"'Lucky' na makilala kita!

"
Ito ay isang malamig, taglamig gabi. Kahit saan sa paligid ng lugar ay nagniniyebe at
nagyeyelong. Sa mga araw na tulad nito, mas gugustuhin mong gumugol ng oras
malapit sa maligamgam na oven, kasama ang iyong masarap na mainit na kakaw,
hangaan ang mga snowflake na nahuhulog nang paisa-isa.
Ngunit hindi lahat ng mga gabi ng taglamig ay mabuti at masaya. At ang cute na itim na
tuta na ito ay kailangang maranasan ito sa mahirap na paraan. Ang kawawang aso ay
gumala-gala sa mga lansangan, naghahanap ng ilang tirahan at ilang pagkain. Ngunit
aba, wala.
Nang maglaon, natagpuan ng tuta ang isang kahon na sapat na malaki upang matawag
siyang "Kanlungan". Kaya't, pumasok siya sa kahon at tumalikod upang magpainit,
ngunit ang hangin ay nagsimulang lumamig at mas malamig. Dumaan ang mga tao,
hindi man lang nakakaabala upang tingnan kung ano ang nasa loob ng kahon. O,
gaano kaawa ang mga tao ngayon?
Habang ang tuta ay sumilip sa labas ng kahon, nakita niya ang isang maliit na batang
babae, na naglalakad sa mga kalsada kasama ang kanyang ina at ama sa tabi niya.
Napatingin siya sa kanya at agad siyang umibig. Napagpasyahan niyang tawagan ang
atensyon niya. Pagdaan nila sa maliit na kahon, tumalon ang tuta at agad na lumapit sa
kanya, umupo sa harap niya, at tiningnan siya sa mga mata.
“Ah! Nanay! Isang tuta! "sabi ng dalaga sa ina.
"Awe, ang cute niya!" sagot ng ina, nakatingin din sa kanya.
"Maaari ba nating panatilihin ito?" tanong ng kanyang anak na babae.
"Hindi namin kaya, anak. Wala kaming sapat na puwang upang mag-alaga ng alaga sa
bahay. Siguro sa susunod." Sinabi sa kanya ng kanyang ama.
"Ako ang mag-aalaga sa kanya. pwede?" pagmamakaawa niya sa kanyang ama.
“Tulad ng sinabi ko, baka sa susunod na lang." Sinabi ng kanyang ama na kalmadong
tono.
“Tay! Ang mahirap na tuta ay dapat na narito mag-isa. Hindi namin siya iiwan dito. Ang
sabi ng anak.
"Maaaring tama siya. Ang tuta ay hindi maaaring manatili dito mag-isa sa panahon ng
pagyeyelo na ito. Kailangan natin siyang gawing bagong miyembro ng pamilya." Ang
sabi ng ina.
Naisip ito ng ama. Naisip niya ang mabuti at hindi magandang kinalabasan ngunit
nagpasyang manatiling positibo at sumasang-ayon sa mga ito. Kinuha niya ang tuta at
inilagay sa kanyang kahon. Dinala niya ang kahon at lahat sila ay umuwi upang ihanda
ang lugar na matutuluyan ng tuta.
"Ano ang dapat nating pangalanan sa kanya?" tanong ng ina.
"Wala akong alam na mabuting pangalan na akma sa kanya." Sumagot ang ama.
"Alam ko!" bulalas ng anak na babae.
"Bakit hindi natin siya pangalanan na 'Lucky'?" tanong niya pagkatapos
"Mahusay na pangalan, pero bakit 'Lucky'?" tanong ng kanyang ina.
"Dahil kita ay 'Lucky' na siya ay bahagi ng aming pamilya!"
At sa gayon nagsisimula ang kwento ng 'Lucky'. Ang ‘Lucky Charm’ ng pamilya.
Nangyari ito 2 taon na ang nakakaraan, tingnan natin sa kasalukuyang panahon.
“Lucky!”
“Arf!”
"Ano ang sinabi ko tungkol sa pag-iwan ng mga pawprint sa loob ng bahay?!" bulalas
ng kanyang may-ari.
Malungkot na bumulong si Lucky. Hindi mapigilan ng dalaga ang kanyang kariktan at
sumuko nalang.
" Okay sige, ipangako mo lang sa akin na hindi na ito mauulit, intindihin?" nakiusap siya,
inaasahan na hindi na linisin ang anumang gulo sa paligid ng bahay.
"Arf!" Masayang tumahol si Lucky, guminhawa na hindi siya nagalit sa kanya.
Dalawang taon na ang lumipas at Lucky ay lahat ng may edad. Itim ang kanyang
balahibo, ngunit may kayumanggi kulay sa kanyang dibdib at mga paa. Ang kanyang
maikling buntot, malayang tumaya at malayang gumagalaw. Sa pangkalahatan, siya ay
isang cute na aso na labis na sambahin.
Ang kanyang may-ari na si Lysse, ay napaka nagmamalasakit at mapagmahal
pagdating sa pag-aalaga sa kanya. Mahal niya si Lucky tulad ng kanyang sariling
matalik na kaibigan at sinisira siya ng marami sa kanyang mga paboritong laruan at
pagkain. Maglaro silang magkakasama, maglalakad nang matagal sa parke, at
simpleng yakap-yakap lang sa tabi ng sopa.
Ang Lucky ay hindi lamang masigla at masaya na mapaglaruan. Maganda siya rin ang
ugali at mahusay na sanay. Natutunan niya kung paano hawakan ang mga bagay sa
kanyang bibig at kung paano buksan at isara ang mga pinto at bintana at i-lock ang
mga ito. Masunurin siya at nakikinig sa sasabihin sa kanya ni Lysse.
Tulad ng mga aso na matapat sa kanilang mga panginoon, si Lucky ay matapat din kay
Lysse. Matapos ang pamilya ni Lysse ay natagpuan siya sa walang laman na kahon sa
mga lansangan, naging hindi sila mapaghihiwalay.
Isang araw, sa paglapit ng Pasko, nagpasya ang pamilya na mamili para sa ilang mga
regalo at pastry para sa Christmas Party na kanilang ina-host ngayong gabi. Medyo
nag-alala si Lysse dahil ito ang magiging unang pagkakataon sa loob ng dalawang taon
na nag-iisa si Lucky sa bahay.
"Lysse! Kailangan nating pumunta ngayon. Mangyaring bilisan!" Sigaw ng kanyang ina mula sa
baba.
"Oo ina! Bababa na ako." Sigaw niya pabalik.
Tumingin si Lysse sa kanyang maliit na kasama, nag-aalala. Ito ang kanyang kauna-unahang
pagkakataon na mag-isa sa bahay, kaya syempre, normal na mag-alala.
"Lucky, huwag kang matakot okay? Kapag ako, nanay at tatay ay tapos na sa pamimili, babalik
kami agad." Maingat niyang sinabi.
"Maging matapang at huwag matakot na tumawag para sa tulong. Kapag ginawa mo, tumahol
ka lamang nang malakas hangga't maaari. Gusto kong protektahan mo ang aming tahanan at
alagaan ang mga bagay dito. Siguraduhing walang mga estranghero na papasok sa loob."
Malakas na tumahol si Lucky, sinabi sa kanya na gagawin niya ang makakaya.
Si Lysse ay napaka protektibo kay Lucky at hindi kailanman iwanan si Lucky sa
kanyang sarili. Kailan man siya o ang kanyang pamilya ay dapat pumunta sa kung
saan, iiwan niya ito sa bahay ng kanyang kapit-bahay at susunduin siya pagkatapos.
Ngunit dahil ang lahat ay abala dahil sa Pasko, hindi niya maaaring hilingin sa kanila na
alagaan siya sandali. Hindi rin siya maaaring manatili sa bahay dahil kailangan niyang
sumama sa kanyang mga magulang upang makahanap ng ilang mga regalo para sa
kanilang Manita at Manito. Nais din niyang makakuha ng regalo mula kay Lucky, ngunit
nag-aalala siya tungkol sa kanyang alaga na wala man siyang oras na mag-isip ng isa.
"Lucky, ingat ka!" Kumaway siya sa kanya at pinatakbo ang sasakyan.
At sa ganyan, umalis na sila.
Nag-iisa si Lucky sa bahay. Sinusubukan ni Lucky na maging matapang. Tungkulin
niyang protektahan ang kanyang teritoryo, tulad ng ginagawa ng mga aso. Labis ang
kaba ng aso ngayon na nag-iisa siyang nasa loob ng bahay, ngunit sinubukan niyang
manatiling matapang at matapang upang maprotektahan ang kanyang tahanan.
Lumipas ang mga oras at wala pa rin sila sa bahay. Nakatulog si Lucky upang
magpalipas ng oras, ngunit bigla, may narinig siyang kakaibang ingay na nagmumula
sa likuran ng bahay. Hindi siya sigurado sa una dahil balisa siya at natatakot sa kung
anong mangyayari. Pagkatapos, naalala ni Lucky ang sinabi ni Lysse.
Napagpasyahan niyang suriin kung ano ang nangyayari sa likod-bahay. Pumunta siya
sa kusina at umakyat sa bintana. Labis na nagulat si Lucky ng marinig ang mga taong
nag-uusap. Pagkatapos ay nagtago siya upang hindi nila siya makita o marinig at
makinig ng mabuti sa usapan na pinag-uusapan nila.
Kinilabutan si Lucky ng malaman na may mga tulisan na papasok sa loob upang
magnakaw ng kanilang mga gamit, lalo na't Pasko. May mga regalo na nakalatag sa
ilalim ng Christmas tree. Ang mga regalong iyon ay para sa kanyang pamilya at ayaw
niya silang magkaroon ng anumang nawawalang mga regalo sa Pasko. Ano ang mas
masahol pa ay kung sisihin nila si Lucky sa hindi paggawa ng kanyang trabaho upang
protektahan ang kanilang tahanan habang wala sila. Hindi ininda ni Lucky ang isipan
kaya't nakaisip siya ng ideya na takutin sila.
Umakyat siya sa couch at tumungo sa mesa. Tahimik na nilock ni Lucky ang bintana at
dahan-dahang umakyat, nang walang ingay. Tahimik niyang itinulak ang upuan mula sa
hapag kainan at inilagay malapit sa pintuan. Umakyat si Lucky sa upuan at nilock ang
pintoSinigurado niyang isara ang mga pintuan at bintana. Pagkatapos ay umakyat siya
at kumuha ng isang balde ng tubig. Binuhusan niya ng tubig ang isa sa mga tulisan.
Mabilis na tumakbo pababa si Lucky at umakyat sa upuan at nagsimulang tumahol para
humingi ng tulong. Maaaring siya ay maliit para sa kanyang laki, ngunit ang kanyang
balat ay napakalakas, na lahat ng tao sa paligid ay maaaring marinig siya ng malinaw.
Ang iba pang mga aso ay nagsimulang tumahol kasama niya, sinasabing tatawag din
sila para sa tulong at alerto ang mga tao sa kanyang sitwasyon.
Upang mas mabisa ang kanyang plano, mabilis siyang tumalon mula sa kanyang upuan
at umakyat sa counter ng kusina. Kumuha siya ng isang kawali at isang kutsaron at
itinapon sa sahig. Bumaba siya upang kunin ang mga ito at umakyat muli sa upuan at
sinimulang hampasin ang kawali gamit ang kutsaron. Mas malakas pa ang ingay kaysa
dati. Malinaw na naririnig siya ng mga kapitbahay ngayon. Umandar ang kanyang
plano.
Ang isa sa mga kapit-bahay na kapitbahay ay nagtataka sa bahay. Nagsimulang
magpanic ang mga tulisan at pareho silang nagtangkang tumakas ngunit huli na ang
lahat. Ang isa pang kapitbahay ay tumawag sa pulisya at inaresto sila dahil sa paglabag
sa pribadong pag-aari. Napagaan ang loob ni Lucky na walang naging mali at tumahol
nang masaya. Lahat ng nakasaksi sa eksenang lahat ay nagpalakpakan at nagalak
para sa kanya, hinahangaan ang kanyang tapang at kagitingan habang siya ay
nakaharap lamang sa sitwasyong ito.
Di nagtagal, umuwi si Lysse at ang kanyang pamilya.
Ngayon, oras na para sa Christmas Party.
Pagkatapos ng toast, si Lucky ay ginawaran ng medalya, isang alaala ng kanyang
pagkilos ng katapangan. Nagpalakpakan ang lahat at pinupuri siya. Pumunta si Lysse
sa kanyang alaga at niyakap siya, ipinagmamalaki ng kanyang matapang na desisyon,
at nagalak na si Lucky ay hindi na isang maliit na tuta. Siya ay isang matandang aso. At
sa katunayan siya ay napaka 'Lucky' na makilala siya.