Christianity as an agent of special Transformation

சிறப்பு மாற்றத்தின் முகவராக கிறிஸ்தவம்

இன்று திருச்சபையின் பங்கு ஒரு மாற்றம் மற்றும் மாற்ற முகவராக மிகவும்

வலியுறுத்தப்படுகிறது, அது சரியாகவே உள்ளது (பார்க்க Bosch 1999:376-393).
இருப்பினும், இது தேவாலயத்தின் பங்கைப் பற்றிய புதிய கருத்து அல்லது
புரிதல் அல்ல. யுகங்கள் முழுவதும், நான் காட்டுவது போல், பிற திருச்சபைகள்
இருந்தபோதிலும், தேவாலயம் மனிதகுலத்தின் வாழ்வில் ஈடுபட்டுள்ளது,
தேசியத்தை உருவாக்குதல், கலாச்சாரத்தை கட்டியெழுப்புதல், சமூகத்தை
அதன் செயல்பாடுகள் மற்றும் நிறுவனங்களுடன் கட்டமைத்தல் மற்றும்
வடிவத்தையும் தரத்தையும் வடிவமைப்பதில் ஈடுபட்டுள்ளது. அரசியல்
அமைப்புகள்.

இயேசு கிறிஸ்துவின் திருச்சபையானது பொதுவாக சமுதாயத்தின் மாற்றத்தை

அதன் பணிப் பணியின் இன்றியமையாத பகுதியாகப் புரிந்து கொண்டுள்ளது.
கிறிஸ்துவின் நற்செய்தியைத் தெரிவிப்பது, ஆண்களையும் பெண்களையும்
மனந்திரும்புதலுக்கும் விசுவாசத்திற்கும் அழைப்பது, பணிகளின் மையப்
புள்ளியாக இருந்து வருகிறது. தேவாலயத்தில் அவர்களுக்கு ஞானஸ்நானம்
கொடுப்பதற்கு, இயேசு கட்டளையிட்ட 'எல்லாவற்றையும் கடைப்பிடிக்க'
அவர்களுக்குக் கற்பிக்கும் ஒரு செயல்முறையையும் அது உள்ளடக்கியுள்ளது.
இந்த கீ ழ்ப்படிதல் அவர்களின் உடல், சமூக மற்றும் ஆன்மீ க வாழ்க்கையின்
மாற்றத்திற்கு வழிவகுக்கும் என்று கிறிஸ்தவர்கள் கருதுகின்றனர். சில
நேரங்களில் இது நன்றாக செய்யப்பட்டுள்ளது, சில நேரங்களில் மோசமாக
செய்யப்படுகிறது. ஆனால் மிஷனரிகள் எப்போதுமே மறைமுகமாக
நற்செய்தியின் வரவேற்பும் வாழ்க்கையும் தனிப்பட்ட மற்றும் சமூக
வாழ்க்கையை மாற்றத் தொடங்கும் என்று கருதுகின்றனர். மிஷனரிகள் தங்கள்
சொந்த கலாச்சாரங்களில் தெரிந்தவர்கள் போல் சந்தேகத்திற்கிடமான
முறையில் தோற்றமளிக்கும் மாற்றப்பட்ட சமூகத்தின் மாதிரியை அடிக்கடி
கற்பனை செய்ததை இன்று நாம் அங்கீ கரிக்கிறோம், இந்த மாற்றும் பரிமாணம்
பணியின் இன்றியமையாத அம்சம் என்பதில் சந்தேகமில்லை.

கிறிஸ்தவ தேவாலயம் அதன் தொடக்கத்திலிருந்தே சமூகத்தின் மாற்றத்தில்

எவ்வாறு ஈடுபட்டுள்ளது என்பதை இப்போது பார்க்க முயற்சிப்போம்.
எங்களுடைய முயற்சியானது கிறிஸ்தவப் பணியின் வரலாற்றை
வழங்குவதல்ல, மாறாக தேவாலயம் எப்போதுமே அதன் பணி மற்றும்
ஊழியத்தில் மாற்றம் மற்றும் மாற்றம் பற்றிய ஒரு கருத்தை கொண்டுள்ளது
என்பதைக் காட்டுவதாகும், குறிப்பாக அது ஏழைகளுடன் தொடர்புடையது.
தேவாலயத்தின் பணியில் கவனம் செலுத்துவதன் மூலம் உலகில்
மாற்றத்தையும் மாற்றத்தையும் கொண்டு வருவதில் தேவாலயத்தின்
பங்கிற்கான இந்த தேடலின் ஆழமான மறுமலர்ச்சி உள்ளது. மிஷனல் என்பது
இன்று பரபரப்பான வார்த்தையாகத் தெரிகிறது. சீர்திருத்தத்திற்கு (2009:xiii)
இருந்து கிறிஸ்தவத்தில் மிஷனல் சர்ச்சின் எழுச்சி மிகப்பெரிய வளர்ச்சியாகும்
என்று ரெஜி மெக்ன ீல் கூறுகிறார். இது சர்ச்-வழக்கம் போல் இல்லை என்று
அவர் சுட்டிக்காட்டுகிறார். பணிக்குச் செல்வதற்கு மூன்று ஷிப்டுகள் தேவை: (1)
அமைச்சகத்தின் கவனத்தின் அடிப்படையில் உள்நாட்டிலிருந்து
வெளிப்புறத்திற்கு, (2) முக்கிய செயல்பாட்டின் அடிப்படையில் திட்ட
மேம்பாட்டிலிருந்து மக்கள் மேம்பாடு வரை
(3) தலைமைத்துவ நிகழ்ச்சி நிரலின் அடிப்படையில் தேவாலய
அடிப்படையிலிருந்து ராஜ்யத்தை அடிப்படையாகக் கொண்டது (McNeal 2009:xiv).
மிஷனல் மறுமலர்ச்சியைப் பற்றி பேசுகையில், இது கடவுளின் மக்கள்
கடவுளைப் பற்றியும் உலகத்தைப் பற்றியும் சிந்திக்கும் விதத்தை மாற்றுகிறது,
கடவுள் உலகில் என்ன செய்கிறார் மற்றும் கடவுளின் மக்கள் அதில் என்ன
பங்கு வகிக்கிறார்கள் என்பதைப் பற்றி மெக்ன ீல் வலியுறுத்துகிறார்.

இந்த ஆய்வின் முக்கிய கவனம் சீர்திருத்த காலத்தை மையமாகக்

கொண்டிருந்தாலும், ஆரம்பகால திருச்சபை மற்றும் இடைக்கால காலம்
சமூகம் மற்றும் சமூகத்தின் மாற்றத்தை எவ்வாறு பார்த்தது என்பதை
சுருக்கமாகப் பார்ப்பது முக்கியம். இது ஒரு மாற்ற முகவராக தேவாலயத்தைப்
பற்றிய முழுமையான படத்தைப் பெற நமக்கு உதவுகிறது. சமீ பத்திய
புலமைப்பரிசில், சீர்திருத்த இயக்கத்தை இடைக்காலத்தின் பிற்பகுதியில்,
மறுமலர்ச்சி மற்றும் சீர்திருத்த ஆய்வுகளின் (2012:23) நுண்ணறிவுகளை
ஒன்றிணைக்கும் இடைக்கால சூழலில் வைக்கும் போக்கு இருப்பதாக மெக்ராத்
சுட்டிக்காட்டுகிறார். சீர்திருத்தத்தின் கருத்துக்களைச் சரியாகப்
புரிந்துகொள்வதற்கு ஒருங்கிணைப்பு மற்றும் ஒருங்கிணைப்பு அவசியம் என்று
அவர் சுட்டிக்காட்டுகிறார். இந்த காரணத்திற்காகவே, ஆரம்பகால
தேவாலயத்திலும் இடைக்காலத்திலும் சமூகத்தை மாற்றியமைப்பதில்
திருச்சபையின் பங்கை ஆராய்வதன் மூலம் தொடங்குவோம்.
ஆரம்பகால தேவாலயம்
இயேசுவும் அப்போஸ்தலர்களும் அவர்கள் காணப்பட்ட சமுதாயத்தில்
செயல்பட்டனர். எனவே, அன்றைய சமூகப் பொருளாதார மற்றும் அரசியல்
காரணிகள் இயேசு மற்றும் அவரது சீடர்களின் போதனைகளை பெரிதும்
பாதிக்கின்றன. ஏழைகளின் பக்கத்தை எடுத்துக்கொள்வதில், இயேசு
பரிசேயர்களையும் சதுசேயர்களையும் அவர்களின் சுய இன்பம் மற்றும்
பேராசைக்காக தாக்கினார் (மத் 23:25-33). அவர்கள் ஏழை விவசாயிகளை
ஒடுக்குவதற்கும் சுரண்டுவதற்கும் பெயர் பெற்றவர்கள். சமூகம் சமூக மற்றும்
குழு வேறுபாடுகளால் நிபந்தனைக்குட்படுத்தப்பட்டது மற்றும் அது அடிமைப்
பொருளாதாரத்தை நம்பியிருந்தது (பேட்டி 1972:5). ‘ராஜ்யம்’ பற்றிய இயேசுவின்
பிரசங்கம், ஏழைகள் மற்றும் ஏழைகளின் கவலைகளை கடவுள் தீவிரமாக
எடுத்துக் கொண்டார் என்பதைத் தெளிவாகத் தெளிவுபடுத்தியது: ‘கடவுளின்
ராஜ்யம்’ தங்களுடையது என்பதை உணர்ந்தால் ஏழைகள்
ஆசீர்வதிக்கப்படுவார்கள் (லூக் 6:20-26); வரி வசூலிப்பவர்கள் மற்றும்
விபச்சாரிகள் கூட மதம் மற்றும் மரியாதைக்குரியவர்கள் என்று
தோன்றியவர்களுக்கு முன்பாக நுழைவார்கள் (மத் 21:31-32), மேலும்
பணக்காரர்களும் நிறைவுற்றவர்களும் தேவை மற்றும் பசியுடன் பழகுவார்கள்.
‘ராஜ்ஜியத்தின்’ வருகையானது பொருளாதாரப் புரட்சி மற்றும் சமூகப்
பின்னடைவின் விதைகளைக் கொண்டிருந்தது. எவ்வாறாயினும், இவை
அனைத்தையும் கொண்டு, ஆரம்பகால திருச்சபையின் வாழ்க்கையில்
சமூகத்தை மாற்றியமைப்பதற்கான ஒரு முழுமையான சுற்றுப்பாதையின் ஒரு
'வடிவத்தை' நாம் காணவில்லை. இருப்பினும், கிரேகோ-ரோமன்
எல்லைகளுக்கு அப்பால் தேவாலயம் நகர்ந்தபோது இது தீவிரமாக மாறியது.

ப்ரூஸ் வின்டர் 1 ஆம் தேதி பொது வாழ்க்கை பற்றிய தனது கவனமாகவும்

நன்கு ஆவணப்படுத்தப்பட்ட விவாதத்தில் ஆரம்பகால கிறிஸ்தவர்கள்
அவர்கள் வாழ்ந்த கிரேக்க-ரோமன் சமூகங்களில் பொது வாழ்வில் எவ்வாறு
பங்குகொண்டார்கள் என்பதை நூற்றாண்டு காட்டுகிறது (குளிர்காலம் 1994:200f.).
'ஆரம்பகால தேவாலயம் உண்மையில் அதன் உறுப்பினர்களிடையே குடிமை
உணர்வைக் கற்பித்தது' என்று அவர் வாதிடுகிறார். கிறிஸ்தவர்கள் பொதுத்
துறையில் (பொலிடியா) வாழ்க்கையை கைவிடக்கூடாது, ஆனால் கிறிஸ்தவ
நெறிமுறைகளின் கண்ணோட்டத்தில் குடிமக்களாக தங்கள் கடமைகளை
நிவர்த்தி செய்ய வேண்டும்.

கிரிஸ்துவர் சமூகம், கிளாசிக்கல் நகரத்தின் பாரம்பரியத்திற்கு அர்ப்பணிப்பைக்

கடைப்பிடிக்கும் அதே வேளையில், அதன் அனைத்து குடிமக்களும், அவர்களின்
நிதி ஆதாரங்கள் எதுவாக இருந்தாலும், துன்புறுத்தலின் போதும் நகரத்தின்
நலனுக்காக பங்களிக்க வேண்டும் என்று குளிர்காலம் கூறுகிறது. இதனால்
அவர்கள் தங்களை ஒரு புதிய மற்றும் விசித்திரமான கொள்கையை
கடைப்பிடிப்பதாகக் கருதினர். கிரிஸ்துவர் சமூக நெறிமுறைகள் … பழங்கால
நன்மை பாரம்பரியத்தின் முன்னோடியில்லாத சமூக புரட்சி என்று குளிர்காலம்
முடிவு செய்கிறது. ஒவ்வொரு கிறிஸ்தவரும் நகரத்தின் நலனை
மேம்படுத்துவதற்கும் ஏழைகளுக்கு உதவுவதற்கும் கடமைப்பட்டுள்ளனர்,
பாரம்பரியமாக பயனாளிக்கு வழங்கப்படும் வெகுமதிகள் இல்லாமல் கூட.

மாற்றம் (மனிதமயமாக்கல்) ஆரம்பத்திலிருந்தே சமூகத்தில் கிறிஸ்தவ பணி

மற்றும் செல்வாக்கின் ஒரு பகுதியாக இருந்ததாக டேவிட் போஷ்
சுட்டிக்காட்டுகிறார் (போஷ் 1999:180). விரக்தி, வக்கிரம் மற்றும் மூடநம்பிக்கை
ஆகியவற்றில் தொலைந்துபோன 'கொடூரமான' சமூகத்தில், மக்கள்தொகை
மற்றும் தொலைதூர ரோமானியப் பேரரசில் கிறிஸ்தவ சமூகங்கள் முற்றிலும்
புதியதாக எழுந்தன. ஆரம்பகால தேவாலயம் சமூகத்தின் எல்லையில்
இருந்தது. அடிமைகள், பெண்கள் மற்றும் வெளிநாட்டினர் மத்தியில் அதன்
ஆரம்பகால ஆதரவாளர்களில் பலரைக் கண்டறிந்தது - சமூகத்தின் வடிவத்தில்
சிறப்பு செல்வாக்கு இல்லாத மக்கள். இன்னும் இது சமூகத்தில், குறிப்பாக
அடுத்த இரண்டாயிரம் ஆண்டுகளில் தாக்கத்தை ஏற்படுத்த
இருந்தது.விதவைகள், அனாதைகள், அடிமைகள், பயணிகள், நோயாளிகள்,
சிறையில் அடைக்கப்பட்டவர்கள் மற்றும் ஏழைகள் (Von Harnack 1967:147-198)
போன்றவர்களுக்கு பிச்சை வழங்குதல் மற்றும் பராமரித்தல் ஆகியவற்றை
உள்ளடக்கிய ‘அன்பு மற்றும் தொண்டு பற்றிய நற்செய்தியை’ பிரசங்கித்து
நடைமுறைப்படுத்துவதன் மூலம் கிறிஸ்தவம் தொடங்கியது. இயேசுவின்
அன்பினால் உந்தப்பட்ட விசுவாசிகள் வெளியே சென்று அண்டை வட்டாரிடம்
ீ
தங்கள் அன்பை வெளிப்படுத்தினர். ஆரம்பகால சீடர்கள் உண்மையான
இரக்கத்தையும் இரக்கத்தையும் காட்டினார்கள். பேதுரு, தன் கையில்
வெள்ளியோ தங்கமோ இல்லாத, ஊனமுற்ற பிச்சைக்காரனுக்கு தன்னிடம்
இருந்ததைக் கொடுத்தான்: ஆரோக்கியத்தின் பரிசு (அப் 3:6). தபிதா (டோர்காஸ்)
ஆரம்பகால சீடராக 'நல்ல செயல்கள் மற்றும் தொண்டு செயல்கள் நிறைந்தவர்'
(அக் 9:36) எனக் குறிப்பிடப்படுகிறார்.

பொதுவாகப் பேசினால், புதிய ஏற்பாடு இரக்கத்தின் ஊழியத்தை ஒரு தனிப்பட்ட

கடமையாக மட்டும் பார்க்கவில்லை, ஆனால் சபையின் கூட்டு
முயற்சியாகவும், சபையால் மேற்கொள்ளப்பட வேண்டும். ‘அப்படியானால்,
நமக்கு வாய்ப்புக் கிடைக்கும்போது, எல்லா மனுஷருக்கும், விசேஷமாக
விசுவாச குடும்பத்தாருக்கும் நன்மை செய்வோம்’ (கலா 6:10). இவ்வாறு முதல்
கிறிஸ்தவ சபையின் அங்கத்தினர்கள் ‘தங்கள் உடைமைகளையும்
பொருட்களையும் விற்று, தேவைக்கேற்ப அனைவருக்கும் விநியோகித்தனர்’
(அப் 2:45). ஜெருசலேமில் உள்ள ஆரம்பகால கிறிஸ்தவர்கள் உறுதியான
சமத்துவக் கோடுகளில் ஒழுங்கமைக்கப்பட்டனர், சொத்தின் சமூக
உரிமையைப் பயிற்சி செய்தனர். ஆண்களைப் போலவே பெண்களும் முக்கிய
பங்கு வகித்தனர். அடிமைகளும் விடுவிக்கப்பட்ட ஆண்களும் பெண்களும்
சுதந்திரமாகப் பிறந்தவர்களுடன் சமமாகப் பகிர்ந்து கொண்டனர் (Stanmaugh &
Balch 1986:55). குழுவிற்குள், குறைந்தபட்சம் ஆரம்ப தசாப்தங்களில், சமூகத்தின்
நிலை-உணர்வு நெறிமுறைகளை நனவாக நிராகரித்தது, ஞானஸ்நானம்
பெற்றவர்களின் சமூகத்தில் 'யூதரோ கிரேக்கரோ இல்லை ... அடிமையோ
சுதந்திரமோ இல்லை ... ஆணோ பெண்ணோ அல்ல' (கலா 3:28; cf. யாக் 2:2-12).

ரோமானியப் பேரரசு முழுவதும் தேவாலயம் பரவியதால், அதன் கருணை

அமைச்சகங்கள் கணிசமான வளர்ச்சிக்கு உட்பட்டன. சமூக நிவாரணம் ரோம்
மற்றும் அலெக்ஸாண்டிரியாவில் உள்ள தேவாலயத்தின் ஏகபோகமாக
மாறியது, அங்கு ஏழைகளுக்கு விநியோகம் செய்வதிலும் மருத்துவமனைகள்,
அனாதை இல்லங்கள் மற்றும் வயதானவர்களுக்கான வடுகளை
ீ நிறுவுதல்
மற்றும் பராமரிப்பதிலும் வெளிப்படுத்தப்பட்டது. 4 ஆம் நூற்றாண்டில்,
பணவக்கம்
ீ துயரத்தில் மூழ்கியிருந்த மக்களுக்கு தேவாலயம் நிவாரணம்
அளித்தது.

கான்ஸ்டன்டைன் காலத்தில், தேவாலயம் அதிக ஆதரவைப் பெற்றது. ஒரு

கிறிஸ்தவ சாம்ராஜ்யத்தை உருவாக்க கான்ஸ்டன்டைனின் முயற்சியின்
விளைவாக, தேவாலயத்தின் பெரும்பகுதியை அரசே எடுத்துக் கொண்டது.
எடுத்துக்காட்டாக, தேவாலயம் சிறிய அளவில் இதைத் தொடர்ந்தாலும்,
ஏழைகளைப் பராமரிப்பதை அரசு இப்போது தனது பொறுப்பாக
ஏற்றுக்கொண்டது. கான்ஸ்டன்டைனுக்கு மதம் மாறியதை அவதானித்ததாகக்
கூறப்படுகிறது

மாற்றப்பட்ட சமூக ஒழுங்கை உள்ளடக்கியது. உண்மையில்

கான்ஸ்டன்டினியக் கொள்கை இரண்டு இணையான ஆனால் வேறுபட்ட
பொருட்களைத் தழுவியது. இந்த பொருள்கள் பின்வருமாறு விவரிக்கப்படலாம்
(கோக்ரேன் 1974:191-211): (1) கிறிஸ்தவர்கள் வாழ்வதற்கு ஏற்ற உலகத்தை
உருவாக்குவது மற்றும் (2) உலகத்தை கிறிஸ்தவத்திற்கு பாதுகாப்பானதாக
மாற்றுவது. முந்தையது தனிப்பட்ட விசுவாசிகளுக்கு பேரரசரின்
அணுகுமுறையைக் குறிக்கிறது; அவர்களின் கோரிக்கைகளை
திருப்திப்படுத்தவும் அவர்களின் நலன்களை மேம்படுத்தவும்
வடிவமைக்கப்பட்ட தார்மீ க மற்றும் சமூக சீர்திருத்தத்தின் விரிவான
திட்டத்தில் இது வெளிப்பாட்டைக் காண்கிறது. பிந்தையது தேவாலயத்தை ஒரு
நிறுவனமாகப் பற்றிய அவரது கருத்துக்களைப் பிரதிபலிக்கிறது, மேலும் இது
ஏற்கனவே இருக்கும் பேகன் அரசு-வழிபாட்டு முறைகளின் வழியே
அதிகமாகவோ அல்லது குறைவாகவோ உருவாக்கப்பட்ட ஒரு கிறிஸ்தவ
ஸ்தாபனத்தின் திட்டத்தில் தன்னை வெளிப்படுத்துகிறது.

கான்ஸ்டன்டைனின் சீர்திருத்தங்கள் சார்புடையவர்கள், பெண்கள்,

குழந்தைகள் மற்றும் அடிமைகள் மீ து ஒரு குறிப்பிட்ட மென்மையுடன் மட்டுமே
இருந்தன. உதாரணமாக, பெண்கள் இனி பொது நீதிமன்றங்களில்
விசாரணைக்கு உட்படுத்தப்பட வேண்டிய கட்டாயம் இல்லை, விதவைகள்
மற்றும் அனாதைகள் நீதித்துறையின் கைகளில் சிறப்புப் பரிசீலனைக்கு
உட்படுத்தப்பட வேண்டும், மேலும் அவர்கள் விசாரணைகளுக்காக நீண்ட தூரம்
பயணிக்க வேண்டிய கட்டாயம் இல்லை (கோக்ரேன் 1974: 191-211).
பிரிவினையைத் தடைசெய்யும் ஒரு சட்டம் ஆண் மற்றும் மனைவியை
விற்பதன் மூலம் அடிமைத்தனத்தின் கஷ்டங்களைத் தணித்தது, குறிப்பாக
தேவாலயத்தில் நடந்தால், மனிதாபிமான நடைமுறை ஊக்குவிக்கப்பட்டது.
மற்ற விஷயங்களில், பேரரசர் குடும்பத்தின் ஒற்றுமையைப் பராமரிக்க
முயன்றார், குறிப்பாக சட்டப்பூர்வ காரணங்களைத் தவிர விவாகரத்தைத் தடை
செய்வதன் மூலம்: குடிப்பழக்கம், சூதாட்டம் மற்றும் துரோகம் போன்ற
'அற்பத்தனமான சாக்குப்போக்குகளை' குறிப்பிட்ட விலக்கு.

கான்ஸ்டன்டைன் கிளாடியேட்டர் கண்காட்சிகளைத் தடைசெய்யவும்,

சிலுவையில் அறையப்படுவதைத் தண்டனையின் ஒரு வடிவமாக ஒழிக்கவும்
அழைப்பு விடுத்தார், கிறிஸ்துவின் நினைவை மதிக்க வேண்டும் என்பதில்
சந்தேகமில்லை. கிறிஸ்தவ உணர்வின் இந்த சுவையற்ற வெளிப்பாட்டுடன்,
மனிதர்களை முகத்தில் முத்திரை குத்துவதைத் தடைசெய்த சட்டத்தை
ஒப்பிடலாம், ஏனெனில் 'முகம் கடவுளின் சாயலில் செய்யப்பட்டது', அதே
நேரத்தில் அடிமைகள், குற்றவாளிகள் மற்றும் கட்டாயப்படுத்தப்பட்டவர்கள்
கூட பிற பகுதிகளில் முத்திரை குத்தப்பட்டனர். உடல் (கோக்ரேன் 1974:191-211).

அவரது பொது வாழ்க்கையின் ஆரம்ப கட்டத்தில், கான்ஸ்டன்டைன் மிகவும்

நெகிழ்வான சமூகத்தை இன்னும் கண்டிப்பாக பிரபுத்துவ வகையை
பராமரித்தார். அதிகாரத்திற்கு வந்தவுடன், அவர் அத்தகைய கருத்தை
கைவிட்டதாகத் தெரிகிறது; ஏனென்றால், அந்தஸ்து-சமூகத்தின் சட்டக்
கட்டமைப்பை அதன் அனைத்து கடுமையிலும் அவர் பராமரித்தார். அவர் ஒரு
தொழில் அடிப்படையில் சமூக பரிணாமத்தை நோக்கிய போக்கை
ஊக்குவித்தார்; ஒவ்வொரு வழக்கிலும் சட்டப்பூர்வ நபருக்கு சமூகத்தில்
அவரது அந்தஸ்து உரிமையுள்ள சலுகைகளுக்கு ஏற்ப நிலையான
கடமைகளை இணைக்க முயல்கிறது; மற்றும், அதே நேரத்தில் , ஆட்சிக்கு
விசேஷமான மதிப்புமிக்க சேவைகளை அவர் கருதிய விருப்பமான
குழுக்களிடையே தாராளமான கையோடு நோய் எதிர்ப்பு சக்திகளையும்
விலக்குகளையும் சிதறடித்தல். இந்தத் திட்டம் நடுத்தரக் குழுக்களின்
மனச்சோர்வைக் குலைப்பதாகக் கூறப்பட்டது, அதே நேரத்தில், அது சுதந்திர
விவசாயிகளை ஒரு அடிமையாக மாற்றியது. இன்னும் ஒரு சட்ட நிபுணர்
அறிவித்தது போல், 'கிறிஸ்தவம் மக்களுக்கு நற்செய்தியை அறிவிக்க
வந்தாலும், தற்போதுள்ள பொருளாதார நிலைமைகளில் எந்தவொரு
தீர்க்கமான சீர்திருத்தத்தையும் ஏற்படுத்த அது மிகவும் தாமதமாக வந்தது'
(Stanmaugh & Balch 1986:204).

கான்ஸ்டன்டைனுக்குப் பிந்தைய தேவாலயங்கள்

சிறைப்பிடிக்கப்பட்டவர்களை மீ ட்கும் பணியில் பெரும் தொகையைச்
செலவிட்டன. செயின்ட் ஆம்ப்ரோஸ் விற்க முன்வந்தார்

அதைச் செய்ய மிலனில் உள்ள அவரது தேவாலயத்தின் பலிபீடங்களில்

விலைமதிப்பற்ற பாத்திரங்கள். அவர் அறிவித்தார்:
நம் அனைவரையும் தொண்டு செய்ய தூண்டும் ஒரு ஊக்கம் உள்ளது; நமது
அண்டை வட்டாரின்
ீ துயரம் மற்றும் அதைத் தணிக்க விரும்புவது, நம்
சக்தியில் இருக்கும் அனைத்து வழிகளிலும், மேலும் பலவற்றிற்கும் இது
பரிதாபம். (ஸ்காட் 1987:208)
நாம் காட்டியபடி, ஆரம்பகால கிறிஸ்தவ நூற்றாண்டுகள் குறிப்பிடத்தக்க சமூக
மாற்றம் மற்றும் மறுசீரமைப்பின் காலம் என்பதில் சந்தேகமில்லை, கிரேக்க
கிழக்கு முழுவதும் ரோமானிய அதிகாரம் பரவியது மற்றும் கிறிஸ்தவம்
மற்றும் ரபினிக் யூத மதத்தின் தோற்றம் ஆகியவற்றைக் கண்டது. ஒரு புதிய
கலாச்சார வடிவத்தின் தோற்றம் பரந்த சமூக மாற்றங்களை சுட்டிக்காட்டியது
மற்றும் செயல்படுத்தியது (பெர்கின்ஸ் 2005:46). எவ்வாறாயினும், நாம் இப்போது
குறிப்பிட்டுள்ள போதிலும், ஆரம்பகால கிறிஸ்தவர்கள் சமூக-பொருளாதார நீதி
விஷயங்களில் பேரரசை மறுகட்டமைக்க வேண்டுமென்றே முயற்சித்தனர்
என்பதை பராமரிக்க முடியாது. மாறாக, முதல் இரண்டு நூற்றாண்டுகளில்,
கிறிஸ்தவர்கள் சிறுபான்மையினராக இருந்தபோது, நடைமுறை உதவிகளை
வழங்குவதன் மூலம் மனிதநேயமற்ற மற்றும் ஒடுக்கப்பட்டவர்களுக்கு
உதவுவதே அவர்களின் அக்கறையாக இருந்தது. அவர்களின் கவலைகள்
இரக்கத்தால் தூண்டப்பட்டு வகுப்புவாத நீதி மற்றும் கடவுளின் அன்பால்
வகைப்படுத்தப்பட்டன. சமுதாயத்தை மாற்றுவதற்கான அவர்களின் உள்ள ீடு
அடிப்படையில் வேதாகமத்தில் வெளிப்படுத்தப்பட்டுள்ள தொண்டு மற்றும்
அன்பை வழங்குவதாகும். ஆயினும் ஏழைகளுக்கும்
புறக்கணிக்கப்பட்டவர்களுக்கும் உதவுவதில் அவை ஆழமான விளைவைக்
கொண்டிருக்க வேண்டும்.
இடைக்கால தேவாலயம்
இடைக்காலம் நிலப்பிரபுத்துவ படிநிலை அமைப்பில் கட்டப்பட்டது. இந்த
படிநிலையில், மேனரின் பிரபு, இதையொட்டி, விசுவாசத்திற்குக்
கடமைப்பட்டவர் மற்றும் ஒரு உயர்ந்த மேலாளரால் பாதுகாக்கப்பட்டார்,
செர்ஃப் அல்லது விவசாயியைப் பாதுகாத்தார். எனவே அமைப்பு சென்று,
இறுதியில் ராஜாவுடன் முடிந்தது. இந்த படிநிலை மற்றும் முறையான
வேறுபாடு பொதுவாக உயிரியல் அடிப்படையிலானது, பரம்பரை ஆதாரம்
போலவே நிலப்பிரபுத்துவ சமூகத்தில் ஒருவரின் இடத்திற்கு பிறப்பு உரிமை
முக்கியமானது. வேலை செய்பவர்கள் பொதுவாக தாழ்த்தப்பட்ட
வகுப்பினருக்கு ஒதுக்கப்பட்டனர்; சாதாரண உழைப்பின் சுமைகளில் இருந்து
தப்பித்தவர்கள் உயர் வகுப்பில் இருந்தவர்கள் (ஹன்ட் & ஷெர்மன் 1981:4).
இத்தகைய அமைப்பு படிநிலையில் கீ ழ்நிலையில் இருப்பவர்களின் சுரண்டல்
மற்றும் ஒடுக்குமுறைக்கு வழிவகுத்தது.

கத்தோலிக்க திருச்சபை இடைக்காலத்தில் நிலத்தின் மிகப்பெரிய

உரிமையாளராக இருந்தது. ஆயர்கள் மற்றும் மடாதிபதிகள், ரோமில் உள்ள
தேவாலயத்திற்கு முதன்மையான விசுவாசத்தைக் கடைப்பிடிப்பதில், இந்தக்
காலகட்டம் முழுவதும் வலுவான மத்திய அரசாங்கத்தை வழங்கினர். எனவே
மேனர் மத மற்றும் மதச்சார்பற்ற அடிப்படையில் செயல்பட்டது. நகரங்களில்
ஆதிக்கம் செலுத்தும் பொருளாதார நிறுவனங்கள் சமூக மற்றும் மத
கேள்விகளுடன் தொடர்புடைய கில்ட் ஆகும். தனிப்பட்ட, சமூக, மத மற்றும்
பொருளாதாரம் என அனைத்து நடவடிக்கைகளிலும் அவர்கள் உறுப்பினர்களின்
நடத்தையை ஒழுங்குபடுத்தினர். கில்டுகள் பொருட்களின் உற்பத்தி மற்றும்
விற்பனையை மிகவும் கவனமாக ஒழுங்குபடுத்தினாலும், அவர்கள் தங்கள்
உறுப்பினர்களின் ஆன்மாவைக் காப்பாற்றுவதை விட இலாபம் ஈட்டுவதில்
அக்கறை காட்டவில்லை. தேவாலய போதனைகள் மற்றும் வழக்கத்தின்
அடிப்படையில் தனிநபர் ஒரு ஒழுங்கான வாழ்க்கையை நடத்த வேண்டும்
என்று இரட்சிப்பு கோரியது.

தேவாலயம் சில சமயங்களில் கிரிஸ்துவர் பெருநிறுவன நெறிமுறைகள்

என்று அழைக்கப்படும் ஒரு தார்மீ க நெறிமுறையை ஆதரித்தது, இது சமூகம்
அனைத்தும் ஒரே நிறுவனம் அல்லது நிறுவனமாக கருதப்பட்டது (ஹன்ட் &
ஷெர்மன் 1981:6). இது சாமானிய மக்கள், ஏழைகள் மற்றும் சமூகத்தின் பொது
நலனுக்கான வலுவான தந்தைவழிக் கடமைக்கு வழிவகுத்தது. சிலர்
பணக்காரர்களாக இருக்க வேண்டும் என்றும், ஏழைகள் செல்வந்தர்களின்
தலைமைக்கு அடிபணிய வேண்டும் என்றும் ஏற்றுக்கொள்ளப்பட்டது.
இருப்பினும், செல்வந்தர்கள் தங்கள் செல்வங்களை ஏழைகளுக்கு
உதவுவதற்குப் பயன்படுத்த வேண்டிய கடமை உள்ளது என்று
வலியுறுத்தப்பட்டது. எனவே செல்வம் மற்றும் செல்வம்
கண்டிக்கப்படவில்லை, ஆனால் பேராசை, சுயநலம், பேராசை மற்றும்
செல்வத்தின் மீ தான மோகம் ஆகியவை கிறிஸ்தவ தந்தைவழி
நெறிமுறைகளால் தொடர்ந்து கண்டிக்கப்பட்டன. இங்கு நாம் பார்ப்பது ஏழைகள்
மீ தான அக்கறை. இருப்பினும், செல்வத்தின் ஆதரவு (பேராசை அல்லது
சுயநலம் அல்ல) இயேசு வாதிட்ட ஏழைகள் மீ தான முழுமையான விவிலிய
கவனத்தை மறைப்பதாகும்.

புதிய ஏற்பாட்டில் கிறிஸ்துவின் போதனைகள் பொருளாதார சித்தாந்தத்துடன்

தொடர்புடைய மொசைக் பாரம்பரியத்தின் ஒரு பகுதியைக் கொண்டுள்ளன.
சகோதரனின் நலனில் அக்கறை காட்ட வேண்டியதன் அவசியத்தையும்,
தொண்டு மற்றும் தான தர்மத்தின் முக்கியத்துவத்தையும் போதித்தார். அவர்
பணக்காரர்களைக் கண்டனம் செய்தார் மற்றும் ஏழைகளின் பக்கத்தை
எடுத்துக்கொண்டார். இடைக்கால தேவாலயம் பல வழிகளில் அதன்
இறைவனின் போதனைகளுக்கு உண்மையாக இருக்க முயற்சித்தது, அது
அதன் சமூகத்தை அரசியல், பொருளாதாரம், சமூகம் மற்றும் மதரீதியாக
வளர்க்கத் தொடங்கியது. இருப்பினும், ஒருபுறம், தேவாலயம் ஏழைகளுக்கு
உதவுவதற்கான வழிகாட்டுதல்களை வரைந்தாலும், அவர்களின் உதவி
அதற்கேற்ப கட்டமைக்கப்பட்டது, மறுபுறம், சில ஆயர்கள் விசுவாசிகள் மிகவும்
வசதியான வாழ்க்கை முறையை பின்பற்ற அனுமதிக்கத் தொடங்கினர். எனவே
ஏழைகளின் பிரச்சனை அதன் விளைவுகளின் மட்டத்தில் மட்டுமே
தாக்கப்பட்டது, அதன் காரணங்களால் அல்ல. ஏழைகள் இன்னும்
பணக்காரர்களைச் சார்ந்து இருந்தனர், சில பணக்காரர்கள் பெரும் தாராள
மனப்பான்மையைக் காட்டினாலும், வறுமையை உருவாக்கும் நிறுவன மற்றும்
கட்டமைப்பு அநீதி அதன் வேர்களில் கையாளப்படவில்லை.

மிஷன் சிந்தனையின் இடைக்கால முன்னுதாரணத்தை வடிவமைத்த முக்கிய

நபர் ஹிப்போவின் அகஸ்டின் (354-430) இருப்பினும், கண்டிப்பாகச் சொன்னால்,
அவர் இடைக்காலத்திற்கு முந்தியவர், குறைந்தபட்சம் இந்தக் காலகட்டத்தை
600 இல் தொடங்கியிருக்கலாம் (Bosch 1999: 214). அகஸ்டினின் சூழ்நிலைகள்
மற்றும் அவற்றுக்கான அவரது எதிர்வினை, அவரது தனிப்பட்ட வரலாற்றால்
ஆழமாக தாக்கம் செலுத்தியது, இறையியல் மற்றும் அடுத்த நூற்றாண்டுகளின்
நோக்கம் பற்றிய புரிதல் இரண்டையும் வடிவமைக்கும். ஆங்கிலத் துறவி
பெலாஜியஸ் மற்றும் வட ஆபிரிக்காவில் உள்ள டொனாட்டிஸ்டுகளுக்கு அவர்
அளித்த எதிர்வினை அடிப்படையில் மிஷனரி முன்னுதாரணத்தை
இயக்கியது.இடைக்காலம் (பார்க்க ஃப்ரெண்ட் 1985:242).
அழிவுக்கு ஆளாகும் மனித ஆன்மாக்களை காப்பாற்றவே கடவுள் மனிதரானார்
என்று அகஸ்டின் கூறினார். எனவே பிரபஞ்சத்தின் சமரசம் அல்ல, ஆனால்
ஆன்மாவின் மீ ட்பு மையத்தில் நிற்கிறது. அகஸ்டினின் இறையியலால்
யதார்த்தத்தைப் பற்றிய இரட்டைக் கண்ணோட்டத்தை உருவாக்க
முடியவில்லை, இது மேற்கத்திய கிறித்தவத்தில் இரண்டாவது இயல்பு -
இரட்சிப்பை ஒரு தனிப்பட்ட விஷயமாகக் கருதி உலகைப் புறக்கணிக்கும்
போக்கு, இது அகஸ்டினுடைய பார்வை அல்ல. இந்த குறிப்பிட்ட பார்வை
உலகத்துடன் ஈடுபடுவதை விட தேவாலயத்தை மேம்படுத்துவதற்கான ஒரு
முயற்சியாக மிஷன் பார்க்கும் போக்கை உருவாக்கியது (Bosch 1999:216).
இருப்பினும், அகஸ்டின் உலகத்துடன் தேவாலயத்தின் ஈடுபாட்டை
ஊக்குவித்தார். இந்த வகையில், ஏழைகள் தொடர்பான சமூக மாற்றத்தில்
தேவாலயத்தின் ஈடுபாடு தனிப்பட்ட தொண்டு என்று அவர் கூறினார்.
அகஸ்டின் தொண்டு கோட்பாட்டின் கட்டிடக் கலைஞர்; கடவுளுக்குக்
கீ ழ்ப்படிவதற்கு ஏழைகளின் தேவைகளில் உண்மையான அக்கறை தேவை
(சைடர் 1981:20).

இடைக்காலத்தில் துறவற இயக்கத்தின் எழுச்சியையும் கண்டது, இது

ஐரோப்பாவின் கிறிஸ்தவமயமாக்கலுக்கு பெரிதும் பங்களித்தது (டேனர்
2008:46). துறவறம் மட்டுமே இடைக்கால தேவாலயத்தை ஏற்றுக்கொள்வது,
சிதைப்பது மற்றும் அதன் பார்வை மற்றும் உண்மையான புரட்சிகர தன்மையை
இழப்பதில் இருந்து காப்பாற்றியது (Bosch 1999:230 இல் மேற்கோள்
காட்டப்பட்டது) என்கிறார் Niebuhr. 700 ஆண்டுகளுக்கு மேலாக, 5 ஆம்
நூற்றாண்டு முதல் 12 ஆம் நூற்றாண்டு வரை, மடாலயம் கலாச்சாரம் மற்றும்
நாகரிகத்தின் மையமாக மட்டுமல்லாமல், பணியின் மையமாகவும் இருந்தது.

முதல் பார்வையில், துறவற இயக்கம் பணி மற்றும் மாற்றத்திற்கான மிகவும்

சாத்தியமில்லாத முகவராகத் தோன்றுகிறது. சமூகங்கள் நிச்சயமாக
பணிக்கான ஏவுதளங்களாக நிறுவப்படவில்லை. அவர்கள் தங்கள் உடனடி
சூழலில் சமூகத்தில் ஈடுபட வேண்டும் என்ற ஆசையால் கூட
உருவாக்கப்படவில்லை. மாறாக, 'வழக்கத்தின் உறுதியால்' மட்டுமே
ஒன்றிணைக்கப்பட்ட சமூகத்தை ஊழல் மற்றும் நலிவுற்றதாக அவர்கள்
கருதினர். துறவறம் என்பது பண்டைய உலகம் பாராட்டிய அனைத்தையும்
முற்றிலும் துறப்பதற்காக நின்றது, அது 'பாவ உலகில்' இருந்து விலகிய ஒரு
முயற்சியாகும். அது 'உலகிலிருந்து பறப்பது, வேறொன்றுமில்லை' (Bosch
1999:231) துறவறத்தின் ஒரே பொருள், உடனடி மற்றும் இறுதியானது,
'தூய்மையுடன் வாழ்வதும், நிம்மதியாக இறப்பதும் ஆகும்', மேலும்
'கிளரவிக்கக்கூடிய, துன்புறுத்தக்கூடிய எதையும் தவிர்க்க வேண்டும். ,
மனச்சோர்வு, தூண்டுதல், சோர்வு, அல்லது ஆன்மாவை போதையூட்டுதல்'
(போஷ் 1999).

மேற்கூறியவற்றின் வெளிச்சத்தில், துறவறம் இடைக்கால பணியின்

முதன்மை முகவராகவும், ஐரோப்பிய சமுதாயத்தை சீர்திருத்துவதற்கான
முக்கிய கருவியாகவும் இருந்தது என்று கூறுவது அபத்தமானது. இது
உண்மையில் நடந்தது, முதலில், பொது மக்கள் துறவிகளை மதிக்கும்
மரியாதைக்கு காரணமாக இருந்தது (எல்லிஸ்டன் 1989:7). இரண்டாவதாக,
அவர்களின் முன்மாதிரியான வாழ்க்கை, குறிப்பாக விவசாயிகள் மீ து ஆழமான
தாக்கத்தை ஏற்படுத்தியது. மடங்கள் தினசரி வாழ்க்கைக்கான விதிகள், வேலை
மற்றும் பிரார்த்தனை தொடர்பான விதிகளைச் சுற்றி ஒழுங்கமைக்கப்பட்ட சுய-
நிலையான சமூகங்களாக மாறியது. இந்த கருத்து பண்டைய உலகில்
புரட்சிகரமாக இருந்தது, அங்கு கையேடு வேலை அடிமைகளுக்கு ஏற்றதாகக்
காணப்பட்டது. இந்த கருத்து பியூரிட்டனிசத்தால் மீ ண்டும் வலியுறுத்தப்படும்
மற்றும் மேற்கத்திய உலகில் சக்திவாய்ந்த தாக்கத்தை ஏற்படுத்தியது.

மூன்றாவதாக, அவர்களின் மடங்கள் கடின உழைப்புக்கு மட்டுமல்ல,

கலாச்சாரம் மற்றும் கல்வியின் மையங்களாக இருந்தன. துறவிகள்
அறிஞர்களாக ஆவதற்கு ஊக்குவிக்கப்பட்டனர். எனவே, முதன்முறையாக
நடைமுறை மற்றும் தத்துவார்த்தம் ஒரே நபர்களில் பொதிந்தன. இந்த
கலவையானது அறிவியல் வளர்ச்சிக்கு சாதகமான சூழ்நிலையை உருவாக்க
உதவியது, இதில் பட்டறைகள் மற்றும் நூலகங்கள் இரண்டும் அடங்கும்.
மடங்கள் வடக்கு ஐரோப்பாவில் விரிவடைந்ததால், கிறிஸ்தவ நம்பிக்கை,
கற்றல் மற்றும் தொழில்நுட்ப முன்னேற்றத்தின் மையங்களாக மாறியது.
கேனனின் கூற்றுப்படி, மேற்கில் மடங்கள் 'நாகரிகத்தின் நெடுஞ்சாலை'
(கேனான் 1960:16) ஆனது. துறவிகள் தங்கள் ஆழ்ந்த ஆன்மிகத்தை ஒரு சிறந்த
நடைமுறை வாழ்க்கை முறையுடன் எவ்வாறு தொடர்புபடுத்தினார்கள் என்பது
கவனிக்கத்தக்கது. அவர்கள் உலகத்தை இழந்த காரணத்தால் எழுதவோ
அல்லது வாழ்க்கையின் பிரச்சினைகளுக்கு நேர்த்தியான, தளர்வான
முடிவின்றி பதில்களை முன்வைக்கவோ மறுத்துவிட்டனர், மாறாக,
'இயற்கையின் ஏதோவொரு விதியைப் போல, உடனடியாக,
பொறுமையாகவும், மகிழ்ச்சியாகவும் மறுகட்டமைக்க வேண்டும்.
மறுசீரமைப்பு வந்தது' (போஷ் 1999:233).

பெனடிக்டைன் விதியானது நீதி, ஒற்றுமை மற்றும் புதுப்பித்தல் ஆகியவற்றின்

மிகவும் பயனுள்ள இணைப்புகளில் ஒன்றாகும் என்று ஹென்றி
சுட்டிக்காட்டுகிறார்.

தேவாலயம் எப்போதும் அறிந்திருக்கிறது' (1983:271-281). பெனடிக்டைன்

மடாலயம் உண்மையில் 'இறைவனின் சேவைக்கான பள்ளியாக' மாறியது,
மேலும் பல நூற்றாண்டுகளில் ஆழமான செல்வாக்கைக் கொண்டிருக்க
வேண்டும். துறவற இயக்கம், அதன் தொடக்கத்திலிருந்தே, வாழ்க்கையின்
ஆன்மீ கப் பக்கத்தில் மட்டுமல்ல, அதன் சமூக மற்றும் பொருளாதார
கூறுகளிலும் அக்கறை கொண்டுள்ளது. ஓரா எட் லபோரா என்பது
பெனடிக்டைன் ஆணையின் குறிக்கோளாக இருந்தது, மேலும் இது பல
சமூகங்களுக்கும் ஊக்கமளித்தது. இடைக்காலத்தில், திருச்சபை இறையியல்
மட்டத்தில் மட்டுமல்ல, செயல்பாட்டு விஷயத்திலும் பொருளாதார
விஷயங்களில் ஆழ்ந்த அக்கறை கொண்டிருந்தது. நல்வாழ்வு இல்லங்கள்,
அனாதை இல்லங்கள் மற்றும் பரோபகாரப் பணி ஆகியவை பொருளாதார
நடவடிக்கைகளின் மூலம் கிடைக்கும் வருமானத்தின் மூலம்
ஆதரிக்கப்படுகின்றன. இருப்பினும், இவற்றில் பெரும்பாலானவை மடங்கள்
மூலம் செய்யப்பட்டன. ஜூலியோ டி சாண்டா அனா, ஏழ்மையை அடியோடு
ஒழிக்கத் தேர்ந்தெடுத்தது மடங்கள்தான் என்று குறிப்பிடுகிறார்.
) துறவிகள் சமூகத்தின் மாற்றத்தில் ஈடுபட வேண்டியதன் அவசியத்தை தங்கள்
நற்செய்தி பொறுப்பாகக் கருதினர்.
இருப்பினும், இடைக்கால தேவாலயத்தால் ஏற்றுக்கொள்ளப்பட்ட சமூக
அல்லது சமூக மாற்றத்தின் கருத்தை பழமைவாத முன்னுதாரணமாக
வகைப்படுத்தலாம், வறுமை அங்கே உள்ளது: 'ஏழைகள் எப்போதும்
உங்களுடன் இருப்பார்கள்' (மாற்கு 14:7). பணக்காரர்களுக்கும் ஏழைகளுக்கும்
இடையிலான உறவு பரஸ்பர உரிமைகள் மற்றும் கடமைகளின் தனிப்பட்ட
ஒன்றாகும், அவை பாரம்பரியத்தால் விதிக்கப்படுகின்றன. ஏழைகளிடம்
பணக்காரர்களின் பொறுப்பு நியாயத்துடனும், பொறுமையுடனும்,
இரக்கத்துடனும் நடந்து கொள்வதாகும். இடைக்கால தேவாலயத்தில்
கற்பிக்கப்படும் ஏழைகளின் பொறுப்பு, கடின உழைப்பாளி, சட்டத்தை மதிக்கும்,
விசுவாசமான மற்றும் பணக்காரர்களின் தொண்டுக்கு நன்றியுள்ளவனாக
இருக்க வேண்டும். இது, வழக்கமாக, உடனடி கஷ்டங்களை எளிதாக்கும்
நிவாரணத் திட்டங்களிலும், 'அடிப்படைத் தேவைகளை' பூர்த்தி செய்வதில்
அக்கறையுள்ள நலன்புரி அணுகுமுறைகளிலும் பிரதிபலிக்கிறது. இன்னும்
பரந்த அளவில், இது பாரிஷ் மட்டத்தில் 'மோசமான நிவாரணம்' போன்ற
நிறுவனங்களில் காணப்படுகிறது. இத்தகைய ஆதரவை வழங்குவது
பெரும்பாலும் திருச்சபையின் பங்கின் முக்கிய பகுதியாகக் கருதப்படுகிறது.
இடைக்காலத்தில் தேவாலயம் ஏழைகளுக்கான தனது பொறுப்பை தீவிரமாக
எடுத்துக் கொண்டாலும் அது உண்மையில் சமூகத்தை மறுசீரமைக்க
முயலவில்லை. மாறாக ஏழைகளையும் போராடும் மக்களையும்
மடங்களுக்குள் அழைத்துச் சென்று அங்கு அவர்களைக் கவனித்து வந்தது.
சீர்திருத்தத்தின் வருகையுடன் இது மாறியது.

சீர்திருத்தம்
சீர்திருத்தத்தின் காலம் வணிகவாதத்தின் எழுச்சியையும் பின்னர்
தொழில்துறை முதலாளித்துவத்தையும் கண்டது. 1300 வாக்கில்,
சீர்திருத்தத்திற்கு முன்பு, பல செழிப்பான நகரங்கள் மற்றும் பெரிய நகரங்கள்
இருந்தன. நகரங்கள் மற்றும் நகரங்களின் வளர்ச்சி கிராமப்புற-நகர்ப்புற
நிபுணத்துவத்தின் வளர்ச்சிக்கு வழிவகுத்தது. நகர்ப்புற தொழிலாளர்கள்
மண்ணுடனான அனைத்து உறவுகளையும் துண்டித்துவிட்டதால், உற்பத்தி
செய்யப்பட்ட பொருட்களின் வெளியீடு சுவாரஸ்யமாக அதிகரித்தது.
வர்த்தகத்தின் விரிவாக்கம், குறிப்பாக ஆரம்ப காலத்தில் நீண்ட தூர வர்த்தகம்,
அதற்கு சேவை செய்யும் வணிக மற்றும் தொழில்துறை நகரங்களை நிறுவ
வழிவகுத்தது. மேலும் இந்த நகரங்கள் மற்றும் நகரங்களின் வளர்ச்சி மற்றும்
வணிக முதலாளிகளின் அதிகரித்த ஆதிக்கம், தொழில் மற்றும் விவசாயம்
ஆகிய இரண்டிலும் முக்கியமான மாற்றங்களுக்கு வழிவகுத்தது (Hunt & Sherman
1981:13). இந்த மாற்றத்தின் ஒவ்வொரு பகுதியும், குறிப்பாக பிந்தையது,
நிலப்பிரபுத்துவ பொருளாதார மற்றும் சமூக கட்டமைப்பை ஒன்றிணைத்த
பாரம்பரிய உறவுகளை பலவனப்படுத்தி
ீ இறுதியில் முழுமையாகக் கலைத்தது.

வணிகச் சட்டத்தின் புதிய அமைப்புகள் உருவாக்கப்பட்டன. மேனரில் நிலவிய

பழக்கம் மற்றும் பாரம்பரியத்தின் அடிப்படையில் தந்தைவழி தீர்ப்பு முறை
போலல்லாமல், வணிகச் சட்டம் துல்லியமான குறியீட்டால்
நிர்ணயிக்கப்பட்டது. தொழிலாளி ஒரு முடிக்கப்பட்ட பொருளை வணிகருக்கு
விற்கவில்லை. மாறாக, தொழிலாளியின் சொந்த உழைப்பு சக்தியை மட்டுமே
தொழிலாளி விற்றான். இது தொழிலாளர்களும் அவர்களது குடும்பங்களும்
வணிகர்-முதலாளிகளை சார்ந்து இருக்க வழிவகுத்தது. அத்தகைய உறவு
சரியான நேரத்தில் கடுமையான மோதலுக்கு வழிவகுக்கும் என்பது தவிர்க்க
முடியாதது. 14 மற்றும் 15 ஆம் நூற்றாண்டுகளின் பிற்பகுதியில் இங்கிலாந்து
இத்தகைய கிளர்ச்சிகளை சந்தித்தது. ஆனால் 16 ஆம் நூற்றாண்டின்
முற்பகுதியில் ஜெர்மனியில் ஏற்பட்ட கிளர்ச்சிகள் அனேகமாக
எல்லாவற்றிலும் இரத்தக்களரியாக இருக்கலாம். 1524-1525 இல் நடந்த
விவசாயிகள் கிளர்ச்சி புனித ரோமானிய பேரரசரின் ஏகாதிபத்திய
துருப்புக்களால் நசுக்கப்பட்டது, அவர் பல்லாயிரக்கணக்கான விவசாயிகளைக்
கொன்றார் (ஹன்ட் & ஷெர்மன் 1981:13).

16 ஆம் நூற்றாண்டின் ஆரம்பம் ஐரோப்பிய வரலாற்றில் ஒரு நீர்நிலை ஆகும்.

இது பழைய, அழிந்து வரும் நிலப்பிரபுத்துவ முறைக்கும், வளர்ந்து வரும்
முதலாளித்துவ அமைப்புக்கும் இடையே உள்ள தெளிவற்ற பிளவுக்
கோட்டைக் குறிக்கிறது. 1500 க்குப் பிறகு, முக்கியமான சமூக மற்றும்
பொருளாதார மாற்றங்கள் அதிகரித்த அதிர்வெண்ணுடன் ஏற்படத் தொடங்கின,
ஒவ்வொன்றும் மற்றொன்றை வலுப்படுத்துகின்றன மற்றும் அனைத்தும்
ஒன்றாக முதலாளித்துவ அமைப்பை அறிமுகப்படுத்தின. பேராசை, வாங்கும்
நடத்தை மற்றும் செல்வத்தைக் குவிக்கும் ஆசை ஆகியவற்றைக் கண்டிப்பதில்,
இடைக்கால கிறிஸ்தவ தந்தைவழி நெறிமுறையானது முதலாளித்துவ
ஒழுங்கின் மேலாதிக்க உந்து சக்தியாக மாறியதைக் கண்டனம் செய்தது
(ஹன்ட் & ஷெர்மன் 1981:19). முதலாளித்துவ சந்தைப் பொருளாதாரம்
வெற்றிகரமாகச் செயல்பட சுய-தேடும், கையகப்படுத்தும் நடத்தையைக்
கோரியது. மனிதர்களின் இயல்பு பற்றிய முதலாளித்துவக்
கருத்துக்களிலிருந்தும், அவர்களின் அன்றாடத் தொழிலைத் தடுக்கும்
விரிவான பொருளாதாரக் கட்டுப்பாடுகளிலிருந்து விடுபட வேண்டும் என்ற
தேவைகளும் தனித்துவத்தின் தத்துவம் வளர்ந்தது.

இப்போது தேவாலயம் முற்றிலும் மதச்சார்பற்றதாகிவிட்டது. ஹென்றி VIII இன்

கீ ழ், கடவுளின் முடியாட்சியின் வடிவத்தில் உள்ள அரசு பழைய உலகளாவிய
தேவாலயத்தின் பங்கு மற்றும் செயல்பாட்டை ஏற்றுக்கொண்டது. இதன்
விளைவாக, பரவலான வேலையின்மை மற்றும் வறுமையிலிருந்து விடுபட
மக்கள் இனி கத்தோலிக்க திருச்சபையை நாட முடியவில்லை. தேவாலயத்தின்
அதிகாரத்தின் அழிவு ஒழுங்கமைக்கப்பட்ட தொண்டு அமைப்பை அகற்றியது.
சமூகத்தின் பொது நலனுக்கான பொறுப்பை அரசு ஏற்க முயன்றது. இக்காலம்
முழுவதும் சமூகத்தின் பொது நலனை ஊக்குவிக்கும் கிறிஸ்தவ தந்தைவழி
பார்வை இன்னும் நிலவியது.

இருப்பினும், இறுதியில் தொழில்துறை முதலாளித்துவத்தின் தோற்றத்துடன்,

இந்த தந்தைவழி பார்வை இனி ஏற்கத்தக்கதாக இல்லை. முதலாளிகள்
உற்பத்தி மற்றும் வர்த்தகத்தில் சிக்கியுள்ள பொருளாதாரக்
கட்டுப்பாடுகளிலிருந்து மட்டுமல்ல, கத்தோலிக்க திருச்சபை அவர்களின்
நோக்கங்கள் மற்றும் செயல்பாடுகளின் மீ து குவிந்துள்ள தார்மீ க
அவதூறுகளிலிருந்தும் விடுபட விரும்பினர். துரதிர்ஷ்டவசமாக
புராட்டஸ்டன்டிசத்தின் எழுச்சி இந்த சாலையை வழங்குவதாகும்.
புராட்டஸ்டன்டிசம் அவர்களை மத கண்டனத்திலிருந்து விடுவித்தது
மட்டுமல்லாமல் இறுதியில் எம்இடைக்கால தேவாலயம் மிகவும்
வெறுக்கப்பட்ட சுயநல, அகங்கார மற்றும் கையகப்படுத்தும் நோக்கங்களின்
நல்லொழுக்கங்கள். அவ்வாறு செய்வதன் மூலம், முதலாளிகள்
தனிமனிதவாதம், பேராசை, சுய-பெறுதல் மற்றும் லாபம் ஈட்டுதல்
ஆகியவற்றில் அழுத்தத்திற்குத் தேவையான தார்மீ க நியாயத்தை வழங்கியது
(ஹன்ட் & ஷெர்மன் 1981:31-33).

சீர்திருத்தவாதிகள் அவர்களின் சமூகத்தில் செல்வாக்கு செலுத்தியது

மட்டுமல்லாமல், அவர்கள் தங்கள் காலத்தின் சித்தாந்தத்தால் (பொருளாதாரம்)
செல்வாக்கு பெற்றனர் (பார்க்க ஸ்டிவர்ஸ் 1993:33-48). இதன் விளைவாக,
ஆரம்பகால தேவாலயத்தால் வெளிப்படுத்தப்பட்ட ஏழைகளுக்கான
முழுமையான விவிலிய அக்கறை மெதுவாக குறைந்து வந்தது,
கிறிஸ்தவர்களின் குழுக்கள் ஏழைகளின் உரிமைகளுக்காக தொடர்ந்து
பிரச்சாரம் செய்தாலும், முழு தேவாலயத்தையும் ஒப்பிடுகையில் இது
சிறியதாக இருந்தது. பொருளாதாரம் மற்றும் அரசியல் முன்னேற்றம் மற்றும்
ஒரு 'சிறந்த சமுதாயத்தை' உருவாக்குவதற்கு இறையியல் நியாயத்தை
வழங்கியதால், தேவாலயம் இறுதியில் பணக்காரர்களின் பக்கத்தை எடுத்துக்
கொண்டது. ஏழைகள் மற்றும் ஒதுக்கப்பட்டவர்களுக்கு இது ஒரு சிறந்த சமூகம்
அல்ல. இதை இப்போது ஆராய்வோம்.

சீர்திருத்தவாதிகள், விரோதமாக இல்லாவிட்டாலும், பணியில் அலட்சியமாக

இருந்தனர் என்பது அடிக்கடி சுட்டிக்காட்டப்படுகிறது. குஸ்டாவ் வார்னெக், ஒரு
இறையியல் துறையாக மிஸ்சியாலஜியின் தந்தை, இந்தக் கருத்தை
ஊக்குவித்த முதல் புராட்டஸ்டன்ட் அறிஞர்களில் ஒருவர் (வார்னெக் 1906:9).
‘சீர்திருத்தவாதிகளில் நாம் மிஷனரி நடவடிக்கையை மட்டும்
தவறவிடுகிறோம்’ என்று அவர் கூறினார், ‘இன்று நாம் அவற்றைப்
புரிந்துகொள்ளும் அர்த்தத்தில், பணிகளின் யோசனையையும் கூட’ என்றார்.
இருப்பினும், மிக சமீ பத்தில், பல அறிஞர்கள் வார்னெக்கின் தீர்ப்பு, நவன
ீ
மிஷனரி இயக்கத்தின் தீர்ப்பாயத்தின் முன் சீர்திருத்தவாதிகளை வரவழைத்து,
அவர்களின் சொந்த காலத்தில் இல்லாத பணியின் வரையறைக்கு
குழுசேராததற்காக அவர்களை குற்றவாளிகளாகக் கண்டறிவதைக் குறிக்கிறது
என்று வாதிட்டனர். சீர்திருத்தவாதிகளுக்கு மிஷனரி பார்வை இல்லை என்று
வாதிடுவதற்கு, இந்த அறிஞர்கள் வாதிடுவது, அவர்களின் இறையியல் மற்றும்
ஊழியத்தின் அடிப்படை உந்துதலை தவறாகப் புரிந்துகொள்வதாகும் (Bosch
1999:244).

லூதர், குறிப்பாக, 'படைப்பு மற்றும் அசல் சிந்தனையாளர்' என்று கருதப்பட

வேண்டும். உண்மையில், அவர் தேவாலயத்தின் மிஷனரி நிறுவனத்திற்கு
தெளிவான மற்றும் முக்கியமான வழிகாட்டுதல்கள் மற்றும் கொள்கைகளை
வழங்கினார். சீர்திருத்தவாதிகளின் இறையியலின் தொடக்கப் புள்ளி,
உலகத்தின் இரட்சிப்புக்காக மக்கள் என்ன செய்ய முடியும் அல்லது செய்ய
வேண்டும் என்பது அல்ல, ஆனால் கடவுள் ஏற்கனவே கிறிஸ்துவில் என்ன
செய்தார். கடவுளின் நீதி என்பது கடவுளின் நீதியான தண்டனை மற்றும்
கோபத்தை அர்த்தப்படுத்தவில்லை, ஆனால் அவரது கருணை மற்றும்
கருணையின் பரிசு, இது தனிப்பட்ட நம்பிக்கையில் பொருத்தமானது (பார்க்க
வாக்கர் 1970:304-311). சீர்திருத்தத்துடன், சமுதாயத்தில், குறிப்பாக ஏழைகள்
தொடர்பாக தேவாலயத்தின் ஈடுபாட்டைப் புரிந்துகொள்வதில் ஒரு அடிப்படை
இறையியல் மாற்றம் வந்தது. லிண்ட்பெர்க் குறிப்பிடுவது போல்:
லூதரின் இறையியல் நிலைப்பாடு அடிப்படையில், இரட்சிப்பு என்பது
வாழ்க்கையின் செயல்முறை அல்லது குறிக்கோள் அல்ல, மாறாக அதன்
முன்கணிப்பு... கடவுளுக்கு முன்பாக நீதியானது நம்பிக்கையினால் மட்டுமே
இருப்பதாலும், வாழ்க்கையின் இலக்கை விட இரட்சிப்பு மூலமானது
என்பதாலும், பகுத்தறிவு செய்வது கடினமாகிறது. ஆசீர்வாதத்தின் ஒரு
விசித்திரமான வடிவமாக ஏழைகளின் அவலநிலை. ஏழையாக இருப்பதிலோ
அல்லது தானம் கொடுப்பதிலோ இரட்சிப்பு மதிப்பு இல்லை. இவ்வாறு
சீர்திருத்தவாதிகள் மோசமான நிவாரணம் மற்றும் சமூகக் கொள்கையின்
சீர்திருத்தத்திற்குத் திரும்பியபோது, அவர்கள் தங்கள் பணிக்கு ஒரு புதிய
இறையியல் அடித்தளத்தைக் கொண்டிருந்தனர் ... அவர்கள் வறுமைப்
பிரச்சனையை மறைத்திருந்த ஏழைகளுக்கான இடைக்கால அணுகுமுறையை
சித்தாந்தத்திலிருந்து நீக்கினர். (சைடர் 1981:20 இல் மேற்கோள் காட்டப்பட்டது)
தனிப்பட்ட நம்பிக்கையின் மீ தான புதிய இறையியல் முக்கியத்துவம் புதிய
தனித்துவ தத்துவத்தின் வளர்ந்து வரும் செல்வாக்கிற்கு பங்களித்தது.
புராட்டஸ்டன்டிசத்தின் அடிப்படைக் கோட்பாடு, நடுத்தர வர்க்க வணிக
நடைமுறைகளை அனுமதிக்கும் மத மனப்பான்மைக்கு அடித்தளத்தை
அமைத்தது, மனிதர்கள் செயல்களால் அல்ல, நம்பிக்கையால்
நியாயப்படுத்தப்படுகிறார்கள் என்ற கோட்பாடாகும். கத்தோலிக்க திருச்சபை
நம்பிக்கை மற்றும் செயல்களை கற்பித்தது
பொதுவாக சடங்குகள் மற்றும் சடங்குகள், நியாயப்படுத்தப்பட்ட மனிதர்கள்
(இது பற்றிய விவாதத்திற்கு சைடர் 1981:20 ஐப் பார்க்கவும்). கிரியைகளால்
நியாயப்படுத்துதல் என்பது ஒரு தனிமனிதன் தன்னைக் காப்பாற்றிக் கொள்ள
முடியும் என்பதல்ல; தேவாலயத்தின் மூலம் அவர் இரட்சிக்கப்பட முடியும்
என்று அர்த்தம். எனவே, மதகுருமார்களின் அதிகாரம், கட்டாய ஒப்புதல்
வாக்குமூலம், முழு மக்கள் மீ தும் தவம் திணித்தல் ஆகியவை பாதிரியாருக்கு
ஒரு பயங்கரமான சக்தியைக் கொடுத்தன. இந்த அதிகாரங்கள், கத்தோலிக்க
திருச்சபையின் இடைக்கால கோட்பாடுகள் எளிதில் கைவிடப்படாமல்
இருப்பதையும், தனிநபர்கள் சமூகத்திற்கு அடிபணிவதையும் உறுதி செய்தன.
சமூக உணர்வும், ஏழைகளுக்குச் சேவை செய்ய வேண்டிய கடமையும்
ஆழமாக வேரூன்றிப் பராமரிக்கப்பட்டன.

குறிப்பிட்ட செயல்கள் அல்லது சடங்குகளை விட நோக்கங்கள் மிக

முக்கியமானவை என்று நம்பிக்கையின் மூலம் நியாயப்படுத்துவதற்கான
புராட்டஸ்டன்ட் கோட்பாடு வலியுறுத்தியது. ஒவ்வொரு நபரும் தனது சொந்த
இதயத்தை ஆராய்ந்து, செயல்கள் தூய்மையான இதயம் மற்றும் கடவுள்
நம்பிக்கையிலிருந்து தோன்றியதா என்பதைக் கண்டறிய வேண்டும்.
ஒவ்வொரு நபரின் தனிப்பட்ட மனசாட்சியின் மீ தான இந்த தனிப்பட்ட சார்பு
புதிய நடுத்தர வர்க்க கைவினைஞர்கள் மற்றும் சிறு வணிகர்களை வலுவாக
கவர்ந்தது. இத்தகைய மக்கள் தங்கள் பொருளாதார நடைமுறைகள், பழைய
திருச்சபையின் பாரம்பரிய சட்டத்துடன் முரண்பட்டாலும், கடவுளுக்குப்
புண்படுத்தவில்லை என்று மிகவும் உண்மையாகவும் வலுவாகவும்
உணர்ந்தனர். மாறாக: அவர்கள் கடவுளை மகிமைப்படுத்தினர். புதிய
கோட்பாடுகள் கடவுளைப் பிரியப்படுத்துவதற்கான சிறந்த வழியாக ஒருவரின்
பூமிக்குரிய அழைப்பை சிறப்பாகச் செய்வதன் அவசியத்தை வலியுறுத்தியது,
மேலும் விடாமுயற்சி மற்றும் கடின உழைப்பை வலியுறுத்தியது. இந்தக்
கோட்பாடுகள் பின்னர் பொருளாதார செயல்முறைகளின்
ஆன்மீ கமயமாக்கலுக்கு வழிவகுத்தன மற்றும் 'கடவுள் சந்தை மற்றும்
பரிமாற்றத்தை நிறுவினார்' (ஹன்ட் & ஷெர்மன் 1981:13). எவ்வாறாயினும், இந்த
வலியுறுத்தல், சமூகத்தின் மீ தான பொதுவான அக்கறை மற்றும்
ஏழைகளுக்கான கடமையிலிருந்து கிறிஸ்தவ கவனத்தை துரதிர்ஷ்டவசமாக
எடுத்துச் சென்றது. இது தாராளவாத முன்னுதாரணத்தை ஏற்றுக்கொண்டது:
வறுமை பின்தங்கிய நிலை. ஏழைகள் அல்லது 'பிற்படுத்தப்பட்டவர்கள்'
அவர்களைக் கட்டுப்படுத்தக்கூடாது, ஆனால் அவர்களின் முழு திறனை
அடைய முடியும் என்று அது கூறியது. வறுமை என்பது இயற்கை ஒழுங்கின்
விளைவு அல்ல, முழுமையற்ற வளர்ச்சியின் விளைவு. இது குறிப்பிடுவது
போல, தாராளவாத உலகக் கண்ணோட்டம் வரலாற்று ரீதியாக
நவனத்துவத்துடன்
ீ பின்னிப் பிணைந்துள்ளது.

இருப்பினும், லூதரின் இறையியல் நிலைப்பாடு, ஏழைகள் மீ தான அவரது

அக்கறையையும் அக்கறையையும் பாதிக்கும். இதன் விளைவாக பெரும்
பொருளாதார மற்றும் சமூக மாற்றங்களைச் சமாளிக்க புதிய சமூகக்
கொள்கைகள் உருவாக்கப்பட்டன. லூதரும் அவரது சக ஊழியர் கார்ல்ஸ்டாடும்
விட்டன்பெர்க்கில் நகர சபைக்கு தொழிலாளர்களுக்கு குறைந்த வட்டியில்
கடன்களை வழங்க ஏற்பாடு செய்தனர்; ஏழைகளின் குழந்தைகளுக்கு கல்வி
மற்றும் பயிற்சிக்கான மானியங்கள்; ஏழைகளை ஆதரிப்பதற்கான வரிகள் -
இவை அனைத்தும் வறுமையைத் தடுக்கவும், குறைக்கவும்
வடிவமைக்கப்பட்டுள்ளன (சைடர் 1981:22). 5 ஆண்டுகளில், அவர்கள் பல
நூற்றாண்டுகளாக திருச்சபை பாரம்பரியத்தால் நிறுவப்பட்ட மோசமான
நிவாரணத்தின் கோட்பாடு மற்றும் நடைமுறையை மாற்றினர். அடிப்படை
மனித உரிமைகளான சமத்துவம், சுதந்திரம் மற்றும் சகோதர அன்பு ஆகியவை
கிறிஸ்தவ நம்பிக்கையில் உள்ளன என்பதை அவர்கள் நம்பினர். இருப்பினும்,
இந்த சமூக மாற்றத்தின் பணியானது மதச்சார்பற்ற ஆட்சியாளருக்கும்
ராஜ்யத்திற்கும் மேற்கொள்ள வேண்டிய பணி என்றும் லூதர் நம்பினார். இது
இரண்டு ‘ராஜ்ஜியங்கள்’ கோட்பாட்டின் பிறப்பு. லூதர் இரண்டு அதிகாரங்களை
அறிமுகப்படுத்தினார் (அதாவது 'ராஜ்யங்கள்'): ஆன்மீ கம் மற்றும் சிவில் நீதி
மற்றும் உலகத்திலிருந்து கடவுளின் நகரத்தை அகஸ்டின் பிரிப்பது தொடர்பான
ஒழுங்குமுறை. இருவரும் சாத்தானின் சாம்ராஜ்யத்தை எதிர்த்துப் போராடும்
சக்திகளாக கடவுளால் நியமிக்கப்பட்டவர்கள். கிறிஸ்தவர்கள் இரு
அதிகாரங்களுக்கும் உட்பட்டவர்கள்; முதலில், எனினும், ஆன்மீ க
அதிகாரத்திற்கு மற்றும் அவர்கள் ஏனெனில்

இரண்டு அதிகாரங்களுக்கும் உட்பட்டவர்கள், கிறிஸ்தவர்கள் ஆன்மீ க 'ராஜ்யம்'

அல்லது சிவில் 'ராஜ்யம்' (McGrath 2012:20) ஆகியவற்றில் பிரத்தியேகமாக வாழ
முடியாது. இந்த கோட்பாடு அரசு மற்றும் தேவாலயத்தின் பிரிவினையை
வலுப்படுத்த உதவியது.

ஜான் கால்வினின் இறையியல் உலகில் விசுவாசிகளின் பொறுப்பை லூதரை

விட தீவிரமாக எடுத்துக் கொண்டது. கால்வினைப் பொறுத்தவரை, கடவுளின்
வலது கரத்திற்கு உயர்த்தப்பட்ட கிறிஸ்து, முதன்மையாக செயலில் உள்ள
கிறிஸ்து. ஒரு விதத்தில், கால்வின் நிறைவுபெறும் செயல்பாட்டில் ஒரு
எஸ்காடாலஜிக்கு குழுசேர்ந்தார். அவர் இந்த வகையில் ரெக்னம் கிறிஸ்டி
[கிறிஸ்துவின் ஆட்சி] என்ற வார்த்தையைப் பயன்படுத்தினார் (McKim 1984:175),
தேவாலயத்தை உயர்த்தப்பட்ட கிறிஸ்துவுக்கும் மதச்சார்பற்ற ஒழுங்குக்கும்
இடையில் ஒரு இடைத்தரகராகக் கருதினார். இத்தகைய இறையியல் புறப்பாடு,
தனிமனிதர்களின் உள்ளார்ந்த ஆன்மீ கப் புதுப்பித்தல் மற்றும் பூமியின்
முகத்தை 'அறிவினால்' நிரப்புவதன் மூலம் 'கிறிஸ்துவின் ஆட்சியை
நீட்டித்தல்' என்ற பணியின் யோசனையை உருவாக்க முடியாது. இறைவன்'
(McKim 1984:175). இந்த குறிப்பிட்ட பார்வை கால்வினை ஜெனிவாவில் சமூக
மாற்றத்தை கொண்டு வர வழிவகுத்தது. சமுதாயத்தை மாற்றுவதற்கான
சிறந்த வழி அதை உண்மையான கிறிஸ்தவ சமூகமாக மாற்றுவதாக அவர்
நம்பினார். சமூகத்தின் மாற்றத்துடன் அவர் தனது மதக் கருத்துக்களை
எவ்வாறு இணைத்தார் என்பது கவனிக்கத்தக்கது. அவர் தனது சொந்த நேரம்
ஆன்மீ க மற்றும் தார்மீ க நெருக்கடியில் சிக்கியதாக நம்பினார் யாருடைய
தீர்மானத்திற்கு அவருடைய தீவிர முயற்சிகள் தேவைப்பட்டன. உலகத்தை
சரியாக அமைப்பதே அவர் மிகவும் வற்புறுத்தலாக 'அழைக்கப்பட்டார்'; 'கடவுள்
தீர்க்கதரிசிகளையும் ஆசிரியர்களையும் அனுப்புகிறார்', 'உலகத்தை
ஒழுங்கமைக்க' (Bouwsma 1988:192) என்று அவர் அறிவித்தார். இதைத்தான் அவர்
ஜெனிவாவில் செய்ய முயன்றார்.

கால்வின் தனது சொந்த வயதின் பிரச்சினைகளைக் கையாள்வதற்கான

திட்டம், கடவுளை பிரபஞ்சத்தின் 'சட்டமியற்றுபவர் மற்றும் ராய்' [ஆட்சியாளர்]
என்ற அவரது கருத்தாக்கத்தின் அடிப்படையில் அமைந்தது. 'கடவுள் நம்மை
ஆளுகிறார்' என்பது அவருக்கு முக்கியமானது (பௌஸ்மா 1988:192).
'நம்முடைய கர்த்தராகிய இயேசு கிறிஸ்து தோன்றியபோது', கால்வின்
அறிவித்தார்:
அவர் உலகம் முழுவதையும் உடைமையாகப் பெற்றார்; மேலும் அவருடைய
ராஜ்யம் அதன் ஒரு முனையிலிருந்து மற்றொரு முனைக்கு நீட்டிக்கப்பட்டது,
குறிப்பாக நற்செய்தி அறிவிப்புடன் ... கடவுள் தம் மகனின் விலைமதிப்பற்ற
இரத்தத்தின் மூலம் முழு பூமியையும் புனிதப்படுத்தினார், நாம் அதில் குடியேறி
அவருடைய ஆட்சியின் கீ ழ் வாழ முடியும். (உபதேசம் எண். 45, 426–427)

இதன் பொருள் மதச் சீர்திருத்தம் மதச்சார்பற்ற சாம்ராஜ்யத்தின்

சீர்திருத்தத்தையும் சுட்டிக்காட்டுகிறது. விசுவாசிகள் ‘தங்கள் சமுதாயத்தில்
கடைப்பிடிக்கும் நீதியின் மூலம் கடவுளை உண்மையிலேயே
வணங்குகிறார்கள்’ என்று கால்வின் மேலும் கூறினார். கால்வினின்
சிறப்பியல்பு இறையியல் முகத்தை மட்டுமே அறிந்தவர்களுக்கு, கால்வினின்
இறையியல் சிந்தனை, அனைத்து சிறந்த உன்னதமான
இறையியலாளர்களைப் போலவே, அன்றாட வாழ்க்கையின் கட்டமைப்புகள்
மற்றும் யதார்த்தங்களுடன் ஆழமாக ஈடுபட்டுள்ளது என்பதைக் கவனத்தில்
கொள்ள வேண்டும்.
டபிள்யூ.எஃப். கிரஹாம் (1971) இதைக் கவனிக்கிறார்:
கால்வினுக்கு உலகம் தீவிரமாக எடுத்துக் கொள்ளப்பட வேண்டும், மேலும்
அவருக்கு நிஜ உலகம் செருப்புத் தயாரிப்பாளர்கள், அச்சுப்பொறிகள் மற்றும்
கடிகார தயாரிப்பாளர்கள் மற்றும் விவசாயிகள், அறிஞர்கள், மாவரர்கள்
ீ மற்றும்
மதகுருமார்களை உள்ளடக்கியது. கால்வின் உலகத்தை உறுதிப்படுத்தும்
இறையியல் மிகவும் வெளிப்படையானது. (பக்கம் 91)

எவ்வாறாயினும், கால்வின் உலகில் கிறிஸ்தவ ஈடுபாட்டிற்காக வாதிட்டாலும்,

அவர் வரவிருக்கும் உலகத்தைப் பற்றிய தெளிவான நிலைப்பாட்டை
வைத்திருந்தார் என்பது தெளிவாக்கப்பட வேண்டும். இந்த அர்த்தத்தில்
கால்வின் வலியுறுத்தும் கிறிஸ்தவ நிலைப்பாடு ஊடகங்கள் வழியாக உள்ளது.
கிறிஸ்தவர்கள்

'இந்த உலகின் மிருகத்தனமான காதல்' (Inst. 3.9.1) பாவம் சுயத்தின் பண்பு மற்றும்
'கடவுளின் இராஜ்ஜியத்தில்' பரிசுத்தவான்கள் அடையும் இறுதி பரிபூரணம்
மற்றும் ஆசீர்வாதத்திற்கு இடையில் வாழ வேண்டும் (Ins. 3.9.6) .
உலகப்பிரகாரமானவர்களிடமிருந்து தெய்வக
ீ மக்களைப் பிரிப்பது
என்னவெனில், 'இந்த உலகத்திற்கும் அதற்கு அப்பாலும் அவர்களின் எதிர்
மனப்பான்மை' (Ins. 3.9.6).
இந்தக் கண்ணோட்டத்தில் கால்வின் தனது அன்றைய சமூகத்தை மாற்ற
முயன்றார். அனைவரும் நீதி, நீதி மற்றும் அமைதியுடன் வாழக்கூடிய சிறந்த
உலகை உருவாக்கும் முயற்சியாக இது இருந்தது. மொத்தத்தில், கால்வின்
பிரசங்கத்திலிருந்து அவர் ஜெனிவாவை பிரசங்கத்திலிருந்தும் அரச
கொள்கைகளிலிருந்தும் சீர்திருத்த முயன்றார் என்பதை நாம் அறிவோம்.
அதேசமயம் இடைக்கால சமூகம் பெரும்பாலும் பொதுவான மனிதர்கள்
பங்கேற்பாளர்கள் அல்லாத ஒன்றாக இருந்தது:
கால்வினிசம் முன்பு செயலற்ற மனிதர்களுக்கு [sic] அரசியல் செயல்பாடுகளின்
பாணிகள் மற்றும் முறைகளைக் கற்றுக் கொடுத்தது மற்றும் மோடம்
மாநிலமான அந்த அரசியல் நடவடிக்கை அமைப்பில் பங்கேற்கும் உரிமையை
வெற்றிகரமாகக் கோருவதற்கு அவர்களுக்கு உதவியது. (கிரஹாம் 1971:60)

கடவுளின் விருப்பம் ஒட்டுமொத்த சமூகத்திற்கும் நீட்டிக்கப்பட வேண்டும்

என்ற கால்வினிச வலியுறுத்தலால் வளர்க்கப்பட்ட சமுதாயத்திற்கான
பொறுப்பு இங்கே மீ ண்டும் தெளிவாகிறது.

லூதரைப் போலவே, கால்வின் ஏழைகள் மீ து ஒரு குறிப்பிட்ட அக்கறையை

வெளிப்படுத்தினார். உண்மையில், ஏழைகள் கடவுளின் ஒட்டுமொத்த
திட்டத்தில் ஒரு நேர்மறையான செயல்பாட்டைச் செய்கிறார்கள் என்பதை
அவர் சுட்டிக்காட்டினார். அவரது கொள்முதல் செய்பவர்களாக அல்லது
பெறுபவர்களாக, அவர்கள் கிறிஸ்தவ சமூகத்தின் நம்பிக்கை மற்றும் தொண்டு
ஆகியவற்றின் காற்றழுத்தமானியாக பணியாற்றுகிறார்கள்:
கடவுள் ஏழைகளை தம்முடைய பெறுனர்களாக அனுப்புகிறார். அழியும்
உயிரினங்களுக்கு அன்னதானம் வழங்கப்பட்டாலும், கடவுள் அவற்றை
ஏற்றுக்கொண்டு ஏற்றுக்கொண்டு ஒருவரின் கணக்கில் வைக்கிறார்,
ஏழைகளுக்கு நாம் கொடுப்பதை அவருடைய கைகளில் வைப்பது போல.
(பிரசங்கம் 95 அன்று டியூட் 15: 11-15 [CO 27.338])

இந்த காரணத்திற்காக அவர் கடுமையாக விமர்சித்தார், 'வெளிப்படையாக

தாராளவாதிகள், இன்னும் தங்கள் சகோதரர்களின் துயரங்களை
உணரவில்லை' (1 யோவான் 3:17 வர்ணனை [CNTC 12.277]). கால்வின்
செல்வத்தை அப்படியே எதிர்க்கவில்லை; இருப்பினும், கடவுளின் பரிசுகள்
கடவுளின் மக்கள் முழு சமூகத்தின் நிவாரணத்திற்காக பயன்படுத்தப்பட
வேண்டும் என்பதில் அவர் அக்கறை கொண்டிருந்தார். உண்மையில்,
கால்வினின் சமூக மற்றும் பொருளாதார சிந்தனையில் ஏதேனும் மையக்
கருப்பொருள் இருந்தால், செல்வம் நம் சகோதரர்களுக்கு உதவுவதற்காக
கடவுளிடமிருந்து வருகிறது. மனித சமூகத்தின் ஒற்றுமை என்பது சிலருக்கு
ஏராளமாகவும், சிலருக்கு தேவையுடனும் இருப்பது மன்னிக்க முடியாதது.
கால்வின் வறுமையை ஒரு தீவிர பிரச்சனையாக கருதினார். இந்தப்
பிரச்சினையைத் தீர்ப்பது கிறிஸ்தவர்களின் பொறுப்பு என்று அவர் நம்பினார்.
கால்வின் மற்றும் அவரது போதகர்கள் வறுமைக்கு நெருக்கமான
சூழ்நிலையில் வாழ்ந்தனர், ஏழைகளுக்காக நிதி திரட்டினர் மற்றும்
ஏழைகளுக்காக செயல்பட அரசை வற்புறுத்தினர். அவர் சமுதாயத்திற்கான
பாரம்பரிய கரிம உருவகத்தைப் பயன்படுத்தினார் (Ac 2:42ft இல் காணப்படுவது),
அதில் அவர் எழுதியது போல், எந்த உறுப்பினரும் தனக்கென 'அதிகாரம்
இல்லை அல்லது அதை தனது சொந்த உபயோகத்திற்குப்
பயன்படுத்துவதில்லை, ஆனால் ஒவ்வொருவரும் அதை சக
உறுப்பினர்களுக்கு ஊற்றுகிறார்கள். '; முக்கியமாக முக்கியமானது 'முழு
உடலின் பொதுவான நன்மை' (Inst., III, vii, 5). எப்போதாவது அவர் இந்த
சமூகத்தை முழு மனித இனத்துடனும் அடையாளம் காட்டினார். 'அனைத்து
மக்களும்', 'ஒரு புனிதமான சங்கிலியாக ஒன்றாக இணைக்கப்பட்டுள்ளனர் ...
[இது] ... அன்பின் ஒரே உணர்வில் தழுவப்பட வேண்டும்' (Commentary Ac 13:36; Inst.,
II, viii, 55).

இந்தக் குறிப்பிட்ட பார்வை பொதுவாக, அக்கம்பக்கத்தை அடிப்படையாகக்

கொண்ட சமூகத்தின் நடைமுறைப் பார்வையை அவருக்கு அளித்தது. 'நாம்
அனுபவிக்கும் அனைத்து ஆசீர்வாதங்களும், நம் அண்டை வட்டாரின்
ீ
நன்மைக்காகப் பகிர்ந்தளிக்கப்பட வேண்டும் என்பதற்காக, இந்த நிபந்தனையின்
பேரில் ஆண்டவரால் எங்களிடம் ஒப்படைக்கப்பட்டுள்ளன' என்று அவர்
அறிவித்தார் (Inst., III, vii,5). கால்வின் போதனைகளில் நாம் இங்கு காண்பது
என்னவென்றால், தனிநபர்களாகிய நமக்கு தார்மீ க பொறுப்பு உள்ளது,
தனிப்பட்ட ஒருமைப்பாட்டுடன் செயல்படுவது மற்றும் ஒருவருக்கொருவர்
அன்பைக் காட்டுவது. ஆனால் நாம் வாழும் சமூகத்தின் மீ து கூட்டுப் பொறுப்பும்
உள்ளது. நாம் வாழும் கட்டமைப்புகள் அநியாயமாக இருந்தால், தனிநபர்களாக
நாம் நியாயமாக செயல்பட முடியாது. கிறிஸ்தவத்தின் தரிசனம் நாம் வாழும்
உலகத்தை மாற்றுவதற்கான ஒரு பெருநிறுவன பார்வை.

கால்வினின் பார்வையில் பணமும் பொருட்களும் மனித சமுதாயத்தில்

அனைவரின் நலனுக்காகவும் புழக்கத்தில் இருக்க வேண்டும். மனிதநேயம்
ஒருவரோடு ஒருவர் ஒற்றுமையாக இருப்பது, அனைவரின் நலனுக்காக
ஒருவரின் விருப்பப்படி பங்களிப்பதில் பங்கேற்பது. சமத்துவத்தை
மேம்படுத்தவும் மனித ஒற்றுமையை மீ ட்டெடுக்கவும் தேவாலயம்
கற்பிக்கிறது மற்றும் செயல்படுகிறது என்று அவர் கூறினார். இது மக்கள் தங்கள்
சொத்துக்களை அனைவருக்கும் பயன்படுத்த உதவுகிறது. மக்கள் நலனுக்கான
கடவுளின் முகவர்களாக ஆளும் அதிகாரிகளை கால்வின் பார்த்தார்.
ஏழைகளின் வறுமையை அதிகரிக்க தங்கள் பொருள் விளிம்பைச் சுரண்டிய
பணக்காரர்களையும் சக்திவாய்ந்தவர்களையும் அவர் இவ்வாறு கண்டித்தார்.
அவர் தனிப்பட்ட ஒழுக்கம், நீதி மற்றும் கடின உழைப்பை வலியுறுத்தினார்.
உழைக்கும் சமுதாயத்திற்கு பங்களிக்காத சோம்பேறிகளை அவர் கடுமையாக
தாக்கினார். கடின உழைப்பு மீ தான அவரது மன அழுத்தம், கடின உழைப்பை
இரட்சிப்புடன் இணைக்கும் ஒரு சிதைந்த பார்வைக்கு வழிவகுத்தது.
இருப்பினும், கால்வின் நிச்சயமாக இதை விரும்பவில்லை. அவர் கடின
உழைப்பை ஏற்றுக்கொள்கிறார், ஆனால் கடின உழைப்பு செல்வத்தை
கொடுக்காது என்பதை அவர் தெளிவாக புரிந்து கொள்ள விரும்பினார். கடவுள்
மட்டுமே செல்வத்தை வழங்குகிறார். கடவுள் முன்னேறாதவரை யாரும்
முன்னேற மாட்டார்கள். கடின உழைப்பு மீ தான கால்வின் அழுத்தத்தை
முதலாளிகள் எடுத்துக்கொண்டு, அவர்களின் தனிப்பட்ட ஈகோ, பேராசை
மற்றும் சுயநல-பெறுதல் ஆகியவற்றை நியாயப்படுத்த பயன்படுத்த வேண்டும்
(உதாரணமாக, வெபர் 1930 ஐப் பார்க்கவும்). பிரஸ்டன் சுட்டிக் காட்டுகிறார்,
'கால்வினிசம் புதிய வணிகச் சமூகத்தைச் சுற்றி அதன் நெறிமுறைகளை
படிகமாக்கியது, மேலும் கத்தோலிக்க தார்மீ க இறையியலாளர்கள் மிகவும்
குழப்பமான முறையில் பின்பற்ற வேண்டும்' (ப்ரெஸ்டன் 1979:92). ஆள்மாறான
நிதி, உலகச் சந்தைகள் மற்றும் முதலாளித்துவ அமைப்புகளின் சகாப்தத்தில்,
சர்ச் ஒவ்வொரு பரிவர்த்தனையையும் ஒரு சட்டமாகக் கருதுவதன் மூலம்
பொருளாதார உறவுகளை தார்மீ கப்படுத்த முயன்றது என்பதை டாவ்னி
சரியாகச் சுட்டிக்காட்டுகிறார்.தனிப்பட்ட நடத்தை (பிரஸ்டன் 1979:92 இல்). அதன்
தனித்துவத்தில் பொருளாதார வாழ்க்கையின் புதிய கட்டமைப்புகளையும்
அவற்றுடன் சென்ற அதிகார உறவுகளையும் புரிந்து கொள்ளத் தவறிவிட்டது
என்றுதான் சொல்ல வேண்டும். சமூகப் பிரச்சினைகளில் பாரம்பரிய கிறிஸ்தவ
சிந்தனை பெருகிய முறையில் பொருத்தமற்றதாக மாறியது, இறுதியில் அரசு
மற்றும் பொருளாதார ஒழுங்கின் நியாயமான பார்வைக்கு விமர்சனமின்றி
சரணடைந்தது. இருப்பினும், பிந்தையது நோக்கம் இல்லை. ஏழைகளின்
நலனில் கால்வினின் ஆர்வத்தை ஆய்வு செய்வதன் மூலம் இந்தக் கருத்து
ஆதரிக்கப்படுகிறது.

ஏழைகள் மீ தான கால்வின் அக்கறை, குறிப்பாக ஜென ீவாவில் அவரது

சமுதாயத்தை மாற்றியமைக்க அவர் முயற்சித்தது. அவர் வணிகம் மற்றும்
பொருளாதார நீதியின் பிரச்சினைகளில் தன்னைக் கவனித்துக்கொண்டார்
(ஓல்சன் 1989:12). தொழிலாளிகளும் முதலாளிகளும் பொருளாதார
விஷயங்களில் அடிக்கடி முரண்படும் வாழ்க்கையின் உண்மைகளிலிருந்து
விவாகரத்து செய்யப்பட்ட அவரது இறையியல் சிதைக்கப்படவில்லை. மனித
நேயத்தின் தன்மை மற்றும் நமது அனைத்து நிறுவனங்களின் பாவமும்
காரணமாக, நமது முயற்சிகள் ஓரளவு சுயநலம், பெருமை மற்றும் பேராசை
ஆகியவற்றால் தூண்டப்படுகின்றன என்பதை கால்வின் உணர்ந்தார்.
இருப்பினும், அவர் அனைவருக்கும் நற்செய்தியைப் பயன்படுத்த முயன்றார்
என்ற அர்த்தத்தில் அவர் ஒரு ‘உலகத்தை உறுதிப்படுத்தும் இறையியல்’

வாழ்க்கையின். அவரைப் பொறுத்தவரை, மனிதகுலத்தைச் சூழ்ந்துள்ள

பிரச்சினைகளுக்கு, குறிப்பாக ஜென ீவாவின் குடிமக்களைத் தாக்கும்
பிரச்சினைகளுக்கு வேதத்தின் வழிகாட்டுதலைத் தேடுவதாகும். ஆகவே,
கால்வின் ஒரு இறையியலாளர் மற்றும் போதகர் என்ற முறையில் அன்றாட
விஷயங்களில் அதிக செலவு, மருத்துவமனைகள், சப்ச்சுவரி சட்டங்கள்
மற்றும் வணிகம் மற்றும் தொழில்துறையின் ஒழுங்குமுறை மற்றும் ஊதியம்
(ஓல்சன் 1989:13) போன்ற பல்வேறு விஷயங்களில் ஈடுபட்டார். கால்வின்
மற்றும் ஃபாரல் இரு பாலினருக்கும் முதல் இலவச பொதுக் கல்வியை
நிறுவினர். பொதுநல அமைப்பு மற்றும் கல்விக்கு அப்பால் கால்வின் மற்றும்
போதகர்களின் பணி படிக்கட்டுகள் மற்றும் பால்கனிகளில் குழந்தைகளைப்
பாதுகாப்பதற்கான தண்டவாளங்களுக்கான பரிந்துரைகளை எட்டியது. தீ
மற்றும் புகைபோக்கிகள் கட்டுப்படுத்தப்பட்டன மற்றும் நகரத்தை சுத்தம்
செய்வதற்கும் தெரு பழுதுபார்ப்பதற்கும் முயற்சிகள் மேற்கொள்ளப்பட்டன.
வாழ்க்கைத் தேவைகளுக்கான விலைகளை ஒழுங்குபடுத்துவது என்பது
ஜென ீவாவின் ஆரம்பகால சீர்திருத்தத்தின் ஏற்றுக்கொள்ளப்பட்ட
கொள்கையாகும் (McKim 1984:301).
சீர்திருத்தத்தின் மையத்தில் தேவாலயத்தை சீர்திருத்தம், புத்துயிர் மற்றும்
புதுப்பிக்கும் நோக்கமாக இருந்தது. அவர்களின் மனதில், நிதி ஊழல், பாலியல்
ஒழுக்கக்கேடு மற்றும் அரசியல் அதிகாரத்தை எதிர்கொள்வதில் தேவாலயம்
அதன் காலத்தின் உண்மைகளுக்கு எதிராக நிற்கவில்லை. லூதர், கால்வின்,
ஸ்விங்லி போன்ற சீர்திருத்தவாதிகள் இந்தப் பிரச்சினைகளுக்குத் தீர்வு காண
திருச்சபையின் ‘மீ ண்டும் எழுச்சி பெற’ அழைப்பு விடுத்தனர். அவ்வாறு
செய்வதன் மூலம், அதன் வாழ்க்கை, வேலை, சாட்சி மற்றும் இறையியல்
ஆகியவற்றில் தாக்கத்தை ஏற்படுத்திய திருச்சபையின் குறைபாடுகள் மற்றும்
ஊழலைச் சுட்டிக்காட்ட அவர்கள் தயங்கவில்லை. இவ்வாறு, 16 ஆம்
நூற்றாண்டின் புராட்டஸ்டன்ட் சீர்திருத்தம் தேவாலயம் மற்றும் சமூகம்
இரண்டையும் சீர்திருத்த மற்றும் மாற்றுவதற்கான ஒரு முயற்சியாகும்.
சீர்திருத்தம் மனித செயல்பாடுகளின் பல்வேறு பகுதிகளை உள்ளடக்கியது:
தேவாலயம் மற்றும் சமூகத்தின் ஒழுக்கங்கள் மற்றும் கட்டமைப்புகள்
இரண்டிலும் சீர்திருத்தம், அரசியல் பிரச்சினைகளுக்கான புதிய
அணுகுமுறைகள், பொருளாதார சிந்தனை மாற்றங்கள், கிறிஸ்தவ
ஆன்மீ கத்தின் புதுப்பித்தல் மற்றும் சீர்திருத்தம். கிறிஸ்தவ கோட்பாடு
(மெக்ராத் 2012).

சீர்திருத்தவாதிகள் பொதுவாக உலகத்துடனான ஈடுபாட்டை ஆதரித்தனர்

(அவர்கள் அனைவரும் இல்லாவிட்டாலும், எடுத்துக்காட்டாக, அனபாப்டிஸ்ட்).
இருப்பினும், இடைக்காலத்தைப் போலல்லாமல், சமூகத்தை மாற்றும்
முயற்சியில் அவர்கள் ஒரு படி மேலே சென்றனர்.3 அவர்களின் இறையியல்
பல வழிகளில் சமூகத்தின் மாற்றம் மற்றும் வளர்ச்சியை ஊக்குவித்தது.
அன்றைய அரசாங்கத்தின் சமூக மற்றும் பொருளாதாரக் கொள்கைகளில்
தாக்கத்தை ஏற்படுத்தியதால் அவர்கள் இதில் ஈடுபட்டனர் (ஸ்டைவர்ஸ் 1993:33-
48). சில 'மதச்சார்பற்ற விளக்கங்கள்' சீர்திருத்தத்தில் மதக் கூறுகளின்
முக்கியத்துவத்தை குறைக்க முனைவதில் ஆச்சரியமில்லை. லூதர், கால்வின்,
நாக்ஸ், ஸ்விங்லி மற்றும் பலர் அவர்களின் சமூக-பொருளாதார மற்றும்
அரசியல் பின்னணிகள் மற்றும் சூழ்நிலைகளின் தயாரிப்புகள் என்று அவர்கள்
வெறுமனே கூறுகிறார்கள் (வான் டெர் வால்ட் 1991:211). மேலும், சீர்திருத்தத்தின்
பின்னணியில் உள்ள மத நோக்கங்களை அந்த காலகட்டத்திற்கு குறிப்பிட்ட
விளிம்புநிலை நிகழ்வுகளாகக் கருதும் சமூக வரலாற்றுப் பள்ளி, சீர்திருத்தம்
மிகவும் கவர்ச்சிகரமானதாகத் தவறிவிட்டது என்ற ஆய்வறிக்கையைக்
கண்டறிந்ததில் ஆச்சரியமில்லை (Oberman 2004:23). ஜெரால்ட் ஸ்ட்ராஸ்
வாதிடுவது போல, பல நூற்றாண்டுகளாக 'அதிகாரப்பூர்வ கிறிஸ்தவம்'
மக்கள்தொகையின் மிகக் குறுகிய உயரடுக்கு அடுக்கை மட்டுமே கைப்பற்ற
முடிந்தது, பிரபலமான கலாச்சாரத்தால் உருவாக்கப்பட்ட 'நிலத்தடி' அல்ல
(ஸ்ட்ராஸ் 1978:303). லூதர் மற்றும் கால்வின் பற்றி கூறலாம்.

உதாரணமாக, அவர்கள் ‘சாமானியர்’ பற்றிய பார்வையைக் கொண்டிருந்தனர்

மற்றும் நடைமுறை மற்றும் நீடித்த முறையில் நம்பிக்கையை
மறுவடிவமைக்க விரும்பினர். இருப்பினும், அவர்கள் மாற்றத்தின்
அடிப்படையில் சீர்திருத்தத்தை உணர விரும்பினார்களா அல்லது
முயற்சித்தார்களா? ஸ்டீவன் ஓஸ்மென்ட் (1980) இந்தக் கேள்விக்கு
பதிலளிக்கும் வகையில் ஒரு குறிப்பிடத்தக்க உறுதியான கருத்தை
வழங்குகிறார்:
சீர்திருத்தத்தின் பெரும் குறைபாடானது, பெரும்பான்மையான மக்கள் தீவிர மத
அறிவொளி மற்றும் தார்மீ க மாற்றத்திற்கு, வற்புறுத்தலோ அல்லது
வற்புறுத்தலோ திறன் கொண்டவர்கள் என்ற அப்பாவி எதிர்பார்ப்பு ஆகும்.
(பக்கம் 437)

மற்ற காரணிகள் ஒரு பங்கைக் கொண்டிருந்தன என்பதில் எந்த சந்தேகமும்

இல்லை, ஆனால் மதத்தை புறக்கணிக்க முடியாது. சீர்திருத்த இயக்கம்
தேவாலயத்தை புதுப்பித்து மாற்றியது மட்டுமல்லாமல், உலகத்தை
ஈடுபடுத்தாமல் விட்டுச் சென்றது. இந்த இயக்கம் அனைவரின் வாழ்விலும்
வியத்தகு முறையில் தலையிட்டு, ஒரு புதிய வளரும் உலகின் சமூக, அரசியல்
மற்றும் பொருளாதார அம்சங்களில் தீவிர மாற்றங்களைக் கொண்டு வந்தது.
இது மனிதகுல வரலாற்றில் ஒரு புதிய சகாப்தத்தை உருவாக்கியது. இந்த
நேரத்தில், கிறிஸ்தவர்களின் சிறிய குழுக்கள் ஏழைகளின் வாழ்க்கையை
மாற்றும் பணியில் ஈடுபட்டன. 20 ஆம் நூற்றாண்டின் பிற்பகுதியில் நடந்த
இறையியல் அற்புதங்களில் ஒன்று ஏழைகள் மற்றும் ஒடுக்கப்பட்டவர்கள்
மீ தான கடவுளின் குறிப்பிட்ட அக்கறைக்கு பைபிள் சாட்சியின் மறு
கண்டுபிடிப்பு என்பதில் ஆச்சரியமில்லை. தென்னாப்பிரிக்காவில் உள்ள
தேவாலயத்தில் கவனம் செலுத்துவதன் மூலம் இதை இப்போது காட்டுவோம்.5

தென்னாப்பிரிக்காவில் தேவாலயம் மாற்றம் மற்றும் மாற்ற முகமை

ஆரம்பகால மிஷனரிகள், குறிப்பாக 19 ஆம் நூற்றாண்டில், 20 ஆம்
நூற்றாண்டின் கருப்பு தேவாலயங்கள் வளர்ந்த விதைகளை விதைத்ததற்காக
பாராட்டப்பட வேண்டும். அவர்கள் விரிவான சுவிசேஷப் பணிகளைச்
செய்தார்கள் மற்றும் தேவாலயங்கள், பள்ளிகள் மற்றும்
மருத்துவமனைகளைக் கட்டினார்கள். 6 அந்த நேரத்தில் அவர்களின்
அமைச்சகங்களின் இந்த முக்கிய அம்சங்கள் மட்டுமல்ல, அடுத்தடுத்த
வளர்ச்சிகளுக்கு அடித்தளமாகவும் இருந்தன. ஜான் டி க்ருச்சி (1979) பிளாக்
தியாலஜி ஆரம்பகால மிஷனரிகளின் வேலையில் அதன் அடித்தளங்களைக்
கொண்டுள்ளது என்று சுட்டிக்காட்டுகிறார்:
… மிஷனரிகளின் தவறுகள் எதுவாக இருந்தாலும், கருப்பு மற்றும் வெள்ளை
கண்ணோட்டத்தில், தென்னாப்பிரிக்காவில் இனவெறி மற்றும் அநீதிக்கு
எதிரான தேவாலயத்தின் போராட்டம் உண்மையில் பத்தொன்பதாம்
நூற்றாண்டில் அவர்களின் சாட்சியத்துடன் தீவிரமாக தொடங்குகிறது என்று
சொல்வது உண்மைதான். (பக்கம் 13)
தேவாலயம் சமூகத்தை நிறுவுவதில் ஈடுபட்டுள்ளது, இருப்பினும் அதன்
பங்களிப்புகள் எல்லா நேரங்களிலும் நேர்மறையானவை அல்ல.
தென்னாப்பிரிக்காவில் டச்சு சீர்திருத்த தேவாலயம், குறிப்பாக, வெள்ளை
சிறுபான்மையினரின் உரிமைகளைப் பெறுவதற்கு அதன் பொருளாதார மற்றும்
அரசியல் அதிகாரத்தைப் பயன்படுத்தியது, தென்னாப்பிரிக்காவில்
பெரும்பான்மையான கறுப்பின மக்களை கடுமையாக வறுமையில்
ஆழ்த்தியது, மேலும் கால்வினின் தவறான விளக்கம் மூலம் இத்தகைய
பொருளாதார மற்றும் அரசியல் கொள்கைகளுக்கு இறையியல் நியாயத்தை
வழங்குகிறது. இறையியல். பணக்கார வெள்ளையர்களுக்கு வழிவகுத்த தனி
வளர்ச்சிக் கொள்கையில் இது தெளிவாகத் தெரிந்தது
பணக்காரர்களாகவும், ஏழை கருப்பு ஏழைகளாகவும் மாறுகிறார்கள்.
இறையியல் எவ்வாறு சீர்திருத்தப்பட்டது என்பதற்கு இது ஒரு சிறந்த
எடுத்துக்காட்டு இன மற்றும் பொருளாதார அநீதியை நிலைநிறுத்த s
[ab]பயன்படுத்தப்படுகிறது. சீர்திருத்தத்தின் இறையியல் நிலைப்பாடுகளையும்
அதன் விளைவாக வரும் தேவாலயங்களையும் இரட்டை அளவுகோல்களின்
அடிப்படையில் நாம் இன்று புரிந்துகொண்டு தீர்ப்பளிக்க வேண்டும் என்று
டச்ரோ சுட்டிக்காட்டுகிறார்: (1) அவை வாழ்க்கையை மேம்படுத்துகிறதா?
(2) அவர்கள் பைபிளை சமூக-வரலாற்று துல்லியமாக பின்பற்றுகிறார்களா,
அதாவது உள்ளடக்கத்தின் அடிப்படையில், நீதிக்கான விடுதலைக்கு
பங்களிக்கிறார்களா? (Duchrow & Jochum-Bortfeld 2015:20). ஆலன் போசாக் தனது
கல்விப் பங்களிப்புகளிலும், பிரசங்கத்திலும், தேவாலயத் தலைமையிலும்
மற்றும் அரசியலில் தனது குறுகிய காலத்திலும் இதைத்தான் செய்தார். அவரது
இறையியல் பங்களிப்புகள் மற்றும் தென்னாப்பிரிக்க மற்றும் ஆப்பிரிக்க
சூழலில் சீர்திருத்த இறையியலை விளக்குவதற்கான அவரது முன்னோடி
முயற்சிகள் குறிப்பாக குறிப்பிடத்தக்கவை. நிறவெறியை நியாயப்படுத்துவதில்
சீர்திருத்த இறையியல் மற்றும் பாரம்பரியத்தின் பேரழிவு தரும் தவறான
விளக்கம் கொடுக்கப்பட்டதால், சீர்திருத்த இறையியல் எதைப் பற்றியது
என்பதன் உண்மையான சாரத்தை போசாக் மீ ண்டும் கைப்பற்ற முடிந்தது.
அவரது புத்தகங்களான ஃபேர்வெல் டு இன்னசென்ஸ் (1976) மற்றும் பிளாக்
அண்ட் ரிஃபார்ம்ட் (1984), மற்றவற்றுடன், சீர்திருத்த இறையியலில் ஒரு புதிய
வெளிச்சத்தை வெளிப்படுத்தும் நம்பமுடியாத முயற்சிகள், அதே நேரத்தில்
கருப்பு அனுபவம் மற்றும் சூழலை தீவிரமாக ஈடுபடுத்துகின்றன. ஆப்பிரிக்க
மறுமலர்ச்சிக்கான கருத்தையும் தேடலையும் கிறிஸ்தவ இறையியல் மற்றும்
நம்பிக்கையுடன் இணைக்கும் அவரது முயற்சியில் இது மேலும்
ஆராயப்படுகிறது, அதை அவர் தனது புத்தகமான தி டெண்டர்னெஸ் ஆஃப்
கன்சயின்ஸ் (2005) இல் சிறப்பாகச் செய்கிறார்.

சாராம்சத்தில், நிறவெறியின் கீ ழ் வாழ்வது (எகுமெனிக்கல்) தேவாலயத்திற்கு

உண்மையான விருப்பம் இல்லை, ஆனால் ஏழை மற்றும் ஒடுக்கப்பட்ட
பெரும்பான்மையான மக்களுக்காக போராடுவதைத் தவிர. சுவிசேஷத்தை
வாழ்வதில் அது சமுதாயத்தை மாற்றவும் ஏழைகள் மற்றும்
ஒடுக்கப்பட்டவர்களின் வாழ்க்கைத் தரத்தை உயர்த்தவும் முயற்சித்தது. இந்த
அர்த்தத்தில், தேவாலயம் தென்னாப்பிரிக்காவில் ஒரு மாற்றம் மற்றும் மாற்ற
முகவராக இருந்த வரலாற்றைக் கொண்டுள்ளது. நாம் இப்போது
குறிப்பிடப்போகும் சில விஷயங்களால் இதை அறியலாம்.

1949 ஆம் ஆண்டில், தென்னாப்பிரிக்காவின் கிரிஸ்துவர் கவுன்சில் (CCSA)

தென்னாப்பிரிக்காவில் தேசியவாத அரசாங்கத்தால் விதிக்கப்பட்ட நிறவெறிச்
சட்டங்களை எதிர்த்துப் போராடத் தொடங்கியது. அக்டோபர் 1954 இல், பாண்டு
கல்விச் சட்டம் குறித்த அவர்களின் அணுகுமுறையை விசாரிக்க
தேவாலயங்களின் தலைவர்கள் மற்றும் மிஷன்களின்
கண்காணிப்பாளர்களுக்கு ஒரு சுற்றறிக்கை அனுப்பப்பட்டது. இச்சட்டம்
கல்வியின் சில கோட்பாடுகளை மீ றும் என்று குழு நம்பியது. இது 1960 இல்
ஷார்ப்வில்லே சம்பவத்தையும், அதைத் தொடர்ந்து கறுப்பின அமைப்புகளின்
தடையையும் பெரிதும் தூண்டியது. இதன் விளைவாக, 1960 டிசம்பரில்
அதிருப்தியடைந்த சீர்திருத்த கிறிஸ்தவர்கள் இனவெறிக்கு
எதிர்வினையாற்றிய கோட்ஸ்லோ ஆலோசனையானது,
'தென்னாப்பிரிக்காவில் கிறிஸ்தவ இன உறவுகள் மற்றும் சமூகப்
பிரச்சனைகளை' தீர்க்க முயற்சித்தது.

பாகுபாடு, இனவெறி, சுரண்டல் மற்றும் ஒடுக்குமுறை ஆகியவற்றில் இருந்து

விடுபட்டு, மனித நபர் மற்றும் சமூகத்தின் மாற்றத்தை நோக்கி CCSA
செயல்படுகிறது என்பதை இதிலிருந்து ஒருவர் தெளிவாகக் காணலாம். உலக
தேவாலயங்களின் கவுன்சிலின் உதவியுடன், பேரிடர் நிவாரணம் மற்றும் சமூக
மேம்பாட்டுத் திட்டங்களுக்காக நிதி சேகரித்து விநியோகிக்க, 1962 ஆம்
ஆண்டில் சர்ச்சுகளுக்கு இடையேயான உதவித் துறை தொடங்கப்பட்டது. 1968
ஆம் ஆண்டில், CCSA ஆனது 'தென் ஆப்ரிக்கன் கவுன்சில் ஆஃப் சர்ச்சுஸ்' (SACC)
என அறியப்பட்டது. தென்னாப்பிரிக்காவில் அவர்கள் எதிர்கொள்ளும்
பிரச்சனைகள் - எல்லாவற்றிற்கும் மேலாக, உருவாக்கப்பட்ட சமூக மற்றும்
அரசியல் பிரச்சனைகள் குறித்து தேவாலயங்கள் ஒன்றாக சாட்சியமளிக்கும்
இடமாக SACC ஆனது.
அரசாங்கத்தின் நிறவெறிக் கொள்கையால். தென்னாப்பிரிக்காவில் இயேசு
கிறிஸ்துவின் இறையாட்சிக்கு சாட்சியாக இருந்ததால், அவர்கள் இவற்றை
நிவர்த்தி செய்ய முயன்றனர்.

மேலும், தென்னாப்பிரிக்க சமூகத்தின் கிறிஸ்தவ மற்றும் இறையியல்

புரிதலை வெளிப்படுத்த முயன்ற இரண்டு ஆவணங்களில் நிறவெறியின் தீமை
தெளிவாக அம்பலப்படுத்தப்பட்டது: தென்னாப்பிரிக்காவின் மக்களுக்கு செய்தி
(1968) மற்றும் தி கெய்ரோஸ் ஆவணம் (1985). நம்முடைய கர்த்தராகிய இயேசு
கிறிஸ்துவின் நற்செய்தி எதைக் குறிக்கிறது மற்றும் நமது சிக்கலான மற்றும்
கடினமான சூழ்நிலையில் (பாலியா 1989:33) எதைக் குறிக்கிறது என்பதை
விளக்குவதற்கான தீவிர முயற்சியாக இந்த செய்தி இருந்தது. செய்தியைப்
பற்றிய முக்கிய கேள்வி என்னவென்றால்: எனது முதல் விசுவாசம் யாரிடம்
செல்கிறது - ஒரு மனிதனுக்கு; ஒரு இனக்குழு; ஒரு பாரம்பரியம்; ஒரு அரசியல்
சித்தாந்தமா அல்லது கிறிஸ்துவுக்கு? கிறிஸ்தவர்கள் இயேசு கிறிஸ்துவின்
நற்செய்திக்கு உண்மையாக இருக்க வேண்டும் என்றும் தவறான நற்செய்தியை
(அபார்தீட்) அறிந்திருக்க வேண்டும் என்றும் அந்த ஆவணம் அழைப்பு
விடுத்துள்ளது. நிறவெறி அதன் இயல்பிலேயே பிளவுபடுத்தும் மற்றும்
நியாயமான சமூக ஒழுங்கு மற்றும் நல்லிணக்கத்திற்கு எதிரானது என்று
அந்தச் செய்தி கூறுகிறது. எனவே, நீதிக்கான போராட்டம் என்பது நமது சமூக
ஒழுங்கின் அந்நியப்படுதலை முறியடிப்பதற்கும், முரண்படும்
கட்சிகளுக்கிடையேயான நல்லிணக்கத்தை யதார்த்தமாக்குவதற்கும் ஆகும்
என்பதை அது நிறுவியது (De Gruchy 1979:13). இங்கு வெளிப்படும் மிக
முக்கியமான உண்மை என்னவென்றால், அந்தக் காலத்தின் சமூக-
பொருளாதார மற்றும் அரசியல் அநீதிகளைத் தீர்ப்பதற்கு ‘செய்தி’
தேவாலயத்தை ஈர்த்தது. இது மிகவும் பின்னர் கெய்ரோஸ் ஆவணத்தை
உருவாக்குவதன் மூலம் மேலும் மேம்படுத்தப்பட்டது.
கெய்ரோஸ் ஆவணம் (1985) என்பது கறுப்பின மக்களின் அனுபவங்களை
தீவிரமாக எடுத்துக் கொண்ட நாட்டின் அரசியல் நெருக்கடி பற்றிய கிறிஸ்தவ,
விவிலிய மற்றும் இறையியல் விளக்கமாகும். தேவாலயத்தில் ஏற்பட்ட
பிளவுகளில் இருந்து உருவான தேவாலயத்தின் நெருக்கடி பற்றி ஆவணம்
பேசியது. இதன் விளைவாக இந்த பிரிவுகளில் இருந்து மூன்று போக்குகள்
உருவாகின, அதாவது அரசு, தேவாலயம் மற்றும் தீர்க்கதரிசன இறையியல்.
இந்த ஆவணம் அரசை அதன் சித்தாந்தங்களில் சவால் செய்தது மற்றும்
நிறவெறியை ஒரு மதவெறி என்று கண்டனம் செய்தது. மேலும் குறிப்பாக இது
சர்ச் இறையியலை மூன்று ஒன்றுக்கொன்று தொடர்புடைய வழிகளில் சவால்
செய்தது (Nurnberger & Tooke 1988:16-18). முதலாவதாக, தேவாலய இறையியலில்
சமூக பகுப்பாய்வு இல்லை என்பதையும், அதன் இறையியலை ஆதரிக்கும்
நிறவெறியின் பகுப்பாய்வு வெறுமனே போதுமானதாக இல்லை என்பதையும்
அது சுட்டிக்காட்டியது. இரண்டாவதாக, இந்த இறையியலுக்கு அரசியல் மற்றும்
அரசியல் மூலோபாயம் பற்றிய போதுமான புரிதல் இல்லை. ஒரு சமூகத்தின்
கட்டமைப்புகளை மாற்றுவது என்பது அடிப்படையில் அரசியல் சம்பந்தப்பட்ட
விஷயம். இதற்கு தெளிவான சமூக அல்லது அரசியல் பகுப்பாய்வின்
அடிப்படையில் ஒரு அரசியல் மூலோபாயம் தேவைப்படுகிறது. இந்த உத்திகள்
மற்றும் அவற்றின் அடிப்படையிலான பகுப்பாய்வுகளுக்கு திருச்சபை
தன்னைத்தானே உரையாற்ற வேண்டும். இந்த அரசியல் சூழ்நிலையில்தான்
திருச்சபை நற்செய்தியைக் கொண்டுவர வேண்டும். எனவே அரசியலையும்
அரசியல் உத்திகளையும் புறக்கணிக்க முடியாது. மூன்றாவதாக, இது பல
நூற்றாண்டுகளாக தேவாலய வாழ்க்கையில் ஆதிக்கம் செலுத்தும் விசுவாசம்
மற்றும் ஆன்மீ கத்தை சவால் செய்தது. ஆன்மீ கம் என்பது ஒரு பிற உலக
விவகாரமாக உள்ளது, இது இந்த உலக விவகாரங்களுடன் மிகக் குறைவாகவே
உள்ளது. சமூக மற்றும் அரசியல் விஷயங்கள் உலக விவகாரங்களாகக்
காணப்பட்டன, அவை தேவாலயத்தின் ஆன்மீ க அக்கறைகளுடன் எந்த
தொடர்பும் இல்லை. கைரோஸ் ஆவணம் இந்தக் கருத்தை நிராகரித்தது.
பைபிள் மனிதனை அவன் அல்லது அவள் வாழும் உலகத்திலிருந்து
பிரிப்பதில்லை என்று அது வலியுறுத்தியது; அது தனிநபரை சமூகத்திலிருந்து
பிரிக்காது, அல்லது ஒருவரின் தனிப்பட்ட வாழ்க்கையை ஒருவரின் பொது
வாழ்க்கையிலிருந்து பிரிக்காது. கடவுள் முழு மனிதனையும் கடவுளின் ஒரு
பகுதியாக மீ ட்கிறார்

முழு படைப்பு. எனவே ஒரு உண்மையான விவிலிய ஆன்மீ கம் மனித

இருப்பின் ஒவ்வொரு அம்சத்திலும் ஊடுருவி, கடவுளின் மீ ட்பு
விருப்பத்திலிருந்து எதையும் விலக்காது. இந்த ஆவணத்தில்
தென்னாப்பிரிக்காவில் ஒரு புதிய இறையியல் நோக்குநிலையை நாம்
காண்கிறோம், அது தன்னை ஒரு தீவிரமான சமூக ஈடுபாட்டிற்கு
வழிநடத்தியது.

இந்த ஆவணம் ஒரு மாற்று அரசியல் எதிர்காலத்திற்கான வரைபடத்தை

கொடுக்கவில்லை, ஆனால் ஒடுக்கப்பட்ட மற்றும் ஏழைகளை
வேண்டுமென்றே ஆதரிப்பதன் மூலம் தேவாலயத்திற்கு தேவாலயம் சவால்
விடுத்தது. கெய்ரோஸ் ஆவணத்தின் சவாலானது, 'கவலைப்பட்ட
சுவிசேஷகர்கள்' மற்றும் பிற நபர்கள் 'தென்னாப்பிரிக்காவில் பெந்தேகோஸ்தே
சாட்சி' (1986) மற்றும் 'தொடர்புடைய பெந்தேகோஸ்தே சாட்சி' போன்ற
ஆவணங்களை 1988 இல் உருவாக்க வழிவகுத்தது (Hofmeyer & Pillay 1994:288).

தென்னாப்பிரிக்காவில் உள்ள எக்குமெனிகல் இயக்கம் சுரண்டப்படும்

தொழிலாள வர்க்கத்துடன் இணைந்ததால் ஏழைகளுடன் தன்னை
அடையாளப்படுத்திக் கொண்டது. விடுதலை இறையியலைத் தழுவி, கடவுள்
ஏழைகளின் பக்கம் இருக்கிறார், எனவே நீதி மற்றும் மனித உரிமைகளுக்காகப்
போராட ஏழைகளுடன் சேர்ந்தார். ஒடுக்கப்பட்டவர்களின் விடுதலையை நாடும்
போது, மக்களை மனிதாபிமானம் இல்லாத கட்டமைப்புகளை தீவிரமாக
எதிர்த்தது. இது ஏழைகள் மேலும் மனிதர்களாக மாறுவதற்கான
செயல்முறைகளில் பங்கேற்பதை ஊக்குவித்தது மற்றும் நீதிக்கான
போராட்டத்தை எடுத்தது.
சீர்திருத்த பாரம்பரியத்தில் இருந்து வரும் ஆலன் போசாக்கிற்கு, நீதியின்
பிரச்சினை முக்கியமானது; இது கிறிஸ்தவ நற்செய்தியின் ஒரு பகுதியாகும்.
உண்மையில், இது இயேசு கிறிஸ்துவின் இறையாட்சியின் பிரகடனம்.
கிறிஸ்தவர்கள் அநீதி, சமத்துவமின்மை மற்றும் மனிதனின் மனிதநேயமற்ற
தன்மைக்கு எதிராக குரல் கொடுக்கும்போதெல்லாம், அவர்கள் கிறிஸ்துவின்
தூதர்களாகவும் ஊழியர்களாகவும் பணியாற்றுகிறார்கள். போசாக் பெல்ஹர்
ஒப்புதல் வாக்குமூலத்தை (1986) இந்த வகையில் குறிப்பிடுகிறார்:
அநீதியும் பகைமையும் நிறைந்த உலகில் கடவுள் ஒரு சிறப்பு வழியில்
ஆதரவற்றோர், ஏழைகள் மற்றும் அநீதி இழைக்கப்பட்டவர்களுக்கான கடவுள்...
கடவுளின் உடைமையாகிய தேவாலயம் கடவுள் நிற்கும் இடத்தில், அதாவது
அநீதிக்கு எதிராகவும், அநீதி இழைக்கப்பட்டவர்களுடன் நிற்கவும்
அழைக்கப்பட்டது. (பக்கம் 3)

இந்த ஒப்புதல் வாக்குமூலம், முதலில், ஏழைகள் மற்றும்

ஆதரவற்றவர்களுக்காக எழுந்து நிற்கவும் (மற்றும் கணக்கிடப்படவும்),
இரண்டாவதாக, கடவுள் நிற்கும் இடத்தில் நிற்கவும் உதவுகிறது என்று போசாக்
சுட்டிக்காட்டுகிறார். முன்னின்று, பாதுகாப்பில் மட்டுமல்ல, இணைந்து,
போராட்டத்தின் ஒற்றுமையிலும். வெறும் அனுதாபத்தில் அல்ல, அடையாளம்
காண்பதில். தேவாலயம் அதைச் செய்ய வேண்டும், அது ஏழைகள் மீ து
வெறித்தனமாக இருப்பதால் அல்ல, ஆனால் கடவுளின் உடைமையாக, அதன்
அடிப்படையில் அதன் அடையாளம் காணப்படுகிறது (போசாக் 2005:200).

SACC உள்நாட்டிலும் சர்வதேச அளவிலும் தென்னாப்பிரிக்காவில்

ஒடுக்கப்பட்டவர்களின் விழிப்புணர்வை எழுப்பியது. தென்னாப்பிரிக்காவில்
பெரும்பான்மை மக்கள் மீ து சுமத்தப்பட்ட நிறவெறிச் சட்டங்களை அது
தீவிரமாக எதிர்த்தது. சீர்திருத்த தேவாலயங்களின் உலகக் கூட்டணி, டச்சு
சீர்திருத்த தேவாலயத்தின் உறுப்பினர்களை இடைநிறுத்துவதன் மூலமும்,
தென்னாப்பிரிக்காவில் முதலீடுகளை திரும்பப் பெறுவதற்கான அழைப்பை
ஆதரிப்பதன் மூலமும் இந்த விஷயத்தில் முக்கிய பங்கு வகித்தது.
நிறவெறியின் அழிவில் SACC மிக முக்கியப் பங்காற்றியது, அன்றிலிருந்து
தென்னாப்பிரிக்காவின் மறுசீரமைப்பு மற்றும் மாற்றத்தில் அது தொடர்ந்து
பங்கு வகித்தது. இந்த விவரங்களை இந்த ஆய்வில் உள்ளடக்குவது
சாத்தியமில்லை, ஆனால் நான் இங்கு குறிப்பிட விரும்புவது இதுதான்

(எகுமெனிக்கல்) தேவாலயம் தென்னாப்பிரிக்காவில் எப்போதும் மாற்றம்

மற்றும் மாற்றத்தை கொண்டு வரும் பாத்திரத்தில் பணியாற்றினார்.

20 ஆம் நூற்றாண்டின் தொடக்கத்தில் ஆப்பிரிக்க சுதந்திர தேவாலயங்களின்

எழுச்சி மற்றும் வளர்ச்சியைக் கண்டது (AIC கள்; பார்க்கவும் Hofmeyer & Pillay
1994:167-193). முதலில் ஆப்பிரிக்க சுதந்திர கிறிஸ்தவத்தின் முழு நிகழ்வும்
தென்னாப்பிரிக்காவில் கிறிஸ்தவ மிஷனின் மேற்கத்தியமயமாக்கலுக்கு
எதிரான எதிர்ப்பாக விளக்கப்பட்டது. AIC களின் சிக்கலான நிகழ்வை ஒரு
எதிர்ப்புக் காரணிக்கு எளிமையாகக் கூற முடியாது என்று சமீ பத்திய ஆராய்ச்சி
காட்டுகிறது (Saayman 1990:32). AIC களின் எழுச்சியானது ஆப்பிரிக்க சமூகம்
மற்றும் வாழ்க்கை முறையைப் பாதுகாக்கவும், மேம்படுத்தவும் மற்றும்
மாற்றவும் ஒரு முயற்சியாக இருந்தது என்பதை நிறுவலாம். AIC கள், குறிப்பாக
சியோனிஸ்டுகள், ஆப்பிரிக்க வாழ்க்கை முறையை உருவாக்கவும்
வெளிப்படுத்தவும் முயன்றனர். இந்த தேடலானது ஆப்பிரிக்க கிறிஸ்தவ
இறையியலின் எழுச்சியில் மேலும் உணரப்பட்டது. ஆப்பிரிக்க கிறிஸ்தவ
இறையியல் என்பது கிறிஸ்தவத்தை அத்தியாவசியமற்ற சேர்த்தல்களை
அகற்றும் ஒரு திட்டமிட்ட முயற்சியாகும். ஆப்பிரிக்க கிறிஸ்தவ இறையியல்
என்பது ஆப்பிரிக்கர்களால் கடவுளை ஆப்பிரிக்கர்களாக வணங்குவதற்கும்,
பைபிளை ஆப்பிரிக்க கண்ணோட்டத்தில் பார்த்து விளக்குவதற்கும்
எடுக்கப்பட்ட முடிவு. இது தற்போதுள்ள ஆப்பிரிக்க மத பாரம்பரியத்தை
உருவாக்க முயற்சிக்கிறது (போபி 1979:15). கலை, இலக்கியம், சிற்பம் மற்றும்
அனைத்து மனித மற்றும் கல்வித் துறைகளிலும் முழு ஆப்பிரிக்க சமூகத்தின்
வளங்களையும் தட்டிக் கேட்க முயற்சிக்கிறது. ஆப்பிரிக்கக் கோட்பாடுகள்
மற்றும் ஆப்பிரிக்க நெறிமுறைகளை ஆப்பிரிக்க சூழலில் சுவிசேஷத்தின்
தகவல்தொடர்புக்கான வாகனங்களாகப் பயன்படுத்த முயற்சிப்பதே ஆப்பிரிக்க
இறையியலின் அக்கறை. இது, சந்தேகத்திற்கு இடமின்றி, சமூகம் மற்றும்
சமூகத்தின் மாற்றத்தில் தேவாலயம் ஆற்றிய மற்றும் தொடர்ந்து வகிக்கும்
பங்கின் மேலும் அறிகுறியாகும்.

மிஷனல் சிந்தனையில் இந்த எக்குமெனிகல் தாக்கத்தை இன்று

தென்னாப்பிரிக்காவில் காணலாம். தென்னாப்பிரிக்காவில் எக்குமெனிசம்
அழிந்து வருகிறது என்று பலர் கருதுகின்றனர், மேலும் இந்த பார்வை
பெரும்பாலும் SACC இன் உயிர்வாழ்வதற்கான போராட்டங்களுடன்
தொடர்புடையது, முக்கியமாக நிதி. என் கருத்துப்படி, எக்குமெனிசம்
இறக்கவில்லை; மாறாக, அது புதியதாக மாறுகிறது. இந்த புதிய வளர்ச்சி
திருச்சபை, கோட்பாடு, பாரம்பரியம் மற்றும் மதவாதத்தால்
இயக்கப்படவில்லை, மாறாக ஒரு மிஷனல் மையத்தால் இயக்கப்படுகிறது.
இன்றியமையாத கேள்வி என்னவென்றால்: சமுதாயத்தையும் நாட்டையும்
மாற்றியமைப்பதில் கடவுளின் பணியில் நாம் எவ்வாறு இணைந்து
பணியாற்றலாம்/பங்காளியாகலாம்? நாம் எப்படி ஒரு தீர்க்கதரிசன குரலை
ஒன்றாகப் பயிற்சி செய்யலாம்? ஏழைகளுடன் எப்படி பயணிக்க முடியும்?
சுவிசேஷ சபைகள், குறிப்பாக, சுவிசேஷத்தின் மூலம் அரசாங்கத்தையும்
வணிகத்தையும் பாதிக்க முற்படுவதில் முன்னணியில் உள்ளன. சில
சமயங்களில் அவர்களின் குறிக்கோள் கிறிஸ்தவமயமாக்கலா அல்லது
மாற்றமா என்று ஒருவர் ஆச்சரியப்படுவார். நோக்கங்கள் எதுவாக இருந்தாலும்,
கிறிஸ்தவ சீடர்களை ஊக்குவிக்கும், ஊக்குவித்து, ஆயத்தப்படுத்தி, வளர்க்கும்
நோக்கத்துடன் நான் மிஷனல் புரட்சி என்று அழைப்பதை நாங்கள் அனுபவித்து
வருகிறோம் என்பது ஒன்று நிச்சயம். மக்களை தேவாலயத்திற்கு அழைத்துச்
செல்வது அல்ல, ஆனால் தேவாலயத்தை உலகிற்குள் கொண்டு செல்வது -
கடவுளின் நீதி மற்றும் சமாதானத்துடன் உலகை மாற்றுவது - பூமியில்
'வாழ்க்கையின் முழுமையை' அனைவரும் அனுபவிக்கும் வகையில்
உலகத்தை மாற்றுவது என்பதை நாங்கள் உணர்ந்து கொண்டிருக்கிறோம். இந்த
முயற்சியில் சர்ச் அனைத்து மக்களுக்கும் சிறந்த வாழ்க்கையை உருவாக்க
அரசாங்கம், வணிகம் மற்றும் தொழிலாளர் மற்றும் பிற மத அமைப்புகளுடன்
இணைந்து பணியாற்ற வேண்டும்.
சீர்திருத்த தேவாலயங்களின் உலக சமூகம், திருத்தந்தை பிரான்சிஸ்
அவர்களுடன் (ஜூன் 10, 2016) நடத்திய சமீ பத்திய சந்திப்பில்
சீர்திருத்த-கத்தோலிக்க உறவுகளைப் பற்றி விவாதிக்க வத்திக்கான்,
'இயேசுவின் மீ துள்ள நம்பிக்கை, நமது வாழ்க்கை முறை, நமது உறவுகள்
மற்றும் நம்மைச் சுற்றியுள்ள உலகத்தை பாதிக்கக்கூடிய உறுதியான
சைகைகள் மூலம் தொண்டு செய்யத் தூண்டுகிறது' (பக். 2) என்று அவர்
சுட்டிக்காட்டினார். இந்தச் சூழலில் அவர் ‘நீதிக்கான முகவராக’ தேவாலயத்தின்
பங்கை உயர்த்தினார். அவர் மேலும் குறிப்பிடுவதற்குச் சென்றார்:
‘கிறிஸ்தவர்களிடையே உள்ள பாரம்பரியக் கோட்பாட்டு கருத்து
வேறுபாடுகளைத் தீர்ப்பதை நோக்கமாகக் கொண்ட இறையியல்
உரையாடலுடன், சுவிசேஷம் மற்றும் சேவையின் பகிரப்பட்ட பணியை
ஊக்குவிக்கும் ஒரு சமய மதத்தின் அவசரத் தேவை உள்ளது. பிந்தையது இன்று
குறிப்பிடத்தக்க ஆர்வமாக உள்ளது. இன்று நாம் எதை நம்புகிறோம் என்பதில்
உலகம் அவ்வளவு அக்கறை காட்டவில்லை, ஆனால் நீதியும் அமைதியும்
நிலவும் சமூகத்தையும் உலகையும் மாற்றுவதற்கு தேவாலயம் என்ன
செய்கிறது என்பதில் ஆர்வம் காட்டவில்லை.
முடிவுரை
இந்த கட்டுரையில், கிறிஸ்தவ தேவாலயம் எப்போதும் சமூகத்தின்
மாற்றத்தில் ஈடுபட்டுள்ளது, குறிப்பாக ஏழைகள் மற்றும்
ஒடுக்கப்பட்டவர்களின் பக்கத்தை எடுத்தது என்பதைக் காட்டியுள்ளோம். சில
நேரங்களில் அது இந்த கவனத்தை இழந்துவிட்டதாகத் தோன்றியது, ஆனால்
எப்படியோ, யுகங்கள் முழுவதும், இந்த பணிப் பொறுப்பைத் தக்க வைத்துக்
கொள்ள முடிந்தது. இன்று, முன்பை விட, உலகில் அதிகரித்து வரும் வறுமை,
வன்முறை மற்றும் அநீதிகளைக் கருத்தில் கொண்டு, கிறிஸ்தவ தேவாலயம்,
மாற்றம் மற்றும் மாற்றத்திற்கான முகவராக அதன் பணியைத் தழுவவும்,
ஈடுபடவும் மற்றும் தொடரவும் அழைக்கப்பட்டுள்ளது. அனைவரும் நீதி,
அமைதி மற்றும் நல்லிணக்கத்துடன் வாழ்வதற்கு உலகை சிறந்த இடமாக
மாற்றும் நற்செய்தியின் கட்டாயத்தை அது நிறைவேற்ற வேண்டும்.