ito sa kanyang kung ano.

"So?" aliw na sabi niya. Kung naiiba ang pagkakataon, malamang ay iisipin niyang
nagseselos ito. Pero ayaw niyang mag-assume.

"Siguro ay iyon ang dahilan kung bakit ganyan ang aura mo. Masaya ka dahil niyaya
ka niyang mag-date,"

Tumawa siya. "I actually turned him down,"

Doon ito muling tumingin sa kanya. "What? Bakit?"

"You know I have other plans. Bakit ko pa siya palalapitin sa buhay ko kung lalayo
rin naman ako sa kanya? Kahit kailan ay hindi ako sumira sa plano ko, Price. Kapag
plinano ko ang isang bagay, ginagawa ko iyon,"

Dumilim ang mukha nito. "You---"

Ngumiti siya. "Please, ayaw kong pag-usapan natin ang tungkol diyan sa ngayon. 'Di
ba dapat nag-e-enjoy tayo ngayon?"

Matagal bago ito nagsalita at nakatitig lamang sa kanya. Pero sa huli ay

napabuntong-hininga ito at tumango na lamang sa sinabi niya. Inakbayan siya nito
habang naglalakad sila sa loob ng amusement park. Dahil natutuwa naman siya sa
ginawa nito kahit alam niyang may pagka-abnormal iyon sa relasyong mayroon sila ay
hinayaan na lang niya. Bakit pa ba niya palalampasin ang mga ganoong moments?
Masarap ang pakiramdam niya sa ginagawa nito. She must save it while its still
there. Kailangan niya noon.

Una nilang sinakyan ang carousel. Habang nakasakay ay pinagtitinginan sila ng

karamihan dahil para silang mga bata habang umaandar iyon. Mahahalata sa bawat
kilos niya na first time lamang niya na makasakay roon. Pero wala siyang pakialam.
She was happy right now. Si Price naman ay tila hindi rin alintana ang kataka-
takang tingin sa kanya ng mga tao. Mas maganda pa nga sigurong sabihin na mukhang
amused na amused pa ito sa nakikita sa mukha niya.

Sumunod sa carousel ay ang flying swing naman ang sinakyan nila. Katulad sa
carousel ay para rin siyang bata roon. Kulang na lamang ay itaas niya ang mga kamay
habang umaandar iyon dahil pakiramdam niya ay lumilipad siya. Pati ang mga water
related rides ay sinakyan nila kahit nabasa ang mga damit nila. Nag-try rin sila ng
ilang indoor rides kagaya ng bump car. Nang maghahapon na ay sumakay naman sila sa
ferris wheel. Mula sa tuktok ay kitang-kita nila ang kabuuan ng amusement park.
Napakaganda ng mga ilaw ng mga ilang buildings na katabi ng amusement park.
Pakiramdam niya ay kitang-kita niya ang mundo. Ramdam na ramdam rin niya ang lamig
ng panahon mula doon. And it just like last last night, it felt oh so great.

Nang mag-aalas nuwebe na nang gabi at kakaunti na ang tao sa loob ng amusement park
ay saka siya nito pinasakay sa pinakamalaking roller coaster sa naturang park. One
look and you can spell danger. Ramdam niyang ganoon rin ang mga nararamdaman ng mga
tao sa paligid nila. Sa isang hindi maipaliwanag na kadahilanan ay parang
kinakabahan rin siya samantalang kanina ay game na game naman siya. Naramdaman iyon
ni Price at tumingin sa kanya.

"Nervous?" nakangisi ito. Cool na cool ang itsura nito. Kahit marami na silang
nasakyang nakakalulang ride ay ni hindi man lang ito masasabihan ng "haggard".
Parang normal na yata rito na maging disente at cool kahit ibilad sa araw at
pagbalintong-balintungin. He's still handsome as ever. Minsan ay nahihiya siya
dahil pakiramdam niya ay sabog-sabog na ang buhok niya dahil na rin sa mga
pinagagawa nila maghapon. Para siyang basahang nakatabi sa isang ginto.

"B-bakit naman ako matatakot?" pilit na pinatatag niya ang boses.

Lumawak ang ngisi nito. "Feeling strong, hindi naman," pumalatak ito. "Ganyan ba
ang may balak na may magpakamatay pa? Mukhang takot ka naman talaga. Malakas lang
ang loob mo noong araw na 'yun,"

"Shut up! 'Di ako takot 'no!"

"Hmmm... You are. Ayaw mo lang i-admit. Natatakot ka na ngayon kasi nakikita mong
marami ka rin mami-miss kapag nawala ka. Sa mga naranasan mo nitong mga nakaraang
araw, nakikita mo na hindi lang problema ang mayroon sa mundo. The irony of life is
like this. If we are in joy, we see life is very beautiful. But when we are in
sorrow, we looked at it as a disaster. Noong mga panahong naisip mong magpakamatay
ay malungkot ka kaya malakas ang loob mo. Ngayong masaya ang nararamdaman mo,
nababawag ang buntot mo. Tama ako 'di ba?"

She just blinked on what he said.

Dinutdot nito ang ilong niya. "'Wag mo kasing pakaisipin 'yung mga problema mo.
Kapag nasasaktan ka, think of another remedy to make you happy. But that suicide
thing? Its a no, no. Life is precious. Bigay 'yan sa atin ni God kaya dapat ay
pahalagahan mo. 'Yung mga problema? Bigay rin 'yan sa atin ni God. Siguro ang iba
ay inis na inis kapag nagkakaroon ng problema, na hindi naman dapat 'yun
pinapahalagahan katulad ng iba niyang binibigay. Pero palagi dapat nating isipin na
hindi naman 'yan ibibigay sa atin ni God kung hindi natin 'yan kaya. Ang kailangan
lang natin ay gumawa ng paraan, kahit mahirap, para ma-resolve ang mga 'yun,"

Ilang sandali rin siyang natulala. "Sabi mo sa akin, consultant ka sa business.

Pero sa mga sinasabi mo sa akin, puwede ka ng pumasa bilang writer ng isang
inspirational book, ah. Saan mo nakuha 'yan?"

Nagkibit-balikat ito. "I learned it from experiences," pasimpleng sabi nito. "But
anyway, tama na ang drama. Ginawa ko talagang last ride itong roller coaster para
sa 'yo. Because I want you to spill out all your problems or hatred while riding
it. O kung hindi mo man sabihin, isipin mo na lang habang sumisigaw ka. Makakagaan
'yun ng loob, promise,"

Naguguluhan man sa mga sinasabi nito ay sinubukan niya ngang gawin iyon habang
nakasakay sa ride. Pumikit siya at inisip ang mga bagay na nagpapahirap sa kalooban
niya. Inalala niya ang mga dahilan kung bakit niya ninais na tumalon sa tulay at
maglaho na lamang na parang bula. Pumasok sa isipan niya ang tungkol sa kinalakihan
niyang pamilya, kung paano lamang siya inalipin ng mga ito sa kabila ng mga
sakripisyo niya sa mga ito. Kung paano siya winalanghiya ni Marvin, ang tanging
taong akala niya ay nagmamahal sa kanya. Kung ano ang kinahinatnan ng buhay niya
nang mga nakaraang taon.

She screams out loud on every downs the roller coaster encounters. Nang matapos
iyon ay ni hindi niya namalayan na may luha na rin palang lumabas sa kanyang mga
mata. Masyado yata siyang nadala ng mga emosyon niya kaya ganoon na lamang ang
nangyari sa kanya. Pero nag-iba naman ang pakiramdam niya pagkatapos ng lahat.
Parang nawala ang mga tinik sa dibdib niya pagkatapos ng ginawa. Napatingin muli
siya kay Price at nakita niyang malawak ang ngiti nito sa kanya. Hindi na niya
maiwasang maggaya na rin sa ngiti nito. And for the first time in her life,
pakiramdam niya ay iyon na ang pinakatotoong ngiting inilabas niya sa labi niya.

Nang makita naman nito ang ngiti niya ay mas lalo pa iyong lumawak. Kinurot siya
nito nang marahan sa pisngi. "Glad that you've managed to smile like that. Ang
galing ko 'no?"

Lumawak rin ang ngiti niya. Hindi niya maiwasang yakapin ito. Halatang nagulat ito
sa ginawa niya pero pakiramdam niya ay mas nagulat siya sa reaksyon ng katawan niya
nang dahil doon. But it was good. Very good. Just like what she felt right now.
"Thank you, Price. Everytime people felt my problems; they are always telling me to
smile, like smiling is going to just take away all the hurt and pain. I did it and
by that, I've learn to hide my sorrows so that they will not notice again. Ayaw ko
sa lahat kasi 'yung ganoon, eh. Ayaw kong mapansin nila na may problema ako dahil
kapag sinabi ko 'yun, siguradong kakaawaan nila ako. Pero mahirap talagang i-cover
iyon 'no? Nakakabadtrip 'yung pinipilit kong ngumiti para hindi nila mapansin 'yun.
But today, iba ang pakiramdam ko. Dahil sa pinaggawa mo sa akin, nagawa kong ilabas
ang sama ng loob ko kahit sa sigaw ko. And I feel great. I feel happy and I can
smile truly because of that. Thank you so much,"

Kumawala siya sa yakap nito pagkatapos dahil pakiramdam niya ay maiiyak naman siya.
Nakakahiya kung mababasa niya pa ang damit nito. Ang dami na nitong nagawa sa kanya
upang bigyan pa niya ito ng kahit kaunting perwisyo. "You're welcome. I'm always
willing to help. Sana ay ganoon ka rin. Sana ay i-open up mo rin 'yung sarili mo sa
akin,"

Tinitigan niya ito. Her mind is screaming why not?

"By the way, my name is Precious Magpantay," pag-uumpisa na niya.

        11 [The Playboy Millionaires 3: P...]

            "SHIT! SHIT! SHIT!"

Mas lalong napangiwi si Precious nang marinig ang nagpi-freak out na boses na iyon
ni Price. Kasalukuyan siyang nasa banyo at tila nauubusan ng lakas pero nang
pumasok si Price ay parang lalo pa siyang nawawalan ng lakas. Nawalan na rin ng
kulay ang mukha niya dahil sa matinding kahihiyan.

Nahilamos ni Price ang mukha nito habang tinitignan ang mga kalat sa bathtub.
Samantalang siya naman ay parang gusto ng lumubog na sa kahihiyan rito. Tinawag
niya ito upang tulungan siya pero nang mapansin yata nitong may kakaibang nangyari
sa kanya ay walang pasabing pumasok ito sa banyo. Nakailang irit siya dahil sa
kapangahasang ginawa nito pero parang hindi naman ito apektado. Dali-daling kinuha
niya ang roba na nakasabit sa rack ng banyo upang pagtakpan ang hubad na katawan.
Nang pumasok kasi ito ay nakahubad siya dahil na rin sa kondisyon niya.

Nang maisuot niya ang roba ay saka lamang ito tumingin ng diretso sa kanya. Kitang-
kita niya ang galit sa mukha nito. Parang ang sama-sama rin ng loob nito at maiiyak
na ang mga mata nito. Akmang magsasalita na siya upang magpaliwanag pero inunahan
naman siya nito ng sermon.

"Ano bang gusto mong palabasin, Precious? I try to do everything for you tapos
maiisip mo pang gawin ulit ito? Bakit ba ganyan ang utak mo? Bakit ang lakas ng
loob mong patayin ang sarili mo samantalang maraming tao ang nagnanais na mabuhay?
I tell you one thing. When you were in the hospital, some of the patients and
doctors there are angry with you. The doctors compared you to their cancer patients
there. The patients always wanted to live. They strive hard to survive for the
happiness of their family. But unfortunately, even if the doctors are also trying
hard to cure them, they can't. Pero samantalang ikaw na binigyan na ng panibagong
buhay ay siya pang taong ayaw mabuhay. Kayang-kaya kang gamutin ng mga doctor pero
hindi mo pinapahalagahan ang sa 'yo samantalang ang sa iba hindi nila kaya ay
siyang gustong-gusto mabuhay. I've already told you that life is precious. Bakit ba
hindi mo ako maintindihan? Bakit ba ang dali mong sumuko sa buhay mo?"
"Hindi ko na sasabihin pa sa 'yo kung iniisip mo ba ang pamilya mo bago mo gawin
ang lahat ng ito dahil nararamdaman kong 'yun ang problema mo. Kahit basic
information pa lang tungkol sa 'yo ang sinasabi mo sa akin at hindi lahat ng
nangyari sa 'yo ay napapansin kong 'yun ang problema mo. I know families are
important and without them, its hard to live. Pero bakit hindi mo isipin ang mga
taong ni walang kinilalang pamilya? Ang mga taong tinapon ng mga magulang nila?
Nakaya nilang mabuhay ng wala ang kanilang pamilya. Nakaya nilang mag-survive sa
mundo dahil kahit alam nilang walang aalalay sa kanila ay masarap pa rin na
mabuhay. Hanggang kailan ko ba kailangang ipatindi 'yan sa 'yo? Hanggang kailan ba
ako magsesermon sa 'yo para tumatak 'yan sa kokote mo? If you don't want to live
because of your past, live for your present. Live because something wonderful might
happen in your future. Or you can---" bumuntong hininga ito saka natigilan habang
nakatingin pa rin ng diretso sa mata niya.

Kahit hiyang-hiya dahil sa akalang naabutan ni Price ay hindi niya magawang hindi
matulala dahil na rin sa dami ng mga sinabi nito. Alam naman niya at malinaw na
para sa kanya ang lahat ng iyon dahil ilang beses na nito iyong pinaramdam sa
kanya. Its been more than a week since they knew each other. At kahit nagawa na
nila ang dalawang hiling niya na isinulat niya sa notebook ay hindi pa rin sila
naghihiwalay na dalawa. Hindi pa rin siya pinapabayaan nito at sa halip nga ay lalo
pa siyang pinapasaya.

For the past few days ay wala na yata silang ginawa kundi ang maggala sa
magagandang landmarks sa New York. They have visited the Empire State Building,
Central Park at kahit ang American Museum of National History. Kahit sinabi niya
rito na masaya na siya dahil nagawa na nila ang dalawang hiling niya na nasa
notebook ay gusto pa siyang lalong pasayahin. He made him looked for the world's
beauties. He made everything just to make her happy. Napakasuwerte niya para
makilala ang isang kagaya ni Price.

Kahit na ba hindi niya pa rin sinasabi rito ang mga problema niya ay handa pa rin
ito na damayan siya. She has said things to him like basic personal information
about her but not her real story. Sa tantiya niya kasi ay hindi pa siya handa.
Marami siguro ang magsasabi na sapat na ang pagdamay sa kanyang ganoon ng lalaking
ito pero may agam-agam pa rin sa puso niya na ipagtapat ang lahat rito. Malakas ang
kutob niya na maiintindihan siya nito kung sasabihin niya ang buong kuwento niya.
Ang ayaw niya nga lamang ay ang kaawaan nito kapag narinig nito ang kuwento niya.

Ayaw niyang makaramdam ng awa mula sa iba, lalo na sa mga panahon ngayon. Sawang-
sawa na kasi siya. Halos ganoon na lang ang reaksyon ng mga tao sa kanya kapag
nalalaman ng mga ito ang kuwento niya. Naawa ang mga ito sa kanya pero wala naman
itong nagagawa sa kanya. Naiirita lang siya at iyon ang naging dahilan niya kung
bakit noong nasa America na siya at nang magkita naman sila ni Price ay pinipilit
niyang ipakita rito na matatag siya. She doesn't want to let people see that she
was vulnerable because she was already allergic to pity. Ayaw niya rin na makita
iyon sa mga mata ni Price kaya itinatago niya rito ang lahat.

She blinked at him after a while. "P-Price..."

Bumuntong-hininga ito. Isinuklay nito ang kamay sa buhok nito. "What am I going to
do with you?" naramdaman niya ang tila pagkabasag ng boses nito. Bakas rin sa mukha
nito ang sakit dahil sa naiisip nitong ginawa niya. Kinuha nito ang kamay niya at
tinignan ang pulsuhan niya. Napakunot naman ang noo nito nang makitang wala namang
sugat mula roon.

Tumingin muli ito sa kanya. "Anong---"

"I'm not---"

"Hindi ka naglaslas? Pero ano itong mga dugo sa bathtub?"

Yumuko muna siya bago dahan-dahang itinaas ang mukha habang nagsasalita. "I know
its gross but that's menstruation, Price,"

Nakita niyang naka-ilang kisap mata muna ito, waring nagsi-sink in sa utak ang
sinabi niya. Kapagkuwan ay namula ang mukha nito na parang kamatis. Nang magsalita
ito ay tila nabubulol rin ito sa kanya. Nag-iwas ito ng tingin. "I-I'm so sorry.
I've been so overreacting and," nahilamos na naman nito ang kamay sa mukha. "Shit!"

"I'm so sorry, too, dahil kinailangan pa kitang tawagin sa ganitong pangyayari. Its
just that...magpapabili lamang sana ako sa 'yo ng---"

Tumalikod ito sa kanya. "Okay, I get it. I'm really sorry that I barge here and
thought of that thing to you. My God! Sobra lang talaga akong ninerbiyos nang
marinig kong nanghihina ang boses mo habang tinatawag mo ako. Akala ko ay kung ano
na ang nangyayari sa 'yo sa banyo tapos nakakita pa ako ng mga dugo and---"

"It's all right. Hindi rin naman kita masisi kung mag-aalala ka lalo na at alam mo
naman ang kaso ko. Nanghihina lang ang boses ko kasi isa ito sa mga buwan na
feeling ko ay kakailanganin ko ng gamot dahil sa sakit ng puson ko,"

Tumango-tango ito. "Okay, I'll take care of it. Just wait for me here. I'll be
back," pagkatapos noon ay lumabas na ito ng banyo. Mga higit sa sampung minuto ay
bumalik na ito at may dala-dalang isang supot ng Tampon, hot compress at gamot ng
babae para sa dysmynorrhea. Nagtataka man dahil kahit hindi naman niya sinabi rito
ang totoong kailangan niya kapag dumarating ang buwan ng dalaw niya ay mukhang alam
na alam nito iyon.

Pagkatapos niyang ayusin ang sarili niya at inumin ang gamot na binili nito ay
pinagpahinga na siya nito sa kuwarto. Inilagay niya ang hot compress sa puson niya.
Binantayan siya nito habang nagpapahinga. Pero dahil hindi siya sanay ng ganoon ay
nanatili lang siyang mulat habang nakahiga sa kama. Napansin naman nito iyon.

"Hmmm... Bakit hindi ka matulog? Baka hindi makakabuti 'yan sa 'yo. Magpahinga ka,"

"Hindi kasi ako sanay ng binabantayan, eh,"

"Ah, ganoon ba? Sige, alis na lang muna ako para makapagpahinga---"

"No!" maagap naman na pagtawag niya rito. "Okay lang naman sa akin na nandito ka
saka hindi ko naman kailangan na matulog habang nagpapahinga. I can simply lie
here,"

"Ah, parehas pala kayo ng kapatid ko. Ganyan rin siya kapag nagkakaroon. Gusto
niyang nakabantay ako sa kanya kahit hindi siya sanay na may bantay kapag gusto
niyang matulog. Gusto lang niyang magpahinga, hindi matulog kapag mayroon siyang
dalaw."

"You have a sister?" nagkukuwento ito sa kanya ng ilang bagay rito pero kagaya niya
ay hindi pangkalahatan iyon.

"Yup. At ako ang palaging alalay noon kapag nagkakaroon siya. Kaya you see, nang
malaman kong the red flag is up, alam ko na agad ang mga bagay na kailangan mo."

"Ah... You must be a very good brother kung ginagawa mo 'yun. Close ba kayo?" hindi
niya na naiwasang magtanong.

"Yeah. Lalo na noong bata pa kami. She's my half-sister. Her name is Queencie. Anak
siya ng Mommy ko sa stepfather ko. I grew up with them. Kung tutuusin ay mas close
pa ako roon kaysa doon sa iba kong kapatid na lalaki sa ama ko kahit babae 'yun,"

"So you also have other siblings?"

"Yes. I have two naughty half-brother siblings with my real Dad. Naging close lang
kami just a few years ago. My real Dad and Mom is not married. But its okay. Masaya
naman ako dahil binigyan pa rin naman ako ng bagong pamilya ng Mommy ko noong mag-
asawa siya. Masuwerte si Mommy sa naging asawa niya dahil mabait ito. Masuwerte rin
ako dahil kahit hindi niya ako tunay na anak ay tinuring niya akong parang sa
kanya. I loved him,"

"Masuwerte ka nga kung ganoon,"

"Yeah, I think so. Pero bakit ba natin pinag-uusapan ang lahat ng ito ngayon? Baka
mapagod ka pa kapag nagkuwentuhan tayo ngayon tungkol dito,"

"Hindi naman kasi ako makatulog, eh. Ano-ano pa ba ang ginagawa mo sa kapatid mo
kapag may dalaw siya at ikaw ang bantay niya?"

"Hmmm... I sing for her,"

"You sing?"
"Slight," ngumiti ito. "Gusto mo bang kumanta ako?"

"Effective ba 'yun sa kapatid mo? Nawawala ba ang sakit?"

Tumawa ito. "I don't know if its a joke of her or what pero sabi niya nawawala raw
'yung sakit kapag kumakanta ako,"

"Ganoon? Ano 'yun, magic?"

Nagkibit-balikat ito. "So ano, gusto mo bang kumanta ako?"

Tumango siya dahil sa kaibuturan ng puso niya ay gusto rin naman niyang marinig ang
boses nito. Humiga ito sa tabi niya at nagsimulang kumanta. Dahil nakahawak siya sa
puson niya upang idiin-diin ang hot compress doon ay magkaharap ang mga mukha nito
sa kanya.

"Made a wrong turn, once or twice. Dug my way out, Blood and fire. Bad decisions,
that's alright. Welcome to my silly life," panimulang kanta nito.

She will admit that Price has a nice voice. He had a smooth voice. Parang hinehele
siya ng boses nito. Also the looked on his face while singing to her, she could see
tenderness. Parang gusto tuloy niyang maniwala sa kapatid nito na nakakawala nga ng
sakit ng puson ang boses nito.

Pero mas lalo yata ang tingin nito sa kanya...

"Pretty pretty please... Don't you ever, ever feel. Like you're less than, less
than perfect..."

Hindi niya maiwasang hindi mapapikit habang kinakanta nito ang chorus ng kantang
iyon. Pakiramdam niya ay ginawa yata para sa kanya ang kanta. Ramdam na ramdam niya
kasing para iyon sa kanya. At hinaharana naman siya nito para makatulog siya para
roon.

Naramdaman niyang bahagyang gumalaw ito kaya minulat na rin niya ang kanyang mga
mata. Nanatili pa rin pala itong nakatingin sa kanya. Nagtama ang kanilang mga
mata. Pero nang mga sandaling iyon ay lumakas ang tibok ng puso niya, lalo na nang
yakapin siya nito habang binabanggit ang pinakahuling linya ng kanta.

"You are perfect to me,"

Sa halip na manigas dahil nagulat sa ginawa nito ay parang lumambot pa ang katawan
niya. Maybe because of the warmthness she could feel when Price hugged her. She
hugged her back. Hinigpitan nito ang yakap sa kanya. Ilang sandali na lang yata ay
mawawalan na siya ng hininga dahil sa sobrang kilig sa ginagawa nito. At katulad ng
title ng kinakanta nito sa kanya, ganoon rin ang nararamdaman niya ngayong yaka-
yakap siya.

Perfect.

"My third wish is already granted," bulong niya rito.

Bahagyang niluwagan nito ang pagkakayakap sa kanya. "Talaga? Samantalang ni hindi

ko pa nga alam kung ano ang wish mo na 'yun? Ang galing ko naman," ngingiti-ngiting
sabi nito.

"You're the best,"

"Hmmm... If that so maybe I deserved an award to know about that now?"

Ngumiti siya saka isinubsob ang mukha niya sa dibdib nito. Mas lalo lamang
pinatunayan ng pakiramdam na iyon ang dahilan para mas mapatunayan niya sa sarili
niya na nagawa nga nito ang wish niyang iyon kahit wala itong kaalam-alam tungkol
doon.

He was right. He was great. Because even unknowingly, she gave him an unexpected
feeling when he was with him. Even the one she thought is the guy for her didn't
make her feel this way.

Iyong feeling na ito palagi ang nasa utak niya. Iyong feeling na kapag kasama niya
ito ay masaya siya. Heck, unang pagkikita pa nga lamang nila ay nakaramdam na siya
ng kakaiba rito. At nitong mga nakaraang araw ay mas lalo pang lumala iyon. Paano
bang hindi kung pinaparamdam nito iyon sa kanya dahil sa mga actions nito sa kanya?
He was always with him. He tried every way to make her feel happy despite her crazy
acts. He made her look that the world is beautiful despite the problems she was
carrying. He cared for her like she was the only woman in the world. And most
especially...

"Someone made me feel that I am loved," halos bulong na lang niya at dahan-dahang
ipinikit muli ang kanyang mga mata.

        12 [The Playboy Millionaires 3: P...]

            NAGISING si Precious na parang nasa alapaap ang pakiramdam niya. Ang

lambot-lambot daw ng hinihagaan niya at mainit pa iyon sa pakiramdam. Gusto niyang
mapaungol sa sobrang sarap kung hindi lang bigla siyang nakaramdam ng ilang dahil
parang may nakatingin sa kanya habang nangangarap siya. Dahan-dahan siyang nagmulat
ng mga mata at kahit bagong gising pa lamang ay bumilis na kaagad ang tibok ng puso
niya nang makitang ang mukha ng taong nakatingin sa kanya.

                        "Good evening," nakangiting wika pa sa kanya ni Price. She blinked

for a while until remembered what happened a while ago. Gusto niyang mamula nang
makitang kagaya ng puwesto niya bago siya matulog ay ganoon pa rin ang sa kanila
ngayon. Magkayakap pa rin sila.
                        "G-good evening," bati niya rito. Bahagya siyang kumalas sa yakap
nito dahil bigla siyang nakaramdam ng hiya rito. Kung gabi na nang mga sandaling
iyon ay malamang na matagal ang itinulog niya habang yakap-yakap siya nito.
Siguradong ngalay na ngalay na ito sa kanya. "Nakatulog pala ako. I'm sorry. Pero
bakit nandito ka pa---"

                        "I want to look at you while asleep," putol nito sa sasabihin niya.

                        "Ha? Hindi ka man lang natulog?"

                        Umiling ito. "I love sleeping but I realized I more love to watch
you doing it,"

                        Namula siya. Bigla tuloy siyang na-conscious nang dahil doon.

Hinawakan niya ang buhok niya at mukha.

                        Tumawa ito. "'Wag ka ng mag-ayos, mas maganda ka nga kapag tulog

ka. You looked like an angel,"

                        "Binobola mo na ako, eh," lumabi siya.

                        "'Yun ba ang tingin mo sa akin? Mambobola? Manloloko?"

                        "Hmmm..."

                        "Sabi mo sa akin kanina, the best ako. Bakit parang ngayong

nagising ka na ay hindi na yata? Baka naman nagdedeliryo ka lang kanina dahil may
sakit ka, ha? And speaking of that, masakit pa rin ba?"

                        Umiling siya. Nawala na nga ang pananakit ng puson niya. Guminhawa

na ang pakiramdam niya kaysa kanina na parang pinipiga ang puson niya sa sakit.
Nakatulong siguro doon ang gamot, hot compress at ang pagpapahinga niya. At oo na,
aaminin niya. Lalong-lalo na ang presensiya nito sa tabi niya. "Thanks to you,"

                        Ngumiti ito. "All for you my dear. I will do everything to you,"

                        Tinitigan niya ito at nakita niya ang sinseridad sa mga mata nito
habang sinasabi iyon sa kanya. For the nth time, gusto na naman niyang matunaw sa
titig nito. Pero hindi niya kayang palampasin ang overwhelming feeling kapag
nakatingin ito sa kanya hindi niya rin maalis ang titig rito. "Why are you like
that, Price?"

                        "Like what?"
                        "You're so good to me. Ikaw lang ang tanging taong gumawa sa akin
ng ganito. I don't think a million thank you is still enough for all of this,"

                        "A single thank you is enough, Precious. Kahit ako rin naman,
gustong magpasalamat sa 'yo, eh,"

                        "Magpasalamat? Bakit naman?"

                        "Kasi kahit alam mong masama ang ugali ko, pinagtitiyagaan mo pa

rin ako. Alam mo, unang tingin ko pa lamang sa 'yo, ikaw na 'yung babaeng aayawan
ang tipo ko kahit maraming tao ang nagsasabing nahuhumaling sa aming magkakapatid
sa kabila ng masamang reputasyon namin. You reminded me of Charity. Ganyan rin siya
kay Cash noon. Ayaw na ayaw niya sa kapatid ko dahil sa reputasyon naming
magkakapatid,"

                        Napakunot noo siya. Anong pinagsasabi nito? May masama itong

reputasyon? At ano naman 'yun? "Ha? Anong reputasyon 'yun?"

                        Kumunot rin ang noo nito. "Hindi mo alam? Hindi mo kilala kung sino
talaga ako?"

                        Bigla siyang kinabahan dahil sa sinabi nito. Ano nga ba ang alam
niya tungkol dito? Except for his name and job, parang wala ng masyadong personal.
Paano ay masyado niyang ini-enjoy ang sarili niya sa mga ginagawa nila na wala na
siyang oras para mag-isip pa kung ano nga bang klaseng tao ito. Pero wala naman
kasi siyang maisip na masama tungkol rito dahil puro kabaitan ang pinapakita nito
sa kanya.

                        Umiling siya. "You're a total stranger to me, too. Nang sabihin mo

ang pangalan mo sa akin, it doesn't sound familiar,"

                        Tumango-tango ito. "Well, mag-iiba ba ang tingin mo sa akin kung

malaman mong isa ako sa tinaguriang The Playboy Millionaires ng Pilipinas?"

                          "Sabi na nga ba, with your looks, na-feel ko na agad na sikat na

tao ka. But I haven't heard of that thing. For years, hindi ako updated sa kung
anong nangyayari sa Pilipinas. Heck, kahit nga sa mga artista rito sa America ay
hindi rin. How can I? I was so busy working to think of those things. Para naman
doon sa magbabago 'yung tingin ko kapag nalaman kong isa kang playboy, well, I-I
guess its okay,"

                        "Okay lang? Wala ng iba pang violent reactions?"

                        Gusto niyang mapakagat labi. Bakit ba siya nito tinatanong kung

okay lang na malaman niyang may ganoon itong reputasyon? Saan ba mapupunta ang
usapan nilang dalawang iyon? "I-I always believe that there is a room for changes.
Palagi kong sinasabi 'yan sa sarili ko dahil palagi akong umaasa na magbabago ang
turing sa akin ng pamilya ko. Pero minsan talaga, dumadating na sa point na
nakakawala na rin ng pag-asa,"

                        Nanahimik ito sandali, parang ninanamnam ang sinabi niya. "O-okay.

Is this about your family? Would you mind telling me about it?"

                        Napabuntong-hininga siya saka kiming ngumiti. Umupo siya habang

nakatingin sa kawalan. Maybe its the right time for a confession time since he
already did it too.

"No. I won't mind. Sa totoo nga lang, dapat ay matagal ko ng sinabi ito sa 'yo.
Pero palaging naiisip ko, sino ba ang taong gustong makarinig ng isang tragic na
kuwento na hindi man lang makakaramdam ng awa sa taong iyon? Ayaw kong may taong
maawa sa akin kung sakaling sasabihin ko ang lahat. For years, I kept it to the
people who are around me here in New York. I tried to smile to them as if I am very
okay. Ayaw ko na kasing may magtanong pa sa akin kung bakit ako malungkot at kapag
hindi ko napigilan ang sarili ko na sabihin sa kanila kung ano ang totoo ay maawa
sila sa akin. Ganoon naman kasi palagi ang nangyayari kapag may mga taong nakikita
kung anong ginagawa sa akin ng mga tao sa paligid ko. Sawang-sawa na akong makita
ang ganoon sa kanila kaya naman tinatago ko na lamang ang lahat. Pinipilit kong
ikimkim sa dibdib ko ang lahat ng sakit na na-realize kong hindi pala tama para sa
akin. Pinilit kong kinaya ang lahat dahil sabi ko sa sarili ko, matapang ako. Na
hindi ako mahina. Pero sadyang may mga bagay talaga na hindi ko na kaya...

                        "Bata pa lamang ako nang mamatay ang totoong magulang ko. My mom
died because of giving birth to me and a few days after that, my Dad died because
of depression. Sabi nila sa akin ay mahina na raw talaga ang puso ng ama ko kaya
hindi niya kinaya iyon. His sister adopted me and I grew up with them with an
abnormal life. Alam mo 'yung fairytale na Cinderella? 'Yung buhay niya noong nasa
poder siya ng stepmother and stepsister niya, 'yun ang naging buhay ko sa Tita ko
at ng pamilya niya. And like Cinderella, dahil wala naman akong ibang pamilya pa
bukod sa kapatid ng Daddy ko, hindi ko magawang umalis sa kanila kahit kung
tratuhin nila ako ay higit pa sa katulong.

                        "Galit sa akin ang Tita ko dahil ako raw ang may kasalanan kung
bakit namatay ang mga magulang ko at naging dahilan ng pagbagsak ng negosyo nila.
Ang sabi niya sa akin ay mayaman raw sila noong buhay pa ang Daddy ko dahil ito ang
naghahawak ng naiwang negosyo ng pamilya. Pero nang mamatay ito ay bumagsak iyon
dahilan para maghirap pati ang pamilya nito. Upang maging kabayaran ko raw, ginawa
niya akong katulong sa kanila. I have no other family kaya nagtiyaga ako. Nagtiyaga
rin akong mag-aral dahil sabi ko sa sarili ko, balang araw ay tutulungan ko sila
kapalit ng kahit papaano ay pagkupkop nila sa akin at maibalik ko ang lahat ng
yaman na nawala dahil sa pagdating ko. Kahit ayaw nila akong pag-aralin, ipinilit
ko iyon para magawa ko ang lahat ng plano ko. Sa huli ay pumayag rin sila dahil
kahit nag-aaral ako ay hindi ko naman sila pinababayaan. Nagsisilbi pa rin ako sa
kanila. Ginawa ko ang lahat para maging mataas sa eskuwelahan para rin makakuha ng
scholarship kapag nag-college ako. Kumuha ako ng kursong nursing dahil nang mga
sandaling iyon ay 'yun ang usong course at malaki raw ang kita noon kapag
nagtrabaho ka sa ibang bansa,

                        "I did what I have planned. Nakapagtrabaho ako rito sa New York. I
earn a lot and I gave it to them to give back all the things they blame to me.
Rumaket ako rito sa States para lalo pang lumaki ang mga ipadala ko sa kanila. Sabi
ko sa sarili ko, baka kapag nagawa ko ang mga 'yun, tanggapin na nila ako sa
pamilya niya. Na hindi na nila ako tatratuhin bilang "katulong" nila. But I was
wrong. Nang umuwi ako ng Pilipinas ay malamig pa rin ang pakikitungo nila sa akin.
Para bang pinamumukha pa nila sa akin na hindi na ako dapat umuwi at magtrabaho na
lamang para sa kanila. Noong una ay tiniis ko. Pero nang malaman nila ang totoong
dahilan ko kung bakit ako umuwi ng Pilipinas ay sinigawan at halos itakwil pa nila
ako..."

                        "They're mad. After all your efforts, 'yun pa ang gagawin nila sa
'yo?" komento nitong umiling-iling pa. "Ano ba ang dahilan mo kung bakit ka umuwi
ng Pilipinas?"

                        Nagpatuloy siya sa pagkukuwento.

"I met a guy in New York. Half-Filipino Half-American siya. His name is Marvin.
Sabihin na nating lahat ng hinahanap ng isang babae sa isang lalaki ay nasa kanya
na. Naging close kami sa isa't isa dahil naging pasyente ko siya nang minsang
maaksidente siya sa California, ang State kung saan ako nagtatrabaho sa isang
ospital bilang nurse. He lives here in New York pero nagtatrabaho siya sa
California nang magkita kami. Niligawan niya ako. Noong una ay ayaw ko dahil na rin
sa iniisip ko nga ang pamilya ko sa Pilipinas. Pero malakas ang charm niya.
Napa-"oo" niya ako. He said he wanted us to get married soon. Pumayag ako dahil
mahal ko siya. For the first time in my life kasi ay may nagparamdam sa akin na may
halaga ako. Na may nagsabing mahal ako ng taong iyon. Umuwi ako ng Pilipinas para
personal na sabihin 'yun sa pamilya ko. Sabi niya ay susunod siya. Pero dahil
nagkaroon raw ng emergency ay hindi niya naggawa pa at sinabing ako na lang daw ang
magsabi tutal ay civil wedding pa lang naman ang plano namin. Nagalit sa akin sina
Tita nang dahil doon. Paano na raw sila kapag nag-asawa ako? Napakawalang kuwenta
ko raw dahil iiwan ko na lang daw sila nang dahil sa isang lalaki. Hindi pa raw
sapat para sa kanila ang nagawa ko samantalang halos hindi na nga ako kumain nang
ayos para lamang makapagpadala para sa kanila. They even told me na ayaw na nila
akong makita dahil sa kakapalan raw ng mukha ko,

                        "Galit na galit ako sa mga pinagsasabi nila sa akin. I went to the

States again para doon muling ipagpatuloy ang buhay. Sabi ko, tapos na ako sa
kanila. I have enough of asking them to give me love. Sa America ay magbabagong
buhay na ako kasama si Marvin. But it turned out na ang taong akala ko ay mahal ako
ay niloloko lamang pala ako. May asawa na pala siya at kabit niya lamang ako,

                        "Masisisi mo ba ako kung ayaw ko ng ipagpatuloy ang buhay ko

pagkatapos nang nangyari sa akin? I deprived myself of having friends and enjoying
life here in America just for my so called family but they give me nothing but
hurt. Lumayas ako sa buhay nila kahit sila na lang ang natitira kong pamilya pero
'yung taong dahilan ko sa paglayas ay iniwan at niloloko rin pala ako. I tried to
be strong pero hindi ko nakaya. Dumating na ako sa point na nagsawa na akong
magpakatatag at 'yun nga ay 'yung point na nakita mo ako sa tulay. Na nagpakamatay
na ako. Naisip ko kasi, ano pa bang silbi ko sa mundo? Ni wala akong masasabing
kaibigan ko dahil na rin sa pagpo-focus ko na kumita nang malaki para sa pamilya
ko. Wala na akong pamilya. Niloko lang ako ng taong akala ko ay nagmamahal sa akin.
I have nothing and all the emotions is just too hard to bear. Minsan sumagi sa isip
ko na magbagong buhay na lamang. Pero buhay pa ako at alam kong kahit magbagong
buhay ako ay paulit-ulit lamang 'yung babalik sa akin. Sa sobrang depression ko,
ang pagkakamatay na lang ang naisip kong paraan," huminga siya nang malalim saka
tumingin rito.
                        "Sa totoo lang, Precious, hindi ako naawa sa 'yo," diretsang sabi
nito.

                        Hindi niya naitago ang pagkagulat dahil sa sinabi nito. Halos lahat
ng nakakita sa kanya noong bata pa siya ay naawa sa kanya dahil sa pagtrato sa
kanya ng kinalakihan niyang pamilya.

                        "Dahil humahanga ako sa 'yo. You gave it all to your family just
because you wanted to be loved. Walang masama roon,"

                        "But I still give up. I quit. I don't know what I want in life. I
don't know what I want when that time came. All I know was that I'm hurting so much
inside that it's eating me, and one day, there won't be any of me left."

                        "Minsan dumadating talaga tayo sa punto na ganoon ang nararamdaman

natin. That because of those problems, we think of something stupid. I've already
explained this to you for so many times at hindi ko na naman siguro dapat na ulitin
pa. But I can't blame you after listening to your whole story. You have a point
then. Life is hard. There were a lot of problems. But just like in a broken
relationship, we all need to move on and start a new. Binigyan ka ng isang
pagkakataon ng Panginoon, sana lamang ay hindi mo na sayangin 'yun,"

                        "I've tried to waste it again. But after all you've done to me,
doon ko na-realize ang lahat. Tama ka, life is precious. It is me," nilangkapan
niya iyon ng tawa.

                        Tumawa rin ito sa sinabi niya. "At least, you can joke now. Nagulat
din ako na hindi ka man lang umiyak habang kinukuwento 'yan sa akin. With those
kinds of stories, parang kapag kinuwento mo ay nakakaiyak. Bakit ikaw, parang wala
na sa 'yo?"

                        Pinakiramdaman niya ang sarili niya. "Bakit nga ba? Hmmm... Siguro
ay dahil naka-moved on na ako? You did a good thing when you let me ride that
roller coaster, feeling ko kasi isinigaw ko ang lahat doon,"

                        "Nice. So the remedy I gave you was very effective. Ang galing ko
talaga!" humalakhak ito.

                        "Hmmm... Oo na! Because of you, I realized that it is all just

temporary. I realized that life is important. Na oo nga at nagkakaproblema tayo
pero hindi ibig sabihin noon ay katapusan na ng buhay natin. I'm so sorry that
because of being depressed, I tried to kill myself. Mabuti na lamang talaga at
nakilala kita or else I could've been in hell because of what I've done. Pero teka,
bakit ba ang dami mong alam tungkol sa ganoon, ha?"

                        Nagkibit-balikat ito. "I've been into your place. Nasaktan rin ako
once in my life. Masakit. Pero palagi kong pinapairal 'yung utak ko, hindi 'yung
damdamin ko kapag may problema ako o nakikita kong may problema 'yung iba. I
overcome my problems with another remedy. Not like yours,"

                        "What remedy? 'Yung sumakay sa roller coaster rin?"

                        Umiling ito. "Me being a playboy,"

                        Kumunot ang noo niya. "Ha? Paano naman 'yun nakatulong sa 'yo?"

                        "Hmmm.. It's a long story. Baka mas mahaba pa sa kinuwento mo sa

akin. Pero 'wag mo na lang alalahanin 'yun. I already moved on."

                        "Tungkol ba ito doon sa nakita kitang malungkot noong araw na—"

                        "Yeah. But don't mind it, okay?" dinutdot nito ang ilong niya saka
pinulupot ang kamay nito sa baywang niya. "I'm done with that. All I want to do in
life is for you to believe that there is always a room for change,"

                        "Paano mo naman gagawin 'yun?"

                        "By stopping being a playboy," kumindat ito sa kanya.

                        Her heart skips a beat with just one gesture. "A-at bakit mo naman
gagawin iyon?"

                        Hinila siya nito pahiga muli sa kama. Napatili siya pero napatigil
siya nang kubabawan siya nito at bigla na lamang halikan ang mga labi niya kanina.
Pero sa halip na manlaki ang mga mata niya dahil sa gulat sa ginawa nito ay
napapikit pa siya. Her lips were glorified by the textures of his. She was already
kissed by Marvin before. Akala niya noon ay iyon na ang pinakamasarap na pakiramdam
na naranasan niya sa buong mundo. Pero ang laking pagkakamali niya nang maramdaman
niya ang paglalakbay ng labi ni Price sa labi niya.

                        It was so overwhelming she wanted the kiss to go on forever.

                        "B-because I think I love you, Precious,"

                        Nabigla man sa sinabi nito ay hindi na rin napigilan ng damdamin

niya ang tunay na nararamdaman. Dahil sa mga abnormal na nararamdaman niya kapag
kasama niya ito ay nako-conclude nga niyang ganoon rin ang nararamdaman niya.
Masaya siya kapag kasama ito. Malakas ang tibok ng puso niya at para siyang buhay
na buhay. Napagtanto niyang mahal na rin niya ito.

"Same here, Price. I think I love you too,"

                        Lumawak ang ngiti nito. Hinalikan uli siya nito.

                        Wala na talaga itong ginawa sa kanya kundi ang patunayan na masarap

mabuhay.

        13 [The Playboy Millionaires 3: P...]

            NAKASANDAL si Precious sa balikat ni Price habang nanonood sila ng movie sa

apartment nito.    Simula nang magkaayos silang dalawa ay mas madalas pa silang
lumalabas kaysa sa dati. And of course, they were closer than before. Halos hindi
na sila mapaghiwalay pa. Kung dati ay inaaway niya ito, ngayon ay ni hindi man lang
siya makapagtaas ng boses rito. Paano ba niya magagawa iyon rito kung mas tumindi
pa ang pag-aalaga nito sa kanya? He became sweeteer. More perfect than ever. Wala
na siyang naramdaman kundi ang maging masaya sa piling nito.

                        Isa pa, patuloy rin na ipapakita nito sa kanya na gaano siya

kahalaga rito. Pinapakita nito sa kanya kung gaano siya nito kamahal. Marami siyang
eksenang puwedeng ipagpatunay roon katulad na lamang nang minsan silang manood sila
ng live baseball game at nang i-flash sila sa screen at lagyan pa ng frame na
heartshape, sa halip na mahiya ay hinalikan pa siya nito. Nang minsan rin na may
umaway sa kanyang babae na napag-alaman niyang naging babae pala ni Price dati,
kulang na lamang ay gilitan nito ng leeg dahil sa galit. Lumabas kasi noon si Price
at naiwan siya sa apartment nito nang dumating ang babae. Nang malaman nitong
"ibinabahay" siya ni Price ay galit na galit ito sa kanya. Kung anu-anong
pangngutsa ang ginawa nito sa kanya. Naabutan ni Price ang eksenang iyon at kasing-
dilim lang naman ng ulap na may kasamang ulan ang naging kulay ng mukha nito.

                        "Hindi ba, parang sobra-sobra na 'yun?" sabi niya rito pagkatapos

nitong kaladkarin ang babae palabas ng apartment dahil sa galit.

                        "Hah! Kulang na kulang pa nga 'yun! She mistreated you!"

                        Napaingos siya. "Sanay na naman ako na minamaltrato, eh,"

                        He wrapped his arms around her. "I am with you. Walang puwedeng
manakit sa 'yo ngayong nandito na ako sa tabi mo,"

                        "Talaga lang, ha? Baka naman ako ang saktan mo?"

                        He kissed her temple. "Never. I promise you that,"

                        And she felt it. She felt that his love will go on forever and he
will never hurt her.

                        Simula noon ay hindi na niya pinagdududahan ang nararamdaman ni

Price sa kanya. Isa pa, pagduduhan pa ba naman kasi niya ito kung ang laki-laki na
nang utang niya rito sa ginawa nito sa kanya? Hindi naman siguro ito magiging
ganoon ka-concern sa kanya kung wala itong nararamdamang kakaiba 'di ba?

                        Ngayon ay dahil nagsasawa na rin sila sa kakalabas ay napagpasyahan

na lamang nilang magkulong sa apartment para i-enjoy ang isa't isa. Buong araw yata
silang naka-movie marathon ng iba't ibang klase ng pelikula. Gusto sana nitong
manood pa sila ng sine sa mall pero iginiit na lang niya na sa apartment na lang
nito. Tutal ay malaki rin naman ang TV doon at mukhang sinehan na rin kung
maituturing sa ganda.

                        Pero nang magsawa sila sa panonood ng pelikula ay inilipat na lang

nila sa ibang channel ang TV. Saktong napunta sa TFC ang channel. Sa isang morning
news show ang pinapalabas.

                        "Hindi ko na yata matandaan kung kailan ako huling nakapanood ng

Philippine news," aniya rito habang nanonood.

                        "Kahit noong umuwi ka sa Pilipinas, 'di ka nakapanood?"

                        "Sandali lang naman ako nakauwi ng Pilipinas tapos inaway-away pa

ako ng pamilya ko. Paano pa ako magkakaroon ng chance?"

                        "Okay. Then now I am giving you the chance," ngingiti-ngiting sabi

nito sa kanya saka tumayo. "Wait lang, ihahanda ko lang 'yung dinner natin. Gabi na
pala, 'di ko na namalayan,"

                        Tumango siya. Madalas ay ginagawa rin siya nitong prinsesa dahil

ito ang naghahanda ng mga pagkain sa apartment. Marunong itong magluluto at
masasabi naman niyang may galing rin ito pagdating doon. Paminsan-minsan lang siya
nito hinahayaang tumulong rito dahil gusto talaga nitong gawing prinsesa sa
apartment nito.

                        Ilang sandali rin siyang nanood ng news. Aaminin niyang na-miss

niya ang Pilipinas kahit marami siyang masamang nakaraan roon. Nasa showbiz news
ang morning news show nang bumalik si Price sa sala.

                        "Showbiz reporter, Hannah Cojuangco, hiwalay na sa asawa ilang

linggo pagkatapos magpakasal!" Iyon ang nag-flash sa screen ng TV.

                        Hindi na sana niya lilingunin si Price kung hindi lang niya narinig
na may nabasag sa lugar kung nasaan ito kasabay ng pagtunog ng cellphone nito.

        14 [The Playboy Millionaires 3: P...]

            "IS IT REALLY okay for you that I will leave?"

                        Tinitigang mabuti ni Precious ang mga mata ni Price habang pailang

beses na itong nagpapaalam sa kanya na aalis. Pagkagising na pagkagising pa lamang
niya ay sinabi na nito na kailangan nitong umalis upang samahan si Hannah na magpa-
check up sa psychologist nito ngayong araw. Bagong dating pa lamang nila sa
Pilipinas pero sa halip na pagpapahinga ang pag-aksayahan nilang dalawa ay pag-
aasikaso sa best friend ng kapatid ni Price ang inaalala nila.

                        "Ang kulit mo, ha? Sabi ng okay nga lang, eh. Kaya naman tayo umuwi
sa Pilipinas ay dahil sa kanya 'di ba?" pang-ilang sagot na rin niya.

                        Napabuntong-hininga ito. "I didn't expect that this day would come
and---"

                        "Ang drama mo talaga. Sinabi ng okay nga lang, eh. Naiintindihan

ko,"

                        "Hindi labas sa ilong?" paninigurado nito.

                        Itinaas niya ang isang kilay niya. "Ang kulit mo talaga,"

                        "I just want to make sure. Kung sa ibang babae mangyayari ito,
napi-feel kong mahirap intindihin ang sitwasyon,"

                        Hindi siya nakapagsalita. Masasabi niyang isa siya sa mga "ibang

babae" na sinasabi ni Price. Pero dahil pinipilit niyang intindihin ang mga
nangyari nang nakaraang araw, hindi niya isinasantinig ang totoong saloobin niya.
Kahit papaano ay nasa tama pa rin naman ang takbo ng utak niya. Kailangan niyang
pagbigyan ang kahilingan ni Hannah dahil sa estado nito. Kailangan niyang maging
kagaya ni Price noong siya naman ang nangangailangan ng tulong. Kailangang humaba
ng pasensya niya.

                        Hannah was Queencie's bestfriend and the two had the past.
Ikinuwento sa kanya ni Price ang lahat ng tungkol dito nang malaman nila ang balita
sa telebisyon at nang tawagan ito ni Hannah dahil kailangan raw nito ng karamay
ngayong nasa masamang estado ito at ang asawa nito. Totoo ang balitang nagkahiwalay
na nga si Hannah at ang asawa nito ilang linggo makatapos ng mga itong maikasal.
Malungkot si Hannah kaya tinawagan nito si Price para may dumamay rito sa problema
nito. Umuwi sila ng Pilipinas nang dahil doon. Ipinaliwanag ni Price sa kanya ang
problema sa dalaga bago sila umuwi ng Pilipinas. Pero in-assure naman nito sa kanya
palagi at isa na nga ang araw na iyon na gagawin lang daw nito iyon bilang isang
kaibigan ni Hannah.

                        "Hannah needs you more than I do,"

                        "Hindi ka magtatampo kahit alam mong may nakaraan kami?"

                        Sinalubong niya muli ang mga mata nito. Okay lang siguro sa kanya
kung ordinaryong tao lamang si Hannah sa buhay ni Price. Pero dahil napag-alamanan
niyang may nakaraan ito at ang babaeng iyon, hindi maiwasang pasukin ng kaba ang
dibdib niya.
                        "Gusto mo ba talagang malaman? Sige na nga. Aamin na ako. Siyempre,
natatakot ako. Isa ako sa mga "ibang babae" na sinasabi mo. But as what I've said,
Hannah needs you more than I do. Tanggap ko na may nakaraan kayo. Na mas nauna siya
sa akin. Pero kahit ganoon, malaki rin naman ang dapat ipagpasalamat ko sa kanya.
'Di ba sabi mo sa akin, siya ang dahilan mo kung bakit ka nagpunta sa George
Washington Bridge? Dahil malungkot ka dahil kinasal na siya at pinapakalma ng lugar
ang isip mo kaya nandoon ka. Kung hindi ka malungkot, hindi ka pupunta roon at
hindi ako makikita. Hindi mo rin ako maililigtas. Kaya may utang na loob rin ako sa
kanya kahit papaano,"

                        Ngumisi ito. "I like the way you think, Baby,"

                        Ngumiti siya. "Ikaw ang nag-encourage sa akin ng positive

thinking,"

                        "Ah, therefore I like myself, too. But I like you more. I love you
more," he said and kissed her. "So please, don't doubt about what will happen,
okay? I'll just be with Hannah because she requested to be with me. She's my
sister's best friend but we are also close with each other. Bukod kay Queencie ay
hinahanap-hanap niya ako. Simula kasi nang nag-aral si Queencie sa ibang bansa ng
fashion designing ay ako ang naging shock absorber ni Hannah kapag may problema
siya---"

                        "You repeated that to me many times. Na kahit nasasaktan ka dahil

lumalapit lang siya sa 'yo kapag may problema siya, ina-accomodate mo pa rin siya.
Na pati ang mga alam mong showbiz news ay nili-leak mo sa kanya para sumikat siya
dahil gusto mong matuwa siya sa 'yo dahil lihim mo siyang sinisina. Nasaktan ka
nang malaman mong hindi ikaw ang mahal niya ay naging playboy ka. Siya ang unang
babaeng minahal mo pero sinaktan ka. You're love for her was so much and that
scared me, Price. Hindi mo maalis sa akin 'yun dahil sa mga ginawa mo sa kanya.
Minahal mo siya nang husto---"

                        "Noon," ito naman ang pumutol sa sinabi niya. "Ikaw na ang mahal ko
ngayon. You just have to trust me with this,"

                        Huminga siya nang malalim at niyakap ito. He was right. Kailangan

niya nga lamang itong pagkatiwalaan na hindi na babalik ang nararamdaman nito kay
Hannah.

                        Kasalukuyan silang nanatili sa Golden Cash Clubhouse Resort na

pagmamay-ari ng panganay na kapatid ni Price na si Cash. May sariling condominium
unit ito sa Makati pero mas pinili nitong doon sila tumuloy para na rin may
makasama siya. Kung sa mansion daw kasi ng mga magulang nito ay wala rin itong
makakasama dahil nasa ibang bansa nga si Queencie at naka-on vacation trip din ang
magulang nito. Sa Golden Cash raw ay madalas na nandoon ang mga kapatid nito.
Iniwan rin siya doon ni Price dahil gusto rin daw nitong i-share sa kanya ang
pamilya nito at para na rin magkakila-kilala silang lahat.

                        Sa sariling suite nito sa clubhouse resort sila naka-check-in.

Ngayong araw ay ibinilin siya ni Price sa mga kapatid nitong nandoon dahil nga
mawawala ito dahil na rinsa request ni Hannah na sama-samahan ito. Depress kasi si
Hannah at ang nais nitong makasama ay si Price. She said Price is his one and only
close friend aside from Queencie. At dahil wala si Queencie ngayon at impossible na
makapunta ito sa Pilipinas dahil isa ito sa mga organizers ng pinakamalaking
fashion show na gaganapin sa Paris ay si Price ang to the rescue.

                        Naiwan siya sa pangangalaga ni Cash at ni Stock na kasa-kasama ang

kanya-kanyang partners ng mga ito. Okay naman sa kanya na maituturing ang mga
kapatid nito. Makukulit ang mga ito pero masaya rin na kausap. Kahit close na sa
isa't isa sina Charity na siyang asawa na ni Cash at si Karen na siya namang
fiancée ni Stock ay hindi siya na-OP sa usapan ng mga ito. Sa totoo nga lamang ay
halos siya na lang ang pinagsalita ng mga ito dahil in-interview ng mga ito.
Napagtanto niyang hindi lang pala ang babae ang mga tsismoso---pati lalaki rin.
Lalong-lalo na si Cash.

                        "'Buti 'di pinapasakit ni Price ang utak mo 'no? Nakakulta rin ng

utak 'yun kausap minsan," wika ni Cash sa kanya.

                        "Cash! Ikaw talaga, sinisiraan mo pa ang kapatid mo kay Precious.

Ayaw mo bang magtino siya?" kontra naman rito ng limang buwang buntis na asawa
nitong si Charity.

                        Nagkibit-balikat ito. "Binabawian ko lang siya. Isa kasi siya sa

mga nagparamdam sa 'yo noon na may nararamdaman pa ako kay Tricia pero ang totoo
naman ay wala! Pinagselos ka niya, eh,"

                        "Ganoon? 'Buti na lang pala at hindi mo ako binawian doon,

brother," tatawa-tawang wika ni Stock. "But seriously, 'wag mo ng siraan si Price
kay Precious. Hayaan mo na siyang magseryoso, okay? He had enough,"

                        Tinapik ito ni Cash. "Aha! Nagtino ka na talaga!"

                        Tinaasan ito ng isang kilay ni Karen. "Dapat lang naman,"

                        Ngumisi si Stock at inakbayan ang fiancée. "Yeah, because of you,

nagtino ako,"

                        "Ang cheesy!" react ni Charity.

                        "Gusto mo rin?" ngingisi-ngising wika ni Cash sa asawa. Magkalayo

ang mag-asawa ng upuan kaya naman hindi agad ito naakbayan ni Cash.

                        Sumimangot si Charity. "Magpalit ka muna ng amoy,"

                        Napahilot ng batok si Cash. "Ah, hindi na nga ako nagpapabango para

sa 'yo! Limang buwan ka ng buntis, ang selan-selan mo pa rin,"
                        "Its your natural odor that I don't like," sagot ni Charity.

                        "So palagi kang outside the kulambo?" hindi na niya mapigilang

makisama sa usapan rin.

                        Namula ang mukha nito. "Ah, wala naman akong magagawa eh! Hindi ko
rin naman kayang mag-outside the bahay dahil---"

                        Pinandilatan ito ni Charity. "Subukan mo lang at hinding-hindi mo

na kami makikita ng mga anak mo!" hinaplos nito ang tiyan.

                        "That I would never do," ngingiti-ngiting sabi nito. "Lalo na at

alam kong twins pa ang anak ko,"

                        "What love can do," iiling-iling na wika ni Stock. "But back to

you, Precious. 'Wag mo ng isipin 'yung nakaraan ni Price, okay? He might be doing
it for Hannah but always remember that you are his present now,"

                        Ngumiti siya. "I just need a little faith. That's all,"

                        Tinapik siya ni Cash. "Oo. Tama 'yun. Makikiaayon na nga rin ako sa
mga sinasabi nitong si Stock dahil kahit papaano naman ay gusto ko na rin tumino si
Price. Mahal ko rin naman ang ugok na 'yun kahit papaano," pagsuko rin nito sa
wakas. "Alam namin na sandali pa lang kayo nagkakilala ni Price. Hindi kita masisi
kung nai-insecure ka dahil na rin sa nalaman mo na matagal na silang magkakilala.
Na first love pa ni Price si Hannah at naging malaki ang epekto noon sa buhay ng
kapatid namin. Malaking parte ng nakaraan ni Price si Hannah. Pero sabi ko nga,
nakaraan na iyon. Ayaw ko ng ulitin pa ang sinabi ni Stock dahil magiging redundant
na tayo. Sa akin naman, wala rin 'yan sa tagal ng pinagsamahan niyo o kung gaano
siya naging kalaking bahagi ng buhay mo ang isang tao. Kapag nagmahal ka, unang
kita mo pa lamang sa isang tao, alam mo ng siya ang gugustuhin mong makasama habang
buhay. Ganyan kaya ang nangyari sa aming dalawa ni Charity," kinindatan nito ang
asawa.

                        "And also to me," niyakap ni Stock si Karen.

                        "See? Most people told that we, Playboy Millionaires, have a lot of
common. At isa na roon ang puro love at first sight ang nararamdaman namin sa mga
partners namin. Kayo ni Price, I think that also happened to the both of you.
Nalaman namin na napaka-heroic pala ng ginawa sa 'yo ni Price nang una kayong
magkita. And with that, I can conclude that Price love for you is the one that we
have both with our partners. Real love. A last that will last forever," madamdaming
wika ni Cash. "Pero teka nga! Tama na, masyado na tayong nagiging baduy at madrama.
Ang gusto ko lang naman talagang sabihin ay playboy man kaming maituturing, kapag
nagmahal kami, nag-iiba ang dating,"

                        "Nagiging loving?" nakataas ang kilay na sabi ni Karen.

                        "Medyo baduy pero sige na nga!"

                        Nagtawanan ang lahat. Nakitawa na rin siya. Tama ang mga ito.
Kailangan niya lang siguro na magtiwala kay Price sa mga panahong ito. Sa lahat
naman ng love story at talagang dumarating ang mga kontrabida. Dumadating sa tipo
na may mga pagsubok na kailangang pagdaanan. Ang pagbabalik ni Hannah sa buhay ni
Price ay isa lang pagsubok. Iisipin na lamang niyang marami na siyang naranasang
pagsubok na masasabi niyang mas malala pa nga roon.

                        Pero kakayanin mo ba if ever na mawala sa 'yo si Price? Bulong ng

isang bahagi ng isip niya.

Price is the only man in her life right now. Wala na siyang pamilya 'di ba?
Itinakwil na siya ng mga ito. Kung sakaling mawawala pa sa kanya si Price ay... ni
hindi niya magawang isipin ang puwedeng mangyari sa kanya.

But no! This was just a test for their relationship. She just needed a little
faith, trust, understanding and patience. Because she knew, even after all Price's
efforts to her...kailangan niya pa rin kalabanin ang katagang first love never
dies.

        15 [The Playboy Millionaires 3: P...]

            ISANG linggo na simula nang makabalik sila sa Pilipinas kaya naman isang
linggo na rin kasa-kasama ni Hannah si Price. At kahit isang linggo na ang lumipas
ay hindi pa rin napapawi ang agam-agam sa dibdib ni Precious. Paano ba naman kasi
mawawala ang agam-agam niyang iyon kung halos hindi na umuwi sa piling niya si
Price?

                        Kahit palagi naman itong tumatawag at nagte-text sa kanya, iba pa

rin ang pakiramdam na palagi itong nasa tabi niya. Nandiyan rin ang mga kapatid at
asawa ng mga ito para aliwin siya. Kahit ang mga magulang at stepdad ni Price na
nakauwi na mula sa bakasyon ng mga ito sa ibang bansa ay dinadalaw rin siya.
Tinanggap siya ng mga ito at gusto pa ngang lagi siyang maka-bonding. Tama si Price
nang sabihin nitong masuwerte ito sa mga magulang nito. Ramdam niya na mababait ang
mga ito, lalo na ang stepfather nito. Palagi nitong ikinukuwento si Price sa kanya
at ramdam na ramdam niya na kahit hindi nito kadugo ay mahal na mahal nito ang
nobyo niya. Na-meet na rin niya ang totoong ama ni Price na si Bill Torres na sa
totoo lang ay nai-intimidate siya nang makita. Bill Torres stands as if he was
holding all the wealth in this world. At kahit ama ito ni Price ay mas maganda
yatang sabihin na isa lang ito sa mga kapatid nito. He still looked so young at his
age. No wonder na hinahabol pa rin ito ng mga babae sa edad nitong iyon.

                        Pero sa kabila ng lahat, hindi pa rin sapat ang presence ng pamilya

nito. Gusto niyang makasama si Price. Araw-araw na lamang itong nasa tabi ni
Hannah. Gusto na niyang magselos pero pinipigilan niya. Palagi niyang itinatatak sa
isipan niya na ginagawa lamang iyon ni Price para sa ikabubuti ni Hannah. Bukod rin
kasi sa gusto ito ni Hannah na makasama bilang masasandalan, pinayuhan rin daw si
Price ng psychologist nito na manatili palagi sa piling ng dalaga. Kailangan daw ni
Hannah nang makakasama dahil na rin sa pinagdaraanan nito. Matagal na naging nobyo
ni Hannah ang naging asawa nito at never pa na nagkaproblema sa relasyon ng mga
ito. Ngayon lang daw na ikinasal ito sa lalaki. Nang magsama kasi sa iisang bahay
ang dalawa ay sinasaktan ng asawa nito si Hannah. Lahat ng mga iyon ay ipinaliwanag
sa kanya ni Price nang minsang tawagan siya nito.

                        Iniintindi niya ang lahat pero mahirap pa rin. Insecure na kung

insecure pero masisisi niya ba ang sarili niya? Hannah had been a big part of
Price's life then. Sabi nga nila, sa pag-ibig raw, isa sa pinakamahirap na kalaban
ang first love. At iyon ang nangyayari sa kanya ngayon. Isa pa sa ikinahihirap ng
kalooban niya ay ang kakaunting oras na ibinibigay sa kanya ni Price. Tinatawagan
man siya nito pero ang oras na magkasama talaga sila ay kakaunti na. Lahat ay
inagawa na ni Hannah.

                        At nasasaktan na siya. Hindi nga lang niya maisantinig dahil na rin

alam niyang may dahilan naman ang lahat.

                        Ngayong araw ay naisipan na lang muna niyang lumabas mag-isa.

Nagpaalam siya kay Price at pinayagan naman siya nito. Sinabi nito sa kanya kung
saan nakatago ang pera nito sa loob ng suite na puwede niyang gamitin sa paggagala
niya. Pinasamahan siya nito sa driver nito. Napagpasyahan niyang pumunta sa Mall Of
Asia. Tumingin-tingin lamang siya roon pero hindi bumili. Wala naman talaga siyang
balak bumili ng kahit ano. Gusto lamang niyang magpalipas ng oras. Mag-unwind. Mag-
isip...

                        Pero napansin niyang hindi pala ang MOA ang lugar kung saan siya
mararanasan ang gusto niyang mangyari. Masyadong maraming tao roon. Naiingayan
siya. Naisip niyang lumabas. Nagpunta siya sa Baywalk. Hapon na nang oras na iyon
kaya hindi na mainit sa lugar. Maganda rin tignan ang sunset na kitang-kita roon.
Sobrang romantic. No doubt na maraming mag-nobyo ang nandoon at nanonood ng sunset.

                        She sighed. Isang pagkakamali pala ang paglabas niya dahil sa halip
na makapag-unwind siya ay mas bumigat lang ang damdamin niya. Naiinggit kasi siya
sa mga nakikita niyang mga magnobyo.

                        If only Price is here with me... nahiling niya bigla.

                        Napapikit siya saka napamulat ulit. Aalis na sana siya nang makita
niya ang pamilyar na bulto ng isang lalaki. May kasama itong babae. Parehong
nakaupo ang mga ito sa bench roon. Mapapagkamalan na magnobyo ang dalawa dahil sa
pagtatabi ng mga ito lalo na nang sumunod na sandali ay nakita niya ang isang
eksenang akala niya noon ay marami ang natutuwa sa pelikula. Pero sa lagay niya
ngayon, it was not. That was so heartbreaking.

                        They kissed.

                        Be careful what you wish for. Gasgas na ang katagang iyon pero
gumagana pa rin pala. Ngayon niya pinagsisihan kung bakit hiniling niya pa na sana
ay nandoon rin si Price. Dahil nandoon naman pala talaga ito.
                        Kasama si Hannah.

Her heart shattered into a million pieces.

        16 [The Playboy Millionaires 3: P...]

            SA SOBRANG sakit nang nakitang tagpo ni Precious ay parang nawala na siya

sa sarili pagkatapos. Kitang-kita ng dalawang mga mata niya ang nangyari sa pagitan
nina Hannah at Price. Nang mga oras na iyon ay gustong-gusto niyang magwala ng
dahil sa sakit. Pero kahit ganoon ay parang wala naman siyang lakas para harapin si
Price at si Hannah.

                        Dahil alam kong kahit ina-assure ako palagi ni Price na ako ang
mahal niya, mas matagal pa rin ang pinagsamahan nila. Sabi ko nga, mahirap
kalabanin ang first love. Mas malalim ang pagmamahal nito kay Hannah kaysa sa akin,
wika niya sa sarili niya.

                        Ganoon ang paniniwala niya dahil kailan lang naman talaga siya
dumating sa buhay ni Price. Kung tutuusin ay hindi pa nga niya ito ganoon kakilala.
Samantalang si Hannah ay naging malaking parte ng buhay na nito. Kahit ilang beses
na sabihin sa kanya ng mga kapatid nito na 'wag siyang ma-insecure, 'di na talaga
niya kaya pang itago. Pinilit niyang pagkatiwalaan si Price. Na manalig na hindi
ito magtataksil sa kanya at totoo ang lahat ng sinabi nito na siya na talaga ang
laman ng puso nito. Pero lahat ng iyon ay nawala sa nakita niya.

                        Siguro ay matatanggap pa niya na magkasama ang dalawa. Pero nang

maghalikan ang mga ito? Hindi man siya kita ng mga ito pero kitang-kita ng dalawang
mga mata niya na si Price at Hannah iyon. Ang sakit. Sa sobrang sakit ay napatakbo
na lang siya dahil hindi na niya kaya pang tapusin ang eksenang iyon.

                        Kahit sandali lamang niyang nakilala si Price ay minahal na niya

ito nang husto. Simula nang makilala niya ito ay dito na umikot ang mundo niya. She
loved the feeling that he was around her. The feeling that he made her heart beats
whenever they will get close to each other. Mas malala ang naramdaman niya ngayon
kay Price kaysa sa naramdaman niya kay Marvin. Nasisiguro niyang mahal na mahal
niya ito. Ang masama nga lamang ay hindi pala nito kayang suklian ang pagmamahal
niya dahil nasa first love pa rin nito ang puso nito.

                        Siguro nga ay may mali talaga sa kanya. Lahat ng minamahal niya ay

sinasaktan lang din siya sa huli. Lahat ng inaalalayan niya ng pagmamahal ay hindi
kayang suklian ang mga iyon.

                        Dahil sa mga nangyari ay hindi na niya masigurado kung ano ang

nangyari sa kanya. Parang nawala na talaga siya sa sarili niya. Ang alam na lamang
niya ay basta na lamang siya tumakbo at sumakay sa unang sasakyan na nakita niya.
Gustong-gusto niya kasing takasan ang eksenang nakita niya. Para iyong isang
masamang eskena sa pelikula na ayaw na ayaw niyang makita.

                        "Neng, puwede ka bang bumaba? Lugi kasi ako at iiba ko ng ruta ang
jeep ko dahil madalang ang pasahero ngayon papunta sa lugar na ito," napapitlag
lamang siya nang magsalita ang driver ng jeep na sinasakyan niya. Sa sobrang sakit
ng nararamdaman niya ay hindi na rin niya napansin ang mga nasa paligid niya. Mag-
isa na lang pala siya sa jeep na sinasakyan niya.

                        Bumaba siya ng jeep at tinignan ang paligid. Pamilyar na pamilyar

sa kanya ang lugar kung saan siya ibinaba ng driver. Parang mas lalong bumigat ang
naramdaman niya sa mga nangyari. Coincidence bang maituturing na sa bahay pa mismo
ng kinalakihan niyang pamilya siya ibinaba nito?

                        Gusto yata talagang iparamdam sa akin ni Lord ang lahat ng sakit

ngayong araw. Being here is a second example,

                        Wala na siyang balita sa kinalakihang pamilya niya simula nang

bumalik siya sa Pilipinas. Wala na rin siyang balak pang isipin ang mga ito dahil
sa ginawa ng mga ito sa kanya. Pero siguro nga ay tama talaga ang desisyon niya
noon na magpakamatay. 'Di ba't kaya ayaw niyang magbagong buhay ay dahil alam
niyang ha-hunting-in at ha-hunting-in pa rin siya ng nakaraan niya kapag
ipinagpatuloy niya pa iyon?

                        At isa na ngang patunay ang nangyari ngayon. Ibinalik siya ng

tadhana sa dating bahay nila.

                        It pained her lot but she held her heart and tried to calm herself.
She had learnt her lessons well. Mali ang iniisip niya na tama ang desisyon niya na
magpakamatay. Na-realize na niya ang lahat ng dahil kay Price. Siguro nga ay
nasaktan siya dahil sa mga nangyari. Pero ang pagdating ni Price sa buhay niya ay
nagbago ng pananaw niya sa buhay. Kahit masakit ang mga nangyari ngayong araw,
hindi iyon dahilan para gawin niya ulit ang dati. Kahit pa paulit-ulit siyang
masaktan, hindi ang pagkitil ng buhay ang solusyon.

                        But there were things that really come unplanned...

                        Habang nakatayo sa kalsada ay bigla na lamang siyang nakarinig na

malakas na busina ng sasakyan. Sa sobrang pagkagitla niya ay parang dumikit ang paa
niya sa daan. Hindi siya makaalis. Hanggang sa maramdaman niya ang pagdampi ng
rumaragasang kotse sa katawan niya.

                        Lumapat ang katawan niya sa lupa. Alam niyang ilang sandali na

lamang ay bibigay na ang ulirat niya dahil sa hindi maipaliwanag na nararamdaman.
Parang nagkanda-labo-labo na ang mga senses niya. Hindi na rin niya maisip kung
totoo pa nga ang nakita niyang may isang pamilyar na bulto ng babaeng alalang-
alalang lumapit sa kanya. O baka naman nagdedeliryo lang siya sa nakita niya. Para
kasing imposible kasi na makitaan niya ito ng pag-aalala sa mukha nito habang
nakatingin sa kanya. Ganoon rin ang ilang taong kasunod nito.

                        "Tita..." nasambit niya bago siya tuluyang mawalan ng malay.

        17 [The Playboy Millionaires 3: P...]

            BE CAREFUL what you wish for... iyon ang katagang paulit-ulit na naman
naglalaro sa utak ni Precious bago niya mapagpasyahang idilat ang mga mata niya.
Bago mangyari ang aksidente ay nangyari rin ang hiling niya na makita si Price.
Nakita nga niya ito pero kasama si Hannah. Noon naman ay hiniling rin niya na sana
ay mamatay na lang siya. She'd done so many ways for that to happen. She'd dream
once that she wanted to be dead. And now...she was trapped in an accident. And
probably dead.

                        Pero ni katiting na saya ay wala siyang nararamdaman.

                        Siguro nga ay naging mahirap para sa kanya ang mga nangyari dahil
sa nakita niyang pagtataksil ng nobyo niya at ang pagpapabalik sa kanya ng tadhana
sa pamilyang nanakit sa kanya. Pero hindi ibig sabihin noon ay gusto na muli niyang
magpakamatay kagaya na lamang ng nangyari sa kanya noon. Kahit nasaktan siya,
matatag pa rin sa isip niya ang mga sinabi sa kanya ni Price noon na hindi solusyon
ang pagpapakamatay sa mga sakit na nararamdaman. Kahit masakit pa rin sa kanya ang
nakita, alam niya sa sarili niya na hindi siya galit kay Price. Nasaktan siya dahil
nagtaksil ito pero hindi siya galit dito.

                        Naisip niyang siguro ay hindi bilang lalaking mamahalin niya ang

role ni Price sa buhay niya. Siguro ay pinadala lang ito sa kanya ng Panginoon para
ma-realize niya kung paano mag-handle ng mga problema. Kaya kahit niloko siya nito,
hindi masama ang loob niya. Thankful pa rin siya na nakilala niya ito at pinadala
ito sa kanya ng Panginoon kahit sinaktan siya nito sa mga nakita niyang tagpo
kasama si Hannah. Without him, maybe she haven't experience that kind of happiness.
Maybe she haven't experiences to be truly loved by a family. Marami itong pinaranas
sa kanya na hindi niya pa nararanasan sa buong buhay niya. Kung hindi ito dumating
sa kanya, siguro ay namatay siyang hindi man lang naging masaya.

                        Being with Price, she experience a happy and new life. Even if he
hurt her, it didn't gave him false hopes of not experience it again. Nang dahil
kasi kay Price, na-realize niyang habang buhay ay may pag-asa. She was hurt but she
knew she can still live because of what that man did and gave to him. Isa pa, alam
niyang may mali rin naman na mag-inarte siya. Girlfriend nga siya ni Price ngayon,
oo. But still, Hannah had been with him since then. Umeksena lang siya. Iyon ang
nasa isip niya.

                        Kaya lang, sayang rin ang lahat ng mga nararamdaman niyang

panghihinayang ngayon. Sadya lang yatang pinatikim siya ni Lord ng kaunting saya
bago siya nito kuhanin. Because today, she was...dead. Napapaiyak siya nang
pagdesisyunan niyang imulat ang kanyang mga mata. Bumungad sa kanya ang kulay puti.

                        Alam na...

                        "Precious..." narinig niyang tinig sa tabi niya. Napatingin siya

roon. Lumakas ang tibok ng puso niya nang makita ang pamilyar na mukhang iyon.

                        "Tita...?"

                        Bakit nandito ang Tita niya? So it means---

                        Buhay pa ako!

                        Naiiyak na hinawakan nito ang kamay niya. Doon niya naramdaman ang
init. Ibig sabihin ay buhay ito. Pero sa sarili naman niya, pakiramdam niya ay
naging patay siya. She went cold...because of so much shock. Ito ba ang Tita niya?

                        "Okay lang ba ang pakiramdam mo?" tanong nito na lalo niya pang
ikinagulat. Never itong nag-alala sa kanya. Puwera ngayon... at kung tama ang
pagkakatingin niya noong nakita nitong nakabulagta siya sa daan.

                        Pinakiramdaman niya ang sarili niya. Medyo masakit ang katawan niya
pero dahil mukhang nakapagpahinga naman siya ay nawala na iyon. Siguro ay nabigla
lang ang katawan niya nang tumalsik siya kaya nawalan siya ng malay. Tumango siya.

                        Nakahinga ito nang maluwag. "Diyos ko, mabuti naman! Ang akala
namin ay kung napaano ka na kanina..."

                        Hindi pa rin siya makapaniwala sa sinabi nito. "T-Tita..."

                        Naramdaman naman nito ang mga pagtataka niya sa ginagawi nito.

Nagpaliwanag ito.

"I'm so sorry, Precious. Pinagsisihan ko ang ginawa ko sa 'yo. Nang pamilya namin
sa 'yo. Lahat ng efforts na ginawa mo sa amin, binalewala namin. Ginawa ka naming
alipin. Napakasama ng ginawa namin sa 'yo..."

                        Napalunok siya. Umiiyak na ito habang kayakap siya. Ito ang

pinakaunang beses na umiyak ang Tita niya sa harap niya. Nakita rin niya ang Tito
at ang isang anak ng mga ito na pinsan niya na nasa kuwarto. Puno ng sinseridad ang
mga mata nito habang nakatingin sa kanya at humingi ng tawad.

                        "Noong nakaraang linggo ay may pumuntang isang lalaking

nagpakilalang Christian Missionary sa bahay. Dahil hindi naman kami maka-Diyos,
itinaboy namin siya. Pero masyado siyang nagpumilit para kausapin kami. He talked
about a lot and with the way he talked, nadala kaming tatlo. Naengganyo kami.
Nakinig kami. Parang sa isang iglap ay nagbago ang buhay namin nang dahil sa mga
sinabi niya. Na-realize namin na ang dami pala naming pagkakamali. Na-realize namin
ang mga kasalanan namin. Nag-alala kami sa 'yo simula noon pero wala na kaming
balita. Hanggang kahapon na dumating ka sa harap ng bahay namin at maaksidente,"

                        Sandaling tinitigan lamang niya ito. Hindi siya makapaniwala sa mga

sinabi nito. Lalong-lalo na ang sincere na sincere na reaction mula sa mukha nito.

                        Sa tagal niyang tumira sa Tita niya ay kabisado na niya ang mga

ito. Alam niyang hindi marunong ang mga itong umarte kagaya ng mga kontrabida sa
pelikula o kaya ay teleserye. Ladlaran na ipinapakita ng mga ito ang galit sa kanya
sa mga tao sa kanila. Hindi nga lang mapigil ng mga kapitbahay nila ang Tita niya
dahil na rin takot ito sa babae. Malaki kasing babae ang Tita Anna niya at kakaiba
ito kung magalit. Ilang beses na rin itong nadawit sa away sa kanila. Takot ang mga
tao sa Tita niya dahil malakas ito. Pero ngayon, sa pinapakita nito ay parang
mukhang nagbago na talaga ito. Sincere na sincere ang pag-aalala sa mukha nito.
Walang bahid ng arte. Napaiyak na rin tuloy siya.

                        "T-Tita...H-hindi ko po akalain na mangyayari ito..."

                        "Masyado kitang sinisisi noon sa nangyari sa magulang mo. Nabuhay

kasi ako sa yaman at nang mawala iyon sa akin kasabay ng pagkawala nila, wala akong
masisi kundi ikaw dahil ikaw na lamang ang natitira. Naging masama ako sa 'yo. Sa
'yo ko ibinuhos lahat ng galit ko. Sana ay mapatawad mo ako, Precious..."

                        "Masakit rin po sa akin ang mga nangyari. Pero nakaraan na po 'yun.

Limutin na lang po natin. Ang mahalaga po ay hindi na mangyayari ang lahat,"

                        "P-pinapatawad mo na ako?" parang gulat na gulat pang ulit nito.

                        Tumango siya. "After all, pamilya ko pa rin po kayo, Tita. Kahit

anong mangyari, 'di ko po kayo puwedeng pabayaan..."

                        Naluha na naman ito. "Maraming salamat, Anak. Maraming salamat!

Napakabait mo. Napakasuwerte ko na magkaroon ng isang pamangkin na kagaya mo,"
niyakap siya nito.

                        Napangiti siya habang ginagawa nito iyon. Simula nang pagtabuyan

siya nito, akala niya ay milagro na lang na mangyari na tatanggapin siya nito. But
miracles really do happen. And it felt like all is well.

                        On your family only. Bulong ng isang bahagi ng isip niya.

                        Noon niya naalala muli si Price. Nilibot niya ng tingin ang buong
kuwarto at ni isang bakas nito ay wala man lang siyang napansin. Ang kasiyahang
nararamdaman niya dahil sa pagtanggap ng pamilya ay dagling nawala nang dahil kay
Price.

                        Maybe it would really be hard for her to move on. Malungkot na

napabuntong-hininga siya. Kasabay ng pagtulo ng luha niya dahil sa sakit na
naramdaman ay biglang bumukas ang pinto.

                        Nabuhay ang pag-asa sa puso niya nang makita ang mga dumating.

                        "Gising ka na pala," ang boses na iyon ni Stock ang bumungad sa

kanya.
                        "Ano ng pakiramdam mo? May sakit ba sa 'yo?" sunod-sunod na tanong
ni Cash. May mga sinabi pa ang mga ito pero parang hindi nag-sink in sa utak niya
ang mga iyon. Hinahanap niya si Price. Pero hindi nito kasama ang mga iyon.

                        "You're not answering us. Masama ba ang pakiramdam mo? Magsabi ka

at---" tinignan ng masama ni Stock ang Tita niya. "May ginawa ho ba kayong masama
sa kanya?"

                        Doon lang siya nagsalita. "No... Its just that... Si Price?"

                        Nagkatinginan ang magkapatid. "Obviously, wala siya rito. Hindi

namin siya kasama. Pero may gusto nga pala siyang iparating sa 'yo,"

                        Lumakas ang kabog ng dibdib niya. Anong gustong iparating sa kanya

ni Price? Makikipagkalas na ba talaga ito sa kanya?

                        Ibinigay sa kanya ni Stock ang Ipad na hawak nito. Nag-play ang

isang video mula doon.

                        It was Price kneeling in a chapel. Hindi pamilyar sa kanya ang

lugar pero maliit lamang iyon. Parang kagaya ng mga chapel na matatagpuan sa isang
ospital. Umiiyak si Price habang nagsasalita. Medyo malabo ang video dahil mukhang
kinuhanan iyon ng hindi alam ng subject. Pero rinig na rinig niya ang boses nito.
Malinaw iyon.

                        "Lord, alam ko naging masama ako noon. Simula nang basted-in ako ni
Hannah ay naging malaro ako sa babae. Naging madumi ang paraan ko para ma-overcome
ang sakit na nararamdaman ko. Alam kong kulang pa ang patawad sa lahat ng mga
naggawa ko. I've become an animal to girls...and now that I found my match, she was
the one in danger.

                        "Alam kong hindi ako ganoong kapasensiyoso na tao. Kaya nga nang
basted-in ako ni Hannah, di ko na siya pinilit pa. Ayaw ko ng maghintay. But with,
Precious, sa kanya ko lang naman po natutunan na maging ganito kapasensiyosong tao.
Its because what I feel for him is so intense. Unang beses ko pa lang siya nakita
ay nakaramdam na ako ng kakaiba. After Hannah, noon na lang ako nakaramdam ng
ganoon. Or I must say, noon lang talaga ako nakaramdam ng ganoon. Dahil mas malakas
at mas intense pa ang nararamdaman kong iyon kaysa sa naramdaman ko kay Hannah.
Kaya kahit nakakaputol na ng pisi ang mga pag-iinarte niyang gusto na niyang
magpakamatay, pinigilan ko siya. Kung anu-anong dinahilan ko para lamang 'wag
niyang gawin ang mga bagay na iyon. I care for her too much. And even if I just met
her. I have loved her. And I will always will. So please don't take her away from
me. I don't know what I will do if I lose her. She became my everything even its
just a very short time since we met. Losing her was hell. I can't see living my
life without her..."

                        Doon na natapos ang video. Namalayan na lamang niya na umiiyak na

naman siya dahil sa mga narinig niya. She really felt the love of Price for her.
Nawala na sa isip niya lahat ng insecurities at nakita niya bago siya naaksidente.
                        "Nasaan si Price?!" demand niya sa dalawa.

                        "Nasa ICU. Inatake na sa sobrang kaba sa 'yo," humagalpak ng tawa

si Cash.

                        Nanlisik ang mga mata niya. "Hindi nakakatawa!"

                        Parang leon naman ito na biglang bumait. "Joke! Nasa chapel pa rin.
Nagdadasal. Iniwan na namin dahil mukhang magkakailog na yata roon sa luha niya.
Iyak nang iyak!"

                        "Hindi niya ba alam na okay na ako?"

                        Umiling si Stock. "Kakagising mo lang naman 'di ba? Kagabi pa siya

actually nakabantay sa 'yo rito. Pero dahil ang tagal mong nagising, natakot ang
loko. Alalang-alala siya sa 'yo dahil kahit sabi naman ng Doctor ay mukhang na-
shock ka lang sa pagkakabangga sa 'yo kanina kaya ka nahimatay, ay hindi ka pa rin
nagising. Na-paranoid dahil kung anu-anong sinabi ni Cash na maaring mangyari raw
sa 'yo. Baka raw kaya hindi ka nagigising pa ay may nangyari na sa ulo mo or
something,"

                        "I want to see him..." akmang tatayo na sana siya nang bumukas muli
ang pinto. It was Price. Sinugod agad siya nito ng yakap.                 

                        "God! Thank God you are awake!"

                        Base sa tantiya ng yakap nito ay mukhang mahihimatay yata muli siya

sa sobrang higpit. Ramdam na ramdam rin niya ang panginginig mula rito. Mukhang
takot na takot pa rin ito. Pulang-pula pa rin ang mata nito at umiiyak pa rin.
Matagal itong hindi nagsalita at ganoon rin naman siya. Sa sobrang overwhelming na
bumalik pa rin ito sa piling niya pagkatapos ng lahat ay wala na siyang masabi.

                        "Ah, bakit 'di sila nagsasalita?" tanong ni Cash.

                        "Baka na-a-awkward-an sa atin? Labas kaya muna tayo? Bigyan natin

ng moment?"

                        Magsasalita na sana siya pero bago niya pa naggawa ay nagsilabasan

na lahat ng nasa kuwarto. Kay Price na lamang siya nagsalita dahil pakriamdam niya
ay ilang sandali na lamang at bibigay na yata ang mga buto niya sa yakap nito.

                        "Price, tama na..."

                        Doon ito kumalas. "Why? Nasasaktan na ba kita? Teka, may masakit ba

sa 'yo? Okay ka lang ba talaga? Bakit parang umiyak ka? May ginawa ba sila sa 'yo?"
                        Umiling siya. "I'm okay. Ikaw yata ang hindi,"

                        Doon rin ito nagsalita. "I am so worried about you! Nang sabihin sa
akin ng driver na nawawala ka ay grabeng kaba ang naramdaman ko. Bakit ka umalis?
Bakit hindi mo sinabi kung nasaan ka? Tapos makakatanggap pa ako ng ganitong
balita! Mabuti na lamang at dala mo ang phone mo at nang maaksidente ka ay may
sumagot ng tawag ko sa 'yo,"

                        "I'm sorry that I make you worried. Its just that---" hindi niya
magawang ipagpatuloy ang sasabihin dahil naalala niya bigla ang eksena nito at ni
Hannah. Napapaisip siya kung sasabihin niya ba iyon dito o ano.

                        "Its just that ano?"

                        Napahugot siya ng hininga at napagdesisyunang sabihin na. "It hurts

seeing you with Hannah,"

                        Kumunot ang noo nito. "Nakita mo kami? Saan? Sa---" natampal nito
ang noo. "God, how could I be so dumb? Nasa Mall Of Asia ka nga lang pala. You can
go to Baywalk everytime. Okay, I will guess. You saw me and Hannah together? And
you saw the kiss? Just like what is happening on romantic films conflicts?"

                        Naglihis siya ng tingin. Alam na naman siguro nito ang sagot sa

tanong nito.

                        Niyakap siya nito. "Damn! I'm sorry. I'm so sorry! That kiss was
unintentional. At hindi ako ang may gawa noon. It was Hannah. She kissed me! I
swear, siya ang humalik at hindi ako!"

                        Hindi siya nagsalita rito. Tama ban a maniwala siya doon? Kahit si
Hannah ang humalik, nagpahalik pa rin ito.

                        Nataranta ito sa reaction niya. "Oh shit! You won't believe me?"
Natutop nito ang noo. Tarantang kinuha rin nito ang cellphone. Naiiyak na naman
ito. May tinawagan ito. "I'll call Hannah and ask him to go here. Ipapaliwanag niya
sa 'yo ang lahat. At---"

                        Hindi nito naituloy ang pagsasalita dahil nagsalita siya. "Bakit

ang defensive mo?"

                        "I'm not being defensive! I'm just being in panic because you
thought I betrayed you! I am not betraying you, Precious. I swear I never did. And
I never will! Ayaw ko lang na i-take mo ng masama ang lahat," may nagsalita mula sa
aparato nito.
                        "Price?" boses iyon ni Hannah. Sinagot na nga nito ang tawag. Ni-
loud speaker ni Price ang aparato. "Are you there? Galit ka pa rin ba?" hindi
nagsalita si Price. Hinayaan lang nito na magsalita si Hannah. "I'm so sorry for
what happened. I am really sorry. Sa dami ng naggawa mo sa akin, sinuklian pa kita
ng ganoon. I shouldn't have done kissing you. Hindi ko alam kung bakit ngayon lang
kita napansin. Kung kailan may mahal ka ng iba. Napakasama ko ba kung plinano kong
subukan na agawin ka kay Precioussa pamamagitan ng halik na iyon? Yes, I know I am.
But I am sorry. Na-realize ko pagkatapos mo akong pagsabihan na mali lahat ng
ginawa ko. I know there is already a girl in your heart and you want to be serious
with her. Sorry rin kasi inabala pa kita dahil sa drama ko. Its just that you're
the best guy best friend for me. And because of your kindness, I think I felt
attraction for you na hindi ko naman dapat maramdaman. May mahal ka ng iba. I
should have known that you will not always be with me. May Precious na sa buhay
mo," medyo gumagaralgal ang boses ni Hannah sa telepono. "I'm so sorry for
everything. I hope nandiyan ka at naririnig mo ang lahat ng sinabi ko,"

                        "Hannah..." siya ang nagsalita.

                        "Precious?"

                        "Thank you," sabi na lamang niya rito at kinuha kay Price ang
cellphone. Pinatay niya ang tawag.

                        "Bakit ka nag-"thank you" sa kanya?"

                        "Kasi kahit pinagtangkaan ka niyang agawin sa akin, 'di pa rin noon

maalis ang katotohanang nang dahil sa pagka-brokenhearted mo sa kanya kaya kita
nakita sa tulay,"

                        He blinked at her. "So hindi ka galit?"

                        Umiling siya. "Nasaktan ako pero hindi ako galit. And I am sorry,
too. I've been so insecure of her. Pero masisi mo ba ako roon? You are always with
her for the past days. And he was your first love. Natakot ako na mas malaki ang
pagmamahal mo sa kanya dahil mas matagal mo siyang minahal. Mas matagal mo siyang
nakilala. Isama pa roon na akala ko ay may something na nangyari na sa inyo doon sa
Baywalk. Gasgas man na sabihin pero marami pa rin ang makakapagpatunay na "First
love never dies","

                        "First love never dies but true love burries it alive. She might be
my first love but I swear you are my true one. I may love someone before but the
feeling that you gave me is more intense than that. Hindi mo siya pinalitan sa puso
ko dahil mas malaki ang naging puwesto mo,

                        "Nagpunta kami sa Baywalk dahil gusto niya. Hindi ko siya mahindian

sa mga gusto niya. Pero ginagawa ko lang iyon dahil sa kahit hindi ko na siya mahal
ay concern pa rin naman ako kahit papaano sa kanya. I consider her as my friend.
Para ko na rin siyang kapatid. Siguro naman, lahat ng kaibigan ay gagawin iyon sa
kaibigan nito lalo na at ako pa ang inaasahan niya. Wala na siyang mga magulang at
tanging kami lang ni Queencie ang malapit na kaibigan niya. Kami lang ang gusto
niyang kasama. Pinagbigyan ko siya dahil tama naman ang lahat. Pero nang mangyari
ang tagpong iyon sa Baywalk, nagalit ako sa kanya. Pinagsabihan ko siya dahil alam
naman niya na ang tungkol sa akin pero parang may binabalak siya. She shouldn't
have done that. Kahit depress pa rin siya ay hindi iyon naging dahilan para sa
akin. Nasa matino pa rin naman siyang isip. Naisip kong ito ang dahilan kung bakit
ka nasaktan dahil iyon din ang dahilan kung bakit kami nag-away. There were no
things I could look that you will get mad and hurt by me. I never did bad things.
And I never intended, too. 'Yun lang ang nakikita kong dahilan para masaktan ka.
Kung nakita mo,"

                        "Nagalit ka ba sa kanya?"

                        "Who wouldn't have be?"

                        "Baka naman naapektuhan ka kaya?" nakataas ang isang kilay na sabi

niya.

                        "If I were, I wouldn't have been here for you. I wouldn't have
cried a river knowing something bad might happen to you. I wouldn't have been---"

                        Hinawakan niya ang bibig nito. "Okay. Naniniwala na ako,"

                        "No hard feelings?"

                        Umiling siya. "I understand everything,"

                        "Thank God," sabi nito at hinalikan siya sa labi. "I missed you so
much...."

                        "Me, too. Ang tagal mong naglagi kay Hannah, eh,"

                        "I promise it won't happen again. Kung sasamahan ko man siya,

sisiguraduhin ko na kasama ka na para nakikita mo ang nangyayari sa aming dalawa at
wala ng duda at insecurities. But I doubt if you could still do that,"

                        "Bakit naman?"

                        "Magiging busy ka na. Bibigyan kasi kita ng trabaho,"

                        Kumunot ang noo niya. "Ano?"

                        "Ang maging asawa ko," he said and winked.

                        Nagulat siya sa sinabi nito. "Price..."

                        May kinuha ito sa bulsa nito. "Two days ago ay binili ko ang
singsing na ito. Pero dahil pinagpaplanuhan ko pa ang maganda ko sanang proposal sa
'yo, 'di ko pa ibinibigay. Dala-dala ko ito palagi simula noon. But I think, the
right time would be right now. Para hindi ka na ma-insecure ulit,"

                        Hindi siya nakapagsalita. Tinignan lang niya ang singsing. Stunning

is not the right term to describe the ring. It was more than that.

"I've heard that the greatest love carries with the greatest risk and greatest
sacrifice. Being a playboy, sticking with a girl forever is really a big sacrifice.
But I'm not giving a single damn about that. That day I first met you, I can see
myself my future on you---"

"Mahal mo talaga ako noong una mo palang ako makita?"

"Yes. There is this great attraction that I feel for you. Sa tingin mo ba, kung
wala ay ililigtas na lang kita nang ganoon? I maybe am a concern citizen but that
was a big risk I take by saving your life in that bridge. Tanging sa mga taong
nakaramdam agad ako ng importansya ko malamang na gagawin 'yun. I have loved you
the first time I met you,"

"Ganoon? Pero 'di ba ang sabi mo sa akin ay ginawa mo lang 'yun dahil may
nagpapaalala sa 'yo ng kalagayan ko?"

Umiling ito. "Sinabi ko lang 'yun sa 'yo para makapagdahilan. Hindi ko kasi alam
kung papaano ko i-admit sa 'yo ang lahat. Ayaw kong magulat ka. Isa pa, oarang
dinadaga ang puso ko. Natotorpe ko sa 'yo. Magiging kabawasan ba 'yun sa pagtingin
mo sa akin ngayong inamin ko na?"

Tumawa siya. "Nah. You still will be the best man for me if you are. Kaya naman
pala ang arte-arte mo noong araw na namimili ako ng damit. I bet, iniisip mo na
marami kang pagseselosan?"

"Kinda. At nangyari nga. Nagselos ako kay George. 'Yun nga lang, sa katorpehan ko
rin, 'di ko naman nagawang sabihin rin 'yun sa 'yo,"

"Well, torpe rin ako dahil hindi ko sinabi sa 'yon a pinagseselosan ko rin ang
babaeng kasayaw mo 'nun,"

Napangisi ito. "Really? Then I am sorry about that. I've tried to be happy with her
and tried to look interested in her so I can give you the chance to mingle with
others. Sa tingin ko kasi iyon ang kailangan mo noon. Ang makipag-mingle sa iba
kaya kahit gusto ko rin kasama kita, hinayaan na lang kita kahit ang totoo ay
nagseselos ako," iiling-iling na wika nito. "But anyway, napahaba na ang pag-uusap
natin tungkol sa nakaraan. Baka naman puwedeng patapusin mo muna ako? Medyo pina-
practice ko na rin kasi ang proposal na ito simula nang bumili ako ng singsing,"
Kinikilig na tumango siya. "Go on,"

"I've been taking a lot of risk for you. And you know, I am a businessman. And I am
good in assessing risk. I know when to make wise investments. So if I choose you to
bring here, you might consider yourself as a good asset that is worth investing
for. So I'm asking you, can you invest your life for me forever?" sabi nito saka
tapat ng singsing sa kamay niya.

"I'm no businessman but yes, I'll invest my life to you. At walang depreciation
'yan," then he let her slip the ring on her finger.

Tumawa ito. "Well, kahit papaano naman pala ay kaya mong tapatan ang proposal ko
dahil alam mo ang salitang "depreciation","

"May accounting subject ako noong highschool eh,"

"Kaya pala," ngingiti-ngiting sabi nito. "Thank you for accepting me. Thank you for
investing your life for me. I will promise, I will make your moments just like your
name when you are with me. Precious,"

"I am taking the risk because I love you,"

"I am making sure it is worth the risk,"

"Yes. Thank you. Thank God for this day. Thank God for everything. All is well now.
Not just with you but also with my family. I am so happy,"

"Magaling ang mga taong inutusan ko para sa kausapin ang pamilya mo, eh," ngingiti-
ngiting sabi nila.

"What? You mean the reconciling of their part is a plan?"

"Not really. But I have talk to a guy whom I ask to make them realize what they
have done with you. Para maging mabait sila at maging okay ang lahat sa pagitan
ninyong dalawa. I told you I am planning to propose to you. Ang magkabati kayo ng
pamilya mo ang isang gusto kong mangyari bago tayo magpakasal. Those reconciles
were not planned. 'Yung tao lang na inupahan ko na magkukunwaring Christian
missionary daw ang plinano ko para mapabait sila at ma-realize ang mangyari. Mabuti
na lamang at kahit muntik ng masaksak 'yung lalaki dahil sa takot sa kinalakihan
mong pamilya, 'di pa rin siya sumuko. He was good counselor because he was active
in Church activities,

"Balak ko sanang pagkatapos noon ay pupunta tayo sa kanila pero mas naunang ikaw
ang lumapit sa kanila dahil sa aksidente. Kaya kung naiisip mo na baka peke lang
ang akto ng Tita mo nang makita kang muli, its not. The guy make sure that they
realized what they did. Na magsisisi sila sa lahat ng mga naging kasalanan nila
para sa susunod na makita ka nila ay tatanggapin ka na nilang muli. Na mamahalin na
parang isang tunay na pamilya,"

"You really did that?" hindi makapaniwalang sabi niya.

"For you, I will. I want you to always be happy,"

"God, thank you! Thank you so much!" halos magtatalon siya sa tuwa.

"I will do everything for you because I love you so much," he said and kissed her.
With that, she knew she is already gaining the profit of investing her life to him
forever.

        SPECIAL CHAPTER OF THE PLAYBOY MILLIONAIRES TRILOGY [The Playboy Millionaires

3: P...]

            Note: This special chapter is exclusive only for readers until April 2020.
Hindi po ako normally talaga nagpopost ng epilogue/special chapters pero gift ko na
ito sa inyo. Happy reading!

HINDI mapigilan ni Mr. Bill Torres na mapangiti habang tinitignan ang kanyang mga
anak, asawa ng mga ito at kanyang mga apo habang magkakasamang nagba-bonding sa
loob ng private pool na pinagawa ni Cash sa loob ng clubhouse resort nito.
Kasalukuyan siyang nakaupo sa beach benches sa tabi ng pool habang pinapakinggan
ang usapan ng mga ito.

Cash build that private place on that clubhouse resort for his family a year ago
para raw kapag naisipang mag-bonding nito at ng pamilya ng kapatid nito ay mayroong
maganda at pribadong lugar doon para sa mga ito. Nakakatuwang isipin na noon ay
babae at business lamang ang iniisip ni Cash pero ngayong nagkapamilya nito ay iyon
na ang nagiging prayoridad na nito iyon. At hindi lang ito ang ganoon kundi pati na
rin ang dalawa niya pang mga anak na sina Stock at Price.

                        They were all experts on business then but now that they have wife
and a child of their own, ginawa ng career ng mga ito ang pagpapalit ng diaper at
pagtitimpla ng gatas kapag nagugutom ang mga anak ng mga ito. Well, kayna Cash at
Stock pala ay effective iyon. But soon, Price will be. Nahuli lang ito nang ilang
sandali sa magkapatid pero ngayong taon ay inaasahan na nito at ng asawa nitong si
Precious ang kauna-unahang supling nito at ang kanyang pang-apat na apo. At ngayon
ngang araw na ito ay pinagdidiskitahan ng mga ito si Price para sa nalalapit na
panganganak ng asawa ng mga ito.

                        "Malapit ng magkaroon ulit ng pinsan sina Revenue at Sales ko. Ano

naman ang ipapangalan niyo diyan?" tanong ni Cash sa bunsong kapatid nito habang
kinikiliti ang kambal na anak nitong nangungulit rito habang si Charity naman ay
inaasikaso ang kapatid niyang si Petty sa isang tabi. Isang buwan na ang nakalipas
simula nang operahan muli ito at dahil naging successful ang operasyon nito ay
sumama ito sa pagba-bonding ng magkakapatid. Pero dahil medyo mahina pa ito ay
kailangang nasa isang tabi lang ito at may nagbabantay kapag napapagod ito. Kinulit
kasi ito nang kinulit kanina nang dalawang supling ni Cash na kagaya ng anak niya
ay siya rin paboritong apo nito. Bias talaga ito pagdating sa panganay na anak niya
dahil na rin siguro sa dito lumaki si Cash. Ang asawa naman ni Stock na si Karen ay
binabantayan ang lalaking anak ng mga itong si Count habang nagliliwaliw sa may
kiddie pool.

                        "Berna," si Precious ang sumagot. Hinipo-hipo pa nito ang malaking

tiyan nito. Babae raw ang magiging anak ng mga ito. Nandoon lang rin ito sa tabi
dahil bawal itong mapagod.

                        "Ha? Bakit naman 'Berna'? 'Di mo ba gagayanin ang history ng

pamilya natin na puro accounting o business terms gamit ang pangalan?" wika ni
Stock.

                        "I will. It's Bernadebt. Not d-e-t-t-e. Debt as in utang,"

nakangiting wika ni Price na mukhang tuwang-tuwa pa sa inimbentong pangalan.

                        Humagalpak ng tawa sina Cash at Stock. Pulang-pula na ang dalawa ay

hindi pa rin tumitigil ang mga ito sa pagtawa. Mukhang na-offend naman si Price sa
dalawa kaya sumimangot ito.

                        "Kabagan sana kayo! Wala namang nakakatawa roon, ah? Ang cool nga,
eh! At least, nakaimbento ako ng bago!" singhal nito sa dalawa.

                        "Shit, Price! Ang baduy mo!"

                        "Cool 'yun!" giit pa ni Price.

                        "Ang baduy kaya," pansegundo pa ni Stock.

                        "Kaysa naman sa 'yo! "Count" ang pangalan. Baka asarin 'yan na

mambibilang ng mga kaklase niya!"

                        "Kaysa naman sa 'yo, utang!" tudyo ulit ni Stock. Tumingin ito kay
Precious. "No offense meant, Precious, pero shit! Ang baduy talaga,"

                        "Medyo agree ako diyan. But it was Price decision. Siya naman ang
boss sa aming dalawa," wika naman ni Precious.

                        "See? Kahit baduy 'yung pangalan ko, boss naman ako ng misis ko.
Samantalang kayo? Mga under the saya!"

                        Tumawa si Stock. "Fine. At least, 'di baduy ang pangalan ng anak

namin," nakipag-apir pa ito kay Cash.
                        "All right! Papalitan ko na nga. Mag-iisip akong bago. Humanda kayo
at baka mapanganga kayo!"

                        Nagkibit-balikat lang ang dalawang mapang-asar saka nag-open na

ulit ng bagong topic. Ngayon ay wala ng pikunan na nangyari sa magkakapatid at
lahat ay nakikitawa na. Ganoon rin naman siya kahit nasa malayong lugar siya habang
pinapanood ang mga anak niya.

Pakiramdam niya tuloy, simula nang mag-asawa itong mga anak niya ay tumatanda na
talaga siya. Paano ay hindi na ito mga kagaya niya na tumatambay sa bar at mga
nambabae kahit ilan pa ang gusto ng mga ito. They were all in love. And he would
bet that it would be forever. Ni hindi niya makitaan man lang ng bakas na magsasawa
ang mga ito sa partners ng mga ito. Paano kasi ay kahit ilang taon ng kasal ang mga
ito sa asawa ng mga ito ay makikita pa rin ang kinang ng mga mata ng mga ito. They
were all madly in love.

All of them changed because they don't just risk in business. They also risk in
love.

                        Hindi kagaya mo, sigaw ng bahagi ng isip niya.

                        Sometimes he hated being practical because he ended up like this.

At ngayong nakikita niyang masaya ang mga anak niya ay lalo niyang naiisip iyon.
Pero isa siyang businessman. Practical siya sa mga bagay-bagay. 'Yun nga lamang, sa
pagiging practical niya ay nalimutan na tuloy niya na may mas maganda at mas
mahalaga pang bagay sa kayamanan. At iyon nga ay ang nararamdaman ng mga anak niya.

                        Napatingin siya sa may main gate ng private place na iyon ni Cash

at napakisap mata pa siya nang makita ang isang babaeng nakita niya roon. She was
wearing a white dress and looking at one of his sons and grandchildren. Kagaya niya
ay ngiting-ngiti ito habang nakatingin sa pamilya niya. Parang may kung anong
naramdaman siya sa dibdib niya nang makita ang ngiti nito. Pero nang maisip niyang
hindi naman ito magtatagal roon ay pinilit niyang huwag i-entertain ang damdaming
iyon.

                        Tumingin ito sa kanya kaya naman hindi rin niya naggawa ang nasa
isip niya. Pakiramdam niya ay tumayo ang lahat ng balahibo niya nang ngumiti rin
ito sa kanya. Hindi iyon ang unang beses na nagpakita ito sa kanya. In his day and
night dreams, she was there. Pero hanggang panaginip na lamang niya iyon. Dahil
kahit pagsisihan niya pa na hindi niya ito pakasalan noon ay hindi na niya kayang
gawin iyon ngayon. He had loved her then but he chooses to be practical. Ang babae
kasing iyon ay hindi masasabing malaking asset na pag-i-invest-an. She is an
orphan. Ni wala itong disenteng trabaho at ni wala ngang masasabing pamilya nito.
Naisip niya na kung sakaling papakasalan niya ito, wala siyang mapapala rito. She
has no value, ika nga ng mga colleagues niya noon. Nakinig siya sa mga ito dahil
akala niya ay tama ang mga ito. But they were wrong. Pinagsisihan niya iyon ngayon
kaya naman nang malaman niyang parang ganoong babae rin ang dinala ng kanyang
bunsong anak sa kanila ay hindi siya nag-alangan. Ayaw niya kasing maggaya ito sa
kanya.

                        Once he had loved someone but he thought it was a big risk. That
she has no value. That she might fail. But she had a value. A great value.

And it was in his heart.

                        But when he realized it, she was already gone.

                        You'll never know how important a person to you until you lose
them,

                        Tapos na ang lahat. Wala na ito sa kanya. Pero kahit naman ganoon
ay binigyan siya nito ng isang magandang alaala, at iyon nga ay isa sa mga anak
niya na akala niya noong una ay gagaya rin sa kanya. And he was glad he didn't.
Masaya ito sa piling ng asawa nito. Ganoon rin naman ang mga kapatid nito. Masaya
siya para sa mga ito. Burado na ngayon ang brand name ng mga itong The Playboy
Millionaires dahil nagbago na ang mga ito nang makilala ng mga ito ang asawa ng mga
ito.

                        Mali ang nagsabi ng katagang "change is the only constant permanent

thing in the world". Dahil siya ang isang patunay noon. Bakit ba siya magbabago
kagaya ng mga anak niya kung wala na ang ina ni Cash? Ang tanging babaeng minahal
niya. At wala ng babaeng magpapabago pa sa kanya kundi ito lamang. Pero dahil nga
sa namatay ito, kinailangan niya ng mga babaeng kukuha ng atensyon niya sa sakit na
dinala nito. He was sorry for those girls she used but being like that is his
remedy. Iyon siguro ang tanging ginaya sa kanya ng anak niyang si Price.

                        Muli niyang tinignan ang babaeng nagpakita sa imagination niya at

nawala na muli ito. Napabuntong-hininga na lamang siya. Hindi na ito babalik pa,
alam niya. Napaunan na lamang niya ang kamay sa kanyang ulo.

                        He maybe not included to those Playboy Millionaires but he will not

demand. Paano ba siya magde-demand samantalang alam niyang mas mataas siya sa mga
anak niya? He was not a playboy millionaire because he was more than that. He was a
playboy billionaire.

        Thank You! [The Playboy Millionaires 3: P...]

            Dear Reader,

Thank you for reading The Playboy Millionaires Book 3: Price's story. How was it?
Sana nag-enjoy kayo. :)

Salamat rin sa mga nagbasa ng iba pang books :)

Please support me also for buying my ebooks. Edited at mas maayos po ang copy rito.
Please see the link in my profile to purchase them :)

Once again, thank you. God bless us all. :)

Love,

Cady Lorenzana